Oranjestad (St.Eustatius)

-

Simpson Bay (St.Maarten)

35

Week 35 24 feb—2 mrt

Wat een genot St. Eustatius. Met veel bewondering heb ik het eiland in me opgenomen. Wat ontzettend leuk. Ik raakte in gesprek met een aantal lokale mensen en we zijn het er unaniem over eens dat het niet voor te stellen is dat dit eiland een gemeente is van Nederland en dat ze ook hebben moeten stemmen op Rutte, Samson, Roemer of Pechtold.

De lokale bevolking is net zo verbonden met Nederland als wij met Rot-tum. Daar hebben wij namelijk helemaal niks mee. Onbekend maakt on-bemind zullen we maar zeggen. We hebben heerlijke dagen hier en ik vind het jammer dat we weg “moeten”.

Dat treuren duurt niet lang, want we gaan weg voor een hoger doel en dat is namelijk het meezeilen met de Heineken Regatta! Ik geloof het nog steeds niet en het blijft surrealistisch. Wat heb je gedaan? Nou euhhh de 33ste editie van de Heineken Regatta gezeild. Ongelofelijk wat een kick dat geeft! Henk is er nu helemaal van overtuigd dat ik die camper niet meer wil hebben. Eerst nog maar eens een oceaan oversteken voordat dat plan echt van de baan is….!

Oranjestad —Simpson Bay

Zondag 24 febrauari

Vandaag weer een bijzondere dag achter de rug. Wat er niet bijzonder was, eerder alledaags, was het tijd-stip dat de dames ons wekte, nog voor zevenen! Gewoon weer wak-ker…. Wanneer gaan ze nu eens uit-slapen?? Frederique is de e-reader komen halen en is haar zusjes voor in de punt, heel demonstratief met de deur dicht, gaan voorlezen!

Volgens mij hebben ze het goed naar hun zin gehad. Ik ben ondertus-sen wat met de foto’s van de afgelopen dagen bezig en Bas is het scheepsjournaal van gisteren aan het schrijven. Kopje koffie erbij, heel relaxed. We eten een boterham en gaan daarna met z’n allen naar de kant en zetten weer voet op Nederlandse bodem. Het is weliswaar Cari-bisch Nederlandse bodem, maar dat maakt voor het gevoel niks uit! De sfeer hier op St.Eustatius is heel relaxed. We lopen eerst naar de Customs. We lopen tegelijk met Irma, Raoul en de mannen op. We klet-sen even bij over onze reizen en kijken alvast vooruit naar alles wat we nog tegen gaan komen. Heerlijk!

Bij de douane worden we verwelkomd door een echte Nederlandse douanier! Wat grappig. We kletsen wat met hem en vragen hem naar hoe het is om hier te werken. Leuk om die verhalen te horen. Zelf heb ik best veel collega’s die hier ergens op de Antillen gewerkt hebben en de wereld is zelfs zo klein dat deze douane ambtenaar mijn oud collega, degene die ik heb opgevolgd, heel goed kent. Zo grappig! Bijzonder hoor. Overal zie ik ook het logo van de rijksoverheid hangen en Belas-tingdienst Caribisch Nederland. Het doet me aan mijn werk denken.

Als we later buiten staan kan ik ook niet anders dan concluderen dat ik mijn werk zo langzamerhand toch wel begin te mis-sen. Dat klinkt misschien raar, want wie wil er nu niet een jaar lang “vakantie”, maar ik merk dat ik steeds vaker aan mijn werk denk en zin krijg om weer wat te gaan doen.

Iedereen die vooraf heeft gezegd, een jaar niks doen is niks voor jou. Nou daar ben ik het niet mee eens, maar ik heb wel weer zin om iets gaan doen! We gaan op zoek naar een pinauto-maat. We kunnen dan wel in Nederland zijn, eu-ro’s accepteren ze helaas niet! We gaan dus US dollars pinnen. Vreemde gewaarwording, want nu sta ik met valuta van The United States of America in “mijn eigen land” te betalen! Dat ze daar nu niks aan gedaan hebben!

Het lukt ons niet zo snel een pinautomaat te vinden, dus vragen we de weg aan een local. De man wil ons wel brengen en zo gebeurt het dat we na nog geen 10 minuten op het eiland te zijn al een lift krijgen de berg op en het stadje in op zoek naar de ATM. Zo gaaf, zo leuk. We zit-ten in een open 4x4 pick up en de meiden hebben toch veel plezier. Lie-dewij zit breeduit en zo lacht ze ook. Wat een geweldige kennismaking met dit bijzondere eiland. De man met wie we meerijden blijkt een Ne-derlander te zijn die hier werkt. Hij werkt hier al langere tijd en zijn pro-ject is bijna afgelopen en dan moet hij weer naar Nederland. Hij ziet er wel tegenop om weer naar Nederland te moeten, terug de kou in en weg van deze Caribische sferen.

Vanaf de truck krijgen we een goede eerste indruk van het eiland en wij zijn verkocht. Wat leuk, wat lief allemaal. Morgen, na school, maar eens verder op onderzoek uit. Vandaag staan er andere dingen op het pro-gramma. Dus hoogste tijd om terug naar de boot te gaan. Ik word name-lijk om 11u opgehaald en ga samen met Rommy (Annalena) en Sabien (Ostrea) de “The Quill” beklimmen en Bas gaat om 13u duiken. De mei-den? Pieter gaat op de meiden passen.

Hij neemt ze allemaal mee naar het zwembad zodat ze daar heerlijk kunnen genieten. Ik voel me een beetje schuldig, maar vind deze hike ook wel echt weer een leuke uitdaging!

Dus ik word opgehaald. Eerst gaan we op zoek naar het kantoor van het park, want daar moeten we de parkfee van US 6 betalen. Blijkt dat het hele kantoor niet open is op zondag. We vragen het nog even na, maar niemand weet het, dus we zijn zo brutaal dat we op pad gaan. Ergens onderweg komen we een bordje tegen dat je moet stoppen en omdraaien, want je moet eerst de fee betalen. Dat kan bij ieder willekeurig café, taxi, en waar al niet meer volgens het bord. We lopen eerst maar omhoog en zien dan wel weer verder.

Wat is nu The Quill National Park? Dit is het eer-ste officiële/erkende nationale park (1998) van de Nederlandse Antillen. Het park is gemaakt om de unieke biodiversiteit en iedereen die belang heeft bij het bestaan van het park te bescher-men! Het park is maar 3.4km2 groot en wordt gedomineerd door een slapende vulkaan.

We hebben in totaal drie trails gelopen. De eer-ste trail is Rosemary Lane. Dit is een wandeling die je naar het begin van de vulkaan brengt. Van-af daar ga je the Quill trail volgen. Dit is een ge-middelde hike en brengt je naar de rand van de krater. Vanaf daar kun je meerdere trails kiezen. We hebben even getwijfeld, maar waren er al snel uit dat we wel heel graag helemaal de krater in wilden lopen. We zijn toen het Crater Trail gaan volgen. Deze staat omschreven als moeilijk en een gids wordt aangeraden. Nou waar je die gids voor nodig hebt is ons een raadsel en was het moeilijk? Niet echt.

We hebben over grote stenen moeten klimmen en klauteren, maar moeilijk was het niet. Ik was overigens wel blij dat de kindjes er niet bij waren, want dit hadden ze maar met heel veel moeite en hulp gekund. Een heerlijke tocht. Er hingen lange touwen en daar kon je je aan vast-houden. Alle drie hebben we genoten om weer buiten actief op pad te zijn en van de overweldigende natuur te genieten

De krater omhoog lopend leek het net alsof we in Nederland door de bossen aan het lopen waren met smalle lange bomen en hier in de kra-ter lijkt het alsof we in het regenbos lopen, met lange lianeslingers en silk bomen Hoe kan het hier toch allemaal groeien. Er lopen wilde ha-nen en zelfs geiten in de krater. We snappen er helemaal niks van, want hoe overleven die beesten hier? Je hoort ze van verre, maar door de begroeiing zie je ze niet meteen. Leuk hoor!

Deze trail voert ons helemaal naar beneden en daar staan we dan, he-lemaal op het gat van de krater. Weer een bijzondere ervaring! We kij-ken op ons gemak rond en besluiten dan om terug te lopen naar het dorp en om Pieter af te lossen van zijn taak! Na vier uur lopen werd het ook wel echt tijd!

Bij het restaurant was het al heus borreltijd met een aantal van de bo-ten uit de baai. Het eerste biertje smaakte heerlijk, het tweede ook en eigenlijk de derde ook nog! Ze kwamen ook hard door hoor na al de in-spanning. Bas was nog steeds niet terug. Rond een uur of vijf kwam hij aan. Hij heeft heerlijk gedoken, mooie onderwaterwereld. Hij heeft veel vissen, koraal en zelfs een rifhaai gezien. Dus we gaan nog niet naar huis en drinken allemaal nog een paar Heineken biertjes, bestellen wat chickenwings en gebakken banaan. Veel te lekker en veel te gezellig.

We hebben het voor de zoveelste keer over het meevaren met de Hei-neken Regatta. Sommige boten willen niet, omdat de boot hun huis is voor dit jaar. Andere boten mogen niet van de verzekering en er zijn ook boten, zoals wij die wel heel graag mee willen doen! Dus waarom doen we het eigenlijk niet? Weten we niet. Dus als het mag van de ver-zekering, als we nog kunnen inschrijven en als we genoeg bemanning hebben, dan gaan we de HR varen! Wat zou dat een feestje zijn!

Zo gaan we terug naar de boot. Irma en Raoul zijn van de partij. Sabien en Pieter liggen ook op St Maarten. Morgen maar eens uitzoe-ken!

Bas gaat lekker duiken en ik ga (lekker) school doen. Ach verschil moet er zijn zullen we maar zeggen! Leuk voor hem dat hij gaat duiken. Hij gaat naar een 100m lang wrak, genaamd Charlie Brown, duiken. Hij heeft er zin in. Ik kan het me goed voorstellen. Op de Virgins ga ik zelf ook maar eens een keer duiken. Het is al zo lang geleden. Ben be-nieuwd of ik het verleerd ben.

Dus ik ga school doen. Lijn en Lied zijn heel erg aan het klieren en ik ben piet pet politieagent. Wat ontzettend ongezellig. Ik hoor mezelf tegen ze mopperen, maar ze trekken zich er werkelijk helemaal niks van aan. Dat vind ik nog veel erger. Ik word chagrijnig van hun gedrag en baal dat ik zo moet mopperen. Op een gegeven moment ben ik er zo klaar mee dat ik ze alle twee naar bed stuur. Liedewij naar voor en Lijntje naar achte-ren. Ze vallen al snel in slaap. Samen met Frederique werk ik hard. Ge-weldig om te zien hoe ze het doet.

Als Bas terug is, komen Nicole en Joris koffie drinken. Ik heb ontzettend veel hoofdpijn. Eerst maar eens wat drinken en een chocolaatje. Dat helpt gelukkig goed, want erg leuk vind ik een zwaar hoofd niet. We lun-chen gezamenlijk. Eerst lekkere tomatensoep. Ik word steeds inventie-ver. Nu is het een pak tomatensoep met couscousgroenten en gebroken

macaroni. Erg geslaagd al zeg ik het zelf. Daarna eten we broodjes ge-zond. Ook weer een succes. Lekker zo’n geweldige lunch!

Na de lunch gaan we met ons vijven op onderzoek uit in het dorp. We ne-men het slavenpad naar het dorpje boven. We genieten om lekker op pad te zijn. We kletsen wat en als ik vraag of iemand al een grote papegaai heeft gezien, zeggen ze nee. Bas heeft ze wel gehoord, maar nog niet gezien. Daar komt heel snel verandering in, want we horen en zien nog geen vijf minuten later een hele grote schitte-rende papegaai. Wohh wat gaaf.

Maandag 25 februari

Bas ziet hem niet meteen. Dus ik pak de camera en begin met schie-ten. Jammer dat ik de grote zoomlens niet bij me heb. We kijken onze ogen uit. Als we verderop het slavenpad oplopen schrikt Frederique, want ze denkt een slang te zien. Het lijkt er inderdaad op en ik schrik ook. Bas staat dichterbij en ziet dat het een wapperende vuilniszak is. Wat voel ik me een gans. Boven in het dorpje kijken we onze ogen uit. We beginnen in Fort Oranje. Op St Eustatius staan in totaal 19 forten. Hoe is het mogelijk op zo weinig vierkante kilometers. We leren hier ook weer veel over onze historie, want blijkbaar zijn wij de eerste die naar de USA salueerde en daarmee de onafhankelijkheid ervan erken-de.

Wat een herkenning hier. We zien Amsterdamse paaltjes. Er staan al-lemaal oude Nederlandse verkeersborden en ook zien we na jaren weer het logo van de openbare bibliotheek. Heerlijk. De sfeer is erg dorps. We worden door iedereen begroet en dat is erg leuk. Iedereen kijkt ook wel zijn ogen uit naar onze drie dames. We zien een winkeltje en gaan even kijken wat ze zoal verkopen. Nou ze verkopen Venco dropjes a €3 per zakje of een zakje speculaas voor € 5.-. Ook al vin-den we het nog zo lekker, helemaal gek zijn we niet dus laten we het aan ons voorbij gaan.

We wandelen verder en de geur van vers brood komt ons tegemoet. Bij de bakker kopen we verse broodjes. Ze zijn nog helemaal warm. Da’s genieten! Als we naar buiten lopen, rijdt er een politieauto met zwaailichten voorbij en klinkt er har-de muziek uit een of andere box. Er blijkt een kinderoptocht te zijn. Op het span-

doek staat heel groot geschreven: Month of our black history! Staan wij daar in een keer tussen als enige blanken. Hmmmm..

We slaan de eerste beste weg dan ook maar af en lopen langs een su-permarktje. We kijken even binnen en schrikken van alle prijzen. Echt ongelofelijk. Hoe kunnen mensen van het eiland dit betalen. Het lijkt mij onmogelijk. Als we naar buiten lopen zie ik een groot aanplakbiljet van de Belastingdienst. Ze geven hier workshops om mensen te leren hoe ze hun aangiftebiljet moeten invoeren! Wat ontzettend goed. Het is woensdagavond. Helaas zijn we dan al weg, want anders was ik er ze-ker naartoe gegaan. Dat had me echt heel leuk geleken. Wie weet kan het ook op St maarten. We lopen lekker verder en bij het volgende win-keltje hebben ze ketjap. Gewoon de Conimex Ketjap Manis. Yes einde-lijk gevonden. Ze hebben verschillende maten. We kopen een fles. Nu hebben ze hem zullen we maar zeggen. Nu hebben we wel genoeg ket-jap totdat we thuis zijn. Super. Het is fijn hier. We wandelen lekker ver-der en krijgen een goed beeld van het eiland. Leuk hoor. Het lijkt me wel klein om hier te wonen, maar zo super relaxed.

Terug op de boot liggen we zo te rommelen dat we de boot dwars op de mooring leggen. Dat scheelt gelukkig, Joris en Nicole eten een hapje mee en daarna drinken we nog een laatste gin tonic. Erg lekker overi-gens. Ik doe niet mee en zit aan de aanmaaklimonade. Daarna gaan we op tijd naar bed, want vannacht gaan we weer vroeg op pad naar St Maarten. Eens kijken of nog met de Regatta mee kunnen doen. Lijkt me gaaf.

Dinsdag 26 februari

Bas heeft bedacht dat hij de meiden niet wil wakker maken dus op de genua verlaten we St. Eustatius! We hebben er genoten en had-den er makkelijk nog een paar dagen kunnen vertoeven. Nu op naar St. Maarten. Alweer een bijzonder stukje Nederland.

Het is ongeveer 6 uur zeilen. Het is een ge-wone dinsdag, dus we gaan in het holst van de nacht weg zodat de meiden straks ge-woon naar school kunnen en we de hele dag nog voor ons hebben. Dit is aan de ene kant een relaxte manier van varen, omdat de kinderen dan geen “hinder” ondervinden

van het zeilen. Frederique kan namelijk geen school doen als we varen. Voor ons is dit een prima oplossing en de meiden doen het op deze manier ook goed. Een win win zou ik zeggen.

Half vier zijn we los en we lopen om half tien de groot baai van Philips-burg binnen. Het is een hele grote open baai. Aan stuurboord liggen vier heel grote cruiseschepen en ik vraag me af waar we terecht geko-men zijn. Het wordt snel ondiep en je mag helaas niet overal ankeren. Daar waar je wel mag ankeren is het druk en we moeten zoeken naar een geschikte plaats. Net als we besluiten om naar de andere kant van de baai te varen, omdat dat geschikte plekje hier niet te vinden is, zien we de Faja Lobi van Theo en Michelle liggen! Dat geschikte plekje vin-den we in een keer zonder problemen. Wat leuk om ze hier te treffen.

We hebben ze voor het laatst op La Gomera gezien. Zij hebben al een keer twaalf jaar over deze aardbol gezeild en hebben hele mooie verha-len en goede tips. Leuk. Als Michelle ons ziet, worden we uitgenodigd voor de koffie. Daar hebben we wel zin in.

We kletsen een uurtje bij over wat we de afgelopen maanden gedaan hebben en ik word nog een keer gecomplimenteerd met het feit dat we de oceaan al hand sturend overgestoken zijn! Bas vraagt me later of ik het compliment heb ontvangen! Ik heb het gehoord, maar of ik het ont-vangen heb…… Het is ook al zo lang geleden.

De meiden zijn lief. Het valt me op dat Liedewij nog weinig gene heeft en gewoon vraagt als ze iets wil hebben. De andere twee weten al dat dat niet hoort, maar profiteren wel mee van de koekjes waar Liedje om vraagt. Ze vraagt het gelukkig heel netjes. Nog even zegt Michelle en dan doet ze dat niet meer!

We kletsen over de Heineken Regatta en Theo wil ook wel een dag meezeilen. Dat zou echt super zijn, dan hebben we er weer een hand-je bij. Hij heeft ook veel wedstrijdervaring, dus heel gaaf als hij mee wil doen. Nu maar eens zien of we ook echt mee mogen doen van de verzekering.

Na de koffie gaan we terug naar de boot. Bas heeft contact met Ra-oul. We kunnen nog meedoen. We moeten dan morgen gemeten wor-den. Dan krijgen we een wedstrijdranking. Als het zover is zal ik er meer overschrijven. Roaul, Irma en de kids hebben ook zin om mee te zeilen. Het weer ziet er erg licht uit, dus we besluiten dat we gaan kij-ken of we aan dit feestje mee kunnen doen.

Uit de verzekeringspolis blijkt dat we mee mogen doen met wedstrij-den, maar voor de zekerheid gaan we morgen even checken. Als zij het oké vinden, dan gaan we meedoen. Daar hebben we echt heel veel zin in. Ik heb regel een al bedacht en dat is dat we ten alle tijden gaan uitwijken, ook al zitten we goed!

Bas gaat daarna inklaren bij de douane en ik ga school doen met de meiden. Het is warm in de boot, maar desondanks doen Frederique en Kathelijn goed hun best. Er is iets met Liedje. Ze is moe en dus gaat ze even een uurtje slapen. Het doet haar goed. Ik merk dat ze veel slaap nodig heeft en vraag me af hoe dat komt. Hoop dat ze niet ziek wordt.

Als Bas terug is op de boot, rommelt hij nog wat en ruimen we weer wat op. Dat opruimen he, daar krijg ik toch wel het heen en weer van! Zoveel als dat ik hier opruim doe ik thuis echt niet! Ik blijf hier bezig. Erg irri. Hoog tijd om de boot te verlaten en we gaan Phi-lipsburg maar eens verkennen. Er liggen hier vier hele grote cruiseschepen, dus we zijn erg benieuwd in wat voor reservaat we nu weer terechtkomen.

De boulevard bruist van leven. Het is er druk en gezellig. Het valt dan nog niet zo op hoe erg toeristisch het hier is. Aan het einde van de boulevard lopen we Front street in. Uit ellende doen we dit niet zo heel ver, want wat is dit erg zeg! We heb-ben Gibraltar natuurlijk gehad, maar daar is het kleinschalig ten opzichte van hier. Overal Indiërs die hun waar aan de man willen brengen. Overal zien we hetzelfde. Heel veel juweliers, drankenzaken en elec-tronicazaken. Ongelofelijk hoor. Hier heb-ben we geen zin in en we duiken snel backstreet in. Volgens de boekjes is het hier minder toeristisch. Dat is het gelukkig ook wel en we struinen wat rond. We ma-

ken een praatje bij de Oranjeschool. We zouden het leuk vinden als de kinderen hier een ochtend mee kunnen doen, maar helaas krijgen de kinderen hier les in het Engels en hebben ze Nederlands alleen maar als vak. Dat werkt dus niet. Jammer hoor!

We belanden uiteindelijk op een terrasje aan de boulevard. We horen achter ons mensen over de Regatta praten en beginnen een praatje. Ze doen overigens niet mee, maar we raken wel aan de praat. Een van die jongens woont hier op het eiland. Hij heeft eerst op Statia gewoond en is daar de eerste, lokaal aangestelde, taks collector geweest. Ik heb een binnenpretje. Ik vraag hem of hij een collega van mij kent, want die heeft hier recent gezeten. Die kent hij wel. Hij heeft les van hem gehad op Bonaire. Wat een kleine wereld zeg. Deze jongeman begint zijn hele levens (lijdens-)weg aan ons te vertellen. Pfff wat een verhaal zeg.

Wat een klein wereldje hier. In een week tijd ben ik al twee mensen te-gengekomen die collega’s van mij kennen. Dat zal me in Nederland nooit gebeuren! Grappig!

We doen nog wat kleine boodschappen in de supermarkt en gaan te-rug naar de boot. De meiden eten pannenkoeken en Bas en ik gaan dadelijk lekker een salade eten. Vanavond op tijd slapen, want het was vannacht maar een kort nachtje!

Woensdag 27 februari

Een avondje op tijd naar bed zorgt er ook voor dat je ‘s morgens op tijd wakker bent en dan ook meteen wakker! Er staat van alles op het programma vandaag. We moeten naar de werf hier, want we hebben laswerk aan de railing. Water tanken staat ook op het programma evenals het kopen van een SIM kaartje. Ook willen we voor de zekerheid de Kuiper verzeke-ringen bellen om te verifiëren of we echt, zoals

in de polis staat, verzekerd zijn tijdens de Heineken Regatta. Daarnaast gaat ook ons gewone leventje door en beginnen we met school.

Bas gaat eerst de Kuiper bellen en komt daar tot de onaangename ver-rassing dat we niet verzekerd zijn als we de Heineken Regatta varen. Hoe is het mogelijk. Hadden we maar niet gebeld. In hun verzekerings-voorwaarden staat namelijk dat je verzekerd bent voor deelname aan wedstrijden (motorbootwedstrijden zijn uitgesloten) en nu zeggen ze dat we niet verzekerd zijn als we de Heineken Regatta varen. Denk dat het niet houdbaar is, maar we hebben geen zin in die discussie. Zelf mee-doen met onze boot zit er dus helaas niet in. We balen alle vijf ontzet-tend, want we keken er echt naar uit! De meiden zijn erg verdrietig, want nu kunnen we niet met de wedstrijd meedoen.

We sms’en Raoul en Irma en niet veel later belt Raoul. Flying Circus heeft nu besloten om toch met hun eigen boot mee te doen. Wohhhhhh dit is gaaf. Nu gaan we toch meedoen met een van de bekendste regat-ta’s ter wereld. Dit is echt leuk! We spreken af dat we vandaag naar Simpson Bay komen en daar net als zij in de lagoon gaan liggen. Zij lig-gen bij een FKG riggers. Dat komt goed uit. Daar moeten we nog zijn om het een en ander na te vragen voor een andere zeiler.

Dus we hebben nog een hoop te doen vandaag. Bas gaat naar de werf en ik ga met de meiden school doen. We kunnen helaas pas om 14u voor het laswerk terecht en dat houdt in dat we pas om 17.30u de brug kunnen hebben. Aan de andere kant geeft het ons de tijd om ons dage-lijkse ding te doen.

Frederique begint met een toets en dat gaat erg goed. Met de andere twee ben ik met de vormen, cijfers en letters bezig. Lekker hoor!

Als Bas terug is van de werf en op het punt staat om mij naar de kant te brengen, komen Joris en Nicole langszij. Zij gaan ook naar de kant om in te klaren. Ik kan dus met hun meevaren. Dat is fijn zeg. Ik ga een sim-kaartje kopen van Sint Maarten. Nicole loopt met mij mee, want dan gaat ze er ook meteen een kopen. We moeten best een stuk lopen en als we de winkel eenmaal gevonden hebben is het eigenlijk een lachertje. We worden van het kastje naar de muur gestuurd. Het kan wel, het kan niet. We moeten Carl hebben. Hij is er, hij is er niet! U moet deze rij hebben, nee u moet die rij hebben. Uiteindelijk hebben we zelf een beetje uitge-dokterd hoe, wie wat waar en wanneer. Het blijkt niet zo ingewikkeld te zijn. Het simkaartje moet gewoon geknipt worden en je moet wat codes invoeren. We kopen twee van die kaartjes en gaan op pad. Joris zal al wel lang op ons aan het wachten zijn, dus het wordt tijd dat we teruglo-pen. Ze hebben net weer een horde cruisers losgelaten in het dorp. Je struikelt bijna over de mensen. Toen wij gisteren rond 17u weggingen, gingen alle winkeltjes al dicht, want alle cruiseschepen waren weg aan het gaan. Zo zie ja maar weer waar men het hier van moet hebben.

Terug bij het dinghydock zien we dat het bootje er wel ligt, maar dat Joris er niet is! We gaan maar even wat drinken bij the Greenhouse. Nog voordat we zitten, komt Joris aanlopen, maar in dat drankje hebben we toch wel zin. Dus we strijken even op het terras neer.

Na het drankje terug naar de boot. Joris en Nicole komen op de koffie en we kijken of we de simkaartjes aan de praat krijgen. Dat gaat gelukkig redelijk vlot, dus dat is fijn. Nou ja vlot. Het is wel heel traag en soms doet het kaartje het helemaal niet. Eigenlijk hadden we het net zo goed niet kunnen kopen! De meiden zijn helemaal uitgelaten, want ze hebben heerlijk geknutseld. Bas heeft een creatieve ochtend gehouden. Ik krijg de mooiste creaties te zien, van een limonadeglas tot een paddenstoel en van een poes tot een zeilboot. Heerlijk al dat enthousiasme.

Na de koffie gaan Joris en Nicole verder. Wij eten een noodlesoepje en een boterham en maken de boot klaar om richting de werf te gaan. We willen er op tijd zijn, want we hebben “haast” om de brug te kunnen halen. Het is niet zover naar Bobby’s Marina en er werkt daar een Nederlander, Erik, en die is uitermate behulp-zaam. We varen de box achteruit tegen de kant, althans dat proberen we, totdat we mer-ken dat we geen roer meer hebben. Geen roer. Wat is dit nu weer.

We zien het euvel al snel. Het touw, waarmee we de buitenboordmotor omhoog hijsen zit in de schroef. Hoe kan dat nu weer? Dit is echt heel idioot. Ik trek met alle kracht die ik heb aan het touw, maar het lukt me niet om het eruit te halen. Wat dan? Nou dan maar in het midden van de vaargeul het anker eruit en naar de schroef snorkelen om dat touw eruit te halen. Ik vind het nogal een hele happening, maar gelukkig gaat het allemaal goed. Na drie keer duiken is het touw eruit en kun-nen we tegen de kant.

Zoals gezegd is Erik heel behulpzaam. Hij regelt hier alles. Hij heeft zijn boot in Puerto Rico gekocht en geeft ons mooie tips over waar we daar moeten zijn. Dat moeten we maar eens niet vergeten! Hij is hier blijven hangen. Ik kan me dat gezien het klimaat goed voorstellen. Voor het overige overigens niet! Bas gaat even een vlot halen waar de lasser op kan staan. Dat vlot is blijkbaar van iemand, want hij krijgt het in geen mogelijkheid mee. De man is echt onbeschoft tegen Bas. Dus Bas komt onverrichte zaken terug. Hij gaat bij Erik even verhaal halen, want hij had gezegd dat Bas daar het vlot moest gaan halen.

Dus Erik naar die man en toen was het vlot snel bij de boot. Grrrr wat een geneuzel. Daarna zijn we aan de beurt en kan het werk beginnen. Bas helpt de lasser en ik douche de meiden binnen even. We kunnen dadelijk weer water laden, dus dat is erg fijn. Het lassen gaat snel. Naast ons ligt een boot en die zijn ze helemaal leeg aan het halen. Eerst denk ik dat ze erg druk zijn met onderhoud, maar als ze de meest mooie zeilen gaan hijsen besef ik me dat ze de boot aan het klaarmaken zijn voor de Heineken Regatta. Ziet er erg professioneel uit, dan zijn wij maar echte amateurs…... qua voorbereiding dan he!

De reparatie gaat snel en na anderhalf uur is alles klaar. We kunnen gelukkig echt water laden en als Bas ook gedoucht is, alles opgetopt is gaan we op pad. We hebben “haast”, want we moeten de brug van 17.30u halen. Het is maar een klein uurtje varen, maar we willen wel op tijd zijn. Dus we knallen er naartoe. Het is druk op het water en we zijn blijkbaar niet de enige die door de brug willen. Het is er druk. Als we door de brug gaan ligt aan de rechterkant het race office en het Heineken café. Het is er erg druk en iedereen zwaait en fluit op zijn vingers. Wat een leuke sfeer. Wat gezellig.

We weten niet precies waar het vliegende circus ligt, dus we volgen gewoon de andere boten. Aan het einde van de baai liggen wat boten ten anker. Achteraf begrijpen we waarom het allemaal cats zijn, want we lopen drie keer aan de grond. Onze kaart klopt hier ook echt niet. Dan ziet Bas het vliegende circus liggen. Zij liggen aan de steiger van FKG riggers. Aan de andere kant van de steiger is nog een plaatsje vrij, dus we zijn zo brutaal en leggen hem er neer. Gerard en Rommy zijn er aan het borrelen, dus we schuiven meteen aan. Dolle boel en het gaat veel te snel. De wijn schiet naar mijn hoofd en bij Bas het bier. We koken niet meer en gezamenlijk gaan we paella eten bij Lagoonies. Een en al gezelligheid.

De oudste dochter van Gerard en Rommy landt vanavond op het vlieg-veld. Ze willen haar in eerste instantie met de bus/taxi ophalen, maar Bas en Raoul bieden aan om haar met de dinghies op het vliegveld op te halen. Dat vinden ze wel heel leuk. Dus zij gaan na het eten naar het vliegveld en ik leg de meiden en mezelf op bed. Bas drinkt daarna nog iets bij Gerard en Rommy aan boord.

We hebben een heel slechte nacht, want er lijkt hier een hele muggen-plaag te zitten. Morgen weer snel ten anker!

Donderdag 28 februari

Ik ben heel vroeg wakker. Eigenlijk ben ik gewoon de halve nacht wak-ker. Wat een stomme muggen. Ze zitten overal. Ze zijn heel klein en bij-na niet te pakken. Het is echt oorlog en ik verlies! Ik ga in de kuip op een bank maar een boek liggen lezen. Ik ben benieuwd of ik morgen nog weet wat ik gelezen heb. De meiden slapen gelukkig uit en zijn pas rond acht uur wakker. Bas en ik zijn ook niet vroeg, want de muggen hebben echt huisgehouden. Als ik buiten kijk, zie ik dat het vliegende circus buiten al druk bezig is met het leeghalen van de boot. Er worden spullen afgehaald en bij ons aan boord neergelegd. Allemaal al voor het racen.

Eerste werk ga ik hier naar de tuiger en vraag de informatie voor de an-dere zeiler. Ik krijg van de man allemaal technische vragen op mij afge-vuurd, maar daar kan ik niks mee. Het is namelijk niet onze boot. Wel vraag ik nog of we iets moeten betalen voor het liggen aan de steiger. Dat hoeft niet, erg aardig. Ik ga daarna boodschappen doen en Bas doet school met de meiden. De supermarkt hier is heerlijk Wat groot, wat relaxed. Ze hebben echt alles. Ik zie speculoos, optimel, fristi, zelfs mora korketten! De prijzen zijn ook echt bizar hoog. Voor een pak op-timel betaal je echt drie keer zoveel als in Nederland. Ik vind het niet erg om iets meer te betalen, maar dit vind ik echt te….!

Met een overvolle kar, ik moet echt opletten dat er niks uitvalt, ga ik naar de kassa. Daar word ik goed geholpen en een busje van de supermarkt brengt me terug naar de boot. Wat een service, die moet (vrijwillig) be-loond worden! Maandag nog een keer terug voor de laatste spullen. Dan ligt de boot weer helemaal vol en hoeven we voorlopig geen grote boodschappen meer te doen, want in de exotische oorden waar we nu naartoe gaan hebben ze echt geen normale supermarkten meer. Na de boodschappen is het hoog tijd om hier weg te gaan, want we hebben genoeg gebruik gemaakt van hun gastvrijheid. Dus we gaan richting de lagoon en zoeken een mooi plekje voor ons anker. De flying circus komt achter ons liggen. Bas gaat als eerste naar Raoul en ik volg later. Ik heb het met Irma nog even over de logistiek en daarna nemen we het pro-grammaboekje nog een keer door. Nadat we klaar zijn gaan we geza-menlijk naar het racing office. Daar is het erg druk. Voor het eerst tijdens deze reis kopen we souvenirs.

Bas en ik shirts en de meiden krijgen allemaal een nieuwe pet. We hadden graag shirtjes of iets dergelijks voor ze gehad, maar dat mag niet in verband met de Heineken reclame. Meisjes van 4,6 en 7 mogen nu eenmaal niet met Heineken geassocieerd worden. Toch wil-len we wel iets voor de jongste regatta deel-nemers hebben en dus worden het petjes.

Ik ga daarna met de meiden door naar het strand. Bas gaat hier de baai rond, op zoek naar iemand die onze marifoon kan maken. De ma-rifoon werkt, maar een paar knopjes willen niet. Dat is niet praktisch, maar geen ramp. Dus hopelijk lukt het ons om het op een makkelijke manier te laten maken.

Wij zijn een uurtje op het strand. Bas is nog steeds niet terug. Wij gaan terug naar de boot en we zien Bas naar het strand lopen. Hij is erg chagrijnig, want het is en niet gelukt met de marifoon en onze bood-schappenauto, het bijbootje doet het niet meer.

Terug op de boot gaat Bas eerst Raoul nog helpen met het schoonma-ken van het onderwaterschip en ik ga koken, want ik wil op tijd naar bed. We eten rustig in de kuip en de meiden liggen inderdaad op tijd op bed. Dus wij zitten op de kuipbank buiten. Het idee om vanavond naar het openingsfeestje van de Regatta te gaan heb ik al laten schie-ten, totdat….Raoul langszij komt en hij vraagt wie er zin heeft in een borreltje bij de Regatta, hooguit een uurtje. Nou ik stiekem nog wel. Bas slaat graag over, want hij wil graag de buitenboordmotor repareren en heeft het in zijn hoofd om dat nu te doent.

Samen met Sabien en Cunna gaan we richting de kant. Lekker zo in het donker. Het feest is al in volle gang, zoals Heineken wel een feest-je kan organiseren. Dat uurtje worden er wat meer en het is erg leuk. We kijken onze ogen uit.

Tuurlijk zal alles wel strak georganiseerd zijn, maar zo oogt het niet. Het is Caribisch rommelig. Buiten staan barbecues, er staat een band en zo nu en dan staat er iemand op het podium mee te dansen. Je ziet allemaal zeilteams in hetzelfde tenue.

Ik vind het erg studentikoos en/of doet met denken aan de beste après ski tijdens de wintersport. Een heel gaaf feestje.

We vermaken ons prima en voordat we het weten is het verstandig om naar huis te gaan. En zoals verstandig als we zijn, gaan we ook lekker terug naar de boot. We doen ons lampje aan, want de Coastguard heeft hier een zero tolerance beleid. Voor allerlei kleine overtredingen worden boetes uitgedeeld. Zo heeft er iemand al een bekeuring, omdat hij geen lampje op had ‘s avonds. Dus het is opletten geblazen.

Terug op de boot heeft Bas ondertussen het mo-tortje gemaakt en kletsen we nog lekker even bij over de avond. Dan naar bed. Ik ben benieuwd wat er morgen allemaal gaat gebeuren.

Heel veel zin in!

Vrijdag 1 maart

Vandaag gaat het echt beginnen. De Heineken Regatta. We staan op tijd op en we pakken de spullen die we mee willen nemen in. De kin-deren zijn druk bezig met hun outfit en kleden zich een paar keer om. Marieke en ik zijn ondertussen druk aan het haasten om op tijd klaar te staan. We hebben er alle vijf zoveel zin in. We staan er alle vijf hele-maal strak van. Om acht uur komt de Flying Circus langszij. Ze heb-ben nog een paar bimini-beugels die van dek af gaan en de rubber-boot komt er bij ons achter hangen. Het anker wordt weggeborgen in de ankerbak om op het voordek alle ruimte te hebben. Ondertussen arriveert Joe, een Duitse solozeiler die ook meezeilt. Gerard brengt Rommy en Lynn en haalt Pieter ook even op. Gerard gaat niet mee, hij blijft in de baai achter. Als alles en iedereen klaar is gooien we los en varen we naar de brug. Onderweg geeft Raoul instructies over wie wat doet en hoe we gaan varen. Joe en Pieter doen het voordek, Lynn de grootschoot, Rommy het roer, Irma de piano (alle lijnen op het kajuit-dak die uit de mast komen, 14 stuks) en Marieke en ik trimmen de ge-nua en de andere voorzeilen. De sfeer is goed. Iedereen is al vol ver-wachting over wat er komen gaat. Zeker de kinderen vinden het heel erg spannend. Het is druk voor de brug. Alle boten dringen langzaam naar voren dus de ruimte wordt steeds kleiner. Eindelijk gaat dan de brug open en kan iedereen er door. Dan zijn we weer op zee. We va-ren op de motor eerst naar buiten, weg van de rest. Daar gaan we al-les klaar maken en zetten de zeilen op. Eerst het grootzeil en daarna de Genua. Ondertussen komen er steeds meer boten naar buiten. Het lijkt de Grevelingen wel op de eerste mooie zondag van het seizoen. We gaan wat warm draaien met zeilen. Het trimmen van de zeilen is een continue bezigheid. Marieke en ik zijn er druk mee. Joe krijgt de laatste instructies en uitleg van Raoul en Pieter.

Hij heeft zeven maanden geleden een zeilboot van een meter of zeven gekocht en niet gehinderd door ken-nis van zaken het ruime sop gekozen. Nu vaart hij mee met de Heineken Regatta. Het kan verkeren.

We gaan naar de startlijn, want we hebben nog maar een paar minu-ten voor we gaan beginnen. Net als we op de startlijn aanliggen komt er een gigantische catamaran in de weg liggen. Het is een grote huur-bak die door een aantal russen wordt bemand. Ze liggen echt enorm in de weg en daarachter komt nog een catamaran, zo’n zelfde die ook in de weg gaat liggen, zodat de russen niet meer uit de voeten kun-nen. Zij starten pas over een half uur, wat doen ze zo dicht bij de start-lijn?! We komen er omheen, maar de startpositie is zo slecht dat we praktisch achteraan starten. De frustratie is goed van Irma’s en Ra-ouls gezichten te lezen. Niets aan te doen, we gaan nu racen, de Re-gatta is voor ons begonnen. De kinderen zijn steeds heen en weer aan het klimmen over het kajuit dak. Zij zitten in het gangboord met de benen over de rand en dragen zo hun steentje bij. Voor onze kinderen is het helemaal nieuw, maar ze zetten zich 100 procent in. Als we roe-pen klaar voor overstag gaan ze alle vijf meteen uit het gangboord naar boven op de opbouw om daarna door te klimmen als de schoot weer vaststaat. De kinderen van de Flying Circus zijn meer gewend aan wedstrijd zeilen en genieten ook volop van het spektakel. We moeten het eerste stuk kruisen. We moeten vanuit de Simpson Bay naar de noordoost kant van het eiland.

Het eerste stuk kruisen we op. We maken ge-bruik van de baaitjes dicht onder de kust om minder last te hebben van de tegenstroom. Dit gaat erg goed en zo te zien aan een aantal ‘bekende’ boten lopen we in op het veld. Het is hard werken aan de schoten, maar het is gewel-dig om zo te racen. Tijdens het kruisrak komen we ook nog een school dolfijnen tegen. Dat is wel heel bijzonder tussen zoveel boten. We krui-sen de Biba. Die zit in onze poule en lag eerst ri-ant voor ons. Het verschil in afstand hebben we prima ingelopen. Wanneer we om de zuidoost punt van St Maarten komen zijn we even klaar met kruisen. Het is nu één rak naar de boei, maar in het begin wel erg hoog aan de wind. We zijn steeds aan het trimmen en zeker nadat de wind weer wat ruimer inkomt zijn we druk met trimmen. De kinderen houden het voor gezien. Ze mogen binnen lekker spelen en op Luc na gaan ze lekker naar binnen. Luc is wat ouder en geniet van het er bij zijn. Als we dichterbij de boei komen gaan Pieter en Joe de Gennaker voorbereiden. Op de route terug zouden we die goed kunnen gebruiken. Bij de boei is het weer even druk. Iedereen moet de boei ronden en dan op tegenkoers terug naar de zuidkant van het ei-land. De gennaker gaat omhoog en de genua rollen we in. De koers is net te doen met het zeil en in eerste instantie lijkt het zeil niet veel te doen. Raoul lost Rommy af aan het roer. Met de gennaker zo krap vol stuurt Raoul liever zelf. We varen krap rond de kapen en halen het steeds net om het zeil vol te houden. We kijken continu in het water en op de plotter om te kijken dat we niets over het hoofd zien. Heel geleidelijk zijn we sneller gaan lopen en we hebben al veel boten voorbij gelopen.

We worden door de Lodge opgeroepen dat het in onze klasse niet toegestaan is om met-een spinnaker of gennaker te varen. Irma en Raoul hebben zich zo ingeschreven dus dat is het antwoord wat Irma geeft en daarmee is de kous af. Wanneer we de volgende boei ron-den gaan we voor de wind op de finishlijn af. We varen de gennaker nu als een spinnaker. De wind is aan het wegzakken en we doen er alles aan om de boot zo hard mogelijk te laten varen. De Biba finisht ruim voor ons en de Lodge net achter ons. Luc stuurt de boot over de finishlijn.

Nadat we de lijn gepasseerd zijn, ruimen we zeilen op en varen terug naar Simpson bay. Wat een spektakel was dit. We gaan meteen door de brug en de Flying Circus wordt naast ons gelegd. Dat is wel zo makkelijk. Dan is het tijd voor een pilsje of twee. Nadat we die op hebben gaat ieder doen waar ze zin in hebben. Niemand hoeft te koken, want Gerard heeft al heerlijk gekookt. Wij gaan met z’n vijven kijken of we de marifoon er-gens kunnen laten maken. Dat lukt niet. Bij een bedrijf die het waarschijn-lijk zou kunnen krijgen we te horen dat er geen onderdelen van zijn op het eiland.

We halen brood en een ijsje voor de meiden en we lopen nog even door naar Budget Marine, maar zij gaan net dicht. Op de terugweg kopen we nog een doosje Corona. Dat schijnt goed te zijn tegen de dorst. Dan gaan we weer terug naar de boot. We ruimen even de boel op en dan gaan we naar de Circus. Daar heeft Gerard alle borden al opgeschept. Hij heeft heerlijk gekookt, iets Indonesisch met kip. Het recept moet ik binnenkort eens vragen.

Er zijn ook vrienden van Raoul en Irma, die zij tien jaar geleden hebben ontmoet. Het zijn echte Ieren en ze hebben volop verhalen. De kinderen eten bij ons in de kuip. Ze vinden het helemaal leuk om zonder ons te eten. Als iedereen heeft gegeten en de afwas gedaan is, is het tijd voor koffie met rum. Daarna volgt er meer rum en komen nog meer verhalen. Pieter komt nog heel even langs en pakt maar een biertje. Daarna nemen we maar rum, want het koude bier is op. Keurig op tijd ga ik naar bed, vind ik. Morgen weer een spannende dag.

Zaterdag 2 maart

De tweede dag van de regatta breekt aan. We pakken de spullen in die we no-dig hebben en maken een ontbijt. We kle-den ons aan en zetten onze spullen op de Flying Circus. Net voor acht uur is Joe ook weer van de partij en de hele beman-ning van de Annalena vaart mee. Ieder-een is weer fanatiek en we gooien los

van de Mare Liberum en gaan op weg naar de brug. Pieter kan niet mee, helaas. Als we voor de brug liggen te drijven komen we vlak bij de Biba te liggen. We praten wat over en weer. Altijd leuk, dat geklets en gebluf voordat de race gevaren moet worden. Gerard gaat met Marieke vandaag de lieren doen en ik schuif door naar het voordek samen met Joe. Eerst motoren we wat rond en praten nog wat handelingen door die nodig zijn voor een gijp met de spinnaker. Dan gaan de zeilen omhoog en gaan we wat opwarmen. Een paar minuten voor de start neemt Raoul het roer over en we gaan naar de startlijn. Raoul stuurt de boot tussen alles en ieder-een door en zo zeilen we ineens tussen de boten in vlakbij de startlijn. Het waait best wel en de snelheid en de actie liegen er niet om. Het wordt zelfs zo krap dat Irma de kinderen roept de benen binnen boord te trek-ken. We roepen om ruimte en het is net als in het echte leven, hoe harder je roept hoe meer gelijk je hebt. Tussen het startschip en ons zit een me-ter en aan de andere kant hebben we minder, een halve meter over. We gaan als eerste over de lijn en weg zijn we. Dit was echt super spannend! Irma roept naar Raoul dat we zo niet zouden zeilen maar aan de andere kant was dit een droomstart. Dit zie je op tv normaal gesproken, en nu li-ve! Irma heeft wel gelijk, want zoals ze zegt het is dit jaar je huis en je wil

de boel wel heel houden. We zeilen verder en iedereen is het adrenaline-niveau weer aan het laten zakken. Raoul geniet, het straalt van zijn ge-zicht. De Biba is ondertussen onder ons door gekomen en loopt ons voor-bij. Zij zijn ook goed gestart en heb-ben denk ik een soort vliegende start gemaakt.

Een paar boten gaan voor ons overstag, maar wij hebben het zeil over bakboord en ze moeten ruimte geven. Dan gaat de Biba voor ons overstag en we gaan even later ook. Bij de volgende boei wordt het weer krap. De Lodge komt op ons af. Zij hebben nu de zeilen over bakboord en krijgen dus ruimte van ons. We moeten overstag voor hen en gaan een paar tellen later weer. Als we de boei gerond hebben gaan we de spinaker zetten. Joe en ik hebben al zo-veel mogelijk voorbereid en de spinnaker gaat vlot omhoog. Als de spinaker helemaal vol net wind slaat voel je de boot met een ruk versnellen. Zo ja, het

gas er op. We hebben een mooi stuk voor de wind. Van de Simpson baai naar de zuidwest hoek van het eiland. We lopen veel boten in, waaronder de Biba. De kinderen zijn helemaal opgetogen. Blijkbaar heb-ben ze de Biba uitgekozen als opponent die verslagen dient te worden. Als we bij de boei komen gaat de spinaker er weer af. We gaan een stuk halve wind varen en dan is de spinaker niet meer effectief. We lopen lek-ker en het zeilen is super. Op het voordek kijken we mee uit naar andere schepen die voor de roerganger in de dode hoek zitten. Het wedstrijd-zeilen is erg spectaculair op de manier die ze hier doen. Er zijn veel groepen die na elkaar starten. Het veld wordt zodoende maximaal uitge-rekt. Hierdoor zeilen we nooit alleen. Als we de noordwest hoek van St. Maarten hebben gerond gaan we aan de wind richting finish lijn. We zien de Biba hard op ons inlopen. Het is ook zo’n mooie grote boot en dertien voet meer lengte. Dat is ook goed te merken aan het verschil in snel-heid. De kinderen vinden dat de Biba niet eerlijk zeilt. Ze hebben name-lijk elektrische lieren. Dit mag echt niet. In ieder geval wordt er op beide boten erg genoten van dit spektakel. We zeilen de baai in aan de noord-kant. We zijn nu op Frans grondgebied. De baai heet Marigot Bay, niet erg origineel, maar wel een hele mooie grote baai. We komen dus als tweede over de finishlijn in onze klasse. Het was weer een feestje deze race. We leggen de boot ten anker, want we moeten nog op de brug wachten voordat we de lagune in kunnen. We lunchen lekker en dan gaan we het water in. Even zwemmen en relaxen. Raoul tuigt de spinna-kerboom zo op dat de kinderen met een lang touw het water in kunnen slingeren. Dolle pret dus.

Om half drie gaat de brug open en varen we de la-gune in aan de Franse kant. We motoren tussen de boeien door maar we lopen toch vast.

Ik ga op de punt kijken of ik wat kan zien aan diepte en probeer Raoul zo goed en zo kwaad mogelijk de goede kant uit te loodsen. Het is maar matig aangegeven hoe je moet varen, maar we vinden toch wel aardig onze weg. Bij de brug twij-felen we hoe we moeten varen. Hier hebben de

baggeraars er helemaal een potje van gemaakt. Er ligt een klein zui-gertje te baggeren en er is niemand op te zien. Op de gok pakken we een doorgang een veilig eind weg van de zuiger. Ineens zie ik een sta-len pijp op anderhalve meter onder het oppervlak liggen met nog een pontonnetje er aan, ook even diep. Als ik hem zie schreeuw ik achter-uit, achteruit, alles wat je hebt. Gelukkig reageert Raoul meteen, maar we botsen toch met de kiel tegen de pijp. Op een halve scheepslengte stoppen lukt zelfs de marine niet. We verbazen ons hoe die pijp hier zo kan liggen, dit is echt heel slecht. We varen naar een andere doorvaart en daar is het wel vrij. Als we tegen de Mare Liberum liggen gaan Ra-oul en ik de kiel inspecteren. Gelukkig was het alleen verfschade. Dan is het tijd voor een pilsje in de kuip. Marieke zoekt op internet de uitsla-gen en na een tijdje staan ze op de site. We zijn vol spanning, maar even later toch teleurgesteld. De Gross Loup, een boot met een trage-re rating, is zeven minuten na ons binnengekomen en is eerste gewor-den. Hoe kan dit nu. Het is een boot van vijf voet langer, dus sneller. Wij vinden dat de rating voor geen meter klopt en nog een biertje ver-der, geen Heineken, gaan Gerard, Raoul, Joe en ik op pad op zoek naar de race commissie bij de Yacht Club van St Maarten. Daar vinden we niemand en zelfs het personeel van de club heeft geen idee. We keren onverrichte zaken terug aan boord. We zijn evengoed van de vijftien schepen als tweede gefinisht en ik denk de een na kleinste boot. Marieke en ik hadden al voor voldoende pastasaus gezorgd en we kunnen dus lekker op tijd eten. We geven de kinderen eerst en daarna de volwassenen. Na het eten wordt het snel rustig, iedereen is lekker moe na zo’n dag.

Tot slot: wedstrijdzeilen

We hebben een paar dagen wedstrijdervaring kunnen opdoen bij de

Heineken Regatta. Zoals al zoveel beschreven was het een fantasti-

sche ervaring. Het zet je wel als toerzeiler weer even met beide benen

op de grond. We deden mee met mensen die al vaker aan wedstrijden

hebben deelgenomen. Dat was maar goed ook.

In eerste instantie wilden we met de Mare Liberum meedoen, maar de

verzekering vond het geen goed plan. Dat bleek wel toen we eenmaal

in het startveld lagen. Je hebt specifieke skills nodig om een boot door

het wedstrijdveld te sturen. Op zondagmiddag met het gezin op het

Grevelingenmeer worden die skills niet of nauwelijks ontwikkeld. Buiten

verstand te hebben van trimmen en de regels kennen moet je ook over-

al ogen hebben.

De ruimte lijkt op het water erg groot maar toch gaat het soms maar om

centimeters. Je mag niets over het hoofd zien en soms worden beslis-

singen in een split-second genomen. Het is met een bemanning van

acht man op een 40-voets jacht hard werken. Het gaat om teamwork en

de juiste spirit. Dat maakt deze vorm van zeilen zo aantrekkelijk. Er is

zoveel actie en het is zo’n adrenalinetrip dat ik dit vele mensen kan aan-

raden.