leesfragment beneja - cliff graham

Cliff Graham

BenajaRoman

Vertaald door Jetty Huisman

Benaja_GRAHAM_druk1_binnenwerk_derde_proef_8-6-2012_NS.indd 3 08-06-12 08:25

Benaja is het eerste deel in de serie De helden van David.

© Uitgeverij Voorhoeve – Utrecht, 2012Postbus 13288, 3507 LG Utrechtwww.kok.nl

Oorspronkelijk verschenen onder de titel Day of War bij Zondervan, Grand Rapids, Michigan 49530, USA.© Cliff Graham, 2011

Vertaling Jetty HuismanOmslagillustratie Zondervan, Joel GrimesOmslagontwerp Mark HesselingISBN 978 90 297 1389 4ISBN e-book 978 90 297 1390 0NUR 302

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opna-men, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a re-trieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise, without the prior written permission of the publisher.


Voor Cassandra.Voor mijn zoons, zodat ze het oorlogspad leren kennen.

En voor mijn vader, die het me leerde zien.


7

Woord vooraf

Er zijn vele boeken geschreven over David, maar nooit ver-scheen er een complete roman over zijn dertig krijgshaftige helden. Misschien doordat er zo weinig over hen bekend is. De Bijbel besteedt niet veel aandacht aan hen: in slechts twee hoofdstukken (2 Samuël 23 en 1 Kronieken 11) wordt verteld over hun heldendaden. Vandaar dit boek. Sommige lezers zullen het niet eens zijn met de manier waarop ik deze mannen weergeef. Ik beweer ook niet dat ik beschik over een volledig juist inzicht, maar mijn weergave komt in ieder geval wel overeen met wat er in de Bijbel staat. Davids helden waren beslist heldhaftig, maar het waren wel gewoon mensen: een groepje misnoegde verschoppelingen die opereerden in een periode van de geschiedenis van Israël waarin Jahwe amper nog vereerd werd. Ik heb voor mijn roman de historische achtergronden zorg-vuldig onderzocht, maar er is zo veel wat we niet weten over de militaire en culturele geschiedenis van die tijd dat ik soms mijn fantasie heb gebruikt om de gaten op te vullen. Mijn ex-cuses aan de opmerkzame lezer. Ik gebruik moderne begrip-pen voor sommige volken en plaatsnamen om verwarring te voorkomen. Bij de dialogen heb ik zo geschreven dat ze voor moderne lezers duidelijk zijn, ik heb niet geprobeerd om de taal van die periode te benaderen. Soms heb ik gekozen voor een korte weergave van bepaalde culturele omschrijvingen of laat ik die helemaal weg, niet uit gebrek aan respect, maar om het verhaal bondig te houden. Eventuele fouten of inconse-quenties komen geheel voor mijn rekening.


8

Wat bovennatuurlijk ingrijpen betreft heb ik mezelf en-kele vrijheden gepermitteerd. Wie op zoek gaat in de Bijbel naar specifieke vermeldingen van de omgang tussen mensen en engelen in dit boek, doet dat tevergeefs. Maar ook al komen deze voorvallen niet rechtstreeks uit de Bijbel, ze komen wel overeen met andere gebeurtenissen die daarin beschreven zijn. Dit verhaal is fictie; zo moet het ook gelezen worden. Een laatste opmerking: dit boek bevat veel geweld. Zeker niet meer dan de Bijbel zelf, alleen wel meer dan veel bijbelse romans die tot nu toe zijn geschreven. Bovendien komen er situaties in voor waarin verleiding en seksuele begeerte een rol spelen, die uitsluitend geschikt zijn voor een volwassen lezer. Pas dus een beetje op voordat u het boek aanraadt aan iemand die op dit punt gevoelig is. De oorlogsjaren waren zowel de beste als de slechtste jaren van Davids leven. De serie De helden van David geeft een voor-stelling van David en zijn krijgsmannen tegen de achtergrond van de barbaarse en roerige periode waarin ze leefden, zodat wij hen beter leren begrijpen. Wie weet hebben de trauma-tische ervaringen van die oorlogsjaren wel bijgedragen aan sommige desastreuze beslissingen die David later nam. Tegen-woordig weten we dat militairen na een oorlog last kunnen hebben van een posttraumatisch stresssyndroom. Hoe je het ook noemt, het is duidelijk dat wie de hel van een slagveld heeft meegemaakt, daarvan de rest van zijn leven de gevolgen ondervindt. David was daarop geen uitzondering. Toch werd hij ‘de man naar Gods hart’ genoemd. In de Bij-bel vang je af en toe, tussen felle gevechten door, ook ont-roerende glimpen van een groot geloof op. Een troostvolle gedachte: de God die David liefhad en vergeving en kracht schonk, doet dat ook voor ons, ondanks onze fouten.


Maten en gewichten

meetstok 270 cm el 45 cm span 22 cm handbreedte 8 cm vingerbreedte 2,5 cm talent 34 kg sjekel munteenheid (afgeleid van een gewicht van 10 à 12 g)


heer, mijn God, machtige redder, U beschermt mij op de dag van de strijd. Psalm 140:8

‘Ik heb hulp geboden aan een held, een jongen uit het volk verheven. In David vond Ik een dienaar, Ik zalfde hem met heilige olie.’ Psalm 89:20, 21


13

Proloog

De jongen speurde de bodem van de beek af, tussen de golfjes die glinsterden in de zon door. Het koude smeltwater, afkom-stig uit het noorden, spoelde de winter uit het dal. De beek was ondiep; hij zag hoe de stroming zachtjes de stenen aanstootte. Hij raapte er een op en depte hem droog met de zoom van zijn onderkleed. De steen was mooi rond, precies groot genoeg en helemaal glad, zonder putjes en bulten. Alsof hij speciaal voor hem was gemaakt. Hij koos er vijf uit. Hij had de hele dag gelopen en het water voelde heerlijk koel aan zijn voeten. Zijn rug was stijf vanwege zijn bepakking en de ruwe plekken die zijn sandalen bij zijn enkels hadden veroorzaakt, waren erger dan na een normale dagreis. Hij liet zijn voeten in de ijskoude beek weken en luisterde met geslo-ten ogen. De beek had een grillige geul uitgesleten, waarin hij kon schuilen voor de vele ogen die naar hem uitkeken, zowel voor als achter hem. Hij werd verwacht, hij had geen tijd te verlie-zen. Hij opende zijn ogen en keek naar de oever aan de overkant van de beek. Het zou niet lang meer duren. De modder in de rivierbedding bedekte zijn voeten toen hij erdoor liep. Aan de overkant stond hij stil bij de wal van zand en losse stenen. Een paar passen en hij stak boven de kant uit, in het volle zicht van de massa’s mensen die zich in de heuvels verscholen hielden. Hun aanwezigheid drukte op hem, hij kon hun bloeddorst voelen.


14

Hij ademde snel terwijl hij de manoeuvre nog één keer doornam: slingeren, richten, slingeren, nog eens richten. Drie-maal en dan loslaten. Hij had er vijf gezien. Een in het veld daar beneden en nog eens vier achter hem, in het gelid. Misschien waren het broers. Ze waren allemaal zo enorm als de man die daar zo stond te schreeuwen in het veld. De jongen knipperde met zijn ogen. Zijn eigen broers wa-ren niet met hem meegekomen. Ze hadden hun eigen taken, hun vader had hen nodig. Geen van hen had zich genoeg om hem bekommerd om hem terzijde te staan. Ze hadden ook geen weet van de bescherming. Vandaag zou hij hun laten zien wat dat was. Met zijn staf over zijn schouder klom hij tegen de zanderige oever op. De zon stond hoog aan de hemel, zijn schaduw was maar kort. Hij sprak zachtjes tijdens de klim, alsof hij praatte tegen iemand naast hem die hem kon horen. Hij praatte vaak in zichzelf als er gevaar dreigde, maar ook op vreedzame mo-menten. Hij bereikte de bovenkant van de oever en het veld kwam weer in zicht. Glimmende rijen geharnaste mannen met ba-nieren stonden opgesteld rond het hele dal, duizenden en nog eens duizenden. Hun uitdagende geschreeuw, niet langer ge-dempt door de oever van de beek, beukte zijn oren. Zolang het kon had hij genoten van de rust, maar nu was het zover. Hij liet het lawaai van de gehate mannen over zich heen komen en concentreerde zich op zijn aanwakkerende woede. Hij balde zijn vuisten en ontspande ze weer. Een stukje verderop, op een verhoging van een paar stenen voor de kale helling van de heuvel waarop het heidense leger zich bevond, stond een enorme krijger; hij hief zijn wapen. Nooit eerder had hij zo’n reus gezien: groter nog dan twee gewone mensen. Zijn speer was zo lang als een boomstam.


15

Over zijn gepantserde rug hing een kromzwaard dat vele ma-len zwaarder was dan een normaal zwaard. Zijn schenen waren bedekt met beenplaten en hij droeg een borstschild van plaat-ijzer, een helm van dik brons met een hoge kam van paarden-haar erop. Over zijn bovenlijf droeg hij een hemd van ijzeren ringetjes, net vissenschubben, dat zo fel schitterde in het zon-licht dat de jongen de ogen even moest afwenden. De knetterende vloeken aan het adres van de God van de Hebreeën galmden over het veld en in de zinderende namid-daghitte zag de reus eruit als een demon. De wapendrager die vlak bij hem stond, leek wel een kind naast de reusachtige krijger. Dit kon toch geen mens zijn, dacht de jongen. Het was vast een monster. Een monster dat was losgelaten uit Sheol als straf voor zijn volk omdat het zijn God de rug toegekeerd had. Hij haalde langzaam adem om de opkomende angst de kop in te drukken. Hij fluisterde opnieuw zijn gebed. De reus bleef hem bespotten, dus de jongen bespotte hem ook. De reus glimlachte breed, waarbij zijn zwarte baard door de kier in zijn helm golfde. Hij begon nog harder te vloeken en stak zijn speer hoger de lucht in, zodat zijn leger nog luider joelde. Op dat moment voelde de jongen zijn angst langzaam weg-ebben en de bescherming over hem komen. Hij glimlachte naar de uitdager, die geen idee had wat hem te wachten stond. Het duurde niet lang meer of ze zouden het allemaal zien. Hij gooide zijn staf op de grond en trok de slinger, die hij had gemaakt van twee geitenharen koorden aan een leren lap, strak. Hij stak zijn hand in de kleine buidel om zijn middel terwijl het luide getrommel door het dal klonk – het tromge-roffel riep mensen op naar de tweekamp te komen kijken. Beide vorsten lieten hun mannen paraat staan, zodat ze in het voordeel zouden zijn als de tegenstander zou verliezen.


16

Geen van beiden vertrouwde op de belofte dat de tegenpartij zich zou terugtrekken als hun kampvechter verslagen werd. De jongen haalde een van de stenen die hij uit de beek had gepakt tevoorschijn en klemde hem in de leren band aan de onderkant van de slinger. Hij had eelt op zijn wijsvinger, zo vaak had hij ermee geoefend. Het wapen liet hem nooit in de steek. Nu ook niet! Het getrommel werd steeds heviger. De vijanden hieven de ijzeren wapens en schreeuwden, beschut achter hun vaardig gesmede pantsers. Ze waren duidelijk sterker en beter bewa-pend dan de armzalig uitgeruste Hebreeën, die zich bij elkaar gedoken schuilhielden in de heuvels. De vijand leek een roe-del hyena’s die de slachtpartij al roken. De jongen keek toe terwijl ze zijn God vervloekten. Hij werd met woede vervuld. En toen voelde hij het vuur. Eerst vulde het zijn borst. Daarna stroomde het in een krachtige golf naar zijn armen. Zijn vingers begonnen te tril-len van een zinderende kracht. Hij had het gevoel dat zijn spieren zouden knappen als er geen ontlading kwam. Hij sloot zijn ogen. Terwijl het getrommel zijn oren beukte liet hij het vuur door zijn aderen stromen tot hij dacht dat de hitte in zijn bloed hem zou doen barsten. Al snel verdrong het laaiende vuur in zijn oren alle andere zintuigelijke waarnemingen en voelde hij niets meer dan een allesverzengende hitte die hij nooit eerder had ervaren. Zijn slinger trilde in zijn handen. De trommen roffelden, de solda-ten hamerden in de maat mee met hun zwaard op hun schild en hij hoorde een massa schreeuwende stemmen. Hij opende zijn ogen. Het monster rende bij zijn wapendra-ger vandaan en kwam met grote passen van wel een el of tien lang op hem af, terwijl zijn wapendrager probeerde hem bij te houden. De jongen slaakte een kreet om de spanning te verlichten,


17

maar daardoor laaide het vuur in hem alleen maar hoger op. Hij merkte dat hij ook rende terwijl hij zijn slinger straktrok. De steen nestelde zich in de gleuf in de leren band en hij slin-gerde één keer door de lucht. Slingeren. Iets langzamer. Richten. Hij rende door en draaide de slinger nog een keer rond, ook al kon hij al rennend niet goed mikken. Het lukte hem alleen niet weerstand te bieden aan het vuur. Slingeren. Sneller nu. Richten. De reus stormde op hem af. Geen tijd meer. Slingeren... sneller... richten! Hij schreeuwde het uit, ervan overtuigd dat het vuur hem zou verteren, maar in plaats daarvan joeg het hem vooruit, over de rotsbodem. Stof wolkte op. En met een laatste kreet liet hij het ene uiteinde van de slinger los zodat de steen door de lucht zoefde. Terwijl die op de donkere omtrek van de krij-ger afvloog, fluisterde de jongen bij zichzelf: bescherm mij op de dag van de strijd.


leesfragment beneja - cliff graham

Documents