-
ანესთეზიოლოგია და რეანიმატოლოგია
1. ტკივილის შეგნებული აღქმა: 1. შეუძლებელია თავის ტვინის
სიმპატიკური მგრძნობელობის მოშლის შემდეგ; 2.ქერქოვანი ფუნქციაა; 3.
ექვემდებარება ქერქქვეშა სტრუქტურებს; 4. შეიძლება მოხდეს
ექსპერიმენტში თავის ტვინის ქერქის ელექტრული გაღიზიანების შემთხვევაში.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
*გ) 2. 4
დ) 4
ე) ყველა დებულება ჭეშმარიტია
2. აცეტილქოლინი წარმოადგენს მედიატორს: 1. ავტონომიური ნერვული
კვანძის; 2. პარასიმპატიკური ნერვული დაბოლოების; 3. სიმპატიკური
პოსტგანგლიური დაბოლოების; 4. ჩონჩხის კუნთის მამოძრავებელი ნერვის
დაბოლოების.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
*გ) 2. 4
დ) 4
ე) ყველა დებულება ჭეშმარიტია
3. აცეტილქოლინესთერაზა: 1. ქოლინერგული ნერვის დაბოლოებებშია; 2.
შეიცავს აცეტილქოლინს; 3. დიდი რაოდენობითაა გრანულოციტებში; 4.
განსაკუთრებით ეფექტურია აცეტილქოლინის დეფიციტის შემთხვევაში;
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
*ე) არცერთი დებულება არ არის სწორი
4. არტერიული წნევის მატებას და გულისცემის გახშირებას ადგილი აქვს: 1.
ჰიპოთალამუსის უკანა ჯგუფის ბირთვების გაღიზიანების დროს; 2.
ჰიპოთალამუსის ძაბრის მიდამოს გაღიზიანების დროს; 3. ჰიპოთალამუსის
შუა ჯგუფის ბირთვების გაღიზიანების დროს; 4. ჰიპოთალამუსის წინა
ჯგუფის ბირთვების გაღიზიანების დროს;
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
*დ) 1
ე) არც ერთი არ არის სწორი
5. გულისცემის გაიშვიათებას ადგილი აქვს: 1. ჰიპოთალამუსის უკანა
ჯგუფის ბირთვების გაღიზიანების დროს; 2. ჰიპოთალამუსის ძაბრის
მიდამოს გაღიზიანების დროს; 3. ჰიპოთალამუსის შუა ჯგუფის ბირთვების
გაღიზიანების დროს; 4. ჰიპოთალამუსის წინა ჯგუფის ბირთვების
გაღიზიანების დროს;
-
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
*დ) 4
ე) არც ერთი არ არის სწორი.
6. A ტიპის ნერვული ბოჭკოები: 1. მხოლოდ ავტონომიურ ნერვებშია; 2.
მიელინურ მამოძრავებელ ნერვებშია; 3. შეიძლება იყოს მიელინური და
არამიელინური;
ა) 1. 2
ბ) ბ. 2. 3
გ) 1.
*დ) 2
ე) არცერთი დებულება არ არის სწორი
7. B ბოჭკოები: 1. მხოლოდ ავტონომიურ ნერვებშია; 2. მიელინურ
მამოძრავებელ ნერვებშია; 3. შეიძლება იყოს მიელინური და არამიელინური.
*ა) 1
ბ) 2
გ) 3
დ) სწორია ყველა
ე) არც ერთი არ არის სწორი
8. C ბოჭკოები: 1. მხოლოდ ავტონომიურ ნერვებშია; 2. მიელინურ
მამოძრავებელ ნერვებშია; 3. შეიძლება იყოს მიელინური და არამიელინური.
ა) 1
ბ) 2
*გ) 3
დ) სწორია ყველა;
ე) არც ერთი არ არის სწორი.
9. C ბოჭკოები: 1. უმიელინოა; 2. ატარებენ ტემპერატურულ და ტკივილის
იმპულსებს; 3. შეუძლიათ ტაქტილური იმპულსების გატარება; 4. იმპულსის
გატარების სიჩქარე 2 მ/წმ ან უფრო მცირეა.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
*ე) ყველა დებულება ჭეშმარიტია
10. ვეგეტატიური ნერვული სისტემა სომატურისაგან განსხვავდება:
ა) აგზნების და ქრონაქსიის მაღალი ზღურბლით, გახანგრძლივებული
რეფრაქტერული ფაზით;
*ბ) მცირე აგზნებადობით, მაღალი ქრონაქსიით (აგზნების ზღურბლი),
აგზნების გატარების მცირე სიჩქარით;
გ) მცირე აგზნებადობით, მაღალი ქრონაქსიით, ხანმოკლე რეფრაქტერული
ფაზით, აგზნების გატარების მცირე სიჩქარით;
-
დ) მცირე აგზნებადობით, დაბალი ქრონაქსიით, გახანგრძლივებული
რეფრაქტერული ფაზით, აგზნების გატარების დიდი სიჩქარით;
ე) მცირე აგზნებადობით, დაბალი ქრონაქსიით, აგზნების გატარების დიდი
სიჩქარით.
11. პარასიმპატიკური სისტემის ძირითად განსხვავებას სიმპატიკურისაგან
წარმოადგენს:
ა) განგლიების ექსტრამურული განლაგება, მხოლოდ ქოლინერგული ბუნების
მედიატორების არსებობა, გაღიზიანების შემდეგ ეფექტის სწრაფად გამოვლენა,
მოქმედების ხანგრლივობა;
ბ) განგლიების ინტრამურული განლაგება, მხოლოდ ადრენერგული ბუნების
მედიატორების არსებობა, გაღიზიანების შემდეგ ეფექტის სწრაფად გამოვლენა,
მოქმედების ხანგრძლივობა;
*გ) განგლიების ინტრამურული განლაგება, მხოლოდ ქოლინერგული
ბუნების მედიატორების არსებობა, გაღიზიანების შემდეგ ეფექტის სწრაფად
გამოვლენა, მოქმედების მოკლე ხანგრძლივობა;
დ) განგლიების ინტრამურული განლაგება, მხოლოდ ადრენერგული ბუნების
მედიატორების არსებობა, გაღიზიანების შემდეგ ეფექტის დაგვიანებული
გამოვლენა, მოქმედების მოკლე ხანგრძლივობა;
ე) განგლიების ექსტრამურული განლაგება, მხოლოდ ადრენერგული ბუნების
მედიატორების არსებობა, გაღიზიანების შემდეგ ეფექტის სწრაფად გამოვლენა,
მოქმედების მოკლე ხანგრძლივობა.
12. პარასიმპატიკური ნერვული სისტემის უმდაბლესი ცენტრები
განლაგებულია:
*ა) შუა ტვინში, მოგრძო ტვინში, ზურგის ტვინის კუდუსუნის ნაწილში;
ბ) შუა ტვინში, ზურგის ტვინის გულმკერდისა და წელის ნაწილების
გვერდით რქებში;
გ) ზურგის ტვინის გულმკერდისა და წელის ნაწილების გვერდით რქებში;
დ) მოგრძო ტვინში და ზურგის ტვინის გულმკერდისა და წელის ნაწილების
გვერდით რქებში;
ე) შუა ტვინში, ზურგის ტვინის წელის ნაწილების გვერდით რქებში.
13. ვეგეტატიური ნერვული სისტემის პარასიმპატიკური ნაწილის აგზნებისას
აღინიშნება:
ა) გუგების გაფართოება, გულის რითმის გახშირება, არტერიული წნევის
მატება, ჰიპერგლიკემია, წვრილი ნაწლავის მოტორიკის გაძლიერება;
*ბ) გუგების შევიწროება, გულის რითმის გაიშვიათება, ნაწლავის
მოტორიკის გაძლიერება, შარდის ბუშტის სფინქტერის მოდუნება;
გ) გუგების გაფართოება, გულის რითმის გაიშვიათება, არტერიული წნევის
მატება, კორონარული არტერიების შევიწროება, წვრილი ნაწლავის მოტორიკის
შესუსტება;
დ) გუგების შევიწროება, გულის რითმის გაიშვიათება, კორონარული
არტერიების გაფართოება, ნაწლავის მოტორიკის შესუსტება;
ე) გუგების შევიწროება, გულის რითმის შენელება, Aარტერიული წნევის
დაცემა, კორონარული არტერიების შევიწროვება, წვრილი ნაწლავის
მოტორიკის შენელება.
-
14. ვეგეტატიური ნერვული სისტემის სიმპატიკური ნაწილის აგზნების
შემთხვევაში აღინიშნება:
ა) გუგების შევიწროება, გულის რითმის გაიშვიათება, არტერიული წნევის
შემცირება, ჰიპოგლიკემია, წვრილი ნაწლავის მოტორიკის შესუსტება;
ბ) გუგების გაფართოება, გულის რითმის გახშირება, არტერიული წნევის
მატება, ჰიპოგლიკემია, წვრილი ნაწლავის მოტორიკის გაძლიერება;
გ) გუგების შევიწროება, გულის რითმის გაიშვიათება, არტერიული წნევის
შემცირება, ჰიპერგლიკემია, წვრილი ნაწლავის მოტორიკის შესუსტება;
დ) გუგების გაფართოება, გულის რითმის გახშირება, არტერიული წნევის
შემცირება, ჰიპოგლიკემია;
*ე) გუგების გაფართოება, გულის რითმის გახშირება, არტერიული წნევის
მატება, ჰიპერგლიკემია, წვრილი ნაწლავის მოტორიკის შესუსტება;
15. სიმპატიკური ნერვული სისტემის უმდაბლესი ცენტრები განლაგებულია:
ა) შუა ტვინში, მოგრძო ტვინში, ზურგის ტვინის კუდუსუნის ნაწილში;
ბ) მოგრძო ტვინში, ზურგის ტვინის კუდუსუნის ნაწილში;
*გ) ზურგის ტვინის გულმკერდისა და წელის ნაწილების გვერდით რქებში;
დ) ზურგის ტვინის კუდუსუნის ნაწილში;
ე) ზურგის ტვინის გულმკერდისა და წელის ნაწილების წინა რქებში.
16. ჩამოთვლილი ორგანოებიდან, რომელზე ახდენენ ნერვული სისტემის
სიმპატიკური და პარასიმპატიკური ნაწილები ყველაზე მეტად გამოხატულ
ურთიერთსაწინააღმდეგო ეფექტს:
*ა) შარდის ბუშტის სფინქტერი, ნაწლავი (მამოძრავებელი ფუნქცია);
ბ) სანერწყვე ჯირკვლები, სისხლძარღვები, გული;
გ) თირკმლები, შარდის ბუშტის სფინქტერი და სანერწყვე ჯირკვლები;
დ) სანერწყვე ჯირკვლები, გული, შარდის ბუშტის სფინქტერი;
ე) კუნთები, საჭმლის მომნელებელი ტრაქტის ჯირკვლები და სანერწყვე
ჯირკვლები.
17. სიმპატიკური ნერვული სისტემის პრეგანგლიური დაბოლოებებიდან
გამოიყოფა: 1. ადრენალინი; 2. ნორადრენალინი; 3. ჰისტამინი; 4.
აცეტილქოლინი.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
*დ) 4.
ე) ყველა სწორია
18. სიმპატიკური ნერვული სისტემის პოსტგანგლიური დაბოლოებებიდან
გამოიყოფა: 1. ჰისტამინი; 2. ნორადრენალინი; 3. აცეტილქოლინი;
4.ადრენალინი.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
*გ) 2. 4
დ) 4.
-
ე) ყველა სწორია
19. პარასიმპატიკური ნერვული სისტემის პრეგანგლიური დაბოლოებებიდან
თავისუფლდება:
ა) ადრენალინი;
*ბ) აცეტილქოლინი;
გ) ნორადრენალინი;
დ) სეროტონინი;
ე) ჰისტამინი.
20. პარასიმპატიკური ნერვული სისტემის პოსტგანგლიური დაბოლოებებიდან
თავისუფლდება:
ა) ადრენალინი;
*ბ) აცეტილქოლინი;
გ) ნორადრენალინი;
დ) ჰისტამინი;
ე) სეროტონინი.
21. შუამდებარე ტვინის რომელი ნაწილის გაღიზიანების დროს აღინიშნება
პარასიმპატიკური ნერვული სისტემის აგზნებით განპირობებული ეფექტები:
ა) თალამუსის მედიალური ნაწილების;
*ბ) ჰიპოთალამუსის წინა ნაწილის;
გ) ჰიპოთალამუსის უკანა ნაწილის;
დ) თალამუსის ლატერალური ნაწილის;
ე) არც ერთი არ არის სწორი.
22. ცდომილი ნერვი (N. Vagus): 1. არ მოქმედებს გულისცემის
სიხშირეზე; 2. იძლევა ტოტებს პარკუჭების კუნთისათვის; 3. მისი
სტიმულაცია იწვევს ტაქიკარდიას; 4. აძლევს ტოტებს სინუსურ და
ატრიოვენტრიკულურ კვანძებს.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
*დ) 4.
ე) ყველა სწორია
23. ცდომილი ნერვის რეფლექტორული გაღიზიანება ვლინდება:
ა) ბრადიკარდიით და არტერიული წნევის მატებით;
*ბ) ბრადიკარდიით და არტერიული წნევის დაცემით;
გ) ტაქიკარდიით და ჰიპოტონიით;
დ) ტაქიკარდიით და ჰიპერტონიით;
ე) ბრადიკარდიით და დიასტოლური წნევის მატებით.
24. ჯანმრთელი გულის, როგორც ტუმბოს ფუნქციის მატება შესაძლებელია
ყველა ჩამოთვლილით, გარდა:
ა) გულის კუმშვადობის გაზრდით;
ბ) გულის ჰიპერტროფიით;
-
გ) სიმპატიკური სტიმულაციით;
დ) ტემპერატურის მატებით;
*ე) სისტემური წნევის მატებით.
25. მოსვენების პოტენციალის ცვლილება განისაზღვრება უჯრედის შიგნით
შემდეგი იონის დაგროვებით:
*ა) კალიუმის;
ბ) ნატრიუმის;
გ) კალციუმის;
დ) მაგნიუმის;
ე) ქლორის.
26. ადრენერგული რეცეპტორები სჭარბობს ყველა ჩამოთვლილ
წარმონაქმნებში, გარდა: 1. ჩონჩხის კუნთების სისხლძარღვებისა; 2.
მიოკარდიუმისა; 3. კანის სისხლძარღვებისა; 4. კორონარული
სისხლძარღვებისა.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
*დ) 4.
ე) ყველა სწორია
27. ცენტრალური ვენური წნევა ასახავს: 1. ვენურ ტონუსს; 2. მარჯვენა
პარკუჭის კუმშვადობის უნარს; 3. სისხლის მოცულობას; 4. გულის
წუთმოცულობას.
*ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4.
ე) ყველა სწორია
28. ტრანსკაპილარული ცვლა ხორციელდება: 1. ფილტრაციის გზით;
2. რეაბსორბციის გზით; 3. დიფუზიის გზით; 4. მიკროპინოციტოზის
გზით;
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4.
*ე) ყველა სწორია
29. არტერიული სისხლის გულიდან არტერიოლებამდე გავლისას ჟანგბადის
პარციალური წნევის ცვლილება შეადგენს:
*ა) 0 მმ. ვწყ. სვ.
ბ) 20 მმ. ვწყ. სვ.
გ) 30 მმ. ვწყ. სვ.
დ) 40 მმ. ვწყ. სვ.
ე) 50 მმ. ვწყ. სვ.
-
30. პლაზმის ონკოზურ წნევას ძირითადად განაპირობებს:
ა) ფიბრინოგენი;
ბ) გლობულინი;
გ) ჰისტამინი;
დ) გლუკოზა;
*ე) ალბუმინი.
31. ეფექტური სისხლძარღვშიდა ოსმოსური (ფილტრაციული ანუ
ტრანსმემბრანული) წნევა შეადგენს:
ა) 6 მმ. ვწყ. სვ.
ბ) 12 მმ. ვწყ. სვ..
*გ) 18- 24 მმ. ვწყ. სვ.
დ) 30 მმ. ვწყ. სვ.
32. მოზრდილი მამაკაცის მოცირკულირე სისხლის მოცულობა შეადგენს:
ა) სხეულის მასის 2-5 %-ს;
ბ) სხეულის მასის 10-20 %-ს;
*გ) სხეულის მასის 6-8 %-ს;
დ) სხეულის მასის 1-3 %-ს;
ე) სხეულის მასის 20-25 %-ს.
33. მოზრდილი ადამიანის არტერიული წნევა მდგომარე პოზაში ყველაზე
მაღალია:
ა) მხრის არტერიაში;
ბ) საძილე არტერიაში;
გ) თირკმლის არტერიაში;
*დ) ბარძაყის არტერიაში;
ე) სხივის არტერიაში.
34. პლაცენტაში სისხლის ნაკადი ხდება არაადექვატური, როცა დედის
სისტოლური არტერიული წნევა ეცემა:
ა) 100-110 მმ. ვწყ. სვ.-მდე.
*ბ) 75-80 მმ. ვწყ. სვ.-მდე.
გ) 45-50 მმ. ვწყ. სვ.-მდე.
დ) 35-49 მმ. ვწყ. სვ.-მდე.
ე) 15-20 მმ. ვწყ. სვ.-მდე.
35. სისხლში ნახშირორჟანგის კონცენტრაციის მატებისას ერითროციტებში
ადგილი აქვს ყველა ჩამოთვლილ ცვლილებებს, გარდა: 1. ბიკარბონატების
შემცველობის მატება; 2. ერითროციტებში ქლორიდების შემცველობის მატება;
3. წყლის შემცველობის და ერითროციტების მოცულობის მატება; 4.
პლაზმაში და ერითროციტებში მეტალების კათიონების შემცველობის მატება.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
*დ) 4.
-
ე) ყველა სწორია
36. სიმპატიკური სტიმულაცია იწვევს: 1. ადრენალინის და ნორადრენალინის
გამოთავისუფლებას; 2. პერიფერიული სისხლძარღვების შევიწროებას; 3.
გულის ინოტროპული ფუნქციის გაზრდას; 4. ტაქიკარდიას.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4.
*ე) ყველა სწორია
37. კალიუმის იონები სისხლში იმყოფება: 1. თავისუფალი სახით
პლაზმაში; 2. KCl- ის სახით პლაზმაში; 3.KH2PO4- ის სახით პლაზმაში ;
4. მხოლოდ ერითროციტში.
*ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4.
ე) ყველა სწორია
38. ალდოსტერონი აკონტროლებს:
ა) ნატრიუმის გამოყოფას და კალიუმის შეკავებას;
ბ) წყლის გამოყოფას;
გ) ნახშირორჟანგის ტრანსპორტს;
დ) ჟანგბადის ცვლას;
*ე) ნატრიუმის შეკავებას და კალიუმის გამყოფას.
39. ზოგადი ანესთეზიის პირობებში, საოპერაციო მაგიდის თავის მხარის 60
გრადუსით სწრაფი აწევისას არტერიული წნევის დაცემის მიზეზია:
ა) კუნთური ტონუსის დაცემა;
ბ) ბეინბრიჯის რეფლექსის დათრგუნვა;
*გ) ვენური უკუდინების შემცირება;
დ) კაროტიდული სხეულების რეფლექტორული გაღიზიანება;
40. შემდეგი ფაქტორებიდან, რომლებმა შეიძლება გამოიწვიონ ფილტვის
არტერიაში წნევის დაქვეითება: 1. ფენოთიაზინის შეყვანის შემდეგ თავის
დაწევამ; 2. ფენოთიაზინის შეყვანის შემდეგ თავის აწევამ; 3. ზედაპირულმა
ზოგადმა ანესთეზიამ ბარბიტურატებით; 4. სისხლის გამოშვება 500-1000
მლ.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
*გ) 2. 4
დ) 4.
ე) ყველა სწორია
41. ჩვეულებრივი ამოსუნთქვის ბოლოს ინტრაპლევრულ სივრცეში
უარყოფითი წნევა შეადგენს:
-
ა) 2 სმ წყლ. სვ.
*ბ) 5სმ წყლ. სვ.
გ) 9 სმ წყლ. სვ.
დ) 12 სმ წყლ. სვ.
ე) 16 სმ წყლ. სვ.
42. ფილტვების ელასტიურობა განპირობებულია: 1. ალვეოლების კედელზე
არსებული ელასტიური ბოჭკოებით; 2. გულმკერდის რიგიდობით; 3.
ალვეოლების შიგნითა ზედაპირის ამომფენი პოლიპეპდიდების
(სურფაქტანტის) ზედაპირული დაჭიმულობით; 4. დიაფრაგმის გუმბათის
მაღალი მდებარეობით.
ა) 1. 2. 3
*ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4.
ე) ყველა სწორია
43. ალვეოლების კედლების შეწებებას ხელს უშლის:
*ა) სურფაქტანტი;
ბ) ექსპირატორული წინააღმდეგობა;
გ) ფილტვის ინტერსტიციული ქსოვილი;
დ) პლევრის ღრუს უარყოფითი წნევა;
ე) ჰაერის აზოტი.
44. ჩასუნთქვაზე ალვეოლების სუმარული ზედაპირი შეადგენს:
*ა) 100 მ.კვ;
ბ) 50 მ.კვ;
გ) 30 მ.კვ;
დ) 20 მ.კვ;
ე) 150 მ.კვ.
45. მოსვენებულ მდგომარეობაში ჯანმრთელი ადამიანის მიერ ჟანგბადის
საშუალო მოხმარება შეადგენს:
ა) 1-3 მლ/კგ/წთ;
*ბ) 5-7 მლ/კგ/წთ;
გ) 10-12 მლ/კგ/წთ;
დ) 18-20 მლ/კგ/წთ;
ე) 25-30 მლ/კგ/წთ.
46. ფაქტორებს, რომლებიც ახდენენ ზეგავლენას სუნთქვით ცენტრზე,
ჩამოთვლილთაგან მიეკუთვნება: 1.PO2; 2.PCO2; 3. PH;
4.ენდორფინები.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
*ე) ყველა ჩამოთვლილი
-
47. სასუნთქი გზების კომპლაინსი არის:
ა) ორგანიზმის მიერ 1 წთ-ში მოხმარებული ჟანგბადის მოცულობა;
ბ) წნევა ფილტვებში ამოსუნთქვის ბოლოს;
გ) წნევა ფილტვებში ჩასუნთქვის ბოლოს;
*დ) სუნთქვითი მოცულობის შეფარდება მის მიერ ფილტვებში გამოწვეულ
წნევის ცვლილებასთან;
ე) აირის ნაკადის მოცულობითი სიჩქარის შეფარდება მთავარი ბრონქის
დიამეტრთან.
48. ფილტვებში გაზთა ცვლა მოიცავს ყველა ჩამოთვლილ პროცესს, გარდა:
1. ალვეოლების ვენტილაცია; 2. აირების დიფუზიას ალვეოლო-კაპილარული
მემბრანის გავლით; 3. ფილტვის არტერიებში სისხლის დინება; 4. სისხლით
აირების ტრანსპორტი.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
*დ) 4
ე) ყველა ჩამოთვლილი
49. ალვეოლური ვენტილაციის სიდიდე განისაზღვრება ყველა
ჩამოთვლილით, გარდა:
ა) სუნთქვის სიხშირით;
ბ) სუნთქვითი მოცულობით;
გ) სასუნთქი გზების მკვდარი სივრცის მოცულობით;
დ) სუნთქვის წუთმოცულობით;
*ე) ფილტვების სასიცოცხლო ტევადობით.
50. საშუალო მასის ადამიანში, 500 კუბ.სმ სუნთქვითი მოცულობის დროს
ჩასუნთქული ჰაერის რა მოცულობა ერევა ალვეოლურ ჰაერს:
ა) 50 სმ.კუბ;
ბ) 200 სმ.კუბ;
*გ) 350 სმ.კუბ;
დ) 450 სმ.კუბ;
ე) 500 სმ.კუბ.
51. ფილტვებში გაზების დიფუზიაზე გავლენას ახდენს ყველა ჩამოთვლილი
ფაქტორი, გარდა: 1. ალვეოლო-კაპილარული მემბრანის გასქელება; 2.
ალვეოკაპილარული მემბრანი განვლადობის გაზრდა; 3. დიფუზიის
ზედაპირის შემცირება; 4. ფილტვების ჰიპოვენტილაცია.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
*დ) 4
ე) ყველა ჩამოთვლილი
52. ვენტილაციურ-პერფუზიული კოეფიციენტი ნორმაში არის:
-
ა) 0,3;
ბ) 0,4;
*გ) 0,8;
დ) 1,2;
ე) 1,5.
53. ნორმალური ატმოსფერული წნევის პირობებში პლაზმაში თავისუფლად
გახსნილი ჟანგბადის რაოდენობა შეადგენს:
*ა) 0,3 მოც. %;
ბ) 0,5 მოც. %;
გ) 0,7 მოც. %;
დ) 0,9 მოც. %;
ე) 1,1 მოც. %;
54. მოზრდილი ადამიანის ნახშირორჟანგის წუთპროდუქცია ნორმაში
შეადგენს:
ა) 100 მლ.კუბ/წთ;
*ბ) 200 მლ.კუბ/წთ;
გ) 400 მლ.კუბ/წთ;
დ) 500 მლ.კუბ/წთ;
ე) 700 მლ.კუბ/წთ;
55. ჩასუნთქულ ჰაერში ჟანგბადის შემცველობა შეადგენს:
ა) 19, 1 მოც %;
*ბ) 20,9 მოც %;
გ) 25 მოც %;
დ) 30 მოც %;
ე) 52,5 მოც %;
56. ალვეოლურ ჰაერში ჟანგბადის პარციალური წნევა შეადგენს:
ა) 40-46 მმ.ვწყ.სვ.;
ბ) 50-56 მმ.ვწყ.სვ.;
გ) 60-66 მმ.ვწყ.სვ.;
*დ) 100-108 მმ.ვწყ.სვ.;
ე) 140-180 მმ.ვწყ.სვ.
57. არტერიულ სისხლში ჟანგბადის პარციალური წნევა ნორმაში შეადგენს:
ა) 30 მმ.ვწყ.სვ.
ბ) 40 მმ.ვწყ.სვ.
გ) 60 მმ.ვწყ.სვ.
*დ) 96-100 მმ.ვწყ.სვ.
ე) 110-180 მმ.ვწყ.სვ.
58. ალვეოლურ ჰაერში ნახშირორჟანგის შემცველობა ნორმაში შეადგენს:
ა) 1,0-1,5 მოც. %;
ბ) 2,0-2,5 მოც. %;
გ) 3,0-4,0 მოც. %;
-
*დ) 5,0-5,6 მოც. %;
ე) 6,2-7,0 მოც. %.
59. არტერიულ სისხლში ნარშირორჟანგის პარციალური წნევა ნორმაში
შეადგენს:
ა) 30 მმ.ვწყ.სვ;
*ბ) 40 მმ.ვწყ.სვ;
გ) 52 მმ.ვწყ.სვ;
დ) 60 მმ.ვწყ.სვ;
ე) 80 მმ.ვწყ.სვ.
60. ყველაზე მაღალი PCO2 აღინიშნება:
ა) ამოსუნთქულ ჰაერში;
ბ) ალვეოლურ ჰაერში;
გ) არტერიულ სისხლში;
*დ) ვენურ სისხლში;
ე) ქსოვილებში.
61. CO2 უკეთ გადის ალვეოლო-კაპილარულ მემბრანაში, ვიდრე O2. ამის
მიზეზია:
ა) მაღალი სიმკვრივე;
ბ) პლაზმაში მაღალი ხსნადობა;
გ) სხეულის ტემპერატურასთან შედარებით, ფილტვებში უფრო დაბალი
ტემპერატურა;
დ) დაბალი სიბლანტე;
*ე) დიფუზიის მაღალი კოეფიციენტი.
62. რომელი დებულებაა არასწორი: 1.ჰემოგლობინი სისხლის მთავარი
ბუფერია; 2. ოქსიჰემოგლობინი, როგორც მჟავა, აღდგენილ ჰემოგლობინზე
ძლიერია; 3. აღდგენილი ჰემოგლობინი ოქსიჰემოგლობინზე ძლიერია,
როგორც ფუძე; 4. ნახშირბადანჰიდრაზას კონცენტრაცია მეტია პლაზმაში,
ვიდრე უჯრედში.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
*დ) 4
ე) ყველა დებულება არასწორია
63. აორტული და კაროტიდული ზონის ქემორეცეპტორები ახდენენ
ზეგავლენას:
ა) სისხლის მიმოქცევაზე;
*ბ) სუნთქვაზე;
გ) ტვინის სისხლისმიმოქცევაზე;
დ) კორონარულ სისხლისმიმოქცევაზე;
ე) ფილტვის სისხლისმიმოქცევაზე.
-
64. აორტული და კაროტიდული ზონის პრესორეცეპტორები ახდენენ
ზეგავლენას ყველა ჩამოთვლილზე, გარდა:
ა) სისხლის მიმოქცევაზე;
*ბ) სუნთქვაზე;
გ) ტვინის სისხლისმიმოქცევაზე;
დ) კორონარულ სისხლისმიმოქცევაზე;
ე) ფილტვის სისხლისმიმოქცევაზე.
65. კაროტიდული ზონის ბარორეცეპტორების გაღიზიანება იწვევს:
ა) ჰიპერტენზიას, ბრადიკარდიას, ტაქიპნოეს;
ბ) ჰიპერტენზიას, ბრადიკარდიას, ბრადიპნოეს;
*გ) ჰიპოტენზიას, ბრადიკარდიას, ბრადიპნოეს;
დ) ჰიპოტენზიას, ტაქიკარდიას, ბრადიპნოეს;
ე) ჰიპერტენზიას, ტაქიკარდიას, ბრადიპნოეს.
66. აორტის რკალის ქემორეცეპტორების გაღიზიანება იწვევს:
*ა) ტაქიპნოეს, ჰიპერტენზიას, ტაქიკარდიას, ვაზოკონსტრიქციას;
ბ) ტაქიპნოეს, ჰიპოტენზიას, ბრადიკარდიას, სისხლძარღვების სპაზმს;
გ) ბრადიპნოეს, ჰიპერტენზიას, ბრადიკარდიას, ვაზოდილატაციას;
დ) ბრადიპნოეს, ჰიპოტენზიას, ტაქიკარდიას, ვაზოდილატაციას;
ე) ბრადიპნოეს, ჰიპოტენზიას, ტაქიკარდიას, ვაზოკონსტრიქციას.
67. ფილტვის არარესპირატორულ ფუნქციებს მიეკუთვნება: 1.
თერმომარეგულირებელი; 2. ფიბრინოლიზური, ანტიკოაგულაციური; 3.
ბიოლოგიურად აქტიური ნივთიერებების ცვლა; 4. სისხლის
მიმოქცევის სისტემაში სისხლის ბუფერული რეზერვუარის ფუნქცია.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
*ე) ყველა ჩამოთვლილი
68. ფილტვების მეტაბოლურ ფუნქციას წარმოადგენს: 1. ანგიოტენზინ II -
ის სინთეზი; 2. ბრადიკინინის ინაქტივაცია; 3. იმუნოგლობულინების
სინთეზი;
ა) 1
ბ) 2
გ) 3
*დ) 1. 2. 3
ე) ყველა დებულება მცდარია
69. ფილტვების სასიცოცხლო მოცულობა დამოკიდებულია: 1. ასაკზე; 2.
ფილტვების დაავადებებზე; 3. გულმკერდის თანდაყოლილ დეფორმაციაზე;
4. სიმსუქნეზე.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
-
დ) 4
*ე) ყველა ჩამოთვლილი
70. ბრონქიოლოსპაზმის დროს გვაქვს: 1. გაძნელებული ამოსუნთქვა; 2.
ფილტვებში ხიხინი; 3. ფსიქომოტორული აგზნება; 4. ტაქიკარდია.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
*ე) ყველა ჩამოთვლილი
71. ფილტვის შეშუპება შეიძლება განვითარდეს: 1. სასუნთქი გზების
გამტარებლობის დარღვევის დროს; 2. ნარშირჟანგით მოწამვლისას; 3.
კოლაბირებული ფილტვის სწრაფი გაშლის დროს; 4. წყლით
ინტოქსიკაციისას.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
*ე) ყველა ჩამოთვლილი
72. კომპენსირებულ რესპირატორულ ალკალოზს თან ახლავს: 1. ტვინის
სისხლძარღვების და კორონარების გაფართოება; 2. არტერიული წნევის
დაქვეითება; 3. ჰიპოკაპნია; 4. ოქსიჰემოგლობინის დისოციაციის მრუდის
გადახრა მარჯვნივ.
ა) 1. 2. 3
*ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
ე) ყველა ჩამოთვლილი
73. ნორმაში ქლორიდების დონე სისხლში შეადგენს:
ა) 50 მეკვ/ლ;
*ბ) 100 მეკვ/ლ;
გ) 150 მეკვ/ლ;
დ) 200 მეკვ/ლ;
ე) 300 მეკვ/ლ;
74. ნორმაში სისხლის პლაზმაში კალიუმის შემცველობა შეადგენს:
ა) 1,8_2,3 მეკვ/ლ;
ბ) 0,8_1,0 მეკვ/ლ;
გ) 2,0_2,7 მეკვ/ლ;
*დ) 3,8_5,3 მეკვ/ლ;
ე) 6,3_8,0 მეკვ/ლ.
75. ნორმაში სისხლის პლაზმაში ნატრიუმის შემცველობა შეადგენს:
*ა) 135-145 მმოლ/ლ;
-
ბ) 146-170 მმოლ/ლ;
გ) 100-120 მმოლ/ლ;
დ) 80-100 მმოლ/ლ;
ე) 125-132 მმოლ/ლ.
76. როგორ იცვლება შრატში კალიუმის კონცენტრაცია მეტაბოლური
აციდოზისა და მეტაბოლური ალკალოზის დროს:
ა) ალკალოზის დროს მატულობს;
ბ) აციდოზის დროს მცირდება;
*გ) მატულობის აციდოზის დროს და მცირდება ალკალოზის დროს;
დ) მცირდება აციდოზის დროს და მატულობის ალკალოზის დროს;
ე) არ იცვლება.
77. სისხლის ცილოვანი აზოტი არ მოიცავს: 1. შარდოვანას აზოტს;
2. ამინომჟავების აზოტს; 3. კრეატინინს; 4. სისხლში გახსნილ აზოტს.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3.
გ) 2. 4
*დ) 4
ე) მოიცავს ყველა ჩამოთვლილს
78. ნორმალურად ნაკვები ჯანმრთელი მამაკაცის საერთო წყლის შემცველობა
შეადგენს:
ა) 40 %;
ბ) 50 %;
*გ) 60 %;
დ) 70 %;
ე) 80 %.
79. მოზრდილი ადამიანის მოცირკულირე სისხლის მოცულობა საშუალოდ
შეადგენს:
ა) 30-40 მლ/კგ;
ბ) 40-50 მლ/კგ;
*გ) 60-85 მლ/კგ;
დ) 90-100 მლკგ;
ე) 100-110 მლ/კგ;
80. მოზრდილი ადამიანის პლაზმის მოცულობა საშუალოდ შეადგენს:
ა) 14-20 მლ/კგ;
ბ) 25-30 მლ/კგ;
*გ) 37-48 მლ/კგ;
დ) 52-61 მლ/კგ;
ე) 63-69 მლ/კგ;
81. ნორმაში პლაზმის ოსმოლარობა შეადგენს:
ა) 190-205 მოსმ/ლ;
ბ) 230-240 მოსმ/ლ;
-
*გ) 275-295 მოსმ/ლ;
დ) 320-340 მოსმ/ლ;
ე) 340-360 მოსმ/ლ.
82. მოზრდილი ადამიანის დღიური მოთხოვნილება წყალზე შეადგენს:
ა) 0,5 ლ;
ბ) 0,8 ლ;
*გ) 2,5 ლ;
დ) 3,5 ლ;
ე) 5,5 ლ.
83. მოზრდილი ადამიანის წყლის დღიური დანაკარგი შეადგენს:
ა) 0,8 ლ;
ბ) 1,2 ლ;
*გ) 2,5 ლ;
დ) 3,5 ლ;
ე) 5,5 ლ.
84. მაგნიუმის დეფიციტს ახასიათებს: 1. ნერვ-კუნთოვანი აგზნების
მომატება; 2. ლარინგოსპაზმი; 3. ტეტანია;'4. ჰიპოტონია.
*ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
ე) ყველა ჩამოთვლილი
85. კალიუმის დეფიციტის ძირითადი კლინიკური სიმპტომებია: 1.
ასთენიზაცია; 2. კუნთოვანი სისუსტე; 3. სუნთქვითი დარღვევები; 4.
კარდიოგრამაზე T კბილის გაფართოება და Q-T ინტერვალის გახანგრლივება.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
*ე) ყველა ჩამოთვლილი
86. კალიუმის დეფიციტის მიზეზად არ ითვლება: 1. პოლიურია; 2.
ღებინება; 3. არასაკმარისი მიღება; 4. სპირონოლაქტონი მიღება
100მგ /დღ.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
*დ) 4
ე) ყველა ჩამოთვლილი
87. ნატრიუმის დეფიციტის კლინიკურ ნიშნებს არ მიეკუთვნება: 1.
დაღლილობა, აპათია; 2. ღებინება, გულისრევა; 3. ტაქიკარდია; 4.
ჰემატოკრიტის მომატება; 5. პოლიურია.
-
ა) 1. 2. 3
ბ) 4. 5
გ) 1. 4
*დ) 5
ე) 2. 3
88. ჰიპოკალციემიის კლინიკურ ნიშნებს შეადგენს: 1. ჰიპერრეფლექსია; 2.
ტეტანია; 3. მუცლის ტკივილი; 4. პოლიურია.
*ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
ე) ყველა სწორია
89. მეტაბოლური აციდოზის მიზეზია: 1. კონსერვირებული სისხლის
მასიური ტრანსფუზია; 2. სისხლში კეტომჟავის კონცენტრაციის გაზრდა; 3.
ჰიპოქსია; 4. თირკმლის უკმარისობა.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3.
გ) 2. 4
დ) 4
*ე) ყველა ჩამოთვლილი
90. ალკალოზის მიზეზი შეიძლება იყოს ყველა, გარდა:
ა) მძიმე ღებინება;
ბ) ოფლიანობა;
*გ) კალიუმის ქოლირიდის 4% ხსნარის ინფუზია
დ) ჰიპერვენტილაცია;
ე) კონსერვირებული სისხლის მასიური გადასხმა.
91. მეტაბოლური ალკალოზი ვითარდება: 1. შარდმდენი პრეპარატების
ხანგრძლივად გამოყენებისას; 2. დიაბეტური კომის დროს; 3. ურემიული
კომის დროს; 4. ჰიპერთერმიისას; 5. ჰემორაგიული შოკის დროს.
ა) 1. 2. 3
ბ) 4. 5
*გ) 1
დ) 2. 5
ე) ყველა ჩამოთვლილ შემთხვევაში
92. ნატრიუმის ჰიდროკარბონატის დანიშვნის უკუჩვენება მეტაბოლური
აციდოზის დროს არის: 1. ჰიპოვენტილაცია; 2. ეკლამფსია; 3.
ჰიპეროსმოლარული კომა; 4. მასიური ჰემოტრანსფუზიის შემდგომი
პერიოდი.
*ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
-
ე) ყველა ჩამოთვლილი
93. სისხლში ბიკარბონატის და ნახშირმჟავას რაოდენობის გაორმაგებისას
არტერიული სისხლის PH:
ა) მცირედ გაიზრდება;
ბ) მნიშვნელოვნად გაიზრდება;
გ) მნიშვნელოვნად შემცირდება;
*დ) არ შეიცვლება;
ე) უმნიშვნელოდ შემცირდება.
94. რომელი ხსნარები არ გამოიყენება მეტაბოლური ალკალოზის
სამკურნალოდ: 1. კალიუმის ქლორიდი გლუკოზასთან ერთად; 2.
ნატრიუმის ბიკარბონატის ხსნარი; 3. გლუკოზაზე დამზადებული HCL-ის
ხსნარი; 4. რინგერ-ლაქტატის ხსნარი.
ა) 1. 2. 3
*ბ) 2. 4
გ) 1. 3
დ) 4
ე) ყველა ჩამოთვლილი
95. ჰიპერტონულ დეჰიდრატაციამდე მივყავართ: 1. ჰიპერთერმიას; 2.
ტაქიპნოეს; 3. სითხის არასაკმარის მიღებას; 4. ღებინებას.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3.
გ) 2. 4
დ) 4
*ე) ყველა ჩამოთვლილს
96. ჰიპერტონული დეჰიდრატაციის კლინიკური სიმპტომი არ არის: 1.
გამოხატული წყურვილი; 2. კანისა და ლორწოვანების სიმშრალე; 3.
პოლიურია; 4. პლაზმის მომატებული ოსმოლარობა; 5. ნერვულ-ფსიქიური
დარღვევები.
ა) 1. 2
ბ) 2. 3
*გ) 3
დ) 4. 5
ე) ყველა ჩამოთვლილი
97. იზოტონურ დეჰიდრატაციამდე მივყავართ ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილ
შემთხვევას, გარდა: 1. კუჭ-ნაწლავის ტრაქტიდან სითხეების დაკარგვას; 2.
პლაზმისა და სისხლის დაკარგვას; 3. პოლიურიას; 4. ჭარბ ოფლიანობას.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
*დ) 4
ე) 3
-
98. იზოტონური დეჰიდრატაციის კლინიკური ნიშანი არ არის: 1.
არტერიული ჰიპოტონია; 2. ჰიპოვოლემიური შოკი; 3. პოლიურია; 4.
აპათია, შენელებული რეაქციები; 5. პირის სიმშრალე.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3.
გ) 2. 4
*დ) 3
ე) ყველა სწორია
99. ჰიპოტონური დეჰიდრატაციის მიზეზი შეიძლება იყოს: 1.
არაკორეგირებული შარდმდენი თერაპია; 2. ელექტროლიტების
არასაკმარისი შეყვანა; 3. სითხის დანაკარგის შევსება არაელექტროლიტური
ხსნარებით; 4. ადისონის დაავადება.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
*ე) ყველა ჩამოთვლილი
100. ჰიპოტონური დეჰიდრატაციის დროს არ ვლინდება: 1. არტერიული
წნევის დაცემა; 2. ტაქიკარდია; 3. ოლიგურია; 4. თვალის კაკლების
დაჭიმულობა; 5. პლაზმის ოსმოლარობის დაქვეითება.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
*დ) 4
ე) ყველა ჭეშმარიტია
101. ჰიპერტონული დეჰიდრატაციის მკურნალობისათვის რომელი საინფუზიო
ხსნარების გამოყენებაა რეკომენდებული? 1. 5%-იანი გლუკოზის ხსნარი; 2.
0,9%-იანი ნატრიუმის ქლორიდის ხსნარი; 3. 5%-იანი ფრუქტოზის
ხსნარი; 4. რინგერ-ლაქტატის ხსნარი.
ა) 1. 2. 3
*ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
ე) ყველა ჩამოთვლილი
102. იზოტონური დეჰიდრატაციის კორეგირებისთვის ინიშნება: 1.
იზოტონური ელექტროლიტური ხსნარები; 2. უპირატესად ელექტროლიტური
ხსნარები; 3. ვოლემიური (მოცულობის შემავსებელი) ხსნარები; 4. 20%
ალბუმინის ხსნარი.
ა) 1. 2. 3, 4
*ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
-
103. იზოტონური ჰიპერჰიდრატაციისას სიმპტომად ვერ ჩაითვლება: 1.
სხეულის შეშუპება; 2. ფილტვის შეშუპება; 3. პლაზმის ნორმალური
ოსმოლარობა; 4. პლაზმის ოსმოლარობის მატება.
ა) 1. 2. 3
ბ) 2. 4
გ) 1. 3
*დ) 4
ე) ყველა სწორია
104. იზოტონური ჰიპერჰიდრატაციის დროს არამიზანშეწონილია: 1.
ძირითადი დაავადების მკურნალობა; 2. ნატრიუმის და წყლის
უარყოფითი ბალანსის შექმნა; 3. ცილოვანი დეფიციტის კომპენსაცია; 4.
ოსმოდიურეზული და სალურეზული საშუალებების დანიშვნა; 5. შაქრიანი
ხსნარების გამოყენება.
ა) 1. 2.
ბ) 3. 4
*გ) 5
დ) 2. 4. 5
ე) 3
105. ჰიპოტონური ჰიპერჰიდრატაციის მიზეზად ითვლება: 1.
არაელექტროლიტური ხსნარების ჭარბი რაოდენობით შეყვანა; 2.
ელექტროლიტური ხსნარების ჭარბი რაოდენობით შეყვანა; 3.
ტრავმული შოკი; 4. პერორალურად სითხით დატვირთვა.
ა) 1. 2. 3
*ბ) 1
გ) 2. 4
დ) 3
ე) ყველა ჩამოთვლილი
106. წყლით მოწამვლის მნიშნელოვან სიმპტომად ითვლება: 1. სისუსტე,
გონების დაბნელება, კომა; 2. ღებინება; 3. პოლიურია, გარდამავალი
ოლიგო და შემდგომ ანურია; 4. ფილტვის შეშუპება.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
*ე) სწორია ყველა
107. ჰიპოტონური ჰიპერჰიდრატაციის მკურნალობის ძირითადი პრინციპები
ემყარება:1. ძირითადი დაავადების მკურნალობას, რომელიც იწვევს წყლის
შეკავებას ორგანიზმში; 2. წყლის უარყოფითი ბალანსის შექმნას ორგანიზმში;
3. ფორსირებულ დიურეზს მანიტოლის გამოყენებით; 4. სისხლის
ულტრაფილტრაციას.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
-
დ) 4
*ე) სწორია ყველა
108. ჩამოთვლილი პასუხებიდან რომელია სავარაუდოდ სწორი
პაციენტებისათვის, რომელებსაც აქვთ სისხლის PH 7,8: 1. მძიმე ღებინების
შედეგად დეკომპენსირებული მეტაბოლური ალკალოზი; 2. გამოხატული
ჰიპერვენტილაციის შედეგად დეკომპენსირებული სუნთქვითი ალკალოზი; 3.
ნატრიუმის ჰიდროკარბონატის ჭარბი რაოდენობით შეყვანის შემდეგ
განვითარებული დეკომპენსირებული მეტაბოლური ალკალოზი; 4. დიაბეტური
კეტოაციდოზი.
*ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
ე) სწორია ყველა
109. ფუძეების დეფიციტის მომატების საფუძველი არ შეიძლება იყოს: 1.
მძიმე ღებინება; 2. ჰემორაგიული შოკი; 3. ჰიპოქსია; 4. სისხლში
ჰიდროკარბონატის დონის შემცირება; 5. დიაბეტური კომა.
ა) 1. 2. 3
*ბ) 1.
გ) 2. 4
დ) 4
ე) სწორია ყველა
110. ფუძეების სიჭარბის გაზრდა თავს იჩენს ძირითადად: 1. კუჭის
შიგთავსის მუდმივი ევაკუაციის დროს; 2. პლაზმაში ქლორის შემცველობის
შემცირებისას; 3. ფორსირებული დიურეზის დროს; 4. გლუკოზის
იზოტონური ხსნარის ვენაში შეყვანისას.
*ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
ე) სწორია ყველა
111. მეტაბოლური აციდოზის კომპენსაცია ხდება თირკმლის გზით შემდეგი
ნივთიერებების ექსკრეციის დროს: 1. H+ იონების; 2. თავისუფალი
მჟავების; 3. ამონიუმის მარილების; 4.HCO3--ის იონების.
*ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
ე) სწორია ყველა
112. მოზრდილი, საშუალო წონის ადამიანისათვის კალიუმის მოხმარების
დღე-ღამური დონე შეადგენს:
ა) 30-40 მმოლ;
-
ბ) 10-30 მმოლ;
*გ) 50-70 მმოლ;
დ) 120-140 მმოლ;
ე) 150-180 მმოლ.
113. ნატრიუმის დღე-ღამური მოთხოვნილება მოზრდილი, საშუალო წონის
ადამიანისათვის შეადგენს:
ა) 170-200 მმოლ;
ბ) 100-140 მმოლ;
*გ) 70-100 მმოლ;
დ) 20-40 მმოლ;
ე) 50-60 მმოლ.
114. კალიუმის დეფიციტის დროს რეკომენდებულია: 1. 1%-იანი KCl-ის
ხსნარი; 2. 7,5%-იანი KCl-ის ხსნარი; 3. 10%-იანი KCl; 4. KCl 4%
ხსნარი 20-40 მლ/სთ
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
*დ) 4
ე) სწორია ყველა
115. კალიუმის ქლორიდის ვენაში შეყვანის ჩვენებად ითვლება: 1.
ნებისმიერი წარმოშობის ოლიგურია ან ანურია; 2. ჰიპერკალიემია; 3. მძიმე
მწვავე დეჰიდრატაცია; 4. დეკომპენსირებული მეტაბოლური ალკალოზი.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
*დ) 4
ე) სწორია ყველა
116. შოკის საწინააღმდეგო მკურნალობის დროს დიურეზული საშუალებები
გამოიყენება: 1. ყველა შემთხვევაში; 2. როდესაც სავარაუდოა პოსტრენული
ანურია; 3. არ გამოიყენება; 4. როცა მოცირკულირე სისხლის მოცულობის,
ცენტრალური ვენური წნევისა და არტერიული წნევის სტაბილიზაციის
მიუხედავად არ აღსდგა სპონტანური დიურეზი.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
*დ) 4
ე) სწორია ყველა
117. რომელია ინფუზური საშუალებები, არ გამოიყინება ვოლემიის
შესავსებად: 1. დექსტრანები; 2. ერითროციტული მასა; 3. პლაზმა; 4.
იზოტონური ელექტროლიტური ხსნარები.
*ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
-
გ) 2. 4
დ) 4
ე) სწორია ყველა
118. ერითროციტული მასის გადასხმის შესაძლო გართულებები: 1.
ალერგიული რეაქციები; 2. იმუნიტეტის დეპრესია; 3. ვირუსული
ინფიცირების საშიშროება; 4. ჰიპოალბუმინემია.
ა) 1. 2. 3
ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
*ე) სწორია ყველა
119. რომელ საინფუზიო ხსნარს აქვს შემადგენლობა, რომელიც უახლოვდება
უჯრედგარეთა ნივთიერების შემადგენლობას:
*ა) რინგერ-ლაქტატის ხსნარი;
ბ) 5% გლუკოზის ხსნარი;
გ) 0,9%-იანი ნატრიუმის ქლორიდის ხსნარი;
დ) ვოლუვენი;
ე) დექსტრან 40 000.
120. გართულებებს, რომლებიც ვითარდება კუჭის წვენის დაკარგვის
შედეგად, განეკუთვნება:
ა) ჰიპერტონული დეჰიდრატაცია, მეტაბოლური აციდოზი;
*ბ) იზოტონური დეჰიდრატაცია, მეტაბოლური ალკალოზი;
გ) იზოტონური დეჰიდრატაცია, მეტაბოლური აციდოზი;
დ) ჰიპოტონური დეჰიდრატაცია, მეტაბოლური ალკალოზი;
121. კუჭის წვენის დაკარგვის დროს რაციონალური მკურნალობისათვის
იყენებენ შემდეგ ხსნარებს: 1. ნატრიუმის ქლორიდის იზოტონური ხსნარი;
2. ნატრიუმის ჰიდროკარბონატის 8,4%-იანი ხსნარი; 3. რინგერის ხსნარი;
4. 5%-იანი გლუკოზა.
ა) 1. 2. 3
*ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
ე) სწორია ყველა
122. ჰიპერთერმიის დროს ვლინდება წყალ-მარილოვანი ბალანსის შემდეგი
ცვლილებები:
ა) ჰიპოტონური დეჰიდრატაცია;
*ბ) ჰიპერტონული დეჰიდრატაცია;
გ) იზოტონური დეჰიდრატაცია;
დ) იზოტონური ჰიპერჰიდრატაცია;
ე) ჰიპოტონური ჰიპერჰიდრატაცია.
-
123. ჰიპოთერმია ხასიათდება მნიშვნელოვანი კოაგულაციური დარღვევებით.
რომელი სისხლის შემადედებელი ფაქტორების აქტივობა შემცირდება
ჰიპოთერმიისას? 1. VII ფაქტორი 2. VIII ფაქტორი 3. X ფაქტორი 4.
V ფაქტორი 5. XII ფაქტორი
ა) 1. 3. 5
ბ) 2. 4.
გ) 3. 5
დ) 3
*ე) ყველა ჩამოთვლილი
124. პანკრეასის წვენის დაკარგვის დროს რეკომენდირებულია შემდეგი
საინფუზიო ხსნარები: 1. კალიუმით მდიდარი საინფუზიო ხსნარები; 2.
გლუკოზირებული ხსნარები; 3. საინფუზიო ხსნარები, რომლებიც შეიცავენ
ელექტროლიტებს; 4. იზოტონური ხსნარი.
ა) 1. 2. 3
*ბ) 1. 3
გ) 2. 4
დ) 4
ე) სწორია ყველა
125. გართულებებს გამოწვეულს ნაღვლის, დუოდენური წვენის, წვრილი
ნაწლავის სეკრეტის დაკარგვით, ნაწლავური ფისტულებითა და ფაღარათით,
მიეკუთვნება:
ა) ჰიპერტონული დეჰიდრატაცია, მეტაბოლური აციდოზი;
*ბ) იზოტონური დეჰიდრატაცია, მეტაბოლური აციდოზი;
გ) იზოტონური დეჰიდრატაცია, მეტაბოლური ალკალოზი;
დ) ჰიპერტონული დეჰიდრატაცია, მეტაბოლური ალკალოზი;
ე) ჰიპოტონური დეჰიდრატაცია და მეტაბოლური აციდოზი.
126. ნორმოთერმიის პირობებში მოზრდილი ადამიანის ორგანიზმისათვის
ყოველდღიური წყლის მოხმარება შეადგენს:
ა) 1 ლ/მ.კვ;
*ბ) 1,5 ლ/მ.კვ;
გ) 2 ლ/მ.კვ;
დ) 2,5 ლ/მ.კვ
ე) 3 ლ/მ.კვ
127. აზოტის ბალანსი ეს არის:
ა) აზოტის დღე-ღამური დანაკარგი;
ბ) საკვებით დღე-ღამეში აზოტის მიღება;
*გ) დღე-ღამეში მიღებასა და გაცემას შორის დამოკიდებულება;
დ) სისხლში საერთო ცილის შემცველობა;
ე) სისხლში შარდოვანას შემცველობა.
128. მოზრდილ ჯანმრთელ ადამიანში აზოტის ბალანსი:
ა) დადებითია;
*ბ) ნეიტრალურია;
-
გ) უარყოფითია;
დ) მკვეთრად დადებითია;
ე) მკვეთრად უარყოფითია.
129. აზოტის ბალანსი ბავშვებში:
*ა) დადებითია;
ბ) ნეიტრალურია;
გ) უარყოფითია;
დ) მკვეთრად დადებითია;
ე) მკვეთრად უარყოფითია.
130. აზოტის ბალანსი ორსულებში:
ა) ნეიტრალურია;
*ბ) დადებითია;
გ) უარყოფითია;
დ) დამოკიდებულია ნაყოფის წონაზე;
ე) მკვეთრად უარყოფითია.
131. აზოტის ბალანსი გამოჯანმრთელების პერიოდში:'
ა) ნეიტრალურია;
*ბ) დადებითია;
გ) უარყოფითია;
დ) განისაზღვრება საერთო ცილის შემცველობით სისხლში;
ე) მკვეთრად უარყოფითია.
132. თირკმელები შარდით გამოყოფენ მთელი აზოტის:
ა) 20%;
ბ) 40%;
*გ) 60%;
დ) 80%;
ე) 100%.
133. 1 გრამი აზოტი ექვივალენტურია:
ა) 1,25 გრ ცილის;
ბ) 2,25 გრ ცილის;
*გ) 6,25 გრ ცილის;
დ) 13,25 გრ ცილის;
ე) 18,25 გრ ცილის.
134. ამონომჟავების ასათვისებლად საჭიროა:
ა) 60 კკალ 1 გრამ აზოტზე;
ბ) 100 კკალ 1 გრამ აზოტზე;
*გ) 180 კკალ 1 გრამ აზოტზე;
დ) 220 კკალ 1 გრამ აზოტზე;
ე) 300 კკალ 1 გრამ აზოტზე.
135. ორგანიზმის დღე-ღამური მოთხოვნილება ცილებზე შეადგენს:
-
ა) 3 გ/კგ-ზე;
ბ) 2.8 გ/კგ-ზე;
*გ) 0,8 გ/კგ-ზე;
დ) 4 გ/კგ-ზე;
ე) 5 გ/კგ-ზე.
136. ცხიმების ენერგეტიკული ღირებულება წარმოადგენს:
ა) 15 კკალ/გრ;
ბ) 20 კკალ/გრ;
*გ) 9 კკალ/გრ;
დ) 30 კკალ/გრ;
ე) 25 კკალ/გრ.
137. ნახშირწყლების ენერგეტიკული ღირებულებაა:
ა) 15 კკალ/გრ-ზე;
ბ) 20 კკალ/გრ-ზე;
*გ) 4,1 კკალ/გრ-ზე;
დ) 9 კკალ/გრ-ზე;
ე) 18 კკალ/გრ-ზე.
138. ალანინამინოტრანსფერაზას აქტივობის მატება წარმოადგენს მნიშვნელოვან
დიაგნოსტიკურ ნიშანს: 1. მიოკარდიუმის ინფარქტის დროს; 2. კუნთების
და თირკმლის დაზიანების დროს; 3. ჰეპატიტის დროს; 4.
პოსტჰემორაგიული ანემიის დროს; 5. ჰემოლიზის დროს.
ა) 1. 2. 3
ბ) 4. 5
გ) 2. 4
*დ) 3.
ე) ყველა შემთხვევაში
139. ასტ/ალტ თანაფარდობა მნიშვნელოვნად მატულობს: 1. მიოკარდიუმის
ინფარქტის დროს; 2. ჰემოლიზის დროს; 3. თირკმლის მწვავე უკმარისობის
დროს; 4. ტვინის დაზიანების დროს;
ა) 1. 2. 3
*ბ) 1.
გ) 2. 4
დ) 4
ე) არც ერთის დროს.
140. ასტ/ალტ თანაფარდობა მნიშვნელოვნად მცირდება: 1. ნებისმიერი
ეტიოლოგიის გულის დაავადებების დროს; 2. ინფარქტების დროს; 3.
ნებისმიერი ეტიოლოგიის ჰეპატიტების დროს; 4. ჰემოლიზის დროს; 5.
პოსტჰემორაგიული ანემიის დროს.
ა) 1. 2. 3
*ბ) 3
გ) 2. 4
დ) 4
-
ე) არც ერთის დროს.
141. კრეატინფოსფოკინაზას მატებას დიაგნოსტიკური მნიშვნელობა აქვს:
ა) ეთერით ზოგადი ანესთეზიის დროს;
*ბ) ავთვისებიანი ჰიპერთერმიის დროს;
გ) ფიზიკური დატვირთვისას;
დ) ბარბიტურატებით ზოგადი ანესთეზიის დროს;
ე) თირკმლის მწვავე უკმარისობის დროს;
142. ამილაზას (დიასტაზას) მატებას დიაგნოსტიკური მნიშვნელობა აქვს:
1.პანკრეატიტის დროს; 2. ტოტალური პანკრეონეკროზის დროს; 3.
სანერწყვე ჯირკვლების დაავადების დროს; 4. პერიტონიტის დროს; 5.
ოპიოიდური ჯგუფის პრეპარატების მიღების დროს.
ა) 1. 2. 3
*ბ) 1.
გ) 2. 4
დ) 4
ე) ყველა შემთხვევაში
143. სისხლის შედედების დრო ლი და უაიტის მიხედვით შეადგენს:
ა) 15-20 წთ;
ბ) 2-3 წთ;
*გ) 5-10 წთ;
დ) 2-5 წთ;
ე) 12-15 წთ.
144. სისხლის შედედების დრო მატულობს: 1. ჰიპოკოაგულაციისას; 2.
ჰიპერკოაგულაციისას; 3. სისხლში ფიბრინოგენის მატების შემთ