JURISDICTIONAL CONFLICTS BETWEEN ISLAMIC LAW & CIVIL LAW IN MALAYSIA. A REVIEW OF THE JUDGEMENT OF THE FEDERAL COURT IN LATIFAH BTE MOHD ZIN V. ROSMAWATI BTE SHARIBUN.

Disediakan oleh:Muhammad Usamah bin Mohd Kamarudin A144913Ahmad Nur Amsyar bin Zainal A144936

PENDAHULUAN Artikel ini ditulis bertujuan untuk

menentukan di mana kita berdiri berhubung dengan konflik antara mahkamah syariah dan mahkamah sivil dalam menentukan bidang kuasa serta artikel ini menerangkan secara mendalam dan mempunyai pertimbangan yang meluas daripada Abdul Hamid Mohamad HMP dalam Latifah bte Mat Zin v Rosmawati bte Sharibun & Anor.

ISUAdakah mahkamah sivil mempunyai kuasa

untuk mentafsirkan kes yang dirujuk plaintif sebagai undang-undang sivil berkaitan perbankan dan kontrak, ataupun yang berkaitan dengan probet dan pentadbiran?

Adakah mahkamah sivil mempunyai kuasa untuk mentafsirkan kes yang dirujuk defendan sebagai mengenai hibah di antara orang-orang Islam?

Bagaimanakah mahkamah mentafsirkan perkara 121 (1A) perlembagaan persekutuan?

RINGKASAN KESPerebutan harta antara isteri ketiga(plaintif)

Sharibun(simati) dan anak-anak isteri kedua (defendan).

Faktanya adalah, ekoran kematian si mati, defendan, iaitu anak-anak perempuan si mati dengan isteri keduanya, telah memfail petisyen bagi mendapatkan Surat Kuasa Mentadbir bagi mentadbir pusaka si mati yang termasuk wang simpanan di atas.

Plaintif berkata bahawa wang simpanan tersebut adalah pemberian semasa hidup yang diberikan oleh si mati kepadanya, dan bukan sebahagian pusaka si mati, dan dengan itu telah memfailkan kaveat terhadap pusaka.

Mahkamah Tinggi mengambil pendirian bahawa undang-undang Islam berkaitan hibah atau pemberian inter vivos terpakai, namun memutuskan bahawa, di atas fakta, tiada hibah telah dimeterai untuk manfaat palintif.

Plaintif merayu dan berhujah bahawa Mahkamah Tinggi khilaf dalam menggunapakai undang-undang Islam berkaitan hibah, dan bahawa, sepatutnya, yang arif hakim menggunapakai undang-undang sivil berkaitan perbankan dan kontrak, ataupun yang berkaitan dengan probet dan pentadbiran.

Mahkamah Rayuan bersetuju dengan Mahkamah Tinggi bahawa hal perkara pertikaian adalah mengenai hibah di antara orang-orang Islam, namun merumuskan bahawa bidangkuasa ke atasnya tidak terletak pada Mahkamah Tinggi sivil berdasarkan fasal 121 (1A) Perlembagaan Persekutuan.

Walaupun ia mendapati hibah telah dibuktikan mengenai wang simpanan, Mahkamah Rayuan telah menolak rayuan dan mengenepikan perintah Mahkamah Tinggi.

Plaintif merayu seterusnya dan mengajukan untuk pertimbangan mahkamah tertinggi kes Jumaaton Awang & Satu lagi lwn. Raja Hizaruddin Nong Chik [2004] CLJ (Sya) 100 - suatu penghakiman Mahkamah Rayuan Syariah - dimana ianya diputuskan bahawa mahkamah syariah tidak berbidangkuasa menangani isu yang menyerupai isu di sini kerana ia suatu isu probet dan pentadbiran yang termasuk di dalam bidangkuasa mahkamah sivil.

Persoalan-persoalan yang menuntut pemutusan adalah:

(i) sama ada berdasarkan fakta dan hal keadaan kes undang-undang yang harus dipakai adalah undang-undang Islam berkaitan hibah, dan jika begitu sama ada bidangkuasa ke atasnya terletak pada mahkamah syariah; dan

(ii) jika begitu, sama ada keputusan yang dibuat mahkamah syariah tersebut harus diterimapakai oleh Mahkamah Tinggi sivil dalam memutuskan petisyen di hadapannya.

Kes ini menunjukkan di mana kedua-dua mahkamah tidak mempunyai bidangkuasa dan di mana sebahagian isu-isu terjatuh di bawah bidangkuasa mahkamah sivil sementera isu selebihnya terjatuh di bawah bidangkuasa mahkamah syariah.

jika di dalam suatu kes sivil, satu isu undang-undang Islam berbangkit, yang termasuk di bawah bidangkuasa mahkamah syariah, maka pihak yang membangkitkan isu hendaklah memfailkan kes di mahkamah syariah khusus supaya isu tersebut diselesaikan dan apa jua keputusan mahkamah syariah atas isu tersebut hendaklah digunapakai oleh mahkamah sivil dalam menentukan sesuatu kes.

Begitu juga, dalam suatu kes di mahkamah syariah, jika berbangkit suatu isu undang-undang sivil, maka pihak yang membangkitkannya hendaklah memfail kes di mahkamah sivil bagi penentuan isu tersebut dan keputusan itu hendaklah digunapakai oleh mahkamah syariah dalam memutuskan kesnya. Ini, bagaimanapun, hanya boleh dilakukan jika kedua pihak yang bertikai beragama Islam.

Mahkamah Rayuan Syariah di dalam kes Jumaaton, telah terkhilaf dalam memutuskan kes ini yang mana menyatakan bahawa kes ini merupakan kes probet dan pentadbiran yang mana bidang kuasanya terletak pada mahkamah sivil.

Permohonan ketiga di situ (bahawa waris-waris berhak kepada bahagian mereka masing-masing menurut faraid), umpamanya, adalah jelas suatu isu undang-undang Islam yang jatuh di bawah bidangkuasa mahkamah syariah.

Oleh itu, adalah tidak betul untuk mahkamah syariah mengambil pendapat bahawa oleh kerana probet dan pentadbiran termasuk dalam bidangkuasa mahkamah sivil, maka ia tidak berbidangkuasa walaupun untuk memutuskan isu-isu undang-undang Islam tersebut.

Mahkamah Rayuan Syariah di dalam Jumaaton juga telah salah mengerti keadaan bilamana memutuskan oleh kerana pentadbiran belum disempurnakan maka waris-waris "tidak mempunyai kepentingan di dalam pusaka" bagi memberikan mereka locus standi untuk membuat permohonan.

Pentadbiran hanya sempurna apabila pusaka telah dibahagikan. Oleh yang demikian, oleh kerana Pentadbir masih belum dilantik, dan Mahkamah Tinggi sivil juga masih dalam proses mengeluarkan Surat Kuasa Mentadbir, maka adalah perlu bahawa isu-isu yang berkenaan diputuskan dahulu oleh mahkamah syariah menurut peruntukan undang-undang Islam.

Permohonan sedemikian, malah, terserlah dari peruntukan s. 50 Akta Pentadbiran Undang-Undang Islam (Wilayah-Wilayah Persekutuan) 1993. Agak malang bahawa, walaupun seksyen ini diberi pertimbangan oleh Mahkamah Rayuan Syariah, mahkamah tersebut telah salah memahami peruntukan-peruntukan Perlembagaan sekaligus mengambil pendirian bahawa seksyen tersebut tidak boleh digunakan "selagi terdapat sekatan-sekatan yang telah disebutkan mengenai kuasa mahkamah sivil dalam perkara probet dan pentadbiran harta pusaka yang diberi kepadanya oleh Perlembagaan Malaysia dan Akta Probet dan Pentadbiran 1959.“

Mahkamah persekutuan ini lebih cenderung untuk menjawab persoalan yang menyentuhi teras kes di sini sekaligus memutuskan rayuan dengan caranya yang tersendiri seperti berikut: di mana persoalan berbangkit mengenai sama ada sesuatu harta itu menjadi sebahagian dari aset pusaka seorang Islam yang meninggal dunia dalam suatu petisyen untuk Surat Kuasa Mentadbir di Mahkamah Tinggi sivil

yang mana jawapan kepadanya bergantung kepada sama ada terdapat suatu pemberian inter vivos atau hibah menurut undang-undang Islam, maka persoalan tersebut hendaklah diputuskan berdasarkan undang-undang Islam mengenai pemberian inter vivos atau hibah.

Pemutusan isu tersebut, serta tentang waris atau waris-waris yang berhak kepadanya dan jika begitu bagaimana ia harus diagihkan, sekiranya relevan, adalah termasuk di bawah bidangkuasa mahkamah syariah dan mahkamah sivil hendaklah memberi kesan kepadanya di dalam Surat Kuasa Mentadbir, dan seterusnya dalam mengagihkan pusaka.

Sekiranya permohonan ke mahkamah syariah dibantah atas sebab bahawa mahkamah syariah terikat dengan keputusan di dalam kes Jumaaton, maka jawapannya mudah sahaja, iaitu pentafsiran Perlembagaan Persekutuan adalah satu perkara yang diperuntukkan kepada mahkamah ini, bukannya kepada mahkamah syariah. Mahkamah ini menyatakan bahawa mahkamah syariah mempunyai bidangkuasa. Maka ia berbidangkuasa.

PENDAHULUAN ARTIKELUndang-undang islam ialah undang-

undang yang memang digunapakai di Tanah Melayu berdasarkan kes Ramah lawan Laton

Ada pendapat menyatakan bahawa mahkamah sivil boleh membicarakan mengenai undang-undang islam

Undang-undang islam digunakan secara tidak menyeluruh di Malaysia seperti yang terdapat dalam perkara 1 dan 121

TUJUANSejak Pindaan (untuk beberapa pindaan )

Artikel 121, banyak kes-kes yang melibatkan isu konflik bidang kuasa mahkamah sivil dan syariah telah berlaku kepada kedua-dua mahkamah.

Tujuan artikel ini adalah untuk menentukan pendirian berhubung dengan konflik ini secara terperinci dalam pertimbangan yang meluas daripada Abdul Hamid Mohamad HMP dalam Latifah v Rosmawati.

PEMISAHAN PERLEMBAGAAN PERUNDANGAN PENGHAKIMAN

Mahkamah sivil mempunyai kuasa dalam perkara 74 tetapi tiada kuasa dalam bidang:

(a) Berhubung dengan undang-undang sivil dan jenayah dan prosedur dan pentadbiran keadilan, berkenaan dengan perlembagaan dan organisasi mahkamah syariah

(b) Berkenaan dengan undang-undang diri Islam yang berhubungan dengan perkahwinan, perceraian, penjagaan, nafkah, pengangkatan, kesahtarafan, undang-undang keluarga, hadiah atau berturut-turut, dan berwasiat .

Mahkamah mempunyai kuasa mengenai orang bukan islam dalam perkara perkahwinan, perceraian dan sebagainya manakala untuk orang islam terletak dalam bidang kuasa negeri.

Jika parlimen dan DUN mengikut senarai persekutuan dan senarai negeri Negeri sepatutnya tidak ada apa-apa keadaan berlaku di mana kedua-dua mahkamah mempunyai bidang kuasa ke atas perkara yang sama.

PERCANGGAHAN BADAN PERUNDANGAN NEGERI KE PERKARA PERSEKUTUAN

Terdapat enakmen di DUN ynag melanggar perkara dalam perlembagaan persekutuan tetapi menurut Jadual 9, Senarai II, Perkara 1, Dewan Undangan Negeri diberi kuasa untuk membuat dan menghukum kesalahan-kesalahan terhadap ajaran Islam, kecuali berkenaan dengan perkara-perkara yang termasuk dalam Persekutuan Senarai.

Perkara dalam persekutuan telah menyebut bahawa perkara yang terdapat dalam kanun keseksaan dan mengenai perbankan serta kewangan tidak boleh berlaku percanggahan diperingakat negeri

Begitu juga perkara mengenai pembunuhan, kecurian, rompakan, rogol, sumbang mahram dan homoseksual adalah semua kesalahan dalam undang-undang Islam tetapi jelas di perlembagaan persekutuan kerana Jadual 9, Senarai I, Perkara 4 (h) dan Persekutuan Kanun Keseksaan.

Namaun terdapat enakmen di peringkat negeri yang melanggar perkara persekutuan contohnya Akta Kesalahan Jenayah Syariah (Negeri Pulau Pinang) 1996 mengandungi banyak peruntukan yang bertindih dengan persekutuan kesalahan jenayah.

MAHKAMAH SYARIAH IALAH MAHKAMAH RENDAH

Mahkamah Persekutuan pada Latifah v Rosmawati juga menjelaskan apa yang telah jelas kepada kebanyakan peguam sivil dan itu adalah hakikat bahawa sistem mahkamah syariah mendiami sfera dalam ruang kehakiman yang rendah kepada mahkamahawam , iaitu Mahkamah Tinggi, Mahkamah Rayuan dan Mahkamah Persekutuan.

Mahkamah-mahkamah ini, menurut kuasa Artikel 121 (1), 121 (1B) dan 121 (2), masing-masing, yang ditubuhkan oleh Perlembagaan Persekutuan

Tentang kedudukan mahkamah syariah, Abdul Hamid Mohamad HMP, menyatakan: Mahkamah Syariah di sesuatu Negeri yang ditubuhkan hanya apabila Badan Perundangan Negeri membuat undang-undang untuk menubuhkan ia, menurut kuasa yang diberi kepadanya oleh butiran 1 Senarai Negeri.

Malah, kedudukan Mahkamah Syariah, dalam hal ini, adalah sama dengan Mahkamah Sesyen dan Mahkamah Majistret ... kedua-dua mahkamah yang akhir disebut ... Perlembagaan panggilan "mahkamah rendah" ... '

RUANG YANG TIDAK BOLEH DIISIMahkamah] harus melihat untuk

menentukan sama ada mereka mempunyai bidang kuasa atau tidak. Walaupun mahkamah syariah tidak wujud, mahkamah sivil masih perlu melihat undang-undang untuk melihat sama ada ia mempunyai bidang kuasa ke atas perkara atau tidak.

Begitu juga, walaupun mahkamah sivil tidak wujud, mahkamah syariah masih perlu melihat undang-undang untuk melihat sama ada ia mempunyai bidang kuasa ke atas perkara itu atau tidak.

.

Hanya kerana [satu] mahkamah tidak mempunyai bidang kuasa tidak bermakna bahawa [ lain] mempunyai bidang kuasa ke atasnya. Jadi, untuk mengambil contoh ... jika salah satu pihak itu adalah seorang bukan Islam, mahkamah syariah tidak mempunyai bidang kuasa ke atas kes itu, walaupun hal perkara itu termasuk dalam bidang kuasanya.

Pada yang lain, hanya kerana salah satu pihak adalah bukan Islam, ia tidak bermakna bahawa mahkamah sivil mempunyai bidang kuasa terhadap kes itu hal perkara tidak termasuk dalam bidang kuasanya. ‘

ada kes-kes di mana mahkamah tidak mempunyai bidang kuasa dan di mana kes-kes yang jatuh ke dalam Lakuna ini, tiada penyelesaian yang baik ke hadapan melainkan badan perundangan(legislatif) perlu mengambil tindakan sewajarnya

KESIMPULANThe kesimpulan berikut dan pengajaran boleh

diambil daripada keputusan Mahkamah Persekutuan pada Latifah v Rosmawati:

(a) Tujuan yang dimaksudkan ('untuk mengelakkan untuk masa hadapan apa-apa percanggahan antara keputusan mahkamah syariah dan sivil pindaan yang mewujudkan Perkara 121 (1A) bukan sahaja tidak menjadi kenyataan, isekiranya (hampir 20 tahun kemudian), mempunyai kesan yang sangat bertentangan. Malangnya, ia nampaknya telah menyebabkan lebih kekeliruan, ketidakpastian.

(b) Jika undang-undang yang dibuat oleh Parlimen dan badan perundangan negeri dalam pematuhan ketat dengan Senarai Persekutuan dan Senarai Negeri sepatutnya tidak ada apa-apa keadaan di mana akan ada pertembungan bidang kuasa. Walau bagaimanapun, di mana badan perundangan negeri bertindak terlalu dan membuat undang-undang di dalam domain Parlimen Persekutuan konflik itu tidak dapat dielakkan. Malangnya, ada undang-undang negeri itu, tidak lebih lebih jelas daripada bidang undang-undang jenayah.

(c) Jika terdapat apa-apa cabaran kepada bidang kuasa Mahkamah Tinggi atau mahkamah syariah, atas alasan perlembagaan, forum yang sesuai dan hanya untuk menyelesaikan isu itu adalah mahkamah sivil tertinggi, Mahkamah Persekutuan. Oleh itu, ia masih untuk mahkamah sivil (kini dikenal pasti dengan jelas oleh Mahkamah Persekutuan) untuk menentukan, apabila bidang kuasa mahkamah itu dicabar atas alasan perlembagaan, persoalan sama ada sesuatu perkara adalah di dalam atau di bidang kuasa sama ada mahkamah (Mahkamah Tinggi atau mahkamah syariah).

(d) Adalah jelas bahawa untuk bercakap Perkara 121 (1A) setelah diambil bidang kuasa mahkamah sivil dalam semua perkara yang berkaitan dengan undang-undang Islam adalah suatu salah anggapan. [Perkara 121 (1)] tidak diperkenalkan bagi tujuan menewaskan bidang kuasa mahkamah sivil.

(e) Mahkamah Syariah adalah mahkamah rendah. Mereka mendiami sfera dalam ruang kehakiman yang rendah kepada mahkamah sivil , iaitu berkata Mahkamah Tinggi, Mahkamah Rayuan dan Mahkamah Persekutuan

(f) Susunan perundangan dan kehakiman semasa perlembagaan bermakna bahawa akan ada kes-kes yang lebih yang mahkamah tidak mempunyai bidang kuasa. Dan di mana kes-kes yang jatuh ke dalam Lakuna ini, tiada penyelesaian yang lurus ke hadapan. Tetapi apa yang jelas ialah bahawa mahkamah tidak harus cuba untuk menyelesaikan masalah yang sukar dikawal ini dengan menceburi undang-undang kehakiman kreatif. 'Fungsi mahkamah ialah untuk mengguna pakai undang-undang, tidak membuat atau meminda undang-undang tidak dibuat oleh badan perundangan. Mengetahui kekurangan undang-undang, ia adalah untuk Perundangan untuk mengatasinya, dengan pindaan atau dengan membuat undang-undang baru. Ia tidak fungsi mahkamah untuk cuba untuk mengatasinya. '

Mahkamah syariah memperolehi bidang kuasa hanya oleh peruntukan nyata dan tidak dengan implikasi. 'Ia tidak boleh bahawa apabila mahkamah syariah diwujudkan mahkamah disita dengan bidang kuasa ke atas semua perkara yang disebut dalam butiran 1 [Senarai Negeri] secara automatik. Ia perlu diperuntukkan.

ISTILAHKAVEAT (kavéat) (Udg) notis

rasmi kpd mahkamah bahawa sesuatu tindakan tertentu tidak sepatutnya diambil tanpa memberitahu orang yg memberikan notis ini;