Kapetan OZNA (komunističko Odjeljenje za zaštitu naroda) Rako Mugoša

poginuo je u Bojanjem brdu 13. januara 1947. godine. Ubio ga je rafalom

Krsto Popović. Sahrani Mugoše koji je bio dio zasjede pripremljene za Krsta

Popovića prisutvovaće najviši policijski, vojni i politički vrh Crne Gore, ali je

ova sahrana ostala u narodnom pamćenju, (dok ga je narod još imao i to ga

krasilo), po događaju koji je bio i ostao veličanstven, po tužbalici majke

pokojnog Mugoše koja je, između ostalog, u svojoj tužbalici nad mrtvim

sinom rekla i ovo:

„Govorih ti sine Rako

Nije Krsto što mu zbore

No je vitez Crne Gore!“

Što je uradila ovakvom junačkom tužbalicom majka pokojnog Mugoše? Ona

se javno usportivila ubistvu Krsta Popovića, rekla komunistima i njihovoj

OZNA istinu o Krstu Popoviću govoreći da je vitez Crne Gore i time pljunula

u lice najviše crnogorsko partijsko i policijsko rukovodstvo koje je donijelo

odluku o Popovićevom ubistvu (naravno, ta odluka je morala doći lično od

Tita i Rankovića, posredovana je preko Blaža Jovanovića, Jova Kape,

tadašnjeg ministra unutrašnjih poslova Crne Gore i drugih, pa su i onu pljunuti

po sred lica) i naravno, ožalila je nesretna majka pogibiju svoga sina.

Ovakav postupak Mugošine majke predstavlja u Crnoj Gori jedinstven primjer

iskrene i prave pobune i to na samom početku višedecenijske diktatorske

komunističke vlasti koja će tek uslijediti, a za mene lično ona je spomenik i

primjer svim časnim i hrabrim stanovnicama i stanovnicima Crne Gore kojih

je ostao i opstao izuzetno mali broj, ali… Naše dvadesetogodišnje iskustvo

potvrđuje kobnu istinu da se stanovnice i stanovnici Crne Gore protiv bilo

koje vlasti nikad ne bune pa ma kakva ona bila (osim LSCG), oni joj vazda i

po vas dragi dan – aplaudiraju i pjesme pjevaju!

OZNA je bila zločinačka tajna komunistička policija. Osnovana je 1944-e

godine, a 1946-e će se iz nje formirati UDBA, sjedne strane, i KOS sa druge.

Poslije državnog udara u Crnoj Gori, januara 1989-e, naslijediće je mafijaška

policija koja djeluje punih dvadeset godina, sve do dana današnjeg! OZNA –

UDBA su bili zapravo Titov Getapo ili KGB. Isto je to crnogorska mafijaška

udba u rukama diktatora Đukanovića.

Bivši komandir nikšićke policije Veljko Sjekloća napisao je knjigu „Krsto

Popović u istorijskoj građi i litetraturi“, Obod, 2001.g. Iz knjige se vidi da

Sjekloća nije istoričar, ali je knjiga vrijedna zbog mase podataka koje o,

komunistički skrivanom i sakrivenom Popoviću, iznosi, tako da Sjekloći svaka

čast! Koliko mi je poznato ovo je prva knjiga posvećena liku i djelu Krsta

Popovića. Iz dokumenata koje je prezntirala lako je i istinito zaključiti da

Krsto Popović nije bio ratni zločinac, nego, kao što je to rekla Mugošina

majka, vitez Crne Gore, soj od soja!

Kada sam osnovao LSCG udba nam je odmah pokušala podmetnuti Krsta

Popovića kao našeg političkog prethodnika, što bi se odmah nadovezalo na

komunistički i velkosrpski izmišljeni crnogorski separatizam i tome slično, to

im je bio cilj. Već na prva tri naša mitinga pojavili su se transparenti sa likom

Krsta Popovića! Odmah sam shvatio o čemu se radi i poručio okupljenima da

mi sa Krstom Popovićem ne možemo proći ni u Katunsku nahiju, a mi liberali

želimo i hoćemo u Evropu! Transaprenti su odmah sklonjeni i više se na naše

mitinge nijesu pojavljivali.je Naravno, moj tadašnji odgovor nije bio odgovor

časnom, poštenom, hrabrom i velikom Krstu Popoviću, nego mafijaškoj udbi i

onima koji iza nje stoje.

Krsto Popović je rođen 14-og septembra 1881-e u Lipi Cuckoj- opština

Cetinje, od oca Todora zvanog Zrno (pričalo se da je bio brži od puščanog

zrna, odatle mu nadimak) i majke Ćetne rođene Krivokapić. Otac mu je bio

junak, baš kao i đed, onaj čuveni Đoko Lazarev Popović koji je na Vučjem

Dolu posjekao Selim pašu. Krstova majka je Krsta vaspitavala ovako: imanje

za glavu, glavu za obraz, a obraz nizašto! E, to bijahu Crnogorci i

Crnogorke…

Popović je završio osnovnu školu u mjestu rođenja, a zatím oficirsku školu na

Cetinju. Proći će činove potporučnika, poručnika, jedno vrijeme će biti

nastavnik u podoficirskoj školi, ali će na kraju steći čin brigadira što je na

crnogorskom jeziku značilo general. Učestvovao je u balkanskim ratovima , u

bici na Bregalnici, a u Mojkovačkoj bici pokazao je čudo od junaštva i

perfektnu sposobnost komandovanja, postao je opštepoznati i priznati junak i

komandant.

U Sarajevu je 28-og juna 1914-e ubijen austrougarski prestolonasljednik Franc

Ferdinand što je dovelo do napada Austrougarske na Srbiju kojoj se Crna

Gora odmah stavila uz bok kao saveznik. Iz Cetinja je u Beograd stigla poruka

kralja Nikole: „Sudbina Srbije i naša je sudbina. Zlo i dobro nam je zajedno sa

Srbijom. Srbija može računati na bratsku i neograničenu pomoć Crne Gore,

kako u ovome sudbonosnom času za srpski narod, tako i u svakom drugom.“

Nikola nije mogao ni zamisliti da takav viteški, i pošteni, i hrabri telegram

šalje Petru i Aleksandru Karađorđeviću i Nikoli Pašiću, vrhu srpske politike

koji su već donijeli odluku da rat iskoriste kako bi definitivno ubili Crnu

Goru, a dinastiju Petrović – Njegoš detronizirali i to u vremenu kada se

duboko vjerovalo da Njemci, i Austrijanci, i Mađari dobijaju rat! Nikola nije

mogao znati da je Pašić u martu 1914-e godine posjetio Nikolaja II Romanova

koji je Crnu Goru tada glatko izdao kačeći je oko vrata i na poklon Srbima,

kao što je ruska politika prema Crnoj Gori vazda radila. Tom zločinačkom

ubijanju Crne Gore od strane Rusije i Srbije, čemu će se kobno pridružiti i

Francuska i Engleska, neće pomoći ni činjenica da je crnogorska vojska dajući

joj odstupnicu, spasila srpsku vojsku koja se u bježaniji, neredu i rasulu

povlačia preko Crne Gore u Albaniju i da je spasila svoje ubice: kralja Petra,

regenta Aleksandra i premijera Nikolu Pašića! Takav zločin kao što je ubijanje

Crne Gore od strane države kojoj je pružila i dala svu podršku, nije nikad

zabilježen u istoriji Evrope, a pogotvu u ne njenoj novijoj istoriji. Tako je

Crna Gora postala prva saveznička država koja je poslije pobjede saveznika i

njihovom odlukom bila zbrisana sa lica zemlje! Nečuveno, ali istinito!

Odmah poslije brilijantno dobijene Mojkovačke bitke (6.januar 1916-te),

umjesto da se pobjedničkoj vojsci da naređenje o povlačenju prema Albaniji

kako bi se i ona deportovala kao i srpska, crnogorska vlada je donijela odluku

o RASPUŠTANJU vojske i njenom razlazu kućama! Izdajnik serdar Janko

Vukotić, načelnik vrhovne crnogorske komande je odmah postupio po isto

tako izdajničkoj naredbi crnogorske vlade. Vukotić će se „zahvaliti“ vojnicima

za „junačko,slavno, dostojno iako zaludno (kurziv moj S.P.) držanje.“ Ko

može nazvati crnogorsku vojsku koja je spasila srpsku zaludnim? Odgovor je

lak: može samo izdajnik kakav je bio Janko Vukotić! Umjesto u Albaniju i da

se povuče sa svojim kraljem, crnogorka nepobjediva vojska je tako postala

plijen okupatora, uzalud sve njene dotadašnje pobjede!

Srbija je 1918-e okupirala Crnu Goru. Okupacija je dovela do izdajničke

Podgoričke skupštine i njenih odluka kojima se Crna Gora samo kao teritorija

pripaja Srbiji. Uništava se kao država, uništava se njen ustav, uništava se

njena sveta dinastija Petrović – Njegoš, uništava se crnogorska vojska,

uništava se Crnogorska autokefalna crkva, uništava se crnogorsdka kultura,

nacija, uništava se crnogorski jezik, uništava se crnogorska narodna nošnja,

crnogorska kapa, crnogorske zastave se uništavaju, sve što je crnogorsko

zabranjuje se! A evo vam prve naredbe okupatorskih srpskih vlasti:

„Naredba broj 1. Za 23. Okotobra 1918.god.

U cilju izvršenja naredbe Vrhovne komande srpske vojske, po čijem naređenju

srpske trupe ulaze u Crnu Goru, kao nosilac reda, mira i pravde u opštem

interesu naređujem sljedeće:

1. Zabranjujem nošenje oružja svim koji nijesu ovlašćeni,

2. Svako pucanje,

3. Slobodno kretanje po ulicama poslije 7 sati uveče do pet časova ujuto,

4. Postavljenim organima vlasti mora se ukazati bezuslovna polsušnost, i

5. Svako narušavanje reda i mira, bilo pljačkom ili na drugi način, najstrože se

zabranjuje.“

Ovo je bila naredba koju su donijeli „oslobodioci“, a zapravo okupatori, ovo

je bila naredba kojom se u sred Cetinja, žarišta vjekovne crnogorske Slobode,

uvodi policijski čas!

Kako je došlo do Podgoričke skupštine, antiustavne, antilegalne i nelegitimne,

u ovom času nije potrebno govoriti osim reći da je organizovana uz pomoć

srpskih trupa i srpskih špijuna među Crnogorcima. Između ostalog proglas

Organizovane cetinjske omladine, sastavljene sve od srpskih špijuna i

agitatora, glasio je ovako: „Crnogorac koji bi bio protiv ujedinjenja srpskog

naroda, njega će narod zgaziti kao crva koji kalja zemlju!“

Trenutak je da se kaže da niko u Crnoj Gori nije bio protiv ujedinjenja u

državu Južnih Slovena, niko, sve počev od kralja Nikole pa do naroda. Ali, oni

koji su razumjeli srpsko ubijanje Crne Gore bili su protiv da se Crna Gora kao

okupirana pripoji kao prosta teritorija Srbiji, nego su bili za to da Crna Gora

uđe u novu državu u kojoj će se poštovati ona kao država i sva njena

slobodarska vjekovna tradicija. Srbija za to nije htjela ni da čuje, za njenu

propagandu Crnogorci su bili nacionalno Srbi, što je gola laž, a Crna Gora

srpska teritorija, što je isto tako gola laž, a tvrdiš li suprotno, „crv si koji će

biti zgažen!“ Sukladno tome svi velikosrpski zastupnici na Podgoričkoj

skupštini „izabrani“ su prevarom i otvorenim prijetnjama, u toj atmosferi i

prisustvom srspskih bajoneta u zgradi i oko zgrade, „skupština“ definitivnog

uništenja Crne Gore je i održana!

Ali, na Bokovu, opština Cetinje, 25-og decembra sastali su se ljudi koji su

viđeli monstuoznost ubistva Crne Gore i donijeli odluku o početku ustanka.

Važno je napomenuti da su se u crnogorskom jeziku ustanici, što je davna

jezička komunistička izmišljotina nastala nakon zločinačkog djelovanja ustaša

Anta Pavelića u Drugom svjetskom ratu, zvali ustašama, dakle, to su bili ljudi

koji ustaše na noge, koji se podigoše, koji se pobuniše, koji uzeše oružje!

Crnogorske ustaše željele su vaspostavu Crne Gore i da kao takva

ravnopravno uđe u kraljevinu SHS, docniju Jzgoslaviju. Međutim, za ovaj

bokovski sastanak i njegove odluke saznao je pop Stevo Drecun i o tome

uputio pismo posljednjem mitropoliti autokefalne Crnogorske pravoslavne

crkve Mitrofanu Banu. A znate li što je uradio mitropolit? Odmah je

Drecunovo pismo izdajnički predao – okupatorskoj srpskoj vrhovnoj

komandi! Tako se okupatrorska srpska vojska počela pripremati za odbranu.

Ustanak je započeo 3-eg januara 1916-e, upadn u Cetinje 6-og, ali je ustanak,

zbog manjih propusta, brzo likvidiran. Međutim, u njemu je Krsto Popović

odigrao čojsku, patriotsku i sojsku ulogu i poručio svjim zahtjevom

okupatorima: „Mi smo svi složni da Crna Gora uđe punopravno sa ostalim

pokrajinama u jednu veliku jugoslovensku državu(…) tražimo anuliranje

skupštinske odluke u Podgorici i nove slobodne izbore za Crnu Goru…““ Što

ovo znači? Samo jedno, da je crnogorski separatizam izmišljena laž srpske i

docnije komunističke propagande i lažno optuživanje ustanika koji se nijesu

digli protiv ravnopravnog ujedinjenja nego protiv srpske okupacije i ubijanaj

Crne Gore! Ponavljam, sva Crna Gora je željela svoje ravnopravno ujedinjenje

u jugoslovensku državu, ali ne nikako smrtonosno topljenje u srpsku državu,

pa onda, kao utopljenik srpski, ulazak u jugoslovenksu državu, kao što joj se

desilo.

E, tek sad možete zamisliti svu dubinu sramne laži koja i dandanas viče kako

se Crna Gora osamnaeste UJEDINILA sa Srbijom! Ne, nije se ujedinila nego

je od strane Srbije bila UBIJENA! Posljedice tog ubijanja nosimo i danas i ko

zna koliko ćemo još, i da li ćemo se njih ikad osloboditi! Veliki Krsto Popović

bio je komandant crnogorskih ustaša!

Nakon sloma ustanka Popović će se sa mnogim drugim crnogorskim

vojnicima i oficirima naći u Italiji, u Gaeti. Talijanska vlada će vrlo kratko

finansijski pomagati crnogorsku vojsku, ali je poslije potpisivanja ugovora u

Rapalu sa kraljevinom SHS, krajem 1920-e od pomoći odustala, jer je

Beograd tražio uništenje crnogorskih trupa u Italiji, što se ubrzo i desilo 12

decembra 1921-e. Ali, Popović će se vratiti u Crnu Goru, počeće crngorski

komitski pokret koji će trajati, biti uticajan i snažan, sve do 1923-e. To će biti

pokret crnogorskih sokolova, patriota i ljudi koji se nijesu mirili da je Crna

Gora ubijena i okupirana od strane Srbije, koji su se borili za njeno ponovno

uspostavljanje i njenu slobodu!

Poslije uništenja crnogorskih trupa u Italiji, Krsto Popović će poći u Argentinu

i tamo ostati do 1930-e kada će nauštiti Argentinu i poći za Belgiju. U Crnu

Goru će se vratiti 1934-e kada će ga kralj-okupator Aleksandar pomilovati i

Krsto će početi da živi u Nikšiću. A molbu za pomilovanje Krsto će uputiti

kralju Alkesandru 1929-te. Ne čudite se pravnoj formi, ona je bila nužna, a što

je o ovom papiru stvarno mislio Krsto Popović vidi se iz njegovog života

vođenog i nakon „molbe“, sve do junačke smrti. Evo njenog teksta:

„Молба Крста Поповића Краљу Александру Карађорђевићу

Његовом Величанству Александру

Краљу Срба, Хрвата и Словенаца

Београд

Ваше Величанство,

Кад је непријатељ био коначно потучен 1918. год. тада је и наступио

моменат за уједињење Краљевине Црне Горе са Краљевином Србијом и

са осталим југословенским покрајинама. У Црној Гори јавиле су се двије

политичке струје, које су црногорски народ довеле до оружаног сукоба.

Ја као официр иако сам стајао неутрално према једној и другој

политичкој струји, чим је наступио оружани сукоб остао сам вјеран

светињи заклетве положене Врховном Команданту Њ. В. Краљу Николи

и ступио у борбу против оних елемената, које је мој Врховни Командант

означио као непријатеље Црне Горе.

Њ. В. Краљу Николи мом Врховном Команданту остао сам вјеран до

његове смрти.

Смрт блаженопочившег Краља Николе разријешила ме је заклетве а при

томе је Црна Гора постала саставни дио Краљевине Срба, Хрвата и

Словенаца, која је примила као таква на себе сва права, као и све обавезе.

Усљед тога покорно молим Ваше Величанство, да ме ослободите свих

одговорности за вријеме грађанског рата у Црној Гори од децембра 1918.

до смрти блаженопочившег Краља Николе и са тим дозволите ми

слободан повратак у домовину, према којој имам и обавеза а и мојих

права наслијеђених од Црне Горе, која је постала саставни дио Ваше

Краљевине.

Вашем Величанству и домовини бити ћу вјеран као што сам био вјеран

Њ. В. Краљу Николи и Црној Гори.

Крсто Поповић

Бригадир бивше Црногорске војске

Белгија

23. септембра 1929. год.

Krsto Popović pripada onom soju ljudi koji bijahu crnogorski patrioti, onom

viteškom redu koji je nije nosio samo u srcu, duši i kičmi svojoj, nego se borio

za nju, za njenu Slobodu svim srcem, punom dušom, kičmom uspravnom!

Vratio se Popović u Crnu Goru 1934.g. tek kad je vidio i shvatio kako se

ogromna većina njegovih komitiskih saboraca nevjerovatnom brzinom

izdajnički prodala kralju-okupatoru-ubici Crne Gore Aleksandru

Karađorđeviću. Aleksandar je bio Srbin rođen na Cetinju od Nikoline šćerke

Zorke, crnogorske princeze, koju je u b i o niko drugi nego njen muž, docniji

kralj Srbije i Aleksandrov otac Petar. Odatle je ona pjesma divna „Razbolje se

zorna Zorka, sa Cetinja Crnogorka!“ Ubio je udarcem noge u stomak od čega

se razboljela i ubrzo umrla.

Kažu mnogi, ako i to nije velikosprska laž, da su Karađorđevići, otac

Karađorđa dakle, došli iz Crne Gore u Srbiju. Srbija je vjekovima robovala, a

Gora Crna vjekovima bila slobodna. Ako su Karađorđevići smatrali

Crnogorce Srbima, kako je moguće da niko od njih nikad nije održao ni jedan

jedini govor u kojem bi bilo i rečeno i sljedeće: „Mi Karađorđevići smo Srbi

iz Crne Gore, one orlovske Crne Gore u kojoj se Srbi pod Lovćenom

vjekovima bore i brane od Turaka i drugih srpsku slobodu, i vjekovima drže

upaljenu baklju svetog srpskog pravoslavlja. Mi smo kao sablje srpske došli iz

vjeklovima slobodne Crne Gore da vas dižemo na ustanak, da se bijemo

zajedno sa vama braćo srpska iz Srbije, da se borimo za slobodu srpsku!“

Čuste li ovo ikad i iđe u Srbiji od strane Karađorđevića? Ne nikad! A zašto?

Zato što su znali da Crnogorci nijesu Srbi, nego Crnogorci! A da su Crnogorci

bili Srbi, zar ih je bilo potrebno okupirati 1918-te? Naravno da ne, ali su

Crnogorci ne samo okupirani, nego ukupacijom i uništeni! A zašto? Zato što

se znalo da su Crnogorci drugi narod koji se mora porobiti da bi se

velikosrpski i teritorijalno izašlo na more jadransko i da bi se Crnogorcima

ukrala hiljadugodišnja predivna istorija slobodnog naroda i lažno prikazivala

kao – srpska, istih onih Srba koji vjekovima bijahu roblje tursko! Ovo je jedini

način totalnog razobličavanja zločinačke velikosrpske politike prema

Crnogorcima, politike koja je, kao svoje anticrnogorsko oruđe IZMISLILA i

sprsku naciju u Crnoj Gori i nastavila da ždere svakog Crnogorca

pojedinačno, sve do konačne i otvorene, nesakrivene crnogorske propasti

kojoj prisustvujemo zadnjih dvadeset godina! Ovo je jedina istina…

Marta 1941-e britanska obavještajna služba organizovaće državni udar u

kraljevini Jugoslaviji, srušiti kneza Pavla i dovesti generala Simovića, a sve

pod izgovorom kažnjavanja pristupanja one Jugoslavije Trojnom paktu. Pored

niza drugih taj potez pripada redu najsramnijih engleskih poteza, jer znali su

Englezi da će Hitler reagovati vojno i da će skršiti Jugoslaviju u nekolika

dana, kao što je i bilo! Hitler će narediti da se Jugoslavija uništi, i zajedno sa

Italijom, Mađarskom, Rumunijom i Bugarskom to je i učinjeno. U komadanju

jugoslovenske teritorije južni dio Slovenije, Istra, sva dalmatinska obala i

ostrva pripala su Italiji, takođe i Crna Gora, i Albanija. Za Crnu Goru je

predviđeno da teritorijalno ostane netaknuta i da će se vaspostaviti kao

nezavisna država u personalnoj uniji sa italijanskom krunom, ali samo do

punoljestva nekog kralja iz dinastije Petrović – Njegoš. Naravno, Krsto

Popović nije mogao znati za prethodne tajne dogovore sila osovine, ali je čitao

nastalu političku i vojnu situaciju na način kako su je u onim godinama čitali i

svi ozbiljni vojnopolitički analitičari: da će sile osovine dobiti rat i da se tim

okolnostima mora prilagoditi i u njima tražiti šansu spasa za Crnu Goru! Krsto

se borio samo za jedno, veliko i najveće: za pravo, čast i slobodu Crne Gore, i

ništa drugo! Zapitajmo se: koliko se stanovnica i stanovnika Crne Gore danas

bore za te neumrle i svijetle crnogorske ideale? Odogovor nađite sami, samo

bacite pogled kroz prozor i imaćete ga: skoro niđe niko!

Po dolasku Talijana na Cetinju je formiran Centralni komitet za uspostavu

nezavisne Crne Gore, a za predsjednika je postavljen Mihailo Ivanović koji je,

zbog velikosrpske bombaške afere 1907-e i učešća u njoj na strani crnogorske

univerzitetske omladine iz Beograda, bio osudjen na petnaest godina zatvora.

Izdržao je pet, a onda utekao iz zatvora i iz Crne Gore. Čim je Crna Gora

okupirana od strane Srbije, postao je ogorčeni protivnik velikosrpskog

ubijanja Crne Gore. Komitet je odmah srušio ogromni spomenik kralja

Alksandra koji je bio podignut na Cetinje ispred dvora kralja Nikole.

Mermerni Aleksandar bio je na konju i kažiprstom pokazivao na dvor svog

rođenog đeda kralja Nikole, pogled mu je bio bijesan i kao da govori: ja te

ubih đede, izdajniče srpski!

Komitet je zatražio od Mihaila, rođenog sina kralja Nikole princa Mirka,

unuka Nikolinog Mihaila koji je otac onog sramotnog dvadesetogodišnjeg

mafijaškog igrača Nikole Petrovića, da primi crnogorsku krunu, a on je,

izdajnik crnogorski, odgovorio kako je on rođak i podanik kralja Petra II

Karađorđevića kome je položio zakletvu i vjernost! Ovu izdaju neuspješno je

prao sa time kako mu krunu nudi okupatorska vlast! Eto kako je sramno

govorio i ponašao se unuk kralja Nikole! Izlaz iz neočekivane situacije

pokušao je pronaći civilni komesar Crne Gore Macolini tako što je sa

komitetom predodredio za crnogorski prijesto Veljka Petrovića – Njegoša,

dvanaestogodišnjeg đetića koji je odmah poslat u Rim na školovanje. Do

Veljkovog punoljetstva Crna Gora je ušla u personalnu uniju sa italijanskim

kraljem Emanuleom III čija je žena i italijanska kraljica bila crnogorska

princeza Jelena. Sve ove poteze crnogorski komunisti, zajedno sa četnicima,

označiće kao separatističke i pored istine da tu nikakvog separatizma nije bilo,

jer je Jugoslavija prestala da postoji pa se Crna Gora nije imala od koga

separirati, odnosno odvajati!

Da bi se dao puni značaj personalnoj uniji, italijanski kralj je odmah posjetio

Cetinje.

U maju mjesecu na Cetinje će stići Sekula Drljević i početi sa radom na

Petrovdanskom saboru koji će se održati 12. jula 1941.g. Toga dana

Crnogorski komitet za Nezavisnu Crnu Goru sazavaće Petrovdanski sabor od

65 osoba koji će proglasiti crnogorsku nezavisnost. Sekula Drljević reći će

tom prilikom sljedeće:

„ Današnjim svečanim činom povraća se nasilno suspendovana nezavisnost

Kraljevine Crne Gore sa unutrašnjim uređenjem i svim međunarodnim

obavezama koje je imala 1914-e godine. Nikakav dug ili međunarodna

obaveza koja proističe iz rada bivše jugoslovenske države, neće se priznati.

Osuđuju se i poništavaju rad i zaključci Velike narodne skupštine u Podgorici

iz 1918-e godine kao nezakoniti i protivnarodni.

Zbacuje se dinastija Karađorđeva, koja je nasilno prigrabila crnogorski presto.

Pošto je crnogorski presto u ovome času upražnjen, proglašava italijanskog

kralja Viktora Emanuela III za regenta crnogorskog prestola do ustoličenja

legitimnog kralja iz dinastije Petrović – Njegoša.

Kraljevina Crna Gora stavlja se pod neposrednu zaštitu italijanskog carstva i

upućuje da održava najprisnije veze sa italijanskim narodom.

Italijanska vojska ostaće u Crnoj Gori sve dok se obrazuje crnogorska vlast i

vojna sila.“

Sabor je jednoglasno prihvatio odluke koje je Drljević predložio.

Narednog dana, 13-og jula, došlo je do ustanka, najglupljeg i idiotskog poteza

crnogorskih komunista i stvari će krnuti drugim putem i to sve do današnjeg

dana!

Idiotski Trinaestojulski ustanak donio je ono što je vrh ustanika i želio –

pogrom u Crnoj Gori koji će životom platiti 52000 njenih stanovnika!

Posotoji tvrdnja da su komunisti u oktobru 1941-e ponudili Krstu Popoviću da

pređe na stranu ustanika. Popović ih je odbio. Odgovor na pitanje: zašto je to

Krsto uradio nije težak: znao ih krsto Popović do u detalj, znao je ko su, i što

su, i što je suština njihovog ustanka. Sa druge strane okupatorska vlast je

ponudila Krstu Popoviću da postane komandant žandarmerije u Crnoj Gori, ali

on je i tu ponudu glatko – odbio. Znao je što ta funkcija krije u sebi, i nije htio

tu njenu skrivenu stranu da prihvati.

U martu (sedmog) 1942-ge na Cetinju je formiran Akcioni odbor

nacionalista.Za njegovog predsjednika postavljen je čuveni četnik Blažo

Đukanović. Narednog dana Krsto Popović, posebnim proglasom, obratiće se

narodu, evo većeg dijela proglasa:

„ Braćo Crnogorci, svi ste čuli i vidite da naš narod nikad od kad postoji nije

bio u težem položaju nego danas. Došlo je vrijeme, ako se ovako produži, da

nestane i da na njegovoj grobnici bude napisano: Ovdje je živio jedan narod,

pošten i hrabar, koji se bio moralno uzdigao nad drugim narodima, ali su ga

ubili njegovi sinovi. (Kurziv moj, S.P.)

Crnogorci, ne dajte da nestane naš narod (…) stvorimo jedan front, front

bratstva, front ljubavi, sloge i povjerenja.Jedino tako, a odlučno, spasićemo

sve što se može spasiti…“

Nakon ovog proglasa, već sjutradan, Blažo Đukanović će biti, na zboru

oficira, izabran za komandanta svih nacionlanih jedinica (čitaj četničkih),

Krsto Popović za komandanta katunskih trupa, a četnik Bajo Stanišić za

komandanta sektora.

Odmah će Popović formirati Crnogorsku nancionalnu komandu koju je vodio,

a ona je formirana da bi se blokirao dominantni četnički uticaj. Političke

razlike im neće smetati da budu ujedinjeni u borbi protiv komunista čiji će

ustanak vrlo brzo biti rasturen. Važno je istaći da će u julu mjesecu doći do

sporazuma između Pircija Birolija i Blaža Đukanovića, a po naredbi Draže

Mihailovića da njegovi komandanti u svim krajevima bivše Jugoslavije, pa i u

Crnoj Gori, mogu sklapati sporazume sa Italijanima koji će ih koristiti kao

jedinice u borbi protiv partizana, za uzvrat dobijajući od Italijana: oružje,

odjeću, hranu i pare. Između Đukanovioća i Popovića čitavo vrijeme odvijaće

se sukob čija je suština bila da Popović spriječi ideje Đukanovića koje su se

davile u političkoj velikosrpskoj baruštini raspale Jugoslavije uništavajući

potpuno Crnu Goru i želeći da se Popović i njegova vojska unište. Četnici su

polagali zakletvu pobjeglom kralju Petru II i vijorili zastavu nepostojeće

Jugoslavije zajedno sa četničkim, ništa crnogorsko za njih postojalo nije, a ako

jeste, trebalo ga je uništiti.

Vrlo brzo će, od strane Đukanovića, Popović biti, otkucavanjem, špijanjem

optužen da održava veze sa partizanima, zahvaljujući činjenici da su dva sina

Krsta Popovića bili u partizanima. Ove optužbe, i pored toga što su bile lažne,

uznemirile su Italijane.

Jedna od najvećih stvari koju je uradio Popović njegova je odluka da njegove

trupe neće ići u Bosnu da se bore protiv partizana. Poveo je Blažo Đukanović

sa Bajom Stanišićem četnike u Bosnu i tamo su bili, ali su tokom bitke na

Neretvi, do nogu potučeni. Od tog poraza četnička vojska se više nikad nije

oporavila. Za Đukanovića valja reći da je bio general u kraljevskoj Jugoslaviji

i posljednji ban Zetske banovine, teritorijalno-administrativne jedinice koja je

obuhvatala i nekadašnju Crnu Goru. Zajedno sa Bajom Stanišićem poginuće

Đukanović prilikom partizanske opsade manastira Ostroga krajem 1943-će.

Do Đukanovićeve smrti, iz njegovog štaba će se uporno predlagati Italijanima

da likvidiraju Krsta Popovića i njegove trupe, ali bezuspješno.Inače, Blažo

Đukanović je đed Mila Đukanovića, a tokom rata je komandovao četničkim

snagama koje su bile raspoređene u Najvećem dijelu Crne Gore, pa i u Boki

Kotorskoj i Sandžaku. Ja lično smatram unuka Blaža Đukanovića, Mila,

najvećim velikosrpskim agentom u Crnoj Gori koji je dovršio cjeloživotni

plan svoga đeda, odnosno Ilije Garašanina, i definitivno ubio Crnu Goru.

Osmog septembra 1943-e kapituliraće Italija, u Crnu Goru će doći Njemci. U

oktobru mjesecu Crnogorski federalisti kojima je pripadao Krsto Popović izaći

će sa sljedećim saopštenjem, čiji dio donosim:

„Braćo Crnogorci, više od dvije godine po Crnoj Gori ubija brat brata, sin oca,

kum kuma, prijatelj prijatelja i tako se uništavamo. Zašto? Za čije interese? Ne

sigurno za račun crnogorskog interesa, koji je vazda bio i ostao težnja Crnih

Brda. Mi smo bili i ostajemo protivnici velikosrpskog i velikohrvatskog

kraljevstva (…) Što nam treba, to su jedinstvo i sloga, grupacija naših zemalja

u jednu državnu zajednicu, koja može biti samo zajednica istorijskih zemalja,

ujedinjenih na bazi ravnopravnosti. (Ovdje se misli na obnovu Jugoslavije,

S.P.) U tom smislu mi branimo posebnost Crne Gore, a ne nikako u cilju njene

separacije od ostalih bratskih zemalja. Separatizam je vješto podmetnuta

agitaciona parola onih koji hoće da nam nature svoju hegemoniju (Ovdje se

misli na veliokosrbe i četnike, S.P.) Sva je naša borba bila – borba za

ujedinjenje sa ostalim bratskim zemljama, ali ne nikad borba za

prisajedinjenje Crne Gore nekoj drugoj Jugoslovenskoj zemlji.(opet se misli

na Srbiju, S.P.) Vrijeme i iskustvo od dvadeset godina dalo nam je pravo da

bez Crne Gore ne može biti Jugoslavije. Ravnopravnost Crne Gore u

nacionalnoj zajednici, to je naš zahtjev, to je naša težnja.“

Odmah poslije kapitulacije Italije u Crnoj Gori će se, pod komandom Milana

Nedića i Dimitrija Ljotića, a na inicijativu Njemaca, formirati Narodna uprava

i provizorna vlada na čijem čelu će doći ogromni velikosrbin Ljubo

Vuksanović. U ovoj upravi stvoriće se ideja o spajanju Crne Gore i Srbije što

će poduprijeti Herman Nojbaher, Hitlerov povjerenik za bivšu Jugoslaviju, ali

će Hitler, u aprilu 1944-te, odbiti i odbaciti tu ideju, tako je propala.

Četnici će istim optužbama, lažnim, nastaviti, sada kod Njemaca, da rovare

protiv Krsta Popovića, lično će ga provjeravati i general Kajper. Sve će to

dovesti do neke vrste izolacije Popovića, Njemci će rasformirati Lovćensku

brigadu Krsta Popovića i skloniti ga sa svih funkcija. Faktički, Popović je

razoružan i ostavljen bez vojske. Ovaj postupak Njemaca pojačaće agresivnost

četnika koja uzima sve više maha. Federalisti se hapse i zatvaraju, šajkače su

su na svakom mjestu, Crna Gora je preplavljena špijunima Srbije koji su

listom iz Crne Gore. To je atmosfera koja vlada.

Godine 1944-te u Kolašinu zasijeda Crnogorska antifašistička skupština

narodnog oslobođenja (CASNO). Poziv za to komunističko zasijedanje dobio

je i Krsto Popović, komunisti ga zovu. On tamo šalje Milana Rakočevića,

Milana Popovića i Nišu Vujoševića. U Kolašinu je postignut dogovor da Krsto

Popović izađe na partizansku teritoriju sa svojom vojskom, ali da je stavi pod

partizansku komandu. Popović će okupiti određeni broj vojnika i reći im:

„Idite u partizane, oni su nam bliži nego četnici.“ Zahvaljujući takvom

Popovićevom stavu mnogi će federalisti preći u partizane.

Iste će godine, po Titovom naređenju, o Krstovom prelasku u partizane voditi

pregovore visoki partizanski oficir Savo Čelebić. Činjenica je da je Krsto

Popović okupljao ljude i slao ih partizanima, ali su se ovoj Krstovoj akciji

žestoko usprotivili Blažo Jovanović i Jovan Ćetković koji su za Popovića

smatrali da je bio teški zločinac, što je bila očigledna laž. U suprotnom do sad

bi se znalo za sve zločine koje je počinio Popović, a ne zna se ni za jedan.

Zašto? Nije ih bilo, od toga su Jovanović i Ćetković, i ne samo oni, među

komunistima luđeli. Komunisiti su bili puni bivših bjelaša i zelenaša, njihove

đece, a njihova tuča se i u novim okolnostima nastavljala nemilosrdno. Krsto

je htio da pređe na stranu partizana, ali kada se o njemu, od strane

komunističkih provokatora, počelo govoriti kao o izdajniku, odustao je, ali je

druge slao partizanima. Inače, razgovori Popović – Čelebić vođeni su krajem

avgusta 1944-te u Trnjinama, Katunska nahija. Ali, predsjedništvo CASNO

nije prihvatilo povoljne rezultate razgovora sa Popovićem, nego je lažno

optužilo Čelebića da je bez ovlašćenja vodio razgovore sa Popovićem i istog

je Popovića, bez ikakvog suđenja, okvalifikovalo kao ratnog zločinca! Sve je

bila politička režija Blaža Jovanovića i Jovana Ćetkovića, a sve se odigralo 9-

og okotobra 1944-te na Drugoj sjednici CASNO održanoj u Nikšiću!

Inače, Državna komisja Federativne Demokratske Jugoslavije za utvrđivanje

zločina okupatora i njegovih pomagača odlukom br. 2566 od 30.10.1945.g.

konstatuje da žrtve Popovićevog zločina NIJESU POZNATE, ali ga LAŽNO

ista komisija proglašava ratnim zločincem! Zemaljska konferencija Federalne

Crne Gore za utvrđivanje zločina okupatora i njegovih pomagača je odlukom

broj 325 od 16.04.1946.g. potvrdila prednju sramnu odluku. Predsjednik

komisije bio je Jakša Brajović, a njen sekretar Blažo Damjanović! Naravno,

oni su bili pioni-izvršioci, a iza svega je stajao sam politčko – policijski vrh

Crne Gore, to se zove komunizam u praksi!

Noću dvanaestog na trinaesti mart 1947-e godine ubijen je Krsto Popović.

Ratni zločinac Jovo Kapa bio je ministar unutrašnjih poslova Crne Gore, a

izvršioci ovog teškog zločina bili su pukovnik OZNE (docnije UDBA-e)

Veljko Milatović i potpukovnik OZNA-e Šaro Brajović. Sva trojica su tada

bili mladi ljudi, mladići. Treba reći da je Krsta izdao neko iz najbliže okline,

da mu je taj slomio udarnu iglu na šmajseru i blokirao bombe koje je Krsto

nosio. Ali, neko drugi je primjetio, prilikom njenog čišćenja, da je mašinka

oštećena i zamijenio je ispravnom, dok na bombama nije primijetio ništa. U

određeno vrijeme Krsto se pojavio pred kućištem u kojem je čekala zasjeda od

troje ljudi, tu je sa ovom dvojicom (Milatović, Brajović) bio i kapetan OZNA-

e Rako Mugoša koji će poginuti, a Milatović i Brajović će rafalima ubiti

viteza Krsta Popovića.

Ovaj će zločin Milatović i Brajović kriti cijelog života ,kao i Jovo Kapa. Tek

će 1997-me Veljko Milatović, u intervjuu datom „Pobjedi“ 19-og okotbra,

izjaviti da je on organizovao likvidaciju Popovića kao operativni šef

crnogorske OZNA-e. Jovo Kapa će sve do smrti Milatovića i Brajovića ćutati

kao led ledeni, a onda će, tek nakon njihove smrti, njih optužiti za ubistvo

Krsta Zrnova Popovića. Naravno, sve je Kapina laž. Svi koji poznaju Kapu i

znaju način rada zločinačke OZNA-e takođe znaju da to nije bilo moguće,

nego da se plan ubistva razradio zajedno sa Kapom, jer bez njegovog znanja i

odobrenja crnogorska OZNA nije smjela ni mrdnuti.

I na kraju jedan podatak koji osvjetljuje tankost crnogorskog karaktera. Jedan

Krstov sin gine u partizanima 1942.g, a drugi, Nikola, postaje poznati

partizanski komandant. On će steći u novom komunističkom režimu visoke

funkcije, postaće narodni heroj i general, a sve će to dobiti od režima koji mu

je zločinački ubio oca.

Laž je gola Kapina da je komunistička crnogorska vlast željela hvatanje živog

Krsta Popovića. Ne, oni su tražili i dobili njegovu smrt, jer da su ga uhvatili i

izveli na sud komunistički, bojali su se što bi o njima sve ispričao Krsto

Popović, zbog toga su ga ubili.

Ovaj tekst je razvijanje crnogorskog krstaša nad grobom viteza Krsta

Popovića i moje cvijeće na njegovom grobu!

Slava ti Krsto vječna!

Završavam sa stihovima tužbalice majke pokojnog Raka Mugoše:

„Nije Krsto što mu zbore

No je vitez Crne Gore…“