Δημητριος Πεππας1886 - 1951

Ο  αείμνηστος  π.  ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΠΕΠΠΑΣ  γεννήθηκε  στην  Μονεμβασιά  από  ευλαβείς  γονείς  το  1886.  Ο  πατέρας  του  ήταν  κι  αυτός  ιερέας,  ο  π.  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  και  μητέρα  του  η  ΕΛΕΝΗ  το  γένος  Κρητικού.  Αποφοίτησε  με  βαθμό  ΄΄Αριστα΄΄  από  το  Ιεροδιδασκαλείο  της  Τρίπολης,  τοποθετήθηκε  αμέσως  δάσκαλος  στις  Βελιές  και  στη  συνέχεια  υπηρέτησε  στον  Άγιο  Νικόλαο  Μονεμβασίας.  Μετά  την  επιστροφή  του  από  τον  πόλεμο  το  1912,  χειροτονήθηκε  παπάς   και   τότε   άφησε   τους   εύφορους   κάμπους   της   περιοχής   προτιμώντας   να   έλθει   στους   άγονους   και  απόκρημνους  βράχους  του  χωριού  μας  το  1915  ως  δάσκαλος  και  ιερέας  όπου  παρέμεινε  την  τρομερά  δύσκολη  αυτή  εποχή  μέχρι  το  θάνατό  του.        Αγάπησε  το  Χάρακα  και  τους  κατοίκους  του  και  παρά  τις  ευκαιρίες  που  είχε  και  τις  ανάγκες    μιας  πολυμελούς    οικογένειας  .Δε  σκέφτηκε  ποτέ  να  τον  εγκαταλείψει  .     Αταλάντευτα   πιστός  στην   αποστολή   του  ως   δασκάλου   και   ιερέως.   Επέτυχε   να   μεταδώσει   και   γνώση   και  θρησκευτική  πίστη  σε  πολλές  γενιές  Χαρακιωτών  ώστε  να  αποτελέσουν  ικανά  και  ωφέλιμα  μέλη  της  κοινωνίας  που  επρόκειτο  να  ζήσουν  ,και  όντως  οι  Χαρακιώτες  με  ήθος  και  ετοιμότητα  προόδευσαν  όπου  κι  αν  ευρέθησαν.      Εκτός  από  εξαίρετος  λειτουργός,  τα  σύντομα  αλλά  περιεκτικά  κηρύγματά  του    είχαν  μεγάλη  απήχηση  στους  πιστούς.     Χαρακτηριστικό   γνώρισμα   του   μακαριστού   π.   Δημήτρη   ήταν   ο  πλούσιος  συναισθηματικός  του   κόσμος,   η  έμφυτη  φιλανθρωπία,  η  αγάπη  του  για  τους  συνανθρώπους  και  η  βοήθειά  του,  με  κάθε  τρόπο,  στους  έχοντας    ανάγκη.  Χαρακτηριστική  επίσης  η  χριστιανική  εντολή  της  ακτημοσύνης.  Δεν  κράτησε  τίποτε  για  τον  εαυτό  του.        Με  την  καλοκάγαθη  πρεσβυτέρα  Παναγιώτα  Τσακίρη  από  τη  Συκιά,  μια  «Αγία»γυναίκα,  απέκτησαν  7  παιδιά,  2   αγόρια   (Παναγιώτη   και   Κυριάκο)και   5   κορίτσια   (Ελένη,   Γεωργία,  Μαρία,   Κατερίνα,   Φεβρωνία)   που   όλοι  ευρίσκονται  στους  ουρανούς,  αφήνοντας  πολυάριθμα  εγγόνια  και  δισέγγονα  του  μακαριστού  π.Δημήτρη.

Πέθανε  στο  Χάρακα  στις  14  Ιούνη  1951.

 ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ  ΠΕΠΠΑΣ

σχολείο Χάρακα 1937

σχολείο Χάρακα 1948

       ΄ ́   Ευσεβές   και   φιλόθρησκον   ακροατήριον,   η   σημερινή  τελετή  της  καταθέσεως  του  θεμελίου  λίθου  της  εκκλησίας  μας   ενώπιον   τοσούτου   ευσεβούς   και   φιλοθρήσκου  πλήθους  έχει   σπουδαίαν  σημασίαν.  Διότι  αποδεικνύει  και  το   βαθύ   θρησκευτικόν   συναίσθημα   το  οποίον   ενυπάρχει  εις  την   ψυχήν   των   κατοίκων   της  Κοινότητάς  μας,   εις   την  επιμονήν,   υπομονήν,   ευσέβειαν   και   θυσίας   των   οποίων  οφείλεται  κυρίως  ανέγερσις   του   οίκου   τούτου,   πρέπει   να  είναι   ευχαριστημένοι   και   υπερήφανοι.   Ένα   έργον  θεάρεστον,   έργον   ιερόν   ,έργον   υψηλόν   θεμελιούται  σήμερον.   Την   μεγάλην,   την   θείαν   αυτήν     στιγμήν   που   η  ψυχή   μας   αγάλλεται   και   μένει   εκστατική,   ο   Πλάστης,   ο  Δημιουργός,  αόρατος  αλλά  διάχυτος  παντού,  αθέατος  αλλά  μεθ’ημών   ευρισκόμενος,   θα   χαίρει   χαρά   μεγάλην,   και   ως  καλοκάγαθος  πατήρ  θα  ευλογεί  το  ιερόν  έργον  ημών.         Δύο  είναι   οι   τηλαυγείς  φάροι   εις  εκάστην   Κοινότητα,  οίτινες  εκπέμπουν     το   άπλετον   φως   των   προς  φωτισμόν  των  κατοίκων  της.  Η  εκκλησία  ο  εις,  το  Σχολείον  ο  έτερος,  και  η  μεν  Εκκλησία  προσεγγίζουσα  τον  άνθρωπον  προς  τον  ουράνιον   Πατέρα,   τον   δημιουργό   και   πλάστη   ημών   και  πάντων  ορατών  και  αοράτων,  αποβλέπει  εις  την  ανάπτυξιν  θρησκευτικής  χριστιανικής  συνειδήσεως,  εις  την  διάπλασιν  ηθικού   χαρακτήρος,   δια   της   γνώσεως   της   υψηλής  διδασκαλίας   του   Χριστού,   και   εις   την   εν   γένει   ψυχικήν  μόρφωσιν  της  κοινωνίας,  όπως  κατ’αρετήν  ζώσα  αγαπά  και  γεραίρει  την  αλήθειαν  και  την  απλότητα,   την  δικαιοσύνην    και  την  ευθύτητα,  την  ειρήνην  και  την  πραότητα.

Την 7ην τρέχοντος µηνός Ιουλίου, εγένετο η κατάθεσις του θεµελίου λίθου δια τον ανεγειρόµενον νέον Ναόν µας εκ του κληροδοτήµατος του αειµνήστου συµπολίτου µας Γεωργίου Πετρολέκα. Εψάλη αγιασµός παρά του αιδεσιµωτάτου εφηµερίου µας κ.Δηµήτρη Πέππα εις ον παρίσταντο όλοι οι συµπολίται µας και ο αναλαβών την εκτέλεσιν του έργου µηχανικός κ.Παν.Λιναράς. Εις τα θεµέλια κατά τα ειωθότα εσφάγη εις κόκκορας και οι συµπολίται µας έριψαν διάφορα χρηµατικά ποσά . Μετά τον αγιασµόν ο εφηµέριός µας και διδάσκαλός µας αιδεσιµώτατος κ.Δηµήτρης Πέππας εξεφώνησε τον κάτωθο λόγον.

απο εφημεριδα της εποχης

    Το   δε   Σχολείον   εργαστήριον   της   αναπτύξεως   και   του  διαφωτισμού   του   νου   αποβλέπει   εις   την   διανοητικήν  μόρφωσιν,   εις   τη   πνευματικήν   τελειοποίησιν,   εις   την  δημιουργίαν   εν     ενι   λόγω   ατόμων   ικανών   να  αντιμετωπίσουν   τας   ανάγκες   της   ζωής  θαρραλέως   ,ώστε  και  εαυτούς  ωφελήσουν  και  την  κοινωνίαν  εις  την  οποίαν  πρόκειται   να   ζήσουν.   Ευνόητον   είναι   ότι   Εκκλησία   και  Σχολείον   είναι   οι   δύο   μέγισται   εκείναι   δυνάμεις,   αι  βαδίζουσαι  παραπλεύρως  ,ως     συμπληρούσαι  αλλήλας,κι  αποβλέπουσα   εκέινη   μεν   εις   τηνδιάπλασιν     της  ψυχής,  τούτο  δε  εις  την  ανάπτυξιν  του  πνεύματος,  και  αμφότεραι  εις  την  τελειοποίησιν  του  ανθρώπου     Κύριοι!   Οφείλομεν   να   είμεθα   ευχαριστημένοι   και  υπερήφανοι  ακόμη,  διότι  αι  δύο  αυταί   δυνάμεις  ίστανται  εις   την   εμπρέπουσαν   θέσιν   των   εις   την   μικράν   μας  Κοινότητα,Η  φιλεργία  των  κατοίκων   της,η   ευσέβειάν  των,  και   η   φιλοπατρία   των   τέκνων   της   ,εγγυώνται   την  διατήρησιν   των   δύο   αυτών   πνευματικών   φάρων   εις   την  αρμόζουσαν  περιωπήν  των.     Κύριοι!   Την     επίσημον   ταύτην   στιγμήν   οφείλομεν   να  στρέψομεν  την  σκέψη  μας  με  βαθείαν  ευγνωμοσύνην  προς  τα   αγλαά   τέκνα   της   Κοινότητός   μας,   τον   Γεώργιον  Πετρολέκαν   και   τον   Δημήτριον   Ροβάτσο   εις   την  γενναιοδωρίαν   των   οποίων   οφείλομεν   κυρίως   τους   δύο  φωτοβόλους   φάρους   μας,   την   Εκκλησίαν   μας     και   το  Σχολείων  μας.Κοινότης    η  οποία   γεννά   τοιαύτα   τέκνα   ,αν  και  εκτισμένη  εις  τους  απορρώγας  βράχους  του  Πάρνωνος,  

πάντοτε  θα  ζει,  πάντοτε  θα  ανθεί,  πάντοτε  θα  εμπνέει  και  θα  εμπνέεται   εις  έργα   υψηλά,   εις  έργα   ανθρωπιστικά   εις  έργα  ομονοίας  και  ειρήνης  .                                           Κύριοι!  Τελευτών  αισθάνομαι   την  ανάγκην  την   επίσημον  ταύτην   στιγμήν   να   ομολογήσω  ότι   είμαι   ευτυχής  διότι   εις  τους  δύο  μεγάλους  αυτούς  οίκους  της  Κοινότητός  μας,  τον  οίκο  του  Θεού  και  τον  οίκον  των  παιδιών  μας  ο  λειτουργός  είμαι   εγώ.   Είμαι   ευχαριστημένος   διότι   ένα   μέρος   της  φτωχής  μου  καρδιάς,   όπως  και   ένα   μέρος  της  καλυτέρας  ζωής   μου   θα   μένουν   εσαεί   αφιερωμένα   εις   τους   δύο      αυτούς  φαεινούς  πόλους  της  Κοινότητός  μου.  Η  ευχή  μου  είναι  όπως  ο  οίκος  αυτός  του  Θεού,  του  οποίου  το  θεμέλιον  λίθον   καταθέτομεν   σήμςρον,   οίκος   της   αγάπης,   της  ειρήνης,   και   της   ομονοίας,   διατηρεί   μεταξύ   ημών   την  ειρήνην  την  αγάπην  και  την  ομόνοιαν.  Αμήν!  ΄΄          

ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΔΗΜ.ΠΕΠΠΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

( 7 - 7 - 1930 )

Μητροπολιτης Μονεμβασιας & Σπαρτης

Ευσταθιος

………..  Προς    μαθητήν/ρια          Είπαμε    πρώτα  –πρώτα  να  απευθυνθούμε  σε  εσάς.    Έτσι  συμβολικά…   Να   σας   γυρίσουμε   πολλά   χρόνια   πίσω   –  τουλάχιστον  καμιά  εβδομηνταριά…Στο  σχολειό  του  χωριού  μας…  Πάνινη  τσάντα  –  Ξυπολησιά  ,    πλάκα-­‐κοντήλι  –  πέννα,    στην  άκρη  η  βέργα  από  τσιρμιντέλι…και  στην  έδρα  ο  δάσκαλος,  ένα  παράθυρο  ανοιχτό  στον  ορίζοντα    της  ζωής  -­‐  που  τόσο  ανυπόμονα  ξεκινά.   Υπέροχες   σχολικές   γιορτές-­‐σκετς   και   την   πρωτομαγιά  εκδρομή  στον  Αη-­‐Γιάννη  -­‐   όλη  μέρα…  Καμιά   πενηνταριά..  όλοι  στη  σειρά..  οι  πρώτοι  στην  ‘’Λάκιζα’’  και  οι  τελευταίοι  στου  ΄΄Κραγκανού΄΄.Στην  εκκλησιά  των  Τριών  Ιεραρχών...  Τις  Κυριακές  και  τις  σχόλες    όλοι  με  τα  ‘’καλά’’…  κορίτσια  -­‐    αγόρια    με  κοντό  μαλλί  –  αριστερά  και  δεξιά  χώρια…  ένας  –  ‘’το  πιστεύω’’  –  άλλος  το  ‘‘πάτερ  ημών’’  και  στην  ‘’άγια  τράπεζα..  ο  παπάς  του  χωριού  -­‐  ‘’το  απάγκιο’’  του  αδυνάτου.    Και     στα   μαύρα   χρόνια  της  κατοχής  -­‐   ‘’κρυφό  σχολειό’’-­‐  εκεί   στα   αριστερά     στασίδια     ‘’αλφαβητάρι   και   θεία  κοινωνία  ‘’μαζί   με  μια  κατσαρόλα  κάρβουνα  ο  καθείς,  για  το  κρύο

         Δάσκαλος  και  ιερέας  στον  Χάρακα  από  το  1915  έως  το  1951.  Φέτος  κλείνουν  60  χρόνια  από  το  θάνατό  του.   Σκεφτήκαμε   να   τιμήσουμε   το   πρόσωπο   και   κυρίως   την  προσφορά  του  σε  τόσες  γενιές  Χαρακιωτών  .  Ζητήσαμε  και  πήραμε  την  έγκριση  από  το  εκκλησιαστικό  συμβούλιο  του  χωριού   και   τον   σεβασμιώτατο   μητροπολίτη   μας   για   την  ανέγερση   μιας   προτομής   του-­‐στον   προαύλιο   χώρο   του  ναού    των  Τριών  Ιεραρχών  .     Η   δαπάνη   του   έργου   θα   καλυφθεί   από   ιδιωτικές  προσφορές  όλων  μας  –ό,τι  μπορεί  και  θέλει  έκαστος.Έτσι  συμβολικά     στέλνουμε  σε  σας  τούτη  τη  σκέψη  μας  –τους  εν  ζωή  μαθητές  και  μαθήτριές  του  και   είσαστε  δόξα  τω  θεώ  καμιά  εβδομηντανταριά.Σας   θέλουμε   στην   πρώτη   γραμμή   να   καλύψετε   ηθικά  κυρίως   την   προσπάθειά   μας   –κι   αν   όλα   πάνε   καλά   το  Καλοκαίρι     πάλι  μπροστά  από  το  άγαλμα   του  αείμνηστου    δασκάλου   σας   να   βγείτε   μια   αναμνηστική   φωτογραφία,  όπως  παλιά  στις  σκάλες  του  σχολειού  μπροστά  …

                                                                                                               Με    ένα  σκίρτημα  μαθητικό                                                                                        γιατι  οι  καρδιές  δεν  γερνάνε  ποτέ…            

Φλεβάρης  2011                                                                                                                                                                                                                  Θ.  Παπαγεωργίου  -­‐    Σ.    Πετρολέκας

+  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  ΠΕΠΠΑΣ14  Ιουνη  1951,  ένα  όνειρο  με  οδήγησε  στο   χωριό.   Και   εγώ  και   η   οικογένεια  του   πατέρα   περνούσαμε   δύσκολες    μ έ ρ ε ς .   Β ρ ή κ α   τ ο ν   Π α τ έ ρ α  ετοιμοθάνατο.  Με  δέχτηκε  με  μεγάλη  χαρά  και  ικανοποίηση,  με  ρωτούσε  για  όλους,    για  τον  αγαπημένο  του  Κούλη,  

τη   Φεβρωνία   και   τα   άλλα   κορίτσια.   Το   πρόσωπό   του  ακτινοβολούσε   από   χαρά,   λες   και   λουζότανε   μέσα   στο  γλυκό  φως  του  φεγγαριού.  Αυτές  ήταν  οι  τελευταίες  του  αναλαμπές.        Αγαπούσε  ιδιαίτερα  το  μπαρμπα-­‐Σπύρο  τον  Πετρολέκα  (Σπυροτσιβίλη)  που  τον  επισκέπτετο  τακτικά   στο  κρεβάτι  του  πόνου,  το  μπαρμπα-­‐Διαμαντή  από  τα  Πιστάματα    και  ξενυχτούσε   πολλές   φορές   μαζί   του,   ακούγοντας   τις  ωραίες  του  ιστορίες.  Το  όνομα   του  πατέρα  σου  μου  είχε  πει  ο  μπαρμπα-­‐Διαμαντής  θα  μείνει  για  πάντα  στη  μνήμη  μας,σαν  ο  πιο  φιλόξενος  άνθρωπος  της  περιοχής  μας  και  θα   λέμε   για   τους   φιλόξενους   «σκέτος   παππα-­‐Πέππας  είσαι.»     Την   παραμονή   του   θανάτου   ο   μπαρμπα-­‐Σπύρος   ο  Πετρολέκας  μου  είχε  πει  «ο  πατέρας  σου  προαισθάνθηκε  το  θάνατό  του    και  την  άλλη  μέρα  θα  ταξιδέψει  στον  άλλο  κόσμο.»   Πράγματι   ,όπως   κοιμόνουνα   στην   αγκαλιά   της  άγιας   μάνας  μου   όπως  την   αποκαλούσε   και   ο   γαμπρός  μου   Παπαγιάννης,   ακούμε   ένα   βαθύ   ρόγχο.   Ήταν   ο  επιθανάτιος.  

  Ανησυχήσαμε   και   πριν   προλάβουμε   καλα-­‐καλά   να  σηκωθούμε  βλέπουμε  τον  πατέρα  σηκωμένο  όρθιο     στο  λιακό  του  σπιτιού    να  ατενίζει  το  Σχολείο  και  την  εκκλησία  και  να  λέει  αντίο  σας.  Ήτανε  οι  τελευταίες  του  λέξεις  για  ό,τι   περισσότερο   είχε   αγαπήσει   στη   ζωή   του,   και  σωριάστηκε  κάτω,  έτσι  υπέκυψε  στο  μοιραίο.  Αυτός  ήταν  ο   ωραίος   κόσμος   του,   ο   ανθρώπινος,ο   ευγενικός,   ο  χριστιανικός,  ο  άνθρωπος  που  δε  γνώρισε  στη  ζωή  του  τι  θα  πει  μίσος.  Και   επαναλάμβανε   το  αρχαίο  ρητό   :   «τους  φίλους   του   πρέπει   να   τους   ευεργετείς   για   να   γίνουν  καλύτεροι  φίλοι  ,τους  εχθρούς  να  κάνεις  φίλους».

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ  ΠΕΤΡΟΛΕΚΑΠοτέ  δεν  θα  ξεχάσω  τον  δάσκαλό  μου  Παπα   Δημήτρη   Πέππα.   Ήταν   ένας  υπέροχος   άνθρωπος   με   ψυχή   γεματη  καλοσύνη.   Μάθαμε   μαζί   του   πολλά  πράγματα  χρήσιμα  στη  μετέπειτα  ζωή.  Τον   θυμάμαι   μ’αυτή   την   αγέρωχη  κορμοστασιά   να   μας   μαθαίνει   να  χορεύουμε  τραγουδώντας  το  «Εχε  γεια  

καημένε  κόσμε  έχε   γεια  γλυκιά   ζωή».  Του  άρεσε  πολύ  το  τραγούδι  αυτό.      Τέλος  θυμάμαι  την  επιμονή  του  να  πάω  στο  Γυμνάσιο  με  δική   του   πρωτοβουλία   γιατί   η   οικογένειά   μου   τότε   είχε  πολλά  οικονομικά  προβλήματα.  Όμως  ήρθε  ο  πόλεμος  του  1940  και  εκεί   τελείωσαν  όλα.  Δεν  θα   τον   ξεχάσω  ποτέ.Η  μνήμη  του  να  είναι  αιώνια.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ  ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥΤι   να   πρωτοθυμηθεί   κανείς   από   τα  σχολικά   χρόνια   την  εποχή  της  μαύρης  Κατοχής   στο   Χωριό;   (Ημουν   μαθητής  από   το   1941   έως   1947   στον   χάρακα,  ενώ   την   έκτη   τάξη   την   τελείωσα   στην  Ύδρα.)  Θυμάμαι  πάντοτε   -­‐  ύστερα  από  60   χρόνια   -­‐   το  μάθημα   στα   αριστερά  στασίδια   των   Τριών   Ιεραρχών,   τότε  

που  το  σχολείο  ήταν  ακατάλληλο  λόγω  ζημιών  στη  σκεπή  και  στα  παράθυρα.  Χειμώνας  της  Κατοχής.  Όλοι  εμείς  οι  μαθητές  καθισμένοι  στα   αριστερά   στασίδια   περιφερειακά   με   μια   κατσαρόλα  με  κάρβουνα  και  με   χερούλια   από  σύρμα   –   καθένας  στα  πόδια  του  -­‐  για  να  σπάει  λίγο  το  κρύο  και  την  υγρασία  και  ο   παπα-­‐Δημήτρης   Πέππας   στην   μέση   του   ημικυκλίου  όρθιος   εδίδασκε   όλες   τις   τάξεις     μαζί   -­‐   ακόμη   και   το  

       Εκτός  των  άλλων  ο  αείμνηστος  δάσκαλος  μου  είχε  και  το   χάρισμα   της   πειθούς.   Κατόρθωσε   να   πείσει   τους  γονείς   μου   να   με   προχωρήσουν   στο   τότε   Ελληνικό  Σχολείο   και   Γυμνάσιο   παρά   τις   μεγάλες   της   εποχής  εκείνης  δυσκολίες.  Θα  του  είμαι  πάντοτε  ευγνωμων.

+  ΝΙΚΟΣ  ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥΟ   Δημήτρης  Πέππας  ο  Δάσκαλος  και  παπάς  και  πάνω  απ’όλα  ο  άνθρωπος.  Ακακος  και   αγαθός  με  καρδιά  μικρού  παιδιού,και   άριστος   λειτουργός.  Ποιος  δεν  θυμάται  τις  μεγαλοπρεπείς  λ ε ι τουργ ί ε ς   τ ου ,   τ ι ς   γ εμάτε ς  κατάνυξη.   Βροντούσε   η   εκκλησία  ολόκληρη,   καταλάβαινες   πραγματικά  

ότι   μέσα   κει,   κάτι   γινότανε.   Ως   δάσκαλος   εργάστηκε  σκληρά  γιατί  ήταν  μεγάλο  το  πάθος  του  για  τη  μόρφωση  των  νέων.             Μια   χρονιά   του   Αγίου   Ιωάννου   του   Θεολόγου  θυμάμαι  τον  Γιώργο  του  Παναγιοκοσμά  να  ξεφορτώνει  2  σακιά  της  Ρίγας  γεμάτα  πρόσφορα  έξω  από  το  σπίτι   του  παπά,  τότε  έμενε  στο  σπίτι   του  Μητσολαζαράκη.  Είχανε  πάει   κάπου   90   πρόσφορα   στον   Αη   Γιάννη   και   αφού  έδωσαν,  ότι  έδωσαν  μετά  τη  λειτουργία,  τα  υπόλοιπα  τα  έφεραν  στο  χωριό.        Το  βράδυ  ο  παπα-­‐Δημήτρης  δεν  είχε  ψωμί  να  ταίσει  την  πολυμελή  οικογένειά  του,  τα  είχε  μοιράσει  όλα.

+ΜΑΡΙΝΑ  ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥΑλήθεια   πόσο   μπορώ   να   θυμηθώ  ύστερα   από  εβδομήντα   σχεδόν  χρόνια  που   πρωτοπήγα   σχολείο,   κοντά   στον  υπέροχο   εκείνο   δάσκαλο   και   παππά  Δημήτρη   Πέππα   που   τον   έβλεπα   σα  θεο.   Ήμουν   από   τότε   μικροκαμωμένη  και   θυμάμαι   κάποτε   που   ‘τυχα   μια  

μεγάλη   επιτυχία   στα   γραπτά   μου   φώναζε   ΄΄Η   μικρή   το  δέμας  αλλά  μαχητής..΄΄

στον Δάσκαλο μαςΜε Αγάπη

31 Ιουλίου

2011