los ovarios de la dragona / os ovarios da dragona
DESCRIPTION
Poemario bilingüe español-galego de Fátima N. DelgadoTRANSCRIPT
Fátima N. Delgado
OS OVARIOS DA DRAGONA
2
© Fátima N. Delgado
© Lastura, 2011. Blog Alcálima.
Creative Commons
Alcálima by Xavier Frias Conde is licensed under a
Creative Commons Reconhecemento-Não comercial-
Sem obras derivadas. 3.0 Espanha License.
Alh rights reserved worldwide.
“... O corpo desfere sobre a noite a sua sombra
as violentas palavras quebram
beijamos en arco como as laranjas....”
JOAO SILVA SARAIVA
Afeitando fariseos/ Barbeando fariseos
RECLAMO
con aroma de magnolias
palabras que no
quieran ser inertes,
fáciles
de entender.
Reclamo derechos de
habla
libres de POLVO
para aquellos que construyan sueños
con montones de ceniza.
No se pudren los recuerdos
en nuestro almacén mental.
Reclamo atención de los
sordos de alma y
grúas que remolquen
nuestras células
pensantes.
7
RECLAMO
con recendo de magnolias
palabras que non
queiran ser inertes,
doadas
de entender.
Reclamo dereitos de
fala
libres de PO
para aqueles que constrúen soños
con moreas de cinza.
As lembranzas nunca podrecen
no noso almacén mental.
Reclamo a atención dos
xordos de alma e
guindastres que remolquen
as nosas células
pensantes.
8
¡Mírame Salomé!
No me des la espalda.
Yérguete de tu trono de
mala pécora.
Reina
de yeguas salvajes
que alaban a un Dios
MANIERISTA
para se libertar.
Enciérralos a todos
en tu calabozo,
que les produzca Dolor.
Entrégalos a la voluntad
del becerro de oro.
Arráncales su piel de
serpiente
para hacernos
zapatos
o un cinto consumista.
El pecado es realmente el único elemento de color que queda en la vida moderna.
9
Mírame Salomé !
Non me deas as costas.
Érguete do teu trono de
mala pécora.
Raíña
de eguas salvaxes
que louvan a un Deus
MANIERISTA
para se ceibar.
Péchaos a todos
nos teus alxubes,
que lles produza Dor.
Entrégaos á vontade
do xato d´ouro.
Arríncalles a súa pel de
serpe
para facermos uns
zapatos
ou un cinto consumista.
O pecado é realmente o único elemento de cor que queda na vida moderna.
10
No escribiré para poder
Comprar.
No hablaré para poder
Ver.
No fabricaré para poder
Escuchar.
Escupiré en vuestras in-estropeadas manos.
Chillaré locura de labios
en pabellón psiquiátrico.
Me rebelaré de entre las cuerdas
que me arañan
los DEDOS y
me destrozan los dientes.
Porque no dibujo
mentiras con acuarelas.
Despinto telas y
lienzos retrógrados,
redactando veracidad,
pensamientos
en tinta china.
11
Non escribirei para poder
Mercar.
Non falarei para poder
Ver.
Non fabricarei para poder
Escoitar.
Cuspirei nas vosas inestragadas maus.
Berrarei tolemia de beizos
en pavillón psiquiátrico.
Rebelareime entre as cordas que me
arrabuñan
os DEDOS e
me escachan os dentes.
Non debuxo
mentiras con acuarelas.
Despinto teas e
lenzos retrógados,
redactando veracidade,
pensamentos en
tinta chinesa.
12
Tu voz apresada
en una lata de sardinas.
No lo hicimos.
Nunca te enlatamos.
Ahora se te perdió la
lectura de tráquea.
Ya no
CANTAS.
Arrastras los pies por suelo
blanco de
terrazo.
13
A túa voz apreixada
nunha lata de sardiñas.
Non o fixemos.
Nunca te enlatamos.
Agora perdéuseche a
lectura de gorxa.
Xa non
CANTAS.
Arrastras os pés polo chan
branco de
terrazo.
Días de Luna encarnada/
Días de Lúa vermella
16
FEBRERO
mes de fantasmas y
yo aún
no puse huevos.
Piénsame preñada
de líquidas saudades.
La ovulación ya se siente
petulante
en el colchón que chirría,
en la piel del ÁCARO.
Ni esclavas
ni esposas.
Seremos guerreras nu-xia
en el año del DRAGÓN.
Asesinas de palomas.
Llámame
Fa – Mu - Lan.
Imagina que mato en mandarín.
17
FEBREIRO
mes de pantasmas i
eu aínda
non puxen ovos.
Pénsome preñada
de líquidas saudades.
A ovulación xa se sente
petulante
no colchón que renxe,
na pel do ÁCARO.
Nen escravas
nen esposas.
Seremos guerreiras nu- xia
no ano do DRAGÓN.
Asasina de pombas.
Chámame
Fa – Mu - Lan.
Imaxina que mato en mandarín.
18
Permanecen los Brazos,
asfixian el germen del
poema loco.
Ancladas las piernas de artista
en la jaula invisible,
en el cuadro de influencias
mágicas,
en el cuerpo de los cuatro placeres.
Permanece la voz callada,
suspira el sarcófago
de Babel.
Vai buscar quem mora lonje, sonho meu.
Se lamen impacientes
verdes
hojas de té.
Se beben,
se huelen de memoria.
No se cerrarán en cansancio
los ojos negros
de almendra salada.
Mójame los labios
como un Fado en el cielo.
Quédate conmigo en la cama,
Sonho meu.
19
FICAN os Brazos,
asfixian o xermolo do
poema tolo.
Ancoradas as pernas de artista
na gaiola invisíbel,
no cadro de influenzas
máxicas,
no corpo dos catro praceres.
Fica a voz calada,
salouca o sartego
de Babel.
Vai buscar quem mora lonje, sonho meu.
Lámbense impacientes
verdes
follas de té.
Bébense,
úlense de memoria.
Non pecharán no cansazo
os ollos mouros
de améndoa salgada.
Móllame os labres
Como un Fado no ceo.
Fica comigo no Berce,
Sonho meu.
20
El músculo
hibernando
tántrico
en la Babelia sumergida
Devora regalices
de formas y colores
distintos
Encantándote
( re )corriéndome.
21
O músculo
hibernando
tántrico
na Babelia sumerxida
Devora regalicias
de cores e formas
distintas
Encantándote
( per )corréndome.
22
Como la desgraciada
Cenicienta
voy perdiendo relojes
de mariposas
en casas ajenas.
Abrí el cofre de los tesoros
donde guardas
secretos sin condón y pedazos
de camas robadas.
Me aterra el filo
de tu espada
aún
carente de sangre en la
carótida.
No te creas Damocles
sólo por haber peinado
esta mi crin
de
CABALLO.
23
Como a desgraciada
Cinsenta
vou perdendo reloxios
de bolboretas
en casas alleas.
Abrín o cofre dos tesouros
onde gardas
segredos sen condón e anacos
de camas roubadas.
A-medo o gume
da túa espada
aínda
carente de sangue na
carótide.
Non te creas Damocles por
peitearen a miña
crina de
CABALO.
Aves nocturnas/ Aves nouturnas
26
I. Moja tus alas
como las mariposas nocturnas
en este cielo flotante.
Caza esos peces
cristales metalizados
de memoria en las escamas.
II.
Te ahogarás en esta saliva yodada,
tóxica
nacarada.
Se te transformará
el traje de luto
en carne marina
los huesos de arena
en espinas de rodaballo.
III.
Derritió
el agua
tus plumas de pájaro.
27
I. Molla as túas ás
como as bolboretas nouturnas
neste ceo flotante.
Caza eses peixes
cristais metalizados
de memoria nas escamas.
II.
Afogaraste nese cuspe iodado,
tóxico
nacarado.
Transformaráseche
o traxe de loito
en carne mariña,
os ósos de area
en arganas de rodaballo.
III.
Derreteu
a auga
as túas plumas de paxaro.
La dragona/ A dragona
30
Todo mi amor inspirado
exprimido
te lo guardo
te lo cedo
envuelto en papel de regalo
dentro de una caja de
zapatos.
31
Todo o meu amor inspirado
expremido
gárdocho
cédocho
envolto en papel de regalo
dentro dunha caixa de
zapatos.
32
A veces pienso en el día
en que me quede ciega y
no pueda verte,
ni siquiera borroso.
A veces pienso e intento estudiarte
entero,
de memoria.
Me vence el miedo.
No es fácil abarcar una sombra
infinita.
33
Ás veces penso no día
no que me quede cega e
non poida verte,
nin sequera borroso.
Ás veces penso e intento estudiarche
enteiro,
de memoria.
O medo vénceme.
Non é doado abarcar unha sombra
infinda.
34
Hay flores rotas
en el suelo
que nadie barre
que nadie pisa.
Flores rotas goteando
lluvia,
peor que marchitas
más tristemente,
desmenuzadas,
esparcidas sin sentido,
insultadas,
abusadas
por los insectos
FELICES.
Me lastiman en los ojos.
Me infectan la punta
de los oídos
con sus lágrimas
venenosas.
Hay flores rotas
sobre la piedra negra de liquen y
camelias tocando cruces.
Nacen crisantemos en una esquina
del salón.
Se imaginan los Rosales
en mi cuarto,
casi desnudos,
indómitos al contacto
del FUEGO.
35
Hay flores rotas
en el alféizar de la ventana,
hipnotizadas,
espantadas por tu
movimiento de pestañas y
olor a trébol.
Muriendo una muerte pequeña.
Pero TÚ las recompones,
una a una,
pétalo a pétalo,
en este margen cuadriculado.
Existiendo.
Impidiendo que Yo sea una de ellas.
Cuidando que no se te vuelvan
a ROMPER
en la palma de la mano.
36
Hai flores rotas
no chan que
ninguén varre que
ninguén pisa.
Flores rotas pingando
de chuvia
peor que murchas
máis tristemente,
escachadas,
esparexidas sen sentido,
insultadas,
abusadas
polos insectos
FELICES.
Máncanme nos ollos.
Inféctanme nos bicos
dos oídos
coas súas bágoas
velenosas.
37
Hai flores rotas
so a pedra negra de lique e
camelias tocando cruces.
Nacen crisantemos nun curruncho
do salón.
Imaxínanse Roseiras
no meu cuarto,
case espidas,
indómitas ao contacto
do LUME.
38
Hai flores rotas
no peitoril da fiestra,
hipnotizadas,
espantadas polo teu
movemento de pestanas e
cheiro a trevo.
Morrendo unha morte pequena.
Mais TI recompolas
unha a unha,
pétalo a pétalo,
nesta beirarrúa cuadriculada.
Existindo.
Impedindo que Eu sexa unha delas.
Coidando que non volvan
ROMPERCHE
na man.
Epílogo
40
¿Cómo es dormir en los brazos de un poeta? ¿Cómo es que te llamen
Leonor? Su voz haciendo remolinos con las vocales de todos los ríos. Cruza a diario el puente
del PASATIEMPO, moja tus dedos y uñas en gotas que van a morir al mar.
¿Cómo congelas copos de nieve con tu aliento?
No contestes, dragona de esporas moradas. Tus secretos sufren en los riñones de
la Mujer Metáfora.
41
Como é durmiren nos brazos dun poeta? Como é que te chamen
Leonor? A súa voz facendo remuínos coas vogais de todos os ríos. Cruza de cote a ponte do
PASATEMPO, molla as túas dedas e unllas en pingas que van morrer ao mar.
Como conxelas folerpas de neve co teu bafo?
Non contestes, dragona de esporas encarnadas. Os teus segredos sofren nos
cadrís da
Muller Metáfora.