ანესთეზიოლოგია და რეანიმატოლოგია

1. ტკივილის შეგნებული აღქმა: 1. შეუძლებელია თავის ტვინის

სიმპატიკური მგრძნობელობის მოშლის შემდეგ; 2.ქერქოვანი ფუნქციაა; 3.

ექვემდებარება ქერქქვეშა სტრუქტურებს; 4. შეიძლება მოხდეს

ექსპერიმენტში თავის ტვინის ქერქის ელექტრული გაღიზიანების შემთხვევაში.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

*გ) 2. 4

დ) 4

ე) ყველა დებულება ჭეშმარიტია

2. აცეტილქოლინი წარმოადგენს მედიატორს: 1. ავტონომიური ნერვული

კვანძის; 2. პარასიმპატიკური ნერვული დაბოლოების; 3. სიმპატიკური

პოსტგანგლიური დაბოლოების; 4. ჩონჩხის კუნთის მამოძრავებელი ნერვის

დაბოლოების.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

*გ) 2. 4

დ) 4

ე) ყველა დებულება ჭეშმარიტია

3. აცეტილქოლინესთერაზა: 1. ქოლინერგული ნერვის დაბოლოებებშია; 2.

შეიცავს აცეტილქოლინს; 3. დიდი რაოდენობითაა გრანულოციტებში; 4.

განსაკუთრებით ეფექტურია აცეტილქოლინის დეფიციტის შემთხვევაში;

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

*ე) არცერთი დებულება არ არის სწორი

4. არტერიული წნევის მატებას და გულისცემის გახშირებას ადგილი აქვს: 1.

ჰიპოთალამუსის უკანა ჯგუფის ბირთვების გაღიზიანების დროს; 2.

ჰიპოთალამუსის ძაბრის მიდამოს გაღიზიანების დროს; 3. ჰიპოთალამუსის

შუა ჯგუფის ბირთვების გაღიზიანების დროს; 4. ჰიპოთალამუსის წინა

ჯგუფის ბირთვების გაღიზიანების დროს;

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

*დ) 1

ე) არც ერთი არ არის სწორი

5. გულისცემის გაიშვიათებას ადგილი აქვს: 1. ჰიპოთალამუსის უკანა

ჯგუფის ბირთვების გაღიზიანების დროს; 2. ჰიპოთალამუსის ძაბრის

მიდამოს გაღიზიანების დროს; 3. ჰიპოთალამუსის შუა ჯგუფის ბირთვების

გაღიზიანების დროს; 4. ჰიპოთალამუსის წინა ჯგუფის ბირთვების

გაღიზიანების დროს;

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

*დ) 4

ე) არც ერთი არ არის სწორი.

6. A ტიპის ნერვული ბოჭკოები: 1. მხოლოდ ავტონომიურ ნერვებშია; 2.

მიელინურ მამოძრავებელ ნერვებშია; 3. შეიძლება იყოს მიელინური და

არამიელინური;

ა) 1. 2

ბ) ბ. 2. 3

გ) 1.

*დ) 2

ე) არცერთი დებულება არ არის სწორი

7. B ბოჭკოები: 1. მხოლოდ ავტონომიურ ნერვებშია; 2. მიელინურ

მამოძრავებელ ნერვებშია; 3. შეიძლება იყოს მიელინური და არამიელინური.

*ა) 1

ბ) 2

გ) 3

დ) სწორია ყველა

ე) არც ერთი არ არის სწორი

8. C ბოჭკოები: 1. მხოლოდ ავტონომიურ ნერვებშია; 2. მიელინურ

მამოძრავებელ ნერვებშია; 3. შეიძლება იყოს მიელინური და არამიელინური.

ა) 1

ბ) 2

*გ) 3

დ) სწორია ყველა;

ე) არც ერთი არ არის სწორი.

9. C ბოჭკოები: 1. უმიელინოა; 2. ატარებენ ტემპერატურულ და ტკივილის

იმპულსებს; 3. შეუძლიათ ტაქტილური იმპულსების გატარება; 4. იმპულსის

გატარების სიჩქარე 2 მ/წმ ან უფრო მცირეა.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

*ე) ყველა დებულება ჭეშმარიტია

10. ვეგეტატიური ნერვული სისტემა სომატურისაგან განსხვავდება:

ა) აგზნების და ქრონაქსიის მაღალი ზღურბლით, გახანგრძლივებული

რეფრაქტერული ფაზით;

*ბ) მცირე აგზნებადობით, მაღალი ქრონაქსიით (აგზნების ზღურბლი),

აგზნების გატარების მცირე სიჩქარით;

გ) მცირე აგზნებადობით, მაღალი ქრონაქსიით, ხანმოკლე რეფრაქტერული

ფაზით, აგზნების გატარების მცირე სიჩქარით;

დ) მცირე აგზნებადობით, დაბალი ქრონაქსიით, გახანგრძლივებული

რეფრაქტერული ფაზით, აგზნების გატარების დიდი სიჩქარით;

ე) მცირე აგზნებადობით, დაბალი ქრონაქსიით, აგზნების გატარების დიდი

სიჩქარით.

11. პარასიმპატიკური სისტემის ძირითად განსხვავებას სიმპატიკურისაგან

წარმოადგენს:

ა) განგლიების ექსტრამურული განლაგება, მხოლოდ ქოლინერგული ბუნების

მედიატორების არსებობა, გაღიზიანების შემდეგ ეფექტის სწრაფად გამოვლენა,

მოქმედების ხანგრლივობა;

ბ) განგლიების ინტრამურული განლაგება, მხოლოდ ადრენერგული ბუნების

მედიატორების არსებობა, გაღიზიანების შემდეგ ეფექტის სწრაფად გამოვლენა,

მოქმედების ხანგრძლივობა;

*გ) განგლიების ინტრამურული განლაგება, მხოლოდ ქოლინერგული

ბუნების მედიატორების არსებობა, გაღიზიანების შემდეგ ეფექტის სწრაფად

გამოვლენა, მოქმედების მოკლე ხანგრძლივობა;

დ) განგლიების ინტრამურული განლაგება, მხოლოდ ადრენერგული ბუნების

მედიატორების არსებობა, გაღიზიანების შემდეგ ეფექტის დაგვიანებული

გამოვლენა, მოქმედების მოკლე ხანგრძლივობა;

ე) განგლიების ექსტრამურული განლაგება, მხოლოდ ადრენერგული ბუნების

მედიატორების არსებობა, გაღიზიანების შემდეგ ეფექტის სწრაფად გამოვლენა,

მოქმედების მოკლე ხანგრძლივობა.

12. პარასიმპატიკური ნერვული სისტემის უმდაბლესი ცენტრები

განლაგებულია:

*ა) შუა ტვინში, მოგრძო ტვინში, ზურგის ტვინის კუდუსუნის ნაწილში;

ბ) შუა ტვინში, ზურგის ტვინის გულმკერდისა და წელის ნაწილების

გვერდით რქებში;

გ) ზურგის ტვინის გულმკერდისა და წელის ნაწილების გვერდით რქებში;

დ) მოგრძო ტვინში და ზურგის ტვინის გულმკერდისა და წელის ნაწილების

გვერდით რქებში;

ე) შუა ტვინში, ზურგის ტვინის წელის ნაწილების გვერდით რქებში.

13. ვეგეტატიური ნერვული სისტემის პარასიმპატიკური ნაწილის აგზნებისას

აღინიშნება:

ა) გუგების გაფართოება, გულის რითმის გახშირება, არტერიული წნევის

მატება, ჰიპერგლიკემია, წვრილი ნაწლავის მოტორიკის გაძლიერება;

*ბ) გუგების შევიწროება, გულის რითმის გაიშვიათება, ნაწლავის

მოტორიკის გაძლიერება, შარდის ბუშტის სფინქტერის მოდუნება;

გ) გუგების გაფართოება, გულის რითმის გაიშვიათება, არტერიული წნევის

მატება, კორონარული არტერიების შევიწროება, წვრილი ნაწლავის მოტორიკის

შესუსტება;

დ) გუგების შევიწროება, გულის რითმის გაიშვიათება, კორონარული

არტერიების გაფართოება, ნაწლავის მოტორიკის შესუსტება;

ე) გუგების შევიწროება, გულის რითმის შენელება, Aარტერიული წნევის

დაცემა, კორონარული არტერიების შევიწროვება, წვრილი ნაწლავის

მოტორიკის შენელება.

14. ვეგეტატიური ნერვული სისტემის სიმპატიკური ნაწილის აგზნების

შემთხვევაში აღინიშნება:

ა) გუგების შევიწროება, გულის რითმის გაიშვიათება, არტერიული წნევის

შემცირება, ჰიპოგლიკემია, წვრილი ნაწლავის მოტორიკის შესუსტება;

ბ) გუგების გაფართოება, გულის რითმის გახშირება, არტერიული წნევის

მატება, ჰიპოგლიკემია, წვრილი ნაწლავის მოტორიკის გაძლიერება;

გ) გუგების შევიწროება, გულის რითმის გაიშვიათება, არტერიული წნევის

შემცირება, ჰიპერგლიკემია, წვრილი ნაწლავის მოტორიკის შესუსტება;

დ) გუგების გაფართოება, გულის რითმის გახშირება, არტერიული წნევის

შემცირება, ჰიპოგლიკემია;

*ე) გუგების გაფართოება, გულის რითმის გახშირება, არტერიული წნევის

მატება, ჰიპერგლიკემია, წვრილი ნაწლავის მოტორიკის შესუსტება;

15. სიმპატიკური ნერვული სისტემის უმდაბლესი ცენტრები განლაგებულია:

ა) შუა ტვინში, მოგრძო ტვინში, ზურგის ტვინის კუდუსუნის ნაწილში;

ბ) მოგრძო ტვინში, ზურგის ტვინის კუდუსუნის ნაწილში;

*გ) ზურგის ტვინის გულმკერდისა და წელის ნაწილების გვერდით რქებში;

დ) ზურგის ტვინის კუდუსუნის ნაწილში;

ე) ზურგის ტვინის გულმკერდისა და წელის ნაწილების წინა რქებში.

16. ჩამოთვლილი ორგანოებიდან, რომელზე ახდენენ ნერვული სისტემის

სიმპატიკური და პარასიმპატიკური ნაწილები ყველაზე მეტად გამოხატულ

ურთიერთსაწინააღმდეგო ეფექტს:

*ა) შარდის ბუშტის სფინქტერი, ნაწლავი (მამოძრავებელი ფუნქცია);

ბ) სანერწყვე ჯირკვლები, სისხლძარღვები, გული;

გ) თირკმლები, შარდის ბუშტის სფინქტერი და სანერწყვე ჯირკვლები;

დ) სანერწყვე ჯირკვლები, გული, შარდის ბუშტის სფინქტერი;

ე) კუნთები, საჭმლის მომნელებელი ტრაქტის ჯირკვლები და სანერწყვე

ჯირკვლები.

17. სიმპატიკური ნერვული სისტემის პრეგანგლიური დაბოლოებებიდან

გამოიყოფა: 1. ადრენალინი; 2. ნორადრენალინი; 3. ჰისტამინი; 4.

აცეტილქოლინი.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

*დ) 4.

ე) ყველა სწორია

18. სიმპატიკური ნერვული სისტემის პოსტგანგლიური დაბოლოებებიდან

გამოიყოფა: 1. ჰისტამინი; 2. ნორადრენალინი; 3. აცეტილქოლინი;

4.ადრენალინი.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

*გ) 2. 4

დ) 4.

ე) ყველა სწორია

19. პარასიმპატიკური ნერვული სისტემის პრეგანგლიური დაბოლოებებიდან

თავისუფლდება:

ა) ადრენალინი;

*ბ) აცეტილქოლინი;

გ) ნორადრენალინი;

დ) სეროტონინი;

ე) ჰისტამინი.

20. პარასიმპატიკური ნერვული სისტემის პოსტგანგლიური დაბოლოებებიდან

თავისუფლდება:

ა) ადრენალინი;

*ბ) აცეტილქოლინი;

გ) ნორადრენალინი;

დ) ჰისტამინი;

ე) სეროტონინი.

21. შუამდებარე ტვინის რომელი ნაწილის გაღიზიანების დროს აღინიშნება

პარასიმპატიკური ნერვული სისტემის აგზნებით განპირობებული ეფექტები:

ა) თალამუსის მედიალური ნაწილების;

*ბ) ჰიპოთალამუსის წინა ნაწილის;

გ) ჰიპოთალამუსის უკანა ნაწილის;

დ) თალამუსის ლატერალური ნაწილის;

ე) არც ერთი არ არის სწორი.

22. ცდომილი ნერვი (N. Vagus): 1. არ მოქმედებს გულისცემის

სიხშირეზე; 2. იძლევა ტოტებს პარკუჭების კუნთისათვის; 3. მისი

სტიმულაცია იწვევს ტაქიკარდიას; 4. აძლევს ტოტებს სინუსურ და

ატრიოვენტრიკულურ კვანძებს.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

*დ) 4.

ე) ყველა სწორია

23. ცდომილი ნერვის რეფლექტორული გაღიზიანება ვლინდება:

ა) ბრადიკარდიით და არტერიული წნევის მატებით;

*ბ) ბრადიკარდიით და არტერიული წნევის დაცემით;

გ) ტაქიკარდიით და ჰიპოტონიით;

დ) ტაქიკარდიით და ჰიპერტონიით;

ე) ბრადიკარდიით და დიასტოლური წნევის მატებით.

24. ჯანმრთელი გულის, როგორც ტუმბოს ფუნქციის მატება შესაძლებელია

ყველა ჩამოთვლილით, გარდა:

ა) გულის კუმშვადობის გაზრდით;

ბ) გულის ჰიპერტროფიით;

გ) სიმპატიკური სტიმულაციით;

დ) ტემპერატურის მატებით;

*ე) სისტემური წნევის მატებით.

25. მოსვენების პოტენციალის ცვლილება განისაზღვრება უჯრედის შიგნით

შემდეგი იონის დაგროვებით:

*ა) კალიუმის;

ბ) ნატრიუმის;

გ) კალციუმის;

დ) მაგნიუმის;

ე) ქლორის.

26. ადრენერგული რეცეპტორები სჭარბობს ყველა ჩამოთვლილ

წარმონაქმნებში, გარდა: 1. ჩონჩხის კუნთების სისხლძარღვებისა; 2.

მიოკარდიუმისა; 3. კანის სისხლძარღვებისა; 4. კორონარული

სისხლძარღვებისა.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

*დ) 4.

ე) ყველა სწორია

27. ცენტრალური ვენური წნევა ასახავს: 1. ვენურ ტონუსს; 2. მარჯვენა

პარკუჭის კუმშვადობის უნარს; 3. სისხლის მოცულობას; 4. გულის

წუთმოცულობას.

*ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4.

ე) ყველა სწორია

28. ტრანსკაპილარული ცვლა ხორციელდება: 1. ფილტრაციის გზით;

2. რეაბსორბციის გზით; 3. დიფუზიის გზით; 4. მიკროპინოციტოზის

გზით;

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4.

*ე) ყველა სწორია

29. არტერიული სისხლის გულიდან არტერიოლებამდე გავლისას ჟანგბადის

პარციალური წნევის ცვლილება შეადგენს:

*ა) 0 მმ. ვწყ. სვ.

ბ) 20 მმ. ვწყ. სვ.

გ) 30 მმ. ვწყ. სვ.

დ) 40 მმ. ვწყ. სვ.

ე) 50 მმ. ვწყ. სვ.

30. პლაზმის ონკოზურ წნევას ძირითადად განაპირობებს:

ა) ფიბრინოგენი;

ბ) გლობულინი;

გ) ჰისტამინი;

დ) გლუკოზა;

*ე) ალბუმინი.

31. ეფექტური სისხლძარღვშიდა ოსმოსური (ფილტრაციული ანუ

ტრანსმემბრანული) წნევა შეადგენს:

ა) 6 მმ. ვწყ. სვ.

ბ) 12 მმ. ვწყ. სვ..

*გ) 18- 24 მმ. ვწყ. სვ.

დ) 30 მმ. ვწყ. სვ.

32. მოზრდილი მამაკაცის მოცირკულირე სისხლის მოცულობა შეადგენს:

ა) სხეულის მასის 2-5 %-ს;

ბ) სხეულის მასის 10-20 %-ს;

*გ) სხეულის მასის 6-8 %-ს;

დ) სხეულის მასის 1-3 %-ს;

ე) სხეულის მასის 20-25 %-ს.

33. მოზრდილი ადამიანის არტერიული წნევა მდგომარე პოზაში ყველაზე

მაღალია:

ა) მხრის არტერიაში;

ბ) საძილე არტერიაში;

გ) თირკმლის არტერიაში;

*დ) ბარძაყის არტერიაში;

ე) სხივის არტერიაში.

34. პლაცენტაში სისხლის ნაკადი ხდება არაადექვატური, როცა დედის

სისტოლური არტერიული წნევა ეცემა:

ა) 100-110 მმ. ვწყ. სვ.-მდე.

*ბ) 75-80 მმ. ვწყ. სვ.-მდე.

გ) 45-50 მმ. ვწყ. სვ.-მდე.

დ) 35-49 მმ. ვწყ. სვ.-მდე.

ე) 15-20 მმ. ვწყ. სვ.-მდე.

35. სისხლში ნახშირორჟანგის კონცენტრაციის მატებისას ერითროციტებში

ადგილი აქვს ყველა ჩამოთვლილ ცვლილებებს, გარდა: 1. ბიკარბონატების

შემცველობის მატება; 2. ერითროციტებში ქლორიდების შემცველობის მატება;

3. წყლის შემცველობის და ერითროციტების მოცულობის მატება; 4.

პლაზმაში და ერითროციტებში მეტალების კათიონების შემცველობის მატება.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

*დ) 4.

ე) ყველა სწორია

36. სიმპატიკური სტიმულაცია იწვევს: 1. ადრენალინის და ნორადრენალინის

გამოთავისუფლებას; 2. პერიფერიული სისხლძარღვების შევიწროებას; 3.

გულის ინოტროპული ფუნქციის გაზრდას; 4. ტაქიკარდიას.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4.

*ე) ყველა სწორია

37. კალიუმის იონები სისხლში იმყოფება: 1. თავისუფალი სახით

პლაზმაში; 2. KCl- ის სახით პლაზმაში; 3.KH2PO4- ის სახით პლაზმაში ;

4. მხოლოდ ერითროციტში.

*ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4.

ე) ყველა სწორია

38. ალდოსტერონი აკონტროლებს:

ა) ნატრიუმის გამოყოფას და კალიუმის შეკავებას;

ბ) წყლის გამოყოფას;

გ) ნახშირორჟანგის ტრანსპორტს;

დ) ჟანგბადის ცვლას;

*ე) ნატრიუმის შეკავებას და კალიუმის გამყოფას.

39. ზოგადი ანესთეზიის პირობებში, საოპერაციო მაგიდის თავის მხარის 60

გრადუსით სწრაფი აწევისას არტერიული წნევის დაცემის მიზეზია:

ა) კუნთური ტონუსის დაცემა;

ბ) ბეინბრიჯის რეფლექსის დათრგუნვა;

*გ) ვენური უკუდინების შემცირება;

დ) კაროტიდული სხეულების რეფლექტორული გაღიზიანება;

40. შემდეგი ფაქტორებიდან, რომლებმა შეიძლება გამოიწვიონ ფილტვის

არტერიაში წნევის დაქვეითება: 1. ფენოთიაზინის შეყვანის შემდეგ თავის

დაწევამ; 2. ფენოთიაზინის შეყვანის შემდეგ თავის აწევამ; 3. ზედაპირულმა

ზოგადმა ანესთეზიამ ბარბიტურატებით; 4. სისხლის გამოშვება 500-1000

მლ.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

*გ) 2. 4

დ) 4.

ე) ყველა სწორია

41. ჩვეულებრივი ამოსუნთქვის ბოლოს ინტრაპლევრულ სივრცეში

უარყოფითი წნევა შეადგენს:

ა) 2 სმ წყლ. სვ.

*ბ) 5სმ წყლ. სვ.

გ) 9 სმ წყლ. სვ.

დ) 12 სმ წყლ. სვ.

ე) 16 სმ წყლ. სვ.

42. ფილტვების ელასტიურობა განპირობებულია: 1. ალვეოლების კედელზე

არსებული ელასტიური ბოჭკოებით; 2. გულმკერდის რიგიდობით; 3.

ალვეოლების შიგნითა ზედაპირის ამომფენი პოლიპეპდიდების

(სურფაქტანტის) ზედაპირული დაჭიმულობით; 4. დიაფრაგმის გუმბათის

მაღალი მდებარეობით.

ა) 1. 2. 3

*ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4.

ე) ყველა სწორია

43. ალვეოლების კედლების შეწებებას ხელს უშლის:

*ა) სურფაქტანტი;

ბ) ექსპირატორული წინააღმდეგობა;

გ) ფილტვის ინტერსტიციული ქსოვილი;

დ) პლევრის ღრუს უარყოფითი წნევა;

ე) ჰაერის აზოტი.

44. ჩასუნთქვაზე ალვეოლების სუმარული ზედაპირი შეადგენს:

*ა) 100 მ.კვ;

ბ) 50 მ.კვ;

გ) 30 მ.კვ;

დ) 20 მ.კვ;

ე) 150 მ.კვ.

45. მოსვენებულ მდგომარეობაში ჯანმრთელი ადამიანის მიერ ჟანგბადის

საშუალო მოხმარება შეადგენს:

ა) 1-3 მლ/კგ/წთ;

*ბ) 5-7 მლ/კგ/წთ;

გ) 10-12 მლ/კგ/წთ;

დ) 18-20 მლ/კგ/წთ;

ე) 25-30 მლ/კგ/წთ.

46. ფაქტორებს, რომლებიც ახდენენ ზეგავლენას სუნთქვით ცენტრზე,

ჩამოთვლილთაგან მიეკუთვნება: 1.PO2; 2.PCO2; 3. PH;

4.ენდორფინები.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

*ე) ყველა ჩამოთვლილი

47. სასუნთქი გზების კომპლაინსი არის:

ა) ორგანიზმის მიერ 1 წთ-ში მოხმარებული ჟანგბადის მოცულობა;

ბ) წნევა ფილტვებში ამოსუნთქვის ბოლოს;

გ) წნევა ფილტვებში ჩასუნთქვის ბოლოს;

*დ) სუნთქვითი მოცულობის შეფარდება მის მიერ ფილტვებში გამოწვეულ

წნევის ცვლილებასთან;

ე) აირის ნაკადის მოცულობითი სიჩქარის შეფარდება მთავარი ბრონქის

დიამეტრთან.

48. ფილტვებში გაზთა ცვლა მოიცავს ყველა ჩამოთვლილ პროცესს, გარდა:

1. ალვეოლების ვენტილაცია; 2. აირების დიფუზიას ალვეოლო-კაპილარული

მემბრანის გავლით; 3. ფილტვის არტერიებში სისხლის დინება; 4. სისხლით

აირების ტრანსპორტი.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

*დ) 4

ე) ყველა ჩამოთვლილი

49. ალვეოლური ვენტილაციის სიდიდე განისაზღვრება ყველა

ჩამოთვლილით, გარდა:

ა) სუნთქვის სიხშირით;

ბ) სუნთქვითი მოცულობით;

გ) სასუნთქი გზების მკვდარი სივრცის მოცულობით;

დ) სუნთქვის წუთმოცულობით;

*ე) ფილტვების სასიცოცხლო ტევადობით.

50. საშუალო მასის ადამიანში, 500 კუბ.სმ სუნთქვითი მოცულობის დროს

ჩასუნთქული ჰაერის რა მოცულობა ერევა ალვეოლურ ჰაერს:

ა) 50 სმ.კუბ;

ბ) 200 სმ.კუბ;

*გ) 350 სმ.კუბ;

დ) 450 სმ.კუბ;

ე) 500 სმ.კუბ.

51. ფილტვებში გაზების დიფუზიაზე გავლენას ახდენს ყველა ჩამოთვლილი

ფაქტორი, გარდა: 1. ალვეოლო-კაპილარული მემბრანის გასქელება; 2.

ალვეოკაპილარული მემბრანი განვლადობის გაზრდა; 3. დიფუზიის

ზედაპირის შემცირება; 4. ფილტვების ჰიპოვენტილაცია.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

*დ) 4

ე) ყველა ჩამოთვლილი

52. ვენტილაციურ-პერფუზიული კოეფიციენტი ნორმაში არის:

ა) 0,3;

ბ) 0,4;

*გ) 0,8;

დ) 1,2;

ე) 1,5.

53. ნორმალური ატმოსფერული წნევის პირობებში პლაზმაში თავისუფლად

გახსნილი ჟანგბადის რაოდენობა შეადგენს:

*ა) 0,3 მოც. %;

ბ) 0,5 მოც. %;

გ) 0,7 მოც. %;

დ) 0,9 მოც. %;

ე) 1,1 მოც. %;

54. მოზრდილი ადამიანის ნახშირორჟანგის წუთპროდუქცია ნორმაში

შეადგენს:

ა) 100 მლ.კუბ/წთ;

*ბ) 200 მლ.კუბ/წთ;

გ) 400 მლ.კუბ/წთ;

დ) 500 მლ.კუბ/წთ;

ე) 700 მლ.კუბ/წთ;

55. ჩასუნთქულ ჰაერში ჟანგბადის შემცველობა შეადგენს:

ა) 19, 1 მოც %;

*ბ) 20,9 მოც %;

გ) 25 მოც %;

დ) 30 მოც %;

ე) 52,5 მოც %;

56. ალვეოლურ ჰაერში ჟანგბადის პარციალური წნევა შეადგენს:

ა) 40-46 მმ.ვწყ.სვ.;

ბ) 50-56 მმ.ვწყ.სვ.;

გ) 60-66 მმ.ვწყ.სვ.;

*დ) 100-108 მმ.ვწყ.სვ.;

ე) 140-180 მმ.ვწყ.სვ.

57. არტერიულ სისხლში ჟანგბადის პარციალური წნევა ნორმაში შეადგენს:

ა) 30 მმ.ვწყ.სვ.

ბ) 40 მმ.ვწყ.სვ.

გ) 60 მმ.ვწყ.სვ.

*დ) 96-100 მმ.ვწყ.სვ.

ე) 110-180 მმ.ვწყ.სვ.

58. ალვეოლურ ჰაერში ნახშირორჟანგის შემცველობა ნორმაში შეადგენს:

ა) 1,0-1,5 მოც. %;

ბ) 2,0-2,5 მოც. %;

გ) 3,0-4,0 მოც. %;

*დ) 5,0-5,6 მოც. %;

ე) 6,2-7,0 მოც. %.

59. არტერიულ სისხლში ნარშირორჟანგის პარციალური წნევა ნორმაში

შეადგენს:

ა) 30 მმ.ვწყ.სვ;

*ბ) 40 მმ.ვწყ.სვ;

გ) 52 მმ.ვწყ.სვ;

დ) 60 მმ.ვწყ.სვ;

ე) 80 მმ.ვწყ.სვ.

60. ყველაზე მაღალი PCO2 აღინიშნება:

ა) ამოსუნთქულ ჰაერში;

ბ) ალვეოლურ ჰაერში;

გ) არტერიულ სისხლში;

*დ) ვენურ სისხლში;

ე) ქსოვილებში.

61. CO2 უკეთ გადის ალვეოლო-კაპილარულ მემბრანაში, ვიდრე O2. ამის

მიზეზია:

ა) მაღალი სიმკვრივე;

ბ) პლაზმაში მაღალი ხსნადობა;

გ) სხეულის ტემპერატურასთან შედარებით, ფილტვებში უფრო დაბალი

ტემპერატურა;

დ) დაბალი სიბლანტე;

*ე) დიფუზიის მაღალი კოეფიციენტი.

62. რომელი დებულებაა არასწორი: 1.ჰემოგლობინი სისხლის მთავარი

ბუფერია; 2. ოქსიჰემოგლობინი, როგორც მჟავა, აღდგენილ ჰემოგლობინზე

ძლიერია; 3. აღდგენილი ჰემოგლობინი ოქსიჰემოგლობინზე ძლიერია,

როგორც ფუძე; 4. ნახშირბადანჰიდრაზას კონცენტრაცია მეტია პლაზმაში,

ვიდრე უჯრედში.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

*დ) 4

ე) ყველა დებულება არასწორია

63. აორტული და კაროტიდული ზონის ქემორეცეპტორები ახდენენ

ზეგავლენას:

ა) სისხლის მიმოქცევაზე;

*ბ) სუნთქვაზე;

გ) ტვინის სისხლისმიმოქცევაზე;

დ) კორონარულ სისხლისმიმოქცევაზე;

ე) ფილტვის სისხლისმიმოქცევაზე.

64. აორტული და კაროტიდული ზონის პრესორეცეპტორები ახდენენ

ზეგავლენას ყველა ჩამოთვლილზე, გარდა:

ა) სისხლის მიმოქცევაზე;

*ბ) სუნთქვაზე;

გ) ტვინის სისხლისმიმოქცევაზე;

დ) კორონარულ სისხლისმიმოქცევაზე;

ე) ფილტვის სისხლისმიმოქცევაზე.

65. კაროტიდული ზონის ბარორეცეპტორების გაღიზიანება იწვევს:

ა) ჰიპერტენზიას, ბრადიკარდიას, ტაქიპნოეს;

ბ) ჰიპერტენზიას, ბრადიკარდიას, ბრადიპნოეს;

*გ) ჰიპოტენზიას, ბრადიკარდიას, ბრადიპნოეს;

დ) ჰიპოტენზიას, ტაქიკარდიას, ბრადიპნოეს;

ე) ჰიპერტენზიას, ტაქიკარდიას, ბრადიპნოეს.

66. აორტის რკალის ქემორეცეპტორების გაღიზიანება იწვევს:

*ა) ტაქიპნოეს, ჰიპერტენზიას, ტაქიკარდიას, ვაზოკონსტრიქციას;

ბ) ტაქიპნოეს, ჰიპოტენზიას, ბრადიკარდიას, სისხლძარღვების სპაზმს;

გ) ბრადიპნოეს, ჰიპერტენზიას, ბრადიკარდიას, ვაზოდილატაციას;

დ) ბრადიპნოეს, ჰიპოტენზიას, ტაქიკარდიას, ვაზოდილატაციას;

ე) ბრადიპნოეს, ჰიპოტენზიას, ტაქიკარდიას, ვაზოკონსტრიქციას.

67. ფილტვის არარესპირატორულ ფუნქციებს მიეკუთვნება: 1.

თერმომარეგულირებელი; 2. ფიბრინოლიზური, ანტიკოაგულაციური; 3.

ბიოლოგიურად აქტიური ნივთიერებების ცვლა; 4. სისხლის

მიმოქცევის სისტემაში სისხლის ბუფერული რეზერვუარის ფუნქცია.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

*ე) ყველა ჩამოთვლილი

68. ფილტვების მეტაბოლურ ფუნქციას წარმოადგენს: 1. ანგიოტენზინ II -

ის სინთეზი; 2. ბრადიკინინის ინაქტივაცია; 3. იმუნოგლობულინების

სინთეზი;

ა) 1

ბ) 2

გ) 3

*დ) 1. 2. 3

ე) ყველა დებულება მცდარია

69. ფილტვების სასიცოცხლო მოცულობა დამოკიდებულია: 1. ასაკზე; 2.

ფილტვების დაავადებებზე; 3. გულმკერდის თანდაყოლილ დეფორმაციაზე;

4. სიმსუქნეზე.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

*ე) ყველა ჩამოთვლილი

70. ბრონქიოლოსპაზმის დროს გვაქვს: 1. გაძნელებული ამოსუნთქვა; 2.

ფილტვებში ხიხინი; 3. ფსიქომოტორული აგზნება; 4. ტაქიკარდია.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

*ე) ყველა ჩამოთვლილი

71. ფილტვის შეშუპება შეიძლება განვითარდეს: 1. სასუნთქი გზების

გამტარებლობის დარღვევის დროს; 2. ნარშირჟანგით მოწამვლისას; 3.

კოლაბირებული ფილტვის სწრაფი გაშლის დროს; 4. წყლით

ინტოქსიკაციისას.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

*ე) ყველა ჩამოთვლილი

72. კომპენსირებულ რესპირატორულ ალკალოზს თან ახლავს: 1. ტვინის

სისხლძარღვების და კორონარების გაფართოება; 2. არტერიული წნევის

დაქვეითება; 3. ჰიპოკაპნია; 4. ოქსიჰემოგლობინის დისოციაციის მრუდის

გადახრა მარჯვნივ.

ა) 1. 2. 3

*ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

ე) ყველა ჩამოთვლილი

73. ნორმაში ქლორიდების დონე სისხლში შეადგენს:

ა) 50 მეკვ/ლ;

*ბ) 100 მეკვ/ლ;

გ) 150 მეკვ/ლ;

დ) 200 მეკვ/ლ;

ე) 300 მეკვ/ლ;

74. ნორმაში სისხლის პლაზმაში კალიუმის შემცველობა შეადგენს:

ა) 1,8_2,3 მეკვ/ლ;

ბ) 0,8_1,0 მეკვ/ლ;

გ) 2,0_2,7 მეკვ/ლ;

*დ) 3,8_5,3 მეკვ/ლ;

ე) 6,3_8,0 მეკვ/ლ.

75. ნორმაში სისხლის პლაზმაში ნატრიუმის შემცველობა შეადგენს:

*ა) 135-145 მმოლ/ლ;

ბ) 146-170 მმოლ/ლ;

გ) 100-120 მმოლ/ლ;

დ) 80-100 მმოლ/ლ;

ე) 125-132 მმოლ/ლ.

76. როგორ იცვლება შრატში კალიუმის კონცენტრაცია მეტაბოლური

აციდოზისა და მეტაბოლური ალკალოზის დროს:

ა) ალკალოზის დროს მატულობს;

ბ) აციდოზის დროს მცირდება;

*გ) მატულობის აციდოზის დროს და მცირდება ალკალოზის დროს;

დ) მცირდება აციდოზის დროს და მატულობის ალკალოზის დროს;

ე) არ იცვლება.

77. სისხლის ცილოვანი აზოტი არ მოიცავს: 1. შარდოვანას აზოტს;

2. ამინომჟავების აზოტს; 3. კრეატინინს; 4. სისხლში გახსნილ აზოტს.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3.

გ) 2. 4

*დ) 4

ე) მოიცავს ყველა ჩამოთვლილს

78. ნორმალურად ნაკვები ჯანმრთელი მამაკაცის საერთო წყლის შემცველობა

შეადგენს:

ა) 40 %;

ბ) 50 %;

*გ) 60 %;

დ) 70 %;

ე) 80 %.

79. მოზრდილი ადამიანის მოცირკულირე სისხლის მოცულობა საშუალოდ

შეადგენს:

ა) 30-40 მლ/კგ;

ბ) 40-50 მლ/კგ;

*გ) 60-85 მლ/კგ;

დ) 90-100 მლკგ;

ე) 100-110 მლ/კგ;

80. მოზრდილი ადამიანის პლაზმის მოცულობა საშუალოდ შეადგენს:

ა) 14-20 მლ/კგ;

ბ) 25-30 მლ/კგ;

*გ) 37-48 მლ/კგ;

დ) 52-61 მლ/კგ;

ე) 63-69 მლ/კგ;

81. ნორმაში პლაზმის ოსმოლარობა შეადგენს:

ა) 190-205 მოსმ/ლ;

ბ) 230-240 მოსმ/ლ;

*გ) 275-295 მოსმ/ლ;

დ) 320-340 მოსმ/ლ;

ე) 340-360 მოსმ/ლ.

82. მოზრდილი ადამიანის დღიური მოთხოვნილება წყალზე შეადგენს:

ა) 0,5 ლ;

ბ) 0,8 ლ;

*გ) 2,5 ლ;

დ) 3,5 ლ;

ე) 5,5 ლ.

83. მოზრდილი ადამიანის წყლის დღიური დანაკარგი შეადგენს:

ა) 0,8 ლ;

ბ) 1,2 ლ;

*გ) 2,5 ლ;

დ) 3,5 ლ;

ე) 5,5 ლ.

84. მაგნიუმის დეფიციტს ახასიათებს: 1. ნერვ-კუნთოვანი აგზნების

მომატება; 2. ლარინგოსპაზმი; 3. ტეტანია;'4. ჰიპოტონია.

*ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

ე) ყველა ჩამოთვლილი

85. კალიუმის დეფიციტის ძირითადი კლინიკური სიმპტომებია: 1.

ასთენიზაცია; 2. კუნთოვანი სისუსტე; 3. სუნთქვითი დარღვევები; 4.

კარდიოგრამაზე T კბილის გაფართოება და Q-T ინტერვალის გახანგრლივება.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

*ე) ყველა ჩამოთვლილი

86. კალიუმის დეფიციტის მიზეზად არ ითვლება: 1. პოლიურია; 2.

ღებინება; 3. არასაკმარისი მიღება; 4. სპირონოლაქტონი მიღება

100მგ /დღ.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

*დ) 4

ე) ყველა ჩამოთვლილი

87. ნატრიუმის დეფიციტის კლინიკურ ნიშნებს არ მიეკუთვნება: 1.

დაღლილობა, აპათია; 2. ღებინება, გულისრევა; 3. ტაქიკარდია; 4.

ჰემატოკრიტის მომატება; 5. პოლიურია.

ა) 1. 2. 3

ბ) 4. 5

გ) 1. 4

*დ) 5

ე) 2. 3

88. ჰიპოკალციემიის კლინიკურ ნიშნებს შეადგენს: 1. ჰიპერრეფლექსია; 2.

ტეტანია; 3. მუცლის ტკივილი; 4. პოლიურია.

*ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

ე) ყველა სწორია

89. მეტაბოლური აციდოზის მიზეზია: 1. კონსერვირებული სისხლის

მასიური ტრანსფუზია; 2. სისხლში კეტომჟავის კონცენტრაციის გაზრდა; 3.

ჰიპოქსია; 4. თირკმლის უკმარისობა.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3.

გ) 2. 4

დ) 4

*ე) ყველა ჩამოთვლილი

90. ალკალოზის მიზეზი შეიძლება იყოს ყველა, გარდა:

ა) მძიმე ღებინება;

ბ) ოფლიანობა;

*გ) კალიუმის ქოლირიდის 4% ხსნარის ინფუზია

დ) ჰიპერვენტილაცია;

ე) კონსერვირებული სისხლის მასიური გადასხმა.

91. მეტაბოლური ალკალოზი ვითარდება: 1. შარდმდენი პრეპარატების

ხანგრძლივად გამოყენებისას; 2. დიაბეტური კომის დროს; 3. ურემიული

კომის დროს; 4. ჰიპერთერმიისას; 5. ჰემორაგიული შოკის დროს.

ა) 1. 2. 3

ბ) 4. 5

*გ) 1

დ) 2. 5

ე) ყველა ჩამოთვლილ შემთხვევაში

92. ნატრიუმის ჰიდროკარბონატის დანიშვნის უკუჩვენება მეტაბოლური

აციდოზის დროს არის: 1. ჰიპოვენტილაცია; 2. ეკლამფსია; 3.

ჰიპეროსმოლარული კომა; 4. მასიური ჰემოტრანსფუზიის შემდგომი

პერიოდი.

*ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

ე) ყველა ჩამოთვლილი

93. სისხლში ბიკარბონატის და ნახშირმჟავას რაოდენობის გაორმაგებისას

არტერიული სისხლის PH:

ა) მცირედ გაიზრდება;

ბ) მნიშვნელოვნად გაიზრდება;

გ) მნიშვნელოვნად შემცირდება;

*დ) არ შეიცვლება;

ე) უმნიშვნელოდ შემცირდება.

94. რომელი ხსნარები არ გამოიყენება მეტაბოლური ალკალოზის

სამკურნალოდ: 1. კალიუმის ქლორიდი გლუკოზასთან ერთად; 2.

ნატრიუმის ბიკარბონატის ხსნარი; 3. გლუკოზაზე დამზადებული HCL-ის

ხსნარი; 4. რინგერ-ლაქტატის ხსნარი.

ა) 1. 2. 3

*ბ) 2. 4

გ) 1. 3

დ) 4

ე) ყველა ჩამოთვლილი

95. ჰიპერტონულ დეჰიდრატაციამდე მივყავართ: 1. ჰიპერთერმიას; 2.

ტაქიპნოეს; 3. სითხის არასაკმარის მიღებას; 4. ღებინებას.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3.

გ) 2. 4

დ) 4

*ე) ყველა ჩამოთვლილს

96. ჰიპერტონული დეჰიდრატაციის კლინიკური სიმპტომი არ არის: 1.

გამოხატული წყურვილი; 2. კანისა და ლორწოვანების სიმშრალე; 3.

პოლიურია; 4. პლაზმის მომატებული ოსმოლარობა; 5. ნერვულ-ფსიქიური

დარღვევები.

ა) 1. 2

ბ) 2. 3

*გ) 3

დ) 4. 5

ე) ყველა ჩამოთვლილი

97. იზოტონურ დეჰიდრატაციამდე მივყავართ ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილ

შემთხვევას, გარდა: 1. კუჭ-ნაწლავის ტრაქტიდან სითხეების დაკარგვას; 2.

პლაზმისა და სისხლის დაკარგვას; 3. პოლიურიას; 4. ჭარბ ოფლიანობას.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

*დ) 4

ე) 3

98. იზოტონური დეჰიდრატაციის კლინიკური ნიშანი არ არის: 1.

არტერიული ჰიპოტონია; 2. ჰიპოვოლემიური შოკი; 3. პოლიურია; 4.

აპათია, შენელებული რეაქციები; 5. პირის სიმშრალე.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3.

გ) 2. 4

*დ) 3

ე) ყველა სწორია

99. ჰიპოტონური დეჰიდრატაციის მიზეზი შეიძლება იყოს: 1.

არაკორეგირებული შარდმდენი თერაპია; 2. ელექტროლიტების

არასაკმარისი შეყვანა; 3. სითხის დანაკარგის შევსება არაელექტროლიტური

ხსნარებით; 4. ადისონის დაავადება.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

*ე) ყველა ჩამოთვლილი

100. ჰიპოტონური დეჰიდრატაციის დროს არ ვლინდება: 1. არტერიული

წნევის დაცემა; 2. ტაქიკარდია; 3. ოლიგურია; 4. თვალის კაკლების

დაჭიმულობა; 5. პლაზმის ოსმოლარობის დაქვეითება.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

*დ) 4

ე) ყველა ჭეშმარიტია

101. ჰიპერტონული დეჰიდრატაციის მკურნალობისათვის რომელი საინფუზიო

ხსნარების გამოყენებაა რეკომენდებული? 1. 5%-იანი გლუკოზის ხსნარი; 2.

0,9%-იანი ნატრიუმის ქლორიდის ხსნარი; 3. 5%-იანი ფრუქტოზის

ხსნარი; 4. რინგერ-ლაქტატის ხსნარი.

ა) 1. 2. 3

*ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

ე) ყველა ჩამოთვლილი

102. იზოტონური დეჰიდრატაციის კორეგირებისთვის ინიშნება: 1.

იზოტონური ელექტროლიტური ხსნარები; 2. უპირატესად ელექტროლიტური

ხსნარები; 3. ვოლემიური (მოცულობის შემავსებელი) ხსნარები; 4. 20%

ალბუმინის ხსნარი.

ა) 1. 2. 3, 4

*ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

103. იზოტონური ჰიპერჰიდრატაციისას სიმპტომად ვერ ჩაითვლება: 1.

სხეულის შეშუპება; 2. ფილტვის შეშუპება; 3. პლაზმის ნორმალური

ოსმოლარობა; 4. პლაზმის ოსმოლარობის მატება.

ა) 1. 2. 3

ბ) 2. 4

გ) 1. 3

*დ) 4

ე) ყველა სწორია

104. იზოტონური ჰიპერჰიდრატაციის დროს არამიზანშეწონილია: 1.

ძირითადი დაავადების მკურნალობა; 2. ნატრიუმის და წყლის

უარყოფითი ბალანსის შექმნა; 3. ცილოვანი დეფიციტის კომპენსაცია; 4.

ოსმოდიურეზული და სალურეზული საშუალებების დანიშვნა; 5. შაქრიანი

ხსნარების გამოყენება.

ა) 1. 2.

ბ) 3. 4

*გ) 5

დ) 2. 4. 5

ე) 3

105. ჰიპოტონური ჰიპერჰიდრატაციის მიზეზად ითვლება: 1.

არაელექტროლიტური ხსნარების ჭარბი რაოდენობით შეყვანა; 2.

ელექტროლიტური ხსნარების ჭარბი რაოდენობით შეყვანა; 3.

ტრავმული შოკი; 4. პერორალურად სითხით დატვირთვა.

ა) 1. 2. 3

*ბ) 1

გ) 2. 4

დ) 3

ე) ყველა ჩამოთვლილი

106. წყლით მოწამვლის მნიშნელოვან სიმპტომად ითვლება: 1. სისუსტე,

გონების დაბნელება, კომა; 2. ღებინება; 3. პოლიურია, გარდამავალი

ოლიგო და შემდგომ ანურია; 4. ფილტვის შეშუპება.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

*ე) სწორია ყველა

107. ჰიპოტონური ჰიპერჰიდრატაციის მკურნალობის ძირითადი პრინციპები

ემყარება:1. ძირითადი დაავადების მკურნალობას, რომელიც იწვევს წყლის

შეკავებას ორგანიზმში; 2. წყლის უარყოფითი ბალანსის შექმნას ორგანიზმში;

3. ფორსირებულ დიურეზს მანიტოლის გამოყენებით; 4. სისხლის

ულტრაფილტრაციას.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

*ე) სწორია ყველა

108. ჩამოთვლილი პასუხებიდან რომელია სავარაუდოდ სწორი

პაციენტებისათვის, რომელებსაც აქვთ სისხლის PH 7,8: 1. მძიმე ღებინების

შედეგად დეკომპენსირებული მეტაბოლური ალკალოზი; 2. გამოხატული

ჰიპერვენტილაციის შედეგად დეკომპენსირებული სუნთქვითი ალკალოზი; 3.

ნატრიუმის ჰიდროკარბონატის ჭარბი რაოდენობით შეყვანის შემდეგ

განვითარებული დეკომპენსირებული მეტაბოლური ალკალოზი; 4. დიაბეტური

კეტოაციდოზი.

*ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

ე) სწორია ყველა

109. ფუძეების დეფიციტის მომატების საფუძველი არ შეიძლება იყოს: 1.

მძიმე ღებინება; 2. ჰემორაგიული შოკი; 3. ჰიპოქსია; 4. სისხლში

ჰიდროკარბონატის დონის შემცირება; 5. დიაბეტური კომა.

ა) 1. 2. 3

*ბ) 1.

გ) 2. 4

დ) 4

ე) სწორია ყველა

110. ფუძეების სიჭარბის გაზრდა თავს იჩენს ძირითადად: 1. კუჭის

შიგთავსის მუდმივი ევაკუაციის დროს; 2. პლაზმაში ქლორის შემცველობის

შემცირებისას; 3. ფორსირებული დიურეზის დროს; 4. გლუკოზის

იზოტონური ხსნარის ვენაში შეყვანისას.

*ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

ე) სწორია ყველა

111. მეტაბოლური აციდოზის კომპენსაცია ხდება თირკმლის გზით შემდეგი

ნივთიერებების ექსკრეციის დროს: 1. H+ იონების; 2. თავისუფალი

მჟავების; 3. ამონიუმის მარილების; 4.HCO3--ის იონების.

*ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

ე) სწორია ყველა

112. მოზრდილი, საშუალო წონის ადამიანისათვის კალიუმის მოხმარების

დღე-ღამური დონე შეადგენს:

ა) 30-40 მმოლ;

ბ) 10-30 მმოლ;

*გ) 50-70 მმოლ;

დ) 120-140 მმოლ;

ე) 150-180 მმოლ.

113. ნატრიუმის დღე-ღამური მოთხოვნილება მოზრდილი, საშუალო წონის

ადამიანისათვის შეადგენს:

ა) 170-200 მმოლ;

ბ) 100-140 მმოლ;

*გ) 70-100 მმოლ;

დ) 20-40 მმოლ;

ე) 50-60 მმოლ.

114. კალიუმის დეფიციტის დროს რეკომენდებულია: 1. 1%-იანი KCl-ის

ხსნარი; 2. 7,5%-იანი KCl-ის ხსნარი; 3. 10%-იანი KCl; 4. KCl 4%

ხსნარი 20-40 მლ/სთ

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

*დ) 4

ე) სწორია ყველა

115. კალიუმის ქლორიდის ვენაში შეყვანის ჩვენებად ითვლება: 1.

ნებისმიერი წარმოშობის ოლიგურია ან ანურია; 2. ჰიპერკალიემია; 3. მძიმე

მწვავე დეჰიდრატაცია; 4. დეკომპენსირებული მეტაბოლური ალკალოზი.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

*დ) 4

ე) სწორია ყველა

116. შოკის საწინააღმდეგო მკურნალობის დროს დიურეზული საშუალებები

გამოიყენება: 1. ყველა შემთხვევაში; 2. როდესაც სავარაუდოა პოსტრენული

ანურია; 3. არ გამოიყენება; 4. როცა მოცირკულირე სისხლის მოცულობის,

ცენტრალური ვენური წნევისა და არტერიული წნევის სტაბილიზაციის

მიუხედავად არ აღსდგა სპონტანური დიურეზი.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

*დ) 4

ე) სწორია ყველა

117. რომელია ინფუზური საშუალებები, არ გამოიყინება ვოლემიის

შესავსებად: 1. დექსტრანები; 2. ერითროციტული მასა; 3. პლაზმა; 4.

იზოტონური ელექტროლიტური ხსნარები.

*ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

ე) სწორია ყველა

118. ერითროციტული მასის გადასხმის შესაძლო გართულებები: 1.

ალერგიული რეაქციები; 2. იმუნიტეტის დეპრესია; 3. ვირუსული

ინფიცირების საშიშროება; 4. ჰიპოალბუმინემია.

ა) 1. 2. 3

ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

*ე) სწორია ყველა

119. რომელ საინფუზიო ხსნარს აქვს შემადგენლობა, რომელიც უახლოვდება

უჯრედგარეთა ნივთიერების შემადგენლობას:

*ა) რინგერ-ლაქტატის ხსნარი;

ბ) 5% გლუკოზის ხსნარი;

გ) 0,9%-იანი ნატრიუმის ქლორიდის ხსნარი;

დ) ვოლუვენი;

ე) დექსტრან 40 000.

120. გართულებებს, რომლებიც ვითარდება კუჭის წვენის დაკარგვის

შედეგად, განეკუთვნება:

ა) ჰიპერტონული დეჰიდრატაცია, მეტაბოლური აციდოზი;

*ბ) იზოტონური დეჰიდრატაცია, მეტაბოლური ალკალოზი;

გ) იზოტონური დეჰიდრატაცია, მეტაბოლური აციდოზი;

დ) ჰიპოტონური დეჰიდრატაცია, მეტაბოლური ალკალოზი;

121. კუჭის წვენის დაკარგვის დროს რაციონალური მკურნალობისათვის

იყენებენ შემდეგ ხსნარებს: 1. ნატრიუმის ქლორიდის იზოტონური ხსნარი;

2. ნატრიუმის ჰიდროკარბონატის 8,4%-იანი ხსნარი; 3. რინგერის ხსნარი;

4. 5%-იანი გლუკოზა.

ა) 1. 2. 3

*ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

ე) სწორია ყველა

122. ჰიპერთერმიის დროს ვლინდება წყალ-მარილოვანი ბალანსის შემდეგი

ცვლილებები:

ა) ჰიპოტონური დეჰიდრატაცია;

*ბ) ჰიპერტონული დეჰიდრატაცია;

გ) იზოტონური დეჰიდრატაცია;

დ) იზოტონური ჰიპერჰიდრატაცია;

ე) ჰიპოტონური ჰიპერჰიდრატაცია.

123. ჰიპოთერმია ხასიათდება მნიშვნელოვანი კოაგულაციური დარღვევებით.

რომელი სისხლის შემადედებელი ფაქტორების აქტივობა შემცირდება

ჰიპოთერმიისას? 1. VII ფაქტორი 2. VIII ფაქტორი 3. X ფაქტორი 4.

V ფაქტორი 5. XII ფაქტორი

ა) 1. 3. 5

ბ) 2. 4.

გ) 3. 5

დ) 3

*ე) ყველა ჩამოთვლილი

124. პანკრეასის წვენის დაკარგვის დროს რეკომენდირებულია შემდეგი

საინფუზიო ხსნარები: 1. კალიუმით მდიდარი საინფუზიო ხსნარები; 2.

გლუკოზირებული ხსნარები; 3. საინფუზიო ხსნარები, რომლებიც შეიცავენ

ელექტროლიტებს; 4. იზოტონური ხსნარი.

ა) 1. 2. 3

*ბ) 1. 3

გ) 2. 4

დ) 4

ე) სწორია ყველა

125. გართულებებს გამოწვეულს ნაღვლის, დუოდენური წვენის, წვრილი

ნაწლავის სეკრეტის დაკარგვით, ნაწლავური ფისტულებითა და ფაღარათით,

მიეკუთვნება:

ა) ჰიპერტონული დეჰიდრატაცია, მეტაბოლური აციდოზი;

*ბ) იზოტონური დეჰიდრატაცია, მეტაბოლური აციდოზი;

გ) იზოტონური დეჰიდრატაცია, მეტაბოლური ალკალოზი;

დ) ჰიპერტონული დეჰიდრატაცია, მეტაბოლური ალკალოზი;

ე) ჰიპოტონური დეჰიდრატაცია და მეტაბოლური აციდოზი.

126. ნორმოთერმიის პირობებში მოზრდილი ადამიანის ორგანიზმისათვის

ყოველდღიური წყლის მოხმარება შეადგენს:

ა) 1 ლ/მ.კვ;

*ბ) 1,5 ლ/მ.კვ;

გ) 2 ლ/მ.კვ;

დ) 2,5 ლ/მ.კვ

ე) 3 ლ/მ.კვ

127. აზოტის ბალანსი ეს არის:

ა) აზოტის დღე-ღამური დანაკარგი;

ბ) საკვებით დღე-ღამეში აზოტის მიღება;

*გ) დღე-ღამეში მიღებასა და გაცემას შორის დამოკიდებულება;

დ) სისხლში საერთო ცილის შემცველობა;

ე) სისხლში შარდოვანას შემცველობა.

128. მოზრდილ ჯანმრთელ ადამიანში აზოტის ბალანსი:

ა) დადებითია;

*ბ) ნეიტრალურია;

გ) უარყოფითია;

დ) მკვეთრად დადებითია;

ე) მკვეთრად უარყოფითია.

129. აზოტის ბალანსი ბავშვებში:

*ა) დადებითია;

ბ) ნეიტრალურია;

გ) უარყოფითია;

დ) მკვეთრად დადებითია;

ე) მკვეთრად უარყოფითია.

130. აზოტის ბალანსი ორსულებში:

ა) ნეიტრალურია;

*ბ) დადებითია;

გ) უარყოფითია;

დ) დამოკიდებულია ნაყოფის წონაზე;

ე) მკვეთრად უარყოფითია.

131. აზოტის ბალანსი გამოჯანმრთელების პერიოდში:'

ა) ნეიტრალურია;

*ბ) დადებითია;

გ) უარყოფითია;

დ) განისაზღვრება საერთო ცილის შემცველობით სისხლში;

ე) მკვეთრად უარყოფითია.

132. თირკმელები შარდით გამოყოფენ მთელი აზოტის:

ა) 20%;

ბ) 40%;

*გ) 60%;

დ) 80%;

ე) 100%.

133. 1 გრამი აზოტი ექვივალენტურია:

ა) 1,25 გრ ცილის;

ბ) 2,25 გრ ცილის;

*გ) 6,25 გრ ცილის;

დ) 13,25 გრ ცილის;

ე) 18,25 გრ ცილის.

134. ამონომჟავების ასათვისებლად საჭიროა:

ა) 60 კკალ 1 გრამ აზოტზე;

ბ) 100 კკალ 1 გრამ აზოტზე;

*გ) 180 კკალ 1 გრამ აზოტზე;

დ) 220 კკალ 1 გრამ აზოტზე;

ე) 300 კკალ 1 გრამ აზოტზე.

135. ორგანიზმის დღე-ღამური მოთხოვნილება ცილებზე შეადგენს:

ა) 3 გ/კგ-ზე;

ბ) 2.8 გ/კგ-ზე;

*გ) 0,8 გ/კგ-ზე;

დ) 4 გ/კგ-ზე;

ე) 5 გ/კგ-ზე.

136. ცხიმების ენერგეტიკული ღირებულება წარმოადგენს:

ა) 15 კკალ/გრ;

ბ) 20 კკალ/გრ;

*გ) 9 კკალ/გრ;

დ) 30 კკალ/გრ;

ე) 25 კკალ/გრ.

137. ნახშირწყლების ენერგეტიკული ღირებულებაა:

ა) 15 კკალ/გრ-ზე;

ბ) 20 კკალ/გრ-ზე;

*გ) 4,1 კკალ/გრ-ზე;

დ) 9 კკალ/გრ-ზე;

ე) 18 კკალ/გრ-ზე.

138. ალანინამინოტრანსფერაზას აქტივობის მატება წარმოადგენს მნიშვნელოვან

დიაგნოსტიკურ ნიშანს: 1. მიოკარდიუმის ინფარქტის დროს; 2. კუნთების

და თირკმლის დაზიანების დროს; 3. ჰეპატიტის დროს; 4.

პოსტჰემორაგიული ანემიის დროს; 5. ჰემოლიზის დროს.

ა) 1. 2. 3

ბ) 4. 5

გ) 2. 4

*დ) 3.

ე) ყველა შემთხვევაში

139. ასტ/ალტ თანაფარდობა მნიშვნელოვნად მატულობს: 1. მიოკარდიუმის

ინფარქტის დროს; 2. ჰემოლიზის დროს; 3. თირკმლის მწვავე უკმარისობის

დროს; 4. ტვინის დაზიანების დროს;

ა) 1. 2. 3

*ბ) 1.

გ) 2. 4

დ) 4

ე) არც ერთის დროს.

140. ასტ/ალტ თანაფარდობა მნიშვნელოვნად მცირდება: 1. ნებისმიერი

ეტიოლოგიის გულის დაავადებების დროს; 2. ინფარქტების დროს; 3.

ნებისმიერი ეტიოლოგიის ჰეპატიტების დროს; 4. ჰემოლიზის დროს; 5.

პოსტჰემორაგიული ანემიის დროს.

ა) 1. 2. 3

*ბ) 3

გ) 2. 4

დ) 4

ე) არც ერთის დროს.

141. კრეატინფოსფოკინაზას მატებას დიაგნოსტიკური მნიშვნელობა აქვს:

ა) ეთერით ზოგადი ანესთეზიის დროს;

*ბ) ავთვისებიანი ჰიპერთერმიის დროს;

გ) ფიზიკური დატვირთვისას;

დ) ბარბიტურატებით ზოგადი ანესთეზიის დროს;

ე) თირკმლის მწვავე უკმარისობის დროს;

142. ამილაზას (დიასტაზას) მატებას დიაგნოსტიკური მნიშვნელობა აქვს:

1.პანკრეატიტის დროს; 2. ტოტალური პანკრეონეკროზის დროს; 3.

სანერწყვე ჯირკვლების დაავადების დროს; 4. პერიტონიტის დროს; 5.

ოპიოიდური ჯგუფის პრეპარატების მიღების დროს.

ა) 1. 2. 3

*ბ) 1.

გ) 2. 4

დ) 4

ე) ყველა შემთხვევაში

143. სისხლის შედედების დრო ლი და უაიტის მიხედვით შეადგენს:

ა) 15-20 წთ;

ბ) 2-3 წთ;

*გ) 5-10 წთ;

დ) 2-5 წთ;

ე) 12-15 წთ.

144. სისხლის შედედების დრო მატულობს: 1. ჰიპოკოაგულაციისას; 2.

ჰიპერკოაგულაციისას; 3. სისხლში ფიბრინოგენის მატების შემთ