Onderweg naar Mindelo —Onderweg naar Chaguaramas

23

Week 23 2 dec—8 dec

Zowel aan het begin als einde van deze week zijn we op de oceaan aan het zeilen! Een bijzondere ervaring.

De Kaap Verden is voor ons helaas een pleisterplaats geworden! Hier kij-ken we de boot voor de laatste keer na en vullen we alles bij.

Na de afgelopen dagen op zee is het wel even fijn om hier te zijn! We zijn nu echt in Afrika! Je voelt het, je ziet het, je ruikt het, je hoort het. Het is een leuke ervaring en ook deze bestemming houden op ons lijstje voor de volgende reis.

Het is een gezellig samen zijn met een heleboel andere Nederlandse schepen. De borrels in Club Nautico zijn zeer geslaagd. Er wordt veel af-gelachen en gepraat over bootjes.

Natuurlijk komt Sinterklaas ook de Kaap Verden, want er zijn zoveel Ne-derlandse kindjes dat het te moeite is om een pietje naar Mindelo af te la-ten reizen.

Hier nemen we ook afscheid van de Barnstormer die we helaas mis-schien pas weer op de Grevelingen zullen zien!

ergens op de oceaan

Zondag 2 december

Het begint eentonig te worden. De deiningsystemen zorgen nog steeds voor weinig rust in de boot. Zo lig je een aantal golven gewoon lekker, zoals beloofd volgens de folder, te deinen. Het volgende mo-ment komt er een dwarsligger aan-stormen en gooit ons met een gro-te klap scheef. Wat een enorm na-tuurgeweld. De wind komt gelukkig wel uit de goede hoek.

De sterkte blijft tussen de 20 en 25 knopen en dat is wel geheel volgens de grib-files. Marieke en ik slapen om beurten wat bij en de kinderen kunnen zich gelukkig goed vermaken met filmpjes van Winnie de Pooh. Ook zij missen de ambitie om veel te ondernemen. Het is op het mo-ment even meer uitzitten dan iets anders. Iedereen voelt zich verder lekker en niemand is chagrijnig dus wat dat betreft, prima bemanning zo. We passen ons allemaal aan aan de omstandigheden en na vier et-malen op zee kunnen we elkaar nog steeds goed verdragen, zelfs zon-der douche. Dus een geslaagde oefening voor de volgende oversteek.

De hoogtepunten lijken wel het eten te worden. Ik heb een pot knak-worstjes gepakt en de meiden mogen kiezen hoe ze ze krijgen. Het worden een soort traktaties. We leggen de worstjes op een witte boter-ham en zetten ze met een prikkertje vast daarna gaat de boterham in partjes en heeft iedereen zijn eigen prikkertje. Als ze gegeten hebben gaan ze weer verder met hun filmpjes en spelletjes. Zo heeft de moder-ne tijd ook zijn bekoringen.

Het vijf-uur borreltje schiet er bij in. Marieke slaapt nog en ik begin alvast wat aan de voorbereidingen voor de nasi. Als ik het vlees opzet roept Marieke, “proef eens, dat vlees is niet meer goed”. Dat was maar goed ook. Ik had al eerder geroken en rook niets. Nu is het niet te nassen.

Weg ermee. Je ziet de vissen vluchten als het vlees het water raakt. Dan maken we de nasi maar met spekjes. Het resultaat is prima. We eten met zijn vijven als tijgers en ook het toetje is zo op. Na het opruimen en afwassen neemt Marieke de eerste wacht. Kathelijn slaapt in het midden en Frederique en Liedewij slapen met mij achter. Frederique en ik liggen nog lek-ker te kletsen.

De boot beweegt nog zo wild dat we niet in slaap komen. Marieke is de boot wat aan het opruimen. Ineens zie ik ze vanaf de kaartentafel zo gelanceerd worden. Een grote dwarse golf heeft ons hard opzij gezet en Marieke knalt met haar hoofd tegen de kastjes aan stuurboord. Ik hoor ze gillen van de pijn. Ik spring uit bed, als ze maar niets gebroken heeft zijn mijn eerste gedachten. Ze heeft haar hoofd vast, want de klap was echt hard. Gelukkig niets gebroken, ondanks dat ze met haar arm het aanrecht hard geraakt heeft. Op meer-dere plekken is ze hard geraakt. Wat een klap. We kijken naar alle plek-ken maar de bult op het hoofd heeft de meeste aandacht. Bij gebrek aan ijspakking pakken we een pak melk om de bult klein te houden. Na een tijdje gaat het weer wat beter maar het voelt natuurlijk niet goed.

Op het moment is er geen fijne plek om te slapen. De boot wordt hard heen en weer gegooid. We leggen kussens in de kajuit op de vloer en daar gaat Marieke liggen. Ik heb de bank aan bakboord gepakt. Hier vandaan gaan we onze wachten lopen. Om het kwartier kijken we bui-ten rond en dan gaan we weer naar binnen.

Het is me het nachtje wel!

In de nacht komen Frederique en even later ook Liedewij in de kajuit lig-gen. De meiden liggen alle drie aan stuurboord achter een slingernet in de kooi. Marieke en ik kijken om de beurt buiten of alles goed gaat. Als het licht is komt iedereen weer tot leven. Om acht uur hebben we ons netje met Jeroen. Hij geeft het weerbericht voor deze dag. Nog steeds veel wind, 25 knopen. Voor ons maar een halve dag want het ziet er naar uit dat we rond zes uur binnen lopen in Mindelo. Na het ontbijt ga ik nog een uurtje terug naar bed. Even bijslapen. Daarna gaat Marieke nog even terug. De kinderen hervatten hun filmpjes en hangen weer wat rond. Wat zullen ze blij zijn als ze de steiger weer op kunnen.

In de middag begint de spanning er in te komen. We zijn er bijna… De kinderen vragen om de haverklap hoe lang het nu duurt en of drie en een half uur lang is. We gaan de boot alvast een beetje opruimen om straks niet ontploft aan te komen. Ik sluit de GPS-muis aan op de laptop. We kwamen er na vertrek uit La Gomera achter dat er geen kaarten in de kaartplotter zitten van de Kaap Verden. Gelukkig staat er in de laptop nog een navigatieprogramma. Met de muis werkt het dan als een kaart-plotter. Ik stop de stekkers er in en … niets. Marieke had het nog wel ge-ïnstalleerd na vertrek La Gomera. Gelukkig weet ze binnen tien minuten alles weer op gang te krijgen.

De kinderen worden ondertussen steeds drukker. Ze vinden het heel spannend en zijn na vijf dagen op zee blij dat ze weer de kant op kun-nen. De eilanden zijn al in zicht. We varen langs San Antao op weg naar Sao Vicente waar Mindelo de hoofd-stad van is. Marieke en ik nemen nog snel even een douche in de kuip. Dat is na vijf dagen geen luxe. De meiden doen hun ‘goede’ kleren aan en dan zitten we met zijn allen in de kuip. We zingen liedjes en de kin-deren maken grappen en hebben veel plezier. Nog wat lekkers snoepen en nog wat, wat een feest en gezelligheid is dit.

Maandag 3 december

Ik moet me tussen de kinderen door steeds naar de laptop werken om te zien of we goed varen. De kuip lijkt wel kleiner geworden met die gespannen kinderen. Dan draaien we de baai in. Eerst varen we langs Cabnave, de scheepswerf en dan ko-men we voorbij de volgende golfbreker en dan zie je ineens alle jachten liggen voor de stad. We va-ren door de ankerplaats en de Ile du Nord staat al te toeteren.

We drijven even naast hun schip en de kinderen, die ondertussen weer binnen waren vliegen naar buiten. Weer kinderen! Op de Ile du Nord staan de kinderen ook al druk te zwaaien. We praten even snel en dan gaan we verder. We willen naar de jachthaven. Op de steiger zien we al kinderen zwaaien en roepen. Coen loopt ook al over de steiger. We worden naar een plaats gestuurd door de marineros. De wind staat niet heel goed dus met een paar keer steken (en nog een paar) liggen we uiteindelijk gemeerd. Een heel welkomstcomité staat op de steiger.

Terwijl zij Marieke van haar ‘werk’ hou-den knoop ik de boot verder vast. Er staat een ongelofelijke deining door de haven dus je moet zorgen dat je echt goed ligt. We ruimen de boot nog wat verder op en gaan eerst naar de Mero. De rest van de Nederlanders gaat om vijf uur naar de Club Nautico.

Het is bijna vijf uur maar wij willen eerst even rustig bijkomen. De kin-deren zijn ondertussen allang gevlogen, weer lekker spelen met vriend-jes!

Wij ploffen ondertussen neer op de Mero. Even rust. We drinken gezel-lig een pilsje. De kinderen van de Mero en onze kinderen komen onder-tussen ook naar de Mero. Na een klein uurtje gaan we ook naar de Club. Daar pakken we ook nog lekker een pilsje op de aankomst op de Kaap Verden. We hebben het druk met bijpraten met iedereen en de tijd vliegt. Mette komt ondertussen langs om te vragen wat voor pizza we willen hebben. We eten met de Mero, Blues en Cedo Nulli pizza’s. wat een gezelligheid.

Dan komt de tijd dat we weer naar de boot terug moeten. Alle vijf zijn

we moe. De kinderen slapen in de kajuit omdat in het vooronder alle

proviand nog ligt. Ze vallen als een blok in slaap. Marieke en ik zitten

nog even in de kuip te relaxen. Denken we. Ineens gaat de boot wel erg

ver naar achter. Het touw naar de ankerbal/mooring die de boot van de

steiger weg houdt is doorgeschuurd door de deining. Zachtjes worden

we tegen de steiger aangedrukt. Snel de motor aan en in zijn vooruit

zetten en dan zijn we weer van de steiger af. We pakken een ander

touw om de boot weer mee vast te maken.

Marieke biedt zich aan als vrijwilliger om het water in te gaan en het

touw naar de ankerbal te zwemmen. Ze haalt het touw door de ring op

de bal en zwemt weer terug. Ik zet het touw op de ankerlier en dan lig-

gen we weer echt. Gelukkig waren we aan boord toen het touw brak,

anders hadden we ongetwijfeld schade opgelopen. Marieke spoelt zich

even af en dan kunnen we weer zitten.

Dan horen we op de marifoon dat de Barnstormer binnen komt. Timo

loodst ze via de marifoon naar een goede ankerplek. Er liggen nog wat

oude scheepswrakken op de ankerplaats en je kan niet overal zo je an-

ker laten vallen. Wij feliciteren ze via de marifoon met de aankomst en

even later komt de Sailaway ook binnen. Ook zij worden naar binnen

geloodst door Timo en dan is iedereen binnen. Fijn dat we weer veilig

over zijn. Dan is het echt tijd om te gaan liggen.

Dinsdag 4 december

De dag begint zoals zo vele, met wakker worden. We hebben wat klusjes die we willen doen nu we in de haven liggen. De boot afspuiten, het zeil repareren, de mast inspecteren en nog boodschappen doen. Meer hoeft niet. Dat is een mooi vooruitzicht. We beginnen even wat op te ruimen en zo komen we in het vooronder aan waar de proviand ligt.

Het ruikt wat muf, maar de lucht is niet bizar vies of zo. Marieke gaat de verse spullen weg halen. Tot onze grote schrik zien we dat de tas met de twee meloenen nogal lekt. Snel naar buiten er mee. Er staat gewoon een laag meloensap in de tas. Een van de meloenen is aan de onder-kant weggerot. Er zijn een aantal tassen met spullen nat geworden aan de onderkant, maar ook het matras dat rechtop staat en de plank waar alles op staat is nat van de meloen. Potverdorie, dat wordt poetsen. We sjouwen alles naar buiten dus in no time staat de boot op zijn kop. Als al het natte spul buiten staat ga ik naar het havenkantoor om ons aan te melden.

Ik kan niet pinnen dus ga de stad in op zoek naar een pinautomaat en ik moet naar de supermarkt voor een internet dongel. Ik loop door Min-delo. Wat een leuke plek. Veel oude panden en je ziet erg goed de Por-tugese invloed hierin. Ik loop ondanks aanwijzingen van Coen toch fout. Na wat lopen vind ik toch een pinautomaat. Jammer die is leeg. Dan naar een andere bank. Daar kan ik pinnen en dan loop ik naar de su-permarkt. Ik vraag in mijn beste Portugees om een internet dongel. Het gaat nog erg stroef maar ik krijg wat ik wil. Snel loop ik weer naar het havenkantoor. Daar reken ik eerst af en dan ga ik naar de boot. Marie-ke heeft al veel gedaan om overal de meloen weg te poesten. Het ma-tras en de plank ga ik schoonmaken. Wat een viezigheid. Marieke gaat ondertussen uit op drinkwater. Met dertig liter flessenwater komt ze te-rug van de supermarkt. We willen ongeveer 100 liter bij ons hebben. Ik ga weer van boord want ik moet nog gaan inklaren bij de immigratie en de maritieme politie. Het is een klein stukje lopen en waar het commer-ciële haventerrein begint daar zijn ook de officials.

We krijgen allemaal een mooie Kaap Verdische stempel in onze pas-poorten en met een half uur is alles geregeld. Ik loop weer terug naar de boot. Als ik aan boord ben gaat Marieke nog even weg om extra in-ternet te kopen. Blijkbaar had ik vanochtend alleen de dongel gekocht zonder tegoed. Aan de kinderen hebben we de hele dag geen kind. Al-le drie zijn ze heerlijk met vriendjes aan het spelen. Ze doen van al-les, vissen, kleuren, plakken en verstoppertje. Marieke was al weer al-les aan het opruimen en de boot begint er weer bewoonbaar uit te zien.

Marieke gaat de stad in en een paar tellen later komt Jasmin de kin-deren halen om naar de brigantijn (denk ik) de “Tres Hombres” te gaan kijken. De rust keert weer en ik pak de draad weer op met oprui-men. Na een tijd ziet de boot er weer heerlijk uit zoals normaal. Opge-ruimd, netjes en weer zonder ongewenste luchtjes. Coen komt nog met een fles campinggas aan. Hij is Marieke tegen gekomen in de stad en hij ging toch nog een fles halen. Fijn, wij hebben nu een reser-ve fles die we overal kunnen gebruiken en ook kunnen we deze ge-bruiken om te barbecueën. Ik zet voorop nog een extra lijn op de an-kerboei. Dus ik lig ook nog even in het water. Daarna douche ik me aan boord. Het is nog steeds stil en rustig aan boord. Wat lekker. Ik pak een pilsje en de laptop en ga in de kuip zitten want ik wil het scheepsjournaal van gisteren gaan schrijven. Pilsje erbij, zak nootjes, helemaal ontspannen. Ik tik een regel of drie en dan zie ik Jorg en Ma-rieke aan komen lopen. Zij liggen ook bij ons aan de steiger en we gaan met hen onze aankomst nog vieren met een flesje champagne. Laptop weg, nootjes in een bakje en ik maak alles klaar om gezellig te borrelen. Marieke komt ondertussen ook aan boord en dan zie ik ook Thijs, Suz en de kids ook aanlopen op de steiger. Zij zijn Marieke te-gen gekomen in de stad en zo vieren we onze behouden aankomst.

Marieke Por heeft een fles champagne en kinderchampagne en wij hebben de hapjes en nog een fles Brut. Frederique maakt dipsaus voor Jorg. Dat doen ze samen sinds San Miguel. Leuk hoor. We toasten op de pittige oversteek en vertel-len elkaars ervaringen van de afgelopen zes dagen.

Als alles leeg is gaan we naar de Club Nautico. Daar zijn alle Neder-landse zeilers weer druk aan palaveren. Er wordt weer uitvoerig gespro-ken over onze gemeenschappelijke afwijking. Bootjes. Er is altijd veel te bepraten zoals het weer, de klussen, wachtsystemen en nog zoveel an-deren dingen. Ik praat onder andere met Paul van de Harmattan hoe hij het doet. Hij zeilt solo en heeft daardoor, al dan niet noodgedwongen, een heel eigen kijk op het leven aan boord. We praten ook hoe hij zeilt, zijn rust neemt onderweg en hoe hij met veiligheid omgaat. Het is stie-kem laat geworden. De kinderen hebben gelukkig al frietjes gegeten dus dat is fijn. Dan hoeven ze aan boord niet meer te eten. De kinderen gaan meteen slapen als we aan boord zijn. Binnen vijf minuten slapen ze alle drie. Als Jorg, Marieke en Nienke langs komen vragen wij ze nog voor een drankje. Als Nienke slaapt komen ze gezellig nog even langs. We zitten lekker in de kuip en rond twaalf uur is het voor iedereen tijd om te gaan slapen .

Woensdag 5 december

Heerlijk avondje is gekomen.

Ik heb helemaal niet het idee dat het vandaag pakjesavond is. Het is hier 25 graden en we zijn de hele dag bezig geweest op de boot. Soms vraag ik me af of we het ooit gaan leren om eens te gaan zitten voordat alles “klaar” is, want dat is het namelijk nooit, dus zitten we ook niet zo veel.

Vanmorgen was ik vroeg wakker. Lag in bed wat de piekeren. Mijn hoofd was op volle toeren en dan bedoel ik volle toeren zoals dat op de boot is en dat is een stuk trager dan thuis. Ik moet nog dit en ik wil nog dat en als we dan uitvaren hoe zit het dan met……Ieeek ik werd gek van me-zelf. Gelukkig lang geleden dat ik zoveel aan het denken was. Er stond ook nog veel op het lijstje.

De meloen die tijdens de oversteek leeggelopen is, heeft voor veel extra-werk gezorgd gisteren zodat er veel is blijven liggen. Ik wilde het bed-dengoed wassen, Bas wilde naar het grootzeil kijken, we wilden het stadje nog in, douchen, iets voorbereiden voor vanavond…… Dus van-daag een vol programma. Dat zorgde ervoor dat ik om 7u achter al aan het inpakken was. Rond een uur of 8 was ik klaar. De meiden waren on-dertussen binnen in de kajuit heerlijk aan het spelen met allerlei Sinter-klaas boeken en waren er helemaal content mee. Heerlijk om te zien.

Ik ben binnen gaan opruimen en wassen. Bas is begonnen met het grootzeil. Tijdens de oversteek is een van de latten uit het grootzeil afge-broken en heeft de pocket (dat is dat ding waar de lat in zit, zeg maar de zoom) kapot gemaakt. Bas is vroeg op pad gegaan om te kijken of het gemaakt kon worden. Dat kon, dan moesten we het grootzeil eruit halen en dan zou het morgenvroeg klaar zijn. Terug op de boot hebben we ge-probeerd om het grootzeil eruit te krijgen, maar dat lukte door de harde wind echt helemaal niet. Mooi balen. Dus besloot Bas om zelf maar naar boven te gaan. Jorg heeft hem omhoog gehesen en Bas heeft daar ver-volgens meer dan een uur gezeten om dat ding te maken. De boot ging aardig te keer en hij werd er best katterig van. Wel heel fijn dat het ge-maakt is, want het bleek erger dan gedacht, want de lat was door het grootzeil heen gegaan en had er een gat in gemaakt.

Ondertussen was ik met de (hand)was bezig. Het was de eerste keer dat ik zo’n grote was (inclusief lakens) zelf aan het wassen was, nou het was ook de laatste keer! Zeker toen ik hoorde dat de wasserette hier bij-na niks kost en de was bijna van de waslijn geblazen werd. Ik werd er aardig chagrijnig van. De meiden vermaakte zich ondertussen prima. Mats had zich ook bij hun gevoegd en ze hebben lekker een boekje zit-ten lezen en lief gespeeld.

De boot naast ons ging weg om te tanken, maar zou daarna ook terug-komen. Het is een grote stalen schip en door de wind (en de beman-ning) waren we bang dat ze tegen ons aan zouden botsen. Het werd een heel spektakel, want op de kant waren ook een heleboel mensen onze buurman aan het helpen om weg te komen. Ze kwamen met veel stootwillen aan, gelukkig waren deze niet nodig!

Eigenlijk hebben we zo de hele middag verder gerommeld. Heel nuttig bezig geweest, maar achteraf geen idee waarmee! De kinderen zijn er-gens in de middag naar de Mero gegaan en zijn verder gegaan met spe-len. Dat was wel even fijn, want toen konden wij de boot verder oprui-men. Om 16u waren we er helemaal klaar voor. Na een verkwikkende douche kon pakjesavond beginnen!

Het is raar om hier Sinterklaas te vieren, want niemand is er veel mee bezig. Het leeft niet zoals thuis. Dat is ook logisch, want er is hier geen zwarte piet en we zien Sinterklaas ook niet op iedere sportclub, dorps-vereniging en/of bij onze werkgever. Daarnaast is er geen sinterklaas-journaal en worden we bij de Appie niet verlekkerd met al het snoep-goed. Logisch dus dat we niet zo met Sinterklaas bezig zijn.

Ik had voor de oversteek hier naartoe nog wel heel veel wilde plannen over wat we allemaal wel niet konden doen met het thema Sinterklaas, maar door het weer is dat ook helaas niks geworden. Maar goed, dat maakt niet dat het vanavond toch echt ging gebeuren!

De meiden hebben we opgehaald op de Mero en terug op de boot hebben we gezellig pe-pernoten met ze gebakken. Frederique heeft nog wel even snel haar andere jurk aange-trokken, want dat had ze nu eenmaal in haar hoofd. We hebben de meest creatieve peper-noten gemaakt.

Frederique maakte ze in de vorm van mijters, een muts en volgens mij is er stiekem al veel in de mondjes van de meiden verdwenen.

Er kwam wat lekkers op tafel en daar hebben we heerlijk van gesnoept. Daarna hebben we Sinter-klaas memory gespeeld. Zo leuk om te doen. De meiden zijn er echt goed in. Ook Liedewij weet al aardig hoe het spelletje gaat. Liedewij was eerst bij Bas en Lijn en Frederique speelden zelf. Ik keek mee en hielp indien nodig. Ze waren best aan het stuiteren.

Rond zes uur zijn ze in de marifoon gaan zingen in de hoop dat de luisterpiet ze zou horen. Aan het volume kan het niet gelegen hebben! We krijgen geen gehoor. Piet hoort ze niet. Even raken we in de stress, want wat als Piet niet komt, er iets met hem gebeurd is of hij het vergeten is!!! Gelukkig biedt de brief die Sinterklaas bij oma Emmy heeft gebracht de uitkomst. Hij heeft namelijk cadeautjes in Hedikhuizen neergezet en daar mogen ze dan volgend jaar mee spelen! Da’s ook een vette vis voorhouden, maar goed. Ze waren daar dus wel blij mee en met veel pijn snapten ze dat Piet nu niet kon komen! Frederi-que vond dat ze wel cadeautjes had verdiend, want ze was liever geweest dan vorig jaar en toen had ze ook cadeautjes gekregen! Zo scheetig.

Dus nog geen speelgoed, maar gelukkig wel een sinterklaasfilmpje en toen wij licht zagen branden hebben ze nog een keer gezongen in de marifoon om de Sinterklaas te bedanken voor de cadeautjes in Hedikhuizen. Ongelofelijk maar waar, toen werd er geklopt op de boot en stond er een hele grote jute zak vol met cadeautjes. Frederique stootte haar hoofd nog met het naar boven lopen, want het luik was dicht. Ik heb haar er niet over ge-hoord, ze waren niet meer te houden.

Die gezichtjes toen ze de zak zagen. Zo vol ongeloof. Het geluid dat ze maakten en ze waren zwarte piet meteen aan het zoeken. Heerlijk om te zien. De zak werd heel dapper 10cm verder getild, maar ze kregen hem niet opgetild. Jorg en Marieke hebben het hele schouwspel aan zitten kijken en vonden het schitterend om te zien! Dat is het natuurlijk ook!

Toen de zak binnen stond, wilden ze natuurlijk alles meteen uitpakken. Dat vind ik altijd zo jammer! Kathelijn had echt nergens oog meer voor en was helemaal geobsedeerd door de cadeautjes. Tactiek was dat ze alle drie tegelijk een cadeautje mochten uitpakken en dat moesten ze aan elkaar laten zien. Dat werkte eigenlijk super.

Bas genoot bij het zien van Liedje haar gezicht toen ze een werkboek van Woezel en Pip kreeg. Frederique praat sinds kort over Monster High (ik had er nog nooit van gehoord, maar toen ik het hier in de speelgoed-zaak zag liggen, vond ik het helemaal niks, zal ook de leeftijd wel zijn zullen we maar zeggen). Nu had Sinterklaas, zonder het zelf te weten, voor alle drie een (soort van) Monster High verkleedjurkje ingepakt. Het was niet precies degene die ze het liefste wilde, maar ze was er happy mee. Kathelijn genoot van alle cadeautjes. Haar gezichtje straalde bij elk cadeautje dat ze openmaakte.

Nadat alles uitgepakt was zijn ze lekker met het speelgoed gaan spelen. We hebben ze niet meer gehoord. Wat een genot! Bas is ondertussen even naar Jorg gelopen om te bedanken voor alle hulp. De kids van Me-ro kwamen nog even langs om te zeggen dat Sinterklaas ook bij hun was geweest en de mimiek en het non verbale gedrag van Liedewij toen ze zei dat er zomaar een zak op het dek stond was er een om nooit meer te vergeten.

We hebben lekker pannenkoeken gegeten. Dat was erg lekker. Het was een pak crêpes uit Frankrijk en die smaken toch anders dan in Neder-land. Ze zijn wat zoeter en Bas vond dat ze nog niet genoeg zoet hadden gehad en heeft de dames nog eens verwend met was slagroom erbij. Dat was smul-len geblazen natuurlijk!

Na het eten was het klaar. De meiden waren te moe. We hebben ze lekker naar bed gebracht en zij zijn heerlijk gaan slapen. Dat ga ik dadelijk ook maar eens lekker doen!

Donderdag 6 december

Marieke en ik worden wakker en we liggen even na te gaan wat we te doen hebben. De kinderen zijn al met hun Sinterklaas ca-deaus aan het spelen. Ik ga eerst naar de politie en immigratie om uit te klaren. Bij de

politie moet ik wachten. De papieren worden bij elkaar gezocht en er moet nog wat ingevuld worden op de uitklaringspapieren. Ze willen nog een paar handtekeningen en geld voor de administratiekosten en dan ben ik bij de politie klaar. Dan ga ik naar de immigratie toe waar de stempels in de paspoorten worden gezet. De paspoorten worden nog even gescand en gecheckt en dan is het klaar! Als ik terug op de boot ben gaat Marieke boodschappen doen en ik ga de boot afspuiten. Dat is niet voor niets. Alles was nog zout van de reis. Ik spuit alles grondig af, ook om te zorgen dat er geen dingen vast komen zitten door de zout-kristallen. Het zout kan zo hard zijn dat draaiende delen gewoon vast komen te zitten. Als Marieke weer terug is ben ik bijna klaar. We ruimen even wat op en dan gaan Marieke en de kinderen de stad in om kerst-kaarten te posten. Ik ga Jorg even helpen. Hij wil voor vertrek ook graag de mast inspecteren. Je weet nooit wat er is versleten tijdens de laatste oversteek. Dan krijgt alles zodanig op zijn falie dat er van alles kapot kan gaan.

Als Jorg boven is geweest ga ik aan boord wat opruimen en verplaat-sen. We liggen erg ver voorover en er moet wat gewicht naar het ach-terschip. Ik verplaats een deel van de watervoorraad in flessen naar achter. 50 kg van de ene kant naar de andere kant is een verschil van

100 kg! Het scheelt in ieder geval iets. Het water in de kuip loopt al meer naar achter. De boot is al weer wat opgeruimd als Marieke terugkomt. Ze heeft frikadellen gekocht! Dat is geweldfig. Jorg en ik zijn helemaal blij. Straks gaan we die heer-lijk opeten. Samen rommelen Marieke en ik nog wat terwijl de kinderen de Barnstormer bezoe-ken.

In de middag gaat Marieke lmet Suzanne, Ma-rieke en Roos lunchen. Dit heeft voor haar ver-jaardag een lunch gekregen. Met de kinderen eet ik en dan gaan we Mindelo in. De meiden vinden het eerst niet zo leuk, maar met het vooruitzicht op ijs is het wel vol te houden. We lopen langs de lokale vis- en groentemarkten. Wat een lucht, het ruikt niet supervers. De kin-deren lopen met hun neus dicht voorbij de vis-

hal. Dan lopen we weer de stad in. We komen langs huizen die in een hele slechte staat zijn. Onder het lopen zegt Frederique ineens; “ik vind het raar dat al deze mensen zo donker zijn. Ik vind het niet mooi”. Ze vindt het moeilijk te geloven dat ze allemaal zwart zijn. Ik leg haar uit dat dat hier normaal is en dat het raar is dat wij wit zijn. Ze vindt het maar lastig. We lopen naar de supermarkt, Frederique weet de weg. Helaas is de winkel dicht. Wat nu, geen ijs. De stemming daalt. Dan duikt er een jongen op. Hij is student en gids en wil graag dolgraag naar Frankrijk om te studeren voor arts. Hij heeft een schrift nodig om zo meteen de les in te gaan. Ik maak een deal met hem. Hij brengt ons naar een ijssalon. In ruil kan hij een schrift gaan kopen. We lopen met de ijsjes in de hand naar de speeltuin. Als we even aan het spelen zijn wil Liedewij naar de wc. Er is geen houden aan. Het moet gebeuren! Jammer, hadden ze eindelijk een speeltuin moet Liedewij naar de wc. We lopen terug naar de haven en gaan naar de wc. Dan is het een bij-na tijd om naar de boot terug te gaan.

Over een half uur zijn de dames terug van het kransje. Aan boord spe-len we een paar potjes ezelen. Dan komt Marieke terug en maakt ie-dereen zich klaar om naa de Club Nautico te gaan. Ondertussen zijn er weer twee boten bij gekomen en die bemanningen gaan ook naar de club. Het is dus weer een drukte van belang. Het is weer tijd voor ster-ke verhalen. Die worden dan ook met verve verteld.

Als het de kinderen langzaamaan genoeg is gaan we terug naar de Mare Liberum. Samen met Jorg en Marieke en Thijs en Suz gaan we frikadellen eten, van de barbecue!

De frikadellen zijn de lekkerste ooit. Wat een feest. De kinderen zijn binnen een filmpje aan het kijken en eten daar hun broodjes. De vol-wassenen zitten in de kuip. Als iedereen lekker aan het kletsen is valt Nienke ineens van de kajuittrap. Ze maakt echt een lelijke smakker.

Volgens de kinderen stuiterde ze gewoon naar beneden. Haar engel-bewaarder was gelukkig op tijd. Ondanks de rare duikeling lijkt ze niets te hebben. Gelukkig maar! Als Nienke weer wat van de schrik beko-men is gaat iedereen weer naar zijn eigen schip. Bij ons aan boord gaan de meiden ook lekker naar bed. Morgen hebben we alle vijf een belangrijke dag.

Vrijdag 7 december

De dag van de grote oversteek. Ondanks dat we laat naar bed zijn ge-gaan, zijn we wel op tijd wakker. Vandaag gaan we de oversteek ma-ken. Ik heb er zin in. Zo voor vertrek zijn er natuurlijk nog allerhande klusjes die nog even moeten. Er schieten er nog genoeg in mijn hoofd. Gelukkig hebben we geen haast om weg te komen. Ergens in de mid-dag is goed. De Mero vaart straks ook weg, ook naar Tobago, en denkt er hetzelfde over. We hebben ruim 16 dagen nodig of zo, dus het komt niet op een uur.

We koken alvast voor twee dagen pastasaus en doen de laatste was. Het was niet heel veel meer, maar toch. Roos komt met de kids nog even over de steiger om afscheid te nemen. Zij gaan zo meteen weg naar Suriname. Ondertussen komt de Sailaway de haven binnen. Zij vonden het ook wel handig om net voor vertrek in de haven te liggen om de laatste dingen te doen.

Ik ga weer verder met de voorbereidingen. Marieke gaat de verse boodschappen doen met Mette en Jasmin. De kinderen van de Saila-way en de Barnstormer zijn allemaal her en der aan het spelen en soms ook bij mij aan boord. De rubberboot moet nog vast en het cam-pinggas flesje moet nog goed gezet worden. Er zijn altijd nog zoveel kleine dingen te doen. Als Marieke terug is wassen we de verse spul-len om geen ongedierte aan boord te krijgen en dan maken we ook nog alle schoenen schoon die we gebruikt hebben. Dan ga ik nog even afrekenen met de haven. We krijgen nu wel de kriebels. Van tijd tot tijd komen er mensen langs voor een praatje en dan is de vraag steevast ‘ga je oversteken?’ Dan ben je er even wat meer met je ge-dachten bij dat het zover is. We halen de kinderen op want we gaan met zijn allen nog even douchen aan boord en dan vullen we de tank nog een keer op. Hoe meer water hoe liever.

Als dat alles gebeurd is dan zijn we er klaar voor. We lopen nog even naar de drijvende bar van de haven want daar zitten ook nog een aantal ‘lotgenoten’ die ook gaan overste-ken. We nemen afscheid van hen en dan gaan we naar de Sailaway en Barnstormer. Nog even een colaatje bij Thijs en Suuz en dan moet het gaan gebeuren.

Na een hartverwarmend afscheid gooien we de trossen los. De kinderen leven zich uit met de toeter en we worden door de Nederlanders uitge-zwaaid. Nog even over de ankerplaats waar ook Blues ligt. Nog een keer een Goede Reis en dan zijn we echt weg. Er ligt nog een grote passa-giersboot de haven uit te manoeuvreren dus we varen er erg langzaam achteraan. Om 16u varen we de havenkom uit, gaan de zeilen er op en dan is het stil. De kinderen zijn al naar binnen aan het spelen en Marieke en ik kijken elkaar aan. Nu is het echt. We zijn los en gaan we voor ruim 2100 mijl vaarplezier naar Tobago.

We laten het idee eigenlijk nu pas op ons inwerken. In de haven is er al-tijd genoeg afleiding en praat je er wel met anderen over. Nu is het defi-nitief en kan je pas gaan voelen hoe het is. De zee is in ieder geval heel rustig. Zoveel rustiger als bij aankomst. Het voelt alsof je op de Ooster-schelde vaart. We lopen ook een fijne snelheid terwijl alles gewoon op zijn plaats blijft staan. Frederique is kort na het vertrek in slaap gevallen, helemaal bekaf. Marieke gaat er even bij liggen. Als ik met Kathelijn en Liedewij ga eten komen ze ook eten. Na het eten moeten ze allemaal naar bed.

Om acht uur UTC is het tijd voor het Nederlandstalige maritieme net. De naam is Nederlandstalig want er is ook een Vlaming bij. Hier meldt ieder-een zijn positie, de weersomstandigheden, kun je vragen stellen en an-dere bijzonderheden kwijt! Het is een mooi initiatief. Zo houdt iedereen elkaar in de gaten en weet je ook wat van het weer wat je kan krijgen on-derweg. In de avond hebben we ook nog contact met de Mero. Zij zijn om half zes gaan varen en zitten dus een aantal mijl achter ons. Onder-tussen is het pikkedonker. De maan komt pas aan het eind van de nacht op dus we hebben alleen de sterren als verlichting. Om middernacht komt Marieke op wacht. Ik mag lekker een paar uur gaan slapen.

Zaterdag 8 december

Om drie uur los ik Marieke af. We lopen nog best lekker (5.5 kn) en de zee is ge-weldig! Wat een rustige zee is het. In de ochtend gaan we na het ontbijt starten met school. Ze hebben er zin in, maar het is weer even wennen om op een bewe-gend schip school te doen. Tijdens de pauze zetten Marieke en ik de Cruising Chute op.

Het grootzeil en de genua gaan naar beneden en dan lopen we zowaar een knoop harder. De cruising chute is een soort spinnaker, maar wordt anders gevaren. Het is een mooi groot rond zeil voor ruime en voorde-windse koersen. Van tijd tot tijd hebben we contact via de marifoon met de Mero. We geven elkaar onze posities door en kijken hoe alles loopt. Als het lunchtijd is ronden we de eerste schooldag af en gaan we lekker wat eten. We smeren de broodjes die we nog hebben uit Mindelo en dan is het tijd voor mij om te chillen. Ik slaap als een blok. Heerlijk. Als ik wak-ker ben gaat Marieke ook nog even liggen. Zo wordt het tijd voor Happy-hour. Om vijf uur gaan de kinderen een filmpje kijken en ik pak de laptop en wat nootjes met een pilsje. Als alles op is gaan we aan het eten begin-nen. We eten hetzelfde als gisteren. We hadden genoeg saus gemaakt voor twee dagen dus dat is weer erg makkelijk. Ik pak een komkommer voor er bij maar die kan met dezelfde gang weer over boord gezet wor-den. Bah! We eten alles lekker op, behalve Liedewij.

Ze heeft er af en toe een handje van om te weinig te eten. Na wat aan-dringen doet zij ook haar best en zijn alle pannen weer leeg. Om ze-ven uur luisteren we weer naar het netje en dan is het weer tijd voor de kinderen om naar bed te gaan. Als ze in bed liggen halen Marieke en ik toch maar de cruising chute binnen. Je weet maar nooit wat je ‘s-nachts over je heen krijgt. Het is wat rommelen maar we krijgen die grote lap toch best gemakkelijk binnen. Dan maken we ons weer klaar voor de nacht.

Tot slot: vertrekkers

Toen we in Nederland aan het voorbereiden waren, zijn we naar twee bijeenkomsten geweest om informatie te krijgen over het ma-ken van een lange zeilreis. Dit waren de zogenaamde vertrekkers-dagen. Zodoende werden we bestempeld als vertrekkers. Prima term naar mijn bescheiden mening, want we waren er erg druk mee, om te vertrekken.

Ook de eerste tijd in juli was het in mijn ogen nog wel doenlijk om over vertrekkers te praten. Toch hoor ik nog steeds de term vertrek-ker, terwijl de nieuwe lichting vertrekkers, degene die in 2013 (of la-ter) vertrekken, zich ook al zo noemt.

Me dunkt dat we al reeds geruime tijd vertrokken zijn. Misschien moeten we ons omdopen naar vertrokker, iemand die bezig was te vertrekken maar al enige tijd vertrokken is. Aangezien de meeste mensen van het zeilende volk in augustus al weer aan het werk zijn, kunnen we het ook gaan hebben over aankomers. Zij die bezig zijn aan te komen. Een andere naam zou kunnen zijn thuisvaarders, maar daar wil ik zelf nog niet aan denken. Dat komt pas na de Azo-ren.

Geen idee wat dan wel lekker past. Totdat ik een passende bena-ming heb gevonden, noem ik ons boaties. Boaties heeft meerdere betekenissen, maar in het Caribisch zeiljargon worden er zeilers die lang onderweg zijn mee bedoeld!