ut nieuws magazine juni

www.utnieuws.nlOnafhankelijk magazine van de Universiteit Twente

jaargang 02 - nummer 05 - juni 2012

Jan Willem Hidskes >

‘Sportcentrum UT is echt klein Papendal’

Onderzoek >Antibacteriële stof

onder je oksel

Opinie >Hoe veilig

is de campus?

International >How to stay on in the Netherlands

www.asml.com/careers

How do you make a lithography system that goes to the limit of what is physically possible?

At ASML we bring together the most creative minds in science and technology to develop lithography machines that are key to producing cheaper, faster, more energy-efficient microchips. Per employee we’re Europe’s largest private investor in R&D, giving you the freedom to experiment and a culture that will let you get things done. Join ASML’s multidisciplinary teams and help us push the boundaries of what’s possible.

2 UT NIEUWS 05|2012

Je eigen studio voor 103.900,-!

De Sluis 237681 KA VroomshoopT 0546 - 64 39 07

103.900,-! 103.900,-! 103.900,-!

Wonen in Roombeek; dé culturele hotspot van Enschede!

TWINS46 STUDIO’S IN ROOMBEEK ENSCHEDE

De Sluis 23

De kans van je (studenten)leven: een eigen studio in de meest eigenzinnige wijk van Enschede. Bekend om zijn mix van cultureel erfgoed en moderne architectuur. En dit op nog geen 10 minuten fi etsen van de bruisende binnenstad. Dit is jouw kans! Meer weten? Kijk op www.twins-wonen.nl.

Voor inwoners van Enschede met een laag inkomenBespaar gemiddeld 100 euroVeel extra vergoedingen. Ook de eigen bijdrage GGZSamenwerking Werkplein Enschede en Menzis

>>

>>>>>>

Bel 053 - 481 7800 of kijk op www.werkpleinenschede.nl

een nieuwe Bril, een tandartsBezoek en vele andere zorgBehandelingen?via de garantverzekering van Menzis krijgt u gewoon een vergoeding!

OOK EEN EIGEN MENING?Laat hem luid en duidelijk horen!

Ga naar onze website www.utnieuws.nl en klikop de button PRAAT MEE! De resultaten van de peilingen worden door de redactie van UT–Nieuws verwerkt in artikelen.

Ga naar onze website www.utnieuws.nl en klik op de button PRAAT MEE!

UT NIEUWS 05|2012 3

Nieuws

Van de redactieIn dit nummerNederland telt de komende weken zestien

miljoen bondscoaches, onder wie veel UT-ers.

In alle hoeken van de campus wordt straks

‘empirisch onderzoek’ gedaan. Er worden sta-

tistieken en kansberekeningen op wedstrijd-

uitslagen en poulewinnaars losgelaten, die

vervolgens na één gespeelde wedstrijd weer

volkomen achterhaald blijken te zijn. Want,

om maar eens een van de vele voetbalclichés

te gebruiken: de bal is rond. Maar al dat

gespeculeer blijft gewoon erg leuk.

Ook UT Nieuws begint langzaam in the mood

te komen. Het juninummer van ons magazine

heeft daarom een licht oranje tintje. Jan

Willem Hidskes, directeur van het sportcen-

trum, siert deze maand de cover en dat is niet

voor niets. Een zomer vol sport ligt voor ons;

Wimbledon, de Olympische Spelen, de Tour

de France en last but not least het EK voetbal.

Hidskes mocht van ons, als UT-bondscoach,

alvast vooruitkijken. Hij roemt de kwaliteit van

de toppers Van Persie, Robben en Huntelaar,

maar Nederland wint volgens hem het EK niet.

Welk land dan wel? Kijkt u naar het kadertje

op pagina 7.

Hoe beleven studenten in Oekraïne de invasie

van vele voetbalsupporters? Verslaggever

Jerom Rozendaal, standplaats Kiev, bood

ons een achtergrondartikel aan. Terwijl UT-

studenten oranje vlaggetjes aan het balkon

van hun studentenflat bevestigen of samen

in de kroeg voetbal gaan kijken, hebben hun

medestudenten in Kiev de gekste bijbaantjes

(zie pag. 8&9).

En dan is er nog de EK-app, die is ontwikkeld

door een brede groep UT’ers. Vanaf 5 juni te

downloaden. U leest er alles over op pagina 39.

Oranje in overvloed dus, maar UT Nieuws

biedt deze maand meer. Bij het maandelijkse

magazine zit een special over de faculteit

Gedragswetenschappen. Gemaakt door UT

Nieuws, in opdracht van en in samenwerking

met de faculteit GW. Met journalistieke verha-

len zoomen we in op onderwijs en onderzoek.

Beslist de moeite waard om te lezen. Ook

geïnteresseerd in zo’n mooie special van uw

faculteit, afdeling of onderzoeksinstituut?

Neem gerust contact op met de redactie voor

meer informatie.

Ditta op den Dries, hoofdredacteur.

Jan Willem Hidskes > 4 – 7 De gekste bijbaantjes > 8 – 9 Inkjettechnologie > 10 – 11 Meer Europese subsidies >12 Happietaria > 13 Interview Jeannine Peek >18 – 19 Foton >20 – 21 Veiligheid op de campus> 24 – 25 Studiereis naar Maleisië > 30 – 31 Interview Tineke Grootenboer > 32 – 33 International: How to stay on in the Netherlands > 34 – 35 Expat Lens > 36 Interview Alexander Otten > 37 Twenty Twente Tweets > 38 Geert&Beert en EK app > 39

Reportage | Green Team Twente> 14 – 16

Opinie | Andere Tijden> 20 - 21

Onderzoek | FZeer dunne vezelmembranen> 26 - 27

Interview | Afscheid van Olaf Fisscher> 28 – 29

Onafhankelijk maandblad voor personeel en studenten van de Universiteit Twente. Jaargang 02. Verschijnt elke eerste donderdag van de maand op de campus; vrijdag/zaterdag buiten de UT. Oplage: 8.000 exemplaren.

Redactie-adres:Gebouw De Vrijhof Kamers 315, 316, 317, 328, 319De Veltmaat 5, 7522 NM Enschede Postadres:Postbus 217, 7500 AE EnschedeTelefoon: (053 – 489) 2029zie verder onder redactie Fax: (053 – 489) 3439 E-mail redactie: [email protected]: http://www.utnieuws.nlof via de homepage van de UTTwitter: @UTNieuwsRedactie:Ditta op den Dries (hoofdredacteur, (053 - 489) 2030

[email protected] Paul de Kuyper (053 – 489) [email protected] Maaike Platvoet (053 – 489) [email protected] Sandra Pool (053 – 489) [email protected]:Brigitte Boogaard (053 – 489) 2029 [email protected] medewerkers:Marloes van Amerom, Ilse Bal, Leanne Benneworth, Giels Brouwer, Rayke Derksen, Nynke Dirven, Maaike Endedijk, Egbert van Hattem, Laura Lisa Hellwig,Hans van de Kolk, Simone Kramer, Ruben Libgott, Anna Migge, Mariska Roersen, Beer Sijpesteijn, Thijs Spruijt, Jochem Vreeman. Internetbeheer: WAME – Websites, Applicaties, Advieswww.wame.nlFoto’s:Arjan Reef, Gijs van Ouwerkerk.

Redactieraad:M. Driesprong, dr. A. Heuvelman, drs. J.W.D. ter Hellen, prof. dr. A. Need, dr. O. Peters. Advertenties:Bureau Van Vliet BV, Postbus 20, 2040 AA Zand-voort Tel. 023 – 5714745. Site: www.bureauvanvliet.comE-mail: [email protected] Advertentietarieven op aan vraag.Regionale advertentiesTwentyFifty, Postbus 652, 7500 AR EnschedeTel. 053 – 6409004. Site: www.twentyfifty.nlE-mail: [email protected] op aanvraag.HOP:UT Nieuws is aangesloten bij het Hoger Onder-wijs Persbureau (HOP). Adreswijzigingen:Abonnees (ook studenten) dienen deze schriftelijk door te geven aan de redactie UT-Nieuws Postbus 217, 7500 AE Enschede of per e-mail: [email protected]. Stage of buitenlands studieverblijf: studenten die op stage gaan of in het buitenland gaan studeren kunnen het UT-Nieuws magazine op schriftelijk verzoek opgestuurd krijgen. Wie prijs stelt op deze (gratis) service zendt een adreswijziging naar de redactie o.v.v.

faculteit, stagelocatie en periode (zo nauw-keurig mogelijk).Kopij: Nieuws voor het UT-Nieuws magazine en de website naar: [email protected]. Abonnementen: Jaarabonnement: 44 euro. Abonnementen schriftelijk aan te vragen met vermelding van naam, adres, postcode, plaats, telefoon-nummer en bank-/girorekening. Abonne-menten kunnen maandelijks ingaan. Betaling via factuur. Het jaarabonnement wordt automatisch verlengd, tenzij men minimaal 1 maand voor afloop van de abonnementsperi-ode schriftelijk opzegt.Concept, vormgeving en realisatie: Wegener SpeciaalMediawww.wegenerspeciaalmedia.nlBezorging Campus: Motorsportgroep UT, Richard van Schouwenburg en Arno Wedzinga, tel. 053-4892029. E-mail: [email protected] Copyright UT-Nieuws:Auteursrecht voorbehouden. Het is verboden zonder toestemming van de hoofdredacteur artikelen schema’s foto’s of illustraties geheel of gedeeltelijk over te nemen en/of openbaar te maken in enigerlei vorm of wijze.

Colofon

4 UT NIEUWS 05|2012

TEKST: PAUL DE KUyPER | FOTO’S: RIKKERT HARINK >

Een spelletje Monopoly tussen de vier broers Hids-

kes ontaardde vroeger nog wel eens in een veldslag.

Alle vier waren ze bereid gemeen te spelen als dat

hielp om te winnen. Tot hun ouders ingrepen. ‘We

sloegen elkaar soms bijna de hersens in.’

Nog steeds is hij een spelletjesmens. Een keer in de

maand heeft hij met vrienden een bridgeavondje.

En op de jaarlijkse wintersport met kinderen en

aanhang is het traditie dat ’s avonds een spelletje

Hints of Triviant wordt gespeeld. ‘Ik kan goed tegen

m’n verlies, al zeggen mijn vrouw en kinderen van

niet’, vertelt Hidskes. ‘Anderen menen gelukkig dat

het meevalt.’ Winnen wil hij wel altijd, daar is hij te

veel sportman voor. ‘Al lukt het me nu vrij makkelijk

om te zeggen: ach, het is maar een spelletje. Vroeger

had ik daar meer moeite mee.’

Vroeger, dat was in zijn studententijd, van 1972 tot

1980. Tijdens zijn studie Nederlands in Groningen

was Jan Willem Hidskes een fanatiek hockeyer. Hij

speelde als keeper in het eerste van GHBS, op het

op een na hoogste niveau van Nederland. ‘Een schit-

terende tijd. We speelden tegen spelers die ook voor

het Nederlands elftal uitkwamen. Ik heb nog ballen

om de oren gekregen van de vermaarde strafcorner-

specialist Ties Kruize.’

Ze reisden voor competitiewedstrijden het hele land

door. ’s Ochtends om acht uur met de trein naar

Den Haag om daar ’s middags te spelen. ‘Als we

dan verloren, was ik zondagavond nog chagrijnig.

Als keeper kreeg je soms maar drie ballen, en als je

dan verliest, ben je daar flink ziek van. Maar als we

wonnen, hadden we een heel gezellige terugreis.

Meestal liepen een paar jongens vooruit om een plek

te bemachtigen in de restauratiewagon. Dan konden

de blikjes bier op tafel.’

Metalen knieHet hockeyteam, een hechte vriendenclub, komt nu

nog steeds jaarlijks bij elkaar. In het begin om een

weekend lang een hockeytoernooi te spelen, later

deden ze mee aan voetbaltoernooitjes, nu is het vaak

golf. ‘Hockeyen gaat niet meer. De een heeft last van

zijn knie, de ander heeft rugproblemen. Twee jaar

geleden hebben we ons lustrum gevierd met een

week golf in Portugal. Iedereen komt daar met een

grijns van oor tot oor. We halen oude verhalen op en

doen spelletjes. Net een schoolreisje. Maar iedereen

is scherp, want we willen allemaal winnen.’

Sinds een jaar of vier hockeyt Hidskes zelf ook niet

meer. Uit zijn tas diept hij zijn portemonnee op en

laat een douanepasje zien met een foto van zijn knie.

Het hele gewricht is van metaal. Zijn eigen knie was

Hij staat aan het hoofd van een eiland binnen de UT. Een eiland dat zich de komende jaren

beter moet vermarkten. Jan Willem Hidskes (60), directeur van het sportcentrum, denkt

dat hij voldoende in huis heeft om daar in te slagen. De campus is immers ‘klein Papendal’.

‘Bij bezoekers vallen de ogen uit de kassen als ze onze sportfaciliteiten zien.’

‘Ik kan nu zeggen: ach, het is maar een spelletje’

helemaal versleten. ‘Ik mag geen contactsporten

meer doen. Skiën gaat nog wel goed. Vorig jaar heb

ik geprobeerd te tennissen, maar dan voel ik het als

ik op zo’n balletje achter het net loop. Dat is het me

niet waard.’ Hij stort zich op golf, twee keer in de

week met zijn vrouw op de green in Ahaus. In het

weekend pakt hij soms de racefiets.

En als hij stilzit, kijkt hij sport. ‘Studio Sport met

het bord op schoot is vaste prik. Als Wimbledon er

straks op is, kijk ik regelmatig een potje. Worstje er-

bij. Glaasje wijn. Eigenlijk kijk ik alles wat met sport

te maken heb. Soms ga ik naar FC Twente, maar ik

heb geen jaarkaart. Als ik in Frankrijk op vakantie

ben, kijk ik altijd wel even of de Tour in de buurt

is. Twee jaar geleden waren we bij mijn dochter op

bezoek in Australië. Ik heb er spijt van dat we toen

niet naar een cricketmatch zijn gegaan.’

De sportzomer 2012 mag wat Hidskes betreft begin-

nen. Eerst het EK voetbal, daarna Wimbledon en de

Tour en als toetje de Olympische Spelen. ‘Misschien

dat mijn vrouw aan het eind zegt: kunnen we ook

nog iets anders kijken dan sport?’

Het EK volgt hij thuis. Hij is niet iemand die de

kroeg in duikt, uitgerust met oranje hoed en vuvu-

zela. Fanatiek is hij wel. ‘Uitbundig’, vindt hij zelf.

‘En commentaar leveren hè? Schreeuwen. Speel

eens af! Kijk wie naast je staat! Ah nee!’ Zijn hoofd

wordt roder en hij balt zijn vuisten. Hij moet er zelf

om lachen. Rustiger dan weer: ‘Soms kan ik ook be-

rustend zitten analyseren. Dan denk ik: waarom wis-

sel je die niet? En vaak gebeurt dat even later ook.

Maar ik zit er ook wel eens naast hoor.’ Dat analyti-

sche heeft hij van zijn carrière als hockeycoach. Hij

zat jaren in de dug-out bij de teams van zijn dochter

en ook een tijd als hoofdcoach van dames 1 van de

Enschedese hockeyvereniging EHV.

Klein PapendalWie Hidskes enthousiast over sportbeleving en zijn

eigen sportcarrière hoort praten, vindt het vanzelf-

sprekend dat hij al elf jaar hoofd van het sportcen-

trum is en daarvoor sport in zijn portefeuille had >

Interview

UT NIEUWS 05|2012 5

Jan Willem Hidskes, directeur van het sportcentrum

Jan Willem Hidskes1951 geboren in Veendam

1972-1980 studeert Nederlands in Groningen

1977-1980 docent Nederlands in Drachten

1980-1989 docent Nederlands op Texel

1989-2001 docent taalvaardigheid aan

Saxion Hogeschool, vanaf 1997

hoofd Sport & Cultuur

2001-heden hoofd Sportcentrum UT

op het Saxion. Toch lag dat ruim dertig jaar geleden

niet voor de hand. Hidskes wilde geschiedenis stu-

deren, werd uitgeloot, probeerde het bij psycholo-

gie, maar haakte in het eerste jaar af. Daarna werd

het Nederlands, met als doel docent te worden, net

als zijn vader.

Eind jaren zeventig, na drie jaar gewerkt te hebben

op een middelbare school, wilde hij weg. Samen met

zijn vrouw naar Suriname. Zomaar. ‘Je bent 27 en

wilt iets anders, een nieuw leventje. We hadden alle

papieren al ingevuld toen ik op de autoradio hoorde

dat er een staatsgreep was gepleegd. Die formulie-

ren hebben we weggegooid.’

In plaats van Suriname werd het Texel. Daar waren

toevallig twee vacatures op één school. Een voor

Nederlands en een voor lichamelijke opvoeding, het

vak van zijn vrouw. ‘Geweldig. We hadden op Texel

alle vrijheid. We gaven les, waren om een uur of vier

vrij en liepen zo het strand op. Wat is er heerlijker

dan de hond uit te kunnen laten in de bossen en dui-

nen?’ Hun kinderen, een zoon (29) en dochter (26),

werden er geboren. Maar toen ze zich na tien jaar

afvroegen of ze op het eiland oud wilden worden,

was het antwoord nee.

Juist toen kwam er een baan voorbij op Saxion.

Weer twaalf jaar later, in 2001, stapte hij over naar

de UT. ‘Wat moet een neerlandicus als hoofd van

het sportcentrum? Dat was de eerste vraag die ik

kreeg tijdens mijn sollicitatiegesprek. Ik heb feeling

met eigenlijk alle sporten. En als manager had ik bij

Saxion de sectie Sport & Cultuur opgezet. Dat heeft

in mijn voordeel gewerkt.’

Direct bij zijn indiensttreding stelde Hidskes in UT-

Nieuws dat de sportfaciliteiten op de campus niets

onderdoen voor Papendal. Dat vindt hij nog steeds.

‘We moeten beseffen hoe mooi we het hier voor

elkaar hebben. Dit is echt klein Papendal’, verwijst

hij naar het nationaal sportcentrum in de bossen bij

Arnhem. ‘Ik merk het als mensen van buiten komen.

Hun ogen vallen zowat uit de kassen.’

‘Wat hier allemaal kan, is onvoorstelbaar. Natuurlijk,

universiteiten als Amsterdam, Nijmegen, Groningen,

hebben ook sportvelden. Maar welke universiteit

heeft een buitenzwembad met zonneweide? Een

honkbalveld? Beachvolleybalaccommodatie?’

En zo kan de directeur van het sportcentrum nog

wel even doorgaan. Hij hoeft alleen maar de flip-over

in zijn werkkamer opzij te schuiven om door het

raam een ander paradepaardje te zien: de 33 meter

hoge klimwand. Geregeld ziet hij de meest ervaren

klimmers de touwen aanbrengen tot aan de dakrand

van gebouw Sky. ‘De meesten gaan maar tot iets

over de helft hoor.’

De boer opDie klimmuur is onderdeel van een promotiecam-

pagne van het sportcentrum. Basisscholen worden

benaderd voor een gratis clinic klimmen, boksen,

tennissen of beachvolleybal op de campus. Twintig

scholen hebben er al gebruik van gemaakt en Hids-

kes krijgt enthousiaste reacties. ‘Goh, ik wist niet

dat dat kon bij jullie. Dit is een goed idee voor onze

sportdag.’

Precies de geluiden die hij graag hoort. ‘We moeten

in het kader van de bezuinigingen meer geld verdie-

nen. Dat kan met scholen. Maar het begint nu ook te

komen voor bedrijven. Buitenwesten kan boksclinics

geven, Sagittarius voor boogschieten, enzovoort.

Zo verdienen de verenigingen er ook iets aan. En

we pakken cultuur erbij. We vragen SHOT om als

dweilorkest voor muzikale omlijsting te zorgen. Of

we regelen een breakdancedemonstratie. Dan heb

je toch een fantastische sportdag? En als je het

overdag doet, hebben studenten en medewerkers er

geen last van. Die sporten meestal pas na 16 uur.’

Interview

6 UT NIEUWS 05|2012

Hidskes wilde al langer met zijn sportaanbod de boer

op, maar pas dit jaar komt het echt van de grond.

Dat komt volgens hem door de Eenheid Campus,

waarin Sport, Cultuur, het Evenementenbureau en

Bureau Reserveringen afgelopen jaar zijn samen-

gevoegd. Hidskes is daar oprecht blij mee. ‘Doordat

we een eenheid zijn, kunnen we bedrijven echt

iets moois aanbieden. Een club die een paar dagen

trainde op de ijsbaan, boekte bij het reserveringsbu-

reau de blokhutten. Reserveringen vraagt dan direct

of ze behoefte hebben om ook gebruik te maken van

onze fitnesszaal. Samen kunnen we de campusfacili-

teiten in de markt zetten.’

De eerste scholen hebben zich al aangemeld voor

een sportdag. De komende maanden wil Hidskes

meer hengeltjes uitgooien om klanten te werven.

De vermarkting is niet de enige grote opgave waar

Hidskes voor staat. Voor 2015 wil hij nog een andere

wens vervullen. Voor 2015? ‘Ja, dan stop ik er mee.

Maar ach, als ik een jaar langer moet doorwerken,

zou ik het ook niet erg vinden hoor.’

Eiland op UTHidskes wil de vrije sport promoten. Daarmee be-

doelt hij dat hij veel meer uren wil organiseren waar

je met je Xtra-card kunt binnenlopen zonder lid te

hoeven zijn van een vereniging. Dat kan al voor bij-

voorbeeld spinning en zwemmen, maar Hidskes wil

dat flink uitbreiden. In principe met elke sport en

onder begeleiding van instructeurs van het sport-

centrum. ‘Zodat je drie lessen rugby kunt volgen. Of

zumba. Of lekker een potje voetballen.’

Volgens Hidskes heeft de UT ongeveer 80 procent

verenigingssport en 20 procent vrije sport. ‘Bij alle

andere universiteiten is dat fifty-fifty. De clubs

zijn bang dat het hun ledengroei kannibaliseert. Ik

denk van niet. We maken met een groter aanbod de

verenigingssport juist sterker. Dat is ook de erva-

ring bij andere universiteiten. Want als een student

een paar keer komt basketballen en de trainer ziet

dat hij het leuk vindt, wijst hij hem natuurlijk op de

basketbalvereniging.’

Hij heeft er tien jaar op moeten wachten voor hij

de ruimte kreeg dit model te ontwikkelen. ‘Ik ben

er positief over, maar dit wilde ik eigenlijk al vanaf

2001.’ Zo heeft Hidskes nog meer wensen. Als geld

geen rol zou spelen, maakt hij een overkapping

over het buitenbad die bij mooi weer opengezet

kan worden. Ook wil hij de sintelbaan een flinke

opknapbeurt geven of vervangen, een nieuw

kunstgrasveld aanleggen voor de voetballers en

op de achterste sportvelden hoopt hij een dri-

vingrange voor golf te maken. Niet omdat het zijn

eigen hobby is, maar omdat het de vierde sport van

Nederland is. ‘Ik denk dat veel studenten het leuk

vinden om te doen.’

Hij toont zich wel realistisch. ‘Ik besef dat we een

instituut zijn voor onderwijs en onderzoek, en

niet voor sport. Natuurlijk wil ik een schitterende

loopaccommodatie en een overkapt buitenbad.

Maar ik snap heel goed dat als een faculteit drie

miljoen euro moet bezuinigen, het niet past dat het

sportcentrum geld uit blijft geven.’

Het sportcentrum wordt soms beschouwd als een

eilandje op de UT, vindt Hidskes. ‘Mensen denken:

bij het sportcentrum gaan ze hun eigen gang.

Terwijl ik zeg: we moeten erbij horen en laten

zien wat we te bieden hebben. Als vakgroepen

een uitje willen, kunnen wij dat organiseren. Laat

32 mensen roeien in vier achten en je hebt een

geweldige middag. Of we zetten een tennistoer-

nooitje op. Maar zelfs op de UT weten mensen ons

niet te vinden. Dan gaat er iets fout. We moeten

echt werken aan onze naamsbekendheid.’’ |

‘Duitsland wint EK’Nederland telt de komende weken zestien miljoen bondscoaches, maar van een sportfanaat als Jan Willem Hidskes

verwachten wij net iets meer. Hij voorspelt de winnaars van de vier grote evenementen deze zomer.

EK Voetbal: ‘Spanje en Duitsland gaan het goed doen, maar ook Engeland moeten we niet uitvlakken. Nederland heeft

een gigantisch moeilijke poule, maar met Van Persie, Robben en Huntelaar hebben we drie Europese toppers die mak-

kelijk scoren. Moet ik echt een kampioen noemen? Ik hoop het niet, maar ik kies Duitsland.’

Wimbledon: ‘Federer. Zo beheerst als hij een backhand kan slaan, dat is zo ontzettend mooi.’

Tour de France: ‘Een van de broertjes Schleck. En ik denk dat Bauke Mollema hoog eindigt, hoger dan Robert Gesink.’

Olympische Spelen: ‘Bij zeilen of surfen gaan we één of twee gouden medailles pakken. Ik hoop verder op Epke Zonder-

land. In het zwemmen halen we een keer goud. En bij judo, Edith Bosch zou mooi zijn. De dameshockeyers maken kans

en de dressuurpaarden zeker. Ik kom op minimaal zes keer goud. Dan heb je een heel mooie score.’

UT NIEUWS 05|2012 7

Achtergrond

TEKST EN BEELD: JEROM ROZENDAAL, VERSLAGGEVER IN KIEV >

De slecht geschreven Engelse teksten op over-

heidswebsites in Oekraïne zijn symbolisch voor

de erbarmelijke talenkennis van het EK-land.

Hoewel jongere overheidswerknemers een soort

van basiskennis van het Engels hebben, blinken

regeringleiders uit in onkunde. Veel beleids-

bepalers genoten hun opleiding dan ook in het

Sovjet-tijdperk, waar Russisch als lingua franca

gold.

De linguïstische hoop van de natie is tijdens het

EK gericht op de generatie die na de val van de

Sovjet-Unie hun opleiding genoot. Als honderd-

duizenden Europeanen naar Oekraïne trekken,

staan duizenden studenten hun land bij met

vertaal- en gidsdiensten.

Douaneposten worden in juni bemand met

Engelssprekende studenten en de Oekraïense

spoorwegmaatschappij Ukrzaliznytsia wil stu-

denten op treinen als conducteur inzetten. Ook

de organisatie van de UEFA maakt tijdens het

EK massaal gebruik van de onbetaalde diensten

van studenten, die de internationale ervaring

graag in hun cv noteren. 5.500 vrijwilligers wer-

den geselecteerd uit een recordaantal aanmel-

dingen van 24.000.

De Kievse student Jarik denkt er het zijne van:

‘Voor mij is het niets. Ik ga geen onbetaald

werk doen voor mensen die duizenden euro’s

per maand verdienen’, vertelt de programmeur

in opleiding. Jarik vult zijn karige studiefinan-

ciering van 50 euro aan door illegale software,

video’s en spelletjes te verkopen. Jarik blijft me

al drie jaar verbazen met steeds weer nieuwe

bijbaantjes.

Zo’n twee maanden geleden belde hij mij

’s avonds in paniek op. ‘Ik ben opgelicht, je moet

er een verhaal over schrijven’, begon hij zijn

monoloog. Hij was een paar dagen daarvoor ge-

strikt voor het deelnemen in een demonstratie.

Zoals in meer voormalige Sovjet-landen worden

demonstraties vaak ‘gekocht’. Deelnemers ont-

vangen zo’n tien euro om een dag of een dagdeel

mee te lopen. Vooral studenten en bejaarden

staan bekend als professionele demonstranten.

Jarik had vaker deelgenomen aan demonstraties,

maar deze keer bleek hij het grootser aangepakt

te hebben. Hij was een paar dagen daarvoor

benaderd door iemand van de organisatie met

het verzoek een eigen groep te organiseren. Zijn

plan was simpel: Jarik kreeg van de organisatie

tien euro per deelnemer waarvan hij zijn mensen

7 euro wilde betalen. Jarik wist 20 man op te

trommelen die hij elk een voorschot van 3 euro

betaalde. Dit geld had hij gekregen door de com-

puter van zijn broer te verpanden.

Maar zijn plannen kwamen niet uit. Na de

demonstratie was zijn contactpersoon binnen

de organisatie met de noorderzon verdwenen.

Behalve de schuld aan het pandjeshuis, staat hij

in het rood bij de door hem geronselde de-

monstranten die alleen hun voorschot hadden

gekregen. De politie geloofde hem niet. Twee

maanden na dato heeft hij nog geen dubbeltje

ontvangen.

PlattelandMet een studiefinanciering van 50 tot 80 euro

euro hebben vooral studenten van buiten de

stad het moeilijk om rond te komen. Honderden

kilometers van hun geboorteplaatsen kunnen zij

niet bij hun ouders aankloppen voor een maal-

tijd. Ouders op het platteland zijn op hun beurt

te arm om hun zoon en dochter te onderhouden.

‘Deze studenten gaan uit financiële nood in de

prostitutie werken of als danseres in een nacht-

club’, vertelt Andre Eichhofer, journalist van Der

Spiegel. Namens het Duitse weekblad deed hij

onderzoek naar de prostitutie in het land. Het

land telt volgens Wikipedia 50.000 prostituees,

een aanzienlijk deel daarvan bestaat volgens

Eichhofer uit studenten. ‘Ze geven het zelf toe

dat ze student zijn’, vertelt hij.

8 UT NIEUWS 05|2012

De gekste bijbaantjes voor studenten in OekraïneOekraïne leunt tijdens het EK voetbal massaal op de Engelse kennis van studenten.

Voor studenten levert het vrijwilligerswerk een mooie aantekening op hun cv op. Het

curriculum vitae van een Oekraïense student kan er overigens vreemd uitzien.

Een minder schokkende bijbaan is dat van mo-

del. Veel jonge vrouwen spelen in een reclame-

spot of lopen in een mooi pakje op beurzen en

tentoonstellingen. De drie studentes op de foto

waren door het mannenblad Maxi ingehuurd om

reclame te maken op een oldtimerbeurs in Kiev.

De slimme koppen kunnen geld verdienen met

het schrijven van afstudeerscripties voor andere

studenten. Het kopen van je diploma is vrij gang-

baar in Oekraïne, waar ook docenten met een

maandinkomen van 200 euro gevoelig zijn voor

steekpenningen. Alleen al Kiev telt tientallen

bureautjes die zich specialiseren in het schrijven

van dissertaties en scripties en hun diensten

openlijk aanbieden op internet. De bureau’s

maken gebruik van freelancers: studenten, maar

vooral ook docenten. Een gemiddelde scriptie

kost zo’n 200 euro. |

De gekste bijbaantjes voor studenten in Oekraïne

UT NIEUWS 05|2012 9

Onderzoek

TEKST: PAUL DE KUyPER >

De nabewerking van katoen – het verven, maar

ook het behandelen met een vlamvertragend of

vuilafstotend laagje – is een behoorlijk duur proces.

In grote baden worden heel wat chemicaliën en

water gebruikt. Met inkjettechnologie kan dat een

stuk goedkoper, flexibeler en energiezuiniger, vertelt

Marijn Warmoeskerken, hoogleraar vezelmaterialen.

‘Je hebt veel minder water nodig en hoeft dus ook

minder te drogen. Dat scheelt enorm in het energie-

gebruik.’ Zijn leerstoel EFSM doet samen met onder

andere Saxion, TNO en textielbedrijven als Ten

Cate (zie ook kader ‘Eerst zonwerend doek, daarna

nieuwe functies’) en Vlisco onderzoek naar nieuwe

manieren van textielbewerking.

Het bewerken van textiel door middel van inkjet-

technologie is vergelijkbaar met het printen op de

inkjetprinter die veel mensen thuis hebben staan. In

kleine druppeltjes wordt inkt op het papier gespo-

ten. Hier dus: verf op het textiel. ‘Lang is de bot-

tleneck geweest dat inkjetprinten relatief traag gaat’,

aldus Warmoeskerken. ‘Maar Xennia, een dochter

van Ten Cate, heeft nu een printer ontwikkeld

waarmee ze dertig meter textiel per minuut kunnen

bedrukken. Dat is een revolutionaire vooruitgang.’

Groot bijkomend voordeel van inkjettechnologie

is volgens de hoogleraar dat het de deur opent

voor nieuwe toepassingen. Warmoeskerken noemt

kleding die je vlamvertragend maakt, of juist vuil- of

waterafstotend. ‘En voor ziekenhuizen is antibacte-

rieel textiel erg interessant. Denk maar aan recente

uitbraken van resistente bacteriën. Ook voor de

lakens in hotels kan het een nuttige toepassing zijn.’

De meeste nieuwe functies die Warmoeskerken

noemt kunnen overigens ook via het traditionele

chemicaliënbad aan het textiel worden gegeven.

‘Maar met inkjet kan het veel efficiënter en effec-

tiever. Een antibacteriële laag hoeft alleen aan de

buitenkant te zitten. Dat kan alleen met inkjet. Je

Antibacteriële stof onder je oksel De textielindustrie staat aan de vooravond van de ‘inkjet-revolutie’. Deze nieuwe

technologie maakt het mogelijk om op een efficiënte manier materialen nieuwe

functies te geven, zoals antibacteriële kleding voor ziekenhuizen of kleren

die beschermen tegen muggen. De UT-leerstoel Engineering of Fibrous Smart

Materials (EFSM) van hoogleraar Marijn Warmoeskerken is al een stap verder. De

groep onderzoekt hoe zo’n antibacteriële stof ook na een paar wasbeurten zijn

werking houdt.

Inkjettechnologie zorgt voor nieuwe toepassingen in textielindustrie

‘Eerst zonwerend doek, daarna nieuwe functies’

10 UT NIEUWS 05|2012

Multinational Koninklijke Ten Cate uit Nijverdal introduceert nog dit jaar de eerste inkjetmachine in

zijn fabriek. Die gaat zonwerend doek van een print of coating voorzien. Andere toepassingen zoals

bacteriewerend en waterafstotend textiel – die UT-hoogleraar Marijn Warmoeskerken bijvoorbeeld

noemt – laten langer op zich wachten. Momenteel doet Ten Cate samen met onder andere de UT

onderzoek naar zelfreinigend materiaal.

De veredeling van textiel gebeurt al decennia in grote chemische baden, maar op de langere termijn

kan deze werkwijze financieel gezien niet uit. De kosten voor water, energie en reiniging zijn domweg

te hoog om nog concurrerend te zijn. Dat is voor Ten Cate reden geweest te zoeken naar een ‘techno-

logische verandering waarmee we in een klap van die bezwaren af zijn’, aldus Frank Spaan, directeur

business development van Ten Cate.

Vier jaar geleden nam het bedrijf uit Nijverdal daarom een meerderheidsbelang in Xennia Technolo-

gies om samen te werken aan inkjettechnologie voor de textielindustrie. Ook de vakgroep van Marijn

Warmoeskerken heeft in de beginfase meegewerkt in Europese projecten waarin het concept werd

ontwikkeld, vertelt Alfons Wegdam, hoofd textiel van Xennia. ‘De UT heeft bijvoorbeeld simulaties

gedaan voor het gebruik van fijne of grove druppels.’

‘Nu moeten we nog minimaal vijfduizend meter textiel produceren om de kosten eruit te halen. Straks

kunnen we elke order printen of coaten, hoe groot of klein ook. Daardoor zijn we in staat veel sneller op

de markt te reageren’, schetst Spaan een van de voordelen van inkjettechnologie.

Nog dit kalenderjaar wordt de eerste inkjetmachine in Nijverdal in gebruik genomen. Die gaat zonwe-

rend materiaal produceren. Toepassingen die Warmoeskerken noemt zoals textiel dat bacteriën weert

zullen langer op zich laten wachten. Hoe lang durft Wegdam niet te voorspellen. Kostentechnisch kan

het nog niet uit. ‘We beginnen met onze bestaande producten beter te maken. Pas als de technologie

met zonweringsdoek werkt, kijken we naar andere functionaliteiten.’

Daarvoor zijn nieuwe chemicaliën nodig die zich op de juiste manier hechten aan de textielvezels.

De kennis daarvoor zoekt Ten Cate bij andere partijen, bijvoorbeeld de UT. ‘Wij zijn textielengineers,

geen chemicaliënontwikkelaars’, verwoordt Wegdam het belang van die kennis voor de multinational.

Samen met de vakgroep van Marijn Warmoeskerken werkt hij nu aan zelfreinigend materiaal, bijvoor-

beeld voor op zonneschermen. ‘Daar komen vaak algen op. Dit materiaal breekt organische stoffen af

waardoor het doek langer een goed uiterlijk houdt.’

kunt de vezels aan de buitenkant hydrofoob maken,

terwijl de stof binnenin nog hydrofiel is. Dan heb je

dus kleding die van buiten waterafstotend is maar

van binnen wel zorgt voor verdamping.’

Anti-muggenkledingTot zover wetenschappelijk gezien weinig nieuws,

vindt Warmoeskerken. De beschreven inkjet-

processen zijn in de academische wereld al langer

bekend. Warmoeskerken denkt dat het bedrijfs-

leven nu ongeveer op de drempel staat om die

technologie in de markt te zetten.

Zelf richt hij zich al op de volgende stappen.

Eén daarvan is om inkjet en vezeltechnologie te

combineren met nanotechnologie. ‘We kijken hoe

we met nanodeeltjes nieuwe functies aan vezels

kunnen geven. ‘Het zou toch prachtig zijn als we

antimuggen-kleding kunnen maken? Dat zou een

uitkomst zijn voor malariaregio’s in Afrika.’

‘We werken al wel met nanodeeltjes titanium-

oxide. Daarmee kunnen we vezels waterafstotend

maken. Belangrijk is dat we die nanodeeltjes ook

vastzetten aan de vezel. Want op een gegeven

moment gaat zo’n stof de was in. Ik heb zestien

jaar bij Unilever onderzoek gedaan naar waspro-

cessen, lang genoeg om te weten dat wasmidde-

lenfabrikanten alles willen losweken. Wij onder-

zoeken een soort link tussen het nanodeeltje en

de vezel. Zodat een stof ook na drie keer wassen

nog waterafstotend is. In het lab lukt ons dat al.

De volgende uitdaging is of we inkjettechnologie

kunnen inzetten om de nanodeeltjes aan de vezel

te linken.’

Een andere weg die Warmoeskerken bewandelt,

is de aanpassing van het industriële wasproces.

‘We denken nu aan een soort minuscuul bekertje

dat we aan een vezel bevestigen. Dat bekertje

kun je vullen met bacteriewerend materiaal.

Vervolgens moet je aan het industriële wasproces

(voor ziekenhuiskleding en hotellakens) een stap

toevoegen. In de laatste fase moeten die bekertjes

opnieuw gevuld worden.’

Je eigen jurk tekenenZover is hij nog niet, maar als nanodeeltjes of

‘bekertjes’ met inkjet aan vezels kunnen worden

gekoppeld, tekent dat volgens Warmoeskerken de

kracht van de nieuwe technologie. Is die eenmaal

gemeengoed in de textielindustrie dan wordt het

volgens de hoogleraar ‘pas echt leuk’. ‘Dan teken

je op je computer je eigen jurk en laat je die met

inkjet bedrukken. Wil je een antibacterieel laagje

onder je oksels? Klik, dan brengen we dat aan.

Vroeger had je meters doek nodig om dit rendabel

te maken, met inkjettechnologie niet.’

Maar dat is nog toekomstmuziek. Of niet? War-

moeskerken: ‘Tien jaar geleden riep ik al dat dit

mogelijk is. Technisch kan het. Alleen niemand

investeert er nog in. Het is denk ik een lang ge-

wenningsproces.’ |

UT NIEUWS 05|2012 11

Achtergrond

TEKST: PAUL DE KUyPER | ILLUSTRATIE: ANNE EVERLOO >

Deze zomer opent de inschrijving voor de

laatste subsidieronde van het Zevende Kader-

programma van de Europese Commissie (KP7,

zie kader). In de periode 2007-2011 scoort de

UT volgens Vermeij ‘niet slecht’ in de race om

de EU-subsidies: 21 procent van de aanvragen

is succesvol. ‘Maar het kan beter. Door bewus-

ter en selectiever in te schrijven kun je op 25

procent uitkomen. Op langere termijn kunnen

we misschien zelfs richting 30 procent.’

De UT scoort vooral goed op de gebieden ICT

en Nanotechnologie en bij het binnenhalen van

ERC Grants, de grote persoonlijke subsidies.

Dat het succespercentage op bijvoorbeeld

Health laag is, komt volgens Vermeij doordat

deze EU-pot vooral voor klinisch onderzoek is

bedoeld. ‘Wat we op de UT doen aan Health is

preklinisch en valt vaak onder ICT of Nanotech-

nologie & materialen.’

In 2014 start de EU met een nieuw subsidie-

programma ‘Horizon 2020’. Om in de laatste

KP7-call en dit nieuwe programma een hoger

slagingspercentage te halen, is binnen de UT

een EU-office opgericht bestaande uit Ver-

meij en de onlangs aangetrokken Braamhaar.

‘Op een nieuwe intranetsite, www.utwente.nl/

subsidies, willen we onderzoekers vroegtijdig

informeren. Daarop komt te staan welke subsi-

diemogelijkheden er zijn, maar vooral ook hoe

wij ondersteuning bieden bij het aanvragen van

die subsidies’, aldus Braamhaar.

Die ondersteuning bestaat uit het uit handen

nemen van de administratieve lasten van een

aanvraag, het netwerken met mogelijke part-

ners en het een-op-een meeschrijven aan het

voorstel. Braamhaar: ‘Het wetenschappelijke

deel van een aanvraag moeten onderzoekers

zelf doen, maar wij hebben meer inzicht in waar

de EU waarde aan hecht als je schrijft over de

maatschappelijke of economische impact van

het onderzoek.’ Daarnaast blijft het EU-office

trainingen geven aan wetenschappers over hoe

je kansrijke subsidievoorstellen schrijft.

Dit alles kan helpen de UT-score in Europa te

verhogen. Dat is belangrijk, zeker in een tijd

dat er minder geld uit Den Haag komt. Nog

belangrijker is volgens Vermeij en Braamhaar

dat de wetenschappers door het werk van het

EU-office merken dat het minder tijdrovend

wordt om subsidies aan te vragen. Vermeij:

‘Hun core business is onderzoek doen. Onze

grootste meerwaarde is de tijd te reduceren die

zij stoppen in voorstellen schrijven.’ |

Meer subsidies uit Europa Ruim een op de vijf aanvragen voor subsidie die de UT indient bij de Europese Commissie

is succesvol. Dat is iets hoger dan het EU-gemiddelde van 18 procent. Maar het kan beter

denken Rolf Vermeij en Melanie Braamhaar van het EU-Office van de UT. Nog belangrijker

vinden zij dat het voor onderzoekers minder tijdrovend wordt om subsidies aan te vragen.


Goed eten voor een goed doelTEKST: SANDRA POOL | FOTO: ARJAN REEF >

Pruttelende pannen en dampende potten. Het tijdelijke restaurant Happietaria is weer volop in

bedrijf. Nog tot en met 13 juni kunnen gasten aanschuiven en eten voor het goede doel. Dit jaar

gaat de opbrengst – men hoopt op een bedrag van dertigduizend euro – naar de hulporganisatie

ZOA. Met het geld worden kansarme gezinnen in Congo geholpen. Ze krijgen landbouwgereed-

schap en zaden van goede kwaliteit om gewassen te verbouwen en de voedselketen sterk te

verbeteren.

Studenten van voornamelijk de vier christelijke studentenverenigingen zetten zich elk jaar in voor

het goededoelenrestaurant. Voor deze editie is de nog weinig gebruikte keuken en het nieuwe

restaurant van poppodium Atak het onderkomen van het tijdelijke restaurant. Een enorme

meevaller. De vrijwilligers hoeven van tevoren niet te spijkeren en te klussen om de zaak toonbaar

te maken. Wat Afrikaanse maskers, planten en sfeerverlichting zijn voldoende.

Onder leiding van professionele koks wordt er van maandag- tot en met zaterdagavond gekok-

kereld. Gasten kunnen om half zes of om acht uur aan tafel. Op de menukaart staan voor-, hoofd-

en nagerechten. Het aanbod is gevarieerd. Voor elk wat wils. Er zijn vegetarische gerechten en

maaltijden met vlees of vis. Door sponsoring en goede prijsafspraken gaat bijna zeventig procent

van de eindrekening rechtstreeks naar het goede doel. |


14 UT NIEUWS 05|2012 KODAK EPP 5005

Reportage

Green Team Twente als debutant beste in Eco Marathon

01 > 02 > 03 > 04 >


‘Een waterstofauto met perspectief’

UT NIEUWS 05|2012 15KODAK EPP 5005

TEKST EN FOTO’S: PAUL DE KUyPER >

‘Richtingaanwijzers?’ – ‘Oke.’

‘Ruitenwisser?’ – ‘Check.’

Ron Slomp, de teamleider van Green Team

Twente ziet erop toe dat de UTMotive volledig

functionerend aan de start verschijnt van de Shell

Eco Marathon in Rotterdam. Het is de laatste

van twee racedagen en zijn team verdedigt de

koppositie in de waterstofklasse. Ze hebben nog

twee van de vier runs over om hun voorsprong uit

te bouwen.

In en rond de grote evenementenhal van Ahoy

hebben alle 180 teams – van Marokkanen tot

Esten en van Grieken tot Engelsen – een eigen

sleutelruimte. De sfeer is er gemoedelijk. De helft

van het Twentse team zit buiten in het zonnetje,

de andere helft staat nog gebogen over de auto

om een kier bij het portier te dichten ten behoeve

van de aerodynamica.

Rondom het complex loopt het parcours van 1,6

kilometer. Alle brandstofklassen rijden er door

elkaar: op benzine, op zonne-energie, of zoals de

UTMotive op waterstof. Uiteindelijk wordt er een

klassement opgemaakt per brandstof en klasse

(UrbanConcept en Prototype). Op dag één al

heeft coureur Glenn Roozing een mooi resultaat

neergezet: omgerekend 660 kilometer op 1 liter.

En dat terwijl de auto verre van comfortabel reed.

Glenn: ‘De voorwielophanging trilde in zijn eigen

frequentie, ik stuiterde over het asfalt.’

Die avond en de volgende ochtend werd er met

man en macht gewerkt om dat probleem te

verhelpen. Sowieso hebben de Enschedese stu-

denten veel moeten sleutelen. ‘De achterwiel-

ophanging is kapot gegaan tijdens het transport

naar Rotterdam’, vertelt Pjotr Kerssens. Daar

bleef het niet bij. De elektronica is doorgebrand

en op de dag van de technische keuring bleek de

waterstoftank te lekken. Pjotr: ‘We hebben een

paar keer ’s nachts door moeten werken.’

Mooi conceptNu lijkt de UTMotive technisch helemaal in

orde, stelt captain Ron vast. ‘Probeer de eerste

ronde 26 kilometer per uur te rijden’, krijgt

Glenn als laatste opdracht voor de start mee. De

tien ronden legt de witte UTMotive schijnbaar

moeiteloos af. Hij glijdt laag over het asfalt en

passeert soms een ander – meestal kleurrijk –

voertuig.

Aan het eind van de eerste run komt ook Ton

Bor een kijkje nemen bij Ahoy. De docent werk-

tuigbouwkunde ziet nog net hoe het voertuig

van zijn studenten de finishlijn passeert en de

eigen prestatie van de dag ervoor met zo’n tien

procent verbetert. Bor is trots. Een half jaar

lang begeleidde hij met collega’s Jim Kok en

Marc Masen het Green Team Twente.

‘Dit zullen die jongens niet gauw vergeten. Ze

hebben nachten moeten doorwerken en nu

staan ze bovenaan. >

Elf derdejaars werktuigbouwkunde wonnen half mei met hun zelfgebouwde waterstofauto

UTMotive de Shell Eco Marathon, een Europese zuinigheidswedstrijd in Rotterdam. Tot hun

eigen verrassing want voorgaande edities deed er niet eens een UT-team mee. De winnaars

hopen dat hun project volgend jaar een vervolg krijgt. ‘Deze auto kan nog zoveel beter. Het zou

zonde zijn om ‘m nooit meer te gebruiken.’

Green Team Twente als debutant beste in Eco Marathon

05 > 06 > 07 > 08 >


‘Een waterstofauto met perspectief’

Reportage

Een jongensboekverhaal’, zegt Bor terwijl hij

buiten in het zonnetje voor de sleutelruimte zit.

Hij is verbaasd dat de UTMotive aan kop gaat.

Andere teams die al eerder mee hebben gedaan

zouden veel verder moeten zijn. ‘Er staat een

mooi concept met een brandstofcel en supercon-

densatoren om remenergie op te slaan. Maar de

elektronica kan nog stukken beter.’

Hij hoopt dat het project volgend jaar een ver-

volg krijgt. ‘Het is mooi voor een opleiding als je

studenten dit oppakken. Er is niets mooiers dan

je opgedane kennis in praktijk toepassen. Als

WB’er leer je van alles over stijfheid, weerstand,

et cetera. Ik zou het fantastisch vinden als er elk

jaar een team meedoet. De uitstraling van dit

evenement past bij de UT.’

Kapotte claxonInmiddels maakt coureur Glenn zich op voor de

tweede rondgang over het circuit. De afgelopen

anderhalf uur hebben de technici van het team

gebruikt om de waterstoftank te vervangen en

met tape wat kieren dicht te plakken. Vlak voor

de start gaat hij met bagage en al – een bierkrat-

je met een handvol blikjes –op de weegschaal.

Alles bij elkaar moet hij minimaal 70 kilo wegen.

De wedstrijdofficials controleren tot slot de

waterstoftank en de energie die is opgeslagen in

de condensatoren. Als alles in orde blijkt, mag

de UTMotive naar de start op het voorplein van

Ahoy.

Jasper Reichardt en Joost Potma zoeken

ondertussen snel een rustig plekje langs de

racetrack. Via hun mobieltje hebben ze contact

met Glenn in de cockpit. Jasper houdt een

stopwatch in de hand en voor hem ligt een

lijstje met rondetijden. Vooraf hebben de twee

strategen precies uitgerekend hoe de UTMo-

tive zo zuinig mogelijk de tien ronden aflegt,

binnen maximaal 39 minuten. Als Glenn na een

ronde voorbij komt rijden klokt hij precies de

vooraf bepaalde rondetijd van 3 minuut 54.

Even later meldt de coureur echter dat de toeter

van de auto het niet meer doet. ‘Zet hem maar

stil bij de finish, anders gebeuren er ongeluk-

ken’, brieft Joost door. Even lijkt de claxon het

weer te doen, maar als hij halverwege de tweede

ronde opnieuw weigert, besluit Glenn inderdaad

deze poging te staken. Een kabelbreuk blijkt de

oorzaak. Tijd om die te repareren en een nieuwe

poging te wagen is er niet.

‘Enorm balen’, zegt een bezwete Glenn als hij uit

de UTMotive stapt. ‘Maar we konden geen risico

nemen.’ Het is in de race verplicht een werkende

claxon te hebben die je gebruikt bij het inhalen

van andere auto’s. Niet toeteren is gevaarlijk,

want het zicht in spiegels van de meeste voer-

tuigen is erg beperkt. Bovendien kan het beste

resultaat geschrapt worden als de jury erachter

komt dat je toeter niet werkt. Joost: ‘Als dit nou

onze enige poging was geweest, hadden we het

kunnen gokken. Maar nu hebben we te veel te

verliezen en bijna niets te winnen.’

De UTMotive staat nog steeds bovenaan met

een verbruik van 75 kilometer per kilowattuur

in de run eerder die dag. Omgerekend is dat 727

kilometer per liter benzine, of: van Enschede

naar München. Op plek twee staat Eco-elec uit

België met 49 km/kwh. Gespannen kijken de

werktuigbouwers van Green Team Twente naar

de verrichtingen van de Hydro Cruisers van de

Haagse Hogeschool. Hoewel die in de eerste drie

pogingen geen geldig resultaat hebben weten

neer te zetten, zien de UT-studenten hen als

voornaamste concurrent. Als het bericht komt

dat de Hagenezen hun auto na acht van de tien

ronden aan de kant hebben moeten zetten, gaan

de handen de lucht in en worden de blikjes lauw

bier uit het bagagekratje opengetrokken. Echt

uitbundig wordt het tegen de avond als het team

op het grote podium wordt geroepen tijdens de

prijsuitreiking. Ze schreeuwen en springen en

teamcaptain Ron Slomp tilt met een big smile de

beker boven zijn hoofd.

Auto met perspectiefRon had niet durven dromen dat zijn team als

debutant in de Eco Marathon direct met de hoofd-

prijs aan de haal zou gaan. ‘Ik wist dat een hoge

klassering er in zou zitten. Maar winnen? Nee, dat

heb ik alleen gehoopt. Als je ziet wat er deze week

allemaal stuk is geweest, is uitrijden al een hele

prestatie. We zijn gewoon kampioen! Super mooi!’

Vooraf wilde Green Team Twente een verbruik van

1 op 1000 halen. Daar bleef de UTMotive dus nog

bijna 300 kilometer onder. ‘Na onze problemen

wisten we dat 1 op 1000 niet meer reëel was’, legt

Ron uit. ‘Onze doelstelling was misschien wat hoog,

maar je moet ook niet te laag inzetten. Je hebt

iets nodig om naar toe te werken.’ Daarnaast wijst

de teamleider erop dat slechts vijf van de twintig

waterstofauto’s een geldig resultaat wisten neer te

zetten. Het zegt volgens hem iets over hoe lastig die

klasse is.

Voor Ron en zijn collega’s zit de Shell Eco Marathon

erop. De teamcaptain hoopt dat volgend jaar een

nieuw team het project oppakt. ‘Het doel was een

auto met perspectief te bouwen. Er kan nog zoveel

beter. Met de elektrotechniek kan een enorme slag

worden gemaakt. En hij kan zeker twintig (van

de honderd, red.) kilo lichter. Het zou zonde zijn

om deze auto nu weg te zetten en nooit meer te

gebruiken.’ |


TEKST: JOCHEM VREEMAN | FOTO: GIJS VAN OUWERKERK >

Voordat ik daadwerkelijk ook maar een vuurwapen

mag aanraken, krijg ik eerst uitgebreide uitleg en

instructies. Lichtgeraakt is een kleine vereniging

met een aantal (ex-)UT-studenten in haar leden-

bestand die schieten op de schietbaan in Haaks-

bergen. ‘Ik wil even weten met wat voor iemand

we te maken hebben. Dit is een exclusieve en

vooral gevoelige sport.’ Aan het woord is Bas ten

Donkelaar, promovendus aan de UT en net als zijn

vader verknocht aan de schietsport. Ten Donkelaar

(links op de foto) heeft zelf een aantal vuurwapens

en de vereniging heeft er twaalf. ‘Hoewel iedereen

hier welkom is, willen we natuurlijk geen cowboys.

Jongens die direct hun wapen overdwars houden

en willen vuren alsof ze Rambo zelf zijn, stuur ik

meteen weg. De sport zal voorgoed moeten om-

gaan met het soms negatieve imago. Dat komt na-

tuurlijk door incidenten zoals die in Noorwegen of

Alphen aan de Rijn. Dat is lastig voor de ongeveer

10.000 sportschutters die Nederland kent.’

Terwijl Ten Donkelaar vertelt over zijn eigen pres-

taties – ‘ik schiet landelijke wedstrijden en het gaat

prima’ – hoor ik de pistoolschoten al klinken. Ik sta

te popelen, maar de veiligheidsinstructies zijn nog

niet klaar. ‘Richt je wapen altijd naar de grond en

doe dat ongeladen. Je zou maar door je eigen voet

schieten.’ Die laatste opmerking boezemt me toch

wat angst in, maar Ten Donkelaar stelt me gerust.

‘Niet bang zijn, in het begin zal je niet veel raken,

zelfs niet je eigen voet’, grapt hij. Dat zullen we

nog wel eens zien, denk ik meteen. Het moet toch

niet al te moeilijk zijn om het target, een meter of

tien verderop, te doorzeven met kogels.

Eindelijk is het dan zover. UT-student Niels Cen-

ten, sinds oktober lid van Lichtgeraakt, voorziet

me allereerst van een set gehoorbeschermers.

Nadat ik me al aangemeld had als introducé, je

mag dan drie keer per jaar schieten, pakt hij de re-

volver erbij. We beginnen met het lichtste kaliber,

.22 dus, maar voor mij al zwaar genoeg. ‘Let op je

basishouding. Doe een hand achter je broekriem

of in je zak, met de andere vuur je. Eerst oefenen

we even zonder kogels.’ Ik gehoorzaam braaf en

Centen (rechts op de foto) vindt het tijd voor het

echte werk. Ik ook. ‘Gebruik de keep en de korrel

om te richten.’ Ik laad zes kogels in het revolver,

richt mijn arm op en vuur. Een machtig gevoel dus,

zoals ik al aangaf. Het doelwit is te ver weg om te

zien hoe ik het ervan afbreng. Maar ik weet het

zeker; ik heb dat target flink mishandeld. Nadat

ook de andere leden uitgeschoten zijn en iedereen

het wapen heeft weggelegd, lopen we de schiet-

baan op. Mijn zwarte doelwit is ongeschonden,

maar het papier daaromheen heeft wat kogelgaten.

‘Niet gek hoor!’, zegt Centen. ‘Beter dan de meeste

beginnelingen.’ Daar moet ik het maar mee doen

en stiekem ben ik best trots. Op naar het volgende

wapen, hoop ik. Maar helaas zit schieten met de

9 mm. Glock 17 er vandaag niet in. Na uitvoerig

overleg is besloten dat er voor mij geen uitzonde-

ring gemaakt wordt. Jammer, maar begrijpelijk. Ik

moet het doen met de uitleg over het wapen dat in

Nederland onder andere gebruikt wordt door de

Krijgsmacht en Marechaussee. ‘Zo’n wapen heeft

een gigantische terugslag’, legt Ten Donkelaar uit.

‘Het weegt 1,5 tot 2 kilogram. Als je een beetje

actief de schietsport beoefent, heb je een goede

conditie nodig. Daarnaast zijn concentratie en

inzicht belangrijk. Nadeel van zo’n 9 mm. is dat

de munitie vrij prijzig is. Je zou soms meer willen

schieten dan je eigenlijk doet. Maar ach, dat houdt

het ook wel weer exclusief.’

Na een lange avond in Haaksbergen houd ik ’t

voor gezien. Ik heb toch maar mooi even gescho-

ten met een vuurwapen, dat neemt niemand me

meer af. |

Laden, richten, vurenOp de schietbaan in Haaksbergen

‘Let op je ademhaling, concentreer je en haal de trekker over’, luiden de instructies. Ik schiet en raak

met mijn .22 kaliber revolver in ieder geval het bord waarop het target is bevestigd. Een machtig

gevoel, dat kan ik niet ontkennen. Ik waan me direct in een actiefilm. Welkom bij schietvereniging

Lichtgeraakt.

De mogelijkheden om op de campus een sportieve prestatie

neer te zetten, zijn legio. Van schaken tot schermen, van

taekwondo tot tafeltennis. De redactie van UT Nieuws hijst

zich in sportkleding en gaat het aanbod aan den lijve on-

dervinden. Participating journalism heet dat. Deze maand

aflevering 6: de schietsport.

Sport


SV Lichtgeraakt (SVL) is een schietvereniging

die aanvankelijk vooral bedoeld was voor

studenten. In 1964 is SVL opgericht als eerste

sportvereniging op de UT en was lange tijd

vooral een vereniging voor luchtschutters.

SVL is niet meer officieel verbonden aan de

UT, maar heeft dus nog wel UT’ers als lid.

Meer info: www.lichtgeraakt.nl.

Lichtgeraakt

Economie

TEKST: MAAIKE PLATVOET >

Ze had zich heel stellig voorgenomen om een jaar

een sabbatical te nemen. Want na een zware fusie

tussen uitzendbureaus Unique en Content, die zij als

directeur begeleidde, had ze tijd nodig voor zichzelf.

Niet alleen tijd om met haar twee kinderen door

te brengen, ook het volgen van een opleiding aan

Nyenrode stond op haar wensenlijstje. Maar ruim-

schoots voor haar sabbatical afliep, werd ze gevraagd

om naar Engeland te vliegen. Voor een gesprek met

het Europese hoofd van Dell, die haar polste voor

de functie van directeur Dell Nederland. ‘Ik vroeg

enkele dagen bedenktijd, maar op de terugweg in

het vliegtuig wist ik het al wel. Dit was zo’n mooie

functie, bij zo’n mooi bedrijf. Mijn sabbatical werd

daardoor iets ingekort, maar tot op de dag van van-

daag heb ik nog geen moment spijt gehad.’

Jeannine Peek studeerde van 1987 tot 1993 tech-

nische bedrijfskunde, met als afstudeerrichting

informatiekunde, aan de UT. Ze weet nog goed hoe

haar keus voor de UT ‘toevallig’ tot stand kwam. ‘Op

de voorlichtingsdag in Eindhoven was het druilerig

weer. Op de Enschedese campus scheen de zon,

er lagen mensen in het gras. En we mochten als

potentiële studenten de hele dag ‘bedrijfje spe-

len’. Enschede had iets kleinschaligs, vindt ze. De

studenten kenden elkaar daardoor snel. Iedereen

wist elkaar gemakkelijk te vinden. ‘Dat zorgde ervoor

dat je als student in een bijna knusse omgeving kon

ontwikkelen. Ik bewaar in ieder geval heel positieve

herinneringen aan die tijd. Ook de campus vond ik

een waardevolle toevoeging, dat heeft geen enkele

andere Nederlandse universiteit.’ Nog steeds zijn er

banden met Enschede. Vooral te danken aan haar

dispuut Poison, en een clubje hockeyende vriendin-

nen met wie ze ooit bij Drienerlo speelde. Eens per

jaar doen ze nog mee aan een toernooi. Lacht: ‘Maar

eigenlijk draait het dan meer om het samen eten.

Echt hard rennen doen we niet meer.’

Aan het einde van haar studietijd besloot Jeanine

een jaar naar Amerika te gaan. Daar deed ze een

afstudeeropdracht bij Mars, op het gebied van de

inkoop van grondstoffen. Door de commerciële rol

die ze daar had, besloot Peek dat ze – eenmaal terug

in Nederland – meer wilde doen met haar afstudeer-

richting informatiekunde. Ze solliciteerde bij KPN,

met in haar achterhoofd het plan om ‘CIO (Chief

Information Officer, red.) van een groot bedrijf te

worden’. ‘Ik dacht bij KPN daarvoor een handige

eerste stap te kunnen zetten. Maar ook daar bleek al

snel dat ik meer op mijn plek was in de commercie.

Eenmaal op de sales-afdeling van KPN ontdekte

ik wat een fantastisch vak het eigenlijk is. En mijn

studieachtergrond leende zich er perfect voor. Ik

wist hoe organisaties in elkaar staken, en dat in

combinatie met een knipoog naar de techniek. Mijn

CIO-ambities kwamen daardoor op de helling, omdat

ik het gewoon ontzettend leuk vond om klanten te

adviseren. Sales bleek echt mijn ding.’

Toch maakte Peek enkele jaren later, als ze door

een ex-collega wordt benaderd, de overstap naar

WorldCom. ‘Compleet anders dan het ietwat deftige

KPN. WorldCom was een wereld van hectiek, het

bedrijf had iets cowboy-achtigs. Ik maakte de

overstap omdat ik de concurrenten van KPN ook

wilde leren kennen.’ Peek zette voor WorldCom een

nieuw klantenteam op. Minder leuk was dat op een

gegeven moment CEO Bernie Ebbers werd opgepakt

voor boekhoudfraude. ‘Het was verleidelijk om toen

mijn heil ergens anders te zoeken, maar ik wilde mijn

team en klanten niet zomaar in de steek laten.’ Nadat

WorldCom uit surseance van betaling kwam, besloot

Peek toch om zich heen te kijken en werd uiteinde-

lijk via een headhunter gepolst voor een functie bij

Dell. ‘Ik ben toen bij Dell in de publieke sector ge-

start en had het enorm naar mijn zin bij dit bedrijf. Ik

vergelijk het wel eens met topsport. Het tempo bin-

nen Dell ligt heel hoog, er moet daarom ook continu

gepresteerd worden. Zo werkt het nou eenmaal in

de ict-branche, die is continu in beweging. Sommige

mensen raken verslaafd aan zo’n werkcultuur. En ik

moet ook zeggen, saai is het hier nooit.’

‘Dell is natuurlijk een groot en stevig bedrijf. Ieder-

een kent het, net zoals de producten. Dat opent deu-

ren. En ook ik vind dat we prachtig mooie producten

en IT-oplossingen hebben. Dat je daar zelf in gelooft,

is heel belangrijk. Ik ben oprecht trots op wat dit

bedrijf presteert.’

Hoe aantrekkelijk Dell ook was, in 2008 werd Peek

opnieuw benaderd voor een interessante functie:

die van algemeen directeur van Content. ‘Hoe leid

je zo’n uitzendorganisatie? Op IT-gebied liepen ze

achter. Dat vond ik een ontzettend mooie uitda-

ging.’ Peek leidde in 2010 de fusie van Content en

Unique, onderdeel van USG People. ‘Die fusie was

een uitdaging om te begeleiden. Leerzaam, maar ook

zwaar. Het is heel ingewikkeld om te zorgen dat het

beste van twee organisaties in één samenkomen. Dat

er dan niet meer voor alle mensen plek is, maakt het

pijnlijk. Desondanks stond er heel snel een nieuw

bedrijf. ’

Na die zware fusie, ging Peek met sabbatical.

‘Eindelijk was er tijd om een aantal dingen op een

rijtje te zetten.’ Nooit maakte ze zich zorgen over

de toekomst van haar carrière. En dat dat ook niet

nodig was, bleek toen ze op gesprek werd gevraagd

in Engeland.

‘De IT-wereld is leuk en dynamisch. Je belandt in de

core-business van allerlei grote bedrijven. En bij Dell

blijf ik leren, daar zit voor mij de uitdaging. Ik zou

graag zien dat er meer vrouwen bij Dell op techni-

sche functies komen, maar volgens mij zijn te veel

vrouwen bang om uiteindelijk voor een technische

studie te kiezen. Om vrouwen zoveel mogelijk te

ondersteunen hebben we binnen Dell het Woman’s

Network, WISE, opgericht dat - ook voor mannen

– trainingen en bijeenkomsten verzorgt, waardoor

werknemers zichzelf beter leren performen. ‘

Over haar eigen ervaringen: ‘Zelf heb ik in de begin-

jaren ook wel eens gedacht: als je maar hard genoeg

werkt, dan volgt de beloning wel. Toen ik tot mijn

verbazing werd overgeslagen bij een promotie en

daar later bij mijn baas naar vroeg, was hij verbaasd:

ik wist niet eens dat jij interesse had.’ Het is mij toen

duidelijk geworden dat je voor jezelf moet opkomen.

Maar ook vertrouwen moet hebben in je eigen kun-

nen.’

‘Voorlopig zit ik bij Dell prima op mijn plek. Op den

duur zal ik vast wel weer een nieuwe uitdaging wil-

len. Iets internationaals bij Dell of juist onderdeel

zijn van de Nederlandse maatschappij, voor zo’n

typisch Hollands merk, dat lijkt me ook ontzettend

leuk om te doen.’ |

‘Werken bij Dell is als topsport’In haar carrière kreeg ze ontzettend veel goede adviezen. De belangrijkste was misschien wel

‘kom op voor jezelf’. En dat zegt UT-alumna Jeannine Peek, sinds november 2011 directeur van

Dell Nederland, nu ook tegen haar medewerkers. ‘En blijf openstaan voor de dingen die om je

heen gebeuren. Hoe hoger je komt in een organisatie, hoe lastiger dat soms is.’

UT-alumna Jeannine Peek is directeur Dell Nederland


AFVD Foton



SpookyHet zou zomaar een cover kunnen zijn van boek

van Stephen King. Of een scene uit een film van

Harry Potter.

Dit spooky beeld van Foton-fotograaf Mark Ruiter

is gemaakt op een doordeweekse avond, op de

campus van de UT. Om precies te zijn aan de

zuidzijde van de Zuid-Horst, waar het kunstwerk

Kolommen van Evert Strobos staat. Op de achter-

grond van de foto is het gebouw Meander te zien.

Het achttien kolommen tellende kunstwerk stond

eerst in de voortuin van oud-rector magnificus

Draijer. Hij schonk het later aan de UT.

Mark Ruiter is met zijn lens altijd op zoek naar al-

ledaagse dingen, die door een specifieke benade-

ring of techniek een niet-alledaagse indruk geven.

Dat is hem bij deze foto zeker gelukt. ‘Door de

mist krijgt de foto een bijzonder karakter’, zegt

Mark. ‘Ik heb de foto gemaakt met een statief en

een lange sluitertijd. Om precies te zijn vier minu-

ten.’ Een geslaagd staaltje ‘nacht-fotografie’, waar

menig horror-auteur inspiratie uit kan putten. |

Foto: Mark Ruiter, AFVD Foton.

De recente politieke crisis in ons land leidt tot vragen en onzekerheid. Onzekerheid die

nog eens vergroot wordt door de turbulente economische situatie in Europa. Wat is het

perspectief voor Europa en voor Nederland, en wat betekent de politieke en economische

crisis, in Nederland en in Europa?

Andere tijden?Opinie

TEKST: ANNE FLIERMAN | ILLUSTRATIE: BAS VAN DER SCHOT>

Vertrouwde verhoudingen en zekerheden komen

ter discussie; dat was in veel opzichten al langer zo,

maar de recente crisis heeft dat wel scherper dui-

delijk gemaakt. En het geldt onze eigen sector, het

hoger onderwijs en wetenschappelijk onderzoek, en

het geldt veel breder in de samenleving, voor zaken

als hypotheekrente-aftrek, pensioenleeftijd, verzeke-

ringen in de gezondheidzorg en de euro.

Kabinet RutteDe val van het kabinet-Rutte bracht bij veel mensen

terecht een gevoel van opluchting teweeg. In het

najaar van 2010 leek er voor de constructie van het

minderheidskabinet, gedoogd door de PVV, geen re-

eel alternatief te bestaan. Misschien niet de aantrek-

kelijkste, maar toen, ook in mijn ogen, wel de enige

mogelijkheid om het land te besturen. Inmiddels

zijn we anderhalf jaar verder en blijkt deze samen-

werking niet levensvatbaar. De PVV blijft op allerlei

terreinen extreme eisen stellen en loopt weg voor

verantwoordelijkheid . Sommigen zullen zeggen: we

hebben het voorspeld. Hoe dan ook, dat deze samen-

werking ten einde is gekomen wordt ook door mij,

niet betreurd. Op zich is het gegeven dat een aantal

andere partijen in korte tijd op hoofdlijnen afspraken

over de aanpak van de financiële problemen van de

overheid wist te maken, een bewijs voor de kracht

van onze democratie. Verantwoordelijk bestuur is

nog steeds mogelijk. Wat mij betreft mag deze com-

binatie na 12 september doorgaan met deze aanpak.

VeranderingenEen aanpak, waarbij ingrijpende veranderingen door-

gevoerd moeten worden. Want die aanpassin-gen zijn

absoluut nodig, wil Nederland als modern, kennis-

intensief en ondernemend land de crisis te boven

komen. De nieuwe constellatie biedt nieuwe kansen

om te investeren in de toekomst, in groei, en in de

daarvoor nodige kennisinfrastructuur. Maar, let wel!

De financiële mogelijkheden om te investeren zullen

de komende tijd beperkt blijven, welke coalitie het

land ook regeert. Ruimte kan pas weer ontstaan als

we een aantal ingrijpende maatregelen nemen, het

vertrouwen herstelt en economische groei toeneemt.

Het blijft in dit kader zorgelijk dat een niet onbelang-

rijk deel van onze bevolking niet onderkent dat ver-

anderingen nodig zijn, en evenmin doorziet hoezeer

Nederland met de rest van de wereld is verbonden.

Politici die zich afzetten tegen onontkoombare ver-

anderingen, zonder serieuze alternatieven op tafel te

leggen, bewijzen uiteindelijk ons land en hun kiezers

een hele slechte dienst. Hetzelfde geldt voor de ma-

nier waarop sommigen naar Europa kijken. Je hoeft

de EU niet heilig te verklaren, maar voor een land

als Nederland zijn de voordelen van de Europese in-

tegratie gigantisch, en het alternatief rampzalig. Dat

geldt zeker voor Twente, industrieel nog altijd nauw

met Duitsland verbonden, en ook voor de UT, die nog



Andere tijden?

veel meer dan nu al gebeurt zich op Europa zou kun-

nen richten als het gaat om onderzoeksfinanciering,

maar ook om studieprogramma’s en uitwisseling.

Eigen wereldVan de nationale schaal naar onze eigen wereld. Wel-

licht ten overvloede, maar de impact van de huidige

ontwikkelingen is groot en veranderingen zijn onont-

koombaar en raken zowel onderzoek als onderwijs.

Ik hoop van harte dat een nieuw kabinet meer gaat

investeren in onderzoek en onderwijs, maar de ruimte

daarvoor is voorlopig nog niet groot. Het ‘topsectoren-

beleid’ heeft als voordeel opgeleverd dat agenda’s

tussen bedrijfsleven en kennisinstellingen zijn

afgestemd, en dat partijen elkaar beter hebben leren

kennen. Daar kunnen we van profiteren, als er weer

ruimte voor groei is. Maar vooralsnog zullen we, ook

als Universiteit Twente, maximaal moeten inzetten

op het aanboren van nieuwe financieringsbronnen, bij

provincies of in Brussel, en bij het bedrijfsleven. Flexi-

biliteit en vraaggerichtheid zijn daartoe noodzakelijk.

Willen we als UT het unieke profiel ‘high tech, human

touch’ overeind houden, en ook kwalitatief hoogwaar-

dig onderzoek in strategisch belangrijke disciplines die

niet zo gemakkelijk externe financiering aantrekken

behouden, dan komt daarbij ook de vraag of we uit

eigen middelen in die sectoren meer gaan investeren,

aan de orde. De vraag stellen is wat mij betreft haar

beantwoorden, maar dat vergt nog wel een omschake-

ling in het denken bij velen op de campus.

OnderwijsOnderwijs wordt alleen maar belangrijker. De kracht

van onze economie hangt af van haar vermogen

te innoveren en nieuwe kennis snel te vermark-

ten, maar inmiddels wordt steeds duidelijker dat

je daartoe dan ook wel voldoende goed opgeleide

mensen moet hebben. Niet voor niets is het topsec-

torenbeleid inmiddels gekoppeld aan een ‘human

capital’ agenda. Binnenkort is die agenda mis-schien

wel belangrijker dan de inhoud van de topsectoren.

Daarbij wordt hoger onderwijs steeds meer ook als

investering in jezelf gezien. Een sociaal leenstelsel

voor de studiefinanciering komt onvermijdelijk op

ons af; en dat is ook niet onterecht als je je realiseert

dat een groot deel van de leeftijdsgenoten van onze

studenten inmiddels gewoon werkt en belasting be-

taalt. Dat betekent dat we ook als UT ons onderwijs

moeten moderniseren, ondanks de hoge waarde-

ring van studenten en de goede scores in sommige

reviews. Het moet aantrekkelijker en flexibeler

worden, met brede, toekomstgerichte programma’s

in de bachelor, en hogere rendementen.

InvesterenDaarmee beschrijf ik de opgave voor de komende

tijd: ons onderzoek is van uitstekende kwaliteit, de

kunst zal het zijn om daar de sterkte vast te houden

en tegelijkertijd selectief te investeren op die plaat-

sen die strategisch onmisbaar zijn; uiteraard moet

parallel daaraan onze track record op het gebied van

valorisatie overeind blijven. In onderwijs moeten

we fors investeren om het rendement, de aantrek-

kelijkheid en ook de betaalbaarheid te vergroten.

Dat is precies de inzet die we met ons voorstel voor

een prestatieafspraak bij de staatssecretaris hebben

neergelegd. Ik ga ervan uit dat hij het daar wel mee

eens zal zijn, en na 12 september zijn opvolger ook. |

Auteur is voorzitter van het College van

Bestuur van de Universiteit Twente en na-

mens het CDA lid van de Eerste Kamer.

Anne Flierman (Foto: Gijs van Ouwerkerk)

Opinie

Oostelijke oriëntatieIn het Hemelvaartweekend organiseren de stu-

dieverenigingen Abacus, Scintilla en Inter-Actief

altijd de EWI-trip. Met een touringcar vol studenten

wordt een grote Europese stad bezocht, met als

doel het dagen nachtleven van die stad te verken-

nen. Overdag staat in het teken van culturele

activiteiten zoals rondleidingen, het bezoeken

van bedrijven en musea of het ‘ontbrakken’ in

een parkje. Wat er voor de avond en nacht op het

programma staat laat zich wel raden, hoewel het

mij op een of andere manier vaak niet meer lukt de

details te onthouden.

Deze keer gingen we naar Berlijn. De laatste jaren

is deze stad weer helemaal in, de lage prijzen en

ontspannen sfeer zorgen er voor dat veel jonge

en artistieke mensen ernaartoe komen. Dit zorgt

er onder andere voor dat Berlijn een bloeiende

internetstart-up-scene kent.

Met de EWI-studenten hebben we een paar van

deze bedrijfjes bezocht. Een daarvan was Gidsy,

opgezet door twee broers die oorspronkelijk uit

Amsterdam komen, een andere was UPCload,

opgericht door een paar Israëlische alumni van de

Berlijn Humboldtuniversiteit. Het is een interes-

sant gegeven dat men dus van heinde en verre naar

Berlijn komt om een bedrijfje te beginnen, maar ik

wil eigenlijk even verder ingaan op die Humboldt-

universiteit en vooral haar oprichter/naamgever.

Dat was Wilhelm von Humboldt, een Duitse geleer-

de die als ik Wikipedia mag geloven (mag dat nou

wel of niet?) ongeveer alles kon en wist. Zijn doel

voor de nieuwe universiteit was om (en nu citeer ik

lekker van Wikipedia) ‘een vrijplaats [te] zijn voor

het opleiden van academici die vanuit intellectuele

vrijheid en ongebondenheid een kritische bijdrage

zouden leveren aan de voortgang en kwaliteit van

allerlei debatten en problemen in de maatschappij.’

Van belang hierin is de term Bildung, dat te

vertalen is als vorming, maar dan nog moet worden

overgoten met een flinke portie humanistisch ide-

alisme. Het gaat er om mensen breed academisch

te vormen en klaar te stomen om een bijdrage

te kunnen leveren aan de wetenschap en/of de

maatschappij. Ik heb altijd het idee/ideaal gehad

dat het laatste deel van het motto van de UT naar

Bildung hint.

Nu betrap ik mezelf er op een beetje in herhaling te

vallen door tot het clichématige aan toe de Human

Touch te benoemen. De reden daartoe is simpel: Ik

beschouw het als de taak van de universiteit haar

studenten te ‘bilden’ en een bepaalde brede basis

te geven. Ook voor een technische universiteit gaat

dit op. Het is enorm irritant om te zien hoe bijvoor-

beeld politici en tv-presentatoren (*uche* Matthijs

van Nieuwkerk *uche*) totaal de plank misslaan als

het over techniek of natuurwetenschappen gaat.

Wij aan de UT moeten er voor zorgen dat we, zonder

afbreuk te doen aan onze eigen disciplines, niet

hetzelfde doen in omgekeerde richting.

Met hoge waarschijnlijkheid knikken de beleids-

bepalers van onze universiteit instemmend mee.

Ik hoop van wel in ieder geval, dan zijn we het

eens over het doel. Maar daarmee zijn we er nog

niet. Eind 2010 bezocht ik een Studium Generale,

waar onder andere onze rector Brinksma voor

meer Bildung in de UT-opleidingen pleitte. Terecht

concludeerde Henk Procee echter dat die avond het

onderwijs op de UT niet was hervormd en daarmee

raakte hij het pijnpunt: er wordt slechts lippen-

dienst bewezen.

Het Nieuwe Onderwijsmodel is hét moment om

woorden in daden om te zetten, maar op een paar

goede voornemens na zie ik niets terug. Hoe deze

Bildung precies ingebakken kan worden is nog te

bediscussiëren en op de UT lopen (hopelijk) mensen

rond die dit veel beter weten dan ik. Ga hier mee

aan de slag! Verzin een list! Of, om te eindigen met

een Star Trek-referentie: Humboldtly go where no

man has gone before!

Beer Sijpesteijn is

student Technische Informatica.

Reageren? www.utnieuws.nl

Column | Beer Sijpesteijn


UT Nieuws Panel over veiligheid op de campus

Veilig maar soms wat donker

De meerderheid van de panelleden vindt dat

de UT er alles aan doet om de campus zo veilig

mogelijk te maken. Als studenten of medewer-

kers zich niet veilig voelen dan is dat ’s avonds

of ’s ochtends vroeg op de donkere en bosrijkere

plaatsen. Het fietspad Viermarkenweg wordt

genoemd, maar ook het Carillonveld, de Wit-

breuksweg en de Calslaan zijn slecht verlicht. Een

enkeling vindt de ganzen angstaanjagend.

Moeite met de camera’s op de campus heeft

vrijwel niemand. Twee derde maakt het niets uit

en een kwart van de ondervraagde medewerkers

en studenten zegt er zelfs een veilig gevoel van te

krijgen. In de suggesties wordt overigens wel aan-

gegeven dat het cameragebruik en de surveillance

door de bewaking geïntensiveerd kan worden.

We voelen ons met zijn allen best veilig op

de campus. Dat blijkt uit de eerste peiling

onder het UT Nieuws Panel, uitgevoerd door

onderzoeksbureau Newcom Research &

Consultancy. Zij ondervroegen 81 studenten

en 46 medewerkers. Tien procent daarvan zegt

zich wel eens onveilig te voelen.

Ook meepraten?Meld je aan voor het UT Nieuws Panel via onze website

www.utnieuws.nl. In dit lezerspanel kun je je mening

geven over gebeurtenissen en ontwikkelingen op de UT,

maar ook over het UT Nieuws, andere universiteiten of

Nederland in algemene zin. Als je je inschrijft, ontvang

je enkele keren per jaar via e-mail een korte vragenlijst.

De resultaten uit het onderzoek worden gepubliceerd

via de website en dit magazine. De onderzoeken van

het UT Nieuws Lezerspanel worden uitgevoerd door

onafhankelijk onderzoeksbureau Newcom Research &

Consultancy.

Tien tips voor een (nog) veiligere campusEen greep uit de suggesties van het panel:

1. Uitdelen laptopsloten

2. Meer camera’s in de buurt van de wooncom-

plexen en rond het sportcentrum/Bastille

3. Mogelijkheid om projectruimtes af te

sluiten met behulp van je collegekaart. Zo

kun je met een gerust hart je spullen in de

ruimte achterlaten als je voor een broodje

naar de mensa gaat.

4. Leg een voetgangerspad aan naast het

fietspad bij de Drienerburght, zodat de vele

voetgangers

de fietsers niet hinderen.

5. Gebouwen zijn erg open; toegang alleen

via pasjes indien geautoriseerd. Bezoekers-

pasjes verstrekken.

6. Lantarenpalen vaker controleren of ze nog

functioneren. Op sommige plekken kan het

soms erg donker zijn. Denk aan het fietspad

tussen Meander/Horst en de Hengelo-

sestraat.

7. Vooral niet mensen met lopers laten

inbreken op kamers om politiebordjes te

plaatsen dat je op je

spullen moet passen. Dit vind ik schandalig.

8. Hek om de campus met toegangspoort-

jes…

9. Niet; veiligheid is op dit moment goed tot

zeer goed. Misschien wel camera’s bij fiet-

senstallingen zodat fietsendieven gepakt

kunnen worden.

10. Niet, het is al super veilig. Investeer liever

in afstudeermaanden voor bestuurders.


UT Nieuws Panel over veiligheid op de campus

Veilig maar soms wat donker

TEKST: EGBERT VAN HATTEM | FOTO GIJS VAN OUWERKERK >

De overstap van onderzoeksassistent naar zelf-

standig onderzoeker - dus iemand die zelf nieuwe

theorie ontwikkeld en toetst met eigen ontworpen

experimenten - was mentaal de grootste sprong

voor Mieke Luiten-Olieman. In negen jaar trouwe

dienst als ondersteunend onderzoeksmedewerker

was de tijd rijp en mocht ze zelf aan de slag op

de manier die ze zo graag wilde. ‘De werkwijze

waarop een promovendus die ik ondersteunde haar

onderzoek wilde opzetten, zag ik niet zitten,’ vertelt

Luiten. ‘Dat heb ik eerst voorzichtig en toen nadruk-

kelijke aangekaart bij de vakgroepleiding, gewoon

omdat ik overtuigd was van mijn gelijk.’

En toen ging haar vurige wens in vervulling. Pro-

beer jij het maar, zei professor Arian Nijmeijer. Het

duurde enige tijd voor ze kans overtuigend durfde

te grijpen. ‘Toch raar, die blokkade in mijn hoofd,’

zegt Luiten achteraf, ‘alsof ik het als hbo’er niet

zou kunnen.’

Stijl van experimenterenZe had op de HLO Analytische Chemie gestudeerd.

Dat betekende in een toekomstige baan praktisch

en ondersteunend gaan werken. Luiten: ‘Daar had

ik me helemaal mee vereenzelvigd. Mijn kennis

en mijn negen jaren onderzoekservaringen in de

membraantechnologie moest ik op een nieuwe

manier leren waarderen en inzetten. Ik heb een

eigen onderzoeksstijl. Het gaat er mij niet om met

experimenteren alleen maar de theorie te toetsen.

Ik wijk graag af van de norm - zo radicaal mogelijk

als het even kan - en loop zo twee stappen vooruit,

gewoon om te kijken wat er precies gebeurt. Dan

pas kom je tot nieuwe inzichten.’

Die brutale en praktische aanpak heeft Luiten veel

gebracht. Al snel waren de eerste resultaten van

haar promotietraject daar. Met een dipcoat-metho-

de, gebaseerd op communicerende vaten, slaagde

ze er in om reproduceerbaar dunne coating-lagen

ook op holle vezels aan te brengen, waar dat tot

dan toe alleen op vlakke platen lukte.

Maar de grote doorbraak moest nog komen.

Luiten slaagde er in om zeer dunne vezelmem-

branen te produceren, niet uit polymeer maar uit

roestvast staal, nikkel en keramiek. Een unicum.

Zij haalde technisch alles uit een krimpstap - een

tweede proces in een rij van vier – waarvan de

mogelijkheden tot dan toe door iedereen werden

onderschat. ‘Men zag het niet. Niemand was op

het idee gekomen om in de eerste stap het aan-

deel polymeer zo rigoureus te vergroten als ik dat

had gedaan.’

VerrassingIn de bekende eerste stap (het droognat-spinpro-

ces) worden de ‘groene fibers’ gemaakt, zoals de

‘green tire’ in de automobielindustrie het uitgangs-

punt is voor het verdere productieproces. Het

krimpproces in de tweede stap werkte bij Luiten

eerst ook niet zoals ze had verwacht. De holle vezels

vielen als een plumpudding in elkaar.

‘Toch herhaalde ik de experimenten en bracht de

groene fibers met een andere uitgangspositie het

tweede proces binnen’, vertelt Luiten. ‘Wat ik zag

kon ik eerst niet geloven. De diameters krompen

extreem, soms met een factor drie. Dat was een

grote verrassing. Ik had nooit gedacht dat het effect

van de kromming van de holle vezels de metaaldeel-

tjes zo keurig in elkaar kon laten vallen. De clou lag

in stap één: de verhouding metaal/polymeer en de

verdeling van de ingesloten luchtvolumes.’

Luiten werkte het idee in haar promotie systema-

tisch uit en kwam tot een breed bruikbaar produc-

tieschema voor alle anorganische materialen door

ook het wegbranden van het polymeer (stap 3) en

het sinteren van de metaaldeeltjes (stap 4) te op-

timaliseren. Ze toonde aan dat buitendiameter van

de vezel en de mechanische sterkte voorspelbaar

en maakbaar zijn voor de verschillende materialen.

‘Nu er hele dunne vezels maakbaar zijn van roest-

vast staal en van andere metalen, betekent dat

nieuwe toepassingsmogelijkheden bij hoge tem-

peraturen en onder chemisch agressieve omstan-

digheden.’ De vezels kunnen bijvoorbeeld gebruikt

worden bij productie van waterstof, waarbij het

membraan bestand moet zijn tegen temperaturen

van 600ºC en 40 bar drukverschil.

KaapstadDaar wordt nu verder aan gewerkt. In april

reisde Luiten naar Kaapstad waar ze onderzoe-

kers en procestechnologen uit het bedrijfsleven

en universiteit instrueerde. Men wil daar graag

waterstof scheiden voor energietoepassingen. In

samenwerking met RWTH Aachen University is bij

het STW en DFG een transnationaal voorstel voor

vervolgonderzoek ingediend om de holle vezels te

optimaliseren voor twee specifieke toepassingen.

‘Ook in het klein zijn er toepassingsmogelijkheden’,

Mieke Luiten-Olieman promoveerde bij de Anorganische Membranen groep op iets latere leeftijd, 41,

na een verrassende omweg in haar carrière. Het resultaat mag er wezen: origineel onderzoek, mooie

publicaties en praktische toepassingen in het verschiet. In 2000 mocht ze zich als onderzoeksassistent

bewijzen en kreeg daarna zelf de kans. ‘Stukje bij beetje overtuigde ik hoogleraar Arian Nijmeijer en mijn

begeleider Niek Benes ervan dat mijn alternatieve aanpak vruchten kon afwerpen.’

Onderzoek

‘Ik zei: ik zou het anders doen’


De alternatieve aanpak van Mieke Luiten-Olieman


zegt Luiten. In vakgroep SFI van hoogleraar Rob

Lammertink heeft dr. H.C. Aran een microreactor

ontwikkeld van een roestvast stalen vezel voor het

gecontroleerd uitvoeren van chemisch reacties.

In de zorgAl met al opmerkelijke resultaten. En dan te beden-

ken dat het niet veel scheelde of Luiten was voor

het chemieonderzoek voorgoed verloren geweest.

Ze maakte direct na haar afstuderen aan de HLO

namelijk een lange carrièreswitch en volgde een

mbo-track: middelbaar dienstverlenings- en gezond-

heidsonderwijs. Twee jaar werkte ze in ’t Bouwhuis

en drie jaar bij de zorggroep Manna. ‘Ik zag het niet

zitten om altijd achter de analyseapparaten te staan

en wilde graag direct iets betekenen voor mensen.

Ik heb een activiteitenprogramma ontwikkeld voor

een meerzorggroep waarbij ouderen langer zelfstan-

dig kunnen wonen als ze beginnende dementie

ontwikkelen. Het lukte ons de cliënten een zinvolle

dagbesteding te geven. Daar moet iedereen in de

organisatie dan wel alert op zijn.’

Die managementervaring kan ze de komende

jaren ook toepassen. Naast senior onderzoeker

(0,6 fte) wordt ze manager van het laboratorium

bij Anorganische Membranen. ‘Onderzoeken

blijft het leukst, maar ook hier zie ik de eerste

resultaten. AIO’s krijgen meer verantwoordelijk-

heid bij het beheren van het lab en het plannen

van de werkzaamheden. Ze krijgen risicotraining

bijvoorbeeld. Door ze nu die verantwoordelijkheid

te geven, komen ze later met meer vaardigheden

op de arbeidsmarkt.’ |

28 UT NIEUWS 05|201228 UT NIEUWS 05|2012

TEKST: MAAIKE PLATVOET | FOTO: RIKKERT HARINK >

AFSCHEID. ‘Ik ben nog volop in bedrijf, dan is het

toch gek als je weg moet. Moet ja, want ik word 65

jaar. Onze vorige decaan (Paul van Loon, red.) was

daar altijd heel helder in: dan ga je weg. Ik zal nog

wel iets blijven doen op het gebied van onderwijs.

Voor derdejaars bachelorstudenten blijf ik de

komende drie jaar het vak bedrijfsethiek verzorgen.

Ook bij het postacademisch onderwijs, waarvoor ik

de afgelopen jaren als opleidingsdirecteur inhou-

delijk verantwoordelijk ben geweest, zal ik actief

blijven. Toch is er een officieel afscheid op 14 juni.

Mijn rede zal gaan over ‘Integriteit en Innovatie’.

Verder zijn er dierbare collega’s die spreken. Zoals

professor Wim van Harten, die ik ooit als promo-

vendus begeleidde. En mijn opvolgster, collega-

hoogleraar Petra de Weerd-Nederhof.’

ONDERZOEK. ‘Mijn onderzoek richtte zich

op verschillende kennisdomeinen: organisatie-

kunde, management van innovatie, bedrijfsethiek,

kwaliteitsmanagement en organisatiepsychologie.

In mijn loopbaan stonden twee thema’s daarin

centraal: de organisatie van innovatie en de orga-

nisatie van verantwoordelijkheid. In totaal heb ik

26 promovendi begeleid. Verschillende van hen

waren buitenpromovendi, mensen die al bij een

bedrijf werkzaam zijn. Ik heb dat altijd belangrijk

gevonden, want juist deze onderzoekers brengen

een schat aan ervaring met zich mee. Wim van

Harten was bijvoorbeeld destijds directeur van

het Roessingh. Zes van mijn promovendi zijn in-

tussen benoemd tot hoogleraar, daar ben ik best

trots op. Met veel plezier kijk ik ook terug op het

succes dat Petra de Weerd-Nederhof, Klaasjan

Visscher en ik als editors hebben bereikt met

het wetenschappelijke tijdschrift Creativity and

Innovation Management. Dankzij de focus in mijn

onderzoek op innovatiemanagement en bedrijfs-

ethiek en de eigen benadering daarin, kreeg ik in

2009 een eredoctoraat van de Leuphana Univer-

sität Lüneberg.’

STUDENT. ‘In 1964 behoorde ik tot de eerste

lichting THT-studenten. Een geweldige tijd.

De campus was nog in aanbouw, de studenten

werden volop in de watten gelegd. Je kunt het je

nu niet meer voorstellen, maar in de tijd werden

zelfs onze bedden verschoond en opgemaakt,

onder leiding van ‘Ma Elsenburg’, de campusmoe-

der. Zelf woonde ik aan de Calslaan. In het begin

mocht je ‘s avonds niet van het terrein af, er

hing ook echt een ketting voor de ingang van de

campus. Natuurlijk gebeurde dat wel. Ik herinner

me een stiekem uitje naar de Broeierd. In die tijd

waren we als studenten ook veel meer betrokken

bij de politiek. Zo hebben we geprotesteerd tegen

de invasie van de Russen in Tsjecho-Slowakije,

door met gestolen verf uit het in aanbouw zijnde

chemiegebouw, muren in de binnenstad van

Enschede met leuzen te bekladden. Dat leidde tot

een confrontatie met de politie. De politiecom-

missaris bestempelde het als ‘studentenwange-

drag’. Daar had men in Enschede nog niet mee te

maken gehad.’

GRONINGEN. ‘Na mijn studie aan de THT, en

een korte periode als onderzoeksassistent, ben

ik in 1975 als docent bedrijfspsychologie aan de

Rijksuniversiteit Groningen begonnen. Uitein-

delijk bleef ik daar tot 1989, toen kreeg ik het

onbestemde gevoel dat ik eens wat anders moest.

Al was daar geen directe aanleiding voor. Via

contacten op de UT, onder wie Jan Bilderbeek

en Koos Krabbendam, werd ik gewezen op een

vacature. Twee jaar later werd ik er hoogleraar.

Groningen was prima, maar ik miste de tech-

nisch bedrijfskundige kant en die had de UT wel.

Bovendien was er inmiddels op de UT een hoop

veranderd, de setting was goed. Van mijn move

heb ik nooit spijt gehad. Op de UT was altijd alle

ruimte om initiatieven te nemen.’

PRESTEREN. ‘De grootste verandering in mijn

loopbaan is toch wel de druk om te presteren.

Die is de laatste jaren veel groter geworden. Er is

continu publicatiedruk, en druk om subsidies bin-

nen te halen. En daarbij de verantwoordelijkheid

van tijdsbesteding en aanwezigheid. De kracht

van universiteiten wordt naar mijn mening ernstig

bedreigd door externe financiering. De gevolgen

zien we ook terug in de krant, met berichten over

frauderende wetenschappers. Niet te vergelijken

met mijn Groningse periode, dat was vergeleken

met nu wel heel relaxed. Andere grote veran-

dering is natuurlijk ook de aandacht voor het

internationale aspect. Dat zag ik met een collega

in de jaren tachtig al wel aankomen. We namen

toen stiekem Engelse les.’

MISSEN. ‘Wat ik precies zal missen, moet nog

blijken. Maar het zal vast de collegialiteit zijn. En

ook het ritme van het werkproces, de discipline,

en de vanzelfsprekendheid waarmee ik elke dag

naar de faculteit ging. Voor het zwarte gat ben ik

niet bang. Ik heb verschillende nevenfuncties, en

blijf onderwijs verzorgen. Natuurlijk is er straks

meer tijd voor de kleinkinderen. En ik ga graag

naar Friesland met de familie. En dan al die boe-

ken die ik altijd al eens wilde lezen. Romans? Ja,

maar zeker ook boeken uit het vakgebied.’ |

Olaf Fisscher, hoogleraar Organisatiekunde en Bedrijfsethiek, neemt donderdag 14 juni

afscheid van de UT. ‘Met gemengde gevoelens’ kijkt hij uit naar dat moment. De UT is hem

dierbaar, want Fisscher behoorde tot de eerste lichting studenten die in 1964 op de campus

kwam. Na vele jaren Groningen woont hij al weer geruime tijd op dezelfde campus, aan de

Langenkampweg. ‘Een fijne omgeving.’

‘Druk om te presteren is groot’

Interview

Hoogleraar Olaf Fisscher neemt op donderdag 14 juni afscheid van de UT, waar hij op 15 oktober 1992 werd benoemd tot

hoogleraar Kwaliteitsmanagement en Organisatiewaarden, waaronder Bedrijfsethiek. Het programma begint om 14.30

uur, in de Agora van de Vrijhof. Professor Wim van Harten zal spreken over ‘actuele thema’s in de kwaliteits- en technologie-

management in de ziekenhuiszorg’. Professor Petra de Weerd-Nederhof zal spreken over ‘Innovation, Social Responsiblity,

Creativity, Ethics, and Olaf Fisscher’. Het Twents Jeugd Symfonie Orkest verzorgt een muzikaal intermezzo. Om 16.00 uur

spreekt Fisscher zijn afscheidsrede uit, waarna een receptie volgt.

Afscheid van hoogleraar Olaf Fisscher

Integriteit en Innovatie


Achtergrond


TEKST EN FOTO’S: LILIAN VERDOORN >

Wie van de luchthaven naar het centrum van Sin-

gapore rijdt, kan niet om de duizenden hijskranen

heen die ogenschijnlijk 24 uur per dag, zeven dagen

per week zware materialen verplaatsen. Hier wordt

een stad gebouwd. Nóg meer stad, want de skyline

van Singapore met 4,6 miljoen inwoners bestaat

vrijwel uitsluitend uit hoogbouw. Hoewel Singapore

wel degelijk Aziatisch is, doet de term ‘wereldstad’

het meest recht aan deze stadstaat met vele statige

winkelcentra, waar de marmeren vloeren altijd

glanzen. In het straatbeeld geen oude brikkies maar

uitsluitend auto’s van tien jaar of jonger. Oudere

auto’s moeten het land uit. Wie een vleugje Azië wil

opsnuiven, is aangewezen op de wijken Chinatown

en Little India.

Singapore staat op plek acht van veiligste steden ter

wereld volgens onderzoeksbureau Mercer. De rege-

ring borgt die veiligheid met harde hand; crimina-

liteit wordt ongenadig afgestraft. Zo zijn lijfstraffen

als stokslagen hier nog heel gewoon.

Net als Singapore is Kuala Lumpur een wereldstad

met volop glimmende winkelcentra waar modemer-

ken als Chanel, Louis Vuitton en Jimmy Choo schit-

teren. In deze stad met bijna twee miljoen inwoners

razen de Protons je om de oren. Dit automerk is

sinds de oprichting in 1983 de nationale trots van

Maleisië samen met de Petronas Twin Towers - met

425 meter waren deze enige tijd de hoogste ter we-

reld - en de Menara televisietoren. Deze opvallende

verschijningen aan de skyline onderstrepen de

ambitie van het land; ieder jaar groeit de economie

met zo’n vijf procent.

Maleisië bestaat uit twee delen die worden geschei-

den door de Zuid-Chinese zee en talloze paradij-

selijke eilandjes. Het contrast tussen Maleisië en

Singapore is groot, want net buiten de stadsgrenzen

van het moderne Kuala Lumpur stap je een andere

wereld binnen. Hier verkopen Maleisiërs hun zojuist

gebraden vlees, fruit en kruiden in houten stalletjes

van een paar vierkante meter, pal langs de weg.

Regenwoud beslaat ruim de helft van het land, maar

wordt bedreigd met kap om plaats te maken voor

palmplantages. Palmolie, geproduceerd op vier

miljoen hectare grond, is een belangrijke inkom-

stenbron van het land.

AmbitieVoor veel studenten Industrial Design van de

Universiteit Twente is de studiereis een eerste ken-

nismaking met Azië. ‘Dit is de tweede buitenlandse

reis van onze studie’, vertelt reiscoördinator David

Young, die samen met zes anderen twee jaar geleden

het initiatief nam voor deze studiereis. De eerste trip

ging in 2008 naar Zweden, maar de ambitie van deze

studenten reikte verder dan Europa. ‘We hebben

letterlijk een kaart aan de muur gehangen om te

beslissen waar we heen wilden. Veel landen vielen af,

omdat industrieel ontwerp voornamelijk te vinden

is in ontwikkelde landen’, vult voorzitter Maaike van

den Ende aan. Uiteindelijk resteerden een reis naar

Amerika, Brazilië/Argentinië en Singapore/Maleisië.

‘Amerika werd te duur en bij de reis naar Zuid-Ame-

rika zou de taal een te grote barrière zijn.’

Direct nadat het reisdoel was bepaald startte de

commissie met het werven van deelnemers. ‘We

moesten ze overtuigen om mee te gaan. Ze waren

sceptisch’, geeft Young aan. Voor de leden van de

reiscommissie was het doel duidelijk. ‘Als industri-

eel ontwerper moet je je goed kunnen verplaatsen

in een doelgroep. Je moet verder kunnen kijken

dan de collegezaal en je eigen wereldje. Beseffen

dat cultuur invloed heeft op industriële ontwerpen’,

verheldert Van den Ende. Juist daarom zijn Young

en Van den Ende tevreden met het huidige reisdoel.

‘Het contrast tussen deze landen en Nederland is

veel groter dan bij Amerika’, volgens Young.

‘Best reëel dat wij later in contact komen met Azië’

In de week dat in Maleisië een einde kwam aan de ontvoering van de twaalfjarige

Nederlandse Nayati Moodliar, arriveerde een groep van 24 studenten industrieel ontwerpen

in dit land. De week ervoor deden ze Singapore aan tijdens de allereerste intercontinentale

studiereis van deze studie. ‘Als industrieel ontwerper moet je verder kunnen kijken dan je

eigen wereldje.’

Studenten industrieel ontwerpen maken eerste intercontinentale studiereis


Maaike en David

De zeventien studenten die zich aanmeldden,

stelden samen met de reiscommissie een onder-

zoeksplan op om de verschillen in industrieel

ontwerp tussen Nederland, Singapore en Maleisië te

analyseren. Daarvoor zijn de studenten opgedeeld

in vijf subgroepen die zich richten op onderwijs,

symbolisme, keurmerken, consumer value en rapid

prototyping. Om hier inzicht in te krijgen, legden de

studenten in drie weken tijd 22 bedrijfsbezoeken af

in Singapore en Maleisië. Een divers programma,

waarbij multinationals als Dell en Philips werden

bezocht maar ook piepkleine ontwerpstudio’s, de

universiteit van Singapore en het Malaysian Institute

of Art, vergelijkbaar met de Nederlandse kunstaca-

demies.

Competitie‘In Singapore viel het op dat bedrijven enorm trots

zijn op hun werk. Ze hebben een reusachtige wall

of fame waarop ze hun producten presenteren. Bij

de universiteit was zelfs een compleet museum met

werk van studenten’, zegt Van den Ende verwon-

derd. Ook het stimuleren van competitie viel op in

Singapore. ‘De universiteit wil alleen de allerbeste

mensen uit heel Azië aannemen. Jaarlijks melden

300 mensen zich aan voor de studie industrieel

ontwerpen, maar slechts dertig tot veertig daarvan

mogen werkelijk beginnen.’

Best een goede instelling om alleen de beste mensen

te willen hebben, vinden Young en Van den Ende.

‘Bedrijven werken zo snel tegenwoordig. Als indus-

trieel ontwerper moet je mee kunnen schakelen

daarin. Maar er zit natuurlijk wel een grens aan’,

haastten ze zich erbij te vermelden. Young en Van

den Ende verwachten niet dat ze later in Azië aan

de slag gaan. ‘Maar het werelddeel is booming. Het is

best reëel dat wij in ons werk later in contact komen

met Azië. Nu hebben we een idee van hoe het er

hier aan toe gaat.’

Naast een bijdrage van duizend euro, hebben alle

studenten een case moeten doen om geld in te

leggen voor de reis. Behalve geld heeft die case een

aantal studenten nog wat extra’s opgeleverd. ‘Drie

studenten hebben nieuwe producten bedacht voor

Velda, producent van aquarium- en vijverartikelen

Een van die ontwerpen wordt daadwerkelijk in pro-

ductie genomen’, vertelt Van den Ende. Een aantal

anderen voltooiden hun case bij Wwinn, wat een van

hen een bacheloropdracht heeft opgeleverd. Ook

het U-fonds, Philips, Huisman en het Maleisische

Ministerie van Toerisme ondersteunden de reis met

een financiële bijdrage. |

Zie ook: studytour-mosaic.com


TEKST: SANDRA POOL | FOTO: ARJAN REEF >

‘Het leuke van Oerol is dat het echt overal is,’ be-

gint Tineke Grootenboer enthousiast. ‘Er is geen

ontsnappen aan. Je blijft bovendien overnachten

en dat maakt het festival speciaal.’ Dat slapen

gebeurt low profile in een tent. Op een camping

waar het gezin Grootenboer vaste gast is. ‘Ik ga

vaak naar Terschelling. Ben er lid van de biblio-

theek en het filmhuis. De staanplaatsen op de

camping zijn in de zomervakantie keurig ingericht

voor gezinnen. Tijdens het theaterfeest gelden de

plekjes, de paaltjes en de grasveldjes niet meer.

Dan wordt alles ingenomen door festivalbezoe-

kers. Het is dan zo druk, dat er ’s ochtends lange

rijen staan voor de douches. Geen probleem,’

lacht Grootenboer, ‘Er zijn mensen waar ik nu

vrienden mee ben die ik ken uit de rij van de

douches.’

De programmeur is sinds 2000 elk jaar te vinden

op het Oerolfestival. Man- en zoonlief gaan mee.

‘Mijn zoontje was toen twee. Later kreeg hij

een beetje door hoe het werkte en maakte hij

thermoskannen koffie, nam plastic bekers mee en

ging de rij voor de douches langs met koffie. Voor

een vrije gift.’ Ze knipoogt: ‘Hij maakte dus vette

winst.’

Nu gaat haar zoon niet meer mee. ‘Op de basis-

school heb ik altijd vrij gekregen voor hem op

voorwaarde dat-ie een ansichtkaart stuurde en

vertelde wat hij had gezien, maar op de middelbare

school lukt dat niet meer.’

Grootenboer gaat meestal drie weken. ‘Een week

van tevoren ervaar je het eiland in rust, daar hou ik

ook van. Er zijn dan al een paar try-outs. Die pak

ik alvast mee omdat het niet lukt om alles in tien

dagen te zien. En ik ben iemand die veel wil zien.’

Een Oerolganger bereidt zich goed voor op een

dag vol theater. ‘Je neemt iets mee om op te zit-

ten, anders krijg je een koude kont. Ik heb vaak

een dekentje bij me en heel veel lagen kleding

Cultuur

Met een rugzak, gevuld met een thermoskan koffie, een kruikje kruidenbitter, een dekentje

en een soft seat, trekt Tineke Grootenboer elk jaar in juni over Terschelling. De programmeur

van het Vrijhof Cultuurcentrum is een echte diehard fan van Oerol, een jaarlijks terugkerend

tiendaags locatietheaterfestival op het eiland. Ze is ook nog eens gek op de natuur en het

buitenleven. Een perfecte combi dus.

Tineke Grootenboer, coördinator podiumkunsten Vrijhof, trouwe bezoeker Oerolfestival

‘Het is een groot theaterfeest, maar ook heel erg netwerken’

‘Ik hou heel erg van buiten zijn, van kamperen en

van theater en dat komt allemaal bij elkaar’

Tineke GrootenboerWerkt vijftien jaar als programmeur bij het Vrijhof Cultuurcentrum. Ze groeide op in Utrecht. Ging als kind vaak naar het

theater. Op de middelbare school zat ze bij het leerlingencabaret, de film- en feestcommissie. Ze was goed in bètavakken

en koos exact op advies van school en thuis. Het werd Moleculaire Wetenschappen in Wageningen. Nog voor het einde van

haar studie stopte ze. Grootenboer ging drie maanden op reis, deed daarna van alles en werkte als vrijwilliger in een klein

theater. ‘Toen zag ik hier een vacature voor programmeur, solliciteerde, werd aangenomen en behaalde later mijn diploma

management culturele instellingen. Met een enorme omweg ben ik gekomen waar ik wil zijn.’


aan. ’s Ochtends kan de zon schijnen, maar het kan

zo omslaan. Dan pak ik ‘s morgens mijn boeltje,

mijn fiets en na de laatste avondvoorstelling kom

ik weer terug op de camping.’

De theatervoorstellingen worden thuis zorgvuldig

geselecteerd. ‘Ik ga het liefst naar één of meer

spectaculaire dingen. De internationale optredens

wil ik ook niet missen en ik ga naar jonge theater-

makers. Ik blijf graag bij. Dus ik wil juist nieuwe

shows bekijken. Het is een groot theaterfeest,

maar ook heel erg netwerken. Het geeft heel veel

energie, inspiratie en ik haal mensen van Oerol

naar Broodje Cultuur.’

De absolute meerwaarde van het locatietheater is

het feit dat je er middenin zit, zegt Grootenboer.

‘Een stuk speelt zich af in een weiland, met een

écht huis, er komen échte paarden met échte

rode vlaggen.’ Uit haar rugzak haalt ze een dvd.

‘Dit is een van de mooiste voorstellingen die ik

heb gezien.’ Ze schetst: ‘Je komt op een parkeer-

terrein en daar is het feest, een trouwpartij, een

Balkan-bruiloft en dan breekt de oorlog uit. Je

hoort schietgeluiden en je ziet overal vuur. Het

was zo echt! Ik ben heel bang geweest en huilde

van angst.’

Het komende festival, dat van 15 tot en met 25

juni is, wordt voor Grootenboer anders dan anders.

‘We hebben een overleg met de programmeurs van

alle kleine theaters in Overijssel. Dit keer gaan we

met zijn allen. We zitten met 22 man samen in een

huis. Ik ga korter, maar wel intens en met allemaal

collega-programmeurs.’ |


International

TExT: MARLOES VAN AMEROM | PHOTO: SHUTTERSTOCK >

Getting into Gear 1) Obtaining the right visa

These days, the Netherlands allows highly

educated immigrants like yourself to stay on for

a search or ‘orientation year’ to find work. So,

first things first. To avoid being kicked out of the

country prematurely, be sure to apply for such

a visa.

Depending on your current permit, this probably

requires applying for a Dutch Regular Residence

Permit (application costs are around € 600).

If you do not have an MVV, it is likely that the

Regular Residence Permit with the added option

‘without a Regular Provisional Residence Permit,

or for a Change of Purpose of Stay’ will apply to

you. However, given that individual situations

can differ greatly and that legislative changes are

about to occur, be sure to always refer to the Im-

migration Authority(IND)’s instructions on their

website (www.english.ind.nl) .

To obtain your application form you just need

to surf to the IND’s website. Submitting the

form requires some more movement: you will

have to visit the IND office in Zwolle. To make

the appointment phone 0900 1234561. The

IND employee answering will fill you in on what

documents to bring.

Processing of the form usually takes a few

weeks. To avoid delays be sure to apply in time.

2) Housing

OK, so maybe your visa application has been

sorted. But what if you need to secure a new

roof above your head before you can start your

job search? After all, if you are currently residing

in university accommodation your stay there

may be terminated upon obtaining your Masters

or PhD degree. And we don’t want to end up like

Will Smith in The Pursuit of Happyness now, do

we?.

Should this apply to you, there are several op-

tions for finding new accommodation. First, you

can register at estate agents like Ten Hag and

Snelder Zijlstra. Their minimum income require-

ments may be quite strict however (in some

cases you need to earn three times the basic

rent). Another option is to have housing agen-

cies like Direct Wonen, Rotsvast or Actys Wonen

find you accommodation, but their services can

be pretty costly as well (at least one month’s

rent plus administration costs).

Alternatively, you can register for social housing

at one of Enschede’s housing associations (Do-

mein, De Woonplaats or Ons Huis). Surf to their

web pages for further instructions. They work on

a kind of lottery system, so even if you register

relatively late you may get an offer.

Finally, you could take advantage of the end-

ing of the Dutch housing bubble. Many home

owners who cannot sell their properties now put

their houses or flats up for rent. Websites like

Marktplaats (a kind of Dutch Ebay) or Tweede-

handsnet can be a useful means to contact them.

You can also place your own advertisement there

free-of-charge.

3) Learn Dutch

If you don’t already speak Dutch (shame on

you!) then now the time has really come to learn.

Being able to speak some –even at a basic level

– shows you have a real interest in this country

and its culture. Also, it may mean that employ-

ers consider you a more serious target to invest

in, in the knowledge that when required you can

easily upgrade your Dutch. Within the univer-

sity, attending a language course by the TCP

Language Centre is highly recommend. Outside

of the university, you can also attend courses at

the Volksuniversiteit or TalenTwente. If you are

pretty broke, self-study may be a solution; the

website Learn Dutch could be a starting point.

Taking off4) Finding a job

Now that you are all set up, it’s time to go job

hunting. In the Netherlands, one’s (online) net-

works are the fastest route to finding a job. But

if no big fish have emerged in your nets yet and

you would like to stay in academia, check out

the website Academictransfer.com. This website

provides an up-to-date overview of all academic

vacancies in Holland, in English.

While some expats can’t wait to rush back home upon finishing their Masters or PhD project,

others have started to love life in this tiny country. If you belong to the latter group, chances

are that you may want to stay on– perhaps even to become a permanent citizen. But when

you originate from outside the European Union, continued residency following the end of

your studies may seem tricky. Fortunately, UT Nieuws Magazine offers you step by step tips

for your ongoing residency in the Netherlands. From securing a job seeking visa to finding a

new roof above your head– and much more.

How to stay on in the Netherlands - and find yourself a job


If you want to move away from academia to

a ‘regular’ job, surf to Undutchables.nl, a re-

cruitment agency specialising in international

workers. From initially offering mostly call centre

and secretarial jobs, they have come to offer an

increasing number of graduate jobs, including

in the areas of IT and engineering. The Inter-

mediair, a magazine for graduates that you can

subscribe to for free if you are under 45, also

increasingly lists vacancies in English, particu-

larly in the areas of Physics and Chemistry. Surf

to their website, click on ‘vacatures’ and type

English next to the ‘what’ box.

5) Traineeships

Even if you have great qualifications, finding a

job as a freshly graduated person may not turn

out to be that easy, particularly given today’s


economic climate. In which case, getting some

work experience first may be a good move.

Fortunately, UT offers you the opportunity to

expand your work experience and professional

skills, and to broaden your chances in both

Dutch and international job markets, through

the Connect International Traineeship Pro-

gramme.

Connect offers UT graduates a traineeship at a

company or organisation in Holland for between

six and twelve months, directly after graduat-

ing. These are not just technical posts, but also

management, logistics, sales and marketing

positions.

The selection procedure usually takes place in

April/May, but there is always a chance to apply

throughout the year. After selection, candidates

are prepared for working in the Netherlands

through a series of workshops and Dutch lan-

guage classes.

Arriving ? 6) Job interviews

Finally, if you get invited to a job interview, you

may wonder how these ‘work’ in Holland. Surf

to http://www.euraxess.nl for some tips. If nec-

essary, you can also find information there (and

on many other websites) on how to structure

an application letter and CV. Also remember the

importance of body language. In the Nether-

lands it is important to look the interviewer in

the eyes (but not stare at him/her!) when talk-

ing. When there are other people in the room,

make sure to include them in your eye contact

as well, even if they are of a lower status. Show

a keen interest in the company or organisation

and give a firm handshake both upon arriving

and when leaving. Veel succes! |

36 UT NIEUWS 05|201236 UT NIEUWS 05|2012

TExT: LEANNE BENNEWORTH | PHOTO: GIJS VAN OUWERKERK >

‘When I moved to Enschede in February 2007,

I had never been here before. I’d been living

in Luxembourg for 6 months and had this idea

that all the Benelux countries are pretty similar.

Actually it is not at all the same! In Luxembourg

a tenth of the population are Portugese, so lots of

people spoke Portugese and there was Portugese

food everywhere.

Here in Enschede I think there are about ten

Portugese people in total and my partner Sara,

newborn baby Sofia and I are three of them!

Fortunately I think I was born Dutch without

knowing it. I love cycling, the pedestrian city

centres and I also love cooking, so I don’t need

to worry about the food! Dutch is natuurlijk niet

easy to learn, but with a couple of courses and

paying attention I’ve made progress!

I moved here to take a job as a PhD student.

Having contracts for PhD students, rather

than the scholarships they have in Portugal,

is a great advantage for Dutch PhD students

and was a big attraction for me. Now I feel

very settled here. Professionally, UT is a great

place to develop and my work here is very in-

ternationally focused. Personally, my daughter

was just born here and Enschede is a great

place for her to live - it’s calm, safe and clean.

Ideal for someone born Dutch without know-

ing it!’ |

Born Dutch without knowing itTiago Ratinho came to the University of Twente

from his native Portugal in 2007. He completed

his PhD last year and is now a researcher/lecturer

in business administration, with a focus on

entrepreneurship and business support.

ExpatLens

International


TExT: MARISKA ROERSEN | PHOTO: GIJS VAN OUWERKERK >

Alexander, a PhD student in the Laboratory

for Biomechanical Engineering, is showing me

around. He touches a screw, moves around

some cables, and then illustrates that his arm

can actually wear this machine. I feel like I am

on the set of an adapted version of the movie

I, Robot.

Limpact knows it all‘We developed an exoskeleton called Lim-

pact, to facilitate diagnoses and to stimulate

functional recovery after a stroke,’ Alexander

explains. ‘You put your arm in it and move it

any way you like. The machine relieves weight,

or corrects movements if necessary. Simulta-

neously, it measures torques in different joints

and their corresponding angles.’ According

to the blond researcher, these measurements

make the mechanism unique compared to

available alternatives, because they enable

optimisation of physiotherapy. ‘Limpact is able

to separate intrinsic reactions from reflexes,

monitors all joints and is very fast,’ Alexander

continues. ‘With this thing, you know it all.

Physiotherapists no longer have to make sub-

jective judgements on status or progress, but

receive objective insight into the condition of

the patient. This greatly advances the recovery

plan.’

Limpact is the improved version of Dampace,

which was developed in 2004 by Alexander’s

supervisor Arno Stienen. That prototype was

tested in Het Roessingh rehabilitation centre

in Enschede for four years. Alexander: ‘It is

good to know that the first prototype worked,

but we also discovered flaws. Limpact runs

smoother, resembles more natural movements,

is able to isolate different muscle activities and

is less heavy. After a true trial and error pro-

cess we have now eliminated all kinds of grow-

ing pains and are ready to use this improved

prototype in practice.’

This testing will be done with help of a univer-

sity student, who will connect the tests to a

study on how people learn. Alexander is very

happy with the assistance of students: ‘This

project combines many disciplines. We have

many interesting and suitable assignments for

students in any field of engineering and even

psychology and business administration.’

Rows of machinesWhen looking for a PhD position, Alexander

had various options to choose from. He had

good reason for making this choice: ‘I truly

hope that this project will help people. That it

will improve people’s quality of life. In fact, I

hope that in five years from now, Limpact will

have found its way onto the market. And after

ten years, I am looking forward to seeing a row

of these machines in rehabilitation centres.’

He adds that there are many other areas of ap-

plication. ‘This technology is also suitable for

people with Parkinson’s disease or transverse

myelitis. And what about top athletes or the

entertainment industry?’

But what about his personal ambitions? Alex-

ander: ‘I don’t know yet if I will remain con-

nected to Limpact for the long run. After my

dissertation, anything is possible.’ |

Let’s get a move on! Alexander Otten

Having limited movement control, because of brain damage of some sort, affects one’s life

severely. It also affects the lives of the people surrounding the patient. There you have it:

suffering from brain injuries degrades one into a patient. It means dependence. So just how

great is it to solve a piece of the puzzle, to help people become independent again? Alexander

Otten knows. He has been working on it for over 2 years.

PhDs are the backbone of our university. But who are they?

Every month, we introduce another PhD candidate to you.

This month: Alexander Otten, PhD Candidate in the Labora-

tory for Biomechanical Engineering.



TEKST: SANDRA POOL

Wie is the man of de match? Welke

speler moet gewisseld worden en wat

vindt Nederland van de looks van onze

Oranjespelers? De EK-app van de UT

geeft het antwoord. Toverwoord van

de applicatie is crowd coaching. Jeroen

Vollenbrock (19), student Informa-

tica, weet er alles van. ‘De app is voor

gebruikers simpel. Je ziet een lijst met

veldspelers en een lijst met bankzit-

ters. Bij elke speler kun je een van de

vijf beschikbare emoties aanklikken.’

Dat zijn duim omhoog, duim omlaag,

een kusje – ‘die speler ziet er goed uit

qua uiterlijk’-, wissel en man of the

match. ‘Dat kun je gedurende de hele

wedstrijd doen. Tijdens de negentig

minuten speeltijd rolt er steeds een

score uit die we weergeven in een

grafiek op de website.’

De app is geschikt voor nabeschouwin-

gen, zegt Vollenbrock. ‘Het zou mooi

zijn als de informatie van onze app

gebruikt wordt om te laten zien hoe

Nederland denkt over de wedstrijd,

spelmomenten en spelers. Je kunt

zien of de mening van de bondscoach

matcht met de mening van voetbal-

kijkend Nederland.’ Vollenbrock weet

dat er momenteel contacten worden

gelegd met diverse media om de app

in de uitzending te gebruiken. Of Bert

van Marwijk zelf warm loopt voor de

app, durft hij niet te zeggen. ‘Er zijn

wel gesprekken gaande en het zou de

ideale situatie zijn’, zegt Vollenbrock

enthousiast.

De student heeft al meerdere

apps ontwikkeld. Hij werd vanuit

Marketing&Communicatie benaderd of

hij wilde meedenken over het ontwik-

kelen van een EK-app. Ook weten-

schappers van de faculteit GW verlenen

medewerking. ‘We kregen groen licht

om het door studenten te laten doen,

we hebben immers de kennis in huis.’

Vijf bachelorstudenten werken nu aan

de techniek achter de applicatie. ‘Een

complex systeem. We moeten veel

stemmen tegelijk kunnen verwerken,

dat omzetten in een score en daar

nuttige informatie uithalen. Een pittige

klus, maar we zitten inmiddels in een

testfase en dat belooft veel goeds.’

Hoewel het achter de schermen een

zwaar verhaal is om alle informatie te

stroomlijnen, is de app gebruiksvrien-

delijk, zegt de student. ‘De applicatie

is geschikt voor Android-telefoons en

iPhones. We hopen op een sneeuw-

baleffect. Dat één iemand het tij-

dens de wedstrijd gebruikt, anderen

nieuwsgierig maakt en ook enthousiast

krijgt.’ Het juichgeluid dat je hoort

na elke stem, moet die nieuwsgierig-

heid aanwakkeren. ‘Meestal kijk je een

wedstrijd met meerdere mensen. We

hopen dat de app zich in korte tijd snel

verspreidt.’ |

De UT-app is vanaf 5 juni te down-

loaden via de app store of via google

play.

Voor meer informatie zie:

www.crowdcoach.nl

UT-studenten ontwikkelen app voor voetbalminnend Nederland

Kruip in de huid van bondscoach

Achtergrond

Nog even en het EK voetbal barst los. De kritische

voetballiefhebbers in ons land schuiven hun mening niet

onder stoelen of banken. Elke opstelling, strategische wissel

of overtreding op het veld wordt voorzien van ongezouten

commentaar. Wat is er niet mooier om al deze zienswijzen

te vangen en als één collectieve mening naar buiten te

brengen? Met de nieuwe, gratis EK-app, ontwikkeld door

bachelorstudenten technische informatica van de UT, kan dat.


1/5 - @dvandun: Guest lecturing on Lean mgt at #Utwente, togeth-

er with colleague Steven. Some Business Administration master-

students never heard of Lean!

4/5 - @SGDaedalus: Dames en heren, goed nieuws. Er kwam zo-

juist een meneer om onze kunstplant water te geven. Hij kan er

weer tegenaan dus!

8/5 - @woutervj: Ik heb een startkaart over voor de elfstedentocht

op de fiets. Hij kan tegen kostprijs worden overgenomen. (RT)

11/5 - @anmaren: Oh DUO, wat fijn dat jullie in januari 2013 al

gaan kijken of het halen van mijn diploma gevolgen heeft voor

mijn prestatiebeurs. [/sarcasm]

-nielsbaas: Bij debat op 2 geweest, discussie over inter@ - 12/5‏

net gebruik, werd niet aan het woord gelaten, had wel die drang,

internet kwam er te negatief af

Gielsbrouwer: Wow! Vanmorgen te horen gekregen dat@ - 15/5‏

ik naar het EK ga in Oekraïne. Kan het nog steeds niet geloven.

#kippenvel

16/5 - @ChristianLorist: CvB #Utwente laat opleiding onderwi-

jskunde vallen. Ik ben even niet meer zo trots op ‘mijn’ universit-

eit. #owk

17/5 - @DaveBNano: Zojuist nano-college gehouden op @greenvi-

brations, gezellig festival carillonveld @ campus #UTwente. Nieuw

talent zien? Kan tot middernacht!

21/5 - @pimmeh: Vandaag begint de rechtszaak van de studenten-

verenigingen over langstudeerboete tegen de Nederlandse Staat,

spannend! http://bit.ly/KBpLww

22/5 - @riddera: Pff hard gewerkt aan promotievoorstel. Nu extra

repetitie #TwenteUniversitySingers voor #WAK lunchconcert 7

juni Vrijhof #UTwente

22/5 - @__Pablito: Hoe anoniem is het #medewerkersonderzoek

van @utwente als gemiddelden ‘alleen per groep’ worden gegeven

en die groep vijf medewerkers telt?

22/5 - @WewiUT: Collega is getrouwd + op huwelijksreis. Zie het

gelukkige paar: http://www.utwente.nl/wewi

22/5 - @Erwinholtland: Op de studentondernemersdag @UTwente

@Saxion: “van het wilde Westen naar de wijzen uit het Oosten”.

Mooi gesproken! #Kennispark #sod2012

23/5 – @bencomp: Iemand nog een sleutel van de Zilverling over?

Lever hem in, krijg je borg terug en zeg ze dat ik er een nodig heb.

Want dat is zo. #UTwente

23/5 - @veluwscollege: Samen met leerlingen van #ChristelijkLy-

ceum nemen de 3e klassers van VC Walterbosch (Beta) vandaag

deel aan de Eureka!Cup @UTwente. Succes!

23/5 - @DaphneDertien: symposium over gemeentebegrotingen op

@utwente. Lekker koel binnen

24/5 - @drv_euros: Vanavond zullen de feuten Floor en Hoek

pogen zich te bewijzen in hun KP-bekwaamheid. Komt allen, en

maak het hen lastig!

27/5 - @woutervj: Spullen klaarzetten voor morgen. vroeg op. Ga

de 11stedentocht fietsen.

28/5 - @PGWelman: We zijn thuis van lang weekend Ardennen.

Heb rode wangen agv alle felicitaties. Echt super! Ben al aan t

werk voor goede overdracht @UTwente

29/5 - @BramWenting: Wat een gedoe bij station Enschede Dri-

enerlo, bussen over fietspaden enzo.. #zigzaggen

Service

Twenty Twente Tweets

Creating the factory of the future

TenCate opereert in de voorhoede van een aantal technologieën en wil daarin - door samenwerking met universiteiten en andere kennispartners - doorbraken realiseren. Universiteit Twente en MESA+ verzorgen ondermeer het fundamenteel onderzoek. TenCate voert industrieel onderzoek uit.

Door gericht samen te werken en een directe verbinding te realiseren tussen beide soorten onderzoek, worden innovaties pragmatisch verwezenlijkt, zoals bijzondere, beschermende weefsels. Door digitale veredeling op basis van inkjettechnologie zullen die worden geproduceerd in de zogeheten ‘factory of the future’.

www.tencate.com

ut nieuws magazine juni

Documents

de kans

de garantverzekering

de olympische

de bal

de vele voetbalclichs

klikop de button

nieuwsvan de redactiein

de bruisende binnenstad