ough 0 june 2012

/ ΤΕΥΧΟΣ 0 / ΙΟΥΝΙΟΣ 2012

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

+,

,

www.ough.gr

mf doom

Πέμπτη, 24 Μαΐου 2012 4:31:18 μμ

/ ΤΕΥΧΟΣ 0 / ΙΟΥΝΙΟΣ 2012

Μηνιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης

Εκδότης: Bios, Exploring Urban Culture

Διεύθυνση Σύνταξης: M.Hulot

Αrt Direction: Bios Design

Σύνταξη: Διονύσης Ανεμογιάννης, Μαρία Παππά, Γεωργία Παπαστάμου, Manteau Stam, Αντώνης Διαμαντής

Υπεύθυνος Διαφήμισης: Βασίλης Σεβδαλής

Συνεργάτες: Θεόδωρος Ν. Leporidae, Θανάσης Μουτσόπουλος, Pitsirikos, Narita, Mr.Z, Freddie F., Ηλίας Αποστολάκης, Λουκάς Μέξης, Γαβριέλλα Τριανταφύλλη, Χρύσα Βλαχοπούλου, ShootLudwig: Νίκος-Θάνος, Sound Injections, Παναγιώτης Τζώνος, Χρήστος Μ., Βarbasco Libido, Stigma Squad, Γιώργος Δημητρακόπουλος, Στάθης Μαμαλάκης, Νικόλας Γιακουμάκης, Κωνσταντίνα Τζώρτζη, Κour, Kapetank, Μάκης Παπασημακόπουλος, Ευαγγελία Μπούμπουλη, Thodoris Markou, Χρήστος Τζήμας, Στέλιος Παπαγρηγορίου, Mabel Aguirre, Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, ЕΓΟ ЛЭТЯΟ, Anestie Gomez, Κατερίνα Ηλιάκη, Άγγελος Κ., Tomoko Rin, Ευτυχία Βλάχου, Νίκος Κατσαρός, Χρήστος Αράζος, Μαρία Βασιλειάδου, Cacao Rocks, Ισμήνη Ιγγλέση, Cartoon Dandy, Helmet, Χρήστος Σαρρής, ://quietdrumming

Κάντε μας like στο Facebook www.facebook.com/ough.athens Και follow στο Twitter @ough_ Για για προτείνετε θέματα και συνεργασίες: [email protected]

«Ποτέ κανείς δεν έζησε στο παρελθόν», λέει ο Chris Wild, ο δημιουργός του εκ-πληκτικού site memorabilia, του Retronaut, «όλοι έζησαν μια δικιά τους εκδοχή του ‘τώρα’». Κάποιοι «φωτισμένοι» άνθρωποι, όμως, «οραματίστηκαν τον κόσμο του μέλλοντος και πρόσφεραν έστω και ψήγματα προόδου σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία» (όπως λέει κι ο Moog) –δυστυχώς, όχι πάντα προς το καλύτερο. Ο Ξενάκης, ο Ζενέτος, ο Moog, o Ishiguro, o Νικόλας Ξάστερος, ο Ridley Scott -μερικά από τα πρόσωπα του πρώτου τεύχους- σήμερα είναι κομμάτια ιστορίας με έργα που παραμένουν αξεπέραστα. Το ίδιο κι ο Βαγγέλης με το soundtrack του Blade Runner (φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από την πρώτη προβολή του!) και τα «παιδιά» του, νέοι μουσικοί που φτιάχνουν τη μουσική του σήμερα, «πατώ-ντας» στις ιδέες του: ο Kuedo, η Laurel Halo, ο Lunar Miasma. Το μέλλον είναι τώρα και το τώρα είναι ρετρό. Γι’ αυτό και το βινύλιο ξαναζεί μέρες δόξας, γι’ αυτό και η κασέτα αναγεννιέται έστω και υπόγεια, γι’ αυτό και οτιδήποτε σχετίζεται με τη μνήμη είναι διαχρονικά μοντέρνο και έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Με τη μνήμη μπορείς να κάνεις ταξίδια στο χρόνο, να αλλάξεις τη ροή των «σεναρίων», να ξεφύ-γεις απ’ την φρικτή πραγματικότητα κάνοντας ταξίδια με τη φαντασία όπως ο Sam Lowry του Brazil, με τη συνοδεία maracas. Να ζήσεις ελεύθερα κι ανέμελα, -κάτι που δεν μπορείς αυτή τη στιγμή. Η πραγματικότητα του παρόντος θυμίζει όλο και περισσότερο το Brazil του Terry Gilliam. Ανθρώπους, δηλαδή, που ασφυκτιούν μέσα στο καθεστώς που έχει δημιουργήσει ένα απολυταρχικό, δυσλειτουργικό κρά-τος, το οποίο δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο επιλογής και σου σκοτώνει κάθε ελπίδα. Το ιδανικό περιβάλλον για να φουντώσει ο φασισμός κάθε είδους. Ιδανικό επίσης να εμφανιστούν άνθρωποι που θα αλλάξουν όλη αυτή την κατάσταση, θα κάνουν το παρόν λιγότερο φρικτό και το μέλλον καλύτερο. Το ough! είναι ένα πε-ριοδικό της Αθήνας που ψάχνει να βρει αυτούς ακριβώς. Κι όπως έλεγε το τζινγκλ που έπαιζε στο διαφημιστικό της τηλεόρασης στο Brazil: «We do the work, you do the pleasure». Περισσότερα σε ένα μήνα.

Κι ακόμα πιο πολλά στο

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

«Άσε το μέλλον να αποκαλύψει την αλήθεια και να εξελίξει τον καθέναν ανάλογα με τη δουλειά του και τα όσα έχει κατορθώσει. Το παρόν είναι δικό τους, το μέλλον το οποίο έχω δουλέψει ήδη, μου ανήκει». Νικόλα Τέσλα

mf doom

Πέμπτη, 24 Μαΐου 2012 4:31:18 μμ

www.ough.gr

Εδώ και καιρό εντοπίσαμε σε ένα στενό του Κολωνακίου τον Monsieur A., το character ενός από τους πιο γνωστούς γκραφιτάδες παγκοσμίως, του André Saraiva, καλυμμένο με ένα διάφανο προστατευτικό. Η Χριστίνα που είναι η υπεύθυνη για την προστασία του μας εξήγησε γιατί αντιμετώπισε το graffiti σαν μνημείο:Cacao: Ποια είναι η άποψη σου για τα γκράφιτι;Χριστίνα: Μου αρέσουν πάρα πολύ!Σου αρέσουν όλα; Και οι υπογραφές, τα συνθήματα και οι μουτζούρες;

Κάποιος να προσέχει τον Mr. A.Ποιος έβαλε και για ποιο λόγο σε προθήκη από πλεξιγκλάς ένα ανθρωπάκι στο Κολωνάκι;

Ο Σκωτσέζος γεωλόγος και συγγραφέας Dougal Dixon είναι αυθεντία στους δεινο-σαύρους και ένας από τους πρωτοπόρους στον χώρο της θεωρητικής βιολογίας,που σημαίνει ότι, βασιζόμε-νος σε αποδεκτά αξιώματα και θεωρίες, φαντάζεται και περιγράφει το μέλλον. Στο βιβλίο του «After Man: A Zoology of the Future» εξηγεί την θεωρία της εξέλιξης, γρά-φοντας για ζώα που θα υπάρ-ξουν 50.000.000 χρόνια από τώρα, στο «New Dinosaurs» αναλύει πώς θα ήταν η ζωή σήμερα αν οι δεινόσαυροι δεν είχαν εξαφανιστεί, ενώ στο «Time Exposure» (σε συ-νεργασία με την φωτογράφο άγριας φύσης Jane Burton), απεικονίζει προϊστορικά/εξα-φανισμένα ζώα σε δραματικά ρεαλιστικές φωτογραφίες.Σας άρεσαν οι δεινόσαυροι όταν ήσα-σταν μικρός;Όταν ήμουν πέντε χρονών είδα για πρώτη φορά δεινόσαυρο σε ένα κόμικ. Το πήγα στον πατέρα μου και τον ρώτη-σα τι είναι. Κατέβασε από ένα ράφι ένα παλιό βιβλίο φυσικής ιστορίας και μου έδειξε εικόνες με απολιθώματα, δει-νόσαυρους και ζώα που υπήρχαν πριν απ’ τον άνθρωπο. Αυτό ήταν! Κόλλησα! Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν παιδικά βιβλία με δεινόσαυρους -οι δεινόσαυροι δεν ήταν μέρος της κουλτούρας, δεν ήταν κάτι που ενδιέφερε τον κόσμο. Δεκαπέντε χρόνια μετά, ο υπόλοιπος κόσμος κόλλησε όπως και εγώ.

Ποιο είναι το πιο περίεργο πράγμα που έχετε μάθει για τους δεινόσαυρους;Ότι η ανθρώπινη γνώση αλλάζει συνέ-χεια μέσω νέων ανακαλύψεων και νέων ιδεών πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Κάθε φορά που γράφω βιβλίο για δεινό-σαυρους, γίνεται παρωχημένο προτού φτάσει στα βιβλιοπωλεία. Οι πληροφο-

DougalDixon: εικόνες εξέλιξης από ένα μακρινό μέλλον.

Γεωργία Παπαστάμου

Πες μας λίγα πράγματα για σένα. Τι δουλειά κάνεις;Πλέον ασχολούμαι full time με το Retronaut. Έχω δουλέψει σε μουσεία και αρχειοθήκες το μεγαλύτερο μέρος της τελευταίας δεκαετίας, αλλά δεν μου ταίριαζε. Συνέχεια με απέλυαν.

Πότε και γιατί έφτιαξες το Retronaut;To Retronaut ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2010. Όνειρό μου ήταν να ταξιδέψω πίσω στον χρόνο να δω πώς είναι. Κατάλαβα πως το να φτιάξεις χρονομη-χανή είναι λίγο δύσκολο. Υπήρχαν όμως εικόνες, φωτογραφίες, βίντεο και ήχοι που μου πρόσφεραν μια εμπειρία που έμοιαζε με ταξίδι στον χρόνο. Ήταν σαν να μην έδειχναν το παρελθόν, αλλά μια άλλη εκδοχή του τώρα. Έκανα λοιπόν το Retronaut με σκοπό να παρουσιάσω αυτό το υλικό.

Ποιες είναι οι πηγές σου; Το υλικό το βρίσκεις εσύ, ή σου το στέλνουν οι φαν του site;

How to be a RetronautΤο Retronaut είναι ένα από τα αγαπημένα μας site. Κι ο Chris Wild, ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω του, μιλάει στο ough! για το πιο δημοφι-λές δημιούργημά του.

Γεωργία Παπαστάμου

Cacao Rocks

ρίες που έπαιρνα από τα αρχαία βιβλία φυσικής ιστορίας του πατέρα μου, ήταν τότε πενήντα χρόνια πίσω. Αλλά εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε κανείς να μου το πει.

Διαβάζετε βιβλία επιστημονικής φα-ντασίας; Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας;Διαβάζω ακόμα πράγματα από την «χρυσή εποχή» της επιστημονικής φαντασίας: Brian Aldiss, Robert Silverberg, Clifford Simak, Arthur C. Clarke. Όλους τους παλιούς. Υπάρχει, βέβαια, μια ολόκληρη γενιά συγγρα-φέων. Το πρόβλημα είναι ότι, όποτε προσπαθώ να τους προσεγγίσω σε κάποια βιβλιοθήκη ή στα βιβλιοπωλεία, τα βιβλία τους έχουν πάντα την ένδειξη «μέρος 3 της τριλογίας» ή «μέρος 5 της πετυχημένης σειράς». Ποτέ δεν βρίσκω την αρχή τους!

Εξηγήστε μας με απλά λόγια ποια είναι η δουλειά σας.Κάνω τα πράγματα δημοφιλή. Όταν γράφω επιστημονικά βιβλία, προσπα-θώ να δώσω την πληροφορία με έναν καινούριο και ασυνήθιστο τρόπο. Δηλαδή, μιλάω για τη ιδέα της εξέλι-ξης, εικάζοντας πώς τα ζώα μπορεί να εξελιχθούν στο μέλλον. Μιλάω για την ζωογεωγραφία σαν να υπήρχαν ακόμα δεινόσαυροι και σαν να υπόκειντο στις ίδιες συνθήκες με τα σημερινά ζώα. Μιλάω για την αλλαγή των συνθηκών από τη πλευρά ενός φανταστικού, γενετικά εξελιγμένου είδους ανθρώπων, που μπορεί να προσαρμόζεται σε αυτές.

Σε 10.000 χρόνια θα υπάρχουν άνθρω-ποι; Θα είμαστε όπως είμαστε τώρα;Αυτό εμπίπτει στην ανθρωπολογία που δεν είναι το πεδίο μου. Στο βιβλίο μου «After Man» θεώρησα το ανθρώπινο είδος εξαφανισμένο, επειδή ήθελα να μιλήσω για τις φυσικές διαδικασίες της εξέλιξης- και το ανθρώπινο είδος έχει υπερβολικά μεγάλη επίδραση στον φυσικό κόσμο αυτή την στιγμή. Η ιδέα της εξέλιξης, όπως την ξέρουμε, έχει σταματήσει να είναι εφαρμόσιμη στο ανθρώπινο είδος. Η βάση της εξέλι-ξης είναι 1) μετάλλαξη και 2) φυσική επιλογή. Εξαιτίας του πολιτισμού και της ιατρικής τεχνολογίας, έχουμε αφαιρέσει τη φυσική επιλογή από αυτή την εξίσωση. Για αυτό και ό, τι συμβεί στο ανθρώπινο είδος στο μέλλον, θα διαφέρει από αυτό που θα περιμέναμε από τις φυσικές διαδικασίες.

Trashy cordDave Smith Instruments prophet 08 (Μanos), Υamaha PSR-2 (Αlexandros)

InverzFarfisa digital-PCM-stereo midi/synth.

Spaced cowboymicroKORG

PolygrainsCasio pt-30, Yamaha pss-460 και Alesis Micron.

Larry GusChimera BC-8, Casio Casiotone MT-65, (το Casiotone είναι του Στρατουλένιου και το έχω δανεικό για 10 χρόνια σχεδόν).

GdaddieJuno-G της Ronald.

Ναι και τα tags είναι έργα τέχνης για μένα, αφού ετσι εκφρά-ζεται κάποιος.Είναι ίσως το μόνο παράνομο γκράφιτι που έχω δει στην Ελλάδα να προστατεύεται σαν μουσειακό έκθεμα. Πώς προέκυψε αυτό; Γιατί δηλαδή έβαλες αυτό το διάφανο κάλυμμα πάνω από το γκράφιτι;Καταρχήν, θεωρώ ανεκτίμητο το ότι υπάρχει αυτό πάνω στον τοίχο και ήξερα ότι έπρεπε να το προστατέψω. Όταν έγινε η ανακαίνιση, αποφάσισα καλύπτοντας το γκράφιτι να το προ-στατέψω και δέχτηκα πόλεμο από την πολυκατοικία για αυτή

Ζητήσαμε από 12 Έλληνες μουσικούς να μας δείξους το όργανό τους. Και μας το έδειξαν!

4 OUGH!αναμνήσεις!

SynthCity

GigantaBOHM Digital drums sequencer

«Κυκλοφόρησε το 1984 και προέρχεται από μια γερμανική εταιρία, κάποια στιγμή βρέθηκε στα χέρια του Ηλία, και σήμερα είναι το δικό μου καινούριο παιχνίδι. Μου αρέσει που έχει νότες όγδοα πάνω από το “Ο” (Βοhm) ».

Πριν γίνει το Retronaut έψαχνα καιρό στο ίντερνετ για παλιά δείγματα έγ-χρωμων φωτογραφιών. Είχα συγκε-ντρώσει πολύ υλικό στον υπολογιστή μου. Επειδή είχα εργαστεί σε μουσεία και αρχειοθήκες, ήξερα πού έπρεπε να ψάξω. Τώρα πια, πολλοί είναι αυτοί που στέλνουν υλικό στο site. Επίσης, συνεργαζόμαστε με αρχειοθήκες και πάντα αναφέρουμε τις πηγές μας.

Υπάρχει ομάδα πίσω από το site; Ποι-ος κάνει την έρευνα;Υπάρχουν μερικά άτομα που δουλεύουν στο site, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της έρευνας το κάνω εγώ.

Ποιο είναι το πιο δημοφιλές post του;Ένα από τα πιο δημοφιλή είναι το «Vintage Weight Gain Ads». Ο κόσμος πιστεύει ότι όλες οι γυναίκες θέλουν να γίνουν Size Zero. Ότι αυτός είναι ο λογικός και αναπόφευκτος στόχος. Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Και θα αλλάξουν ξανά.

How to be a RetronautΓεωργία Παπαστάμου

Ποιος είναι ο στόχος σου;Αυτό που θέλω είναι να δείξω είναι πως η πρόοδος δεν είναι κάτι γραμμικό και πως μπορούμε να αλλάξουμε το τώρα με όποιον τρόπο επιθυμούμε.

Πώς εξηγείς την επιτυχία του site;Το Retronaut δείχνει πως κανείς πότε δεν έζησε στο παρελθόν. Όλοι έζησαν σε μια δική τους εκδοχή του «τώρα». Βγάζει τους ανθρώπους έξω από τα όρια της δικής τους ζωής και τους δείχνει το αιώνιο. Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων…

Αν μπορούσες να πας πίσω στον χρόνο σε ποια εποχή θα ήθελες να βρεθείς;Στην Αγγλία πριν από τον Πρώτο Παγκό-σμιο Πόλεμο, πριν από την επιδημία της απώλειας που αυτός έφερε και προτού το αυτοκίνητο συρρικνώσει το τοπίο.

[www.retronaut.co]

EkelonProphet 600

BlendCASIO MT46.

In trance 95Yamaha CS01.

μου την πράξη. Το ένα ανθρωπάκι δεν τα κατάφερα να το διατηρήσω, αλλά το αλλό δεν δέχτηκα να το σβήσω. Και έβα-λα το πλεξιγκλάς για να μην το σβήσει και κάποιος άλλος. Οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται ότι έχει κάποια αξία και ότι δεν πρέπει να σβηστεί, άλλα για εμένα έχει και αντικειμενικά και υποκειμενικά μεγάλη αξία και γι’ αυτό αποφάσισα να το διατηρήσω ακόμα και αν δέχομαι πόλεμο γι’ αυτό.Πιστεύεις πως υπάρχουν αξιόλογοι γκράφιτάδες ή street artist στην Ελλάδα που θα έπρεπε και τα δικά τους έργα να προστατευτούν;

Ναι, σίγουρα.Στο κατάστημά σου έχεις και αντικείμενα του Andre;Ναι, έχω κάποια συλλεκτικά αντικείμενα από την Collette στο Παρίσι.Θα ήθελες να πεις κάτι στον Andre, έστω και μέσω αυτής της συνέντευξης;Θα ήθελα να του πω πως μου αρέσουν πολύ όσα κάνει, αν και τον τελευταίο καιρό έχω χάσει τα βήματά του...

To Retronaut είναι το πιο συναρπαστικό βιβλίο ιστορίας που άνοιξες ποτέ. Πρόκειται για μια απέραντη ψηφιακή database με φωτογραφίες και βίντεο από το παρελθόν. Στις σελίδες του μπορείς να δεις: το πρώτο μαγιό μπικίνι, ένα τεχνητό χέρι βικτωρι-ανής εποχής, την Marilyn Monroe να συναντά τη βασίλισσα της Αγγλία, γιαπωνέζικες διαφημίσεις των 60s και ένα σωρό άλλα «μαθήματα ιστορίας».

Ζητήσαμε από 12 Έλληνες μουσικούς να μας δείξους το όργανό τους. Και μας το έδειξαν!

OUGH!από το μέλλον! 5

Πες μας για σένα, πόσο καιρό ασχολεί-σαι με το γκράφιτι;Ασχολούμαι 15 χρόνια με το γκράφιτι. Ήταν κάτι που με ευχαριστούσε. Πήγα στη σχολή σκίτσου του Ορνεράκη και από και πέρα εργάζομαι ως δάσκαλος σχεδίου.

Το πιο χαρακτηριστικό σχέδιο του Sonke είναι οι ‘πριγκίπισσές’ του. Μέ-χρι να καταλήξεις σε αυτές δοκίμασες άλλα στυλ και τεχνοτροπίες;Δεν ζωγράφιζα πάντα πριγκίπισσες. Θυμάμαι στις αρχές που προτιμούσα πιο καρτουνίστικες εικόνες, ή έκανα απλά tag το όνομά μου. Μετά όμως από ένα χωρισμό, άρχισα να κάνω τα συγκεκρι-μένα γκράφιτι. Στην αρχή ζωγράφιζα λουλούδια σε σημεία που ήξερα ότι θα τα δει η κοπέλα μου και στην συνέ-χεια ξεκίνησα να ζωγραφίζω κορίτσια. Δηλαδή, άρχισα να ζωγραφίζω εκείνη. Ήταν ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσω μαζί της. Δεν έπιασε το κόλπο και δεν επέστρεψε σε μένα. Μου έμεινε όμως αυτό το στυλ. Ξεπέρασα τον χωρισμό, αλλά ποτέ αυτό το στυλ ζωγραφικής.

Τα σχέδια σου είναι από τα πιο αναγνω-ρίσιμα στην Αθήνα, πώς σε κάνει να νοιώθεις αυτό; Περίεργα. Αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στην χαρά που με αναγνωρίζει ο κόσμος και στον φόβο της μεγάλης έκθεσης.

Είναι μάλιστα τα best selling κομμάτια στο Stigma Lab. Πώς νοιώθεις που κόσμος διακοσμεί τις πριγκίπισσές σου στα σαλόνια του;Όμορφα. Δεν το σκέφτομαι συχνά έτσι, αλλά σίγουρα με ευχαριστεί.

Δέχεσαι αρνητική κριτική από τον κόσμο του γκράφιτι γι’ αυτό;Σίγουρα υπάρχουν γκραφιτάδες που λειτουργούν πιο underground και επι-κρίνουν την φάση αυτή, όμως το σκίτσο για εμένα είναι ο τρόπος που έχω επιλέ-ξει να βιοπορίζομαι, να εκφράζομαι και να ζω. Οπότε, νοιώθω όμορφα που μου δίνεται αυτή η ευκαιρία και ο κόσμος την αγκαλιάζει.

Έχεις σκεφτεί να αλλάξεις το στυλ σου;Ναι, το έχω κάνει. Ήταν κάτι ανθρω-

πάκια με τετράγωνα κεφάλια και λάθος προοπτικές, επηρεασμένα από κυβι-σμό, αλλά δεν είχε πολύ απήχηση και το σταμάτησα. Ωστόσο, έχω αρχίσει να παραλλάσω κάπως το στυλ μου. Βάζω περισσότερο χρώμα και προτιμώ πιο αφαιρετικές απεικονίσεις.

Έχω παρατηρήσει ότι όλα σου τα σκί-τσα έχουν μάτια κλειστά που δακρύ-ζουν. Γιατί;Τα μάτια τα ζωγραφίζω κλειστά, επειδή όταν τα κάνω ανοιχτά μού βγαίνουν αλλήθωρα! Ποτέ δεν κατάφερα να ζωγραφίσω σωστά μάτια… Όσο για τα δάκρυα, έχω σταματήσει να τα ζωγρα-φίζω.

Εσένα τι σε κάνει να δακρύζεις;Οι άνθρωποι με κάνουν να στεναχωρι-έμαι. Όταν τους βλέπω να εξαθλιώνο-νται, νοιώθω απαίσια.

Τι είναι αυτό που σου δίνει μεγαλύτερη χαρά στην διαδικασία δημιουργίας ενός γκράφιτι;Τα πάντα. Η αίσθηση της δημιουργίας

Ο Sonke είναι από τους καλλιτέχνες που αυτή τη στιγμή έχουν πολύ δυνατή παρουσία στους δρόμους της Αθήνας και οι φιγούρες του είναι οι πιο αναγνωρίσιμες. Κοπέλες με μα-κριά σγουρά μαλλιά, ασπρόμαυρες πληγωμένες «πριγκίπισ-

Πριγκίπισσες με νταλκά

Διονύσης Ανεμογιάννης |Φωτο: Christos Tzimas.

κατά κύριο λόγο, αλλά και όλα τα μικρο-πράγματα που την συνοδεύουν. Να, η μπογιά στα δάχτυλά μου, είναι και αυτή κάτι που με κάνει να χαμογελώ. Επίσης, η αίσθηση της παρανομίας.

Είναι πράγματι παράνομο;Aντικειμενικά είναι. Πριν μια βδομάδα να φανταστείς, με πήγαν στο τμήμα με χειροπέδες. Έφυγα μετά από μισή ώρα, αλλά καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να ζωγραφίζεις ελεύθερα.

Πάνω σε τι θα ήθελες πολύ να φτιάξεις γκράφιτι;Σε μια μερσεντές. Θα φρόντιζα να κάνω ένα μακρόστενο σκίτσο να την πιάσει όλη.

Ζωγραφίζεις απευθείας ή κάνεις paste up;Και τα δύο. Μάλλον προτιμώ να ζω-γραφίζω απευθείας από το να κολλώ αυτοκόλλητα. Όταν φτιάχνω κάτι σε τοί-χο, η έμπνευση είναι της στιγμής, δεν προσχεδιάζω ποτέ αυτό που φτιάχνω.

Εκτός Αθήνας κάνεις γκράφιτι;

σες» και ζευγάρια που αφηγούνται τον πόνο που προκύπτει απ’ τις ερωτικές σχέσεις βρίσκονται παντού στο κέντρο, σε τοίχους, πόρτες, σε μικρό και μεγάλο μέγεθος, με χρώμα και χωρίς, αναζητώντας την αληθινή αγάπη. [www.sonke.gr].

Από την κλασική μουσική μέχρι τον Sun Ra και τους Doors, μετά το Mini Moog άλλαξαν τα πάντα. Ο ήχος 5 κλασικών άλμπουμ δεν θα ήταν ίδιος αν δεν είχε υπάρξει το Moog.

Abbey RoadThe Beatles

Μέρος του ήχου σημαδεύτηκε από ένα Moog που ο George Harrison είχε εγκαταστήσει στο σπίτι του.


«Ήμουν ένας σπασίκλας όταν μεγάλωνα και μου άρεσε να χτίζω απλά ηλεκτρονικά πρότζεκτ κάθε είδους, ήταν το χόμπι μου. Όταν ήμουν 14 ο πατέρας μου κι εγώ φτιάξαμε το πρώτο μας θέρεμιν. Τα ηλεκτρονικά μας έφερναν πιο κοντά. Η εταιρία μας ιδρύθηκε αρχικά το 1954, ως RA Moog company, όταν ήμουν 15 χρονών. Πουλήσαμε το πρώτο μας θέρεμιν όταν ήμουν 19. Ενδιαφερόμουν πάρα πολύ για την εμπορική ηλεκτρονική μουσική της εποχής, και ειδικά για τον ήχο του Hammond. Τότε ο Hammond έφτιαχνε όλων των ειδών τα ηλεκτρονικά όργανα, όπως το Nova Chord και το Solar Vox, τα οποία ήταν όργανα με πλήκτρα, σχεδιασμένα για να φτιάχνεις μουσική στο σπίτι. Ακούγονταν ενδιαφέροντα, έτσι αγόρασα το βιβλίο με τις τεχνικές οδηγίες και μελέτησα πώς συνδέονταν τα κυκλώματα. Δεν έκανα τίποτα άλλο στον ελεύθερο χρόνο μου, τα σπορ δεν με ενδιέφεραν, ήμουν τελείως βλάκας. Το μόνο που μου άρε-σαν ήταν τα ηλεκτρονικά. Όταν ήμουν στο γυμνάσιο πήγαινα στα στούντιο του Hammond στη Νέα Υόρκη και νοίκιαζα ένα όργανο με την ώρα, απλά για να μπορώ να το δοκιμάσω. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα έκανα καριέρα σε αυτό. Ξεκίνησα να σπουδάζω έχοντας στο μυαλό μου ότι θα γίνω μηχανικός. Όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στη μηχανική, έκανα το μεταπτυχιακό στη φυσική των στερεών. Το 1961 έγραψα ένα άρθρο στο Electronics World για το πώς μπορείς να φτιάξεις το δικό σου θέρεμιν [το 1961] και άρχισα να πουλάω DIY kit των 50 ευρώ σε όποιον ήθελε να δοκιμάσει. Περίπου χίλια απ’ αυτά τα πούλησα σε περιπλανώμενους μουσικούς που έπαιζαν θρησκευτική μουσική. Κατέληξα με μερικές χιλιάδες δολάρια,

Mough!forever

Γκράφιτι φτιάχνω όπου τύχει και βρεθώ. Είναι σαν να αφήνω το σημάδι μου.

Έχεις μετανιώσει ποτέ για γκράφιτι που έχεις φτιάξει; Έχω μετανιώσει πολλές φορές, αλλά δεν το έσβησα. Έχω κάνει και μουτζούρες και μισοτελειωμένα σκίτσα, όταν βαριό-μουν να τα τελειώσω.

Με δυσκολία μπορώ να σκεφτώ σημείο του κέντρου της Αθήνας που να μην έχει έστω και ένα δικό σου σκίτσο. Έχεις συνείδηση του πόσο ενεργή παρουσία έχεις;Έχω κάνει πολλά γκράφιτι και φοβάμαι ότι ίσως να έχω κουράσει κόσμο. Να του έχω επιβάλλει την εικόνα μου. Γι’ αυτό προσπαθώ να προεκταθώ έξω από το κέντρο, ώστε να μην συσσωρεύο-νται...

Το πιο ακριβό έργο που έχεις πουλή-σει;Ήταν μία αφίσα, ενάμιση μέτρου, που κόστιζε επτακόσια ευρώ.

κάτι που σχεδόν με έσωσε, επειδή η γυναίκα μου ήταν έγγυος κι εγώ ήμουν ακόμα φοιτητής. Ο Herbert Deutsch με βοήθησε πάρα πολύ στην καριέρα μου. Ήταν ένας συνθέτης που ήθελε να φτιάξει ηλεκτρονική μουσική σε κασέτα. Αρχίσαμε να μι-λάμε και με ενδιέφερε, έτσι προσφέρθηκα να του φτιάξω αυτό που στη συνέχεια έγινε η αρχή του Moog synthesizer. Το χό-μπι μου κατέληξε να γίνει πιο χρήσιμο από όλα όσα έμαθα στο πανεπιστήμιο. Το 1964 άρχισα να κατασκευάζω τα modular synthesizer [αυτά που μπορείς να τα «χτίζεις» σταδιακά από πολλά κομμάτια]. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι απευθυνόμουν σε ερασιτέχνες, με ενδιέφερε πολύ τι χρειάζονταν οι επαγγελμα-τίες, όσα τους ήταν απαραίτητα για να γίνουν «ηλεκτρονικοί». Με την παραγωγή του Mini Moog αρχίσαμε να φτιάχνουμε πραγματικά ηλεκτρονικά όργανα. Χρησιμοποιήσαμε τα ίδια κυκλώματα με του modular, μόνο που τα απλοποιήσαμε. Δεν νομίζω ότι ήμασταν χρόνια μπροστά από την εποχή μας. Δώσαμε απλά στους μουσικούς κάτι καινούργιο για να παίξουν μαζί του, όπως στον King Emerson, που πήρε ένα Mini Moog στη σκηνή το 1971. Το Switched on Bach της Wendy Carlos ήταν η πρώτη επιτυχία της εφεύρεσής μου. Απόδειξε ότι με το Moog synthesizer μπορούσες να φτιάξεις «πραγματική» μουσική. Μέχρι τότε δεν το πίστευε κανείς. Το Switched on Bach βγήκε στο τέλος του 1968, όταν η συμβατική χρήση του synthesizer στη μουσική βιομηχανία ήταν για τη δημιουργία αστείων ήχων ή ειδικών εφέ. Η Wendy έκανε την μίξη της mainstream και της κλασικής μουσικής και ο δίσκος της πού-λησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Πήγε τη μουσική ένα βήμα μπροστά. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία...».

Το τοπίο της σύγχρονης μουσικής άλλαξε για πάντα την ημέρα που ο Dr Robert Moog δημι-ούργησε το εμβληματικό αναλογικό του συνθεσάιζερ. Αυτή είναι η τελευταία του συνέντευ-ξη, λίγο καιρό πριν περάσει στη ιστορία, πριν από 7 χρόνια.

InnervisionsStevie Wonder

Ένα πολύ φιλόδοξο R&B project που έβαλε το Moog ψηλά στα charts.

KraftwerkTrans Europe Express

Το Moog ως βιολογικός πατέρας του techno.

Georgio MoroderFrom Here to Eternity

Non stop dance mix φτιαγμένο αποκλειστικά με αναλογικά synthesiser κι ένα disco θαύμα.

Pleasure PrincipleGary Human

Το Cars-χιτ εθνικός ύμνος και η αποθέωση του synthesizer .

The ough! team


Mια χώρα σε καθεστώς επιτήρησης

Mετά από την τεράστια επιτυχία του Debtocracy, ο Άρης Χατζηστεφάνου και η Κατερίνα Κιτίδη επέστρεψαν με το καινούργιο τους ντοκιμαντέρ, το Catastroika, που αναζητά τις συνέ-πειες από την ολοκληρωτική εκποίηση μιας χώρας σε καθεστώς οικονομικής δικτατορίας. Όπως και το Debtocracy, η οικονομική ενίσχυση έρχεται από τους πολίτες και η διακίνηση του είναι δωρεάν. Ως κεντρικό θέμα είναι οι ιδιω-τικοποιήσεις κρατών, αλλά στην πορεία το θέμα διευρύνθηκε και εστίασε σε ένα βαθμό στην πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη. [www.catastroika.com]

Back to the future και τα μυαλά στα κάγκελα

Ca

tast

roic

a8 OUGH!αναμνήσεις!

To Back To the Future, εκτός από μία από τις πιο πετυχη-μένες και δημοφιλείς τριλογίες στην ιστορία του σινεμά, είναι και από αυτές που έχουν τους πιο φανατικούς οπα-δούς. Κάποιοι από αυτούς είναι και φανατικοί συλλέκτες memorabilia. Άνθρωποι που μαζεύουν ευλαβικά και με μεγάλη επιμονή αντικείμενα που εμφανίστηκαν στις σκηνές της ταινίας και που τα τελευταία χρόνια αλλάζουν χέρια ακόμα και για εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Πρόσφατα η Nike κυκλοφόρησε ένα μοντέλο που είναι πιστό αντίγραφο των sneakers που φορούσε ο McFly στο μέλλον, για φιλανθρωπι-κό σκοπό, το οποίο ξεκίνησε να πουλιέται από τρεις χιλιάδες δολάρια και αυτή τη στιγμή η τιμή του έχει φτάσει στα ύψη. Τα έσοδα –ή μέρος των εσόδων- θα ενισχύσουν οικονομικά το ίδρυμα ερευνών για την καταπολέμηση του Πάρκινσον που έχει φτιάξει ο Michael J. Fox, o πρωταγωνιστής της τριλογίας. Η επιστημονική φαντασία πάντα ήταν ιδιαίτερα γοητευτική, επειδή σε μεταφέρει σε μελλοντικούς κόσμους και ο κόσμος της τριλογίας είναι ακόμα πιο ελκυστικός, ίσως επειδή σε μετέφερε σε ένα κοντινό μέλλον με αλλαγές που όλοι ονειρεύονταν. Οι οικείοι χαρακτήρες των πρωτα-γωνιστών και η feel-good ατμόσφαιρα έκαναν μεγάλους και παιδιά να λατρέψουν την ταινία. Κάπως έτσι έγινε ένας από πιο μεγάλους φαν της ο Κωνσταντίνος Δήμας, μουσικός, που εδώ και χρόνια μαζεύει αντικείμενα που έχουν σχέση με την τριλογία. Το στούντίο του που φιλοξενεί τη συλλογή είναι γεμάτο από στιγμές Back to the Future, από το ρόπαλο του κακού Beef, μέχρι ένα φουτουριστκό μπουκάλι Pepsi από το μέλλον και το άλμανακ που στην ταινία άλλαξε τη ροή της ιστορίας και δεκάδες αφίσες και μπλουζάκια. Τον συναντή-σαμε στο σπίτι του, τον ντύσαμε McFly και μας μίλησε για τη συλλογή του. «Η πρώτη ταινία που είδα ήταν το 2, μας είχε πάει η μητέρα μου στο σινεμά με τον αδερφό μου και θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί», λέει. «Ήταν το 1990 και ήμουν 7 χρονών. Ήμουν πιστεύω πολύ μικρός για να καταλάβω το νόημα της ταινίας και το τι σήμαιναν όσα έβλεπα. Θυμάμαι έντονα ότι με είχε ενθουσιάσει η ιδέα ότι πάνε στο μέλλον και μου άρεσε πολύ το πώς έδειχνε τα παιχνίδια και τον κόσμο σε 30 χρόνια από τότε. Αλλά κυρίως οι ηθοποιοί που έπαιζαν μου φάνηκαν πιο φιλικοί, έβγαζαν κάτι θετικό και ήταν σαν να τους ξέρω, ένιωθα όμορφα. Την επόμενη ημέρα πήγα κατευθείαν στο Jumbo και ζήτησα το hoverboard, το σκέιτ που πετούσε, έπεισα την μάνα μου να πάμε να το ψάξουμε. Οι υπάλληλοι είχαν δει την ταινία και μόνο που δεν γέλαγαν… Τη συλλογή την ξεκίνησα πριν από έξι χρόνια τυχαία, όταν άρχισα να ψωνίζω από το e-bay μικροπράγματα για τη δου-λειά μου, βάζω μια μέρα «back to the future» στο search και είδα ότι υπήρχαν ένα σωρό αντικείμενα –και πάρα πολλά αυθεντικά. Το πραγματικό hoverboard ήταν σε πλειστηρι-ασμό όταν άρχισα να ψάχνω και πουλήθηκε για 60 χιλιάδες δολάρια. Υπάρχει ένας τύπος που έχει πάρει το DeLorean [το αυτοκίνητο με το οποίο ταξίδευαν στο χρόνο] το έχει φτιάξει ίδιο και το πούλησε 150 χιλιάδες δολάρια. Πρώτο αγόρασα το hoverboard. 200 δολάρια θυμάμαι. Μετά το καπέλο και τα παπούτσια. Ειδικά για τα παπούτσια, αυτός ο τύπος κάθισε και τα έφτιαξε επί παραγγελία. Του είχαν τελειώσει και τον πλήρωσα 50 δολάρια παραπάνω για να τα φτιάξει custom για μένα. Το πιο δύσκολο να βρω ήταν το καπέλο. Το έβγαλε κάποιος άλλος τύπος και, επειδή ήταν τόσο καλοφτιαγμένα και πιστά αντίγραφα, έπρεπε να πάρει άδεια από τους παραγωγούς της ταινίας. Έφτιαξε 100 κομ-μάτια μόνο. Για να είμαι σίγουρος ότι θα προλάβω να πάρω, παρήγγειλα δύο! Στη συλλογή μου έχω το hoverboard του Marty McFly, το hoverboard του Beef, του κακού της ταινίας, το ρόπαλο του Beef, όλα τα αυτοκίνητα και από τις τρεις ταινίες, τα παπούτσια, τον πυκνωτή ροής που είναι μέσα στο αμάξι και κάνει δυνατά τα ταξίδια στο χρόνο, τις πινακίδες από το DeLorean και του 86 και του μέλλοντος που είναι barcode, την απόδειξη που του δίνουν στο μέλλον που κι αυτή είναι barcode, το άλμανακ, την Pepsi από το μέλλον, το μπουφάν, τα poster σε μικρογραφίες με film strips από την αυθεντική μπομπίνα, ένα σωρό αφίσες και μπλούζες. Τα T-shirt μου είναι σχεδόν όλα από το Back to the Future. Κάποια πρέπει να είσαι γνώστης των ταινιών για να καταλάβεις τι είναι. πχ. το welcome to the Hill Valley -ήταν το μέρος που έμενε ο McFly. Και έχω και το tattoo. Από το επίσημο σάιτ της ταινίας μου έχουν ζητήσω να τους στείλω φωτογραφίες μόλις ολοκληρωθεί. Ακούω «καμμένος» και «geek» από τους φί-λους, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Κι αυτοί το έχουν συνηθίσει, επειδή ήμουν ανέκαθεν back to the future. McFly τελείως. Και τώρα που ετοιμάζω νέα δουλειά στη μουσική, αν δεν υπήρχαν οι άθλιοι McFly, η αγγλική μπάντα, έτσι θα ονόμαζα το project μου. Έχουμε βγάλει κι ένα κομμάτι Back To the Future με τον αδελφό μου, όταν φτιάχναμε hardcore πιο παλιά, το οποίο ήταν και underground hit. Έπαιζα κιθάρα και τραγουδούσα κι ο αδερφός μου παίζει ντραμς. Πρέπει να ήμασταν 20 και 17. Είχε κυκλοφορήσει και σε μια συλλογή με ελληνικά γκρουπ».

Και γιατί διαλυθήκατε;Επειδή δεν βρίσκαμε μπασίστα. Κανείς από όσους ξέραμε δεν έπαιζε μπάσο τότε…

M.Hulot|Φωτο: Manteau Stam.

Ο Κωνσταντίνος Δήμας είναι ο πιο μεγάλος φαν της τριλογίας του Back To The Future στην Ελλάδα.


έχω σαν συλλογή. Δεν τις συλλέγω για προστασία.

Ισχύει ότι τον τελευταίο καιρό κυκλοφο-ρούν πολλά όπλα;Ισχύει. Έρχονται συνέχεια από Αλβανία, Βουλγαρία αλλά και Συρία, Λιβύη.

Πώς τα φέρνουν;Με πάρα πολλούς τρόπους. Για παρά-δειγμα, πολλά τα φέρνουν με σκάφη από την Αλβανία, μέσω Οθωνών –ένα μικρό νησί πάνω από την Κέρκυρα. Άλλα έρχο-νται με πλοία μέσω Πελοποννήσου. Δι-άβαζα μια είδηση που έλεγε ότι έπιασαν στην Αρεόπολη δέκα νταλίκες γεμάτες με όπλα και τσιγάρα.

Έχει στεγνώσει όντως η αγορά; Ακού-γεται ότι τον τελευταίο καιρό πολύ δύσκολα βρίσκεις όπλο. Στην ερώτηση γιατί έχει στεγνώσει η αγορά από όπλα εγώ θα υπέθετα ότι με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουν καλύτερες τιμές. Πρόκειται για τον κλασσικό νόμο της ζήτησης. Αφού υπάρχει μεγάλη ζήτηση και λίγο στοκ, αναπόφευκτα εκτι-νάσσονται οι τιμές.

Αν θέλεις να βγάλεις άδεια οπλοφορίας, μπορείς; Τον τελευταίο καιρό δεν δίνουν εύκολα άδειες οπλοφορίας. Άδεια μπορείς να βγάλεις μέσω σκοπευτικού συλλόγου, και πρόκειται για άδεια που αφορά την με-ταφορά του όπλου αποκλειστικά από το

σπίτι σου μέχρι τον σύλλογο. Και αυτό ακόμα υπό προϋποθέσεις –σε κουτί, λυμμένο, χωρίς σφαίρες- όχι γεμάτο, μέσα την τσέπη σου. Από εκεί και πέρα, οι περισσότερες άδειες δίνονται στην «ζούλα». Δίνεις 2.000-3.000 ευρώ και την βγάζεις. Το κακό είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των ατόμων που έχουν στην κατοχή τους όπλα, δεν ξέ-ρουν πώς να τα χρησιμοποιούν. Επειδή είναι γενικά επικίνδυνο και για εσένα το γεμάτο όπλο στο σπίτι, είναι προτιμό-τερο να γεμίζεις το όπλο με «άσφαιρα», «κρότου-λάμψης» και λοιπά.

Ποιος ο λόγος να κουβαλάς πάνω σου ένα όπλο; Εγώ το κουβαλάω για προστασία. Δεν βγαίνω χωρίς όπλο πάνω μου, γεμάτο με σφαίρες «κρότου λάμψης», για εκ-φοβισμό. Και στην στην καραμπίνα που έχεις στο σπίτι, αντί να βάλεις μολυβέ-νιες σφαίρες μπορείς να βάλεις αλάτι. Τα πράγματα έχουν αγριέψει. Έχει γίνει πολύ επικίνδυνη πόλη η Αθήνα. Όταν μένεις άνεργος, δεν έχεις οικογένεια και το καθεστώς είναι τόσο ανεκτικό, εύκολα θα παρανομήσεις. Η ανέχεια σπρώχνει πολύ κόσμο στο έγκλημα. Πέρα από αυτό, υπάρχει και η μόδα σε κάποιες υποκουλτούρες της πόλης. Παιδιά 18 χρονών που κρατούν όπλα και σύντομα θα τα χρησιμοποιήσουν.

Γίναμε Αμερική;

Γινόμαστε. Καθημερινά οι προσαγωγές είναι ατελείωτες. Οι φυλακές έχουν γε-μίσει από παράνομους. Ρώσοι, Πόντιοι, Αλβανοί, ο καθένας που έρχεται φέρνει ένα σωρό όπλα μαζί του. Τον καιρό που είχαν ανοίξει οι φυλακές της Αλβανίας, είχε φτάσει το καλάσνικοφ να κοστίζει 400 ευρώ!

Πώς μπορείς να βρεις ένα όπλο;Πολύ εύκολα. Άκου σενάριο: Ανεβαί-νεις βόρεια, δίνεις μια ταυτότητα και περνάς Βουλγαρία. Στην πρώτη πόλη που συναντάς, βρίσκεις οπλοπωλείο. Παίρνεις το όπλο στην συσκευασία και δυο κουτιά σφαίρες, τα βάζεις κάτω από το κάθισμα και έφυγες. Με αυτό τον τρόπο έχω φέρει αρκετά όπλα. Οι τιμές εκεί είναι φτηνές. Με 300-400 ευρώ μπορείς να αγοράσεις περί-στροφο. Συγκριτικά, στην Αθήνα δεν βρίσκεις όπλο παράνομο φτηνότερο των 1.000 ευρώ. Μου έλεγε φίλος που πουλά προστασία στην Κυψέλη, ότι το τελευταίο διάστημα σκάνε διάφοροι Αλβανοί, Σομαλοί κλπ. με Kαλάσνικοφ και τους ρίχνουν και αδυνατούν να κάνουν κάτι, γιατί τους έχει υπό την σκέπη της η αστυνομία. Το μονοπώλιο πάντα αλλάζει χέρια. Η θεωρία μου είναι ότι υπάρχουν πολλά σενάρια και, ό,τι κερδοφόρο, κατά καιρούς αλλάζει χέρια. Όπως έγινε κάποτε και με την προστασία στα μαγαζιά. Κάποτε ήταν

Oπλισμένη α ξιοπρέπεια

Ο Κώστας είναι γύρω στα τριάντα, ψηλός και γυμνα-σμένος, με εμφάνιση που σίγουρα δεν περνάει απαρα-τήρητη. Όταν μας σύστησαν και αρχίσαμε να μιλάμε για όπλα, σήκωσε το μπλουζάκι του και στο παντελόνι είχε χωμένα τρία περίστροφα, τα οποία αν δεν στα έδειχνε, ήταν αδύνατο να υποψιαστείς ότι τα κουβαλούσε πάνω του.

GUN FACTS

Τα περισσότερα παράνομα όπλα στην Ευρώπη διακινούνται στην Ελλάδα.

Περισσότερα από 12.000 Καλάσνικοφ παλιάς κατασκευής –από τις αποθήκες του αλβανικού στρατού- κυκλοφορούν, παράνομα, μόνο στην Αθήνα.

Γύρω από την Ομόνοια μπορείς να βρεις πιστόλι Glock με 300 ευρώ. Πιο εύκολα απ’ ό,τι μπορείς να βρεις φούντα. Ένα μεταχειρισμένο S&W 357 κοστίζει γύρω στα 400 ευρώ.

12.000 Καλάσνικοφ

πιστόλι Glock με 300 ευρώ

Πόσο εύκολο είναι να βρεις όπλο στην Αθήνα; Γιατί είναι επικίνδυνο να οπλοφορείς; Υπάρχουν όπλα που δεν είναι παράνομα; Ένας συλλέκτης όπλων κι ένας εκπαιδευτής σκοποβολής μας λύνουν όλες τις απορίες.

Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τα όπλα; Με ποια αφορμή;Από μικρό παιδί, κυρίως λόγω καταγω-γής. Στην γύρω περιοχή υπήρχαν πάντα πολλά όπλα. Στην αρχή σε γάμους, αργότερα με το παραμικρό, όλοι έβγα-ζαν όπλα. Έμαθα και εγώ να σκοπεύω, στην αρχή με καραμπίνες, που είναι ευκολότερο να βγάλεις άδεια. Είναι εύκολο να αγοράσεις καραμπίνα;Πολύ εύκολο. Κάνεις μια αίτηση στην αστυνομία, παίρνεις χαρτί από ψυχολό-γο και αν έχεις λευκό ποινικό μητρώο, την αγοράζεις κατευθείαν. Εγώ αυτή την στιγμή έχω επτά νόμιμες. Τις

Διονύσης Ανεμογιάννης |Φωτο: Mabel Aguirre


μόνο μπράβοι, αργότερα τα πράγματα αγρίεψαν, ήρθαν οι Ρωσσοπόντιοι που αν γινόταν συμπλοκή σε σκότωναν εν ψυχρώ. Μετά ήρθε η «χρυσή εποχή». Απ' το ’90 μέχρι το ’97 άνθισε η προστα-σία μαγαζιών και εμφανίστηκαν οι νονοί της νύχτας που έβγαλαν πολλά λεφτά. Μετά πέρασε στα χέρια της αστυνομίας. Το καθεστώς αυτό ισχύει μέχρι τώρα, αλλά κομμάτι του ελέγχει και κύκλωμα εκβιαστών.

Όπως αυτοί που εξάρθρωσαν στην Θεσσαλονίκη;Αυτοί ήταν δευτερεύοντα ονόματα. Τα μεγάλα κεφάλια είναι ακλόνητα. Το κύκλωμα των εκβιαστών δεν το αγγίζει κανείς. Το εκβιαστών ξέρει που είσαι και τι κάνεις ανά πάσα στιγμή.

Ποιος τα κινεί τα όπλα στην Αθήνα; Απ’ ό,τι ακούω, το εμπόριο όπλων στην πρωτεύουσα πάει να αλλάξει χέρια. Παλιότερα ήταν πολύ συγκεκριμένοι αυτοί που πουλούσαν παράνομα. Τώρα θα γίνουν πολύ περισσότεροι –ανοίγει και αυτό το επάγγελμα. Και δεν τους εμποδίζει τίποτα και κανείς. Κάποτε είχες τον χωροφύλακα που δεν οπλο-φορούσε, και μόνο που τον έβλεπες με τα χέρια στην μέση, χεζόσουν πάνω σου. Τώρα κανείς δεν σου κάνει τίποτα, βλέπεις τους μπάτσους να οπλοφορούν βαριά και δεν σε νοιάζει. Παλιά σε σταματούσαν στο δρόμο και έτρεμες και

μόνο που θα σου σου έκοβαν κλήση. Εμένα μου έχει τύχει να με σταματή-σουν για έλεγχο, να έχω επάνω μου παράνομο όπλο και να μην το βρουν. Γενικά οι μπάτσοι αδιαφορούν. Και δεν τους αδικώ, δεν θα θυσιαστείς για 800 ευρώ. Αυτό όμως, είναι που οδηγεί τον κόσμο να παίρνει όπλα στο σπίτι. Όλοι οι μεγάλοι επιχειρηματίες έχουν όπλα και οι πιο πολλοί καταστηματάρχες.

Ποια όπλα είναι τα καλύτερα;Από ποια άποψη; Τα καλύτερα για να μην σε εντοπίσουν είναι τα όπλα με μύλο. Με αυτά η σφαίρα δεν πέφτει στο πάτωμα, οπότε είναι αδύνατη η βαλλιστική μελέτη. Πιο «αποτελεσμα-τικά» όπλα είναι αναμφισβήτητα τα ζάσταβα, είναι κυριολεκτικά πολε-μικές μηχανές. Από Καλάσνικοφ τα καλύτερα είναι τα ρώσικα. Υπάρχουν και αλβανικά, αλλά βγάζουν ζημιές, κάνουν εμπλοκές κλπ. Την σφαίρα από Καλάσνικοφ δεν την σταματά κανένα αλεξίσφαιρο. Ακόμη και τα καινούρια κράνη του στρατού αντέχουν μία τέτοια σφαίρα, μετά αχρηστεύονται.

Για ποιο λόγο έχεις τόσα όπλα; Τα κάνω συλλογή, τα συλλέγω όπως οι άλλοι μαζεύουν γραμματόσημα.

Πόσα όπλα έχεις; Έχω πολλά.

Kalashnikov AK-47H κατασκευή ενος δολοφόνου

Η πιο αποτελεσματική φονική μηχανή των τελευταίων δεκαετιών, το αυτόματο τουφέκι Καλάσνικοφ ΑΚ-47, έγινε πρόσφατα ένα από τα 13 νέα αντικείμενα που επέ-λεξε το Μουσείο Design στο Λονδίνο για να συμπεριλάβει στη συλλογή του. Ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ το σχεδίασε το 1947 για τον Κόκκινο Στρατό και από τότε έγινε το βασικό όπλο κυριολεκτικά σε κάθε πολεμική αναμέτρηση, σε ολόκληρο τον κόσμο. Υπολο-γίζεται ότι πάνω από 300 χι-λιάδες άτομα έχασαν τη ζωή τους από Καλάσνικοφ σε πολέμους κατά τη διάρκεια των ’90s και ακόμα συνεχίζει να θερίζει ανθρώπινες ζωές. Εξαιτίας του απλού σχεδίου του (αποτελείται μόνο από 8 κινούμενα μέρη) μπορεί να παραχθεί μαζικά, γρήγορα και σε τεράστιους αριθμούς, έτσι διαδόθηκε παντού και επειδή είναι εύκολο στη χρή-ση, έγινε το αγαπημένο όπλο των απανταχού μαχητών, από πιτσιρίκια-στρατιώτες, μέχρι τρομοκράτες και αντάρτες πόλεων. Ο ίδιος ο Καλάσνικοφ είχε δηλώσει πριν από λίγα χρόνια ότι το έφτιαξε για να προστατέψει την πατρίδα του και ότι η τεράστια ανεξέλεγχτη από τον ίδιον εξάπλωση δεν ήταν επιλογή του. «Ήταν σαν ένα τζίνι να βγαίνει από ένα μπουκάλι και να αρχίζει να περπατά σε κατευθύνσεις που δεν ήθελα...».

Η “Izhmash”, η κατασκευάστρια εταιρία του Kalashnikov, λειτουργεί εδώ και δύο αιώνες. Το 1941 η μονάδα παραγωγής των όπλων βρισκόταν ανατολικά των ορίων του Izhevsk, καταλαμβάνοντας έκταση 96 εκταρίων -δύο φορές μεγαλύτερη από το Βατικανό, ή αλλιώς το μισό Μονακό.

Παρόλο που τα Kalashnikov συναρμολογούνται ένα ένα στο χέρι (!), η “Izhmash” έχει παράγει 50 εκατομμύρια όπλα τα τελευταία 60 χρόνια. Στις καλές εποχές η “Izhmash” παρήγαγε 95 όπλα την ώρα.

Αυτή τη στιγμή 15 μαθητές δουλεύουν στην μονάδα παραγωγής της “Izhmash”. Σε πολλά στάδια στη διαδικασία παραγωγής δουλεύουν μόνο γυναίκες. Ο μισθός τους είναι περίπου 600 ευρώ.

Αυτές κάνουν τον τελικό έλεγχο κι αποφασίζουν αν το όπλο θα προχωρήσει στο επόμενο στάδιο της παραγωγής. Μετά τη συναρμολόγηση και το τελικό φινίρισμα, οι κάνες γυαλίζονται. Τα Klashnikov δεν καίγονται, ούτε σκουριάζουν.

Πριν πουληθούν, τα Kalashnikov πρέπει να δοκιμαστούν για να μην ξεφεύγει ελαττωματικό όπλο. Παγώνονται σε απίστευτα χαμηλές θερμοκρασίες. Θερμαίνονται σε φούρνους. Στο τέλος χτυπιούνται σε τσιμεντένια πλάκα 3-5 φορές.

Την σφαίρα από Καλάσνικοφ δεν την σταματά κανένα αλεξίσφαιρο. Ακόμη και τα καινούρια κράνη του στρατού αντέχουν μία τέτοια σφαίρα, μετά αχρηστεύονται.

"

"

Σε όλη την Αμερική 150 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν στο σπίτι τους καραμπίνα ή περίστροφο, ενώ κυκλοφορούν πάνω από 280 εκατομμύρια όπλα.

Στο 70% των εγκλημάτων που γίνονται στην Αμερική υπάρχει χρήση όπλου.

Όλοι ανεξαιρέτως οι ιδιοκτήτες όπλου ισχυρίζονται ότι το έχουν για άμυνα. Ένα όπλο χρησιμοποιείται 19 φορές περισσό-τερο σε εγκλήματα, απ’ ό,τι για αυτοάμυνα.

Το 2008 έγιναν 16.272 φόνοι στην Αμερική. Οι 10.886 ήταν από πυροβολισμό.

10.886 φόνοι

1/1970%τωνεγκλημάτων

280.000.000 όπλα.

Το Καλάσνικοφ στο μουσείο design


Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μία έγχρωμη φωτογραφία, φωτοτυπία της ταυτότητας, χαρτί από παθολόγο ή ψυχίατρο, και κάποια παράβολα. Μετά μπορείς να πας σε όποιο κατάστημα θες και να αγοράσεις όπλο.

"

"

.44 Magnum Σχεδιάστηκε τη δεκαετία του '50 από τους Elmer Keith και Smith & Wesson και είναι το αγαπημένο περίστροφο του Επιθεωρητή Κάλαχαν σε όλες τις ταινίες.

Τα αγαπημένα όπλα του σινεμά

Όπλα από Κρήτη, μαύρο από Πελο-πόννησοΈνας «μπάτσος» εκπαιδευτής σκοποβολής μιλάει έξω από τα δόντια για την ελληνική κατάσταση με τα όπλα.

Walther PPKΔημιουργός των Walther PP ήταν ο Carl Walther Waffenfabrik. Επίσημα το όπλο έκανε την εμφάνισή του το 1929. Αν και ο Φλέμινγκ ήθελε τον James Bond να κρατάει μια Beretta 418, ο Geoffrey Boothroyd με επι-στολή προς τον συγγραφέα πρότεινε το Walther PPK ως πιο «ματσό» όπλο για τον υπέρ-κατάσκοπο, με αποτέλε-σμα να βασιστεί πάνω του ο χαρακτήρας του Q.

.38 Colt SpecialΠαραμένει ένα από τα πιο δημοφιλή όπλα όλων των εποχών. Έχει την υπογραφή της Smith & Wesson και πρωτο-λανσαρίστηκε το 1898. Το χρησιμοποιούν κυρίως οι αστυνομικοί της Αμερικής και πρωταγωνιστεί στις περισσότερες ταινίες αυτού του είδους.

Auto 9Το μόνο που συγκρατείς από το Robocop είναι το πόσο τεράστιο είναι το όπλο του –εντάξει δεν είναι και τόσο κακή ταινία. Το Auto 9 κτίστηκε πάνω σε μια Beretta 93R. Ένα παρόμοιο όπλο είδαμε και στο Sin City, αλλά αν δεν το διαβάζαμε κάπου, δεν θα συγκρατούσαμε καθόλου την τελευταία αυτή πληροφορία.

Αστυνομικός εν ενεργεία και χρόνια τώρα εκπαιδευτής σκοποβολής και καταδύσεων, ο "Χ" αντί να πάει κα-φενείο, μάζεψε τους φίλους, αγόρασε ποτά, δερμάτινους μαύρους καναπέ-δες, σφαίρες, αλεξίσφαιρα και όπλα και άνοιξε τον δικό του σκοπευτικό σύλλογο, «λέσχη αντρών». Η γυάλινη πόρτα ασφαλείας απ’ έξω που ανοίγει με κωδικό, δεν είναι η μόνη επένδυση του συλλόγου. Δωμάτια ασφαλείας, με πολεμική θωράκιση, συναγερμοί με σωλήνες –τεχνολογία που συναντούμε σε φυλακές- και παγίδες, σε υποδέχο-νται σε έναν κόσμο που, αν μη τι άλλο, δεν αστειεύεται με θέματα ασφαλείας. Μαύρο πουκάμισο, πούρο, μπύρα και ένα περίστροφο –ευτυχώς ψεύτικο, όπως μάθαμε αργότερα- αφημένο ανέμελα επάνω στο επιτραπέζιο ημε-ρολόγιο ήταν τα αξεσουάρ του συνομι-λητή μας, τον οποίο είχαμε πετύχει σε δύσκολη μέρα. «Μας πίκρανε η Πανά-θα». Στο τραπέζι παραδίπλα μία γυάλα γεμάτη χρυσές σφαίρες, στο ραδιόφωνο Ρίτα Σακελλαρίου, κι είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε.

Κυκλοφορεί η φήμη ότι έχουν εξαφα-νιστεί τα κυνηγητικά όπλα από την αγορά. Είναι αλήθεια;Αληθεύει. Δεν οφείλεται ούτε στην κυνηγητική περίοδο που έχει ξεκινήσει, ούτε σε οργανωμένα συμφέροντα. Αυτό που έχει ανεβάσει τις πωλήσεις είναι ο φόβος και η ανασφάλεια του κόσμου. Οι τιμές ξεκινούν από 400 ευρώ και μπορεί να φτάσουν τα 2.500 ευρώ για καλό μοντέλο.

Το νομικό καθεστώς σε καλύπτει για να χρησιμοποιείς όπλο για προστασία και αυτοάμυνα;Σε αντίθεση με την Αμερική που ο νόμος προστατεύει το ιδιωτικό άσυλο, στην Ελλάδα απαγορεύεται να τραυμα-τίσεις κάποιον που θα εισβάλλει στην οικεία σου. Ακόμα αν μπει κλέφτης στο σπίτι σου και βλάψει εσένα ή την οικογένειά σου, σε περίπτωση που τον τραυματήσεις, θα είσαι κατηγορούμε-νος.

Τι χρειάζεται να κάνεις για να βγάλεις δίπλωμα κυνηγητικού όπλου;Είναι πολύ εύκολο. Το μόνο που χρειά-ζεσαι είναι μία έγχρωμη φωτογραφία, φωτοτυπία της ταυτότητας, χαρτί από παθολόγο ή ψυχίατρο, και κάποια πα-ράβολα. Μετά μπορείς να πας σε όποιο κατάστημα θες και να αγοράσεις όπλο.

Τόσο εύκολα;Ναι. Το μόνο που κάνουν οι καταστη-ματάρχες για να διατηρούν μια ισορρο-πία είναι να σου παραδώσουν το όπλο περίπου 6 ώρες μετά την παραγγελία, ώστε να σε αποτρέψουν σε περίπτωση που θες να κάνεις εν ψυχρώ έγκλημα.

Ο κόσμος που αγοράζει μια καραμπί-να, ξέρει να την χειριστεί ή θα προκα-λέσει ατύχημα;Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε ρίξει με καραμπίνα. Συνήθως πιτσιρικάδες με τον πατέρα μας. Οπότε, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ξέρουμε να χειριζό-μαστε όπλο. Το κυνήγι σου προσφέρει την ευκαιρία να ασχοληθείς νόμιμα με τα όπλα. Γι’ αυτό θα δεις σε περιοχές όπως οι Κρήτη, τους περισσότερους να ασχολούνται με το κυνήγι. Προσωπικά αμφιβάλλω κατά πόσον ένας κάτοχος όπλου θα το χρησιμοποιήσει όταν βρεθεί σε κίνδυνο. Δεν είναι αυτό που βλέπουμε στις ταινίες. Καταρχήν, είναι τέτοιο το σοκ που παθαίνεις, που το πιο πιθανό είναι να μην σκεφτείς καν ότι έχεις όπλο στο σπίτι.

Πόσο δύσκολο είναι να βγάλεις άδεια για κανονικό περίστροφο;Είναι πολύ δύσκολο. Η διαδικασία είναι πολύ περίπλοκη και χρονοβόρα και καταλήγεις να μην παίρνεις ποτέ άδεια. Αν θέλεις να έχεις νόμιμα όπλο στην κατοχή σου, πρέπει να αποδείξεις ότι μεταφέρεις πολλά χρήματα ή ότι είσαι «επίσημος», ή ότι κινδυνεύει η ζωή σου.

Αν έχεις ένα μαγαζί με κοσμήματα στο κέντρο, δεν σου επιτρέπουν;Με τίποτα.

Πώς σου φαίνεται η διάταξη περί

"ενοικίασης" αστυνομικών που πέρασε ο Χρυσοχοΐδης;Δεν είναι ακριβώς αυτό που έγραψαν οι ειδήσεις. Δεν θα τηλεφωνήσεις εσύ για να σου νοικιάσουν περιπολικό. Είναι απλά ένας τρόπος να δικαιολογηθεί αυτό που ήδη συμβαίνει με επισήμους που έχουν προσωπική φρουρά από αστυνομικούς. Αλλά μην γελιόμα-στε. Δεν θα κόψει ο Μαρινάκης και ο καθένας που έχει προσωπική φρουρά, τιμολόγιο στο κράτος.

Μαύρα όπλα βρίσκεις εύκολα;Είναι πολύ εύκολο. Όχι μόνο από εμπόρους, αλλά και από κόσμο που κάνει διαρρήξεις και βρίσκει όπλα μέσα σε σπίτια Είναι γνωστά αυτά. Όπλα από Κρήτη, μαύρο από Πελοπόννησο.

Στους δρόμους οπλοφορεί ο κόσμος;Υπάρχουν όπλα, πάντα υπήρχαν. Ακούς ιστορίες για ανθρώπους που τσακώ-νονται στο φανάρι και κάποιος βγάζει όπλο. Απλά τα περιστατικά έχουν αυξη-θεί λόγω ξένου πληθυσμού. Παλιότερα δεν θα άκουγες να σκοτώνουν για εκατό ευρώ έναν περιπτερά με Καλάσνικοφ, ούτε να επιτίθενται σε αστυνομικούς. Όσοι έχουμε μεγαλώσει στην Αθήνα, σί-γουρα θυμόμαστε πόσο πιο ήσυχα ήταν τα πράγματα, ήταν γειτονιά. Εμείς σαν Έλληνες στους καυγάδες μας συνήθως βριζόμασταν, άντε να μουντζώναμε, να σπρώχναμε, στην χειρότερη να κάναμε κανένα κεφαλοκλείδωμα. Τώρα οι τσαμπουκάδες έχουν αλλάξει, βγαίνουν μαχαίρια και όπλα. Αυτά δεν ήταν στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα.

Πώς μπορείς να προστατευτείς από επίθεση αν δεν οπλοφορείς;Εξαρτάται από την περίπτωση. Όταν είσαι γυναίκα, για παράδειγμα, το να ρίξεις σπρέι πιπεριάς, σίγουρα ξαφνιά-ζει αυτούς που επιτίθενται. Όταν όμως την πέφτουν σε άντρες, η ενέδρα είναι οργανωμένη. Αυτό που ίσως θα βοηθού-σε είναι τα πτυσσόμενα γκλοπ. Ακόμα και αυτοάμυνα να ξέρεις, τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Κινεί όπλα η αστυνομία;Λένε διάφορα για την αστυνομία. Ότι εμπλέκεται στο εμπόριο όπλων, στο εμπόριο ναρκωτικών. Δεν είναι όμως εύκολο να πεις κάτι τέτοιο. Και δεν αποδεικνύεται. Όταν θα κάνεις ντου και θα κατασχέσεις όπλα, η καταμέτρη-ση θα γίνει επί τόπου. Δεν θα μπορεί να γίνει συνεννόηση για να μοιράσεις τα κατασχεθέντα. Δεν μπορώ να ξέρω όμως τι γίνεται στα ανώτερα κλιμάκια...

Διονύσης Ανεμογιάννης |Φωτο: Χρήστος Σαρρής


ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Blade Runner: 30 χρόνια μετά, η ιστορία ενός σάουντρακ που δεν θα γεράσει ποτέ

Το χρονικό της ηχογράφη-σης και της κυκλοφορίας της μουσικής του Blade Runner. Ή αλλιώς, όταν ο Vangelis μεγαλούργησε [για άλλη μια φορά].

1981, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου μόλις έχει μόλις κερδίσει το Όσκαρ για το καλύτερο σάουντρακ με τη μουσική του Chariots of Fire, όταν δέχεται την πρό-ταση του Ridley Scott για να γράψει το original score του Blade Runner. Δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζονται, έχει ήδη προηγηθεί ένα διαφημιστικό σποτ που γύρισε ο Ridley το 1979 για το κλασικό άρωμα Channel No 5, με τίτλο «Share the Fantasy» και μουσική του Βαγγέλη. Τα γυρίσματα του Blade Runner έχουν ολοκληρωθεί στο Λος Άντζελες το καλοκαίρι του ’81, ο σκη-νοθετης και η παραγωγή μεταφέρονται στο Λονδίνο για να ολοκληρώσουν το μοντάζ, έτσι ο Βαγγέλης καλείται να δει σε ιδιωτική προβολή στα λονδρέζικα Pinewood Studios την πρόχειρη κόπια της ταινίας και του γίνεται η πρόταση. Του αρέσει, τα βρίσκει με τον Scott, έτσι τον Δεκέμβριο αναλαμβάνει να γράψει τη μουσική της. Ο Βαγγέλης εκείνη την εποχή ζούσε στο Λονδίνο και δούλευε στο στούντιο που είχε χρηματοδοτήσει ο ίδιος, με μηχα-νήματα και όργανα που άξιζαν πάνω από ένα εκατομμύριο λίρες. Ο μόνος άνθρωπος που δούλευε μαζί του ήταν μία μηχανικός που στη συνέχεια τον βοήθησε στη μίξη και στον συγχρονισμό της εικόνας και της μουσικής -η οποία γραφόταν αναλογικά- και γινόταν πηγαί-νοντας μπρος-πίσω την μαγνητοταινία και τη βιντεοκασέτα.

Υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες για τη διαδικασία της δημιουργίας του σάου-ντρακ, τις δυσκολίες στον συγχρονισμό εικόνας και ήχου, για τα φωνητικά του Ντέμη Ρούσσου, τα χορωδιακά μέρη και τα παραδοσιακά όργανα που

Με αφορμή τα 30 χρόνια από την πρώτη προβολή της ταινίας του Ριντλεϊ Σκοτ, η συντακτική ομάδα του ουγκ! παρουσιάζει μια ενότητα με εκδοχες του μέλλοντος από θραύσματα του παρελθόντος, συνθέτοντας μια πόλη που δεν θα υπάρξει ποτέ.

M.Hulot


προστέθηκαν, για τη πρώτη 4κάναλη μίξη που επιχειρήθηκε ποτέ, για τις αμέτρητες ώρες χειρωνακτικής εργασίας για να επιτευχθεί το τελικό αποτέλεσμα. Σημασία έχει ότι αυτό που ετοιμαζόταν για μήνες στα Nemo Studios, έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα σάουντρακ ever και η δουλειά του Βαγγέλη με τους πιο φανατικούς οπαδούς.Το σάουντρακ παραδόθηκε ολοκληρω-μένο τον Απρίλιο του 1982 κι η ταινία βγήκε στις αίθουσες στις 9 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Ο Βαγγέλης έχει χαρακτηρίσει την προσέγγισή του στη σύνθεση της μουσικής ως «αυθόρμητη και ενστικτώδη», επιτρέποντας στον εαυτό του να αντιδρά με αυθορμητισμό στις εικόνες και να μην αφήνει τις σκέ-ψεις του να επηρεάζουν την έμπνευσή του.«Λειτούργησα λες και συμμετείχα στις σκηνές της ταινίας», λέει ο ίδιος, «και άφηνα τις πρώτες εντυπώσεις των εικόνων να οδηγούν την μουσική μου». Για τον Βαγγέλη η μουσική του Blade Runner είναι ζωτικό και αναπόσπα-στο μέρος της ταινίας [όλες οι σκηνές «αποκαλύπτονται» με τη δύναμη της μουσικής και η ταινία λειτουργεί μια χαρά μόνο με εικόνα και το σάουντρακ, χωρίς καθόλου διαλόγους].Από μουσικής πλευράς το σάουντρακ είναι ένας σκοτεινός, μελωδικός συνδυασμός κλασικών συνθέσεων και φουτουριστικών συνθεσάιζερ, που δίνουν ηχητική υπόσταση στη νουάρ ρετρο-φουτουριστική ατμόσφαιρα που είχε οραματιστεί ο Ridley Scott. Ένας αριστουργηματικός συνδυασμός ηλεκτρονικής μουσικής με φευγαλέ-ους ήχους από γιαπωνέζικα κομμάτια, ορχήστρες του Καΐρου, ρετρό κομμάτια

των ’40s, κουδουνάκια, ανατριχιαστικές φωνές από έναν κόσμο έξω από τόπο και χρόνο. Σε συνδυασμό με τους διαλό-γους της ταινίας και τους ήχους του εφι-αλτικού περιβάλλοντος του μέλλοντος, δημιουργεί μία κατηγορία από μόνο του. Γι’ αυτό και παραμένει 30 χρόνια μετά φρέσκο και αξεπέραστο και απο-τελεί έμπνευση για μια ολόκληρη γενιά μουσικών, οι οποίοι δεν είχαν γεννηθεί καν όταν το δημιουργούσε ο Βαγγέλης. Είναι επίσης ένα σάουντρακ-σταθμός και για άλλον ένα λόγο: μέχρι τότε η αποκλειστική χρήση των συνθεσάιζερ για τη δημιουργία μουσικής για ταινίες ήταν αρκετά παρεξηγημένη και περιορι-ζόταν κυρίως σε b movies. Η δεκαετία του 50 [η χρυσή δεκαετία για τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας του Χόλι-γουντ] είχε προετοιμάσει το έδαφος με πειραματικούς ηλεκτρονικούς ήχους που συνόδευαν τις σκηνές των ταινών, αλλά η δημιουργία τους ήταν αρκετά περίπλοκη διαδικασία. Τα αναλογικά συνθεσάιζερ των ’60s έγιναν προσιτά σε μεγαλύτερη γκάμα μουσικών, η χρήση τους ωστόσο παρέμενε αρκετά περιορι-σμένη και δύσκολη πρακτικά. Το 1971 η Wendy Carlos διασκεύασε κομμάτια κλασικής μουσικής με συνθεσάιζερ για το σάουντρακ του «Κουρδιστού Πορτοκαλιού», αλλά έπρεπε να έρθουν τα φτηνά συνθεσάιζερ των ’80s για να γίνει η χρήση τους μαζική και να περά-σουν στην ποπ μουσική. Ο Βαγγέλης ήταν ο πρώτος που γεφύρωσε το χάσμα των συμφωνικών ορχηστρών και του ήχου του συνθεσάιζερ, συνθέτοντας ένα σάουντρακ που έφτασε στα Όσκαρ [και το κέρδισε]: του Chariots of Fire. Τα όρια είχαν σπάσει και οι συντηρητικοί συνθέτες παλιάς σχολής είχαν αποδεχτεί

20091996 2005

Dolphins Into The Future

On Sea-Faring Isolation

Future Sound of London

Dead CitiesJeff Mills

Blade Runner EPΔίσκοι που έχουν άμεσα επηρεαστεί από το σάουντρακ του Blade Runner:7

το «καινούργιο». Το Blade Runner ήταν το επόμενο βήμα, με ακόμα πιο μεγάλη αποδοχή από όλους. Εκτός από τη μουσική του Βαγγέλη, στην ταινία ακούγονται αποσπασματικά δύο κομμάτια: το «Ogi No Mato» του γιαπωνέζικου σχήματος Nipponia και το «Harps of the Ancient Temples» του αρπιστή Gail Laughton. Στην αρχική εκδοχή του φιλμ, επίσης, ακουγόταν ένα τραγούδι των Ink Spots από το 1939, το «If I Didn’t Care», το οποίο αντικαταστάθηκε από το τραγούδι που έγραψε ο Βαγγέλης στο ίδιο ύφος, το «One more kiss dear» [το τραγούδησε ο Don Percival].Η μουσική της ταινίας μπορεί να είχε

τεράστια αποδοχή από κοινό και κριτικούς αμέσως μόλις η ταινία βγήκε στις αίθουσες [ήταν υποψήφια για BAFTA και για Χρυσή Σφαίρα το 1983], και στους τίτλους του τέλους αναφε-ρόταν ότι ο δίσκος κυκλοφορεί από την Polydor, χρειάστηκαν όμως να πε-ράσουν πάνω από δέκα χρόνια για να κυκλοφορήσει το επίσημο σάουντρακ. Στο μεταξύ είχε κυκλοφορήσει μία εκδοχή του από την New American Orchestra το 1982 με ελάχιστες ομοι-ότητες με το αυθεντικό και κάποια κομμάτια σε μια συλλογή του Βαγγέλη [Vangelis: Themes] το 1989, αλλά έπρεπε να βγει το Director’s Cut το 1992 για να αποφασίσουν να κυκλοφο-


ρήσουν κάτι πιο ολοκληρωμένο. Αυτή η αναμονή έκανε ακόμα πιο δυνατή τη μυθολογία του φιλμ, το οποίο είχε ήδη αποκτήσει cult status. Τελικά, το 1994, κυκλοφόρησε μια επιλογή του Βαγγέλη από τα βασικά θέματα της ταινίας.Στο μεταξύ, η τεράστια καθυστέρηση της κυκλοφορία επίσημου σάουντρακ δημιούργησε την ανάγκη ανεπίση-μων κυκλοφοριών, επειδή οι φαν δεν μπορούσαν να περιμένουν. Το 1982 μία bootleg κασέτα με τη μουσική της ται-νίας που είχε διαρρεύσει από κάποιον τεχνικό είχε γίνει πολύ δημοφιλής στα συνέδρια επιστημονικής φαντασίας και το 1993 κυκλοφόρησε ένα bootleg CD από την Off World Music, Ltd. που ήταν πολύ πιο πλήρες από το επίσημο του CD Βαγγέλη. Το 2007 ο Βαγγέλης ξανακυκλοφόρησε το σάουντρακ σε ένα σετ τριών CD με έξτρα ακυκλοφόρητα κομμάτια και νέα κομμάτια εμπνευσμέ-να από την ταινία.

Το σάουντρακ όμως που είναι πιο πιστό στην αλληλουχία της μουσικής της ται-νίας και πιο πλήρες από όλα είναι ένα bootleg που κυκλοφόρησε μια παρέα ορκισμένων οπαδών της ταινίας και του Βαγγέλη, το Esper Group το 2002 με τίτλο «The 2 CD Esper Edition», ξανα-κυκλοφόρησε σε μονό το Φεβρουάριο του 2003 ως Los Angeles, November 2019» σε ambient version. Στο «The 2 CD Esper Edition» έχουν κάνει εκπλη-κτική δουλειά, έχουν μαζέψει όλες τις ηχογραφήσεις που υπήρχουν, επίσημες κι ανεπίσημες, τις έχουν επεξεργαστεί ψηφιακά κι έχουν φτιάξει ένα αριστούρ-γημα [το οποίο δεν είναι δικό τους φυσικά, αλλά του Βαγγέλη].

2011 2011 2012 2012

Oneohtrix Point Never

ReplicaKuedo

SeverantBen Salisbur & Geoff

Barrow Drokk:

Music Inspired by Mega-City One

Metric

Synthetica

και έχουν πιο γυαλισμένη παραγωγή. Προσωπικά, ήθελα ο ήχος του να ακούγεται τραχύς και καθημερινός, να βγαίνει μια αντιπαράθεση μέσα από αυτό. Το φουτουριστικό σινεμά μπορεί να είναι στην επιφάνειά του λαμπερό, από κάτω όμως είναι πιο ρεαλιστικό και εσωτερικό. Τα κομμάτια μου μιλούν για καθημερινά πράγματα που έχουν συμβεί πρό-σφατα στη ζωή μου, δηλαδή εκεί πάει το μυαλό μου όταν ακούω το άλμπουμ.

Πήρε αρκετά ευνοϊκές κριτικές από παντού. Το περίμενες;Όχι, σκεφτόμουν ότι αυτή η ωμότητα θα δίχαζε κάπως τους κριτικούς. Παραδόξως, το δέχτηκαν αρκετά καλά. Επίσης, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι δίχασε το μικρό κοινό που έχω από ηλεκτρονικούς geeks. Περίμεναν μια πιο λα-μπερή παραγωγή υποθέτω, αλλά προσωπικά με ενδιέφερε μόνο η καρδιά που βρίσκεται από κάτω.

Αρκετοί μουσικοί τελευταία έχουν γίνει πολύ επικριτικοί σχετικά με το dubstep. Τι έχει αλλάξει νομίζεις;Ειλικρινά, δεν με αφορά πια. Δεν έχω ακούσει, δεν έχω κά-νει DJ sets ή ακόμη δεν έχω γράψει μουσική τέτοιου είδους για αρκετά χρόνια. Αισθάνομαι τελείως αποκομμένος από αυτό.

O Jamie Teasdale έφτιαξε έναν εξαιρετικό ηλεκτρονικό δίσκο, γεμάτον αναφορές στον μέντορά του Vangelis.«Από τις στάχτες αναδύεται ένας νέος ήχος, γεμάτος από χρώμα, γεμάτος μυστήριο». Με αυτά τα λόγια συστήνει τον Kuedo το site της Planet Mu, της δισκογραφικής εταιρείας που τον αντιπροσωπεύει. Στην πραγματικότητα πίσω από καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Kuedo κρύβεται ο Jamie Teasdale, ο ένας εκ των δύο διαλυμένων πια Vex’d. Με το Severant απελευθερώνεται από το μουσικό παρελθόν του και ακολουθεί ένα πιο προσωπικό του όραμα.

μουσική από καρδιάς

Kuedo:Μαρία ΠαππάΤις φωτογραφίες που συνοδεύουν τη συνέντευξη τις τράβηξε ο Kuedo με το laptop του.

Τι θυμάσαι πιο έντονα από την Αθήνα από όταν είχες έρθει;Το συγκεκριμένο ταξίδι ήταν πολύ γαμάτο. Οι King Midas Sound έπαιζαν την ίδια βραδιά με μένα και ήξερα τον Kevin πολύ καλά. Είναι καλός μου φίλος. Το μέρος ήταν τίγκα επειδή ο Flying Lotus ήταν headliner και είχα πραγματικά απορ-ροφηθεί από το πώς θα φαινόταν το σετ μου στο κοινό. Το φαγητό ήταν καταπληκτικό και οι promoters ήταν οι καλύτε-ροι και οι πιο ευχάριστοι που θα μπορούσες να συναντήσεις. Φίλε, ήταν απίθανα. Και υπήρχαν πολλές λακκούβες στους δρόμους, χαχα.

Είναι πολύ αισθητή η παρουσία του Vangelis ηχητικά σε δι-άφορα tracks του άλμπουμ. Πόσο σε ενέπνευσε το έργο του στη δημιουργία του Severant;Ο Vangelis βασικά γέννησε αυτό το άλμπουμ. Πέρσι το καλοκαίρι, άκουγα ορισμένα σημεία του σάουντρακ του Blade Runner, κυριολεκτικά κάθε μέρα. Είδα το Cosmos που είχε ένα υπέροχο σάουντρακ, άκουγα πολύ τα στούντιο άλμπουμ του, ακόμη και ορισμένα πράγματα που έκανε με τους Yes. Άκουσα Τους Aphrodite’s Child. Έμαθα να παίζω πολλά από τα σόλο του στο Blade Runner στο συνθεσάιζερ. Μελετούσα τον δάσκαλο. Η ταινία αυτή καθόρισε την φαντασία μου από τότε που ήμουν παιδί. Άκουγα τη μουσική της στο κεφάλι μου σε κάθε φωτισμένη με neon πόλη που επισκεπτόμουν. Η αγαπημένη μου μουσική καθώς μεγάλωνα είχε στηριχτεί σε sampling που έχουν γίνει πάνω σε αυτό, από τους Tim Simenon, Dillinja, Cannibal Ox. Είναι σαν ένα ρεύμα που τρέχει μέσα στη μουσική που αγαπώ και που αισθάνομαι ότι με καθόρισε. Δεν θα μπορούσα να ξέρω τον κόσμο όπως τώρα χωρίς αυτό το φιλμ και αυτόν τον ήχο.

Ποιος είναι ο Kuedo;Το Kuedo είναι ένα αυθαίρετο όνομα που σκέφτηκα για να κυκλοφορήσω ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής. Το προφέ-ρω Q-doe (Κιούντο), αλλά προσπαθώ να συνηθίσω το Quay-do (Κουέντο), επειδή όλοι οι υπόλοιποι το λένε έτσι. Ακόμη μου φαίνεται κάπως αστείο αλλά ποιος νοιάζεται, είναι απλά μερικά γράμματα. Το πραγματικό μου όνομα είναι Jamie.

Ποιες ήταν οι βασικές σου επιρροές για το Severant, το πρώτο σου άλμπουμ;Μουσικά, είναι ένα συνονθύλευμα από trap rap, footwork και ένα είδος μετά-μουσικής για συνθεσάιζερ, στο οποίο θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν τόσο μουσικοί όπως ο Vangelis, οι Tangerine Dream, ο Oneohtrix Point Never και ο Jan Hammer, όσο και ραπ παραγωγοί που χρησιμο-ποιούν synths σαν τους Neptunes και πολλούς παραγωγούς της Ατλάντα, ή ακόμη και ηλεκτρονική μουσική από synths καθαρά, όπως των Drexycia. Η θεματική που κρύβεται από πίσω του είναι μοιρασμένη μεταξύ των γλυκόπικρων προσω-πικών δυσκολιών στην συναισθηματική και καθημερινή μου ζωή, αφενός, και ενός φουτουριστικού κόσμου στον οποίο συχνά αποδρούσα με την φαντασία μου.

Έχει όντως ένα πολύ φουτουριστικό και κινηματογραφικό χαρακτήρα. Ήταν σκόπιμο;Ήθελα να αποτυπώσω κάπως αυτόν τον ξεκάθαρο, ρομαντικό φουτουρισμό που χαρακτήριζε πολλές από τις αγαπημένες μου ταινίες, οπότε ναι, σίγουρα ήταν σκόπιμο. Δεν ήθελα να ακούγεται ακριβώς όπως ένα σάουντρακ, μιας και ήθελα να έχει μια lo-fi αισθητική και μια τραχιά παραγωγή όπως ο ήχος που αντιλαμβάνεσαι από τα trap mixtapes ή το footwork. Τα σύγχρονα κινηματογραφικά σάουντρακ είναι πιο στολισμένα


Laurel Halo:μουσική πέρα απ’ το χρόνο

Το πρώτο άλμπουμ της Laurel Halo στην Hyperdub είναι από τους δίσκους της χρονιάς.

Η λονδρέζικη εταιρία που ίδρυσε ο Steve Goodman (o Kode 9) το 2004 και ξεκίνησε να κυκλοφορεί αποκλειστικά dubstep 12ιντσα, σημάδεψε με τον ήχο της το δεύτερο μισό των ’00s. Δίσκοι σταθμοί που στέκονται πια σαν κορυφαία ηλεκτρονικά δημιουργήματα -όπως τα δύο του Burial, το πρώτο του Kode 9 με το φουτουριστικό dub και το απόκοσμο rap του Spaceap, τα ζαλιστικά dub slow-jam των King Midas Sound ή οι synth-

pop μελωδίες των Darkstar -που ήταν το πρώτο άνοιγμα σε ήχους πέρα από το dubstep- έχουν κάνει την εταιρία μία από τις πιο ενδιαφέρουσες των τελευταίων δέκα χρόνων. Το εξαιρετικό άλμπουμ της Laurel Halo με ήχους που δεν ταξινομούνται σε κανένα είδος και πέρα από χρονικές εποχές, απλά επιβεβαιώνει τον τίτλο του πρώτου δίσκου του Kode 9: αναμνήσεις από το μέλλον.

Hyperdub: αναμνήσεις από το μέλλον Μάιος 2006

Burial

Burial

Μαρία Παππά


Ποια είναι η Laurel Halo;Είναι αστείο, επειδή το μουσικό πρό-τζεκτ δεν έχει καμία σχέση με το ποια είμαι στην πραγματική μου ζωή, αλλά ονομάζοντας το πρότζεκ έτσι, σαν να αντιπροσωπεύει ένα άτομο δηλαδή, μπορεί να δημιουργήσει μια ένταση με-ταξύ του εικονικού και του πραγματικού κόσμου. Για μένα η μουσική κι η Laurel Halo υπάρχουν σαν μια ανάμνηση.

Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου;Στην πραγματική μου ζωή είμαι ένα πρεζάκι της σκληρής δουλειάς, αρκετά χαλαρή.

Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τη μουσική σαν παιδί; Και τι είδος μουσι-κής ήταν;Οι πρώτες μουσικές αναμνήσεις μου ήταν τα οικογενειακά μας ταξίδια στο Βόρειο Μίσιγκαν. Στην παραλία της Λί-μνης Μίσιγκαν, οι πρώτες ηχογραφήσεις που θυμάμαι ήταν το Surfin’ USA και το Οι Simpsons τραγουδάνε τα Blues.

Πώς θα περιέγραφες τη μουσική σου;Δεν ξέρω! Λέω αηδίες όταν είναι να μιλήσω για τη δική μου μουσική.

Τι κάνει τα συνθεσάιζερ τόσο συναρ-παστικά;Μετατρέπουν τον ήχο σε αυτό το πράγ-μα που μοιάζει πραγματικά με φυσικό γλυπτό.

Αν δεν έκανες ηλεκτρονική μουσική, τι άλλου είδους μουσική θα ήθελες να κάνεις;Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ τι είδος μουσικής θα ήταν. Είναι αποτέ-λεσμα των εργαλείων ηχογράφησης που έχω στη διάθεσή μου. Συμμετείχα σε free τζαζ σύνολα και σε σχήματα με μικρότερα όργανα, έτσι μάλλον θα έκανα κάτι τέτοιο, σε συνδυασμό με τη σύνθεση τραγουδιών. Όσον αφορά τον τρόπο που παίζω, θέλω να επιστρέψω στις ρίζες.

Πού βρίσκεις έμπνευση για να γράψεις;Για το Quarantine, συγκεκριμένα, σκεφτόμουν πολύ την αποξένωση, τα υψόμετρα και την ασφυξία.

Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης/μουσι-κός/συγγραφέας που σε έχει επηρεάσει σε βαθύτερο βαθμό και γιατί;Πρώτα απ’ όλα η μουσική κληρονο-μιά της πόλης μου, του Μίσιγκαν. Οι Belleville Three, Carl Craig, Drexciya, Jeff Mills, Theo Parrish, όλοι οι θρύλοι του Detroit techno. Από την άλλη δεν μπορώ να ξεχάσω τους Stevie Wonder, J Dilla, Funkadelic, Aretha Franklin, τον Elvin Jones του κουαρτέτου του Coltrane, τον Iggy και τους Stooges, τους MC5. Ακόμη και η Madonna, ο Andrew WK, οι Wolf Eyes, η Diana Ross και ο Eminem, όλοι έχουν κατα-γωγή από το Μίσιγκαν. Ίσως το τοπίο να αφήνει πολλά στην φαντασία!

Αυτό που μου έκανε πολύ εντύπωση στο Quarantine είναι ότι ξεφεύγει από προφανείς αναφορές και είδη. Το έκανες εσκεμμένα και τι προσπάθησες να πετύχεις;Υποθέτω ότι ήθελα να κάνω κάτι που δεν μπορούσες να βάλεις σε ένα χάρτη ή να το εντοπίσεις, που θα έπρεπε να το ανακαλύψεις μόνος σου.

Επίσης τα φωνητικά σου ακούγονται σαν να μην ανήκουν στα τραγούδια και είναι κάπως σοκαριστικά (με καλό τρόπο). Τι σε έκανε να αποφασίσεις να τα χρησιμοποιήσεις έτσι;Ήθελα να τα φωνητικά να ακούγονται ακόμη πιο απόκοσμα από όλες τις συν-θετικές δομές που συνδυάζω.

Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από το Years; Η μουσική ακούγεται ήρεμη και καταπραϋντική, αλλά τα φωνητικά εί-ναι εκτός ρυθμού και οι στίχοι κρύβουν ένα σκοτεινό στοιχείο. Θα ήθελες να μας πεις κάτι γι’ αυτό;Το Years είναι για τον χωρισμό από ένα αγαπημένο σου πρόσωπο και το να βλέπεις τις οικείες, προσωπικές τους εκφράσεις στους ξένους που προσπερ-νάς στο δρόμο ή στο μετρό.

Γιατί διάλεξες ένα τόσο διφορούμενο αλλά καταπληκτικό εξώφυλλο για το άλμπουμ; Συμβολίζει με κάποιο τρόπο την προσέγγιση που χρησιμοποίησες

για τη μουσική στο Quarantine;Το artwork μίλησε στη μουσική. Η πολύχρωμη βία από κόμικ, η δυναμική ενέργεια, όλα αυτά τα σημεία εν κινήσει σε αρμονία το ένα με το άλλο.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξη σου είπες ότι «είναι σχεδόν αδύνατο να είναι κάτι φουτουριστικό λόγω της ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης». Πιστεύεις ότι υπάρχει κάποιο είδος μουσικής ή κά-ποιος καλλιτέχνης που θα μπορούσε να έχει το χαρακτηρισμό «φουτουριστικός» και γιατί; Δεν είμαι σίγουρη αν ο όρος «φουτου-ριστικό» λειτουργεί πια όσον αφορά τη μουσική. Ίσως να ίσχυε όταν η πρώιμη κλασική μουσική αξιοποιούσε συνθέ-σεις ή μαγνητόφωνα, ή όταν για πρώτη φορά τα συνθεσάιζερ έγιναν διαθέσιμα στο ευρύ κοινό. Μέχρι τότε ο ήχος της λούπας, των συνθεσάιζερ και των drum machine ήταν τόσο απόκοσμος, ώστε να δικαιολογήσει τον χαρακτηρισμό «ακούγεται φουτουριστικό», αλλά ακού-με αυτούς τους «μηχανικούς» ήχους εδώ και δεκαετίες τώρα.

Πόσο δύσκολο είναι για έναν καλλιτέ-χνη σήμερα να στοχεύσει σε κάτι που είναι μπροστά από την εποχή του;Ο στόχος ή η φιλοδοξία δεν είναι το δύ-σκολο μέρος. Η δυσκολία βρίσκεται στο να μην ακούγεται παρωχημένο μετά από 10 χρόνια από την δημιουργία του.

Πιστεύεις ότι οι σύγχρονοι μουσικοί δεν θα πρέπει να βασίζονται πια στους ήχους του παρελθόντος; Θα πρέπει να κάνουν κάτι τελείως διαφορετικό για να προχωρήσει η μουσική ή ακούγεται πολύ σαν ένας αυστηρός κανόνας;Νομίζω ότι εξαρτάται από το είδος της μουσικής που θέλεις να φτιάξεις. Προ-σωπικά δεν βρίσκω έμπνευση σε κάποιο είδος ή σε κάποιο στιλιστικό κανόνα ή σε περιορισμούς, πάντοτε μου άρεσε να ανακαλύπτω ενωτικούς δεσμούς μεταξύ διαφορετικών ήχων ή στυλ και μάλλον προέρχομαι από μια γενιά που η μουσική έχει παραφορτωθεί από εύκολα διαθέσιμα ριπαρισμένα άλμπουμ, οπότε τα πάντα είναι κάπως ισοπεδωμένα.

Η Laurel Halo φτιάχνει περιπετειώδη και συναρπαστική ηλεκτρονική μουσική. Μουσική που δεν μπορείς να βάλεις σε καλούπια, ούτε να συγκρίνεις με κανένα είδος από το πα-ρελθόν. Αν στα πρώτα τρία EP που κυκλοφόρησε -King Felix (2010), Antenna (2011) και Hour Logic (2011)- είχε προσπα-θήσει απλά να βρει το δικό της χαρακτήρα, στο Quarantine, το ντεμπούτο της άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει τον Ιούνιο από την Hyperdub, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η 25χρονη από το Μίσιγκαν των Ηνωμένων Πολιτειών επιλέγει να κοι-τάξει προς το μέλλον και να φτιάξει ανομοιογενή εγκεφαλικά κομμάτια, που έχουν ως επίκεντρο τον αισθησιασμό, παρά τα συναισθήματα. Σε μια μουσική πραγματικότητα που κανόνας για κάθε δημιουργό είναι οι αναφορές του στο παρελθόν, η Halo τον σπάει. Την ενδιαφέρει περισσότερο το τώρα και βγά-ζει μια σπάνια αμεσότητα, παρά την ιδιαιτερότητα της μου-σικής της. Είναι δύσκολο ακόμη και να την κατατάξεις πλάι σε άλλες γυναίκες μουσικούς, επειδή δημιουργεί το κατάδικό της προσωπικό σύμπαν. Η σπανιότητα που συναντάς στα κομμάτια της, την κάνει απλά να παρουσιάζει μια από τις πιο φρέσκες μουσικές φωνές που συναντάμε στον 21ο αιώνα.

Η μουσική παραμένει μουσική και συνδέει τους ανθρώπους με ένα γενναίο ρυθμικό/φυσικό/πνευματικό τρόπο, έτσι τελικά το αν ακολουθείς κάποιους στιλιστικούς κανόνες ή όχι, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αν η μουσική η ίδια δεν έχει ψυχή.

Πιστεύεις ότι στο μέλλον η μουσική θα λειτουργεί περισσότερο σαν μέσο να διευρύνεις τη συνείδησή σου;Η μουσική το κάνει αυτό ήδη! Ίσως όμως θα χρησιμοποιείται ως μέσο για την (τεχνολογική) Μοναδικότητα, θα παρασύρει τον κόσμο σε μια εικονική συνείδηση μέσω της Rihanna 3.0.

Μπορείς να μας προτείνεις ένα άλ-μπουμ που σου άρεσε πολύ τελευταία και γιατί;Το Buried Dreams του Max Eastley και του David Toop, αρκετά συμπτωματική μουσική που δεν πάει πουθενά, με πόνο και χιούμορ στο επίκεντρό της.

Με τι άλλο περνάς τον καιρό σου εκτός από τη μουσική;Κοιμάμαι (γέλια)! Μου αρέσουν οι ταινί-ες, το διάβασμα, οι κανονικές ανθρώπι-νες δραστηριότητες.

Ποιο είναι το μέλλον της μουσικής κατά την άποψή σου;Όχι πια άλλο ενδιαφέρον για την αρμο-νία, απλά η δυνητική δόξα του νικητή όπου και αν πας, βιρτουόζοι των iPad, αισιοδοξώ για (τεχνολογική) Μοναδικό-τητα πριν πεθάνω, αλλά οι πιθανότητες δείχνουν ότι δεν θα συμβεί. Διάβαζα το Glass Bead Game πρόσφατα και μου αρέσει πώς χρησιμοποιεί την ιδέα μιας μουσικής ροής και σύνθεσης σαν βάση για την κατανόηση της μάκρο/μέτα κουλτούρας και της ανθρώπινης ιστορίας. Το πώς όλα αυτά τα μικρο-είδη και πολιτισμικά κινήματα μπορούν να συμπυκνωθούν και να υφανθούν σε ένα αντιστικτικό κίνημα και να παρουσια-στούν σαν αυτά τα λαμπερά πρότυπα, απλά για την αφοσίωση στην εξέλιξη προς τα μπρος. Ίσως η μουσική θα συνεχίσει να πηγαίνει σε ένα σημείο που θα πετύχει υψηλά επίπεδα κατανόησης.

Οκτώβριος 2006 Νοέμβριος 2007 Νοέμβριος 2009 Ιούνιος 2012

Kode 9 & Spaceape

Memories Of The Future

Burial

UntrueKing Midas Sound

Waiting For You Laurel Halo

Quarantine


Τον Πάνο Αλεξιάδη που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Lunar Miasma τον είχα γνωρίσει μουσικά πριν μερικά χρό-νια ως Red Needled Sea, όταν έπαιζε θορυβώδη πειραματική μουσική. Πολλά άλλαξαν από τότε. Η μουσική του ωρίμασε, έγινε πιο ρετρο-φουτουριστική και δανείζεται εύστοχα στοιχεία τόσο από τον Vangelis, όσο και από τη γερμανική ηλεκτρονι-κή σκηνή της δεκαετίας του ’70. Το μόνο ίσως που παραμέ-νει ίδιο είναι η εμμονή του με το θόρυβο και τις συχνότητες, χωρίς όμως να κυριαρχούν στο έργο του –α, και τις κασέτες. Και με τα δύο σχήματά του έχει περισσότερες κυκλοφορίες σε ανεξάρτητες εταιρίες του εξωτερικού, παρά σε ελληνικές και φέτος έκανε την πρώτη μίνι-περιοδεία στην Γερμανία.

Lunar Miasma:Αναλογικές τελετουργίες

Από το doom metal μέχρι το kraut ο Lunar Miasma έχει μία μεγάλη διαδρομή με κυκλοφορίες και ζωντανές εμφανίσεις. Και αυτή είναι μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του.

Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με αρκετά μουσικά όργανα. Ο πατέρας μου έπαιζε από παλια μουσική, oπότε υπήρχε αρκετά το στοιχείο της μέσα στο σπίτι. Όργανα, δίσκοι. Από δίσκους βέβαια όχι και πολλά πράγματα, τα κλασικά που είχαν αυτές οι γενιές, αλλά ευτυχώς που υπήρχαν και αυτά τότε.

Τι μουσική; Ξένη ή ελληνική;Καλά, είχε ελληνικά φουλ, αλλά το ένα τέταρτο της δισκοθήκης του ήταν ξένο και πολλά εξώφυλλα εποχής μου τρά-βηξαν την προσοχή, έτσι ξεκίνησα να ακούω δειλά-δειλά κάποια πράγματα. Ζήταγα από τη μητέρα μου να μου βάλει να τα ακούσω. Μετά έκανα μαθήμα-τα πιάνου στα 7-8 μου, για τέσσερα περίπου χρόνια, και σταμάτησα γιατί φοβόμουν τις εξετάσεις. Είχαμε όμως κι άλλα όργανα στο σπίτι. Έτσι με τράβηξε η ηλεκτρική κιθάρα. Είχε ο πατέρας μου μία ηλεκτρική και έναν ενισχυτή και διάφορα πετάλια και άρχισα να παίζω με αυτά. Την κιθάρα την διέλυσα. Τα πετάλια και τον ενισχυτή ακόμα τα έχω. Μετά, στα 17, ξεκίνησα μια μπάντα για-τί ήθελα να παίξω τύμπανα, αλλά τελικά εξελίχθηκε σε κάτι παραπάνω από απλά μια μπάντα. Για μας τουλάχιστον.

Το όνειρο σου ήταν αυτό από την αρχή;Μικρός ήθελα να γυρίσω τον κόσμο, παίζοντας μουσική. Να γίνω αυτό που έβλεπα, δηλαδή. Κάποια στιγμή, μετά, ήθελα να δώσω στην Καλών Τεχνών, αλλά στο Λύκειο το ξανασκέφτηκα, ή μάλλον συνειδητοποίησα ότι δεν είχα και τόσο ταλέντο. Τελικά ασχολήθηκα με την ηχοληψία.

Ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που άκου-σες και σε άφησε άφωνο;Το «Wish you Were Here» των Pink Floyd. Τον άκουσα εξαιτίας του εξώ-φυλλου για αρχή. Μετά ήταν αυτά τα pads και γενικά τα σύνθια που έχει σε ορισμένα κομμάτια, όπως το «Ηave Α Cigar» που με έκαναν να πω «ωω!». Ήμουν 5 ή 6 χρονών. Με τα χρόνια, βέβαια, ο δίσκος αυτός εκτιμήθηκε αλλιώς.

Πώς θα χαρακτήριζες τη μουσική που παίζεις; Ξεκίνησες από Doom metal, μετά Νoise ως Red Needled Sea και τώρα τι παίζεις ακριβώς;Η μπάντα δεν είχε να κάνει με το τι έκανα εγώ προσωπικά. Πάντα τα ξεχώριζα αυτά. Δηλαδή έγραφα υλικό για ένα σωρό πράγματα, άσχετα αν τα κυκλοφορούσα ή όχι. Red Needled Sea ήταν το όνομα κάτω από το οποίο «πει-ραματιζόμουν» γενικά. Τότε έκανα κάτι μεταξύ ambient και noise, προσπαθού-σα τουλάχιστον, αλλά δεν είχε κάποια σταθερότητα. Προσπαθούσα να κάνω μουσική με drone χαρακτήρα. Οι πηγές πάντα διέφεραν. Μπορεί να έκανα κάτι που να ξεκινούσε με μια κιθάρα ή με μικρόφωνα. Αργότερα χρησιμοποιούσα κάποια μικρά αρμόνια ή συνθεσάιζερ, αλλά ποτέ δεν είχε κάποια σταθερότητα στο τι και πώς. Α! και πετάλια, πολλά πετάλια. Το σταμάτησα όμως, γιατί δεν μου άρεσε αυτό το ό,τι να ’ναι που επικρατούσε, συν του ότι αισθανόμουν ότι είχα κάνει πράγματα τα οποία δεν μου έλεγαν τίποτα στην πλειοψηφία τους. Έμαθα όμως πράματα. Τώρα έχω εστιάσει σε κάτι πιο συγκεκριμένο. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ambient. Πλέον έχει πιο πολύ τη βάση του στο Κraut ή στο Kosmische. Η drone φιλοσοφία ακόμα υπάρχει φυσικά και θα υπάρχει λογικά.

Είναι εύκολο να βγάλει ένας Έλληνας μουσικός την μουσική του στο εξωτε-ρικό; Δεν ξέρω αν είναι εύκολο η δύσκολο. Εγώ έτσι το κάνω. Από το 2006 που κυκλοφορώ τη μουσική μου, τα 9 στα 10 πράγματα που έχω κάνει, είναι

έξω. Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί, αλλά φοβάμαι να αρχίσω να τους βάζω στο τραπέζι αυτή τη στιγμή. Είναι πολύ λίγα τα labels εδώ που κάνουν πραγματικά κάτι. Έφτιαξα και εγώ κάποτε ένα για να το κάνω όπως ήθελα, αλλά και εγώ τελικά δεν το έκανα καλά και το σταμά-τησα. Μετά υπάρχει και το internet, καλώς η κακώς, μπορείς με δυο κλικ η μουσική σου να είναι παντού. Για μένα είναι πιο εύκολο να κάνεις κάτι έξω, αν δεν είναι να το κάνεις μόνος σου. Μό-νος σου το κάνεις οποιαδήποτε στιγμή, αλλά και οι κασέτες και τα CD που κάνω έχουν ένα DIY χαρακτήρα έτσι κι αλλι-ώς, και ας τα βγάζω σε ξένα labels.

Το κοινό εδώ είναι πιο περιορισμένο;Νομίζω παντού είναι το ίδιο κοινό. Για παράδειγμα, τώρα που πήγα στη Γερμανία και έπαιξα για πρώτη φορά έξω και είδα πώς είναι - έστω και για αυτό το λίγο - έπαιξα στον ίδιο αριθμό ατόμων που παίζω και εδώ πέρα. Από 10 μέχρι 50. Δεν έχει να κάνει με την ποσότητα. Ο κόσμος ακούει μουσική, απλά ίσως έξω ο κόσμος να είναι πιο ανοικτός στο να δώσει μια ευκαιρία σε κάτι νέο, σε κάτι μικρό. Δεν θα σου γυ-ρίσει κατευθείαν την πλάτη π.χ. επειδή δεν του αρέσουν τα ρούχα που φοράς ή τα παπούτσια σου. Αυτό που παίζει εδώ πέρα στην Αθήνα. Θα σου δώσει ο άλλος μια ευκαιρία να δει τι είναι αυτό. Θα κλείσει τα μάτια του και, αν του αρέσει, θα έρθει μετά να σου μιλήσει κιόλας, να σε αγκαλιάσει ακόμη και αν δεν του αρέσει, ενώ εδώ υπάρχει πάντα αυτή η άρνηση. Και εγώ έχω μπει σε αυτή τη λούμπα πολλές φορές, οπότε μιλάω εκ πείρας.

Ποιους Έλληνες μουσικούς ξεχωρίζεις;Μ’ αρέσουν πάρα πολύ οι XYSM, μ’ αρέσουν πάρα πολύ οι Free Piece of Tape του Γιώργου και του Ευθύμη, οι Balinese Beast, οι Good Luck Mr. Gorsky, οι Wham Jah, ο Kαραμανωλά-κης, ο Κυριαζόπουλος, ο Jar Moff, αν και τον ανακάλυψα κάπως πρόσφατα. Ο Βελιώτης φυσικά και αυτά που κάνει. Τα παιδιά από την Granny κάνουν μια πολύ καλή προσπάθεια. Φυσικά, δεν μπορώ να αφήσω την Orila απ’ έξω και οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτήν. Είναι όλοι τους ένας και ένας εκεί μέσα. Μια μικρή-μεγάλη οικογένεια και είναι όμορφο αυτό που συμβαίνει ανά καιρούς με αυτούς. Αυτά όσον αφορά την πειραματική σκηνή, αν και σίγουρα ξεχνάω πολύ κόσμο και είναι και τόσοι πολλοί που δεν ξέρω. Δεν κυκλοφορώ πολύ είναι η αλήθεια. Ευτυχώς υπάρχει και η Knot.

Τι δυσκολία αντιμετωπίζει ένας μουσι-κός στην Ελλάδα σήμερα;Ωραία η Ελλάδα, ωραία η Αθήνα, αλλά για τουρίστας μόνο. Μετά, δεν υπάρχει υποστήριξη εδώ από τους ανθρώπους. Μπορεί να ακούω τη μουσική σου π.χ. αλλά επειδή είπες κάτι ή άκουσα κάτι, δεν θα έρθω να σε δω ή οτιδήποτε και, ίσα-ίσα, όχι μόνο δεν θα έρθω, αλλά θα σε λασπώσω κιόλας. Είναι πολύ άσχημο όλο αυτό και μ’ ενοχλεί, αλλά δεν ασχολούμαι.

Επόμενα σχέδιά σου;Συζητάω πράγματα, αλλά δεν έχω κανονίσει κάτι ακόμη. Μιλάμε με μερικούς φίλους για ένα μικρό τουρ στη Γαλλία. Μετά το καλοκαίρι η Αγγλία είναι ένας πιθανός προορισμός. Γενικά θα ήθελα να πάω παντού. Από κυκλο-φορίες περιμένω κασέτες στη Μοοn Glyph και στην Tranquility Tapes, δύο πολύ αγαπημένα μου labels. Ένα split με τον Panabrite (δεν ξέρουμε ακόμη το format) και ενα 7" split/collaboration με την Motion Sickness Of Time Travel. Φέτος επίσης θα βγάλω τα πρώτα μου βινύλια στην Αγγλική Under The Spire και στη Granny απ' τη Θεσσαλονίκη.

Lunar Miasma:Αναλογικές τελετουργίες

Μαρία Παππά | Φωτο: Νίκος Κατσαρός

Από το doom metal μέχρι το kraut ο Lunar Miasma έχει μία μεγάλη διαδρομή με κυκλοφορίες και ζωντανές εμφανίσεις. Και αυτή είναι μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του.


ReplicantsΟ Ridley Scott ήθελε να χρησιμοποιήσει στο Blade Runner έναν νέο όρο που δεν είχε κα-

μία σχέση με το ανδροειδές ή το ρομπότ. Ο σεναριογράφος David Peoples συμβουλεύτηκε

την κόρη του που ασχολιόταν με την μικροβιολογία και την βιοχημεία και μαζί σκέφτηκαν

τον όρο replicants από την ορολογία για τους κλώνους.

CylonsΟι Cylons είναι τρομακτικοί γιατί δεν μπορείς να τους ξεχωρίσεις από τους ανθρώπους – του-

λάχιστον τη νέα γενιά, επειδή οι εργάτες και οι στρατιώτες είναι κανονικές βαρβάτες μηχανές.

Στο Battlestar Galactica του 1978 είναι δημιούργημα μιας ερπετόμορφης εξωγήινης φυλής.

Στην αναβίωση του 2003 τους έχουν φτιάξει οι άνθρωποι και το έχουν μετανιώσει πάρα, πάρα

πολύ.

HumanoidΣυνώνυμο του Android. Συνήθως πάει πλάι στο robot ως επίθετο. Το πιο γνωστό

humanoid στον κινηματογράφο είναι το maschinenmensch, το γυναικείο ρομπότ του

Metropolis του Fritz Lang.

DalekΕίναι οι πιο τρομακτικοί κακοί στο σύμπαν του Doctor Who. Μια μεταλλαγμένη εξωγήινη

φυλή, στην πραγματικότητα είναι cyborgs από τον πλανήτη Skaro που δημιουργήθηκαν

από τον σατανικό επιστήμονα Davros. Στον Doctor Who, επίσης, συναντάμε τους σατα-

νικούς Cybermen, cyborgs που προήλθαν από μια ανθρωπόμορφη εξωγήινη φυλή που

μεταμόσχευσε τεχνητά και μηχανικά μέλη για να μην εξαφανιστεί.

Τα όνειρα για την δημιουργία μηχανικών ανθρώπων υπήρχαν από την αρχαιότητα. Ανά τους αιώνες, η ανθρώπινη φαντασία έχει επινοήσει εκατοντάδες ρομπότ -ορδές γήινων

hello, my name is


Οι αληθινές «ρέπλικες» του Hiroshi IshiguroΥπάρχουν δεκάδες ονόματα για να βαφτίσεις ένα ρομπότ. Ο Hiroshi Ishiguro, ένας ρομποτιστής στο Πανεπιστήμιο της Οσάκα στην Ιαπωνία –και κορυφαίος στον τομέα του– ονο-μάζει το μοντέλο που έχει δημιουργήσει Geminoid HI-2. Το Geminoid είναι ένα αντίγραφο του εαυτού του. Μοιάζει σαν το δίδυμο αδερφό του: παίρνει τις ίδιες εκφράσεις, νομίζεις ότι αναπνέει και ίσως έχει ένα πιο αυστηρό βλέμμα, μόνο που δεν είναι πραγματικός άνθρωπος από σάρκα και αίμα, αλλά μια ρέπλικα φτιαγμένη από συνθετική σιλικόνη και εκατοντάδες μικροτσίπ. Ο συμπαθής επιστήμονας ελέγχει τις εκφράσεις του προσώπου και τις κινήσεις του δημιουργήμα-τός του με την βοήθεια ενός υπολογιστή. Ο Ishiguro αποφάσισε να ασχοληθεί με τα ρομπότ για να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα «τι είναι ο άνθρωπος;». Το Geminoid δεν είναι το πρώτο ρομπότ που έχει φτιάξει. Το ανθρωπόμορφο μηχάνημά του είναι το αποτέλεσμα της θεωρίας του και μιας πολύχρονης έρευνας. Αν και αρχικά οι σπουδές του αφορούσαν την πληροφορική και την τεχνική νοημοσύνη, όσο πιο πολύ εμβάθυνε στο αντικείμενό του, τόσο πιο πολύ πλησίαζε σε μια πιο ριζοσπαστική προσέγγιση. Σκέφτηκε -όπως αναφέρει- ότι «η τεχνητή νοημοσύνη για να είναι αληθινή χρειάζεται ένα σώμα για να αποκτήσει εμπειρί-ες από μόνη της. Τότε αποφάσισα να σπουδάσω ρομποτική. Ξεκίνησα αυτό το επικοινωνιακό ρομποτικό πρότζεκτ από τα μέσα των ’90s. Έτσι, ασχολούμαι με αυτό για περίπου 20 χρόνια».Αυτό που διαφοροποιεί το Geminoid από διάφορα άλλα

BioroidΟ όρος έγινε διάσημος το 1985 από την δημοφιλή mecha σαπουνόπερα, το Robotech,

αλλά χρησιμοποιούνταν από πριν στο cyberpunk και σε διάφορα RPG. Τον συναντάμε

επίσης στο Appleseed του Masamune Shirow. Τα bioroids είναι τα πιο κοντινά στις

ρέπλικες του Blade Runner.

AndroidΟ πιο διάσημος όρος για τα ανθρωπόμορφα και οργανικά ρομπότ. Τον συναντάμε σχεδόν

παντού. Από τα Star Wars μέχρι τα Alien. Ανδροειδές θεωρείται και ο Data του Star Trek:

The Next Generation και ο Prometheus από την νέα ταινία του Ridley Scott. To αντίθετό

του είναι το gynoid (το γυναικείο ρομπότ), ενώ για συντομία λέγεται και Droid.

CyborgΟ όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1960 από τους επιστήμονες Manfred Clynes

και Nathan S. Kline. Διάσημα cyborgs θεωρούνται μεταξύ άλλων ο Robocop, τα μοντέλα

T-800, T-850 και T-10 από τη σειρά ταινιών «Ο Εξολοθρευτής», ο Darth Vader από το Star

Wars, ο Iron Man και η Motoko Kusanagi από το Ghost in the Shell.

The BorgΟι Borg είναι μια ψευδό-φυλή από «κυβερνητικούς οργανισμούς» που αφομοιώνει ό,τι

κινείται μπροστά της για πετύχει την τελειότητα. Βρίσκουν τη νέμεση στο πρόσωπο του

Captain Picard. Όλα στο Star Trek φυσικά.

ρομπότ, όπως π.χ. το διάσημο Asimo της Honda, είναι πως είναι καθαρά ανθρωπομορφικό στην εμφάνισή του και όχι απλά μηχανικό. Η μορφή του εναρμονίζεται πλήρως με την πεποίθηση του Ishiguro ότι, εφόσον τα ρομπότ θα αντικα-ταστήσουν μελλοντικά κάποιες πρακτικές λειτουργίες της καθημερινής μας ζωής, πρέπει να δίνουν την αίσθηση του ανθρώπινου. «Ένα ρομπότ είναι ένας καθρέπτης που αντι-κατοπτρίζει τον άνθρωπο, ένα geminoid είναι μια ακριβής αντανάκλαση του ατόμου». Αυτή η αρχή είναι θεμελιώδης επειδή, κατά την άποψη του, η ανθρώπινη παρουσία και επαφή είναι κάτι το φυσιολογικό και αναπόφευκτο για τα ανθρώπινα όντα.

Το μέλλον που φαντάστηκαν κορυφαίοι συγγραφείς της επιστημονικής φαντασίας όπως ο Isaac Asimov και o Shirow Masamune ή ταινίες όπως το Blade Runner, σήμερα φαί-νεται πιο κοντά από ποτέ. Σύμφωνα με τον Ishiguro, έχει ήδη γίνει πραγματικότητα: «Μέχρι στιγμής οι άνθρωποι με τη βοήθεια της τεχνολογίας έχουν κάνει πραγματικότητα το όρα-μα της λογοτεχνίας και των ταινιών και αυτό θα συνεχιστεί». Αν και στην ερώτηση του πόσο στοιχίζει ένα geminoid, η απάντηση του είναι περίπου 100.000 δολάρια, σίγουρα θα έρθει μια εποχή που όχι μόνο θα φιγουράρουν σε βιτρίνες πο-λυτελών εμπορικών καταστημάτων σαν αξιοπερίεργο θέαμα, αλλά θα αποτελούν κάτι παραπάνω για τους ανθρώπους. Το πρώτο βήμα έχει ήδη γίνει.

Τά

λως

400

π.χ

.

Ο

μη

χανι

κός

ιππ

ότη

ς 14

95

το

υ L

eon

ard

o D

a V

inci

H

«εύ

πεπ

τη π

άπια

» 17

39

Tel

evox

19

27

G

aku

ten

sok

u

1929

Sh

akey

το

ρομ

πότ

19

66

P

3 19

97

A

SIM

O

200

0

R

obon

aut

2 20

10

ή εξωγήινων ρομπότ που άλλοτε έχουν δημιουργηθεί από την ανίερη ένωση ανθρώπου και μηχανής κι άλλοτε είναι αποτέλεσμα διάφορων βιολογικών μεταλλάξεων. Ανθρωπόμορφα, τερατώδη, μηχανές που έχουν αναπτύξει

υψηλή νοημοσύνη. Από τα υπηρεσιακά ανδροειδή του Alien έως τον τρομακτικό Gort από το The Day the Earth Stood Still μαζέψαμε τις πιο επιβλητικές κινηματογραφικές φυλές ρομπότ που έχουν απασχολήσει την ποπ κουλτούρα.

Διάσημα ρομπότ ανά τους αιώνες

Μαρία Παππά


Obsolete media:κασέτα

1Gay Anniversary New in Class

Ένα hardcore punk κουαρτέτο με μέλη από τους Bazooka, χωρίς ντρα-μς. Η κασέτα έκανε τόση εντύπωση στη Slovenly Records που την επανα-κυκλοφορεί ολόκληρη σε βινύλιο. Well done guys!

2Baby Guru Yogi Sister EPs

«Το Yogi Sister Tape είναι ένας φόρος τιμής στα παιδικά μας χρόνια. Τότε που δεν είχαμε τη δυνατότητα να παίρ-νουμε πολλούς δίσκους και αντέγραφε ο ένας στον άλλον σε κασέτα ό,τι αγόραζε. Σκεφτήκαμε να βγάλουμε σε tape φορμάτ -σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων- τα 2 Yogi Sister EPs, γιατί νιώθαμε ότι εξέφραζαν μια ιδιαίτερη πτυχή μας. Δεν είναι επίσημη κυκλο-φορία, πιο πολύ είναι ένα "αιρετικό στερνοπαίδι" στη μέχρι πορεία μας» (Prins Obi).

3 Keep Shelly In Athens cassette

Μια εξαιρετικά σπάνια κασέτα με τα κομμάτια του πρώτου τους EP στην Forest Family (In Love With Dusk) συν ένα αποκλειστικό νέο, το Yellow Man, που κυκλοφόρησε στην γιαπω-νέζικη εταιρία Sixteen Tambourines με καλό σκοπό (ένα μέρος από τα έσοδα πήγε στην ανακούφιση των πληγέντων από τον σεισμό στην Ιαπωνία). Σε 150 αντίτυπα μόνο.

4 Α Victim of Society S/T EP

Τα πρώτα κομμάτια των Victim of Society σε μια χειροποίητη κασέτα που μοίραζαν στα live τους. Κυκλο-φόρησε για πρώτη φορά την βραδιά που άνοιγαν τον Dirty Beaches και εξαντλήθηκε όλο το στοκ! Περιέχει live «χιτ» όπως τα Can You Feel It?, Fake Friends και You’re Gonna Hate Me.

5Putsum Afro Black Metal

Οι ζωντανές εμφανίσεις του Putsum είναι μια μοναδική εμπειρία. Στο Afro Black Metal συγκεντρώνει υλικό από τρεις πρόσφατες εμφανίσεις του, όπου αποκαλύπτει ότι ο Κόμης Δράκουλας ήταν στην πραγματικότητα χορτοφάγος, φωνάζει ότι το Black Metal δεν είναι αποκλειστικότητα μόνο των καυκάσιων ανδρών και ανασταίνει τον Χριστό [σαν ζόμπι]. Σε 65 μόλις αντίτυπα για τις ανάγκες της πρόσφατης περιοδείας του στην Ευρώπη, μαζί με τους Bazooka και τους Gay Anniversary.

6Άγγελος Κυρίου, Κτίρια τη Νύχτα Betty Loop Loop

«Μας έγινε πρόταση από τη Phase Records να κυκλοφορήσουμε τις ηχογραφήσεις μας σε κασέτα. Αν και μεγαλώσαμε/μεγαλώνουμε ακούγοντας

μουσική-και- από κασέτες, δεν ήταν το συγκεκριμένο format που μας έκανε να δεχτούμε, όσο η σιγουριά ότι το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν φροντι-σμένο και κοντά στην αισθητική μας. Όπως κι έγινε. Το ότι κυκλοφόρησε σε μια εποχή που -σε ορισμένους κύκλους- η κασέτα θεωρείται κάτι μοδάτο, είναι τελείως συμπτωματικό. Εξάλλου, η Phase Records εδώ και 10 χρόνια εκδίδει τις κυκλοφορίες της κυρίως σε κασέτες και Cdr». (Άγγελος Κυρίου).

7Unan, Ν.Κυριαζόπουλος Mimus/Skua

«Ο κύριος λόγος ίσως για τον οποίο διαλέξαμε κασέτα, είναι μια κάποια προσήλωση που προσπαθήσαμε να έχουμε στη λογική της “κυκλοφο-ρίας”. Σε μια εποχή κορεσμού, ένα λιγότερο τυπικό φορμάτ “φαίνεται” καλύτερα, αποτελεί διαφήμιση για το

κασέτες από την πρόσφατη ελληνική παραγωγή: 12

Μαρία Παππά | Φωτο: Manteau Stam. 5

2

11

3 12

10


Η κασέτα ως μέσο αποθήκευσης μουσικής εμφανίστηκε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 60 και έγινε πολύ δημοφιλής κυρίως στα ’80s, που τα κασετόφωνα είχαν πάρει φωτιά. Για περισσότερα από τριάντα χρόνια στάλθη-καν εκατομμύρια ερωτικά ραβασάκια με τη μορφή mixtape στις δυο πλευρές μιας TDK και ακόμα περισσότερες γέμισαν με καψουρο-τράγουδα για να πνιγεί ο νταλκάς του χωρι-σμού. Μετά την εμφάνιση του CD [και ειδικά το CD-R] οι πωλήσεις της κασέτας έπεσαν ραγδαία και το 2002 οι μεγάλες εταιρίες την κατάργησαν εντελώς. Δέκα χρόνια μετά, η κασέτα ζει μέρες αναβίωσης με πολύ πιο επι-λεγμένες κυκλοφορίες, κυρίως ανεξάρτητες ή πειραματικές.

ίδιο το έργο (οι ίδιες οι πωλήσεις έχουν πάψει άλλωστε να παίζουν ρόλο). Το υλικό διατίθεται εξάλλου και ψηφιακά, οπότε δεν πρόκειται για φετιχισμό πάνω στη φύση του ήχου. Η κασέτα, ύστερα, είναι και πιο εύπλαστη σαν αντικείμενο, μας κάνει να κολλάμε διαλέγοντας το χρώμα της, τα σχέδια που θα βάλουμε πάνω, πράγμα που μας κεντρίζει το ενδιαφέρον περισσότερο από όταν δου-λεύουμε με cdr». (Κωστής Κηλύμης–Organised music from Thessaloniki).

8Sister Overdrive Honey

«Είναι πολύ απελευθερωτικό να νιώθεις ότι μπορείς να κυκλοφορήσεις κάτι γρήγορα και χωρίς να το πολυσκεφτείς και κάπως η κασέτα (ένα μέσο που θεωρείται πιο ευτελές σε σχέση με το βινύλιο και το Cd) μου φάνηκε το ιδανικό μέσο για κάτι τέτοιο. Επίσης, με ενδιαφέρουν πολύ οι ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου format. Το γεγονός

για παράδειγμα ότι ο ακροατής δεν μπορεί με ακρίβεια να κινηθεί ανάμεσα στα tracks και πρέπει να ακολουθήσει τη σειρά της ηχογράφησης έχει μεγάλο ενδιαφέρον, ειδικά σήμερα, που η πλειοψηφία της μουσικής που ακούμε είναι στον υπολογιστή, σε κινητά και σε mp3-players που μπορείς πολύ εύκολα να κάνεις skip και fast-forward. Δεν κρύβω βέβαια ότι υπάρχει και κάτι νο-σταλγικό στην επιλογή της κασέτας».

9Lunar Miasma Impermanent Nature

«Από το πολύ μικρός μου άρεσε να γράφω κασέτες και μου άρεσε η όλη αί-σθηση, αλλά και η αισθητική. Ό,τι CD, ό,τι δίσκο έπαιρνα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να το αντιγράψω σε μια κασέτα. Μετά ήταν και τρέλα της ποσό-τητας. Σ’ αυτό με επηρέασε τότε ένας πολύ καλός μου φίλος ο Βασίλης (PAN) που τις έφτιαχνε με την ίδια αντίληψη που τις έφτιαχνα και εγώ. Όταν μετά

έβγαλα την πρώτη μου κασέτα σαν RNS ήταν λίγο δρόμος χωρίς επιστρο-φή. Όπως και το βινύλιο, οι κασέτες έχουν ήχο, όσο κλισέ και αν ακούγε-ται αυτό. Επίσης το Lunar υλικό τις περισσότερες φορές θέλω-δεν θέλω, έχει μια hi-fi αντίληψη, ας πούμε. Παίρνοντας τη μουσική αυτή και βάζοντας τη σε μια κασέτα, αποκτά έναν άλλον χαρακτήρα και αυτός ο χαρακτήρας είναι αυτός ακριβώς που μου αρέσει».

10Acid Baby Jesus S/T

Οι Acid Baby Jesus κυκλοφόρησαν την ομώνυμη κασέτα το 2010, την πήραν μυρωδιά οι τύποι του Altered Zones και από εκεί κάπου ξεκίνη-σαν όλα. Περιέχει κομμάτια που δεν υπάρχουν στο ντεμπούτο τους άλμπουμ στην αμερικάνικη Slovenly Records και θεωρείται πλέον περιζή-τητη.

11Άγνωστος Δελένια

«Η αρχική ηχογράφηση έγινε σε μια ήδη γραμμένη κασέτα που βρέθηκε στη Δε-λένια, κατά την διάρκεια της επίσκεψης στον χώρο. Στην πρώτη πλευρά, λοιπόν, ακούγεται αυτούσια η ηχογράφηση, σε ζωντανό χρόνο, εξ ου και ο Λούτσιο Ντάλα. Πάντως, η έκδοση σε κασέτα δεν είναι μόνο μια φετιχιτιστική-ρε-τρό άποψη για στην μουσική και την βιομηχανία της. Αυτό το μέσο διατηρεί το προνόμιο-μειονέκτημα να πρέπει να περάσεις από όλο του το φάσμα για να ακούσεις τι περιέχει». (Orila forever)

12Wham Jah Zombie Rock

Το Zombie Rock αποτελείται από τις πρώιμες ηχογραφήσεις των Wham Jah. Ένα κομμάτι από κάθε πλευρά. Cool αυτοσχεδιασμοί και αρκετές δόσεις υπόγειας ενέργειας.

4

8 1

9

6

7


Philips Pavilion μια ιδιοφυής σύλληψη και η αρχή μιας νέας εποχής

Το Philips Pavilion που δημιουργήθηκε για τους πέντε μήνες του World Fair στις Βρυξέλες του 1958 -και σήμερα θα μπορούσε να ονομαστεί multimedia event- ήταν ένα διεπι-στημονικό όργιο διαφόρων τεχνών που παραμένει διαχρονι-κά πρωτοποριακό. Κάτι σαν πρόδρομος των multiplex. Η φουτουριστική κατασκευή του σπουδαίου Ελβετού αρχιτέκτο-να Le Corbusier- από δύο κρεμαστές, γλυπτές φιγούρες από ατσάλι και μπετόν, με καμπύλες βασισμένες στις παραβολικές καμπύλες που ο Ξενάκης είχε ανακαλύψει στα μαθηματι-κά, και τις οποίες χρησιμοποίησε για να «κατασκευάσει» τα πρώιμα έργα του όπως το Metastasis-, συμπληρωνόταν από προβολές εικόνων και τελευταίας τεχνολογίας (για το τέλος των ’50s) ηχητικές εγκαταστάσεις, που έπαιζαν δύο συνθέσεις ηλεκτροακουστικής μουσικής, συνολικής διάρκειας δέκα λεπτών: το Poème électronique του Edgar Varèse και το Concrete P.H. του Ξενάκη. Το δίλεπτο κομμάτι του Ξενάκη από ήχους από αναμένα κάρβουνα συνόδευε τους επισκέπτες για όση ώρα χρειαζόταν για να μπουν στην αίθουσα, ενώ το δεκάλεπτο «ηλεκτρονικό ποίημα» του Varèse ακουγόταν μέσα στην αίθουσα. Συνολικά υπήρχαν 350 ηχεία συνδεμένα σε 20 ενισχυτές, κάτι εξωπραγματικό για τα δεδομένα της εποχής. Αν το συνδυάσεις με την «διαστημική» κατασκευή και τις συνεχώς εναλασσόμενες εικόνες από κρανία, βομβαρδιστικά αεροπλάνα, γλυπτά των νησιών του Πάσχα και σκηνές από ταινίες του Σαρλό που προβάλλονταν μέσα στην εγκατάστα-ση, μπορείς να δικαιολογήσεις πλήρως τις αντιδράσεις του

κοινού –περισσότερα από 20 χιλιάδες άτομα την ημέρα!- που κυμαίνονταν από το απόλυτο δέος και τον άγριο ενθουσιασμό, μέχρι τον καθαρό τρόμο.Η κατασκευή ήταν φταγμένη με τέτοιον τρόπο, ώστε ένας καμπυλωτός κυλινδρικός διάδρομος σε οδηγούσε το εσωτερικό της, το οποίο θύμιζε το στομάχι της αγελάδας. Ομάδες 500 ατόμων έμπαιναν ανά δεκάλεπτα στον χώρο, περνώντας από τον διάδρομο, κι έπειτα έμπαιναν στον κύριο χώρο και παρέ-μεναν για οχτώ λεπτά σε μια αίθυσα που βυθιζόταν στο απόλυ-το σκοτάδι. Στη συνέχεια βομβαρδίζονταν από πολυκάναλους στερεοφωνικούς ήχους, στατικές και κινούμενες εικόνες, πολύχρωμα φώτα, ακτίνες φωτός, τον ήλιο, το φεγγάρι και τα αστέρια που εμφανίζονταν στο ταβάνι. Στο τέλος του δεκάλε-πτου έβγαιναν σαστισμένοι και «χωνεμένοι» από άλλη έξοδο, ενώ το επόμενο γκρουπ ετοιμαζόταν να μπει στο διάδρομο. Ο Ξενάκης ήταν ήδη 11 χρόνια συνεργάτης του Le Corbusier [από το 1947 που έφυγε απ’ την Ελλάδα και μετακόμισε στο Παρίσι δούλευε στην εταιρία του] και είχε κατά πολύ συνει-σφέρει και στο αρχιτεκτονικό μέρος της κατασκευής, αλλά ο Corbusier πήρε όλη τη δόξα για το Pavilion. Αυτός ήταν κι ο λόγος που ο Ξενάκης εγκατέλειψε την εταιρία του και δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Κι αυτό που έχασε η αρχιτεκτονική το κέρδισε η μουσική. Παρόλη την μοναδικότητά του, το έργο καταστράφηκε μετά το τέλος της έκθεσης.

Οι παραβολικές καμπύλες του Ιάννη Ξενάκη και οι ήχοι από τα αναμμένα κάρβουνα ήταν η αρχή μιας μοναδικής φουτουριστικής κατασκευής, που προκαλεί δέος ακόμα και σήμερα.

M.Hulot


The ough! team | Φωτο: Νίκος Κατσαρός

The future was roundΟι Έλληνες εκπρόσωποι του μοντερνισμού είχαν ένα όραμα για μια καλύτερη Ελλάδα –μια Ελλάδα με καμπύλες. Οι φουτου-ριστικές κατασκευές του Ζενέτου, του Ξάστερου και του Δεσποτίδη στα ’60s και στα ’70s ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους, τόσο μπροστά που ελάχιστοι πήραν είδηση ότι το μέλλον είχε ήδη σχεδιαστεί στην Ελλάδα...

Το Στρογγυλό του Τάκη ΖενέτουΟ Τάκης Ζενέτος ήταν μέγας οραματιστής, ένας Έλληνας αρχιτέκτονας που ανήκει χωρίς κανένα ίχνος αμφισβήτησης στον στενό κύκλο των διεθνών πρωτοπόρων του μοντερνισμού των αρχών της δεκαετίας του ’60.

Λύκειο της περιοχής. Ο Τάκης Ζενέτος «έβλεπε» το μέλλον στην κοινωνία της πληροφορικής και στις ψηφιακές τεχνολογίες, σχεδιάζοντας, όπως έλεγε ο ίδιος, «ένα χώρο ενιαίο που να μπορεί να εξελίσσεται συνεχώς και έπειτα από χρόνια να μπορεί να πάρει μια νέα μορφή». Αφού μελέτησε για έξι μήνες την εκπαίδευση στον κόσμο και την διεθνή βιβλιογραφία για να κατατοπι-στεί για τις νέες τάσεις, κατέληξε στην κατάργηση της γραμμικής διάταξης που διασπά τον χώρο. «Για να πετύχω τον στόχο μου έκανα τον διάδρομο με τις τάξεις σε σχήμα κύκλου και έτσι μπορώ, αφαιρώντας τα χωρίσματα, να έχω έναν ενιαίο χώρο», έγραφε το 1977. Οραμα-τίστηκε ένα σχολείο με κέντρο του ένα ηλεκτρονικό στρατηγείο. Παρόλο που η τηλεόραση μόλις έχει αρχίσει να κάνει –δειλά- τα πρώτα της βήματα, βλέπει την αξία της σαν μέσο μετάδοσης γνώσης και σχεδιάζει αίθουσες με υποδομές εκπαιδευτικής τηλεόρασης σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο, αλλά και κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης με εν-σύρματες εξόδους για αναμετάδοση εκ-παιδευτικών προγραμμάτων, ακόμη και από το σπίτι. Σχεδιάζει ακόμη μεγάλες αίθουσες με μεγεθυντικό προβολέα τη-λεοπτικής μετάδοσης τύπου Cybernox Telebeam (πολύ hi-tek εκείνη την επο-χή) για προβολές που θα βλέπει ταυτό-χρονα όλο το σχολείο, καθώς επίσης και μονάδες συνδεδεμένες με ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες και άλλες οπτικοακουστικές πηγές πληροφοριών. Η σύλληψή του

καταργεί την δασκαλοκεντρική δομή της εκπαίδευσης και το μοντέλο της τάξης, αφού εφαρμόζει συνεργατικότερες μορφές, με τους μαθητές να διαχέονται σε ολόκληρο το κτίριο. Γι’ αυτό το λόγο το κτίριο είναι κυκλικό και οι αυλές είναι εσωτερικές. Οι περσίδες που εξέχουν στις οροφές και δίνουν στο κτίριο της διαστημική όψη, επιτρέπουν τον σωστό φωτισμό στις αίθουσες, ανάλογα με τις κινήσεις του ήλιου. Φυσικά, ελάχιστοι κατάλαβαν τι είχε φτιάξει και το όραμά του ποτέ δεν ολοκληρώθηκε.Ο Τάκης Ζενέτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926. Στα χρόνια της κατοχής οργανώ-νεται στην ΕΠΟΝ και το 1945 φεύγει με υποτροφία για το Παρίσι, όπου γρήγορα ανακαλύπτεται το εξαίρετο ταμπερα-μέντο και ταλέντο του. Το 1956 αφήνει μια έτοιμη καριέρα και επιστρέφει στην Ελλάδα. Όμως, καθώς πρεσβεύει μια αρχιτεκτονική για τον άνθρωπο, τον κάτοικο, τον εργαζόμενο και τον περαστικό και όχι για το κέρδος, έρχεται σε σύγκρουση με πολυποίκιλα συμφέ-ροντα που τον απομονώνουν σταδιακά. Εμπνέει λόγω της καινοτόμου φύσης και της προσωπικότητάς του, όμως παράλληλα συσσωρεύεται η πίκρα για το ανώφελο των αγώνων για τον τόπο που καταστρεφόταν. Τελευταίο πλήγμα ήταν η δολοφονία του ανιψιού του Διομήδη Κομνηνού το 1974. Από τότε κλείνεται περισσότερο στον εαυτό του και ακολου-θεί μια μοναχική πορεία μέχρι το 1978, οπότε αυτοκτονεί πέφτοντας στο κενό.

έμφαση στο στοιχείο της ηλεκτρονικής, η προφητική αναφορά σε μια φιλική τεχνολογία που επρόκειτο από τότε να αλλάξει ριζικά την πορεία του πλανήτη. Ο Τάκης Ζενέτος υπήρξε πρωτεϊκός εκπρόσωπος μιας παγκόσμιας digital generation, προφήτης μιας ψηφιακής on line αρχιτεκτονικής που όπως και άλλες δημιουργικές εκφράσεις της εποχής (π.χ. η ηλεκτρονική μουσική των Berio, Kagel, Stockhausen, Pousseur) εμπεριέχει μια δυναμική ιδεών που δεν μπόρεσαν να εκφραστούν με πληρότητα ούτε στον μισό αιώνα που μεσολάβησε από τότε, και περιμένουν ακόμα το μέλλον. Εκτός από την «Ηλεκτρονική πολεοδομία» και το χωροταξικό σχέδιο του Λεκανοπεδίου Αθηνών, άφησε πίσω του δεκάδες βιομηχανικά κτίρια, το Θέατρο του Λυκαβηττού και σημαντικές πολυκατοικίες και μονοκατοικίες. Το 1969, μέσα στη χούντα, άρχισε να κατα-σκευάζει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά –και εντυπωσιακά παρόλο που έχουν περάσει 43 χρόνια- δημιουργήματά του: το Στρογγυλό, το φουτουριστικό σχολείο του Αγίου Δημητρίου στο Μπραχάμι, που σήμερα στεγάζει το 1ο Γυμνάσιο και

Με την ουτοπική πρόταση της «Ηλε-κτρονικής πολεοδομίας» που διατυπώνει το 1962, αλλά που έχει ήδη συλλάβει από τα προηγούμενα χρόνια, κινείται στο ίδιο πλαίσιο και υιοθετεί τα ίδια κίνητρα με ξένους συναδέλφους του, όπως τους Ιάπωνες μεταβολιστές, τον N.Miljutin (της γραμμικής πόλης), τον Le Corbusier, τον F. L. Wright ή τον K. Tange. Επεξεργάζεται κατά φάσεις ένα σχέδιο δημιουργίας ευέλικτων μεγαπόλεων-οικιστικών συγκροτημάτων που φτάνουν ώς τα όρια της βιώσιμης ατμόσφαιρας και οργανώνονται σε επάλ-ληλα επίπεδα, αναρτημένα από καλώδια πάνω από τις υπάρχουσες «ιστορικές» πόλεις και το φυσικό περιβάλλον. Αυτές οι μεγαπόλεις, ένα είδος τεράστιου ιστού αράχνης, χαρακτηρίζονται από μία μεταβλητή ευελιξία και αναπτύσσονται σταδιακά στο χρόνο. Η ηλεκτρονική τεχνολογία εξασφαλίζει την επικοινωνία και το δίκτυο πολλαπλών συνδέσεων, αλλά και την διεκπεραίωση όλων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων όπως: εργασία, εκπαίδευση, μεταφορές. Η πιο ριζοσπαστική παράμετρος στην ιδέα του Ζενέτου είναι η αποκαλυπτική

[Στοιχεία από το βιβλίο «Τάκης Χ. Ζενέτος, Ψηφιακά Οράματα και Αρχιτεκτονική, Εκδόσεις Libro και το άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη «Στρογγυλό», το κλειδί για το σχολείο του μέλλοντος στην Καθημερινή].


Από τα πιο χαρακτηριστικά και πιο γνωστά κτίρια της λεωφόρου Κηφισίας, το σύμπλεγμα των τριών στρογγυλών πο-λυκατοικιών στο ύψος της Κηφισιάς είναι έργο του αρχιτέκτονα Νίκου Δεσποτίδη, που για την εποχή που κατασκευάστηκε θεωρήθηκε ένας τεχνολογικός άθλος. Ακόμα και αρχιτέκτονες του εξωτερικού έχουν έρθει στην Αθήνα να το θαυμά-σουν. Όταν χτιζόταν, το 1973-1974, είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι η στρογγυλή του βάση προοριζόταν για να κατασκευα-στεί σιλό αποθήκευσης του υποτιθέμενου "θαυματουργού νερού" του Καματερού [Athens Voice]. Η κάθε πολυκατοικία, παρόλο που δίνει την εντύπωση ότι βρί-σκεται στον αέρα, στηρίζεται σε τέσσερις γιγάντιες στρογγυλές κολώνες και έχει εξαιρετική στατικότητα, ενώ, παρόλο που το σχήμα της δεν φαίνεται να είναι βολι-κό, το παραμικρό τετραγωνικό του κάθε διαμερίσματος είναι εκμεταλλεύσιμο και δεν υπάρχουν καθόλου μη ωφέλιμοι χώροι. Πρόκειται για μια σύνθεση τριών κύκλων που συνδέονται με ένα κεντρικό λειτουργικό πυρήνα, (κλιμακοστάσιο, ανελκυστήρας). Ουσιαστικά είναι ένα πολυώροφο τριφύλλι. Το έργο για την εποχή που πραγματοποιήθηκε, το 1973, ήταν πρωτοποριακό ως προς την στατική του επίλυση, αν αναλογιστούμε τους μεγάλους σεισμούς της Αθήνας.

Ο Νικόλας Ξάστερος ήταν άλλος ένας οραματιστής αρχιτέκτο-νας, που το έργο του στην Ελλάδα δεν εκτιμήθηκε όσο του άξιζε και παραμένει σχεδόν άγνωστος. Ο Ξάστερος σπού-δασε αρχιτεκτονική στην Ecole des Beaux Arts στο Παρίσι του ’50, και τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 σχεδίασε μια σειρά από προκατασκευασμένες κατοικίες από ένα νέο –τότε- υλικό, που χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή ελαφρών σκαφών, το fiberglass (ενισχυμένη χημική ρητίνη). Μέσα σε μια οραματιστική προοπτική, τα πανάλαφρα αυτά σπίτια μπορούσαν να στήνονται, συναρμολογούμενα πολύ εύκολα, οπουδήποτε στην εξοχή, δίνοντας υπόσταση στο «όνειρο των διακοπών» -μυθολογία της εποχής. Ο αριθμός των «τουρι-στικών οικίσκων» που σχεδίασε δεν είναι γνωστός, συνολικά όμως πρέπει να κατασκεύασε το πολύ δέκα, κι αυτά ως δείγματα, μιας και τελικά δεν έγινε ποτέ μαζική παραγωγή. Το «ουφάκι» το οποίο είχε εντοπίσει η ομάδα errands στο Λουτράκι και αποσυναρμολογήθηκε από την αρχική του θέση για να μεταφερθεί στο Φλοίσβο όπου γινόταν η 2η Μπιενά-λε της Αθήνας, Heaven [ήταν μέρος του ενός από τα δύο έργα «τραγικών ουτοπιών αυτονομίας του '70», με τα οποία συμμετείχαν στην έκθεση Live], ήταν ένα από τα 5 που είχαν διασωθεί συνολικά. Το συγκεκριμένο φουτουριστικό σπιτάκι που είχε στηθεί ως εκθεσιακό δείγμα σε ένα μικρό παραλιακό οικόπεδο στο Λουτράκι, είναι μάλλον η δεύτερη παραλλαγή στη σειρά των οικίσκων με μορφή ιπτάμενου δίσκου, που έχουν και βεράντα. Η κατασκευή κατοχυρώθηκε με δίπλω-μα ευρεσιτεχνίας της Ακαδημίας Αθηνών τον Σεπτέμβριο του 1969 στο όνομα της «Ανώνυμης Βιομηχανικής εταιρείας Μεταλλικών κατασκευών ΑΛΤΑ» με την οποία συνεργαζόταν, και ύστερα το Μάιο του 1973 στο όνομα του. Οι παραλλαγές εκτείνονται από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 μέχρι τα μέσα του’70. Ο Ξάστερος, έχοντας οργανώσει ένα εργοστάσιο παραγωγής των φουτουριστικών κατοικιών στην Κομοτηνή και έχοντας λάβει πολλές προτάσεις από ενδιαφερόμενους αγοραστές, ετοίμασε τα εγκαίνια της πρώτης έκθεσης το 1977. Ατυχώς, συνέπεσε με την αλλαγή του νομοσχεδίου για την εκτός σχεδίου δόμηση (κατά μαρτυρίες, το ίδιο κιόλας πρωινό), αλλάζοντας το ελάχιστο οικόπεδο για τοποθέτηση λυόμενου σπιτιού, από 250τμ σε 4 στρέμματα! Με αυτόν τον τρόπο καταργούνταν το όνειρο να τοποθετηθεί ένα μικρό, οι-κονομικό και εύχρηστο κέλυφος διακοπών σε ένα μικρό οικό-πεδο. Το «ουφάκι» του Ξάστερου συμπίπτει με μια παράλλη-λη αναζήτηση οραματιστών αρχιτεκτόνων σε όλο τον κόσμο. Απ’ αυτά προηγείται το Dynamaxion House του Αμερικανού σχεδιαστή, συγγραφέα και εφευρέτη Buckminster Fuller, αλλά την ίδια εποχή με τον Ξάστερο ο Φιλανδός αρχιτέκτονας Matti Suuronen, σχεδιάζει και κατασκευάζει το «futuro» από fiberglass, με ελάχιστο κόστος, που μπορεί να μεταφερ-θεί και να τοποθετηθεί με ελικόπτερο! Όσο για τα ελληνικά futuro του Ξάστερου, η πιο εμβλη-ματική κατασκευή βρισκόταν στην λεωφόρο Καβάλας (του Πουλιέζου) για πολλά χρόνια, στην έξοδο της πόλης, και αποτελεί βασική ανάμνηση των παιδιών του ’70 που έφευγαν για διακοπές με τα οικογενειακά αυτοκίνητα προς την Πελο-πόννησο. Πιθανόν είναι η ίδια με αυτήν που τώρα βρίσκεται στην Ανδραβίδα. [Στοιχεία από το κείμενο της ομάδας errants].

Οι στρογγυλές πολυκατοικίες της Κηφισίας

H άτυχη ιστορία των ελληνικών«futuro» του Νικόλα Ξάστερου

The ough! team | Φωτο: Manteau Stam.


Το βινύλιο μπορεί να μην είναι το κυρί-αρχο μέσο στον τρόπο που κυκλοφορεί πια η μουσική, εξακολουθεί όμως να είναι το πιο ισχυρό φετίχ και με τους πιο φανατικούς φίλους. Παζάρια δίσκων εξακολουθούν να γίνονται, βινύλια αλλάζουν χέρια για χιλιάδες ευρώ, εξακολουθούν να φτιάχνονται εξώφυλ-λα-έργα τέχνης και μια ολόκληρη γενιά που γεννήθηκε όταν είχε ήδη «εξαφανι-στεί» είναι οι πιο πιστοί αγοραστές του. Κάποιοι είναι και αποκλειστικοί (είναι γεγονός ότι το βινύλιο πουλάει κυρίως σε νεαρές ηλικίες και μάλιστα αρκετοί δεν αγοράζουν μουσική με κανέναν άλλο τρόπο). Το βινύλιο είναι πρακτικό για πολλούς άλλους λόγους –όπως το θέτει και ο Gabriel Roth, ο συνιδρυτής της Daptone Records και μανιώδης οπαδός του βινυλίου: «Δεν μπορείς να στρίψεις έναν μπάφο σε mp3».Ο Γιάννης Μελίκογλου –μουσικός και DJ- είναι επίσης φανατικός οπαδός του βινυλίου. Εκτός από αυτό, είναι και ο μόνος άνθρωπος που κόβει βινύλια στην Αθήνα, ένα-ένα, χειροποίητα, με μια διαδικασία που είναι μοναδική και εντυπωσιακή. Στο στούντιό του στο Παγκράτι, και μέσα σε μια παλιά αθηναϊκή αυλή με πορτοκαλιές και φτέρες, μας μίλησε για την εταιρία του με το πολύ πετυχημένο όνομα Revinyl, την οποία μόλις έφτιαξε, και δίνει τη δυνατότητα σε όποιον θέλει να κόψει το δικό του δίσκο, σε διάφορα μεγέθη και διάρκειες. Mας έδειξε τον τρόπο που κόβει το βινύλιο και μας έλυσε και όλες τις απορίες:

Γιατί βινύλιο; Δεν είναι πλέον για ανθρώπους που είναι κάπως «κολλη-μένοι»;Είναι για ανθρώπους που το γουστά-ρουν. CD αγόραζα από το '90 μέχρι το '94, αλλά επειδή ακούω χιπ χοπ και κάνω scratch, δεν μου έκανε, γιατί δεν μπορούσα να κάνω αυτά που ήθελα. Τότε δεν το έκανα για την ποιότητα ήχου, αλλά μετά μου ήρθε κι αυτό.

Υπάρχουν πολλοί που αγοράζουν βινύ-λιο χωρίς να έχουν πικάπ; Είναι και μόδα το βινύλιο, παίζει πολύ δήθεν σε οτιδήποτε είναι ακραίο ή σπά-νιο. Αν συγκρίνεις τι πληρώνεις και τι παίρνεις σε βινύλιο και CD, το CD είναι ένα τίποτα. Είναι μόνο για να διώχνει τα περιστέρια.

Πες μας ποια είναι η διαφορά στον ήχο του βινυλίου από του CD, για κάποιον που δεν ξέρει. Γενικά στα αναλογικά ισχύει αυτό: το ελάττωμά τους γίνεται προτέρημα. Κάποιες υψηλές συχνότητες μετά τα 10.000 Hz λείπουν στο βινύλιο, κόβο-νται, κι αυτός ο περιορισμός κάνει τον ήχο πιο γλυκό, να μην πονούν τα αυτιά σου όταν ακούς ένα δίσκο δυνατά. Όταν κάνεις DJ set με βινύλια και παί-ζουν δυνατά δεν πονούν τα αυτιά σου, ενώ όταν παίζει CD στην ίδια ένταση δεν το αντέχεις.

Πώς ξεκίνησες να φτιάχνεις τα δικά σου βινύλια; Πώς το σκέφτηκες;Ξεκίνησα να δουλεύω ως ηλεκτρολόγος, δούλεψα για χρόνια και με κούρασε, επειδή δεν είχα προοπτικές εκεί.

Παράτησα τη δουλειά και παράλληλα αρχίσαμε και το Meet Market με την Alison. Είχα μαζέψει κάποια λεφτά και σκέφτηκα να κάνω κάτι που να έχει σχέ-ση με αυτό που μου άρεσε, τη μουσική, και να είναι και χρήσιμο. Αποφάσισα να αρχίσω φτιάχνω βινύλια και να μάθω περισσότερα πράγματα πάνω σε αυτό. Για να φτιάχνω στην αρχή δίσκους για όσους ήθελαν να έχουν τη δουλειά τους γραμμένη σε βινύλιο, για μένα και για φίλους, και να μάθω περισσότερα στην πράξη, όχι από ντοκιμαντέρ και βιβλία.

Και τα φτιάχνεις ένα ένα. Ναι. Είναι όλα στο χέρι, για αυτό αυξά-νεται και το κόστος. Μόνο το ακόνισμα της βελόνας στοιχίζει γύρω στα 150 με 200 ευρώ.

Κάνεις και μάστερινγκ;Ναι, όλα. Από πού πήρες το μηχάνημα; Από τη Στουτγάρδη. Έμαθα για δυο αδέρφια που είχαν βρει τον τρόπο να κόβουν βινύλια άριστης ποιότητας και αν κατάφερνες να τους πείσεις, σου κατασκεύαζαν το μηχάνημα. Είχε δο-κιμάσει μάλιστα η Vestax να τους αγο-ράσει την πατέντα, αλλά δεν δέχτηκαν. Ξεκίνησαν να επισκευάζουν Juke Box και μετά προχώρησαν στην κατασκευή του μηχανήματος κοπής. Ο ένας είναι τα χέρια, που κάνει τις κατασκευές και ο άλλος το μυαλό που το σχεδίασε.

Αν σου παραγγείλει κάποιος ένα δίσκο, σε πόσες μέρες θα τον παραλάβει; Συνήθως σε μία εβδομάδα.[ [email protected]]

M.Hulot | Φωτο: Manteau Stam.

Φτιάξε τον δικό σου δίσκο βινυλίου

Η γενιά του i-Pod ανακαλύπτει τα βινύλια και ο Γιάννης Μελίκογλου εξηγεί πώς μπορείς να κό-ψεις τον δικό σου δίσκο βινυλίου στην Αθήνα.

Παίρνεις ένα μουσικό αρχείο, σε οποιαδήποτε μορφή, σε CD, wav, mp3, από κασέτα, μπομπίνα, από άλλο βινύλιο, το βάζεις στον υπολογιστή και το επεξεργάζεσαι [ουσιαστι-κά βγάζω κάποια πράγματα που δεν πρέπει να υπάρχουν] και βάζω το μπάσο στο κέντρο, μονοφωνικό -κανόνας στο βινύλιο- και μετά δουλεύω τις στάθμες και αρχίζω και κόβω το δίσκο. Η βελόνα που «κόβει» είναι το αντίστροφο της βελόνας που διαβάζει. Έχει μαγνήτες και όταν μπαίνει στο

αυλάκι, από την κίνηση που κάνει, δημιουργεί ένα ρεύμα και στη συνέχεια αυτό ενισχύεται, βγαίνει στη βελόνα που κόβει (είναι στην ουσία διαμάντι που κόβει σαν ξυράφι) και έτσι όπως γυρίζει το πικάπ και ακουμπάει στο δίσκο, αφαιρεί υλικό και δημιουργεί το αυλάκι. Και το groove είναι ένα, από την αρχή μέχρι το τέλος και πρέπει να μην διακοπεί, αλλιώς έχεις πρόβλημα. Η θερμοκρασία του βινυλίου πρέπει να φτά-σει στους 40 βαθμούς περίπου για να αρχίσεις να κόβεις.

Εξαρτάται από τη διάρκεια των κομματιών που θέλεις να γράψεις. Η διάρκεια εξαρτάται από το φορμάτ του βινυλίου. Υπάρχουν βινύλια που είναι σε μέγεθος CD τα οποία χωράνε δύο λεπτά στην κάθε πλευρά, 7ιντσα που χωράνε 5 λεπτά την πλευρά, 10ιντσα που χωράνε μέχρι 10 λεπτά την πλευρά και τα 12ιντσα, τα μεγάλα, που χωράνε μέχρι 15 λεπτά την πλευρά. Η τιμή εξαρτάται από το φορμάτ και το βάρος του υλικού και ξεκινάει από 5 ευρώ για το μικρό, μέχρι και 35 ευρώ για το βαρύ μεγάλο.

Η διαδικασία: Κόστος:

Το βινύλιο σαρώνει

την τελευταία 5ετία στην

Αμερική

2007

2008

2009

2010

2011

*Πωλήσεις δίσκων βινυλίου ανά έτος

900.000

1.000.000

2.500.000

2.800.000

3.900.000


Photos: Christos Tzimas Photography [www.effex.gr]Hair: Dimitris SarantouMake up: Christina AgathaModel: Lovisa, Ace Models [www.acemodels.gr]

Όλα τα ρούχα είναι δημιουργίες της Euangelia.Ευχαριστούμε το κατάστημα του κ. Καρακάση στην πλατεία Αβησσυνίας για τη φιλοξενεία.

Φράουλες και σαλέπι

Μια μέρα στην πλατεία Αβησσυνίας και στο Μοναστηράκι με την Lovisa, ντυμένη με τα ρούχα της Euangelia.


Τα ρούχα που σχεδιάζει η Ευαγγελία Μπούμπουλη είναι ξεχωριστά, όπως και η ίδια. Μοναδικά κομμάτια, double face, με γεωμετρικά σχήματα και όγκο, ένας συνδυασμός της ιαπωνικής μινι-μαλιστικής αισθητικής με τα ρούχα της αναγεννησιακής μόδας. Τα σχεδιάζει και τα ράβει η ίδια στο ατελιέ της στου Ψυρ-M.Hulot

Euangelia: γιαπωνέζικη αισθητική και... ροκ ζωή

Μέσα στη μαυρίλα της εποχής υπάρχουν άνθρωποι με ταλέντο που αντιμετωπίζουν το μέλλον με αισιοδοξία. Η Euangelia είναι μία απ’ αυτούς.


ρή, με θέα την Ακρόπολη (ή περίπου), όπου τη συναντήσαμε και μας μίλησε για ... τα πάντα. Η Ευαγγελία είναι καλλιτέχνις, με πολύ ιδιαίτερο στυλ και από τους πιο θετικούς και αισιόδοξους ανθρώπους που κυκλοφορούν στην Αθήνα και με τρόπο ζωής που μπορείς να χαρακτηρίσεις «αντισυμβατικό».

σύνδεση παρελθόντος και μέλλοντος. Τα You Drive Me Crazy | He Drives Me Crazy | She Drives Me Crazy | unisex, γυναικεία κι αντρική σειρά αντίστοιχα. Ευκολοφόρετα αλλά ιδιαίτερα κομμάτια, με σύμβολο της σειράς τον τρισδιάστατο κύβο και γεωμετρικά στοιχεία να προ-σθέτουν στις βασικές γραμμές.

Τι σημαίνει μοναδικό κομμάτι; Πώς σκέ-φτηκες να κάνεις double face ρούχα;Απίθανο, απίστευτο, αξέχαστο... (γέλια!) Προφανώς αστειεύομαι... Σημαίνει ότι το σχέδιο δεν επαναλαμβάνεται, δεν επανα-παράγεται. Είναι μοναδικό γιατί ψάχνει να βρει τον μοναδικό αγοραστή του... Double face δηλαδή δύο σε ένα, δύο στην

Όπως και τα ρούχα της.

Τι είδους ρούχα φτιάχνεις;Έχω δυο σειρές: Τα Εuangelia, μοναδικά κομμάτια, double face, με γεωμετρικά σχήματα και όγκο. Είναι μια μίξη της αναγεννησιακής περιόδου με την σύγχρονη ιαπωνική αισθητική, μια


τιμή του ενός… χρειάζεται να πω κι άλλα;

Ποιο είναι το αγαπημένο σου υλικό;Πλαστικό, ξύλο, χαρτί, ύφασμα… ανα-κατεύομαι με χρώματα, πηλό, πινέλα, βελόνες, καρφίτσες, κλωστές… πολλά τα αγαπημένα υλικά, με όλα φτιάχνεις κάτι και πολύ μου αρέσει!

Είναι τα ρούχα για πολλούς;Τα ρούχα που φτιάχνω είναι πολυδιάστα-τα, μεταμορφώνονται ανάλογα με αυτόν που τα φοράει, προσαρμόζονται στον χαρακτήρα, επομένως, ναι, είναι για πολλούς, εντάξει, όχι για όλους. Έχω δει ρούχο μου να μην πηγαίνει καθόλου σε κάποια που, όμως, είχε ξετρελαθεί που

θα το φορούσε.

Με πόσα χρήματα π.χ. θα μπορούσε κάποιος να αγοράσει ρούχο σου;Από 40 ευρώ! Είναι λάθος μόλις ακούς τη λέξη ατελιέ να σου έρχονται στο μυα-λό τριψήφια νούμερα. Ο κόσμος πρέπει να ψάξει, να ενδιαφερθεί. Είναι σαν να

ανοίγεις την Vogue για να διαβάσεις λογοτεχνία και ποίηση και να μου λες δεν έχει, ποιος σου φταίει; Πήγαινε, ψάξε. Δεν με αφορά αυτός ο καταναλω-τής, δεν τον αφορώ κι εγώ. Η Αθήνα, η Ελλάδα γενικότερα, έχει πολλούς καλλιτέχνες, σε όλες τις τέχνες, χίλιες δυο προτάσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω


γιατί ο κόσμος είναι με παρωπίδες.

Ο αγαπημένος σου σχεδιαστής ποιός είναι; Η Rei Kawakubo κι ο Hussein Chalayan - λατρεύω ό,τι έχουν κάνει. Είναι, κι οι δυο τους, βήματα μπροστά στη μόδα, είναι τέχνη!

Από Έλληνες;Οι φίλοι μου. Για τη ματιά τους, για τη δουλειά τους, γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι να κάνεις πράγματα εδώ. Πόση προσπάθεια χρειάζεται...

Πώς βλέπεις τη μόδα στον κόσμο; Είναι ίδια με αυτό που ήταν πριν από πέντε

χρόνια;Η μόδα είναι κοινωνικό-πολιτικό αποτέ-λεσμα, δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να πα-ραμείνει ανεπηρέαστη από τις ραγδαίες αλλαγές, από τις ανατροπές, από την εξέλιξη, από τις ανάγκες που δημιουρ-γήθηκαν. Μένει ίδιος ο άνθρωπος;

Είναι τα ρούχα σου αντισυμβατικά; Θεωρείς πως είσαι τέτοιος άνθρωπος;Δεν πιστεύω στις συμβάσεις, πιστεύω στην ελεύθερη έκφραση. Rock ζωή, ό,τι θέλουμε κάνουμε!

Το ατελιέ της Euangelia είναι στην οδό Αριστοφάνους 12, στου Ψυρρή. [email protected]


2Bite4

Oι φήμες για το καλύτερο cheeseburger της πόλης οργιάζουν, αλλά αν δεν δαγκώσεις το μπιφτέκι δεν θα μάθεις την αλήθεια. Επειδή όμως βαριέσαι να τρέχεις γύρω γύρω στην πόλη, γίναμε θυσία για εσένα και φάγαμε τα τέσσερα φημολογούμενα καλύτερα burger. Και ναι, αναδείξαμε και νικητή.

Cartoon Dandy|Φωτο: Mabel Aguirre


Ανα

τομ

ία ε

νός

chee

seb

urg

er

Μπορεί να είναι κόλαση γεύσης, αλλά δεν είναι και για κάθε μέρα! Η διαιτολόγος Μα-ντώ Αγγελοπού-λου διέλυσε ένα cheeseburger και μας αναλύει την διατροφική αξία του κάθε συστατι-κού του.

Ψωμί:Θερμίδες: 130.0Υδατάνθρακες: 23 gΦυτικές ίνες: 0 gΣάκχαρα: 3 gΛίπος: 2.0 gΠρωτεΐνες: 4.0 gΑλάτι: 220.0 mg

Μπιφτέκι:Θερμίδες: 236Ολικό λίπος: 16 gΚορεσμένο λίπος: 6 gΠρωτεΐνες: 22 g

Cheddar τυρί:Θερμίδες: 113Ολικό λίπος: 9.3gΚορεσμένο λίπος: 5.9gΥδατάνθρακες: 0.4gΠρωτεΐνες: 7.0gΑλάτι: 174mg

ΜαρούλιKcal: 1Λίπος (g): 0 Υδατάνθρακες(g): 0Πρωτεΐνες (g): 0ΝτομάταKcal: 4Λίπος (g): 0 Υδατάνθρακες (g): 1Πρωτεΐνες (g): 0,25

Κρεμμύδια(τσιγαρισμένα)Kcal: 64Λίπος (g): 0,16 Υδατάνθρακες (g): 15Πρωτεΐνες (g): 1,76

KetchupKcal: 15Λίπος (g): 0 Υδατάνθρακες (g): 4Πρωτεΐνες (g): 0

ΜουστάρδαKcal: 3Λίπος (g): 0,2 Υδατάνθρακες (g): 0,3Πρωτεΐνες (g): 0,2

ΜαγιονέζαKcal: 93Λίπος (g): 9Υδατάνθρακες (g): 2Πρωτεΐνες (g): 0ΠίκλεςKcal: 4Λίπος (g): 0 Υδατάνθρακες (g): 1Πρωτεΐνες (g): 0

Όχι επειδή το έχει γράψει ο Alex Kapranos των Franz Ferdinand -στο βιβλίο του «Sound Bites» με τα άρ-θρα γευσιγνωσίας που είχε δημοσιεύσει στην αγγλική Guardian-, ούτε επειδή υπάρχει ένα σουβλατζίδικο σε κάθε γωνία της πόλης, αλλά η γαστριμαργική μας κουλτούρα μάς έχει διδάξει παιδιόθεν μία και μοναδική αλήθεια. Street food στην Ελλάδα είναι το σουβλάκι. Δεκαετίες ολό-κληρες οι άνθρωποι γαλου-χήθηκαν να αγαπούν και να προτιμούν το ευρέως γνωστό πιτόγυρο. Λαϊκό και φτηνό, υπήρξε η αντιστοιχία του ρεμπέτικου τραγουδιού στην κουλτούρα της γαστρονομίας.

Και μετά ήρθαν τα ’80s και οι ντισκοτέκ (βλ. Barbarella) και άλλα ξενόφερ-τα αγαθά, ήθη και έθιμα που τελικά λατρέψαμε, γιατί όπως έλεγε και η Ελληνίδα γιαγιά, «αν είναι μέγκλα (ελληνική λαϊκή παράφραση «του made in Εngland») είναι καλό». Ανάμεσα σε αυτά ήταν και τα burgers. Οι τριαντά-ρηδες και οι σαραντάρηδες θα σου πουν ιστορίες για το «Queen’s» στη Γλυφάδα που άνοιξε πριν πολλά χρόνια -και σχε-δόν όλοι έχουν περάσει από εκεί για να φάνε το special πριν ή μετά το ξενύχτι τους- ενώ ως άλλο ’50s αμερικάνικο dinner, έγινε ο χώρος που οι νέοι, κυρίως της Γλυφάδας, μοιράστηκαν με το ταίρι τους ένα milkshake με δύο καλαμάκια, τάισαν τραγανές τηγανητές πατάτες με mayo στο στόμα την αγάπη τους και έκαναν διαγωνισμό καταβρό-χθισης cheeseburger, με έπαθλο ένα ακόμα boost στα επίπεδα τεστοστερό-νης τους. Τριάντα χρόνια μετά, λοιπόν, στην εποχή που τα cupcakes είναι πλέον πιο διάσημο γλυκό και από το γαλακτομπούρεκο και τα vintage shops έχουν πολλαπλασιαστεί σε βαθμό που να απειλούν τα κομμωτήρια (παραδο-σιακά επιβεβαιώνουμε και εμείς τη φήμη ότι υπάρχει ένα σε κάθε γωνία), τα burgers είναι μία τάση στο fast και street food με μεγάλη δυναμική. Αν ρωτήσεις, λοιπόν, φίλους και γνωστούς για το πού θα φάει κάποιος το καλύτερο burger στην Αθήνα, θα σου πει τη δική του εκδοχή και αλήθεια. Μετά από μίνι γκάλοπ και με άδειο στομάχι, πήραμε τους δρόμους και δοκιμάσαμε τα τέσ-σερα επικρατέστερα στη συνείδηση του κόσμου ως καλύτερα burger.


χης υφής τους και των μπαχαρικών τους, ενώ στα υπόλοιπα συστατικά του βρίσκουμε λιωμένο τυρί cheddar, μαρούλι, κρεμμύδι, ντομάτα και και sauce από μουστάρδα, κέτσαπ, μαγιο-νέζα. Η απουσία πίκλας είναι αισθητή και αφαιρεί πόντους από το cheese των New York Sandwiches, αλλά τα φρεσκότατα λαχανικά, η διακριτική παρουσία της sauce που κομπλιντάρει το υπέροχο μοσχαρίσιο μπιφτέκι με το σωστό μέγεθος, εύκολα αναδεικνύουν το cheese του New York Sandwiches σε ένα από τα καλύτερα που μπορείς να βρεις στην πόλη. Μοναδικό ντεφό ενός υπέροχου και λαχταριστού burger το ψωμάκι, που ήταν ελαφρώς πιο τραγανό απ’ όσο θα θέλαμε.

ότι η επίγευση που άφηνε το λάδι μετά την δοκιμή τους δεν ήταν σίγουρα αυτό που λες «ο παράδεισος του γευσιγνώ-στη», αλλά δίνουμε kudos στο Colibri για την μποέμ ατμόσφαιρα και την εσάνς κυριακάτικου, οικογενειακού γεύματος που αναδείκνυε το περιβάλ-λον. Η πίκλα για ακόμη μία φορά απου-σίαζε, ενώ η παρουσία της BBQ σος στο burger ήταν απλά μία υπερβολή που δεν επιθυμούσαμε για το cheeseburger μας. Το ψωμάκι τους ήταν το καλύτερο από όλων των burger που δοκιμάσα-με, αλλά λίγο σουσάμι δεν φέρνει την άνοιξη (του cheeseburger).

Colibri

Το μποέμ «μπιφτέκι»

New York SandwichesΗ γκουρμεδιά

Τιμή:

Βαθμός:

5,00 ευρώ (με πατάτες)

5/10

Τιμή:

Βαθμός:

6,90 ευρώ (με πατάτες)

8/10

Έχουν περάσει ελάχιστα χρόνια από την άφιξη του μικρού dinner στον Πύργο Αθηνών, αλλά οι λάτρεις του φαγητού αγάπησαν από την πρώτη στιγμή το sandwich shop που έχει βασιστεί σε κλασικές νεοϋορκέζικες συνταγές. Άλλωστε δεν υπάρχουν και πολλά μέρη στην Αθήνα που να μπορείς να νιώσεις την ηδονή μιας κλασικής meatball sauce, ή τα τέλεια καραμελωμένα κρεμ-μύδια ενός αυθεντικού Phlilly Cheese Steak σάντουιτς. Και αν τα burger δεν ήταν στο αρχικό μενού, γρήγορα οι ιδιο-κτήτες κατάλαβαν ότι όποιος αγαπά ένα καλό σάντουιτς, μπορεί να λατρέψει ένα σωστό burger. Το cheeseburger του μαγαζιού σερβίρεται με ολόφρεσκες, τηγανητές πατάτες, που παίρνουν με ευκολία άριστα 10 λόγω της υπέρο-

Μετά από 25 λεπτά αναμονής παραγγεί-λαμε το cheeseburger του εστιατορίου, με την ελπίδα ότι αφού δεν μας πήρε ο ύπνος όσο περιμέναμε, τελικά θα βρίσκαμε το κρυμμένο θησαυρό στο μπιφτέκι τους. Άνθρακας, βέβαια, αποδείχτηκε ο χρυσός, καθώς το burger είχε ομολογουμένως έντονη -για τη δική μου παλέτα- γεύση, με τη ρίγανη να κυριαρχεί στο μίγμα του ολόφρεσκου μοσχαρίσιου κιμά που θα μπορούσε να είχε φτιάξει και super cook μαμά, αλλά σε ένα crash test με άλλα burger, υπο-λειπόταν γευστικά και οπτικά. Το πιάτο σερβίρεται με πατάτες που καθόλου δεν ευχαριστηθήκαμε, αν σκεφτεί κανείς

FOOD TIP:

Πώς να τηγανίσεις κοτόπουλο Το μυστικό για το τηγανητό κοτόπουλο αμερικάνικου τύπου είναι το σωστό μαρινάρισμα, για τουλάχιστον μία ημέρα. Αυτό σημαίνει ότι αν θέλεις να φτιάξεις κοτόπουλο της προκοπής, πρέπει να φροντίσεις να το ετοιμάσεις μία ή (ακόμα καλύτερα) δύο μέρες νωρίτερα. Χρειάζεσαι ένα μπουκάλι ξινόγαλο (1 ευρώ και 32 λεπτά) και μία ή δυο σκελίδες σκόρδο τριμμένες. Αν δεν το θέλεις σκορδάτο, μπορείς να παραλείψεις το σκόρ-

Εμπεδοκλέους 9-13 Αθήνα[πίσω από το Καλλι-μάρμαρο],210 7011011

Σινώπης 3, Αμπελόκηποι,210 77788475


το εστιατόριο, ενώ το διπλό american cheese που το συνοδεύει είναι μακρά το καλύτερο melt τυριού που έχουμε φάει. Η πίκλα εμφανίζεται δυναμικά στο burger, ενώ η δυνατότητα να παραγγεί-λεις όλα τα burger με διπλό και τριπλό (γίγας η φάση) μπιφτέκι, αναδεικνύει το American Burger στον απόλυτο νικητή για το καλύτερο cheeseburger της πόλης. Στα plus του εστιατορίου το γεγονός ότι μπορείς να βρεις milkshake για διδακτορικό και το κλασικό αμερικα-νικό αναψυκτικό «Dr. Pepper», που από μόνο του είναι λόγος να το επισκεφτείς. Αν το ψωμάκι ήταν ελάχιστα πιο φρέ-σκο, θα δίναμε το άριστα 10, αλλά αυτό δεν επετεύχθη. Καμία σημασία δεν έχει, γιατί δύσκολα θα φας καλύτερο burger στην πόλη μας. Στο Brooklyn, ίσως.

χαρίζει απλόχερα, το κρεμμύδι είναι άπλετο και δυνατό και η φρέσκια ντο-μάτα ολοκληρώνει τα συστατικά του burger. Το ψωμάκι φρεσκότατο, αλλά πάλι πιο τραγανό απ’ όσο θα θέλαμε και το μέγεθός του αρκούντως ικανο-ποιητικό, αλλά όχι στο πνεύμα big is better που εκτιμούμε σε ένα burger. Κάθε μπουκιά αξίζει, αλλά αφού το καταβροχθίσεις όλο, νιώθεις ότι χρειαζόταν ένα little extra something για να σκαρφαλώσει στην κορφή των προτιμήσεών μας.

American BurgerΟ επιβήτορας του μπιφτεκιού

Queen BurgerΗ κλασική αξία

Τιμή:

Βαθμός:

3,10 ευρώ (χωρίς πατάτες)

7/10

Τιμή:

Βαθμός:

5,20 ευρώ (χωρίς πατάτες)

9/10Βασιλική αντιμετώπιση στον κόσμο του burger απολαμβάνει το «Queen burger», με ορκισμένους οπαδούς, που είναι πρόθυμοι να διανύσουν πολλά χιλιόμετρα μέχρι τη Γλυφάδα, για να φάνε το αγαπημένο τους burger. Το μοναδικό από όλα τα burger που έχει το σωστό τυρί (δηλαδή ένταμ και όχι τσένταρ), το οποίο δεν επικαλύπτει τη γεύση του λαχταριστού και λιτού burger, που είναι τέλεια ψημένο, με συνταγή που γεύεσαι την ιστορία της. Η μαγιονέζα αρκετά λιπαρή, σε βελγικά πρότυπα, αξίζει κάθε θερμίδα που σου

Οι λάτρεις του burger θα θυμού-νται για πάντα τα Wendy’s και την εκπληκτική συνταγή για burger που χρησιμοποιούσε η αλυσίδα fast food. Όμως τα Wendy’s δεν υπάρχουν πια στην Ελλάδα και πρέπει να πνίξου-με τον πόνο στο αμέσως επόμενο καλύτερο μπιφτέκι της πόλης, που δεν είναι άλλο από το American Burger. Classic american kitch dinner με ενυδρεία, κλισεδιάρικες αφίσες της Νέας Υόρκης, vintage φορητά πικάπ και ξεχαρβαλωμένους κόκκινους leather καναπέδες, το μικρό εστια-τόριο έχει στήσει το τέλειο σκηνικό για να απολαύσει κανείς το greasy, λαχταριστό burger του. Το μέγεθος του τέλειο, το μπιφτέκι τόσο συγκλονι-στικά γευστικό, που μπορεί να πείσει ένα καλοφαγά να ανακηρύξει ως ναό

δο, αλλά εσύ θα χάσεις. Πλένεις πολύ καλά τα κομμάτια, τα σκουπίζεις με χαρτί κουζίνας και τα αφήνεις για λίγο, μέχρι να στεγνώσουν καλά και τα βυθίζεις σε μπολ με το σκορδάτο ξυνόγαλο. Σκεπάζεις με καπάκι ή μεμβράνη και βάζεις το μπολ στο ψυγείο. Πρέπει να μείνει από μία μέχρι δύο μέρες: το κρέας μαλακώνει και εξαφανίζεται η κοτοπουλίλα, ενώ όταν τηγανιστεί γίνεται

απίθανο. Την ημέρα που θα το τηγανίσεις βγάζεις το μπολ απ’ το ψυγείο τουλάχιστον δύο ώρες νωρίτερα, για να έρθει σε θερμοκρασία περιβάλλοντος. Ανακατεύεις μπόλικο αλεύρι [καναδυο δυο κούπες] με πιπέρι, πάπρικα και καυτερό κόκκινο πιπέρι [η αναλογία είναι 2 ½ κουταλάκια πάπρικα και ένα καυτερό κόκκινο, συν ένα κουτα-

λάκι τριμμένο μαύρο πιπέρι]. Αλατίζεις και μετά αλευρώνεις καλά τα κομμάτια, τα τινάζεις και τα τηγανίζεις σε μπόλικο ελαιόλαδο μέχρι να ροδίσει καλά. Ιδανικά τοποθετείς τα τηγανισμένα κομμάτια σε σχάρα με χαρτί κουζίνας από κάτω για να στραγγίξουν καλά απ’ το λάδι, αλλιώς τα βάζεις ένα-ένα, απευθείας πάνω σε χαρτί κουζίνας. Καλή όρεξη.

Σ. Βέμπο 33, Γλυφάδα, 210 96 29 996

Γιαννιτσοπούλου 3, Γλυφάδα,210 8980332210 8980747


Plush Dreamers:Η ιστορία μιας οικογένειας παιχνιδοποιών

για την κυρία Βούλα;].Σίγουρα δεν υπάρχει ελληνικό σπίτι των ‘70s, των ‘80s και των ‘90s που να μην έχει ένα τουλάχιστον απ’ τα ζώα που έχει φτιάξει, έστω και χωρίς να γνωρίζει το δημιουργό τους. Στο Μινιόν και στους Λαμπρόπουλους έδιναν εκατομ-μύρια κομμάτια κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, μαγαζιά παιχνιδιών από το εξωτερικό τούς έκαναν ειδικές παραγγε-λίες, το σήμα τους [που μοιάζει με τον Fantastic Mr. Fox] ταξίδεψε σε κάθε χώρα του κόσμου, έφτιαχναν τη μασκότ για τα κλαμπ της Νίνα Χάγκεν στη Γερμανία κι άλλα πολλά, που σήμερα ακούγονται αρκετά απίστευτα. Η τελευ-ταία της δημιουργία ήταν το τεράστιο αρκουδάκι των Goodys. Μετά ήρθαν τα κινέζικα και γάμησαν την πιάτσα. Ήρθαν και τα Jumbo που γέμισαν με κινέζικα επειδή είναι πιο φτηνά, κι ας είναι άθλιας ποιότητας. [H ειρωνεία εί-ναι ότι από εκεί που βρίσκεται η βιτρίνα βλέπεις φάτσα την ταμπέλα ‘’Jumbo’’ στο τέλος του δρόμου].Στο μαγαζί τους στην οδό Διστόμου –γεμάτο με γούνινες κούκλες με μορφές ζώων- υπάρχει και το εργαστήριό τους που κάποτε έζησε μέρες δόξας. Τώρα είναι σχεδόν παροπλισμένο, αλλά η κυρία Βούλα μάς έδειξε την διαδικασία παρασκευής ενός πάνινου ζώου, τον τρόπο που σχεδιάζεται το κάθε ένα, κομμάτι-κομμάτι [μερικά αποτελούνται από περισσότερα από 40!], τον τρόπο που φτιάχνονται τα καλούπια, που κόβονται στην πρέσσα, το ράψιμο, το αναποδογύρισμα, το γέμισμα με το πανί απ’ το μηχάνημα που θυμίζει χωνί.Ο κ. Νίκος και η κ. Βούλα μας υποδέ-χτηκαν πολύ θερμά και μας διηγήθη-καν ιστορίες μιας ζωής ως δημιουργοί παιχνιδιών, με ταξίδια σε εκθέσεις του εξωτερικού, διπλές βάρδιες και αμέτρητα ξενύχτια με γυναίκες της γειτονιάς που επιστρατεύονταν για να προλάβουν τις παραγγελίες. Θυμήθηκαν

την περίπτωση του Γκόρκι, της μασκότ της γερμανικής αλυσίδας με κλαμπ που χρειάστηκε να σχεδιαστεί “κατ’ εικόνα” και έγινε ένα από τα πιο πετυχημένα κομμάτια τους και την σειρά των τερά-στιων καγκουρό που τους παρήγγειλε ένας Δανος στην έκθεση της Νυρεμ-βέργης και έπρεπε να κατασκευαστούν άμεσα. “Μέχρι να έρθουμε στην Ελλάδα μας είχε στείλει έμβασμα στην τράπεζα χωρίς καν να δει το προϊόν”, μας λένε με ενθουσιασμό.“Και ποια ήταν η αντί-δραση όταν έλαβαν; Μας έστειλαν fax: ‘μείναμε απόλυτα ευχαριστημένοι!”.Μείναμε ώρες στο μαγαζί και ακούσαμε τις αφηγήσεις τους -οι οποίες κάποιες

Γεωργία Παπαστάμου | Φωτο: Manteau Stam.

Κάπου στον Κολωνό, εκεί που στη Λέ-νορμαν βρίσκεις ένα κομμωτήριο όπου τα πάντα είναι κόκκινα [ακόμα και η πινακίδα στο δρόμο που γράφει την οδό], ακριβώς πριν φτάσεις στο κτίριο του πρώην καπνεργοστάσιου που τώρα είναι βιβλιοθήκη, στρίβεις αριστερά και προχωράς προς τα Jumbo. Αν είσαι προσεκτικός, στο δεξί σου χέρι, βρί-σκεις μια βιτρίνα που μοιάζει με τάφο παιχνιδιών. Παρόλο που μια ξεκάρφω-τη βιτρίνα με λούτρινα παιχνίδια στη γωνία ενός δρόμου δεν είναι και ό,τι πιο συνηθισμένο ως εικόνα, σίγουρα δεν θα σου περνούσε ποτέ απ’ το μυα-λό το στόρι που κρύβεται πίσω της.Από την συγκεκριμένη βιτρίνα, που συναντήσαμε τυχαία, καταλήξαμε σε μία από τις οικογένειες που έχουν σημαδέψει το ελληνικό παιχνίδι. Την οικογένεια Τσιώτη, που για τέσσε-ρις σχεδόν δεκαετίες κατασκεύαζε λούτρινα παιχνίδια. Η περίπτωσή τους είναι ξεχωριστή και με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, επειδή αποτελούν κομμάτι των παιδικών αναμνήσεων εκατομ-μυρίων παιδιών στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο. Μιλάμε για την πιο πετυχημένη ελληνική βιοτεχνία λούτρινων παιχνιδιών, ιστορική και με τεράστια επιτυχία στο εξωτερικό. Για την ακρίβεια, ήταν η δεύτερη πιο μεγάλη επιχείρηση λούτρινων παιχνι-διών στην Ευρώπη [μετά τη γερμανική Steiff], η οποία τροφοδοτούσε με παιχνίδια όλα τα παιχνιδάδικα στην Ελ-λάδα, μεγάλα και μικρά. Εκατομμύρια λούτρινα παιχνίδια από το τέλος των ‘60s έχουν μεγαλώσει γενιές παιδιών, όλα χειροποίητα, ραμμένα ένα-ένα στο χέρι, και made in Greece. Η κυρία Βούλα που τα σχεδίασε είναι αυτοδί-δακτη και ξεκίνησε σχεδιάζοντας και φτιάχνοντας στο χέρι ξύλινα έπιπλα για κουκλόσπιτα. Από πολύ μικρή. Αν δεν ήταν στην Ελλάδα, θα είχε βραβευτεί για την προσφορά της [θα μου πεις, από ποιον; Περισσεύουν εδώ βραβεία

στιγμές έγιναν πολύ προσωπικές: Κ. Νίκος: Τα Tsioti Toys ξεκίνησαν το 1968. Η φίρμα μας είναι η πιο παλιά στο λούτρινο στην Ελλάδα. Επί 26 χρόνια είχαμε μόνιμο περίπτερο στη Νυρεμβέργη, στην μεγαλύτερη έκθεση παιχνιδιών στον κόσμο. Έρχονταν οι Γερμανίδες και το άδειαζαν. Δεν υπάρ-χει Γερμανίδα που να μην έχει πάρει μίνι γατάκι Tsioti. Τα χρόνια εκείνα, το 60% της παραγωγής έφευγε στην Ευρώπη και Αμερική. Στην Ελλάδα συνεργαζόμασταν με Μινιόν, Λαμπρο-πουλαίους κ.τ.λ. Η Ευρώπη γενικά δεν βγάζει, ούτε έβγαζε λούτρινο, γιατί είναι χειροποίητο και έχει κόστος


μεγάλο. Μόνο ο Steiff στην Γερμανία έβγαζε. Η Βούλα, η γυναίκα μου, είναι η δημιουργός. Εγώ ήμουν χημικός μηχανικός και τα παράτησα όλα για να βοηθήσω στην επιχείρηση. Η Βούλα είχε το δημιουργικό κομμάτι και εγώ κανόνι-ζα τις παραγγελίες, τις τιμές κτλ.Κ. Βούλα: Ξεκίνησα από μικρή να φτιάχνω ξύλινα παιχνίδια. Ο πατέρας μου είχε ένα εργοστάσιο με μηχανήμα-τα ξυλουργικά και εγώ σαν το αγοράκι έμπαινα εκεί, σχεδίαζα και έφτιαχνα ό, τι μπορείς να φανταστείς: παιχνίδια καροτσάκια, σαλονάκια κ.τ.λ. Αρχικά τα χάριζα στα παιδιά της γειτονιάς και στα ανίψια, μετά τα εμπορευόμουν

Ο κύριος Νίκος και η κυρία Βούλα πρωτοσυναντήθηκαν στο τραμ και είναι μαζί εδώ και πε-νήντα χρόνια. Tο 1968 έστησαν την Tsioti Toys, την μοναδική εταιρία με λούτρινα παιχνίδια στην Ελλάδα. Ακολούθησε τεράστια επιτυχία, εντός και εκτός συνόρων.

σε μεγάλα μαγαζιά: Λαμπρόπουλο, Μινιόν, Κατράντζο γιατί ήταν ποιοτικά παιχνίδια και έφευγαν αμέσως. Μέχρι και η βασίλισσα με είχε βραβεύσει. Αφού απόκτησα τον δεύτερο γιo μου, ξεκίνησα -κρυφά απ’ όλους- τα λούτρινα παιχνίδια. Το πρώτο που έκανα ήταν ο παπουτσωμένος γάτος. Ήμουν άρρωστη μια φορά, πρόβαλλαν τα παιδιά μου στο τοίχο το παραμύθι και βλέπαμε όλοι μαζί. Από εκεί μου ήρθε η ιδέα.Τα σχεδίαζα όλα μόνη μου, δεν έχω αντι-γράψει ούτε ένα αυτί. Μετά, έκοβε το μυαλό μου και έβρισκα τι υλικά θα χρη-σιμοποιήσω, πώς ακριβώς θα τα κάνω. Η επιχείρηση άρχισε να μεγαλώνει.

και με χαιρετούσε. Ήταν πολύ όμορφος, ήταν κούκλος και έλεγα δεν μπορώ να τον κυνηγάω από πίσω, δεν γίνεται. Μα ήτανε σαν ήλιος, ήταν το κάτι άλλο. Τα Tsioti Toys μπορείς πλέον να τα βρεις μόνο εδώ, στο εργαστήριό μας. Κλείσανε όλα τα παιχνιδάδικα, μόνο τα Jumbo υπάρχουν και πουλάνε τα κινέζικα.Η κυρία Βούλα συνεχίζει να φτιάχνει παιχνίδια για όποιον παραγγείλει, ακόμα κι αν είναι πρατήρια βενζίνης που τα δίνουν για δώρο στους πελάτες τους...

Κάποια στιγμή είχα τριάντα κοπέλες στο εργαστήριο. Όταν πηγαίναμε στη Γερ-μανία, στην έκθεση παιχνιδιών, δεν το πίστευαν ότι ήμασταν απ’ την Ελλάδα, ότι έκαναν και οι Έλληνες κάτι καλό. Με περνούσαν για Σπανιόλα ή για Ιταλίδα. Βρέθηκα μια φορά στη Καλιφόρνια και βλέπω μέσα σε ένα μαγαζί ένα δικό μου μοντέλο, ένα γατάκι. Οι Κινέζοι είχαν αγοράσει ένα δικό μου παιχνίδι από την Γερμανία και το είχαν αντιγράψει, το είχαν βγάλει στη αγορά. Αλλά το είχαν βγάλει μάπα.Με τον σύζυγό μου είμαστε μαζί 50 χρό-νια. Την πρώτη φορά τον είδα στο τραμ. Κάναμε την ίδια διαδρομή, με έβλεπε

Τα λούτρινα παιχνίδια ράβονται ένα-ένα στο χέρι. Αφού σχεδιαστούν όλα τα επι-μέρους κομμάτια, τα σχέδια της κυρίας Βούλας γίνονται ατσάνιλα καλούπια. Μετά τα κομμάτια του πανιού με την γούνα από πολυεστέρα [μερικά αποτελούνται από πε-ρισσότερα από 40!] κόβονται στην πρέσα και πηγαίνουν στις γαζώτριες.

Αφού ραφτούν απ’ την ανάποδη και σχηματιστεί το πάνινο ζωάκι, τα γυρνούν απ’ την «καλή» και κολλιούνται τα μάτια και οι μύτες. Στη συνέ-χεια πηγαίνουν στη μηχανή με το χωνί και γεμίζονται με τα πανάκια.

Το σημείο που γεμίστηκαν ράβεται με το χέρι κρεμιέται η ταμπέλα και δένονται οι κορδέλες. «Τα σχεδίαζα όλα μόνη μου», λέει η κυρία Βούλα, «δεν έχω αντιγράψει ούτε ένα αυτί. Μετά, έκοβε το μυαλό μου και έβρισκα τι υλικά θα χρησιμοποιήσω, πώς ακριβώς θα τα κάνω. Η επι-χείρηση άρχισε να μεγαλώνει. Κάποια στιγμή είχα τριάντα κοπέλες στο εργαστήριο. Είχα και μια βλαχούλα. Έβλεπε τι έκανα, τι λύσεις έβρισκα στην κατασκευή των λούτρινων και έλεγε: ‘Κυρία Βούλα, εφρεύεση!».

Τα παιχνίδια πακετάρο-νταν και στέλνονταν στα μαγαζιά της Ελλάδας και του εξωτερικού. Εκατομμύρια λούτρινα ζωάκια πουλήθηκαν στο Μινιόν και στον Λαμπρό-πουλο, ενώ ο Μίσα, η μασκώτ της Ολυμπιάδας της Μόσχας το 1980 είναι από τις πιο μεγάλες επιτυχίες τους. «Η Βίσση ερχόταν και αγόραζε τα παιχνίδια μας. Η Σοφία, η κόρη της μεγάλωσε με αυτά. Το ίδιο και η Κουλιανού. Και η Ναταλία Γερμανού», λέει η κυρία Βούλα μιλώντας με νοσταλγία για τα ’80s και τα ’90s.

Ζωντανεύοντας μια ιδέα


Είναι φθινόπωρο του 2011, όχι πολύ παλιά δηλαδή. Μόλις έντεκα το πρωί, έχουμε ήδη ρίξει στα στομάχια μας δυο είδη σουβλακίων (Κώστα και Κώστα) και ανεβαίνουμε τη Σταδίου, όταν περνάμε δίπλα από 2 ηλικιωμένους που κάνουν τη βόλτα τους. Το μάτι μου πέφτει απευθείας στον έναν από τους δύο. Στητό ανάστημα, καλοντυμένος, περπάτημα όλο χάρη και ηρεμία, κάνει τη Σταδίου να μοιάζει με πάρκο. Από αυτά τα εντυπωσιακά. «Μα τι ωραίος, τι έτσι, τι αλλιώς», βομβαρδίζω το Διονύση. «Πήγαινε να τον φωτογραφή-σεις», μου λέει. Να πάω να μην πάω, τελικά βρίσκομαι μπροστά του. «Μα τι ωραίος που είστε!», του λέω και του ζητάω να ποζάρει. Αυτός ευδιάθετος και χαμογελαστός μου λέει «Βεβαίως!» και στήνεται αρχοντικά για τη φωτογρα-φία. Αμέσως μετά βγάζει την ατζέντα του, γράφει όνομα και διεύθυνση, σκίζει το χαρτί, μου το δίνει και με ρωτάει αν μπορώ να του «αλληλογραφή-σω» τις φωτογραφίες. «Βεβαίως», του απαντάω, όταν μια περαστική, εντυπω-σιασμένη κι αυτή από την εικόνα του, σταματάει να του μιλήσει. Τής λέει ότι ήταν βαρύτονος στη Λυρική, και κατά-γεται από Ζακυνθινή αριστοκρατική οι-κογένεια. Τον λένε Βασίλειο Κουντούρη Φλαμπουριάρη. Αφού χαιρετιόμαστε, οι δρόμοι μας χωρίζουν. Μετά από ένα μήνα του στέλνω τις φωτογραφίες, μαζί με ένα γράμμα ευχαριστιών και πρότα-ση για συνέντευξη. Είναι Χριστούγεννα και καταφτάνει ένας φάκελος με το βαρύγδουπο τίτλο «Αξιότιμον Δίδα Μαντώ Σταματίου». Μέσα έχει μια κατακόκκινη ευχετήρια κάρτα και πάνω γράφει «ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ» με μεγάλα χρυσά γράμματα. Την ανοίγω.Λίγες μέρες πριν την πρωτοχρονιά, νομίζω ότι ήταν 29 Δεκεμβρίου, τον πήρα τηλέφωνο γύρω στις 10 το βράδυ. Στο ακουστικό είχε τη φωνή τριαντάρη, πολύ ευγενικός και έβγαζε την ίδια ηρεμία όπως τότε στη Σταδίου. Από τότε που ήμουν μαθήτρια ο μπαμπάς μου πάντα μου έλεγε: «Δεν με νοιάζει να είσαι καλή μαθήτρια, με νοιάζει να είσαι καλός άνθρωπος». Και αυτό είναι κάτι που έχω κρατήσει, ακόμα κι αν είναι δύσκολο να ορίσεις την έννοια του καλού. Νομίζω όμως ότι με κάποιο τρόπο το ξέρεις μέσα σου. Και αυτό μου το θύμισε ο κύριος Κουντούρης. «Για να βρεις ανθρώπους σήμερα, μου είπε, πρέπει να ψάχνεις με το λύχνο του Διογένη», λέγοντάς μου ότι είμαι ένας από αυτούς και φυσικά με έκανε να φουσκώσω από περηφάνια. «Έχω μεγάλο πρόβλημα με τα αρθριτικά μου και φριχτούς πόνους στη μέση. Είναι ο λόγος που πρέπει να μείνω στην Αθήνα μέχρι το τέλος της ζωής μου. Η γυναίκα μου μένει στη Ζάκυνθο και εγώ πηγαίνω εκεί μόνο ένα μήνα το καλοκαίρι. Η υγρασία της Ζακύνθου είναι απαγορευτική. Δεν έχω παιδιά και είμαι ο τελευταίος της οικογένειας Κουντούρη. Στις 18 Φεβρουαρίου γίνο-μαι 76 χρονών». Ενθουσιάζομαι, γιατί έχω γενέθλια στις 17. Μιλήσαμε αρκετή ώρα και μου είπε πολλά πράγματα. Κλείνοντας του είπα ότι θα τον πάρω σύντομα να πάμε για αυτόν τον καφέ

Στον κύριο Κουντούρη με αγάπη Η Μαντώ γνώρισε τον κύριο Κουντούρη στο δρόμο. Τον έβγαλε

μια φωτογραφία και από τότε έγινε φίλος της. Για πάντα.

Manteau Stam.


Υπάρχει κάποιο καρτούν/animation στο οποίο θα ήθελες να κάνεις μεταγλώττιση;Όχι. Στεγνά όχι!

Έχεις κάποιο αγαπημένο επεισόδιο;Το αγαπημένο μου είναι εκείνο με την ημέρα των δωρεάν μπαλονιών. Τι αστείο… Που έκλεψαν ένα μπαλόνι, χωρίς να ξέρουν ότι είναι δωρεάν και πήγαν στην έρημο να κρυφτούν και μετά παραδόθηκαν στην αστυνομία επειδή είχαν ενοχές.

Υπάρχουν πρωινά που κάθεσαι και βλέπεις τον Μπομπ στην τιβί;Τα επεισόδια δεν τα είδα σχεδόν ποτέ στην τηλεόραση. Τα έχω βέβαια σε DVD να τα δω όποτε θέλω και θα τα δω κάποια στιγμή, όχι για να με ακούσω, για να γελάσω με τον Μπομπ που έχει μεγάλη πλάκα.

Είναι αλήθεια γκέι ο Μπομπ Σφουγγαράκης;Τι ρωτάς τώρα; Συντηρητική Ελλάδα. Επειδή είχε κάποια αστεία με τα οποία διακωμωδούσε το αντρικό του φύλο, δεν σημαίνει ότι ήταν γκέι. Άλλωστε ποιο καρτούν έχει ερωτική ζωή; Μέχρι και ο Ντόναλτ με την Ντέιζι ανίψια έχουν, όχι παιδιά.

Κάνεις και διαφημίσεις;Από αυτές, βασικά, ζω. Ξεκίνησα με μία διαφήμιση Axe και από τότε δεν έχω σταματήσει. Champion Μαρινόπουλος, Πάμε Στοίχημα, Jumbo, τα πάντα. Ό,τι και να βάλεις εμένα ακούς…

Τι έχει να μας διδάξει ο Μπομπ Σφουγγαράκης;Ότι η ζωή είναι αστεία και διασκεδαστική. Και πως πρέπει να βλέπεις τα πράγματα από την κίτρινη, την σουρεαλιστική τους πλευρά. Θάνατος στην σοβαροφάνεια!

Η ελληνική φωνή του Μπομπ Σφουγγαράκη Με τον Σπύρο Ζουπάνο στον βυθό του μπικίνι!

Ο Σπύρος Ζουπάνος είναι μεγάλη λέρα. Παίζει γαμάτη μουσική στον intersonik, κάνει θέα-τρο, ζει από διαφημιστικά σποτ και έχει έναν αξιολάτρευτο μικρό κίτρινο φίλο: τον Μπομπ Σφουγγαράκη Τετραγωνοπαντελονή. Γελάει καλόκαρδα και γαργαριστά καθώς βλέπουμε καρτούν στο youtube και μοιράζεται μαζί μας την αλήθεια του Σφουγγαράκη: η ζωή είναι μια μεγάλη φάρσα, και πρέπει να την διασκεδάσεις. Καθώς σφίγγεις το χέρι του Σπύρου, τεντώνεις τα αυτιά να ακούσεις την φωνή του. Κι όμως, δεν μπορείς να αναγνωρίσεις σε αυτή τον μικρό κίτρινο ήρωα κινουμένων σχεδίων. Εξηγεί «δεν είναι η φυσική μου φωνή. Θέλει προσπάθεια και ζέσταμα για να το καταφέρω! Προσπάθησα να προσαρμοστώ στην φωνή του Άγγλου μεταγλωττιστή στην αντίστοιχη σειρά, αλλά η φωνή του ήταν πολύ ψιλή. Μέχρι και το γέλιο, εκείνο το κελαριστό, είναι δύσκολο να το πετύχεις. Η προσπάθεια να μεταγλωττίσεις τον ‘Μπομπ’ είναι εξουθενωτική. Πού και πού έρχονται καινούρια επεισόδια και τα κάνω, αλλά είναι πολύ δύσκολο να το καταφέρεις δέκα χρόνια μετά».

στου Ζόναρς. Γύρω στις 8 Ιανουαρίου τον πήρα πάλι τηλέφωνο, αλλά δεν το σήκωσε. Συνέχισα να τον παίρνω κάθε μέρα, για περίπου δέκα μέρες και διαφορετικές σε περίπτωση που έλειπε από το σπίτι, αλλά τζίφος. Στην αρχή δεν ανησύχησα πολύ, μάλλον γιατί δεν ήθελα να πιστέψω ότι μπορεί να συνέβη κάτι κακό. Κάποια στιγμή ανυποψίαστη, απο-φάσισα να τον googlαρω και από κει έμαθα ότι είχε πεθάνει στις 5 Ιανουα-ρίου. Το διάβασα πάρα πολλές φορές και έψαξα και αλλού. Νόμιζα ότι είχε γίνει κάποιο λάθος ή ότι ήταν κάποια συνωνυμία, ή τουλάχιστον αυτό ήλπιζα. Ουσιαστικά ήταν ο χρόνος που χρειαζόμουν για να το συνειδητο-ποιήσω. Στεναχωρήθηκα πολύ. Ήταν σαν να έχασα έναν πολύ κοντινό μου άνθρωπο και δεν είχα προλάβει καν να τον συναντήσω δεύτερη φορά. Κι απο-φάσισα ότι αφού δεν μπόρεσα να πάω στην κηδεία, θα πήγαινα στο μνημό-συνο. Ήταν ευκαιρία να γνωρίσω και ανθρώπους που τον ήξεραν, να μάθω περισσότερα πράγματα για εκείνον. Βρήκα το τηλέφωνο ενός φίλου του και με πληροφόρησε ότι ήταν στις 18 Φεβρουαρίου, την ημέρα των γενεθλί-ων του. Όταν το είπα στο Διονύση μου είπε αμέσως να πάμε μαζί. Ένιωσα πολύ όμορφα με αυτό. Είναι πλέον 18 Φεβρουαρίου, μια πολύ ηλιόλουστη Κυριακή, από τις λίγες του χειμώνα. Αφού έχουμε χαθεί πέντε φορές ανάμεσα σε Κηφισιά και Μα-ρούσι, φτάνουμε αργά στο νεκροτα-φείο και ανακαλύπτουμε ότι το μνημό-συνο έχει γίνει εδώ και μέρες. Παρόλα αυτά, κράτησα αυτό που είχα σκεφτεί την ημέρα που μιλήσαμε στο τηλέφω-νο, να τον επισκεφθώ στα γενέθλιά του και ήμουν χαρούμενη για αυτό. Ο Διονύσης βρήκε ένα κάρβουνο και λίγο λιβάνι και μετά από κοινή από-φαση του κάναμε τρισάγιο, βάζοντας να παίζει το Mon Coeur S'ouvre à Ta Voix. Σκεφτήκαμε ότι θα το εκτιμήσει σαν βαρύτονος της Λυρικής που ήταν. Σταθήκαμε εκεί σιωπηλοί όσο κράτησε η μουσική και όταν τελείωσε δεν ήθελα να φύγω. Καθίσαμε και είπαμε φανταστικές και ρεαλιστικές ιστορίες, πιθανά τέλη και αρχές, ίσως, αν και, σίγουρα. Είπαμε ακόμα και για την πιθανή εξέλιξη της κατασκευής των τάφων που θα σου λέει «κλάψε εδώ» και «σε ευχαριστώ που έκλαψες για μένα», ενώ θα παρελαύνουν προσωπι-κές φωτογραφίες σου με τον αποθανό-ντα από το παρελθόν, σε LCD οθόνη. Πέρασε και μια κυρία και μας έδωσε κουλουράκια για να συγχωρεθεί ο γιός της. Φεύγοντας, πήρα μια πέτρα από τον τάφο του κύριου Κουντούρη. Μπορείς να με πεις βάνδαλη ή τρελή, δεν πειράζει. Πάντως ρώτησα το Διο-νύση και μου είπε ότι δεν είναι κακό. Την έχω πάντα μαζί μου. Φεύγοντας περάσαμε δίπλα από δυο διπλανούς τάφους σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία του νεκροταφείου. Ο ένας είχε σημαίες του Ολυμπιακού και ο άλλος του Παναθηναϊκού. Ακόμα και πάνω στους σταυρούς. Ήταν μια πολύ όμορφη μέρα.

Πώς βρέθηκες να κάνεις μεταγλωττίσεις;Ήταν μία περίοδος που είχα μόλις τελειώσει το στρατιωτικό μου και ως νέος ηθοποιός που ήμουν, πεινούσα. Κάπως έτυχε να πάω σε ένα στούντιο, έκανα δοκιμαστικό και τους άρεσα. Έκανα μετά διάφορα παιδικά σήριαλ που δεν τα θυμάται ούτε η μάνα τους, ούτε εγώ, μέχρι που έσκασε ο «Μπομπ». Ούτε ο «Μπομπ» ήταν γνωστός. Στην αρχή απλά κάναμε την δουλειά μας και προσπαθούσαμε να τελειώσουμε γρήγορα. Δεν ξέρα-με αν θα κάνει επιτυχία, ήταν ακόμα μία χαζομάρα. Στην πο-ρεία, βέβαια, τον λάτρεψα. Είναι ενήλικη σειρά με πάρα πολύ γέλιο, έξυπνο χιούμορ. Ξεκίνησε, θυμάμαι, από το κανάλι Εννέα, όπου το βλέπανε κάτι ρεμάλια τα μεσημέρια, και λίγο λίγο έγινε γνωστό. Εκτός από τον «Μπομπ Σφουγγαράκη» έχω κάνει την φωνή του Άλεξ, του λιονταριού στην «Μαδαγασκά-ρη» και κάτι ρόλους στο Rio και το Megamind.

Βασικότερο προσόν που πρέπει να έχει ένας μεταγλωττι-στής;Προσαρμοστικότητα, ταχύτητα, αντίληψη και ικανότητα ερμηνείας.

Σε έχουν αναγνωρίσει ποτέ στον δρόμο λόγω φωνής;Όχι, αφού η φωνή δεν είναι η ίδια. Μόνο οι φίλοι μου με τρώνε, «κάνε μας τον Μπομπ, γέλα σαν τον Μπομπ» και απα-ντάω εγώ «όχι ρε φίλε, κάνε μου εσύ την μαϊμού πρώτα»!

Ποια κινούμενα σχέδια θυμάσαι να έβλεπες μικρός;Τον καιρό που ήμουν παιδί υπήρχε μόνο η ΕΡΤ και η ΥΕΝΕΔ οπότε ό,τι υπήρχε το έβλεπα. Θυμάμαι έβλεπα Thundercats, την Πίπη την Φακιδομύτη, το Galactica, Βιονική γυναίκα, Άνθρωπος από την Ατλαντίδα, και γαμώ τα σήριαλ! Επίσης το «Μια φορά ήταν ο άνθρωπος», φανταστικό! Και πάντα αναρω-τιώμουν γιατί δεν είχε επεισόδιο για την Ελληνική Επανάστα-ση, νόμιζα πώς ήταν κοσμοϊστορικό γεγονός.

Διονύσης Ανεμογιάννης | Φωτο: Manteau Stam.


Μερικές επισκέψεις σε ένα εξειδικευ-μένο κέντρο για το Αλτσχάιμερ ήταν αρκετές για να μας διαφωτίσουν κά-πως για την ασθένεια που εξελίσσεται σε επιδημία.

Πληγωμένες αναμνήσεις:συνέντευξη με έναν ασθενή με άνοια

Γεωργία Παπαστάμου| Φωτο: Manteau Stam.


πλούσιος! Ευτυχισμένος είμαι! Όταν έχεις πέντε γυναίκες, τι άλλο θέλεις;

Εδώ τι κάνετε; Πώς περνάτε τη μέρα σας;Περνάω πολύ ωραία, μ’ αρέσει. Έρχο-μαι, γνωρίζω ανθρώπους, συζητάμε, μαθαίνουμε πολύ ωραία πράγματα τα οποία δεν τα ξεχνώ βέβαια. Σηκώνομαι, πλένομαι, μας έρχεται το ρόφημα, το μπισκοτάκι μας, θα πάω μετά να πάρω ψωμί, με στέλνει καμιά φορά η γυναίκα μου στη λαϊκή. Πάω, ψωνίζω και γυρί-ζω, μόνος μου.

Οι άνθρωποι εδώ που σας φροντίζουν πώς είναι;Οι κοπέλες εδώ; Είναι εξαιρετικές κο-πέλες. Μας προσέχουν, κοιτάνε πώς να περνάμε καλύτερα.

Τίποτα που να σας στεναχωρεί υπάρχει;Εδώ ή στο σπίτι;

Και στα δύο.Εδώ δεν με στεναχωρεί τίποτα, είναι μια χαρά. Στο σπίτι αν στεναχωρηθώ θα εί-ναι καμιά φορά που φεύγουν τα εγγόνια μου και πάνε βόλτα και δεν έρχονται. Πάνε καμιά βόλτα με φίλους τους. Είναι μεγάλα, βέβαια. Και μικρά και μεγάλα: 22,24, 13 και 15 τα κορίτσια. Ο τρίτος είναι 18.

Όταν δεν παίρνατε τα φάρμακα ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα; Ήταν κάπως πιο δύσκολα. Ξέχναγα. Και τώρα ξεχνάω, όσο να 'ναι, αλλά λίγο.

Τότε δηλαδή τι γινόταν;Ξέχναγα. Σηκωνόμουν το πρωί, πλενό-μουν και μετά... Τι να κάνω, πού να πάω; Δεν ήξερα τι να κάνω.

Η γυναίκα σας τι σας έλεγε τότε;Μου έλεγε κάτσε εδώ, δεν πειράζει, θα θυμηθείς. Της έλεγα δεν θυμάμαι τι να κάνω, πού να πάω;

Εδώ υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ξεχνάνε. Μπορεί να μιλάτε και μετά να μην σας θυμούνται. Σας ενοχλεί αυτό;Να με ξεχνάει εμένα ο άλλος. Αυτό είναι στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος αν ξεχνάει, τι να του πω εγώ; Δεν τον παρεξηγώ. Δεν το κάνει επίτηδες. Είναι αρρώστια αυτή.

Εσείς αύριο θα θυμάστε ότι μιλήσαμε;Πώς δεν θα το θυμάμαι; Θα πάω πάνω, θα τους πω ότι μίλησα με μια κοπελιά, πέρασα ωραία, τα είπαμε. Πώς να το ξε-χάσω; Τι καλύτερο από το να γνωρίζεις νέους ανθρώπους;

Πόσο χρονών είστε;Το ’26 έχω γεννηθεί. Δεν ξέρω αν είμαι 78 ή 85. Λογάριασε, ’26 γεννημένος και δύο χιλιάδες δεκαδύο που έχουμε τώρα. 86.

Υπήρξε καμία φορά που να ξεχάσατε κάτι σημαντικό;Δεν θυμάμαι να είχα κάτι τέτοιο. Μόνο όταν απολύθηκα από στρατιώτης εκεί λέω για στάσου, λείπω τόσο καιρό, πού θα πάω, τι θα κάνω; Είχα κάνει πολλά χρόνια στρατιώτης. 32 μήνες. Ήμουν χειριστής ασυρμάτου. Ήταν ο πόλεμος τότε και μας πήρανε, μας πήγανε στην Θεσσαλονίκη, από κει στη Βέροια, Έδεσσα…

Ο κ. Γιώργος είναι 86 χρονών και παρα-κολουθείται από το 2005. Ζει στο σπίτι του και επισκέπτεται το κέντρο ημέρας «Νέστωρ» τρεις φορές την εβδομάδα. Η κατάστασή του τα τελευταία χρόνια παραμένει σταθερή. Μιλήσαμε μαζί του λίγο μετά τις διακοπές των Χριστουγέν-νων, στα μέσα Ιανουαρίου. Ευχαριστούμε πολύ που δεχτήκατε να μας μιλήσατε.Δεν κάνει τίποτα! Ερχόμαστε εδώ, καλά περνάμε.

Έρχεστε συχνά εδώ;Ναι.

Εσείς τι έχετε; Τι ασθένεια;Ασθένεια; Δεν έχω εγώ καμιά ασθένεια.

Τι πρόβλημα έχετε; Γιατί έρχεστε εδώ;Γιατί έρχομαι εδώ; Γιατί είναι καλά. Μου αρέσει. Άρρωστος ήμουν παλιά, βέβαια. Τώρα είμαι καλά, είμαι μια χαρά. Έχω γνωρίσει εδώ και άλλους ανθρώπους και είναι καλό για μένα.

Ξεχνάτε καθόλου;Καμιά φορά ξεχνάω. Όχι πάντα βέβαια, αλλά καμιά φορά, άνθρωπος είμαι και εγώ, ξεχνάω.

Όταν πρωτοήρθατε στο κέντρο τι πρό-βλημα είχατε;Δεν θυμάμαι αν είχα έρθει καταρχήν. Νομίζω δεν έχω ξανάρθει. Δεν θυμάμαι. Αλλά δεν είχα κανένα πρόβλημα εγώ. Τώρα, αν είχα παλιά, το έχω ξεχάσει (γελάει). Τα παλιά τα ξεχνάμε αν είναι κακά.

Δηλαδή τότε ο γιατρός τι σας είχε πει; Είπε πρέπει να πάρετε αυτά τα φάρμα-κα επειδή…;Γιατί είχα αμνησία! Ξέχναγα. Τώρα παίρνω τα χάπια.

Ξέρετε τι χάπια είναι αυτά;Ο γιατρός μου τα έδωσε. Είναι κάτι που το χρειάζομαι. Για καλό είναι. Θυμάμαι αρκετά πράγματα. Καμιά φορά ξεχνάω αλλά…

Ας πούμε, μπορεί να ξεχάσετε πού έχετε βάλει κάτι;Όχι, άμα έχω κάτι και είναι εκεί, ξέρω ότι είναι εκεί. Δεν τα πειράζει κανείς. Εγώ και η γυναίκα μου είμαστε και τα εγγόνια μου έρχονται, αλλά δεν πειράζει κανείς τα πράγματά μου.

Τη γυναίκα σας και τα εγγόνια σας τα θυμάστε κάθε φορά, ή υπάρχει και κα-μιά φορά που να μην τα αναγνωρίζετε;Όχι, όχι, τους θυμάμαι, εντάξει.

Η γυναίκα σας έρχεται να κάτσει εδώ στο κέντρο;Όχι, δεν έχει έρθει καθόλου. Της έχω πει, έλα και εσύ, έχει και άλλες γυναί-κες. Μου λέει «άσε με, έχω δουλειά εγώ» έχει δουλειά στο σπίτι, τα εγγόνια, μαγειρεύει.

Τις γιορτές τι κάνατε, ήσασταν μαζί;Θα φτιάξουμε τα κουλούρια, τη χριστου-γεννιάτικη πίτα. Μαζί θα τα περάσουμε όλοι. Βεβαίως, όλοι μαζί. Θα 'ρθουν σε εμάς και τα παιδιά. Τρώμε οικογε-νειακώς. Τα παιδιά, τα εγγόνια… Εφτά εγγόνια!

Εφτά;!Τέσσερα κορίτσια και τρία αγόρια. Είμαι

Ο κύριος Γιώργος πάσχει από άνοια τα τε-λευταία 7 τουλάχιστον χρόνια. Γιώργο έλεγαν και τον παππού μου, που φαινόταν νέος για παππούς. Ο παππούς μου ήταν μελισσοκόμος και μας έφτιαχνε κουκουφρίκες (ποπ κορν στα αρβανίτικα), έβαζε στα μαλλιά λεμόνι αντί για ζελέ όταν χτενιζόταν (δεν του έπεσαν ποτέ), ήταν αστείος και του άρεσε να μας λέει την ιστορία για τότε που είχε πάει στην Ιταλία με το φορτηγάκι του. Κάποια στιγμή άρχισε να τρακάρει συνέχεια το φορτηγάκι, να το ρίχνει σε μάντρες, μια φορά είχε πάρει σβάρνα και την τέντα ενός μαγαζιού. Μας είπαν ότι «είχε άνοια», Αλτσχάιμερ, κάτι τέτοιο τέλος πάντων και οι γονείς μου δεν τον ξανάφησαν να οδη-γήσει. Μετά άρχισε να κάνει κάτι περίεργα: έβγαινε έξω με τις πιτζάμες, μια μέρα -ντάλα καλοκαίρι- βγήκε με την μπλε καζάκα που φορούσε όλο τον χειμώνα. Σιγά σιγά χειρο-τέρευε και κάποτε η μαμά μου είπε ότι είχε βάλει μια τσατσάρα μέσα στο πιάτο με το φαΐ. Την ιστορία με την Ιταλία δεν θυμάμαι να την ξαναείπε. Με την αδερφή μου τον αγαπούσα-με πάρα πολύ. Τις μισές φορές γελούσαμε με αυτά που έκανε και τις άλλες μισές βάζαμε τα κλάματα. Τα απογεύματα η μαμά μου που τον φρόντιζε μαζί με τον μπαμπά μου, τον τάιζε γιαούρτι ή κρουασάν. Με πείραζε πολύ όταν του έδινε κρουασάν, γιατί κρουασάν τρώνε τα μικρά παιδιά και ο παππούς μου δεν ήταν μικρό παιδί. Μερικά χρόνια μετά, πέθανε. Όταν είχα πάει να τον δω στον Ευαγγελισμό, το δέρμα του σε όλο το σώμα ήταν πολύ διά-φανο και πολύ ρυτιδιασμένο και στο πάτωμα ήταν μια σακούλα που πήγαιναν τα ούρα. Δεν θέλω να τον θυμάμαι έτσι, γιατί τα περισσό-τερα χρόνια που τον ήξερα ήταν ένας αστείος παππούς που φαινόταν νέος για παππούς. Λένε ότι η ασθένεια πηδάει μια γενιά, ότι δηλαδή Αλτσχάιμερ δεν θα πάθουν οι γονείς μου, αλλά μάλλον εγώ. Ωραία. Ο άλλος κύριος Γιώργος, αυτός για τον οποίο ξεκίνησα να γρά-φω, παρακολουθείται ιατρικά από το 2005 και η κατάστασή του είναι αρκετά καλή και πολύ σταθερή. Ξεχνάει πράγματα, αλλά θα μπορού-σε να ήταν πολύ χειρότερα. Τον συναντήσαμε σε ένα από τα γραφεία του κέντρου «Νέστωρ» στην Κυψέλη (πρόκειται για το πρώτο εξειδι-κευμένο κέντρο για την άνοια στην Ελλάδα). Μπήκε χαμογελαστός και περιποιημένος και μας μίλησε για λίγο. Μια κοπέλα απ’ το προ-σωπικό μάς είπε ότι νωρίτερα ο κύριος Γιώρ-γος ρωτούσε αν χρειαζόταν να βάλει γραβάτα για να μας υποδεχτεί...

[Το προσωπικό του κέντρου, αφού μιλήσαμε με τον κύριο Γιώργο, επιβεβαίωσε ότι όσες λεπτομέρειες ανέφερε για τη ζωή του (ηλικία, οικογενειακή κατάσταση κτλ) αντιστοιχούν στην πραγματικότητα].

Γεωργία Παπαστάμου| Φωτο: Manteau Stam.

Η αύξηση του αριθμού των ασθενών με Αλτσχάιμερ είναι δραματική. 160.000 ασθενείς με Αλτσχάιμερ υπάρχουν στην Ελλάδα.

35.000.000 είναι ο αριθμός των ανθρώπων που πάσχουν από τη νόσο παγκοσμίως.Μέχρι το 2050 θα έχουν ξεπεράσει τα 100.000.000.

Το άμεσο κόστος της νόσου παγκοσμίως ξεπερνάει τα 210 δις δολάρια. Και το έμμεσο τα 105 δις.

160.000 ασθενείς 100.000.000 το 2050

Κόστος 210 δις δολάρια

Τι είναι αυτό που σας τραβάει περισσό-τερο στο skate; Μ: Μ’ αρέσει. Μ’ αρέσει να κάνω skate, απλά!Π: Όταν είμαι πάνω στο σανίδι νιώθω μια ελευθερία, κανείς δεν μπορεί να μου πει τι να κάνω! Σπ: Η ελευθερία και αυτό της παρέας, το συμμάζεμα.Στ: Το πώς νιώθεις όταν είσαι πάνω στο skate και ρολάρεις, το πώς τσουλάς, ''surfarεις'' στο δρόμο.

Ποιοι ειναι οι αγαπημενοι σας Έλληνες skaters;Μ: Ο Ron «Μάικ» Βασιλάκης''.Π: Αρθούρος.

Readyto fight

Σπ: Θάνος Πάνου.Στ: Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τώρα κά-ποιον από Έλληνες.

Και ποιοι από τους ξένους;Μ: Ο Giorgio Zavos, βάλτον στους ξένους.Π: Paul Rodrigez. Σπ: Justin Fingeroa.Στ: Rodney Mullen.

Ποια τα αγαπημένα σας skateparks;Μ: Εδώ [σημ. Plaza skate park, Αμπε-λόκηποι]. Ε, αυτό έχουμε... Και στη Χαλκίδα.Π. Εδώ και Χαλκίδα.Σπυρος και Στελιος: Πλάζα Αμπελόκη-

Την ώρα που πατάω το play στο recorder για να απομαγνητοφωνήσω την συνέντευξη των παιδιών, ακούω στο βάθος τα ροδάκια από τις σανίδες του skate να τσουλάνε. Είναι οι ήχοι που κάνουν οι σανίδες στα rails και φωνές φίλων τους. Διαπιστώνω πως είναι όλα τόσο γνώριμα: άπειρος ιδρώτας, μαύρα βρώμικα χέρια, πάρα -μα πάρα- πολύ λίγα χρήματα στην τσέπη, η έλλειψη κινητού ή ιδιαίτερων υποχρεώσεων. Αμέσως έχω κάνει μια βουτιά στην καθημερινότητα της παρέας μου πριν από κάτι χρόνια, το τσούρμο που πάντα έκανε ό,τι το διέταζε η ανεμελιά, η απερισκεψία, η παρορμητικότητα και η οχλαγωγία. Ώρες και ώρες «γραμμένες», στα παγκάκια της πλα-τείας και σε πάρκα... Αλλά το νέο αίμα είναι εδώ, για να μας δώσει τον δικό του παλμό, το δικό του στίγμα στα δρώμενα του skate σή-μερα. Ο Μάνος Κυριακούσης (γεννημένος το 1996) και ο Παναγιώτης Σταθάκης (γεννημέ-νος το 1997) κάνουν τέσσερα χρόνια skate.Τον Μάνο τον έβαλαν στο κόλπο οι παρέες του, ενώ ο Παναγιώτης έβλεπε τους υπόλοιπους στις πλατείες, δοκίμασε, του άρεσε και από τότε δεν σταμάτησε να κάνει skate! Δεν έχουν άλλες σοβαρές ασχολίες πέρα απ' τη σανίδα. Ο Μάνος όταν βρέχει αράζει στο σπίτι στο PC, ενώ ο Παναγιώτης προτιμάει άραγμα με την παρέα! Ο Σπύρος Τσαρουχάς είναι γεννημένος το 1996 και κάνει 5 χρονια skate. Την πρώτη του σανίδα την αγόρασε στα Jumbo και από τότε κόλλησε. Ο Στέλιος Διονυσόπουλος, ο μικρότερος της παρέας, γεννήθηκε το 2000 και είναι από τους τυχερούς: του έδειξε τα πρώτα βήματα στο χώρο (βλέπε skate, surf, snowboard και οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με πόρωση) ο πατέρας του, καθότι ο συγκε-κριμένος άνθρωπος δεν έχει ησυχία!

Στέλιος Διονυσόπουλος [The Secret Room, Funstorm]

Μάνος Κυριακούσης [Color skateshop]

Σπύρος Τσαρουχάς [Eastpak, Propaganda, Emerica, Fourstar, Sublime]

Παναγιώτης Σταθάκης [Color skateshop]


(for their dreams)

ποι!

Από τραυματισμούς πώς πάτε;Μ: Έχω γυρίσει μια φορά το χέρι. Π: Νταξ, εγώ... Γενικά, κάτι σπασί-ματα στραμπουλήγματα αστραγάλων, διαστρέμματα... Τα κλασσικά!Σπ: Ένα διάστρεμμα στο πόδι, έχω βγάλει αγκώνα και χθες χτύπησα την λεκάνη μου λίγο. Αυτά από σοβαρά.Στ: Είχα γυρίσει λίγο το γόνατό μου.

Τι θα λέγατε, αν ήσασταν σε θέση να πείσετε τους αρμόδιους, για να σας κάνουν skateparks;Μ: Όταν υπάρχει πάρκο οι υπόλοιποι βλέπουν, γουστάρουν, χώνονται πε-ρισσότεροι και έτσι θεωρώ πως μπορεί

Τέσσερις νέοι sk8ers που αποτελούν το «νέο αίμα»

μιλούν στο ough! για σοβαρές ασχολίες.

να ανέβει το επίπεδο. Είμαστε αρκετά πίσω...Π: Συμφωνώ.Σπ: Θα τους έλεγα σε αυτό να πάρουν ως παράδειγμα τους Αμερικάνους και την εκεί εξέλιξη!Στ: Τα ’χουνε κάνει όλα σκατά. Και πρέ-πει να οργανωθεί σαν άθλημα το skate!

Ιδανικό άραγμα;Μ: Βραδάκι πλατεία, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει! Όση ώρα θέλει skate, άραγ-μα, συζητήσεις...Π: Γενικά, όποτε είμαι με τους φίλους να αράζουμε, να κάνουμε skate. Εγώ δεν έχω πρόβλημα, όχι μόνο βράδυ, όλη τη μέρα!

Σπ: Αγία Παρασκευή βράδυ, μετά από πολύ skate στα σκαλιά με φίλους.Στ: Σπίτι με παρέα στη ράμπα, τραμπο-λίνα και ό,τι να ’ναι!

Πώς βλεπετε τη σχέση σας με το skate στο μέλλον;Μ: Για την ώρα...skate, δεν ξέρω στο μέλλον!Π: Δεν ξερω πού θα φτάσω με το skate, ξέρω μόνο ότι θα κάνω πάντα!Σπ: Βλέπω να ’μαι παράλυτος (γέλια). Δεν ξέρω, όσο πιο πολύ μπορώ, τόσο πιο πολύ θα κάνω.Στ: Εγώ θέλω να το εξελίξω γενικότερα και να εξελιχτώ. Μαζί με όλη την πιτσι-ρικοπαρέα μας.

Εδώ συμφώνησαν και οι τέσσερις ότι θα τους ακολουθεί μάλλον σε όλη τους τη ζωή.

Τα παιδιά χορηγούνται για το skate από το Color Skateshop και έχουν αρχίσει και τις εκπροσωπήσεις σε διαγωνισμούς. Ο Μάνος έχει βγει 1ος στους μικρούς, στο make it count της Εlement. Ο Παναγιώτης δεύτερος στο skate plaza. Ο Σπύρος εκπροσωπεί την Eastpak και η καλύτερη θέση του ήταν η πρώτη στο make it count της Element στην κατηγορία 16, και 6ος στο Wild in the Parks στην Πράγα. Και ο Στέλιος, αν και πολυ μικρός ακόμα, ήδη δείχνει να μπαίνει σε οικογένεια μεγάλη, με πολύ καλούς riders και αναμένει με ενθουσιασμό τα επερχόμενα events!

Κωνσταντίνος Χατζόπουλος| Φωτο: Thodoris Markou


Playmobil σε μια πόλη συνηθισμένων ανθρώπων (σαν εσένα)

Ο Νίκος Ράκκας γεννήθηκε το 1974 στη Θεσ-σαλονίκη. Σπούδασε εσωτερική διακόσμηση (στο παρελθόν έχει δημιουργήσει εικαστικές εγκαταστάσεις για βιτρίνες γνωστών μπουτίκ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, που μόνο απα-ρατήρητες δεν πέρασαν) και φωτογραφία. Ως φωτογράφος έχει εκθέσει τα έργα του σε διάφορους χώρους. Η πρώτη του έκθεση με τίτλο «We hate it when our friends become successful» έγινε το 2001, στο Art House στη Θεσσαλονίκη περιείχε πορτρέτα διάση-μων καλλιτεχνών και στενών φίλων. Ύστερα από τέσσερα χρόνια, η δεύτερη ατομική του έκθεση με τίτλο «Daydreamer» πραγματο-ποιήθηκε στο Notting Hill του Λονδίνου, και αποτέλεσε την πρώτη ευκαιρία του καλ-λιτέχνη να δείξει πορτρέτα του από τα αγα-πημένα playmobil που έχει στην κατοχή του, μιας και ο ίδιος είναι συλλέκτης. Για την «Daydreamer» οι κριτικές ήταν πολύ θετικές και υπήρξαν αναφορές σ την Guardian και τον Independent. Το Νοέμβριο του 2011 παρουσίασε την τελευταία φωτογραφική έκθεση με playmobil με τίτλο «Common People (Like You)" η οποία πραγματοποι-ήθηκε στην Toss Gallery, όπου και πάλι αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό από το κοινό και τον τύπο. Έχει επίσης λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις (7PLY Skate Festival at the Technopolis, Cheap Art, Art is Hard Contemporary Festival, Reworks Festival). Τον Φεβρουάριο του 2012 κέρδισε το 1ο βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μή-κους στο SHOOT IT short film festival για το «COMMON PEOPLE (LIKE YOU)». Στην περσινή έκθεση με τα playmobil θα ορκιζό-μουν ότι τα έχω δει να κόβουν βόλτες στην Θεσσαλονίκη, να στέκονται και να παίρνουν πόζα μπροστά από μεγάλες πολυκατοικίες, να γυρνάνε πότε χαρούμενα και πότε λυπημένα στους αστικούς χάρτες- πιάτσες, να συμμετέ-χουν στον ιστό της πόλης μαζί με τους ιδιο-κτήτες τους, οι οποίοι είναι απλοί άνθρωποι σας όλους εμάς. Άραγε, λες να επηρεάζονται και από την κρίση; Να μια καλή αφορμή για μια κουβέντα με τον Νίκο Ράκκα.

Ο Νίκος Ράκκας φωτογραφίζει playmobil σε σημεία της Θεσσαλονίκης και γί-νεται θέμα στην Independent και την Guardian. Τον Φεβρουάριο βραβεύτηκε για την μικρού μήκους ταινία του Common People (like you).

Kapetank| Φωτο: Νίκος Ράκκας


Αυτό που καταλαβαίνω βλέποντας κά-ποια από τα πορτραίτα των playmobil είναι ότι παρουσιάζονται σαν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, με αισθήματα, αλλά και ζωές σαν τις δικές μας. Πώς θα φωτογράφιζες την συγκεκριμένη χρονική στιγμή τους ήρωες σου;Aυτές οι φωτογραφιες απο την έκθεση COMMON PEOPLE (LIKE YOU) που είδες, είναι οι περισσότερες τραβηγμέ-νες τον τελευταίο χρόνο, που ήδη ήταν δύσκολη η καθημερινότητά μας. Παρ’ όλο το περίεργο και αρνητικό κλίμα που υπήρχε και τότε, άφησα τους αγαπημένους μου ήρωες να χαίρονται τις μικρές κι απλές απολαύσεις, να ονειροπολούν σε όμορφες θάλασσες, να κρατιούνται χέρι-χέρι με τους αγα-πημένους τους, να κάνουν βόλτες σε πόλεις. Σαφώς και υπάρχει η ανησυχία ότι τα πράγματα γίνονται ολοένα και πιο δύσκολα, και ειδικά αν είσαι γονιός όπως εγώ, αναγκαστικά σκέφτεσαι το μέλλον αυτών των παιδιών. Γι’ αυτό, ίσως, τελευταία φωτογραφίζω πιο πολύ παιδιά playmobil! Να μεγαλώνουν στα σύγχρονα αστικά τοπία. Ηδη σου έχω αποκαλύψει το επόμενο project!

Πώς ξεκίνησε όλο αυτό με τα πορτραί-τα των playmobil;Ξεκίνησε τυχαία, κάνοντας test σε μία φωτογραφική μηχανή. Την ίδια περίοδο μου γίνεται πρόταση από το Pall Mall Deposit στο Λονδίνο να δείξω την δουλειά μου και σκέφτηκα ότι είναι μία ωραία και φρέσκια ιδέα για να παρουσιάσω, ειδικά σε μία τέτοια μητρόπολη. Η έκθεση με τίτλο DAY/DREAMER ήταν κυρίως close up πορτραίτα από τις αγαπημένες μου φιγούρες να ονειροπολούν, με έντονο στοιχείο στις περισσότερες το ελληνικό φως. Είχε ανέλπιστη για μένα αποδοχή

από το κοινό και από τον τύπο, με αναφορές από σημαντικά έντυπα όπως η Guardian και o Independent! Από τότε υπάρχουν πάντα μέσα στην τσάντα μου διάφορες φιγούρες έτοιμες για φωτογράφιση!

Γιατί ασχολήθηκες με πορτραίτα από playmobil και όχι με Lego, ας πούμε;Μου αρέσουν πολύ τα παιχνίδια γενι-κότερα και τα lego επίσης! Είναι από τα αγαπημένα της κόρης μου συγκεκριμέ-να και έχω χτίσει άπειρα πράγματα! Τα playmobil, πέρα από το ότι έχω μεγα-λώσει μ’ αυτά, τα βρίσκω πολύ όμορφα σαν παιχνίδια! Είναι πολύχρωμα, με ένα μόνιμο αισιόδοξο χαμόγελο και έχουν την ρεαλιστικότητα που χρειάζομαι για να τα δώσω ζωή! Να μπορώ να τα φωτογραφίσω σαν κανονικούς κοινούς ανθρώπους, με τα συναισθήματα τους και τις συνήθειες τους!

Είσαι στα αλήθεια συλλέκτης; Πόσα περίπου έχεις ;Ναι, είναι αλήθεια. Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς, γιατί βρίσκω συνεχώς ωραίες καινούργιες φιγούρες! Έχω πάρα πολλά που δεν έχω κάτσει ποτέ να με-τρήσω! Έχω πολλά από ’70s και ’80s που τα είχα ως παιδί, πολλά που συνεχώς ανακαλύπτω στο internet και πάρα πολ-λά για να παίζει η κόρη μου, της οποίας λίγο της τα κόλλησα κι εγώ για να επω-φελούμαι με παραπάνω μοντέλα! Και, βέβαια, πλέον έχω και πολύ κόσμο που μου χαρίζουν διάφορα, γιατί τους αρέσει το κόλλημά μου και περιμένουν να δουν το αποτέλεσμα! Πώς φωτογραφήθηκε η φιγούρα τους! Δυστυχώς, δεν έχω πολύ τάξη και είναι πραγματικά παντού σε διάφορα σημεία μέσα στο σπίτι, οπότε είναι αδύνατο να τα συγκεντρώσω για να τα μετρήσω!

1974 δημιουργήθηκε το Playmobil με τη σημερινή του μορφή στη Γερμανία και συγκαταλέγεται πλέον στα κλασσικά παιχνίδια.

της δεκαετίας 90. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον γίνονται πραγματικά μεγάλες "μάχες", για τα Playmobil, στους πλειστη-ριασμούς μεταξύ των Γερμανών συλλεκτών.

38 χρόνια Playmobil

Ελληνικό PlaymobilΗ ελληνική εταιρία παιχνιδιών Lyra συνεργαζόταν με την Playmobil για τον σχεδιασμό και την κατασκευή των παιχνιδιών παράγοντας εξαιρετικής ποιότητας κομμάτια μέχρι τις αρχές

καροτσάκια αεροφλότΕίναι η πιο χαρακτηριστική εικόνα του σήμερα στους δρόμους της Αθήνας. Το κα-ροτσάκι έγινε το νέο τρίκυκλο και το ψάξιμο στα σκουπίδια ο καινούργιος τρόπος για να βγάλουν χιλιάδες άνθρωποι ένα αρκετά καλό μεροκάματο. Μόνο στο κέντρο κυκλοφορούν περισσότεροι από 500 σκράπερ καθημερινά, κυρίως μετανάστες απ’ το Μπαγκλαντές και Αφρικάνοι, που ψαχουλεύουν σε κάδους σκουπιδιών για να βγάλουν 20 -καθαρά και αφορολόγητα- ευρώ την ημέρα. Ο συγκεκριμένος έσπρω-χνε με πολύ κόπο όλα τα γράμματα της παλιάς επιγραφής της ΑΕΡΟΦΛΟΤ. Το πού την βρήκε, άγνωστο. Δεν την είχαμε πετύχει ποτέ αναμμένη...

ough 0 june 2012

Documents