Chaguaramas— Chaguaramas

26

Week 26 23 dec—29 dec

Na 16 dagen op zee zien we bij zonsopgang heel mooi de ruwe kustlijn van Trinidad. Eerst nog heel grijs door de dauw, maar al snel heel groen. De geur van het regenwoud kwam letterlijk de boot opwaaien. Voordat we de laatste bocht namen, kregen we nog bezoek van een aantal grote grijze dolfijnen. Een warmer welkom hadden we ons niet kunnen wensen.

De eerste dagen van ons verblijf zijn we alle vijf nog aan het acclimatise-ren en aan het wennen aan de grond onder onze voeten en druk bezig met het zoeken naar de oorzaak van wat ons elektraprobleem heeft ver-oorzaakt. We hebben hier een geweldige kerst en genieten van de alle facetten van het eiland en aardige mensen.

Onze eerste kennismaking met de Carieb is geweldig. Het is heerlijk om er te zijn!

Chaguaramas— Chaguaramas

Zondag 23 decemer

Rond 00:00 ben ik naar bed gegaan. De boot ligt aardig te rollen dus ik slaap niet rustig. De koers die we va-ren is belabberd. De wind komt recht van achteren en dan is het moeilijk om de boot op koers te houden. Daarbij komt dat ik weet dat Bas ook moe is en me dus ook bekommer over zijn fysieke toestand. Een andere bijkomstigheid is dat we nu tussen To-bago en Trinidad doorvaren. Deze vaarroute is relatief druk en maakt dat

we extra waakzaam moeten zijn. Alle apparatuur staat uit en we navige-ren (ouderwets) op de kaart. We plotten ieder uur onze positie. Ook on-ze AIS staat uit en hierdoor zien andere schepen ons niet en kunnen wij hun alleen met het blote oog zien. Alles bij elkaar maakt dat ik deze laatste nacht niet echt rustig lig en er een paar keer uitkom en aan Bas vraag hoe het gaat! Hij is een Indiana Jones aan het kijken. Hoe is het mogelijk. Ik ben dan wel een vrouw, maar ik kan niet praten en breien tegelijk laat staan sturen en een film kijken!

Om 4.30 maakt Bas mij wakker. “Meis, neem je het van me over, ik houd mijn ogen niet meer open!”. Ergens ben ik dus toch in slaap ge-vallen. Bas heeft dus weer veel te lang gestuurd en dat voert de druk bij mij aardig op om hem ook lang te la-ten liggen, want we moeten vandaag ook nog echt gaan manoeuvreren en het is nog niet goed in te schatten hoe dat zal zijn. Een fitte Bas is dus erg fijn!

Ik zet mijn Ipod aan en luister een aantal cd’s achter elkaar. Het licht van de Ipod is alleen erg vervelend, want het verblind me helemaal. Door de muziek en de lichtjes aan de kant ,waar ik de hele tijd naar kijk, gaat de tijd redelijk snel.

Om 6.30 wordt er op de marifoon iets opgeroe-pen. Ik denk dat wij het zijn, maar weet het niet zeker. Het accent van hier is nog erger dan van een Texaan. Versta er dus ook maar de helft van en besluit Bas wakker te maken. Hij hoort het bericht en besluit dat het niet voor ons bestemd is. Ik begin me moe te voelen en Bas vraagt of hij het niet over moet nemen. Graag denk ik in mezelf, maar dapper zeg ik dat dat niet hoeft. Ga nog maar lekker even

slapen, want er is nog genoeg te sturen vandaag. Het is nog donker en sturen in het donker is echt niet fijn! Dat zal nooit mijn hobby worden. Het zal nu snel licht worden hoop ik.

De contouren van het landschap worden steeds beter zichtbaar. Kleine aaneengeschakelde bergen domineren het landschap. Ik kan me nog geen voorstelling maken van hoe er met daglicht uit zal zien. Ik snuif de geur van het land op en dat ruikt zoals de bossen thuis ruiken na een vochtige herfstnacht. Wat fijn om die geur in me op te nemen.

Het is hier ook vochtig en dat zorgt ervoor dat het lang grauw blijft bui-ten en je geen idee hebt van het landschap. Alles lijkt grijs te zijn. Liedje is als eerste wakker en komt naast bij aan het roer zitten. Lekker even samen kletsen. Lijntje is de volgende die ontwaakt en voegt zich ook bij ons. Ze zijn helemaal blij om het land te zien, het is ook zo dichtbij. “Mama, zijn we er dan bijna?”. “We zijn er nu echt bijna”. Wat zullen die blij zijn als we er straks zijn! Frederique wordt ook wakker en samen met Lijntje ligt ze buiten onder een slaapzak. We kletsen wat met z’n viertjes. Geweldige momenten zijn dit toch. Ik kan geen kant op, dus ik heb alle tijd en zij ook!

Rond 8 uur wordt Bas ook wakker. De lucht klaart ook op en het landschap verandert van grauw naar groen. Subliem. De bergen staan helemaal vol met allerlei soorten bo-men. De geur van vanmorgen kan ik me nu ook goed voorstellen.

Liedje maakt de opmerking dat de golfjes al kleiner worden en dat ze hiermee wel kan zwemmen. Dat is fijn om te horen! “Je kunt hier ook met je hoofdje onder?” “Dat kan ik al-leen in het zwembad mama….”.

De laatste posities worden in de kaart ge-plot en Bas en ik douchen, nou ja putsen achterop, voor de allerlaatste keer. Toch fijn om straks enigszins schoon bij de immigra-tion en customs te staan. Na het douchen maken we een ontbijtje klaar en dan is het hoog tijd om ons op te maken voor de fase van onze oversteek.

We varen tussen het vaste land en een klein eiland door. Schitterend. We worden getrakteerd op een hele school dolfijnen en de pelikanen vliegen om ons heen. De mei-den zijn voor het eerst sinds 15 dagen uit de kuip en klimmen en klauteren overal op. Ze zijn nu al helemaal uitgelaten. Liedewij zit bij mij voor op de rubberboot en zegt dat ze het op de Efteling vindt lijken. Ik kan me dat goed voorstellen.

Dit is even genieten. Na het zuur komt het zoet zullen we maar zeggen, want na een overtocht als de onze is dit wel een fijne bin-nenkomer. In een inham zien we een paar boten ten anker liggen. Die plek is niet te bereiken vanaf het land en komt zo uit de eisfolder. Helaas nog niet voor ons be-stemd, eerst moeten we zorgen dat de boot weer tip top wordt.

Er staan her en der mooi gekleurde huisjes op de berg. Het ziet er alle-maal idyllisch uit. Je zou niet vermoeden dat je in het criminele, althans die reputatie heeft het, Trinidad bent. We draaien de baai in waar de marina is waar we naartoe gaan. Bas en ik genieten volop. De meiden hebben het ondertussen al wel weer gezien en schieten naar beneden om verder te lezen! Hoe is het mogelijk dat zij er nu al klaar mee zijn!? Het zal de leeftijd wel zijn. Nou dat laten we niet gebeuren en we roe-pen ze weer naar boven. Zonder veel morren komen ze naar boven. We roepen de marina op. Ellen en Jan hebben hier 3 jaar geleden ook met de Barbarossa gelegen en van hun hadden we de (geweldige) tip welke marina we moesten nemen.

We roepen op op kanaal 16, geen gehoor. Nog een keer, weer geen gehoor. Als we in de marina drijven komt er niemand aan. Na 10 minu-ten dobberen besluiten we ergens vast te leggen en dan maar op zoek te gaan naar iemand van de haven. Als ik van de boot afstap moet ik even wennen, want wat voelt dat raar, harde grond onder de voeten.

Aanleggen gaat gelukkig goed en we worden vriendelijk geholpen door Mike. Mike is een Amerikaan, net als de meeste cruisers hier overi-gens. Allerhartelijkst vertelt hij ons waar we kunnen inklaren. Dat gaan we dan eerst maar eens even doen.

Het kantoor van de immigratie ziet er van-buiten nog best leuk uit, maar binnen is het andere koek. Er staan allemaal stoel-tjes in rijen en daar kun je wachten terwijl je naar de Muppet Show kijkt. De meiden vinden het wel geschoten en die vermaken zich zo opperbest. Ze nemen ruim de tijd om alles te verwerken.

We moeten vier formulieren invullen en volgens mij schrijven zij alles ook nog vijf keer over, zetten het in de computer, maar noteren alles ook in het grote boek. Beta-len kan alleen in TTS, de lokale munteen-heid, en moet cash en meteen worden ge-daan. Hmmm TTS hebben we natuurlijk niet! Is hier dan een bank? Euhh nee er is geen bank en ook geen ATM.

Misschien dat ze in het havenkantoor kunnen wisselen . Daar nemen ze graag mijn Euros aan, want de wisselkoers is niet echt klantvriendelijk. Helaas geen keus dus even slikken en weer verder. De immigratieofficer is erg blij met zijn centjes en wij vervolgen onze weg naar de customs. De airco hebben ze hier op

16 gezet, want er waait een koude wind door het kantoor. Hier wordt ook alles weer vijf keer ingevuld. De dame achter de tralies moet zelf ook lachen om wat ze allemaal aan het invullen is. Gelukkig kan ze la-chen over mijn opmerking dat ze vast pijn aan haar vingers heeft aan het einde van de dag! Toch gaat dit eigenlijk allemaal best vlot.

Als we klaar zijn lopen is het zover, dan zijn we echt aangekomen op Trinidad! We voelen het nog niet en lopen we een rondje en besluiten een kopje koffie te gaan drinken en de meisjes te trakteren op een ijsje, dat hebben ze wel verdiend! Aan de haven genieten we van een heerlij-ke cappuccino en de dames van een echte Haagen Dasz. Als we een-maal zitten zijn we er moe van. Bas en ik vallen helemaal stil terwijl de kids ons de oren van onze kop kletsen. We hebben meteen aanspraak met een Amerikaans stel op leeftijd (daar zijn er hier meer van!). De da-mes hebben veel bekijks hier.

Nadat we even hebben gezeten gaan we naar het havenkantoor. Nou ja havenkantoor, eigenlijk is het de receptie van het luxe hotel. Hier gaan we ons aanmelden. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig, want de plaats waar we liggen is een jaarplaats en de eigenaar heeft gezegd dat hij de 24ste terugkomt. Daarbij komt jaarplaatsten niet zonder toe-stemming nog een keer verhuurd mogen worden. Hmmm zul je net zien, hebben wij weer! Anders is er alleen plaats aan een 50ft steiger en dan betaal je dus ook de prijs van een 50fter! Dat zou aardig in de papieren lopen.

Een andere mogelijkheid was aan de laatste steiger, maar dan hebben we wel 100m elektrakabel nodig, omdat er iets met de stroomkasten is…. Nou 100m is wat veel gevraagd, 50m hebben we wel! Er wordt gebeld met de eigenaar van de slip (dat is een ligplaats) en deze geeft aan pas aan het begin van het nieuwe jaar terug te zijn en dus mogen we blijven liggen! Heel fijn!

Nu we hier toch zijn, vraag ik of ik mijn eerder ingewisselde Euros terug kan wisselen voor als ik TTS heb. Dat kan, maar dan moet ik voor 15u terug zijn! De ATM zit aan de over-kant van de baai, dus daar moeten we straks nog even naartoe crossen met de dinghy. On-dertussen heeft Bas een heel gesprek met de

dockmaster (Rick) in verband met de stroom. Ze hebben hier 110V en daar hebben we nogal wat verlopen voor nodig om het te laten werken met ons Europese systeem. Ik vraag ondertussen naar de do’s en don’ts in Trinidad. Na 15 dagen op zee vraagt Kathelijn voortdurend wanneer het kerst is, want dan gaat het toch sneeuwen mama? Nou dit jaar niet en het blijft zo’n mooi weer. De kerstsfeer moet overduidelijk nog groeien. Het lijkt me leuk om morgen iets met de meiden te gaan doen waardoor we in de kerststemming komen. Dat blijkt moeilijk. Het enige dat ze kunnen bedenken is een bezoek aan West Mall, een groot overdekt winkelparadijs!. Laten we dat dan maar doen! We worden ge-wezen op een kleine private taxi annex tourguide. Hij kan ons brengen en halen voor een mooie prijs, laten we dat dan maar doen zou ik zeg-gen! Gemak dient de mens en ik heb nog niet veel puf om zelf het wiel uit te vinden. De maxi taxis gaan we de komende dagen zeker nog wel ontdekken.

Terug op de steiger maken we kennis met Fred. Een Amerikaanse crui-ser, 18 jaar op precies te zijn, die zijn roots in Nieuw Amsterdam heeft. Hij kent Trinidad en de weg in en om de haven op zijn duimpjes. Hij is uitermate behulpzaam en wil ons aan alle kanten helpen met de dyna-mo. Wel staan we blijkbaar voor een grote uitdaging due to the holi-days! Grote kans dat alles pas in het nieuwe jaar weer open is. Van-daag is alles toch dicht, maar morgen gaat Fred voor ons aan het bel-len. Wat aardig van hem!

De tijd dringt, want ik moet voor 15u TTS hebben. De ATM (geldautomaat) zit aan de andere kant van de haven. Fred legt uit dat we beter naar een andere ATM kunnen, want daar zit ook de bank bij en als je pas dan ingeslikt wordt kun je meteen naar binnen…. Hmmm sounds good! De meiden gaan graag me crossen.

Bas brengt mij en wacht in de dinghy. Het is hier groot en er staan veel boten op de kant. Het ziet er allemaal netjes en verzorgd uit. Alles is weliswaar goed beveiligd en dat doet me eraan herinneren dat het hier niet helemaal veilig is! Bas knoopt ondertussen een praatje aan met een Zuid Afrikaans stel. Ja, we zijn er in het Walhalla….

Daarna gaan we eens kijken of we iemand aan het thuisfront kunnen laten weten dat we er zijn! De internetverbinding is gelukkig erg goed, dus kunnen we uitgebreid skypen. Eerst met Jan, Ellen en Koen. Zij zit-ten te eten, tijdsverschil van 5 uur, fijn om ze te zien! Wat zijn we (wederom) blij geweest met Jan onderweg! Zijn hulp was tijdens de reis zo ongelofelijk fijn. Hij was echt onze hulplijn met thuis. Ook al hadden we niks nieuws, dan nog was het fijn om even te bellen of te sms’en, lang leve de Iridium!!!! Leuk om ze te horen!

Daarna ook de andere opa’s en oma’s aan de skype gehad. Tof! Na het skypen is het hoog tijd om naar het zwembad te gaan. Bas blijft op de boot om alvast een begin te maken de accu’s en de generator. Het zwembad is super. Nog voordat ik er erg in heb, springt Liedje in het water. “Hier kan ik duiken”, nou dat blijkt!

Ze willen niet uit het water komen en blijven maar zwemmen. Frederi-que heeft ‘s avonds gewoon rode pijnlijke ogen van al het gloor. Bas komt ook nog even naar het zwembad en het is er erg fijn.

Terug op de boot kleden we ons om, treuzelen wat en daarna gaan we naar het restaurant bij de haven. Je kunt hier blijkbaar lekker eten en de meiden hebben zin in frietjes, dus dat gaan we ook eten! Eigenlijk zijn ze, en wij ook, te moe, maar dat merken we pas te laat op. Als we het hadden gezien, dan waren we een dagje later gaan eten. Ze zijn te moe om te praten en willen eigenlijk alleen maar slapen of een spelle-tje doen. Zo zitten Bas en ik te kletsen en hebben we drie (moderne) kids achter een dsi of Ipad. Niet mij idee van een gezellig avondje uit! Ze willen graag een Ice Tea, dus bestellen we dat. Dat blijkt een verse Ice Tea te zijn en dat lusten ze niet. Ander land, andere gebruiken zullen we maar zeggen….Terug op de boot vallen ze als een blok in slaap!

Bas en ik zitten sinds lang weer samen in de kuip. Bas geniet van een welverdiende Grand Manier, en we hebben het over de oversteek.

Het wil bij mij allemaal nog niet zo landen. Wellicht begin ik het al te ba-gatelliseren en het af te doen met een het viel wel mee terwijl het dat echt niet deed! Als we dit debacle niet hadden gehad, dan zou het een supertocht zijn geweest, Dan zou alles meegezeten hebben en dan zou je er een andere smaak aan overgehouden hebben! Ik ben er nog niet uit hoe ik er, achteraf, tegen aankijk en wat ik ervan vind.

Wel weet ik, zoals Jan vanmiddag zei, dat ik er veel van heb geleerd, zoveel meer dan ik kan beschrijven. Dat koester ik en voor de rest heb ik al tegen Bas gezegd dat we het dan nog maar een keer over moeten doen, want met gepaste jaloezie lees ik alle andere ervaringen en hun lazy, luxe, gezellige, geen rampspoed, heldhaftige, veel dieren geziene, stoere, respectvolle (zie het verhaal van de Ostera over de operatie op de oceaan), dankbare, geweldige wind, alles meezittende dingen, etc,etc,etc, dit wil ik ook nog wel een keer meemaken!

Dus terwijl ik tijdens de oversteek zelf dacht dit nooit meer …… denk ik nu zeker nog een keer (onder de voorwaarde dat ik pleisters mag plak-ken).

Terwijl we gisteren bang waren dat we niet zouden kunnen slapen of heel vaak wakker zouden worden, blijkt dat gelukkig mee te vallen. Ik val als een blok in slaap en word door Lijn om 7 uur wakker gemaakt en zo is iedereen alweer vroeg uit de veren. Niet erg, want we willen vandaag veel doen.

Voor het eerst in 18 dagen drink ik koffie. Tijdens de oversteek moest ik er niet aan denken en nu drink ik het zonder er bij na te denken. Hetzelf-de is me gisteren overkomen met een biertje. Tijdens het varen drink ik niet. Simpelweg omdat ik het dan echt heel vies vindt. Bas drinkt, als alle omstandigheden het toelaten, een biertje per dag. Nu heb ik daar tijdens ons borreluurtje weleens een slokje van geproefd, maar ik vond het vies. Zo vies dat ik me niet kon voorstellen dat ik dat ooit weer ging drinken. Wat overkwam me gisteren… Zonder er bij na te denken dronk ik dat biertje en heb er geen minuut over nagedacht of het wel of niet lekker was, is misschien maar goed ook!

Tijdens de koffie zijn we alweer in de weer. Bas haalt de dynamo eruit er ik probeer wat orde in de chaos te scheppen, want wat ziet de boot eruit! Echt niet om aan te zien. Alles is vies en het ruikt ook niet erg fris meer. We hebben ruim 10 dagen niet kunnen stofzuigen. Tijdgebrek, vermoeid-heid en geen stromend water hebben zeker niet bijgedragen aan de orde en netheid op de boot. Alles ligt overal en het beddengoed is hoognodig toe aan een frisse wasbeurt. Vanmiddag maar eens doen dan!

We kijken natuurlijk ook iedere 10 minuten op de voltmeter, want door de walspanning moeten de accu’s laden. Het leek goed te gaan, maar ineens zakt de hele boel in als een plumpudding. Hoe is dat nu weer mogelijk. De lader geeft een failure aan en dat is weer aanleiding om google open te trekken, waar zouden we zijn zonder……..

Helaas biedt google niet het ge-wenste antwoord en zetten we onze zoektocht voort.

Maandag 24 december

Ondertussen eten we een boterham. Frederique heeft bedacht dat ze soms nog wel klein wil zijn, want dat hoeft ze nog niet zo veel…. Heer-lijk meiske is ze toch! Bas gaat niet met ons mee naar de Mall. Hij gaat kijken of hij de dynamo gerepareerd kan krijgen en/of er iets open is.

Wij worden om 9:30 opgehaald en het ritje naar de Mall is gaaf. Achter de havenkom waar wij liggen, ligt weer een hele baai met allemaal bo-ten. Het is bewolkt buiten dus alles onderweg ziet er wat verpauperd uit. De bestuurder van de auto vertelt over Trinidad, de gewoonten, de na-tuur, de veiligheid, geschiedenis en de criminaliteit. Voor dat laatste schamen alle mensen die wij tot nu toe spreken zich ontzettend. Ze ne-men er echt afstand van.

Langs de kant van de weg is een groot park aan de waterkant. Hier worden tussen Boxing Day (tweede kerstdag) en Carnival allemaal pa-rades en feesten gehouden naar aanloop van dat Carnival, wat werke-lijk waar de belangrijkste toeristische attractie van het jaar blijkt te zijn. Vervolgens rijden we door een wijk met aan twee kanten van de straat stalletjes . Links een vismarktje, rechts zie ik fruit, er wordt verse roti verkocht. Verlekkerd kijk ik om mij heen naar de vrolijk gekleurde stalle-tjes. Het is een drukte van jewelste.

Na een kwartier komen we bij de Mall. Deze is gelukkig overdekt, want het weer ziet er bedreigend uit. De Mall is groot en doet me denken aan Amerika. Alles in overdaad. Dat is een beeld dat ik niet had van Trini-dad, dus ik ben redelijk verbaasd. Iedereen en alles is in kerststem-ming. Overal staan kerstbomen, horen we It’s the most beautiful bla bla bla…

Er zijn kerstwinkels en de etalages zien prachtig. De meiden vinden het leuk en dartelen door de Mall.

We shoppen wat zonder doel te hebben, dat is ook wel eens fijn, en lopen wat winkeltjes in en uit. Bij een drogisterij zoeken ze allemaal aan mooie nieuwe nagellak uit voor morgen onder de Kerst-boom. Lijntje kan niet kiezen en ik zeg tegen haar dat ze even “weg” moet zodat ik met haar zusjes kan overleggen.

Aan mijn gezicht ziet ze dat ik een grapje met haar uithaal. Daarom loopt ze twee meter bij ons vandaan en overleg ik met de andere twee over de nagellak. We besluiten om de andere ook voor Lijn te kopen en aan haar te geven met haar verjaardag de 30ste! Lijntje vindt het, op een afstandje, geweldig! Ik weet dat ze ook nog oorbellen met klepjes en een kroon op haar verlanglijstje heeft staan. Ik vraag in de winkel naar de oorbellen, maar die hebben ze niet. Gelukkig hebben ze wel een kroon. Voor alle drie ook maar onder de kerstboom morgen dan. Na het afreken lopen we de winkel uit en terloops zegt Lijn, “mama de-ze oorbellen zou ik anders ook wel willen hebben”. Wat blijkt… ze heb-ben klepjes. Ik kijk nog wat rekken na en dan blijkt er nog een paar te hangen. Riek wil ze wel hebben. Dat vind ik te veel voor onder de kerst-boom, dus ze moeten kiezen kroon of oorbellen. De kroon gaat terug en de dames zijn happy met de oorbellen!

Dan is het hoogtijd om iets te gaan drinken, want we hebben er alle-maal dorst van gekregen. Boven aan het einde van de Mall blijken de cafeetjes te zitten. Deze blijkt echt typisch Trinidads te zijn, nou ja als ze daar de KFC, Mc Donalds, Subway en nog een stuk of 4 andere fastfood ketens mee bedoelen! Daar hebben we geen zin in.

Ik bedenk me ineens dat ik eerder een koffietentje heb gezien en daar strijken we neer. Ook hier weer herkenning met Amerika. Ze hebben al-le soorten koffie, smoothies, donuts en muffins. We genieten ervan.

Daarna is het hoogtijd om naar de supermarkt te gaan voor onze kerst-inkopen. Het is er druk en chaotisch. Af en toe moet ik de meiden bij me roepen en dat is jammer, want we hebben het zo leuk gehad. Ze geven ook toe dat ze er niks aan vinden en dat ze er klaar mee zijn.

De taxi is er om 13u. We moeten haasten. Door de drukte bij de kassa zijn we wat verlaat, maar gelukkig is de taxi ook opgehouden door het verkeer en daardoor is ons Brabants kwartiertje onopgemerkt geble-ven. De taxi brengt ons terug en tijdens de terugreis begint het heel had te regen. Als ik vraag of dat altijd zo is, dan lacht hij. Meestal wel en anders schijnt de zon en dan is het bloedheet!

Terug bij de marina rennen de meiden naar de boot, want het regent nog steeds. Ik leg alle boodschappen in een karretje en wandel door de warme regen naar de boot. Bas is er gelukkig ook en helpt mij met de boodschappen op de boot te zetten.

Ik ben erg benieuwd hoe het hem vandaag vergaan is, zou de dynamo gemaakt zijn? Nou bijna is de conclusie. Wat is dat nu jammer! Hij is de hele dag in de weer geweest en heeft ervaring op gedaan met een maxitaxi, dus dat is goed te weten voor de komende dagen. Hij had een regelaar, maar helaas bleek deze een essentieel gele kabel niet te hebben en dus niet geschikt. Deze blijkt alleen voor auto’s te zijn. Dat heeft iets met de carrosserie te maken of zoiets. Alles is nu dicht tot donderdag. Donderdag is het bedrijf, dan Fred aanbeveelt, waarschijn-lijk weer open. Dan kunnen we weer verder. In uiterste nood kopen we maar (weer) een nieuwe! Deze is gelukkig op voorraad. Dat is altijd fijn om te weten.

Nu de stand van de accu’s nog! Als ik weer een keer op de meter kijk, blijkt de voltmeter met 0.8V te zijn gedaald! Hoe is dat nu weer moge-lijk? Ik kijk in de motorruimte en zie dat de laadregelaar weer op failure staat en niet op ontladen (wat gebruikelijk is) Wel jorrem! Het leek zo goed te gaan. Ik krijg er iets van. Alle opties hebben we besproken, denken we als echte techneuten :), maar de oplossing is ver te zoe-ken. Ik zet de lader nog een keer aan en uit. Eens zien wat er gebeurt. De voltmeter stijgt binnen een minuut met 0.7V. Nou dan kan het niet anders of de accu’s zijn kapot. Of toch niet, want de rest van de avond laden ze gewoon en lijkt alles weer te functioneren. Morgen en over-morgen gaan we verder met testen door onder andere alle accu’s af-zonderlijk te laden en te belasten. Eens zien hoe het hele spul dan re-ageert.

Het wordt verder een rommelige middag. Jammer, want we hebben het vanmorgen zo leuk gehad. Bas is de Albert Heijn voor aan het op-ruimen en alle nieuwe boodschappen moeten opgeruimd worden.

Verder is het hoog tijd dat er wassen ge-draaid worden, de koelkast gepoetst, ge-stofzuigd, opgeruimd en de kuip moet uit-gedaan worden.

Door alle deze dingen blijft er geen tijd over om met de meiden de kerstboom op te tuigen. We besluiten om dat morgen-vroeg te gaan doen voor het kerstontbijt. Frederique heeft besloten dat ze dat bin-nen wil, want daar is de tafel groter enn dan kan alles tenminste op tafel staan! On-ze oudste heeft vast en zeker goed in de smiezen wat mama allemaal heeft ge-kocht. Ondertussen skypen we nog met opa en oma van den Brand. Tijdens deze skype komt Rick langslopen.

We raken aan de praat en het is erg leuk om met een local te kletsen. Het is jammer dat hij aan het werk is anders hadden we vast en zeker een avondje vol kunnen praten. Hij legt uit hoe de kersttraditie hier werkt en hoe het zit met het eten. Dat eten hier, dat klinkt goed! Rick heeft een dochtertje van 6 maanden en naast zijn werk studeert hij Ac-counting. Via studie en hard werken wil hij zich omhoog werken. Erg knap van hem. We blijven maar kletsen en we horen Frederique zeg-gen dat ze het suf vindt worden. Dat snappen we, maar wij zijn wel erg geboeid door zijn verhalen. Hiervoor zijn we onder andere op reis! Meet the locals! Hij praat honderduit over de natuur en noemt dieren op waarvan ik het bestaan nog niet wist. Ik moet ze straks even goog-len. Ook eten en drinken is een terugkerend onderwerp. Ik krijg er hon-ger van. Het leven hier is niet makkelijk. De republiek is, door de olie en gasindustrie, erg ontwikkeld en de economie draait hier wel door. Daar profiteert alleen niet iedereen van, but what else is new! Zorgver-zekeringen zijn er nauwelijks en een huur van TTS 1500 (dat is max € 200) is al veel. Opeens wijst Rick naar het water. Dan zien we een schildpad zwemmen. Jeetje, zomaar een schildpad in het water! Top.

Aan Liedje te zien, ze is op mijn arm in slaap gevallen, is het tijd om naar binnen te gaan. We moeten nog eten. Dan komt Fred aanlopen en worden we uitgenodigd om morgenavond te komen BBQ’en. Ieder-een brengt zijn eigen vlees mee en verzorgt daarnaast een side dish.

Een salade of toetje voor ongeveer 10 personen. Wat ontzettend aar-dig! Wat een onverwachte wending van kerstmis! De meiden zijn meer, meer dan welkom, want de meeste mensen zijn al opa en oma en missen in deze periode van het jaar hun kleinkinderen extra! Nu nog maar eens op zoek naar een receptje voor 10 personen. Morgen eens even in de AH kijken!

Daarna ben ik maar gaan schrijven voor het journaal. Bas is nog erg moe en gaat lekker slapen. De internetverbinding is zo goed dat ik op de Ipad uitzendig gemist heb opgezet. Ik luister op de achtergrond naar het Oranje Jaaroverzicht 2012! Even ben ik met mijn gedachten weer terug in Nederland en vervolgens weer ontzettend blij dat ik hier ben!

Morgenvroeg de verloren middag maar eens goedmaken met de mei-den. Ik ben overigens wel erg blij dat ons bootje weer echt ons bootje is. Vannacht lekker slapen onder schone lakens! Wat zal dat fijn zijn.

Dinsdag 25 December

Merry Christmas, Vrolijk kerstfeest, Feliz Navidad, Schones Weinachten en Bon Noël.

Het is gisterenavond later geworden dan ik eigenlijk wilde. Ik kon niet slapen en heb nog lang in de kuip zitten mijmeren, piekeren, de afgelo-pen weken de revue laten passeren, etc. etc, etc! Ik schoot er even vol van en realiseerde me weer hoe blij ik tijdens de oversteek ben ge-weest met het contact met Nederland. Die Iridium staat bij mij echt op nummer 1!

Daarna nog een boek liggen lezen en voordat ik er erg in had, was het alweer half drie. Dus hoog tijd om toch te proberen te gaan slapen. Ge-lukkig heb ik lekker geslapen totdat ik het heel hard hoorde regenen. Het regende gewoon door het kleine zijraampje naar binnen! Dat geluid van de regen is wel lekker en zorgt dat ik heerlijk slaap!

De meiden zijn, denk ik, weer rond een uur of zeven wakker en Bas wat later. Hij gaat uit bed en laat mij slapen. Dat is erg fijn voor de verande-ring. Ik slaap niet meer, maar soes wat weg. Ik hoor de kinderen en Bas in de kajuit. Wat is dat toch vertrouwd en wat klinkt dat heerlijk op de achtergrond.

Rond een uur of acht pak ik mijn boek en lees het uit. Lijntje komt on-dertussen ook binnen om te kijken hoe het is, want het is ondertussen toch al wel hoog tijd dat ik mijn bedje uitkom!

We willen de kerstboom samen optuigen, want dat hebben we wel ver-diend. We hadden het plan om tijdens de reis iedere dag een kerstbal te knutselen, maar helaas is er dat niet van gekomen. Niet getreurd, want we hebben hele leuke kerstballen en figuren uit Nederland mee-genomen. Alles in het mini natuurlijk. Kathelijn wil al een aantal dagen graag een snoepslinger rijgen voor in de kerstboom. Ik heb kleine mini spekjes gekocht en samen met Bas gaat ze aan de slag, Met Frederi-que en Liedewij tuig ik de kerstboom op. Echt een kneuterig familiemo-mentje. De kerstliedjes luisteren we via Youtube, want ik kan de kerst-cd’s niet vinden *&^%>.

Als de kerstboom eenmaal staat gaan we het kerstontbijt maken. We hebben de meiden een snoepontbijt beloofd. Dat snoepontbijt komt uit de koker van Frouke en het staat voor een gezellig ontbijt met gezon-de en ook een paar minder gezonde lekkernijen. Het is iets dat wij bij bijzondere gelegenheden serveren. Nou dit kerstontbijt valt zeker in de categorie bijzondere gelegenheden!

We hebben lekkere witte bolletjes, croissants en een mini muffin. In vergelijking met de kerst thuis is de ta-fel bijna leeg, maar voor ons is het helemaal perfect! We ontkurken de welverdiende champagne.

Op ons gemak genieten van het lekkers. Liedewij neemt een snoepontbijt wel heel serieus en legt op haar broodje drie snoepjes en haar koekje. Ze straalt ondeugd uit en wij genieten van haar toetje.

Na het ontbijt ruimen we op en ga ik met de meiden een speculaashuisje versieren en gaat Bas aan de gang met de dynamo (en dat op eerste kerstdag). Het huisje versieren loopt uit op een ruïne. Het deert de dames niet en ze laten het zich toch goed smaken.

Bas is met draadjes in de weer en het ziet er veelbelovend uit. Zou het echt? Hij wil nog even iets solderen en loopt naar Fred, want we heb-ben wel een soldeerbout bij ons, maar geen soldeertin. Dat is net zo-iets als lassen zonder elektrodes.

De meiden spelen in de tussentijd en ik maak een begin met mijn pot-luck gerecht voor het kerstdiner met de andere boaties! Het wordt een pastasalade. Lijkt ons allemaal erg lekker. Ondertussen nog wat skypen en dan zijn de meiden wel klaar met spelen en willen graag met ons op pad. We gaan lekker naar het zwembad. Even een lekkere frisse duik nemen. Liedewij krijgt eerst even zwemles, voorzover je van les kunt spreken. Ik blijf volhouden, maar wat is dat lastig zeg. Het blijft lastig. Volgens mij dwingen vreemde ogen gewoon meer. Dat wordt dus toch iedere week naar het zwembad rijden straks!

Heerlijk even afkoelen. De meiden duiken met Bas. Kathelijn komt al goed met haar benen van de grond, maar ze komt iedere keer plat met haar buik op het water, dat moet toch pijn doen lijkt me, maar haar deert het niet. Frederique oefent ook erg hard, maar heeft er meer moeite mee. Liedewij staat helemaal in de houding om te duiken en dan als ze dan eenmaal gaat, dan springt ze gewoon. Dat is echt een heel grappig gezicht.

Ze heeft ook voor het eerst haar duikbril op. Woh misschien gaat ze dan toch leren snorkelen deze reis. Ik oefen met haar en het werkt. Ze kan nu kijken onder water en dat vindt ze helemaal het einde. Morgen de snorkel nog maar eens meenemen.

Ik realiseer me dat we met Frederique veel moeite hebben gehad met onder water kijken, want die durfde alleen met een duikbril te kijken. Om dat te voorkomen heb ik met Liedje een spelletje gespeeld. We gingen samen onder water en zij moest dan zeggen of ik mijn tong uit-stak of niet! Dat spelletje vond ze wel leuk en ze deed dapper mee.

Na een heerlijke douche ben ik alle spullen voor de potluck klaar gaan zetten. Bas heeft ondertussen lang met Koen zitten bellen en kwam met een grijs naar binnen. Even bijkletsen, verhaal kwijt kunnen. Hij was opgewekt dat hij gebeld heeft.

Daarna alles bij elkaar gepakt en naar de pot luck gegaan. Het werd georganiseerd bij het zwembad en de marina had daar voor het gezel-schap een mooie tafel gedekt. Spannend, maar tegelijkertijd ook heel relaxing. Met andere boaties uit Frankrijk, Canada, USA en Italië heb-ben we een heel geslaagde avond gehad en kunnen proeven van tra-ditionele gerechten en andere lekkere dishes. Zo hebben we een overheerlijke roasted Turkey geproefd met cranberries. Iedereen had iets klaargemaakt en er was te kust en te keur. Maria, een Italiaanse, biedt iedereen en Amaretto aan. Ook krijgen we Franse Pastis waar-door onze Beerenburg ook van stal wordt gehaald.

Wat een ongelofelijk bijzondere belevenis en ik had het voor geen goud willen missen. Laten we wel zijn, hier ben je toch voor op reis. Nieuwe mensen ontmoeten uit alle windstreken, luisteren naar en ge-nieten van hun verhaal, lachen, ontspannen, relaxen. Ja, dit boaties leven is aan ons wel besteed!

De meeste van deze mensen zeilen al jaren in midden Amerika en we worden helemaal over-stelpt met de mooiste tips, do’s, don’ts, prakti-sche tips, netjes en andere (tegenwoordig) da-gelijkse dingen. Voor de tweede keer in twee dagen kom ik tot de conclusie dat één jaar echt te kort is. Je zou twee jaar de tijd moeten heb-ben voor deze reis. Dan zou je anderhalf jaar in midden Amerika kunnen blijven en volgens mij

ben je dan nog niet uitgekeken. Ik zou wel weten waar ik allemaal naar toe zou willen!

Onze buurman zeilt nu al zeven jaren in Midden Amerika en vertelt de meest prachtige verhalen. Over veel van de landen waar hij is geweest kunnen wij, voor deze reis althans, alleen maar over dromen. Wel komen er al weer kleerscheurtjes in onze planning (van vorige week), want mis-schien moeten we dan toch ook maar naar dat land en dat zus en zo gaan doen. Ach ja we zien wel! Er is echter een land waarvan de Ameri-kanen jaloers op ons zijn en dat is Cuba. Daar mogen zijn niet naartoe en ze adviseren allemaal om daar naartoe te gaan voordat de Amerika-nen er zijn, want anders hoef je niet meer te gaan…..

De zoon van onze buurman is bij hem op vakantie en dat is een engi-neer. Spontaan wordt aangeboden dat hij morgen even naar onze dyna-mo’s komt kijken, want those are basic en don”t worry… Zou het echt??? Onze buurman gaat dit jaar de oversteek maken naar Europa en gaat naar de Middellandse Zee. Hij gaat niet net als wij daar een paar maan-den zeilen. Nee hij doet er vier jaar over, maar daar zitten dan wel de Zwarte Zee en een overwintering in Israël bij. Ook weer mooie plannen.

De technische gegevensuitwisseling vindt natuurlijk ook plaats en Bas en ik hebben plezier!

Niet in de minste plaats, omdat je denkt dat je goed bent uitgerust (dat zijn we ook hoor), maar als je dan hoort hoeveel zonnepanelen iedereen hier heeft, minimaal 4, en dat ze 15 Amp laden zonder zon en met zon wel 30 Amp, dan beginnen we te grijnzen. 6 parallel geschakelde accu’s is hier niet vreemd. Komen wij aan….lijkt wel spartaans als je dat verge-lijkt.

Tanken moeten we hier ook zeker nog even doen, want een gallon kost hier nog een TTC, dus dat is €1.– Hoe is het toch mogelijk. Morgen maar eens aan Fred vragen waar we het beste kunnen tanken.

Voor de meiden heb ik de Ipad en de dsi’s meegenomen en zij vermaken zich

prima. Frederique vindt het jammer dat iedereen andere talen spreekt, want nu verstaat ze het allemaal niet! Liedewij is moe en valt in mijn ar-men in slaap. Voordat ze slaapt zegt ze nog even dat ze heel blij is dat ze vanavond weer in haar eigen bedje kan slapen in plaats van in ons bed achterin. Lijntje is ook moe en crasht ook. We kletsen nog even, maar het is eigenlijk hoog tijd om terug te gaan naar de boot!

Door Bas zijn nieuwe afspraak ziet morgen er weer anders uit dan ik had gehoopt en verwacht. Ik wilde graag naar Port of Spain. Dat lukt nu niet ben ik bang. Dan ga ik maar weer lekker zwemmen, daar hebben de meiden zeker heel veel zin in!

Als we teruglopen naar de boot zegt Frederique: Het is helemaal niet leuk om oudste te zijn”. “Hoezo niet?, vraag ik haar. “Nou als je dan eens wil lezen dat kan dat nooit. Je zusjes willen dan altijd met mij spelen en van jullie moet ik dan een klusje doen”. Ik kom in mezelf niet meer bij van het lachen, want wat een humor en bovenal onzin! Ze zal wel moe zijn!

Terug op de boot gaan de meiden lekker slapen en gaan wij in de kuip zitten. Het duurt niet lang of ik hoor Bas ook slapen. Hoogtijd dat ik ook ga slapen!

Woensdag 26 december

Om half zeven maakt Liedewij me wakker. Ze moet naar de wc. Aauuw het is nog zo vroeg…

Liedje toch. Ik kom toch maar uit bed, als ik dat niet doe is de rest ook zo wakker. Ik ga wat zit-ten typen op de laptop terwijl Liedewij een spel-letje op de Nintendo doet. Alles is weer vredig. Totdat ze ineens heel hard open, open open roept en dat heel vaak herhaalt. Frederique en Kathelijn zijn dus ook op tijd wakker. Feest.

Ze beginnen alle drie zoet te spelen. Marieke blijft gelukkig slapen. Snel de tussendeur dicht doen. Als Marieke wakker is, ga ik ontbijt maken ter-wijl Marieke de was gaat doen. Er ligt zo onwijs veel, dan maar wassen op tweede kerstdag. Als Marieke terug is, ga ik naar de boot naast ons. De Soul Mates. We zijn gisteren Chuck en zoon Charlie tegen gekomen. Charlie is elektro techneut en heeft echt verstand van zaken. Gisteren op de pot-luck bood hij aan naar de dynamo te kijken. Charlie trekt op het gemak de beide dynamo’s open en meet ze beiden door. Ik krijg een schat aan informatie en leer weer een heleboel bij. De conclusie is dat de voltregelaars op beide dynamo’s kapot zijn. Nu nog de oorzaak vinden aan boord. Marieke gaat naar het zwembad met de kinderen. Eerst maakt ze de laptop nog even klaar en ik ga met de kinderen de was uit de dro-ger halen. Samen met de kinderen vouw ik de was op terwijl Frederique een Dora-imitatie ten gehore brengt, dolle pret. Terug op de boot is Marie-ke klaar en gaan de meiden naar het zwembad. Liedewij gaat ook snor-kelen, ik ben benieuwd. Ik ga verder met de speurtocht naar het niet func-tioneren van de dynamo. Ik maak alle accu’s los en kijk of ik grote stroomlekken kan ontdekken. Na veel zweten kom ik tot de conclusie dat de startaccu prima aangesloten is. Op de service-accu’s heb ik nog een paar vonken als ik de klemmen op de polen zet, maar niet zo groot als toen op zee bij de grote omvormer. Dan komt Frederique aan rennen dat tante Kathy op de skype is. Ik sluit snel de boot af want ik vind het wel leuk als ik mijn zus weer kan spreken. Dat is lang geleden. Wat leuk om Kathy en Mayra weer te zien en te spreken.

Als we opgehangen hebben spring ik ook lekker in het zwembad. Het wa-ter is heerlijk. Frederique en Kathelijn laten zien dat ze al heel goed kun-nen duiken en Liedewij springt er zomaar in. Wat knap van die meiden.

Na een tijdje gaan we oefenen met achter-waarts duiken. Dat vinden ze ook heel stoer. Ik help hen vanaf het water om goed te duiken. Daarna heeft Liedewij de ‘bloemensoep’ klaar. Daar gaan we met zijn viertjes van eten en daarna moet ik bij Liedewij geknipt worden.

Als dat klaar is ga ik met Marieke wat drinken. Ze heeft mooie filmpjes waarop Liedewij aan het snorkelen is. Ze wil nog veel dieper want

dan kan ze kleine Nemo-tjes zien. Gaaf zeg, mijn kleine meisje aan het snorkelen. Frederique wil niet meer de oudste zijn want dan heeft mama nooit tijd voor je. De oudste komt er het slechtste af. Met Marieke ben ik druk aan het redeneren wat de oorzaak van ons stroomprobleem is.

Als we wat gedronken hebben, ga ik terug naar de boot met Liedewij. Ze is moe en ik moet de accu’s nog aansluiten. Liedewij wil een filmpje gaan kijken en ik ga de boel aan kant maken. Als alles opgeruimd is ga ik nog even naar Charlie om onze gedachten te checken. Ik drink met Charlie en zijn vader een pilsje en ik krijg weer wat tips over hoe te zoe-ken naar een kortsluiting in het laadcircuit. Natuurlijk praten we ook over reizen en zeilen, dat is altijd een goed onderwerp. Als ik terug ben aan boord gaan we macaroni eten. Kathelijn is tijdens het eten helemaal in de war. De Kerstman bestaat toch echt? En we krijgen toch cadeautjes? Ik leg uit dat sinterklaas en de Kerstman samen afspreken wie welk kind cadeautjes geeft. Ze is helemaal uit haar doen want ze heeft het idee dat we haar voor de gek houden. Even later is de rust weer terug en bestaat de Kerstman zeker! Als het toetje op is gaan de kinderen naar bed en gaan Marieke ik gaan aan het werk met de scheepsjournaal. Dat loopt alweer een paar weken achter, dus hoogste tijd dat we draad weer op-pikken.

Donderdag 27 December

We zijn op tijd wakker en gaan meteen in de actie modus! Bas wil vandaag vroeg met de dynamo’s op pad in de hoop dat iemand voor een van de twee een voltregelaar heeft zodat we verder kunnen!

Rond 8 uur is hij op pad. De meiden zijn lekker aan het spelen en ik was de slaapzakken on-dertussen uit. Dat was heel hard nodig, want tij-dens de oversteek hebben we er praktisch in gewoond. Nog een was te gaan en dan is alles

gewassen. Volgens mij heb ik hier wel 8 wassen gedraaid. Het is geluk-kig niet druk en erg dichtbij zodat het allemaal in een moeite doorgaat.

Rond half 10 komt Bas onverrichte zaken terug. Hij begint er het balen van te krijgen en ik ook! Iedere keer wordt hij doorverwezen naar mr. Weston, maar werkt hier vandaag niet zullen we maar zeggen. Hopelijk morgen wel weer. Achter de haven zit ook nog een loods met allemaal kleine winkeltjes. Ze lijken allemaal dicht, maar Bas besluit er toch naar-toe te gaan. Ik ga ondertussen met de dames naar het zwembad.

Het is alweer aardig warm aan het worden. Een verkoelende duik in het heerlijke water zorgt ervoor dat we opknappen. De meiden vermaken zich heel goed en ik zoek ondertussen op internet door naar nog meer informatie over kapotte dynamo’s, accu’s, laadstroomregelaars en wat al niet meer. Veel wijzer word ik er niet van. Dan zie ik Bas aan komen lo-pen en hij heeft een glimlach op zijn gezicht. Hij een heeft een regelaar gevonden voor onze oude dynamo, hoe is het mogelijk! Wat fijn.

Hij gaat meteen aan de gang en begint vol goede moed met het in elkaar zetten van de dynamo. Vervolgens gaat hij hem installeren. Ik voel me hulpeloos en besluit terug te gaan naar de boot om te kijken of ik kan helpen. Eigenlijk kan ik weinig doen. Bas is lekker bezig.

Ondertussen maak ik een soepje klaar en smeer ik wat broodjes. Door de hitte vergeet je bijna om wat te eten. Na de lunch gaat Bas weer ver-der, spelen de meisjes hun spel en ga ik proberen om een auto te huren voor de komende dagen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Er zijn bijna geen huurauto’s beschikbaar.

Als ik iets wil, dan moet dat minimaal tot na de feestdagen en dat is me te lang, want ik heb geen idee hoelang we hier nog blijven. We krijgen de optie aangeboden om met een local het eind rond te toeren. Dat lijkt ons wel wat. Dus aanstaande zaterdag worden we weer rondgeleid over het eiland en worden we ho-pelijk verrast door de mooie plaatsen.

Bas is nog druk bezig. De dynamo lijkt te werken. Bas blijft testen, me-ten, nog een keer meten en doormeten. Het is nogal een klus. Ik ga on-dertussen met de meiden crossen met het bijbootje. Net als we weggaan begint het heel hard te regenen. Lijntje wil meteen terug naar de boot. Ik zet haar daar af en ga dan verder met de andere twee. We racen over het water en zien onze eerste lianeslingers. Daar wil Frederique graag aan hangen…..Vanuit het bijbootje is dat helaas niet te doen.

De zon schijnt ondertussen weer volop en we scheuren even terug naar de boot en pikken Lijntje op. Dan gaan we naar het eiland in het midden van de baai. Het is helemaal begroeid met de meest schitterende bo-men, planten en cactussen. Overal zitten grote vogels. Wat gaaf om te zien zeg. Er zitten zoveel pelikanen in de bomen. Ze vallen met hun schutkleuren niet op en genieten hier van de rust!

De meiden zijn er daarna wel klaar mee en willen terug naar de boot. Als we daar aankomen draait de motor en worden de accu’s, volgens de voltmeter, bijgeladen. Het ziet er goed uit. Wel zijn er nog een aantal on-verklaarbare fenomenen. Zo zit er 1V spanningsverlies tussen de laad-stroomverdeler en de dynamo. Ook is er een geel draadje op de dynamo dat anders gemonteerd zit dan logisch is! We beredeneren er op los en proberen van alles. Dan lijkt het net of de accu’s niet verder willen laden dan 13V op de GPS (dat is 13.8V op de accu’s) Hoe kan dat nu weer. De spanning blijft gelijk. Ook met 2000 toeren verandert er helemaal niks.

We zetten de motor uit en meteen verliezen we volts. De GPS geeft bin-nen een minuut 12.2V aan! What the heck!?! Hebben we dan helemaal niks bijgeladen? Het ziet er naar uit! Weer de motor aan, dan zien we het acculampje heel zwak oplichten. Toch stijgen de Volts veel te snel. Daar gaan we weer…..

We zetten de motor weer uit, weer zakt alles als een jellypudding in el-kaar. Bas heeft echt het hele circuit doorgemeten en nergens zit een lek. Nou zijn het dus de accu’s of…. We willen weer testen en sluiten de walspanning aan. Dat hebben we al gedaan toen we aankwamen en toen kregen we failures in het programma, maar we laadden uiteindelijk wel. Zodra de walspanning aanstaat sprint voltmeter weer naar 12.5V en al snel weer naar 13V op de GPS. Verder gaat hij helemaal niet. Als we de walspanning eraf halen zitten we weer meteen op de 12.2V. Voor-zichtige conclusie is dus dat er ook echt iets niet goed is met de accu’s.

Wat is dat dan? We liggen hier nu al 4 dagen en we hebben de eerste dag de accu’s geladen en daarna zijn we van de walspanning gegaan. De accu’s houden dat goed bij. Hoe kan het dan dat deze niet helemaal geladen worden, of in ieder geval niet verder dan 12.2 V (= 13V op de voltmeter).

Daarna zetten we de deklichten voor en achter aan. Dat is een grote be-lasting voor de accu’s. Dat houden de accu’s wonderbaarlijk goed bij. Dus het lijkt erop dat ze niet tot 100% laden, maar bijvoorbeeld maar tot de 80% gaan. Dat is dus de uiterste limiet. Hij laadt tot 13,8 in plaats van 14,4V. Vanaf daar lijken ze te werken, laden via de zonnepanelen enz enz. We weten niet tot hoever we ze kunnen ontladen, of er daar ook een zwakke plek zit. Ze noemen dat volgens mij accu’s met geheugen. Nu moeten we eens gaan zien hoe we dat geheugen gaan wissen. Mor-gen gaan we kijken of Victron hier wat op weet. Als iemand het antwoord en de oplossing weet dan houden we ons van harte aanbevolen!

Vrijdag 28 december

Om half zeven word ik wakker. Meteen be-gin ik aan de dynamo en de accu’s te den-ken. Waarom begint het controlelampje van de dynamo te branden als de motor lage toeren draait na eerst hard gedraaid te heb-ben? Is het erg dat de accu’s 0,8V terug lo-pen als we ophouden met laden? Heb ik iets over het hoofd gezien.

Met Marieke heb ik gisteravond bedacht dat we de oude laadstroomver-deler terugplaatsen en kijken wat het verschil is. Dat gaan we eerst doen. Ik draai nog wat rond in bed maar kan niet meer slapen. De rest is ondertussen ook wakker aan het worden. Ik pak de andere regelaar en deze monteren we waar de andere zat. Hij zou minder capaciteit moeten hebben. Marieke start de motor en dan gaan we weer meten. Deze regelaar geeft wel 14,4V op de regelaar. Beter zo. We meten en we meten. Dit ziet er goed uit. Dan pakken we de andere regelaar erbij. We steken weer alle draden om en dan kijken we nog eens. Hier komt toch echt een lagere spanning uit. Ik steek weer alle draden terug en dan gaan we opnieuw proefdraaien. De spanning naar de regelaar blijft keuring op 14,4V staan en we zien de spanning op de accu’s weer oplo-pen. Zou het goed zijn? We blijven wantrouwig. Toch ziet het er goed uit. We blijven druk meten en alles blijft prima werken. Zou het nu echt gerepareerd zijn.

We bedenken samen waarom de spanning de eerste 0,8V zo snel weer kwijt is. Zouden accu’s kapot zijn? Ze hebben tijdens de oversteek wel erg lang zonder laden moeten leven. Het kan ook bij de accu’s horen. Ik was al van plan om Coby te bellen om hem te bedanken voor alle steun tijdens de oversteek. Dan kan ik hem beter nu bellen. Ik praat met Coby over de afgelopen reis, over de adviezen die we van hem kregen en wat het resultaat was. Het is leuk om hier na een krappe week na de reis, en nu het waarschijnlijk gerepareerd is, met Coby over na te praten. We hebben het over de accu’s en de 0,8V die snel verdwijnt. Hier hoef ik me geen zorgen over te maken hoor ik. Helemaal fijn. Ik bedankt Coby nogmaals en dan hangen we op.

Vanmiddag willen we naar Port-of Spain, maar voor het zover is gaan we eerst naar Budget Marine om nog wat spulletjes te kopen.

Als we de rubberboot daar vast knopen zien we een paar leguanen in het gras liggen. Wat een gave beesten! We struinen wat door de winkel en vinden wel een paar dingen die we nog nodig hadden. Als we klaar zijn varen we snel terug. Het wordt tijd dat we naar Port-of-Spain gaan. Als de motor weer op de railing hangt gaan we er vandoor. We moeten eerst een stukje lopen voordat we bij de weg zijn.

Daar pakken we een Maxi Taxi naar de stad. De kinderen kijken hun ogen uit. Het is ook zo’n aftandse bus. We stappen midden in Port-of Spain uit. Dankzij ons feilloze richtingsgevoel lopen we meteen het bu-siness district in. We gaan naar een Hyatt hotel om een plattegrond te vragen. We worden uiterst vriendelijk geholpen en weten uiteindelijk precies waar we heen moeten. We gaan via een bank om even te pin-nen en daarna willen we iets te eten gaan zoeken. We lopen naar de Excellent-Mall, want daar moeten we zijn. Hier kunnen we echt lokaal eten zegt men. Onderweg stap ik nog in een roestige niet. Het voelt eerst niet zo erg, meer als een steentje, maar de niet zit meer dan in een centimeter diep in mijn hak. Ik merk pas hoe diep hij zit als ik hem er uit trek. Ik spoel even mijn slipper en hak in een fontein en dan gaan we verder op pad. Op zoek naar real Trinny food. Eerst even pinnen en dan hebben we onze blik op eten. Op de eerste verdieping van een klei-ne mall zitten een stuk of tien restaurantjes/kraampjes waar je je eten bestelt en overal zijn tafels en stoelen waar je het op kan eten. We we-ten eerst niet wat we kiezen moeten. Er ligt echt veel lekker eten. Ik ga voor een roti en Marieke en de meiden gaan voor Trinidadse Chinees. Het is echt allemaal lekker. We smullen tot we nauwelijks meer kunnen. Dan halen we nog wat noodles en een loempiaatje om de gaatjes te vullen. Wanneer die gevuld zijn gaan we weer de straat op.

Wij zijn hier een toeristische attractie. We wor-den goed bekeken, de ene keer leuk en de an-dere keer nauwelijks geïnteresseerd. Soms is er een vijandige blik. We lopen door drukke winkel-straten. Er is ons verteld waar we vooral niet moeten komen dus we letten goed op. Het is vooral lastig om de meisjes in de gaten te hou-den. Ze hebben de neiging om op een meter of vijf van ons te zijn en dat is hier te weinig.

Het is zo druk in de straten en het voelt niet goed als ze meer dan een armlengte van je af zijn. We zijn wel aan het shoppen met een mis-sie, een nieuwe koffiepot/cafetiere. Die is stuk en koffie is een van de eerste levensbehoef-ten. We lopen nogal wat winkels in en uit. Op een bepaald moment staat er een kansarme oudere tegen me aan te brullen, het enige wat ik versta is white, maar het non-verbale versta ik goed. Hij is niet blij met blanken. Jammer, we voelden ons lang niet vrij hier, maar wel oké. Dit maakt het wel onrustiger. We gaan verder en we komen in een winkel waar ze een kleine cafetiere hebben. Goed voor twee mok-ken. Hier gaan we aan wennen dan denk ik. We gaan nu naar een park waar we met wat mensen een paar woorden wisselen. Ze zijn erg vriendelijk en ze zijn benieuwd waar we vandaan komen en hoe onze meiden heten en hoe oud ze zijn. We lopen naar een fontein waar de meiden een snow-cone krijgen. Dat is gecrushed ijs in een beker met siroop. Ze vin-den het super lekker. Marieke en ik pakken wat te drinken bij een vrouw die dit samen met haar dochtertje verkoopt in het park. We kiezen twee lokale drankjes, malta en banaanlimona-de. Echt vies, allebei. Dan komt er een vrouw voorbij met haar zoon om koeken te verkopen.

Ze heeft cocoskoek en casavecake. We kopen twee stukken en we praten nog met de vrouw. We voelen ons weer kapitalisten. Zij moet, den-ken wij, keihard ploeteren om te leven, en wij zijn op reis. Ze waarschuwt ons wel dat de kin-deren echt dicht bij ons moeten blijven. Er wordt hier veel gekidnapt. We gaan nog beter opletten. Ik moet er niet aan denken dat dit zou gebeuren. We lopen terug en voelen ons met-een veilig. Er lopen drie zwaar bewapende poli-tieagenten over straat met de auto er achter aan met nog twee agenten in de auto er achter. Ze lijken wel ons tempo aan te houden en van-uit de auto wordt af en toe gezwaaid. Even wat machtsvertoon lijkt het wel. Even een statement maken. Wij zoeken nog even naar een grotere koffiepot. Die vinden we niet. We besluiten dat het een mooie tijd is om naar de boot te gaan. Voor het donker willen we wel terug zijn. We lo-pen naar de maxi-taxi standplaats en we kun-nen meteen instappen. Wanneer we onderweg zijn besluiten we om toch naar West Mall te gaan voor een grotere koffiepot. Wel gevonden maar veel te duur. Buiten de mall moeten we nog even wachten op een maxi-taxi. Het wordt al donkerder. We hopen dat we snel weer on-derweg kunnen zijn. Na 20 minuten stopt er ge-lukkig een. We rijden een 30 minuten en dan zijn we weer bij de haven. We maken van aller-lei kliekjes in de koelkast een maal en daarna is het meer dan hoog tijd voor de meiden. Ze gaan lekker slapen. Wij bekijken ondertussen wat we morgen allemaal willen zien. Natuurlijk gaan we weer laat naar bed.

Zaterdag 29 december

Om half zeven komt Kathelijn bij ons liggen. Mooi op tijd, we moeten vandaag vroeg op want we gaan een hele dag rond rijden. Om kwart voor zeven is het hele gezin al uit de veren, gaan we aankleden en de spullen pakken voor vandaag. De kinderen moeten het helemaal ver-leerd hebben hoe je moet haasten, want we moeten ze blijven aanspo-ren. Tenslotte zitten we net over half acht te eten. Rick, de jongen die hier werkt, komt langs met cakes die hij voor ons heeft bewaard met kerst. Wat ongelofelijk aardig. Nu moeten we ons haasten, want we wor-den om acht uur bij de receptie verwacht. Precies op tijd zijn we daar en Michael, de chauffeur, is er ook al. We maken snel kennis en stappen in. We gaan eerst naar het zuiden. We gaan naar Pitch Lake, helemaal in het zuiden. Onderweg stoppen we om een paar foto’s te maken van de omgeving. We rijden in Port of Spain langs het theater en het stadion.

Daarna gaan we verder naar het zuiden. We zien allerlei soorten huizen, van hutjes tot villa’s en dat staat gewoon naast elkaar. Michael is van al-les aan het uitleggen maar hij heeft zo’n zwaar accent dat we lang niet alles verstaan. Hij is wel erg aardig, en wil graag alles uitleggen. Onder-weg drinken we koffie bij Subway, erg Trinidadsachtig. Dan rijden we ver-der naar Pitch Lake. Onderweg komen we langs een plaats waar ze hout aan het stapelen zijn. Michael verteld dat er hier mensen gecremeerd gaan worden vandaag. Dit zijn Hindoes en hier mag dat gewoon zo. Dan rijden we langs La Brea, we zijn nu vlak bij. Pitch Lake is een Bitumen meer. Je kunt een rondleiding krijgen over en in het maar, maar het meer wordt ook commercieel geëxploiteerd.

Bij pitch lake loopt er meteen en man mee die ons graag wil gidsen. We parkeren de auto en de man raakt niet uitgepraat over zijn VIP tour die hij ook al heeft gegeven aan Brad Pitt, Denzel Washington, Angelina Jolie en nog veel meer. Nu is het zijn eer om ons de VIP tour te geven. Eerst praten over de prijs. Die is eerst hoger dan Michael’s prijs voor een hele dag touren. Dat klopt niet! Na uit onder-handeld te zijn, gaan gaan we met zijn allen voor 150 TT de VIP tour doen. Hij legt echt van alles uit over het asfaltmeer dat ergens in de 19

e eeuw in gebruik is genomen door de

Engelsen. We lopen over een laag bitumen wat gestold is aan de bovenkant maar van binnen vloeibaar.

Als ze hier een gat graven van 180 diep is hij mor-gen weer aangevuld. Zo snel gaat de stroom van bitumen. Hij laat allerlei ‘gevaarlijke’ plekken zien,

die je alleen met de VIP tour kan doen. Of we de gids niet willen verge-ten. De terugweg is echt VIP, of we wel weten wie hij gegidst heeft? Ste-ven Spielberg, Brad Pitt! Door het water lopen we terug. Af en toe moe-ten we over grote sloten stappen. Michael heeft gekozen om de heen-weg terug te volgen. Het is wel spannend, zeker voor de meiden. Ze ko-men tot halverwege hun bovenbenen in het water, maar ze houden het dapper vol. Liedewij zit af en toe bij mij op de arm. Voor haar is het af en toe echt te diep. Marieke heeft materiaalpech. Haar slipper blijft vastge-zogen op het asfalt en ze stapt verder. De slipper gaat kapot en ze moet blootsvoets verder. Het kan gelukkig goed, maar leuk is anders. Na een hele tocht deels wadend door het water zijn we weer bij het begin. We nemen afscheid van de gids en rijden weer naar het noorden.

We rijden naar een natuurreservaat, op het ter-rein van de San Fernanado rafinaderij. Op het terrein staan erg mooie huizen en ook een huis van de president. Michael is onder de indruk. We rijden naar de Wild Fowl. Ze kweken hier vogels die met uitsterven bedreigt worden en zetten ze naderhand weer uit in de natuur. We lopen een ronde langs een plas en er zijn wel vogels te zien, maar we zijn niet erg onder de indruk. Na een klein uurtje hebben we het weer gezien en we gaan weer met de auto verder. We gaan naar een Hindi-tempel die in zee is gebouwd. Eerst rijdt Michael naar de verkeerde tempel langs de snelweg. Deze is niet volgens de folder en Michael vraagt het aan een Hin-doe die hier naar de tempel gaat. We krij-gen aanwijzingen en we gaan weer op pad. Na een kwartier komen we bij een Yoga-centrum. Bijna goed. We draaien weer om en dan komen we bij een kleine tempel die 50 meter uit de kustlijn in het water staat. Het ziet er mooi uit en je kan vrij rondlopen.

Na een kwartier houden we het voor gezien en gaan we op weg naar een restaurant waar we kunnen eten. Michael stelt Kentuky Fried Chic-ken voor, maar Marieke en ik bedanken er voor. We willen meer wat lokaals eten. We komen bij de chinees uit. Die zijn er hier nogal veel in Trini-dad. De kinderen vonden het gisteren heerlijk dus wat ons betreft doen we dit. Het is tenslotte al vier uur. Ondanks dat we beheerst hebben be-steld komt er veel te veel eten op tafel. We slaan er wel een aardige deuk in, maar er blijft veel over. We scheppen het in doggybags voor van-avond. Michael vond het zonde om te laten staan en hij heeft gelijk. Dan gaan we na het eten op pad naar de Caroni bird sanctuary.

Hier zitten heel veel vogels in een uit-gestrekt mangrove bos. We zijn ge-lukkig net op tijd en kunnen in de laat-ste boot instappen. Michael wil eerst niet, maar na een paar tellen aandrin-gen gaat hij toch mee. We gaan in grote platte boten met een dikke bui-tenboordmotor met nog meer toeris-ten door het bos. We varen tussen de bomen door een soort sloot van een meter of zes breed naar het mangro-ve bos. De bomen raken elkaar op plaatsen aan. Jammer dat ze met bui-tenboordmotoren varen want on-danks dat we voorin zitten maakt de motor een hoop lawaai. We zien wel op grote afstand vogels in de bomen zitten, waaronder de rode ibis. Dit is de trots van het reservaat. Op een bepaald moment vraag ik aan Mi-chael of er ook slangen zitten. 2 se-conden later zit er een slang recht bo-ven ons. Apart, ik vraag dus maar meteen of er hier ook kratten bier zijn maar er gebeurt niets, jammer was wel erg lekker geweest. Er zitten hier ook kaaimannen. We hopen dat we ze nog zien. We maken gave foto’s van de slang en we varen verder. Het mangrove bos wordt steeds uitge-strekter. Het water wordt breder en we zien ook andere vaarwegen die door het bos lopen. We varen door de bredere vaarten die ondertussen een meter of 20 breed zijn. Op een be-paald moment varen we een groot meer op en we zien allerlei vogels vliegen die naar een eiland vliegen.

Dan zien we een op het eiland steeds meer vogels zitten in de bomen. De bomen zijn al helemaal be-volkt door witte en rode ibissen. We steken het meer over en de gids laat de boot tegen de man-grove liggen en zet de motor uit. Je hoort de vogels krijsen en er blijven vogels naar het eiland vliegen. Wel honderden komen aan en de bomen kleuren steeds meer rood en wit. Wat is dit mooi. We liggen hier zeker een drie kwartier en het begint al weer donker te worden.

Door de schemering varen we terug naar het begin. Als we weer in de auto zitten rijden we in de rich-ting van Chaguaramas. We hebben het er met Mi-chael over wat we nu gaan doen. Pilsje op het strand of ergens anders. We besluiten terug naar de boot te rijden. Onderweg doen we nog bood-schappen bij de HI&LO, een op Amerikaanse leest geschoeide supermarkt. We kopen een hele mooie verjaardagstaart voor Kathelijn. De drie meiden worden er alle drie enthousiast van. Daarna rijden we verder naar de haven. We nemen hartelijk af-scheid van Michael, die ons een geweldige dag heeft bezorgt. Wat hebben we genoten. Als we aan boord zijn heeft er nog niemand honger, we zitten nog steeds vol van de chinees. De kinderen gaan meteen naar bed en zijn daar heel blij mee. Als ze slapen versieren we de boot voor morgen en pak-ken cadeautjes in. Morgen wordt Kathelijn zes. Wat wordt ze al groot.

Tot slot:

Er zijn boeken vol geschreven over optimaal zeilen. Welke zeilen ge-bruik je wanneer. Hoe trim je de zeilen maximaal en hoe weet je wan-neer je het goed doet. Iedere dag dat we zeilen, zijn we bezig de boot goed te laten varen. Op de grotere afstanden zie je de verschillen dui-delijker dan op korte stukken. Als je bijvoorbeeld je aankomsttijd uitre-kent met 5,5 en 5,6 knopen maakt dat op een afstand van 1000 mijl al snel een halve dag verschil in aankomsttijd.

Wij proberen met onze boot optimaal te zeilen. Door het rolsysteem van het grootzeil en de genua kunnen we ook makkelijk de zeilen in grootte variëren. Dit geeft als voordeel dat je op tijd reeft en de zeilen makkelijk weer groter maakt wanneer de omstandigheden daar weer naar zijn. Mijn vader heeft mij geleerd dat je moet reven wanneer je daar voor het eerst aan denkt. Deze regel hanteren wij altijd.

Marieke vraagt mij wel vaker wanneer ze op wacht is of we niet moeten reven en dus heeft ze altijd gelijk. Ook al heb ik dan nog geen zin is dan geen goede reden, want als je dan nog eens goed rondkijkt is het ge-woon tijd om te reven. Op weg naar Mindelo hebben we vrij veel zeil ge-voerd. De reden is dat het schip het gewoon goed verdroeg. We liepen als een trein en de gemiddelde snelheid over dat traject was erg hoog.

Het belangrijkste van de zeilvoering voor ons is dat het moet kloppen. Teveel zeil is heel onrustig en al het materiaal krijgt er flink van langs. Te weinig zeil zorgt voor onnodig veel bewegingen van het schip die niet geremd worden door zeildruk. Het moet dus gewoon goed voelen, het schip moet lekker bewegen door de golven. Zoals iemand het eens zei: “the ship is talking to you, listen to her”.