Trinidad Chaguramas

-

Grenada Prickly Bay

27

Week 27 30 dec—5 jan

De week begint met de verjaardag van Kathelijn! Hiep, hiep, hoera! Op haar verjaardag gaan we naar Tobago varen en we leggen haar uit dat ze morgen in Charlotteville haar feestje mag vieren. Met oliebollen nog wel!

Ik had nooit gedacht dat ik tegen Bas zou zeggen dat ik terug verlang naar de oversteek! Toch is het zo, want wat een tochtje hebben we naar Tobago gehad, verschrikkelijk! Zowel de wind als de stroming hadden we tegen. Het klapte er goed op!

Gelukkig was het doel dit keer beter dan de reis er naartoe, want wat was de aankomst in Charlotteville leuk. We kwamen ‘s morgens vroeg aan en zagen al verschillende bekende boten liggen en nog voordat we ons an-ker er uit hadden, zaten we spreekwoordelijk al aan de koffie!

Tobago hebben we in ons hart gesloten. Wat een mooi groen eiland en wat een vriendelijke mensen. We hebben een heerlijke week hier gehad.

Daarna zijn we doorgevaren naar Grenada, Prickly Bay. Onze eerste in-druk is….druk en massaal!

Chaguaramas— Prickly Bay

Zondag 30 december

Hiep, hiep hoera! Kathelijn is jarig! Na eindeloos lang wachten is het dan zover voor Kathelijn. Na maan-den aftellen is ze dan echt jarig. Hier heeft ze heel lang naar uitgekeken. Eindelijk 6. Ze heeft haar ver-jaardagmuts al op als ze net uit bed is en stapt trots door de kajuit. De boot is versierd en ze is helemaal blij. We zingen lang zal ze leven en dan mag ze de cadeautjes uitpakken. Wat een feest wat een feest. De cadeautjes gaan open. Er liggen cadeautje van ons en ook mooi armbandje en kaart van Frouke en een tekening en tatoeages van Estee. Van ons krijgt ze een boomhut van Lego Friends en een Barbie.

De meisjes gaan meteen met de cadeautjes spelen. Marieke gooit er nog snel een was in, hier is het zo makkelijk. Ik ruim de boot binnen op en ga daarna de boot aan de buitenkant af spuiten. We hebben met Ka-thelijn afgesproken dat we morgen nog een keer haar verjaardag gaan vieren, omdat we vanmiddag gaan va-ren. Terwijl ik de boot wil gaan spuiten krijg ik opa Henk en oma Jet op de skype. We praten gezellig bij en dan kan Kathelijn ook met opa en oma kletsen. Als opa en

oma hebben opgehangen komt Frouke met de kinderen op de skype. De meiden zijn wel een uur met Phileine, Thomas en Floris aan het kletsen. Ik ga ondertussen met mijn werk verder. Marieke heeft ondertussen de was klaar en die kan ik tussen de buien door op-hangen. Het weer is niet perfect, maar we doen het er mee. Marieke haalt nog wat verse boodschappen, want we weten ook niet waar we terecht gaan komen. Rick, de marinero van de haven, komt langs met ‘restjes’ van kerst. Hij heeft bij zijn moeder stukken cake achtergehouden om aan ons te laten proeven. Het is een zoet brood, een donkere cake met alcohol (verboden voor de kids) en een vruch-ten cake.

Daarnaast heeft hij ook nog een mierzoet vruchtendrankje (sorel) wat je met ijsblokjes moet drin-ken. We hebben weer grote lol met Rick, wat een gezellige kerel.

Hij heeft een dag extra vrij geno-men, omdat hij met kerst veel te veel gegeten had en hij kon niet meer lopen. Ongelofelijk.

Marieke gaat uitchecken en het wordt onderhand tijd om te gaan. We vinden het heel dubbel. Het is hier zo mooi, zeker als je uit het havenge-bied weg bent en we hebben hier nog niet eens geankerd. Op het ge-mak gooien we de lijnen los en dan varen we de haven uit. We zeggen dag tegen de mensen waar we op eerste kerstdag mee gebarbecued hebben terwijl we door de haven dobberen en dan gaat het gas er op. Op naar Charlotteville, Tobago. Daar gaan we oud en nieuw vieren met zes andere Nederlandse boten. De Mero is daar ook. Dan kunnen we bijpraten over de oversteek. Als we de baai uitvaren en tussen de eilan-den door varen vergapen we ons weer over de schoonheid van de na-tuur . Eenmaal buiten vergaat het vergapen ons, want er staat een on-handige deining waar we tegen in moeten varen. De motor moet harder werken dan normaal om wat voortgang te houden. We draaien 1900 toeren en we varen met ruim 5 knopen tegen de wind en stroming in. We blijven dicht onder de kust varen om de stroming mis te lopen. Als je direct naar Tobago vaart heb je kans op 4 knopen stroom tegen. Dus we waren al gewaarschuwd om dicht onder de kust te varen en dan op een bepaald moment recht over te steken.

We hadden Kathelijn pannenkoeken beloofd voor haar verjaardag. De zee is zo knobbelig dat we maar iets anders maken. De bewegingen van de boot zijn zo bruusk dat pannenkoeken bakken niet fijn is. De dei-ning wordt van de kust terug gekaatst en wij varen dus door een heel onrustig gebied. Als de meiden in bed liggen in de kajuit komen er ook nog een paar squalls over. De wind schiet uit naar 30 knopen en het stortregent. Wat een buien zijn dit. Af en toe doe ik een hazenslaapje in de kuip en Marieke kijkt af en toe ook rond als ze merkt dat de wekker niet uitgezet wordt. Teamwork.

Wat een tochtje hebben we achter de rug. Ik heb vannacht werkelijk waar gedacht dat ik “dood” ging. Wat een hobbelige tocht zeg. Ergens heb ik gisteren, op een lege maag, een halve primatour genomen. Ik ging helemaal knock out. Ik kon mijn ogen werkelijk waar niet meer open doen en ook kon ik mijn benen niet of nauwelijks bewegen. Ik lag op de kuipbank als een of ander bezopen, hallucinerende en zeker niet aan-spreekbaar wezen. Het was een hele rare gewaarwording. Ik had het ge-voel of ik met dubbele tong aan het praten was. Het was echt eng. Ik ben daar rustig blijven liggen totdat het minder werd en gelukkig werd het dat. Wel was ik te ver van de kaart zodat Bas de hele nacht, met de kookwekker, de wacht heeft gehouden. Ik ben er een keer uit geweest en ben boven gaan kijken. Ik heb zijn kookwekker toen opnieuw ingesteld en ben terug gaan slapen.

Rond 6uur maakt Bas mij wakker en zijn we er bijna. Dat zou toch fijn zijn. Als we er bijna zijn horen we Djerie op de marifoon en daarna Je-roen. Of we zin hebben in koffie. Nou dat hebben we wel! We draaien de baai in en het ziet er rustig uit. Ik was al bang dat we heel hard zouden liggen rollen, want hier buiten doen we dat in ieder geval wel. Het valt dus mee. Het is niet druk. Er liggen maximaal 15 boten, waarvan er 6 Nederlands zijn.

We zoeken een mooi plekje en droppen ons anker. We liggen. Kathelijn en Frede-rique zijn al niet meer te houden, want ze willen de uitnodigingen gaan ronddelen. Vanmiddag is namelijk het kinderfeestje van Kathelijn op het strand. Ze heeft er heel veel zin in. Ze vindt het ongelofelijk spannend. Het is haar feestje en ze is al wel 6.

Coen komt ook al aanvaren en we klet-sen met hem bij. Het ziet er raar uit, want we kletsen best lang. Ik vraag hem niet op de boot en leg hem uit dat we koffie gaan drinken op de Zeemuis. Het voelt

namelijk onvriendelijk om hem niet voor de koffie uit te nodigen.

Maandag 31 December

Hij snapt het! Wij gaan met de meiden naar de Zeemuis. Daar horen we dat ze we voor 10u moeten inklaren. Dus na de koffie gaan we naar de kant. Wat is het hier anders dan op Trinidad. Het voelt heel relaxed en het sfeertje is ongedwongen. De mensen kijken vriendelijk en vol belangstelling naar je. Ze groeten je hier allemaal en knopen een praatje aan. Heel leuk om te zien.

Na wat aanwijzingen waar we moeten inklaren vinden we het. Er is nie-mand. Zowel customs als immigration is niet aanwezig. Ze zijn er, vol-gens een man die ook in dat kantoor werkt, zeker om 10 uur. Dan gaan we maar een rondje lopen. Het dorpje Charlotteville ziet er liefelijk uit. Er staan allemaal kleine kleurrijke huisjes en er lopen veel mensen op straat. Ze lopen, hangen, kletsen en kijken vol belangstelling naar ons. We voelen ons hier erg veilig. We zien onze eerste mangobomen en de kinderen snappen er niks van. Groeien die nu ook al aan de bomen?

Na een lekkere wandeling lopen we terug om in te klaren. Daar is weer niemand aanwezig. Een Duitser heeft het telefoonnummer al gebeld en hij zou er binnen 10 minuten zijn. Die 10 minuten worden ruim een half uur voordat hij er is. De immigratie komt nog steeds niet. Wij besluiten later terug te komen.

We halen wat frisdrank en chips bij het kleine supermarktje. Daarna snel terug naar de boot, want we gaan oliebollen bakken voor het feestje van Kathelijn. Op zich een best een uitdaging op de boot. We leggen voor de zekerheid de branddeken klaar en de kinderen mogen niet in de buurt komen. Oliebollen bakken met 30C is een heuse uitda-ging en erg warm!. Het gaat gelukkig redelijk vlot en na een half uur ligt de bak vol met verse oliebollen.

Ohh daar hebben we zin in! De tijd be-gint te dringen, het lijkt wel alsof we thuis zijn, want Bas wil het inklaren afmaken en de boot ligt nog helemaal overhoop van het tochtje hier naartoe. Ik maak dus ondertussen de boot in orde. Als Bas te-rug is op de boot pakken we de laatste spullen en gaan we naar het strandje.

We zijn goed ingelicht en weten dat de branding sterk is en we dus goed moeten opletten met het aanlanden met het bootje. We nemen ons ankertje mee en droppen dat net achter de branding. We houden onze tassen hoog en krijgen alles veilig op het strand.

Wat een mooi verlaten strandje. Bas en ik kijken onze ogen uit en de kinderen liggen al in het water en spelen met het zand. Een voor een komen er mensen. Nicole en Joris gaan dadelijk duiken en Nicole heeft haar duikpak al aan. Bas heeft gehoord dat ze gaan duiken en hij heeft zijn duikspullen ook meegenomen. Wie weet lukt het om ook mee te gaan.

Kathelijn is zenuwachtig en een beetje verlegen. Vol trots trakteert ze de oliebollen, die echt super goed gelukt zijn. Geweldig om te zien. We zingen voor haar en ze krijgt van iedereen echte meiden cadeautjes. Daar is onze Lijn wel van dus ze kan haar geluk niet op! De oliebollen zijn in trek en Bas zegt ‘s avonds dat hij het jammer vindt dat hij er maar eentje op heeft. Iedereen heeft er maar een op behalve onze jarige job!

Bas gaat lekker duiken met Joris, Nicole en Coen. Na 7 jaar weer dui-ken. Ik vind het spannender dan hem. Ik hoop dat ik ook snel eens on-der water kan om te duiken. Ben benieuwd of ik het allemaal nog kan.

De kinderen vermaken zich opperbest en de volwassenen kletsen wat. Er gaat ook nog een groepje volwassenen snorkelen bij het rif. Het is een geslaagde middag.

Terug op de boot moeten iedereen wat rusten, want we vieren vanavond met bijna alle boten in de baai Oud & Nieuw bij een lokaal restaurantje. Coen heeft daar het een en ander geregeld en het beloofd een geslaagde avond te worden.

Rond een uur of 20u gaan we naar de kant. De meiden zijn eigenlijk al moe. We zien wel even hoe lang ze het volhouden. Het is al aardig druk. Ik denk dat er 50 mensen zijn. Het is een bont in-ternationaal gezelschap van Nederlanders, Zwe-den, Brazilianen, Duitsers, Belgen en Fransen en ik denk dat ik nog wel wat nationaliteiten vergeet. Het is gezellig, maar ik merk dat ik moe ben van de trip hier naartoe. Om 22u heb ik het gevoel dat ik naar huis wil om te gaan slapen.

Else en ik hebben het even over dat gevoel. Het voelt namelijk als tijdens mijn studententijd. Dat gevoel dat jij allang klaar bent om naar huis te gaan, maar je vriendinnen niet. Dat je dan zit te wachten en eigenlijk de helft nog maar meekrijgt. Dat gevoel zo’n beetje heb ik nu. Ik besluit maar door te gaan, dat deed ik vroeger ook, en gelukkig kreeg ik weer een echte opleving. Het werd heel gezellig.

Voor de kinderen werd een slaaphoek ingericht. Twee stoelen per persoon. Op een gegeven mo-ment lagen er wel 8 kinderen te slapen. Ohhhh…. Wat een ouders. Ik vind het knap dat ze konden slapen in de herrie, want de muziek stond erg hard. Een Belgisch meisje stond heel ritmisch met alle spieren in haar lijf te dansen. Ze leek wel een echte stuiterbal. Lijn was bang voor haar, want ze trok ook wat rare gezichten naar haar. Frederique was helemaal geobsedeerd en wilde haar graag nadansen. Dat probeerde ze vol overtuiging. Zo lief om te zien. Liedje sliep door al dit feestgedruis heen.

Rond 23u hield ook Kathelijn het niet meer en is zij ook lekker gaan slapen. Het aftellen naar het nieuwe jaar is be-gonnen. Het feestje verplaatste zich steeds meer naar buiten en daar werd volop gedanst. Ik had een heleboel ster-retjes meegenomen en deze werden rondgedeeld. Het was een leuk gezicht om iedereen met de sterretjes in zijn hand te zien.

Kathelijn wilde per se wakker gemaakt worden om 00.00 uur, maar aanvanke-lijk lukte het niet. Na herhaalde pogin-gen lukte het uiteindelijk en ook Liedje werd wakker. Dus met z’n allen luidden we het oude jaar uit! In dit bonte gezel-schap van mensen op deze schitteren-de plek op aarde werd het 2013! Na de gebruikelijke gelukwensen en de cham-pagne van Timo was het voor ons hoog tijd om naar de boot te gaan en lekker te gaan slapen!

HAPPY NEW YEAR!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dinsdag 1 januari

De meiden hebben ons vandaag echt uit laten slapen. Ze hebben Bas vanmorgen vroeg gewekt voor een noodgeval, zoals Frederique het noem-de. Er was inderdaad sprake van een echt nood-geval, want de toilet was overgelopen en niet zo’n klein beetje ook. Nadat Bas het toilet had leeggepompt is hij weer gaan slapen de meiden zijn lekker gaan spelen.

Het lijkt wel of ze het hebben aangevoeld dat wij toe waren aan een goe-de nachtrust, want ik werd rond 11u uit mezelf wakker! Bas lag nog lek-ker te slapen. Ik ben er meteen uitgegaan. 11u hoe is het mogelijk. Het is zeker voor de geboorte van Frederique geweest dat ik tot zo laat heb ge-slapen. Zelfs als de meiden uit logeren zijn, dan ben ik al blij als ik tot 8u kan slapen.

Eenmaal in de kuip zag ik wat voor bende we gisteren hadden gemaakt. Als we niet constant blijven ruimen dan staat de boot binnen de kortste keren op z’n kop. Ik heb de kerstboom ook meteen maar opgeruimd. Het is nog wel geen drie koningen geweest, maar dat zal me. De ruimte was me even meer waard en kerst is nu ook wel echt voorbij.

Coen kwam nog even met de bijboot langs. We hebben even gekletst over gisteren en ik heb hem een boekje meegegeven waarin “alle” onder-houdsbedrijven in de Carieb staan, erg handig als je die nodig mocht hebben!

Daarna werd het hoog tijd om koffie te zetten en Bas te wekken. Hij lag nog in een diepe slaap, maar het liep al tegen de middag, dus erg veel medelijden had ik niet met hem. We hebben nog wat geruimd en daarna met z’n alle in de kuip iets gedronken en een broodje gegeten. Dat was geen groot succes, want de broodjes waren ondertussen zo droog dat je niet meer kon fluiten. Zowel de meiden als ik hadden na een half broodje alweer genoeg. Als troost hadden onszelf een roti voor de lunch beloofd.

Daarna weer een opvoeddingetje gehad. We hadden Mette, (10) Djerie (12) en Mats (8) naar het strand zien varen en dat zag er gezellig uit. Ge-woon de kinderen zelf naar het strand. Laat ze daar maar lekker wat rondstruinen, spelen, zwemmen, slingeren aan de touwen en wat de kin-deren al niet meer doen.

Nu zijn ze allemaal ouder dus dan laat je de kinderen makkelijker alleen gaan. Het strand is weliswaar alleen toegankelijk via de bootjes, maar de stroming kan er erg sterk zijn! Wat doe je dan? Is Frederique oud ge-noeg om daar mee te spelen? Wij vinden het niet gepast om de ouderen de verantwoordelijkheid om op haar te passen. Tuurlijk letten ze van na-ture op elkaar, maar dan nog!

Het is mooi om te zien dat de meiden groter worden en dat wij ook onze grenzen moeten gaan verleggen en ze meer ruimte moeten geven. Dus Frederique hebben we naar het strand gebracht en ze heeft daar heerlijk gespeeld. Coen en Jasmin kwamen ondertussen ook naar het strand, dus dat was een geruststellende gedachte voor ons bezorgde ouders. Daarna op de boot een huilende Lijn getroost, want zij had toch ook wel heel graag meegewild! Aan een zesjarige uitleggen dat zij toch echt te jong is, is niet leuk! Ze was echt verdrietig en het vooruitzicht om met pa-pa en mama mee naar de kant te gaan kon geen troost bieden!

Het Team kwam langs varen en zij waren ook onderweg naar de roti! Wij zijn in de achtervolging gegaan. Bij het dinghy dock waren wat kids aan het spelen en lagen wat mannen te chillen. Een van de mannen vroeg waar wij vandaan kwamen en toen ik zei dat wij uit Nederland kwamen zei er een dat hij daar al een paar keer geweest was. Hij was er ook toen Bokito losgebroken was. Het was grappig, want ik dacht dat dat in Artis was, maar hij verbeterde me en zei dat het in Rotterdam was en hij kreeg bijval van Bas. We kletsen wat en toen ik vroeg waar hij liever zou willen wonen in Nederland of hier toen zei hij dat hij liever op Tobago woonde, omdat ik Nederland alles gehaast (in a rush) gaat en hier kan hij alles op zijn gemak doen. Weer een mooie les voor vandaag!

We hebben eerst even het vuilnis weggegooid en al lopend over de straat concludeerden we dat dit een plaats is waar je zou kunnen blijven hangen. De mensen zijn zo vriendelijk, zo relaxed, de sfeer is onge-dwongen en de omgeving adembenemend mooi!

Met een grote glimlach zijn we aangeschoven bij het Team en hebben we een heerlijke roti gehad. Onderwijl hebben we gezellig met Else, Timo en de kids bijgekletst. De muziek kwam ons van alle kanten tegemoet en al snel werd ons duidelijk dat het nieuwe jaar hier uitbundig werd ingeluid.

Het werd steeds drukker op straat en iedereen dronk iets en was gezellig aan het kletsen. Na de lunch hebben we geprobeerd te skypen met het thuisfront. Een leuke ervaring. Bas met een Ipad tegen zijn oren ziet er toch heel raar uit! Henk en Jet vonden het wel heel leuk om te zien, want Bas heeft ze een tourtje gegeven van de omgeving. Mijn moeder heb ik ook aan de skype gehad, maar ik heb werkelijk geen woord verstaan van wat ze heeft gezegd! Ook haar heb ik maar even laten meedelen in de feestvreugde.

Een man vroeg mij, waarom ik foto’s aan het maken was en ik zei hem dat ik dat deed, omdat ik hier zo aan het genieten was. Hij zei met een grijns op zijn gezicht: “cool down, enjoy, relax, because you are gonna lo-ve it over here in Charlotteville and you will stay a while and then you can take a lot of this beautiful pictures!”. Heerlijk toch!

Daarna van Timo nog wat tips gekregen over fotograferen, want zijn foto’s zijn echt heel bijzonder. Tof, want ik vind fotograferen echt heel leuk, al-leen weet ik er niet veel van. We hebben een boek bij ons, dus als ik tijd heb zal ik me er eens in gaan verdiepen.

Ondertussen heeft Timo wat bananen gekocht en de geur komt je dan te-gemoet. Da’s toch echt heel anders dan bij ons. Hetzelfde geldt voor de kip. Kip heeft hier echt een eigen smaak en smaakt ergens naar, is niet volgespoten met muik, maar komt vers uit de ren. Al die verse producten doen de smaakpupillen goed.

Met heel veel plezier hebben we naar het lokale feest gekeken. Er stond een open omroepwagen en daarin stond een grote box waaruit muziek kwam. Het werd gesponsord door de politieke partij TOP, met het oog op de aankomende verkiezingen. Na een middagje genieten werd het voor de kinderen hoog tijd om naar het strand te gaan. De meiden gaan met het Team mee en we hebben een wedstrijdje. Uiteraard verliezen wij!

Ik zet Bas meteen bij het strand af en begin aan een vuurdoop. Voor mij word het hoog tijd om weer iets nieuws te proberen en wel om zelf met de bijboot naar de boot te varen, de boot vast te knopen, uit te zetten, strandspullen te pakken en daarna de boot te starten en naar het strand te varen. Nu is vooruit varen een eitje, maar achteruit vind ik soms lastig. De grootste ellende vind ik echter het starten van de motor. Het is zwaar en moet in een keer lukken, want anders blijf ik maar aan dat koord trek-ken en lukt het echt helemaal niet. Het is moeilijk om de boot te starten omdat hij 2 cilinders heeft door het aantal pk’s van de motor.

Als hij eenmaal bromt is het erg fijn, want de pk’s zorgen ervoor dat we over het water vliegen. Dus daarom start Bas meestal de motor. Ge-ëmancipeerd als ik ben, heb ik bedacht dat ik dat gewoon zelf moet kun-nen. Gelukkig ging het helemaal goed, dus hoefde ik niet te peddelen.

Bij het strand zag ik dat er een BBQ was. Niks geen luxe gas bbq of Cobb, maar een BBQ zoals hij hoort te zijn. Eentje gemaakt met stenen en in het midden een vuurtje gestookt met hout uit het bos achter het strand en een rooster erop. Op de hurken zaten een fransoos en een Braziliaan heerlijk een halve kip te braden. Iedereen kletste, zat in het strand was happy.

Bas liep nog even het bos achter het strand in en zag een local op een bankje zitten. Bas vergaapte zich wederom en zei tegen tegen de man: “You live in paradise”, waarop de man zei: “Yes it is very beautiful over here, but you are lucky!”. Die kon Bas in zijn stak steken!

Daarna zijn we nog even gaan snorkelen hier op het rif. Het was helaas al te laat en te donker, want de kleuren waren aan het vervagen en de kinderen te moe. Liedewij heeft twee keer onder water gekeken en toen was haar koekje echt op. Ze wilde echt niet meer. Op mijn rug heb ik haar meegenomen naar het bijbootje.

Daar kwamen Coen en Jasmin Mats ophalen die ook even mee geweest was en spontaan kwam het idee om samen een hapje te gaan eten op de kant. Na snel omgekleed te zijn, zijn we naar de kant gevaren. Op de kant kwamen we Joris en Nicole tegen en zei vertelden ons dat de rondrit met de local naar het regenwoud en de watervallen nu 300TT duurder was geworden dan de eerdere andere tour die zij hadden gedaan. Zij be-sloten om dus niet naar het regenwoud te gaan evenals de Mero. Ik baal-de er van, want ik had er mijn zinnen wel opgezet en er zijn vanuit hier weinig andere opties om er te komen. De Mero had al eerder een tour ge-daan en hadden meteen internet (voor het grootste gedeelte van de Ca-rieb) geregeld en boodschappen gedaan. Ook voor ons zou dat een goe-de optie zijn. Buiten het feit dat we heel graag het eiland willen verkennen is dat een aangename bijkomstigheid.

We lopen het stadje in en bij het eerste tentje dat we vragen of we iets kunnen eten wordt gezegd dat ze even naar het optreden zijn kijken en dat ze dadelijk wel terugkomen! Daar kunnen we niet op wachten, want hoelang is dadelijk?

De roti’s zijn helemaal uitverkocht en daar hebben ze alleen nog fish and chips. Dan maar naar het restaurant van gisteren waar we ook Oud en Nieuw hebben gevierd. Daar moet ik toch nog naartoe, want zij regelen ook de tours.

Ik vraag eerst naar Everoton en als hij eenmaal aankomt klets ik wat met hem en zeg dat wij morgen samen doubles gaan eten. Geen idee wat het is, maar volgens Rick een echte lekkernij van hier! Zoals ik al dacht noemt hij mij zijn duurdere prijs. Als ik hem vraag waarom hij 300TT duurder is dan een paar dagen eerder, dan probeert hij me dat uit te leg-gen. Oke, wat vraag je dan als we niet naar Scarborough gaan voor de boodschappen en internet. Ik dacht dat hij dan wel hetzelfde zou vragen. Niks is minder waar. Dan nog vraagt hij 100TT meer. Dat kan toch niet waar zijn!

Ik leg hem uit dat ik zijn prijs te veel vind en vraag hem naar iemand an-ders die het misschien voor minder geld kan doen. Die kent hij helaas niet. Als ik verder probeer te onderhandelen stuurt hij me naar zijn vader. Nou dan ga ik maar naar hem toe!

Aan hem leg ik uit wat we willen en vraag naar de prijs. Hij gaat overleg-gen met Everton en we’ll talk later! Da’s goed. Ondertussen eten en klet-sen we. De kinderen zijn allemaal moe en ik bedenk me dat we dit beter een andere dag hadden kunnen doen!

Bas gaat vervolgens afrekenen en dan wordt er verder gepraat over de tour. Hij wil het wel voor hetzelfde tarief doen als drie dagen eerder. Ge-lukkig maar. Hij komt nog even bij ons zitten en zegt tegen Coen, die ook veel geld voor hem heeft verdiend door ons Oud en Nieuw daar te laten vieren, “if you want to keep businness, you have to stay cool and keep you’re feet to the ground”. Denk dat hij dat goed gezien heeft!

Weer een goede les, maar nu voor hem hoop ik! Wij kijken in ieder geval erg uit naar morgen en zijn erg benieuwd naar wat we allemaal weer gaan zien.

Als Bas de meiden gaat roepen laat Lijntje de Ipod op de grond vallen. Hij valt gewoon uit haar handjes. Het glas breekt in heel veel stukjes! Wat zonde…! Hopelijk kan het glas gemaakt worden. Ik kan t haar niet kwalijk nemen, ze is te moe en het is hoog tijd dat ze lekker gaat slapen!

Woensdag 2 januari Als ik naar buiten kijk, zie ik dat het helemaal grauw is. Ook vannacht heeft het al veel geregend en hard ge-waaid. Vandaag hebben we een dag-trip door Tobago geregeld. We moeten vroeg op, want om 7.30u vertrekken we al richting Scarborough. Het gaat allemaal niet van leien dakje, want de meiden zijn nog moe en hebben wei-nig zin om op te haasten.

De tas met de camera’s, zwemspullen en wat lekkers hebben we geluk-kig gisteren al klaar gezet, dus dat scheelde veel tijd. Net op tijd waren we van de boot en scheurden we naar het dinghydock. Het hoort gewoon dat je op tijd bent! Tenminste dat vinden wij. Aangekomen op de afge-sproken plaats zien we dat Corsa er nog niet is, alles zit helemaal op slot. Daar stonden we dan, mooi op tijd, bepakt en bezakt te wachten. Er staan al diverse mensen op straat wat te hangen. Hoe is het mogelijk, ge-woon hangen. Ik kan me de tijd niet heugen dat ik gewoon heb gehan-gen, want dat doen wij namelijk niet en hier is het de gewoonste zaak van de wereld. Hangen, want te drinken erbij en relax!

Dan zie we de grote pick up van Corsa aankomen rijden. Je kunt hem niet missen, want hij zit vol met vlaggetjes van de politieke partij TOP. Ze zijn campagne aan het voeren voor de komende verkiezingen. Ze moeten een vertegenwoordiger kiezen voor The house of Assemblee die de loka-le aangelegen van Tobago moet vertegenwoordigen. Als we over het ei-land rijden zien we overal dat het verkiezingstijd is. Overal hangen kleine vlaggetjes van de twee politieke partijen. TOP heeft altijd in de oppositie gezeten en ze zijn nu aan de winnende hand, dus ze leven al in een soort van overwinningsroes!

Ze hebben geen snelwegen op het eiland, dus ondanks dat de afstanden niet groot zijn, duurt het toch erg lang om ergens te komen. Alle wegen lopen over mooie bergruggen en door de dorpjes. Daar komt bij dat er ei-genlijk maar twee (hoofd-)wegen zijn. Eentje loopt via het noorden naar de oostkust en een eentje loopt via de westkust naar het zuiden. Nu is de weg via de westkust weggespoeld en moet iedereen via de oostkust naar het zuiden. Dat zorgt voor meer verkeer.

Ik begrijp nu wel waarom iedereen hier in een 4x4 rijdt, want anders kom je de bergen hier ge-woon niet over.

We genieten van het landschap. Het is hier zo groen. Ik heb nooit geweten dat er zoveel ver-schillende kleuren groen bestaan. Dat geldt ove-rigens ook voor de soorten bomen en planten. Al-leen al op Tobago hebben ze meer dan 26 soor-ten varens, 26! In het regenwoud staan meer dan 200 soorten bomen. Zo bijzonder.

Zomaar uit het niets zegt Frederique, “papa je bent een ei uit het zakje van de buik van je ma-ma”, 7 jaar ! Hoe komt ze daar nu weer bij? Het klinkt trouwens wel heel logisch. Wendy (van Wiebe) heeft het haar zo uitgelegd.

Wij rijden vanuit Charlotteville naar de Atlanti-sche kust en komen als eerste in Speyside aan. Vanaf hier kun je Little Tobago zien liggen en Bas en ik zien een mooie ankerplaats!

We maken wat foto’s en de ohhhs en aahhhs zijn niet van de lucht! Dat blijft eigenlijk de hele dag wel zo. Het beeld verandert nauwelijks. Alle baai-en zijn even mooi en ook de schilderachtige hui-zen en omgeving blijven fascineren. We kunnen er geen genoeg van krijgen.

Er beginnen de dag in Scarborough. Eerst gaan we de auto voltanken en Bas besluit twee grote jerrycans te kopen, want de diesel kost hier €0.20 per liter! Hoe is het mogelijk. We hadden nog wel meer diesel kunnen gebruiken, maar de jerrycans kunnen we niet op de boot kwijt.

Daarna gaan we op zoek naar een internet-kaartje. Andere boten hebben een kaartje dat in heel de Carieb werkt. Dat willen wij ook wel, want anders ben je de hele tijd aan het hannessen.

Als we bij de winkel aankomen zijn ze eigenlijk heel duidelijk. Het kaartje werkt alleen in Trini-dad en Tobago en niet op de andere Caribische eilanden. We hebben daar wel dekking, maar u moet dan het roaming tarief betalen. We beslui-ten om het dan niet te doen, want we gaan morgen naar Grenada en als hij gelijk heeft, dan zouden we nu veel geld uitgeven waar we

echt niks voor terugkrijgen. Dan kijken we wel in Grenada. We kopen wel een fles overheerlijke rum, want het wordt hoog tijd dat we eens een rumpunch gaan drinken, want dat hebben we nog niet gedaan en dat hoort er toch echt wel bij!

We vervolgen onze weg naar het regenwoud. Onderweg passeren we de grootste boom van Tobago. Hij is inderdaad wel heel groot. Er-gens onderweg drinken we een kopje koffie en genieten van het schitterende uitzicht over de baai. Dit is wat we ons hebben voorgesteld van de Carieb.

Het regenwoud van Tobago is het oudste be-schermde regenwoud van het westelijke half-rond. We besluiten met een gids het woud in te lopen. We krijgen laarzen aan. Onze kleine prinses gaat nog even stampei maken, omdat ze echte meisjeslaarzen aan wil. Ze schopt haar groene laarsjes uit en heeft haar zinnen gezet op die van Charlie en Lola. Ik geef haar haar zin, maar zeg haar dat we straks nog wel even moeten babbelen. Samen met de gids lopen we het woud in. We krijgen uitleg over de bomen, planten en de dieren die in het re-genwoud leven. We zien zelfs een echte hum-mingbird. De gids zegt ons dat dit een zeldza-me vogel is die je weinig ziet. Ook zien we voor het eerst wilde noodmuskaat en bladeren waar je thee van kunt maken en die helende geneeskrachtige werking hebben.

Halverwege begint het te regenen. Kan het nog toepasselijker. Regen in het regenwoud. We verzuipen echt. Ik heb de truitjes en jurkjes van de kinderen uitgedaan zodat ze straks iets droogs aan kunnen doen. De re-gen zorgt ervoor dat het regenwoud heel fris gaat ruiken en de sfeer mysterieus wordt. We schuilen zo nu en dan onder een natuurlijk afdak van modder en boomwortels.

Dan komen we eindelijk langs een lianeslinger. Frederique droomt er al heel lang van om daar, net als Tarzan, aan te slingeren. Het weer maakt het minder leuk, maar de dames willen het wel proberen. Eerst gaat Ka-thelijn het proberen. Ze doet het goed. Bas staat achter haar om haar eventueel op te vangen. Als hij even naar mij kijkt, zie ik dat Lijntje naar beneden valt. Ze valt met haar billen in de modder. Ze valt van een me-ter hoog en heeft erg veel pijn. De schrik zit er goed bij haar in! De regen werkt dan ook niet echt mee. Gelukkig is ze snel over de schrik heen. Ze is ook echt een bikkel. In het begin is ze nog een beetje aan het miepen, maar al snel speelt ze alweer in de plassen. Het is een geweldig plaatje om drie van die meiden zo met de natuur bezig te zien zijn. Ze kijken ge-biologeerd naar alles en luisteren gebiologeerd naar Junior de gids.

Onze trip heeft veel langer geduurd dan gepland, maar voor ons nog veel te kort. We hadden zo nog een hele dag in het regenwoud kunnen doorbrengen. Rugzak op, water mee en een lunch en dan hiken! Op Do-minica gaan we dat zeker nog meer doen en ook op de andere eilanden meer naar het noorden.

Eenmaal bij de auto is onze chauffeur minder blij, want we zijn echt veel te lang weggeweest. Het is al laat en hierdoor hebben we weinig tijd bij de watervallen. Op de weg er naartoe inspecteren we de camera’s, want ook de rugzak is helemaal nat. Gelukkig zijn die helemaal droog geble-ven. Bas komt tot de ontdekking dat er nog een duur apparaat van onze gids in de rugzak zit. Het is een of ander apparaatje om vogels mee te roepen. De chauffeur wil eigenlijk niet terug en zegt dat hij de gids kent en dat deze het wel bij hem komt ophalen. Dat hopen wij dan maar, want de gids was een aardige vent!

We rijden over een zandweg. Dat moet wel een weg voor locals zijn, want het is me toch een gehobbel. We rijden door een bananenplanta-ge. We zien een heleboel gele papegaaien vlie-gen. Wat een geluid maken die beesten. We genieten allemaal van al deze nieuwe dieren, ze maken erg veel indruk op ons.

Bij de ingang ziet het er allemaal nog niet zo exiting uit en we twijfelen even of we er wel naartoe willen lopen. We besluiten, nu we er

toch zijn, er wel naartoe te gaan! Wat is dat een goede beslissing ge-weest en wat ontzettend jammer dat we zo weinig tijd hadden.

Overal zien we weer de meest schitterende bomen. We lopen door een cacoa en katoenplantage. De bomen zijn zo groot, zo indrukwekkend. Wederom heel heel bijzonder! Alle twee zijn we benieuwd of we het de komende maanden allemaal normaal gaan vinden….Bas maakte van-daag de opmerking dat deze reis zo anders is de reis die hij eerder met zijn ouders heeft gemaakt. Er is in al die jaren zoveel veranderd. Je hebt nu zoveel meer informatie. Je kunt makkelijk alles opzoeken en je voor-bereiden op alle mogelijkheden. Zo is er zelfs een app voor waar je roti kunt kopen voor op je Ipad. Ik vind het wel heel gaaf dat wij weer een heel andere reis maken, want anders zou ik de hele tijd hebben gehoord, toen wij hier waren, en toen en toen………

Terug naar de watervallen. Het was dus een kwartiertje lopen door het regenwoud. Ook hier hebben we weer hele mooie vogels gezien en als we ze niet zagen, dan hoorden we ze wel. Wat een geluid kunnen die maken zeg. De weg naar de waterval was geplaveid met modder en klei.

Volgens Frederique was het een buitengewone niet normale bestem-ming. Al eerder hebben we het watervalletje op La Gomera gezien, maar bij het zien van deze valt die helemaal in het niet. De waterval is heel hoog en bestaat uit meerdere plateaus. Via een touw kun je omhoog klimmen om het eerste plateau te bereiken. Daar kun je ook weer zwem-men. Door de regenval van vanmorgen durven we het, door de gladheid, niet aan om met de kids via het touw omhoog te klimmen. Vanaf bene-den is het uitzicht ook wonderbaarlijk mooi. Via keien klauteren we naar de andere kant van de stroom van de waterval.

Het is een heerlijke onderneming en goed voor ons evenwicht. De meiden klauteren er goed. We kijken onze ogen uit. Het geluid van het vallende water is heerlijk! Al dat gekletter, verder vind ik het maar moeilijk te omschrij-ven.

Je kunt zwemmen bij en onder de waterval. Het is er wel 6 meter diep. Het is helaas te slecht weer en dat doen we dus niet. De mei-den gooien wat steentjes het water in en ma-ken wat foto’s. Gelukkig komen we deze reis nog meer watervallen tegen. Het begint name-lijk heel hard te regenen. We klimmen over de stenen terug naar de andere kant en samen zorgen we er ook voor dat de dames aan de goede kant komen. Gelukkig gaat het goed, want het regent zo hard! Ik heb mijn bikini aan, trek mijn shirt uit leg het over de rugzak. We zijn echt helemaal soaking wet! Bizar gewoon. We hebben nog nooit zoveel regen uit de lucht zien komen.

De meiden stappen dapper mee door de blub-ber en de plassen. Kathelijn verliest een paar keer haar slipper. Wat hebben wij toch lieve kinderen. Liedewij zit bij Bas op de nek en Bas heeft de rugzak op zijn buik. Hoop dat alles droog blijft. Ik leg mijn broek er ook op om maar te zorgen dat niets nat wordt. Dan gaan verder met onze wandeling terug.

Eenmaal terug bij de ingang halen we de tas uit de auto. Daarin zitten handdoeken en in ie-der geval voor de kinderen droge onderbroe-ken. Wij hebben geen andere kleren bij ons en gaan op de handdoek in de auto zitten. We zijn allemaal moe en hebben honger. We wil-len in Charlotteville een roti gaan eten.

We besluiten om niet eerst terug te gaan naar de boot, maar om gewoon zo te gaan. Ik maak van een grote handdoek een pajero (of hoe noem je zoeiets).

Als we uitstappen zitten Frans en Jannie (van de Shisco) op het terras. Ze vragen hoe onze dag geweest is en we kletsen wat. Dat kletsen van ons duurt en duurt en als

we zeggen dat we roti willen gaan eten, dan zeggen zij dat hij uitver-kocht is en dat we dan net zo goed even bij hun op het terras iets kun-nen drinken. Goed plan lijkt ons. We pakken wat stoelen, geven de kids even de Ipad en kletsen over van alles en nog wat. Het is erg gezellig en zulke spontane ontmoetingen maken de reis compleet. Super!

Onderwijl eten we een frietje en hebben we het over onze plannen voor de komende maanden. Ook zij willen graag naar Cuba. Ze zijn er al een keer met het vliegtuig geweest en hebben veel informatie die ze graag met ons delen. Veel wijzer gaan we daarna terug naar de boot. Het is ook echt hoog tijd!

Daar aangekomen blijkt er zich een kleine ramp te hebben voltrokken toen wij weg waren, want het toilet heeft gelekt en is helemaal overgelo-pen. Voor is alles nat en er ligt een grote hoeveelheid water in de bilge. Wat een balen is dat zeg! Kunnen we weer meteen beginnen met oprui-men. Als de boot nog half op z’n kop staat komt Timo langs. Bas had hem beloofd om samen even naar zijn watermaker te kijken. Daar is iets mee en zij hebben dezelfde als wij. Dus eerst bekijken ze die van ons, alles ligt toch nog open door de wateroverlast, en daarna komen onze reserveonderdelen en de handleiding er ook nog bij.

Ze gaan buiten zitten, want dan kan ik ondertussen de meiden op bed leggen. Als zij in bed liggen ga ik de foto’s van vandaag op de computer zetten. Bas en Timo gaan even op de Ile du Nord kijken en ik ben alvast wat kiekjes aan het bekijken als Bas terugkomt. We kijken er samen nog wat. We drinken wat en daarna gaan we moe, maar voldaan lekker sla-pen!

Wat een indrukken allemaal!

Donderdag 3 januari

It’s raining bad, halleluja, it’s raining bad! Het lijkt ook maar niet te stoppen. Ik dacht dat we in de Carieb zaten en alleen maar zon zouden hebben. Nou helaas dat is dus niet zo. Het is wel grappig, want ik heb pas

maar weer eens teruggelezen naar alle leuke verhalen van de Barba-rossa en ook daar lees ik dat het weer niet altijd meezit in dit gebied. Het waait hier ook best hard en we liggen aardig te rollen. Voordeel is dat de windmolen nu weer stroom aan het maken is!

Vanmorgen hebben we eerst gerommeld op de boot. Daarna zijn we naar de kant gegaan. Corsa wil morgen voor ons wel 120 liter diesel ha-len in Scarborough en onze twee gasflessen vullen. Eigenlijk staat ons vertrek voor vanavond gepland, maar een snelle rekensom leert ons dat we beter een dagje kunnen wachten. Een liter diesel kost hier namelijk maar €0.20 en op Grenada volgens internet ongeveer € 1 per liter. Nou dat scheelt en is makkelijk verdient. Daarbij komt dat we het ook wel heel fijn vinden om gas te hebben. Een fles is helemaal leeg en de an-dere bijna! Dus als we het zo makkelijk kunnen regelen dan is dat wel een nachtje extra waard.

We gaan naar de douane en immigratie om uit te klaren. Gelukkig vin-den ze het alle twee goed dat we pas morgen weggaan, maar vandaag al het papierwerk met ze regelen. Erg fijn!

Nadat we nogmaals ons gezicht hebben laten zien gaan we roti eten. De bemanning van de Mero heeft voor ons al besteld. De Zeemuis is er ook en verder ook veel andere boten uit de baai. Wederom een kleurrijk

gezelschap met veel nationaliteiten. De beman-ning van de Ceddo Nulli sluit ook nog aan. Aan de Nederlandse tafel heeft iedereen een Ipad voor de neus en worden de beste apps uitge-wisseld, waarvoor nogmaals dank Joris en Nico-le. Wat een beeld is dat toch, iedereen achter zo’n ding.

Na de roti gaan we terug naar de boot. Corsa wil rond 16u weg en heeft onze jerrycans en gasflessen nodig. Terug op de boot wil ik de sleutel uit mijn tas pakken, maar deze kan ik niet vinden! Hoe kan dat nu weer. Waar is dat ding? Heel de tas haal ik overhoop, maar geen sleutel. Ver-volgens zoeken we in de kuip en in het bijbootje, maar helaas geen sleutel. We proberen terug te halen waar we de sleutel hebben gelaten, maar ik weet het echt niet. Heb ik de boot op slot gedaan of heeft Bas dat gedaan? Als ik het dan heb gedaan, heb ik de sleutel dan aan Bas gegeven? We komen er niet uit. Bas vaart met Frederique en Kathelijn

terug naar de kant en Liedewij en ik wachten in de kuip. We kletsen wat en ik hoop dat ze wat wil rusten, maar helaas zit er dat niet in. Dan zie ik Bas terug komen varen. Hij houdt zijn hand omhoog, dus ik denk dat hij de sleutel heeft gevonden. Dat is inderdaad zo! Yes, wat fijn, want anders hadden we iets kapot moeten maken op de boot en dat is altijd zonde.

Bas begint snel met het in de tank gooien van de jerrycans die we gis-teren al volgetankt hebben en ik ruim binnen op. Frederique speelt met de Lego, Lijntje ligt voor te rusten en Liedje achter. Ik ben bezig om al-lerlei knutselspullen uit te zoeken. Het is ongelofelijk hoeveel ik bij me heb. Veel te veel. Doesjka wil graag wat knutselspullen voor Pjotter ovrnemen, want tijdens het vervolg van hun wereldreis, zullen ze dit nauwelijks kunnen kopen. Ik zoek een hele tas uit die ik echt over heb en ben blij dat Doesjka er bij mee is. Ondertussen is Bas naar de kant met de lege gasflessen en jerrycans. Corsa neemt ook nog een jerry-can van 60l mee, zodat we zeker voldoende diesel hebben. Als hij te-rug is beseffen we dat we geen gas meer hebben, dus hoe moeten we vanavond koken? Aha daarvoor hebben we dat campinggasflesje op de Kaap Verden gekocht. Dat is fijn. Van thuis hebben we de regelaar meegenomen, dus binnen no time hebben we weer gas.

Liedje ligt achterin te slapen en Lijn en Fred spelen samen met Lego. We vragen of ze even alleen kunnen blijven en dat durven ze wel. Wij gaan de knutselspullen naar de Zeemuis brengen. Zij staan aan het begin van een nieuw avontuur.

Tot hier was voor hun bekend terrein, maar nu gaan ze richting de Pa-cific om via het Panamakanaal, door de Stille oceaan te varen. Wohhh wat een onderneming. We drinken er samen nog een pilsje op.

Dan horen we de meiden over de marifoon, ik had niet eens gezegd dat ik hem aangezet had. Ze vinden dat we lang weg zijn! we ne-men vervolgens afscheid van de bemanning van de Zeemuis, want er komt weer een re-genbui aan. Helemaal nat komen we op de boot. Ik heb Djerie nog wat boeken beloofd, dus ga op zoek. Ik kan ze echt nergens vin-

den. Misschien hebben we ze dan toch al in Portugal van boord ge-daan. Jammer, want ik had haar er graag blij meegemaakt. Uit de AH pak ik dan maar een pot pindakaas en een pak pure hagelslag. Ik weet dat het bij hun al even op is en dat zij het heel lekker vindt. Dus met de hagelslag en pindakaas ga ik op pad met het bootje. Het duurt even voordat ik fatsoenlijk tegen de Zeemuis lig, Jeroen en Doesjka komen polshoogte nemen, want wie vaart er nu al die rondjes….. Gelukkig lukt het me uiteindelijk om het plastic tasje aan Djerie te geven. Ik zie dat ze er erg blij mee is en dat zorgt ervoor dat ik ook blij ben!

Liedje slaapt nog steeds. We laten haar slapen, want ze is erg moe. Wie weet slaapt ze de hele nacht door. Dat zal goed voor haar zijn. Bas en ik rommelen wat en Frederique en Kathelijn spelen nog steeds met de lego. Heerlijk om te zien. Daarna zetten we het eten op. We eten chili vandaag. We gaan de komende weken de boot leegeten. Ben be-nieuwd wat voor geweldige combinaties we bedenken. We beginnen in ieder geval goed!

Na het eten gaan de meiden slapen en wij zitten wat achter de laptop. Ik ben erg moe en ga op tijd slapen. Ik pak nog even een boek, maar mijn ogen vallen dicht en ga lekker slapen.

Vrijdag 4 januari

De dag begint rustig. Iedereen is weer op tijd wakker. De kinderen gaan lekker spelen. Het lijkt wel of we iedere dag moeten opruimen. Iedere dag is de boot weer bezaaid met allerlei spullen en die moeten om het leefbaar te houden, echt weg geborgen worden. Om half elf komt de be-manning van de Ile du Nord langs en vragen of we zin hebben in roti. Het zal voor het laatst zijn dus we stemmen in. We spreken af om half een dus we hebben nog tijd. We gaan nog even door met wat we aan het doen waren en dan willen we ons gaan wassen. Timo komt langs met de mededeling dat de geldautomaat leeg is. Nu moeten we beiden aan geld zien te komen. Wij hebben nog 20 TTS en zij wat meer. Geluk-kig hebben zij nog US dollars. Anders hebben we geen eten. We voelen ons niet zo fris dus we springen alle vijf in het water. Aan boord soppen we ons lekker in en dan springen we weer terug in het water. De zeep spoelen we weg in het water en dan klimmen we terug naar boord waar we ons met water uit de jerrycans zoet afspoelen. We kleden ons snel aan en dan gaan we ook op pad.

Het team Ile du Nord wacht al op ons in hun rubberboot. We gaan met zijn allen naar de kant en knopen de bootjes vast aan het dinghydock. We lopen naar de bank om te zien of hij al bijgevuld is. Er zit nog steeds geen geld in de automaat. We lopen naar de rotitent en we gaan kijken of we er met US dollars mogen betalen. Dat mag gelukkig. We schuiven aan de lange tafel en doen onze bestellingen. De kinderen hebben gan-zenbord meegenomen en gaan helemaal op in het spel terwijl wij met Ti-mo en Else praten. Na een half uur komt de roti en kunnen we lekker eten. Ik rammel ondertussen van de honger. We hebben ook wel even moeten wachten. We kunnen het steeds beter, ons gemak houden. We hebben hier ook internet dus we kunnen mooi de mail binnenhalen en skypen. We weten Koen en Judith op de skype te krijgen. Zo sta ik dus een half uurtje met Neder-land te skypen, terwijl ze mij en de omgeving kun-nen zien. Mooi toch. Rond half vier gaan we terug naar de boot. Er zijn nog een paar klusjes te doen en de bakskist is er een van. Als we terug aan boord zijn gaan we daar meteen mee beginnen. Wanneer de kist weer opgeruimd is ga ik naar de kant om te zien of de diesel en het gas al terug is.

Dat is er, heel fijn. Ik moet 10 euro bijbetalen en dan is dat ook weer klaar. Corsa brengt alle vaatjes en flessen naar het dingydock, dat scheelt mij weer veel gesjouw. Als ik alles in de boot heb is er maar net plaats voor mij. Het is de moeite waard want de diesel kost hier1,5 tts, wat evenveel is als 20 eurocent per liter! Hoe bestaat het! Terug bij de boot zetten Marieke en ik de diesel aan dek. Met een slang hevel ik de diesel in de tank. Met ruim 100 liter diesel erbij en 20 re-serve staan we er weer goed voor. Waar we naar toe gaan is het niet zo goedkoop, maar belangrijker, moeilijker te krijgen. Ik breng snel de kannen van Corsa terug naar zijn restaurant. Dan haast ik me terug want we moeten nog eten. We eten rookworst met brood. Kathelijn niet, die slaapt al. Dan gaan die andere twee meiden ook naar bed. Ze slapen lekker achterin want we gaan varen vanavond. Marieke en ik gaan nog verder met alles opruimen en de boot klaar maken. Ile du Nord gaat ook al op weg.

Die waren eerder klaar dan wij. Om half tien halen we het anker op en door het aardedonker vaart Marieke de boot de baai uit. We zijn weer op weg. De wind is gunstig en de stroming ook. De eerste klap was dus zeker een daalder waard. Met ruim zes knopen en meer varen we naar Grenada. Af en toe regent het wanneer er een wolk overkomt en daarna staan de sterren weer aan de lucht. Welkom in de tropen.

Zaterdag 5 januari

We hebben een super tocht naar Grena-da gehad. We gingen als de brandweer. Terwijl alles gereefd was, liepen wij met ruim 6 knopen naar Grenada. Wat is het dan toch fijn. Een stevige ruime wind. Je voelt dat de boot vooruit wil, de bewegin-gen zijn bijna ritmisch en we glijden door het water.

Minder is dat we een aantal boten om ons heen hebben die of geen AIS hebben of dichtbij lijken te passeren. In beide gevallen moeten we goed opletten. Doordat we voor een van de schepen willen uitwijken verandert Bas de boot even van koers. Hij zet de koers wel terug, maar door de gol-ven zit hij er 20 gaden naast en hebben we koers naar een land ergens in Midden Amerika. Ik merk het tijdens mijn wacht niet op en zodoende va-ren we een paar mijl om! Gelukkig dat Bas het opmerkt als hij weer bo-ven komt. We verleggen onze koers weer. We worden ook nog getrak-teerd op een aantal dolfijnen die het leuk vinden om met de boot te spe-len. Het blijft altijd een feest om ze om je heen te hebben,

Het is bij de aanloop van Prickley Bay wel even opletten met een paar on-diepe rotsen. Ze zouden op 1 meter diep liggen maar door de golven zien we ze soms boven het water. Gelukkig staat alle apparatuur aan zodat we ze goed in de gaten kunnen houden. Als we de baai binnenvaren valt het

ons op hoeveel grote, mooie luxe huizen er hier zijn. Het lijkt hier veel welvarender dan in Trinidad en Tobago. Volgens mij is het slechts uiter-lijk bedrog en zijn deze mooie huizen niet van de mensen van Grenada zelf, maar van rijke buitenlanders.

In de baai zien we de Ceddo Nulli en de Ile du Nord liggen. De Cedo is een dag eerder vertrokken en het team een paar uur eerder. Het lukt ons niet om meteen een fijne ankerplek te vinden. Na drie keer het an-ker te hebben gegooid liggen we goed. Voor ons ligt een franse boot en daar staat een man in zijn blootje te douchen, spreekwoordelijk gooien we ons anker er achter zijn kont in het water!

We zijn eigenlijk meer moe dan verwacht. Toch hebben we nog wat officiële zaken af te wikkelen. We moeten ons nog inklaren. Ook willen we nog naar budget marine voor een goede waterdichte zak en moeten we pinnen. Dat laatste lijkt het moeilijkste te worden. Het is 20 minuten lopen naar de ATM en het is al erg warm.

De meiden vinden het niet zo leuk dat ze mee moesten. Onderweg ko-pen we een fles water, wat snoepjes en vlees voor de BBQ van van-avond. Als we bij Budget marine aankomen, zijn ze helaas al dicht. Aan de andere kant is dat misschien maar goed ook, want de immigratie en douane stoppen om 14u met werken en dat het is bijna. We zijn er ge-lukkig op tijd en we worden vriendelijk geholpen. Omdat het zaterdag is moeten we 20 ECD (delen door 4 voor euro’s) extra betalen. Nou dat valt ons allemaal wel mee en we betalen het maar wat graag.

Nadat we hebben ingeklaard gaan we terug naar de boot. Ik ben van-morgen begonnen met het opruimen van het speelgoed van de kinderen en dat klusje moet ik nog afmaken. Ik krijg soms echt iets van die bende en het elke keer opruimen ervan. Aan het einde van de middag was ik er wel klaar mee. De kinderen waren aan het spelen, jengelen. Ik heb een goed gesprek met de meiden gehad en gezegd dat ze beter mee moe-ten helpen. Ze snapten de boodschap heel goed en hebben daarna erg hun best gedaan. Dat was fijn. IK baalde ook wel echt, want ik ben zo-veel voor ze bezig en volgens mij zien ze dat niet zo! Waarschijnlijk hart-stikke logisch voor deze leeftijd, maar dat voelde even niet zo!

Daarna begonnen met het bakken van een ciabattabrood. Ik kreeg het deeg niet van mijn handen en het makkelijkste was om in het water te springen. Zo gezegd zo gedaan. Bas, Frederique en Liedewij sprongen er meteen achteraan. Heerlijk water.

Het is warm, het regent soms heel hard en het is plakkerig. Bas wil nog even liggen, want hij heeft nog steeds last van zijn elleboog. Hij heeft sinds 2 dagen een rare plek op zijn elleboog. Het is warm, dik en voelt niet goed. Hij heeft zich goed gestoten of het is een ontsteking. We wachten even af. Hopelijk valt het mee!

Rond een uur of vier komt de Ceddo langsvaren om te vragen of we mee gaan booren bij de bar van Marine Prickey Bay. Een bar aan de baai, daarachter een restaurantje en een dansvloer met muziek uit de jaren 80! Heerlijk om naar te luisteren na een paar biertjes. Het Team gaat ook mee. Gezellig. We zijn er rond een uur of 5. Het is dan Happy Hour, dus we vallen met onze neus in de boter. Ik heb mijn Ipad meegenomen en hoop dat Nicole mijn internet aan de praat krijgt

en/of een persoonlijke hotspot van mijn Ipad kan maken. Voor mij is dat redelijk abracadabra. Zolang alles plug en play is lukt het wel, maar het moet niet ingewikkelder worden. Even lijkt het te lukken, maar helaas vooralsnog geen internet. Maandag maar eens voor op pad dan.

Het is erg gezellig en we besluiten er ook te eten. Het zuidafrikaanse stel, dat we hebben ontmoet in Trinidad, komt nog bij ons kletsen. Wat leuk. De man is 70 en heeft een berg aan (zeil-) ervaring. Het is een markant stel. Zij is de kapitein op het schip. Het blijft een genot om met zulke mensen te praten. We hopen ze weer tegen te komen.

De kinderen dansen ondertussen op de lege dansvloer. Frederique maakt radslagen, Alicia probeert haar na te doen en Lijn maakt hands-tanden. Ze vermaken zich opperbest.

Met het eten zitten we aan een lange tafel. De burger die we besteld hebben ziet er op de menukaart lekkerder uit dan in werkelijkheid. Het is eigenlijk een schrale bedoeling bestaande uit een droog broodje, voorverpakte hamburger, rauwe uien en wat met vet doordrenkte friet-jes. Ik had er nog wel zo’n zin in! De pizza van de kids is gelukkig erg lekker. Na het eten zijn de meiden weer verdwenen naar de dansvloer. Hier zijn zij zo gelukkig mee. Er dansen nog 2 grieten en ze “spelen” met de kinderen. Die zijn dan ook helemaal ontdaan als ik ze kom ha-len om, wederom veel te laat, naar huis te gaan! De kinderen zijn zon-der morren naar bed gegaan en Bas en ik zitten nu moe in de kuip!

Tot slot: De AIS

De technologie helpt ons bij het navigeren en draagt bij onze veiligheid.

Sinds een jaar of acht is er AIS, Automatic Identification System. Hierbij

kunnen schepen elkaar herkennen binnen een afstand van een mijl of

15. Het voordeel is dat als je een schip wil oproepen je met naam kunt

roepen waardoor je altijd het goede schip oproept. Vroeger was het ship

on my port-side wat niet erg duidelijk was. Een ander voordeel is dat je

door andere schepen met AIS altijd zichtbaar bent. Op de koopvaardij is

het verplicht en veel jachten zijn ook al uitgerust met AIS. Dat is natuur-

lijk helemaal geweldig, want het draagt bij aan onze veiligheid!

Nu zijn er meer liefhebbers van dit signaal. Op de Canarische eilanden

maakt de kustwacht gebruik van dit signaal om te zien of er geen

'onbevoegden' ankeren op plaatsen waar zij dit niet willen hebben.

Marine Traffic gebruikt dit signaal ook en zo kun je via internet zien wie

waar vaart. Leuk voor de thuisblijvers die benieuwd zijn hoe het met ons

gaat en waar we uithangen. Op Marine Traffic kun je ook een eigen

vloot aanmaken en dan krijg je een mail wanneer een schip van je vloot

in beweging komt.

Wij krijgen er een soort Big Brother is watching you-gevoel van. Wat is

ontworpen als een apparaat voor het vergroten van de veiligheid is nu

steeds meer een inbreuk aan het plegen in de privacy. Waar is de ba-

lans? Willen we alles delen, zodat de omliggende schepen ons zien, of

zetten we hem uit zodat we onze privacy behouden? Het blijft een bij-

zonder fenomeen dat mensen je kunnen opbellen om te laten weten dat

je uit moet kijken voor de rots of schip recht voor je terwijl ze in Lutje-

broek aan de chocolademelk achter de pc zitten.