onderweg Marokko—Agadir

15

Week 15: 7 oktober — 13 oktober

We zijn voor mijn gevoel letterlijk en figuurlijk in een andere wereld te-recht gekomen. Een wereld vol verassingen, contrasten, puur– en on-gereptheid, intense geuren, wonderlijke kleuren, aardige mensen en vanuit mijn perspectief bezien bijzondere gewoonten.

In de medinas van Sale en Rabat hebben we onze ogen uitgekeken. Geweldig al die kleine winkeltjes. De voedsel en waren autoriteit heeft hier nog geen voet aan de grond. Hier deert dat gelukkig niemand.

De marina in Agadir is daarentegen op en top luxueus en helemaal ge-richt op (westerse) toeristen. Er lijken geen kledingvoorschriften meer te zijn en is alcohol hier vrij verkrijgbaar.

Morgen maar eens zien of dat in het binnenland ook zo makkelijk is!

onderweg Marokko—Agadir

Zondag 7 oktober

35'13'743 N 007'02'956W

(ergens tussen Portugal en Marokko) Voor mij is het hu half vijf. In Nederland is het half zes en in Marokko is het half vier. Het is wat met al die tijdzones. Op de mo-tor zijn we onderweg naar Rabat. Giste-ren hebben we heel lekker gezeild, maar vandaag is de wind helemaal weg, jam-mer. Ik voel me goed, ben ieder geval niet zeeziek. Wel ben ik weer moe. Het is wat

met Marieke op een bootje. Ik ben al blij dat ik niet ziek ben, dus neem ik mijn vermoeidheid voor lief. Ik had de laatste wacht van 6u tot 8u, maar Bas was al eerder buiten. Ik heb heerlijk buiten onder een deken-tje gelegen. Het was fris, dus was het geoorloofd om met sokken en een jogging op de bank te liggen. Het zorgde ervoor dat het comforta-beler werd. De nacht was schitterend. Het was zo helder. Er waren zoveel sterren. Bas heeft mij zelfs wakker gemaakt, omdat hij dolfijnen in het oplichtende water zag. Het moet schitterend ge-weest zijn, maar toen ik buiten kwam, waren ze helaas allemaal weg. We varen samen met de Barnstormer op. Jorg en Marieke varen met dochter Nienke ook een rondje Atlantic. We blijven toevalligerwijs goed bij elkaar en dat is leuk om te zien.

Weer: blauw met een worlkje

Temperatuur: 25 C

Wind: 810knopen

Als de meiden vanmorgen boven komen en horen dat Jorg naast ons vaart zegt Liedewij:" Jorg, van Jorg en Renee". Nee, niet van Renee, van Marieke en Nienke. We ontbijten buiten. De meiden hebben best goede trek. Ik heb daarentegen genoeg aan een half broodje en wat crackers. Ik ben alert dat ik wel iets eet en dat ik ook voldoende drink. Afgelopen lan-gere reizen is dat er zeker bij ingeschoten en had ik vaak last van hoofdpijn en dat heb ik normaal nooit. Na het ontbijt is er even contact met de Barnstormer over de mari-foon. Jorg heeft al 3 tonijnen gevangen. Dus al we van vissen hou-den, moeten we maar snel een lijntje uitgooien. Dat lijntje gooien we uit in de hoop dat we ook iets vangen. Tot op heden is het helaas nadanoppesniets! Bas vraagt zich hardop af waarom wij nou nooit iets vangen. Frederique wil graag eisalade (het liefst met het ontbijt. Bas zei dat ze het met de lunch kreeg en daar werd ze heel boos over. Was zij niet belang-rijk of zo? Ze had haar zinnen erop gezet en zei dat ze door zou blijven zeurend totdat ze haar zin kreeg.

Zo wat een ver-wend gedrag. Bas heeft haar even uit-gelegd dat het zo niet werkt. Gelukkig draaide ze snel bij.

Na het ontbijt is Bas met de dames school gaan doen en had ik buiten de wacht. Al snel is Frederique wat misselijk en komt buiten bij mij zitten. Ik kan het me goed voorstellen dus is het lastig om er iets van te zeg-gen. Kathelijn komt even later ook naar buiten en claimt ook wat misse-lijk te zijn, dat betwijfel ik.

Als school klaar is spelen de meisjes wat en kletst Frederique op de ma-rifoon. Wat vindt ze dat stoer zeg. Af en toe is het nog lastig, want als ze zelf praat moet ze de knop ingedrukt houden. Deze laat ze soms te vroeg los. Ook Kathelijn heeft nog wat gekletst over de marifoon. Leuk om te zien. Daarna lunchen we de eisalade. Liever hadden we tonijn gehad, maar helaas dat is ons niet gegund. Na de lunch gaan de meiden een filmpje kijken, Bas gaat stoeien met de spinnaker en ik lees een boek. Eigenlijk staat er te weinig eind voor de spinnaker, dus deze is ook snel weer bin-nen. Jammer! Daarna gaat Bas slapen, de meiden kijken heel tevreden hun filmpje verder en ik lees mijn boek uit. Daarna pak ik de reisgidsen van Marokko. Over twee weken komen papa en Helene aan op de Canarische. Marok-ko is zo groot. Het lijkt mij allemaal bijzonder om te zien. Dat kan dus he-laas niet. Wat het gaat worden weten we nog niet helemaal. Dat hangt ook af van het weer. Aan het einde van volgende week komt er veel wind. Dus of voor of na die tijd moet we uit Rabat weg naar het zuiden (Agadir), We kunnen ook vanuit Rabat dingen gaan bekijken of we kun-nen al naar de Canarische varen. Dat laatste is eigenlijk geen optie, want dan zijn we daar wel heel lang. We zien dus wel. Het is lekker weer vandaag. De zon schijnt nu van ach-ter de kuip in. Achter ons komen op korte afstand twee vrachtschepen voor-bij. Mooi om te zien.

De nacht is goed vochtig en dat zie je. Het is heiig en je ziet wat mist-banken voor de kust liggen. De schemer moet langzaam plaats gaan maken voor de dag en net wat voor zeven uur zien we de Marokkaan-se kust en de contouren van Rabat en Sale. Er liggen al twee andere schepen te wachten voor de haveningang. Je wordt hier opgehaald door een bootje van de marina en die loodst je dan naar binnen.

Ik roep de marina op en hoor dat het bootje zo goed als klaar ligt. We melden dat de Barnstormer ook onderweg is en dan wacht iedereen hier op. Door de mist zien we de Barnstormer opdoemen en het 'konvooi' gaat naar binnen. We varen langs de kasba van Rabat en we zijn er stil van. Het is zo gaaf om hier te varen. Je ziet de minaretten boven de stad uitsteken terwijl de zonsopgang dit nog sprookjesachti-ger maakt. We worden luidkeels welkom geheten in Marokko door passerende vissers. We zijn er stil van.

Voordat we de marina in mogen moeten we eerst naar een wacht-steiger om alle formaliteiten af te handelen. Samen met Jorg van ga ik met alle scheepspapieren en paspoorten naar de douane, capitainerie en als laatste naar de politie. Bij iedere instantie moet ik de paspoor-ten op een formulier overschrijven en zij maken kopieën. Alles wordt vlot, en met een glimlach, afgehandeld. Het is dus niet vervelend, het duurt gewoon even, maar hier hadden we wel op gerekend.

Ondertussen is Wolf de drugshond aan boord geweest. Dit is standaard. Iedere boot wordt bezocht door Wolf om te zien of wij geen troep naar Ma-rokko brengen. De boten komen dus onder de haren te zitten, want nie-mand borstelt deze hond. Maar goed, we zijn dus vrijgegeven om te gaan af-meren en te genieten van hetgeen Ma-rokko te bieden heeft.

Maandag 8 oktober:

We worden naar een plekje gediri-geerd en als we vastliggen komt Coen van de Mero ons welkom heten. Hij vraagt of hij brood voor ons mee kan nemen van de bak-ker, want hij gaat toch lopen. Dat noem ik nog eens een welkom.

Weer: stralend blauw Temperatuur: 30 C Wind: 0 Beaufort

Samen met Coen ga ik de Medina in om brood en geld te halen. Onder-tussen kletsen we over van alles wat we in tussenliggende tijd meege-maakt hebben. We moeten in de bakkerij lang wachten, maar omdat we zo aan praten zijn vliegt de tijd.

Als ik terug aan boord kom zit Marieke met anderen op de Sailaway. Ik ruim wat op en ga daar ook naar toe. Lekker een bak koffie en bijkletsen. Daarna gaan we nog wat rommelen. De kinderen zijn volop aan het spe-len en vermaken zich prima. We zien ze af en toe voorbijkomen en af en toe zit de boot weer ineens vol met kinderen. Even later is het dan weer rustig.

In de middag drinken we nog koffie met Coen en Jasmin op het terras. We hebben nog steeds geen geld kunnen pinnen dus eerst het brood en dan nu de koffie, we staan diep in de schuld bij de Mero. Terug op de boot komen eerst Jorg en even later ook Marieke aan boord met sushi. Die hebben ze gevangen onderweg hier naar toe. En wij weer niets.

We zitten lekker in de kuip te kletsen en even later schuift ook Thijs aan. We besluiten met z’n allen de Medina in te gaan. En zo gaan we met vier bemanningen de Medina in. Het is een drukte van belang en overal zijn kleine kraampjes met van allerlei waren. Slippers, kruiden, vlees en zelfs geitenpoten zijn er te koop. Het is echt heel Arabisch. We lopen een gro-te ronde en een van de bemanningen gaat eten in de medina. Wij gaan verder en lopen door de medina door terug naar de haven.

Terug bij de haven zitten de bemanningen van de Mero en Drift-away te eten. Wij schuiven aan en zo wordt het een lange tafel. We genieten van lokale gerechten als pizza en hamburgers. Marieke pakt wel iets lokaals.

Een soort Brochette van gehakt. Daarna schuiven er nog twee beman-ningen aan. Welkom in het drijvende dorp. Het is hoogste tijd voor onze meiden en we gaan terug naar de boot. Het was weer een dag vol met indrukwekkende indrukken. Het was leuk om alle Nederlandse boten te ontmoeten! Tof.

Dinsdag 9 oktober: Rabat

Na alle indrukken van gisteren heb ik vannacht slecht geslapen. Bas en ik heb-ben dan ook nog tot midden in de nacht zitten te kletsen in de kuip. Dat hadden we misschien beter niet kunnen doen!

Ik ben vroeg wakker 6.30u Marokkaanse tijd. Ik wil mijn bed eigenlijk niet uit, maar ik besluit het toch te doen. Ik ga binnen wat lezen en ruim wat op. Niet veel later is Bas ook uit bed en hij gaat in de Medina van Sale vers brood halen. Hij neemt weer lekkere pannenkoeken en cho-coladecroissantjes mee. Wat een luxe ontbijt zeg! De meiden zijn ook op tijd wakker. Volgens mij zijn ze nog onder de indruk van gisteren-avond en zijn ze druk met het verwerken van alle indrukken. We eten op tijd en ook school begint vandaag op een heerlijke tijdstip. Ze hebben zin in school. Dat is fijn, want dan gaat alles lekker soepel. Bas maakt ondertussen alle schaduwdoeken op maat. Wat heeft Vosco in Heesbeen dat weer geweldig gemaakt, wat een geweldige service! Ze passen perfect. Het ziet er super chique uit. Aan het einde van de les kan Frederique zich niet meer goed concentreren. Ze maakt onnodi-ge fouten, zo schrijft ze dingen zelfs woorden verkeerd over. Hmmmm denk dat het tijd is om te stoppen en iets te gaan ondernemen. Als ik mijn hoofd buiten steek hoor ik allemaal Nederlands om me heen. Ik krijg een hand van Marjolijn van de Mobilea. Een catamaran die ook

richting de Canarische gaat. Zij gaan daarna terug naar de Med. Nou daar kan ik mij alles bij voorstellen! Bas maakt ondertussen een lunch voor de kinderen, want hij wil heel graag naar Rabat. Als ik uitgekletst ben is hij al klaar en staat in de startblokken om te vertrekken. We pakken snel alle spul-len en gaan op pad.

We lopen naar het einde van de haven, wat he-lemaal omringd is door een ijzeren hek en lopen naar de tram. Deze ligt vlakbij de haven en is ui-terst modern. De contrasten zijn hier heel groot. Iedereen kijkt naar ons en in het bijzonder naar onze blonde dames. Bij de kassa van de tram komt er een meisje uit het hokje en geeft Liede-wij een kus. Liedewij kijkt haar helemaal perplex aan. Als we ons hardop afvragen of we lijn 1 of 2 no-dig hebben hoor ik een dame in het Nederlands zeggen dat we dan de eerstvolgende moeten hebben. Weer verbaasd kijk ik haar aan. Ik zeg haar dat ze goed Nederlands spreekt en dan blijkt dat ze in Nederland woont. Hoe toevallig. Ze moet lachen om onze kindjes, want haar kleinkinderen houden ook niet van kusjes. De tram is goed geregeld. Alles staat ook in het frans en dat maakt dat we er nog iets van kun-nen maken.

We stappen eerst toch nog in de verkeerde lijn en de Nederlandse dame zegt dat we toch de volgende moeten hebben, gelukkig maar. Als we eenmaal in de goede tram zitten en de deuren schuiven dicht hebben onze dames al een plekje op een reling gevonden waar je eigenlijk met je rug tegenaan kunt leunen. Als de conducteur voorbij loopt zegt hij dat ze goed moeten oppas-sen. We moeten zes haltes voordat we bij de medina zijn. Onderweg er naartoe rijdt de tram dwars door Rabat heen. Het ziet er allemaal best wes-ters uit.

Weer: Zonnig Temperatuur: 30 C Wind: 5 knopen

Soms zie ik vervallen straatjes, maar ik zie ook lekkere restaurantjes en terrassen. We passeren ook de Cathedrale Saint-Pierre. Deze valt heel erg op door zijn witte verschijning. Het is een moderne kerk uit 1935. We vervolgen onze weg en komen langs een heel groot parkeerterrein. Ik denk wel net groot als dat bij de steenweg in Oud Heusden. Heel dat terrein staat vol met oude witte Mercedessen uit de jaren 80 en 90. Hoe is het mogelijk, het zijn er zoveel. Het lijkt alsof we in een film uit Beiroet zitten. De volgende halte mogen we eruit. Er is heel veel bedrijvigheid, veel herrie en we moeten ons even oriënteren. De medina ligt links van ons en we besluiten daar naartoe te lopen. Buiten de medina is het een ko-men en gaan van mensen. De geur is erg indringend en soms een beetje penetrant. Kathelijn wil ook graag haar eigen fototoestel en ze belooft dat ze het goed om haar pols houdt. Dus nog voordat we de medina ingelopen zijn, heeft ze haar camera om. We lopen langs een markt en daar worden we al verlekkerd door over-heerlijk ijs. Bas besluit de meisjes op een ijsje te trakteren. Het smaakt ze goed. Frederique is bang dat ze er ziek van wordt en zegt na drie hapjes al dat ze buikpijn heeft. Als ik haar zeg dat ze daar niet ziek van kan worden, omdat ze daarvoor vorige week een prikje heeft gehad, is ze gerustgesteld en geniet ze verder van haar ijsje. We hebben haar niet meer gehoord over buikpijn. Je kunt je ook maar iets inbeelden...... Rondom ons lopen een paar jonge gastjes. Ze schooien een beetje en Bas moet ze goed in de gaten houden, nou ja zijn portemonnee. Ik voel me niet bang en ook zeker niet geïntimideerd en ook zie ik geen crimi-naliteit, toch zeg ik elke 2 minuten tegen Bas dat hij goed op moet let-ten..... Hij zal blij met mij zijn. We lopen de medina in en het is er druk. Overal lopen mensen. We moeten zoeken naar orde in deze voor ons grote chaos. De drukte, de smalle straatjes, het went snel en we genieten van alles om ons heen. We zijn echt in een andere wereld terecht gekomen.

Ik hoor een heel kleurrijke oude man schreeuwen. Hij is helemaal gekleed in een tenue. Het is een wa-terdrager. Deze man verkoopt water. Geweldig om te zien. De medina heeft allemaal kleine winkeltjes, stalletjes met verschillende waar. Er zijn heel veel winkeltjes met kruiden, prullaria, keukenspulletjes, kleren, fournituren, lederwaren en wat al niet meer. Van iedere soort is er niet een winkel, maar wel een stuk of wat. Waar kunnen die mensen van leven vraag ik mij af. Hoe is het mogelijk. Bij een kruidenstalletje sta ik wat te kijken en als ik naar binnen kijk, zie ik dat het heel diep is. Ik word binnen gewenkt en Bas en de meiden lopen mee naar binnen. Het is een erg schemerige winkel, en uiteindelijk blijken het wel vier winkels te zijn met de-zelfde waren. Voornamelijk kruiden en specerijen. Het geheel wordt met golfplaten en een grote hoe-veelheid spinnenwebben waterdicht gehouden en we mogen van alles zien, proeven en ruiken. Heel gaaf. Daarna lopen we verder door de smalle straatjes en op een bepaald moment lopen we door een aantal straten die steeds soberder worden en de mensen kijken ook steeds minder vriendelijk. Toch maar even omdraaien met onze blonde dochters. Op de terug-weg zien we nog een weverij waar een man of zes aan het weven zijn. Wat mooi al die oude ambach-ten. Zo komen we ook mannen tegen die houtsnij-werk voor banken maken. Niets met de boven frees, gewoon beitelen. We komen bij de vleesafdeling van de medina. Hier liggen kamelenpoten uitgestald. Ik mag er foto’s van maken en de mannen er omheen hebben grote lol.

Weer: Zonnig Temperatuur: 30C Wind: 5 knopen

Ze zien denk ik mijn gezicht dat boekdelen spreekt. Zo lopen we door de medina, er is zoveel te zien. We kopen zandkoekjes voor vijf cent per stuk en de meisjes worden heel veel aangeraakt door de Marokkaanse vrouwen. We kopen netten om het fruit in te bewaren op de boot en rokjes voor de meiden met goudkleurige muntjes er aan. Overal moet op afgedongen worden dat hoort er nu eenmaal bij. Buiten de medina is het een stuk rustiger. We lopen wat rond buiten de medina en staan aan het begin van de kasba., We komen hier de be-manning van de Barnstormer tegen. Met hen lopen we verder door de blauwwitte straten van deze kasba. De muren zijn blauw om de mug-gen weg te houden! Bij een terrasje waar we willen gaan zitten worden we om zes uur weggestuurd. Ze gaan sluiten. We lopen met Jorg, Ma-rieke en Nienke terug door de medina. Zover waren zij nog niet geko-men en zo komen we ook weer bij de tram. Onderweg stoppen we nog bij een soort suikerriet-hakselaar. We drinken het sap van het suikerriet en een vleugje limoen. Het is pri-ma te drinken en goed tegen van alles en nog wat. Daarna banen we ons een weg door de mensenmassa op weg naar de tram. Het is on-dertussen donker en we moeten nog eten. n de tram bedenken we dat we uit eten gaan maar terwijl we langs de restaurants op de haven lo-pen bedenken we ons. Weer pizza heeft niemand echt zin in. We ma-ken pasta aan boord. Dat is een goede actie. Iedereen eet er goed van, beter zo. Na het eten is het hoog tijd voor de kinderen om te gaan sla-pen. Wat een bijzondere dag was dit.

Woensdag 10 oktober

Ik blijf maar niet wennen aan de Marokkaanse win-tertijd. Het is hier dus twee uur vroeger dan in NL en een uur vroeger dan in Portugal. Vanmorgen was ik dus al bij t krieken van de dag wakker. Rond half ze-ven was ik klaarwakker. Jammer, want eigenlijk ga ik ook hier gewoon te laat naar bed. Ik ben ook erg on-der de indruk van Marokko. Het land, de mensen, de cultuur vind ik overweldi-gend. Ik heb het gevoel alsof ik in een andere wereld ben. Dat terwijl de afstand tussen Gibraltar en Ma-rokko vele malen kleiner is dan van Hedikhuizen naar Amsterdam. Na veel wikken en wegen hebben we besloten om vandaag weg te gaan uit Rabat. Veel andere Neder-landse schepen hebben een meerdaags bezoek aan Fes gebracht,. Dat lijkt me ook wel heel leuk, maar de wind is goed en we besluiten omdat niet te gaan doen. Fes komt hopelijk nog een keer met een ste-dentrip aan de beurt. Nee, het is goed zo. Het is jammer, maar de wind heeft voor ons bepaald dat we vandaag gaan vertrekken.

Ik heb gisterenmiddag een email gestuurd naar een reisorganisatie die trips naar de woestijn organiseert. Gewoon om wat informatie en eventuele mogelijkhe-den te horen. Vanmorgen heb ik de opties en prijzen doorgekregen. In vergelijking met het normale leven hier is het ongelofelijk duur. Ik schrik ervan, want dat had ik niet verwacht. Na een aantal mailtjes over en weer heb ik bijna 25% korting gekregen. Ik vind dat ik een prima deal heb geregeld. Ik hoop nog dat ik de trip bevestigd krijg. Ik ben zo blij dat het gelukt is.

Weer: Zonnig Temperatuur: 28C Wind: 5-10 knopen

De tour ziet er zo indrukwekkend uit. We gaan drie dagen op pad in een Toyota Landcruiser (wat zal Bas gelukkig zijn). We gaan naar het diepe zuiden van Marokko om de best bewaarde geheimen te mogen aanschouwen. We gaan op kamelen rijden en in de woestijn overnach-ten. Hoe cool is dat. Ik heb er zo ontzettend veel zin in. Zo bijzonder om dat mee te gaan maken. Ik ben heel blij dat we dit gaan doen. Bas is vanmorgen al vroeg naar alle autoriteiten geweest. Eerst moest hij een soort van paspoort hebben dat we ingeklaard zijn in Marokko. Daarna naar de douane en de politie. De mensen kregen onderling ru-zie. Moest Wolf nu wel of niet nog een keer de boot doorzoeken. Er werden blijkbaar zelfs boeken door het kantoor gegooid. De vrouw heeft helaas het onderspit moeten delven en zo kwam Wolf nog een keer bij ons aan boord. Ik heb er maar niet te veel van gevonden en heb rustig staan toekijken. Gelukkig was hij snel klaar en werden we goed bevonden om te vertrekken uit Rabat. We hadden geen brood meer, dus ik was ook al vroeg op pad om brood (ook voor de overtocht) te gaan regelen. Er was al veel bedrijvigheid in de medina van Sale. Liep ik daar in mijn lange broek, t- shirtje en slip-pers. Had me denk ik prettiger gevoeld bij iets met lange mouwen en dichte schoenen. Ik liep namelijk nogal uit de pas en dat werd zeker op-gemerkt. Ik kon de bakker niet snel vinden, dus ben wat gaan lopen en uiteindelijk ben ik een klein ontbijttentje ingelopen en heb daar het brood gekocht, iets wat hier heel normaal is. Stap ik de winkel uit en loop ik verder blijkt de tweede zaak een verse bakker en patisserie te zijn.

Daar kan ik niet zomaar voorbij lopen. Ik koop lekker croissants, een soort van tompoezen en verse koek-jes. Wat een geweldige lekkernijen allemaal! I, denk maar even niet aan alle calorieën die er in al deze zoetigheden zitten. Rond half elf gooien we los. We gaan eerst even tanken. Dat is hier ook echt een grapje. Vonden we Gibraltar al goedkoop, hier is het nog veel goedko-per en betalen we iets van 0,75 cent per liter. De tank zit dus weer goed vol. De tocht begint lekker. We zeilen met drie andere boten weg. Twee ervan gaan naar de Canarische en twee naar Agadir. We varen wel dezelfde koers. Op de boot is het rustig. Ik ga met Frederique achter even liggen. Lijntje en lied spelen en Bas is buiten. We vangen vandaag zelfs een tonijn. Zo leuk om te doen. Bas is echt helemaal blij. We zien de tonijnen hier zelfs zwemmen, hoe gek kun je het krijgen. Bas gaat na mij alvast een dutje doen en ik houd de wacht met lijntje. We hebben het leuk samen. Ik zit/lig buiten onder een dekbed en zij verveelt zich, want haar zusjes slapen alle twee en zij heeft geen zin. Eerst gaat ze op de andere bank tegenover mij zitten en delen we een dekbed. Wat een lol. Ze trekt er aan en dan heb ik minder en leuk dat ze dat vindt. Op een gegeven moment leg ik mijn voeten op de bank voor me, haar bank dus en zet ik haar klem. Ze lacht het uit. Het is fijn om zo met haar alleen te zijn. Ze komt bij me liggen en vraagt waar Matz is? Matz is het zoontje van de Mero en zij varen bijna naast ons. Ze zegt me dat ze niet verliefd is op Matz (hoe ze daar nu weer bij komt is me een raadsel), want ze is nog steeds verliefd op Robin. Ik zeg haar dat ze dit jaar echt ook wel op iemand anders verliefd mag worden hoor. Ze antwoordt me dan heel lief: " Matz is echt mijn vriendje". Heerlijk om te horen.

Daarna gaat ze op kussentjes op de grond liggen, lekker onder haar dek-bedje. Ze heeft het fijn en kan niet slapen. Ze blijft maar naar mij kijken en iedere keer als ik naar haar kijk, glimlacht ze! De boot begint langzaam te ontwa-ken. Eerst wordt Frederique wakker, daarna Bas. Liedje slaapt prinses heerlijk door! Wij genieten buiten van

de heerlijke Marokkaanse koekjes. Frederique vraagt: hoeveel mogen we er? Wat denk je? Zegt ze heel open: "twee". "Oké" zeg ik vervol-gens en ze smullen ervan. Bas begint ondertussen met koken en eet vervolgens met de dames binnen. Het is toch best fris hier. De Mero komt wel rap dichterbij, dus ik moet nog even een paar graden bijsturen. Na het eten heb ik de eer-ste wacht. Het gaat goed. Ik zet mijn eierwekkertje en krijg een goed ritme. Bas haalt nog even de genua binnen en dan staat Liedje voor ons. Ze kan niet slapen, logisch lijkt me als je 's middags zoveel slaapt. Ze wil graag in het water kijken, want Frederique heeft haar gezegd dat je in het water alle sterretjes kan zien! Samen met papa kijkt ze nog even en daarna gaan ze samen lekker op de bank liggen slapen. Liedje zegt/vraagt tegen Bas dat toen ze klein was ze vaak op zijn buik lag en ook bij mama. Dat klopt zegt Bas en ondertussen dat hij dat zegt kruipt ze op zijn buik om lekker bij papa te slapen. Euhhh lieve liedje toen kwamen je beentjes niet tot mijn knieën, maar op mijn buik..... Dat scheelt veel hoor ik Bas zeggen. Ondertussen houd ik mijn wacht. Om 22.15u ruik ik koffie. Als we varen taal ik er niet naar en de geur staat me niet aan. Veel te sterk allemaal! Bas is wakker en komt me wekken. Ga maar lekker binnen liggen. Mijn oogjes willen nog niet en ook is de wekker nog niet gegaan. Dus ik nestel mij terug onder het warme dekbed. Ik doezel weer weg en als ik kijk zie ik bas niet zitten. Ik vraag me nog af waar hij is en dan opeens hoor ik heel rustig maar wel resoluut zeggen: "Marieke wordt maar wakker we hebben een net te pakken". Ik schrik enorm, maar herstel me meteen. We werken even alle twee op volle toeren.

Ik zet het deklicht en het achterlicht aan. De motor stond al in z'n vrij, maar gaat ook uit. We pakken allerlei spullen en dan staan we samen klaar op het achterdek! Ondertussen heeft de Mero gezien dat we met veel licht zijn gaan varen en roept ons op. Ik wilde hun juist oproepen, maar dat is niet meer nodig. Zij varen, op ruim een mijl, naast ons. En bieden aan om stand-by te blijven. Ze komen wel iets dichter naar ons toe, maar op mooie afstand. Het gevoel dat er iemand in de buurt is, is om dit soort momenten erg fijn!

Wij gaan weer verder en ik hoor de Drift Away en de Barnstormer ook contact hebben met de Mero. Zij hebben het verhaal ook ge-hoord en bieden steun op afstand. Het gevoel dat er iemand in de buurt is, die concreet eigenlijk niks voor je kan betekenen behalve er alleen maar zijn, is zo fijn! Ik had dat niet verwacht, althans niet over nagedacht. Ik hoor de andere schepen op de achtergrond over de marifoon en wij maken plan de campagne. Bas heeft zijn kleren al uit, dus wie het water ingaat is al uitgemaakt. Hij bindt zijn duikmes om, pakt de onderwaterzaklamp en ondertus-sen pak ik de schoot van de genua om hem aan aan te lijnen. Trapje naar beneden, pikhaken liggen klaar, reddingsboei is los. Je weet niet wat er is en of het schade heeft veroorzaakt. Er zit iets aan de boot. Het is loei zwaar en het heeft ervoor gezorgd dat we binnen enkele seconden (misschien zijn het er iets meer geweest) van 6 knopen naar stilstand kwamen. Het heeft voor de boot dus echt als een anker gewerkt. Gelukkig is het bijna windstil en is de deining slechts een metertje (om onder water met je snorkel wat te doen is toch best veel). Bas gaat de eerste keer naar bene-den en houdt zijn voeten op het laatste treetje. Hij ziet het niet en moet wennen aan het water, de donkerte en eigenlijk aan alles! Hij komt boven en weet nog niet pre-cies hoe, wat en waar. Hij vraagt mij aan het roer te trekken om te kijken hoe zwaar dat is.

Het is zwaarder dan normaal, maar het valt niet tegen. Bas gaat nog een keer kijken. Hij komt opgelucht boven, want hij heeft gezien dat er niks in de schroef zit. Dat is goed nieuws, want anders was de kans op schade groot en hoe krijgen we dat eruit hier midden op de Atlantic in het donker voor de Marokkaanse kust! De boei zit achter het roer en is blijven haken. Het is zo zwaar dat het daar blijft hangen. Bas komt uit het water en probeert de boei aan de zijkant van de boot naar beneden en naar achteren te duwen om los te raken. Hij gaat nog een keer het water in en probeert het met de pikhaak. Dat lukt ook niet. Jammer, want er zit nu niks anders op dan het touw door te snijden. We weten niet wat er achter de boei hangt. We zien een touw schuin naar achter lopen. Bas gaat weer het water in, ik schijn hem bij en het touw is gelukkig heel snel los. We merken dat we meteen weer gaan dobberen. De boei blijft echter aan bak-boord aan de boot hangen. We zijn dus nog niet vrij. Ik ga het roer al-le kanten op bewegen in de hoop dat hij dan loskomt. Bas bekom-mert zich om de boei zelf. Op een gegeven moment zwiept Bas de boei over het achterdek! We zijn los......gelukkig! Dat hebben we samen goed gedaan al zeg ik het zelf. Ben ook blij dat we al deze spullen (soms, als de boot weer te klein is in mijn ogen omdat hij zo vol ligt, noem ik het al-lemaal muik) aan boord hebben. Dat scheelt heel veel gehannes. We douchen ons met heerlijk warm water op het achterdek, dat hebben we zeker wel verdiend! Daarna eten we iets warms en is het voor mij tijd om te gaan slapen, Bas houdt de wacht......

Donderdag 11 oktober: schipper mag

ik overvaren

Het is nu bijna zes uur ' s morgens. De dag is nog maar nauwelijks begonnen, maar ik heb het gevoel alsof we er al een lange dag op hebben zitten. Om drie uur/half vier wekt Bas mij. Ik ga hem aflos-sen. Het lukt me maar moeizaam om wakker te worden. Ik zie om me heen al-lemaal lichtjes. Ik denk dat het vissers-boeitjes zijn. Dan zijn de lichtjes weer weg. Ligt het nu aan mij? Aan het weer, de vochtigheid buiten, kan ik gewoon niet wennen. Dan zijn ze er weer ineens.

Ik hoor de Mero over de marifoon zeggen dat hij voor ze gaat uitwijken en ik zie hem recht op ons af komen varen. Hij had al bijna een klein vissersbootje geraakt. Heel heftig. Terwijl we nog praten over de mari-foon zie ik een grote visser. Die was hier net nog niet? Waar komt die vandaan? Ik schijn met mijn zaklamp in het grootzeil en veronderstel (moet je eigenlijk nooit doen) dat hij mij heeft gezien. Dat is niet of hij heeft het niet willen zien. Hij lijkt gas bij te geven. Als een gek haal ik het gas ervan, roep ik bas en zet de boot van de stuurautomaat. Geluk-kig net op tijd, want de boot loopt op krap 10 m voor langs. Ik sta te tril-len op mijn benen. Ben erg geschrokken en ik sta te trillen als een riet-je. Zullen we dan toch maar meteen naar de Canarische gaan...... Bas gaat lekker slapen en ik houd de wacht. Ik begin met de film de perfecte huisvrouw, maar die valt niet goed. Voor nu zeker geen perfec-

te film. Mijn ogen willen slapen, maar ik niet en ik wil Bas niet wekken. Ik ga maar even het scheeps-journaal schrijven. Ook dat is lastig, want door het licht van de Ipad zie ik niks als ik naar buiten kijk.

Weer: mistig

Temperatuur: 26C Wind: 5-10 knopen

Als we de kaap (een langwerpig uitstulpsel) bij Al Jadida voorbij zijn, krijgen we gelukkig ook minder vissers en boeitjes. Wellicht dat de afstand te groot wordt. Ik durf heel korte slaapjes te doen en dat is fijn. Het is rond 6 u licht en op de een of andere manier word ik minder moe. Kan dat? Ik moet weer opletten, want we varen weer door een mijnenveld van boeitjes.

Om 7u komt Liedje al buiten. Ze is wakker en nestelt zich helemaal in een slaapzak. Zo'n heerlijk gezicht. We kletsen wat en spelen een potje vier op een rij op de Ipad. We winnen en verliezen. Prima score dus. Frederique komt ook boven en kwebbelt al lekker. Ze is al druk in haar hoofd, want ze vraagt of haar droom, dat ze vier kindjes krijgt, ook echt uitkomt! Ik stel haar gerust. Ik krijg een lieve knuffel en de opmerking: "mama, voor je leeftijd ben je nog best mooi". Nou daar kan ik deze morgen mee beginnen!

Bas is ook wakker en we gaan lekker ontbijten in de kuip. Het is lekker weer. Helaas geen wind. We gaan genieten van de croissantjes van de bakker. Ze hebben hier veel variëteiten. We hebben ze met appel, amandel en chocolade. Echt geweldig! Na het ontbijt ga ik slapen en gaat Bas met de meiden school doen. Als ik wakker word hoor ik Bas door de marifoon. Ik vraag mij af hoe lang ik geslapen heb. Het voelt fijn in de hut. Bas heeft een zeiltje boven het luik gespannen, dus komt er geen zon binnen. Als ik buiten kom, zie ik de Mero langszij varen en over en weer worden er moppen getapt. Ook de Drift Away laat af en toe van zich horen met een grappige mop. De kinderen genieten, wat hebben ze een lol. Het is ook heel leuk om ze aan de marifoon te zien kletsen, super! Zo gaan we een tijdje door. Van Coen krijgen we nog de tip om pizza's te maken van de broden, klinkt goed! Bas heeft vandaag ook nog een tonijn gevangen, dus het komt wel goed met het avondeten. Na ongeveer een uur zijn we bij ons waypoint. We gaan afscheid van el-kaar nemen, want zij gaan naar de Canarische en wij gaan door naar Agadir. Hopelijk komen we ze daar weer tegen. Wij eten heerlijke tom-poezen en ruimen de boot wat op. Ik was af en Bas maakt de tonijn schoon. De kinderen maken een flessenpost, want deze mag ook weer overboord gegooid worden. Als we klaar zijn gaan de meisjes een filmpje kijken, Bas gaat lekker sla-pen en ik houd de wacht. We varen nu (half vier) langs Safi. Het is weer een vissershaven en ik kom dan ook veel ienieminievissersbootjes te-gen. In Nederland zouden we het hout allang afgeschreven hebben en het onverantwoord vinden om er überhaupt mee op de sloot te varen. Hier varen de vissers gewoon 15NM met die dingen uit de kust. Hoe is het mogelijk! Ik vind het jammer dat we alleen verder moeten varen. De Barnstormer ligt weliswaar achter ons, maar helaas te ver weg voor marifooncontact. Het was leuk om "samen" te varen. We hadden het niet afgesproken. De boten liepen gewoon tegelijk op. De kleine vissersbootjes, de boeitjes en misschien ook de onwetendheid maken dat ik het eng vind en dat ik hoop dat we snel in Agadir zijn! Als die vissersbootjes maar niet te dicht-bij komen en hopelijk vis het allemaal goed volk!

We kunnen nog steeds niet zeilen (4 knopen wind) en hebben de motor op 1600 toeren draaien. Zo bizar. Als je de weersvoorspelling bekijkt zouden we nu ongeveer 15-20 knopen wind moeten hebben. Zo jammer dat het weer niet klopt! Ook mijn stoer bedachte tochtje door de woestijn en zuidelijke oases vind ik spannend worden. Hoop dat alles goed gaat en we allemaal lieve mensen tegen komen....... Wat een verschrikkelijke mind set heb ik op het moment. Denk dat het komt omdat ik nog steeds moe ben van deze bewogen nacht. Morgen, aan het zwembad bij de ma-rina in Agadir zal de wereld er vast weer heel anders uit zien! Vannacht varen we langs Essouria. Ook een vissersdorp. Na het mij-nenveld van gisteren hebben we besloten om hier samen voorbij te varen, want vier ogen zien (in het donker) altijd meer dan twee...... We hebben weinig verse producten meer aan boord. Gelukkig weet Bas een heerlijk maal voor ons in elkaar te flansen. We eten lekkere pasta met tomatensaus, gehakt en een lekkere fuet uit Portugal. Na het eten ga ik als eerste slapen. Ik ga meteen op de bank liggen. Om 22.00 hebben we wisseling van de wacht en mag ik weer op de uitkijk. Het is ongelofelijk, Ik voel me zo bevoorrecht dat ik dit uitzicht heb. Zo immens veel sterren. Overal waar ik kijk. Opeens komt er een heel felle lichtflits voorbij. Een bij-zondere vallende ster. Ik zie er nog meer en laat me heerlijk meedeinen op de golven. Zo vaar ik graag de nacht in!

Vrijdag 12 oktober

Om twee uur word ik wakker. Marieke en ik hebben de wachten wat ingekort vanwege de drukte met vissers op het water. Ze zegt dat we kunnen zeilen. Echt? Ik kijk buiten en het lijkt er wel op. We rol-len de genua uit en de motor gaat in zijn vrij. We lopen toch nog 6,2 knopen. Heel goed. Nu is het een ruim uur later en scheuren we met een dikke 7 knopen door de donkere Afrikaanse nacht. Marieke heeft nog contact gehad met de Barnstormer en zij zitten ook weer in de buurt. Fijn. Er zit tussen de schepen wel iets van 25 mijl af-stand, maar naar de haven toe is het verschil minder. Wij zijn meer naar buiten gevaren om de vissers en hun netten te ontlopen na het avontuur van gisteren en eergisteren. Ik zag dat Marieke in haar stuk van gisteren schreef dat het fijn zou zijn, 20 knopen wind. Die staat er hoor, met rente. We hebben nu een dikke 25 knopen wind, wat een echte 6 Beaufort betekent. Bas kan mooie nachtelijke stukken schrijven..... Eigenlijk is hij op de boot gewoon onmisbaar. Hij ziet het anders en vindt ons een team. Dat zijn we ook zeer zeker, maar zonder zijn tomeloze energie en geduld zouden we misschien echt al in de Ardèche gezeten hebben.

Weer: blauw

Temp.

25 C

Wind: 5 kno-pen

Als Bas mij namelijk om 2 u aflost voel ik mij goed beroerd. Ik ben niet zeeziek. Ik heb een echte buikgriep te pakken. Mijn darmen houden niks en krampen alle kanten op. Het doet echt pijn. Dat terwijl ik niet eens een ijsje heb gegeten in Rabat! Had het misschien beter wel kun-nen doen! Ik ga liggen en het gaat echt niet. Wat een ellende. Bas houdt de wacht langer en Liedje wil graag naast mij komen liggen. Hoe kan ik zo'n lief meisje weigeren....

Bas laat mij lekker liggen en zo pak ik wat slaap. De meiden ontwaken en gaan eigenlijk meteen lekker spelen met de barbies. Op de achter-grond hoor ik hun hele verhalen. Hoe geweldig. Buiten waait het nog steeds 6 Beaufort. Buiten het geklapper van het grootzeil merk ik er weinig van. Dat is fijn. Ik knap maar moeilijk op en baal ontzettend. Zo kan het dus verkeren, wat een gedoe! Bas ontbijt buiten tosti's met de meiden. Ik slaap nog wat en probeer af en toe iets te drinken. Rond 10u zakt de wind in en moet helaas de motor aan. Ik hijs me, zo voelt het echt, uit bed en we kletsen buiten een eindje weg. Fijn, gezellig. Acda gaat aan op de achtergrond. Ge-nieten. We varen nu op 12 mijl voor Agadir het wordt weer drukker met vis-sersbootjes. We hoeven nog net niet opnieuw een vlootschouw af te

nemen, zoals De Barn-stormer het omschrijft, maar het is wel weer goed opletten geblazen.

We varen nu pal langs een heleboel vissers-boeitjes, kilometers lang allemaal op een rij-tje. Aan het einde ligt een klein vissertje te wachten.

Een boei in de schroef/achter het roer is meer dan genoeg dus ik ga weer even opletten!

Om drie uur in de middag draaien we de haven in. De marineros wij-zen ons de weg naar de ligplaats. Hèhè we liggen vast. De kinderen willen meteen naar het zwembad maar we meten eerst inklaren. Na een kwartier komen drie man aan boord om alle paspoorten over te schrijven en de scheepspapieren te zien. De politie ziet dat we geen stempels in de paspoorten hebben met sortie uit Rabat. Er worden mij vragen gesteld en blijkbaar ook naar Rabat gebeld. Geen probleem, ik had het goed gedaan, de politie in Rabat niet. Ze nemen de paspoor-ten mee en zullen deze heel snel terugbrengen. Ook de bootpapieren gaan mee. Deze krijgen we pas terug als we weggaan. Ze dienen als een soort van onderpand.

Wachten duurt altijd lang, te lang. We willen namelijk graag naar het zwembad. Het duurt zeker een anderhalf uur en dan komt de agent de paspoorten terugbrengen. Eindelijk kunnen we naar het zwembad. Vanaf het zwembad kun je uitkijken over zee. Dat is erg mooi en zo kunnen we ook de Barnstormer aan zien komen. Eerst maar eens spelen in het zwembad. De kinderen kunnen zo lekker hun energie kwijt, eindelijk.

Net voor zes uur komt de Barn-stormer binnen we gaan ze eens hartelijk verwelkomen. Zij moeten ook eerst door de ambtelijke mo-len en na twee en een half uur zijn ze ingeklaard. Ondertussen hebben wij de meiden al naar bed gebracht en praten we snel bij maar iedereen duikt op tijd de kooi in.

Zaterdag 13 oktober

Na het ontbijt gaan we Agadir verken-nen. Het is een heel langgerekte stad met een enorme kuststrook. We lopen vanaf de boot zo naar de boulevard. Vlak bij de ingang van het haventerrein staan Petit taxi’s. het zijn oranje geverfde Peu-geot 205-jes en een goedkoop transport-middel.

We maken er foto's van en gaan verder kijken wat er te zien is. We moeten ook nog pinnen anders kunnen we niet op trektocht. Marieke heeft deze ochtend kunnen regelen dat we drie dagen gaan rondreizen naar de woestijn en de binnenlanden, super vet. We lopen over de lan-ge boulevard en gaan op zoek naar een soort vogeltuin. Het is weer even wat anders. Bij een vriendelijke agent vragen we de weg. Op weg naar de vogeltuin komen we langs een bank waar we kunnen pinnen. Direct daarnaast zit een surf shop. Even kijken voor de meiden, maar hij heeft niets voor ons.

We vinden het park en het ziet er heel leuk uit. We laten de kinderen eerst spelen in de speeltuin maar daar zijn ze na vijf minuten mee klaar. We lopen het park in en ze vinden het erg leuk om al de vogels te zien. Er zijn ook nog andere dieren zoals apen, lama’s en herten.

De meiden hebben honger en we willen nog wat eten. Ze willen echt frietjes en ze kiezen voor een dubi-euze Amerikaanse keten. Het is niet onze eerste keus, maar voor functio-neel eten is het goed en vanavond eten we toch gezond dus toe maar.

Na het eten lopen we over de boule-vard terug en ik informeer nog naar de prijs een tweedehands surfboard. Daarna gaan we door naar de boot.

De meiden hebben het gezien met dat lopen en willen zwemmen. Ik wil nog wat aan de boot klussen. Ik ga eerst naar het zwembad, Marieke heeft nog wat te mailen met de reisorganisatie voor morgen.

Marieke, Jorg en Nienke zijn er onder-tussen ook en we kletsen lekker bij en de kinderen spelen lekker in het water.

Weer: de hele dag een strak blauwe lucht Temperatuur: 30 C Wind: 2 knopen

Na een tijdje ga ik kijken hoe het aan boord is en kom Marieke tegen. Alles geregeld, morgen worden we om negen uur opgehaald. Marieke gaat naar het zwembad, ik naar de boot. Ik pruts wat, maar het wil niet vlotten. Dan maar weer zwemmen.

Bij het zwembad drinken we lekker wat met zijn allen en om zes uur gaan we naar de boten. We gaan tapas eten op de Barnstormer. Ieder maakt wat en het is al snel erg gezellig. Te gezellig want om een uur of half tien breng ik de kinderen naar bed en dan gaan we, gewapend met babyfoon, nog even door. Veel te laat gaan we terug naar de boot. We leggen alvast een deel van de spullen klaar voor de 3-daagse trip.

• Startpunt: Onderweg Marokko • Eindpunt: Agadir • Aantal NM: 450 NM

Tot slot: De medina