asztawakra gita

2

Dla tych, co tęsknią za Błogostanem Źródlanej Miłości i Źródlanego Światła…

„2 - Jakże mam się pokłonić niezmiennej, niezmiernej, niepodzielnej Jaźni, która

wypełnia swą naturą wszystko z własnej mocy?

3 - Rzeczy złożone z pięciu żywiołów są jak miraże, nie mają substancji.

Ja jestem bez skazy, Jeden, bez drugiego - komu mam się kłaniać?

4 - Wszystko jest absolutną Jaźnią; nie ma podziału, nie ma podobieństwa, jakże

więc orzekać, że 'to' istnieje, 'tamto' nie istnieje?

5 - Oto substancja nauk Wedy, esencja wszelkiej wiedzy i czucia -

jestem tą jednorodną samoświetlną Jaźnią, co przenika wszystko.

6 - Zaprawdę, jestem bogiem, Jaźnią wszelkiego stworzenia,

Tym, który jest, niepodzielny, z natury czysty i bezgraniczny jak niebo.

7 - Jestem nieskończoną, niezmienną, jasną Świadomością,

nie znam rozkoszy i bólu; ciekawe, komu i dlaczego się one zdarzają?

8 - Nie myślę źle ani dobrze, nie czynię źle ani dobrze, nie mówię źle ani dobrze.

Jestem nektarem wiedzy, czystej, i poza zmysłami.

9 - Jestem poza umysłem, który jak przestrzeń konfrontuje rzeczy,

zdaje się być przeszłością albo wszystkim - ale naprawdę go nie ma.”

~ Avadhuta Gita (Pieśń Oświeconego) 1:2-9

3

I WSTĘP

1. Wstęp……………………………………………………………….…....... 6

2. Bohaterowie Asztawakra Gity………………………………….……. 7

II TREŚĆ ASZTAWAKRA GITY

1. Rozdział I: Wprowadzenie do Samorealizacji………………….…... 10

2. Rozdział II: Szczęście z Samorealizacji……………….………………. 17

3. Rozdział III: Sprawdzanie Samorealizacji……………………………. 26

4. Rozdział IV: Wspaniałość Samorealizacji…………………………… 32

5. Rozdział V: Cztery sposoby Rozpuszczenia…………………………. 35

6. Rozdział VI: Wyższa Wiedza……………………………………………. 37

7. Rozdział VII: Natura Samorealizacji………………………………… 39

8. Rozdział VIII: Niewola i Wyzwolenie………………………………….. 41

9. Rozdział IX: Bezstronność……………………………………………..... 43

10. Rozdział X: Spokój……………………………………………………….. 47

11. Rozdział XI: Mądrość……………………………………………………. 50

12. Rozdział XII: Trwanie w Jaźni…………………………………………… 52

13. Rozdział XIII: Błogostan…………………………………………………. 56

4

14. Rozdział XIV: Cisza………………………………………………………. 58

15. Rozdział XV: Wiedza o Jaźni……………………….…………………. 60

16. Rozdział XVI: Specjalna Wskazówka……………………………….... 66

17. Rozdział XVII: Prawdziwy

Znawca……………………..………………………….…………...…… 70

18. Rozdział XVIII: Pokój……………………………………………….…… 76

19. Rozdział XIX: Wytchnienie w Jaźni……………………………………. 105

20. Rozdział XX: Wyzwolenie………………………………………………. 108

III KOMENTARZE DO ASZTAWAKRA GITY

1. Komentarz do rozdziału pierwszego i drugiego…………………… 113

2. Komentarz do rozdziału trzeciego i czwartego…………………… 116

3. Komentarz do rozdziału piątego i szóstego……………………… 117

4. Komentarz do rozdziału siódmego i ósmego……………………… 119

5. Komentarz do rozdziału dziewiątego i dziesiątego……………… 121

6. Komentarz do rozdziału jedenastego i dwunastego…………… 124

7. Komentarz do rozdziału trzynastego i czternastego……………… 126

8. Komentarz do rozdziału piętnastego i szesnastego………………. 128

9. Komentarz do rozdziału siedemnastego i osiemnastego……..... 130

10. Komentarz do rozdziału dziewiętnastego i dwudziestego……… 134

IV MEDYTACJE DO ASZTAWAKRA GITY

1. Medytacja Wstępu………………………………………………………

136

2. Medytacja zakotwiczenia w Najwyższej Jaźni z Asztawakrą…… 137

3. Medytacja realizacji Najwyższej Świadomości z królem

Dżanaką…………………………………………………………………… 138

4. Medytacja Zakończenia – Doświadczanie Źródła……………… 139

5

V ZAKOŃCZENIE

1. Bibliografia………………………………………………………………… 141

2. Zakończenie………………………………………………………………. 142

6

Z radością przekazuję na Wasze ręce jedno z najbardziej doniosłych

dzieł z dziedziny duchowości i jednocześnie niepowtarzalny dorobek ludzkości

w czasach Kali Jugi. Stoimy na rozdrożu dróg w manifestacji rasy ludzkiej. Nie

Biblia, nie Koran, lecz właśnie Asztawakra Gita (pieśń Asztawakry) lub inaczej

Asztawara Samhita (Samhita w sanskrycie oznacza kompilację, zbiór Wiedzy,

ale również zbiór mantr lub hymnów) jest drogowskazem do wyzwolenia się z

iluzji. Asztawakra Gita jest sztandarową księgą wykładającą filozofię Adwajta

Wedanty. Adwajta oznacza w sanskrycie niedwoistość, a wedanta to

kompendium wiedzy. Nie bardzo wiadomo, kim jest autor dzieła, ani kiedy

ono powstało. Najważniejsze jest jednak to, że Dżanaka doznał oświecenia

bardzo dawno, kilka tysięcy lat temu, lecz nauki przetrwały do dziś. Przetrwały

tysiąclecia, ponieważ zawierają najczystszą prawdę, jaką można wyrazić

słowami. Od niepamiętnych czasów niniejszy tekst stanowił lekturę mistyków,

joginów, mędrców i świętych, którzy z radością zagłębiali się w tym

objawieniu najwyższej prawdy. Dzięki swej niespotykanej klarowności, nauki

te, wraz z Upaniszadami, uważa się za wyjątkowe w tradycji mistycznej.

W starożytnych Indiach żył król o imieniu Dżanaka, który był także

mędrcem. Pewnego dnia Dżanaka drzemał na usłanym kwiatami łożu

wachlowany przez służącego, podczas gdy żołnierze stali na straży u drzwi.

Gdy zasnął miał sen, w którym władca sąsiedniego królestwa pokonał go w

bitwie, wziął do niewoli i kazał torturować. Gdy zaczęły się tortury Dżanaka

nagle przebudził się, by stwierdzić, że leży na swym usłanym kwiatami łożu,

służący wachluje go, a żołnierze stoją na straży.

Znowu zasnął i miał taki sam sen. I ponownie obudził się, aby stwierdzić, że

leży bezpiecznie w swojej komnacie. Wówczas Dżanakę zaczęła niepokoić

pewna myśl: gdy spał, świat snów wydawał się być tak prawdziwy. A teraz,

kiedy był obudzony, prawdziwym wydawał się świat zmysłów. Chciał

wiedzieć, który z tych dwóch światów jest prawdziwy. Żaden z filozofów i

jasnowidzów, u których zasięgał rady, nie potrafił udzielić mu odpowiedzi.

Przez wiele lat szukał na próżno, aż pewnego dnia do drzwi pałacu zapukał

człowiek, zwany Asztawakra. Otóż “aśtawakra” znaczy: “całkowicie

zdeformowany” lub “pokrzywiony” - dostał on to imię, ponieważ właśnie taki

był od urodzenia.

Z początku król nie był skłonny brać tego człowieka poważnie.

- Jak może człowiek zdeformowany, jak ty, być nosicielem prawdy nie danej

innym jasnowidzom i uczonym? - zapytał.

7

- Już od dzieciństwa wszystkie drogi były dla mnie zamknięte, więc chciwie

dążyłem do Prawdy - padła odpowiedź Asztawakry.

- Mów zatem - rzekł król.

Oto, co powiedział Asztawakra:

- O królu, ani stan jawy, ani stan snu nie jest prawdziwy. Kiedy nie śpisz, nie

istnieje świat snów, a kiedy śnisz, świat zmysłów nie istnieje. Przeto żaden nie

jest prawdziwy.

- Jeśli zarówno stan jawy, jak i snu jest nieprawdziwy, cóż zatem jest

prawdziwe? - zapytał król.

- Jest to stan ponad tymi dwoma. Odkryj go. On tylko jest prawdziwy.

Asztawakra jest mędrcem wymienianym w hinduskich pismach. Jest on

przedstawiony, jako ten który

urodził się z wadami ośmiu

części ciała (nogi, kolana, ręce,

klatka piersiowa i głowa, a

raczej szyja). W sanskrycie

Asztawakra oznacza "ten, który

ma osiem deformacji (złamań,

skrzywień)". Asztawakra jest

Guru króla Dżanaki i mistrza

Jadżnawalkja. Mimo, że

oficjalna nauka mówi, że autor

Asztawakra Gity jest anonimowy,

to istnieje w Indiach tradycja,

która przypisuje autorstwo Asztawakra Gity… samemu mistrzowi Asztawakrze.

Generalnie życie mistrza Asztawakry jest nieznane, ale na światło dzienne

wyłania się pewna opowieść, która była przekazywana z ust do ust i tą

opowieść pragnę przedstawić:

8

Młodość Asztawakry:

Mędrzec Uddalaka, jasnowidz występujący w Dogja Upaniszadach,

prowadził szkołę (Ashram) nauczania Wed. Kahola (znany również jako

Kahoda) był jednym z jego najlepszych uczniów. Uddalaka był tak

zadowolony z niego, że wydał swoją córkę Sudżatę za młodzieńca. Kiedy

Sudżata zaszła w ciążę, miała pragnienie, by jej dziecko chłonęło wiedzę

duchową. Zaczęła uczestniczyć w praktykach wykonywanych przez

Uddalakę i Kaholę, słuchała ich śpiewu mantr wedyjskich. W Indiach istnieje

przekonanie, że kiedy przyszła matki słucha duchowych nauk, dziecko w jej

łonie słyszy i gromadzi tę wiedzę, staje się mędrcem w tej duchowej dziedzinie

po urodzeniu.

Pewnego dnia, jak Kahola recytował Wedy rosnące dziecko w łonie matki

przysłuchiwało się. Nienarodzony Asztawakra był świadomy poprawnej

wymowy każdej sylaby, ponieważ jego matka uczęszczała skrupulatnie na

praktyki duchowe. Dziecko usłyszało recytację Kahola, ale kiedy Kahola źle

wymawiał sylabę, wierciło się wtedy gwałtownie. Stało się to osiem razy.

Kahola odebrał to, jako arogancję ze strony czegoś jeszcze

niezamanifestowanego w świecie. Przeklinał płód tak, by miało osiem

deformacji ciała.

Mniej więcej w czasie, gdy urodził się

Asztawakra, Kahola został

przekonany przez Sudżatę by wybrał

się przed oblicze króla i zarobił trochę

pieniędzy. Kahola został wyzwany do

piśmiennej debaty (Śastrartha) przez

filozofa, Wandina (w pismach znany,

jako Bandin). W tym czasie najlepsi

filozofowie zostali zaproszeni do

argumentowania w obecności

monarchy Dżanaki zagadnień natury

filozoficznej i duchowej. Wandin łatwo pokonanał Kaholę i pokonanego

Kaholę utopił w wodzie. Asztawakra został wówczas usynowiony przez

Uddalakę. Uddalaka też miał syna o imieniu Szwetaketu, kiedy Asztawakra się

urodził. Asztawakra i Szwetaketu dorastali razem. Uddalaka, Sudżata i

uczniowie zapewnili, żeby Asztawakra nigdy nie został poinformowany o

swoim prawdziwym ojcu, Asztawakra uważał Uddalakę za swojego ojca i

Szwetaketu za brata. Gdy miał lat dwanaście, Asztawakra siedział na

kolanach Uddalaki i wtedy jego przybrany brat wyjawił Asztawakrze prawdę.

Asztawakra w wieku trzynastu lat postanowił wziąć udział w konkursie wiedzy

wedyjskiej i wybrał się wraz z Szwetaketu do króla Dżanaki. Spotkał się z

Wandinem, który przyczynil się do śmierci Kaholi – ojca Asztawakry. W swej

ogromnej mądrości Asztawakra wygrał z Wandinem. Zażądał utopienia

Wandina, tak jak on utopił ojca i wszystkich przegranych w „tragicznym”

konkursie. Wandin wyjawił, że jest synem Waruny (władca wszystkich wód) i

został wysłany incognito na Ziemię, aby poddać próbie mędrców na

9

polecenie Waruny. Na prośbę Wandina Waruna wyniósł mędrców i

braminów na powierzchnię wody. Asztawakra oddał cześć ojcu, a wszyscy

uwolnieni mędrcy chwalili mądrość młodzieńca. Kahola był bardzo

zadowolony ze swojego syna i powrócił do aśramu z Szwetaketu i Asztawakrą.

Kiedy misja mędrca się zakończyła i nie była potrzebna już kaleka forma,

wszedł on do rzeki Samanga i wszystkie jego skrzywienia wyprostowały się.

Dzięki tej opowieści dowiadujemy się nieco więcej o Asztawakrze, nie jest to

mędrzec, który pojawia się nie wiadomo skąd. Istnieje w niej pewna

nieścisłość. Kiedy nastąpił słynny dialog między królem Dżanaką a mistrzem?

Musiał minąć pewien czas między turniejem, jak mówi inna tradycja nawet

kilkoma rozmowami z królem, a wstąpieniem do rzeki Samanga i w rezultacie

„uzdrowieniem”. Tego jednak na razie nie poznamy…

Siradhwadż Dżanaka był nie tylko dzielnym królem, ale był też

wyśmienicie obeznany w śastrach i Wedach, jak każdy Riszi (mędrzec). Był

ukochanym uczniem Jadżnawalkji, który zrealizował Brahmana i relacja króla

z nauczycielem zawarta jest w jednym rozdziale Brihadaranjaka Upaniszad. W

Bhagawad Gicie, Śri Kriszna wymienia Seeradhwaj Dżanaka, jako

znakomitego karma jogina. Siradhwadż Dżanaka określany jest jako Rajarshi -

był duchowo zaawansowany i osiągnął stan Rishi, mimo, że był królem

rządzącym w królestwie Mithili. Był również instruowany przez mędrca

Asztawakrę co do natury Jaźni, Atmana, to stanowi treść słynnego traktatu,

którym się zajmujemy: Asztawakra Gity. Według eposów Ramajany i

Mahabharaty, Dżanakowie byli kastą władców, którzy rządzili królestwem

Wideha ze stolicą Mithili. Dżanaka był ojcem Sity, która została żoną Ramy. Te

epopeje wymieniają wielu innych królów z tego rodu, którzy byli wielkimi

mędrcami, będąc jednocześnie władcami. Byli oni zaangażowani w dysputy

duchowe z wieloma mistrzami.

10

Po przybyciu na polanę, niedaleko pałacu król Dżanaka prosi zrealizowanego

mędrca – Asztawakrę o udzielenie nauk o Samorealizacji Absolutu. Kaleki

mistrz widząc żarliwą postawę ucznia rozpoczyna swój dyskurs.

11

janaka uvāca kathaṁ jñānamavāpnoti kathaṁ muktirbhaviṣyati

vairāgyaṁ ca kathaṁ prāptaṁ etad brūhi mama prabho

[1–1] Dżanaka powiedział: Jak zdobyć Najwyższą Wiedzę? Jak osiągnąć

Wyzwolenie? Jak uzyskać beznamiętność? Powiedz mi to Panie…

aṣṭāvakra uvāca muktiṁ icchasi cettāta viṣayān viṣavattyaja

kṣamārjavadayātoṣasatyaṁ pīyūṣavad bhaja

[1–2] Asztawakra powiedział: Jeśli szukasz Wyzwolenia, mój synu, odrzuć

przedmioty zmysłów jak truciznę. Praktykuj cierpliwość, prostolinijność,

współczucie, prawdomówność i przyjmuj je jak nektar.

na pṛthvī na jalaṁ nāgnirna vāyurdyaurna vā bhavān eṣāṁ sākṣiṇamātmānaṁ cidrūpaṁ viddhi muktaye

[1-3] Nie składasz się z elementów ziemi, wody ognia, powietrza, a nawet

eteru. By osiągnąć wyzwolenie rozpoznaj siebie jako Świadomość, świadek

Wszystkiego.

yadi dehaṁ pṛthak kṛtya citi viśrāmya tiṣṭhasi adhunaiva sukhī śānto bandhamukto bhaviṣyasi

12

[1–4] Jeśli spoczniesz, ugruntujesz się w Świadomości widząc siebie w

oddzieleniu od ciała, to nawet teraz staniesz się szczęśliwy, spokojny i wolny

od niewoli przywiązania.

na tvaṁ viprādiko varṇo nāśramī nākṣagocaraḥ asaṅgo'si nirākāro viśvasākṣī sukhī bhava

[1–5] Nie należysz do kasty braminów, ani do żadnej innej, nie jesteś na

żadnym etapie życia, ani czym widzialnym. Jesteś niezłączony z niczym i

jesteś bezkształtną formą. Jesteś Świadkiem wszystkiego – bądź szczęśliwy!

dharmādharmau sukhaṁ duḥkhaṁ mānasāni na te vibho na kartāsi na bhoktāsi mukta evāsi sarvadā

[1–6] Sprawiedliwość i niesprawiedliwość, przyjemność i ból są przynależne

umysłowi, a nie Tobie, który przenikasz wszystko. Nie jesteś sprawcą, ani tym

kto zbiera konwekcje działań, więc zawsze jesteś wolny.

eko draṣṭāsi sarvasya muktaprāyo'si sarvadā ayameva hi te bandho draṣṭāraṁ paśyasītaram

[1-7] Jesteś jedynym świadkiem wszystkiego i jesteś zawsze wolny w pełni.

Przyczyną twojego zniewolenia jest, że widzisz otaczający świat, jako coś

innego niż jest w rzeczywistości.

13

ahaṁ kartetyahaṁmānamahākṛṣṇāhidaṁśitaḥ nāhaṁ karteti viśvāsāmṛtaṁ pītvā sukhī bhava

[1-8] Odkąd zostałeś ugryziony przez czarnego węża (iluzji), posiadasz

przekonanie osobie, że "jestem wykonawcą", wypij więc nektar wiary i wiedz,

że nie jesteś wykonawcą, daj się pochłonąć (przez Absolut) i bądź szczęśliwy.

eko viśuddhabodho'haṁ iti niścayavahninā prajvālyājñānagahanaṁ vītaśokaḥ sukhī bhava

[1-9] Spal gęste sploty ignorancji ogniem zrozumienia, upewnij się, że "jestem

Jedną Czystą Świadomością", uwolnij się od zapomnienia, smutku i bądź

szczęśliwy.

yatra viśvamidaṁ bhāti kalpitaṁ rajjusarpavat ānandaparamānandaḥ sa bodhastvaṁ sukhaṁ bhava

[1 – 10] W świecie, gdzie wszystko się wydaje jako coś realnego, pojawia

wyobrażenie węża, który jest liną. Osiągnij wieczne szczęście i Najwyższą

Świadomość - bądź szczęśliwy.

14

muktābhimānī mukto hi baddho baddhābhimānyapi kiṁvadantīha satyeyaṁ yā matiḥ sā gatirbhavet

[1 – 11] Jeżeli ktoś myśli o sobie, że jest wolny jest rzeczywiście wolny, a jeżeli

ktoś myśli, że jest zniewolony – faktycznie jest z zniewolony. Myślenie stwarza

rzeczywistość.

ātmā sākṣī vibhuḥ pūrṇa eko muktaścidakriyaḥ asaṁgo niḥspṛhaḥ śānto bhramātsaṁsāravāniva

[1 – 12] Twoją prawdziwą naturą jest doskonałość, wolność. Jesteś

niedziałającą Świadomością, wiecznym i spokojnym świadkiem –

nieprzywiązanym do pragnień, do niczego. Jeżeli wydaje Ci się, że istnieje

zaangażowanie w samsarę - to jest iluzja.

kūṭasthaṁ bodhamadvaitamātmānaṁ paribhāvaya ābhāso'haṁ bhramaṁ muktvā bhāvaṁ bāhyamathāntaram

[1-13] Medytuj o sobie, jako Wszechogarniającej Świadomości, wolnej od

dualizmu. Zrezygnuj z błędnego mniemania, że jesteś pochodnym czegoś

zewnętrznego, czy wewnętrznego.

15

dehābhimānapāśena ciraṁ baddho'si putraka bodho'haṁ jñānakhaṁgena taḥnikṛtya sukhī Bhava

[1 – 14] Przez długi czas byłeś uwięziony w pułapce świadomości identyfikacji

z ciałem. Rozetnij ją nożem wiedzy, że „Jestem Świadomością (JAM JEST)” i

bądź szczęśliwy, mój synu.

niḥsaṁgo niṣkriyo'si tvaṁ svaprakāśo niraṁjanaḥ ayameva hi te bandhaḥ samādhimanutiṣṭhati

[1 – 15] Ty już jesteś prawdziwie nieprzywiązany, niedziałający, samo-

oświecony i nieskazitelny. Przyczyną twojego zniewolenia jest to, że cały czas

uciekasz się do kontroli i wyciszania umysłu.

tvayā vyāptamidaṁ viśvaṁ tvayi protaṁ yathārthataḥ śuddhabuddhasvarūpastvaṁ mā gamaḥ kṣudracittatām

[1 – 16] Wszystko jest przepełnione tobą i wypływa z ciebie, Czystej

Świadomości, więc nie bądź małostkowy w swym umyśle.

16

nirapekṣo nirvikāro nirbharaḥ śītalāśayaḥ

agādhabuddhirakṣubdho bhava cinmātravāsanaḥ

[1 – 17] Jesteś nieuwarunkowany, niezmienny, bezkształtny, nieporuszony, o

niezgłębionej Świadomości, spokojny, a więc nie trzymaj się kurczowo

niczego poza swoją Najwyższą Świadomością.

sākāramanṛtaṁ viddhi nirākāraṁ tu niścalam etattattvopadeśena na punarbhavasaṁbhavaḥ

[1 – 18] Uznaj, że to co zamanifestowane fizycznie jest nierealne, a

nieprzejawione jest nieprzemijające. Dzięki tej inicjacji w prawdę uciekniesz z

objęć nierzeczywistości (maji).

yathaivādarśamadhyasthe rūpe'ntaḥ paritastu saḥ tathaivā'smin śarīre'ntaḥ paritaḥ parameśvaraḥ

[1 – 19] Tak jak lustro istnieje we wszystkim, zarówno w przedmiotach

materialnych, jak ich odbiciach. Tak samo Stwórca istnieje wszędzie

niezależnie od Jego przejawienia.

ekaṁ sarvagataṁ vyoma bahirantaryathā ghaṭe nityaṁ nirantaraṁ brahma sarvabhūtagaṇe tathā

17

[1 – 20] Tak jak istnieje jedna i ta sama wszechprzenikająca przestrzeń

wewnątrz i na zewnątrz dzbana, tak wieczny Bóg istnieje we wszystkim.

18

Pod wpływem słów oświeconego chłopca, król Dżanaka doznaje

samorealizacji. W błogim szczęściu, rozpłynięty w Najwyższej Świadomości

król, dzieli się swoją radością, doznaniami i wiedzą. Asztawakra uradowany

słucha swojego nobilitowanego ucznia.

janaka uvāca aho niraṁjanaḥ śānto bodho'haṁ prakṛteḥ paraḥ

etāvantamahaṁ kālaṁ mohenaiva vi aṁbitaḥ

[2 – 1] Dżanaka powiedział: zaprawdę jestem bez skazy, spokojny i świadomy

poza naturalną przyczynowością. Przez cały ten czas byłem dotknięty i

zwodzony przez złudzenia.

yathā prakāśayāmyeko dehamenaṁ tathā jagat ato mama jagatsarvamathavā na ca kiṁcana

[2 – 2] To ciało jest oświecane przez moje Światło, to manifestuje mnie w

spokoju. Wtedy wszystko manifestuje się we wszechświecie, jako prawda. Tak

więc, wszystko jest mną, a jednocześnie nie jest mną.

19

sa śarīramaho viśvaṁ parityajya mayādhunā kutaścit kauśalād eva paramātmā vilokyate

[2 – 3] Więc teraz, przywiązanie do świata i ciała pozostawione zostało przeze

mnie całkowicie, zwróciłem się do wewnątrz. Moje prawdziwe Ja, staje się

oczywiste ponad wszelką wątpliwość i ignorancję.

yathā na toyato bhinnāstaraṁgāḥ phenabudbudāḥ ātmano na tathā bhinnaṁ viśvamātmavinirgatam

[2 – 4] Tak jak fale i piana nie różnią się od wody, więc wszystko, co pochodzi

z jednego, nie różni się od tego Źródła. Nigdy nie jestem obecny w inny

sposób, jak przez czyjeś doświadczenia. Wszystko jest ze mnie. Wszystko jest

niczym innym, jak mną.

tantumātro bhaved eva paṭo yadvad vicāritaḥ

ātmatanmātramevedaṁ tadvad viśvaṁ vicāritam

[2 – 5] W taki sam sposób, jeśli przyjrzeć się tkaninie to zobaczmy tylko wątek,

tak samo świat jest niczym innym jak Świadomością.

20

yathaivekṣurase klṛptā tena vyāptaiva śarkarā

tathā viśvaṁ mayi klṛptaṁ mayā vyāptaṁ nirantaram

[2 – 6] Tak jak cukier jest stworzony z soku trzciny cukrowej i jest przeniknięty

tym sokiem, tak wszystko stwarzane jest ze mnie i całkowicie jest mną

przeniknięte.

ātmajñānājjagad bhāti ātmajñānānna bhāsate rajjvajñānādahirbhāti tajjñānād bhāsate na hi

[2 – 7] To tylko nieświadomość przekonuje, że świat istnieje. Miraż świata

powstaje w umyśle Świadomości Absolutu. Tak jak lina jest błędnie widziana,

jako wąż. Lecz w Świadomości JAM JEST iluzja ta znika na zawsze.

prakāśo me nijaṁ rūpaṁ nātirikto'smyahaṁ tataḥ yadā prakāśate viśvaṁ tadāhaṁ bhāsa eva hi

[2 – 8] Moją naturą jest tylko Światło. Tym właściwie jestem. Nigdy nie jestem

poza Światłem. Cokolwiek się pojawi, ja to rozświetlam. Wszystkie pozory

świata są iluzoryczne i nie ma tam nic poza moim Światłem.

aho vikalpitaṁ viśvamajñānānmayi bhāsate rūpyaṁ śuktau phaṇī rajjau vāri sūryakare yathā

[2 – 9] Wszystko, co przejawia się przeze mnie manifestuje się przez

ignorancję, podobnie jak lina w iluzji wydaje się wężem, miraż wody w świetle

pustynnego słońca lub srebrny blask w macicy perłowej.

21

matto vinirgataṁ viśvaṁ mayyeva layameṣyati mṛdi kuṁbho jale vīciḥ kanake kaṭakaṁ yathā

[2 – 10] Wszystko co ze mnie wypływa, również do mnie spowrotem wraca,

dzbanek staje się ponownie gliną, fala wodą i bransoleta zmienia się

ponownie w złoto.

aho ahaṁ namo mahyaṁ vināśo yasya nāsti me brahmādistaṁbaparyantaṁ jagannāśo'pi tiṣṭhataḥ

[2 – 11] Och jakże cudowny jestem ja, w którym iluzje pojawiają się i znikają!

Chwała mi - Najwyższej Jaźni, która jest niewysłowionym spokojem i czystą

błogością. Jestem tym, który dostrzega kim jest, odnajdujący się jako

niewzruszony, niezniszczalny. Kiedy to cały wszechświat stworzony od

najmniejszej kępki trawy znika bez śladu.

aho ahaṁ namo mahyaṁ eko'haṁ dehavānapi kvacinna gantā nāgantā vyāpya viśvamavasthitaḥ

[2 – 12] Och jakże cudowny jestem ja. Chwała mi - Najwyższej Jaźni. Jestem

po prostu tym, który siebie rozpoznaje (Świadomość JAM JEST). Jestem

bezcielesny i jednocześnie kompletny. Po prostu jestem – nie zmierzam

donikąd, ani znikąd nie przychodzę. Istnieję zawsze tu i teraz – wypełniając i

manifestując wszystko we wszechświecie.

22

aho ahaṁ namo mahyaṁ dakṣo nāstīha matsamaḥ asaṁspṛśya śarīreṇa yena viśvaṁ ciraṁ dhṛtam

[2 – 13] Och jakże cudowny jestem ja. Chwała mi - Najwyższej Jaźni. Tu, w

tym świecie – spostrzeganym zmysłami i stworzonym przez umysł – nie ma nic

bez mnie. JAM JEST tym, który wspiera wszystko, lecz nie dotyka tego

cieleśnie.

aho ahaṁ namo mahyaṁ yasya me nāsti kiṁcana athavā yasya me sarvaṁ yad vāṅmanasagocaram

[2 – 14] Och jakże cudowny jestem ja. Chwała mi - Najwyższej Jaźni. Ja, który

nic nie posiadam, wolny jestem od wszystkiego co „moje”, ale spostrzegając

wszystko manifestujące się we mnie jako Jedność. Posiadam więc wszystko

jednocześnie, a tego ani umysł, ani słowa opisać nie mogą.

jñānaṁ jñeyaṁ tathā jñātā tritayaṁ nāsti vāstavam ajñānād bhāti yatredaṁ so'hamasmi niraṁjanaḥ

[2 – 15] Wiedza, obiekt wiedzy i wiedzący – te trzy elementy nie istnieją

naprawdę i są stworzone przez ignorancję. Wszystkie te iluzorycznie

rozdzielone elementy są Jednością we mnie. Jestem bezkompromisowy

wobec ignorancji i nietknięty przez stronniczość (iluzji).

23

dvaitamūlamaho duḥkhaṁ nānyattasyā'sti bheṣajam dṛśyametan mṛṣā sarvaṁ eko'haṁ cidrasomalaḥ

[2 - 16] Zaprawdę dualizm jest źródłem cierpienia. Nie ma innego lekarstwa

dla niego, niż świadomość, że to wszystko co widzimy jest nierealne, a ja

jestem jedyną rzeczywistością zatopioną w Najwyższej Świadomości.

bodhamātro'hamajñānād upādhiḥ kalpito mayā

evaṁ vimṛśato nityaṁ nirvikalpe sthitirmama

[2 – 17] Jestem czystą Świadomością, wyrażaną przez ograniczające pozory,

które sprawiają, że wydaję mi się tym, kim nie jestem. Przez iluzoryczne

spojrzenie wydaje się, że jestem nazwą, formą i cechą, by przejawić się w

tym pozornym świecie. Tak naprawdę ja jestem kontrolerem wszystkiego.

na me bandho'sti mokṣo vā bhrāntiḥ śānto nirāśrayā aho mayi sthitaṁ viśvaṁ vastuto na mayi sthitam

[2 – 18] Dla mnie nie istnieje ani niewola, ani wyzwolenie. Iluzja straciła swoją

podstawę i przestała istnieć. Naprawdę to wszystko istnieje we mnie, choć

ostatecznie nie istnieje we mnie.

24

saśarīramidaṁ viśvaṁ na kiṁciditi niścitam śuddhacinmātra ātmā ca tatkasmin kalpanādhunā

[2 – 19] Poznałem, że wszystko to (co zewnętrzne) i moje ciało jest niczym,

podczas gdy moje Prawdziwe Ja jest niczym innym jak Czystą Świadomością,

więc co może teraz uczynić iluzoryczne wyobrażenie?

śarīraṁ svarganarakau bandhamokṣau bhayaṁ tathā kalpanāmātramevaitat kiṁ me kāryaṁ cidātmanaḥ

[2 – 20] Ciało, niebo i piekło, zniewolenie i wyzwolenie, strach i całe to

wyobrażenie - czym jest manifestacja tego wszystkiego, skoro z natury

jestem Czystą Świadomością?

aho janasamūhe'pi na dvaitaṁ paśyato mama araṇyamiva saṁvṛttaṁ kva ratiṁ karavāṇyaham

[2 – 21] Zaprawdę, nie widzę dualizmu w tłumie ludzi, więc co chciałbym

uzyskać poprzez zastąpienie go w pustynię (zniweczenie go). Co więc może

przyciągnąć moje zainteresowanie?

25

nāhaṁ deho na me deho jīvo nāhamahaṁ hi cit

ayameva hi me bandha āsīdyā jīvite spṛhā

[2 – 22] Nie jestem ciałem, ani to ciało nie jest moje. Nie jestem przejawioną

żywą istotą. Jestem Najwyższą Świadomością. Moje pragnienie życia w tym

materialnym świecie było moją niewolą.

aho bhuvanakallolairvicitrairdrāk samutthitam mayyanaṁtamahāṁbhodhau cittavāte samudyate

[2 – 23] Zaprawdę jestem bezkresnym oceanem Świadomości, którego

kolorowe fale stymulują wszystko we wszechświatach do duchowego wzrostu,

w których pojawia się nagle wiatr Świadomości.

mayyanaṁtamahāṁbhodhau cittavāte praśāmyati abhāgyājjīvavaṇijo jagatpoto vinaśvaraḥ

[2 – 24] Jestem bezkresnym oceanem Świadomości. W tym samym oceanie

umysł uspakaja się i dobiega końca. Po nim ego, jak kupiec podróżuje na

statku świata podatny na zniszczenie, wpływ fortuny obracającej się w

nieszczęście.

mayyanantamahāṁbhodhāvāścaryaṁ jīvavīcayaḥ udyanti ghnanti khelanti praviśanti svabhāvataḥ

26

[2 – 25] Jestem nieuwarunkowaną wodą zawartą w wielu falach różnych

osobowości, różnych ego na świecie. Wzrastają, walczą i konkurują ze sobą,

grają swoją rolę na chwilę i wracają do oceanu, zmuszone przez ich

wewnętrzną naturę.

Oświecony mistrz Asztawakra wysłuchał ze spokojem swojego ucznia.

Jednak, by upewnić się o głębokości transformacji świadomości króla

Dżanaki, postanawia przetestować władcę zadając mu pytania.

aṣṭāvakra uvāca avināśinamātmānaṁ ekaṁ vijñāya tattvataḥ

tavātmajñānasya dhīrasya kathamarthārjane ratiḥ

[3 -1] Asztawakra powiedział: Znając siebie jako prawdziwie Jednego i nie

zniszczalnego, jak możesz porównywać się z człowiekiem zatopionym w

samowiedzy (w ego), i jak w związku z tym nie odczuwasz żadnej

przyjemności ze zdobywania bogactwa?

27

ātmājñānādaho prītirviṣayabhramagocare śukterajñānato lobho yathā rajatavibhrame

[3 - 2] Zaprawdę, kiedy ktoś nie ma wiedzy o sobie, czerpie wtedy

przyjemność z obiektów błędnego postrzegania i przywiązuje się do nich.

Chciwość powstaje z błędnej chęci posiadania jak największej ilości srebra,

bez wiedzy, czym jest muszla z macicą perłową. (symbol Czystej

Świadomości, Oświecenia)

viśvaṁ sphurati yatredaṁ taraṅgā iva sāgare so'hamasmīti vijñāya kiṁ dīna iva dhāvasi

[3 -3] Zdałeś sobie sprawę, że jesteś tym, w którym wszystkie rzeczy pojawiają

się i znikają – przez doświadczanie – jak fale na morzu. Wiec, dlaczego

zabiegasz o wszystko, jakbyś był w potrzebie posiadania tego?

śrutvāpi śuddhacaitanya ātmānamatisundaram upasthe'tyantasaṁsakto mālinyamadhigacchati

[3 – 4] Jeśli poznałeś siebie, jako Czystą Świadomość, w jej nieograniczonym

pięknie, doskonałości, czystości i inności, kiedy zostało to przez ciebie

usłyszane i zrozumiane, jak możesz być jeszcze w pasji cielesnego zbliżenia,

pragnienia nieczystych obiektów seksualnych, które ograniczają i są

zagrożeniem w swój szczególny sposób dla Samorealizacji Świadomości JAM

JEST.

28

sarvabhūteṣu cātmānaṁ sarvabhūtāni cātmani munerjānata āścaryaṁ mamatvamanuvartate

[3 – 5] Kiedy mędrzec czuje i zrozumie, że jest we wszystkich istotach, a

wszystkie istoty są w nim, staje się zadziwiające odczuwanie indywidualności,

które jeszcze się pojawia.

āsthitaḥ paramādvaitaṁ mokṣārthe'pi vyavasthitaḥ āścaryaṁ kāmavaśago vikalaḥ keliśikṣayā

[3 – 6] To zadziwiające, że człowiek, który osiągnął Najwyższą Niedwoistość i

odczuwa korzyści z wyzwolenia, bywa że nadal utrzymuje pragnienia, lecz

powstrzymuje się od aktywności cielesnej.

udbhūtaṁ jñānadurmitramavadhāryātidurbalaḥ āścaryaṁ kāmamākāṅkṣet kālamantamanuśritaḥ

[3 – 7] Osoba, która osiągnęła Prawdę, gdzie czas kończy swoją władzę, wie

doskonale, że podniecenie jest wrogiem wiedzy. Nie powinien więc tęsknić

za pożądaniem nawet pod koniec życia.

29

ihāmutra viraktasya nityānityavivekinaḥ

āścaryaṁ mokṣakāmasya mokṣād eva vibhīṣikā

[3 – 8] Osoby, które są nietknięte przez rzeczy tego świata, mające

rozróżnienie między trwałym a nietrwałym, pragnące wyzwolenia, mogą bać

się wyzwolenia.

dhīrastu bhojyamāno'pi pīḍyamāno'pi sarvadā ātmānaṁ kevalaṁ paśyan na tuṣyati na kupyati

[3 – 9] Czy to obsypywany zaszczytami, czy torturowany człowiek, który

osiągnął Najwyższą Mądrość, zawsze jest świadomy swojej natury i nigdy nie

odczuwa zadowolenia, ani rozczarowania.

ceṣṭamānaṁ śarīraṁ svaṁ paśyatyanyaśarīravat saṁstave cāpi nindāyāṁ kathaṁ kṣubhyet mahāśayaḥ

[3 – 10] Skoro zrozumiałeś Najwyższą Prawdę i spostrzegasz swoje ciało jakby

należało do kogoś innego, dlaczego twój umysł może być zakłócony przez

pochwałę lub naganę?

30

māyāmātramidaṁ viśvaṁ paśyan vigatakautukaḥ api sannihite mṛtyau kathaṁ trasyati dhīradhīḥ

[3 – 11] Skoro widzisz świat jako czystą iluzje i pozbyłeś się jakiegokolwiek

zainteresowania nim, jak możesz jako osoba o zrównoważonym umyśle wciąż

odczuwasz lęk przed śmiercią?

niḥspṛhaṁ mānasaṁ yasya nairāśye'pi mahātmanaḥ tasyātmajñānatṛptasya tulanā kena jāyate

[3 – 12] Kiedy odczuwasz Jedność z Pra-Duszą, gdy umysł twój uwolniony jest

od pragnień, a nawet od rozczarowania - jak możesz porównywać się z kimś

kto nie osiągnął samorealizacji?

svabhāvād eva jānāno dṛśyametanna kiṁcana idaṁ grāhyamidaṁ tyājyaṁ sa kiṁ paśyati dhīradhīḥ

[3 – 13] W jaki sposób ty jako istota, która wie z własnej natury i widziała

wszystko może rozważać lub mieć wątpliwości, co jest warte przyjęcia, a co

odrzucenia?

31

aṁtastyaktakaṣāyasya nirdvandvasya nirāśiṣaḥ yadṛcchayāgato bhogo na duḥkhāya na tuṣṭaye

[3 – 14] Obiekt przyjemności sam w sobie nie jest ani bolesny, ani przyjemny

dla osoby, która wyeliminowała przywiązanie, a także jest wolna od dualizmu

i pragnień.

32

Król Dżanaka przepełniony spokojem odpowiada na prowokujące pytania

młodego mistrza Asztawakry:

janaka uvāca

hantātmajñānasya dhīrasya khelato bhogalīlayā na hi saṁsāravāhīkairmūḍhaiḥ saha samānatā

[4 – 1] Dżanaka powiedział: Mistrzu, ten, kto poznał Najwyższą Jaźń

nieprzerwanie trwa w świadomości prawdy i nie bierze udziału w ziemskich

przyjemnościach, która jest tylko grą. Jak można porównywać uwolnionego

od samsary, z człowiekiem zatopionym w ignorancji, z ciężarem przywiązań

jak juczne zwierzę?

yat padaṁ prepsavo dīnāḥ śakrādyāḥ sarvadevatāḥ aho tatra sthito yogī na harṣamupagacchati

33

[4 – 2] Prawdziwy jogin nie odczuwa ekscytacji z zatopienia w Najwyższej

Jaźni, swojej prawdziwej naturze, więc nie odczuwa żadnych pragnień.

Wszyscy Bogowie i Półbogowie tęsknią za doświadczaniem tego stanu.

tajjñasya puṇyapāpābhyāṁ sparśo hyantarna jāyate na hyākāśasya dhūmena dṛśyamānāpi saṅgatiḥ

[4 – 3] Kiedy tkwię niewzruszenie w Wiecznej Jaźni, jak mogę reagować na

dobre lub złe uczynki? Tak jak dym nie może zakryć nieba, mimo, że tak

może się wydawać.

ātmaivedaṁ jagatsarvaṁ jñātaṁ yena mahātmanā

yadṛcchayā vartamānaṁ taṁ niṣeddhuṁ kṣameta kaḥ

[4 – 4] Któż może mnie powstrzymać od szczęścia samorealizacji, skoro cały

wszechświat podoba mi się jako część mnie - jest on jedynie jaźnią tak jak ja.

ābrahmastaṁbaparyante bhūtagrāme caturvidhe vijñasyaiva hi sāmarthyamicchānicchāvivarjane

[4 – 5] Ze wszystkich kategorii stworzeń -od najwyższych istot niebiańskich:

Bogów i Półbogów, do najmniejszej kępki trawy, jedynie osoba będąca w

Najwyższej Jaźni jest w stanie wyeliminować pragnienia lub awersje.

34

ātmānamadvayaṁ kaścijjānāti jagadīśvaram yad vetti tatsa kurute na bhayaṁ tasya kutracit

[4 – 6] Niech będą błogosławione nieliczne istoty, które rozpoznają siebie

jako Niepodzielnego Pana Wszechświata (Stwórcę). A ci, którzy wiedzą, że

Najwyższa Jaźń jest wszystkim co wieczne nie odczuwają lęku.

35

Wchodząc w głębię zrozumienia i oświecenia króla Dżanaki, jego mistrz,

Asztawakra doprowadzi go ku ostatecznemu unicestwieniu jego iluzorycznej

indywidualności i zamanifestowaniu Najwyższej Jaźni:

aṣṭāvakra uvāca

na te saṁgo'sti kenāpi kiṁ śuddhastyaktumicchasi saṁghātavilayaṁ kurvannevameva layaṁ vraja

[5 – 1] Asztawakra powiedział: Z niczym nie jesteś wiązany. Będąc istotą w

Czystej Świadomości z czego miałbyś potrzebę rezygnować? Nie identyfikuj

się z ciałem czy umysłem i wejdź w stan rozpłynięcia.

udeti bhavato viśvaṁ vāridheriva budbudaḥ iti jñātvaikamātmānaṁ evameva layaṁ vraja

36

[5 – 2] Wszystko co wypływa z Ciebie jest jak krople wody nieskończonego

oceanu. Wiedząc to przestań utożsamiać się z indywidualną kroplą i rozpłyń

się w Najwyższej Jaźni.

pratyakṣamapyavastutvād viśvaṁ nāstyamale tvayi rajjusarpa iva vyaktaṁ evameva layaṁ vraja

[5 – 3] W Twoich oczach wszechświat jest nierzeczywisty, jak miraż węża

rzucony na sznur, więc rozpłyń się w Najwyższej Jaźni, którą jesteś.

samaduḥkhasukhaḥ pūrṇa āśānairāśyayoḥ samaḥ samajīvitamṛtyuḥ sannevameva layaṁ vraja

[5 – 4] Istnieje równość między bólem a przyjemnością, nadzieją a

rozczarowaniem, życiem i śmiercią, a Ty jesteś ponad tym wszystkim, więc

wejdź w stan rozpłynięcia.

37

janaka uvāca

ākāśavadananto'haṁ ghaṭavat prākṛtaṁ jagat iti jñānaṁ tathaitasya na tyāgo na graho layaḥ

[6 – 1] Dżanaka powiedział: Jestem nieskończony jak kosmos! Świat jest jak

mały, otoczony i przeniknięty mną garnek. Posiadając tę wiedzę, nie ma

potrzeby wyrzeczenia się tego świata, zaakceptowania lub unicestwienia go.

mahodadhirivāhaṁ sa prapaṁco vīcisa'nnibhaḥ iti jñānaṁ tathaitasya na tyāgo na graho layaḥ

[6 – 2] Jestem jak ocean, gdzie wszystkie stworzenia są małą falą igrającą w

mojej nieskończoności. Posiadając tę wiedzę, nie ma potrzeby wyrzeczenia

się tego świata, zaakceptowania lub unicestwienia go.

38

ahaṁ sa śuktisaṅkāśo rūpyavad viśvakalpanā iti jñānaṁ tathaitasya na tyāgo na graho layaḥ

[6 – 3] Jestem jak srebro, które błędnie spostrzegane w muszli perłowej

wydaje się być perłą, które zdaje się być wszechświatem. Kiedy mam

właściwą wiedzę i właściwe widzenie nie ma potrzeby wyrzeczenia się tego

świata, zaakceptowania lub unicestwienia go.

ahaṁ vā sarvabhūteṣu sarvabhūtānyatho mayi iti jñānaṁ tathaitasya na tyāgo na graho layaḥ

[6 – 4] Alternatywnie, jestem we wszystkich istotach i wszystkie stworzenia

manifestują się we mnie. Posiadając tę wiedzę, nie ma potrzeby wyrzeczenia

się tego świata, zaakceptowania lub unicestwienia go.

39

janaka uvāca

mayyanaṁtamahāṁbhodhau viśvapota itastataḥ bhramati svāṁtavātena na mamāstyasahiṣṇutā

[7-1] Dżanaka powiedział: We mnie, jak na nieograniczonym oceanie, statek

świata nieustannie miotany jest tu i tam przez własne wiatry wewnętrznego

umysłu, a mimo to pozostaję całkowicie spokojny i niewzruszony.

mayyanaṁtamahāṁbhodhau jagadvīciḥ svabhāvataḥ udetu vāstamāyātu na me vṛddhirna ca kṣatiḥ

[7 – 2] We mnie, jako nieograniczonym oceanie, całe przejawienie powstaje i

zanika w manifestacji mojego przejawienia. Przez to nie odczuwam straty, ani

zysku.

40

mayyanaṁtamahāṁbhodhau viśvaṁ nāma vikalpanā atiśāṁto nirākāra etadevāhamāsthitaḥ

[7 – 3] We mnie, jako nieograniczonym oceanie świat jest tylko koncepcją

stworzoną przez mój umysł. Dlatego jestem zupełnie spokojny, bezforemny, a

w świadomości pozostaję niezmienny i niewzruszony.

nātmā bhāveṣu no bhāvastatrānante niraṁjane ityasakto'spṛhaḥ śānta etadevāhamāstitaḥ

[7 – 4] Moja prawdziwa natura nie zawiera się w obiektach, istotach, ani

żadnych przedmiotach, ponieważ jest nieskończona i bez skazy. Natura ta

jest nieprzywiązana, bez pragnień, pełna spokoju i pozostaje niezmienna i

niewzruszona.

aho cinmātramevāhaṁ indrajālopamaṁ jagat iti mama kathaṁ kutra heyopādeyakalpanā

41

[7 – 5] Zaprawdę, jestem Czystą Świadomością, a świat jest pokazem magika,

ale nie zawiera niczego trwałego. Ja trwam niewzruszony, odwiecznie

spokojny i bezforemny. Jak więc może pojawić się we mnie impuls czy

pragnienie porzucenia lub przyjęcia czegokolwiek?


tadā bandho yadā cittaṁ kincid vāṁchati śocati kiṁcin muṁcati gṛṇhāti kiṁcid dṛṣyati kupyati

[8 – 1] Asztawakra powiedział: Niewola jest wtedy, gdy umysł pragnie czegoś

lub tęskni za czymś, odrzuca coś lub przyjmuje, albo też cieszy się czymś lub

złości się na coś.

42

tadā muktiryadā cittaṁ na vāṁchati na śocati na muṁcati na gṛṇhāti na hṛṣyati na kupyati

[8 – 2] Gdy zaś umysł uwalnia się od pragnień, smutku, odrzucania,

przyjmowania, oceniania, złości i szczęścia następuje wyzwolenie.

tadā bandho yadā cittaṁ saktaṁ kāśvapi dṛṣṭiṣu

tadā mokṣo yadā cittamasaktaṁ sarvadṛṣṭiṣu

[8 – 3] Zniewolenie jest stanem, w którym umysł lgnie do czegokolwiek

postrzeganego zmysłami. Gdy zaś umysł uwalnia się od wszelkich

doświadczeń zmysłowych następuje wyzwolenie.

yadā nāhaṁ tadā mokṣo yadāhaṁ bandhanaṁ tadā matveti helayā kiṁcinmā gṛhāṇa vimuṁca mā

[8 – 4] Gdy nie istnieje "ja"- stan ten jest wyzwoleniem, a gdy istnieje "ja"-

wtedy to jest zniewolenie. Rozważ to uważnie. Wiedząc o tym, nie przyjmuj ani

nie odrzucaj niczego.

43


kṛtākṛte ca dvandvāni kadā śāntāni kasya vā evaṁ jñātveha nirvedād bhava tyāgaparo'vratī

[9 -1] Asztawakra powiedział: Dualistyczne koncepcje i idee w rodzaju "to

należy zrobić" czy "tego robić nie wolno" są nieistotne dla mędrca, który

wzniósł się ponad wszelką dwoistość. Gdzie są więc pary przeciwieństw? Dla

ciebie, jako istoty przejawiającej się ponad tu i teraz, wyjdź poza wyrzeczenia

i zobowiązania poprzez obojętność dla tych rzeczy.

44

kasyāpi tāta dhanyasya lokaceṣṭāvalokanāt jīvitecchā bubhukṣā ca bubhutsopaśamaḥ gatāḥ

[9 – 2] Rzeczywiście rzadko się zdarza, mój synu, że szczęśliwy jest ten, kto

obserwuje zachowanie w świecie i jest poza pragnieniem życia, pragnieniem

przyjemności (zmysłowych) i pragnieniem wiedzy.

anityaṁ sarvamevedaṁ tāpatrayadūṣitam asaraṁ ninditaṁ heyamiti niścitya śāmyati

[9 – 3] Wszystko co Ciebie otacza jest nietrwałe i dotknięte przez trzy rodzaje

cierpienia. Wszystko co jest nieistotne, co wywołuje poczucie winy należy

odrzucić. Wtedy odczuwając Pełnię można osiągnąć trwały spokój.

ko'sau kālo vayaḥ kiṁ vā yatra dvandvāni no nṛṇām tānyupekṣya yathāprāptavartī siddhimavāpnuyāt

[9 – 4] Czyż przywiązanie do czasu i życia, dualizm, nie jest źródłem

problemów na świecie? Rezygnacja z nich powoduje, że stajesz się

naprawdę szczęśliwy, spełniony i radosny z bycia rozpuszczonym w

Najwyższej Jaźni.

45

nā mataṁ maharṣīṇāṁ sādhūnāṁ yogināṁ tathā dṛṣṭvā nirvedamāpannaḥ ko na śāmyati mānavaḥ

[9 – 5] Będąc świadomym wielu różnych przekonań, poglądów i nauk

głoszonych przez wizjonerów, świętych i joginów, przez różne religie, systemy

filozoficzne - bądź względem tego wszystkiego całkowicie obojętny. Zanurz

się w ciszy bezruchu.

kṛtvā mūrtiparijñānaṁ caitanyasya na kiṁ guruḥ nirvedasamatāyuktyā yastārayati saṁsṛteḥ

[9 – 6] Ten kto osiąga najwyższy poziom Czystej Świadomości, czyż nie jest

prawdziwym guru, który posiadł wiedzę o naturze Absolutu i wyzwala z koła

narodzin i śmierci - samsary?

paśya bhūtavikārāṁstvaṁ bhūtamātrān yathārthataḥ tatkṣaṇād bandhanirmuktaḥ svarūpastho bhaviṣyasi

46

[9 – 7] Jeżeli wiesz, że wszytko jest jednakowe i składa się pięciu nietrwałych

żywiołów, tak więc nie mają nic wspólnego z tobą - Absolutem. Jesteś wolny i

niczym nie ograniczony tkwiąc w swojej Prawdziwej Naturze.

vāsanā eva saṁsāra iti sarvā vimuṁca tāḥ tattyāgo vāsanātyāgātsthitiradya yathā tathā

[9 – 8] Wszystko co jest na świecie stworzone składa się z pragnień i tylko z

pragnień. Dlatego porzuć to wszystko, biorąc pod uwagę, że są to tylko

uwarunkowania umysłu, z których należy się uwolnić. Wyrzeczenie się świata

może przyjść dopiero po rezygnacji z wewnętrznych skłonności umysłu.

Jesteś ponad tym, zatopiony w Absolucie – wolny, bez względu na

okoliczności.

47


vihāya vairiṇaṁ kāmamarthaṁ cānarthasaṁkulam dharmamapyetayorhetuṁ sarvatrādaraṁ kuru

[10-1] Asztawakra powiedział: Porzucanie pragnień, wrogości, potrzeb zysku,

poczucie straty, dobrych uczynków, które są podstawą następnych

zależności - ćwicz obojętność wobec wszystkiego.

svapnendrajālavat paśya dināni trīṇi paṁca vā mitrakṣetradhanāgāradāradāyādisaṁpadaḥ

[10 – 2] Spójrz na takie sprawy jak przyjaciele, ziemia, pieniądze, własność,

żona i spadki, jak tylko na sen albo magiczne przedstawienie trwające przez

trzy lub pięć dni.

48

yatra yatra bhavettṛṣṇā saṁsāraṁ viddhi tatra vai prauḍhavairāgyamāśritya vītatṛṣṇaḥ sukhī Bhava

[10 – 3] Gdziekolwiek pojawia się pragnienie, spróbuj w tym dojrzeć Samsarę.

Ugruntowując się w niewzruszonej obojętności, bądź wolnym od namiętności i

bądź szczęśliwym.

tṛṣṇāmātrātmako bandhastannāśo mokṣa ucyate bhavāsaṁsaktimātreṇa prāptituṣṭirmuhurmuhuḥ

[10 – 4] Naturą niewolnictwa jest nic innego jak pragnienie, a jego eliminacja

jest niczym innym jak oswobodzeniem. W najprostszy sposób, poprzez bycie

nieprzywiązanym do jakichkolwiek zmiennych rzeczy - osiąga się wieczną

radość Samorealizacji.

tvamekaścetanaḥ śuddho jaḍaṁ viśvamasattathā avidyāpi na kiṁcitsā kā bubhutsā tathāpi te

[10 – 5] Jesteś jedyny, świadomy i czysty, podczas gdy wszystko jest jedynie

bezwładnym niebytem. Niewiedza o sobie jest niczym, zatem jakie masz

pragnienia - aby być Świadomym?

49

rājyaṁ sutāḥ kalatrāṇi śarīrāṇi sukhāni ca saṁsaktasyāpi naṣṭāni tava janmani janmani

[10 – 6] Królestwa, dzieci, żony, ciała, przyjemności - to wszystko dla Ciebie

przepadło, życie po życiu, odeszło, ponieważ nie mają dla Ciebie znaczenia

– jesteś Absolutem.

alamarthena kāmena sukṛtenāpi karmaṇā ebhyaḥ saṁsārakāntāre na viśrāntamabhūn manaḥ

[10 – 7] Dosyć bogactwa, zmysłowości i dobrych uczynków. W lesie Samsary

umysł nigdy nie znalazł w nich zadowolenia.

kṛtaṁ na kati janmāni kāyena manasā girā

duḥkhamāyāsadaṁ karma tadadyāpyuparamyatām

[10 – 8] Jak wiele narodzin zamanifestowałeś w bólu i ciężkiej pracy swoim

ciałem, umysłem i mową. Teraz nareszcie to się kończy!

50

aṣṭāvakra uvāca bhāvābhāvavikāraśca svabhāvāditi niścayī nirvikāro gatakleśaḥ sukhenaivopaśāmyati

[11 – 1] Asztawakra powiedział : Niewzruszony i nietknięty, zdając sobie

sprawę z tego, że byt, nie-byt i zmiany są tą samą rzeczy naturą, można łatwo

znaleźć spokój.

īśvaraḥ sarvanirmātā nehānya iti niścayī antargalitasarvāśaḥ śāntaḥ kvāpi na sajjate

[11-2] W spokoju, pozbywszy się wszystkich wewnętrznych pragnień i

zdając sobie sprawę, że nic nie istnieje tutaj poza Panem, Stwórcą wszystkich

rzeczy nie jest już się przywiązanym do czegokolwiek.

51

āpadaḥ saṁpadaḥ kāle daivādeveti niścayī tṛptaḥ svasthendriyo nityaṁ na vānchati na śocati

[11-3] Zdając sobie sprawę, że nieszczęście i szczęście przychodzą w swojej

kolejności, jest się zrealizowanym, ma się zmysły pod kontrolą i nie

przywiązuje się wagi do "lubię" lub " nie lubię".

sukhaduḥkhe janmamṛtyū daivādeveti niścayī sādhyādarśī nirāyāsaḥ kurvannapi na lipyate

[11 - 4] Zdając sobie sprawę z tego, że przyjemność i ból, narodziny i śmierć

są dane przez los i że czyjeś pragnienia nie mogą być osiągnięte, pozostaje

się bezczynnym, a nawet gdy jesteś czynnym w działaniu to nie przywiązuj

się.

cintayā jāyate duḥkhaṁ nānyatheheti niścayī tayā hīnaḥ sukhī śāntaḥ sarvatra galitaspṛhaḥ

[11-5] Zdając sobie sprawę, że cierpienie nie wynika z niczego innego poza

myśleniem, zarzucając wszystkie pragnienia - pozbywa się tego i jest się

wszędzie i zawsze szczęśliwym - w wewnętrznym pokoju.

52

nāhaṁ deho na me deho bodho'hamiti niścayī kaivalyaṁ iva saṁprāpto na smaratyakṛtaṁ kṛtam

[11-6] Zdając sobie sprawę, "że nie jestem ciałem, ani ciało nie jest moje

oraz, że jestem Świadomością " osiąga się Najwyższy Stan i już nigdy nie

przywiązuje uwagi ani pamięci do rzeczy zamanifestowanych lub

niezamanifestowanych.

ābrahmastaṁbaparyantaṁ ahameveti niścayī nirvikalpaḥ śuciḥ śāntaḥ prāptāprāptavinirvṛtaḥ

[11-7] Zdając sobie sprawę "że istnieje jedynie Brahma po ostatnią kępę

trawy" stajesz się wolny od niepewności, czysty, w wewnętrznym pokoju i

niewzruszony - bez względu na to (nie dbając o to), czy coś zostało

zrealizowane lub nie.

nāścaryamidaṁ viśvaṁ na kiṁciditi niścayī nirvāsanaḥ sphūrtimātro na kiṁcidiva śāmyati

[11-8] Zdając sobie sprawę, że cały ten różnorodny i cudowny świat jest

nieistotny, stajesz się czystą wrażliwością, wolną od skłonności i jakby nic nie

istniało - znajdujesz spokój.

53

janaka uvāca kāyakṛtyāsahaḥ pūrvaṁ tato vāgvistarāsahaḥ atha cintāsahastasmād evamevāhamāsthitaḥ

[12-1] Dżanaka rzekł: Po pierwsze, byłem przeciwny aktywności fizycznej,

potem zbyt rozwodnionej mowie, a w końcu błędnemu spostrzeganiu siebie,

w efekcie tego, teraz jestem dobrze zakorzeniony w Jaźni.

prītyabhāvena śabdāderadṛśyatvena cātmanaḥ vikṣepaikāgrahṛdaya evamevāhamāsthitaḥ

[12-2] Wobec braku przywiązania do przyjemności i zmysłów oraz przez sam

fakt, że nie jestem przedmiotem tych zmysłów, mój umysł jest skupiony i

wolny od jakichkolwiek zakłóceń wewnętrznego spokoju - co jest powodem

tego, że jestem teraz zakotwiczony w Najwyższej Jaźni.

54

samādhyāsādivikṣiptau vyavahāraḥ samādhaye evaṁ vilokya niyamaṁ evamevāhamāsthitaḥ

[12-3] Wobec braku przywiązania do przyjemności i zmysłów oraz przez sam

fakt, że nie jestem przedmiotem tych zmysłów, mój umysł jest skupiony i

wolny od jakichkolwiek zakłóceń wewnętrznego spokoju - co jest powodem

tego, że jestem teraz zakorzeniony w JAM JEST.

heyopādeyavirahād evaṁ harṣaviṣādayoḥ

abhāvādadya he brahmann evamevāhamāsthitaḥ

[12-4] Przez zrzeczenie się sensu odrzucenia i akceptacji, przyjemności i

rozczarowania, które ustają dzisiaj, jako Brahman - jestem teraz zakotwiczony

w Najwyższej Jaźni.

āśramānāśramaṁ dhyānaṁ cittasvīkṛtavarjanam vikalpaṁ mama vīkṣyaitairevamevāhamāsthitaḥ

[12-5] Żyłem w społeczności, a potem wyszedłem poza tę relację, następnie

przez medytacje i eliminację obiektów stworzonych przez umysł -

zobaczyłem swój błąd i teraz jestem zakotwiczony w Najwyższej Jaźni.

55

karmānuṣṭhānamajñānād yathaivoparamastathā budhvā samyagidaṁ tattvaṁ evamevāhamāsthitaḥ

[12-6] Tak jak podejmowanie czynności, jak ich porzucanie wynika z

niewiedzy. Poprzez pełne zrozumienie tej prawdy jestem zakotwiczony w

Najwyższej Jaźni.

aciṁtyaṁ ciṁtyamāno'pi cintārūpaṁ bhajatyasau tyaktvā tadbhāvanaṁ tasmād evamevāhamāsthitaḥ

[12-7] Próbowanie myśleć o tym, co nie do pomyślenia jest czynnością dla

myśli nienaturalną i niemożliwą. Dlatego porzucając takie praktyki jestem

zakotwiczony w Najwyższej Jaźni.

evameva kṛtaṁ yena sa kṛtārtho bhavedasau evameva svabhāvo yaḥ sa kṛtārtho bhavedasau

[12-8] Kto osiągnął to, osiągnął cel swego życia. Kto jest w takiej naturze,

uczynił to, co powinno być uczynione.

56

janaka uvāca akiṁcanabhavaṁ svāsthaṁ kaupīnatve'pi durlabham

tyāgādāne vihāyāsmādahamāse yathāsukham

[13-1] Dżanaka powiedział: Wewnętrzna wolność nieposiadania niczego jest

trudna do osiągnięcia, nawet będąc tylko z okryciem wierzchnim , ale i tak

manifestuję JAM JEST, odrzucając zarówno wyrzeczenia jak i zdobywanie.

kutrāpi khedaḥ kāyasya jihvā kutrāpi khedyate manaḥ kutrāpi tattyaktvā puruṣārthe sthitaḥ sukham

[13-2] Czasami doświadcza się udręki z powodu swojego ciała, czasami z

powodu swojej mowy, a czasem z powodu swojego umysłu. Porzucając to

wszystko, manifestuję JAM JEST i wiem, że to jest cel ludzkości.

57

kṛtaṁ kimapi naiva syād iti saṁcintya tattvataḥ yadā yatkartumāyāti tat kṛtvāse yathāsukham

[13-3] Zdając sobie sprawę, że w rzeczywistości żadne działanie nie jest

kiedykolwiek wykonywane, manifestuję JAM JEST robiąc to, co jest

najważniejsze do zrobienia.

karmanaiṣkarmyanirbandhabhāvā dehasthayoginaḥ saṁyogāyogavirahādahamāse yathāsukham

[13-4] Jogini, którzy identyfikują siebie ze swoimi ciałami, są uparci w

spełnianiu i unikaniu pewnych czynności, ale ja manifestuję JAM JEST,

porzucając przywiązanie i odrzucenie.

arthānarthau na me sthityā gatyā na śayanena vā tiṣṭhan gacchan svapan tasmādahamāse yathāsukham

[13-5] Żadna korzyść albo strata nie dotknie mnie poprzez manifestację, czy

przez chodzenie albo kładzenie się, tak więc przejawiam JAM JEST, obojętnie

czy stoję, chodzę czy śpię.

svapato nāsti me hāniḥ siddhiryatnavato na vā nāśollāsau vihāyāsmadahamāse yathāsukham

[13-6] Nie tracę niczego śpiąc i nie zyskuję niczego poprzez wysiłek,

ponieważ przejawiam JAM JEST porzucając stratę i sukces.

58

sukhādirūpā niyamaṁ bhāveṣvālokya bhūriśaḥ śubhāśubhe vihāyāsmādahamāse yathāsukham

[13-7] Często zauważam wady takich rzeczy jako przedmioty przyjemności

zmysłów, manifestuję JAM JEST - porzucając przyjemne i nieprzyjemne.

janaka uvāca prakṛtyā śūnyacitto yaḥ pramādād bhāvabhāvanaḥ

nidrito bodhita iva kṣīṇasaṁsmaraṇo hi saḥ

[14-1] Dżanaka rzekł: Ten, który z natury nie przejawia myśli i który myśli o

rzeczach tylko mimo woli, jest wolny od celowego pamiętania i jakiejkolwiek

mentalnej aktywności, jest jak ktoś zbudzony ze snu.

59

kva dhanāni kva mitrāṇi kva me viṣayadasyavaḥ kva śāstraṁ kva ca vijñānaṁ yadā me galitā spṛhā

[14-2] Gdy moje pragnienie zostało wyeliminowane, gdzież podziały się

bogactwa, przyjaciele, złodzieje zmysłów, pisma święte albo wiedza?

vijñāte sākṣipuruṣe paramātmani ceśvare nairāśye baṁdhamokṣe ca na ciṁtā muktaye mama

[14-3] Zdając sobie sprawę ze swojej wyjątkowej natury w Osobie Świadka,

Pana Stwórcy i ze stanu braku niewolniczych pragnień albo wyzwolenia, nie

czuję żadnej chęci do wyzwolenia.

aṁtarvikalpaśūnyasya bahiḥ svacchandacāriṇaḥ bhrāntasyeva daśāstāstāstādṛśā eva jānate

[14-4] Manifestuję różne stany kogoś, kto jest wolny od wewnętrznej

niepewności i kto pozornie błąka się, ponieważ zadowala się jak idiota,

mogą być poznane jedynie przez kogoś w tym samym stanie świadomości–

w stanie JAM JEST.

60

aṣṭāvakra uvāca yathātathopadeśena kṛtārthaḥ sattvabuddhimān

ājīvamapi jijñāsuḥ parastatra vimuhyati

[15-1] Asztawakra rzekł: Podczas, gdy człowiek czystej inteligencji może

osiągnąć cel poprzez dorywcze instrukcje, inny może szukać wiedzy przez

całe swoje życie, a mimo to może pozostać w niewiedzy.

mokṣo viṣayavairasyaṁ bandho vaiṣayiko rasaḥ etāvadeva vijñānaṁ yathecchasi tathā kuru

[15-2] Wyzwolenie to niesmak (niechęć) dla rzeczy postrzeganych zmysłami.

Niewolnictwo to umiłowanie zmysłów. To jest właśnie wiedza. Teraz czyń, jak

chcesz.

61

vāgmiprājñānamahodyogaṁ janaṁ mūkajaḍālasam karoti tattvabodho'yamatastyakto bubhukṣabhiḥ

[15-3] Ta świadomość prawdy czyni elokwentnego, sprytnego i energicznego

człowieka „tępym”, „głupim” i „leniwym”, zatem jest unikana przez tych,

których celem jest przyjemność.

na tvaṁ deho na te deho bhoktā kartā na vā bhavān cidrūpo'si sadā sākṣī nirapekṣaḥ sukhaṁ cara

[15-4] Nie jesteś ciałem, ani ciało nie jest twoje, ani nie jesteś wykonującym

czynności, ani żniwiarzem ich konsekwencji. Jesteś wiecznie niczym

niezmąconą świadomością, świadkiem, nie potrzebujesz niczego - żyj zatem

szczęśliwie.

rāgadveṣau manodharmau na manaste kadācana nirvikalpo'si bodhātmā nirvikāraḥ sukhaṁ cara

[15-5] Pragnienia i gniew są przedmiotami umysłu, ale umysł nie jest twój, ani

kiedykolwiek nie był. Nie masz wyboru, przebudź się i bądź niezmiennym -żyj

zatem szczęśliwie.

sarvabhūteṣu cātmānaṁ sarvabhūtāni cātmani vijñāya nirahaṁkāro nirmamastvaṁ sukhī Bhava

62

[15-6] Rozpoznając siebie we wszystkich istotach i wszystkie istoty w sobie,

bądź szczęśliwy, wolny od poczucia odpowiedzialności i wolny od

zaabsorbowania "swoim ja" (ego).

viśvaṁ sphurati yatredaṁ taraṁgā iva sāgare tattvameva na sandehaścinmūrte vijvaro Bhava

[15-7] Twoją naturą jest Najwyższa Świadomość, w której zbiera się cały świat,

jak fale na morzu. Tym właśnie jesteś, bez jakiegokolwiek zwątpienia, bądź

zatem wolny od niepokojów.

śraddhasva tāta śraddhasva nātra mo'haṁ kuruṣva bhoḥ jñānasvarūpo bhagavānātmā tvaṁ prakṛteḥ paraḥ

[15-8] Miej ufność mój synu, miej ufność. Nie pozwól się tym zwieść. Jesteś

sobą - Bogiem , którego naturą jest Najwyższa Wiedza, i jesteś ponad

naturalnym związkiem przyczynowym.

guṇaiḥ saṁveṣṭito dehastiṣṭhatyāyāti yāti ca ātmā na gaṁtā nāgaṁtā kimenamanuśocasi

[15-9] Ciało, zaopatrzone w zmysły zamiera, przychodzi i odchodzi. Ty sam

nigdy nie przychodzisz ani nie odchodzisz, zatem po co się o nie martwić?

63

dehastiṣṭhatu kalpāntaṁ gacchatvadyaiva vā punaḥ kva vṛddhiḥ kva ca vā hānistava cinmātrarūpiṇaḥ

[15-10] Pozwól ciału trwać do końca jego czasu albo pozwól mu nawet

natychmiast. Cóż zyskałeś albo, co straciłeś, TY który składasz się z niczym

niezmąconej Świadomości?

tvayyanaṁtamahāṁbhodhau viśvavīciḥ svabhāvataḥ udetu vāstamāyātu na te vṛddhirna vā kṣatiḥ

[15-11] Pozwól wzbierać się fali świata albo jej ucichnąć zgodnie ze swoją

własną naturą wewnątrz siebie, w Tobie jako Wielkim Oceanie

(Nieskończoności). Nie ma dla ciebie zysku albo straty.

tāta cinmātrarūpo'si na te bhinnamidaṁ jagat ataḥ kasya kathaṁ kutra heyopādeyakalpanā

[15-12] Mój synu, składasz się z niczym niezmąconej Świadomości, a świat nie

jest oddzielony od Ciebie. Zatem kto może to zaakceptować albo odrzucić, i

w jaki sposób, i dlaczego?

64

ekasminnavyaye śānte cidākāśe'male tvayi kuto janma kuto karma kuto'haṁkāra eva ca

[15-13] Jak mogą istnieć narodziny, karma albo odpowiedzialność w tej

jednej niezmiennej, spokojnej, nieskalanej i niezmiernej Świadomości, która

jest Tobą?

yattvaṁ paśyasi tatraikastvameva pratibhāsase kiṁ pṛthak bhāsate svarṇāt kaṭakāṁgadanūpuram

[15-14] Cokolwiek widzisz, jest tym co sam w tym pokazujesz (przejawiasz). W

jaki sposób obrączki, bransoletki i łańcuszki na nogach mogą być czymś

innym od tego z czego są zrobione?

ayaṁ so'hamayaṁ nāhaṁ vibhāgamiti saṁtyaja sarvamātmeti niścitya niḥsaṅkalpaḥ sukhī Bhava

[15-15] Porzucając takie rozróżnienie jak "on jest czym ja jestem" i "ja nie

jestem tym" zdaj sobie sprawę, że "wszystko jest Tobą" i bądź bez rozróżnień

szczęśliwy.

tavaivājñānato viśvaṁ tvamekaḥ paramārthataḥ tvatto'nyo nāsti saṁsārī nāsaṁsārī ca kaścana

[15-16] To wszystko istnieje przez twoją niewiedzę. W rzeczywistości, istniejesz

tylko Ty. Poza Tobą nie ma nikogo: wewnątrz Ciebie albo poza Samsarą.

65

bhrāntimātramidaṁ viśvaṁ na kiṁciditi niścayī nirvāsanaḥ sphūrtimātro na kiṁcidiva śāmyati

[15-17] Wiedząc, że wszystko to jest złudzeniem, człowiek uwalnia się od

pragnień. Staje się czystą otwartością i spokojem, tak jakby nic nie istniało.

eka eva bhavāṁbhodhāvāsīdasti bhaviṣyati na te bandho'sti mokṣo vā kṛtyakṛtyaḥ sukhaṁ cara

[15-18] Tylko jedno istniało, istnieje i będzie istnieć w oceanie bycia. Nie

jesteś zniewolony i nie jesteś wyzwolony. Żyj szczęśliwie i spełniony.

mā saṅkalpavikalpābhyāṁ cittaṁ kṣobhaya cinmaya

upaśāmya sukhaṁ tiṣṭha svātmanyānandavigrahe

[15-19] Będąc niczym niezmąconą Świadomością, nie przeszkadzaj swojemu

umysłowi myślami typu „za lub przeciw”. Bądź spokojny i pozostań szczęśliwy

w sobie, w Istocie Radości.

tyajaiva dhyānaṁ sarvatra mā kiṁcid hṛdi dhāraya ātmā tvaṁ mukta evāsi kiṁ vimṛśya kariṣyasi

66

[15-20] Zaprzestań medytować, lecz nie pozwól umysłowi przylgnąć do

czegokolwiek. Z natury jesteś wolny, zatem co osiągniesz przez zmuszanie do

czegokolwiek umysłu?

aṣṭāvakra uvāca ācakṣva śṛṇu vā tāta nānāśāstrāṇyanekaśaḥ

tathāpi na tava svāsthyaṁ sarvavismaraṇād ṛte

[16-1] Asztawakra: Mój synu, możesz wygłaszać albo wysłuchiwać

niezliczonych Pism Świętych, ale nie zostaniesz ukorzeniony w Absolucie,

zanim nie będziesz mógł opuścić wszystkiego.

67

bhogaṁ karma samādhiṁ vā kuru vijña tathāpi te cittaṁ nirastasarvāśamatyarthaṁ rocayiṣyati

[16-2] Możesz, jako wykształcony człowiek, oddawać się bogactwu,

działaniu i medytacji, ale twój umysł będzie dalej dążył do tego czym jest,

powstrzymaj się od pragnień lub realizacji wszystkich celów.

āyāsātsakalo duḥkhī nainaṁ jānāti kaścana anenaivopadeśena dhanyaḥ prāpnoti nirvṛtim

[16-3] Każdy odczuwa ból ze względu na swoje własne starania, lecz nikt nie

zdaje sobie z tego sprawy. Dzięki tej instrukcji, szczęśliwiec osiągnie spokój.

vyāpāre khidyate yastu nimeṣonmeṣayorapi tasyālasya dhurīṇasya sukhaṁ nanyasya kasyacit

[16-4] Szczęście nie należy do nikogo poza niezwykle leniwym człowiekiem,

dla którego nawet otwieranie i zamykanie jego oczu jest kłopotem.

idaṁ kṛtamidaṁ neti dvaṁdvairmuktaṁ yadā manaḥ dharmārthakāmamokṣeṣu nirapekṣaṁ tadā bhavet

[16-5] Gdy umysł jest uwolniony od takich par przeciwieństw jak :"zrobiłem to"

i "nie zrobiłem tego" staje się obojętny na zasługi, bogactwa, zmysłowość i

wyzwolenie.

68

virakto viṣayadveṣṭā rāgī viṣayalolupaḥ grahamokṣavihīnastu na virakto na rāgavān

[16-6] Jeden człowiek jest wstrzemięźliwy i niechętny zmysłom, inny jest

zachłanny i przywiązany do nich, ale ten, który uwolni się zarówno od

przyjmowania jak i odrzucania nie jest ani skromny ani zachłanny.

heyopādeyatā tāvatsaṁsāraviṭapāṁkuraḥ spṛhā jīvati yāvad vai nirvicāradaśāspadam

[16-7] Tak długo jak pragnienie, które jest stanem braku rozeznania, tak zmysł

odrazy i atrakcyjności, który jest korzeniem i gałęzią Samsary, będzie trwał.

pravṛttau jāyate rāgo nirvṛttau dveṣa eva hi nirdvandvo bālavad dhīmān evameva vyavasthitaḥ

[16-8] Pragnienie rodzi się z działania, a niechęć z powstrzymania się, lecz

mędrzec wolny jest od par przeciwieństw, jak dziecko - i staje się

zakorzeniony w Świadomości JAM JEST.

hātumicchati saṁsāraṁ rāgī duḥkhajihāsayā vītarāgo hi nirduḥkhastasminnapi na khidyati

69

[16-9] Człowiek szarpany namiętnościami chce zostać uwolnionym od

Samsary, aby unikać bólu, ale człowiek beznamiętny jest wolny od bólu i nie

czuje żadnego bólu nawet w niej (w Samasarze).

yasyābhimāno mokṣe'pi dehe'pi mamatā tathā na ca jñānī na vā yogī kevalaṁ duḥkhabhāgasau

[16-10] Ten, który dumny jest z wyzwolenia albo ze swego własnego ciała, i

odczuwa je jako własne, nie jest ani jasnowidzem ani jogiem. Nadal cierpi.

haro yadyupadeṣṭā te hariḥ kamalajo'pi vā tathāpi na tava svāthyaṁ sarvavismaraṇādṛte

[16-11] Nawet gdyby Sziwa, Wisznu albo Brahma z lotosu zrodzony byli twoimi

nauczycielami, do czasu do którego nie odpuścisz z umysłu wszystkiego, nie

możesz się stać zakorzenionym w Absolucie.

70

aṣṭāvakra uvāca tena jñānaphalaṁ prāptaṁ yogābhyāsaphalaṁ tathā

tṛptaḥ svacchendriyo nityaṁ ekākī ramate tu yaḥ

[17-1] Asztawakta powiedział: Ten, który jest istotą oczyszczonych zmysłów,

zdobył owoc Wiedzy Transcendentalnej i również owoc praktyki jogi.

na kadācijjagatyasmin tattvajñā hanta khidyati yata ekena tenedaṁ pūrṇaṁ brahmāṇḍamaṇḍalam

[17-2] Znający prawdę nigdy nie jest nieszczęśliwy na tym świecie, ponieważ

cały świat jest pełen jego (jest nim przepełniony).

na jātu viṣayāḥ ke'pi svārāmaṁ harṣayantyamī sallakīpallavaprītamivebhaṁ niṁbapallavāḥ

71

[17-3] Żadne ze zmysłów nie zadowala człowieka, który znalazł realizację

wewnątrz siebie, jak liście Nimby nie cieszą słonia, który umiłował sobie liście

Sallaki.

yastu bhogeṣu bhukteṣu na bhavatyadhivāsitā abhukteṣu nirākāṁkṣī tadṛśo bhavadurlabhaḥ

[17-4] Człowiek, który nie jest przywiązany do rzeczy, którymi się cieszył i nie

marzy o rzeczach, których nie miał, jest ciężki do znalezienia.

bubhukṣuriha saṁsāre mumukṣurapi dṛśyate bhogamokṣanirākāṁkṣī viralo hi mahāśayaḥ

[17-5] Ci, którzy pragną przyjemności i ci, którzy pragną wyzwolenia są do

znalezienia w Samsarze, ale wielki uduchowiony człowiek, który nie pragnie

ani przyjemności ani wyzwolenia jest rzeczywiście rzadkością.

dharmārthakāmamokṣeṣu jīvite maraṇe tathā kasyāpyudāracittasya heyopādeyatā na hi

[17-6] Tylko szlachetny jest wolny od pożądania lub odrzucenia religii,

bogactwa, zmysłowości, życia i również śmierci.

72

vāṁchā na viśvavilaye na dveṣastasya ca sthitau yathā jīvikayā tasmād dhanya āste yathā sukham

[17-7] Nie odczuwa on pragnienia utraty tego wszystkiego , ani złości na

kontynuację tego wszystkiego, tak więc ten szczęśliwiec żyje radośnie z tym

co posiada i sobą reprezentuje.

kṛtārtho'nena jñānenetyevaṁ galitadhīḥ kṛtī paśyan śṛṇvan spṛśan jighrann aśnannaste yathā sukham

[17-8] W ten sposób zrealizowany w swojej Najwyższej Wiedzy, szczęśliwy i z

wyzwolonym umysłem żyje on radośnie patrząc, słysząc, czując i smakując.

śūnyā dṛṣṭirvṛthā ceṣṭā vikalānīndriyāṇi ca na spṛhā na viraktirvā kṣīṇasaṁsārasāgare

[17-9] W nim, dla którego ocean Samsary wysechł, nie ma przywiązania ani

niechęci. Jego spojrzenie jest wolne, jego zachowanie jest bezcelowe, a jego

zmysły bezczynne.

na jagarti na nidrāti nonmīlati na mīlati aho paradaśā kvāpi vartate muktacetasaḥ

[17-10] Oczywiście Najwyższy Stan jest wszędzie dla wyzwolonego umysłu.

Nie śpi on ani nie jest obudzony, ani nie zamyka ani nie otwiera swoich oczu.

73

sarvatra dṛśyate svasthaḥ sarvatra vimalāśayaḥ samastavāsanā mukto muktaḥ sarvatra rājate

[17-11] Wyzwolony człowiek olśniewa wszędzie, wolny od wszystkich

pragnień. Wszędzie gdzie się pokazuje jest opanowany i niepokalany

sercem.

paśyan śṛṇvan spṛśan jighrann aśnan gṛṇhan vadan vrajan īhitānīhitairmukto mukta eva mahāśayaḥ

[17-12] Widzenie, słyszenie, czucie, zapach, próbowanie, mówienie i

wędrowanie: wielki uduchowiony człowiek, który jest uwolniony od

próbowania osiągnięcia albo unikania czegoś jest rzeczywiście wolny .

na nindati na ca stauti na hṛṣyati na kupyati na dadāti na gṛṇhāti muktaḥ sarvatra nīrasaḥ

[17-13] Uwolniony człowiek jest wszędzie i zawsze wolny od pragnień. Nie

wini, nie chwali, nie cieszy się i nie jest rozczarowany, nie daje ani nie bierze.

sānurāgāṁ striyaṁ dṛṣṭvā mṛtyuṁ vā samupasthitam avihvalamanāḥ svastho mukta eva mahāśayaḥ

74

[17-14] Gdy wielki, uduchowiony człowiek jest niewzruszony w umyśle i

niezależny czy przy kobiecie pełnej namiętności i pragnień czy w obliczu

zbliżającej się śmierci, jest naprawdę wyzwolony.

sukhe duḥkhe nare nāryāṁ saṁpatsu vipatsu ca viśeṣo naiva dhīrasya sarvatra samadarśinaḥ

[17-15] Dla mędrca, który przygląda się wszystkiemu jednakowo, nie ma

rozróżnienia między przyjemnością a bólem, mężczyzną a kobietą, sukcesem

a porażką.

na hiṁsā naiva kāruṇyaṁ nauddhatyaṁ na ca dīnatā nāścaryaṁ naiva ca kṣobhaḥ kṣīṇasaṁsaraṇe nare

[17-16] Nie ma agresji ani współczucia, nie ma dumy ani pokory, żadnych

cudów ani zamętu dla człowieka, dla którego skończyły się dni w Samsarze.

na mukto viṣayadveṣṭā na vā viṣayalolupaḥ asaṁsaktamanā nityaṁ prāptāprāptamupāśnute

[17-17] Uwolniony człowiek nie jest przeciwny zmysłom, ani nie jest do nich

przywiązany. Cieszy się sobą nieustannie z umysłem nie przywiązanym

zarówno do osiągnięć jak i porażek.

75

samādhānasamādhānahitāhitavikalpanāḥ śūnyacitto na jānāti kaivalyamiva saṁsthitaḥ

[17-18] Ten, kto jest zakorzeniony w Absolucie z pustym umysłem nie zna

alternatyw wewnętrznego bezruchu i braku wewnętrznego bezruchu, i dobra i

zła.

nirmamo nirahaṁkāro na kiṁciditi niścitaḥ antargalitasarvāśaḥ kurvannapi karoti na

[17-19] Wolny od "ja" i "mój" i od poczucia odpowiedzialności, świadomy

tego, że "nic nie istnieje", z wygaszonymi wszystkimi pragnieniami, człowiek

nie działa nawet w trakcie działania.

manaḥprakāśasaṁmohasvapnajāḍyavivarjitaḥ daśāṁ kāmapi saṁprāpto bhaved galitamānasaḥ

[17-20] Ten, którego myśl jest rozpuszczona, osiąga nieopisany stan i jest

wolny od umysłowej iluzji, snu i niewiedzy.

76

aṣṭāvakra uvāca yasya bodhodaye tāvatsvapnavad bhavati bhramaḥ

tasmai sukhaikarūpāya namaḥ śāntāya tejase

[18 – 1] Asztawakra powiedział: Chwała świadomości, która budzi się ze snu

złudzenia do tego, co jest czystą radością, pokojem i Światłem.

arjayitvākhilān arthān bhogānāpnoti puṣkalān na hi sarvaparityājamantareṇa sukhī bhavet

[18 – 2] Można doświadczać wszelkiego rodzaju przyjemności poprzez

zdobywanie różnych obiektów przyjemności, ale jedynie poprzez

wyrzeczenie się wszystkiego można być szczęśliwym.

77

kartavyaduḥkhamārtaṇḍajvālādagdhāntarātmanaḥ kutaḥ praśamapīyūṣadhārāsāramṛte sukham

[18 – 3] Jak może istnieć szczęście, dla kogoś, kogo ból myślenia został

spalony przez wewnętrzne słońce i nadal ma potrzebę działania bez deszczu

nektaru pokoju?

bhavo'yaṁ bhāvanāmātro na kiṁcit paramarthataḥ nāstyabhāvaḥ svabhāvanāṁ bhāvābhāvavibhāvinām

[18 – 4] To istnienie jest tylko wyobrażeniem. Nie jest rzeczywiste, lecz nie ma

niebytu w naturze. Przebudzony wie jak odróżnić zamanifestowane od nie

niezamanifestowanego.

na dūraṁ na ca saṁkocāllabdhamevātmanaḥ padam nirvikalpaṁ nirāyāsaṁ nirvikāraṁ niraṁjanam

[18 – 5] Królestwo Jaźni kogokolwiek nie jest daleko i nie można go osiągnąć

przez dodanie ograniczeń do swojego charakteru. Jest to niewyobrażalne,

możliwe do osiągnięcia bez wysiłku, niezmienne i bez skazy.

vyāmohamātraviratau svarūpādānamātrataḥ vītaśokā virājante nirāvaraṇadṛṣṭayaḥ

[18 – 6] Przez prostą eliminację iluzji i uznawanie własnej prawdziwej natury,

wzrok staje się bezchmurny, a życie bez smutku.

78

samastaṁ kalpanāmātramātmā muktaḥ sanātanaḥ iti vijñāya dhīro hi kimabhyasyati bālavat

[18 – 7] Wiedząc, że wszystko jest tylko iluzją, samemu będąc wiecznie

wolnym, jak powinien zachowywać się mędrzec wobec głupca?

ātmā brahmeti niścitya bhāvābhāvau ca kalpitau niṣkāmaḥ kiṁ vijānāti kiṁ brūte ca karoti kim

[18 – 8] Rozpoznając siebie jako Stwórcę i wiedząc, że byt i niebyt jest tylko

iluzją, co wobec tego powinien powiedzieć lub zrobić człowiek wolny od

chęci nauki?

ayaṁ so'hamayaṁ nāhaṁ iti kṣīṇā vikalpanā sarvamātmeti niścitya tūṣṇīṁbhūtasya yoginaḥ

[18 – 9] Rozważania typu: "Ja jestem tym" lub "nie jestem tym" kończy się dla

jogina, który dostąpił samorealizacji: "Jestem wszystkim, wszystko jest mną".

na vikṣepo na caikāgryaṁ nātibodho na mūḍhatā na sukhaṁ na ca vā duḥkhaṁ upaśāntasya yoginaḥ

79

[18 – 10] Dla jogina, który znalazł spokój, nie ma rozproszenia lub zjednocznia,

nie ma wyższej wiedzy lub niewiedzy, nie istnieje brak przyjemności lub brak

bólu.

svārājye bhaikṣavṛttau ca lābhālābhe jane vane nirvikalpasvabhāvasya na viśeṣo'sti yoginaḥ

[18 – 11] Panowanie nieba w życiu czy skrajna nędza, zysk czy strata, życie

wśród ludzi lub w lesie, to nie ma dla jogina , którego natura jest wolna od

wyróżnień - żadnego absolutnie znaczenia.

kva dharmaḥ kva ca vā kāmaḥ kva cārthaḥ kva vivekitā idaṁ kṛtamidaṁ neti dvandvairmuktasya yoginaḥ

[18 – 12] Nie istnieje religia, bogactwo, zmysłowość lub dyskryminacja dla

jogina wolnego od takich przeciwieństw jak: "zrobiłem to" i "nie zrobiłem

tego".

kṛtyaṁ kimapi naivāsti na kāpi hṛdi raṁjanā yathā jīvanameveha jīvanmuktasya yoginaḥ

[18 – 13] Jogin nie ma absolutnie żadnej konieczności zrobienia

czegokolwiek, a także wyzwolony jest w swym sercu od przywiązania,

jednocześnie będąc istotą żyjącą. Te rzeczy są tylko dla życia w zewnętrznym

świecie materialnym.

80

kva mohaḥ kva ca vā viśvaṁ kva tad dhyānaṁ kva muktatā sarvasaṁkalpasīmāyāṁ viśrāntasya mahātmanaḥ

[18 – 14] Nie ma tam złudzeń, świata, medytacji nad tym, czy nad tamtym,

czy wyzwolenia, które charakteryzuje wielką duszę. Wszystkie te rzeczy

przynależą po prostu do królestwa iluzji.

yena viśvamidaṁ dṛṣṭaṁ sa nāstīti karotu vai nirvāsanaḥ kiṁ kurute paśyannapi na paśyati

[18 – 15] Ten, przez którego wszystko jest spostrzegane dobrze rozumie, że to

wszystko nie istnieje, ale istnieje tylko jedno do zamanifestowania.

Spostrzega, mimo iż wydaje się, że nie widzi.

yena dṛṣṭaṁ paraṁ brahma so'haṁ brahmeti cintayet kiṁ cintayati niścinto dvitīyaṁ yo na paśyati

[18 – 16] Ten, kto uznaje, że Najwyższy Brahma spostrzega przez niego może

myśleć" "Jestem Brahmą", ale co ma myśleć ten, kto jest bez myśli i nie widzi

dwoistości.

dṛṣṭo yenātmavikṣepo nirodhaṁ kurute tvasau udārastu na vikṣiptaḥ sādhyābhāvātkaroti kim

81

[18 – 17] Człowiek, którego widziane dotąd wewnętrzne rozproszenie kończy

się i osiąga w boskiej szlachetności wewnętrzne nie-rozproszenie, skupienie.

Co on ma jeszcze do zrobienia, kiedy w tym stanie nie ma już nic do

osiągnięcia?

dhīro lokaviparyasto vartamāno'pi lokavat no samādhiṁ na vikṣepaṁ na lopaṁ svasya paśyati

[18 – 18] Mędrzec w przeciwieństwie do człowieka światowego, nie zwraca

uwagi na wewnętrzy spokój, nie myśli w kategorii rozproszenia lub błędu w

sobie, nawet gdy żyje tak jak każdy człowiek w zewnętrznym świecie.

bhāvābhāvavihīno yastṛpto nirvāsano budhaḥ naiva kiṁcitkṛtaṁ tena lokadṛṣṭyā vikurvatā

[18 – 19] Nic nie czyni ten, który jest wolny do dualizmu bytu i niebytu,

zadowolenia, pragnień, a nawet mądrości. Dzieje się tak nawet jeśli w oczach

świata wykazuje jakąkolwiek aktywność i coś robi.

pravṛttau vā nivṛttau vā naiva dhīrasya durgrahaḥ yadā yatkartumāyāti tatkṛtvā tiṣṭhate sukham

[18 – 20] Mędrzec, który właśnie wykonuje czynność, tą którą wewnętrznie

potrzebuje zrobić jednocześnie nie napotyka na żadne trudności w obu:

robieniu czegoś lub braku aktywności (przyp.: oba stany nie wykluczają się

wzajemnie, ponieważ mędrzec jest wolny od tego dualizmu).

82

nirvāsano nirālaṁbaḥ svacchando muktabandhanaḥ kṣiptaḥ saṁskāravātena ceṣṭate śuṣkaparṇavat

[18 – 21] Ten, kto jest wolny od pragnień, samostanowiący, niezależny i wolny

od przywiązania, nie może być przyrównany do martwego liścia

kierowanego dmuchającym wiatrem przyczynowości.

asaṁsārasya tu kvāpi na harṣo na viṣāditā sa śītalahamanā nityaṁ videha iva rājaye

[18 – 22] Nie ma ani radości, ani smutku dla kogoś, kto przekroczył Samsarę.

Przy osiągnięciu Świadomości Absolutu, będąc w Świadomości JAM JEST

osoba ta żyje tak, jakby nie miała ciała.

kutrāpi na jihāsāsti nāśo vāpi na kutracit ātmārāmasya dhīrasya śītalācchatarātmanaḥ

[18 – 23] Ten, który odkrywa radość w sobie i ten kto jest spokojny, czysty od

pragnienia wyrzekania się czegokolwiek lub poczucia utraty czegokolwiek.

prakṛtyā śūnyacittasya kurvato'sya yadṛcchayā prākṛtasyeva dhīrasya na māno nāvamānatā

83

[18 – 24] Dla człowieka z umysłem oczyszczonym, wykonywanie czynności w

taki sposób, jaki się podoba jest naturalne, przy założeniu, że nie istnieje coś

takiego jak fałszywa duma i fałszywa pokora, jak to jest normalne dla

człowieka zaganianego w świecie materialnym.

kṛtaṁ dehena karmedaṁ na mayā śuddharūpiṇā iti cintānurodhī yaḥ kurvannapi karoti na

[18 – 25] "Ta czynność została dokonana przez moje ciało, a nie przeze mnie".

Jest to czysty sposób myślenia osób, które działają nawet wtedy, gdy nie

działają.

atadvādīva kurute na bhavedapi bāliśaḥ

jīvanmuktaḥ sukhī śrīmān saṁsarannapi śobhate

[18 – 26] On działa, nie mogąc powiedzieć dlaczego nie tak jak głupiec. Jest

wyzwolony jednocześnie żyjąc, będąc szczęśliwym i błogosławionym. Jest

on zrealizowany i szczęśliwy nawet w Samsarze.

nāvicārasuśrānto dhīro viśrāntimāgataḥ na kalpate na jāti na śṛṇoti na paśyati

[18 – 27] Kto ma dość niekończących się rozważań, ten osiąga pokój, nie

myśli, nie wie, nie słyszy, nie widzi.

84

asamādheravikṣepān na mumukṣurna cetaraḥ niścitya kalpitaṁ paśyan brahmaivāste mahāśayaḥ

[18 – 28] Ten, kto jest poza psychicznym spokojem jak i pośpiechem, nie

pragnie wyzwolenia ani jego przeciwności. Uznając, że rzeczy

zamanifestowane są tylko konstrukcjami wyobraźni, że wielka dusza żyje,

jako Stwórca tu i teraz.

yasyāntaḥ syādahaṁkāro na karoti karoti saḥ nirahaṁkāradhīreṇa na kiṁcidakṛtaṁ kṛtam

[18 – 29] Ten, kto czuje odpowiedzialność wewnętrzną, działa nawet wtedy,

gdy pozostaje w bezruchu, ale dla takiego mędrca nie ma poczucia

wykonania lub niewykonania działań, który wolny jest od zewnętrznej

odpowiedzialności (wynikającej z obowiązku społecznego - Dharmy).

nodvignaṁ na ca santuṣṭamakartṛ spandavarjitam nirāśaṁ gatasandehaṁ cittaṁ muktasya rājate

[18 -30] Umysł człowieka wyzwolonego nie jest ani smutny, ani wesoły, nie

odczuwa przyjemności. Emanuje Światłem Absolutu niewzruszony, wolny od

pragnień i wątpliwości.

85

nirdhyātuṁ ceṣṭituṁ vāpi yaccittaṁ na pravartate nirnimittamidaṁ kiṁtu nirdhyāyeti viceṣṭate

[18 – 31] Ten, którego umysł nieokreślony jest w obiekcie medytacji lub

działania, medytuje i działa bez obiektu.

tattvaṁ yathārthamākarṇya mandaḥ prāpnoti mūḍhatām athavā yāti saṁkocamamūḍhaḥ ko'pi mūḍhavat

[18 – 32] Głupi człowiek jest oszołomiony, kiedy słyszy Najwyższą Prawdę,

podczas gdy nawet człowiek jest uniżony przed Nią - tak jak głupiec.

ekāgratā nirodho vā mūḍhairabhyasyate bhṛśam dhīrāḥ kṛtyaṁ na paśyanti suptavatsvapade sthitāḥ

[18 – 33] Ignorant zrobi wielki wysiłek, by praktykować koncentrację na

jednym punkcie i powstrzymywanie się od myślenia. Mędrzec zaś będzie

widział, że nic nie jest do zrobienia i pozostanie w sobie, podobnie jak w

sennym bezruchu - pogrążony w Absolucie.

aprayatnāt prayatnād vā mūḍho nāpnoti nirvṛtim tattvaniścayamātreṇa prājño bhavati nirvṛtaḥ

86

[18 – 34] Człowiek nie inteligentny duchowo nie jest w stanie zaprzestać

działania, bez względu na to czy działa, czy porzuca działanie. Mędrzec zaś,

odnajduje spokój przez poznanie Prawdy.

śuddhaṁ buddhaṁ priyaṁ pūrṇaṁ niṣprapaṁcaṁ nirāmayam ātmānaṁ taṁ na jānanti tatrābhyāsaparā janāḥ

[18 – 35] Ludzie nie mogą dojść do poznania samych siebie przez praktyki,

jako Czystej Świadomości, Światłości, Pełni, Poza wielością i Bez skazy,

chociaż naprawdę nimi są.

nāpnoti karmaṇā mokṣaṁ vimūḍho'bhyāsarūpiṇā dhanyo vijñānamātreṇa muktastiṣṭhatyavikriyaḥ

[18 – 36] Osoba nierozumna nie osiąga wyzwolenia, nawet poprzez regularną

praktykę, lecz ten pozostaje wolny, kto po prostu neguje działanie.

mūḍho nāpnoti tad brahma yato bhavitumicchati anicchannapi dhīro hi parabrahmasvarūpabhāk

[18 – 37] Osoba niemądra nie osiąga Boskości, ponieważ tego pragnie,

podczas gdy mędrzec cieszy się z realizacji Najwyższej Boskiej Świadomości

bez potrzeby osiągnięcia jej.

87

nirādhārā grahavyagrā mūḍhāḥ saṁsārapoṣakāḥ etasyānarthamūlasya mūlacchedaḥ kṛto budhaiḥ

[18 – 38] Nawet gdy manifestuje się życie bez potrzeby wsparcia z zewnątrz i

chęci do osiągnięcia Oświecenia, osoba nierozumna cały czas pielęgnuje

swoją Samsarę (przyp. przez przyzwyczajenia i kładzenie nacisku na

działanie), podczas gdy Mędrcy odcinają korzenie źródła nieszczęścia

(przyp. przywiązanie i dominacja ego).

na śāntiṁ labhate mūḍho yataḥ śamitumicchati dhīrastattvaṁ viniścitya sarvadā śāntamānasaḥ

[18 – 39] Osoby nieinteligentne duchowo nie znajdują spokoju i

Samorealizacji, ponieważ jej pragną. Mędrcy roztropnie realizują Prawdę, nie

zwracając na Nią uwagi, dlatego zawsze mają spokojny umysł.

kvātmano darśanaṁ tasya yad dṛṣṭamavalaṁbate dhīrāstaṁ taṁ na paśyanti paśyantyātmānamavyayam

[18 – 40] Jak może istnieć Samopoznanie dla tego, dla którego wiedza zależy

od od tego, co widzi? Mędrzec nie widzi tego, czy tamtego, ale spostrzega

siebie tylko jako Nieskonczoność.

88

kva nirodho vimūḍhasya yo nirbandhaṁ karoti vai svārāmasyaiva dhīrasya sarvadāsāvakṛtrimaḥ

[18 – 41] Jak można zaprzestać myślenia o błędzie, kiedy dąży się do niego.

Nie jest to naturalne dla mędrca, który uszczęśliwiony jest w sobie i

zakotwiczony w Absolucie.

bhāvasya bhāvakaḥ kaścin na kiṁcid bhāvakoparaḥ ubhayābhāvakaḥ kaścid evameva nirākulaḥ

[18 – 42] Niektórzy myślą, że coś istnieje, a inni, że nie istnieje. Rzadko

znajduje się też człowiek, który nie myśli i jest tym samym wolny od

rozproszenia.

śuddhamadvayamātmānaṁ bhāvayanti kubuddhayaḥ na tu jānanti saṁmohādyāvajjīvamanirvṛtāḥ

[18 – 43] Ci o słabej inteligencji, myślą o sobie jako o Czystej Niedualności,

ale ze względu na ich iluzję nie są ugruntowani w tej Wiedzy, a przez to

pozostają niezrealizowani przez całe życie lub nawet wiele żyć.

mumukṣorbuddhirālaṁbamantareṇa na vidyate nirālaṁbaiva niṣkāmā buddhirmuktasya sarvadā

[18 – 44] Umysł człowieka poszukującego wyzwolenia nie może znaleźć

miejsca spoczynku wewnątrz, ale człowiek z wyzwolonym umysłem jest

zawsze wolny od pragnień przez sam fakt bycia bez miejsca spoczynku.

89

viṣayadvīpino vīkṣya cakitāḥ śaraṇārthinaḥ viśanti jhaṭiti kroḍaṁ nirodhaikāgrasiddhaye

[18 – 45] Dla przestraszonych ludzi zmysły objawiają się jak groźne tygrysy,

przed którymi próbują ukryć się w jaskini za wszelka cenę. Szukają

schronienia poprzez praktykę kontroli umysłu i koncentracji.

nirvāsanaṁ hariṁ dṛṣṭvā tūṣṇīṁ viṣayadantinaḥ palāyante na śaktāste sevante kṛtacāṭavaḥ

[18 – 46] Widząc lwa bez pragnień, słonie zmysłów po cichu uciekają, albo,

jeśli nie mogą, służą mu niczym pochlebcy.

na muktikārikāṁ dhatte niḥśaṅko yuktamānasaḥ paśyan śṛṇvan spṛśan jighrannaśnannāste yathāsukham

[18 – 47] Człowiek, który jest wolny od wątpliwości i którego umysł jest

wyzwolony, nie zastanawia się czym jest wyzwolenie. Obojętnie czy działa

właśnie wzrok, słuch, węch czy smak - on jest w spokoju umysłu.

90

vastuśravaṇamātreṇa śuddhabuddhirnirākulaḥ naivācāramanācāramaudāsyaṁ vā prapaśyati

[18-48] Ten, którego umysł jest czysty i nie rozpraszany od słyszenia Prawdy,

nie widzi ani nie ma niczego do zrobienia, ani niczego do uniknięcia, ani

powodu do obojętności.

yadā yatkartumāyāti tadā tatkurute ṛjuḥ śubhaṁ vāpyaśubhaṁ vāpi tasya ceṣṭā hi bālavat

[18-49] Człowiek prosty uczyni to, co wydaje się być do zrobienia, dobre

albo złe, ponieważ jego czyny są takie jak czyny dziecka.

svātaṁtryātsukhamāpnoti svātaṁtryāllabhate param svātaṁtryānnirvṛtiṁ gacchetsvātaṁtryāt paramaṁ padam

[18-50] Poprzez Wewnętrzną Wolność jeden osiąga szczęście, poprzez

Wewnętrzną Wolność jeden dociera do Najwyższego, poprzez Wewnętrzną

Wolność jeden dochodzi do braku myśli, poprzez Wewnętrzną Wolność jeden

dochodzi do Ostatecznego Stanu.

akartṛtvamabhoktṛtvaṁ svātmano manyate yadā

tadā kṣīṇā bhavantyeva samastāścittavṛttayaḥ

[18-51] Gdy ktoś nie widzi siebie ani jako sprawcy, ani jako zbierającego

konsekwencje, w takim wypadku wszystkie fale umysłu dobiegają końca.

91

ucchṛṁkhalāpyakṛtikā sthitirdhīrasya rājate na tu saspṛhacittasya śāntirmūḍhasya kṛtrimā

[18-52] To spontaniczne, nie zamierzone zachowanie Mędrca jest godne

uwagi, a nie celowy spokój osoby niezrealizowanej.

vilasanti mahābhogairviśanti girigahvarān nirastakalpanā dhīrā abaddhā muktabuddhayaḥ

[18-53] Mędrcy, którzy uwolnili się od wytworów wyobraźni, niezwiązani i z

nieograniczoną świadomością mogą cieszyć się sobą pośród wielu dóbr

materialnych, albo też oddalić się do jaskiń górskich jako pustelnik.

śrotriyaṁ devatāṁ tīrthamaṅganāṁ bhūpatiṁ priyam dṛṣṭvā saṁpūjya dhīrasya na kāpi hṛdi vāsanā

[18-54] Nie ma żadnego przywiązania w sercu Mędrca, czy widzi on albo

składa hołd uczonemu braminowi, niebiańskiej postaci, świętemu miejscu,

kobiecie, królowi albo przyjacielowi.

92

bhṛtyaiḥ putraiḥ kalatraiśca dauhitraiścāpi gotrajaiḥ

vihasya dhikkṛto yogī na yāti vikṛtiṁ manāk

[18-55] Nie jest w stanie nic obrazić jogina nawet, gdy jest upokarzany przez

wyśmiewających go służących, synów, żony, wnuków albo innych krewnych.

santuṣṭo'pi na santuṣṭaḥ khinno'pi na ca khidyate tasyāścaryadaśāṁ tāṁ tāṁ tādṛśā eva jānate

[18-56]. Nawet gdy jest zadowolony lub nie jest on zadowolony, nie cierpi

nawet gdy odczuwa ból. Tylko tacy jak on, mogą znać cudowny stan takiego

człowieka.

kartavyataiva saṁsāro na tāṁ paśyanti sūrayaḥ śūnyākārā nirākārā nirvikārā nirāmayāḥ

[18-57] Jest to uczucie, że istnieje coś, co musi zostać osiągnięte, czym jest

Samsara. Mędrcy, którzy osiągają formę pustki, bezkształtu, są niezmienni i

nieskazitelni - nie widzą takich rzeczy.

akurvannapi saṁkṣobhād vyagraḥ sarvatra mūḍhadhīḥ

kurvannapi tu kṛtyāni kuśalo hi nirākulaḥ

93

[18-58] Osoba zatopiona w iluzji, nawet gdy nic nie robi, dręczona jest przez

niepokój, podczas gdy człowiek z Najwyższą Wiedzą pozostaje spokojny,

nawet gdy czyni to co jest do zrobienia.

sukhamāste sukhaṁ śete sukhamāyāti yāti ca sukhaṁ vakti sukhaṁ bhuṁkte vyavahāre'pi śāntadhīḥ

[18-59] Mędrzec jest szczęśliwy gdy stoi, szczęśliwy gdy siada, szczęśliwy gdy

śpi i szczęśliwy gdy przychodzi i odchodzi. Jest szczęśliwy gdy mówi i

szczęśliwy gdy je. Tak wygląda życie człowieka, który odczuwa spokój.

svabhāvādyasya naivārtirlokavad vyavahāriṇaḥ mahāhṛda ivākṣobhyo gatakleśaḥ sa śobhate

[18-60] Ten, który z samej swej natury nie odczuwa żadnego nieszczęścia w

swojej codzienności, jak inni ludzie na Ziemi, pozostaje spokojny niczym

wielkie jezioro pozbawione zanieczyszczeń.

nivṛttirapi mūḍhasya pravṛtti rupajāyate pravṛttirapi dhīrasya nivṛttiphalabhāginī

[18-61] Nawet powstrzymywanie się od działania prowadzi do działania w

przypadku osoby w iluzji, podczas gdy działanie mędrca przynosi owoce

bierności.

94

parigraheṣu vairāgyaṁ prāyo mūḍhasya dṛśyate dehe vigalitāśasya kva rāgaḥ kva virāgatā

[18-62] Człowiek w iluzji często pokazuje niechęć do swoich rzeczy, dlatego

kto zerwał ze swoim przywiązaniem do ciała nie ma ani przywiązania ani

niechęci.

bhāvanābhāvanāsaktā dṛṣṭirmūḍhasya sarvadā bhāvyabhāvanayā sā tu svasthasyādṛṣṭirūpiṇī

[18-63] Umysł będącego w iluzji zawsze jest zaabsorbowany myśleniem albo

niemyśleniem, lecz Mędrca z natury nie jest absorbowany myśleniem,

ponieważ myśli to co powinno być myślą.

sarvāraṁbheṣu niṣkāmo yaścared bālavan muniḥ na lepastasya śuddhasya kriyamāṇo'pi karmaṇi

[18-64] Dla osoby widzącej Najwyższą Prawdę, który zachowuje się jak

dziecko, bez pragnień we wszystkich czynach, nie ma żadnego przywiązania

nawet w pracy, którą on wykonuje.

sa eva dhanya ātmajñaḥ sarvabhāveṣu yaḥ samaḥ paśyan śṛṇvan spṛśan jighrann aśnannistarṣamānasaḥ

95

[18-65] Błogosławiony jest ten, który zna siebie (swoją Prawdziwą Naturę) i

jest taki sam we wszystkich stanach, z umysłem wolnym od łaknienia,

obojętnie czy patrzy, słyszy, czuje, wącha albo smakuje.

kva saṁsāraḥ kva cābhāsaḥ kva sādhyaṁ kva ca sādhanam ākāśasyeva dhīrasya nirvikalpasya sarvadā

[18-66] Nie ma człowieka nie podatnego na Samsarę. Czym dla mędrca,

który jest zawsze wolny od wytworów wyobraźni i niezmienny jako przestrzeń

kosmiczna, jest poczucie indywidualności, celu albo środka do celu?

sa jayatyarthasaṁnyāsī pūrṇasvarasavigrahaḥ akṛtrimo'navacchinne samādhiryasya vartate

[18-67] Pełen chwały jest ten, który porzucił wszystkie cele i jest inkarnacją

Szczęścia, jego Najwyższej Natury, a jego koncentracja do Wewnątrz na

Bezwarunkową Miłość jest całkowicie spontaniczna.

bahunātra kimuktena jñātatattvo mahāśayaḥ bhogamokṣanirākāṁkṣī sadā sarvatra nīrasaḥ

[18-68] Krótko mówiąc, człowiek o wielkiej duszy, który poznał Prawdę jest

bez pragnień przyjemności zmysłowych albo wyzwolenia, i jest zawsze i

wszędzie wolny od przywiązania.

96

mahadādi jagaddvaitaṁ nāmamātravijṛṁbhitam vihāya śuddhabodhasya kiṁ kṛtyamavaśiṣyate

[18-69] Co pozostaje do zrobienia dla człowieka, który jest niczym

niezmąconą Świadomością i porzucił wszystko, co może być wyrażone

słowami od Najwyższego Nieba do samej Ziemi?

bhramabhṛtamidaṁ sarvaṁ kiṁcinnāstīti niścayī alakṣyasphuraṇaḥ śuddhaḥ svabhāvenaiva śāmyati

[18-70] Człowiek czysty, który doświadczył Nieopisanego osiąga spokój

przez swoją własną Naturę, zdając sobie sprawę, że wszystko to jest niczym

innym jak tylko złudzeniem, i że niczym nie jest.

śuddhasphuraṇarūpasya dṛśyabhāvamapaśyataḥ kva vidhiḥ kva vairāgyaṁ kva tyāgaḥ kva śamo'pi vā

[18-71] Czyż nie istnieją żadne zasady, beznamiętność, wyrzeczenie albo

medytacja dla tego, który jest czystą otwartością z Natury, i nie manifestuje

żadnej dostępnej formy bytu?

sphurato'nantarūpeṇa prakṛtiṁ ca na paśyataḥ kva bandhaḥ kva ca vā mokṣaḥ kva harṣaḥ kva viṣāditā

97

[18-72] Dla tego, który promienieje blaskiem Nieskończoności i nie podlega

naturalnej przyczynowości, nie istnieje niewolnictwo, wyzwolenie,

przyjemność ani ból.

buddhiparyantasaṁsāre māyāmātraṁ vivartate nirmamo nirahaṁkāro niṣkāmaḥ śobhate budhaḥ

[18-73] Niczym niezmącone złudzenia panują w Samsarze, która będzie

trwać do momentu realizacji Jam Jest, lecz człowiek oświecony, żyje w

pięknie wolności od „ja” i „moje”, od poczucia odpowiedzialności i od

jakiegokolwiek przywiązania.

akṣayaṁ gatasantāpamātmānaṁ paśyato muneḥ kva vidyā ca kva vā viśvaṁ kva deho'haṁ mameti vā

[18-74] Dla osoby widzącej Najwyższą Prawdę, która zna siebie jako

niezniszczalnego i będącego poza bólem, również nie istnieje dla niego

świat, żadna wiedza, ani odczucie, że jest ciałem albo że ciało jest jego.

nirodhādīni karmāṇi jahāti jaḍadhīryadi manorathān pralāpāṁśca kartumāpnotyatatkṣaṇāt

[18 – 75] Dopóki człowiek o niskiej inteligencji duchowej nie zaniecha

działań, jak eliminuje się myślenie, tak długo będzie wpadał w wyścig

umysłu i będzie uczestnikiem dialogu z myślami.

98

mandaḥ śrutvāpi tadvastu na jahāti vimūḍhatām nirvikalpo bahiryatnādantarviṣayalālasaḥ

[18-76] Jak tylko człowiek o trzeciowymiarowej inteligencji porzuci takie

czynności jak odrzucanie myśli, to wpada w pośpiech myśli i ich „trajkot”.

Człowiek duchowo nieinteligentny nie pozbywa się swojej iluzji, nawet gdy

słyszy prawdę. Pozornie wydawać się może wolny od wytworów wyobraźni,

lecz w swoim wnętrzu dalej myśli o swoich pragnieniach.

jñānād galitakarmā yo lokadṛṣṭyāpi karmakṛt nāpnotyavasaraṁ karmaṁ vaktumeva na kiṁcana

[18-77] Chociaż w opinii całego świata jest on aktywny, człowiek, który

porzucił działanie poprzez zatopienie się w Absolucie i w Wiedzy Najwyższej

nie znajduje żadnego uzasadnienia (znaczenia) w robieniu albo mówieniu

czegokolwiek.

kva tamaḥ kva prakāśo vā hānaṁ kva ca na kiṁcana nirvikārasya dhīrasya nirātaṁkasya sarvadā

[18-78] Dla Mędrca, który jest zawsze niezmienny i nieustraszony nie istnieje

ani ciemność, ani światło, ani zniszczenie, ani nic.

99

kva dhairyaṁ kva vivekitvaṁ kva nirātaṁkatāpi vā anirvācyasvabhāvasya niḥsvabhāvasya yoginaḥ

[18-79] Nie ma żadnego hartu, rozwagi, ani odwagi dla joga, którego natury

nie da się opisać i jest on wolny od indywidualności.

na svargo naiva narako jīvanmuktirna caiva hi bahunātra kimuktena yogadṛṣṭyā na kiṁcana

[18-80]. Nie istnieje ani niebo ani piekło, ani nawet wyzwolenie podczas

życia. Jednym słowem, w oczach osoby widziącej Najwyższą Prawdę nic nie

istnieje.

naiva prārthayate lābhaṁ nālābhenānuśocati dhīrasya śītalaṁ cittamamṛtenaiva pūritam

[18-81] Nie pragnie on posiadać dobra materialne, ani nie smuci się z

powodu nie posiadania. Spokojny umysł Mędrca upaja się Nektarem

Nieśmiertelności i Nienaruszalności.

na śāntaṁ stauti niṣkāmo na duṣṭamapi nindati samaduḥkhasukhastṛptaḥ kiṁcit kṛtyaṁ na paśyati

[18-82] Beznamiętnie nie chwali „dobrego”, ani nie obwinia nikczemnego

„złego”. Szczęśliwy i jednakowo ustosunkowany do bólu, nieszczęścia i

przyjemności, nie widzi niczego co powinno być uczynione.

100

dhīro na dveṣṭi saṁsāramātmānaṁ na didṛkṣati harṣāmarṣavinirmukto na mṛto na ca jīvati

[18-83] Mędrzec, jako istota Oświecona nie interesuje się Samsarą, nie stara

się poznać siebie. Wolny od przyjemności i zniecierpliwienia, nie jest on

martwy i nie jest on żywy.

niḥsnehaḥ putradārādau niṣkāmo viṣayeṣu ca niścintaḥ svaśarīre'pi nirāśaḥ śobhate budhaḥ

[18-84] Mędrzec jest wycofany poprzez bycie wolnym od oczekiwań, bez

przywiązania do rzeczy, takich osób jak dzieci czy żona, wolny od pragnień

zmysłowych i nawet nie myśli o własnym ciele.

tuṣṭiḥ sarvatra dhīrasya yathāpatitavartinaḥ svacchandaṁ carato deśān yatrastamitaśāyinaḥ

[18-85] Spokój jest wszędzie dla mędrca, cokolwiek się mu przydarza,

podążając gdziekolwiek chce i śpiąc gdziekolwiek, tak jak słońcu zdarza się

zachodzić.

101

patatūdetu vā deho nāsya cintā mahātmanaḥ svabhāvabhūmiviśrāntivismṛtāśeṣasaṁsṛteḥ

[18-86] Pozwala ciału podnosić się i upadać. Wielka Dusza nie daje temu

żadnej myśli, zapominając o całej Samsarze i zatrzymując się, aby spocząć

na gruncie swojej prawdziwej natury.

akiṁcanaḥ kāmacāro nirdvandvaśchinnasaṁśayaḥ asaktaḥ sarvabhāveṣu kevalo ramate budhaḥ

[18-87] Mędrzec ma radość bycia zatopionym kompletnie w samym sobie i

bez własności, działając jak chce, wolny od dwoistości i uwolniony od

wątpliwości, bez przywiązania do jakiejkolwiek istoty żywej.

nirmamaḥ śobhate dhīraḥ samaloṣṭāśmakāṁcanaḥ subhinnahṛdayagranthirvinirdhūtarajastamaḥ

[18-88] Mędrzec celuje w przejawieniu bez poczucia "ja". Ziemia, kamienie

albo złoto są tym samym dla niego. Węzły jego wnętrza zostały rozerwane w

różne strony i on jest uwolniony od chciwości i ślepoty.

sarvatrānavadhānasya na kiṁcid vāsanā hṛdi muktātmano vitṛptasya tulanā kena jāyate

[18-89] Któż może równać się z tą szczęśliwą, wyzwoloną duszą, która nie

oddaje niczemu względów i nie pozostawiła w sobie żadnych pragnień?

102

jānannapi na jānāti paśyannapi na paśyati bruvann api na ca brūte ko'nyo nirvāsanādṛte

[18-90] Któż, poza prawym człowiekiem bez pragnień, wie bez wiedzenia,

widzi bez widzenia i mówi bez mówienia?

bhikṣurvā bhūpatirvāpi yo niṣkāmaḥ sa śobhate bhāveṣu galitā yasya śobhanāśobhanā matiḥ

[18-91] Żebrak czy król, góruje ten, który jest bez pragnień i którego myślenie

uwolnione jest od koncepcji "dobra" i "zła".

kva svācchandyaṁ kva saṁkocaḥ kva vā tattvaviniścayaḥ nirvyājārjavabhūtasya caritārthasya yoginaḥ

[18-92] Nie ma ani niemoralnego ani cnotliwego zachowania, ani nawet

dyskryminacji prawdy dla Mędrca, który osiągnął cel i jest samym

ucieleśnieniem prostolinijnej szczerości.

ātmaviśrāntitṛptena nirāśena gatārtinā antaryadanubhūyeta tat kathaṁ kasya kathyate

103

[18-93] To, co jest doświadczane wewnątrz przez tego, który jest bez

pragnień, wolnego od bólu i szczęśliwego w odpoczynku w sobie - jak może

być opisane i przez kogo?

supto'pi na suṣuptau ca svapne'pi śayito na ca jāgare'pi na jāgarti dhīrastṛptaḥ pade pade

[18-94] Mędrzec, który jest szczęśliwy we wszystkich okolicznościach nie śpi

nawet w trakcie kamiennego snu, nie śpiąc w śnie, ani nie czuwając gdy nie

śpi.

jñaḥ sacinto'pi niścintaḥ sendriyo'pi nirindriyaḥ subuddhirapi nirbuddhiḥ sāhaṁkāro'nahaṅkṛtiḥ

[18-95] Człowiek widzący Najwyższą Prawdę pozostaje bez myśli, nawet gdy

myśli, bez zmysłów wśród zmysłów, bez rozumienia nawet w rozumieniu i bez

poczucia odpowiedzialności nawet w ego.

na sukhī na ca vā duḥkhī na virakto na saṁgavān na mumukṣurna vā muktā na kiṁcinnna ca kiṁcana

[18-96] Ani szczęśliwy ani nieszczęśliwy, ani nieprzywiązany ani przywiązany,

ani nie szukający wyzwolenia ani wyzwolony, nie jest on ani czymś, ani

niczym.

104

vikṣepe'pi na vikṣiptaḥ samādhau na samādhimān jāḍye'pi na jaḍo dhanyaḥ pāṇḍitye'pi na paṇḍitaḥ

[18-97] Nie rozproszony w rozproszeniu, w umysłowym bezruchu opanowany,

w głupocie nie głupi, ten błogosławiony nie jest nawet mądry w swej

mądrości.

mukto yathāsthitisvasthaḥ kṛtakartavyanirvṛtaḥ samaḥ sarvatra vaitṛṣṇyānna smaratyakṛtaṁ kṛtam

[18-98] Człowiek uwolniony jest opanowany we wszystkich okolicznościach i

wolny od myśli "zrobione" i " jeszcze do zrobienia". Jest taki sam,

gdziekolwiek jest, bez chciwości. Nie rozmyśla, co zrobił albo czego nie

zrobił.

na prīyate vandyamāno nindyamāno na kupyati naivodvijati maraṇe jīvane nābhinandati

[18-99] Nie jest zadowolony kiedy go się chwali i nie martwi się kiedy go się

obwinia. Nie boi się śmierci ani nie jest przywiązany do życia.

na dhāvati janākīrṇaṁ nāraṇyaṁ upaśāntadhīḥ yathātathā yatratatra sama evāvatiṣṭhate

105

[18-100] Człowiek żyjący w Spokoju Absolutu nie ucieka do popularnych

miejsc albo do lasu. Cokolwiek i gdziekolwiek pozostaje taki sam, nie

zmienia się.

janaka uvāca tattvavijñānasandaṁśamādāya hṛdayodarāt nāvidhaparāmarśaśalyoddhāraḥ kṛto mayā

[19-1] Dżanaka rzekł: Za pomocą pencety Wiedzy o Prawdzie Absolutu,

zdołałem wydobyć bolesny cierń niekończących się opinii z zakamarków

mojego serca.

106

kva dharmaḥ kva ca vā kāmaḥ kva cārthaḥ kva vivekitā kva dvaitaṁ kva ca vā'dvaitaṁ svamahimni sthitasya me

[19-2] Dla mnie, zakorzenionego w mojej własnej chwale, nie istnieje żadna

religia, zmysłowość, własność, filozofia, dwoistość albo nawet nie-dwoistość.

kva bhūtaṁ kva bhaviṣyad vā vartamānamapi kva vā kva deśaḥ kva ca vā nityaṁ svamahimni sthitasya me

[19-3] Dla mnie zakorzenionego w mojej własnej chwale, nie istnieje

przeszłość, przyszłość i teraźniejszość. Nie ma żadnej przestrzeni kosmicznej

albo nawet wieczności.

kva cātmā kva ca vānātmā kva śubhaṁ kvāśubhaṁ yathā kva cintā kva ca vācintā svamahimni sthitasya me

[19-4] Dla mnie, zakorzenionego w mojej własnej chwale, nie ma żadnego

własnego albo nie własnego, nie ma dobrego albo złego, nie ma myśli albo

nawet nieobecności myśli.

kva svapnaḥ kva suṣuptirvā kva ca jāgaraṇaṁ tathā kva turīyaṁ bhayaṁ vāpi svamahimni sthitasya me

107

[19-5] Dla mnie, zakorzenionego w mojej własnej chwale, nie ma snów albo

głębokiego snu, nie ma jawy ani czwartego stanu poza nimi i na pewno

żadnego strachu.

kva dūraṁ kva samīpaṁ vā bāhyaṁ kvābhyantaraṁ kva vā kva sthūlaṁ kva ca vā sūkṣmaṁ svamahimni sthitasya me

[19-6] Dla mnie, zakorzenionego w mojej własnej chwale, nie ma niczego

daleko i niczego blisko, niczego wewnątrz albo na zewnątrz, niczego dużego

i niczego małego.

kva mṛtyurjīvitaṁ vā kva lokāḥ kvāsya kva laukikam kva layaḥ kva samādhirvā svamahimni sthitasya me

[19-7] Dla mnie, zakorzenionego w mojej własnej chwale, nie ma żadnego

życia albo śmierci, żadnych światów albo rzeczy tego świata, żadnego

zakłócenia spokoju i żadnego bezruchu umysłu.

alaṁ trivargakathayā yogasya kathayāpyalam alaṁ vijñānakathayā viśrāntasya mamātmani

[19-8] Dla mnie, pozostającego w Absolucie, nie ma potrzeby rozmowy o

trzech celach życia, o jodze czy o wiedzy.

108

janaka uvāca kva bhūtāni kva deho vā kvendriyāṇi kva vā manaḥ

kva śūnyaṁ kva ca nairāśyaṁ matsvarūpe niraṁjane

[20-1] Dżanaka powiedział: W mojej nieskalanej naturze nie ma żadnych

elementów, żadnego ciała, żadnych zdolności, żadnego umysłu. Nie ma

żadnej próżni i żadnej rozpaczy.

kva śāstraṁ kvātmavijñānaṁ kva vā nirviṣayaṁ manaḥ kva tṛptiḥ kva vitṛṣṇātvaṁ gatadvandvasya me sadā

109

[20-2] Dla mnie, wolnego od poczucia dualizmu, nie ma żadnych Pism

Świętych, żadnej samowiedzy, żadnego umysłu wolnego od materii, żadnego

zadowolenia i żadnej wolności od pragnień.

kva vidyā kva ca vāvidyā kvāhaṁ kvedaṁ mama kva vā kva bandha kva ca vā mokṣaḥ svarūpasya kva rūpit

[20-3] Nie istnieje wiedza albo niewiedza, nie ma "ja", "to" albo "mój",

żadnego zniewolenia, żadnego wyzwolenia i żadnej własności z samej Natury

Absolutu.

kva prārabdhāni karmāṇi jīvanmuktirapi kva vā kva tad videhakaivalyaṁ nirviśeṣasya sarvadā

[20-4] Dla tego, kto uwolni się od indywidualnych cech, nie istnieje żadne

poprzednie przyczynowe działanie, żadne wyzwolenie podczas życia i żadne

spełnienie po śmierci.

kva kartā kva ca vā bhoktā niṣkriyaṁ sphuraṇaṁ kva vā kvāparokṣaṁ phalaṁ vā kva niḥsvabhāvasya me sadā

[20-5] Dla mnie, wolnego od indywidualności, nie ma żadnego sprawcy ani

żadnego ponoszącego konsekwencje, żadnego ustania działania, żadnego

powstawania myśli, żadnego obiektu i żadnej koncepcji skutków działania.

110

kva lokaṁ kva mumukṣurvā kva yogī jñānavān kva vā kva baddhaḥ kva ca vā muktaḥ svasvarūpe'hamadvaye

[20-6] Nie ma żadnego świata, żadnego poszukiwacza wyzwolenia, żadnego

jogina, żadnego widzącego Prawdę, nikogo związanego i nikogo

oswobodzonego. Pozostaję w mojej własnej nie-podwójnej naturze.

kva sṛṣṭiḥ kva ca saṁhāraḥ kva sādhyaṁ kva ca sādhanam kva sādhakaḥ kva siddhirvā svasvarūpe'hamadvaye

[20-7] Nie ma żadnej emanacji albo powrotu, żadnego celu, sposobu,

poszukiwacza albo osiągnięcia. Pozostaję w mojej własnej nie-podwójnej

naturze.

kva pramātā pramāṇaṁ vā kva prameyaṁ kva ca pramā kva kiṁcit kva na kiṁcid vā sarvadā vimalasya me

[20-8] Dla mnie, który jestem na zawsze nieskalany, nie ma żadnego

biegłego w czymkolwiek, żadnego standardu, nic do oceniania albo oceny.

kva vikṣepaḥ kva caikāgryaṁ kva nirbodhaḥ kva mūḍhatā kva harṣaḥ kva viṣādo vā sarvadā niṣkriyasya me

111

[20-9] Dla mnie, który jestem zawsze bez działania, nie ma żadnego

zakłócenia spokoju albo skupiania się umysłu, żadnego braku zrozumienia,

żadnej głupoty, żadnej radości i żadnego smutku.

kva caiṣa vyavahāro vā kva ca sā paramārthatā kva sukhaṁ kva ca vā dukhaṁ nirvimarśasya me sadā

[20-10] Dla mnie, który jestem zawsze wolny od rozmyślań, nie istnieje

prawda konwencjonalna, ani prawda absolutna, żadne szczęście i żadne

cierpienie.

kva māyā kva ca saṁsāraḥ kva prītirviratiḥ kva vā kva jīvaḥ kva ca tadbrahma sarvadā vimalasya me

[20-11] Dla mnie, który jestem wiecznie czysty, nie istnieje żadne złudzenie,

żadna samsara, żadne przywiązanie albo brak przywiązania, żadne istoty

żywe i żaden Bóg.

kva pravṛttirnirvṛttirvā kva muktiḥ kva ca bandhanam kūṭasthanirvibhāgasya svasthasya mama sarvadā

[20-12] Dla mnie, który jestem niewzruszony i niepodzielny, zakorzeniony w

Absolucie, nie ma żadnej aktywności albo braku aktywności, żadnego

wyzwolenia i żadnego zniewolenia.

112

kvopadeśaḥ kva vā śāstraṁ kva śiṣyaḥ kva ca vā guruḥ kva cāsti puruṣārtho vā nirupādheḥ śivasya me

[20-13] Dla mnie, który jest pobłogosławiony i bez ograniczeń, nie istnieją

żadne inicjacje albo Pisma Święte, żadni uczniowie, albo nauczyciele i żaden

cel życia człowieka.

kva cāsti kva ca vā nāsti kvāsti caikaṁ kva ca dvayam bahunātra kimuktena kiṁcinnottiṣṭhate mama

[20-14] Nie istnieje bycie albo nie-bycie, żadna jedność albo dualizm. Cóż

więcej można powiedzieć? Nic już nie wychodzi poza mnie.

113

Król Dżanaka – wielki, sprawiedliwy, władca królestwa Wideha, a

jednocześnie mędrzec doznaje niezwykłej łaski od Stwórcy. Wiedziony

żarliwym pragnieniem poznania Absolutu napotyka na swojej duchowej

drodze mędrca – oświeconą duszę. Asztawakra – młodzieniec o

zdeformowanym ciele i w ocenie ludzkiej o odrażającej powierzchowności

kryje w sobie diament samorealizacji. 1 Jak często to co znajdziemy cennego,

przysłowiowy diament, jest otoczony warstwą brudzącego, czarnego węgla?

Na co dzień widujemy ludzi o zdeformowanych ciałach, wielu z nas patrzy z

politowaniem, współczuciem lub tak jak zgromadzeni wokół króla Dżanaki

mędrcy wyśmiewamy takie istoty… Od tej chwili kiedy zobaczysz osobę

niepełnosprawną ruchowo, czy intelektualnie pobłogosław ją i uśmiechnij się,

ponieważ w niej jest Energia Asztawakry. Bardzo często takie ciała inkarnują

się jako oświecone dusze, by być swoistymi nauczycielami. Zobacz ile w takiej

osobie radości, ciekawości, spontaniczności, wrażliwości mimo bezsprzecznie

odczuwanego dyskomfortu, lub nawet bólu fizycznego, prawda?

Asztawakra odpowiadając na pytania króla Dżanaki: „Jak osiągnąć

Najwyższą Wiedzę? Jak osiągnąć Wyzwolenie?” odpowiada, by być

cierpliwym, prostolinijnym, współczującym i prawdomównym – to cztery z

pięciu cech prowadzących do wyzwolenia. Piątą z nich jest bezwarunkowa

miłość. Jak trudno jest osiągnąć którąś z cech – jak mówi Asztawakra –

przyjmować jak nektar, to znaczy rozpływać się w błogości manifestując te

cechy. Kolejną prawdą, którą uświadamia Asztawakra Dżanace, jest to, że

nie składa się z żywiołów. Starożytni filozofowie widzieli we wszystkim cztery

żywioły: wodę, ogień, ziemię i powietrze oraz piąty, scalający wszystkie: eter.

1 Asztawakra w sanskrycie oznacza: „Ten, który ma osiem deformacji”. Aszta znaczy osiem,

podczas gdy Wakra to wygięcie lub deformacja. Tradycja wedyjska mówi, że mędrzec

miał wygięte dwie stopy, oba kolana, obie ręce, klatka piersiowa i głowa.

114

Jednak jak mówi Kriszna w Bhagavad Gicie: On jako Brahman zawiera w

sobie żywioły, lecz nimi nie jest, jako Absolut tworzy żywioły, a nie żywioły

tworzą Jego.

Ziemia, woda i ogień, powietrze i eter,

Umysł, inteligencja oraz złudne ego,

To osiem Mych energii. (BG 7.4)

Dalej mowa jest o iluzorycznej dwoistości, która jest przypisana

umysłowi, o zmysłach i przedmiotach zmysłów. Opanowanie umysłu wraz ze

zmysłami oraz uświadamianie sobie, że dualna matryca: zło - dobro,

sprawiedliwość - niesprawiedliwość, przyjemność – ból to dwa bieguny

manifestującej się mai (iluzji trzeciego wymiaru), która powstała jako efekt lili

(„gry bogów”). W pierwszym rozdziale Asztawakra stosuje jeszcze rozróżnienie

„jestem wykonawcą”, czyli jestem zaangażowany w działania i przywiązany

do rzeczy oraz rezultatów czynów, lub „jestem jedynym świadkiem”. Znaczy

to, że niewzruszenie i bez zaangażowania ani emocji jestem tylko

obserwatorem, świadkiem… Warto zwrócić również na hasło jakie rzuca

wielokrotnie Asztawakra do króla Dżanaki: „bądź szczęśliwy”. Kiedy osiągamy

Najwyższą Czystą Świadomość wyzwalamy się od dualności, małostkowości

myślenia, oddziaływania zmysłów i przedmiotów zmysłów. Jezus powiedział

kiedyś: „Poznajcie Prawdę, a Prawda was wyzwoli” (Jana 8:32) – ten stan miał

właśnie na myśli. Od kiedy płynie jad iluzji po ukąszeniu przez Czarnego Węża

mai, istnieje zatrucie umysłu przez pragnienia zmysłów oraz ślepota na

Prawdę i to, co jest Rzeczywiste. W Indiach uznaje się, że rzeczywiste jest tylko

to, co jest wieczne, a nietrwałe i przemijające – nierzeczywiste. W

chrześcijaństwie natomiast wąż, który zainicjował z poziomu Drzewa Życia u

pierwszych ludzi Rozróżnienie (Wiweka) został uznany za zło i to jest jedno z

pierwszych nieporozumień w tej religii.

W rozdziale drugim król Dżanaka pod wpływem słów Asztawakry

doznaje Samourzeczywistnienia i poznaje Prawdę. Król stara się wyrazić

słowami to, co jest niewyrażalne. Mówi o swojej obecności przez

doświadczenia istot, a dalej: „Wszystko jest za mnie. Wszystko jest niczym

innym niż mną.” „Wszystko stwarzane jest ze mnie i całkowicie jest mną

przeniknięte.” Moją naturą jest Światło.” A właśnie… jaka jest twoja Natura,

jakie jest twoje Prakriti? Czy odczuwasz Światło, które bije z ciebie?... Te

wszystkie stwierdzenia są Prawdziwą Naturą Absolutu. Wspomniałem, że

bardzo trudne jest opisywanie stanu rozpłynięcia się w Świadomości,

ponieważ jak widzimy Dżanaka stosuje: „ja”, „mnie”, „moje” – słowa, które

określają indywidualność w ego, jednak gdybyśmy je usunęli zdanie mogłoby

zmienić sens lub wcale nie byłoby zrozumiałe. Czytelnik na pewno zwrócił

uwagę na wersety od 11 do 14 drugiego rozdziału. Oświecony król Dżanaka

mówi dwa stwierdzenia: „Och, jakże cudowny jestem ja…” i „Chwała mi –

Najwyższej Jaźni”. Ktoś, kto nie rozumie natury Oświecenia, błogostanu i

Absolutu – pomyśli: „…co za buta, duma, samochwalstwo, narcyzm, brak

skromności, pomieszało mu się w głowie i popadł w skrajny samozachwyt!”

Jest jednak odwrotnie… Istota wolna od ego i uwarunkowań jest w

115

nieopisanym rozpłynięciu, radości z tego stanu, w którym się znalazła, to

wręcz zachłyśnięcie odzyskaną Wolnością i Świadomością Swej Najwyższej

Natury, która okazuje się niezłomną Prawdą. Taka jest różnica w świadomości

osoby jeszcze śpiącej i przebudzonej do Źródlanej Świadomości. Król Dżanaka

całą swą Świadomością widzi i zaznacza, że cały dualizm jest iluzją, ale też

jest Jednością w nim. Jedno niedługie zdanie, a jak trafne w odniesieniu do

dwajty (dwoistości) i adwajty (niedwoistości = Jedności). A teraz chciałbym

zwrócić uwagę czytelnika na najpiękniejsze wyrażenie swojej natury w drugim

rozdziale i jedno z najpiękniejszych afirmacji w całej Asztawkra Gicie!

Przypominam, że cały czas trwa monolog przed chwilą oświeconego

Dżanaki:

„Ja jestem jedyną Rzeczywistością zatopioną w Najwyższej Świadomości”

I teraz pytanie do ciebie. Kochana siostro i kochany bracie – czy

potrafisz stanąć przed lustrem i z całą mocą wypowiedzieć to powyższe

zdanie? Czy jesteś na to gotowa, gotowy? Zobacz, co czujesz, czy nie ma w

tobie wewnętrznego sprzeciwu lub buntu…, a może będziesz w pełni je

akceptować i „zarezonujesz” z nim? Jeżeli niezachwianie wierzysz i wiesz, że

mówisz o sobie to stwierdzenie, to znaczy, że jest to księga i wieczna mądrość

dla ciebie, a co najważniejsze - jesteś na właściwej drodze o właściwym

czasie. Dalej w 18 wersecie król mówi , że wszystko istnieje w nim, choć

ostatecznie nie istnieje w nim. Wydaje się to być paradoksem, lecz dla

wyższych wymiarów niby zaprzeczająca się idea ma sens i istnieje razem,

jednocześnie. Dżanaka mówi, że mimo bycia kontrolerem wszystkiego i bycia

we wszystkim, to pozostaje niewzruszonym Obserwatorem. W Bhagawad

Gicie Kriszna (jako Najwyższa Jaźń) przedstawia się Najwyższym Kontrolerem,

Ostatecznym Kontrolerem - Iśvarą tego co jest przejawione i nieprzejawione.

Ostatnie wersety drugiego rozdziału są powtórzeniem deklaracji o

Najwyższej Prawdzie, o sobie jako Źródle. Tak jakby król „utrwalał” sobie

prawdy płynące z odkrytej Świadomości, rozpływając się w Wiedzy Boskiej

Jaźni.

116

Rozdziały trzeci i czwarty Asztawakra Gity są bardzo ważne, ponieważ

naświetlają wątpliwości co do realności samourzeczywistnienia Jaźni, a także

ugruntowują w świadomości tego stanu.

Król Dżanaka doznaje rozpłynięcia się w Absolucie bardzo szybko. Jak

widzimy następuje to już w drugim rozdziale, a jest ich dwadzieścia! Oznacza

to, że dusza która odgrywa rolę władcy była gotowa, jak również potwierdza

regułę, że „jeśli uczeń jest gotowy, to nauczyciel (mistrz) się znajdzie”.

Asztawakra z radością obserwuje swojego ucznia – króla Dżanakę. Jednak

zgodnie z tradycją, poddaje – jak na nauczyciela przystało – swojego

oświeconego ucznia próbie. Poprzez pytania dokonuje weryfikacji w formie

zaprzeczeń, czy też wątpliwości: Skoro rozpoznałeś siebie jako Czystą

Świadomość, to dlaczego powstaje chęć posiadania dóbr i bogactw, pasja

cielesnego zbliżenia i zaspakajania zmysłów, tęsknota za ułudą przypisaną

trzeciemu wymiarowi, lęk przed wyzwoleniem, zakłócenie umysłu pochwałą

lub naganą oraz inne iluzoryczne dualności? Nie należy traktować tego jako

„wytykania błędów”, lecz jak zostało to wyrażone powyżej, w „sprytny” i

nieco przewrotny sposób utrwala Dżanakę w przekonaniu o samorealizacji w

Najwyższej Świadomości. Te pytania są istotne również dla każdego z nas,

ponieważ kontrolnie możemy je zadać sobie czy na pewno jestem bliski

urzeczywistnienia Jaźni lub czy jestem już zakotwiczony w Prawdziwe, skoro…?

Należy zaznaczyć, że osiągnięcie stanu Samadhi – samorealizacji nie

ustrzega przed zachowaniami nie zawsze akceptowanymi społecznie,

dopiero pełne rozpłynięcie się w Źródle niesie nieomylność i Źródlane

„właściwe postępowanie”.

Rozdział czwarty to deklaracja zrealizowanego króla jako odpowiedź

na test wykonany przez nauczyciela – Asztawakrę. Dżanaka podkreśla, że on

jako istota uwolniona od samsary, czyli koła przymusowych i

zdeterminowanych narodzin i śmierci, co wiąże się również z uwolnieniem od

zależności prawa karmy (najprościej: prawa przyczyny i skutku) jest wolny od

udziału w ziemskich przyjemnościach, które są tylko iluzoryczną grą, a także

nie jest zatopiony w ignorancji, która wraz z iluzją i przywiązaniem jest jak

ciężar dla jucznego zwierzęcia. Mówi się, że działanie samozrealizowanego

mędrca jest jak rzucenie kamienia do wody, ale bez powstawania kół na jej

tafli. Dżanaka nie odczuwa nawet ekscytacji ze stanu Najwyższej

Świadomości – swej prawdziwej natury; nie czuje żadnych pragnień, więc jest

rzeczywiście wolny od ich konsekwencji. Warto zwrócić uwagę na zdanie w

117

omawianym już wyżej drugim wersecie: „Wszyscy Bogowie i Półbogowie

tęsknią za doświadczeniem tego stanu.” To nie przenośnia! Ziemia jako teatr

doświadczeń zarówno iluzji, dualnej matrycy, oddziaływania przedmiotów

zmysłów, pragnień i ignorancji, jest jednocześnie miejscem doświadczania

dochodzenia do Prawdy, Samorealizacji, Samadhi i Absolutu. Dlatego istoty z

wyższych wymiarów schodzą na tą planetę doświadczania, by wzbogacić się

o ten swoisty eksperyment. Dżanaka zakorzeniony w Najwyższej Prawdzie i

Wiedzy stwierdza bardzo ważną rzecz: ze wszystkich istot będących na Ziemi,

od najmniejszych do największych, w tym Bogów i Półbogów – tylko osoba

będąca w Najwyższej Jaźni jest w stanie wyeliminować pragnienia i awersje.

Rozdziały piąty i szósty to kontynuacja Boskiego Dialogu między

Asztawakrą – nauczycielem, a królem Dżanaką – uczniem. Nawet takie,

powyższe rozróżnienie jest ostatecznie iluzją, ponieważ kiedy dwie

zrealizowane dusze spotykają się i dyskutują w pełnej Harmonii, zgodności o

Absolucie – są JEDNYM. Asztawakra kontynuuje z radością swój dyskurs,

upewniając Dżanakę o jego Źródlanym pochodzeniu, wzmacniając w nim

przekonanie o samorealizacji. Przedstawia cztery argumenty świadczące o

manifestacji Najwyższej Prawdy w królu. A oto one:

Z niczym nie jesteś związany! To bardzo ważna, ale jak „nieoczywista

idea” dla osoby nieprzebudzonej. Celowo użyłem tu terminu idea,

ponieważ dla osoby „rozsądnej”, racjonalisty, twardo stąpającej po

ziemi brak przywiązania, oświecenie jest tylko ideą, czyli abstrakcyjną

koncepcją powstałą w umyśle. Najważniejszym przywiązaniem i

pierwszym jednocześnie jest przywiązanie do ciała. Dlatego też

Asztawakra wymienia jako pierwsze. Ludziom wydaje się, że są ciałem i

argumentują to w następujący sposób: jeżeli tak wyraźnie czuję ból, to

znaczy jestem ciałem. To naprawdę przykre być w przekonaniu, że

jestem nerwem, mięśniem, żyłą, kością – mięsem… Prawda jest taka, że

ciało jest najdoskonalszym kostiumem dla Boskiej Świadomości na tej

Ziemi, zgodnie z uwarunkowaniem karmy i dharmy. A to, co czujemy

układem nerwowym jest nierzeczywiste, bo przemijające, zresztą takie

czucie jest domeną nerwów i mózgu, a nie Serca. Tak niezwykle proste

jest otwarcie się na Boską Miłość i odczuwanie Jej wiecznie, a więc to

118

dopiero jest Rzeczywistością. Ten stan należy do świata odczuwania i

Świata Ducha.

Z niczym nie jesteś utożsamiony, ani niczym ograniczony. Asztawakra

mówi, że Dżanaka, a więc także każdy z nas jest nieograniczonym

oceanem Najwyższej Świadomości, więc jaki sens jest ograniczać się do

jednej kropli? Ludzie nieprzebudzeni mają niezwykła zdolność

utożsamiania się z pracą, rodziną, rolami jakimi tymczasowo odgrywają.

Za to odpowiedzialne jest ego i im bardziej dochodzi do głosu, tym

bardziej tożsamość z iluzorycznymi rzeczami i stanami jest mocniejsza!

Kolejną ważną cechą, czy „trikiem” jest coś co nazywane jest

„mechanizmem rozproszonego ja”. Jest to termin znany z psychologii

uzależnień, ale ludzie przywiązani, a więc niejako uzależnieni wykazują

dwa stany: z jednej strony mają nieprawdziwe, na wyrost przesadne

pojęcie o nich samych, a z drugiej – bardzo niskie poczucie własnej

wartości. Obydwa stany emocjonalne są dalekie od prawdy, bo

wynikają – jak już wspomniałem – z ego, a nie z Najwyższej

Świadomości. Wszystko co utożsamia (przywiązuje) lub ogranicza – z

pewnością zniewala! Dopóki nie opanuje się ego, nie można wykonać

znaczącego kroku naprzód.

Ty jako Najwyższa Jaźń jesteś Rzeczywisty, wszystko inne nie. Osoba

nieprzebudzona przyjmuje to co widzi za rzeczywiste i mówi: „Jak

wszedłem na ścianę, to poczułem uderzenie, a więc jest ona

rzeczywista.” Jednak ty, kochany czytelniku wiesz już, że to nie jest

prawda. Ściana jako materia jest zagęszczonym Światłem lub inaczej

energią, która wibruje bardzo wolno. Fizycy odeszli już od stwierdzenia,

że świat ma naturę czysto atomową. Obecnie wyrażają opinię, że świat

jest atomowo-falowy z naciskiem na „falowy”. Od dawna wiadomo, że

zmysły fałszują odbiór informacji, nie należy im ufać, a mimo to jakoś

służą. Dodatkowo impulsy przetworzone przez umysł zabarwione

wyobraźnią, przetworzone przez filtr zmagazynowanej pamięci,

doświadczenia dają coś, co w znaczny sposób odbiega od

rzeczywistości. Miraż węża odnosi się do nierzeczywistego odbioru

otoczenia, a także jest symbolem ignorancji. Jak często w nocy

(błądząc w duchowej ciemności i będąc w uśpieniu ignorancji oraz

iluzji) udało się zwinięty sznur lub ogrodowy wąż do podlewania wziąć

za leżącego wielkiego gada i przestraszyć się? Noc jest pełna

„strachów”, prawda? Ignorancja i uśpienie duchowe jest również pełne

lęków i obaw. O co? O to, do czego jesteśmy przywiązani!

Jesteś ponad dwoistością, która w rzeczywistości nie istnieje. Na

zakończenie piątego rozdziału nauczyciel Dżanaki przypomina o

ostatniej prawdzie. Jesteś Źródłem, a w związku z tym nie jesteś

dwoistością, lecz ją ze swej Źródlanej Woli stwarzasz. Dwoistość to iluzja,

którą dla potrzeb doświadczania kreujesz umysłem, ale nie jesteś z nią

w żaden sposób związany. Twoją naturą jest nieskończoność i

JEDNOŚĆ. Na samym końcu dialogu Dżanaka deklaruje między innymi,

że nie jest nawet Bogiem! Dlatego, że koncepcja Boga jest równa:

dobry lub zły, osobowy lub nieosobowy… Do tego jeszcze wrócimy o

119

odpowiedniej porze. Kiedyś pewien mistrz ZEN powiedział:

„Zastanawianie się nad tym co jest dobre, a co złe jest tylko bolączką

umysłu”.

Dżanaka odpowiada na argumenty przedstawione przez Asztawakrę,

opisując swój stan tkwiąc w nieopisanej radości i bogo-stanie. Ujawnia przed

nami bardzo istotną właściwość Najwyższej Świadomości – wszechobecność.

Obrazowo mówi, że świat który przyjął materialną formę jak garnek, który

wewnątrz, jak i na zewnątrz jest otoczony przez powietrze – przeniknięty jest

Najwyższą Świadomością. Tu warto się zatrzymać. Garnek otacza powietrze

ze wszystkich stron, z dołu, z góry, od wewnątrz i zewnątrz, ale też ściany

garnka również zawierają powietrze. Jednak naczynie zawiera cząsteczki

otaczającego go tlenu, azotu itd., a nie powietrze zawiera garnek. Taki

przykład ładnie uzmysławia nam, że to świat zawiera i składa się ze

Świadomości Źródła, a jednocześnie Absolut nie identyfikuje się ze światem.

Rozdział siódmy to kontynuacja rozdziału poprzedniego. Zaczynamy

jednak od piątego, ostatniego wersetu. Dżanaka deklaruje: „Zaprawdę,

jestem Czystą Świadomością…” Specjalnie podkreśliłem „jestem”, być drogi

czytelniku zwrócił na to uwagę. Dlaczego nie mówi „Ja jestem”, czy też „Jam

Jest”? Jam lub ja odnosi się jeszcze do świadomości pozornie oddzielonej i

indywidualnej. Tak więc nie oddaje w sensu bycia Źródłem. Tu należy zwrócić

uwagę na pewną różnicę między świadomością samozrealizowaną, a

Świadomością Źródła. Otóż, jeżeli jesteś w stanie samadhi i posługujesz się

określeniem „Jam Jest” jest to masz zachowaną świadomość indywidualności

jako cząstka Boga, lecz jeśli rozpływasz się w Najwyższej Świadomości, to

poczucie indywidualności zanika, a na to miejsce przychodzi po prostu

JESTEM: JESTEM ABSOLUTEM, JESTEM ŹRÓDŁEM. Postaraj się czytelniku

studiując rozdział siódmy, lub komentarz do niego donieść się poprzez na

początku odczuwanie, a następnie przez twój poziom świadomości -

rozumienie. Więc czym jest ta Czysta Świadomość, czy inaczej Najwyższa

Źródlana Jaźń? Oświecony król w piękny sposób prowadzi nas przez jej

Naturę, opisując to czym naprawdę jest i przyrównując się do

120

nieograniczonego oceanu. Przypomnijmy cechy, które wymienia król: spokój

i niewzruszenie, brak odczuwania straty lub zysku (dualizm!), niezmienność,

nieskończoność, bez skazy, brak odczuwania pragnień jak i przywiązania. Na

końcu wymieńmy bezforemność. Jeżeli istnieje co do tej cechy u ucznia

jakakolwiek wątpliwość, oznacza to że istnieje jeszcze przywiązanie do formy –

do ciała! Skoro znamy już cechy Źródła wymienione przez Dżanakę w

siódmym rozdziale, to rzeczywiście uświadamiamy sobie, że skoro jestem tylko

(i aż) Wiecznym Obserwatorem - pojawienie się impulsu lub pragnienia

przyjęcia, czy też odrzucenia czegokolwiek jest bezsensowne, nieprawdaż?

Rozdział ósmy nosi tytuł „Niewola i Wyzwolenie”. Asztawakra przedstawia

Dżanace różnice pomiędzy stanami zniewolenia i wyzwolenia na poziomie

umysłu. Mówi się o sile umysłu i to jest prawda. Wystarczy zmienić

świadomość, a umysł przestanie nas zniewalać. Pragnienia, tęsknota to

przywiązanie. Ludzie, którzy zabiegają o dobra materialne wpadają w

pułapkę zniewolenia i to być może na wiele wcieleń nie będąc tego nawet

świadomymi. Umysł ma też właściwość przyjmowania lub odrzucania idei,

myśli, tego co subiektywnie odbiera, a to rodzi skrajne emocje: euforii lub

złości. Każdy taki stan oddala nas od Najwyższej Obiektywnej Prawdy.

Najwyraźniej taka aktywność umysłu obserwowana jest u istot w gunie

tamasu (ignorancji) i często w gunie radżasu (pasji). Ciągłe porównywanie,

analiza, aprobata lub negacja, złość, lęk męczy i niszczy psychicznie,

zgadzają się z tym psycholodzy. Rozchwiane, skrajne emocje, dualizm w

ocenie służy ego i zaspakajaniu pragnień zmysłowych za wszelką cenę, bez

wglądu w konsekwencje duchowe. Prowadzi to do działań typu „po trupach

do celu” – jest to najkrótsza droga, by człowiek przestał być ludzki.

Wyzwolenie od oceniania, pragnień, lęku, emocji jest trudne, nawet bardzo

trudne, lecz stanowi naturalny proces rozwoju świadomości.

Na zakończenie tego rozdziału Asztawakra zwraca uwagę na jeszcze

jeden istotny element: istnienie lub nie istnienie „ja”. Masz więc dwa stany

świadomości do wyboru: albo identyfikujesz się z „ja”, czyli z rolą jaką

odgrywasz w swoim życiu będąc święcie przekonanym o realności swojej gry,

albo rozpuszczasz „ja” wiedząc, że jesteś Absolutem, nie zaangażowanym

wykonawcą, lecz spokojnym, niewzruszonym Wiecznym Obserwatorem.

Asztawakra zaznacza, by dobrze to rozważyć, gdyż ten wybór będzie

determinował twoją przyszłość: będziesz zależny od prawa karmy w dowolny

sposób obciążając się skutkiem decyzji i działań, albo uwolnisz się od

samsary. Dalej w Asztawakra Gicie powiedziane jest , że mędrzec, mimo iż

wydaje się że działa – nic nie czyni. Wtedy przyjmowanie czegokolwiek lub

odrzucanie traci sens – zanika…

121

W rozdziale dziewiątym Asztawakra kontynuuje swój dyskurs, kładąc

tym razem nacisk na pozostanie bezstronnym wobec wszystkiego co nas

otacza. Dla mędrca – mówi Asztawakra – dualistyczne koncepcje „to wolno

robić, a tego nie wolno robić” nie mają znaczenia, ponieważ jest od tego

wolny. W tym miejscu mogę zacytować mojego przyjaciela, który kiedyś

powiedział, że im grupa społeczna jest o niższej świadomości, tym ma więcej

kodeksów, zasad, nakazów, zakazów… Twoja moc tkwi między innymi w

obojętności wobec dualnej matrycy.

Mistrz mówi, że są trzy pragnienia, które wiążą się z materialną

rzeczywistością. Są to: pragnienie życia, pragnienie przyjemności

(zmysłowych) i pragnienie wiedzy.

Pragnienie życia. „Moje życie jest najcenniejsze.” To program

wynikający z INSTYNKTU samozachowawczego. A jakie istoty są

zdeterminowane i kierują się instynktem? Zwierzęta! Człowiek kieruje

się rozumem i intelektem.

Pragnienie przyjemności zmysłowych. „Każdy człowiek dąży do tego,

by było mu w życiu jak najlepiej”. Pragnienie przyjemności

zmysłowych związane jest również z instynktami: wymienionym

powyżej instynktem samozachowawczym i INSTYNKTEM

ZACHOWANIA GATUNKU. Jakaż iluzja przemijania i śmiertelności!

Skoro jestem ciałem i przemijam, to muszę pozostawić kogoś

podobnego do mnie, z mojej krwi i kości, który będzie moim

kontynuatorem rodu – potomkiem. Pragnienie przyjemności

zmysłowych ma jeszcze inny aspekt. Ktoś mówi: „Oddałbym wszystko

za dużą porcję lodów truskawkowych!”. Co za ryzykowna afirmacja!

Czy rzeczywiście pragnienie przyjemności zmysłowych (tym razem

chodzi oczywiście o zmysł smaku) warte jest pozbywania się

najbardziej wartościowych rzeczy w życiu, istotnych wartości, dzięki

którym istota ludzka widzi sens życia. Na to odezwą się głosy: „… ale

to jest przenośnia!”. Tak, tylko żeby ta przenośnia nie

zamanifestowała się, bo przecież myśl, słowo, pragnienie zabarwione

(a więc wzmocnione) emocjami ma moc twórczą! Nasuwa się

refleksja: jak łatwo „zaprzedać duszę”…

Pragnienie wiedzy. „Wiedza to potęgi klucz”, „Jak będziesz się uczył,

to coś osiągniesz w życiu”. Czy na pewno o to tak naprawdę chodzi?

Pragnienie wiedzy to ciekawość, czyli nienasycona natura ego. Czy

słyszałeś slogan „wiedzy nigdy dość”? Zrealizowany mędrzec nie

122

zabiega o wiedzę na temat niestałego, przemijającego,

iluzorycznego świata. Jemu wystarczy Boska Wiedza, że wszystko

pochodzi od Źródła. „Wszystko co jest na tym świecie stworzone

składa się z pragnień i tylko z pragnień.” – mówi pod koniec tego

rozdziału Asztawakra i radzi – „Dlatego porzuć to wszystko”.

Nauczyciel mówi o wszystkich pragnieniach. Dajmy na to pragnienie

szczęścia, które jest podobne do wspomnianego pragnienia

przyjemności zmysłowych; ludzie poszukują szczęścia w nietrwałych

przedmiotach świata materialnego lub byciu z drugą osobą. Gdyby

rzeczywiście takie przywiązania przynosiły szczęście, to przez

przypisaną doskonałość nie powodowałyby niepokoju w umyśle i

cierpienia, prawda? A przecież wystarczy zanurzyć się w Boskości w

nas, w naszej Źródlanej Naturze, by osiągnąć nieopisane szczęście.

Na koniec można postawić tezę, że nieangażowanie się i bezstronność

wobec kuszących miraży tego świata nie tylko chroni nas od przywiązania,

iluzji, ignorancji i cierpienia, ale pozwala osiągnąć poziom Czystej

Świadomości, która jest celem każdej istoty przejawiającej się w trzecim

wymiarze.

Kolejny, dziesiąty rozdział nosi nazwę „Spokój”. Asztawakra mówi, że

przez porzucenie negatywnych emocji, pragnień, wrogości, potrzeb zysku,

poczucia straty… wyswabadzamy się od kolejnych zależności. To wszystko

razem powoduje istny efekt domina lub stanowi pułapkę nakręcających się

pragnień i emocji w nieskończoność.

Jedyną metodą wyrwania się z tego kołowrotka, to ćwiczenie

obojętności wobec wszystkiego – radzi mistrz. To daje również wewnętrzny

spokój. Wieczny Obserwator w swej naturze jest spokojny, bo gdyby nie był –

stałby się zaangażowanym wykonawcą! Drugi werset tego rozdziału mówi

(cytuję):

„Spójrz na takie sprawy jak przyjaciele, ziemia, pieniądze, własność, żona i

spadki jak tylko na sen albo magiczne przedstawienie trwające przez trzy lub

pięć dni.”

Co Asztawakra miał na myśli? Wszystko co jest wokół nas jest tymczasowym

darem od Stwórcy, który należy szanować, ale bez przywiązania. Wszystko to

jest nietrwałe i trwa przez krótką chwilę. Asztawakra używa obrazowego

języka: sen, magiczne przedstawienie, iluzja… Drogi czytelniku, nie staraj się

raczej żonie mówić, że jest iluzją lub magicznym trikiem – na pewno nie

wyjdzie ci to na dobre . Określenie „trzy lub pięć dni”, to również

symboliczne wyrażenie krótkiej chwili, momentu. Dalej jest mowa o pragnieniu

jako zniewoleniu, ale Asztawakra dokonuje porównania: PRAGNIENIE =

SAMSARA. Do momentu, kiedy odzywają się pragnienia, w szczególności

zaspakajania zmysłów, jesteś w niebezpieczeństwie nieprzerwanego i

wymuszonego cyklu narodzin i śmierci, czyli Samsary. Kiedy stajesz się

obojętny osiągasz spokój przez ugruntowanie się w niewzruszonej obojętności i

wyzwolenie od namiętności. Następny (piąty) werset jest bardzo interesujący,

123

ponieważ określa naturę Dżanaki, jako Absolutu. A wszystko inne określa

bezwładnym niebytem. I znów ten sam apel do czytelnika: twoja teściowa

nie zasługuje, by nazwać ją „bezwładnym niebytem”! To stworzenie, które

wypływa i wpływa do Źródła. Ponieważ fizyczna forma tego stworzenia jest

nietrwała, iluzoryczna więc jest bezwładnym niebytem – gdy pozbawiona jest

ożywiającej Boskiej Cząstki zwanej duszą. „Niewiedza o sobie jest niczym,

zatem jakie masz pragnienia – aby być Świadomym?” Postarajmy się

rozszyfrować to niełatwe zdanie. „Niewiedza o sobie jest niczym.” – Będąc w

nieświadomości istota nie wie, jaka jest jej prawdziwa Natura, a w związku z

tym cała wiedza jaką reprezentuje, płynącą z iluzorycznego świata z

fałszywej identyfikacji nic nie znaczy, jest niczym. „…zatem jakie masz

pragnienia – aby być Świadomym? Czyżby Asztawakra znowu się pokusił, by

sprawdzić Dżanakę? Na pierwszy rzut oka tak to wygląda, ale ta wypowiedź

ma głębsze znaczenie. Niektórzy nauczyciele twierdzą, że osoba która bardzo

mocno pragnie oświecenia, osiąga je. Może faktycznie za ileś tam wcieleń,

lecz pragnienie jest samo z siebie zaprzeczeniem Oświecenia! Będziemy

powtarzać tę Prawdę często w komentarzach do Asztawakra Gity: W

momencie, kiedy usuniesz pragnienia doznasz Oświecenia.

Asztawakra przypomina Dżanace, że w Najwyższej Jaźni nic już nie ma

znaczenia, wszystko przeminęło: posiadanie, relacje, pragnienia, jest tylko

SPOKÓJ. W stanie Najwyższej Prawdy osoba ma już serdecznie dość bogactw,

zmysłowości i dążenia do wykonywania „dobrych uczynków”. A przecież jest

to tak bardzo pożądane w świecie? Zaraz o co tu chodzi? Można zrozumieć,

że bogactwa i zmysłowość powoduje zamęt w umyśle i emocjach, ale dobre

uczynki? Tak, to też, bo jeśli kładziesz nacisk na „zaliczanie” dobrych

uczynków jesteś znów zaangażowanym wykonawcą, a nie Wiecznym

Obserwatorem… poza tym skoro już to robisz, to w jakim celu? Większość robi

to na pokaz, by zaspokoić ego – „przecież trzeba mieć dobry wizerunek u

innych!” Mistrz mówi, że w lesie Samsary umysł nie znalazł zaspokojenia. Kiedy

czytam te słowa nasuwa mi się przysłowie „Im dalej w las, tym więcej drzew”.

Koło narodzin i śmierci bardzo trafnie przyrównane jest do lasu. W Samsarze

również można potknąć się wielokrotnie, pokaleczyć się, pokrążyć wiele razy,

a główną atrakcją tego lasu jest ukąszenie przez Czarnego Węża… Na koniec

Asztawakra obiecuje, że ten czas bólu i mozolnej pracy się skończył. To

zupełnie jak słowa mistrza Patandżali w Jogasutrach: Doświadczyłeś już

wszystkiego, więc porzuć to i podążaj ścieżką Jogi. Joga nie oznacza tylko

ćwiczenia asan, praktyk duchowych, mających na celu kontrolę umysłu, lecz

przede wszystkim Wysoką Świadomość - Świadomość Jaźni.

124

Asztawakra kontynuuje swój dyskurs dla oświeconego ucznia – Dżanaki

z perspektywy Boskiej Mądrości w kontekście Wiweki (rozpoznawania co jest

rzeczywiste, a co nie). Jeżeli jesteśmy niewzruszeni i nietknięci w naszym stanie

Najwyższej Świadomości, to zdajemy sobie sprawę nie tylko z iluzji dualnej

matrycy, jak i z tego, że wszystko co jest niezamanifestowane czy

zamanifestowane, jakiekolwiek zmiany , transformacje mają tą samą naturę.

W Boskiej Mądrości pozbywamy się pragnień, ponieważ to my jesteśmy

Źródłem. Stwórca, Źródło jest obfitością, więc pragnienia są niepotrzebne

skoro dostęp mamy do wszystkiego. Asztawakra mówi, że mędrzec zatopiony

w Najwyższej Jaźni nie przywiązuje uwagi do dualności upodobań: „lubię” lub

„nie lubię”. Wszystko dzieje się z woli Stwórcy i doświadczenia typu szczęście

lub nieszczęście, w Najwyższej Świadomości w żaden sposób nie dotykają

istoty zrealizowanej, która jest odwieczna, niewzruszona i spokojna. Werset

czwarty mówi o nieprzywiązywaniu się do efektów działań, bez względu na to

czy czynimy coś, czy pozostajemy w bezruchu. W Bhagawad Gicie jest

napisane:

„Masz prawo do wykonywania swoich przypisanych obowiązków, ale

nie możesz rościć sobie pretensji do owoców swojej pracy. Nigdy nie

uważaj siebie za przyczynę rezultatów swojego działania i nigdy nie

przywiązuj się do niewykonywania swego obowiązku.” (BG 2.47)

„Pan rzekł: Kto nie przywiązuje się do owoców swojej pracy i pełni swój

obowiązek tak, jak powinien – ten posiada prawdziwe wyrzeczenie i jest

prawdziwym mistykiem, nie zaś ten, kto nie zapala ognia i nie wykonuje

żadnej pracy.” (BG 6.1)

Wielu ludzi przypisuje sobie „zasługi” w sukcesie, nawet jeśli nic nie robią w tej

kwestii. Znane jest powiedzenie, że sukces ma wielu ojców, a porażka

żadnego. Jest to świadomość osób będących w duchowym uśpieniu.

Dlaczego nie powinniśmy przywiązywać do efektów pracy? Przynajmniej z

trzech powodów:

To co czynię, nie robię to „ja” tylko Stwórca we mnie, w związku z czym

do niego należą rezultaty działań.

Jeżeli uważam, że to „ja” jestem wykonawcą – karmię własne ego i

mogę wpaść w fałszywą dumę, a to z kolei ściąga mnie do ziemskich

energii.

125

Wiążę się ze skutkami karmy wynikającymi z czynów, a to nie pozwala

wyzwolić się z Samsary.

Cierpienie jest tylko produktem umysłu, jeżeli oczyścimy umysł, pragnienia i

ból rozpłyną się jak mgła zakrywająca czyste niebo. Jak mówi Asztawakra –

jest się zawsze i wszędzie szczęśliwym w Wewnętrznym Pokoju. „Istnieje Brahma

po ostatnią kępę trawy” – we wszystkim ( w całym stworzeniu) manifestuje się

Ojciec – Źródło jako Stworzyciel. Problemem chrześcijaństwa jest oddzielenie

Stwórcy od stworzenia. Dżanaka utwierdza nas w przekonaniu, że to iluzja!

Skoro istnieje tak ogromny i nieskończony potencjał we wszelkim bycie, to

rację mają buddyści twierdząc, że nawet trawa może być oświecona.

Brahma to aspekt Stwórcy stwarzającego. Kiedy jesteśmy tego świadomi, to

umacniamy się we własnej Źródlanej Naturze: niewzruszeni, czyści i spokojni.

Tak bowiem manifestuje się Najwyższa Świadomość.

Oświecony król Dżanaka opisuje stan zakotwiczenia i trwania w

Najwyższej Jaźni. W pierwszym wersecie dwunastego rozdziału Asztawakra

Gity wyjaśnia częściowo, dlaczego był gotowy by spotkać mistrza i dostąpić

oświecenia, jak już wiemy po przeczytaniu rozdziałów pierwszego i drugiego,

w ekspresowym tempie. Dżanaka, jako władca rozległego państwa, które

obejmowało prawie cały dzisiejszy Nepal, miał bardzo dużą ilość możliwości

doświadczania luksusu i uciech zmysłowych. On jednak spędzał czas na

studiowaniu Wed i medytacjach, dlatego przed samorealizacją był

uznawany za mędrca. Wspomina o powściągliwości od aktywności fizycznej,

w mowie, w końcu wyrzekł się błędnego spostrzegania siebie – z poziomu

ego. Dalej wypowiada się o braku przywiązania, które przyszło neutralnie i o

spokoju umysłu, które wynikło ze wspomnianego braku przywiązania oraz o

samowiedzy, że nie jest przedmiotem tych zmysłów. Wielu Nauczycieli

ludzkości mówi o braku przywiązania. Zacytujmy jednego z bardziej znanych,

który mówi o przywiązaniu do ciała:

"Przywiązanie do ciała jest cechą ludzką, nieprzywiązanie - boską.

Przywiązanie do ciała jest przyczyną cierpień i nieszczęść." – Sathya Sai Baba

O zmysłach, umyśle oraz o kontrolowaniu ich mówi Kriszna w swoim dyskursie

do Ardżuny na polu Kurukszetra. Również zwraca uwagę, że jako źródło

wszystkiego jest Inicjatorem między innymi kontroli zmysłów.

„Inteligencja, wiedza, wolność od wątpliwości i złudzenia, dar

przebaczania, prawdomówność, kontrola zmysłów i umysłu, szczęście i

niedola, narodziny, śmierć, strach, odwaga, łagodność, spokój,

zadowolenie, wyrzeczenie, dobroczynność, sława i niesława, wszystkie

te różne cechy żywych istot przeze Mnie Samego zostały stworzone.”

(BG 10.4-5)

„Bez względu na to, gdzie by umysł nie zbłądził – z powodu swojej

chwiejnej i niespokojnej natury – należy natychmiast powstrzymać go i z

powrotem poddać kontroli Jaźni.” (BG 6.26)

126

Dżanaka dalej mówi, że odrzucenie i akceptacja oraz inne dualizmy ustały,

gdy stał się Brahmanem2, istotą zatopioną w Wiecznej Najwyższej Jaźni. Każdy

z nas żyje w jakichś relacjach społecznych: żona, mąż, rodzic i dziecko,

nauczyciel i uczeń, szef i pracownik, sprzedawca i klient… specjalnie

wymieniłem te role społeczne w ujęciu par dualnej matrycy, ponieważ

Dżanaka mówi, że wyszedł poza te relacje i osiągnął Najwyższą Jaźń. Jak

widzimy, każdy dualizm jest iluzją, a tkwienie w nim jest ignorancją. Dopiero

kiedy zobaczymy Prawdę, wiemy już, że jest to iluzoryczna relacja, bo oparta

na roli jaką się odgrywa w teatrze życia. Nie oznacza to, że należy opuścić

rodzinę, żonę, męża, dzieci – to doprowadziłoby do cierpienia i byłby to

występek przeciwko niekrzywdzeniu (ahimsa). Chodzi tu o rozpoznanie, czym

ta relacja tak naprawdę jest i z poziomu Najwyższej Prawdy bycie

niezaangażowanym Odwiecznym Świadkiem. Choć wydaje się, że mędrzec

działa (pełni swoją rolę), to w rzeczywistości nic nie robi (jest obojętny wobec

roli społecznej, którą do tej pory pełnił). Zakotwiczenie i trwanie w Najwyższej

Jaźni uwalnia od niewiedzy, ignorancji w podejmowaniu lub porzuceniu

działania. Jako Najwyższa Świadomość nigdy nie działałeś, ani nigdy nie

zaniechałeś czynności – drogi czytelniku. Podobnie próba myślenia o czymś,

co jest nie do ogarnięcia umysłem jest bez sensu i stratą czasu. Dla ciebie,

jako Najwyższej Jaźni, każda czynność nie jest Ci obca, a jednocześnie tkwiąc

niewzruszenie w Źródle - nigdy nie wykonana! Dżanaka na zakończenie mówi,

że celem życia człowieka jest osiągnięcie Najwyższej Prawdy, więc jeśli do tej

pory sądziłeś, że celem twojej manifestacji była rodzina, majątek, kariera,

uznanie, zabezpieczanie przyszłości – to byłeś w błędzie…

Oświecony Dżanaka kontynuuje swój wywód o naturze Oświecenia. W

pierwszym wersecie zwraca uwagę na odrzucenie wszystkiego jako stan

niełatwy, zarówno do osiągnięcia, jak i do wytłumaczenia. Dla osoby

posługującej się tylko rozumem z trudem do zaakceptowania jest odrzucenie

zdobywania. „Dlaczego mam wyrzec się dóbr skoro są przydatne, cieszą oko i

chce się je mieć coraz więcej? Mam ładny dom, ładne samochody, sprzęt

elektroniczny najwyższej generacji (przecież nie zostanę w tyle za innymi!),

mam atrakcyjną żonę (ona podnosi mój status społeczny, będąc z nią jestem

jeszcze bardziej dumny z tego, co mam i osiągnąłem!).” Osoba, która słucha

2 Brahman - bezosobowy aspekt Absolutu posiadający w pełni cechę wieczności (sat).

127

takich wypowiedzi kiwa głową ze współczuciem. Wygląda na to, że ten

człowiek zamiast umysłu ma ego, nie wspominając o sercu! Z posiadania

dóbr można EWENTUALNIE mieć satysfakcję, ale nigdy szczęście. Odrzucenie

wyrzeczenia, to stan kiedy istota nie jest przywiązania, ani nie odczuwa żalu z

tego co posiada lub traci. Król, który jest zakotwiczony w Najwyższej

Świadomości odczuwa obojętność wobec luksusu i dóbr, których i tak nie

posiada, ponieważ przynależą do Źródła. Dalej Dżanaka mówi o porzuceniu

trzech postaci cierpienia. Powtarza on za Wedami: cierpienie z powodu

ciała, udręka z powodu mowy i umysłu. Te trzy cierpienia dotyczą nas

samych: niewłaściwe traktowanie własnego ciała, niewłaściwa – czcza

mowa i umysł – zadręczany lękami, wątpliwościami i koncentrujący się na

myśleniu, które w ostateczności nie ma znaczenia. Również cierpienie w

ujęciu tych trzech aspektów może być przysparzane innym istotom.

Uwalniając się od tego osiągamy błogostan i manifestujemy Najwyższą Jaźń,

co – ponownie słusznie podkreśla król – jest celem całej ludzkości.

Żadna czynność, czy to spanie, czy chodzenie, nie przynosi w

Najwyższej Przyczynie ani zysku, ani straty. Podobnie, jeśli ludzie oceniają daną

okoliczność jako stratę, czy zysk tkwią w iluzji dualności i ignorancji dotyczącej

ich Prawdziwej Natury – Najwyższej Świadomości. Skoro nie ma zysku i straty,

działania lub powstrzymywania się od działania, to w związku z tym nie istnieje

to co jest przyjemne i nieprzyjemne? Bycie poza tym stanem jest

ugruntowaniem w Najwyższej Prawdzie, która niesie Pokój, a tego efektem jest

trwanie w nieopisanym słowami błogostanie.

Rozdział czternasty to zakończenie na ten czas monologu króla Dżanaki, w

którym dzieli się istotą swojej Świadomości, której niedawno dostąpił. Mówi, że

pozbywając się jakiejkolwiek mentalnej aktywności jest jak człowiek obudzony

z uśpienia. Myśli nie da się do końca wyeliminować, ale jeśli płyną

mimowolnie i nie zważamy na nie, nie koncentrujemy się na nich, to jesteśmy

wolni od myślenia lub pamiętania czegokolwiek. Osiągamy wówczas spokój

umysłu zatapiając się w Źródlanej Ciszy. Pragnienie jest wyeliminowane,

ponieważ cel pragnienia, jak i źródło przywiązania jest iluzoryczne. Będąc

Wiecznym Świadkiem, zatopionym w Najwyższej Źródlanej Naturze nie ma się

pragnień – więc występuje też brak chęci do wyzwolenia od czegokolwiek.

Dżanaka będąc wszystkim jako Najwyższa Jaźń, reprezentuje zarówno stan

mędrca, jak i uśpionego. Tylko ten, który jest zatopiony w Najwyższej

Świadomości może zrozumieć istotę reprezentującą Wiedzę o sobie jako

Źródle.

128

Asztawakra z radością będąc w wewnętrznej ciszy i niezmąconym

błogostanie wysłuchuje spontanicznej wypowiedzi ucznia na temat swojego

urzeczywistnienia. Dalej kontynuuje mistrz Asztawakra. Osoba poszukująca

oświecenia będąca jeszcze bez świadomości o swojej Prawdziwej Naturze

zdarza się, że potrzebuje instrukcji, a właściwie niemal ciągłego prowadzenia

mistrza. Dzieje się tak do momentu, gdy istota uświadamia sobie, że ma

„wewnętrznego guru”. To też jest tylko etap , gdyż niczego nie potrzebuje

dusza, która jest w tym samym stanie co Asztawakra, czy król Dżanaka.

Asztawakra uświadamia Dżanace, że naturą oświecenia jest odseparowanie

od rzeczy spostrzeganych zmysłami. Wprawdzie w tym wersecie (AG 15.2)

użyte jest słowo sanskryckie niesmak, czy niechęć, to jednak nie oddaje w

pełni znaczenia tego co tłumaczy Asztawakra. Niesmak i niechęć

wkomponowane są jeszcze w dualizm: smak – niesmak, chęć – niechęć.

Asztawakra podkreśla, że mimo wiedzy o Absolucie, Jaźni, Dżanaka nie jest

pozbawiony wolnej woli i może czynić jak zechce. Jednak, czy osoba

samozrealizowana będąca w tak niezwykłym stanie chciałaby wrócić do

cierpienia z powodu iluzji? Rozpoznanie siebie we wszystkim i wszystkiego w

sobie nie wyklucza zaniechania poczucia odpowiedzialności. Ktoś może

powiedzieć: „No jak to, mam być nieodpowiedzialny?!” Odpowiedzialność,

podobnie jak ambicja są związane z dharmą (pełnienie obowiązków,

powinność i właściwe postępowanie) i z ego. A skoro istota będąca w

Najwyższej Świadomości jest obojętna wobec ego i dharma jej już nie dotyczy

(ponieważ nic nie czyni), to poczucie odpowiedzialności, które jest bardzo

cenione w trzeciowymiarowym społeczeństwie rozmywa się w niewzruszonej

Najwyższej Jaźni. Asztawara radzi, by nie martwić się niczym, ponieważ to

ciało jest niestabilne: przychodzi, rozwija się, starzeje, umiera i rozpada, lecz

my jesteśmy odwiecznie trwającą Rzeczywistością. Lęk przed śmiercią,

wszyscy mówią, że to naturalne. No cóż, jest to tak samo naturalne, jak

ignorancja co do Wieczności i iluzja co do ciała. Asztawakra podaje piękny

przykład na to, że wszystko co jest zamanifestowane i niezamanifestowane

zawarte jest w Źródle, składa się ze Źródła. Biżuteria: pierścionki, bransoletki

zrobione są ze złota, staną się kiedyś z powrotem bezforemnym złotem. Mimo

że mają formę, kształt, kolor i wagę, ich naturą jest czysty kruszec. Istota, która

jeszcze się nie przebudziła sądzi, że jest bransoletką, czy wręcz patyną na

biżuterii, a nie najczystszym pierwiastkiem, metalem. Dalej mistrz przypomina

bardzo ważną prawdę. Wszystko wydaje się, że istnieje. Nasz umysł to kreuje,

a zmysły odbierają, jako rzeczywiste. Jest to iluzja. Tak naprawdę jesteś Ty i Ty

jesteś wszystkim, nic poza tym, bez jakichkolwiek uwarunkowań w ujęciu

Ostatecznym. Asztawakra przedstawia uczniowi kolejny paradoks: mimo tak

zwanego wyzwolenia nie jesteś (Ty również czytelniku) ani zniewolony, ani

129

wyzwolony będąc w swej Naturze. Jak bowiem Źródło może być zniewolone

(sic!), a tym bardziej wyzwolone! Na końcu tego rozdziału Asztawakra mówi,

by zaprzestać medytacji. Może to wydawać się kontrowersyjne dla tych co

praktykują z różnych powodów, lecz będąc w Najwyższej Świadomości,

roztopionym w Źródle nie istnieje potrzeba praktykowania czegokolwiek, jak i

robienia czegokolwiek. Umysł jednak w swej naturze potrafi przylgnąć do

jakiejś rzeczy lub przyczepić się do myśli. To jednak nie jest potrzebne i mistrz

przed tym ostrzega, gdyż powoduje to przywiązanie. W swej naturalnej

Wolności przymuszanie umysłu do jakiejkolwiek czynności mija się z celem,

ponieważ nie przynosi to rezultatów w postaci straty lub zysku, o czym już

wspomniałem.

W rozdziale szesnastym Asztawakra kontynuuje swój dyskurs dając specjalne

wskazówki dla Dżanaki. Od niepamiętnych czasów wszystkie religie na Ziemi

wmawiały nam, że Boga można poznać przez czytanie świętych,

„objawionych” ksiąg. Prawda jest jednak inna i bardzo prosta: jeżeli nie

puścisz wszystkiego, chodzi tu oczywiście o przywiązanie, to do tego

momentu nie będziesz zakorzeniony w Najwyższej Jaźni. Możesz robić

cokolwiek, medytować, kolekcjonować materialne dobra, jednak dążeniem

umysłu będzie cały czas to samo - powstrzymywanie się lub nie

powstrzymywanie się, czyli działanie. Ten obłędny dualizm jest istną pułapką.

Działania, które nie są w Stwórcy, dla Stwórcy i przez Stwórcę będą zawsze

obarczone błędem, ignorancją, cierpieniem, ponieważ jest to poruszanie się

po omacku. Dalej oświecony mistrz przypomina, że umysł wolny od dualizmu i

pary przeciwieństw "zrobiłem to" i "nie zrobiłem tego" staje się obojętny i

niewzruszony na iluzoryczne stany i rzeczy. Nie istnieje ani bogactwo, ani

zmysłowość, ani nawet wyzwolenie, jest tylko JESTEM! Tak jak już zaznaczyłem,

w Indiach uznaje się wszystko co jest przemijające za iluzję. Więc bogactwo,

zmysłowość i wyzwolenie to ILUZJA, ponieważ trwają tylko chwilę. Wymieniaj

cokolwiek - poza Źródłem, Stwórcą – to wszystko w rzeczywistości nie istnieje.

Dalej Asztawakra mówi o ludziach, którzy dzielą się na dwie grupy:

przywiązanych i wstrzemięźliwych. Mówi się, żeby nie popadać w skrajności i

to jest prawda. Jednak bycie pośrodku między wyżej wymienionymi stanami

nic nie daje. Dopiero puszczenie jednego, jak i drugiego, wznosi do

Najwyższego Poziomu. Wtedy taki mędrzec, jak zaznacza Asztawakra nie jest

ani skromny ani zachłanny. Każde dualistyczne odczuwanie jak odraza i

przyjemność to ignorancja przejawiająca się jako brak rozeznania między tym

co jest prawdziwe, a nieprawdziwe (Viveka), a to powoduje zakorzenienie i

wzrastanie (korzeń i gałęź Samsary) w licznych cyklach żyć. Kolejne zdanie

jakie wypowiada Asztawakra może okazać się bardzo odkrywcze dla

niejednej istoty: „Pragnienie rodzi się z działania, a niechęć z powstrzymania

się…” Pokazuje to, jak mogą być ze sobą powiązane dualne pary

przeciwieństw. Gdyby zacząć poszukiwać różne cechy dualizmu i relacje

między nimi okazałoby się, że jest to samonapędzający się mechanizm zwany

w sanskrycie maja – iluzja! W biblijnym nowym testamencie Jezus mówi: "

Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich,

bowiem należy królestwo Boże." (Ew. Marka 10:11-17) Oznacza to, że będąc

130

jak dziecko jesteśmy bardziej skłonni do przyjmowania subtelnych Energii,

Impulsów Źródła. Czy zauważyłeś Drogi Czytelniku, że prostota, czystość,

spontaniczność to cechy zrealizowanych mistrzów? Czyż do nich nie należy

już Królestwo Niebieskie? Asztawakra właśnie o tym mówi: dziecko jest wolne

od par przeciwieństw, choćby dlatego, że ich nie rozumie i świadomie ich nie

manifestuje. Dziewiąty werset tego rozdziału mówi o namiętności i

beznamiętności. Namiętność to podążanie za zmysłami i ego, nie

kontrolowanie ich, a wręcz bycie ich niewolnikiem. Tak więc, człowiek

będący pod władaniem zmysłów pragnie uwolnić się od Samsary, która jest

źródłem cierpienia, jednak nie wie jak, gdyż tkwi w iluzji, targany

niepewnością szuka drogi do wyzwolenia. Natomiast człowiek, który

kontroluje ego, a zmysły i przedmioty zmysłów nie mają na niego wpływu, nie

odczuwa cierpienia nawet uwarunkowany kołem narodzin i śmierci,

ponieważ poznał swoją Prawdziwą Naturę i znowu jak mówi chrześcijańskie

pismo: „Poznajcie Prawdę, a Prawda was wyzwoli.” (Ew. Jana 8:32)

Przywiązanie i duma jest przyczyną cierpienia. Tak najkrócej można określić

dziesiąty werset. Duma z wyzwolenia – to iluzja a jednocześnie pułapka, w

którą można wpaść. Jest to zaskakujące, ale jeśli chwilę nad tym się

zastanowimy, to rzeczywiście takie niebezpieczeństwo nie jest wykluczone.

Nawet bogowie i półbogowie nie mogą poprowadzić i zakotwiczyć adepta

w Absolucie, jeśli on nie odpuści wszystkiego z umysłu. Oznacza to, że od

samego początku do samego końca istotna jest wola i nic oraz nikt nie może

ingerować w Uniwersalne Prawo Wolnej Woli.

Asztawakra w tym rozdziale mówi o esencji samorealizacji. Stan ten jest

owocem Wiedzy Transcendentalnej i owocem praktyki jogi. Już zaznaczałem

poprzednio, ale przypomnę, że słowo „joga” nie tylko oznacza praktykę, lecz

również cel praktyki, czyli urzeczywistnienie Jaźni. Asztawakra w ramach

przypomnienia mówi, że osoba zatopiona w Absolucie nie odczuwa

nieszczęścia, ponieważ jest wszystkim, wszystko z niej jako Źródła wypływa i do

niego wraca. Rzadko spotyka się taką osobę, która nie miałaby żadnego

stosunku do rzeczy, które posiada lub nigdy nie posiadała. Nie ma ona

marzeń, ani zniewalających pragnień, a także nie odczuwa żalu po stracie.

Mędrzec, który osiąga Najwyższy Stan Świadomości nie odczuwa pragnienia

powrotu do poprzedniego życia, ponieważ żadne przyjemności zmysłowe i

żadne choćby największe, najpiękniejsze dobra materialne nie mogą równać

się ze stanem serca i umysłu osoby będącej w błogostanie Źródła. Mistrz

131

podaje tu przykład słonia, który znalazłszy przepyszne dla niego liście Salaki3

nie wróci już do mniej atrakcyjnych liści Nimby. W tym miejscu mam

szczególna okazję pokazać czytelnikowi, jak dowolnie bywa tłumaczony ten

sam werset (17.3) Asztawakra Gity. Oto Asztawakra Gita w tłumaczeniu

Marka Oziewicza:

„Gdyby małpa odkryła uroczy zakątek pełen dojrzałych bananów i

rozkoszowałaby się znalezionymi owocami, czy zwróciłaby uwagę na

znajdujące się tam również korzenie i gorzką korę?”

Jest to również piękny przykład, który ma ten sam sens, ale jakże odmienną

treść. Asztawakra w siódmym wersecie daje istotna radę: by żyć szczęśliwie z

tym, co się posiada i sobą reprezentuje, lecz bez emocji, ani pragnienia

odrzucenia tego wszystkiego, ani złości na kontynuację obecnego stanu

rzeczy. Innymi słowy, wszystko co jest wokół mnie chwilowo istnieje, lecz ja

JESTEM Wiecznym Obserwatorem. Dla wyzwolonego umysłu i obudzonego

serca – jak mówi mistrz do Dżanaki – Najwyższy Stan jest wszędzie,

gdziekolwiek mędrzec odwróci głowę, tam spostrzega tylko Najwyższą

Świadomość. Skoro tak, to osoba, która zakotwiczona jest w Absolucie, ani nie

śpi, ani nie czuwa – w rzeczywistości nie wykazuje nawet najmniejszej

aktywności, ponieważ jak już wielokrotnie pisałem, Najwyższa Jaźń jest

niewzruszona, spokojna i wieczna. Dalsza część siedemnastego rozdziału to

ponowne, jak to miało miejsce w poprzednich rozdziałach, przypomnienie o

aspektach wolności mędrca „dla którego skończyły się dni w Samsarze”.

Czuje obojętność wobec zbliżającej się śmierci, czy namiętnej, pięknej

kobiety. Dla osoby nieprzebudzonej duchowo to może być niewyobrażalne,

ponieważ dwa powyżej podane przykłady wywołują silne emocje. Śmierć –

złość, uczucie bezsilności i lęk, a kobieta u mężczyzny wywołuje nie tylko

podniecenie fizyczne, lecz liczne stany niepokoju w umyśle. Innym niezwykle

trudnym procesem pracy nad sobą dla wielu jest zaprzestanie oceniania,

głównie w kategorii „dobra” i „zła”. Taka wiedza jest przekazywana Ardżunie -

Kriszna na polu Kurukszetra mówi, że wszystko jest jednym, nie ma dualizmu.

Wyjście ponad ocenianie i iluzję to pokonanie guny4 natury materialnej.

„Pan rzekł: O synu Pandu, kto nie żywi nienawiści do oświecenia,

przywiązania i ułudy, kiedy są obecne, ani nie tęskni za nimi, kiedy

znikną; kto pozostając neutralnym, transcendentalnym i niewzruszonym

wobec wszelkich tych reakcji materialnych cech, wiedząc, że jedynie

guny są aktywne; kto jest utwierdzony w jaźni i tak samo traktuje

szczęście i niedole; jednakowym okiem patrzy na grudkę ziemi, kamień i

kawałek złota; kto jest jednakowy wobec rzeczy pożądanych, jak i

niepożądanych; kto jest zrównoważony i jednakowo odnosi się do

pochwał, jak i do oskarżeń; kto pozostaje niezmienny wobec honoru i

3 Salak (Salacca zalacca lub Calamus zalacca) jest gatunkiem palmy z rodziny Arekowatych występującym w Indonezji i

Malezji. Palma ma krótką łodygę oraz liście o długości dochodzącej do 6 metrów. 4 Byt zewnętrzny i umysł (manas) posiadają trzy właściwości, są jakby splecione z trzech nici:

tamas — bezwład i nietrwałość, radżas — pobudzenie i namiętność, sattwa — czystość,

świetlistość, lekkość.

132

dyshonoru; kto traktuje wrogów na równi z przyjaciółmi; kto porzucił

wszelkie przedsięwzięcia materialne – taki człowiek pokonał guny

natury materialnej. (BG 14.22-25)”.

W tym miejscu warto bym przekazał wam pewną anegdotę: Żyła sobie

cyganka, była wdową z trójką dzieci. Codziennie rano wychodziła, by trudnić

się kradzieżą. Kradła portfele i portmonetki. Pewnego wieczoru wracała z

pokaźnym łupem – miała przy sobie cztery portfele z pieniędzmi. Była

szczęśliwa, ponieważ mogła wykarmić często głodujące dzieci… Więc czy

postępowała „źle”, czy może jednak „dobrze”, przecież miała za co utrzymać

siebie i potomstwo, a trudniła się tym, co potrafiła najlepiej robić. I znów

postawmy obok siebie osobę niezrealizowaną z mędrcem, który dostąpił

obecności w Najwyższej Świadomości. Pierwszy człowiek by się emocjonował,

gorączkował, że to „grzech”, że „zło”…a mędrzec, przyjąłby tę sytuację z

pełnym zrozumieniem i Miłością, nie zaprzątając sobie umysłu roztrząsaniem

dylematów moralnych, tylko by błogosławił z intencją wzrostu świadomości

tej kobiety, z życzeniem aby już więcej nie krzywdziła innych.

Osiemnasty rozdział jest najdłuższym, bo 100 wersetowym rozdziałem

Asztawakra Gity. W tym rozdziale zawarta jest esencja całości Asztawakry,

dialogu i oświecenia. Asztawakra oddaje cześć przebudzonej świadomości, a

więc sobie, swojemu uczniowi – Dżanace i każdej zrealizowanej istocie. Wiele

ludzi dąży do oświecenia, uważając, że jest to bardzo trudne do osiągnięcia,

jednak Asztawakra obala tę tezę mówiąc, że Królestwo jest bardzo blisko, bo

w nas. Stwierdza też, że przez ograniczenia jak i wyrzeczenia w życiu stan ten

jest nieosiągalny. Można go dostąpić bez wysiłku tylko przez pozostanie

oddzielonym, niezaangażowanym Obserwatorem. Urzeczywistnienie

Najwyższej Jaźni usuwa troski i życie staje się pogodne. Dzięki czemu? Uznaniu

własnej Prawdziwej Natury, jak i eliminację iluzji. Jeżeli byś próbował

wymieniać „jestem tym” i „nie jestem tym”, pewnie po godzinie zaschłoby Ci

w gardle i rozbolała głowa… A przecież kochany Czytelniku wystarczy

zaafirmować za Asztawakrą: „Jestem wszystkim, wszystko jest mną”. Dalej

Asztawakra wygłasza kontrowersyjne stwierdzenie, wymieniając między

innymi medytację i inne rzeczy, praktyki, że też należą do królestwa iluzji. Czy

medytacja to iluzja? Z poziomu Najwyższej Wiedzy – TAK, ponieważ każda

praktyka duchowa, medytacja służy czemuś, zaspakaja potrzebę i angażuje

w działanie, więc jest w opozycji do Najwyższej Jaźni, która charakteryzuje

stanami odwrotnymi: brakiem potrzeb i zaangażowaniem! Jeżeli osoba

uważa, że jest Bogiem, jest Brahmą, to myśli jak Bóg itd. Jeżeli jest pewien, że

jest Nieuwarunkowaną Świadomością - bez myśli – to proces myślenia,

analizowania, wspominania, planowania zanika rozpływając się w

błogostanie i Miłości. Mędrzec może być spostrzegany w świecie jako

działający, zaangażowany w czynności, jednak gdy nie ma cienia dualizmu,

pragnień a nawet mądrości, to przez stanie się Najwyższą Jaźnią - nic nie

czyni. Osoba świadoma siebie jako Absolut, żyje jakby nie miała ciała, – mówi

Asztawakra – ponieważ nie istnieje Samsara i wszystko jest z tym związane.

Sądzę, że znajdzie się jakiś czytelnik, który z podobnym stanem odczuwania

będzie się identyfikował. Przyznam, że sam często mam takie wrażenie. W

133

stanie Najwyższego Pokoju mędrzec nie myśli, mimo że posiada zmysły, a one

pełnią swą rolę, to tak naprawdę nie widzi, nie słyszy, nie wie…, czyli nie

angażuje się w poznanie przemijającej, iluzorycznej rzeczywistości, bo jakaż to

może być wiedza, skoro dotyczy nierealności – to strata czasu. Uwolniony

umysł emanuje Światłem Absolutu, w stanie pokoju, niewzruszenia, braku

wątpliwości i pragnień. Dzieje się tak, bo jak powiedział Dżanaka: „Moją

naturą jest Światło”. Ludzie wyrzekają się życia, radości i wymyślają różne

techniki, które rzekomo mają przywieść ich do realizacji Najwyższej Mądrości.

Tak naprawdę nie jest to już potrzebne, ponieważ Najwyższa Jaźń jest ich

Prawdziwą Naturą, oni są już Absolutem! Istota nie może osiągnąć Boskości,

wyzwolenia, przez pragnienie osiągnięcia Najwyższej Świadomości i jak

wspomniałem – przez praktykowanie różnych ceremonii i wszelkiej aktywności

duchowej, ale też skoro zostało to wymyślone, to znaczy, że czemuś służy.

Fakt, to może być potrzebne na pewnym etapie rozwoju duchowego, może

powodować wzrost świadomości, przemianę na poziomie emocji, lecz nie

prowadzi do Absolutu – nie jest z Nim bezpośrednio związane. Tylko przez

zniwelowanie pragnienia, potrzeby osiągnięcia Najwyższej Jaźni i

zanegowanie działania – jak podpowiada nam Asztawakra – można cieszyć

się po prostu z bycia Absolutem. Zaprzestań, zatem jakichkolwiek aktywności,

które wynikają z pragnień i są źródłem rozczarowania i cierpienia. Na to

miejsce ciesz się Najwyższą Boską Świadomością, którą JESTEŚ OD ZAWSZE.

Kolejną wiedzą z tego rozdziału jest istotna zależność: Jeżeli myślisz błędnie to

błędnie działasz, bowiem to myśl prowadzi do działania. Jedyną radą jest

odseparowanie się od myśli i zaprzestanie myślenia. I po raz kolejny

napotykamy obrazowe hinduskie przenośnie, których pełno w przeróżnych

pismach: Puranach, Upaniszadach, Wedach… Asztawakra malowniczo

porównuje zmysły do groźnych tygrysów, (które tylko czekają by zaatakować)

i słoni (wielkich, nieporęcznych i siejących wiele zniszczenia). Poprzez

obrazowość sytuacji Asztawakra podaje wybór: albo jesteś przestraszonym

człowiekiem szukającym schronienia przed tygrysami – zmysłami w jaskini

kontroli umysłu i koncentracji, albo przyjmujesz postawę lwa („króla zwierząt”),

bez pragnień wobec których „słonie zmysłów” uciekają lub służą uniżenie.

Ludzie, którzy tkwią w iluzji boją się upokorzenia, ale sami jak tylko nadarzy się

okazja wyśmiewają się z innych, ale mi wolno, innym nie! Warto przyjrzeć się

wersetowi 55. Asztawakra mówi, że mędrzec, jogin nie może być upokorzony,

ani obrażony, ponieważ niemożliwe jest szkalowanie Najwyższej Jaźni, którą

ów zrealizowany jogin przejawia. W tym wersecie Mistrz również wymienia

członów rodziny: żona, synowie, wnuki… Nigdzie nie wspomniane jest to, że

mędrzec musi być sanyasą, osobą z wyrzeczonym porządkiem życia, ascetą –

jak mówi o tym Śrimad Bhagavad Gita w rozdziałach dwunastym i

osiemnastym: „Służba Oddania” i „Doskonałość Wyrzeczenia”! Tak więc

pośrednio obalony jest mit, że osoba która dąży do osiągnięcia Najwyższej

Świadomości musi się wyrzec wszystkiego i prowadzić ascetyczny tryb życia.

Doskonały przykład życia wśród ludzi, jednocześnie będąc zrealizowanym

daje nam nauczyciel Paramahamsy Joganandy - Shyama Charan Lahiri

(Lahiri Mahasaya). I dalej napisane jest, że osoba zatopiona w iluzji i

ignorancji, która powstrzymuje się od działania – też działa. To działanie

134

objawia się przez myślenie „co zrobiłem”, „co jeszcze mam zrobić” –

planowaniem, więc umysł angażując się w myślenie o tej czynności wykonuje

tę czynność. Osoba w Najwyższej Jaźni nie ma cienia niepokoju w swym

umyśle. Wykonuje swoją pracę nie angażując się w nią w żaden sposób i

dlatego odczuwa wewnętrzny spokój, a wszystko przychodzi dziecinnie łatwo

i spontanicznie. Dla mędrca moralność, niemoralność, cnota, hańba nie

istnieją. To wszystko jest w świadomości trzeciowymiarowej, w iluzorycznej

dualności stosunków społecznych i religii. Wprawdzie Lama Ole Nydahl

(Lama, Europejczyk, propagator buddyzmu Diamentowej Drogi na

zachodzie, uczeń XVI Karmapy Rangdziunga Rigpe Dordże) powiedział:

„…Najważniejsze i naprawdę święte są tylko ludzkie szczęście i wolność,

natomiast religie, prawa społeczne i demokracja to tylko sposoby na

osiągnięcie i ochronę tego szczęścia.” Czy tak jest naprawdę? Odpowiedz

sobie sam na to pytanie Kochany Czytelniku. Nie ma również znaczenia, czy

człowiek odgrywa rolę żebraka, czy króla, bezrobotnego czy prezesa wielkiej

korporacji. Najważniejsze jest to, że manifestuje Najwyższą Świadomość, czyli

między innymi uwolniony jest od iluzorycznej koncepcji „dobra” i „zła”. Osoba

będąca w naturze guny tamasu (ignorancji), lub guny radżasu (pasji)cieszy

się, gdy uda jej się coś załatwić, zrobić. Im „trudniejsza” sprawa, tym większy

poziom dumy. Jednocześnie martwi się i niepokoi o to, co ma jeszcze do

zrobienia. Taki człowiek cały czas goni nie wiadomo za czym, siedząc po szyję

w grzęzawisku ignorancji, bo kiedy można w „wyścigu szczurów” przystanąć i

zapytać się Źródła „kim się tak naprawdę jest, jaka jest moja Prawdziwa

Natura?”. Mędrzec zaś nie myśli w takich kategoriach, ponieważ nic nie czyni,

nie angażuje się w działanie, więc z samej rzeczy twory myślowe „co

zrobiłem”, „co mam do zrobienia” nie istnieją – nie mają najmniejszego sensu!

Treść tego komentarza dotyczy 1/3 całego rozdziału, reszta jest powtórką

poprzednich rozdziałów, więc poprzednie komentarze są również aktualne.

Rozdziały dziewiętnasty i dwudziesty to końcowe deklaracje

zrealizowanego króla Dżanaki. Asztawakra wysłuchuje ze Źródlanym

Spokojem to co ma do powiedzenia jego uczeń. W rozdziale dziewiętnastym

Dżanaka rozpoczyna niemal każde zdanie od słów „Dla mnie zakorzenionego

w mojej własnej chwale, nie istnieje…”, dalej wymienia iluzoryczne stany,

źródła ignorancji, elementy dualnej matrycy. W innym tłumaczeniu

Asztawakra Gity król Dżanaka obwieszcza: „Chwała mi, Najwyższej Jaźni!”

Warto wspomnieć ponownie, że to spontaniczne stwierdzenie nie jest w

135

żadnym wypadku manifestacją ego, lecz zachwytem nad niewyobrażalną

błogością, stanem rozpłynięcia się w Absolucie, którego nie oddadzą żadne

słowa. Zanika wiedza, joga i cele życia… Do celów życia – wielką wagę

przywiązują ci, co są zanurzeni w ignorancji.

Ostatni, dwudziesty rozdział to obwieszczenie Dżanaki o swej ostatniej

konkluzji. Obwieszcza on nierzeczywistość wszystkiego, o czym można myśleć,

mówić lub co można sobie wyobrazić. Tutaj na chwilę zatrzymamy się tylko

przy dwóch wersetach: jedenastym i czternastym. W jedenastym wersecie

ostatniego rozdziału jest napisane:

„Dla mnie, który jestem wiecznie czysty, nie istnieje żadne złudzenie, żadna

samsara… i żaden Bóg”. (!)

To dopiero może być bulwersujące! A jakie obrazoburcze! Na pewno Pan

Bóg się o to obrazi! No tak… Dla osoby żyjącej w iluzji, a przede wszystkim z

przywiązaniem do religii i jej dogmatów jest to nie do pomyślenia. Bóg został

wyobrażony na wiele sposobów w formie ludzkiej lub zwierzęcej, osobowy lub

nieosobowy, miłosierny lub karzący, stworzyciel lub niszczyciel, kochający

Ojciec lub srogi sędzia… widzisz kochany Czytelniku, co napisałem? Od

samego początku Asztawakra Gity mówi się o dualizmie, opozycyjności lub

jak kto woli o dualnej matrycy. Jest to iluzja, bowiem wystarczy zmienić punkt

widzenia, a przedmiot rozważań zmienia się w zupełnie co innego. Istnieje

tylko Najwyższa Jaźń, Świadomość, Absolut, Źródło… a nie Pan Bóg taki, czy

jakiś inny. Każda manifestacja Boga, Allaha, Jahwe, Kriszny, Sziwy… to tylko

aspekty Niezmiennej i Wiecznej Świadomości. Tak właśnie, to ta Świadomość

wiedząc, że jest Najwyższą Jaźnią postanowiła siebie doświadczyć w

przejawieniach zamanifestowanych (kamień, roślina, zwierzę, człowiek…) i

niezamanifestowanej fizycznie (Bóg, połbóg, bogoczłowiek, anioł, Mądrość,

Miłość, Moc, myśl, idea…). I ostatni czternasty werset: Dżanaka mówi: „… cóż

można więcej powiedzieć? Nic już nie wychodzi ze mnie.” Lub w tłumaczeniu

Marka Oziewicza: „Cóż więcej można powiedzieć? Jak w słowach wyrazić

niewyrażalne? Nic więcej ze mnie nie wypływa…” Istnieje tylko Cisza i Światło,

więc idąc za radą oświeconego króla – kończę ostatni komentarz, bowiem już

nic nie jest do dodania czy odjęcia. Pozostaje tylko zatopić się w Najwyższej

Świadomości JESTEM…

136

(I) Medytacja Wstępu

Jesteśmy właśnie zapraszani przez Źródło do pierwszej medytacji, która

dostroi nas do przypomnienia, kim naprawdę jesteśmy. Najwyższa

Świadomość manifestuje się przed nami jako potężny impuls, bit Światła i

zaprasza nas na retrospekcyjną wycieczkę. Zaczynamy doświadczać na

nowo pierwsze manifestacje, które mogą objawić się w innych cywilizacjach

lub na Ziemi w dowolnym okresie dziejów. Dzięki takiemu spojrzeniu wracamy

do wszelkich doświadczeń. Takich, które wypływają z naszych byłych potrzeb,

pragnień, ambicji czyli jednym słowem z ego. Znajdziemy w nich przyjemności

zmysłowe, władzę, wojny, pełnienie funkcji religijnych, administracyjnych…

Jest tam złość, arogancja, duma, upokorzenie, nienawiść. Następnie, jak

klatki filmowe przewijają się: miłość, współczucie, pomoc, wyrzeczenie,

wolność, moc, altruizm i praca dla dobra wszystkich istot. Najwyższa Jaźń daje

nam wyraźny obraz całej dualności, której byliśmy uczestnikami. Całościowe

spojrzenie niesie za sobą - w zależności od sceny wrażenia i odczucia

negatywne lub pozytywne. Źródło uświadamia nam, że te dualistyczne

emocje oraz doświadczenia są z poziomu Najwyższej Mądrości iluzoryczne. Do

tej pory takie doświadczenia były potrzebne, lecz teraz, kiedy jesteśmy u

progu wzniesienia energetycznego, duchowego i świadomościowego

przestaje pełnić swą eksperymentalną rolę i traci na znaczeniu. Dlatego

Ojciec Źródło przygotowuje Dysk Światła, który jest w tym momencie tkany ze

Świetlistego Sznura Najwyższej Świadomości, którego nikt ani nic nie jest w

stanie przeciąć… Ten Dysk będzie wsysał wszelkie doświadczenia, które

Źródło zdobyło przez nas, wraz z przywiązaniem, próbami odrzucenia,

zaniechania lub przyjmowania, zaangażowania w działanie. Czujemy, jak to

wszystko z nas jest zdejmowane i wsysane we wspomnianą już doskonałą

strukturę. Odczuwamy lekkość i szczęście. Teraz dopiero możemy odczuć ulgę

uwolnienia, oswobodzenia. Jakiż ogromny balast został z nas zdjęty! Kiedy

dane były wchłaniane, Świetlisty Dysk zmieniał swoją barwę, formę i strukturę.

Jest teraz ponownie w harmonijnie pierwotnej świetlistej manifestacji. To

uwolnienie jest niejako przygotowaniem do następnej pracy medytacyjnej, w

137

której towarzyszyć nam będzie Asztawakra. Znajoma nam już struktura

energetyczna zamienia się w Świetlisty Kwiat Lotosu, która spływa w kierunku

naszych stóp i tam się lokuje. Ten Lotos zakorzenia nas w Świadomości

wychodzenia z iluzji i ignorancji, a także stroi nas do kolejnej pracy.

Jesteśmy zapraszani do powrotu do Tu i Teraz, powinno minąć trochę

czasu zanim będziemy mogli przystąpić do kolejnej pracy. Od Źródła płynie

informacja, że z pracą nad zakorzenieniem się w Najwyższej Świadomości jest

tak, jak z jedzeniem bardzo słodkiego tortu . Kiedy zjemy jeden kawałek –

jesteśmy szczęśliwi wewnątrz i na zewnątrz, podnosi się poziom hormonów

szczęścia. Jednak gdybyśmy próbowali zjeść pół, a nawet cały tort –

zaszkodzilibyśmy sobie, zrobiłoby się niedobrze, więc tort nie spełniłby swej roli.

Wracamy do naszych ciał z poczuciem radości, harmonii, spokoju, nadziei i

poczuciem gotowości do kolejnej, powiedzmy, inicjacji…

OM SHANTI, SHANTI, SHANTI

(II) Medytacja zakotwiczenia w Najwyższej Jaźni z Asztawakrą.

Jesteśmy zapraszani do kolejnej bardzo istotnej pracy medytacyjnej.

Poza zamanifestowanej, jak poprzednio w postaci Impulsu Światła –

Najwyższej Świadomości , towarzyszy nam Asztawakra – nauczyciel duchowy

króla Dżanaki. Asztawakra wita nas z Najwyższą Miłością i rozwiewa nasze

pozostałe wątpliwości co do naszej Natury, Natury Absolutu. Stwarza przed

nami manuskrypt napisany Światłem – Traktat Najwyższej Prawdy i treść tego

dokumentu zaczyna wpływać w nas. Porządkuje świadomość, a także

rozświetla mocniej i mocniej. Znajdujemy tam między innymi takie kody jak:

„Nie jesteś ciałem, ani ciało nie jest twoje, nie jesteś nawet duszą”.

„Nie jesteś z niczym związany, lecz wszystko wypływa z ciebie i do

ciebie wraca – Nieskończonego Oceanu Świadomości”.

„Twoją naturą jest Światło. Jesteś wieczną, spokojną, kochającą,

niewzruszoną, bez skazy Najwyższą Świadomością”.

Pragnienia, przywiązanie lub odrzucenie, przedmioty zmysłów, iluzja,

dualizm, ignorancja, ego nie istnieją dla ciebie, jako Absolutu”.

„Nie jesteś zaangażowanym Wykonawcą, lecz zdystansowanym

Wiecznym Obserwatorem”.

Tych kodów jest bardzo wiele i każdy z nich wpływa w nasze struktury

energetyczno-duchowe, strzelając natychmiastowo jak fajerwerki – dokonują

transformacji i czyszczenia starych programów myślowych, zachowań i

przywiązania do osób, rzeczy, miejsc i sytuacji. Wchodzimy w nieopisany

spokój i radość, stan w którym zaczynamy się jakby „zadamawiać”. Źródło

Wszechrzeczy w Swej Nieomylnej Wiedzy i Świadomości tworzy Krystaliczno –

Świetlisty Filar Absolutu. Ta Kolumna Światła zaczyna przez głowę i szyje powoli

wpływać do naszego kręgosłupa. Każdy z nas może odczuwać Ją w inny

sposób: może ona usadawiać się z pewnym oporem lub łagodnie i

bezproblemowo. Tak czy owak odczuwamy wypełnienie Miłością, Harmonią,

138

Szczęściem, Pokojem, Wiecznością w nieopisanej Obfitości. Efektem tej pracy

wraz ze Źródłem i mistrzem Asztawakrą jest rozpłynięcie się umysłu, serca…

Zatracamy też poczucie ciała fizycznego, każdego z energetycznych, a

właściwie poczucia jakiejkolwiek formy, treści... Przecież nie jesteśmy związani

z żadną formą! Poddajemy się temu niezwykłemu procesowi. Jak mówi

Asztawakra efekty strojenia tej pracy będziemy odczuwali jeszcze jakiś czas.

Dlatego odczekajmy do momentu, aż będziemy wewnętrznie świadomi, że

jesteśmy zakotwiczeni w Absolucie, w Najwyższej Świadomości – pewnie i w

PEŁNI. Kiedy Dżanaka w drugim rozdziale Asztawakra Gity zamanifestował

Najwyższą Jaźń rozpływając się w Niej, w niczym nieograniczonym szczęściu i

błogostanie stał się tego pewien. Jego niezachwiana, nawet nie tyle wiara,

co Wiedza zacementowała go w Najwyższej Rzeczywistości.

Asztawakra mówi, by po czasie strojenia we właściwym momencie przystąpić

do kolejnej medytacji, w której będzie tym razem gościł oświecony król

Dżanaka. Zostańmy jeszcze jakiś czas w otwartej i zamanifestowanej

energetyce, by wtedy, kiedy będziemy gotowi wrócić do Tu i Teraz w

ziemskiej, trzeciowymiarowej rzeczywistości, ale jakże pięknie i niezwykle

przemienionej.

(III) Medytacja realizacji Najwyższej Świadomości z królem Dżanaką.

I oto jesteśmy zapraszani do esencji wszystkich medytacji Asztawakra Gity.

Koordynować będzie Ojciec Źródło, Najwyższa Świadomość oraz zaproszony

samozrealizowany król Dżanaka. Król mówi, że nie identyfikowanie się z

czymkolwiek dla osoby niezrealizowanej jest nie do pomyślenia. „Brak

indentyfikacji z czymkolwiek to ubóstwo – dla takiej osoby – bo jeśli mam

wiele, to znaczy, że jestem kimś, jestem poważany”. W swojej Najwyższej

Świadomości jesteśmy utwierdzeni w Wiedzy, że jest to iluzja i ignorancja. Stan

zakotwiczenia i rozpłynięcia w Absolucie jest paradoksalny, bowiem

samozrealizowana istota nie posiadając w zewnętrznej ocenie nic, jest

wszystkim, więc wszystko należy do niej przez między innymi zawieranie się we

wszystkim, a jednocześnie nie odczuwając związku z tym co przejawione i nie

przejawione. Czyż nie jest to najdoskonalsza Obfitość? Nawet stwierdzenie

„lepiej być niż mieć” traci sens, bo co to jest lepiej lub gorzej?

I w tej medytacji, również samozrealizowany król Dżanaka stwarza dalszą

część najczystszych, źródlanych kodów, matryc i bitów informacji, które

spływają i roztapiają się w naszych sercach:

„Ja z wyzwolonym umysłem, jako Najwyższa Jaźń jestem wszędzie”.

„Jestem wolny od pożądania lub odrzucenia religii, bogactwa, życia i

śmierci”.

„Jestem zakotwiczony w Najwyższej Jaźni”.

„Żadna udręka ciała, mowy ani umysłu nie może mnie dotknąć”.

„Wszystko, co wypływa z niewiedzy jest poza mną.”

„Dla mnie wiecznie czystego nie istnieje żadne złudzenie, żadna

samsara, żaden Bóg.

139

Te świetliste krystaliczne i diamentowe formy Świętej Geometrii utwierdzają

nas w odczuwaniu siebie jako bezforemnej, wiecznej, niezaangażowanej,

spokojnej, kochającej Najwyższej Jaźni. Możemy odczuć ten stan jako

eksplozję Światła na poziomie Serca, umysłu i każdej naszej komórki… I oto

odczuwamy siebie jako wszystko…. wolni od relacji i przywiązania.

Odczuwanie bezgraniczności, bezforemności, a jednocześnie

wszechobecności daje nieograniczoną błogość i szczęście. Teraz my w

Miłości, Obfitości i Szczęściu jako emanacja najczystszego Światła oświetlamy

całe stworzenie i kosmiczne przestrzenie. Każdą zamanifestowaną cząstkę,

energię i niezamanifestowaną świadomość, oświetlamy nami – Najwyższą

Świadomością w naszym wiecznym wdechu i wydechu, gdzie całe

stworzenie wypływa z nas i powraca jak fala do Wiecznego Nieskończonego

Oceanu. Źródło w nas i król Dżanaka zapraszają do roztopienia się w

Wewnętrznej Źródlanej Ciszy i tam dokończymy naszą medytację, wtedy gdy

będziemy gotowi….

(IV) Medytacja Zakończenia – Doświadczanie Źródła

Ojciec Źródło zaprasza nas

do krótkiej medytacji

zakończenia. Nie posiadając

imienia, wieku, żadnej

przynależności, przywiązania do

czegokolwiek, a tym bardziej

formy, odczuwamy siebie, jako

wysoko wibrujące Światło.

Jesteśmy zaproszeni do

maksymalnego rozproszenia swej

świetlistej natury na wszystko, co

jest zamanifestowane i

niezamanifestowane. Odczuj

swoją wieczną i harmonijną

obecność Źródła we

Wszechświatach, istotach

fizycznych na każdym stopniu

rozwoju i niefizycznych –

aniołach, dewach, półbogach,

bogach, opiekunach, żywiołach,

a przede wszystkim w

Świadomości. Poczuj siebie, jako bezgraniczną Ciszę, z której wszystko

wypływa (w tym pradźwięk OM) i powraca. Aby ogarnąć sercem i umysłem

to doświadczenie zacznij świadomie i powoli oddychać.

Przy wydechu zwizualizuj jak Światło rozdziela się na miliony cząstek i

część z tego Światła krystalizuje się tworząc niezliczone formy materii.

Postaraj się doświadczyć tej indywidualności nie zatracając

Najwyższej Świadomości JESTEM, JEDNOŚCI.

140

Przytrzymaj chwilę siebie na wydechu. To stan bytu, to oczekiwanie

ekspansji i istnienia niezliczonych manifestacji jako TY.

Oto naturalnie pojawia się kolejna faza oddechu: wdech, wielki Wdech

Źródła, Wielki Powrót. Rób to cały czas świadomie, a zobaczysz jak

wszystko wydzielone zrzuca okowy samsary – pędzącego koła cykli

narodzin i śmierci, karmy – relacji przyczynowo - skutkowej, dualnej

matrycy i prakriti – natury trzech gun: tamasu, czyli bezwładu i

nietrwałości, radżasu — pobudzenia i namiętności, sattwy — czystości,

świetlistości i lekkości. Następnie wtapia się w ciebie jak krople, czy

fale Światła w Nieskończony Ocean Światła.

Kolejną fazą jest utrzymanie wdechu w sobie. To zwiastun kolejnego

oddzielenia i Twojego doświadczania, jako każda manifestacja w

indywidualnej formie i naturze, w iluzji i ignorancji lub nie. W tym

momencie możesz odczuć jak zbiera się w tobie silny strumień energii

stwórczej, która nabiera na sile, by w odpowiednim momencie

eksplodować, zamanifestować się w nieskończonej gamie form.

I oto przechodzimy do kolejnej części medytacji. Twoja Źródlana Świadomość

stworzyła nad tobą Diament Źródła. Jest on bardzo jasny, przejrzysty,

nieskazitelny i wieczny. Będzie on ukoronowaniem wszystkich

dotychczasowych prac medytacyjnych. Diament Źródła skumulował w swojej

krystalicznej naturze i formie ogromny, potężny zasób energii. Przepuszcza On

też słup Światła, który dociera z trzynastego wymiaru – Wymiaru Stwórcy.

Diament z racji swego kształtu jest pryzmatem dla tego Światła. Czy widzisz

wychodzące tęczowe spektrum? To zwiastun kształtującej się Gwiazdy

Siedmiu Promieni, która jako korona osadza się na twoich skroniach. Możesz

poczuć teraz, jak duchowo – energetyczno – krystaliczna struktura Diamentu

schodzi i przepływa przez głowę, szyję i niżej do czakry serca i tam rozpływa

się jako Światło rozświetlając wszystkie Wszechświaty.

Asztawakra powiedział do króla Dżanaki: o czym myślisz, tym się stajesz, jeśli

myślisz o Źródle – stajesz się Źródłem. U ciebie nie ma nawet maleńkiej myśli,

jest tylko Wibracja Źródła. To świetliste, Źródlane rozedrganie emanuje polem

energoinformacyjnym JESTEM, JESTEM ŹRÓDŁEM…

I oto czas zakończyć tę medytację pozostając w nieskończonym szczęściu,

błogostanie i w Źródlanej Ciszy…

141

o Komentarze i medytacje: z przekazu od Źródła.

o Nityaswarupananda, Swami: Ashtavakra Samhita, (tłumaczenie)

Advaita Ashrama, Kalkuta , edycja czwarta, 1975 r.

o John Richards: Asztawakra Gira, Tekst sanskrytu z angielskim

tłumaczeniem.

o Maria Wütrich Sarnowska: Asztawakra Gita. Tajemnice Jogi poznania.

PWN , 2005 r.

o Al Drucker: Asztawakra: Samorealizacja - Poznanie Absolutu, Prema,

2009 r.

o Manuel Schoch : Ukąszony przez Czarnego Węża - Antyczna Mądrość

Asztawakry, Warszawa 2007 r.

o Bhaktivedanta Swami Prabhupada: Bhagavad - gita taka jaką jest , The

Bhaktivedanta Book Trust, 2007 r.

142

Przebudzeni nie są już na łasce życia i śmierci, wzrostu i niszczenia,

sukcesu i niepowodzenia, biedy i bogactwa, zaszczytów i niesławy. Dla nich

nawet głód, pragnienie, gorąco i zimno, doświadczane i przemijające w

rzece życia, nie zachowuje już swego żądła. Uświadomili sobie, że nie ma

nigdy potrzeby zmieniać tego, co widzą - tylko sposób, w jaki widzą.

I tak nabierają właściwości wody, która jest miękka i podatna, a jednak

nieodparta w swej potędze; która nie stara się, a jednak przynosi korzyść

wszystkim istotom. Przez ich pozbawione egoizmu działanie inni są

przeobrażani, poprzez ich niezależność, cały świat pomyślnie się rozwija, dzięki

ich niepożądliwości inni pozostają niezepsuci.

Wodę ciągnie się z rzeki, by nawodnić pola. Wodzie jest zupełnie

obojętne, czy jest obecna w rzece, czy na polach. Tym sposobem

przebudzeni działają, żyją łagodnie i mocno w zgodzie ze swym

przeznaczeniem.

Takimi słowami można określić wyzwoloną istotę, która jest zatopiona w

Absolucie, więc niezmiennie i wiecznie szczęśliwa. Drogi Czytelniku , skoro

dotarłeś do tego miejsca w lekturze - Asztawakra Gicie, do komentarzy i

przepracowałeś załączone medytacje, oznacza, że nie potrzebujesz już nic

innego… jesteś Najwyższą Jaźnią. Z Najwyższym Szczęściem my: Asztawakra,

Dżanaka i autor w Jednym, błogosławimy Ciebie pozostawiając w Twoim

Najwyższym Stanie. Mówimy chóralnie, że nic już z nas nie wypływa, więc

niech zakróluje Źródlana Cisza.

asztawakra gita

Documents