Bismil-lahirr-Rrahmanirr-Rrahim

Profeti sal-l Allahu alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Do të vijë një kohë që popujt do grumbullohen kundër jush siç

mblidhen njerëzit për të ngrënë rreth tepsisë.” I thanë: O i Dërguar i

Allahut, a do ndodhi kjo për shkak se ne do jemi pak atë ditë? Tha:” Ju

atë ditë do jeni shumë, por do jeni si shkumba e përroit. Do t’ia heqë

Allahu frikën armiqve tuaj nga zemrat dhe do fusë në zemrat tuaja

dobësinë”. I thanë: Ç’është dobësia o Dërguari i Allahut? Tha:

“Dashuria për këtë jetë dhe urrejtja e vdekjes!” (1)

(1) (Transmeton Ahmedi dhe Tirmidhiu)

Parathënie

Ankohen muslimanët sot prej globalizmit dhe rreziqeve qe vijnë prej tij. U takon atyre të

ankohen, sepse ata janë të parët që janë nën këtë shënjestër. Në këtë shënjestër janë bota Islame e

cila ndryshe quhet (nga mosbesimtarët) bota e tretë, ose shtetet e pazhvilluara, ose shtetet e

varfra.

Muslimanët edhe pse frikësohen dhe ankohen nga globalizmi, ata rrallëherë e çojnë nëpër

mend se kjo gjendje ka ardhur për shkak se ata janë larguar nga ligjet e fesë Islame dhe kanë

devijuar nga rruga e drejtë gjatë shekujve të fundit. Ata janë shkaku i parë prej të cilit sot e janë

të poshtëruar dhe në vështirësi. Muslimanët për shkak të largimit të tyre nga ligjet e fesë i dhanë

mundësi fuqive injorante dhe barbare që të vendosin pushtetin e tyre në botë dhe t’i largojnë

muslimanët nga rruga.

Në këto faqe të pakta do përpiqem të hedh dritë shkurtimitsht rreth disa pikave që flasin

për të dhe qëndrimin e muslimanëve ndaj tij. Fillimisht do flasim për përmasat që ai ka, më pas

për përgjegjesinë e um-metit Islam ndaj shfaqjes së tij, pushtetit të tij, më pas për qëndrimin që

duhet të mbajnë muslimanët kundrejt tij në ditët e sotme dhe në të ardhmen.

Gjithashtu do të tregoj edhe qëndrimin e sekularistëve kundrejt globalizmit dhe gëzimin e

tyre të madh për të, sepse sipas tyre ai është buldozieri që do ta shkulë Islamin nga rrënjët, pasi

ata u lodhën me kazmat dhe sopatat për rrënimin e tij, por përpjekjet e tyre dështuan.

Së fundi do hedhim një vështrim tek e ardhmja, e ardhmja e globalizmit dhe e ardhmja e

Islamit.

Këto pak faqe nuk ia japin hakun kësaj teme të gjerë, por ato janë thjeshtë përkujtim. E bëj

këtë për të zbatuar fjalën e Allahut të Madhëruar (kuptimi): “Por këshillo, se vërtet këshilla u

bën dobi besimtarëve”(2)

Allahu është Ai që udhëzon, prej Tij vjen ndihma dhe suksesi. Vetëm Atij i mbështetemi.

Muhamed Kutub

(2) (Edh-dharijat - 55)

Ç’është globalizmi?

Shumë njerëz pyesin: Ç’është globalizmi ekzaktësitsht?

Për t’u larguar nga përkufizimet teorike ne po sjellim një shembull nga realiteti që tregon

se ç’është ai.

Para disa kohësh, shtetet eksportuese të naftës e ulën sasinë e nxjerrjes së saj me qëllim për

të ngritur çmimin e saj në treg. Kjo, pasi çmimi i saj kishte rënë në kufijtë minimalë, si rezultat i

prodhimit me tepricë të saj. Me të vërtetë, çmimet u ngritën, aq sa u afruan tek kulmi i çmimeve

më të larta në të cilat ajo kishte mbërritur ndonjëherë në vitet e prodhimtarisë së saj.

Në këtë moment, ndërhyjnë shtetet e mëdha, ose më saktë superfuqitë. Qëllimi i tyre ishte,

që t’i detyronin shtetet prodhuese të naftës, që këto të fundit të nxirrnin në treg sasi më të mëdha,

rrjedhojë e së cilës të ishte ulja e çmimit të saj deri në atë nivel që i përshtatej interesave ose më

saktë lakmive të tyre.

Në përfundim, shtetet prodhuese, ishin të detyruara që të nënshtroheshin para këtij presioni

dhe para kërcënimeve me ndëshkime të ndryshme. Për këtë arsye, u detyruan të rrisnin sasinë e

prodhimit të naftës, aq sa ç’u urdhëruan, ose afër asaj sasie.

Ky është një shembull konkret i fytyrës ekonomike të globalizmit. Nuk është e vështirë për

të kuptuar përmasat dhe mjetet e tij.

Bota e tretë, e cila prodhon shumicën e naftës që përdoret sot në industrinë botërore,

posedon sasi të mëdha nafte bruto, për të cilën kanë nevojë shtetet industriale. Muslimanët

posedojnë shumicën e saj, por ata nuk posedojnë fabrikat, as ekspertët dhe as teknologjinë me

të cilat drejtohen këto fabrika edhe sikur t’i kenë fabrikat. Ai që posedon teknologjinë, është

perëndimi e në krye të tij Amerika. Si rezultat perëndimi e detyron botën e tretë ― botën e

varfër, të paditur e të dobët ― që të shesë pasuritë e veta bruto me çmimet më të lira. Më

pas perëndimi i përpunon e i rikthen ato të përpunuara duke i’a shitur botës së tretë me çmimet

më të larta. E kështu perëndimi nxjerrë fitime të shumëfishta materiale dhe jomateriale. Fitimet

materiale i nxjerrë duke ulur çmimin e blerjes dhe ngritur çmimin e shitjes, kurse fitimet

jomateriale, duke poshtëruar botën e tretë dhe duke e bërë atë që të ndjehet se ajo gjthmonë

është bisht që ndjek të tjerët dhe është e paaftë.

Kjo fytyrë e tij, është aq e qartë sa nuk ka nevojë për sqarime, por për mënyrat me të

cilat ai shfaqet, duhen disa shpjegime.

Privatizimi, i cili i është obliguar shteteve të botës së tretë, ka synime të largëta. Prej

këtyre synimeve është , që shtetit t’i heqin nga duart pronat kombëtare. Kështu shteti as nuk i

posedon më ato, as i ndalon, as i dhuron dot, as i ruan e as nuk ka mundësi t‘i shfrytëzojë ato në

dobi të vet apo të popullit. Fillimisht, këto prona kalojnë në pronësinë e individëve, me

justifikimin se individi ka më shumë mundësi t’i drejtojë e t’i shfrytëzojë ato, apo qoftë edhe

me ndonjë justifikim tjetër i cili mund të jetë i saktë në vetvete, por që nuk e mbulon dot

shkakun e vërtetë të këtij privatizimi.

Hapi i dytë, është, se këto pasuri të privatizuara, i paraqiten invesititorëve botërorë.

Atëherë, vijnë investuesit botërorë dhe marrin pjesë në këto investime, duke vendosur kushte në

interes të tyre. Prej këtyre (kushteve) është: ulja e taksave kundrejt këtyre investuesve, lejimi i

tyre që fitimet t’i nxjerrin jashtë shtetit, gjthashtu heqja e të gjitha llojeve të pengesave, duke u

dhënë atyre një mbrojtje doganore, kundrejt çdo prodhimi vendas, të cilin e drejtojnë

investitorët e brendshëm, me përjekjet e tyre individuale. Si rezultat, këta investitorë të

brendshëm, të pambrojtur, nuk kanë mundësi të konkurojnë në tregjet botërore, madje as në

tregun vendas. Kështu që ose do të detyrohen të bashkangjiten me investitorët e huaj, ose do

falimentojnë.

Kështu që, globalizmi ekonomik në lidhje me botën e tretë – të paktën − do të thotë, që

ekonominë e saj ta mbizotërojnë investitorët perëndimorë, duke ulur çmimet e lëndës së parë, ose

duke ngritur çmimet e prodhimeve të tyre. Krahas kësaj ata i mashtrojnë këto vende e popuj me

premtime pune për të papunët, si dhe rritje ekonomike, gjë që do t’i ndihmojë (gjoja) këta që të

shlyejnë borxhet e tyre.

Kjo gjë, është e vërtetë për një periudhë të shkurtër kohore, por më pas kjo do të çojë

që këta popuj të mos posedojnë as gjërat më të domosdoshme të jetës së tyre. Të gjitha këto do

të kalojnë në botën e perëndimit. Ai do të vendosë më pas për të ardhmen e këtyre popujve.

Këtu del një pyetje shumë e rëndësishme:

Kush janë investitorët më të mëdhenj, (të huaj), të cilët vijnë për të investuar pasi u hapën

të gjitha dyert?

Duam apo nuk duam ne, ata janë çifutët, të cilët komandojnë nga vendi i tyre ku ata rrijnë .

Nga atje përpiqen të zgjerojnë pushtetin e tyre në gjithë botën.

Këtu, na shfaqet një fytyrë e re e globalizmit, e cila nuk është më pak e rëndësishme se

mbizotërimi ekonomik. Madje në këndvështrimin tone, kjo fytyrë e re është më e rëndë dhe

më e rrezikshme.

Projekti që kanë çifutët për popujt (për të gjithë popujt veç veteve të tyre) siç tregohet në

Tilmudin e tyre është, se ata (popujt) janë gomerë. Sipas tyre Allahu i ka krijuar këta të fundit

me pamje njeriu me qëllim që populli i Tij i zgjedhur të hipë mbi ta e t’i përdorë ata (si të

dëshirojë).

Nga ky këndvështrim i tyre ndaj popujve, rrjedhin shumë gjëra të rrezikshme!

Kur, e si bëhet njeriu gomar?

Allahu i Madhëruar ka thënë në Kur’an: “Në të vërtetë, Ne i kemi nderuar bijtë e

Ademit: ua kemi bërë të mundur që të udhëtojnë në tokë dhe në det, u kemi dhënë ushqime

të mira e të lejuara dhe i kemi ngritur lart mbi shumë prej atyre që kemi krijuar”.(3) Kështu

(3) (El Isra 70)

që origjina tek njeriu është nderimi. Por njeriu në disa raste bie në nivelet më të ulta. Allahu i

Madhëruar ka thënë (kuptimi): “Ne kemi krijuar për Xhehenemin shumë xhinde dhe njerëz,

sepse ata kanë zemra, por nuk kuptojnë kanë sy, por nuk shohin dhe kanë veshë, por nuk

dëgjojnë. Ata janë si bagëtitë, madje edhe më keq. Pikërisht këta janë të shkujdesurit”. (4)

Gjithashtu ka thënë (kuptimi): “Sikur të ishin gomerë të egër, e të frikësuar që ikin

prej luanit?!”. (5)

Kjo ndodh, kur njeriu largohet nga adhurimi i Allahut dhe adhuron dikë tjetër veç Tij.

Ndryshe, kjo do të thotë se ai nuk bëhet gomarë kur ka akide dhe moral që buron nga

besimi.

Nëse ne duam t’i bëjmë njerëzit gomerë ― për synimet tona ― çfarë duhet të bëjmë?

Përgjigjigjia është e qartë: T’ua prishim akiden dhe moralin.

Pikërisht kjo është ajo që bëhet në kongreset ndërkombëtare, të cilat zhvillohen herë pas

here. Ata përpiqen t’i japin legjitimitet shthurjes së moralit, homoseksualizmit, lirisë së abortit,

formimit të familjes pa burrë e grua, pengimit të prindërve që të ndërhyjnë në sjelljen e

fëmijëve, lirisë së çdo lloj besimi thënë ndryshe lirisë së ateizmit. Këto kongrese nuk

organizohen pa qëllim. Ato, me gjithë atë shëmtinë e tyre rrënqethëse, janë pjesë e projektit të

studjuar me kujdes, atij projekti të madh e keqbërës ,të cilin e kanë thurur ata që bëjnë

shkatërrim në tokë . “Ata përpiqen të të shkaktojnë ngatërresa në Tokë, por Allahu nuk i

do ngatërrestarët”. (6)

Këto kongrese edhe pse duken si të veçanta e pa lidhje me njëra-tjetrën, si: kongresi për

“banimin” ose kongresi për “gruan” në vitin 2000 ,ose të tjera, ato janë pjesë të lidhura (të

një projekti) edhe pse duket se drejtimet e tyre janë të ndryshme. Ato lëvizin nga një dëshirë

unike, siç lëvizin krahët e oktapodit në drejtime të ndryshme. Ato godasin nga të gjitha

drejtimet,por me një dëshirë të vetme e te centralizuar. Dëshirë që ndodhet në kokën e këtij

oktapodi.

Organizimi i këtyre kongreseve në rang ndërkombëtarë, përpjekja për t’i detyruar njerëzit

që t’i pranojnë këto vendime të nxjerra prej tyre me anë të OKB-së, kërcënimi me ndërshkime

të ndryshme për ata që nuk i vendosin në zbatim këto vendime, të gjitha këto na tregojnë disa

gjëra:

① Ata ia kanë arritur qëllimit që të bëjnë një grup njerëzish gomerë të cilët flasin

ashtu siç do shejtani, me një guxim dhe paturpësi të madhe. Prandaj këta e kërkojnë publikisht

kundërshtimin e Allahut, rebelimin para urdhrave të Tij. Kërkojnë ta lejojnë atë që Ai e ka

ndaluar dhe të ndalojnë atë që Ai e ka lejuar e të vendosin ligje jo të zbritura nga Ai. Për këtë

arsye edhe organizojnë këto kongrese ,ku shprehin qartë çdo gjë të shëmtuar, pa ndjerë dhe as

(4) (El A’raf 179) (5) (El Mudeth-thir)

(6) (El Maide 64)

më të voglin ngushtim dhe as se kanë rënë në ndonjë gabim. Kjo është një rënie e shoqërisë në

atë nivel, në të cilin njerëzit kurrë nuk kanë rënë gjatë gjithë historisë së tyre.

Këto gjëra të shëmtuara, tek të cilat këta ftojnë, nuk janë të panjohura për popujt e

mëparshëm por ama tek ata nuk njohën legjitimitet. Ata të mëparshmit i bënin, por(ose) duke u

përpjekur të fshiheshin, ose në fshehtësi të plotë. Gjithashtu, nuk kanë qenë edhe shumë të

përhapura. Gjithë kjo, sepse shpirti njerëzor të cilin e kishte nderuar Allahu―edhe nëse ishte

shpirt mosbesimtarë ― e konsideronte tepër të shëmtuar kryerjen e atyre veprimeve shtazarake

me emrin e vet të qartë . Rasti i popullit të Lutit tek bota e njerëzve konsiderohej rast i veçantë ,

i huaj e i mallkuar në tokë dhe në qiell. Kurse këta sot duan t’i japin legjitimitet kësaj

poshtërsie,me qëllim që ky veprim të bëhet i njohur dhe i përhapur tek njerëzit.

② Ata që bëjnë shkatërrim në tokë, nuk mjaftohen vetëm me aq sa kanë shkatërruar. Nuk

janë të kënaqur me aq gomerë sa kanë nën duart e tyre, por duan më shumë . Duan ta bëjnë

mbarë njerëzinë një tufë gomerësh, duke përdorur mjetet ndërkombëtare që kanë në duart e

tyre, që të përhapet kështu gomarizimi i njerëzisë.

③ Treguesi i veçantë që nuk duhet të na shpëtojë ne muslimanëve, është se Islami

është pikësynimi i parë (i keqbërësve). Ata nuk kanë për t’u qetësuar derisa t’i largojnë

muslimanët nga feja e tyre, nëse do kenë mundësi. “Ata vazhdimisht do të luftojnë kundër

jush, që të mund t’ju largojnë nga besimi juaj”.(7)

Globalizmi nuk ka një fytyrë të vetme ,siç mund të duket në pamjen e parë. Ai është

një oktapod, që përfshinë ekonominë , politikën, ideologjinë , fenë , moralin, kulturën, zakonet

dhe traditat.

Por edhe sikur ta pranojmë në mënyrë imagjinare ―edhe pse nuk është e vërtetë ― se

synimi kryesorë i tij , është sundimi ekonomik, duhet të pranojmë se ky i fundit nuk do arrihej

pa ndihmën e aspekteve të tjera. Ai popull që ka një fe me të cilën krenohet, një moral, një

kulturë të veçantë e disa veçori dalluese, për të cilat ai kujdeset, nuk mund të nënshtrohet

lehtë para sundimit ekonomik edhe sikur të bëhet embargo nga të gjitha anët. Ata krenohen me

vlerat e tyre të veçanta, vlera të cilat do t’i bëjnë ata që të refuzojnë nënshtrimin. Do t’i bëjnë

ata, që qoftë edhe mbas një kohe të gjatë, të rendin për t’u liruar nga robëria që kërkohet t’u

vendoset mbi qafë .

Atëherë, ka për të dështuar projekti. Ka për të dështuar oktapodi, prandaj për të arritur

sundimin ekonomik, duhet zhdukur identiteti i popujve. Duhen fshirë faktorët psikologjikë,

ideologjikë dhe të besimit e që më pas të jetë e thjeshtë për sunduesin shejtan që t’i drejtojë ata

popuj.

— Përgjegjësia e Um-metit Islam

Allahu e ka nxjerrë këtë um-met (mes njerëzve) ― Um-metin e Teuhidit — për të

realizuar disa synime të përcaktuara:

(7) (El-Bekare - 217)

— Për të qenë më i miri um-met që del mes njerëzve e i cili urdhëron për të mira,

ndalon nga e keqja dhe beson Allahun: “Ju ishit populli më i mirë i dalë për

njerëzimin: (sepse) ju urdhëroni që të bëhen vepra të mira, i ndaloni të këqijat dhe

besoni Allahun”.(8)

— Që të jetë drejtues, udhëzues dhe dëshmitarë kundrejt gjithë njerëzisë . Allahu i

Madhëruar ka thënë (kuptimi): “Kështu ne ju kemi bërë një um-met të drejtë, që të

bëheni dëshmitarë përmbi njerëzit dhe që i Dërguari të jetë dëshmitarë përmbi

ju”.(9)

— Për të mbartur mesazhin e Profetit të fundit sal-l Allahu alejhi ue sel-lem e për t’ja

përçuar atë mbarë njerëzisë që nga koha kur e dërgoi Allahu Profetin e Tij sal-l Allahu alejhi

ue sel-lem e derisa të ketë njerëz në këtë tokë.

- Për t’i nxjerrë ata nga errësira në dritë, në bazë të udhëzimit të librit të zbritur nga

Allahu. Allahu i Madhëruar ka thënë (kuptimi): “Elif Lam Ra. Këtë libër ta kemi shpallur ty

(o Muhamed) për t’i nxjerrë njerëzit me lejen e Zotit të tyre, nga errësira në dritë, në

rrugën e të Plotfuqishmit, të Denjit për çdo lavd, Allahut të Cilit i përket gjithçka që

gjendet në qiej e në Tokë”.(10) Allahu i ka premtuar këtij um-meti, se kur ai ta kryejë detyrën e

vet, do t’u japë pushtet në tokë e siguri. Allahu i Madhëruar ka thënë (kuptimi): “Allahu i ka

premtuar atyre që kanë besuar ndër ju e kanë bërë vepra të mira se do t’i bëjë

mëkëmbës në tokë siç i ka bërë ata që kanë qenë para tyre, do t’i japë pushtet fesë së

tyre që Ai e ka zgjedhur për ta e do t’ua ndërrojë frikën me siguri që të më adhurojnë

Mua e të mos më bëjnë Mua shok”. (11)

Ky premtim u realizua në tokë për disa shekuj, në të cilët ai ishte më i miri në çdo aspekt.

Aspektin e besimit, moralit, ideologjisë , dijes, politikës, luftës, ekonomisë civilizimit dhe në

çdo aspekt të jetës,ndërkohë që Europa ishte zhytur në errësirat e asaj ,që ata e quajnë :

shekujt e mesjetës së errët.

Iu realizua um-metit pushteti dhe fuqia. U realizua për herë të parë në histori, kuptimi i

fjalës “um-met” që përfshinte ,popuj të ndryshëm, rraca të ndryshme, gjuhë të ndryshme.

Popuj, të cilët edhe pse në distanca të largëta, i lidhte një lidhje e vetme e cila ishte feja Islame.

Lidhja e Islamit e cila i bashkonte zemrat dhe ndjenjat e tyre ishte më e fortë se çdo shkak që

çonte në kontradiktë dhe përçarje. Nga Islami merrnin Akiden dhe udhëzimet e përgjithshme

edhe pse çdo popull kishte vecoritë e tij e edhe cdo individ , veçoritë e tij gjithashtu.

Tek ky um-met u realizua mirëqenia ekonomike, që vinte nga përpjekjet dhe puna e

muslimanëve. Nëpër pjesët e ndryshme të tokës, ata shpërndanin dritën, zbulonin të panjohurat e

saj dhe e bënin atë të banueshme. Kështu ata realizuan udhëzimin hyjnorë që thotë (kuptimi):

“Ai jua ka bërë Tokën të përdorshme, andaj ecni nëpër viset e saj dhe ushqehuni me atë që

(8) (Ali-Imran - 110)

(9) (El-Bekare - 143)

(10) (Ibrahim – 1-2)

(11) (En-nur - 55)

ju ka dhënë Ai. Kur të ringjalleni, tek Ai do të ktheheni”.(12) “Ai ju krijoi nga toka dhe ju

vuri të jetoni në të”.(13)

Iu realizua këtij um-meti një civilizim i gjerë , që nuk kufizohej thjeshtë tek prodhimet

materiale, tek ndërtimi i qyteteve, ngritja e ndërtesave, apo shtrimi i rrugëve etj. U realizua

kuptimi thelbësorë i civilizimit, që domethënë ngritja e vetë njeriut ne gradat e meritueshmërisë

së atij nderimi që i ka bërë atij Allahu. Ngritja në akide, moral, sjellje, ideologji, njohje prej të

cilave buron aktiviteti material, por që nuk kufizohet vetëm në të.

Ky um-met, ishte i pari që njohu falas, kurimin e të sëmurëve dhe arsimimin. Për këto dy

gjëra ,ata vendosën shumë vakfe, të cilat nuk bazoheshin tek buxheti i shtetit apo të kujdesuarit

e tij, por (bazoheshin) tek bujaria dhe dëshira e njerëzve për të bërë mirë.

Ky um-met ishte i pari që ngriti qendra të posaçme për përkujdesjen e njerëzve me aftësi të

kufizuara, ose për pleqtë që nuk kishin familje. Gjithashtu, ngriti kopshte të posaçme për

kafshët e humbura ,për ushqyerjen dhe përkujdesjen ndaj tyre.

Ky ishte um-meti i parë ose i vetmi që i përmbahej marrveshjeve me të tjerët, jo

marrveshje në rast nevoje të cilat thyhen në rastin e parë të volitshëm.

Ky um-met, ishte i pari,ose i vetmi,që nuk i shtypte ata,akidja e të cilëve biente ndesh me

akiden e tyre, por kujdesej për ta, u jepte sigurinë edhe pse kishin akide tjetër dhe adhurime të

tjera. Kujdeseshin për gjithë aktivitetet e tyre ekonomike dhe jetike, përderisa ata nuk i luftonin

muslimanët dhe nuk shfaqnin armiqësi ndaj tyre.

Me pak fjalë ky ishte um-meti i civilizuar në tokë …

Por një ndryshim gjigand ndodhi në histori.

Normalisht, që ky ndryshim nuk ndodhi për një ditë-natë . Asgjë nuk ndodh brenda një

dite-nate veç kaderit të Allahut. Aq sa edhe grusht-shtetet të cilat ndodhën në periudhën e

“ndritshme” në të cilën po jetojmë sot, nuk ndodhën brenda një ditë-nate. Ata morën kohë,për

t’u planifikuar dhe përgatitur para se të befasoheshin njerëzit me to në realitet.

Ky ndryshim ndodhi përgjatë disa shekujve.

Gradualisht u tkurr sipërfaqja e fesë me shpirtërat njerëzorë .

Kjo fe, zbriti për të përfshirë të gjitha fushat e jetës e jo vetëm një , cilado që të ishte

madhësia dhe rëndësia e asaj( fushe )në vetvete. Allahu i Madhëruar ka thënë (kuptimi):

“Thuaj: Namazi im, kurbani im, jeta ime dhe vdekja ime i përkasin vetëm Allahut, Zotit të

botëve. Ai nuk ka asnjë ortak”.(14)

Besimi në Allahun Një, të Vetëm, është çështja më e rëndësishme dhe më e shtrenjtë në

jetën e njeriut. Por, nëse drita e tij nuk përhapet në fushat e ndryshme të jetës, atëherë ky besim

,nuk ka për të përfaqësuar fenë që e zbriti Allahu dhe urdhëroi që të ndiqet. Ky besim ,nuk ka

për të përfaqësuar atë fe ,që ndëshkohet lënësi e shpërblehet zbatuesi i saj. Feja e Allahut, është

ajo që ka zënë vend në zemër dhe e vërtetojnë atë veprat. Allahu i Madhëruar, nuk ka kërkuar

prej njerëzve që ata thjeshtë vetëm të besojnë në brendinë e tyre që Ai është Një, i Vetëm,

(12) (El-Mulk - 15)

(13) (Hud - 61)

(14) (El-En’am – 162 - 163)

Samed, nuk ka lindur prej dikujt ,as ka lindur kënd e as nuk ka të barabartë me Të- edhe pse

kjo, është baza mbi të cilën qëndron çdo gjë- por Ai ka kërkuar prej tyre (gjithashtu), që teuhidi

të depërtojë në të gjitha fushat e jetës, duke zbatuar urdhërat, duke u larguar nga të ndaluarat

dhe duke i’u përmbajtur ligjeve dhe udhëzimeve të zbritura nga Ai…

Çdo devijim nga kjo rrugë ose kundërshtim i saj, konsiderohet pakësim i besimit, i cili

ndikon në peshore dhe në rezultate.Ai( besimi) — siç thonë dijetarët ― shtohet dhe pakësohet

me gjynahe.

Gradat e pakësimit të tij, ndryshojnë në bazë të llojit të devijmit dhe sasisë së

kundërshtimit- edhe pse nuk e asgjësojnë atë- plotësisht.

Përjashtohet këtu, rasti ,kur njeriu bën një vepër, e cila e asgjëson besimin e tij (pasi për

këtë asgjesim ka dëshmuar Kur’ani, sun-neti dhe Ixhmau i dijetarëve) , si rasti i atij që shanë

Allahun ose të Dërguarin e Tij sal-l Allahu alejhi ue sel-lem ,i bën sexhde statujave,poshtëron

Kur’anin, ose vendos ligje të cilat nuk i ka zbritur Allahu.

Kjo fe, në realitet, vepron dhe i jep frytet e veta, aq sa e zbatojnë atë besimtarët. Nëse ata,

nuk e zbatojnë dhe nuk e ndjekin atë, atëherë ajo do të tkurret në brendinë e tyre dhe frytet e saj

në tokë do pakësohen aq sa do jetë edhe devijimi i njerëzve prej saj.

Ajetet e Kur’anit flasin shumë qartë për këtë çështje si në cdo çështje (kuptimi): “Pastaj,

Ne ua dhamë Librin robërve Tanë të zgjedhur (nga ndjekësit e Muhamedit alejhi selam),

disa prej tyre i bëjnë dëm vetes (duke bërë vepra të ndaluara), disa janë në rrugë të mesme

(duke kryer detyrimet dhe duke shmangur të ndaluarat), ndërsa disa, me lejen e Allahut,

shkojnë përpara me të mira (përtej detyrimeve); kjo është dhuntia e madhe”.(15)

Të gjithë këta, janë besimtarë në grada të ndryshme të besimit, të mirësisë së Allahut,

mëshirës dhe kënaqësisë së Tij, përderisa ata nuk e asgjësojnë besimin nga themelet.

Disa të tjerë thonë : E besuam Allahun dhe të Dërguarin dhe po i bindemi (Allahut dhe

të Dërguarit), por më pas, një grup prej tyre kthejnë shpinën. Këta nuk janë besimtarë . “Nëse

ata ftohen për tek Allahu dhe i Dërguari i Tij që të gjykojë mes tyre një grup prej tyre

kthejnë shpinën” (16)

“Jo, për Zotin tënd, ata nuk do të jenë besimtarë të vërtetë, derisa të të marrin ty për

gjygjtarë në mosmarveshjet mes tyre; e pastaj, të mos ndiejnë kurrfarë dyshimi ndaj

gjykimit tënd dhe të të binden ty plotësisht”.(17)

Kjo është feja e vërtetë , siç e ka zbritur Allahu, siç ua ka mësuar Profeti sal-l Allahu alejhi

ue sel-lem sahabëve dhe siç e kuptuan atë brezat e parë të muslimanëve..

Për këtë arsye ,akidja e murxhive, e cila hyri në jetën e muslimanëve ,ishte tepër e huaj,

nga Islami që ka zbritur Allahu. Akidja e tyre, i nxjerr veprat nga besimi. Kjo akide thotë : Kush

thotë : La ilahe il-la Allah, është besimtarë edhe sikur të mos bëjë asnjë vepër të Islamit.

(15) (Fatir - 32)

(16) (En-nur - 47-48) (17) (En-Nisa - 65)

Gjithashtu thonë : Islami është besim me zemër dhe pohim me gojë, kurse veprat nuk hyjnë tek

përkufizimi i besimit.

Kjo akide, është tepër e huaj për Islamin ,ndërkohë që libri i Allahut e përsërit qindra herë

ajetin (kuptimi): “Ata të cilët besuan dhe kryen vepra të mira”, e ajete të tjera si këto psh:

“…dhe për t’u dhënë lajmin e mirë besimtarëve, të cilët kryejnë vepra të mira, se për ta do

të ketë shpërblim të bukur (Xheneti), në të cilin do qëndrojnë përherë”.(18) “Në të vërtetë,

ky Kur’an udhëzon drejt asaj që është më e mira dhe u jep lajmin e gëzuar besimtarëve,

që bëjnë vepra të mira, se ata do të kenë shpërblim të madh”.(19) “Kështu, kush shpreson

takimin e Zotit të vet, le të bëjë vepra të mira dhe të mos i shoqërojë askënd në adhurim

Zotit të vet!”(20) “As pasuria juaj, as fëmijët tuaj nuk do t’ju afrojnë më shumë te Ne, por

vetëm ata që besojnë dhe bëjnë vepra të mira (e meritojnë këtë). Ata do të kenë shpërblim

të shumfishtë për atë që kanë bërë dhe do të jenë të sigurt në banesa të larta (në

Xhenet)”.(21)

Gjithashtu, sufizmi ishte i huaj për fenë e zbrituar nga Allahu. Kjo, sepse ai, e kufizon

adhurimin vetëm tek ndjenjat shpirtërore dhe tek dhikri. Sufizmi e madhëron shejhun në syrin e

nxënësve të tij, aq sa e bën atë (shejhun), lidhëzën pa të cilën nxënësi nuk lidhet dot me

Allahun. Ndërkohë që Islami e mohon çdo lidhje të ndërmjetme, ndërmjet Allahut dhe robit të

Tij.

Islami, ka bërë që adhurimi të përfshijë të gjithë jetën e njeriut. E xhihadin, e ka

konsideruar pikën e tij më të lartë.

“Kur robërit e Mi (besimtarë) të pyesin për Mua, (thuaju se) Unë jam pranë, i përgjigjem

lutjeve të lutësit, kur ai më lutet Mua. Prandaj, le t’i përgjigjen thirrjes Sime dhe le të Më

besojnë mua, për të qenë në rrugë të drejtë”.(22) “Zoti juaj ka thënë: Lutmuni Mua, se do

t’ju përgjigjem!”.(23) “Thuaj: Në të vërtetë, namazi im, kurbani im, jeta ime dhe vdekja

ime, i përkasin Allahut Zotit të botëve, Ai nuk ka asnjë ortak”.(24) “O besimtarë, a doni t’ju

drejtoj në një tregti, e cila ju shpëton nga një dënimi i dhembshëm?! Besoni në Allahun dhe

në të Dërguarin e Tij dhe luftoni në rrugën e Allahut me pasurinë dhe trupin tuaj. Kjo,

nëse do ta dini, është më mire për ju. Ai do t’jua falë gjynahet tuaja dhe do t’ju shpjerë në

kopshte, nëpër të cilat rrjedhin lumenj dhe në banesa të mrekullueshme në Xhenetin e

Adnit. Kjo është fitorja më e madhe.”.(25) Profeti sal-l Allahu alejhi ue sel-lem ka thënë : ” A të

(18) (El Kehf - 2-3)

(19) (El Isra - 9)

(20) (El Kehf - 110)

(21) (Sebe’ - 37)

(22) (El Bekare - 186) (23) (Gafir - 60) (24) (El En’am 162 - 163) (25) (Es-saf 10- 11-12)

të tregoj se kush është kreu i fesë dhe kulmi i saj”? Tha: “Kreu është Islami, shtylla është

namazi dhe kulmi është xhihadi”.(26)

Gjithashtu, kufizimi i Islamit vetëm tek zbatimi individual dhe heqja e detyrave kolektive të

përbashkëta, e detyrave politike, e urdhërimit për të mira dhe e ndalimit nga e keqja, ka qënë

gjë e huaj për Islamin që zbriti Allahu. Allahu, na i obligoi këto detyra, siç na obligoi detyrat

individuale edhe pse disa mund të jenë farz kifaje e jo farz ajn, por um-meti merr gjynah nëse

këto detyra nuk i kryen askush. Gjithashtu mbështetja e rreme dhe neglizhimi në kryerjen e

shkaqeve, me justifikimin se jemi të mbështetur tek Allahu, është gjë e huaj për Islamin e

zbritur nga Allahu. Ai ka urdhëruar t’i mbështetemi Atij, por ka urdhëruar që t’i kryejmë dhe

shkaqet. “Kur të vendosësh për diçka, mbështetu tek Allahu”.(27) “Le të mos mendojnë

kurrsesi ata që nuk besojnë se do të fitojnë, sepse nuk mund të Na pengojnë. Përgatisni

kundër tyre kuaj dhe forcë sa të mundeni, që të tmerroni armikun e Allahut dhe armikun

tuaj, si dhe të tjerë, përveç tyre, të cilë ju nuk i njihni por që Allahu i njeh. Çfarëdo që të

shpenzoni në rrugë të Allahut, do t’ju shpërblehet e nuk do t’ju bëhet padrejtësi”.(28) “Ai

jua ka bërë Tokën të përdorshme, andaj ecni nëpër viset e saj dhe ushqehuni me atë që ju

ka dhënë Ai. Kur të ringjalleni, tek Ai do të ktheheni”.(29)

Gjithashtu ndarja e punëve, në punë dunjaje e punë ahireti është ndarje e huaj për

Islamin të cilin e zbriti Allahu. Allahu i Madhëruar ka thënë (kuptimi): “Por përpiqu me atë

që të ka dhënë Allahu të fitosh jetën e botës së ardhshme, duke mos e harruar pjesën tënde

në këtë botë.”. (30) Të gjitha këto sëmundje, erdhën në këtë um-met gradualisht. Më pas me

kalimin e kohëve, përmasat dhe gjurmët e tyre u zmadhuan, duke mos gjetur kurim. Nuk po

themi që ato nuk janë kuruar fare, sepse kjo është padrejtësi ndaj historisë. Muslimanëve ndër

kohëra, nuk u kanë munguar njerëzit e mirë, të cilët rregullonin (në këtë um-met), por po

themi se lëvizjet për rregullim ,ishin poshtë nivelit që nevojitej. Ndërkohë, sëmundjet sa vinin e

shtoheshin!

Kur Islami u tkurr në zemrat e njerëzve ― me përjashtim të atyre që ka mëshiruar Allahu

― u tkurr edhe drita e tij në botë!

Drita që ndriçon në botë , burimin e ka nga drita e zemrës. Sa më e fortë të jetë kjo dritë

në zemër, aq më shumë do ta ndriçojë botën, e sa më e dobët të jetë aq edhe më pak do të

ndriçojë.

Gjithë kjo, sipas sun-netit të Allahut, i cili do të ndodhë patjetër!

(26) (Transmeton Tirmidhiu) (27) (Ali Imran - 159)

(28) (El Enfal - 59-60)

(29) (El Mulk - 15)

(30) (El Kasas - 77)

Ai (sun-neti), nuk i bën lajka e privilegje askujt, që në realitet nuk e zbaton me vepra, por

që vetëm pretendon (se është zbatues i asaj që urdhërohet) “Ti nuk mund të gjesh ndryshim

ose shndërrim në Sun-netet (ligjet) e Allahut”. (31)

“(Shpëtimi në jetën tjetër) nuk do të jetë as sipas dëshirës suaj (o muslimanë), as sipas

dëshirës së ithtarëve të Librit. Por kushdo që bën një të keqe, do të ndëshkohet për atë dhe

nuk do të gjejë as mbrojtës, as mbështetës tjetër në vend të Allahut”. (32)

Kështu um-meti filloi të hyjë në errësirë , në errësirën e padijes, të dobësisë ,

prapambetjes, varfërisë , ngurtësisë dhe largimit nga feja.

Gjithë kjo, nuk ishte për shkak të fesë, siç pretendojnë njerëzit e verbër, të cilëve ua mori

mendjen lufta ideologjike. Shkaku, ishte ― siç duket qartë ― largimi gradualisht nga feja e

vërtetë .

Në kohën kur um-meti Islam filloi të dobësohej e të tkurrej, Europa filloi të shfaqej,

përparonte dhe zgjerohej ,në të gjitha ato fusha prej së cilave muslimanët zbrapseshin.

Në këtë lloj situate, ndodhën disa ndryshime ,të cilat në pamjen e parë mund të duken të

çuditshme, por të logjikshme e të kuptueshme nëse ne i krahasojmë ato me Sun-netet hyjnore

dhe me premtimet dhe kërcënimet e Allahut të Madhëruar.

Europa duke u bazuar tek disa parime Islame, arriti të ngrihej(e lulëzonte) e tëra

përafërsisht, , e megjithatë qëndrimi i saj kundrejt Islamit ishte qëndrimi i mohuesit të mirësisë ,

i urrejtjes, i pritjes në pusi për t’ju hedhur në befasi.

Ajo doli nga shekujt e errët të mesjetës, duke u udhëzuar me dijen që mori nga muslimanët,

me artet dhe civilizimin e tyre, por në të njëjtën kohë u tregua armiqësore ndaj Islamit dhe

muslimanëve. Kjo lloj kundërpërgjigjeje nuk ishte një veprim spontan apo i natyrshëm që vinte

prej.

Ajo jetoi gati 10 shekuj në mesjetën e errët, duke mos e ndjerë atë (errësirë) e madje duke

mos dashur te dilte prej saj, vetëm se pasi pa dritën e Islamit.

Përballja e Europës me Islamin, i cili e nxorri atë nga errësirat në dritë, u arrit nëpërmjet tre

rrugëve:

① Kryqëzatave.

Luftërat e kryqëzatave, ia mundësuan Europianëve që të shihnin disa vende, të cilat

jetonin një jetë plotësisht ndryshe nga jeta e tyre, thuajse në çdo aspekt.

② Lidhjeve tregëtare të Gjenovës, Venedikut,… etj, me botën Islame.

③Studentëve.

(31) (Fatir - 43)

(32)(En-Nisa’ - 123)

Europa, dërgonte studentë , për t’u arsimuar në shkollat Islame ,në Andaluzi, Siçilinë e

Islamit (atëherë ) e në vende të tjera të muslimanëve. Këta studentë, më pas ktheheshin të

magjepsur me civilizimin Islam.

Europa, ishte gati të hynte në Islam ,nga ndikimi i këtyre gjërave. Këtë e ka shprehur

historian britanik Wills, në librin “Shenjat e historisë njerëzore”. Të njëjtën gjë, e kanë

shprehur edhe historianë të tjerë perëndimorë .

Për këtë shkak, kisha Europiane, u tërbua. Ajo fillojë ta luftojë depërtimin e Islamit në

Europë, me forcë dhe ashpërsi, duke përdorur gjykatat hetimore nga njëra anë e shkrimtarët e

poetët që të merreshin me shëmtimin e pamjes së tij, në sytë e Europianëve, nga ana tjetër.

Nxirrnin lloj-lloj akuzash kundër Islamit, që t’i largonin ata që kishin simpati për të, ose ata që

ishin ndikuar nga ky lloj civilizimi (dijet dhe ideologjitë Islame).

Ajo që duam të sqarojmë këtu, është se rezultati i bëmave të kishës e çoi Europën në një

rrëshkitje tepër të vështirë , pasojat e të cilës po i vuan mbarë njerëzimi. Diktatura e saj në

shekujt e mesjetës, (të cilën Europa nuk e kishte kuptuar se ishte shtypje, vetëm se pasi ajo u

ballafaqua me muslimanët) e bëri atë (Europën) të largohej e të rebelohet prej saj (fesë së

krishtere). Gjithashtu ashpërsia që ajo përdori ndaj çdokujt që ndikohej nga Islami ― ashpërsi të

cilën e shprehu me tortura dhe akuza ― e bënë Europën të smbrapsej nga përqafimi i islamit e

nuk e lanë atë të hyjë në të. Prandaj ajo u kthye tek trashgimia e saj politeiste Greke dhe Romake

prej së cilës mori ideologjinë , vlerat dhe parimet e saj duke shfaqur një armiqësi të qartë ndaj

fesë.

Këtu lindi katastrofa, prej së cilës vuan mbarë njerëzimi deri në këtë moment. Kjo

katastrofë ishte; ekzistenca e një fuqie shumë të madhe materiale, shkencore, ekonomike,

teknologjike nga njëra anë, krahas atij rrëzimi shpirtëror e moral tepër të rëndë, në të cilin

njerëzimi kurrë nuk kishte rënë ndonjëherë më parë, gjatë gjithë historisë së tij në anën tjetër.

Kjo gjendje edhe pse është tepër e huaj, ajo nuk përbën problem për muslimanin syçelur që

i kupton Sun-netet hyjnore ,të cilat nuk këmbehen dhe as ndërrohen. Në bazë të këtyre Sun-

neteve , Sun-netit të Profetit sal-l Allahu alejhi ue sel-lem dhe librit të Allahut, ai ka kuptuar se

si funksionojnë gjërat në realitet. Kjo gjendje, nuk e largon nga feja e vërtetë këtë musliman

syçelur, sepse ai lexon në librin e Allahut fjalën e Tij që thotë (kuptimi): “Kur ata i harruan

paralajmërimet Tona, Ne u hapëm dyert e çdo mirësie”.(33) Ai e kupton, se nuk është aspak

kontradiktore dhe e çuditëshme, që një popull të jetë mosbesimtarë e i pafe, e megjithatë t’i

jenë hapur portat e çdo gjëje, të fuqisë materialiste, shkencore, ekonomike, luftarake dhe

politike deri në momentin që të vijë kaderi i Allahut “Sa po gëzoheshin me atë që u dhamë,

Ne i dënuam befasisht dhe atëherë ata u zhytën në dëshpërim. Kështu humbi gjurma e atij

populli keqbërës. Lavdërimi qoftë i Allahut, Zotit të gjithësisë”.(34)

Po, nuk ka diçka të çuditshme tek kjo gjendje, për atë që i kupton Sun-netet e Allahut, por

kjo gjendje është fitne e madhe për ata që nuk i kuptojnë këto Sun-nete dhe urtësinë e tyre.

(33) (El En’am - 44)

(34) (El En’am - 44-45)

Si rezultat konkluzioni i këtyre njerëzve (të paditur) në lidhje me këtë gjendje do ishte i

tillë: Europa kur ishte me fe, jetonte në errësirë të plotë. E rrethonte atë padija dhe ngurtësia

nga çdo anë. Vetëm kur ajo e la fenë, pikërisht atëherë ajo mundi të përparonte, u civilizua dhe

bëri kapërcime shumë të mëdha në çdo aspekt. Kështu që ― sipas tyre ― feja është e

pandashme nga errësira dhe prapambetja, kurse mohimi, ateizmi, rebelimi para fesë janë të

bashkangjitura me përparimin, civilizimin dhe ngritjen e nivelit të jetesës.

Kjo është fitne shumë e rëndë për të verbërit, të cilët nuk i kuptojnë Sun-netet e Allahut dhe

urtësitë e Tij.

Nuk kemi për qëllim këtu, që ta asgjësojmë teorinë e kësaj fitneje, se e kemi asgjësuar në

libra të tjerë!

Ne na intereson që ta sqarojmë përgjegjësinë e um-metit Islam në këtë fitne. Kjo, në të

vërtetë është një përgjegjësi e madhe.

Sikur ai të mos kishte rënë në ato sëmundje që i përmendëm, apo t’i kishte kuruar ato një

për një e të mos i kishte lënë të rëndoheshin, atëherë një pamje tjetër ndryshe nga realiteti do

ndodhej në tokë me caktimin e Allahut.

Atëherë Europa do fuqizohej me ato njohuri që mësoi nga muslimanët, bashkë me zbulimet

e reja të cilat i arriti me nismën e saj të fuqishme. Nismë të cilën e fitoi nga thyerja e prangave

që kisha i’a kishte vendosur asaj në emër të fesë, mirëpo ajo:

Së pari: Nuk do ta arrinte dot këtë fuqi në të cilën ka mbërritur sot. Arsyeja pse arriti këtë

fuqi ishte dobësia e muslimanëve pikërisht atëherë kur Europa krishtere u nis nga krishtërizmi i

saj për të pushtuar botën Islame e për të vjedhur pasuritë e saj. Kështu ajo shtoi pasurinë e vet

dhe fuqizohej dita ditës. Kjo fuqi ia mundësoi asaj që të shtrinte pushtetin e saj e t’u merrte

akoma më shumë pasuri muslimanëve.

Së dyti: Nuk do të kishte qenë shembulli i vetëm, i fuqisë dhe pushtetit në sytë e njerëzve.

Do të kishte dy shembuj të pushtetit dhe fuqisë, njëri shembull besimtarë dhe tjetri jobesimtarë.

Atëherë njerëzit do ta kishin të lehtë që t’i dallonin dy llojet e shembujve e të zgjidhnin më të

mirin.

Njëri prej këtyre të dyve paraqitej i fortë, i pushtetshëm në tokë, i përparuar, i civilizuar, i

kulturuar, i ditur, aktiv dhe i rrethuar nga qetësia dhe begatia:“Ata që besojnë dhe zemrat e të

cilëve, kur përmendet Allahu, qetësohen. Vërtetë, zemrat qetësohen me përmendjen e

Allahut”.(35) “Sikur ata banorët e atyre qyteteve të besonin dhe të ruheshin prej gjynaheve,

Ne do t’u dërgonim bekime nga qielli dhe Toka, por ata mohuan, prandaj i dënuam për atë

që bënë”.(36)

Ndërkohë që tjetri paraqitej i fortë gjithashtu, i pushtetshëm në tokë, i përparuar në aspektin

shkencorë dhe materialist, por i privuar nga begatia dhe qetësia, i mbushur me shqetësime,

vetvrasje, çmenduri, sëmundje shpirtërore, me fanatizëm, me drogë, krime…

(35) (Er-Ra’d - 28)

(36) (El A’raf - 96)

Atëherë nuk kishte për të qenë fitne, ose (të paktën) nuk kishte për të qenë fitne që përfshinë

gjithë tokën.

Mungesa e um-metit Islam në mejdanin botërorë, ishte një katastrofë e vërtetë që i ra mbarë

njerëzisë. Kjo, sepse në botë mungoi shembulli i saktë i civilizimit njerëzorë dhe i vetmi

shembull që ngeli për botën ishte civilizimi i devijuar. Kështu njerëzit u larguan nga Zoti,

Ahireti, feja, morali dhe njerzillëku i tyre.

Urtësia e Allahut në nxjerrjen e këtij um-meti tek njerëzit ishte që ai (um-meti) ta drejtonte

njerëzinë tek shembulli i mirë. “Kështu ne ju kemi bërë një um-met të drejtë, që të bëheni

dëshmitarë përmbi njerëzit dhe që i Dërguari të jetë dëshmitarë përmbi ju”.(37) “Ju ishit

populli më i mirë i dalë për njerëzimin: (sepse) ju urdhëroni që të bëhen vepra të mira, i

ndaloni të këqijat dhe besoni Allahun”.(38)

Kur ai e mbajti mesazhin në formën e saktë, arriti të nxjerrë shumë njerëz nga errësirat në

dritë. Kështu ndodh kur njeriu e beson Islamin dhe i përmbahet atij ose kur merr prej dritës së tij

edhe pa qenë besimtarë, siç veproi Europa kur doli nga mesjeta e errët,por kur ky u zbraps nga

kjo detyrë (e mbajtjes së mesazhit), për shkak të sëmundjeve që i ranë gjatë rrugës, ndodhi ajo që

ndodhi…

Tagutit iu hap rasti që të shtrijë pushtetin e tij tek njerëzit e t’i nxjerrë ata nga drita në

errësirë. “Allahu është Mbrojtësi i atyre që besojnë. Ai i nxjerr ata nga errësira në dritë. Sa

për ata që nuk besojnë, mbrojtësi i tyre është taguti, i cili i nxjerr ata nga drita dhe i shpie

në errësirë”.(39)

Mungesa e um-metit Islam në mejdan, ishte një katastrofë e madhe që i ra njerëzimit, por

shfaqja e çifutëve në skenë dhe zaptimi që i bënin ata pasurisë së njerëzve, ishte një katastrofë

akoma dhe më e madhe.

Njeriu mbase mund të çuditet e të befasohet nga këto fjalë, po ja ku janë ngjarjet e historisë!

Kur filloi pushteti aktual i çifutëve e si arriti deri këtu ku jemi sot?

Ai filloi me revolucionin borgjez, i cili kishte nevojë për dy faktorë themelorë. Pasuri të

bollshme, me anë të cilës do ndërtoheshin fabrikat dhe punëtorë të shumtë, nëpër qytete ku janë

fabrikat.

Punëtorët kanë qënë të preokupuar me mbledhjen e tokës, të cilën e posedonin feudalët.

Këta punëtorë, ishin skllevër në atë tokë, nuk kishin mundësi që të largoheshin për në qytet,

madje nuk kishin mundësi të kalonin nga një çiflig tek tjetri (që ishte i dikujt tjetër) pa lejen e

feudalëve. Nëse ata tentonin të vepronin diçka të tillë, konsideroheshin skllevër të arratisur, e si

rezultat ktheheshin në tokat e tyre (me forcë) të damkosur në ballet e tyre me zjarr.

Për të ushqyer revolucionin, ishte e nevojshme të shkatërrohej sistemi feudal!

(37) (El Bekare - 143)

(38) (Ali Imran - 110)

(39) (El Bekare - 257)

Këtë gjë bëri revolucioni francez. Ai liroi skllevërit e tokave e u dha atyre liri veprimi. Është

i njohur roli i çifutëve në ndezjen e këtij revolucioni, me anë të shoqatave masone të përhapura

atë kohë në Francë, por shprehija e tyre që e thonë me mburrje: Ne e bëmë revolucionin e

Francës― është e ekzagjeruar.

Sikur të mos kishte qenë zemërimi i mbledhur brenda shpirtërave njerëzore për shekuj me

radhë nga padrejtësitë e feudalizmit, nuk do të kishin pasur mundësi çifutët ta shpërthenin atë në

atë formë që ndodhi.

Pasuria e nevojshme për drejtimin e revolucionit, gjendej vetëm tek dy lloje njerëzish në

Europën e atëhershme; tek feudalët dhe tek çifutët fajdexhinj.

Feudalët nuk pranuan të shpenzonin për revolucionin borgjez, sepse ata ishin bujq në të

vërtetë. Bujkut nuk i intereson të rrezikojë pasurinë e tij në diçka tjetër veç bujqësisë, proçesin e

së cilës ai e di përmendësh e ia njeh të gjitha mundësitë asaj. Ai e hedh farën në tokë, më pas

kujdeset për të derisa të dalin frytet. Një pjesë e harxhon për vete, një pjesë e ruan për tokën

farëra për ta rimbjellë sërisht, kurse pjesën tjetër e shet në treg.

Gjithashtu ky revolucion në fillimin e tij, nuk pati fitime në një pjesë të mirë të rasteve.

Qytetet nuk ishin aq shumë të populluara, ndërsa rrugët nuk ishin të shtruara që të mundësohej

shpërndarja e prodhimeve industriale në sa më shumë vende. Nuk ka pasur gjithashtu mjete

informacioni. Të gjitha këto janë të domosdoshme, pa të cilat nuk mund të ketë sukses dhe fitim

industrial.

Përveç kësaj ka qenë edhe një barrikadë psikologjike tek njerëzi,t e cila qëndronte përballë

këtij revolucioni. Njerëzit ― me thjeshtësinë e tyre ― nuk i pëlqenin prodhimet industriale sepse

besonin se ato janë të prekura nga djalli dhe se ata nuk do kenë begati prej tyre. Për këtë arsye

ata preferonin prodhimet e dorës.(40)

Nga ana tjetër fajdexhinjtë çifutë, filluan ta financojnë revolucionin me dashuri të madhe

dhe lakmi të fortë. Kjo sepse ata nuk investonin drejtpërdrejte e të kishin rrezik humbjeje (në

këtë tregëti). Ata thjeshtë jepnin para me kamatë. Huamarrësi herë fitonte e herë humbte sipas

rrethanave të tij e të tregut. Ndërsa çifutët i kishin të sigurta pasuritë e tyre që para se t’i jepnin

hua, e përveç kësaj kishin siguruar fitimin e ardhur nga kamata me anë të kushteve që vendosnin

për huanë që jepnin .

Për këtë arsye, revolucioni ra në duart e tyre që në momentin e parë. Ata e drejtonin atë.

Gjithashtu me anë të fitimive të mëdha që merrnin nga kamata, arritën të blejnë arin e kështu me

anë të tij filluan të komandojnë monedhat që përdoreshin në treg. Më pas blenë mjetet e

informacionit. Më pas blenë politikanët…

Kështu ata e zaptuan tokën. Pasi arritën këtë pushtet, ndezën lufëtrat mes shteteve për të

hapur prodhimtarinë e armëve sepse ata kanë qenë komandantët dhe tregëtarët e kësaj fushe që

(40) (Hamendësia e njerëzve doli e vërtetë, begatia u zhduk nga jeta e njerëzve por jo për shkak të prodhimeve industrial siç mendonin

ata me cektësinë e tyre por për shkak të parave të kamatës me të cilat u financuan këto fabrika, gjë që do e sqarojmë më poshtë)

prej kohësh. Kështu prodhimi i armëve ua shtoi pasurinë dhe mundësinë për të drejtuar fuqitë

njerëzore.

Kjo është ― shkurtimisht ― historia e dominimit çifut mbi njerëzit deri tani. Në këto

ngjarje, ka shumë detaje, të cilat nuk mund t’i përmendim dot tani, por po tregojmë shkurtimisht

që ato përhapën: shthurjen, imoralitetin, ateizmin, drogën, llojet e ndryshme të çmendurisë.

Çmendurinë e futbollit, çmendurinë e shpejtësisë, çmendurinë e kërcimit, çmendurinë e veshjeve

(modës). Shtoji këtyre edhe nxitjen e konflikteve ndërkombëtare, e cila çoi edhe tek çmenduria e

armatimit…

Ngritja e çifutëve (në pushtetin e tokës) dhe shkatërrimi që kanë shkaktuar ata në tokë është

gjë e caktuar dhe e shkruajtur në librin e Allahut (kuptimi): “Ne u shpallëm solemnisht në

Libër Bijëve të Izraelit:”Ju do të bëni dy herë ngatërresa në tokë dhe do të tregoni

mendjemadhësi të tepërt”.(41)

Këto dy herë mund të kenë ndodhur më parë ose njëra ka ndodhur e tjetra është kjo që po

ndodh sot, siç mendojnë disa që e kanë komentuar këtë ajet. Sido që të jetë Allahu më poshtë

tregon se është e mundshme që ata të rikthehen përsëri në shkatërrimin e tyre. Allahu ka thënë

(kuptimi): “E nëse ju ktheheni (në gjynahe), Ne do t’u kthehemi (ndëshkimeve ndaj

jush)”.(42)

Libri Allahut na ka mësuar, se një gjë, edhe pse është e caktuar prej Allahut që do të

ndodhë, kjo nuk do të thotë se njerëzit nuk kanë përgjegjësi, nëse veprojnë në mënyrë të gabuar

kundrejt kësaj çështjeje, e cila është e caktuar. Rreth betejës së Uhudit në të cilën muslimanët

kundërshtuan udhëzimet profetike zbriti fjala e Allahut (kuptimi): “Kur ju goditi fatkeqësia,

ndërkohë ju i kishit goditur më parë armiqtë tuaj dyfish, ju thatë: “prej nga na erdhi

kjo?!” Thuaj (o Muhamed): “Kjo ndodhi prej jush”. Vërtetë, Allahu është i Fuqishëm për

çdo gjë. Ajo që ju gjeti atë ditë, kur u ndeshën dy ushtritë, ishte me vullnetin e Allahut –

për të zbuluar se kush janë besimtarët e vërtetë dhe për të zbuluar se kush janë

munafikët.”.(43)

Ajo që ndodhi ishte e caktuar nga Allahu. Ai e caktoi atë me urtësinë e Tij (për arsye që ne

nuk i dimë), por përgjegjësia juaj nuk bie, për shkak se ju kundërshtuat urdhërin e komandantit

tuaj sal-l Allahu alejhi ue sel-lem.

Kështu që pushteti botëror të cilin kanë arritur çifutët sot, është i caktuar nga Allahu për

arsye që i di Ai, por kjo nuk e shpëton um-metin Islam nga përgjegjësia për shkak se të cilës

Allahu e ka ngritur atë e e ka bërë dëshmitarë dhe drejtues të mbarë njerëzisë.

Um-meti është treguar neglizhent në mbrojtjen e mesazhit të tij. Konfliktet e brendshme,

ishin shkak për rrëzimin e shtetit të muslimanëve në Andaluzi. Dikur, ajo ka qënë qendër e dijes,

civilizimit dhe përparimit për Europën. Prijësat e këtij shteti i kërkuan ndihmë të krishterëve për

konfliktet që plasën mes njëri tjetrit. (41) (El Isra’ - 4)

(42) (El Isra’ - 8)

(43) (Ali-Imran - 166-167)

Gjithashtu është treguar neglizhent me anë të ngurtësisë në të menduar, ngurtësim

shpirtërorë edhe në fushën e dijes në vendet e lindjes. Është treguar neglizhent me anë të

bidateve, gjynaheve, devijimeve në akide, ngeljes mbrapa në fushën e përgatitjes ushtarake, ose

me heshtjen para diktaturës politike etj etj.

Rezultati― sipas Sun-netit të Allahut ― ishte tkurrja e pushtetit Islam, për shkak se Islami i

vërtetë ndryshoi në zemrat e njerëzve. “Kjo ndodh se Allahu nuk ia ndryshon kurrë një

mirësi që ia ka dhënë një populli, derisa ata të ndryshojnë atë që kanë në vetet e tyre”.(44)

Rezultati i kësaj tkurrjeje, ishte shfaqja e një fuqie injorante, e cila sundon botën sot. E

njëjta gjë është nëse kemi për qëllim perëndimin në përgjithësi, Amerikën në veçanti, apo çifutët

të cilët sundojnë këtu edhe atje.

Um-meti Islam ka përgjegjësi për këtë para Allahut edhe para historisë.

Tani mbërritëm në një pikë të rëndësishme, të cilën duhet ta përmendim në fundin e kësaj

çështjeje.

Shumica e atyre që flasin për gjendjen aktuale, anojnë në dy anë të kundërta. Njëra palë ia

hedh të gjithë fajin um-metit Islam, kurse pala tjetër ia hedh të gjithë fajin perëndimit dhe

kurtheve të tij kundër Islamit. Çdo palë e mbron me forcë mendimin e vet dhe i derdh qortimet

mbase edhe mallkimet mbi palën tjetër.

Të menduarit në këtë formë, të çon në rezultate të gabuara, qoftë ky mendim i ardhur nga

laikët apo nga muslimanët. Laikët u tallën me ata të cilët menduan se ky ishte një kurth (kundër

Islamit) dhe muslimanët kur e komentuan të gjithin si një komplot të ngritur kundër tij.

Të dyja këto gjëra sot ekzistojnë në realitet dhe pohimi i njërit prej këtyre dy mendimeve

nuk do të thotë domosdoshmërisht hedhjen poshtë të mendimit tjetër, sepse ato nuk janë në

kundërshtim me njëra-tjetrën. Përkundrazi ato funksionojnë bashkë me njëra-tjetrën.

Neglizhenca e um-metit Islam është realitet, gjithashtu komploti i perëndimit kundër Islamit

është realitet që nuk e mohon dot kush përveç atij i cili bën lojra fjalësh. Të dyja këto ndihmojnë

njëra-tjetrën. Sikur të mos ishin treguar muslimanët neglizhentë, nuk do të kishte patur mundësi

perëndimi i krishterë që të thurte komplote kundër Islamit. Gjithashtu sikur të mos ishte komplot,

nuk do të kishin dështuar të gjitha përpjekjet e tij (um-metit), për t’u ngritur nga rrëzimin ku ka

rënë.

Hadithi profetik që e përmendëm në fillim të këtij shkrimi, tregon që të dy këto faktorë në

bashkësi; grumbullimi i armiqve kundër um-metit siç mblidhen njerëzit për të ngrënë rreth

tepsisë (ky është komploti) dhe gjendja e um-metit aktualisht si shkumba e përroit për shkak të

dobësisë që i ka rënë, vijnë nga dashuria e kësaj jete dhe urrejtja e vdekjes. Ky hadith i cili

përshkruan gjendjen tonë sot në mënyrë kaq ekzakte, nuk është vetëm se shpallje prej Allahut

dhe një prej mrekullive profetike.

Çfarë kanë mundësi muslimanët të bëjnë?

(44) (El Enfal - 53)

Muslimanët në lindje dhe perëndim ngrejnë supet të hutuar e thonë: Ç’të bëjmë ne kundrejt

globalizmit? A kemi diçka në dorë tani apo në të ardhmen?

Në kohën e aktuale mund të jetë përgjigje me të vërtetë e vështirë, por jo për arsye se ai

është gogoli që nuk mposhtet e para të cilit njerëzit nuk posedojnë gjë tjetër veç dorëzimin…

Kanë filluar realisht kundërshtimet e globalizmit, në kongresin që u organizua në Sjatel, por

fatkeqësisht këto kundërshtime kanë ardhur nga jomuslimanët.

Vështirësia e përgjigjes vjen për shkak të gjendjes së keqe të um-metit Islam.

Ai gjatë gjithë historisë së tij nuk ka mbërritur në nivel më të ulët e më të pavlerë në vetvete

e para njerëzve, sa këtë herë. Përndiqet, i bëhet spastrim etnik, me qindra e mijëra fëmijë të tij

theren në Europë, Afrikë, Azi e ai nuk lëviz. Ai nuk bën asnjë veprim për t’i ndaluar këto

masakra ç’njerëzore, apo për t’iu kundërpërgjigjur. Iu mor um-metit Palestina, iu mor Kudsi e ai

nuk lëviz por vetëm bën sehir. Nga ana tjetër nuk ka ndodhur ndonjëherë që të mblidhet e gjithë

bota kundër um-metit Islam si këtë herë. Ia ha të drejtat haptazi, ia rrëmben ushqimet, ia lufton

fenë, besimin, bazat e ekzistencës së tij ideologjike, shpirtërore dhe materiale, ndërkohë që ai

është i paaftë të reagojë. E nëse ndonjë grup dëshiron të lëvizë, ose të mendojë për të lëvizur,

shtrihen duart e mafjes shtetërore ose ndërkombëtare duke bërtitur: Fondamentalistët, terroristët,

vritini ose futini nëpër burgje.

Në të njëjtën kohë, kemi mangësi të madhe në mjetet e përballjes…

Prej mjeteve të përballjes, është eksperienca e teknologjisë dhe prodhimit. Um-meti në të

dyja këto është i varfër, afrohet afër kufirit zero. Në anën tjetër janë egërsirat, të cilat janë

grumbulluar për të përpirë cdo të njomë e të thatë e për të bllokuar çdo lëvizje që synon fitimin e

eksperiencës ose zhvillimit të prodhimit. Po, kështu është por…

Prej kohësh ―kur kam qënë i ri― më ka bërë të mendohem një hadith nga Profeti sal-l

Allahu alejhi ue sel-lem: “Kush shikon një të keqe, ta ndryshojë me dorën e tij, nëse nuk ka

mundësi me gojën e tij, nëse nuk ka mundësi me zemrën e tij”.(45)

Një hadith tjetër me të njëjtin kuptim thotë: “Kush i lufton ata me dorën e tij është

besimtarë, kush i lufton me gojën e tij është besimtarë, kush i lufton me zemrën e tij është

besimtarë e pas kësaj nuk ka asnjë thërrmijë besim”.(46)

Ajo që më çudiste shumë, ishte se Profeti sal-l Allahu alejhi ue sel-lem e quajti luftim

(xhihad) dhe e quajti ndryshim edhe atëherë kur bëhej vetëm me zemër edhe pse nuk ndryshonte

në realitet asgjë.

Kur u rrit kuptueshmëria ime e gjërave dhe u shtua përvoja, kuptova disa gjëra, të cilat nuk i

kisha të qarta në lidhje me këtë hadith.

Ushtria në betejë , ka mundësi të mundet e të zbrapset e armiku mund ta detyrojë atë që të

dalë nga fusha e betejës. Këtu ngelet edhe një kala e fundit në të cilën ajo strehohet deri në

momentin kur të vijë rasti për t’u rikthyer në luftë. Përderisa ai është i strehuar në këtë kala e nuk

(45) (Mutefekun alejhi)

(46) (Transmeton Muslimi)

ia ka dorëzuar atë armikut, ai është në xhihad, sepse po e ruan gjendjen dhe vigjilencën e tij si

ushtarë. Ndërsa nëse ai e dorëzon edhe këtë kala, atëherë ka mbaruar çështja, e mposhtja është

diçka e pashmangshme.

Kjo kala në lidhje me atë që dëshiron të ndryshojë të keqen është zemra. Profeti sal-l Allahu

alejhi ue sel-lem e quajti xhihad (luftim) kundërshtimin e të keqes me zemër dhe e quajti

ndryshim edhe pse ai (me zemër) nuk ndryshon asgjë në realitet. Ai që e refuzon të keqen me

zemër, nuk është dorëzuar para realitetit dhe as nuk e ka konsideruar këtë realitet të ligjshëm.

Nuk e ka konsideruar këtë realitet diçka të saktë (nga ana fetare) ose diçka që do ta pranojmë se

s’kemi çfarë të bëjmë. Ai në këtë moment e konsideron veten, thjeshtë të pamundur për ta

ndryshuar (realitetin). Kjo për shkak se ai ndjehet i dobët para fuqisë së të keqes, por i sigurt se

qëndrimi i tij është i saktë dhe se ky qëndrim është i ligjshëm përkundër të keqes, e cila është e

paligjshme dhe e pa saktë edhe pse sot ajo gëzon pushtet.

A është i barabartë ky me atë që e ka dorëzuar kalanë dhe është dorëzuar përballë luftës?

Natyrisht që jo, nuk janë të barabartë.

I pari në gjendjen ku ështe, është i pamundur. Po, nuk ka në dorë asgjë. Është i rrethuar nën

pushtetin e të tjerëve, por ai vazhdon të besojë se është në të drejtën. Ai i ndjek ngjarjet dhe pret

rastin që mund t’i jepet në çdo moment, për të dalë nga kalaja ku strehohet e të rikthehet në

mejdan.

I dyti është i dorëzuar para realitetit dhe çështja e tij ― në ndjenjat e tij ― ka mbaruar,

prandaj ai nuk mendon më për të bërë asnjë ndryshim. Përkundrazi e ka konsideruar veten e tij të

gabuar në qëndrimin e mëparshëm që ka mbajtur dhe ka vendosur që të mos kthehet më.

Pra mes këtyre dyve ka dallim të madh.

Profeti sal-l Allahu alejhi ue sel-lem ―me dijen që i kishte dhënë Allahu― e dinte dallimin

mes këtyre dy rasteve, por gjithashtu ai na paralajmëron që mos të qetësohemi me këtë gjendje

(me luftën e zemrës). Ai ― me dijen që i kishte dhënë Allahu ― e dinë se shpirti i njeriut anon

nga qetësia dhe rehatia, prandaj shtoi duke thënë (për ndryshimin me zemër): “Ky është besimi

më i dobët”, “Nuk ka pas tij asnjë thërrmijë besimi” që besimtari të kujdeset për të mos u larguar

nga ky qëndrim i fundit, sido që të jetë situata dhe gjendja.

Ai që e refuzon të keqen me zemër, nuk merr pjesë tek kjo e keqe të cilën nuk pati mundësi

ta ndryshojë… nuk merr pjesë në të vetëm se i imponuar. Kjo sepse nëse ai merr pjesë me

dëshirën, pëlqimin dhe bindjen tij, ai e ka dorëzuar kalanë dhe e ka lënë betejën pa kthim.

Ky është xhihadi për të cilin foli Profeti sal-l Allahu alejhi ue sel-lem. Ky person lufton dhe

përpiqet që të mos rrëzohet, lufton disfatën shpirtërore e cila nuk ka shërim sepse është sëmundje

e zemrës “Në trup është një copë mishi, nëse ajo rregullohet, rregullohet i gjithë trupi, e nëse ajo

prishet, prishet i gjithë trupi. Kjo (copë mishi) është zemra”.(47)

Um-meti Islam, sot mbase nuk posedon asgjë në fushën e ekonomisë dhe industrisë, me anë

të të cilave t’ia dalë mbanë furtunës shfarosëse, të cilën e shkakton globalizmi për shtrirjen e

(47) (Transmeton Buhariu dhe Muslimi)

pushteti të tij në tokë. Them “mbase” e nuk po them se është e sigurt (që nuk posedon), duke

ecur në bazë të mundësisë më të keqe të cilën e përfytyrojnë ata që ftojnë tek globalizmi. Ata

thonë: Globalizmi është fuqia madhështore, të cilës as kush nuk i del dot përpara.

Megjithë këtë um-meti sot posedon shumë, nëse strehohet tek kalaja e vet dhe mbrohet

brenda saj, prej disfatës shpirtërore e cila sulmon zemrat e njerëzve të mundur.

Nuk duam të hyjmë në cështjet ekonomike. Sqarimin rreth tyre do tua lemë ekspertëve të

asaj fushe, por duam të tregojmë se zonat ku është shtrirë Islami jonë ―me caktimin e

Allahut―janë zonat më të pasura në botë. Ato posedojnë burime natyrore, ujë, bimë dhe lëndë të

parë, ndërsa numri i banorëve të këtyre vendeve (së bashku) është mbi një miliard. Kështu që ai

edhe pse i dobët ka mundësi të formojë bashkësi ekonomike, për të shfrytëzuar burimet dhe

energjitë e veta në një formë më të mirë. Kështu ai, ka mundësi të përballojë presionet (e

jashtme), siç po vepron Malejzia aktualisht edhe pse i janë vendosur shumë pengesa qëllimisht

në rrugën e saj, që të mos shpëtojë nga embargoja.

Në lidhje me eksperiencën, ai ka mundësi ta fitojë atë edhe pse ka shumë pengesa…

Kuadrot muslimanë, të cilët kanë emigruar për në perëndim,e posedojnë atë (eksperiencën).

Madje vetë perëndimi përfiton prej tyre dhe eksperiencës së tyre edhe në cështje më delikate, siç

është energjia bërthamore etj. Megjithatë çështjet e ekonomisë, ne do ia lemë në dorë

specialistëve.

Në cështjet e tjera ai posedon eksperiencë gjithashtu si psh.në çështjen e akides, moralit,

vlerave, parimeve të njeriut, synimit pse ai ekziston dhe cilësinë e vlerësimit të arritjeve të tij.

Këto çështje i posedon çdo person në veçanti, pra ato janë pjesë e pa ndashme e identitetit të

tij. Njeriu ka në dorë që të kujdeset për to në zemrën e tij ― në kalanë e tij ― sa do të mëdha që

të jenë fitnet përreth.

Në këto çështje, muslimani ka kapital origjinal nga Allahu dhe jo të falsifikuar, kurse

perëndimi, kapital fallso sa do i shkëlqyeshëm të duket. Kapital, të cilin e kanë prodhuar njerëzit

me mendjet e tyre, në momentin kur ata ishin në gradën më të ulët shpirtërore dhe morale.

Kapital i arritur në vendet e tyre, për shkak të disa rrethanave të tyre personale edhe pse me

pretendimin, se ky është për gjithë njerëzit, ose duhet të përfshijë të gjithë njerëzit.

Ç’është njeriu në syrin e perëndimorëve?

Ai është kafsha darviniste e evoluar, të cilës i evoloi mendja dhe gishtërinjtë! Kështu ai arriti

të mendojë, të flasë e të përdorë mjetet. Ky është ai që bëri civilizimin materialist.

Synimi i tij në këtë jetë, nga njëra anë është që të kënaqet fizikisht e nga ana tjetër të luftojë

për të mbijetuar. Mjetet e tij në këtë luftë janë shkenca, lufta ushtarake dhe politika.

Njeriu është referenca më e lartë, nuk ka referencë më të lartë se ai. Në çdo gjë që ai

vepron, justifikimi i vetëm është se ai dëshiron të veprojë… që domethënë se ai është Zot.

Kjo kafshë që ka ngritur veten deri në gradën e Zotit, kjo është ajo që dëshiron t’ia detyrojë

gjithë botës civilizimin e vet.

Por jo, Pasha Allahun, kjo nuk ka për të ndodhur, me lejen e Allahut. Njeriu ashtu siç e ka

krijuar Allahu është shumë herë më i lartë dhe më i nderuar se sa ç‘kërkon ky civilizim falso ta

kufizojë në të… “Në të vërtetë, Ne i kemi nderuar bijtë e Ademit, ua kemi bërë të mundur

që të udhëtojnë në tokë dhe në det, u kemi dhënë ushqime të mira e të lejuara dhe i kemi

ngritur lart mbi shumë prej atyre që kemi krijuar”.(48)

Njeriu është një grusht balte nga toka dhe shpirt i fryrë nga Allahu “… kur Zoti yt u tha

Melaikeve: “Unë do të krijoj një njeri prej balte. Kur t’i jap trajtë dhe t’i fryj prej shpirtit

Tim, përuljuni në sexhde atij”.(49)

Ata të cilët veprojnë vetëm me njeriun prej balte dhe e neglizhojnë shpirtin e tij, ata me të

vërtetë nuk veprojnë me njeriun por me një krijesë të transformuar të gjymtuar????????????.

Allahu i Madhëruar tregon për të se është më i humbur se kafshët. “…sepse ata kanë zemra,

por nuk kuptojnë, kanë sy, por nuk shohin dhe kanë veshë, por nuk dëgjojnë. Ata janë si

bagëtitë, madje edhe më keq. Pikërisht këta janë të shkujdesurit”.(50)

Ata, nuk i ndihmon asgjë që posedojnë e as i ngre nga niveli i ulët në të cilin kanë rënë

edhe në qofshin këto (posedime), përparime shkencore, teknologjike, ekonomike, luftarake,

politike, derisa të kthehen tek njerzillëku i tyre siç i ka krijuar Allahu nga trupi dhe shpirti.

Ngritja e kësaj “kafshe” deri në gradën e Zotit ― gjë edhe të cilën e bën globalizmi ― është e

urryer dhe e mallkuar tek Allahu. Sipas Sun-netit të Allahut kjo dukuri do zhduket, sado që të

krenohen mbartësit e saj në tokë për disa kohë.

Civilizimi perëndimorë, pa dyshim posedon gjëra pozitive të shumta, të cilat nuk i mohon

dot kush, por gjithashtu posedon edhe shumë gjëra negative të cilat nuk i mohon veçse ai që bën

lojra fjalësh.

Përparimi shkencor dhe teknologjik, mirëorganizimi i punës, serioziteti në to, durimi dhe

vazhdueshmëria… të gjitha këto janë gjëra pozitive. Pikërisht këto janë ato që e mbështesin këtë

civilizim dhe ia zgjasin jetën e tij në tokë ―sipas Sun-netit të Allahut―. “Atyre që duan jetën e

kësaj bote dhe bukuritë e saj, Ne do t’ua shpërblejmë krejtësisht punët e tyre dhe në të nuk

do t’u lihet gjë mangut”.(51)

Prishja e moralit, shthurja e shpirtit, imoraliteti, lejimi i tepruar (i çdo gjëje),

homoseksualizmi, alkooli, droga, krimi, teprimi në tokë padrejtësisht, poshtërimi i të tjerëve dhe

nënshtrimi i tyre, të gjitha këto janë gjëra negative. Në përfundim ato do të rrënojnë këtë

civilizim, sado gjatë që të qëndrojë në tokë. Kjo sipas Sun-netit të Allahut që thotë (kuptimi):

“Sa po gëzoheshin me atë që u dhamë, Ne i dënuam befasisht dhe atëherë ata u zhytën në

dëshpërim”.(52) “Para jush kanë kaluar shumë shembuj Prandaj udhëtoni nëpër botë dhe

(48) (El Isra - 70)

(49) (Sad - 71-72)

(50) (El A’raf - 179)

(51) (Hud - 15)

(52) (El En’am - 44)

shihni si ishte fundi i atyre që përgënjeshtruan profetët”.(53) “Sa e sa vendbanime Unë ua

shtyva dënimin, edhe pse ata ishin keqbërës, por prapëseprap unë i dënova. Tek Unë

kthehet çdo gjë”.(54)

Këtu ka dicka të cilën e posedon ky civilizim. Për shkak të saj ngatërrohet e vërteta me të

kotën në sytë e shumë njerëzve. Kjo çështje me vezullimin e saj ,i fut shumë njerëz në fitne. Ky

vezullim i bën këta, që të mos ia shohin të metat atij. Kjo është “demokracia” dhe “të drejtat e

njeriut”.

Njerëzit nuk e besojnë se demokracia, është thjeshtë një teatër i bukur!

Veçoria e saj më e dukshme është liria e veprimtarisë politike, të drejtat dhe garancitë që

popujt kanë siguruar përballë atyre diktatorëve, të cilët kanë udhëhequr më parë. Këto i ka fituar

individi kundrejt shtetit.

(Në këtë llojë sistemi), udhëheqësi është ai që posedon kapitalin (pasuri të madhe). (Që

këtu lindin disa pyetje:)

Kush janë ata që e posedojnë dhe e kanë në dorë këtë pasuri?

E kush në të vërtetë, është udhëheqësi që qëndron pas këtij teatri të bukur, në të cilin

individi ― të cilin e quajnë shpesh herë “njeriu ligjvënënës” ― duket sikur ai e ka pushtetin dhe

ai vendos për të ardhmen e çështjeve?!

Natyrisht ata janë çifutët.

Nga këtu ne na sqarohet se çifutët në Amerikë ― edhe pse janë të pakët në numër ― ata i

vendosin presidentët e republikës e po ata i rrëzojnë kur dëshirojnë, ose i vrasin siç vranë

presidentin Kenedy në vitin 1963. Kjo ndodhi sepse ai nuk i’u përgjigj dëshirave të tyre.

Individët zgjedhin përfaqësuesit e tyre (deputetët), të cilët shkojnë në parlament. Këtë

zgjedhje ata e bëjnë në liri të plotë. Më pas deputetët (janë ata të cilët) i kërkojnë llogari qeverisë,

duke përcaktuar politikën që ajo duhet të ndjekë.

Vallë kush është ajo gjë që i drejton njerëzit që të zgjedhin këtë apo atë përfaqësues? A i

drejton zgjuarsia, meditimi, studimi i thelluar i çështjeve dhe peshimi i tyre? Apo janë mjetet e

informacionit ato, që fusin në kokën e tij mendimet që kërkohen dhe e drejtojnë atë në një

drejtim të caktuar? Gjithashtu kush i ka në dorë këto mjete informacioni?

Gjatë votimeve ndodh një konkurrencë e fortë mes partive, për të fituar një numër sa më të

madh deputetësh, që kështu të arrijnë të marrin në dorë qeverinë. Kjo konkurrencë është

plotësisht e lirë, pa ndërhyrjen e qeverisë aktuale, por në përfundim çfarë dallimi do të ketë

ndërmjet këtyre dy qeverive në çështjen bazë??????? Çështja bazë është posedimi i kapitaleve

dhe pushteti i atyre që kanë kapitalet??????? A ka ndonjë dallim real? Le të imagjinojë kush të

dëshirojë, se ai udhëheq dhe le ta imagjinojë kush të dëshirojë se populli është ai që udhëheq,

përderisa kjo nuk dëmton interesat e kapitalizmit! Po të kthehemi tek parrullat që lëshuan

(53) (Ali-Imran - 137)

(54) (El-Haxh’ - 48)

çifutët në revolucionin francez ―prej të cilit lindi demokracia― kemi për të kuptuar shumë gjëra

të rëndësishme dhe të dobishme…

Parrulla e tyre ishte “Lere të kalojë” ― “Lere të veprojë”!

Po kush është ai, që duhet të kalojë“Lere të kalojë” e kush është ai që duhet të veprojë

“Lere të veprojë”?!

Ai që duhet të veprojë “Lere të veprojë” është njeriu, populli individi, të veprojë çfarë të

dëshirojë. Këtu hyjnë ― jo rastësisht ― liria e ateizmit, liria e shthurjes morale. Gjithë kjo në

emër të “lirisë së individit”, tek e cila përqëndrohet demokracia dhe e ka bërë atë synim themelor

të filozofisë së saj.

Ajo që duhet të kalojë “Lere të kalojë” (nga të dëshirojë), është pasuria (kapitali). Duan t’i

heqin pasurisë çdo barrikade, që fitimet e saj të shumëfishohen me çdo lloj mënyre qoftë dhe

çfarëdollojë rezultatesh të ketë për popullin… Ndonjëherë me të vërtetë mund të jetë në shërbim

të tij, në mënyrë të dobishme e ndonjëherë mund të jetë shkatërrim i gjerë për shpirtërat dhe

moralin. Vetëm se në çdo rast, apo në shumë raste pasuria (kapitali) është e vetmja që fiton!

Kështu përzihet e vërteta me të kotën. Tek demokracia mund të fitojë e vërteta një herë dhe

e kota shumë herë.

Sidoqoftë ne duhet të shohim… Globalizmi kur të vendosë pushtetin e tij mbi ne, çfarë do

na servirë, gjërat pozitive apo negative?

Tek zhvillimi teknologjik ai, i lejon (të tjerët) aq sa nuk i dëmtohen interesat e veta, ndërsa

sekretet themelore mbi të cilat qëndron në të vërtetë zhvillimi, janë monopol që askujt nuk i

lejohet t’i posedojë ato.

Sa e sa shkencëtarë në fushën e shkencës bërthamore nga bota e tretë ― vendet Islame në

veçanti ― janë vrarë në kushte të paqarta ose kanë vdekur për shkak të rrëzimit të avionit gjatë

fluturimit, ose së paku janë blerë për t’i shërbyer interesave të shtetit që i përdor ato!

Është e vërtetë se një njeri i tillë, po t’u linte i lirë, ai do të shiste veten dhe dijen e tij. Kjo

sepse vendi i tij as ia hodhi sytë, as e nxiti për të bërë kërkime shkencore e as nuk përfitoi nga

dija dhe eksperienca e tij. Gjithë kjo nuk e justifikon synimin e keq të palës tjetër gjithashtu, e

cila ose kërkon ta shfrytëzojë dijen dhe eksperiencën e tij, ose e zhduk atë nga faqja e dheut!

Shthurja morale dhe shpirtërore, është nga aspektet më të qarta të globalizmit në realitet.

Themelet e kësaj shthurjeje fuqizohen çdo ditë me anë të kanaleve televizive satelitore të cila

përhapin çdo gjë të ulët. Gjithashtu fuqizohen me anë të programeve arsimore në të cilat

kërkojnë heqjen (në vendet arabe) të çdo gjëjeje që ndihmon ruajtjen e identitetit të um-metit.

Kërkojnë t’i heqin fenë, moralin, traditat dhe parimet. Organizojnë (për të njejtin synim)

kongrese, për të nxitur haptazi rebelimin ndaj urdhërave të Allahut.

Vendimet e këtyre kongreseve, bëhen të obligueshme për njerëzit. Kush i kundërshton,

ndëshkohet duke u privuar nga mëshira, fondi monetarë ndërkombëtarë ose nga organizata të

tjera skllavëruese.

Gjithashtu edhe demokracia ― me të cilën mashtrojnë të vobektit e botës së tretë që jetojnë

nën thundrën e diktaturës politike ― hynë në këtë lojë.

“Lere të veprojë” ç’të dojë, të mohojë Zotin, të bëjë gjynahe të rënda, të shkatërrojë traditat

e t’i rrënojë ato.

Kësaj parrulle i hapen portat më të gjera në demokracinë e importuar. Njerëzit për këtë gjë

nxiten nëpërmjet rrjeteve të informacionit, programeve shkollore (etj). Nxiten që gruaja të

zhvishet në rrugë, kazino, bregdet, zyrë , kuvendet e njerëzve (etj).

Të drejtat dhe garancitë e vërteta që posedon demokracia, janë të paeksportueshme për

botën e tretë. Ato janë monopol vetëm për njeriun e bardhë. Kjo sepse, nëse ajo do t’i gëzonte

me të vërtetë këto të drejta, rrjedhojë e kësaj do ishte të çliruarit e saj nga robërimi dhe rikthimi i

identitetit të vet të humbur. E së fundi kjo do të çonte që ajo të refuzonte vetë globalizmin, i cili

synon ta bëjë atë skllave të tagutit botëror.

Si rezultat bota e tretë le të marrë vetëm teatrot e demokracisë që të hutohet me to,

ndërkohë që demokracia e vërtetë është larg saj.

Kur çështja është kështu, është për t’u çuditur me grupet Islame! Si e fusin veten e tyre në

ato kallëpe të globalizmit, ose të demokracisë, e mendojnë, se nëpërmjet kësaj gjëje, do të fitojnë

hapësirë të re veprimi, apo shpëtojnë nga laku që u është vënë në fyt?!

Pas gjithë këtyre përvojave që kanë kaluar, ata akoma bien në këtë mashtrim! A nuk e

kujtojnë ata se Amerika, poseduesja e globalizmit ose çifutët që e udhëheqin atë, këta janë ata që

mbollën në botë këto qeveri të cilat i vrasin muslimanët, i therin, i ndjekin këmba këmbës dhe i

fusin të rinjtë në burgje!

Çfarë ka për të ndryshuar në hartën e ngjarjeve, nëse ne do përqafojmë demokracinë shumë

partiake e do ta bëjmë atë parrullë tonën? Cfarë ka për të ndryshuar, nëse ne ftojmë për tek ajo e

betohemi me betimet më të forta se do ta ndjekim atë me të vërtetë?!

A do na i kthejë kjo gjë ne të drejtat tona? A nuk është poseduesi i globalizmit po ai i cili i

nxit qeveritë që t’i luftojnë lëvizjet Islame, t’i mposhtin e t’i asgjësojnë ato nëse munden?

Çfarë do ndryshojë kur ne ta shpallim veten tonë demokratë? Kush ishte rezultati i përvojës

së Algjerisë dhe përvoja e partisë “Rafah” në Turqi?!

Ne nuk ftojmë për dhunë… dhe e themi me plot gojë që ne nuk e lejojmë atë e as nuk

besojmë se ajo i bën dobi daves. Përkundrazi, themi se ajo bie ndesh me menhexhin profetik e e

dëmton atë (daven), duke mos i bërë dobi asaj.

Ndërkohë shprehim se të gjykuarit me Sheriatin e Allahut është obligim hyjnorë. Njerëzit

nëse dëshirojnë të jenë muslimanë, nuk kanë të drejtë të zgjedhin para tij e as t’ia kthejnë atij

shpinën: “Jo, për Zotin tënd, ata nuk do të jenë besimtarë të vërtetë, derisa të të marrin ty

për gjygjtarë në mosmarrëveshjet mes tyre; e pastaj, të mos ndiejnë kurrfarë dyshimi ndaj

gjykimit tënd dhe të të binden ty plotësisht”.(55) “Nuk i takon asnjë besimtari apo

(55) (En-Nisa’ - 65)

besimtareje (të vërtetë) , që kur Allahu dhe i Dërguari i Tij vendosin për një çështje, ata të

kenë të drejtë të zgjedhin në çështjen e tyre”.(56)

Nuk ka ndërmjet nesh dhe demokracisë — si sisitem politik — asnjë hasmëri personale.

Hasmëria vjen nga ana e tyre, sepse ata refuzojnë t’i përmbahen të gjykuarit vetëm me Sheriatin

e Allahut.

Vallë, a pranojnë lëvizjet Islame ndonjë sistem tjetër veç Sheriatit të Allahut? A e pranojnë

ata, atë sistem, që refuzon të gjykojë me këtë Sheriat?! Apo, a i kanë i dhënë atij legjitimitet

gjithashtu?

Nëse ne e lëshojmë këtë obligim hyjnorë, çfarë na ngelet nga Islami?

E nëse nuk e lëshojmë — e zgjidhje tjetër përvec kësaj nuk ka — atëherë, demokracia do të

na refuzojë edhe sikur ne ta ledhatojmë atë për një mijë vjet!!

E këtu kemi të bëjmë me një iluzion, një trrillim…!

Demokracia, — ose më saktë gjërat pozitive të saj — nuk janë aparaturë që mund të

importohen, të lidhen me korentin e për të lindur nga këtu të drejtat e njeriut!

Ajo me pozitivitetet e së cilës kënaqet sot perëndimi, — lëri negativitetet mënjanë

përkohësisht — ka të paktën afro 200 vjet luftë për evoluim. Përgjatë këtyre viteve popujt kanë

sakrifikuar shumë njerëz, të cilët janë vrarë, përndjekur, burgosur dhe luftuar me të gjitha

mënyrat e luftës derisa kanë arritur më në fund t’i fitojnë këto të drejta dhe garanci që ua jep

demokracia. E megjithëkëtë ata kurrë nuk mundën që t’i largojnë gjërat negative të saj, sepse ajo

— sipas tyre — është një trup i vetëm në të cilën është përzier e vërteta me të kotën.

Vallë, a do mbërrijmë ne tek ato të drejta në të cilat kanë mbërritur ata, thjeshtë duke i

shpallur vetet tona demokratë? A kaq thjeshtë, apo duhet edukuar um-meti që të ruajë të drejtat e

veta e të refuzojë t’i bëhet padrejtësi, siç vepruan popujt e tjerë? Ata popuj të cilët i realizuan

këto qëllime, me luftë, përpjekje dhe sakrificë!

Meqënëse qenka e domosdoshme që të edukojmë, — edhe pse edukimi është punë e

lodhshme por me fryte të avashta e të sigurta — atëherë kush është më e vlefshme për ne

muslimanët? A ta japim mundin tonë për edukim, në një çështje ku e vërteta përzihet me të

kotën, apo në atë çështje ku e vërteta jo vetëm që nuk përzihet me të kotën, por ajo (e kota) nuk

guxon t’i afrohet asaj nga asnjë anë?

Në të dyja rastet duhet mund dhe durim përballë vështirësive! Por në njërin rast ne arrijmë

kënaqësinë e kesaj jete, e cila është e turbullt dhe marrim zemërimin e Allahut ngaqë po i

kthejmë shpinën Sheriatit të Tij, kurse në rastin tjetër arrijmë kënaqësinë e kësaj jete dhe

kënaqësinë e Allahut!

“Allahu i ka premtuar atyre që kanë besuar ndër ju e kanë bërë vepra të mira se

do t’i bëjë mëkëmbës në tokë siç i ka bërë ata që kanë qenë para tyre, do t’i japë

(56) (Ahzab - 36)

pushtet fesë së tyre që Ai e ka zgjedhur për ta e do t’ua ndërrojë frikën me siguri që të

më adhurojnë Mua e të mos më bëjnë Mua shok”. (57)

“Këta janë kufijtë e caktuar prej Allahut. Atë që i bindet Allahut dhe të Dërguarit të

Tij, Ai e shpie në kopshte, nëpër të cilat rrjedhin lumenj dhe ku do të qëndrojnë përherë.

Kjo është fitorja e madhe”. (58)

Lëvizja Islame posedon më shumë…

Ajo nuk duhet ta fusë veten në atë kallëp ,ku duan ta fusin atë armiqtë e saj! Në këtë

mënyrë ajo thjeshtë, vetëm ka për ta fuqizuar kurthin e tyre kundër saj. Gjëja që i kërkohet asaj

në këtë rast, është shpalosja e asaj alternative që në të vërtetë botës i mungon e paraqitja e një

sistemi të saktë botëror.

E ai sistem është vetëm Islami, qoftë për ta (muslimanët), apo edhe për të tjerët që nuk e

kanë përqafuar atë!

Islami i obligon muslimanët për disa parime dhe norma të caktuara, të cilat Allahu i Urti i

Dituri e di se ato janë të nevojshme për llojin njerëzor, që ata të përmirësohen e ta meritojnë të

jenë mëkëmbës në tokë. “…kur Zoti yt i tha melaikeve: Unë do bëj në tokë mëkëmbës”.(59) “O

Daud, Ne të kemi bërë mëkëmbës në Tokë, prandaj gjyko ndërmjet njerëzve me drejtësi

dhe mos shko pas dëshirave dhe tekave, se ato të largojnë nga rruga e Allahut!”.(60)

Islami, as muslimanët nuk i ka bërë të gjithë kopje të njëri-tjetrit, sikurse janë mjetet e

prodhuara. Fakt për këtë, është ekzistenca e medhhebeve dhe mendimeve të ndryshme, të cilat

um-meti i ka pranuar që në ditën e parë pa pasur ngushtim prej tyre e pa i ngushtuar ato. Islami

është ngushtuar kundrejt atyre që dalin kundër parimeve të pandryshueshme, me justifikimin se

çdo individ është i lirë të zgjedhë, apo se ixhtihadi i çoi tek ky mendim, ose me justifikime të

tjera. Qëllimi i tyre është të larguarit nga feja e Allahut. Këta — sipas gjykimit të Allahut — janë

murteda.

Ata të cilët nuk janë muslimanë, nëse jetojnë në tokën e Islamit gëzojnë ato të drejta e

detyrime që kemi dhe ne, e në jetojnë jashtë tokës e pushtetit të tij, gjykohen në këtë formë: nëse

janë luftëtarë luftohen, e nëse duan paqe me ta bëhet marrëveshje paqeje e trajtohen me drejtësi.

“Allahu nuk ju ndalon të silleni mire dhe të jeni të drejtë ndaj atyre që nuk luftojnë kundër

jush përshkak të fesë dhe që nuk ju dëbojnë prej shtëpive tuaja. Me të vërtetë, Allahu i do

të drejtët. Allahu ju ndalon t’i bëni miq ata që luftojnë kundër jush për shkak të fesë, ju

dëbojnë nga vatrat tuaja dhe mbështesin të tjerët që tju dëbojnë. Kushdo që i bën miq ata,

pikërisht ai është keqbërës”.(61)

(57) (En-Nur - 55)

(58) (En-Nisa’ - 13)

(59) (El Bekare - 30)

(60) (Sad - 26)

(61) (El Mumtehine - 8-9)

Si përfundim themi se në realitet globalizmi, synon t’i skllavërojë popujt e dobët e t’i

vendosë ata nën pushtetin e vet me çdo lloj justifikimi. Ndërkohë Islami është ai që e bëri

Umerin radi Allahu anhu t’i thotë njërit prej mëkëmbësve të tij, Amrit: Që kur i keni bërë njerëzit

skllevër, ndërkohë që nënat e tyre i kanë lindur të lirë?!

E mbi të gjitha këto, ai eksporton tek njerëzit ateizmin, shthurjen, imoralitetin,

homoseksualizmin dhe devijimin. Ua imponon ato me anë të kongreseve ndërkombëtare, kurse

Islami kujdeset për pastrimin e njerëzve nga ndotjet shpirtërore dhe morale, që ata të ngrihen në

nivelin që i takon njeriut.

Zhvillimi shkencor, teknologjik dhe organizativ nuk ka lidhje me shthurjen.Gjithashtu nuk

është prej domosdoshmërive të këtij zhvillimi, prishja e moralit të njerëzve, deri në shkallën

shtazarake ku ka mbërritur sot civilizimi perëndimorë.

Kjo ndodhi tek ata, — sic e treguam më parë — për shkak të rrethanave specifike që

ndodhën në jetën e tyre. Këto rrethana nuk janë të përgjithshme dhe as nuk janë ligje të

pandryshueshme.

Islami u dha njerëzve — atëherë kur ata e zbatuan në formën e saktë, ose afër të saktës —

një civilizim të përparuar, në të gjitha fushat pa shthurje morale dhe shpirtërore. Shoqëria Islame,

ishte shoqëria që hasje në të, më pak imoralitet, pirje alkooli, pirje droge, më pak krime, e më

shumë adhurime e namaz.Hasje në të më shumë lidhje familjare, qetësi dhe begati.

Sot Islami me pamjen e tij të vërtetë, ekziston vetëm tek individët të cilët e zbatojnë atë me

besim dhe dijeni në të, kurse për shkumbën e përroit për të cilën na ka treguar Profeti sal-l

Allahu alejhi ue sel-lem, Islami është i huaj. Nuk kam ndërmend këtu të nxjerr një gjykim rreth

tyre. Profeti sal-l Allahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Islami filloi i huaj e do të kthehet i huaj si

filloi. Tuba për të huajt”.(62)

Detyra e të huajve — siç tregohet tek transmetimi i Tirmidhiut — është që të rregullojnë

atë që kanë prishur njerëzit, dmth ato sun-nete të Profetit sal-l Allahu alejhi ue sel-lem (që kanë

humbur).

Kjo është detyra e lëvizjeve islame!

Nuk është detyra e tyre, që të marrin formën e kallëpit të globalizmit për të jetuar, kjo në të

vërtetë është ftesa e armiqve për ta.

Islami nuk ka zbritur për të shkuar mbas devijimeve të njerëzve, por ka zbritur për t’i

rregulluar e kufizuar ato (në maksimum). “Ne të kemi zbritur ty (o Muhamed) Librin me të

vërtetën, si përmbushës të shkrimeve të mëparshme dhe mbrojtës të tyre. Prandaj gjykoji

ata sipas asaj që të ka zbritur Allahu dhe mos ndiq dëshirat e tyre, duke u shmangur

kështu nga e vërteta që të është shpallur”(63)`

(62) (Transmeton Muslimi)

(63) (El Maideh - 48)

Është e nevojshme që të jepet mund i madh për t’i kthyer njerëzit në Islamin e saktë, ose

afër tij, duke i edukuar ata me të ( me Islamin e vërtetë). Që frytet të jenë të sigurta, duhet një

përpjekje e lodhshme edhe sikur kjo të marrë disa breza kohë.

Nuk ka për t’u edukuar um-meti sipas Islamit të vërtetë, thjeshtë me një libër që botohet,

me ndonjë këshillë që jepet, apo me ndonjë hutbe tërheqëse rreth veçorive të Islamit ― edhe pse

të gjitha këto janë mjete të domosdoshme të daves!

Njerëzit edukohen fillimisht me shembullin e mirë (njeriun që e vendos në jetë zbatimin e

Islamit). Më pas me këshillat që vijnë nga ky shembull, jehonën e të cilit e ndjejnë zemrat. Këto

këshilla burojnë nga një zemër besimtare, e cila është kapur (fort pas librit të Allahut), duke e

zbatuar atë në realitet e duke ftuar tek Ai me dije. “Thuaj: “kjo është rruga ime: të ftoj drejt

Allahut me dituri të plotë, unë dhe çdokush që më pason mua. I përlëvduar qoftë Allahu;

unë nuk jam prej idhujtarëve”.(64)

Për këtë arsye, lëvizjet Islame kanë nevojë të edukohen në mënyrë të saktë me kuptimin e

fjalës “La ilahe il-l Allah” dhe detyrat e saj, që të kenë mundësi t’u përçojnë njerëzve një përvojë

reale! Përvojë të cilën e shohin njerëzit dhe e marrin atë shembull kur ftohen për tek ajo fjalë…

Kjo është ajo që ne e quajtëm “formimi i një baze të fortë” e cila më pas do merret me ftesën e

njerëzve.

Lëvizjet islame nuk kanë për ta gjetur të lehtë rrugën drejt këtyre synimeve. Përkundrazi do

hasin shumë pengesa, nga çdo anë e kjo është diçka që Allahu e ka caktuar: “Vërtetë mendojnë

njerëzit, se do të lihen të thonë “ne besojmë”, pa u vënë në prove?! Ne i kemi sprovuar ata

që kanë qenë para tyre, në mënyrë që Allahu të dallojë ata që thonë të vërtetën nga ata që

gënjejnë”.(65)

Synimi që duam të arrijmë, është aq madhështor, sa e meriton të jepet për të çdo përpjekje.

Mbi të gjitha ky është adhurim i pastër për Allahun.

Synimi përfundimtar — edhe sikur të marrë kohë disa breza — është shfaqia e

shembëlltyrës së civilizimit të vërtetë, civilizim i cili i ka nxjerrë njerëzit nga errësira në dritë.

“Le të dalë prej jush një grup që të thërrasë për në mirësi, të urdhërojë për vepra të

mira e të ndalojë prej veprave të shëmtuara! Këta njerëz do të jenë të shpëtuarit”. (66)

Shembulli i civilizimit aktual përbën një fitne të madhe për njerëzit… Në të ka lloje të

ndryshme zhvillimi (përparimi dhe evoluimi), të cilat mund të jenë të nevojshme për ta. Mund të

jenë të nevojshme për ngritjen e nivelit të tyre të jetesës, pa anashkaluar në të njejtën kohë edhe

shthurjen shpirtërore dhe morale. Këto të fundit e kanë zbritur njeriun në një nivel më të cekët se

vetë kafshët. Njerëzit për shkak se janë të ulët — me përjashtim të atyre që ka mëshiruar Zoti yt

— i marrin këto të dyja së bashku (nevojën për ngritjen e nivelit të jetesës dhe shthurjen morale)

si përparim, zhvillim edhe ngritje!

(64) (Jusuf - 108)

(65) (El Ankebut - 2-3)

(66) (Ali-Imran - 104)

Për këtë arsye, ata nuk e kuptojnë këtë devijim në momentin kur ai ndodh, por mendojnë se

po ecin në rrugën e ngjitjes, përsa kohë praktikojnë këto lloje zhvillimi të cilat ua servir ky

civilizim…

Njerëzit në këtë civilizim nuk kanë për ta dalluar të keqen nga e mira. Ata nuk kanë për të

rendur tek kjo e mirë e as nuk kanë për t’u pastruar nga kjo e keqe, thjeshtë me një libër që

botohet, me një këshillë që thuhet apo me një hutbe tërheqëse… Ata kanë nevojë për një model

real që realizon në këtë civilizim të mirën e në të njëjtën kohë e pastron nefsin (veten) nga e

keqja, ateizmi, shthurja, imoraliteti, devijimi dhe homoseksualizmi…

Kështu, (vetëm atëherë) ata kanë për ta ndjekur këtë model, me dijeni dhe kënaqësi.

Kur të ndodhë kjo, atëherë njerëzimi është ngritur me të vërtetë në nivelin që ia rikthen atij

identitetin e vet.

E kush mund t’i udhëzojë njerëzit drejt këtij civilizimi të tillë, veç atyre që posedojnë një

men’hexh të saktë, e të cilëve i’u është ngarkuar kjo detyrë për t’ua transmetuar atë njerëzve?

Kundërpërgjigjia e vërtetë kundrejt tagutit aktual të quajtur globalizëm, është shfaqja e

modelit ideal, në rangun e të cilit duhet të jetë njeriu. Kështu njerëzit do ta besojnë në realitet, se

është e mundur që njeriu të përparojë në shkencë, teknologji, ekonomi, politikë, luftë por duke e

ruajtur njerzillëkun e tij, duke ruajtur fisnikërinë e tij e duke qëndruar para (çdo gjëje) me

drejtësi. “Ne i çuam të dërguarit Tanë me prova të qarta dhe bashkë me ta zbritëm librat (e

shenjtë) dhe peshoren (e drejtësisë): që njerëzit të veprojnë drejt”. (67)

Muslimanët duhet ta dijnë se njerëzimi sot nuk ka nevojë për më shumë prodhimtari

materiale e as armë të shkatërrimit në masë aq sa ç’kanë nevojë për atë që është shumë më e

rëndësishme se këto. Kjo është qetësia e zemrës dhe pastërtia e shpirtit. Kur muslimanët t’ua

servirin këtë gjë njerëzisë e krahas kësaj të punojnë për të shmangur prapambetjen në të cilën ata

jetojnë, atëherë kanë për të dhënë një kontribut që nuk barazohet me asnjë kontribut tjetër.

Vetëm kështu ata kanë për ta shpëtuar njerëzimin nga shkatërrimi. Islami nuk është armik i

zhvillimeve shkencore. Ai nuk ua heq atyre atë zhvillim për të cilin ata aq shumë kujdesen, por

ai është armik i negativitetit që ndodh në jetën e tyre kur ata e harrojnë Zotin e tyre, ahiretin e

tyre e i japin përparësi kësaj bote. Kështu ata — sipas sun-netit të Allahut — do shkojnë në

shkatërrim.

Tani rikthehemi përsëri dhe pyesim atë pyetje që bëmë më parë: Çfarë kanë mundësi

muslimanët të bëjnë kundrejt tagutit shfarosës që kanë përballë?

Um-meti në përgjithësi ka mundësi të bëjë atë që është besimi më i dobët. Ky është

refuzimi me zemër. Këtë refuzim muslimanët e kanë farz ajn sepse pas tij nuk ka asnjë thërrmijë

imani. Ndërkohë lëvizja islame posedon projektin afatgjatë, i cili mund të marrë disa breza, por

ajo duhet ta përgatisë vetën që tani. Këtë e ka farz ajn… Ky projekt është rikthimi i um-metit tek

edukimi me Islamin, që kështu të kenë mundësi t’i paraqisin njerëzve një model civilizimi që i

ndihmon ata për të dalë nga errësirat në dritë.

(67) (El Hadid - 25)

— Qëndrimi i sekularistëve kundrejt globalizmit

Sekularistët e shprehin haptazi mirëseardhjen e globalizmit e e presin atë me padurim. Ata

përgëzojnë se ardhja e tij do të sjellë mirësi e do t’i nxjerrë ata nga prapambetja. Disa prej tyre

nuk e fshehin këtë gëzim kur mendojnë se pikërisht ai do tua shfarosë ato prapambetje shekullore

të mesjetës ,të cilat akoma nuk janë çrrënjosur plotësisht… me fjalë të tjera: globalizmi duhet ta

zhdukë Islamin. Kështu mendojnë dhe ëndërrojnë këta.

Çuditet njeriu me këta njerëz të shpërfytyruar, të cilët e lexojnë historinë e tyre me sytë e

të tjerëve dhe i peshojnë vetet e tyre me peshoret, e të tjerëve aq sa vetet e tyre shkrihen sikur të

mos jenë vetë ata por të tjerë.

Shekujt e mesjetës për Europën ishin shekujt e errësirës. Kjo errësirë ka qenë e shoqëruar

me mosnjohjen e fesë së vërtetë e për të thuhej: Europa ka jetuar në errësirë sepse ka jetuar nën

hijen e fesë e kur ajo e la fenë përparoi, u zhvillua dhe doli nga errësira në dritë.

Ne na takon të kemi këndvështrimin tonë të qartë rreth kësaj çështjeje, sepse posedojmë

ato peshore të cilat nuk i posedon Europa. Gjithashtu ne jemi jashtë këtij problemi, prandaj kemi

mundësi ta shohim atë në formë më të përgjithshme. Këtë gjë nuk e bëjnë dot ata që janë brenda,

të ndikuar nga veprimet dhe kundërveprimet e atjeshme, nën presionet e ndryshme të cilat mund

të bllokojnë shikimin e ta dëmtojnë atë. Europa gjatë gjithë përvojës së saj nuk e ka provuar

kurrë fenë e zbritur nga Allahu, por ka praktikuar një fe, të cilën e kanë prodhuar dhe dëmtuar

atë mendjet e lajthitura njerëzore. Më pas me anë të saj kanë dëmtuar njerëzit (sa kanë mundur).

Europa ka njohur një udhëheqje fetare të shpikur, për të cilën nuk ka pasur fakte të zbritura

nga Allahu, udhëheqje e cila i ka tejkaluar kufijtë dhe është bërë tirane kur i’u dha mundësia. Kjo

lloj udhëheqjeje vendosi mbi njerëzit një diktaturë shpirtërore, ekonomike, logjike, politike dhe

shkencore e ua ktheu atyre jetën në ferr të papërballueshëm. Ajo e mbarti atë afro 10 shekuj pa e

kuptuar falsitetin e saj dhe padrejtësinë që i bëhej njeriut në të, vetëm se pasi pa Islamin dhe

muslimanët sic e treguam në kapitullin e kaluar.

Atëherë ajo ndryshoi drejtim 180 gradë… e bëri njeriun zot në vend të Allahut dhe i’u sul

jetës së kësaj bote duke ia kthyer shpinën ahiretit.

Për cdo gjë ajo u gjykua tek logjika, në vend të parimeve të fesë dmth parimeve të cilat i

shprehte kisha në emër të fesë.

Europa është e lirë të bëjë me fenë e saj ç’të dojë por shikimi i drejtë i gjërave i pa ndikuar

nga irritimet e betejës, shikimi logjik, i saktë e i matur, të çon në rezultatin se ajo duhej të

studionte, analizonte e të shihte shkaqet dhe rezultatet e për ti pasqyruar ato ashtu siç ishin në të

vërtetë. Kjo sepse irritimi ose dëshira për hakmarrje ndaj diktaturës së kishës, bëri që ato të mos

shiheshin siç ishin në realitet.

Është e drejtë ta themi — siç e thamë më pare — se Europa ishte gati të hynte në këtë fe,

sikur të mos kishte qenë dhuna që ushtronte kisha ndaj saj. Dhunë duke e luftuar atë dhe

ndikimet e saj që depërtonin në zemrat e europianëve dhe mendimet e tyre.

Rezultati përfundimtar ishte se Europa e la fenë totalisht dhe e largoi atë nga jeta. Në rastin

më të mirë po themi se ajo e kufizoi atë veç tek lidhja e njeriut me Zotin e tij, lidhje thjeshtë me

zemër. Feja nuk kishte vend në jetën politike, ekonomike, shkencore, morale, ideologjike,

shoqërore etj…

Edhe një herë po e themi: Europa është e lirë të veprojë me fenë e saj ç’të dojë!

Ndërkohë është e çuditshme me sekularistët që mbartin emra islame! Ç’i gjeti që filluan të

bërtasin siç bërtiti Europa më parë, duke i’a mbathur nga feja. Filluan të ftojnë për largim nga ajo

siç ja mbathi Europa më parë, ndërkohë që feja e tyre ishte tjetër dhe rrethanat e tyre ishin

ndryshe nga të këtyre!?

Një person çalon sepse tek këmba i ka hyrë një gjemb e kur rëndon mbi të i dhemb.

Ndërkohë një njeri i shëndoshë pa probleme tek këmbët thotë: Dua dhe unë të çaloj si ky, sepse

më pëlqen çalimi i tij! Ç’tu bëjmë ne këtyre?!

Ne po flasim për gëzimin e madh që i ka kapluar sekularistët me globalizmin, për

mirëseardhjen e përzemërt me të cilën ata i presin lajmet rreth tij. Po flasim për përgëzimet që ata

përhapin mes njerëzve se çfarë mirësie do t’i kaplojë ata prej tij. “Kur përmendet vetëm

Allahu, ngushtohen zemrat e atyre që nuk besojnë në jetën tjetër neveriten, ndërsa, kur

përmenden të tjerët, përveç Allahut, ata menjëherë gëzohen”.(68) Gjëja që i gëzon më së

shumti tek ai — siç e shprehin disa prej tyre — është shfarosja e fesë.

Sikur ata të thoshin: Gjendja në të cilën jeton sot um-meti në të gjitha aspektet është tepër e

rëndë e duhen bërë patjetër rregullime ― ne do binim dakord me ta.

Mosmarrëveshja rrënjësore mes nesh dhe tyre është tek shkaku që ka çuar tek kjo gjendje –

sipas mendimit të tyre –. Nga kjo rezulton se edhe mënyra e kurimit të saj është shkak tjetër

gjithashtu.

Ata thonë: Feja është shkaku i kësaj sprove në të cilën ne jemi. Zgjidhja është ta lemë atë

ose ta kufizojmë – siç bëri Europa.

Ne themi: Jo por shkaku i vërtetë i kësaj gjendjeje është pikërisht largimi prej saj e kurimi

është kthimi i sinqertë tek ajo.

Ne nuk po diskutojmë këtu mendimet e tyre (dhe argumentet ku bazohen ata), por po

diskutojmë rreth gëzimit dhe përgëzimit të tyre a ka ndonjë bazë të vërtetë, apo ata thjeshtë

ëndërrojnë dhe ndjekin ëndrrat e tyre?

A ka për ta shfarosur globalizmi shtrirjen e Islamit?

Ne shohim të kundërtën. Ne shohim se ai ka për të qenë një prej shkaqeve më të forta për

përhapjen e rizgjimit Islam në të gjitha anët. “Ata dëshirojnë të fikin dritën e Allahut me

gojën e tyre, por Allahu e përsos dritën e Vet, edhe nëse (këtë gjë) e urrejnë jobesimtarët. (68) (Ez-Zumer - 45)

(Allahu) është Ai që e ka çuar të Dërguarin e Vet me udhërrëfimin dhe fenë e së Vërtetës,

për ta ngritur atë më lart se të gjitha fetë, edhe nëse nuk e pëlqejnë idhujtarët”. (69)

Para disa kohërash, në fillimet e viteve 50 të këtij shekulli, historian britanik Tuejnibi

mbajti një referat me titull: “Islami dhe e ardhmja”. Ndër të tjera tha: Islami tani është në gjumë

si banorët e shpellës, por ai që fle mund të zgjohet nëse ka shkaqe që e zgjojnë. Islami e ka

vërtetuar ekzistencën e tij të fuqishme dy herë në historinë e tij të mëparshme. Herën e parë kur

fshiu gjysmën e perandorisë romake për pak vite dhe herën e dytë kur i mposhti kryqtarët në

shekujt e mesjetës. Sot ka popuj të gjunjëzuar (ka për qëllim popujt e botës së tretë) të cilët i

shfrytëzon perëndimi dhe i shtyp ata. Kur shtypja e këtyre popujve të shtohet, ata do lëvizin për

të rikthyer identitetin e tyre të uzurpuar. Atëherë Islami ka për të gjetur rastin t’i udhëheqë këto

lëvizje e t’i drejtojë ato drejt përleshjes me perëndimin…” Në fund tha: “Shpresojmë që kjo mos

të ndodhë”!!

Ajo të cilës i frikësohej Tuejnibi dhe shpresonte që mos ndodhë, ndodhi me të vërtetë.

Rizgjimi Islam u ngrit. E gjithë lufta u drejtua mbi të, ose mbase kjo luftë ishte shkaku i këtij

rizgjimi.

Sot po vjen globalizmi për ta ndezur betejën. Globalizmi është një nga format më të këqia

të kolonializmit, të cilat i ka njohur njerëzia deri më sot. Kjo është një formë tirane e padrejtë, që

nuk synon thjeshtë marrjen e pasurive të popujve dhe shfrytëzimin e tyre, por synon

skllavërimin dhe zhdukjen e identitetit të tyre.

Kundërpërgjigjia që pritet — qoftë edhe pas një farë kohe — është revolucioni i këtyre

popujve, për të rikthyer identitetin e tyre të uzurpuar. Lëvizje për të rikthyer pasuritë e tyre të

grabitura, nderin, logjikën dhe zemrat e tyre. Islami do jetë udhëheqësi i kësaj lëvizjeje për

çlirim.

Nuk ka dyshim se sekularistët do qeshin me plot gojë e do na thonë: Ju shihni ëndrra me sy

hapur dhe i besoni ato. Po vjen shfarosja e cila do të fshijë çdo gjë. Asnjë prej njerëzve nuk e

përballon dot atë, sidomos të dobëtit, të prapambeturit të cilët jetojnë me logjikën e shekujve të

mesjetës, në këtë kohë” të ndriçuar”.

Ne u themi: Ne jemi shumë aktualë, pa vënë re se çfarë ëndërrojnë njerëzit. Njerëzit

ëndërrojnë gjithmonë atë që dëshirojnë. Disa njerëz shohin ëndrra me sy hapur ndërsa disa të

tjerë ëndërrojnë duke qenë aktualë dhe duke e ditur se ku i hedhin hapat, e se ku janë pengesat në

këtë rrugë.

Le të marrim një ngjarje që të nxjerrim prej saj çfarë tregon ajo…

Kjo ngjarje është tregimi “Drekë e barërave të detit”…

Ata që e ribotuan këtë tregim ëndërronin prej shoqërisë që ajo të mbërrinte deri në atë nivel

ku të shahej Allahu dhe i Dërguari i Tij sal-l Allahu alejhi ue sel-lem, të tallej feja dhe parimet e

saj, e askush mos guxojë të lëvizë. Mirëpo ata me këtë gjë, i kaluan vizat e kuqe!

(69) (Es-Saf – 8 - 9)

Atëherë ndodhi ajo që nuk i kishte shkuar njeriu në mend. Shpërtheu mllefi i brendshëm

për hir të fesë dhe lëvizën ata që nuk pritej të lëviznin dhe kundërshtuan ata që nuk mendohej të

kundërshtonin!

Kjo ngjarje ka treguesin e vet.

Sekularistët u thelluan në sulmin kundër fesë për një farë kohe e njerëzit heshtnin… Këta u

mashtruan nga kjo heshtje duke i shtuar sulmet e duke u mbështetur tek fuqitë mbrojtëse(aleate).

Kur çështja mbërriti deri te prekja e çështjeve më madhore të fesë, tek madhëria e Allahut,

tek respekti ndaj Profetit sal-l Allahu alejhi ue sel-lem, te respektimi i fesë së Tij… atëherë

shpërtheu ajo që ishte akumuluar më pare, pa marrë parasysh rreziqet që mund të vijnë nga ky

shpërthim.

Globalizmi po vepron të njëjtën mizori… po i kalon vizat e kuqe.

Në kongreset e tyre ata ftojnë për një shthurje shtazarake. Ftojnë për t’i dhënë legjitimitet

pisllëkut, paturpësisë dhe devijimit. Këta anëtarë të këtyre komploteve, thjesht po i kalojnë këto

caqe, duke cënuar ato gjëra që nuk i pranon natyra njerëzore e si rezultat mllefi i brendshëm do

shpërthejë.

Shto mbi këtë presionin ekonomik dhe politik të cilin ai e praktikon. Në fund kjo do të cojë

tek shpërthimi…

Globalizmi — qoftë amerikan apo çifut apo amerikano-çifut — në të vërtetë është duke

vepruar me budallallëk, kundër interesave të tij për arritjen e atij rezultati që ai synon.

— E ardhmja e globalizmit

Të ardhmen e di vetëm Allahu. “Thuaj: “Askush, përveç Allahut, në qiell apo në Tokë,

nuk i di të fshehtat dhe as kush nuk do ta dijë se kur do të ringjallet”. (70)

Mirëpo Ai ka vendosur disa sun-nete në jetën e njerëzve, të cilat nuk ndërrohen. Gjithashtu

Ai ka premtuar dhe kërcënuar ― e këto gjithësesi do vijnë!

Ne përpara kemi një realitet të cilin e shohim e në bazë të këtyre sun-neteve ― premtime

dhe kërcënime hyjnore ― mund të përcaktojmë mundësitë e të ardhmes.

Të gjitha këto tregojnë se globalizmi, sidoqoftë ai, amerikan, çifut apo amerikano-çifut,

nuk ka për të jetuar gjatë, siç ëndërrojnë për të simpatizantët e tij.

Së pari ai bie ndesh me kaderin e Allahut, atë kader në të cilin theksohet se njerëzit nuk

kanë për të qenë një um-met i vetëm, qoftë në besim apo në kufër. Allahu i Madhëruar ka thënë

(kuptimi): “Sikur të kishte dashur Zoti yt, të gjithë njerëzit do t’i bashkonte në një um-met

të vetëm, por ata vazhojnë të jenë të përçarë, përveç atyre që i ka mëshiruar Zoti yt. Për

këtë qëllim Ai i krijoi ata. Do të plotësohet Fjala e Zotit tend: “Me të vërtetë që do ta

(70) (En-Neml - 65)

mbush Xhehenemin me xhind dhe njerëz bashkërisht!” (71) “Sikur të donte Allahu, do t’ju

kishte bërë një um-met të vetëm, por Ai kërkon që t’ju provojë në atë që ju ka dhënë”.(72)

Çdo përpjekje për t’i ngjyrosur të gjithë njerëzit me një ngjyrë të vetme, të cilën e

imponojnë fuqitë e padrejta, në të vërtetë është një përpjekje e dështuar që në fillimet e saj edhe

sikur të jetë e caktuar që ajo për një kohë të shkurtër të ketë ndonjë sukses në disa anë të tokës.

Është e dështuar sepse bie ndesh me vullnetin e Zotit. Allahu është Ai që ka caktuar çdo gjë, jo

njerëzit edhe nëse ata mendojnë për disa momente — kur janë të mashtruar — se ata kanë

mundësi.

“Sa i përket fisit Ad, ata u treguan arrogantë në Tokë dhe, pa kurrfarë të drejte,

thoshin: “Kush është më i fortë se ne? Vallë, a nuk e dinin ata se Allahu që i kishte krijuar,

është më i fuqishëm se ata?! Kështu ata i mohuan Shpalljet Tona. Dhe, Ne u dërguam tyre

në ditët e fatkeqësisë erë të acartë, për ta shijuar dënimin poshtërues që në këtë jetë;

ndërsa dënimi në jetën tjetër do të jetë edhe më poshtërues dhe as kush nuk do t’i

ndihmojë”. (73) “A nuk e shohin vallë ata që ne i qasemi tokës së tyre dhe i’a cungojmë

skajet? E si mund të jenë ata fitues”. (74) “A nuk e shohin ata se Ne po ua zvogëlojmë Tokën

nga skajet e saj? Allahu gjykon, dhe askush nuk mund ta thyej gjykimin e Tij; Ai është i

shpejtë në llogari.” (75)

Gjithashtu kjo përpjekje është e dështuar sepse ajo bie ndesh me një sun-net tjetër të

Allahut e ky është rrotullimi i ditëve mes njerëzve (dmth fitorja dhe humbja, pushteti dhe rrëzimi

do këmbehen mes tyre). “Nëse ju ka goditur ndonjë plagë, edhe popullin (armik) e kanë

goditur të tilla plagë. Ato ditë (fitoreje dhe humbjeje) Ne i ndërrojmë mes njerëzve”. (76)

Realiteti sot na tregon se ky globalizëm, ka gjetur kundërshtime në më shumë se një vend

të botës. Franca dhe Gjermania të cilat janë në Europë, nuk pranojnë që Amerika të ndërhyjë në

mënyrën e tyre të jetesës. Ato kanë rezistuar me forcë ndaj çdo lloj përpjekjeje që ka synuar

zhdukjen e identitetit të tyre, apo ndaj çdo lloj përpjekjeje e cila i jepte jetesës së tyre një formë

tjetër nga ç’kishte ajo në të vërtetë, qoftë ajo në aspektin e gjuhësisë, ideologjisë, kulturës apo

sjelljes e jo më politikës dhe ekonomisë që po se po.

Në Azi është Kina dhe Japonia dy fuqi të mëdha në tokë, zhdukja e të cilave është e

vështirë. I vështirë është gjithashtu nënshtrimi, fshirja e simboleve dhe shkrirja e identitetit të

tyre siç do globalizmi.

E megjithëse lëvizja Islame shtypet me të gjitha mjetet e shtypjes ajo përsëri është e gjallë

dhe refuzon çdo lloj përpjekjeje për ta varrosur apo penguar përhapjen e saj.

(71) (Hud - 118-119)

(72) (El Maide - 48)

(73) (Fusilet - 15-16)

(74) (El Enbija’ - 44)

(75) (Er-Rad - 41)

(76) (Ali-Imran - 140)

Nëse do themi se globalizmi e ka prejardhjen nga Amerika, atëherë kjo përbën një rrezik të

rrënimit të saj nga brenda. Këtë nuk e themi ne, por këtë e thonë gazetat, shkrimtarët dhe

mendimtarët e tyre.

Vërtetë që fuqia materiale e Amerikës është aq e madhe, sa që është e vështirë për fuqitë e

tjera botërore të barazohen me të, apo ti dalin ballë asaj. Vetëm se të ardhmen e popujve në

përfundim nuk e përcakton fuqia material, ose së paku nuk është vetëm kjo fuqi ajo që përcakton

përfundimin…

Përhapja e jetës luksoze, shthurjes, imoralitetit, homoseksualizmit, devijimit, alkoolit,

drogës dhe krimit janë shkaktarë të shkatërrimit, sado e madhe të jetë fuqia materiale.

Nuk po themi se Amerika nesër në mëngjes do rrëzohet. Ajo ka disa faktorë pozitivë të

fuqisë, me të cilat mund ta shtyjë disa kohë sipas sun-netit të Allahut, por themi: Mendohet se

ajo nuk do të zgjasë shumë.

Nëse themi se globalizmi është veprim i çifutëve të cilët veprojnë me anë të Amerikës — e

kjo është më e përafërta sipas mendimit tone — atëherë përgjigjia është se atyre ju është dhënë

një premtim dhe kërcënim në librin e Allahut (kuptimi): “Ne u shpallëm solemnisht në Libër

Bijëve të Izraelit:”Ju do të bëni dy herë ngatërresa në tokë dhe do të tregoni

mendjemadhësi të tepërt”. Kur erdhi koha (e përmbushjes së profecisë) për ngatërresën e

parë, Ne dërguam kundër jush disa robër Tanët, luftëtarë të fuqishëm, të cilët shkelën në

çdo cep të shtëpive tuaja. Kështu u krye premtimi. Pastaj jua kthyem juve sërish fitoren

kundër tyre, ju ndihmuam me pasuri e djem dhe jua shtuam numrin e ushtarëve. Nëse

bëni mirësi, e keni bërë për veten tuaj. E nëse bëni keq, ja keni bërë po vete. Kur erdhi

koha (e përmbushjes së profecisë) për ngatërresën e dytë Ne i dërguam (armiqtë tuaj) për

tjua nxirë fytyrat tuaja dhe që të hyjnë në tempull, siç patën hyrë herën e parë dhe të

shkatërrojnë plotësisht çdo gjë që pushtonin. Ndoshta, Zoti juaj, do tju mëshirojë por nëse

ju ktheheni (në gjynahe), Ne do t’u kthehemi (ndëshkimeve ndaj jush). Dhe xhehenemin e

kemi bërë burg për mohuesit”.(77)

E njëjta gjë është ― qofshin këto “dy herët” të kaluara apo njëra e kaluar kurse tjetra

aktuale ― sepse Allahu i Madhëruar ka premtuar kur thotë (kuptimi): “nëse ju ktheheni (në

gjynahe), Ne do t’u kthehemi (ndëshkimeve ndaj jush)”. Ky ajet e (sqaron) ndan çështjen

tonë. Ajetet thonë se sa herë (qofshin këto një apo më shumë) që ata të ngjiten në pushtetin e

tokës duke bërë shkatërrim, do t’u vijë ndëshkimi hyjnorë. Do t’i zbresë ata nga lartësia ku ishin

ngjitur e duke u përmbushur kështu mbi ta kërcënimi i premtuar. Allahu thotë (kuptimi): “Pastaj

Zoti yt shpalli se do t’u dërgonte atyre të tjerë që do t’i mundonin, deri në Ditën e

Kijametit”.(78)

Çifutët sot janë në kulmin e ngritjes së pushtetit… Nuk ka ndodhur gjatë gjithë historisë së

tyre që ata të jenë ngjitur kaq lart në pushtet, sa c’janë ngjitur sot (në botë).

(77) (El Isra – 4-8)

(78) (El A’raf - 167)

Allahu është Ai që i përcakton gjërat. Ai ka urtësi në përcaktimin e Tij e njohëm apo nuk e

njohëm ne atë urtësi (dhe synim). Ai me urtësinë e Tij i ka lënë çifutët dhe u ka dhënë pushtet në

tokë. “Kudo që gjenden, ata janë të kapluar nga poshtërimi, vetëm nëse kanë mbrojtje prej

Allahut apo prej njerëzve”. (79)

Ata kanë pushtet sepse ky është përcktimi i Allahut. Ai ua ka lejuar atë, por ky është arritur

edhe nga ndihma që gjithashtu njerëzit ua kanë dhënë për realizimin e planeve të tyre.

Urtësia dhe arsyeja (pse Allahu u ka dhënë pushtet) nuk dihet, sepse nuk është treguar as në

Kur’an e as në hadithet profetike. Mbase Allahu i ndëshkon njerëzit me anë të cifutëve. I

ndëshkon ata të cilët, sot, ranë në një kufër që nuk kishin rënë në të më parë.

Ata mohuan ekzistencën e Zotit në shumë vende e u larguan nga udhëzimi i Tij në

shumicën e tyre.

(Ndoshta nëpërmjet tyre) ndëshkon në vecanti um-metin Islam për shkak të neglizhencës së

tyre…

Të gjithë këta, i ndëshkon duke i dhënë cifutëve pushtet mbi ta. Allahu i Madhëruar ka

thënë (kuptimi): “Thuaj: Ai ka fuqi t’ju ndëshkojë prej së larti ose nga poshtë këmbëve

tuaja, ose t’ju përcaje ne grupe e të vuani nga duart e njëri-tjetrit”. (80)

Cilado të jetë arsyeja, ajo që na intereson këtu, është se ky pushtet e ky shkatërrim në tokë,

është i kufizuar me kohë të përcaktuar prej Allahut. Ai nuk do të zgjasë për një kohë të gjatë,

sepse është përjashtim nga rregulli (që ata do të jenë të poshtëruar) e nuk është rregull në vetvete.

Edhe pse rregulli bashkë me përjashtimin nga rregulli janë me caktimin e Allahut. Kjo nuk do të

thotë se globalizmi është gjë e lehtë dhe pa rrezik e nuk ka nevojë për t’i dhënë rëndësi apo për të

lëvizur. Ai është një furtunë e fortë. Kjo furtunë do qetësohet pas disa kohësh, por ajo ka për të

shkatërruar c’të mundë, gjë e cila do marrë dhjetra vjet për rregullim.

Ne u themi njerëzve në botën Islame, ruhuni sa të keni mundësi nga kjo furtunë e fortë!

Ruhuni duke u kapur pas fesë tuaj, pas moralit, parimeve tuaja. Më pas ruhuni së dyti duke dhënë

përpjekjet maksimale për t’u paisur me dije, teknologji dhe shtim prodhimtarie me shpresë se

kështu do mundni të pakësoni pasojat që shkakton furtuna. Më pas u themi atyre sic i tha Musa

alejhi s-selam popullit të tij kur ata ishin në furrën e sprovës (kuptimi): “Kërkoni ndihmë nga

Allahu dhe duroni, sepse Toka është e Allahut. Ai ia jep atë trashgim cilit të dojë prej

robërve të vet. Fundi i lumtur i takon atyre që i frikësohen Allahut”. (81)

(79) (Ali-Imran - 112)

(80) (El En’am - 65)

(81) (El A’raf - 128)

Muslimanët Dhe Globalizimi

Muhamed Kutub

Përktheu: Abdurr-Rrahim Balla

Xhumada El-Akhirah 1440 | Shkurt 2019