angas Pahayagan ng Alay Sining | Hulyo 2011

The past decade has been a grim period for human rights.The figures are alarming: over 1,100 victims of extrajudicial killings, over 200 enforced

disappearances, and some 400 political prisoners who remain imprisoned. Less than one percent of these cases have ended up with court convictions. In short, almost everyone who has engaged in human rights violations under Gloria Macapagal-Arroyo or Benigno Aquino III has quite literally gotten away with it.

Such injustice due in part to a notable lack of massive outrage and protests against human rights violations. Instead of public indignation rising with each new murder, disappearance, or arrest, it seems that most people simply choose to stay silent on the issue, either out of apathy or fear.

Fascism, unchallenged, will only grow worse. We must fight back. Among these statistics are four victims, all of them from the University of the Philippines, Diliman — each case presents us with the opportunity to stand up for our rights, ending, at last, the climate of fear and impunity which has been eroding our rights.1Karen Empeño and Sherlyn Cadapan — from the College of Social Sciences and Philosophy and the College of Human Kinetics, respectively — went missing five years ago in Hagonoy, Bulacan. Witnesses say that Karen and She were repeatedly beaten, raped and tortured in captivity.

A United Nations special rapporteur tied many of the HRVs during Arroyo’s regime to General Jovito Palparan (known to human rights groups as “the Butcher”), who was head of the military battalion stationed in the area where Karen and She disappeared. Moreover, the Supreme Court, the highest court in the land, has issued a writ of amparo ordering the military to immediately release Karen and She from their custody.

Yet the UN and the SC wield no real power with the military. Palparan and other officials have simply denied all accusations. Karen and She remain missing.

Are they still alive? Where are they? What is being done to them? These are the questions that the family and friends of Karen and She continue to ask.

Arroyo had no answer then; Aquino has none now.

2Ericson Acosta is a former editor of the Philippine Collegian and longtime critic of the government. He was working as a freelance journalist, researching on human rights violations and environmental issues, when he was abducted last February in San Jorge, Samar.

He turned up three days later in a military custody, tagged and detained as a communist. The Armed Forces of the Philippines (AFP) had charges ready against him: they accused Acosta of trying to resist arrest using a grenade.

Acosta, who is still in detention, said that he had quite obviously not been carrying around an explosive. He also detailed in a sworn statement the torture he suffered while in the hands of the military.

Human rights groups have noted that Acosta’s case is a classic example of state-sanctioned tactics to engage in HRVs. Because political activism is protected by free speech laws, the government often invents trumped-up criminal charges against activists and journalists in order to silence and intimidate them.

3At 21, Maricon Montajes, a film major at the College of Mass Communication, is one of the youngest political prisoners in the country.

This June marked a year since she was first arrested — with companions Ronilo Baes, 19, and Romiel Cañete, 22 years old — in an alleged encounter between military troops and armed rebels in 2010. They are detained in the overcrowded Batangas Provincial Jail, charged with the non-bailable offense of illegal possession of firearms and explosives.

Rights defiled:

Lumipas na ang tag-init at nagsimula na ang mga buwan ng bagyo at ulan, ngunit kasalungat ng pagbabago ng panahon

ang pagpapatuloy ng mga demolisyon sa iba’t ibang komunidad sa Metro Manila, at maging sa ibang lungsod sa Pilipinas tulad ng Davao.

Sa San Roque, nagtayo ng barikada ang mga residente at binato ng mga bote ang miyemrbo ng demolition team upang harangan ang sapilitang pagwasak ng mga tahanan nila. Sa San Juan, makikitang umiiyak ang mga nanay, may bitbit na sanggol o o hawak ang kamay ng kanilang mga anak; nakatayo sa kalsada at napaliligiran ng mga kahon at kagamitan mula sa kanilang mga ginibang bahay. At sa Davao naman, humantong pa sa panununtok ni Mayor Sara Duterte sa isang opisyal ng korte ang naunang karahasan sa pagitan ng mga pulis at mga residente ng Agdao na nangangambang mawalan ng sariling tirahan.

Malinaw na marahas ang malawakan at sunod-sunod na demolisyon na nagaganap sa ilalim ni Pangulong Benigno ”Noynoy” Aquino III. Marami sa mga naaapektuhang komunidad ay gigibain — hindi dahil may mas maayos na proyekto ang gobyerno o dahil “danger zone” ito at mapanganib sa mga residente — kundi dahil nais pumasok ng pribadong sektor at gawing “commercial district” ang lugar.

tutulan ang mga demolisyon!

Taking a stand vs the abuse of human rights

Ang usapin ng demolisyon ay usapin ng tunggalian. At ang kontradiksyon ay hindi lamang sa pagitan ng mga pinalalayas at sa nagpapalayas sa kanila. Kailangan din gumuhit ng linya sa pagitan ng mga tumututol at sa mga pinahihintulutan ang ginagawang pagsasawalang-bahala ng mga negosyo at gobyerno sa kalagayan ng mahigit 500,000 pamilya ng “informal settlers” o maralitang lungsod sa Metro Manila.

Sa isang banda, nariyan ang mga sumusuporta sa demolisyon. Sa kanilang lohika, wala namang karapatan ang libu-libong maaapektuhan sa lupang hindi kanila. Wala rin umanong bigat ang kalagayan ng mga residenteng ito kumpara sa magiging paglago ng ekonomiya kapag nakuha ng mga negosyante ang lupang tinitirahan nila. Binabansagang “squatter” ang mga taong palalayasin sa kanilang tahanan, at sila’y kinukundena kapag sinubukan nilang lumaban sa mga demolition team. Meron naman daw relocation sites, at nagiging maarte lamang ang mga maralitang taga-lungsod sa tuwing tatanggi sila sa mga ito.

Ngunit ano ang nasa kabila ng timbangan?Mga tao, at hindi lamang numero o datos, ang pinag-

uusapan: mga manggagawang ilalayo sa kanilang trabaho, anak na tatanggalin sa kanilang mga eskwelahan, mga pamilyang ilalaglag sa mga malalayong relocation site na walang tumatakbong tubig o kuryente. Libu-libong buhay ang mawawasak — at para saan? Sa ngalan ng kaunlaran? Sino ang uunlad kapag nakapagtayo ng isa pang mall, isa pang call center, isa pang parking lot?

Mismong ang mga ahensya ng gobyerno ay umaamin din sa kakulangan ng mga relocation site. Nakalista ang mga problema sa ulat ng Presidential Commission for the Urban Poor: “shortage of employment opportunities;” “inadequate supply of potable water and electricity;” “distance from school and health facilities;” at “defects in housing structures.”

Sa ganitong lagay, hindi masisisi ang mga maralitang lungsod kapag nilabanan nila ang pinagpipilitang Public-Private Partnerships ng administrasyong Aquino, kung saan pati pabahay ay ginagawang negosyo. Sa lipunan sa ilalim ni Aquino, walang halaga ang tahanan at kabuhayan ng libo-libong pamilya, kung itatapat sa pera ng iilang malalaking pamilya tulad ng Ayala, Cojuangco, at Araneta.

Sa bandang huli, pinatitingkad lamang ng mga nagaganap na demolisyon at ang walang-prenong pagtulak ni Aquino sa kaniyang tagibang na mga proyekto ang pagpanig ng hacienderong pangulo sa malalaking negosyante, habang inilalagay sa laylayan ang karamihan sa mga mamamayan. Ngunit sa bawat tirahang wawasakin ng gobyerno, laksa-laksang maralitang taga-lungsod ang mag-aaklas at gigiba sa pamumunong manhid sa daing ng mamamayan.

Populasyon ng Metro Manila: 11.5 milyon na taoBilang ng maralitang lungsod o “informal settler” sa Metro Manila: mahigit 556,000 na pamilya, o 2.88 milyon na tao (25% ng populasyon)Kakulangan sa pabahay: 3.7 milyonPinaplanong maitayong bahay mula 2011-2016: 332,000 na yunitPondo para sa pabahay: P5.7 bilyonPondo para sa Conditional Cash Transfers (CCT): P21 bilyon

*ayon sa Metro Manila Development Authority, Housing and Urban Development Coordinating Council, at 2011

National Expenditure Program

Submit your artworks depicting your perceived face of Benigno "Noynoy" Aquino III to Alay Sining. Submissions may take the form of paintings, poetry, songs, or any written, visual, or performed art form.

Deadline: Friday, July 15Contact: Amae|09178137145