Riding the Indian Tiger

Thierry Debels

Boekbespreking Trends

7/3/08

India en China worden vaak in een adem genoemd. Volgens auteurs Bill Nobrega en Ashish Sinha is dat onterecht. In ‘Riding the Indian Tiger’ proberen ze aan te tonen dat India voor Westerse ondernemers veel meer potentieel heeft dan China.

Een argument is volgens hen echt doorslaggevend: demografie. Weinigen weten dat China een verouderde bevolking heeft. Volgens de auteurs is de groep 65-plussers in dat land zelfs de snelst groeiende groep ter wereld. In 2025 zullen 250 miljoen Chinezen ouder zijn dan 65 jaar. Dat is een kwart van alle bejaarden die dan wereldwijd zullen leven. De snel ouder wordende bevolking is uiteraard een bijprodukt van het een-kind-beleid dat in 1979 in China werd geïntroduceerd.

Nobrega en Sinha tonen cijfermatig aan dat deze oude bevolking China zal beletten om de economische reus te worden die iedereen verwacht te zien. Hier trekken de auteurs de parallel met Japan. ‘Met meer dan 50 procent van de (Chinese) bevolking die in armoede leeft en een per

1

capita inkomen dat nog niet eens 10 % bedraagt van dat van Japan, is de leeftijdsstructuur van China in snel tempo die van Japan aan het benaderen.’ De auteurs weten wat dit impliceert: de Japanse economie stagneerde over de laatste 15 jaar – deels – door die verouderende bevolking.

De auteurs plaatsen hier India tegenover. Dat land heeft de grootste groep jongeren tot 25 jaar. En in 2015 zullen er maar liefst 550 miljoen tieners zijn. Een demografisch dividend noemen economisten dat. Op dat moment zullen er in India ‘slechts’ 220 miljoen bejaarden zijn. Op een populatie van 1,1 miljard Indiërs is dat. Dat is dus een vijfde van de totale Indiase bevolking. Een percentage dat overigens in lijn ligt met het wereldgemiddelde.

Volgens de auteurs is dit demografisch dividend voldoende groot om ondernemers aan te porren om in India te investeren. Niet dat dit altijd even makkelijk is. Daar zijn de auteurs verrassend eerlijk over. Zo geven ze het ontluisterende voorbeeld van Peugeot dat in 1994 de Indiase markt betrad. Een jaar eerder had de Indiase regering de automobielindustrie immers gedereguleerd. Het werd voor Peugeot een ware lijdensweg: stakingen in de fabrieken en conflicten met de partners om slechts twee obstakels te noemen voor de Franse autobouwer.

In 1999 trok Peugeot zich moegestreden terug uit India. Paul Alvarez, internationaal communicatiemanager van Peugeot, verklaarde op dat moment dat India een ‘te vergeten en begraven markt is voor Peugeot wat personenwagens betreft’. Volgens de auteurs pakte Peugeot

2

het gewoon verkeerd aan: het koos immers voor de ‘koloniale aanpak’. Kortom, de fout voor het mislukte Indiase avontuur lag bij Peugeot.

India is vandaag wel de grootste producent van trucks ter wereld, de grootste producent van motorfietsen, het land met de meeste FDA-goedgekeurde medicijnen ter wereld – afgezien van de VS zelf. India heeft het grootste aantal Fortune R&D-centra buiten de VS en de derde grootste aandelenbeurs ter wereld qua volume ligt, jawel, in Mumbai. Nobrega en Siha laten er geen enkele twijfel over bestaan: India is the place to be voor Westerse entrepreneurs. Bovendien biedt het land een grote extra troef voor Westerse ondernemers: Mandarijns Chinees leren is niet meer nodig. Hebben Westerse ondernemers eigenlijk nog wel een keuze?

William Nobrega en Ashish Sinha, (2008), ‘Riding the Indian Tiger’, Wiley, Hoboken. ISBN 978-0-470-18327-4

3