Simpson Bay (st. Maarten)

-

Marina Cay (Tortola)

36

Week 36 3 maart—9 maart

De laatste dag van de Regatta hebben we een heerlijke race gehad. Veel, lang en intensief gezeild in een ontzettend druk veld. Bas aan het roer. Onvergetelijk! Het slotfeest was er ook eentje om in te lijsten.

Dan opeens is het zomaar voorbij! Dan hoeven we ‘s morgens niet meer te haasten en hebben we weer de tijd aan onszelf en kunnen we verder! We nemen op Sint Maarten even de tijd om bij te komen en de boot weer op orde te brengen. Op dinsdagavond gaat het anker dan echt los voor een lekkere tocht naar de Virgins Islands.

Onze verkenning van de Virgins begint op Virgin Gorda en onze mond valt letterlijk open. Wat is het hier mooi. Het is echt ongelofelijk mooi! Dat blijven we de hele week zeggen. Er wordt door iedereen veel gesnorkeld en onder water is ook zoveel gaafs te zien. Het water, de kleuren. Het is zo helder. We varen van ankerbaai naar ankerbaai en zijn vol bewonde-ring over deze archipel.

Simpson Bay — Marina Cay

Zondag 3 maart

De laatste dag van de Heineken Hei-neken Regatta breekt aan. We heb-ben de wekker gezet, want we moe-ten om half acht gaan varen. We moeten eerst naar de Franse kant van de Lagune en dat is half uur weg. We poetsen snel de tanden en maken brood voor onderweg. Snel grijpen we alle spullen bij elkaar en dan stappen we weer op de raceboot, de Flying Circus. Pieter is weer van de partij en we gooien snel los. Bij de brug in aan-

bouw doen we het even rustig aan en dan gaan we weer voort. We pik-ken onderweg Joe op en twee vrienden Raoul en Irma, Graham en Jo-annie. Zij hebben elkaar tien jaar geleden ontmoet op hun eerdere reis, dus dit is wel weer een ultieme gelegenheid om samen te zeilen. We moeten nog even wachten bij de Franse brug en daarna zijn we weer op zee. Het waait al wel aardig, zo’n 15 tot 20 knopen het gaat dus weer een mooie dag worden. Eerst ontbijten we en dan gaan we aan de slag. Pieter en Joe heersen op het voordek, Marieke en Graham zijn de trimmers van de genua- en spinnakerschoten, Irma speelt piano en Joannie houdt binnen de wacht bij de kids. Raoul is weer overal op de boot aanwezig, voor het overzicht. Ik word bevoordeeld met het roer, ik zou liegen als ik zeg dat ik het niet gaaf vind. We gaan eerst nog een beetje oefenen voor de start. Dan weet weer iedereen alles te vinden en ik kan mooi kijken hoe de boot stuurt. We zetten na even zeilen een eerste rif in het grootzeil, want het waait toch wel stevig en de boot loopt af en toe uit het roer. Een paar minu-ten voor de start neemt Raoul het roer over. De start is iets minder spannend dan gisteren, er zijn vele centimeters meer over.

Het grootste deel van het veld lag te vroeg op de lijn en ze moeten noodgedwongen de schoten los laten en afvallen om niet te vroeg over de lijn te gaan. De timing van Raoul is veel beter. We starten hoog en op snelheid. Als eerste over de lijn. Iedereen juicht bij de start. Dan gaan we eerst hoog aan de wind een kort rak varen. De Biba zit onder ons en we lopen hen bijna voorbij. We gaan over-stag, want we kunnen nu in een slag de boei halen. We geven gas en we halen al boten in

van een klasse eerder. Na de boei krijgen we een voordewinds rak. Pie-ter en Joe hebben de spinnaker al klaar dus na de boei gaat hij om-hoog. Tenminste dat denken we. Hij komt ergens vast te zitten en gaat dus niet. Bijna gaat de spinnaker te water en Marieke roept en springt snel bij om de spinnaker uit het water te houden. Dan gaat hij omhoog. Nu gaan we weer gas geven. Een andere boot zeilt nog even de wind uit de zeilen, maar dat duurt maar even. We lopen een Oyster 53 voor-bij, de Islay uit Amsterdam. De Biba ligt helaas al veel verder vooruit. Deze wind is wel heel gunstig voor hen. Toch lopen we nogal wat boten voorbij. Het is een heel eind, tot aan de westpunt van Anguilla. Net voor de boei gaat de spinnaker er af en ronden we de boei. Nu moeten we een heel eind kruisen tot aan de zuidwestpunt van St Maarten, daar ligt weer een boei die we moeten ronden. We houden goed de snelheid er in. Joe bedient de grootschoot en het is de kunst om met de schoot-spanning te zorgen dat ik rechtdoor kan sturen en we toch het grootzeil maximaal benutten. Als het zeil te strak staat loopt de boot uit het roer. Te los stuurt de boot makkelijker, maar kost snelheid. De boot ligt af en toe goed plat, maar de snelheid zit er steeds goed in.

De kinderen gaan binnen steeds naar de hoge kant onder toeziend en zorgzaam oog van Joan-nie. Over het hele veld zijn er nog genoeg sche-pen. Je moet dus de hele tijd scherp opletten voor andere schepen dat je elkaar niet aanvaart. Als we de zuidwest boei hebben gerond gaan we naar de laatste boei voor de finish. Het is nog steeds kruisen en achter het eiland staan er meer golven. Van tijd tot tijd steekt de Flying Cir-cus haar neus onder water. Iedereen wordt nat, maar dat is hier bij St Maarten niet erg. Terwijl we dit rak varen komen de echte grote jachten voorbij. De 60-voet plus. Dat is helemaal spekta-kel om deze schepen te zien kruisen. Wij lopen ook lekker en na de laatste boei gaan we op de finish af. Luc, de zoon van Raoul en Irma heeft de hele race buiten in het gangboord gezeten en stuurt het laatste stuk naar de finish. Hij vindt het super, dat is het ook. Als we door de finish zijn zit het er op. Wat een mooie zeildag. We hebben weer hard gezeild. Ook hard gewerkt. Ik voel mijn armen van het sturen, het voelt erg goed. Iedereen is blij, we zijn weer als tweede door de finish. Een heel goede prestatie. We moeten weer even wachten op de brug voordat we de la-gune binnenkomen. Als we binnen zijn legt Ra-oul de boot weer tegen ons aan. We zetten de bimini weer terug, de duikflessen steken weer over en nog een paar dingen. Als alles klaar is gaat de barbecue aan. de kinderen hebben bin-nen een hele tafel voor vijf, de volwassenen be-helpen zich in de kuip. Als het eten op is maakt iedereen zich klaar om naar de kant te gaan voor het slotfeest. Pieter blijft bij zijn kinderen oppas-sen. Later op de avond heeft hij een oppas die ook op onze kinderen wil oppassen. Wij gaan dus eerst allemaal, op Pieter na, naar het feest. De kinderen vinden het reuze spannend.

Wie kan ook in de klas zeggen dat ze naar het feest van de Heineken Regatta zijn geweest? Ze vermaken zich prima en wij drinken een Heine-ken en kijken naar het podium. Daar worden de prijswinnaars gehuldigd. Wij staan daar niet, maar in tegenstelling tot vroeger vind ik het niet erg. Wij hebben meegedaan en hoe! Dat is zeker zo belangrijk. Sabien komt na een tijd met de op-pas aanlopen. Het is Janneke van de Fidelis. Ik ga met haar naar de Ostrea en neem de kin-deren mee. Ze vinden het niet leuk, maar als Janneke oppast en zij mogen op de Ostrea sla-pen is het al snel goed. We varen naar de Ostrea en zetten Janneke af. De kinderen poetsen eerst de tanden op de Mare Liberum en dan steken we over. Marijn van de Islay komt ook op de kin-deren, of Janneke, passen, maar is er nog niet. Pieter en ik varen naar de Islay om te zien of hij daar is. Uiteindelijk zitten de oppassen waar ze moeten oppassen en Pieter en ik drinken nog een pilsje op Islay voordat we naar het feest gaan. Bij het feest komen we Joris en Nicole ook nog tegen. We zoeken de rest op en dan kan het feest weer verder gaan. De opwarm act is bijna klaar en even later staan de Commodores te zin-gen. Ik heb er weinig oog en oor voor, want er is genoeg te kletsen met heel veel mensen. Zo kom ik de mensen van de Biba nog tegen waar-mee we over de race napraten. Sabien en Marie-ke staan ondertussen in de VIP-loge. Pieter heeft een VIP-pasje gekregen van een bevriend iemand, dus voor het bier wordt gezorgd. De tijd vliegt als een gek en om half drie gaan we met Pieter en Sabien naar de Ostrea waar we Janne-ke en Marijn aflossen. We nemen onze kinderen mee naar onze boot en leggen ze in hun eigen bed. Dan volgen wij. Helaas is de Regatta nu echt voorbij.

Vandaag is echt the day after! We worden letterlijk en figuurlijk met een kater wakker! Ik heb het idee dat het pas een uur of acht is, maar als ik in de kajuit kom blijkt het al kwart voor tien te zijn. Ohhhh wat erg! Geluk-kig komt dit (bijna) nooit voor dus deze ene keer is gelukkig echt een uit-zondering. Ik begin met een paracetamol, want die kan ik goed gebrui-ken. Bij Bas is het al niet veel beter en ook hij is niet op en top fit. We moeten even door het zuur heen, maar dat hebben we er graag voor over, want wat een feestje was dat gisteren zeg. Ik kan niet anders zeg-gen dan dat Heineken dat erg goed kan een feestje bouwen.

We maken een plannetje voor de dag. Niet te groot. Ik begin de was te sorteren, want dat is wel weer een hele berg. Raoul schiet even over voor een kopje koffie en ook Graham sluit later aan. Ik heb geen rust, dus ga na een kopje verder met de was. Zo krijgen we wel vier zakken vol. Voor het eerst van deze reis brengen we de was naar een wasseret-te bij Lagoonies. Je brengt je was hier en je krijgt hem gewassen, gestre-ken en gevouwen terug. We hebben het tijdens deze reis nog niet eerder op deze manier gedaan. We zochten gewoon wasmachines op. Stopten de was er zelf in en deden het dan in de droger of hingen aan de waslijn. Op de een of andere manier staat het me tegen om onze vieze was er-gens te droppen. Ben benieuwd hoe het uitpakt.

Daarna is Bas naar Island Water World en Budget Marine geweest. Dat zijn van die winkels waar wij boaties wel vrolijk, maar ook hebberig van worden. Wat een assortiment aan spullen. Wat geweldig. Hij heeft wel een echte missie, want onze marifoon heeft kuren of beter, is aan ver-vanging toe. Als Bas terug is op de boot, ga ik bij Lagoonies even iets drinken en doe wat regelzaken. Hier hebben ze internet, dus werk ik de blog bij en stuur wat mailtjes. Fijn om dat weer gedaan te hebben. Daar ga ik ook op zoek naar onze marifoon. Eens zien of ik daar iets over kan vinden. Ik lig helemaal in een deuk, want op een of ander forum lees ik dat deze marifoon 20 jaar geleden een geweldig apparaat was. En ik vond het nog wel zo gek dat hij kapot aan het gaan is! Hoog tijd voor een nieuwe dus. Bas komt met de kinderen naar de kant en samen gaan we naar budget. Daar kopen we een nieuwe marifoon en ook een extra set voor buiten. Dat hebben we nu ook en dat is toch wel heel makkelijk. Morgen kunnen we alles ophalen. Dan is het hoog tijd om naar het strand te gaan. We varen langs de boot en pikken de spullen op. Het is erg rustig op het strand. Raoul, Irma en de kids komen ook even.

Maandag 4 maart

Even afkoelen. De kinderen spelen met de surfplank en wij kletsen wat. Liedje heeft nog wat kuren. Ze is, samen met Bas, haar zwembroek verg-eten. Erg sneu voor haar, maar dan ga je voor dat uurtje maar in je on-derbroek. Daar heeft mevrouw geen zin in, dus ze zet het op een brullen. Daar heb ik dan weer geen zin in en ik laat haar lekker op de strandstoel zitten mokken. Wat zonde van de tijd deze aanstellerij. Ze houdt echter voet bij stuk en komt niet het water in. Bas voelt zich medeschuldenaar, omdat hij haar zwembroek is vergeten en als hij later het water uit gaat is hij zo goed dat hij de zwembroek met haar wil gaan halen. Liedewij hup-pelt naar de boodschappenwagen en kwebbelt volop. Nu wordt het mij te gortig. Dit kan niet waar zijn. Krijgt zij haar zin? Denk het niet! Ik laat veel gebeuren, maar dit vind ik too much. Zo krijgen we zeker een prinses en gaat het van kwaad tot erger. Dus ik loop naar ze toe en zeg Liedewij dat dit echt niet kan en dat ik hier niet van gediend ben. Ik zeg haar dat papa niet met haar naar de boot gaat en dat ze zich zo niet mag gedragen. Ze heeft het donders goed door, want ze mokt niet. Ze loopt terug naar het strand, doet haar shirtje uit en gaat gewoon weer het water in! Zoals het hoort, toch!?! Gelukkig geen drama. Na anderhalf uur haken we af. We breken de boel op en gaan terug naar de boot. Daar eten we gemarineer-de kip. Een beetje teveel cajun voor de meiden, maar wel lekker. Daarna is het hoogste tijd om naar bed te gaan. Ik ga even op de bank liggen, want Raoul en Irma komen vanavond nog langs om de Heineken Mag-num gezamenlijk open te trekken en te proosten op de afgelopen dagen. Als zij aankomen lig ik al te slapen op de bank. In de verte hoor ik ze pra-ten en ik bedenk wat ik ga doen. Ik heb geen idee hoe laat het is, ik lig ei-genlijk ook wel heel lekker, maar sociaal is het niet om te blijven liggen! Ik doezel nog wat en besluit dan om toch maar van de bank af te komen. Even bijkletsen. Ik moet helemaal wakker worden en de koffie met choco-lade doet me erg veel goed. Daar krijg ik weer energie van. Al kletsende bedenken we dan toch maar dat de Heineken Magnum open kan (daar gaan alle goede voornemens). We drinken op een aantal geslaagde da-gen. Niet alleen het racen was geweldig, maar ook de borrels, etentjes, feestjes, samenhorigheid, teamspirit etc. erom heen. We bedanken Irma en Raoul nogmaals dat zij het met hun “huis” hebben durven doen. Na de Heineken komen we op dreef en gaan we voor een laatste Corona. Nou ja laatste, de een na laatste dan! Dan is het toch echt tijd om te gaan sla-pen, want het is alweer voorbij middernacht. Langzaam begin ik dat pala-veren te begrijpen. Het lijkt gewoon niet te stoppen!

Dinsdag 5 maart

De kater is weg en we beginnen de dag vrolijk en fruitig met school. Frederique moet toetsen maken en de andere twee meiden verven, kleien, lezen en doen taal. Prima ochtendje zo. Bas is ondertussen boodschappen doen. Eens zien hoe hij het vindt om met volle karren door de supermarkt te racen. Alles in de taxi te doen en dan naar de boot. Vandaag is echt de laatste keer dat we de boot goed kunnen op-toppen voor het vervolg. Althans voor de komende weken dan, want in Puerto Rico kunnen we vast ook wel weer goed inkopen doen, maar voor de zekerheid….

Afgeladen komt hij terug. Hij heeft genoeg bier gekocht tot aan Neder-land en ook de wijnvoorraad is aardig aangevuld. Daarnaast krijgen we weer veel blikken aan boord en allerlei ander nuttig voedsel. Hoe is het toch mogelijk zo veel eten, zo veel spullen. Ik zeg zo vaak dat we de boot leeg gaan eten, maar iedere keer lukt het ons zonder moeite om de boot weer helemaal afgeladen vol te krijgen. Als we thuis komen, hebben we denk ik voor nog een maand eten op de boot. Die tik wil er maar niet uit.

Na de boodschappen haalt Bas de was op en deze komt inderdaad fris ruikend en schoner dan schoon terug. Wat een feestje is dit. Dit ga ik vaker doen. Waarom vond ik dit eigenlijk niet fijn?! Het zal wel iets met gevoel te maken hebben…..lekker belangrijk, dit is erg fijn, scheelt ons weer veel tijd en qua kosten weegt het niet op tegen het zelf doen.

We hebben nog een ander issue, want onze onderwatercamera is er weer eens mee opgehouden. Ik weet niet wat dat is met ons. We zijn toch echt zuinig op die dingen, maar nu zegt het apparaatje de hele tijd. Zorg ervoor de schuifje 1 en schuifje 2 helemaal dicht zijn. Nou dat zijn ze echt hoor! Verder komen we niet. Als ik het apparaat dan alleen uit en aan zet dan zegt het geheugenkaart fout. Weet ik veel. Van de hand-leiding word ik niks wijzer, maar wel chagrijnig. Geen camera vind ik echt niet leuk, dus wat nu? Ik wil graag een GOPRO, maar deze zijn nogal aan de prijs en we hebben een goed onderwaterhuis. Nadeel daarvan is dat daar maar een model Nikon in kan en die hebben ze vast nergens! Dus wik en weeg en nog een keer wik en weeg en dan hakken we voor ons doen de knoop snel door. We gaan voor de GOR-PO. Een mooie kike camera, vooral actie! Dus wij op zoek.

Eerst bij Island water World. Daar hebben ze hem niet. Ze zeggen dat ik naar Philipsburg moet, of heel misschien hier aan de andere kant van de baai bij een of andere elektronicazaak.

Bas gaat met Liedewij uitklaren op de brug en ik ga met Frederique en Kathelijn op zoek naar een camera. Het eerste wat we tegenkomen is een mooie grote supermarkt, die hadden we nog niet eerder gezien. Als ik naar binnen kijk zie ik hele koelschappen vol met aardbeien lig-gen. Ohhh dat ziet er lekker uit. Ongelofelijk. Ze doen me zo aan thuis denken zo lekker lente dat ik besluit ze op de terugweg te gaan ko-pen.

Ik loop gestaag verder en denk iedere keer dat we er zijn, maar kom iedere keer bedrogen uit. Jammer hoor! Ik ga het ergens vragen en dan blijkt dat ik nog een 15min moet lopen. Ik ga het toch doen, want stel dat ze de camera hebben! TUURLIJK hebben ze die camera niet. Hoe had ik dat ook kunnen denken! Het is wel heel leuk om hier nog even rond te lopen en samen met de meiden heb ik de grootste lol. Lekker om weer weg te zijn. Op de terugweg kopen we de aardbeien. Ook al ligt de boot ramvol. We kunnen het niet laten om ook nog yog-hurt, hollandse speculaas en een pak hagelslag voor Sjoerd en Luuk te kopen. Ik had er Raoul een paar keer over gehoord en hier ligt het gewoon in de schappen. Dus met een tasje ga ik bepakt op pad. Bas en Liedewij komen ons tegemoet lopen. Wat nu, want we hebben nog geen camera. Ik ga dan toch maar met de meiden met de bus naar Philipsburg. We gaan er via de Franse kant uit, want dat blijkt veel eu-ro’s te schelen. Ik ben er nog steeds niet uit waarom, maar het zal wel!

Nu hebben we ook een uur langer, want deze brug gaat een uur later open. Oké dan! Dus we gaan op pad. Het is half drie, dus enige haast is geboden. Het aanhouden van een busje gaat moeilijker dan ver-wacht. Alles bussen zitten ramvol. Het zijn geen bussen zoals wij ge-wend zijn, maar het zijn kleine busjes waar hooguit 15 mensen in kun-nen. Uiteindelijk stopt er eentje. Lijn en Frederique gaan samen op een stoel en Liedje zit bij mij op schoot. Ze valt uiteindelijk in slaap. Het is een leuk tochtje. Mooi uitzicht over het water. Daar varen wij nou altijd! Bijzonder als je erover nadenkt. Het is druk op de weg en er bekruipt mij het gevoel dat ik het nooit ga halen om op tijd terug te zijn. We moeten ook nog tanken (water, benzine en diesel) en uiterlijk om 16.45u moet het anker eruit zijn.

Eenmaal in Philipsburg is het een drukte, er zijn weer wat cruisers los-gelaten. Ongelofelijk wat vinden die mensen er aan om weer in zo’n toeristische straat te gaan banjeren. Ik snap daar werkelijk niks van.

De fotowinkel is snel gevonden. Ze hebben de GOPRO. Ik onderhan-del wat en daarna ga ik even naar een andere winkel om te zien hoe goed mijn prijs is! De prijs daar zonder te onderhandelen is ook wel oké, maar nog altijd meer. Gezien de tijd ga ik terug naar de eerste winkel. Onderweg krijgen de meiden nog een ijsje. Die hebben ze meer dan verdiend. Ze wachten netjes buiten bij de winkel. Als ik een-maal binnen ben valt mijn oog op de Nikon die past in ons onderwa-terhuis! Ohhh wat nu!?! Nu moet ik een keuze maken en daar ben ik niet goed in als het deze nonsens dingen betreft. Dus wat wordt het. Dan maar alles! Als ik dat onderhandeld heb, vind ik het toch echt te gek en zeg dat ik de GOPRO niet wil.

Dit is een schitterende camera, maar met de Nikon kan ik veel meer en bijkomend voordeel is dat deze ook veel goedkoper is. Dus wordt het een roze Nikon. De meiden zijn helemaal blij. Snel afrekenen en dan terug naar de boot. We zoeken een bus en vinden die snel. In-stappen en wegwezen zou ik zeggen. Het verkeer wil niet echt mee-werken, maar het valt me niet tegen. Er zitten wat Duitsers in de bus en zij liggen met de boot ook in de Lagoon. Het zijn jongere gasten en zij hebben vanavond een feestje. Of wij ook zin hebben om te komen? Zo werkt dat he! Je ziet iemand in de bus, kletst wat en wordt dan uit-genodigd. De kinderen zijn ook welkom! Errug aardig, maar wij zijn vanavond al weg! Ik heb met Bas afgesproken dat hij om 16u bij de Yacht club is en als wij er dan niet zijn, dat hij om 16.30u terugkomt. Wij zijn er voor 16u en we spotten Bas niet. De meiden gaan op de uitkijk staan. Zien we hem al? Dan komt hij aanscheuren. Hij komt uit de baai. Hij heeft even dag gezegd tegen de Ostrea. We hebben een mooie pinkeltje ruil gedaan. Leuk voor de kids.

Dan terug naar de boot. Die ligt nog overhoop. We ruimen op, maar zien wel in dat we dat tanken niet gaan halen. Dat moet dan maar aan de Franse kant en anders op de BVI. De Flying Circus gaat ook naar de BVI en door de Franse brug, dus als zij al heel vroeg het anker er-uit halen, krijgen wij de kriebels. De brug gaat toch wel echt om 17.30? Dat blijkt wel het geval, maar aangezien het een vervelend stuk is, willen ze vroeg weg! Logisch.

Tussen het Franse en het Nederlandse gedeelte zijn ze een brug aan het bouwen en daar zijn ze aan het baggeren. Dieptes staan erg slecht aangegeven en ook de vaargeul is een mysterie. Wij gooien ook los en gaan richting de brug. Als we bij de brug in de lagoon zijn roept Raoul ons op. Het is opletten geblazen. Er ligt van alles in het water en we moeten goed opletten. Er is dit keer een bootje dat ons de route wijst, gelukkig maar. In Frankrijk is het nog erger. Daar klop-pen de dieptes met helemaal niks en is het maar hopen dat we niet vastlopen. Als ik het roer heb zie ik 1.8, 1.7, 1.6 onder de kiel, ik ben er niet gerust op! Dan in een keer weer 2m onder kiel. Die Fransen ook! Er komt zelfs een boot in de vaargeul vast te liggen! Hoe is het mogelijk he!

We zijn dus veel te vroeg bij de brug en varen wat rondjes. Als de brug opengaat en wij erdoor zijn, dan gaan eerst even naar de marina om te kijken of we nog water kunnen tanken. Dat mag, maar om 18u zijn ze dicht, dus we hebben nog 10 minuten. Als we eenmaal zijn af-gemeerd, op een idiote plek, roept de man dat we nog maar 2 minu-ten hebben, want om 18 u stoppen ze. Heerlijk die Franse gastvrij-heid. Ik kijk Bas aan en ik zie aan zijn gezicht dat hij witheet is. Hij wil geen water meer en zegt dat ik moet losgooien. Soms moet je niks vragen, maar gewoon doen. Dit is er eentje van! Dus zonder getankt te hebben gooien we ons anker uit in Marigot Bay. Wat een rollers krij-gen we onder de kont. Verschrikkelijk! Hier word ik echt heel chagrij-nig van. Iedereen trouwens. Zin om te koken hebben we niet, dus we eten brood. Daarna ruimen we de boot op, want alles ligt nog overal en rond 20.30u gaat het anker omhoog. Heerlijk! Dat is fijn. We gaan voor een nachtelijke tocht naar de British Virgin Islands. Een tochtje van ruim 80 mijl. Heel veel zin in om daar naartoe te gaan. We zijn weer even met ons vijven op pad!

Woensdag 6 maart

Hoe beroerd kun je zijn? Heel beroerd dus. Ik ben niet zeeziek, maar voel me ziek. Dat komt door mijn lippen. Deze zijn tijdens de HR hele-maal verbrand en ik heb heel veel blaren. Het doet erg veel pijn. Ik weet nog niet zo goed wat ik het beste kan doen. Aan vaseline of balsem heb ik een hekel. Dus ik maak iedere keer mijn lippen nat. Echt een feestje deze nacht. Bas is de hele nacht buiten. Af en toe ga ik bij hem zit-

ten, kletsen we wat, eten een biscuitje en kijken naar het bizar fluoresce-rende water. Hoe gaaf is dat toch! Dan ga ik weer slapen en rond 7.30u word ik wakker! De meiden zijn in de kajuit aan het spelen en Bas leest een boek. Ik heb nog steeds veel pijn. Als ik buiten kom zie ik Virgin Gor-da al liggen. Dat is een van de BVI’s. Ik pak de pilot en het ziet er alle-maal weer veelbelovend uit. Gaaf hoor. Het zal wat worden tussen al die riffen door!

We gaan naar Virgin Gorda. Als eerste passeren we Necker Island. Wohh. Deze komt weer rechtstreeks uit de folder. We komen in het noor-den van Virgin Gorda aan en via de noordkant varen we de Gorda Sound in. Dit is een hele grote omsloten baai, met allemaal kleine anker-baaitjes. Ik kan even geen andere omschrijving geven voor het woord Sound. Mooi is het in ieder geval zeer zeker. We gaan inklaren in Gun Creek. Daar is een nieuwe immigratiepost. Als ik alles lees, dan bedenk ik me hoe mooi het hier is en hoe bizar het is dat je eigenlijk overal te weinig tijd voor hebt. Overal kun je wel langer blijven, zo mooi is het alle-maal.

Als we Gun Creek binnenvaren zie ik twee boten liggen. Nee toch? Zijn dat de Flying Circus en Karma? Dat zijn ze! Hoe is het mogelijk. We dachten dat zij pas in de nacht zouden vertrekken, maar zij zijn dus ook eerder vertrokken. Het is goed te horen dat ze ook daadwerkelijk eerder dan ons vertrokken zijn! We meren aan de andere kant van de baai af. Voordat Bas de boot in het water heeft, komen Raoul, Graham en Joan-nie al langszij. Ze gaan inklaren, of Bas zin heeft om mee te gaan. Tuur-lijk dat is makkelijk. Dus Bas gaat inklaren en ik begin met school en thee met de meiden. Ontbijten hadden we onderweg al gedaan. Het in-klaren gaat vlot. Ook valt het wel mee, qua kosten.

Raoul en Irma komen nog even langszij, want tijdens de nachtelijke rit met Gerard en Rommy hebben we zaklampen verwisseld. Dus dat wordt nu goed gemaakt. Wij gaan richting Saba Rock, dit ligt in het noordoos-ten van de baai, en zij slaan linksaf. Lekker even met ons vijven op pad en zij kunnen zo ook even van hun vrienden genieten. We gaan voor an-ker achter een geweldig rif dat Saba Rock heet. Het eilandje waar we bij liggen heet Prickley Pear. Voor ons ligt het vastenland van Virgin Gorda en heet the bitter end. Wel een erg leuke naam! Als we liggen gaan we school doen. Daarna rommelen we wat en ’s middags gaan we naar het strand. Liedewij vindt een levende Conch. Ze schrikt als ze de slak ziet en is op slag bang. Wat een mooi beestje. Die ogen! Geweldig. Take pic-tures with your eyes zou Hassan gezegd hebben. Hassan? Hoe zou het met hem zijn? De meiden hebben het nog vaak over hem! Hij was echt een geweldige gids in Marokko.

We wandelen een stukje en genieten. Wat fijn, wat mooi, lekker hoor. Dan gaan we terug naar de boot. We hebben goede internet dus Bas skypt met het thuisfront. Heerlijk om weer even contact te hebben en bij te kletsen. Gezellig! De meiden kijken ondertussen een filmpje. Ik ga daarna lekker een boekje lezen, maar ik val eigenlijk meteen in slaap! Bas wekt mij rond een uur of 12 en dan is het toch wel tijd om te gaan slapen!

Donderdag 7 maart

Het is lang geleden, maar vandaag heeft ie-dereen zijn dag niet. Ongelofelijk. De kin-deren blijven zeuren, dreinen, chagrijnen, stokdoof zijn, en wat al niet meer. Onze lont-jes zijn best lang, maar op een gegeven mo-

ment zijn wij er alle twee helemaal klaar mee. Ik hoor van Kathelijn niets anders meer dan dat ze Nederland mist. Eigenlijk mist ze alles wat niet hier is en waar ze ooit mee in contact is geweest. Zo mist ze de hond waar ze in Vila Real twee keer mee heeft gespeeld. Ze mist de oppas Janneke die ze een half uur heeft gezien (erg lief meisje overigens), ze mist al haar vriendinnen. Ze mist ons huis (maar toen we een foto lieten zien wist ze niet dat dat ons huis is). Ze mist oma Emmy en Phileine. Ach wat mist ze niet. We weten niet zo goed wat we ermee aan moeten. Ze is soms echt verdrietig en het andere moment lijkt er niks aan de hand. De andere twee hebben er ook geen zin in en zijn aan het muiten. Dus hoog tijd voor familieberaad. Dat doet goed en lucht op. We praten over de reis, hoe het met iedereen gaat of er dingen anders moeten/kunnen en nog een heleboel andere dingen. Het is fijn om even wat za-ken op te helderen. Ze snappen het donders goed. We zijn alle twee blij dat we even “los” van iedereen zijn en tijd hebben voor ons gezin. Weer even met ons vijven op pad. Lekker egoïstisch geen rekening houden met anderen. Heerlijk!

Dus na de geweldige peptalk gaan we lekker met de bijboot op pad. Waarheen? Naar een heleboel hele mooie plekjes. We varen langs Sa-ba Rock naar buiten en gaan richting het rif. Daar is het zo ondiep dat we de kinderen uit de boot zetten en dat we van een afstandje foto’s van ze gaan maken. Die kleuren. Welke kleuren? Nou die! Het water heeft

hier wel meer dan 1000 kleuren. Soms lijkt het azuur, dan weer zwart, het is hel-der, nee aqua blauw, azuur, donkerblauw, diep grijs. Ongelofelijk zo mooi. Als de golven over het rif rollen is het nog in-drukwekkender. We hebben al veel ge-zien, maar dit! De Tobago Cays verbleken bij dit aanzien!

Het is leuk en iedereen heeft plezier. Na een tijdje hijsen we de kinderen weer aan boord en vervolgen we onze weg. Liedje zit aan het stu-ur. We varen langs Eustatia Island, een mooi sereen privé eiland en daar staat een heel mooi resort op. Liedje scheurt hard en ze heeft bekijks van de drie mensen op het strand. In heel de Eustatia Sound (aan de oostkant van Deep bay ligt The Guns) ligt één mooring.

Er staat heel groot PRIVATE op, maar dat kunnen we niet lezen. We gooien onze boodschappenwagen, nieuwe naam voor de dinghy, aan de mooring en gaan snorkelen. Wat is het hier weer mooi! Er is veel te zien onder water. Qua vissen zien we weinig nieuwe. Een paar hele grote vissen en ook het koraal is hier schitterend. Liedewij heeft moeite met haar snorkel in haar mond te houden. Ze is heel irritant, ze kan er niks aan doen dat weet ik, maar ze gaat iedere keer omhoog uit het water en haalt haar snorkel dan uit haar mond. Ze zit bij Bas op de rug en het gaat net. Erg vrolijk worden we er niet van. Zij trouwens ook niet! Ik wissel mijn snorkel met die van haar en begrijp meteen waarom zij zo vaak haar snorkel uitdoet. Wat een irritant ding zeg! IWe snorke-len rustig verder en dan ziet Bas opeens een kanon onder water lig-gen. Een kanon? Hoe komt die hier nu? Er liggen hier een aantal oude kanonnen in het koraalrif. Het is een schitterend gezicht, want ze zijn een geworden met de natuur. Ze zijn erin opgenomen en ze vallen nauwelijks nog op. Het is een mooi gezicht.

Na het snorkelen gaan we terug naar de boot. We kletsen nog wat en ik ga aan het eten beginnen. Als we op tijd eten, kunnen de meiden op tijd naar bed. Dat is goed voor ze (en ook voor ons). Het lukt en al vroeg liggen ze in bed. Wij zitten eerst nog wat in de kajuit, maar daar is het zo warm dat we al snel naar de kuip verhuizen. Het is windstil. Het water is helemaal glad. We horen muziek van de kant. Het lijkt wel of de Commodores hier nu aan het optreden zijn. Het is lekker buiten. We maken een plannetje voor de komende weken. Waar gaan we alle-maal nog naartoe. Je kunt hier namelijk makkelijk een paar maanden blijven!

Vrijdag 8 maart

We hebben dus ons plannetje gisteren uitgewerkt en we moeten dus vroeg op om al het moois te kunnen doen. Ondanks al de schoonheid willen we dat de meiden gewoon school doen, dus om 8uur zitten we al aan tafel en zijn we druk in de weer. Bas is ondertussen bezig om de nieuwe marifoon in te bouwen. Het gaat goed op school. Met Liede-wij en Kathelijn heb ik het over de seizoenen. Het valt me op dat voor-al Liedewij daar weinig van weet. Dat kan ook niet anders, want het is hier altijd lekker weer! Frederique werkt lekker zelfstandig en de eerste uren van de ochtend vliegen voorbij. In de pauze eten we banaan en na school drinken we gezamenlijk thee. De meiden zijn aan het teke-nen en ik ben met van alles en nog wat bezig. Na school gaan we weg. Dus we starten de motor en willen het anker halen. Willen, want het zit muurvast en wil geen kant op. De punt van de boot wordt zelfs in het water getrokken. Wat is dit nu weer? Bas gaat er al snorkelend naar toe, maar heeft er weinig hoop op. Hij kan op deze manier niets doen. Het anker ligt op 10 meter en voordat je daar bent moet je al-weer omhoog om lucht te halen. Dus dan maar de duikset tevoorschijn halen. Samen maken we de set in orde. Het ziet er indrukwekkend uit. Dus zo gaat dat. Het is voor mij al zo lang geleden dat ik bijna verge-ten ben hoe dat allemaal moet. Misschien ga ik vanmiddag ook nog wel even aan de automaat hangen. Eens zien of we een mooie plek kunnen vinden. Als Bas zover is springt hij in het water. Hij neemt een touw mee naar beneden. Als hij bovenkomt geeft hij mij het sein dat ik het anker kan gaan halen. Ik probeer het, maar het lukt me niet. Het zit nog steeds muurvast. Hoe irri is irri. Dus Bas weer naar beneden. De meiden kijken hun ogen uit, want ze zien de belletjes van Bas nog steeds. Daar is hij weer. Het lukt nog steeds niet!

Het anker zit om een of andere ton en de ketting zit daar dan weer een keer of wat omheen gedraaid. Ik haal het anker nog een keer op. Al-thans dat denk ik, want in plaats van omhoog halen glijdt de hele anker-ketting het water in! Er zit geen rem op, dus met een gigantisch kabaal klettert alles het water in. Wat nu?

De ankerlier aandraaien zegt Bas. Ahh had dat eerder gezegd. Ik schrik me rot. Ik haal de eerste 50m weer binnen, maar daarna zit het anker nog steeds muurvast. Bas probeert het nog een keer en gelukkig lukt het dan eindelijk om het anker los te krijgen. Fijn! Je moet er niet aan denken dat het niet lukt. De duikset heeft zijn diensten alweer goed bewezen. Blij dat we het meegenomen hebben! Bij de laatste po-ging lukt het en krijgt Bas het anker los. Heel fijn! Ik haal het anker op tot op het water en daarna ga ik naar het stuur en neem ik dat over. Bas komt snel weer aan boord. Pfff fijn, want de diepgang is maar mar-ginaal en ik wil gewoon niet vastlopen! Ik heb dan liever een echte ka-pitein aan het roer. Ik laat Vixen Point aan stuurboord en mijn mond valt iedere keer open van verbazing. Wat een bijzonder landschap.

We varen de Gorda Sound via de noordkant van Mosquito Island uit. Er staat al een aardige deining. Voor maandag is er zelfs 4 meter swell voorspeld. Ongelofelijk veel hoor! Jammer dat we hier niet kunnen aanlanden. Aan bakboord ligt een rif. Je ziet het helemaal liggen, met aan het einde de Mosquito Rock. We varen richting The Dogs.

Zij bieden toegang tot Sir. Johns Drake Channel en de Virgins Gangway. The Dogs bestaan uit een viertal kleine eilandjes die onderdeel uitmaken van het nationaal park van de Virgins. Bij George Dogs liggen twee moorings. Ze zijn alle twee vrij, want de eni-ge andere boot die er ligt, ligt op eigen an-ker en is aan het vertrekken. De mooring die we als eerste oppikken ziet er maar bij-zonder uit. Slecht onderhouden en ik denk dat we op de rotsen slaan als de wind draait! Dat wordt het dus niet! Dan maar naar de andere mooring. Eens zien of die beter is. Dat is hij en dus pikken we die op. Mooi stekkie zeg! We liggen helemaal al-leen in de baai. Bas snorkelt naar de kant en neemt de camera mee. Met gevaar voor eigen leven, hij stapt in wel 1000 cactus-prikkels maakt hij een paar ongelofelijke fo-to’s van de boot. Is het echt waar. Zijn wij dit? Stoer hoor! Liggen wij daar echt? Daar liggen wij echt! We gaan op snorkel expe-ditie en tja wat kan ik ervan zeggen. Het was weer mooi, mooier dan mooi, kleurrijk, nog kleurrijker en we hebben we hebben veel nieuwe soorten koraal gezien. Een kleine opsomming uit het assortiment zijn: kinderhoofdsjeskoraal, sterkoraal, hersen-koraal, zuilkoraal, elandskoraal, geweiko-raal, zeewaaiers, witte oof schoof zee, ane-monen en nog veel, heel veel meer! Het licht valt mooi op het water en hierdoor kunnen we de kleuren goed zien. Tsja, dit is nog wel even vol te houden.

Als Liedje het koud krijgt gaat Bas samen met haar en Lijntje terug. Frederique en ik volgen iets later.

Opeens roept ze me, want recht voor haar zwemt een hele grote vis. We hebben hem op film, maar geen idee wat het is, dat zoeken we nog op!

Terug op de boot kijken Bas en ik de foto’s terug en de meiden kijken een filmpje. We halen ons anker uit de bo-dem en varen richting st Thomas Bay bij Spanish Town. De branding is hier

nu al spectaculair. We zijn er nog niet uit hoe we naar de kant moeten. Lijn is weer moe. Ik zie het aan haar ogen. Ze is er niet bij en niet voor re-de vatbaar. We moeten toch weer mopperen, en het was zo gezellig, en ze gaat even naar voren. Ik ga na een paar minuten bij haar liggen om haar te troosten. Ze is heel aanhankelijk en moe. Ze kan het niet uitleg-gen, maar ze mist Nederland gewoon heel erg! Wat sneu voor haar, ik huil zachtjes met haar mee. Ik wil haar geen verdriet zien hebben. Ze vindt het fijn bij mij en zo liggen we even samen op bed. Bas kookt, op mijn aanwijzing, een lekkere pasta, met ja inderdaad met kip. Ik ben blij dat de kip nu op is, want die komt me echt mijn neus uit! Na het eten gaan de meiden lekker slapen en wij duiken ook op tijd ons bed in!

Zaterdag 9 maart

Ik word verkreukeld wakker. In de kajuit hoor ik schoolgeluiden. Hoe laat is het ei-genlijk. De hele nacht heb ik nauwelijks geslapen en pas in de ochtend ging het. Marieke heeft me lekker laten liggen, de schat, en nu is ze al met school bezig. Zelf heeft ze net zo min geslapen als ik.

We lagen vannacht te rollen op de deining en er was erg veel geluid aan boord. Knap dat ze nu meteen de spirit heeft om zo vroeg met school te beginnen. Als ik uit bed ben zorg ik eerst voor koffie en melk voor de kin-deren. Frederique warme melk met honing, Kathelijn warme melk met een klontje (anijs) en Liedewij warme chocolademelk. Ik ruim wat op en help ondertussen de kinderen een beetje met school. Het beeld buiten is heel apart. Op een 50 meter naast ons loopt een vette branding en er liggen een paar gasten te surfen. Niet te geloven dat wij hier geankerd liggen. Als school klaar is en we hebben ontbeten ga ik de rubberboot klaar ma-ken om naar de kant te gaan. Als ik de motor in de takel heb hangen om aan de spiegel van de rubberboot op te hangen gaat het bijna mis. De Mare Liberum komt steeds een meter omhoog met haar spiegel en de rubberboot doet dat niet. Op het moment dat de motor aan de spiegel hangt wordt ze weer omhoog getrokken door de boot om daarna weer met een rotgang naar beneden te komen. Ik roep naar Marieke dat ze

moet komen helpen en twee tellen later helpt ze me om de motor in de rubberboot te leg-gen. Ik haak direct uit waardoor de motor los is van de Mare Li-berum. Daarna hang ik met de hand de motor er weer op. Dat liep gelukkig goed af. Ik moet er niet aan denken de motor kwijt te raken. We sluiten de boot af en gaan naar de kant.

De kinderen kijken eerst heel wantrouwig naar de branding. We gaan er gelukkig niet in, maar er om-heen. We leggen de rubberboot vast aan het dinghy-dock in de jachthaven. We kijken eerst in de super-markt om te zien wat ze hebben. Daarna kopen we in de duikshop van Dive BVI een snorkel voor Liede-wij. Het mondstuk is een stuk smaller waardoor ze hopelijk meer plezier heeft in het snorkelen. We gaan Spanish Town in om het stadje te bekijken. Als we langs de weg lopen komt een taxi naast me rij-den om te zien of we geen zin hebben in een ritje. Ik zeg van nee, maar de vent blijft aanhouden en wordt

steeds lastiger. Daarna probeert hij het bij Marieke en als we daarna roepen dat we echt niet willen rijdt hij vloekend weg. Rare vogel. We lo-pen nog een stukje door de town, maar het ziet er allemaal even somber uit. We gaan weer terug waar we boodschappen doen en benzine tan-ken voor de rubberboot. Als we weer aan boord zijn ga ik nog even langs de Nelly Rose. Met Pim en Hanneke praat ik een tijdje over de mooie dingen van het leven en het reizen per boot. Daarna neem ik af-scheid en ga naar de boot terug. We willen nog naar The Baths en an-ders wordt het wel erg laat. We halen het anker op en gaan op pad. The Baths liggen op een kwartier varen. Er staat een dikke branding en er wappert een rode vlag. We besluiten om ergens anders heen te gaan en wel een plaats waar we vannacht rustig kunnen slapen. We gaan rich-ting Scrub Island. Uiteindelijk laten we het anker vallen tussen Marina Cay en Great Camanoe. We drinken een borreltje en tussendoor komen Hidde en Bep van de Waterman even langs om kennis te maken. Ze moeten weer verder, want ze gaan nog de kant op. Wij gaan pannen-koeken maken want daar hebben de meiden zin in. Na het eten en ver-haal is het snel rustig op de Mare Liberum.

Tot slot: Duiken

Aan boord hebben we een duikset. We hebben deze meegenomen om onderweg te kunnen duiken bij de riffen. Ook is het gereedschap. Het is erg handig als je je boot onderwater schoon wilt maken. Je bent sneller klaar en minder moe. Ook als er iets in de schroef zit of wat dan ook. Je kan zonder te haasten de klus klaren. Nu zijn er tegenwoordig setjes in de handel voor juist deze klussen. Die koop je zonder duikbrevet, je mag ze laten vullen en voila, als niet duiker kun je tenminste over lucht onder water beschikken. Prima, tot twee meter onder de zeespiegel kan er nog niet heel veel kapot gaan aan een mens met perslucht. Soms lig-gen de problemen wat dieper onder water. Wij hadden ons anker muur-vast zitten op elf meter diep. Gelukkig had ik al een paar maal gedoken, dus de kennis was al opgefrist. De klus was in tien minuten geklaard en we konden zonder enig verlies verder. Nu vraag ik me af wat je zou doen als je een duikset hebt voor kleine klussen aan de boot en je an-ker zit vast. Je anker is tijdens zo’n reis je bron van vrijheid. In de mooie baaien wil je ankeren. Het bepaalt of je goed slaapt en je ligt er bijna ie-dere nacht achter. Dus als je anker vast zit, laat je het niet zo snel ach-ter. Dus wat lijkt me de praktijk; je gaat naar beneden en klaart de klus. Natuurlijk! Maar in de eerste tien meter onder water zitten de grootste risico’s. Het menselijk lichaam heeft het reuze moeilijk met drukverschil-len in de luchtholten en schade is in deze tien meter snel gemaakt. Het zal vaak niet, maar het kan zelfs fataal zijn. Mijn mening is hierover: niet duiken zonder de noodzakelijke kennis van het duiken. Ook niet als je anker van dik 500 euro ergens diep vast zit.