nižih i viših razredaSplitski vremeplov

oš Dobri2015.

Knjiga nastala kao sveobuhvatni projekt

oš Dobri

time machine

a cronaca televisiva

AL

Knjiga nastala kao sveobuhvatni projekt nižih i viših razreda

Split, 2015.

plitski vremeplov

time machine

a cronaca televisiva

oš Dobri

AS

L

2 / Splitski vremeplov2

Jedne ljetne večeri Duje i Ana šetali su Rivom uživajući u novome okusu sladoleda. Ulazeći u Dioklecijanove podrume, primijetili su veliki natpis „U MUZEJU GRADA SPLITA NALAZI SE ČUDAN STROJ – VREMEPLOV”. Brat i sestra su se pogledali i bez riječi krenuli prema muzeju. Nisu mogli odvojiti pogled od toga čudes-nog stroja. Bio je velik, pun šarenih, svjetlucavih gumbi.

One summer night, sister and brother Ana and Duje were walking along the Riva enjoying in a new ice- cream flavour. While they were enter-ing Diocletian palace`s basement, they noticed a big sign `In the museum of Split, there is a strange machine –A time machine`. They looked at each other and continued to go towards the museum. They couldn`t stop looking at the machine. It was a huge, multicolored with shiny buttons.

Una notte d`estate, fratello e sorella, Ana e Duje passeggiavano verso la riva di mare assaporando un nuovo gusto di gelato. Entrando nelle cantine del palazzo di Diocleziano videro la scritta „In mu-seo a Spalato c`è una macchina strana- la cronaca televisiva“. Sorella e fratello andarono sileziosa-mente al museo. Non potevano muovere la loro vista dalla macchina strana. Era grande, pieno di colori e aveva i bottoni scintillanti.

time machineA a cronaca televisivaLplitski vremeplovS

Duje, koji je radoznao i nemirnog duha, počeo je pritiskati gumbiće. Pritisnuo je veliki crveni gumb i povukao polugu pokraj sebe.

Gle čuda! Stroj se počeo tresti. Ana, koja je sama po sebi bila vrlo oprezna i plašljiva, problije-di. Stroj je podivljao, a svjetla su se nekontrolirano počela paliti i gasiti. Nakon nekoliko trenutaka sve se smirilo.

– Što se dogodilo? – panično upita Ana. Duje pogleda oko sebe i zbunjeno odgovori – Ne znam ni ja, ali pođimo istražiti! Shvatili su da su napoznatome mjestu, ali sve je bilo tako čudno i drukčije.

Duje, the curious and restless one, started push-ing the buttons. He pushed a big red button and pulled the handle beside it.

What a miracle! The machine started to shake. Ana, the careful and shy one, turned pale instantly. The machine went crazy, the lights turned on and off uncontrollabely. After a few seconds, every-thing was calm.

What happened?”, Ana asked in panic. Duje looked around himself and answered in bewil-derment.”I don`t know, but let`s go and find out.” They didn`t know where they were, but everything was so strange and different.

Duje, ragazzo curioso e inqueto comincò a premere i bottoni e premendone uno rosso,tirò la leva che era vicino a lui.

Guarda, il miracolo! Ma macchina comincò ad agitarsi e andò fuori controllo, la luce si accened-eva e si spegneva. Ana,timida e accorta, diventò pallida, ma dopo un momento tutto si calmò.

„Cosa è successo?“, Ana chiese, presa dal panico. Duje si guardò in torno e rispose confuso. „Non lo so neanch`io, andiamo a vedere!“, capirono subito di trovarsi in un posto sconosciuto, dove tutto era strano.

4 / Splitski vremeplov

Duje, mi smo na Peristilu – s olakšanjem reče Ana.Molim?! Grgur Ninski nije na Peristilu! – sprem-

no odgovori Duje.Ali zar ne vidiš da je ovdje katedrala svetog

Duje? – zapita se Ana.Anaa, zašto nas ovi ljudi tako čudno gledaju? –

plaho upita Duje.Možda zato jer ste potpuno drukčiji od nas –

iza leđa začuju nepoznat glas. Okrenuvši se, ugle-daju dvoje djece njihove dobi u neobičnoj odjeći.

Vi ste vrlo neobični – zbunjeno odgovara Duje. Nekoliko trenutaka gledali su oko sebe i shvatili da ih je stroj zbilja vratio u prošlost.

Ja sam Duje, a ovo je moja sestra Ana – ponos-no se predstavi Duje svojim novim prijateljima iz prošlosti. – A vi? – želio je znati imena svojih novih prijatelja. Ja sam Perina.

A ja sam Špiro – nadoveže se dječak. U tom trenutku Duje izvadi mobitel iz džepa i nazove roditelje jer je poželio kazati što se dogodilo i koga su upoznali. – Nema signala! – iznenađeno će Duje. – Čega, ferala?! – zbunjeno upita Perina.

Baš si smiješan, Duje. Zapeli smo u prošlosti i shvati da nema ni mobitela, ni mame, ni tate.

Shvativši što je kazala, Ana je u istome trenutku osjetila da joj sve to silno nedostaje. Međutim, nije bilo ni vremena ni mjesta za tugu.

Ispričali su svojim novim prijateljima iz prošlosti kako su dospjeli ovamo.

”Duje, we are on the Peristil”Ana says in relief.”What? The statue of Gregory Nin shouldn`t be

here!”, Duje answers”But, don`t you see that the cathedral of Saint

Duje is here?”, Ana asks.”Ana, why are these people looking strangely at

us?”, Duje asks timidly.Suddenly, they hear a voice behind them. ”May-

be because you are totally different from us.” They turned around and saw two kids of their age wear-ing strange clothes.

You are very strange.” replies Duje, embarrassed. They were looking around themselves for a few seconds and then they realized that the time ma-chine returned them to the past.

I`m Duje and this is my sister, Ana.” Duje says proudly to his new friends from the past. ”And you?” He wanted to know the names of his new friends.

I`m Perina.”I`m Špiro.”, says the boy. In that moment, Duje

took his mobile phone from his pocket and tried to call his parents, because he wanted to tell them what had happened and who they had met. ”No signal!”, Duje says suprisingly. ”What, you mean a street lamp?”, Perina asks suprisingly.

You are very funny, Duje. We are stuck in the past and get it through your head there are no mobile phones, nor mum or dad.”

„Duje, siamo a Peristil“, Ana disse sollevata. „Prego?! La statua Gregorio da Nona non è a

Peristil!“, Duje rispose. „Non vede che qui c`è la cattedrale di san Duje?“,

Ana chiese. „Ana perché tutta questa gente ci guarda strana-

mente?“ Duje chiese timidamente. „Forse perchè siete completamente diversi da

noi“, dissero due estranei. Quando si sono girati, hanno visto due estranei.

„Voi siete strani“, rispose Duje confuso. Un mo-mento dopo si guardarono a torno e capirono che la macchina li aveva catapultati in un tempo passato.

„Io sono Duje, questa è mia sorella Ana“, Duje era orgoglioso di presentarsi ai nuovi amici del passato.

„E voi?“, voleva sapere i nomi dei nuovi amici.„Io sono Špiro.“, il ragazzo rispose. Duje pensò

di prendere il telefonino in tasca e chiamare i loro genitori per raccontare l`accaduto e chi avevano conosciuto. „Non c`è segnale!“, Duje ha detto sor-preso. „Cosa non c`è? La lampada?“ Perina chiede confusa.

„Sei ridicolo Duje. Noi siamo nel passato e devi capire che qui non ci sono telefonini, non ci sono mamma e papà.

Quando capì cosa era stato detto, Ana si sentì mancare. Ma, non c`era posto per la tristezza.

Raccontavano dopo agli amici del passato come erano arrivati lì.

6 / Splitski vremeplov

– Vi se sigurno šalite?! – u nevjerici upita Špiro. Duje i Ana bili su toliko uvjerljivi, borili su se tko će točnije opisati što se dogodilo, a izgledali su vrlo neobično, tako da se oko njih okupilo mnošt-vo djece. Perina se pred djecom osjetila važnom i ponosnom radi svojih novih prijatelja. Barem na trenutak bila je u centru pozornosti. Predložila je da pođu njezinoj kući u Varoš. Spustili su se strmim stubama kroz mračne i hladne Dioklecijanove po-drume.

Pogledaj, Duje, i Riva je drukčija! Vidi fontanu! – ushićeno vikne Ana.

Pa to je Bajamontuša – objasni Špiro.A što se dogodilo palmama? – začuđeno upita

Duje.Ma kakve palme, to su murve! – odgovori mu

Špiro koji se već bio uživio u ulogu turističkog vodiča, samo što su ovo bili sasvim neobični turisti iz budućnosti.

Veselo su nastavili šetnju i ugledali šarene Proku-rative. Bio je sajmišni dan. Duje je odmah potrčao onome što ga najviše zanima – različitom alatu i oružju. Osobito ga je zainteresirao štand oko ko-jeg se okupilo nekoliko dječaka koji su vozili čudne drvene daske nalik na skejt. Da bi što prije dotrčao do štanda koji je privukao njegovu pozornost, Duje je potrčao svom snagom i u gužvi izgubio iz vida Perinu, Špira i Anu. Ej, mogu li dobiti đir na skejtu? – upita Duje koji je već bio toliko zanesen

When Ana realized what she had said, she missed them all at that moment. However, there was no time for sorrow.

They told their friends from the past how they came here.

Are you kidding?”, Špiro asks in disbelief. Ana and Duje were so convincing, they were fighting about who is going to tell what happened. Many children started to gather around them because they looked very unusual. Perina felt proud and important because she had new friends. For a mo-ment, she was the centre of attention. She suggest-ed to go to her house in Varoš. They walked down steep stairs through the dark, cold basement of Diocletian`s palace.

Look Duje, the Riva looks different! Look at the fountain!”Ana says delightedly.

”It is Bajamontuša.”,Špiro explains.”What happened to the palm trees?”, Duje asks

suprisingly.”These aren`t palm trees, they are mulberry

trees!”, Špiro replies, who enjoyed in the role of tour guide, but there was one difference, these tourists were from the future.

They continued their walk and saw busy Proku-rative. It was market`s day. Duje ran to those things he interested him most, tools and weapons. He was particulary interested in the booth where couple of boys were standing around and riding strange wooden boards that looked like skateboard. As

„Voi scherzate?“, Špiro chiese incredulo. Ana e Duje erano stati davvero persuasivi, cercando di raccontare tutti i dettagli, ma apparivano strani, e perciò tanti bambini stupiti stavano attorno a loro. Perina si sentiva importante e orgogliosa dei nuovi amici. Almeno per un momento si è stata in cen-tro d` attenzione. Lei suggerisce allora di andare a casa sua a Varoš. Scesero dalle scale rapidamente, e attraversano le cantine fredde e oscure del palazzo di Diocleziano.

„Guarda Duje, la Riva è differente! Guarda la fon-tana!“, Ana esclamò piena di energia.

„Questo è Bajamontuša!, Špiro spiegò.„Cosa è succeso con le palme?, Duje chiese stu-

pito.„Quali palme, queste sono le gelse!“, Špiro ris-

pose. Godeva già del ruolo di guida turistica ma c`era una differenza, Ana e Duje erano turisti del futuro.

Hanno continuato a passeggiare e videro le Prokurative piene di colori. Era giorno della fiera. Duje corse alle cose che gli interessavano di più, agli strumenti e le arme. Gli interessava special-mente il banco davanti al quale sono stati i ragazzi che stavano su un pezzo di legno somigliare a un pattino. Corse, allora pieno di energia e si trovò davanti al banco che aveva tirato la sua attenzione. Correndo così forte e pieno di energia perse Perina, Ana e Špiro.

8 / Splitski vremeplov

novostima iz prošlosti da je potpuno zaboravio na vrijeme, mamu, tatu, mobitel... Oni ga čudno po-gledaše i odgovoriše.

To je karet. – Brzo se uklopio u igru. Dječaci su ga prihvatili, a Duje se,

kao i svaki dječak zanio igrom, ali ovaj put zab-oravio je i na sestru i na nove prijatelje.

Ana je znatiželjno promatrala štandove sa slat-kišima, ukosnicama, nakitom, ali njezina je pamet-na glavica u jednome trenutku zaključila:

Nema Duje! Gdje je? – Ana se uspaničeno obrati prijateljima.

Lako ćemo ga naći. Nije Split London! – samou-vjereno odgovori Špiro. Ana je u tom trenutku žarko željela povjerovati u ono što je Špiro rekao. Osjetila je da joj se ta Špirova samouvjerenost po-malo i sviđa. Međutim, djevojčica nije imala vre-mena razmišljati o tome sviđa li joj se Špiro. Treba-lo je pronaći Duju.

Što mislite, gdje bi mogao biti? Na kojim se mjestima najčešće igrate? – upita Ana.

Igramo se na raznim mjestima. Krenimo od ka-zališta! – predloži Perina. U isti tren svi krenuše. Nekoliko se djece igralo ispred kazališta, ali Duji ni traga. Ani srce snažno poče lupati, a kroz glavu joj proleti tisuću različitih misli. Sjetila se mame i njezinih riječi kako treba voditi brigu o svom mlađem, nestašnom bratu.

A možda je ispred škole! Tamo je igralište. Mi

Duje was running fast towards the booth, he lost sight of Ana, Špiro and Perina.

”Hey, may I drive your skate?”, Duje asked en-thusiastically that he completely forgot about time, mum, dad and mobilephones. They looked at him strangely and responded.

”It`s a go-cart.” He caught on to game quickly. The boys accepted him. Duje like any other boy, was so involved in the game, that he forgot about his sister and his new-old friends.

Ana admired curiously at the booth filled with sweets, hair-pins, jewelry, but at one moment she concluded:

”Duje is gone! Where is he?”, Ana asked her friends in panic. We will find him in no time flat. Split is not London!”, Špiro says overconfidently. At that moment, Ana wanted to confirm what Špiro had said. She felt that she liked Špiro`s confidence. However, she didn`t have time to think whether she liked Špiro or not. She needed to find Duje.

” Where might he be? Where do you play most of the time?”, asks Ana.

”We play in many places. Let`s start from the theatre.”, Perina suggests. Everybody should go together. Some children were playing in front of the theatre, but Duje wasn`t there. Ana`s heart started to beat strongly and she thought about a thousand different things. She thought about her mum`s words to take care of her naughty younger ill kid brother.

„Posso fare un giretto sul pattino?“, chiese Duje. Lui è gia stato entusiasta per le novità del passato e perciò dimenticò tempo, mamma, papà e tele-fonino. Gli estranei lo guardarono e risposero.

„Questo è un carretto. Lui cominciò a giocare con loro che lo accettavano. Duje, come tutti rag-azzi godeva del gioco, però stavolta aveva dimen-ticato la sorella e gli amici.

Ana guardava curiosamente le bancarelle piene di dolci, forcelle, gioelli e all`improviso chiese:

„Non c`è Duje! Dov`è?“, chiese piena di panico ai suoi amici.

„Lo troveremo facilmente. Spalato non è Lon-dra!“, Špiro rispose pieno di fiducia. In quel mo-mento Ana voleva credergli. Lei sentiva che la con-fidenza di Špiro le piaceva. La ragazza non aveva il tempo di pensare se Špiro le piacesse o no. Ora doveva trovare suo fratello.

„Che cosa pensate, dove può essere? Dove gio-cate di più?“, Ana chiese.

„Noi giochiamo ai vari posti, andiamo al teatro!“, Pierina suggerì. All`improviso tutti andavano via. Alcuni bambini giocavano davanti al teatro, però Duje non c`era. Il cuore di Ana batteva forte, e aveva mille pensieri diversi. Lei si ricordò della sua mamma che le diceva di prendersi cura del fratello più piccolo.

„Forse è davanti la scuola. Lì c`è un campo da gioco e noi ci giochiamo spesso.“, Ana disse pre-

10 / Splitski vremeplov

se često tamo igramo – reče zabrinuto Ana. I za nekoliko trenutaka nađu se ispred škole. Igralište je bilo prazno. Ana još jedanput pogleda oko sebe i zaključi da je ispred svoje škole. No ipak nije sve bilo isto. Pogled joj se zaustavi na ploči na kojoj je velikim slovima pisalo: Osnovna škola Nenad Ravlić.

Škola Dobri se nekada davno drukčije zvala – tiho promrmlja Ana. Željela je istražiti svoju školu u prošlosti, ali briga za bratom svladala je njezinu znatiželju. Nikada nije sanjala da će joj toliko ne-dostajati škola. Sunce je polako zalazilo u daljini. Približavala se noć. Buka u daljini skrene njezinu pozornost.

Što je to? Kakva se buka čuje? Što se događa? – začudi se Ana.

Večeras igra Hajduk – sjeti se Špiro.Onda je Duje sigurno tamo! – s olakšanjem vi-

knu Ana. Osjetila je kako joj se vratila nada da će pronaći svog brata.

Pa da, njegov je san zaigrati za Hajduk. Sigur-no želi vidjeti vašu postavu.

Puni nade prošli su Cankarevu poljanu i u tren se oka našli na Hajdukovu igralištu. I zbilja, Duje je bio tamo s istom onom skupinom dječaka s kojom se tog jutra zaigrao. Ana je osjetila veliko olakšanje, ali istodbno i ljutnju zbog neodgovornog ponašan-ja svoga mlađeg brata. Razmišljala je o kaznama

”Maybe he is in front of the school! There is a playground. We often play there.”, Ana says wor-riedly. In a couple of moments, they were in front of the school. The playground was empty. Ana looked around and concluded that she was in front of her own school, but there were some changes. She looked at the sign. It had a different name: El-ementary school Nenad Ravlić.”Elementary school Dobri had a different name in the past.”, Ana said quietly. She wanted to explore her school in the past, but she was worried about her brother and she decided not to do that. She had never imag-ined that she would miss her school so much. The sun was going down. It was getting darker. The noise in the distance got her attention.

”What`s that? What`s that noise? What`s hap-pening?”, Ana was suprised.

”Tonight Hajduk is playing.”, Špiro says.”Duje is definitely there!”, Ana says with relief.

She felt hopeful that she would find her brother.”His dream is to play for Hajduk! He definitely

wants to see who is playing.” Full of hope, they passed through Cankarova`s field and immediately they were in front of Hajduk`s stadium. Duje was there with the boys with whom he had played that morning. Ana felt a big relief, but at the same time she was angry at her brother`s irresponsible be-haviour. She thought about scolding him and how she would yell at him.

occupata. Subito andarano al campo, ma li non c'era nessuno. Ana guardandosi sentì di essere da-vanti la sua scuola, ma non si trattava della sua scu-ola giusta. Il suo sguardo si fermò alla scritta: „La scuola elementare Nenad Ravlić.“

„La scuola Dobri prima non aveva lo stesso nome “, Ana disse e bassa voce. Avrebbe voluto es-plorare la sua scuola del passato, però era troppo preoccupata per suo fratello e non poteva perdere tempo. Non avrebbe mai immaginato che la scuola le potesse mancare tanto. Il tramonto si avvicinava ed anche il rumore lontano prendò la sua attenzi-one.

„Cosa è stato? Cosa sta succedendo?“, Ana si meravigliò.

„Stasera Hajduk sta giocando“, Špiro si è ricordato.

„Duje dovrebbe essere lì!“ Disse Anna sollevata con la speranza di ritrovare suo fratello.

„Il suo sogno è giocare per la squadra di Hajduk. Lui vuole vedere la loro squadra.“ Pieni di energia sono andati nel campo di Cankar e in pochi minuti sono arrivati davanti lo stadio di Hajduk. Duje era lì con i bambini con cui aveva giocato stamatti-na. Ana era sollevata e arrabbiata allo stesso tempo. Pensava a quante pene avrebbe potuto darle.

„Dove sei stato tutto il giorno? Ti abbiamo cer-cato in vari posti, e tu giochi senza preoccupazi-one“, Ana disse rimproverandolo.

12 / Splitski vremeplov

koje će uslijediti, o tome kako će se na njega iz-vikati.

Gdje si ti cijeli dan? Svuda smo te tražili, a ti se bezbrižno zabavljaš – prigovori mu Ana.

Zaigrao sam se s dječacima i zaboravio sam na vrijeme – odgovori Duje slegnuvši ramenima. Pos-ramio se zbog svojeg postupka.

Oprosti, Ana, žao mi je! – teškom mukom prom-rlja Duje, zatraživši oprost od svoje starije sestrice.

Ana je smišljala kaznu za brata, ali ništa joj nije padalo na pamet. Bila je previše zaokupljena povratkom.

Pada noć. Moramo naći način kako se vratiti kući – odlučno izusti Ana.

Špiro, i mi bismo trebali kući. Cijeli dan lun-jamo, roditelji su sigurno zabrinuti – sjeti se Per-ina. Duje se jako rastužio, čak mu je jedna suzica kliznula niz obraz.

Nedostaju mi mama i tata. Želim kući! – Dujina tugica naglo je prešla na cijelu družinu. Osjećajući odgovornost prema bratu, Ana ga je tješila iako je i sama već bila tužna. – Smislit ćemo nešto Duje, ne brini se! – sigurno odgovori Ana.

Sad je već prekasno, predlažem da svi odemo kod mene kući – reče Perina.

Svatko je bio zaokupljen svojim mislima. Još danas vesela družba sada je postala tiha i zamišlje-na. Koračali su mračnim splitskim kalama koje su nekako posebno svjetlucale zahvaljujući čovjeku

”Where have you been all day? We have been looking for you everywhere, but you were playing carelessly!”, Ana objects.

”I have been playing with kids and forgot about everything else.”, Duje just shrugs. He felt ashamed.

”Sorry Ana, I`m really sorry!”, Duje says with tor-ment, asking for forgivness.

Ana was thinking about punishing him, but nothing came to mind. She was occupied with coming home.

”Špiro, we should be getting home, too. We have been outside all day, our parents must be worried.”, Perina thinks. Duje was so sad, one tear came down his cheek.

”I miss my mum and dad. I want to go home!”, Duje`s sadness spread throughout the gang. Ana comforted her brother, although she was sad, too. She did it because she felt responsible towards her brother.”We will figure something out Duje, don`t worry!”, Ana consoled her brother.

”Now it`s too late, I suggest that we all go to my home., Perina says.

Everyone was preoccupied. The cheerful gang was now quiet and immersed in their thoughts. They were walking down the streets of Split which were illuminated thanks to the man who was re-sponsible for turning the lights on and off. Ana and Duje have never seen before that someone was responsible for turning the lights on and off, they

„Giocavo e ho dimenticato il tempo“, Duje ha risposto alzando le spalle. Si vergognava.

„Scusa Ana, mi dispiace!“, Duje borbottava chie-dendo scusa alla sua sorellina. Ana pensava alla punizione per suo fratello, però nessuna punizione le veniva in mente. Lei si preoccupava del loro ri-torno a casa.

„La notte si avvicina. Dobbiamo trovare il modo per tornare a casa“, Ana disse in decisione.

„Špiro, dobbiamo andare a casa lo stesso. Siamo fuori tutto il giorno, i nostri genitori sono sicura-mente preoccupati“, Perina ha detto. Duje era così triste che ha cominciato a piangere un`po.

„Mi mancano i genitori. Voglio andare a casa! In quel momento tutta la compagnia era triste. Ana si sentiva responsabile e quindi lo consolava.“ Tro-veremo una soluzione, non ti preoccupare Duje!, Ana rispose con certezza.

„Adesso è troppo tardi, suggerisco di andare a casa mia“, Perina ha suggerito.

Ognuno di loro aveva i suoi pensieri. Oggi era-no così sereni, ma ora erano preoccupati e pen-sierosi. Camminavano per le strade illuminate di Spalato. Un uomo accendeva le luci e Ana e Duje non pensavano che un tempo accendevi le luci fosse il lavoro di una persona.

Spalato vecchia sembrava una città delle favole ma la stanchezza e la voglia di tornare a casa ac-cerchiò la loro mente.

14 / Splitski vremeplov

koji pali i gasi svijeće. Duje i Ana nikada nisu vi-djeli da se netko bavi paljenjem ulične rasvjete, da je to nečije zanimanje. Stari im se Split tada učini bajkovitim. Međutim, umor i želja za povratkom kući obuzimali su njihove dječje glavice.

Kad su došli do Perinine kuće bili su tihi i zamišljeni. Razmišljali su što će reći Perininoj mami, hoće li im povjerovati. Tišinu prekine Perin-ina mama koja je na vratima zabrinuto čekala. Peri-na je tihim i ozbiljnim glasom dala do znanja mami da imaju veliki problem. Mama se zagledala u došl-jake, primijetila je njihovu odjeću i zaključila da je zaista riječ o neobičnim gostima. Željno iščekujući odgovore, uvela ih je u kuću, sjela za stol i ponudi-la ih jelom. Dok ih je Perinina mama posluživala, Duje i Ana radoznalo su gledali prostor oko sebe. Nigdje nije bilo televizora, računala, telefona, pa čak ni stropne svjetiljke. Jedino što je osvjetljava-lo sobu bila je petrolejka na sredini stola. Ugodni mirisi tople večere širili su se kuhinjom. Na stolu nije bilo ni tanjura, ni žlice, ni vilice na koje su bili navikli. Sve je odisalo starinom. U taj je čas glad otjerala njihovu tugu. Za večerom su Duje i Ana ispričali kako su dospjeli ovamo. Čuvši priču majka je preuzela stvar u svoje ruke. Djecu je poslužila kolačima i rekla da ne izlaze nikud te zabrinuto izjurila vani. Otišla je do velikog znalca povijesti, starog profesora Fabjana. Fabjan je živio u maloj, trošnoj kućici prepunoj raznih knjiga i čudnovatih

didn`t know it was someone`s job. The old Split looked like a fairytale to them. However, fatigue and the wish to go home were the only things on their minds.

When they came to the Perina`s house they were quiet and mesmerized. They were thinking about what they would say to Perina`s mom, and whether she would believe them. The silence was interrupted by Perina`s mom who was waiting at the door. In a quiet and serious voice, Perina convinced everyone that they had a huge prob-lem. Mum looked at the newcomers, she looked at their clothes and concluded that they were strange guests. She eagerly wanted to know the answer, so she invited them in. They sat at the table and of-fered them to eat. While Perina`s mom was serv-ing dinner, Ana and Duje curiously looked at their surroundings. There was no TV, no computer, no phones not even one ceiling light. The only thing that lighted the room was candle in the middle of the table. The soothing smell of hot dinner spread around the kitchen. On the table was no plate, spoon or fork they were used to. Everything seemed old. At that moment, hunger chased off their sorrow. During dinner, Ana and Duje were retelling how they ended up there. When mom had heard the story, she took things into her own hands. She served the kids with cookies and said that they should stay in the house. She went to see

Arrivati a casa di Perina si chiedevano se la sua mamma avrebbe creduto alla loro storia ma il si-lenzio fu interotto dalla mamma che li aspettava alla porta. Perina cominciò a raccontare alla mam-ma che avevano avuto un problema. La mamma gurdò i ragazzi e vedendo i vestiti, subito concluse che erano ospiti strani. Con la voglia di ascoltare la loro storia lì fece entrare a casa, li fece sedere e offrì da mangiare. Mentre la mamma di Perina li serviva, Ana e Duje guardavano lo spazio intor-no a loro. Non c'era la TV, il PC, il telefono, e neanche la lampada. L` unica cosa che illuminava era la luce al centro del tavolo, l`odore della cena si sentiva, ma sul tavolo non c'erano piatti, cucchiai e neanche forchette alle qualli erano abituati.

Era tutto vecchio ma la fame cacciò via ogni tristezza. Durante la cena hanno raccontato come sono arrivati e la mamma ha perso la situazione in mano. Ha servito il dolce ai ragazzi e preoccupata li ha fatto restare a casa sua. Poi è andata a casa di un esperto, il vecchio Fabjan che viveva in un pic-cola casa piena di libri e oggetti strani. Gli ha spie-gato il motivo della visita e gli ha chiesto l`aiuto. Lui le gurdò da dietro i suoi grassi occhiali che na-scondevano mille libri letti. Sapendo che solo lui avrebbe potuto aiutarli, lei lo guardava e lui disse;

„porta i bambini“!Lei andò a prendere i ragazzi sollevata e piena

di speranza. I ragazzi si avvicinavano a Fabjan e

16 / Splitski vremeplov

predmeta. Ispričala mu je razlog svojeg dolaska i zamolila ga za pomoć. On ju je značajno pogledao ispod svojih debelih naočala iza kojih su se skrivale tisuće i tisuće pročitanih stranica. Znajući da jedi-no on može pomoći djeci nestrpljivo je iščekivala njegov odgovor. Nakon nekoliko trenutaka mudri Fabjan je prozborio: – Dovedite djecu!

S nadom i velikim olakšanjem otišla je po djecu i u tren oka svi su se stvorili pred Fabjanom. Ani i Duji ponovno se počeo vraćati osmijeh na lice i vratila se nada da će uskoro vidjeti tatu i mamu.

S feralom u ruci, Fabjan ih je poveo do Grgura Ninskog. – Djeco, znate da Grgur ispunjava sve želje, ali samo onima koji vjeruju da će se one uis-tinu i ostvariti.

Duje i Ana, stavite ruku na Grgurov palac, zažmirite i čvrsto zaželite povratak u sadašnjost – reče Fabjan. Duje hitro pojuri prema palcu, ali Ana ga zaustavi. – Duje, moramo se oprostiti od naših prijatelja! Pohitala je Špiri u zagrljaj, a Duje je snažno zagrlio Perinu. Kao i svaka majka, tako i Perinina, brižno ih je gledala. Ni stari Fabjan nije mogao ostati ravnodušan pa se i njegova mudra glava pomalo raznježila. Sretni zbog povratka, a tužni zbog rastanka od novih prijatelja, oboje staviše ruke na palac staroga Grgura. Zabljesnula ih je snažna svjetlost. Kad su otvorili oči, našli su se u svom krevetu.

the great expert on history, old professor Fabjan. Fabjan lived in a small, deteriorated and old house full of old books and strange subjects. She retold the reason of her coming and asked him for help. He looked at her meaningfully under his thick glasses from where thousands of pages of read books were hidden. She knew that he was the only person who could help the children so she waited for an answer. After a few seconds, the wise Fabjan instructed: ”Bring the children!”

With hope and big relief, she brought the chil-dren to Fabjan. Ana and Duje were happy again because they had a hope that they would see their parents soon.

Fabjan took them to Grgur from Nin with the street lamp in his hand. ”Children, did you know that Gregory of Nin makes wishes come true, but only to those who believe he commanded. Ana and Duje put your hand on Grgur`s thumb, close your eyes and wish hard to return to the present.” Duje ran quickly to touch the thumb, but Ana stopped him. ”Duje we have to say goodbye to our friends!”, She embraced Špiro while Duje was em-bracing Perina. Perina`s mom looked at them lov-ingly like all mothers do. Even old Fabjan couldn`t stay withdrawn. Children were excited to return, but sad because of leaving their new found friends.

cominciavano a sorridere sperando di rivedere la loro mamma.

Con la lampada in mano, Fabjan li portò davanti la statua di Gregorio di Nona „Ragazzi sapete che san Gregorio compie i vostri desideri, però solo a quelli che davvero credono. Ana e Duje, mettete le mani sul pollice di Gregorio, chiudete gli occhi e desiderate il ritorno al presente“, Fabjan ha detto. Duje è andato subito verso il pollice, però Ana l`ha fermato. „Duje, dobbiamo prima salutare i nostri amici! Ana ha abbracciato Špiro mentre Duje ab-bracciava Perina.

Anche la mamma di Perina li guardava tenera-mente. I ragazzi erano felici perchè sarebbero tor-nati a casa, ma tristi perchè avrebbero avuto dire addio ai loro amici. Hanno messo le mani sul pol-lice di Gregorio. La luce li ha illuminati. Quando hanno aperto gli occhi erano sul loro letto.

„Ho fatto un sogno strano“, Ana disse timida-mente.

„Quale?“, Duje chiese meravigliato.„Che ci siamo persi nel passato“, Ana ha risposto.„Io sono stato al campo di gioco di Hajduk“,

Duje ha detto.„Lo so, ti cercavo dappertutto“, Ana disse arrab-

biata per comportamento di suo fratello. Lei non sapeva se fosse reale o no.

18 / Splitski vremeplov

Sanjala sam čudan san Duje! – usplahireno će Ana.

Kakav? – upita začuđeno Duje.Da smo se izgubili u prošlosti – odgovori Ana.Ja sam bio na starom Hajdukovu igralištu! – uz-

buđeno reče Duje.Pa znam, ja sam te tražila – ljutito se sjeti Ana

bratova nestašluka za koji više nije bila sigurna je li stvaran ili je sve bio san.

Znači, sanjali smo isti san! – zaključi DujeA, što ako to nije bio san Duje?! – Ana se zag-

onetno upita i usklikne.Ana i Duje ostali su sjediti u krevetima čvrsti u

uvjerenju kako to nije bio samo san. Razmišljali su o tome da je nemoguće sanjati potpuno isti san. Bili su zbunjeni, ali istodobno sretni i ispunjeni. Pre-pričavali su događaje, sjetili se Špire i Perine. Ana je, skrivajući simpatije pred bratom, hvalila Špira. Duje je, sjetivši se svih avantura koje je doživio s dječacima, čeznutljivo uzdahnuo. Pogledali su se i poželjeli sve proživjeti još jedanput. Da, ali kako?

Djeco! Budete li čvrsto željeli znati pravu istinu o Duji i Ani, stisnite palac staroga Grgura koji se danas nalazi ispred Dioklecijanove palače. Ako vaša želja bude dovoljno jaka, čvrsto vjerujem da će vam je i Grgur otkriti.

They put their hands on the thumb of old Grgur. A huge light enlightened them. When they woked up, they were in their beds.

I was dreaming a strange dream, Duje!”, Ana says agitatedly.

What kind of dream?”, Duje asks astonishedly.That we were lost in the past.”, Ana replies.I was on Hajduk`s old stadium!”, Duje says excit-

edly. I know, I was looking for you.”, Ana recalled angrily of her brother`s escapade for which she didn`t know if it was real.

So, we were dreaming the same dream?”, Duje concludes.”What if that wasn`t a dream, Duje?, Ana asks confused.

Ana and Duje remained in their beds contem-plating that it wasn`t just a dream. They were thinking that it was impossible to dream the exact same dream. They were confused, but also happy and fulfilled. As they retold the events, they re-membered Perina and Špiro. Ana, hiding her sym-pathy in front of the brother, was telling all best about Špiro. Duje, remembering of all things he did with the boys, eagerly sighed. They looked at each other and they wanted to go through it once again. Yes, but how?

Children! If you really, really want to know the real story about Ana and Duje, squeeze Grgur`s thumb which sits in front of Diocletian`s palace. If your wish is strong enough, I sincerely believe that Grgur will make it come true.

„Abbiamo fatto lo stesso sogno!“, Duje ha con-cluso.

„E se non fosse il sogno?!“, Ana ha chiesto a se stessa ed ha esclamato.

Ana e Duje erano sui loro letti e si chiedevano se fosse stato un sogno. Gli sembrava impossibile fare lo stesso sogno. Erano confusi, ma nello stesso tempo anche felici. Raccontavano gli avvenimenti, si sono ricordati di Perina e Špiro. Ana nasconen-do le simpatie, vantava Špiro. Duje, ricordando di tutte le avventure con i ragazzi, ha sospirato. Si guardavano l`un l`altro e avrebbero voluto rivivere. Certo, ma come?

I ragazzi! Se volete sapere la vera storia di Ana e Duje dovete stringere il pollice di Gregorio, chi si trova davanti al palazzo di Diocleziano. Se la vostra volontà sarà abbastanza forte, credo che Gregorio vi rivelerà tutto.

NakladnikOŠ Dobri

Za nakladnikaravnateljica, Mirjana Dodig

UredništvoUčenici suradnici: Barbara Gazzari, Roza Draganja, Petra Krolo, Denis Marušić, Franjo Ante PlazibatMirjana Dodig, dipl. uč.Tea Morić Šitum, prof.Viktorija Caktaš, prof.Ivana Igrec, prof.Tomislava Luetić, učitelj

Likovni uredniciučenici OŠ DobriTea Morić Šitum, prof.

Korektoriza hrvatski - učitelji: Viktorija Caktaš, Mirjana Dodig i Marija Dadićza engleski - Ivana Igrec, Felicia Jelena Granićza talijanski - Ivana Igrec

TisakDalmacija papir - Split

Naklada250 primjeraka

Tiskano u studenom 2015.

nižih i viših razredaSplitski vremeplov

oš Dobri2015.

Knjiga nastala kao sveobuhvatni projekt

oš Dobri

time machine

a cronaca televisiva

AL

splitski_naslovna_ispravak1splitski ispravljenosplitski_naslovna_ispravak2