Een doorgang tot de annalen van de Marnixring Limburg Herkenrode

Vrijdag, 20 maart 2015

Vraag niet altijd naar het nutVraag niet altijd naar het nutVraag niet altijd naar het nutVraag niet altijd naar het nut van de dingen die je doetvan de dingen die je doetvan de dingen die je doetvan de dingen die je doet volg gewoon iets meer je hartvolg gewoon iets meer je hartvolg gewoon iets meer je hartvolg gewoon iets meer je hart en de stuwkracht van je bloeden de stuwkracht van je bloeden de stuwkracht van je bloeden de stuwkracht van je bloed

(Boudewijn Knevels)(Boudewijn Knevels)(Boudewijn Knevels)(Boudewijn Knevels)

Het was al donker toen

ik de parking aan de achterzijde van het domein Bokrijk opreed. Ik dacht vroeg te zijn maar de rode bus uit Hasselt was net aan het

uitstappen toen ik met de –deze keer lege- bus uit Lummen mij er vlak naast parkeerde . Binnen in het Koetshuis was reeds meer dan de helft van de ringleden aanwezig, sommige hielden zich nog even op in de buurt van de toog hoewel de aperitief niet daar werd uitgedeeld.

Daar waren enkel welkomstkussen te krijgen, een gewoonte die sinds de paar weken dat ik nu al in Luik werk, begin te waarderen (toch wanneer ik kussen van de dames krijg). We stroomden door naar het gedeelte dat

op de derde vrijdag van de maand gereserveerd is voor Marnixring Limburg Herkenrode en eenmaal daar kwamen de glazen met cava ook die richting uit. Het gezellige gebabbel kon beginnen terwijl Joske (niet te verwarren met Josje uit een bekende meidengroep. Ik mag geredelijk stellen dat ‘ons’ Joske bekender is dan die Josje) zowat de helft van de aanwezigen van antwoord mocht dienen voor de opmerkingen over haar rode jas. Vanuit fotografisch standpunt had ik geen bezwaar tegen die kleur gezien die het totaalbeeld wel wat opfleurde.

Zoals de bijgevoegde keuze van foto’s laat zien, was de sfeer vanaf het eerste moment top terwijl onze voorzitter bij Boudewijn (de ‘bevlogen’ dan wel ‘bevolgen’ spreker van de avond) probeerde een voorafje te krijgen van het programma. Het kon natuurlijk ook over honderd en één andere onderwerpen gaan maar als kroniekschrijver kan ik af en toe de

Een doorgang tot de annalen van de Marnixring Limburg Herkenrode

onuitgesproken leemtes invullen met mijn eigen fantasie.

Protocolmeester Kathelijne hield nauwgezet de klok (en de kok) in de gaten zodat ze ons op het juiste moment aan tafel kon uitnodigen. Al evenzeer zoals gewoonte ledigden de heren (zei het kleinkind van Roberte niet dat onze ring op een ‘mannenclub’ leek terwijl wij met niet ongepaste trots beweren dat wij de meest vrouwrijke ring –procentueel zeker- van de hele MRIS zijn) met een laatste ‘ad fundum’ het glas vooraleer ze aan tafel aanschoven. Aangezien onze protocolmeester mij deze bijeenkomst naast de voorzitter geplaatst had –een eer die me in al die jaren Marnixring nog nooit eerder te beurt was gevallen- kon ik mezelf ook eens later gaan in foto’s vanuit een andere hoek, zoals onze voorzitter

vanuit kikvors-perspectief ter-wijl hij iedereen welkom heette en ons met een aantal passende weetjes, verpakt in een uiterst aangename ver-woording, in de juiste stemming bracht. Joske was toch al meteen in hogere sferen als ik de foto mag geloven.

MIJN STEM

mijn stem heeft nooit de juiste klank

mijn woord vormt nooit de juiste zin

mijn hand schrijft nooit het juiste woord

mijn waarheid ligt tussen klank en

woorden in

Een doorgang tot de annalen van de Marnixring Limburg Herkenrode

Na het voorgerechtje stak Boudewijn meteen van wal met een eerste greep uit zijn uitgebreid repertoire. Ik mag spreken voor elk van ons wanneer ik zeg dat we meteen verkocht waren en genoten van ieder stuk(je) dat Boudewijn voorlas: uit het leven gegrepen (tot zelfs het pakkende gedicht over het kleine meisje en de treinen), spontaan geschre-ven alsof het geen moeite zou gekost hebben om het te bedenken, zo subtiel op rijm en versvoet dat het ons amper opviel. De gedichten hadden me bijna onmiddellijk in hun macht en trokken me mee in hun context, mijn fantasie creëerde passende afbeeldingen bij ieder gedicht of plaatste Boudewijn al voordragend in een videoclip die we met

trots zouden kunnen uitdragen: dié man is lid bij onze ring! De reacties, of het nu een instemmend gemurmel was of een intense stil-zwijgende bewondering, waren unaniem. Boudewijn verstaat de

kunst om met het woord ons gemoed en hart te raken, iets waar ik in al mijn bladvullende

woordenvloed maar

Een doorgang tot de annalen van de Marnixring Limburg Herkenrode

KRIEKKRIEKKRIEKKRIEKJEJEJEJE zei de moederkriekzei de moederkriekzei de moederkriekzei de moederkriek

tegen het baby kriekjetegen het baby kriekjetegen het baby kriekjetegen het baby kriekje

sorry kindjesorry kindjesorry kindjesorry kindje

maar ik liet net een windjemaar ik liet net een windjemaar ik liet net een windjemaar ik liet net een windje

ja, zei het ja, zei het ja, zei het ja, zei het kriekjekriekjekriekjekriekje

ja, mama, 'k riekjeja, mama, 'k riekjeja, mama, 'k riekjeja, mama, 'k riekje

KRIEKKRIEKKRIEKKRIEK

"ik lach me een kriek", zei de kers"ik lach me een kriek", zei de kers"ik lach me een kriek", zei de kers"ik lach me een kriek", zei de kers

"een kriek van hier tot ginder…""een kriek van hier tot ginder…""een kriek van hier tot ginder…""een kriek van hier tot ginder…"

"da's geen hinder", zei de kriek"da's geen hinder", zei de kriek"da's geen hinder", zei de kriek"da's geen hinder", zei de kriek

"da's weer 'n zuurpruim minder"da's weer 'n zuurpruim minder"da's weer 'n zuurpruim minder"da's weer 'n zuurpruim minder....

van kan dromen. Van sommige teksten zegt men dat ze eten en drinken zijn voor de geest. Dit was een exquisiete meergangenmaaltijd.

Dit intellectuele genoegen werd onderbroken om ook het fysieke mens zijn aandeel te geven in de vorm van een moot vis op een opengestreken bedje van wortelpuree (als de foto me niet bedriegt), voor de kleur en fleur van het geheel afgewerkt met schuin-gesneden boontjes. ‘La Linda’ zorgde daarbij zoals vaak voor de vloeibare entourage in een verschij-ningsvorm van witte wijn. Naar mijn smaak paste de wat eerder geschonken rode wijn beter bij het behaaglijk

genieten van Boudewijn’s tweede gang die heel aansluitend begon met een ode aan het fruit uit Haspengouw: de doyenee peer of het ruikende kriekje om de pruim niet te vergeten … het stukje blauw dat de hemel werd bracht ons verder in een poëtische hemel waar we node uit wilden terug-keren.

Een doorgang tot de annalen van de Marnixring Limburg Herkenrode

Maar Frank wou ons een andere hemel wijzen, die van de activiteiten van het Davids-fonds. Tot

meerdere ani-mositeit van ons allen had Joske een gelijkaardige, belendende wereld, met activiteiten op

diezelfde dag. Een korte strijd tussen stad en gemeente voor de gunst van het Marnixring publiek bracht ons

naar een discussie over ‘de Engelse Gekte’ en het botte antwoord van de Herita voorzitster op een bericht van

Willy over onnodig Engels in hun communicatie. Via Joske kreeg Willy ook terug-koppeling over hoe een e-post bericht anders kan geïnterpreteerd worden dan be-doeld door zijn verzender. Alles samen een geanimeerde maar vriend-schappelijke discussie die verliep zoals Paul van Vliet het zo mooi bezingt: “En als ik praten wil, ga ik naar Vlaanderen, waar het laatste woord voorlopig nog door niemand is gezegd, waar gesprekken altijd duren tot de eerste morgenuren, … , waar de redetwist uiteindelijk bij het bier weer wordt beslecht”. Bij deze bijeenkomst was ik te laat om de afrekening (niet op Studio Brussel maar aan de bar van het Koetshuis) op de gevoelige chip vast te leggen.

Gelukkig heeft het scherpe oog van Lou de penningmeester in het vizier gekregen net toen hij als voorbereiding

Een doorgang tot de annalen van de Marnixring Limburg Herkenrode

voor de betaling zijn penningen (dan wel zijn bankbriefjes) aan het natellen was. We kunnen er dus geredelijk van uitgaan dat het kasverslag nog steeds klopt, dank zij deze vorm van ‘open financiën’. Boudewijn was zo vriendelijk om ons een aantal boeken met zijn gedichten te schenken en natuurlijk kreeg wie dat wou (iedereen dus) een passende opdracht gesigneerd in het boek.

Naar aanleiding van de uitspraak eerder in deze annalen waar ik schreef dat wij de ring zijn meest vrouwelijke leden, wil ik hier graag Willy het laatste woord gunnen en zijn historische uitspraak terug in het collectief geheugen brengen: “een vrouwelijk lid is een contradictio in terminis” … en toch zijn wij supertrots op onze vier ‘contractio in terminisses’ Tot de volgende bijeenkomst op 17 april waar we een tentoonstelling bezoeken en ook de dochter van Oscar …

Een doorgang tot de annalen van de Marnixring Limburg Herkenrode

Dries 22 maart 2015

Jaargang 3, nummer 3 Marnixring Limburg Herkenrode