Yıl : 2 - Sayı :15

Editörden

Edebiyat->

Merhaba değerli Kalemsiz Dergi okurları, iki aylık bir aranın ardından yeniden sizler-leyiz. Bu ayrılık beklediğimizden de uzun sürdü. Bizler sizi çok özledik. Dilerim siz-ler de Kalemsiz’i özlemişsinizdir. Bu uzun süren ayrılık boyunca yeni sayımız için çok çalıştık, çabaladık. İnşallah sizlere beklen-tilerinizi karşılayan bir sayı hazırlamışızdır. Bu uzun soluklu ‘ara’da bizle yine çok güzel işlere imza attık. Bunların başında bu yıl üçüncüsü düzenlenen Türkiye Dergi Fuarı var. 19-23 Aralık tarihlerinde düzenlenen fuara Kalemsiz Dergi olarak ilk defa ka-tıldık. İlk defa katılmamıza ve fuarın tek e-dergisi olmamıza rağmen çok büyük bir ilgiyle karşılaştık. Misafirlerimiz dergimizle çok ilgilendiler. Nasıl, ne zaman kurulduğu-muzu ve ne tür bir oluşum içerinde olduğu-muzu sordular. Bizler de dilimiz döndüğün-ce soruları cevaplandırmaya çalıştık. Beş gün süren fuar boyunca neler yaptınız diye aklınıza sorular geliyordur. Hemen anlata-yım. Trt Haber’de yayımlanan Bu Ülke prog-ramıyla ve Kon Tv ile röportaj gerçekleştir-dik. Ayrıca Ülke Tv’de yer alan Meksika Sınırı programında dergimizin tanıtımı yapıldı. Beş gün boyunca bizleri hiç yalnız bırak-mayan dergideki arkadaşlarımıza, bizleri fuarda yalnız bırakmayan misafirlerimize ve dergi fuarında görev alan tüm arkadaş-lara Kalemsiz Dergi olarak teşekkür ederiz.Gelelim yeni sayımıza. Shi serüvenine de-vam etmekte. Çocukluğumuza dönelim. Gelin göz atalım Seksek’e. Melek Ece Ya-parel ve Çiçeği Burnundalar…Bakalım bu ay hangi kanayan yaraya yolculuk ? Yiğit

Ata özletmişti kendini. Neden Sebep ile hasreti gideriyor. Türkiye Dergi Fuarı’nda neler yaşadık ? Gelin bizden dinleyin bizim hikayemizi. Yeşilçam ile büyüdük hepimiz. Peki Yeşilçam ülkemizde nasıl böyle sevi-lir hale geldi ve hangi dönemlerden geçti biliyor muyuz ? Yeşilçam Sokağı yeni sayı-mızda sizlerle. Her daim gündemde yerini koruyan bir sorun. Sokak Çocukları…On-ları anlamamız gerek. İşte yine dolu dolu bir sayı ile sizlerleyiz. Keyifli okumalar.Kalemsiz Dergi yeni sayısına kavuşuyor bu ay. İki aylık süreç biraz zor olsa da üs-tesinden gelmeyi bildik. Çünkü bizler bi-liyorduk ki arkamızda güçlü bir okuyucu kitlesi var. Onların bizden beklentileri var ve biz burada üzerimize düşen sorumlulu-ğu yerine getirmeliyiz. Artık daha güçlü-yüz. Daha çok tanınıyor ve okunuyoruz. Bu güzel günlere hep beraber geldik, beraber de devam edeceğiz büyüyerek. Kalemsiz Dergi, karlı bir dağın zirvesine yaklaşıyor. Bu zirveden sonra büyük bir kar kütlesine dönüşebiliriz. Her metrede daha da büyü-yerek yoluna emin adımlarla devam ede-cek. Yeter ki sizler bizi yalnız bırakmayın. Yeni sayılarda görüşmek üzere. Esen kalın…

Sevdanın yalnız fiil hali var.

O da özlemek…

Edebiyat->

‘’Biz balıklar neden sessiz kalırız, aslında neden susmayı sizlerden iyi biliriz biliyor musun?’’ İçinde, okuduklarına karşı doymamış bir şeyler olmalıydı ki, elindeki bu silik kopyayı ikinci kez okumaya başladığında heyecanının azalma-sını istemedi. Yatağında oturmaya devam ederken, gözlerini sayfadan ayırmadı.‘’Kendi dünyamızın sınırlarını sadece yukarı doğru yüzerek anlayabili-riz de ondan,’’Diğer cümleye geçiş oldukça anlaşılmaz görünüyordu ve belki de sırf bundan dolayı elindeki kâğıdı yatağın üzerine bırakıp kahve hazırla-mak için mutfağa girdi. Fincanın içini kahveyle doldurdu ve su kaynar-ken kaşlarını yukarı kaldırarak sıkılgan nefesler verdi. Sıcak suyu kah-venin üzerine döktü, içindeki kaşıkla birkaç kez karıştırdı ve oracıkta iki yudum aldı. Odasına döndüğünde yatağa oturmasıyla kâğıdı yaka-laması bir oldu. Okuduğu son cümleye kahvesini ikinci kez yudum-lamadan önce göz gezdirdi ve hemen ardından fincanına bakıp; ‘’Hey, içerideki balıklar, hadi, yukarıya doğru yüzün! Bize anlatacak şeyleri-niz olmalı!’’ dedi ve gülümsedi.‘’bu edep dudaklarımızı memnuniyetle mühürler…’’ Devam eden cümleyi okurken kahvesinin son yudumu boğazından ge-çiyordu ve nedense kendini kahkahalar atan ayyaş biri gibi hissetti. Kahve fincanı, dev bir bira bardağına; yatağı, hırpalanmış ahşap bir

masaya dönmüştü. Okudukları, onlarsa masum olan diğer şeyleri temsil ediyordu…Fincanını mutfağa bırakıp üst üste yığılmış, yıkanmayı bekleyen bulaşığa baktı. ‘’Tamam,’’ dedi. ‘’Yarın yıkanıyorsunuz, anlaştık.’’ Ardından yüzünü yıkadı, aynaya baktı, yanaklarını parmaklarıyla yukarı-aşağı oynattı. Okuduklarıyla oyalanmaya devam ediyordu; bir şeyler anlamış mıydı, sindirmeye mi çalışıyordu, yazanların içinde henüz göremediği şeyler olduğundan mı yeniden okumak istiyordu işaretli yerleri? Yarının mesaisi, güneşi ve bütün bun-larla birlikte geleceğe dair bir cezbe… Başını yastığa böylece ko-yarken rüyasında onu nelerin beklediğini tahmin edebilir miydi? Yastıklarımız içindeki bir düğmeyle küçülüp cebimize girse neler olabilirdi? Uyku saydam, sıcak ve yalın örtüsünde, dünü, bugünü, yarını ve sinenin gizlisiyle üzerindeydi artık. Gözlerini bu aleme açalı aslın-da epey olmuştu. Ancak bilmediği bir hızla karşısında onu gördü-ğünde her şey daha gerçek oluvermişti…

Gözleri birden gümüş kesilmişti, ay gibi… Suskundu ve kollarında öylece duruyordu. Yüzüne bakakalmışken ses onu yeniden ziyaret etti. ‘’Aslında neden susmayı sizlerden iyi biliriz biliyor musun? Sadece bir adımla gel,’’ Aldırmadı, ona bakmaya devam etti, elini yüzünde gezdirirken kol-larından yavaşça yükselmeye başladı. ‘’yukarı doğru yüzerek anlayabiliriz de ondan.Masalın aslına ayak bas,’’ Ses devam ediyordu, o tanıdık, kararlı ses... Ondan bir şey mi is-tiyordu? Yoksa bir şey mi göstermeye çalışıyordu? Belki ikisi de değildi veya aklına gelmeyen başka bir şey olabilir miydi? O yük-selmeye devam ederken ışık kayboldu, başını ardından yukarı kal-dırdı. Gördüğü, karanlık, zifiri gıyap… ‘’sonsuz boşluğu umut edinen sizler…

Işığına uyan, uyan!’’

Devam edebilir…

BURAK SERİNPINARb.serinpinar@kalemsizdergi.com

Anahtarı çevirirken arkamda onun hızlı so-luk seslerini duyabiliyordum. Heyecanlıydı. İlk defa mı yapıyordu acaba? Apartman koridoru karanlıktı. Ben anahtarı çevirirken onun arkamda hızlı soluk alış verişini duyabiliyordum. Dönüp bakınca korkup hemen nefesini tuttu, gülümsedim. Gerekmedikçe konuşmuyordu fakat gülümsememde bir mana sezmişti. «Ne oldu?» «Çok şirinsin dedim» kapıyı iterken. «Normalde senin gibileri kabul etmem ben, standartlarımı yükseltirsiniz. Ertesi gün bir bürokrat vücuduna alışmak kolay olmaz sizin gibilerden sonra» Cevap vermedi, iltifatım hoşuna git-mek ile beraber birazcık rahatsız etmişti. Konuyu, sesi titreyerek dakikalardır aklını kurcalayan bir soru ile değiştirmeye çalıştı. «Acaba… Senin şeyin yok mu?»

«Neyim?» «Şey işte… Menajer.» Bu iş için kullanılabilecek en kibar kelimeyi bulmuştu. Nasıl bir aile terbiyesi almıştı bu çocuk? Potansiyel bir İstanbul beyefendisi… «Hayır bir pezevengim yok» dedim yüksek ses ile. «İhtiyacım da yok. Ayrıca kibar kelimeler kullanmayı da bırak. Ben bu işi yapıyorsam ve utanmıyorsam, sen bu-gün karşımdaysan ve utanmıyorsan ikimi-zin de şifreli konuşmasına gerek yok.» Soruyu sorduğuna pişman olmuş gibi oldu. İçeri girdi ve ardından kapıyı kapattım. Odam fazlası ile derli topluydu her zamanki gibi. Duvarlardaki çatlakları gizlemek için dört bir yanı kaplayan film afişlerim, karşı duvarı kapatan kitaplığım ve çalışma masa-sının üzerinde dağınık duran tomar tomar kağıtlar ona baya ilginç gelmiş görünüyor-du. Güldü, «Çalışma masası olan bir şey görmemiştim daha önce.»«Ne görmemiştin?» Diye tersledim hemen. «Tamam, şifreli kelime yok. Hayat kadını.»«Aferin» dedim. Sessizlik oldu. Zaten ben bozmazsam o sessizliği onun ağzını aça-cağı yoktu. Üstelik bu durumdan hoşnut görünüyordu. Perdeyi ve camı açtım. Hazi-ran esintisi odayı doldurdu

Hayatın 25.

Karesi

«Ee şimdi anlat bakalım. Neden burada-sın?»Masanın üzerinde üstünkörü incelediği Boris Vian kitabımı yerine bıraktı ve yüzüme baktı. Ben de karşılık olarak üstümü çıkardım, tenimin pürüzsüzlüğü şaşırtıcı bir biçimde onu pek etkilememi-şe benziyordu.«Neden mi geldim?» Anlamamış gibi bir hali vardı.«O anlamda değil…»«Bak şimdi. Sekiz senedir bu işin için-deyim ben. Ve bu sekiz senede insanlar hakkında öğrendiğim bir şey varsa o da buraya gelenlerin ikiye ayrıldığıdır. Bede-nini tatmin etmek isteyenler ve ruhunu tatmin etmek isteyenler… Sen hangisi-sin?»Duraksadı… Muhtemelen yalan söyleme-yi düşünüyordu ama yapmadı. «Bedenimi tatmin etmeye ihtiyacım yok benim.»«Aynen öyle. Her akşam seni One night stand olarak koynuna alacak onlarca kadın var Taksim sokaklarında.» «Hayır» dedi. Utanmıştı. Üstüne gidip onu iltifat sarhoşu yapmak istiyordum. Kıvama gelmesi gerekiyordu.«Fazla yakışıklısın dedim. Kızların kur-bağaları öptüğünde sana dönüşmesini bekleyeceği kadar hem de.»

Yine sustu. «Peki öyleyse» diye devam ettim. «Madem amacın ruh tatmini, o zaman da üç ihtimal var.» Nedir onlar der gibi suratıma baktı. «Ya eşcinselsin, ya fazla içine kapa-nıksın, ki bu bence en yüksek ihtimal, ya da aldatıyorsun.» Üçüncü ihtimalde gözleri hemen gözlerini kaçırdı. Konuşmasına fırsat ver-medim. «Aldatıyorsun demek.» «Hayır»«Neden? İntikam için mi yoksa? O da seni aldattı mı?»

Bunu neden yapıyorsun der gibi uzun süre gözlerimin içine bakıp yüzünü ekşitti. Kapıyı kilitlememiş olsam bir anda odayı terk edip gideceğinden şüphelenebilirdim, ancak anahtar bendeydi. Çok fazla üstüne gitmiştim, ortamı yumuşatmak lazımdı. Ağzımı açmaya niyetlendim ancak sustur-du beni. «Hayır ben aldattım.» Saçma bir sebepti, devam etmesini bekledim

«Ben aldattım… Bunu senin anlayabi-leceğini sanmıyorum ama. İki buçuk sene-dir tamamen saf duygular ile aşık olduğum ve bağlandığım biri var hayatımda. Hani senin gibi birine nasıl tarif ederim bilmiyo-rum ama ben o kızı cennetten inmiş kadar saf duygular ile sevdim. İki yıl boyunca elini tutmaktan ve yanağından öpmekten başka bir şey yapmadım. Fakat ne var ki zaman geçtikçe insanın ilgisi de farklı yönlere ka-yıyor. Şefkatin yerini değersiz tensel arzu-lar alabiliyor. Ve her ne kadar bu başta ilişki için bir itici güç gibi görünse de zamanla üzerimizde büyük bir yük haline geliyor. Ben, bir kere bir hata yaptım ve ilişkimize cinselliği soktum. O günden beri de aramız-da problemler asla son bulmadı. Bu aralar ayrılmak üzereyiz»

Karşı çıkacaktım, aşkın cinsellik ile bir bütün olduğunu söyleyecektim ancak

beni baştan uyarmıştı sen anlamazsın diye. Haklı olabilirdi. Bahsini ettiği şeye fazlasıyla inanmış görünüyordu. Sanırım o bahsettiği duyguları ben on beş yaşında kaybetmiştim. «Peki burada ne işin var o zaman?»

«Madem çıkarım yapmayı çok sevi-yorsun sen söyle o zaman. Burada ne işim var?» Duraksayıp ihtimalleri düşündüm. «Ya cinselliğine karşı koyamıyorsun artık, ihtiyaçlarını biriciğinde gidermek yerine bende göreceksin işini, ki sebep bu olsaydı ruhsal tatmin olmazdı, fiziksel tatmin olur-du. Ya da, beni hayatının en iğrenç yerine koyarak, bu akşam benden sonra gidip tuvalet köşelerinde ağlayarak biriciğini yeniden yüceltip onu saf duygular ile hatır-lamaya çalışacaksın.»

«Yaklaştın» dedi. Devam ettim. «Ama nafile olduğunu bil velet. Sizin o cennetimsi şefkatinize kanser bulaşmış artık. Eğer olaya bu açıdan bakmaya devam edeceksen eğer, sen ne yaparsan yap, bir türlü gözünün önünden o mutluluğun do-ruklarındaki yüz ifadesi, seni bir mutluluk öznesi değil de mutluluk objesi olarak gör-düğü bakışları kaybolmayacak. Üzgünüm ama gerçek bu»

Ahmet Duhan Yassaa.yassa@kalemsizdergi.com

Çok saçma bir şey demişim gibi gül-dü, aşağılandığımı hisseder gibi olmuştum. Sen ne anlarsın ki aşktan? Ben ne anlarım ki aşktan… Bu lafı normal birinden duymuş olsam ona birazcık geçmişimden bahseder, saatlerce tartış-mada boğardım fakat bu çocukta garip bir şey vardı. Bir tür dominantlık diyebilirim. Ona hükmetmeme bir türlü izin vermi-yordu. Tartışmayı sürdürmek yerine ışığı kapatıp yanına gittim. O kitap masasının yanında fazlasıyla çekici görünüyordu. Bana pişmanlığın bazen aşktan daha etkili bir duygu olabileceğini gösteren çocuk…

Her şeyin sıradan olduğu, gülüşlerin sıradan, dertlerin sıradan, yediğin ekmeğin bile yavan olduğu bir günde çayını yudumlarken gelir ela gözleriyle. Geçen bunca zamana, eskitilen aşklara rağmen dolar gözlerin. Yine içinde bir yerlerde dalgalar vurur kıyılarına. Geç kalınmış masum bir itiraf düşer aklına. Bisikletin pedalına yetişmeye çalışır-ken onu gördüğün günü hatırlarsın. Önünden geçerken dik durmaya çalışmanı, sırf ona yakın du-rabilmek için kızlarla seksek oynadığın zamanı hatırlarsın. Ya da… Ebeleme oynarken hep en sona onu bıraktığın, dersi dinlemek yerine saçındaki örgüleri ezberlediğin gün canlanır gözlerinde. Hep bir gün o saçların senin omzuna döküleceğinin hayaliyle avutursun kendini. Hep yarın dersin, aksilikler ardın sıra gelir gibi hissedersin. Bahanelerin hiç tükenmez, saatlerin senelere dönüştüğünü fark edene kadar. Evet, geç kalınmıştır. Her şey değişmiş, saçlarındaki örgüler bile gitmiş, bir tek gözleri kalmıştır geriye. Kim bilir kaç kişi o gözlere sahip olmuş, kaç kişi değerli görünmüştür o gözlere. Senin tercih-lerin uzak bırakmıştır ikinizi. Her sabah aynı güneşe farklı dünyalarda “Günaydın” demişsinizdir. Her gece farklı sokaklardan geçmiş, farklı kafelerde çay içmiş, başka gözlere bakmışsınızdır. Ama üstünden geçen her aşkı onunla aldatmışsındır. Her sevgilinde onun gözlerini aramış, sırf onun gibi güldüğü, onun gibi yürüdüğü için gitmişsindir başka bedenlerin arkasından. O ise habersizce selam vermiştir bunca yılın hatırına. Özlemin kelime kelime dökülür yüre-ğinden, ama sen “O” anı beklersin hep. Cümlelerle savaşırsın saatlerce. Sonra… Sonra yine geç kaldığını anlarsın. Başka sevdalarla oturmuştur o masaya, gözleri yine farklı bakar sana. Kadere küfredersin, gözyaşların içinde bir yerlere akmaya başlar. O bisiklete binen çocuk boğulur dar sokaklarında. Sen içinde bir yerlerde öldürürken seksek oynayan kızı, o masadan kalkmaya başla-mıştır bile. Sen de kalkarsın. Basit bir “Hoşçakal”dır layık gördüğü, sesini çıkaramazsın… Yürümeye başlarsın yine o sahile doğru. Sonra cebinde ona yazdığın şiiri fark edersin. Çıkarıp son bir kez okumaya niyetlenirsin. Hani bir umut vardır içinde, belki onu götüren vapura kadar ulaşır sesin. Yarısında tükenir sabrın, vazgeçersin. Yakmak gelir aklına, yakıp savurmak. Gittiği yerdeki sularda görür belki dersin. Yakıp atarsın sende, yakıp atarsın…

SEKSEK

İlker Ardıçilker.ardic@kalemsizdergi.com

İlker Ardıçilker.ardic@kalemsizdergi.com

Hâl-i lâl Kışları soğuk, karlı; yazları sıcak, kurak bir doğu köyü. Köyde bir öğretmen. En büyük aşkı; hayat arkadaşı. Diğeri ise eğitim aşkı. Zor gelmiyor bilmediği yollardan geçmek; yanacak bir mum elbet. Görülecek aydınlık.

Geldiklerinde köye, yeni evlerine; tahta bir çitin kapısı karşılıyor onları, bir yanı kırık; oturtu-lamıyor bir türlü yerine. Ev; derme çatma, kerpiç-ten, bahçesi kocaman; her yanı çimen. Papatyalar serili yerlere. Bir erik ağacı çarpıyor göze, bir de elma; ikisi de yapraklarıyla vedalaşmakta. Hafifçe esiyor rüzgar saçlarını okşamak için gelenlerin. Etraftaki tek gürültü keyifli doğa sesi oluyor.

Evde yapılacak iş çok; duvarlar-çitler bo-yanacak, bahçe düzenlenecek, tahta pencereler yenilenecek, akıtan çatı onarılacak... Hepsi sıkı bir çalışmayla tamamlanıyor. Sıra okula geliyor; sınıf tozlu, sıralar eski. Tüm öğretmenler, köylü-lerle beraber, zımparalayıp cilalıyor sıraların her birini. Duvarlar da boyanıyor elbette; altı koyu maviye, üstü açık.

Havalar erken soğuyor. Soba kurmak meşakkatli iş. Önce soba boruları temizleniyor. Sonra eve taşınıp her birinin katkısı ile soba salondaki yerine kuruluyor. Günde iki kova odun-kömür, gazete ve çıralarla tutuşturuluyor. Zor iş; çok uğraştırıyor. Ama yandığında, önce kendini ısıtıp sonra sıcaklığını etrafındakilerle paylaştığında, ateşin çıtırdattığı odun sesleri öyle keyifli oluyor ki; yanı başında durunca tüm uğraşını unutturuyor insana.

Akşam olunca tüm ev ahalisi salondaki yerlerini alıyor. Sobalı ev, malum; tek oda iyi ısınıyor, diğer odalara gitmek cesaret istiyor. Soğuk girmesin diye salon kapısının altına havlu sıkıştırmak da ihmal edilmiyor: Kısmi yalıtım sağlanıyor.

Ufak, tüplü bir televizyonları var; rüzgar-da karıncalanıp cızırdıyor, mütemadiyen antenin düzeltilmesi gerekiyor. Kumandasının arka kapağı yerine oturmuyor, Öğretmen onu sıkı sı-kıya bantlıyor hep. Elektrik sık sık gidiyor, bazen saatlerce geri gelmiyor. O yüzden en ulaşılabilir yerde bir mum bulunduruluyor; sonraki adım ise fitilli gaz lambasına ulaşmak oluyor. Elektrik her gittiğinde, iki küçüğü evin, saklambaç oynuyor. Öyle güzel eğleniyorlar ki, anne-baba bile bazen onlara katılıyor.

Sobanın üzerinde hep bir çaydanlık kaynı-yor. Bazen suyu hafif taşıyor, hemen buharlaşıyor. Sobada pişen çayın lezzeti bir başka oluyor. Bazen kestane ya da ekmek kızartılıyor, bazen patates közleniyor altındaki haznede, hatta çorba bile pişiriliyor üzerinde. Hiçbirinin tadına doyulmuyor. Çocuklar mandalina kabuklarını sobanın üzerine atıp izliyor: Kabuklar yavaşça kı-zarıyor; yanıyor; evi büyülü bir koku sarıyor. Çoğu zaman sobanın yanındaki sedirde uyuyakalıyor bu küçükler. Kıyamıyor babaları pembe yanakları yüzünden; yatağa taşınıyorlar, sıkı sıkı örtülüyor üzerleri. Yanaklara öpücük unutulmuyor, bazı geceler ise doğaçlama masallar eşliğinde uyutu-luyorlar.

Kimi zaman etrafı bilinmez, esrarengiz bir sis kaplıyor. Dört ay boyunca inatçı kar hiç kalkmıyor. Böyle olunca evlerin bahçesindeki kardan adamlar da artık aileden görülmeye başlıyor. Bazılarının kolları ağaç dalından, düğ-meleri taştan, atkı-şapkaları da eksiksiz. Havuç burunları ertesi güne kalmadan yeniyor bir küçük tarafından, yapacak bir şey yok. Mahallenin tüm çocukları sanki aynı aileden, öyle iyi bakıyorlar ki birbirlerine. Bazen biri kızıp taş da atsa diğerinin arkasından, kıyamıyorlar ağlayanlara. Ağlarken de baloncuklar oluşuyor burunlarında, anne-ba-balar hep gülüyor bu hallerine onların. Bazen sakinleşiyorlar ağladıklarını unutup, ama tekrar hatırladıklarında etraftakileri büyük çığlıklar selamlıyor. Çoğu zaman istediklerini alamıyorlar ama, memnun olmayı biliyorlar daha bu yaşta.Yan komşudan sıcacık tandır ekmeği alınıyor, öbüründen çift sarılı yumurta, bir diğerinden süt; tereyağı. Evde de köy peyniri yapılıyor, tarifi komşudan alınan. Kahvaltılara da doyum olmuyor vesselam.

Mahallenin sürekli akan çeşmesinden kovalarla, ibriklerle, leğenlerle sürekli su taşını-yor evlere. Çocuklar leğenlerde; sobada ısıtılmış suyla yıkanıyor her pazar. Su çok ısınmış olunca her biri ağlayıp nazlanıyor. Saçlar sobanın sıcak-lığıyla kurutuluyor. Mükafat olarak közlenmiş mısır onları bekliyor.

Köyün yaşlılar heyeti kahvehanede toplanmış. Hepsi olayları el hareketiyle adeta baştan yaşayarak anlatıyor uygun ses tonunu bir türlü ayarlayamadan. Çoğu hiddetli, zamanın değiştirdiklerini, götürdüklerini kabullenemiyor. Yüzlerinde yılların bikrimi, kaşlarının hareketinde bilgeliğin izleri. Elleri ne işler yapmış, ne günler görmüş ki nasırlarla kaplanmış her birininki.

Çarşamba günleri köy meydanında pazar kuruluyor. Öğretmen okuldan çıkıp ancak akşam pazarına yetişebiliyor. Evin küçük oğluna pazar yeri hep ilginç geliyor. Pazarcıların sözlerini duyunca keyiflendikçe keyifleniyor:-Her yerde var, böylesi yok!-Benim adım Deli Bekir, beğenmezsen geri getir!-Pattis soğuaaan!-Kilo üç miliyoon!Günün kalan kısmını onları taklit ederek geçiri-yor. Sonra yine sedirde uyuyakalıyor.

Köyde her şey el yapımı; hepsi ayrı ayrı özenilmiş, hepsinin ruhu var. El yapımı tahta mer-divenin ağaç dalından basamakları yontulmamış bile; öylece bırakılmış. Tahta masa-sandalyeler gelen tüm misafirleri ağırlıyor. Hepsi sıcacık, seri üretimin soluk ve soğukluğundan uzak; hepsi tek, eşsiz ve benzersiz; ışıl ışıl. Meyveyi ağacın dalından koparıp yemeye eşit bir zevk yok, do-ğallığa ancak bu yolla doyulabiliyor.

Öğretmen köyde birçok çocuğa oku-ma-yazma öğretiyor özenle. Bir sürü güzel anı biriktiriyor aralarında. Her birini ayrı ayrı sevip, ayrı ayrı ilgileniyor yaşamlarıyla. Fakat gün geliyor, gitmesi gerekiyor köklerinin olduğu yere. Ama o köyü hiç unutmuyor; umut dolu bakış-larını çocukların, mis gibi kokusunu ekmeğin, samimiyetini insanların; hiç unutmuyor. Ve özlem duyuyor bazen her birine, plan yapıyor hep; belki bir gün gidebilirim diye. O gün hep bekleniyor, gelmeyecek olsa bile.

Canan Topçuc.topcu@kalemsizdergi.com

Neden bilmiyorum ama Kadıköy bana her zaman için Ankara’yı anımsatmıştır. Tam bir başkente yakışa-cak kadar ciddi ve ruhsuz binaları, araya vitrin niyetine serpiştirilen üç beş tarihi eseri; arka sokaklarındaki du-varlarında ölümüne savunulan siyaseti ve içine hafifçe Anadolu ruhu üflenmiş bar ortamları ile Ankara’nın bir boyut küçültülmüş hali gibi gelir bana Kadıköy. Üstelik her zaman en az Ankara kadar üşütmüştür o semt beni. Bilmem, belki de üşümemin sebebi o Anadolu göçmen-lerinin o İstanbul modernizmine açılan kapısı olarak gördükleri semte kattıkları yabancılıktır. Bilemiyorum. Ya da çocuğuna kızan baba edasında kaşlarını çatarak sokaklara bakan o suratsız binalar da olabilir. Belki de. Kim bilir… Neyse, sonuç olarak bugün yine Kadıköy’de-yim ve yine üşüyorum.

Allahın cezası Kadıköy yine aynı… Etrafıma bakınıyorum. Solumda rıhtım, sağımda akıp giden an-lamsız hayatlar var. Hava daha önce gördüklerim kadar soğuk değil belki ama yine de titretiyor beni, daha çok heyecandan olsa gerek. Arkamda Simit Sarayı yük-seliyor. Geçen sene Ezgi ile birlikte defalarca kahvaltı yaptığımız, buluşacağımız zamanlarda da ikinci katına, balkonuna çıkarak Ezgi’nin uzaktan, otobüsten inerek yanıma gelişini izlediğim o kontamporen kıraathane. Önümde ise bir otobüs durağı var. Bakıldığında tasvir edilme hevesi bile uyandırmıyor insanın içinde. Öyle-sine ruhsuz, öylesine yozlaşmış görünüyor ki her şey, tüm cadde insanların yabancılıklarını sergiledikleri bir podyuma benziyor uzaktan. Bu manzarayı daha fazla görmek zorunda kalmamak için sokak çıkışına bakıyo-rum. Ezgi’nin her an kendini göstermesini beklediğim kalabalık sokak çıkışına… «Abi acaba bi tane fazla sigaranız var mı?» Yan tarafımdan gelen bu soru ürkütüyor beni. Gözlerimi uzaklardan alıp önüme getirdiğimde fark ediyorum. Bir çocuk var karşımda. Anlamsız bakan gözleri, sivri favo-rileri, çakma polo montu ilk bakışta dikkatimi çekiyor,

Kadıköy, Üşümek

ve Ezgi

ama o kadar. Daha fazla incelemiyorum çocuğu, yargılamıyorum da. Umursayacak durumda de-ğilim çünkü. Ağzımı açmadan kaşlarımı yukarı kaldırarak yok diyorum bir an önce başımdan savmak için. O anda aynı dünyadan bile olma-dığım bir insan ile konuşmak bile fuzuli geliyor bana. “Yok mu? Peki abi.” Israr etmesini bekliyorken bu kadar çabuk kabullenmesi elbette şaşırtıyor beni. Tekrar çocuğa bakıyorum. Tahmin ettiğimden büyük olduğunu o zaman anlıyorum, neredeyse benim boyuma yakın uzunlukta. Arkasını çoktan dönmüş, birkaç metre ötede kendisini bekleyen arkadaşının yanına gidiyor hızlıca. Arkadaşı da bir ona bir bana gülerek bakıyor. Dudaklarından okuduğum kadarıyla içlerinden küfrediyorlar bana. Ama bunu da yargılamıyo-rum. En ufak bir tepki vermiyorum çünkü tepki verilecek bir şey olduğunu düşünmüyorum. Bu birazcık küfür dediğimiz kavramın varlığının saçmalığına inanmamdan ileri geliyor. İnsan-ların önce birkaç kelimeyi yasaklayıp sonra onları kullanarak kendilerini tatmin etmelerine anlam verememekten. Birazcık da küfür etme-nin o çocuk için asla bir anlam taşımadığını bil-memden. O çocuk için günaydın der gibi naber der gibi günlük birer nidadan farksız küfürler ve ben bunu anlayabiliyorum sanırım.Çocuk uzaklaştıktan sonra dikkatimin dağıldı-ğını fark edemiyorum. O daracık sokak çıkı-şında aradığım sureti unutup yere eğiyorum başımı. Gördüğüm tek şey, tertemiz kaldırım taşları belki fakat düşündüğüm şey taşlar değil. İçime enjekte olan umutsuzluğun etkisi ile Ezgi’yi bugün de göremeyeceğim ihtimalini düşünüyorum. Eve dönmek için vapura binince oluşacak olan hayal kırıklığına hazırlıyorum şimdiden ruhumu. Ve Ezgi deyince otomatik

olarak aklıma şu anda bulunduğum Kadıköy geliyor, sonra onu başka bir canlı hatıra takip ediyor. Ortaköy’deki evimin yokuşunu el ele gülerek inişimiz bir flaş gibi patlıyor aklımda. O yüzü, o ne bulduğumu hala bilmediğim çekici bakışı ve kahkahaları… Sevginin yapay doruk-larına ulaştıktan sonra hissettiğimiz o yapay mutluluk ile birbirimizin elinden utanmadan tutuşumuz ve onun o yüzünde gördüğüm şefkatin kaybedilişi. Bugün birlikte değilsek birimiz yanlış yapmış olmalı. Hayır yanlış yaptım! Bunu sesli söylüyo-rum elimde olmadan, önümden geçen çilekeş temizlik görevlisi suratıma bakıp deli olduğu-mu düşünüyor. Yanlış yaptım! Sırtıma binmeye çalışan sorum-luluktan kaçmıyorum. “O kaybetmedi o şefkati ben kaybettim. Ben kaybettirdim. O dümdüz kumral saçlarını arkaya atarken yanağından öpüşümün saflığını vücuda duyulan şeytani ilgi ve merak ile aldatan bendim.” Suçluyum. Cezam da özgürlüğümün elimden alınmasından başka bir şey değil, er ya da geç yaşayacağım bir şey. Bugün Kadıköy’e gelmemin, ayaklarım tarafından zorla getirilmemin de bir suçluya ölümünden önce giyotin göstermekten bir far-kı yok. Her ne kadar ölüm korkutmasa da beni idamın kendisi korkutuyor sanırım. Ezgi’ye, o asaletine bağlandığım kadına duyduğum sevginin ördüğü paranoyak kabukları kırıp aşkın merkezine ulaşmayı başarırken ölmek. Tek kelime ile… Kaderin sadistliği.

Ahmet Duhan Yassaa.yassa@kalemsizdergi.com

Bekledim... Kaç gün, kaç ay, kaç yıl olduğunu bilmeden bekledim bir başıma. Belki “O”ydu kaçtığım, belki de “Onlar”. Ama beklediğim biri yoktu gerçekten, hayallerim yoktu. Bir kaç tesadüf müydü bunu bozan, yoksa kader miydi bilemedim. Ama gecenin bir yarısı sokak lambaları bile bir bir sönerken, bir “Merhaba”yla aydınlandı odam. Sonra toz tutmuş sakallarımdan kurtuldum önce, masamda biriken şişeleri bir bir çöpe attım. Eski radyomu onardım bir güzel, seni anlatan şarkılar dinledim. En sevdi-ğim gömleğimi ütüledim sabahın köründe, çekmecenin derinliklerinden parfümümü çıkardım. Bir tek cesaretim eksikti yanına gelirken, onu da cebime koyduğum kale-mimden aldım. Hala geçen günleri takip etmediğimi fark ettim az önce, çünkü ne günler umurum-da ne yıllar. Artık bir tek sen varsın takip ettiğim. Mesela dün günlerden senin oldu-ğun bir gündü, bugün olmadığın bir gün, iki gün sonra yine senin olacağın bir gün. Takvimim iki ihtimalli artık yanımda olduğun günler ve uzak kaldıklarım. Yanımdayken öyle işlemişsin ki içime, hayal etmek zor olmuyor artık uzakken. Hani ellerinden maskeler yapıyorsun ya utandığında. Duyduğun her güzel sözde ma-sum bir gülüşün oluyor ya gizlice. Kaçırıyorsun ya ellerini her şeyden, benden. Göz-lerine her bakışım da İstanbul’un başka bir duvarını inceliyorsun ya çekinerek. Sana her gelişim de aynı istekle bekliyorsun ya beni saniyelerle içli dışlı. İşte her gece boş bir tavan da bunları hayal ederken seviyorum seni. Ve her sabah “Uyandığım da yanımda olacağın” günü bekliyorum…

İlker Ardıçilker.ardic@kalemsizdergi.com

Çiçeği Burnundalar

Melek Ece YAPARELm.yaparel@kalemsizdergi.com

Yeni yıl gelişiyle üzerimizde tatlı bir telaş ve hafif bir yorgunluk bırakırken, biraz dinlenmek adına bir şeyler okumaya ne dersiniz ? Biraz eskinin birazda yeninin harmanlandığı bu satırlara hoş geldiniz diyor, ken-dinize önlerden bir yer seçmenizi öneriyorum.

Teknoloji miydi aşkı öldüren ?

Aşka en uzak insanlar her zaman bir birliktelik hakkında daha çok söyleyecek söze sahip olan kişi-lerdir. Yaşanmamışlığın verdiği cesaretten ve bilgisizlikten mi yoksa toplumun genel bakış açısına gölge düşürme isteğinden mi bilinmez, bazen çoğu kişinin beraber olma anlayışını eleştirme hakkını kendimizde bulabiliyoruz. Peki sizce de ciddi anlamda eleştirmenin zamanı gelmedi mi ?

İnsanı diğer tüm canlılardan ayıran temel özellik olan düşünmek ve hissetmek yetileri hiç bu kadar basitleşmemişti. Artık hiç kafa yormadan istediğimiz duyguyu yaşama uğruna sahip olduğumuz her şeyi ayaklar altına serebiliyoruz. Böylesi bir dünyada daha ne kadar dayanabileceğinizi düşüyorsunuz ?

Aşk olduğu varsayılan duyguyla ilk tanışma anı şüphesiz, kişinin kendi anne ve babasının arasındaki uyumdur. Aşk duygusu nesilden nesile geçen bir çeşit genetik göz doygunluğu ve sevgi fazlalığıdır . Bir de olay anında hissedilen midede kelebek danslarının bıraktığı etkiler, vücutta belirgin bir terleme, hızlı kalp atışları ve bahsi edilen kişiyle ya da onun hakkında konuşurken insanın kendisine en yakın eşyayı ele geçirip mütemadiyen ezip büzmesi... Peki hiç aynı duyguları başka anlarda da parça parça yaşadığınız oldu mu ? Ka-

Çiçeği Burnundalar

labalık önünde iki kelimeyi bir araya getirmeye çalışırken, sizin için önemli birisini kırdığınızda ya da ölesiye korktuğunuzda...

Günümüz insanlarının çoğu bu üç harfli etkileyici, simgesi kırmızı ve gül olan sözcüğü duydukla-rında iç geçirip “Ah ! Nerede o eski aşklar ?” dese de, siz onlara aldırmayın. Bırakın onlar kaybettikleri yerde bakıp da göremediklerini arasınlar. İlişkinin düzgün yürümesinin temel yolunun hep içteki heyecanın sürekli hale getirilmesi olduğu düşünülür. Ancak bu insanın doğal yapısını bozmak adına yapılan en büyük eylemler-den birisidir. Tabii sıkılacaktır insan, tabii farklılık arayacaktır. Tabii aşk bir süre sonra her anda hissedilmez hale gelecektir. Teknolojinin bize kattığı en büyük şey iletişim olsa da aslında bize kaybettirdiği en büyük şey de iletişimdir. Nasıl mı dersiniz ? Her istediğinizde bu kadar kolay ulaşabileceğiniz bir insanı nasıl sıkıl-mamacasına özleyebilirsiniz ? Ya da bir ilişkiyi başlatıp bitirmek sadece yüz karakterli bir mesaja bakıyorsa ? Soruların tek cevabı var dostlar... Aşkta her şey gibi zamana yenildi, değişime uğradı ve anlaşılma ihtimalle-rini yitirdi. Zamanla kaybettiğimiz her değer gibi...

Şimdi biz insanlar için en kolayı Kerem ile Aslı’yı, Tahir ile Zühre’yi anıp vahlamak, ardından aşkın ve getirilerinin yaşının gittikçe küçüldüğünü görerek ağlamak...

Peki ya evlilik aşkı öldürür mü ?

Aşkın değişim gösterdiğinin öne sürüldüğü bir diğer mertebe evliliktir. Evlilik mertebesinde birbi-rine karşı sorumlulukları olan ve hayatının belirli kısımlarını tam anlamı ile çift kişileştirmiş iki insan yer alır. Dolayısıyla çekip gitme, yarı yolda bırakma ihtimalleriniz yerini çabalama, daha çok düzeltmeye çalışma gibi eylemlere bırakır. Evliliğin aşkı öldürdüğü doğrudur ancak eskiden sevginizden, aşkınızdan gerek istemsiz gerekse büyük bir zevkle yerine getirdiğiniz şeyler artık zorunlu ve görevsel bir işlev kazandığı için çekici gelmemesi doğaldır. Öte yandan aşk ve sevgi arasındaki uçurumları fark ettiğiniz an sevginin aşkı devamı olduğunu hissedeceksinizdir. Aşk anlarda gizli iken sevgi sessiz ve her harekete yayılmıştır. Aşk anlık ve geçicidir, ilk günkü gibi hissetmiyorsanız bilin ki artık sevdiğinizdendir. Hem aşk içinizdeyse, nereye kaçabilir ki ?

TERAPİ 6 :

Yazımda elimden geldiğince zamanın ve teknolojiğe verdiğimiz yenilgilerin hayatımızdaki sıcacık hislerden birisi olan aşkı nasıl ele geçirebildiğini elimden geldiğince anlatmaya çalıştım. Sizden bu sayıdaki isteğim aşk duygusundan çok sevgi uğruna bir şeyler yapmayı denemeniz ve yaklaşan özel günler için sevdiklerinize el emeğiniz ile bir şeyler yapıp hediye etmenizdir. Hele bu bir de aşık olduğunuz kişi ise, değmeyin keyfinize. Unutmayın, her şeyin en değerlisi sevgiyle, aşk ile yapılandır. İyi günler diliyorum.

Gecenin karanlığına sisler çökecekGenzimizi yakacak ağzımızdan çıkan sözlerVe kimse bilmeyecekNeden yaşadı?Neden öldü?

Bir rüyaya daldıkUyandığımız vakit,Ne sen ne de ben olacağızGeriye bir tek,Verdiğimiz son ‘nefesler’ kalacak.

Erdem KURTe.kurt@kalemsizdergi.com

NE FAYDAGünden umudu olmayan,geceden varmaz yastığa.Dünden dersini almayan,yarın doymaz ağlamaya.

Hasret dolmuş yüreğime,gayrı sığmaz bu bağıra.

Fikri parmaklık mı tutar,kaç gel desem ne fayda.

Dünyada malın olmalı,lakin burada kalacak.

İman kalpte taşınmalı,dildeki kula oyuncak.

Farkın mı var musallada,hoca peşinden soracak.İyi bilsen de kalamam,kötü bilsen ne fayda.

Barış nedir bilemezdin,savaşın vermek olmasa.

Kimseyi hakir görmezdin,kusur kalbinde olmasa.

İsimden öte adalet,kötülük karın kalmasa.

Tolgam bu düzen böyledir,yazıp, çizsen ne fayda.

TOLGA ARSLANt.arslan@kalemsizdergi.com

SİTEMSeni ve beni aşalım,

“biz” olabilelim istedim.Çabaların için minnettarım,

artık “sizli – bizli” yiz!

KABAHATAşık olmak yasaklanmalı!

Sevenler ibret-i alem olsun diye, kalabalık meydanlarda sallandırılmalı.

Yüreği sökülmeli kalp hırsızlarınınve afiyetle elli kırbaç yemeli,

güzel söz söyleyen her dil.Bir de, yardım ve yataklıkla suçlanmalı

yüreğinde sevda taşıyan her dingil…

TOLGA ARSLANt.arslan@kalemsizdergi.com

Güneş kirpiklerinde parlar her sabah,Belki her sabah göremem ama bilirim,

Bir yerde beni ısıtan bu güneşKirpiklerine dokunmaya nail olmuş,

Bilirim, seni ısıtmak için doğmuş, Tembihlerim her sabah,

“Görevi dünyayı ısıtmak, Dünya senden ibaret…”

Sen dolu her yanım,

Sen doluyken her yanışım Yeniden dile gelmek,

Göze gelmek, “Gözlerine gelmek,

Her yolun sonunda,”Sana varmak,

Sıcak durağan bir gecenin koynundanSana akmak,

Kendimi bulmak sende.

Hücreme kadar işleyip seni görüşüm, Donakalışım, Afallayışım,

“Ne işin var orda yahu” der gibi Şapşal bir ifade takınışım yüzüme,

Yüzüne karşı…

“İfademi öpüşün,”Şaşkınlığıma sevinişim,

Yüzünde bir gülümseme yaratabilmenin verdiği gurur, Kendime kanışım,

Sana kalışım, Sonsuz kadar cebine saklanıp orda kalışım,

“Biraz hayali, hayli güzel…”

Aşka Uyanışım

Bir an önce uyumak gerek, Güneş ulaşmadan kirpiklerine,

Varmak için yanına soluk soluğa,Uyumak gerek diyorum,

Diyorum da,“Kulaklarım sana ibadet etmekle meşgul,

Aklım sana secdede,Sen bana inan son kutsal kitap,”Göğsümde sevgin her çarpışında,

Ruhum kanat açıp kainata,Yanına yükselmekte.

Yüzün gözlerime aşina

Bir Dali bir Van Gogh tablosu,“Yüzün aklımın uçurumu”

Cinnete sürükleyen mantıklı duruşumu.Yüzün, gözlerime kalıcı misafir…

Aklım acıyor, sana her dokunuşumda,Sana her dokunuşum,

Mükemmeli incitmek gibi…

Diyorum ya hep, “Çok güzelsin!”Gözlerime bak… Bu kadar güzellerse

Sebep sensin.

Biraz şapşal, biraz şirin,Güleduruyorum seni hayal edip,

Düşünüp,Sana düşüp hayallerimden.

Aşk kokulum, Aşk okulum,

Seni seviyorum… Esra AKTÜRK

Kültür & Sanat ->

BİZ DE ORADAYDIK !

Bu yıl Üsküdar Belediyesi ve Dergi Editör-leri Birliği tarafından 19-23 Aralık 2012 tarihleri arasında gerçekleştirilen 3. Dergi fuarında Kalem-siz Dergi olarak yer aldık. Farklı alanlarda yayın yapan birçok derginin bulunduğu fuarda tek e-dergi olma özelliğimizle birlikte ziyaretçilerin takdirini ve beğenisini kazandık. Beş gün boyun-ca zaman zaman yazarlarımızın sürpriz katılımla-rıyla şenlenen standımız, fuara gelen her kesim tarafından ilgiyle takip edildi. Tabiri caizse fuarın en dikkat çeken dergisi olduk diyebiliriz. Standı-mıza yapılan ziyaretlerde fuara özel olarak bas-tırdığımız sayılarımız insanlar tarafından dikkatle incelendi. Ziyaretçiler tabletlerden ve laptoplar-dan online olarak dergimizi okuma imkanı buldu. Dergimizi canlı olarak telefonlarındaki uygula-malardan da okudular. Halkımız sürekli dergimiz hakkında fikir sahibi olmaya çalıştı. Bizler de dilimiz döndüğünce gayemizden ve oluşumumuz-dan hiç sıkılmadan,usanmadan büyük bir şevk ile bahsettik. İnsanların da bizi anladığını dü-şünmekteyiz bu hususta. Nitekim bu fuarın bize

getirisi çok oldu. Dergi fuarının 1. günü Üsküdar Belediye Başkanı Sayın Mustafa Kara ile tanışma ve görüşme fırsatı elde ettik. Kendileri esprili tarzıyla ve güler yüzlü tavırlarıyla bizlere destek verdi. Yeşilay Başkanı İhsan Karaman, fuarda bulunduğumuz süre içerisinde bizlere sürekli yardımcı oldu. Fuar boyunca TRT TÜRK, KONTV gibi birkaç televizyon kanalına röportaj verdik, dergimizden söz ettik. Yine Şair ve Meksika Sınırı programının operatörü İsmail Kılıçarslan dergimi-zi ziyaret eden isimler arasındaydı. Ve fuar devam ederken İsmail Kılıçarslan, ÜLKE TV'de yayınlanan Meksika Sınırı programında dergimizden övgüyle bahsetti.

Genelde bize yöneltilen sorular arasında en can alıcı olanları ; '' Bu kadar genç insan nasıl bir araya geldi ve Derginizin adı neden Kalemsiz ?'' idi. İnsanlar bizi tek bir üniversitenin bir olu-şumu zannettiler ilk etapta, ama herkese öyle olmadığımızdan bahsedince çok şaşırdılar. Ziya-retçilerin hoşuna gitmişti bu kadar gencin dergi

işine gönül vermesi... Bizleri de övgü dolu sözlerle gururlandırdılar.

Fuar boyunca olumsuz hava koşullarına rağmen fuara ve aynı zamanda dergimize de yoğun bir ziyaretçi akını oldu. Teknolojinin gelişi-miyle beraber online dergiciliğin gelişimini bizim de sayemizde canlı olarak görme imkanına sahip oldular. Edebiyata ilginin azaldığını düşünen biz-den yaşça büyük ağabeylerimiz, bizim bu çaba-mızı takdir ve tebrik ettiler. Herkese aktardığımız bir sloganımız da vardı. ‘Bizler Kalemsizler olarak kaleme sahip çıkıyoruz.’ Dedik. Burada fuar görevlilerine de ayrıca çok çok teşekkür ettiğimizi belirtmemiz gerekiyor. Bize her konuda anı anına yardımlarını esirgemediler.

Beş günlük süre zarfında her gün sabahın erken saatlerinde gelip stant ve ziyaretçiler ile ilgilenen Batuhan ÖZTÜTÜNCÜ VE Burak KARAKA-YA arkadaşımıza sonsuz teşekkürler ediyoruz. Büyük bir fedakarlık örneği gösterdiler. İki arka-

daşımıza da ayrı ayrı teşekkürlerimizi iletiyoruz.

Sonuç olarak bir buçuk yılı aşkın dergi geçmişi-mizde ilk defa bir fuara katılmanın haklı gururunu yaşadık. Aldığımız güzel tepkiler ve yapıcı eleş-tiriler sayesinde dergimizi daha ileriye taşıyabi-lecek nitelikte olduğumuzu anladık. Dolayısıyla öncelikle bizleri sıkılmadan okuyan okurlarımıza, ardından derginin oluşumunda başta yönetim kadromuz olmak üzere her ay emek verip güzel eserler ortaya koyan yazarlarımıza teşekkür ediyoruz.. Eğer dergi bu noktaya geldiyse bunda hepimizin katkısı vardır

Dergimizi ileriye taşımaya çalıştığımız bu za-manlarda bize desteğinizi eksik etmeyeceğinizi umuyor Kalemsiz Dergi olarak siz okurlarımızın yeni yılını kutluyoruz.. Nice Kalemsiz yıllara..

Barış Melih Cayıtm.cayit@kalemsizdergi.com

Nostalji Cini. . .

Mart ayının 22'si ve sene 1895. Auguste ve Louis Lumiere adında iki kardeş Paris'te bir kafede dünya tarihine adlarını altın harflerle yazdırdıkla-rından belki de habersiz bir şekilde adını sinematograf koydukları bir cihaz ile halka açık ilk film gösterimini yapıyor. Sene 1896. Aylardan ve günlerden hangisi belirsiz. II.Abdülhamid'in sara-yında Lumiere kardeşlerin cihazında bir film gösterimi yapılıyor.Sene 1917. Beyoğlu’nda bir sokak. O sokak , o senelerde ilk nitelikli film yapım şirketinin yazıhanesinin açılmasına ve devamında birkaç film yapım şirketinin daha orada türemesine şahit oluyor. Adı ; Yeşilçam ! Büyük ihtimal hakkında bu ve bunun gibi yüzlerce yazının , makale ve kitabın yazılacağında habersiz.YEŞİLÇAM'IN YEŞİLÇAM OLUŞU Sene 1948. Yeşilçam Sokağı. 1917'deki o sokaktan eser yok artık. Her taraf yazıhane , yönetmen , senarist , oyuncu ve bunlardan biri olabilme hayali ile yanıp tutuşan insanlarla dolu. O sene Demokrat Parti hüküme-ti tarafından vergi indirimi yapılmış ve bunu fırsat bilen girişimciler de sokaktaki yerini almış. Pek tabii beraberinde onlar vesilesi ile ekmek yeme hevesindeki sinema sanatçıları ve işçileri. Çok yapımcı = Çok rekabet. Kazanç = (Az masraf + Bol satış). Süre ise kısıtlı. Bu eşitliklerin sağladığı bir ortamda haliyle senaristler harıl harıl senaryo yazıyor. İçeriğinin pek de bir önemi yok. Çok izlensin yeter. Filmlerin dönemin ideolojisi ile örtüşmesi ilk kural. Dönemin ide-olojisinin dışına çıkan işler üretilememekte. Zira dönemin hükümeti olan Demokrat Parti ile getirilmiş ''Filmlerin ve Film Senaryolarının Kontrolüne Dair Nizamname'' bu konuda senarist ve yönetmenlerin karşısında kale gibi. Bu nizamnameden sıyrılan işler ise yapımcıların ilgisizliğine takılıyor. Bu dönemin filmlerinde ikinci kural ; hizmetçili evlerde yaşanan aşkların ve kozmetik vesilesiyle güzelleşen kadın karakterlerin olması gerekliliği. Bunun sebebi ; ''tükettikçe mutlu olacaksınız'' mesajı vermek ve tüketime özendirmek. Zira dönemin hükümeti bunu istiyor.

Özkan Yılmazo.yilmaz@kalemsizdergi.com

60 SONRASI YEŞİLÇAM Tabi her hikayenin bir sonu vardır. Pek tabii De-mokrat Parti hükümetinin süresi de 60 darbesi ile son-landırıldı. DP lideri Adnan Menderes ve beraberinde birkaç parti öncüsü idam edildi ve Türkiye yepyeni bir döneme girdi. Beraberinde Türk sineması da ! Sinemada daha önce ideoloji karşıtı eserler verilemezken 60 darbesi ile gelen özgürlükçü ortam doğrultusunda eserlerde eleştirel tutum artmaya başladı... Bu sırada Yeşilçam Sineması da son hız üretmeye devam eder. Konu açısından sınırlılığı olan Yeşilçam , farklı bir biçim geliştirir ve ''furya filmleri'' üretmeye başlar. Bu filmlerde ; bir filmde sevilen bir tipleme bir başka filme ta-şınır ve öykü bu karakter üzerinden geliştirilir. ''Ayşecik'' , ''Cilalı İbo'' , ''Turist Ömer'' , ''Şoför Nebahat'' bu tarz filmlere örnektir.

70 SONRASI YEŞİLÇAM 70'li yıllarda Yeşilçam Sineması ekonomik ve siyasi iktidarsızlıklar sebebi ile ucuz ve kolay olan ''seks filmle-rine'' yöneldi. İçerisinde seks öğesi bulunan güldürü tarzı filmler üretilmeye başlandı. Bir yandan da Yılmaz Güney eleştirel filmler üretiyordu. 70'lerin ortalarında televizyonun başta her ma-halleye ardından da her eve girmesi ile Yeşilçam Sineması zor bir döneme girdi. Çünkü televizyonlarda yayınlanan alışılmışın dışındaki yabancı filmler gerek kolay ulaşırlığı , gerek masrafsızlığı ve gerek anlatımı bakımından seyirci-lere daha cazip gelmektedir. Televizyonun yaygınlaşması ile sinema salonlarının asıl izleyicisi olan kadın ve çocuklar televizyona kaptırılır. Yapımcılarda hedef kitlesini artık erkeklere çevirir. Köyden kente göçü ve beraberinde yaşanan sıkıntıları anlatan , arabesk tadında filmler üretilmeye başlanır. Ayrıca güldürü filmlerinde çıplaklık ve cinsel öğelere daha fazla yer verile-rek erkeklerin cinsel açlığından faydalanılmaya çalışılır. Bu tarihlerde yaşanılan Kıbrıs ve Kıta Sahanlığı sorunu ile Nato ve ABD ambargoları gibi yaşanan siyasi olaylar sonu-cu halkın artan milliyetçi duygularını daha da coşturacak ''tarihi kostüme avantür film'' üretimine de ağırlık verilir. İşte Malkoçoğlu , Battal Gazi , Tarkan ve Kara Murat gibi filmler hayatımıza böylece girmiş olur...

Bu sırada Yılmaz Güney filmleri televizyonun gazabına uğramadan kemik kitlesini oluşturuyor ve 60'lı yıllar sonrasında başlatılan toplumcu-gerçekçiliğin deva-mı niteliğinde , popüler taleplerin dışında eserler ortaya koyuyor...

80 DARBESİ VE YEŞİLÇAM'IN ÇÖKÜŞÜ 70'lerin ortalarına doğru televizyon karşısında son çırpınışlarını veren , ticari amaçlar doğrultusunda filmle-rinde erotizmi arttırdıkça arttıran Yeşilçam , 1980 darbesi ile gelen işletmeci egemenliğinin yok edilişi ve sansür uygulamaları ile çökmüştür. Türk sinemasının üreticileri ise ; bir yandan patronların egemenliğinde kurtulmuşken bir yandan da baskıcı bir hükümetin sansürleri arasında sıkışıp kalmışlardır. Her ne kadar ürettiği işleri çok eleştirsek de , amaçları her ne kadar tamamen maddi amaçlar doğrultu-sunda olsa da , Yeşilçam hepimizin hayatında unutulmaz bir yere sahiptir. Ürettiği filmler her ne kadar halkı yozlaş-tıracak seviyeye kadar gelse de ardında bıraktığı birçok sanatçı ve eserleriyle hala daha bizlerin göz nurudur... Kemal Sunal'ı , Adile Naşit'i , Ayhan Işık'ı kim unutabilir ? Ömercik izleyip de onunla özdeşleşmeyen , Tarkan 'ı izleyip de her kılıçtan geçirdiği düşman için sanki kendisi kazanmış gibi gurur duymayan kaç kişi vardır ? Yada kaç kişi Türkan Şoray'ın , Kadir İnanır'ın ve Şener Şen'in kötü bir oyuncu olduğunu söyleyebilir ? İşte tüm bu güzellikler Yeşilçam'ın bizlere getirdik-leridir , götürdüklerinin yanında pek bir önemi olmasa da...

YEŞİLÇAM USULÜ FİLM - 2 adet sürekli villasında parti düzenleyen kötü yürekli ve

zengin karakter - İnce dilimlenmiş iyi yürekli ve yoksul bir kız

- Bir tatlı kaşığı kötü yola düşmüş altın yürekli hayat kadını

- Araba çarpınca gözleri kör olup , tekrar çarptığında gözleri

görecek , fakir ama gurulu bir genç adam

Yapılışı : Fakir ama gururlu genç adam iyi yürekli ve yoksul

kız bir kız ile aşk yaşatılır. Kızın babasına genç adama fakirli-

ğinden dolayı kızını verdirilmez. Genç adama gurur yaptırı-

lıp bir meyhanede içtirilir. Alkollü bir şekilde yolda yürürken

genç adama araba çarptırılır ve genç adam kör edilir. Genç

kız bu arada ince ince dilimlenerek evden kaçtırılır ve altın

yürekli hayat kadını ile tanıştırılır. Hayat kadınının arkadaşı

olan sürekli villasında villa düzenleyen kötü yürekli ve zen-

gin adam tarafından kız evlendirilir. Diğer biryandan kör

edilmiş fakir ama gururlu gence tekrardan araba çarptırılır

ve genç adama tekrardan görme yetisi verilir. Bundan sonra

olacaklar afiyetle izlenir... İsteğe göre ; Dindar misafirleriniz için uzun dua sahneleri ,

erkekler misafirleriniz için pavyon ve tecavüz sahneleri , ka-

dın misafirleriniz için platonik aşk sahneleri , çocuk misafir-

leriniz için ise komik duruma düşen dadı , aşçı ve bahçıvan

sahneleri ekleyebilirsiniz. Afiyetle yemeye devam edin...

Başrollerini bir zamanların yakışıklı oyuncularından Kadir İnanır’ın oynadığı, Yeliz Şar, Caner Cindoruk gibi genç oyuncuların eşlik ettiği yönetmenliği ise Ahmet Sönmez’in yaptığı gerçek bir hayattan esinlenerek kaleme alınan dram tadında film, haziran aylarında Trabzon’da çekildi. Mahalle esnafıyla sıkıntılar yaşadığı nedeniyle gazetelere yansımıştı ki bu hemen hemen her sette yaşanılan bir durumdur. Film 21 Aralık’ta vizyona girdi.Konusu ise klasik ; Katya yetimhanede büyümüştür. Bir gün babasının adının Yunus olduğunu ve Trabzon'da gemi kaptanlığı yaptığını öğrenir. Merakını yenemeyerek baba-sıyla tanışmak için Trabzon'a gider. Yunus Kaptan Katya'nın annesi Nadya ile birlikteliğinden hamile kaldığını ve kendi kızı olduğunu bilmemektedir. Yunus Kaptan Katya'nın kendi kızı olduğunu kabul etmez.Katya ise Yunus Kaptan’ı onun kızı olduğu konusunda ikna etmeye kararlıdır. Türkiye'de Türkçeyi bilmeden zaman ge-çirmeye başlar. Rus kızı Katya ile gözüken Yunus Kaptan’ın çevrede adı çıkmaya başlar. Yunus Kaptan’ın karısı ve kızı bu durumu tepki gösterirler. Hatta bu tepki sonucunda Katya'yı tartaklayıp, hırpalarlar. Katya bu esnada Yunus Kaptan’ın babası olduğunu söyler.Yunus Kaptan ise bu halde bile Katya'nın para için bu oyunu oynadığını ve kendisinin kızı olmadığını söyler. Katya'ya tek inanan kişi ise Yunus Kaptan’ın oğlu Veli'dir. Veli Katya'ya babasına babalık davası açması konusunda destek verir. Dava başlar ve davanın sonuna doğru Katya babası Yunus kaptan’a annesi Nadya'nın ölmeden önce yaz-dığı mektubu verir. Yunus Kaptan dava sonuçlanacağı gün bu mektubu okur.Yazımın başında söylediğim gibi konu klasik ancak içerik önemli yani; güzel bir iş de çıkabilir, kötü bir iş de çıkabilir . Beğenenler oldu, beğenmeyenler oldu. Görsel olarak sı-nıfta kalmasa da sinema namına doyurucu olmayan Elveda Katya'nın senaryosunda da ciddi sorunlar var.

Gerçek bir hayat hikayesi olabilir. Ancak bunu senaryoya aktarırken mantıklı ve 'sinema'nın sınırlarına saygılı dav-ranmak gerekir.

Örneğin; baba ile evladın, tam da 'bilinmeyen kız' ortaya

çıkacağı sırada 'hesaplaşması' fazla kurmaca. Senaryonun kendi içindeki olay kurgusu sağlıklı olmamış.

Ayrıca dindar insanların çelişkisini ortaya koyma adına Kadir İnanır'ı sık sık camiye gönderme ve ilerleyen sahne-lerde kadınların meydan hesaplaşmasını yine cami önün-de yapma da bütün içerisinde sırıtıyor.

Ve bir senaryoyu özel kılan unsurlardan biri elbette diya-loglar...

Senaryodaki birçok diyalog ve hatta monolog yersiz.Misal; kapıyı açmaya giden birinin, içeri geldiğinde, bir adım arkasından gelen kişiyi "şu kişi geldi" diye takdim etmesi ne kadar gariptir. Gelen zaten ev ahalisinin çok yakınıdır. Hemen arkandadır. Sen söylediğin sırada herkes onu görmüştür. Böyle bir şeye ne gerek vardır.

İşte böyle nüanslar senaryoyu geri dönülmez şekilde vasatın altına indirebiliyor.Aslında çok mühim bir noktaya dikkat çeken Elveda Katya, mesajını doğrudan iletme ve daha en baştan belli etme 'noksanlıkları' sebebiyle vasatı aşamamış bir film.

Kadir İnanır'ın Karadeniz yerinde uyguladığı oyunculuğu ve diğer bazı oyunculukların olumlu katkısı da filmi vasatın üstüne çıkaramıyor.

“Nataşa” önyargısı üzerinden toplumun yafta yapıştırma ve yargılamadan asma özelliklerini ele alıyor. Mutlu sona bağlanması için zorlanmamış, duygusallığı sömürü düze-yinde değil. Film bir yandan önyargıları sorgularken diğer yandan sevmeyi bilmeyen beceremeyen, birine ne kadar kızılabilir ki ? sorusu sorduruyor insana. Filmin Katya adlı oyuncusu Anna Andrusenko ilk oyunculuk denemesi olmasına göre gayet güzel performans sergilemiş ve 49. Uluslar arası Antalya Altın Portakal Film festival ödülle-rinde ‘En iyi kadın oyuncu ‘ ödülüne layık görüldü.

Merve Altunm.altun@kalemsizdergi.com

Güncel & Fikir & Araştırma ->

DİLLERİN GÖLGESİLivemocha

Livemocha 2007 yılından beri varlığını sürdüren, içerisinde 38 farklı dili barından online dil öğrenme, öğretme sitesidir. Misyonları, birden fazla dilde akıcı konuşan insanların olduğu bir dünya yaratmak. Öğrenmek, iletişime geçmek ve global keşif için engelleri kaldırmayı amaçlayan site, hem geniş yelpazesindeki dillerle size öğrenmede yardımcı olurken hem de öğretmen olarak içerisinde yer alabileceğiniz bir oluşum.

Her seviyeye özel derslerin mevcut olduğu sitede, öğrenmeniz için her şey düşünülmüş. Başlangıçta; öğrenme, gözden geçirme, yazma ve konuşma şeklinde dört gruba ayrılan aktivitelerde görsel ve işitsel öğelerle kelimeler akılda kalıcı şekilde aktarılmaya çalışılmış.

Aktif dersler bölümünde ise; videolu diyalog, dil bilgisi, kelime bilgisi, okuma, rol yapma, yazma gibi aktiviteleri gerçekleştirdikten sonra; dili, anadi-li olarak kullanan kişilere gönderip yorumlarını alabilirsiniz. Aynı şekilde belki de bir İtalya’nın size Türkçe öğrenmek için yazdığı bir metnin doğrularını ve yanlışlarını göstererek ona yardımcı olabilirsiniz.

Sitenin en büyük avantajı da kolayca öğrenilebilme-si herkesin kullanabileceği bu site size en azından başlangıç seviyesinde dil öğrenmenize imkan sağlıyor. Bunu geliştirmek ise sizin elinizde. Hadi ne duruyorsunuz? Eskilerin de dediği gibi bir lisan bir insan.

VOSCREENHepimiz öğrenci olduk öğrencinin derdinden öğrenci anlar dedik ve bu site de dersten sıkılanlar için gelsin.

Şarkılar, diziler, sinema filmleri, belgeseller, ünlü insanların konuşmaları, reklamlar okurken bile bir merak uyandırdı sanırım. İşte bu noktada Türkçe’nin de içinde bulunduğu 9 dilden oluşan Voscreen giriyor devreye. Seçtiğiniz dile göre karşınıza kısa videolar çıkıyor. Videodakileri anlamaya çalışıyorsunuz, doğru bildikleriniz size puan kazandırıyor. Aynı zamanda bu sitede beğendiğiniz repliğin hangi filmde geçtiğini ya da reklamda geçen bir ürünün markasını da öğrenebiliyorsunuz. Sitede Bubbles sistemi olduğu için aynı video ile çoğu kez karşılaşabiliyorsunuz. O videoyu her doğru cevaplamanız bir bubbles kazandırıyorsunuz. Beş bubbles’ı tamamladığınızda o video bir daha karşınıza çıkmıyor.

Çocukların anadillerini öğrenirken ilk başta aile içindeki kelimelerim dinlediklerini ve bunları alıp kullanmaya başladıklarını biliyoruz. İşte bu yüzden size kulak dolgunluğu sağlarken hem de eğlenebileceğiniz bir site. Bir söylentiye göre Voscreen uluslararası “The Best Online Video Sites For Learning English” listesinde yer almaktaymış.

Bu siteyi anlatmak yetmez girin ve deneyin pişman olmayacaksınız.

PİNTEREST

2012’yi geride bıraktığımız şu günlerde bu yıl birçok kişiye ula-şan Pinterest’te değinelim. 10 milyon aylık kullanıcı sayısını aşan ilk bağımsız site.

Pin ve ınterest kelimesinden oluşan Pinterest ilgi alanlarınıza göre her türlü görsel öğeyi rahatlıkça bulabileceğiniz ve paylaşabileceğiniz bir ortam oluşturuyor. Tumblr’ın kardeşi olarak görebilirsiniz. Benzer bir site olan Fancy’nin ise bir adım önünde. Site birçok markanın da favorileri arasında. Twitter, Facebook hesaplarının yanında Pinterest’i görürseniz şaşırmayın bizden söylemesi.

Merve Aygünm.aygun@kalemsizdergi.com

Yunuslara Özgürlük“ Yunuslar, gelişmiş benlik duygusuna sahip, özgürlüğüne düşkün, çok zeki ve güçlü hayvanlardır; bu yüzden intihar etmeye karar vermedikçe kolay kolay ölmezler. Ancak intihar etmeye karar ve-ren bir yunusu kimse kurtaramaz. “ – Buket Uzuner (Yazar)Selamlar Kalemsiz Okurları. Aralık 2012 sayımızda sizlere sirkler hak-kında bir yazı sunmuştum. Şimdi ise hayvanlara eziyet konusunu değiştirmeden bu sayıda da sizlere yunus parklarından bahsetmek istiyorum. Belki sirkler kadar popüler değiller fakat bir zaman görsel medyada fazlaca yer tutmuştur yunus parkları. Bir önceki sayıda sirkler neden kapanmalı nedenleriyle birlikte sizlere sunmuştum. Şimdi ise yunus parkları neden kapatılmalı sizlerle birlikte paylaşıyo-rum. Yunusların çok farklı bir özelliği vardır, ‘ses dalgaları’. Yunuslar her şeyi ses dalgaları ile algılar, ses dalgaları ile görürler. Biyolog-lar ve veterinerler ise yunus parklarındaki ölümlerin temel nedenini buna bağlarlar. Yunuslar için kullanılan havuzda yoğun ses dalga-larının yarattığı gürültüden çıldıran yunuslar bir süre sonra intihar ederler. Biz insanlar istisnasız özgürlüğümüze düşkün canlılarız, yunus-larda bir o kadar özgürlüklerine düşkün canlılar. Yunusların ikinci bir ölüm nedeni ise özgürlüklerini kaybetmeleri. Bu canlılar mavi sular-dan kapalı havuzlara götürürlürken sırasıyla denizlerde travmatik bir şekilde yakalanıyor, yakalanırken telef oluyorlar, tankerlerin için-de yolculuk ediyorlar ve stresten ülser hastalığına yakalanıyorlar.

Şimdi ise sizlere bir kaç bağlantı vereceğim, bu bağlantıları ziyaret ettiğinizde yunuslar ve yunus parkları ile ilgili güncel haberler bulabi-leceksiniz.* Güncel yunus ve yunus parkı haberleri: http://goo.gl/a2BH7* Yunus parklarında işkencenin bilimsel verileri: http://goo.gl/itJTH* Yunusların özgürlüğü için imza ağları: http://goo.gl/OIPV6Yunus parklarındaki kazalar ve yunuslar: Yukarıda da yazdığım gibi yunusların yeri kesinlikle mavi sulardır. Aksi taktirde onları sinirli birer su canlısına dönüştürebiliyoruz. Buna bir örnek Aralık ayında yaşanan bir kazadan: Sekiz yaşındaki bir kız çocuğu, havuz-daki yunusu ölü balıklarla beslerken yunuslar tarafından ısırılıyor. (videosu için: http://youtu.be/eoOSD2laLYg) Bu yunus parklarına neden gidilme-mesi hakkında bilgi veren üzücü bir kaza. Tarihimize kadar yaşanan yunus parklarındaki kazalar ve ölümler hakkında http://goo.gl/yWqXs adresinde uzunca bir raporu Türkçe olarak okuyabilirsiniz.Bir kaç saatlik zevk uğruna yunus parklarına gidiyoruz ve yunusların bizlere gülümsediğini sanıyoruz. Halka, yunusların parklarda mutlu olmadıklarını, aksine onlara işgence edildiğini her duyarlı insanın söylemesi gerek. Unut-mayalım, yunuslar bizim de kültürümüzün bir parçası ve sembolüdür. Bu yüzden de yunuslara sahip çıkmamız gerekmektedir.

Oktay Yenitürk – o.yeniturk@kalemsizdergi.com

Sokakta çalışan veya sokakta yaşayan ço-cuklar konusu sadece ülkemizde değil, bütün dünyada önemli bir sorundur. 21. yüzyılda ilgi çekici konulardan birisi de, dünya teknolojik olarak akıl almaz gelişmeler gösterirken, korunmaya muhtaç çocukların sayısının, gelişmiş ülkelerde dahil olmak üze-re dünya genelinde artış göstermesidir.Sokak çocukları dünya şehirlerinin çoğun-luğunda bulunmaktadırlar. Aşağıdaki liste sokak çocuklarının global ölçüde nüfuslarını gösterir.• Hindistan: 11 milyon• Mısır 1,5 milyon• Pakistan 1,5 milyon• ABD 750,000 - 1 milyon• Kenya 250,000 - 300,000• Filipinler 250,000• Kongo 250,000• Fas 30,000• Brezilya 25,000• Almanya 20,000• Honduras 20 000• Jamaika 6,500 • Uruguay 3000• İsviçre 1,000• Türkiye'de sokakta yaşayan çocuk sayısı 1,641 ve sokakta çalışan çocuk sayısı 16,577.

1993'deki rapora göre bu durumun nedenleri aşağıdaki gibi sıralanmıştır;• Fakirlik• Kıtlık

• Kentleşme ve aşırı kalabalık• Göç yoluyla yerinden etme• Doğal ve yapay felaketler• Silahlı çatışmalar• Kültürel sebepler• Mirastan veya evlatlıktan çıkarma• Yetişkinlerce istismar• Fiziksel ve cinsel istismarBu nedenlerden de anlaşıldığı gibi sokak çocuklarının çoğu kimsesiz değildir. Onlar bu hayatta tutunmaya ve yaşamaya çalışırken topluma yabancılaşmışlardır. Onların hayali yaz aylarından deniz kıyısında yüzmek, kış aylarında ise sıcacık sobanın etrafında ailele-riyle huzurlu günler geçirmektir.Onlar bir tas sıcak yemeğin veya ekmeğin hayalini kurar-lar. Onların ayakkabılarının altı deliktir...Onlar arabaya binmez, hep yürürler... Sokaklar onların en iyi dostlarıdır. Ülkemizde sokakta yaşayan çocukların yeni-den aileye dönmesi, eğitimini tamamlaması ve bu konuda toplumu bilinçlendirmek amaçlı önemli çalışmalar, projeler sürdürülmekte-dir. Bunların yeterli olduğunu söyleyemeyiz, ama iyi gelişmeler olduğunu da belirtmeli-yiz. Sokak çocuklarının ve sokakta çalışan çocukların bulundukları durumu görmezden gelemeyiz. Sokak çocuklarının güvenli or-tamlarda yaşamasını sağlamak ve topluma faydalı bireyler haline getirilmeleri çok önem-lidir. Ayrıca bugüne kadar istismara uğrayan ve uyuşturucu madde kullanan çocukların tedavi ve ihtiyaçları sağlanmalıdır.Hangimiz sokakta mendil, sakız satan, ara-

SOKAK ÇOCUKLARI

baların camlarını silmek için kendini o tehli-keli trafiğe atan çocuklara rastlaşmamıştır. Görmezden gelmeye çalışsak da onlara hep rastlarız. O çocuklar toplumun göz ardı ettiği daha doğrusu göz ardı etmeye çalıştığı ger-çeklerden ama acı gerçeklerden biridir. Biz bu yazımızda sokakta çalışan değil, sokağı ev/yurt edinen çocuklarımızdan söz ettik, pek iç açıcı bir konu olmasa da sizlerle paylaşmak istediğim bu toplumsal olaya dikkatinizi uma-rım çekebilmişimdir.

Ne Yapabilirsiniz;• Çevrenizdekileri bilgilendirebilirsiniz,• Yardım kuruluşlarında gönüllü olabilir-siniz,• Vakıflara bağış yaparak servislerin ka-litesini arttırıp daha fazla çocuğa ulaşılmasını sağlayabilirsiniz,• Çeşitli zamanlarda oluşturulan stant-lardan vakıfların ürünlerini satın alarak des-tek olabilirsiniz.Yazıma Mehmet Demir'in kimsesiz çocuk ola-rak topluma seslenişiyle bitirmek istiyorum...

Sokak çocuklarına

"Çocuğum, sen bu sokaklarda kendi haline büyürsünBense, seni gördükçe kendimden utanır, küçülürüm"

Ben sokakların kimliksiz çocuğuyum,Ben, bu sokakların görünmez yüzü.

Yüzümde sefaletin eksilmeyen izive yüreğimde adını bile bilmediğim bir sızı...

Ben, sorumsuz vicdanların utancıyımve gönülsüz bakışların ucundaki sancıyım.Ben dünyayı sadece bu sokaklarda tanıdımSokaklar dışındaki bir yaşama yabancıyım.

Ben bu sokakların kimsesiz ve kimliksiz yurt-taşıyımÇocuklu ailelerin korkulu düşü,Polisin, zabıtanın sevimsiz işive herkesin kurtulmak istediğiZararlı bir kişiyim ben...

Herkes kurtulmak istiyor benden ya,Ben herkesten çok istiyorum kurtulmayı daMümkün olmuyor.Ben de sıcak bir yuva özlüyorumSıcak bir çorba, temiz giysiler,Güzel ayakkabılar, rahat bir yatak...Kim özlemez......

Özge Özgünero.ozguner@kalemsizdergi.com

İnsanlar çoğu zaman kendi vücutlarını baştan aşağı bildiklerini dile getirirler. Ancak bu bilgileri oku-duktan sonra hiç de öyle olmadığını göreceksiniz.

Vücudunuzda kaç kemik olduğunu, horlamanızın kaç desibel olduğunu ya da koku hafızanızın ne kadar kuvvetli olduğunu biliyor musunuz? İşte insan vücudu hakkında bilinmeyen 5 gerçek!

Herkesin dil izi farklıKimliğinizi gizleme ihtiyacı mı duydunuz? O zaman dilinizi ulu orta yerde çıkarmayın Çünkü her insanın bir dil izi vardır ve bu, parmak izi gibi herkeste farklıdır.

Vücuttaki kemik sayısıÇok iri yapılı biri olabilirsiniz ancak bu sizin bir sürü kemiğinizin olduğu anlamına gelmiyor. Zira ye-tişkin bir insanda bir bebeğin kemik sayısından daha az kemik bulunur. Yeni doğan bir bebekte 350 kemik varken, gelişimin devamında kemikler erir ve birbirine kaynar. Yetişkinliğe ulaşan bir bireyde 206 kemik kalır.

Horlama sesi‘Ben kesinlikle horlamıyorum’ diyenlerden misiniz? Hadi amaaaa… Çoğu yetişkin insan horluyor. Horlama sesinin desibeli ortalama 60 desibeldir. Ancak bazı kişilerde horlama desibeli 80 desibelden fazla miktara çıkabilir. Bu seviye, havalı bir matkabın çıkardığı sese eşittir. İnsan kulağına zarar ve-ren desibel miktarı, 85 desibeldir. Yani eğer horluyorsanız, çevrenizdeki insanların kulaklarına zarar veriyor olabilirsiniz.

Tükürük üretimi‘’Seni tükürüğümle boğarım’’ raconunu kestiyseniz, karşınızdaki insanı boğabilmeniz mümkün. Şaka bir yana insan vücudu ömrü boyunca 25 bin litre kadar tükürük üretir. Bu miktarda tükürükle iki yüzme havuzu dolabilir.

Koku hafızası

Köpeklerin burnu kadar etkili olmasa da insan burnu, 50 bin kadar farklı kokuyu hafızasında tutar ve hatırlar.

İNSAN VÜCUDU HAKKINDA BİLİNMEYEN 5 GERÇEK

Barış Melih Cayıtm.cayit@kalemsizdergi.com

dk

Web : www.kalemsizdergi.com | Twitter : Twitter.com/KalemsizDergi | Facebook : Facebook.com/KalemsizDergi