leesfragment gevonden - karen kingsbury

Karen Kingsbury

Gevonden

Roman

Vertaald door Cora Kool

Gevonden_KINGSBURY_1edr._binnenwerk+4epr._12-12-12_GD.indd 3 12-12-12 10:50

Gevonden is het derde deel in de serie over Dayne Matthews. Eerder verschenen in deze serie:

BeroemdVergeven

© Uitgeverij Voorhoeve – Utrecht, 2013Postbus 13288, 3507 LG Utrechtwww.kok.nl

Oorspronkelijk verschenen onder de titel Found bij Tyndale House Publishers, Inc., Carol Stream, Illinois, USA.© Karen Kingsbury, 2006

Vertaling Cora KoolOmslagontwerp Bas MazurISBN 978 90 297 2043 4ISBN e-book 978 90 297 2044 1NUR 302

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a re-trieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechani-cal, photocopying, recording, or otherwise, without the prior written permission of the publisher.


5

1

Het zou zo’n goed verhaal opleveren dat geen enkele jour-nalist het kon weerstaan.

Een met een mes zwaaiende stalker die er het waandenk-beeld op nahield dat ze was getrouwd met de beroemde acteur Dayne Matthews. En de beschuldiging dat diezelfde gestoorde vrouw bij Paradise Cove uit de struiken was ge-sprongen in een poging een collega van Dayne te vermoor-den. Daar kwam nog bij dat Dayne die collega had gered, dat er foto’s waren waarop hij eerder die avond op het strand een onbekende vrouw kuste en dat niemand er tot nu toe in was geslaagd om te achterhalen wie die vrouw was.

Het maakte niet uit dat het alleen maar om een getuigen-verklaring ging. De ingang van het hooggerechtshof van Los Angeles werd omringd door een groep reportagewagens en fotografen, die hoopten op een glimp van de ster van wie ze geen genoeg konden krijgen. Ze waren wanhopig op zoek naar details die ze nog niet wisten.

Dayne Matthews zat achter in de gehuurde zwarte Che-vrolet Suburban. Zijn advocaat Joe Morris zat achter het stuur. Ze waren de enige inzittenden van de auto, die stil-stond bij een stoplicht voor het gerechtsgebouw, en vanuit hun positie konden ze alles overzien. Televisieverslaggevers, journalisten van de krant en paparazzi liepen gehaast heen en weer, op zoek naar de beste hoek om foto’s te maken, naar de minste schaduw; ze sloten snoertjes aan en stelden hun lenzen in terwijl ze wachtten tot hij zou verschijnen.

‘Ze zijn massaal uitgetrokken.’


6

Joe reed de SUV het parkeerterrein op.‘Ze zijn gek op een smakelijk verhaal.’ Dayne pakte de

krant van vandaag die naast hem op de stoel lag. Zijn publi-citeitsagent had met de media gesproken en een flinke draai aan de feiten gegeven. In het artikel stond: Dayne Matthews en zijn niet nader bekendgemaakte collega zullen vanochtend voor de rechter verschijnen voor een getuigenverklaring in de zaak tegen stalker Margie Madden.

Dayne grinnikte zachtjes. Katy zou een halfuur na hem naar de rechtbank komen en je kon haar nauwelijks gewoon een collega noemen – hoewel de media en de politie daar vanaf het begin vanuit waren gegaan. Een ‘collega’ die hem hielp om een geschikte locatie te zoeken voor een film die op stapel stond. Omdat Katy de grote onbekende was en omdat het niet nodig was haar naam vóór de rechtszaak bekend te maken, hoefde niemand te weten dat ze een actrice was die de hoofdrol in Dream on had afgewezen of dat ze in Bloo-mington in Indiana woonde. De roddelbladen hadden foto’s dat hij eerder die bewuste avond op het strand een onbeken-de vrouw kuste en hij had uitgelegd dat het om een actrice ging die liever anoniem wilde blijven. De media hadden de twee gebeurtenissen nooit met elkaar in verband gebracht.

‘Kom, we gaan.’ Zijn advocaat blies nadrukkelijk zijn adem uit terwijl hij de auto in de parkeerstand zette. ‘Het duurt wel even voordat we door dat gedrang heen zijn.’

Dayne maakte zijn veiligheidsgordel los en schoof naar het portier van de Suburban. De verklaring die hij de pers en de politie had gegeven, zat vol gaten, maar geen enkele daarvan was een leugen, niet echt. Katy wás zijn collega, in die zin dat ze korte tijd met hem in een studio had opgetrokken. En de politie was niet geïnteresseerd in foto’s waarop hij op het strand de een of andere vrouw kuste. Hij stond niet terecht.

Margie Madden wél. Door zijn verklaring hadden ze tijd gewonnen. Op die


7

manier kon Katy zo lang mogelijk buiten de publiciteit blij-ven. Op het moment dat de pers meer te weten kwam over de getuigenverklaring en achter haar naam kwam, en dat ze de rol in Dream on had overwogen, zou de film al zijn uit-gebracht en zou Katy nog maar een klein schakeltje in het hele verhaal zijn.

Dayne en Joe liepen dicht naast elkaar, met snelle, afgeme-ten passen. Joe was overgevlogen vanuit New York City om hier te zijn, ook al was zijn aanwezigheid niet echt nood-zakelijk. De openbare aanklager zou de getuigenverklaring behandelen en normaal gesproken geen vragen meer stellen. Maar in Daynes geval lag het anders. Telkens als hij iets zei of deed waar de politie bij betrokken was, stond zijn naam als gevierd acteur op het spel. Zijn advocaat had het zelfs zo ge-regeld dat Dayne gedurende het gehele proces onafgebroken zou worden bijgestaan door iemand van het kantoor in New York.

Ze waren het gerechtsgebouw tot op een meter of der-tig genaderd toen de samengedromde media lucht kregen van Daynes aankomst. Gehaast draaiden ze hun camera’s naar hem toe. Een paar goedgeklede televisieverslaggevers gingen voor de anderen staan, met grote microfoonhengels in hun handen. Hoe groter de televisiezender, hoe groter de kans dat ze zijn achternaam zouden gebruiken.

‘Meneer Matthews.’ Een zwaar opgemaakte blonde vrouw ging voor hem staan. ‘Klopt het dat u met deze zaak andere stalkers wilt afschrikken en klopt het...?’

‘Geen commentaar.’ Joe pakte Daynes elleboog vast en baande zich met zijn andere arm een weg door de menigte. ‘Pardon, mogen we erdoor?’

‘Dayne.’ De schreeuw was afkomstig van een fotograaf die een paar rijen naar achteren stond. ‘Wie is die collega? Waar is ze? Ze zou toch al...?’

‘Ze is al binnen.’ Joe’s antwoord was zo luid dat de meeste


8

omstanders het konden horen. Dat hoorde bij het plan, om de pers te ontmoedigen zodat ze niet bleven rondhangen om op Katy te wachten.

De fotograaf stak zijn hand in de lucht en riep opnieuw. ‘Werkt ze nog steeds samen met Dayne, en op welke manier dan, want we weten haar naam niet en...’

‘Geen commentaar.’ Joe bleef in hetzelfde tempo doorlo-pen. Hij trok Dayne met zich mee, zodat er geen gelegen-heid was om antwoord te geven. Dayne kon de hulp wel waarderen. Misschien zouden de paparazzi hem met rust la-ten als hij Joe wat vaker om zich heen had. Hij onderdrukte een grijns bij de gedachte.

De menigte ging gemakkelijk uiteen en Dayne deed zijn best om met een ernstige blik recht voor zich uit te kijken. De pers had inmiddels de vereiste foto’s en beelden: Dayne Matthews, Hollywood-ster, arriveert bij het gerechtsgebouw om te getuigen tegen de doorgedraaide stalker die zijn col-lega probeerde te vermoorden. Geen van allen hadden ze eigenlijk meer verwacht.

Afgezien van wat vluchtige blikken en gefluisterde opmer-kingen werden Dayne en Joe niet meer benaderd toen ze het gebouw betraden en de lift namen naar de zevende verdie-ping. Dayne bleef even staan en keek door het raam naar Los Angeles, dat in mist was gehuld. Ergens daarbuiten was Katy Hart, terug in zijn stad, op weg naar het gerechtsgebouw. Sinds Kerst had hij alleen maar aan haar bezoek gedacht.

‘Deze kant op.’ Joe ging hem voor en hij liep naar een vertrek aan het eind van de gang.

Daar werden ze opgewacht door een vrouw met een in-telligente blik in haar ogen; zo te zien was ze halverwege de vijftig. Ze stelde zichzelf voor als de openbare aanklager. ‘Er is een kamer voor jullie in gereedheid gebracht.’ Ze schonk hen een zakelijke glimlach. ‘Kom maar mee.’

De aanklager legde de gang van zaken uit terwijl ze naar


9

een andere gang liepen, maar Dayne knikte enkel af en toe in haar richting. Joe nam alle bijzonderheden voor zijn re-kening. Het enige wat hij hoefde te doen, was het verhaal vertellen, dat door de aanklager zou worden opgenomen. Voorlopig kon hij zijn gedachten laten afdwalen, kon hij aan Katy denken.

Hij had sinds de première van Annie niets meer van haar gehoord, maar ze was bij hem als hij wakker werd en als hij ging slapen. Hij was zijn hele leven nog niet zo een-zaam geweest als de afgelopen paar maanden. Niet dat hij gebrek aan gezelschap had. Hij zat midden in de opnames van een romantische thriller met Angie Carr als tegenspeler, een donkerharige schoonheid met een exotisch uiterlijk die altijd een oogje had op de hoofdrolspeler. Ze hadden elkaar bij verschillende gelegenheden ontmoet, maar nooit eerder samen in een film geschitterd.

Op de eerste filmdag had ze haar hoofd uit het raam van haar caravan gestoken en hem geroepen. ‘Dayne, kom eens.’ Haar ogen fonkelden en haar lippen vormden de glimlach waar ze beroemd om was.

Hij was met drie dingen tegelijk bezig, waaronder een gesprek met zijn impresario. Maar zij had prioriteit zolang ze nog steeds bezig waren om er in het belang van de film voor te zorgen dat de vonk tussen hen oversloeg. Hij ging op een drafje naar haar caravan, ging naar binnen en sloot de deur achter zich.

Ze stond met haar gezicht naar hem toe, gekleed in niet meer dan een doorzichtig niemendalletje. ‘Hoi.’ Ze ging wat dichter bij hem staan. ‘Ik zou graag je mening horen.’ Nog een stap naar voren. ‘Is dit iets voor die bedscène aan het begin van de film?’

Hij slikte en legde zijn hand tegen de deur van de caravan. ‘Volgens mij staat er in het script dat je een nachtpon moet dragen.’


10

Ze trok een pruillip die de meeste mannen onweerstaan-baar zouden vinden. Ze speelde met een haarlok, liet haar kin zakken en zag er uiterst verleidelijk uit. ‘Vind je het niet mooi?’

‘Ja, nou...’ Hij grinnikte even en wreef over zijn nek. ‘De film is voor twaalf jaar en ouder, dus ik denk dat het beter is als je iets aantrekt dat minder doorschijnend is.’

Ze grijnsde. ‘O, goed.’ Nog een stap naar voren en nu streek ze met haar vinger van boven naar beneden over zijn arm. ‘Voor dit moment volstaat het in ieder geval prima.’ Ze knikte naar de opnameploeg buiten. ‘Ze zijn nog een uur bezig voordat ze ons nodig hebben.’ Haar gezicht was zo dichtbij dat hij de mintgeur in haar adem kon ruiken. Ze be-gon te fluisteren. ‘Weet je wel hoelang ik al een liefdesscène met jou wil oefenen, Dayne Matthews?’

Hij knarste met zijn tanden. ‘Angie, luister...’ Ze was oog-verblindend, maar wat dan nog? Wilde ze dat hij op haar avances inging, hier in de caravan? En als hij dat deed, wat gebeurde er dan? Ze zouden een paar weken lang doen alsof ze stapelgek op elkaar waren en naderhand zou hij eenzamer zijn dan ooit. En er was nog iets. De rust die hij in Bloo-mington had gevonden, zou vervliegen als hij in zijn oude gewoontes verviel.

Hij legde voorzichtig zijn handen rond haar gezicht en trok haar tegen zich aan. Daarna kuste hij haar voorhoofd. ‘We moeten elkaar een paar keer een kus geven... meer niet.’ Hij keek haar onderzoekend aan. ‘We hebben later wel tijd om dat te oefenen, goed?’

Ze had boos kunnen worden, maar dat werd ze niet. In plaats daarvan deed ze een paar stappen naar achteren om er zeker van te zijn dat hij haar van top tot teen kon zien. ‘Ik kijk ernaar uit.’ Ze glimlachte zelfverzekerd naar hem, alsof ze wilde zeggen dat ze het niet zo makkelijk zou opgeven. ‘Samen eten vanavond?’


11

Sinds dat moment was Angie het onophoudelijk blijven proberen, bijna wanhopig, maar het was hem gelukt om af-stand te houden en er toch voor te zorgen dat het tussen hen klikte. Het had zo zijn voordelen om met haar te werken. Ze was heel professioneel, briljant op het witte doek en leuk in de omgang. Maar ze gaf hem een leeg onecht gevoel, een gevoel dat hij de laatste tijd van heel Hollywood kreeg.

Hij was blij met deze vrije dag, ook al moest hij die voor het grootste gedeelte hier in een gerechtsgebouw in Los An-geles doorbrengen. Hij zou met alle plezier een dag in de gevangenis doorbrengen als dat zou betekenen dat hij Katy Hart opnieuw kon zien.

De advocaten waren nog steeds in gesprek toen ze bij een deur aan het eind van de gang aankwamen. Dayne keek op zijn horloge en vervolgens naar de lift. Katy zou er over een kwartier zijn.

‘Dit is prima.’ Joe opende de deur en ging hem voor het kleine vertrek in. Hij keek naar Dayne. ‘Ben je er klaar voor?’

‘Helemaal.’ Dayne had opeens zin in de taak die voor hem lag. De stalker was hem duur komen te staan. Dit was zijn kans om het haar betaald te zetten.

De openbare aanklager liep achter hen naar binnen. ‘De getuigenissen beginnen pas over twintig minuten.’ Ze keek op de klok aan de muur. ‘Ik ga even koffie drinken en ben voor die tijd weer terug.’

‘Ik loop even mee.’ Joe legde zijn map op het bureau en knikte naar Dayne. ‘Zal ik iets voor je meenemen?’

‘Nee, dank je.’De advocaten vertrokken en Dayne ging op een van de

stoelen zitten. Het was zo stil dat hij zijn hart bijna kon horen kloppen. Zou Katy nog steeds iets voor hem voelen? Zou de vonk die er tussen hen was geweest er nog steeds zijn, alle gevoelens die ze voor elkaar hadden gehad, nu ze elkaar zo lang niet meer hadden gezien? Hij trommelde met


12

zijn vingers op de tafel. De tijd kon hem niet snel genoeg gaan.

Hij had zijn bijbel mee moeten nemen, de bijbel die Katy hem had gegeven. Dan zou de tijd sneller voorbij zijn ge-gaan. Hij had er de laatste tijd in gelezen en elke keer drong de boodschap wat meer tot hem door. Niet dat hij er klaar voor was om de dichtstbijzijnde kerk binnen te stuiven of om te beweren dat er sprake was van een wedergeboorte, zoals bij een paar van zijn sportvrienden kort geleden het geval was geweest. Maar de God in de Bijbel was dezelfde God als die van zijn ouders, van de Baxters en van Katy Hart. Daarom was Hij nu ook steeds vaker in Daynes gedachten.

Hij stond op het punt om te gaan kijken waar Katy bleef toen er op de deur werd geklopt. De advocaten zouden zon-der te wachten naar binnen zijn gekomen, dus misschien was het...

Hij stond op en deed de deur open en voordat hij het goed en wel besefte, keek hij haar in de ogen. Diezelfde hel-derblauwe ogen die hem afgelopen november op het balkon van het Community Theater in Bloomington hadden aan-gekeken.

‘Hoi.’ Katy zei het ademloos. Ze keek zenuwachtig over haar schouder. ‘Ik heb nog nooit zoveel camera’s bij elkaar gezien.’

‘Ze wisten niet dat jij het was, toch?’‘Nee.’ Ze blies haar adem uit en hervond haar zelfbeheer-

sing. ‘Ik ben erlangs geglipt.’Hij liet haar binnen, deed de deur dicht en opeens waren

ze samen, stonden ze recht tegenover elkaar, alsof ze elkaar gisteren nog hadden gezien. Hij stak zijn handen uit en pak-te die van haar vast. ‘Katy, je ziet er geweldig uit.’

Er verscheen een lichte blos op haar wangen en ze richtte haar blik op de grond. Toen ze hem weer aankeek, had hij het antwoord op de vraag die hij zichzelf had gesteld: de


13

vertrouwdheid was er nog steeds. Hij merkte het aan haar blik en aan de manier waarop ze met haar duimen over zijn handen streek. ‘Ik had niet verwacht dat we ook maar één moment samen zouden zijn.’

‘Meer dan dit zullen we ook niet krijgen.’Haar glimlach maakte hem duidelijk wat ze voelde. Maar

tegelijkertijd sprak er berusting uit. Want het was weer zover: hun gevoelens namen een loopje met hen en hun tijd samen was beperkt en werd bepaald door de gebeurtenissen om hen heen, door het leven in Hollywood.

‘Dayne, hoe is het met je?’ Katy knipperde niet met haar ogen, ze leek geen moment te willen missen van de tijd die ze samen hadden.

‘Prima.’ Hij grinnikte, wilde alles wanhopig graag luchtig houden. Deze ontmoeting zou toch weer uitmonden in een triest afscheid. ‘Waar houd je je op het moment mee bezig?’

‘Robin Hood.’ Ze hield haar lach in. ‘Het begint allemaal een beetje op zijn plaats te vallen.’

‘En de kinderen?’ Hij wilde het weten, wilde alles waar zij zich mee bezighield in zich opzuigen. ‘Is alles goed met hen?’

‘Ja. De oudere kinderen zitten nog steeds op Bijbelstudie, waar ze na het ongeluk van Sarah Jo Stryker mee begon-nen zijn.’ Haar gezicht lichtte op. ‘Alleen moeten we, op de manier waarop het nu gaat, waarschijnlijk elke week een dag extra gaan oefenen.’

‘Om de tekst in te studeren, bedoel je?’‘Nee.’ Ze lachte. ‘Om te proberen op het toneel te blijven.

Dat zou ik al heel fijn vinden.’ Katy praatte met haar handen als ze vol vuur iets vertelde. Nu liet ze zijn handen los en begon haar verhaal toe te lichten. ‘Want er is bijvoorbeeld die scène waarin Robin vanaf de zijkant aan een touw komt aanvliegen, ken je dat?’

‘Om Vrouwe Marianne te redden?’‘Precies.’ Ze haalde snel adem. ‘Marianne staat op een nep-


14

boomstronk, met haar handen vastgebonden. Hij komt dan aanzwaaien en het is de bedoeling dat hij zegevierend naast haar landt.’

Dayne grinnikte. Hij voelde het al aankomen.‘In plaats daarvan...’ Katy deed de zwaaibeweging voor,

‘... komt hij vanaf de zijkant aanzeilen en werkt haar com-pleet tegen de grond.’

‘O.’ Dayne trok een gezicht. ‘Heeft ze zich pijn gedaan?’‘Nou, haar trots heeft een deuk gekregen. En ook haar

vertrouwen in Robin op het podium.’ Ze keek hem met een plagerige blik aan. ‘We hebben besloten dat hij van nu af aan maar gewoon moet komen aanrennen.’

‘Klinkt prima.’ Dayne zag zoveel meer dan haar uiterlijke schoonheid. Haar enthousiasme en energie, haar plezier in de kleine dingen van het leven. Het was alsof hij weer lucht kreeg na te lang onder water te zijn geweest.

‘Maar goed, genoeg daarover.’ Haar stem werd zachter. ‘Hoe gaat het echt met je?’

‘Nou...’ Hij keek haar recht in de ogen, ‘de kabbala heb ik vaarwel gezegd.’

Ze zette grote ogen op en keek hem aandachtig aan, alsof ze tot diep in zijn hart kon doordringen. ‘Echt waar?’

‘Dat heb ik allemaal achter me gelaten.’ Hij voelde dat zijn ogen begonnen te glanzen. ‘Er was een meisje dat zei dat het waarschijnlijk niets voor mij was. Ze zei dat ik op zoek moest gaan naar echtheid, naar de waarheid.’

‘Dat was een heel slim meisje, dan.’‘Mmm.’ Hij pakte haar handen weer vast, maar bleef op

afstand. ‘Zeker weten. Het was zelfs zo dat ze me een bijbel gaf.’

‘Een bijbel? Dat klinkt goed.’ Hij ogen fonkelden. ‘Wat een geweldig idee. Want weet je... het gaat inderdaad, nou, om oprechtheid en om de waarheid. Ik bedoel, als je ernaar op zoek bent, dan kun je net zo goed naar de bron gaan.’


15

‘Daar ben ik ook achter gekomen.’ Hij voelde dat zijn glimlach verdween. ‘Ik ben aan het veranderen, Katy. Ik voel het.’

Haar blik werd zachter en hun vrolijkheid sloeg om in ernst. Ze ging dichter bij hem staan en sloeg haar armen om zijn nek. ‘Dayne, hier heb ik voor gebeden... voor jou.’

Hij zou haar niet in zijn armen genomen hebben, hij zou die grens niet hebben overschreden die hij de laatste keer dat ze samen waren had overschreden. Maar nu het van haar kant kwam ging hij helemaal op in haar omhelzing en hij moest er niet aan denken om haar los te laten. Langzaam streek hij met zijn hand over haar nek en haar haar. Ze rook heerlijk, net als de bloemen in Bloomington.

Veel te snel naar zijn zin liet ze haar armen zakken en ze zocht zijn blik. ‘Heb je Jezus gevonden? Toen je in de bijbel las, bedoel ik?’

Hij had zijn handen nog steeds losjes om haar middel geslagen. Hij keek naar een punt achter zich. Dat was een goede vraag. Hij had nu een beter begrip van vergeving en rust. ‘Of ik Jezus gevonden heb?’

‘Mmm-hmm.’ Ze hield haar hoofd schuin, haar ziel was even doorzichtig als die van een kind. ‘Als je verder kijkt dan de pijn en het verdriet uit je verleden, is Hij er dan?’

De moed zonk hem een beetje in de schoenen. Zijn ant-woord was niet wat ze wilde horen. ‘Nog niet.’ Hij maakte zijn armen los en pakte opnieuw haar handen. ‘Maar ik ben op zoek.’

Geen moment was er in haar ogen teleurstelling te zien. In plaats daarvan keek ze hem stralend aan. ‘Dat bedoel ik.’

‘Hè?’ Hij lukte hem nauwelijks om haar niet te kussen.‘Daar heb ik om gebeden.’ Haar ogen sprankelden. ‘Dat je

op zoek zou gaan.’De deur ging open. Ze lieten elkaar los en stapten naar

achteren om te voorkomen dat ze zouden worden geraakt.


16

Joe Morris kwam als eerste binnen. Hij bleef staan en keek van Dayne naar Katy. ‘Hallo. Jij moet Katy Hart zijn.’

‘Inderdaad.’ Ze stak haar hand naar hem uit. Haar wangen waren rood, maar ze herstelde zich snel. ‘Ik heb begrepen dat de getuigenverklaring niet lang duurt.’

‘Dat klopt ja.’De openbare aanklager kwam het vertrek binnen. Ze be-

groette Katy en knikte naar Dayne. ‘We moeten jullie getui-genverklaring opnemen, zodat we ons op de zaak kunnen voorbereiden.’

Dayne voelde dat de intimiteit van daarnet als sneeuw voor de zon verdween. Het ging niet langer om hun weer-zien; de momenten die hem duidelijk maakten waarom hij Katy Hart niet uit zijn gedachten kon krijgen waren voorbij. Het was nu tijd voor zakelijkheid en zo bleef de sfeer in het uur dat volgde.

Toen de advocaten klaar waren, stonden ze op en liepen naar de deur. Dayne stond op het punt om Katy te vragen of ze zin had om nog ergens naar toe te gaan, om wat tijd met elkaar door te brengen voordat ze vertrok. Maar voordat hij iets kon zeggen, ging zijn mobieltje over.

Hij keek op het display. Kelly Parker. Hij onderdrukte zijn frustratie. Ze belde bijna nooit. Hij kon haar in ieder geval zeggen dat hij nu geen tijd had. Ze hadden elkaar nauwelijks meer gesproken sinds ze niet meer bij hem woonde. Hij stak zijn vinger op naar Katy en klapte zijn telefoon open. ‘Hoi.’

‘Dayne.’ Er klonk een snik door in haar stem, een menge-ling van verdriet en angst. Ze zweeg heel even. ‘Ik heb slecht nieuws. Ik ben er net achter gekomen.’

Zijn hart sloeg een slag over en hij liep naar een hoek van het vertrek. Op de achtergrond hoorde hij hoe zijn advocaat een praatje maakte met Katy. ‘Waar achter gekomen?’

‘Ik kan het maar beter ronduit zeggen.’ Kelly zuchtte en dat drong tot diep in zijn ziel door. ‘Dayne, ik ben zwanger.’


leesfragment gevonden - karen kingsbury

Documents