Lone Elisabeth Olesen

O outo peludo

2

© Texto: Lone Elisabeth Olesen, 2011.

© Tradución: Xavier Frías Conde

© Lastura, 2011. www.lastura.blogspot.com

Creative Commons

Alcálima by Xavier Frias Conde is licensed under a Crea-

tive Commons Reconhecemento-Não comercial-Sem

obras derivadas. 3.0 Espanha License.

All rights reserved worldwide.

O OUTO PELUDO

5

Preto de Roskilde, en Dinamarca, existe

un lugar chamado O Outo Peludo. Cóntase

que a aldea recibira ese nome por mor dun

monstro estraño que veu xacando habitar

nalquel lugar. Non se trataba nin dun xigan-

te nin dun oso. Algúns afirmaron que era un

orco xigante, mais na verdade ninguén nun-

ca non vira cousa parella.

Unha certa mañá chegou aquel ser xigan-

te camiñando de lonxe e botouse a durmir

nunha campa. Os habitantes da aldea máis

achegada estaban no inicio moi asustados,

mais ao cabo parecía que aquel ser non

acordaba. Após un par de días, a xente

achegouse até alí para ver como alentaba.

Xa de lonxe víase como o seu bandullo de

xigante se erguía cada vez que respiraba.

A meiga da zona, de quen se dicía que

era experta en asuntos de troles, foi a única

que ousou aproximarse até o mesmo trol.

Cando volveu dixo:

6

– Évos un balixofax. Son unha especie

estraña de máis. Primeiro comen, logo van

durmir durante cen anos. Mais ninguén sabe

o que fan cando acordan.

Convocouse a concello os habitantes da

aldea e dos arredores. Concordouse que non

se podía incomodar o balixofax. Non querí-

an correr o risco de o ser espertar antes da

hora.

Todo o que se dixo na reunión foi anota-

do pormenorizadamente e rexistrado no li-

bro das actas.

Mais aconteceu o que adoita suceder cos

acordos deste xénero. Axiña os rapaces do

lugar comezaron a facer apostas sobre quen

tiña o valor de chegar máis preto do gran

monstro. Aos poucos, xa todos alcanzaron o

lugar e, como non acontecía nada, pararon

de apostar. Os rapaces máis ousados mesmo

tocaron o balixofax, descubrindo, para a súa

sorpresa, que a súa pelella era ben fofiña ao

tacto.

7

Un certo día apareceu unha rapaciña pe-

quena que estaba moi triste porque o seu

irmán botara no pozo o seu osiño de pelu-

xe.

Xurou que marcharía da casa para sem-

pre, mais da que chegou ao compo onde

durmía o balixofax, lembrou o que os rapa-

ces maiores dixeran del: que era moi suave

e agradábel ao tacto! Como ela xa ía cansa e

coidaba que non podería camiñar máis,

achegouse até o ser. O seu bandullo xigante

subía e baixaba amodiño. A cada seu alento

xurdía un sopro coma unha fraga de piñei-

ros en movemento.

Primeiro a rapaza puxo a man con coida-

do na perna dianteira, ou seica era o brazo,

porque non estaba moi claro. O ser era moi

fofiño e moi suave. Despois acubillouse en-

tre a pelella do balixofax. Era aínda moito

máis fofiño que o seu osiño de peluxe que,

infelizmente, acabara no pozo. A nena con-

toulle ao balixofax como o seu irmán se

8

comportara tan cruelmente con ela e logo

adormeceu.

Montouse un rebumbio tremendo cando

os seus proxenitores volveron do campo e

non a atoparon. Mais a cousa aínda peorou

cando o ferreiro a achou no campo, ao carón

do balixofax. A todos os demais rapaces

pareceulles que a nena fora moi valente. Por

iso, desde aquela, comezaron a ir onda o

ser, que sempre durmía; por iso, déronse

avezado á súa presenza.

Aos maiores, no inicio, non lles prestaba

que os rapaces andasen por alí, mais cando

á fin descubriron o mestre da escola a ron-

car coa cabeza apoiada na perna do balixo-

fax, tornouse imposíbel prohibirlles aos fi-

llos que fosen alí tamén eles. Foi daquela

cando a xente comezou a chamar o lugar O

Outo Peludo. No principio referíanse ao te-

rritorio, mais axiña pasoulle o nome tamén

ao bolixofax.

9

– Tes que ir a O Outo Peludo –adoitaba

aconsellar a xente cando alguén tiña facha

de estar canso e precisaba repouso.

Mesmo non se sabe exactamente cando a

aldea tomou o nome d'O Outo Peludo, mais

debeu acontecer cando xa o balixofax leva-

ba algúns anos naquela campa, se atende-

mos para o que din os arquivos locais.

Tampouco é para estrañar que a xente

non viñese de lonxe para ver aquel ser es-

traño, mais é que nun certo momento os ha-

bitantes da zona decidiran manter a historia

en segredo. O labrego propietario da campa

onde durmía o ser comezou xa a labrar a

pouca distancia, mais arredor do balixofax

deixou medrar a herba. Á fin, o único que se

lograba ver era o bandullo que salientaba

por riba da herba alta e das espigas.

E entrementres, o balixofax durmía e

durmía. Ás veces roncaba, de xeito que o

ruxido semellaba as augas dun río a bate-

ren.

10

Durante o inverno tornouse aínda máis

peludo e non parecía sentir para nada a fria-

xe. Ao contrario, a xente acudía onda el pa-

ra aquecer cando a neve cubría todo, pois

sabían que alí atoparía calor.

E así as cousas, decorreron moitos anos.

De facto, decorreron case cen anos.

Cando a xente abandonaba O Outo Pelu-

do e os arredores, adoptaban grandes cans

peludos, e caso non puidesen ter un na casa,

facían doazóns a favor dos osos en perigo

de extinción e ían moi decote ao zoo.

Mais un día, un político do Concello ato-

pou un documento e vello e esquecido men-

tres procuraba un índice no arquivo d'O Ou-

to Peludo. Era o decreto que indicaba como

se comportar perante o balixofax que se

achaba no campo do Hans Jensen – con da-

ta.

Mais ningún non sabía, segundo as decla-

racións da Sørine Caroline Olufsen (nome á

11

antiga) O QUE FAN OS BALIXOFAXES

CANDO ACORDAN.

Producíronse confusión e inquedanza xe-

rais n'O Outo Pelludo. Se un ser coma aquel

durmía durante cerca de cen anos, tocaríalle

xa acordar de seguida. E despois o que aca-

ecería? De que se alimentaría un balixofax?

Foron convocadas asembleas para tratar o

asunto. Debían desenvolverse coa máxima

discreción. Se os medios de comunicación o

descubrían, a xente acudiría a O Outo Pelu-

do en masa para ver de preto o ser, de xeito

que as zonas de lecer e mais as ca-

sas declaradas como patrimonio cultural

arruinarían, coa consecuencia lóxica de que

a xente abandonaría o lugar e o valor das

propiedades ficaría reducido á décima parte

do actual, ademais de que a actividade co-

mercial normal sería substituída por vende-

dores de suvenires e por moteis. Si, a todo

custo era preciso que a noticia non ultrapa-

sase os concellos.

12

Mais os cidadáns non daban concordado.

Era preciso emitir un plan de emerxencias

ou era preciso agardar ao desenvolvemento

dos acontecementos porque aínda non deco-

rreran os cen anos?

Durante as intervencións cheas de paixón

había sempre alguén que se recordaba co-

mo, cando cativo, se confiara ao balixofax

cando toda a xente o rexeitaba e que mesmo

durmira ao lado do balixofax.

Á final os cidadáns d'O Outo Peludo con-

cordaron que os bombeiros debían elaborar

un plano de evacuación que se podería exe-

cutar no mesmo momento en que o ser

acordase. Loxicamente isto só acontecería

caso existise risco contra a integridade das

persoas.

Foron publicadas nos xornais algunhas

noticias acerca de osos fuxidos do zoo, mais

remataron axiña e a vida n'O Outo Peludo

volveu pouco a pouco á normalidade.

13

Decorreu un ano, dous anos e logo...

ACORDOU O BALIXOFAX!

Dous rapaciños estaban daquela sentados

alí, cando o balixofax, de repente, interrom-

peu a súa respiración normal e largou un

gruñido que ninguén tiña sentido antes. Os

rapaciños espantáronse, mais cando o bali-

xofax se moveu, liscaron o máis rápido po-

síbel até a árbore máis próxima.

O balixofax ruxía e gruñía. Soaba como

unha gaiola de leóns á hora da comida. Es-

preguizouse tanto que se sentiron as súas

articulacións. Soaba como a madeira seca

nunha fogueira xigantesca na noite de San

Xoán.

Os dous rapaciños eran testemuñas de to-

do aquilo desde a árbore e case que esque-

ceron ter medo durante media hora, que foi

o tempo que o balixofax empregou para se

espreguizar de todo. Na súa vida nin viran

nin ouviran nada tan interesante.

14

Ao cabo, o ser ergueuse. Era alto coma

unha árbore e feo coma un trol. E fitou os

rapaces como se tivese sabido todo o tempo

que estaban alí.

Despois o monstro largou algo nunha lin-

gua descoñecida e virándose de costas á ár-

bore, foi embora. Os rapaciños decatáronse

entón que tiña un longo rabo.

A xente que moraba nas granxas dos

arredores non puideron deixar de notar que

o balixofax acordara. O barullo era incríbel

en atravesando os campos ás alancadas. Pa-

recía ir cara a O Outo Peludo!

Onde os bombeiros hoube un aluvión de

telefonadas. Habían decidir se era o mo-

mento de activar o plano de evacuación ur-

xente ou non.

Entrementres, o balixofax chegar á peri-

feria d'O Outo Peludo. Viu un par de perso-

as e emeteu uns sons inintilixíbeis. A xente

liscou ás carreiras. Para eles, aqueles sons

15

mal podían ter un significado: que o balixo-

fax os quería COMER!

O balixofax entrou na aldea sen que o in-

comodasen, mentres cadanseu paso facía

tremer as casas como sacudidas por un te-

rremoto. Había unha anciá que estaba a

durmir unha soneca despois da xanta. Acor-

dou cando as potas das flores da xanela cae-

ron ao chan. Aquela muller era das máis

anciás da aldea e, co tempo, tornárase un

bocadiño xorda. Primeiro pensou que fi-

nalmente permitiran aos tráileres pasar por

baixo da súa casa e decidiu que se aquilo se

repetía, iría ao Concello para protestar, mais

cando quitou a cabeza pola xanela, o único

que viu foron AS PERNAS DO BALIXO-

FAX.

Ollou para riba, pois que non estaba se-

gura de ter visto ben. Algures no alto viu os

grandes ollos do Balixofax. Pensou que lle

recordaban os ollos dun oso de peluxe.

16

– Benquerido Balixofax!! –exclamou

ela–. Á fin acordaches!

O balixofax ruxiu algo coa súa voz e fi-

tou para ela, mais a anciá non daba com-

prendido o que el dicía. Aínda que ela era

algo xurda, podía sentir un grupo de xente

berrar de medo, contemplando o espectácu-

lo na distancia.

– Groarr-raaah-hummmm –rosmou o ba-

lixofax e ficou á porta da casa.

De lonxe sentiuse a chegada dos bombei-

ros. O balixofax asustouse, nunca tal sentira

na súa vida. Ergueuse para fuxir e, en fa-

céndoo, bateu en dous farois da rúa co seu

rabo que caeron ao chan.

A anciá non sabía daquel plano de emer-

xencia secreto, mas sentiu mágoa polo bali-

xofax. Berroulle que tiña que saír da aldea.

O balixofax detívose cunha ollada de

confusión.

Como llo explicar? Viu as luces das du-

cias de autos dos bombeiros, da policía e

17

das ambulancias. Alí non cabía xa nin a ca-

beza dun alfinete. A vellota nunca vira tanto

enguedello por tan pouca cousa. Camiñou

cara ao balixofax e enganchouse á súa per-

na, tan alto como alcanzou. O ser ruxiu e

logo inclinouse para ver o que estaba a facer

alí a anciá.

– Balixofax –berroulle outra vez a anciá–,

marcha da aldea –probou a lle indicar a di-

rección ela mentres o agarraba.

Parecía imposíbel que o ser puidese com-

prendela.

Mais de súpeto o balixofax agarrouna con

coidado, coa súa pouta –ou que fose aquela

cousa enorme– e ALZOU A VELLA.

A xente que viu aquilo chiou de medo.

– Que vergoña! –berraba a anciá, que por

norma non dicía cousas así, porque era unha

paisana moi paciente–. Que vergoña para

todos vós!

18

Ao cabo, o balixofax comezou a camiñar.

Todo choutaba e tremía alí onde puña o pé.

Ben alta nos seus ombreiros ía a anciá.

Moitos autos dos bombeiros, da policía e

ambulancias ían detrás amodiño. Era todo

un espectáculo ver todos aqueles autos se-

guiren o ser en fila india a algúns metros

por detras até que saiu d'O Outo Peludo.

Un grupo de bombeiros quixeron salvar a

anciá e empezaron a subir unha autoescala

para chegar á altura dos ombreiros do bali-

xofax, mais a anciá fíxolles acenos, xestos

de ameaza, axudada con algúns ruxidos do

balixofax. Ao final, desistiron: se a anciá

non quería, non podían obrigala a baixar.

Os habitantes d'O Outo Peludo non deron

nunca sabido que é o que fan o balixofaxes

após acordaren. Agás a vellota. A viaxe pa-

receu tornábase longa, mais ela estaba a go-

zalo.

Certamente o balixofax non se lembraba

dunha rapariguiña que adoitaba ir onda el

19

mentres durmía, mais rosmou algo sobre

tela visto antes. Recordouse dos seus ollos.

Marabillouse da rapidez con que envellecen

os seres humanos.

A vella comprendeu isto só máis tarde,

cando finalmente aprendeu a lingua dos ba-

lixofaxes. E estaba moi leda de ter vivido

tanto tempo, chegando a velo desperto. De-

vecía por saber quen era e que cousas sabía.

E resultou que os balixofaxes son vexeta-

rianos!

Disque que xuntos descubriron cidades e

países no Extremo Oriente, cuxo nome tra-

ducido significa Outo Peludo. Mais talvez

isto non sexa máis ca unha coincidencia.