6 ซาตานเผด็จการหัวใจ

ส�ำนักงานใหญ่ โรงแรมครอว์ฟอร์ดพาเลซ แมนฮัตตัน

นิวยอร์กซิตี สหรัฐอเมริกา

เจ้าของร่างสูงใหญ่ปิดแฟ้มเอกสารในมือลง พร้อมกับสั่งงาน

ผู้ช่วยคนสนิทของเขา

“ผมฝากให้คุณช่วยติดตามเร่ืองความคืบหน้าของสาขาที่โตเกียว

ให้ผมด้วย สรุปรายละเอียดแล้วส่งอีเมลมาให้ผมภายในวันพุธ ส่วน

การประชุมบอร์ดยังมีเหมือนเดิม บอกทุกคนว่าผมจะประชุมผ่านวิดีโอ

คอนเฟอเรนซ์ ระหว่างนี้ผมขอมอบให้คุณเป็นตัวแทน จัดการเร่ือง

ทุกอย่างแทนผมได้เลย แต่...ถ้าเป็นเร่ืองส�าคัญมาก คุณต้องโทร.มา

บอกผมก่อนทุกครั้ง เข้าใจนะพอล”

“ครับคุณคีธ” พอล สมิธ ผู ้ช ่วยคนส�าคัญวัยสี่สิบปลายๆ

พยักหน้ารับ เขาชินเสียแล้วกับการสั่งงานอันเข้มงวดของเจ้านายหนุ่ม

คีธ ครอว์ฟอร์ด เป็นประธานกรรมการบริหารของโรงแรมในเครือ

ครอว์ฟอร์ดพาเลซท้ังหมด ซ่ึงมีสาขาย่อยกว่ายี่สิบสาขา กระจายอยู ่

ทั่วทวีปอเมริกา ยุโรป และก�าลังขยายไปยังภูมิภาคเอเชีย ส�าหรับคีธ

เขาชอบให้ทุกอย่างเป็นไปตามแบบแผนและมาตรฐานของตนเอง อะไรที่

อยู่เหนือการควบคุม นั่นย่อมไม่ใช่สิ่งที่คีธพึงพอใจ และใครก็ตามที่กล้า

ขัดค�าสั่งเขา คนคนนั้นควรต้องพึงระวังอนาคตในการท�างานของตน

เอาไว้ ให้ดี

“ว่าแต่คุณคีธจะกลับมาวันไหนครับ”

บทที่1

วโรนิกา 7

“คาดว่าอีกไม่เกินสองสัปดาห์ เพราะผมคงจะอยู ่ท่ีเมืองไทย

ไม่นาน”

“แล้วคุณเควินจะกลับมาด้วยใช่ไหมครับ”

คีธนิ่งไปครู่หนึ่ง เมื่ออีกฝ่ายถามถึงหลานชายเพียงคนเดียวของ

เขาที่อยู่เมืองไทย “ใช่...ยังไงเขาก็จะต้องกลับมา ผมตั้งใจจะมอบอ�านาจ

ให้เขาดูแลโรงแรมในเอเชียทั้งหมด โดยเริ่มจากที่โตเกียวก่อน”

พอลพยักหน้ารับอย่างเข้าใจในเจตนารมณ์ของผู้เป็นนาย และ

จังหวะนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ดวงตาสีฟ้าเข้มคมกริบของคีธ

ตวัดมองไปยังหญิงสาวที่เพิ่งโผล่หน้าเข้ามา

“คุณคีธคะ คุณเคียร่ามาขอพบค่ะ”

“บอกเธอว่าผมไม่ว่าง”

“แต่เธอบอกว่านัดคุณไว้แล้วค่ะ” เอ็มมา แชนนอน เลขานุการ

ของคีธกล่าวต่อ

คีธ ครอว์ฟอร์ด พ่นลมหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ “บอกเธอว่า

ผมเปลี่ยนใจแล้ว ให้เธอมาวันหลังก็แล้วกัน”

เมื่อชายหนุ ่มกล่าวจบ อีกฝ่ายก็พยักหน้ารับก่อนจะหายกลับ

ออกไป

พอล สมิธ ลุกขึ้นยืนหลังจากที่เจ้านายหนุ่มเสร็จธุระเร่ืองงาน

กับตนเองแล้ว ทว่ายังไม่ทันได้เดินออกจากห้อง ประตูก็ถูกเปิดเข้ามา

อีกคร้ัง หญิงสาวรูปร่างสูงเพรียว แต่งกายด้วยชุดหรูคอลเล็กชันใหม่

ของแบรนด์ดัง ก้าวเดินบนรองเท้าส้นสูงอย่างมั่นใจ สวนทางกับพอล

แล้วตรงไปยังโต๊ะท�างานของคีธ เธอหยุดยืนอยู่ข้างเก้าอี้พนักสูงของ

ชายหนุ่ม ก่อนโน้มตัวลงยื่นใบหน้าไปหอมแก้มเขา ท่ามกลางสายตา

ตกตะลึงของพอล

“คีธคะ ฉันส่งข้อความมาบอกคุณแล้วว่าวันนี้จะมา”

คีธไม่ได้มีท่าทีขัดเขินหรือประหม่าแต่อย่างใด เขาแค่โบกมือ

8 ซาตานเผด็จการหัวใจ

เพื่อส่งสัญญาณให้พอลออกไปก่อน

“เดี๋ยวก่อนพอล” จู่ๆ ชายหนุ่มก็เรียกผู้ช่วยคนสนิทไว้อีกครั้ง

“ครับ”

“หักเงินเดือนคุณแชนนอนยี่สิบเปอร์เซ็นต์ โทษฐานที่ปล่อย

ให้เคียร่าเข้ามาในห้องนี้” เขาสั่งให้ลงโทษเลขานุการสาว ส�าหรับความ

ผิดพลาดในคร้ังนี้ของเธอ ทั้งนางแบบสาวและผู้ช่วยของเขาต่างอ้าปาก

ค้าง

“แต่เอ็มมาเพิ่งเข้ามาท�างานได้ ไม่นานนะครับคุณคีธ เธออาจจะ

ยังไม่รู้...”

“ง้ันหักแค่สิบเปอร์เซ็นต์ บอกเหตุผลกับเธอด้วย ขอบคุณพอล”

เขารีบตัดบทเพื่อจบการสนทนา ไม่ให้อีกฝ่ายต่อรองอะไรได้อีก

“คีธคะ แค่เลขาฯ คุณปล่อยให้ฉันเข้ามา คุณต้องโกรธขนาดนี ้

เลยเหรอคะ” หญิงสาวยักไหล่อย่างไม่เข้าใจ

“ผมบอกคุณแล้วไง ว่าไม่ชอบให ้ ใครขัดใจ และคุณควรรู ้ ไว้ด้วย

นะเคียร่า ว่าตัวเองก็มีส่วนท�าให้เธอถูกหักเงินเดือน”

เคียร่า ไรอัน นางแบบสาววัยยี่สิบเจ็ดปีถึงกับกลอกตาอย่าง

สุดเซ็ง

“คุณมีธุระอะไร” ชายหนุ่มถาม

“ฉันเพิ่งกลับมาจากมิลาน พอดีรู้มาว่าคุณก�าลังจะไปเมืองไทย

ก็เลยรีบแวะมาหาก่อน”

“ผมมีเวลาไม่มากหรอกนะ จะขึ้นเคร่ืองในอีกสี่ชั่วโมง” เขา

พูดพลางพลิกข้อมือดูนาฬิกา

“ไปกินข้าวด้วยกันก่อนสิคะ ฉันอุตส่าห์รีบมาหาคุณ” หญิงสาว

เกาะแขนชายหนุ่ม พูดจาออดอ้อน

คีธแตะบนหลังมือของเธอเบาๆ ยิ้มนิดๆ พลันหุบยิ้มแทบจะ

ทันทีและแกะมือเธอออก

วโรนิกา 9

“ไม่ล่ะ ผมก�าลังจะกลับแล้ว ถ้าคุณมีเร่ืองอะไรไว้รอคุยตอนที่

ผมกลับมาก็แล้วกัน” พูดจบเจ้าของร่างสูงกว่าหกฟุตก็ลุกขึ้นยืน

หญิงสาวเหลือบมองใบหน้าสมบูรณ์แบบของชายหนุ ่มอย่าง

ไม่สบอารมณ์ เธอเป็นคู่ควงของเขามาสักระยะหนึ่งแล้ว ในใจลึกๆ ก็

อยากจะเลื่อนสถานะมาเป็นคนรักตัวจริงของเขาเสียที เพราะถ้าหาก

ท�าส�าเร็จ เธอก็จะเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาที่สุดคนหนึ่งในเมืองนี้เลยทีเดียว

แต่ไม่ว่าเคียร่าจะพยายามท�าอย่างไร คนอย่าง คีธ ครอว์ฟอร์ด ก็ไม่เคย

แสดงออกว่าจะคิดกับเธอมากไปกว่าแค่ของเล่นแก้เบื่อ และระยะหลัง

มานี้ เธอต้องไปถ่ายแบบท่ีต่างประเทศบ่อยคร้ัง จึงท�าให้ ไม่ค่อยมีเวลา

พบเจอกับเขามากนัก

“เดี๋ยวก่อนค่ะคีธ ให้ฉันไปที่บ้านของคุณด้วยนะคะ”

ชายหนุ่มหันกลับมา คิ้วเข้มที่พาดเหนือดวงตาคมกริบขมวด

เข้าหากัน “คุณจะไปท�าไม”

“ก็เราสองคน...” เธอก้าวไปประชิดตัวชายหนุ่ม วางมือลงบนไหล่

ของเขา “ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันแล้ว”

“ผมยังไม่ได้บอกคุณหรือว่าผมก�าลังรีบ?”

“แค่แป๊บเดียวเองค่ะ ฉันรู้ว่าคุณท�าเวลาได้ดี”

ปลายเล็บสีแดงลากไล้ไปตามสูทเนื้อดีราคาแพงของคีธ ชายหนุ่ม

คว้าหมับที่ข้อมือของเธอ เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยอย่างใคร่ครวญ ขณะมอง

หญิงสาวตั้งแต่ผมสีบลอนด์ ใบหน้าสวยจัดคล้ายตุ๊กตาบาร์บี้ เรื่อยลงไป

ยังเนินอกอวบอัดภายใต้ชุดรัดรูป

“แล้วคุณจะต้องเสียใจที่มันจบลงในเวลาอันรวดเร็ว”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เสียใจหรอก” เคียร่าขยิบตา โปรยเสน่ห์แบบ

ที่คิดว่าเขาจะต้องหลงใหลในมนตร์สะกดของเธอแน่นอน เพราะมัน

มักใช้ ได้ผลกับผู้ชายคนอื่นๆ เสมอ

“งั้นคุณลงไปก่อน อีกห้านาทีผมค่อยตามลงไป”

10 ซาตานเผด็จการหัวใจ

เคียร่ารีบท�าตามที่เขาบอกอย่างกระตือรือร้น กลัวว่าถ้าชักช้าแล้ว

คีธอาจจะเปลี่ยนใจ ชายหนุ่มเข้าไปท�าธุระในห้องน�้าส่วนตัว ถอดสูท

ออกมาพาดไว้บนแขนแทน รอจนกระทั่งได้เวลาก็เดินออกไป

ร่างคนสองคนต่างนัวเนียกันระหว่างทางที่ตรงไปยังห้องนอน

ในคฤหาสน์หรู กระดุมเสื้อเชิ้ตของคีธถูกมือเรียวบางปลดลงไปจนถึง

เม็ดสุดท้าย ก่อนท่ีเจ้าของเสื้อจะเป็นฝ่ายถอดมันออกเอง เคียร่านั่งลง

บนเตียงอย่างรู้งาน เธอช่วยเขาถอดเข็มขัดออกจากกางเกง ระหว่าง

ที่รอให้ชายหนุ่มจัดการกับมันต่อ จากนั้นเธอก็เคลื่อนตัวไปอยู่กลาง

เตียงนอนขนาดคิงไซซ์ของเขา ก่อนลงมือจัดการกับเสื้อผ้าของตน

จนมันลอยหวือไปตกลงบนพื้นอย่างไม่ไยดี ร่างเปลือยเปล่าทั้งสองจู่โจม

เข้าหากันด้วยแรงดึงดูดท่ีไม่ต่างจากแม่เหล็ก เคียร่าพยายามพลิกกาย

ข้ึนมาอยู ่บนตัวเขา ทว่ากลับถูกชายหนุ ่มผลักให้ล้มลงไปบนเตียง

ตามเดิม

“หยุด! ผมบอกคุณแล้วไง ว่าผมไม่ชอบให้ ใครขึ้นมาอยู ่บน

ตัวผม”

“ฉะ...ฉันขอโทษค่ะ ต่อกันเถอะนะคะ” เคียร่าพูดด้วยน�้าเสียง

แหบแห้ง กลัวว่าเขาจะหยุดการกระท�าทุกอย่างลงเพียงเท่านี้

ชายหนุ่มเคลื่อนไหวต่อไปตามเสียงเรียกร้องของหญิงสาว คีธ

ไม่เคยปล่อยให้ ใครมีอ�านาจอยู่เหนือเขามาก่อน มีแต่เขาเท่านั้นท่ีเป็น

ผู้คุมเกมและออกค�าสั่งว่าใครจะต้องท�าอะไร

ทุกอย่างด�าเนินไปอย่างรีบเร่ง เสียงครวญครางของนางแบบสาว

ดังกระชั้นขึ้น ขณะที่คีธเคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็วโดยไม่มีการปรานี

ใดๆ ทั้งสิ้น และเมื่อทุกอย่างจบลง เคียร่าก็ต้องกรีดร้องออกมาสุดเสียง

คีธถอนตัวจากหญิงสาวแทบจะทันที ท้ังไม่คิดเสียเวลาเล้าโลมต่ออีก

แม้แต่นาทีเดียว เขาหันหลังให้เธอ ก่อนพาร่างเปล่าเปลือยเดินไปยัง

วโรนิกา 11

ห้องน�้า ไม่นานก็ออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูที่พันอยู่รอบเอวสอบ

“อ้าว...นี่คุณยังไม่เตรียมตัวไปอีกเหรอ” เขาพูดเมื่อเห็นเคียร่า

ยังคงนอนหมดแรงอยู่บนเตียง

หญิงสาวค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นยืน เดินนวยนาดมาหาเขา ตวัดมือ

คล้องคอชายหนุ่ม “คุณจะไปนานไหมคะคีธ”

“คงไม่นาน ถ้าไม่มีปัญหาอะไร”

“ฉันอยากตามคุณไปด้วยจังค่ะ”

“ผมไม่สะดวกที่จะมีใครติดตามไปด้วย ยกเว้นร็อบ” เขาก�าลัง

พูดถึง โรเบิร์ต ปาร์กเกอร์ มือขวาคนสนิทของตนที่มักจะติดตาม

ไปไหนมาไหนด้วยเสมอ บางครั้งก็รับหน้าที่สารถีเวลาเขาออกไปท�าธุระ

“คุณกลัวอะไรหรือเคียร่า” เขาเอียงใบหน้าเล็กน้อยขณะถาม

“ฉันกลัวว่าคุณจะกลับมาพร้อมกับผู้หญิงคนอื่น” นางแบบสาว

บอกตามตรง

“หมายถึงผู้หญิงไทยน่ะหรือ...ไม่มีทางหรอก” เขาย้อนถามพร้อม

ตอบเองเสร็จสรรพพลางส่ายศีรษะ “คุณเลิกคิดเร่ืองนั้นได้เลย เพราะ

มันจะไม่มีทางเป็นไปได้”

“ดีใจจังท่ีได้ยินคุณพูดแบบนี้” หญิงสาวเขย่งปลายเท้าเพื่อจูบ

ข้างแก้มท่ีเต็มไปด้วยเคราสากของชายหนุ่ม “ฉันโกนให้คุณเอาไหมคะ”

เธอลูบไล้บนไรเคราบางๆ ของเขา ชายหนุ่มจับมือเธอให้หยุดแล้วมอง

ด้วยสายตาจริงจัง

“ผมว่าคุณควรจะไปแต่งตัวซะ เพราะร็อบก�าลังมา แล้วผมก็

พร้อมที่จะออกจากที่นี่ทันที”

คีธจับแขนของเธอซึ่งคล้องคอเขาอยู่ให้ออกไป หันไปหยิบเสื้อผ้า

ที่เตรียมไว้แล้วขึ้นมาสวมใส่ ก่อนช�าเลืองมองหญิงสาวท่ีเดินไปยังกอง

เส้ือผ้าของตนเองอย่างไม่สบอารมณ์นัก โดยปกติ เมื่อเสร็จสิ้นบทรัก

อันเร่าร้อน เขาก็ไม่เคยอนุญาตให้เธอนอนค้างคืนท่ีนี่ ยกเว้นเพียง

12 ซาตานเผด็จการหัวใจ

ให้นอนพักสักครู่ เพื่อเตรียมจะเร่ิมต้นกันใหม่อีกคร้ัง เขาไม่แคร์ว่า

เธอจะคิดอย่างไร เพราะก่อนหน้าท่ีจะมาลงเอยกันแบบนี้ เขาได้ท�า

ความเข้าใจกับเธอแล้ว ว่าจะไม่มีการผูกมัดใดๆ ทั้งสิ้น ทันทีที่เขา

เริ่มเบื่อ เธอก็จะต้องเป็นฝ่ายไปอย่างไม่มีเงื่อนไข

ไม่นานเธอก็กลับมาอยู่ในชุดเดิมเรียบร้อย มีเพียงสภาพผมและ

ใบหน้าที่ต่างไปจากเดิมเล็กน้อย เมื่อโรเบิร์ตกลับมาจากธุระที่ผู้เป็นนาย

ฝากฝังให้ ไปท�าแทน คีธก็พร้อมจะออกเดินทางโดยมีเคียร่าติดรถ

ออกไปด้วย เขาเขียนเช็คให้หญิงสาวอย่างท่ีเคยท�าเป็นประจ�า ก่อน

ไปส่งเธอบริเวณย่านศูนย์การค้า ซ่ึงตัวเลขในเช็คนั่นก็มากพอส�าหรับ

ให้เธอใช้จ่ายได้อย่างสุรุ่ยสุร่ายเต็มที่ระหว่างท่ีเขาอยู่เมืองไทย คร้ัน

หญิงสาวก้าวเท้าลงจากรถ คีธก็ไม่รอช้าที่จะตรงไปยังสนามบินทันที

วโรนิกา 13

บทที่2

กรุงเทพมหานคร ประเทศไทย

สายฝนท่ีโปรยปรายลงมา ท�าให้หญิงสาวร่างบอบบางต้องวิ่งไป

หลบฝนอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง เรือนผมสีด�าสนิทบัดนี้เปียกลู่

แนบติดไปกับแผ่นหลัง สองมือยกขึ้นถูแขนของตนเองที่เปียกชื้น

จากละอองฝนซ่ึงสาดกระเซ็นเข้ามา เหลือระยะทางอีกไม่ไกลก็จะถึง

ปากซอยทางเข้าบ้านแล้ว ทว่าตอนนี้เธอยังต้องรอให้ฝนเร่ิมซาลงสัก

เล็กน้อยเสียก่อน จึงจะเดินทางต่อได้

ศนิษา สาวไทยวัยยี่สิบสองปี เพ่ิงเลิกงานจากร้านอาหารท่ีเธอ

เป็นลูกจ้างเพื่อหารายได้ระหว่างเรียนมหาวิทยาลัย แม้ว่าเธอจะเรียนช้า

กว่าคนอื่นๆ ไปหนึ่งปี เนื่องจากติดปัญหาทางด้านการเงิน แต่ถึงอย่างไร

เธอก็ส่งเสียตัวเองเรียนมาตลอดระยะเวลาสามปี และเธอจะอดทนสู้

จนกว่าจะคว้าใบปริญญาได้ส�าเร็จ

หญิงสาวหยิบผ้าลายดอกไม้ขึ้นมาซับตามใบหน้าและไรผม

ท่ีเปียกชื้น ครู่ต่อมาหยดน�้าก็ถูกเช็ดออกจากใบหน้าจนแห้งสะอาด

แม้ว่าเธอจะไม่ได้แต่งแต้มสีสันของเคร่ืองส�าอางบนใบหน้ามากนัก แต่

ดวงตากลมโตคู่สวยก็สามารถสะกดใจผู้มองได้อย่างง่ายดาย จมูกโด่ง

ปลายมนคล้ายหยดน�้า ริมฝีปากบางทว่าเป็นสีชมพูระเร่ือแบบธรรมชาติ

น้อยคนนักที่จะไม่สะดุดตาเมื่อได้พบกับเธอเป็นครั้งแรก

และตอนนั้นเอง โทรศัพท์ในกระเป๋าถือของหญิงสาวก็เร่ิมสั่น

พร้อมกับส่งเสียงดัง ศนิษาควานหามัน ไม่นานก็เจอต้นตอของเสียง

14 ซาตานเผด็จการหัวใจ

“ฮัลโหล วิน...ว่าไงจ๊ะ” หญิงสาวเอ่ยทักปลายสาย คนที่โทร.มานั้น

คือกวิน เพื่อนชายคนสนิทของหญิงสาวเอง

“นิดอยู่ท่ีไหนแล้ว ให้เราไปรับไหม”

“ไม่เป็นไร ฉันอยู่หน้าปากซอยนี่เอง ก�าลังจะกลับเข้าไปแล้วล่ะ”

“ฝนยังตกอยู่เลย ให้เราออกไปรับดีกว่า” ฝ่ายนั้นกระตือรือร้น

ที่จะออกมารับหญิงสาวให้ได้

“ไม่เป็นไรจริงๆ ฝนเร่ิมซาแล้ว แค่นี้นะวิน เราก�าลังจะกลับแล้ว

ล่ะ”

พูดจบหญิงสาวก็รีบวางสาย เธอเกรงใจเพื่อนชายคนสนิท จึง

ปฏิเสธท่ีจะให้เขาออกมารับ เพียงแค่ชายหนุ่มอนุญาตให้เธอพักอาศัยที่

บ้านของเขาด้วยชั่วคราว ก็ถือว่าเป็นบุญคุณมากแล้ว หญิงสาวเพิ่งย้าย

ออกจากหอพักท่ีเคยอยู่ก่อนหน้านี้ เนื่องจากมีปัญหากับผู้เช่าอาศัย

ห้องข้างๆ ท่ีมักจะส่งเสียงดังรบกวนเป็นประจ�า แต่ระหว่างที่เธอก�าลัง

หาที่อยู่ใหม่ซ่ึงคิดว่าน่าจะดีกว่าเดิม กวินก็ออกปากให้เธอไปพักอยู ่

กับเขาก่อน และด้วยความไว้ ใจ บวกกับยังไม่มีที่ไป เธอจึงตอบตกลง

แม้เม็ดฝนจะยังคงโปรยสาย ทว่าก็ได้เบาบางลงมากแล้ว ศนิษา

ยกกระเป๋าขึ้นปิดบังศีรษะ ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งว่ิงไปยังวินมอเตอร์ไซค์

แล้วโบกเรียกคันหนึ่งให้เข้าไปส่งในซอย หญิงสาวใช้กระเป๋าบังศีรษะ

ไว้ตลอดทาง กระท่ังมาหยุดตรงหน้าร้ัวบ้านขนาดกลางหลังหนึ่ง เธอ

ยื่นเงินค่าโดยสารส่งให้อีกฝ่าย ก่อนจะผลักประตูร้ัวบานเล็กเข้าไป

ในบริเวณบ้าน

เสียงรองเท้าหุ้มส้นดังกระทบพื้น ระหว่างที่หญิงสาววิ่งเข้าไปยัง

ตัวบ้าน แต่แล้วก็ชะงักเล็กน้อย มองไปยังโรงรถทางซ้ายมือ และพบว่า

รถของกวินไม่ได้อยู่ที่นั่น

“เอ๊ะ! อย่าบอกนะว่าออกไปรับเรา”

ศนิษาพึมพ�ากับตนเอง ก่อนจะล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกคร้ัง

วโรนิกา 15

เพื่อต่อสายถึงหมายเลขล่าสุด

“ฮัลโหล ตอนนี้วินอยู่ที่ไหนเหรอ” เธอถามทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย

“เราออกมารับนิดไง ว่าจะชวนไปหาอะไรกินรอบดึกกัน ตอนนี้

ถึงหน้าปากซอยพอดี นิดล่ะรออยู่ตรงไหน”

“คือว่า...ฉันกลับมาถึงบ้านแล้ว”

“อ้าว...เหรอ ง้ันเดี๋ยวเราเลี้ยวรถกลับเลยละกัน แค่นี้นะนิด”

พูดจบก็วางสายไป

ศนิษาตัดสินใจเข้าไปรอเขาในบ้าน เธอเดินไปยังห้องครัวด้วย

หวังจะหาน�้าเย็นๆ ดื่มสักแก้วโดยไม่ได้เปิดไฟในครัว เพราะยังม ี

แสงสว่างจากไฟด้านนอกส่องลอดเข้ามา หญิงสาวตรงไปยังมุมที่วาง

ตู้เย็นตามความเคยชิน แต่แล้วก็ต้องชะงักกึก พลันขนอ่อนลุกชันไป

ท่ัวร่าง เมื่อพบว่ามีเงาตะคุ่มของใครคนหนึ่งก�าลังหาของบางอย่างใน

ตู้เย็นอยู่ก่อนแล้ว

หญิงสาวยืนตัวแข็งทื่อ มองดูผู ้ชายรูปร่างสูงใหญ่ที่ยังคงยืน

หันหลังให้เธออยู ่ชั่วอึดใจ แล้วสองเท้าก็ค่อยๆ ก้าวถอยหลังโดย

อัตโนมัติ พอต้ังสติได้ ศนิษารีบหลบออกไปให้พ้นจากห้องครัว เธอ

ไม่กล้าส่งเสียงร้องออกมา ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยินและตรงเข้ามา

ท�าร้าย แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงปิดตู้เย็น เดาว่าฝ่ายนั้นคงก�าลังจะ

เดินออกมา ศนิษาหันรีหันขวางอย่างตื่นตระหนก แล้วพลันสายตาของ

เธอก็หันไปพบเข้ากับรูปปั้นกามเทพตัวน้อยซ่ึงท�าจากไม้วางอยู่บนโต๊ะ

ใกล้ๆ มือ หญิงสาวไม่รอช้าท่ีจะคว้ามันพร้อมกับเง้ือแขนขึ้นสูง รอ

จังหวะที่ใครคนนั้นจะก้าวพ้นออกมาจากประตูห้องครัว

และทันทีที่ศีรษะของฝ่ายนั้นโผล่ออกมา หญิงสาวก็ตัดสินใจฟาด

รูปปั้นในมือลงบนต�าแหน่งท้ายทอยของอีกฝ่ายแบบเต็มแรง

“โอ๊ย!”

เสียงร้องของผู้ชายดังก้องไปท่ัวบ้านที่เงียบสนิท ศนิษาเตรียมจะ

16 ซาตานเผด็จการหัวใจ

ฟาดซ�้า แต่หมอนั่นหันมาเห็นเธอเสียก่อน แล้วคว้ามือเธอไว้ ได้ทัน

“หยุด!”

เขาตวาดเป็นภาษาอังกฤษ ศนิษาอ้าปากค้าง ด้วยแสงไฟบริเวณ

ที่ทั้งคู่ยืนอยู่นั้นสว่างพอท่ีจะท�าให้เห็นรายละเอียดของใบหน้าผู้บุกรุก

ได้ชัดเจน หญิงสาวตกตะลึงไปชั่วขณะด้วยความคาดไม่ถึง เค้าโครง

ใบหน้าของฝ่ายนั้นดูคมเข้มตามแบบชาวตะวันตก ดวงตาสีฟ้าสดใส

จมูกโด่งเป็นสันแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ใช่คนไทยแน่ๆ และดูเหมือน

เขาเองก็มองเธอด้วยสายตาประหลาดใจเช่นเดียวกัน

เขาถูท ้ายทอยของตนเองที่ โดนฟาด ก่อนที่ดวงตาสีฟ ้าจะ

เบิกกว้างและจ้องมองบนมือของตนเอง “บ้าจริง...เลือดออกด้วย นี่

คุณก�าลังท�าบ้าอะไรหา!”

เสียงตวาดนั่นท�าให้ศนิษาได้สติอีกคร้ัง เธอเข้าใจประโยคที่เขา

พูดออกมาได้ทุกค�า เพียงแต่ไม่ได้ตอบเขากลับไป และเสี้ยววินาทีต่อมา

หญิงสาวก็ตะโกนสุดเสียง

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย! ขโมยขึ้นบ้านค่ะ ช่วยดะ...อื้อ” ร้องได ้

แค่นั้น ปากของเธอก็ถูกฝ่ามือหนาประกบเอาไว้แน่น

“หุบปากเดี๋ยวนี้!” เขาขู่เธอด้วยเสียงค�ารามต�่า

แต่ศนิษายังไม่ยอมง่ายๆ เธอตัดสินใจกัดนิ้วของอีกฝ่ายที่ปิดปาก

ตนเองอยู่

“โอ๊ย!”

เขารีบปล่อยหญิงสาวทันที ศนิษาอาศัยจังหวะนี้รีบวิ่งออกไป

ยังประตูหน้าบ้าน แต่ไม่ทันได้พ้นประตู ร่างของเธอก็ถูกดึงจากทาง

ด้านหลังด้วยแรงมหาศาล จนปลิวไปปะทะร่างสูงใหญ่ของเขา

“ปล่อยนะ! ปล่อย”

เอวของเธอถูกเขารวบไว้อย่างแน่นหนา ศนิษาพยายามดิ้นให้หลุด

แต่ก็ไม่ส�าเร็จ ซ�้ายังถูกมือเขาปิดปากเอาไว้ ได้อีกครั้ง

วโรนิกา 17

“เมื่อไรจะหยุดบ้าซะทีฮะ!” เขาสบถอย่างหัวเสีย

“อือ...อื้อ!”

เสียงร้องอู้อี้ของหญิงสาวถูกปิดกั้นเอาไว้ด้วยฝ่ามือสาก คราวนี้

เขากดแน่นจนเธอไม่สามารถอ้าปากเพื่อจะกัดได้อีก

“หยุด!” เขาพูดด้วยน�้าเสียงเฉียบขาดและทรงอ�านาจ “ถ้าคุณร้อง

โวยวายอีกแม้แต่ค�าเดียว ผมจะหักคอคุณซะตรงนี้เลยเข้าใจไหม”

หญิงสาวเบิกตากว้าง ท�าท่าจะร้องโวยวาย ชายหนุ่มเลยกดปาก

เธอให้แน่นขึ้นจนหญิงสาวรู้สึกเจ็บ

“ให้ตายเถอะ นี่คุณฟังผมรู้เร่ืองไหมเนี่ย” เขาพูดเหมือนเพิ่ง

นึกออกว่าเธออาจจะไม่เข้าใจภาษาของเขา

ศนิษาพยักหน้าหงึกๆ ทั้งที่ริมฝีปากยังอยู่ใต้ฝ่ามือของอีกฝ่าย

“ง้ันคุณฟังผมนะ ผมไม่รู้ว่าเมื่อกี้คุณตะโกนว่าอะไร แต่ผมก็พอ

จะเดาออกว่าคุณต้องหาว่าผมเป็นขโมยหรือไม่ก็ผู้บุกรุกแน่นอน ซ่ึงผม

ยืนยันได้ว่าไม่ใช่”

หญิงสาวส่งเสียงอู้อี้อีกครั้ง ชายหนุ่มมีท่าทีลังเลเล็กน้อย ก่อนจะ

ปล่อยปากเธอให้เป็นอิสระ

“แล้วคุณเป็นใคร” เธอถามเสียงสั่น และแน่นอนว่าเธอพูดเป็น

ภาษาอังกฤษ

“คุณตอบผมมาก่อนสิว่าคุณเป็นใคร”

“ฉันเป็นเพื่อนกับเจ้าของบ้านนี้”

“เจ้าของบ้าน?” คิ้วเข้มเลิกขึ้น “เควินน่ะหรือ”

“ชะ...ใช่” หญิงสาวตอบรับ

เควินเป็นอีกช่ือหนึ่งของกวิน เนื่องจากพ่อของเขาเป็นชาว

อเมริกัน ชายหนุ่มจึงมีชื่อภาษาอังกฤษด้วย ทว่าเขาไม่ชอบให ้ ใครเรียก

ตนเองในชื่อนั้น ที่ผ่านมาศนิษาจึงเรียกชื่อไทยของเขามาโดยตลอด

“แล้วมาที่นี่ดึกๆ ดื่นๆ มีธุระอะไร” เจ้าของใบหน้าคมเข้มแต่ก็ดู

18 ซาตานเผด็จการหัวใจ

ดุดันเอ่ยถามเธอต่อ

“คุณล่ะ...เป็นใคร” ศนิษาท�าใจดีสู้เสือถามกลับบ้าง ทั้งที่เนื้อตัว

สั่นเทาไม่น้อย อย่างน้อยการท่ีอีกฝ่ายเปลี่ยนมาตั้งค�าถามกับเธอ ก็

แสดงให้เห็นว่าเขาคงไม่ได้คิดจะท�าร้ายเธอกระมัง

“นี่เควินยังไม่ได้บอกคุณหรอกหรือว่าผมเป็นใคร แล้วมาที่นี่

ท�าไม”

“ไม่ได้บอกค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้าน้อยๆ ตอนนั้นเองท่ีศนิษา

เพิ่งรับรู้ถึงความใกล้ชิดระหว่างตนเองกับคนแปลกหน้า เขาหยุดค�าราม

ใส่เธอแล้ว แต่ท่าทีของชายหนุ่มก็ยังคงไม่น่าไว้ ใจอยู่ดี ทว่าหญิงสาว

ยังไม่กล้าขยับเขยื้อนตัวไปไหน กลัวว่าเขาจะตามไปกระชากเธอกลับ

มาอีก

ศนิษาเพ่ิงเห็นว่ามือของตนเองวางทาบอยู่บนไหล่ของเขา เธอรีบ

หดมือและก�าเอาไว้หลวมๆ เมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นสายตา

ของเขาที่จ้องมาอย่างไม่ลดละอยู่ก่อนแล้ว

“คุณเป็นเพื่อนกับเควิน...แบบไหน”

“ฉันจะไม่บอกคุณหรอกค่ะ ถ้าคุณไม่ยอมบอกฉันว่าคุณเป็น

อะไรกับเขา” ศนิษาแอบทึ่งในตัวเองที่กล้าดื้อดึงกับคนแปลกหน้า

“เคยได้ยินชื่อ คีธ ครอว์ฟอร์ด หรือเปล่า”

เธอส่ายหน้าทันทีโดยไม่ต้องคิด

“ไม่เลยหรือ?” ดวงตาเขาหรี่ลงข้างหนึ่งอย่างแปลกใจ

“นั่นคือชื่อของคุณเหรอคะ” หญิงสาวเองก็ประหลาดใจด้วย

เช่นกัน เพราะนามสกุลของเขาเหมือนกับของกวินไม่มีผิดเพี้ยน “นี่...

นี่คุณเป็นญาติกับวินเหรอคะ”

“คิดว่าไงล่ะ” เขาเลิกคิ้วพร้อมกับยกมุมปาก

ศนิษาจ�าได้ว่ากวินเคยเล่าให้ฟังว่าเขายังมีคุณอาซ่ึงอยู่ที่อเมริกา

แต่...มันจะเป็นไปได้อย่างไร นี่น่ะหรือ...อาของกวิน ไม่ใช่สิ! เขาน่าจะ

วโรนิกา 19

ต้องดูมีอายุมากกว่านี้ ส่วนคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอยังดูหนุ ่มแน่น

ถ้าบอกว่าเป็นพี่ชายคนโตของกวินเธอยังจะเชื่อมากกว่า

แล้วถ้าใช่ขึ้นมาล่ะ ไม่นะ! เมื่อกี้เธอเพิ่งฟาดหัวของเขาไป

ก่อนท่ีศนิษาจะรู้ว่าตนเองท�าอะไรลงไป แสงไฟหน้ารถก็สาดส่อง

เข้ามาหาคนท้ังคู่ รถยนต์คันหนึ่งเพิ่งแล่นผ่านประตูร้ัวบ้านเข้ามา

หญิงสาวรู้สึกเหมือนหลุดออกจากโลกแห่งภวังค์ชั่วขณะ เธอรีบผลัก

ชายแปลกหน้าออก ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้น

ศนิษาก็หันหลังให้เขาแล้วรีบวิ่งไปหาคนที่คุ้นเคย

“วิน!” หญิงสาวร้องเรียกชื่อของเพื่อนสนิท ขณะวิ่งไปหาอีกฝ่าย

ที่ก�าลังก้าวลงจากรถ

“นิด มีอะไรหรือ” ชายหนุม่วัยยี่สิบสามปี รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้า

หล่อเหลามีเค้าโครงคล้ายชาวตะวันตกผสมกับเชื้อสายเอเชียอย่างลงตัว

ดวงตาสีนิลของเขาจ้องมองหญิงสาวซ่ึงเดินเข้ามาหาด้วยหน้าตา

ตื่นตระหนก

ศนิษาเหลียวกลับไปมองด้านหลัง ทว่าไม่พบเจ้าของร่างสูงท่ี

เธอเพิ่งเผชิญหน้าด้วยเมื่อกี้อีกแล้ว “วิน...มีผู้ชายคนหนึ่งอยูใ่นบ้าน

ของเธอ”

ชายหนุ่มกดล็อกประตูรถ หันมามองหน้าหญิงสาว “นิดเจอเขา

แล้ว?”

“เขาเป็นใครเหรอ” ศนิษาพยักหน้าก่อนถามกลับ

“เขาเป็น...อาของเราเอง”

“อา!” ศนิษาแทบไม่อยากเชื่อ ว่าสิ่งที่ชายคนนั้นบอกจะเป็น

ความจริง ต่อมาหญิงสาวก็พูดด้วยน�้าเสียงเลิ่กลั่ก “ละ...แล้วท�าไมวิน

ไม่บอกฉันก่อนว่าเขาจะมา ฉันก็นึกว่าเขาเป็นขโมยซะอีก”

“มีอะไรหรือเปล่านิด” เขาแตะข้อศอกหญิงสาว

“เมื่อกี้ฉัน...เอ่อ...ฉันท�าร้ายเขาน่ะ”

20 ซาตานเผด็จการหัวใจ

“อะไรนะ!” กวินร้องเสียงดัง “แล้วเขาท�าอะไรนิดหรือเปล่า”

“เปล่าหรอก” หญิงสาวรีบปฏิเสธ “เขาแค่ถามว่าฉันเป็นใคร

เท่านั้น”

“แล้วเขาว่ายังไงบ้าง”

“เรายังไม่ได้คุยกันมากนักหรอก พอดีว่าวินกลับมาซะก่อน”

ศนิษายกมือเกี่ยวเส้นผมไปทัดใบหู นึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อครู่แล้ว

รู้สึกผิดนิดๆ ผสมกับความประดักประเดิดชอบกล “ท�าไมวินไม่บอกฉัน

ก่อนล่ะว่าจะมีญาติมาหา”

“เราเพิ่งรู้วันนี้เหมือนกัน เขามาเร็วกว่าก�าหนดสองวัน เราก็เลยยัง

ไม่ได้บอกนิด” กวินว่าพลางพยักหน้า “เข้าไปคุยในบ้านกันเถอะ”

เป็นครั้งแรกที่ศนิษาไม่อยากกลับเข้าไปในบ้านเลย ไม่รู้ว่าอาหนุ่ม

ของกวินจะว่าอย่างไรบ้าง โทษฐานที่เธอท�าร้ายร่างกายของเขา ทว่าเมื่อ

กลับเข้ามา คนแปลกหน้าส�าหรับเธอก็ไม่รู้หายไปไหนเสียแล้ว หญิงสาว

ระบายลมหายใจอย่างโล่งอก

“อาของวินจะโกรธฉันหรือเปล่าไม่รู้”

“ไม่ต้องกังวลนะนิด เดี๋ยวเราจะอธิบายให้เขาฟังเอง”

หนุ่มลูกคร่ึงไทย-อเมริกันยิ้มกว้างให้ศนิษา ชายหนุ่มเป็นคนท่ี

ยิ้มแล้วดูมีเสน่ห์ แก้มข้างหนึ่งปรากฏลักยิ้มซ่ึงเป็นเอกลักษณ์ของเขา

และดวงตาสีด�าคู่นั้นก็มักมองมายังหญิงสาวด้วยความอ่อนโยนเสมอ

ศนิษายิ้มตอบให้เขา “แล้วอาของวิน เขามาเยี่ยมวินเหรอ”

รอยยิ้มของกวินเร่ิมจางหาย แล้วชายหนุ่มก็เอื้อมมือมาจับมือ

ของหญิงสาว “เปล่าหรอกนิด เขามาเพื่อจะตามเรากลับไปนิวยอร์ก

ต่างหาก”

“จริงเหรอ” ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างเล็กน้อยด้วยความ

ประหลาดใจ “แล้ววินจะกลับไปหรือเปล่า”

ชายหนุ่มส่ายหน้า “เราไม่อยากกลับไปอยู่ที่นั่น เราอยากอยู่ท่ีนี่

วโรนิกา 21

อยู่กับนิด” ประโยคหลังเขาพูดพร้อมกับจ้องมองนัยน์ตาของเธออย่าง

จริงจัง

ศนิษาเม้มริมฝีปาก หญิงสาวพอจะดูออกว่ากวินคิดอย่างไร

กับตน แต่ที่ผ่านมาเธอก็ไม่ได้แสดงออกว่าเธอคิดอย่างไรกับเขา รู้เพียง

ว่าชายหนุ่มเป็นเพื่อนท่ีดีที่สุด และเธอก็รักเขาเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง

เท่านั้น

“แล้วอาของวินจะยอมเหรอ”

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราจะพยายามพูดให้เขาเข้าใจ” ชายหนุ่ม

บีบมือเธอเบาๆ “นิดไม่ต้องกลัวนะ ยังไงเราก็จะอยู ่ท่ีนี่ ไม่ท้ิงนิด

ไปไหนแน่นอน เพราะถ้าเราไม่อยู่ นิดจะอยู่กับใครล่ะ...หือ” เขาวางมือ

บนศีรษะหญิงสาวพลางโยกเบาๆ

ศนิษายิ้มน้อยๆ ชีวิตของเธอเองก็ไม่เหลือใครแล้ว นอกจาก

เพื่อนสนิทคนนี้ ทว่าระหว่างนั้นเอง หญิงสาวก็ต้องสะดุ้งเบาๆ เมื่อ

มีเสียงกระแอมดังขึ้นขัดจังหวะความเงียบ

“แฮ่ม!”

กวินเอี้ยวตัวเพื่อหันหลังไปมอง ส่วนศนิษาซ่ึงยืนหันหน้าไป

ยังทางขึ้นบันได ก็พบว่ามีบุคคลที่สามยืนอยู่ตรงนั้น และแวบหนึ่งท่ี

เธอมองเห็นเขา หญิงสาวคิดว่าสายตาของอีกฝ่ายดูราวกับไม่พอใจเธอ

สักเท่าไร ก็แน่ล่ะสิ! เธอเพิ่งฟาดหัวเขาไปเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี้นี่นา

“เควิน ฉันมีเร่ืองต้องคุยกับนาย” เขาพูดด้วยน�้าเสียงและสีหน้า

ที่ดูจริงจัง

หัวใจของศนิษาเต้นแรง เมื่อคิดว่าอีกฝ่ายคงต้องพูดถึงเร่ืองท่ี

เธอท�าร้ายเขาเมื่อครู่นี้แน่ เธอเพิ่งสังเกตว่าในมือของเขามีผ้าอยู่ผืนหนึ่ง

ซ่ึงเจ้าตัวใช้มันประคบตรงท้ายทอยเป็นระยะๆ หญิงสาวเดาว่าเมื่อกี ้

เขาคงหายไปท�าแผลมากระมัง นึกพลางกะพริบตาปริบๆ อย่างรู้สึกผิด

“นิดไปพักผ่อนเถอะ คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก” กวินหันกลับมา

22 ซาตานเผด็จการหัวใจ

พูดกับหญิงสาว

“ถ้าอาของวินพูดถึงเรื่องนั้น ฉันฝากขอโทษเขาด้วยนะ” อันที่จริง

เธอควรจะเอ่ยค�านั้นด้วยตนเอง แต่เป็นเพราะสายตาแข็งกร้าวของ

อีกฝ่ายที่จ้องมาเขม็ง หญิงสาวเลยไม่กล้าพูดมันออกมาต่อหน้าเจ้าตัว

ศนิษาก้าวเดินช้าๆ ไปทางบันไดท่ีคีธยืนอยู่เพื่อจะขึ้นไปยังชั้นบน

แต่ระหว่างที่หยุดยืนบนขั้นเดียวกันกับเขา เธอก็รู้สึกได้ว่าก�าลังถูกจับตา

มองอยู่ และจู่ๆ ก็นึกไปถึงความใกล้ชิดระหว่างเธอกับเขาที่เกิดขึ้น

เมื่อครู่ พลันอุณหภูมิในร่างกายก็ดูจะพุ่งสูงขึ้นมาทันทีทันใด หญิงสาว

ไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายเลยแม้แต่เพียงวินาทีเดียว เธอตัดสินใจเดินดุ่มๆ

ขึ้นบันไดไปยังห้องพักชั้นบนโดยไม่ได้หันหลังกลับไปมอง

กวินนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นของบ้าน ซึ่งบ้านหลังนี้เคยเป็น

ของบิดากับมารดาเขามาก่อน ทว่าน่าเศร้า...ท่ีท่านทั้งสองด่วนจากไป

ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ในตอนที่เขาอายุยังไม่ถึงสิบขวบดีด้วยซ�้า

เพราะเหตุนั้น เขาจึงต้องถูกพาตัวจากบ้านเกิดของตนไปยังแผ่นดินเกิด

ของพ่อ ซ่ึงก็คือนิวยอร์กซิตี สหรัฐอเมริกา และกวินก็อยู่ในความดูแล

ของ คีธ ครอว์ฟอร์ด อาหนุ่มผู้ซ่ึงมีอายุมากกว่าเขาเพียงสิบห้าปีตั้งแต่

ตอนนั้น

คีธไม่ได้นั่งลงเหมือนหลานชาย แต่เขาไปยืนอยู่ใกล้ๆ กับโต๊ะไม้

ตัวหนึ่ง พิงสะโพกเข้ากับขอบโต๊ะพร้อมยกมือกอดอก

“นี่ใช่ไหม เหตุผลที่นายไม่ยอมกลับไปนิวยอร์ก” คีธเอ่ยขึ้นก่อน

กวินเบนความสนใจจากเร่ืองของพ่อกับแม่ กลับมายังญาต ิ

คนเดียวของตนที่ยังเหลืออยู่ “ใช่ครับ ผมบอกอาไปแล้วว่าอยากจะอยู ่

ที่นี่”

“แต่ฉันจ�าเป็นต้องให้นายกลับไปด้วย ตอนนี้โรงแรมของเรา

ก�าลังขยายสาขามายังเอเชีย ฉันต้องการยกหน้าที่ดูแลสาขาทั้งหมด

วโรนิกา 23

ในเอเชียให้กับนาย”

“แต่ผมไม่อยากท�า”

“ท�าไม” คีธปล่อยมือจากท่ากอดอกแล้ววางบนโต๊ะแทน คิ้วที่

ขมวดเข้าหากันแสดงให้เห็นว่าเขาเร่ิมจะหงุดหงิดกับความดื้อร้ันของ

อีกฝ่าย

“เพราะผมอยากอยู ่ท่ีนี่ อยู ่ท่ีเมืองไทย ให้ โรงแรมของเรามา

เปิดสาขาที่เมืองไทยสิ ผมจะช่วยดูแลให้”

“แต่เรายังไม่มีแผนที่จะขยายสาขามาท่ีนี่ และตอนนี้ท่ีโตเกียว

ก็เร่ิมด�าเนินการแล้วด้วย ฉันก�าลังให้คนรวบรวมความคืบหน้าทั้งหมด

ให้นาย”

“ไม่...ผมไม่ท�า”

“เควิน!” คีธตบมือลงบนโต๊ะ เสียงดังพอกับเสียงตะโกนของเขา

“นายจะปฏิเสธความรับผิดชอบแบบนี้ไม่ได้” เขาชี้หน้าหลานชาย

“ครอบครัวของเราสร้างทุกอย่างขึ้นมากับมือ พวกเขาหวังว่าลูกหลาน

ทุกคนจะช่วยกันดูแล และท�าให้มันเติบโตขึ้นกว่าเดิม นายจะมา

ทิ้งโอกาสของเราไปง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้นะ”

“แต่พ่อของผมก็ไม่ได้เลือกที่จะท�ามันเหมือนกัน ไม่อย่างนั้น

พ่อคงไม่ทิ้งทุกอย่างเพื่อมาอยู่ที่นี่กับแม่หรอก” กวินเถียงสู้

“ เควิน!” เป็นคร้ังท่ีสองที่คีธต ้องขึ้นเสียง หน้าอกของเขา

กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจแรง มือก�าเข้าหากันแน่น แต ่

ครู่เดียวก็พยายามผ่อนลมหายใจลง

“ฉันไม่อยากพูดเร่ืองในอดีต ปัญหารุ่นพ่อแม่ของนายจบลงแล้ว

และฉัน...ในฐานะท่ีเลี้ยงดูนายมาตลอดเป็นเวลาสิบกว่าปี ขอสั่งให้นาย

ท�าตามค�าสั่งและห้ามปฏิเสธโดยเด็ดขาด”

กวินลุกขึ้นยืน “แต่ผมไม่ได้ขอให้อาเลี้ยงดูผมสักหน่อย”

บรรยากาศการโต้เถียงชักจะดูดุเดือดขึ้นทุกขณะ

24 ซาตานเผด็จการหัวใจ

“ถ้าฉันไม่ท�าแล้วใครจะท�า เด็กอายุสิบขวบอย่างนายจะอยู ่

คนเดียวได้จนถึงตอนนี้เหรอ!” คีธกระแทกเสียง

ผู้เป็นหลานชายถึงกับเถียงไม่ออกเมื่อเจออาหนุ่มสวนกลับ ทว่า

ก็ยังไม่ยอมแพ้ “แต่ตอนนี้ผมโตแล้ว ผมต้องการเลือกทางเดินของ

ตัวเอง”

“สรุปว่านายจะไม่สนใจธุรกิจของตระกูลเราเลยใช่ไหม”

กวินซ่ึงก้มหน้าอยู่ เหลือบสายตาขึ้นมองคีธแวบหนึ่ง “ถ้าจะต้อง

ไปโตเกียวจริงๆ ผมจะพานิดไปด้วย”

คีธผายมือออก ท�าสีหน้าไม่อยากเช่ือ “ผู้หญิงคนนั้นมีดีอะไร

ท�าไมนายถึงต้องมีเธออยู่ด้วยตลอดเวลา”

“พูดไปอาคงไม่เข้าใจหรอกครับ เพราะอาไม่เคยมีความรัก”

ค�าพูดนั้นท�าให้ผู้เป็นอาหนุ่มสะอึกไปเล็กน้อย

ใช่! เขาไม่รู้หรอกว่าไอ้ความรักนี้มันคืออะไร รู้แค่ว่าอ�านาจเงิน

ที่ตนเองมีอยู่ สามารถบันดาลหรือดลใจใครก็ตามให้ท�าตามความ

ต้องการของเขาได้ แค่นั้นก็พอแล้ว

“นายก�าลังนอกเร่ือง” คีธพยายามหาทางกลับมายังประเด็นเดิม

“ฉันบอกไว้ก่อนนะ ผู้หญิงคนนั้น...ถ้านายอยากจะคั่วกับเธอเล่นๆ

ฉันก็ไม่ว่าอะไร แต่...” เขาชี้มือไปที่หลานชาย “อย่าจริงจังถึงขั้นแต่งงาน

ก็แล้วกัน”

“ท�าไมครับ นิดมีอะไรไม่ดีตรงไหน อายังไม่รู้จักเธอเลยด้วยซ�้า

เธอเป็นคนดีนะครับ”

คีธรีบยกมือห้าม “ฉันไม่สนว่าเธอเป็นคนดีหรือเปล่า ฉันรู้แค่ว่า

เธอไม่เหมาะสมกับนาย ไม่เหมาะสมกับการเป็นนายหญิงของตระกูล

ครอว์ฟอร์ด”

กวินจ้องหน้าอาหนุ่มด้วยท่าทางคับข้องใจ แต่เขาก็ไม่สามารถ

ท�าอะไรได้ ตราบใดที่ คีธ ครอว์ฟอร์ด ยังขึ้นชื่อว่าเป็นอาของเขา

วโรนิกา 25

“ฉันได้เลือกผู้หญิงไว้ ให้นายแล้ว นายคงจ�าเธอได้ เจนนา...

หลานสาวของคีแกน”

“เฮอะ! ไม่มีทาง” กวินส่ายหน้า “เจนนา แบรดลีย์ เนี่ยนะ เธอ

ไม่สนใจผมหรอก เราเป็นเพ่ือนกัน หน�าซ�้าป่านนี้เธอคงมีแฟนไปแล้ว

ด้วย ผมยังเคยเห็นเธอจูบกับ...” เขาหยุดไปเพื่อจะนึกให้ออก “เออ...

ช่างมันเถอะ” ชายหนุ่มสะบัดศีรษะ โบกมือเป็นสัญญาณว่าเขาไม่อยาก

พูดถึงเรื่องนี้

“นายไม่ได้เจอเธอตั้งหลายปี บางทีถ้านายเจอกับเธอตอนนี้ นาย

อาจจะเปลี่ยนใจก็ได้” คีธยิ้มมุมปาก คิดว่าหลานชายตัวดีของเขาคง

ไม่มีทางปฏิเสธแน่ ถ้าได้พบกับตัวจริงของอีกฝ่าย

“เห็นทีว่าอาจะต้องเจอกับความผิดหวังซะแล้วล่ะครับ” กวินพูด

ด้วยความมั่นใจไม่แพ้กัน

“งั้นก็ลองดู”

“เชิญอาตามสบาย” ชายหนุ่มยักไหล่ “แต่รู้ ไว้ด้วยว่าผมรักนิด

และจะไม่มีทางเปลี่ยนใจแน่นอน”

“ฉันก็จะคอยดูนายเหมือนกัน”

กวินยิ้มอย่างเชื่อมั่นในตนเองก่อนจะหันหลังให้คีธ

“แล้วรู้ ไว้ด้วยว่าฉันจะไม่กลับนิวยอร์กจนกว่านายจะยอมไป

กับฉัน” คีธตะโกนบอกหลังจากที่หลานชายเดินไปได้หลายก้าวแล้ว

กวินชะงักเท้า เขาแค่เพียงหันศีรษะกลับมาเล็กน้อย แต่ไม่ได้

มองมายังคีธ “งั้นอาก็คงต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป”

พูดแล้วก็ก้าวเท้ายาวๆ มุ่งหน้าไปทางบันไดท่ีศนิษาเดินขึ้นไป

เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า ปล่อยให้คีธยืนนิ่งอยู่ในห้องนั่งเล่นพร้อมกับ

อารมณ์ที่ก�าลังพลุ่งพล่านเนื่องจากถูกท้าทาย

“งั้นก็ลองมาดูกันสักตั้ง”

ชายหนุ่มยิ้มให้ตัวเองอย่างมั่นใจ ไม่มีอะไรในโลกนี้ท่ีเขาต้องการ

26 ซาตานเผด็จการหัวใจ

แล้วมันจะไม่เป็นไปตามนั้น เหตุการณ์คร้ังนี้ก็เช่นกัน เขากล้าพนัน

กับอะไรก็ได้ ว่าอย่างไรเสียเขาต้องได้ตัวหลานชายกลับไปด้วยแน่นอน

วโรนิกา 27

บทที่3

ศนิษาปิดหนังสือลงหลังจากท่ีไล่อ่านข้อความในประโยคเดิม

ซ�้าแล้วซ�้าเล่า เธอพบว่าตนเองไม่อยู่ในอารมณ์ท่ีจะทบทวนต�าราเรียน

ในเวลานี้ เพราะไม่ว่าจะพยายามต้ังสมาธิไปที่ตัวหนังสือสักเท่าไร

แต่ในหัวของเธอกลับเต็มไปด้วยภาพของดวงตาสีฟ้าคู่นั้น สายตาคม

ที่ท�าให้เธอรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ทุกครั้งเมื่อมันจับจ้องมายังเธอ

คีธ ครอว์ฟอร์ด...

ไม่รู้ว่าท�าไมเธอจึงจ�าชื่อนั้นได้ขึ้นใจ มากกว่าเนื้อหาในบทเรียน

ด้วยซ�้า หญิงสาวถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ

บนหัวเตียงแล้วล้มตัวลงนอน

หลังจากที่กลับเข้ามาในห้องพักของตนแล้ว ศนิษาก็รีบจัดการ

อาบน�้าและเปลี่ยนเสื้อผ้ามาอยู่ในชุดนอน แต่ระหว่างที่พยายามจะ

ทบทวนหนังสือ เธอก็คิดถึงแต่เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไป หัวใจของเธอ

เต้นแรงทุกคร้ังที่นึกถึงคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกัน บางทีเธออาจแค่

เป็นกังวลว่าเขาจะโกรธเธอเรื่องนั้นหรือเปล่า การท่ีศนิษายังไม่ได้เอ่ย

ค�าขอโทษแก่เขา มันท�าให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

เอาละ...ถ้าพรุ่งนี้เจอหน้าเขาเมื่อไร เธอจะหาทางพูดมันให้ ได้

จะได ้ ไม่ต้องแบกความหนักใจเอาไว้อย่างนี้อีก

หญิงสาวหลับตาลง พยายามปล่อยใจให้สบาย เธอเหนื่อยมามาก

พอแล้ว จากการเรียนหนักในปีสุดท้าย และการท�างานเป็นพนักงาน

พาร์ทไทม์ ในร้านอาหาร คร้ันจะให้เลิกท�างานนั้นก็คงไม่ได้ แม้ว่าเธอ

28 ซาตานเผด็จการหัวใจ

พอมีเงินเก็บเหลืออยู่บ้าง แต่ถ้าเกิดเหตุจ�าเป็นท่ีต้องใช้จ่ายในจ�านวน

มากขึ้นมาจริงๆ มันก็อาจจะส่งผลกระทบต่อเธอไม่น้อยเลยทีเดียว

โชคดีท่ีกวินให้เธอพักอาศัยอยู่ท่ีนี่ชั่วคราว แม้เขาจะเอ่ยปากว่า

เธอสามารถอยู่ท่ีนี่นานแค่ไหนก็ได้ ทว่าศนิษาก็ยังเกรงใจ และไม่ได้คิด

จะอยู่เป็นภาระให้เขานานนัก อีกท้ังท่ีนี่ก็อยู่ห่างไกลจากมหาวิทยาลัย

และท่ีท�างานของเธอพอสมควร หญิงสาวต้ังใจว่าหากหาที่พักใหม่ได้

ในเร็วๆ นี้ เธอคงจะย้ายออกไปทันที

ศนิษารู้จักกับกวินมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ป้าของเธอซ่ึงเป็นญาติ

เพียงคนเดียวในตอนนั้น ได้ท�างานเป็นแม่บ้านให้กับครอบครัวของ

แพทริค ครอว์ฟอร์ด บิดาของกวิน เธอกับเขาจึงเป็นเพื่อนเล่นกันมา

ตั้งแต่อายุประมาณเจ็ดขวบ กระท่ังสามปีให้หลัง บิดาและมารดา

ชาวไทยของกวินก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ทั้งคู่จึงต้องอยู่ห่างกันตั้งแต่

นั้นเป็นต้นมา

กวินถูกพาตัวกลับไปหาครอบครัวท่ีเหลืออยู่ของเขาไกลถึง

นิวยอร์ก กระนั้นกวินก็ยังเขียนอีเมลและโทรศัพท์มาหาเธออยู่บ่อยคร้ัง

ทั้งคู่ยังคงติดต่อหากันเสมอ แม้จะอยู่ห่างไกลกันคนละซีกโลก กระทั่ง

ได้มาเจอหน้ากันอีกคร้ัง เมื่อชายหนุ่มตัดสินใจกลับมายังบ้านเกิดเพื่อ

เรียนต่อระดับมหาวิทยาลัย ท่ามกลางความขัดแย้งเล็กๆ น้อยๆ ที ่

เกิดขึ้นในครอบครัว เนื่องจากอาหนุ่มของเขาไม่ต้องการให้ชายหนุ่ม

กลับมาท่ีนี่อีก แต่สุดท้ายกวินก็ดื้อร้ันมาจนได้ เธอกับเขาจึงกลับมา

เป็นเพื่อนสนิทกันอีกครั้ง

และบังเอิญว่าหญิงสาวเองก็เหลือเพียงตัวคนเดียวเช ่นกัน

เนื่องจากป้าของเธอได้เสียชีวิตลงด้วยโรคมะเร็งก่อนหน้านั้นเพียง

ไม่นาน เมื่อคนทั้งสองที่แทบไม่เหลือใครได้มาอยู ่ใกล้ชิดกัน ทั้งคู ่

จึงเปรียบเสมือนท้ังเพื่อนและพี่น้องกันไปโดยปริยาย ชายหนุ่มเสนอตัว

ช่วยเหลือเธอเร่ืองค่าใช้จ่ายมาโดยตลอด บางคร้ังที่จ�าเป็นจริงๆ ศนิษา

วโรนิกา 29

ก็รับไว้ แต่หญิงสาวก็พยายามเก็บเงินและเอาไปคืนเขาให้เร็วที่สุด

นอกจากเร่ืองเงินทองแล้ว เร่ืองการเรียนเขาก็มีส่วนช่วยเธอด้วย

เหมือนกัน โดยเฉพาะวิชาภาษาอังกฤษ ชายหนุ ่มช่วยเธอได้เยอะ

ทีเดียว ไม่เพียงแค่ท�าให้เธอสอบผ่านเท่านั้น เขายังท�าให้เธอสามารถ

ใช้ภาษาอังกฤษได้ ในระดับดีอีกด้วย

ศนิษาหาวหวอดก่อนพลิกตัวบนเตียงนุ่ม เธอหันหน้ากลับมา

ทางประตูห้องนอน มีแสงไฟจากด้านนอกลอดผ่านช่องว่างใต้ประตู

ระหว่างนั้นเองมีใครบางคนเดินผ่านหน้าห้องเธอไป หญิงสาวรู้สึก

หวิวไหวในใจอีกครั้ง ขณะที่พยายามจินตนาการว่ามันเป็นเงาของใคร

“สงสัยเราจะเครียดเร่ืองงานกับเร่ืองเรียนมากเกินไปแน่ๆ เลย

ท�าให้นอนไม่หลับ”

หญิงสาวพูดเบาๆ กับตนเอง ก่อนหันหลังให้ประตูอีกคร้ัง เธอ

ข ่มตาหลับลงอย่างยากเย็น แต่ในท้ายท่ีสุดก็ต ้องพ่ายแพ้ ให ้กับ

ความเหนื่อยอ่อน กระทั่งหลับสนิทไปโดยไม่รู้ตัว

“ตายแล้ว! ฉันตื่นสายเหรอเนี่ย”

ศนิษาร้องอย่างตกใจเมื่อตื่นขึ้นในวันถัดมา และพบว่ามันเป็น

เวลาเจ็ดนาฬิกาแล้ว เมื่อคืนเธอมัวแต่คิดอะไรเร่ือยเปื่อยจนลืมต้ังเวลา

ปลุก ปกติเธอจะต้องตื่นหกโมงเช้าทุกวัน หญิงสาวผุดลุกลงจากเตียง

คว้าผ้าขนหนูแล้วก้าวเร็วๆ เข้าไปในห้องน�้าทันที

ไม่เกินยี่สิบนาที หญิงสาวซ่ึงอยู่ในชุดนักศึกษาเรียบร้อยก็เดินลง

ไปยังชั้นล่างของตัวบ้าน วันนี้ไม่มีเวลาเหลือพอส�าหรับอาหารเช้าแล้ว

เธอสอดสายตามองหากวิน เพื่อที่จะบอกว่าตนก�าลังจะออกไปเรียน แต่

ก็ไม่เห็นมีวี่แววของอีกฝ่ายเลย หญิงสาวจึงตัดสินใจที่จะออกไปโดยไม่

บอกกล่าวแก่เขา

เธอตรงไปยังประตูบ้านด้วยความเร่งรีบ ทันใดนั้นก็มองเห็นใคร

30 ซาตานเผด็จการหัวใจ

คนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู เท้าเธอชะงักกึก ใครคนนั้นยังคงหันหลังให้

และไม่ได้รับรู้ว่าเธอมายืนอยู่ใกล้ๆ ศนิษาจึงค่อยๆ ย่องเพื่อหวังจะ

เดินผ่านเขาออกไปเงียบๆ แต่ก่อนที่จะถึงตัว จู่ๆ เธอก็ต้องสะดุ้งเมื่อ

ได้ยินเสียงเขาเอ่ยขึ้น

“ผมคิดว่าจะยังอยู่ที่นี่ต่ออย่างน้อยอีกสองสัปดาห์”

ครู่ต่อมาเธอก็ค่อยโล่งใจ เมื่อพบว่าฝ่ายนั้นก�าลังคุยโทรศัพท์อยู่

ไม่ใช่พูดกับเธอแต่อย่างใด

ศนิษาใช้เวลาเสี้ยววินาทีคิดว่าควรจะเดินต่อไปหรือเปล่า แต่

ตอนนี้เธอเองก็สายมากแล้ว จึงพยายามไม่คิดอะไรมากและมุ่งหน้า

เดินต่อไป ทว่าจังหวะท่ีเดินผ่านตัวชายหนุ่มนั้น จู่ๆ มือของเธอก็ถูก

คว้าเอาไว้ หญิงสาวรีบหันกลับไป

“คุณ!” เธอมองมือของเขาที่จับมือเธอไว้แน่น

“แค่นี้ก่อนนะพอล” เขาวางสายโทรศัพท์ก่อนหันมามองหน้าเธอ

ตรงๆ “เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“เอาไว้ก่อนเถอะนะคะ ฉันก�าลังจะไปเรียน แล้วตอนนี้ก็สายมาก

แล้วค่ะ”

“ธุระของผมก็ส�าคัญ” เขายังคงไม่ยอมปล่อยเธอ

“ฉันยังพักอยู่ที่นี่ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันก็ได้มั้งคะ” เธอใช้อีกมือหนึ่ง

พยายามแกะนิ้วของเขาออก

“พูดเร่ืองนี้ขึ้นมาก็ดีแล้ว ผมไม่อ้อมค้อมแล้วกันนะ” เขาก้มหน้า

ลงเล็กน้อย พูดเสียงเบากว่าเดิม “ผมอยากให้คุณออกไปจากที่นี่โดยเร็ว

ที่สุด”

“อะไรนะคะ” ศนิษาอ้าปากค้าง ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

“คุณได้ยินไม่ผิดหรอก ผมอยากให้คุณย้ายออกไป”

“คุณมีเหตุผลอะไร” หญิงสาวยังคงพยายามดึงมือออก

“เหตุผลน่ะหรือ” เขาย้อนถาม “ก็เพราะว่าคุณเป็นต้นเหตุที่ท�าให้

วโรนิกา 31

เควินไม่ยอมกลับไปนิวยอร์กกับผมน่ะสิ”

หญิงสาวหยุดการเคลื่อนไหวทันที “วินเขาบอกคุณอย่างนั้น

เหรอคะ” ดวงตากลมคู่สวยเผลอประสานสายตากับอีกฝ่ายตรงๆ

“ผมไม่ใช่คนที่ชอบกุเรื่องขึ้นมาเองหรอกนะ”

“แต่ฉันยังไปตอนนี้ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันยังหาที่อยู่ใหม่ไม่ได้เลย”

“ง้ันก็รีบหาซะ” เขาพูดง่ายๆ “อ้อ...นอกจากคุณจะต้องออกไป

จากที่นี่แล้ว ผมอยากให้คุณเลิกติดต่อกับเควินด้วย”

“อะไรนะคะ!” ศนิษาตกใจไม่แพ้คร้ังแรก ทว่าข้อเสนอนี้ท�าให้

เธอต้องส่ายหน้า “เร่ืองนี้ฉันคงรับปากคุณไม่ได้ เราเป็นเพื่อนกัน

ฉันจะไม่เลิกคบวินเพียงเพราะความต้องการของคุณหรอกค่ะ”

“หมายความว่าไม่ตกลง?” คีธเอียงศีรษะ สายตายังคงไม่เคลื่อน

ไปจากใบหน้ารูปไข่ของหญิงสาว

“ใช่ค่ะ ฉันท�าไม่ได้”

“คุณต้องการเท่าไร บอกผมมาได้เลย สองล้านบาทพอหรือเปล่า”

หญิงสาวมึนงงกับค�าถามของเขา แต่ครู่เดียวหลังจากท่ีพิจารณา

สีหน้าของคีธ เธอก็เข้าใจว่ามันหมายความว่าอย่างไร

“ไม่พอค่ะ เพราะฉันไม่ได้ต้องการเงินของคุณแม้แต่บาทเดียว

และฉันจะไม่ยอมเลิกคบกับวินด้วย” หญิงสาวสะบัดมือออกจากการ

เกาะกุมของเขาในที่สุด

ตอนนี้ชายหนุ่มท�าให้เธอมีอารมณ์ขึ้นมาบ้างแล้ว แม้ว่าเธอไม่ได ้

มีฐานะเงินทองอะไร แต่เธอก็ไม่ชอบให ้ ใครมาพูดจาดูถูกกันแบบนี้

“ตอนแรกฉันคิดว่าฉันจะยอมท�าตามค�าพูดของคุณเร่ืองย้าย

ออกไปจากท่ีนี่ เพราะอย่างน้อยบ้านหลังนี้ก็ไม่ใช่ของฉัน แต่ตอนนี้...

ฉันเปลี่ยนใจแล้วค่ะ ในเมื่อคุณดูถูกกัน ฉันก็ไม่จ�าเป็นต้องเชื่อฟังค�าสั่ง

อะไรของคุณ ฉันจะไม่ออกไปไหนทั้งนั้น และจะไม่เลิกคบกับวินด้วย

ค่ะ” ใบหน้าหวานเชิดขึ้นอย่างไม่กลัวเกรง นิสัยเรียบร้อยรักสงบของเธอ

32 ซาตานเผด็จการหัวใจ

เปลี่ยนแปลงเป็นต่อต้านและดื้อรั้น ทันทีที่ถูกท้าทายด้วยอ�านาจเงิน

“ผมนึกแล้วว่าคุณต้องไม่ตกลง” เขากระตุกมุมปาก “ใช่สิ...เงิน

แค่สองล้านบาท มันเทียบไม่ได้กับมูลค่าทรัพย์สินมากมายและชื่อเสียง

ของครอว์ฟอร์ดพาเลซหรอก”

หญิงสาวอ้าปากค้างอีกคร้ัง “นี่คุณคิดว่าฉันต้องการจับวิน เพื่อ

หวังสมบัติหรือมรดกของตระกูลคุณเหรอคะ”

“หรือไม่ใช่ล่ะ” ชายหนุ่มย้อน

ศนิษากระชับสายกระเป๋าเอาไว้แน่น เกรงว่าในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง

เธอจะใช้มันฟาดคนตรงหน้าเข้าให้

“ฟังนะคะ คุณคีธ ครอว์ฟอร์ด” หญิงสาวสูดลมหายใจลึก “เงิน

ของคุณไม่ได้ซ้ือได้ทุกอย่างบนโลกนี้หรอกนะคะ ฉันรู้ว่าคุณคงจะชิน

กับการใช้เงินเปลี่ยนใจใครก็ได้ตามท่ีคุณต้องการ คนอื่นฉันไม่รู้หรอก

แต่กับฉันเงินของคุณไม่มีความหมายอะไรเลย ต่อให้วินไม่มีเงินสักบาท

ฉันก็ยังจะคบเขาเป็นเพื่อนต่อไป ในขณะที่ต่อให้คุณเอาเงินสักร้อยล้าน

มากองอยู่ตรงหน้า ฉันก็จะไม่มีวันสนใจทั้งตัวคุณและเงินของคุณด้วย”

มุมปากที่ยกยิ้มของคีธค่อยๆ ตกลง จนในท่ีสุดมันก็เม้มเป็น

เส้นตรง เขาก้าวเข้ามายืนใกล้เธอมากขึ้น

“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน...สาวน้อย”

“ฉันชื่อศนิษาค่ะ” หญิงสาวแนะน�าชื่อของตนเอง ในเมื่อเขาอยาก

จะทดสอบเธอ เธอก็จะพิสูจน์ ให้เขาเห็น “จ�าชื่อฉันไว้ ให้ดีๆ นะคะ

คุณคีธ” เธอเน้นชื่อของเขาด้วยน�้าเสียงท้าทาย

“รับรองว่าผมไม่ลืมคุณแน่” คีธจะท�าทุกอย่าง เพื่อให้มั่นใจว่า

เธอคิดผิดแล้วที่ต่อต้านและดื้อดึงกับคนอย่างเขา

ทั้งคู ่สบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร จนศนิษาลืมไปแล้วว่า

ตนเองก�าลังจะไปเรียนสาย

“นิด!”

วโรนิกา 33

เสียงเรียกจากทางด้านหลังของคีธ ท�าให้หญิงสาวเบือนสายตา

ออกไปจากคนตรงหน้าในที่สุด

“วิน”

กวินเดินเข้ามาหาคนทั้งคู่ คีธกระแอมเบาๆ ก่อนล้วงมือเข้าไป

ในกระเป๋ากางเกง ท�าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผู้เป็นหลานชายมองหน้า

อาหนุ่มสลับกับหญิงสาวไปมา

“มีอะไรกันหรือเปล่า” กวินถามทั้งคู่อย่างไม่สบายใจ

“ไม่มีอะไรหรอกวิน เราแค่ท�าความรู ้ จักกันนิดหน่อยน่ะ”

หญิงสาวตวัดสายตามองคีธแวบหนึ่ง ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้กับ

เพื่อนหนุ่ม

“แล้วนี่...นิดยังไม่ไปเรียนอีกเหรอ”

รอยยิ้มของหญิงสาวหุบลงทันทีเมื่อเธอเพิ่งนึกออก “ตายจริง!”

เธอยกมือขึ้นดูนาฬิกา “สายแล้ว ฉันต้องไปแล้วล่ะวิน”

“เดี๋ยวเราไปส่งนะ”

“ไม่เป็นไร ฉันคงต้องนั่งวินมอเตอร ์ ไซค ์ ไปน่ะ ไม่งั้นไม่ทันแน่ๆ”

“งั้นตอนเย็นเราไปรับนิดที่ร้านนะ” ชายหนุ่มยังคงเสนอตัวเหมือน

เช่นเคย

“เอาไว้ค่อยคุยกันอีกทีนะ” หญิงสาวโบกมือเร็วๆ ให้เพื่อนสนิท

แล้วรีบหันหลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังประตูรั้วบ้านทันที

กวินมองตามศนิษาจนกระทั่งเธอหายไปจากสายตา ท่ามกลาง

การจับตาดูของคีธอีกทีหนึ่ง

“ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าท�าไมนายถึงได้หลงผู้หญิงคนนี้นัก”

คีธเอ่ยกับหลานชาย

กวินหันกลับไปหาอาหนุ่มช้าๆ “อาไม่ต้องเข้าใจหรอกครับ แค ่

อย่ายุ่งเร่ืองของผมกับนิดก็พอ ผมไม่รู้หรอกว่าเมื่อกี้อาพูดอะไรกับนิด

แต่ผมจะไม่มีวันยอมให้อาท�าอะไรเธอแน่นอน”

34 ซาตานเผด็จการหัวใจ

“ฉันน่ะหรือ” คีธพูดยิ้มๆ “นายคิดว่าฉันจะท�าอะไรแม่สาวน้อย

คนนั้นหรือ”

“ผมไม่รู้หรอกว่าอาท�าอะไรได้บ้าง แต่ขอบอกว่านิดไม่เหมือน

ผู้หญิงคนอื่นที่อาเคยเจอมาแน่นอน เห็นทีงานนี้คงจะยากหน่อยนะครับ

ถ้าต้องการจะแยกผมกับนิดออกจากกัน”

คีธพยักหน้าช้าๆ ลูบปลายคางท่ีมีไรเคราสากของตนเองไปมา

“เมื่อกี้ฉันเพิ่งบอกกับศนิษา”

กวินย่นคิ้วเมื่อได้ยินอาหนุ่มเรียกชื่อจริงของหญิงสาว

“ฉันบอกเธอว่าเราจะได้เห็นดีกัน และฉันก็ก�าลังบอกค�านี้กับนาย

ด้วย”

พูดจบ คีธก็หันหลังแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้กวินเร่ิม

ว้าวุ่นใจเล็กน้อยกับท่าทีจริงจังของอาหนุ่ม

“อาคีธพูดอะไรกับนิดนะ”

ชายหนุ่มพึมพ�ากับตนเองอย่างไม่สบายใจ ต้ังใจว่าจะถามเอากับ

หญิงสาว หลังจากที่ไปรับเธอกลับจากที่ท�างานในคืนนี้

หลังจากท่ีกวินออกไปข้างนอกในช่วงกลางวัน คีธก็ถูกท้ิงให้

อยู่บ้านเพียงล�าพัง เขาโทรศัพท์ ไปหาลูกน้องคนสนิทที่เดินทางมายัง

ประเทศไทยด้วยกัน ซ่ึงเขาได้ ให้อีกฝ่ายแยกไปพักในโรงแรมแห่งหนึ่ง

รวมถึงสั่งให้จัดการเช่ารถคันหรูส�าหรับใช้เดินทางในระหว่างที่เขายังอยู่

ในเมืองไทย ซ่ึงคีธคิดว่าเขาอาจจะยังไม่ได้กลับไปนิวยอร์กในเร็วๆ นี้

แน่นอน

“คุณคีธจะไปท่ีไหนครับ” โรเบิร์ต ปาร์กเกอร์ ชายรูปร่างสูงใหญ่

ทว่าศีรษะโล้นเอ่ยถามเจ้านาย

“ขับไปเรื่อยๆ ที่ไหนก็ได้ ฉันอยากนั่งรถชมเมือง”

เมื่อได้รับค�าสั่งจากคีธ โรเบิร์ตก็หันไปบอกกับผู้ชายชาวไทยอายุ

วโรนิกา 35

ประมาณสี่สิบกว่าๆ คนหนึ่งซ่ึงมากับเขา อีกฝ่ายจะรับหน้าที่เป็นสารถี

ให้กับคนท้ังคู่ เนื่องจากโรเบิร์ตเองยังไม่ชินกับการขับรถในเมืองไทย

และยังไม่รู้จักเส้นทางดีพอ

ในสายตาของคนที่เดินทางไปยังเมืองต่างๆ มาแล้วทั่วโลกอย่าง

คีธ กรุงเทพฯ ก็เป็นแค่เมืองเล็กๆ แต่ถึงกระนั้นก็พบว่ามีนักท่องเท่ียว

จากต่างประเทศจ�านวนไม่น้อยเข้ามาเที่ยวพักผ่อนที่นี่ ไม่แน่ในอนาคต

อีกหลายปีข้างหน้า เขาอาจจะคิดขยายสาขาของครอว์ฟอร์ดพาเลซมายัง

กรุงเทพฯ ก็ได้ แต่เขาคงมอบอ�านาจในการดูแลและตัดสินใจให้กับกวิน

เพื่อดูว่ามันคุ้มค่าแก่การลงทุนหรือเปล่า

เมื่อนึกถึงหลานชายคีธก็เริ่มกลัดกลุ้ม ท่าทางกวินคงจะคิดจริงจัง

กับผู้หญิงท่ีชื่อศนิษามาก ซ่ึงเขาจะไม่ยอมปล่อยให้มันเป็นไปแบบนั้น

แน่นอน เขารับเลี้ยงและดูแลหลานชายคนเดียวมาตลอด ตั้งแต่ที ่

แพทริคพี่ชายของเขาเสียชีวิตไป และตลอดเวลาเขาก็คาดหวังเอาไว้

ว่าอยากจะให้กวินช่วยเขาบริหารกิจการของครอบครัว ทว่าอีกฝ่ายกลับ

มัวแต่สนใจเรื่องผู้หญิงคนนั้นมากกว่าหน้าที่การงานของตัวเอง

ต้องมีสักทางท่ีเขาจะแยกคนท้ังคู่ออกจากกัน ถ้าสามารถท�าให ้

ศนิษาออกไปจากชีวิตของกวินได้ เขาคิดว่าหลานชายคงจะยอมกลับไป

กับเขาง่ายขึ้น แต่ท่าทางจะเป็นไปได้ยาก อีกทั้งกวินก็ดูเหมือนจะไม่ยอม

สนใจผู้หญิงคนอื่นเลย

รถที่เขานั่งมาค่อยชะลอตัวก่อนจอดลงบริเวณสี่แยกแห่งหนึ่ง

บนทางม้าลายมีนักท่องเท่ียวหญิงวัยรุ่นซ่ึงเขาเดาว่าเป็นชาวอเมริกัน

เช่นกันเดินข้ามถนนผ่านไป ผมสีน�้าตาลของเธอปลิวไปด้านหลัง

ขณะเดินเร็วๆ ด้วยความรีบเร่ง คีธมองตามไปเร่ือยเปื่อย ทว่าทันทีที ่

ผู้หญิงคนนั้นเดินหายไป ภาพบางอย่างก็แวบขึ้นมาในสมองของเขาแทน

จริงด้วย! เขาน่าจะคิดออกตั้งแต่ทีแรก ชายหนุ่มรีบหยิบโทรศัพท์

มือถือขึ้นมากดหาใครบางคน เมื่อเสียงสัญญาณรอสายหยุดลง เขาก ็

36 ซาตานเผด็จการหัวใจ

รีบทักอีกฝ่ายทันควัน

“คีแกน เจนนาอยู่กับนายด้วยหรือเปล่า”

“ใจเย็นๆ สิวะเพื่อน” คีแกน แบรดลีย์ เจ้าพ่อกาสิโนระดับห้าดาว

รายใหญ่แห่งลาสเวกัส เอ่ยปรามเพื่อนสนิท “โทร.มาก็ถามหาหลานสาว

ของฉันเลย มันหมายความว่าไงวะ”

คีธหัวเราะหึๆ “มันไม่ใช่อย่างท่ีนายคิดหรอกน่า แต่ฉันจ�าเป็น

ต้องคุยกับเจนนาจริงๆ”

“เจนนาหลับไปแล้ว นายมีธุระอะไรกับเธองั้นหรือ”

คีธยกมือบีบสันจมูกของตนเองเบาๆ “เออ...ฉันลืมไปว่ะ ว่า

ตอนนี้ที่โน่นคงจะดึกแล้ว งั้นฉันค่อยโทร.หานายอีกทีแล้วกัน”

ทว่าอีกฝ่ายกลับทักท้วง “นายมีอะไรก็ว่ามาสิ ฉันยังไม่นอน

หรอก”

ชายหนุ่มนิ่งคิดครู่หนึ่งเพื่อให้มั่นใจก่อนตัดสินใจพูด “ฉันอยาก

ให้เจนนามาที่เมืองไทย”

“ว่าไงนะ!” คีแกนร้องเสียงดัง “นี่นายคิดจะท�าอะไรอยู่คีธ”

คีธถอนหายใจ “นายยังจ�าได้หรือเปล่า ที่เราเคยคุยกันเร่ือง

เจนนากับเควิน”

ทว่าคีธต้องย่นคิ้วเมื่ออีกฝ่ายกลับหัวเราะออกมา

“เฮ้! นี่อย่าบอกนะว่านายจะเอาจริง”

“แล้วนายคิดว่าไง?” เขาไม่ตอบ แต่ถามกลับ

“เร่ืองนี้มันขึ้นอยู ่กับพวกเขาทั้งคู่ว ่ะ ฉันยังไงก็ได้” คีแกน

พูดแบบไม่ซีเรียส “แล้วตอนนี้มันมีปัญหาอะไรง้ันหรือ นายถึงต้อง

ให้เจนนารีบไปที่เมืองไทย”

คีธเล่าเร่ืองท่ีกวินไม่ยอมกลับไปนิวยอร์กให้เพื่อนสนิทของเขาฟัง

ก่อนจะกล่าวตบท้าย “ฉันคิดว่า...บางทีถ้าเควินได้เจอเจนนาอีกคร้ัง

เขาอาจเปลี่ยนใจก็ได้ พวกเขาไม่ได้เจอกันต้ังแต่เรียนจบไฮสกูลแล้วนี่”

วโรนิกา 37

“เอาละ แล้วฉันจะบอกเจนนาให้ โทร.หานายแล้วกัน”

“ขอบใจ”

“ว่าแต่นายจะอยู่ที่เมืองไทยสักกี่วัน” คีแกนเปลี่ยนเรื่องคุย

“ก็จนกว่าเควินจะยอมกลับไปนั่นแหละ” คีธยังให้ค�าตอบ

เช่นเดียวกับที่เขาบอกคนอื่นๆ “ฉันไม่รบกวนเวลาของนายแล้ว เจอหน้า

กันเมื่อไรค่อยคุยก็แล้วกัน”

อีกฝ่ายตอบรับสั้นๆ ก่อนที่คีธจะวางสายลง ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก

เล็กน้อย เพราะคาดหวังว่าแผนการของตนต้องส�าเร็จอย่างแน่นอน

เวลาประมาณสี่ทุ ่มกว่าๆ กวินขับรถไปจอดหน้าร้านอาหารที ่

ศนิษาท�างานอยู่ รอไม่เกินสิบห้านาทีก็เห็นหญิงสาวโบกมือให้กับเพื่อน

ร่วมงานแล้วเดินออกมา

“อ้าว! วิน มารับฉันเหรอ”

“ก็บอกแล้วไงว่าจะมารับ” ชายหนุ่มผละออกจากรถที่ยืนพิงอยู่

ก่อนเปิดประตูให้หญิงสาว “ไปหาอะไรกินกันนะ”

“เอาสิ” ศนิษาพยักหน้าและยิ้มให้เพื่อนหนุ่ม

กวินพาหญิงสาวไปยังย่านตลาดกลางคืน ชายหนุ่มเป็นคนง่ายๆ

ติดดิน ทั้งที่เขาเป็นถึงทายาทเจ้าของโรงแรมชื่อดังระดับโลก แน่นอนว่า

ทรัพย์สมบัติอันมากมายต้องตกเป็นของเขาส่วนหนึ่ง ทว่าชายหนุ่มกลับ

ไม่ได้สนใจมันเลย

“กินก๋วยเตี๋ยวกันนะ” หญิงสาวชวนบ้าง

“ได้สิ แล้วแต่นิดจะพาไปเลย” ชายหนุ่มยิ้มพราวไปทั้งใบหน้า

และดวงตา

เขาไม่เคยให้ความสนิทสนมและไว้วางใจกับผู้หญิงคนไหนเท่า

ศนิษา เธอเป็นสิ่งเดียวท่ีเชื่อมโยงเขากับประเทศไทยซ่ึงเป็นบ้านเกิด

และมันท�าให้เขานึกถึงช่วงเวลาที่ยังอยู่เมืองไทย อยู่กับพ่อแม่อย่าง

38 ซาตานเผด็จการหัวใจ

พร้อมหน้าพร้อมตา แม้ว่าเขาจะมีเพื่อนๆ ชาวอเมริกันในโรงเรียน

มากมาย แต่ศนิษาก็ยังเป็นเพื่อนที่เขาสามารถเปิดใจคุยกันได้มากที่สุด

ตลอดมา

กระทั่งได้กลับมาพบกันอีกคร้ังหลังจากผ่านไปกว่าสิบปี และ

ตอนนั้นเองท่ีเขาเร่ิมรู้ตัวว่าความรู้สึกท่ีมีต่อเพื่อนสนิทก�าลังค่อยๆ

เปลี่ยนไป กลายเป็นความชื่นชอบในแบบหนุ่มสาว และแม้หญิงสาวจะ

ยังไม่มีทีท่าว่าเธอเองก็คิดเหมือนกัน แต่อย่างน้อยชายหนุ่มก็มั่นใจว่า

เธอไม่ได้มีใครอยู ่ในใจแน่นอน เขาก�าลังรอโอกาสเหมาะที่จะเผย

ความในใจกับเธอตรงๆ ทว่าในใจลึกๆ ก็ยังกลัวความผิดหวัง สุดท้าย

เลยไม่ได้พูดมันออกไปเสียที

“นิด”

“หือ...” หญิงสาวเงยหน้ามองเขาขณะท่ียังเคี้ยวอาหารตุ้ยๆ แม้

กระนั้นเธอก็ยังดูน่ารักส�าหรับเขา

“วันนี้นิดกับอาคีธคุยอะไรกันเหรอ”

ศนิษาวางตะเกียบลงก่อนยกแก้วน�้าขึ้นดื่ม “ไม่มีอะไรมากหรอก

เขาแค่...” หญิงสาวพยายามนึก “ถามว่าฉันรู้จักกับวินนานหรือยัง”

“แค่นั้นเหรอ”

“ใช่จ้ะ” เธอพยักหน้าแล้วกินอาหารต่อ

ไม่รู้หญิงสาวตอบไปอย่างนั้นเพียงเพราะไม่อยากให้เขาคิดมาก

หรือเปล่า แต่กวินก็ไม่อยากจะเซ้าซ้ีให้มากความ เขาเชื่อใจเธอ เชื่อว่า

ถ้าหากมีอะไรที่เขาต้องรู้จริงๆ ชายหนุ่มคิดว่าหญิงสาวก็คงจะไม่โกหก

“แล้ววินล่ะ ไปดูที่เปิดร้านอาหารมาเป็นยังไงบ้าง” ศนิษาถาม

“ท�าเลยังไม่ดีเท่าไร คงต้องลองหาไปเรื่อยๆ ก่อน”

เขาก�าลังคิดจะเปิดร้านอาหารในกรุงเทพฯ โดยรอให้หญิงสาว

เรียนจบแล้วมาท�างานด้วยกันกับเขา เธอจะได้ ไม่ต้องไปหางานท�าที่อื่น

ให้ล�าบาก และเขาอาจจะใช้ความใกล้ชิดนั้นหาโอกาสบอกความในใจ

วโรนิกา 39

เมื่อทั้งคู่รับประทานอาหารเสร็จ กวินก็คิดจะชวนหญิงสาวไปเดิน

ดูสินค้าต่อ แต่เมื่อเห็นท่าทางอิดโรยของเธอ ชายหนุ่มก็เปลี่ยนใจชวน

เธอกลับบ้านแทน

ตอนที่พวกเขากลับมาถึง ไฟบริเวณห้องโถงกลางของตัวบ้านถูก

ปิดสนิท ทว่าไฟในห้องนั่งเล่นกลับถูกเปิดเอาไว้ พร้อมกับเสียงโทรทัศน์

ที่ดังลอดออกมา

“สงสัยว่าอาคีธยังไม่เข้านอน” กวินพูดกับศนิษาเบาๆ

“เขาจะอยู่ท่ีนี่สักกี่วันเหรอ” หญิงสาวถามกลับไปด้วยเสียงใน

ระดับเดียวกัน

“เราก็ไม่รู้เหมือนกัน ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมกลับไปแน่ๆ ถ้าเรา

ไม่ไปด้วย”

“แล้ววินจะท�ายังไงต่อไป”

“ไม่รู้ล่ะ ยังไงเราก็จะอยู่ที่นี่”

ระหว่างที่ยังคุยกันด้วยเสียงกระซิบ ศนิษาก็เบือนหน้าไปมองทาง

ห้องนั่งเล่น และแล้วก็ต้องสะดุ้งเบาๆ เมื่อเห็นว่ามีร่างสูงยืนตระหง่าน

อยู่บริเวณทางเข้า ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไร

“นึกว่าจะกลับกันดึกกว่านี้เสียอีก” คนถามยืนกอดอกมองอีก

สองคนด้วยสีหน้าราบเรียบ

“อามีธุระอะไรกับพวกเราเหรอครับ” กวินถาม

“ฉันมีเร่ืองจะคุยกับนายคนเดียว” คีธเคลื่อนสายตาไปยังร่างบาง

ที่ยืนด้านหลังหลานชาย “คนอื่นไม่เกี่ยว”

ศนิษารู ้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ ฝ่ายนั้นยิ้มมุมปาก

ราวกับเยาะเธอ หญิงสาวแสร้งท�าเป็นไม่ใส่ใจ

“ถ้าอย่างนั้นฉันขึ้นไปบนห้องก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้” เธอพูดด้วย

เสียงอันเบากับกวินก่อนจะเดินจากไป

เมื่อร่างบางหายลับจากสายตาของอากับหลาน กวินก็หันไปพูด

40 ซาตานเผด็จการหัวใจ

กับคีธ “มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ”

“วันเสาร์นี้นายว่างหรือเปล่า”

กวินเหลือบมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย “ว่าง...ท�าไมครับ”

“ฉันอยากให้นายไปรับเจนนาที่สนามบิน”

“อะไรนะครับ!” ชายหนุ่มอุทานพลางส่ายหน้าช้าๆ อย่างไม่ค่อย

เข้าใจนัก “เมื่อกี้อาว่าเจนนาก�าลังจะมาที่นี่อย่างนั้นเหรอ”

“ใช่”

“เป็นความคิดของอาใช่ไหมครับที่ให้เธอมาที่นี่”

“ใช่” คีธตอบค�าเดิมอีกคร้ังด้วยน�้าเสียงเรียบๆ ไม่แสดงอาการ

สะทกสะท้านแต่อย่างใด

“แล้วท�าไมต้องเป็นผม”

“ถ้าไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใครล่ะ นายเป็นคนเดียวที่ช�านาญ

เส้นทางที่นี่” คีธอ้าง

“โอเคครับ ผมไปรับเธอก็ได้” กวินจ�าต้องรับปากอย่างเลี่ยงไม่ได้

“แต่อาคิดจริงๆ เหรอครับ ว่าแผนนี้จะท�าให้ผมเปลี่ยนใจจากนิดได้”

คีธเดินเข้ามาหาหลานชายใกล้ๆ พลางยกมือกอดอก “ฉันเชื่อว่า

มันจะเป็นอย่างนั้น”

กวินสบตากับอาหนุ่มอย่างแน่วแน่ “ง้ันผมก็จะแสดงให้อาเห็นว่า

อาคิดผิด และเสียเวลาเปล่า”

“ก็คอยดูกันต่อไปแล้วกัน” คีธตบบนบ่าของหลานชายเบาๆ

ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินออกมาจากตรงนั้นก่อน

“ฉันฝากนายปิดโทรทัศน์ให้ด้วยนะเควิน” ยังไม่วายตะโกน

ร้องสั่งหลานชาย

กวินถอนหายใจช้าๆ ส่ายศีรษะพร้อมกับก้มหน้าแล้วยกมือ

กุมขมับ

“นี่มันเร่ืองบ้าบออะไรกันวะเนี่ย อาคีธนะอาคีธ” เขาเงยหน้า

วโรนิกา 41

ช�าเลืองมองไปยังบันไดชั้นบนสุดที่ร่างสูงเพิ่งเดินหายไปจากสายตา

‘ไม่ว่ายังไงก็จะไม่มีใครมาท�าให้เราเปลี่ยนใจไปจากนิดได้’

ชายหนุ่มเชื่อมั่นในตนเองเต็มร้อย ก่อนจะเดินไปปิดโทรทัศน์

ที่ก�าลังส่งเสียงดังรบกวน