de socialite en de city

Proloog

Soms is het gewoon alles of niets

Een van mijn allereerste herinneringen speelt zich af intwee van mijn lievelingsplaatsen: het Plaza Hotel en NewYork City.

Ik was acht. Mijn moeder, Scarlett Macon Davenport,een trotse southern belle van haar strak gespoten boblijn totaan haar volmaakt glanzende Chanel-ballerina’s, besloot dathet hoog tijd was dat zij en ik Charleston in Zuid-Caro-lina verlieten voor een ‘uitje voor de meisjes’. Kennelijkwas er geen betere plek voor meisjesachtige dingen – win-kelen, giechelen, en algehele betovering en frivoliteit – danhet eiland Manhattan.

Ze kwam naar me toe in de serre van ons huis, MagnoliaGate, een indrukwekkend landgoed in Georgian stijl evenbuiten Charleston. Het was een heuse plantage van rodebaksteen en witte pilaren en een kilometerslange oprijlaanomzoomd door, inderdaad, magnoliabomen. Hij was al vijfgeneraties lang in het bezit van mijn vaders familie.

Als ik niet aan het tennissen was, zat ik in mijn moeders

9

De socialite en de city 1-320:Opmaak 1 23-08-2012 11:25 Pagina 9

serre met mijn neus in haar nieuwste Vogue, Harper’s Ba-zaar of ELLE. Heel zorgvuldig knipte ik dan de prachtigstefoto’s uit en plakte ze op grote stukken karton om inspire-rende collages te maken, zoals mijn moeder als binnen-huisarchitecte deed voor haar cliënten.

‘Ik heb twee tickets naar New York voor ons gekocht,Minty,’ zei mijn moeder.

Ze torende boven me uit met haar handen in haar zij.Hoewel ze zelden het huis verliet zonder een jurk aan, hieldze van kasjmieren coltruien en broeken als ze thuis bezigwas. Die dag was ze helemaal in het wit gekleed – winterswit, noemde ze het – op haar fluwelen slippers na, diezwart waren, met een wit monogram. Ze had haar leesbrilop, waardoor ze er elegant en gezaghebbend uitzag, als eenchique bibliothecaresse.

‘We kunnen naar de Kerstman,’ ging ze verder. ‘En wegaan winkelen bij Saks Fifth Avenue. En we logeren natuur-lijk in het Plaza.’

Ik zat wijdbeens en met blote voeten op de grond in eenroze, geruite trui en een wollen maillot. Er waren roze, sa-tijnen linten door mijn haar gevlochten. Ik droeg altijd bij-passende linten in mijn haar, en dat betekende altijd rozelinten. Ik had niet zo goed naar mijn moeder geluisterd. Ikzat helemaal verdiept in een van mijn nieuwste creaties,een kleurige mengeling van pagina’s uit een oude Made-moiselle. Vanaf het platte karton staarde Lauren Hutton meglimlachend vanaf een Ultima ii-parfumreclame aan. Naasthaar had ik foto’s van Grace Jones gelegd, de intense, exo-tische yang voor Laurens puur Amerikaanse yin. Ik was netbezig om een Calvin Klein-reclame met Brooke Shieldsuit te knippen toen ik de woorden ‘het’ en ‘Plaza’ hoorde.Ik legde mijn schaar neer.

10


‘Het Plaza Hotel?’‘Ja, Minty.’‘Het échte Plaza?’‘Is er dan een onecht Plaza?’ vroeg mijn moeder.‘Het Plaza.’ Ik kwam overeind. ‘Waar Eloise woont?’Er gleed een zweem van een glimlach over mijn moeders

gezicht.‘Waar zouden we anders logeren, Minty?’Mijn grootmoeder had me bij mijn geboorte mijn eer-

ste Eloise-boek gegeven en sindsdien was ik erdoor geob-sedeerd. Sterker nog, het waren de enige boeken die ik ooitecht met plezier had gelezen en zelfs nu blader ik er nogbijna elke week in.

Op mijn achtste had Eloise al een onuitwisbare indrukop mijn jonge leven gemaakt. Ik wilde net zulke truienhebben als Eloise, ik wilde aan de telefoon praten zoalsEloise, roomservice bestellen zoals Eloise. Ik wilde Eloisezíjn, of op zijn minst haar vriendinnetje zijn. Maar bovenalles wilde ik leven zoals Eloise.

Door mijn kleine romanidool was ik tot de conclusiegekomen dat het Plaza niet alleen een ongelooflijke, ver-fijnde, buitengewoon luxueuze, schitterende, verrukkelijkeplek op aarde was, maar dat het de énige plek was.

En heel toevallig lag het in New York.Ik dacht zo’n dertig seconden na, en in die tijd wierp mijn

moeder haar blik ten hemel en sloeg ze haar armen thea-traal over elkaar.

‘Mary Randolph Mercer Davenport. Vandaag nog?’Mary Randolph was mijn grootmoeders naam. Mary

was mijn ‘officiële’ voornaam, maar iedereen noemde mealtijd Minty. Niemand weet meer precies waarom, maarhet heeft iets te maken met het feit dat ik als kind gek was

11


op snoep, en dan vooral op die rood met witte zuurstok-ken die naar pepermunt smaakten.

‘Goed, mammie,’ zei ik uiteindelijk. ‘Laten we naar NewYork gaan.’

Een roze blos gleed over mijn moeders borst langs haarhals omhoog tot aan haar wangen. Ze zag eruit als eenklein meisje dat een cadeautje mocht uitpakken.

‘Je zult het geweldig vinden, Minty,’ zei ze op de gedemp-te, heilige toon die onze priester in de kerk ook altijd ge-bruikte. ‘New York is een betoverende stad.’

‘Eloise woont er,’ zei ik.‘Ja,’ antwoordde mijn moeder. ‘Dat is zo.’

Een week later stond ik naast mijn moeder, terwijl zij onzeoude chauffeur, Claude, hielp met het inladen van haarverzameling Louis Vuitton-bagage. Als je er zo naar keek,kreeg je het idee dat we nooit meer zouden terugkomenin Charleston, maar veel koffers waren leeg en zouden te-rugkeren vol kerstcadeautjes voor mijn kleine zusje, Darby,en mij, en met de nieuwste designercreaties voor mijnmoeders lentegarderobe.

Ik schoof over de achterbank met een klein Lanvin-tasjein mijn handen dat ik het weekend van mijn moedermocht lenen. Ik had er lolly’s met kauwgum en twee vel-letjes glitterstickers in gedaan in de vorm van hoge hakkenen handtassen.

‘Zo, goedemiddag miss Minty,’ zei Claude van achter hetstuur, toen hij in de achteruitkijkspiegel naar me keek.

Claude was bijna als een opa voor me. Hij had een ver-weerde, door de zon getaande huid die zo zacht was alsoud fluweel. Hij had de kleur van door de zon gerijpteperziken, warm en blozend. Zijn lippen waren altijd in een

12


brede, witte glimlach gekruld, maar zijn ogen stonden ern-stig en bedachtzaam.

Ik vond Claude om allerlei redenen aardig, maar vooralomdat hij altijd Starlight-mintsnoepjes voor me in zijn zakhad. Als we met zijn allen in de auto zaten en mijn moederwas toevallig met andere dingen bezig, wat meestal het gevalwas, dan stak Claude zijn arm naar achteren en legde hij eenmuntsnoepje in mijn open handpalm – een geheimpje vanons tweeën. Ik was zo gek op die muntsnoepjes dat mijnmoeder me wel eens betrapte als ik er op meer dan een te-gelijk sabbelde en er kleine, rode straaltjes langs mijn mondliepen.

‘Tjonge, New York, hè, miss Minty?’‘Ja, Claude,’ zei ik gebiedend. Ik kruiste mijn enkels zoals

in me was gedrild vanaf het moment dat ik rechtop konzitten.

‘Wat gaat u daar doen?’‘Snoep eten,’ antwoordde ik. ‘En mammie gaat winke-

len.’Claude moest lachen.Vanaf het plekje op de achterbank kon ik de voorkant

van het huis niet zien, maar ik hoorde de hoge, zangerige,zuidelijke stem van mijn moeder over het tuinpad. ‘En ikwil niet dat dat kind alleen maar Fruit Loops als avondetenkrijgt, Gharland. Hoor je me?’

‘Darby, lieverd,’ ging ze verder tegen mijn zusje. ‘Jij magvolgende keer mee. Jij gaat het heel gezellig hebben metpappie.’

Darby was zes en nog iets te jong om te begrijpen watze ging missen, maar ze stelde zich toch flink aan. Ik keeklangs Claudes stoel naar mijn vader die een wriemelendeDarby in zijn armen had.

13


‘Volgend jaar, Darby,’ zei moeder troostend.‘Wij gaan naar de film, lieverd,’ voegde mijn vader eraan

toe.Mijn vader was een ongelooflijk knappe man, dat is hij

nog steeds. Hij heeft diepliggende ogen, een sterke kaak-lijn en dik, donker haar dat een beetje krult. Nu is het bijnawit, maar toen was het donkerbruin, zo bruin dat het bijnazwart leek. Hij is bijna een meter vijfennegentig, heeftbrede schouders en de ronde buik van iemand die driekeer per dag een glaasje bourbon drinkt. Mijn moeder zeialtijd dat hij zijn kostuum goed wist te vullen, en dat wasook zo.

Mijn ouders leerden elkaar kennen tijdens mijn moedersdebutantenbal in Savannah, Georgia, waar ze is opgegroeid.Hun eerste ontmoeting was verre van romantisch. Als debegeleider van een veel minder betoverende jongedame(mijn moeder is dol op dit verhaal, en elke keer als ze hetvertelt, wordt de jongedame in kwestie minder betove-rend), ene Hayley Beaufort, had mijn vader helemaal geenzin in het bal. En dus had hij de twee uur lang, van Charles-ton naar Savannah, achter in de Mercedes van de vader vanzijn vriend bourbon zitten drinken en was zó aangescho-ten dat hij regelrecht naar het toilet gesleept moest wordenom een paar keer een plens water in zijn gezicht te spette-ren.

Toen hij meer dan een uur later in de balzaal verscheen,kreeg hij een klap in zijn gezicht van Hayley, werd hij ste-vig toegesproken door Hayleys vader, en in zijn eentjenaar hun tafeltje gestuurd, waar hij moest boeten voor zijnzonden.

Mijn vader stond al te boek als een beruchte charmeuren ‘profiteur’ (een woord dat mijn moeder nog steeds voor

14


hem gebruikt) die er een sport van had gemaakt om jongedebutantes uit de omgeving van Charleston en Savannahin bed te krijgen. Hij stond erom bekend dat hij een paarweken lang hartstochtelijk verliefd deed, de jongedamesmee naar huis nam om ze aan zijn ouders voor te stellen,ze lange brieven en bloemen, sieraden en kleding stuurdeom zijn waardering te tonen, om ze vervolgens als eenbaksteen te laten vallen als zijn belangstelling afnam, wataltijd gebeurde.

Hij had het kort daarvoor een van mijn moeders bestevriendinnen aangedaan en mijn moeder was niet van planom deze kans hem op zijn nummer te zetten te laten lo -pen. Vanaf de dansvloer keek ze toe hoe mijn vader er be-duusd, met nog natte haren en een brandende wang bij zat.Toen de wals was afgelopen, liep ze recht op hem af en lietze hem weten wat ze van hem vond.

Toen ze klaar was met haar tirade, keek hij met een op-getrokken wenkbrauw naar haar op. ‘Jezus, wat ben jij mooi,’zei hij. ‘Hoe heet je?’

Tot dan toe was mijn vader altijd elke situatie meester ge-weest, maar toen ik hem die dag zag staan met een jam-merende, schreeuwende en schoppende Darby in zijnarmen, leek hij doodsbang, alsof mijn moeder en ik hemmet dit duivelsgebroed in de steek lieten.

‘Newark!’ gilde Darby steeds weer. De juiste uitspraakvan ‘New York’ ontging haar en dus krijste ze de naam vande veel minder aantrekkelijke stad in New Jersey. ‘Newaa-aark!!’

Claude keek naar me via de achteruitkijkspiegel en weschoten allebei in de lach.

‘De Heer zij met ons.’ Mijn moeder liet haar smalle li-

15


chaam naast me zakken. Ze droeg een grote, zwarte zon-nebril. Ze zette een van haar bekende, gequilte Chanel-tas-sen op schoot en vouwde haar handen er zo sierlijk enzorgzaam omheen dat het leek alsof het een levend, ade-mend wezen was.

‘Laten we alsjeblieft gaan, Claude,’ zei ze.Net toen we achteruitreden, deed mijn moeder het

raampje omlaag zodat mijn vader zijn hoofd naar binnenkon steken. Het was zijn ritueel – nog een laatste woordvoor vertrek. Hij leunde naar voren met zijn linkerarm ach-ter zijn rug.

‘Zullen jullie je netjes gedragen?’ zei hij met glinsteren-de, blauwe ogen.

Mijn moeder wierp hem een snelle blik toe. ‘Ha!’ zei ze.‘Absoluut niet.’

Daarna deed ze het raampje dicht en gebaarde naar Clau- de.

Toen de auto de oprit uit reed, hoorde ik mijn vaderslage, bulderende lach door het dikke glas van de getinte ra -men van de Cadillac.

Ik kan me niet veel meer herinneren van de vlucht. Ikweet nog dat ik mijn moeders hand vastpakte toen wedoor de lange gangen van jfk liepen. Mijn moeder nam detijd om er haar lievelingsparfum van Dior te kopen, en lietmij wat Shalimar op spuiten, waar ik bijna de hele rit in detaxi naar Manhattan van moest hoesten en proesten.

Toen de taxi bij de ingang van het hotel stopte, was heteerste wat me opviel de rij volmaakt geroskamde koets-paarden. Daarna zag ik de lichtjes, de kruiers in hun geste-ven pakken en harde, ronde petten, het pluche tapijt, hetglinsterende glas en het glanzende, bewerkte houtwerk. Ik

16


stond in de lobby en keek om me heen alsof iemand mein een wonderlamp had laten zakken.

Welkom in het Plaza Hotel, miss Davenport,’ zei eenman, toen mijn moeder en ik incheckten.

Hij leunde naar voren en gaf me een lolly. Ik wilde hembijna zeggen dat ik er al een in mijn tas had, maar ik wistdat het onbeleefd was om een presentje niet aan te nemen(het juiste woord was ‘presentje’, niet ‘cadeautje’ hield mijnmoeder me altijd voor).

Mijn moeder keek me aan en glimlachte streng naar me,alsof ze wilde zeggen: bedank die meneer eens, Minty.

‘Dank u wel, meneer,’ zei ik.De kruier die al onze koffers had uitgeladen, bracht ons

naar een reeks liften. Hij vertelde dat het Plaza achttienverdiepingen had en dat wij op de achttiende verdiepingin de Royal Terrace Suite zaten, met uitzicht over CentralPark. Ik luisterde maar half. Ik zocht Eloise, natuurlijk. Ikdacht dat ze elk moment door de gang zou kunnen lopenen mijn lolly zou willen stelen.

‘Is dit uw eerste keer in New York City?’We stonden inmiddels in de lift, zoefden verdieping na

verdieping verder omhoog, en de kruier stelde de vraagaan mij, maar ik luisterde niet.

‘Minty,’ zei mijn moeder, ‘geef die aardige meneer eensantwoord.’

Kennelijk schrok ik op, want de man moest lachen.‘Waar stond u aan te denken, kleine miss?’Ik keek met grote ogen, gespannen van alle suiker op en

zei het eerste wat in me opkwam, wat de waarheid was.‘Eloise,’ zei ik.

‘Ik dacht wel dat u haar zocht,’ zei de kruier. Daarnaleunde hij voorover en fluisterde hij, net luid genoeg zodat

17


mijn moeder het ook kon horen: ‘U hebt haar net gemistin het Palm Court.’

Ik had haar gemíst? Ik was helemaal naar New York ge-komen en was Eloise ternauwernood misgelopen?

‘We zullen morgen wel naar haar uitkijken, Minty,’ zeimijn moeder, terwijl ze de lift uit liep. Ze knipoogde evennaar de kruier.

Ik keek ze met samengeknepen ogen aan. De kruierging ons voor naar een deur aan het eind van de gang. Hijwas zwaar en oud en er zat een koperen plaatje op waaropstond: royal terrace suite. De kruier deed de deur openen zette onze koffers binnen. Daarna maakte hij een lich-te buiging en vertrok.

Mijn moeder en ik keken hand in hand naar buiten,langs de weelderige, geribbelde, zijden gordijnen naarCentral Park. Ik was onder de indruk, maar ook een beet-je bang voor wat er aan de andere kant van ons raam lag.Het park was donker en weids, bijna dreigend zonder hetvoordeel van daglicht. ‘Tijd om te slapen, Minty,’ zei mijnmoeder. ‘We hebben morgen een drukke dag.’

Toen ze me instopte, somde ze ons programma voor devolgende dag op: ontbijt in de Edwardian Room, winke-len bij Bergdorf Goodman, een wandelingetje door FifthAvenue, een bezoekje aan St. Patrick’s Cathedral, lunch bijLa Grenouille, nog meer winkelen bij Saks. Ik viel diep inslaap en droomde dat ik Eloise zou vinden.

En nu, veertien jaar later, was ik terug. Maar deze keer hadik mijn moeder in Charleston gelaten, en mijn zus stu-deerde inmiddels aan Ole Miss. Mijn ouders waren ge-scheiden toen ik nog op de middelbare school zat. Mijnmoeder had hard en lang gevochten voor Magnolia Gate

18


en had uiteindelijk het recht gewonnen om er te blijvenwonen, onder de voorwaarde dat ze het in haar testamentzou nalaten aan mijn zus en mij. Mijn vader golfde tegen-woordig in Palm Beach en had zijn rol als hartenbrekerweer opgepakt. Mijn moeder zei vaak: ‘Je kunt een oudehond geen nieuwe trucjes leren, en je vader is altijd eenoude hond geweest.’

Ik was cum laude afgestudeerd aan de Universiteit vanChapel Hill en had direct mijn zinnen op New York gezet.Het was de enige plek waar ik naartoe wilde. Bovendienwas het sinds een jaar uit met mijn jeugdliefde RyersonBigelow en ik had er nog steeds moeite mee dat we nietmeer bij elkaar waren. We waren verliefd geworden toen ikin de tweede zat en hij net aan zijn eindexamenjaar wasbegonnen, maar we kenden elkaar al veel langer. Het ge-beurde gewoon. Ik was op een volmaakte dag in Charles-ton op weg naar huis. Uit het niets kwam hij op me af entackelde hij me in een hoop bladeren. Toen de ergsteschrik voorbij was, kwam ik niet meer bij van het lachen,en toen zoenden we elkaar.

Later vertelde hij me dat hij door mijn reactie had be-seft dat ik niet zoals andere meisjes was.

‘Ieder ander zou woest zijn geweest,’ zei hij. ‘Jij reageer-de zo sportief dat ik wel verliefd op je moest worden.’

Zes jaar lang waren we onafscheidelijk geweest.En toen opeens was het over. Ik wist nog steeds niet pre-

cies waar het mis was gegaan. Hij was afgestudeerd aan deUniversiteit van Virginia en onze relatie werd minder. Uit-eindelijk vertelde hij me dat hij er nog niet aan toe was omte settelen en te trouwen. Het laatste wat ik van hem hadgehoord was dat hij door Afrika aan het trekken was.

Ik wilde niet in het zuiden blijven, waar alles me deed

19


denken aan mijn leven met hem. En dus had ik me gerichtop een carrière in de mode – het enige waar ik ooit goedin was geweest, behalve tennis, natuurlijk. Gelukkig wasNew York het centrum van de modewereld. Ik was vastbe-sloten mijn dromen waar te maken.

Mijn moeder had het in eerste instantie niet zo zienzitten.

‘New York, Minty?’ had ze gezegd. ‘Wat wil je daar invredesnaam doen?’

‘Werken in de modewereld!’ had ik nijdig geantwoord.Dit had ze me al duizend keer eerder horen zeggen.

Ze had haar hoofd geschud. ‘Kun je dat niet in Charles-ton doen? We hebben onze eigen Madison Avenue hier inKing Street. Je zou je eigen winkeltje kunnen beginnenen…’ Ze had even gezwegen. ‘Het is vanwege Ryerson, ofniet?’

‘Mammie.’Ze had haar dunne, lelieblanke armen over elkaar gesla-

gen. ‘Als je maar niet voor iets wegloopt,’ had ze met sa-mengeknepen ogen gezegd.

Ik had gesnoven. ‘Het is al een jaar uit, moeder.’‘Goed, dan,’ had ze gezegd.Ze had maar een paar telefoontjes hoeven plegen met

cliënten die een woning in New York hadden, voordat zeeen appartement voor me had geregeld in een ‘fatsoenlijk’gebouw met portier aan de Upper East Side (‘hoewel hetadres ten oosten van Park Avenue ligt,’ had ze opgemerkt.‘Daar moeten we mettertijd wel iets aan doen.’). En eenpaar weken later was ik er, een inwoner van Manhattan opde gezegende leeftijd van tweeëntwintig.

Had ik een baan? Nog niet. Had ik vrienden? Nou ja,daar was ik mee bezig. Waar het om ging was dat ik in New

20


York was en als ik uit het badkamerraam hing en tien gra-den naar rechts keek, kon ik net het puntje van het dak vanhet Plaza Hotel zien.

En misschien kon ik zelfs een glimp van Eloise opvangen.

21


1

Kiezen op elkaar

Mijn moeder zegt altijd dat het twee weken duurt voordatje in een nieuwe omgeving gesetteld bent. Dat zei ze ooktoen ik voor het eerst naar kamp ging, maar dat was nietwaar. Ze zei het opnieuw toen ze mij als eerstejaars bijChapel Hill afzette. Weer niet waar. Ze begon opnieuwover de ‘twee weken’-regel toen ik in het vliegtuig naar NewYork stapte.

‘Geef het twee weken, schatje,’ zei ze. ‘Twee weken endan heb je het helemaal naar je zin.’

Misschien heeft zíj er maar twee weken voor nodig omzich thuis te voelen op een nieuwe plek, maar bij mij gaandat soort dingen kennelijk wat langzamer. Twee wekennadat ik in New York was aangekomen, had ik nog steedshet gevoel dat ik aan het kamperen was, in plaats van datik me thuis voelde. Mijn bed was niet meer dan een ma-tras op een boxspring. Ik had nog geen idee waar de goederestaurants zaten, laat staan waar ik leuke kleren voor eenfeest kon vinden.

23


En dat brengt me op mijn uitgaansleven. Ik was altijd goedgeweest in het vinden van vrienden. In groep acht noem-den ze mij ‘het meest extraverte kind van de klas’. Mensenzeggen altijd dat ze zich snel bij me op hun gemak voelen,dat ik in staat ben om juist degene die zich een buiten-staander voelt bij de groep te betrekken.

Maar nu was ík de buitenstaander.Het is in New York moeilijk om mensen te leren ken-

nen. Het is er niet als in Charleston, waar je over straatloopt en bijna iedereen glimlacht en naar je zwaait. InNew York denken ze dat je gestoord bent als je naar eenonbekende zwaait en glimlacht.

Tuurlijk, ik had vast wel wat kennissen in New York.Meisjes die ik nog van kamp kende of de dochters vanmijn moeders cliënten die voorzover ik wist in New Yorkwoonden, maar ik kénde die mensen niet echt. Zomaar hetachternichtje van meneer Pierson of het nichtje van deschoonzus van Harriet Gumble bellen, leek me geen goedidee.

Ik was ervan uitgegaan dat ik wel wat mensen zou lerenkennen als ik eenmaal een baan had, maar ook dat gingniet van een leien dakje. Ik had een handjevol sollicitatie-gesprekken gehad, een bij Oscar de la Renta, een bij Ma-cy’s en bij het tijdschrift Glamour. De mensen die het sol-licitatiegesprek hadden afgenomen leken best aardig, maarallemaal hadden ze hetzelfde gezegd: ik had meer ervaringnodig. En dus zette ik mijn kiezen op elkaar en belde ikmijn moeder om raad.

‘Minty, wat jij nodig hebt,’ zei ze, ‘is een kruiwagen.’‘Een kruiwagen?’‘Een relatie. Iemand die je helpt om ergens een voet tus-

sen de deur te krijgen. God weet dat ik het niet voor je

24


kan doen vanuit Charleston.’ Ze zweeg. ‘Denk eens goedna. Je moet toch wel íémand kennen.’

Ik dacht even na. Ze had gelijk. Er was toch wel iemanddie ik kon bellen? Maar iedereen die met mij was afgestu-deerd werkte nu in Atlanta of Washington D.C. Een ouderiemand, misschien? Kende ik iemand die een paar jaar vóórmij naar New York was verhuisd? Ik pakte een oud jaar-boek en bladerde langs de foto’s van de vrouwen van PiBeta Phi, mijn studentenvereniging aan Chapel Hill. Erzaten gezichten bij die ik in geen jaren had gezien. Allemaalmooie gezichten. En toen wist ik het: Emily Maplethorpe.

Emily was twee jaar ouder dan ik en ze was mijn ‘grotezus’ geweest toen ik lid was geworden van pbp. Ze hadlichtbruin haar en een brede, hartelijke glimlach. Ze wasook nog eens een heuse New Yorkse – de enige die ik ooithad ontmoet. Ze was opgegroeid aan Park Avenue, had opChapin gezeten, een van de meest exclusieve meisjesscho-len die er was, en was na haar afstuderen aan Chapel Hillteruggegaan naar New York. Het laatste wat ik van haarhad gehoord, was dat ze als publiciteitsagente voor SaksFifth Avenue werkte, iets wat mij heel volwassen en chic inde oren klonk.

Ik kon me nog herinneren dat ze me afgelopen wintereen e-mailtje had gestuurd, iets over een pbp-reünie inNew York. Nadat ik een tijdje door mijn oude e-mails hadgescrold vond ik het: Emily Maplethorpe, pr-manager, SaksFifth Avenue. Ik belde haar directe nummer.

Hij ging twee keer over en toen nam ze op.‘Minty!’ zei ze. Ze klonk buiten adem. ‘Hoe ís het met

je? Jeetje, dat is lang geleden! Wat dóé je tegenwoordig?Waar zít je?’ Ik kon haar driftig horen typen en ik hoordetelefoons op de achtergrond rinkelen. ‘Minty,’ ging ze ver-

25


der, ‘ik heb het een beetje druk, maar het lijkt me leuk ombij te praten. Is het goed als ik je over een paar dagen te-rugbel?’

‘O, natuurlijk,’ zei ik. ‘Ik wilde het eigenlijk met je heb-ben over werk. Ik woon hier sinds kort en ik heb al watsollicitaties gehad, maar…’

‘Wacht even. Woon je in New York?’Er werd verder getypt.‘Ja,’ zei ik. ‘Ik heb een appartement aan Sixty-first en

Lexington en ik probeer als junior ergens iets te vinden…’‘Wacht even,’ zei ze.Het klonk alsof er een tornado door haar kamer ging,

zoveel lawaai en geroezemoes en geschreeuw klonk er. Eenhalve minuut later was ze weer terug, nog meer buitenadem dan daarstraks. ‘Minty, heb je vandaag toevallig iets tedoen?’

Ik moest bijna hardop lachen.‘Niet echt.’‘Geweldig,’ zei ze. ‘Hoe snel kun je klaar zijn?’

Emily legde uit dat ze heel dringend een extra gast nodighad voor een liefdadigheidslunch van Saks. Een van de vipshad op het laatste moment afgezegd, waardoor zij nu meteen lege stoel zat, en ze begon een beetje in paniek teraken. Ze zei dat ik alleen maar een leuk jurkje hoefde aante trekken en mooi hoefde te zijn, dat ik misschien eenglaasje champagne kon drinken en hier en daar met watmensen kon babbelen.

‘Dit is echt iets voor jou, Minty,’ zei Emily. ‘Je bent eennatuurtalent. Het is die zuidelijke charme van je.’ En daar-mee hing ze op.

Ik ving een glimp van mezelf op in de spiegel boven mijn

26


toilettafel; mijn haar in de war en nog in pyjama. Ik leekmeer op een kind van vijf tijdens een logeerpartijtje danop iemand die is uitgenodigd voor een liefdadigheids-lunch bij Saks Fifth Avenue. Noem me naïef – dat was ikook – maar ik had nog nooit iets te maken gehad metvips en gratis champagne en stoelen die gevuld moestenworden.

Goed, een glas champagne kreeg ik wel weg, maar watmoest ik in godsnaam aan? Ik belde Emily direct terug.

Deze keer klonk ze lang niet zo blij.‘Minty! Je bent naar duizenden feesten geweest. Trek ge-

woon een jurk aan.’‘Maar wat voor jurk? Kort? Lang? Gekleed of meer ca-

sual?’Ik had de inhoud van mijn kast al tevoorschijn gehaald

– alles van bcbg tot Céline – en was een stapel op mijn bedbegonnen, een wervelwind van ruches, strikjes en verschil-lende tinten roze.

‘Minty, ik moet aan het werk,’ zei Emily. Ik hoorde haarvingers op het toetsenbord ratelen. ‘Ik heb hier geen tijdvoor.’

‘Maar Emily, ik heb geen idee waar ik moet beginnen!’‘Draag gewoon waar je je het lekkerst in voelt!’Klik.Ik had nog twee uur om me te wassen, op te tutten en

mijn allereerste gelegenheid in New York bij te wonen.

Toen ik Saks binnenliep, voelde ik me net een klein kindin een snoepwinkel. Althans, als snoepgoed van lakleer,struisvogelleer en luxueus suède was gemaakt. Dames instrakke, zwarte pakjes boden me een selectie designerpar-fums aan. Vrouwen kwamen van hun werk om smachtend

27


naar de nieuwste handtassen te kijken: Burberry, Dior,Marc Jacobs, Prada. Zelfs de liften waren betoverend, ver-guld en glimmend, zoals ze achter in de winkel als poor-ten naar de hemel fungeerden.

‘Wauw,’ zei ik hardop.In Charleston heb je ook een Saks, maar vergeleken met

het warenhuis in Manhattan was dat een kruidenierswin-keltje. Daar had je niet de intense sfeer als hier. Het glans-de er niet zoals hier. Even was ik zó betoverd dat ik bijnavergat dat ik ergens naartoe moest. Ik dook de lift in dienet dichtging en drukte op de zeven.

Emily stond klaar om me te begroeten. Ze zag er andersuit dan tijdens onze studie. Slanker. Gestroomlijnder. Zewas geheel in het zwart gekleed en had een headset op dieje soms pr-meisjes ziet dragen in films.

‘Minty, liefje,’ zei ze. ‘Wat zie je er… kleurig uit.’‘Dank je wel, schatje,’ zei ik met een glimlach.De outfit die ik uiteindelijk had gekozen was een knal-

roze babydolljurkje van Lela Rose met een hoge taille, endaaronder zwartlederen Mary-Janes van Manolo met eenhakje. Ik had maar een halfuur gehad om mijn haar tedoen, maar ik had ervoor gezorgd dat elke krul volmaaktzat. Ik had mezelf pas geleerd om valse wimpers aan tebrengen, van die lange repen waardoor je ogen eruit sprin-gen als een popster, en die ochtend had ik ze aangebracht.

Mijn outfit was inderdaad kleurrijk. Maar wat heeft hetvoor zin om je op te tutten als je eruitziet alsof je lievernaar een begrafenis gaat?

Emily leidde me naar een ruimte die leek op iets uit de‘Dans van de Suikerboonfee’ in De Notenkraker. ‘Hoe gaathet met je?’ vroeg ze. ‘Niet te geloven dat je in New Yorkwoont!’ Ze zweeg even. ‘Wacht, Ryerson ook?’

28


Ik keek naar haar en toen naar de grond.‘O,’ zei ze, ‘aha. Daar hebben we het nog wel een keer-

tje over.’ Ze kneep haar ogen samen en stak haar arm doorde mijne. ‘Kom, we hebben een liefdadigheidslunch.’

De lunch werd geserveerd te midden van een designer-collectie. Er waren ongeveer tien tafels in een achtvormopgesteld, gedekt met schitterende, zilvergrijze tafellakensen bloemstukken vol met de grootste, witte pioenen die ikooit had gezien. De sprankelende tafels stonden prachtigbij de kleding eromheen. Rijkelijk met kralen bezette ja-ponnen van Elie Saab hingen in de ene hoek, en kasjmie-ren pantalons van Ralph Lauren in de andere. Ik had nognooit zo’n prachtige modecollectie op één plaats gezien.

De gasten varieerden van een bejaarde dame in eenkleurige kaftan en een grote, ronde, zwartgerande bril toteen man van in de twintig met een hoogwaterbroek englimmende, bruine schoenen. Ze stonden in klein groep-jes bij de tafels, hielden sierlijke champagneflûtes bij desteel en staarden over elkaars schouders. Niemand zei iets.Het was alsof er een stilzwijgende afspraak was: ze waren erom te observeren en de oordelen, niet om met elkaar omte gaan.

Ik leunde opzij en fluisterde tegen Emily: ‘Wat moet ikprecies doen?’

Ze keek me met een geërgerde blik aan, pakte mijn armvast en duwde me naar een fotograaf die verwoed met zijncamera aan het klikken was. Ik keek betoverd naar hem.Hij had lang haar en een verweerd, Iers gezicht. Zo nu endan bewoog hij bliksemsnel, alsof hij in staat was in hetniets te verdwijnen en weer te verschijnen.

Terwijl ik naast Emily stond en wachtte op instructies,wendde hij zich tot mij.

29


‘O, wauw,’ zei hij. Zijn blik gleed omhoog, omlaag entoen naar mijn gezicht. ‘Kijk nou eens! Je bent net eenpopje – helemaal echt.’ Hij deed een stap naar achteren enbracht de camera omhoog. ‘Je lijkt wel iets uit de tijd vanweleer. Ik móét je op de foto zetten. Vind je het erg?’

Ik staarde alleen maar.Of ik het erg vond?Goh, dat wist ik niet goed. Er had nog nooit een vreem-

de aan me gevraagd of hij een foto van me mocht maken.Wie was deze man eigenlijk? En waarom wou hij een fotovan me maken? Waar gebruikte hij die foto’s voor? Waarwas Emily verdomme opeens gebleven?

‘Richard Fitzsimmons,’ zei hij met uitgestoken hand. ‘Ditis allemaal nieuw voor je, of niet, schatje?’

Ik schudde zijn hand en keek weer om me heen. Emilywas nergens te bekennen.

‘Ja,’ zei ik met een glimlach. Ik glimlach altijd als ik ze-nuwachtig ben. ‘Ja, meneer Fitzsimmons. Richard? Sorry,aangenaam. Ik ben alleen… Ik ben een vriendin van Emilyen… Ach jee, ik ben aan het ratelen.’

Richard glimlachte alleen maar. ‘Wat een heerlijk ac-cent!’ zei hij. ‘Een soort kruising tussen Scarlett O’Hara enDelta Burke. Verrukkelijk, echt verrukkelijk.’

Ik wilde als grapje een reverence maken, maar uit hetniets verscheen een ober met een schaal vol kipspiesjes. Hijliep zo tegen me aan. De pindasaus droop over mijn armen begon in de richting van mijn jurk te stromen. Zwaargeschokt hield ik mijn druipende arm voor me en keekhoe de pindaolie langs mijn vingers druppelde en in eenzweefduik op het smetteloze, zilverkleurige tapijt terecht-kwam.

O shit, dacht ik.

30


Alleen dacht ik het niet alleen – ik zei het ook hardop!Zodra ik doorhad dat ik hardop gevloekt had, sloeg ik ge-schokt mijn hand voor mijn mond. Ik staarde Richard aanen schudde mijn hoofd alsof ik wilde zeggen: dat heb ikniet gezegd, hoor!

Vloeken was mijn enige slechte eigenschap. En hierstond ik dan, tijdens een besloten lunch midden in SaksFifth Avenue in het bijzijn van een of andere societyfoto-graaf en ik had zojuist een niet erg ladylike woord ge-bruikt. Ik stelde me voor hoe mijn grootmoeder zich, methaar Hermès Kelly-tas tegen haar borst geklemd op de be-graafplaats in Charleston, in haar graf omdraaide.

Richard hield zijn hoofd schuin. Toen begon hij teschudden, op en neer, totdat zijn hele bovenlichaam mee-deed met schokkende schouders en een zwoegende borst.Hij lachte. Hij lachte me uit, daar kwam het op neer. Maarhet was helemaal niet vals bedoeld. Hij pakte een servetje,doopte het in water en hielp me de boel schoon te maken.

‘Dat is beter,’ zei hij, en hij bekeek mijn arm. Hij deedweer een stap naar achteren en trok zijn wenkbrauw op.‘Foto?’

‘Serieus?’ vroeg ik. Ik was nog steeds niet bekomen vanhet kipspiesjesdrama. Hij gebaarde dat ik moest gaan staan,en dat deed ik. Ach, waarom ook niet?

Ik deed een stapje naar achteren en glimlachte naar decamera.

Klik, flits! En dat was het.‘Minty, daar ben je!’ Emily was er op wonderbaarlijke

wij ze weer net toen Richard de foto nam. Ze trok me meenaar een van de tafels midden in de ruimte.

‘Wacht!’ riep Richard me na. Hij hield de camera in delucht. Ik zag dat hij een microfoontje mijn kant op hield.

31


‘Je naam?’ vroeg hij.‘Daar,’ zei Emily, en ze negeerde hem. Ze duwde me

zachtjes naar de tafeltjes achterin. ‘Tafel zes, in de hoekrechts.’

‘Emily, schat, hoe heet je vriendin?’ riep Richard ons na.Ik draaide me om en zag dat hij naar me knipoogde.

Emily keek ook om en antwoordde lachend: ‘Richard,ze is niemand.’

Nu was het Richards beurt om te lachen. ‘Dat duurt nietlang meer,’ riep hij ons na. ‘Niet lang meer.’

Ik ging aan een tafeltje zitten naast een meisje dat heeldure kleren droeg die er helemaal niet duur uitzagen: eent-shirt van Dries van Noten dat over haar graatmagere li-chaam hing, een spijkerbroek van Helmut Lang die zo smalwas dat ik durfde te zweren dat het een kindermaatje wasen een soort sm-achtige sleehakken die van AlexanderWang zouden kunnen zijn. Haar lange, donkere haar zageruit alsof het niet gewassen was, maar het rook naar la-vendel.

Ik wilde me voorstellen, maar ze keek me alleen maaraan met een opgetrokken wenkbrauw. En dus probeerde ikhet opnieuw. ‘Ik ben Minty,’ zei ik, en ik stak mijn hand uit.

Ze schudde hem niet. In plaats daarvan produceerde zeeen geluid dat mensen maken als ze niet erg onder de in-druk van iets zijn: ‘Pff.’ Was ik gekwetst? Ja, wel een beetje.Maar misschien had ze een slechte dag. Of misschien hadze me niet gehoord. Ik probeer iedereen altijd het voordeelvan de twijfel te geven.

‘Minty,’ herhaalde ik voor de tweede keer, en ik keekhaar recht in de ogen.

Ze hield haar hoofd schuin en keek me aan.

32


‘Julie,’ zei ze monotoon.‘Leuk je te ontmoeten, Julie.’Ik herhaal de naam van de persoon altijd hardop. Zo

onthoud ik hem beter en – zoals mijn moeder me vankinds af aan heeft ingeprent – mensen vinden het over hetalgemeen fijn om hun eigen naam te horen. Het is een ijs-breker, een zoenoffer. En als ik deze lunch moest doorstaanzonder een slavork in mijn oog te prikken, had ik alle ijs-brekers en zoenoffers nodig die ik kon krijgen.

Julie mompelde: ‘Jou ook.’‘Minty, ik zie dat je Julie Greene van Harper’s Bazaar

hebt ontmoet.’Dat was Emily. Wauw, dacht ik, Julie werkt bij Harper’s

Bazaar? Ik was meer dan een beetje onder de indruk (enjaloers!). Toen Emily ging zitten, klaarde Julie direct op.Het was alsof ze in luttele seconden van een vijand veran-derde in een oude vriendin.

‘O, jij kent Emily?’ vroeg Julie.‘Ja,’ zei ik. ‘Toevallig zijn we lid geweest van dezelfde stu-

den…’‘Minty, liefje,’ onderbrak Emily me. Ze hing over me

heen en zei op veelbetekenende toon tegen Julie: ‘Mintykomt uit Zuid-Carolina, ze woont hier nog maar net.’

Julie trok een wenkbrauw op. ‘O? Wat… leuk.’Ze glimlachte naar me zoals de meeste mensen naar een

klein kind glimlachen.‘Julie is verantwoordelijk voor de uitgaanspagina’s van

Bazaar,’ vertelde Emily.‘Wat geweldig,’ zei ik. ‘Ik lees Harper’s Bazaar al sinds mijn

vijfde!’Julie reageerde op mijn enthousiasme met een grimas.Op dat moment arriveerde onze ober. Of, liever gezegd,

33


obers. Het was alsof er voor iedere twee gasten opeens eenongelooflijk aantrekkelijke en volmaakt geklede man ver-scheen. Ze zetten met een grote zwaai het eten voor onsneer en verdwenen prompt weer. Voor me stond de meestschitterende schakering van rijpe, rode tomaten en buffel-mozzarella die ik ooit had gezien. Alleen was het zo’n klei-ne portie!

‘Olivier Cheng,’ zei Emily, en ze wees naar het bord.Olivier wíé?‘Is dit het voorgerecht?’ vroeg ik, en ik leunde opzij.‘Eten is bij dit soort gelegenheden niet de prioriteit,

Minty,’ legde Emily uit.O.Ik keek naar Julie, die haar salade onberoerd liet staan en

langzaam een slokje water nam. Het kleine stukje brooddat op het bord naast haar salade had gelegen, was op deeen of andere manier naar het midden van de tafel gescho-ven, zover als Julies kleine arm kon rijken. Het was alsof zehet brood niet eens wilde ruiken, laat staan opeten.

Er kwam een vrouw naar ons tafeltje die Emily iets toe-fluisterde. Ze droeg haar haar strak en streng naar achterenen had een nauwsluitend hemdjurkje aan. Ik vroeg me afhoe ze in staat was te ademen. Onmiddellijk legde Emilyhaar vork neer. Ze stond op en liep achter de vrouw aannaar de andere kant van de ruimte en de liften. Het wasniet zozeer rennen, maar snelwandelen. Vervolgens liep eengroep jonge vrouwen met notitieboekjes achter hen aan,op de voet gevolgd door Richard Fitzsimmons en eenspoor van andere fotografen. De gasten zetten hun glazenneer en wierpen een nonchalante blik in de richting vande liften, en er viel een stilte in de ruimte. Julie ging recht-op zitten, gaapte even en keek op haar BlackBerry.

34


De liftdeuren gingen open en een vrouw kwam naarbuiten, gevolgd door een jongere man in een zwart maat-pak en een smetteloos wit overhemd. Hij deed een stapopzij toen de fotografen riepen: ‘Tabitha! Tabitha! Kijkhier!’

Het was alsof de grootste celebrity ter wereld zojuist wasbinnengekomen. Ik keek ingespannen om het beter tezien, maar zag alleen lichtflitsen, zwaaiende handen en eenglimp van Tabitha’s lange, blonde haar. Op een gegevenmoment zag ik zelfs dat Emily tegen een van de fotogra-fen riep dat hij een stap naar achteren moest doen. Haargezicht was rood aangelopen en ze zag eruit alsof ze elkmoment kon flauwvallen.

‘Tabitha! En nu met Tripp! Een foto van jullie samen!Toe!’

Tripp, herhaalde ik in gedachten. Ik rekte me uit ombeter te kunnen zien. De brede schouders, het donkere,bijna zwarte haar, de indringende ogen en de scheve grijns.O, mijn god, dacht ik. Hij is het. Tripp du Pont.

‘Je bent nog bleker dan het tafelkleed,’ zei Julie. ‘Voel jeje wel goed?’

Ik slikte en knikte. ‘Sorry,’ zei ik. ‘Ik zag net iemand dieik nog van vroeger ken.’

Ze trok een wenkbrauw op.Ik keek hoe Tabitha en Tripp naar hun tafeltje liepen.

Niet te geloven! Na al die jaren liep Tripp du Pont daar. Delaatste keer dat hij en ik in dezelfde ruimte waren geweestwas ik vijftien en was ik ervan overtuigd geweest dat ikverliefder was dan ik ooit zou kunnen zijn op die opval-lende, verfijnde, oudere jongen uit New York. Ik had dehele kerstvakantie in Palm Beach met hem doorgebracht,had bij het zwembad van de Country Club met hem ge-

35


flirt en had hem ’s avonds laat op de course stiekem ge-zoend. De laatste avond waren we samen naar een diner opde club gegaan. Ik had aan de bar gestaan om cola light tebestellen, toen ik een vriendin van Tripps moeder hadhoren vragen hoe het met Tripps vriendinnetje in NewYork was.

Ik was huilend de zaal uit gerend en had hem nooit meergezien. Gelukkig had ik een paar maanden later Ryersonontmoet. Maar nu ik Tripp voor het eerst in zeven jaar voorme zag staan, aan de arm van een aantrekkelijke, ouderevrouw nog wel, werd ik overspoeld door die gevoelens vanmijn eerste liefde.

Ik was zó geschokt dat ik niet had gezien dat Emily weerwas gaan zitten en iets tegen me zei. ‘Dit is geweldig voorons. Tabitha Lipton!’

Tabitha Lipton.Ik kon me vaag wat dingen over haar herinneren uit de

roddelrubrieken. Ze was achter in de dertig, erfgename vanhet Lipton-theevermogen en was getrouwd geweest meteen Brit van adel. Ze waren onlangs gescheiden en het washaar gelukt om een groot deel van zijn familiefortuin bin-nen te halen. En nu was ze uit met Tripp du Pont? MíjnTripp du Pont?

Ik kreeg een onaangenaam gevoel in mijn maag. Hij wasnatuurlijk niet echt míjn Tripp du Pont. Maar op mijn vijf-tiende was hij de meest fantastische jongen geweest die ikooit had ontmoet, en zijn verraad had voor mij het eindevan de wereld betekend. De waarheid was dat ik Tripp nooitwas vergeten. En om hem nu zonder enige waarschuwingopeens te zien… Ik was er compleet door van slag.

De obers ruimden onze borden af.‘Ze is sinds haar scheiding nog niet in het openbaar ver-

36


schenen, weet je,’ ging Emily verder, en ze hing voor mezodat Julie het kon horen. ‘Ik kan zo een exclusieve foto vanTabitha voor je regelen, nu de andere fotografen weg zijn.’

Julie knikte. ‘Prima.’Ik vroeg me af of alle redacteuren zo humeurig waren

als zij. Ik tuitte mijn lippen en kon niet wachten tot ikEmily over mijn geschiedenis met Tripp kon vertellen.

‘Maar goed,’ ging Emily verder, ‘je kent Tabitha. Diepraat je vast de oren van je hoofd.’

Het was maar goed dat Emily zachtjes praatte, want on-gemerkt was Tabitha naar ons tafeltje gelopen, en ze stondnu met een glas champagne in haar hand achter Emily tewachten tot die haar zou zien.

Ik hapte even naar adem en had opeens het gevoel datik een veel mooiere jurk, een neuscorrectie en een profes-sionele föhnbeurt nodig had.

‘Emily, lieverd,’ zei ze. ‘Waar zit Bazaar?’Ik wierp een snelle blik op Julie die nog humeuriger

leek dan zonet, en toen weer naar Tabitha die met een ge -ergerde blik op haar gezicht om zich heen keek.

Verstrikt in deze lastige positie deed Emily haar best ombeide partijen te vriend te houden.

‘Tabitha, je kent Julie Greene vast nog wel, of niet?’Ze keek even doordringend naar Tabitha.‘Julie! Julie, lieverd, natuurlijk,’ zei Tabitha. Ze trippelde

naar Julie en pakte haar handen vast. Jullie tuitte haar lip-pen en snoof. ‘Hoe is het met je?’ ging Tabitha verder, alsofze niets doorhad. ‘Hoe is het met Glenda? We moetengauw eens lunchen met zijn drieën. Het is veel te lang ge-leden. Misdadig, gewoonweg!’

Julies blik was nog net geen laatdunkende grijns.Ik wierp een blik op Tripp en volgens mij glimlachte hij

37


naar me. Maar het was eerder alsof hij zijn ogen samen-kneep en daarna wat van zijn tanden liet zien. Toen werdhij rood en wendde hij zijn blik af. Ik wilde naar hemglimlachen, maar ik zag dat Tabitha een blik op haar ge-zicht had die zei: waar denk je dat jij mee bezig bent? Hetleek me beter om Tripp niet te begroeten. Nu even niet, inelk geval.

Uit het niets verscheen Richard Fitzsimmons bij ons tafeltje.

‘Meisjes. Meisjes,’ zei hij. Hij wees naar Tabitha, Emily,Julie en toen, tot mijn verbazing, naar mij. ‘Jullie vier. Eenfoto.’

Emily weigerde direct en zei dat het haar vaste regel wasom niet tijdens haar eigen gelegenheden gefotografeerd teworden. ‘Oké, best,’ zei Richard. Hij keek naar Julie, diezich zonder uitleg terugtrok. En dus bleven Tabitha en ikover. Ik slikte en keek naar Tabitha in de verwachting datze me wel zou uitlachen.

‘Schatje,’ zei Tabitha. Ze gebaarde naar me. ‘Kom hier.’Als een angstig hertje schuifelde ik haar kant op. Vanuit

mijn ooghoek zag ik hoe Tripp het tafereel bekeek.‘Kijk haar toch eens, Richard,’ koerde Tabitha, terwijl ze

haar lichaam naar links draaide zodat het een lange, slankelijn vormde voor de camera. Ze zette een hand vol siera-den op haar vooruitstekende heup. ‘Jij bent nieuw.’

‘Ze is mijn nieuwste ontdekking,’ zei Richard.Ik glimlachte suf en keek naar Emily die zich afzijdig

hield van het spektakel en een merkwaardige blik op haargezicht had. Ze speelde met haar haar en hield haar hoofdschuin. Ze kneep haar ogen samen en glimlachte toen heelflauwtjes.

Vanaf het moment dat ik op twee benen kon staan, had

38


ik geleerd hoe ik moest poseren voor een foto, maar toenRichard zijn camera omhoogbracht… Ik weet gewoonniet wat er gebeurde… Ik verstijfde. Mijn armen hingenlangs mijn zij, mijn handen waren slap en bewegingloos.De camera flitste een paar keer. Met elke klik, met elke flitsbewoog Tabitha haar kin iets, of ze glimlachte op een an-dere manier. En ik stond daar maar, doodsbang.

Toen Richard klaar was, gaf hij Tabitha een zoen opbeide wangen en wees toen naar mij. ‘Ik heb je erop staan,meisje,’ zei hij.

Opeens wist iedereen in de zaal dat het tijd was om tegaan.

Te midden van de obers die de etensresten afruimden,deed ik mijn best om Emily te pakken te krijgen, maar zijwas zo druk bezig dat ik uiteindelijk de laatste aan tafel wasen keek hoe Tabitha Tripp naar de lift leidde.

Ik zou durven zweren dat hij nog even achteromkeek,één keer, maar ik wist het niet zeker. En toen – opeens –bedankte Emily me voor mijn hulp en zat ik in een taxinaar huis.

De volgende ochtend werd ik wakker en had ik maar liefstzeven telefoontjes van Emily gemist. Gelukkig had ze eenberichtje ingesproken: ‘Minty. Zodra je wakker wordt,moet je een Women’s Wear Daily kopen,’ zei ze. ‘Bel mezodra je dat hebt gedaan.’

Ik liep direct naar de winkel op de hoek, waar ik dékrant van de modewereld kocht. Ik bladerde erdoorheen:een artikel over een nieuw schoonheidsproduct, een ver-slag over het inkomen van Louis Vuitton, een moderap-portage met spijkerbroeken voor de herfst. En toen zag ikhet: de ‘Eye’-pagina. ‘Eye’ was een pagina gewijd aan arti-

39


kelen over mode-evenementen van die week. Midden opde pagina stond de foto die Richard van Tabitha en mijhad genomen tijdens de Saks Fifth Avenue-lunch. En daarstond mijn naam naast die van Tabitha! Nou ja, iets watdaarvoor moest doorgaan: Mintzy Darvenport.

Jakkes. Het was niet de mooiste foto die ik ooit van me-zelf had gezien. Ik liet de krant zakken en kreunde.

Mijn telefoon begon te rinkelen. ‘Minty, heb je hem ge-zien? Heb je de WWD gezien?!’

‘Ja,’ zei ik.Ik liep in de richting van Lexington Avenue en wachtte

tot het licht groen werd. Ik wist niet goed wat ik ervanvond. Het was gaaf om mijn foto in de krant te zien naastiemand als Tabitha Lipton. Maar ik kon er niet over uit datik er, nou ja, nogal onhandig bij stond.

‘Wat is er?’‘Ze hebben mijn naam verkeerd gespeld.’Emily schoot in de lach. ‘Dan laten we ze een rectifica-

tie plaatsen.’‘En ik lijk dik.’Opnieuw begon ze te lachen. ‘Dat slaat nergens op.’‘Ik had mooier kunnen glimlachen.’‘Minty, schatje,’ zei Emily met een zucht, ‘je staat in de

WWD!’Ik keek op en zag dat het groen was. ‘Is dat zo bijzonder,

dan?’‘Ja, Minty,’ zei Emily. Ik hoorde de glimlach in haar

woorden. ‘Dat is nogal bijzonder.’Zodra ik had opgehangen, zoemde mijn BlackBerry.

Even dacht ik dat Emily me nog een keer belde, maar inplaats daarvan zag ik dat ik een e-mail had met een vriend-schapsverzoek van Facebook.

40


Er stond simpelweg: minty, ben jij dat?Naast het berichtje stond de aantrekkelijke profielfoto

van Tripp du Pont.

41


de socialite en de city

Documents