Welkom weer bij een nieuw hoofdstuk van A Wandering Round Robin Legacy! De vorige keer hebben jullie kunnen lezen dat Jessica het auto-ongeluk niet overleeft heeft. Ze heeft de winkel nagelaten voor Levi en die runt hij nu samen met Samantha. Ook is Levi voor het eerst vader geworden van een meisje, Isa en Samantha is nu voor de tweede keer zwanger.

De zon komt net boven de horizon uit als Levi de kamer van Isa binnen loopt. Als hij bij het wiegje aankomt ziet hij dat Isa al met open ogen in haar bedje zit. ‘Goedemorgen, grote meid.’ zegt hij terwijl hij het peutertje uit haar wiegje haalt.

Ook Samantha komt uit haar bed en ze loopt naar de kledingkast. Ze hoeft niet lang te zoeken naar haar kleding, want het bovenste setje is haar zwangerschapskleding al.

Levi heeft Isa intussen mee naar beneden genomen en haar in de kinderstoel gezet. Hij pakt een bordje pap uit de koelkast en zet die voor haar neer. Isa stopt meteen haar handje erin en begint te eten.

Lachend loopt Levi terug naar de keuken en begint de koelkast opnieuw te doorzoeken, op zoek naar iets bruikbaars voor het ontbijt. Niet veel later staat er een pannetje op het fornuis terwijl Levi de pannenkoeken stuk voor stuk omdraait.

Even later zitten Levi en Samantha samen aan tafel en eten ze hun pannenkoeken op. ‘Het is echt niet erg als je thuis blijft. Ik snap dat het zwaar voor je is en ik heb toch al een invaller geregeld.’ zegt Levi.

Samantha knikt. ‘Ik vind het echt niet erg om te komen werken. Je weet dat ik er niet van houd om de hele dag thuis te zitten.’ zegt ze en Levi grijnst. ‘Dat weet ik inderdaad, maar houdt jij je nu maar rustig.’ zegt hij en Samantha knikt met tegenzin.

Levi en Samantha nemen afscheid en Levi vertrekt naar zijn werk. Zuchtend gaat Samantha op de bank zitten en zet de tv aan. Ze kijkt even naar Isa, maar die zit rustig te spelen.

Als Isa door haar oogjes begint te wrijven legt Samantha haar in bed. Zelf loopt ze zachtjes naar beneden en begint het huis op te ruimen. Ze zet de borden van het ontbijt in de vaatwasser en bergt het speelgoed van Isa op.

Twee uurtjes later is het hele huis weer schoon en Samantha loopt verveeld door het huis tot ze een idee krijgt. Isa is net wakker en ze haalt het meisje uit bed. ‘Zullen wij je papa eens gaan verrassen?’

Levi is alweer een paar uur aan het werk. De invalkracht heeft hij de opdracht gegeven om de klanten te helpen en de voorraad bij te houden terwijl hij zelf achter de kassa staat.

Als de deur open gaat kijkt hij automatisch om. ‘Wat doen jullie hier?’ vraagt hij verbaasd als hij Samantha met Isa op haar arm binnen ziet komen. De klant lacht en Levi geeft hem snel het wisselgeld terug.

‘Jou verrassen.’ antwoordt Samantha op de vraag van Levi en ze geeft Isa aan Levi. ‘Wat een leuke verrassing.’ zegt hij tegen het kleine meisje en Isa lacht.

Hij lacht en kijkt weer naar Samantha. ‘Ik dacht dat jij het rustig aan zou doen?’ vraagt hij met opgetrokken wenkbrauw. Samantha haalt haar schouders op. ‘Ik kan geen hele dag stil zitten.’

Levi grijnst. ‘Kom eens hier.’ zegt hij en zet Isa op de toonbank. Samantha krijgt ook een lach op haar gezicht als Levi haar naar zich toe trekt en in zijn armen neem. ‘Dank je.’ zegt hij.

Isa kijkt vanaf de toonbank toe hoe haar ouders staan te knuffelen. Ze lacht even en kijkt dan om zich heen, de winkel rond en uiteindelijk richt ze haar blik weer op haar ouders die elkaar intussen los hebben gelaten.

‘Ik vind het echt heel leuk dat je Isa hebt meegenomen hier naartoe. Dat vind ik echt heel leuk.’ zegt Levi en Samantha knikt. ‘Wat willen jullie nu doen? Ik moet nog even werken…’

Samantha onderbreekt hem. ‘Ik dacht dat je hier misschien wel wat hulp zou kunnen gebruiken.’ zegt ze. ‘Ik vind het echt geen probleem om hier te helpen.’ Levi zucht. ‘Als ik nee zeg, helpt het toch niet dus oké dan maar.’

De rest van de middag helpt Samantha in de winkel. Ze houdt zich bezig met de voorraad terwijl Levi nog steeds achter de kassa staat. Isa vermaakt zich ook in de winkel. Onder toeziend oog van haar beide ouders kruipt ze vrolijk door de zaak.

Samantha heeft ook een teddybeer voor Isa gevonden die ze door de hele winkel meeneemt. Vertederd kijkt Samantha vanuit haar ooghoek hoe Isa de beer knuffelt.

Aan het eind van de middag zoeken Samantha en Isa samen een rustig hoekje van de winkel op en Samantha gaat tegenover haar zitten. Ze legt haar handen voor haar gezicht en haalt ze dan weer weg. ‘Kiekeboe.’

Isa kraait het uit van plezier. ‘Nog een eer!’ zegt ze blij en Samantha doet wat Isa vraagt. Zelf legt Isa ook haar handje voor haar ogen en tegelijk met haar moeder haalt ze ze weg.

Samantha en Isa spelen nog even door totdat Levi achter hen komt staan. ‘Gaan de dames mee naar huis?’ vraagt hij en kijkt naar het glunderende gezichtje van Isa.

Samantha knikt en ze staat op. ‘Dat lijkt me een goed idee.’ zegt ze, maar Isa lijkt het daar totaal niet mee eens te zijn. ‘Apa!’ roept ze en stekt haar handjes naar hem uit. ‘Jij ook kiekboe!’ zegt ze dwingend.

Samantha lacht en Levi kijkt verbaasd naar Isa. ‘Kiekboe?’ vraagt hij en Isa knikt. ‘We waren kiekeboe aan het spelen.’ legt Samantha met een grijns uit.

Een uurtje later is het hele gezin weer thuis. Levi maakt het avondeten klaar terwijl Samantha weer tegenover Isa gaat zitten en woordjes met haar oefent.

‘Komen jullie eten?’ vraagt Levi als er twee borden op tafel staan en er één bordje klaar staat voor Isa. Samantha staat op en ze zet Isa in haar kinderstoel. Dan gaat ze samen met Levi aan tafel zitten.

‘Hoe voel je je?’ vraagt Levi. Samantha slikt haar eten door en haalt haar schouders op. ‘Ik ben moe, maar veder voel ik me eigenlijk wel goed.’ zegt ze. ‘Ik heb geen spijt van vanmiddag als je dat soms denkt.’

Levi grijnst. ‘Dat dacht ik ook niet en als dat wel zo zou zijn zou je het toch nooit toegeven.’ zegt hij. ‘Maar als je wilt kun je zo wel naar bed gaan. Ik vermaak Isa wel.’ stelt hij voor.

Samantha knikt dankbaar en na het eten staat ze op. ‘Dank je.’ zegt ze en om haar woorden te versterken kust ze hem. Levi lacht. ‘Ga nu maar snel naar bed. Slaap lekker.’ zegt hij.

Samantha geeft Isa ook een nachtkus en loopt dan naar boven. Ze trekt haar pyjama aan en gaat in bed liggen. Het is alsof ze nu pas merkt hoe moe ze is en ze valt al snel in slaap.

Beneden heeft Levi net alles van het avondeten opgeruimd en hij haalt Isa uit haar kinderstoel. ‘Wij vermaken ons wel, toch Isa?’ zegt hij en Isa knikt na het horen van haar vaders woorden.

De rest van de avond speelt Levi met Isa. Ze oefenen met lopen en in het begin staat Isa nog wat onwennig op haar benen, maar al snel zet ze haar eerste stapje. Trots pakt Levi haar op. ‘Heel goed, Isa.’ zegt hij en Isa lacht.

Levi en Isa zetten nog een paar stapjes, maar al snel merkt Levi dat ze moe wordt. Hij neemt haar mee naar de badkamer en laat het bad vollopen. Isa kijkt even angstig naar het warme water, maar al snel slaat ze vrolijk met haar handen op het water.

Even later is Isa weer helemaal schoon en Levi helemaal nat. Levi droogt Isa, en ondertussen zichzelf, af en loopt dan met haar op zijn arm naar haar slaapkamer. Met haar pyjama aan legt hij haar in bed. ‘Slaap lekker.’ fluistert hij en drukt een kus op haar voorhoofd.

Op zijn tenen verlaat Levi de kamer van Isa en loopt naar zijn eigen slaapkamer. Samantha slaapt dus hij trekt zachtjes zijn pyjama aan en gaat naast haar liggen. Het duurt niet lang voor alles stil is in huize Wander.

De volgende ochtend gaat Samantha moeizaam op de rand van het bed zitten. ‘Het is niet erg rustig daarbinnen.’ mompelt ze en ze staat op om naar de kast te lopen.

Levi houdt haar tegen. ‘Wil je anders nog even in bed blijven liggen?’ vraagt hij, maar Samantha schudt haar hoofd. ‘Haal jij Isa maar uit bed, dan kom ik ook zo.’ zegt ze.

Levi schudt zijn hoofd, maar draait zich toch om en loopt naar de kamer van Isa. Isa opent net slaperig haar oogjes en Levi haalt haar uit bed. ‘Zullen we het potje nog een keer proberen?’ vraagt hij.

Isa doet wat haar vader vraagt en niet lang daarna laat ze zich van het potje glijden. Levi knuffelt haar en kleedt haar aan. Met Isa op zijn arm loopt hij weer terug naar de slaapkamer. ‘Kijk eens wie hier…’ begint hij, maar hij staakt zijn zin abrupt.

Samantha staat met haar handen om haar buik geklemd in de kamer. ‘Is dit wat ik denk dat het is?’ vraagt Levi voorzichtig. ‘Ik weet niet wat je denk en daar kan ik nu ook niet aan denken, want ik heb het te druk. Ik ben aan het bevallen, weet je wel.’

Levi zet Isa die geen idee heeft wat er aan de hand is op de grond. ‘Rustig blijven.’ fluistert hij. ‘Ik ben rustig!’ roept Samantha. ‘Ik had het ook niet tegen jou, maar tegen mezelf.’ zegt Levi en ondanks de pijn kan Samantha toch een beetje lachen.

Met de steun van Levi en heel wat puffen heeft Samantha even later een klein wezentje in haar armen. ‘Het is een meisje.’ is het eerste wat ze zegt terwijl ze het meisje van top tot teen bekijkt.

‘Ze heeft blond haar.’ merkt Samantha dan verbaasd op. Levi doet verbaasd een stap dichterbij en hij ziet het ook. ‘Mijn vader.’ fluistert hij met zijn ogen op het meisje gericht.

Samantha kijkt hem aan. ‘Ze heeft de haarkleur van je vader.’ zegt ze nogmaals. Levi knikt zonder iets te zeggen. Het meisje in de armen van Samantha doet hem plotseling weer denken aan zijn verleden, aan zijn vader en moeder, aan Marjolein en Julian.

‘Levi?’ vraagt Samantha bezorgd. Levi kijkt haar even kort aan en pakt Isa dan op. ‘Kijk eens naar je nieuwe zusje. Dit is Manon.’ zegt hij en een grijns verschijnt op zijn gezicht.

Samantha lacht terug en kijkt weer naar Manon. ‘Ik zal dit meisje vast in haar bedje leggen. Ik denk dat ze wel moe is na zo’n zwaar begin van de dag.’ zegt ze en Levi knikt. Samantha loopt met Manon naar de nieuwe kinderkamer. ‘Ga maar even slapen, meisje.’

Even later zitten Samantha en Levi aangekleed beneden. Isa zit in de kinderstoel en haar ouders eten hun ontbijt. ‘Ik denk dat ik vandaag maar thuis blijf.’ zegt Levi.

Samantha schudt haar hoofd. ‘Dat hoeft toch helemaal niet. Manon slaapt nu en ik denk dat ik zo ook mij bed weer inkruip. Ga jij nu maar werken. Wij dames redden ons wel.’

Levi weet dat hij er niet tegen in hoeft te gaan dus hij geeft Samantha een kus en vertrekt. Samantha haalt Isa uit haar kinderstoel en het meisje kruipt meteen naar de speeltafel om te spelen. Ondertussen ruimt Samantha de keuken op.

Als alles weer schoon is loopt Samantha naar boven en ze ziet dat Manon al wakker is. Ze haalt haar dochtertje uit bed en neemt haar mee naar de keuken waar al een flesje klaar staat.

Als Manon haar fles leeg heeft gedronken en een boertje heeft gelaten neemt Samantha haar weer mee naar boven. In de nieuwe kinderkamer verschoont ze de luier van Manon om haar vervolgens in bed te leggen.

Als Samantha weer beneden komt heeft Isa de speeltafel alleen gelaten en ze wrijft slaperig in haar ogen. ‘Ikke bedje toe?’ vraagt ze als Samantha naar beneden komt. Samantha lacht en ze pakt Isa op. ‘Zal ik jou dan maar naar bedje brengen?’

Als Isa ook in haar bedje ligt voelt Samantha hoe moe ze zelf eigenlijk is. Ze loopt even naar de badkamer om een korte douche te nemen en kruipt dan zelf ook onder de dekens om binnen enkele minuten in slaap te vallen.

Ergens anders in Belladonnabaan staat de tweelingzus van Samantha voor haar standaard. Een kleine kaars brand naast haar boek en ze concentreert zich op de verschillende tekens op de pagina’s voor zich.

Haar hoofd neemt elk stukje informatie op, maar alleen het bruikbare wordt opgeslagen net zolang tot Kimberly vindt wat ze zoekt. Elke pagina van het dikke boek wordt grondig doorzocht.

Haar plan is perfect, waterdicht en niet te stoppen. Levi en haar lieve zusje zouden raar opkijken als ze wisten wat ze van plan was. Een kwaadaardige lach speelt rond de mond van Kimberly. ‘Perfect.’ fluistert ze terwijl ze met haar vinger op de woorden in het dikke boek tikt.

Het is avond als Levi Manon haar flesje geeft. Hij en Samantha hebben net de afwas gedaan en Samantha en Isa oefenen met lopen. ‘Kom maar bij mama, Isa.’ zegt Samantha met een kinderlijk stemmetje.

Als de bel gaat zet Levi de fles weg. ‘Ik doe wel open.’ zegt hij en Samantha glimlacht dankbaar naar hem. Levi loopt naar de hal en door het raam ziet hij al wie er voor de deur staat. ‘Wat een leuke verrassing.’ zegt hij en hij begroet de familie Crone.

Lizzy rent langs Levi heen, naar de woonkamer. Samantha, die al had begrepen dat er bezoek was, heeft de oefening met Isa opgegeven en Lizzy omhelst haar dan ook meteen. ‘Ik kom spelen met Isa.’ zegt ze trots.

Even later is de hele familie Crone samen met de familie Wander in de woonkamer te vinden. Levi geeft Manon de laatste restjes van haar flesje en de kinderen hebben zich ook samen verzameld.

Lizzy is voor Isa gaan zitten en legt haar handen voor haar ogen. ‘Kiekboe.’ zegt Isa als Lizzy haar handen voor haar ogen weg haalt en de meisjes beginnen allebei te lachen.

‘Wat een prachtig meisje.’ zegt Sandra vertederd als Levi met Manon op zijn arm weer terug loopt naar de woonkamer. ‘En wat apart, dat blonde haar.’ merkt ze dan op.

Samantha kijkt even naar Levi, maar die grijnst alleen maar. ‘Wij waren zelf ook heel verrast.’ zegt ze. ‘Jullie hebben weer een prachtige dochter gekregen.’ zegt Justin en Levi en Samantha stralen allebei.

Levi legt Manon in haar bungelboog en zelf gaat hij naast Samantha op de bank zitten. ‘Ze worden snel groot, vinden jullie ook niet?’ vraagt Sandra met een blik op de kinderen die zich intussen rond de speeltafel verzamelt hebben.

Samantha knikt. ‘Het zal niet lang meer duren voor Lotte, Laila en Isa schoolkinderen worden.’ zucht ze. ‘Hoe bevalt jullie nieuwe huis eigenlijk, jullie wonen er nu toch al een tijdje?’ vraagt ze als ze allemaal even in gedachten verzonken zijn.

‘Heel goed eigenlijk. Er is zoveel meer ruimte dan in ons kleine appartementje en dat is wel handig met drie kinderen en de vierde onderweg.’ zegt Justin lachend en Sandra knikt. ‘Lizzy vindt het ook helemaal geweldig dat ze nu een eigen kamer heeft.’

Levi knikt. ‘Voor ons is het ook veel makkelijker dat Isa niet meer bij ons op de kamer slaapt. Ik denk niet dat we twee wiegjes op onze oude slaapkamer kwijt hadden gekund.’

Terwijl Sandra, Justin, Levi en Samantha praten, vermaken de kinderen zich prima aan de speeltafel. Meerdere blaadjes worden bewerkt met krijt en ook de blokken blijven niet onaangeraakt. Manon is in haar bungelboog in slaap gevallen.

‘Ik zal Manon maar eens naar bed brengen.’ zegt Samantha en ze pakt het slapende meisje op. ‘Ik loop wel even mee.’ zegt Sandra en samen lopen de vrouwen naar boven. Samantha legt Manon in bed terwijl Sandra in de deuropening blijft staan kijken.

Als Samantha Manon nog eens heeft ondergestopt loopt Sandra naar haar toe. ‘Jij en Levi hebben het echt goed voor elkaar, he?’ vraagt ze, maar eigenlijk kan ze van het gezicht van Samantha het antwoord wel aflezen.

Samantha knikt. ‘Ik had eigenlijk niet gedacht dat ik ooit zo gelukkig zou kunnen zijn, maar met Levi kan ik niet anders.’ zegt ze. ‘En jij en Justin zijn toch ook al heel gelukkig? Jullie zijn al lang samen.’

Sandra knikt. ‘Het feit dat ik zijn vierde kind draag zegt denk ik al genoeg. De tijd met Justin en de kinderen is nog steeds de mooiste tijd van mijn leven.’ zegt ze en Samantha lacht.

Levi en Justin zitten beneden op de bank. ‘Je bent echt gelukkig met Samantha, he?’ vraagt Justin en Levi knikt. ‘Meer dan gelukkig.’ zegt hij. Justin grijnst. ‘Denk je eigenlijk nog wel eens aan Tara?’

Levi had die vraag totaal niet verwacht en verbaasd kijkt haar naar zijn vriend. ‘Tara?’ vraagt hij en Justin knikt. Levi haalt zijn schouders op. ‘Tara en ik… het had nooit iets serieus tussen ons kunnen worden en op Twikki zijn we daarachter gekomen.’

Justin knikt. ‘Daar zijn we allemaal achter gekomen.’ zegt hij. ‘Heb je daarna eigenlijk nog iets van haar gehoord of haar een keer gezien?’ is zijn volgende vraag aan Levi.

Levi schudt zijn hoofd. ‘Ik heb haar natuurlijk bij jullie bruiloft gezien, maar je hebt zelf gezien hoe ze toen reageerde. Tara en ik waren gewoon niet voor elkaar bestemd. Dat weten we nu allebei en ik hoop dat Tara gelukkig is geworden met iemand anders.’

Justin knikt nadenkend en de mannen zwijgen. Als de deur open gaat kijken ze allebei op en zien hoe Sandra en Samantha al pratend binnen komen. Levi grijnst even en kijkt Justin weer aan.

‘Door alles wat ik met Tara heb meegemaakt heb ik wel zoveel terug gekregen. Samantha is mijn grote liefde, dat weet ik nu.’ zegt hij en Justin knikt. ‘Je hebt helemaal gelijk.’ zegt hij terwijl hij naar het stralende gezicht van Levi kijkt.

‘Waar hadden jij en Justin het over toen Sandra en ik binnen kwamen?’ vraagt Samantha die avond voor zij en Levi naar bed gaan. Levi houdt zijn blik op de kledingkast gericht. ‘Ik vertelde hem hoe gelukkig ik met je ben.’ zegt hij en probeert zijn stem niet te laten trillen. Het gedeelte over Tara verzwijgt hij.

Samantha lacht. ‘Wat ben je toch ook een schat.’ zegt ze en geeft hem een nachtkus. Samantha kruipt dicht tegen Levi aan en al snel hoor Levi hoe haar ademhaling rustiger wordt. Zelf blijft hij nog uren wakker met het gesprek met Justin in zijn hoofd.

Hoewel het al laat in de avond is, ijsbeert Tara toch door haar kamertje achter de boekenkast. Onrustig loopt ze door de kamer terwijl ze haar mobieltje op de open haard goed in de gaten houdt.

Als haar mobiel eindelijk over gaat, grijpt ze meteen naar het toestel. De mobiel kan niet voor de tweede keer overgaan, want Tara heeft het al aan haar oor. ‘Leo, eindelijk. Waarom duurde het zo lang?’ vraagt ze geïrriteerd.

Tara luistert kort naar Leo, maar onderbreekt hem dan. ‘Hoe bedoel je je kunt me niet helpen? Wat heb ik hier nu aan?’ vraagt ze kwaad. ‘Weet je, laat ook maar. Ik heb helemaal niets aan je gehad, nooit. Je zoekt het maar lekker uit met je onderzoekjes. Ik zal zorgen dat je geen geld meer krijgt van mijn vader.’ Kwaad drukt ze haar telefoon uit.

Tara zucht even en met haar hoofd in haar handen gaat ze op de bank zitten. Als ze voelt dat ze weer wat rustiger is staat ze op en loopt de kamer uit. Haar vader kijkt haar verbaasd aan als ze langs stampt, maar ze besteed geen aandacht aan hem.

Ze loopt naar de hal en zucht als ze de voetstappen van haar vader achter zich hoort. ‘Tara, kunnen we even praten?’ vraagt hij vriendelijk. ‘Waar gaat dit over?’ wil Tara weten en Armand zucht even.

‘Dat zegt genoeg voor mij.’ zegt Tara en ze loopt weer richting haar kamer. Tot haar grote ergernis merkt ze dat haar vader haar blijft volgen. ‘Alsjeblieft Tara, een paar minuutjes, meer vraag ik niet.’ zegt hij, maar met haar rug naar hem toe pakt Tara haar jas uit haar kledingrek.

Tara schudt haar hoofd en ze loopt langs hem heen naar de spiegel. ‘Tara kunnen wie niet even praten, als twee volwassen personen. Ik ben je vader, mag ik dan niet bezorgd om je zijn?’ Tara zucht nogmaals geërgerd en ze strijkt wat haar uit haar gezicht.

Armand legt zijn hand op haar schouder, maar Tara schudt hem af. Ze loopt langs hem heen naar de voordeur. ‘Tara alsjeblieft, ik vraag me gewoon af of je wel je wel gelukkig bent. Je hebt geen baan en, nou ja, een vriend ofzo ook niet.’

Vlak voor de deur draait Tara zich om. ‘Als je het zo graag wilt weten, ik heb wel een baan en als je het niet erg vindt heb ik ook iemand ontmoet. We hebben nu een paar keer afgesproken en het klikt goed tussen ons.’ zegt ze met een scherpe stem.

Armands mond valt open. ‘Het spijt me, ik had werkelijk geen idee.’ brengt hij verbaasd uit. ‘Maar waarom heb je daar dan niets over verteld, meisje. Ik zou deze jongeman graag ontmoeten.’

Tara rolt met haar ogen. ‘Waarom denk je dat ik niets gezegd heb?’ vraagt ze en Armand kijkt haar verontwaardigd aan. ‘Als je het nu niet erg vindt ga ik naar hem toe. Fijne avond nog.’ zegt ze en met een klap laat ze de voordeur achter zich dichtvallen terwijl ze Armand verbaasd achter laat.

Ergens anders in Belladonnabaan zijn ook nog twee personen wakker. ‘Hoe zit het nu met jou en die Tara?’ vraagt Koen Wentzel aan Gabriël. Ze zitten samen in de woonkamer van Gabriël met een mok koffie in hun hand.

Gabriël haalt zijn schouders op. ‘Ze is nog wel een paar keer langs geweest en ik heb nog wat dingen voor haar gedaan, maar er is verder niets van gekomen.’ bekent hij een beetje teleurgesteld.

Koen kijkt hem met opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Dus ze komt hier alleen als ze iets van je nodig heeft?’ vraagt hij en Gabriël blijft in zijn mok staren. ‘Weet ze wel wat je voor haar voelt? Voelt zij hetzelfde voor jou?’

Gabriël zwijgt enige tijd en staart nadenkend voor zich uit. ‘Ik weet niet wat ze voor me voelt.’ zegt hij uiteindelijk. ‘Ik heb haar niet verteld wat ik voor haar voel, maar ik weet zeker dat ze ook iets voor mij voelt. Toen ik laatst… iets voor haar gedaan had omhelsde ze me en het voelde zo speciaal.’

Koen schudt afkeurend zijn hoofd. ‘Je laat veel te veel over je heen lopen. Die vrouw wil alleen maar dingen van je en wat krijg jij ervoor terug?’ Koen kijkt hem met opgetrokken wenkbrauw aan en Gabriël zwijgt.

‘Precies, helemaal niets.’ zegt Koen triomfantelijk als Gabriël niets zegt. ‘Zeg gewoon een keer nee tegen haar en geef haar een voorwaarde. Laat niet over je heenlopen door die vrouw. Zij is niet de enige, jij bent er ook nog.’ Gabriël staart tijdens de hele preek van Koen nietszeggend voor zich uit.

In de donkere nacht van Belladonnabaan komt Tara met stevige, vastberaden stappen op het huis aflopen. Haar bloed kookt nog steeds door de woede op haar vader, maar als ze eerlijk is, is de woede ook op haarzelf gericht.

Ze laat haar vinger lang op de bel hangen en terwijl ze wacht ijsbeert ze ongeduldig voor het raam en langs. Uiteindelijk blijft ze staan ze zo staan dat ze van binnen uit bijna niet te zien is en ze wacht tot de deur van de woonkamer eindelijk open gaat.

Verbaasd kijkt ze naar het tweede paar voeten dat door de deur komt. Snel draait ze zich om en begint weg te rennen van het huis terwijl Koen en Gabriël steeds dichter bij de voordeur komen.

‘Hij had er zeker spijt van.’ zegt Gabriël als hij en Koen niemand aantreffen bij de voordeur. Koen knikt. ‘Ik kan me ook niet voorstellen dat er nu nog iemand op straat is.’ zegt hij.

Gabriël grijnst. ‘Niemand behalve jij, bedoel je.’ zegt hij. ‘Ik wens je een goede terugreis.’ Koen knikt. ‘Denk eraan wat ik gezegd heb. Laat niet over je heen lopen, ze mag ook wel een keer aan jou denken.’

Gabriël rolt met zijn ogen en na een nog laatste vriendelijke schouderklop loopt Koen langs Gabriël heen, richting zijn eigen huis. Tara drukt zichzelf nog wat meer tegen de muur en met haar ogen volgt ze Koen totdat hij uit het zicht verdwijnt.

Onbewust heeft ze haar adem ingehouden en nu Koen niet meer te zien is laat ze die opgelucht ontsnappen. Ze staat nog steeds tegen de muur gedrukt en ze kijkt even om zich heen. Haar blik blijft hangen op het raam naast haar, een open raam.

Gabriël staat nog steeds bij de voordeur en hij staart nietszeggend voor zich uit. De woorden van Koen vullen zijn hoofd terwijl hij naar de lege en donkere straat voor hem staart.

Met een zucht zet hij zijn gedachten aan de kant en hij draait zich om om naar binnen te lopen. Langzaam loopt hij de trap op, naar de badkamer die aan zijn slaapkamer grenst. Bij de wastafel blijft hij staan en staart naar zijn spiegelbeeld.

Zijn ogen zijn dof en staren nietsziend voor zich uit. Hij slaakt opnieuw een zucht en laat de wastafel vol lopen. Hij plenst het warme water in zijn gezicht en haalt wat zeep uit het kastje.

Als hij zijn gezicht grondig heeft gewassen draait hij de kraan dicht en laat de wastafel leeg lopen. Hij droogt zijn gezicht af met een handdoek waarvan hij niet kan zeggen hoelang die al in de badkamer ligt en opent dan de deur naar zijn slaapkamer.

Even leken de woorden van Koen ui zijn hoofd verdwenen te zijn, maar als hij de slaapkamer in loopt spoken ze onbewust toch weer door zijn hoofd. ‘Goedeavond, Gabriël.’ hoort hij een zachte stem zeggen en geschrokken kijkt hij op.

Zijn ogen zijn nog steeds wijd open gesperd als Tara op hem af komt lopen. ‘Wat doe je hier?’ weet hij moeizaam uit te brengen terwijl hij voelt dat zijn hart onrustig te keer gaat.

‘Je deed de deur niet open dus ik dacht ik laat mezelf maar binnen.’ zegt Tara en ze wijst naar het raam dat nog steeds open staat. Gabriël kijkt haar argwanend aan. ‘Oké dan, ik wil dat je iets voor me doet.’ geeft Tara toe.

De woorden van Koen vullen het hoofd van Gabriël weer en hij zucht geërgerd. ‘Ik weet het niet Tara. Zo gaat het nu elke keer. Jij komt hier, je wilt iets hebben, ik geef het je en wat krijg ik?’

Na zijn woorden kijkt Tara hem verbaasd aan. ‘Waar komt dit opeens vandaan?’ vraagt ze een beetje zenuwachtig. Ze had niet verwacht dat Gabriël tegen zou stribbelen.

Gabriël haalt zijn schouders op en kijkt even naar de grond. ‘Ik heb gewoon nagedacht over...’ Hij aarzelt even. ‘Dit. Ik ben tot de conclusie gekomen dat we dit anders moeten doen. Ik ben geen marionet die je uit de kast kunt pakken elke keer dat je hem nodig hebt.’

Tara krijgt een denkrimpel in haar voorhoofd als ze hem aankijkt. ‘Dus je wilt me alleen nog helpen als ik je iets terug geef?’ vraagt ze met een klein pruillipje. ‘Als je er zo over denk kan ik maar beter gaan.’

Gabriël kijkt haar geschrokken aan. ‘Nee, nee. Je hoeft niet te gaan. Ik wil je best helpen, ik wilde alleen zeggen dat ik niet gelukkig ben met de huidige situatie.’ zegt hij snel voor Tara weg kan lopen.

Tara krijgt een klein lachje op haar gezicht en ze legt haar hand op zijn schouder. ‘Alsjeblieft, alsjeblieft lieve Gabriël.’ zegt ze smekend. ‘Wil je me alsjeblieft helpen. Ik weet dat je het kunt, het enige wat ik nodig heb is een naam.’

Gabriël kijkt haar verbaasd aan als ze haar hand van zijn schouder haalt. ‘Een naam?’ vraagt hij en Tara knikt. ‘Zo moeilijk is het toch niet. Jij geeft me de naam en verder ben je van me af.’ zegt ze.

Gabriël knikt. ‘Oké, ik help je.’ zegt hij. Tara grijnst en ze buigt zich langzaam naar hem toe. Bij zijn oor blijft ze hangen. ‘Ik heb het volgende nodig.’ fluistert ze en ze begint haar plan uit te leggen.

Zodra ze klaar is met praten zet Gabriël een stap achteruit. ‘Dit kan je niet menen!’ roept hij en Tara kijkt hem onschuldig uit. ‘Hier werk ik echt niet aan mee.’ zegt Gabriël en hij slaat zijn armen vastbesloten over elkaar.

Tara kijkt hem nog steeds onschuldig aan. ‘Wat is het probleem? Jij hebt hier toch niets mee te maken. Je hoeft me alleen een naam te geven van een persoon die me verder kan helpen. Toen ik je vroeg te helpen met die auto of die deur had je er toch ook geen problemen mee?’

Gabriël schudt geërgerd zijn hoofd. ‘En je denkt dat ik daar geen problemen mee had? Natuurlijk wel, wat je doet is levensgevaarlijk. Ik weet niet waar je al deze dingen voor nodig hebt, maar ik wil dat je ermee stopt. Stop voordat iemand gewond raakt.’

Tara kijkt hem met een moeilijk gezicht aan, haar ogen schieten heen en weer over zijn gezicht en haar hoofd zoekt haastig naar een oplossing. In een opwelling buigt ze zich naar voren en hun lippen raken elkaar.

Na een paar seconden trekt Tara zich terug en ze kijkt afwachtend naar Gabriël. Hij kijkt haar vol ongeloof aan. ‘Hoe wist je dat ik je leuk vind?’ vraagt hij als hij na een minuut weer op adem is gekomen.

Tara kijkt hem alleen maar aan. Ze heeft geen idee waarom ze heeft gedaan wat ze net heeft gedaan en haar hoofd lijkt geen grip meer op de situatie te hebben. ‘Ik wist het al heel lang.’ brengt ze zo zelfverzekerd mogelijk uit.

Gabriël grijnst. ‘Je bent een geweldige vrouw, weet je dat?’ Tara krijgt met wat moeite een lichte grijns op haar gezicht. Gabriël grijnst terug en hij drukt zijn lippen opnieuw op die van haar.

Tara schakelt haar hoofd uit en ze laat de lippen van Gabriël haar lichaam verkennen. Ze legt haar hoofd in haar nek terwijl ze geniet van zijn zachte aanraking. ‘De naam?’ weet ze zachtjes uit te brengen.

Gabriël haalt zijn lippen uit haar nek en kijkt haar even aan. ‘Matthew Loyd. Hij weet waar je het kunt vinden en hij zal je verder helpen.’ zegt hij en dan drukt hij zijn lippen weer op haar mond zodat ze niets meer kan vragen.

Tara laat zich door Gabriël meevoeren naar het bed en samen gaan ze op de dekens liggen. Tara gooit haar bril op de grond en maakt haar haar los terwijl ze haar lippen zo lang mogelijk op die van Gabriël wil houden.

‘Zo ben je veel mooier.’ zegt Gabriël en hij laat haar even los. Tara wil hem weer naar zich toe trekken, maar Gabriël houdt haar tegen. ‘Weet je het zeker?’ vraagt hij en als antwoord trekt Tara hem naar zich toe en kust hem.

‘Ik kan zo wel voor altijd blijven liggen.’ zucht Samantha en ze nestelt zich nog wat meer in de armen van Levi. Levi grijnst. ‘Ik ben bang dat dat niet kan. Isa zal al wel wakker zijn.’ Samantha zucht en ze gaat op de rand van het bed zitten terwijl Levi naar de slaapkamer van Isa loopt. Als hij weg is wordt Samantha overspoelt door een vlaag van misselijkheid.

Ze gaat even op de rand van het bed zitten totdat haar hoofd weer helder is en kleedt zich dan aan. Terwijl Levi Isa uit haar bedje haalt en aankleedt, begint Samantha aan het ontbijt.

Levi zet Isa in haar kinderstoel en geeft haar en flesje. Daarna gaat hij bij Samantha aan tafel zitten die het ontbijt al opgediend heeft. ‘Zou ze weten dat het vandaag een speciale dag is?’ vraagt hij en wijst naar Isa.

Samantha lacht. ‘Ik denk het wel, je hebt haar gisteren maar een stuk of duizend keer verteld dat je vandaag vrij hebt omdat ze jarig is.’ Levi grijnst. ‘Ik denk het ook wel.’ zegt hij.

De rest van de ochtend besteed het gezin binnenshuis. Manon wordt door Samantha in haar kinderstoel gezet waar ze na een tijdje in slaap valt. Zelf gaat Samantha op de bank zitten en kijkt hoe Levi en Isa door de kamer lopen.

Terwijl Samantha kijkt hoe Isa voorzichtig een paar stapjes richting haar vader zet, voelt ze hoe haar oogleden zwaar worden. Ze geeuwt een paar keer en ze besluit voor een paar minuten te gaan liggen.

Samantha valt al snel in slaap terwijl Levi en Isa nog steeds door de kamer lopen. Isa lijkt al aardig door te hebben wat de bedoeling is en haar stappen richting haar vader worden dan ook steeds zelfverzekerder.

Na een hele tijd oefenen zet Isa dan eindelijk haar eerste zelfstandige stapjes door de kamer. Dolgelukkig tilt Levi haar op en houdt haar hoog in de lucht. ‘Heel goed Isa! Wat ben je al een grote meid!’ zegt Levi iets te enthousiast waardoor Samantha overeind komt van de bank. ‘Wat is er aan de hand?’ vraagt ze slaperig.

‘Sorry dat ik je wakker heb gemaakt, maar Isa kan zonder mijn hulp lopen.’ legt Levi uit. Samantha staat op. ‘Ik denk dat we dat moeten vieren.’ zegt ze en nadat ze Isa gefeliciteerd heeft loopt ze door naar de keuken. ‘Dus je wilt het vieren met tosti’s?’ vraagt Levi als ze even later aan tafel zitten.

Samantha haalt haar schouders op. ‘Ik had eigenlijk gewoon zin in tosti’s.’ bekent ze en Levi lacht. ‘Dat geeft niet, Isa lijkt het ook wel lekker te vinden.’ zegt hij met een blik op hun dochtertje dat in haar kinderstoel zit te eten.

Na het eten ruimen Samantha en Levi samen de keuken op. ‘Je hebt veel tosti’s gemaakt.’ lacht Levi. ‘Had je soms honger?’ vraagt hij, maar Samantha is met iets heel anders bezig.

Verbaasd kijkt ze naar haar buik en dan naar Levi die de overgebleven tosti’s in de koelkast zet. ‘Ik denk dat je even moet kijken.’ zegt ze en met een vragende blik komt Levi achter de koelkastdeur vandaan.

‘Wauw, dat is onverwachts.’ zegt hij als hij ziet wat er aan de hand is. Samantha knikt. ‘Heel onverwachts.’ mompelt ze en ze staart voor zich uit terwijl Levi zijn hand op haar buik legt. ‘Zullen we even in de tuin gaan zitten, dan kunnen we erover praten.’ stelt hij voor en Samantha knikt afwezig.

Samantha en Levi lopen samen naar boven, Samantha om haar zwangerschapskleding weer uit de kast te halen en Levi verschoont ondertussen de luier van Manon. Samantha neemt Isa mee naar buiten en Levi pakt de kinderstoel voor Manon.

Samantha zet Isa op haar hobbellama en Isa begint meteen op het dier te hobbelen. ‘Ikke lama rijden.’ zegt ze enthousiast en Samantha blijft even glimlachend staan kijken.

Levi heeft intussen de kinderstoel buiten gezet en Manon zit vrolijk te spelen. Samantha kijkt weg van Isa en gaat tegenover Levi aan tafel zitten. Ze kijkt met een glimlach naar Manon die druk in haar stoel zit te bewegen.

Levi kijkt haar afwachtend aan. ‘Wat zijn ze lief, nu ze nog zo klein zijn.’ zucht Samantha en Levi kijkt haar verbaasd aan. ‘Het is voor hen toch geweldig dat ze binnenkort nog een broertje of zusje krijgen.’ zegt ze.

Levi kijkt haar verbaasd aan. ‘Dus je vindt het niet erg? Ik weet dat jij niet de wens hebt voor een groot gezin zoals ik en we hebben het eigenlijk niet meer over een derde kindje gehad.’ vraagt hij wat ongemakkelijk.

Samantha schudt haar hoofd. ‘We hebben het er niet over gehad, maar dat wil niet zeggen dat ik dit kindje niet wil. Elk kindje van jou is geweldig en je hoeft je echt geen zorgen te maken dat het kind niet gewenst is.’

‘Ik ben blij dat je er zo over denkt.’ zegt Levi en een warme glimlach bereikt Samantha. Samantha knikt en ook bij haar verschijnt een lach op haar gezicht. ‘Het wordt vast net zo’n prachtig kindje als Isa en Manon.’ zegt ze en samen kijken ze naar hun dochters.

Manon zit nog steeds in haar stoel te spelen en Isa zit op haar hobbellama. ‘Kijk papa en mama, met één handje!’ roept ze als ze ziet dat Samantha en Levi naar haar kijken.

Samantha lacht. ‘Heel goed, schatje.’ zegt ze tegen Isa en ze draait zich weer om naar Levi. ‘Ik denk niet dat ze tijd heeft voor haar verjaardag. Ik weet niet of ze van haar lama af wil komen.’

Levi grijnst. ‘Ik ben bang dat ze het niet voor eeuwig uit kan stellen. Ze zal er toch ook echt aan moeten geloven.’ zegt hij. ‘Wil jij de taart vast klaar zetten, dan zal ik kijken of mevrouw mee wil.’

Samantha haalt binnen de grote verjaardagstaart voor Isa tevoorschijn. Levi weet Isa los te krijgen van haar lama en Samantha neemt Manon mee naar binnen die intussen in slaap is gevallen door haar drukke middag.

Samantha en Levi hebben besloten om het feestje voor Isa klein te houden, met alleen het gezin. Levi staat met Isa voor de taart terwijl Samantha het tweetal aanmoedigt.

‘Daar gaan we dan.’ fluistert Levi en hij buigt zich naar de taart toe om de kaarsjes voor Isa uit te blazen. Isa lijkt totaal niet geintereseerd te zijn in de kaarsjes, maar ze kijkt lachend naar haar vader. ‘Papa, bolle wangen.’ zegt ze lachend.

Samantha en Levi lachen nog een laatste keer om het hoge peuterstemmetje en even later staat er een veel grotere Isa in de kamer. ‘Wauw, mijn handen zijn nu veel groter.’ zegt ze zodra ze weer met beide benen op de grond staat.

‘Wat dachten die handen ervan om een vorkje vast te houden en taart te eten?’ vraagt Samantha en ze begint de taart aan te snijden. Het eerste stukje geeft ze meteen aan Isa die enthousiast aanvalt.

‘Mag ik nu ik groot ben naar school?’ vraagt Isa als ze haar bordje leeg heeft. Levi lacht om haar vraag. ‘Morgenochtend mag je naar school, maar je mag nu wel eerst je cadeau gaan bekijken. Het ligt op je slaapkamer.’ antwoordt hij.

Isa schuift meteen haar stoel naar achter en ze rent naar de trap. In de deuropening van haar slaapkamer blijft ze staan en verbaasd kijkt ze rond. ‘Kijk maar even in je kast.’ zegt Levi die haar gevolgd is. Isa rent meteen naar de grote witte kast en vindt al snel een jurkje dat haar ouders voor haar uitgezocht hebben.

Nu Isa in beweging is gekomen staat ze niet meer stil. Ze begin meteen haar nieuwe kamer te verkennen en als ze alles heeft gezien klimt ze op haar bed. ‘Dit is echt de beste kamer ooit.’ zegt ze terwijl ze rondspringt.

Levi en Samantha kijken lachend naar hun dochter en Levi slaat zijn arm om Samantha heen. ‘Ik denk dat we goed hebben gekozen.’ zegt hij lachend terwijl zijn ogen de op en neer stuiterende Isa volgen.

Samantha lacht net als Levi. Isa springt van haar bed af en vliegt haar ouders om de hals. ‘Bedankt papa en mama, dit is echt de mooiste kamer van de héle wereld.’ zegt ze.

‘Kom je nog even mee naar beneden? Dan kun je even spelen.’ stelt Samantha voor en Isa knikt. In de woonkamer gaat Isa aan de speeltafel zitten en ze begint een tekening te maken. Levi en Samantha kijken vanaf de bank toe terwijl Manon in haar bungelboog ligt te spelen.

Als de tekening van Isa klaar is gaat ze bij Manon zitten. Ze kijkt toe hoe haar zusje met grote ogen naar de speeltjes boven zich kijkt en af en toe beweegt Isa een van de bungeltjes waarna Manon begint te lachen.

Vanaf de bank kijken Levi en Samantha glimlachend toe. ‘Die twee kunnen het nu al goed vinden.’ merkt Levi op en Samantha knikt. ‘Volgens mij is Isa best tevreden over haar verjaardag.’

‘Helaas komt aan elke dag een eind.’ zegt Levi en hij staat op. ‘Ik ga Manon naar bed brengen, ga jij zo ook slapen?’ vraagt hij aan Isa en die knikt braaf. Ze geeft haar vader en moeder een nachtzoen en zwaait naar hen terwijl ze naar boven loopt.

Levi pakt Manon uit haar bungelboog waar ze met slaperige oogjes lag rond te kijken. ‘Ik sluit hier beneden wel af.’ zegt Samantha en ze staat ook op. Levi neemt Manon mee naar haar slaapkamertje. ‘Ga maar lekker slapen, binnenkort wordt jij ook een grote meid.’ zegt hij voor hij haar in haar wieg legt.

Levi kijkt nog even hoe Manon haar ogen sluit en loopt dan naar de kamer ernaast. Hij stopt Isa nog eens onder en vervolgens loopt hij naar zijn eigen slaapkamer. ‘Ik denk dat ze snel zullen slapen.’ zegt hij tegen Samantha als hij naast haar komt liggen, maar dan ziet hij dat ook Samantha al slaapt.

De volgende ochtend is Isa de eerste die wakker is. Zodra ze weer weet welke dag het is, kan ze niet meer blijven liggen. Ze springt haar bed uit en loopt naar de kast om haar kleren te pakken.

Zachtjes loopt ze haar kamer uit om haar ouders en Manon niet wakker te maken en beneden gaat ze weer aan de speeltafel zitten. Ze pakt een nieuw velletje papier en een paar krijtjes en begint een tekening te maken.

Wanneer het licht wordt, vindt Samantha haar bij de speeltafel. ‘Wat ben jij vroeg wakker.’ merkt ze verbaasd op en Isa knikt. ‘Ik kon niet meer slapen, ik moet steeds denken aan school.’

‘Je hoeft niet bang te zijn, je vindt het vast heel leuk.’ zegt ze tegen Isa. ‘Ik ga vast ontbijt maken, papa komt zo naar beneden.’ zegt ze en Isa knikt om daarna verder te tekenen. Even later zit het hele gezin aan tafel voor het ontbijt.

Isa eet zwijgend haar pannenkoeken op en Samantha en Levi wisselen kort een blik waarna Samantha aan Isa vraagt: ‘Heb je zin om zo meteen naar school te gaan?’

Isa haalt haar schouders op. ‘Ik vind school wel leuk, maar ik weet niet of ze me wel aardig zullen vinden. Er zijn zoveel nieuwe kindjes die ik nog niet ken.’ zegt ze zachtjes en ze staart naar haar pannenkoek.

‘Daar hoef je je toch helemaal niet druk om te maken, schatje.’ zegt Samantha en Levi is het met haar eens. ‘Er zitten vast allemaal aardige kinderen in je klas. Lotte en Laila zitten ook bij jou in de klas, dus niet iedereen is nieuw.’

Voorzichtig verschijnt er weer een klein lachje op het gezicht van Isa en zodra de schoolbus voor het huis stopt glijdt ze van haar stoel af. ‘Veel plezier vandaag en tot vanmiddag.’ zegt Levi en hij zwaait haar na.

Isa loopt naar de schoolbus terwijl Levi en Samantha vanaf de woonkamer naar haar zwaaien. Isa is nog steeds wat verlegen als ze in de schoolbus stapt, maar zodra ze Lotte en Laila ziet zitten voelt ze zich al iets zekerder.

‘Ze wordt al groot, he?’ vraagt Samantha terwijl ze nogmaals naar Isa zwaait voor de bus weg rijdt. Levi grijnst en knikt. ‘Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ze geboren werd en nu gaat ze al naar school.’ Hij neemt Samantha in zijn armen. ‘Nog even en dan is ook Manon een peuter.’

Alsof ze haar naam heeft gehoord, begint Manon te huilen. ‘Ik ga wel bij haar kijken, ga jij maar douchen.’ zegt Levi. ‘Wat is er aan de hand, meisje?’ vraagt hij als hij Manon op pakt. Zodra haar vader haar oppakt, stopt Manon met huilen. Levi grijnst. ‘Wilde je gewoon even aandacht hebben?’ vraagt hij en houdt het kleine babylijfje tegen zich aan.

Levi knuffelt een tijdje met Manon en legt haar dan weer terug in haar wiegje. Samantha is intussen klaar met douchen. ‘Ik ga naar de winkel. Ik zal zorgen dat ik op tijd terug ben voor de verjaardag van Manon.’ zegt hij en geeft Samantha een kus.

De rest van de dag doet Samantha het rustig aan. Nu Isa naar school is en Manon slaapt heeft ze veel tijd over. Ze leest een boek dat al heel lang in de kast stond te wachten en ze eet helemaal alleen.

Om 3 uur rijdt de schoolbus de straat weer in en Isa stapt vrolijk uit. ‘Tot maandag.’ zegt ze vrolijk en zwaait naar de buschauffeur. Vrolijk loopt ze naar binnen, waar Samantha al op haar zit te wachten.

‘Hoe was het vandaag op school?’ vraagt ze en ze staat moeizaam op van de bank. ‘Heel erg leuk.’ zegt Isa en ze omhelst haar moeder. ‘We hebben een heel leuke klas en Lotte en Laila waren er ook.’

‘En we hebben heel veel geleerd. We hebben rekenen gedaan.’ vertelt Isa enthousiast verder terwijl zij en Samantha op de bank gaan zitten. ‘In de pauze heb ik met Laila gespeeld, maar er waren ook andere aardige kinderen.’

Isa vertelt enthousiast verder over haar eerste dag op school en Samantha luistert aandachtig. Als Levi thuis komt, springt Isa op van de bank en omhelst haar vader. ‘Het was heel leuk op school vandaag.’ zegt ze meteen.

‘Vertel alles maar.’ zegt Levi en hij ploft naast Samantha op de bank. Isa begint haar hele verhaal weer te vertellen terwijl Levi en Samantha opnieuw aandachtig naar haar luisteren.

‘Oh, en we hebben ook huiswerk mee gekregen dat we dit weekend moeten maken.’ Vervolgt Isa haar verhaal. ‘Maar dat maak ik pas na de verjaardag van Manon. Wanneer gaan we de taart eigenlijk pakken?’

Levi en Samantha lachen. ‘Ik denk dat nu wel een goed moment is, jij kunt toch niet langer wachten.’ zegt Levi en hij staat op om de taart uit de koelkast te pakken. Even later staat Samantha met Manon in haar armen voor de taart.

Terwijl Levi en Isa hun dochter en zusje toejuichen buigt Samantha zich naar de taart toe en ze blaast de kaarsjes voor Manon uit. ‘Daar ga je dan.’ fluistert ze en dan is het aan Manon om op te groeien.

Het duurt niet lang voor Samantha een peutertje in haar armen houdt in plaats van een baby. ‘Gelukkig geen roze haar deze keer.’ zegt ze als ze Manon nog eens goed bekijkt. Levi grijnst. ‘Dat roze stond anders ook best leuk.’

Samantha schudt lachend haar hoofd. ‘Ik denk dat Manon ook wel wat nieuwe kleding kan gebruiken.’ zegt ze en ze loopt naar het slaapkamertje van Manon waar al een jurkje klaar ligt. ‘Dit is veel beter, toch?’

Manon lacht de paar tandjes in haar mond bloot en Samantha glimlacht. ‘Ik denk dat jij wel met je zusje wilt gaan spelen.’ zegt ze en neemt Manon weer mee naar beneden. Ze geeft het meisje nog een kus op haar voorhoofd en gaat dan naast Levi zitten.

‘Wil je mee spelen, Manon?’ vraagt Isa als Manon even om zich heen gekeken heeft. Manon kruipt naar de speeltafel toe waar Isa al zit te kleuren en ze pakt een paar blokjes om mee te spelen. ‘Gekkie, je moet ze niet opeten.’ zegt Isa lachend als ze ziet hoe Manon een blokje in haar mond stopt.

Levi en Samantha kijken vanaf de bank toe hoe de twee meisjes samen spelen. Levi slaat zijn arm om Samantha heen. ‘Ik denk niet dat ik ooit gelukkiger kan zijn dan ik nu ben.’ fluistert hij en hij knijpt zachtjes in haar hand.

Samantha glimlacht en wil iets zeggen als Isa voor hen staat. ‘Willen jullie me helpen met mijn huiswerk?’ vraagt ze. Levi knikt. ‘Ik help je wel.’ zegt hij tegen Isa en tegen Samantha zegt hij: ‘Doe jij het maar rustig aan.’

Levi en Isa lopen samen naar de kamer van Isa waar Isa haar schriftje al klaar heeft liggen. Samen beginnen ze aan de opdrachten en waar het nodig is, helpt Levi Isa met de vragen.

Terwijl Levi en Isa aan het huiswerk werken, is Samantha bij Manon gaan zitten en ze begint met het oefenen van wat woordjes. Manon lijkt er alleen nog niet zo weg van te zijn en ze kan haar aandacht niet op de woorden van haar moeder richten.

Ook Samantha merkt al snel dat het niet veel uithaalt om met Manon te oefenen. Het meisje begint in haar ogen te wrijfen van de slaap en Samantha neemt haar mee nar boven. ‘Je moet alleen nog even op het potje, dan mag je naar bed.’

In de kamer naast die van Manon is Isa inmiddels klaar met haar huiswerk. ‘Heel erg bedankt voor het helpen, papa.’ zegt ze en omhelst Levi. ‘Graag gedaan.’ antwoordt die. ‘Ik denk dat het voor jou nu tijd is om naar bed te gaan.’

Zonder mokken pakt Isa haar pyjama uit de kast en als Levi haar een paar minuten later komt instoppen, slaapt ze al. Ook Manon is door Samantha in haar wieg gelegd om niet veel later in slaap te vallen.

‘Ik denk dat het voor jou ook wel tijd is om te gaan slapen.’ zegt Levi als hij de vermoeide blik van Samantha ziet. ‘Ik weet dat je niet graag stil zit, maar je moet niet vergeten dat je hoogzwanger bent. Ik wil niet dat er iets met jou of het kindje gebeurd.’

‘Dat gebeurt echt niet, Levi.’ antwoordt Samantha. ‘Het gaat prima met mij én het kindje. Ja, ik ben een beetje moe, maar ik heb meer dan genoten van deze avond met onze twee prachtige dochters en met jou natuurlijk.’ zegt ze en haar woorden veroorzaken een grijns op het gezicht van Levi.

Afwezig staart Tara voor zich uit. Haar plan was zo perfect, zo simpel en toch zo effectief. Ze hoefde het Levi en Samantha alleen maar moeilijk te maken, hij zou haar de schuld geven en met hangende pootjes bij haar terug komen. Het leek zo simpel en ze was zó dichtbij. Het enige wat ze nog moest doen was dat lieve dochtertje van hem…

Geërgerd draait ze zich om als ze de bekende ringtone van haar mobiel hoort. Ze hoeft eigenlijk niet te kijken om te weten wie de persoon is die haar belt. Sinds die ene avond heeft Gabriël haar elke dag geprobeerd te bellen, maar ze heeft niet opgenomen. Ze heeft tijd nodig om na te denken. Haar plan was perfect, maar hij heeft alles verpest.

Ze zucht geergerd en ze richt haar blik weer op het plafond. ‘Tara, kunnen we even praten?’ hoort ze haar vader een paar minuten later vanaf de andere kant van de deur zeggen. Ze kreunt zachtjes en wil hem weg sturen, maar ze bedenkt zich.

‘Kom maar binnen.’ zegt ze terwijl ze razendsnel op de rand van haar bed gaat zitten. Ze neemt een nonchalante pose aan en bestudeerd haar nagels als haar vader binnen komt. ‘Wat kom je doen?’ vraagt ze.

Armand blijft wat aarzelend bij de deur staan en hij kijkt afwachtend de kamer rond. ‘Wat kom je doen?’ vraagt Tara nogmaals, maar dit keer is haar stem scherp. Haar vader schraapt even kort zijn keel. ‘Ik vroeg me af hoe het met je gaat.’ zegt hij voorzichtig.

‘Het gaat prima met me. Moest je me daarvoor storen?’ vraagt Tara en zonder hem aan te kijken. Armand zucht. ‘Tara, ik maak me zorgen om je.’ bekent hij, zonder enige reactie van zijn dochter te krijgen.

‘Ik dacht juist dat het weer zo goed met je ging.’ gaat Armand verder om de stilte te doven. ‘Toen je vertelde over die… jongen, dacht ik eindelijk dat je gelukkig zou worden, maar na die tijd…’ hij aarzelt even.

‘In mijn ogen gaat het alleen maar slechter met je. Ik weet natuurlijk niet wat er is gebeurd, maar ik had gehoopt dat je me daar wel meer over zou willen vertellen. Ik ben bezorgd om je Tara.’

Tara draait zich nog steeds niet om en haar blik blijft op haar nagels gerust. ‘Dat is helemaal niet nodig. Het gaat prima met me.’ zegt ze alleen maar. ‘Er is niets gebeurd die avond. Het kan gewoon nooit iets worden tussen ons.’

Armand zucht en hij doet een paar stappen richting het bed. ‘Ik zie toch dat er iets aan de hand is Tara. Je sluit jezelf af van de buitenwereld. Wanneer heb je je vrienden voor de laatste keer gezien?’ vraagt hij en Tara aarzelt om iets te zeggen.

‘Dat bedoel ik nu.’ zegt Armand triomfantelijk. ‘Sinds je terug bent van de universiteit ben je veranderd. Je was vroeger zo vrolijk en je had zoveel vrienden. Waar is dat nu allemaal gebleven? Is er soms iets gebeurd?’ vraagt hij, maar hij weet dat Tara geen antwoord zal geven.

‘Het begon al met die Levi Wander. Voor je weg ging smeekte je me om die jongen bij je in het studentenhuis te plaatsen, maar daarna heb je hem nooit meer gezien.’ Hij zucht en haalt zijn hand onhandig door zijn haar. ‘Ik weet dat je het me niet wilt vertellen, maar je moet het me niet kwalijk nemen dat ik erover ga speculeren.’

‘Wat er ook tussen jullie twee is voorgevallen, het heeft je zeker verandert. Ik had gehoopt dat deze nieuwe jongen je weer kon veranderen, op een betere manier. Ik had gehoopt dat je het verleden achter je kon laten en verder kon gaan met de toekomst. Je moet de dingen achter je laten en verder gaan. Soms moet je leren houden van de dingen die het beste voor je zijn.’ zegt Armand en zucht.

Tara heeft haar blik intussen niet meer op haar nagels gericht en ze heeft elk woord van haar vader in zich opgenomen. ‘Vind je het erg om me even alleen te laten?’ vraagt ze bijna fluisterend. Armand kijkt haar even verbaasd aan en knikt dan. In de deuropening blijft hij nog even staan. ‘Ik wil dat je weet dat je altijd naar me toe kunt komen als je ergens mee zit.’ zegt hij.

Armand trekt de deur achter zich dicht en Tara kruipt weer op het bed. De woorden van haar vader blijven in haar hoofd zitten. Hoe langer ze erover na denkt, hoe meer ze beseft dat hij gelijk heeft. Ze moet de dingen achter zich laten, verder gaan met haar leven. Maar hoe moet ze dat doen als Levi ergens anders in de stad gelukkig naast een andere vrouw in bed ligt.

Hoe moet ze verder gaan als hij er nog steeds is, ergens in Belladonnabaan of ergens in haar gedachten? Hoe kan ze verder gaan met haar leven, als hij nog steeds zijn leven heeft. Haar ogen dwalen nadenkend de kamer door en blijven uiteindelijk hangen op haar mobiel. Haar ogen verwijden zich als het hele plan zich in haar hoofd ontwikkeld.

Ze springt van haar bed af en pakt haar mobiel. Ze loopt naar haar bureau en ongeduldig zoekt ze in een paar laatjes naar het nummer wat ze al eerder opgezocht heeft, het nummer van de naam die Gabriël haar gegeven heeft. Ze typt het nummer in op haar telefoon en wacht tot er opgenomen wordt. ‘Matthew Loyd? Je spreekt met Tara de Bateau. Ik heb iets nodig en ik heb vernomen dat jij me daarbij kunt helpen.’

Al vroeg in de ochtend is de familie Wander in de weer. Het is weekend en Isa hoeft niet naar school, maar dat wil niet zeggen dat Levi niet moet werken. Als de zon net boven de horizon uitkomt is ook Manon al wakker en terwijl het nog rustig is in huis, zet Levi haar op het potje.

Levi en Manon zijn niet de enige die vroeg wakker zijn. Terwijl Levi pap maakt voor Manon, komt ook Isa nog wat slaperig haar bed uit. Ze pakt haar jurkje weer uit de kast en even later komt ze aangekleed de trap af.

Levi heeft het ontbijt al gemaakt als ook Samantha naar beneden komt. Zwijgend schuift ze aan bij Levi en Isa. Levi neemt haar even onderzoekend op terwijl ze haar pannenkoeken eet. ‘Ik kan vandaag thuis blijven als je wilt.’ stelt hij voor.

Samantha schudt haar hoofd. ‘Dat is toch nergens voor nodig.’ zegt ze. ‘Ik bel je wel als het niet goed gaat.’ probeert ze Levi gerust te stellen, maar hij kijkt haar nog twijfelend aan.

‘Weet je het zeker? Wat nu als de baby komt?’ vraagt hij. Samantha schudt haar hoofd. ‘De baby blijft voorlopig nog wel zitten. Ga jij maar, wij redden ons wel.’ zegt ze en met een zucht staat Levi op. ‘Oké dan.’ zegt hij.

Levi vertrekt niet helemaal gerust naar zijn werk. Na het ontbijt ruimt Samantha de tafel af terwijl Isa bij Manon gaat zitten. ‘Wil je een liedje zingen?’ vraagt ze. ‘Ik heb dit liedje van mama geleerd.’

Isa zingt het liedje voor en Manon herhaalt een paar woordjes die haar zus zingt. Samantha gaat op de bank zitten en ze kijkt glimlachend toe hoe haar twee dochters spelen. ‘Nog even volhouden, kleintje.’ fluistert ze als de baby flink begint te schoppen.

Het is een drukke dag in de winkel. Het is weekend en dat betekent dat veel mensen vrij zijn en een bezoek aan de winkel brengen. Hij helpt alle klanten net als op andere dagen, maar toch voelt hij zich een beetje zenuwachtig.

‘Een momentje.’ zegt hij tegen de klant als de telefoon gaat. ‘Met Levi Wander.’ zegt hij in de hoorn en glimlacht vriendelijk naar de wachtende klant.

‘Isa?’ zegt hij verbaasd als hij de stem van zijn oudste dochter hoort. ‘Vertel eens rustig wat mama heeft gezegd.’ De klant kijkt hem met een opgetrokken wenkbrauw aan, maar Levi negeert het. ‘Oké, ik kom eraan.’

Thuis staat Samantha met haar handen om haar buik geklemd. ‘Waarom nu?’ vraagt ze zich hardop af en ze zet haar tanden op elkaar. Een nieuwe wee dient zich aan en het liefst wil ze het uitgillen, maar als ze Isa ziet houdt ze zich in.

‘Ik heb papa gebeld, hij komt er zo aan.’ zegt ze stilletjes en ze kijkt twijfelend naar haar moeder die druk bezig is met puffen. Manon is naar haar poppenhuis gekropen en heeft geen idee wat er aan de hand is.

‘Ben ik nog op tijd?’ vraagt Levi en met een rood hoofd komt hij binnenrennen, net op het moment dat Samantha haar kindje in haar armen houdt. ‘Je bent precies op tijd om kennis te maken met je zoon.’ zegt ze.

Een grote grijns verschijnt op het gezicht van Levi als hij naar Samantha en het kleine jongetje in haar armen kijkt. Isa kijkt nog wat twijfelend naar haar broertje. ‘Ben ik nu weer een grote zus?’ vraagt ze.

Samantha knikt en ze wisselt een korte, maar gelukkige blik met Levi. ‘Dit is je nieuwe broertje, Jasper.’ zegt ze en houdt het kleine jongetje tegen zich aan. Nu begint ook Isa te glimlachen.

Levi heeft al die tijd vanaf een afstandje toegekeken en doet nu een paar stappen naar Samantha en Jasper toe. Trots laat Samantha het kleine jongetje in haar armen aan hem zien. ‘Hij heeft jou ogen.’ zegt ze.

‘Maar hij heeft jou haarkleur.’ zegt Levi en hij trekt een gek gezicht naar het jongetje. Isa komt ook dichterbij en kijkt naar haar broertje. ‘Wauw, nu hebben we alle drie een andere haarkleur.’ zegt ze.

Het drietal bewondert Jasper nog even, maar al snel merkt Samantha dat het jongetje moe wordt. ‘Zal ik jou maar naar je nieuwe kamertje brengen?’ vraagt ze en ze neemt hem meen aar boven waar zijn wieg al klaar staat.

Levi heeft al een vervanger voor de winkel geregeld dus hij hoeft die middag niet meer terug naar de zaak, waar hij eigenlijk heel blij om is. Als Jasper in bed ligt, gaat hij bij Manon zitten om woordjes te oefenen.

Isa gaat op de bank zitten en kijkt naar haar vader en broertje. Samantha pakt haar normale kleding weer uit de kast en gaat naast Isa zitten. Ze slaat haar arm om haar dochter heen en Isa kruipt tegen haar aan.

‘Ik vond het best eng. Ik denk niet dat ik ooit kindjes wil.’ fluistert Isa zachtjes. Samantha glimlacht kort, maar Isa ziet het niet. ‘Het is misschien even eng.’ zegt ze. ‘Maar nu is Jasper er en dat zou ik niet willen missen. Anders waren jij en Manon er nu ook niet.’ zegt ze en drukt Isa nog iets meer tegen zich aan.

De rest van de dag besteed het gezin Wander met elkaar. Er wordt samen gegeten, gespeeld en gepraat. Natuurlijk wordt ook Jasper vertroeteld, want iedereen is nu al dol op hun zoontje of broertje.

Na het avondeten pakt Samantha alle borden op en ruimt de tafel af. ‘Gaan jullie maar, ik ruim alles wel op.’ zegt ze en neemt de borden mee naar de keuken om ze in de vaatwasser te zetten.

Terwijl Samantha de keuken opruimt, gaan Levi en Isa naar boven waar sinds kort een speeltafel staat zoals Levi vroeger ook had. Isa is al net zo fanatiek als haar vader en ze spelen dan ook met veel plezier.

Samantha kijkt glimlachend naar het tweetal als ze langs de speeltafel loopt. Isa buigt zich voorzichtig naar voren om een stokje op de stapel te leggen en Levi probeert haar te laten schrikken.

Ondanks de pogingen van Levi legt Isa toch het stokje op de stapel en ze begint te lachen. ‘Ik heb gewonnen!’ roept ze vrolijk terwijl Levi met grote ogen naar de toren staart. ‘Beginnersgeluk.’ mompelt hij.

Samantha zit bij Manon in haar kamertje. Ze heeft het meisje net op haar potje gezet en nu probeert ze woordjes met haar te oefenen. Manon heeft steeds beter door wat er van haar verwacht wordt en ze begint woordjes na te praten.

Aan het eind van de avond legt Samantha Manon in haar wieg en ook Isa gaat naar haar slaapkamer. ‘Bedankt voor het leuke spelletje.’ zegt ze nog voor ze naar haar slaapkamer huppelt.

Samantha gaat alvast naar bed, maar Levi loopt nog even naar de slaapkamer van Jasper om hem een flesje te geven. Zodra Levi de fles aan zijn mondje zet, begint Jasper gulzig te drinken en de fles is al snel leeg.

Levi legt Japer weer in zijn wieg en loopt naar de slaapkamer. ‘Ik dacht dat jij al wel zou slapen.’ zegt hij als hij Samantha nog op de dekens ziet liggen. Ze schudt haar hoofd. ‘Ik wachtte nog even op jou.’ zegt ze en Levi komt naast haar liggen.

Levi grijnst. ‘Dat is lief van je.’ zegt hij en kust haar. Samantha kust hem vurig terug. ‘Het was ook eigen belang.’ zegt ze met een glimlach en trekt hem weer naar zich toe.

Een hele tijd later is alles stil in huis en alle kinderen slapen als Levi en Samantha hand in hand boven de dekens uit komen. ‘Ik hou van je.’ fluister Samantha en ze glimlacht. Levi grijnst. ‘Ik hou ook van jou.’ fluistert hij en hij kruipt tegen haar aan om even later in slaap te vallen.

In tegenstelling tot Levi en Samantha ligt Kimberly niet in bed. Ze is klaar wakker en een zelfvoldane grijns staat op haar gezicht. Eindelijk is alles klaar, haar maandenlange voorbereiding is eindelijk voltooid.

Eindelijk is alles klaar om haar plan in werking te stellen. Levi en Samantha zullen niet weten wat hen overkomt en hun hele wereld zal instorten. Kimberly grinnikt terwijl ze haar bezem tevoorschijn tovert en zich klaar maakt om te vertrekken.

Een paar minuten later landt ze in een donker deel van de stad. Zonder dat iemand het ziet verdwijnt haar bezem weer en Kimberly loopt naar de ingang van het grote gebouw met donkere bakstenen.

In de nachtclub blijft ze staan en ze kijkt om zich heen, opzoek naar de perfecte kandidaat voor haar plan, haar plan om Levi het leven zuur te maken. Ze bekijkt iedereen in de ruimte zorgvuldig en haar blik blijft hangen op een man die alleen aan de bar zit.

Met zelfverzekerde stappen loopt ze naar hem toe en gaat op de kruk naast hem zitten. ‘Zware dag gehad?’ vraagt ze als ze hem zijn glas in één keer achterover ziet slaan.

Hij knikt en glimlacht kort naar haar terwijl hij zijn glas weer op de bar zet. ‘Doe mij er nog maar zo eentje.’ zegt hij en even later staat er een nieuw glas alcohol voor hem. ‘Ik hoef een verstandig persoon als jij vast niet te vertellen dat je je problemen niet weg kunt drinken.’ zegt Kimberly en knikt richting zijn lege glas.

De man haalt zijn schouders op. ‘Je voelt je er wel veel beter door.’ zegt hij en glimlacht. ‘Met wie heb ik het genoegen om kennis te maken?’ vraagt hij en steekt zijn hand uit. ‘Ik ben Wilbert van Grinsven.’

‘Kimberly Vrolijk.’ zegt Kimberly en ze schudt zijn hand. ‘Mag ik vragen waarom een man als jij hier helemaal alleen zit, met een glas alcohol voor je neus?’ vraagt ze lachend.

Wilbert haalt zijn schouders op. ‘Gewoon wat problemen op het werk, ik werk bij een groot belastingkantoor of eigenlijk werkte ik daar.’ zegt hij en Kimberly grijnst, hij is nog perfecter dan ze dacht. ‘En laten we het maar niet over de liefde hebben.’ vervolgt Wilbert zijn beklaag.

Kimberly grinnikt. ‘Het leven zit niet mee, wel?’ vraagt ze en Wilbert schudt zijn hoofd. ‘En wat brengt jou hier, zo midden in de nacht? Je gaat me niet vertellen dat een vrouw als jij geen leuke man heeft die thuis op haar zit te wachten.’

‘Ik ben bang dat ik je teleur moet stellen.’ zegt Kimberly en ze staart voor zich uit. ‘Ook ik heb weinig geluk in de liefde.’ zegt ze en kijkt hem dan aan. ‘Doe mij ook maar zo’n drankje.’ zegt ze en Wilbert grinnikt. ‘Je weet dat je je problemen niet weg kunt drinken.’ zegt hij en samen proosten ze.

De rest van de nacht zitten Kimberly en Wilbert aan de bar. Ze praten samen en ze slaan meerdere glazen drank achterover. Als de zon bijna opkomt lopen ze samen naar buiten. ‘Ik vond het erg gezellig.’ zegt Kimberly tegen Wilbert die duidelijk teveel gedronken heeft.

Ze buigt zich naar hem toe. ‘Dit moeten we zeker vaker doen.’ fluistert ze. ‘Vind ik ook.’ zegt Wilbert giechelend. ‘Wat dacht je ervan als je morgenavond naar mijn huis komt. Rond 8 uur?’ stelt ze voor en Wilbert knikt lachend.

Het is al vroeg als Manon aankondigt dat ze wakker is. Nog wat slaperig komt Samantha uit bed en ze haalt Manon uit haar wieg. ‘Zullen we heel stil doen om papa, Isa en Jasper niet wakker te maken?’ stelt ze voor en Manon knikt. Stilletjes neemt Samantha Manon mee naar beneden en zet haar in de kinderstoel.

Een uur later zijn ook Isa en Levi op en zitten ze beneden. Samantha heeft intussen al ontbijt gemaakt en het drietal gaat aan tafel zitten. ‘Hoe laat ben je vanavond terug, denk je?’ vraagt Samantha tijdens het eten.

‘Ik verwacht dat het best druk wordt, het is zondag dus dan zijn er veel mensen vrij.’ zegt hij en Isa kijkt haar vader kort aan. ‘Mag ik vandaag mee naar de winkel?’ vraagt ze.

Levi kijkt haar even bedenkelijk aan. ‘Van mij mag je mee als je wilt.’ zegt hij. ‘Maar alleen als mama het ook goed vindt.’ voegt hij eraan toe en hij kijkt naar Samantha.

Isa kijkt ook naar haar moeder en kijkt haar smekend aan. ‘Mag het, alsjeblieft?’ vraagt ze en Samantha lacht. ‘Hoe kan ik dat gezicht nu weigeren?’ zegt ze en Isa springt vrolijk van haar stoel. ‘Gaan we nu?’ vraagt ze.

Isa wacht ongeduldig terwijl Levi zich aankleedt en even later hebben ze allebei hun jas aan en zijn klaar om te vertrekken. Samantha zwaait hen vanaf de veranda glimlachend na.

Niet veel later staan Levi en Isa in de winkel. Nog voor de klanten komen laat Levi Isa de hele winkel zien. ‘Wat wil je gaan doen?’ vraagt hij als ze weer bij de toonbank staan en Levi het bordje naar ‘open’ heeft gedraaid.

‘Mag ik jou vandaag helpen?’ vraagt ze en trekt hetzelfde lieve gezicht als ze vanochtend bij haar moeder deed. Levi grijnst. ‘Zolang je geen gewoonte van dat gezicht maakt mag het.’ zegt hij.

De hele ochtend volgt Isa haar vader terwijl hij zijn werk doet in de winkel. Ze wijkt geen moment van zijn zijde en kijkt oplettend toe hoe hij alles doet terwijl ze vrolijk kletst.

Pas in de middag wordt Isa minder verlegen en ze volgt Levi niet meer. Al snel ontdekt ze de beer die Samantha mee had genomen toen ze met Isa, toen nog een peutertje, de winkel bezocht.

Ook de klanten vinden het leuk om het kleine meisje in de winkel te zien. Nu Isa wat meer op haar gemak is, komen er regelmatig klanten naar haar toe en vragen ze haar waar ze een bepaald voorwerp kunnen vinden.

Isa beleeft een geweldige middag en voor ze het weet is de winkel helemaal leeg op haar en Levi na. ‘Wil je nog wel mee naar huis?’ vraagt hij als ze alles opgeruimd hebben. Isa lacht en knikt. ‘Natuurlijk, ik moet mama over mijn leuke dag vertellen.’ zegt ze.

Eenmaal thuis heeft Samantha het avondeten al klaar staan. Isa valt meteen aan op haar hamburger en vertelt ondertussen enthousiast over haar dag bij Levi in de winkel.

Ook Samantha vertelt over haar dag, die ze voor het grootste deel rustig heeft doorgebracht. Ze heeft gespeeld met Manon en Jasper en ze heeft met Manon haar eerste stapjes gezet.

Na het eten ruimt Samantha de keuken op en Levi haalt Jasper uit zijn wieg om hem een flesje te geven. Isa ontfermt zich ondertussen over haar kleine zusje. Manon lacht het kleine aantal tanden in haar mond bloot terwijl Isa haar kietelt.

Terwijl Isa haar zusje kietelt valt haar blik op het raam of eigenlijk wat ze daar doorheen ziet. Ze loopt stilletjes naar buiten en blijft op de veranda staan. ‘Isa, spele!’ hoort ze Manon roepen, maar ze heeft teveel oog voor de witte omgeving. ‘Mooi he?’ hoort ze Levi achter zich zeggen en ze knikt.

‘Heb je het niet koud?’ vraagt Levi als hij en Isa een hele tijd naar de sneeuw hebben gestaard. Isa schudt haar hoofd. ‘Ik vind het mooi.’ zegt ze zacht en Levi grijnst. ‘Er is nog iets meer wat ik mooi vind.’ zegt hij en pakt haar handen terwijl Isa hem verbaasd aankijkt. ‘Jij bent ook een mooi meisje.’ zegt hij terwijl Isa op zijn voeten gaat staan.

Terwijl Levi en Isa op de veranda staan, is Samantha klaar met het opruimen van de keuken en ze speelt met Jasper die in zijn bungelboog ligt. Manon heeft het wachten op haar zus opgegeven en is naar de speeltafel gekropen.

Samantha beweegt een van de bungeltjes aan de boog en Jaspers ogen volgen het speeltje. Samantha glimlacht en vanuit haar ooghoek kijkt ze hoe Isa en Levi op de veranda staan te dansen.

Levi en Isa staan een hele tijd buiten tot Levi het tijd vindt voor Isa om naar bed te gaan. ‘Gaan we morgen in de sneeuw spelen?’ vraagt Isa terwijl ze Levi omhelst. Levi grijnst. ‘Natuurlijk.’ zegt hij met een lach.

Aarzelend staat Wilbert voor het huis van Kimberly. Gisteren, toen zijn hoofd niet helder meer was, leek dit zo’n goed idee, maar hij moet toegeven dat hij er nu niet zo zeker meer van is.

Hij merkt dat zijn vinger trilt als hij op de bel drukt, maar hij heeft geen idee waar zijn vreemde voorgevoel vandaan komt. Lang heeft hij niet de tijd om na te denken. ‘Wat leuk dat je er bent, Wilbert.’ zegt Kimberly en ze begroet hem met een zoen op zijn wang.

Wilbert bloost even en hij kijkt naar de grond. ‘Na zo’n gezellige avond kon ik je aanbod niet afslaan.’ zegt hij en een rilling loopt over zijn rug. Kimberly glimlacht. ‘Wat onbeleefd van me, kom toch binnen. Het is veel te koud om hier buiten te blijven staan.’

Kimberly wijst Wilbert de weg naar de woonkamer en kijkt toe hoe hij zenuwachtig op de bank gaat zitten. ‘Wil je koffie of liever iets sterkers?’ vraagt ze met een grijns terwijl ze zelf blijft staan.

Wilbert schudt zijn hoofd terwijl hij om zich heen kijkt. ‘Koffie is prima.’ zegt hij. ‘Eén kater in twee dagen is wel genoeg.’ zegt hij en glimlacht aarzelend naar haar. Kimberly glimlacht terug. ‘Je hoeft je voor mij niet in te houden, hoor.’ zegt ze.

Wilbert schudt nogmaals zijn hoofd. ‘Eh, zou ik misschien gebruik mogen maken van het toilet?’ vraagt hij aarzelend. ‘Natuurlijk.’ antwoordt Kimberly. ‘Het is de deur naast de grote boekenkast.’ zegt ze en wijst naar de hal. Wilbert loopt langs haar heen naar de hal en Kimberly grijnst, dit is het perfecte moment.

Wilbert loopt naar de gaan en staat met zijn rug naar haar toegekeerd. ‘Deze deur?’ vraagt hij, maar Kimberly antwoordt niet. Ze heeft haar toverstaf tevoorschijn getoverd en ze mompelt onverstaanbare woorden terwijl ze haar toverstaf beweegt.

Een groene gloed grijpt Wilbert en hij blijft geschrokken staan. ‘Wat gebeurd er met me?’ vraagt hij hardop. ‘Wat heb je met me gedaan?!’ Kimberly grinnikt alleen maar. ‘Precies wat je verdient hebt. Vanaf nu ga je doen wat ik je beveel.’ zegt ze en een kwaadaardige lach rolt over haar lippen terwijl ze ziet hoe Wilbert in elkaar zakt.

Het is midden in de nacht als Samantha met een raar gevoel in haar buik uit bed stapt. Ze wil naar de badkamer lopen, maar voor ze bij het bed vandaan kan lopen, ontdekt ze wat er aan de hand is.

Ze schudt Levi wakker en hij opent verbaasd zijn ogen. ‘Wat is er?’ vraagt hij slaperig en wil zijn ogen weer dicht doen. ‘Ik ben zwanger.’ zegt Samantha en Levi schiet overeind. ‘Dit is onverwachts.’ zegt Levi als ze even later samen op de bank in de slaapkamer zitten.

Samantha knikt. ‘Ik had niet gedacht na Jasper weer zo snel zwanger te zijn, laat staan voor de vierde keer.’ zegt ze en aarzelt even. ‘Wilde jij eigenlijk nog een vierde kindje?’ vraagt ze.

Levi haalt zijn schouders op. ‘Ik heb altijd een groot gezin gewild, dat weet je.’ zegt hij. ‘Een vierde kindje is voor mij geen probleem, maar wilde jíj nog een vierde kindje?’ vraagt hij.

Samantha haalt ook haar schouders op. ‘Ik had nooit gedacht dat ik zo’n groot gezin zou willen. Ik dacht altijd dat ik met twee kinderen ook gelukkig zou zijn, maar ik zou Isa, Manon of Jasper niet kunnen missen.’ zegt ze.

‘Elk kindje met jou is geweldig dus een vierde kindje is wat mij betreft geen probleem.’ zegt ze en glimlacht. Levi slaat zijn arm om haar heen. ‘Wat moet ik toch zonder je?’ zegt hij lachend.

‘Ik heb werkelijk geen idee.’ zegt Samantha en ze nestelt zich op zijn schoot. Levi grijnst. ‘Ik denk niet dat ik dat ooit mee wil maken.’ zegt hij en kust haar terwijl hij zijn armen om haar heen slaat.

De volgende ochtend komt Isa al voor de zon aan de horizon staat de kamer van Levi en Samantha in rennen. Ze heeft zich al aangekleed en is al helemaal klaar om de dag te beginnen. ‘Wakker worden, papa.’ zegt ze en schudt Levi heen en weer.

‘Wat is er?’ vraagt hij zonder zijn ogen te openen. ‘Papa, je moet uit bed komen!’ zegt Isa en Levi opent zijn ogen. ‘Wat is er aan de hand? Wat is er gebeurd?’ vraagt hij geschrokken als hij Isa ziet staan.

‘We zouden in de sneeuw gaan spelen.’ herrinert Isa hem en Levi zucht. ‘Zo vroeg al?’ vraagt hij en kijkt naar Samantha die haar ogen ook opent. Isa knikt. ‘Je hebt het beloofd.’ Levi zucht. ‘Vooruit dan maar, voor deze ene keer.’

Levi kleedt zich aan terwijl Isa ongeduldig op hem wacht. Het is net licht geworden als Levi, Isa en Samantha met Jasper op haar arm naar beneden lopen. Samantha pakt de fles voor Jasper uit de koelkast en Isa trekt Levi mee naar de buitendeur.

Isa trekt net haar jas aan als de bel gaat. ‘Ik ga wel.’ zegt Levi en hij loopt naar de hal. Verbaasd ziet Levi dat er een man voor de deur staat. Hij draagt een pak en heeft een aktetas in zijn hand.

‘Goedemorgen, kan ik u ergens mee helpen?’ vraagt Levi als hij de deur opent. Hij neemt de man van top tot teen op, verbaasd door zijn vroege verschijning.

‘Bent u meneer Wander?’ vraagt de man met vlakke stem en Levi knikt verbaasd. ‘Dan kunt u mij inderdaad helpen.’ zegt de man en steekt zijn vrije hand uit. ‘Ik ben Wilbert van Grinsven, belastingdienst.’ stelt hij zichzelf voor.

‘Levi Wander.’ zegt Levi en hij schudt de hand van de man. Nog steeds verbaasd kijkt hij toe hoe de man ontspannen tegen het hek van de veranda leunt. ‘Mag ik misschien vragen wat u komt doen?’ vraagt Levi daarom maar.

Wilbert grijnst. ‘Natuurlijk, dat zouden we bijna vergeten zo vroeg in de morgen. Ik ben hier omdat er wat problemen zijn met de door u opgegeven gegevens aan de belastingdienst.’ zegt hij op zakelijke toon.

Levi kijkt hem verbaasd aan. ‘Maar die gegevens heb ik maanden geleden opgestuurd, waarom komen jullie daar nu pas mee?’ vraagt hij. ‘Wat is precies het probleem?’

‘Tot onze spijt is er iets niet helemaal juist gegaan bij de verwerking van de gegevens, het viel ons enkele weken geleden pas op dat u gegevens mogelijk vals zijn en bij het geval van belastingfraude starten we altijd eerst een onderzoek. Ik ben hier om u mee te delen dat er voorlopig beslag gelegd wordt op dit huis.’

Levi kijkt Wilbert ontzet aan. ‘Hoe bedoelt u, er wordt beslag gelegd op dit huis? Ik heb helemaal geen belastingfraude gepleegd. Ik kan u precies vertellen wat u wilt weten en het tegendeel bewijzen.’ zegt hij en hij doet geen moeite om zijn woede te verbergen.

‘Meneer Wander, mag ik u vragen om u woede in toom te houden. Wij zijn al een onderzoek gestart om alles tot op de bodem uit te zoeken en we willen u vriendelijk vragen om deze woning te verlaten, u mag alleen het hoog nodige meenemen. Zodra het onderzoek afgerond is hoort u weer van ons.’

Levi laat zich niet zomaar wegsturen en hij slaat zijn armen over elkaar. Kimberly kijkt glimlachend toe hoe hij alles probeert te doen om zichzelf te redden. Ze weet dat dat niet mogelijk is, Wilbert is ervaren genoeg om al zijn argumenten te laten vervagen. Tevreden kijkt ze naar Levi die steeds wanhopiger wordt.

Haar tevreden blik verandert als ze ziet dat Samantha naar buiten komt. ‘Dit is precies wat jullie verdienen.’ fluistert ze als ze ziet dat Levi alles uitlegt aan Samantha die hem geschrokken aankijkt. Kimberly draait haar hoofd weg. Haar plan werkt en dat is alles waar het nu om draait, niet Levi die nu bij Samantha is en niet bij haar, niet Samantha die voor de vierde keer zwanger is van zijn kind en niet alles wat zij en Levi nu zouden kunnen hebben.

‘Heel erg bedankt dat je ons wilt helpen.’ zegt Levi een uur later dankbaar als hij Vivian de trap opvolgt. Hij heeft Manon op zijn arm en Samantha heeft Jasper vast. Isa is gewoon met de schoolbus naar school gegaan hoewel ze niet begreep waar haar ouders zich zo druk om maakte.

‘Het is niet zo groot als in mijn oude appartement, maar het moet wel passen. Isa kan bij Etsu op haar kamer, ik weet zeker dat ze dat niet erg vindt.’ zegt Vivian en knikt richting de kleine logeerkamer.

Levi glimlacht. ‘Dank je, Vivian. Je blijft me uit de brand helpen.’ zegt Levi dankbaar en hij neemt Vivian onderzoekend op. ‘Waar is Tinus?’ vraagt Samantha als ze ziet dat Vivian onzeker naar de grond kijkt. ‘Ik denk dat hij buiten, in de tuin zit.’ antwoordt Vivian en ze kijkt op om haar een kleine glimlach te geven.

Levi loopt langs Vivian heen om Tinus te zoeken en Samantha kijkt Vivian vragend aan. ‘Volgens mij heb jij heel wat uit te leggen.’ zegt ze en haar blik blijft hangen op de iets wat bolle buik van Vivian. ‘Ik wist niet dat jij en Tinus nog een kinderwens hadden.’ Vivian zucht. ‘Kom maar mee naar beneden.’

Samantha en Vivian lopen naar beneden terwijl Levi Tinus in de tuin vindt. Hij staart afwezig voor zich uit en merkt haast niet dat Levi het kleine trappetje van het huis naar de tuin afkomt.

Levi gaat op de stoel naast Tinus zitten. ‘Ik geloof dat ik je moet feliciteren.’ zegt hij en glimlacht. Tinus glimlacht kort terug. ‘Ik moet jou ook feliciteren, voor de vierde keer al.’ zegt hij mat en Levi grijnst. ‘Sorry als ik het mis heb, maar je ziet er niet erg gelukkig uit.’ zegt Levi en hij kijkt Tinus onderzoekend aan. Tinus zucht. ‘Ik weet het niet meer.’

Binnen zijn Samantha en Vivian in de woonkamer gaan zitten. ‘Waar zal ik beginnen?’ vraagt Vivian aarzelend. ‘Wat dacht je van het begin.’ stelt Samantha voor. Vivian knikt. ‘Ik voelde me eigenlijk al een tijdje niet zo lekker en ik dacht dat het gewoon een griepje was en dat het wel weer over zou gaan.’ zegt ze.

‘Natuurlijk was ik bezorgd om haar.’ vertelt Tinus buiten aan Levi. ‘Maar ik kon niets doen. Ze zei zelf dat het waarschijnlijk een griepje was en daar moesten we het maar mee doen. Ze kan soms zo koppig zijn dus ik kon haar niet overhalen om iemand haar te laten onderzoeken.’ zegt hij met een kleine glimlach.

‘We dachten er allebei niet aan dat ik zwanger zou kunnen zijn en na een tijdje werd de misselijkheid minder.’ vertelt Vivian en Samantha luistert aandachtig. ‘We vierden gewoon de verjaardag van Etsu zonder dat er iets aan de hand leek te zijn.’

‘Etsu was dus opgegroeid en ik liep met haar mee naar boven, gewoon om te kijken hoe het met haar ging.’ vertelt Vivian. ‘Toen Etsu naar beneden liep, bleef ik nog even staan, nadenkend over hoe snel ze groot was geworden en toen ik daar stond ontdekte ik het, ik ben zwanger.’

‘En nu is ze dus zwanger.’ besluit Tinus zijn verhaal. ‘En wat vind jij ervan?’ vraagt Levi die zijn vriend nauwlettend in de gaten houdt. Tinus haalt zijn schouders op. ‘Ik had eerlijk gezegd nu helemaal niet meer aan kinderen gedacht. We zijn niet de jongste meer en ik weet ook niet hoe Vivian erover denkt.’

‘Waarom praat je er met haar niet over? Ik weet zeker dat zij ook niet gelukkig is met de situatie zoals die nu is.’ stelt Levi voor. ‘Ik denk dat jullie hier samen best uit zullen komen. Het is misschien onverwachts, maar dat wil niet zeggen dat jullie er niet van kunnen genieten.’

‘Ik heb gewoon geen idee hoe we dit moeten doen.’ zucht Vivian. ‘Zijn wij niet een beetje oud om nogmaals ouders te worden? Sassie en Etsu zijn al tieners en dan moet hier binnenkort nog zo’n klein peutertje rondkruipen. Ik weet ook niet wat Tinus wil, we hebben de laatste dagen amper tegen elkaar gepraat.’

‘Waarom doen jullie dat dan niet een keer. Ga met elkaar om de tafel zitten en vertel gewoon hoe je er zelf over denkt en vraag Tinus hetzelfde te doen.’ Is het advies van Samantha. ‘Jullie kunnen dit niet negen maanden lang onder tafel schuiven, praat nu met elkaar. Ik weet zeker dat dat een opluchting is voor jullie allebei.’

De rest van de dag praten Samantha en Vivian niet meer over de zwangerschap van Vivian. Rond 1 uur komen Etsu en Sassie thuis van school en hoewel ze eerst verbaasd is de familie Wander te zien, ontfermt Etsu zich al snel over Manon.

Om 3 uur komt ook Isa thuis van school en hoewel ze veel liever zou gaan spelen, maakt ze eerst samen met Sassie haar huiswerk. ‘Kun je me met deze opdracht helpen?’ vraagt ze als ze al een paar minuten naar dezelfde opdracht heeft zitten staren. ‘Natuurlijk.’ antwoordt Sassie en ze gaat naast Isa zitten. ‘Wat snap je niet?’

‘Volgens mij hoef jij je helemaal geen zorgen te maken om Etsu en Sassie.’ zegt Samantha terwijl zij en Vivian kijken hoe Etsu Manon mee naar buiten neemt. ‘Als die twee net zo omgaan met hun broertje of zusje als met Isa en Manon dan komt dat helemaal goed.’

De rest van de dag brengen de twee families samen door en aan het eind van de dag eten ze samen. De volwassenen zijn aan tafel gaan zitten terwijl Etsu en Sassie samen met Isa aan de bar gaan zitten.

Terwijl Samantha vertelt over de eerste stapjes van Manon, voelt Levi hoe zijn mobiel in zijn broekzak begint te trillen. ‘Ik ben zo terug.’ zegt hij en schuift zijn stoel naar achteren.

Levi loopt naar buiten en neemt dan op. ‘Meneer Verhagen, wat fijn dat u zo snel terug belt.’ zegt hij dankbaar als hij de man van de belastingdienst aan de lijn krijgt. ‘Het gaat over het huis van mij en mijn vrouw.’ zegt Levi en hij begint het verhaal uit te leggen zoals hij die middag ook al meerdere keren aan de telefoon gedaan heeft.

Levi wacht even terwijl de man opzoek gaat naar wat papieren. ‘Inderdaad, meneer van Grinsven stond vanochtend bij ons voor de deur.’ Levi luistert naar wat de man vertelt en trekt dan een wenkbrauw op. ‘Meneer van Grinsven is een paar dagen geleden ontslagen?’ vraagt hij ongelovig. ‘Dus er is helemaal geen beslag gelegd op ons huis?’

Samantha komt naar buiten op het moment dat Levi zijn telefoon weg stopt. ‘Gaat het wel?’ vraagt ze als Levi’s gekwelde blik ziet. Hij draait zich om en knikt. ‘Ik heb net een telefoontje gehad, die man van vanochtend werkt er helemaal niet meer. Er is niets aan de hand met ons huis en we kunnen er gewoon weer in.’ legt hij uit. Samantha slaat haar arm om hem heen. ‘Maak je er maar niet druk om, er is niets ernstigs gebeurd en daar gaat het om.

De familie Wander gaat diezelfde avond weer terug naar huis, precies op tijd om een paar dagen later de eerste verjaardag van Jasper te kunnen vieren. Levi staat met zijn zoon bij de taart terwijl de rest van het gezin hem aanmoedigt.

Levi kijkt nog een laatste keer naar Jasper die nu nog als baby in zijn armen ligt en buigt zich dan naar de taart toe om het kleine aantal kaarsjes in één keer uit te blazen.

Als alle vlammetjes gedoofd zijn is het voor Jasper dan eindelijk tijd om te veranderen in een peuter en een paar seconden later houdt Levi een lachende peuter in zijn armen.

Iedereen bekijkt het kleine mannetje kort voor Samantha hem mee naar boven neemt. ‘Dit is veel beter dan dat rare apenpakje.’ zegt ze als ze Jasper andere kleding en een ander kapsel heeft gegeven.

Samantha neemt Jasper weer mee naar beneden en ze zet hem naast Manon bij de speeltafel neer. ‘Asper mee spelen.’ zegt ze en geeft hem een blokje. Zelf pakt ze een krijtje en begint een tekening te maken.

‘Waarom ga jij ook niet met je broertje en zusje spelen? Ik denk dat Manon en Jasper het ook leuk zullen vinden als je mee speelt.’ stelt Samantha voor als zij, Levi en Isa ieder een stuk taart op hebben.

Isa knikt. ‘Wanneer wordt Manon ook groot, want nu zijn zij en Jasper nog klein?’ vraagt ze voor ze van haar stoel springt. ‘Volgende week is Manon jarig, dan zijn jullie even groot en kunnen jullie nog meer samen spelen.’ zegt Levi.

Isa knikt en glijdt vrolijk van haar stoel af. ‘Ies ook tekening maken.’ beveelt Manon haar zus als Isa bij hen komt zitten. Isa knikt. ‘Ik ga een heel mooie tekening maken voor jou verjaardag.’ zegt ze.

‘Volgens mij hebben wij het wel echt getroffen met drie kinderen die het heel goed met elkaar kunnen vinden.’ merkt Samantha op terwijl ze glimlachend naar het onderwerp van het gesprek kijkt.

Levi lacht en knikt. ‘Marjolein, Julian en ik waren ook altijd heel close.’ zegt hij en denkt even terug aan de tijd dat hij nog bij zijn ouders woonde. ‘Denk je dat zij ons ook ooit moeten verlaten?’ vraagt hij en knikt naar de speeltafel. Samantha haalt haar schouders op. ‘We kunnen alleen maar hopen dat het niet gebeurd.’

Levi en Samantha laten het onderwerp verder rusten en ze gaan allebei met een boek op de bank zitten. Af en toe kijken ze vanuit hun ooghoek naar de speeltafel waar Isa, Manon en Jasper nog steeds zitten te spelen.

Nu Jasper ook een peuter is hebben Levi en Samantha het die avond extra druk. Samantha ontfermt zich over Jasper terwijl Levi Manon meeneemt naar haar slaapkamer en op het potje zet.

Als allebei de peuters op het potje hebben gezeten, Manon heeft het al beter door dan Jasper, leggen Levi en Samantha hen in bed. Manon valt vrijwel meteen in slaap terwijl Jasper eerst zijn wiegje en kamer nog eens goed bekijkt en dan ook uitgeput in slaap valt.

‘s Ochtends staan er twee kinderstoelen in de woonkamer van Levi en Samantha, één voor Manon en één voor Jasper. Ze zitten naast elkaar en hebben allebei een schaaltje met pap voor zich staan.

De sneeuw is nog niet verdwenen in Belladonnabaan en als Isa de schoolbus in stapt, beginnen er weer nieuwe vlokken te vallen. ‘Nu kunnen we op school met de sneeuw spelen.’ zegt ze enthousiast als ze het trappetje beklimt.

Levi en Samantha zitten nog binnen en terwijl Levi nog bezig is met zijn eerste pannenkoek, pakt Samantha al een tweede. Levi kijkt grijnzend toe. ‘Heb je honger?’ vraagt hij als hij ziet dat Samantha de pannenkoek in record tempo naar binnen werkt.

Levi moet die dag gewoon werken en hij vertrekt na het ontbijt dan ook meteen naar de winkel. Het is een vrij rustige dag in de winkel en Levi neemt dan ook de tijd om elke klant te helpen en de voorraden aan te vullen.

Samantha doet het die dag rustig aan. Ze verzorgt de kinderen en als ze een middagdutje doen, stapt ze zelf ook in bed. Deze zwangerschap put haar meer uit dan de vorige en als ze de kans krijgt kruipt ze graag weer in bed.

Vlak voor de schoolbus met Isa de straat in rijdt, komt Samantha uit bed. Manon is ook al wakker en Samantha zet haar voor de laatste keer op het potje. ‘Vanavond zul je hier wel te groot voor zijn.’ zucht ze.

Isa heeft vandaag een vriendinnetje meegenomen van school. ‘Wat wil je gaan spelen?’ vraagt ze aan Laila Crone. Het meisje haalt haar schouders op. ‘Wat vind jij leuk om te doen?’ vraagt ze. Isa denkt even na voor ze antwoordt geeft. ‘We kunnen in de speeltoren klimmen.’ stelt ze voor.

Ondanks de sneeuw klimmen de twee meisjes toch naar boven. ‘Vanaf hier is het nog mooier.’ zegt Isa terwijl ze over het witte landschap uitkijkt. Laila knikt en wijst dan in de verte. ‘Ik kan ons huis zien!’

De twee meisjes spelen de hele middag buiten en niet alleen op de speeltoren. Isa veegt het grootste deel van de sneeuw van de glijbaan en even later glijdt ze naar beneden.

Samantha kijkt vanuit het raam naar de meisjes en glimlacht even. Ze heeft hen al een jas aangeboden, maar koppig als ze zijn hebben ze die afgeslagen. Zelf blijft ze liever binnen en ze oefent voor de laatste keer met lopen met Manon.

‘Heel goed.’ zegt ze als Manon helemaal zelf door de kamer loopt en ze pakt haar op om haar een knuffel te geven. ‘Papa zal ook heel trots op je zijn.’ zegt ze en op dat moment komt Levi binnen. ‘Dat denk ik ook.’ zegt hij lachend.

Isa en Laila zijn allebei van de speeltoestellen geklommen om afscheid te nemen. ‘Ik vond het heel erg leuk dat je kwam spelen.’ zegt Isa en Laila knikt. ‘Tot morgen op school.’

Isa zwaait Laila na en rent dan naar binnen. ‘Vandaag gaat Manon eindelijk opgroeien, he?’ vraagt ze nogmaals als Levi haar een knuffel geeft. ‘Ja, mama gaat zo de taart klaar zetten.’ zegt hij. ‘Maar ik denk dat jij je eerst beter af kunt drogen, je bent helemaal nat van de sneeuw.’

Isa gaat boven een handdoek halen om zich af te drogen terwijl Samantha beneden de taart klaar zet. Als iedereen er klaar voor is neemt ze Manon op de arm en loopt naar de taart toe.

Levi en Isa halen alles uit de kast om Manon aan te moedigen en Samantha buigt zich naar de taart toe om de kaarsjes uit te blazen. Net als Isa heeft Manon weinig oog voor de vlammetjes. Ze kijkt toe hoe haar moeder haar wangen bolt om de vlammetjes uit te blazen.

Samantha zet Isa op de grond en doet zelf een stap achteruit om haar dochter genoeg ruimte te geven. Kort daarna staat er een groter meisje, maar met dezelfde blonde haren in de kamer. ‘Kijk eens hoe groot ik nu ben!’ roept ze blij.

Iedereen feliciteert Manon met haar verjaardag en ze nemen allemaal een groot stuk taart. Manon heeft haar stuk het eerste op en praat enthousiast met haar zus over alle nieuwe dingen die ze nu kan doen.

‘En morgen mag je ook mee naar school.’ vertelt Isa enthousiast. ‘Dan kun je heel veel leren en er zijn heel veel andere kindjes om mee te spelen.’ Manon knikt bij alles wat Isa vertelt en af en toe vraagt ze ook iets. Vrienden maken op school ziet ze al helemaal zitten en daar stelt ze dan ook de meeste vragen over.

‘En mag ik vertellen wat haar cadeautje is?’ vraagt ze en kijkt even naar haar ouders. Samantha lacht en knikt. ‘Je krijgt een nieuwe kamer met een groot bed!’ zegt Isa trots tegen Manon die haar met grote ogen aan kijkt.

‘Je mag wel gaan kijken.’ zegt Levi en dat laat Manon zich geen twee keer zeggen. Ze springt van haar stoel en sprint naar de trap, richting haar nieuwe slaapkamer.

Even later loopt Samantha ook naar boven. Manon zit op haar bed in haar nieuwe jurkje en kijkt haar kamer rond. ‘Vind je het mooi?’ vraagt Samantha en Manon knikt enthousiast.

Manon springt van haar bed af en omhelst haar moeder. ‘Het is super mooi.’ zegt ze enthousiast en Samantha glimlacht. ‘Daar ben ik blij om.’ zegt ze. ‘Ga je mee naar beneden, ik denk dat Isa heel graag met je wil spelen.’

Beneden staat Isa al op Manon te wachten. ‘Nu je eindelijk groot bent kunnen we samen gaan spelen.’ zegt ze en onbewust gaat ze op zachtere toon verder. ‘We kunnen buiten gaan spelen, er ligt nog steeds sneeuw.’ stelt ze.

Manon knikt enthousiast. ‘Ik wil ook een keer in de sneeuw spelen en we weten niet hoelang het nog blijft liggen.’ is ze het met Isa eens en ze kijkt naar buiten waar alles nog steeds wit is van de sneeuw.

‘Wat staan jullie hier te smoezen.’ zegt Levi als hij vanuit de keuken de woonkamer in loopt en de meisjes ziet staan. Manon kijken hun vader onschuldig aan en glimlachen tegelijk.

‘We willen vanavond buiten gaan spelen in de sneeuw.’ legt Isa uit en Manon staat hevig achter haar te knikken. Levi grinnikt. ‘Moeten jullie daar zo geheimzinnig over doen?’ vraagt hij en Isa schudt haar hoofd. ‘Wil je meespelen, pap?’ vraagt ze lief.

Levi wil meteen instemmen, maar bedenkt zich dan. Hij kijkt even naar Samantha die op de bank zit, maar die knikt hem bemoedigend toe. ‘Ga maar, je bent zo weer binnen als er iets is.’ zegt ze en Levi glimlacht. ‘Zullen we onze jassen maar gaan pakken?’ stelt hij voor.

Alle drie pakken ze hun jassen van de kapstok en kleden zich goed aan. Vervolgens gaan ze naar de tuin waar al een dik pak sneeuw ligt. Isa begint met het maken van een sneeuwpop en Levi helpt haar. Manon laat zich achterover in de sneeuw vallen en zwaait wild met haar armen en benen om een sneeuwengel te maken.

Levi en Isa hebben hun sneeuwpop net af en ze kijken er tevreden naar als Levi plotseling iets kouds in zijn nek voelt. Manon begint hard te lachen terwijl Levi de natte sneeuw uit zijn nek haalt. ‘Die krijg je terug!’ roept hij lachend en rolt een sneeuwbal.

Het duurt niet lang voor een groot sneeuwballengevecht ontstaat. Alle drie proberen ze de grootste bal te rollen om die vervolgens naar een van de anderen te gooien en die zo goed mogelijk te raken.

Een hele tijd spelen ze zo in de sneeuw en alle drie genieten ze ervan. Ze proberen elkaars sneeuwballen te ontwijken en ze lachen als er iemand geraakt wordt.

Als ze een ijzige gil horen blijven ze alle drie abrupt staan en Levi laat de sneeuwbal die hij naar Manon wilde gooien vallen. ‘Wat was dat?’ vraagt Isa zich hardop af. ‘Sam.’ is het enige wat Levi fluistert en hij rent richting het huis.

Als Levi binnen komt staat Samantha met haar handen aan het buik geklemd. ‘Ik ben er.’ zegt Levi wetend dat hij niet meer zal kunnen doen dan haar steunen en hopen op het beste.

Niet zo snel als hun vader zijn ook Isa en Manon naar binnen gerend. Geschrokken blijft Isa staan als ze ziet wat er aan de hand is. ‘Wat is er?’ vraagt Manon verbaasd als ze haar vader en zus geschrokken ziet kijken. ‘De baby komt.’ legt Isa, die het al vaker heeft meegemaakt, uit.

De hele familie blijft bij Samantha terwijl ze begint met persen. Het duurt niet lang voor ze een klein, zwartharig meisje in haar armen heeft. ‘Hallo kleintje.’ zegt ze, opnieuw ontroerd door het wonder van de geboorte.

Lang heeft ze niet om het meisje te bekijken. ‘Ik denk dat jij haar maar vast moet houden.’ zegt ze en geeft haar aan Levi. Levi kijkt even verbaasd, maar neemt het kindje dan toch van haar over. Samantha slaat haar handen opnieuw om haar buik.

‘Ik denk dat er nog een komt.’ zegt ze verbaasd en een paar minuten later houdt ze opnieuw een jongetje in haar, een jongetje dit keer met de oranje haarkleur van Levi.

Nu ze zeker weten dat het voorbij is komen Isa en Manon voorzichtig dichterbij. ‘Hoe heten ze?’ vraagt Isa terwijl ze haar broertje en zusje bekijkt. Levi en Samantha wisselen kort een blik en dan zegt Samantha: ‘Dit is Stijn en het meisje noemen we Nadine.’

Isa glimlacht en knikt tevreden. Ook Manon komt dichterbij en bekijkt haar broertje en zusje. ‘Blijven ze ook hier wonen?’ vraagt ze verbaasd. Levi lacht en knikt. ‘Ze blijven bij ons, net als jij, Isa en Jasper.’ zegt hij.

Als Isa en Manon hun broertje en zusje goed bekeken hebben, nemen Levi en Samantha de twee kindjes mee naar boven. Levi legt Nadine in het roze wiegje terwijl er voor Stijn een blauw bedje staat.

‘Je hebt het fantastisch gedaan.’ zegt Levi en hij neemt Samantha in zijn armen. Ze kijkt hem vermoeid aan en glimlacht mat. ‘Had je dit verwacht?’ vraagt hij.

Samantha schudt haar hoofd. ‘De zwangerschap was wel zwaarder, maar ik had niet verwacht dat het door de twee kindjes zou komen.’ zegt ze en ze gaapt. Levi glimlacht. ‘Waarom ga je niet naar bed. Ik leg Isa, Manon en Jasper wel in bed.’ stelt hij voor.

Samantha neemt zijn aanbod dankbaar aan en nadat ze nog een laatste blik op de tweeling heeft geworpen gaat ze naar bed. Levi loopt naar beneden waar Isa en Manon op de bank zitten. ‘Gaan jullie ook naar bed? Jullie moeten morgenochtend vroeg naar school.’

Isa en Manon zijn ook allebei moe van de nieuwe ervaringen en zonder te mokken gaan ze met Levi naar boven. Ze kruipen allebei in bed terwijl Levi Jasper in zijn wiegje legt. Hij kijkt nog even bij Isa en Manon en stapt dan zelf ook in bed.

In huize Wander duurt het niet lang voor iedereen in diepe slaap is. In het appartement van Tara en haar vader is nog iemand wakker. Met snelle passen loopt Tara naar haar geheime kamertje zodra de kast achter haar gesloten is gooit ze de doos in haar handen op de grond.

Met een snelle beweging haalt ze de doos open en maakt hem op. Verwachtingsvol kijkt ze naar de inhoud, maar wat ze ziet is teleurstellend. Het enige wat in de doos zit zijn wat oude kleren, stoffig en vol gaten.

Verslagen laat ze zich in de bank zakken en ze legt haar hoofd in haar handen. Waarom kunnen haar plannen nooit gaan hoe ze wil dat ze gaan? Waarom heeft zij nooit het geluk dat ze zo begeerd. Waarom kan niemand haar normaal helpen.

Ze kijkt kort naar de doos en wil er een trap tegen geven als ze een ingeving krijgt. Ze laat zich op haar knieën naast de doos zakken en begint de doos te doorzoeken. Ze glimlacht tevreden als ze het koude metaal van het geweer in haar hand voelt. Ze pakt de extra kogels en staat op, klaar om haar plan uit te voeren.

Tevreden kijkt Kimberly naar het brouwsel in haar grote, zwarte ketel. Haar vorige plan heeft misschien niet gewerkt, maar hier kan niet veel fout aan gaan. Ze kon Levi misschien niet pakken door hem zijn huis af te nemen, maar zijn lieve roodharige dochtertje zal het waarschijnlijk veel beter doen.

Ze schept wat van het mengel in een klein potje en stopt het onder haar jurk. Het is donker buiten en zonder zich zorgen te maken dat iemand haar ziet pakt ze haar bezem en maakt zich klaar om te vertrekken.

Een kwaadaardige lach staat op haar gezicht als ze steeds hoger vliegt. Haar plan zal werken en er is niemand die haar dit keer tegen kan houden. Levi en Samantha zullen niets kunnen doen om dit te stoppen, dat weet ze zeker.

Kimberly daalt neer voor het grote huis van Levi en Samantha. Ze plant haar handen in haar zij en kijkt een moment kort naar het huis waar haar zusje nu leeft. Ze grijnst walgend. Ze kan precies zien dat Samantha alles heeft ingericht, dit is niets voor Levi.

Ze mompelt een korte toverspreuk en het volgende moment vormt zich een gele gloed rond haar. Ze concentreert zich en even later raken haar voeten de houten vloer in de woonkamer van Levi en Samantha.

Kimberly kijkt de kamer kort rond en ze grijnst als haar blik op de hoek met speelgoed valt. ‘Wat zonde dat het arme kind hier nooit meer zal spelen.’ mompelt ze tegen zichzelf.

Een ander paar voeten beklimmen de kleine trap die naar de voordeur van Levi en Samantha leidt. Ze voelt even in haar jaszak om zeker te weten dat het pistool nog steeds in haar zak zit en grabbelt dan in haar andere zak.

Ze haalt een schroevendraaier tevoorschijn en buigt zich naar het slot toe om precies dezelfde handelingen te verrichten als ze een hele tijd eerder bij Gabriël heeft gezien. De gedachten aan hem verdringt ze en prutst ongestoord verder.

Ze werpt een korte blik over haar schouder als ze een zachte klik van de deur hoort. Kimberly komt de net de woonkamer uit als Tara de voordeur opent en naar binnen stapt. Verbaasd kijkt ze naar de andere vrouw die geschokt terug staart.

Lang hebben ze niet de tijd om elkaar verbaasd aan te kijken. Levi en Samantha hebben van de vorige inbraak geleerd en ze hebben een inbraakalarm laten instaleren dat begint te piepen zodra Tara de deur opent. Het piepen klinkt hard genoeg om Levi en Samantha wakker te maken.

Zonder erbij na te denken duwt Kimberly Tara naar buiten en ze rennen weg van het huis waar het gepiep van het inbraakalarm ongestoord verder gaat. Als Levi en Samantha beneden komen is er niets meer van de inbraak te zien.

Ze zijn al ruim een kilometer van het grote, blauwe huis verwijderd als Tara hijgend stil blijft staan. ‘Ik denk dat we wel kunnen stoppen.’ zegt ze buiten adem en Kimberly kijkt verbaasd over haar schouder voor zij ook stil blijft staan.

Kimberly draait zich om naar Tara en ze plant haar handen in haar zij terwijl ze haar onderzoekend in zich opneemt. ‘Wat deed jij in dat huis?’ vraagt ze met harde stem.

Tara snuift. ‘Dat vraag je aan mij? Volgens mij was jij daar al veel langer dan ik. Ik kan die vraag ook wel aan jou stellen.’ merkt ze op terwijl ze Kimberly met over elkaar geslagen armen aankijkt.

Kimberly kijkt geërgerd weg. ‘Alsof jou dat ook maar iets aangaat.’ zegt ze. ‘Het is niet zo dat ik daar aan het inbreken was, ik heb het inbraakalarm tenminste niet aflaten gaan.’ Haar stem klinkt spottend en ze kijkt Tara met vuur in haar ogen aan.

Tara kijkt kwaad terug en ze zet net als Kimberly haar handen in haar zij. ‘Alsof ik dat had kunnen weten. De vorige keer…’ begint ze, maar breekt haar zin snel af en gaat op iets anders over. ‘Hoe ben jij dan binnen gekomen? De deur was niet geforceerd en het alarm was nog niet af gegaan.’

De twee vrouwen kijken elkaar met samengeknepen ogen aan. Ze staan meters van elkaar en hun stemmen klinken hard in het bijna verlaten landschap. Tara kijkt Kimberly onderzoekend aan terwijl ze haar geheugen afzoekt. Iets aan de vrouw voor haar komt haar bekend voor.

Kimberly schudt geërgerd haar hoofd. ‘Ik ben bang dat ik geen antwoord op je vraag kan geven.’ zegt ze afgemeten en ze aarzelt even. Ze wil weglopen, maar iets zegt haar dat deze vrouw niet zomaar bij Levi in huis was.

Plotseling ziet Tara het weer voor zich. Levi in de nachtclub die zich prima vermaakte met een zwartharige vrouw, de vrouw die nu voor haar staat. ‘Wacht eens,’ begint ze. ‘jij was het! Jij was die avond met Levi in die nachtclub!’ zegt ze.

Kimberlys blik verslapt even, maar al snel hervindt ze zichzelf. ‘Waar heb je het in hemelsnaam over?’ vraagt ze. ‘Ik weet niet of je het door hebt, maar Levi is getrouwd. Waarom zou hij met mij in een nachtclub zijn?’

Tara schudt snel haar hoofd. ‘Het was veel eerder. Het was voor hij trouwde met die Samantha. Hij was pas net terug in Belladonnabaan.’ legt ze uit, enthousiast door haar recente ontdekking. Kimberly kijkt haar onderzoekend aan. ‘Wacht eens, jij bespioneerd Levi!’ roept ze en Tara kijkt schuldig naar de grond.

‘En wat dan nog?’ vraagt ze stoer. Kimberly grijnst lichtjes en een heel plan vormt zich in haar hoofd. Deze vrouw kan haar helpen. Ze doet een paar stappen naar haar toe. ‘Ik denk dat jij en ik heel goede vriendinnen zullen worden.’ zegt ze en een kwaadaardige glimlach verschijnt op haar gezicht. Tara lacht aarzelend terug en eindelijk heeft ze het gevoel dat alles goed zal komen.

Met deze nieuwe vriendschap eindigen we alweer het zesde hoofdstuk van A Wandering Round Robin Legacy! De volgende keer zullen jullie kunnen lezen hoe het verder gaat met Levi en zijn gezin en natuurlijk de slechteriken op zijn pad.

X Sandra