REPRODUCIÓN CELULAR: A PERPETUACIÓN

DA VIDA

Profesor: Adán Gonçalves

1. CANTO VIVE UNHA CÉLULA

Na vida celular pódense diferenciar catro etapas: nacemento,

crecemento, diferenciación e reprodución ou se non hai reprodución,

morte.

Durante a vida dunha célula a maioría das estruturas e orgánulos vanse

renovando, hai excepcións como os lisosomas que evolucionan a gránulos

de lipofuscina.

A duración da vida celular é variable. En xeral, as células animais duran

entre 8 horas e doscentos días.

No noso corpo hai células cunha rápida renovación, como é caso das

epiteliais do intestino ou da pel; e outras que xa non teñen capacidade de

reproducirse pola súa grande especialización como é o caso dos eritrocitos,

as musculares esqueléticas e as neuronas.

O proceso de morte celular prodúcese por apoptose (“suicidio celular”) e

consiste na ruptura dos propios lisosomas que conleva a autodestrución.

2. A TAXA DE REPRODUCIÓN CELULAR

Nun pluricelular a maioría das súas células viven menos que o propio

individuo o que implica que un ritmo de reprodución que como mínimo

compense a morte celular.

A taxa de reprodución ou ritmo o que se divide unha célula depende

fundamentalmente de varios factores:

O tipo celular: as células máis especializadas teñen menor taxa de

división.

Aumento excesivo do tamaño do citoplasma: o RNP que xa vimos.

A relación Superficie/ Volume: que xa comentamos.

Disponibilidade de espazo: Efecto inhibidor por contacto ou densidade

celular.

Factores de crecemento e axentes mitóxenos: substancias químicas

no medio que favorecen a división. Habitualmente hormonas.

Cando este control sobre a división celular desaparece e as células crecen

incontroladamente e orixínase un tumor.

3. O CICLO CELULAR

O Ciclo celular ou vital é o conxunto de procesos que van dende o

nacemento dunha célula ata a súa división.

Aparece tanto en procariotas como en eucariotas e a súa finalidade

principal é duplicar o ADN xenómico e pasar copias idénticas desta

información as células fillas.

O ciclo celular divídese en dúas fases:

Interfase. Etapa máis longa na que a célula presenta a súa envoltura

nuclear (en eucariotas) e non son visibles os cromosomas. Comprende

a súa vez tres fases: G1, S e G2.

Fase de división, fase M ou mitótica. Fase curta na que son visibles

os cromosomas. A fase M engloba a súa vez dous procesos:

Cariocinese ou mitose: división do núcleo.

Citocinese: división do citoplasma.

3.1. INTERFASE

Período comprendido entre dúas divisións consecutivas.

Constitúe o 90% do ciclo.

Hai unha intensa actividade metabólica na que a célula leva a

cabo as súas funcións habituais (transcrición, tradución...) e

tamén inclúe os procesos preparativos para a división como a

duplicación do ADN.

Adoita dividirse en tres fases sucesivas: G1, S e G

2.

Fase G1: Duración variable (2-3h a días-anos) dependendo do tipo celular.

Nun ciclo imaxinario de 24 horas duraría unhas 11 horas.

Un centrosoma (con 2 centriolos na animal)

Intensa actividade metabólica: transcrición, tradución... É a fase na que

se produce a síntese de ARNm.

Ao final desta G1 atópase o denominado punto de control G1 o punto de

non retorno, a partir do cal xa é imposible impedir que sucedan as

demais fases (S, G2 e M). En mamíferos chámaselle punto de restricción

(R).

Nalgunhas células antes de chegar ao punto R expresan xenes concretos e

se especializan por diferenciación celular. Poden permanecer moito

tempo sen alcanzar o punto R e dícese que a célula está en fase G0.

Algunhas destas células nunca chegarán ao punto R, polo que perderán a

súa capacidade de división como sucede en células moi especializadas.

Fase S:

Duración: 7-8 h. en mamíferos.

Fase de síntese de ADN= Replicación do ADN. Esto posibilita que cando

sexan visibles os cromosomas na división estén cosntituidos por dúas

cromátides unidas polo centrómero.

Síntese tamén das histonas e outras proteínas cromosómicas.

Xunto a cada centriolo fórmase un esbozo do que será o novo centriolo

chamado procentriolo.

Fase G2:

Duración: unhas 4 horas.

Non hai síntese de ADN.

Pode producirse reparación do ADN .

Síntese de macromoléculas: ARN, proteínas (sobre todo H1 para formar

a fibra cromatínica de 300 Å, microtúbulos do fuso mitótico...) , e de

estruturas necesarias para a inminente división celular.

A célula xa contén 2 diplosomas inmaduros.

Comézase a condensar a cromatina para formar os cromosomas. Cando

estos se aprecian remata esta fase e comeza a seguinte.

3.2. DIVISIÓN CELULAR OU FASE M

Prodúcese a división celular a través dun proceso que orixina dúas células

fillas a partir dunha célula nai.

Supón o 10% do ciclo. Duración: 1-2 horas.

Comprende a cariocinese ou mitose e a citocinese.

A mitose é o tipo de división nuclear que produce dúas células fillas co

mesmo número de cromosomas (mesma dotación cromosómica) que

a célula nai. Nun pluricelular, orixinado igual que os unicelulares a

partir dunha única célula, o cigoto, as diferenzas entre as distintas

células do organismo débense á diferente expresión dos xenes e non a

secuencia de nt, que é a mesma. Isto é a base da diferenciación celular.

Tras a fase M, as células volven a entran en interfase e repiten o ciclo.

As células que xa non se volven a dividir deteñen o ciclo antes de chegar a

fase S (Fase G0).

CICLO CELULAR

División do núcleo

(mitose)

División do Citoplasma (citocinese)

Profase Metafase Anafase Telofase

Comprende

Dividida en

A mitose divídese en 4 fases: profase, metafase, anafase e telofase.

PROFASE

Os cromosomas comezan a visualizarse. Condensación de fibra de 100 Å

a fibra de 300. As cromátides que forman cada cromosoma profásico

(cromátides irmáns) están unidas polo centrómero, non serán visibles ata

finais desta fase.

Ao longo desta fase a envoltura nuclear e os nucléolos desaparecen.

A parella de centriolos (diplosoma) xa duplicada no período S da interfase

permaneceu unida ata o comezo da profase. Divídese agora o

centrosoma e orixina dous centrosomas fillos, formado cada un por un

diplosoma (2 centriolos). Estos centrosomas se separan pola acción dos

microtúbulos polares dirixindose cada un cara un polo da célula que

alcanzarán ao final da profase.

A altura do centrómero fórmase unha estrutura proteica chamada

cinetocoro que serve de anclaxe para os microtúbulos do cinetocoro que

proceden do centrosoma.

O conxunto de centrosomas (coas súas fibras do áster), fibras do

cinetocoro e fibras polares forman o fuso mitótico ou acromático

encargado de dirixir o movemento dos cromosomas durante a mitose.

Nas células vexetais tamén hai fuso acromático que se orixina a partir

de material denso de natureza proteica. Ao principio da profase hai un

COM preto do núcleo na denominada zona clara que actúa como os

centrosomas animais.

Comeza a

desaparecer a

envoltura nuclear

e os nucléolos

Empezan a

visualizarse os

Cromosomas

formados por dúas

cromátides unidas

polo centrómero

Os centriolos

duplicados van

ós polos opostos

da célula

Empézase a

constituir o

fuso mitótico

Fibras do áster

Nucléolo

Desaparece a

envoltura

nuclear e os

nucléolos

Microtúbulos

do cinetocoro

Fibras polares

Fibras do áster

METAFASE

O movemento dos microtúbulos cinetocóricos que se dirixen dende cada

cromátide cara os polos opostos obriga aos cromosomas, que xa teñen o seu

máximo grao de condensación (cromosoma metafásico), a aliñarse no plano

ecuatorial da célula constituíndo a placa metafásica ou ecuatorial.

Cada cromátide irmán queda orientada cara un polo da célula. Deste xeito

cada cromosoma forma un ángulo recto co feixe do fuso mitótico.

As dúas cromátides de cada cromosoma se separan debido a división do

centrómero que as mantiña unidas. Este feito marca o final da metafase e o

principio da anafase.

Os cromosomas

colócanse no

ecuador da célula

formando a

placa ecuatorial

ANAFASE

Os microtúbulos do cinetocoro acúrtanse e arrastran ás cromátides de

cada cromosoma (cromátides fillas ou irmáns) en sentido contrario

separándoas e levándoas cada unha a un polo da célula. Cada

cromátide é considerada xa un novo cromosoma.

O movemento prodúcese pola polimerización-despolimerización da

tubulina dos microtúbulos. Os cinetocóricos despolimerízanse a nivel do

cinetocoro e os polares polimerízanse separando cada vez máis os polos

e en consecuencia, alonxando as cromátides irmáns entre sí.

Na migración, estes novos cromosomas adquiren a súa característica

forma de “V” co vértice dirixido cara os polos.

Fórmanse así 2 grupos idénticos de cromosomas fillos que se dirixen a

cada polo do fuso acromático.

Cara o final da anafase os cromosomas fillos sitúanse nos arredores dos

centrosomas fillos.

Habitualmente a finais da anafase comeza en paralelo a citocinese.

As cromátidas

irmáns de cada

cromosoma

sepáranse, cada

unha

vai a un polo

A célula comenza

a estrangularse (en

células animais)

Inicio da citocinese.

Os cromosomas

fillos están xa

próximos aos

centrosomas fillos

TELOFASE

Os dous grupos de cromosomas fillos formados durante a anafase darán

lugar agora aos núcleos das futuras células fillas. Os acontecementos que

transcorren na telofase son similares, pero inversos aos da profase. Os

cromosomas descondénsanse facéndose cada vez máis longos e delgados

ata facerse indistinguibles como unidades discretas e adoitar o aspecto

característico da cromatina interfásica. A partir dos organizadores

nucleolares aparecen de novo os nucléolos e as membranas do R.E.

organizan e reconstrúen a envoltura nuclear que encerra a cada grupo de

cromosomas en cada polo da célula.

Simultaneamente os microtúbulos do fuso mitótico despolimerízanse ata

desaparecer.

O resultado final da mitose é que a partir dun núcleo nai fórmanse dous

núcleos fillos cada un deles cunha dotación cromosómica idéntica á nai.

Empeza a formarse

a envoltura

Nuclear e os

nucléolos

Os cromosomas

descondénsanse

DIVISIÓN DO CITOPLASMA: CITOCINESE

A finais da anafase (anafase tardía) comeza o proceso de citocinese

ou división do citoplasma.

O proceso ocorre de xeito moi diferente atendendo a se se trata

dunha célula animal ou dunha vexetal.

Nas células animais á altura do plano ecuatorial do fuso acromático

e baixo a membrana plasmática fórmase un anel de filamentos

contráctiles de actina e miosina que se irán estreitando orixinando

un surco de segmentación e provocando, en último termo, a

separación das dúas células fillas.

Nas células vexetais fórmase un tabique de separación entre as células

fillas.

Este tabique é orixinado pola deposición de substancias, procedentes

de vesículas de secreción do Aparello de Golgi, nun sistema de

microtúbulos proteicos denominados fragmoplasto.

Nun principio fórmase a lámina media a partir destas substancias

secretadas por vesículas.

As células fillas fabrican a partir desta lámina a súa propia parede

vexetal de celulosa.

DIVISIÓN DO CITOPLASMA: CITOCINESE

PROFASE METAFASE ANAFASE TELOFASE

Resumindo: MITOSE

Citocinese

O nº de cromosomas é constante e característico nas células somáticas de

cada especie.

Nas especies diploides cada cromosoma ten o seu homólogo, e dicir, a

dotación cromosómica está constituida por parellas de cromosomas. Dise

que hai dúas series de n cromosomas = 2n cromosomas.

Nas especies haploides a dotación cromosómica débese a unha única

serie de cromosomas e fálase de n cromosomas.

Mediante a mitose, como dixemos, cada célula filla recibe unha cromátida

irmán de cada cromosoma. Estas cromátidas irmáns proceden da copia

que fixera a célula nai do seu cromosoma orixinal (período S, da

interfase). Polo tanto, as células fillas reciben o mesmo número de

cromosomas que tiña a célula nai mantendo a dotación cromosómica da

especie xeración tras xeración.

MITOSE E NÚMERO DE CROMOSOMAS

RENOVACIÓN CELULAR

A división celular cumpre dous obxectivos fundamentais:

1) O crecemento do organismo.

2) A substitución das células que morren ou foron

destruídas.

O ritmo de división varía entre os distintos organismos; e dentro de

cada organismo depende da idade e do tipo celular.

4. REPRODUCIÓN

Reprodución: Conxunto de procesos mediante os cales as células e

os organismos producen descendentes semellantes a eles mesmos,

perpetuando a vida e asegurando a supervivencia da especie.

Tipos de reprodución: hai unha grande variedade de mecanismos

reprodutivos nos seres vivos que, en xeral, agrupamos en dous tipos:

reprodución asexual ou agamia e reprodución sexual ou gámica.

Nalgúns organismos danse os dous tipos de reprodución o longo do seu

ciclo biolóxico e fálase nese caso de reprodución alternante.

4.1. REPRODUCIÓN ASEXUAL OU AGAMIA

É aquela que non necesita de células especializadas, senón que un único

organismo xera copias idénticas de si mesmo. Aparece en todo tipo de

organismos, aínda que adoita ir acompañada da sexual para asegurar a

variabilidade.

Vantaxes:

1) É moi útil para organismos sésiles ou pouco móbiles.

2) Pódese levar a cabo cun só individuo.

3) Pode dar lugar a grande cantidade de individuos.

Inconvintes:

1) Non aumenta a variabilidade xenética.

Hai moitos tipos diferentes de reprodución asexual. En animais: amitose,

bipartición, escisión múltiple, xemación... En plantas: bipartición,

fragmentación, propágulos, esporulación...

CARACTERÍSTICAS DA REPRODUCIÓN ASEXUAL

Un só individuo orixina a descendencia a partir dunha unidade

reprodutora (unha célula ou un grupo de células).

Os descendentes son xenéticamente idénticos os proxenitores.

As únicas variacións débense a erros de copia (Mutacións).

Tipos de reprodución asexual : existen distintas modalidades de

reprodución asexual, pero en todas elas prodúcese división do núcleo

por mitose (excepción da amitose), previa á citocinese para garantir o

reparto equitativo do material xenético.

Bipartición : En Moneras e Protoctistas. A unidade reprodutora é toda a

célula que se divide en dúas células fillas.

Xemación : tanto en uniceluraes (fermentos) como en pluricelulares (en

animais sinxelos). Consiste na formación dunha protuberancia chamada

xema que pode crecer e formar un individuo adulto.

Escisión ou Fragmentación : en invertebrados sinxelos como anémonas de

mar (celentéreos), vermes mariños (anélidos e platelmintos). Rotura

espontánea do proxenitor en dous ou máis fragmentos cada un dos cales

orixinará un novo individuo.

Multiplicación vexetativa: a partir de células somáticas en plantas, é dicir,

de partes da planta. Son por exemplo os estolóns, bulbos e tubérculos.

Esporulación : típica dos fungos e vexetais. Consiste en sucesivas divisións

do núcleo da célula nai que se rodean dunha porción de citoplasma e son

liberadas como esporas con capacidade de xerar un novo individuo.

Bipartición

Xemación en fermentos

Multiplicación en plantas

Xemación en animais

Esporulación

©veganimal.wikispaces

4.1. REPRODUCIÓN SEXUAL OU GAMIA

É aquela na que células especializadas (gametos ou células sexuais)

se fusionan para formar un cigoto a partir de o cal desenvolverase o

novo individuo.

Vantaxes:

1) Permite unha maior variabilidade xenética (recombinación

xenética) sobre a que pode actuar a selección natural e polo tanto,

favorece a supervivencia da especie.

Desvantaxes:

1) Ten que haber dous proxenitores.

2) Os gametos deben atoparse (grandes cantidades e móbiles) e

ademais necesitan un medio acuático (dificultade en organismos

terrestres).

A maioría dos pluricelulares reprodúcense sexualmente, aínda que neles

o máis habitual é que haxa alternancia entre a sexual e a asexual. Esto é o

que sucede nos vexetais, nos fungos e nalgúns animais.

O obxectivo primordial da reprodución sexual é formar descendentes con

caracteres distintos. Para elo é necesario:

1. Formar gametos.

2. Constituír o zigoto.

3. Desenvolver ese zigoto para orixinar un individuo.

Todos os organismos, mesmo os pluricelulares, se orixinan a partir dun

cigoto por sucesivas divisións mitóticas. Só os gametos (en plantas e

animais) e as meiósporas (en fungos e plantas) sofren unha división

reducional (meiose).

Liña somática e liña xerminal :

Nos organismos unicelulares, a única célula é a súa vez a célula reprodutora.

Nos organismos pluricelulares, as células non especializadas (células

somáticas) constitúen a liña somática ou soma. Polo contrario, as células

especializadas na reprodución (células xerminais) constitúen a liña

xerminal ou xerme.

Existen dous tipos de células xerminais:

Esporas sexuais: desenvólvense directamente para orixinar un novo

individuo sen fusión. Se sofren meiose chámanse meiósporas.

Gametos: na maioría dos casos, precisan unirse a outro gameto para

formar o cigoto que por multiplicacións orixinará o novo individuo.

REPRODUCIÓN

Fixádevos no

ciclo dos

fentos a

diferenza

entre o que é

unha espora

e un gameto.

5. MEIOSE

A meiose é un tipo de división reducional, xa que a partir dunha célula nai

diploide (2n) fórmanse 4 células fillas haploides (n), é dicir, coa metade do

contido de ADN da célula proxenitora (a metade de cromosomas).

Nos Vertebrados prodúcese nas gónadas (testículos e ovarios) e as células

orixinadas son os gametos.

Na meiose hai dúas divisións sucesivas que orixinan catro células fillas,

todas diferentes xenéticamente a célula nai.

Xeralmente adoita dicirse que a meiose consta de dúas divisións sucesivas:

Primeira división meiótica ou Meiose I: é unha división reducional xa que

a célula nai (2n) orixina células fillas (n).

Segunda división meiótica ou Meiose II: é unha división ecuacional posto

que as células fillas manteñen o mesmo nº de cromosomas que as

proxenitoras. É similar a unha mitose.

Antes da meiose, ao igual que na mitose,hai tamén unha interfase co seu

período S no que sucede a duplicación do ADN. Non sucede isto, sen

embargo entre as dúas divisións meióticas, polo que a segunf¡da división

sucede sen previa duplicación.

Ademais como veremos durante este tipo de división prodúcese o

intercambio de material xenético (recombinación xenética) entre cromátides

non irmáns de cromosomas homólogos que é esencial para asegurar a

variabilidade.

Por outra banda, a 1º división reducional permite manter constante o nº de

cromosomas tras a fecundación.

5.1. MEIOSE I

É a división reducional. Divídese en catro fases: Profase I, Metafase I,

Anafase I e Telofase I.

PROFASE I

Constitúe a fase máis característica da meiose porque nela suceden a

maioría dos procesos diferenciadores deste tipo de división. O ADN

condénsase e os dous cromosomas homólogos (un do pai e outro da nai)

de cada parella se xuntan para formar o par bivalente ou tetrada na que

se producirá a recombinación xenética. A profase I adoita dividirse en 5

etapas: Leptoteno, Zigoteno, Paquiteno, Diploteno e Diacinese.

Leptoteno: comeza a condensarse o ADN e fórmanse os cromosomas.

Cada cromosoma está formado por dúas cromátides (cromátides irmáns)

que todavía non son visibles.

Zigoteno: Aparéanse os cromosomas homólogos (sinapse) grazas a

formación do complexo sinaptonémico de natureza proteica.

Emparéllanse xen a xen quedando enfrontados segmentos de cada

cromosoma homólogo que leva información para os mesmos caracteres.

Estes pares de cromosomas unidos tras a sinapse denomínanse tetradas

(4 cromátides) ou bivalentes (2 cromosomas).

Paquiteno: entre as cromátides non irmáns de cada tetrada prodúcese o

entrecruzamento (intercambio de fragmentos de ADN). Como cada

homólogo procede dun proxenitor, este feito permite reunir nun mesmo

cromosoma información de ambolos dous proxenitores e é a base da

recombinación xenética que estudiaremos no seguinte tema.

Diploteno: desaparece o complexo sináptonémico e os cromosomas

repélense, pero todavía permanecen unidos nuns puntos denominados

quiasmas que coinciden con lugares nos que se produciu o

entrecruzamento.

Diacinese: a condensación permite xa diferenciar perfectamente as dúas

cromátides de cada cromosoma. Cada tetrada está composta por 4

cromátides (cromátides irmáns unidas polo centrómero e cromátides non

irmáns unidas polos quiasmas).

Ao longo da Profase I a envoltura nuclear e os nucléolos van desaparecendo e

asemade o fuso acromático (meiótico) que se foi formando pode interactuar

cos cromosomas a nivel do cinetocoro.

METAFASE I

As fibras do cinetocoro dispoñen os bivalentes na metade da célula

formando a placa ecuatorial, pero a diferenza da mitose o plano ecuatorial

non corta polos centrómeros de cada cromosoma senón polas quiasmas de

cada tetrada. Son as parellas de cromosomas homólogos as que se

dispoñen no ecuador da célula e non cromosomas solitarios. A finais da

metafase desaparecen as quiasmas.

ANAFASE I

Trala rotura das quiasmas cada homólogo desprázase a un polo da célula

grazas aos microtúbulos cinetocóricos. Fórmanse deste xeito dous grupos

de cromosmas fillos nos arredores dos centrosomas fillos que xa estaban

situados nos polos dende a profase I.

TELOFASE I

Nalgunhas especies comeza neste período unha descondensación dos

cromosomas e a formación dunha envoltura nuclear de curta duración, unha

breve interfase sen duplicación do ADN. Noutras non sucede nada disto e se

inicia a segunda división meiótica.

5.2. MEIOSE II

Na breve interfase anterior, denominada normalmente intercinese, non

hai duplicacióndo ADN. É similar a unha mitose, excepto porque só hai

un cromosoma homólogo de cada tipo.

PROFASE II: sen interfase nin duplicación, vólvese a formar o fuso e cada

cromosoma formado por dúas cromátides móvense cara o ecuador da

célula. Duplícanse os diplosomas.

METAFASE II: os cromosomas atópanse no ecuador. Placa ecuatorial.

ANAFASE II: sepáranse as cromátides irmáns e cada unha vai a un

extremo da célula, poden ser consideradas xa novos cromosomas.

TELOFASE II : Descondénsanse os cromosomas e rodéanse de envoltura

nuclear para formar os núcleos.

CITOCINESE: orixínanse 4 células haploides distintas da célula nai.

5.2. MEIOSE II

INTERFASE (duplicación del

ADN)

1. PROFASE I (Condensación dos

cromosomas)

2. METAFASE I (Os cromosomas

dispóñense en parellas

no ecuador da célula

(cromosomas homólogos))

3. ANAFASE I (Separación dos

cromosomas)

4. TELOFASE I e

CITOCINESIS

5. PROFASE II (vólvese a formar o fuso)

Células fillas

6. ANAFASE II (Separación de

cromátides)

7. TELOFASE e

CITOCINESIS

MEIOSIS I (separación de cromosomas

homólogos)

MEIOSE II (separación de cromátides irmáns)

SOBRECRUZAMENTO

MEIOSE I (separación de cromosomas homólogos)

Ver vídeo

9. A MEIOSE

COMPARACIÓN MITOSE-MEIOSE

MITOSE MEIOSE

Prodúcese nas células somáticas Só se produce nas células nai dos

gametos

Non hai emparellamento de

cromosomas, polo que sucede

tanto en haploides como diploides

Precisa células diploides porque

hai emparellamento de

cromosomas

O núcleo divídese unha vez O núcleo divídese dúas veces

Non hai sobrecruzamento Na profase I hai sobrecruzamento

entre cromosomas homólogos

Na anafase sepáranse cromátides

irmáns

Na anafase I sepáranse

cromosomas homólogos e na

anafase II cromátides irmáns

Orixínanse dúas células fillas

idénticas á nai (só variación por

mutacións)

Orixínanse catro células fillas

distintas á nai (variabiliadade por

mutación e por recombinación

xenética)

COMPARACIÓN MITOSE-MEIOSE

SIGNIFICADO DA MITOSE E DA MEIOSE

Son dous mecanismos de división celular cun significado biolóxico

diferente:

Nos pluricelulares, a mitose supón crecemento a partir da célula ovo

ou zigoto, e renovación e reparación de tecidos.

Nos unicelulares, a mitose supón xerar descendencia (reprodución

asexual) idéntica ao proxenitor.

A meiose, permite formar gametos haploides que o fusionarse

(fecundación) orixinan un cigoto diploide. Posibilita, polo tanto, manter

un número constante de cromosomas nos organismos con reprodución

sexual. Ademais, asegura a variabilidade xenética (recombinación

xenética e segregación independente).

SIGNIFICADO DA MITOSE E DA MEIOSE

FORMACIÓN DOS GAMETOS

Os gametos son as células reprodutoras producidas nas gónadas mediante

meiose.

O proceso de formación de gametos denomínase gametoxénese,hai dous tipos:

Espermatoxénese: formación dos espermatozoides nos testículos. Cada

célula nai diploide produce 4 células haploides diferentes que por

diferenciación orixinarán os espermatozoides (dous cun cromosoma X e

outros dous cun Y)

Ovoxénese: formación dos óvulos nos ovarios. Cada célula nai diploide

produce 4 células haploides, unha delas orixinará un óvulo, as outras tres

formarán os corpúsculos polares que dexenerarán. Todos os óvulos levan un

cromosoma X.

©elrincondelvago

12. CICLOS BIOLÓXICOS

Un ciclo biolóxico son as distintas etapas que atravesa un organismo ao

longo da súa vida dende que se forma o cigoto ata que alcanza a madurez

sexual e produce gametos para perpetuar a especie.

Diferenciamos tres tipos:

CICLO HAPLONTE: o típico de individuos adultos haploides. O cigoto é

o que sofre meiose.

CICLO DIPLONTE: característico de adultos diploides. Son os gametos

os que sofren meiose.

CICLO DIPLOHAPLONTE: presentan alternancia de xeracións de

adultos haploides (gametófito) e diploides (esporófito). Son as esporas

as que sofren meiose.

6. CICLOS BIOLÓXICOS

Ciclo haplonte

En algas e fungos unicelulares

HAPLOIDE DIPLOIDE

Cigoto (2n)

Fecundación

Meiose Célula (n)

Gametos (n)

Fusión de gametos

Ciclo diplonte

En casi todos os animales

HAPLOIDE DIPLOIDE Fecundación

Cigoto (2n)

Gametos (n)

(2n) MEIOSE

Ciclo diplohaplonte

En plantas e en algunhas algas e fungos

Gametos (n)

HAPLOIDE

DIPLOIDE

Fecundación

Meiose

Esporas (n)

Cigoto (2n)

(n)

(2n)

Grazas por atenderme

WEBGRAFÍA

http://www.biologia.edu.ar/cel_euca/images/chromo1.gif

http://www.bionova.org.es/biocast/tema12.htm