FJALË MISTERI

Krijimtari letrare e nxënësve të klasës X

Projekt

2013

Kompleksi Arsimor “Shkolla Internacional”

VLORE

Përmbajtja:

1. Vjeshta Eleni Koço

2. Toka Arli Minga

3. Babi Blerta Brahimmuço

4. Im atë Artesia Gjonçari

5. Dedikuar Sashës Danja Arapi

6. Babai im Migena Tahiri

7. Dhoma ime Silvia Ibrahimi

8. Nënës Harisa Konomi

9. Gruaja mbi divan Sidorela Hamitaj

10. Për njeriun më të mrekullueshëm… Ortensa Hodaj

11. Makina ime. Alessio Brokaj

12. Shtëpia e gjyshes Emanuela Muka

13. Vetvetja Rina Cakrani

14. Frika nga vetmia Rina Cakrani

15. Mësuesi im i parë Fatjona Canaj

16. Intervistë imagjinare Fjorarba Mamaj

17. Nënë Tereza Kristiana Papajani

18. Një ekskursion në Dhërmi Klea Mehmeti

19. Shoqja ime D. Franko Kaçorri

20. Mikja më e mirë Kejvisa Rrapaj

21. Vlora Loreida Metaj

22. Në Dubrovnik Juri Hoxha

23. Midis Zigenit dhe Llogorasë Arli Minga

24. Fëmijë Riçard Stara

25. Në Llogora Serena Bozheku

26. Hilari Klinton Xhuliana Habilaj

27. Pa ty Eleni Koço

28. Hëna Sidorela Caushaj

29. Gjyshja ime Fjorarba Mamaj

Vjeshta

Ti ike verë

Zogjtë shtegtuan larg

Fëshfërimat e gjetheve

S'mungojnë në këtë ditë të vrazhdtë.

Rrugët bosh fshehin trishtim

Qyteti i heshtur bën grim.

Pikat e shiut na bëjnë shoqëri

Dhe drurët dridhen nën shi.

Eleni Koço

Toka

Erdha nga errësira në dritë. Nga asgjëja në gjithçka. Dhe pashë … Jo nuk

shihja ende. Vetëm ndieja. Ndjeva ngrohtesinë e nënës, por larg . Ishte shumë

ftohtë. Në aq pak kohë ndjeva shumë .

A të ishte vallë jeta? Po, po ! Kisha ardhur në jetë. Aty ku është “Oazi i jetës”.

Në Tokë. Ajo pika e vogël në universin e pafund. Toka ime , Toka jonë. Është

planeti i vetëm që ka jetë, ose të paktën këtu kemi gjetur sigurinë për të jetuar.

Ka formë të rrumbullakët dhe sillet rreth një ylli që quhet Diell.

Nuk është lodhur. Qysh kur ka lindur, ashtu ka lëvizur. Si një instinkt i

lindur. Mbase kjo është në natyrën e saj.Është e mbuluar me një shtresë që

quhet atmosferë. Nga larg duket si vello e bardhë, që nuk largohet kurrë. Nga

Toka nuk shihet, nuk dallohet, por di që nga ajo shtresë mund të jem gjallë.

Toka në pjesën më të madhe të saj është mbuluar nga uji. Pjesa tjetër është

tokë. Pjesa ku ne ecim, luajmë, pengohemi, ngrihemi, ngjitemi lart, jetojmë dhe

më pas largohemi. Nuk e di saktësisht, por nuk do doja të largohesha.

Jeta është shumë e bukur. Për dikë e shkurtër dhe e bukur. Për disa e gjatë

dhe e vështirë. Të gjithë duan të qëndrojnë ketu, edhe pse kjo është e pamundur,

sepse Ai kështu e mendoi. Ka gjallesa nga më të ndryshmet. Nga më të voglat

tek më të mëdhatë, por të gjitha me një qëllim të caktuar. Të gjitha jetojnë e më

pas largohen, por gjithmonë duke lënë diçka pas. Një jetë tjetër e shkurtër ose e

gjatë. Është e lindur, është ligji hyjnor, jeta nuk shuhet kurrë.

Në botën e kafshëve ligjet janë të pathyeshme, më i forti mbijeton. Ashtu si

dhe tek ne njerëzit, por ne nuk largohemi. Ne vuajmë. Ne njerëzit kapemi me

thonj pas jetës. Kafshët gjallojne, ndërsa ne qeshim, gëzohemi, qajmë dhe

trishtohemi. Trishtohemi aq shumë sa jeta ndonjëherë na duket një budallallëk

pa kuptim.

Eh, jeta! Po sikur të mos e kishim? Nuk e di. Nuk më intereson aspak. Çfarëdo

që të më ndodhë, jam i lumtur që e kam dhe e pranoj si dhuratën më të bukur

dhe, kushdo të ma ketë dhuruar, duhet të ketë qënë hyjnor, madhështor…

Nuk ka shumë rëndësi. Ndihem i mbrojtur e i lirë në shtëpinë time. Në Tokë.

Në “oazin e jetës”. Aty ku pyetjet nuk mbarojnë kurrë. Aty ku …

Arli Minga

Babi

Tek rritem, tek mesoj te hedh hapat drejt jetes se eger, shoh ate tek

plaket, tek i shtohen thinjat ne floke, shoh ate tek rritet po njesoj si unë. Por,

mbi te gjitha, shoh ate tek me meson çdo fjale, çdo veprim, çdo perpjekje, çdo

sakrifice.

Futet ne shtepi, hedh hapat e lehte e me pas futet tek dhoma ime. Shikimi

im perplaset menjehere me shikimin e tij te embel, qe del nga syte e kalter si

qielli. Shikoj buzet e tij te kuqe tek peshperisin fjalet me te bukura ne bote :

“Pershendetje, kukulla e babit”. Duart e tij me ledhatojne lehtesisht floket. Jane

ledhatimet me te mrekullueshme që nje vajze mund te marre.

Krahet e tij te fuqishem me rrethojne butesisht te teren. Ne perqafimet e

tij ndiej mbeshtetje, ndiej ngrohtesi, ndiej siguri, ate siguri qe vetem ai mund te

ma jape. Ne zerin e tij ndihet lodhja, ndihet sakrifica, te cilen duhet ta kaloje çdo

dite per te me dhene mua atë siguri. Ne zerin e tij ndihet gjithashtu dashuria e

pathyeshme. Ne çiltersine e tij une lexoj çdo mendim, por ai nuk mund t’i fshehe

ato.

E adhuroj kur perpiqet te me bej te qeshe, madje e adhuroj akoma me

shume tek perpiqet te me shpjegoje diçka qe une s’duhet ta bej.

Ai me formoi. Ai, keshillat, deshirat e tij me bene kete qe jam sot. Ai ka

ditur gjithmone te kthehet ne nje nga prinderit me te mrekullueshëm ne bote.

Une dhe im ate jemi shume te lidhur, jam mesuar deri sot te shoh shembullin e

njeriut perfekt tek ai. Jam mesuar ta dua me te mirat dhe me te keqijat e tij. Per

mua ai s’do te kete asnjehere ane negative, perveç të qenit pak mbipeshe, gje që

askush nuk do ta llogariste në gjithe atë listë te gjate te aneve

pozitive.

Im atë eshte gjeja ime me e shtrenjte. Ai do te mbetet gjithmone per mua

nje superhero, i cili ka ditur te beje pothuajse gjithmone gjene e duhur, por ka

ditur te beje dhe gabime, por ka ditur. Ç’eshte me e rendesishmja, ai gjithmone i

ka rregulluar ato.

Syte e mi mbushen me lot, sa here qe mendoj se dikush, dikur, ndoshta

dhe une mund ta kem lenduar. Ai s’do te ishte kurre i afte te ma bente diçka te

tille! Ai di te perkujdeset per mua. Njehere me ka thene: “Bijë, ti je si kristali!

Duhet pune çdo dite per te qendruar e pastër”. Kete shprehje do me duhet ta

perseris çdo dite me vete, ndoshta nje dite t’ua them fëmijëve të mi. Ose…ose,

ndoshta, t’ia them dhe atij.

Ai arrin të me suprizoje çdo dite, ai arrin te me beje ta dua çdo dite e me

shume, ai me ben ta adhuroj çdo dite e me shume. Ai per mua eshte kristali me i

shtrenjte ne bote, te cilin askush nuk mund te ma marre, askush nuk do

guxonte! Ai per mua eshte misherimi i perfektes, i se bukures. Ai eshte im ate!

Ai eshte gjaku im! Ai eshte heroi im! Ai eshte çdo gje per mua! Çdo gje e bukur,

çdo gje e lumtur, çdo gje e shenjte, çdo gje e qeshur e kesaj bote! Ai eshte une! Ai

eshte pjesa ime me e mire, te cilen e kane zili.

Ai eshte babi im!

Blerta Brahimmuço

Im atë

Babai, njeriu me i dashur per mua. Personi mbi te cilin kam mbeshtetur

bazat e jetes. Menjehere , sa çoj neper mend emrin e tij, përfytyroj nje burre të

qete ,i cili te ben per vete me menyren se si flet dhe qetesinë qe e karakterizon .

Kjo eshte dhe nje nga gjerat per te cilen e admiroj me shume .

Gjithmonë perpiqet te zgjidhe çdo problem me qetesinë me te madhe dhe

me autoritet.Fakti qe ai gjithmonë ka dhene per familjen vetem ngrohtesi, jep

tek unë nje shembull perfekt, te cilin mund ta zgjedh dhe unë në jeten time .

Me pelqen te flas shumë per të, pasi do te doja te ndiqja dhe unë rrugen e

tij ne jete. Gezimi dhe dashuria qe tregon ai per jeten, duke u bere balle

veshtiresive te ndryshme qe ka jeta, me tregon mua te mos perkulem para

asgjeje .

Guximin per te vazhduar perpara unë e gjej ne syte e tij plot drite dhe ne

frazen " Vajza e babit, ti do me nderosh mua! "

Keshillat e tij nuk me kane munguar asnjehere , kanë qene gjithmonë aty

në momentet kur unë kam gabuar apo triumfuar ne çdo çast te jetes.

Babai eshte dhe do te mbetet njeriu që adhuroj ...

Artesia Gjonçari

Dedikuar Sashës

Jeta e njeriut i ngjet një autobusi ne levizje, ne te cilin hipin e zbresin

persona të ndryshem.

Por çuditerisht, ne jeten time, ndryshe nga ç’mund të prisni, eshte futur

nje kafshe. Nje kafshe e cila tashme eshte pjese e jetes sime, duke i dhene asaj

nuanca dhe ngjyra te tjera. Eshte nje qen i vockël, i cili ka arritur te bejë per vete

nje qenie njerezore.

Duket e çuditshme te degjosh te flitet keshtu per nje qen me kaq dashuri,

pasi ne monotoninë e zakonshme zemren e nje vajze ne kontekstin e fjales

“dashuri” mund ta fitojë vetem një djalë. Por jo…

Dashuri ka per te gjithe. Dashuri ka per gjysherit, mamin , babin, motren,

vellain, te dashurin , natyren dhe kafshet. Kjo dashuri per kafshet eshte e

skalitur diku ne nje vend te zemres sime dhe konkretisht per Sashen, qenin tim.

Sasha eshte nje qen vetem 5-muajsh i races labrador. I gjate aq sa mund

ta shkelesh me kembe, eshte vetem 60 cm. Ajo ka qime te bardha si debora e

malit dhe te perhimta si prushi i zjarrit . E perkedhel butesisht trupin e saj

leshator dhe duket sikur je duke prekur copat e mendafshta mbreterore. Syte e

saj bojeqielli ngjasojne me kaltersine dhe thellesine e deteve dhe shkelqejne si

yjet ne naten e qete. Eshte kaq e veçante, e vogla ime! Ndoshta ju duket e

çuditshme, por ajo kafshe percjell shume tek unë .

Teksa shkruaj per të , vetvetiu edhe mimika e fytyres sime

ndryshon. Sasha më pret tek dera e shtepise sa here kthehem nga shkolla, sepse

e di qe une kam gjithmonë nje çokollatë per t’ia dhene. Po , po, pikerisht nje

çokollatë.

Per mua ajo nuk eshte qen, eshte me shume se kaq. Eshte loja ime e

preferuar, eshte mikja ime e sekreteve, eshte shoqeruese e xhirove te pasdites,

eshte si femija me i pafajshem që mund te kete kjo bote. Shpeshhere, kur gjendja

ime shpirterore nuk eshte e mire ,ajo duket sikur e kupton. Ulet ne dy kembet e

pasme dhe qendron pa levizur para meje, me shikon me ata syte e saj te

medhenj, qe te perfshijne te teren, ngre veshet dhe duket sikur te fton t’i

rrefehesh…

Nuk mund t’i rezistosh asaj pamjeje. Pas atij trupi te vogel, te mendafshte

duket sikur fshihet dikush që me kupton, me degjon, ndoshta edhe me dashuron

ne menyren e vet. Ajo vjen e te afrohet butesisht, te kerkon ta perkedhelesh,t’i

flasesh, t’i qeshesh dhe te luash me te. Sigurisht, nuk i them dot “jo” argetimit

me te. Të mos ju duket e çuditshme, por ajo eshte pjese e jetes sime , pjese e se

perditshmes sime , pjese e lumturise sime.

Tashme ajo ka vendin e saj ne zemren time…

Danja Arapi

Babai im

Te folurit per babain tim nuk ka kufi. Ai ndoshta nuk eshte babai i

perkryer ne gjithçka, por eshtë ai qe une dua.

Ne pamje te pare ai duket njeri i ftohtë, i vrazhdë dhe shume i

eger,ndoshta per shkak te profesionit te tij, qe i kerkon ate pozicion , ate hije ne

fytyre. Por ,ne te vertete, eshte krejt e kunderta e pamjes se tij.

Ai eshte nje njeri i kuptueshem ,tolerant dhe shume komunikues,

veçanerisht me mua.Une jam femija i pare ne kete familje,femija qe e beri ate

baba,ndoshta eshte ky fakti qe une jam femija me i perkedhelur i tij dhe,

sigurisht, tregohet tmerresisht me tolerant me mua.

Ne momentin qe im atë mori vesh se mamaja ime ishte shtatzëne, u gezua

jashtë mase.Para se te lindja unë, dyshohej se bebja ishte djale dhe, ne

momentin qe doktori doli nga salla e dha lajmin se bebja ishte vajze, të gjithe

aty u shtangen. Ne ate çast im atë ka filluar te bertase nga gezimi. Ky ka qenë

momenti i pare qe startoi nje lidhje te forte mes nesh.

Une atij i ngjaj ne çdo gje: ne ecje, në mimikë, ne te folur, ne te arsyetuar e

menduar, madje dhe ne fizik.Te gjithe me thone se une jam kopja e mamasë

sime, sepse i ngjaj shume asaj ne pamje,por ne te vertetë une e gjej veten time

me shume tek im atë.

Ai eshte shume fanatik per çdo gje qe ndodh ne ditet e sotme,por ne te

vertetë nuk ia vë fajin atij, por mentalitetit ku jetojmë. Per per mua nuk ka

problem, sepse e di qe nje dite do ta ndryshojë kete mentalitet,por edhe po nuk e

ndryshoi, s’prish punë.Ai do te ngelet gjithmonë idhulli dhe shembulli qe dua te

ndjek ne jete.

Ndoshta ajo fjala e urte:“Djemtë nga mamaja dhe çupat nga babai”është

arsyeja pse lidhja ime me tim atë eshte kaq e forte.

Migena Tahiri

Dhoma ime

Dhoma ime ndodhet në katin e dytë, në zonën veriore të shtëpisë

trikatëshe. Dhoma është një vend që ka formën e kuboidit me përmasa 4 m, 3 m

dhe 2.8 m. Nuk është shumë e madhe, po sa për mua mjafton. Muret e dhomës

janë ngjyrë rozë e çelët kurse kolonat janë ngjyrë rozë e ndezur.

Në dhomë ndodhet një krevat dopio, i mbuluar me çarçafë dhe jastëkë në

ngjyrë rozë të ndezur, i cili më pëlqen shumë dhe është shumë i butë. Dyshemeja

e dhomës është me pllaka të mëdha ngjyrë ajke me nuanca. Dollapi i dhomës

është sa një faqe muri, në të gjithë lartësinë e saj, ngjyrë ajke dhe me nuanca të

ngjyrës rozë. Në dollap ndodhen shumë sirtare dhe vende ku mund të futen më

shumë rroba sesa unë kam futur.

Në faqen tjetër të murit, përballë me dollapin, ndodhet një bibliotekë e

vogël, ku unë vendos librat dhe gjërat më të nevojshme. Biblioteka ka ngjyrën e

dollapit, por me ca ndryshime. Mbështetur në mur, poshtë bibliotekës ndodhet

tavolina ku unë mësoj dhe në të ka vend të posaçëm për kompjuterin dhe pjesët e

tij.

Pranë tavolinës ka dhe një karrige, sigurisht, e cila nuk më pëlqen shumë,

megjithëse është me rrota dhe mund “të bësh qejf”. Në tavolinë është shumë

rrëmujë, ndonjëherë nga gjërat e shumta që vihen, por gjithsesi më pëlqen dhe

ashtu.

Dritarja e dhomës është e madhe, në ngjyrë ajke dhe me xhama të

tejdukshëm. Në dritare gjithashtu është varur dhe perdja ngjyrë rozë. Nëpër

muret bosh kam vendosur postera ose letra që mua më pëlqejnë shumë, të

personazheve të preferuar ose dhe thënie ose pjesë këngësh të huaja.

Në anët e krevatit, i cili është gjithmonë i rregulluar siç duhet, sepse nuk

më pëlqen fare te jetë i shkatërruar, ndodhen komodina të vogla, ku unë vendos

gjëra të vogla dhe që më pëlqejnë më shumë. Në sirtarët e komodinave është

paksa rrëmujë, po gjithsesi s’ka gjë, se nuk duken, janë të mbuluara. Ahaha..

Në komodinë ndodhet dhe ditari im i fshehtë, në të cilin shkruaj pothuaj

çdo ditë në darkë, para se të fle. Në vendet anësore të dhomës, p.sh.: para

dritares ose në ndonjë vend tjetër, janë vendosur pupa ose kolltuqe të vegjël, të

cilët janë shumë të rehatshëm dhe të shplodhin kur ulesh. Janë ngjyrë ajke, pak

të vegjël, por më pëlqejnë.

Në dimër, dhoma ime ndryshon pamjen, sepse në dysheme shtrohen

tapete të buta dhe me qime shumë, në të cilët ke qejf të ecësh me çorape. Mbi

tapet vendos dhe një arush të madh të bardhë, i cili më shoqëron gjatë orëve të

vetmisë në dhomë. Në krevat shpesh shtroh shumë mbulesa, që të mbajnë

ngrohtë, megjithëse dhoma ka kondicioner.

Në kohën e lirë, kur nuk kam çfarë të bëj, por kjo ndodh shumë pak herë,

shtrihem në krevat dosido, në mënyrë të shkujdesur dhe me laptopin tim dëgjoj

muzikë, të cilën e hap me zë të lartë. Shpesh në dhomë ftoj dhe kushurirat e mia

për të ndenjur, argëtuar dhe fjetur me mua, megjithëse dhoma nuk është shumë

e madhe, na pëlqen ta bëjmë pak rrëmujë.

Dhoma ime ngjan pothuajse si një shtëpi kukulle, mbase s’është krijuar

nga përshkrimi një imazh i përafërt, por mua ashtu më duket të paktën, sepse,

megjithëse ngjyrat e saj janë ngjyrat e preferuara të çupave të vogla, kjo gjë më

bën të ndihem ende fëmijë.

Silvia Ibrahimi

Nënës

Shpesh kemi idhuj aktorë filmash, topmodele,sportistë, etj. Idhulli im nuk

gjendet aq larg, ne lagjen Beverly Hills, po shume afer meje.

Eshte aty me mua kur zgjohem ne mengjes, zeri i saj i embel dhe puthjet

e saj ma bejne me te lehte zgjimin dhe me zgjojnë energji dhe dëshire per ta

nisur diten ne menyren me te bukur te mundshme,eshte me mua kur kthehem

nga shkolla dhe me shume dashuri pergatit dreken per mua,eshte me mua kur

bej mesimet dhe nuk heziton te me ndihmoje asnjehere,eshte para se te fle gjume

puthja e nates se mirë, perqafimet e saj me bejne te fle e qete e te shikoj endrra

te bukura, kur kam frikë strukem te krevati i saj dhe ajo me jep doren e me

duket sikur gjej qetesi .

Ajo eshte personi i parë qe kam njohur sa hapa syte,eshte personi me i

mrekullueshem qe mund te ekzistojë,personi me i dashur , me i bukur ne botë

dhe ka sy qe i shkelqejnë, dhe gjej aq shume dashuri ne ata sy … ndihem plot,

ndihem e mbushur, sikur s’kam nevojë per asgje tjeter,veçse te jem me te gjithë

kohen.

Ne momentet qe mund te jem e merzitur, ajo me nje shikim me zhbiron

dhe unë filloj e flas, ajo ne qetesi me degjon dhe, kur mbaroj, me keshillon. Pasi

kalon pak, me perqafon fort dhe me thotë:” Kujdesi i nenes per femijen jane

keshillat e saj “. Ajo nuk eshte si une ,eshte personi me i perkryer qe ekziston .

Me vret brenda meje kur e merzis dhe ndiej nje boshllek te pamasë. Me

pas ajo vjen, me perqafon dhe une prekem, edhe pse nuk e shpreh, shpeshhere i

bllokoj disa ndjenja brenda meje, qe te me japin kurajo t’i ndreq gjerat .

Shpresoj qe nje ditë ajo te ndihet krenare per mua dhe t’i kthej sadopak

ate aq shume me ka dhene .

Harisa Konomi

Gruaja mbi divan

E shikoj ashtu, të ulur në divan, duke parë me vëmendje atë qiell. Sytë e

saj jeshilë marrin një formë të çuditshme dhe herë-herë shndërrohen në gri.

Drita e fortë dhe e qartë e qiellit i nxjerr në pah rrudhat e lehta anash

syve të vegjël dhe i ndriçon qerpikët e gjatë.

Sa përqëndrim kanë ata sy! Kushedi çfarë po bluan në mendjen e saj të

stërmunduar nga lodhja e tepërt e ditës. Akoma nuk arrij ta kuptoj se sa fuqi

përmban brenda vetes ajo qenie. Ajo qenie, së cilës Zoti i fali emrin e shkruar në

shkronja të arta, të gdhendura në përulësi, fjalën Nënë...

Flokët e saj të errët e të gjatë i bien mbi supe. Mbi ato supe në të cilat

rendin vite të gjata e të vështira. Mbi ato supe të cilat kanë hedhur pas tyre

shumë vuajtje, të cilat i kanë dhënë mundësi të dominojë, të ketë kuptim kjo

jetë. Papritur ul sytë, ndoshta për t’u menduar pak; edhe unë kam qenë pjesë e

kësaj vuajtjeje, por përqëndrohem serisht të zbuloj ndonjë sekret në atë qenie

misterioze.

Sytë më venë tek shtati i saj. Akoma nuk arrij ta besoj! Ajo nuk eshtë

shtatlartë, as nuk është e shëndoshë, madje mund të them qe duket e vogel me

atë shtat që ka.

Si ka mundësi një trup i tillë, të kalojë kaq shumë sprova në jetën e saj

dhe përseri te qendrojë në kembë, sikur s’ka ndodhur asgje. Ajo qëndron e lartë,

krenare dhe kryelartë para botës, para shumë syve që përpiqen pas çdo

vështrimi këmbëngulës të shkulin një copë nga karakteri i saj.

Asnjë nuk mundet më! Ajo e di tashmë se qetësia dhe moskokëçarja për

ata që nuk ia vlejnë, është rruga për të qenë sadopak e lumtur.

Vallë, çfarë po shikon me aq ngulm në atë qiell? Çfarë po kërkojnë sytë e

saj në atë qetësi mbytëse, por të domosdoshme? Mos vallë ajo beson se atje lart

është një mbretëri magjike që po e pret, ashtu siç bënte kur ishte femije? Apo po

kujton adoleshencën e saj? Nuk mund ta besoj që edhe ajo ka qenë një herë si

unë, ose ndoshta ajo që nuk besoj është nëse do të jem unë ndonjeherë si ajo.

A ka qenë e bukur ajo? Nuk e përfytyroj dot! A i ka pasur edhe atëherë

buzët e holla, apo mos vallë i janë holluar vit pas viti, nga të folurat e shumta,

nga të falurat e shumta dhe nga buzëqeshjet e shumta që dhuron ditë pas dite,

pa ia kërkuar njeri, por që të gjithë e falenderojnë në fund të ditës për këtë.

Ku e ka gjetur ajo këtë forcë? Këtë forcë që këmbët e saj e lartësojnë deri

tek yjet e shndritshëm. A ka lindur ajo me këtë forcë, apo rrethanat e kanë bërë

që t’i nënshtrohet fatit dhe ta fitojë këtë forcë dalëngadalë, pa pasur mundësi të

kundërshtojë? Vallë, ai fëmijë i lumtur me sytë e gjelber e ka ditur se një ditë do

të kishte vetë femijë?

E dinte ajo zonjushë e qeshur, se një ditë do të behej Zonjë? Dhe nuk do të

bëhej vetëm po të vendoste një unazë në gisht, por do ta fitonte ketë të drejtë me

bindje, siguri dhe vendosmëri të madhe e të lodhshme. Për çfarë mendon ajo

grua kur shikon zogjtë që fluturojnë? Për fëmijët e saj? Po mendon për ne? Për

mua? Mos vallë po mendon se edhe unë do të bëhem si ajo? Se një ditë dhe unë

do të vuaj si ajo? Jo, është e pamundur! Pas shumë goditjeve që jeta dhe fati i

dha, ajo tani endet e qetë nëpër shtëpi, nëpër qytet, me hijen e saj të rëndë e

kuptimplotë.

Ajo nuk ka asgjë për të cilën t’i vijë turp, ajo është krenare për atë që

është dhe për atë që ka bërë. Edhe pse mund të duket pak e egër, ajo nuk është.

Ndoshta ka krijuar një barrierë mbrojtëse nga vuajtjet që e bejnë të duket e

ftohtë. Por unë e kam parë tek thyhet ngadalë vetëm nga një lot i kristaltë, tek

shkrihet pa vetëdije nga buzëqeshjet e papritura.

Përse u trishtua? Të lutem Nënë, mos i ul sytë! Qielli është ende i paster,

asnjë re nuk guxon ta prishë atë, të paktën jo sot! Më fal për herët që jam zënë

me ty. Më fal që ndonjëherë nuk jam vajza që ti ke dëshiruar dhe meriton. Më fal

që nuk vij çdo mëngjes të të puth ne ballë e të të falenderoj për gjithçka, por ta

dish që çdo ditë dua ta bëj.

Ndoshta një ditë do të jetë shumë vonë, por ty të kam çdo gjë. Ngriji sytë

dhe shiko qiellin, nënë, shiko zogjtë të cilët duan të nisen për fluturim. Ata kanë

nevojë që ti t’i shikosh, t’u japësh kurajo. Ata kanë nevojë që ti t’i mbështetësh e

t’u rrish pranë gjithmonë. Nuk duan fjalë, vetëm t’i shikosh e të aprovosh

vendimin e tyre për të nisur fluturimin lart, ne atë qiell që ti po shikoje me

ëndje.

Edhe nëse ndonjëherë bie shi dhe qielli vrenjtet, mos harro që ylberi do të

dale dhe dielli do të lindë përsëri.

Të kam shembull në jetë, dashuria e pare dhe e fundit! Nuk do të të

zhgënjej, ma. Ti je njeriu që më frymëzon, muza ime. Të dua shumë!

Sidorela Hamitaj

Për njeriun më të mrekullueshëm…

Familja eshte gjeja me e rendesishme per kedo. Prinderit jane thesari me i

çmuar per femijet. Ne, femijeve, na drejtohet shpesh here e njejta pyetje: “Kë do

me shume, mamin apo babin?” Pyetje pas së ciles fshihet nje pergjigje mjaft e

veshtire.

Çdo njeri ka nje idhull te vetin, nje njeri qe do te donte te ishte si ai. Edhe

une e kam nje… Ai eshte babi im. Personi qe dua me shume ne kete bote. Thuhet

se lidhja baba-bije eshte teper e veçante. Edhe per mua e tille eshte. Ai eshte

heroi im dhe une princesha e tij e vogel. Çdo keshille e tij do te mbetet ne zarfin e

kujteses, e shkruar ne nje leter te arte, te kapur fort me gozhde, dhe do te

zhduket vetem atehere kur ajo te mos mbaje me.

Ka raste qe kam qene shume e merzitur , ndoshta për nje gabim timin apo

nje zhgenjim. Dhe kush ka qene aty per te me dhene mbeshtetje? Babi, sepse ai

eshte gjithmone prane meje per te me falur dashuri. Keshtu do te jete gjithmone,

ai do te jete gjithnje me mua, kudo qe te jem, edhe kur te jem e rritur, sepse ai

eshte frymezimi im.

Ai e di se ç’dua une, ai e di se çfare mendimesh kam une, ai e di se çfare

me pelqen dhe çfare jo. Babi im eshte gjithmonë aty per te me mbrojtur nga çdo

gje e keqe. Per te une i ngjaj nje kupe te kristalte, e cila duhet mbajtur me

kujdes dhe duhet ruajtur nga çdo “papasterti”.

Te them te drejten, eshte pak e bezdisshme kur me thote se ç’duhet te bej,

ku duhet te shkoj apo si duhet te sillem, por eshte me mire kjo, sesa te jem e

vetme dhe te mos marr mbeshtetjen e askujt. Ndryshe si do ta dalloja te miren

nga e keqa?! Edhe pse merzitem qe babi vendos per jeten time, e di qe ne te

ardhmen do te me vleje dhe do te me sherbeje ne funksion te se mires.

Shume endrra, shume plane qe kemi biseduar per net me radhe, me japin

forcen qe une te vazhdoj me tej. Te behem ajo çka duhet te jem dhe enderroj te

behem. Vetem ne kete menyre do t’i vertetoj tim eti se sa shume e kam degjuar

dhe sa shume me kane sherbyer fjalet e tij. Nuk gjej dot fjale per t’i shprehur

dashurine time, per t’i treguar se sa shume e dua dhe sa e adhuroj. Tani po me

jepet rasti qe keto ndjenja t’i shpreh. Per t’i teguar se çfare vendi zë ai ne jeten

time dhe sa shume e dua.

Ndihem me fat qe e kam prane dhe do te jem e lumtur deri ne momentin

qe do ta kem prane dhe t’i them çdo dite ne vazhdim se eshte babi me i

mrekullueshem ne bote.

Ortensa Hodaj

Makina ime.

Ajo eshte nje Nissan 350Z e vitit 2004. Kjo makine me pelqen shume, pasi eshte

nje makine sportive. Eshte nje makine e vogel me dy vende. Ajo nga jashte eshte

ngjyre portokalli, me pjese te modifikuara nga mbrapa dhe para. Qe nga vete

modeli 350Z, ajo dallohet qe ka nje motor 3500 cilindratash. Sedilet e saja jane

ngjyre portokalli, timoni eshte i veshur i gjithë me lekure portokalli dhe te zeze.

Ka nje kasetofon me nje karikator qe mban 6 disqe. E veçanta e kesaj makine

eshte se, kur e ngas, me nje jep nje lloj emocioni te veçantë per shkak te zhurmes

dhe te shpejtesise. Shpejtesia e saj maksimale eshte 290 km/h , ka 6 marsha,

plus indietron. Kjo makine ka dhe anet e saj negative, pasi harxhon shume

karburant, 13 l/100km. Nje ane tjeter e saj e keqe eshte se ajo nuk u pershtatet

rrugeve te Shqiperisë, pasi jane me gropa. Edhe pse ka keto defekte, kjo makine

me pelqen shume dhe mezi pres qe te marr patenten, qe ta ngas.

Alessio Brokaj

Shtëpia e gjyshes

Ne qofte se me kujtoni femijerine, mendja me vete tek nje vend: shtepia e gjyshes

sime. Tek kjo shtepi eshte e gjitha femijeria ime, me gjithe kujtimet e saj.

Gjithmone kam qene e lumtur kur shkoja tek ajo. Shtepia ndodhej nga

Bashkia ose, siç njihet, Karabashi. Sa hyje tek ajo rruge, do te vije re shtepi

njera pas tjetres, disa me lart e disa me poshtë. Shtepia e gjyshes sime ka qene

ne hyrje te kesaj rruge. Ishin pese shkalle, te cilat te lejonin te futeshe brenda ne

oborr. Ato pese shkalle unë i urreja, se pertoja t'i ngjisja, por dhe i kam

perzemer, se aty uleshim me femijet e tjere.

Kur futeshe brenda ne oborr, te binte ne sy hardhia e madhe e rrushit, qe

s’kishte as fillim e as mbarim, pemet e frutave te ndryshme, lulet

shumengjyreshe ne te dyja anet e oborrit si dhe, ne cep te tij, kolovajza ime, ku

tere diten mund te perkundesha dhe të mos merzitesha.

Ne ate oborr jane zhvilluar te gjitha llojet e lojërave, duke filluar nga

kuka-fshehthi, pafka, me shtepira, me kukulla, me top si dhe me te kapura. Une

gjithmone zgjidhja pafkat, se e dija qe do fitoja. Muret e shtepise jane plot shenja

nga lojërat tona. Jane shenjat e femijerise që, sa here i shikoja, me vinte per te

qare per gjithe kohen e kaluar.

Vendi im i preferuar ka qene dhoma ime, ku rrija vetem unë. Aty ishte

gjithe bota ime. Aty rrija, aty haja e flija, aty lozja vetem, aty imagjinoja gjithçka

rreth jetes, si mund te ishte kur te rritesha, aty kaloja momentet me te bukura

me gjyshen, kur me tregonte perrallat dhe me mesonte te qepja. Sot, qe ajo

shtepi nuk eshte më, mua me duket sikur kam humbur kete pjese te femijerise.

Tani ajo eshte vetem ne kujtesen time.

Emanuela Muka

Vetvetja

Refleksion

‘Armiku me i rrezikshem eshte vetvetja’.

Kjo eshte shprehja qe me vjen ne mendje shpesh, sa here qe dikush thote

se eshte e rendesishme te njohesh vetveten.Nëse s’e njeh mire vetveten,ajo mund

te te behet pengese,por nese e njeh mire ate,ajo do te te ndihmoje gjate gjithe

jetes.

Ne pamje te pare,duket si nje çeshtje shume naive,sepse vetevetja eshte

secili prej nesh dhe s’ka se si te mos e njohesh ate.Por e verteta qendron

ndryshe.Te njohesh vetveten s’eshte aq e lehte.Te njohesh vetveten do te thote te

nxjerresh veten para gjyqit pas çdo veprimi, e te mos kesh frike,do te thote te

dallosh te metat dhe defektet e personalitetit tend,do te thote te kesh vetedije

per vlerat e vetes dhe nje baze per zhvillimin e personalitetit tend. Pra,gjithe kjo

s’eshte aq e lehte per t’u arritur.

Procesi i te njohurit te vetvetes fillon ne kete moshe tranzicioni ne te cilen

ne ndodhemi.Ne kete kohe secili prej nesh pyet veten se cili eshte dhe perse ka

ardhur ne kete bote.A ka ardhur valle vetem per te jetuar,per te kryer procesin e

tij biologjik dhe jetesor,apo edhe per te permbushur nje mision.

Jam e bindur se secili prej nesh ka ardhur ne jete per nje mision te

caktuar, e jo thjesht per te vegjetuar, sepse atehere s’do te quhej jete,por vetem

“frymëmarrje”,pasi te jetosh s’do te thote te marresh fryme.Te jetosh do te thote

te permbushesh misionin tend e, per ta permbushur kete mision,duhet te

njohesh vetveten.

Kjo njohje duhet bere me gjakftohtesi,me tolerance dhe duhet te kete per

qellim permiresimin e personalitetit te secilit prej nesh.Per te njohur vetveten

duhet te jesh modest dhe kokeulur,pasi te qenit egoist s’e ndihmon aspak kete

gje.Njerezit e medhenj ,per te arritur aty ku kane qene,e njihnin shume mire

vetveten,cilesite dhe te metat e personalitetit te tyre dhe ,edhe pse ishin

personalitete me permasa boterore,modestia e tyre ka bere qe te dinin edhe te

metat e tyre dhe ta pranonin veten ashtu siç ishin.

Une jam ne nje moshe kur jam duke formuar personalitetin tim dhe duke

njohur vetveten. Kur e pyes veten ‘kush jam?’, nuk me vjen ne mendje te them

emer-mbiemer,por mendoj per faktin se cila jam ne te vertete.I njoh te metat e

mia dhe e pranoj veten ashtu siç jam.E di qe jam ne kete bote per te permbushur

misionin tim dhe endrrat e mia dhe te njohurit e vetvetes eshte hapi i pare.

Megjithate,te njohesh vetveten ne thellesi eshte mister. Oskar Wilde ka

thene : ‘Une jam mister.Jam i vetmi person ne bote qe do te me pelqente ta njihja

thellesisht.’

Mendoj qe, edhe pse eshte e rendesishme te njohesh vetveten,ne gjithnje

kemi per te qene nje mister.E rendesishme eshte te perpiqesh te rregullosh te

metat e tua,te analizosh veprimet te cilat mund te lendojne te tjeret dhe te mos

lesh asnje te te thote se kush je ti,sepse fundja,edhe pse s’ke per ta njohur kurre

veten plotesisht,ti mbetesh personi qe e njeh me mire veten tende.

Rina Cakrani

Frika nga vetmia

Vetmia. Nje prej ndjenjave te cilave njeriu u trembet me shume. Nje njeri i

vetmuar nuk eshte vetem ai qe nuk ka asnje prane.Dikush mund te jete i

rrethuar nga plot njerez, por prapeseprape, mund te ndihet i vetmuar ne shpirt,

sepse s’mund t’ia shprehe askujt mendimet dhe ndjenjat e veta. Kjo gje e ben te

frikesohet nga vetmia.

Sondazhet ne Amerike kane treguar se shkaku i trete i vdekjes se

adoleshenteve eshte vetevrasja,nga fakti se ndihen te vetmuar dhe te perbuzur

ne shtepi,ne shkolle e ne shoqeri.Keta femije mund te kene pasur nje shtepi,nje

jete ne te cilen nuk u ka munguar asgje,por ne te cilen u ka munguar dikush me

te cilin mund te ndanin problemet dhe gezimet e tyre.

Vetmia i ka bere keta femije qe te ndrydhen ne vetvete e te mos kene

guxim te veprojne e te tregojne vlerat e tyre.Jam e sigurt qe edhe ne shume

vende te tjera ky fenomen ekziston te adoleshentet.

Shume njerez jane mesuar te rrine vetem dhe mendojne se nuk kane

nevoje per pranine e njerezve, por ata asnjehere s’ndihen plotesisht te lumtur.

Vetmia ndodh kur nje person ngelet i vetmuar e jo kur zgjedh te jete i tille.Me

siguri,askush s’do te jete vetem.

E bukura e jetes eshte se çdo gje mund ta ndash me njerez te tjere,qe te

duan dhe te respektojne dhe qe nuk te bejne asnjehere te ndihesh vetem.Nje

person prane teje mund te te mbeshtese,te te ndihmoje per te zgjidhur nje

problem.Thjesht, fakti qe ke dike prane te motivon.

‘Njeriu eshte qenie me karakteristika shoqerore,-ka thene Aristoteli,-dhe

nese do jetonim vetem,s’do te ishim njerez.’

Rina Cakrani

Mësuesi im i parë

Isha shumë e njomë kur pata kuptuar se duhej që të shkoja në shkollë, ku

do të mësohja të shkruaja e të lexoja nga mësuesi.

Dhe shpesh mendoja se si do të dukej mësuesi im i parë. Si duket ai?

Është vallë i veçantë nga njerëzit e tjerë? Do të jetë i butë, apo i ashpër etj. etj.

Dhe, më në fund, në moshën shtatëvjeçare, arriti edhe ajo ditë e

shumëpritur. Ishte një ditë e bukur shtatori. Fillimi i vitit të ri shkollor. E për

mua, fillimi i një jete të re, me shumë të panjohura. Në oborrin e shkollës arrita

së bashku me babin tim, i cili sa e sa herë me kishte folur për shkollën dhe

mësuesin tim të parë.

Dridhesha nga emocione të gërshetuara. Ia shtrëngoja dorën babit. Ishte

ky, mbase një moment mjaft i veçantë i jetë sime. Ëndrrat e mia tani ktheheshin

në realitet...

Tek dera e shkollës qëndronte një mesoburrë i cili buzëqeshte. Sa të

bukura më dukeshin këpucët e tij të lustruara. Edhe kravata e tij e bukur ishte

në qendër të vëmendjes sime. Sytë e tij të bukur e të ëmbël në shikim të parë më

magjepsën.

Tanimë e kisha të qartë. Do të jetë ky mësuesi im i parë me të cilin do t’i

kaloja ditët e vitit te parë të shkollimit tim. Dhe ashtu ishte. Na përqafoi të

gjithëve me radhë. Kurrë nuk do t’i harroj ata gishtërinj, të cilët lehtë -lehtë e

ledhatuan fytyrën time, që ishte e përshkuar nga të dridhurat.

Pasi na këshilloi që të rreshtohemi, na shoqëroi deri në dhomën e

mësimit. Bankat e reja, karriget, tabela, të gjitha këto paraqitnin një botë të re

për mua. Qëndroja e ulur në bankën që ma caktoi mësuesi dhe ende isha e

shtanguar...

Më në fund, filloi edhe ora e parë e mësimit. Personi i ëndrrave të mia

qëndronte para nesh. Fliste ngadalë e bukur. Kishte edhe fjalë që nuk i kuptoja,

sepse ai fliste një gjuhë tjetër fare nga ajo që e përdornim në shtëpi e rrugë.

Ishte kjo një gjuhë e bukur dhe e zgjedhur. Më pëlqenin shumë fjalët e tij

të para. Tingëllonin bukur. E ai, vazhdoi të fliste për shumë gjëra që kishin të

bënin me shkollimin tonë. Rrëfente për dituritë që do t’i merrnim gjatë viteve në

vazhdim, për edukatën, pastërtinë e shumë e shumë gjëra të tjera.

E dëgjoja gojëhapur. Çdo fjalë e tij, për mua ishte shumë e rëndësishme,

për të mos thënë e shenjtë. Dalëngadalë pushuan të dridhurat. Tanimë isha e

qetë dhe shumë e gëzuar. E kisha të qartë se do ta kisha një mësues të dashur, i

cili do të na donte dhe ne do ta donim edhe më shumë. Nga ai do të mësonim

shkronjat e para.

Do të mësonim të shkruanim e të lexonim. Dhe shumë gjëra të reja, pa të

cilat nuk mund të bëhesh më vonë as mësues, as mjek e inxhinier. Ishin këto

profesione që i ëndërroja kur ende isha kalama...

Me kënaqësi të madhe filluam me tingullin dhe shkronjën A.- “A” e madhe

e shkrimit, “A” e vogël e shkrimit. “A” e madhe e shtypit, “A” e vogël e shtypit”, -

tingëllonin fjalët e ëmbla të mësuesit. E unë isha e habitur. Mendoja se është

vetëm një “A” e jo katër, aq sa dëgjoja nga goja e ëmbël e mësuesit tim të parë, i

cili shpejt më hyri në zemër, nga e cila nuk doli kurrë më.

Edhe tani e kujtoj shpesh fytyrën e tij të bukur .Është kjo një dashuri e

veçantë, e pashpjeguar. Dashuri e pashuar. Tiparet e fizionomisë së tij kurrë nuk

do të hiqen nga kujtimet e mia.

Gjatë viteve në vazhdim kam pasur dhe do te kem shumë e shumë

mësues të tjerë, arsimtarë e profesorë. I kam dashur edhe ata, por kurrë sa

mësuesin tim të parë, i cili ka lënë gjurmë të pashlyeshme në kujtesën time, në

jetën time...

Fatjona Canaj

Intervistë imagjinare me drejtorin e kompleksit arsimor “Shkolla

Internacional”

Faleminderit që më kushtuat disa minuta nga koha juaj e vyer për këtë

intervistë!

-Përshendetje! Jam mëse i kënaqur.

Si ju eshte dukur ky fillim i vitit te ri shkollor?

-Ne pergjithesi mire. Numri i nxenesve eshte rritur dhe kjo na ben te ndihemi

teper krenarë per ate çka kemi arritur te krijojme gjate ketyre viteve ne kete

shkolle.Shkolla ofron kushte te mira mesimore dhe nje staf pedagogjik te

specializuar.Themi se, jo vetem fillimi, por edhe vazhdimi do te kete te njejtin

ritem.

Si ndiheni ne vendin e drejtorit te gjimnazit dhe a lodheni me

problemet qe mund te hasen ?

-Te jesh drejtori i gjimnazit ka veshtiresite e veta . Vetë gjimnazi eshte kulmi i

adoleshences, menyra e komunikimit me nxenesit duhet te jete e kujdesshme,

dhe duhet te ruajme qetesine karshi tyre .

Po lodhem, por ama ndihem krenar kur shoh se kjo lodhje ia ka vlejtur, sepse

nxenesit i ngrene vlerat shkolles ne provimet e matures.

Po marredheniet nxenes-mesues, si jane nga kendveshtrimi juaj?

-Stafi pedagogjik i kesaj shkolle gjithnje tregohet i pergjegjshem dhe, padyshim,

qe marredheniet qe krijojne ne pergjithesi jane te mira.Mesuesit perpiqen te

kuptojne sjelljet e tyre, pasi dhe mosha e tyre ndikon shume.Ne rast se mesuesit

nuk mund te bejne me shume, masat kalojne ne drejtori.

Çfare planesh keni ju si drejtor per rregullimin e metejshem te

infrastuktures se shkolles?

-Me kalimin e kohes shkolla po merr tiparet e nje institucioni arsimor pararoje,

per çdo nxenes qe zgjedh shkollen ’’Internacional’’.Qellimi ka qene gjithmone

arritja e kushteve bashkekohore dhe evropiane ne mesimdhenie. Por ne vazhdim

do te jemi te afte te sjellim risi efektive ne menyre qe rezultatet te jene ne

maksimum.

Çfare mund te thoni per festat qe organizohen gjate vitit shkollor?

-Festat qe do te organizohen kete vit jane:

-Koncerti ne kuader te lumturimit te Nene Terezes, festa e Halloweenit, festat e

28 - 29 Nentorit ,festa e Vitit te Ri.

Nxenesve u pelqen te merren me organizimin e festave te ndryshme.Disa nga

organizimet qe po bejme per momentin jane ne kuadrin e 100-vjetorit te

Pavaresise dhe shohim se aktivizimi i nxenesve eshte i madh.

Dhe, se fundi, çfare mund t’u thoni nxenesve?

-Dua te them se une do te jem gjithnje ne dispozicionin e tyre duke degjuar

problemet,shqetesimet apo dhe idete qe do te kene.Besoj se ky vit shkollor do te

shkoje mire me ndihmen dhe bashkepunimin e te gjitheve .U uroj suksese te

gjithe nxenesve sidomos maturanteve! Gjithashtu u uroj pune te mbare dhe

kolegeve te mi!

Faleminderit per gatishmerine tuaj ne kete interviste!

Intervistoi:Fjorarba Mamaj

Reportazh

Nene Tereza,nje grua sa e thjeshte, aq edhe e veçante, me nje zemer

jashtezakonisht te madhe, s’do te harrohet asnjehere, jo vetem nga populli

shqiptar, por edhe nga popujt ne vendet e tjera, te cilat e kujtojne ate gjithmone

me nje dashuri te papershkrueshme.

Edhe kete 19 tetor ajo u përkujtua nga mediat shqiptare e te huaja, por

edhe nga nxenesit e shkollave.Edhe shkolla "Internacional" nuk mund te

qendronte indiferente ndaj nje dite te tille kushtuar Nene Terezes, gruas dhe

nenes me zemer te madhe, e cila beri te pamunduren per te vendosur paqen dhe

per te ndihmuar njerezit e pafat te kesaj bote.

Dashuria dhe fjalet e saj u paraqiten me art dhe dashuri nga nxenesit e

shkolles "Internacional", duke dhene nje mesazh per te gjithe,mesazhin e

paqes,te dashurise dhe mirekuptimit.Pas kesaj, nje nga nxeneset e kesaj shkolle,

Kristal Ylli, kendoi kengen "Hallelujah", e cila u pelqye dhe u duartrokit nga te

gjithe me perzemersi.

Nxenesit treguan interes te veçante gjate transmetimit te nje videoje, ku

citoheshin keshillat e Nene Terezes. Me pas nxenesit luajten ne skene me nje

koreografi te pergatitur nga balerinat e shkolles dhe te shoqeruar me

instrumente muzikore.

Kjo shpalli qarte mesazhin e Nene Terezes. Organizimi i ketij aktiviteti

ishte tregues i dashurise se shqiptareve per kete grua.

Fjalet e saj jehojne ne muret e shkolles:"...Jeta eshte teper e çmuar,mos e

shkaterro! Jeta eshte jete,lufto per te!"

Kristiana Papajani

Një ekskursion në Dhërmi

Reportazh

Dhermiu,nje fshat i bukur turistik, ishte nje nga vendet me te bukura qe mund

te vizitonim.

Ishte dite e enjte kur mesuesja na njoftoi se te shtunen do te organizonim

nje ekskursion ne Dhermi. Ky ishte nje aktivitet teper i veçante per te gjithe pas

nje viti te lodhshem pergatitjesh per provimet e lirimit.Qellimi i ekskursionit

nuk ishte vetem argetimi,por edhe njohja e bukurive natyrore dhe ndergjegjesimi

per mbrojtjen e tyre ne vendin tone.

Kur mbaroi mesimi,te gjithe u mblodhem para lulishtes se shkolles dhe

filluam te bisedonim. Disa mendonin lojerat qe do te organizonin,disa mendonin

veshjen,ushqimet, etj.

Te premten,kur u ktheva nga shkolla,fillova te behesha gati.Pergatita

ushqimet dhe veshjen.Te nesermen u zgjova rreth ore 6. U bera gati dhe u nisa

per te shkuar ne shkolle.Rruges bluaja ne koke qindra mendime e ,megjithate ,

shpresoja te argetoheshim shume.Pas nje ore hipem ne autobus dhe u

nisem.Mesueset na kishin thene se gjate rruges do te ndalonim per te pare

peizazhet e bukura dhe do te vizitonim Shpellen e Pirateve.

Ne autobus bisedonim me njeri-tjetrin, degjonim muzike,hanim ushqimet

qe kishim pergatitur…Rruges kaluam Ujin e Ftohte,Radhimen,Orikumin e me

pas u ngjitem ne Llogora.Keto vende ishin te njohura per ne,sepse, perveç

aktiviteteve,i kishim vizituar edhe me prinderit.Meqe ishte fundi i muajit maj,

bente shume nxehte.

Pas dy oresh arritem ne Dhermi.Rruga ishte e lodhshme,por te gjithe

ishim energjike per te shfrytezuar diten e bukur qe na priste.Zbritem ne plazhin

e Dhermiut dhe menjehere u futem ne det.Duke vezhguar peizazhet mahnitese,

ne kuptonim se Dhërmiu është një vend ku gërshetohet tërheqja nga deti i

kaltert dhe i paster i Jonit me atë të ajrit të pastër dhe të shëndetshëm të

maleve.

Megjithese e shtuna ishte nje dite e nxehte pranvere, deti i Dhermiut ishte

i ftohte si zakonisht.Ne plazh luajtem lojera te ndryshme dhe beme foto ne nje

argetim pa fund. Me pas shkuam prane Shpelles se Pirateve,por,per shkak te

mungeses se varkave, nuk mundem ta vizitonim ate.Megjithate pamja e shpelles

ishte mbreselenese.Ajo ishte e vendosur ne shkembinj thike,ne nje det shume te

thelle.

Pas mesdites u ngjitem ne Llogora, ne restorantin”Alpine”, per te ngrene

dreken.Nga lartesia e Llogorase pamja dukej mbreselenese.Ajri i fresket dhe i

paster te mbushte mushkerite me fryme.Oret kalonin pa u kuptuar ne shoqerine

e njeri-tjetrit,madje filluam te krijonim situata gazmore duke pare njeri-tjetrin,

me faqet e skuquara nga dielli dhe floket e njome nga uji i detit.

Pasi mbaruam dreken,ndaluam ne fushen para restorantit dhe luajtem

per disa ore me lojera te ndryshme me top.Mjedisi perreth ishte i paster dhe

dukej se banoret e zones dinin ta ruanin dhe ta vleresonin vendin e tyre.

Ndertimet ishin te pakta,megjithese kohet e fundit kane filluar te shtohen

gjithnje e me shume.

Kaluan rreth 7 ore dhe duhet te niseshim.Ne fytyrat tona mund te vihej re

nje hije trishtimi.Hipem ne autobus,por nuk kishim energjine e disa oreve me

pare.Dita qe kishim kaluar do te mbetej gjate ne mendjet tona.

Rruges se kthimit ndaluam per te pare” Parkun e Llogorase”.Ne dinim se

ky park eshte i mbrojtur nga UNESCO. Pasuria natyrore aty eshte e

papershkrueshme. Pas 2 oresh arritem perpara shkolles. U pershendetem me

njeri-tjetrin dhe u larguam.

Ky aktivitet ishte teper i veçante per mua,jo vetem se njoha me mire

pasurite e vendit tim, por edhe se, me nje argetim te veçante, mbylla nje kapitull

nga jeta ime shkollore,klasen e nente!

Klea Mehmeti

Shoqja ime D.

Klasa e 10-te B ka shume vajza, por une do te veçoj njeren prej tyre,

shoqen me gazmore te klases sone.

Mosha e saj eshte 16 vjeç. Eshte 165 cm e gjate, me nje trup mesatar, por

me shpirt te pasur me sinqeritet. Ne pamje te pare dallohet qarte serioziteti dhe

puna e vazhdueshme per te arritur rezultate te larta e, megjithate, pas kesaj

pamjeje fshihet nje vajze e mrekullueshme, me nje karakter te forte e gazmor.

Floket e saj kaçurrela te zeza i nxjerrin ne pah syte, që edhe hëna do t’ia

kishte zili. Perpara te tjereve ajo nuk e tregon kurre natyrën e saj te vertete,

vetem ne rrethin shoqeror teper te ngushte. Ne çanten e saj nuk mungon asnje

dite fotografia e maces se saj. Kur largohet per ne shkolle, shoqja ime nuk harron

t’i jape nje kosh te mbushur me dashuri.

Vishet ne menyre praktike, me xhinse dhe bluze te thjeshte. Po te mos e

njihja, do mendoja se eshte nje vajze e heshtur, e varfer ne shpirt per te dashur

te tjeret dhe shume e mbyllur ne vetvete, si nje dritare e vjeter ku nuk bien

rrezet e diellit.

Por jam i lumtur qe klasen e 10-te do ta kujtoj gjithmone si klasen ku

arrita te njoh shoqen time, te cilen nuk do ta harroj, edhe sikur jeta te na ndaje e

te na hedhe ne nje kontinent tjeter.

Franko Kaçorri

Mikja më e mirë

Ajo është mikja ime më e mirë .

Eshtë ajo që më bën të qesh , është ajo që nuk më lë asnjëherë vetëm,

por gjithmonë më ka qëndruar pranë, në të mirë e në të keq . Një shoqe që nuk

më lë të bëj marrëzira e vetme , por gjithmonë bashkë .

E kam njohur në shkollë, tani jemi në një klasë, më saktë, në një bankë.

Është një vajzë e qeshur , e mirë dhe e dashur me të tërë . Ajo ka flokë gështenjë

dhe kaçurrela , sy kafe , e gjatë dhe e dobët . Eshtë një person të cilin e

konsideroj si miken time më të mirë.

Per humor, vetëm me njëra –tjetrën, shahemi me ca fjalë të armiqësore

(kjo është diçka e përditshme). Pavarësisht se debatojmë, ndonjëherë prapë e

gjejmë zgjidhjen. Nuk e dija që ekzistonte dikush që mund të më dëgjonte edhe

kur çdo gjë ishte e errët në botën time.

Kemi bërë shumë çapkënllëqe së bashku dhe kam kuptuar se kam gjetur

një mike që edhe në parajsë do më bëjë të qesh . E kam xhan dhe do ta kem

gjithmonë ,është dikush që nuk dua ta humbas kurrë.

Falenderoj zotin që më dhuroi një mike të mirë si ajo.Uroj që shoqëria jonë

të vazhdojë duke ndjekur të njëjtën rrugë që ka ndjekur deri më sot . E di që

rrugët tona do të ndahen në jetë , por di që ajo shoqe gjithmonë do mbetet në

mendjen dhe zemrën time.

Faleminderit që ekziston në botën time, Artesia .

Kejvisa Rrapaj

Vlora

Disa qytete kanë aftësinë të të rrëmbejnë!

Krijohet për to një realitet paralel me histori dhe personazhe

karakteristike, të cilat kthehen në simbole të qytetit dhe e bëjnë të famshëm.

Vlora është e tillë. Hyrja në Vlorë dallohet nga ullishtet e bukura, që

shtrihen në kodrat rreth saj. Prej andej duket qyteti, si i zhytur në gropë, dhe

pasqyra blu e detit e bën shumë tërheqëse pamjen.

Pavarësisht historive me maska, rruga në hyrje të Vlorës, rrethuar me

ullishte dhe mozaikët në gur me temë nga "realizmi socialist" , krijojnë një

atmosferë të këndshme ëndërrimtare për qytetin që duket nga larg.

Pasi zbret kodrën, rruga vazhdon drejt, brenda zemrës së qytetit. Shenja

më e saktë se jeni brenda në qytet është statuja e famshme e Ismail Qemalit, në

Sheshin e Flamurit. Po në atë shesh ndodhet edhe Xhamia Muradie. Në mes të

qendrës së zhurmshme, xhamia e rrethuar nga një gardh dhe pemë është një

vend paqësor.

Lagjja e xhamisë është edhe më e vjetra e qytetit. Eshtë një përplasje e

çuditshme e kulturave. Pazari i vjetër turk ecën rrethuar nga ndërtesa të stilit

austriako-italian. Ndërtesa shumë të veçanta, por pothuajse të rrënuara.

Të vjen keq kur shikon një nga pjesët me turistike të qytetit të

shkatërruar nga moskujdesja e atyre që banojnë vetë në atë qytet. Nëse gjendeni

në qendër të Vlorës, mjafton të ngrini sytë lart për të dalluar një nga pikat e

hershme turistike në qytet: kodrën e Kuzum Babasë. Thuhet që ai është vend i

shenjtë. Prej andej duket e gjithë Vlora, ndërtesat, porti dhe pasqyra e

shndritshme e detit.

Mjafton të ndjekësh rrugën kryesore dhe do të arrish te bregu i detit.

Gjatë rrugës mund të shohësh ndërtesat e vjetra të qytetit, si: teatrin "Petro

Marko" apo ndërtesën e Muzeut Historik të qytetit. Pallatet e reja janë ndërtuar

radhë: kanë një stil të veçantë në krahasim me ndërtimet e reja që janë bërë në

qytetet e tjera. Janë pallate të larta dhe të bardha.

Në zonën e Skelës gjendet edhe shtëpia historike ku është ngritur flamuri

nga Ismail Qemali.

Loreida Metaj

Në Dubrovnik

Te pershkruaj nje vend…Mund te zgjedh çfaredo: vendin ku kam kaluar

femijerine ,vendin ku jam rritur, apo vendet qe kam vizituar …

Po zgjedh te pershkruaj vendin ku kam kaluar pushimet me te

mrekullkueshme deri tani, Dubrovnikun.

Dubrovniku eshte nje qytete sa i ri, po edhe aq antik . Qyteti i turisteve , te

ardhur nga ana e anes , vetem per te shijuar e provuar magjine e tij . Qyteti

i dëfrimit , te cilin çdo vend do ta kishte zili per nga argetimi e kengetaret e

anesrrugeve , grupe te vogla modeste, por qe terheqin shume vemendjen me

shfaqjet e tyre.

Qyteti historik: çdokush mund te kete degjuar per historine e Dubrovnikut

, qe nga koha e Perandorise Austro-Hungareze , por, nese nuk e ke vizitur kete

qytet , ti nuk di asgje për të .

Kur shkon te vizitosh qytetin e vjeter , qe nga çasti kur hyn tek porta , te

presin dy burra te gjate , te veshur si luftetare antike , me ushte dhe shpate

, te cilet, nese do , mund te te udhezojne për pikat me interesante per turistet.

Kur je brenda ne qytetin- kala, te duket vetja sikur je ne nje tjeter

epoke , sikur je ne nje ishull larg nga pjesa tjeter e botes . Ti nuk njeh askend

e askush nuk te njeh ty , je larg nga gjithçka dhe gjithkush qe te rrethon .

Ndjesia e vetme dhe e pashmangshme qe mund te marresh , i ndodhur ne

kete ishull, eshte thjesht të shijosh jeten.

Nje nga gjerat qe me kane bere me shume pershtypje eshte se , ne nje ore

fikse, nje tufe me pellumba ngrihen njeheresh ne ajer dhe pershkojne rreth

gjashte here gjithe perimetrin e qytetit. Thjesht: e rralle dhe magjike . Nese do

te me duhej te vazhdoja , kam frike se nje fletore nuk mund te me mjaftonte .

Ky ishte qyteti qe une doja te pershkruaja, qytet i vjeter dhe i ri, i

zhurmshem dhe paqesor , me mure guri dhe autostrada , me kostume

popullore dhe me hotele luksoze , por, mbi te gjitha, nje qytet qe te ben te

rikthehesh perseri dhe te krijon nje ndjenje qetesie e paqeje, qe gjithomone do

ta mbaj me vete .

Juri Hoxha

Midis Zigenit dhe Llogorasë

Më ndodhi dhe mua të isha shume kilometra larg vendit tim, në Zigen (

Gjermani ),një qytet i vogël shumë i veçantë ,afër një pylli.

Rasti më bëri të kaloj një natë shumë të veçantë me shoqërinë në këtë

pyll. Ishte shumë bukur. Një kasolle e ndërtuar për vizitorët që kalonin orët aty

,e pajisur me gjithçka ,të mirëpriste. Nuk mungonte vërtet asgjë: stola dhe

tavolina portative ,nje vend i posaçëm për pjekjen e mishit ,dru për te ndezur

zjarrin. Më pëlqeu menjëherë dhe pata ndjesinë se isha në një mjedis të njohur.

Kur vajzat përgatitnin për të ngrënë, ne djemtë luanim futboll ,më pas

shëtitëm nëpër pyll ,i cili, megjithëse i panjohur, nuk të krijonte përshtypjen se

do të humbisje, sepse nëpër pemë ishin vendosur shigjeta orientuese. Shumë

pranë rridhte një përrua mes një gjelbërimi pa fund. Gjithçka kishte bukuri dhe

pastërti të paparë. Asnjë letër, asnjë shishe e thyer, asnjë mbeturinë, asnjë

mbetje e ngurtë.

Mbrëmja ishte magjike. Ne shijonim nën dritën e yjeve dhe ngroheshim në

zjarrin që kishim ndezur. Por mua më mungonte diçka ose mendjen e kisha

gjetiu.

Fluturoja mijëra kilometra larg. Shpirtërisht gjendesha në Llogoranë time

të jashtëzakonshme , me një pyll e gjelbërim të njëjtë, por sa ndryshe e sa keq!

Me një mjedis të ndotur ,me qelqe të thyera ,me mbeturina shumëfarëshe, që

përmbytin rruginat e pyllit aq të dashur.

Më kujtohej hera e fundit qe vizitova Llogoranë. Përpiqesha të mblidhja

manaferra dhe ruhesha në çdo hap të mos çaja këmbët nga mbeturinat e flakura.

Me vështirësi duroja erën kutërbuese të qeseve të zeza, që kishin hedhur

restorantet luksoze rreth e qark.

Ndërsa në pyllin e Zigenit kishte veç pemë dhe pastërti, e unë që

trishtohesha në natën më magjike të jetës sime, sepse kështu nuk ndodhte dhe

në vendin tim të bukur.

Deri kur do të zgjatë kjo “katrahurë” që na ka pushtuar ? Deri kur ?…

Kështu meditoja në natën magjike të Zigenit ,kur zemra ime ishte ndarë

midis pyllit gjerman dhe mrekullisë së Llogorasë sime të dashur …

Arli Minga

Fëmijë

Ne moshen 4-vjeçare shikoja shume filma vizatimore dhe lexoja shume

libra me perralla, por nder filmat dhe librat e mi te preferuar ishin ata ku

personazhet kryesore ishin kafshe.

Si çdo femijë 4-vjecar, kisha dhe nje film te preferuar i cili quhej "Majmuni

dhe Njeriu". Personazhi kryesor ishte nje majmun, qe per mua ishte ndryshe nga

te tjeret, sepse ai dukej sikur me imitonte mua, nga qe dhe unë ne ate moshë

mbaja gishtin ne gojë.

Isha shume i gezuar kur e shikoja kete film. Pak nga pak muajt iken dhe

ditelindja ime u afrua. Ate 5-vjetor do ta festoja ne Itali, sepse kishim ikur për

pushime me prindërit.

Ne daten 8 tetor ne mengjes babi doli bashkë me vellain, kurse unë me

mamin qendruam ne shtepi. Ishte nje dite e ftohte vjeshte dhe moti s’ishte

shumë i pershtatshem per te shetitur, keshtu qe qendrova ne shtepi duke pare

filmin tim te preferuar "Majmuni dhe Njeriu".

Pasdreke u shtriva ne krevatin tim dhe po shikoja perseri te njejtin

film.Koha kaloi shpejt dhe data 9 tetor erdhi.Pasi u zgjova nga gjumi, shkova ne

dhomen e ndenjes, ashtu pergjumësh akoma, dhe hapa menjehere televizorin, se

do te fillonte i njejti film,por ç’te shihja: ne vendin ku isha ulur une ishe nje

majmun i tille, si ne film, qe e mbante gishtin ne goje dhe dukej sikur po me

shikonte mua. Tere deshire per ta patur, iu afrova dhe e mora ne krahë,sado qe

ishte pak i madh per moshen time dhe dukej sikur do me merrte me vete.

M’u dhuruan shume dhurata, por kjo ishte nje dhurate ndryshe nga te

tjerat, se ishte diçka qe une e doja, por dhe nga qe ishte bere nga persona te

veçante.

E mora ne duar dhe pashë se ai ishte kopjo si ai i filmit. Gjëja me kryesore

qe bente ky majmun ishte se mbante gishtin ne goje dhe tanimë nuk do te

ndihesha i vetem kur mbaje gishtin ne goje,se kisha dhe nje shok.

Çdo nate flija me majmunin qe tashme i kisha vene nje emer dhe e quajta

Ted. Atij i tregoja çdo gje dhe ai , me ata sytë e zinj si nata dukej sikur ishte

shumë i interesuar te dinte rreth jetes sime.

Pas disa ditesh u ktheva ne Vlore dhe Tedit i kisha bere nje vend ku te

qendronte, ta shikoja gjithmonë dhe ta merrja kur isha i merzitur. Tani ai vend

nuk eshte vetem i Tedit, por i te gjithe majmunëve qe kam blere deri tani.

Per mua Tedi eshte nje majmun qe me kujton femijerinë dhe, kur e shikoj

ne sy, duket sikur me thotë: Ec perpara !

Riçard Stara

Në Llogora

Reportazh

Udhëtimi, një vështrim jashtë dhe nje kërkim brenda vetes sonë, një

përparim në njohjen e vetvetes në praktikë, që e shohim të pasqyrohet në

njerëzit që takojme dhe përvojat që zgjedhim të jetojmë.

Udhëtimi është ky takim i çuditshëm dhe i gjallë me vetveten, në vende

kurrë të njohura dhe hulumtuara më parë, duke krijuar marrëdhënie midis

njerëzve, ideve, objekteve dhe emocioneve,duke u përshkuar nga ajo limfë

jetësore e vlerave, traditave, kulturave, zakoneve që na bëjnë njerëzorë dhe

shpirtërisht të pasur.

Pa dyshim, këto kanë qenë ndjenjat që më kanë shoqëruar gjatë udhëtimit

te fundit të shkollës, të organizuar për në qytetin e Elbasanit.

Elbasani është një nga qytetet tona në zemër të vendit, i famshëm për muret e tij

të paprekura të shekullit XV te periudhes se pushtimit otoman.

Zgjedhje e përkryer….!

Me kujtohet që, sapo morëm lajmin e ekskursionit, të gjithë filluam të

brohorisnim.

Sa na gëzonte ideja e ekskursionit! Por jam e sigurt se askush prej nesh

nuk e mendonte që ky ekskursion do te shndërrohej në një prej ekskursioneve

më të paharrueshme.

Ne ditët në vazhdim s’kemi folur për gjë tjetër veç ekskursionit, duke u

munduar te planifikonim çdo gjë rreth tij.

Dhe ja, më në fund erdhi e shtuna e shumëpritur.

Këtë ditë, ndryshe nga ditët e tjera, gjumi më doli herët në mëngjes. U zgjova,

fillova menjëherë përgatitjet, duke pare herë pas here orën. Më dukej sikur

akrepat e orës lëviznin shumë ngadalë.

Në orën 700 u nisa për në shkollë. Nga larg dallova mesueset dhe shokët.

Mbaj mend se te gjithe nxenesit e klasës sonë u ulën së bashku.Nisi humori dhe

batutat pa fund, Frenki dhe Arlindi ishin lezeti, atyre s’u mungonin kurre

batutat.Euforia u shtua kur në autobus dëgjoheshin këngët aq te pëlqyera nga

ne. Çokollata, ajo qe ma dha Xheni, shoqja ime e ngushtë, u be “molle sherri”, “e

rrëmbyer”fillimisht nga Marioja e më pas nga Leosjani, do të shoqërohej me të

qeshura pa fund.

Arritëm në Elbasan para ores njëmbëdhjetë. Zbritëm nga autobusi dhe

filluam të shikonim zemrën e qytetit me ndihmën e paçmuar te mësueses sone

kujdestare, Ornela, e cila është “vajze elbasanllije”, siç e thoshte shpesh me

humor.Ne mundëm të shikonim bukuritë artistike të xhamise në këtë qytet, që

është një kryevepër e vërtetë e arkitektures otomane!

Koha kishte kaluar, te gjithë ndienim peshën e urisë. Hëngrëm një dreke

të shijshme në një lokal luksoz, “Krela Restorant”.Unë u bera kurioze nga

menuja “tava dheu” dhe e porosita per te provuar specilitetin e kulinarisë

tradicionale te qytetit te Elbasanit.Çudia ishte kur para meje u servir nje “gjellë

me mish”, filluan ngacmimet e shoqeve, ato e dinin që une s’e haja mishin.

Kamarierët ngelen te habitur nga reagimi im dhe i shoqeve te mia,

mendimi i pare i tyre ishte se diçka nuk shkonte me gatimin.Kur e kuptuan u

treguan te gatshëm te ma ndërronin pjatën me diçka tjetër. Me kujtohet, e

folura e tyre ishte ndryshe, por mikpritja ishte me të vërtetë e ngrohtë.Në fund,

pije të ftohta, dhe madje edhe akullore për të gjithë!

Erdhi ora për të ikur. Megjithëse ishim shumë të lodhur, nuk na bëhej të

iknim.

Kthimi ishte krejt ndryshe nga rruga a ardhjes. Tani ishim të qetë dhe u

mjaftuam vetem ne shkëmbimin e disa fjalëve. Ndërsa orët kalonin, numri ynë

filloi të zvogëlohej, derisa u shpërndamë të gjithë. Kjo ishte një ditë e

paharrueshme dhe kujtimet e saj kanë mbetur ne zemrën tone.

Serena Bozheku

Hilari Klinton

Hilari Klinton eshte e shoqja e Bill Klintonit, presidentit të 42-të të

Amerikes.

Nje nene dhe bashkeshorte e veçante.Nje zonje me nje qendrim te larte në

çdo aspekt dhe ne çdo fushe te politikes.Ajo ka treguar qe eshte nje femer e

bukur,e zgjuar,e dashur dhe qe mund te perballoje gjithçka qe i sjell jeta.

”Dua të kujtohem për atë që bëj , jo për atë që më ndodhi mua.”

Ne romanin që eshte shkruar për të ajo nuk sillet tek lexuesit si Zonja e Parë e

Amerikes, por si nje grua e thjeshte,e cila pati nje tradhti shume te madhe, por

mundi te qendronte e forte per veten dhe femijet e saj.

Edhe pse dhimbja e saj ishte e madhe, u mesua me faktin se nuk mund te

detyronte askend te zgjidhte dashurine.Tashme ajo eshte nje grua e fuqishme

dhe me nje pozite te admirueshme. Ajo eshte ish-sekretarja e shtetit amerikan

dhe do te qendroje e tille perhere.

Ardhja e saj ne Shqiperi nderon dhe i jep krenari çdo shqiptari. Por

politika nuk eshte e vetmja fushe qe Hilari Klinton mund te kete nje sukses te

madh. Ajo perfaqëson natyren dhe vlerat e verteta te nje femre, ajo ka treguar se

nje femer mund të sherbejë si shembull per çdo burre,edhe të rendesishem.

Xhuliana Habilaj

Pa ty.

Ne erresiren e nates u zhduke

Ku shndrisnin hena dhe yjet

Ne rruget boshe te qytezes

E vetmuar ti rrije.

Dielli u zhduk, ashtu si ti

Per te mos rrezatuar ne zemren time

Dhe e gjithe kjo ngjan

Me torturen e nje endrre.

Tani detin veshtroj menduar

Ku dallget nisin vallen trishtuar

E ca pikeza uji

Porteretin tend krijuan.

Ç'te bej, jo, nuk e di

Ne kete ore te nates se vone

Kur te gjithe nen driten e henes

Behen protagonistet e nje endrre.

Rruges do shetis e vetmuar porsi ti

Por e di qe kot do lodhem

Se ne driten e henes

Do thur vargje per ty!

Eleni Koço

Hëna

Në një natë të ftohtë dimri,

Jam e ulur në një stol.

Po pres hënën që të dalë,

Mbuluar nga re zafiri.

Dua ta shikoj.

Dua të mendoj,

Për kohët e bukura,

Që tash po kaloj.

Por hëna nuk del.

Ajo rri e fshehur.

Mos vallë ka frikë nga unë?

Me mua është nxehur?

Hënë e ndritshme,

Dil prej aty!

Jam unë, mos u tremb,

Kam nevoje të flas me ty.

I thashë këto hënës,

Por ajo s’ më dëgjoi,

Vendosa të shtrihem,

Dhe gjumi fitoi.

Sidorela Caushaj

Gjyshja ime

Do te doja prane te te kisha,

Se per ty me ka marre malli.

Do te doja prane te të kisha

Te me ledhatoje.

Do te doja prane te te kisha

Qe fort te me perqafoje.

Gjyshja ime e dashur,

gjyshja ime e shtrenjte,

asnjehere s’u merzite,

po ndenje gjithmone e qete.

Sa here qe gaboja ,

Ti nuk me bertisje .

Thjesht me buzeqeshje ,

dhe me keshiilloje .

Prane me ke qendruar,

Dhe kurrë s’më ke lenduar,

Se fort me ke dashur.

Dhe pse je larguar

une per ty mendoj

Dhe nuk te harroj.

Fjorarba Mamaj