Herb rodu Norwidów

- Topór Data i miejsce urodzenia

24 września 1821 - Laskowo-Głuchy

Data i miejsce śmierci

23 maja 1883 - Paryż

Cytaty

A któż to jest ten Norwid, o którym można tak pięknie mówić jego własnym językiem, Jan Paweł II,

Cytaty

Ojczyzna to wielki zbiorowy obowiazek.

Jestem z narodu, w którym od blisko stu lat każda książka wychodzi za późno, a każdy czyn za wcześnie.

Jesteśmy żadnym społeczeństwem, jesteśmy jednym wielkim sztandarem narodowym.

Oryginalność jest to sumienność w obliczu źródeł.

Słowo - jest czynu testamentem.

Któż nie chciałby stać się przez szczęście głupszy, zamiast być mądrzejszy przez szkodę.

Miasto – złocony kraniec przepaści.

Kto kocha - małe temu ogromnieje I lada promyk zolbrzymia nadzieję.

Kto mówi prawdę, ten niepokój wszczyna.

Przeszłość - jest to dziś, tylko cokolwiek dalej.

Dziś nie szuka nikt piękna... żaden poeta - Żaden sztukmistrz - amator - żadna kobieta - Dziś szuka się tego, co jest powabne, I tego - co jest uderzające!

Głosem narodu jest harmonia czysta, mieczem - jedność i zgoda, celem - prawda.

Jedyna miłość, która nas nigdy nie zdradzi, to miłość własna.

Ponad wszystkie wasze uroki, Ty! Poezjo, i ty, Wymowo, Jeden - wiecznie będzie wysoki: Odpowiednie dać rzeczy - słowo.

Praca może się stać życia pacierzem i kluczem do nieba.

Nie miecz, nie tarcz - bronią języka, Lecz arcydzieła.

Norwid jako poeta zadebiutował w roku 1840 na łamach prasy warszawskiej.

We wrześniu 1842 wyjechał za granicę, by nigdy już nie powrócić do kraju. Podróżował po Europie, odwiedził Drezno, Norymbergę, Monachium, Weronę, Florencję, w której zapisał się na wydział rzeźby Akademii Sztuk Pięknych.

Ponadto odwiedził Neapol i Rzym. W roku 1845 w Rzymie podczas bierzmowania przyjął imię Kamil. Odtąd jako "Cyprian Kamil Norwid" będzie podpisywał swoje utwory, podkreślając w ten sposób swój fikcyjny "rzymski rodowód".

W roku 1845 poznał Marię Kalergis i zakochawszy się w niej, odbył w jej towarzystwie podróż po Włoszech.

Wcześnie osierocony wychowywał się u babki Hilarii Zdziechowskiej. Razem ze starszym bratem Ludwikiem uczył się w gimnazjum warszawskim w latach 1831-1837.

Nie kończąc piątej klasy, wstąpił do prywatnej szkoły malarskiej.

W późniejszym okresie braki w edukacji uzupełniał, gromadząc wiedzę z różnych dziedzin; ta wiedza umożliwiała mu wypowiedzi na temat historii i współczesności cywilizacji europejskiej.

Także jego studia artystyczne w dziedzinie malarstwa i rzeźby, miały charakter chaotycznych i przypadkowych poszukiwań.

Ta podróż miała charakter edukacyjny, poecie dane było poznać najgłośniejsze i najmodniejsze miejscowości ówczesnej Europy.

10 czerwca 1846 roku dociera do Berlina, gdzie zostaje aresztowany i ponad miesiąc przebywa w więzieniu. Uwolniony wyjeżdża do Brukseli.

W Rzymie poznaje Adama Mickiewicza, zaprzyjaźnia się z Zygmuntem Krasińskim, w maju 1848 uzyskał audiencję u papieża Piusa IX.

W 1849 roku przyjeżdża do Paryża i poznaje tu Juliusza Słowackiego oraz Fryderyka Chopina.

Poeta angażuje się w działalność stronnictw emigracyjnych i naraża się swoją wypowiedzią stronnictwu Hotelu Lambert.

Pogarsza się jego sytuacja materialna, korzysta z zasiłków Zygmunta Krasińskiego i Augusta Cieszkowskiego.

29 listopada 1852 wyjeżdża do Londynu, a stamtąd żaglowcem do Nowego Yorku. Tam jego sytuacja materialna staje się beznadziejna.

24 czerwca 1854 wyrusza w drogę powrotną do Europy i w grudniu 1854 powraca do Paryża,

Popada w coraz większą biedę, nasilają się konflikty ze znajomymi, które pogłębia głuchota.

W lutym 1877 zamieszkał w Zakładzie Świętego Kazimierza, przeznaczonym dla polskich sierot i weteranów, gdzie umiera 23 maja 1883.

Po śmierci poety w czasie porządkowania pokoju spalone zostały papiery zgromadzone w kufrze pisarza.

Twórczość Norwida odkrył w roku 1897 Zenonon Przesmycki-Miriam.

Pełna edycja „Pism wszystkich” Norwida ukazała się dopiero w latach 1971-1976.

Norwid jako twórca został odrzucony przez współczesnych, zrozumiany dopiero przez następne pokolenia „późnych wnuków”.

Cyprian Norwid to poeta, prozaik, dramaturg, malarz i grafik, myśliciel, prowadzący spór o oblicze cywilizacji nowożytnej, prowadzący dialog z romantyzmem polskim.

Wiele sądów o cywilizacji XIX wieku może zadziwiać swoją przenikliwością, w której nie brakuje ocen niesprawiedliwych, opinii anachronicznych czy po prostu mających swe źródło w rozgoryczeniu człowieka, zawiedzionego w swoich nadziejach.

Norwid zaskakuje wnikliwością sądów oraz analogią z pracami współczesnych krytyków kultury masowej.

1. OKRES WARSZAWSKI MÓJ OSTATNI SONETSIEROTYMARZENIE (FANTAZJA)PIÓRPOŻEGNANIE

2. LATA WĘDRÓWKI PO EUROPIEADAM KRAFFTMOJA PIOSNKA[DO MEGO BRATA LUDWIKA]DO JÓZEFA BOHDANA ZALESKIEGO...MARMUR-BIAŁY)TRYLOGKLĄTWYPIEŚŃ OD ZIEMI NASZEJMODLITWAFRASZKA (!)W ALBUMIEKONCEPT A EWANGELIABEMA PAMIĘCI ŻAŁOBNY RAPSODNA PRZYJAZD TEOFILA LENARTOWICZA DO FONTAINEBLEAU

3. WYPRAWA DO AMERYKI Z POKŁADU MARGUERITY WYPŁYWAJĄCEJ DZIŚ DO NEW-YORKTRZY STROFKIMOJA PIOSNKA

4.OKRES PARYSKI[COŚ TY ATENOM ZROBIŁ, SOKRATESIE]SPARTAKUSDO OBYWATELA JOHNA BROWNJOHN BROWNSFINKSMOJA OJCZYZNAŻYDOWIE POLSCYBEZIMIENNIWIELKOŚĆDO WROGA. PIEŚŃPRACAVADE MECUMPRZESZŁOŚĆW WERONIEPIELGRZYMLARWACZUŁOŚĆJĘZYK-OJCZYSTYŹRÓDŁONERWYFORTEPIAN SZOPENA

Teksty utworów dostępne: http://pl.wikisource.org/wiki/Kategoria:Cyprian_Kamil_Norwid

Adam Mickiewicz i Zygmunt Krasiński Jankiel i Wędrowiec

Podróże po Europie i pierwszy pobyt w ParyżuW 1842 Norwid wyjechał do Drezna, oficjalnie dla doskonalenia sztuki rzeźbiarskiej. Podróżował po Wenecji i Florencji. W 1844 roku zamieszkał w Rzymie przy Via Quattro Fonatne. Wówczas narzeczona poety, Kamila, zerwała zaręczyny, a Norwid poznał Marię z Nesselrodów Kalergis, która stała się jego wielką nieszczęśliwą miłością. W tym okresie pogorszył się też stan zdrowia Norwida.Do 1846 poeta podróżował do Berlina, gdzie uczęszczał na wykłady uniwersyteckie i spotkania miejscowej Polonii. Był to dla Norwida okres licznych kontaktów towarzyskich, artystycznych i politycznych. Aresztowany i zmuszony do wyjazdu z Prus w 1846 r. Norwid udał się do Brukseli. Okres Wiosny Ludów spędził Norwid ponownie w Rzymie, gdzie poznał m.in. Mickiewicza i Krasińskiego.W latach 1849-1852 mieszkał w Paryżu, gdzie spotkał Słowackiego i Fryderyka Chopina, a także zetknął się w salonie Herweghów z Turgieniewem i Aleksandrem Hercenem. Sytuacja Norwida była wówczas trudna zarówno ze względów materialnych, jak i z powodu zawodu miłosnego, nieprzyjaznych recenzji krytyki i nieporozumień na tle politycznym. Poeta publikował w "Gońcu polskim" w Paryżu, żyjąc w biedzie. Postępowały u Norwida głuchota i ślepota.

Pobyt w USAPoeta postanowił wyemigrować do USA, co uczynił za protekcją Władysława

Zamoyskiego 29 listopada 1852. 12 lutego 1853 statek Margaret Evans dotarł do Nowego Jorku.

Wiosną Norwid otrzymał dobrze płatną posadę w pracowni graficznej. Jesienią poeta dowiedział się o wybuchu wojny krymskiej, w związku z czym zaczął planować powrót do Europy. Pisał do Mickiewicza i Hercena, prosząc ich o pomoc w realizacji planów.Powrót do Paryża

W czerwcu 1854 r. Norwid wrócił do Europy z księciem Marcelim Lubomirskim, mieszkał w Londynie, utrzymując się z przygodnych prac artystyczno-rzemieślniczych, po czym udało mu się powrócić do Paryża. Działalność artystyczna Norwida ożywiła się, udało mu się opublikować kilka utworów. W 1863 r. wybuchło powstanie styczniowe, które pochłonęło uwagę Norwida. Choć sam, ze względu na stan zdrowia, nie mógł wziąć w nim udziału, usiłował mieć czynny wpływ na kształtowanie procesów powstania.W 1866 r. poeta ukończył pracę nad Vade-Mecum, chociaż tomu, mimo prób i protekcji, nie udało się wydać. W 1877 przeżył tragedię z powodu nieudanego wyjazdu do Florencji. Bardzo liczył w związku z tym na poprawę stanu zdrowia, wysłał swój dobytek, ale książę Władysław Czartoryski nie udzielił poecie obiecanej pożyczki. Kuzyn Norwida, Michał Kleczkowski umieścił go w Domu św. Kazimierza na przedmieściu Ivry na peryferiach Paryża.

Symboliczna ziemia z jego grobu została przewieziona i umieszczona w Krypcie Wieszczów Narodowych w Katedrze na Wawelu.

W kancelarii parafialnej w Dąbrówce – miejscowości położonej nieopodal wsi Laskowo Głuchy - zachował się akt chrztu poety, a na lokalnym cmentarzu znajduje się nagrobek jego matki – Ludwiki.

W miejscu narodzin znajduje się zrekonstruowany dworek wraz z parkiem, stanowiący niegdyś własność matki poety (obecnie własność prywatna, co uniemożliwia zwiedzanie).

WędrowiecNa oceanie

Pelargonia