TALENav Ole Kristian Kristansen

En dag uten at han Terje e å se på sykkelen

gjønna Værret på vei tel kaia – det bi rart!

Aldri meir se han Terje sette på «millionær-

benken» og prate med kajllan – det bi rart!

Ainnes e ikkje heilt som før.

«Bybildet» e førandra.

Siste sykkelturen tel Værret tok han Terje

søndags ettermiddag 17. august. Då hadde han

dagen før beisa verandaen, og alt va som vanlig.

Filmen på TV den søndagskvelden fenga ikkje

– så han Terje gikk heller å la seg.

Om natta våkna ho Astrid av at han Terje ligg på

tvers i senga. Ho får ikkje kontakt med han og

slår alarm. Ti på halv fire bær det med ambulan-

se tel Stokmarknes. Situasjonen e kritisk.

Han får fire posa blod pga store indre blødninge

og sendes med ambulansefly tel Bodø. Men der

kan de ingenting gjøre, og han Terje dør.

Før 16 år sia va situasjonen kritisk før han Terje

ette et hjerteinfarkt. Den gongen bei det oppda-

ga ei utposing på hovedpulsåra. Den svakheten

kan gje førklaringa tel at hovedpulsåra sprakk

natt tel forrige mandag.

Før ikkje lenge sia tok han Terje det siste farvel

med kameraten Gunvald Johansen. Ved den

anledningen uttrøkte han et ønske om å få møte

døden brått og uventa når hannes time va sla-

gen – et ønske om å få dø med støvlan på, som

vi sei. Han Terje va’kje majn tel å bi settandes

passiv og pleietrengandes i en stol. Men før han-

nes nærmaste e likevel sorgen og saknet større

enn stort. Tida må takes tel hjelp før å venne seg

tel at han Terje ikkje lenger e her som før.

Han va den øngste i søskenflokken hos ho

Therese og han Helge Eliassen i Roald Am gt

21, den øngste av 7. Nu e bære den nest øngste

telbake – ho Asbjørg, einaste jenta. Han Terje va

jamgammel med ho Astrid. De har kjent kveran-

der fra første klasse og bei kjæresta allerede i 14

årsalderen. Nyttårsaften 1952 rengte de tel han

Serenius Simonsen og bestelte drosja tel Dver-

berg kirke. Der venta sogneprest Gerhard Solbu

på dem, og så bei de to 19-åringan «smidd i Hy-

mens lenker» som det heite. De nygifte installer-

te seg på loftet hos Astrid sine føreldre, ho Anna

og han Erling.

ANDENES 26. AUGUST KL 11 00

TERJE FRANK ELIASSEN

Men snart venta verneplikten på den nybakte

brudgommen, og han Terje fikk ta den lange

turen tel Madla som rekrutt i Marinen. Å være

soldat tel sjøs måtte vel være medt i blinken før

en kommende feskar og havets mann, ville nok

vi ha tenkt. Og rett nok blei han tidlig opplært

og tadd med på havet. Men han Terje fikk tidlig

slite med et problem som har gjort mange tel

landkrabba: Sjøsyka. «Æ bei kvalm bære æ så

sjøstøvlan», har han seinare sagt om de første

sjøvéran med faren og eldstebror Tormod.

Kanskje va det derfør den høge, slanke, sterke

og atletiske ungdommen ville prøve nokka heilt

ainna: Allerede som 16 åring kunne man se han

Terje svenge øksa som tømmerhoggar ved

Krøderen i Buskerud.

Men de dype skoga va intet blivende sted før en

Ainnes-patriot. Han Terje måtte heim å trene før

å hjelpe AIL på vei mot toppen. Han va med på

50-tallet den gongen AIL kniva med Melbu om å

være det beste fotballaget i kretsen. Det va den

gongen folk stilte mannsterk og ropte:

«Heia, heia gul og blå. Mange mål vi venter på».

Ho Astrid va blant de heldige som fikk bi med

laget tel Melbu og heie på sine helta. Interessen

før idrett – og særlig før fotball – bar han Terje

med seg gjønna livet. Av det som TV har å by på

sto nok sportssendingen øvst på lesta hos han.

Med sjysyka e det heldigvis sånn at mange veks

den av seg, og blant de heldige va han

Terje. Han har rodd på mange båta, på «Bakken»

med bror Tormod, på «Havheim» med sviger-

far Erling, på «Havegga» med Knut Øyan. I 68

kjøpte han «Leisund» i lag med broren Gunvald

og svogern Agnar. Den båten va stor, men også

ustabil. Han Terje førtelte lite om det barske livet

på havet, trulig før at ho Astrid ikkje sku være

redd når han va ute i alt slags ver. Men på en tur

med ustabile «Leisund» har han innrømt at de

va nær ved å gå rundt – korsen e det det står i

Vett og Uvett: – «Det va på et åttendels kløvvent

kjehår at vi berga oss!»

Det va ette detta at han Terje kjøpte sjarken han

dreiv med de siste åran som feskar.

De åran han Terja va arbeidsfør, hadde Ainnes

to solide bein å stå på: Fesket og forsvaret.

Forsvarsbygg trengte også malera, og han Terje

meldte seg før malermester Olaf Leier.

I fem år arbeidde han som malar, men han fore-

trekte det frie livet på havet og gikk telbake tel

båten.

Men det frie livet på havet krevde også mange

tunge tak, og han Terje, som va sterk, sparte seg

ikkje. Detta fikk ryggen hannes betale før, og han

bei så dårlig at han måtte gje seg då han bære

va litt over femti.

Men kontakten med miljøet holdt han ved like.

Daglig tok han fram sykkelen og la ut på si faste

ruta gjønna værret ned tel kaien. Han måtte

høre siste nytt fra feltet, han måtte prate med

dem som kom på land. Når han daglig va å se

på sykkelen, så gjeld det året rundt: Han hadde

piggdekk på sykkelen tel vintersbruk.

Når han ikkje lenger fór ut på havet, bei heimen

alt før han. Ette fem år på loftet hos svigerfø-

reldran kunne han endelig i ’58 ta med seg ho

Astrid og li’kje Sissel og fløtte inn i nybygd hus i

Haugnesveien 20. Ho Astrid klarte det kunststy-

kje å være småbarnsmor i nesten 30 år, sjøl om

de bære fikk ho Sissel, han Trond Erling og han

Svein Terje – det går an når der e tyve år mella

nr 1 og nr 3. Broren Oskar bei tidlig enkemann,

og de tok då tel seg han Gunnar.

Ho Sissel delte med meg ei historia som førtell

mykje om faren. Det va skoleåret 66/67 då det

va populært å gå rundt i grønn parkas. En sånn

en ville ho Sissel gjerna ha. Ho planla å tjene nån

krone på sommarbeid og gikk på eget initiativ

hen og bestelte på postordre. Men pakken kom

lenge før ho kunne ane, lenge før ho hadde tjent

tel å betale den. En dag i langfri-minuttet møte

ho en førtørna far med et postoppkrav i handa:

«Ka e detta før nokka? – Å ta seg tel rette på

detta viset uten å spørre føreldran? Knust gikk

ho Sissel telbake tel fjerde time med bildet av en

streng og sint far på netthinna. Men då ho kom

heim fra skolen, sto en blid og stolt far og ga ho

pakken. Då hadde han både henta og betalt den.

«Han pappa va så snill» sei ho, «og blei han en

sjelden gong sint, så angra han seg fort».

Buketten av barnebarn på ti kan understreke

ordan om en snill bestefar. Han va så opptadd av

dem og gledde seg kver gong de kom på besøk.

Og gikk det en dag uten besøk, så sykla han

gjerna førbi barnehage og skole og kjeik ette

dem, – om de va glad, om de trivdes og hadde

det bra. Som det står i dødsannonsen: «Alltid

andres ve og vel, aldri sparte du deg selv», det

va sånn barnebarnan så han bestefar.

Tel Haugnesveien 20 va det godt å komme

enten det va humøret eller sykkelen som trengte

service. Ordan i dødsannonsen sei det så fint:

«En inderlig takk fra dine kjære. Din godhet og

omsorg vi i minnet vil bære».

Han Terje va en heimekjær mann. Han drog på

det en gong ho Astrid og et broren ville ha han

med tel Mallorca. – E det sekkert at DU bi å fare,

spør han. Då han får ja tel svar, sei han: «Ja, bi du

der, så fær æ.» Altså: Mallorca va ikkje poenget,

derimot at ho Astrid va der. De ber han om å

være nøye med å smøre seg med høg solfaktor.

Men det va utenfør hannes horisont. Smøre seg

med solfaktor? sånt hadde han aldri gjort på

Ainnes! Det endte selvfølgelig med at han blei

solbrent, og så kan vi vri litt på et ordtak før

igjen å ta han Terje på kornet: «Borte ikkje så

bra, hjemme best.»

Nu oppleve dokker at han e borte – og det e

ikkje så bra. Men ka om han sjøl oppleve å være

hjemme, kommen heim tel de kjære som gikk før

han? Vi må håpe på det. Vi song så fint om det:

«Og kjente elskede stemmer kaller, mens ankret

sakte og stille faller i evighetens lyse land.»

TERJE FRANK ELIASSEN18.08.201423.04.1933

ANDENES KIRKE

Tirsdag 26. august 2014