Roseau (Dominica)

—

Pain de Sucre (Terre Haut)

32

Week 32 3 feb—9 feb

Het gaat maar door. Het lijkt voorlopig niet te stoppen. We beginnen deze week met heel veel spierpijn die we overhouden van een onvergetelijke tocht naar het Boiling Lake! Deze pijn achtervolgt mij, Marieke, eigenlijk deze hele week.

Het weerhoudt ons echter niet om door te gaan met ontdekken. Op Do-minica blijven we hiken. Pijn of geen pijn. We worden er in meegezogen. We hebben ons verbaasd over Dominica. Iedereen heeft het over dit ei-land. Dat het zo mooi is. Wij kunnen niets anders dan dat beamen.

Bij de Saintes genieten we nog na van al het bijzonders. Hier hebben we een aantal relaxte dagen en zijn we trots op onze Liedewij, want ze kan officieel zonder bandjes zwemmen!

Roseau — Terre Haute

Zondag 3 februari

Vannacht heb ik echt heel veel pijn gehad. Mijn linkerknie, bij elke beweging voel ik een pijnscheut. Wat afgrijselijk! Hoe is het moge-lijk. Ik baal er goed van, want voor onze pau-ze had ik echt nergens last van en nu voel ik me een oud w..f! Voor een “beetje” spierpijn ben ik niet bang, maar het moet niet zo zijn dat ik deze pijn lang houd, want dan kom ik maar slecht uit de voeten op de boot.

Als ik wakker word, merk ik dat ik makkelijker kan bewegen, de scherp-te is er af. Ik voel mijn knie nog heel erg goed, maar ik kan wel gewoon lopen. Pfff gelukkig kunnen al mijn horror beelden weer terug de kast in! Liedewij is ondertussen al gezellig bij ons in bed komen liggen en krult zich lekker op onder het laken. Zo gezellig. Ze heeft haar oogjes al open en ligt gewoon rustig. Heerlijk om zo de dag te beginnen. Bas gaat er alvast uit en gaat onze ongelofelijke tocht van gisteren beschrij-ven. Ik kan er nog niet over uit. Wat een bijzondere hike was dat. Wat ontzettend gaaf om te doen. Super! Het is alle pijn meer dan de moeite waard geweest en ik weet nu in ieder geval dat zeker ik buik– en arm-spieren heb!

We beginnen vandaag heel relaxt. Boekje en filmpje, heerlijk! Rond half 10 wordt er op de boot geklopt. Het is Timo. Hij heeft vers brood ge-kocht in het dorp en heeft voor ons ook meegebracht. Wat ontzettend aardig van hem! Heerlijk. Wij gunnen onze spieren ondertussen nog wat rust en chillen nog wat door. Soms zijn dit soort momenten heerlijk. Toch krijg ik rond half 10 de kriebels. Ik begin wat rom-mel in de boot op te ruimen. We gaan straks namelijk varen en dan is het fijn als alles weer zeevast staat. Er is namelijk niks zo onvoorspelbaar als het weer. Het ziet er weer heel rustig uit, maar je weet maar nooit hier in de Carieb. Als we klaar zijn met opruimen ontbijten we iets en dan is het tijd om te gaan. We varen samen met de Ile du Nord richting het noorden.

We gaan walvissen spotten en hebben een heuse tactiek. We varen alle twee weg van de kust. De een gaat op 3 mijl uit de kust varen en de ander op 6 mijl. Op deze manier hebben we het grootste be-reik en hopen we er eentje te kunnen spotten. Wat lijkt me dat namelijk gaaf!

Het waait helemaal niet hard en noodgedwongen staat de motor aan. We zetten even de cruising

chute op, zodat het zeil even kan drogen. Sinds de oversteek ligt dat zeil aan dek en het heeft best vaak geregend. Erg goed dus om er eens uit te halen. Op ons gemak varen we richting het noorden. Heerlijk. Ik ben blij dat het met de auto gisteren niet gelukt is, want anders waren we vandaag weer de hele dag op pad geweest en Bas en ik zijn blij dat we lekker niks hoeven als alleen ronddobberen en onze ogen gericht op het water. Het is heerlijk.

Onderweg bakken we een groen gele cake. Ik ben benieuwd of deze morgenvroeg zal smaken. Helaas spotten we helemaal geen walvissen. Jammer, want wat lijkt me dat gaaf! Timo heeft ons er meer over verteld, dus we weten nu ook hoe we naar het dier toe kunnen varen zonder dat het gevaarlijk is. Je moet een walvis van voren aanvaren. Daar zit een soort van radar op zijn kop. Hij scant je dan en weet dat je niet gevaar-lijk bent. Als je vanaf de achterkant of zijkant op een walvis aanvaart is het andere koek. Dan voelt hij zich in het nauw gedreven en gaat in de verdediging.

Na een uur of vier zeilen zijn we er klaar mee, daar lijkt het althans op en maken we een slag naar binnen. Het team heeft ook niks gezien en gaat ook richting de kust. Er zijn veel bootjes op het water en heel even hebben we hoop op een walvis, want een van de toeristenbootjes vaart opeens de andere kant op. Deze hoop is snel verdwenen, want al snel ligt hij weer op koers. He jammer! We varen naar de tweede stad van Dominica, Portsmouth.

Eenentwintig jaar geleden is Bas hier ook al ge-weest en hij is toen met zijn ouders en gids Al-bert de Indian River op geweest. Ook Ellen is met Albert deze rivier op geweest.

We zijn benieuwd of Albert er nog steeds is. In de pilot van Chris Doyle staat Albert ook ge-noemd. Hij doet dit werk al 28 jaar, dus grote kans dat we hem tegenkomen.

In de baai liggen best veel moorings. We willen eigenlijk liever ankeren. Waarom, geen idee. Voorgeprogrammeerd. We proberen het een keer, twee keer en als we dan nog in het zeegras liggen te ploeteren wijst een boatboy ons de weg. We moeten meer naar voren. Daar tussen de DOEN en de Ile du Nord. Wat leuk om te zien dat de DOEN hier ook is. Bas heeft Thijs en Ma-rijke al bij St Pierre ontmoet, maar toen lag ik te slapen. We nodigen ze even uit voor de borrel bij ons op de boot. Het is erg gezellig. Zij gaan naar de BBQ die wordt georganiseerd door PAYS.

PAYS is een soort van georganiseerd clubje boatboys. Zij zorgen voor vanalles en ook voor de veiligheid in de baai. Dat geeft een prettig ge-voel.

Wij hebben bedacht dat we niet mee gaan naar de BBQ. Het is goed voor de kids en voor ons als we even een avondje echt op tijd gaan sla-pen. We maken lekkere zelfgemaakte pizza en daarna is het hoog tijd voor de kids om te gaan slapen. Wij maken het ook niet te laat.

Morgen is het weer vroeg. Om 7 uur worden we opgepikt door Alexis voor een tocht over de Indi-an River. We gaan zo vroeg, omdat we dan de meeste vogels kunnen zien. Zin in!

Voor het eerst in maanden een wekker gezet. Bas en ik hebben nog even getwijfeld over het deuntje voor deze keer, maar eigenlijk was het niet nodig, want ik was al voor de wekker wakker. Het geluid van al de hanen ongelofelijk. Deze zijn echt al rond een uur of vijf gaan kraaien. Ik vind het niet zo erg. Bas drukt liever nog een keer op snooze. Ha, einde-lijk na al die jaren is het een keer andersom en drukt hij op die knop.

10 minuten later is het toch echt tijd om op te staan. We pakken snel on-ze rugzak met fotocamera, filmcamera, wat water en iets lekkers voor de kids. We zetten een lekkere pot koffie, Bas maakt wat boterhammen en ik wek de dames. Ook dat is nieuw. Dat wij hun wakker moeten maken in plaats van zij ons. Frederique vraagt of ze nog heel even mag blijven lig-gen. Doe maar niet, want er is niks zo vervelend als te laat komen. De dames zijn goedgemutst, aankleden, tandenpoetsen en haren kammen is gelukkig geen probleem. Ze eten alleen met heug en meug een boter-ham. Ik kan me het goed voorstellen. Het is gelukt en als Alexis ons om 7 uur komt ophalen zijn we er helemaal klaar voor.

De bemanningen van de DOEN en de Ile du Nord zijn ook van de partij en zo hebben we een houten bootje vol om de Indian River op te gaan. De Indian River is de enige bevaarbare rivier door het oerwoud van Do-mica. Er zijn hier op deze rivier ook meerdere scenes uit de film Pirates of the Caribean (Dead Man’s Chest) opgenomen.

De tocht was een echte belevenis. Ik had gedacht dat we met een hele-boel bootjes achter elkaar de rivier op zouden varen, maar gelukkig was

dat niet zo. Wij leken echt de enige op deze geweldi-ge rivier. Wat een indruk-wekkende flora en fauna. Bomen en planten staan er in overdaad. In alle soorten en in alle maten. Ze staan daar heel rustig, terwijl wij niet genoeg foto’s konden maken. Het uitzicht veran-dert continue dus je bent ook nooit verveeld.

Maandag 4 februari

]We hebben een paar krabben gezien, een waterhoen (daar zijn we zo ver voor van huis gegaan) en heel veel mooie vogels. Helaas geen papegaai-en. We stopten ergens aan de oever van de rivier en daar stond, zomaar in the middle of nowhere, een echte bar. Gelukkig was deze nog dicht.

Vanaf hier gaan we te voet verder! Te voet, gaan we lopen? Als ik dat had geweten, dan was ik niet meegegaan…. Mijn spierpijn is erger dan gisteren. Nou niet meegegaan zijn is zeker overdreven, maar dan had ik mijn Havianas verruild voor mijn (hardloop-)schoenen.

We gaan een wandeltocht maken door de plantages. Wat gaaf! Er wordt hier nog hard gewerkt met een machette. Van machinaal bewer-ken hebben ze nog nooit gehoord. Wat is het hier mooi. We kijken onze ogen uit. Onze gids kraakt kokosnoten voor ons zodat we er uit kunnen drinken, Hij plukt passievruchten, cacaobonen, grapefruit, sterrefruit, passievrucht, breadfruit en we mogen alles proeven.

Zo ontzettend geweldig. Dat alles groeit hier gewoon zomaar en je eet het vers geplukt. Wooh! Het smaakt ook allemaal even lekker. Het is echt genieten hier door de plantages en we hebben het al-lemaal goed naar onze zin.

Bas en Timo hebben de wens om een hummingbird op de foto te krij-gen. Een Hummingbird is een (heel snel bewegende) kolibri. Wij heb-ben er ook een in Tobago gezien, maar hier zitten er veel meer. Je moet geduld hebben om er een op de foto te krijgen, maar ik denk dat Bas blij is met het resultaat. Het is zo leuk om foto’s te maken. Als we thuis zijn is dat wel iets waar ik echt meer van wil weten. Ik moet toch een keer van de AUTO stand van die camera afkomen!

Zo puur natuur is gewoon overweldigend. De wandeling met de gids, het eten, plukken, proeven, ruiken van al dat fruit in deze overweldigen-de omgeving met alle bomen en planten is heerlijk. Wat hebben we meer nodig, eigenlijk helemaal niks! Voordat we teruglopen maakt onze gids hummingbirds van bamoe voor de kids. Aangezien er vijf kids zijn, is hij wel even zoet en kletsen wij over al het moois!

Dan is het tijd om terug te gaan. Bij de boot blijkt dat het licht helemaal veranderd is. De ri-vier ziet er echt helemaal anders uit. Weer zo mooi. Alexis roeit de rivier af en geeft nog wat uitleg over wat we allemaal zien en dan is het helaas alweer over. Na een tocht van meer dan 4 uur zijn we terug bij de boot. Het lijkt als-of we er al een hele dag op hebben zitten, ter-wijl het pas half 12 is en we dus nog een hele dag voor ons hebben.

Op de boot nemen we afscheid van de Ile du Nord. Zij gaan vandaag richting the Saintes. Heerlijk genieten van alle mooie baaitjes daar! Wij zijn zeker nog niet klaar met Dominica, dus wij zetten over een aantal dagen de achtervol-ging in en wie weet zien we ze dan nog. Zou erg gezellig zijn.

Samen met Thijs en Marijke van de DOEN eten we bij ons de zelfgemaakte groengele ca-ke en drinken koffie en thee. Daarna hebben we middagschool.

Ik heb er een heel hard hoofd in, want de mei-den zijn moe. Frederique heeft veel zelfstandi-ge werklessen en ik heb al gezien dat rekenen geen makkelijke les word. Ik zeg er maar niks van en moedig haar aan. Het gaat gelukkig zo anders dan ik verwacht had. Het gaat eigen-lijk helemaal super. Heerlijk om op deze manier les te ge-ven. Ook Kathelijn doet het goed. Ze is lekker met mij aan het lezen en daarna is ze met de letters bezig. Het is zo knap van haar wat ze allemaal al kan. Wat een tantetje is zij. Liedje is echt te moe en zij doet even een dutje.

Hopelijk kan ze vanmiddag dan weer lekker mee naar het dorpje zelf. Terwijl wij dames school doen, is Bas in de weer met de watermaker. Deze proeft zout. De Doen heeft dezelfde watermaker en zij geven een paar heel nuttige tips en voordat we het weten smaakt het water weer zoet. Wel krijgen we weinig water. Dat is dan voor morgen zullen we maar zeggen.

We lunchen snel een boterham en gaan daarna met de bijboot naar de kant om de big city Portsmouth te gaan verkennen.

Op het strand al worden we aangesproken door een mama die haar dochtertje helpt om geld in te zamelen voor een sponsorloop. Dus of wij ook willen sponsoren, dat willen we wel! Alles voor het goede doel. Als we van het strand af zijn “schrikken” we een beetje. Want we lopen langs een heleboel krotten. Wat een contrast is het straatbeeld hier met de natuur die we tot nu toe van het eiland gezien hebben. Een beetje gedesillusioneerd gaan we op pad. Met z’n vijven op pad is wel weer heerlijk. Lekker die kinderhandjes voelen en de vragen en opmerkingen

die ze maken. Fijn. Ik kijk echt mijn ogen uit en had dit totaal niet ver-wacht. Het is niet fraai, jammer! Ik heb nog steeds het idee dat ik naar de stad aan het lopen ben, maar dan haalt Bas mij uit mijn droom, want dit is de hoofdstraat en verder is er eigenlijk niks. Hmmm, nou dan lopen we maar terug. We gaan op zoek naar de winkel waar we gas kunnen regelen, want een van de flessen is alweer leeg. Deze is voor het laatst gevuld in Tobago, dus eigenlijk nog niet zo lang gele-den. De zoektocht naar gas is erg mak-kelijk en we zijn blij dat het zo makkelijk te regelen is.

We drinken nog een drankje bij Papa’s res-taurant aan het strand. Dat is gezellig. De meiden spelen lie-ver op het strand en zwemmen en spelen er naar hartenlust op los in hun onderbroek-jes.

Ik zit op een muurtje naar ze te kijken en mail over een tourtje voor morgen met het zonnetje op mijn gezicht! Life is good! Bas haalt on-dertussen de gasfles en zet deze af. Ook weer geregeld. Daarna gaan we terug naar de boot. We hebben met de taxichauffeur van zaterdag een tour over het eiland geregeld voor morgen. Thijs en Marijke van de DOEN gaan ook mee. Dus varen we daar nog even naartoe om het af te stemmen. Zin in!

Dan snel naar de boot, want de meiden moeten op tijd naar bed en we moeten nog eten. Het is vandaag kliekjesdag. We gaan de koelkast eens leegeten, voor zover dat kan. Dus het is makkelijk. Tijdens het eten hebben we hele gesprekken.

Liedewij heeft het met Alicia gehad over doodgaan als je overreden wordt en je dan een nieuwe baby krijgt. Ze praat er erg nuchter over en wij begrijpen de achtergrond van haar verhaal niet. Erg vrolijk on-derwerp is het in ieder geval niet! Dat vindt Lijntje ook, want die begint zomaar te huilen. Sneu om te zien. We stappen over op een ander on-derwerp.

Op een luchtige manier hebben we een gesprekje met Liedje over haar gedrag tijdens het laatste stukje van de wandeling. Vanmiddag zijn we natuurlijk ook weer 10 winkeltjes in geweest op zoek naar de ketjap. Helaas ook vandaag niet gevonden, maar Liedje vond wel een mooie Hannah Montana gitaar. Toen ze deze niet kreeg, bedacht ze dat het opzetten van een luide keel ons misschien van gedachte zou doen veranderen. He helaas niet! Dus daar hebben we het maar eens goed over gehad. Even terug kleine meid met twee beentjes op de grond. We hebben vandaag een kindje gezien dat (uit ar-moede) twee verschillende slippers aan had, dus dat was een mooi aanknopings-punt! Goed gesprek.

Daarna Sjakie voorgelezen. Leuk ver-haal. Dadelijk zelf ook weer op tijd naar bed, want ik voel mijn benen nog goed en morgen hebben we weer een heerlijke dag in het vooruitzicht. Even zorgen dat we fit zijn!

Dinsdag 5 februari

Vandaag geen wekker maar toch op tijd op. We gaan met Ashworth, oftewel Mr. Sweetness, een tour over het eiland ma-ken. We pakken de spullen in die we mee willen nemen. Het lijkt erop alsof we een hele picknick meenemen en de mei-den hebben ook echt het idee dat we gaan picknicken. We zien wel. De rugzak zit goed vol dus het kan makkelijk. Ik maak ontbijt. Juist op deze ochtend heb ik ontzettend veel zin in een gebakken eitje.

Qua timing niet handig maar wel erg lekker. Freek van de Indira komt met de rubberboot even langszij om te vragen hij en Willeke ook mee kunnen met de tour. Er is plaats genoeg in de bus dus hoe meer zielen hoe meer vreugd.

We moeten ons haasten. Het ontbijt gaat in een rap tempo. We ruimen de ontbijtspullen snel op en om kwart voor negen roeien we naar de wal. Ja, ja roeien, want we willen de motor niet de hele dag achter de boot hebben hangen. We leggen de rubberboot aan het dinghydock van Bluebay restaurant en daar wachten we met de anderen op de chauf-feur. Terwijl we kennis maken met Freek en Willeke komt Ashworth ook aan.

We bespreken wat we gaan zien. We maken een tour over het noorden van het eiland. Iedereen heeft wel iets wat hij wil zien en alles wordt in-gepast. We gaan zelfs naar plaatsen waar Ashworth nog nooit geweest is. Dan is het tijd om naar de bus te gaan. Ik ga voorin zitten met Kathe-lijn en de anderen zitten achterin. Er is plaats genoeg voor iedereen, dus iedereen heeft lekker de ruimte. Voorin praat ik wat bij met Ash-worth en Kathelijn probeert ook in het Engels af en toe wat te zeggen. Ashworth is onder de indruk.

We rijden naar de Syndicate waterfalls. We slaan af van de snelweg en rijden een smalle steile weg op naar boven. We rijden langs plantages en door het bos. Het is hier geen regenwoud meer. De noordkant van het eiland is veel droger dan de zuidkant. Ashworth vraagt een paar keer de weg om zeker te weten dat we geen afslag missen. Dan houdt de weg op en moeten we te voet verder.

Iedereen trekt zijn loopschoenen aan en dan gaan we verder. Ash-worth blijft bij de taxi zodat hij zijn ontbijt kan gaan eten.

Als we net op het pad zijn komen we langs een man die 10 EC$ per volwassene wil. Het is privé grond waar we over lopen dus vandaar. Daarna gaan we verder. We lopen over een weg die over gaat in een wandelpad naar de kloof toe waar we doorheen gaan lopen. We moe-ten een stroompje oversteken omdat het pad aan de andere kant ver-der loopt. Ik hou mijn gympen aan, want die zijn nog vies van het lo-pen naar het Boiling Lake. Het stromende water zorgt er voor dat ze er weer acceptabel uit komen te zien. Dat scheelt weer poetsen. Ben benieuwd of de geur er ook beter op wordt!

We lopen langs het stroompje naar ‘boven’. Het is voor de kinderen een hele leuke hike. Er zit van alles in. Lopen klimmen en water over-steken. Aan het einde van de kloof is de waterval. Deze is zo’n 30 me-ter hoog. Het is een prachtig gezicht. Er valt veel water naar beneden ondanks dat het een droog seizoen is. Door de kracht van het water waait er een lekker briesje en moeten we de camera in de gaten hou-den, want er komen druppels onze kant opgewaaid.

We genieten van de waterval en de koffie die Thijs en Marijke mee hebben genomen. De meiden vermaken zich prima, het is ook een schitterend gezicht zeg. Je mag hier niet zwemmen. Dat is jammer. Er staat een hek om de waterval heen. Als reden wordt opgegeven dat het water wordt gebruikt voor consumptie. Bijzonder, want we lopen met onze (vieze) schoenen wel door de stroompjes...Als de koffie op is lopen we weer terug. We steken het stroompje weer een paar keer over en dan komen we weer bij de taxi.

Ashworth legt ons nog wat uit over de planten van het eiland en waar ze voor gebruikt worden. Hij heeft de route aangepast zodat we meer van de noordkant van het eiland kunnen zien.

We stappen allemaal weer in de taxi en tijdens de rit naar beneden vertelt hij ons weer heel veel over de producten die hier op het land groeien zoals Jam en Dashin. Ook laat hij ons koffiebonen, mangobomen en verschillende soorten bananen zijn. Wat is het toch leuk om op deze manier veel van de lokale producten te weten te komen. We rijden helemaal terug naar Portsmouth. Vanaf daar gaan we naar de noor-

delijke Highway. Dat is een grote naam voor deze weg. Het is een steile weg met mooie uitzichten. We zien Guadeloupe en Iles des Saintes lig-gen. We stoppen bij de Cold Soufrière. Dat is een krater van een vul-kaan waar gassen uit de grond ontsnappen. Er liggen poelen in waar je water ziet borrelen. Ze noemen het de “cold-boiling lake”. Het ziet er vreemd uit dat geborrel. Het heeft wel wat weg van Tita-tovenaar. We maken foto’s en dan lopen we weer terug naar de auto. Ook hier vertelt Ashworth weer een heleboel over alle bomen en planten. We proeven ook voor het eerst Dominicaanse aardbeien.

We rijden weer een hele mooie weg door de bergen en langs de kust door naar de volgende bestemming. Het is prachtig om te zien. We rij-den langs de oostkust. Dat is een kust die we met de boot niet snel zien. Meestal varen we in de luwte van het eiland en dat is bij deze eilanden de westkust.. De oostkust is veel ruwer en wilder. Frederique en ik dro-men weg bij de branding die we zien. Hier willen we wel surfen. We gaan nu naar de Chaudiere pool. We rijden door een dorpje waar de inkom-sten van een aantal man uit de drugs komen. Het is te zien aan de man-nen en de auto’s. Het ziet er erg fout uit. We rijden een stukje verder en dan kunnen we niet verder rijden. Er wordt een waterleiding aangelegd en de straat ligt open. Asworth durft niet verder met zijn bus, dus we gaan lopend verder. Een gids die zich aanbiedt slaan we beleeft af, want wij zeilers weten ons overal heen te navigeren.

De rugzakken gaan weer om en we gaan lopen. We rekenen op een half uurtje, dus goed te overzien. Ik zie Marieke weer pijn krijgen aan haar knie. Marieke verbijt de pijn en gaat verder. Wat een taaie is ze toch. De hike gaat toch een stuk langer duren. We lopen nu al drie kwartier en we zijn nu pas bij het paadje waar de hike begint. Het pad waar we tot dus-ver op aan het lopen waren is een weg in aanleg.

Als we een terreinauto hadden gehad hadden we veel lopen bespaard. Voordat we de weg verlaten en een pad induiken ziet Marieke in de ver-te een vogel. Ze herkent de vogel niet, maar het kan zomaar een pape-gaai zijn. Ze is echt niet snel meer en ik neem de camera van haar over en loop naar het beest toe. Marieke loopt met Liedewij ondertussen ver-der op het pad. Ik krijg de vogel scherp in het vizier en schiet een paar foto’s. Daarna zet ik de achtervolging in naar Marieke. Het pad door het bos is ook nog een dikke twintig minuten naar de pool. We horen Kathe-lijn soms wel, maar we zien haar zeker niet. De mannen boven hadden al gezegd dat er een eerste pool zou zijn en dat we dan zouden denken dat we er zouden zijn. Dat doen we dus ook, maar Freek zoekt dapper verder. Wij wachten en ondertussen komt de gids ook aanlopen. Voor slechts een klein bedrag wijst hij ons de tweede pool aan. We doen het maar. Wij zijn bij een ondiep stukje water aangekomen en dat is dus niet de echte pool. Hij is trouwens ook erg behulpzaam met de kinderen om ze over de moeilijke klauter-stukken te helpen. Dat blijkt niet veel verder te zijn en Freek heeft het op hetzelfde moment ook gevonden. Wohhh wat mooi. De pool is volgens de gids 10 meter diep. Er is een plek waar we kunnen springen. Dat is zo’n 4 meter hoog. Iedereen kleedt zich om en wil het water voelen. Het lijkt heel fris, maar valt wel mee als je er eenmaal in ligt. Wel staat er een hele sterke stroming.

De zwemkurken van Liedje liggen nog bij de auto. Ze mag bij Marijke achterop haar nek. Ik zwem met ze mee naar de overkant van de pool om ze daar neer te zetten. Eerst gaat Thijs springen. Nou die durft. Ik spring na hem. Marieke maakt met de sportstand van de camera heel veel foto’s. Wat stoer om hier zo te springen.

Marieke komt ook het water in en ze zwemt naar ons toe. Wat een lekker water en wat een gek gezicht dat er allemaal (champagne) bubbels in het water zitten. Eerst zwemt Thijs naar de over-kant en hij gaat een keer kopje onder. Dat blijkt niet voor de grap te zijn. Dat is dus uitkijken ge-blazen. Frederique kruipt ondertussen naar de waterval toe en zit schuin boven mij. Dan hoor ik haal glijden en glijdt ze op haar billen het water in en ze komt niet meteen bo-ven…………………..Iedereen is verstijfd en ik roep Bas. Bas niet en die duikt onder water. Waar is ze nu???? Gelukkig komt ze snel uit zichzelf boven en heeft ze Bas geraakt met haar voet. Iedereen is er van geschrokken. Frederi-que zelf ook erg veel. Het was ook eng. Vooral omdat het zo diep is en omdat er zoveel stro-ming staat. Ik troost haar en Bas en ik zwemmen langzaam terug naar de kant om ons vast om te kleden. Het is zoiets gaafs. Het leuke aan deze pool is dat hij te ver is voor de cruisers, dus er is nu niemand. Dat maakt het nog gaver. We moe-ten de hele weg ook weer teruglopen. Dat wordt een hele kluif. Ik ben benieuwd hoe de meiden het doen. Marijke neemt Liedewij mee en spe-lenderwijs komen zij boven. Ik loopt met Liijntje en we kletsen wat. Bas en Frederique lopen ach-terop, want Frederique heeft pijn in haar voeten door haar schoenen. Ze zijn te klein geworden. Ze heeft ze zo weinig aangehad en dan nu al te klein. Dat is jammer. Toch lopen zij nog een lek-ker tempo en eerder dan verwacht lopen we weer gezamenlijk op.

We horen papegaaien, maar zien er nog niet zo heel veel. Dan vliegen er twee heel laag over ons heen. Wat mooi, zo gaaf. Ik krijg ze bijna haarscherp op de foto. De laatste 50meter komt Ashworth aan. We moeten instappen.

Denk dat hij het laat vindt worden. Dat is natuurlijk ook zo, want het is al vijf uur en we willen nog naar het Ca-rieb Territory.

Daar gaan we nu dus naartoe en qua mijlen zal het vast niet ver weg zijn, maar de wegen hier zijn zo slecht dat we toch echt meer dan een uur moe-ten rijden voordat we er zijn. We rijden langs de oostkust en wat is het hier toch schitterend. Wat een genieten. Ik kijk mijn ogen uit. De meiden zijn erg lief en genieten van deze dag.

Wij trouwens ook. Het is zo mooi! De oost-kust is ook schitterend. We rijden door klei-ne dorpjes. Armoede is er hier op Domini-ca zeker. Dat zie je goed. Dat is er geluk-kig niet alleen, want we rijden ook door ge-bieden waar heel veel akkerbouw is. Hoe is het mogelijk om hier iets te oogsten vraag ik mij af, want werkelijk alles groeit

hier tegen steile bergwanden. Ongelofelijk. Het kan niet anders dan met de hand gedaan worden. Dat is toch echt iets anders dan de grote ma-chines die ik altijd bij ons in de polder zie!

Als we aankomen bij de Carieb Territory begint het al te schemeren. Jammer. Er is niemand meer. We krijgen een rondleiding van een kwar-tier en zijn weer 100EC armer. Hmmmm dit is wel een tegenvaller. We eten er ook nog. We zouden eigenlijk lunchen, maar het wordt uiteinde-lijk het diner. Dat diner is typisch van hier en smaakt wel. Nee, helaas dit is dan zure slagroom op een overheerlijke taart! Jammer. Ik had er meer van verwacht. Iedereen eigenlijk wel. Ik heb nu nog geen goed beeld van de oorspronkelijke Carieb.

Daarna hebben we nog een lange rit voor de boeg. We rijden ruim anderhalf uur en dan zijn we eindelijk bij de boot. Liedewij en Kathelijn zijn al bij Bas in slaap gevallen. Dadelijk lekker slapen! Wat hebben we een gave dag gehad, super!

Wat een nachtje. Het heeft heel hard gewaaid! Geen idee hoeveel kno-pen, maar ze vlogen om m’n oren! Alle twee werden we er keer op keer wakker van. Je voelde dat er aan het anker getrokken werd door de wind, maar ons anker heeft ons gelukkig niet in de steek gelaten.

Bas is rond een uur of 1 in het midden gaan liggen en heeft een soort van ankerwacht gehouden. Het ankeralarm staat ook standaard aan bij ons, maar stel dat er iets is, dan lig je in de kajuit toch het beste. De wind gaat niet liggen en als ik ‘s morgens wakker word, dan waait het nog steeds erg hard.

Frederique maakt mij wakker en vraagt of ze bij mij mag komen liggen. Natuurlijk lieve meid! De andere twee worden ook wakker en Bas ver-schuift naar voren en gaat daar nog even slapen. Als de meiden te veel in hun spel zitten, komt Bas weer terug naar achteren. Wij mogen niet uit bed en de meiden maken een ontbijtje. Een echt feestontbijt, want naast ieder bord liggen twee mini marshmallows en een kaakje. Op tafel staan alleen maar zoetigheden. Ze kunnen niet bij het hartig zeggen ze…..!

Wat zijn ze trots op wat ze hebben gemaakt. Zo leuk! Koffie hebben ze ook niet gezet, want zoals ze zelf zeggen, dat mogen we niet! Wij zet-ten de koffie en bij dit feestontbijt hoort zeker een van de laatste pak-ken fristi! Zo is het feest compleet.

Bas gaat na het ontbijt met Lijn naar de kant en geeft een rekenles on-derweg. Liedewij gaat met haar kralenplank aan de slag en Frederique begint met een dictee en een taaltoets. Allebei zonder fouten. Wat goed! Daarna rekenen. Ook dat gaat super. Liedje is ook in haar ele-ment met de paddenstoel. Dus iedereen is weer helemaal blij, trots. Kathelijn komt ook helemaal blij binnen, want ze heeft al hele moeilijke reken-sommen gedaan.

We nemen even pauze en eten een plakje peper-koek en drinken een glas thee. Het is honing rooi-bosthee. Bij de kinderen zit er rietsuiker bij en daardoor proef je de honing nog beter.

Woensdag 6 februari

Zo zoet, zo lekker! Daarna nog even een uurtje school en dan zit het er weer op.

In het begin van de middag spelen de meiden om ons heen. Het waait nog steeds. De water-maker staat lekker aan en we rommelen wat. Daarna is het hoog tijd om weer op pad te gaan.

We gaan naar het nationale park Cabrits. Dat ligt hier aan de baai en we lopen naar Fort Shirley.

Fort Shirley is in het geheel gerenoveerd met be-hulp van de EU en wel uit het potje van het ECO toerism. Toerism? Volgens mij het ver-keerde potje en had het uit het potje ge-schiedenis behoren te komen. Over crea-tief boekhouden gesproken…..

Wat is het een schitterend park en wat een historie! Ongelofelijk. Het geheel was in de 18de eeuw een van de grootste mili-taire basissen in de West Indies. Nu is het een geweldig open lucht museum dat ze nog steeds aan het renoveren zijn. Het fort is omgeven door een heleboel groen en gras, dus de meiden hebben alweer een heel spel dat ze aan het spelen zijn.

Ondertussen zie ik weer een mooie over-kapping en doen Bas en ik goede ideeën op voor thuis! Een mooie overkapping staat namelijk, naast een heleboel ande-re dingen nog op ons wensenlijstje voor thuis! Gelukkig hoeven we er nu alleen nog maar over te dromen……

Als het aan de meiden ligt, blijven we hier nog een paar uur spelen. Toch is het tijd om terug te gaan naar de boot, want vanavond is er een live optreden bij Big Papa restaurant.

Daar willen we graag naartoe, maar dan moeten de buikjes gevuld zijn. Dus terug naar de boot en koken met die hap.

Onderweg hebben we even school. De meiden beginnen er zelf mee. We rekenen om en om. Leuk om te doen. De leerlingen heten, Liedewie-kes, Lijnemijn en Rieketiek. Ze doen goed hun best en hebben veel plezier. Heerlijk om te zien.

Bas en ik kletsen ook nog over het vervolg van de reis en bedenken dat het hoog tijd is om weer wat om te gooien. Het credo enjoy en life slow willen we even volhouden, dus haasten willen we niet. Dus de planning en route wordt gewoon weer een beetje omgegooid en dat is tof! Fijn, nu kunnen we ook nog lekker naar Marie Galante.

Op de boot kookt Bas, schrijft ik alvast een deel van dit journaal en de meiden kijken Bumba. Nou die Bumba is dan toch wel heel erg veran-derd in een blonde dolly Barbie. Ze hebben haar Bumba genoemd, want ze weten dat wij Barbie te erg vinden. Het is ze goed gelukt, want ik heb echt niks in de gaten gehad. Bas wel, maar die speelt hun spelletje lekker mee.

We eten op tijd en de kinderen eten ook echt goed. Dus morgen ook maar weer op rijd eten….! Even de afwas doen, spullen pakken en dan is het hoog tijd om naar de kant te gaan……

Even naar de echte Reageea muziek luisteren! Aan de kant zijn Loud en Marlene van Rafiki ook. We hebben ze nog niet eerder gezien. Ze zijn al sinds 2011 op pad en hebben geen vastomlijnd plan. Wat heerlijk lijkt me dat. Wij “moeten’’ toch weer terug zijn eind juli!

Het is leuk om kennis te maken ik heb het Marlene over alle ondoor-zichtige regelgeving in Nederland. Ieder clubje heeft zo zijn eigen re-gels en interpreteert het op zijn eigen manier. De regelzaken spelen bij iedereen die onderweg is. Het varieert van zorgverzekeraar, bank, bootverzekering, gemeente, GBA, SVB en wat hebben we al niet meer. Waarom moet het toch allemaal zo ingewikkeld zijn er geen standaar-den voor. Het doet mij herinneren aan vorig jaar toen ik er zoveel mee bezig ben geweest. Ben blij dat dat achter ons ligt!

Het is wel gezellig. De live muziek is nog niet begonnen. De meiden beginnen lief te spelen, maar zijn het na een uurtje wel beu. Het lukt ze nog wel even om zich te vermaken, maar eigenlijk is de koek op. Ik baal van ons dat we het hebben laten duren!! Lijn is gewoon moe, Liedje is boos, want ze wil nog niet weg en ze heeft heel veel pijn aan haar blaar en Frederique vindt het gewoon saai. Vanuit hun gezien kan ik ze zeker geen ongelijk geven. Voor hun te laat gaan we naar de boot. Daar zeggen ze dat er ook een mevrouw was die heel onaardig tegen hen deed en dat ze er daarom niks aan vonden. Bas leest nog een hoofdstuk uit Sjakie voor. Daarna willen Bas en ik een filmpje kij-ken, maar eindigen we achter de skype met Jorg en Marieke. Hoe ge-zellig is dat! Het wordt dus weer veel te laat. Wat zou het leuk zijn om ze hier nog te zien, maar het zit er niet in. Zij moeten nog naar de To-bago Cays en daar zijn wij allang voorbij! Het wordt gewoon de vis-markt in Oostende van de zomer….

De muziek hoor ik nog steeds. Het is toch ongelofelijk dat dat niet stopt. Ik word er horendol van. We kijken een filmpje en vallen tijdens de film in slaap. Ik word weer wakker van de muziek op de kant en het lukt me niet om weer in slaap te komen. Ook is mijn rechterbeen hele-maal lek gestoken door een of andere mug en dat irriteert me ook ma-teloos. Ik ga naar de kajuit en schrijf daar dit scheepsjournaal maar af…..en zo wordt het 03.00uur!

Mooi balen voor morgen! Trusten!

Donderdag 7 februari

Het was vannacht een uurtje of vier toen het feestje op het strand afgelopen was. Wat een ellende. Zoveel herrie. Normaliter slaap je, val je erbij in slaap of ben je zelf aanwe-zig op het feestje. Vandaag voor mij geen

van alle en kan ik gewoon niet in slaap komen en wat is er makkelijker dan de muziek de schuld te geven? Dus bij deze het komt door de mu-ziek dat ik niet in slaap kan komen. Ik ben vandaag, ben ik bang, dus niet echt het zonnetje in huis!

De meiden zijn niet zo heel vroeg wakker, maar na het happy hour de-bacle van gisteren mogen ze lekker een filmpje kijken. Bas en ik maken ons klaar om naar Les Saintes te gaan. Deze eilandengroep hoort bij Guadeloupe. Het is 20 mijl varen. Dus met een goede drie uur kunnen we er zijn. Bas en ik vragen ons echt af hoe wij er iedere keer toe in staat blijken te zijn om er zo’n bende van te maken. We bergen alles goed weg. Dat is ook echt wel nodig, want ook al lijkt het soms heel rus-tig, je weet nooit wat je om je oren krijgt als je achter de eilanden uit-komt.

Dus op ons gemak de boot klaargemaakt. De kinderen uit de hand een ontbijtje gegeven en zo zijn we rond een uur of 10 gaan varen richting Les Saintes. We hadden heerlijk weer en we hebben een heerlijke zeil-tocht gehad. We liepen ruim 6 knopen en het was erg lekker. Alles klop-te. Zeilen uit het boekje zeg maar. Halve wind, 20 kopen, weinig golven en zonnetje erbij! Heerlijk gewoon.

Steeds meer zeilers om ons heen varen hun boot niet zelf terug, maar laten de boot terug naar Nederland transporte-ren. Iedereen heeft hiervoor zijn eigen overwegingen. Ook bij mij blijft die op-tie, het laten transporteren van de boot, maar door mijn hoofd spoken. Waarom doen we het eigenlijk niet? Wat houdt ons tegen? Is het geldingsdrang? Be-wijsdrift?

Ik weet het niet. Tijdens het zeilen hebben we het erover. Ik besluit een nieuwe offerte bij Se-venstar aan te vragen. We krijgen al snel een reactie. Wat wij willen, in juli terug vanuit New York, is niet mogelijk.

Althans wordt niet gegarandeerd. We zijn dan namelijk laat en dan wachten ze totdat ze ge-noeg boten hebben. We kunnen wel in mei mee of vanuit Savannah. In mei willen we niet mee.

Als we in mei terug willen, dan zeilen we zelf wel terug. Het gaat er na-melijk niet om dat we de boot niet willen zeilen, maar we willen zo graag zo lang mogelijk aan deze kant van de oceaan zijn en genieten van dit boaties leventje! Als we eind mei de Carieb uit moeten, dan hebben we 8 weken de tijd om en nabij 4000 mijl af te leggen. Dat is aardig doorjakkeren. Daar gaan we de kinderen zeker geen plezier mee doen.

Savannah ligt dan nog erg zuidelijk en vinden we ook geen leuke optie. Als we het willen, dan willen we ook echt zelf naar New York varen. Dus Sevenstar valt voor ons definitief af.

Dan blijft PYD nog over. Zij zeilen de boot voor je terug. We pakken de oude offerte erbij en wikken en wegen. Het is zo verleidelijk om het te doen. Waarom doen we het niet? Hebben we over twee jaar spijt als we het niet doen? Wat krijgen we ervoor terug? Hoeveel langer blijven we dan aan deze kant? Is het belangrijk dat we geen rondje maken? (deden we toch al niet, want we kwamen uit de Med).Voor wie vind ik het belangrijk om een rondje te maken? Voor mezelf of voor anderen?

Make up your mind! Ellen heeft gewoon gelijk, we zijn twijfelaars, maar als we dan kiezen….. Dan kiezen we ook goed. Zoals Marieke zo mooi zegt, Design your own life, nou daar hoort deze reis ook bij toch?!?

Morgen maar eens een mailtje naar PYD sturen om te vragen of de of-ferte nog steeds staat. We hebben nog tijd genoeg en we hoeven ge-lukkig ook nog niet nu te beslissen.

Met deze gedachten varen we richting Les Saintes. Het is lekker weer en we zeilen weer eens heerlijk, want is het toch fijn!

Rond half twee draaien we de baai in. Wat is het hier weer mooi! Op de marifoon worden we wel-kom geheten door Alicia van de Ile du Nord. Ge-zellig. Zij spelen als boatboy en al snel liggen we aan een mooring. Tof. We worden uitgenodigd voor de koffie bij hun aan boord. We kletsen bij over onze avonturen van de afgelopen twee da-gen en over onze plannen. Gezellig. Else heeft heerlijke bananencake gemaakt. Deze smaakt echt super. Het doet me denken aan mijn mislute babanenmuffin op La Gomera. Ben blij te mer-ken dat het ook anders kan en zo lekker!

We blijven veel te lang kletsen en gaan daarna met z'n allen naar de kant. De kinderen spelen natuurlijk weer volop. Het blijft een hele gewaar-wording om vijf van die lieve kindjes zo zoet te zien spelen. Ik merk nu dat ik inderdaad niet het zonnetje ben, want ik kan weinig van ze hebben en ben weinig flexibel als ze met iets komen. Vanavond ook zelf maar vroeg mijn bedje opzoe-ken.

Het inklaren duurt helaas langer dan verwacht, maar als Bas het klusje eenmaal geklaard heeft, lopen we met z'n allen naar de andere kant van het eiland. We lopen naar de baai Grand Anse en kijken onze ogen uit naar het strand. Er staan heerlijke golven en dit zou de perfecte surfspot zijn, maar helaas mag je hier helemaal niks. Niet zwemmen en niet surfen! We zitten in het zand en de kinderen spelen. Bas en Timo zoeken de ultieme kokosnoot en kraken die. Wat smaakt die zoet. Het is zo lekker om zo uit een kokosnoot te drinken. Ik ben erg moe en heb pijn aan mijn knie. Wat baal ik van die knie zeg, ongelofelijk!

We lopen op ons gemak terug. Ik ben helemaal inspiratieloos voor het eten. Na het menu van de Ile du Nord gehoord te hebben, bedenk ik me dat kip kerrie wel lekker is. Daar heeft iedereen wel oren naar, dus dat wordt het menu. We lopen naar het kleine supermarktje en kopen de laatste dingen die we nodig hebben. Ook kopen we een lekkere ba-guette.

In de bijboot zien we al dat koken geen goed idee is, want dat duurt te lang en de meiden zijn te moe. Dus gaat Bas een eitje bakken. Aange-zien hij het te goed, te lekker en er te veel lekkere dingen naast wil doen, wordt het alsnog laat en is het eigenlijk te laat. Jammer dus. De omelet is echt super goed gelukt, lekker.

De meiden vragen af en toe aan Bas of hij echt cowboy en indiaan is geweest. De meiden zijn er heilig van overtuigd dat Bas ook piraat is geweest. Heerlijk. Ze denken wel dat hij soms overdrijft!

Ik leg mijn knie weer omhoog en denk dat ik vandaag maar eens heer-lijk vroeg ga slapen.

Vrijdag 8 februari

Les Saintes zijn een achttal kleine eilandjes die bij Guadeloupe horen. Guadawa? Guadeloupe. Dat is, net als Martinique, een overzees de-partement van Frankrijk.

We liggen nu bij Terre de Haut. Dit kleine eilandje is een ideaal wan-deleiland, maar aangezien mijn knie nog niet zo wil meewerken wordt er vandaag weinig gewandeld.

Gisteren heb ik bij de lokale VVV gevraagd naar het carnaval op het eiland en ze hebben mij verzekerd dat dat vandaag om 8.30u begint. Er is dan een kinderoptocht. Het thema is clowntjes.

Ons ochtendritueel wordt dus enigszins aangepast. Dat is hij eigenlijk al, want al voor zevenen staat Lijntje naast ons bed en zegt dat ze op de uitkijk gaat naar de dolfijnen die hier blijkbaar in de baai zwemmen. Die gaat dus al aangekleed en wel naar boven. Wij komen ondertus-sen ook uit bed, kleden ons aan en maken een ontbijtje. Dat kindercar-naval willen we wel meemaken. Dus voor 8.30u staan we al op de kant. We zien er nog helemaal niks van.

Het is al wel druk op het eiland. Er is net een (mooi) cruise schip aan-gekomen (een viermaster) en al de oude van dagen zijn met bijbootjes afgeleverd op het eiland. Gezellig hoor. We moeten wel wennen aan de hoeveelheid toeristen. Bas heeft niet zoveel met het stadje. Het is te toeristisch en na een half uur is hij er wel klaar mee.

We wachten op het centrale pleintje. Als we aan de kant zijn, zien we de Ile du Nord ook naar de kant komen varen. Dus tijdens onze wan-deling komen we ze weer tegen. Dus we lopen met ons negenen verder. De kinderen zijn helemaal gebiolo-geerd door een of andere rups. We hebben deze rups ook al op Martini-que gezien, maar kunnen hem niet thuisbrengen. Hij is ook zo groot.

Timo en Bas lopen nog even een rondje op zoek naar het een of an-der. Bas zoekt naar een leuk trans-portmiddel voor over het eiland, ze hebben hier van die leuke elektri-sche autootjes. Onverrichte zaken komen ze weer terug en dan gaat de optocht ook beginnen.

Het is de optocht van de kleuterschool Dus er loopt allemaal heel klein verkleed grut op straat. Wat lief om te zien. Wat grappig. Het is zo kneuterig. De kindjes zijn zo trots en onze meiden kijken hun ogen uit en vinden het leuk om te zien en er een paar meter achteraan te lopen, maar zijn dan al snel verveeld. We lopen de optocht dus even achterna en gaan dan naar de supermarkt. Het is vanavond weer hoog tijd voor een BBQ en daar moeten we nog wat inkopen voor doen.

Na het doen van boodschappen gaan Else en ik lekker koffiedrinken aan het water (kunnen we meteen even internetten) en de mannen nemen de kinderen mee. Zij gaan op langoustines vissen bij een wrak. Bij dat wrak ligt namelijk een onbeheerde kreeftenkooi en Timo had er langoustines in gezien. De kooi ligt op 10m diepte en Bas en Timo maken een touw vast aan de kooi. Als dat gelukt is verslepen ze de kooi naar ondieper water. Onderwater maken ze de kooi met be-hulp van een tang open. Om de langoustines te vangen maken ze ge-bruik van het harpoengeweer van Timo. Het resultaat mag er wezen: twee heerlijke langoustines. Wat zijn ze trots en wij blij! Bij het naar boven halen van de vissen is er blijkbaar nog een boze vrouw langs gezwommen, want die kooi is heus wel van iemand. Nou aan de pa-pegaaivis te zien, is de kooi van helemaal niemand. De papegaaivis heeft al een heel kaal hoofd van het tegen de kooi aan schaven om door het gaas heen te zwemmen.

Liedewij stapt ook nog uit de rubberboot, dus die heeft haar zwemles voor vandaag ook wel weer gehad! Na het hele spektakel komen ze ons bij de wal weer halen. Heerlijk om zo even rustig te zitten. We be-sluiten om terug te varen naar de boot en naar een baai terug te varen (Pain de Sucre). Daar schijnt het mooi te zijn!

Rond de middag verlaten we de baai van de hoofdstad Bourg en ver-plaatsen ons naar de baai Pain de Sucre. Deze ligt aan de oostkust en ligt op nog geen mijl afstand.

Het schijnt leuk te zijn. Dat vinden wij nog even niet, want als we er eenmaal zijn wil het ankeren niet vlotten. We liggen, we liggen toch niet. We liggen, we krabben, we gaan verliggen en zo zijn we een aan-tal keren bezig voordat we het idee hebben dat we goed liggen.

Ik maak een soepje klaar en tijdens het eten blijkt dat we toch weer aan het krabben zijn. Dus willen we graag naar de andere baai aan de over-kant. De Ile du Nord wil wel mee, maar heeft nog wat te doen en volgt later. Dus wij halen ons anker omhoog. Dan blijkt dat er in het midden van de baai een aantal boten weg gegaan is en dat we daar nu mooi kunnen ankeren. Dus we wagen een poging. Deze poging slaagt met-een. Dus we blijven toch maar hier liggen. Lekker hoor! Als we eenmaal liggen zwem ik even naar de DOEN van Thijs en Marijke. Bij hun aan boord klets ik even over het geweldige Dominica en het contrast met hier! Waren we nog maar daar…….Auhhhhwwwwww!

Nee hoor, alle gekheid op een stokje. Het is gewoon weer anders hier. Een groot voordeel van hier zijn, zijn toch wel de heerlijke baguettes en croissants. Terug op de boot ga ik aan de kant even de internetcode van het hotel zien te bemachtigen. Ook weer gelukt en nu hebben we op de boot ook internet. Fijn! Timo haalt mij op en brengt me naar de boot. Hij is in de veronderstelling dat Bas erg druk is met het maken van de pindasaus, van pindakaas, voor de BBQ. Nou dat valt wel mee hoor, want de Appie heeft heerlijke pindasaus waar je water bij kunt doen! Lang leve het gemak.

Als ik op de boot kom, is Liedje ook wakker. Ze heeft vanmiddag een heerlijk dutje gedaan en is weer vrolijk aan het spelen. Frederique is Bas aan het helpen met het rijgen van de spiesen. Ook Kathelijn helpt mee. Timo en Elze zijn er op tijd. We willen namelijk op tijd eten, want de kids moeten vroeg naar bed.

We beginnen met de Langoustine. We grillen hem op de BBQ. Wat smaakt hij heerlijk. Samen met een glas witte wijn erbij! Echt subliem! Echt ontzet-tend lekker. We hebben het weer over van alles en nog wat. Een van de dingen waar we het uren over (kunnen) hebben, is het vervolg van de reis.

Wat ga je doen, welke opties heb je en wat kies je uiteindelijk! Tja, het is een mooie discussie en een levendig gesprek, waarbij iedereen voor eigen pa-rochie preekt en voor allemaal is iets te zeggen! Wat is waar zullen we maar zeggen……..Keuzes!

Na de langoustines volgen de broodjes hamburger en de spiesen. De kin-deren smullen lekker en zijn na het eten alweer snel verdwenen naar bin-nen.

De kinderen vermaken zich met z’n vijven zo goed dat je ze niet in de ga-ten hebt. Dat is tevens het grootste “gevaar”. Zij vermaken zich namelijk zo goed, dat wij alle tijd vergeten en voordat we er erg in hebben is het al-weer veel te laat en is het hoog tijd voor de kinderen om te gaan slapen.

Het was weer een erg leuke avond. Met een overdaad aan eten. Het me-nu voor morgen staat bij deze ook alweer vast. Dat wordt rijst met kip.

Die kip he! Als we straks thuiskomen dan kan ik geen kip meer zien. Het “enige” dat we hier eten is kip en gehakt. Het vissen schiet, buiten van-daag, niet heel hard op, dus dat eten we veel te weinig. Gelukkig kunnen we veel variaties maken op kip, maar ben dadelijk ook wel een keer klaar met KIP!

(op dit moment dat ik ik dit schrijf liggen we alweer bij

Pointe a Pitre en op nog geen 40m afstand komt nu een heel groot cruiseschip voorbij varen. Wohhhh wat gaaf. Hij heeft negen dekken en is groot. Het water is zo glad als een spiegel de boot glijdt door het water. Super!)

Nu is het tijd om lekker te gaan sla-pen!

Zaterdag 9 februari

Met Timo heb ik afgesproken brood te gaan halen. Net voor de afgesproken tijd word ik wakker. Ik laat de motor weer op de rubberboot zakken en pak geld en een waterdichte tas. Kathelijn wil heel graag mee, maar dat gaat niet want dan pla-neert de rubberboot niet meer. Ze vindt het heel erg, wat sneu voor haar. Ik ga Ti-mo ophalen en die heeft weg kunnen

glippen, want Luca zou zo’n ritje ook heel leuk vinden. En zo deserteren de twee papa’s om brood voor hun kroost te gaan halen. Ondanks dat er wat golven door de baai lopen schieten we goed op. Het is een ruime mijl varen tot aan het dinghydock en we worden flink door elkaar geschud. Net voor het dinghydock zie ik Freek en Willeke in hun dinghy varen. We scheuren er omheen, maar we waren al gespot. Op de steiger van het dinghydock praten we even bij. Zij zijn ook op weg naar de bakker dus we lopen met z’n vieren op. Timo en ik gaan de kinderen verwennen met pain au chocolat. We nemen afscheid van Freek en Willeke en we gaan weer terug naar de boot. Als ik Timo heb afgezet vaar ik terug naar de Mare Li-berum. Daar is iedereen bezig met school. Goed bezig dus. In de tussen-tijd passen Marieke en ik de planning voor de reis weer wat aan. We ma-ken een planning met Ila a Vache en Jamaica en zonder. We besluiten ook nog naar Antigua te gaan na Guadeloupe. De plaatjes in de pilot zijn wel heel erg mooi, te mooi om te negeren. Als de meiden even klaar zijn met school dekken we de tafel en kunnen we gaan smullen. Liedewij denkt eerst dat ze de pain au chocolat niet lust. Totdat ze haar tanden in het broodje in het broodje zet. Dan is ze om.

Na het ontbijt gaan Marieke en ik wat rommelen en opruimen terwijl de mei-den zelfstandig verder school doen. Wij hebben een cadeautje voor de Ile du Nord en zij hebben precies op het-zelfde moment een cadeautje voor ons. Zo toevallig! Wij hebben een vlag-getje van St. Lucia en we krijgen er een bus ketjap voor terug.

Ketjap is hier praktisch niet te vinden dus we zijn er heel blij mee. De kinderen zijn ondertussen klaar met school dus is het weer tijd voor de lunch. We maken een soepje met stokbrood en als alles op is en opgeruimd gaan we de zwemspullen pakken. We gaan naar een strandje met de kinderen. Leuk de hele middag strand. Ze hebben er zin in. De tassen worden gepakt en we zetten nog wat drankjes koud voor de borrel. Marieke zwemt naar het strand en wij varen met de rubberboot naar het strandje.

We zetten ons territorium af met zwemspullen en tassen en dan ga ik de rubberboot parkeren aan een steigertje. De Ile du Nord komt er onder-tussen ook aan. Liedewij krijgt eerst zwemles van ons. Timo en Else ge-ven ook les aan hun kinderen. Liedewij gaat erg goed en na een tijdje zwemt ze zelfs twee meter los! Wat goed. Ze zwemt zelf! We zijn bere-trots op ons meiske. Luca zwemt zelf ook voor het eerst! De mensen op de kant moeten wel denken wat voor overdreven volk die Hollanders! Loud en Marlène van de Rafiki komen ook aan gesnorkeld. Zij liggen ook weer in de baai en komen even kletsen. Ik wil nog even snorkelen dus ik knijp er tussenuit met de fotocamera. Er moet veel koraal zijn en ik ben wel benieuwd. Het is erg mooi weer onder water. Er is weer veel koraal en er zijn veel vissen. Ik ben op zoek naar murenes, een soort zeeslangen, maar ik zie ze niet. Ik verwacht ze al een tijdje, maar mis-schien zitten ze dieper. Evengoed geniet ik van het snorkelen. Na een half uurtje ben ik weer terug op het strand. De kinderen zijn lekker aan het spelen in het water en ik zie dat Liedewij zonder kurkjes toch vaak even moet zwemmen omdat het af en toe te diep is. Wat fijn dat ze dit nu ook begint te leren. Al kan ze zich maar drijvend houden. Dat is al erg rustgevend. De kinderen hebben nog geen genoeg van het strand, maar het is half vijf en we willen dat ze niet te laat eten en naar bed gaan.

We pakken dus in en gaan terug naar de boten. Else, Marieke en Frede-rique gaan zwemmen naar de boot. Ik scheur met de kinderen naar de Ile du Nord om Alicia en Luca af te zetten en dan gaan wij weer terug. We halen Frederique op, want de afstanden zijn wel heel groot. De strandspullen spoel ik even af bij de rubberboot om niet al het zand aan boord te krijgen en dan kleden we ons om voor de borrel.

Ik pak een tas met kinderchampagne, want we gaan vieren dat Luca en Lie-dewij vandaag voor het eerst ge-zwommen hebben. Marieke is onder-tussen een marathon aan het zwem-men. Ze is met Else mee gezwom-men naar haar boot, terwijl die verder weg lag dan de onze en nu komt ze weer terug. Het zijn best grote afstan-den die ze zo aflegt. Nieuwe hobby? Marieke kleedt zich ook om en dan

gaan we op weg. Op de Ile du Nord wordt door vijf kinderen de ‘champagne’ ontkurkt. Timo heeft gebakken banaan gemaakt als snack en dat is super lekker. Voor de kinderen is het echt feest. We zitten dus weer gezellig aan de borrel en de kinderen spelen zoet binnen. We heb-ben het over het vervolg van onze reizen en waar we elkaar weer gaan zien. We proberen ze nog mee te krijgen naar Pointe a Pitre, want dan hoeven we nog geen afscheid te nemen. De tijd vliegt en het is onder-tussen weer etenstijd geworden.

Gezamenlijk maken we een maaltijd met wat we hebben. Marieke en ik gaan spullen halen voor het eten en Else en Timo starten alvast met koken. Van dat op tijd eten en slapen gaat weer niets terecht komen. Dat schuiven we maar weer een dag op. We eten noodles, rijst, kip en satésaus. Het is weer smullen. Daarna een toetje en dan vliegen de kinderen weer snel naar binnen. Ze willen weer spelen. Wij pakken nog een kop thee in de kuip en bekijken hoe het op de Virgin Islands zal zijn. We hopen elkaar daar weer tegen te komen.

Dan is het echt de hoogste tijd geworden en gaan we de terug naar de boot. We nemen eigenlijk niet echt afscheid want we weten niet of ze nog naar Pointe a Pitre gaan. Als we aan boord zijn gaan de kinderen meteen naar bed. Ik haal de motor weer van de rubberboot en ruim aan dek nog wat op. We moeten morgenvroeg vroeg op om op tijd voor de optocht te zijn. Marieke stuurt nog wat mails weg. En dan heb-ben we nog maar een korte nacht over.

Tot slot: Top tien tot honderd

Gisteren hadden we een borrel bij ons aan boord. We kwamen op het onderwerp de mooiste. Wat was het mooiste wat we hadden gedaan. Een schip heeft na de honderdste blog een top tien gemaakt. En zo kwamen we op het onderwerp. Iedereen heeft een aantal plaatsen waar we allemaal zijn geweest en die iedereen super vond. Zo zijn er ook plaatsen waar we allemaal zijn geweest en die heel verschillend worden beoordeeld. En dat maakt het zo mooi.

Je maakt de reis mee helemaal op je eigen manier. Je ervaart dingen in het moment zoals je je voelt op dat moment. Dus onze top tien past to-taal niet op de top tien van andere boten. Je bent ook niet met zijn allen een georganiseerde rondreis aan het maken. Je trekt je eigen plan met je eigen route. Dat maakt het zo uniek.

In onze top tien staat Dominica vrij hoog, daar was iedereen trouwens tijdens de borrel unaniem over, terwijl iedere boot een andere tour had gedaan op het eiland. Dan moet het ook wel echt mooi zijn.

Voor ons waren de hoogtepunten dus in willekeurige volgorde: Domini-ca en dan voornamelijk de natuur, Marokko, de oversteek als reis, het carnaval in Guadeloupe, ……, …….,………., ………, en en en nog veel meer! We hopen dat er nog veel meer hoogtepunten komen. De plaat-sen waar we nog naar toe gaan zien er in de brochures erg mooi uit.