219 februari 202025e jaargangredactioneel onafhankelijkmagazine van dehanzehogeschool groningen

MAGHANZE

GEZONDE TEST:BESTE ALCOHOLVRIJE

IPA'S

GEZONDE SPORT:WINTERDUIK IN HOORNSE MEER

Advertentie

Advertentie

Advertentie

Advertentie

Advertentie

Advertentie

Advertentie

Advertentie

Advertentie

Advertentie

Advertentie

DE

WIM

HO

F M

ET

HO

DE

: EE

N I

JSK

OU

DE

DU

IK I

N H

ET

HO

OR

NSE

ME

ER

TE

ST: W

EL

KE

0.0

IPA'

S SM

AK

EN

NE

T Z

O L

EK

KE

R A

LS

TH

E R

EA

L T

HIN

G?

O, J

EE

: TE

WE

INIG

VR

OU

WE

N I

N D

E IC

T, I

S D

AT

EE

N P

RO

BL

EE

M?

DR

IE J

AA

R C

EL

, TB

S, E

N N

U S

TU

DE

NT

VA

N D

E H

AN

ZE

HO

GE

SCH

OO

L

INHOUD

3020

26 32

zetmeel, nog meer in de aardappel en hoe haal je dat eruit?Sander Oosterveld, een aardappelboerenzoon uit Onstwedde, kwam erachter dat de schuimende vloeistof die z’n vader Roelf vroeger in het kanaal bij de boerderij liet lopen tjokvol eiwit zit. Zonde was dat, want die eiwitten kun je heel goed gebruiken als bestanddeel van voedsel. In de presentatie die Sander, Connor en Nicolás geven in het Innovation Lab van Avebe noemen ze het uit aardappels gewonnen eiwit aminoic. De vetten die ze uit de aardappel halen, kunnen door het leven als liponic. En de plantaardige vis die ze van één en ander in elkaar wisten te fabrutselen kan de markt op als pota-tuna.

ETHANOL UIT EIGENHEIMERSDe drie ingenieuze studenten halen nog veel meer uit de gele knollen die de doorsnee Nederlander gedachteloos met de vork tot moes prakt. Weten die aardappeleters veel. Energiebommen, dat zijn het. Wie had kunnen denken dat je ethanol uit eigenheimers kunt winnen? Sander en Connor wel, en Nicolás inmiddels ook.De jury geeft ze bij monde van klimaat- en voedseldeskundige Marcel Schuttelaar de dikste pluimen die je maar kunt bedenken. ‘Het was fijn om te lezen, maar zo af en toe dacht ik: pff, ik moet nodig weer eens een college volgen. Zo jong en dan al zoveel kennis. Dit plan geeft Avebe de handvatten om een rol van betekenis te spelen in de no-meat society. Een plan dat zal leiden tot een verdubbeling van de winst.’Kritiek op Ave2be had de jury ook. ‘Jullie hadden de namen voor jullie aardappelproducten meteen moeten registreren’, moppert ir. Schuttelaar, ‘nu gaat Avebe ermee aan de haal.’Het mag de pret niet drukken. Sander, Connor en Nicolás verlaten het Avebe Innovation Lab ieder één jaar collegegeld rijker. De tweede prijs (250 euro) gaat naar het team van de Technische Universiteit Delft. Ook zij kropen diep in de samenstelling van de aardappel, zo denken ze de vezels te kunnen gebruiken voor de fabricage van kleding. De derde prijs (honderd euro de man) gaat naar een zorgvuldig uitgewerkt plan om de fabriek in Ter Apelkanaal energieneutraal te maken. Dat kan, denken de vier studenten die op de Hanze de minor Renewable Energy, Materials & Processing volgen. ‘Het is een mooie dag’, zegt Mark Tettelaar, Managing Director Operations van de Koninklijke Avebe. ‘Afzonderlijk of in combinatie, we kunnen met deze ideeën aan de slag.’ Hij kijkt erbij alsof hij de dag erop al gaat beginnen.

‘Ongelofelijk. Een paar maanden geleden wist ik niet veel meer van aardappelen dan dat ze oor-spronkelijk uit Peru komen.’ Ook van Groningen wist Nicolás Curubeto maar weinig. De Argentijn, die op de Wageningen Universiteit de master Food Technology volgt, is op 7 februari pas voor de tweede keer in z’n leven in de Martinistad. En net als de eerste keer draait z’n bezoek om de solanum tuberosum, beter bekend als de aardappel.Nicolás is één van de drie auteurs van een meer dan honderd pagina’s tellend onderzoeksrapport over de toekomst van de fameuze aardappelco- operatie Avebe. Het oer-Groningse bedrijf dat in 2019 honderd jaar werd, schreef een wedstrijd uit waarin ze studenten vroegen om na te denken over de volgende honderd jaar, The Avebe Student Challenge.

WIJ HALEN ERUIT WAT ERIN ZITConnor Calnan en Sander Oosterveld, twee vier-dejaars Chemische Technologie van de Hanzeho-geschool, ontmoetten Nicolás tijdens een werkbe-zoek aan de fabriek in Ter Apelkanaal. Gedrieën stortten zij zich onder de naam Ave2be (spreek Engels uit: ee-vie-toe-bie) in de strijd waarmee een jaar collegegeld was te winnen. Een jaar college-geld is 2083 euro, maar een jaar collegegeld klinkt als veel meer.Wij halen eruit wat erin zit.Dat is de Avebe-leus en dat bracht de drie studenten op de kernvragen: wat zit er, behalve

14

Mijn opa was een alcoholist, een echte. Maar hij was zoveel meer: een verhalenver-teller, een man die zich niet schaamde voor zijn emoties, een onuitputtelijk bron van geduld en wijsheid, een natuurliefhebber en mijn persoonlijke held. Het drinken was allang voor mijn geboorte gestopt. In mijn tienertijd kwam mijn opa een keer langs met een cd-single voor m’n moeder. Een R&B-hitje waarin de zanger zijn wens bezong de tijd terug te kunnen draaien. Voor mijn opa een manier om die bood-schap aan mijn moeder over te brengen, in tranen. Voor mij een moment om mijn su-perieure muzieksmaak tentoon te spreiden en dat nummer af te zeiken.Van dat moment heb ik spijt. Soms denk ik eraan terug wanneer het juist niet uitkomt, voor het slapengaan, bijvoorbeeld. Je weet wel: overvallen worden door de gedachte aan domme acties en onhandige opmer-kingen van jaren geleden, waaraan verder niemand terugdenkt. Spijt is nuttig, het zorgt voor groei. Waar-schijnlijk is spijt daarom zo’n populair thema voor nummers. In mijn studenten-tijd was het Tijdmachine van Dio&Sef. Als ik denk aan al die dagen, dat ik mij zo heb misdragen. Dan denk ik: had ik maar een tijdmachine.Als ik een tijdmachine had, zou ik hem niet gebruiken. Ja, misschien zou ik minder dan acht jaar over mijn opleiding doen en zo een lagere studieschuld opbouwen. Mis-schien zou ik mijn lichaam wat roofbouw besparen en misschien zou ik wat minder mensen kwetsen. Maar alles wat ik deed, bracht me naar waar ik nu ben.Op de begrafenis van mijn opa moest er een extra ruimte worden ingezet, met videoverbinding. De familie ontving uren-lang condoleances. We hoorden verhalen van mensen wier levens mijn opa mooier had gemaakt. Trouwe vrienden, kinderen van andere alcoholisten van de AA die bij m’n grootouders mochten wonen wanneer het thuis niet ging, de visboer waarmee hij een hele ochtend kon kletsen. Het leven is niet zwart-wit, fouten horen erbij, ze maken wie je bent en zorgen dat je milder wordt voor anderen. Iedereen doet ook maar zijn best.

Davey Schippers is docent op het Instituut voor Communicatie, Media & IT.

BIJ DE LES

DE AARDAPPELWETERSBoudewijn Otten

Ook buiten de onderwijsweken om valt er heel wat te leren. Voor Avebe bekijken slimme studenten wat je allemaal uit aardappels kunt halen. De slimste slimmeriken krijgen één jaar collegegeld.

TIJDMACHINE

DAVEY

15Foto: Luuk Steemers

16

Ik bedoelde eigenlijk: blijf bij haar in de buurt en ga er in de laatste meters langs.‘Hmm. Zullen we het nu maar over school hebben? Het is geweldig hoe de Hanzehoge-school dat heeft geregeld. Alles is online te doen en de leraren zijn flexibel. De laptop gaat mee, de boeken staan erop, de opdrachten. Ik kan tentamen maken op het moment waarop ik er klaar voor ben. Ik heb ook nog de mazzel dat Jutta Leerdam (onder meer regerend Europees kam-pioen 1000 meter, red.) dezelfde opleiding volgt. We kunnen dus ook dingen samen doen.‘Ik zit nu in het tweede jaar Commerciële Eco-nomie. Voor m’n propedeuse moet ik nog negen punten halen. Het gaat best goed, zo alles bij elkaar denk ik dat ik nog wel een jaar of drie, vier aan de Hanze zal studeren.’

Tenzij je je schaatsheil ergens anders gaat zoeken, een stapje hogerop.‘Heerenveen heeft de beste faciliteiten. Het Gewest Friesland heeft een enthousiaste groep schaatsers. Ja, amateurs, ze betalen om mee te mogen doen. Ik niet, want NOCNSF keert me een vergoeding uit. Die kan ik kwijtraken wanneer m’n prestaties niet het vereiste niveau hebben. Maar daar ga ik helemaal niet van uit. Een minimumloon, daar doe ik het van. Prima, hoor. Alles staat al in het teken van schaatsen. Dat was zo en dat zal de komende jaren wel zo blijven.’

Foto’s: Hanzestudente Melissa Wijfje op 26 januari 2020 tijdens de vijf kilometer in Thialf (Maaike Felen Fotografie, Drachten)

gehouden. Dat Antoinette (de Jong, de nieuwe Nederlands kampioen, red.) vóór de vijf kilometer maar tweeënhalve seconde op me voorlag, wist ik niet eens. Maakte ook niet uit, ik heb er gewoon uitgehaald wat erin zat. Een persoonlijk record op de vijfhonderd meter (39.17, red.) en ook de 1500 was heel erg oké. 1.54,94, zo snel was ik in Thialf nog nooit. De koninginnen-afstand winnen is altijd bijzonder.’

Het zou zo onderhand weleens kunnen wennen, dacht ik.‘Niet echt, nee. Ik kom steeds dichterbij, maar het moet allemaal wat stabieler worden. Het is een kwestie van ervaring. Ik doe en laat er alles voor, maar het is een kwestie van tijd. De komende jaren wil ik me verbeteren op de drie en vijf kilometer.’

Je hebt er het lichaam voor, licht en gestroom-lijnd.‘Zou best kunnen, maar het gaat om de combi-natie van dingen. Wanneer je je richt op de lange afstanden gaat dat vaak ten koste van de sprint. Je moet de balans vinden. Afijn, op dit moment gaat het goed, ik heb m’n doel bereikt, een ticket voor het WK Allround in Hamar.’

Eerst naar Salt Lake voor het WK Afstanden, toch?‘Ik ben net m’n tas aan het pakken. Morgen vliegen we naar Canada, over anderhalve week zijn daar de wereldbekerwedstrijden in Calgary. Van Calgary gaan we naar Salt Lake City, waar het voor mij aankomt op de zondag, de vijftienhon-derd én de mass start.’

Ireen Wüst wil in Salt Lake een wereldrecord rijden op de 1500.‘We zullen zien. Ze kan het, dat staat vast.’

In het laatste weekend van januari ging het van een leien dakje voor Melissa Wijfje. Vijf keer stond ze in schaatstempel Thialf op het podium tijdens het Nederlands Kampioenschap Allround. Op de beide lange afstanden werd de tweedejaars Com-merciële Economie derde, op de sprint vloog ze naar de tweede plaats en op de 1500 meter stond ze op de bovenste tree. In het algemeen klassement eindigde de Hanze-studente als tweede, wat haar een startticket voor het WK opleverde.‘Het hoogst haalbare, denk ik. Ik was zwaar gefocust, afstand per afstand. Met andere dingen dan m’n eigen prestaties heb ik me niet bezig-

Melissa Wijfje studeert aan de Hanze, maar heel vaak zul je haar daar niet tegenkomen, want schaatsen staat altijd op nummer 1. Wel had de winnares van de 1500 meter een dag na het NK Allround tijd voor een belletje.

NU NOG DE 3 EN DE 5

Boudewijn Otten

17

18

Bakken en zakken in allerlei geuren en kleuren. Nieuwe termen en nog aan te leren gewoontes. Vraagtekens en verwarring. Toch gaat het op de Hanze de goede kant op met de afvalscheiding. ‘We hebben nog tot 2025.’

LANGZAAM MAAR ZEKER MINDER AFVALBoudewijn Otten

19

kant van die sticker staat wat er wél in de bak mag worden gegooid (allowed) en op de rode leest men wat er níet in mag (not allowed).

GEMOPPER OP WILLEM-ALEXANDER ‘Maar je moet dus wel even door knieën om het te kunnen lezen’, zegt Susan. ‘Voor veel gebruikers is dat geen probleem en wanneer je de bakken vaker gebruikt, weet je na verloop van tijd hoe het zit. Maar het is nog steeds niet in één oogopslag duidelijk.’Niet voor iedereen, maar wel voor Dagmar. De tweedejaars International Sport Studies heeft er geen enkele moeite mee.‘Van huis uit meegekregen’, zegt ze, even nadat ze met een bijna achteloos handgebaar een minuscuul papiertje in de papierbak heeft gegooid.‘Vooral m’n vader is fanatiek. Bij ons thuis hangt een hele lijst. Toen dat vierbakkensysteem op de Hanze werd ingevoerd, hoorde je hier flink wat gemopper. Vooral omdat er geen prullenbakken in de lokalen meer stonden… moest je naar de gang om je spul weg te gooien. Het deed me denken aan m’n zusje en mij toen we er thuis mee aan de slag gingen. Pfff, wat maakt dat nou uit?, dachten we. Nou, het maakt dus wél wat uit. En het is een hele kleine moeite. En, wat denk je? We zijn nog geen jaar verder en je hoort er niemand meer over.’Een blik in de bakken in het Willem-Alexander Sportcentrum bewijst Dagmars gelijk. Dit is zoals het hoort. Het lijkt zelfs alsof sommige sportieve-lingen de papieren lipjes van theezakjes halen om ze in de papierbak te deponeren.

DROEF LOT VAN ETENSRESTEN‘Uiteindelijk zou je op de Hanze alleen maar verpakkingen moeten gebruiken die in één afval-stroom terechtkunnen’, zegt afvalstoffenspecialist Susan. ‘Verpakkingen die bestaan uit plastic én papier, zoals die van de broodjes in de kantine, die zou je eigenlijk moeten afschaffen. Om van mensen te vragen of ze zulke verpakkingen willen scheiden voordat ze ze wegwerpen, dat gaat te ver. Dus wat zien we? Ze gooien die verpakkingen in de bak met restafval. Juist, dat gaat dus recht-streeks naar de vuilverbrander.’Dat is ook het droeve lot van de inhoud van de bakken voor etensresten. Deze metalen bakken, zogeheten Qubics, staan in de Hanzekantines. Hoewel er op één van de Qubics duidelijk staat dat-ie is bedoeld voor gft (voor de buitenlanders: organic waste) gebruiken meerdere kantine-be-zoekers de bak als stortplaats voor alles wat er overblijft nadat men de maaltijd naar binnen heeft gewerkt.Afval scheiden bij de bron, er is nog een lange weg te gaan, maar het is ook nog lang geen 2025.

doordringen dat wat we afval noemen in wezen grondstoffen zijn.’ ‘Zo’n verandering gaat niet zomaar’, weet Anna, ‘er zijn heel wat partijen bij betrokken. De afval-verwerker, de cateraars, de horeca in de gebouwen, studenten en medewerkers. En, dat wisten we van tevoren, sommige dingen lopen anders dan we hadden verwacht.’

KOFFIEBEKERS BIJ HET GFT Zoals de omgang met soep en koffie. In de kan-tines staan géén bakken voor bekers. ‘Het idee was dat men in de kantine nauwelijks koffie zou drinken. Soep zou, dachten we, voorna-melijk in de kantines worden gegeten’, herinnert Susan zich. ‘Maar in beide gevallen zaten we ernaast. In de kantine belanden koffiebekers bij het restafval. En mensen die buiten de kantine soep lepelen, proberen de bekers in de cups-bak te wurmen, dat is logisch.’Maar volgens Marc toch niet helemaal juist. ‘In de koffiebekers zijn suikerrietvezels verwerkt, de soepbekers zijn van karton. Het zou beter zijn om die gescheiden in te zamelen, maar dan zouden we er nog een bak bij moeten plaatsen. Dat is mis-schien ook weer niet wenselijk. Het echte ideaal is dat beide soorten bekers van hetzelfde materiaal zijn. Maar dat hebben we nog niet voor elkaar.’

PAS NEGEN MAANDEN BEZIGDat heeft te maken met de contracten die de Hanze heeft afgesloten met de verschillende bedrijven. De koffiebekers zijn van Selecta en de soepbekers komen uit het assortiment van Eurest. Anna: ‘Eurest is een grote cateraar, wij zijn slechts één van de partijen met wie ze samenwerken. Zij hebben natuurlijk ook allerlei procedures en richtlijnen. We kunnen prima aangeven wat wij willen, maar of en wanneer dat te realiseren is, is afhankelijk van meerdere partijen.’Eurest werkt wel mee aan het streven naar Zero Waste op de Hanze. Marc: ‘Dat is één van de redenen waarom we met ze in zee gingen. Inmiddels is Eurest begonnen met aanpassingen waardoor ze volledig aan het afvalstromenschema van Renewi voldoen.’De twee leveranciersmanagers zien de toekomst zonnig in. ‘We zijn pas negen maanden bezig’, zegt Holtman, ‘en het gaat duidelijk de goede kant op. We hebben nog tot 2025.’Dat wil niet zeggen dat er niets op de huidige praktijk is aan te merken. Integendeel, manco’s en mankementen opsporen en rapporteren maakt zelfs deel uit van Susans takenpakket. Wat je in welke bak gooit, zou bijvoorbeeld een eitje moeten zijn. En op de Hanze is het in de kern ook razend eenvoudig. Op de bakken staat een sticker ter grootte van een A-viertje. Op de groene

‘Als er niet inzit wat erin moet zitten, gaan ze naar de verbrandingsoven.’ Het klinkt hard, maar zo is het nu eenmaal. Susan Beijert, afvalstoffenspe-cialist van EcoSmart, weet wat er gebeurt met de afvalzakken van de Hanze. ‘Tussen de soep- en koffiebekers tref je bijvoor-beeld regelmatig ander afval aan. Aardig wat mensen hebben de gewoonte om zo’n beker te gebruiken als mini-afvalbakje. Ze stoppen er bijvoorbeeld klokhuizen en verfrommeld verpak-kingsmateriaal in. Vervolgens gooien ze de beker in de bak voor cups. Maar wanneer er te veel ander afval bijzit, kan de recyclelaar de bekers niet goed verwerken. En dan verdwijnen ze in de vuilver-brandingsoven. Jammer.’

DOORZICHTIGE ZAKKENSinds mei 2019 staan er in alle gebouwen van de Hanzehogeschool hardkartonnen bakken voor vier soorten afval. De bakken voor papier (paper staat erop) herkent men aan de gleuf. De bakken voor plastic en blik (plastics) zijn voorzien van een grote ronde opening. Dezelfde opening ziet men in de bakken voor restafval (residual waste). Het vierde type bakken herkent men aan vier ronde openingen waarin men kartonnen koffiebekers (cups) kwijt kan.Wie ín de bakken kijkt, ziet plastic zakken in verschillende doorzichtige kleuren: blauw in de papierbak, wit in de plasticbak, geel in de bekerbak en roze in de bak voor restafval.De goed geïnstrueerde schoonmakers gooien de (inhoud van de) zakken in verzamelcontainers, en als die vol zijn, brengt recyclebedrijf Renewi ze naar de plaatsen waar men afval omtovert in grondstoffen voor hergebruik. Zo krijgen blik, papier, plastic en karton een nieuwe bestemming. Prima.Maar, nog niet helemaal prima, de roze zakken belanden uiteindelijk in de vuilverbrandingsovens, de schoorsteen en de open lucht.

SCHEIDEN BIJ DE BRONDie praktijk zal veranderen, want in 2025 zijn er geen roze zakken meer en geen bakken voor restafval. Die zijn in 2025 niet meer nodig, zegt de Hanze, want dan hééft de Hanze geen rest-afval meer. Zero waste noemen ze dat, nul procent restafval. Hanze-leveranciersmanagers Marc ter Steeg en Anna Holtman houden de route naar Zero Waste nauwlettend in de gaten. ‘We zitten in de fase van bewustwording’, zegt Marc, ‘vóórdat we met Renewi in zee gingen, werd het afval ook gescheiden, maar dat gebeurde achteraf. Op zich een uitstekend systeem, uiterst geraffineerd. Maar op den duur is het beter om bij de bron te scheiden. Uiteindelijk levert dat meer op. Mensen krijgen de tijd om tot zich te laten

20

Cas MooijFoto s̓: Niels Punter

21

ALLEEN ALS-IE IJS- EN IJSKOUD IS…

De Wim Hof Methode (WHM) is de laatste jaren erg populair. Bijna iedereen heeft de man zelf wel eens in actie gezien. Wim Hof beklom de Kilimanjaro in zwembroek, zwom onder Noordpoolijs door en vertoefde een uur en vijftig minuten in een bak met ijsklontjes. Dit alles bij temperaturen tussen de -20 en -40 graden.

TOT AAN JE BALLEN We begeven ons naar een veldje bij het strandje voor een warming-up. Die kan ik wel gebruiken, want ik heb het steenkoud. De oudere man trekt direct zijn shirt uit. Hij doet de ademhalingsoe-feningen en rek- en strekoefening met ontbloot bovenlijf, in de regen. Mij niet gezien. Na een paar minuten begin ik het een beetje warm te krijgen. Paul legt ondertussen uit dat we straks, als we er klaar voor zijn, rustig het water in gaan lopen. ‘Tot aan uh, tot aan je ballen, zeg maar.’ ‘Dat wordt voor mij lastig’, grapt het meisje. Er wordt gegrinnikt. ‘En dan loop je weer een stukje verder, tot je ballen opnieuw het water raken?’, wil Niels weten. ‘Ja, ja, die schieten wel omhoog als ze het water voelen’, lacht Paul. Dan is hij weer serieus en legt ons uit wat we moeten doen wanneer we het water ingaan. ‘Als je tot aan je middel in het water staat, adem je rustig in en uit. Het is belangrijk dat je jezelf ervan overtuigt dat de kou niet erg is. Je lichaam zal op

‘Waarom doen we niet gewoon alleen die ademha-lingsoefening?’, probeer ik.‘Je komt er niet onderuit, maat. Die kou is goed voor je immuunsysteem.’ ‘Waarom dan?’Dat weet Niels ook niet. ‘Dat moet je maar aan Paul vragen.’ Hij doelt op Paul Plasman, de WHM-instructeur. Op zijn website zie je hem tevreden in een wak zitten. Tegen de tijd dat we terugkomen bij de fietsenstalling staan er twee mensen te wachten. Een oudere man en een jongen van onze leeftijd. Er sluiten nog wat mensen aan, tot we met z’n negenen zijn. De jongste is een meisje van zeven-tien, met haar moeder, opgewekt en enthousiast. De oudste een man van zestig, ook enthousiast.

Daar heb je Paul. Een vrolijke man met felle ogen. Hij werkt parttime als docent aan de Hanze en doet aan Systema (een Russische vechtkunst). Hij ziet er ook uit als iemand die aan vechtsport doet: gespierd, maar niet opgeblazen, soepel, fit.

Persoonlijk ben ik meer van de badjassen, kopjes koffie en de kachel op standje tropisch. Maar inmiddels schrijf ik met Niels – mijn fotograaf – al vijf jaar artikelen voor HanzeMag. Nog nooit heb ik hem met een onderwerp op de proppen laten komen. Dat is eigenlijk niet helemaal eerlijk, dus gaan we op zijn initiatief op een koude, druilerige zondagochtend naar het Hoornse Meer om de Wim Hof Methode aan den lijve te ondervinden. Er is in Groningen één WHM-instructeur die ons wil meenemen met zijn groep.

JÄGERMEISTER UIT DE VRIEZERDat Niels iets wil doen in de natuur verbaast me niet, want Niels maakt vooral natuurfoto’s, met een bijzondere interesse voor dieren in het pool-gebied. De laatste foto-expeditie die hij maakte in Scandinavië – ook bij temperaturen van twintig onder nul – is zelfs opgepikt door BBC Earth. Voor die reis bereidde hij zich voor met koud douchen en ademhalingsoefeningen van, juist, Wim Hof. Nu doet de gemiddelde student niet veel meer met dieren en kou dan een fles Jäger-meister uit de vriezer halen (omdat er zo’n edelhert op de fles staat, weet je wel). Maar een journalist moet openstaan voor allerlei nieuwigheden. Dus om negen uur ’s ochtends fietsen we samen naar Kaap Hoorn, waar de groep zich bij de fietsenstal-ling zal verzamelen om half tien.‘Kunnen we niet binnen wachten?’, vraag ik aan Niels terwijl ik sta te verkleumen in m’n zwem-broek. Hij tuurt in de verte, het is inmiddels half tien geweest. ‘Het zou hier moeten zijn. Ik check die e-mail nog even, hoor.’ Hij moet lachen. ‘Aah, tien uur dertig, dat is natuurlijk niet half tien maar half elf.’

HET MIEZERT EN HET WAAITIk mompel een vervloeking. Hij kijkt naar het kippenvel op mijn benen ‘Ja, je had even een joggingbroek ofzo moeten aandoen’, zegt hij. ‘Ik dacht dat we meteen dat klotewater in zouden gaan.’ ‘Nou, kopje koffie dan maar? Ik trakteer’, zegt Niels en hij loopt naar de uitspanning. Voor de ingang ontvouwt één van de medewerkers een gigantische opblaasbare ijsbeer. ‘Tien uur gaan we open, jongens. Sorry.’We druipen af en slenteren door het park. Het miezert en het waait. Blèh.

Wat ik vooral van de Wim Hof Methode weet, is dat sommige lui erbij zweren als het gaat om studiestress en concentratievermogen. Zo schreef Teo Lazarov er een stukje over in z’n serie Teo vs. Studiestress. Hij was positief: na de oefening was hij scherp, gefocust en energiek. Door de ademha-lingsoefening, een soort vrijwillige hyperventilatie, overspoel je je lichaam met zuurstof. Daardoor komen er adrenaline, endorfine, cortisol en dopa-mine vrij: allemaal stofjes waarvan een mens zich prettig en rustig gaat voelen. Daarna moet je koud gaan douchen, omdat…

TEVREDEN IN EEN WAK‘Niels, waarom moet je eigenlijk koud douchen?’‘Weet ik niet precies.’

22

het water en adem rustig in en uit. Na een minuut kom ik weer omhoog.

IN PAARDENSTAND‘Wat vind je ervan, Niels?’ vraag ik. ‘Ja, dit is wel even anders dan koud douchen, man. Mijn hele voet is verkrampt.’ Gevoelstemperatuur: drie centimeter.Terug op het strandje doet Paul voor hoe we in paardenstand kunnen staan, alsof je op een zadel zit. ‘Daarmee gebruik je een aantal grote spieren, zoals die van je benen, om warmte te generen. Het voelt tegen-intuïtief, maar het werkt.’ Na een paar minuten wil ik nog een keer het water in. Dit keer gaat het makkelijker. Niels heeft nog steeds last van zijn verkrampte voet en maakt wat foto’s. Ik ervaar een soort oerkracht en daarmee een oerrust. Helemaal zen. Na de tweede dip staan we weer in paardenstand op het strand. Ik voel geen kou meer. ‘Kijk, je doorbloeding komt helemaal op gang’, zegt het meisje. Ik ben inderdaad zo rood als een kreeft. Zijzelf is ook helemaal rood en paars en oranje. Maar dat blijkt een goed teken te zijn. ‘Weet je waar je het ook warm van krijgt?’, zegt Paul, ‘van schreeuwen.’ Nog voor iemand zich kan voorbereiden knalt zijn oerkreet over het water. Ik schreeuw het uit. Vanuit m’n tenen, via m’n benen, door m’n buik, mijn longen uit. Een vrouw en haar hond schrikken zich rot. Oeps.

DE DIKKE AFTERDROPHet is tijd om ons af te drogen en warme kleding aan te trekken. Die warmte doet me goed. Niels vindt het maar niks. Hij heeft het koud. ‘Je krijgt zo een afterdrop’, waarschuwt Paul, ‘omdat al het koude bloed vanuit je ledematen terugstroomt naar je organen.’ En inderdaad, nog geen minuut later ril en bibber ik oncontroleerbaar. ‘Geef je er maar aan over’, zegt Paul. M’n buik voelt als een sneeuwbal, ik ben helemaal koud van binnen. Zo voelde mijn ex zich waar-schijnlijk toen ze me dumpte. Die gedachte maakt me aan het lachen. ‘Dat helpt ook’, roept Paul, ‘flink lachen!’

HOOFD VOL SNOTDe groep is inmiddels in een opperbeste stem-ming. Binnen bij Kaap Hoorn bestellen we koffie en chocolademelk. We krijgen allerlei verhalen te horen over de Methode. Het kan helpen bij reuma, multiple sclerose, de ziekte van Crohn, zelfs bij sommige vormen van kanker. Door de kou worden ontstekingsreacties geremd, wat de klachten vermindert. Ik vind het nogal vergaande claims, maar dat ik me mentaal en fysiek helemaal rein, rustig en zen voel, dat is een feit. Tot ik de volgende ochtend wakker word met een hoofd vol snot en koorts… Niels voelt zich juist uitstekend. ‘Ik ga aanstaande zondag weer, ik vond het superleuk dat we dit ook eens gedaan hebben!’, zegt hij enthou-siast aan de telefoon. ‘Nou, uh, beterschap, hè!’

trekt gewoon baantjes, alsof het een aangename zomerdag is. Ik loop het water in en voel hoe duizenden kleine naaldjes in mijn huid prikken. Mijn voeten verkrampen, het haar op mijn kuiten gaat rechtop staan. Ik voel een steek in m’n ballen, en dan wordt alles rustig.

DUIZENDEN STEKENDE NAALDJES‘Is het te doen?’, vraagt Paul met een grijns. Het valt me op dat iedereen door deze vrijwillig gekozen ellende in een goed humeur lijkt te zijn. ‘Ja, het valt wel mee.’ ‘Nu rustig blijven ademen. Vanuit je buik. Con-centreer je op de kou en probeer te ervaren dat het oké is’, zegt Paul. Ik volg zijn advies op. ‘Als je er klaar voor bent, kun je diep uitademen en jezelf laten zakken.’ Ik adem nog één keer in en dan… dompel ik me onder in het water van vijf graden. Weer die sensatie van duizenden stekende naaldjes. Daarna voelt mijn huid als verdoofd. Ik zit een tijdje stil in

een bepaalde manier willen reageren, maar juist door rustig te blijven ademen leer je je lichaam dat deze kou oké is.’

GEMIDDELDE PENISLENGTEEn dat is de truc. De extreme kou, waar we niet aan gewend zijn, activeert het vecht-of-vlucht-me-chanisme. Door dit vrijwillig te doorstaan, leer je zonder paniek om te gaan met heftige lichamelijke sensaties. Zoals stress en intense emoties. Het is eigenlijk een soort stoïcijnse mindset in de praktijk brengen. We lopen naar de plas.‘Wat is de gemiddelde penislengte? Mijn gevoels-temperatuur is inmiddels nog maar zeven centi-meter’, zegt Niels. Ik voel dat mijn zaakje zich ook zorgen maakt over de spirituele koudwatermeditatie die we gaan ondernemen. Maar er is geen tijd voor twijfel. We staan allemaal in onze zwembroek aan de waterlijn. De oudere man heeft een badmuts en een brilletje opgedaan. Onverschrokken duikt hij het water in. Ik sta verbluft te kijken. Hij

23

24

Advertenties

25

Advertenties

26

27

Teodor LazarovFoto s̓: Jasper Bolderdijk

Dry January is nog maar net voorbij en nu al een test voor degenen die de smaak te pakken hebben gekregen. Welke alcoholvrije IPA’s smaken net zo lekker als the real thing?

DE GROTE HANZEMAG NUL-PUNT-NUL IPA-TEST

is’, zegt Freek en drinkt in één teug z’n bekertje leeg. Thom en Eric wijzen erop dat de smaak toch verdomde snel weg is na een slok. ‘Tja, je mist toch echt de alcohol’, zegt Cas.Cijfer: 6,8

DIk geef de boys een tussendoortje bruiswater. Even de smaakpupillen spoelen om met een frisse tong te beginnen aan de volgende ronde Indian Pale Ale. Of eigenlijk is het IPfA, Indian Pale fake Ale… Dat er geen alcohol inzit blijkt niet echt uit te maken voor de sfeer. De gesprekken gaan al alle kanten op. Een onderwerp blijft wel verdacht lang rondhangen: hebben vogels piemels? ‘Cloaca’s toch?’, hangt Cas de Slimste Mens uit. Freek zoekt het op via zijn Google Assistant. Ondertussen schenk ik het vierde biertje in. Tijdens het geouwehoer door neemt de vakkundig subjectieve jury een slok en valt stil. ‘Dit’, fluistert Eric, ‘smaakt alsof er echt alcohol inzit.’‘Dit is vast een grap van Teo’, roept Freek. ‘Altijd weer stiekem eentje met alcohol ertussen gooien.’ Vier paar ogen proberen me te laten bekennen. ‘Het is gewoon nul-punt-nul, hoor’, roept Jasper kalm vanachter zijn lens.Cijfer: 9,5

EDe lucky streak aan oplopende kwaliteit en euforie lijkt afgelopen te zijn. De bekertjes van biertje nummer vijf blijven halfvol achter. ‘Dit is echt te goor.’ Thom drukt het biertje zover mogelijk van zich af.

A‘Nou, dit begint al goed. Dit ruikt naar kattenpis, ruik maar!’ Thom haalt z’n neus op en wenkt zijn mede-juryleden, die hun neus in het bekertje mogen stoppen. ‘Ja, dit is echt een laffe IPA’, zucht Chris. ‘Het is veel te waterig, het heeft geen bite en al helemaal geen smaak.’ De rest knikt instemmend. Wat een teleurstellend begin.Cijfer: 4,3

BVolgens Cas is het geheime ingrediënt van IPA nummer twee Taxi. ‘Taksi, de frisdrank, niet de film.’ De term ranja valt verdacht vaak en wederom zie ik de gezichten van mijn juryleden vertrekken. Freek en Chris weten wel een positieve noot aan de discussie te voegen. ‘Ja, het is een zoet biertje, maar tegelijkertijd heeft het ook een bittertje. Netjes.’ Chris: ‘Het is een aparte IPA. Fruitig en niet voor iedereen.’Cijfer: 6

CHet lijkt of de random volgorde waarop ik de koude IPA’s uit de koelkast trek op één of andere manier toch een stijgende lijn vertoont. Het derde biertje verrast de jury aangenaam. Het is iets beter dan de vorige twee. ‘Hier kun je wel de hele avond van doordrinken’, zegt Chris. ‘Eindelijk eentje die niet zo godsgruwelijk zoet

Aan alle mooie dingen komt een eind. Zo ook aan mijn carrière als subjectieve testkoning van HanzeMag. Wat ooit begon met een knipoog en respect voor het cultureel erfgoed van Groningen – de eierballentest – groeide uit tot een terugko-mend genre. Altijd maar weer de zoektocht naar wat het beste is. Of dat nu sushi, gin-tonic, friet, budgetbier, hipsterpizza, of de gouwe ouwe oliebol is.‘Je mag zelf beslissen wat het onderwerp van je laatste test is, Teo. Maak er maar iets moois van en zorg dat het bij je past’, zegt de hoofdredacteur. Oei, dat is een bijzonder grote vrijheid. Niet dat ik me ooit beperkt heb gevoeld, maar wanneer iemand je vertelt dat je alles mag doen wat je maar wilt dan denk ik gelijk aan… Precies, alcoholvrij speciaalbier! IPA om precies te zijn. Want ja, er zijn maar weinig soorten bier die fris, fruitig en megahipster zijn. Bovendien was de IPA in mijn pre-alcohol-vrije bestaan een favoriet. Gelukkig delen Chris, Thom, Eric, Cas en Freek deze passie uitbundig. De jury is daarmee gemakkelijk samengesteld. De criteria zijn simpel. We beoordelen smaak, geur, looks en de factor X, oftewel: zou je dit biertje in de kroeg bestellen?Om de test zo grondig mogelijk aan te pakken hebben Freek en ik acht soorten IPA à la 0,0 procent in huis gehaald. Van het meest platte merk, Bavaria, tot aan hipstertoppers als Punk IPA van brouwerij Brew Dog. We testen blind, wat inhoudt dat ik vanachter een zwart scherm de biertjes in een bekertje serveer aan de jury. Alleen fotograaf Jasper Bolderdijk en ik weten welke IPA wordt getest. De jury moet het doen met het alfabet.

28

HOndertussen voel ik me aardig bezwaard en dank het universum dat mijn juryleden nog maar één biertje moeten proeven. Het lijkt allemaal een grote martelgang. ‘Damn, hier zit een lekker kick in! Dit is nog best lekker.’ Chris: ‘Heel kruidig en zeer smaakvol. Bijzonder!’De stemming is ineens omgeslagen. ‘Ik vind dit biertje eigenlijk wel het beste’, zegt Cas. ‘Niet omdat ie uitblinkt, maar omdat het niet te hard z’n best doet om iets te zijn wat het niet is.’Cijfer: 9,4

‘Het ruikt naar kattenbak en dat rare lichte kleurtje… gadver’, zegt Eric. ‘Gek genoeg valt de smaak wel mee’, vindt Chris. ‘Deze ga ik sowieso niet in de kroeg bestellen.’ Freek schudt zijn hoofd en geeft me het bekertje terug. ‘Hier, hou maar.’Cijfer: 2,7

FHet thema cloaca’s is weer vol aan. ‘Sommige vogels zoals de struisvogel en de flamingo hebben een uitschuifbaar geslachtsdeel’, concludeert Freek na een diepgaand onderzoek op het wereldwijde web. Ondertussen zijn we bij biertje nummer zes aangekomen. Hierna nog twee te gaan. De juryleden hebben er niet veel zin meer in zo te zien. ‘Ik zit echt vol van die meuk’, zucht Chris. ‘Deze is ook niet al te best. Het smaakt zoals het ruikt.’ Eric legt zijn bekertje zo goed als vol weg. Hoe ruikt en smaakt ie dan? Cas: ‘Naar katten-voer!’Cijfer: 4,5

GVerdacht veel katreferenties. Hoe kan dat toch? ‘Die citrussmaak die ze proberen op te pompen komt gewoon in de buurt van de geur van kat-tenbak’, lacht Chris. Ja, en dat terwijl al die hop oorspronkelijk bedoeld was om het bier langer houdbaar te maken. Maar goed, genoeg gelul. Nog twee te gaan. Wat vinden jullie van deze? ‘Zoet, weeïg, zure limonade. En ja, toch weer een beetje kattenpis.’Cijfer: 4

EindresultaatHet eindresultaat lijkt duidelijk. Van de acht IPA’s die we hebben getest, overleefden er vier de strenge smaakpolitie (waarvan twee nipt). Biertjes D en H staan aan kop. Een echte nek-aan-nek-race. Wanneer ik de etiketten één voor één onthul onder de luide beats van producer Filmmaker juichen de juryleden. Aangezien de eindcijfers van de twee winnende IPA’s zo verschillen met de nummer drie besluiten we unaniem beide biertjes tot winnaar uit te roepen.A – Bavaria IPA

B – De Leckere Premium Organic

C – CraAzy IPA van brouwerij Muifel

D – WINNAAR! NONnetje van brouwerij Jopen

E – Punk IPA van brouwerij Brew Dog

F – Sea Salt IPA van brouwerij Snorkelers

G – 2 + 3 IPA van brouwerij Riegele Liberis

H – WINNAAR! Non IPA van vandeStreek

Disclaimer: alle IPA’s in deze test bevatten een klein beetje alcohol van 0,5 procent of minder.

Ben je verdrietig dat Teo ophoudt met z’n testen? Vrees niet, Freek Niemeijer neemt het van hem over. Zo blijf je up-to-date met alles dat beter is dan de rest. Jahaa, béter hè!

29

30

met alleen maar mannen. Ik merk dat tijdens de voorlichting die ik geef. Veel meisjes denken dat ze op een opleiding komen met alleen maar mannen, wat op zich ook wel klopt, en dat schrikt ze dan af. Zelf kijk ik daar niet zo nauw naar. Ik hoef echt niet alleen maar samen te werken met vrouwen omdat ik me dan meer op mijn gemak voel. Het gaat mij om de persoon, en niet om het geslacht.’

VROUWELIJK CHARME-OFFENSIEF Het PR-team van de Hanze bestaat voornamelijk uit vrouwen. Een truc om meer vrouwen naar de opleiding te lokken is dat volgens Karlien niet. ‘Er zitten wel mannen in het team, maar inder-daad een stuk minder dan vrouwen. Volgens mij zijn vrouwen gewoon gemotiveerder om iets naast de studie te doen.‘Kijk, je hebt ook die spotjes van Defensie op tv, waarin vrouwen allerlei coole dingen doen en technische functies bekleden. Wij hebben dat budget niet, anders zouden we ook een mooie campagne kunnen draaien. Maar we doen ons best. De interesse is er best bij jonge meiden. Die wordt helaas vaak in de kiem gesmoord door allerlei ideeën en aannames over de opleiding en het werkveld. Onze taak is om geïnteresseerde meiden en jongens zo vroeg mogelijk aan te spreken en te laten weten hoe leuk ICT en het technische domein kan zijn.’

JAWEL, HET KAN, SAMENWERKEN ACHTER DE COMPUTER‘Het is allang niet meer zo dat een programmeur of een IT’er in een donkere kamer zonder ramen zit weg te kwijnen in het kunstmatige licht van het beeldscherm. Neem bijvoorbeeld maar eens een kijkje bij DUO, de inrichting daar is super. Veel ramen, allerlei samengeklonterde bureautjes waar mensen, jawel, het kan, samenwerken achter de computer. Zo erg is het allemaal niet meer tegenwoordig. En die jonge meiden die misschien wel de ICT in willen? Dat komt heus wel goed. We moeten ze niet dwingen, als ze geïnteresseerd zijn dan belanden ze uiteindelijk wel op de juiste plek. En geïnteresseerden zijn er genoeg!’

Vorige week was ze nog op een school in Zwolle. ‘Dan sta ik toch weer een praatje te houden voor een groep jongens’, zegt ze.

TREND VAN DE AFGELOPEN TIJDKarlien wijt dit deels aan de opzet van de voorlich-tingen. ‘Je moet je inschrijven, een scholier kan dan kiezen uit drie of vier opleidingen. Tja, ICT belandt vaak niet op de eerste plek. Zeker niet voor meiden, die er al een bepaald beeld van hebben. Het is beter om een plenaire bijeenkomst te houden. Ik denk dat daar dan meer vrouwen op afkomen.’Docent Misja Hoebe is de man achter Django Girls, workshops die vrouwen van alle achter-gronden moeten enthousiasmeren voor techno-logie. ‘Tot halverwege de jaren tachtig was de man-vrouwverhouding redelijk evenwichtig’, stelt hij in een vraaggesprek met RTV-Noord. ‘Het stokte bij een verdeling 65 procent man en 35 procent. Daarna kelderde het aantal vrouwen in de branche snel. Een mogelijke verklaring is de introductie van de pc in huis. De marketing daaromheen richtte zich nadrukkelijk op jongens. Die zouden er geschikter voor zijn. Wat natuurlijk onzin is.’

VROUWEN DENKEN ANDERSKarlien vindt een gemengde opleiding belangrijk om inhoudelijke redenen. ‘Mannen en vrouwen denken anders. Dat merk je al bij de zorgzaamheid van vrouwen, en de wat hardere, praktische instelling van mannen. Ik vind het helemaal niet zo gek dat er relatief meer mannen dan vrouwen op mijn opleiding zitten. Toch merk ik dat je de beste resultaten bereikt als je mannen en vrouwen samen taken laat uitvoeren. De mannen bedenken zaken waar vrouwen niet opkomen, en omgekeerd. We vullen elkaar aan.’

Zelf heeft ze geen behoefte aan initiatieven als Django Girls. ‘Ik snap wel dat ze er zijn. Het kan best span-nend zijn voor een meisje om samen te werken

Weinig vrouwen in de Informatie- en Communi-catietechnologie, is dat een probleem? Niet per se, vindt tweedejaars Karlien Bijl. ‘Ik zou het geen probleem noemen, maar er moet wel iets aan gedaan worden.’ Het is één van de redenen waarom Karlien lid werd van het PR-team. ‘Ik geef voorlichting op middelbare scholen. Vierde en vijfde klas havo.’

Nederland scoort slecht op het gebied van vrouwen in de ICT. We bungelen onderaan de lijst met een schamele zes procent. Ook op de opleiding HBO-ICT verdrukt het borsthaar de nagellak.

31

O, JEE: TE WEINIG VROUWEN IN DE ICT?Nick Boer

Foto: Janneke Wilpshaar32

doormaken, verlies je al een stukje geloofwaardig-heid. Sommige behandelaars gaan situaties met elkaar vergelijken. Iemand zei me eens: jij hebt vastgezeten, maar ik heb ooit een keer op mezelf gewoond op kamers. Ik dacht: vergelijk je dit nu echt? Zoiets moet je vermijden. Ik heb bijvoor-beeld geen psychoses gehad, daarover kan ik dus niet uit ervaring spreken. Dat zeg ik gewoon.’

Zouden meer ex-tbs’ers je pad moeten volgen?‘Niet per se. Als ze wél willen, raad ik ze aan om afstand te nemen van hun tijd in de kliniek. Ik werk met mensen die mij hebben behandeld, mensen op wie ik boos ben geweest. Voor mij was dat raar, maar voor hen ook. Je moet het verleden loslaten en dat is heel mooi gegaan, ik heb me altijd welkom gevoeld.‘Met sommige patiënten heb ik nog in de kliniek gezeten. Die zagen me ineens aan de andere kant staan en dat viel niet altijd goed. Toch is de drempel om met mij te praten lager dan die van andere behandelaars. Ik kan ook weleens stoeien met de jongens, er moet ruimte zijn voor menselijk contact, vind ik. Er zijn grenzen, maar af en toe een grapje is belangrijk. De spanning eraf halen. Dat heb ik niet op de opleiding geleerd. Dat is de praktijk.’

Wat heb je wel meegenomen uit de opleiding?‘Zo’n opleiding is echt noodzakelijk. Sociologie, psychologie, je moet de theorie kennen, zeker in een specialistische organisatie. Er is eigenlijk niks waarop ik nooit terug heb kunnen grijpen. Het komt bijna altijd wel ergens een keer van pas.’

Wat wil je bereiken met je boek?‘Ik ken verhalen van ex-tbs’ers met een eigen bedrijf, jongens die groepspsycholoog zijn of een opleiding zijn begonnen. Behandeling en tbs zijn veel effectiever dan detentie. Dat is mijn bood-schap.’

Een uitgebreide versie van het interview met Jorge Chito staat op www.hanzemag.nl. Het boek dat Jorge Chito met Marcella Kleine schreef heet Drie jaar cel en tbs - van dader naar hulpverlener.

die ik moest betalen. Ik solliciteerde dus alleen op functies waar de stageplek mijn opleiding zou kunnen vergoeden. Ik benaderde de kliniek waar ik zelf had gezeten, de Forensisch Psychiatrische Kliniek in Assen. Zij wilden wél. Op de dag dat zou ik beginnen, meldde Justitie dat een VOG er niet inzat. Uiteindelijk mocht het wanneer de stage zou plaatsvinden in de forensische setting waar ik zelf mee te maken had gehad. Best span-nend, ik zou de eerste stagiair van de opleiding zijn én ik zou werken in de kliniek waar ik zelf als patiënt had gezeten.’

Wisten je klasgenoten op de Hanze af van je verleden?‘In eerste instantie alleen de docenten. Ik merkte al snel dat ik de enige was met een forensische achtergrond. In de groepjes waarin we werkten heb ik er beetje bij beetje iets over losgelaten. Dat was moeilijk, want bij de term tbs gaan bijna direct alle deuren dicht. Toch… het is belangrijk dat mensen in mijn omgeving, mensen met wie ik lange tijd omga, weten wat mijn achtergrond is. Anders leef je een leugen.’

Hoe gingen de docenten ermee om?‘Soms strookte mijn mening niet met de manier waarop ervaringsdeskundigen normaal te werk gaan. Daarover kon ik goed praten met mijn coach voor loopbaanontwikkeling. Reguliere ervaringsdeskundigen willen dat cliënten meteen beginnen met het werken aan een terugkeer in de maatschappij. Maar patiënten in de forensische zorg hebben een dubbel stigma, een juridische maatregel én een psychiatrische stoornis. Som-migen willen de eerste tijd gewoon crimineel blijven, ze zitten daar omdat het moet, niet omdat ze het willen.’

Hoe moet je zulke tbs’ers dan wel benaderen?‘Praat met ze, eerst over de rechtszaak en als die voorbij is, over de uitspraak. Ze zijn nog niet bezig met herstel. Ik heb het zelf ervaren. Je bent niet bezig met de toekomst als je nog jaren binnen zit.’

Wat is het voordeel van je achtergrond?‘Zonder forensische achtergrond moet je echt heel goed zijn om dit werk te doen. Wanneer de jongens doorhebben dat je niet weet wat zij

‘De kliniek waar ik had gezeten, vroeg me of ik een keer wilde komen spreken. Naderhand vertelden de jongens me dat ik ze hoop gaf en dat ze vonden dat ik er mijn werk van moest maken. Ik ging op zoek. Zo kwam ik bij de opleiding tot Ervaringsdeskundige van de Hanze. Omdat ik niet de juiste vooropleiding had, moest ik een 21+toets doen. Tot m’n verbazing haalde ik die. Ik was 31 en dacht: wil ik wel werk doen waarin ik constant met m’n verleden bezig ben? Ik twijfelde.’

Wat trok je uiteindelijk over de streep?‘Die jongens in de kliniek. Ik had ze gemotiveerd. Ondanks die zware juridische maatregel deed ik weer mee in de maatschappij. Die motivatie heb ik zelf gemist. Wanneer behandelaars zeiden dat ik een mooi leven kon opbouwen, dacht ik: jij hebt makkelijk praten, jij hebt een opleiding en geen strafblad en geen tbs. Dat maakte het ongeloof-waardig. Ik hoop wel geloofwaardig te zijn. Dat ik laat zien dat het wél kan.’

Ervaringsdeskundige is een deeltijdopleiding. Wat deed je ernaast?‘Ik werkte bij een callcenter. Verder moest ik een stageplek vinden. Lastig, want ik kreeg geen Verklaring omtrent Gedrag, een VOG. Ik zat in de schuldsanering vanwege de hoge schadevergoeding

Jorge Chito was 24 toen hij in de cel belandde en tbs kreeg opgelegd. Op z’n 31-ste begon hij aan een nieuw leven. Inmiddels ligt zijn verhaal in de boekhandel en is hij op de Hanze bezig met z’n tweede studie.

DRIE JAAR CEL, TBS, EN NU STUDENTLouise de Vos

33

34

Advertenties

Advertenties

35

Advertenties

36

Advertenties

37

38

Advertentie

39

LOCOLuuk Steemers

‘Ik was als kind altijd aan het knutselen. Toen ik op mijn achtste begon met gitaarspelen, heb ik al snel zelf een instrument gebouwd van een bouwpakket. Acht jaar later bouwde ik mijn eerste gitaar helemaal vanaf nul. Ik heb er nu zes van mooie houtsoorten zoals spalted maple en waterfall bubinga. Mijn droom is een eigen merk in de markt zetten, Marinus Guitars. Fantastisch dat Rikkers Gitaarbouw aan de Rijksweg me gevraagd heeft om mee te draaien. Hier kan ik het vak verder leren. Ik kan gebruikmaken van de machines. Met de vlak-en-vandiktebank kun je rechte kanten maken die perfect op elkaar passen.’

TWEEDEJAARS WERKTUIGBOUWKUNDE DAAN MARINUS (22) BOUWT GITAREN

RUST IN MIJN HERSENPANNa de ochtendtraining neem ik m’n eerste tablet. Het is in één hap de dagelijks aanbevolen hoeveel-heid B12. De lichte vermoeidheid na de ochtendgymsessie noem ik altijd mijn mentale pre-lunch mistigheid. Ik ben wel scherp, maar mijn brein moet even opwarmen. Meestal gebeurt dat rond een uur of tien en na de lunch knal ik op volle toeren.Ik ga aan het werk. De moeite die ik erin stop, lijkt mee te vallen. Het is vandaag verdomde helder in m’n hersenpan. De zon schijnt er zelfs. Voor de lunch is tachtig percent van mijn werk af en in mijn hoofd heerst een bijzondere rust. Bizar, maar ik weiger dit effect toe te schrijven aan de B12. Kom op! Een fijne ochtend werken kan aan zoveel verschillende factoren liggen. Zo snel kun je sowieso niets concluderen. Maar toch… stel dat ik door mijn levensstijl en eetpatroon een tekort aan B12 heb en dat de aanvulling via het supplement heel erg merkbaar is. Dan is het aannemelijk dat het effect kleiner wordt wanneer de B12 in mijn lijf is aangevuld. Ik besluit om het supplement één week in te nemen, dan een week niet en dat dan twee keer, on-off-on-off.

OFF & ON WEEKGedurende mijn on-weken is het minder mistig in mijn pre-lunch brein. Het is niet zo zonnig als bij de eerste dag dat ik de vitaminepil doorslikte, maar ik mag niet klagen over mijn focus. Wel merk ik een kleine energiepiek in de uren na de B12-inname. Bijna een soort van upper. Ik schrijf het toe aan het placebo-effect.Gedurende de off-weken keert de ochtendmist in mijn hoofd terug. Niet meteen, maar wel aan het eind van de week. Ik ben wat moe, wat minder gefocust. En dat allemaal terwijl ik zoveel mogelijk hetzelfde probeer te eten als de week ervoor en evenveel uren slaap.

CONCLUSIEMijn conclusie is simpel: proberen is de moeite waard. Net als bij magnesium is vitamine B12 een supplement dat je voor heel weinig geld bij de drogist om de hoek kunt halen. Eén van de dingen waarvoor B12 verantwoordelijk blijkt te zijn is de opbouw van nieuwe verbindingen in het brein waardoor je gemakkelijker dingen kunt ont-houden. Daarnaast heeft het goedje een positieve invloed op je zenuwstelsel. En een rustig zenuw-stelsel staat voor… Yes! Minder studiestress.

Na twee interessante uitstapjes naar het grijze gebied van de psychedelica keer ik terug naar de normale wereld. Oftewel een bezoekje aan de lokale drogist. Heeft hij iets betaalbaars in de schappen liggen dat cognitieve super-powers kan unlocken?En het antwoord is ja, dat is er. Nu ben je waar-schijnlijk geneigd om snel een paar supplementen in je hoofd op te ratelen en te gokken waarover ik het heb. Nee, het is geen ginseng-wortel, nee, geen CBD-olie en nee, al helemaal geen gemberextract. Dat rijtje belooft veel, maar ik vind er weinig wetenschappelijke aanwijzingen voor. Het supple-ment van m’n keuze ligt trouwens meer voor de hand dan je zou denken. Namelijk de cobalamine-verbindingen die bekend staan als vitamine B12.

VITAMINE B12Maar ik ben toch geen vegan? B12 krijg ik toch binnen wanneer ik vlees en andere dierlijke producten eet? Ik hoor het je denken, jij omnivoor. Toch is B12 volgens meerdere studies meerdere keren uit de bus gekomen als een vitamine waaraan we snel een tekort hebben en eentje die wel degelijk bijdraagt aan cognitieve functies als korte termijn-geheugen, logica en wiskunde.Volgens onderzoekers hebben kinderen die vol-doende B12 in hun systeem hebben minder moeite om cijfers, cijferreeksen, woorden en informatie uit het korte-termijngeheugen op te roepen. Nou, dat klinkt verdacht veel als een gevalletje van: baat het niet, het schaadt ook niet.

TEO VERSUS STUDIESTRESS

B-TWAALFTeodor Lazarov

Foto: Pepijn van den Broeke

Teo is een cognitieve alchemist. Hij speurt naar legale en onschadelijke middelen en methodes die van loodzware tentamenperiodes gouden tijden maken. Deze maand test hij vitamine B12.

40

Foto: Pepijn van den Broeke

41

Advertenties

42

Advertenties

43

44

Lieve Loes, Of het aan mij ligt dat ik me zo erger aan de nieuwe preutsheid, dat vraag ik jou maar eens als wijze vrouw. Bij mijn vrienden en vooral bij mijn vrien-dinnen hoef ik er niet over te beginnen. Die vinden mijn gemopper gezeik. Maar het laat me niet los. Ik begrijp iets niet. Op Twitter gaat het over douchen in onderbroek, we mogen niet meer praten over een lekkere kont en als je die niet hebt of niet wilt laten zien mag je gymmen in lange broek. Pff. Maar waarom doen steeds meer mensen toch zo moeilijk over het laten zien van hun lichaam? Wat is natuurlijker dan dat? Botox en fillers en geile foto’s op insta plaatsen mag dan weer wel. Schiet mij maar lek. Gaan we terug naar de tijd van koningin Victoria? Bevrijd me, Loes. Oscar

Dear Oscar,Als de aankoop van de Badende Vrouw van Edgar Degas het Van Goghmuseum al problemen bezorgt, zakt ook mijn broek af. Eerst dacht ik dat religie de geest van de seksuele revolutie terug in de fles had gestopt. Maar nu vermoed ik dat het aan de digitale wereld ligt. Mensen worden onzeker over hun lichaam omdat je alleen nog maar afgetrainde lichamen ziet, zonder de oneffenheden die met Photoshop zijn weggepoetst. Vijftig jaar geleden liep het gros van de vrouwen topless op het strand. Over smaak valt te twisten, maar door die open-heid en vrijheid-blijheid waren we wel gewend aan alle vormen en maten. Bloot hoeft niet meer zo. Hoewel? Revolutie hangt altijd wel ergens in de lucht. Miley Cyrus en Rihanna zijn boegbeelden van de Free the nipple-beweging: dames die hun

blote borsten tonen op sociale media. Dus Oscar, weiger met onderbroek te douchen, dans bloot door de kamer of ga skinny dippen op een zwoele zomernacht. Ook die tijd komt er weer aan.

Lieve Loes,De meeste dromen zijn bedrog zeggen ze, maar ik heb een terugkerende nachtmerrie die ik niet kan duiden. Ik kan niet tegen poezen. Regelmatig droom ik dat ik word aangevallen door een roedel rode katten. In real life zitten ze iedere nacht en overdag in m’n tuintje te krijsen. Ze beginnen te blazen als ik de achterdeur opendoe. Het is alsof ze mijn angst ruiken. Scary… In de zomer zie je mij dus niet alleen in de tuin. Ik wil ervan af en denk zelfs aan verhuizen. Mijn yogajuf zegt dat ik hypnotherapie zou kunnen proberen. Mijn vriendin wil me meenemen naar Cats. Wat denk jij? Catharina

Lieve Cath,Toen mijn hond er nog was, kwamen er nooit katten in de tuin. Sinds Moos er niet meer is, is mijn tuin de hotspot voor krolse hofmakerijen. Daar heb ik me tegen gewapend met een mega-wa-terpistool. Zodra de krijsende meute zich bij mij in de tuin nestelt, krijgen ze de volle laag. Het doet geen pijn, het schaadt ze niet en is uiterst effectief. Na een paar keer goed mikken, zoeken ze een andere tuin op. Ik zou het aanbod van je vriendin om naar Cats te gaan zeker aannemen. En lees het boek van Bob de straatkat, de rode (!) kater die het leven van een drugsverslaafde straatmuzikant in Londen redde. Je blik verruimen is de beste remedie tegen angst. Al was Moos natuurlijk de allerbeste kattenverjager.

45

REDACTIE-ADRESZernikeplein 7E0.29 / E0.30 / E0.31, Groningen

POSTADRESPostbus 300309700 RM Groningentelefoon: 050 5955588e-mail: hanzemag@org.hanze.nl

REDACTIEChris Wind - hoofdredacteur050 5955585 c.f.wind@pl.hanze.nl

Boudewijn Otten - (eind)redacteur050 5955582 j.b.m.otten@pl.hanze.nl

VORMGEVING & ART DIRECTIONJean-Maxim van Dijkwww.studiojmx.nl

MEDEWERKERSAron de JongNick BoerTeodor LazarovCas MooijDavey SchippersLuuk Steemers Loes VaderLouise de VosJasper Bolderdijk (fotograaf)Pepijn van den Broeke (fotograaf)Ype Driessen (fotostrip)Rick van Duuren (cartoonist)Sam Peeters (cartoonist)Niels Punter (fotograaf)Leo van der Reest (cartoonist)Anne Staal (cartoonist)

PRODUCTIERedactie HanzeMag &Grafische Industrie De Marne B.V.Oplage: 5000

ADVERTENTIES Martini Media050-3142244info@martinimedia.nl

Heeft je beste vriendin gezoend met de jongen waar jij al tijden vlinders van in je buik krijgt? Ben je verliefd op je docent en kun je je niet meer op je studie concentreren? Lig je niet lekker in je projectgroep en begrijp je niet waarom? Mail Loes, onze enige echte ervaringsdeskun-dige. Inzenden mag zelfs anoniem.

LIEVE LOES

lieve.loes@live.nl

HANZEM

AG

HANZEMAG IS LOOKING FOR JOURNALISTIC

TALENT!HanzeMag is looking for students who want to gain journalistic experience while earning some money as well. We fill two blogs every day, make several videos every week and make a magazine every two months. Of course we mainly focus on news and stories from Hanze UAS, but we also find Groningen student life, student associations, sports clubs, student politics, internationalization and general stories about Groningen very interesting. We are looking for writers, photographers, filmmakers, bloggers, columnists, illustrators and podcasters. In short, every creative spirit is welcome! Experience is not a requirement, we are looking for talent, not experienced journalists. Would you like to contribute? Send an email to c.f.wind@pl.hanze.nl with your specialty(s), interests, and possibly texts/videos that you have made earlier. A cover letter is not necessary! Unfortunately, due to Dutch law, we can only pay EU-students, but of course non-EU students are more than welcome to contribute on a voluntary basis!

14int

Advertisement

‘Finding a job in Ukraine is very hard. Companies need people with practical experience but the study programmes are very theoretical. One more reason to study abroad.‘I’m an only child. My mother is a manager in a company, my father was a manager too, as well as a karate coach. He moved to London to find a better paid job, working on a building site. Since it is cheap to go to London from here I see him quite often. I go to Ukraine only twice a year. For my mom it’s hard. She feels a bit lonely. That motivates me to work extra hard. I’m grateful to my parents. Without their support I would never have been able to study here. ‘I try to be involved in multiple spheres of daily life. Study, I’m a member of a debating club and I have a part time job with a food delivery company. That way I really get to know about the unwritten rules that apply and the way people work here. It also gives me the opportunity to improve my Dutch and make friends.‘I don’t like to generalize. Every person is different. But I have found on quite a number of occasions that Dutch people often help you out when you need help, even though they didn’t have to. At a sports training session my shoulder got dislocated. I couldn’t move. A girl I hadn’t met before took me to the hospital and stayed with me. She even missed her train for me. Groningen is a nice place to make a good start towards realizing your future plans. It’s very easy to have a great student life here and to travel. ‘I quite enjoy a busy life. I cannot sit in one place for long, I’m a workaholic to some extent. I take the honours programme of International Business and really enjoy it. I like working on my own, but I’ve learned a lot from group projects. Negotiating with different people, achieving goals together. It’s a good experience for me. Every day is a chance to learn something new. Living here is great to get out of your comfort zone, to make memories and to meet new people.’

‘I’m from Vinnytsia, an old city, about the size of Groningen, in the central part of Ukraine. I finished school at 16 and went to the Netherlands almost straightaway. It had always been my dream to study abroad and learn foreign languages.

LEGAL ALIEN

Luuk Steemers

DARIA ZAGORODNII (18)SECOND-YEAR STUDENT OF INTERNATIONAL BUSINESSUKRAINE, 37 MILLION INHABITANTS, 14.5 TIMES THE SIZE OF THE NETHERLANDS.

15int

Bayram Sevim (23), Turkey‘One of the reasons why I chose to study in this part of the Netherlands is that I’m very much interested in farming. I’m from an agricultural business family. I hope I will be able to do volunteer work in vegetable farms here and see how the Dutch highly reputed production system works and what it costs. Maybe I will start a farm in Africa, I don’t know yet, I’m also planning to set up companies, a factory in plastic bags for instance. Anyways, I’m young, I don’t have a family yet. I can take risks at this age, so this is the time to do it.‘Two days ago I arrived at Amsterdam Airport. It is my very first time in the Netherlands. I travelled to Groningen by bus, much cheaper than the train. I liked the scenery looking out of the bus window: wind turbines, meadows with cows and sheep. ‘What struck me is that Groningen is much quieter than Amsterdam, I really like that. I am staying at Simplon Hotel for the time being. Yes, still trying to find a room. ‘In Turkey I study International Business & Management at Yeditepe, a private foundation university in Istanbul, I’m in the fourth year. At Hanze I will follow the exchange programme Account Management & Marketing Planning till 1 July. I’ll go for it.’

Debbie Adeyemo (20), Nigeria‘Thanks for your compliment about my English. English is the second language in Nigeria. We speak it in schools and for official purposes. With friends and family, I usually speak Yoruba. ‘Ibadan, my native city, is the third largest city in Nigeria, it has three million inhabitants. I took my A-levels there and after that I went to Cyprus straightaway. I follow the Bachelor programme in Business Administration at the American College in Cyprus. ‘Last year I started to search for countries and universities where I could follow an exchange programme. Hanze seemed like a good place to meet many people. I also found that students do a lot of team work. I like that.‘I arrived not a day ago. It’s very chilly compared to Cyprus. Everything is a lot bigger than Cyprus. I have to get used to that. I saw trains and huge numbers of bikes. But I haven’t moved around a lot so far. I will probably do so this weekend with some people I just met here. ‘I got a temporary room from the International Student Office, but the person who rented it is arriving from China tomorrow. I have an appoint-ment with a staff member from the housing office this afternoon who might be able to help me. ‘My father has a security business in London. I’m planning to do my master there when I finished my bachelor in Cyprus. I also want to earn some money in the UK. I’ll need that to be able to fulfil my big dream of setting up a business somewhere in Nigeria.’

Boudewijn Otten & Luuk Steemers

NEW ARRIVALS ARE TOTALLY STOKED

On January 31, about 230 students arrived at Hanze for their stay in Groningen. What do they expect to experience?

12int

13int

Ajna Cunjalo (21), Bosnia‘I have been here for only three days and I have already fallen totally in love with Groningen. The atmosphere in the city is such a difference from what I am used to. People seem to be having fun all the time. They are smiling and talking all day long. ‘Bosnians tend to be more heavy-hearted. You are right, they do have reasons to feel that way. For many of them life is not easy. Poverty makes life difficult. The average income in Bosnia is about 300 Euros a month. Making both ends meet is a struggle.‘Our present home is five kilometres from Zernike Campus. We didn’t know which bus to take, so we went walking. Just like we did the previous days. You might say it gave us enough time to have a look at the city. It is really beautiful and the centre is vibrant. Tomorrow we will move to an accommodation near the train station.‘In my home town of Zenica I am a student of Nursing. I still have two years to go. After that I could go and try to earn a master’s degree, but I am not sure I will. Things may change, of course. One thing I always will keep doing is dancing. Modern dance is my thing, Hip Hop and the like.‘Living in The Netherlands is really expensive for us. But okay, we gained Erasmus funding and we share our accommodation. We, that’s my long-time friend Miran, my friend Merjema and I. I have known Merjama for just seven months, but we have become really close. Miran is like a brother to me, so the three of us will manage. We have got each other to lean on. We also take the Healthy Ageing Programme together.’

Mirzoannis Yakubov (21), Tajikistan‘In Tajikistan you either study Finance or Law, since with those degrees you can earn a living. But I chose Journalism at Belgorod University. Not because I want to become a journalist. No, I want to be an actor. Yes, sir, an actor. Everything is possible! You just have to stand up, open your mind and learn. ‘Two months ago I wouldn’t have thought I’d ever be in Europe. Each morning I think I’m still dreaming. Why? Sir, people are smiling, that’s a very good thing. I’ve been here only for some days, but I have already smiled more than in two years in Russia.‘When a hundred things turn out well and one thing goes wrong, Russians focus on the latter. That is a devastating mentally. When I am old I want to tell my grandchildren about all the things I tried. In Groningen I want to find the best knowledge and have the best experiences.‘The dream of all Tajiki students that go abroad is to return and improve the country. It is beautiful, the Pamir mountains are fantastic, the Sarez lake has the cleanest water in the world. Please come and visit. I will guide you, with a smile.’

XXXXX

STUDENT WELL-BEING, IS THERE A COURSE

FOR THAT?Boudewijn Otten

10int

11int

Wouldn’t it be better to integrate study skills into regular education?‘That’s not up to me. And besides, it always depends on how many students would benefit from it. So, if a substantial amount would, you could do that. For now, the services offered through Hanze Student Support are a good alternative. By the way, it also offers students the opportunity to interact with other students facing the same challenges. That is extremely valuable.’

How do you ensure that more students learn about these facilities?‘Too many students don’t know how to reach us. We propose setting up a portal, on which students can quickly and conveniently find out about the services that are available. For now, we only have a web page. Perhaps at a later stage we can start thinking about a physical office or desk. But that will also depend on the students’ needs. They may just prefer a digital environment. We haven’t looked into that yet.’

Student Support offers workshops for Healthy Life Skills; what are those?‘They’re short training sessions of all kinds of skills that make life less stressful. Examples include healthy use of social media, adequate sleep and nutrition, as well as how to handle money and debts. They’re the result of the exploratory study conducted by Juliette’s Healthy Life Skills project group during the past year. The study paid close attention to the suggestions from students.’

Student Support: 1,400 hours of student well-beingHanze Student Support offers some 1,400 hours of courses, training sessions and workshops, which are taught by both Hanze lecturers and external experts. In total, Student Services estimates the costs of these activities for student well-being at €217,000 per year. The actual costs that the Hanze earmarks for promoting student well-being are much higher. The €217,000 does not include the costs associated with academic counselling, the university doctor and the Student Counsellors’ Office (which comprise approximately five full-time jobs). Nor does it include the costs associated with university psychologists.

‘Life seems to be more and more of a competition, with winners and losers. That is unsustainable’, said Minister of Education Ingrid van Engels-hoven during the National Education Meeting on Student Well-being in March 2019. Student well-being is a priority for the minister, who is a member of the D66 social-liberal political party. During the opening of Hanze’s academic year, Van Engelshoven reiterated that universities need to be there for students. ‘All students deserve the attention they need to get the best out of them-selves’, she emphasised on 3 September, in the Atrium at the Hanze.

They’re taking the words out of Nynke Beinte-ma’s mouth. The policy drafted by the manager of Student Services and Juliette Odé (from the Education & Applied Research Staff Office) significantly expands the number of facilities for students. The package now consists of about 40 workshops, courses, training sessions and cam-paigns that are designed to create awareness.

Awareness, what’s that?‘Becoming conscious. Victims of sexual abuse, for example, and students who are struggling with an addiction. We want to let them know that they are not the only ones, that Hanze can offer them a sympathetic ear and can advise them on the steps they can take to get help. If they need it, of course.’

The facilities for student well-being are grouped under the name Hanze Student Support. ‘Three words that nicely indicate what we stand for in two languages. As such, we will no longer be using Study Success Centre.’The word success has some-what lost its sheen in recent years. ‘The association is no longer just positive. Students suffer from the obligation to be successful. They feel unnecessary pressure. With our range of services, we’re offering them something to help them through their studies and prepare them for the job market. Their needs take centre stage. We want to offer them the answer that will benefit them in their situation. In other words, we don’t necessarily focus on success.’

The number of participants in the courses and training sessions has been growing steadily in recent years (from just over 200 in 2016 -17 to 350 in 2018 -19). Effective study habits is by far the most popular activity, attracting nearly 100 participants. That reflects the findings of Professor of Rehabilitation Lies Korevaar, who discovered that a lot of the stress experienced by students is related to a lack of study skills, such as organising and planning study activities.

More attention is being paid to the well-being of Hanze students than ever before. The brand-new Hanze Student Support offers 1,400 hours of courses, training sessions and workshops. Nynke Beintema: ‘The students’ needs take priority.’

Aron de Jong

HANZE STUDENTS PARTICIPATE IN CSI GRONINGEN

8int

9int

the outskirts of Zernikepark. A laboratory for innovation, but on a small scale. The heart of the building is a large, open space where the signature orange colour of Hanze University of Applied Sciences is prominently visible. The space is divided into different work areas, where multiple enterprises (including Politie Noord-Nederland) collaborate with students on innovation. It’s remarkable that these enterprises have joined forces to achieve a better final result.

One of these projects is Talking Crime Scenes, Kruisweg explained. ‘Two groups of students are working on this project in cooperation with KPN. They are working on how to collect and use sensor data from a building when a crime has been com-mitted, allowing you to measure when there was movement in a space.’ Crime Scene Investigation with the help of Hanze students.According to Kruisweg, innovation within the police force is important. ‘The world is changing rapidly, especially in terms of society and techno-logy. If we want to innovate, it’s important that we work together with parties with expertise in specific subjects. That’s what brought us to Hanze. We have interesting topics for the students, and the Hanze has many bright students who can quickly make significant contributions to police innovation.’

‘There is a total of about 55 students working on assignments’, said Annelies Kruisweg, project manager for the innovation house of the Noord-Nederland police force. ‘That includes both work placement students and students who are preparing to graduate.’ While the students are working on different projects, each project focuses on applying the latest gadgets to police work.

This leads to some pretty cool projects, such as 25-year old student Tim Streefkerk’s concept. He is designing a reconnaissance robot for his Industrial Product Design degree programme. The guiding principle is that the robot can enter spaces without the police having to go in. Fabian McKenzie, policeman and innovation house supervisor, cites as an example the suspicion that a neighbour has passed away. ‘When we have to break down the door to see whether someone is all right, it can cause a lot of chaos’, he said. ‘It also costs a lot of money, and in some cases is completely unnecessary.’ The police can send the robot in through the letterbox and use a remote control to operate it. At the same time, the remote control displays a live feed from the camera inside the robot.

DETECTION METHODSThe innovation is taking place at the DSH on

Graduating the traditional way is always an option, but there are other ways as well. A number of students are working at the Digital Society Hub (DSH) on various projects for Politie Noord-Nederland, the regional police force. We went to see what exactly they were up to.

6int

7int

Boudewijn Otten

RENT FURNITURE? YES, AT SWAPCOUCH

looking, because we deliver the items to their door and, as part of our service, provide a replacement if there are any problems. The furniture is and remains our property.’Maurice: ‘Our furniture is pretty sturdy. Yes, you’re right, you could call it idiot-proof. Look, we’re aware that students don’t always treat furniture carefully. Wilfully destroying things is a different story, of course. That’s why you pay a deposit. But regular wear and tear is not an issue. You understand that when you rent furniture.’Bendix: ‘It’s important to point out: we deliver furniture in excellent condition. Not new, but as good as new.’

How do you get your stuff?Maurice: ‘We have contracts with a couple of suppliers that are able to deliver quickly whenever we need more items. That’s the idea, after all; we want to grow.’Bendix: ‘Fortunately, since 1 January we have a warehouse in Groningen.’

What about the finance side of things?Bendix: ‘So far, we haven’t had to recruit any external backers.’Maurice: ‘Currently, turnover is still less than €1,000 a month. Not enough, perhaps, but we’re still in the start-up phase. February will be a crucial moment. That’s when the current crop of exchange students leaves, and the next crop arrives. That’s when we’ll be able to see whether the concept catches on.’Bendix: ‘We have a solid foundation. Once business is really up and running, we will most definitely be interesting to investors. The number of international students in the Netherlands is steadily growing, and we are growing with it.’Maurice: ‘If it doesn’t work out, we will sell the furniture. The risk is quite manageable.’

Bendix Zijlstra (23) lives in a spacious, brand-new studio on Akkerstraat. Elsewhere in the building, construction workers are putting the finishing touches on the latest housing units in what was once the mighty Noorderkerk church. Bendix’ room is within 100 metres of the Noorderplant-soen park. He had just completed his Internati-onal Business (IBS) degree programme when he went for a walk in the park with his good friend Maurice Panman (also 23).The fellow graduates had a pretty good idea of what the immediate future held. 2019-20 would be the year of the pre-Master’s programme in Finance, a year that would prepare them for the real thing: the Master’s degree in Finance at the University of Groningen.‘With our backgrounds, we can certainly enter the international business sector within a couple of years’, said Maurice. ‘But, in the meantime, we are enterprising people.’Being your own boss, the adventure. That was the topic of discussion during their walk. But the conversation really got going when they suddenly realised what they would put on the market. Swapcouch: a furniture leasing company.

You thought, if you can do it with a bike, you can do it with a couch.Bendix: ‘Definitely. Both of us went abroad for a work placement: St. Petersburg and London for Maurice, and Jakarta and Berlin for me. When you first arrive, you have so much on your mind. Unfamiliar surroundings, a work placement assign- ment, new colleagues... In some cases, you have to find a room on your own. And once you have it, obviously you have no idea where to go to find a decent bed, chairs and a comfy two-seater sofa.’

So, in Groningen, you’re the ones to talk to.Bendix: ‘It’s that simple. They don’t have to go

What Swapfiets is for the cycling student, Swapcouch could be for the student in a rented room. Those who would rather not buy their own furniture can lease it from Bendix and Maurice’s company.

4int

5int

being -- or will be -- introduced. Students play an important role in the cooperative’s development.

Foorthuis: ‘After all, a student will come up with different insights than a professional who has been in the business for years. And we very much want an exchange between the city of Groningen and the surrounding region, because there’s almost no exchange at present. At Hanze, we feel responsible for the development of this region.’

Mondragón partnershipThe exchange project with the Mondragón regional cooperative will be an extension of this. For example, there will be a permanent research station where Hanze students can conduct research on the regional cooperative. Foorthuis: ‘Mon-dragón is such an amazing and world-renowned example of what a regional cooperative can offer. They have a very rich, long tradition and have evolved into a huge cooperative involving education, agriculture and metalworking. They serve as an example for us. But I should mention that representatives from Mondragón are very impressed by what they see here, too. From us, they want to learn everything there is to know about energy transition, start-ups and how to become a bicycle-oriented city.’

‘If people here are sceptical about the possibilities of a regional cooperative, I say: right, get on the bus to Mondragón, we’re going to have a look around. Groningen has 100,000 students. In addition, you also have nearly 100,000 people in the SME sector in and around the city. There’s tremendous potential to set up fantastic partner-ships, but at the moment absolutely nothing is happening. Our goal is to change that, and in the process create the largest company in the northern Netherlands.’

That would be amazing!Foorthuis: ‘No, that’s just what we do!’

global market success, but there are many more smaller cooperatives in the Netherlands. For many decades, they could count on the government’s help if they needed it. However, the SME sector in the Westerkwartier noticed that the government had been distancing itself more and more in recent years.

Professor of Sustainable Cooperative Entrepre-neurship Willem Foorthuis compares it to a familiar student problem: ‘Imagine that your mother has always cooked for you. Then you move away to university and suddenly you have to do it yourself. There’s a very good chance it will be a failure. You get frustrated, angry, which is logical. Many farmers in the region also feel like that right now. That’s how it can come to the point where they feel like driving a tractor through the door of the provincial government building.’

A couple of years ago, the SME (Small and medi-um-sized enterprises) sector took matters into their own hands: the Westerkwartier Regional Coopera-tive was established for the sake of preserving and developing the Westerkwartier. Various parties have come together in this regional cooperative to share knowledge and offer support to the SME sector. The goal is for education, companies and governments to converge here. Foorthuis: ‘There’s a lot of dairy farming in the Westerkwartier. These farmers work hard, sell their milk and then never see anything in return for it. They are entirely dependent on the market price of milk. But at the same time, they often don’t know how they can change or innovate their operations. We can offer them the knowledge or the means to do this.’

What role does Hanze play here?The Sustainable Cooperative Entrepreneurship professorship conducts research on making the ‘regional cooperative’ concept successful. In addi-tion to the Westerkwartier, there are other areas in Groningen where the regional cooperative is

The Westerkwartier Regional Cooperative will be working closely with the world-famous Spanish regional cooperative of Mondragón. But what exactly is that, a regional cooperative?

During the past century, Dutch cooperatives, such as Rabobank and Univé, have played an important role in the Netherlands. Rabobank and Univé are examples of large cooperatives that found

Attention, students interested in going to Spain on exchange! A permanent Hanze research station will be established in the Spanish city of Mondragón and an exchange programme will be set up between the University of Mondragón and Hanze.

Louise de Vos

HANZE WILL CONDUCT RESEARCH IN SPAIN(AND YOU CAN PARTICIPATE)

Aron de Jong

HANZE STUDENTS LAUNCH PLATFORM FOR GAMERS WITHDISABILITIES

2int

3int

reports that the controls are still in development. ‘In the future, we want to make more games, including narrative titles. For now, the most important thing is to make sure the controls are working properly and that as many as people as possible can play our games.’

They have a multiplayer version in the pipeline, and they are considering making the platform open source. The latter means that developers can upload the games they create to the platform. According to Corey, there are dozens of examples of people who have designed games for someone with a physical disability, but have no avenue for distributing them. ‘For example, take a parent who created something for their child with a disa-bility. We think it would be so cool if they were able to share that game on our platform.’

Cloudwhale currently has six users, with one to two new users joining each month. The two gentle- men hope to have between 500 and 1,000 users a year from now. It is not such a wild idea; after all, the two are currently in talks with a company in the US about joining an incubator programme. Although they cannot share the exact details at this stage, you can tell that they’re enthusiastic. ‘We’re helping people who don’t have the same access to entertainment as us. It’s just great to do.’

able to work on their company full-time for their work placement. In the process of developing their platform, Marcel and Corey were struck by the fact that games for people with a physical disa-bility could often only be played with expensive hardware. With Cloudwhale, they are trying to get around this problem by making the games adaptive.

CUSTOM-DESIGNED CONTROLS‘The games on our platform can be adjusted to the individual player’s needs’, said Corey. ‘In Jeroen’s case, the game mainly used only one button, but depending on the person, multiple buttons can be used to play, too. The games don’t change, just the controls.’

For €10 a month, users get access to the Cloudwhale platform, which currently has four games available to play. The selection ranges from puzzle games to more action-oriented titles. One of the games is 2048, a puzzle game that was already popular as an app. ‘We made a few adjustments to the game concept to make it more like Tetris, so users only need a single button.’

OPEN SOURCEAs far as the future goes, there is still plenty to accomplish according to the two students. Marcel

Cloudwhale is not a standard game platform. The games they design are specifically geared toward people with a physical disability. ‘It really started during one of our school projects’, said Marcel Former. ‘Corey and I were given the assignment to create a game for Jeroen, who has cerebral palsy. Basically, what that means is that he is paralysed for the most part and can only use the muscles in his face. After we created the game, we thought: why don’t we help more people who are in the same situation?’And so they did. They worked out the concept for their company, and through Hanze, they are now

With Indietopia, the Game Bakery and Studio Bleep, Groningen has a good number of companies involved in gaming. Recently, that number expanded to include Cloudwhale, a company founded by Marcel Former, Daniel Krysztofiak and Corey Hobson, three third-year Game Design students at Hanze. Photo: Studio Dijkgraaf

219 february 2020editorially independentmagazine ofhanze universityof applied sciences

HANZEM

AG

STUDENT WELL-BEING AT HANZE

WELCOME NEW INTERNATIONALS!