Money and Speed: Inside the Black Box is een waargebeurde thriller die ons meeneemt naar het hart van onze geautomatiseerde financiele wereld. Dit hebben we behandeld in het eerste college dat we kregen van Art&Technology en even begon ik me zorgen te maken. De beurs, allemaal cijfertjes, mensen die praatten over de financiele wereld en ga maar door. Wat had dit nou met Art&Technology te maken?

Ik moet zeggen dat ik het sowieso een lastig filmpje vond om te volgen. Dit omdat het absoluut niet mijn interessegebied is en ik er (mede omdat ik het niet zo interssant vind) ook weinig van snap. Het gaat over de Flash Crash die plaatsvond op de Amerikaanse financiele markten op 6 mei 2010. We hebben het toen allemaal heel goed meegekregen, het was namelijk de snelste en diepste daling van de Amerikaanse beurzen ooit. Het was een snelle verandering in de financiele wereld die ieders leven en levensomstandigheden heeft beinvloedt. In 75 milliseconden stortten de Amerikaanse financiele markten met zo’n diepte en snelheid in, terwijl ze geen idee hadden van hoe dit nou

kon gebeuren. Pas na 20 minuten keerden de waarden naar hun oude niveau terug. Het was allemaal zonder enkele verklaarbare reden, zelfs de mensen die echt professioneel in het vak zitten begrijpen de crash niet. Dit komt omdat het niet bestuurd wordt door mensen maar door een verzamelijk van algoritmen, dus door computers. Deze algoritmen vinden plaats in de zogenoemde “black boxes”.

Ik vind het een heel raar idee om zulk soort dingen aan alleen computers over te laten. Ik kan er niet echt bij met m’n gedachten. Het is namelijk iets heel belangrijks (het beinvloedt immers ieders leven en levensomstandigheden) en de mensen die echt professioneel in dit vak zitten, gaan elkaar zelfs de strijd aan met milliseconden. Ik vind het dan ook heel raar dat ze dit zo makkelijk over kunnen laten aan alleen maar computers. Je weet niet wat er aan de hand is, je kan er geen hoogte van

krijgen, je kan er ook niks van zien en je kan niet ingrijpen. Het lijkt me dan ook wel duidelijk dat er een risico aan zit als we het op deze manier doen. Voor mij zou het logischer zijn als er op z’n minst wat professionele vakkenners wel inzicht zouden hebben op zulke dingen en het dan ook in de gaten zouden houden. Het is wel logisch dat het aan computers overgelaten wordt, het is immers heel veel werk en onmogelijk om alleen maar door mensen te laten doen, maar ik vind het een te groot risico hebben om het alleen maar aan deze black boxes over te laten. Ik denk dat wijzelf ook een heel goed voorbeeld zijn. Wij doen namelijk ook alles op onze pc’s en laptops en zodra daar iets mee gebeurt of er gaat iets fout, dan raken we al heel snel in paniek. Je zou voor alles iets achter de hand moeten hebben, in ons geval zou dat bijvoorbeeld het tijdig maken van een back-up zijn. In het geval van de beurs denk ik dat het het handigst zou zijn als je gewoon een mens van vlees en bloed achter de hand houdt die alles toch netjes in de gaten houdt.

Verder vind ik sowieso het idee om iets compleet aan computers over te laten, heel

bizar. Het geeft eigenlijk een gevoel van een soort onmacht. Je geeft iets namelijk volledig uit handen en je hebt er zelf geen controle meer over. Daarom lijkt me een wereld vol met alleen maar computers en robots ook heel raar. Ik zou het me namelijk niet kunnen voorstellen. Ik heb het liefst toch zelf de touwtjes in handen, ik zou niet alles door m’n laptop willen laten doen. Je geeft namelijk heel veel uit handen en je weet nooit of het wel altijd goed zal gaan.

Ik weet niet hoe het op het moment zit met de black boxes, maar ik denk dat de Amerikanen in ieder geval heel veel hebben kunnen leren van wat hun is overkomen. Economisch gezien staat het nog altijd niet goed met alles, dus ik vind ook dat ze rekening moeten houden met iedereen, ten slotte lijdt iedereen hier namelijk onder.

De presentatie van EDHV vond ik een van de interessantere presentaties. Het is namelijk een hele aparte manier van denken, als we naar hun project Bits ‘n Pieces kijken, waar de presentatie grotendeels over ging.Hoe kom je nou op het idee om insecten te combineren met design? Juist, out of the box denken. Hoe anders kom je namelijk op het idee om insecten te gebruiken voor een project? Een belangrijk punt is dan misschien ook wel dat het eindproduct niet altijd het belangrijkste deel van een project is. Juist het doen van research is belangrijk. Door middel van research kom je achter heel veel verschillende dingen waar je vervolgens op voort kunt gaan bouwen. Hoe kom je er namelijk anders achter hoe je insecten ook echt daadwerkelijk kunt betrekken in het maken van je posters en ontwerpen?Door middel van research hebben ze uiteindelijk een machine gemaakt die de insecten die ze gebruiken volgt, een ontwerp maakt en die vervolgens automatisch uitprint. Door middel van deze machines is het ook makkelijk om meerdere verschillende insecten te volgen, ze krijgen gewoon allemaal een andere kleur en je kan zelfs de stappen die ze maken bijhouden.

Insecten vertonen natuurlijk net als mensen wel eens opvallend gedrag. Bijvoorbeeld dat ze altijd zoeken naar een uitgang. Dit viel EDHV op en ze vonden het dan ook hee interessant om dit verder te onderzoeken. Op deze manier kan je namelijk op verschillende patronen

komen, en kan je het op de manier die je wil toepassen.We hebben veel informatie gehad over hoe het gehele proces in elkaar zat. Net zoals haast elk project begin je namelijk met een brainstormsessie. Nadat de keus van het gebruik van insecten is gemaakt, moet er natuurlijk ook een manier gevonden worden om ze te kunnen volgen. Door steeds van zulke stapjes te nemen, raak je steeds verder in het proces. Hetgeen wat mij het belangrijkste lijkt bij een project als deze, is dat je goed research doet. Je moet namelijk wel weten waar je mee bezig bent, vooral als je er vanuit gaat dat de insecten die je gebruikt levende wezens zijn. Ze hebben een eigen wil en je weet eigenlijk niet wat je van ze kan verwachten. Daarom is het van belang dat je zo veel mogelijk over de onderdelen van je project weet. Nadat ze een manier hadden gevonden om de insecten te kunnen detecteren, hebben ze een tekentool gemaakt. Zo kom je uit op een mooi resultaat, maar dat was nog niet alles. Het zijn namelijk mensen met veel ambitie en motivatie die aan dit project hebben meegewerkt. Zodra het namelijk af was en allemaal werkte, was het

niet genoeg en zijn ze gaan bedenken wat ook nog wel heel leuk zou kunnen zijn. Je hoeft in deze tijd eigenlijk niet ver te zoeken, want wat nou als we het werkend zouden krijgen in 3D? Het was in principe het toevoegen van nog een dimensie. Zo hebben ze de insecten over plastic modellen laten lopen en dit van verschillende kanten gefilmd.

Ik vind dat EDHV een goed voorbeeld is voor ons om naar op te kijken. Ze gaan namelijk heel creatief aan de slag en zien niks als onmogelijk, als je het project zo eens bekijkt. Het is echt een out of the box idee en je zou er maar op moeten komen. Ik vind het vooral fascinerend dat zelfs de kleinste dingetjes voor een heel ander effect kunnen zorgen. Het is een heel andere en heel creatieve manier van werken. Je moet oog hebben voor detail en nooit denken dat iets onmogelijk is. Met een goede brainstormsessie, goede research en een enthousiaste en ambitieuze groep kom je namelijk al heel ver.Verder vind ik het ook leuk om te zien dat er zo mooi gebruik gemaakt wordt van de verschillende media. Het is namelijk niet alleen

digitaal maar ook analoog, in dit geval zelfs biologisch. Het zijn namelijk dingen die wij zo normaal zien tegenwoordig. We zien de meest normale, kleine, mooie en leuke dingen gewoon over het hoofd. Dit komt denk ik vooral omdat we met een soort van tunnelvisie naar ons scherm aan het staren zijn de hele dag. Research doe je namelijk eigenlijk niet alleen online, het is ook een hoop effectiever en je kan ook stukken meer informatie krijgen als je er echt naar op zoek gaat, in plaats van alleen maar een zoekterm op Google in te vullen.Misschien dat we af en toe eens een stapje terug moeten doen en eens goed naar de wereld om ons heen moeten kijken.

4 minutes and 33 seconds is toch iets wat je aan het denken zet. Het is een muziekstuk, zonder muziek. Ofja, eigenlijk is het toch wel muziek. Je zou het de melodie van de stilte kunnen noemen bijvoorbeeld. Het is namelijk een stuk muziek die precies 4 minuten en 33 seconden duurt, waarin helemaal niks gespeeld wordt door de instrumenten van het orkest.Ik moet toegeven dat het er wel grappig uit ziet. Hoe iedereen er maar een beetje zit, zonder ook maar aanstalten te maken om iets te spelen. Zelfs de dirigent lijkt geen vin te verroeren. Je begint je dan ook al gauw af te vragen wat voor rare grap dit nou weer is. Wie betaalt er nou voor een orkest wat helemaal geen snaartje aanraakt of ook maar een noot blaast? Wie heeft daar nou geld voor over? Om gewoon stilletjes te zitten en af te wachten tot die 4 minuten en 33 seconden voorbij zijn. Het verbaast je dan in eerste instantie ook dat de zaal toch aardig vol zit, misschien zelfs uitverkocht. Maar wat is hier nou eigenlijk zo speciaal aan? Hier ga ik zo verder op in.

In eerste instantie vond ik het ook nergens op slaan. Hoe verzint iemand het om een

compositie te maken zonder ook maar een enkel nootje op papier te schrijven? En waarom 4 minuten en 33 seconden? Ik heb nog steeds geen idee waarom het nou precies die lengte is, maar ik denk wel dat ik de gedachte achter dit muziek stuk kan begrijpen.

Ik denk dat het vooral belangrijk is dat we inzien dat er eigenlijk niks is wat echt ‘stilte’ genoemd kan worden. ‘Stilte’ lijkt niet eens te bestaan. Het is net zoiets als aan ‘niks’ denken. Probeer dat maar eens, aan niks denken. Heel eventjes, een seconde misschien, misschien zelfs nog korter, gaat er niks door je hoofd heen, maar dan begint het pas. Er gaan meteen tientallen gedachtes door je hoofd heen. Eerst begin je aan normale dingen te denken, dingen die in je opkomen. Dan ga je je opeens bewust worden van het feit dat je eigenlijk aan niks zou denken. Uh-oh. Okay, aan niks denken dus. Hoe doe je dat eigenlijk? Je gaat je afvragen wat dat nou precies in houdt, ‘niks’. Je gaat nadenken over ‘niks’, wat dus het resultaat oplevert dat je fout bezig bent: je denkt overduidelijk wel aan iets.Ik denk dat het ongeveer op hetzelde neerkomt als bij ‘stilte’. Probeer maar eens stil te zijn,

gewoon in een ruimte, op je kamer, in de straat, waar dan ook, het maakt niet uit. Breng geen woord uit en leeg je gedachten (ga vooral niet denken over ‘niks’). Leeg je gedachten en neem alles om je heen in je op. Geniet van de stilte. Geniet van alles om je heen. Je hoeft geen woord uit te brengen, maar je zult merken dat er niet iets is zoals ‘stilte’. Er is geen stilte om ons heen, we leven niet in een wereld waar het compleet stil is. Nee, stilte moet je namelijk anders ervaren, anders aanvaarden ook. Stilte is op het moment alles wat er om je heen gebeurt. Het geluid van lachende kinderen, een auto die voorbij rijdt, een fietsbel, een glas dat op de grond kapot valt. Het is allemaal op de achtergrond en het gebeurt allemaal tijdens jouw stilte. Dit is wat stilte is.

Dit lijkt me dan ook wat John Cage duidelijk probeert te maken aan de mensen met zijn 4

minutes and 33 seconds. Je merkt namelijk meteen wat er gebeurt zodra hij dirigeert dat het stuk begint. Mensen gaan verzitten, schuiven wat heen en weer, beginnen te mompelen of met elkaar te fluisteren, er valt een pen op de grond, iemand hoest een keer en ga zo maar door. Er gebeurt vanalles, en mensen worden zich hier pas tijdens deze stilte bewust van. In principe vullen ze het 4 minutes en 33 seconds stuk van John Cage zelf op, met de hele ruimte. Zo zou je eigenlijk elke keer als John Cage dit stuk uitvoert, een andere versie van het muziekstuk krijgen. Het muziekstuk wordt namelijk op dat moment, in de ruimte samen met het publiek gevuld. Daar heb je helemaal geen musici voor nodig, het is eigenlijk gewoon net alsof je als een grote groep, je eigen muziek maakt.

Ik vind het idee hierachter dus best wel interessant. Het zet je namelijk aan het denken, je gaat een achterliggende gedachte zoeken, waarom zou iemand zo iets mafs in elkaar zetten? Waarom hebben mensen hier geld voor over? Nou, misschien is dat daarom wel omdat ze dan ‘deel uitmaken’ van iets, iets wat heel zeldzaam is. Dat is namelijk de stilte van dat moment.

Baltan Laboratories initieert, ondersteunt en verspreidt innovatieve onderzoeks- en ontwikkelingsactiviteiten op het gebied van kunst, technologie en cultuur. Baltan streeft actief naar nieuwe samenwerkingsverbanden tussen disciplines en fungeert als kruispunt voor kunstenaars die werken met technologie in de regio Eindhoven.

Angela Purmans kwam ons uitleggen wat een medialab nou inhoudt en wat ze bij het Baltanlab zoal doen. Zelf had ik ook niet echt een idee over wat een medialab nou precies betekende. We kennen allemaal wel labaratoriums, maar in combinatie met media heb ik nog niet eerder over gehoord. Daarbij komt natuurlijk de vraag over waarom er nou eigenlijk dingen als medialabs zijn. Het lijkt mijzelf heel logisch dat hier heel veel research wordt gedaan. Alleen klinkt de term ‘research’ toch best wel saai. Een medialab houdt meer in dan alleen research namelijk. Het is een plaats waar zowel kunstenaars als technologen bij elkaar komen om met elkaar te brainstormen over verschillende dingen in het gebied van digitale technologie. Ik denk dat een medialab daarom ook het beste onze minor in beeld brengt: Art&Technology.

Ik vind het idee achter een medialab toch wel heel interessant. In eerste instantie lijkt het namelijk alsof kunst en technologie allebei totaal andere dingen zijn, het zijn als het ware twee uitersten. Het is dan ook een vak apart om

juist van twee uitersten iets samenhangends te maken. Er is altijd al kunst geweest, al sinds vele honderden jaren. Kunst kan iets heel abstracts zijn, je hoeft er niet perse een touw aan vast te kunnen knopen, het is iets wat je maakt en wat niet eens perse beargumenteerd te worden. Technologie daarintegen is totaal anders. Technologie heeft zich de laatste jaren heel erg ontwikkeld en er kan steeds meer mee. Het is niet abstract zoals kunst dat wel is, bovendien gaat het heel erg om cijfertjes en feitjes, terwijl je dat bij kunst toch zo goed als niet hebt. Je moet alles kunnen bewijzen en het moet allemaal kloppen met elkaar, het moet allemaal werken. Naast deze dingen is er natuurlijk ook nog iets totaal anders. Kijk maar eens naar wat voor type mensen kunstenaars en technologen zijn. Ook dit verschilt heel erg van elkaar. Waar kunstenaars heel zweverig over kunnen zijn, zijn technologen juist heel berekenend over. Al deze verschillende dingen laten zien wat voor grote kloof tussen deze twee uitersten zitten. Daarom vind ik het juist zo interessant om deze twee samen te brengen, dit is dus wanneer we over gaan naar de Art&Tehnology.

Art&Technology, dus het resultaat van wanneer we kunst en technologie bij elkaar brengen, vind ik ook wel interessant. We hebben heel veel verschillende voorbeelden gehad over projecten die in het kader van Art&Technology vallen en deze blijven me stuk voor stuk toch wel fascineren. Het is namelijk een totaal andere wereld. Kunst is niet meer wat het voorheen was, het is nu veel digitaler, interactiever en meer van deze tijd. De kunst zoals we het eerst kenden, was dan ook meer voor oudere mensen die er heel erg van hielden of voor jonge en oude kunstenaars zelf. Kunst is niet altijd interessant voor iedereen, maar wanneer je het samen brengt met iets als technologie

(we leven nu eenmaal in een wereld waarin technologie zich steeds meer ontwikkelt), is het in mijn ogen toch al voor een veel groter publiek interessant. Wanneer we namelijk kijken naar een combinatie tussen kunst en technologie, ontstaat er veel meer beleving. Bij heel veel

projecten en kunstwerken speelt interactie met de bezoeker namelijk een hele grote rol. Je ziet ook dat mensen in deze tijd steeds meer zelf willen doen, dat ze ook echt een rol willen spelen en aan alles willen zitten. We vinden het leuk wanneer iets op ons reageert of onze zintuigen prikkelt, we houden ervan om verrast te worden.

Ik denk dat Art&Technology in het Baltanlab heel duidelijk naar voren komt. Het is eigenlijk waar het om draait in een medialab en de dingen die we ervan gezien hebben deze periode spreken mij dan ook heel erg aan.

Design by performance, wat houdt dat nou precies in? Eigenlijk spreekt het heel erg voor zich. Het gaat hierbij namelijk niet zozeer om het eindproduct, maar juist om het proces.

Fluxus is een kunststroming die is ontstaan in het begin van de jaren 60, waarbij de grenzen tussen beeldende kunst en muziek opgeheven werden. Het streven bij Fluxuskunstenaars was vooral het bij elkaar brengen van kunst en het dageli-jkse leven, kunst en leven moesten elkaar be-palen. Deze kunstenaars wilden afstappen van het idee dat musea aan kunst gaven, het was soms te commercieel en daarbij was het ook niet zo vrij.

Het is een heel andere en aparte manier van werken en niet alleen dat, het is ook nog eens een geval apart als je kijkt naar de eindresul-taten. Bij Fluxus kan je namelijk wel stellen dat elk eindresultaat uniek zal zijn.

Ik denk dat Fluxus een hele vrije manier van kunst is. Je hoeft geen rekening te houden met of je wel een resultaat krijgt zoals je hem in ge-

dachten had, simpelweg omdat je aan de slag gaat zonder enig idee te hebben van wat je gaat maken. Je doet gewoon wat er op dat mo-ment in je op komt en dan zie je wel waar het toe leidt en wat er uiteindelijk uit komt.Misschien is het ook wel een hele luie manier van het maken van kunst. Je hoeft immers niet perfectionistisch te zijn, het hoeft niet allemaal te kloppen, je kan er zo lang over doen als je zelf wilt en als je het leuk vindt, kan je zelf je publiek het werk voor je laten doen.

Ik vind het op zich wel een interessante manier van werken. Je hoeft namelijk nergens reken-ing me te houden. Je hoeft ook nergens aan te denken en kan gewoon doen wat op dat moment goed voelt om te doen. Je kan je ge-dachten leeg maken en je mee laten voeren door de stroming van kunst die je op dat mo-ment beleeft, om vervolgens gewoon maar te kijken op wat voor resultaat je uit komt. In dit opzicht vind ik het wel een mooie en vrije mani-er van werken, je hoeft je niet bezig te houden met allerlei kleine details of regeltjes, je hoeft er niet constant bij na te denken.Maar aan de andere kant denk ik ook dat het

soms te ver kan gaan. Kijk maar eens naar de kunstenaar die gewoon een flesje in het wa-ter gooide en dat vervolgens kunst noemde. Bij zulke dingen snap ik juist niet wat er nou bepaalt wat kunst is en wat niet. Iedereen kan namelijk een flesje in het water gooien, wat is hier nou zo speciaal aan? Maakt dit ons dan al-lemaal kunstenaars? Ik vind dit de wat mindere kant van het Fluxuswerk.Ik snap wel dat kunst mensen aan het denken kan zetten, maar je kan er soms wel te veel in overdrijven, zoals in het voorbeeld met het flesje in het water gooien. Ik vind dat weer iets te vrij is, het heeft geen betekenis en voor mij heeft het al helemaal geen achterliggende ge-dachte.

Ik vind het hele Fluxusproces heel wisselval-lig. Het is wel interessant dat het gaat om het proces en niet zozeer om het resultaat, maar ik ben zelf iemand die redelijk perfectionistisch is. Daarom vind ik het ook belangrijk dat het resultaat er goed uit ziet op het eind. Ik denk dat ik in ieder geval geen Fluxuskunstenaar geworden zou zijn in die tijd.

In de TED presentatie van Golan Levin, krijgen we een beeld over wat voor werk hij doet en wat zijn visie erop is. In ‘Golan Levin makes art that looks back at you’ krijgen we verschillende projecten te zien die het publiek interessant en leuk vindt.Ik vond dit een heel interessante presentatie. Het laat heel duidelijk zien dat er nu nog steeds constant alleen maar van de voor de hand liggende opties gebruik wordt gemaakt, terwijl er zoveel meer mogelijk is. Het gebruik maken van een muis en wat drukknoppen op een toetsenbord zijn onderhand een gewoonte geworden in ons leven. Maar een mens kan veel meer dingen dan alleen maar op een knopje drukken. We hebben zoveel verschillende zintuigen maar er wordt door heel veel dingen nog maar zo weinig gebruik van gemaakt. Mensen willen steeds meer interactie met alles om hun heen. Mensen willen kunnen deelnemen en iets ervaren, er moet een

belevenis aan zitten zodat het interessant wordt en vraagt om interactie. Door gebruik te maken van interactiveit, is er ook veel meer mogelijk op het gebied van digital art. Je kan niet alleen je vingers gebruiken, maar ook je lichaam, je stem en je ogen. Door middel van het gebruiken van deze verschillende zintuigen, komt art ook veel meer tot leven en kan er veel meer mee gebeuren. Het opent een wereld van mogelijkheden die heel breed en verschillend reiken. De art zou op zichzelf kunnen staan op bijvoorbeeld een tentoonstelling, zonder dat er iemand bij nodig is. Het zal een eigen leven gaan lijden en daardoor des te meer interesse opwekken bij het publiek.Ik denk dat de tijd van het ‘gewone schilderij’ of de ‘standaard tentoonstelling’ onderhand aan z’n einde gaat komen, vooral met de opkomst van digital art. Mensen willen niet meer alleen maar kijken naar iets, maar er ook zelf mee bezig kunnen zijn, iets ervaren en deel kunnen nemen.

In de presentatie van John Maeda vertelt hij over zijn levensverhaal over hoe hij van een tofu factory in Seattle tot de Rhode Island School of Design is gekomen in ‘John Maeda on his journey in design’.Ik vond dit een veel minder interessante presentatie dan die van Golan Levin en Ken Robinson. Het werd op een chaotische manier verteld en het verhaal sprak me veel minder aan dan de andere twee. Ik denk dat dit ook vooral kwam omdat het ging over ‘zijn reis in design’,

terwijl ik helemaal niet zo geinteresseerd ben in wat zijn levensverhaal is, maar juist wel naar zijn visie op een bepaald onderwerp. Dit kwam wel voor in de presentatie, maar het werd te veel onderdrukt door al hetgeen er omheen en dat zorgde ervoor dat ik m’n aandacht al snel verloor.

Ken Robinson vertelt in zijn presentatie ‘Ken Robinson says schools kill creativity’ over dat scholen creativiteit moeten koesteren in plaast van te ondermijnen.Ook dit vond ik een interessante presentatie. Ik ben het er ook heel erg mee eens. Vooral op het gebied dat kinderen niet bang zijn om fouten te maken. Zodra ze volwassen worden en op school komen te zitten om vervolgens het bedrijfsleven in te gaan, worden ze namelijk niet beloond op fouten. Fouten maken mag niet, het is gewoon ‘fout’. Mensen worden bang om fouten te maken, en dus een andere weg te kiezen dan de weg die er al is, die is namelijk veilig. Het is een hele kunst om nog fouten te durven maken in deze wereld. Maar hierbij moet je inzien dat als je niet bereid bent om fouten te maken, je nooit op iets origineels kan komen. Je moet ervoor zorgen dat je creativiteit niet onderdrukt wordt, gewoon omdat fouten maken niet goed is. Je moet durven risicos te nemen, een andere mening te hebben en anders te denken dan de wereld om je heen, een eigen missie, visie te hebben.Ik sluit me er ook bij aan dat het schoolsysteem onderhand zo gevormd is, dat er weinig

mogelijkheid voor creativiteit over is. Je moet al je vakken halen, omdat je anders niet je diploma krijgt. Je moet uiteindelijk presteren in het leven, zoals de wereld wil dat jij presteert, want mensen willen gebruik maken van de kennis die jij op doet tijdens je opleiding. Maar ik denk dat je hier veel minder van leert dan wanneer je iets zou doen wat je zelf leuk vindt, wat je passie is en wat er in jezelf groeit. Of dit nou een artiest, een kunstenaar of een wetenschapper is, dat is voor iedereen anders. Je moet vooral kinderen niet in de weg zitten, je moet ze laten doen wat zij willen en niet wat jij of de wereld wil. Iedereen heeft z’n eigen doelen, maar de creativeit wordt door scholen meestal ondermijnt in plaats van gekoestert. Er wordt niet veel aandacht besteed aan kunstzinnige vakken, gewoon omdat het ‘niet zulke belangrijke vakken’ zijn. Kinderen/jongeren kunnen zich op scholen niet meer op een creatieve manier uiten en krijgen hier alleen maar de kans voor wanneer ze zich er zelf toe aan zetten. Maar bedenk dat ook dit alleen nog maar gebeurt als de omgeving het kind niet gehersenspoelt heeft over hoe je succesvol kan zijn in het leven. Dan zouden er alleen nog maar wetenschappers en doktoren rondlopen op de aardbol.

Digitale technologie, het is iets waar we nu mid-den in zitten. We zijn het nu heel erg gewend om alles digitaal te doen, alles gaat stukken makkelijker en het is niet meer weg te denken uit ons leven. Wij zitten er vooral met onze oplei-ding heel diep in. Denk maar aan programma’s zoals Photoshop, 3DSMax of Maya. Je kan op een hele makkelijke manier je foto’s bewerken en je kan tegenwoordig ook heel veel dingen doen met 3D simulaties.

Ik denk dat we er nog niet echt bewust van zijn hoe snel het met de technologie in deze tijd gaat. Als je er eens over nadenkt, zal je je toch wel verbazen wat voor een verschil er is tussen nu en een paar jaar geleden. Ik weet nog goed dat eind 2009 begin 2010 de revolutionaire film Avatar in de bioscopen draaide. Revolutionair op het gebied van digitale technologie. Ik ben afgelopen jaar ook naar de presentatie van Autodesk geweest die ging over digitale tech-nologie en 3D. Wanneer we een film kijken zijn we ons er niet bewust van hoeveel er nou ge-bruik gemaakt wordt van digitale bewerkingen. Je ziet vooral in de films van de laatste jaren dat er eigenlijk haast niks meer op de straten

opgenomen wordt, het wordt voortaan gro-tendeels allemaal voor groene of blauwe sch-ermen gedaan, waarna het digitaal bewerkt wordt naar de meest fascinerende landschap-pen en met de mooiste effecten.In de tijd van de film Avatar, was het aanbod 3D films nog heel gering. Als je nu kijkt naar de films die er allemaal draaien, zul je zien dat ze haast allemaal in 3D zijn. Mensen houden namelijk van de extra beleving die het met zich mee brengt en het is ook gewoon een manier om steeds meer dingen uit te proberen en ons verder te ontwikkelen in de digitale technolo-gie.

Zo is me ook nog goed bijgebleven van de pre-sentatie van Autodesk, dat je zelfs terwijl je aan het filmen bent in een lege ruimte, je er op het beeldscherm bij een computer gewoon een wereld omheen kan bouwen. Je kan in principe gewoon live jezelf in een omgeving plaatsen waar je helemaal niet bent. De digitale technol-ogie geeft allemaal heel veel verschillende mo-gelijkheden en het maakt het allemaal stukken makkelijker. We hebben overal handige tools voor en het komt ons zelfs allemaal stukken

beter uit omdat we allemaal met de dag luier worden. We maken het onszelf heel makkelijk met de technologie die we nu hebben.

Terwijl we alles makkelijker maken voor on-szelf, hebben we zo ook de mogelijkheid om onszelf steeds meer te ontplooiien. Onze nieu-wsgierigeheid en fantasie houdt namelijk nooit op. Zodra we iets bereikt hebben, willen we er meer mee. Denk dus bijvoorbeeld aan de 3D films, maar ook aan een 3D printer. Wie bedenkt er nou zoiets als voedsel printen? De menselijke fantasie gaat heel breed en is tot nu toe ook nog nergens opgehouden. We bli-jven steeds meer innoveren en uitvinden en het houdt maar niet op.

Ik vraag me af hoe de wereld er over een aan-tal jaar uit gaat zien, vooral met de digitale technologie van nu. Het gaat allemaal namelijk heel snel en het is moeilijk bij te houden. Ik ben benieuwd wat de toekomst voor ons in petto heeft.

Het ziet er allemaal heel impressief uit als er een ruimte volgebouwd staat met rare combinaties van materialen die allemaal gelinkt zijn aan elkaar. Het ziet er een beetje uit als een chaos, haast een troep. Hetgeen wat het nog impressiever maakt, is het aantal bezoekers die er in de ruimte staan om deze grote chaos te bekijken.

Melvin the Magical Mixed Media Machine was afgelopen jaar tijdens de Dutch Design Week te zien bij MU. Een belangrijke voorwaarde waar MU zich tijdens de Dutch Design Week aan houdt, is dat het ‘werk’ niet iets is wat je op elk ander moment ergens zou kunnen tegenkomen. Het gaat vooral om dat er een moment is waarop je iets gaat zien wat je nog niet weet. Het gaat om het creeen van momenten, je moet je onderdeel van het moment voelen. Het zou window-shopping tot een hoger niveau moeten brengen. Als je het mij vraagt, is het met Melvin the Machine heel goed gelukt en is dit doel toch goed bereikt.Het proces dat we bij het ontstaan van Melvin the Machine zien, laat ons goed beseffen hoeveel tijd en werk er in zo’n werkje kan zitten, dat uiteindelijk maar vier minuutjes duurt. Vooral als je het vergelijkt met dat de opbouwtijd voor die vier minuten anderhalf uur is.Ik vind het een aparte maar interessante manier van merken zoals ze bij Hey Hey Hey. aan de slag gaan. Ze gaan namelijk altijd uit van slechte ideeen. Ik vind dat hier eigenlijk wel wat in zit. De kunst zit hem uiteindelijk eigenlijk ook om de moeilijkste, slechtste en

lelijkste dingen om te zetten naar fantastische uitwerkingen. Wanneer je goede ideeen hebt, is het ook makkelijker om er een succesvol resultaat uit te krijgen, bij slechte ideeen heb je dat minder. Dan moet je gaan bedenken over hoe je zo’n slecht idee nou eigenlijk precies succesvol maakt. Het moet niet alleen werken, maar het moet ook interessant genoeg zijn om mensen te boeien en fascineren. Ik denk dat ze dat met Melvin the Machine heel goed hebben bereikt.

Iedereen kent het concept van Melvin eigenlijk wel. Het is iets wat we jaarlijks bij Domino Day zien, wat we wel eens in een reclamespotje tegenkomen, of gewoon eens thuis voor de leukigheid uitproberen. Het idee kwam dan ook gewoon van een ochtendprogramma op de Japanse televisie die maar een minuutje duurt. Elke ochtend weer een andere kettingreactie, en het blijkt nog succesvol te zijn ook. Daar moet dus wat mee gedaan worden.

Ik denk dat een belangrijk onderdeel hiervan was dat het niet zomaar een zoveelste kettingreactie zou worden. Er zou wat meer in moeten zitten als je wilt dat het mensen wat bij blijft, er moet heel wat gebeuren, heel wat actie, er moet veel te zien zijn en je moet er wat aan over kunnen houden. Net zoals dat je bij een attractiepark een foto kan kopen van jezelf die ergens op het hoogtepunt van de attractie van je genomen is. Er moeten ook zoveel mogelijk verschillende elementen van actie-reactie inzitten zodat het interessant blijft om naar te kijken, je moet je constant af vragen over wat het volgende is dat er gaat gebeuren, wat de volgende reactie is en hoe de volgende tot stand zal komen. Je moet je af kunnen vragen hoe ze erop zijn gekomen en hoe ze alles zo precies uitgestippelt hebben dat het ook allemaal werkt.Ik vind dat laatste punt best wel belangrijk. Uiteindelijk heb je namelijk een resultaat waar alles goed in elkaar over loopt en alles precies uitkomt zoals het uit zou moeten komen, om de rest van heel de opstelling op zijn beurt weer tot een goed eind te brengen. Er komt namelijk heel wat bij kijken om al deze combinaties op te

stellen. Je moet door middel van verschillende materialen en verschillende effecten een zodanige opstelling maken dat het interessant blijft. Ik denk dat hetgeen wat hierbij gedaan wordt, bij heel veel processen van groot belang is. Dat is namelijk dat je alles moet proberen, je moet out of the box kunnen denken, niet al te veel grenzen leggen maar deze pas naderhand toepassen. In het begin zal je altijd wel hebben dat de helft van de ideeen die naar boven komen, toch niet uitgewerkt worden. Het feit dat het niet uitgewerkt wordt, hoeft niet te betekenen het voor niets is geweest. In tegendeel zelfs. Door middel van die ideeen die je niet gebruikt, ben je namelijk op betere ideeen gekomen. Of zoals Hey Hey Hey. doet, gewoon altijd van een slecht idee uitgaan en dat tot een enorm succes maken: Melvin the Magical Mixed Media Machine.

De expositie Twente Biennale heeft een duidelijke indruk op me achter gelaten. Al op het moment dat je er aan kwam lopen en wat delen van de kunstwerken ook al buiten zag staan of zelfs beschoten op de grond lag liggen, had je al door dat het een impressieve expositie zou zijn. Het was niet iets wat ik eerder had gezien. Het thema kwam over als een beetje ‘shokerend’ en ‘confronterend’.

Van tevoren had ik nog niet veel informatie en kennis opgedaan over de expositie. Ik wist niet was ik moest verwachten, wat het misschien ook wel een stuk confronterender maakte. Naderhand heb ik informatie opgezocht over de expositie en vielen alle puzzelstukjes op z’n plaats.

Tegenwoordig is er een hele grote stroom aan informatie, aan een stuk door. Het houdt nooit op en als je er eens bij stil staat, kan je je wel eens afvragen over hoeveel dingen verdraaid worden en welke dingen we nu wel en niet kunnen geloven. Het is nauwelijks meer mogelijk om onderscheid te maken tussen het realistische, het fantasievolle, het fictieve of

het interactieve. Het zijn verhalden die door de media, reclame, politiek en propaganda zodanig zijn verkleurd en verwisseld dat het vragen oproept over onze beleving van de bestaande wereld. Bovendien is er ook sprake van heel veel tegenstrijdige ontwikkelingen die het moeilijk maken om de realiteit te kunnen inzien.De kunstenaars die op de expositie waren uitgenodigd schenen allemaal het oog op de realiteit te hebben en een standpunt te hebbe ingenomen. Ze zijn allemaal in staat om vragen op te roepen en actuele maatschappelijke kwesties te behandelen.

De expositie van Twente Biennale was dan ook shokerend en riep veel vragen op. De bezoekers werden geconfronteerd met kunst die verontrust en fascineert. Ik vind dat dit alles heel duidelijk naar voren is gekomen, want ik heb het zelf ook als heel fascinerend ervaren.

Er waren heel veel dingen waarbij ik me af vroeg wat het nou betekende en wat de maker ervan nou precies mee bedoelde. Een aantal dingen kwamen me ook wel bekend voor omdat het dingen waren die redelijk recent gebeurt waren, maar bij heel veel dingen had ik die herkenning niet. Je werd van de ene rare en wrede wereld in de andere getrokken en werd constant weer gefascineerd of juist heel erg afgeschrokken door hetgeen wat je te zien kreeg.Er was ook een duidelijk indeling gemaakt qua kunstwerken. Zo had je een heel donker gedeelte waar alles eigenlijk nog impressiever over kwam. Voor sommige kunstwerken (de film bijvoorbeeld) moest je ook wel een sterke maag hebben, terwijl anderen heel grappig waren. Denk maar aan de twee telefonen die aan elkaar gekoppeld waren door middel van heel veel kaboutertjes, die de boodschap die jij in sprak van oor tot oor doorgaven. Dit vond ik toch wel een van de leukere kunstwerken. Het deed je beseffen dat alles wat er gezegd wordt eigenlijk altijd wel vervormd wordt of anders verteld wordt.Verder was er ook een heel digitaal en virtueel

gedeelte, wat ook wel heel apart was. Dit vond ik ook wel interessant, omdat ik onze eigen opleiding hier toch wel in terug zag. Het heeft heel veel met nieuwe media te maken en de creatieve manier van uitwerken vond ik ook wel heel leuk. De vervorming van de realiteit en de interactiviteit spraken me heel erg aan bij dit gedeelte.

Ook waren er delen van de expositie die me totaal niet aanspraken in het begrip ‘kunst’. Zo was er bijvoorbeeld ook een 18+ hoek, maar ik kan me niet echt inbeelden wat er precies kunst van is. Misschien dat het als kunst gezien wordt omdat er een standpunt neergezet wordt. Iemand wil er iets mee bedoelen en zet daarbij de bezoekers aan het denken.

Al bij al vond ik het een interessante maar toch shockerende expositie. Juist het shockerende is hetgeen geweest dat me aan het denken heeft gezet. Dat is ook meteen de reden waarom je een expositie als deze niet snel zal vergeten, het blijft je namelijk altijd wel bij en het blijft altijd wel ergens in je achterhoofd hangen. Ik vond het wel de moeite waard om er naartoe te gaan, het was een gezellig en interessant dagje uit.

Dit is ook een van de college’s waarbij je de vraag kan stellen of het nou kunst is of niet. Ik zelf vind dat deze twee bureaus toch hele kunstwerken in elkaar weten te zetten.Dit college ging over twee bureaus uit Enge-land van alleen maar designers. Designers met een technische kant. Dit alleen al legt al een goede link met Art&Technology. Je ge-bruikt namelijk vormgeving/design en com-bineert die met technologie. Design met een snufje techniek, zal ik dan maar zeggen.

We hebben verschillende projecten bekeken, die stuk voor stuk heel interessant en indruk-wekkend waren. Het waren impressieve kunst-werken voor een groot publiek. Zo hebben we bijvoorbeeld het project ‘the Cloud’ bekeken. Dit was een project voor Britisch Airways.Het kunstwerk hield een grote ‘wolk’ in, het was een abstracte vorm, die dus een wolk voor moes stellen. Deze was ongeveer vijf meter lang en hij was bedekt met 5000 flipdots. Om het werk met al die flipdots niat al te ‘zwaar’ te laten lijken, hebben ze echter geen lichtjes ge-bruikt aan de andere kant van de flipdots, maar juist spiegeltjes. Dit ziet er heel impressief uit,

vanwege het reflecterende effect dat je dan krijgt. Het lijkt dan net of het echt leeft, het kan dan ook goed gerelateerd worden aan de ge-dachte ‘the Cloud’.

Vervolgens hebben we wat gezien van het pro-ject ‘Falling Light’, die medemogelijk is gemaakt door Swarovski. Alle kristallen die hier namelijk bij zijn gebruikt, zijn speciaal door Swarovski op maat geslepen. Door deze kristallen werd er van bovenaf met licht op geschenen. Het licht werd door een motortje bewogen en door een wiel aangestuurd. Wanneer je dan dus met licht door die kristallen schijnt, met bewegin-gen aan de hand van het wiel en het motortje, krijg je een projectie op de grond. Het ziet er al-lemaal heel fascinerend uit, het lijken namelijk net regeldruppels, maar dan met licht. Ik vind zelf dat dit wel bij het begrip kunst past.

Ten slotte kregen we het project ‘Shoal’ te zien. Dit project was voor een grote kale hal vlak bij het water in de stad Toronto. Vanwege de grootte en leegte van de hal, wilden ze iets met het interieur doen. Wat ze vervolgens dus gedaan hebben, is dat ze in de hele hal 467

vormen hebben opgehangen. Deze vormen le-ken allemaal op vormen van vissen. Omdat ze aan stokken aan het plafond hangen, kunnen ze om hun eigen as heen draaien. De visvor-men hebben een reflecterende buitenkant, wat een reflecterend effect heeft op de hele ruimte. Zo krijg je allemaal verschillende kleuren te zien.

Ik vind al deze projecten iets heel fascinerends en impressiefs hebben. Ik vind het stuk voor stuk aparte kunst. Dit zou ik zelf wel kunst noe-men, in plaats van het in het water gooien van een flesje zoals bij Fluxus het geval was. Je ziet namelijk echt dat er iets mee uitgebeeld wordt, dat er een hele gedachte achter zit en dat het gewoon allemaal klopt met elkaar. Dit is toch wel het betere werk dat we tot nu toe gezien hebben, ik vind het dan ook een mooie afsluiting van het Art&Technology blok.