Isla Graciosa— Correlejo

17 Voetje van Liedewij

Week 17; 21 okt—27 okt

Na Marokko liggen we weer heerlijk voor anker op Isla Graciosa. Wat is het hier weer mooi. Het doet me denken aan de maanden in de Middel-landse zee. Heerlijk voor anker liggen bij een mooi eilandje. Dat is zo onbeschrijfelijk fijn.

Op maandag gaan we door naar Arrecife, want papa en Helene landen aan het einde van de middag. Het is super dat ze aan boord zijn. Het is fijn om dit met ze te kunnen delen.

Dinsdag gaan we met tegenwind naar Marina Rubicon. Daar worden we verwelkomd door een aantal Nederlandse schepen en hebben we heerlijke dagen.

Zaterdag verlaten we de haven weer en verruilen we deze voor een mooi ankerplekje in het stadje Correlejo op Fuerteventura.

Isla Graciosa-Corralejo

Zondag 21 oktober

We beginnen vandaag maar eens aan school. Deze week komen opa Jan en oma Helene aan boord en dan zal er hier en daar wel eens een uurtje uit-vallen. Tijdens de woestijntocht en de reis hier naar toe is er ook niets van gekomen, maar toen was er ook herfstvakantie. Dus zondagschool. Frederique moet een paar toetsen doen en ik ga lezen met Kathelijn. Ze moet er weer even in komen en dan komt ze weer op gang.

Marieke gaat na een half uur verder met lezen met Kathelijn en ik ga Liedewij zwemles geven. Het water is door de deining erg onrustig. Lie-dewij vindt het veel te spannend dus gaan we naar een strandje waar we gisteren ook waren. Daar zijn wel 100 toeristen met kano’s en op-blaasspeelgoed in de weer. Liedewij wordt in vijf minuten wel drie keer bijna overvaren. Dan maar op zoek naar een ander strandje. We scheu-ren er weer vandoor. We komen na wat zoeken uit bij het eerste strand-je en daar moet het, ondanks de deining, maar gebeuren. Eerst doen we beenslag en dat gaat heel goed. Daarna drijven maar dat gaat dus niet. Dan maar kopje onder water. Heel spannend maar met hulp van papa lukt het goed. Dan gaan we terug naar de boot.

In de middag gaan we na het eten lopen naar het dorpje. Het is een heel eind lopen en dat vinden we erg fijn. Het is goed voor onze benen om wat te bewe-gen. De route loopt door de duinen en door een gebied dat droog valt met laag water. Ka-thelijn ziet weer een hagedis en ze kan daar heel gebiolo-geerd naar kijken.

Ook is ze weer druk in de weer met het zoeken naar schelpjes.

Ze struint dan heerlijk door de duinen. We kletsen en lopen met z’n vij-ven. We genieten van de omgeving. Het is een echt vulkanisch eiland en dat zie je overal om je heen. Aan de bergen, rotsen en stenen die hier vindt. Het is een behoorlijk dor eiland maar wel erg mooi om te ver-kennen.

De kinderen hebben een heleboel vragen over spreekwoorden die we moeten beantwoorden. Ze willen graag weten wat het betekent als je gematst wordt. Op het moment dat we een op zijn buik liggende nudist tegen komen zeg ik tegen Marieke, zal ik nu uitleggen dat je achteraf een aap in zijn kont kan kijken. Hmmm misschien nog een paar jaar wachten. We lopen na een klein uur het dorpje in. Alle muren zijn wit ge-pleisterd met blauwe ramen en deuren. Het ziet er bijzonder goed on-derhouden uit. De kern is klein en ligt rond een kleine haven. Er is geen asfalt op het eiland. We lopen er wat rond en kopen bij supermarkt nog wat bier, just in case. Daarna gaan we op een terrasje zitten en bestel-len drinken en tapas. Heerlijk, we genieten van het hier zijn, het kletsen met de meiden. Eindelijk eten we wat tapas.

Weer: zon en bewolkt. , Temperatuur: 25-30 C

Wind: 10 knopen

Ze zijn niet heel bijzonder, maar het is erg ge-zellig. Als alles op is gaan we op de weg te-rug. Erg handig dat ik nu zes flessen bier heb gekocht van een liter per stuk, die kan ik mooi het hele eind gaan dragen. We praten en we lopen maar het wordt steeds moeizamer. Liedje is moe, ik heb mijn bier en dus moet Marieke haar af en toe optillen. Wat afleiding helpt altijd. Dus gaan we liedjes zingen. Drie maal drie is negen…...Na weer een klein uur zijn we terug op het strand waar we gestart zijn. We leggen de rubberboot met moeite (hij is nogal zwaar) terug in het water en daarna kunnen we met de rubberboot terug.

Eerst even langs de Sailaway want de mei-den willen bij elkaar logeren en we zien Fen-na al op de uitkijk. Thijs nodigt ons uit voor een borrel en zo zitten we lekker te borrelen. We hebben nog tonijn in de koelkast en die ga ik even halen met de rubberboot. Daarna eten we met zijn allen op de Sailaway. Isis bakt, met hulp van Frederique, een heerlijke pizza en wij maken voor de grote mensen een pastasalade met kip. De DJ komt ook nog even langs en krijgen we een al een voorproefje op carnaval.

Om half tien gaan Isis en Enza mee naar ons en Frederique blijft bij Fenna slapen. Terug op de boot kunnen Enza en Liedewij niet sla-pen. Enza wil weer naar haar eigen boot. Samen roeien we terug waar Thijs ons al opwacht. We wensen elkaar prettige avond en tot mor-gen. Als ik weer aan boord ben is het al helemaal rustig een boord.

We zijn weer te laat naar bed gegaan. Om kwart over acht worden we wakker. Thijs zou ons om acht uur ophalen en gelukkig is hij er niet. We gaan met Jorg, Thijs en Marieke een berg beklimmen. Ooit was het een vulkaan. Als ik mijn hoofd buiten de kuip steek zwaait Jorg al vanaf zijn boot. Waar blijft onze taxi? We hangen onze motor er maar aan en ik haal Jorg alvast op. We varen terug naar onze boot om Isis, Kathelijn, Liedewij en Marieke op te halen. Met onze rubberboot vol komen we bij de Sailaway aan. De kinderen stappen uit, die blijven op de Sailaway om te spelen. Suzanne past op, tof! Met zijn vieren varen we naar het strand en dan kunnen de loopschoenen aan. Van het strand lopen we zo het vulkanisch landschap in. We lopen over lavastenen naar boven. Er lig-gen veel stenen los, dus we moeten goed opletten waar we onze voeten neerzetten. Het is een smal geitenpad, alhoewel ik nog geen geit heb ge-zien. Hoe verder naar boven, hoe steiler het wordt. Net voor de top is het echt best steil maar erg goed te lopen cq klimmen. Als we boven komen haalt Jorg een thermosfles koffie uit zijn rugzak. Dat is pas reisgezel-schap. Zo zitten we om half tien in de morgen aan een lekker bakje koffie bovenop de vulkaan. Heel goed. Na de koffie lopen we verder over de rand van de krater naar de westkant van de vulkaan. Daar is de helling aan de buitenkant steil en best glad. Als we stenen gooien rollen ze door tot in de zee. Mooi gezicht. Met steentjes spelen verveelt op deze leeftijd nog steeds niet.

Als we het boven wel gezien hebben lopen we weer naar beneden. Dit gaat erg snel en bijna vanzelf. Onderweg hebben we het over carnaval en of we dat gaan missen dit jaar. We laten de rubberboot weer te water

en varen naar de Sailaway. Daar zijn Nienke en Marieke van de Barnstormer ook al en we drinken met zijn allen nog een bakje koffie. De kinderen zijn binnen lekker aan het kleuren en aan het spe-len. Rond elf uur gaan Marieke en ik met de kinderen naar onze boot.

Maandag 22 oktober

Opa Jan en oma Helene komen straks aan in Arrecife op Lanzerote en we hebben nog 25 mijl te varen.

We ruimen snel de boel op en hangen de bui-tenboordmotor weer aan de boot. Dan trekken

we het anker er uit en geven we gas er op. De wind staat tegen dus de motor gaat niet meer uit. We hebben nu toch wel haast.

Motorzeilend zeilen we tussen Graciosia en Lanzerote door. Als we de

hoek om gaan richting Arrecife staat de wind pal tegen en halen we de

zeilen neer en gaan alleen op de motor verder. We laten de kinderen

na de lunch nog even rusten want het zal wel weer laat voor ze wor-

den. Marieke en ik werken nog even verder aan de scheepsjournaals.

Bijna zijn we weer bij. Om kwart over vier draaien we de haven van Ar-

recife binnen. Op de kade staat een auto met zwaailichten en toetert

naar ons. We mogen Puerto de Naos niet binnen. Hij vertelt nog een

heel verhaal in het Spaans, maar dat snappen we niet. We varen naar

Puerto de Arrecife. Hier laten we heel eigenwijs een anker vallen terwijl

een Duitser, die aan zijn boot te zien hier al heel lang ligt, ons een

mooring aanwijst. We liggen net en dan krijgen we een telefoontje dat

Jan en Helene al in Arrecife zijn. Ze nemen een taxi naar de baai waar-

in wij liggen. Ik spring in de rubberboot en vaar naar voor mij een logi-

sche plek. Nog niemand te zien. Marieke en ik hebben contact via de

walki-talki en zo vind ik Jan en Helene op een bankje in een park. We

nemen de bagage mee en lopen naar de rubberboot. We stappen in de

rubberboot, nog even wat onwennig, en dan varen we naar de boot. Op

de Mare Liberum staan de meiden al te zwaaien naar opa en oma. Het

lijkt de intocht wel. Opa en oma worden heel hartelijk verwelkomd aan

boord. We pakken een lekker drankje en chips voor iedereen en dan is

het hoog tijd voor wat cadeautjes en lekkere dingen. Ze hebben rook-

worst, hagelslag en speculoos meegenomen. Dan volgen er nog ca-

deautjes ome Jiri en tante Ingeborg voor de meisjes en natuurlijk krij-

gen ze ook nog cadeautjes van opa en oma zelf. De kinderen zijn er

helemaal groots mee. Zo wil je altijd wel visite.

Na de borrel ga ik met Helene nog even met

de rubberboot naar de kant om nog wat dingen

voor het eten te kopen. We halen wat spulle-

tjes bij een lokale Spar en dan gaan we snel

terug, want dan kunnen we voor het eten gaan

zorgen. We eten pasta en als we klaar zijn

gaan de meiden naar bed. We ruimen op en

als alles weer netjes is drinken we lekker koffie

in de kuip. Iedereen is moe en een voor een

gaat iedereen naar bed.

Welkom aan boord opa en oma! We hopen

dat jullie een leuke tijd op de Mare Liberum

hebben!

Dinsdag 23 oktober

Frederique komt bij me liggen terwijl ik op de net te kleine bank lig aan stuur-boord. Het is pas half acht. Het was gis-teren bijna twee uur voordat we naar bed gingen. De scheepsjournaals eisten luid-keels hun aandacht en die hebben ze

gekregen. Hèhè we zijn weer bij.

Nu weer over tot de orde van de dag. Ik ga brood halen en Kathelijn wil mee. Vlug laten we de motor op de spiegel van de rubberboot zakken en even later scheuren we naar de kant. We kopen lekker wat brood en vleeswaren en we scheuren weer terug. Aan boord dekken we de tafel voor een heerlijk ontbijt. Na het ontbijt gaan Jan, Helene, Liedewij en ik naar de kant om wat rond te kijken en daarna boodschappen te doen. We lopen lekker wat rond en drinken koffie op een terras. Daarna gaan we op zoek naar een farmacie voor zeeziektespullen, voornamelijk voor Marieke en de kinderen. In een farmacie hebben ze een drankje en bij de volgende farmacie helemaal niets.

We lopen verder en zo komen precies terecht bij de supermarkt waar we gisteren zijn geweest. We kopen lekker vers vlees voor op de barbe-cue, water en van alles en nog wat. Bepakt en bezakt gaan we terug naar de rubberboot. We varen weer terug naar de boot en zijn er mooi op tijd. We laden de boel uit en terwijl we opruimen hoor ik het anker krabben. De wind staat ook ondertussen zuidwest en loopt zo de kom binnen. Tijd om te gaan. In geen tijd zijn we anker op en varen naar het zuiden van Lanzarote. Het ziet er niet erg ankerbaar uit met deze wind dus we gaan naar Marina Rubicon in Playa Blanca. Op de motor met een krappe zes knopen gaan we naar het zuiden. Niet echt een span-nend begin voor Jan en Helene. Na twee en een half uur komen we aan. We melden ons en ons schip bij de receptie en nadat we alle for-mulieren hebben ingevuld kunnen we naar de ligplaats. Voordat we vastliggen, worden we al opgemerkt door Pieter van de Ostrea. We worden allerhartelijkst welkom geheten. We komen aan dezelfde steiger tegenover elkaar te liggen. Daar liggen we tussen nog meer Nederland-se boten. De Mero, Waltzing Mathilde en Acapella liggen aan dezelfde steiger. En dan zijn er nog meer Nederlanders. De kinderen gaan met-een spelen. Kathelijn is blij dat ze Mats weer ziet.

Pieter van de Ostrea nodigt ons meteen uit voor de borrel om vijf uur. Wat een welkom! Wij doen eerst nog een klein borreltje met Jan en He-lene bij ons aan boord en dan steken we de steiger over naar de Ostrea. De kinderen zijn we “kwijt”. Die waren al aan het spelen op een van de schepen. Het is erg gezellig en de tijd schiet veel te snel op. Op mij na is iedereen terug bij ons aan boord. Als ik weer op onze boot stap is barbecue al bijna geregeld. Ik haal de bbq tevoorschijn en we praten nog gezellig even met Coen. Daarna ontsteken wij de vlam en gaan lekker eten. Na het eten krijgen de meisjes nog een cadeau van opa en oma, Lego Friends. Daarna gaan ze lekker naar bed, morgen verder spelen. Daarna is het rust in de tent.

Opa en oma zijn helemaal verbaasd over het feit dat er zoveel andere boten ook zo’n reis maken. Ze vinden het leuk om te zien en volgens mij is het ook wel geruststellend.

Woensdag 25 oktober

Frederique komt om half acht nog heel even bij me liggen. Het duurt niet lang of de andere twee meiden zijn er ook al uit. Ik zeg dat ze zachtjes moeten doen voor oma en opa, maar dat maakt niet veel uit. Dus we zijn met zijn allen lekker op tijd op. Marieke en ik gaan even brood halen en daarna gaan we uitge-breid ontbijten. Na het ontbijt is het tijd voor school. Liedewij heeft geluk. Ze mag met opa en oma mee, die doen dan onderweg school met haar. Ik ga me toeleggen op wat klussen aan boord. Er liggen er een aantal al te lang te wachten voor mijn gevoel en nu komt het goed uit. De windmolen is als eerste aan de beurt. De lagers maken herrie en dat wordt steeds erger. De leverancier/fabrikant heeft voor ver-vangende lagers gezorgd en wij gaan ze zelf vervan-gen. Ik maak de paal los van de voet en de schoren en zo komt de paal goed bereikbaar op de kuiprand te liggen. Ik haal de wieken er af en daarna de rotor met elektromotor. Een veerring borgt de lagers en daar heb ik dan net niet de goede tang voor bij me. Ondanks al het gereedschap aan boord krijg ik geen geschikte tang gevonden. Ik steek mijn licht op bij de omringende schepen. Op de Ostrea krijg ik twee tan-gen mee en daar kan ik mee verder. Ik kijk nog even met Pieter mee naar zijn ankerlier. Daarna ga ik ver-der aan de windmolen. De ring is er, met hulp van Marieke, zo uit (wat een prielwerkje) en daarna zijn de lagers eenvoudig te vervangen. Een lager is hele-maal bruin van de roest en het vet, het lijkt wel een kapotte kogel. Met de nieuwe lagers er in is de wind-generator weer muisstil. Ik bouw alles weer op en in no time staat de paal weer recht. Je hoort hem echt niet meer, het is ook windstil. Jan en Helene komen ondertussen terug van hun wandeling en daarna gaat iedereen op mij na naar het zwembad.

Weer: Zonnig Temp: 30 C Wind: 20-25 knopen

Ik wil nog wat stiksels repareren van het grootzeil en dan heb ik nog wat andere dingetjes te doen. Ik kom later wel. Het grootzeil is als eer-ste aan de beurt. Er waren wat stiksels los van een zeillatpocket en die wil ik snel weer heel hebben. Ik heb liever niet dat ik dat op zee moet doen met veel wind. Dan is het lummelbeslag tussen de mast en de giek aan de beurt. Ik haal het op mijn gemak uit elkaar en laat nog een ring in het water vallen. Juist die maat heb ik niet bij me. Ik pak mijn snorkel en vinnen en na een poging of vijf heb ik hem te pakken, geluk-kig. Daarna maak ik alles schoon, oud vet weg en nieuw er op. ik zet nog een paar ringen op de bout er bij. Net zo stil als de windgenerator, goed. Ik hoop dat het zich loont. Nog even wat motorolie in de motor en dat spuit ik het zout nog van de boot af. Het is weer goed geweest voor vandaag. Ik pak mijn spullen en ga lekker naar het zwembad. Daar zijn de rest van de Nederlanders ook. Het water is heerlijk verfris-send.

Liedewij krijgt zwemles van Marieke en ik ga eens kijken hoe het gaat. Nog niet van harte. Met nogal wat moeite doet ze de dingen die we verlangen en daarna is het goed geweest. Marieke gaat met Helene op zoek naar een Duitse broodbakker en ik speel met een bende Neder-landse kinderen in het water.

Als Helene en Marieke terug zijn gaan we nog even wat drinken op het terras en kletsen met Nicole en haar vader van de Drift Away. Het is dus weer erg gezellig, maar het wordt ondertussen tijd om te gaan koken. Marieke maakt lekker nasi en dat eten we heerlijk in de kuip. Dan is het bedtijd voor de meisjes en afwas-tijd voor Jan en mij. Als alles af is gaan Marieke en ik lekker dou-chen. Heel veel en warm water, lekker hoor. Daarna zitten we nog lekker met Jan en Helene in de kajuit te borrelen tot mijn ogen dicht vallen.

Donderdag 25 oktober: toeristen

Om acht uur zijn we alle zeven weer wakker. Vandaag hebben we een auto gehuurd en gaan we lekker een rondrit maken over Lan-zarote. De auto staat om 10 uur klaar. Dat lijkt een mooie tijd, maar we moeten toch al-tijd opschieten om op tijd te zijn!

We ontbijten en pakken de spullen voor onderweg. De Tom Tom werkt hier, dus dat is erg makkelijk. Voor de meiden nemen we barbies mee. Dan kunnen zij lekker spelen in de auto De meisjes gaan Mats nog snel zijn vriendenboekje teruggeven en zij krijgen hun boekje weer te-rug.

Daarna zijn we klaar om te vertrekken. W gaan hier bij de haven de au-to halen. Het is een super praktische Ford Tourneo. Mooie lijnen en er mogen 8 personen in! We gaan dus op weg, naar Yaiza en het nationa-le park Timanfaya. De meisjes kunnen gedrieën op de laatste rij, Marie-ke en Jan daarvoor, en Helene en ik zitten op de eerste rij. We rijden naar Yaiza. Volgens de boekjes het mooiste stadje van het eiland, maar daar was nog zo weinig bedrijvigheid dat we besluiten om meteen naar het park te rijden. We verbazen ons over het vulkaanlandschap. Alles is droog en er groeit praktisch niets. We komen langs een plek waar we op dromedarissen kunnen rijden. Dit is bijna niet toeristisch te noemen. Er staan vijf touringcars en ongeveer 100 auto’s. Ook zijn er bijna mis-schien wel 100 dromedarissen. Ongelofelijk. Een ritje kost 12 euro per dier en we passen precies op 2 beesten. We doen een rondje van pak hem beet 700 meter, net ver genoeg om uit zicht te zijn van de parkeer-

plaats. Even een fotomoment en weer terug. Ie-dereen stijgt zonder morren weer af, want heel comfortabel zit het niet en je schud de hele tijd heen en weer. Ook wij, aan zeegang gewend, zijn weer blij om weer op de grond te staan. Niet de beste excursie van deze reis. We voe-len ons echte toeristen.

Weer: bewolkt en regen.

Temperatuur: 30 C Wind: 17 knopen

Dan gaan we verder het park in. We staan nog even in de file op weg naar waar we moeten zijn. Is niet erg, het was al weer lang geleden. Als we ge-parkeerd staan, zien we hoe in de grond gegoten water snel aan de kook komt en met kracht omhoog spuit, gaaf.

Daarna gaan we in de bus. We hebben de tip gekregen om vooraan in de bus te gaat zitten, omdat je daar het beste zict hebt. Toevalligerwijs komt het zo uit dat we ook echt voorin kunnen zitten. Met de bus rijden we door het land-schap en zien we heel veel kraters lig-gen. Je ziet ook goed dat er dus heel

veel uitbarstingen uit verschillende vulkanen zijn geweest. Van 1730 tot 1736 was dit vulkanische gebied zeer actief en er zijn zes dorpen onder de lava verdwenen.

Tijdens de busrit zijn de meiden lekker druk. Op een bepaald moment heeft het blijkbaar iemand heel erg gestoord en hoor ik achter me een nogal dwingend ssssst! Het helpt wel, ze zijn een stuk rustiger. Na te-rugkomst lopen we nog even rond en zien we hoe er kippen worden ge-bakken op hitte uit de grond boven een soort put. Dan gaan we weer naar de auto en op weg naar La Santa voor de lunch.

We lopen eerst langs de zee. Er staat een mooie branding. De golven rollen over el-kaar heen en de kleur is azuurblauw. Het is zo mooi! De meiden lopen aan de hand van oma over het muurtje van de boule-vard. Ze vermaken zich goed. Ik vraag Marieke of ze haar roeping heeft gemist, want ze is zoveel aan het fotograferen en ze heeft er zoveel plezier in!

We lopen naar de hoofdstraat en zoeken een restaurantje op waar we kunnen lun-chen. Het eten is erg lekker en het is heel gezellig. Het leven is goed zo zeg.

Na de lunch wil ik op zoek naar een surfboard. Ik vraag het aan een paar surfdudes en die zeggen me dat ik in Famara moet zijn. We lopen naar de auto en rijden naar Famara. Het is een stukje van een kwartier dus dat mag de pret niet drukken. Ik ga eerst een paar zaken langs, maar het is het al-lemaal net niet. We komen bij de vierde winkel en dit is een supermarkt annex surfshop. Deze man heeft wat planken die hij laat zien. Marieke’s oog valt op een plank met roze bloemen, paarse ver-siersels en rode hartjes. Die wordt het, goede vorm, goed drijfvermogen, sterk omdat hij van kevlar is. Alle nodige spullen erbij en klaar. Afreke-nen. Pin? Nee, hebben we niet. Euhhh waar is dan de pinautomaat? Die hebben we ook niet! Geen pinautomaat? Waar zijn we terechtgeko-men? We moeten naar een ander stadje, Teguise, dat ligt op 10 minuten rijden. Prima, doen we. Tij-dens het uitrijden van het dorp zien we nog meer surfwinkels. Even binnen kijken. We concluderen al snel dat we een goede deal hebben, altijd fijn om te weten. We halen snel geld en rijden in rap temp weer terug. Jippie eindelijk een surfplank! We laden hem in de auto en dan gaan we nog een keer naar Teguise.

Daar is niet veel te doen. In de boekjes staat het beschreven als een levendig stadje. Als wij er zijn is er niets te doen. Wat een dooie boel. We lopen wat rond en bedenken dat de Ikea leuker is. Al-thans Marieke ziet in een winkel leuke potjes van de Ikea en die zijn van de Ikea. Er zit blijkbaar een Ikea in Arrecife en de meiden willen daar naar toe? Wat is er toch mis met de jeugd?

We draaien om en gaan kijken in Yaiza. We rijden er in een half uur naar toe en verbazen ons over hoe ze hier landbouw en ook wijnbouw bedrijven. Om iedere struik staan muurtjes en de struiken staan in kuilen.

Yaiza is nog desolater dan in de ochtend dus we nemen maar een beetje gas terug. Mooi op tijd zijn we bij de haven en Jan en Helene maken tos-ti’s. Ineens sprint Helene uit de boot om brood te halen en komt later te-rug met een cadeautje voor Marieke, een hele mooie jurk. Marieke had het jurkje al vier keer gezien en bewonderd. Wat aardig.

Iedereen smult van de tosti’s. We dachten aan een brood wel genoeg te hebben, maar dat worden er wel anderhalf. Daarna is het bedtijd voor de kinderen en ruimen we de boel weer op. Marieke probeert van alles up te loaden of te uploaden, what ever, maar dat gaat zeer traag. Wat een ge-zever toch altijd met dat internet.

Om een uur of tien steekt Coen zijn hoofd buiten het luik. Ik vraag of hij nog zin heeft in een biertje en dat heeft hij. Jasmin komt ook en zo zitten we gezellig in de kuip te borrelen. Het bier schiet al lekker op, maar dan haalt Jasmin een grote fles Beerenburg tevoorschijn uit hun boot. Het wordt dus nog gezelliger. Deze fles gaat in een fraai tempo leeg dus nu spreken we mijn voorraad aan. Die krijgt ook een genadeslag. Eerst een halve fles en daarna nog een hele.

Het is heel gezellig, dat blijkt wel, uiteindelijk zijn Marieke, Coen en ik de laatste die naar bed gaan, het is half vijf… Jan en Helene gingen na twee uur naar bed en Jasmin ook rondom die tijd. Time flies when you’re ha-ving fun.

Vrijdag 26 oktober

Half negen is vroeg als je om half vijf naar bed gaat. Gelukkig zijn de meiden niet eerder uit bed gekomen. Marieke en ik proberen de Beerenburg smaak weg te poetsen en pakken de spullen in om bood-schappen te gaan doen. We zijn allebei nog een beetje duf, maar de kater is er niet of komt nog. Althans bij mij niet. Althans Marieke voelt zich minder fris en fruitig. Uit voorzorg nemen we wel een paraceta-mol. De meiden zijn een filmpje gaan kijken. Nu kunnen opa en oma nog even blijven liggen. Nu we de auto nog hebben, gaan we maar even boodschappen doen. Op weg naar de auto komen we de auto-verhuurder tegen. Hij wil de auto op tijd terug, want die heeft hij nodig voor andere Nederlanders. Die kennen we, die proberen ook wakker te worden. We rijden naar Playa Blanca want daar is een grote super-markt. Onderweg pakken Marieke en ik eerst een bakje cafe con le-che. Lekker. Dan gaan we naar de supermarkt en kopen weer lekker vers fruit, groenten en nog van alles om weer even vooruit te kunnen. We moeten opschieten, want anders is de auto toch te laat terug. Snel even uitladen en dan breng ik de auto terug. Iedereen is ondertussen wakker en het is dus weer gezellig op de steiger. Bij ons aan boord hebben ze al ontbeten, heel fijn. We ruimen de boodschappen op en dan moeten de kinderen naar school. Wel onder protest, want de an-dere kinderen hoeven niet. Die hebben herfstvakantie. Zelfs hier doen we aan vakantiespreiding.

De andere bemanningen zijn op pad, dus het is weer wat rustiger op de steiger en dat is goed voor school. Marieke is druk met de was en loopt heen en weer tussen de wasserette en de boot. Opa Jan en oma Hélène helpen met school en zo hebben ze ineens een nieuwe nieu-we juf en meester. Het is een leuk gezicht, want de kinderen zijn zo trots dat ze aan opa en oma kunnen laten zien wat ze al weten en kun-nen.

Weer: bewolkt

Temp. 25-30 C

Wind: 5 knopen

Als school voorbij is gaan ze weer wat voor zichzelf doen. We eten een lekker soepje als lunch en dan gaan we weer verder met de was. Ik ga de boot buiten-boord soppen. In ieder geval aan bak-boord, want aan de andere kant ligt de Mero en daar kan ik er niet tussen. Hèhè ik kan weer lekker mijn energie kwijt. Jan en Hélène gaan de kant op om wat te winkelen. De boot knapt weer mooi op, fijn, het stoorde me al weer een tijdje.

Aan het einde van de middag gaan we nog even naar het zwembad. De kinderen willen zo graag, toe maar. We oefenen het zwemmen met Liedewij. Ze doet echt heel goed haar best en geniet van het wa-ter. Hélène heeft ragout gemaakt en het is heel erg lekker. Ze heeft er ook erg haar best op gedaan. We eten er goed van. Alles gaat op. Heerlijk.

Daarna moeten de kinderen naar bed. Ze zijn ook best moe. Pieter komt vragen of een van ons een biertje meegaat drinken. Gewoon even gezellig, half vijf zal het zeker niet worden zegt hij. Marieke slaat beleefd af, maar ik ga wel mee. Coen twijfelt, maar dat duurt maar een minuut. Als alles aan boord rustig en opgeruimd is ga ik naar Co-en om te zien hoe ver hij is. Samen met Coen vaar ik naar de bar. Daar zijn Pieter, Joris (Cedo Nulli) en Kees en Anja van een gele cata-maran al aanwezig.

We zitten gezellig en de ene pul volgt de andere op. Er komt nog een Franse zeiler bij, Raoul. Hij is net aangekomen vanuit Agadir. We schakelen over naar het Engels en we hebben genoeg te bespreken zoals het toiletgebruik, gasten aan boord en allerlei andere boot din-gen. Het is wederom veel te gezellig, we lachen wat af, de tijd schiet erg op. De bar gaat sluiten en Pieter bestelt voor iedereen nog een gin-tonic als uitsmijter. Wat een grote borrel is dat. Maar goed, ieder-een is goed opgevoed en we drinken het braaf allemaal op. De ande-ren gaan nog even verder, maar ik besluit om terug naar boord te gaan. Met de rubberboot van Coen en de fiets van Raoul vaar ik te-rug. Prima, het is ondertussen weer vroeg. Nu is het drie uur. Lekker naar bed.

Zaterdag 27 oktober Tot in de Carieb

“Tot in de Carieb” zo hebben we van-daag voor het eerst afscheid genomen van de bemanning van de Ostrea! Wat klinkt dat bijzonder. Niks tot ziens of tot-de volgende keer, nee tot in de Carieb!

Hoe bizar is dat! Ik zal de komende maan-den vast en zeker vaker zo afscheid gaan nemen van mensen. De overkant (althans het moment van oversteken) komt ge-woon steeds dichterbij. Ik begin ook het gevoel te krijgen dat je daar naartoe aan het leven bent. Je bereidt je daar mentaal in ieder geval (onbewust) op voor. Over

drie weken gaan we het eerste deel van de overtocht maken en verlaten we Europa voor een maand of zes. We varen dan, in hopelijk 7 dagen, naar de Kaapverdische Eilanden. Ik kan nou niet zeggen dat ik naar deze oversteek uitkijk, want ik ben toch wel (te) vaak echt zeeziek. Ik baal daar ontzettend van. Niet alleen voor mezelf, maar meer nog voor Bas en de meiden. Halverwege naar de Canarische ben ik structureel begonnen met het innemen van halve pilletjes Primatour. Eerder nam ik een heel pilletje, maar daar werd ik te suf van. Ik lag dan echt voor pampus. Dat zette geen zoden aan de dijk. Nu neem ik een halve per keer en dat lijkt te werken.

We hebben sindsdien geen meerdaagse oversteken meer gedaan, maar ik heb goede hoop. Ook hoor ik heel goede ver-halen over pleisters, dus die gaan ook ze-ker mee tijdens het vervolg van onze reis. Ik ga er maar vanuit dat het dan helemaal goed komt!

Vannacht werd ik wakker gemaakt door Bas. Hij was met een aantal andere zei-lers een biertje gaan drinken. Ze kwamen vragen of een van ons meewilde. Een paar biertjes maar werd ons verzekerd, want het zou niet, net als de avond daar-voor, half vijf worden.

Gelukkig werd het dat ook niet, het werd slechts drie uur! Bas is snel in zijn bed gekropen en het enige wat ik hoopte was dat hij morgen een beetje aan-spreekbaar zou zijn! Gelukkig was hij dat ook. Het is super gezellig geweest en ze hebben een leuke avond gehad. Hij verzekerde me zelfs dat hij niet eens zoveel gedronken had en gezien zijn humeur leek me dat ook wel echt aannemelijk! Inderdaad leek, want toen er iets later iemand € 50.– kwam brengen, omdat hij deze van Bas had geleend, en Bas er echt helemaal niks meer vanaf wist, toen wist ik genoeg, ergens is toch het licht uitgegaan!

Samen met Helene ben ik even boodschappen gaan doen, wat brood en hamburgers voor de BBQ. Daar-na hebben we snel ontbeten en zijn Bas en ik naar het havenkantoor gegaan om te betalen. We zijn ook naar de Shipchandler geweest. Ze hadden toevalli-gerwijs flexibele watertankjes waar we nog naar op zoek waren. We zijn dus weer goed geslaagd. Terug op de boot hebben we de boot klaar gemaakt, voor zover papa en Helene dat nog niet hadden gedaan, om te vertrekken naar Correlejo. Een heel toeristi-sche plaats op Fuerteventura.

Het is een overtocht van een uurtje, niet te ver dus. We hebben lekker gezeild. Ik heb zelfs een vliegen-de vis gezien. Het was voor mij de eerste keer, dus ik vond het een heel grappig gezicht. Bijzonder om te zien allemaal.

Gisteren wilde ik al een cake bakken, maar op de een of andere manier is het me toen niet gelukt. Mis-schien door de Beerenburg van de avond ervoor? Zou zomaar kunnen! Nu moest het er dan toch maar van komen! Tijdens het varen heb ik het beslag ge-maakt. Als experiment hebben we de cake in de om-nia oven gebakken.

Weer: blauwe lucht en wat wolkjes Temp: 27 C Wind: 14 knopen

Dit is een oven die je op het gasfornuis zet en veel minder gas gebruikt dan de oven. Aangezien we maar moeilijk aan gas kunnen komen, is dat erg fijn! Het experiment is gelukt. De cake is gelukt en we hebben er met een aantal andere boten heer-lijk van gegeten bij ons in de kuip!

Daarna heb ik aan papa en Helene gevraagd wat zij wilden gaan doen. Het antwoord was simpel. Ze willen bij ons zijn! Dat zijn ze nu dus al een paar dagen en ze vinden het geweldig om te zien hoe het leven aan boord er uitziet. Ze konden zich daar geen voorstelling van maken en dachten dat wij iets heel exotisch aan het doen zijn!

Nu ze al zoveel andere bemanningen, met of zon-der kinderen, Nederlands of van een andere natio-naliteit, hebben ontmoet, beseffen ze dat wij niet de enige zijn die dit rondje doen! Ze vinden het ge-weldig om mee te maken en genieten volop.

We willen ze ook alles mee laten maken, alles met ze delen! We hebben al voor anker gelegen en ook hebben we dus een paar dagen in de haven gelegen. We hebben al lekker kunnen zeilen, maar we hebben ook tegen de wind in moeten motoren. Morgen gaan we een 24-uurs tochtje maken naar Gran Canaria. Hopelijk gaat dat alle-maal goed zodat ze met goede herinneringen hier van boord stappen.

Het is leuk om ze aan boord te hebben. Het is de eerste keer dat ze zo lang met ons meezeilen. Ze konden zich dan ook geen voorstelling maken van wat wij nu aan het doen zijn. Dat maakt dat we dingen soms moesten uitleggen. Ik denk dat we dat na deze week niet meer hoeven doen en dat ze heel goed begrijpen waarom deze reis maken. Opa en oma vinden het zelf ook heel leuk. Tof is dat!

We hebben lekker op de boot geborreld en wat zitten kletsen. Toen we aan Liede-wij vroegen of ze morgen met Bas en Frederique wil-de gaan surfen of met ons naar het dorpje wilde ant-woorde ze heel wijs dat ze met ons naar het dorpje wil-de, omdat ze nog een beetje te jong is om te surfen! Mis-schien heeft ze daar wel ge-lijk in.

Na de borrel zagen we nog iets heel bijzonders in de lucht. Het had de kleuren

van de regenboog, maar zagen eruit als windveren. Heel gaaf en geluk-kig heb ik het op de foto kunnen krijgen!

Papa en ik zitten nu in de kuip te genieten van het mooie weer. Kopje koffie erbij. Op en top genieten. Het is rustig en we liggen lekker voor anker. Wat een fijne avond en vannacht nog een uurtje extra ook!

Bas zit binnen en Helene speelt een spelletje met Frederique. Ik hoor Liedewij roepen: “papa” en vervolgens hoor ik Bas zeggen: “oja, ik zou je billen poetsen”. Zat onze lieve schat te wachten op het toilet haar pa-pa. Zegt Frederique heel bijdehand “mama, die moet je in het scheeps-journaal zetten, dus bij deze!

Startpunt: Graciosa Eindpunt: Correlejo • Aantal NM: 50 nm ongeveer

Is dat niet te veel? Vinden jullie dat leuk? Bij ons komt er niemand aan boord! Hoe meer zielen hoe meer vreugd! Het is ons jaar! Fijn! Ik moet er niet aan denken! Afgrijselijk! Wat een geregel. Heerlijk! Super tijd! Geno-ten! Delen! Nee, dat wil ik niet! Wat een georganiseer! Je kunt niet plan-nen. Afhankelijk van de wind. Kunnen we weer wat spullen laten komen! Als ze maar in een hotel gaan slapen. Geen zin in. Zomaar wat meningen van “ons” zeilers over gasten (aan boord) tijdens deze reis!

Het valt mij op dat iedereen er anders in staat. De een vindt het leuk om gasten te hebben en de ander vindt het prima om er echt een jaar (of lan-ger) tussenuit te zijn. Het is net als heel deze reis. Iedereen doet het op zijn manier en zo hoort het ook!

Wij vinden het leuk als er gasten komen en willen dit bijzondere jaar graag delen met de mensen die dichtbij ons staan. Tot dusver hebben we genoten van onze familie die aan boord is geweest en kijken we uit naar Frouke en kids op Tenerife en de vriendinnen van Marieke in de Carieb.

Tot slot: gasten aan boord