sábado - 8 de junio · linchamento (evvia! cos’è la morte). entra minnie, a dona do local, moza...

66
jueves - 6 de junio sábado - 8 de junio libreto 8_04.indd 1 03/06/13 13:03

Upload: trinhhanh

Post on 13-Dec-2018

220 views

Category:

Documents


0 download

TRANSCRIPT

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

libreto 8_04.indd 1 03/06/13 13:03

libreto 8_04.indd 2 03/06/13 13:03

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

libreto 8_04.indd 3 03/06/13 13:03

libreto 8_04.indd 4 03/06/13 13:03

Giacomo Puccini La fanciuLLa deL West (Versión de concierto)Libretto di G. civinini e c. Zangarini da D. Belasco

caSa RicoRDi s.r.l. Di miLanoEditores y Propietarios

orquesta Sinfónica de GaliciaLorin maazel director

Reparto:ekaterina Metlova MinniePaul LaRosa Jack RanceJonathan Burton Dick Johnsononandrew stuckey Sonorachristopher Besch AshbyKirk dougherty NickHumberto Rivera Trinandy Mcculloch Harrychristopher Bozeka JoeJoseph flaxman Bellocorey crider Happyandrew Manea Jack Wallacenathan Milholin José Castrodavone tines Jim Larkens – Billy JackrabbitJesse Malgieri SidMegan Gillespie Wowkle

coro de la oSGJoan company director

David Hanlon director asistentemilos Repicky preparador del coro y repetidorDaniela costa preparadora de italiano

Palacio de la Ópera

jueves – 6 de junio, 20.00 h.

sábado – 8 de junio, 20.00 h.

En colaboración con el Festival Castleton

libreto 8_04.indd 5 03/06/13 13:03

6

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

La fanciulla del WestArgumento

acto i

california a mediados do século XiX. A escena descobre o interior dun saloon, La Polka, no que un grupo de animados traballadores da mina de ouro próxima beben e parolan. Nunha mesa uns cantos xogan ás cartas. Na parede, moi visible, un cartel: 5.000 dólares pola captura do bandido Ramerrez. Nick, o encargado, en presenza dun representante da lei, o she-riff Jack Rance, serve whisky. Escóitase ao lonxe a nostálxica canción de Jack Wallace (Che faranno i viecchi miei). O sheriff salva un tramposo do linchamento (Evvia! Cos’è la morte). Entra Minnie, a dona do local, moza atractiva e aguerrida pola que pelexan Rance e un dos mineiros, Sonora. A rapaza calma os ánimos e lelles, como ten costume, unha pasaxe do Novo Testamento (Lavami, e sarò bianco). Chega a dilixencia co correo e unha carta para Ashby, representante da compañía, onde se indica que a aman-te de Ramerrez está disposta a denuncialo. Só con Minnie, Rance acósaa (Minnie, dalla mia casa son partito), pero ela soña con outro tipo de amor (Laggiù nel Soledad). Fai a súa entrada un home que di chamarse Dick Jo-hnson. Minnie recoñéceo dun pasado encontro (Vi ricordate di me). Ambos os dous dan uns pasos de baile no momento en que que Ashby irrompe con Castro, un dos homes do bandido, que promete levalos á gorida do seu xefe, aínda que en realidade é un movemento para avisar a Ramerrez (que é, como un podía imaxinar, Johnson) de que os seus homes se atopan emboscados en espera de se reuniren con el. A soas con Johnson, Minnie amósalle o barril onde os mineiros gardan o seu ouro e que ela vixía con perigo da súa vida (Oh, lo fareste anche voi!). Mais a conversa toma outros camiños máis sentimentais (Non v’aspettate Molto). Soa un asubío e Jo-hnson parte rápido.

acto ii

a cabana de Minnie. Logo duns prolegómenos nos que atendemos a unha breve escena co matrimonio indio que coida a casa, a moza comeza a probar roupa (Voglio vestirme tutta come in giorno di festa) para recibir a Johnson (ela aínda non sabe que é Ramerrez), que fai enseguida a súa aparición (Perdonate… O se sapeste). Abrázanse con paixón e entrega e decláranse o seu mutuo amor. Unha violenta tempestade de neve impide a marcha do mozo. Ante a súbita chegada de Rance, Nick e outros homes, Minnie acóchao. Ten que escoitar quen é el en realidade e contemplar

libreto 8_04.indd 6 03/06/13 13:03

7

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

La fanciulla del WestArgumento

acto i

california a mediados del siglo XiX. La escena descubre el interior de un saloon, La Polka, en el que un grupo de animados trabajadores de la cercana mina de oro beben y parlotean. En una mesa unos cuantos juegan a las car-tas. En la pared, muy visible, un cartel: 5.000 dólares por la captura del bandi-do Ramerrez. Nick, el encargado, en presencia de un representante de la ley, el sheriff Jack Rance, sirve whisky. Se escucha a lo lejos la nostálgica canción de Jack Wallace (Che faranno i viecchi miei). El sheriff salva del linchamiento a un tramposo (Evvia! Cos’è la morte). Entra Minnie, la dueña del local, jo-ven atractiva y aguerrida por la que se pelean Rance y uno de los mineros, Sonora. La muchacha calma los ánimos y les lee, como tiene costumbre, un pasaje del Nuevo Testamento (Lavami, e sarò bianco). Llega la diligencia con el correo y una carta para Ashby, representante de la compañía, en donde se indica que la amante de Ramerrez está dispuesta a denunciarlo. Solo con Minnie, Rance la acosa (Minnie, dalla mia casa son partito), pero ella sueña con otro tipo de amor (Laggiù nel Soledad). Hace su entrada un hombre que dice llamarse Dick Johnson. Minnie lo reconoce de un pasado encuentro (Vi ricordate di me). Ambos dan unos pasos de baile en el momento en el que Ashby irrumpe con Castro, uno de los hombres del bandido, que promete llevarlos a la guarida de su jefe, aunque en realidad es un movimiento para avisar a Ramerrez (que es, como uno se podía imaginar, Johnson) de que sus hombres se encuentran emboscados en espera de reunirse con él. A solas con Johnson, Minnie le muestra el barril donde los mineros guardan su oro y que ella vigila con peligro de su vida (Oh, lo fareste anche voi!). Pero la con-versación toma otros derroteros más sentimentales (Non v’aspettate Molto). Suena un silbido y Johnson parte raudo.

acto ii

La cabaña de Minnie. Tras unos prolegómenos en los que atendemos a una breve escena con el matrimonio indio que cuida la casa, la joven em-pieza a probarse ropa (Voglio vestirme tutta come in giorno di festa) para recibir a Johnson (ella aún no sabe que es Ramerrez), que hace enseguida su aparición (Perdonate… O se sapeste). Se abrazan con pasión y entrega y se declaran su mutuo amor. Una violenta tempestad de nieve impide la marcha del joven. Ante la súbita llegada de Rance, Nick y otros hombres, Minnie lo esconde. Tiene que escuchar quién es él en realidad y contemplar un retrato

libreto 8_04.indd 7 03/06/13 13:03

8

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

un retrato da súa amante, unha tal Nina. Pero non o traizoa. Cando os outros marchan, recrimínalle, revólver en man, o seu proceder. El xustifica a súa vida de fóra da lei (Una parola sola) e parte. Escóitase un disparo e Ramerrez penetra de novo na cabana, agora ferido. Sen dubidalo, Minnie introdúceo no seu celeiro ante a nova visita de Rance, esta vez en solitario (Che c’è di nuovo, Jack?). Aínda que, nese momento, máis que o bandido, impórtalle facerlle de novo a corte á moza (Sei fiera! L’ami!). É nese momen-to cando unhas pingas de sangue do ferido caen na man do sheriff. Ao ser descuberto, descende do seu acocho e desvanécese. Desesperada, Minnie proponlle unha partida de póker a Rance (Una partita a poker!): se el gaña, poderá posuíla e capturar a Ramerrez; se gaña ela, este ficará en liberdade. Con moito sixilo, a rapaza acocha unhas cartas na súa roupa interior. Á terceira man, vai perdendo. Simulando sentirse mal, pídelle a Rance un vaso de auga. É o momento que aproveita para sacar as cartas ocultas. E gañar a partida. O sheriff non pode senón admitir a derrota.

acto iii

un campamento no bosque. Amence. Rance, Nick e Ashby están ao carón do lume e rumian a súa mala sorte, que permitiu que Ramerrez fuxi-se. Mais chega a nova de que o bandido foi capturado (Ah!... Ah!... Urrah, ragazzi!). Tráeno coas mans atadas, insúltano e acúsano de toda clase de crimes (E così, Mister Johnson, como va?). A xustiza será rápida: os mineiros xa prepararon a corda da que ha de ser rapidamente aforcado. Antes el pide unha graza: que Minnie non saiba que foi prendido e axustizado e que, no canto diso, se lle diga que escapou, que está libre e que marchou moi lonxe (Ch’ella mi creda libero e lontano). A súa petición non é tida en conta e dispóñense a colgalo. Daquela aparece Minnie, pistola en man, e interponse para impedir a execución (Ah! ah! Ah!... È Minnie!), mentres Rance, furioso, trata de que a sentenza sexa levada a cabo. A moza diríxese apaixonadamente aos mineiros e lémbralles que sempre lles prestou a súa axuda, consolou e aconsellou; que foi a súa amiga, como unha irmá para todos. Que coidou e gardou o seu ouro. E move os seus sentimentos (Non vi fu mai chi disse: Basta!). Ata o punto de que, entenrecidos, conmovidos e, no fondo, agradecidos, liberan a Johnson. Os amantes son despedidos case en loor de multitudes. Felices, afástanse a cabalo (Addio, mia dolce terra). E os mineiros quedan, e así o expresa o libreto, saloucando (Mai più ritornerai… mai più… mai più).

© arturo Reverter

libreto 8_04.indd 8 03/06/13 13:03

9

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

de su amante, una tal Nina. Pero no lo traiciona. Cuando los otros se van, le recrimina su proceder revólver en mano. Él justifica su vida de fuera de la ley (Una parola sola) y parte. Se escucha un disparo y Ramerrez penetra de nue-vo en la cabaña, ahora herido. Sin dudarlo, Minnie lo introduce en su grane-ro ante la nueva visita de Rance, esta vez en solitario (Che c’è di nuovo, Jack?). Aunque, en ese momento, más que el bandido, le importa hacerle de nuevo la corte a la muchacha (Sei fiera! L’ami!). Es en ese momento cuando unas gotas de sangre del herido caen en la mano del sheriff. Al ser descubierto, desciende de su escondrijo y se desvanece. Desesperada, Minnie le propone una partida de póker a Rance (Una partita a poker!): si él gana, podrá poseer-la y capturar a Ramerrez; si gana ella, éste quedará en libertad. Sigilosamente, la muchacha esconde unas cartas en su ropa interior. A la tercera mano, va perdiendo. Simulando sentirse mal, le pide a Rance un vaso de agua. Es el momento que aprovecha para sacar las cartas escondidas. Y ganar la partida. El sheriff no puede sino admitir la derrota.

acto iii

un campamento en el bosque. Amanece. Rance, Nick y Ashby están en torno al fuego y rumian su mala suerte, que ha permitido huir a Ramerrez. Pero llega la noticia de que el bandido ha sido capturado (Ah!... Ah!... Urrah, ragazzi!). Lo traen con las manos atadas, lo insultan y lo acusan de toda suerte de crímenes (E così, Mister Johnson, como va?). La justicia será rápida: los mineros ya han preparado la cuerda de la que será rápidamente ahor-cado. Antes él pide una gracia: que Minnie no sepa que ha sido prendido y ajusticiado y que, en vez de eso, se le diga que ha escapado, que está libre y que se ha ido muy lejos (Ch’ella mi creda libero e lontano). Su petición no es tenida en cuenta y se disponen a colgarlo. Aparece entonces Minnie, pistola en mano, y se interpone para impedir la ejecución (Ah! ah! Ah!... È Minnie!), mientras Rance, furioso, trata de que la sentencia sea llevada a cabo. La muchacha se dirige apasionadamente a los mineros y les recuerda que siempre los ha ayudado, consolado y aconsejado; que ha sido su ami-ga, como una hermana para todos. Que ha cuidado y guardado su oro. Y mueve sus sentimientos (Non vi fu mai chi disse: Basta!). Hasta el punto de que, enternecidos, conmovidos y, en el fondo, agradecidos, liberan a Johnson. Los amantes son despedidos casi en loor de multitud. Felices, se alejan a caballo (Addio, mia dolce terra). Y los mineros se quedan, y así lo expresa el libreto, sollozando (Mai più ritornerai… mai più… mai più).

© arturo Reverter

libreto 8_04.indd 9 03/06/13 13:03

10

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

dePuRaciÓn e ModeRnidade da LinGuaXe Pucciniana Os dramas amorosos, de tráxica paixón, que se pintaban con frecuencia nas óperas veristas e que adoitaban ter lugar nun mundo ás veces campesiño, ás veces subproletario, fixeron, sen ningunha dúbida, estragos durante un tempo. A eles acolléronse numerosos compositores, hoxe case todos ilustres descoñecidos: Tasca, Samaras, Coronaro, Spinelli, Floridia ou Sebastian. E aqueles que hoxe seguen a representarse, como Mascagni, Leoncavallo, Giordano, en menor medida Cilea ou Zandonai. E, por enriba de todos, naturalmente, Puccini.

Desde case o principio da súa carreira, o de Lucca foi considerado o natural herdeiro de Verdi; o que non é obstáculo para que, con posterioridade, cara aos anos dez e vinte do século XX, vivo aínda o músico, gran parte da críti-ca do seu país —non así o público— arremetese contra el e para que pola Europa culta correse a voz de que se trataba dun autor superficial, decora-tivo, sentimentalista e, en definitiva, kitsch. Hoxe sabemos que esta opinión é inxusta, o que non quere dicir que, en efecto, nos seus pentagramas non poidan existir elementos desta cinta; pero a construción xeral, a singularidade das estruturas, a consecución de atmosferas, o manexo do leitmotiv e, en particular, a beleza das melodías contrarresta tales debilidades.

O caso é que, nada máis estrearse Manon Lescaut, a súa terceira ópera des-pois de Le Villi e Edgar, o 1 de febreiro de 1893 no Teatro Regio de Turín, a crítica da época —esta si— coroouno oficialmente como sucesor do crea-dor de Falstaff, ópera que, precisamente, habería de concluír a carreira do ancián músico de Le Roncole ao se presentar en La Scala xustamente oito días máis tarde. En Manon o compositor de Lucca achégase ás construcións que o mesmo Verdi, en paralelo con Wagner, preconizaba —aquelas que pretendían ofrecer un discurso sen fisuras, sen números illados en aparen-cia— e comezaba unha liña que, sen deixar de mirar en derredor e partici-par dos presupostos da escola verista, habería de transcorrer por carreiros independentes que ían permitir a definición do seu estilo musical e a crea-ción da súa propia personalidade, distinta, diversa, orixinal e recoñecible.

Puccini ofrecíalle deste modo ao público, servida con novos efectos, a conti-nuidade do melodrama clásico e romántico, variado nos temas e na expre-sión e ancorado solidamente no canto e na melodía. A súa especial sensi-bilidade para os timbres captou enseguida as delicadas texturas da escola francesa, principalmente os modos melódicos e tonalidades dun Massenet,

libreto 8_04.indd 10 03/06/13 13:03

11

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

dePuRaciÓn Y ModeRnidad deL LenGuaJe Pucciniano Los dramas amorosos, de trágica pasión, que se pintaban frecuentemente en las óperas veristas y que solían tener lugar en un mundo a veces campe-sino, a veces subproletario, hicieron sin duda estragos durante un tiempo. A ellos se acogieron numerosos compositores, hoy casi todos ilustres desco-nocidos: Tasca, Samaras, Coronaro, Spinelli, Floridia o Sebastian. Y aquellos que hoy siguen representándose, como Mascagni, Leoncavallo, Giordano, en menor medida Cilea o Zandonai. Y, por encima de todos, naturalmente, Puccini.

Desde casi el principio de su carrera, el de Lucca fue considerado el natural heredero de Verdi; lo que no empece para que, con posterioridad, hacia los años diez y veinte del siglo XX, vivo todavía el músico, gran parte de la crítica de su país —no así el público— arremetiera contra él y para que por la Euro-pa culta se corriera la voz de que se trataba de un autor superficial, decorati-vo, sensiblero y, en definitiva, kitsch. Hoy sabemos que esta opinión es injusta, lo que no quiere decir que, en efecto, en sus pentagramas no puedan existir elementos de este jaez; pero la construcción general, la singularidad de las estructuras, la consecución de atmósferas, el manejo del leitmotiv y, en parti-cular, la belleza de las melodías contrarresta tales debilidades.

El caso es que, nada más estrenarse Manon Lescaut, su tercera ópera des-pués de Le Villi y Edgar, el 1 de febrero de 1893 en el Teatro Regio de Turín, la crítica de la época —ésta sí— lo coronó oficialmente como sucesor del creador de Falstaff, ópera que, precisamente, concluiría la carrera del ancia-no músico de Le Roncole al presentarse en La Scala justamente ocho días más tarde. En Manon el compositor de Lucca se aproximaba a las construc-ciones que el mismo Verdi, en paralelo con Wagner, preconizaba —aqué-llas que pretendían ofrecer un discurso sin fisuras, sin números aislados en apariencia— y comenzaba una línea que, sin dejar de mirar en derredor y participar de los presupuestos de la escuela verista, transcurriría por sendas independientes que iban a permitir la definición de su estilo musical y la creación de su propia personalidad, distinta, diversa, original y reconocible.

Puccini ofrecía de este modo al público, servida con nuevos efectos, la con-tinuidad del melodrama clásico y romántico, variado en los temas y en la expresión y anclado sólidamente en el canto y en la melodía. Su especial sensibilidad para los timbres captó enseguida las delicadas texturas de la escuela francesa, principalmente los modos melódicos y tonalidades de un

libreto 8_04.indd 11 03/06/13 13:03

12

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

aínda que non se poden descartar xiros e toques de antecesores como Gounod ou Thomas, autores todos eles que aínda eran degustados polos espectadores da nova época, desexosos, así é, de coñecer cousas novas, de sentir emocións distintas e máis fortes; pero tamén amantes dos costumes tradicionais, da exposición dramática de sempre. Velaquí un dos grandes logros do noso autor: sintetizar esas diversas correntes nun todo unitario. Tradición e modernidade.

A traxectoria que seguiu Puccini non perde de todo nin o ton sentimental e romántico nin a atención ás regras do realismo imperante. E así foi capaz de crear obras tan dispares como La bohème (estreada en 1896), de constru-ción tan precisa como o Fasltaff verdiano; como Tosca (1900), unha pintura á augaforte de tinturas expresionistas, unha traxedia na que brilla o talento para a declamación e mais a sensualidade desmedida e na que atopamos, xunto a curiosas harmonías de corte wagneriano, innegables trazos de sig-no verista. É sintomático, e iso explica as contradicións puccinianas, que na raíz deste movemento, estea unha clara e terminante contraposición a todo o romántico: a realidade, a imitación da natureza é o que prima.

Despois Puccini crea Madama Butterfly (1904), levemente melindrosa, na que adopta un intelixente orientalismo á europea e na que pon unha pri-meira pedra para esa gran construción postremeira e inacabada que foi Turandot (1926), unha obra exótica e envolta nunha atmosfera fabulosa, adobiada por un traballo orquestral e harmónico de primeira orde. La fan-ciulla del West (1910), que coqueteaba coas novidades máis recentes da linguaxe musical —gama de tons enteiros, utilizada por Debussy ou Strauss, por exemplo—, avanzaba xa algúns dos achados formais desa obra postre-meira, mentres que Gianni Schicchi, terceira das composicións do Tríptico (1918), recupera, fóra de tempo, pero con notable eficacia e savoir faire, elementos da antiga ópera bufa. Quédanos La rondine (1917), unha obra menor, un frustrado intento de opereta á italiana.

Mais agora, logo deste exordio, o que nos interesa é a ópera que hoxe se exe-cuta na Coruña baixo a destra batuta de Maazel. Naceu por mor dunha viaxe a Estados Unidos en 1907. O compositor tivo oportunidade de ver en Nova York varias pezas teatrais de David Belasco, todo un personaxe, forxador do que se podería chamar realismo naïf e sensacionalista, que era en certo modo o que corría polos perendengues da súa ópera anterior, Madama Butterfly, baseada xustamente nunha obra do comediógrafo. Entre as producións que o compositor puido contemplar atopábase a titulada The girl of the golden West, da que xa oíra falar en Italia e que chamou a súa atención e fixo que esquecese outros proxectos como o centrado nunha ópera ao redor de María

libreto 8_04.indd 12 03/06/13 13:03

13

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

Massenet, aunque no pueden descartarse giros y toques de antecesores como Gounod o Thomas, autores todos ellos que todavía eran degustados por los espectadores de la nueva época, deseosos, sí, de conocer cosas nuevas, de sentir emociones distintas y más fuertes; pero también amantes de las costumbres tradicionales, de la exposición dramática de siempre. He ahí uno de los grandes logros de nuestro autor: sintetizar esas diversas co-rrientes en un todo unitario. Tradición y modernidad.

La trayectoria que siguió Puccini no pierde del todo ni el tono sentimental y romántico ni la atención a las reglas del realismo imperante. Y así fue capaz de crear obras tan dispares como La bohème (estrenada en 1896), de construc-ción tan precisa como el Fasltaff verdiano; como Tosca (1900), una pintura al aguafuerte de tintes expresionistas, una tragedia en la que brilla el talento para la declamación y la sensualidad desmedida y en la que encontramos, junto a curiosas armonías de corte wagneriano, innegables rasgos de signo verista. Es sintomático, y ello explica las contradicciones puccinianas, que en la raíz de este movimiento, esté una clara y terminante contraposición a todo lo romántico: la realidad, la imitación de la naturaleza es lo que prima.

Luego Puccini crea Madama Butterfly (1904), levemente cursi, en la que adopta un inteligente orientalismo a la europea y en la que pone una pri-mera piedra para esa gran construcción postrera e inacabada que fue Tu-randot (1926), una obra exótica y envuelta en una atmósfera fabulosa, adobada por un trabajo orquestal y armónico de primer orden. La fan-ciulla del West (1910), que coqueteaba con las novedades más recientes del lenguaje musical —gama de tonos enteros, utilizada por Debussy o Strauss, por ejemplo—, avanzaba ya algunos de los hallazgos formales de esa obra postrera, mientras que Gianni Schicchi, tercera de las composicio-nes del Tríptico (1918), recupera, fuera de tiempo, pero con notable eficacia y savoir faire, elementos de la antigua ópera bufa. Nos queda La rondine (1917), una obra menor, un fallido intento de opereta a la italiana.

Pero ahora, tras este exordio, lo que nos interesa es la ópera que hoy se eje-cuta en A Coruña bajo la diestra batuta de Maazel. Nació a raíz de un viaje a Estados Unidos en 1907. El compositor tuvo oportunidad de ver en Nueva York varias piezas teatrales de David Belasco, todo un personaje, forjador de lo que podría llamarse realismo naïf y sensacionalista, que era en cierto modo el que corría por los entresijos de su ópera anterior, Madama Butter-fly, basada justamente en una obra del comediógrafo. Entre las produccio-nes que el compositor pudo contemplar se encontraba la titulada The girl of the golden West, de la que ya había oído hablar en Italia y que llamó su atención y le hizo olvidar otros proyectos como el centrado en una ópera

libreto 8_04.indd 13 03/06/13 13:03

14

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

Antonieta. Non cabe dúbida de que o tema da futura Fanciulla del West esta-ba conectado cos primitivos filmes que trataban a temática do salvaxe oeste, que producira xa algunha película célebre e que aínda habería de producir títulos posteriores tan famosos como La belle Cabaretière (1938), con Jean-nette McDonald e Nelson Eddy con cancións de Romberg e Johnny Guitar de Nicholas Ray (1958), con Joan Crawford e Sterling Hayden, ambas as dúas con semellante fondo argumental escollido polo músico.

La fanciulla, en parte xa o avanzamos antes, é unha obra de procura, de tenteo en persecución dunha linguaxe máis depurada e moderna, derivada do que daquela defendían, cada un no seu estilo, Debussy e mais Strauss e que favorecía no italiano a ampliación do traballo harmónico, o reforzamen-to dos valores orquestrais e un vigor descoñecido nas estruturas rítmicas, o que lle outorga ao conxunto unha solidez e unha brillantez extraordinarias, ao que contribúe non pouco o uso de elementos temáticos propios do Novo Mundo, que se deixan xa oír nun preludio ben poboado de diso-nancias. Quizais non sexa abondo todo isto para lle conceder un colorido específico, netamente americano, á obra, que de tal modo se nos antolla en ocasións froito dun ben elaborado artificio que discorre polos perenden-gues dun libreto que ofrece numerosos puntos débiles e que resulta ás ve-ces un tanto forzado e pouco crible (rara é a ópera en que isto non sucede nalgún punto). A música está ben engarzada e escrupulosamente labrada, en especial no progresivo e fluído primeiro acto, que pinta estupendamente a atmosfera do bar La polka, chea das buliciosas idas e vindas dos mineiros. As células musicais discorren finamente esculpidas e crean un dos mellores espazos teatrais do compositor, que, á hora de caracterizar os personaxes e as situacións recorre a un intelixente manexo da harmonía, ao uso de tríades e intervalos alusivos e ao emprego de tonalidades estratéxicas, coma ese limpo dó maior para a pura Minnie.

De novo Puccini pon de manifesto a súa habilidade como orquestrador e como construtor dunha estrutura dramático-musical práctica. Son múltiples os detalles. Hai unha constante liña directa entre o conxunto orquestral, moi presente e en misións decisivas, e as voces, que reciben en todo mo-mento o seu adecuado tratamento. Algo irrefragable e que contradí as ocas e temerarias afirmacións dalgún que outro importante xestor operístico dos nosos días. Para servir todas as esixencias, o compositor utiliza un amplísimo continxente sinfónico admirablemente administrado en conexión coa voz, onde non faltan instrumentos curiosos, como o glockenspiel, campás tubu-lares ou a máquina de vento.

Non hai, efectivamente, motivos, melodías, arias recordables, agás, no caso de querelo así, o adeus de Johnson/Ramerrez, esa fermosa aria Ch’ella mi

libreto 8_04.indd 14 03/06/13 13:03

15

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

en torno a María Antonieta. No cabe duda de que el tema de la futura Fan-ciulla del West estaba conectado con los primitivos filmes que abordaban la temática del salvaje oeste, que había producido ya alguna película célebre y que produciría títulos posteriores tan famosos como La belle Cabaretière (1938), con Jeannette McDonald y Nelson Eddy con canciones de Romberg y Johnny Guitar de Nicholas Ray (1958), con Joan Crawford y Sterling Ha-yden, ambas con similar fondo argumental elegido por el músico.

La fanciulla, antes lo hemos avanzado en parte, es una obra de búsque-da, de tanteo en persecución de un lenguaje más depurado y moderno, derivado del que por entonces defendían, cada uno en su estilo, Debussy y Strauss y que favorecía en el italiano la ampliación del trabajo armónico, el reforzamiento de los valores orquestales y un vigor desconocido en las estructuras rítmicas, lo que otorga al conjunto una solidez y una brillantez extraordinarias, a lo que contribuye no poco el uso de elementos temáticos propios del Nuevo Mundo, que se dejan ya oír en un preludio bien poblado de disonancias. Quizá no sea suficiente todo ello para conceder un colo-rido específico, netamente americano, a la obra, que de tal guisa se nos antoja en ocasiones fruto de un bien elaborado artificio que discurre por los entresijos de un libreto que ofrece numerosos puntos débiles y que resulta a veces un tanto forzado y poco creíble (rara es la ópera en que esto no sucede en algún punto). La música está bien engarzada y escrupulosamen-te labrada, especialmente en el progresivo y fluido primer acto, que pinta estupendamente la atmósfera del bar La polka, llena de las bulliciosas idas y venidas de los mineros. Las células musicales discurren finamente esculpidas y crean uno de los mejores espacios teatrales del compositor, que, a la hora de caracterizar a los personajes y a las situaciones recurre a un inteligente manejo de la armonía, al uso de triadas e intervalos alusivos y al empleo de tonalidades estratégicas, como ese limpio do mayor para la pura Minnie.

De nuevo Puccini pone de manifiesto su habilidad como orquestador y como constructor de una estructura dramático-musical práctica. Son múlti-ples los detalles. Hay una constante línea directa entre el conjunto orques-tal, muy presente y en misiones decisivas, y las voces, que reciben en todo momento su adecuado tratamiento. Algo irrefragable y que contradice las hueras y temerarias afirmaciones de algún que otro importante gestor ope-rístico de nuestros días. Para servir todas las exigencias el compositor utili-za un amplísimo contingente sinfónico admirablemente administrado en conexión con la voz, en donde no faltan instrumentos curiosos, como el glockenspiel, campanas tubulares o la máquina de viento.

No hay, efectivamente, motivos, melodías, arias recordables, excepto, si se quiere, el adiós de Johnson/Ramerrez, esa hermosa aria Ch’ella mi creda. La

libreto 8_04.indd 15 03/06/13 13:03

16

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

creda. A obra desenvólvese polo xeral nunha combinación de recitativo declamado e recitativo melódico, polos que pululan os diversos motivos. Resulta tremendamente eficaz desde un punto de vista dramático a escena das cartas do acto segundo, un gran coupe de théâtre, onde os personaxes falan co obsesivo sostén do rumor do timbal.

Esta ópera, que Puccini compuxo sobre libreto de Civinini e Zangarini e que foi estreada no Met de Nova York o 10 de decembro de 1910, require un amplísimo elenco de dezasete voces, tres delas absolutamente prota-gonistas, que son as que nos interesan aquí para apreciarmos o traballo verdadeiramente notable que o compositor desprega neste apartado. Cabourg considera que Minnie é unha rara mestura de Mimi, Tosca e Turandot. Un papel sen dúbida moi complexo, envolto en permanentes tensións, indefinido entre a moza anxelical e en espera do amor e a gober-nanta autoritaria dunha comunidade masculina. A inocente e a que amo-sa dun xeito case físico o seu desexo dun home, que expresa nun violento salto de máis de dúas oitavas, de si bemol 2 a dó díese 5. Nos seus dúos con Johnson e Rance ha de desenvolver tanto o seu médium, que ha de ser ancho e poderoso, como a súa zona aguda, que ha de ter a adecuada penetración. E ha de saber frasear e declamar con elocuencia na célebre partida de cartas do acto segundo e de impoñerse con fereza no terceiro para evitar o linchamento do home que ama. Lémbranos o citado crítico que Puccini non estaba moi convencido da idoneidade da checa Emmy Destinn (1878-1930), creadora da parte na estrea mundial. Parecíalle falta de enerxía para un cometido que ten moito da luxuria vocal straussiana. De aí que preferise a tamén checa Maria Jeritza (1887-1982), unha voz menos detonante pero máis expresiva. Sería, sen posuír tampouco todas as condicións inherentes á parte, a primeira Turandot norteamericana, o que nos proporciona un indicio.

Puccini escribiu ex profeso para Caruso a parte do bandido Dick Johnson. Con isto asentaba de modo definitivo a nova técnica, a que, en paralelo coa corrente verista, buscaba distintos modos de expresión e establecía a figura do tenor pucciniano por excelencia. Bautizábase unha nova «ética vocal», en palabras de Cabourg, unha dimensión dramática que superaba por completo os rescaldos belcantistas e creaba unha expresividade aber-tamente teatral. Nacía o canto moderno. O personaxe só conta cunha aria propiamente dita, a mencionada Ch’ella mi creda, lírica e lamentosa onde se ha de desenvolver un dolcissimo expresivo con ascenso ao si be-mol agudo. O máis importante é o xeito como se practica a fusión entre diversos modos e efectos vocais: parlando, recitado, declamado, aria. Un momento culminante, que resume ben todo isto, son esas frases Una

libreto 8_04.indd 16 03/06/13 13:03

17

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

obra se desarrolla por lo general en una combinación de recitativo declama-do y recitativo melódico, por los que pululan los diversos motivos. Resulta tremendamente eficaz desde un punto de vista dramático la escena de las cartas del acto segundo, un gran coupe de théâtre, en donde los persona-jes hablan con el obsesivo sostén del rumor del timbal.

Esta ópera, que Puccini compuso sobre libreto de Civinini y Zangarini y que fue estrenada en el Met de Nueva York el 10 de diciembre de 1910, requiere un amplísimo reparto de diecisiete voces, tres de ellas absolutamente prota-gonistas, que son las que nos interesan aquí para apreciar el trabajo verda-deramente notable que el compositor despliega en este apartado. Cabourg considera que Minnie es una rara mezcla de Mimi, Tosca y Turandot. Un papel sin duda complejísimo, envuelto en permanentes tensiones, indefini-do entre la joven angelical y en espera del amor y la gobernanta autoritaria de una comunidad masculina. La inocente y la que muestra de un modo casi físico su deseo de un hombre, que expresa en un violento salto de más de dos octavas, de si bemol 2 a do sostenido 5. En sus dúos con Johnson y Rance ha de desarrollar tanto su médium, que ha de ser ancho y podero-so, como su zona aguda, que ha de tener la adecuada penetración. Y ha de saber frasear y declamar con elocuencia en la célebre partida de cartas del acto segundo y de imponerse con fiereza en el tercero para evitar el linchamiento del hombre que ama. Nos recuerda el citado crítico que Puc-cini no estaba muy convencido de la idoneidad de la checa Emmy Destinn (1878-1930), creadora de la parte en el estreno mundial. Le parecía falta de energía para un cometido que tiene mucho de la lujuria vocal straussiana. De ahí que prefiriera a la también checa Maria Jeritza (1887-1982), una voz menos detonante pero más expresiva. Sería, sin poseer tampoco todas las condiciones inherentes a la parte, la primera Turandot norteamericana, lo que nos proporciona un indicio.

Puccini escribió ex profeso para Caruso la parte del bandido Dick Johnson. Con ello asentaba definitivamente la nueva técnica, la que, en paralelo con la corriente verista, buscaba distintos modos de expresión y establecía la figura del tenor pucciniano por excelencia. Se bautizaba una nueva «ética vocal», en palabras de Cabourg, una dimensión dramática que superaba por completo los rescoldos belcantistas y creaba una expresividad abierta-mente teatral. Nacía el canto moderno. El personaje sólo cuenta con un aria propiamente dicha, la mencionada Ch’ella mi creda, lírica y lamentosa en donde se ha de desarrollar un dolcissimo expresivo con ascenso al si be-mol agudo. Lo más importante es cómo se practica la fusión entre diversos modos y efectos vocales: parlando, recitado, declamado, aria. Un momento culminante, que resume bien todo ello, son esas frases Una parola sola…

libreto 8_04.indd 17 03/06/13 13:03

18

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

parola sola… Or son sei mesi do segundo acto. Da díese 2 e da 4 son os extremos da tesitura. A última nota alcánzase, xunto coa soprano, na par-te final dese segundo acto, na frase Eternamente in estasi santa d’amor. Papel singular, como bandido sen escrúpulos, e ao tempo amoroso, capaz das maiores tenruras.

O napolitano Pasquale Amato (1878-1942), outro barítono intelixente, foi o primeiro Jack Rance, o sheriff. Sen posuír os atractivos malsáns de Scarpia, xoga, no entanto, o papel de malo sobre ese fondo de asfixiante erotismo e brutalidade. Un malo que ten tamén o seu momento de paixón sincera no arioso Minnie, dalla mia casa, un andante sostenuto ben coloreado que pon de manifesto o anhelo amoroso do personaxe, que máis adiante, no seu manexo da declamación e nas súas disonancias fará evidente o seu per-fil máis desagradable. Daquela, como na partida de póker, a figura acadará unha estatura satánica e proxectará unha rotunda sensualidade. Sol bemol 3 é o seu tope por arriba e sol bemol 1, por abaixo; o que non está nada mal. O seu traballo está sobre todo na zona central e nos graves, que han de estar, xa que logo ben abastecidos. Galleffi, Tibbett, Viglione-Borghese, tres grandes voces, foron, á parte de Amato, moi bos neste cometido.

© arturo Reverter

libreto 8_04.indd 18 03/06/13 13:03

19

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

Or son sei mesi del segundo acto. Do sostenido 2 y do 4 son los extremos de la tesitura. La última nota se alcanza, junto con la soprano, en la parte final de ese segundo acto, en la frase Eternamente in estasi santa d’amor. Papel singular, como bandido sin escrúpulos, y al tiempo amoroso, capaz de las mayores ternuras.

El napolitano Pasquale Amato (1878-1942), otro barítono inteligente, fue el primer Jack Rance, el sheriff. Sin poseer los atractivos malsanos de Scarpia, juega, sin embargo, el papel de malo sobre ese fondo de asfixiante erotismo y brutalidad. Un malo que tiene también su momento de pasión sincera en el arioso Minnie, dalla mia casa, un andante sostenuto bien coloreado que pone de manifiesto el anhelo amoroso del personaje, que más adelante, en su manejo de la declamación y en sus disonancias evidenciará su perfil más desagradable. Entonces, como en la partida de póker, la figura alcanzará una estatura satánica y proyectará una rotunda sensualidad. Sol bemol 3 es su tope por arriba y sol bemol 1 por abajo; lo que no está nada mal. Su trabajo está sobre todo en la zona central y en los graves, que han de estar por tanto bien surtidos. Galleffi, Tibbett, Viglione-Borghese, tres grandes voces, fueron, aparte de Amato, muy buenos en este cometido.

© arturo Reverter

libreto 8_04.indd 19 03/06/13 13:03

libreto 8_04.indd 20 03/06/13 13:03

BioGRafíaS

libreto 8_04.indd 21 03/06/13 13:03

22

LoRin MaazeLDirector

Durante cinco décadas, o mestre Lorin Maazel foi un dos directores máis estimados e cobizados. En setembro de 2012 converterase no director musical da Filharmónica de Múnic no que ha de ser a súa décima titularidade. Maazel completou a súa sétima e última temporada como director musical da Fil-harmónica de Nova York. Continúa na súa quinta temporada como director musical do Palau de les

Arts «Reina Sofía» e como fundador e director artístico do Castleton Festival.

Lorin Maazel é tamén un recoñecido compositor, cun amplo catálogo de traballos escritos basicamente durante os últimos doce anos. A súa primeira ópera 1984, baseada na grande obra literaria de George Orwell estreouse na Royal Opera House, Covent Garden en maio de 2005, emitida por radio e televisión pola BBC e por varias radios a nivel mundial. Unha reposición de 1984 tivo lugar no Teatro alla Scala de Milán en maio de 2008 e editouse un DVD na discográfica Decca da produción orixinal de Londres no mesmo mes. A seguinte reposición de 1984 tivo lugar no Palau de les Arts en Valencia nos primeiros meses de 2011.

O seu catálogo de composicións inclúe tamén unha triloxía de concertos (para violonchelo, frauta e violín) e movemento sinfónico (Farevells, op.14), material estreado en 2000 pola Filharmónica de Viena, que encargou o traballo, ade-mais dunha versión sinfónica da ópera 1984 tamén encargada pola Filharmó-nica de Viena e que se estreou nesa cidade no seu 80 aniversario celebrado en 2010. Ademais, inclúe tamén numerosas contribucións ao repertorio como as súas creacións de narracións con Orquestra e que inclúen dúas historias de nenos, The Giving Tree e The Empty Pot.

Lorin Maazel iniciou as súas leccións de violín aos cinco anos, e clases de direc-ción aos sete. Estudou con Vladimisr Bakaleinikoff e apareceu en público por primeira vez aos oito anos dirixindo unha orquestra universitaria. Entre os nove e os 15 anos dirixiu a maioría das orquestras americanas, incluída a Sinfónica da NBC convidado por Toscanini. Aos 17 inicia os seus estudos de idiomas, matemáticas e filosofía na Universidade de Pittsburgh. En 1951 marchou a Italia cunha bolsa de estudos Fulbright para continuar a súa formación, e dous anos máis tarde fixo o seu debut europeo como director no Teatro Masiimo Bellini en Catania, Italia. Estableceuse decontado como un grande artista, aparecendo en Bayreuth en 1960 (o primeiro americano en facelo), coa Sinfónica de Boston en 1961 e no Festival de Salzburgo en 1963.

libreto 8_04.indd 22 03/06/13 13:03

23

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

LoRin MaazeLDirector

Durante cinco décadas, el maestro Lorin Maazel ha sido uno de los direc-tores más estimados y codiciados. En septiembre de 2012 se convertirá en el director musical de la Filarmónica de Múnich en lo que será su décima titularidad. Maazel ha completado su séptima y última temporada como director musical de la Filarmónica de Nueva York. Continúa en su quinta temporada como director musical del Palau de les Arts «Reina Sofía» y como fundador y director artístico del Castleton Festival.

Lorin Maazel es también un reconocido compositor, con un amplio catá-logo de trabajos escritos básicamente durante los últimos doce años. Su primera ópera 1984, basada en la gran obra literaria de George Orwell, se estrenó en la Royal Opera House, Covent Garden en mayo de 2005, emitida por radio y televisión por la BBC y por varias radios a nivel mundial. Una reposición de 1984 tuvo lugar en el Teatro alla Scala de Milán en mayo de 2008 y se editó un deuvedé en la discográfica Decca de la producción original de Londres en el mismo mes. La siguiente reposición de 1984 tuvo lugar en el Palau de les Arts en Valencia en los primeros meses de 2011.

Su catálogo de composiciones incluye también una trilogía de conciertos (para violonchelo, flauta y violín), un movimiento sinfónico (Farevells, op.14), material estrenado en 2000 por la Filarmónica de Viena, que encargó el tra-bajo, además de una versión sinfónica de la ópera 1984 también encargada por la Filarmónica de Viena y que se estrenó en esa ciudad en su 80 cum-pleaños celebrado en 2010. Además, incluye también numerosas contribu-ciones al repertorio como sus creaciones de narraciones con Orquesta y que incluyen dos historias de niños, The Giving Tree y The Empty Pot.

Lorin Maazel inició sus lecciones de violín a los cinco años, y clases de dirección a los siete. Estudió con Vladimisr Bakaleinikoff y apareció en público por primera vez a los ocho años dirigiendo una orquesta univer-sitaria. Entre los nueve y los 15 años dirigió la mayoría de las orquestas americanas, incluida la Sinfónica de la NBC invitado por Toscanini. A los 17 inicia sus estudios de idiomas, matemáticas y filosofía en la Universidad de Pittsburgh. En 1951 se fue a Italia con una beca Fulbright para continuar sus estudios, y dos años más tarde hizo su debut europeo como director en el Teatro Masiimo Bellini en Catania, Italia. Se estableció enseguida como un gran artista, apareciendo en Bayreuth en 1960 (el primer ame-ricano en hacerlo), con la Sinfónica de Boston en 1961 y en el Festival de Salsburgo en1963.

libreto 8_04.indd 23 03/06/13 13:03

24

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

Nos anos posteriores, o mestre Maazel dirixiu máis de 150 orquestras en máis de 5.000 óperas e concertos. Realizou preto de 300 gravacións nas que incluíu ciclos sinfónicos, obras orquestrais completas de Beethoven, Brahms, Debussy, Mahler, Schubert, Chaicovsqui, Rachmáninov e Richard Strauss e polas que gañou dez grandes premios do disco.

Lorin Maazel foi director da Orquestra Sinfónica da Radio de Baviera (1993-2002), director musical da Sinfónica de Pittsburgh (1988-96), di-rector xeral e director musical da Ópera de Viena (1982-84) —o primeiro americano en ter esta posición. Foi director musical da Cleeveland Or-questra (1972-82) e o director artístico e director da Deutsche Oper Berlin (1965-71). Foi nomeado membro honorario da Filharmónica de Israel en 1985 cando dirixiu o concerto do 40 aniversario. Tamén é membro hono-rario da Filharmónica de Viena e recibiu recentemente a medalla de prata Hans von Bülow da Filharmónica de Berlín. A súa próxima asociación coa Filharmónica de Berlín inclúe once Concertos de Aninovo de Viena televi-sados a nivel internacional (moitas veces co mestre Maazel na súa faceta de violinista).

Ademais de súa prodixiosa actividade dirixindo, Lorin Maazel atopou tempo para traballar con mozos artistas, baseándose na forte crenza do valor que ten compartir a súa experiencia coas novas xeracións de músicos. Formou unha gran cantidade de directores no ano 2000, culminando ese labor cunha final no Carnegie Hall dous anos máis tarde, e foi desde ese mo-mento un mentor activo de moitos dos finalistas (e unha baza fundamental para lanzar as súas carreiras internacionais). Coa Fundación Châteauville baseado en Castleton, Virxinia, creou un novo Festival e un programa de residencia de mozos artistas, centrado fundamentalmente en producións de orquestra de cámara, unindo aspirantes a cantantes, instrumentistas, directores, deseñadores e un xefe de persoal para traballar de forma inten-siva, nun ambiente de colaboración guiados por un conxunto de artistas/mentores sénior e que inclúe o mestre Maazel. Con dous anos, o Castleton Festival (con 250 participantes e 5.000 audiencias durante o mes de xullo) medrou como un festival de verán renovado, colaborando con outras artes e centros nacionais e internacionais.

Lorin Maazel ademais ten un forte compromiso co ambiente e mais coas causas humanitarias. Recadou millóns de dólares en 50 ocasións para o be-neficio de varias entidades como UNCESCO, Word Wide Fund for Natures, a Cruz Vermella e mais a UNHCR.

Ávido lector, amante do cine clásico e espectador de teatro, gusta ta-mén de xogar ao tenis, nadar e coleccionar cadros americanos e arte oriental.

libreto 8_04.indd 24 03/06/13 13:03

25

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

En los años posteriores, el Maestro Maazel ha dirigido más de 150 or-questas en más de 5.000 óperas y conciertos. Ha realizado cerca de 300 grabaciones incluyendo ciclos sinfónicos, obras orquestales completas de Beethoven, Brahms, Debussy, Mahler, Schubert, Chaikovski, Rachmáninov y Richard Strauss ganando diez grandes premios del disco.

Lorin Maazel ha sido director de la Orquesta Sinfónica de la Radio de Ba-viera (1993-2002), director musical de la Sinfónica de Pittsburgh (1988-96), director general y director musical de la Ópera de Viena (1982-84) —el pri-mer americano en tener esta posición. Fue director musical de la Cleeveland Orquestra (1972-82) y el director artístico y director de la Deutsche Oper Berlin (1965-71). Fue nombrado miembro honorario de la Filarmónica de Israel en 1985 cuando dirigió al concierto del 40 aniversario. También es miembro honorario de la Filarmónica de Viena y ha recibido recientemente la medalla de plata Hans von Bülow de la Filarmónica de Berlin. Su cer-cana asociación con la Filarmónica de Berlín incluye once Conciertos de Año Nuevo de Viena televisados a nivel internacional (muchas veces con el maestro Maazel en su faceta de violinista).

Además de su prodigiosa actividad dirigiendo, Lorin Maazel ha econtrado tiempo para trabajar con jóvenes artistas, basado en la fuerte creencia del valor que tiene compartir su experiencia con las nuevas generaciones de músicos. Ha formado a una gran cantidad de directores en el año 2000, culminando esta labor con una final en el Carnegie Hall dos años más tarde, y ha sido desde ese momento un mentor activo de muchos de los finalistas (y una baza fundamental para lanzar sus carreras internacionales). Con la Fundación Châteauville basado en Castleton, Virginia, ha creado un nuevo Festival y un programa de residencia de jóvenes artistas, centrada funda-mentalmente en producciones de orquesta de cámara, uniendo aspirantes a cantantes, instrumentistas, directores, diseñadores y un jefe de personal para trabajar de forma intensiva, en un ambiente de colaboración guiados por un conjunto de artistas/mentores sénior y que incluye al maestro Maa-zel. Con dos años, el Castleton Festival (con 250 participantes y 5.000 au-diencias durante el mes de julio) ha crecido como un festival de verano re-novado, colaborando con otras artes y centros nacionales e internacionales.

Lorin Maazel además tiene un fuerte compromiso con el medioambiente y causas humanitarias. Ha recaudado millones de dólares en 50 ocasiones para el beneficio de varias entidades como UNCESCO, Word Wide Fund for Natures, la Cruz Roja y la UNHCR.

Un ávido lector, amante del cine clásico, y el espectador de teatro, disfruta también de jugar al tenis, nadando y coleccionando cuadros americanos y arte oriental.

libreto 8_04.indd 25 03/06/13 13:03

26

eKateRina MetLoVaSoprano

A soprano rusa Ekaterina Metlova captou o in-terese de numerosos promotores de teatros da ópera grazas á súa excepcional voz e ao seu talento dramático. Cantou en Italia, Francia, España, Estados Unidos, Canadá, China e Co-rea. Xa actuou baixo a batuta do mestre Lorin Maazel en diversas ocasións.

Tras a súa licenciatura en dirección coral, a vida de Metlova tomou un novo rumbo cos estudos vocais realizados con Klara Kadinskaja no Conservatorio Tchaikovsky. Entrou na Academia para Cantantes Novos de Ópera da Arena di Verona, onde estudou xunto a Raina Kabaiwanska. Durante o período entre 2005-2010, Metlova continuou os seus estudos e participou en diversos concursos con grande éxito. Recibiu moitos premios e papeis operísticos. En 2009 entrou no Centro de Perfeccionamento Plácido Domingo de Valencia.

En 2010, Ekaterina Metlova gañou o primeiro premio no Concurso Interna-cional de Voz de Bilbao-Bizkaia.

Metlova cantaba principalmente papeis de mezzo ao comezo da súa carreira: Charlotte/Werther, Lucilla/The Silken Ladder, Suzuki/Madama Butterfly, Flora/La Traviata, Rosina/O barbeiro de Sevilla e o papel principal de Carmen, só por mencionar algúns. Cantou Carmen no Teatro Petruzelli de Bari, Italia, con dirección de Lorin Maazel. En 2012, a voz de Metlova desenvolveuse de mezzo a soprano. Tamén cantou na Sinfonía nº 9 de Beethoven coa London Symphony Orchestra e repetirá o papel con Santa Cecilia en Roma.

libreto 8_04.indd 26 03/06/13 13:03

27

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

eKateRina MetLoVaSoprano

La soprano rusa Ekaterina Metlova ha captado el interés de numerosos pro-motores de teatros de la ópera gracias a su excepcional voz y a su talento dramático. Ha cantado en Italia, Francia, España, Estados Unidos, Canadá, China y Corea. Ya ha actuado bajo la batuta del maestro Lorin Maazel en diversas ocasiones.

Tras su licenciatura en dirección coral, la vida de Metlova tomó un nuevo rumbo con los estudios vocales realizados con Klara Kadinskaja en el Con-servatorio Tchaikovsky. Entró en la Academia para Jóvenes Cantantes de Ópera de la Arena di Verona, donde estudió junto a Raina Kabaiwanska. Durante el periodo entre 2005-2010, Metlova continuó sus estudios y par-ticipó en diversos concursos con gran éxito. Ha recibido muchos premios y papeles operísticos. En 2009 entró en el Centro de Perfeccionamiento Plácido Domingo de Valencia.

En 2010, Ekaterina Metlova ganó el primer premio en el Concurso Interna-cional de Voz de Bilbao-Bizkaia.

Metlova cantaba principalmente papeles de mezzo al comienzo de su carre-ra: Charlotte/Werther, Lucilla/The Silken Ladder, Suzuki/Madama Butterfly, Flora/La Traviata, Rosina/El barbero de Sevilla y el papel principal de Car-men, sólo por mencionar algunos. Cantó Carmen en el Teatro Petruzelli de Bari, Italia, con dirección de Lorin Maazel. En 2012, la voz de Metlova se desarrolló de mezzo a soprano. También ha cantado en la Sinfonía nº 9 de Beethoven con la London Symphony Orchestra y repetirá el papel con Santa Cecilia en Roma.

libreto 8_04.indd 27 03/06/13 13:03

28

PauL LaRosaBarítono

Licenciado no Juilliard Opera Center, o barítono Paul LaRosa acaba de rematar o seu terceiro ano como membro do Ryan Opera Center na Ópera Lírica de Chicago.

Os compromisos para a temporada 2012-13 in-clúen o seu debut no papel de Jack Rance na obra La fanciulla del West do Festival Castleton

baixo a batuta de Lorin Maazel, o seu debut coa Orquestra de Cleveland cun programa coas Vellas cancións americanas de Copland, dirixido por David Alen Miller. Durante a temporada 2011-12 na Ópera Lírica de Chicago, Paul LaRosa fixo de Papageno na obra A frauta máxica, cantou na peza Os contos de Hoff-mann, o Nikitich en Boris Godunov e tamén de Arlequín en Ariadna en Naxos, ademais de Ravenal en Showboat.

As actuacións de LaRosa das últimas temporadas na Ópera Lírica de Chicago in-cluíron a Kuligin en Káta Kabanová, dirixido por Markus Stenz, Cascada na obra A viúva alegre, con dirección de Emmanuel Villaume, e Morales en Carmen, dirixido por Alain Altinoglu. No Ryan Opera Center, fixo de Dandini nas representacións de estudantes de La Cenerentola e, para o seu debut co Teatro da Ópera de San Luis, representou os papeis de Rambo/Oficial en The Death of Klinghoffer de John Adams, dirixido por James Robinson e baixo a batuta de Michael Christie. No seu retorno ás actuacións do Festival de Castleton, o artista retomou o papel de Don Quixote no título O retablo do mestre Pedro de Falla e recibiu aplausos polo papel de Sillón en L’enfant et les sortilèges, ambas as dúas pezas baixo a batuta de Lorin Maazel. Os seus recentes debuts sinfónicos inclúen unha presentación en concer-to en Cándido de Bernstein, cantando o papel de Maximilian, coa Filharmónica de Los Ángeles e Bramwell Tovey como director, ademais de Un réquiem alemán de Brahms baixo a batuta de Lorin Maazel coa Orchestra della Svizzera Italiana.

libreto 8_04.indd 28 03/06/13 13:03

29

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

PauL LaRosaBarítono

Licenciado en el Juilliard Opera Center, el barítono Paul LaRosa acaba de terminar su tercer año como miembro del Ryan Opera Center en la Ópera Lírica de Chicago.

Los compromisos para la temporada 2012-13 incluyen su debut en el papel de Jack Rance en La fanciulla del West del Festival Castleton bajo la batuta de Lorin Maazel, su debut con la Orquesta de Cleveland con un programa con las Viejas canciones americanas de Copland, dirigido por David Alen Miller. Durante la temporada 2011-12 en la Ópera Lírica de Chicago, Paul LaRosa hizo de Papageno en La flauta mágica, cantó en Los cuentos de Hoffmann, el Nikitich en Boris Godunov y también de Arlequín en Ariadna en Naxos, además de Ravenal en Showboat.

Las actuaciones de LaRosa de las últimas temporadas en la Ópera Lírica de Chicago incluyeron a Kuligin en Káta Kabanová, dirigido por Markus Stenz, Cascada en La viuda alegre, con dirección de Emmanuel Villaume, y Morales en Carmen, dirigido por Alain Altinoglu. En el Ryan Opera Center, hizo de Dandini en las representaciones estudiantiles de La Cenerentola y, para su debut con el Teatro de la Ópera de San Luis, representó los pape-les de Rambo/Oficial en The Death of Klinghoffer de John Adams, dirigido por James Robinson y bajo la batuta de Michael Christie. En su retorno a las actuaciones del Festival de Castleton, el artista retomó el papel de Don Quijote en El retablo de Maese Pedro de Falla y recibió aplausos por el papel de Sillón en L’enfant et les sortilèges, ambas bajo la batuta de Lorin Maazel. Sus recientes debuts sinfónicos incluyen una presentación en concierto en Cándido de Bernstein, cantando el papel de Maximilian, con la Filarmónica de Los Ángeles y Bramwell Tovey como director, además de Un Réquiem Alemán de Brahms bajo la batuta de Lorin Maazel con la Orchestra della Svizzera Italiana.

libreto 8_04.indd 29 03/06/13 13:03

30

JonatHan BuRtonTenor

O mozo tenor americano Jonathan Burton recibiu eloxios por posuír «un poder e unha beleza emocionantes» (Balti-more Sun) e por cantar «cunha liña fluída e segura» (Music and Vision Magazine). Os compromisos recentes deste nati-

vo de Ohio inclúen o Cavaradossi de Tosca coa Ópera de Annapolis, Don José en Carmen, coa Central City Opera e Opera Omaha, Rodolfo de La bohème coa Palm Beach Opera, Canio de Pagliacci coa Ópera de Annapolis e Pinker-ton de Madama Butterfly coa Phoenix Opera.

Representou sobre o escenario A New Creation de Rene Clausen coa Kentucky Symphony Orchestra, cantou a Sinfonía nº 9 de Beethoven coa Lexington Philhar-monic, O Mesías de Haendel para a Southern Ohio Symphony Orchestra e Elías de Mendelssohn, así como o Réquiem de Verdi coa Springfield Symphony Orchestra.

Durante os seus anos de formación, mantivo compromisos coa Southern Ohio Light Opera Company, coa que cantou máis de vinte papeis principais, incluíndo o de Alfred na obra O Morcego, Camille na peza A viúva alegre e Caliph en Kismet.

andReW ManeaBarítono

Andrew graduouse recentemente no Cleveland Institute of Music e vai comezar o seu programa de Máster na Universi-dade Roosevelt no vindeiro outono. Este é o segundo ano de Andrew no Seminario de Formación de Artistas de Castleton.

libreto 8_04.indd 30 03/06/13 13:03

31

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

JonatHan BuRtonTenor

El joven tenor Americano Jonathan Burton ha recibido elogios por poseer «un poder y una belleza emocionantes» (Baltimore Sun) y por cantar con «una línea fluida y segura» (Music and Vision Magazine). Los compromisos recientes de este nativo de Ohio incluyen al Cavaradossi de Tosca con la Ópera de Annapolis, Don José en Carmen, con la Central City Opera y Opera Omaha, Rodolfo de La bohème con la Palm Beach Opera, Canio de Pagliacci con la Ópera de Annapolis y Pinkerton de Madama Butterfly con la Phoenix Opera.

Ha representado sobre el escenario A New Creation de Rene Clausen con la Kentucky Symphony Orchestra, ha cantado la Sinfonía nº 9 de Beethoven con la Lexington Philharmonic, El Mesías de Haendel para la Southern Ohio Symphony Orchestra y Elías de Mendelssohn, así como el Réquiem de Verdi con la Springfield Symphony Orchestra.

Durante sus años de formación, mantuvo compromisos con la Southern Ohio Light Opera Company, con la que cantó más de veinte papeles princi-pales, incluyendo el de Alfred en El Murciélago, Camille en La viuda alegre y Caliph en Kismet.

andReW ManeaBarítono

Andrew se ha graduado recientemente en el Cleveland Institute of Music y va a comenzar su programa de Máster en la Universidad Roosevelt en otoño. Este es el segundo año de Andrew en el Seminario de Formación de Artistas de Castleton.

libreto 8_04.indd 31 03/06/13 13:03

32

andReW stucKeYBarítono

Stuckey é un barítono experimentado cuxos numerosos e variados papeis testemuñan a súa lograda voz e ampla aceptación. En concreto, estase a converter nun intérprete respectado dos papeis para barítono de Verdi. Máis recentemen-te, Stuckey cantou o papel de Yago na produción estelar da Opera Roanoke. Nos últimos anos, can-tou a Verdi no Festival Lyrique-en-mer de Francia,

debutando con enorme éxito no papel principal da ópera cómica Falstaff, e continuando con Germont na obra La Traviata, papel que perfeccionou con diversas compañías de ópera, incluíndo a Santa Fe Opera, a Opera Delaware e mais a Opera de New Jersey. A súa «destreza vocal», segundo escribiu un respectado crítico, apoiaba un potente elenco que fixo que o público se ergue-se. Coa Sarasota Opera tivo un forte impacto no papel do Conte di Luna en Il Trovatore. Stuckey é igualmente hábil para os grandes papeis da ópera italiana, francesa ou alemá. A súa interpretación de Enrico en Lucia di Lammermoor coa Syracuse Opera e mais a Connecticut Grand Opera carrexoulle eloxios pola súa «pouco usual sensibilidade». Outros papeis aos que Stuckey lles engadiu o seu selo único son o de Tonio en I Pagliacci, e Sharpless en Madama Butterfly, Don Pizarro en Fidelio, Gianni Schicchi e o Sumo Sacerdote de Sansón e Dali-la. Interpretou este papel e moitos outros papeis principais para os teatros de ópera en todos os Estados Unidos, incluíndo a Washington National Opera, a San Francisco Opera, e os teatros de ópera de Santa Fe, Baltimore, Palm Beach, Portland, Augusta, Tulsa, Kansas City, St. Louis e Sarasota. Tampouco lle resulta descoñecida a actuación en concerto, xa que Stuckey cantou a Sinfonía nº 9 de Beethoven, o Te Deum de Dvorak, o Réquiem pola guerra de Britten, O Mesías de Handel, o Réquiem de Verdi, o Elías de Mendelssohn e mais o Réquiem de Mozart, entre outros clásicos do repertorio de concertos.

libreto 8_04.indd 32 03/06/13 13:03

33

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

andReW stucKeYBarítono

Stuckey es un barítono experimentado cuyos numerosos y variados pape-les testimonian su lograda voz y amplia aceptación. En concreto, se está convirtiendo en un intérprete respetado de los papeles para barítono de Verdi. Más recientemente, Stuckey cantó el papel de Yago en la produc-ción estelar de la Opera Roanoke. En los últimos años, ha cantado a Verdi en el Festival Lyrique-en-mer de Francia, debutando con enorme éxito en el papel principal de la ópera cómica Falstaff, y continuando con Ger-mont en La Traviata, papel que ha perfeccionado con diversas compañías de ópera, incluyendo la Santa Fe Opera, Opera Delaware y Opera New Jersey. Su «destreza vocal», según escribió un respetado crítico, apoyaba a un potente elenco que hizo levantarse al público. Con la Sarasota Opera, tuvo un fuerte impacto en el papel del Conte di Luna en Il Trovatore. Stuc-key es igualmente hábil para los grandes papeles de la ópera italiana, fran-cesa o alemana. Su interpretación de Enrico en Lucia di Lammermoor con la Syracuse Opera y la Connecticut Grand Opera le granjearon elogios por su «inusual sensibilidad». Otros papeles a los que Stuckey ha añadido su sello único son el de Tonio en I Pagliacci, y Sharpless en Madama Butterfly, Don Pizarro en Fidelio, Gianni Schicchi y el Sumo Sacerdote de Sansón y Dalila. Ha interpretado este papel y muchos otros papeles principales para los teatros de ópera en todos los Estados Unidos, incluyendo la Washing-ton National Opera, San Francisco Opera, y los teatros de ópera de Santa Fe, Baltimore, Palm Beach, Portland, Augusta, Tulsa, Kansas City, St. Louis y Sarasota. Tampoco le resulta desconocida la actuación en concierto, ya que Stuckey ha cantado la Sinfonía nº 9 de Beethoven, el Te Deum de Dvorak, el Réquiem por la Guerra de Britten, El Mesías de Handel, el Réquiem de Verdi, el Elías de Mendelssohn y el Réquiem de Mozart, entre otros clásicos del repertorio concertístico.

libreto 8_04.indd 33 03/06/13 13:03

34

cHRistoPHeR BescHBarítono-baixo

As actuacións do barítono-baixo Christopher Besch describíronse como «potentes, vigorosas» (Washing-ton Times) e tamén como «atrevidas e vitais» (Louisvi-lle Courier Journal). Cantou en 2012 no Festival Cast-leton o Fiorello da obra O barbeiro de Sevilla e mais o Zúñiga de Carmen baixo a batuta de Lorin Maazel, ademais do Fredrik da peza A Little Night Music de Sondheim, xunto a Levi Hammer. Como membro do

festival, realizou recentemente o seu debut internacional co mestre Maazel na Royal Opera House Mascate de Omán como o Doganiere do título La bohème de Puccini. Besch cantou durante a temporada 2011-2012 como mozo artista da Ópera de Colorado o papel de Sam de Trouble in Tahiti, Antonio e Fígaro na obra As vodas de Fígaro.

Outras aparicións operísticas inclúen Noye en Noye’s Fludde de Britten, Peter Quince no título O soño dunha noite de verán coa Ópera de Nápoles, o Dr. Gibbs en Our Town de Rorem e Séneca na peza A coroación de Popea, dirixida por Richard Bado na Rice University, Pistola no Falstaff de Verdi e Don Basilio na obra O barbeiro de Sevilla, no Aspen Opera Theater Center e Saras-tro na peza A frauta máxica con Karen Keltner no Teatro da Ópera de Weston.

Tamén representa con frecuencia literatura de concertos, polo que represen-tou a Cantata nº 71 de Bach coa Houston Bach Society, O Mesías de Haendel coa Lawrence University Symphony Orchestra and Choir, e Xesús na obra A Paixón segundo san Mateu e mais o Réquiem de Mozart con James Right-myer e a Choral Arts Society de Louisville, ademais de Un Réquiem Alemán, o Réquiem de Fauré e a Fantasía coral de Beethoven.

libreto 8_04.indd 34 03/06/13 13:03

35

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

cHRistoPHeR BescHBarítono-bajo

Las actuaciones del barítono-bajo Christopher Besch se han descrito como «potentes, vigorosas» (Washington Times) y también como «atrevidas y vitales» (Louisville Courier Journal). Cantó en 2012 en el Festival Castleton el Fiorello de El barbero de Sevilla y el Zúñiga de Carmen bajo la batuta de Lorin Maazel, además del Fredrik de A Little Night Music de Sondheim, junto a Levi Hammer. Como miembro del festival, realizó recientemente su debut internacional con el maestro Maazel en la Royal Opera House Mascate de Omán como el Doganiere de La bohème de Puccini. Besch cantó durante la temporada 2011-2012 como joven artista de la Ópera de Colorado el papel de Sam de Trouble in Tahiti, Antonio y Fígaro en Las bodas de Fígaro.

Otras apariciones operísticas incluyen Noye en Noye’s Fludde de Britten, Pe-ter Quince en El sueño de una noche de verano con la Ópera de Nápoles, el Dr. Gibbs en Our Town de Rorem y Séneca en La coronación de Popea, dirigida por Richard Bado en la Rice University, Pistola en el Falstaff de Verdi y Don Basilio en El barbero de Sevilla, en el Aspen Opera Theater Center y Sarastro en La flauta mágica con Karen Keltner en el Teatro de la Ópera de Weston.

También representa frecuentemente literatura concertística, habiendo repre-sentado la Cantata nº 71 de Bach con la Houston Bach Society, El Mesías de Haendel con la Lawrence University Symphony Orchestra and Choir, y Jesús en La Pasión según san Mateo y el Réquiem de Mozart con James Rightmyer y la Choral Arts Society de Louisville, además de Un Réquiem Alemán, el Réquiem de Fauré y la Fantasía coral de Beethoven.

libreto 8_04.indd 35 03/06/13 13:03

36

KiRK douGHteRtYTenor

O tenor Kirk Dougherty posúe unha vibrante carreira operística e de concertos nos Estados Unidos. As súas actuacións, que van dende os amantes máis sublimes de Mozart aos grandes heroes de Verdi, son aclamadas pola súa versati-lidade, forza e elegancia. Opera Magazine (Rei-no Unido), Operapulse.com e Opera News des-criben a súa voz como «un tenor en alza», «un

tenor excepcionalmente fermoso» e «un instrumento iridiscente e iluminado».

En marzo desta temporada, na Ópera de Nápoles, apareceu como Obadiah nunha produción escénica da obra Elías de Mendelssohn. No verán, cantará no Festival Castleton 2013 La fanciulla del West de Puccini e o Otelo de Verdi, en Castleton, Virxinia e A Coruña. Tamén vai facer actuacións proximamente na Salt Marsh Opera e mais na Townsend Opera Players en 2013-14.

Kirk Dougherty apareceu a comezos da presente temporada como persona-xe protagonista na ópera de Victoria Bond Mrs. President na Ópera de An-chorage. Tamén representou catro papeis na obra A Nave de Montemezzi co Teatro Grattacielo de Nova York. Na aclamada Il Trovatore de Tri-Cities Opera, cantou o papel de Manrico con «exquisito poder lírico e dramático».

Durante a temporada 2011-2012 cantou como artista convidado da Tri-Cities Opera o Tamino (A frauta máxica), Pinkerton (Madama Butterfly) e Ed-gardo (Lucia di Lammermoor). En 2011-2012 representou tamén a Tamino na Salt Marsh Opera, o papel protagonista de Fausto na Opéra Louisiane, Amaryllus (O bico envelenado) e a Fra Diávolo (Fra Diávolo) coa Ópera del Bronx y a Rodolfo (La Bohème) en 2012 no Belleayre Music Festival. Entre as actuacións destacadas da temporada 2009-2011 inclúense Alfredo (La Traviata), Rinuccio (Gianni Schicchi), Nemorino (L’Elisir d’Amore), Ferrando (Cosi fan tutte) e Hoffmann (Os contos de Hoffmann) coa Tri-Cities Opera.

libreto 8_04.indd 36 03/06/13 13:03

37

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

KiRK douGHteRtYTenor

El tenor Kirk Dougherty posee una vibrante carrera concertística y operística en los Estados Unidos. Sus actuaciones, que van desde los amantes más sublimes de Mozart a los grandes héroes de Verdi, son aclamadas por su versatilidad, fuerza y elegancia. Opera Magazine (Reino Unido), Operapul-se.com y Opera News describen su voz como «un tenor en alza», «un tenor excepcionalmente bello» y «un instrumento iridiscente e iluminado».

En marzo de esta temporada, en la Ópera de Nápoles, apareció como Obadiah en una producción escénica del Elías de Mendelssohn. En vera-no, cantará en el Festival Castleton 2013 La fanciulla del West de Puccini y el Otelo de Verdi, en Castleton, Virginia y A Coruña. También hará actua-ciones próximamente en la Salt Marsh Opera y Townsend Opera Players en 2013-14.

Kirk Dougherty apareció a comienzos de la presente temporada como per-sonaje protagonista en la ópera de Victoria Bond Mrs. President en la Ópera de Anchorage. También representó cuatro papeles en La Nave de Monte-mezzi con el Teatro Grattacielo de Nueva York. En la aclamada Il Trovatore de Tri-Cities Opera, cantó el papel de Manrico con «exquisito poder lírico y dramático».

Durante la temporada 2011-2012 cantó como artista invitado de la Tri-Cities Opera el Tamino (La Flauta Mágica), Pinkerton (Madama Butterfly) y Edgar-do (Lucia di Lammermoor). En 2011-2012 representó también a Tamino en la Salt Marsh Opera, el papel protagonista de Fausto en la Opéra Louisiane, Amaryllus (El Beso Envenenado) y a Fra Diávolo (Fra Diávolo) con la Ópera del Bronx y a Rodolfo (La Bohème) en 2012 en el Belleayre Music Festival. Entre las actuaciones destacadas de la temporada 2009-2011 se incluyen Alfredo (La Traviata), Rinuccio (Gianni Schicchi), Nemorino (L’Elisir d’Amore), Ferrando (Cosi fan tutte) y Hoffmann (Los Cuentos de Hoffmann) con la Tri-Cities Opera.

libreto 8_04.indd 37 03/06/13 13:03

38

caRLo HuMBeRto RiVeRaBarítono

Carlo Humberto Rivera naceu na Illa do Encanto, Porto Rico. O romántico son da súa voz conduciuno a cantar en diversas salas de renome de varios Estados de Estados Unidos e Porto Rico.

Obtivo un mestrado na Universidade de Illinois e estudou con Nathan Gunn, un barítono recoñecido e aclamado internacionalmente. A compañía Belcantista Foundation de Illinois e Chicago House Italy recoñe-céronlle a Humberto o seu gran poder vocal e mais a súa entrega artística colocándoo entre os gañadores e entre os favoritos do público.

Entre os papeis máis importantes que Humberto Rivera cantou ata o momen-to figuran, entre outros, o Rodolfo de La Bohème, Alfredo de La Traviata e Don Ottavio en Don Giovanni.

cHRistoPHeR BozeKaTenor

Christopher Bozeka graduouse recentemente pola Capital Uni-versity de Ohio, en Estados Unidos. Christopher é membro do Seminario de Formación de Artistas do Festival de Castleton.

libreto 8_04.indd 38 03/06/13 13:03

39

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

caRLo HuMBeRto RiVeRaBarítono

Carlo Humberto Rivera nació en la Isla del Encanto, Puerto Rico. El román-tico sonido de su voz lo condujo a cantar en diversas salas de renombre de varios estados de Estados Unidos y Puerto Rico.

Obtuvo un Máster en la Universidad de Illinois y estudió con Nathan Gunn, un barítono reconocido y aclamado internacionalmente. La compañía Bel-cantista Foundation de Illinois y Chicago House Italy le han reconocido a Humberto su gran poder vocal y entrega artística, colocándolo entre los ganadores y entre los favoritos del público.

Entre los papeles más importantes que Humberto Rivera ha cantado hasta el momento figuran, entre otros, el Rodolfo de La Bohème, Alfredo de La Traviata y Don Ottavio en Don Giovanni.

cHRistoPHeR BozeKaTenor

Christopher Bozeka se ha graduado recientemente por la Capital University de Ohio, en Estados Unidos. Christopher es miembro del Seminario de For-mación de Artistas del Festival de Castleton.

libreto 8_04.indd 39 03/06/13 13:03

40

JoHn andY MccuLLouGHTenor

O tenor americano John Andy McCullough recibiu eloxios pola súa capacidade para unir unha mestría musical de primeira clase cunha voz fermosa e po-tente, xunto a unha fonda conexión co texto. McCu-llough actuou en recentes temporadas en todos os Estados Unidos, con compromisos notorios, entre os que se inclúen representacións no Carnegie Hall, no Alice Tully Hall, The Juilliard School, no Aspen Opera

Theatre, no The Chautauqua Institute, no Pittsburgh’s Benedum Theatre, no The Kimmel Theatre e mais no The Riverside Church. Sentíndose igualmente cómodo coa ópera e mais coa canción de concerto, McCullough atopou o seu verdadeiro fogar na música de Benjamin Britten, engadindo recentemente o papel de Coro Masculino na obra O rapto de Lucrecia ao seu amplo repertorio de actuacións para o Teatro da Ópera de Aspen e o Teatro da Ópera Juilliard.

Entre outras actuacións notorias inclúese a de Monostatos na obra A frauta máxica, baixo dirección de Gary Thor Wedow, Basilio na peza As vodas de Fí-garo dirixida por Ari Pelto, Sam na premier neoiorquina de Our Town, de Ned Rorem, baixo dirección de Anne Manson, Sam en Susannah, de Carlyle Floyd, o papel protagonista de Acis en Acis e Galatea de Haendel, Camille no título A viúva alegre de Lehar e O Mago na obra O Cónsul de Menotti.

McCullough actúa durante a temporada 2012-13 no papel de Peter Quint na obra Outra volta de porca con Opera Moderne (Nueva York), na premier mun-dial da peza O bico do corvo (Evan Fein), o Conde Carl-Magnus Malcolm en A Little Night Music de Sondheim para o Festival Castleton baixo a batuta de Lorin Maazel e Les mamelles de Tirésias para o Festival Aldeburgh de Inglate-rra, como membro do prestixioso programa para Novos Artistas Britten-Pears.

libreto 8_04.indd 40 03/06/13 13:03

41

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

JoHn andY MccuLLouGHTenor

El tenor americano John Andy McCullough ha recibido elogios por su capacidad para unir una maestría musical de primera clase con una voz bella y potente, junto a una profunda conexión con el texto. McCullough ha actuado en recientes temporadas en todos los Estados Unidos, con compromisos notorios, entre los que se incluyen representaciones en el Carnegie Hall, Alice Tully Hall, The Juilliard School, Aspen Opera Thea-tre, The Chautauqua Institute, Pittsburgh’s Benedum Theatre, The Kimmel Theatre y The Riverside Church. Sintiéndose igualmente cómodo con la ópera y la canción de concierto, McCullough ha encontrado su verdade-ro hogar en la música de Benjamin Britten, añadiendo recientemente el papel de Coro Masculino en El rapto de Lucrecia a su amplio repertorio de actuaciones para el Teatro de la Ópera de Aspen y el Teatro de la Ópera Juilliard.

Entre otras actuaciones notorias se incluye la de Monostatos en La flauta mágica, bajo dirección de Gary Thor Wedow, Basilio en Las bodas de Fíga-ro dirigida por Ari Pelto, Sam en la premier neoyorquina de Our Town, de Ned Rorem, bajo dirección de Anne Manson, Sam en Susannah, de Carlyle Floyd, el papel protagonista de Acis en Acis y Galatea de Haendel, Camille en La viuda alegre de Lehar y El Mago en El Cónsul de Menotti.

McCullough actúa durante la temporada 2012-13 en el papel de Peter Quint en Otra vuelta de tuerca con Opera Moderne (Nueva York), en la premier mundial de El beso del cuervo (Evan Fein), el Conde Carl-Magnus Malcolm en A Little Night Music de Sondheim para el Festival Castleton bajo la batuta de Lorin Maazel y Les mamelles de Tirésias para el Festival Alde-burgh de Inglaterra, como miembro del prestigioso programa para Jóvenes Artistas Britten-Pears.

libreto 8_04.indd 41 03/06/13 13:03

42

JosePH fLaXManBarítono

O barítono americano Joseph Flaxman foi eloxiado tanto por músicos como por críticos pola súa voz «robusta e potente» (Howard Kissel, NY Daily News) que «desborda boa saúde e promesas» (Bernard Ho-lland, NY Times).

Os seus compromisos máis próximos inclúen ou in-cluíron Bello na obra La fanciulla del West e Monta-

no en Otello no Festival Castleton baixo a batuta do mestre Lorin Maazel, Don Carlo en Ernani de Verdi coa Orquestra das Nacións Unidas en Symphony Space no mes de maio, o solo de barítono no Réquiem de Mozart coa Helena Symphony no mes de abril e todos os papeis masculinos en SMASHED! coa American Opera Projects no mes de abril.

En 2012, Joseph fixo o seu debut no Lincoln Center como Il Monaco Traba na obra La Nave de Montemezzi co Teatro Grattacielo, o seu debut internacional como Montano en Otello de Verdi co festival Lyrique-en-mer de Francia e realizou a premier do papel do Home Enmascarado en Major Molineaux de Bruce Saylor no Queens College.

Entre os papeis representados nas temporadas anteriores inclúense Il Conte e Fí-garo na peza As vodas de Fígaro, Guglielmo en Così fan tutte, Papageno na peza A frauta máxica, Marcello en La Bohème, Silvio en I Pagliacci, Falke e Frank no título O morcego, Pangloss en Candide, Milord Arespingh en L’’Italiana in Londra de Cimarosa, o Príncipe Yamadori en Madama Butterfly, Betto en Gianni Schicchi, Wagner en Fausto, John Styx en Orfeo nos Infernos e Marullo en Rigoletto.

Flaxman actuou no Lincoln Center, Lyrique-en-mer en Belle-Ile France, no Opera Memphis, no Sarasota Opera, no Opera Saratoga, no Des Moines Metro Opera, no Tri-Cities Opera, no BARD Summerscape, no Ash Lawn Opera, no Brevard Music Center, no American Opera Projects, no Bronx Opera, no Chelsea Opera, no Opera Company de Brooklyn, no Opera Manhattan e mais na Fundación Martina Arroyo.

libreto 8_04.indd 42 03/06/13 13:03

43

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

JosePH fLaXManBarítono

El barítono americano Joseph Flaxman ha sido elogiado tanto por músi-cos como por críticos por su voz «robusta y potente» (Howard Kissel, NY Daily News) que «exuda buena salud y promesas» (Bernard Holland, NY Times).

Sus compromisos más próximos incluyen o han incluido a Bello en La fan-ciulla del West y a Montano en Otello en el Festival Castleton bajo la batuta del Maestro Lorin Maazel, Don Carlo en Ernani de Verdi con la Orquesta de las Naciones Unidas en Symphony Space en el mes de mayo, el solo de barítono en el Réquiem de Mozart con la Helena Symphony en el mes de abril y todos los papeles masculinos en SMASHED! con American Opera Projects en el mes de abril.

En 2012, Joseph hizo su debut en el Lincoln Center como Il Monaco Traba en La Nave de Montemezzi con el Teatro Grattacielo, su debut internacional como Montano en Otello de Verdi con el festival Lyrique-en-mer de Francia y realizó la premier del papel del Hombre Enmascarado en Major Molineaux de Bruce Saylor en el Queens College.

Entre los papeles representados en las temporadas anteriores se incluyen Il Conte y Fígaro en Las bodas de Fígaro, Guglielmo en Così fan tutte, Pa-pageno en La flauta mágica, Marcello en La Bohème, Silvio en I Pagliacci, Falke y Frank en El Murciélago, Pangloss en Candide, Milord Arespingh en L’’Italiana in Londra de Cimarosa, el Príncipe Yamadori en Madama Butterfly, Betto en Gianni Schicchi, Wagner en Fausto, John Styx en Orfeo en los Infiernos y Marullo en Rigoletto.

Flaxman ha actuado en el Lincoln Center, Lyrique-en-mer en Belle-Ile Fran-ce, Opera Memphis, Sarasota Opera, Opera Saratoga, Des Moines Metro Opera, Tri-Cities Opera, BARD Summerscape, Ash Lawn Opera, Brevard Mu-sic Center, American Opera Projects, Bronx Opera, Chelsea Opera, Opera Company de Brooklyn, Opera Manhattan y la Fundación Martina Arroyo.

libreto 8_04.indd 43 03/06/13 13:03

44

coReY cRideRBarítono

Loado por Opera News como un «barítono rico, escu-ro; un arroio suntuoso, continuo, tan liso coma a seda», o barítono americano Corey Crider é un antigo alumno da Ópera Lírica do Ryan Opera Center de Chicago. Esta temporada, Corey representa a Marcello nun concerto de La Bohème coa Filharmónica de Múnic, regresa á Ópera Lírica de Chicago para cantar Malatesta en Don Pasquale e canta ao Cavaliere di Belfiore en Un giorno

di regno de Verdi coa Sarasota Opera. Na temporada 2011-2012, baixo a batuta de Lorin Maazel, Corey cantou o papel de Bartolo na obra O barbeiro de Sevilla de Rossini en Pequín e Escamillo en Carmen de Bizet en Bari, Italia. Tamén figurou como barítono solista no Réquiem de Faure coa Northwest Indiana Symphony, como Belcore en L’elisir d’amore de Donizetti coa Opera on the James, represen-tou Don Juan no Don Giovanni coa Natchez Opera Festival e fixo o seu debut na Ópera de Nashville Opera como Sonora en La fanciulla del West.

Corey cantou recentemente no Festival Castleton no papel protagonista de Gianni Schicchi e fixo de Marcello na obra La Bohème baixo dirección de Lorin Maazel. Anteriormente representara Belcore en L’elisir d’amore, Yamadori en Madama Butterfly e Larkens na obra La fanciulla del West. Tamén é ex alumno do programa de mozos artistas da Florida Grand Opera e cantou no esce-nario como Schaunard na obra La Bohème e o Príncipe Yashvin na premier mundial de Anna Karenina por David Carlson.

Ademais das súas actuacións coa Cincinnati Chamber Orchestra en Don Gio-vanni e no Festival da Ópera de Roma como o Fígaro de Mozart, Crider ac-tuou xunto ás principais compañías de ópera de Omaha, Cincinnati, Nashville e Dayton. Cantou extractos de Don Giovanni coa Cincinnati Symphony Or-chestra e tamén o papel protagonista da devandita ópera co Conservatorio de Música da Universidade de Cincinnati. Interpretou un amplo repertorio de concertos con obras dende Bach a Stravinski por todo o país.

libreto 8_04.indd 44 03/06/13 13:03

45

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

coReY cRideRBarítono

Alabado por Opera News como un «barítono rico, oscuro; un arroyo sun-tuoso, continuo, tan liso como la seda», el barítono americano Corey Crider es un antiguo alumno de la Ópera Lírica del Ryan Opera Center de Chi-cago. Esta temporada, Corey representa a Marcello en un concierto de La Bohème con la Filarmónica de Múnich, regresa a la Ópera Lírica de Chicago para cantar Malatesta en Don Pasquale y canta al Cavaliere di Belfiore en Un giorno di regno de Verdi con la Sarasota Opera. En la temporada 2011-2012, bajo la batuta de Lorin Maazel, Corey cantó el papel de Bartolo en El barbero de Sevilla de Rossini en Pekín y Escamillo en Carmen de Bizet en Bari, Italia. También figuró como barítono solista en el Réquiem de Faure con la Northwest Indiana Symphony, como Belcore en L’elisir d’amore de Donizetti con la Opera on the James, representó a Don Juan en el Don Giovanni con la Natchez Opera Festival e hizo su debut en la Ópera de Nashville Opera como Sonora en La fanciulla del West.

Corey cantó recientemente en el Festival Castleton en el papel protagonista de Gianni Schicchi e hizo de Marcello en La Bohème bajo dirección de Lorin Maazel. Anteriormente había representado a Belcore en L’elisir d’amore, a Yamadori en Madama Butterfly y a Larkens en La fanciulla del West. También es ex-alumno del programa de jóvenes artistas de la Florida Grand Opera y ha cantado en el escenario como Schaunard en La Bohème y el Príncipe Yashvin en la premier mundial de Anna Karenina por David Carlson.

Además de sus actuaciones con la Cincinnati Chamber Orchestra en Don Giovanni y el Festival de la Ópera de Roma como el Fígaro de Mozart, Crider ha actuado junto a las principales compañías de ópera de Omaha, Cincinnati, Nashville y Dayton. Cantó extractos del Don Giovanni con la Cincinnati Symphony Orchestra y también el papel protagonista de dicha ópera con el Conservatorio de Música de la Universidad de Cincinnati. Ha interpretado un amplio repertorio concertístico con obras de Bach a Stra-vinski por todo el país.

libreto 8_04.indd 45 03/06/13 13:03

46

natHan MiHoLinBarítono

O barítono Nathan Milholin é un candidato a mestrado do primeiro ano do Programa de Ópera de Yale. Pasou dous veráns como Artista Mozo na Seagle Music Colony onde representou Paris en Romeu e Xulieta, Hermann na obra Os contos de Hoffmann e Guglielmo en Così fan tutte. En

maio de 2011 obtivo a licenciatura en Música pola Escola de Artes da Univer-sidade de Carolina do Norte, onde representou Colas en Bastián e Bastiana, o Maior na obra O doutor milagre de Bizet, o Pobre Soldado na obra homónima de William Shield e Tobías na obra O Hotel Casablanca de Thomas Pasatieri.

MeGan GiLLesPieMezzosoprano

A mezzosoprano Megan Gillespie posúe un mestrado da Manhattan School of Music, na que estudou con Patricia Misslin e é a voceira da xunta de directores de Asociación de Ex Alumnos de Mozos Artistas. Ademais, actuou en nu-merosas ocasións como asesora residente e titora da Sema-na de Mozos Artistas. Tamén dá clases privadas de canto a

través de Los Angeles Music and Art School no leste de Los Ángeles.

En 2012, Gillespie actuou na Royal House de Mascate en Omán, apareceu no Festival da Ópera de Castleton en A Little Night Music e cantou Carmen, aparecendo como Kate en Limberlost en Los Ángeles.

Actuou durante dúas temporadas na Central City Opera, no AT&T Center Theater de Los Ángeles, no Weill Hall-Carnegie Hall de Nova York e viviu e actuou en Salzburgo, Austria e Greve, Italia.

Gillespie organizou e dirixe o coro xuvenil de St. Cross. Serviu como axudante de dirección e planificadora no Falstaff de Tom Muraco e actuou como Quickly na Manhattan School of Music de Nova York.

libreto 8_04.indd 46 03/06/13 13:03

47

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

natHan MiHoLinBarítono

El barítono Nathan Milholin es un candidato a Máster del primer año del Programa de Ópera de Yale. Ha pasado dos veranos como Joven Artista en la Seagle Music Colony donde representó a Paris en Romeo y Julieta, Hermann en Los cuentos de Hoffmann y Guglielmo en Così fan tutte. En mayo de 2011 obtuvo la Licenciatura en Música por la Escuela de Artes de la Universidad de Carolina del Norte, donde representó a Colas en Bastián y Bastiana, el Mayor en El doctor milagro de Bizet, el Pobre Soldado en la obra homónima de William Shield y Tobías en El Hotel Casablanca de Tho-mas Pasatieri.

MeGan GiLLesPieMezzosoprano

La mezzosoprano Megan Gillespie posee un Máster de la Manhattan School of Music, en la que estudió con Patricia Misslin y es la portavoz de la junta de directores de Asociación de ExAlumnos de Jóvenes Artistas. Además, ha actuado en numerosas ocasiones como asesora residente y tutora de la Semana de Jóvenes Artistas. También da clases privadas de canto a través de la Los Angeles Music and Art School en el este de Los Ángeles.

En 2012, Gillespie actuó en la Royal House de Mascate en Omán, apareció en el Festival de la Ópera de Castleton en A Little Night Music y cantó Car-men, apareciendo como Kate en Limberlost en Los Ángeles.

Actuó durante dos temporadas en la Central City Opera, en el AT&T Center Theater de Los Ángeles, en el Weill Hall- Carnegie Hall de Nueva York y vivió y actuó en Salzburgo, Austria y Greve, Italia.

Gillespie organizó y dirige el coro juvenil de St. Cross. Sirvió como ayudante de dirección y planificadora en el Falstaff de Tom Muraco y actuó como Quickly en la Manhattan School of Music de Nueva York.

libreto 8_04.indd 47 03/06/13 13:03

48

daVone tinesBaixo

Davone Tines —cualificado como «baixo carismático e de voz plena» polo New York Times, domina un amplo espectro de actuacións de ópera e concerto, desde música clásica: cantou recentemente o Magni-ficat de Bach coa Clarion Music Society e un concerto de arias de música barroca, ambos os dous na sala Alice Tull, ata a música contemporánea, onde tamén realizou incursións, incluíndo a premier americana

de Cartoons de Menachem Zur e actuacións co New York Festival of Song.

Os seus recentes papeis operísticos inclúen o Abade en Curlew River de Ben-jamin Britten, representando o papel de Willi na premier americana de Kom-militonen!, de Peter Maxwell Davies e a representación do papel de Norton na obra La Cambiale di Mattrimonio de Rossini en Juilliard. O verán pasado, Tines foi residente no Festival Castleton baixo a dirección do mestre Lorin Ma-azel e cantou recentemente coa produción do festival de La Bohème na Royal Opera House Mascate, en Omán. As súas vindeiras actuacións inclúen un concerto que Tines creou en colaboración coa Chateauville Foundation do mestre Maazel titulado A Time to Break Silence. O evento reunirá un cartel sin-gularmente diverso de artistas internacionais que han de presentar e explorar as conexións entre opresión e arte. Tines licenciouse en 2009 na Universidade de Harvard e actualmente estuda un mestrado de Música na Juilliard School.

libreto 8_04.indd 48 03/06/13 13:03

49

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

daVone tinesBajo

Davone Tines —calificado como «bajo carismático y de voz plena» por el New York Times, domina un amplio espectro de actuaciones de ópera y concierto, desde música clásica: ha cantado recientemente el Magnificat de Bach con la Clarion Music Society y un concierto de arias de música barroca, ambos en la sala Alice Tully, hasta música contemporánea, don-de también ha realizado incursiones, incluyendo la premier americana de Cartoons de Menachem Zur y actuaciones con el New York Festival of Song.

Sus recientes papeles operísticos incluyen el Abad en Curlew River de Ben-jamin Britten, representando el papel de Willi en la premier americana de Kommilitonen!, de Peter Maxwell Davies y la representación del papel de Norton en La Cambiale di Mattrimonio de Rossini en Juilliard. El verano pasado, Tines fue residente en el Festival Castleton bajo la dirección del maestro Lorin Maazel y cantó recientemente con la producción del festival de La Bohème en la Royal Opera House Mascate, en Omán. Sus próximas actuaciones incluyen un concierto que Tines creó en colaboración con la Chateauville Foundation del Maestro Maazel titulado A Time to Break Si-lence. El evento reunirá un cartel singularmente diverso de artistas inter-nacionales que presentarán y explorarán las conexiones entre opresión y arte. Tines se licenció en 2009 en la Universidad de Harvard y actualmente estudia un máster de Música en la Juilliard School.

libreto 8_04.indd 49 03/06/13 13:03

50

Jesse MaLGieRiBarítono

O barítono Jesse Malgieri é un cantante activo en todos os Estados Unidos e tamén en escenarios internacionais.

Recentemente finalizou a temporada de primavera e o programa de artistas aprendices na Ópera de Sara-sota. En maio, Jesse vén de realizar o seu debut no papel de Valentin coa Ópera Amore de Nova York.

O ano pasado, Jesse cantou as Cinco cancións mís-ticas de Vaughan Williams, en Newport News, Virxinia; fixo de Silvio en Pa-gliacci coa Martha Cardona Opera de Nova York; o Malatesta na produción de outono de Amore Opera de Don Pasquale no Connelly Theater de Nova York e o seu debut en recital na Igrexa do Bo Pastor de Nova York.

Con anterioridade, cantara ante un auditorio repleto e con retransmisión na-cional por radio no Symphony Space para o 31º Bloomsday de Broadway, no que se celebra a James Joyce. Tamén apareceu xunto á Symphonic Arts Orchestra de Nova York como barítono na Serenata á música de Vaughan William e coa Chelsea Opera na súa produción de primavera de Madama Butterfly. O ano pasado, debutou coa Opera Fayetteville retomando o papel de John Brooke en Mulleriñas de Mark Adamo e realizou o seu debut en Nova York como Schaunard na obra La Boheme coa Martha Cardona Opera. O ve-rán pasado foi artista mozo na Central City Opera de Colorado, na que actuou como Pinellino en Gianni Schicchi e ademais como recitalista, presentando un programa de cancións americanas.

Jesse realizou o seu debut coa IU Opera aos 18 anos no papel de Zio Bonzo en Madama Butterfly e a continuación fixo de John Brooke en Mulleriñas, Little Women, Der Sprecher na obra A frauta máxica, Joe en The Most Happy Fella, Marquis d’Obigny en La Traviata, Monterone en Rigoletto e Antonio na obra As vodas de Fígaro.

libreto 8_04.indd 50 03/06/13 13:03

51

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

Jesse MaLGieRiBarítono

El barítono Jesse Malgieri es un cantante activo en todos los Estados Unidos y en escenarios internacionales.

Recientemente ha finalizado la temporada de primavera y el programa de artistas aprendices en la Ópera de Sarasota. En mayo, Jesse ha realizado su debut en el papel de Valentin con la Ópera Amore de Nueva York.

El año pasado, Jesse cantó las Cinco canciones místicas de Vaughan Wi-lliams, en Newport News, Virginia; hizo de Silvio en Pagliacci con la Martha Cardona Opera de Nueva York; el Malatesta en la producción de otoño de Amore Opera de Don Pasquale en el Connelly Theater de Nueva York y su debut en recital en la Iglesia del Buen Pastor de Nueva York.

Con anterioridad, había cantado ante un auditorio repleto y con retransmi-sión nacional por radio en el Symphony Space para el 31º Bloomsday de Broadway, en el que se celebra a James Joyce. También apareció junto a la Symphonic Arts Orchestra de Nueva York como barítono en la Serenata a la música de Vaughan William y con la Chelsea Opera en su producción de primavera de Madama Butterfly. El año pasado, debutó con la Ope-ra Fayetteville retomando el papel de John Brooke en Mujercitas de Mark Adamo y realizó su debut en Nueva York como Schaunard en La Boheme con la Martha Cardona Opera. El verano pasado fue joven artista en la Central City Opera de Colorado, en la que actuó como Pinellino en Gianni Schicchi y además como recitalista, presentado un programa de canciones americanas.

Jesse realizó su debut con la IU Opera a los 18 años en el papel de Zio Bonzo en Madama Butterfly y a continuación hizo de John Brooke en Mu-jercitas, Little Women, Der Sprecher en La Flauta Mágica, Joe en The Most Happy Fella, Marquis d’Obigny en La Traviata, Monterone en Rigoletto y Antonio en Las bodas de Fígaro.

libreto 8_04.indd 51 03/06/13 13:03

52

Joan coMPanYDirector do Coro OSG

Joan Company (Sant Joan, Mallorca) é un dos directores con máis presenza nos máis impor-tantes circuítos corais de España. Entre outros, dirixiu o Coro Nacional de España, o Coro de Radio Televisión Española, o Coro da Comuni-dade de Madrid, o Orfeón Donostiarra, o Coro da Camera Italiano e tamén estreou obras co-

rais de J. Busto, A. Parera, J. Vila, J. L. Turina, etc., e sinfónico-corais de A. Martorell, J. Martorell e J. Valent.

Dirixiu un extenso repertorio orquestral e sinfónico-coral coa Orquestra Sin-fónica de Asturias, a Orquestra de Cámara Reina Sofía, a Orquestra Simfòni-ca de Balears, a Joven Orquesta Nacional de España (director asistente na produción de Atlántida de Falla), a Orquestra da Universidade de Portland (Oregón, EUA), a Orquestra Sinfónica de Galicia, a Camerata Anxanum (Ita-lia) e o Orpheon Consort de Viena entre outras. Ademais colaborou con directores, como: T. Pinnock, Víctor Pablo Pérez, Salvador Mas, Josep Pons, Franz Paul Decker, Alberto Zedda, Antoni Ros Marbà, Cristopher Hogwood, Miguel Ángel Gómez Martínez, Krystof Penderecki, Jesús López Cobos, etc.

Desde 1999 é o director artístico do Coro da OSG, co que preparou un exten-so repertorio sinfónico-coral, operístico e a capella (obras de Beethoven, Ber-lioz, Britten, Haydn, Mozart, Orff, Xostacóvich, Mendelssohn, Mahler, Stravins-ki; óperas de Mozart, Donizetti, Puccini, Rossini, Chaicovsqui, Verdi, Wagner) e, asemade, iniciou a escola coral coa creación dos Nenos Cantores (2000) e do Coro Novo da OSG (2005). Pero a súa faceta coral máis recoñecida é a de director-fundador da Coral Universitat de les Illes Balears (1977), coa que conseguiu importantes recoñecementos artísticos, tanto nas illas coma na península e no estranxeiro: creación de dez coros filiais; premios en con-cursos corais (Tolosa, Atenas...); actuacións nas principais salas de concerto españolas e en importantes festivais de Europa e América, de entre as que hai que salientar unha xira por Italia —dirixindo O Mesías de Haendel e interpre-tando polifonía relixiosa española ante o Papa Bieito XVI—; colaboracións con importantes orquestras españolas e europeas; gravacións discográficas etc.

libreto 8_04.indd 52 03/06/13 13:03

53

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

Joan coMPanYDirector del Coro OSG

Joan Company (Sant Joan, Mallorca) es uno de los directores con más pre-sencia en los más importantes circuitos corales de España. Entre otros, ha dirigido al Coro Nacional de España, Coro de Radio Televisión Española, Coro de la Comunidad de Madrid, Orfeón Donostiarra, Coro da Camera Italiano y también ha estrenado obras corales de J. Busto, A. Parera, J. Vila, J. L. Turina, etc., y sinfónico-corales de A. Martorell, J. Martorell y J. Valent.

Ha dirigido un extenso repertorio orquestal y sinfónico-coral con la Or-questa Sinfónica de Asturias, Orquesta de Cámara Reina Sofía, Orquestra Simfònica de Balears, Joven Orquesta Nacional de España (director asis-tente en la producción de Atlántida de Falla), Orquesta de la Universi-dad de Portland (Oregón, EUA), Orquesta Sinfónica de Galicia, Camerata Anxanum (Italia) y el Orpheon Consort de Viena entre otras. Además ha colaborado con directores, como: T. Pinnock, Víctor Pablo Pérez, Salvador Mas, Josep Pons, Franz Paul Decker, Alberto Zedda, Antoni Ros Marbà, Cristopher Hogwood, Miguel Ángel Gómez Martínez, Krystof Penderecki, Jesús López Cobos, etc.

Desde 1999 es el director artístico del Coro de la OSG, con el que ha pre-parado un extenso repertorio sinfónico-coral, operístico y a capella (obras de Beethoven, Berlioz, Britten, Haydn, Mozart, Orff, Shostakóvich, Men-delssohn, Mahler, Stravinski; óperas de Mozart, Donizetti, Puccini, Rossini, Chaikovsky, Verdi, Wagner) y, a la vez, ha iniciado la escuela coral con la creación de los Niños Cantores (2000) y del Coro Joven de la OSG (2005). Pero su faceta coral más reconocida es la de director-fundador de la Coral Universitat de les Illes Balears (1977), con la que ha conseguido importan-tes reconocimientos artísticos, tanto en las islas como en la península y en el extranjero: creación de diez coros filiales; premios en concursos corales (Tolosa, Atenas...); actuaciones en las principales salas de concierto espa-ñolas y en importantes festivales de Europa y América, de entre las que hay que destacar una gira por Italia —dirigiendo El Mesías de Haendel e interpretando polifonía religiosa española ante el Papa Benedicto XVI—; co-laboraciones con importantes orquestas españolas y europeas; grabaciones discográficas etc.

libreto 8_04.indd 53 03/06/13 13:03

54

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

VioLines i

Massimo Spadano***** Ludwig Dürichen****Vladimir Prjevalski****Ruslan AsanovIana AntonyanCaroline BournaudGabriel BussiVinka HauserDominica Malec Dorothea NicholasBenjamin SmithStefan UtanuFlorian VlashiRoman Wojtowicz

VioLines ii

Julián Gil Rodríguez***Fumika Yamamura***Gertraud BrilmayerLylia ChirilovMarcelo González KriguerDeborah HamburgerEnrique Iglesias PrecedoHelle KarlssonGregory KlassStefan Marinescu

VioLas

Eugenia Petrova***Francisco Miguens Regozo***Andrei Kevorkov*Raymond Arteaga MoralesAlison DalglishDespina IonescuJeffrey JohnsonJozef KramarLuigi MazzucatoKaren PoghosyanWladimir Rosinskij

VioLoncHeLos

David Etheve***Rouslana Prokopenko***Gabriel Tanasescu*Mª Antonieta Carrasco LeitonBerthold HamburgerScott HardyVladimir LitvihkRamón Solsona MassanaFlorence Ronfort

contRaBaJos

Risto Vuolanne***Diego Zecharies***Todd Williamson*Mario J. Alexandre RodriguesDouglas GwynnSerguei RechetilovJose F. Rodrigues Alexandre

fLautas

Claudia Walker***Mª José Ortuño Benito**Juan Ibáñez Briz*

oBoes

Casey Hill***David Villa Escribano**Scott MacLeod*

cLaRinetes

Juan Antonio Ferrer Cerveró***Iván Marín García**Pere Anguera Camós*

faGotes

Steve Harriswangler***Mary Ellen Harriswangler**Manuel Alejandro Salgueiro García*

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIADirector titular: Víctor Pablo Pérez

libreto 8_04.indd 54 03/06/13 13:03

55

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

tRoMPas

David Bushnell***Miguel Angel Garza***Manuel Moya Canós*Amy Schimmelman*

tRoMPetas

John Aigi Hurn***Thomas Purdie**Michael Halpern*

tRoMBones

Jon Etterbeek***Eyvind Sommerfelt*Petur Eiriksson***

tuBa

Jesper Boile Nielsen***

PeRcusiÓn

José A. Trigueros Segarra***José Belmonte Monar**Alejandro Sanz Redondo*

aRPa

Celine Landelle***

MÚsicos inVitados festiVaL MozaRt 2013

VioLines ii

Adrián Linares ReyesMihai Andrei Tanasescu Kadar

tRoMPa

Martín Naveira Grela*

MÚsicos inVitados 6 Y 7 de Junio

VioLines ii

Paloma López AlonsoAngel Enrique Sánchez Marote

VioLoncHeLo

Juan José Díez Seoane

libreto 8_04.indd 55 03/06/13 13:03

56

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

tenoRes

Miguel Álvarez FernándezSergio Añón LijoJesús Javier Celemín SantosDavid Ferreiro FerreiroJuan Luís García BonomeJosé Antonio García MatoJoaquín Montes CouceiroDaniel Mosquera MartínezJavier Perez CarrascoJesús Rodil RodríguezJosé Ángel Teijeiro FragaCarlos Agustín Valencia Hentschel Eloy Vázquez FontenlaJulio Vázquez Rodríguez

BaJos

Oliver Acosta VigoJesús Maximino Marcelo Barrio ValenciaMiguel Angel Boga VázquezAlberto Bueno Hernández

Vicente P. Couceiro BuenoBruno Díaz GonzálezHugo Carlos Fernández FernándezUbaldo Fernández GómezAlfonso José Fernández SuárezAngel Fuentes GonzálezDaniel García ArtésJuan José Gordillo CampeloJosé Antonio Ladrón RegueroJosé Angel Lista RoblesVicente Muñoz HermidaMiguel Neira BogaGonzalo Andrés Picado BellasJosé Ramón Rodríguez CastellanosGuillermo Rodríguez RodríguezFabio Valiño San MartínJosé Luis Vázquez LópezBenito Vizoso Vila

CORO DE LA OSGDirector artístico: Joan Company FloritSubdirector: José Luis Vázquez LópezPianista: Alicia González PermuyTécnica vocal: Yolanda Montoussé Roldáncoordinadora: María García Sánchez

libreto 8_04.indd 56 03/06/13 13:03

57

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

libreto 8_04.indd 57 03/06/13 13:03

58

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

EL FESTIVAL MOZART ES UNA INCIATIVA DELCONSORCIO PARA LA PROMOCIÓN DE LA MÚSICA

Presidente

Carlos Negreira Souto

Gerente

Andrés Lacasa Nikiforov

secretario-interventor

Juan José de Ozámiz Lestón

Jefa de gestión económica

María Salgado Porto

coordinadora general

Ángeles Cucarella López

Jefe de producción

José Manuel Queijo

Jefe de prensa y comunicación

Javier Vizoso

contable

Alberto García Buño

archivo musical

Zita Tanasescu

Programas didácticos

Iván Portela López

administración

José Antonio Anido Rodríguez

Margarita Fernández Nóvoa

Angelina Déniz García

Noelia Reboredo Secades

Gerencia y coordinación

Inmaculada Sánchez Canosa

secretaría de producción

Nerea Varela

Prensa y comunicación

Lucía Sández

Regidores

José Manuel Ageitos Calvo

Daniel Rey Campaña

auxiliar de regidor

José Rúa Lobo

auxiliar de archivo

Diana Romero Vila

libreto 8_04.indd 58 03/06/13 13:03

59

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

facebook.com/sinfonicadegalicia

twitter.com/OSGgalicia

youtube.com/sinfonicadegalicia

libreto 8_04.indd 59 03/06/13 13:03

libreto 8_04.indd 60 03/06/13 13:03

PRÓXimoS PRoGRamaS

libreto 8_04.indd 61 03/06/13 13:03

62

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

lunes - 10 de junioTeatro Rosalía castro 20.30 h.

WoLfGanG amaDEuS moZaRTsonata para violín y piano en mi menor, KV 304

EDVaRD GRiEGsonata para violín y piano nº 3, en do menor, op. 45

LuDWiG Van BEETHoVEnsonata para violín y piano nº 4, en la menor, op. 23

JoRDi cERVELLÓPerpetuum mobile

PaBLo SaRaSaTEfantasía carmen

ana María Valderrama violínLuis del Valle piano

libreto 8_04.indd 62 03/06/13 13:03

63

jueves - 6 de juniosábado - 8 de junio

miércoles - 12 de junioTeatro Rosalía castro 20.30 h.

«un’aLMa inaMoRata»cantatas italianas de GEoRG fRiEDRicH HaEnDEL

un’alma innamorata (selección), HWV 173sonata nº 5, op. 5dietro l’orme fugaci (armida abbandonata), HWV 105sonata nº 4, op. 5dunque sarà pur vero (agrippina condotta a morire), HWV 110

al ayre españoleduardo López Banzo clave y directorMaría espada soprano

libreto 8_04.indd 63 03/06/13 13:03

Traducción: Roxelio Xabier García Romero Pilar Ponte Patiño

Imprime:Norprint

Edita:Consorcio para la Promoción de la MúsicaA Coruña - Galicia - España, 2013

descaRGa GRatis La nueVa aPP PaRa MÓViLes de La sinfÓnica de GaLicia

libreto 8_04.indd 64 03/06/13 13:03

libreto 8_04.indd 65 03/06/13 13:03

Colabora

libreto 8_04.indd 66 03/06/13 13:03