Villa Real de San Antonio—onderweg Marokko

14

Week 14: 30 september — 6 oktober

We zijn deze week te gast in de plaats waar mijn ouders ongeveer een half jaar per jaar zijn. Het is een leuk, heel authentiek plaatsje vanwaar we naar Marokko gaan vertrekken. We hebben het fijn hier en de kin-deren vermaken zich uitstekend met opa en oma. Wat een tafereel om ze met z’n vijven te zien scharrelen. Dat doet ons deugd!

Halverwege de week steken we over naar Marokko. Althans dat is de bedoeling! Door “motorpech” moeten we onze oversteek helaas afbre-ken en zo keren we onverrichte zaken terug in Vila Real. Voor ons is dit de beste uitvalsbasis om dingen te regelen. Dat blijkt ook, want een dag later hebben we de juiste onderdelen binnen en kunnen ze geïn-stalleerd worden. Een dag later is het dan toch eindelijk zover, we ver-trekken naar een nieuw continent, naar Afrika. Op naar het nieuwe avontuur!

Vila Real de San Antonio—onderweg Marokko

Zondag 30 september

In de nacht, dus net na twaalven horen we een botsing tussen boten. Bijzonder hoe snel je dan alert bent. Marieke en ik zaten allebei met een laptop in de kuip nog wat te tikken en zo horen we dus ineens la-waai. Ik kijk achterom en zie een paar masten wilder bewegen dan de rest. Ook de masten van mijn vaders boot zijn er bij. Ik loop over de passantensteiger en van deze steiger zie ik een boot dwars tegen mijn vaders boot en twee andere boten liggen. De boot wordt door de ster-ke stroming hard tegen de andere schepen gedrukt. Er wordt geroepen en zelfs gelachen. Het klinkt behoorlijk dronken. Ik loop naar onze boot en pak een zaklamp en een fotocamera, Terwijl ik van boord stap zie ik de boosdoener de haven uitvaren. Ik maak een foto en schijn hem na met de zaklamp maar hij is vertrokken. Ik loop naar de boot van mijn vader en onderweg kom ik de bewaking tegen en Stuart, een vriend van mijn vader. We spreken af dat hij naar de Maritieme Politie loopt en ik ga de schade aan de boot bekijken. Twee anderen hebben ook schade en omdat hij doorgevaren is lijkt ons het wijs de politie in te lichten. De schade aan de boot bestaat uit een kromme dikwandige rvs paal waar de zonnepanelen op liggen.

Weer: strak blauwe lucht.

Temperatuur: 30 C

Wind: 8 knopen

Het moet wel heel lomp hard ge-gaan zijn. De paal is 4 mm dik, die buig je niet zomaar. Een andere boot heeft een buitenboordmotor waar de hele gashendel van het chassis is gebroken en een ander heeft nog meer gebogen roestvrij-staal. De dader is een vaste lig-plaatshouder en hij heeft al eerder schade gemaakt aan anderen. Na-dat ik wat foto’s heb genomen en de boot heb bekeken ga ik kijken of ik Stuart kan helpen. Terwijl ik naar hem toe loop, zie ik hem passeren in een jeep met twee agenten. Ik loop hen achterna en even later staan Stuart, de agenten en ik de

schade te bekijken. Blijkbaar kunnen zij niets doen, want er schijnen geen regels te zijn tegen varen onder invloed. We moeten zelf aangifte gaan doen, want dit is een overtreding en de politie kan hier uit eigen beweging niets aan doen. Ik moet nog mijn paspoort gaan halen en me maandag melden op het bureau om proces verbaal op te maken, maar dat laatste is voor mijn vader. Daarna zitten Stuart en ik nog op een bankje bij te kletsen, want daar hadden we door de drukte nog geen tijd voor gehad. Ondertussen is het twee uur en het wordt tijd om naar de kooi te gaan.

Marieke en ik kunnen de slaap maar moeilijk vatten dus het wak-ker worden in de ochtend gaat nog erg moeizaam. De kinderen zijn bij mijn ouders en we hebben de kans om rustig en goed op te ruimen. Al-le kastjes gaan open en we ruimen op dat het een lieve lust is.

Alle spullen die we niet meer kunnen gebruiken, of zeker niet gaan ge-bruiken, gaan van boord af. Ook bijvoorbeeld de losse koel/vriesbox en de kaarten en pilots van de Middellandse Zee. Alles wordt bekeken en komt van zijn plaats. Zo werken Marieke en ik ons van achter naar voren door de boot. Gelukkig, we krijgen meer ruimte in de boot en het wordt weer echt opgeruimd, heel fijn. Opa en oma komen met de kinderen rond half twee kijken en ze gaan gezellig met zijn vijven naar het strand. Wij kunnen niet mee, want de boot staat nog compleet op zijn kop. De kinderen vinden het heel leuk om zo met opa en oma op vakantie te zijn. Ik breng alvast wat spullen naar mijn vaders auto, want de kuip staat al goed vol. Daarna gaan ze lekker naar het strand en Marieke en ik gaan verder met opruimen. Om vijf uur zijn we klaar, douchen we en zien we nog twee Nederlandse boten binnenkomen. De Harmattan en de Barn-stormer. De Barnstormer kennen we al. Jorg en Marieke met hun doch-ter Nienke hebben we al eerder in Nederland ontmoet. Heel gezellig om elkaar hier weer te zien.

Mijn vader komt ons en de spullen ophalen om naar het appartement van hem te gaan, want daar eten we pannenkoeken met de kinderen. De meiden hebben een heel leuke middag met opa en oma aan het strand gehad en het is goed te zien aan hun toetjes. Ze vinden het heel gezellig om bij opa en oma te zijn en ze willen dus nog een nachtje blijven sla-pen. Dat is niet vreemd, want opa was vanochtend al druk bezig met tosti’s te bakken en ze worden dus goed verwend door opa en oma en dat mag ook wel.

Na het eten, en nadat de kinderen in bed liggen, gaan Marieke en ik al vrij snel terug naar de boot. We zijn lekker moe en hopen van-nacht beter te slapen dan giste-ren.

Marieke en ik worden weer in alle rust wakker. De kinderen logeren weer bij opa en oma. Wij hebben weer het een en ander te doen voor onze reis, dus het is heel fijn dat de kinderen mogen logeren. We hebben gisterenavond aan de bewaking van de haven gevraagd hoe laat de pont komt dus wij lopen keurig op tijd naar de pont. We zien ze losgooien en helaas, we zijn te laat. We kopen de kaartjes en gaan terug naar de boot. De boot is maar 100 meter weg en daarom kunnen we nog een kopje koffie drinken. Daarna nemen we de vol-gende pont. We varen naar Ayamonte, dat ligt tegenover Vila Real. Daar is het Spanje en dus ook een uur later. In Ayamonte gaan we op zoek naar wat bootspulletjes en als belangrijkste de Hepatitis B vac-cinaties voor de kinderen. Bij de Farmacie kunnen ze het vaccin be-stellen en dan is het er ’s middags. Dat is echt super dus we maken meteen een afspraak bij een kliniek in Vila Real zodat we in de avond kunnen inenten. Op weg naar de pont komen we nog een heel mooi ijzerwinkeltje tegen. Tjokvol, maar de eigenaar weet precies waar al-les ligt en wat het kost.

Onderweg terug op de pont ma-ken we een plannetje over hoe we de dag verder gaan doen. Op de steiger komen we Marieke te-gen van de Barnstormer. Zij gaan de rivier op naar Alcoutim. Ik ga nog even met Jorg praten. Hij heeft nog wat informatie over Rabat en daar wil ik wel meer van weten. Even later stap ik van boord en kom mijn vader te-gen op de steiger. Samen gaan we op zoek naar iemand die mijn propaanflessen wil vullen met nieuw gas. We worden weer alle kanten uit gestuurd, maar bij een benzinepomp vinden we iemand die met gasflessen rondrijdt.

Maandag 1 oktober:

We spreken hem aan voordat hij in zijn pick-up kan stappen. Na wat heen en weer gebel wil hij best de flessen vullen. We laten de flessen achter en gaan naar het appartement van mijn ouders. Daar lunchen we met z’n allen. Na de lunch gaan Marieke en de kinderen school doen en wassen. Er ligt nog zo-veel was wat er gedaan moet worden, dat dat mooi tussen de lessen door kan. Ik rijd met papa naar de haven en ga op zoek naar koelmiddel. Papa gaat naar de Policia Maritimo om aangifte te doen van de aanvaring.

Weer: stralend blauw Temperatuur: 30 C Wind: 3— 0 Beaufort

Op de boot aangekomen maak ik de rubberboot klaar om naar Ayamon-te te varen. Ik scheur naar de overkant. Daar koop ik internet bij en ga naar de farmacia. Helaas, geen medicijn. Het vaccin moest uit Huelva komen, maar dat is nu veranderd, het moet nu uit Sevilla komen. Als ik terug ben op de boot ga ik nog even kijken waarom we koelwater verlie-zen. Het is meteen duidelijk. Er zat een kunststof slangtule aan de inter-koeling gemonteerd en die was afgebroken. Marieke en de kinderen ko-men nu ook aan boord. Samen met Marieke knutsel ik het restant van het onderdeel uit de motor. Helaas schieten 2 grote stukken van de slangtule in het koelblok, dus er moet meer gedemonteerd worden. Dat valt gelukkig best mee en we hebben alles er snel weer uit. De kapotte slangtule hebben we niet aan boord dus deze moeten we morgen in Ayamonte gaan kopen. We ruimen op en gaan naar opa en oma om te gourmetten. Er is natuurlijk weer veel te veel te eten. Helemaal voldaan ploffen we na de afwas op de bank. De meisjes mogen nog een nachtje slapen. Dat is weer erg gezellig voor ze. Ze vinden het heel luxe in zo’n groot bed. Ons pa en ik pakken lekker een kop koffie met whisky na.

Daarna blijven we nog tot half twee lekker met z’n vieren kletsen. Marie-ke en ik lopen samen naar de boot waar we meteen onder zeil gaan. Het was echt een geslaagde avond.

Dinsdag 2 oktober: een feestdag

Marieke en ik zijn ondanks de late en ge-zellige avond weer om acht uur wakker. Het programma is weer goed gevuld. We zetten er meteen gang op. De motor moet aan de rubberboot en we moeten even wat spullen bij elkaar zoeken en

dan kunnen we weg. We gaan naar Ayamonte want daar ligt het vaccin voor de kinderen klaar. We hebben voor de motor messing fitwerk nodig en het internet wat ik heb gekocht bleek gisterenavond niet te werken. Op pad dus. Nog voor we koffie hebben gedronken varen we weg. Met onze 8 pk motor zijn we er zo. Nog even een goede aanlegplek zoeken. Gisteren was dat zo gepiept maar omdat het water zo laag is lukt het niet. Marieke gaat via de jachthaven van Ayamonte de kant op, maar te-rug kan je niet want er zit een grote poort op de loopbrug. Die is alleen van binnenuit of met een pasje open te maken. Dan zoeken we een an-dere plaats waar de boot aan een slot kan. We zien een plek met een balustrade dus daar vaar ik heen. Ik laat de boot uitdrijven en trek de motor omhoog. Ik hoor een grote plof en de rubberboot loopt aan een kant in rap tempo leeg. Nee! Ik trek de boot iets verder op het talud en ik sta te stampvoeten van onmacht. De boot ligt er meteen als een klei-ne ramp bij. Nondeju! Er zit een snee van zeven centimeter in de boot. Om mijn stemming nog wat op te vrolijken staat er een ’gek’ van boven-af te roepen dat we hier niet moeten afmeren, omdat er allemaal rotzooi ligt en de boot er van stuk zou gaan. Dat had ik nog niet in de gaten.

Oohhhh wat baal ik. Ondertussen is Marieke ook omgelopen en heeft wel ongeveer hetzelfde gevoel, maar uit zich een stuk beschaafder. Even een nieuw plan de campagne. De rubberboot ligt dus met aan een kant veel te weinig lucht op een talud in Ayamonte. Tussen ons en de Mare Liberum bevindt zich een snelstromende rivier en we moeten een mijl of drie zien te overbruggen. We informeren mijn ouders even dat we niet heel vroeg bij hen kunnen zijn.

Vlakbij zit een watersport winkel en wellicht heeft hij spullen om de snee te repareren. Marieke loopt er naar toe terwijl ik bij de boot blijf wachten. Ondertussen pomp ik de lekke kant wat op om te weten of we het onderweg bij zouden kunnen houden.

Gelukkig had ik de pomp meegenomen, voorgevoel of zo? Het lukt wel om er zonder druk lucht in te krijgen maar om er mee te gaan varen is nog niet erg aantrekkelijk.

Bij de winkel hebben ze geen plakkers of ander spul, alleen 2-componenten lijm die heel erg goed is. Wat moeten we daar nu weer mee. Dan maar duct-tape. Als het houdt kunnen we met pompen de overkant wel halen. Marieke loopt weer weg en komt met tape aan en gelukkig de onderdelen voor de motor. Die hebben we alvast. We gaan nog wat red-dingsplannen na, tot het halen van de grote boot en zo de boot weer aan boord takelen. Eerst dit maar eens hier proberen op te lossen. Ik ga met de tape aan de slag en Marieke gaat alvast naar de Farmacia, dan heb-ben we dat alvast gedaan. De tape plakt voor geen meter en wikkelt zich zelf al bijna van het rolletje. Hmm. Terug naar de winkel en na wat kleef-proeven op de toonbank krijg ik een ander rolletje mee. Dit plakt al stukken beter en vol goede moet maak ik een grote plakker van 20 x 20 cm. Marie-ke komt terug en heeft te horen gekregen dat ze het vaccin niet kunnen le-veren. Wat super irritant. We zijn nu voor de derde keer bij die winkel en nu kunnen ze niet leveren. Had dat maar meteen gezegd. Er komt nog ie-mand met goede raad voor de rubberboot langs en hij heeft het over plak-kers, dus even is er hoop dat we geholpen worden maar dat was niet de bedoeling. Vriendelijk bedankt voor deze hulp maar dit hielp ons niet. Ma-rieke gaat naar de Vodafone winkel en ik ga de 2-componenten lijm kopen, want dan kan ik de boot later tenminste goed repareren. In de winkel staat

nu de vrouw van de eigenaar. Ze zijn allebei Nederlands.

Ze heeft de rubberboot toen ze langs liep zien liggen. We praten wat terwijl ik de lijm op de toonbank leg en we hebben het over kant en klare reparatiesets. Ja hoor die heb ik! Wat! Daar had Marieke een uur geleden min of meer naar gevraagd.

Dus lijm mee, reparatieset met een tube lijm en wat vellen rubberbootstof mee en opgelucht ga ik verder. Nu moet het gaan lukken!

Ik loop eerst langs de Vodafone winkel om te zien hoe het met Marieke gaat.

Weer: Zonnig Temperatuur: 30 C Wind: 5-10 knopen

Ik loop naar binnen en zie meteen aan haar ge-zicht dat de barometer nog verder is gezakt, een stuk verder. Het prepaid tegoed is er niet meer zegt het meisje in het Spaans. Nee kan ik niets aan doen. Nee ik spreek geen Engels. Ze is echt super, super arrogant. Dus ze heeft ook mij binnen een minuut volledig op de kast. Ze wil echt geen kant op en is eigenlijk niet bereid om ons te helpen. Manuela wil helemaal niets, ons helpen in ieder geval niet.

Onze houding is allerminst vriendelijk en we ei-sen ons geld terug. Nee kan niet. Wil ik niet. Onze houding wordt wat vastberadener en ze gaat toch maar bellen. We mogen de persoon

aan de andere kant niet spreken, want ze zegt dat die persoon ook geen Engels spreekt. Wel krijgt Marieke een nummer om informatie op te vragen. Dus Marieke gaat ook telefoneren. Ondertussen bel ik mijn moeder op, want de rubberboot ligt helemaal droog en moet nog gemaakt worden. Wij zouden op tijd bij hen zijn voor de kinderen en de was. Daarna zou ik met mijn vader gas gaan halen. Alles loopt weer anders, gelukkig is mijn vader al onderweg voor het gas en mijn moeder is met de kinderen aan het spe-len. In Portugal dus alles onder controle, doe maar rustig aan en gaan jullie maar eerst even ontbijten zegt mijn moeder.

Wat fijn dat mijn ouders dit opvangen. Ik kijk nog even binnen bij Marieke en dan loop ik naar de rubberboot om te gaan plakken. Ik ga aan de gang. Even schuren, de plakkers in de lijm, 10 minuten wachten en alles tegen el-kaar drukken. Nu maar hopen dat het goed houd. De omstandigheden zijn niet ideaal, maar het is in ieder geval droog. Als het voor 90% vast zit kun-nen we tenminste weer terug varen. Marieke heeft ondertussen een Engels sprekende persoon aan de lijn. Die legt uit wat Marieke dat we het tegoed nog steeds hebben en dat er wellicht iets technisch niet klopte. Marieke legt nog even uit wat er in de winkel is gebeurd en hoe we behandeld zijn dus Manuela mag ook nog even tekst en uitleg geven.

Daarna nemen we dus geen afscheid en verlaten de winkel. Pfffff. Ik kijk even bij de rubberboot en pomp er al wat lucht in. Tijd voor ontbijt. We gaan de stad in en gaan op zoek naar een restaurant met internet, brood en kof-fie. Eindelijk hebben we een plekje en zitten lekker aan de koffie. Wat een slecht begin van de dag was dit. Nu maar snel dit gevoel kwijt raken.

De baguette met ham en kaas wordt geserveerd met chips on the side en is heerlijk. Na het eten gaan we terug naar de rubberboot. We pompen hem verder op en tillen de boot over de schelpen en troep heen. Met wat moeite en helemaal bruin van het klasse 4 slib stappen we in de rubberboot en we drijven weer! Rustig aan en allebei zittend op de nog goede kant van de rubberboot varen we terug naar de boot. Veilig zijn we na een kwartier weer aan boord. Weer een avontuur beleefd. We hijsen de motor weer aan boord en trekken de rubberboot op de steiger en maken alles weer moddervrij. Daarna gaan we naar mijn ouders. Mama is met de kinderen naar de speel-tuin en papa is thuis. Het gas was gelukt en we drinken lekker koffie.

Mijn moeder komt terug met de kinderen en even later ga ik naar de boot om de motor verder af te maken. Op mijn gemak begin ik het koelsysteem weer in elkaar te zetten. De nieuwe slangtule monteren en dan vul ik het systeem weer op. Alles dicht. Fijn. Daarna de olie er uit, nieuw oliefilter er-op, olie er in en klaar is Kees. Nog even proefdraaien en dan is het af. Ik maak de bilges nog schoon want daar was wat olie en koelmiddel ingelo-pen. Nu is het weer spik en span. Marieke en de meisjes komen terug met mijn vader, afgeladen met boodschappen. Marieke gaat nog even terug om verder te gaan met de was. De kinderen gaan naar de buren voor ons, So-bat Kras. Ze zijn uitgenodigd om pannenkoeken te komen eten.

Net als de pannenkoeken klaar zijn komt de Sailaway binnenvaren. De kin-deren zijn niet meer te houden, eindelijk zijn hun vriendinnen er! De pan-nenkoeken worden in de steek gelaten, maar daar is alle begrip voor van onze buren. De meiden van de Sailaway en de Mare Liberum zijn heel op-gewonden van het weerzien. Zo mooi om te zien. Het is ook heel leuk om Thijs en Suzanne weer te zien. Dat is weer lang geleden. We nemen een koud biertje in de kuip en kletsen wat af. Ondertussen komt Marieke weer aan boord en we pakken er nog maar eentje op. Wat gezellig.

We besluiten lekker uit eten te gaan en ruimen eerst even de boot op en gaan dan de stad in.

We gaan lekker pizza’s eten en klet-sen bij. Daarna is het zeker voor alle kinderen echt bedtijd. Gelukkig een heel leuk einde van de dag na wel een heel slecht begin!

Woensdag 3 oktober

Het is fijn om onze lieve meiden weer op de boot te hebben. Het is toch wel heel erg stil geweest de afgelopen dagen. Bas en ik zijn al rond 8 uur wakker en ik ga me lekker douchen, althans daar ga ik een poging toe wagen, want ons pasje doet het niet. Erg jammer. Gelukkig is er al een assistent havenmeester, eerder een nachtportier, hij probeert de deur op te maken, maar ook dat lukt niet. Gelukkig komt Susan, van de Sobat Kras binnen en haar pasje doet het wel, dus ik kan me heerlijk douchen. Als ik terug ben op de boot liggen de meiden nog in bed. Ze hebben nog geen zin om eruit te komen. Logisch, want het is gisteren toch zo laat geworden met de Sailaway. Bas en ik zetten ondertussen vast de ontbijttafel klaar en de meiden komen toch langzaam uit bed. Frederique kan nergens anders aan denken dan aan Fenna. Dan ga ik dadelijk naar Fenna is het eerste wat ze zegt. Euhhh volgens mij kan dat niet, want je moet eerst naar school. Ze moppert een beetje, maar als ik haar zeg dat Fenna ook naar school moet en als ze snel werkt, ze ook snel met Fenna kan spelen, is het vermeende verdriet zo over.

We ontbijten lekker en we voelen weer compleet. Liedje treuzelt zo als gewoonlijk, en uiteindelijk heeft ze met papa Bas de deal dat ze twee broodjes met smeerkaas mag laten staan alvorens ze met zoet be-gint…… Ik ga met Frederique rekenen. Ze heeft er moeite mee. Dat klinkt zwaarder dan dat het is, maar ik merk dat ze er heel onzeker over is en dat ze er in alle rust aan moet kunnen werken. Ook moet ze de sommetjes kunnen visualiseren en de hulpsommen soms opschrijven, want als ze alles uit haar hoofd doet, dan haalt ze de getallen soms nog door elkaar. Met de hulpsommen gaat ze als een trein.

Bas gaat iets lekkers voor bij de koffie halen met Liedje en Lijn en hij haalt ondertussen ook motorolie en koelvloeistof. Onderweg is hij spe-lenderwijs met de dames school aan het doen.

Opa en oma komen om 10.30u op de koffie. Ze hebben de laatste was bij zich. Het is heel fijn dat we daar alles hebben kunnen wassen. Echt geweldig. Thijs en Enza schuiven ook aan. Gezellig al dat geklets.

Ik begin aan wat huishoudelijke klusjes, want de was moet natuurlijk ook opgeruimd worden. Ook ga ik alle kaarten van de Middellandse Zee in een Excel bestandje zetten, want een andere boot heeft interes-se in deze kaarten en pilots. Prima plan, want bij ons gaan ze van boord en terug naar Nederland. Goh het zijn veel kaarten zeg. Raar gevoel dat we deze kaarten allemaal niet meer nodig hebben. Gelukkig hebben we nog veel andere kaarten en pilots met hele mooie bestem-mingen aan boord, dus het zal wel loslopen! Tijdens schoolpauze ko-men Fenna en Isis even spelen. Ik loop even bij Suz binnen. Wat een leuke ruime boot is dat toch de Sailaway. Het lijkt mij een geweldige boot om een rondje mee te doen. Super. Frederique volgt in mijn kiel-zog en mag hier het laatste stukje school doen naast Fenna. Wat zijn ze gelukkig samen.

Ik ga verder met de kaarten. Bas is druk bezig met zijn hele lange klus-senlijst en natuurlijk met het bijbootje en het meest belangrijke de mo-tor! Hij laat de motor een half uur proefdraaien om te kijken hoe hij loopt. Het gaat goed. Alles werkt weer naar behoren en hiermee kun-nen we wel weer op pad. Fijn. Daarna is het bijbootje aan de beurt en dat gaat ook goed. Het gat is gedicht en ook die is weer klaar voor ver-trek. Ook het kompas is aan de beurt. Ik heb eigenlijk geen idee wat hij daarmee aan het doen is, maar ik hoor hem niet, dus dat zal ook wel goed zijn!

De meiden picknicken daarna lekker op de steiger en leggen daarna een hengeltje uit. Wat een heerlijke dag zo. Iedereen rommelt wat en geniet. Bas zijn ding, de meiden heerlijk in de weer en ik rommel lekker verder. Het is fijn om allemaal op de boot te zijn en lekker aan te rom-melen. Dit is een echte reisdag.

We lopen rond half vier aan naar de ouders van Bas. Er ligt een grote envelop van de familie Schalk. Die is nog voor Frederique haar verjaar-dag en ook voor de andere dames zit er weer iets kleins in. Wat voelt dat bijzonder. Die Frouke, wat ontzettend attent, wat lief.

Wat een geweldige vriendin! We skypen ook met ze en dat is gezellig. Leuk hoor! Nog vijf weken en dan komen ze al naar Tenerife. Heel gezellig.

Om 17.30u moeten we bij de kliniek zijn, want van-daag krijgen we de laatste vaccinaties tegen Hepati-tis A en B. Wat een gedoe is dat geweest zeg. Wel-licht ten overvloede, maar de vaccinatie van de kin-deren kennen ze hier in Portugal niet, althans die heet hetzelfde als de onze alleen is het een halve dosis. In de vaccinatie voor volwassenen blijken de-zelfde bestanddelen te zitten als in die van de kin-deren. Ze zouden ze in Spanje wel moeten hebben. Aangezien we dus, ook in Spanje, een paar keer af-gescheept zijn met de mededeling dat ze er niet zijn besluit ik de fabrikant te bellen en te vragen hoe en wat. Zij zeggen mij dat ik onze vaccinatie ook aan de kinderen kan geven. Op mijn vraag waarom we dan niet allemaal dezelfde hebben is het antwoord dat je anders misschien in verwarring kan komen omdat het een ander vaccinatieprogramma is. Wij krijgen drie prikken en de dames twee. Klinkt logisch…..

De verpleegster bij het klinkiekje is heel aardig. Ze kijkt naar de doosjes en ik leg haar uit waarom de dames ook een adulte variant krijgen. Ook zij checkt nog een keer de bestanddelen. Ze blijven simular en dan krijgen de meiden een prik. Eerst Frederique. Het huilen is minder dan de vorige keer. Toch gaat Kathelijn zich schrap zetten, maar geeft snel over en Liedje doet ook erg stoer. Na een leuke ballon, van een handschoentje, zijn ze snel opgeknapt en het verdriet vergeten. Ondertussen dat de verpleegster al onze vaccinatieboekjes invult ga ik beneden beta-len. Ik hoor de dame €50.- zeggen, maar dat heb ik dan toch echt verkeerd gehoord, want het blijkt €15.- te zijn. Per persoon? Nee in totaal. In totaal?

Weer: Zonnig Temperatuur: 28C Wind: 5-10 knopen

Ja, dat is dus maar € 3.- per prik. Ongelofelijk toch! We lopen terug en in een winkeltje had ik al leuke slippers voor de dames gezien. Lijntje en liedje passen ze, maar voor Frederique zijn ze veel te groot. Dus zij heeft deze keer pech. Daarna nog even naar een chinees winkeltje voor wat prullaria. Lekker zo.

Op de boot ga ik dan echt de laatste was wegwerken en de meiden kij-ken een filmpje. Niet veel later zitten er zes mooie blonde meisjes op de bank. Opa en oma komen zijn er rond 7u en Thijs en Suz komen niet veel later. De meiden blijven voor de film en wij kletsen over van al-les en nog wat! Het is heel grappig om te kletsen over alle spulletjes op de boot en waar je wel en niet blij/tevreden mee bent! Leuk ook de ver-schillende ervaringen.

Veel te laat liggen onze dames in bed. Gelukkig gaan ze zonder mor-ren. Als ik ze een kus ga geven liggen ze al bijna te slapen. Frederique wil nog heel graag zeggen: “mama, ik vond het een hele fijne dag van-daag”. Ik ook meissie. Zo wil ik ze elke dag wel!

Donderdag 4 oktober

Om half acht word ik uit mezelf wakker. Om iets naar achten wordt de rest wakker. De meisjes wil-len chocomel en Marieke gaat lekker brood halen. Na het brood gaan we met school beginnen en als we net bezig zijn komen opa en oma op de koffie. De meisjes gaan nog verder met school als wij koffie gaan zetten. Een kennis van pa en ma komt ook nog even dag zeggen. Jan hebben we 6 jaar geleden voor het laatst gezien en we kletsen ge-

zellig bij. Als Jan weg is gaan we even overleg plegen met Thijs en Su-zanne over de nieuwe plannen. We gaan toch maar vanavond weg. We nemen afscheid van ons pa en ma en dan bedenken we dat we een oventje dat gas bespaart alsnog mee willen nemen op reis. Die ligt in de garage van mijn vader en moeder en ik leen hun fiets om snel heen en weer te zijn. Daarna reken ik af met de haven en neem afscheid van mijn ouders. Het was echt heel gezellig en waardevol om zo samen ge-varen te hebben en elkaar weer eens echt gezien te hebben. Thuis komt het er zo weinig van.

We maken de schepen nog even klaar en Marieke en Suzanne gaan nog wat boodschappen halen. De kinderen zitten bij ons aan boord en kijken het ene Barbie-filmpje na het andere. Zoet dat ze zijn! Die film-pjes dan. Rond drie uur zijn we klaar en gaan we vertrekken. We varen langs het appartement van ons pa en ma en we toeteren en we zwaai-en totdat we ze niet meer op het balkon zien staan.

We zeilen met zijn tweeën hoog aan de wind in de richting van Madei-ra. Over de marifoon vragen we of dit ook goed is. Na een tijd draait de

wind en gaan we overstag en zeilen we in de richting van Marokko. De wind zakt weg en we starten de motor. De motor klinkt anders als normaal dus we gaan op onderzoek uit. Er blijkt niet zoveel koelwater uit te komen.

Weer: strak blauwe lucht.

Temperatuur: 26C Wind: 25 knopen

We kijken in de wierpot en die staat helemaal droog.

We besluiten terug naar Vila Real te gaan en roepen Thijs en Suz op met de mededeling dat we terug varen. Ze vra-gen of ze mee moeten varen maar dat is niet echt nodig. We kunnen het zelf wel provi-sorisch oplossen. Marieke en ik testen iedere keer de wier-pot en de ene keer blijft hij vol

staan, de andere keer niet. En je kan het niet zien, want de hele pot is van zwart kunststof gemaakt. Ongeveer de helft van de tijd gaat het goed en krijgt de motor volop koelwater. De andere tijd loopt de motor op veel te weinig koelwater wat dus erg link kan zijn. We varen verder naar Vila Real en Marieke heeft mijn ouders al ingelicht. Als we halver-wege de pier varen zien we mijn vader al met de auto meerijden. Met het laatste licht lopen we de haven in en worden we opgewacht door mijn vader en moeder. We drinken nog koffie met zijn allen en daarna is het bedtijd.

Vrijdag 5 oktober

De dag begint grauw. Gisterenavond had ik de boot zo neer gelegd

dat we de wind op de kop zouden hebben. De wind is helemaal an-

ders en het is dik bewolkt. We ontbijten en dan bel ik mijn vader of

hij al naar de haven kan komen. Op zoek naar de Volvo dealer. Lie-

dewij gaat mee en we lopen mijn vader al tegemoet. Hij stapt net uit.

We gaan meteen op weg want we gaan naar Puerto el Terron en dat

is een half uur rijden. Samen met het tijdsverschil is het dus half elf

als we daar zijn. Ze hebben niets op voorraad en als ze bestellen

wordt het maandag maar hooguit woensdag als het tegenzit. Over

de telefoon deze ochtend zou het er manana zijn. Klinkt wel heel

twijfelachtig. We bestellen evengoed en papa loopt nog naar een

winkeltje twee deuren verder waar hij vaker komt. Daar hebben ze

een wierpot voor dezelfde

prijs als mijn aanbetaling bij

de Volvo-man. Meenemen

dus. We rijden terug naar

het ‘hotel’ van oma. Zo

noemt Liedewij het apparte-

ment. Ze wil daar dolgraag

naar toe. In het appartement

drinken we nog lekker koffie

en dan lopen Liedewij en ik

terug naar de boot. Terug

aan boord gekomen is Ma-

rieke weer heel erg druk

met school.

Weer: bewolkt.

Temp. 25 C

Wind: 1-20 knopen

De kinderen hebben heel goed hun

school kunnen doen zo met zijn tweeën

en nu mogen ze dus een filmpje kijken,

weer Barbie… Ik monteer het nieuwe

wierfilter met doorzichtig deksel. Opvul-

len en starten. Vol spanning kijken we

hoe de motor het doet. Prima! De wier-

pot blijft vol en er komt ook voldoende

water uit de uitlaat. Dat is weer een pak

van ons hart. Via Herman Woltman be-

stel ik de onderdelen die ik nodig heb

om de originele wierpot weer te kunnen gebruiken, dan wordt deze

daarna weer een reserve wierpot. Waarschijnlijk zijn deze onderdelen

sneller in Hedikhuizen dan in Spanje zo. Fijn dat dit zo kan. Na het

proefdraaien kijk ik of de rubberboot dicht is. Niet dus. Ik trek de grote

plakker er af en ga met allerlei middeltjes, schuurpapier en aardappel-

schilmes, de lijmrestanten te lijf. Na een uur worstelen is alles weer

schoon en klaar om te lijmen. Daar gaan we weer, mengen , insme-

ren, een half uur wachten, weer in-

smeren en plakken.

Heel zorgvuldig druk ik de plakker

aan en daarna leg ik er nog een hele

lading duikgewichten op om alles aan

te drukken. Nu moet het gaan lukken.

Ondertussen is het al weer etenstijd

geworden. Vanavond staat er Holland-

se kost op het menu. Gekookte aard-

appelen, varkenslapjes en worteltjes.

We eten er alle vijf goed van.

Als we aan het toetje toe zijn komen

ons pa en ma aan boord. Mama pakt

lekker een toetje mee. Daarna is het

tijd voor koffie en thee.

De meiden zijn ondertussen naar bed aan het gaan. Papa en ik kie-

zen wat we bij de koffie willen drinken. Het wordt cognac. Na de

koffie blijft het cognac, want wie weet wordt anders de fles in Ma-

rokko in beslag genomen. Dit blijkt een hele goede reden, want ik

heb nog een ‘bodempje’ Glenfiddich en die willen we toch ook niet

graag afstaan. Aan het einde van de avond is dit ook niet meer mo-

gelijk. We kletsen over de reizen die mijn vader en moeder samen

gemaakt hebben en nog veel meer avonturen van toen ze op huwe-

lijksreis met de motor waren. Toen zijn ze ook in Marokko geweest.

De verhalen worden met verve verteld. De tijd vliegt. Om half twee

stappen ons pa en ma van boord. Ik kijk ze bezorgd na of ze wel

goed thuis komen. Ooit was dit andersom. Even later liggen Marie-

ke en ik in een diepe slaap

Zaterdag 6 oktober

We zitten heerlijk aan het ontbijt en kletsen over hockeyen. Frederique vraagt of ze de hoc-keysticks dadelijk mee naar opa en oma mag nemen om daar op het pleintje te hockeyen. Liedewij maakt de opmerking: “dan rolt de bal in het water,...jammer”. Het gezicht dat ze erbij

trekt en de toon waarop ze het zegt maken dat het super grappig is. Marieke en ik lachen er smakelijk om. Liedje wordt daar heel verdrietig van, want ze snapt niet waarom wij lachen. Frederique en Kathelijn kij-ken elkaar aan en wisselen een veelzeggende blik. We gaan naar mijn ouders op de koffie. Onderweg willen we nog wat spullen kopen. Gewo-ne verse boodschappen en kakkerlak spul. Marieke en ik verdelen de taken en Frederique loopt met Marieke mee en Kathelijn en Liedewij lo-pen met mij naar de apotheek. Die verwijzen mij naar de Corvo, de su-permarkt. Ik haal alle boodschappen en ze hebben gelukkig ook kak-kerlakpoeder en lok dozen. We hebben ze gelukkig nog niet, maar we willen bestrijdingsmiddel hebben voor wanneer je die beesten ziet lo-pen. Als ik alles heb in de supermarkt komt Marieke er ook aan. We re-kenen af en we gaan naar mijn ouders. Daar drinken we lekker koffie en mama heeft echt Portugees gebak gehaald. Jammie het is geweldig zoet en heel lekker. We lunchen hier nog lekker en praten nog wat na over de afgelopen anderhalve week, misschien wel twee. Het is gezellig geweest.

Om een uur of een stappen we op. We willen de boot nog gaan opruimen en klaar maken en rond half zes de rivier op. We bellen als we weg gaan, dan kunnen pa en ma ons vanuit het appartement uitzwaaien. Terug op de boot zijn we nog een tijd druk met van al-les en nog wat. De rubberboot moet nog op dek, water laden, weerbericht binnenhalen. Tot een uur of vier zijn we druk en daarna is het klaar. We praten nog wat met de haven-meester. Uiteindelijk krijg ik het op mijn heu-pen en wil los.

We gaan met de Barstormer opvaren en zij liggen in Ayamonte aan de overkant van de rivier. Ik heb al een paar keer op de AIS gekeken maar zie daar nog geen be-weging. Wat ben ik toch ongeduldig he. Wel onthaast maar mijn karakter is niet zo goed in wachten. We gooien dus los en varen op het gemak de rivier op. He dit voelt lekker, nu heb ik wat te doen. We

Weer: blauwe lucht Temperatuur: 26 C Wind: 10-20 knopen

wachten wel, maar we varen in ieder geval. Heel rustig, met een beet-je de stroom mee varen we naar Ayamonte. Als we voor de haven-mond liggen zien we de Barnstormer naar buiten komen. Ik bel naar mijn ouders en we draaien om, naar de zee. We zetten de zeilen op de rivier en zo varen we de Ria de Guadiana af. Mijn ouders staan voor het appartement te zwaaien, voor de tweede keer al, nu geen drie maal scheepsrecht denk ik. We zwaaien en we zwaaien. Dit voelt wel heel raar. Ze stappen in de auto en rijden naar de pier, kan ik ze nog even zien. Twintig jaar geleden zat ik met mijn ouders in hetzelfde schuitje en nu zwaaien ze mij uit met mijn gezin. Heel apart. Gaan wij ook ooit onze kinderen zo uitzwaaien? Even later staan ze met z’n tweeën op de pier. We zwaaien en we zwaaien. Tot over negen maan-den. Wat raar om zo afscheid te nemen. Heel gaaf om zo in Portugal nog uitgezwaaid te worden. Dag pa en ma, we skypen! Daarna als ze uit zicht zijn gaat de blik weer vooruit. Marokko. Als we de rivier af zijn komt de Barnstormer dichterbij en we kletsen wat op de marifoon. De meiden willen ook graag kletsen dus ze praten met Jorg, Marieke en Nienke. In het donker kunnen we hun toplicht goed volgen en we blij-ven mooi in de buurt van elkaar varen. We zeilen tot een uur of tien maar dan zakt de wind in en gaat de motor weer aan. Wat jammer, het ging zo lekker, Motorzeilend varen we zo de nacht in….