La Gomera—Tenerife

20

Week 20 11 nov—17 nov

Zoals al eerder gezegd is La Gomera helemaal het einde. Het is een schitterend eiland. Er is hier ook zeker wel toerisme, maar ook nog een overweldigende natuur. en we hebben hier erg genoten met ons vijven.

Nadat het afscheid van dit mooie eiland zijn we (terug-)gevaren naar Te-nerife. In de haven hadden we gehoord dat er een lief klein vissershaven-tje aan de zuidkant ligt. We besluiten daarheen te gaan. Het is inderdaad een liefelijk plaatsje. Vanaf daar komt oma Emmy ons nog een weekje gezelschap houden. Het is weer een wonderlijk weerzien. Ze heeft na-tuurlijk ook weer een hele koffer met spulletjes voor ons bij zich, super!

Helaas hebben we een hardnekkig vuiltje dat ons blijft achtervolgen en dat is de dynamo. Hij wordt warm terwijl we in de haven liggen. Dat kan niet de bedoeling zijn. We zijn genoodzaakt om naar San Miguel te varen, want daar is de dynamo gerepareerd. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant vinden we het fijn dat het hier allemaal nog (makkelijk) kan!

San Sebastián—San Miguel

Zondag 11 november

Bas en ik hebben vannacht slecht ge-slapen. Het heeft de hele nacht heel hard gewaaid. Het waaide vaak meer dan 30 knopen in de haven. De haven van San Sebastian ligt aan het einde van een geweldig mooie kloof waar de wind mooi overheen kan blazen. Je hoort de versnellingen aankomen en de boot begint dan te trillen in zijn touwen. Het blijft de hele dag waaien en af en toe valt er een spat regen bij.

Ik ga lekker douchen met de meiden. Echt lekker is het niet, want het water wordt niet warm. Zo staan we ons met koud water te douchen, brrrrr. Fris zijn we in ieder geval wel. Terug op de boot heeft Bas de tafel gedekt en eten we een gekookt eitje. Lekker zo op de zondagmorgen. Na het ontbijt hebben we (zondag-)school. Frederique heeft een toets en maakt deze foutloos. Ik ben trots op haar. Liedewij heeft geen zin in haar kralenplank en pulkt liever aan haar vingers. Hoe moet dat toch met haar als ze eenmaal in de klas zit! Ze is me er toch eentje. Samen met haar kijk ik nog een keer naar de flessenpost. Ze is helemaal blij als ze Teuntje, Kaat, Pelle en Enya op een foto ziet knutselen aan het thema herfst. Ze zijn iets met blaadjes aan het maken. “Dat doen wij ook he, mama” zegt ze. Ik betwijfel het, want hier vallen de blaadjes niet van de bomen. In haar klas hebben ze het ook gehad over de betekenis van namen en dat namen in het bui-tenland anders zijn. Komt dat even mooi uit. Als ik vraag hoe zij in Ma-rokko heet, zegt ze heel resoluut: Ais-ha. Dus dat hoef ik ook niet meer uit te leggen. Het doet haar goed om haar klas te zien en ze vindt het heel leuk als ik haar de post voorlees. Daarna gaat ze weer blijmoedig aan het werk.

Na school gaan we naast het strand lekker hockeyen. We genieten om buiten bezig te zijn. Het is ook heel gezellig, totdat…. Er iets gebeurt wat Liedewij niet zint. Ze balt haar vuistjes en slaat haar armen over elkaar. He-lemaal verbolgen gaat ze op het bankje lig-gen. We laten haar maar even en hockeyen met ons vieren lekker verder. Aan het einde van de baai ligt een rots die je kunt beklim-men. Er staat een vlam op die aangestoken

kan worden. Een gedenkplaatje maakt ons, in het Spaans, duidelijk wat de achtergrond van de vlam is. We moeten het nog langs Google verta-ler leggen.

We klimmen op deze rots. Door de wind worden we er bijna van af ge-blazen. Aangezien er geen leuningen zijn en het maar een smal trapje is, moeten de kids van mij aan de binnenkant lopen. Het uitzicht is er mooi, maar een groot succes vind ik het niet.

Terug op de boot gaan we lekker een tosti eten. Bas brandt zich twee keer aan de warme kaas. Ohh dat doet echt pijn. Tijdens de lunch ma-ken we een begin met onze boodschappenlijst. Wat denken we namelijk allemaal te eten en te drinken tijdens onze oversteek. We gaan uit van twee oversteken. Een van de Canarische naar de Kaap Verden en een vanaf de Kaap Verden naar Frans Guyana (of Suriname). Met een opti-mistisch rekensommetje zitten we dus ongeveer 6+15= 21 dagen op zee. Als we daar een marge inbouwen, dan gaan we uit dat we voor 25 dagen eten en drinken aan boord moeten hebben. Verse spullen (groente, fruit en water) hebben ze misschien nog wel op de Kaap Ver-den, maar de rest willen we toch al wel aan boord hebben. Het begin van de lijst is gemaakt. Dat zullen wel weer volle karren worden!

Na de lunch gaan we heerlijk lopen. Gelukkig maar, want dat alsmaar chillen is niet aan ons besteed. Daar wordt ons humeur zeker niet beter van. We lopen naar de vuurtoren. Het is best een klim voor de meiden, maar ze doen het goed. Liedje moppert na 100 meter al dat ze moe is, maar trekt gelukkig snel bij. We hebben geluk, want de Teide kunnen we vanaf hier zien liggen.

De Teide is de hoogste berg van Spanje en ligt op Tenerife. Vanmorgen, toen we aan het hoc-keyen waren, was hij verdwenen achter de wol-ken. Nu zien we de top goed liggen. Wat schitte-rend. Super om te zien. Ook de vuurtoren is leuk. Niet zo groot. Wij zien ze meestal vanaf zee en dan lijken ze veel groter. We lopen langs de kliffen een mooi pad af. Het waait hard. Ik heb het gevoel dat ik wegwaai en houd twee kin-deren stevig vast. Er loopt een hondje met ons mee en de meiden hebben er lol mee. Ze willen hem graag mee naar de boot nemen. Lijkt me geen goed plan. Het is wel een schattig dier. De aangeboden rijstwafel slaat hij echter beleefd af. Als we bijna terug zijn bij de vuurtoren draait het hondje ook om en loopt met andere mensen weer hetzelfde pad af.

Het is hier rommelig. Overal ligt oud ijzer. Je kunt er zo een handeltje mee beginnen. Ook de over-blijfselen van een of andere oogst slingeren zo-maar rond. Jammer hoor! Buiten dat is het eiland tot nu toe erg mooi en kijken we uit naar morgen. Dan gaan we met de auto het eiland verkennen.

Terug op de boot borrelen we wat en worden we voor ’s avonds uitgenodigd om iets te komen drinken op de Annalena. Deze boot is gisteren, nadat ze op weg waren naar de Kaap Verden, na 20 mijl omgedraaid, omdat de giek van de mast was gevallen.

Wij hoorden het bericht via de radio en hebben ze opgewacht toen ze in het donker de haven weer binnenliepen. Wat zullen ze geschrokken zijn! Eerst gaan we nog kaasfonduen. Dat is iedere keer weer een feestje. De meiden vinden dat zo geweldig en wij trouwens ook. Het doet me, altijd weer, denken aan Ellen en Jan. Zo is er altijd wel iets dat me aan familie of vrienden thuis doet denken. Dat kan een uitspraak zijn, een afbeelding, eten, het maakt niet uit. Ik vind het wel leuk.

Tijdens het eten hebben we het over DE Carieb. Daar draait het natuur-lijk het hele jaar om, want we gaan naar DE Carieb! Als we de meiden vragen wat ze het liefste willen doen in de Carieb. Kijken ze ons met grote ogen aan. De Carieb? Wat is dat? Waar ligt dat? Kun je daar ook liane slingeren? Is daar ook een jungle? Zijn er ook haaien? Is het een land? De meiden hebben dus geen idee van de Carieb. Heerlijk ont-nuchterend is dat! We leggen ze uit dat het mooie kleine eilandjes zijn en proberen het een beeld te geven door het te vergelijken met de plaatsen, stranden eilanden waar we al geweest zijn. Misschien dat het dan iets meer gaan leven. Het deert ze niet zoveel en ze raken er niet van onder de indruk! Dat is een fijn gevoel, zo onbevangen, zonder oordeel, zonder verwachting ergens naar onderweg zijn, heerlijk! Dan kan het alleen maar goed zijn!

Om zeven uur komt Kathelijn bij ons liggen. Eigenlijk moeten we er uit. Nog heel even liggen, maar dan hoor ik ook Frederique en Liedewij. Ook zij zijn al wakker. Vandaag gaan we een auto huren dus we moeten een beetje haast maken. Marieke pakt alle spullen voor de trip en ik smeer brood voor iedereen. Voordat iedereen van boord stapt is het ne-gen uur. We lopen naar de autoverhuur en daar regelen we een auto. Eerst krijgen we een Twingo, Hier hebben we niet genoeg gordels en daarna een polo. Het is ondertussen tien uur geworden. De hoogste tijd om op pad te gaan.

Als eerste willen we naar het regenwoud. Dat is een oerbos. Het woud doet zijn naam eer aan. Het is mistig en het regent. Het is heel mooi om te zien en heel bijzonder om palmbomen naast naaldbomen te zien groeien. We rijden eerst een half uur door het bos. Het regent en de tem-peratuur is gedaald van 24 graden in San Sebastian naar nu 11 graden in het bos. We stoppen bij een bord en Marieke en ik gaan kijken wat er op staat. In de regen staan we te kijken welke routes we kunnen wande-len. We besluiten nog even te rijden tot het droger is. Zo vroeg op de dag nat worden heeft geen zin. We stappen in de auto en rijden verder. Ter-

wijl we verder rijden wordt het al dro-ger. We draaien om en gaan terug naar het eerste bord. We lopen naar een waterval op een kilometer af-stand. Dat is een leuke afstand om te beginnen. We lopen over een heel mooi pad en we horen de waterval. Wat mooi! Onderweg komen we langs een nis die uitgehakt is in de rotsen voor een beeldje, maar Maria is op vakantie. We worden verder geleid naar de waterval via houten bruggetjes en bordessen. Het is echt heel netjes aangelegd en voor de kinderen is het een groot avontuur. Ze zeggen ook dat ze weer op ont-dekkingsreis zijn. Ze vinden de wa-terval prachtig. Hij is ongeveer 20 meter hoog dus dat maakt indruk.

Maandag 12 november

Verderop gaan we even van het pad af naar het water. We voelen met onze han-den in de beek om te weten hoe koud het water is. Heel koud dus. Het is echt heel gezellig met ons gezinnetje in het bos. We gaan weer terug naar de auto.

In de Capitoolgids staat er beschreven dat er nog een waterval is van 200 meter hoog. Dat willen we met zijn allen zien! We rijden over een mistige weg. We rijden echt in de wolken en je ziet ze echt zoals in een film voorbij jagen. Op een gegeven moment moeten we rechtsaf naar El Cedra. We rijden over een geplaveide weg langs de berg. Doordat de weg geplaveid is lijkt het alsof we over een wandelpad rijden. Zitten we wel goed? We rijden door een heel dicht bos en het is gewoon don-ker. Na een tijd krijgen we het idee dat we verkeerd zitten. De weg is smal en we zien een bord van een camping. Dat zal niet kloppen.

Weer: regenachtig Temperatuur: 10-25 C

Wind: 10 knopen

Omdraaien dan maar. Terug op de hoofdweg gaan we weer op zoek naar de watervallen. Een kwartier verder staat er weer een bord. Volgens het bord zit-ten we mis. We moeten toch over de ge-plaveide weg waar we dachten verkeerd te zitten. We draaien weer om en gaan de geplaveide weg weer op.

We rijden verder dan de vorige keer. Nu komen we in een vallei terecht met een camping, een picknick plaats, een restaurant en nog een paar huizen. We vragen de weg naar de waterval, want de borden maken het er niet duidelijker op. In het restaurant zeggen ze dat de weg afge-sloten is door de regenval. Het is onbegaanbaar. Dit wordt door een paar Duitsers bevestigd. Zeker met kinderen is het geen goed plan. Ba-len. De kinderen willen nog even niet schakelen. We hadden toch ook al de kleine waterval gezien, waarom deze niet.

We rijden voor de vierde keer over de geplaveide weg en we vragen aan een paar doorgewinterde hikers of zij weten waar de watervallen zijn. Zij raden het pad af met kleine kinderen. Beter van niet. Dan gaan we naar Vallehermoso. Dat is een plaats aan de rand van het nationale park. We rijden weer door de mist over een prachtige weg. Het uitzicht is, als de mist even weg, heel mooi. We komen om een uur of twee aan in Vallehermoso. Het is niet zo groot als ik had verwacht, maar we kun-nen er lekker eten. De meiden pakken een omelet ham-kaas, Marieke een kippensoep en ik een schnitzel (klinkt in het Spaans exotischer: Bifteca de Cerdo). Marieke heeft het echt koud en knapt zichtbaar op van de hete soep.

Omdat er WIFI in het restaurant lezen we ook dat Ryanair een waar-schuwing afgeeft voor komende woensdag. Er zal hoogstwaarschijnlijk gestaakt worden door Spaans grondpersoneel. De kans op vertragin-gen of zelfs annuleringen is zeer groot . Emmy komt op die dag naar de boot dus we moeten zorgen dat dit meteen goed geregeld wordt. Skypen lukt niet dus uiteindelijk staat Marieke in een telefooncel met Bart te bellen om te zorgen dat Emmy omgeboekt wordt. Nadat alles uitgelegd is aan het thuisfront gaan we weer verder. Nu gaan we naar Valle Gran Rey, de vallei van de koningen. Dit is ook weer schitterend. Via een lange haarspeldbochtige weg gaan we er naar toe. Marieke sluit de ogen, want ze voelt zich niet goed.

Dat zat er al aan te komen, want ze had het al erg koud gekregen tijdens het lopen. Als we bijna op de plaats van bestemming zijn, wordt ze weer wakker. Ze is gelukkig weer wat opgeknapt. We rijden langs de haven en zien een paar jachten liggen. Het is hier erg rustig. We rijden een stukje verder en stoppen nog even bij een bananen-plantage. Vervolgens parkeren de auto. We lo-pen daarna over de boulevard. Het is een hele charmante plaats met een mooi strand. Ze zijn hier heerlijk aan het surfen. Dat moet ik onthou-den. Het is ondertussen vijf uur en we gaan weer op de terugweg. We hebben nog wel even te rij-den naar San Sebastian. We rijden een alterna-tieve route, want de Tomtom heeft de nieuwe we-gen er niet in staan. We zien heel veel verbrande bomen onderweg. Er is hier vier maanden gele-den een bosbrand geweest en een groot deel van het regenwoud is afgebrand. We hadden tot dusver wel verbrande bomen gezien maar deze hadden al weer groene kruinen. De bomen die we nu tegenkomen zijn wel echt verwoest. Erg zonde want het is hier zo uniek. We rijden met het laatste beetje licht de bergen uit en zien El Teide op Tenerife prachtig mooi zonder wolkje op de achtergrond. Dat is wel prachtig en uniek want er hangt vaak een wolk voor.

Marieke laat zich door ons afzetten bij de grote supermarkt van San Sebastian. Ze haalt het toetje voor de meiden. Iedereen zit nog vol van het eten van vanmiddag dus echt eten willen we niet, maar voor een toetje is er altijd plaats. Met de meisjes rijd ik naar de boot en we zitten hele-maal klaar als Marieke met het ijs terugkomt. Dit is wel even snoepen. Daarna is het hoog tijd voor de kinderen om naar bed te gaan. Het is acht uur en dan is het ook tijd voor het Neder-landse netje op de middengolf.

Terwijl Marieke luistert ga ik op de Faja Lobi vragen of ik daar mag luisteren, omdat we niet zeker zijn van de kwaliteit van ontvangst. Het klinkt erg goed op de Faja en ik loop een paar keer heen en weer om te luisteren en verslag uit te brengen. Met Michelle heb ik het over de zeilplannen. Michele zegt dat ze na dit rondje Atlantic naar het bejaardentehuis gaan. Waarheen? De Middellandse Zee. Dit laat ik natuurlijk niet op me zitten en nodig haar

uit om vanavond daar eens over door te praten. Ik vond het namelijk niet zo’n bejaardentehuis. Het is heel gezellig en we praten over rei-zen. Zij zijn ruim een jaar terug van een reis van 10 jaar en nu gaan ze weer een rondje doen! 10 jaar…. Dat is geen reis meer, maar een way of life! We horen zoveel mooie dingen. Bepaalde uitspraken blijven je bij zoals ”het mooiste wat ik heb gezien is de zee” . We kunnen ons dat goed voorstellen.

Dit zijn wel mensen waar het goed mee praten is. Jaloezie is niet iets wat bij me past en dat ben ik ook niet, eerder geïnspi-reerd. Wat een gaaf leven, zeker als je er zo vol plezier over kan praten.

Dinsdag 13 november

Papa, er vaart een boot weg. De dag is weer begonnen. Wat hebben we van-daag te doen? Niets! Alleen wat we nor-maal doen. Wat een leegte. Wat fijn. Ik breng de auto terug naar de verhuurder nadat ik alles er uit heb gehaald.

Op de terugweg zoek ik een bakker. Ik koop vers brood en een soort zoet brood. Terug aan boord gaan we eerst ontbijten en daarna is het weer tijd voor school. Frederique krijgt dictee en Kathelijn en Liedewij beginnen een tekening te maken van het regenwoud van gisteren. Ik sluip stilletjes even weg, want ik barst van de hoofdpijn. Na een halfuur-tje ben ik weer van de partij en ga ik met Kathelijn lezen. We gaan door met school tot een uur of twaalf. Daarna kijk ik nog even de windgene-rator na, want daar zat een tik in. Niet weer de lagers hè. Het valt mee. Het heeft met de afstelling van de wieken te maken. Na een half uurtje draait hij weer stil de rondte zonder bijgeluiden. We hebben bedacht dat we toch nog graag het regenwoud willen zien. Misschien dat we voor een halve dag een auto kunnen huren. Afgelopen zondag werd dat wel aangeboden dus toch maar op pad. Ik loop alle verhuurbedrijven in de buurt af maar het is of een hele dag, of ze hebben geen auto’s. Laat maar zitten dan.

Ik kijk nog even bij het strandje buiten de haven maar daar kunnen we niet surfen. De golven zijn te laag en hebben geen lengte. We kunnen beter achter de rubberboot surfen. We lunchen en dan pakken we de rubberboot en de strandspullen om naar het strand te gaan. Van de traptrede van de touwladder pikken we de onderste tree. Dat wordt de stok om aan vast te houden met surfen achter de rubberboot. Frederi-que protesteert totdat ze bedoeling snapt. Dan is het toch wel oké. Ma-rieke loopt naar het strand. Met de meiden en surfplank vaar ik naar het strandje in de buitenhaven. Het zand is weer pikzwart, maar het is wel echt zand en geen stenen. Het is erg fijn om op het strand te zijn. We hebben weer van alles bij ons. We gaan eerst met zijn vijven een spel-letje petange doen. De meiden hebben er veel lol om en Liedewij mag steeds het kleine balletje weggooien. Ze doen hun best om zo dicht mo-gelijk bij het balletje te gooien. Na een tijdje wil Frederique frisbeeën. Dat gaat niet helemaal naar ieders zin.

Dan willen Liedewij en Frederique wel met de surfplank spelen. Liede-wij gaat als eerste op de plank. Ze heeft duidelijk veel schik. Ze blijft lachen en we mogen zelfs snel varen.

Daarna is Frederique. Die vindt het ook heel tof. Dat wordt wel echt een surfmeisje en zo voelt ze zich ook. Vanaf de kant staat Kathelijn te zwaaien, ze wil ook. Marieke stapt ook in de boot en zo gaan we met zijn allen met de plank spelen. Eerst Kathelijn. Ze heeft nog niet eer-der op deze plank gelegen dus ze vindt het echt spannend. Je ziet het aan haar gezicht, maar ze gaat steeds meer lachen. Het is toch echt leuk. Daarna doe ik een paar rondjes en dan Marieke. Als Marieke stopt hebben we het alle vijf wat koud gekregen dus gaan we even op-warmen op het strand. We pakken een snoepje en liggen nog even. Het is niet meer zo warm dus het is een mooie tijd om te gaan. We rui-men alles op en laden de boot weer vol. Marieke gaat nog een paar boodschappen doen en ik vaar met de meisjes naar de boot. Als ik buiten alles opgeruimd heb, hebben zij zich warm aangekleed en heb-ben zich voor de laptop gezet. Zij hadden het dus ook koud. Zij pak-ken lekker een filmpje en ik ga nog even wat typen in de kuip. Pilsje en een nootje en zachtjes de zoete klanken van Metallica op de ach-tergrond. Het kan slechter. Marieke komt ondertussen terug en we drinken samen nog wat. Dan is het wel weer tijd om voor het eten te gaan zorgen en met wat tegenzin gaan we naar binnen. De meiden eten als leeuwen. Die hebben honger. Na het eten luisteren we nog naar het Nederlandse amateur netwerk. Het zenden en ontvangen gaat erg goed. We hebben een schip ontvangen op 800 zeemijl af-stand. Dat begint ergens op te lijken. Nog even en dan hebben we ook hier weer verstand van.

Weer: klein zonnetje en bewolkt Temp: 25C Wind: 10 knopen

Woensdag 14 november

Mijn geheugen begint me in de steek te laten en ik vraag me af welke dag het is. Geweldig toch, dat het niet uitmaakt welke dag het is. Mij maakt het niet uit of het maandag, dinsdag, woensdag of een andere dag van de week is. Vannacht ben ik regelmatig wakker geweest, want het heeft behoorlijk geregend.

Als ik wakker word is het gelukkig alweer droog. Als eerste staat Liedje naast ons bed met de vraag of ze een filmpje mogen kijken! Hoe is het mogelijk. Iedere ochtend dezelfde vraag en iedere dag hetzelfde ant-woord en toch blijven vragen, knap hoor die vastberadenheid.

We varen vandaag terug naar Tenerife. Oma Emmy komt morgen aan boord, dus het is fijn als we vandaag al op Tenerife zijn. Van verschillen-de andere zeilers hebben we gehoord dat Las Galletas, Marina del Sur, een gemoedelijk vissersstadje is. Ook zitten er een paar voortreffelijke restaurants. Deze haven ligt naast de haven waar we de vorige week la-gen en waar weinig te doen is. De keus is dus snel gemaakt. Voor de ze-kerheid hebben we gisteren gebeld om te vragen of ze plaats hebben en dat hebben ze gelukkig wel. De koers wordt uitgezet!

Ik begin vroeg met school met de dames en Bas maakt de boot “vertrek” klaar. Hij gaat eerst naar de havenmeester om te betalen, tankt vervol-gens water en haalt alle onbenulligheden van het dek af. We gooien om 10 uur los. We hebben 15 knopen halve wind en we lopen met 8 knopen weg van La Gomera. Voor het eerst deze reis is de wind van begin tot eind goed. Heerlijk is het! We zitten met z’n allen in de kuip, op zoek naar walvissen. We willen ze nu ook wel een keer heel bewust zien. Tuurlijk gebeurt het dan niet! Jammer hoor.

Frederique is alweer snel naar beneden gegaan om Suske en Wiske te lezen. Geen goed idee, want met een wit gezichtje komt ze boven dat ze misselijk is! Ze gaat lekker languit op de bank buiten liggen. Ze kiest het beste plekje!

Weer: zonnig Temp: 2 C Wind: 15 knopen

De meiden gaan binnen spelen, ik ga een boek lezen en Bas gaat ach-terop zitten en trekt af en toe aan zijn visdraad in de hoop dat er een vis-je hapt.

Als ik op mijn telefoon kijk, zie ik dat Bart mij ge-sms't heeft. Er is gedoe met het vliegticket van mama. Het zal toch niet…. Een paar dagen gele-den heb ik een email van Ryanair ontvangen waarin ze aangeven dat ze getipt zijn over een mogelijke staking in Spanje op 14 november. Het ad-vies dat ze geven is om je vlucht om te boeken. Vanuit Nederland heeft Bart mama gisteren omgeboekt naar een vlucht voor 15 november van-uit Weeze in plaats van Maastricht. Appeltje eitje zou je denken! Inchec-ken kon pas een paar uur later. Nou dat lukte dus niet en toen mama (en Bart) weer gingen bellen was het callcenter dicht. Vanmorgen heeft Bart weer geprobeerd in te checken, maar dat lukte niet. Bij Ryanair werd hij niks wijzer, want hij was en niet de boeker en niet de reiziger! Nu mocht ik gaan bellen. Erg makkelijk midden op zee! Een Nederlands 0900 bel-len lukte al niet, dus toen heb ik maar naar een Spaans nummer gebeld. Nadat ik 3 keer weggedrukt ben, heb ik eindelijk iemand aan de lijn.

Wat blijkt mama’s vlucht is niet omgeboekt (en haar vlucht vanaf Maas-tricht is een uur geleden vertrokken). Zo en daar kan ik het mee doen. Ja maar, gisteren zeiden ze ons… ze hebben het telefonisch beves-tigd….. Ze legt het voor aan haar supervisor en de vraag zal snel wor-den afgehandeld….. Wannee is snel vandaag of morgen? Ik word zo boos, voel me zo machteloos. Nee sorry mevrouw ik kan er niks aan doen! Dit is het enige. Het moet dezelfde route zijn. Nou dat is niet mo-gelijk, want Ryanair vliegt maar een keer per week op Tenerife! Vervol-gens valt de telefoon weg. Ik laat Bart nog een keer bellen vanuit NL. Daar blijkt het nog erger en bij hem gooit Ryanair de telefoon er gewoon op. Als ik hem vervolgens aan de telefoon heb is hij witheet. Zo herken-baar. Wat nu? We kunnen moeilijk zeggen, kom dan maar niet. Dat wil-len we ook helemaal niet! Dus we moeten een nieuw ticket hebben. Er zit niks anders op dan een ticket voor mama te kopen. Hetzelfde als we al hadden omgeboekt, dachten we en nu komt ze morgen alsnog aan! Dadelijk maar eens een boze brief naar Ry-anair sturen, want wat is dit belachelijk! Op hun advies wijzig je je reis en dan maken ze van hun probleem (dat je niet iets met drie landen kunt) jouw probleem. Ik vind het wer-kelijk waar schandalig.

Door dit geneuzel schiet het genieten van deze mooie zeiltocht er aardig bij in. Erg jammer. We lopen het haventje binnen en krijgen een plaatsje toegewezen. Als we liggen eten we een soepje en gaan we de kant op ontdekking in het stadje.

Nog voordat we de haven uit zijn, ziet Bas dat ze hier aan het surfen zijn. Voor hem is deze plaats dus al helemaal geslaagd. We lopen over de boulevard en het is hier in ieder geval erg leven-dig. Achter de boulevard blijkt een winkelgebied-je te liggen. Naast het toerisme zijn er gelukkig ook veel locals. De meiden genieten in de lokale speeltuin. Ze klimmen en klauteren er op los.

Er is een groot hotel met een giga zwembad. We mogen daar deze week, tegen gereduceerd ta-rief, zwemmen. Nou Liedewij is niet te houden en wil meteen gaan zwemmen. Manjana meisje!

We doen nog wat boodschappen, want de mei-den willen graag worteltjessoep maken. Het re-cept hebben ze uit een Sinterklaas (doe) boek. Ze helpen met het snijden van de wortel. Leuk om samen te doen. Alhoewel sinterklaas nog niet in het land is, zijn de meiden er al erg mee bezig en vinden ze het heel spannend.

De soep smaakt goed. De meiden vinden het minder, maar Bas en ik vinden het een lekker soepje. Ook lekker als we aan het oversteken zijn! Niet te sterk van smaak, prima eigenlijk.

Daarna luisteren we nog op de SSB radio of we de andere nederlandse schepen horen, maar dat wil vanavond niet zo. Er is veel ruis op de lijn. Morgen maar weer proberen. Daarna ligt Bas op de bank met Frederique te kletsen. Hij belooft haar een hangbed aan touwtjes als we thuis zijn. Ik zie hier een nieuw projectje……Dat duurt ge-lukkig nog even!

Donderdag 15 november

De kinderen zijn bij het ontwaken al hele-maal enthousiast. Oma komt! Hier hebben ze naar uit gekeken. Waarom is oma er nog niet? Oma komt vanavond jongens. Met Ka-thelijn ga ik op zoek naar een autoverhuur

en brood. Het brood is een makkie. Het huren van een auto is moeilijker in Las Galletas. We zien geen autoverhuurder, maar we kunnen het wel regelen bij een hotel of de haven. Dat hadden we gisteren al ontdekt. Nu gaan we eerst terug naar de boot om te ontbijten. Na het ontbijt ga ik naar de havenmeester om te kijken wat een auto kost. Bij het hotel was de prijs beter. Dan ga ik maar naar het hotel. Daar wordt me vrien-delijk en vol overtuiging verteld dat ze voor niet-gasten geen auto rege-len. Wel krijg ik een foldertje mee van een verhuurder. Ik probeer bij een telefooncel de autoverhuur te bellen maar krijg geen gehoor. Dan loop ik maar naar de boot. Als ik aan boord bel zijn alle auto’s op. De haven-meester kan het natuurlijk ook nog regelen voor ons. Met één telefoon-tje is het geregeld. Een andere verhuurder heeft een auto voor ons. Over tien minuten staat de auto voor de poort van de haven. Muchos gracias is hierop mijn antwoord en ik loop via de boot naar de poort. Na een minuut of tien is de auto er. Ik rijd mee naar het kantoor van de ver-huurder voor het papierwerk. Dit gaat erg vlot en ik sta dus snel weer buiten. Met een huur-Clio rijd ik weer terug naar de haven. Marieke is al druk met de was bezig. De kinderen zijn binnen aan het knutselen en de hele vloer ligt onder de papiersnippers. Het is een beetje een rom-melig dagje. We zijn de hele dag bezig, maar we komen tot niets voor ons gevoel. Wel hebben we twee wassen gedraaid en zijn druk bezig geweest met opruimen. Dus niet niets maar geen prestaties waar je een

vet leren medaille mee verdient. Om half vijf gaan Marieke, Kathelijn en Liedewij van boord om oma te halen. Frederique en ik blijven achter. Ik moet wel eerst mee naar de auto want niemand weet hoe hij er uit ziet en waar hij staat. Als ik terug kom is Fre-derique al naar me aan het uitkijken.

Weer: zonnig. Temp: 25 C Wind: 8 knopen

Ze had al een paar keer geroepen en ze was veel te lang alleen vindt ze. Ik was wel 15 mi-nuten weg, maar ze was toch wel een klein beetje bang. Ik ga verder met de was afhalen en Frederique is bezig met sommen voor school. Ze doet twee lessen. Dan heeft ze wat speling voor morgen. Zo zijn we allebei ijverig. Daarna gaan we met zijn tweeën aan de wor-teltjes– of Amerigosoep.

Dit hebben we gisteren gemaakt uit een Sinterklaas boek. Als de soep op is ruimen de boot verder op en gaan daarna een spelletje doen. We zijn net met het spelletje bezig als er een sms komt waarin staat dat oma over een kwartier hier is. We stoppen het spel weg, daar komt toch niets meer van. We pakken vesten mee voor Marieke, Kathelijn en Liedewij en lopen naar de poort. Daar zijn ze al! Emmy is heel blij om hier te zijn. We pakken alle spullen en gaan naar de boot. Emmy heeft van alles meegenomen voor ons. Een duikpak, Beerenburg, een zaklamp en zelfs een nieuwe camera. Helemaal fijn. Ze moet zich wel een breuk hebben getild aan al die spullen. Zelfs pindakaas en specu-loos is er meegebracht! De kinderen krijgen van oma nog cadeautjes. Wat een verwennerij. We eten laat en de kinderen gaan pas om negen uur naar bed. Om half elf gaat bij mij ook het licht uit. Ik duik lekker in mijn kooi. Morgen wil ik veel doen aan de boot. We moeten nog het een en ander nakijken voordat we aan onze tocht gaan beginnen.

Vrijdag 16 november

Al vroeg word ik gewekt door de buren. Zij vertrekken vroeg. Ze gaan nog even naar Las Palmas en dan gaan ze door naar de Kaap Verden. Lekker, wij over een week of zo! Iedere dag halen we een weerbericht binnen en het ziet er goed uit voor volgende week. Eerst zien dan ge-loven zullen we maar zeggen.

Als de rest van de familie wakker is gaan Bas en ik hardlopen. Nu oma Emmy aan boord is, kunnen we dat eindelijk een keer samen doen. De meiden versieren ondertussen hun vleugeltjes die oma voor ze had meegebracht. Ik ben nog niet onverdeeld enthousiast om samen te lo-pen. Bas loopt namelijk harder dan ik. Ik heb het gevoel alsof ik moet sprinten en ik denk dat hij zich een slak voelt! Bij de zee kijken we even naar de golven en of er al surfers te bekennen zijn. Nog niet, maar het zal vast niet lang meer duren! We lopen via de boulevard door het stadje heen. Weer terug aan de haven zien we dat de vis-markt open is en zijn we getuige hoe een gigantische yellow fin tonijn met een hakbijl onthoofd wordt! Het doet me aan Thijs denken met z’n grote tonijn die hij gevangen heeft!

Terug op de boot ontbijten we uit het vuistje. Bas maakt een lijstje met allemaal klusjes die hij nog wil doen voordat we oversteken. Er is nog genoeg te doen! Hij vindt het gelukkig niet erg en het is voor hem fijn als wij weg zijn als hij aan het rommelen is. Aangezien we deze week een auto hebben gehuurd is dat geen probleem. Oma, de kinderen en ik vermaken ons wel.

Na de koffie en zelfgemaakte pepernoten-appelcake gaan wij op pad en laten we Bas in opperbeste stemming en vol ongeduld om iets te gaan doen achter op de boot. Hij zwaait ons vrolijk uit.

We hebben bedacht dat we vandaag richting het natuurreservaat van San Blas gaan en vanuit daar naar het strand. Het is gelukkig fijn om flexibel te zijn, want plannen zijn er om aangepast te worden.

We rijden naar Los Abrigos, want daar moet het natuurreservaat liggen. We rijden dezelfde route als toen we in San Miguel lagen. Het is grappig, want de kinderen herkennen het hier.

We zoeken het Reserva Ambiental de San Blas. We kunnen het niet goed vinden. Dat ligt wellicht aan de gewel-dige kwaliteit van het Extra boekje van Tenerife dat we hebben. Erg veel wij-zer worden we daar niet van. We par-keren de auto in Los Abrigos en gaan op zoek naar het bezoekerscentrum.

Frederique loopt langs een railing. Ze verstapt zich en glijdt met haar rechtse been weg en schuift daarmee naar beneden. Ze heeft zich flink open gehaald op haar knie en haar tranen blijven komen. Na het troosten zegt ze heel wijs: “waarom zetten ze daar geen bordje neer”. Het zal morgen wel een grote blauwe plek zijn.

Los Abrigos is een oud vissersdorp. Buiten de promenade aan de ha-ven en het pleintje daarvoor vinden we het niet heel bijzonder. Op het pleintje staat wel een speeltoestel en daar verdwijnen de kinderen snel in. Het bezoekerscentrum van het natuurpark hebben we echter nog steeds niet gevonden! We besluiten zelf maar te gaan lopen en dat is gezellig. De meiden kletsen honderduit. We gaan zelfs stenen lopen. Een leuke bezigheid. Mama vertelt ondertussen hoe het thuis gaat. Veel van wat ze vertelt is leuk, maar sommige dingen zijn rond-uit verdrietig.

Weer: zonnig en bewolkt Temp. 25C Wind: 10knn

Mijn gedachten dwalen in de loop van de dag vaak af en dan denk ik aan wat ze heeft gezegd en denk ik aan de citaten uit de boeken van Pau-lo Coelho.

Goed waar was ik gebleven. Oja de zoektocht naar het bezoekerscentrum. Wij lopen verder en komen bij een schitterend resort met een over-daad aan luxe. Er is in totaal 1800 m2 aan zwembad, maar niks herrie, geen schreeuwerig-heid, alleen maar mooie en serene rust. Ieder-een draagt hier wel weer zo’n mooi groen pols-bandje dus het zal wel weer een all inclusive re-sort zijn. Mama vraag mij of ik hier twee weken zou willen zitten. In eerste instantie lijkt me dat wel wat. Heerlijk helemaal niks, boekje erbij. Pri-ma lijkt me. Of zal ik me al snel vervelen? Denk het, maar een dagje lijkt me dan wel tof en daar-na weer lekker terug naar ons bootje dat ontzet-tend ligt te bewegen in de haven!

Nu blijkt in het resort het bezoekerscentrum te zijn. Als we er eenmaal zijn, is de laatste rondlei-ding van vandaag net weg! We krijgen het advies om niet op eigen houtje te gaan en zeker niet op deze tijd van de dag, want dan is het veel te heet. Heet? Half november? We nemen het ad-vies wel aan en lopen terug naar het pleintje. Daar spelen de kinderen wat en drinken wij een café con leche!

Na de koffie rijden we verder naar El Médano. Dit is een geliefde plaats bij windsurfers. Mis-schien dat we hier nog een leuk strandje kunnen vinden voor ons beginnende surfers. Het stikt hier van de strandjes dus er is er vast ook een voor ons bij!

We vervolgen onze weg naar Cande-laria. Dit is een bedevaartsplaats waar jaarlijks heel veel mensen tot de Zwarte Madonna gaan bidden. Hier staat de belangrijkste Basiliek van de Canarische. Ik dacht dat ik bij een ou-de, van onschatbare historische waarde, kerk uit zou komen. Nou ik kwam bedrogen uit.

De basiliek is pas in 1958 gebouwd. Toch is het een mooi gebouw. De kinderen willen altijd kaarsjes aansteken. Eigenlijk vind ik dat altijd wel oke, maar ik ga echt geen geld in zo’n apparaat stoppen dat op stroom werkt en dat dan zogenaamd een kaarsje zou moeten zijn! Hoe idioot is dat. Een kaarsje opsteken is een kaarsje opsteken en geen lampje (onder de stolp) aandoen! Het is echt te flauw voor woorden. We picknicken ver-volgens lekker op het plein. De meiden mogen vanavond aan tafel een kaarsje opsteken!

Ik begin een beetje flauw te worden van al dat autorijden. Op de weg te-rug komen we langs Guimar. Deze plaats is bekend om zijn piramides. Deze blijken weer in een of ander park te liggen met een (fikse) entree. Aangezien ik Liedje al tegen haar zusjes hoor roepen: “dan krijg je dade-lijk op je donder” ben ik benieuwd hoe groot hun aspiratie is om nog iets cultureels mee te maken. Besluit genomen, dan niet naar binnen en op ons gemak terug naar de boot. Onderweg in de auto hebben we het over

spijbelen. Wat betekent dat? Ik had namelijk gezegd dat ik hoopte dat Bas gespijbeld zou hebben en dat hij vandaag nog wel ergens een golf gepakt zou hebben! Ohhh maar papa mag toch niet spijbelen!?! Euhhh nou in dit geval wel.

Als we bij de haven aankomen, vragen we bij de kapper eerst even hoe duur het is om te knippen. Dat is een €10.-.

Morgen eerste werk maar eens met z’n allen naar de kapper. Kathelijn wil graag een pruik. Ze heeft het er al een paar weken over. Geen idee hoe ze erbij komt of waar ze het vandaan heeft. Als ik zeg dat ze wel een verkleedpruik mag heb-ben, zegt ze heel duidelijk Nee. Ik wil een echte pruik van de kapper.

Als we naar de boot lopen zie ik een surfer in het water liggen en ik zie, hmmm gok, dat het Bas is. Zelfs met bril kan ik het niet zien. Op het strand ligt wel net zo’n surfzak. Is hij het nu wel of niet? Frederique gaat even op de boot kijken en wij roepen hem en zwaaien. De man op het board zwaait vrolijk terug. Het zou toch een goede grap zijn als het Bas niet is! Gelukkig is het Bas wel en genieten wij zijn kunsten.

Oma strijkt ondertussen neer op het terras, ik haal voor Bas een handdoek en als hij uit het water komt glimlacht hij van oor tot oor. Hij heeft wel een goede golf gehad! Helemaal happy! Nu kan hij heerlijk genieten van een lekker vers koud pilsje.

Op de boot spelen de meiden een spelletje, ko-ken we een lekker hollands maaltje. De kids zijn heel moe en gaan lekker op tijd in bed. Oma en ik lezen wat en Bas is lekker aan het prullen. Hij heeft via de marifoon nog contact met Thijs en samen zijn ze even met de korte golf radio in de weer. Gewoon een lekker relaxte avond dus!

Zaterdag 17 november

Gisteren heb ik tijdens het klussen op de boot ontdekt dat de dynamo warm wordt tijdens stilstand. Dat is niet goed. Marieke en ik hebben het er over na het wakker worden en we besluiten dat we de dyna-mo weer terug moeten brengen. Eerst bel ik nog met Herman in Nederland en hij trekt dezelfde conclusie. Dit is niet goed. De warmte komt ook niet gratis ergens

vandaan. Marieke en ik laten Emmy met de kinderen achter op de boot en we rijden naar Puerto San Miguel. Daar hebben we de vorige keer de dy-namo laten repareren en we hopen dat we op de zaterdagmorgen nog iets kunnen regelen. Voor het havenkantoor komen we Jeroen van de Zeemuis tegen. We praten even kort want hij wil afrekenen en vandaag weg. Hij vraagt of we zin hebben in een bakje koffie aan boord. Daar heb-ben we heel veel zin in. De Capitano is er niet en de marinero staat ons beleefd te woord. We willen terug naar deze haven om alles makkelijker te kunnen regelen dus we vragen of hij plaats heeft. Hij trekt een beden-kelijk gezicht want hij denkt dat onze boot 15 meter is. Als hij hoort dat de boot 10 meter en een beetje is, is er geen probleem. Wij kunnen terecht in de haven, geen probleem. De Capitano is er misschien morgen en anders maandag. Wij lopen naar de Zeemuis en worden hartelijk ontvangen. Zij hebben een boot van een meter of 15 en vergeleken met ons een berg ruimte. We zitten heel gezellig te kletsen en de Zeemuis heeft grote plan-

nen. Zij gaan door naar de Pa-cific en gaan dus echt rond. Heel gaaf. Je merkt aan hun dat ze ook echt ‘los’ zijn van Nederland. De blik staat echt voorbij de horizon. De tijd vliegt dus aan boord en we merken dar we nu wel op moeten schie-ten want we moeten voor 12 uur de haven uit zijn in Las Gal-letas.

We stappen in de auto en rijden weer terug naar de boot. Onderweg hebben we het er over hoe we om-varen. Marieke gooit mij los en rijdt met de kinderen en Emmy om en vangt me in San Miguel weer op. Als we aan boord zijn leggen we de plannen uit. Als iedereen weet wat de bedoeling is ga ik afrekenen bij de haven en dan maak ik de boot klaar om te ver-trekken. Liedewij heeft even iets niet helemaal ge-volgd en wordt erg driftig. Zij wil eigenlijk liever op de boot blijven met een filmpje. Ze is ook erg moe van alle drukte volgens mij. Ze blijft dus gezellig aan boord bij mij en gaat in de achterhut liggen. Onder-

Weer: blauwe lucht en wat wolkjes Temp: 23 C Wind: 15 knopen

tussen hebben we alles klaar en is het tijd om los te gooien. Het is maar drie mijl, dus echt geen afstand. Toch voelt het raar om zo te vertrekken zonder die drie meiden. Ik ben blij dat ik uit de haven weg kan. Qua plaats is Galletas erg leuk en ook voor te surfen was het tof, maar wat een deining loopt er door de haven. Ik heb er echt minder door gesla-pen. Het is maar een half uurtje varen naar San Miguel. Onderweg roep ik de haven wel een keer of wat op. Ik zou het fijn vinden om meteen een ligplaats te weten zodat ik niet twee keer hoef aan te leggen. Ik krijg niemand aan de lijn. Wel Marieke want die had een handmarifoon mee-genomen en ze heeft voor ons een mooi plaatsje gezien. Een grote alu-minium catamaran vaart voor me uit de haven in en ik vaar er zachtjes achteraan. Marieke is even op de Barnstormer en komt me helpen vast te maken. Marieke en Nienke komen even aan boord bijkletsen en ik praat even bij met Jorg op hun boot. Hij is ook aan het klussen zoals ie-dereen die gaat oversteken. Je moet echt alles checken want anders word je uiteindelijk een keertje gestraft. Als we even bijgepraat hebben gaan we allebei weer verder dus met onze eigen klussen. De waterma-ker maakt te weinig water en daar ben ik mee bezig en ik wil de stagen na spannen. Het stuurgerei wil ik nog even gezien hebben voor vertrek en daar moet nog een reserve staaldraad voor aan boord komen. Je stuurt dus met behulp van staaldraden en schijven en het is wel wijs om wat reserve draad te hebben. Ik meet de boel op en alles ziet er nog netjes uit.

Marieke en Emmy zijn met de kinderen ondertus-sen naar een zwembad in de buurt. Het hoort bij een appartementencomplexje. De man van de poolbar vindt het prima dat ze komen zwemmen als ze maar rustig zijn. Wanneer ze terugkomen zijn ze heel erg enthousiast. Liedewij is wel 50 keer in het water gesprongen en praat honderd uit. Wat goed van haar. De kinderen hebben zich goed gedragen, want de barman had gezegd bij vertrek dat ze gerust terug mogen komen. Leuk.

Tijdens het eten gaan de kinderen een film van Sinterklaas kijken. Ze zijn helemaal hyperdepiep er van en vinden het erg spannend. Nu zitten ze met oma naar de film te kijken met pepernoten en chocolademelk en boterhammen. Wat een plaatje! Thijs en Suz hadden we overdag nog niet gezien dus gaan we even op visite. Met een lekker Torres wijntje praten we lekker bij.

We blijven maar ‘kort’ aan boord want we willen de kinderen zelf naar bed brengen. Bij het van boord gaan komen we Jorg en Marieke tegen en we maken een open uitnodiging om nog even een borreltje te ko-men drinken als de kinderen in bed liggen. Terug aan boord gaan de kinderen tanden poetsen en mogen ze hun slipper op de steiger zet-ten. De boterhammen die ze dus niet op hebben gaan in de schoen met een wortel voor Amerigo. Vol verwachting gaan ze naar bed. Ma-rieke, Emmy en ik gaan in de kuip nog tapas eten. Heerlijk. Jorg komt ook nog even langs voor een pilsje. We praten over allerlei dingen aan boord en hij brengt me op een idee voor een reparatie aan het lum-melbeslag, de mast-giek verbinding. Dat slijt erg hard op het moment dus daar moet ik iets mee, dus nu met epoxy. Zo zie je maar, de beste ideeën gebeuren in goed gezelschap.

Startpunt: San Sebastian Eindpunt: San Miguel • Aantal NM: 28 nm ongeveer

Tot slot: terminologie

Het praten over zeilen is verheven tot een ware kunst en er wordt door iedereen, ook door ons, in jargon gesproken. Ik snap het niet altijd. Er worden woorden en uitdrukkingen gebruikt waar ik het bestaan nog niet van wist, waarvan ik niet weet wat er mee bedoeld wordt of hoe ik ze moet interpreteren. Ik kan er bomen over volschrijven!

Een veel gehoorde uitspraak is bijvoorbeeld hoeveel knopen wind we over dek hebben gehad! Dat snap ik echt niet, want wat betekent dat nu eigenlijk? Meten we dan de wind op dekhoogte? Is het (gewoon) de wind die de windmeter aangeeft? Hoe wordt wind over dek gemeten?

Onze windmeter zit boven in de mast, 14m hoog boven het dek! Dat is dus niet over dek, maar de wind bovenin de mast! Is er een formule om dat om te rekenen naar over dek? Als ik dan nog bedenk dat ik daar-naast ook rekening moet houden met de snelheid die we varen om van schijnbare wind naar ware wind te kunnen rekenen, dan raak ik het spoor snel bijster en wordt de formule voor mij veel te ingewikkeld!

Zo zijn er legio voorbeelden van mooie uitdrukkingen! Iedereen heeft z’n eigen interpretatie daarvan. Prima toch! Voorlopig blijf ik maar zwij-gen, wijs kijken, af en toe knikken en glimlachen wanneer mijn kompas begint te tollen!