Over OIM Orthopedieseptember 2013

OIM Orthopedie gaat voor jou! Voor u ligt onze algemene brochure,

waarin wij u graag willen laten ervaren

wie wij zijn, welke producten en diensten

wij leveren en wat u van ons kunt

verwachten. Waar OIM Orthopedie voor

staat, laten we het liefst onze klanten

zelf vertellen. Daarom leest u in deze

brochure de openhartige verhalen van

12 van onze klanten. Zij vertellen hun

persoonlijke verhaal hoe zij klant bij OIM

Orthopedie zijn geworden en hoe wij

hen hebben geholpen hun persoonlijke

ambitie waar te maken.

Voor vragen kunt u contact met ons

opnemen. Wij helpen u graag verder.

Jeroen Nijhuis

Algemeen directeur

OIM Orthopedie is een orthopedisch bedrijf dat al sinds 1981 gaat voor de klant. Met zo’n 300 medewerkers in ruim

20 vestigingen door bijna het hele land, stellen we de klant voorop door met het beste hulpmiddel zijn of haar persoonlijke

ambitie te helpen realiseren. Daarnaast kunnen onze klanten rekenen op persoonlijk contact en onze klantgerichte

dienstverlening.

OIM Orthopedie kent drie hoofdactiviteiten:

• voetzorg en orthopedisch schoeisel

• orthopedische instrumenten (pro- en orthesen)

• therapeutisch elastische kousen

OIM Orthopedie doet veel aan innovatie en onderzoek om de hoogste kwaliteit van onze orthesen en prothesen te

realiseren. Om de kwaliteit voor de klant te waarborgen hanteren we een kwaliteitssysteem: de richtlijnen van de S.E.M.H.

(Stichting Erkenning Regeling Hulpmiddelen). We zijn een erkend leverancier aan alle zorgverzekeraars.

OIM Orthopedie gaat voor jou!

OIM Orthopedie is een orthopedisch bedrijf dat al sinds 1981 gaat voor de klant. Met 340 medewerkers in 27

vestigingen door bijna het hele land, stellen we de klant voorop door met het beste hulpmiddel zijn of haar persoonlij-

ke ambitie te helpen realiseren. Daarnaast kunnen onze klanten rekenen op persoonlijk contact en onze klantgerichte

dienstverlening.

OIM Orthopedie kent drie hoofdactiviteiten:

•voetzorgenorthopedischschoeisel

•orthopedischeinstrumenten(pro-enorthesen)

•therapeutischelastischekousen

OIM Orthopedie doet veel aan innovatie en onderzoek om de hoogste kwaliteit van onze orthesen en protheses te

realiseren. Om de kwaliteit voor de klant te waarborgen hanteren we een kwaliteitssysteem: de richtlijnen van de

S.E.M.H.(StichtingErkenningRegelingHulpmiddelen).Wezijneenerkendleverancieraanallezorgverzekeraars.

OIM Orthopedie gaat voor jou!

Wie zijn we en wat doen we

De expertises van OIM OrthopedieOIM Orthopedie is een toonaangevende speler op de orthopedische markt. Wij bieden onze klanten een breed scala aan

hulpmiddelen, waarmee we proberen hun persoonlijke ambitie te realiseren. Vaak kunnen we aan de wensen van de klant

voldoen, soms moeten we vaststellen dat bepaalde wensen niet te realiseren zijn. De klant kan rekenen op eerlijk advies

vooraf, zodat hij of zij niet voor verrassingen komt te staan.

OIM Orthopedie heeft diverse expertises:

• arm- en beenprothesen

• orthopedisch schoeisel

• schoenaanpassingen

• orthopedische voetbedden

• comfortschoenen

• podotherapie

• pedicure

Kijk op www.oim.nl voor al onze locaties.

• (sport-)braces

• beenorthesen

• siliconen producten

• korsetten

• helmen

• overige orthesen

• therapeutisch elastische kousen

“IK gA VOOR AjAx”Sam Scherpenzeel

Sams moeder, Edith: “Toen Sam drieënhalf was, kreeg hij

de waterpokken en toen die gingen indrogen, werd hij heel

erg ziek. Hij kreeg donkerblauwe plekken op zijn benen. In

het Kennemer gasthuis in Haarlem hadden ze geen idee

wat er aan de hand was. Hij werd overgebracht naar het

VU Medisch Centrum in Amsterdam en belandde op de

intensive care. De situatie was kritiek. Ze dachten echt

dat hij de nacht niet zou doorkomen. De internist die op

dat moment nachtdienst had, ontdekte dat hij iets had dat

één op de vijf miljoen keer voor komt. Zijn lichaam maakte

antistoffen tegen de waterpokken aan en die vielen niet

alleen de waterpokken aan, maar ook zijn stollingssysteem,

waardoor hij interne bloedingen kreeg. Sam lag zeven

weken lang op de IC en in totaal vier maanden in het VU.

Toen zijn toestand stabiel werd, moest zijn ene onderbeen

worden geamputeerd. Eerst onder de knie en later tot de

knie. Een week of drie daarna moest rondom de kuit van

zijn andere been huid en weefsel worden weggehaald, en

ook aan de zijkanten van zijn benen en een gedeelte van

zijn billen. Daarna volgde een serie huidtransplantaties.

In totaal is hij negen keer geopereerd. In het VU kwamen

we in contact met Kees Noppe van de OIM vestiging in

Noordwijkerhout, Noppe Orthopedie.

Hij maakte Sams eerste prothese. Ik weet nog goed dat hij

op een dag ermee onder zijn arm in het ziekenhuis kwam,

zo van: “Hé Sam, ik heb je been bij me!” Hij bracht dat heel

positief. Het contact is altijd heel prettig, ook met Tom en

Willem, de prothesemakers die na Kees kwamen. Sam is

helemaal fan van Willem.

Na die vier maanden in het VU woonde Sam nog drie

maanden intern in De Trappenberg om te revalideren. Toen

hij weer thuis was, moest hij drie keer in de week naar

Heliomare voor fysiotherapie. Hij mist spieren uit zijn billen

en ze hebben van alles van zijn benen moeten weghalen.

Hij is nu acht en als we kijken naar wat hij allemaal kan en

doet. Honkballen, zwemmen, voetballen. Sam ziet zichzelf

absoluut niet als iemand die minder is dan een ander.

Hij is levendig, vrolijk, enthousiast, echt een optimist en

vooral een doorzetter. gewoon een lekker jong. We genieten

elke dag van hem en zijn erg blij dat hij er nog is…

Sams grootste passie is voetbal. Hij is vast van plan

om een wereldberoemde keeper te worden.

Bij voorkeur bij Ajax.”

“Sam ziet zichzelf absoluut niet als iemand die minder

is dan een ander.”

“IK gA VOOR De rODe lOper”

eva roest

Eva’s moeder, Desiree: “Eva is geboren met een

hartafwijking, ze kreeg te weinig zuurstof via haar bloed.

Dat was meteen na de bevalling al duidelijk. Toen ze vier

weken oud was, is operatief een shunt geplaatst. Dat is

een kunstmatige verbinding, waardoor ze meer zuurstof

in haar bloed krijgt. Na de operatie kreeg ze op de IC

een herseninfarct. Haar hele rechterkant functioneerde

niet meer en de neuroloog kon ons niet zeggen of ze

later wel zou kunnen lopen of praten. We moesten

maar afwachten. Mogelijk zouden andere hersencellen

bepaalde functies overnemen.

Toen ze weer thuis was, vonden we haar ook erg

suf. Na acht weken bleek in het ziekenhuis dat haar

rechterhartkamer niet goed ontwikkeld was, dus ze

werd weer geopereerd. De kleine bloedsomloop, bij haar

hoofdje, werd verplaatst en de longslagader is van haar

hart af gehaald. Het ging gelukkig allemaal goed. Ze was

er nog en ze ontwikkelde zich normaal. Ze ging gewoon

zitten. Kruipen heeft ze nooit gedaan, dat lukte niet

met haar arm. Toen ze bijna twee was, ging ze staan en

kreeg ze via OIM Orthopedie een orthese. Ze krijgt om

de zoveel tijd een nieuwe, omdat ze groeit, maar ze heeft

er nooit echt moeite mee. Ze kan er gewoon mee lopen.

We deden zelfs een paar keer mee met de avondvier-

daagse. We wisten dat ze nog een derde operatie moest

ondergaan, om haar grote bloedsomloop te veranderen

en daar waren we best bang voor. Bang voor wéér een

infarct… Maar ook dat liep goed af. Ze was na een week

weer thuis. Eva heeft minder last van haar hartconditie

dan van de handicap door het hersen-infarct. Vooral haar

arm zit haar in de weg. Ook daarvoor heeft ze nu een

orthese.

De begeleiding vanuit de OIM vestiging, Noppe

Orthopedie in Noordwijkerhout, kunnen we alleen maar

goed noemen. Je voelt je daar geen patiënt. Ze zijn

niet zozeer bezig met instrumenten maken als wel met

een zo goed mogelijke mobiliteit creëren voor Eva. Het

is allemaal nog niet optimaal, maar we merken wel

verbetering. gisteren deed ze verkeersexamen.

Ze is een zelfstandige meid, die alles gewoon probeert

en als iets niet lukt, baalt ze daar natuurlijk even van,

maar ze stapt er ook snel weer overheen. Ze laat zich

niet kisten. Eva heeft één grote droom: op een podium

staan en zingen. Ook wil ze over de rode loper lopen.”

“Als iets niet lukt, baalt ze daar natuurlijk even van, maar ze stapt er ook snel

weer overheen.”

“IK gA VOOR prInSeSSen

en MuSIcAlS”lieke de Vries

Arjan, Lieke’s vader: “Lieke is negen weken te vroeg

geboren en had tijdens de bevalling zuurstofgebrek.

Een MRI scan toonde aan dat op twee plekken in haar

hersenen geen zuurstof is geweest. Vanaf die tijd zijn we

met Lieke aan het revalideren. Dan kom je terecht in een

circus dat nooit ophoudt. We zijn begonnen met therapie

aan huis om alles soepel te houden en haar te leren

kruipen. De basisdingen. Op dat moment wordt helemaal

niet gepraat over of ze bijvoorbeeld ooit zal kunnen

lopen… Daar kan niemand iets van zeggen. Elk kind

ontwikkelt zich anders. Qua denken en doen zagen we

vanaf het begin wel dat het goed zat. Hoe goed precies

zal de tijd leren, maar tot nog toe is dat in ieder geval

geen handicap.

Lieke kon niet naar een reguliere peuterschool. De

therapie die ze nodig heeft, moest dan tijdens de

naschoolse activiteiten plaatsvinden en dat zou teveel

zijn. Dan ben je acht of negen uur extra met haar bezig.

Dat zou Lieke niet trekken en wij ook niet. Dus zorgden

we ervoor dat ze op groot Klimmendaal terecht kon, in

de groep voor kinderen tot vier jaar, eigenlijk een soort

van therapeutische peuterspeelzaal. Nu gaat ze naar

Lichtenbeek, daar volgt ze basisonderwijs, met therapie

als onderdeel van het lespakket. Als ze nu om vier uur

naar huis komt, is alles klaar. Via groot Klimmendaal

kwamen we in aanraking met OIM Orthopedie. Op het

moment dat Lieke eraan toe was om te gaan staan,

maakten zij schoenen en beugels voor haar. OIM

Orthopedie is bij groot Klimmendaal gevestigd, dus

dat ging vanzelf en we voelden nooit de behoefte om

verder te kijken. We hebben geen klachten, alleen maar

positieve ervaringen. Ze kan nu goed kruipen en staan.

Zelfstandig lopen kan ze nauwelijks, maar met een

rollator gaat het redelijk. Dat lopen wordt nu heel erg

gestimuleerd en we zien wel enige verbetering, maar of

dat doorzet weet ik niet.

Dat is afwachten… Ze zal altijd hulpmiddelen

nodig hebben, maar we gaan voor zoveel mogelijk

zelfstandigheid, zodat ze later op zichzelf kan wonen.

Ik denk dat dat gaat lukken. Ze is een vrolijke meid,

vriendelijk en heel open en ze legt makkelijk contact met

iedereen. Ze houdt erg van muziek. Daar kan ze helemaal

in verdwijnen.

Lieke is helemaal gek van prinsessen en musicals.

Wicked bijvoorbeeld…”

“Lieke is een vrolijke meid, vriendelijk en heel open en ze legt makkelijk contact

met iedereen.”

“IK gA VOOR beter wOrDen DAn MAArten

Stekelenburg”thijs kappert

Karin, de moeder van Thijs: “Net voordat Thijs twee werd,

kwamen we erachter wat er met hem aan de hand was.

Daarvoor zagen we wel dat hij anders kroop en dat gaven

we op het consultatiebureau ook aan, maar het was niets

verontrustends, zeiden ze. Toen hij echt ging lopen, zagen

we duidelijk dat het gewoon niet goed was. Hij draaide zijn

rechterbeen naar binnen, liep erg op zijn voorvoet, had bij

inspanning spasmen in zijn rechterarm en viel veel. Op dat

moment namen we concreet stappen.

Uit een MRI scan bleek dat Thijs een hersenbeschadiging

aan de linkerkant heeft. Dat komt doordat hij een

hersenbloeding heeft gehad. Ze vermoeden dat dat

tijdens de zwangerschap is gebeurd. Hij was eerst onder

behandeling bij de kinderarts en de revalidatiearts van

het streekziekenhuis in Doetinchem. Toen hij bijna vier

was, zijn we doorverwezen naar het revalidatiecentrum

groot Klimmendaal in Arnhem. Daar kwamen we ook in

contact met OIM Orthopedie, want die zijn daar gevestigd.

Als ouders moet je natuurlijk enorm alert zijn op alles.

Met de artsen en de therapeuten van groot Klimmendaal

en de mensen van OIM Orthopedie hebben we

regelmatig nauw overleg. Thijs is nu acht en hij heeft een

enkel-/voetorthese, die zijn voet in de juiste stand zet en

houdt én een nachtspalk. Maar hij groeit en dus moeten

ze regelmatig worden aangepast.

Een goede verstandhouding is dan belangrijk. Wij zijn

natuurlijk wel de klant, maar ze moeten ons niet gaan

zien als ‘die lastige ouders van Thijs’… Wat dat betreft

moet ik ze echt een compliment geven: ze nemen

de tijd voor je en geven je het gevoel dat je gehoord

en begrepen wordt. Met zijn huidige orthese staat hij

stabieler op zijn benen, valt hij minder en loopt hij beter,

maar hij heeft wel veel last van drukplekken. Dus nu zijn

we aan het overleggen hoe we dat kunnen verhelpen.

Thijs is een ontzettend vrolijk, gedreven mannetje, dat

geen grenzen kent. Die heeft hij natuurlijk wel, maar hij

geeft er niet aan toe. Hij laat zich niet kennen. Van alles

wat hij doet, vindt hij voetballen het leukst. Hij is keeper.

Op die paar vierkante meter in het doel kan hij zich prima

bewegen. Hij is niet bang om te vallen, want dat is hij

gewend. Hij traint op dinsdag, speelt op zaterdag zijn

wedstrijden en elke woensdagavond krijgt hij een uur lang

speciale keeperstraining. Thijs wil minstens net zo goed

worden als Maarten Stekelenburg. En als het even kan

beter!”

“Thijs is een ontzettend vrolijk, gedreven mannetje,

dat geen grenzen kent.”

“IK gA VOOR bewegIngSVrIjheID”

wilfred kragt

“Ik ben een doener, dat was ik altijd al. Op mijn

veertiende ging ik werken bij een grondverzetbedrijf. Ik

deed alle voorkomende werkzaamheden en zat op de

kraan. Muziekje aan en knallen maar. Het is gewoon

mooi, zo’n kraan. Je duwt tegen een hendeltje en hoppa,

daar gaat twee kuub zand. Machtig toch? Meteen toen ik

achttien werd, begon ik met rijlessen. Eerst met de auto

en vlak daarna op de motor. Ik slaagde gelijk de eerste

keer en kocht direct een motor. Zo’n vlug ding. Ieder

weekend ging ik erop uit met vrienden. En als het kon,

maakte ik doordeweeks, na het avondeten, ook nog even

een mooie rit.

Tijdens zo’n ritje is het gebeurd. In juni 1994. Eén van

mijn vrienden reed me aan en ik werd wakker in het

ziekenhuis.

Zonder rechteronderbeen. We zijn trouwens nog steeds

vrienden. Ik neem hem niets kwalijk, want hij deed het

natuurlijk niet expres. Niet dat ik het me kan herinneren,

maar ik heb gevloekt. Maar ja, daar heb je zo weinig aan

hè? Daar krijg je je been niet mee terug.

Revalideren vond ik maar niks. Stil liggen in zo’n bed is

niets voor mij. gelukkig lag ik op een kamer met nog drie

andere jongens, die ongeveer hetzelfde hadden. Samen

maakten we er het beste van. Je kunt prima in je rolstoel

een biertje gaan pakken, al is dat in het sportcafé

van het revalidatiecentrum…

Mijn eerste prothese kreeg ik ongeveer een half jaar

na het ongeluk en ik ging meteen weer aan het werk.

De machines werden hier en daar wat aangepast en

daar ging ik weer. Maar ik ging wel nadenken over mijn

toekomst met die handicap. Na vijf jaar ging ik aan de

slag bij een bedrijf dat serres bouwt en daar werk ik nog

steeds. Fulltime.

Die eerste prothese zat in principe wel goed, maar het

was een vrij simpel ding, dat me te veel beperkte in mijn

bewegingsvrijheid. Mijn revalidatiearts verwees me door

naar OIM Orthopedie. Daar hadden ze geavanceerde

protheses met computergestuurde knieën. C-Legs heten

die. Ik heb, samen met Ben en Ruud van OIM Orthopedie,

behoorlijk moeten knokken met de zorgverzekeraar. Maar

ik heb ‘m gekregen en ik kan er veel meer mee.

Ik ben nu mijn eigen huis aan het bouwen. Met mijn C-leg

kan ik tenminste de steiger op. Ik rijd nog steeds motor

- maar dan met zijspan - en ik heb een quad, die me ook

bewegingsvrijheid geeft.”

“Aan vloeken heb je weinig. Daar krijg je je been niet mee terug.”

“IK gA VOORhet geluk VAn

AnDere MenSen Met een

beperkIng”Anniek de haan

“Ik ben geboren met spina bifida, een open rug. In het

UMC groningen ben ik vrijwel meteen geopereerd. Ze

dachten dat ik waarschijnlijk nooit goed zou kunnen

lopen en allerlei operaties zou moeten ondergaan

voor mijn nieren en blaas. Mijn ouders kwamen in een

emotionele achtbaan terecht. Ze konden er binnen het

gezin over praten en accepteerden het. In de loop van de

jaren veranderde dat echter. Tien jaar geleden zijn mijn

ouders gescheiden.

Ik wilde nooit een buitenbeentje zijn. Ik zat altijd op

normale scholen en werd nooit gepest. Natuurlijk waren

er wel moeilijke momenten. Toen vriendinnetjes op

jazzballet gingen bijvoorbeeld en ik dus niet. Ook met

vriendjes was het niet altijd even makkelijk.

In totaal ben ik zestien keer geopereerd. Drie jaar

geleden voor het laatst, aan mijn linkervoet. Die begon

scheef te groeien. Mijn andere voet moet nog. Verder

moet ik darmspoelen en heb ik een katheter via mijn

navel, maar ondanks dat leef ik redelijk normaal. Die

beslissing om die katheter te laten aanleggen nam ik

toen ik zestien was. Ik was helemaal klaar met de luiers.

Ik ben blij dat ik het gedaan heb. Die chirurg was een

leuke, hij vroeg of ik niet meteen een mooie piercing in

mijn katheter wilde, haha!

Acht jaar geleden kwam ik via de revalidatiearts van

het UMCg in contact met OIM Orthopedie. Ik had al

aangepaste schoenen, maar die waren niet goed. We

hebben toen met OIM Orthopedie gekeken hoe het beter

kon. Er gaat ook wel eens iets niet helemaal goed, met

drukplekken bijvoorbeeld, maar ieder halfjaar wordt alles

bekeken en bijgesteld. OIM Orthopedie behandelt mij

altijd als klant en het is prettig dat gerben mij steeds

helpt. Hij kent me en ik hoef niet steeds alles opnieuw

uit te leggen.”

Ik geef nooit op en doe alles waar ik zin in heb. Als ik

uitga ben ik daarna kapot, maar dat geeft niet, want

ik had een leuke avond. Ik doe nu een Mbo-opleiding

Sociaal Agogisch Werk, want ik wil graag andere mensen

met een beperking gelukkig maken en hen laten zien dat

ze net als ik een normaal leven kunnen leiden…”

“Ik geef nooit op en doe alles waar

ik zin in heb.”

“IK gA VOORMIjn DAgelIjkSe fIetStOchtje”

Douwina wiebenga

“Eén keer in de week boodschappen doen? Ik houd er

niet van. Het is misschien wel praktisch om op zaterdag

de kofferbak van de auto vol te laden en voor de rest

van de week klaar te zijn, maar ik vind het niet gezellig.

Het is veel meer mijn ding om elke dag de fiets pakken,

een mooie route te rijden en dan, voordat ik naar huis

ga, even een tussenstop te maken bij de supermarkt. Op

de fiets kan ik heerlijk mijn hoofd leegmaken. Al fietsend

bedenk ik wat ik die avond eens ga eten.

Ik moet er niet aan denken om op zaterdag al te weten

wat op woensdag de pot schaft. Fietsen door weer en

wind vond ik altijd al lekker. Op een gegeven moment

ging het me allemaal steeds moeilijker af. Pijn in mijn

linkerenkel. Ik ging naar de huisarts en daarna is van

alles geprobeerd om de pijn te verlichten. Injecties,

gips…

Het was niet duidelijk wat er precies aan de hand

was. Jicht? Platvoeten? Reuma? Uiteindelijk kreeg ik

steunzolen en dat hielp een aantal jaren goed. Maar de

pijn kwam terug, veel erger dan de eerste keer.

Ik kon bijna niets meer. Ik ging toen naar een orthopeed.

Er werden foto’s gemaakt. Snel werd duidelijk wat eraan

schortte. Mijn enkelgewricht was letterlijk tot op het bot

versleten.

Ik kon kiezen uit een aantal dingen om de pijn te

verlichten. Een nieuw enkelgewricht… De boel

vastzetten… Die opties heb ik meteen laten varen.

Ik moet er niet aan denken! Als het echt niet anders

kan, oké, dan is dat zo, maar ik koos nu voor de minst

ingrijpende optie: orthopedische schoenen.

Zo kwam ik terecht bij OIM Orthopedie. Stefan Sloeserwij,

de schoentechnicus, stelde mij tijdens het intakegesprek

veel vragen. Ik vond dat erg prettig. Voor hem is het

aanmeten van zulke schoenen misschien dagelijks

werk, maar voor mij was het de eerste keer en nu wist ik

tenminste wat ik kon verwachten. Daarna heeft hij mijn

voeten opgemeten en hebben we samen gekeken hoe de

schoenen eruit moesten zien. Ik had voorbeeldschoenen

meegenomen die ik mooi vond. Die zijn zo goed mogelijk

nagemaakt. Natuurlijk was een exacte kopie door de

aanpassingen voor mijn enkel onmogelijk, maar ik vind

ze erg geslaagd en ben er blij mee. Ik zit weer elke dag

op de fiets en heb mijn vrijheid terug. Dat is een geweldig

gevoel!”

“Ik heb mijn vrijheid terug en dat is een geweldig

gevoel!”

“IK gA VOOR VrIjwIllIgerS-werk en MIjn

kleInkInDeren”elsa Alingh prins-van rhijn

“Met vier kinderen was het nooit stil in huis. Heerlijk, dat

hectische gezinsleven. Als ze uit school kwamen, vaak

met vriendjes en vriendinnetjes, zat ik klaar met thee

en koekjes. Iedereen schoof aan, er werd verteld wat er

die dag was gebeurd en we deden spelletjes. Mijn man

werkte hele dagen. Ik was thuis, deed het huishouden,

maakte alle kleding zelf en ook voor tuinieren en klussen

in en om het huis draaide ik mijn hand niet om. Ik vond

het geweldig. We hadden een rijk leven.

In 1994 brak ik mijn pols en kreeg daarna

posttraumatische dystrofie. Het was in één keer gedaan

met alles wat ik deed. Onze oudste was het huis al uit,

maar de drie andere kinderen kunnen het zich nog goed

herinneren… Ik was niet meer wie ik was en zat mijn

man, mijn kinderen én mezelf in de weg. De brace die

ik inmiddels droeg, verloste me dan wel van de ergste

pijn, maar mijn oude leven had ik er niet mee terug. Ik

dacht alleen nog maar aan wat ik niet meer kon. Op een

gegeven moment zei iemand tegen me: ‘Stop daarmee.

Kijk naar wat je allemaal wél nog kunt doen.’ Dat klonk

heel hard, maar die persoon had wel gelijk. Het leven gaat

door. Ik raakte toen betrokken bij de patiëntenvereniging

en werkte daar lang als vrijwilliger, zowel in de regio als

landelijk.

Jaren later, in 2004, kreeg ik borstkanker. De chemokuren

en bestralingen gaven mijn lichaam een behoorlijke

dreun. Momenteel ben ik vrij van kanker, maar mijn

steunkous, armbrace en elastische handschoen van

OIM Orthopedie, als gevolg van de behandelingen, zijn

blijvend. Onlangs overleed mijn man na een kort en hevig

ziekbed. Hij was tevens mijn mantelzorger, dus ik kwam

er helemaal alleen voor te staan. Ik werd afhankelijk

van hulpverleners. Ik moet nog vaak denken aan die

woorden: ‘Kijk naar wat je allemaal nog wél kunt doen’. Ik

stort me weer op vrijwilligerswerk. Ledenadministraties,

penningmeesterschap, reünistenbestanden, organisatie

van kampen, proefschriften in lay-out verzorgen,

vrijwilligerswerk voor een hospice…

Alles waarvoor je met je hoofd en een computer aan de

slag kunt. Zinvol werk voor anderen én voor mezelf. Nu

ik oma ben, ziet mijn wereld er weer heel anders uit. Ik

geniet echt van de kleinkinderen.

Natuurlijk, er zijn beperkingen en dat is lastig. Maar ik

bén geen handicap, ik héb er alleen één…’’

“Nu ik oma ben, ziet mijn wereld er

weer heel anders uit.”

“IK gA VOOR zOVeel MOgelIjk

nOrMAAl functIOneren”

Ingrid Schröder

“Vroeger was ik veel enthousiaster en onbezorgder

in het doen van dingen. Als iemand me vroeg voor

vrijwilligerswerk, deed ik dat gewoon. Nu vraag ik me

altijd eerst af of ik het wel kan en of mijn prothese dan

niet teveel opvalt. Ik deed van alles, speelde keyboard en

dwarsfluit, had een leuke baan, fijne collega’s en woonde

samen met Kees, mijn huidige man… We hadden een fijn

leven. Tot ik op een dag op mijn werk mijn hand stootte

tegen een kastdeur. Heel onbenullig, maar het deed

ongelofelijk veel pijn, meteen al. Via de huisarts en het

ziekenhuis in Winschoten kwam ik uiteindelijk terecht in

het UMC groningen. Daar bleek dat het posttraumatische

dystrofie was. De ergste vorm.

In de drieënhalf jaar daarna probeerde ik van alles, maar

de pijn bleef en op een gegeven moment trok die naar mijn

arm. Mijn hand werd zwart en ik kreeg open wondjes. Toen

werd me verteld: ‘Als we nu niets doen, ben je straks je

hele arm kwijt.’ Weinig keus dus. Krap een maand daarna is

mijn hand geamputeerd. De pijn was weg, maar mijn hand

ook. Hoe moest ik nu verder? Wat kon ik niet meer en wat

nog wel?

Twee maanden daarna kwam ik via de revalidatiearts

bij OIM Orthopedie in Haren terecht voor mijn prothese.

Het was voor mij allemaal erg emotioneel. Daarom heb

ik de bezoekjes aan OIM Orthopedie altijd als belastend

ervaren en dat is eigenlijk nog steeds zo. Mijn prothese

functioneert prima, maar het is natuurlijk niet mijn eigen

hand en er zijn beperkingen. Als mijn prothese bijvoorbeeld

in reparatie is, word ik enorm geconfronteerd met mijn

kwetsbaarheid. gelukkig is een oudere prothese inmiddels

aangepast. Die kan ik dan gebruiken als reservehand,

maar dat is en blijft natuurlijk gek. Ik laat mijn prothese

niet graag aan iedereen zien. Dan moet je steeds uitleggen

wat er is gebeurd. Ik vind het erg leuk om te winkelen en

uit eten te gaan, maar alleen met vertrouwde mensen:

mijn gezin, mijn ouders, vriendinnen. Ik weet dat sommige

mensen daar veel makkelijker mee omgaan en daar ben ik

wel eens jaloers op, maar ik zit zo niet in elkaar.

Het ging langzaam, maar ik heb de boel weer op de rit,

met steun van mijn ouders en mijn man. Onze zonen

zijn inmiddels vijftien en dertien, allebei geboren na mijn

amputatie en dus met de situatie opgegroeid. Ook zij

helpen waar nodig. Dat vinden ze normaal. Ik kan niet

alles, maar ik probeer wel zoveel mogelijk normaal te

functioneren.”

“Het ging langzaam, maar ik heb de boel

weer op de rit.”

“IK gA VOOR een zInVOlle

bIjDrAge AAn De MAAtSchAppIj”

jeroen van der helm

“Mijn leven was één groot feest. Ik stond nergens zo bij stil,

rolde als vanzelf overal in, werkte met mijn vader en mijn

broer in ons eigen timmerbedrijf en had het fijn met mijn

vriendin… Ik werd pas echt volwassen na mijn dertigste,

toen ik het fatale ongeluk kreeg.

Tijdens een motortocht werd ik aangereden door een

tegenligger en brak ik mijn linker enkel. Toen het gips eraf

ging, zaten er zwarte plekken op mijn hiel. De bloedtoevoer

naar mijn voet was geblokkeerd. Vier maanden lang, drie

keer per week, moesten die plekken worden weggesneden.

Zonder verdoving. Op een gegeven moment dacht ik ‘het

hoeft van mij niet meer, haal mijn been er maar af.’ Het

deed zo’n pijn… Ze deden het natuurlijk om mijn been te

redden, maar toch bleef die gedachte in mijn achterhoofd

hangen. Na die vier maanden ging ik revalideren, maar

mensen met kunstbenen liepen beter dan ik.

Een jaar later werd een plaat in mijn been gezet en

daarmee ging het eigenlijk prima. Tot mijn been rood werd

en de plaat er weer uit moest. Tijdens die operatie zijn

er pezen doorgesneden. Ik kon niet meer lopen en heb

toen serieus aan de chirurg voorgesteld om mijn been te

amputeren, maar hij zei: ‘Daar is geen medische noodzaak

voor, je moet het accepteren.’ Punt.

Iemand vertelde me over een ziekenhuis in Antwerpen,

waar ze heel anders met zulke dingen omgaan. Ik kon daar

meteen terecht en na wat onderzoeken zei die Belgische

arts: ‘Ik kan er niets aan verbeteren. Je hebt twee opties:

ermee leven, of we halen je been eraf. Ik denk dat je zonder

dat been een beter leven hebt.’

Ik heb zitten janken van opluchting. Eindelijk een dokter die

bevestigde wat ik al jaren dacht! Toen mijn stomp voldoende

genezen was, ging ik naar OIM Orthopedie in Amsterdam.

Maurice, mijn vaste prothesemaker, verdiepte zich behoorlijk

in wat ik met mijn kunstbeen wilde doen. Zo kon hij de voor

mij meest geschikte prothese maken en dat heeft hij goed

gedaan. Ik liep letterlijk en figuurlijk meteen weg met mijn

eerste.

Ik belde meteen mijn vriendin op en zei dat ze mijn korte

broek moest klaarleggen. Ik ben trots op mijn prothese. Het

is het symbool van mijn overwinning. Ik heb zes jaar en een

stuk been ingeleverd, maar wél mijn leven terug. Ik rijd op

mijn motor, ga elke ochtend anderhalf uur fietsen, loop met

mijn honden en ben klaar voor de volgende stap: weer een

zinvolle bijdrage leveren aan de maatschappij.”

“Ik heb zes jaar en een stuk been ingeleverd,

maar wél mijn leven terug!”

“IK gA VOOR het leVen”

Dick van Dijk

“Je hebt twee soorten mensen: aardige en klootzakken.

Ik behoorde waarschijnlijk tot de laatste categorie. Het is

wat pijnlijk om zoiets over jezelf te zeggen, maar van nature

ben ik in de ogen van de rest van de wereld een beetje bot

en nors. Behalve voor de mensen op wie ik vertrouw. Zij

nemen me hoe ik ben en staan altijd voor me klaar. Daar

heb ik respect voor en ik ben er ook altijd voor hen. Ik

geloof niet zo in kennissen en besteed mijn tijd liever aan

mensen die er écht toe doen. Ook in mijn werk: we zijn een

kleine groep met een met-en-voor-elkaar-mentaliteit.

Op een zomeravond in 2005 veranderde mijn leven op

slag. Motor, auto, boem! Het laatste dat ik me herinner,

zijn de koplampen van die auto. In het ziekenhuis hielden

ze me vijf dagen in coma en toen ik wakker werd, vertelde

de zuster me dat ik mijn linkervoet miste. In de weken

die volgden, zijn in fasen stukken van mijn onderbeen

geamputeerd. De breuken waren té gecompliceerd…

Daarna bracht ik drie maanden in het revalidatiecentrum

door. geregeld organiseerden we daar een werkoverleg

met alle collega’s van de zaak, voor de saamhorigheid

en de gezelligheid. Ze hadden zelfs de bedrijfsauto al

laten ombouwen tot automaat… Na een jaar met veel

complicaties kreeg ik in mei 2006 mijn eerste prothese.

gert van der Hoek, mijn orthopedisch adviseur van OIM

Orthopedie, heeft mijn verwachtingen in die periode

behoorlijk moeten bijstellen. Ik wilde te veel te snel. Door

mijn ongeluk ben ik wel veranderd. Ik ben niet opeens een

allemansvriend, maar de scherpe kantjes zijn er wel wat

vanaf. Ook heb ik meer geduld en meer rust in mijn gat.

We zijn nu bijna zeven jaar en vier prothesen verder. Het

was een intensieve tijd, waarin de aanpassingen steeds

beter zijn gaan aansluiten bij mijn leven en mijn behoeften.

Een tijd ook, waarin ik meer en meer ging beseffen dat,

ondanks dit soort grote dingen die je kunnen overkomen,

het leven gewoon doorgaat. Met alle bijbehorende, kleine,

alledaagse vreugden en ergernissen.

Vroeger had ik een ochtendhumeur, nu vind ik opstaan het

mooiste dat er is. Pluk de dag! Het gaat allemaal niet zo

makkelijk als voorheen, maar met mijn vrouw, mijn vrienden,

mijn familie en mijn collega’s is het leven mooi. En als

ik met het delen van mijn verhaal andere mensen kan

helpen… Bij deze. Ik doe het graag!’’

“Vroeger had ik een ochtendhumeur, nu vind ik opstaan het mooiste

dat er is…”

“IK gA VOOR De MArAthOnVAn berlIjn”

jacco Middelveldt

“Mijn hele leven staat in het teken van sport. Mijn vader

was een duursporter.

Voor een dubbele triatlon draaide hij zijn hand niet

om. Zelf had ik weinig met atletiek. Ik was een echte

voetballer. Als klein jongetje greep ik al elke kans aan

om naar buiten te gaan en een balletje te trappen met

mijn vrienden. Toen ik oud genoeg was, werd ik lid van

een vereniging. Met al mijn vriendjes in hetzelfde team.

Voetbal was een feestje!

Tot ik jaren later, in 1995, tijdens een bekerwedstrijd

in een duel mijn been brak. Een stom ongeluk, het kon

iedereen gebeuren. Meteen de volgende dag al werd ik

geopereerd. Na 2 weken ziekenhuis constateerde mijn

huisarts dystrofie in mijn been. Vier jaar en 15 operaties

later viel het eindoordeel. Mijn been was niet meer te

redden. De amputatie vond plaats op 10 mei 1999, een

datum die ik nooit zal vergeten.

Mijn eerste prothese van OIM Orthopedie kreeg ik drie

maanden na mijn amputatie. Een maand later werkte

ik alweer. Door die jarenlange ellende met mislukte

operaties, begon het afscheid van mijn been bij mij al

toen ik hem nog had. Door mijn amputatie ben ik niet

invalide. Er zijn gewoon andere dingen die ik wél kan.

Dat besef heb ik van begin af aan. Opgeven komt niet in

mijn woordenboek voor. De tijd van voetballen is voorbij,

dat heb ik maar te accepteren. Voordat mijn been werd

geamputeerd stelde ik mijzelf een doel. Je hebt doelen

nodig, anders kom je geen stap verder. Mijn droom

was om samen met mijn vader Luik-Bastenaken-Luik te

fietsen. Dat deden we één jaar na mijn amputatie. Na 12

uur doortrappen kwamen we sámen over de finish. Een

geweldige afsluiting na een zware periode en één van de

mooiste gebeurtenissen uit mijn leven.

Later begon ik met atletiek. Lopen! Steeds verder en

steeds sneller. Met lopen verleg ik letterlijk mijn grenzen.

Naast mijn fulltime baan, loop ik zo’n acht uur per week.

OIM Orthopedie heeft een speciale hardloopprothese

voor mij gemaakt. Aan mijn prothesen stel ik steeds

hogere eisen. Net zoals ik, moeten ze steeds meer

verdragen, duurzamer zijn. Ik liep zelfs de marathon van

Rotterdam.

Ik ben nu weer aan het trainen, ik kan niet anders. Steeds

weer heb ik nieuwe sportieve doelen nodig. Mijn volgende

doel ligt een klein jaar verder: de marathon van Berlijn.”

“Opgeven komt niet in mijn

woordenboek voor.”

De specialist inarm- en beenprothesen orthopedisch schoeisel schoenaanpassingen orthopedische voetbedden

comfortschoenen podotherapie pedicure (sport-)braces beenorthesen siliconen producten

korsetten helmen overige orthesen therapeutisch elastische kousen

Kijk op www.oim.nl voor al onze locaties | Volg ons ook op OIM

D00

72 0

8201

3

Dez

e br

ochu

re v

an O

IM O

rtho

pedi

e is

met

de

groo

tst m

ogel

ijke

zorg

sam

enge

stel

d, m

aar a

an d

e in

form

atie

in d

eze

broc

hure

kun

nen

geen

rech

ten

wor

den

ontle

end.