ﻣﻴﺰ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ اﺣﻤﺪ ﺳﭙﻪ وﻧﺪ ﻣﺮد: اﻳﻦ ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ﺑﺎره ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻲ وﻟﻲ ﻣﻦ دﻳﻮوﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺳﻜﻮت. زن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن درﺷﺘﺶ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه اي ﺑﻪ ﻣﺮد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﻣﺮد ﺗﺴﻠﻴﻢ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪه اش ﻣﻲ ﺷﻮد، ﺳﺮش را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ اﻧﺪازد. ﻣﺮد: دروغ ﮔﻔﺘﻢ، ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺸﻤﻴﻦ ﺑﺎره. ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد، ﻣﺮد ﻫﺮ روز ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﻼﻗﺎت ﺷﺎن را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻤﻲ آورد، ﭘﺲ از ﺷﺶ ﺑﺎر ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﺶ را ﺑﺮاي ﻓﻬﻤﻴﺪن ﻣﺤﻞ ﻣﻼﻗﺎت ﺷﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ اي ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد؛ ﺗﺮﺟﻴﺢ داد ﺑﻪ ﺳﻮاﻻﺗﺶ ﭘﺎﺳﺦ دﻫﺪ ﺗﺎ ﻣﻼﻗﺎت ﺷﺎن را ﺑ ﻪ ﻳﺎد ﺑﻴﺎ ورد. ﻣﺮد را ﺧﻮب ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﺳﻮال ﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﺴﻲ از ﻣﺮد ﻧﭙﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻲ اﺷﺎره ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﻮد از ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮد ﭘﺎك ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ اﺷﺎره ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺮد ﺗﺎ آن روز ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد. ﻫﺮ روز ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺮد ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﺎداش ﺗﻤﺎم ﺳﺎل ﻫﺎي ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ اش اﺳﺖ و ﭘﺎداش ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻫﺎ ﻳ ﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻜﺮده، ﭘﺎداش ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ روي ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻲ دﻳﺪه ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪه. زن: اﻳﻨﻜﻪ ﻫﺮ روز ﺑﺸﻴﻨﻲ ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﻛﺘﺎب ﺑﺨﻮﻧﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﻛﻨﻨﺪه اﺳ ﺖ... ﻧﻪ ؟ ﻣﺮد: ﺷﺎﻳ ﺪ... وﻟﻲ وﻗﺘﻲ ﺗﻤﻮم ﻣﻲ ﺷﻪ ﻟﺬت ﺑﺨﺸﻪ. زن: ﻟﺬت ﺑﺨﺶ. ﻣﺮد: آره ﺧﻴﻠﻲ... ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﭘﺎﻳﺎن ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺼﻴﺒﻤﻮن ﻧﺸﻪ... ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻲ ﻛﻪ ﭼﻲ ﻣﻲ ﮔﻢ ؟ زن: ﺑﻠﻪ... ً ﺣﺘﻤﺎ. ++++ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد، ﻫﻮا آﺑﺴﺘﻦ ﺷﻚ و ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻮد، ﺳﺎم ﻛﻨﺎر ﭘﻴﺸﺨﻮان ﭼﻮﺑﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد. از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ي ﭘﻴﺶ ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد، ﻫﻨﻮز ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد. ﻋﺮق ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻟﻴﻜﻮر ﻣﻲ زد، وﻟﻲ ﺟﺰ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﻧﻴﺎزﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﻧﻮﺷﻴﺪن ارﺿﺎ ﺷﺪه ﻧﻤﻲ دﻳﺪ. ﺷﺎﻳﺪ دروغ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ اوﻟﻴﻦ روز زﻧﺪﮔﻲ اش اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪه اﺳﺖ، ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ در اﻳﻦ روز ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻐﻴﻴﺮي ﻧﻜﺮده، ﻫﻤﺎن آدم ﻫﺎ، ﺗﻤﺎم اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻫﺎي ﻗﺒﻞ از آن روز را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﺮور ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ، ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﺮاي دﻧﻴﺎ رخ ﻧﺪاده و ﺑﺎز ﻫﻤﺎن اﻧﺘﻈﺎر. ++++ زن: ﻣﻬﻤﻮﻧﻲ ﺟﺎﻟﺒﻴﻪ، ﻧﻪ؟ ﻣﺮد: آره ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ. زن: اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎره ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﻲ اي ﻣﻴﺎم! ﻣﺮد: ﭼﻄﻮر ﻣﻬﻤﻮﻧﻲ اي ؟ زن: اﻳﻨﻄﻮري دﻳﮕﻪ دﺧﺘﺮا ﺑﺎ ﭘﺴﺮا... ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻢ؟ ﻣﺮد: اوه... آره ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ. 1
