mehmet gökhan damar · 2017-11-29 · mehmet gökhan damar - şiirler - yayın tarihi: 29.11.2017...

Mehmet Gökhan Damar- şiirler -

Yayın Tarihi:

29.11.2017

Yayınlayan:

Antoloji.Com Kültür ve Sanat

Yayın Hakkı Notu: Bu e-kitapta yer alan şiirlerin tüm yayın hakları şairin kendisine ve / veya yasal temsilcilerineaittir. Şiirlerin kopyalanması gerçek veya elektronik ortamlarda yayınlanması, dağıtılması Türkiye Cumhuriyetiyasaları ve uluslararası yasalarla korunmaktadır ve telif hakları temsilcisinin önceden yazılı iznini gerektirir. Budoküman, şairin kendisi veya temsil hakkı verdiği kişinin isteği üzerine Antoloji.Com tarafından, şairin veyatemsilcisinin beyanları doğrultusunda yayınlanmıştır. Bu dokümanın yayınlanması kullanılması dağıtılmasıkopyalanması ile ilgili husularda ve şiir içerikleri ile ilgili anlaşmazlıklarda Antoloji.Com hiç bir şekilde sorumlu vetaraf değildir.

https://www.antoloji.com

www.Antoloji.Com - kültür ve sanat

Acılara Bastığın Yerden

çıplak kalmış ve unutulmuş mahalle adlarınınseni doldurduğu her semttetanıdık insan suratlarına karışacağım

ve vakti gelecekbirçok nedenden kapını çalacağım

platonik akasyalarınüzerine düştüğü gün sevdanın

senin acılara bastığın yerden çıkacağım

Mehmet Gökhan Damar



Acının Ritüeli

intihar provaları ve şarkılarzamanın geri döndürülemeyen askerleri, alınan yaralarher bıçak izi bir ayrılıkher ayrılık bir bıçak izio unutulmaz yazlar ve kayboluşlardan sonrayüzleşmek zorunda kaldığım bu ayna kırıldı paramparça

şimdi hiç yaşanmamış akşamların ardındanmırıldanarak adınıritüelini tamamlıyorum bu aşkınsonra bir dahasonsuz bir devinim içindebir daha

şarkılar kaldığı yerden devam ediyor hala




Ağaçkakan

kısa replikler geçiyordusonbahar güzergahındankelimeler bir şehre saklandı...kanadı sil baştan şiirlere dokunuyorduve uçmayı beceremiyordu çoğu zaman

sonunda tanıdığıen yaşlı ağaca sordu ağaçkakan'bir tek ben miyimkendi hüznünden aşağı sarkan'




Ağustos Böceği İle Karınca

hep sırtımda taşıdığım düşünülmüştür rüzgarıoysa ki taşıdığım umuttur, hüzünler bir yanaanlamasan da bilirsin, kışlar çetin geçer yurdumdarüzgar dalı götürür, dal rüzgarı taşırken omzunda




Akdeniz Gecesi

gitar kanamalarıydı yaz'ı içinde sıkıca tutanşimdi bir merhaba uzaklığında, kahvelerde içilen o tuzlu akdeniz

kim bilebilir ki eski yaz gecelerikuma uzanıp şarkılar söylediğimiziyediğimizi, içtiğimizi bazı sevdiğimizi, seviştiğimizi

isyankar turnalar gibiuzaklardan geçerdi çok sesli balıkçı tekneleriağ atardık denize, çıkarsın içimizdekilerisolgun mu görünüyorumyüzüme kimse bakmıyor mu şimdibiliyorum üzerinden seneler geçtibelki dudaklarımızda yorgun bir akdeniz gecesi

şimdi şarkılara tutunalımisterseniz birbirimizi görmemiş sayalımkumdan kaleler yapalım, kumdan kaleler yıkalımya da gelin, hiç karşılaşmamışız gibi ayrılalım




Akıncı

deyişlerini buyur et sevda akıncılarınınçünkü onların sözleriisyanıdır tesellisiz bakışlarınızınçözülmesi zor cümleler bırakılır kapılarına anlayanlarınbu cümleler önünde saygıyla eğilinebilirçünkü anlamak da sevmek kadar insan işidirihanet bile bir gecede unutulabilir

çünkü sevmek uzak bir şehirdir, yol olmasa da gidilebilir...




Aldrin'in Tekrarı

aldrin haklı, böyle bir hikaye yalnızca filmlerde olurçocuk ölür, aşk yaşar“direniş yalnızlar içindirve yalnızlar en büyük direnişçilerdir”dediğinden beri babam-ki bu bir itiraftı-şimdi şimdi anlıyorumche’nin neden yalnız olduğunuve benim böylesi bir direniş içinfazlasıyla yalnız olmadığımıartık che benim için bir mantık hatasıdırve bu yalnızlıkta bu filmelbet tekrarlanır




Arabesk

gece ne gezeradımlarını değişirken hüzünbaşkalaşmış bir arabesktekendi olmaya çalışırkenve hiç bilmediğim şarkılarındoruklarında soluklanırken yüzün

kim duyar kim işitir sesinikaranlığını paylaşırken rakı sofralarındaher şeyden vazgeçmiş sarma bir tütünbulutlanmış gökyüzümde dağılırken bütün

kederiminkaderindekelimelerinsitemkar bekleyişi

ve onurlu bir şiir büsbütün...




Aramis'in Büyük Yalnızlığı

henüz ıslaktı kaldırımlarkaranlık bir sokak lambasının altındaterk ediyordu şeytan ritüelinigölgeler valsına devam ediyordukasabanın girişindeki bardayalnız adamlar ve kalabalık kadınlarvakit geçtikçe bir bir kayboldularönce şu kırmızı elbiseli büyülü kadınbir müddet dansına devam ediyoryüzünde sonsuz bir gökyüzübulutlu gözlerinde birden yağmur başlıyor

tam ortasında barınsessizliğe bürünmüş acılı bir adamyeni ayrılmış çocuklarındankarısını kumarda kaybetmişruleti döndürüyor en başındankırmızıya oynadın mı bu iş tamam

boş bir bardağın aslında dolu olması gerektiğini savunano müthiş felsefeci ve barmen aramishayatında hiç içki içmemişve bardaki yalnız adam en iyi arkadaşı aramis’ino büyük yalnızlığını anlatıyor durmadanbiraz aldatılmış hayli kırgınağır yaralı ama yaşıyor arkasında fotoğraflarının

dans etmekle sevişmek arasında gidip gelen şu ilginç çiftbir gece önce ayrılmışlar bir daha barışmamak üzeresonra kendilerini içkiye vermişlerbarışmadan konuşmaya çalışıyorlarnefesleri tükendiğinde geriye yapacak tek şey kalıyorsusmak için öpüşmek...nefret dolu gözlerle birbirlerine bakarakkavga eder gibi sevişiyorlar

gürültülü ortamlardan pek hoşlanmasa dadört kişilik bir masada kendiliğindenliğe alışmış bir kadınyeni iş ortaklarıyla birlikte kocasının yanında oturuyorve memnun olmasa da dinliyor konuşulanlarıarada bir gülümsüyor orada olduğunu hissettirmek içinbir an aramis ile göz göze geliyorbardağın dolu tarafını görebilmek için daha hızlı içmeye başlıyorkadehler ateş düşünceler barutbir yağmurun tam ortasında durmuşum diyor kadın üzerimizde kapkara bir bulut...

önce kırmızı elbiseli büyülü kadın çıkıyor bardanyüzünde sonsuz bir gökyüzüsonra sessizliğe bürünmüş o acılı adamruleti döndürüyor en başındanve kırmızıya oynuyor



büyülü kadınla birlikte yeni bir valsa başlıyor

aramis bardağın dolu tarafına bakmaya devam ediyor halakaranlık bir sokak lambasının altındamasadaki kadınla son kez göz göze geliyorve başlıyor yağmurun gökyüzündeki dansıkavuşmak mümkün olmasa dasonsuza dek sürecek bu şarkı




Aşk Ölümsüzken

kim inanır ki birden gençlik kayıp gider eldenkim inanır ki bir tek seni sevdimbir tek seni senelerce evvel gecelerdenroman sayfalarından bir karakter belki yüzü sana benzeyenya da bir çocuksol yanağındaki gamzesini bir çukur sanıp intihara eğilen

sen...ne kadar da sahiciydi aşk ölümsüzken




Aşkın Halleri

aşk her süremde farklıcadırilk aşk: betimlenen ve hissedilendepresif aşk: lise çağlarıma tekabül edip hatırdan silinmeyenve mantık aşkı: öldürür...




Ateşkes

ayaklarını yere sürüyerek yürüyen kız çocuğuelbisesinden sökülen kumaş parçasınıparçalanmış olan sağ dizine bağlıyorateşkes bir müddet daha devam ederkentaşınan ölü askerlerin arasındabir sedye üzerindehareketsiz yatarken görüyor babasınıve dizinden kurtarıp kumaş parçasınıgözlerine bağlıyor babasınıngörmesin diye dizindeki yarayı




Atlantis

ufuğu gözlerine mil çeken yorgun bir denizcigün batımında karşılarına çıkan buz dağını görür ve der ki;“derinlerden ve denizlerden geçtikçe ömüratlantis'e bir kulaç mesafedeyim demektireğer gerçekten inanırsangüneşi avucumuzun içine aldık demektiraydınlık bu dağın görünen yüzüysekaranlık, dağın neresidir”




Ay Sarıydı

rüzgar sokakları sildi silecekradyodan telaşlı kurtuluş sesleri yükseliyorbunu bir ben duyuyorum bir de işçi kısmı kimsesizliğinellerimi uzatıyorum ürkerek demir soğukluğunagüneşi ıskalıyorum sapanla,geç kalırken çocuk ruhumahikayesinden geçilmiyor çünküyaşantısı ıslıklanan kahraman gecelerimin

karanlığa değil lodosa davet ediliyordu gençliğim

sonra,iple çektim gökyüzünden bir bir yıldızlarıay`ı cebime sıkıştırıp yürüdümellerimi uzatıyorum ürkerek demir soğukluğunarüzgar yüzümü sildi silecekben hala herhangi bir kimsesizliği savunuyorumseni yaşamak mı,imkansız biliyorum

hesaplaşarak birçok yönüyle burkulan dallarımınsana gizliden bir el uzattımya gel usulca uzan ya da hiç bekleme ölümü

ağır basıyor yüzümün yastığa vurduğu saatsağanak gecelerinde gözlerinden tutuluyorum soğuk rüzgarlaraunutmaya çalışırken yıldız kaymalarını düşürüyorum aklımageceye düşen her yıldız tek bir şarkıyı anımsatıyor bananereye gitsem ay aynı büyüklüktethe moon was yellow ağır başlı bir frank sinatra

yaşıyorum işte her ne varsageçip gidiyor gitmesine,içimden kopuyor hep bir şeylerellerimi uzatıyorum ürkerek demir soğukluğunasana tutsak yanlarımı bileyliyorum hasret denen kılıçlarüzgar hüzünleri sildi silecekben hala herhangi bir şiirin dizleri dibinde yaşıyorumsenden vazgeçmek mi,imkansız biliyorum

ay sarıydı... dağıtırken yüzünden güz aydınlığınıay sarıydı... bırakıp giderken tüm çocuk sevinçleriniay sarıydı... düşerken gece kıpkızıl bir gün mahremiyetindeay sarıydı sarı olmasına unuturken tüm yalnızlıkları

sonra gökyüzünden bir bir sildimhüznümü hatırlatan o parlak yıldızları




Ay Tutulurken

dolunaylı, külfetli bir aşktıdüştü geceye...seyrettik sersefilöylece baktık birbirimizeölü güvercinlerkanatlandı yalnızlığımızdaneskimiş şarkılar biriktirdikhazan gölgelerinde

deniz kudurmuşinsanlar susmuştu sankitutuldum kaldım...yaşanmışlıklara dairbirçok şey eksildi içimdesustum derin derin...boğuldum sesizliğinde...

gittin...ürkek ellerimbir daha dokunamadı ellerine




Aydınlık Denizlerden Geçmek

hüzün bir kuşa döndü yüzünügökyüzü kendi aryasına ayarlıkoyu karanlık bir opera sahnesine taşındı

acı dört duvar arasında yankılanıyordune ses veriyordu sesime ne de bir nihaventhiç-liklerle dolu bir kafese girmişti özgürlükkırılmıştı kanadıen uzun gece olacaktı bu en uykusuzboynuna eskilerden kalma ölümcül bir yafta asıldıkan sokaklara sıçrıyordu özgürlük ölümekelimeler terk etti cümlelerini, belli ki son şiirdiaydınlık denizlerden geçiyordu bir sonun başlangıcıson direnişti bu, yetmişlerin şarkısıydı...




Aynada Kaybolmak

yalnızlık bir dizi tesadüftü önceleri hayatımdasonra giderek alışmaya başladımkendimle konuşup,sırlarımı paylaşmayainsan zamanla alışır derlerdi inanmazdımmeğer aynaya bakmakdaha da kaybolmakmış ayrıntılarda




Ayrılığın Eş Zamanlı Tüm Parçaları

ay, deniz, gecekıyıdan çekilmeden kum tanelerisusmalıyım yine dekaranlığı unutmalıyım, ardındaki ayak izlerini

sen hep böyle demez miydin“ayrılığın bütün delilleri yok edilmelihenüz kirlenmemişken ömrünün teyel yerleri”

oysa makinaya atılmamış birçok kirlisi var bu ilişkininbaşlangıçta çift yönlü bir otoban olarak gördüğümüz bu dağ yoluşimdilerde bahsi geçmeyen unutulmuş bir hayalet kasabaya dönüştüiçine attığın ne varsa bu dağ evinde saklı şimdi

resimlerin, yastığın ve yıllardır g harfine benzetmeye çalıştığımkolundaki o hümanist simge- 9 sayısı -aslında ben de biliyordum benim kadar sevmediğiniama deniyordum...uzaktan uzağabelki tüm parçaları eş zamanlı bütünleyerek zihnimdekendimi unutuyordum..

karanlığın üzerine gittikçe derinleşen bir vahayımyalnızlığımın zırhı düşüyor çöllerini geçtikçeay’ın gürültüsü görüntüsünü unutturuyor gökyüzününyıldızlar olduğundan daha uzak şimdi, geceler daha karanlık...ağır ağır ilerliyorum çatlaklarındaşiddetle sarsılıyor dağ, denizler başka denizlere karışıyordelillerini topluyorum yokuluğununve varlığıma dair bir kanıt arıyorumgiderken bıraktığın bu tozlu çerçevede...

kapı rüzgarla sarsılıyortavan arasında kalan onlarca resim konuşmaya başlıyor benimlebu kadar alışılagelmiş bir duygu değildi oysa hasretkaranlığım günyüzüne çıkartıyor ardında bırakılanıboy verdiğim her derinlikte parçalanıyor gökyüzüve sessizce geçiyorum üzerinden unutulduğum limanlarınyüzün içimdeki en büyük kara parçası

senden sonrayitirdiğim bu kesif duyguları zımparalamaya çalışanbencil bir adama dönüştümyalnızca seni düşünüyorum şimdiyalnızca seni ve bu değişken geceyiyıldızlar uzaklaşıyor alacakaranlığımdanbozguna uğratılan, yağmalanan veya saklanan ne varsaiçimdeki tüm eskilerini al, bir daha görüşmemeliyizsınırlarında dolaşıyoruz benliğimizinbiz olabilmek için daha kaç yüz eskiteceğiz



bu film üzerinde konuşmalıyız demiştin ikimiz içinbunun üzerinde düşünmeliyiz perde kapanana dekbir filmden önce sınırlı bir şarkıydı aşk ikimizden de ötebir filmden de öte seyircisiz bir konser niteliğindekeman yalnız salon yalnız kadeh yalnızellerim bu kimsesiz parçanın ezgileri arasında dolaşırkenbirden çıkageldinve elbette öylece çekip gittikten sonranasılsın diyerek geçiştiremezdin bu anlamsız ziyaretisustun, açılmamış plaklar kaldı ikimizden geriye




Ayrılık

henüz tutmuş kış yüzüne düşen soğuğuaç pencereni gökyüzüne, dağıt karanlığınıyansımalar buz kadar sıcaktır sevgilimkar üstüne üstüne yağar bazı gecelerin




Ayyaşın Evlilik Masalı

şişeler biriktiriyorum alkole bağımlınar ekşitip suyunu sıkıyorum portakalınher gece aynı rüyayı görüpüzüm topluyorum asmasından saçlarının

hadi canım...aşk öyle bir şey değilinan, tarak geçmiyor yalnızlığımdansana kurulup rüzgarda kurutuyorum saçlarımıki baldırım açık uykuya demirlediğim oluyor gece yarıları

şimdi söyle, atlantik mi uzak olan kıyıkuru kuruya sevmek mi olur diyorsunnerede görülmüş kurdun kuzuya tok yanaştığı




Bağ Bozumu

baharlarından artarkennice seslerinde martılarındudaklarında sessizliği vardırnice bağ bozumu şarkılarımın

ki eylülün ilk günleridir dahaşarap olmaya hazırdır gençliğin




Bahar Her Şiirden Önce Gelir

pimi çekilidir her şiirinyani hazırdır her cümlekendisinden önce gelen kelimelereve elbettebahar her şiirden önce gelirkısık bakışlar arasından süzülerekseni sevmeye...




Balıkçının İnadına

kıyamet yakındır balıkçının oltasınakıyamet ölüm değildir olta ucundaki balığa

bir deryayı içer obuğulu gözleri,küçücük yüreği ilesadece delikanlı olamazo da balıkçının inadına...




Başka Biri

çoktandır ellerim bağlı, hayalperest avuntular içimdekien derinlerde bir isim var, sakladığım senelerce evvelkicamı kırsan yağmur sıçrar, bulut sızar gökyüzümden, öyle delimillerce vapur geçti üstümdenölüyüm çoktandır, yaşadığım başka biri




Bekleyiş

aslında hiç bilmesen daha iyine geleceğin belline de ne zaman öleceğimen iyisi hiç beklemeden, bekletmedenhabersizce ve eksilmeden gitmekti...




Belediye Çukuru

gün geçmişe karışmadanson bir hak tanılır töreyeişte o an, ışığın öldüğü zamandayızyıldızların dans ettiği, siyah elbiseli mekanda

yaşta sınır yokve damlı girilmez yazısı tepemdeherkesin sustuğu andayız, dj'in öldüğü zamanda

yürüdüğümüz tüm sokaklar aleyhimize koşuyorve vakit yavaşça salınıyor boğazımdan aşağıyaher adımda düne yürüyorumbelediyenin açtığı çukurda

herkesin bir sonu vardırama bu benim sorum değilsessizce çığlık atıyorum, sesimi duyan var mıburadan çıkmak istiyorum

aslında sessizce ölmek istemiyorumpazar günü susurluk kazasındaya da gözlüklü bir uğur mumcu suikastinde

gazetelere manşet olmadankızılay çadırları açılmadanburadan çıkmak istiyorum

ve yalın ayak yürüyorumcamlar üzerinde can veriyor nefes alışlarım

düzce'de bir enkaz altındaankara'da bir trafik kazasında olmasın

istanbul'un bakire sokaklarına şehirler konarkenbelediyenin açtığı herhangi bir çukurda ölmek istemiyorum




Ben de Sevdim Bir Zamanlar

ben de sevdim bir zamanlar, herkesten gizledimkelimelerin rivayeti, çoktan terk etmişti hududunu gözlerininnihai aldanışlar bileniyordu ellerindeki çakıl taşlarıylaiçimdeki körkütük yangını gör istemedim

ben de sevdim bir zamanlar, herkesten gizledimhiçbir ayrılık beni bu denli ölüme sebeplendirmemiştikoyu karanlık gecelerde hep içimden bir şeyler eksilttimnereye gitsem peşimi bırakmıyordu sessizliğinkonuşsan, bir kaşık suda boğulacak gibiydi cesaretim

ben de sevdim bir zamanlar, herkesten gizledimkimi gün batımı şiirlerimden sesine ulandımıssız şarkılarda yankılandım, yalnız kaldımkahverengi hüzün benekleri taşıdım rüyalarınauykularından düştüm, kimseye söz etmedim

ben de sevdim bir zamanlar, herkesten gizledimbazı yaseminler açtı yüzündeaçık tonlarda, eflatun ayrılıklar düşündüm ikimiz içiniçimde sana hasret korkular yetiştirdim

ben de sevdim bir zamanlar, herkesten gizledimuzağındayım hasretlerin, gece yarısı mapuslarında sessizliğininunutulmak, içinden çıkılmaz bir kuyu sanki geceleyin

ben de sevdim bir zamanlar, herkesten gizledimevvelde uzun bir yolculuktu, sonsuz bir acı ikimiz için




Ben Hayatta En Çok Babamı Sevdim

istanbul semalarında gözlerimi aradımaklımda tek bir şeydalgalı deniz gibi titrekaşk gibi kuru bir özlembelki en güzeli değil ama en azından yürekli..bir ceketi vardı,tek düğmeliydibirde atkısı,bembeyazhiç yanından ayırmazdı

sanki dünyaya kafa tutardıgözlerindeki o buğu sinir ile birleşirdi hephayatı şarkılar ile değildüşüncesi ile yenerdibelki bir ateş,belki bir yangınkimbilir şapkasının altında neler vardı

ilk tokadında yalanı ayırmıştım hayattansonra yürüdüm,hiç düşmemecesineson fotoğrafında gülümsediğini gördümsıcak değildi ama gerçektiacısı ile biten mevsimlerin sonunda hep gülümserdidurmadan büyüyen kuşlar görürdükanadı olmayan,gözleri görmeyen...ince bir sızıyla da olsaanlatırdı yaraların aslında gerçek olmadığını

sonunda gözlerimiemanet ettiğim gökyüzünden alabildimhatırda tek düğmeli ceketi ve atkısı varşu hayatta belki bir sürü şeyi sevdim amababam kadar hiçbir şeyi sevemedimben hayatta en çok babamı sevdim




Ben ve Siyaset

oyun çağını geçmemiş olsaydım hanioturup çocuklar gibi inşa ederdim kumdan kalemi

ocak23.07




Benim Penceremden

sıktım şiirin ucundan, bir kuş havalandıtuttum kanatlarından özgürlüğü, ellerimde kaldı

kırık beklentiler içinde yorgun temennilerde bulunduk nisanakaçak yağmurlara saklandı içimizdeki çocukyıllar boyu attila ilhan okuduo yüzden kirli sakallıdırüstü kapalı şehirlerimizin suçıktı şiirleri

sinop'tan mersin'e adım adım seyreyledikçelebi uçtu ilk, ismi konulamamışken serüvenci kuşlarınve bana seni gerekti her şeyden önceoturduk bir deniz kenarında, sessizce yunusları izledik

anadoludan yükselen ney sesleri boyuncasele kapılıp giden mevlevilerin şiiriydi aslında nisanve yağmuru ellerinde bir hüzün gibi tutan mevlanatüm kilitlerini konya’da tutuyordu insanlığımınne oldum ne olmadım bilemem ama girdim o kapıdan içeri

takatim kalmayıncaya kadar bu gurbet benimki bilirler bunu yurdumun aydınlık şairleriinsanı toprak çekermiş, denizi kumdehliz ve tehlikeli olmaya başlamıştı çünkü özgürlükvatan hainiydi memleketini ölürcesine sevenler

tekrar söylüyorumtakatim kalmayıncaya kadar bu gurbet benimöldürseler de kırmızıdan öte akmaz kanımsürdüler birgün, geriye hikmeti kaldı nazım’ın

sıktım şiirin ucundan, bir kuş havalandıtuttum kanatlarından özgürlüğü, ellerimde kaldı

kimler geçmedi ki bu topraklardançanakkale mi istersin, tuzlu bir izmir sabahı mıne tadı varsa fatihsiz bir mehmet’inişte o kadar kalın kuşanmıştır yalnızlığı benim yüce memleketim




Bıçak Sırtı

hissediliyordu yalnızlığıdikeni vururken kanayan bir gülüniçinden gürültüyle geçiyordusarhoş kelimeleri kendi türküsünün

sızıp sızıp düşlerime konuyordukan kırmızıydı bahara çalan gülüşükuş bakışı azemi bir aşka sundum gözlerini sonraakasyalar yetiştirdim kör kuyulara inat

serin hüzünlerden şarkılar yaptımaşka emsal kuşlar döküldü saçlarındangöç niteliği kazandırdım duygularımayığınla kelime türettim yalnızlığa inat

sonra oturdum gizlice ağladımişte benim tüm hikayem

bazen hüzün kadar çıplakbazen ölüm kadar sessiz basar çünküuykularıma yaşamak

2007 / istanbul




Biliyorum Amca

neden içtiğini biliyorum amcaeski resimlerdeki yere benzemiyor dünyaneden içtiğini biliyorum amcaşarap şişeleri, sol kolundan daha ağır basıyor dünyaya




Bir Aşkın İntiharı

kalınca bir tahtadansöğüt dallarına uzanıyorumdar ağacına takvimler asıyorumhala bir umut var içimde...seni sevmenin cezasınıağır şartlarda yaşayarak ödüyorum

bilirsinbir aşkın intiharı nefreti öldürürşimdi esareti deniyorum




Bir Ölü Gibiyim Şimdi

mevsimler değişiyor, şehir eskisi gibi değilyanımda sen yoksun, aynadaki ben de değilim

çıplak ayaklarla geçiyoruz acılardangözyaşlarımız çıkıyor güneşe...

bir ölü gibiyim şimdiellerim tutmuyor, gözlerim görmüyorbir ölü gibiyim şimdi, sesim çıkmıyor

her şey geçiyor aklımdan; gurbet, ölüm, kederyaşamak için geç kaldım, kurtuluşum yok bu sefer




Bir Sabah Uyandığında

bir sabah uyandığında bir bakmışsın istanbul kar altındasokaklar, caddeler bembeyazelimin üzerinde elin kar tanesi gibi dolaşmakta

bir sabah uyandığında bir bakmışsın istanbul kar altındagüvercinler penceremizin önüne tünemişhava soğuk mu soğuk, yüzüme dalga gibi vurmakta

bir sabah uyandığında bir bakmışsın istanbul kar altındageceyi kuşatan göç sona ermişgökyüzünden bambaşka şafaklar doğmakta

bir sabah uyandığında bir bakmışsın istanbul kar altındapencereden en sevdiğin çiçekler kalkmış, bakkal hesabı kapatmışpencereye artık kuşlar konmamakta

bir sabah uyandığında bir bakmışsın istanbul kar altındasokaklar, caddeler bembeyazbiz artık yokuz, çamlıca’dan yalnız bir kuş havalanmakta




Bir Şeyler Söyle

karanlığımda sen,yoksul bir şehir gibisinsokaklarından insanların geçmediğiuğramadığı hiçbir gökyüzünün derme çatma sahiline...

yalnız geçirilen bir akşamın ardındanyazıyorum bunları sanatutunacak hiçbir sebebim yokgidecek bir yerimde...ne olur çok geç olmadan bir şeyler söyleyıl gibi... yalan gibi...hududunu aşsın artık denizler karanlığınbir şeyler söyleyorgun şehirler gibi devrilirken hüzünnice kelimeler üzerine

söyle...rüzgar nasıl konuşursa öyle




Bir Şiir İçin...

kıyı şeritleri boyuncayarının yeni bir günegüneşle birlikte adını vermesi gibihafta başlarında pazartesininbana geçiyordum uğradım demesi'bir şiir için ölü aradığım günlere rastlar'

(seyfettin özdemir'in anısına)




Bitmeyen Gece

gece uykusunda karanlığa düşen bir fotoğraf zihnindekianı yüklü bir kabus treni her yumduğunda sanki gözlerininedendir bilinmezuyandırır hep uzun bir yolculuğa çıkarır gibi içindeki sevgiliyi

geceye düşen gözlerindiuzantısız bir çınar gölgesi,tren camındaki...




Bitmeyen Oyun

etin kemikle uzlaşamadığı an başladı savaşlarve biz, hepimiz öğrenciydik o zamanlar




Boğazımda Düğüm Düğüm Bir Şiir Var

gözlerimi kapasam hiç duymasam sesini rüzgarınboğazımda düğüm düğüm bir şiir varellerinden tutsam, yanılmasamdizlerine kadar uyusam, uyusam...hani tutsan istanbul'un bir kenarından yazgısı göğsüne yapışıreğer ki yaşıyorsan, beni duyuyorsanhenüz bitmemiş demektir bu şehirde akşam

kilitleyip gökyüzünde yıldızlarıüzerine havlu attımeğer ki ay'ı kestiriyorsan gözlerinde, tutulurcasına seviyorum demektiray'ı gözlerinde, gözlerinde ay'ı uyutuyorum demektir bir çırpıdaeğer ki seviyorsanyalnızlık gibi üzerine düşüyorsam, rüyalar görüyorsan denizli, vapurlueğer ki seviyorsamuzak şehirlerde de olsa, birgün çıkagelirim demektir yalnızlığından

boğazımda düğüm düğüm bir şiir varellerinden tutsam, yanılmasamdizlerine kadar uyusam, uyusam...

geceleri gelir gelin olur, pazar üzeri yol olur, su olur, toprak olursen beni burda bekle, belki gelirim uzun uykuya yatmadıysamidillerinden tut savrulsun kelimeler hoyrat rüzgardaboş bir bardak al, dök içindeki gök gürültülerinigeceler uzundur her şarkıdan, geceler yavanher yeni sancıda biraz daha, biraz daha birbirimize dağılan

duyuyor musun çığlını şarkıların, uyuyor musunsu olsan da gel ateş olsan dakadınsın, tapınılan...

güz mü birazakşamüstü saadet mümkün müeylülde belkisonbahara dokunmamızsararmadan...




Bu Akşam Gün Batarken Gel

yıllar geçse de unutulmaz, filmleri gibi eski zaman aşkları dahatırlıyorum, kadraja sığmayan siyah beyaz bir film şeridiydi sanki bakışlarınbelki de “bu akşam gün batarken gel” diyecek kadar aşığım sana halasaat sekiz sularında, bir Müzeyyen Senar şarkısında"sulh bir hatıra oldu", hüzzam makamında “ey gül-i bağ-ı eda”…

konuşurduk uzun uzun ayrılığın çizgi ötesiniderin bir sessizlikten sonra başlardı akşamlarakşamlar ağır bir romanın satır aralarında ağırlardı ikimizisonra sen gittin, geriye sayfa arasında unutulan bir resim kaldışu denize attığın kelimelerden sonra hanibir gece vaktiydi, bitti…




Bu Şehrin İnsanları

ben yağmurlu bir akşamımyalnızım, yorgunumvakti çoktan geçti baharın

bir yaşamak ki bu sormaadı yoktur hastalığımınkalan da yalnız terk eden deadı yalandır bu hayatın

bu şehrin insanlarıyanar yanmaz ilk ışıklarıseni anlatıyor durmadanuykusuz sabahları

geçmek bilmiyor günlergecelerde hep sen varsınmum ışığında güzel yüzünçaresiz yalnızım şimdi...




Cumhuriyet Sabahı

atatürk bulvarına inen sağdaki kavşaktanbiraz aşağıda kalan soldaki istasyonabeş adım kadar uzaktır cumhuriyet sabahıeminönünden tel tel dökülen balıkçı tezgahlarındantaksimdeki lisan tartışmalarına kadar uzanır sağda birlikve süreyya'da aynı film, solun duvarı devamı niteliğindedir seksenlerin

unutulmuş sözler, bastırılmış isyanlar içingülen her çocuk yüzünde güzü açar onurlu bir memleketin

ey kelimelerden indirgeyerek dicleyi fırata bağlayan milletimbilir misiniz ki her şeye rağmen gözlerinizde sabahı vardır cumhuriyetimin




Çaresiz Beklenen

yasaklı şairleryağmuru beklerkendüştüm istanbul'dan

çeşitli mevsimlerde bulundum benkırık pencereli evlerde...hiçbir şey yokluğun kadar acıtmadı canımısen gittin diye çok ağladım ben

yaşlılık bedenimdikanım çekilmiş..hücrelerimde tek bir ümit gibiydinçok güzeldin

manzaralı tenin üzerime çökerdiinsan suratları beşikten varırdı sabahaşimdi sabahlar düşüyor üzerime,üşüyorumve ufukta küçülüyor suretin,büyüyorum

şair portreleri çıplak resimler sunuyorher seferinde parçalanıyor edebiyat dudaklarımdaağır geliyor oyalı ayrılıklargünler geçtikçe takvimlerden kopuyoruminatla, ocak ayından gülümsüyorsun

kırık hayaller içindebozgun savaşlara mağlup düşüyorher seferinde yeniliyorum gidişine

aynada titriyor bakışlarımyüzünü anımsıyorumellerini tutuyorum rüyalarımdauykularım bölünüyor,uyanıyorum

kanım çekiliyorve yavaş yavaş susuyor resimlerkonuşamıyorum..

yüzüne ay düşüyormeçhul sokaklara şehir oluyorumgidiyorsun,her seferinde yeniliyorum

II

şarkıların tok sesio çocukluk telaşımız yok artıkince makamlı bir iki dizebiraz deniz kıyısısabaha karşı demsiz bir uykugeçen günler bir şey bırakmıyor geride

dudaklarımızda acıların



küçük bir kıvrımımutluluk sigaramızın ucuna sinmiş ufacık bir ateş

mağlup düşen bir savaşınonuru var şimdi üzerimizde

III

sen haklıydıngeç kalmıştık birbirimizeellerim ellerine yabancı duruyordugözlerin gözlerime

ne sen anlattın gerçeğine de ben söyleyebildim sevdiğimisusarak anlıyorduk birbirimizisusarak,hiç konuşmayarak

zaman hızla akıp geçiyordu aramızdanve yarının türküleri,yankılanıyordu sokaklardan,ümitsizdenize düşen yılana sarılır misaliboşluğa tutunuyorduk,çaresiz




Çingene

devrildi üzerine büsbütün buzdan bir şelaleki ben en çok çikolatalı hüzünleri severimburuk şarkılara başlayan çingenelerin rengidirbulanırdarbukalar girer kirli elleriyle, bir çocuk yüzündevemasallarda anlatılan deniz kızlarınıntoplu intiharı başlar gizlice

-altındaki eğerdir nalında atın bozbulanır çamurda altın-gece düşer en çok üşürse ve başlar çingene sonsuz bir ölüme




Çocukluk Rüyası

oyuncaklar ve parklar senindiraçık renkler ve ümitler...yalnız,uyurken pencereni açık tutmarüzgar alıp götürür seni birgünkaçırır en güzel rüyalarından,çocukluğundan

derin sularda hayata boy veriransızın büyüyüverirsinpencereyi açık unutma çocukgeriye dönemezsin...




Dağ

soğuğu kırıyor mevcutlu karanlıkgöz değmemiş bir iskemlede tutuklukaçırıyor infazını yüzündengüz değmemiş saçları dağılıyorcamda bir kırağı bıyıklarım buz tutmuşyansıma dağ: vurulan bir avcıet et üstünde kana kan dişe dişkargalar sanrılar ve insanlaryansıma dağ: koku yayılıyor dört yanamağaralarda çalışan insan figürleri çakılıyordu akla hementaş taş üstünde insan insan altında akıl sır ermez bir aydınlıktakayalardan yontulan yontma taş devirleri ki çağdaş fikri zikirlerinözgürlükten bu yana hatta gökyüzüne kızıl aşılamak ağır bir havadatoprak ki çatlamış, kadınlar eriyorçocuklarının nüfus etmesinden başkalarının ciğerlerinedağ dağ üstünde taş yuvarlanmış kapı kırılmış öyle bir akşamneresinden baksan mahsurdur avcı dağda, biraz yorgunaykırı düğünler şeytanlar silahlar ve önce çocuklaryansıma dağ: dağdaki kurt çarpmadan kayalara...




Delirme Yetisi

kırılgan ve olağan şeyler gibiiçimdeki kalabalık çoktan terk etti benibir müddet aynamda bıraktığım izlerle yetindimdelirme yetisiydi bu belliuzun metrajlı bir manyaktımkendimle tanıştığımdan beri

11aralık.06




Dilbilgisi

isminin sonuna bir noktalama işareti koymak zorunda kalsaydım eğeriçimdeki seni sol baştan üç noktayla temsil ederdim sorgusuzya sen,herhangi bir işaret bulabilir miydin büyük aşkına karşılık dilbilgisindeyoksa iki kişilik cümleleri ayırmak için kullandığın virgülü mü denerdinherhangi bir sona, yarım kafiyelerde doğrudan düşmek içinhata oranı çapraz uyaklılığın dibe vurdurulduğu cümlelerin içinde...en başından sevebilir miydin beni, ayırmadan hatta hiçbir kelimeyisöyle, mümkün mü yetişmeden cümlenin sonuna ayırmak bir diğeriniya da başka cümleler içinde kullanmak birbirimizibirimiz dahi olmasak ne işe yarar ki, bu aşk dediğin gizli dilbilgisi




Dimitris

vazgeçmenin kolay yolu dimitrisdağlardan önce denizleri geçmektirusulca yürüterek karada gemilerikaranlığa aldırmadan yıldızları takip etmektir

ayrılığın kolay yolu dimitrisayrılığın kolay yolu ölümündürgözlerindeki ışığın kaybolmasıdır bazenbazen ışığın, gözlerinin yerine geçmesidir

yalnızlığın kolay yolu dimitrisuykuların içinden çıkılmasıdırkorkmamaktır karanlıkta ayak seslerindençünkü yalnızlık asla dönmeyecek olanındır

gökyüzü bulutlu, yıldızlar karanlıktır dimitrisbu gecelerin gazabı bir gün bize de bulaşacaktırtut ki ölmüşsün memleketinden uzaktasıntut ki ölmüşüm bu gece memleketimden uzaktayım




Doğan Güne Karşı

sessiz kafiyelerinde derin bir ölüm suskusu, yazgı yalnızlıkuyuyan her çocuk yüzünde gün açan mustafa kemal’im

boynu bükük kalmasın dağlar, denizler ağlamasıney “dolu rüzgarla çıkıp ufka giden yelkenli! ” ben yahya kemal’im

ben ki sokaklarında berduş ağzımda jilethür bir şiir gibi gizli şehirlerinde dolaşan nazım hikmet

düşünceye özgü kalıplara sığmayanher karanlığın üzerine devrilen bedrettinim mehmedim

uğruna işgale karşı siper oldum kordonboyunda paramparçaey milletim, elinde bir revolver yüreğinde hasan tahsin’im

yıkılan duvarlar ardında gökyüzünün maviliğiyle tanıştımaç kapıyı gardiyan, müebbete gideceğim

doğan güneşe karşı bayrağımı savundumtarihin not defterinde henüz bir çocuk, siperinde cumhuriyetim

cenge girdim, sabah güneşiyle gelmesem de aydınlığı getireceğimıssız topraklarında can buldu hürriyetim, memleket için öldüm yine dirileceğim




Don Kişot Dağlara Karşı

kim demiş suya siyaset karıştı diyetarihin en büyük başkaldırışıdır budon kişot dağlara karşı...ki galip gelemediği bir savaşıolmadı yüzyıllardır kendisinindon kişot artık iki kişiydibiri su üzerindeki delirme yetisidiğeri de bizzat kendisio kuramadığı hiçbir hayalin savaşını vermedive ölmedi hiçbir savaşta devrimin gizi

hayal gücü sınırsızdıröldürene kadar içinizdeki sizi




Dönülmeyen Yol

camı kırık ve sadece halıda hız sınırını aşabilentekerleri büyük, mavi bir otobüsüm vardıiçine kimse girmedi karıncalardan başkaşoför bendim çocukluğuma kuş bakışı uzananyolcularım olmadı, duraklarım hiçbir zaman

kolayca bir şehirden diğerine gidebiliyordumşimdi geriye ne kaldı o günlerden

bir postacısı var mıdır hayatınya da bir terminali çocukluğuma uzanan




Duvar

sevmek bir zamanlama işidir yine deaşkın orta çağında kendimizi sorgularken bulduğumuz her cevapbiraz daha yaklaştırır bizi kendimizden öteyesanrılarımız ve sağır odalarımız varbundandır yalnızlığa duyarlı duvarlarımızınbir türlü çivi tutmamasıyazılan her şiire bir ölü bırakıyor çünkü duvar

korkuyu işlerken devingen bir ayrılığakesif duygularla örtülü zifiri bir karanlık düşer geceyeyakılan geçmişin iyi niyetli geleceğinebir şeyler taşımaya cesaret edemeyen insanın işi midir sevmekyalnızlık paranoyasının intihar eşiğinde başlayan yakın gelecekgeçmişinizden kan kusturarak çıkartıyorsa içinizdeki yabancıyıaşka yakın kendinize uzaktasınızdır demek

sevmek bir zamanlama işidir yine debilenerek her şafakta bilerek bilmeyerek




Duvarın Ardındaki Çocuk

duvarın ardındaki çocukelleriyle perdelerken güneşigölgesinin saat on iki yönündetopun peşinde koşturankısa pantolonlu yaşıtlarınınarasından geçip gittiğiniyanağına vurulan bir tokat gibi hissedecekti

hayatının, okul arkadaşının yakasına iliştirdiğibir öpücük kadar düzensiz ve kirli geçeceğinidaha on üç yaşındasaat on iki yönünde duranrüzgar güllerinden fark edecektive fark ettiğinde ise her şey içinartık çok geçtiğiniellerinde rüzgar gülleri ile dolaşankısa pantolonlu çocuklarınçığlıklarından öğrenecekti

uzun replikler arasında gidip gelenyaşlı bir adamın tesbih tanelerindensaat sekiz yönüne dağılanokul arkadaşlarına kadarbu hayattan alacaklı olduğunuboğazına bir yıldırım gibi düşenhıçkırıktan öğrenecekti

tersine akan bir çağlayanın tam ortasındasuların durulmasını bekleyen bir balık gibiölümü bekleyecektisudan çırpınıp çıkan hür bir şiir gibison nefesini verecektiduvarın ardındaki çocukelleriyle perdelerken güneşiüç heceli bir kelimeydi yalnızca lösemi




Düşünmek Suçtur

düşünmek suçturdüşündüğünü düşünmek dedüşündürülmek dedüşmek dedüşürmek dedüşürülmek desusmak da söylemek desöylesen bir türlüsöylemesen...düşünmesen...düşmesen...baktıkça görmesen...

düşündüğünü düşünmedimdüştüğünü görmedimsustuğunu söylemedimgünlerden pazar, mevsimlerden kış değildisen arabaya doğru gitmedinuzaklardan bir patlama sesi duyulmadıyine de bir gazeteci ölmüş olmalıydıne sen oradaydın ne ben ne de o arabainsanlığın yok olduğu bir andakaranlık çağına geri döndü dünyane sen oradaydın ne ben ne de o arabakarlar altında değildi ankara

uğur mumcu’ya




Ece Ayhan

boyu kapı ziline ulaşmayan şiirin asi abisidirkimine şair olur bir şehir hatları vapurundakimine mor külhani sarı kamu tramvaylarında

içindeki kelime oyunundan çıkarıp düşleriniyalın ayak çizer tahtasınasınıfta parmak kaldıran çocuğuniyi niyetli fakat sinsi gülümsemesini

ne serden geçilir bir yaz akşamıdırbu hayat onun içinne de bir başkasının kurduğuo sahte demokrasi cumhuriyeti

terziliktir işibeli bol tutulanucuz bir pantolon yamasıdır şiirleriyalnız bir hastane odasında hem dehiç yadırgamayan yerini




Ege Kıyıları

gözyaşı ve denizkardeş iki ülkenin can simitleri gibiasılıdır kıyılarına en uzak şehirlerin

egenin diğer yüzü sessizbu iz kimsenin suçu değilhududunu aşmaktadır deniz




Eğer İstersen

geceleri üstünü örten

rüyalarda huzuru gösteren

bir pusula olurum eğer istersen

her şey senin elinde

tek bir ses

tek bir dokunuş yeter

mutluluğu dağıtan el

senin diğer elinde...




Eksik Hesap

yağmur yağar bir şehirden diğerineeksik lisanlar ayak izleriyle bütünleşiriki heceli kusurlu kelimeler dökülür ağzımdan sonragizliden gizliye eksik hesap bırakırım terk ettiğim şehirlere

ondandır tutunamayışım hayata hiçbir seferindeşiir yazarım, adamdan sayılmam şairim diye




Esmer Hüzünler

bazı geceler vardır kendini unutursun her şeyi bırakıpbazı sabahlar vardır bir şiirin kuruluşu gibi aydınlıko esmer hüzünlerdir ki bizi en derinlerden sarsaruyanırsın bir arzu ahvale çıkamazsın güneşe gündüz gözüyle

ne yaşamıştık,umutlarımızdan sarkan cemreler ne söylemiştikimden ne kadar almıştık hayatta,hayat unutur muydu bizimiğfer giymiş,kılıç kuşanmış kahramanları gibiyiz zamanınyağız atlar gibi savaşa giriyoruz,çıkamayacağız canlı besbelli

kahreden yalnızlık kalabalık hüzünlere sürüklüyor ikimizine zaman güneş doğacak ne zaman ayrılacağız kimbilirgitmiyor hasret belası düşünceden düşüncelerdensığınsak da bir köşeye,çekip çıkarıyor ölüm içimizdekileri

bir bulut gibiyim ne zaman hangi şehre yağarımikindilerin haydutu,çıkmaz sokak çalgıcısıyımdağıldım büsbütün,haberi yok kimsenin yaşadığımdanne olur vurun kelepçeyi korkuyorum kalabalığınızdan

tan ağarır şarkılar başlar,şakaklarına düşer yaşamak yanlışlığı




Eşek

sana söylüyorum eşeknasılsa bu yükömür boyu ikimizin arasına düşecekarkadaş olalım diyorsun, olmaz olmazbenim de sırtıma semer vuran çok amaben insanım, sen eşek…




Eşya

kaybolan eşyaların anımsatması kendiniyeniden tanımlandığın bir cümlede yalnız başınayer değiştirmesi bir diğeriyle yavaş yavaşve zamanla...

an gelir acı verir insanadudak izi kalmış boş bir bardak bileiz ses ne varsa size dairbir şey bırakmayın yatağımda

anımsamak istemiyorum ne yaşandıysaalın içimdeki odaları yıkın duvarlarımışizofren şiirler gibi seviştik şairler gibi terk edildik

şu saatten sonra bir önemi yok, darılmayınbir daha ki sefere ne olursa olsun ama ne olursa olsun'hayatıma girerken üzerinizdeki metal eşyaları bırakın'

*İbrahim Taşar




Eve Dönüş Saati

eve dönüşsaatindeyizrüzgarlı bir perşembe akşamıyorgan döşek hasta olmak istercesinevapurun kalkış saatini beklemekteyizçünkü eve döneceğizve ilk gençlik yıllarına dönecekmiş gibibüyük bir hazla karşılayacağız“hoş geldin”lerini kapıyı açan kişininkendimizi iyi hissettirir çünkü bazı cümlelerve bazıcümleler bazı yüzlere yakışmıştır hepçünkü o yüzlerde hep seni aradık şimdiye dekşimdi ve hep devam edecek sana gelmelerimizve hep hoşgeleceğiz sanabaşka yüzlerde başka bir tebessümle belki debazen geç bazen erkenama hep geleceğiz

başka nağmeler olsa da dudaklarımızdave hatta başka bir memleketten sevmek zorunda kalsak da senibir gün mutlaka döneceğizbaşka bir sebeple başka bir şehirdenbaşka bir tebessümle belki deama geç ama erkenkim olduğunun bir önemi yokşimdi ve hep devam edecek sana gelmelerimizve hep hoş geleceğiz sanabaşka yüzlerde başka bir tebessümle belki de

ve elbette…




Ey Yalnızlık

geri sayılıyordu adımların gölgesi cüceler tarafındangünlerden en garip pazartesi belki uykusuzluğun son neslikoyu bir gecelik gardropta ki görsen uykun kaçar öyle karanlık -aşk askılıktan kurtulursa geriye uyku mu kalır-gözlerimi kaçırıyorum karanlığın yüzüne vurduğu yerlerdenvesvesesi sürüyor cücelerinterfi ediyorum kabulyüreğimde bağ bozumu kırma bir ıssızlıkkapı da biri mi varey yalnızlık!oyunun sırası değil, neredeysen çık...




Eylül Sancısı

bir deniz yüzüyor içinde gizlidenayaklanıyor denizatlıları,yağmura kaçıyoreylül ölümleri miydi,deniz yıldızları mıseni yatağından kaldırıp öldüresiye titreten

üşüyorsun,görüyorumyüzündeki solgunluk o geceden kalmış olmalıama bizim de içimizden yanmış gemiler kalktıyanlış baharlar yaşadık yokluğundamengenelere tırmandık içimizden ağ eleyipucuz pansiyonlarda kaldık,aldandık

şimdi bana öyle geliyor kihiç gitmeseydin daha iyiydiya da unutmuş olmasaydınkaranlık otel odalarında ikimizi




Fahişe

sessiz fırtınalar içinde azraille dans eden kadın figürüşiirini kaybetmiştirdüşmüştür nü portresine çıplak kalmıştır ayaküstü

o yüzden sanatsaldır fahişenin iki gözü de




Fal

zamanın boşluğunda sürüklenirken aklımbulutlu bir akşam vaktiydibenim için bir çok yol görünmüş bilinmeyeneve tabii ki dar saadeti sükunetinkimse mutlu değildibirbirimizin mutsuzluğuyla mutlu olmaya çalışır gibiydikbu yüzden hayata dair yapmak istediğimiz ne varsabir fincanın içinde yollarına düştük kısmetsizliğimizin

ve ey sen!olmayan ama uğruna yollara düşülen kahve güzeli...saltanatın sonsuza dek sürecekters yüz olmuş hayatımın laf kalabalığında ararken geleceğimi




Fırtına

karlı karanlıkta takip etti ölümayak izlerim denize vardığındakorkunç bir fırtına...dalgalar üzerini aşarken yeni bir yüzyılınartık yalnız değilimhayattayım ama ölmek üzereyimgörüyorum ama bitmek üzereyimbiliyorum yine güneş doğacakdoğan güne karşı gitmek üzereyimölüm hoşgeldinneredeyse vazgeçmek üzereyim




Gazetemi Çalın

günaydın bu sabah erken kalkan düşlerimegünaydın bu sabah beni unutan geçmişeben ağlamaklı olurum diyenvatanımın istisna kimlikleri,sizlere de günaydınbu sabah ölen var mı,ya da vurulanyoksa henüz kimse kalkmadı mı yatağından

bugün günlük gazetelerimin ardındansüzülüyorum savaş rüzgarlarınagasp sahnelerine tanık oluyortrafik kazalarına sebebiyet veriyorumve bir mahkum daha görüyorumellerini kelepçeleyin

bugün yine sol tarafımdan kalktımsağ tarafımdan fidye isteniyorşu tarafta mafya çatışıyoro marketin önünde yine aynı çocuk ağlıyoro çocuğun gözlerini kapatın

yukarıki mahallede sokak düğünü yapılıyorpahalı,son model silahlar yıldızları hedef alıyorve karşıki balkondan bir yıldız daha kayıyorsilahları suç üstü yakalayın

birey birey cehennem geçiyor sokaklardansiyah elbiseli adamlar,okul sonrası on dört yaş hastalığını anlatıyorve tüm gazeteler yazıyor,manşetleri kurtarın

köşe yazıları çocuklarınızı yazıyortüm gazeteleri toplayıngözlerimi kapatıyorum,gazetemi çalın




Gece Sesleri

uyanıp her gece faslında karanlık sevişmelerinkendimi yeniden adlandırırım ayıklayıp gölgelerinisırf bu yüzdendir ki en çok yüzüne yakıştırmışımdır ellerimi




Gece Taciri

yol belirleyen iz dedirtennice kuş barındı sokulgan sıcaklığında kucağınınhiçliklerle dolu bir ömürdü yaşadığınkendi gizinden taştın,durulmadınbilmem hangi sabaha uyanır özgürlüğünün tamamıkaç kez ölünür ayrılık için,nasıl bir yol çizilir

gece ekspresleridir çölünün ışığıaydınlatıcı ve tanıtıcı yüzler geçer bohemindensonra gözlerine bir deniz kurulur,kirli mavikurtlu şehirler gezersin,gereksiz insanlarla sevişirsinbitmez porno gürültülerindeki sessiz şarkın

gözlerinde geçmişinin kiriparamparça bu yağmur,gece rüzgarın telaşlıve çamur tutmuşluğu ellerinin,yerle gök arasıgitmek istediğin bir yer var biliyorumaşık olduğun biri var,adı herkesten saklı




Gecenin Karanlığında

-gecenin karanlığında besbelli bu soğuk katillerin gelipansızın seni öldüreceği-kendi uçurumlarımı aşmak içinbilemezsin bir gecede kaç intihar ihtimali üzerinden geçtiğimihani denersin de göze alamazsın ya gitmeyiişte, hayat böyle sınıyor beni




Genç Bir Kadın

genç bir kadın uyuyor soluğumdakonuşmaya çalışıyor yokmuşum gibi yalnızlığımdagenç bir kadın gözleri kapalıayaklarını uzatmış büsbütün bir şiir sankisoluk soluğa uyuyor aldırmadan yanıbaşımda

eline uzatsam elimi terk edecek besbelliçığlık çığlığa uyanıyorum gecenin bir yarısısonbahar yapraklarını döküyor saçlarındanyediveren açıyor yüzünde takvimler akasyalaryine de maziye baktıkça korkutuyor beni yaşananlaröldü diyorlar senin için ölümsüzmüş bütün aşklar




Geppetto

bir tutuklunun günlüğündekikuklaları oynatarak aynı perdedeeş zamanlarda yaşatıyoruz gerçeği ve sahteyioysaki her kuklacı bir Geppettoher kukla da Pinokyo değildi…




Gidişin...

şimdi hatırladığımkaçarken ellerini tutmuşluğumdurtek gecelik sokaklarda berduşluğumdurvedalar yetmediğinde sarhoşluğumdurvazgeçmişliğim,gururumdur

tenim başka tenlere buz tutarkenhenüz alışmamışken yokluğunasenden bana kalanlarla avunmuşluğumdur

gidişin

yüreğimin en ücraköşesindeki yerlere oturmuşluğundur




Gitarımın Elleri

bu kaçıncı sabah martılarla uyandığımbu kaçıncı sabah aldandığımya çek vur beniya da bırak gitarımın ellerini




Gitme

işledik bir geceyi kan kırmızı saatlere çevirdiküzerimize devrildi hüzünbaz çiçekler,acının sureti bildikbahar hüzünleri seri cinayetlerdendi,baş edemedik

gelincik zamanı açtı tohumları koyu karanlığınsağanaktı yağan,yağmurun kanı yalınlığıyla bitişikuç noktasında duruyorduk,yakın bir uçurumdu ayrılıksöndürdük azap ateşlerini,söz dinletemedik

18-19eylül.07




Gitmem Lazım Buralardan

gitmem lazım buralardan, bir an önce yola çıksambırakıp ardımda seni, hiçbir şey hatırlamasam

gitmem lazım buralardan, sürgün değil sil baştanöyle kolay değil ki bu, ne kadar zor bir anlasan

tutsam bu dünyayı, çevirsem etrafımdabir yağmur başlasa, ben yine senin olsam

o kadar uzaksın ki, geçilmez dağların diyarlarınbir yağmur başlasa, sen yine benim olsan




Giuseppe'nin Yalnızlık Sonatı

giuseppe verdi'nin son eseri olan 'falstaff'dillere destan,komik bir opera bestesiydi...

hüsranla sonuçlanan bir konçertoydu yazson sonatta bitmişti,karanlık bir piyano devrilmişti üzerinebahar klasiği,yalnızlık senfonisi geliyordu ardındanbir şiirin üzerine basa basa sonbaharına yaklaşıyordu rigolettoüzerine basarak sıçrıyordu la traviata,eski bir aşktan diğerinegecenin en karanlık yerine sessizlik düştü birdenkemanlar sustu,falstaff biti-verdi anidenanladım ki bir notanın çaresizliğiydiyeteri kadar hüzünlü,hüzünlü olduğu kadar da komikçünkü giuseppe’nin son seslenişiydi çalan klasik

26eylül.07 / istanbul




Gölge Oyunu

çınar ağaçlarıgölgeler yalnızlığımıgölgeler bir akşamınson mısraları...

dökülür şiirlerden şarkılardanaşk ta bir nevi gölge oyunu sayılırgerçeklik arınır görüntülerdenizleri kalır...




Gözlerimde İstanbul

söylemiştim daha önce, şarkılar var demiştimson kez bu şehirde, senli bir mehtap içindeyalnızlık zor demiştin, yangınlar var içimdeellerimde bir yağmur, şarkılar var dilimde

sen yoksun bu şehirde, güzel günlerin içindegözlerimde istanbul, başka başka biçimde




Gurur

suya düşen yanılsamalardan sonraözgürlüğünü bir bardak suyun içine bıraktımçırpınarak çıktı sudan alevler içindeki ejderha




Hasat

bir ölüm var hakikatten meczupbir ölüm var yağmur gibi ılık gözden uzak çelimsiz fakatzamanıdır şimdi kırmızı olmayan güller ve gübreler içindir hasatbir yaşamak var ki bilenmemiş kör bıçaksırılsıklam bir ömür toz duman içinde çoğu zaman salkım saçakbu ne yaman gece böyle bu nasıl yaşamakdemirden soğuk buzdan tuzlu derin denizden kıyıya uzak...




Hayalet Gemi

uyandı sarışın gölgesinde yetim bir yalnızlıkkan topluyordu ellerive kendi nabzını yokluyorduyokluğunda atan kalbininarada bir efkarlanıp daldırıyorduel yazması ayrılıklarını karanlık bir denize

o akşambıraktı mehtabını ansızınkaraya vurdu aşk, gemiyi ilk fareler terk etti




Haydarpaşa'dan Ayrılırken

sabaha uyanan martıların çığlıklarıdır bütünyarım kalmış yolculuklarınvagonlarına devşirdiği hüzünyüzün her şeyi anlatabilirgözlerin haydarpaşa’dan ayrılırkenbir şiir gibi topyekün…




Henüz Erken

niye yazdığımı sorduğundaaklıma gelen ilk yalanı söylemiştim sana“henüz erken” demiştim“takvim tutmak için henüz çok erken”

bazen söylediklerime inanmazdıntutukluğum tezat ve saçma görünürdü yalnızcabazen mısralar dolusu öksürürdüm içimdensorgulardın bakışlarımı, yine de bilmezdinseni ne çok sevdiğimi bir şiir imtihanında




Her Şarkıda Fazlası Var Aşkların

hisarbuselikte gayri yetişkin bir yağmurbiraz tedirgin, ıslanmış fakat hala gri gökyüzündeniçimdeki sessizliğin nedametin sesiyle dağılır birdenfazlasıyla sağanak bırakır, vurur da vurur pencereye

hala yirmi altı yaşında, biraz kederli elleri üzüm toplayan o şarap tadındaki kız mısın

kalkar her gece hayadarpaşa'dan kirli sarı bir sonbahar

yayılır semaverlerden demli akşamlar dumanlı başlarımızdanbahsedilen biraz eski istanbul'dur, biraz da ölmek bahsi hatırlananmuntazam bir yoldur, bazı gidilir geçmişten sıyrılarakhayli kırgın ve umutsuzdur bakışlarım neresinden bakarsakher şarkıda fazlası var aşkların, çoğu yaşanmamış biraz dargın

yaralar alışılmış yakınmalarıdır ayrılıklarınihtimal bu ya, gün gelir silinir belki tüm hatıralarınşimdi yaşananlara büyük bir elemle bakmaktayım

gözle görülmez yaşadığım, ölüler bilir sadece ne kadar yalnızım




Herkes

yalnızlık, terk etme isteğidir kendinden başka herkesiherkes’in içinde terk edildiğin o büyük kalabalık gizliusulca gözlerine yerleştirdikten sonra gözlerimiyittim ben, kalbinden çıkar ayak izlerimi




Heyelan

dağlarından geçerken unutulmuş bir kasabanınpenceredeki bulut örtüsükartalların kanatları altındankırık bir çiğ tanesi gibi sızıyordu içerisaate baktım, “alkolün acıdan sızdığı vakitler...”dedim… uyandığımda bulut örtüsü dağılmıştıyağmurun getirdiği gürültü ile birliktebattaniyenin sıcaklığı arasında kalanterk edilmiş bir adamdım artıkne beklediğim bir telefon sesine de içimdeki o heyecanyağmurdan sonra her şeyi katıp gittiyokluğundaki heyelan




Hicranı Mahşer

yaşamayan bilmez hicran-ı mahşere yol alan geminin yolcusuyumkılıç keser derler, kalem yazar elde ne kaldıysahakikat bu naçiz bedenimin ruhumda açtığı yara




Hoşçakal

eskimiş yolculuklara çıkıyorumben ki yorulmuşum kaçak yaşamaktansana yağmurları getirdimrüzgarımda yanlış aşklar dolusu kuzey yıldızıyaşa bu hayatı ikimiz içinuzaklaşma ay`ın gürültüsünden,yalnızlaşma gece yarılarıne olursa olsun düşünme,hiçbir şey için hiçbir kimseyisana yağmurlar getirdim,ellerimde sarı siyah eylül şarkılarıben ki yorulmuşum kaçak yaşamaktanbaşlayan her yeni filmde köpekler dolusu kendimi tekrarlıyorum

ısırılmış yarıdan fazla yaşanmışlıklarım,dudaklarımda kantamamlanmamış sözcükleri ben alıyorum,hoşçakalyaşa bu hayatı ikimiz için,koca şehri sana bırakıyorum




İçimdeki Kelimeler

belki bir bahar kaygısı taşıdığımsonu hüsrandı söylemedilergün batımı şiirlerimi,kapı eşiklerine sakladımbir bir umudu terk ettilerher şeye rağmen gülüyorlardı düşünürkenen hüzünlü ve en çocuksu yanlarıyla içimdeydiler

giderken,bir demet akasya bıraktım kapılarınaölmedi,ölmedin,ölmediler...




İçimizdeki Açık Denizler

'korsan olma hevesin geçerli mi hala marmara'yayoksa geçici bir heves miydi tek gözlülük çocukluğunda'

onların da geçmişi yoktu,düşercesine söndürmüşler yaktıkları mumlarıdeniz her zamankinden durgun,bana bi kadıköy çek kaptan -yüreğim suskun-martılar vuruyor üşüyen gemilerin çıkılamayan sahillerinedudaklarını okuyorum orospuların,hepsi en az benim kadar kültürlüdayanamıyorum içimi kemiren şu ıslık sesine,uyutmuyor beni gecelerdirne yanıma dönsem,rüyaların bitip gerçeğin başladığı yerde senyüzüme vuruyorum soğuk suyu,kireçli dudaklarım ıslanıyorbuğulanıyor karakışta bütün pencereler,perdeleri çekiyorum,ışıkları söndürüyorumbir başına hiç mi hiç çekilmiyor bu hayat dediğin-hadi kaptan başkasının takasını döndürelim ya da gittiğimiz yerlerden geridönmeyelim-

ekşi bir tat bıraktı geçen fırtına terli vücudumdakirlendim biraz,biraz seyrildim esen rüzgarın kırık tonlarındasesim dalga dalga kendi içine kıvrıldıbaşımı yasladım hüznümün ufukla kesiştiği yere,gökyüzüne baktımanladım ki gün geçmiyor açık denizde-ne yana dönsen karanlık ve yüzünde duvara yaslanmış yaşlı bir küpeşte-

-biri yardıma gelsin çok kan kaybettimaslında mevzu başka,kırmızı dedin mi kendimi kaybettim-

ilerliyoruz karanlık sularında marmaranındurmuyor zaman,sanki tersine akıyor suları tersane kılıklı yorgun gözleriminbiliyorum,en az bu otuzbeşlik yük gemisi kadar bakıma ihtiyacı var şiirleriminhadi kaptan demir atalım yeni bir yalnızlığaiçinden çıkılmaz hale gelsin iyice,her akşam bir hüzünle sarıldığım can simitlerimbir çeşit kurtuluş yolu istemiyorum bu seferzaten benim bildiğim,herhangi bir semt ismine daha çok yakışır kurtuluş dediğin




İhanet

sana dair ne varsa hepsini bir bavula koydumsaatin, resimlerin, yastığın...yine de vazgeçmek mümkün olmadıhayalin nabız yokluyor sanki etimdesessizliğin uyutmuyor gecelerdirbarut kokusu yükseliyor ciğerlerimdenyine de içimi kemiren bir şeyler varbir ses, bir koku, bir şiir ya da her neyse iştebir şeyler var benden eksiltip geçmişe çoğalttığınsöylemediğin bir şey var us gibi fısıltı gibiiçimden bir his uyu diyor, sadece uyuben kimim, seni ne kadar sevdim, geriye ne kaldı şimdi

bavulu kapının önüne koyana kadar uyutmadı yokluğunsonrası malum biraz gözyaşı biraz toz sis ve dumanhayli yer açıldı belleğimde, şimdi hatırlıyor gibiyim birçok şeyiseni hiç sevmedim ya da hiç unutmayacağımama hala bir şey var buna bir son vermeliyimsil baştan yaşayacağız bu meczup aşkıya da birbirimizle hiç tanışmayacağızyok etmen lazım adımıoturduğum şehri, birlikte gezdiğimiz yerleriya da üzerinden geçmelisinhani hiç olmamış gibi sanki başka bir şey meselayalnızlık gibi...

somut yerlerini al aşkın soyut cümleler bırak banakoyu geceliğin gibi kurtar askısından gençliğinibana yalnızca üstünü karaladığın cümleleri bırakkendimi kurtarabilirim kılıç darbelerindenkesiklerden sıyırabilirim kollarımı sıvayarakve bir şiirden diğerine geçebilirim kuşluk vaktilisanını anlarım martıların, denizle konuşabilir verüzgara karşı tükürebilirim bir solukta ada vapurundanşimdi ne anlamı var ki tüm bunlarınsen gideli neredeyse bir şiir olduizleri kaldı gün döndü şarkı bittihizaya girmeli akrep, yelkovan deşmemeli üzerinden geçerken geceyiseni ilk öptüğüm yeri ya da gözlerini benden kaçırdığın perşembeyi meselaküllerinden doğmuyor hiçbir aşkve aynı savaş iki kere kaybedilemiyor harp yerindeadımı unut, geçmişi ve daha birçok şeyibir tek bu şiiri unutmaçünkü ben senin olmadığını özleyeceğim herhangi bir sevişmemdeama bir şey varihanet aşkın sarsılmaz gerçeğibeni sevme, acımı hissetmeseni özlemeyeceğim yemin ederim dönmeyeceğimyokluğun nabız tutuyor sanki etimdekulaklarım uğulduyor, kanım çekiliyorsana dair ne varsa hepsini unuttumşimdi gitmeliyim bu şiirden özür dilerim



İhtilal

beni bir ihtilal gibi sevuzak bir ihtimal, dipsiz bir uçurum gibibüyük bir tutku, önüne geçilmez bir ihtirasla sevöyle ki dudaklarına mühürlensin tutsaklığımkaranlık bir hücredebin yıl sürecek olsa da hapis hayatımgözlerine her baktığımdaavluya henüz çıkmış bir mahkum gibibahtiyarım...




İki Arkadaştan Öte

bizden bahsediyorsunbizim olmayan bir aşka emanet edilmişken sözlerinben ve biz olmaktan da öteiki kişiden oluşantek perdelik aptal bir oyundu bu üstelikne bir dakika tahammül edebiliyorduk birbirimizene de bir tereddütümüz vardısamimi değildik belki deiçimiz nefretten bir ağ ile örtünmüştü sankisevişirken bile biz değildikyalnızca izler ve seslerden ibaretti görünürlüğümüz“tahammülü olmayan bir adamınkaybedecek bir şeyi yoktur”demiştim sana“tahammülü olmayan bir kadınhala gururdan bahsediyorsa müsterih ol”demiştinmüsterih de olduk münzevi debir tek biz olmayı beceremedik, iki sevgiliden ötehüzünlerin esrarengiz ayrılığını taşıyoruz birbirimizdeikimizin yüzünde de o mağrur gülümsemeiki arkadaştan öte…




İki Damla Gözyaşı

asılı kalmıştı yüzüm aynalarda, kum saati kadere vuruyordusen sözcüğü patlatıyordu gece, bir buruk şarkı sessizliğinde

unutulmuş yanları hayatın, kovan sırtında bir kelimesonbahara yollandı ayrılığın, iki damla yaş bıraktı gözlerime

hüzün havlu atmış gecelerin içineacının sabahı var mıdır düşün bir kere, öylece çekip gitme

ayrılığa yok mudur bir çare...




İki Şeker Yeter

bir bardak çay anlargeçimsiz insanların dilindenkanarken içinde sevda sözcükleriyanar da dili söyleyemez ne çok sevdiğini- vapurların sesi güzel de rüzgar geçtikçe yosun kokusu beter- kız kulesinin hikayesini biliyor musun leandros bu kadar sevmeseydidenizi geçer yine de karanlıkta gelir miydi-peki hero da sevmiş miydi gerçektenyani leandros karanlıkta sürüklenirkenyanmıyor muydu gerçekten fener-hep o kıskanç rahibin işi-iki şeker yeter...




İkimiz İçin de Bir Hayat

birazdan rüzgar tersine esecekti biliyorduparkta yalnız başına oturan uzun saçlı adamgözleri kör bir iklimi andırıyordune kadar gerekiyorsa bir ömrü harcamak içinişte hepsi bu kadardı

tüm şarkılarını o akşam masada bıraktıartık ne bir ses ne de bitmeyen cümleler vardısöylenmesi gereken her şey söylenmişve ilk giden kazanmıştı

uzun bir yolculuğun iyi geleceğini düşündü adamuzun bir yol ve düşünmek için epeyce zamanardından bitmek bilmeyen sorular, sorunlar vehep iyilerin kazandığı o müthiş senaryolar…

bir kış günüydükadın önce ne istediğini sordu adamaadam, hiç olmadığı kadar sakin bir şekilde“bir hayat, ta ki ikimizden biri yolun sonuna gelene kadarikimiz için de bir hayat...”

kadın, uzaktaki eve bakarak gülümsedi“bir hayat, ikimiz için de bir hayat!küçük bir ev, baş ağrıtan çocuklarve sonu olmayan bir bekleyiş...”

adam, “anladım ki şimdi ne ben hazırım seni sevmeyene de senin gücün yeterböylesi bir yalnızlığı altüst etmeye”

yağmur, gözbebeklerine düşüyordu kadınıngöz göze geldilerartık ne bir ses ne de bitmeyen cümleler vardıbüyük hayal kırıklıkları, iyi seçilmiş yalanlar…ne gerekiyorsa bir aşka karşılık bu romandaişte hepsi bu kadar




İroni

dağların anlaşılmaz bir yanı vardırbir yanını döverken hırçın dalgalarla rüzgarbir yanında sular durgundureğilip suya her baktığımdayamaçlarından bir kartal havalanır

dağ, orada hiç bulunmadığımın gerçekliğidirsu, ironisidir dağda yalnız avlanan kartallarınve dalgalar boyunu geçmemektedir yamaçlarınsuda görünen dağ gerçek değildirgerçek olan, suya düşen yüzümünsuda yarattığı dalgalanmaları temsil edenbir ayrılık hikayesidirhikayedeki aşk bir ironidirironi; suya düşen yansımanınyüzümde yarattığı bir dalgalanmadıryine de eğilip suya her baktığımdayamaçlarından bir kartal havalanır




İstanbul'u Terk Etmek

I-terminalde sabah

bir avucumda şehir var diğerinde ayrılamamakbirçok intihar sebepleri arasında çoğalarak yaşamakyenilmiş duraklara sensiz plakalar takıpterminallerde uyumak

bilirim acı verir insanasabah beş akşam onbir unutamamak

II-göçe doğru

gişesi vardır boğazın kaybetmeden dönemezsinkir tutmayan elleriyle yazdı bunu çocuklarbu yaşta uçurtmalara binemezsincoğrafyamızın sınırları pencerenden ibaretbazen göremezsinboyutları büyür şehrinhasretin sınırlarına binip gidemezsin

III-hoşçakal

yüzüme öyle bakmaistanbul bu yaşlarda alışkanlıktırmeyhaneden çıkış günleriniaşık olma vakitleri takip ederarada bir haliçten düşersin

sağdan sola soldan sağasığmaz mahalle adlarına ismintek çizgi üzerinde hoşçakal diyemezsin

2004-reşat devrim'e ithafen




İzabel

asmalımescid'de sevişmek gürültülüdür öğleden sonrayaşı tutmaz kiminin kiminin elleri kelepçeli ayrılık avlusundatutuklanmış kaçak yaşamaktan kaçtır sayıklıyor adını izabel'inseviyor sevmesine at kestanesi biraz kahverengi hafif meşrep gülümsemesigırtlağına kadar borç içinde dikiş tutturamıyor sanırsın hiçbir işteoldum olası kuduz saat ikiden sonra meşru yalnızlıklar içindeaynaya bakmaktan korkuyor utanıyor gülüşünden belli etmiyor kimseyesonbahar gelir gelmez çıkıyor kabuğundan sevmeye hakkı var yine de

takma adıyla izabel'i çantasından tanıyor tavrı biraz serseriusulca sokuluyor yanına, iki adım kala yutkunuyor açılacak besbelliköşeden sisleri yakmış siyah bir otomobil, kornaya basılı kalmış sanki ibnenin eliadını soruyorlar izabel diyor, şehir mi karanlık gözlerim mi gece cinayet gecesihızlıca uzaklaşıyor izabel, sok o tarağı cebine kitaplarını da al sattığın yerdenhürriyetini soracaklar az sonra dön şu sokaktan yaktın yine askerliği




İzdüşüm

karşımda durmaksızın gölgesi esvabımsınhicran dolu şarkılara boyun eğdiren günahımsınmaziye baktıkça hatırlanan gençliğimin dil yarasıey nabız yoklayan ellerimin titrettiği buruk şairdizelerdeki imgenin yol açtığı edebi yolculuğundaebediyete varmadan sığındığım hayali kahramanımsın




Josephine

bir hayattan başka bir hayata geçiyordu josephinebaşkaları da vardı elbet bu büyük yalnızlığının içindesabahtan başlıyor kelle başı çocuklarını saymayave her sabah kırk yaşında uyanıyor josephineöğlene doğru kırk kibrit çöpüyle tutturuyor yakasına kalbinielbisesinin söküldüğü yerde başlıyor aşkdikiş tutturamıyor hiçbir seferinde

bu denizin ardı ufukta çoban yıldızı, yıldızlar josephinegökyüzünün mil taşları yıldızlar da yalnızdırne aşk ne şehvet ne yıldızlar ne de gökyüzüyalnız bir kayığın içinde birlikte ölmeliyiz josephine

imkansız aşk yoktur, aşk baki kavuşmak imkansızdıruçurumun kenarında bir romanın kahramanı josephinevurdukça dalgalar, gözlerindeki uçurumdan aşağı düşmeliyimsen inanmasan da birgün sular durulur, durulur eminim




Kaf'ın Ardında

geçip gitmeliydi eylül gözlerindenara sıcak gibi, şarkılar gibi...koynunda büyümeliydi gün batımlarıçünkü sen en çok sisleri severdin kaf’ın ardındagözle görülmeyen, yansıtmayan yalanı yaşamak duygusuna

eylül geçip gitmeliydi gözlerindenbir çocuğun uçurtmasını kaçırması gibi ellerindenhiçbir yalnızlıkta böylesi büyümemişve aldanmamışken ben...usulca çıkıverdin, gizlice terk ettin gözlerimiyüreğimi düşürür gibi ağrı’nın en yüksek yerinden




Kafkasların Gözyaşı

yalnız yaprakların nefes alışını verüzgarın yüzümüzü sıyırırkençıkardığı sesi duyabiliyordu tanrıgünlerden bir şubat akşamıbir kadının göğsü kesiliyorduyeşertmesin diye yeni bir vatanısustum, beynime saplanan bir kurşun gibisustumölmeye çalışan çocuklarınçıkaramadığı çığlıkşimdi kafkaslarda dağların gözyaşı




Kahve Bahane

önce unutmak istedimsadece seni değiliçimi kemiren bu kimsesizliğihiç kimseyi ve hiçbir şeyi yok etmedenalışmak ve kana karışmak...zamanla ağır aksak atlatılan yalnızlık meselabende bıraktığın her şeyden bir pay çıkartarakpaydasına arttırdığım bir bütün haline geldi şimdi

aşk mıydı alışkanlık mıbir müddet yalnız kalıncasorgulamaya başlıyorsun eksikliğini

yaşananlar derin bir fay hattı bırakıyor içindekendini yeniden adlandırıyorsundaha önce yaptıkların, hayal ettiklerin veeski takıntıların tanıklarını ararkenbir yerde duruyorsun, duraksatıyor cümlelerbeynini kemiren o ses zamanla yankılanıyor evin duvarlarında

eskiden bu kadar aşık mıydım sanayoksa terk ettiğim alışkanlıkları mı özlüyorum sırasıyla

bu sorunun cevabını bulduğumda seni mutlaka arayacağım

birlikte bir kahve içebilir miyiz bilmiyorumısrarcı olacağını da sanmıyorumkahveyle benim kadar aran yok nasılsaya da ben böyle düşünmek istiyorumkahve bahane ne de olsa




Kahverengi Çocuk

siyah saçlı kahverengi çocukbastığın yere ölüm saçıyorsungri yalnızlığın içinde monarşik flu bir bluesbilmeden ağlıyorsun,mızıkıyorsun

düşünmek gerek düşmeden öncehikayesini tamamlamalı sansarlar bilegörmüyor musun ne haldeyimüzerimde simsiyah tülden bir bulut

bıktım kırk haramileri oynamaktanbeni deli ediyorsun çocuk

kendinden başka kimseye zararın yokbastığın yere ölüm saçıyorsun,ağlıyorsunsaçların rüzgarda dağılıyor uzun ve siyahgörüyorum,yüreğine yağmur topluyorsun

yüzün fotoromanlarımdan fırlamış gibikendinden kaçıyorsun,korkuyorsunresimleri yak,müziği bırak,bir şeyler yapellerin titriyor,unutuluyorsun çocuk

rehgüzar bir fırtına kopuyor içindekaçıyorum senden ve her şeydenbilmem hangi saat nerede bulsam kendimikendinden başka kimseyi düşünmüyorsun

sen kazandın ben kaybettimbıktım kırk haramileri oynamaktanbastığın yere ölüm saçıyorsunsiyam gözlü kahverengi çocuk,yanılıyorsun

bu oyunun bir sonu yok,anlamıyorsun




Kan, Hasret, Aşk ve İntihar

insan kendini zamanla öz-lüyorbütünlüyor...unutmak isterken bir denasıl da yarım hissediyorben bir yarısı elmanınkurt diğer yarısıısır ısırabildiğincekan, hasret, aşk ve intiharuzanıyor bileklerimce...




Kanayan

son satıra yazılıyorsa aşkbitmeden görmeyesin diyedirbir şiirde ismin geçiyor ve yenileniyorsahiç ölmeyesin diyedirsen yine de dikeni üzerinde unutulmuşbir dal gibi serin ve mevsiminde durben romanın orta sayfalarındasenin için gül kurutmaya devam edeceğim




Kapanmayan Kapılar

dudaklarımızda,tango mevsimi sıcak bir arjantinellerimizde,tiryakilik yaratan düşkondu yalnızlıklarıve en deli çağı gözlerinin; sen,ben ve istanbul sokakları

açılmayan pencereler,kapanmayan kapılar gibidiryüzünü araladığında,bir tutam hüzünle karşılar beni üsküdarher dokunuşunda ellerin,rüzgar sızar gözyaşlarımdansebepsiz yere sebeplenirim ve alırım düşeni payıma ayrılıktan

çünkü her istanbul’da gizli bir çöküş vardırgözle görülür,uzaklardan bir konstantinopol düşülür

düşünülür...

sadece yazgısı değil yalnızlığınher sevgiliden gözyaşı misali nisanlar dökülür




Karanlık Saat

bir elin hizasında duruyor dolunayrutubetli bir duvarda...sonra tavşan yapılıyor avcı olmak isterken bir elle duvaradaha önce başka bir karanlıkta kullanılmışcanavar hikayeleri anlatılmaya başlanıyor saat yaklaştıkçave korkuyorum gözlerine bakmayakorktuğumu anlarsın diye de saklıyorum bakışlarımı

ama ellerim...ellerim ele veriyor kendinibir büyüyüp bir küçülüyor duvardadaha sonra tavşanın hikayesini anlatmayı deniyorumbir elim tavşan, diğeri avcı olmak isterkendolunaya rağmen sabah oluyorgüneş doğuyor usulca parmaklarımın arasındanve yüzünün yarısı karanlığında kalıyor bir eliminkayboluyor tavşan ve avcıkayboluyor yüzün, belki de ilk ve son defadaha önce bittiğini sandığım bir romanın tam ortasındayapayalnız kalıyorumve bir elin hizasından doğuyor güneşrutubetli bir duvardaama gözlerim...gözlerim ele veriyor kendinibir büyüyüp bir küçülüyor baktıkça uzaklara...




Kaybolan Geçmiş

daha dün gördüm onların hepsiniuzun bir yolun ortasında duruyorlardı öylecegözlerinden anladım,yorgunlardıyanlarından geçtim,yüzüme bile bakmadılar

oysa iki çift lafım vardı onlarabir de bende kalanlar vardı tabionları da alıp gidin diyecektimsanki alışmışlar bensiz yaşamayahiçbir şey söyleyemedim...




Kırık Ayna

kendi gölgelerine içerlemiş aynaların derin hüsranları anlatır -ne kadar yaramazdım oysa,ne kadar bendim bir zamanlar-ne oldu da suya düşer gibi çırpınıp durdun saatlerceele avuca sığmazdın,uykusuzdun,huysuzdun

benliğini yere düşürmüş bir çocuk gibisin şimdine sözün geçiyor ne söz dinliyorsunah sana bir anlatabilseydim derdimisen,sen olmaktan vazgeçerdin belki ben de ben olmaktan

10eylül.07 / istanbul




Kolenka Suikasti

öykünde seni anlatan birileri var kolenkasenin yerine yaşayıp senin yerine düşünüyorlarama senin yerine ölmüyorlarhiçbir insan sıyrılamaz çünkübunca mermi arasından, bunu biliyorlar

öykünde seni öldüren birileri var kolenkayalnızca mermiler değil isabet eden vücudunasanma ki bir anma hizmetinde hatırlanacaksın yalnızölüne madalya da verecekleronurlu bir vatandaş olarak öleceksin kolenka

senin yerine yazan birileri var, şu an benim yaptığım gibikim bilir hangi toprak parçası için; nerde, kiminle, niçin




Köhne Konak

bunlar mı kaldı dersiniz ellerimizi titreten şu soğuk puslu gecedenaksi seda koyu bir yalnızlıkta isminizi söylesem, şöyle usulca direnmedenkarabasan yorgun yolcu tahlili bakışlarımdan devşirerek hüznünüzüepeyce öfkeli sanki, saldırgan bir tavırla sevmenizi uzaktan izlesem

kavhelerde sonu olmayan sessizlik iş ilanlarına atılımlar hiçbir zanaat olmadanadına yokluk dediğim bilmem kaç fasıldır söyleyemediğim o eksik adımların lisanıo kadar çaresiz o kadar derbeder, bir dilim kuru ekmeğe talim yokluğunuz hiçeksilmeden

hani bir zamanlardı yalnız mehtaba sokulurdu ay karanlıklar aydınlanırdıeski sinemalarda el ele tutuşmalar şimşek hızıyla yeniden adlandırmalar tanıdık birduyguyuhangisi daha inandırıcı kaçar o eski yazların vazgeçilmez yazgısındanhani o köhne konakta hani elele kaçamaklar eflatun bağnazlığımızdandenizde akşam masada balık çiğde keman...

geceye kırmızı kuşandım kan tuttu ellerim bileklerime kadar silme intihar




Köyün Delisi

köyün delisiyim benneler geçer aklımdanbir güne sığdıramam yirmi dört saatiçünkü her yirmi dört saatte birbir saat geri alınır;doğuya göre ileribatıya göre geri zekam




Kütüphane Günlüğü

kütüphane günlüğünegörevli,firari bir aşk düşürdücam kadar büyüktü gözlerielleri ayakları titriyordugömü bulmuş olmalı dersiniz halini görseydiniz

felsefe rafına merdiven dayadıotuzunun ikindisine basar gibi...aşkı sorgulamalıydı artıkşehirden ve şiirden geçipbir sahil kasabasına yerleşmeliydi

sayfaları çevirdi tek tekaynadaki suretini karanlık bir odada hapsettibelli ki haz etmiyordu görüntüsünün gürültüsündenson kez kendine uzaklardan bakıp gölgesini yere düşürdü

aşkını arıyordu belli,kitaplara gömüldü




Little Boy

amerika, 6 ağustos 1945 sabahı hiroşima'ya'Enola Gay' isimli B-29 superfortress'teninsanlık tarihi üzerine'Little Boy' isimli ilk nükleer bombayı bıraktı

önüne bak çocukaz sonra on bin metredenarkadaşlarının üzerine düşeceksin

30aralık.06




Lösemi

l adese tutuşalım çocukö nemsiz harfleri atalım cümlelerden, bırakalım hecelemeyis onra bir kıyıya gidelim denize en yakıne msalsiz kuşlar göstereceğim sana ebabildenm isketlerini topla, çantana koy düşlerinii nadım inat körebe yapıp sobeleyeceğiz ortadaki lö-se-mi-yi




Mahkum

saltanatlık geride kalanlarmışacı bir tür hastalıkmışyalnızlık bir şiirdelirmek erdemlilikmiş

tüm bunlarısenin gidişinden sonra söylediler banamahkumluk acıların hürriyetihayat ayrılıkların başkentiymiş




Masal Güzeli

bir unutulmuş şarkım var benimdalga dalga kayıklara vuran...bu gökyüzü yalnızlığım benimgece ve yıldızlar unutulmuşyaz sıcağında terk edilmiş evim

yalnızlığım senin içindir güzelimkoca şehir sabahı bekliyoryüzünü görmek için

denizden gözleriyakamozlardan elleribir masal güzeli

şehrin üzerine güneşi çekipçoktan terk etmiş beni




Med Cezir Sabahı

bu sonbahar durağında belki zoryüzyılların kıyameti kopuyor avuçlarımdatutuşmuş bir yanım, içimde çığlığı kaybolan bir kadınhayalini kurar kendiliğinden uzak bir tılsımın

oysa dalgınlığı var bir dalgakıranın saçımdaki kırağıdayakınım isminin yalın türküsüne, ellerinin uzaklığı kadarkendimden ne kadar uzaklaşırsam hüznüm o denli çıplakbir med cezir sabahı, sonbaharı titretir dudaklarımda




Oğlan Ahmet Kız Narenciye

istanbul’un kapıları kapanırperde pencere ne varsa arap kızına dair bir yağmur duasındakitaplar okunur gece yarıları iyiler kazanır elbetsumatra’nın körfezinde bir yerde iyi giyimli bir finalne de yakıştırılır kız bakire oğlan da sünnetsizsedüşünmek lazım kız oğlanın üzerindeyken ay’ın anlık seyriniafrodizyak mı dımdızlak az psikopat mı etkisinden sevgilininhangisi yakıştırılır karakterlerine sanat adının yan safhındagiyinmek mi gerek özgür kılmak mı pornoyu ayın ondördündeoğlan ahmet kız narenciye, acil kan aranıyor otostopçu ibneyekız saksoya yatıyor oğlansa budapeştesarıyor cigarasını sabaha kadar abanıyor erkekliğineiyi bir orgazm mı...rol yapıyor kız kaydırıp aralıklarında burnunu pinokyonunaşk masallardan çıkma en iyi yastıkaltı susturucusu değil mi

soğuk bir yatak az biraz saadet bir de oğlum ahmet söyle bakalım aşk ne yana düşüyor hangisi emanet




Onun Uzaklığı

böyle gecelerde düşünürüm hepyıldızlı gecelerde...sana en son ne zaman dokundum hatırlamıyorumen son ne zaman hissettim karanlığımda bakışlarınısaat gece yarısı, kalbimde ince bir sızıomuzlarımda ellerin, varla yok arası

bazı farkına varamazsın yaşadığınınçünkü seni kendi içinde yaşatankısır bir döngü vardırcam buğusunda ellerinin kendinden ayırdığı

bir yalnızlıktan kaç ayrılık çıkarılırzaman, ölü toprağını üzerine atarken koca bir ömründaha kaç kez ölünüracı soyut ayrılık somuttur, görülür

bu yüzdendenize en yakın olunan yerdironun uzaklığı

bakmasan da görülür...




Ölü Güvercin

hep uykulu sanırdım ölü güvercinleri, çocuktumöyle çoktum öyle yoktun ki...kürekleri denize atılmış yalnız bir sandalım şimdiyosun kokuyor bandıralarım




Önsezi Metafiziği

bazı geceler yalanlar örtbas edilirsokaklar bir başına kalıroysa bekleyenler vardır duraklardahiçbir yere gitme isteğiiçimizde koca bir şehir olur

şarkılar söylenirsoyunur bilinçaltı hüzünleriişte,tüm çıplaklığıyla karşımızdadır şehirseyir bir süre sonra acıya dönüşür

korkarız kendimizdenyalnızlık ilerleyen bir hastalık olarak nükseder aynadagünler geçer,metafizik düşünceler sarar beynimiziher şey aynı kalır,yıkılır putları ankanın

bu ruh kargaşasıiç savaşlara sokar kimimizimağlubiyet hazmedilemez bir hal alırve gizli kapaklı yaşanmış her şeyaydınlığa çıkar size sormadan

cam parçaları gerçek ile kesişirbir noktadan diğerine gitmek içinhayali köprüler inşa edersiniz

çok geç kalınmıştır oysahiçbir şeyi olduğu gibi göremezsinizbeyin ölümü aynada gerçekleşmiştiryansıma,intihar girişimlerinin önsezileridir




Park

beni en son bir parkınpark olma özelliğinikaybettiği yerde görmüş olmalılarrüzgara karşı serin birşarkı söylüyordum içimdeniki saat kadar oldu parktan dönelibir tek sesim kaldı geriyebeklediğim o çocuk dönmedi

9nisan.07




Pencere Önü Şiiri

pencerenin önünde oturanyaşlı nineleringöz kapakları düşerken mahalleyeay istemsizce büyüyor perdedeoturup bir şiire başlıyorumsokağın ucunda beliren gölgenin sahibisen misin ne




Perşembeye Kadar

sonbahar yapraklarımız vardıkağıttan turnalar,uçurtmalar yapardıkcümleler içinden çıkamadığımız günler de oldupazartesi veya çarşambaalfabetik umutlarımızdan perşembeye kadarsırtımızda yeditepebiz hamal gibi yaşardık...




Ruh Kargaşası

kasabayla arasında bir ya da iki kilometre vardıeskiden oturduğum yerle eksen arasıorada saklıyordum gölgelerini kargaşalı ruhumun

içinde muhbirler vardıkarabasanlar ve basamayanlarbelli belirsiz bir zamandı yaşadığımgörüntüsü benden uzak bir ayna gösteriyordu -tek gerçeklik ölüm-yorgun saatlerinde dokunuyordum sadecegörülmeyen izler kalıyordu geriye

30temmuz.0718.15 (istanbul)




Sana Dair

bir dalın burkulmasıydı içimde gidişinkal diyemedim...sürdüm kendimi sonrakum saatine ayarlı denizlerden geçtimyarım kalmış şarkıların hüzünlü yüzleri gibisen dediğim yerde demirledim

kanatlandı arsız kuşlar gözlerimden bir birne söylesem de söz dinletemedimkimlerin penceresine kondularsa artıkbalıkçı tekneleri geçiyordu üzerinden gözyaşı maviliğinin

bahar kaygısı mı dersinyoksa taşınması mı içimden viran şehirlerinnereye gidersem gideyim sen hep en uzağımdakiydin




Sana Geldiysem

sana geldiysem suya hasret kaldığımdan değildağlardan denizlere kadarhasretin suda bıraktığını görmeye geldimşimdi suya bak, nasıl görmek istersen öyleyim




Sana Yabancı Kalışım

kalın bir roman..kayboluş belki...

sana yabancı kalışımuzun zaman öncesine dayanırfi tarihli ilkel sorulara belkibelki felsefi düşüncelere gebe ömürlerletaştan elde ettiğimiz medeniyeti kurma çağımızdabelki de en derin uykumuzda yakaladın bizi

şimdi sana ne diyeyim istanbulben kimim,sen hangi medeniyetsintarihi hangi ayına tekabül eder,aşk dediğimizin

yorgun musungözü yaşlı mı bakıyorsun yüzümebelki de haklısın,şimdi yeni baştan yaşanmalı her şeyve kaldığımız yerden devam etmeliyiz seni sevmeyetekrar tekrar,usanmadan,günahsız belki...

hayıflanacak ne var ey koca şehirboş durakları tutuşturupsuçu üzerimize atan sen değil miydinhadi susma söyleen deli çağımızda bizi terk edip giden kimdiherkes seni bir başkasıymışsın gibi anlatıriki yakamız bir türlü birbirine kavuşamazkenboğazımıza kadar bizi nasıl kirlettin

oysa nasıl sevmiştik senipeki ya sen,ben bir köşede ağlarkenhiç mi yüzün kızarmadı,hiç mi utanmadınzaman,mavi gözlerinde su gibi akıp giderkenbize çocuk olmayı hala öğretemedin

sen bana sadece ağlamayı öğrettin istanbulbir de yıkanırken hüzün pencerelerde,sessiz kalmayıbaharı erteleyen gülüşlerimizde...

13temmuz.06 istanbul




Sapanlı Çocuk

akşam erken iniyordu tarlayabuğdayla oynar gibi oynuyordum sarışın saçlarıyla çocukluğumunkurşuna dizdim hepsini sonra, biçerdöverle geçtim üzerindengördüm ki kar etmedi ayırmak saçlarımı tane tanesıkıldım bu oyundan yeni bir cephe açtım kendime

yol üzerindeki taşlardan cephane yaptımbir sapan bir de ipgerdim sonra uzağa doğru, savaş tanrısını vurdum

çocukluğum kovan sırtında geçtibir de izmaritlerini toplayarak ölü askerlerin

oysa bu tek oyundu bildiğim, bilyelerimden göz yaptımdöndürdüm gözleri biribirine vurdumrenkler birbirine girdi, nutuklar misketlerime

el değmemiş umutlar kaldı geriyene ben dokunabildim onlara ne de ölen çocuklar

hepsi arkadaşlarımdı, kimi esmer kimi kumralçok geçmeden bir cephe daha açtım ölümeönüm arkam sağım solum, en son ölendir sobe

hey size diyorumsavaşlar olmasınmisket oynayalım hep birlikte




Sarnıç Sokak

gerisinden geriye yağmuru teperek düştü karanlık odayaiki kişiydik pencerede, sırılsıklamdı içre yağmur başladığındaterk-i diyar eyledi şiiraşk bitti, sarnıç sokak ondört numara

yakıştırılır mı sonbaharda hazan alışılmamış bir yalnızlığarivayetidir çekimser eklerin, yapılandırılır çoğul bir buhranaeğer bu son görüşmemiz ilk öpüştüğümüz günse dahauykularım kaçmadıysa, yaşıyorsun demektir hiç olmasan da

sevdiği başka sevildiği başkane anlamı var gitmişim kalmışım, sarnıç sokak ondört numara

bir zamanlardı, serden geçilirdi yardan önce gençliğin bitmezdiokuduğum kitaplardın gece yarılarıiçtiğim su yattığım kan uykusueğer bu son görüşmemiz ilk sevişmemizse dahayatağım soğumadıysa, yaşıyorsun demektir hiç olmasan da

unuttuğu başka unutulduğu başkane anlamı var ölmüşüm kalmışım, sarnıç sokak ondört numara

karanlık ardına gölgelenir pusu kurup dalda sakanazardır, bazı gözle görülür acı bilhassa yaşatıldıkçane anlamı var ölmüşüm kalmışım herhangi bir kitaptasen yoksan şehri viranedir, bir garip gecedir hükmün ayrılığa

ne anlamı var yazmışım yazmamışımterk-i diyar eyledi aşkşiir bitti, sarnıç sokak ondört numara




Savaş Suçlusu

değişken saatlerin alışılmamış hayaletiydi yokluğunellerin masanın diğer ucundagözlerin siper edilmiş bir savaş suçlususonunda en ağır mağlubiyeti almak üzereydimsığınaklarım yakılmışsilah arkadaşlarım düşüyor birer birerağır aksak ilerliyorum karanlığındasularımda gemilerindört bir yandan kuşatıldı artık ayrılıkyıllarca sürecek ölümüm,esirinim...




Seni Seviyorsam

sanki unutulanların ardındandıryaşamak öyle ki,unuttuğumdandır

deli olduğumdan sandım,bir an uçtu gitti aklımseni seviyorsam,aklımı kaçırdığımdandır

çıplaktı hasretin yüzüne dokunduğumdagözyaşlarını tuttum,avuçlarımda büyüdü aşkın

mum ışığı altında yangın çıktıgiderek tenhalaştı ay ışığı,karanlıktandırsana rağmen seni seviyorsam,aklımı kaçırdığımdandır

mecbur kaldığımdan gururuma sığındımaklımda bitirdim seniaklımı da yitirdim,delirdim

bir an kaçmak istedim,çok uzaklaraviran şairlerin kırık lugatlarında,o kıraç çocukluğuma

unuttun diyeunuturum sandımaldanıyorsam,uzaklığındandır

hasretin dönüşü yokrüzgarlarıyla vuruyor yüzüme,soğuktandırsana rağmen seni seviyorsam,aklımı kaçırdığımdandır




Sessiz Şiir

ayrılık sonrası elleri poyrazkristal gözlerinin içinde hüzünlü bir mart sonrasıve sancısı biriken kırağının güz yangınındakırılgan geceler boyu dipsiz bir bekleyişsabaha kadar seyirir durur yalnızlığımın başucunda

sonra,resimlerine dağılan sözcükler kadar uzar ellerimuyku tutmaz seninle bir şiire susmadıkça




Sessizliğin İçinden

rüzgar, bir başka kapıdan giriyor içeriayna sadece olağan şeyleri tutuyor gizindeyüzünün bir yarısı gerçekdiğer yarısı çoğalır penceredesavunan ve savrulan bir ben kalıyorum geriye

her şeyden, herkesten ayrı rüzgara tutulur gecedurup sessizce dinliyorumiçimden kimseuyanmayacak mı bu gürültüye




Sevişme Sonrası

gecenin varsayılan en kuytu köşesine bırakıyor hüzün gövdesiniaşk tükeniyor sevişme sonrası,düşürüyor çocuklarını karanlıkeski fotoğraflar gibi konuşulmayanı savunuyor gecekasıp kavuruyor bu yangın içimizde ne varsasavruluyorum rüzgarla sağanak dolusubütün aşklardan geçiriyorum silüetiniserin,sisli ve huzursuz ediciansızın yağmur bir şehre düşürüyor gözlerinidağılıyor yüzün evin her köşesineölür gibi unutuyorum tüm yaşananlarıçıkarıp tek seferde dudaklarından geçmişin izlerini

dur...bir daha sakın yalnızlığımdan öpme beni




Sevmek Gurbete Uzaktır

güneşin battığı yerlerde evleriniz ay ışığıyla aydınlanıyorsave gaz lambaları birbirine tutsak ellerin birleşmesi için yanıyorsadağlara, ovalara ve çayırlara çiğ düşmemişse dahapeşine atılan her adım ölüme tuzaktırhasret kırmızı bir şafakla yüzüne düşmedikçesevmek gurbete uzaktırgurbetin ıssız çayırlarında çekilen sevda her dem sabahtır




Sır

saate bakıyorumzaman alaşağı ediyor tüm hatırladıklarımısonra nedense aklıma sen geliyorsunbirkaç yıl önce yaşanması gereken duygularatlayamadığımız bir eşik gibitekrar tekrar yokluyor zihnimizaman geçtikçe anlıyorumaramızda zamandan çok sen vardınbu yüzden aramızda senhep bir sır olarak kaldın




Son Yazın Dışavuran Gölgesi

ikinci cenevre konferansınınbaşarısızlığa uğraması nedeniyletürk silahlı kuvvetleri (1974) 14 ağustos günüikinci barış harekatına başladı.türk askeri karşısında çareyi kaçmakta bulan rumlarmağlubiyetin acısını çıkarmak için birçok köydeçoğu çocuk,savunmasız kadın ve yaşlıyüzlerce türk'ü topluca öldürmüştür.

şimdi her biriayrı hikayelere demirlemişsaklı geçmişleri arıyor çoğunun gözleri

ne yana baksam vakitsiz ayrılıkbir şiire batırılıp çıkarılmış gibiisyankar, kuru ve sarışın elleri

kalabalıktan korkarcasına suskunkendiyle geçimsiz son yazın dışavuran gölgesi

anladık ki hiçbir tonu tutmaz gözlerinizinbu karamsar karanlıktaki ölümün rengini




Sultaniyegah

oysa yer değiştiriyordu denizlerdağlar bir gidip bir geliyordu cehenneminde ayrılığınsessiz kalıyorduk koridorlarında sahte buluşmalarınsonunun tesellisiz bir müebbet olduğunu bile bilevazgeçmiyorduk martların katıp kanatlandığı sevdalardanve muzdaripti ayrılanlargöçmen kuşlar aşkı ayaklarında ölü bir balık gibi taşıdığındansırf bu yüzden kanayan şarkılarla avuttuk içimizdeki çocuğukimse duymasın diye de sustuksensizliği bir türlü seni bir türkü gibi seviyorduk

gözlerinin geç kalınmış öykülerindenyağmurlar başlattık hazırlıksız sonbaharlarakahramanları öldü en sevdiğimiz romanlarıntüm o şarkılar ve yağmurlardan sonrasevmeye en başından başlamalıydık

sokaklarında sevdayıbir meşale gibi gururla taşıyacaktık üzerine karanlığınçatlaklarından sızacaktı kelimelerbelki de ilk kez şair yanımızla tanışacaktık

şimdi bir yangın gibi yükseliyor üzerimizde ateşten bulutlarki her biri mutluluğa fırtınadan önceki barikattırlaryoktur alaca karanlığında bir tasviri bu hazin gecenindağılır sultaniyegah sazlar artık bir başka çalınırlar




Sürgün

en az benim kadar bilirsindaha zeki olduğunuz söyleniyordaha olgundaha bilinçlidaha özgürdaha sevdalı...şimdi tüm bunları bir kenara bırakne kadar ömrün kaldı bana onu anlat

sen hangi günler yalnızlık türküleri söylersinya da ne kadar acıya dayanabilirsinbunlar birer çelişki değilhayatın ta kendi

şimdi bana umudu anlatrüzgara karşı daha kaç saat yelken açabilirsinhadi bana gerçeği anlataçlığa ne kadar tahammül edebilirsintokluğa kaç yıl

gözlerimi bir an kaçırsam üzerindenaklını yerinde tutabilir misinsen bana sürgünü anlathem aşık oluphem özgür olabilir misin




Sürgün, Aşk ve Eylül

bütün hüzünlere denk düşüyordu yokluğunsonbaharın düşmesi gibi yüreklerimize,sapsarııslanan bir mevsimin şarkılardaki inatçı tutunuşu gibiyüzün,bütün hüzünlerini andırıyordu eylülün

ki ben en çok sen olmak istemiştimbir eylül akşamı zamansızca odalarına sinipseni seviyorum demekti niyetimya da gidiyorum beni unut, hoşçakal sevgilim

şiir tadında bir aşk olmalıydı bubaşka türlüsünü düşünemezdimkulaklarıma şarkılar fısıldanıyordubir şiire tutunur gibi tutuluyordu ay son kezbir kadın,bir adama aşık oluyordukelimelerin bir anda terk etmesi gibi cümleleriniya da kaçması gibi kuşların bir şehirden diğerineeylülde sen,eylülde sen,eylülde senaşk,bir sürgünün elindeki süngüydü gurbeti temsilen

sonunda evden ayrılıyordumaşk sözcüklerinden arınmış yalın bir türkçeyleelveda der gibi eylülün tüm getirdiklerinehoşçakal iki gözüm,hoşçakal sen




Şair

bir şiiri tutupikiye böldüğündeortaya çıkan uçucu şeydirşair bence




Şairin Ölümü

ölümüne intihar süsü verilmişbir cesedin dudaklarıneden susuz gözükür bilir misin

birçok mısra vardırdişlerinin arasında çünküiçten içe bir türkü tutturmaktadır ölümhoyrat esen bir rüzgar gibiazrailin elini tutmak ne demektir bilir misin

ki nefesin nefesimdiren derinlerimde duyulur sesinbir gün ben de böyle ölürsemo türküyü yalnız benim için söyler misin




Şairler İçin

son savaşı bitti yüreklerin,yeni başladı ayrılık mevsimidaha dün yaz şiirleri biriktiriyorduk haziranlarına sevgililerinsürgünden bahsediyorduk olmadık yeregittikçe dibe vuran insanlardan mıyız biznerede bir yalnızlık görsek,sorgusuzca içimize işliyoruz

ve yürüyoruz hazan gölgelerinden aydınlığahangi pencereden kafamızı uzatsak yıkılıyor gövdelerimizsonbahar üşüyor yağmurla karışık türkülerimizdehangi cümlenin elinden tutsak orada kalıyor gençliğimiz




Şehirden Çıkma

yas tutar dördüncü mevsimgurbet düşerken...tüm şehre acır gözlerimçıkıp bir gece sessizce gidebilirim

penceremde deli rüzgar eserkenyüreğim adım başı bu kışta üşürkengidiyorum bile demedenölürsem,şehre söylemem

yabancı dolaşır ışıklı kentlerimizdehapis edildik,isimler bilendiadsız yürüdük biz bu mahallede

gözlerim büyürken o ilk sevdiğimeçocuk ayakları ile değerdim,tozpembe hayallereilk selamı hala yüreğimdeyürüyorum,belki ona erişmeğe

ufkumda patiklerim dolaşır şimdiuyurum gündüzlerigülüşlerim eleme değdişimdi çıkardım kimliğimişehirden çıkmaymış meğerölüm haberleri...




Şeytan Uçurtması

I korkuluk fırtınası

ağlar bir çocuk, içimde kopan bir korkuluk fırtınasıöylesine yaramaz öylesine bitkinkozası,bir kelebeğin şeytan uçurtması

II aynadaki yüz

nasıl asılı kalırsa bir yüz çehremdeki aynayaişte o kadar uzağım içimdeki çocuğa

III gidiş gelişler

nasıl anlatılır bu hüzün o küçük çocuğagidiş gelişleri beni yorar, gözleri katran karası

IV şeytan taşlaması

aslında uzun sürer küçük bir çocuğu anlamasıoysa gülümsemesiyle başlar bir çocuğun taşlaması şeytanı




Şizofreni Sessezliği

gölgenin gözleri çığlığı bir aşkınyalnızlığı bir korkuluk fırtınası

karanlık bir kuş geçiyor önümüzdenihlal ediyor şarkılarını tüm hüzünlerinki gözlerin uzak bir ütopya’nın sınırlarıydıderinlerinde yüzdüğümüz bu denizyüz ölçümsüz unutuluşların yüzsüz suları

şimdi ölümün en ince ipi dolandı boğazımabu öyle bir hıçkırık ki yaşamak kadar inandırıcıyoruldum çıkıp gitmekten her seferinde aynalardansırf kargalar kondu diye düşkonmaz ağaçlaraölümümün sığ sularına bir ayağını uzatır şeytan




Taş Ustaları

duvarı bitirmek üzereydi taş ustalarıbaşkalaşan bir şehrin penceresine konanatatürk heykelini değiştirmek içindi belki decumhuriyet sabahının tüm bu kentleşme çabaları




Tekinsiz Sokak

olmadık bir an gelirkatilini tanırsın yansımanın sulara vurmasındanayak basmadık yer bırakmaz yastığında yalnızlıkgörülmez gönülden vurulduğun bir avcı elindesızı derindedir kimse bilmezintihar bileklerine işlemiştir iletken bir ayrılığın

yaşanılası en tekinsiz sokaklarım, yalnızlığım...




Terzi

yeni kelimeler diktiriyorum terziyebiraz boydan alsın, açığım olmasın diye hiçbir yerimdeterziye yeni kelimeler diktiriyorumkapansın diye belkikelimeler o cümleyi bir daha kurmasınve hiç söylenmemiş olsun diye belki de

yeni kelimeler diktiriyorum terziyehiç söylemeyelim o şarkıyıbilmezlikten gelelim...

terziye yeni kelimeler diktiriyorumyeni dediğim o yamaların üstünehani şu kapanmayanlardan

yeni kelimeler diktiriyorumüzerinde iyi dursunben seni hep güzel hatırlayayım diye




Tozkoparan

şiddetli gazellerinde akşamüstü çaresizliğininbağırsam sana uzanır mı sesimdipçik şarkılarıyla ender hüzünlerin

parça parça,çığlık çığlık kendi içinde kaybolansaklayan hatta çoğu yaralarınıbirçok aşk betimlendi uyruksuz cümlelerimizdeve kir pas içinde açtığımız sandıklargürültülü şekillerdekalbimizin havzasına kazınan umutsuzlukyedi bitirdi bizi içten içe

o ses,o yankı...miras sandığımız ayrılıklarzamanın tozkoparan ışıklarıydı aslında




Üç Fidan

“çok geç” dediğinizdeöğüt almak için de çok gecikildiğini farkında değildiniz

ne zaman sözü açılsa güzel ve onurlu bir memleketinçiçeğe durmaya hazır bir bozkır gibi yitip gidebilirdiniz

sonra biz ötekileştiksiz özdeyişlerin içinde birer tümceydiniz

ölüme meydan okurdu gözlerinizve elbet tertemizdi şiirleriniz

yusuf, hüseyin, denizsiz, dar ağacına giderken bile güzeldiniz




Ümitsiz Aşk Dinletisi

radyodan gelen dağınık sesler var bir teksözleri belirsiz bir dinletinin içindentek başına geçen tuhaf bir adamın ayak sesleri bir deo tuhaf şarkıların notalarında o tuhaf kadını arıyor halafrekans tutmasa da…




Ütopya'dan Mektup Var

sen cephede uyurkensu uyanmıştı...

kimbilir neler geçiyordu aklındandenizde gemiler,karada silahlarinsan kanı,kansız insanlar...

birer birer suya düşüyorduksu taşıyordu kurşun ağırlığı iki insan eden bedenlerimiziyüzmeyi öğreniyorduk karaya tutunamadığımızdan

ölüme yedi kala dokuz kurşun yedimaradaki sekiz teğet geçti mısralarımdanarkadaşlarım öldü,sonra benbir yere geldik,neresi olduğunu bilmeden

önce ütopya sandıksavaşını verdiğimiz ütopya...sonra ne kadar uzaklaştığımızı anladıkgittikçe derinleşiyordu su,biz kaybolmuştukgeri tepiyordu ümitler,su ütopyaya gidiyordu




Üzerine Düşülmedikçe

üzerine düşülmedikçeanlaşıldığı görülmemiştir kelimelerinki kelimeler kılıç kadar keskindirsevdanın üzerinde denemeyin




Üzüldüğüme Bakma

sen üzüldüğüme bakmakaranlığım bir denizdirakıp gidero yolunaben yoluma




Yakamoz

rivayeti aslıyla karışık bir metafor düştü önceeğildim baktım,aynası kırık bir bahar hüznüyarısı kendinden saklı,yaraları belden aşağıvuruldukça vurulmuş,içinde yılların cam kırığı

çıktım bir akşamüstü,örttüm kuşların gökteki yüzününe bir ses geldi uzaklardan ne de bir yankı

geceler boyu bekledimdışavurdu deniz,sakladı yakamozu...

17eylül.07




Yalın Şiir

yalnız kirli ipin kırması değildir boynunu intiharcümleler de insanı öldürebilir“yalnızlık”, işte tam da bu cümlede geçecek bir kelimedir




Yalnızlığın Yalın Hali

yalnız yalnızlığın şiiri yalındır, şiirin tek satır olması da işte bundandır...




Yalnızlık

geceleri yalın bir sözcük içimden gürültüyle geçerzamansız uyanırım bu yüzden yalnızlığın ayak seslerine




Yalnızlık Halleri

büyük ihtimal yalnızlığı soyup kabuğundan yiyeceğimafrikalı yamyamların işlemesi gibi arkadaşlarının derisiniher hakikatte vardır asıl olma tutkusu taşta gediğinvurur imgesi saklanmış kelimelerin doğal litaratürüneher insan biraz kendisidir olağandışı biraz başkasısuya değer izini belli etmez yabancı gibi bir diğeriakşam oldu mu düşer nile gizli bir firavun gölgesi

beni çağırıyorlar gitmeliyimtükenmiş değilim sadece biraz yorgun düştümelini uzatan kim mi omuzuma,sabah olunca görmeliyim

şiirin yüzey panjurlarından akşam sefası dokunuşlarınaepeyce eğreti durur nil gibi zenci köle bunalımınabir vapurum vardı şimdi ismini unuttumbeni götürecekti en son,karanlıktıakdenizdi ellerimde diken diken

beni çağırıyorlar gitmeliyim

yaz kavruldu, kış üşüdü, düş kurutuldu aynadaayrılık, hayalperest bir avuntu sanki uzayan sakallarımdageçmiyor saat, bir şiiri daha öldüremiyorum yalnızlığında

gitmeliyim...

kumdan kalemin askerleri benim denize yaverliğimkendimden çok bir kadını sevmişim iyi halt etmişimher hakikatte vardır vasıl olma tutkusu kalpte bir diğerininşimdi büyük ihtimal yalnızlığı soyup kabuğundan yiyeceğim




Yanlış Bir Mayıs Sabahı

yaşıyor olmalıydımleningradın yazlık parkında belki...üzerime seyrek düşmeliydi yağmurintiharlar yağmurdan önce yaşanmalıydıbir anlamı olmazdı çünküyanlış bir mayıs sabahına yağmurdan önce ölümün düşmesiki denk düşürülen sadece bu erken ölüm değildikendime dair ne varsa o sabah hepsini terk etmiştimyağan yağmur gibi aynıtüm gözyaşlarım birbirinden ayrı atlıyordu yüzümden aşağı

sonunda kendimi tutamadım,yanlış bir mayıs sabahıydıyağmurla birlikte ben de atladımyaşıyor olmamın dışında, o sabah ölümden kurtulan olmadı




Yarısı Atlı Hüzünlü Karıncalar

manolya mezarlıklarında akşam oluyordu,uyandımbaharı,hüzne elleriyle taşıyan karıncalar gördüm,yarısı atlıçok geçmemişti rüyanın içinde bir rüyada olduğumu anladım

gece yarıları uykularıma bir çınar devriliyordu,kararsızdımaynaya bakıp içinden çıksa mıydım yoksa kalıp durulsa mıydımmiskin miskin güldüm kendime sonra,biraz da ağladımçocukluğumdu kayıp giden ellerimden,anladım




Yasak Aşk

zehir zemberek kuşanıyorum aşkıbugünlerde içimde yalnızlık büyütüyorumher ayrlığın kanayan bir yanı vardıruçsuz bucaksız değildir hiçbir gökyüzü

biliyorum,en derinlerinde saklıyorsun denizibiliyorum,maviye tutsak düşler üretiyorsunyüzünde sarsıcı bir ayrılığın değişilmez hüznü

şimdi ne anlatsam dağılacak sözcükler olmadık yereher biri uzak şehirlere sitemkar deyişler olacakbiliyorsun,vazgeçemeyeceğiz birbirimizdenaçıklayamayacağız kimselere olan biteni

oysa kalın duvarlarımız vardı, örselenmiş çoğu aşkagözlerimiz kapatılmıştı yeniden keşfedilmeyeuzun uzadıya laf kalabalığı yapıyoruz şimdi kendi kendimizealışmamışız bir kere sevmeden sevilmeye

her ayrılığın kanayan bir yanı vardır biliyorumdirenmek gerekir her yeni sevgilide baştan sevmeye

II

her şarkı yeni bir değer biçme şekli ikimiz içinher şarkı biraz daha düşündüren birbirimizine varsa işte aşka ve ayrılığa dairbütün hepsi kanayan yanlarımız için

III

kelimeler vardır bazı durduğu yerde kanatlanırkelimeler vardır böyle zamanlarda acıtırher şeklini düşündüm çünkü sonbaharındüşündümdüşündüm de dünden çok yarına eksildimya bu hayat bizi yaşamıyor ya da biz bu hayatı sevgilim

IV

aslında böyle başlamadık birbirimizesuyun aktığı yöne akışkanlık gösterecektikher ağaç olduğu yerde her yeşil açtığı mevsimdeşimdi ne söylesem üzerine bir kılıf uyduramamya da terk edemem hiçbir kelimeyi durduk yereneler geçiyor aklımdan yazarken ve yaşarkenhepsi olmak istediği kafiyelerde tutunuyor bu şiire

her ayrılığın kanayan bir yanı vardır diyorumoysa ki aşk yaşanmak içindir, yaşatılmak içindir biliyorum




Yaz Şiirleri / Bahardan Önceydi

bahardan önceydieski şarkılarımızı yenileriyle değiştiriyordukben cümleler kuruyordum sana yakınsen,sana en çok yakışanı seçiyordun üzerinearta kalan kelimeleri denize bırakıyordun yaz için

yaz gelmek bilmedio yüzden kirlidir suyu bu denizin




Yaz Şiirleri / Denize Karşı

göründüğü kadar yakındır deniz bu şehrealıntılardan ve sorgulardan uzakkendine özgü bir üslubu vardırkasvetlidir inatçıdır...yarım kalmış beyitleri tamamlarakşam üzerleri balıkçılarsade bir kayığın içindeturnalar eşliğinde...

ve bu son senfonisi olur denizinyanaştığı kıyı eşiğine

çünkü deniz sakindiryorgundur mavidirçünkü deniz lirik bir şiirdirüçüncü bir kişi sığmaz düşünceye

oturursun izlersin bir köşedeve farkedersin eksik kaldığını diğerlerindençünkü bu senin son şansındırçünkü yapacak başka şey kalmamıştır geriye

umudun mavi sularına boş şişeler bırakırsınhiç yazılmamış olsun diye sevgilinin kaderi

oysa geride ne bir ümitne de bir heyecan kalmıştır

ebediyet çoktan terk etmiştir ruhunu

sende böyle günlerde tanımış olmalısındır denizigeç kalınmış öykülerle bütünleşipyarım kalmışsındır her şey gibi

sen ve ruhunbenim olduğum yerdesinizdir şimdi




Yaz Şiirleri / Denizin Türküsü

alıp verdiğimiz,bir türlü ödeşemediğimizçok tanrılı dalgaların sesi,güneşin izleri...devşirme hüzünler üzerimizde bu kadar mı iyi dururbu evlerden niye bu kadar karanlık gözükür gökyüzü

rüzgarlar açılmayan kapıları zorlaryüreğimde aynı kırıklık aynı karanlıkhüzün denize vurur konuşamadıklarımıbir mehtap gibi gecelerden gecelere...kelimeler yatağını bulamaz,su buharlaşırsusar insanlar,yalnızlığın yağmuru başlar

şimdi tüm insanlar gibi ben de susuyorum sevgilimdeniz konuşuyor,yağmur çoğaltıyor biriktirdiklerimiyarım kalmış şarkılar gibiyim,ağlayan çocuklar gibibir yanım eksik,bir yanım çok özlüyor seni...




Yaz Şiirleri / Yaz,Deniz,Zaman

I-Yaz

yaz,kavrulmuş bir mevsimdirvaad edilen bir yalan,elde kalan yalnızlığındır

II-Deniz

deniz,içinde saklanan bir çocukturher liman seni başka bir yaza taşır

III-Zaman

bu şehirden ve her şeyden kaçıp gitme vaktidir artıkdolduramaz içindeki boşluğu zaman...




Yelkovan

saat başı titreşimli yelkovan dokunuşlarıetimde çürüyen ölü hücreler gibikapaklanıp bir şehrin üstünegizliden el uzatması hiç tanımadığın birininve yakması gözlerini deniz suyuylaya da bir gölge uzaklığında içindeki sevgilikaranlıkta boy veriyor kendi cüceliğine

dokunuyorum parlak tenine hüzünlerinçoğalıyor zaman ve yeni bir yara açıyorumunutuluşların bile acı vermediği zavallı kalbimeyer değiştiriyor yelkovanuzlaşmak için günde iki kez akrebiyleyani zaman diyorumayaklarımın altından kayıpgeçmişte yüzeye çıkan zamanuzaklara taşıyor bizive taşırıyor içimizden 'biz' diye bahsedileni...




Yerçekimi

Herkesin üç kişiliği vardır; Ortaya çıkardığı, sahip olduğu, sahip olduğunu sandığı.

Alphonse Karr

var/olmanın getirdiği sorumluluk o denli ağır kine sen tek başına bu yükü taşıyabilirsinne de bulabilirsin yerine gerçeği sırtlanacak biriniyaşam ile ölüm arasındaki o ince çizgi: aramızdaki yerçekimi




Yoksul Şiir

sokakların yoksul çocuklara fısıldadığı bir şarkı gibiderin ve dehşet içinde dinliyorum "hoşçakal" deyişinidudaklarım çay bardağının sıcağına sığınırkenne ilk terk edendin diyorum ne de uykusuzluğuma sebepbardağın buğusunda hiç yaşayamadığımiyi bir aile özlemimdir yalnızca tüm bunlara sebep




Yüzümün Bulanık Suları

inadına sevmek aşka ihanettirihanetin suç sayılmadığı yüreklerde aşk bir cinayettircinayet, yüzümün bulanık sularında aşkın karanlık gerçekliğisuların, surların üzerinden çekildiği her sevda büyük bir ihtilaldir




Zehirli Sarmaşık

yaşanacaksa tan yelleri değirmeninde aşkınkapıdan içeri rüzgar gülleriyle girilmelidireğer ki umut bir delinin ilmi gibi görüldüysebüyük bir erdemle senin için delirebilirdim

çünkü sözlerin sükut olduğu yerden geldim benuzun yol yolcusunun konakladığı samimiyettenbu yüzden yasaklı değil sevdalıydı bakışlarımbu yüzden dilinden anlarım ayrılıklarınsen ağladıkça, gözlerime gözlerinden düşerdi yıldırım

ayrıntıların şeytanı üzümün gazabına düştükçekapanacaktır bulutlarla yüzündeki gökyüzüzehirli bir sarmaşık gibi dolansa da ayrılığın kemendi boynumuzayeryüzü bize dar, elbet çıkarız mecnun dağınabir sabah vakti sana yeniden sevdalanmaya




Zoraki Denklem

eklem ve çoğullarıyla bir aşkı kişileştirmeninen kısa yoludur, zoraki bir denklemdir hüzünyalnızlık çizik hatların etkisiz elemanlarıdıryaşanması gerekli, tekil acılardır paylaştığımız

şiir gibi bazenbazen kendisi gibi aşkın...



mehmet gökhan damar · 2017-11-29 · mehmet gökhan damar - şiirler - yayın tarihi: 29.11.2017...

Documents