Correlejo—San Miguel

18

Week 18: 28 okt—3 november

De weken vliegen voorbij! We hebben er nu ongeveer, qua tijd, een derde van onze reis op zitten. Qua mijlen weet ik het niet precies. We hebben ruim 2900 mijlen gevaren en geen idee hoeveel we er nog voor de boeg hebben!

We nemen deze week afscheid van papa en Helene. Het was fijn om ze op de boot te hebben. Het was fijn om ze mee te nemen op onze ontdekkingsreis. Na het afscheid zijn we allemaal moe en nemen we even de tijd om lekker bij te komen en onze boot weer op orde te bren-gen. Las Palmas is hiervoor een prima plekje.

Vrijdagnacht varen we vanuit Las Palmas naar Tenerife. Zaterdag aan het einde van de middag landt Frouke met de kinderen. Wat een feest-je zal dat worden!

Corralejo—San Miguel

Zondag 28 oktober

De ochtend begint met lekker sportief. Nadat we wakker zijn geworden en even buiten kijken zien we dat de En-gelsman voor ons wel erg dichtbij ligt. We hebben vannacht nogal liggen draaien in de wind en zo te zien ligt onze ankerketting achter wat stenen. We starten de motor en we proberen met achteruit te varen de ketting weer recht te leggen. Dat lukt niet hele-maal. Op een gegeven moment komt er geen ruimte meer in de ketting.

Nog maar wat harder achteruit dan stationair. Er komt nog steeds geen beweging in. We gaan maar eens proberen de ketting binnen te halen met de lier. Ook dit lukt niet. De boeg wordt door de lier naar beneden getrokken, maar de ketting blijft achter de steen liggen. We vieren weer ketting bij. Dan moet ik maar eens onderwater gaan kijken. Joris van de Cedo Nulli ligt ondertussen ook al in het water met zijn snorkel. Samen kijken we hoe het zit.

De ketting zit achter een steentje van niks lijkt het, maar het steentje is eigenlijk een grote rotsplaat met op-staande punten. Nu er geen kracht op de ketting staat kan ik hem zo over het puntje heen tillen. Ik bedank Joris voor de geboden hulp en nodig hem uit voor de koffie. We klimmen aan boord en genieten van een vers bakje koffie.

Daarna gaan we ruimen we wat op en maken we ontbijt klaar. Thijs, Fenna en Enza komen langs. Of ze met de meiden kunnen spelen. Na het ontbijt neemt Thijs onze drie mei-den mee naar hun boot.

Ik breng Jan, Helene en Marieke aan de wal en ik ga weer terug naar de boot. De wind is best sterk en de ankergrond niet al te best. Bovendien liggen er nog een paar klusjes te wachten dus ik heb ook mijn vermaak. Na een dik uur komen de meisjes weer terug. De vriendinnen gaan de kant op, dus wij maken ons ook klaar om te gaan.

Net als ik op het punt sta de meiden weer in de boot te dirigeren roept Marieke me op en vraagt ze me om ze weer op te halen. We lunchen met zijn allen op het gemak en we hangen wat. In de middag roept Ma-rieke op dat Nienke wil komen spelen. Prima laat maar komen. Ook de ouders komen spelen, want ze blijven gezellig een borrel drinken. De dames beginnen met een kopje thee, maar er zat al weer ergens een vijf in de klok dus wij kiezen iets anders. De meiden vermaken zich bin-nen prima. Het is zo leuk om te zien hoe ze samen spelen. Nienke is 2, maar dat maakt Liedewij helemaal niks uit. Ze kleuren, spelen met de poppen of kijken een filmpje. Jule komt ook nog even spelen en Frederi-que en Kathelijn worden meegenomen door de Mero. Wat gaat dat toch allemaal makkelijk, leuk hoor!

Jorg haalt zijn Serano ham van boord en Jan gaat deze ham als een vakman te lijf. We snoepen er lekker van en bedenken dat we nog wel kunnen gaan barbecueën. We tuigen alles op. Barbecue aan dek en dan moet de bimini op, want het begint te regenen. Het eten wordt er niet minder om want we smullen er allemaal goed van. Daarna gaan Jorg en Marieke met Nienke weer terug en wij maken ons weer klaar voor de nacht. Het regent pijpenstelen, echt hard. Het regent echt zo hard dat de meeste douches dit niet bij kunnen binnen dus ik pak sham-poo en ga buiten in de regen douchen. Net als ik de shampoo pak wordt het minder dus Marieke pakt toch maar de buitendouche er bij ter ondersteuning en staat lekker naast me te douchen. Dat knapt lekker op. Daarna is het de hoogste tijd, morgen gaan we naar Gran Canaria.

Weer: bewolkt en regen, Temperatuur: 25-30 C

Wind: 10 knopen

Zeven uur worden we wakker. Het is een onrustige nacht geweest. We hebben flink liggen draaien om ons anker en het heeft veel geregend. Als ik buitenkom is de Mero zijn anker op aan het halen. Zij gaan naar de zuidzijde van Fuerteventura. Wellicht komen we elkaar tegen op de Kaapverdische eilanden, dat zou erg gezellig zijn. We nemen afscheid van elkaar en zwaaien ze uit. Dan halen wij ons anker op en wij gaan richting Las Palmas de Gran Canaria.

De wind komt niet uit de goede hoek maar volgens de grib files moeten we later op de dag gunstigere wind krijgen. We motorzeilen tussen Lan-zarote en Fuerteventura vandaan. De passagiers moeten wennen aan de bewegingen van het schip. Het weer is verder prima. Gelukkig heb-ben we geen regen, maar de hoek van de wind blijft ongunstig. We laten de motor dus maar meedraaien. Het is 90 mijl en we hopen er ergens tussen de 15 en 18 uur over te gaan doen. Met kruisen zal het dus niet echt lukken, zeker niet als we echt zouden zeilen. Hélène voelt zich niet lekker en gaat achterin liggen. Jan geniet van het zeilen en het buiten zijn. We laten een kunstaasje meeslepen achter de boot. Marieke en ik lossen elkaar af om zo even een extra uur slaap te pakken. De kinderen vermaken zich prima en komen af en toe buiten kijken en gaan daarna weer verder met spelen. In de middag spelen ze met opa kwartet. De wind wil maar niet naar de goede hoek draaien en wordt eerder ongun-stig. Een heel snelle tocht kan het zo niet worden. Op een bepaald mo-ment stoppen we met motorzeilen. Het laveren op deze manier heeft ei-genlijk geen zin meer, het kost uiteindelijk meer tijd dan recht tegen de wind in gaan.

Hélène heeft zich de hele middag niet laten zien en Marieke gaat maar eens kijken. Ze is echt super zee-ziek. Da’s mooi balen. Marieke over-tuigt Hélène om buiten te gaan zitten zodat ze wat op kan knappen. Het is echt heel erg sneu. Ze zag er zo naar uit en dan wordt je zo zeeziek. Marieke neemt trouw haar pilletjes en ze heeft het idee dat ze helpen. Ik ook, want ze is een stuk opgewekter.

Maandag 29 oktober

Ik heb ondertussen pasta gekookt en de kinderen, Jan en ik eten binnen. Marieke eet buiten wat en houdt de wacht. Hélène hoeft echt niets en we zullen het haar niet aandoen om naast haar te gaan zitten smikkelen. Ik heb expres veel gemaakt zodat als we straks vastliggen nog lekker iets warms kunnen eten.

Ondanks de tegenwind schieten we goed op. We hebben de hele dag de watermaker aan gehad en nu het donker wordt, ga ik hem uitzetten. Wat is dat, de accuspanning is erg laag terwijl de motor draait. Het is gissen wat het probleem is, maar we zien dat de dynamo niet bijlaadt. Dit is zo irritant. Hoe kan dat nu? Ik meet op verschillende plaatsen spanning, maar ik kom er niet uit. We zetten zoveel mogelijk gebruikers uit en proberen de oorzaak te vinden. We redeneren ons suf, om de oorzaak te achterhalen. Is het weer de verdeler? Waarom brandt het lampje op het motorpaneel? Zit het bij de motor of ergens anders. Eerst maar eens zorgen dat we in Las Palmas komen, dan kijken we daar wel verder. In ieder geval draait de motor. De windgenerator draait stroom bij en we gaan met een lekkere snelheid naar Las Palmas.

Hoe dichter we bij Gran Canaria komen hoe rustiger we liggen. Dit is ook stukje bij beetje aan Hélène te merken. Op een bepaald moment zien we in het maanlicht dolfijnen en dat is een welkome afwisseling. We zien ze daarna nog een keer. Hopelijk maakt dat iets goed!

We hebben allemaal te doen met Hélène maar ja, je kan weinig doen. Om half twee lopen we Las Palmas binnen. Het ziet er allemaal wat an-ders uit dan twintig jaar geleden! We zoeken een goede ankerplek. Het is druk in de ankerbaai en scharrelen wat tussen de boten door. Als we liggen eten en drinken we nog wat en dan is het de hoogste tijd om te gaan slapen. We zijn blij dat we liggen, want er komt onbestendig weer aan!

Weer: kleine zonnetje, Temperatuur: 25C

Wind: 10 knopen

Dinsdag 30 oktober

Het is een bewolkte dag. Iedereen ont-waakt op tijd. Ik roep de haven op en vraag om een plekje. Er is eerst geen plaats, maar ik moet maar even met de dinghy naar het havenkantoor komen.

We laten de rubberboot te water en hangen de buitenboordmotor er-achter. Frederique en Kathelijn gaan met mij mee om te kijken of er voor een paar dagen een plaatsje te krijgen is in de haven. Die blonde koppies doen wonderen dus de meiden ‘moeten’ mee. Er komt slecht weer aan, ik wil naar het laadprobleem kijken en Jan en Helene gaan vannacht van boord.

We varen naar het havenkantoor en moeten nog een kwartier wachten voordat we terecht kunnen. We lopen naar het benzinestation. We zien een dode kakkerlak liggen. Frederique is blij dat ze die heeft gezien, want ze was ondertussen wel erg nieuwsgierig. Ze had er al zoveel over gehoord. Bij de Cepsa informeer ik naar gas en wordt doorverwe-zen naar Enrique. Volgens mij heeft Enrique 20 jaar geleden ook al voor mijn vader gas geregeld. Hij is niet meer zo gezond dus is het las-tig om wat te regelen.

Ik ga weer naar het havenkantoor om te kijken of we terechtkunnen. Gelukkig ze hebben plaats. Alles wordt genoteerd en we moeten ons weer om vier uur melden. We scheuren terug en pakken een lekker ontbijt en dan gaan de kinderen school doen. Juf Hélène is in the hou-se, dus no problem. Marieke en ik gaan weer naar de haven, want bij de Cepsa kunnen we een auto huren om Jan en Helene naar het vlieg-veld te brengen. Eerst naar het havenkantoor om alvast te betalen. Ver-volgen horen we daar dat we nu al naar binnen kunnen komen. Dat is fijn. Op de terugweg horen we van de schipper van de Nelly Rose dat de Sailors Inn om 5 uur een aanrader is.

We varen terug om de boot te halen. We bereiden alles een beetje voor en dan gaat het anker er weer uit. We varen naar binnen om vervolgens weer vast te maken aan het wachtsteiger. Uiteindelijk liggen we tussen allerlei boten die meedoen met de ARC in de haven. Prima want het slechte weer is in aantocht.

Het duurt even voordat we een plaats toegewezen krijgen. Daarna lijkt het nog een eeuwigheid te duren voordat we er samen met de haven-meester naartoe mogen. Als we eenmaal liggen is het broeierig warm, bah. We douchen lekker en dan gaan we de stad in naar El Corte In-gles. Dit is een heel groot warenhuis, net zoiets zoals de Bijenkorf, maar dan met een dikke supermarkt eronder. Nadat we wat rondgelo-pen hebben, kopen we wat lekkere dingen voor aan boord. We gaan ta-pas eten. Vervolgens lopen we terug naar de boot. Marieke en ik gaan om zes uur de auto halen en de kinderen gaan met opa en oma nog even naar de speeltuin. Als we de auto en parkeerkaart eenmaal bin-nen hebben, gaan we terug naar de boot. Daar maken we alles klaar voor het eten. Het is erg leuk en de kinderen genieten er ook van. De hele tafel staat vol met tapas. We hebben bij de Corte Ingles verse to-nijn gekocht. Helaas hebben we zelf niets gevangen en Jan en Hélène zijn grote liefhebbers van verse tonijn. Dus dan maar zo!

Morgenvroeg gaan opa en oma naar huis dus dit is ook het afscheid. De kinderen vinden het wel heel jammer dat ze weggaan. Het was ook feest dat opa en oma aan boord waren. Nu hebben ze opa en oma lek-ker voor zichzelf kunnen hebben. Daarna gaan de kinderen naar bed en drinken we nog een kop koffie. Wat is de afgelopen week voorbij ge-

vlogen! Weer: kleine zonnetje en be-wolkt

Temperatuur: 25C

Wind: 10 knopen

Woensdag 31 oktober

Om vier uur gaat de wekker. Jan en Hélène moeten om half zeven vliegen, dus

om half vijf willen gaan we rijden. Ik maak voor Jan en mij een bakje koffie. Hélè-

ne slaat beleefd af. We pakken de tassen en zo staan we netjes op tijd op de

steiger. Marieke neemt op de steiger afscheid, want ze blijft bij de kinderen. We

stappen in de auto en we gaan op pad. Het is al best druk op weg, voor dit tijdstip

dan. Na een klein half uurtje zijn we op het vliegveld en dan neem ik ook afscheid.

We hebben het echt heel gezellig gehad met Jan en Hélène.

Ik rijd weer naar de boot en net voor half zes stap ik weer aan boord. Marieke is

nog wakker. Ze heeft lekker wat gelezen. We gaan nog even terug naar bed, het

is nog erg vroeg. We zijn weer op tijd wakker en gaan maar eens aan de vaste

haven rituelen beginnen. Beddengoed afhalen en was verzamelen. We gaan het

toch nog even anders doen. We gaan met de huurauto op pad. We willen nog

naar de Ikea, daar schreeuwden de kinderen op Lanzarote al om, dus nu kunnen

we daar naar toe. We willen opbergdozen hebben voor in de kasten en voor on-

der ons bed. We hopen dat alles zo wat opgeruimder blijft!

We meten de kasten na en na het ontbijt gaan we rijden. Ik wil nog graag naar de

Decathlon want mijn duikbril is aan het aftakelen en ik wil shorties hebben voor de

meiden voor op de surfplank. De Decathlon zit vlakbij de Ikea dus dat komt goed

uit. Het gevaar van de Decathlon is dat je er teveel mooie dingen ziet. Het is echt

een megagrote sportwinkel en er is gigantisch veel te krijgen. Van duikspullen tot

balletpakjes. We vinden alles wat we nodig hebben en we weten op tijd te ont-

snappen. Daarna gaan we naar de Ikea. De meiden zijn helemaal blij. Ze zingen

van ikeeja, ikeenee. Binnen pakken ze alle drie een kinderkarretje en gaan we op

zoek naar opbergdozen. We struinen lekker door de winkel. Buiten is het nog

steeds vies weer. Een betere dag hadden we dus niet kunnen uitkiezen. We vin-

den wat we zochten en nog wat meer en dan gaan we naar de kassa. Als we be-

taald hebben brengen we de spullen naar de auto brengen en gaan we nog even

eten. Ze hebben lekker albondigas met frites.

Daarna gaan we de auto weer in en dan gaan we snel door naar een supermarkt

voor de voorraden weer aan te vullen. We hadden nog zo in gedachten om alleen

het nodige te pakken. Wat de hele dag lukte in de Decathlon en deels in de Ikea

gaat hier mis. Marieke en ik kunnen beide de sondernangebot niet weerstaan.

Met een volgepakte fiat rijden we weer terug naar de haven.

Weer: regen Temp: 22 C Wind: 10 knopen

We laden de auto uit, gelukkig is het droog, en sjouwen alles weer aan boord.

De Duitser die tegenover ons ligt kijkt goedkeurend naar onze voorraad bier. De

boot is weer eens ontploft. We proberen alles weer netjes weg te stoppen en

hier zijn we wel even zoet mee. Ondertussen doen we de was en moet de auto

ook weer terug gebracht worden. Je kan maar ergens druk mee zijn. Als Marie-

ke tussen de bedrijven door weg is heb ik het met de kinderen over Frouke,

Thomas, Phileine en Floris. Phileine wil op Tenerife Sinterklaas komen halen en

meenemen naar Nederland. We bedenken dat we Phileine laten oproepen over

de marifoon en dat ik aan de wal met een handmarifoon antwoord geef met mijn

Sinterklaas stem. De meiden gillen het uit. Wat een lol. Kathelijn wil een cadeau

maken met een doos vol met papier en dat is dan het cadeau. Ze hebben zo’n

schik. Als mama aan boord komt moet ze het ook meteen weten. Ze vinden het

zo’n leuke grap.

Daarna hebben ze het over waar dat ze hun schoen kunnen zetten tijdens de

oversteek en hoe Sint aan boord kan komen. Ook bedenken we toepasselijke

sinterklaasliedjes voor op de boot. Geweldig. Als we gegeten hebben en de

meiden liggen lekker te slapen komt de havenpolitie kijken. De Mare Liberum

zendt een noodsignaal uit via de EPIRB. Ik haal de onze tevoorschijn. Gelukkig

is er niets op te zien. Ik opper dat er een andere Mare Liberum zou kunnen zijn,

dus checken ze het identificatienummer, het MMSI. Ha dat is niet hetzelfde. Er

wordt nog opgeroepen naar het coördinatiecentrum en wat heen en weer ge-

praat en dan gaan ze weer verder. Marieke en ik zitten nog even buiten en dan

gaan we lekker naar ons schone bed. Heerlijk weer ons eigen bedje in.

Donderdag 1 november

Sommige dagen kun je maar beter over-slaan! Vandaag is voor mij zo’n dag! Geen idee waarom, maar op de een of andere ma-nier is dit niet mijn dag. Nee, ik ben blij dat hij voorbij is.

Ik ben de hele dag onrustig. Ik ben moe, maar ga natuurlijk niet even liggen. Ik ga op pad om nog wat dingen in de stad te kopen. Ik wil graag iets voor Kathelijn haar verjaardag kopen en voor december. Ik kan niet slagen. Dat ligt niet aan het (overweldigende) assortiment aan speel-goed, maar aan mij. Niks is leuk of origineel genoeg. Het is te duur of te goedkoop. Te veel prullaria of we hebben het allemaal al. Ik besluit het via internet te bestellen. Klinkt makkelijker dan dat het is, want met zo’n bui als vandaag lukt het, hoe kan het ook anders, ook daar niet om te slagen!

Bas heeft ondertussen school met de meiden gedaan en zij gaan met z’n vieren lekker naar het strand. Ze nemen de surfplank mee en ver-maken zich opperbest. Ik blijf op de boot. Het is stil op de boot. Wat is dat fijn. Ik merk dat ik het fijn vind om even alleen te zijn. Ik wil een he-leboel doen, althans mijn hoofd loopt over met allemaal to do dingetjes, maar ik schiet niet erg op. Ik zit lekker buiten in de kuip. De schaduw-doeken hangen, dus het is hier goed uit te houden. Ik maak het scheepsjournaal en zoek wat op internet naar cadeautjes, maar kan niks vinden.

Dan belt Frouke op om iets af te stemmen voor het weekend. Ze komen zaterdag, dus we hebben we een plannetje no-dig. Het is fijn om haar aan de telefoon te heb-ben. We kletsen zo een uur weg. Ik vraag haar nog wat oer-Hollandse producten zoals hagel-slag mee te brengen, want die verkopen ze hier echt helemaal nergens en dat is toch wel heel lekker!

Weer: zonnig.

Temperatuur: 30 C Wind: 3 knopen

Ondertussen word ik nog een paar keer opgeroepen via de marifoon. Na drie keer roepen wordt er gevraagd of ik nog steeds aan het bellen ben met Neder-land. Nou dat was ik wel, wat zullen ze wel niet denken….

Ik hoor Bas en de meiden alweer aan-komen en maak het hek voor ze open. Frederique kijkt op de laptop en ziet van alles wat nog niet voor haar ogen be-stemd is, maar wel leuk is voor decem-ber. Hmmm breid ik dat nu weer recht!

Mijn humeur is nog steeds niet hele-maal op en top. Denk ook dat het komt

omdat de boot nog steeds ontploft is. We zijn gisteren naar de IKEA ge-weest en daar veel opbergers gekocht, maar we hebben nog niks opge-borgen. Gevolg is dat er nog meer op te bergen valt! Dat gaan we dan ook maar eens doen. Heel langzaam zien we de boot weer opgeruimd worden en krijgt alles een (nieuw) plekje. Ik ben er moe van en als het aan mij ligt doen we niet te moeilijk met eten.

Bas en de kinderen willen graag kaasfonduen. Ik stribbel wat tegen, maar geef al snel toe. Als zij dat willen….

Dat blijkt een goede zet, want het is echt super gezellig. Het is heel lekker buiten en we genieten van elkaars ver-halen. Het is fijn om zo de dag af te sluiten, het geeft een goed gevoel.

Als de meiden naar bed zijn zitten Bas en ik in de kuip nog wat na te praten. We dromen een beetje hardop over het vervolg van onze reis! Wat zullen we al-lemaal nog gaan beleven? We kijken er in ieder geval naar uit!

Vrijdag 2 november

Vanmorgen ben ik alleen naar het centrum gelopen. Ik had van alles op mijn lijstje. Het is een mooie wandeling. Eerst langs de haven en daarna nog een stuk langs het strand. Overal om me heen zie ik men-sen hardlopen. Het begint te kriebelen en krijg ik zin om mijn schoenen ook weer aan te trekken. Heerlijk al die actieve mensen. Ik begin bij de apotheek en in mijn beste Spaans leg ik uit wat ik nodig heb. Gelukkig heb ik de Italiaanse variant bij me en samen met de apotheker kom ik er wel uit. Ze blijven me hier verbazen, want als ik wil had ik zo weer een antibioticakuurtje meegekregen. Huisarts? Recept? Nergens voor nodig. Je zegt gewoon waar je last van hebt en vervolgens kun je kie-zen uit een drankje of een pilletje! Wat een verschil met thuis!

Daarna ga ik voor Kathelijn een cadeautje kopen voor haar verjaardag. Dat duurt nog wel even, maar hier hebben ze eindelijk weer een echte speelgoedwinkel. Met haar verjaardag zijn we hopelijk aan de andere kant van de grote plas en ik heb geen zin om daar haar echte cadeau te kopen. Dus met de zussen van Barbie kom ik de winkel uit. Hoeven we dus ook niet meer over na te denken.

Vervolgens loop ik de Casa nog even binnen. Dat is een soort van Xe-nos. Volgens mij ben ik al vanaf het begin van de reis op zoek naar ge-baksbordjes, maar ik kan ze echt nergens vinden. We zijn hier deze week al eerder geweest, maar toen had heb ik niks gezien. Nu staan ze zomaar spontaan voor mijn neus. Aangezien ook ik over een paar weken jarig ben, koop ik ze en vraag ze aan Bas en de kinderen voor mijn verjaardag. Wat een poppenkast eigenlijk, maar goed heb ik in ie-der geval een excuus om ze te kopen.

Tot slot doe ik nog wat boodschappen bij de Cortes Ingles. Dit is een geweldig mooie supermarkt. Er stond niet zoveel op mijn lijstje, maar bij de kassa is mijn kar toch weer helemaal vol. Hoe is het toch moge-lijk. Appie.nl zou een goede voor mij zijn, dan kan ik tenminste niet in de verleiding komen! Nee, die supermarkten hebben een goeie aan mij! Ik pas helemaal in het profiel van een shoppende “huisvrouw”.

Terug op de boot hebben de meiden en Bas de boot lekker gesopt. Eerst binnen en daarna buiten. Vooral de kuip was aan een nodige poetsbeurt toe. Op de steiger lijkt het wel een (vrouwen) moskee, want alle slippers die we de afgelopen weken hebben gedragen staan er. Ze zijn helemaal geboend. Ik zie me dat thuis nog niet doen, maar hier is dat een ander verhaal. Op straat liggen veel dode kakkerlakken en als je dan op zijn rug trapt dan krijg je allemaal eitjes op je zolen. Deze wil-len we niet op de boot hebben, want kakkerlakken zijn (bijna) niet te be-strijden. We hebben nu zelfs een tas achterop het dek staan die we dicht kunnen ritsen. Eerst hadden we een bak, maar die kon niet dicht, dus niet afdoende om die vieze beestjes buiten de boot de te houden. Nu maar hopen dat onze trendy tas dat wel gaat doen!

Na twaalven zijn we de haven uitgevaren. Alvorens echt weg te zijn, hebben we de boot bij het havenkantoor aangelegd om de borg van het havenpasje te innen. Ik bleef op de boot en Bas stond te wachten in de rij die hier altijd bij het kantoor staat. Achter de boot kon ik genie-ten van een aandoenlijk tafereel. Een jongen en een meisje kwamen met heel veel plastic tasjes de steiger op gesjouwd. Ze kwamen alle-maal uit de bus van een van de lokale supermarkten (die je bood-schappen gratis aan de haven komen bezorgen boven € X.-). Het was overduidelijk dat dat nooit in dat bootje zou passen.

Op de een of andere manier leken het me wel Nederlanders (je haalt ze er gewoon uit) en zei ik dat wij de boodschappen wel even kwa-men brengen, want wij gingen toch ook naar de ankerplaats. Ze wa-ren alle twee helemaal verrast en blij. Ik denk dat e met hun bootje wel drie keer hadden moeten varen om al de spullen op de boot te krijgen. Het was echt een schattig tafereel. Dus samen met hun heb-ben we al de boodschappen voor bij ons op dek gezet. Zij zijn vast vooruit gevaren, wat goed van vertrouwen zeg!

Toen Bas de borg terug had, zijn wij richting de ankerplaats gevaren. Wendy en Siebe hebben een aller schattigst rode tweemaster. Ze hebben de boot speciaal voor deze reis gekocht en gaan hem daarna ook weer verkopen. Ze hebben nauwelijks ervaring en willen het liefst zo snel mogelijk naar de overkant. Wat een avontuur met z’n tweetjes.

Wat voel ik me dan degelijk, oud, verstandig, voorzichtig en wat al niet meer. Bij ons (en dat geldt denk ik voor het gross van de zeilers) is al-les goed geregeld. We hebben zoveel apparatuur aan boord dat je zou denken dat ze zelf niet hoeft te kunnen varen en dat je er dan toch zou komen. Een soort van schijnveiligheid hoor, maar het is fijn om het alle-maal te hebben. Als ik dan kijk naar Wendy en Siebe, die gaan ge-woon. Die hebben geen windgenerator, zonnepanelen, SSB, Satteliet en wat al niet meer. Nee, die hebben een leuke boot en elkaar en daar doen ze het mee! Heerlijk, geweldig, lekker ongecompliceerd! Stiekem ben ik er wel een beetje jaloers op…..

Als we eenmaal voor anker liggen eten we een soepje en daarna gaat Bas het water in om wat te poetsen. Eigenlijk is hij een beetje moe, maar hij heeft het nu eenmaal in zijn hoofd. Ik ben maar gestopt om er iets van te zeggen, want dat heeft toch geen zin!

We zijn nu al vier maanden op de boot en ik heb heel veel digitale kookboeken bij me. Deze staan her en der op diverse externe harde schijven. Gevolg is dat ik ze nooit inkijk en dat ik “altijd” hetzelfde kook of in ieder geval weinig inspiratie heb op iets nieuws uit te proberen. Vanaf vandaag gaat daar verandering in komen, want ik heb al de boe-ken bij elkaar gesprokkeld en op de Ipad gezet. Ik vind het leuk dat ze nu allemaal bij elkaar staan. Niet dat dat garandeert dat ik ze vaker lees, maar nu kan het in ieder geval wel makkelijk!

Daarna ruimen we binnen de boel weer op. Dat blijven we doen. Ik vraag mij werkelijk af hoe dat straks moet als we thuis zijn. Volgens mij zijn we alle vijf helemaal ontheemd en gaan we op matjes in de keuken liggen. Welbeschouwd vraag ik me nu af, da’s lekker makkelijk praten, wat ik met al die ruimte en meer nog al die spullen thuis moet. Hier past het toch ook allemaal!?! Ben bang dat het straks weer snel gewend is.

Zo heb ik mij vandaag ook afgevraagd hoe het is om op schoenen te lopen, want buiten mijn hardloopschoenen (en heel soms een paar gympen) loop ik alleen maar op slippers. Ik zie het al voor me dat ik straks weer op hakken moet lopen, volgens mij zwikken mijn enkels de hele tijd om. Of op mijn Uggs. Die verkopen ze hier trouwens ook, dus het zal hier best nog kouder worden dan de 27 graden van vandaag!

Hetzelfde overigens met kleding. Eergisteren regende het de hele dag, dus ik was vastbesloten om een lange broek aan te doen, nou die heb ik welgeteld 2 minuten aangehouden en toen was hij weer uit. G

ewoon weer heerlijk een korte broek aangedaan. Heb overigens van-daag wel een rode lange broek gekocht. Had ik zin in! Bas keek me heel vreemd aan, want die heb ik toch niet nodig. Nee dat is ook wel zo, maar ik vond hem zo leuk en hij was zo in de uitverkoop van de uitverkoop dat ik m niet kon laten hangen! Ben blij met mijn aankoop!

Vanavond lekker bami gemaakt, zonder recept. Kathelijn kon me ook precies vertellen dat ze dit thuis in Nederland ook weleens gegeten had, Nou dat kan kloppen hoor! Ze hebben goed hun best gedaan. Na het eten zijn de meiden lekker gaan slapen.

Bas ligt ook te slapen, want we gaan vannacht richting Tenerife varen. We moeten een kleine 70 nm varen om in het zuiden te komen. Morgen-middag landen Frouke, Thomas, Phileine en Floris. Zij komen de Mare Liberum (en bemanning) een paar dagen op z’n kop zetten. Het is zo leuk dat ze komen. De kinderen kijken er heel erg naar uit om hun vriendjes weer te zien en ik vind het ook geweldig dat Frouke komt. Ik heb de wijn al koud gezet!

Zij blijven tot woensdag bij ons aan boord. Daarna hebben wij weer een open plan. We willen nog graag naar La Gomera. Dus de kans in groot dat we dan richting La Gomera varen. Het is gewoon afhankelijk van de wind en waar onze pet op dat moment naar staat. We zien wel. Alles mag en niets moet. Wat is dat toch fijn zeg! Dat de reis nog maar lang mag duren.

Weer: bewolkt

Temp. 25-30 C

Wind: 5 knopen

Zaterdag 3 november

Gisterenavond is Bas nog gaan slapen en hij heeft om 23u zijn wekker gezet om het anker op te halen en om naar Teneri-fe te varen. Ik ben wakker gebleven en heb lekker in mijn boek zitten lezen. Ook erg fijn. Als we de motor starten blijkt het euvel met ons laadprobleem toch nog niet te zijn opgelost! De motor laadt de accu’s niet bij en dat is niet zoals het hoort! Hoe vervelend is dat, want wat doen we nu? Hier in Las Palmas is alles te krijgen dus heel even overwegen we

om hier te blijven. Lijkt geen reële optie. Een zoektocht op internet leert ons dat er op Tenerife ook een Volvo Penta dealer zit en dus besluiten we om toch te gaan varen. We moeten gewoon voorzichtig zijn en geen, al-thans zo min mogelijk stroom verbruiken!

De overtocht is saai. Er staat of te weinig wind of hij komt uit de verkeerde hoek. Hoe is het toch mogelijk. Het lijkt wel of we er een abonnement op hebben. We varen in ieder geval met 6 knopen de goede kant op.

Onderweg hebben we via de marifoon nog contact met de Mero. Zij zijn onderweg naar La Gomera. We kletsen even totdat Coen naar buiten “moet”, omdat ze walvissen zien. Wat gaaf lijkt me dat! Ik hoop dat wij ze ook nog tegenkomen.

Om 12 uur lopen we de haven binnen. De haven is niet groot, maar ziet er prima uit. Na wat wachten, ze hebben hier tijd genoeg, krijgen we een prima plekje toegewezen. We ruimen de boot op, ik bak een cake en daarna ga ik me heerlijk douchen. Daarna bel ik een taxi om me naar het vliegveld te brengen. Ik ga Frouke met de kin-deren ophalen. Ondertussen versieren Bas en de meiden de boot en versie-ren ze de heerlijke cake.

Een sms van Frouke, waarin staat dat ze vertraging heeft lees ik te laat en daardoor ben ik veel te vroeg op het vliegveld. Ik dood de tijd door mijn boek uit te lezen. Om 16.30u landt het vliegtuig en daarna duurt het nog even, er was geen bus om ze naar de aankomsthal te brengen, maar dan is het eindelijk zover! Ze zijn er!

Samen halen we de auto op. Dat is toch altijd iets onwerkelijks. De rij is er lang en het lijkt wel een soap. Gefascineerd kijken we naar een Rus die de grootste stampei maakt. Vervolgens loopt er weer iemand boos weg omdat hij geen trek heeft in de full insurance en daardoor € 100.– bij moet betalen. De kinderen lachen en rennen rond, want die zijn door het dollle heen. Ook wij worden weer overvallen door de vraag of we all-risk verzekerd willen worden. Gedreven door angst kiezen we voor die optie. Uiteindelijk hebben we de auto. Hij staat ergens op de pakeer-plaats. Het is nummer 23. Zoek en gij zult vinden. Als we de auto een-maal hebben gevonden, blijkt dat we een goede upgrade hebben ge-had. Dat is toch wel relaxed. We stoppen alles in de auto en daarna gaan we op weg. Onderweg stoppen we even om nog een stokbroodje te kopen. Het begint al te schemeren als we bij de haven aankomen.

De boot zie ik al van ver af liggen. Heel de boot hangt vol met vlaggetjes en is overduidelijk herkenbaar aan de Brabantse vlag, de piratenvlag en alle (roze) vlaggetjes. Frouke en de kinderen zijn druk op zoek naar de boot. Uiteindelijk zien ze hem ook liggen. In een snel tempo lopen we ernaar toe.

Weer: blauwe lucht en wat wolkjes Temp: 27 C Wind: 14 knopen

Eenmaal op de steiger lopen alle drie de kinderen voorbij. Ook Frouke loopt voor mij. Ik heb mijn handen vol. Ik heb mijn tas om mijn nek, een koffertje in mijn rechterhand en met links houd ik alle vesten vast.

Ik zie dat Frederique en Kathelijn van de boot af klimmen en de steiger op rennen. Dan zie ik Bas op de boot staan. Hij heeft Liedewij op zijn arm en heeft onze (gloednieuwe) fotocamera om zijn nek hangen. Ik zie de toetjes van de kinderen nog voor me. Helemaal blij zijn ze om hun vriendjes te zien.

Dan staat de tijd even stil, want in een flits hoor ik een plons en ik hoor mezelf zeggen: “F...dat is Liedewij”. Door de boten zie ik niet precies wat er gebeurd is, maar ik besef me dat Liedewij geen zwemvest aan heeft. Ik sta aan de grond genageld. Het lijkt wel alsof ik niet in bewe-ging kom. Dan laat ik alles uit mijn handen vallen en ren zo snel als ik kan naar het midden van de steiger. Ik hoor Frederique zeggen dat pa-pa ook in het water ligt. Is hij dan achter Liedeij aan gesprongen? Wat is er gebeurd? Waar zijn ze? Ik hoor en zie ze nog niet. Ik blijf rennen en dan zie ik Bas in het water liggen met Liedewij in zijn handen. Sa-men tillen we haar de steiger op en in zijn ogen zie ik zoveel schrik.

Liedewij is helemaal beduusd en weet niet zo goed wat er gebeurd is, of wat er had kunnen gebeuren! Gelukkig maar. Ze begint te rillen. Snel pak ik een handdoek en sla die om haar heen. Ohhh meisje toch. Ze begint even te huilen. Bas heeft moeite om uit het water te komen. Ik zie de emotie in zijn ogen. Afgrijselijk.

De impact bij Liedewij valt gelukkig reuze mee. Ze is al snel met Floris aan het spelen en vertelt “trots” dat ze net kopje onder is geweest zon-der haar oordoppen.

Bas baalt ontzettend. Hij is zo geschrokken. Bij het op de steiger stap-pen is hij of gestruikeld over een bolder (dat is zo’n ding waar je je touw omheen legt) of hij heeft zich verstapt. Hij weet het niet meer. Ei-genlijk doet het er ook niet toe. Het belangrijkste is dat hij en Liedewij ongedeerd zijn. Allerlei scenario’s zijn ondertussen de revue gepas-seerd. Het had zoveel erger kunnen zijn. Daar zullen we maar niet te veel over nadenken.

Dat onze gloednieuwe spiegelreflexcamera, Papa en Helene hebben hem een week geleden uit Nederland meegenomen, ook kapot is, valt in het niet bij alle what if’s! We spoelen deze meteen af met zoet water, maar ik ben bang dat hij overleden is! Ach ja, zullen we maar zeggen! Even slikken en weer doorgaan! Lekker belangrijk!

De aankomst is dus iets anders dan gepland. Vooral de volwassenen zijn er wat stil van. Aan de kinderen is dat gelukkig niet te merken. Die vliegen door de boot! Ze krijgen een grand tour door onze (gigantische) boot. Fijn. Frouke en ik drinken alvast iets in de kuip en Bas is nog even bezig met de camera. Hij is goed chagrijnig en heeft er ontzettend de pest in!

Het eten schiet er door de late aankomst, de val en de energie van kid-neren een beetje bij in. De geweldige versierde cake die de meiden voor de aankomst hadden gemaakt wordt nu als eerste verorberd.

Frouke heeft nog verse eierkoeken bij zich dus ik geniet van een heerlij-ke eierkoek. Dat is lekker! Hmmmmm. Voor de kinderen maken we tos-ti’s en daar wordt met veel smaak van gegeten. Het is een drukke be-doeling in de kuip.

De kinderen zijn niet meer te houden. Frouke heeft een hele koffer met cadeautjes uit Nederland bij zich. Eerst wordt Frederique getrakteerd op een schitterende voordracht van Thomas. Hij heeft een geweldig mooi gedichtje gemaakt dat eindigt met de zin: voor mij is er maar een meisje uniek en dat is Frederique. Hoe gaaf is dat!

Daarna komen er nog veel meer verrassingen uit de koffer. Zo zitten er voor de kinderen cadeautjes in van vriendjes en vriendinnetjes. Ook Bas en ik wor-den verblijd met cadeautjes. Wat attent van ieder-een, wat lief, gaaf!

Het wordt ondertussen hoog tijd om de kinderen naar bed te brengen. Hoe gaan we het doen? Ze wil-len in koppeltjes slapen. Floris en Liedewij gaan sa-men op bakboord slapen. Phileine en Kathelijn sa-men voor en Frederique en Thomas slapen aan stuurboord. De eerste tijd komt er weinig van slapen terecht. Logisch natuurlijk. Veel te laat wordt het stil op de boot.

Wij zitten moe te zijn in de kuip en hebben het idee om ook vroeg te gaan slapen. Dat blijft bij een idee, want voor we het weten is het alweer 2 uur! We heb-ben ook zoveel bij te kletsen. Het is zo gezellig.

We hebben allemaal heel veel zin in de komende dagen. We maken grofweg een plannetje van wat we willen doen, maar ons kennende verandert dat nog wel een keer of honderd.

Lieve Frou, Thomas, Phileine en Floris,

Wat is het fijn om jullie weer te zien en aan boord te hebben. Super stoer dat jullie met z’n viertjes dit avontuur zijn aangegaan. We kijken uit naar een paar heerlijke dagen met jullie!

Startpunt: Correlejo Eindpunt: San Miguel • Aantal NM: 160 nm ongeveer

Na een paar dagen ben je wel in geslingerd! Spugen! De vissen voeren!Je went eraan! Ik ben nooit zeeziek. Over de reling hangen! Gaat vanzelf over. Suf en moe! Ik heb nergens last van! Slechte zeebenen. Een ma-nier vinden om er mee om te gaan. Een pilletje, een pleister, kauwgom. Een biscuitje, cola, droge crackers en wat al niet meer!

Ik ben er gelukkig achter dat ik niet de enige ben die (vaak) zeeziek is. Tijdens de borrel is dit de afgelopen weken een vaak aangesneden on-derwerp geweest. De verhalen en gevoelens zijn zo herkenbaar. Ik voel me opeens niet meer alleen op de wereld en een of ander (hopeloos) ge-val! Dat sterkt enorm. Ook werken mijn halve pilletjes tot nu toe goed. Dus ik hoop dat ik “mijn” oplossing gevonden heb.

Zeeziekte is iets merkwaardigs en het openbaart zich bij iedereen op een andere manier. Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om en gebruikt de medicijnen, andere middeltjes of heeft eigen trucs die bij hem/haar passen. DE oplossing tegen zeeziekte bestaat niet! Iedereen is uniek en wees maar blij als je er geen last van hebt, want je mist er niks aan!

Tot slot: zeeziekte