6 istories diastemikou tromou sullogiko ergo

7/30/2019 6 Istories Diastemikou Tromou Sullogiko Ergo

http://slidepdf.com/reader/full/6-istories-diastemikou-tromou-sullogiko-ergo 1/940



ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ

ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΒΙΒΛΙΟ 6ο

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ:

ΒΙΒΛΙΟ 1ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ

ΠΑΡΑΞΕΝΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ ΒΙΒΛΙΟ 2ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ

ΕΞΩΓΗΙΝΟΥΣ ΒΙΒΛΙΟ 3ο:

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΟ

ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ ΒΙΒΛΙΟ 4ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΜΕ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΒΙΒΛΙΟ 5ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ

ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΛΛΟ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ



ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ

ΜΠΑΛΑΝΟΣ

ΔΙΕΘΝΕΣ ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ «ΚΑΡΕΛ.

ΑΠΟ ΤΗΝ WORLD SCIENCE FICTIONASSOCIATION



ΕΚΔΟΣΕΙΣΠΗΓΑΣΟΣ

Σειρά Επιστημονική

Φαντασία

Πρόλογος.................................................

/

Κέητ Ουίλελμ: Ο φόβος είναι κάτι



κρύο και μαύρο.....................................

1

Κλαρκ Άστον Σμιθ: Ο κάτοικος

της Αβύσσου.........................................57

ρίτσαρντ Μάθεσον: Ένα σπίτι

κελεπούρι...............................................9

χ. φ. Λάβκραφτ: Το

του Κθούλου.........................................



12

Φριτς Λάιμπερ: 'Ενα κομμάτι του

σκοτεινού κόσμου................................183

Λη Μπράκετ: Τα κτήνη τουΆρη.......................... 243

Το διάστημα είναι πολύ απέραντοπολύ σκοτεινό, πολύ μυστηριακά—

Ώς εκεί έχω φτάσει τούτη την εισαγωγήπριν το μυαλό μου σταματήσει κι αρνηθεα προχωρήσει πιο κάτω. Για να

περιγράψω κάτι σωστά πρέπει να το ζω



εκείνη την ώρα και μάλλον έχω διαλέξεακατάλληλη στιγμή για μια εισαγωγή στοδιαστημικό τρόμο.

Το διάστημα δεν είναι απέραντο- τρίμέτρα με χωρίζουν από τον απέναντ

τοίχο του γραφείου μου.

Το διάστημα δεν είναι σκοτεινό έξωείναι μια ηλιόλουστη παγερή μέρα.

Το διάστημα δεν—

Για μια στιγμή!

Είναι μια ηλιόλουστη αλλά παγερήμέρα... Υπάρχει κάτι εδώ που μ

προβληματίζει... Μια αντίφαση: Ήλιο



και Παγωνιά! Και το διάστημα είναι έναανείπωτα παγερός χώρος με αμέτρητουφλογερούς ήλιους... Ένας ανείπωτ

σκοτεινός χώρος με αμέτρητα φωτεινάστρα...

Και ακόμη, πώς γίνεται να ζορίζω τονεαυτό μου να κατεβάσει ιδέες;

Για σκεφτείτε το. Ποιος ζορίζει ποιον

α κατεβάσω ιδέες από πού; Από τοασυνείδητο; Και τι είναι αυτό, αν όχι έναακόμη σκοτάδι, ένας ακόμη άγνωστοχώρος που τον βαφτίσαμε για να μη μα

φοβίζει; Ναι, βαφτίζοντας το άγνωστοέχουμε την ψευδαίσθηση ότι γίνεταγνωστό.



Ο ήλιος έξω από το παράθυρο είνασαν μια σπίθα φωτεινής συνείδησης στοάπειρο σκοτάδι του ασυνειδήτου.

Η συνειδητή σκέψη μου είναι άλλη μιασπίθα που ψάχνει απεγνωσμένα στοσκοτάδι του ασυνειδήτου για να βρεδέες για τούτο τον πρόλογο.

Κάτι με τρομάζει σε τούτη την

αναζήτηση, κάτι που το συνειδητοποιώτώρα γράφοντας. Ψάχνοντας για απλέςδέες να γράψω αυτό τον πρόλογο

μπορεί να βρω και άλλα πράγματα..

Οπωσδήποτε δεν έκανα τυχαία τηνεκλογή στα διηγήματα αυτού του τόμουΑναρωτιέμαι αν οι λόγοι που ξέρω είνα

και οι μόνοι που μ’ έσπρωξαν...



Τέλος πάντων, ας το δούμε πιο απλά.

Έχουμε εδώ ένα μικρό βιβλίο μ

ουσιαστικό σκοπό να ψυχαγωγήσει, έστωκαι μέσω του τρόμου. Γιατί όχι; Οτρόμος μπορεί και είναι συχνά μέσοψυχαγωγίας. Υποχρέωσή μου ήταν ναδιαλέξω διηγήματα με βάση αυτό τοκριτήριο και μόνο. Όμως δύο από ταδιηγήματα αυτής της συλλογή

διαλέχτηκαν με διαφορετικά κριτήριαΟμολογώ την αμαρτία μου: δυο από τιστορίες σ’ αυτή την ανθολογία

αποβλέπουν σε κάτι πολύ διαφορετικό.

Τώρα συνειδητοποιώ και κάτι άλλο!

Δεν ήταν η ηλιόλουστη μέρα που έκαν



το μυαλό μου να στερέψει από ιδέες όχιαυτό ήταν η δικαιολογία. Τώρακαταλαβαίνω ότι κατά βάθος δεν ήθελα

να θίξω οτιδήποτε που ν’ αφορά αυτά ταδυο συγκεκριμένα διηγήματα. Και επειδήήταν αδύνατο να γράψω πρόλογο δίχων’ αναφερθώ σ’ αυτά, ασυνείδητακοντράριζα στη σκέψη να γράψωοτιδήποτε.

Και δε ζητώ συγνώμη γι' αυτό τοασυνήθιστο είδος γραφής ενός προλόγουΓία να έχετε διαλέξει να διαβάσετε έντέτοιο βιβλίο, είναι σχεδόν σίγουρο ότ

σας γοητεύουν αυτά τα πράγματα. Ανανήκετε στις εξαιρέσεις, έχετε όλο τονκαιρό να το παρατηρήσετε τώρα.



Λοιπόν, για τις δυο ιστορίες πουλέγαμε... Αφορούν πραγματικά«γεγονότα». Και θέτω τη λέξη σε

παρένθεση, γιατί δεν εννοώ ότι η πλοκήτους είναι πραγματική. Απλώςαναφέρονται συγκαλυμμένα —και σεκαθαρά μυθιστορηματικό πλαίσιο— σεπραγματικά γεγονότα. Ίσως ένα μέροςτης γοητείας του πράγματος βρίσκετακαι στην προσπάθεια που θα χρειαστε

να κάνετε αν θέλετε να βρείτε τηναλήθεια πίσω από το φανταστικό μέροςτους. Για διάφορους λόγους, ελάχισταθα σας βοηθήσω σ’ αυτό. Πάντως, δε

βλάπτει αν σας πω από τώρα ότι οι δυοιστορίες έχουν κάποια στενή σχέσημεταξύ τους. Όμως ό, τι άλλο

ανακαλύψετε θα είναι με δική σας



προσπάθεια και με δική σας ευθύνη. Εγώαπλώς θα περιοριστώ σε μερικά ακόμηλόγια στους επιμέρους προλόγους.

Σας αρέσουν οι ιστορίες διαστημικοτρόμου, έτσι;

Καλή διασκέδαση.

Γιώργος Μπαλάνος

Ο ΦΟΒΟΣ ΕΙΝΑΙ

ΚΑΤΙ ΚΡΥΟ ΚΑΙ

ΜΑΥΡΟ



της Κέητ Ουίλελμ

Λίγες δεκάδες άνθρωποί κλεισμένοι σ

ένα στενό χώρο, με Κάτι που κανένας δεν

μπορεί να δει και που κανένας δεν ξέρετι είναι... Κάτι που τους σκοτώνει μ

φοβερό τρόπο, έναν έναν...

Δύο βασικά στοιχεία της συνταγής το

Τρόμου συ-ναντιώνται εδώ: Ο Άγνωστο

Εχθρός και η Αδυναμία της Φυγής. Ποτ

δεν είναι αρκετά τρομακτικό εκείνο από



το οποίο μπορούμε να ξεφύγουμε κα

τίποτα δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο η

άμορφη και άγνωστη απειλή. Η συνταγή

δεν είναι πρωτότυπη έχει χρησιμοποιηθεξανά και ξανά, κι αυτό από μόνο του

δείχνει πόσο αποτελεσματική είναι.

Η Κέητ Ουίλελμ είναι Αμερικανίδα

γεννήθηκε το 1928 και είναι παντρεμένη

με τον Ντέιμαν Νάιτ, επίσης πασίγνωστο

συγγραφέα Επιστημονικής Φαντασίας.

Γ. Μ

Ο φόβος είναι κάτι το σχεδόνχειροπιαστό. Ξεκινά μικρός και οξύς, μια

μύτη καρφίτσας από κρύο σκοτάδι που



διατρυπά την εξωτερική φλούδα τουθάρρους και αρχίζει να το κατατρώει απόμέσα, μέχρι που δεν απομένει πια παρά

μονάχα η μαυρίλα. Αρχίζει σαν μια λεπτήμαύρη φλουδίτσα σκιάς στο φως... κασυνεχίζει να πλαταίνει και ν’ απλώνεταώσπου σκεπάζει τα πάντα σαν έναβαρύς, απειλητικός μανδύας μαυρί-λαςΑυτός είναι ο φόβος- έτσι έρχεται καέτσι θεριεύει κι απλώνεται. Ο Ρόυλ τον

είχε δει ν’απλώνεται ανάμεσα στουδεκαεπτά επιζώντες επιβάτες τουαστρόπλοιου Κριτέριον III.

Είχαν αρχίσει να σπάζουν εδώ κι εκείκάτι που του θύμιζε μια πυρκαγιά δάσουόπου οι σπρωγμένες από τον άνεμο

σπίθες και τα φλεγόμενο κουκουνάρια



διασχίζουν τις γραμμές πυρασφάλειας κααπειλούν με χειρότερα ολοκαυτώματααπό την αρχική εστία αν δεν

καταπολεμηθούν έγκαιρα. Μονάχα πουστη συγκεκριμένη περίπτωση τουΚριτέριον και των επιβατών του ήταν οπανικός που απειλούσε να τουκαταστρέψει όλους. Από ανάγκη ο Ρόυλήταν εκείνος που έπρεπε να εντοπίσει κανα ελέγξει τις νέες εστίες.

«Καπετάνιε... » Ο Ρόυλ σήκωσε τοβλέμμα του προς την πόρτα και αντίκριστον Κάστενς να τον κοιτάζει ανήσυχος

Δεν την είχε ακούσει ν’ ανοίγει, ούτε τονάλλο να μπαίνει. «Είστε καλά; » τονρώτησε ο Κάστενς με υπόκωφη φωνή

Ωστόσο ήταν μάλλον η λύπη παρά ο



φόβος που έκανε να φαίνεται ακόμη πιομακρύ το από τη φύση του σκυθρωπόπρόσωπο του Κάστενς.

«Μην ανησυχείς, Κάστενς. Είμαι μιαχαρά. Τι τρέχει; »

«Είναι ο Μάλερ, καπετάνιε. Αρχισενα... να... Σαν τους άλλους, καπετάνιεΖητά την άδεια να εκτοξευτεί τώρα».

Ο κυβερνήτης Ρόυλ γρύλισε σιγανάμια βλαστήμια και σηκώθηκεκουρασμένα στα πόδια του. «Η

θερμοκρασία του; » ρώτησε δίχως καμιάελπίδα.

«Είκοσι τέσσερις βαθμούς, και πέφτε



κατά ένα δέκατο κάθε δυο ώρες».

«Πανάθεμά! Αυτό είναι η τελευταία

σταγόνα άντε μετά να κουμαντάρουμετον πανικό. Το ξέρει κανένας άλλος; »

«Όχι, καπετάνιε», απάντησεδισταχτικά ο Κάστενς. «Τουλάχιστον, δενομίζω. Αλλά πρέπει όλοι ναυποψιάζονται ότι είναι κιόλας νεκρός».

«Ναι, ξέρω. Εντάξει, Κάστενς, έλεγξετη θυρίδα κι εκτόξευσέ τον». Ο Μάλερθα πέθαινε στο κενό διάστημα, όπως κα

τα τελευταία τέσσερα θύματα τηςαρρώστιας. Με το ναρκωτικό αέριο στοοξυγόνο του θα ήταν γρήγορος κ

ανώδυνος θάνατος. «Και, Κάστενς..



καλύτερα να κλειδωθείς κι εσύ σε μιααπό τις υπόλοιπες καμπίνες. Ειδοποίησέμε όταν θα βολευτείς».

Ο Κάστενς χαμήλωσε το βλέμμα τουστο πάτωμα. «Λέω να κλειστώ σε μιααπό τις σωσίβιες λέμβους, καπετάνιε, ανδεν έχετε αντίρρηση. Υπολογίζω ότι θα’μαι ο επόμενος στη σειρά, και ο Μάλεράντεξε δυο βδομάδες στη λέμβο».

Μόνος και πάλι, ο Ρόυλ έβγαλεμηχανικά το ημερολόγιο του σκάφουςκαι έγραψε: «Η θερμοκρασία του

Μάλερ πέφτει, πλησιάζοντας στο στάδιοτων σπασμών και του παραληρήματος

Όπως και τα προηγούμενα είκοσ



τέσσερα θύματα. Θα εκτιναχτεί έξω μμια λέμβο. Δεν έγιναν εργαστηριακάτεστ». Δεν έχουμε καν γιατρό πια

πρόσθεσε με απόγνωση στον εαυτό τουκλείνοντας απότομα το ημερολόγιο. Δενυπάρχει τίποτα που να μας εξηγεί γιατί ηθερμοκρασία των θυμάτων έπεφτε κασυνέχιζε να πέφτει μέχρι που πέθαιναν. Οεπόμενος θα ήταν ο Κάστενς και μετάποιος; Πιθανόν αυτός ο ίδιος. Ήταν ο

μόνος που εξακολουθούσε να βγαίνει απότην καμπίνα του για οποιοδήποτε λόγοΟι υπόλοιποι ήταν κλειδαμπαρωμένοστις δικές τους, νιώθοντας τρόμο στο

πλησίασμα ενός άλλου όσοι ταξίδευανμόνοι, και τρόμο στο πλησίασμα κάθανεπιθύμητου τρίτου για τα δυο ζευγάριαστο σκάφος.



Το φωτάκι της ενδοσυνεννόησηάναψε και ο Ρόυλ συνδέθηκε με τησωσίβια λέμβο, όπου το μελαγχολι-κό

πρόσωπο του Κάστενς έκανε μια ηρωικήπροσπάθεια να χαμογελάσει. Το αριστερότου χέρι ήταν ντυμένο με κάτι που

έμοιαζε με χοντρό γάντι-

ήταν το ιατρικόδιαγνωστικό περιφερειακό που μετέδιδαυτόματα τις φυσιολογικές αλλαγές τουστο κεντρικό κομπιούτερ.

«Εντάξει, Κάστενς. Κάνε κουράγιο»είπε ο Ρόυλ.

«Μάλιστα, καπετάνιε. Ξέρετε... » ΟΚάστενς έβγαλε το γάντι και το

ακούμπησε στο κάθισμα δίπλα του



«Αναρωτιέμαι αν είναι ίσως το ωτομάτης κουζίνας που μεταδίδει τηναρρώστια. Όταν στέλνει φαγητό στι

διάφορες καμπίνες μπορεί να στέλνεμαζί και τα μικρόβια».

«Δεν είναι θέμα μικροβίων», τονδιόρθωσε αφηρημένα ο Ρόυλ. Ύστεραρώτησε περίεργα, «Ακόμη κι αν ήτανέτσι, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Δεν

μπορούμε να μην τρώμε».

«Μάλιστα, καπετάνιε. Αλλά ο

άρρωστοι δε χρειάζονται φαγητό, έτσδεν είναι; Θέλω να πω, η αρρώστια είναεκατό τοις εκατό θανατηφόρα μέχρστιγμής- ποιος ο λόγος να κρατάμε

ζωντανό κάποιον ξεγραμμένο δίνοντάς



του φαγητό; »

«Κάστενς! » φώναξε αυστηρά ο

κυβερνήτης. «Ποια είναι η θερμοκρασίασου; »

«Τριάντα τέσσερα μισό. Αλλά νομίζωότι ήταν ακόμη φυσιολογική όταν σαςεπισκέφθηκα. Την είχα μετρήσει μόλιςλίγο προηγουμένως. Και, καπετάνιε..

αποσύνδεσα και σφράγισα το ωτομάτπου τροφοδοτεί τη λέμβο μου».

«Κάστενς, δεν μπορείς να σταματήσεις

να... » άρχισε να λέει ο Ρόυλ, αλλάσυγκρατήθηκε και συνέχισε σιγανά«Πολύ καλά, Κάστενς. Θα διατηρώ

επαφή μαζί σου. Όποτε έχεις διάθεση για



κουβέντα, θα είμαι πάντα στη διάθεσήσου».

«Μάλιστα, καπετάνιε», απάντησεευγενικά ο Κάστενς.

Δεν μπορείς να εγκαταλείψεις τοναγώνα, συμπλήρωσε πικρόχολα ο Ρόυλκοιτάζοντας την άδεια τώρα οθόνη. Αλλάκαι τι άλλο σου απομένει να κάνεις; Θα

παγώνεις σιγά σιγά, βαθμό βαθμό. Θασφαδάζεις με τετανικούς σπασμούς καίσως, σαν τον Τίσνερ, θα σπάσει ηραχοκοκαλιά σου από ένα σπασμό ή, σαν

τον Μαλτχάους, θα βλέπεις τη γάγγρινανα σου τρώει τα πόδια και ν’ ανεβαίνεαργά προς το υπόλοιπο κορμί... Χριστέ

μου, γιατί να μην πεθαίνουν μια κι έξω;



Ο Ρόυλ έτριψε τα κοκκινισμένα μάτιατου με τη ράχη του χεριού του κασηκώθηκε απότομα. Τώρα δεν του

απόμεναν παρά μονάχα τρία μέλη τουπληρώματος και οι δεκαεφτά επιβάτεςαλλά εξακολουθούσε να έχει την ευθύνηόλων τους. Ρύθμισε την ενδοσυνεννόησηώστε να ενημερώνει όποιον τον ζητούσεότι θα βρισκόταν στη γέφυρα και βγήκεαπό την καμπίνα του. Προχώρησε

αποφασιστικά στο διάδρομο, με ταβήματά του να γεμίζουν αντίλαλους τομισο-άδειο σκάφος αντηχούσαν σαν τοθάνατο που είχε βγει σε αναζήτηση του

επόμενου θύματος.

Η ματιά που έριξε στο θάλαμο ήταν

επιπόλαιη και, για πρώτη φορά από τότ



που είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση, δενπρόσεξε κατά πόσο έλαμπαν ή όχι ομπρούντζοι ή καταπόσο άστραφτε ή όχι ο

χάλυβας. Η ματιά που έριξε στοτυπωμένο μήνυμα από τον πλανήτηΚαπέλα-4 ήταν το ίδιο σύντομη κεπιπόλαιη. Το είχε πρωτοδεί κααπαντήσει πριν έξι μέρες. «Απομονώσατόλα τα νέα κρούσματα και διατηρήσατυπερβολική τροχιά. Αναμείνατε οδηγίες»

Αναμείνατε οδηγίες! γρύλισε μέσ’ από ταδόντια του. Ώς πότε; Ώσπου να στείλουντο επόμενο μήνυμα μπορεί κι ο ίδιος ναείχε αρχίσει να νιώθει τα πρώτα ρίγη

Στον Καπέλα-4 βρίσκονταν στο σκοτάδιόπως και ο δικός τους γιατρός πρινπεθάνει, αλλά το ερευνούσαν και θα τουενημέρωναν σχετικά. Θα έστελναν



ατρικό προσωπικό στο μολυσμένοκόσμο και, αν δεν πέθαιναν όλοι, κάποτθα έβρισκαν τη λύση. Κάποτε...

Ο Ρόυλ κάθισε μπροστά στη μεγάληοθόνη και πάτησε ένα κουμπί. Στη στιγμήήταν σαν να βρέθηκε έξω από το σκάφοατενίζοντας το απέραντο πανόραμα τουδιαστήματος. Ήταν ένα θέαμα που ποτδεν έπαυε να τον συναρπάζει όταν το

σκάφος ταξίδευε με υποφωτική ταχύτητα

Δεν ήταν αυτή η ταχύτητα πουμπορούσε να οδηγήσει το σκάφος κάπου

απλώς τη χρησιμοποιούσαν κυρίως ότανήθελαν να ρυθμίσουν την πορεία τους ήν’ ανιχνεύσουν μια ανεξερεύνητη περιοχή

στις απάτητες ακόμη εσχατιές του



σύμπαντος. Τώρα το αστρόπλοιοφαινόταν σαν να ’ταν σταθεραγκυροβολημένο με αόρατη αλυσίδα

ενώ το μαύρο πέπλο του απείρουκυλούσε αργά μεταφέροντας μαζί του ταφαντασμαγορικά φωτάκια των άστρων. Ηκάθε μεγαλόπρεπη κίνησή τους, με τηδική της ταχύτητα και ανεξάρτητη απόκάθε άλλη, ήταν μια χαριτωμένη αλλαδυσώπητα προκαθορισμένη πτήση προ

ένα ραντεβού με το πεπρωμένο κάπουστο άπειρο του χώρου και του χρόνουΠότε πότε κάποια από τις σταθερέφωτεινές κουκίδες αποκτούσε ένα

πρόσθετο μεγαλείο, και για ένα διάστημαέφεγγε πιο λαμπερά. Ύστερα χανόταναπό τη θέα για να δώσει τη θέση της σένα ζευγάρι άστρων που γύριζαν



επιφυλακτικά το ένα γύρω από το άλλοσαν δυο δισταχτικά σκυλιά πουσυναντιόνταν για πρώτη φορά, απρόθυμα

να ζυγώσουν περισσότερο, αδύναμαν’αντισταθούν στον πειρασμό και ναπομακρυνθούν. Μια εικόνα διαρκώ

μεταβαλλόμενη, αλλά κατά βάση αιώνιααμετάβλητη. Αυτό ήταν το διάστημα πουο Ρόυλ το ήξερε τόσο καλά και τοαγαπούσε.

Με το σπαθί του Ορίωνα πίσω μαςσυλλογίστηκε ρεμβαστικά, σε πορεία πουθα μας οδηγήσει ακόμη πιο πέρα από τα

φωτεινά γαλαξιακό νέφη. Κούνησθλιβερά το κεφάλι του, και τότε ένιωσάλλον ένα θεατή τρία μέτρα πίσω του, να

κοιτάζει κι αυτός με δέος το μεγαλείο του



απείρου.

«Κύριε Ζιροντέν, δεν έπρεπε να βγείτ

από την καμπίνα σας», είπε ο Ρόυλ, μόχι ιδιαίτερα αυστηρό τόνο. Δενμπορούσε να κατηγορήσει τον επιβάτηπου είχε παραβεί την εντολή. Οι καμπίνεδεν πρόσφεραν καμία προστασία.

«Συγνώμη, καπετάνιε, αλλά υπέθεσα

ότι θα θέλατε να πληροφορηθείτε για τονΠέρες. Νομίζω ότι τρελάθηκε». Ωστόσοτα μάτια του Ζιροντέν δεν ξεκόλλησαναπό την οθόνη και η φωνή του ήταν

αδιάφορη σαν να είχε έρθει κυρίως για νασκοτώσει την ώρα του. Ηταν ίσως ο πιοκαλοπληρωμένος μυθιστοριογράφο

όλων των εποχών.



«Τι συμβαίνει με τον Πέρες; » ρώτησαπότομα ο Ρόυλ. Για μια στιγμή δενμπορούσε να θυμηθεί ποιος είχε αυτό το

όνομα. Ύστερα τον θυμήθηκε. Ήταν έναςμικροκαμωμένος ανθρωπάκοςκομπλεξικός στα θέματα υγείας ώς τοσημείο της υποχονδρίας. Ήτανκαθηγητής της γλωσσολογίας σε ετήσιεπαγγελματική άδεια για νασυγκεντρώσει στοιχεία για τη μελέτη που

ετοίμαζε.

Ο Ζιροντέν πλησίασε πιο κοντά στηνοθόνη, κοιτάζοντάς την ενώ μιλούσε

ταν η πρώτη φορά που έβλεπε τοδιάστημα εκτός από τη μικρή οθόνη στοσαλόνι των επιβατών. «Τον πήρα πριν

λίγα λεπτά για μια κίνησή του στο σκάκ



και όταν φάνηκε στην οθόνη κράδαινένα μαχαίρι ολόγυρα φωνάζοντας ότι θασκότωνε μονάχος του τους διαβόλους

Νομίζω, πάει, τρελάθηκε».

Ο Ρόυλ κοίταξε σκεφτικά για μιαστιγμή το νεαρότερο άντρα. «Δε φαίνετανα σας επηρεάζει ιδιαίτερα. Πώς έτσι; »

«Ο Πέρες; Αυτός έχασε τα λογικά του

καπετάνιε. Ειλικρινά τον ζηλεύω. Τώραέχει τουλάχιστον ένα συγκεκριμένοεχθρό να πολεμήσει». Ο Ζιροντένχαμογέλασε πικρόχολα καθώς γύριζε να

κοιτάξει τον Ρόυλ.

Ένα μικρό συνοφρύωμα έκανε ακόμη

πιο βαθιές τις γραμμές στο πρόσωπο του



κυβερνήτη και αναστέναξε βαριά«Υποθέτω ότι πρέπει να πάω να τον δω»είπε σβήνοντας την οθόνη.

«Γιατί; Αφήστε τον στην ησυχία τουκαι θα φροντίσει να κόψει μονάχος τλαιμό του. Θα είναι πιο γρήγορο κασπλαχνικό έτσι».

«Ελάτε, Ζιροντέν», είπε ο Ρόυλ κοφτά

συμφωνώντας από μέσα του με τονάλλο, ξέροντας ταυτόχρονα ότι δενμπορούσε να μείνει αμέτοχος σε κάττέτοιο. «Μπορεί να το σκάσει από την

καμπίνα του και ν’ αρχίσει να κυνηγάετους άλλους επιβάτες». Βγήκαν από τηγέφυρα και ο Ρόυλ κλείδωσε την πόρτα

πίσω του ενώ ο Ζιροντέν



παρακολουθούσε.

«Χμμμ. Τώρα που το θυμήθηκα... »

έκανε ο Ζιροντέν. «Είναι οι καμπίνεαλεξίπυρες; »

«Ναι, γιατί; »

«Έτσι, έκανα μια σκέψη. Αυτό τοπράγμα, ό, τι κι αν είναι, απορροφάε

θερμότητα από τα θύματά τουΣκέφτομαι, έτσι και η θερμοκρασία μουαρχίσει να πέφτει, να του δώσω φωτιά».

Ο Ρόυλ τον κοίταξε διαπεραστικά καμετά γύρισε και προχώρησε κάτω στοδιάδρομο. Η πόρτα του Πέρες ήταν

κλειδωμένη, όπως περίμενε. Διάλεξε στα



γρήγορα το σωστό κλειδί από τηναρμαθιά του και το γύρισε στηνκλειδαριά. Ο Πέρες ήταν ζαρωμένος στον

αντικρινό τοίχο, απόσταση που δεν ήτανποτέ μεγάλη στα αστρόπλοια. Στα χέριατου κρατούσε ένα μαχαίρι που μάλλον θαείχε πάρει από την κουζίνα. Ο Ρόυλακούμπησε με ήρεμο ύφος στο πλάι τηπόρτας και ρώτησε με φιλική φωνή«Πώς αισθάνεστε, κύριε Πέρες; »

«Ξέρω ποιος είσαι. Δε με γελάς εμέναΕσύ τον έφερες στο σκάφος, έτσι δενείναι; » Ο Πέρες δε σάλεψε από τη θέση

του, ενώ τα μάτια του έπαιξαν από τονΡόυλ στην οθόνη ενδοσυνεννόησης. «Θαξανάρθει σύντομα και τότε θα τον

κανονίσω».



«Σας πειράζει να περιμένω μαζί σαςκύριε Πέρες; Βαρέθηκα να κάθομαμόνος μου».

«Μόνος... Μοναξιά... Αυτή είναι ηκατάρα του ανθρώπου. Και άνθρωποσαν ελόγου του μας παγιδεύουν μλόγια. Τα λόγια είναι επινόηση τουδιαβόλου, κι ο διάβολος είναι επινόησητων ανθρώπων σαν κι αυτόν. Θέλουν να

μας τρομάξουν και χρησιμοποιούν λόγιαΜπορείς να τ’ αναλύσεις και δσημαίνουν τίποτα. Στο τέλος δε μααπομένουν παρά ήχοι δίχως νόημα». Τα

μάτια του Πέρες γυάλιζαν τρελά, αλλάπρόσεχε έτοιμος να πιάσει το πρώτοίχνος κίνησης στην οθόνη.



«Αυτής της γνώμης ήμουνα πάντοτε κεγώ, κύριε Πέρες», τον διαβεβαίωσε οΡόυλ, διατηρώντας τη φωνή του ήρεμη.

«Εσύ! » ξεφώνισε ο Πέρες. «Και τείσαι εσύ; Ένα άδειο τσόφλι! Φύγε απόδω, άδειο πλάσμα! Εσύ τον έφερες. Εσύτο κουβάλησες εκείνο το πράγμα εδώΖωή στο θάνατο... αιωνιότητα στοανοιγοκλείσιμο ενός ματιού... η

φαντασία προτείνει, η λογική ρυθμίζειΕγώ είμαι η λογική. Η ζωή στο θάνατοΤι σημαίνει αυτό; » Τα μάτια του έκαιγανσαν αναμμένα κάρβουνα καθώ

παραληρούσε με διαπεραστική φωνή«Ξέρεις τι είναι οι λέξεις; Επινοήσεις τωνδιαβόλων που εκείνος κάλεσε για να

καθυποτάξουν την ψυχή μας! Καμία



λέξη δεν μπορεί να διαπεράσει τοκέλυφος του κενού που είναι οάνθρωπος».

Ο Ρόυλ έγνεψε πάλι καταφατικά καέκανε ένα μικρό βήμα μπροστά. Όσο οάλλος θα κρατούσε εκείνο το κοφτερόμαχαίρι στο ύψος της μέσης έτοιμος νακαρφώσει μ’ αυτό, δεν ήθελε να κάνεκαμιά απότομη κίνηση.

«Η αλήθεια είναι σημαντική, αλλά τοίδιο και το ψέμα. Το ’ξερες αυτό; Είναι ηδιάταξή τους που τα κάνει ανοησίες. Ο

λέξεις είναι αληθινές και πραγματικές. Οόμορφες λέξεις. Εκείνος τις εξευτελίζειΥπάρχει κάτι —ένα φάντασμα, μια

αρρώστια ή ένας διάβολος— που μα



σκοτώνει κι εκείνος μας παρασύρει ένανέναν. Με ασυνάρτητες επικλήσεις τουκαλεί, και θα τον σκοτώσω. Οι δαίμονε

θα τον ακολουθήσουν γιατί δεν είναπαρά προβολές της σκοτεινής τουψυχής».

Ο Πέρες ούτε που πρόλαβε να δει τονΡόυλ να πηδά πάνω του και να τοναφοπλίζει. Αργότερα, ακινητοποιημένος

από το συνθετικό δίχτυ της κουκέταςτου, έπεσε σε βαθύ ύπνο. Ο Ρόυλστεκόταν από πάνω του ανασαίνονταςακόμη κάπως λαχανιασμένα, με μια

έκφραση οίκτου στο πρόσωπό του.

Αφού κλείδωσε τον Πέρες στην

καμπίνα του, ο Ρόυλ τράβηξε με βαριά



πόδια προς το θάλαμο διακυβέρνησηςστη γέφυρα. Στο μυαλό τουστροβιλίζονταν σκοτεινές σκέψεις για το

μέλλον του Κριτέριον και των επιβατώντου. Ήδη ο Ζιροντέν έκανε σχέδια για τηνεκρική του πυρά, ενώ ο Πέρες έπλαθεμε τη φαντασία του έναν εχθρό για νατον εξοντώσει. Ακόμη και ο δύστυχοςΚάστενς, ο πιο στερούμενος φαντασίαςμέσα στο σκάφος, έκανε θεωρίες ότι ο

άγνωστος εχθρός μεταδινόταν με τηντροφή και αρνιόταν να φάει ελπίζονταςέτσι να εμποδίσει την περαιτέρωεξάπλω-ση. Μάταια, μάταια όλα

Πατώντας απότομα το κουμπί τηςενδοσυνεννόησης, ο Ρόυλ γρύλισετραχιά στο μικρόφωνο ότι ήθελε ναμιλήσει σε όλους. Ύστερα ρύθμισε τη



συσκευή ώστε να εστιάζει αυτόματαόλες τις καμπίνες σε μια οθόνηκάνοντας τους ενοίκους τους να

φαίνονται σαν να ήταν συγκεντρωμένοσε μια μεγάλη αίθουσα.

«Κυρίες και κύριοι, γνωρίζετε όλοι γιατην ασθένεια που μεταδόθηκε στοσκάφος και δε θα τα επαναλάβω τώραΩστόσο, αν κανένας από σας έχει καμιά

πρόταση, άσχετα πόσο απίθανη μπορενα φαίνεται,

νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να

την αναφέρει».

«Καπετάνιε... » Ήταν η νεαρή κυρία

Γουίντλας, η όμορφη νιόπαντρη που



έκανε το ταξίδι του μέλιτος. «Αν οΚαπέλα-Α έχει κάτι χρήσιμο να μας πειμήπως απομακρυνόμαστε υπερβολικ

για να διατηρήσουμε επαφή μαζί του; »

«Εφόσον δε θα χρησιμοποιήσουμε τηνυπερώθηση, το όποιο μήνυμα μαςστείλουν θα μας προλάβει κάποτε»,εξήγησε ο Ρόυλ μαλακά, και είδε τηνκοπέλα να χαμηλώνει πάλι τα μάτια της.

Παντού γύρω του έβλεπε μάτιαγεμάτα απόγνωση, μάτια έντρομαμάτια άυπνα και κουρασμένα. Ο Ρόυλ

τους αγριοκοίταξε, ευχόμενος απόμέσα του να είχαν αποβιβαστεί όλοστον τελευταίο τους σταθμό μαζί μ

τους υπόλοιπους επιβάτες. Το ροδαλό



πρόσωπο του Γ ουίντλας, γκρίζο κατσακισμένο τώρα από κούραση καφόβο, έφτιαχνε μια έντονη αντίθεση μ

το ντελικάτο πρόσωπο της γυναίκατου, τόσο γαλήνιο και ατάραχο πουλες κι ανήκε σε άψυχη κούκλα. Ότανσήκωσε τα μάτια της να τον κοιτάξειο Ρόυλ τράβηξε αμέσως το βλέμματου, νιώθοντας αμηχανία σαν να τηνείχε δει γυμνή. Τον είχε κοιτάξει μ

τόσο απόλυτη εμπιστοσύνη...

Tα χείλη του ιερέα επιβάτη σάλευανσε κάποια από τις αιώνιες προσευχέ

του και τα μάτια του είχαν ίο σχεδόνγυάλινο βλέμμα της αυτοΰπνωσηςΤο ζευγάρι των Κλέβερς, που

ταξίδευε με έξοδα της κυβέρνησης



πάσχιζε σκληρά να δείξει ότι τουάφηναν ασυγκίνητους όλα αυτά

Ύστερα το μάτι του διέκρινε εκείνη

τη γυναίκα, την Ντράιοντ- γελούσ υστερικά —αλλά βουβά—κουνώντας το κορμί της πάνω κάτωστο κρεβάτι της. Ο Ρόυλ τράβηξαπότομα το βλέμμα του από τηνοθόνη.

«Αν θέλετε», είπε αργά, «μπορείτε ναεγκαταλείψετε τις καμπίνες σαςΕιλικρινά η απομόνωση δε φαίνεται ναέχει αποτέλεσμα. Σήμερα εκτινάξαμε

τον κύριο Μάλερ με μια λέμβο»Κοντοστάθηκε για να μελετήσειπροσεκτικά τον αντίκτυπο που θα είχαν

τα λόγια του. Τίνος ήταν η σειρά να



θα κολλήσουμε... »

«Κατέβασέ μας σ’ έναν πλανήτη! Άσε

τους γιατρούς εκεί να μας φροντίσουνΣε παρακαλώ, σε παρακαλώ... »

Ο Ρόυλ κοίταξε παγερά κιανέκφραστα, με το βλέμμα καρφωμένοσ’ ένα σημείο λίγο πιο πάνω από τηνοθόνη μπροστά του, δίχως να βλέπει για

ένα διάστημα κανέναν τους. Τελικά οθόρυβος κόπασε και τότε δήλωσε μεέμφαση, «Δεν μπορούμε νααποβιβαστούμε σε κανέναν πολιτισμένο

πλανήτη ούτε σε κανέναν άλλο κόσμοπου μπορεί κάποτε να επισκεφτεί οάνθρωπος. Μεταφέρουμε κάτι θανάσιμο

κι εξαιρετικά μεταδοτικό-

γι’ αυτό δεν



υπάρχει αμφιβολία». Κοντοστάθηκε γιαμια στιγμή και συνέχισε σε πιο μαλακότόνο. «Δεν ξέρω αν θα αρρωστήσετε

όλοι, αλλά με το να μένετε στιςκαμπίνες σας δεν κερδίζετε τίποτα. ΟΜάλερ ήταν δεκαεφτά μέρεςαπομονωμένος στη δική του, ότανάρχισε να έχει τα πρώτα συμπτώματαΤο μήνυμα με τις οδηγίες θεραπείαςμπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή, ή

μπορεί στο μεταξύ να ’χουμε αναπτύξειανοσία- απλώς δεν ξέρουμε. Θαβρίσκομαι στο θάλαμο διακυβέρνησηςαν θέλει κανείς από σας να μου

μιλήσει». Ο Ρόυλ διέκοψε την επαφή κιέγειρε πίσω στο κάθισμά του φέρνονταςπάλι στο νου τα γεγονότα των

τελευταίων λίγων εβδομάδων. Όλα



είχαν αρχίσει με το σήμα κινδύνου πουείχαν λάβει από ένα σκάφος στηνεπιφάνεια ενός ακατοίκητου πλανήτη.

Το πρώτο άγημα των έξι αντρών πουείχαν κατέβει στον πλανήτη ψάχνονταγια το ναυαγισμένο σκάφος δεν είχε βρείχνος ζωής. Μονάχα συντρίμμια και τιςστάχτες του σκάφους που παρέσυρε οάνεμος. Οι εργαστηριακές αναλύσει

έδειξαν ότι δεν υπήρχε τίποτα τοβλαβερό στο έδαφος ή τον αέραΥπέθεσαν ότι ο καπετάνιος τουάγνωστου σκάφους θα είχε μάλλον

τρελαθεί και το είχε ανατινάξει ο ίδιοστον αέρα. Οι έξι άντρες πέρασαν από τησυνήθη διαδικασία απολύ-μανση

επιστρέφοντας και ύστερα γύρισαν στα



κανο-νικά τους καθήκοντα.

Και τρεις βδομάδες αργότερα οι πέντε

από τους έξι ήταν νεκροί!

Μέσα στις επόμενες πέντε βδομάδεδεκαοχτώ μέλη του πληρώματος καεπτά επιβάτες είχαν πεθάνει, κανάμεσά τους ήταν ο γιατρός τουσκάφους και οι βοηθοί του. Πριν

πεθάνει ο γιατρός είχε πειραματι-στεμε διάφορα φάρμακα και είχε κάνεακτινογραφήσεις και νεκροψίες. Όλατα θύματα ξεψυχούσαν με επώδυνου

παροξυσμούς σπασμών, μέχρι που οΡόυλ έδωσε εντολή για ευθανασία πρινφτάσουν σ’ αυτό το στάδιο. Έτσι τώρα

τους εκτόξευαν στο διάστημα μ



σωσίβιες λέμβους που ο αέρας τουείχε ναρκωτικό για να μην υποφέρουνπεθαίνοντας. Όλες οι γνωστές μέθοδο

για να εμποδιστεί η εξάπλωση τηςαρρώστιας είχαν αποδειχτεί άχρηστεςΑπομόνωση, κα-

KEHT OYl/\e/\ivi

ραντίνα, αντιβιοτικά, μεγάλες δόσειςΓενικού Εμβολίου...

Τρεις φορές οι ζωντανοί είχανφορέσει διαστημικό σκάφανδρα καιπερίμεναν μέχρι να γίνει γενικήαπολύμανση στη διάρκεια της οποίας

αποστειρωνόταν ολόκληρο το



σκάφος. Και να που ο Μάλερ ήτανήδη νεκρός και ο Κάστενς είχεμολυνθεί. Ο Ρόυλ κοίταξε σκυθρωπά

μπροστά δίχως να βλέπει ούτε ταμηχανήματα ούτε την κονσόλα τουκομπιούτερ- το μόνο που έβλεπεήταν το τέλος που τους περίμενε αν οΚαπέλα-4 δεν έβρισκε σύντομα τηναπάντηση. Κουρασμένα, σηκώθηκεαπό το κάθισμά του και τράβηξε για

την κουζίνα.

Άλλαξε τον προγραμματισμό τουωτομάτ για το μενού των επόμενων

ημερών, φροντίζοντας να μην είναιφαγητά που χρειάζονταν μαχαίρι ήπιρούνι. Ξανα-κλείδωνε την πόρτα,

όταν είδε τον ιερέα του Πανεκ-



κλησιαστικού Δόγματος να τονπλησιάζει με γοργά βήματα.

«Έχετε να μου πείτε τίποτα, ΔρΞιέβιτς; » ρώτησε ο Ρόυλ.

«Ναι, καπετάνιε. Η πόρτα τουκυρίου Πέρες είναι κλειδωμένη.Νομίζω ότι είναι χρέος να πάω νατον δω. Ίσως θα μπορούσα να τον

βοηθήσω». Ο ιεροκήρυκας ήτανψηλός, πιο ψηλός κι από το έναογδόντα τρία του Ρόυλ. Ντυμένος μετο λαμπερό μαύρο ράσο του, έδειχνε

ακόμη πιο ψηλός και μεγαλόπρεπος.

«Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να το

επιτρέψω. Φοβάμαι ότι ο κύριος Πέρες



έχει χάσει τα λογικά του. Δε θαμπορούσατε να τον βοηθήσετε στηνκατάσταση, που είναι».

«Δεν έχετε δικαίωμα να το κρίνετεεσείς αυτό, καπετάνιε. Είναι φανερόότι ο άνθρωπος χρειάζεται βοήθειακαι πιστεύω ότι μπορώ να τουπροσφέρω εκείνη

την αναγκαία κατανόηση που θα κάνετο μαρτύριό του πιο υποφερτό».

«Έχετε καμιά συγκεκριμένη μέθοδο

υπόψη, Δρ Ξιέβιτς; Έχετε τη δυνατότητνα θεραπεύσετε ένα κλονισμένο μυαλόΈχετε σπουδάσει χημειοψυχο-λογία; »



Ο κληρικός όρθωσε το κορμί του καείπε αυστηρά, «Καλά θα κάνετε να μακούσετε, γιατί κι εσείς χρειάζεστε τη

βοήθειά μου, καπετάνιε. Η προσευχήπάντοτε βοηθά κι ανακουφίζει. Μονάχεκείνοι που έχασαν την πίστη στηθρησκεία τους έχουν λόγους ναφοβούνται τώρα, Τούτη μπορεί να είναη υπέρτατη δοκιμασία τηανθρωπότητας».

«Μάλιστα, πάτερ μου, καταλαβαίνωΑλλά, πιστέψτε με, δεν μπορείτε ναβοηθήσετε τον Πέρες στην κατάσταση

που είναι τώρα. Φαίνεται να πιστεύει ότεσείς είστε ο υπεύθυνος όλης αυτής τηκατάστασης, και το ’χει βάλει σκοπό του

να σας σκοτώσει». Απότομα, γύρισε τη



πλάτη στον κληρικό και άρχισε ν’απομακρύνεται στο διάδρομο. Ύστερασταμάτησε και ξαναγύρισε πίσω τα λίγα

βήματα που είχε κάνει. «Λυπάμαι, πάτεμου. Ασφαλώς, για κείνους που σαχρειάζονται, είστε απαραίτητος τώρα καη παρουσία σας θα τους είναι πολύτιμηΒοηθήστε τους να βρουν κάποιαανακούφιση. Αλλά όχι τον Πέρες»χαμογέλασε σκυθρωπά και πρόσθεσε

«Και αν είναι στις δυνατότητές σαςφροντίστε στη διάρκεια των στοχασμώνσας να βρείτε κάποια διέξοδο και απαυτό το δίλημμα. Γ ιατί, πάτερ μου, τη

μέρα που η θερμοκρασία μου θ’ αρχίσενα πέφτει, το σκάφος πρέπει να καταστραφεί».



«Τι θέλετε να πείτε; Γιατί; »

«Γιατί δεν εμπιστεύομαι κανέναν άλλο

ότι θα το αφήσει να συνεχίσει στηνπροκαθορισμένη πορεία του

Γιατί μέχρι οι γιατροί να βρουντρόπο να νικήσουν την αρρώστια, ημόνη σίγουρη μέθοδος για να μηνεξαπλωθεί παντού είναι να

κρατήσουμε τις αποστάσεις από την υπόλοιπη ανθρωπότητα».

«Μα να καταστρέψετε το σκάφος!

Αυτό θα ’ταν έγκλημα! »

«Καταλαβαίνετε τώρα ποια είναι η

διαφορά μας, πάτερ; Εσείς θέλετε να



σώσετε την ανθρωπότητα για τηνάλλη ζωή, ενώ εγώ θέλω να τη σώσωγια τούτη εδώ». Τα βήματά του

γέμισαν το διάδρομο μεκοροϊδευτικούς αντίλαλους,πνίγοντας την ψιθυριστή φωνή τουκληρικού που προσευχόταν μεσκυμμένο το κεφάλι.

Ο Ρόυλ χτύπησε σιγανά την

πόρτα της Στέφανι Ντράιοντ. Δενπήρε απάντηση και άνοιξε μόνοςτου την πόρτα, για να σταθεί στοκατώφλι. «Δεσποινίς Ντράιοντ»,

είπε με ήρεμη φωνή, «ήρθα να σαςβοηθήσω».

Η κοκαλιάρα γυναίκα έκλαιγε με



ασυγκράτητους λυγμούς στοκρεβάτι, αλλά στο άκουσμα τηςφωνής του άρχισε να τσιρίζει και

να προσπαθεί να κρυφτεί κάτω απότα σκεπάσματα.

Ο Ρόυλ αναστέναξε βαθιά καικράτησε την υποδερμική σύριγγαστην παλάμη του. Με το άλλο χέριτου τράβηξε απότομα τα

σκεπάσματα και, πριν η γυναίκαπρολάβει να τραβηχτεί, τηςκάρφωσε τη βελόνα στο μπράτσο.Κοιμήθηκε σχεδόν αμέσως. Θα

ανέθετε τη φροντίδα της στονιερέα, σκέφτηκε αφηρημένα. Θαβοηθούσε να μείνουν ήρεμοι και οι

δυο.



Η μέρα περνούσε και τα λόγιατου Ζιροντέν γυρό-φερναν στομυαλό του. Μια νεκρική πυρά... Να

του δώσουν κι άλλη θερμότητα.Άραγε τι ήταν αυτό που μπορούσενα προσβάλει έναν οργανισμόπολύπλοκο όσο ο ανθρώπινος καινα του απορροφά θερμότητα δίχως

ν’ αφήνει ίχνη της παρουσίας του; Ένα

σπόριο ή ένας διηθητός ιός; Οι γιατροτου Καπέλα-4 θεωρούσαν απίθανη αυτήτην εκδοχή. Ο Ρόυλ το σκεφτόταν μέχρπου τον πήρε ο ύπνος στο κάθισμά του

και ονειρεύτηκε βρικόλακες πουρουφούσαν την ίδια τη ζωή από ταθύματά τους. Ξύπνησε μ’ ένα σκίρτημα

που λίγο έλειψε να τον ρίξει από το



κάθισμά του. Βρικόλακες; Βλαστήμησαπό μέσα του τους υπεύθυνους, που δενείχαν προβλέψει ιατρικούς ερευνητές γι

τα αστρόπλοια. Αντί γι' αυτούς είχανπαλιούς γιατρούς που αγωνίζονταν ποιοθα πρωτοδιοριστεί στα μεγάλα πολυτελήεπιβατικά για να περάσει άνετα τατελευταία χρόνια του πριν βγει στησύνταξη.

Ο Ρόυλ πέρασε την υπόλοιπη μέρστη γέφυρα, ε-κτελώντας μηχανικά τδιάφορα καθήκοντα ρουτίνας για ναδιατηρήσει σταθερή την πορεία τους

ενώ το μυαλό του δούλευε πυρετικά στοπρόβλημα απομόνωσης της αρρώστιαςΔεν ήταν ούτε ιός, ούτε σπόριο. Δεν

προσέβαλλε συγκεκριμένα όργανα, αλλά



το σύνολο του οργανισμού... Έναόρατο κάτι που είχε έρθει στο σκάφοτους από ένα νεκρό κόσμο.

Κάτι που είχε μολύνει... που είχπροσκολληθεί...

! στους έξι άντρες του αγήματος καμετά τους είχε σκοτώσει όλους. Μονάχαμετά το θάνατό τους άρχισαν να

προσβάλλονται κι άλλοι. Ό, τι κι αν ήταναπορροφούσε αργά και ανεξήγητα τηθερμότητα από το σώμα του θύματοςκαι δεν αναζητούσε καινούριο ξενιστή

πριν η θερμοκρασία του πέσει σε... σθερμοκρασία δωματίου!

Ο Κυβερνήτης έτρωγε, κοιμόταν κα



συνέχιζε να βασανίζει το πρόβλημαΠότε πότε αντάλλασσε σύντομα λόγιαμε τους επιβάτες. «Όχι, κυρία Κλέβερς

δε είχαμε καμιά είδηση ακόμη. Θα σαειδοποιήσω όταν μάθω κάτι», ή«Λυπάμαι, δρ Ξιέβιτς, δεν μπορού-

με να αποβιβάσουμε τηδεσποινίδα Ντράιοντ γιανοσοκομειακή περίθαλψη. Κάνετε ό,

τι μπορείτε με την κατάσταση όπωςέχει».

Ύστερα ο Κάστενς τον κάλεσε

από τη λέμβο του. «Καπετάνιε,κάποιος προσπαθεί να μπει εδώμέσα. Μου φαίνεται ότι επιχειρεί να

σπάσει την κλειδαριά».



Ο Ρόυλ βγήκε από τη γέφυρατρέχοντας, έχοντας αρπάξει τοπαραλυτικό πιστόλι του από το

συρτάρι. Ύστερα διέσχισε γοργά τοδιάδρομο με τα βήματά του ν’αντιλαλούν άγρια στον άδειο χώρο,με κατεύθυνση το λεμβοστάσιο. Τομόνο που του έλειπε τώρα ήταν μιαανταρσία, σκεφτόταν πικρόχολακαθώς έτρεχε.

Πλησιάζοντας την πόρτα έκοψε τοβήμα του, προσέχοντας μηχανικά ότιη κλειδαριά ήταν σπασμένη. Τα

πολυτελή επιβατικά δεν ήτανφτιαγμένα για ν’ αντέχουν σ'επιθέσεις από μέσα. Ηταν σαφές

πάντως ότι ο άγνωστος ήταν



οπλισμένος, ο Ρόυλ γρύλισε μέσ’από τα δόντια του και πέρασε τοκατώφλι.

Κούνησε το κεφάλι του στονΚάστενς, που του έ-γνεφε αδύναμαδείχνοντας προς τις άλλες λέμβους,και σήκωσε το δάχτυλό του στα χείληώστε ο άλλος να μη βγάλει τσιμουδιά.Αθόρυβα, άρχισε να ζυγώνει προς την

τρίτη λέμβο, μένοντας στη σκιά τωνπλαισίων στήριξής τους. Ταπερισσότερα πλαίσια ήταν τώρα άδειατα μικροσκοπικά σκάφη τους είχαν

εκτοξευτεί σι ο διάστημα με μοναδικόεπιβάτη τους ένα παγωμένο πτώμα.Μπορούσε ν’ ακούσει τον άγνωστο

τώρα, ν’ ανασαίνει βαριά καθώς



πασπάτευε κάτι από την πίσω μεριά.Επακολούθησε μια πνιχτή βλαστήμιακαι μια ρουφηχτή ανάσα, και ο Ρόυλ

κατάλαβε αμέσως ποιος ήταν από τηνάλλη μεριά της λέμβου. Με βλοσυρόβλέμμα έσφιξε το όπλο του και έκανεμπροστά για

να σταθεί στα δυο μέτρα πίσω από τονΧάρμαν Γ ουίντλας.

«Σταμάτα εκεί που είσαι, ΓουίντλαςΚαι άσε κάτω το κλειδί που κρατάς! »πρόσταξε ο Ρόυλ τραχιά.

Ο Γ ουίντλας γύρισε απότομα και μτην ίδια κίνηση τίναξε το γαλλικό κλειδ

προς το κεφάλι του κυβερνήτη. Αμέσω



μετά βούτηξε κι ο ίδιος με το κεφάλμπροστά τη στιγμή που ο Ρόυλ έσκυβακούγοντας το βαρύ εργαλείο να

σφυρίζει δίπλα στο αφτί του. Πρινμπορέσει να ξαναβρεί την ισορροπίατου, ο Γ ουίντλας έπεσε πάνω του και μτη φόρα του γκρεμίστηκαν βαριά και οδυο στο μετάλλινο δάπεδο. Ο Ρόυλένιωσε το πιστόλι να φεύγει από το χέρτου και να τινάζεται πέρα. Με μια

απότομη ώθηση κατάφερε να γυρίσεανάποδα, συμπαρασύροντας μαζί τουκαι το βαρύτερο άντρα.

Ήξερε ότι δεν μπορούσε να τα βγάλεπέρα με τον Γουίντλας σε αγώνααντοχής, αλλά σχεδόν με απόλαυση

άρχισε να εφαρμόζει τις παμπάλαιε



τεχνικές πάλης που είχε διδαχτεί ωδόκιμος. Το ένα του γόνατο μαζεύτηκεκαι καρφώθηκε με δύναμη στο στομάχ

του αντιπάλου του. Όλος ο αέρας βγήκσφυριχτός από το στόμα του Γ ουίντλαςαλλά μετά το δεξί του χέρι τινάχτηκπρος το λαιμό του Ρόυλ με σχεδόνθανάσιμη ορμή. Ο Ρόυλ το απόφυγπαραμερίζοντας και ρίχνοντας όλο τοβάρος του στο γόνατό του, ενώ

ταυτόχρονα έστριβε και με τα δυο χέριατο κεφάλι του αντιπάλου του. Αυτόανάγκασε τον Γ ουίντλας να ση- κώσετο χέρια του σε μια μάταιη προσπάθεια

ν’ απαλλαγεί από τα δάχτυλα του Ρόυλπου ήταν χωμένα στο πρόσωπό του. Τηνάλλη στιγμή ο Γουίντλας έπαψε ξαφνικάν’ αντιστέκεται και το σώμα του



χαλάρωσε χάνοντας τις αισθήσεις του. ΟΡόυλ τον άφησε σχεδόν απρόθυμα καστάθηκε αργά στα πόδια του. Ανά-

σαινε λαχανιασμένα καθώς πήγαινε ναμαζέψει από κάτω το όπλο του και τογαλλικό κλειδί. Υστερα ακούμπησε μετη ράχη στον τοίχο και περίμενε τονΓουίντλας να συνέλθει. Ο άλλοςχρειάστηκε κάπου πέντε λεπτά πριν

μπορέσει να σταθεί τρικλίζοντας

στα πόδια του.

«Δεν τελειώσαμε ακόμη οι δυο μας,Ρόυλ», γρύλισε ο Γουίντλας. Ξαφνικάτα μάτια του γούρλωσαν από τρόμο και

έκανε ένα βήμα πίσω, ύστερα κι άλλο



με τα μάτια καρφωμένα ορθάνοιχτα σεκάτι πίσω από τον Ρόυλ. Μια βραχνήκραυγή τρόμου ξέφυγε από τα χείλη

του και μετά άρχισε να τρέχει σαντρελός προς την πόρτα.

Ο Ρόυλ γύρισε και κατάλαβε τι είχετρομοκρατήσει —αρκετάδικαιολογημένα— τον άλλο. ΟΚάστενς, μην μπορώντας να δει από τη

λέμβο του τι γινόταν, είχε βγει καιστεκόταν παραπαίοντας ελαφρά δίπλασε ένα από τα πλαίσια. Ο Ρόυλβλαστήμησε από μέσα του βλέποντας

την εμφάνιση του άλλου. Ο Κάστενςήταν πετσί και κόκαλο, με βουλιαγμέναμάτια, και έτρεμε ολόκληρος. «Θα

φροντίσω να πάει γραμμή στην καμπίνα



Ρόυλ, καθώς θυμόταν την προσωπικήκανοποίηση που είχε νιώσει κάνοντας

κά-

τι συγκεκριμένο και βίαιο. Ήταν τογεγονός ότι δεν υπήρχε τίποτα να κάνουνκι αυτό έκανε αφόρητη την κατάσταση.

Ένας βρικόλακας, συλλογίστηκε, κακάλεσε τον Ρώλινς στην οθόνη του

«Δεν ξέρω πώς μπορεί να είνακαταχωρημένο», του είπε, «αν είναι κανκαταχωρη-μένο. Αόρατο ον, παράσιτομη νοήμων μορφή ζωής... Δοκίμασέ τα

όλα. Ψάξε για οτιδήποτε στο ευρετήριοπου μπορεί να ταιριάζει. Θα σξαναπάρω»: Ο Ρώλινς τον χαιρέτησε κα

το πρόσωπό του χάθηκε από την οθόνη



Ύστερα ο Ρόυλ κάλεσε τον Κάστενς.

«Είμαι μια χαρά, καπετάνιε. Ύστερα

από ένα διάστημα συνηθίζεις και δε σπειράζει τόσο το κρύο». Το τσακισμένοπρόσωπο και τα στοιχειωμένο μάτια τουδιέψευδαν τα λόγια του. Το ιατρικό γάντήταν δίπλα του.

«Κάστενς, θα σου φέρω φαγητό. Αυτό

που κάνεις είναι πιο τρελό από το ναφήνεις το κρύο να σε σκοτώσει. Εσύφίλε μου, θα πεθάνεις από την πείνα».

«Δε νομίζω, καπετάνιε. Έχω μαζαρκετές προμήθειες. Αρκετές για όσο θαμπορούν να πηγαίνουν κάτω».



«Θα έρθω εκεί, Κάστενς. Θέλω να σουμιλήσω». Ο Ρούλ διέκοψε επαφή, ενώ οάλλος διαμαρτυρόταν ακόμη, και κάλεσε

τον Ζιροντέν να έρθει στη γέφυρα.

«Τι τρέχει; » ρώτησε εκείνοφτάνοντας.

«Κοίτα, Ζιροντέν, πρέπει να λείψω γιαλίγο, αλλά δεν μπορώ ν’ αφήσω το

θάλαμο διακυβέρνησης έτσι. Θέλω ναμείνεις εδώ και να μην επιτρέψεις σκανέναν άλλο να μπει», εξήγησε ο Ρόυλλακωνικά.

«Χμμμ. Αυτό σημαίνει ότι κάποιομπορεί να το αποπειραθεί κι εγώ θα

πρέπει να τον εμποδίσω με όποιο τρόπο



μπορώ. Σωστά; »

«Ακριβώς», αποκρίθηκε ο Ρόυλ

«Κάποιος μπορεί να το αποπειραθεί.Κάποιος που ήδη δοκίμασε να κλέψειμια σωσίβια λέμβο. Αν πιστέψει ότιείμαι εδώ δε θα προσπαθήσει να μπειγι’ αυτό μην ανοίξεις την

πόρτα σε κανέναν».

«Μου εξάπτεις την περιέργεια,καπετάνιε. Πολύ διφορούμενα λόγιαΠοιο είναι το πονηρό κάθαρμα που

προσπάθησε να κλέψει μια από τιςτελευταίες μας λέμβους; » Το πλατύχαμόγελο του Ζιροντέν άλλαξε σε

σκυθρωπή γκριμάτσα όταν άκουσε την



απάντηση του Ρόυλ.

«Ο Γουίντλας. Και ήταν μόνος του

όταν προσπάθησε να το σκάσει. Πήγεστο λεμβοστάσιο μ’ ένα γαλλικό κλειδίπου είχε βρει από κάπου. Ήδη μπορεί ναέχει βρει και κανένα μαχαίρι ή καιπαραλυτικό όπλο, γι’ αυτό όχι αστείαμαζί του».

«Ο Γ ουίντλας; Και πού είναι η μικρήνυφούλα του; »

«Ακόμη στην καμπίνα τους, υποθέτω

Αν έρθει εδώ, μπορείς να της επιτρέψειςνα μπει. Κάτι μου λέει ότι δε θ’ αργήσειπολύ πριν εξαντλήσει τα όρια της

αντοχής της και έρθει τρέχοντας για



βοήθεια».

«Θα της ανοίξω να μπει, καπετάνιε»,

βιάστηκε να τον καθησυχάσει οΖιροντέν, και κάτι στη φωνή του έκανετον Ρόυλ να γυρίσει και να τον κοιτάξειδιαπεραστικά για μια στιγμή. Ύστεραβγήκε από το θάλαμο.

Περνώντας από την κουζίνα ο Ρόυλ

διάλεξε μερικές μπριζόλες, γάλα, τυρίκαι ροδάκινα για τον Κάστενς, Δεξιά κιαριστερά του έχασκαν ανοιχτές πόρτεςδίνοντας στο μεγάλο σκάφος τη

αίσθηση κενοτά-φιου. Οι ανοιχτέςπόρτες των αποθηκών και τωνκαταλυμάτων του πληρώματος έδωσαν

τη θέση τους στις κλειδαμπαρωμένες



καμπίνες των επιβατών και στο άνετοπολυτελές σαλόνι, που τώρα δεν είχεψυχή.

Μόλις το είχε αφήσει κι αυτό πίσω τουόταν κάτι τον έκανε να κοντοσταθεί.

Κάποιος έκλαιγε. Μια γυναίκα έκλαιγεσιγανά, πα-ραδομένη στην απόλυτηαπόγνωση κι απελπισία. Ο Ρόυλ μπήκ

στην καμπίνα απ’ όπου ερχόταν οθόρυβος να δει τι συνέβαινε. Μπορεί ναήταν κάποια που η θερμοκρασία της είχαρχίσει να πέφτει, και στην περίπτωση

αυτή ήταν κάτι που τον αφορούσαπόλυτα.

«Κυρία Γ ουίντλας! » φώναξ



έκπληκτος, νιώθοντας την καρδιά του νασφίγγεται. Όχι αυτή, Θεέ μου, βόγκηξαπό μέσα του. Όχι αυτό το όμορφο

λαμπερό πλάσμα. «Κυρία Γουίντλας, τσας συμβαίνει; »

Ακούμπησε το δίσκο που κρατούσστο τραπέζι και κάθισε δίπλα τηςπαίρνοντας το χέρι της στο δικό του. Τοβρήκε ενθαρρυντικά ζεστό και ιδρωμένο

κάτω από τα δάχτυλά του.

«Τι... τίποτα... κα... καπετάνιε. Μεσυγχωρείτε. Φύγετε, σας παρακαλώ, κα

αφήστε με μόνη μου. Αρκετέστενοχώριες έχετε ήδη», αποκρίθηκσπασμωδικά η κοπέλα μέσ’ από τους

λυγμούς της.



«Μη σας απασχολεί αυτό, κυρίαΓουίντλας», είπε ο Ρόυλ αμήχαναχαϊδεύοντας το χέρι της μ

ενθαρρυντικό, όπως έλπιζε, τρόπο. Δενήταν η πρώτη που έσπαζε αλλά ήδηξανάβρισκε την αυτοκυριαρχία της.

«Είμαι ανόητη, καπετάνιε. Χάζευαστην οθόνη, βλέποντας όλα εκείνα τάστρα σαν φωτεινές γιρλάντες στο κενό

και ξαφνικά άρχισα να κλαίω σαν μωρόΘα μου περάσει».

«Ναι, γλυκιά μου, θα περάσει». Τα

λόγια του ξέφυ-γαν πριν προλάβει να τασκεφτεί, αλλά φαίνονταν πιο σωστά απότο να συνεχίσει να τη φωνάζει «κυρία

Γουίντλας».



«Καπετάνιε, δεν ξέρω τι να κάνω. Δενμπορώ να

πάω πίσω στην καμπίνα μας, αλλά ούτεκαι μπορώ να μείνω εδώ άλλο». Τοκοριτσίστικο πρόσωπό της ήτανλεκιασμένο γιατί είχε μουτζούρες απότρίψιμο γύρω από τα μάτια της. Ταμαλλιά της ξέφευγαν από το χρυσόστήριγμα που τα κρατούσε πίσω από το

μέτωπό της κι έπεφταν σε μικρέςσγουρές τούφες στο νοτισμένοπρόσωπό της. Τον κοίταξε ανήσυχακαθώς ψιθύριζε, «Δεν μπορώ να

ξαναγυρίσω κοντά του, καπετάνιε. Δενμπορώ. Είμαι ώρες εδώ, αλλά σίγουραθα έρθει γυρεύοντάς με. Είμαι σίγουρη

ότι θα έρθει».



«Πηγαίνετε στη γέφυρα. Ο Ζιροντένείναι εκεί και θα σας ανοίξει να μπείτε.Θα έρθω κι εγώ σε λίγο».

Ο Ρόυλ σήκωσε πάλι το δίσκο τουκαι συνέχισε προς το χώρο με τιςλέμβους. «Άνοιξε, Κάστενς, αν δε θεςνα σε αδειάσω στο διάστημα». ΟΚάστενς ήξερε ότι ο κυβερνήτηςμπορούσε ν’ ανοίξει όλο το κάτω μέρος

του σκάφους αν ήθελε, και απρόθυμαάνοιξε μια ιδέα τη θυρίδα της λέμβου,«Άνοιξε κανονικά, Κάστενς. Θέλω νασε δω να τρως».

«Δε θα ’πρεπε να το κάνετε αυτό,καπετάνιε. Αν αρ-ρωστήσετε, ποιος θα

φροντίσει το σκάφος; »



«Αρκετά είπες, Κάστενς. Φρόντισεμονάχα να φας». Έγειρε με τον ώμοστο τοίχωμα του σκάφους, έβγαλε την

πίπα του και την άναψε προσεκτικά,περιμένοντας ν’ αρχίσει να τραβάεικανονικά πριν ρωτήσει στοχαστικά,«Πόσο καιρό είμαστε μαζί, Κάστενς; »

«Δεκάξι χρόνια, καπετάνιε».

«Έντεκα χρόνια εξερευνήσεων καιάλλα πέντε με-ταφέροντας λεφτάδεςαπό το ένα σημείο του σύμπαντος στοάλλο. Κάναμε ωραία ζωή, Κάστενς.

Ωραία ζωή, δεν μπορείς να πεις. Και τιδεν είδαν τα μάτια μας, ε; Σκέφτομαι,αν ζήοουμε από τούτη την περιπέτεια,

ότι δε θα ’ταν άσκημη ιδέα να



ξαναγυρίσω στις εξερευνήσεις. Τι λεςκι εσύ; Θα σ’ ενδιέφερε; »

«Ναι, καπετάνιε, ό, τι πείτε εσείς».

«Πιστεύω, Κάστενς, πως αν σουζητούσα να πας στην κόλαση για χάρημου θα το ’κάνες, έτσι δεν είναι; » Δενυπήρχε απάντηση σε μια τέτοια ερώτησηκαι ο Ρόυλ δεν έδωσε καιρό στον άλλο

να το σκεφτεί. «Αυτό ακριβώς σουζητάω τώρα, Κάστενς. Θέλω να κάνεις ότι μπορείς για να κρατηθείς ζωντανός γιάλλη μια βδομάδα. Τάισε αυτό το

πράγμα μέσα σου μπόλικες θερμίδεςκρατήσου όσο πιο ζεστός μπορείς καμείνε ζωντανός. Ξέρω, δεν είναι τόσο

εύκολο όσο το να πεθάνεις, αλλά στο



ζητάω εγώ. Έρχονται στιγμές στη ζωήπου πρέπει κανείς να ρισκάρει δίχως ναέχει καλό χαρτί και δίχως να ξέρει αν ο

αντίπαλος θα δεχτεί ή όχι την μπλόφαΞέρεις ότι είμαι υποχρεωμένος νανατινάξω το σκάφος αν αρρωστήσωέτσι; »

«Είναι αυτονόητο, καπετάνιε. Όλοι τξέρουν».

«Όχι όλοι, Κάστενς, όχι όλοι. Έχε ταμάτια σου τέσσερα για τις άλλες δυολέμβους που μας απομένουν. Μπορεί να

τις χρειαστούμε μια μέρα. Θα σε κρατώενήμερο».

«Καπετάνιε, αν μου επιτρέπετε, έχετ



κανένα σχέδιο; »

«Ναι, κάτι έχω στο νου μου, Κάστενς

Αυτό το πράγμα περιμένει να σκοτώσετο ένα θύμα του πριν μετα-πηδήσει στοεπόμενο. Έτσι μεταδίδεται». Ο Κάστενκουνούσε το κεφάλι του απορημένα καο Ρόυλ συνέχισε σιγανά, «Πρέπει ναπρόκειται για πλάσμα, για μια οντότηταΆμορφο, διαπερατό, ίσως διάφανο σαν

τον αέρα, αλλά πάντως πλάσμα! » ΟΡόυλ γύρισε το κεφάλι από τοσυγκινητικά γεμάτο εμπιστοσύνηπρόσωπο του άλλου που συγκλονιζόταν

από τα ρίγη και απομακρύνθηκε προς τοαναρρωτήριο.

Ο Ρώλινς του πέταξε μια σύντομη



χαιρετούρα και του κούνησε ελαφρά τοκεφάλι. «Τίποτα ακόμη, καπε-

τάνιε». Ύστερα ξαναγύρισε πάλπρος την οθόνη και

τ’ ακουστικά του.

«Συνέχισε την προσπάθεια,

Ρώλινς», γρύλισε ο Ρόυλ καικάθισε απέναντί του για λίγα

λεπτά.

Ήξερε ότι ο Ρώλινς θα έβρισκετην επιβεβαίωση που ζητούσε αν

υπήρχε στις ταινίες του

κομπιούτερ, θα έμενε κολλημένος



εκεί στο κάθισμά του, μέχρι που θα

γινόταν ένα μ’ αυτό. Για μια στιγμή

τον πλημμύρισε μια καταθλιπτική

αίσθηση αβεβαιότητας και, όπωςσυχνά στο παρελθόν, αναρωτήθηκε

γιατί οι άντρες του τον

ακολουθούσαν με τέτοια τυφλή

εμπιστοσύνη. 'Ομως το έκαναν, και

για την ώρα αυτό ήταν αρκετό.

Ποντάριζε σε μια διαίσθηση που δε

θα χειροτέρευε την κατάστασηπερισσότερο απ’ όσο ήταν τώρα,

αλλά μπορεί να επιτάχυνε το τέλος

τους. Υπήρχε ο κίνδυνος οι επιβάτες

να στασίαζαν και. με τον Γουίντλας να τους ξεσηκώνει, αυτό

ήταν κάτι περισσότερο από πιθανό.

Ο Ρόυλ ήξερε ότι. όπως είχαν τα



πράγματα, οι στασιαστές

αποκλείεται να κατάφερναν τίποτα.

Αν και κατανοούσε τον τρόμο των

επιβατών του, καταλάβαινε ότιέπρεπε να βρει κάποιο τρόπο να

σπάσει αυτόν τον εφιάλτη, αλλιώς

θα κατέρρεαν όλοι και πολύ

σύντομα μάλιστα. Αλλά το να γίνει

ο ίδιος το έναυσμα του πανικού μ’

ένα αστόχαστο σχέδιο μπορεί να

σήμαινε ότι η πιθανή σωτηρία απότον Καπέλα-4 ίσως να έφτανε πολύ

αργά.

Το παν εξαρτιόταν από το σωστόσυντονισμό. Η θερμοκρασία του

Κάστενς είχε ήδη πέσει στους

τριάντα ένα βαθμούς σε λιγότερο



από δέκα μέρες θα ήταν αργά για

να του είναι χρήσιμος σ’ αυτό που

σκεφτόταν. Εφτά μέρες προθεσμία,

είπε σκυθρωπά στον εαυτό του οΡόυλ. Δε θα περίμενε πάνω από

εφτά ακόμη για το σήμα από τον

Καπέλα-4. Ύστερα θα έκανε το

πείραμα. Η δυσάρεστη σκέψη ότι

μπορεί να μην εί-

χε καν εφτά μέρες στη διάθεσή τουκλωθογύριζε συνέχεια στο μυαλό τουκαθώς έβγαινε από το αναρρωτήριο γιανα επιστρέψει στο θάλαμο

διακυβέρνησης στη γέφυρα.

Ο Γ ουίντλας τον περίμενε στο

διάδρομο μπροστά από τη γέφυρα



Στεκόταν καταμεσής του χώρου, με ταπόδια ανοιχτά, τα χέρια στη μέση κι έναάσχημο χαμόγελο στο πρόσωπό του

«Πού είναι η Κάρα, Ρόυλ; » του φώναξε«Και μη μου τα μασάς λέγε στα ίσια πούτην έχεις; »

«Γ ιατί; »

«Σε προειδοποιώ, Ρόυλ. Δε θα ’μα

ευγενικός με τύπους που κάνουν ταγλυκά μάτια στη γυναίκα μου. Ή μουλες αμέσως πού την έχεις, ή αρχίζω νασε κομματιάζω επιτόπου. Και τούτη τη

φορά θα χτυπηθούμε με το δικό μουτρόπο. Δε μου την ξαναφέρνεις έτσι».

«Γουίντλας, γιατί δεν πας να



φοβερίσεις καμιά γριούλα; Η κοπέλσε παράτησε. Κατάλαβέ το και παρ’το

απόφαση. Δε θέλει να ξαναγυρίσε

στην αφεντιά σου, και στο πλοίο μουτίποτα δεν μπορεί να την αναγκάσει να

το κάνει»

Ο Γ ουίντλας στήριξε καλύτερα τοκορμί του και φάνηκε να συσπειρώνεαπειλητικά τους μεγάλους μυώνες του

«Τη βρήκα σ’ έναν πεθαμένο κόσμοκαι έκανε πώς και πώς να έρθει μαζμου», γρύλισε με υπόκωφη φωνή«Την παντρεύτηκα αν και, Πίστεψέ με

μπορούσα και να μην το κάνω- θαδεχόταν τα πάντα προκειμένου ναξεφύγει από κείνο το βρομότοπο του

κέρατά. Και τώρα η κυρά αποφασίζε



ότι ένας καπετάνιος του γλυκού νερούείναι καλύτερο ψάρι για τα δίχτυα τηςέτσι; Λοιπόν, λέγε πού είναι. Σε ρωτάω

για τελευταία φορά! »

«Κοίτα δω. Γ ουίντλας. Είχες όλη τηκαλή διάθεση να την παρατήσεις πίσω

όταν νόμισες ότι μπορούσε

να κλέψεις μια από τις λέμβους. Πώς

τώρα σ’ έπιασε

ξαφνικά το συζυγικό φιλότιμο; »

«Ας πούμε ότι έχω άλλα σχέδιατώρα, Ρόυλ. Πολλοί από μας έχουμεάλλα σχέδια τώρα. Δε κάνουμε κέφι

την ιδέα ν’ ανατινάξεις το σκάφος κι



εμάς μαζί. Αν θέλεις τόσο να τοτινάξεις, ίσως θα πρέπει να ’σαι ομόνος που θα πάει μαζί του. Ίσως εμείς

πιστεύουμε ότι όσο είμαστε ζωντανοίκαι υγιείς θα ’ταν καλύτερα ναπαρατήσουμε τούτο τον κουβά και ναγυρίσουμε σε κανένα πλανήτη όπου

υπάρχουν γιατροί και εργαστήρια».

Ο Ρόυλ κούνησε το κεφάλι του

ατάραχα. «Καταλαβαίνω. Είσαιτρομοκρατημένος. Όλοι μας είμαστεΑλλά με το να συμπεριφέρεσαι σανπεισματάρικο παιδάκι που δεν του

κάνουν το χατίρι δε βγαίνει τίποτα Έχω ένα σχέδιο που θέλω ναδοκιμάσω. Μπορεί να είναι η σωτηρία

όλων μας. Γ ιατί δε γυρίζεις να το πεις



στους φίλους σου που θέλετε ναεγκαταλείψετε το σκάφος; »

«Και η Κάρα; » ρώτησε ο Γουίντλας. Ήταν φανερό όμως ότι τώρα ήτανμάλλον για τα προσχήματα, παράγνήσια απειλή.

«Είναι κλειδωμένη σε μέρος πουδεν μπορείς να τη βρεις. Αν

αποφασίσει να γυρίσει κοντά σου, δενέχει παρά ν’ ανοίξει την πόρτα και ναβγει. Σε διαβεβαιώνω πάντως ότι δενέχω κανένα προσωπικό ενδιαφέρον για

την κοπέλα». Ο Ρόυλ προσπάθησε νακάνει τη φωνή του όσο πιο πειστικήμπορούσε, ελπίζοντας να μην

αναγκαζόταν να χρησιμοποιήσει το



όπλο που κρατούσε στην τσέπη του.Ηξερε ότι θα έριχνε δίχως τονπαραμικρό δισταγμό έτσι κι ο άλλος

έκανε καμιά κίνηση προς το μέρος του.

Ο Γουίντλας του πέταξε άλλη μιαβρισιά και μετά έκανε μεταβολή κιαπομακρύνθηκε, βαδίζοντας πολύ

ανάλαφρα για άντρα με το βάρος του. Ο

Ρόυλ περίμενε μέχρι να τον δει ναμπαίνει σε μια καμπίνα πριν χτυπήσει τοκουδούνι της πόρτας της γέφυραςΎστερα στάθηκε μπροστά στο μάτι της

κάμερας και περίμενε να του ανοίξουν.

Ο Ζιροντέν άνοιξε την πόρτα μια

χαραματιά και κοίταξε καχύποπτα πίσω



από τον Ρόυλ πριν την ανοίξει ολότελα.

«Είχε έρθει εδώ! » του φώναξε η Κάρα

μόλις τον είδε. «Τον είδατε; »

«Τον είδα», απάντησε λακωνικά οΡόυλ και κοίταξε την κοπέλα μπεριέργεια. Ήταν νέα, όχι πάνω απόδεκαεννιά, και ακόμη δεν είχε αποκτήσετον αέρα που είχαν οι γυναίκες των πιο

μεγάλων κόσμων.

«Καπετάνιε, ίσως αν σας εξηγήσωορισμένα πράγματα», άρχισε η Κάρα

διστακτικά, «δε θα είστε μετά τόσοπρόθυμος να με βοηθήσετε».

«Άσ’ τα τώρα αυτά, Κάρα», βιάστηκε



να την προλάβει ο Ζιροντέν, αλλά μκάτι στη φωνή που διέψευδε τονανέμελο τόνο του. «Ο καπετάνιος δεν

ενδιαφέρεται ούτε για τις κυρίες ούτε γιατα προσωπικά τους προβλήματα».

«Όχι, άσε με να μιλήσω», επέμειναποφασιστικά η Κάρα. «Θα πρέπει να τομάθει, πριν έχει μπλεξίματα με τονΧάρμον για χάρη μου. Ο Χάρμον είνα

επικίνδυνος άνθρωπος για να τον κάνεκανείς εχθρό του». Η κοπέλα στράφηκπρος τον Ρόυλ κοιτάζοντάς τονανήσυχα, ενώ τα λόγια άρχισαν να

ξεχύνονται σαν χείμαρρος από το στόματης. «Ο πατέρας μου είναι μηχανικόορυχείου στον Τράνους. Εκεί γεννήθηκα

κι εκεί πέθανε η μητέρα μου. Ο πατέρα



μου-ποτέ δεν έδειξε διάθεση να φύγεαπό κει, αν και δεν υπήρχε τίποτα άλλοστον πλανήτη πέρα από δουλειά

λασπουριά και βρόμα. Μέρα νύχτα δενάκουγα άλλο από τα μηχανή-

ματα που έσκαβαν τη λάσπη. Ηταν τομόνο που ήξερα μέχρι που μεγάλωσαΕπρεπε να ξεφύγω —όσο ήμουν ακόμη

νέα και νόστιμη— αλλιώς θα πέθαινα

εκεί γριά, άσκημη και μόνη. Ύστεραήρθε ο Χάρμον. 'Ηταν επιθεωρητής τωνορυχείων και τον φιλοξενήσαμε σπίτμας. Εγώ ήμουν που τον πολιόρκησα

τόσο μέχρι που τον έπεισα να μπαντρευτεί. Δε νομίζω να το κατάλαβεαλλά από την πρώτη στιγμή που τον

είδα είπα μέσα μου ότι αυτός θα ήταν το



εισιτήριο για να ξεφύγω από κει».

«Γιατί δε φρόντιζε να σε στείλει κάπου

ο πατέρας σου; » ρώτησε τραχιά ο Ρόυλ.

«Να με στείλει πού, Μονάχη μιαανήλικη κοπέλα; Ύστερα από τόσαχρόνια αποκομμένος από τον υπόλοιποκόσμο δεν ήξερε κανέναν έξω από τονΤρά-νους», αποκρίθηκε η Κάρα απλά.

«Και τι γίνεται τώρα; Τι θέλεις απόμένα; »

«Τίποτα, μονάχα μη με αναγκάσεις ναξαναγυρίσω κοντά του! Οτιδήποτε εκτόαπ’ αυτό. Δεν μπορώ να τον αντικρίσω



ύστερα από αυτό που του έκανα. Οτρόμος τον έχει αλλάξει. Δεν ήταν ποττρυφερός, αλλά τουλάχιστον είχ

κατανόηση. Είναι άνθρωπος που θέλει νείναι πάντα μπροστά από τους άλλουςπιο δυνατός από τον καθένα. Και τώραδεν είναι παρά ένας φοβισμένοανθρωπάκος», εξήγησε η Κάρα. «Ανμπορούσε να στηριχτεί πάνω μου θακατάφερνε να κρύψει το φόβο του από

τους άλλους κι αυτό θα τον έσωζε. Αλλάτώρα δεν μπορεί να στηριχτεί σε κανένανκαι είναι αναγκασμένος να δείξει αυτόπου είναι... ένας δειλός, έτσι που ο

καθένας μπορεί να το δει. Το σφάλμαείναι δικό μου. Αν δεν τον είχα προδώσειδε θα δημιουργούσε αυτά τα προβλήματτώρα. Εγώ φταίω για όλα! »



«Και αυτό είναι το μόνο που σεαπασχολεί; Δε σε φοβίζει καν ηαρρώστια που μας σκοτώνει; »

«Γιατί να με φοβίζει, κάπταιν Ρόυλ; ΟΧάρμον δούλεψε σκληρά στη ζωή του

και κέρδισε πολλά που τώρα κινδυνεύε να τα χάσει. Αν επιζήσουμε, δε θα θέλε

να με ξαναδεί στα μάτια του. Θα είμακαι πάλι μόνη δίχως στον ήλιο μοίρα

Δεν έχω να χάσω τίποτα»

«Έχεις να χάσεις τη ζωή σου, κοπέλαμου. Τη ζωή σου», της θύμισε ο Ρόυλ

τραχιά. Ύστερα τους οδήγη-σε προς τηνπόρτα. «Μπορείτε να φύγετε και οι δύοΚάρα, αν θέλεις πήγαινε με τον

Ζιροντέν ή ζήτα του να σου βρει κάποια



άδεια καμπίνα. Μετά δεν έχεις παρά νακλειδώσεις την πόρτα και κανένας δε θαμπορεί να μπει. Μπορείτε και οι δυο να

με βρείτε εδώ αν με χρειαστείτεΕιδοποιήστε με μόνο πού θα βρίσκεστεγια να κανονίσω το θέμα του φαγητού»

Όταν έφυγαν ο Ρόυλ κάλεσε στηνοθόνη τον Ντεμπάρτζ που βρισκότανστο θωρακισμένο αμπάρι. «Κοίτα

Ντέμπι», του είπε, «δεν ξέρω αν θα

πιάσει τελικά, αλλά θα προχωρήσουμαμέσως με το σχέδιο που σουανέφερα».

«Νόμιζα ότι είχατε πει για την άλληβδομάδα, καπετάνιε», διαμαρτυρήθηκο Ντέμπαρτζ.



«Ξέρω, ξέρω... Αλλά τα πράγματα εδώπέρα άρχισαν να εξελίσσονται πιο γοργάαπ’ όσο περίμενα. Μερικοί από του

επιβάτες μας θέλουν να πάρουν δρόμοκαι ο μόνος τρόπος για να τουηρεμήσω είναι να τους απασχολήσω μκάτι. Οτιδήποτε».

«Εντάξει, καπετάνιε, θα παρακολουθώτην οθόνη περιμένοντας το σύνθημα

Μονάχα που δε θα γίνει τόσο γρήγοραόπως το θέλατε. Το υπολόγισα πάλι με τοκομπιούτερ και νομίζω ότι θα χρειαστούντρεις ώρες ή και περισσότερο όταν

διακόψουμε την παροχή ενέργειας για ναπέσει η θερμοκρασία στο επίπεδο που τηθέλετε».



«Εντάξει, Ντέμπι, αυτό σημαίνει ότι θατουρτουρίζουν όλοι για περισσότερηώρα. Θα σε ειδοποιήσω μόλις θα είμα

έτοιμος».

Τα χέρια του Ρόυλ άρχισαν νακινούνται με σιγουριά κι αυτοπεποίθησηρυθμίζοντας τα διάφορα όργαναθέτοντας σε λειτουργία τις βοηθητικέγεννήτριες και κλειδώνοντας τον

αυτόματο πιλότο στην τωρινή πορείατους. Κούνησε το κεφάλι τουανέκφραστα όταν η Κάρα τον πήρε για νατου πει ότι θα έμενε με τον Ζιροντέν

Όταν έφτασε το φαγητό του έφαγμηχανικά, τσεκάροντας πάλι με το μυαλότου ένα προς ένα τα βήματα του σχεδίου

του. Ύστερα κάλεσε τον Ρώλινς στην



οθόνη.

«Τίποτα το συγκεκριμένο, αλλά νομίζω

ότι έχετε δίκιο», τον πληροφόρησε οΡώλινς μ’ αισιόδοξο ύφος.

«Εννοείς ότι βρήκες κάτι στις ταινίες; »Η φωνή του Ρόυλ ήταν σαρκαστική, αλλδιέκοψε τον άλλο όταν άρχισε νααρνείται κάτι τέτοιο. «Παράτα τα, Ρώλινς

Πρέπει να θέσουμε το σχέδιο σε άμεσηεφαρμογή, έστω και δίχως επιβεβαίωσηαπό το κομπιούτερ. Φέρε τη συσκευήεμβολιασμού και τους ορούς».

«Έγινε, καπετάνιε! » απάντησε οΡώλινς μ’ ενθουσιασμό.



Ο Ρόυλ χρειάστηκε κάπου μία ώρα γιανα πείσει τους επιβάτες —μερικούς μτην απειλή του όπλου— ότι μιλούσ

σοβαρά όταν τους πρόσταξε να βγουναπό τις καμπίνες τους και να μαζευτούνστο σαλόνι. Θέλοντας και μηυπάκουσαν. Ο πολιτισμός τους είχσυνηθίσει να σέβονται τη φωνή τηεξουσίας. Ο Γ ουίντλας, πάντακαχύποπτος και επιθετικός, είχε δείξε

διάθεση ανταρσίας, και μονάχα το όπλοτου Ρόυλ τον έπεισε ότι θα ήταν μάταιηκάθε αντίσταση. Ο Δρ Ξιέ-βιτς είχσουφρώσει τα χείλη του αποδοκιμαστικά

αλλά είχε συμμορφωθεί δίχως να πελέξη. Μερικές

από τις γυναίκες έκλαιγαν τρομαγμένες



Ο Ζιροντέν και η Κάρα, έγνεψαν απλώςκαταφατικά και ξεκίνησαν μαζί, δίχως ναγγίξει ο ένας τον άλλο, αλλά δίνοντα

την εντύπωση ενός στενού δεσμούμεταξύ τους.

Ο Ρόυλ τσεκάρισε έναν έναν τουεπιβάτες στη λίστα του για νασιγουρευτεί ότι είχαν έρθει όλοι και μετάέστειλε το σινιάλο που περίμενε ο

Ρώλινς. «Κυρίες και κύριοι», άρχισεκρύβοντας το πιστόλι στην τσέπη του μμια μελετημένη κίνηση αυτοπεποίθησης«Σας κάλεσα να συγκεντρωθείτε εδώ για

έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο»Κοντοστάθηκε μια στιγμή πρινσυνεχίσει, βλέποντας την ηττοπάθεια

που ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά



τους ν’ αντικαθίσταται από μια λάμψηελπίδας. Τα μάτια όλων ήτανκαρφωμένα πάνω του με προσμονή. Την

άλλη στιγμή ο Ρώλινς έφερε τον Πέρεστην αίθουσα, δεμένο και ν’ αγωνίζετανα ξεφύγει από τα δεσμά του. «Ξάπλωστον στον καναπέ», πρόσταξε, «Καβόλεψέ τον όπως μπορείς. Φρόντισμονάχα να μην ξεφύγει». Ύστερατράβηξε τα μάτια του από τον άνθρωπο

που παραληρούσε κι έβγαζε άναρθρεκραυγές και είπε στους άλλους, «Όπωβλέπετε, ο Πέρες, από κάθε ουσιαστικήάποψη, τρέλα και, δίχω

χημειοψυχολόγο στο σκάφος, η παρατρέλα και, δίχως χημειοψυχολόγο στοσκάφος, η πρα-φροσύνη —και πάλι απόκάθε ουσιαστική άποψη— είνα



αθεράπευτη κατάσταση».

Ο Ρόυλ πήρε μια βαθιά ανάσα κα

συνέχισε. «Τώρα θα σας εξηγήσω με λίγαλόγια το σχέδιό μου. Συνεπάγεται αρκετή

σωματική ταλαιπωρία, αλλά τίποτα το

σοβαρό ή επικίνδυνο. Τούτη η αρρώστια

δείχνει μια προτίμηση για τη θερμότητα

και συγκεκριμένα εκείνη του ανθρώπου

για ν’ αναπτυχθεί».

Χάρη στη μακροχρόνια εξοικείωσή του

με το αστρόπλοιο το ένιωσε κάτω από τα

πόδια του όταν στα-

μάτησε κάθε κίνηση στο σκάφος κανένααπό τους άλλους δε φάνηκε να τοπροσέχει.

«Πριν από μερικές μέρες», συνέχισε



«έβαλα έναν από τους άντρες μου νψάξει προσεκτικά τις ιατρικές σημειώσειπου είχε κρατήσει ο γιατρός μας πριν

πεθάνει. Στην κάθε περίπτωση δσημειωνόταν νέο κρούσμα αν δεν πέθαινπρώτα το προηγούμενο θύμα. Αυτόυποδηλώνει ότι το... το ό, τι κι αν είναμένει στον οργανισμό του ξενιστή μέχρπου αυτός πάψει να το συντηρεί καμονάχα τότε αναζητεί νέα πηγή ζωικής

θερμότητας. Πιστεύω ότι με τηναπομόνωση των θυμάτων στις λέμβουκαι την εκτόξευσή τους πριν πεθάνουναπαλλαγήκαμε από ένα μεγάλο φορτίο

μο-λυσματικότητας. Εξάλλου ηελάττωση του αριθμού των κρουσμάτωναυτό ακριβώς επιβεβαιώνει».



Κανένας δε φάνηκε να προσέχει τηνξαφνική εμφάνιση του Ντεμπάρτζ στηνοθόνη, ο οποίος έκανε με τον αντίχειρα

και το δάχτυλο έναν κύκλο που σήμαινε«όλα εντάξει». Ο Ρόυλ έγνεψκαταφατικά και συνέχισε να μιλά δίχωνα διακόψει καθόλου τα λόγια του.

«Ο γιατρός μας απέρριψε τηνπερίπτωση να οφείλεται σε ιό η

αρρώστια, και σ’ αυτό συμφωνούν και οερευνητές από τον Καπέλα-4Διατηρήσαμε επικοινωνία μαζί τους»είπε, προσπαθώντας να μη φανεί το ψέμα

του, «και πιστεύουμε ότι κάποια άγνωστημορφή ζωής βρίσκεται στο σκάφος μας»Επακολούθησε η οχλαγωγία που

υπολόγιζε και περίμενε μερικές στιγμέ



πριν αρχίσει να τους γνέφει ναησυχάσουν. Ύστερα συνέχισε«Πιστεύουμε ότι αυτή η άγνωστη μορφή

ζωής είναι αόρατη στο περιβάλλον μαςότι μπορεί να κινηθεί ελεύθερα στο χώροκαι ότι δεν έχει καταγρα-φεί από κανέναμας όργανο απλώς γιατί δε διαθέτει υλικόσώμα που να εντοπίζεται από τισυσκευές μας. Ξέρουμε κάμποσαπράγματα για τη φύση αυτού του.

πλάσματος και οι γνώσεις αυτές είναι ταόπλα μας για να το αντιμετωπίσουμεΠρώτο, είναι παράσιτο θερμόαιμωνπλασμάτων κι εγκαταλείπει τον ξενιστή

του μονάχα όταν η θερμοκρασία τουσώματός του πέσει κάτω από εκείνη τουπεριβάλλοντος. Προφανώς ούτπολλαπλασιάζεται ούτε μεγαλώνει ούτ



α-ναπαράγεται κατά κανέναν τρόπο —αλλιώς ήδη θα ήμαστε όλοι νεκροίΔιαθέτει κινητικότητα και μπορεί ν

αναζητήσει καινούριο ξενιστή όχι με τηνοημοσύνη αλλά με το ένστικτο, ή ίσωμε βάση κάποιο φυσικό νόμο... σαν τομαγνητισμό, ας πούμε». Στη σχετικήερώτηση ενός επιβάτη, ο Ρόυλ απάντησε«Αν είχε νοημοσύνη θα φρόντιζε ναφήσει τα θύματά του πριν αυτά

εκτοξευτούν με τις λέμβους». Περίμενγια λίγο, και ο άλλος έγνεψε καταφατικά

«Έτσι», κατέληξε, «πιστεύουμε ότι το

μόνο που θέλει αυτό το πλάσμα από μαείναι η θερμότητα και ότι δεν έχει σχέσημε τη ζωή όπως την ξέρουμε. Το έλκε

ακατανίκητα η ζωική θερμότητα και αυτή



είναι που, κατά κάποιο τρόπο, τοενεργοποιεί. Έτσι σκοπεύω να του δώσωθερμότητα —ανθρώπινη θερμότητα—

και να μην του αφήσω άλλα περιθώριαεπιλογής πέρα από μία συγκεκριμένηπηγή της. Κοντολογίς, σκοπεύω ναχορηγήσω σε κάποιον από εδώ μέσα όλατα εμβόλια και τους ορούς που έχουμστο ιατρείο μας. Όλοι μας έχουμεμβολιαστεί κάποτε δίχως δυσάρεστα

αποτελέσματα, γι’ αυτό μάλλον θαχρειαστούν να χορηγηθούν όλα μαζί στοσυγκεκριμένο άτομο για ν’ ανέβεαρκετά η θερμοκρασία του. Θέλω να

προκαλέσω σε κάποιον τόσο πυρετόώστε να γίνει πόλος έλξης κάθθερμοτροπικής οντότητας στο σκάφος».



Κοντοστάθηκε πάλι για να τους αφήσενα εκδηλωθούν. Και ήταν φανερό ότόλοι είχαν κι από κάτι να ! πουν.

«Ρόυλ, λες ανοησίες! Απλώς κάνειεικασίες που εγώ τις βρίσκω λόγια τουαέρα», φώναξε ο Γ ουίντλας.

«Θα είναι κι αυτός άρρωστος»βόγκηξε η κυρία Κλέβερς ξανά και ξανά.

Η φωνή του Ζιροντέν ακούστηκε πολσοβαρή όταν παρατήρησε, «Μπορεί τόντα αυτά να βρίσκονται σ’ όλο το

αστρόπλοιο κι απλώς να παραμονεύουποιος θα ζυγώσει αρκετά για να τουριχτούν. Γ ιατί να θελήσουν ν’ αφήσουν

το ζεστό σκάφος για έναν άνθρωπο μ



πυρετό; Θα ήταν αντίθετο με τχαρακτηριστικά τους όπως τπεριέγραψες».

«Γιατί», εξήγησε ο Ρόυλ με καθαρήφωνή, «τούτο το σκάφος δε θπαραμείνει ζεστό για πολύ. Απεναντίαςσύντομα θα γίνει κρύο σαν ψυγείο. Και οάνθρωπος με τον πυρετό θα κάνει τγύρο του σκάφους ώστε να τους δώσε

κάθε ευκαιρία να ζητήσουν μέσα τουκαταφύγιο από την παγωνιά. Το ίδιο τογεγονός ότι ήρθαν στο σκάφος δείχνει ότμετακινούνται από το κρύο προς τ

ζέστη».

«Για μια στιγμή! » βρυχήθηκε ξαφνικά

ο Γουίντλας. «Λες ότι ένας από μας θ



γίνει το δόλωμα. Και μετά; Και ποιος θαποφασίσει ποιος θα είναι αυτός; »

«Εγώ αποφασίζω», δήλωσε κοφτά οΡόυλ. «Και το συγκεκριμένο άτομο θασφραγιστεί σε μια από τις λέμβους και θεκτοξευτεί στο διάστημα όταν κρίνουμότι τράβηξε όλες τις οντότητες πάνωτου».

«Ώστε αποφασίζεις εσύ, ε; Είσαψεύτης και υποκριτής! Γ ιατί να μην τκάνουμε δημοκρατικά, με κλήρο, και μτ’ όνομά σου ανάμεσα στ’ άλλα; »

«Γιατί είμαι ο μόνος που ξέρω τμπορώ και τι θα πρέπει να κάνω αν

μέθοδος αποδειχτεί αποτελεσματική. Θ



χρειαστεί να παραμείνουμε τουλάχιστοένα χρόνο στο διάστημα πρισιγουρευτούμε απόλυτα ότι ξεπεράσαμ

οριστικά τον κίνδυνο. Ένα χρόνο ή μέχρι

ο Καπέλα-4 μας επιτρέψει τηνπροσεδάφιση. Η σχετική έρευνα καεπαλήθευση μπορεί να πάρει καπερισσότερο από χρόνο. Στο διάστημααυτό εγώ θα κυβερνώ το σκάφος και ο

κάθε άντρας ή γυναίκα σ’ αυτό θαποτελεί μέλος του πληρώματος μουΠαρ’ το απόφαση, Γουίντλας, δενυπάρχει θέμα δημοκρατίας σ’ ένα

αστρόπλοιο. Για όσο θα βρίσκεστε στοΚριτέριον θα είστε υπό τις διαταγές μου»



Ο Γ ουίντλας γύρισε προς τουυπόλοιπους, που ήταν ζαρωμένοι κέντρομοι στις θέσεις τους, και φώναξ

άγρια, «Θα τον αφήσετε να μαυπαγορεύει έτσι τι θα κάνουμε; Τονακούσατε. Δεν έχει σκοπό να βάλει σκίνδυνο τον εαυτούλη του, ενώ εμείς θαρισκάρου-μες για λογαριασμό του. Εγώλέω να τραβήξουμε κλήρο για το ποιοςθα κάνει τα εμβόλια».

«Γουίντλας, κάθισε κάτω ή σου ρίχνω» Η φωνή του Ρόυλ ήταν κοφτή καθώτον σημάδευε με το όπλο του. «Λοιπόν»

εξήγησε απευθυνόμενος σε όλους, «οΠέρες είναι φυσικά ο άνθρωπος για τηδουλειά». Δίνοντας το πιστόλι στον

Ρώλινς, άρχισε να στερεώνει τη συσκευή



εμβολιασμού στο μπράτσο του Πέρες.

«Καπετάνιε Ρόυλ, διαμαρτύρομαι

Αυτός ο άνθρωπος είναι ανίκανος ναυπερασπιστεί τον εαυτό του. Δεν είνακαν σε θέση να εκφράσει γνώμη. Δενμπορείς να τον σκοτώσεις στηνκατάσταση που είναι! » Ο Δρ Ξιέβιτς τονκοίταξε με φρίκη και απέχθεια στα μάτια

«Ρώλινς», πρόσταξε ατάραχα ο Ρόυλ«αν αυτός ο άνθρωπος επιχειρήσει τοπαραμικρό, παράλυσέ τον». Γύρισε προτον κληρικό και πρόσθεσε. «Ακριβώ

επειδή είναι ανίκανος και αθεράπευτατρελός είναι ο πλέον κατάλληλος. Είπαότι θα παραμείνουμε στο κενό επί ένα

χρόνο και στο διάστημα αυτό θέλω να



έχω ένα πλήρωμα από υγιείς άντρες καγυναίκες. Δε θα

περισσεύει χρόνος σε κανέναν για νφροντίζει αυτό τον άνθρωπο».

Τέλειωσε με τον Πέρες, ενώ οι άλλοκοίταζαν σαν παράλυτοι, μηνπιστεύοντας στ’ αφτιά και τα μάτια τουςΌταν ο Ρόυλ σήκωσε πάλι το κεφάλι, το

πρόσωπό του ήταν μια ανέκφραστητραχιά μάσκα. «Νομίζω ότι θα δείξεαντίδραση εντός της ώρας», παρατήρησήρεμα. «Και αν προσέξατε, η

θερμοκρασία έχει αρχίσει να μειώνετααισθητά εδώ μέσα, μια και οι μηχανές τουσκάφους έχουν σταματήσει προ πολλού

Σύντομα θα σβήσουν και τα βοηθητικά



φώτα και θα μείνουμε στο απόλυτοσκοτάδι. Εγώ και οι άντρες μου θαέχουμε γυαλιά υπερύθρων που θα μα

επιτρέπουν να βλέπουμε στο σκοτάδι, γιαυτό σας προειδοποιώ... έτσι και σαλέψεκάποιος από τη θέση του θα δεχτεπαραλυτική βολή από το όπλο μουΤούτο το σκάφος θα κρυώσει σημαντικάκαι θα νιώσετε άσχημα και παγωμένοιΌμως να θυμάστε, το κρύο δε θα

συγκρίνεται μ’ εκείνο που θα νιώθατε ανπέφτατε θύματα αυτού... του πράγματοπου βρίσκεται ανάμεσά μας. Φυσικά ότανθα πάψουν να λειτουργούν και ο

βοηθητικές γεννήτριες θα είμαστε σσυνθήκες ελεύθερης πτώσης, δίχωβαρύτητα. Γ ι’ αυτό σας συμβουλεύω ναδέσετε τις ζώνες σας από τώρα».



Ο Ντεμπάρτζ τον πλησίασε και ο Ρόυλέγνεψε σ’ αυτόν και τον Ρώλινς νακαθίσουν στις θέσεις τους. Οι τρεις του

έφτιαχναν μια σχεδόν συμπαγή γραμμήμπροστά στην πόρτα. Τα φώτασκοτείνιασαν ελαφρά, τρεμόπαιξανμερικές φορές και μετά έσβησανΚάποιος άφησε μια πνιχτή κραυγή, κακούστηκαν μια δυο βλαστήμιες πρινηρεμήσουν και αρχίσει η αναμονή.

Το σχεδόν χειροπιαστό σκοτάδτροφοδοτούσε τους φόβους τουςσπρώχνοντας αδυσώπητα το μυαλό του

και υποχρεώνοντάς το να μη σκέφτετατίποτε άλλο. Έτσι ένιωθαν ακόμη πιοέντονα το σκοτάδι να τους πλακώνει

καθώς το σκάφος ακτινοβολούσε αργά τη



θερμότητά του στο διάστημα. Η σάρκατους αντιδρούσε στην παγωνιά με μιααδύναμη προσπάθεια άμυνας, κάνοντα

την επιδερμίδα τους ν’ ανατριχιάζει.

Ο Ρόυλ καθόταν ασάλευτος, καμονάχα οι σκέψεις του στροβιλίζονταντρελά στο κεφάλι του. Σκέψεις ευθύνης.για το σκάφος... γι’ αυτούς τουανθρώπους... για το σχεδόν

αποδεκατισμένο πλήρωμα... γιαολόκληρη την ανθρωπότητα. Ήτανυποχρεωμένος να καταστρέψει τοΚριτέριον. Δεν μπορούσε να ρισκάρε

τυχόν απώλεια ελέγχου του σκάφουςτσι και οι άλλοι ενώνονταν εναντίον

του, το αστρόπλοιο θα γινόταν δικό τους

Ο Γ ουίντλας ήταν έξυπνος άνθρωπος



Κάπου θα κατάφερνε να τουπροσεδαφίσει. Και τι θα γινόταν μετά; Θαλάκιζαν όλοι εδώ κι εκεί. Και πίσω τους

θ’ άφηναν μια γραμμή από παγωμένακουφάρια που θα εκτείνονταν ατέλειωτσε αλλόκοτες στάσεις θανάτου, φρίκηςτρόμου και αβάσταχτου πόνου.

Ο Πέρες βόγκηξε και κλαψούρισμερικές φορές, και ο Ρόυλ άπλωσε το

χέρι του και το ακούμπησε απαλά στομέτωπό του. Του φάνηκε πιο ζεστό, αλλάδεν μπορούσε να είναι σίγουρος. Στοάγγιγμα του χεριού του ο Πέρες ηρέμησε

και ο Ρόυλ το κράτησε εκεί, χαϊδεύονταπότε πότε με τρυφερά δάχτυλο τοπρόσωπο του άλλου. Είχε πει ψέματα για

τα γυαλιά υπερύθρων και έλπιζε ότ



κανένας δεν το ’χε μυριστεί. Απ’ όσοήξερε, τίποτα δεν επέτρεπε στην όρασηνα δουλέψει σε απόλυτο σκοτάδι, αλλά

είχε απομνημονεύσει καλά τη θέση τουκαθενός, έτσι ώστε αν κανένας έκανε τονπαραμικρό θόρυβο μπορούσε αμέσως ναναγνωρίσει την πηγή.

Ο Γουίντλας δεν έκανε κανένα θόρυβοεκτός από τη βαριά αναπνοή του. Ο

ανεμιστήρας εξαερισμού φαινότανμερικές στιγμές να γεμίζει την αίθουσαμε το φυσιολογικό ανεπαίσθητο βουητότου, και ο Ρόυλ ευχήθηκε να υπήρχ

τρόπος να κυκλοφορεί ο αέρας στοσκάφος δίχως να λειτουργεί το σύστημαεξαερισμού. Πόση θερμότητα μπορεί να

παρήγαγε άραγε; Από κάθε άποψη, η όλη



προσπάθεια ήταν ένα παιχνίδι με τηντύχη και δεν μπορούσε να διώξει απ’ τομυαλό του τις πιθανότητες που υπήρχαν

να μην πάει κάτι καλά. Ύστερα απότούτη την ιστορία, ποτέ δε θα μπορούσαννα ξαναγυρίσουν στις καμπίνες τουςόπου θα παραμόνευε ο τρόμος. Τώραπαίζονταν όλα για όλα. Ο Γ ουίντλας δεθα περίμενε για άλλη μια μάταιηπροσπάθεια έτσι και αποτύχαινε τούτη

εδώ. Αν αποτύχαι-νε, αυτό θα σήμαινεανοιχτή ανταρσία... και ο θάνατος θαήταν σίγουρος για όλους. Το σκάφοςήταν'ρυθμι-σμένο ν’ ανατιναχτεί αν ο

Ρόυλ δεν αποσύνδεε έγκαιρα ορισμένασύρματα, και αν πετύχαινε η ανταρσία...

Κάτω από το χέρι του ο άνθρωπος που



ήταν δεμένος στο κάθισμα φαινόταν ναγωνίζεται να ξεφύγει από τα δεσμά τουΤο δέρμα του ήταν τώρα σίγουρα καυτό

και στεγνό. Ο Ρόυλ άπλωσε το άλλο χέρτου, που ήταν πιο κρύο, και το μέτωποτου Πέρες φαινόταν να καίει. Το φως τουέλαμψε στιγμιαία στο θερμόμετροΈδειχνε τριάντα εννιά βαθμούςΞαφνιασμένος συνειδητοποίησε πόσοπαγωμένος ήταν ο ίδιος. Ο Πέρες δίπλα

του ήταν σαν μια ευπρόσδεκτηθερμάστρα. Πόσο θα χρειαζόταν ναπεριμένουν ακόμη; Θα ήθελε να είχανένα από τα ψυχρά φώτα που ήταν

διαθέσιμα για τους πιο θερμούς κόσμουςόπου καμιά πρόσθετη θερμοκρασία δενήταν ανεκτή. Ρισκάρισε άλλο έναφευγαλέο άναμμα του φαναριού του. Η



θερμοκρασία του Πέρες είχε φτάσεκοντά στους σαράντα βαθμούς. Το

ανακοίνωσε στους άλλους και μετά

έμεινε πάλι σιωπηλός.

«Ρόυλ! Νομίζω ότι αρκετά κράτησε

αυτή η φάρσα! » Ο Ρόυλ κατάλαβε

ποιος είχε μιλήσει- ήταν ο κρατικός

υπάλληλος που ταξίδευε με τη γυναίκα

του με έξοδα του δημοσίου

«Γουίντλας», τον άκουσε να λέει«σκέφτηκα την πρότασή σου. Είμα

μαζί σου κι όπου φτάσει».

«Το ακούσατε, παιδιά! » φώναξε

αμέσως ο Γουίντλας. «Το βρίσκετε

λογικό εσείς αυτό που γίνεται; Αντ

να προσπαθήσει να μας κρατήσε



ζωντανούς, ο καπετάνιος βοηθάε

την αρρώστια ξεπαγιάζοντάς μας ο

ίδιος! Εγώ λέω ν’ αρπάξουμε αυτόν

και τα τσιράκια του τούτη τη στιγμήκαι να καταλάβουμε το σκάφος!

Όλοι μαζί θα καταφέρουμε να το

οδηγήσουμε σ’ ένα ασφαλές μέρος

όπου οι γιατροί και οι άλλοι τεχνικο

θα μας φροντίσουν».

Ο Ρόυλ χαμογέλασε στο σκοτάδκαι στα δεξιά του άκουσε τον

Ντεμπάρτζ να μουρμουρίζει κάτστον Ρώλινς. Ένιωσε την ευθυμία

τους και κρύβοντάς την από τη φωνήτου φώναξε, «Κύριε Γουίντλας, σσυμβουλεύω να μη λύσεις τη ζώνη

σου. Έχεις ποτέ δοκιμάσει να ριχτεί



σε κάποιον σε συνθήκες έλλειψηβαρύτη-τος; Έχεις καθόλου πείρα; »

«'Αει στο διάβολο, Ρόυλ! »γρύλισε μανιασμένα ο Γ ουίντλας«Νομίζεις ότι μπορείς να μουκάνεις έτσι κουμάντο; »Ακούστηκε ο ήχος ενός λουριούπου χτυπούσε στο πλαστικό καθώέλυνε τη ζώνη του καθί-σματός

του. Σχεδόν αμέσως ακούστηκένας δυνατότερος γδούπος, καθώο Γ ουίντλας χτυπούσε στο ταβάνιΟ Ρόυλ έκλεισε τα μάτια κα

φαντάστηκε τον άλλο ναστριφογυρίζει ασταμάτητα στοναέρα, εντελώ

αποπροσανατολισμένος στο



σκοτάδι, κάνοντας γκελ σαν μπάλααπό το πάτωμα ώς το ταβάνι. ΟΓουίν-

τλας γκάριζε ανήμπορος να κάνει τοπαραμικρό τώρα, με φωνή βραχνή απότρόμο καθώς έκανε τούμπες στον αέρα.

Με φωνή αργή και καθαρή, ο Ρόυλφώναξε ήρεμα, «Άρπαξε το πρώτο

σταθερό πράγμα που θα πιάσουν τα χέριασου, Γ ουίντλας. Και συνέχισε να τοκρατάς».

Περίμενε τον Γουίντλας να βρει κάποιοστήριγμα και μετά ανακοίνωσε, «Ήρθε ηώρα ν’ αρχίσουμε το γύρο του Πέρες στο

σκάφος. Κάνετε λίγο υπομονή



παρακαλώ. Ξέρω ότι υποφέρατε, αλλά δθα κρατήσει για πολύ ακόμη. Ρώλινςμείνε εδώ και πρόσεχέ τους. Όχι δηλαδή

ότι περιμένω ν’ αποτολμήσει κανέναςτίποτα μετά το πάθημα του Γ ουίντλας»πρόσθεσε σαρκαστικά.

Ο Ντεμπάρτζ αιωρήθηκε άνετα σταπόδια του δίπλα από τον Ρόυλ, και οι δυομαζί άρχισαν να σπρώχνουν τον καναπ

με τον Πέρες στο διάδρομο, βρίσκονταμε σιγουριά το δρόμο τους στο σκοτάδμε κινήσεις έμπειρων κολυμβητών. '

Ο Ρόυλ ένιωσε την κούρασή του σσυνδυασμό με το ήδη φοβερό κρύοσχεδόν να του παραλύει το κορμί όταν

δυο ώρες, αργότερα, πλησίαζαν το



λεμβοστά-σιο. «Πόσο είναι τώραΝτέμπι; » ρώτησε.

«Ακόμη τριάντα οχτώ και κάτι».

«Εντάξει, ώς εδώ ηταν. Είτε ηθερμοκρασία δεν ήταν αρκετή τοεπηρεάσει είτε ο οργανισμός τουαντιστέκεται στη δόση που του έδωσαΔεν ξέρω. Ας πάμε τώρα στον Κάστενς».

Αργότερα στέκονταν κοιτάζοντας στη

μεγάλη οθόνη της γέφυρας. Ο Ρόυλ, οΖιροντέν, η Κάρα, ο Γουίντλας... όλοτους. Κοίταξαν την κηλίδα της λέμβου να

χάνεται ανάμεσα στα πολύχρωμα άστρα



και μονάχα όταν εξαφανίστηκες εντελώςο Ρόυλ έκλεισε το διακόπτη.

«Θα χρειαστεί ένας χρόνος», είπε, καένιωσε μια κρυφή, ευχάριστη ταραχή στησκέψη. Ένας χρόνος! Μπορεί καπαραπάνω! «Θα σας αναθέσω προσωρινκαθήκοντα τώρα, και αργότερα θαβρούμε ποιος είναι ο πιο κατάλληλος γιτην κάθε δουλειά. Κάρα, εσύ θ

αναλάβεις το αναρρωτήριο. Ζιροντένπήγαινε με τον Ντεμπάρτζ κι αυτός θα σκαθοδηγήσει. Ρώλινς, πάρε τονΓουίντλας... » Το βλέμμα του έπεσε πίσω

από τον Γουίντλας και τα μάτια τουστένεψαν. «Κάστενς! Σου είπα να μείνειστο κρεβάτι σου! »



«Μάλιστα, καπετάνιε», αποκρίθηκε οΚάστενς ακουμπώντας ένα δίσκο δίπλαστον κυβερνήτη. «Σας έφερα το φαγητό

σας, καπετάνιε».

Ο Κάστενς κοίταξε τον Ντεμπάρτλοξά, και ο τελευταίος χαμογέλασπονηρά. Μαζί με τον Ρώλινς οδήγησαντους υπάκουους τώρα επιβάτες έξω απότη γέφυρα, αφήνοντας τον καπετάνιο κα

τον πιστό του Κάστενς μόνους με τιλαμπερές μηχανές. Όταν ο Ντεμπάρτέκλεισε πίσω του την πόρτα, ο Κάστενήδη χειριζόταν τις οθόνες προβάλλοντας

τον ένα τομέα μετά τον άλλο, τους χάρτεπου έδειχναν τις ανεξερεύνητες περιοχέτου γαλαξία.



Ο Ρόυλ άρχισε να τρώει αφηρημένα, μτα μάτια να λάμπουν κιόλας από λαχτάρακαι προσμονή, καρφωμένα στου

άγνωστους κόσμους που περνούσαν οένας μετά τον άλλο από μπροστά του.

Ο ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΤΗΣΑΒΥΣΣΟΥ

του Κλαρκ Άστον Σμιθ



Σ’έναν υπόγειο εφιαλτικό κόσμο κάτω

από το έδαφος του Άρη, τρεις τολμηρο

τυχοδιώκτες ανακαλύπτουν τα φρικαλέαυστικά ενός αρχαίου κι ετοιμοθάνατο

κόσμου...

Λίγοι ξέρουν να εκμεταλλεύονται όλου

εκείνους τους άμορφους φόβους το

ασυνειδήτου που καραδοκούν μέσα μα

όσο ο Κλαρκ Άστον Σμιθ, και δεν είνατυχαίο που ο σκοτεινός κόσμος του στα

έγκατα του Κόκκινου Πλανήτη θυμίζε

κάπως σε περιγραφή την Κόλαση του

τάντε. Στον Σμιθ δεν είναι τόσο οειροπιαστός τρόμος —το όποιο «Τέρας»

του— που μας συγκλονίζει όσο ο

αρχέτυπες μνήμες που καταφέρνει να



ξυπνήσει μέσα μας από εποχές που δε

ήμαστε ακόμη άνθρωποι.

Συγγραφέας, γλύπτης, ποιητής καζωγράφος, ο Κλαρκ Άστον Σμιθ (1893

1961) υπήρξε μια από τις πιο παράξενε

ορφές στο χώρο της λογοτεχνίας το

Φανταστικού. Ο μόνος ίσως πιο

παράξενος απ’ αυτόν ήταν ο φίλος κα

συνάδελφός του X. Φ. Λάβκραφτ.

Ζώντας σαν ερημίτης με τη γυναίκα το

σε μια απόμακρη φάρμα της Καλιφόρνια

ο Σμιθ έγραψε μερικά από τα καλύτερα

έργα που συνδυάζουν το φανταστικό μ

τον τρόμο, και ο «Κάτοικος της Αβύσσου»

είναι ένα από αυτά.



Γ. Μ

Φουσκώνοντας και θεριεύοντας γοργά

σαν τελώνιο που ξέφυγε από το μαγικόλυχνάρι του, ο κουρνιαχτός δυνάμωνκαι απλωνόταν στον ορίζοντα τουπλανήτη. Σαν κυκλώπεια κολόνα στοχρώμα της σκουριάς, στροβιλιζόταν πάνωαπό τη νεκρή πεδιάδα, με φόντο ένανουρανό μαύρο σαν την αρμυρή λάσπη

που γέμιζε τις λακκούβες της ερήμουαπομεινάρι των χαμένων θαλασσών.

«Μοιάζει σαν αναθεματισμένη

αμμοθύελλα», παρατήρησε ο Μάσπικ.

«Δε θα μπορούσε να ’ναι και τίποτ

άλλο», συμφώνησε ο Μπέλμαν μ



μάλλον ξερή φωνή. «Κάθε άλλο είδοθύελλας είναι ανήκουστο σε τούτα ταμέρη. Είναι από κείνους του

ανεμοστρόβιλους που οι Αϊχάι τους λένζουρθ — και μάλλον ζυγώνει προς τομέρος μας. Θα ’λεγα ν’ αρχίσουμε ναψάχνουμε για καταφύγιο. Έχω ξαναπέσεσε ζουρθ και δεν κάνω κέφι να γεμίσωπάλι τα πνευμόνια μου μ’ αυτή τησιδηρούχα σκόνη».

«Υπάρχει μια σπηλιά στην όχθη τουπαλιού ποταμού στα δεξιά μας»παρατήρησε ο Τσίβερς, ο τρίτος τη

ομάδας, που τα μάτια του σάρωναν τηνέρημο με αεικίνητο, γερακίσιο βλέμμα.

Οι τρεις Γήινοι ήταν σκληροτράχηλο



τυχοδιώκτες που είχαν καταφρονήσει τιυπηρεσίες των ντόπιων οδηγών. Είχανξεκινήσει μόνοι πριν πέντε μέρες από τον

προκεχωρημένο σταθμό του Αχούμεισχωρώντας στην ακατοίκητη περιοχήπου ήταν γνωστή σαν Χαούρ. Εδώ, στικοίτες των μεγάλων ποταμών που είχανχιλιάδες χρόνια να δουν νερό, οι φήμεέλεγαν ότι το πλατινόχρωμο χρυσάφι τουΆρη μπορούσε να βρεθεί πιο άφθονο κ

από το αλάτι. Αν η τύχη τουχαμογελούσε, τα χρόνια της μάλλοναναγκαστικής εξορίας τους στον Άρη θαέφταναν στο τέρμα τους. Τους είχαν

προειδοποιήσει να μην πάνε στο Χαούρκαι στο Αχούμ είχαν ακούσει μερικέπαράξενες ιστορίες σχετικά με το γιατδεν είχαν γυρίσει από κει ο



προηγούμενοι χρυσοθήρες που το είχανεπιχειρήσει. Αλλά ο κίνδυνος, άσχετπόσο φοβερός ή μυστηριώδης ήταν

αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος τηκαθημερινής ζωής τους. Έτσι και υπήρχμια λογική πιθανότητα να βρουναμύθητες ποσότητες χρυσού στο τέρματου ταξιδιού, ήταν διατεθειμένοι να πάνκαι στην κόλαση.

Οι προμήθειές τους σε τρόφιμα κανερό ήταν φορτωμένες στη ράχη τριώαπό κείνα τα περίεργα θηλαστικά πουστην ντόπια γλώσσα λέγονταν βορτλούπ

Με τα μακριά τους πόδια, τους φιδίσιουλαιμούς και τα σκεπασμένα με κεράτινεφολίδες κορμιά τους, έμοιαζαν σαν

κάποιο μυθικό πλάσμα, μισό λάμα κα



μισό σαυροειδές. Τα ζώα αυτά, αν καανείπωτα άσκημα, ήταν ήμερα καυπάκουα. Εξάλλου, ήταν θαυμάσια

προσαρμοσμένα για ταξίδια στην έρημοκαι μπορούσαν να ζήσουν μήνεολόκληρους δίχως νερό.

Εδώ και δυο μέρες ακολουθούσαν τηναρχαία κοίτη ενός ανώνυμουξεροπόταμου. Ήταν γύρω στο ενάμισ

χιλιόμετρο πλατιά και φιδογύριζανάμεσα σε λόφους, απομεινάρια παλιώνβουνών ύστερα από χιλιετίες διάβρωσηςΔεν είχαν βρει τίποτα μέχρι στιγμής εκτό

από φαγωμένους βράχους, βότσαλα καλεπτή άμμο στο χρώμα της σκουριάς. Ώτώρα ο ουρανός ήταν σιωπηλός κα

ξάστερος και τίποτα δε σάλευε στην ξερή



κοίτη, που οι πέτρες της ήταν γυμνέακόμη κι από λειχήνες. Εκείνη ηαπειλητική στήλη του ζουρθ, που

φούσκωνε και στροβιλιζόταν ολοένα καπιο κοντά, ήταν το πρώτο δείγμα κάποιακίνησης σε τούτη την ασάλευτη, νεκρήγη.

Τα σιδερένια μυτερά ραβδιά πουκρατούσαν ήταν τα μόνα που μπορούσαν

να ζωηρέψουν κάπως τα αργοκίνηταβορτλούπ. Κεντρίζοντας τα νωθρά τέρατανα ταχύνουν το βήμα τους, οι Γήινοστράφηκαν προς το άνοιγμα της σπηλιά

που είχε αναφέρει ο Τσίβερς.

Ηταν καμιά πεντακοσαριά μέτρα

μακριά, ψηλά στην απότομη όχθη.



Το ζουρθ είχε ήδη κρύψει τον ήλιο πρινφτάσουν στα ριζά της απότομης πλαγιάτης αρχαίας όχθης, και τώρα βάδιζαν σ

ένα άγριο μισόφωτο στο χρώμα τουπηχτού αίματος. Τα βορτλούπ

γκρινιάζοντας με τα αλλόκοταμουγκανητά τους, άρχισαν νασκαρφαλώνουν την πλαγιά. Το έδαφοανηφόριζε σε σχεδόν κανονικσκαλοπάτια που μαρτυρούσαν τη

σταδιακή υποχώρηση της στάθμης τωναρχαίων νερών. Η στήλη της άμμου, ήδηπελώρια και φοβερή, στροβιλιζότανκιόλας στην αντικρινή όχθη όταν

έφτασαν στο στόμιο της σπηλιάς.

Η σπηλιά ήταν στο πρόσωπο ενό

χαμηλού γκρεμού από πλούσιο σε σίδηρο



βράχο. Η είσοδος είχε καταρρεύσει σσωρούς σκουριάς και μαύρης σκόνης απόβασάλτη, αλλά ήταν αρκετά μεγάλη για

να περάσουν άνετα οι Γ ήινοι και τφορτωμένα ζώα τους. 'Ενα πυκνόσκοτάδι, σαν να ’ταν πλεγμένο απόμαύρους ιστούς αράχνης, γέμιζε τοεσωτερικό. Ήταν αδύνατο να διακρίνουνπόσο μεγάλο ήταν το σπήλαιο, ώς τηστιγμή που ο Μπέλμαν έβγαλε έν

ηλεκτρικό φανάρι από το γυλιό του κατο άναψε, στρέφοντας τη δέσμη τωνακτίνων του στις σκιές.

Το μόνο που τους έδειξε το φως ήταν ηαρχή μιας αίθουσας απροσδιόριστουμεγέθους που πλάταινε βαθμιαία κα

χανόταν πέρα στο σκοτάδι. Το δάπεδο



ήταν λείο σαν φαγωμένο από αρχαίανερά.

Το άνοιγμα είχε κιόλας σκοτεινιάσει μτο πλησίασμα του ζουρθ. Ένα παράξενοβογκητό σαν να έσκουζαν χιλιάδεδαίμονες γέμιζε τ’ αυτιά τωνεξερευνητών. Κόκκοι άμμου, λεπτοί σανπούδρα και σκληροί σαν διαμαντόσκονημαστίγωναν τσουχτεροί τα χέρια και τα

πρόσωπά τους.

«Η αμμοθύελλα θα κρατήσει για κάναμισάωρο τουλάχιστον», παρατήρησε ο

Μπέλμαν, «δε ρίχνουμε καμιά ματιά στοεσωτερικό της σπηλιάς; Δε νομίζω ναβρούμε τίποτα το ενδιαφέρον ή το

πολύτιμο, αλλά έτσι θα περάσει καλύτερ



η ώρα. Και δεν αποκλείεται να βρούμκανένα από κείνα τα βιολετιά ρουμπίνια ήτα κεχριμπαρένια ζαφείρια που

ανακαλύπτονται κατά καιρούς στισπηλιές των ερήμων. Καλύτερα ναπάρετε μαζί και τα δικά σας φανάρια γιανα φωτίζετε το δάπεδο και τα τοιχώματστο δρόμο μας».

Οι σύντροφοί του συμφώνησαν με την

πρόταση. Τα βορτλούπ, που δεν έπαιρνανχαμπάρι από την τσουχτερή άμμο χάρηστο φολιδωτό τους θώρακα, τα άφησανλίγο μετά την είσοδο. Ο Τσίβερς, ο

Μπέλμαν και ο Μάσπικ άρχισαν ναπροχωρούν προς το βάθος φωτίζονταολόγυρα με τα φανάρια τους. Οι φωτεινέ

δέσμες τους έσκιζαν ένα σκοτάδι που



σως για πρώτη φορά γνώριζε το φως απότην αρχή της δημιουργίας.

Ο χώρος ήταν γυμνός, μ’ εκείνη τηνεκρική άδεια αίσθηση πανάρχαιηκατακόμβης. Το δάπεδο και τατοιχώματα, όλα στο χρώμα της σκουριάςδεν αντανακλούσαν ούτε στο ελάχιστοτις δέσμες των φακών τους. Η σπηλικατηφόριζε ομαλά και οι τοίχοι της είχαν

σημάδια νερού στο ύψος των δύοπερίπου μέτρων. Δίχως αμφιβολία, στομακρινό παρελθόν η σπηλιά πρέπει ναήταν κάποιο υπόγειο παρακλάδι του

ποταμού. Τα νερά είχαν παρασύρει καθετστο διάβα τους, και τώρα το σπήλαιοέμοιαζε με κάποιον κυκλώπειο αγωγό

που κατέληγε σ’ ένα αρειανό Έρεβος στα



έγκατα του πλανήτη.

Κανένας από τους τρεις τυχοδιώκτε

δεν ήταν ιδιαίτερα ευφάνταστος ήνευρικός τύπος, αλλά όλους τουβασάνιζε μια παράξενη εντύπωση. Πίσωαπό τα πέπλα της νεκρικής σιγήφαινόταν κατά καιρούς να φτάνει ώς ταυτιά τους ένας αχνός ψίθυρος, σαν τοναπόηχο από το στεναγμό μιας υπόγεια

θάλασσας κάτω στ’ ανείπωτα βάθη. Ηατμόσφαιρα είχε μια ελαφριά σχεδόναβέβαιη αίσθηση υγρασίας και ένιωθανένα σχεδόν ανεπαίσθητο αεράκι στ

πρόσωπά τους. Το πιο παράξενο απ’ όλαήταν μια υπόνοια ακαθόριστης μυρωδιάπου τους θύμιζε τόσο φωλιά ζώου όσο κ

εκείνη τη χαρακτηριστική οσμή που είχαν



οι κατοικίες των Αρειανών.

«Λέτε να συναντήσουμε τίποτα

ζωντανό; » ρώτησε ο Μάσπικ, μυρίζοντατον αέρα ανήσυχα.

«Μάλλον απίθανο», απάντησε οΜπέλμαν με το συνηθισμένο κοφτό τουτρόπο. «Ακόμη και τ’ άγρια βορ-τλούπ

αποφεύγουν το Χαούρ».

« Ομως σίγουρα υπάρχει μια κάποιαυγρασία στον αέρα», επέμεινε ο Μάσπικ

«Αυτό σημαίνει ότι κάπου υπάρχει νερόκαι αν υπάρχει νερό, μπορεί να υπάρχεκαι ζωή... ίσως ένα επικίνδυνο είδοζωής».



«Έχουμε τα περίστροφά μας», τουθύμισε. ο Μπέλμαν. «Πάντως αμφιβάλλωαν θα χρειαστούν — φτάνει να μη

συναντήσουμε αντίζηλους χρυσοθήρεαπό τη Γη», πρόσθεσε κυνικά.

«Ακούστε! » ψιθύρισε ξαφνικά οΤσίβερς. «Ακούτε τίποτα, παιδιά; »

Κοντοστάθηκαν και οι τρεις κ

αφουγκράστηκαν. Κάπου από το σκοτάδμπροστά άκουσαν να φτάνει έναμακρόσυρτος, απροσδιόριστος ήχος πουπροβλημάτιζε το αφτί με τα αταίριασταστοιχεία του. Ήταν ένα ευδιάκριτοσούρσιμο και κροτάλισμα σαν ναξυνόταν μέταλλο σε βράχο. Ταυτόχρονα

θύμιζε κάπως πλατάγισμα από μυριάδε



υγρά και πελώρια στόματα. Σιγά σιγά οήχος αυτός απομακρύνθηκε κι έσβησε σκάποιο προφανώς πολύ χαμηλότερο

επίπεδο της σπηλιάς.

«Πολύ παράξενο», παραδέχτηκε οΜπέλμαν απρόθυμα.

«Τι λέτε να ’ταν; » ρώτησε ανήσυχα οΤσίβερς. «Καμιά από κείνες τις

σπηλαιόβιες τερατώδεις σαρανταποδαρούσες των πεντακοσίων μέτρωνπου αναφέρουν οι Αρειανοί; »

«Σαν να δίνεις μεγάλη βάση σταπαραμύθια των ντόπιων», τονειρωνεύτηκε ο Μπέλμαν. «Κανένα

Γήινος δεν είδε ποτέ τέτοιο πλάσμα



Πολλά βαθιά σπήλαια του Άρη έχουν ήδηεξερευνηθεί και σ’εκείνα των ερήμωνόπως το Χαούρ, δε βρέθηκε ίχνος ζωής

Δεν μπορώ να φανταστώ τι προκάλεσεκείνο τον ήχο αλλά, για χάρη τηεπιστήμης και μόνο, νομίζω ότι αξίζει τονκόπο ν’ αναζητήσουμε την αιτία του».

«Εγώ άρχισα να νιώθω κιόλαανατριχίλες», απάντησε ο Μάσπικ, «αλλ

δε θα πω όχι αν συμφωνείτε κι εσείς».

Δίχως άλλη κουβέντα ή σχόλια, οι τρειτους συνέχισαν να κατηφορίζουν τη

σπηλιά. Περπατούσαν με γοργό βήμακάπου ένα τέταρτο τώρα και θα πρέπει ναπείχαν γύρω στο χιλιόμετρο από την

είσοδο. Το δάπεδο γινόταν πιο



κατηφορικό, σαν να ήταν κάποτε η κοίτηενός χειμάρρου. Εξάλλου, και η φύσητων τοιχωμάτων είχε αλλάξει. Δεξιά κ

αριστερά τους ο βράχος σχημάτιζε ψηλάπεζούλια από μεταλλοφόρα πετρώματαενώ ολόγυρα ξανοίγονταν σκοτεινέσήραγγες

με κιονοειδείς σταλαγμιτικούσχηματισμούς που συχνά τα φανάρια

τους δεν αρκούσαν για να φωτίσουν.

Ο αέρας είχε γίνει τώρα πιο βαρύς και ηυγρασία ήταν πια αναμφισβήτητη

Υπήρχε διάχυτη μια ανάσα από αρχαίαλιμνασμένα νερά. Και εκείνη η άλλημπόχα, σαν από φωλιά ζώων ή από σπίτια

των Αϊχάι, γέμιζε το σκοτάδι με τη βαριά



μυρωδιά της.

Ο Μπέλμαν πήγαινε πρώτος όταν

ξαφνικά ο φακός του αποκάλυψμπροστά το χείλος ενός γκρεμού. Εκεί ηυπόγεια παλιά κοίτη τέλειωνε απότομα σένα κάθετο μαύρο βάραθρο. Τατοιχώματα με τα πεζούλια συνέχιζανδεξιά κι αριστερά και χάνονταν πέρα στησκοτεινή απεραντοσύνη. Πλησιάζοντα

στο χείλος του χάους ο Μπέλμαν έστειλτη φωτεινή δέσμη του φακού του κάτωστην άβυσσο. Δεν μπόρεσε να διακρίνεπαρά λίγα μέτρα μονάχα από τον κάθετο

γκρεμό κάτω από τα πόδια του και μετάτο φως χανόταν σε απύθμενα βάθηΕξάλλου, ο φακός του δεν μπόρεσε να

φωτίσει ούτε την αντικρινή πλευρά τη



αβύσσου που μπορεί να εκτεινότανχιλιόμετρα ολόκληρα.

«Μου φαίνεται σαν ν’ ανακαλύψαμε τοβάραθρο των βαράθρων», παρατήρησε οΤσίβερς. Ψάχνοντας γύρω του βρήκε μιααρκετά μεγάλη χαλαρή πέτρα και τησήκωσε για να την εκσφενδονίσει πέραστην άβυσσο. Οι Γήινοι αφουγκράστηκανγια να πιάσουν τον ήχο της πτώσης της

αλλά πέρασαν κάμποσα λεπτά δίχως οπαραμικρός, ψίθυρος να φτάσει στ’ αυτιάτους.

Ο Μπέλμαν άρχισε να περιεργάζεται τιπροεξοχές και τα πεζούλια του βράχουπου εκτείνονταν δεξιά κι αριστερά από

κει όπου τέλειωνε η υπόγεια κί-τη που



είχαν ακολουθήσει. Στα δεξιά διέκρινένα κατηφορικό πεζούλι πουακολουθούσε κολλητά τον τοίχο τη

αβύσσου και προχωρούσε προς τα κάτωγια ακαθόριστη απόσταση. Η αρχή τουβρισκόταν λίγο πιο πάνω από την κοίτηπου στέκονταν τώρα, και μπορούσε ναφτάσει κανείς ώς εκεί ακολουθώντας ταφυσικά σκαλοπάτια του βράχου. Τοπεζούλι ήταν γύρω στα δυο μέτρα φαρδύ

Η μικρή κλίση και η περίεργη ομαλότητάτου έδιναν την εντύπωση ότι ήτανκάποιος αρχαίος δρόμος κομμένος στοπρόσωπο του γκρεμού. Ο βράχο

προεξείχε αψιδωτά από πάνω του, σαν ναήταν το μισό μιας ψηλής ημικυκλικήστοάς.



«Ιδού ο δρόμος μας προς τον Άδη»έδειξε ο Μπέλμαν. «Και μάλιστα με πολύάνετη κατηφορική διαδρομή».

«Ποιος ο λόγος να συνεχίσουμε πιοπέρα; » ρώτησε ο Μάσπικ. «Εγώτουλάχιστον, χόρτασα από σκοτάδι. Οτκι αν είναι να βρούμε συνεχίζοντας, θαείναι σίγουρα άχρηστο... ή δυσάρεστο».

Ο Μπέλμαν φάνηκε να διστάζει«Μπορεί και να ’χεις δίκιο. Αλλά θαήθελα ν’ ακολουθήσω εκείνο το πεζούλμέχρι να πάρω κάποια ιδέα για τι

διαστάσεις αυτής της αβύσσου. Εσύ και οΤσίβερς μπορείτε να περιμένετε εδώ, ανφοβάστε».



Προφανώς και ο Τσίβερς και ο Μάσπικδεν ήθελαν να παραδεχτούν κάποιουφόβους τους. Έτσι ακολούθησαν τον

Μπέλμαν στο πεζούλι, φροντίζοντας ναβαδίζουν κολλητά στον τοίχο. ΟΜπέλμαν, όμως, προχωρούσε ανέμελαπλάι στο χείλος, ρίχνοντας κατά καιρούτη δέσμη του φακού του στη σκοτεινήαπεραντοσύνη που κατάπινε το φως.

Παρατηρώντας το σταθερό πλάτος, τηνομαλότη-τα και τη μισή αψίδα πουσχημάτιζε ο βράχος πάνω από τα κεφάλιατους, ολοένα και περισσότερο οι Γήι-νο

βεβαιώνονταν ότι είχαν να κάνουν μτεχνητό δρόμο. Αλλά ποιοι θαμπορούσαν να τον έχουν κατασκευάσε

και χρησιμοποιήσει; Σε ποιου



ξεχασμένους αιώνες και για ποιουαινιγματικούς σκοπούς είχε φτιαχτεί; Ηανθρώπινη φαντασία ωχριούσε μπροστά

στα ασύλληπτα χάη της αρειανήαρχαιότητας που έχασκαν μπροστά τουσε τούτα τα ζοφερά βάθη.

Ο Μπέλμαν είχε την εντύπωση ότβαθμιαία ο τοίχος κατηφόριζε στρίβονταπρος τα μέσα. Σίγουρα θα έκαναν έτσι το

γύρο όλης της αβύσσου αν συνέχιζαν νακολουθούν αυτό το δρόμο. Ίσωξετυλιγόταν σαν ένα μεγάλο σπιράλκατηφορίζοντας σε συνεχείς κορδέλε

προς τα ίδια τα έγκατα του πλανήτη.

Το δέος που τους προκαλούσε ο χώρο

έκανε τους τρεις άντρες να μιλάνε ολοένα



και λιγότερο. Αναπήδησαν τρομαγμένοόταν, κάποια στιγμή καθώς πήγαινανάκουσαν ν’ ανεβαίνει από τα βάθη ο ίδιο

περίεργος μακρόσυρτος ήχος, ήσυνδυασμός ήχων, που είχαν ακούσει καστο εξωτερικό σπήλαιο. Έφερνε στο νουάλλες εικόνες τώρα: το σούρσιμο έμοιαζσαν λιμάρισμα, ενώ το σιγανό, ρυθμικόπλατάγισμα θύμιζε αόριστα κάποιοτεράστιο πλάσμα που ξεκολλούσε τα

πόδια του από ένα βούρκο.

Ο ήχος ήταν εντελώς ανεξήγητος κατρομακτικός. Ώς ένα σημείο ο τρόμο

που γεννούσε μέσα τους οφειλόταν στοδιο το απόμακρο της φύσης του. Αυτό

με τη σειρά του φαινόταν να προδίδει το

μέγεθος της αιτίας που τον προκαλούσ



και να υπογραμμίζει πιο έντονα τηναβυσσαλέα απεραντοσύνη του χώρουΑκούγοντάς τον σε τούτο το πλανητικό

χάος, κάτω από μια νεκρή έρημο, ήτανκάτι που σε πάγωνε και σε παρέλυεΑκόμη και ο Μπέλμαν, που δεν είχδείξει κανένα φόβο ώς εδώ, άρχισε ναεπηρεάζεται από την αόριστη φρίκη πουανέβαινε από κείνα τ’ ανήλιαγα βάθη.

Ο ήχος έγινε πιο αχνός κι έσβηστελικά, δίνοντας την εντύπωση ότι αυτόπου τον είχε προκαλέσει είχε κατηφορίσετον κάθετο τοίχο προς το απύθμενο χάος

«Δε γυρίζουμε πίσω; » πρότεινε οΤσίβερς.



«Καλή ιδέα», συμφώνησε πρόθυμα οΜπέλμαν. «Έτσι κι αλλιώς δε θα μαέφτανε μια αιωνιότητα για να

εξερευνήσουμε τούτο το χώρο»:

Άρχισαν να παίρνουν το δρόμο τουγυρισμού ακολουθώντας ανηφορικάτώρα το πεζούλι. Εκείνη η έκτη αίσθησηπου προειδοποιεί για κρυφούς κινδύνουέκανε και τους τρεις να βαδίζουν

ανήσυχοι και επιφυλακτικοί. Αν και ησιωπή κάλυψε πάλι την άβυσσο ότανκόπασε εκείνος ο παράξενος ήχος, κάποιοένστικτο τους προειδοποιούσε ότι δεν

ήταν μόνοι. Δεν ήταν δυνατό ναμαντέψουν από πού προερχόταν οκίνδυνος ούτε ποια μορφή θα έπαιρνε

αλλά ένιωθαν ήδη έναν τρόμο που άγγιζ



τα όρια του πανικού. Σαν από κοινήσυμφωνία, κανένας δεν το ανέφερμεγαλόφωνα, ούτε και κουβέντιαζαν για

τούτο το αλλόκοτο μυστήριο που είχανανακαλύψει τυχαία.

Ο Μάσπικ πήγαινε τώρα λίγο πιομπροστά από τους άλλους. Είχανκαλύψει τουλάχιστον τη μισή απόστασηώς το στόμιο του τούνελ της σπηλιάς

όταν η δέσμη- του φακού του έδειξε κάτασπρουλιάρικες μορφές που τουέκλειναν το δρόμο μπροστά. Τα φανάριατου Μπέλμαν και του Τσίβερς

προσθέτοντας το φως τους, αποκάλυψανμε φοβερή σαφήνεια τα κορμιά και ταπρόσωπα των όντων που τους έκλειναν

το



δρόμο μπροστά, αλλά και τον αριθμότους.

Τα πλάσματα, που στέκονταν εκεασάλευτα και σιωπηλά σαν να περίμεναντους ανθρώπους, είχαν σαφή ομοιότητμε τους Αϊχάι, τους ιθαγενείς του ΆρηΦαίνονταν όμως ν’ αντιπροσωπεύουνκάποιο εκφυλισμένο και ανώμαλοπαρακλάδι τους, ενώ η πλαδαρή χλομάδα

των κορμιών τους μαρτυρούσε αιώνεεξέλιξης μακριά από το φως. Ήταν πιομικρόσωμοι από τους κανονικούς Αϊχάιπου το μπόι τους ήταν γύρω στο ενάμισ

μέτρο. Είχαν τα πελώρια ανοιχτάρουθούνια, τα πεταχτά αφτιά, τα τεράστιαστήθη και τα κοκαλιάρικο μέλη των

Αρειανών.,. αλλά όλοι τους ήταν τυφλοί



Στα πρόσωπα μερικών υπήρχαν μικρέυποτυπώδεις χαραματιές στη θέση τωνματιών ενώ στα πρόσωπα άλλων έχασκαν

βαθιές και άδειες κόχες πουυποδηλούσαν βγάλσιμο των βολβώντους.

«Χριστέ μου, τι αποκρουστικό όντα! »φώναξε ο Μά-σπικ. «Από πούξεφύτρωσαν; Τι θέλουν; »

«Μακάρι να ’ξερα», απάντησε οΜπέλμαν. «Αλλά η κατάστασή μαγίνεται τώρα λιγάκι δύσκολη... εκτός κ

αν έχουν φιλικές διαθέσεις. Θα πρέπει ναταν κρυμμένοι στις τρύπες του σπηλαίου

ψηλά όταν περάσαμε».



Κάνοντας θαρραλέα μπροστά, αφούπαραμέρισε τον Μάσπικ, ο Μπέλμαναπευθύνθηκε στα πλάσματα με τη

λαρυγγώδη γλώσσα των Αϊχάι που μόλιμπορούσαν να την προφέρουν οι ΓήινοιΜερικά από τα πλάσματα ανασάλεψανανήσυχα, βγάζοντας διαπεραστικούςσφυριχτούς ήχους που δεν έμοιαζαν κατόσο με τ’ αρειανό. Ήταν φανερό ότι δενκαταλάβαιναν τον Μπέλμαν. Η γλώσσα

των χειρονομιών, εξαιτίας τητυφλότητάς τους, θα ήταν προφανώς τοδιο άχρηστη.

Ο Μπέλμαν τράβηξε το περίστροφτου και πρό-στάξε τους άλλους να τοακολουθήσουν. «Πρέπει ν

επιχειρήσουμε να περάσουμε μέσα απ



τις γραμμές τους», εξήγησαποφασιστικά. «Και αν δε μας αφήσουννα το κάνουμε ανενόχλητοι... » Το κλικ

του κόκορα του όπλου του συμπλήρωστην πρόταση.

Σαν ο μεταλλικός ήχος να ήταν τοσύνθημα που περίμεναν, το πλήθος τωντυφλών, ασπρουλιάρικων πλασμάτωνχύθηκε ξαφνικά προς τους Γήινους. Ήταν

σαν να τους ρίχνονταν ρομπότ — με τοανελέητο βήμα μηχανών, συντονισμένοκαι μεθοδικό — που κατευθύνονταν απόκάποιο άγνωστο κέντρο ελέγχου.

Ο Μπέλμαν πάτησε τη σκανδάλη, μια.δυο... τρεις φορές, πυροβολώντας σχεδόν

εξ επαφής. Ήταν αδύνατο να μην πετύχε



στόχο. Αλλά οι σφαίρες του ήταναναποτελεσματικές σαν χαλίκια ενάντιασε ορμητικό χείμαρρο. Τα τυφλά

πλάσματα δεν κλονίστηκαν, αν και δύοαπ’ αυτά άρχισαν να χύνουν εκείνο τοκιτρινο-κόκκινο υγρό που είναι το αίμτων Αρειανών. Το πρώτο από δαύταάπλωσε τα χέρια του με διαβολικήσιγουριά, γράπωσε το βραχίονα τουΜπέλμαν με τα τέσσερα μακριά του

δάχτυλα και του απόσπασε τοπερίστροφο πριν εκείνος προλάβει ναξαναπατήσει τη σκανδάλη. Κατάπερίεργο τρόπο, δεν επιχείρησε να του

πάρει και το φακό που ο Μπέλμανσυνέχισε να κρατά με το αριστερό χέριΣτο φως του ο Γήινος είδε τη μεταλλικήλάμψη του Κολτ να στριφογυρίζει πέρ



στο χάος πεταγμένο από το χέρι τουΑρειανού. Την άλλη στιγμή τα σιχαμεράασπρουλιάρικα κορμιά τον έκλεισαν από

παντού στο στενό δρόμο, πέφτονταπάνω του και κάνοντας μάταιη κάθαντίσταση. Ο Τσίβερς και ο Μάσπικαφού έριξαν κι αυτοί λίγουπυροβολισμούς, αφοπλίστηκαν με τονδιο τρόπο αλλά, με περίεργη οξυδέρκεια

τα πλάσματα τους άφησαν τους φακού

τους.

Το όλο επεισόδιο δεν κράτησε πάνωαπό λίγες στιγμές. Υπήρξε μονάχα μια

μικρή καθυστέρηση της πορείας, καθώτα πλάσματα πέταξαν αδιάφορα στο χάοςτους συντρόφους τους που είχαν πέσε

από τις σφαίρες του Τσίβερς και του



Μάσπικ. Μετά οι μπροστινές γραμμέτους άνοιξαν, για να εγκλωβίσουν τουςΓήινους και να τους γυρίσουν προς την

αντίθετη κατεύθυνση, πάλι πίσωστερα, κρατώντας τους σφιγμένους

εκεί σε μια κινούμενη μέγκενη απόκορμιά, παγιδευμένους κι ανίκανους ναντισταθούν, συνέχισαν το δρόμο τους.

Οι τρεις άντρες, σε μειονεκτική θέση

από φόβο μήπως χάσουν τους φακούτους, δεν τολμούσαν να κάνουν τίποταενάντια στο ζωντανό εφιαλτικό χείμαρροπου τους παρέσυρε αδυσώπητα

Σπρωγμένοι θέλοντας και μη σ’ έναδρόμο που οδηγούσε ολοένα και πιοβαθιά στην άβυσσο και διακρίνοντα

μονάχα τις ράχες των πλασμάτων



μπροστά τους, οι τρεις Γήινοι έγιναν καυτοί μέρος της τυφλής και μυστηριακήστρατιάς.

Πίσω τους φαίνονταν ν’ ακολουθούνδεκάδες από τους Αρειανούςσπρώχνοντάς τους αδυσώπητα μπροστά

στερα από ένα διάστημα, η τρομερήθέση τους άρχισε να παραλύει τιαισθήσεις και τη σκέψη τους. Τους

φαινόταν ότι δε βάδιζαν πια μεανθρώπινα πόδια, αλλά με το γοργόαυτόματο βηματισμό των αποκρουστικών όντων που του

κύκλωναν. Η σκέψη, η βούληση, ακόμηκαι ο τρόμος έσβησαν σιγά σιγά μέσα σεκείνο τον απόκοσμο ρυθμό των ποδιών

που βάδιζαν προς το άγνωστο. Σαν



υπνωτισμένοι απ’ αυτό, καθώς και απότην ονειρική αίσθηση του πράγματοςμιλούσαν σπάνια αρχικά και, μετά

μονάχα με μονοσύλλαβα που είχαν χάσεκάθε ανθρώπινο περιεχόμενο, σαν ήχομηχανών. Τα τυφλά πλάσματα παρέμενανεντελώς βουβά — ο μοναδικός ήχος ήτανεκείνος από τις αδιάκοπες, μαλακέπατημασιές μυριάδων ποδιών.

Κατέβαιναν και κατέβαινανατέλειωτες, εβένινες ώρες σ' αιώνιασκοτάδια. Αργά, ελικοειδώς, ο δρόμοτους κατέβαινε γυριστά σαν να ήταν

τυλιγμένος στο εσωτερικό ενόσκοτεινού κι ανεστραμμένου κοσμικούπύργου της Βαβέλ. Οι Γήινοι είχαν την

εντύπωση ότι είχαν κάνει κάμποσε



φορές το γύρο της αβύσσουακολουθώντας εκείνο το τεράστιοσπιράλ, αλλά θα ήταν αδύνατο να πουν

πόση απόσταση είχαν διανύσει έτσι ήποιες ήταν οι διαστάσεις αυτού τουασύλληπτου χώρου.

Εκτός από το φως των φακών τους, ηνύχτα ήταν απόλυτη και αναλλοίωτηΉταν μια νύχτα παλιότερη κι από τον

ήλιο, ένα σκοτάδι που λίμναζε εκεαμέτρητα χρόνια τώρα. Τους πλάκωνεαπό πάνω σαν ασήκωτο φορτίο καέχασκε φοβερό κάτω από τα πόδια τους

Από τα βάθη αναδιδόταν ολοένα και πιοδιαπεραστική εκείνη η μπόχα απόλιμνασμένα νερά. Αλλά η σιωπή

εξακολουθούσε να είναι απόλυτη, εκτός



από το μαλακό ρυθμικό ήχο τωναμέτρητων ποδιών που κατηφόριζαν στοαπύθμενο Έρεβος.

Κάποτε, που τους φάνηκε σαν να ’χανκυλήσει αμέτρητοι νυχτερινοί αιώνες, ηκατηφορική πορεία σταμάτησε. ΟΜπέλμαν, ο Τσίβερς και ο Μάσπικένιωσαν να χαλαρώνει η πίεση τωνσωμάτων γύρω τους. Κατάλαβαν ότ

είχαν σταματήσει, αν και στο μυαλό τουσυνέχιζε ν’ αντηχεί ακόμη ο απόκοσμοςρυθμός εκείνων των φρικαλέων ποδιών.

Η λογική —και ο τρόμος—επέστρεψαν σιγά σιγά. Ο Μπέλμανσήκωσε το φακό του και τον κίνησε σ

κύκλο φωτίζοντας το πλήθος των



Αρειανών. Πολλοί από αυτούς είχαναρχίσει κιόλας να σκορπίζουν στοαπέραντο σπήλαιο όπου κατέληγε ο

σπειροειδής δρόμος που φιδογύριζε τηνάβυσσο. Ωστόσο μερικά από ταπλάσματα παρέμειναν, σαν φρουροί τωντριών ανθρώπων. Σκίρτησαν αμέσωστην κίνηση του Μπέλμαν, σαν ναδιαισθάνονταν τι έκανε χάρη σε κάποιαάγνωστη αίσθηση.

Κοντά, προς τα δεξιά, το επίπεδοδάπεδο κοβόταν απότομα. Πλησιάζονταστο χείλος ο Μπέλμαν είδε ότι το

σπήλαιο όπου είχαν φτάσει ήταν έναανοιχτός θάλαμος εγκάρσια στον κάθετοτοίχο της αβύσσου που συνεχιζόταν

ακόμη. Κάτω, στ’ απόμακρα βάθη, μια



αχνή λάμψη έπαιζε στη μαυρίλα, σαν απόφωσφορικά πλάσματα σ’ έναν υπόγειοωκεανό. Ένα αργό, δύσοσμο ρεύμα

ανέβαινε από χαμηλά, και στ’ αφτιά τουέφτασε ο αλλόκοτος στεναγμός τωννερών στα ριζά του φοβερού βάραθρουΝερά που αποσύρονταν αργά εδώ καμέτρητους χρονικούς κύκλους, καθώστέγνωνε ο πλανήτης.

Ο Μπέλμαν έκανε πίσω νιώθοντας τηζαλάδα του ιλίγγου. Οι σύντροφοί τουπιο πίσω περιεργάζονταν το εσωτερικότης σπηλιάς. Ο χώρος φαινόταν να είνα

τεχνητός. Το φως τους, που έπαιζε εδώ κεκεί, αποκάλυψε γιγάντιες κολόνεσκεπασμένες με βαθιά σκαλισμένα

ανάγλυφα. Ποιος τα είχε κάνει και γιατί



ήταν ερωτήματα δίχως απάντηση, όπωκαι η προέλευση του δρόμου στοπρόσωπο του γκρεμού. Απεικόνιζαν

σκηνές αποκρουστικές, σαν από οράματτρέλας. Ήταν εικόνες που σοκάριζαν τομάτι με βάναυσο τρόπο, μεταδίδονταςακόμη και στη φευγαλέα επιθεώρηση, τηναίσθηση ενός εξω-ανθρώπινου κακούμιας αβυσσαλέας μοχθηρίας.

Το σπήλαιο είχε πράγματι απίστευτηέκταση, προχωρώντας βαθιά στα έγκατατου γκρεμού, με πολυάριθμα ανοίγματπου σίγουρα οδηγούσαν σε άλλου

θαλάμους πιο πέρα. Οι δέσμες από τουφακούς τους, μόλις και έδιωχναν λίγεαπό τις σκιές στις διάφορες εσοχές

αποκαλύπτοντας φευγαλέα του



μακρινούς τοίχους που ανηφόριζανκάθετα και χάνονταν στο αδιαπέραστοσκοτάδι. Τα πλάσματα γύρω του

έμοιαζαν σαν τερατώδεις ζωντανομύκητες που πηγαινοέρχονταν ανάμεσασε ασπριδερούς, φυτικούς πολύποδεπου κολλούσαν σιχαμερά τα πλοκάμιατους στα μαύρα βράχια.

Ο τόπος εδώ προκαλούσε αφόρητο

δέος, καταπιέζοντας τις αισθήσεις καπλακώνοντας την ψυχή. Ο ίδιος ο βράχοήταν σαν η ενσάρκωση του σκοταδιού τοφως και η όραση ήταν μονάχα εφήμερο

Παρείσακτοι σε τούτο το βασίλειο τωντυφλών. Οι Γ ήινοι ένιωθαν να τουσυνθλίβει μια ενστικτώδης σιγουριά ότ

ποτέ κανένας δεν μπορούσε να ξεφύγε



από δω. Ένας παράξενος λήθαργος είχαρχίσει να τους κυριεύει. Δενκουβέντιαζαν καν την κατάσταση, αλλά

στέκονταν εκεί μουδιασμένοι και βουβοί

Κάποια στιγμή, από το πυκνό σκοτάδξεπρόβαλαν κάμποσοι Αρειανοί. Με τιδιες μηχανικές κινήσεις που

χαρακτήριζαν την όλη συμπεριφορά τουπερικύ-κλωσαν πάλι τους ανθρώπους κα

τους έσπρωξαν πιο βαθιά προς τοαπέραντο σπήλαιο.

Βήμα με βήμα οι τρεις άντρε

μεταφέρονταν μπροστά από κείνη τηναλλόκοτη και λεπρουλιάρικη κουστωδίαΟι αποκρουστικές κολόνες περνούσαν

ολοένα και περισσότερες από δίπλα του



κλιμακωτής πυραμίδας με εφτά επίπεδαΕκεί στην κορφή κούρνιαζε ένα είδωλο

από ανοιχτόχρωμα μέταλλο- κάτι όχ

μεγαλύτερο από γάτα, αλλά πιοτερατώδες από κάθε φαντασία.

Η παράξενη, αφύσικη νύστα φάνηκε ναδυναμώνει, καθώς οι Γήινοι στάθηκανεκεί κοιτάζοντας το είδωλο. Πίσω τους οΑρειανοί μαζεύονταν σαν ένα πλήθο

πιστών μπροστά σε κάτι ιερό. ΟΜπέλμαν ένιωσε ένα χέρι να σφίγγεταστο μπράτσο του. Γυρίζοντας αντίκρισεδίπλα του κάτι απίστευτο όσο κα

απρόσμενο. Αν και ασπρουλιάρικο καβρομερό όσο και οι κάτοικοι τουσκότους, το πλάσμα πλάι του ήταν

κάποτε άνθρωπος! Ήταν ξυπόλυτος



ντυμένος με κάτι χακί κουρέλια πουπρέπει να είχαν λιώσει από τη χρήση κατα χρόνια. Η άσπρη γενειάδα του

αγνώστου ήταν μια μάζα από τη γλίτσακαι γεμάτη από απομεινάριαακατονόμαστης τροφής. Κάποτε πρέπενα ήταν ψηλός σαν τον Μπέλμαν, αλλάτώρα είχε καμπουριάσει στο μέγεθος τωνκοντών Αρειανών, και ήταν κυριολεκτικάπετσί και κόκαλο. Το αποσκελετωμένο

κορμί του έτρεμε σαν από θέρμη, και μιασχεδόν αποκτηνωμένη έκφρασηαπόγνωσης και τρόμου ήταναποτυπωμένη στο τσακισμένο πρόσωπό

του.

«Θεέ μου! Ποιος είσαι συ; » φώναξε ο

Μπέλμαν, έχοντας συνέλθει σχεδόν



εντελώς από το σοκ της αποτρόπαιηθέας του άλλου.

Για μερικές στιγμές το ανθρώπινοερείπιο ψέλλιζε κάτι άναρθρους ήχουςσαν να είχε ξεχάσει την ανθρώπινηγλώσσα ή δεν ήταν σε θέση να τημιλήσει πια. Ύστερα έκρωξε αδύναμα, μεπολλές στάσεις και άναρθρα γρυλίσματα«Είστε Γήινοι! Γήινοι! Μου το 'παν ότ

σας είχαν πιάσει... όπως κάποτε κεμένα... Ήμουν αρχαιολόγος παλιά... Μλέγαν Τσάλμερς... Τζων Τσάλμερς. Ητανπριν από χρόνια... δεν ξέρω πόσα. Ήρθα

στο Χαούρ να μελετήσω κάτι παλιάερείπια. Μ’ έπιασαν... αυτά τα πλάσματατης αβύσσου... Με κρατούν εδώ από

τότε. Δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγε



κανείς από δω... Ο Κάτοικος φροντίζεκαι γι’ αυτό».

«Μα τι είναι αυτά τα πλάσματα; Και τθέλουν από μας; » ρώτησε ο Μπέλμαν.

Ο Τσάλμερς φάνηκε να προσπαθεί νασυγκεντρώσει τα λιγοστά απομεινάριτου μυαλού του. Η φωνή του έγινκαθαρότερη και πιο σταθερή.

«Είναι ένα εκφυλισμένο απομεινάρτων Γιόρχις, της αρχαίας αρειανής ράτσαπου άκμαζε πριν από τους Αϊχάι. Όλο

πιστεύουν ότι έχουν εξαφανιστεί. Ταερείπια μερικών πόλεών τους υπάρχουνακόμη στο Χαούρ. Απ’ όσα κατάφερα να

μάθω — μπορώ και μιλώ τη γλώσσα



τους τώρα— τούτη η φυλή τουαναγκάστηκε να καταφύγει στα σπήλαιαόταν χάθηκε το νερό από την επιφάνεια

του Χαούρ. Ύστερα ακολούθησαν τανερά που αποσύρονταν διαδοχικά ώς τηυπόγεια λίμνη που απόμεινε στα βάθητούτης της αβύσσου. Ελάχισταδιαφέρουν από ζώα πια, και λατρεύουνένα αλλόκοτο τέρας που ζει στη λίμνη.τον Κάτοικο, όπως τον λένε... το πλάσμα

που σκαρφαλώνει στον γκρεμό. Είναέτοιμοι ν’ αρχίσουν τώρα μια από τιθρησκευτικές τελετουργίες τους καθέλουν να πάρετε κι εσείς μέρος. Μου

ανέθεσαν να σας προετοιμάσω... Θα είναή -αρχή της μύησής σας στη ζωή των Γόρχις».



Ο Μπέλμαν και οι σύντροφοί τουακούγοντας την παράξενη εξήγησηένιωσαν για τον Τσάλμερς μια έντονη

απέχθεια ανάκατη με απορία. Τοασπρουλιάρικο, τυφλό, βρομερόπρόσωπο του πλάσματος μπροστά τουφαινόταν σχεδόν το ίδιο εκφυλισμένοόσο και των ντόπιων κατοίκων τωνσπηλαίων. Κατά κάποιο τρόπο, δύσκολαθα χαρακτήριζες τον Τσάλμερς άνθρωπο

Αλλά, δίχως αμφιβολία, ο δύστυχος θαείχε τσακίσει από τη φρίκη τηπολύχρονης αιχμαλωσίας του στοσκοτάδι, στα νύχια μιας μη ανθρώπινη

ράτσας. Οι τρεις άντρες διαισθάνοντανότι βρίσκονταν ανάμεσα σε φρικαλέμυστήρια, και οι άδειες κόχες των ματιών

του Τσάλμερς τους παρακινούσαν σε μια



ερώτηση που κανένας τους δεν έβρισκτο κουράγιο να κάνει.

«Τι είναι αυτή η τελετή που λες; »αποτόλμησε τελικά ο Μπέλμαν ύστερααπό κάμποσες στιγμές.

«Ελάτε, θα σας δείξω». Υπήρχε μιαπερίεργη ανυπομονησία και βιασύνη στησπασμένη φωνή του Τσάλμερς. Τράβηξ

τον Μπέλμαν από το μανίκι και άρχισε νανεβαίνει την πυραμίδα με μια σβελτάδακαι σιγουριά που πρόδιναν παλιάεξοικείωση. Ο Μπέλμαν, ο Τσίβερς και ο

Μάσπικ τον ακολούθησαν, βαδίζοντασαν σε όνειρο.

Το είδωλο δεν έμοιαζε με τίποτα που



είχαν δει στον κόκκινο πλανήτη... ήοπουδήποτε αλλού. Ήταν φτιαγμένο απόκάποιο περίεργο μέταλλο που φαινόταν

πιο λευκό και μαλακό από το χρυσάφιΤο είδωλο απεικόνιζε ένα καμπουρωτόπλάσμα με λείο γυριστό καβούκι, κάτωαπό το οποίο ξεπρόβαλαν το κεφάλι κατα πόδια όπως στις χελώνες. Το κεφάλήταν πλατύ, τριγωνικό σαν φαρμακερούφιδιού... και δίχως μάτια. Από τι

κρεμαστές άκρες του μοχθηρού σκιστούστόματος ξεπρόβαλαν δυο κούφιεπροβοσκίδες που γύ-ρίζαν προς τα πάνωκαι τέλειωναν σε δυο προεξοχές σαν

βεντούζες. Το πλάσμα ήταν εφοδιασμένομε κάμποσα κοντά πόδια που εξείχαν σκανονικά διαστήματα κάτω από τοκαβούκι- οι άκρες τους ήταν στρογγυλέ



και θύμιζαν ανάποδες κούπες. Τέλος, μιαπερίεργη διπλή ουρά ήταν πλεγμένη κακουλουριασμένη κάτω από το μουλωχτό

κορμί.

Σιχαμερό και κτηνώδες, σαν γέννημτης αρρω-στημένης φαντασίας ενότρελού, το είδωλο φαινόταν νκουρνιάζει νυσταλέα πάνω στο βωμόΣου πάγωνε το μυαλό με μι

ανεπαίσθητη, ύπουλη φρίκηβομβαρδίζοντας τις αισθήσεις μληθαργικές αναθυμιάσεις. Ήταν σαν νανέδιδε ένα μίασμα από αρχέ-γονου

κόσμους πριν δημιουργηθεί το φως, τότπου η ζωή κυλιόταν ακόμη στο βούρκοκαταβροχθίζοντας αποχαυνωμένα ό, τ

έβρισκε στη γλοιώδη, σκοτεινή λάσπη.



«Κι αυτό το πλάσμα υπάρχει σταλήθεια; » Στον Μπέλμαν η ίδια του φωνή φαινόταν να φτάνει πίσω από μι

θολούρα νύστας, σαν να είχε μιλήσεκάποιος άλλος και ο ήχος της τον είχξυπνήσει.

«Είναι ο Κάτοικος», μουρμούρισε οΤσάλμερς. Ύστερα έγειρε προς τοομοίωμα και τα τεντωμένα του δάχτυλ

Τρεμούλιασαν από πάνω του, στον αέρασαλεύοντας πέρα δώθε σαν νλαχταρούσε να χαϊδέψει τηασπρουλιάρικη φρικαλεότητα. «Ο

Γιόρχις έφτιαξαν το είδωλο πριν χρόνιακαι χρόνια», συνέχισε. «Δεν ξέρω πώς τκατασκεύασαν... Και το μέταλλο από το

οποίο το έχυσαν δεν έμοιαζε με κανέν



άλλο... Ένα καινούριο στοιχείο. Κάνετόπως κάνω κι εγώ... και το σκοτάδι θπάψει να σας τρομάζει τόσο... Δε θα σα

λείπουν τα μάτια σας ούτε θα τχρειάζεστε εδώ. Θα πίνετε από τσαπισμένα νερά της λίμνης, θα τρώττους ζωντανούς γυμνοσάλιαγκες, τα ωμάτυφλά ψάρια και τα σκουλήκια τωνερών και θα τα βρίσκετε νόστιμα... Καούτε που θα το νιώσετε όταν ο Κάτοικο

έρθει για σας».

Ενώ μιλούσε, άρχισε να χαϊδεύει τοείδωλο, περνώντας ηδονικά τα δάχτυλά

του πάνω από το κυρτό καβούκι και τοπλακουτσό φιδίσιο κεφάλι. Το τυφλόπρόσωπό του πήρε την ονειροπόλ

αποχαυνωμένη έκφραση ενό



οπιομανούς, ενώ η φωνή του έσβησε σάναρθρο μουρμουρητό σαν το απαλόγουργούρι-σμα ενός παχύρρευστου

υγρού. Το καθετί πάνω του ανέδιδε μιαπαράξενη υπάνθρωπη εξαχρείωση.

Οι Μπέλμαν, Τσίβερς και Μάσπικόπως τον παρακολουθούσαναποσβολωμένοι, αισθάνθηκαν ότι οβωμός μυρμήγκιαζε από του

ασπρουλιάρικους Αρειανούς. Μερικοαπό δαύτους σπρώχνονταν μεταξύ τουστην αντίθετη πλευρά από εκείνη πουήταν ο Τσάλμερς για να φτάσουν στην

κορφή. Όταν ζύγωσαν, άρχισαν κι αυτοα χαϊδεύουν το είδωλο σαν να

συμμετείχαν σε κάποια εξωφρενική

θωπευτική ιεροτελεστία. Τα κοκαλιάρικο



δάχτυλά τους άγγιξαν τις γραμμές και τικαμπύλες του ομοιώματος, με τικινήσεις τους ν’ ακολουθούν μια

αυστηρά προκαθορισμένη διαδρομή απότην οποία κανένας δεν παρέκκλι-νε στοελάχιστο. Τα στόματά τους έβγαζανήχους που έμοιαζαν με τα διαπεραστικάτριλίσματα νυσταλέων νυχτερίδων. Πάνωστα κτηνώδη πρόσωπά τους ήταναποτυπωμένη μια ληθαργική έκσταση.

Τελειώνοντας την αλλόκοτητελετουργία, οι πρώτοι από τους πιστούέκαναν πίσω από το είδωλο. Αλλά ο

Τσάλμερς, με αργές, αποχαυνωμένεκινήσεις και με το κεφάλι του νακουνιέται πέρα δώθε σαν παράλυτο στο

στήθος του, συνέχιζε να το χαϊδεύει. Μ



ένα παράξενο μείγμα απέχθειαςπεριέργειας και ψυχαναγκασμού, οι άλλοτρεις, σπρωγμένοι και από του

Αρειανούς πίσω τους, πλησίασαν καακούμπησαν τα χέρια τους στο είδωλο. Ηόλη διαδικασία τους φαινόταν εξαιρετικάμυστηριώδης και κάπως αποκρουστικήαλλά έκριναν φρόνιμο ν’ ακολουθήσουντα έθιμα των πλασμάτων που τουκρατούσαν αιχμαλώτους.

Το ομοίωμα ήταν κρύο στην αφή καγλοιώδες, σαν να είχε βγει πρόσφατα απόκάποιο βούρκο. Αλλά φαινόταν να έχε

δική του ζωή, ν’ αργοσαλεύει και να πάλλεται κάτω από τα δάχτυλά τους. Απόμέσα του ξεχυνόταν σε πηχτά, αδιάκοπα

κύματα κάτι σαν ναρκωτικό



μαγνητισμός. Ήταν σαν κάποιο ισχυρόαλκαλοειδές να επενεργούσε στα νεύρατους ακόμη και με την απλή επαφή στο

άγνωστο μέταλλο. Ο Μπέλμαν και οάλλοι, γοργά και ακατανίκητα, ένιωσανένα σκοτεινό ρεύμα να διαπερνά τα μέλητους, θολώνοντας τα μάτια τους καπλημμυρίζοντας το αίμα τους με ύπνοΜέσα στη θολούρα της νύσταπροσπάθησαν να εξηγήσουν το

φαινόμενο με τα δεδομένα της γήινηεπιστήμης. Ύστερα, καθώς η νάρκη τουςδυνάμωνε σε κάτι σαν ακατανίκητομεθύσι, ξέχασαν και την κάθε σκέψη.

Με αισθήσεις που κολυμπούσαν σ’ έναπαράξενο σκοτάδι, αισθάνονταν

απόμακρα την πίεση των αμέτρητων



κορμιών που έσπρωχναν και τουαντικαθιστούσαν στην κορφή του βωμούΚάποτε, ορισμένα από τα πλάσματα

χορτασμένα από τη ναρκωτική επιρροήτους κατέβασαν από τα σκαλοπάτια πίσωστο δάπεδο της σπηλιάς, μαζί με τονπαράλυτο και αποχαυνωμένο ΤσάλμερςΟι φακοί ήταν ακόμη στα μουδιασμέναδάχτυλά τους και είδαν ότι ο χώρομυρμήγκιαζε ολόγυρα από τ

ασπρουλιάρικα όντα που είχαν μαζευτεγια να πάρουν μέρος στην ανίερητελετουργία. Μέσα στο χάος τωνκινούμενων σκιών, οι τρεις άντρες τα

έβλεπαν να σκεπάζουν την πυραμίδα σανένα λεπρικό, ζωντανό ανάγλυφο.

Ο Τσίβερς και ο Μάσπικ ήταν ο



πρώτοι που υπέκυψαν στη ναρκωτικήεπιρροή και γλίστρησαν αναίσθητοι στοπάτωμα. Ο Μπέλμαν, πιο ανθεκτικός

ένιωθε να βουλιάζει και να παρασύρετασ’ έναν κόσμο από σκοτεινά όνειρα. Οαισθήσεις του λειτουργούσαν ανώμαλαμεταδίδοντάς του εντελώς πρωτόγνωρεεντυπώσεις. Παντού κυριαρχούσε μιασκυθρωπή, σχεδόν απτή Δύναμη για τηνοποία δεν μπορούσε να βρει αντίστοιχη

οπτική εικόνα: μια Δύναμη που απέπνεένα μιασματικό ύπνο. Σ’ εκείνα ταόνειρα, αργά και ανεπαίσθητα, αφήνονταπίσω και τα τελευταία ίχνη του

ανθρώπινου εαυτού του, έφτασε ναταυτίζεται και να γίνεται ένα με τα τυφλάπλάσματα που τον περιτριγύριζαν. Ζούσκαι κινιόταν όπως εκείνα, σε βαθι



σπήλαια, βαβίζοντας στους δρόμους τηνύχτας. Και ταυτόχρονα —σαν να είχγίνει αποδεκτός ύστερα από εκείνη τη

συμμετοχή στην αποτρόπαιηεροτελεστία— είχε μεταμορφωθεί σ

κάτι άλλο: σε μια Οντότητα δίχως όνομαπου βασίλευε στα τυφλά όντα και ήταναντικείμενο λατρείας τους. Δεν ήταν πιαο εαυτός του αλλά κάτι που κατοικούσστα αρχαία σαπισμένα νερά, στα

ανήλιαγα βάθη, και που έβγαινε κατάκαιρούς για να βρει την ακατονόμαστητροφή του. Σ’ εκείνη τη διπλή τουυπόσταση, χόρταινε την πείνα του σ

τυφλά φαγοπότια — καταβρόχθιζε αλλάκαι τον καταβρόχθιζαν. Με όλ’ αυτά είχεάμεση σχέση, σαν συνδετικό στοιχείο τη

ενότητας, εκείνο το είδωλο

-

αλλά μονάχ



από άποψη αφής και όχι σαν οπτικόδεσμός. Γιατί πουθενά δεν υπήρχε φωςούτε καν σαν ανάμνηση.

Ο Μπέλμαν ποτέ δεν κατάλαβε πόταπό τους σκοτεινούς αυτούς εφιάλτεπέρασε κάποια στιγμή στο δίχως όνειραύπνο. Το ξύπνημά του ήταν βαρύ και ληθαργικό, ήταν στην αρχή σαν μιασυνέχεια των ονείρων. Ύστερα

ανοίγοντας τα απρόθυμα βλέφαρά τουείδε τη δέσμη του φωτός από το φακότου που ήταν πεσμένος στο δάπεδο. Ηακτίνα του φώτιζε κάτι που δεν μπορούσ

ν’ αναγνωρίσει στη θολούρα του μυαλούτου. Αλλά του τραβούσε το μάτι- καόταν τελικά κατάλαβε τι ήταν, η φρίκη

που τον πλημμύρισε τον έκανε να



ξαναβρεί κάτι από τον ανθρώπινο εαυτότου.

Σιγά σιγά, συνειδητοποίησε ότι αυτόπου έβλεπε ήταν το μισοφαγωμένοκουφάρι του Τσάλμερς. Υπήρχανκουρέλια από σαπισμένα ρούχα σταροκανισμένα απομεινάρια του και, αν κατο κεφάλι έλειπε εντελώς, τα κόκαλα κατα εντόσθια στο δάπεδο ήταν ανθρώπινα

Ο Μπέλμαν σηκώθηκε τρικλίζοντας κακοίταξε ολόγυρα με μάτια που ακόμηήταν θολά από πέπλα σκιάς. Ο Τσίβερ

και ο Μάσπικ ήταν ξαπλωμένοι δίπλαλαιο και πάνω στα εφτά επίπεδα τηπυραμίδας ήταν σωριασμένοι εδώ κι εκε

οι πιστοί του υπνωτικού εί-σωριασμένο



εδώ κι εκεί οι πιστοί του υπνωτικούειδώλου.

Και οι άλλες του αισθήσεις άρχισαν ναβγαίνουν αργά από το λήθαργο και τουφάνηκε σαν ν’ άκουσε ένα γνώριμο ήχο

ταν ένα τραχύ σούρσιμο μαζί μρυθμικά πλαταγίσματα σαν απόβεντούζες. Ο ήχος απομακρυνόταν πίσωαπό τις χοντρές κολόνες, πέρα από τα

κοιμισμένα κορμιά. Μια μπόχα βούρκουκυκλοφορούσε στον αέρα, και είδε ότστο βράχο του δαπέδου υπήρχαν πολλπερίεργα κυκλάκια υγρασίας, σαν από

αναποδογυρισμένα ποτήριαΑκολουθούσαν μια γραμμή σαν χνάριαποδιών και απομακρύνονταν από το

πτώμα του Τσάλμερς προς τις σκιές του



εξωτερικού σπηλαίου που συνόρευε μτην άβυσσο. Προς την ίδια κατεύθυνσηαπομακρυνόταν και ο περίεργος θόρυβο

πριν σβήσει εντελώς από τ’ αφτιά του.

Ένας ξέφρενος τρόμος φούντωσαπότομα στο μυαλό του Μπέλμαν καπροσπάθησε απεγνωσμένα ν’ αποτινάξετη ληθαργική διάθεση που τον κρατούσακόμη μουδιασμένο. Έσκυψε πάνω από

τον Μά-σπικ και τον Τσίβερς και τουταρακούνησε μέχρι που άνοιξαναπρόθυμα τα μάτια τους με μουρμουρητδιαμαρτυρίας.

«Σηκωθείτε, πανάθεμά σας! » τουφώναξε ο Μπέλμαν. «Αν θέλουμε να

ξεφύγουμε ποτέ από τούτη την τρύπα τη



κόλασης, τώρα είναι η ιδανική στιγμή».

Με βρισιές και απειλές και κάμποση

σωματική προσπάθεια, κατάφερε νασηκώσει τους συντρόφους του στα πόδιατους. Μες στη ζαλάδα τους δε φάνηκαννα προσέχουν τ’ απομεινάρια του άτυχουΤσάλμερς. Τρι-κλίζοντας μεθυσμέναακολούθησαν τον Μπέλμαν ανάμεσα απότους ναρκωμένους Αρειανούς, αφήνοντα

πίσω τους την πυραμίδα που από τηνκορφή της το ασπριδερό είδωλο συνέχιζνα σκορπίζει το θανάσιμο ύπνο του στουπιστούς.

Ο Μπέλμαν αισθανόταν τα μέλη τουβαριά, αλλά μάλλον είχε αρχίσει να

περνάει η ναρκωτική επίδραση. Ένιωσ



να ξαναβρίσκει τη θέλησή του και τονκυρίεψε μια ασυγκράτητη επιθυμία ναξεφύγει από εκείνη την άβυσσο και όλα

όσα κατοικούσαν στα σκοτάδια της. Οάλλοι, πιο έντονα επηρεασμένοι από τηνυπνωτική δύναμη, δέχονταναδιαμαρτύρητα να τους σπρώχνει και νατους τραβολογά σαν αποχαυνωμένα ζώα.

Ο Μπέλμαν ήταν σίγουρος ότι θα

μπορούσε να ξαναβρεί το δρόμο πουτους είχε φέρει στο βωμό. Φαινόταν ναείναι προς την ίδια κατεύθυνση που είχανακολουθήσει κι εκείνα τα υγρά, σιχαμερά

χνάρια. Διασχίζοντας το φαινομενικάατέλειωτο χώρο ανάμεσα από τις κολόνεμες τα αποτρόπαια ανάγλυφα, έφτασαν

κάποτε στο χείλος του βάραθρου, στην



πύλη για τα μαύρα Τάρταρα απ’ όπουμπορούσαν να κοιτάξουν κάτω στοέσχατο χάος. Εκεί στα βάθη, στα

σαπισμένα νερά, ο φωσφορισμόκυμάτιζε σε ομόκεντρους κύκλους σανκάποιο βαρύ σώμα να είχε μόλις βουτήξεμέσα. Στο ίδιο το χείλος του βάραθρουστο βράχο που στέκονταν, διακρίνοντανεκείνα τα υγρά δαχτυλίδια.

Απομακρύνθηκαν δίχως να σταθούνστιγμή εκεί. ο Μπέλμαν, τρέμοντας απότη θολή θύμηση των εφιαλτικών ονείρωνκαι από τον τρόμο που τον περίμενε στο

ξύπνημα, βρήκε σε μια γωνιά της σπηλιάτην αρχή του ανηφορικού δρόμου. Ήτανο δρόμος που γύριζε ελικοειδώς στον

τοίχο της αβύσσου, ο δρόμος που θα



τους οδηγούσε πίσω στο χαμένο ήλιο.

Ύστερα από εντολή του Μπέλμαν, ο

Μάσπικ και ο Τσίβερς έσβησαν ταφανάρια τους για να κάνουν οικονομίαστις μπαταρίες. Ήταν αμφίβολο αν είχανπολλή ζωή ακόμη, και το φως ήταν το πιοπολύτιμο πράγμα εκεί κάτω. Ο δικός τουφακός θα εξυπηρετούσε και τους τρειμέχρι να εξαντληθούν εντελώς ο

μπαταρίες του.

Κανένας ήχος ζωής δεν έφτανε από τησπηλιά του σκοτεινού ύπνου, όπου είχαν

αφήσει τους ναρκωμένους Αρειανούς νακοιμούνται γύρω από το υπνωτικόείδωλο. Αλλά ένας τρόμος που ποτέ δεν

είχε γνωρίσει στη γεμάτη κινδύνους ζωή



του έκανε το στομάχι του Μπέλμαν νασφιχτεί και τα γόνατά του νατρεμουλιάσουν καθώς αφουγκραζόταν μ

αγωνία.

Η άβυσσος χαμηλά ήταν επίσησιωπηλή και οι φωσφορικοί κύκλοι είχανπάψει να κυματίζουν στα νερά. Ωστόσοκατά κάποιο τρόπο, τούτη η σιωπή ήτανκάτι που μούδιαζε τις αισθήσεις κα

παρέλυε τα μέλη. Τύλιγε τον Μπέλμανσαν γλοιώδης βούρκος από κάποιο βάλτοτης κόλασης που απειλούσε να τονρουφήξει. Με μεγάλη προσπάθεια άρχισ

ν’ ανηφορίζει το δρόμο, προσπαθώνταςνα συνεφέρει με κλοτσιές και βλαστήμιετους συντρόφους του που αντιδρούσαν

σαν αποβλακωμένα γαλοπούλα.



Ήταν μια ανηφορική πορεία στηνκόλαση, μια ανάβαση από το ναδίρ μέσαπό σκοτάδια που τους φαίνονταν σχεδόν

συμπαγή και κολλώδη. Ανέβαιναν καανέβαιναν στη μονότονη, σχεδόνανεπαίσθητη ανηφορική κλίση τουδρόμου. Είχαν χάσει κάθε αίσθησηαπόστασης και ο χρόνος μετριότανμονάχα με τον ατέλειωτο, ρυθμικό ήχοτων βημάτων τους. Η νύχτα υποχωρούσ

μπροστά στο αδύναμο φως του Μπέλμανκαι έκλεινε πίσω τους σαν παμφάγαθάλασσα, ανελέητη και υπομονετικήπεριμένοντας τη στιγμή που θα ’σβήν

και το τελευταίο φως τους.

Κοιτάζοντας κατά καιρούς από το

χείλος προς την άβυσσο, ο Μπέλμαν είδ



το βαθμιαίο σβήσιμο του φωσφορισμούστα βάθη. Η θέα έκανε αλλόκοτες καφανταστικές εικόνες να γεννηθούν στο

μυαλό του. Ήταν σαν να ’βλεπε τιτελευταίες αναλαμπές από τ’ αποκαΐδιακάποιας εγκαταλειμμένης κόλασης σαννα ’βλεπε να βουλιάζουν οι γαλαξίες σκάποιο κοσμικό βάραθρο κάτω από τοσύμπαν. Ένιωσε τον ίλιγγο τουανθρώπου που κοιτάζει κάτω στο άπειρο

χάος... Και κάποια στιγμή στα υγρά βάθηαπόμεινε μονάχα το σκοτάδι. Από αυτόσυνειδητοποίησε την τεράστια απόστασηπου είχαν διανύσει ανεβαίνοντας.

Οι ασήμαντες ενοχλήσεις της πείναςτης δίψας και της κούρασης είχαν

ξεχαστεί μπροστά στον τρόμο που του



έδινε φτερά στα πόδια. Ο Μάσπικ και οΤσίβερς συνέρχονταν σιγά σιγά από τολήθαργο, και τους κυρίεψε κι αυτούς ένα

προαίσθημα τρόμου απέραντο σαν τηνδια τη νύχτα. Δε χρειάζονταν πια τα

χτυπήματα, οι κλοτσιές και οι βρισιές τουΜπέλμαν για να ταχύνουν το βήμα τους.

Μοχθηρή, αρχαία, υπνωτική, η νύχττους τύλιγε από παντού. Ήταν σαν ένα

παχύ, βρόμικο χνούδι από νυχτερίδεςκάτι υλικό που μπούκωνε τα πνευμόνικαι παρέλυε όλες τις αισθήσεις. Καπαντού επικρατούσε η απόλυτη σιωπή

πεθαμένων κόσμων... Αλλά μέσα απόεκείνη τη σιωπή, ύστερα από έναδιάστημα που τους είχε φανεί αιώνες

ένας διπλός και γνώριμος ήχος ανέβηκ



από τα βάθη ώς τ’ αφτιά των φυγάδωνταν κάτι που σερνόταν στο βράχο βαθιά

στην άβυσ-σο. και ρουφηχτοί θόρυβο

σαν κάποιο πλάσμα να σήκωνε τα πόδιατου από το βούρκο. Ανεξήγητος, σαν κάτπου το ακούς μονάχα σε παραλήρημακαι γεννώντας τρελές και αφύσικεεικόνες στο μυαλό τους, ο ήχος έκανε τοντρόμο των τριών αντρών ν’ αγγίξει

τα όρια της παραφροσύνης.

«Θεέ μου! Τι είναι αυτό; » ψιθύρισε οΜπέλμαν. Του φάνηκε σαν να θυμόταν

κάτι τυφλά πράγματα, φρικαλέες, υλικέ

μορφές της αρχέγονης νύχτας που δενέπρεπε να έχουν καμία θέση σ

ανθρώπινες αναμνήσεις. Τα όνειρά του



και το εφιαλτικό ξύπνημα στο σπήλαιο.το υπνωτικό είδωλο... το μισοφαγωμένοκουφάρι του Τσάλμερς... οι υπαινιγμο

που είχε κάνει ο αρχαιολόγος... τα υγράστρογγυλά χνάρια που οδη-γοόυσαν προτην άβυσσο... όλα ξαναγύρισαν τώρα σανπλάσματα μιας τρελής φαντασίας για ντον πολιορκήσουν εκεί, στον εφιαλτικόδρόμο ανάμεσα στην υπόγεια θάλασσακαι την επιφάνεια του Άρη.

Η ερώτησή του δεν είχε άλλη απάντησηαπό τον ίδιο τον ανατριχιαστικό ήχοΦαινόταν να ζυγώνει... ν’ ανεβαίνει τον

κάθετο τοίχο κάτω από τα πόδια τους. ΟΜάσπικ και ο Τσίβερς, αφού άναψαντους φακούς



τους, άρχισαν να τρέχουν σαν τρελοί- οΜπέλμαν, χάνοντας κι αυτός τατελευταία ίχνη του κουράγιου του

τους ακολούθησε με τον ίδιο τρόπο.

Ήταν ένας αγώνας δρόμου μ

αντίπαλο μια άγνωστη φρικαλεότηταΠάνω από το μπουμπουνητό τηκαρδιάς τους και το ρυθμικό θόρυβοτων ποδιών τους, δεν έπαψαν στιγμή ν

ακούνε εκείνο τον άγριο, ανεξήγητοήχο. Τους φαινόταν σαν να ’τρεχανξέφρενα για αμέτρητα χιλιόμετρσκοταδιού, αλλά ο ήχος που του

ακολουθούσε ζύγωνε σταθεράΕρχόταν από κάτω, σαν να προερχόταναπό πλάσμα που σκαρφάλωνε άνετ

στον κάθετο τοίχο του βάραθρου.



Ήδη ο ήχος ήταν φοβερά κοντά... καλίγο μπροστά τους. Ύστερα σταμάτησαπότομα. Τα κινούμενα φώτα του

Μάσπικ και του Τσίβερς, που πήγαινανμπροστά, αποκάλυψαν το μουλωχτόπλάσμα που τους έφραζε απ’ άκρη σάκρη τα δυο μέτρα του δρόμου τους.

Αν και ήταν ψημένοι σε μια ζωήκινδύνων, οι τρεις άντρες θα άρχιζαν

να ουρλιάζουν υστερικά ή θα βουτούσαν με το κεφάλι στον γκρεμό, αν ηθέα του πλάσματος δεν τους παρέλυεπιτόπου με κάτι σαν καταλήψια. Ήταν

σαν το ασπριδερό είδωλο τηπυραμίδας, μεγεθυσμένο σε πελώριεδιαστάσεις και αποκρουστικό ζωντανό

να είχε ανέβει από την άβυσ-σο και ν



στεκόταν τώρα στο δρόμο τους!

Ήταν φανερό ότι μπροστά τους είχαν τ

πλάσμα που είχε χρησιμεύσει για μοντέλοεκείνου του αποτρόπαιου ειδώλου... το

πλάσμα που ο Τσάλμερς είχε αποκαλέσεΚάτοικο. Το καμπουρωτό, πελώριο

καβούκι, που θύμιζε αόριστα το θώρακπροϊστορικού γλυπτόδοντα, γυάλιζε σαν

υγρό άσπρο μέταλλο. Το αόματο κεφάλι

ξύπνιο αλλά νυσταλέο, ήταν τεντωμέ-νομπροστά σ’ έναν αποκρουστικό φιδίσιολαιμό. Μι

ντουζίνα ή και περισσότερα πόδια πουκατέληγαν σε βεντούζες σαν κούπεξεπετάγονταν λοξά κάτω από το καβούκι

Οι δυο προβοσκίδες του που κατέληγαν



σε βεντούζες σαν χωνί, στέκονταν ορθέαπό τις άκρες του μοχθηρού στόματοκαι αναδεύονταν στον αέρα προς το

μέρος των τριών Γήινων.

Το πλάσμα φαινόταν γέρικο όσο κι ο

ετοιμοθάνατος πλανήτης του

-

μιάγνωστη μορφή αρχέγονης ζωής πουζούσε αιώνια στα υπόγεια νερά σταέγκατα του Άρη. Μπροστά του, ο

αισθήσεις των ανθρώπων μούδιασαν απόμια διαβολική νάρκη, λες και το πλάσμαήταν φτιαγμένο από το ίδιο ναρκωτικόμέταλλο με το είδωλό του. Έμειναν

ασάλευτοι εκεί, με τις δέσμες των φακώντους να φωτίζουν το ζωντανό Τρόμο. Καδεν μπόρεσαν ούτε να κουνηθούν ούτε να

φωνάξουν όταν το πλάσμα στάθηκ



ξαφνικά ορθό, αποκαλύπτοντας τηντραχιά κοιλιά του και την παράξενη διπλήουρά που κροτάλιζε μεταλλικά καθώ

κουλουρια-ζόταν και μαστίγωνε τοβράχο. Τα πολυάριθμα μπροστινά πόδιατου, κρατημένα σ’ αυτή τη στάσηφαίνονταν κούφια και από τις κούπες τηάκρης τους έσταζε ένα δύσοσμο υγρόΔίχως αμφιβολία του χρησίμευαν σανβεντούζες για να σκαρφαλώνει στα

κάθετα τοιχώματα.

Ασύλληπτα σβέλτο και σίγουρο στικινήσεις του, κάνοντας κοντά βηματάκια

με τα πίσω πόδια του και στηριγμένοστην ουρά του, το τέρας άρχισε νζυγώνει τους ανίκανους ν’ αντιδράσουν

άντρες. Με αλάνθαστη ακρίβεια οι δυο



προβοσκίδες καμπύλωσαν και οβεντούζες στις άκρες τους ακούμπησανστα μάτια του Τ σίβερς εκεί που

στεκόταν με το πρόσωπο ανασηκωμένομειναν εκεί μονάχα για μια στιγμή

σκεπάζοντας εντελώς τα μάτια τουστερα από τα χείλη του ξέφυγε ένα

ουρλιαχτό πόνου, καθώς οι κούπεσηκώνονταν πάλι με μια κοφτή κασβέλτη κίνηση σαν τίναγμα φιδιού.

Ο Τσίβερς έμεινε τρικλίζοντας σταπόδια του, με το κεφάλι του να κουνιέταπέρα δώθε, με μισοναρκω-μένο πόνο. Ο

Μάσπικ, που στεκόταν δίπλα του, είδε μαδιάφορο τρόπο, σαν σε όνειρο, τιάδειες κόχες των ματιών του συντρόφου

του. Ήταν το τελευταίο πράγμα που είδ



ποτέ. Τη στιγμή που το τέρας άφηνε τονΤσίβερς, οι φρικαλέες βεντούζεςστάζοντας αίμα και βούρκο, χαμήλωσαν

πάνω στα μάτια του Μάσπικ.

Ο Μπέλμαν, που είχε σταματήσει λίγοπιο πίσω από τους άλλουςπαρακολουθούσε τι γινόταν σαν κάποιοπου βλέπει τις σκηνές ενός εφιάλτη αλλάείναι ανίκανος ν’ αντιδράσει ή να τρέξε

να φύγει. Είδε τις κινήσεις τωνπροβοσκίδων, άκουσε τη μοναδικήκραυγή του Τσίβερς και, αμέσως μετά, τοουρλιαχτό του Μάσπικ. Ύστερα, πάνω

από τα κεφάλια των συντρόφων του πουακόμη κρατούσαν τα άχρηστα φανάριατους σε κοκαλωμένα δάχτυλα, ο

προβοσκίδες καμπύλωσαν προς το μέρο



του...

Με το αίμα να τρέχει πηχτό στα

πρόσωπά τους, με τη ληθαργικήάγρυπνη, ανελέητη και τυφλή Μορφήπίσω τους να τους καθοδηγεί σαν τα ζώακαι να τους συγκροτεί όταν τρίκλιζανπολύ κοντά στο χείλος, οι τρεις άντρεάρχισαν τη δεύτερη κάθοδό τους στοδρόμο που οδηγούσε για πάντα οτα

αιώνια σκοτάδια της απύθμενης νύχτας.

ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ

ΚΕΛΕΠΟΥΡΙ



ότι αστειεύεται και ό, τι σ’ έχει πείσει γι

αυτό όταν ανακαλύπτεις ότι δεν

αστειευόταν! Είναι σαν να

παρακολουθείς τον αστείοταχυδακτυλουργό στη σχολική

παράσταση πού κόβει τάχα κάποιον με

το πριόνι και, μέσα στα γέλια και τα

χειροκροτήματα, συνειδητοποιείς ότι στ

αλήθεια έκοψε κάποιον με το πριόνι!

Ο Ρίτσαρντ Μάθεσον γεννήθηκε το1926 στο Νιου Τζέρσυ και σπούδασε

δημοσιογραφία στο πανεπιστήμιο του

Μιζούρι. Σχεδόν όλα τα έργα του είναι

κράμα επιστημονικής φαντασίας κα

τρόμου και πολλά έχουν γυριστεί ταινίες

για τον κινηματογράφο και την

τηλεόραση.



Γ. Μ

«Αυτός ο θυρωρός με κάνει κ

ανατριχιάζω», ανακοίνωσε σοβαρά ηΡουθ μπαίνοντας στο σπίτι εκείνο τοαπόγευμα.

Σήκωσα τα μάτια μου από τηγραφομηχανή καθώς ακουμπούσε τιςτσάντες με τα ψώνια στο τραπέζι κα

γύριζε να με κοιτάζει. Με είχε κόψει ενώδούλευα το δεύτερο δοκίμιο ενόςδιηγήματος.

«Σε κάνει κι ανατριχιάζεις», επανέλαβααφηρημένα.

«Ναι, ακριβώς», με διαβεβαίωσε



«Εκείνος ο τρόπος του να περιφέρεταέτσι μουλωχτά... Μου θυμίζει τον ΠήτερΛόρρε ή κάτι τέτοιο».

«Τον Πήτερ Λόρρε», επανέλαβα, με τομυαλό μου ακόμη σ’ αυτό που έγραφα.

«Αγάπη μου», είπε η Ρουθ ικετευτικά«σου μιλάω σοβαρά. Ο τύπος είναι σκέτηανατριχίλα».

Έπεσα απότομα από τα σύννεφα τηέμπνευσης.

«'Γλυκιά μου, τι φταίει ο άνθρωπος γιατη φάτσα του; » τη ρώτησα. «Έτσγεννήθηκε ο δύστυχος. Ασ’ τον το

φουκαρά».



Η Ρουθ κάθισε σε μια καρέκλα δίπλαστο τραπέζι και άρχισε ν’ αδειάζει τιςσακούλες, στοιβάζοντας κονσέρβες πάνω

του.

«Άκου! » μου είπε.

Μάντευα τι με περίμενε. Είχε εκείνοτον ανελέητα σοβαρό τόνο στη φωνή τηςπου η ίδια δεν τον συναισθάνεται, αλλά

τον παίρνει κάθε φορά που είναι να μουκάνει κάποια από τις αποκαλύψεις της.

«Άκου! » επανέλαβε με μελοδραματικ

έμφαση.

«Ναι, αγάπη μου», μουρμούρισα

Ακούμπησα τον αγκώνα μου στο



κάλυμμα της γραφομηχανής και τηνκοίταξα καρτερικά.

«Πάλι πήρες τη γνωστή σουέκφραση», μου φώναξε. «Πάντοτε μεκοιτάζεις έτσι σαν να ’μουνα κανένακαθυστερημένο παιδάκι».

Χαμογέλασα αχνά.

«Εσύ θα μετανιώσεις», μεπροειδοποίησε. «Όταν μια ωραία νύχταθα μας έρθει ο τύπος ύπουλα μ’ ένατσεκούρι και θα μας κατακρεουργήσει..

»

«Μα δεν είναι παρά ένας φουκαράς

που δουλεύει για το ψωμί του», της είπα



«Σφουγγαρίζει τους διαδρόμουςφτυαρίζει κάρβουνο στο λέβητα και —»

«Ο λέβητάς μας καίει πετρέλαιο», μέκοψε η Ρουθ.

«Αν έκαιγε κάρβουνο, αυτός θα τοφτυάριζε», της απάντησα. «Ας δείξουμελίγη κατανόηση. Ο άνθρωπος εργάζεταόπως κι εμείς. Εγώ γράφω διηγήματα

Εκείνος σφουγγαρίζει πατώματα. Ποιοςμπορεί να κρίνει τίνος η δουλειά είναι ηπιο σημαντική; »

Η Ρουθ φάνηκε να εγκαταλείπει τοναγώνα να μου βάλει μυαλό.

«Εντάξει», έκανε με μια χειρονομία



κίνδυνο. Ή κρυφή κλινική γι’αμβλώσεις. Ή λημέρι πλαστογράφων.Ή γιάφκα βομβιστών και φονιάδων».

Η Ρουθ ήταν κιόλας στην κουζίνατακτοποιώντας νευριασμένα τακονσερβικά στο ντουλάπι.

«Εντάξει», μου φώναξε. «Εντάξει».

Η Ρουθ είχε εκείνο το χαρακτηριστικά

καρτερικό τόνο που μεταφραζόταν σεΑν-σε-δολοφονήσουν-κάνα-βράδυ-μη-μου-έρθεις-μετά-ζητώντας-συμπόνια.«Μη μου πεις ότι δεν προσπάθησα να

σε προειδοποιήσω, έτσι; Προσπάθησα.Αλλά δε φταίω εγώ αν παντρεύτηκαένα ντουβάρι».



Την πλησίασα και την αγκάλιασααπό τη μέση. Ύστερα της πέταξα έναφιλάκι στο λαιμό.

«Έλα, κοψ’ το! » γρύλισε θυμωμένα.«Δε με ρίχνεις με κάτι τέτοια. Αυτός οθυρωρός είναι... » Γύρισε το κεφάλιτης από την άλλη μεριά.

«Εσύ μιλάς σοβαρά! » έκαν

έκπληκτος.

Το πρόσωπό της σκοτείνιασε. «Ναι,απόλυτα», δήλωσε. «Με κοιτάζει με

τόσο παράξενο τρόπο! »

«Πώς δηλαδή; »



«Α... », έψαξε να βρει λέξεις. «Να... α.λαίμαργα».

Γέλασα. «Δεν τον κατηγορώ», της είππειραχτικά.

«Μην το παίρνεις γι' αστείο».

«Θυμάσαι τότε που νόμιζες ότι ογαλατάς ήταν πληρωμένος φονιάς της

Μαφίας; » της είπα.

«Δε με νοιάζει τι λες εσύ».

«Διαβάζεις πολλά φανταστικάδιηγήματα», παρατήρησα.

«Εσύ θα μετανιώσεις».



Τη φίλησα πάλι στο λαιμό. «Δεντρώμε τώρα; » της πρότεινα.

«Τι κάθομαι και μιλάω μαζί σου! »αναστέναξε.

«Γιατί με αγαπάς», της αποκρίθηκα.

Έκλεισε τα μάτια της. «Εγκαταλείπωτον αγώνα», δήλωσε μοιρολατρικά, με

το καρτερικό ύφος ενός αγίου στομαρτύριο.

Της πέταξα ένα φιλί. «Έλα, γλύκαμου, αρκετά προβλήματα έχουμε».

Ανασήκωσε τους ώμους της. «Τέλος

πάντων, ας είναι».



«Ωραία», είπα. «Πότε είναι να έρθουνο Φιλ και η Μαρτζ; »

«Στις έξι», μου αποκρίθηκε. «Έχωετοιμάσει χοιρινό».

«Ψητό; »

«Μμμμ».

«Το πληρώνω όσο μου πεις».

«Μην ανησυχείς, το πλήρωσες ήδη».

«Τότε, πάω πίσω στη γραφομηχανήμου».

Ενώ έστυβα από το μυαλό μου μια



ακόμη σελίδα, την άκουσα ναμουρμουρίζει μέσ’ από τα δόντια τηςστην κουζίνα. Δεν τα έπιασα όλα. Ίσα

που πρόλαβα ν’ ακούσω κάτι βλοσυράπροφητικό σαν, «Θα μας σφάξουν στοκρεβάτι μας, να μου το θυμάσαι... »

«Όχι, είναι αφύσικα φτηνό», κατέληξεη Ρουθ ενώ καθόμαστε όλοι γύρω απότο τραπέζι εκείνο το βράδυ.

Έκλεισα πονηρά το μάτι στον Φιλ κεκείνος μου απάντησε με τον ίδιο τρόπο.

«Σ’ αυτό συμφωνώ κι εγώ»



αποκρίθηκε η Μαρτζ. «Πού ακούστηκεμονάχα εξήντα πέντε δολάρια νοίκι γιαένα επιπλωμένο πεντάρι; Με κουζίνα

ψυγείο, πλυντήριο... Είναι φανταστικό! »

«Μην το ψειρίζουμε, κορίτσια», είπα«Ας το εκμεταλλευτούμε απλώς».

«Μάλιστα! » έκανε ειρωνικά η Ρουθτινάζοντας το όμορφο κεφάλι της. «Αν

κάποιος σου ’λεγε, Ορίστε, πάρε ένεκατομμύριο δολάρια για την ψυχή τουπαππού μου εσύ θα τα ’παιρνες».

«Αν θα τα ’παιρνα, λέει! Και με τα δυοχέρια», τη διαβεβαίωσα. «Και μετά θαγινόμουν βολίδα από κει πριν το

μετανιώσει».



«Είσαι αφελής», μου πέταξε η Ρουθ«Έχεις την εντύπωση ότι οι άνθρωποείναι... είναι... »

«Ηρέμησε», τι συμβούλεψα.

«Έχεις την εντύπωση ότι όλοι είναι σαντον Άη Βα-σίλη! »

« Πάντως, είναι κομμάτι παράξενο»

παρενέβη ο Φιλ. «Για σκέψου το, Ρικ».

Το σκέφτηκα. Ένα νεόχτιστο πεντάρδιαμέρισμα, επιπλωμένο με τον καλύτεροτρόπο. Με όλα τα κουζινικά του και..Σούφρωσα σκεφτικά τα χείλη μου. Είναγεγονός ότι καμιά φορά χάνει κανείς την

επαφή μες την πραγματικότητα όταν είνα



σκυμμένος πάνω από τη γραφομηχανήτου. Μπορεί να είχαν και δίκιο. Κούνησατο κεφάλι καταφατικά. Καταλάβαινα τ

εννοούσαν. Βέβαια δεν υπήρχπερίπτωση να το παραδεχτώ. Να χαλάσωόλη την ωραία διαμάχη μας με τη ΡουθΣε καμία περίπτωση.

«Νομίζω ότι μας ζήτησαν πολλά»δήλωσα, διατηρώντας σοβαρό το ύφο

μου.

«Ω... Χριστέ μου! » Η Ρουθ το είχπάρει τοις μετρη. -τοίς, όπως γινόταν

πάντα. «Πολλά, λέει ο άλλος! Για πέντδωμάτια! Με επίπλωση, κουζινικάκλινοσκεπάσματα και... μέχρι κα

τηλεόραση! Τι ήθελες να σου ’χουν



ακόμη; Και καμιά πισίνα; »

«Ε, μια μικρή, τουλάχιστον...

αποκρίθηκα αθώα.

Η Ρουθ κοίταξε τη Μαρτζ και τον Φιλσαν να ζητούσε κατανόηση.

«Ας το κουβεντιάσουμε λογικά»πρότεινε. «Ας κάνουμε ότι τάχα η

τέταρτη φωνή εδώ μέσα είναι ο άνεμοστις φυλλωσιές».

«Εγώ είμαι ο άνεμος στις φυλλωσιές»

διευκρίνισα στους άλλους.

«Ακούστε», συνέχισε η Ρουθ

ξαναρχίζοντας τις σκοτεινές υποψίες της



«Γιατί να μην έχει κάποιο λάκο η φάβαΘέλω να πω, αποκλείεται να θέλουν τουενοίκους για να καμουφλάρουν κάποιε

άλλες δραστηριότητες; Αυτό θα εξηγούστο τόσο φτηνό νοίκι. Θυμάστε πώόρμησαν όλοι σαν τα κοράκια μόλιέβαλαν τα νοικιαστήρια; »

Το θυμόμουν το ίδιο και ο Φιλ και ηΜαρτζ. Ο μόνος λόγος που προλάβαμ

να πιάσουμε το διαμέρισμα ήταν επειδήέτυχε να περνάμε απέξω την ώρα που οθυρωρός κολλούσε τα νοικιαστήριαΜπήκαμε αμέσως μέσα. Θυμόμουν την

έκπληξη και τη χαρά μας μόλις ακούσαμπόσο ζητούσαν για νοίκι. Νιώσαμε σαννα ’ταν Χριστούγεννα και μας είχ

επισκεφθεί ο Άη Βασίλης με του



μπουναμάδες του.

Ημαστε οι πρώτοι ένοικοι. Την άλλη

στιγμή έγινε χαμός, σαν να ’μαστέ στοΆλαμο τις μέρες της πολιορκίας. Είναιβλέπετε, λίγο δύσκολο να βρει κανείδιαμέρισμα στις μέρες μας.

«Εγώ επιμένω ότι κάτι ύποπτοσυμβαίνει εδώ», κατέληξε η Ρουθ. «Κα

προσέξατε καθόλου εκείνο το θυρωρό; »

«Ανατριχιαστικός τύπος»συμπλήρωσα με αθώο ύφος.

«Ανατριχιαστικός δε θα πει τίποτα! »γέλασε η Μαρτζ. «Χριστέ μου, λες κ

ξέφυγε από καμιά ταινία τρόμου. Κ



εκείνα τα μάτια του! Ίδιος ο ΠήτεΛόρρε είναι».

«Βλέπεις; » μου φώναξε η Ρουθριαμβευτικά.

«Για σιγά, παιδιά», έκανα κουρασμένασηκώνοντας το χέρι μου συμβιβαστικά«Αν κάτι τρέχει πίσω απ’ την πλάτη μαςας το αφήσουμε να τρέχει. Δε μας ζήτησ

κανένας να γίνουμε ούτε συνεργοί ούτσυνένοχοι σε τίποτα. Εμείς απλώβρήκαμε ένα ωραίο σπιτάκι με πολύ καλόνοίκι. Δηλαδή, τι θέλουμε να κάνουμε

Ν’ αρχίσουμε να το σκαλίζουμε και να τοχαλάσουμε; »

«Κι αν κάποιος μαγειρεύει κάτι σ



βάρος μας; » ρώτησε η Ρουθ.

«Σαν τι να μαγειρεύει, γλυκιά μου; »

«Δεν ξέρω», αποκρίθηκε. «Αλλά έχωμια κακή προαίσθηση».

«Θυμάσαι την άλλη φορά που είχες τηνκακή προαίσθηση ότι το λουτρό μας ήτανστοιχειωμένο; » τη ρώτησα. «Και στην

πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένποντίκι».

Η Ρουθ άρχισε να μαζεύει τα πιάτα. «Κ

εσύ με στραβό είσαι παντρεμένη; »ρώτησε τη Μαρτζ.

«Όλοι οι άντρες είναι στραβοί», τη



διαβεβαίωσε η Μαρτζ, συνοδεύοντας τηνδιωτική μου μάντισσα στην κουζίνα

«Είμαστε αναγκασμένες να του

υποφέρουμε».

Όταν μείναμε μόνοι ο Φιλ κι εγώανάψαμε τσιγάρο.

«Σοβαρά τώρα», είπα σιγανά για να μημε ακούσουν τα κορίτσια. «Λες να

υπάρχει τίποτα πονηρό στη μέση; »

Ο Φιλ ανασήκωσε αβέβαια τους ώμουτου. «Ειλικρινά δεν ξέρω, Ρικ. Πάντω

ένα θα σου πω — είναι πολύ παράξενο νανοικιάζεται τόσο φτηνά ένα επιπλωμένδιαμέρισμα».



«Μμμ, ναι... » συμφώνησα. Η Ρουθέχει δίκιο σ’αυτό, σκέφτηκα, ξυπνώντατελικά.

'Ηταν πολύ παράξενο.

Το άλλο πρωί σταμάτησα για λίγηκουβέντα με τον πεζό αστυφύλακα της

περιοχής. Ο Τζόνσον επιβλέπει τηγειτονιά μας. Υπάρχουν συμμορίενεαρών, μου είχε πει, η κίνηση είνα

μεγάλη και τα παιδιά χρειάζονταεπίβλεψη, ιδίως μετά τις τρεις τοαπόγευμα.

Είναι καλό παιδί ο Τζόνσον ωραίος



τύπος. Ανταλλάσσουμε κάνα δυοκουβέντες οι δυο μας κάθε φορά πουπετάγομαι έξω για κάποια δουλειά.

«Η γυναίκα μου υποψιάζεται ότκάποια βρομοδουλειά γίνεται στηνπολυκατοικία μας», του είπα.

«Συμφωνώ απόλυτα», απάντησε οΤζόνσον με σοβαρό ύφος. «Είμα

σίγουρος ότι κάποιοι αχρείοαναγκάζουν εξάχρονα παιδάκια ναπλέκουν καλάθια στα υπόγεια στο φωενός κεριού».

«Κάτω από το μαστίγιο κάποιας γριάςμέγαιρας», συμπλήρωσα.



Συμφώνησε, κουνώντας το κεφάλι τουμε θλίψη. Ύστερο κοίταξε καχύποπταολόγυρα.

«Μην βγάλεις τσιμουδιά σε κανέναν»μου είπε συνωμοτικά. «Θέλω ναδιαλευκάνω μόνος μου αυτή τηνυπόθεση».

Τον χτύπησα ενθαρρυντικά στον ώμο

«Τζόνσον», τον διαβεβαίωσαμελοδραματικά, «θα είμαι τάφος, μηνανησυχείς».

«Θα σου είμαι ευγνώμων».

Σκάσαμε και οι δυο στα γέλια.



«Τι κάνει η κυρά; » με ρώτησε τελικά.

«Καχύποπτη», απάντησα. «Θέλει να

χώνει παντού τη μύτη της».

«Απόλυτα φυσιολογικό», μ

διαβεβαίωσε. «Μη σ' απασχολεί».

«Έχεις δίκιο. Πάντως λέω να μην τηναφήσω να ξαναδιαβάσει περιοδικά

επιστημονικής φαντασίας».

«Μα τι υποψιάζεται τελοσπάντων; » μρώτησε ο Τζόνσον.

«Α... » χαμογέλασα αμήχανα. «Ταπάντα. Λέει ότι το νοίκι είναι αφύσικ

φτηνό. Ισχυρίζεται ότι όλοι οι άλλο



πληρώνουν είκοσι με πενήντα δολάριαπαραπάνω».

«Είναι γεγονός αυτό; »

«Ναι», τον διαβεβαίωσα και τονχτύπησα φιλικά στο μπράτσο. «Γι’ αυτόούτε κι εσύ μη βγάλεις τσιμουδιά σκανέναν. Μη χαλάσουμε και τη δουλειά»

Τον άφησα και συνέχισα το δρόμο μουώς το αντικρινό μαγαζί.

«Το ’ξερα εγώ», δήλωσε σκυθρωπά ηΡουθ. Το ’ξερα».



Με κοίταξε διαπεραστικά πάνω από τηλεκάνη με τα βρεγμένα ρούχα τημπουγάδας.

«Τι ήξερες, γλυκιά μου; » τη ρώτησααφήνοντας κάτω την αλλαξιά τωνσεντονιών που είχα πεταχτεί ν’ αγοράσω

«Τούτο το σπίτι είναι βιτρίνα για κάτκακό», δήλωσε. Σήκωσε το χέρι να μ

προλάβει. «Μην πεις λέξη. Άνοιξμονάχα τ’ αφτιά σου και άκου».

Κάθισα στην καρέκλα και περίμενα

καρτερικά. «Ναι, αγαπούλα»μουρμούρισα.

«Ανακάλυψα μηχανές στο υπόγειο»



μου ξεφούρνισε απότομα η Ρουθ.

«Μηχανές; Τι μηχανές; Μηχανέ

τρένου; »

Τα χείλη της σφίχτηκαν. «Άσε τιςκρυάδες», φώναξε αρχίζοντας ναφουντώνει. «Τις είδα σου λέω! »

Μιλούσε σοβαρά!

«Έχω κατέβει κι εγώ εκεί κάτω»παρατήρησα. «Γιατί εγώ δεν είδα τιμηχανές που λες; »

Κοίταξε ανήσυχα ολόγυρα. Δε μουάρεσε ο τρόπος που το έκανε. Ήταν σαν

να πίστευε σοβαρά ότι μπορεί ν



παραμόνευε κάποιος στο παράθυροκρυφακούγον-τας τι λέγαμε.

« Ήταν κάτω από το υπόγειο»διευκρίνισε.

Δεν έκρυψα τη δυσπιστία μου.

Η Ρουθ τινάχτηκε πάνω. «Αφού είσαάπιστος Θωμάς, πάμε να τις δεις με τα

μάτια σου! »

Με κρατούσε από το χέρι όση ώραδιασχίζαμε το διάδρομο, καθώς κι όταν

μπήκαμε στο ασανσέρ. Στεκότανβλοσυρή στο πλευρό μου ενώκατεβαίναμε, με το χέρι της να σφίγγει το

δικό μου.



«Πότε τις είδες; » τη ρώτησαπροσπαθώντας να δείξω κατανόηση.

«Όταν έκανα την μπουγάδα στηναίθουσα των πλυντηρίων εκεί κάτω», μουεξήγησε. «Ή μάλλον στο διάδρομοκαθώς γύριζα με τα ρούχα. Πήγαινα προτο ασανσέρ, όταν είδα μια πόρτα στοντοίχο. Ήταν μισάνοιχτη».

«Και μπήκες μέσα; » τη ρώτησα.

Γύρισε και με κοίταξε σιωπηλή.

«Κατάλαβα. Μπήκες μέσα», είπα.

«Κατέβηκα τα σκαλοπάτια είχε φως κα

—»



«Και είδες μηχανές», τη διέκοψα.

«Ναι, είδα μηχανές».

«Μεγάλες; »

Τη στιγμή εκείνη το ασανσέρ μασταμάτησε και οι πόρτες άνοιξανΒγήκαμε στο διάδρομο του υπόγειου.

«Θα σου δείξω πόσο μεγάλες»απάντησε η Ρουθ.

Προχωρήσαμε και φτάσαμε μπροστάσ’ έναν άδειο τοίχο.

«Εδώ είναι», δήλωσε η Ρουθ.



Την κοίταξα ερωτηματικά. Μετάχτύπησα δοκιμαστικά τον τοίχο. «Γλύκαμου... » της είπα.

«Μην τολμήσεις να πεις αυτό πουσκέφτεσαι! »γρύλισε εκείνη. «Δενάκουσες ποτέ για μυστικές πόρτες; »

«Και λες πως αυτή που είδες ήτανμυστική πόρτα; »

«Μπορεί ο τοίχος να γλιστρά από πάνωτης», απάντησε αρχίζοντας κι αυτή ναχτυπά τον τοίχο. Ο ήχος του μου φάνηκ

κανονικά συμπαγής. «Πανάθεμά! »μουρμούρισε μέσ’ από τα δόντια της«Φαντάζομαι τι είσαι έτοιμος να πεις».



Δεν το είπα. Απλώς περίμενκοιτάζοντάς τη.

«Χάσατε τίποτα; » ακούσαμε ξαφνικάπίσω μας.

Παραδέχομαι ότι ακόμη και η φωνήτου θυρωρού έμοιαζε με τον ΠήτερΛόρρε, γλοιώδης και ύπουλη. Η Ρουθαιφνιδιάστηκε και της ξέφυγε μια πνιχτή

κραυγή. Ακόμη κι εγώ αναπήδησα.

«Η γυναίκα μου νομίζει ότι—» άρχισανα εξηγώ νευρικά.

«Του εξηγούσα το σωστό τρόπο πουκρεμιέται ένα κάδρο», με πρόλαβε η

Ρουθ. «Έτσι γίνεται, αγάπη μου», έκαν



γυρίζοντας προς το μέρος μου. «Μπήγειςτο καρφί λοξά και προς τα κάτω, όχι ίσιαμπροστά. Το κατάλαβες τώρα; » Μου

έπιασε το χέρι.

Ο θυρωρός χαμογέλασε.

«Καληνύχτα», του είπα αμήχανα νιωθα τα μάτια του καρφωμένα πάνω

μας καθώς πηγαίναμε προς το ασανσέρ.

Όταν έκλεισε η πόρτα του θαλαμίσκουη Ρουθ γύρισε προς το μέρος μουφουντωμένη. «Μα τόσο ηλίθιος είσαι; »

ξέσπασε. «Τι ήθελες να κάνεις, δηλαδήΝα τραβήξεις τις υποψίες του πάνω μας»



«Μα, γλυκιά μου, εγώ... » ψέλλισσαστισμένα.

«Ασ’ τα τώρα», μ’ έκοψε η Ρουθ«Υπάρχουν μηχανές εκεί κάτω, σου λέωΠελώριες μηχανές. Τις είδα. Κι εκείνοςξέρει ότι είναι εκεί».

«Μωρό μου», της είπα, «γιατί δεν—»

«Κοίταξέ με στα μάτια», πρόσταξκοφτά.

Την κοίταξα. Πολύ σκεφτικά.

«Με θεωρείς ανισόρροπη, έτσι; » μερώτησε. «Έλα, απάντησέ μου. Μη

διστάζεις».



«Νομίζω ότι απλώς έχεις μεγάληφαντασία», αναστέναξα. «Διάβασες γι’αυτά τα—»

«Ε, εσύ δεν τρώγεσαι! » μουρμούρισεαγανακτισμένο. «Είσαι σκέτοπαχύδερμο... »

« Εχεις το ίδιο πρόβλημα με τοΓαλιλαίο», τόλμησα να της πω.

«Θα σου το αποδείξω», δήλωσεαποφασιστικά. «Θα κατέβουμε πάλαπόψε, όταν ο θυρωρός θα έχει πάει για

ύπνο. Αν, δηλαδή; κοιμάται ποτέ του».

Άρχισα στ’ αλήθεια ν’ ανησυχώ για

λογαριασμό της.



«Σταμάτα πια, γλυκιά μου», τηνικέτεψα. «Σε λίγο θ’ αρχίσω να φοβάμακι εγώ».

«Ωραία», μου είπε. «Πολύ ωραία! Κό, τι είχα αρχίσει να πιστεύω πως ούτε μεσεισμό δε θα ’παιρνες χαμπάρι».

Όλο εκείνο το απόγευμα το έβγαλακοιτάζοντας τη γραφομηχανή μου. Ήταν

αδύνατο να κάνω δουλειά' μ’ έτρωγε ηανησυχία.

Δεν μπορούσα να το καταλάβω. Λες

τελικά η Ρουθ να μιλούσε σοβαράΕντάξει, σκέφτηκα, ας το δούμε από τηναρχή. Είχε δει μια πόρτα ξεχασμένη

μισάνοιχτη. Προφανώς από αμέλεια. Αν



υπήρχαν στ’ αλήθεια πελώριες μηχανέςκάτω από την πολυκατοικία, όπωςισχυριζόταν η Ρουθ, εκείνοι που τις είχαν

φτιάξει σίγουρα δε θα ήθελαν να τις δεκανείς.

Στην Ανατολική 7η Οδό... Σε μιαπολυκατοικία... Υπήρχαν πελώριεςμηχανές κάτω από το υπόγειο... Θαμπορούσε να ’ναι αλήθεια;

«Ο Θυρωρός έχει τρία μάτια! »

Η Ρουθ έτρεμε σύγκορμη. Το



πρόσωπό της ήταν άσπρο σαν πανίμοιαζε με κοριτσόπουλο που μόλις είχε

διαβάσει την πρώτη του ιστορία τρόμου.

«Έλα, γλυκιά μου», προσπάθησα νατην καθησυχάσω, σφίγγοντάς τη στηναγκαλιά μου. Ήταν τρομοκρατημένηΕδώ που τα λέμε, κι εγώ δεν πήγαινα πί-σω. Φοβόμουνα, όχι γιατί ο θυρωρόςείχε τρία μάτια, αλλά για τη Ρουθ.

Δεν είπα τίποτα στην αρχή. Τι μπορείνα πει κανείς όταν η γυναίκα του έρθεικαι του ξεφουρνίσει κάτι τόσο τρελό;

Η Ρουθ έτρεμε για κάμποση ώρα.Όταν μίλησε τελικά, η φωνή της ήταν

σιγανή, φοβισμένη.



«Ξέρω», είπε. «Δε με πιστεύεις».

Ξεροκατάπια. «Μωρό μου... »

μουρμούρισα, μην ξέροντας τι άλλο ναπω.

«Θα κατέβουμε εκεί κάτω απόψε»απάντησε. «Το πράγμα έχει πάρει άλλεςδιαστάσεις τώρα. Είναι σοβαρό».

«Δε νομίζω ότι θα ’ταν σωστό... »άρχισα να λέω.

«Εγώ θα πάω», φώναξε, η φωνή τηςήταν διαπεραστική τώρα, σχεδόνυστερική. «Σου λέω, υπάρχουν μηχανέςεκεί κάτω! Πανάθεμά σε, υπάρχουν

μηχανές! »



Άρχισε να κλαίει τώρα, με το κορμί τηνα συγκλονίζεται από τους λυγμούς. Τηχάιδεψα τα μαλλιά, ακουμπώντας τ

κεφάλι της στον ώμο μου. «Εντάξει, καλμου», τη διαβεβαίωσα. «Θα κάνουμόπως λες».

Προσπάθησε να μου μιλήσει μέσ’ απότους λυγμούς της. Αλλά δεν τακατάφερε. Αργότερα, όταν ηρέμησε

άκουσα υπομονετικά τα όσα είχε να μουπει. Δεν ήθελα να την ταράξωπερισσότερο. Σκέφτηκα ότι το καλύτεροπου είχα να κάνω ήταν να την αφήσω να

μου εξηγήσει.

«Περπατούσα στον προθάλαμο κάτω»

μου είπε. «Πήγαινα να δω αν είχαμ



κανένα απογευματινό γράμμα. Ξέρεις ότμερικές μέρες ο ταχυδρόμος... »

Κοντοστάθηκε. «Τέλος πάντων, αυτόείναι άσχετο», συνέχισε. «Εκείνο που έχεσημασία είναι αυτό που συνέβη ενώπερνούσα δίπλα από το θυρωρό».

«Τι συνέβη; » ρώτησα, αν και φοβάμαπως μάντευα τι θα ’λεγε.

«Μου χαμογέλασε», αποκρίθηκε ηΡουθ. «Ξέρεις, μ’ εκείνο το χαμόγελότου... Το γλυκερό και δολοφονικό».

Δεν το σχολίασα, ούτε έφερααντίρρηση. Εξακολουθούσα να πιστεύω

ότι ο θυρωρός ήταν ένας άκακο



φουκαράς που είχε την ατυχία να έχεφάτσα σαν να βγήκε από ταινία φρίκης.

«Λοιπόν; » τη ρώτησα. «Τι έγινε; »

«Τον προσπέρασα και ένιωσα έναρίγος. Με είχε κοιτάξει με τρόπο σαν ναήξερε για μένα πράγματα που δεν ταήξερα καν η ίδια. Δε με νοιάζει τι θαπεις... εγώ πάντως έτσι ένιωσα. Κα

μετά... »

Ανατρίχιασε ολόκληρη. Πήρα το χέρτης στο δικό μου.

«Τι έγινε μετά; » την παρότρυνα νασυνεχίσει.



«Τον ένιωσα να με κοιτάζει».

Το ίδιο είχα νιώσει κι εγώ όταν ο τύπο

μας είχε πετύχει στο υπόγειοΚαταλάβαινα τι εννοούσε. Το ένιωθεπραγματικά όταν σε κοιτούσε.

«Εντάξει», τη διαβεβαίωσα. «Γι’ αυτόδεν αμφιβάλλω».

«Θ’ αμφιβάλεις όμως γι’ αυτό που θακούσεις τώρα αμέσως», με διαβεβαίωσβλοσυρά. Η Ρουθ έμεινε σαν παγωμένηγια μια στιγμή και μετά είπε, «'Οταν

γύρισα το κεφάλι να κοιτάξω, τον είδα ναπομακρύνεται προς την αντίθετηκατεύθυνση».



Καταλάβαινα πού το πήγαινε. «Κοίτανα δεις... » άρχισα να της λέω αδέξια.

«Το πρόσωπό του ήταν στραμμένο προςτην άλλη μεριά αλλά με κοίταζε! »

Ξεροκατάπια. Στάθηκα εκεί αμήχανοςχαϊδεύοντας αφηρημένα το χέρι τηςδίχως καν να το προσέξω.

«Πώς, γλυκιά μου; » άκουσα τον εαυτόμου να τη ρωτά.

«Υπήρχε ένα μάτι στο πίσω μέρος τουκρανίου του».

«Γλυκιά μου», μουρμούρισα. Την

κοίταξα —γιατί να το αρνηθώ; — μ



όλη υπόθεση, να προσποιηθώ ότι τίποταδεν είχε συμβεί ποτέ.

«Πώς και δεν τον είχαμε δεπρωτύτερα, Ρουθ; » τη ρώτησα αμήχανα«Έχουμε ξαναδεί το πίσω μέρος τουκεφαλιού του».

«Το ’χουμε ξαναδεί, λες; Είσασίγουρος; »

«Μα γλυκιά μου, κάποιος θα το είδε κάλλοτε. Φαντάζεσαι ότι ποτέ δε βρέθηκάλλος άνθρωπος πίσω του; »

«Τα μαλλιά του ήταν τραβηγμέναΡικ», μου εξήγησες. «Και πριν το βάλω

στα πόδια, είδα τα μαλλιά μου να



σκεπάζουν πάλι το μάτι, έτσι ώστε να μηφαίνεται πια».

Έμεινα εκεί σιωπηλός. Τ ι θαμπορούσα να πω, αναρωτήθηκα. Τι θαμπορούσε κανείς να πει στη γυναίκα τουόταν του λέει τέτοια πράγματα; Ότι τηέστριψε η βίδα; Ότι είναι εντελώανισόρροπη; Ή εκείνο το παλιό, χαζό«Δουλεύεις σκληρά και χρειάζεσαι λίγη

ξεκούραση»; Η Ρουθ δε δούλευκαθόλου σκληρά.

Αλλά, από την άλλη μεριά, μπορεί κα

να δούλευε υπερωρίες με τη φαντασίατης.

«Θα έρθεις μαζί μου εκεί κάτω απόψε



Μπήκα λίγο αργότερα να ρίξω πάνωτης κάτι. Στεκόταν ασάλευτη με τα μάτιακαρφωμένα στο ταβάνι. Δεν της είπα

τίποτα. Δε νομίζω ότι είχε διάθεση γιακουβέντες.

«Πες μου τι μπορώ να κάνω; » ρώτησμε απόγνωση τον Φιλ.

Η Ρουθ κοιμόταν. Είχα βγει αθόρυβ

έξω στο διάδρομο.

«Αποκλείεις το γεγονός να υπάρχουνπραγματικά οι μηχανές και να τις είδε; »

ρώτησε ο Φιλ. «Το θεωρείς αδύνατο; »

«Ναι, δε λέω», μουρμούρισα. «Αλλά

στην περίπτωση αυτή, ξέρεις και τι άλλο



είναι τότε δυνατό.. »

«Κοίτα... πρέπει να κατέβεις να δεις το

θυρωρό. Πρέπει να του—»

«Όχι», τον έκοψα. «Δεν κάνουμε τίποτέτσι».

«Λες να κατέβεις μαζί της απόψε εκεκάτω; »

«Αν επιμένει», αποκρίθηκα. «Αλλιώόχι».

«Λοιπόν», πρότεινε ο Φιλ, «ότανξεκινήσετε, Περάστε να πάρετε κεμάς».



Τον κοίταξα περίεργα. «Θέλεις να πειςότι άρχισες να το πιστεύεις κι εσύ τώρα»

Μου έριξε ένα παράξενο βλέμμα. Είδτο καρύδι στο λαιμό του νανεβοκατεβαίνει νευρικά.

«Μη... Κοίτα να δεις, μην κάνεις λόγοσε κανέναν», μουρμούρισε.

Κοίταξε ανήσυχα ολόγυρα και μετάπάλι προς το μέρος μου.

«Και η Μαρτζ μου είπε ακριβώς τοίδιο», ψιθύρισε σιγανά. «Ισχυρίστηκότι ο θυρωρός μας έχει τρία μάτια».



Πετάχτηκα έξω μετά το δείπνο για ναγοράσω λίγο παγωτό. Ο Τζόνσον

έκανε κανονικά τις γύρες του.

«Υπερωρίες, βλέπω, υπερωρίες», τουείπα φιλικά καθώς βαδίζαμε μαζί.

«Περιμένουν φασαρίες από τισυμμορίες νεαρών της γειτονιάς» μουεξήγησε.

«Δεν έχω δει καμιά συμμορία τους»παρατήρησα αφηρημένα.

«Α, υπάρχουν, μην ανησυχείς».

«Μμμμ».



«Τι κάνει η γυναίκα σου; »

«Καλά», απάντησα.

«Εξακολουθεί να πιστεύει ότι ηπολυκατοικία είναι βιτρίνα για κάποια

βρομοδουλειά; » γέλασε.

«Όχι», ξεροκατάπια. «Της το έκοψαΝομίζω ότι με δούλευε από την αρχή».

Κούνησε το κεφάλι του και μκαληνύχτισε στη γωνιά. Για κάποιο λόγοήταν αδύνατο να εμποδίσω τα χέρια μουνα τρέμουν σ’ όλο το δρόμο τουγυρισμού. Χώρια που κάθε τόσο γύριζακαι κοίταζα πίσω μου...



«Ήρθε η ώρα», άκουσα τη φωνή τηΡουθ.

Γρύλισα κάτι ακαθόριστο και γύρισααπό την άλλη μεριά στο κρεβάτι. Η Ρουθμε σκούντησε. Άνοιξα τα μάτια μου

νυσταγμένα και το βλέμμα μου έπεσαυτόματα στο ρολόι. Τα φωτεινάνούμερα έδειχναν ότι η ώρα ήταν σχεδόντέσσερις το πρωί.

«Θέλεις να πάμε τώρα, » μουρμούρισαμην έχοντας ακόμη ξυπνήσει αρκετά για

να δείξω το απαιτούμενο τακτ.

Επακολούθησε μια σύντομη σιωπή απόμέρους της. Αυτό ήταν που με ξύπνησ



ολότελα.

«Εγώ θα πάω», μου δήλωσε ξερά.

Ανακάθισα στο κρεβάτι. Την κοίταξαστο μισοσκόταδο, με την καρδιά μου ναβροντά κάπως υπερβολικά. Το στόμα κατο λαρύγγι μου ήταν κατάξερο.

«Εντάξει», συμφώνησα. «Περίμεν

λίγο να ντυθώ».

Η Ρουθ ήταν ήδη ντυμένη. Την άκουγαπου ετοίμαζε καφέ στην κουζίνα, ενώ εγώ

φορούσα τα ρούχα μου. Δεν έκανκαθόλου θόρυβο. Θέλω να πω, αυτός πουέκανε δεν πρόδινε καμιά τρεμούλα στ

χέρια της. Εξάλλου μιλούσε πολύ λογικά



Αλλά όταν κοίταξα τον καθρέφτη τουλουτρού αντίκρισα έναν πολύ ανήσυχσύζυγο. Έριξα κρύο νερό στο πρόσωπό

μου και χτένισα τα μαλλιά μου.

«Ευχαριστώ», είπα όταν μου έδωσε τοφλιτζάνι με τον καφέ. Ύστερα στάθηκαεκεί νευρικός, αμήχανος μπροστά στηνδια μου τη γυναίκα.

Η Ρουθ δεν ήπιε καφέ. «Ξύπνησεεντελώς τώρα; » με ρώτησε κάποιαστιγμή. Κούνησα το κεφάλι καταφατικάΠρόσεξα τον ηλεκτρικό φακό και το

κατσαβίδι στο τραπέζι της κουζίναςΑποτέλειωσα τον καφέ μου.

«Έτοιμος», δήλωσα. «Άντε ν



ξεμπερδεύουμε».

Ένιωσα το χέρι της στο μπράτσο μου.

«Ρικ, ελπίζω να μη... » άρχισε να λέειΜετά σταμάτησε και γύρισε προς τηνάλλη μεριά το πρόσωπό της.

«Τι; »

«Τίποτα», αποκρίθηκε. «Ας ξεκινάμε».

Το κτήριο ήταν σιωπηλό σαν τάφοόταν βγήκαμε στο διάδρομο. Είχαμ

φτάσει στα μισά προς το ασανσέρ, ότανθυμήθηκα τον Φιλ και τη Μαρτζ. Της τοείπα.



«Δεν μπορούμε ν’ αργήσουμε άλλο»παρατήρησε. «Θα φωτίσει όπου να ’ναι».

«Περίμενε μια στιγμούλα να δωτουλάχιστον αν έχουν σηκωθεί», τηείπα.

Δεν έφερε αντίρρηση. Περίμενε δίπλαστην πόρτα του ασανσέρ, ενώ εγώπροχώρησα πιο κάτω στο διάδρομο κα

χτύπησα σιγανά την πόρτα τουδιαμερίσμα-τός τους. Δεν πήρα καμιάαπάντηση. Κοίταξε πίσω στο διάδρομοΗ Ρουθ είχε εξαφανιστεί!

Ένιωσα την καρδιά μου να κάνετούμπα. Αν και ήμουν σίγουρος ότι δεν

υπήρχε κανένας κίνδυνος στο υπόγειο



ομολογώ ότι πανικοβλήθηκα. «Ρουθ... »τραύλισα και όρμησα προς τις σκάλες.

«Περίμενε μια στιγμή! » άκουσα τονΦιλ να φωνάζει δυνατά από μέσα.

«Δεν μπορώ! » φώναξα πίσω μουαρχίζοντας να κατεβαίνω τέσσερατέσσερα τα σκαλοπάτια.

Όταν έφτασα στο υπόγειο είδα ότι ηπόρτα του ασανσέρ ήταν ανοιχτή και φωχυνόταν από μέσα. Ο θαλαμίσκος ήτανάδειος.

Κοίταξα γύρω μου για κανένα διακόπτηλάμπας, αλλά δεν είδα τίποτα. Άρχισα να

προχωρώ στο σκοτεινό διάδρομο όσο πιο



γοργά μπορούσα.

«Καλή μου! » ψιθύρισα με αγωνία

«Ρουθ, που είσαι; »

Τ η βρήκα να στέκεται δίπλα από μιαπόρτα στο διάδρομο. Ήταν ανοιχτή.

«Τώρα μπορείς να πάψεις να μουφέρεσαι σαν να ’μουνα τρελή»] μου είπ

ψυχρά.

Μου κόπηκε η ανάσα και ένιωσα ένχέρι στο μάγουλό μου. Κατάλαβα ότ

ήταν το δικό μου. Η Ρουθ είχε δίκιοΥπήρχαν σκάλες μετά την πόρτα. Καείχε φως εκεί κάτω και ακούγονταν ήχοι.

Θόρυβοι μεταλλικοί και παράξενο



βόμβοι.

Πήρα το χέρι της στο δικό μου. «Μ

συγχωρείς», ψιθύρισα. «Σου ζητώσυγνώμη».

Το χέρι της σφίχτηκε στο δικό μου«Πολύ καλά», είπε. «Ας τα ξεχάσουμαυτά τώρα. Υπάρχει κάτι πολύ σκοτεινόσε όλα αυτά».

Έγνεψα καταφατικά. «Ναι»μουρμούρισα, καταλαβαίνοντας ότι δενμπορούσε να δει το κούνημα του

κεφαλιού μου στο σκοτάδι.

«Ας κατέβουμε», πρότεινε η Ρουθ.



«Δε νομίζω πως θα ’ταν φρόνιμο»παρατήρησα.

«Πρέπει να μάθουμε», απάντησε, λεςκαι η διαλεύκανση της υπόθεσης ήτανερό καθήκον μας.

«Μα μπορεί να υπάρχει κάποιος εκεκάτω», δια-μαρτυρήθηκα.

«Απλώς θα ρίξουμε μια ματιά στακρυφά», επέμεινε η Ρουθ.

Με τράβηξε πίσω της. Υποθέτω ότι τοφιλότιμο δε με άφησε να κάνω πίσωΑρχίσαμε να κατεβαίνουμε. Και τότε ησκέψη άστραψε στο μυαλό μου: Αν η

Ρουθ είχε δίκιο για την κρυφή πόρτα κα



τις μηχανές, τότε έπρεπε να έχει δίκιο καγια το θυρωρό. Ο τύπος έπρεπε σταλήθεια να έχει...

Ένιωσα κάπως σαν να ονειρευόμουναΒρίσκομαι στην Ανατολική 7η Οδόθύμισα στον εαυτό μου. Σε μιαπολυκατοικία στην Ανατολική 7η ΟδόΌλα όσα συμβαίνουν τώρα είναι αληθινά

Ήταν σχεδόν αδύνατο να πείσω τοεαυτό μου.

Σταματήσαμε στη βάση της σκάλας

Εκεί μαρμάρωσα, κοιτάζοντας πέρα μεγουρλωμένα μάτια. Υπήρχαν μηχανέεκεί κάτω, καμία αμφιβολία γι’ αυτό

Απίστευτες μηχανές! Και ενώ τις



κοιτούσα, άρχισα να συνειδητοποιώ τείδους μηχανές ήταν. Είχα διαβάσει κεγώ βιβλία, και μάλιστα όχ

επιστημονικής φαντασίας.

Ένιωσα κάτι σαν ίλιγγο. Δεν είναεύκολο να προσαρμοστείς αμέσως σε μιατέτοια εμπειρία. Τη μια στιγμή να είσασ’ ένα κοινό διαμέρισμα και την άλλησε... σε τούτο το χώρο που ξεχείλιζε από

ενέργεια! Ένιωσα να κλονίζομαι από τηφοβερή αποκάλυψη.

Δεν ξέρω πόση ώρα στεκόμαστ

αποσβολωμένοι έτσι, αλλά ξαφνικάσυνειδητοποίησα ότι έπρεπε να τουδίνουμε από κει, να αναφέρουμε στι

αρχές τι γινόταν...



«Φεύγουμε», ψιθύρισα στη ΡουθΑρχίσαμε ν’ ανεβαίνουμε πάλι τασκαλοπάτια, με το μυαλό μου να

δουλεύει κι αυτό σαν μηχανήΚλωθογύριζε ιδέες τη μια μετά την άλληγοργά, ξέφρενα. Και όλες τους ήτανπαλαβές — αλλά και πιθανές. Ακόμη καοι πιο τρελές.

Ενώ διασχίζαμε το διάδρομο του

υπογείου, είδαμε ξαφνικά το θυρωρό ναέρχεται προς το μέρος μας.

Ήταν ακόμη σκοτεινά, μόλο που είχ

αρχίσει πια να χαράζει. Άρπαξα τη Ρουθκαι την τράβηξα βιαστικά πίσω από μιακολόνα. Ζαρώσαμε πίσω της κρατώντα

και την ανάσα μας, με τ’ αφτιά τεντωμένα



για τα βήματά του που μας ζύγωναν.

Πέρασε από δίπλα μας. Κρατούσε ένα

φακό, αλλά δεν έπαιζε το φως τουολόγυρα. Απλώς βάδιζε γραμμή προς τηνανοιχτή πόρτα.

Και τότε ήταν που συνέβη.

Μόλις έφτασε στο φως που χυνόταν

από την ανοιχτή πόρτα, κοντοστάθηκεΤο πρόσωπό του ήταν γυρισμένοαντίθετα από μας, προς τη σκάλα.

Αλλά μας κοιτούσε.

Εχασα και τη λιγοστή ανάσα που μου

είχε απομείνει. Έμεινα παράλυτος από



τρόμο, κοιτάζοντας σ’ εκείνο το μάτι στοπίσω μέρος του κρανίου του. Και αν καδεν είχε πρόσωπο ολόγυρα, το

αναθεματισμένο μάτι μας χαμογελούσεταν ένα μοχθηρό χαμόγελο σιγουριάς

ανείπωτα τρομακτικό. Μας έβλεπε καδιασκέδαζε μαζί μας... και ούτε πουσκοτιζόταν που το ξέραμε.

Πέρασε από το κατώφλι και η πόρτα

βρόντησε κλείνοντας πίσω του. Ύστερα οτοίχος γλίστρησε στο πλάι και η πόρταχάθηκε από τα μάτια μας.

Μείναμε εκεί τρέμοντας.

«Το είδες», ψιθύρισε η Ρουθ τελικά.



«Ναι».

«Ξέρει ότι είδαμε εκείνες τις μηχανές»

παρατήρησε. «Παρ' όλα αυτά δεν έκαντίποτα».

Συνεχίσαμε να μιλάμε ενώ ανεβαίναμμε το ασανσέρ.

«Ίσως δε συμβαίνει τίποτα κακό»

μουρμούρισα. «Μπορεί να... »

Σταμάτησα καθώς έφερνα πάλι στο νουμου εκείνες τις μηχανές. Ήξερα τι είδουμηχανές ήταν.

«Τι θα κάνουμε τώρα»; με ρώτησε η

Ρουθ. Την κοίταξα. Ήταν



τρομοκρατημένη. Την έσφιξα πάνω μουνα της δώσω κουράγιο. Αλλά κι εγώ δεήμουν λιγότερο τρομαγμένος.

«Καλύτερα να φύγουμε από δω μέσα»είπα τελικά. «Και γρήγορα μάλιστα».

«Όμως δεν έχουμε μαζέψει τίποτα απότα πράγματά μας», παρατήρησε εκείνη.

«Θα τα μαζέψουμε», απάντησα. «Θέχουμε φύγει πριν ξημερώσει. Δε νομίζωότι μπορούν να... »

«Μπορούν; Ποιοι; »

Τώρα γιατί το ’χα πει αυτό

αναρωτήθηκα. Όμως έπρεπε να είνα



ομάδα. Δεν μπορεί ο θυρωρός να είχφτιάξει όλες εκείνες τις μηχανές μόνοτου.

Νομίζω ότι ήταν εκείνο το τρίτο μάτπου επιβεβαίωνε τη θεωρία μου. Και ότανσταματήσαμε να δούμε τον Φιλ και τηΜαρτζ και μας ρώτησαν τι είχαμε δειτους εξήγησα την άποψή μου. Η Ρουθ δνομίζω να ξαφνιάστηκε ιδιαίτερα

Σίγουρα το ίδιο είχε σκεφτεί κι εκείνη.

«Νομίζω ότι το κτήριο είναδιαστημόπλοιο», εξήγησα.

Οι δυο φίλοι μας με κοίταξανεμβρόντητοι. Ο Φιλ άρχισε να χαμογελά

αλλά το ’κοψε απότομα όταν είδε ότι δεν



αστειευόμουν.

«Τι έκανε λέει! » φώναξε η Μαρτζ.

«Ξέρω ότι ακούγεται τελείως τρελό»είπα, καταλαβαίνοντας ότι έδειχνα πιοανισόρροπος απ’ ό, τι πριν η γυναίκαμου. «Αλλά ήταν πυραυλοκινητήρεςεκείνες οι μηχανές κάτω. Δεν ξέρω πώςστο διάβολο βρέθηκαν εκεί... »

Ανασήκωσα απελπισμένα τους ώμουςμου, νιώθοντας πόσο μάταιη ήταν κάθεεικασία. «Το μόνο που ξέρω είναι ότείναι πυραυλοκινητήρες».

«Μα αυτό σημαίνει ότι το σπίτι είναι..είναι διαστημόπλοιο; » τραύλισε

αδύναμα ο Φιλ, αλλάζοντας την πρόταση



στα μισά από παρατήρηση σε ερώτηση.

«Ακριβώς», αποκρίθηκε η Ρουθ.

Ανατρίχιασα. Η απάντησή της ήτανσαν να ’βαζε την τελευταία σφραγίδα. Ότι είχε πει τώρα τελευταία είχε βγεαπόλυτα σωστά.

«Μα... » έκανε σαστισμένα η Μαρτζ

«Τί νόημα έχει; »

Η Ρουθ μας κοίταξε σταθερά, «Ξέρω»δήλωσε.

«Τι ξέρεις, καλή μου; » ρώτησατρέμοντας την πιθανή απάντηση.



«Εκείνος ο θυρωρός... Δεν είναάνθρωπος. Αυτό το διαπιστώσαμεΕκείνο το τρίτο μάτι που αποδεικνύει ότ

—»

«Θέλεις να πεις ότι στ'αλήθεια έχετρίτο μάτι; » ρώτησε δύσπιστα ο Φιλ.

Έγνεψα καταφατικά. «Ναι, έχει. Τοείδα κι εγώ».

«Ω Θεέ μου! » ψέλλισε ο Φιλ.

«Δεν είναι άνθρωπος», επανέλαβε ηΡουθ. «Ανθρωποειδής, ναι, αλλάσίγουρα όχι από τούτη τη Γ η. Μπορεί ναμας μοιάζει σε όλα... εκτός από εκείνο το

μάτι. Αλλά μπορεί και να είναι εντελώς



διαφορετικός που να χρειάστηκε ναλλάξει τη μορφή του. Και ν’ άφησεεκείνο το πρόσθετο μάτι για να μας

παρακολουθεί δίχως να τον παίρνουμεείδηση».

Ο Φιλ χτένισε νευρικά τα μαλλιά τουμε δάχτυλα που τρέμαν.

«Είναι τρελό», μουρμούρισε.

Σωριάστηκε βαριά σε μια πολυθρόναΤα κορίτσια τον μιμήθηκαν. Εγώ έμειναόρθιος. Ένιωθα ανήσυχος που ήμαστ

ακόμη εκεί. Πίστευα ότι έπρεπε ναρπάξουμε το καπέλο μας και να τοβάλουμε στα πόδια. Οι άλλοι δ

φαίνονταν να διαισθάνονται άμεσο



κίνδυνο. Τελικά αποφάσισα ότι δε θαχανόταν κι ο κόσμος αν περιμέναμε ώς τοπρωί. Ύστερα θα το έλεγα στον Τζόνσον

ή σε κάποιον υπεύθυνο τελοσπάντωνΑποκλείεται να συνέβαινε τίποτα τώρα.

«Είναι τρελό», επανέλαβε ο Φιλ.

«Είδα εκείνες τις μηχανές», τουθύμισα. «Υπάρχουν στ’ αλήθεια. Δεν

μπορείς να το αρνηθείς».

«Κοιτάξτε», είπε η Ρουθ. «Πρόκειταμάλλον για εξωγήινους».

«Μα τι κάθεσαι και λες τώρα; » έκανε ηΜαρτζ εκνευρισμένη. Κατάλαβα ότι ήταν

κι αυτή τρομοκρατημένη.



«Γλυκιά μου», είπα στη Ρουθ δειλά«διαβάζεις πολλή επιστημονικήφαντασία... »

Τα χείλη της Ρουθ σφίχτηκαν. «Μημου αρχίζεις πάλι τα ίδια», γρύλισοργισμένα. «Πίστευες ότι ήμουνα τρελήόταν σου ανέφερα τις υποψίες μου γιατούτο το σπίτι. Το ίδιο όταν σου έκαναλόγο για τις μηχανές. Ήσουν ακόμη πιο

σίγουρος πως είχα χάσει τα λογικά μουόταν σου είπα ότι ο θυρωρός έχει τρίμάτια. Δε νομίζεις ότι είναι καιρός ναρχίσεις να με πιστεύεις και σε κάτι; »

Το βούλωσα. Και η Ρουθ συνέχισε.

«Ας υποθέσουμε ότι είναι εξωγήινοι»



παράλλαξε ελαφρά για χάρη της Μαρτζ«Μπορεί να θέλουν μερικούς κατοίκουτης Γης για πειραματισμό... γι

παρατήρηση», βιάστηκε να διορθώσειδεν ξέρω για τίνος τη χάρη τώραΟπωσδήποτε η ιδέα να γίνεις πείραμα-τόζωο τρισόφθαλμων θυρωρών από άλλοπλανήτη δεν ήταν διόλου συναρπαστική.

«Ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει για

να βρουν ανθρώπους», συνέχισε η Ρουθ«από το να φτιάξουν ένα διαστημόπλοιοσαν πολυκατοικία, να το νοικιά-σουνκανονικά κι έτσι να το γεμίσουν κόσμο

στα γρήγορα; »

Μας κοίταξε επιθετικά σαν να μα

προκαλούσε να τη διαψεύσουμε, μην



υποχωρώντας ούτε χιλιοστό από τιαπόψεις της.

«Και μετά», πρόσθεσε, «κάποιο ωραίοπρωί, όταν όλοι θα κοιμούνται ακόμη τουκαλού καιρού... έχει γεια, Γη».

Το κεφάλι μου στριφογύριζε. Ήταντρελό, αλλά τι θα μπορούσα να πω; Ήδηείχα δείξει ορθολογιστικά σκεπτικιστή

τρεις φορές, και είχα πέσει έξω. Δσήκωνε να δείξω δυσπιστία και τώραΔεν άξιζε το ρίσκο. Και κατά βάθος δεναμφέβαλλα ότι η Ρουθ είχε δίκιο.

«Μα ολόκληρο το κτήριο! » έκανε οΦιλ, απρόθυμος να το πιστέψει. «Πώς θα

μπορούσαν να... να το απογειώσουν; »



«Αν έρχονται από άλλο πλανήτημπορεί να είναι αιώνες πιο εξελιγμένοαπό μας στη διαστημική τεχνολογία».

Ο Φιλ κάτι πήγε να πει, δίστασε καμετά παρατήρησε, «Μα δε μοιάζε

καθόλου με διαστημόπλοιο».

«Το κτήριο μπορεί να είναι το κέλυφοςτου διαστημοπλοίου», απάντησα εγώ

«Και μάλλον αυτό συμβαίνει. Ίσως τοίδιο το διαστημόπλοιο συμπεριλαμβάνεμονάχα τις κρεβατοκάμαρες. Δχρειάζονται και τίποτε άλλο. Εκεί θα

βρίσκονται όλοι στις πολύ πρωινές ώρεαν... »

«Όχι», με διέκοψε η Ρουθ. «Δε θ



μπορούσαν ν’ απορρίψουν το κέλυφοδίχως να τραβήξουν την προσοχή».

Μείναμε όλοι σιωπηλοίπαραδέρνοντας σε πυκνή καταχνιάαβεβαιότητας και άμορφων φόβωνΆμορφων, γιατί δεν μπορείς να δώσειμορφή σε κάτι που δεν ξέρεις τι είναι.

«Ακούστε με», είπε έξαφνα η Ρουθ.

Τα λόγια της μ’ έκαναν ξαφνικά νανατριχιάσω. Ήθελα να της πω να πάψενα εκφράζει μεγαλόφωνα τα φρικαλέ

της προαισθήματα. Είχαν τη δυσάρεστητάση να επαληθεύονται.

«Υποθέστε ότι τούτο είναι κανονικό



κτήριο», είπε, «και ότι το διαστημόπλοιοβρίσκεται ολόγυρά του».

«Μα... » Η Μαρτζ τα είχε κυριολεκτικάχαμένα και ένιωθε οργισμένη, ακριβώγιατί τα είχε χαμένα. «Δεν υπάρχει τίποταγύρω από το σπίτι. Αυτό είναολοφάνερο! »

«Αυτά τα πλάσματα θα διαθέτουν

επιστημονικές γνώσεις πολύ πιο πέρα απότις δικές μας», εξήγησε η Ρουθ. «Δεναποκλείεται να έχουν καταφέρει νκάνουν την ύλη αόρατη».

Νομίζω ότι όλοι σκιρτήσαμε νευρικά«Γλυκιά μου... » μουρμούρισα.



«Δηλαδή το αποκλείετε; » ρώτησε ηΡουθ πεισματικά.

Αναστέναξα. «Είναι πιθανό. Πιθανόαλλά παρατρα-βηγμένο».

Μείναμε πάλι σιωπηλοί. «Ακούστε με»είπε πάλι η Ρουθ.

«Όχι», την έκοψα. «Η σειρά σου ν

ακούσεις. Νομίζω ότι έχουμε αρχίσει ναχάνουμε τα λογικά μας με τούτη τηνστορία. Ωστόσο είναι γεγονός ότ

υπάρχουν μηχανές στο υπόγειο και ότι ο

θυρωρός έχει τρία μάτια. Με βάση αυτάτα δεδομένα και μόνο νομίζω ότι ηφρονιμάδα απαιτεί να πάρουμε δρόμο

από δω. Τούτη τη στιγμή κιόλας».



Σ’ αυτό τουλάχιστον συμφωνήσαμόλοι.

«Καλύτερα να ειδοποιήσουμε και τουςάλλους ενοίκους», πρότεινε η Ρουθ. «Δενμπορούμε να τους εγ-καταλείψουμεδώ».

«Θα χάσουμε πολύτιμο χρόνο»διαφώνησε η Μαρτζ.

«Όχι, δεν είναι σωστό να τουαφήσουμε εδώ μέσα», δήλωσα. «Εσύμάζεψε τα πράγματά μας, Ρουθ. Θα πάω

εγώ να τους ειδοποιήσω».

Όρμησα στην πόρτα και άρπαξα το

πόμολο.



Αλλά το πόμολο δε γύριζε.

Ένα κύμα πανικού με πλημμύρισε

σφιξα γερά το πόμολο κι έβαλα όλημου τη δύναμη να το στρίψω. Ξαφνικάπροσπαθώντας να κυριαρχήσω στονπανικό μου, σκέφτηκα ότι μπορεί ηπόρτα να ήταν κλειδωμένη από μέσαΤην έλεγξα.

Ήταν κλειδωμένη απέξω.

«Τι συμβαίνει; » ρώτησε η Μαρτζ μεφωνή που έτρεμε. Μπορούσες να

μαντέψεις το ουρλιαχτό που ήταν έτοιμονα πεταχτεί από το λαρύγγι της.

«Κλειδωμένη», εξήγησα λακωνικά.



Μια πνιχτή κραυγή ξέφυγε από τηΜαρτζ. Μείναμε όλοι μαρμαρωμένοικοιτάζοντας σαν χαζοί ο ένας τον άλλο.

«Είναι αλήθεια», τραύλισε η Ρουθ μφρίκη. «Ω Θεέ μου, τότε όλα είνααλήθεια! »

Όρμησα προς το παράθυρο. Την άλληστιγμή το κτήριο άρχισε να τρέμει σαν να

γινόταν σεισμός. Πιατικά άρχισαν νακροταλίζουν και να πέφτουν από ταράφια. Ακούσαμε μια καρέκλα νατουμπάρει με κρότο στην κουζίνα.

«Τι συμβαίνει; » φώναξε πάλι η ΜαρτζΟ Φιλ την έ-σφίξε στα μπράτσα το

καθώς άρχισε να κλαψουρίζει. Η Ρου



έτρεξε σε μένα και μείναμε όλοι έτσπαγωμένοι, νιώθοντας το πάτωμα νκλονίζεται κάτω από τα πόδια μας.

«Οι μηχανές! » φώναξε ξαφνικά ηΡουθ. «Τις έβαλαν μπροστά».

«Θα χρειάζονται προθέρμανση! »μάντεψα στην τύχη. «Υπάρχει ακόμηχρόνος να ξεφύγουμε! »

Άφησα τη Ρουθ και άρπαξα γοργά μιακαρέκλα. Κάτι μου έλεγε ότι και ταπαράθυρα θα είχαν κλειδωθεί αυτόματα.

Εκσφενδόνισα την καρέκλα στηντζαμαρία, κάνοντάς τη θρύψαλα. Ο

κραδασμοί δυνάμωναν συνέχεια.



«Γρήγορα! » φώναξα για ν’ ακουστώπάνω από το βουητό. «Από τη σκάλαπυρκαγιάς! Ίσως προλάβουμε! »

Κεντρισμένοι από τον πανικό και τοντρόμο, η Μαρτζ και ο Φιλ άρχισαν ναδιασχίζουν το πάτωμα που έτρεμεΣχεδόν τους πέταξα σηκωτούς έξω απότο σπασμένο παράθυρο. Η φούστα τηΜαρτζ πιάστηκε κάπου και σκίστηκε. Η

Ρουθ έκοψε τα δάχτυλά της. Βγήκτελευταίος, με ένα κομμάτι τζαμιούκαρφωμένο στο πόδι μου. Είχα τόσηαδρεναλίνη στις φλέβες μου που ούτ

καν το ένιωθα χωμένο στη σάρκα μου.

Συνέχισα να τους σπρώχνω και να του

κεντρίζω να κατέβουν τη σκάλα τη



πυρασφάλειας. Το τακούνι από τηνπαντόφλα της Μαρτζ πιάστηκε σ’ ένασκαλί και ξεκόλλησε. Η παντόφλ

ξέφυγε από το πόδι τηςΣτραβοπατώντας, κατέβηκε τηνπορτοκαλόχρωμη σκάλα σχεδόνκουτρουβαλώντας, με το πρόσωποπανιασμένο και παραμορφωμένο από τοντρόμο. Η Ρουθ, με σπορ παπούτσιακατέβαινε γοργά πίσω από τον Φιλ. Εγώ

ακολουθούσα τελευταίος, σπρώχνοντάτους να βιαστούν.

Είδαμε και άλλους ενοίκους στα

παράθυρά τους και ακούσαμε τζαμαρίεςνα σπάζουν από πιο ψηλά ή πιο χαμηλάπατώματα. Είδαμε ένα ηλικιωμένο

ζευγάρι να βγαίνει από ένα παράθυρο κα



ν’ αρχίζει επίσης να κατεβαίνει. Μαςέκλειναν το δρόμο αναγκάζοντάς μας νακόψουμε τη φόρα μας.

«Άντε, κουνηθείτε! » τους φώναξε ηΜαρτζ εκτός εαυτού. Οι άλλοι κοίταξανπίσω τους με τρομαγμένα μάτια.

Η Ρουθ γύρισε προς το μέρος μου μετο πρόσωπό της πανιασμένο. «Θα πάρεις

τα πόδια σου; » μου φώναξε νευρικά μεφωνή που έτρεμε.

«Έρχομαι», αποκρίθηκα με κομμένη

την ανάσα. Ένιωθα σαν να ’μουνέτοιμος να σωριαστώ εκεί στις σκάλεςΚαι φαίνονταν ατέλειωτες ο

αναθεματισμένες.



Στο τέρμα υπήρχε μια κρεμαστήσκάλα. Είδαμε την ηλικιωμένησυγκάτοικο να πέφτει με βρόντο στο

έδαφος και να φωνάζει από πόνο έχονταςστραμπουλήξει τον αστράγαλό της. Οάντρας της πήδησε δίπλα της και τηβοήθησε να σηκωθεί. Το κτήριοτρανταζόταν συθέμελα τώρα. Είδαμεκομμάτια από σοβάδες να πέφτουν απότους τοίχους.

Η φωνή μου ενώθηκε μ’ εκείνη τωνάλλων, όλοι φωνάζοντας την ίδια λέξη«Γρήγορα! »

Είδα τον Φιλ να πηδά στο έδαφοςΎστερα γύρισε και μισοάρπαξε τη

Μαρτζ που έκλαιγε από φόβο. Καθώς



πατούσε στο χώμα την άκουσα να

ψελλίζει σχεδόν άναρθρα, «Δόξα τωΘεώ! » Υστερα άρχισαν και οι δυο να

τρέχουν στο κοινόχρηστο δρομάκι προςτον κεντρικό δρόμο. Ο Φιλ γύρισε τοκεφάλι προς το μέρος μας, αλλά ηΜαρτζ συνέχισε να τον τραβά πίσω της.

«Άσε με να περάσω πρώτος! » γρύλισλαχανια-στά. Η Ρουθ παραμέρισε κα

πήδησα στο χώμα, νιώθοντας έντσούξιμο χαμηλά στο πόδι κι ένα μικρπόνο στους αστραγάλους. Μετά σήκωστο κεφάλι και άπλωσα τα χέρια μου προ

τη Ρουθ.

Ένας άντρας πίσω της προσπαθούσε να

τη σπρώξει πέρα για να μπορέσει να



πηδήσει εκείνος στο χώμα.

«Πρόσεξε! » βρηχήθηκα σαν

μανιασμένο θεριό, έχοντας ξαφνικά χάσετην ανθρώπινη ιδιότητα από το φόβο κατην αγωνία για τη γυναίκα μου. Αν είχαόπλο θα τον σκότωνα επιτόπου, δίχωδεύτερη σκέψη.

Η Ρουθ άφησε τον άλλο να πηδήσε

πρώτος. Ο τύπος σηκώθηκε στα πόδιατου βαριανασαίνοντας και όρμησε προτο δρόμο. Το κτήριο έτρεμε κασυγκλονιζόταν ολόκληρο. Η ατμόσφαιρα

ήταν γεμάτη τώρα από το μουγκρητό τωνμηχανών.

«Ρουθ! » ούρλιαξα.



Πήδησε και πρόλαβα να την αρπάξωστον αέρα. Μόλις ξαναβρήκαμε τηνσορροπία μας αρχίσαμε να τρέχουμ

στον κοινόχρηστο προς το δρόμο. Μόλικαι μπορούσα ν’ ανασάνω. Κάτι σανμαχαιριά με σούβλιζε στο πλευρό.

Βγαίνοντας ακάθεκτοι στο δρόμοείδαμε τον Τζόν-σον να κινείται ανάμεσαστο πανικόβλητο πλήθος προσπαθώντα

να επιβάλει μια τάξη.

«Μαζευτείτε εδώ! » φώναξε. «Μηνπανικοβάλ-λεστε! »

Τρέξαμε προς το μέρος του. «Τζόνσον»του φώναξα. «Το διαστημόπλοιο είνα

—»



«Διαστημόπλοιο; » έκανε ο Τζόνσονκοιτάζοντας με δύσπιστα.

«Το κτήριο μας! Είναι διαστημόπλοιοΕίναι... » Το έδαφος τρανταζόταν φοβεράτώρα.

Ο Τζόνσον γύρισε για ν’ αρπάξεκάποιον που περνούσε τρεχάτος. Η φωνπνίγηκε στο λαρύγγι μου και μια πνιχτ

ανάσα ξέφυγε από τα χείλη της Ρουθ. Ταχέρια της ανέβηκαν ασυναίσθητα στμάγουλά της.

Ο Τζόνσον μας κοίταζε με το τρίτομάτι του. Εκείνο το πίσω μάτι πουχαμογελούσε.



«Όχι! » ψιθύρισε η Ρουθ τρέμοντας«Όχι! »

Και την άλλη στιγμή ο ουρανός, πουείχε αρχίσει να χαράζει, σκοτείνιασαπότομα. Γύρισα έντρομος το κεφάλιΓυναίκες έσκουζαν και στρίγκλιζαν απόπανικό. Κοίταξα ολόγυρα...

Συμπαγή τοιχώματα έκρυβαν κιόλα

τον ουρανό από τα μάτια μας.

«Ω Θεέ μου! » τραύλισε η Ρουθ. «Δενυπάρχει ελπίδα να ξεφύγουμε. Είνα

ολόκληρο το τετράγωνο! »

Ύστερα άναψαν στο φουλ ο

κινητήρες.



ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ TOY

ΚΘΟΥΛΟΥ

του Χ. Φ. Λάβκραφτ

Ίσως τούτη η Γη να μην ήταν πάντοτ

δική μας. Ίσως κάποτε, στο πολύ μακρινό

παρελθόν, την εξούσιαζαν πλάσματα που

είχαν έρθει από άλλα άστρα. Πλάσματαμε περισσότερες από τρεις διαστάσεις

τόσο ασύλληπτα και τρομακτικά για μα

που οι πρώτοι άνθρωποι τα είδαν σαν



δαιμονικούς θεούς. Και ίσως αυτά τα

πλάσματα να μην έφυγαν ποτέ, αλλά να

παρέμειναν σε μυστικούς τόπους της Γης

βυθισμένα για χιλιάδες χρόνια σε κάτσαν χειμερία νάρκη, περιμένοντας τη

μέρα που οι συνθήκες θα ευνοούσαν την

επιστροφή και την επανακυριαρχία του

στον κόσμο.

Και πάνω απ’ όλα, ίσως υπάρχει μια

μυστική αδελφότητα που εξακολουθεί ναλατρεύει εκείνους του

εξωγήινους«δαίμονες» και να εργάζετα

για την επιστροφή τους...

Τούτο το διήγημα είναι το δεύτερο

αυτής της συλλογής που βασίζεται σ

πραγματικά δεδομένα. Αν και η



επιμέρους πλοκή και υπόθεση είνα

φανταστικές, η κεντρική ιδέα βασίζετα

σε αληθινές μυστικές δοξασίες κα

παραδόσεις. Το διάλεξα γιατί είναι τοπρώτο της σειράς μ’αυτό το συγκεκριμένο

θέμα, που σήμερα είναι γνωστό σαν

Μυθολογία Κθούλου. Το «Κάλεσμα του

Κθούλου» δημοσιεύτηκε το 1926 κα

επακολούθησε πλήθος από διηγήματα

τόσο από τον ίδιο τον Λάβ-κραφτ όσο κα

από άλλους συγγραφείς πουπεριστρέφονται γύρω από το ίδιο

κεντρικό θέμα. Όλα τα έργα της σειρά

περιέχουν ανάμεικτα αληθινά κα

φανταστικά στοιχεία, και σήμεραιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο

πασχίζουν να ξεδιαλύνουν πού τελειώνε

το μυθιστόρημα και πού αρχίζει η



αλήθεια σ’ αυτή την υπόθεση.

Επειδή είναι μια ιστορία πιο

πολύπλοκη απ’ όσο μου επιτρέπει οχώρος ν’ αναλύσω, δε θα πω τίποτα

περισσότερο εδώ. Έχετε υπόψη πάντως

ότι υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα στις

οντότητες που αναφέρει ο Φριτς Λάιμπερ

και σ’ αυτές που αναφέρει ο Λάβ-κραφτ.

Και αν θέλετε να γνωρίσετε στ’ αλήθεια

κι από κοντά τι σημαίνει «τρόμος» μεόλη τη σημασία της λέξης δεν έχετε παρά

να ερευνήσετε σε βάθος αυτή την

ιστορία.

Ο Χάουαρντ ΦίλλιπςΛάβκραφτ—που

πάντοτε υπέγραφε τα έργα του σανΧ. Φ

Λάβκραφτ— γεννήθηκε το 1890 στην



οδό Έιντζελ της Πρόβιντενς του Ρόου

Άιλαντ και πέθανε το 1937 στην οδό

Κόλλετζ της ίδιας πόλης στο σπίτι της

θείας του Άννι Φ. Γκάμουελ. Αναφέρωαυτές τις λεπτομέρειες σαν ένα πρώτο

κλειδί για όποιον θέλει να προχωρήσε

στην έρευνα της υπόθεσης. Προσέξτε τα

διάφορα ονόματα στο «Κάλεσμα του

Κθούλου», όπως έχουν ή ελαφρά

παραλλαγμένα. Και η συνέχεια στο

διήγημα...

Γ. Μ

Νομίζω ότι το πιο σπλαχνικό πράγμαστον κόσμο είναι η αδυναμία τουανθρώπινου νου να συσχετίσει όλα όσα

περιέχει. Ζούμε σε μια γαλήνια νησίδα



άγνοιας καταμεσής στις μαύρεθάλασσες του απείρου και δεν είμαστφτιαγμένοι για μακρινές περιπλανήσεις

Οι επιστήμες, που η καθεμία τουαγωνίζεται στο δικό της δρόμο, δε μαέχουν προκαλέσει και τόσο μεγάλη ζημιάώς τώρα. Κάποια μέρα όμως οσυνδυασμός των ώς τώρα ασύνδετωνγνώσεων θ’ ανοίξει μπροστά μαςτρομακτικούς ορίζοντες από άλλες

πραγματικότητες και θα μας αποκαλύψετη φοβερή θέση που κατέχουμε ανάμεσάτους. Και τότε, είτε θα χάσουμε ταλογικά μας από την αποκάλυψη τη

αλήθειας είτε θα τραπούμε σε φυγήμακριά από το θανάσιμα άπλετο φως τηςαποζητώντας καταφύγιο στη γαλήνη κατη σιγουριά ενός καινούριου σκοτεινού



Μεσαίωνα.

Οι θεοσοφιστές έχουν μαντέψει κάτ

από το τρομερό μεγαλείο του κοσμικούκύκλου που μέσα του ολόκληρος οκόσμος μας και η ανθρώπινη ράτσα δεναποτελούν παρά φευγαλέα συμβάντα

χουν κάνει υπαινιγμούς για παράξεναζωντανά απομεινάρια του παρελθόντοςμε λόγια που θα πάγωναν το αίμα αν δ

συγκαλύπτονταν από μια αφελήαισιοδοξία. Αλλά δεν προέρχεται από τιπηγές αυτές η μοναδική φευγαλέα εικόνααπό το απαγορευτικό μακρινό παρελθόν

που μου παγώνει το αίμα όταν τησυλλογίζομαι και με κάνει να χάνω ταλογικά μου όταν στοιχειώνει τα όνειρά

μου. Η φευγαλέα εκείνη εικόνα, όπω



όλες οι αβάσταχτες αποκαλύψεις τηαλήθειας, μου αποκαλύ-φθηκε από ένατυχαίο συσχετισμό διάφορων

συμβάντων, με πρώτο απ’ όλα ένα παλιόαπόκομμα εφημερίδας και τις σημειώσειενός πεθαμένου πια καθηγητή. Ελπίζωότι κανένας άλλος δε θα καταφέρει νακάνει αυτούς τους ίδιους συσχετισμούςΕίναι σίγουρο ότι, αν ζήσω τελικά, ποτέδε θ’ αποκαλύψω θεληματικά κανένα

συνδετικό κρίκο σε μια τόσο αποτρόπαιηαλυσίδα γεγονότων. Πιστεύω ότι και οκαθηγητής που ανέφερα πιο πάνωσκόπευε να κρατήσει μυστικά τα όσα

γνώριζε και ότι θα είχε καταστρέψει τισημειώσεις του αν δεν τον προλάβαινε οξαφνικός θάνατος.



Η ανάμειξή μου στην υπόθεση αυτήάρχισε το χειμώνα του 1926-1927 μεαφορμή το θάνατο του Τζωρτζ Γκάμελ

Έιντζελ, αδελφού του παππού μου καομότιμου καθηγητή των σημιτικώνγλωσσών στο πανεπιστήμιο Μπράουντης Πρόβιντενς του Ρόουντ Άιλαντ. Οκαθηγητής Έιντζελ υπήρξε διακεκριμένηαυθεντία στις αρχαίες επιγραφές κασυχνά κατέφευγαν στα φώτα του ο

διευθυντές των μεγάλων μουσείων. Γιατο λόγο αυτό, ίσως δεν είναι λίγοεκείνοι που θα θυμούνται το θάνατό τουστην ηλικία των ενενήντα δύο ετών. Το

τοπικό ενδιαφέρον υπήρξε πολύ πιοέντονο κυρίως εξαιτίας της ασάφειαςσχετικά με τα αίτια του θανάτου του.



Ο καθηγητής είχε πεθάνει ξαφνικά ενώεπέστρεφε στο σπίτι του από το πλοίοπου τον είχε φέρει από το

Νιούπορτ. Όπως ανέφεραν οι μάρτυρεςείχε σωριαστεί κάτω ύστερα από τησκουντιά ενός νέγρου που έμοιαζε μναυτικό. Ο νέγρος αυτός είχε ξεπεταχτεαπό ένα από τ’ αλλόκοτα σκοτεινάσοκάκια που σκαρφάλωναν στην

απότομη πλαγιά, η οποία ήταν και ησυντομότερη διαδρομή από τηνπροβλήτα ώς το σπίτι του μακαρίτη, στηνοδό Ουίλλιαμς. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν

να βρουν καμία φανερή παθολογική αιτίθανάτου. Τελικά, μετά από μια χαώδηατρική σύσκεψη, γνωμάτευσαν ότι η

γοργή ανάβαση ενός τόσο ηλικιωμένου



ανθρώπου στον απότομο λόφο θα πρέπενα του είχε προκαλέσει κάποια καρδιακήκρίση που στάθηκε αιτία του θανάτου

του. Την εποχή εκείνη δεν είχα κανέναλόγο ν’ αμφιβάλλω γι’ αυτό το πόρισμααλλά τώρα τελευταία άρχισα να έχω τιαμφιβολίες μου... και κάτι παραπάνω απόαπλές αμφιβολίες.

Ο καθηγητής Έιντζελ είχε πεθάνει χήρος

και άτεκνος, αφήνοντας εμένα μοναδικόκληρονόμο και εκτελεστή της διαθήκηςτου. Σαν αποτέλεσμα, είχα τηνυποχρέωση να εξετάσω κάπως διεξοδικά

τα χαρτιά του και για το σκοπό αυτόμετέφερα όλους τους φακέλους και τακουτιά του αρχείου του στην έδρα μου

στη Βο-στώνη. Ένα μεγάλο μέρος αυτού



του υλικού, που συγκέντρωσα καταξινόμησα, πρόκειται να δημοσιευτεαργότερα από την Αμερικανική

Αρχαιολογική Εταιρία, αλλά ανάμεσαστα πράγματά του ήταν και μια κασετίναπου τη βρήκα ιδιαίτερα αινιγματική κακάτι μ’ έκανε να μη θέλω να τη δείξω σεάλλα μάτια. Ηταν κλειδωμένη και δενέβρισκα το κλειδί, μέχρι που μου πέρασεαπό το νου να δοκιμάσω τα προσωπικά

κλειδιά που ο καθηγητής κουβαλούσεπάντοτε στην τσέπη του. Τότε κατάφεραμεν ν’ ανοίξω την κασετίνα, αλλά με τηνπράξη μου αυτή βρέθηκα αντιμέτωπος

μ’ ένα ακόμη μεγαλύτερο και πιο άλυτοαίνιγμα. Γ ιατί ποιο συμπέρασμα θαμπορούσα να βγάλω από το παράξενοπήλινο ανάγλυφο και τις ακατανόητες



σημειώσεις και τα αποκόμματα πουβρήκα εκεί μέσα; Μήπως ο μεγάλοςθείος μου είχε ξεκουτιάνει στα γεράματά

του και ήταν έτσι ιδανικό θύμα και γιατις πιο χοντροκομμένες απάτες; Τελικάαποφάσισα να ψάξω και να βρω τονεκκεντρικό γλύπτη που είχε φτιάξει αυτότο πήλινο τερατούργημα το οποίο ήτανφανερό ότι είχε διαταράξει την ψυχικήγαλήνη του γεροκαθηγητή.

Το ανάγλυφο ήταν λίγο πολύπαραλληλόγραμμο, περίπου δύοεκατοστά χοντρό, δεκατρία πλατύ κα

δεκάξι μακρύ. Ήταν φανερά σύγχρονηςκατασκευής. Τα σχέδια όμως πουπαρουσίαζε κάθε άλλο παρά σύγχρονα

ήταν, τόσο σε τεχνοτροπία όσο και σε



περιεχόμενο. Αυτό το τονίζω γιατί, ανκαι οι παραξενιές της τέχνης τουκυβισμού είναι πολλές κι εξωφρενικές

δεν καταφέρνουν να πετύχουν εύκολαεκείνη τη μυ-στηριακή φυσικότητα πουδιακρίνει τις γνήσιες προϊστορικέςεπιγραφές. Και δε φαινόταν να υπάρχεκαμία αμφιβολία ότι το μεγαλύτερομέρος εκείνων των σχεδίων ήτανκάποιου είδους γραφή. Ωστόσο, αν κα

είχα μεγάλη εξοικείωση με τα χαρτιά κατις συλλογές του θείου μου, στάθηκεαδύνατο ν’ αναγνωρίσω τοσυγκεκριμένο είδος γραφής ή έστω κα

να φανταστώ κάποια πιθανή τηςπροέλευση.

Πάνω από τα ευδιάκριτα αυτά



ιερογλυφικά υπήρχε μια μορφή με σαφήεικονογραφικό χαρακτήρα, αν και τοιμπρεσιονιστικό στυλ της δε μου

επέτρεπε να σχηματίσω σαφή γνώμη γιατο τι ακριβώς έδειχνε. Φαινόταν ναπαριστάνει κάποιο τέρας ή ένα σύμβολοπου αντιπροσώπευε ένα τέρας, αλλάτέτοιο που μονάχα μια αρρωστημένηφαντασία θα μπορούσε να συλλάβει. Δεθ’ αδικούσα το πνεύμα του ανάγλυφου

αν έλεγα ότι, με κάποια υπερβολικήφαντασία, έβλεπα στη μορφή κάτι πουήταν ταυτόχρονα χταπόδι, δράκος καανθρώπινη καρικατούρα. Ξεχώριζα ένα

πλαδαρό κεφάλι με πλοκάμιαστηριγμένο σ’ ένα τερατώδες καφολιδωτό κορμί εφοδιασμένο μευποτυπώδεις φτερούγες. Αλλά ήταν η



γενική εντύπωση του συνόλου που έκανετο τέρας ανείπωτα και συγκλονιστικάτρομακτικό. Τέλος, πίσω από τη μορφή

αυτή υπήρχε μια ασαφής απεικόνισηκάποιων κυκλώπειων κτισμάτων.

Χώρια από τη στοίβα με τ’ αποκόμματατων εφημερίδων, οι σημειώσεις πουσυνόδευαν το παράξενο αυτό αντικείμενοήταν γραμμένες πολύ πρόσφατα από το

διο το χέρι του καθηγητή Έιντζελ και δενείχαν ιδιαίτερες λογοτεχνικές απαιτήσειςΕκείνο που φαινόταν ν’ αποτελεί και τοβασικό ντοκουμέντο είχε τον τίτλο «Η

ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΚΘΟΥΛΟΥ» με τοόνομα γραμμένο τόσο προσεκτικά ώστνα μην υπάρχει περίπτωση να διαβάσε

κανείς λάθος μια τέτοια ανήκουστη λέξη



το ίδιο το χειρόγραφο ήταν χωρισμένο σδύο μέρη. Το πρώτο από αυτά είχε τοντίτλο:

«1925 — Όνειρα και Ονειρικά Έργατου Χ. Α. Ουίλ-κοξ, οδός Τόμας 7Πρόβιντενς, Ρ. Α.

Το δεύτερο μέρος είχε τον τίτλο:

«Η Διήγηση του Επιθεωρητού Τζων ΡΛεγκράς, οδός Μπιενβίλ 21, ΝέαΟρλεάνη, Λουιζιάνα, από το συνέδριοτης Α. Α. Ε. κατά το έτος 1908 —

Σημειώσεις επί του θέματος καπεριγραφή του καθηγητού Γουέμπ».

Τα υπόλοιπα χειρόγραφα ήταν όλα



σύντομες σημειώσεις. Μερικές ήτανπεριγραφές παράξενων ονείρων που είχανδει διάφορα πρόσωπα, άλλες ήταν

αποσπάσματα από θεοσοφικά βιβλία καπεριοδικά (ιδίως από την Ατλαντίδα κα

τη Χαμένη Λεμουρία του Ουίλ-λιαμΣκοτ-Έλλιοτ) και τα υπόλοιπα ήτανπερικοπές από μυθολογίες καανθρωπολογικές μελέτες, όπως το Χρυσό

Κλαδί του Τζέημς Φρέιζερ ή τη Μαγική

Λατρεία στη Δυτική Ευρώπη τηΜάργκαρετ Μώρρυ. Όσο για ταποκόμματα, αυτά αναφέρονταν κυρίωσε απίθανες ψυχικές παθήσεις και σε κάτ

κρούσματα ομαδικής παράκρουσης ήμανίας που είχαν ξεσπάσει το 1925.

Το πρώτο μισό του βασικού



χειρογράφου αφορούσε μια πολύπαράξενη ιστορία. Όπως φαίνεται, την1η Μαρτίου του 1925 ένας αδύνατος

μελαχρινός νεαρός, πολύ ταραγμένοςκαι με παρουσιαστικό νευρωτικούεπισκέφθηκε τον καθηγητή ΈιντζελΜαζί του είχε εκείνο το παράξενοπήλινο ανάγλυφο, που τότε ήταν ακόμηνωπό και φρεσκοφτιαγμένο. Σύμφωναμε το επισκεπτήριό του ο νεαρός

λεγόταν Χένρυ Άντονυ Ουίλκοξ, και οθείος μου τον αναγνώρισε γιατί ήταν ομικρότερος γιος μιας εξαίρετηςοικογένειας με την οποία είχε κάποια

γνωριμία. Ο νεαρός Ουίλκοξ σπούδαζεγλυπτική στη Σχολή Σχεδίου τουΡόουντ Άιλαντ και ζούσε μόνος στομέγαρο Φλερ-ντε-Λυ κοντά στο ίδρυμα



όπου φοιτούσε. Ο Ουίλκοξ ήταν γνωστό«παιδί-θαύμα» με μεγάλο ταλέντο, αλλάήταν πολύ εκκεντρικός, και από τα

παιδικά του χρόνια είχε τραβήξει τηνπροσοχή με τις παράξενες ιστορίες καιτα αλλόκοτα όνειρα που συνήθιζε ναδιηγείται. Ισχυριζόταν ότι είχε μια«ψυχική υπερευαισθησία», αλλά οισυντηρητικοί κάτοικοι της παμπάλαιηςεμπορικής πόλης τον θεωρούσαν απλώς

«λοξό». Δίχως να έχει ποτέ ιδιαίτεραστενές σχέσεις με τους ανθρώπους τηςτάξης του, είχε χαθεί από τουςκοινωνικούς κύκλους και τώρα ήταν

γνωστός μονάχα σε μια μικρή παρέακαλλιτεχνών από άλλες πόλεις. Ακόμηκαι η Καλλιτεχνική Λέσχη τηςΠρόβιντενς, ανησυχώντας μπας και



χάσει κάτι από το συντηρητισμό τηςτον είχε χαρακτηρίσει εντελώςαδιόρθωτη περίπτωση.

Στη συγκεκριμένη επίσκεψη, σύμφωναμε τα γραφόμενα του καθηγητή, ογλύπτης μπήκε κατευθείαν στο θέμαζητώντας τα φώτα των αρχαιολογικώνγνώσεων του οικοδεσπότη, τον οποίοπαρακάλεσε να ερμηνεύσει τ

ερογλυφικά στην πινακίδα. Μιλούσε μέναν ονειροπαρμένο κι εξεζητημένοτρόπο που υποδήλωνε έπαρση κααλλοτριωμένο τρόπο σκέψης. Η

αντίδραση του θείου μου ήταν κάπωψυχρή, γιατί η ολοφάνερα πρόσφατηκατασκευή πρόδινε ότι το μόνο με το

οποίο σίγουρα δεν είχε σχέση η πινακίδα



ήταν η αρχαιολογία. Η απάντηση τουνεαρού Ουίλκοξ, που εντυπώσιασε τοθείο μου αρκετά ώστε να τη θυμηθεί μετά

και να την καταγράψει κατά λέξημαρτυρούσε έναν απίστευτο ποιητικότρόπο σκέψης. Αυτή η νοοτροπία θαπρέπει να χαρακτήριζε τη όλη συζήτησηκαι, όπως ανακάλυψα αργότερα, ήταναντιπροσωπευτική και για τονκαλλιτέχνη. «Είναι στ’ αλήθεια

καινούρια», παραδέχτηκε ο Ουίλκοξ«γιατί την έφτιαξα μόλις χτες τη νύχταστη διάρκεια ενός ονείρου για παράξενεπόλεις. Και τα όνειρα, ξέρετε, είνα

παλιότερα ακόμη κι από τη μελαγχολικήΤύρο, τη βαθυστόχαστη Σφίγγα ή τηνκηποζωσμένη Βαβυλώνα».



Αυτό το επεισόδιο στάθηκε η αρχή τηπερίπλοκης ιστορίας που ξύπνησξαφνικά κάποια κοιμισμένη θύμηση κα

προκάλεσε το ζωηρό ενδιαφέρον στο θείομου. Μια μικρή σεισμική δόνηση είχσημειωθεί την προηγούμενη νύχτα, η πιοδυνατή που είχε γίνει στη Νέα Αγγλία τατελευταία χρόνια, και φαίνεται ότι τογεγονός είχε επηρεάσει έντονα τηφαντασία του Ουίλκοξ. Πέφτοντας για

ύπνο είχε δει ένα πρωτοφανές όνειρο μκυκλώπειες πόλεις φτιαγμένες απότιτάνιες πέτρες και γεμάτες μονολιθικάμνημεία που ορθώνονταν προς τον

ουρανό. Το καθετί ήταν σκεπασμένο μμια πράσινη γλοιώδη λάσπη και όλαφάνταζαν καταχθόνια σαν ν’ ανέδιδαν

κάποια αίσθηση ακαθόριστης φρίκης



Ιερογλυφικά σκέπαζαν τους τοίχους κατις κολόνες, και μια φωνή που δεν ήτανακριβώς η φωνή είχε αντηχήσει στον

αέρα φτάνοντας από κάποιοαπροσδιόριστο σημείο. Ήταν μια χαώδηακουστική αίσθηση, που μονάχα ηφαντασία θα μπορούσε νμεταστοιχειώσει σε λόγια, αλλά οΟυίλκοξ προσπάθησε να την αποδώσεμε το σχεδόν απρόφερτο συνονθύλευμα

γραμμάτων «Κθούλου φταγκν».

Αυτός ο γλωσσοδέτης ήταν το κλειδτης θύμησης που τόσο τάραξε κααναστάτωσε τον καθηγητή Έιν-τζελΈκανε στο γλύπτη ερωτήσεις μεπιστημονική, λεπτομερή ακρίβεια κα

μελέτησε με σχεδόν μανιακό ενδιαφέρον



το ανάγλυφο. Όπως εξήγησε ο νεαρόςκάποια στιγμή άρχισε να ξυπνά μδυσκολία από τον ανήσυχο ύπνο του κα

τότε συνειδητοποίησε έκπληκτος ότιπαγωμένος και με τις πιτζάμες όπωςήταν, δούλευε φτιάχνοντας το γλυπτό.

Ο θείος μου βλαστήμησε τα γεράματάτου, είπε αργότερα ο Ουίλκοξ, πουάργησε τόσο ν’ αναγνωρίσει τα

ιερογλυφικά και το εικονογραφικόσχέδιο. Πολλές από τις ερωτήσεις τουείχαν φανεί εντελώς άσχετες στονεπισκέπτη του, ιδίως εκείνες πουπροσπαθούσαν ν’ αποσπάσουν από τογλύπτη την ομολογία ότι είχε σχέσεις μορισμένες παράξενες μορφές λατρείας ή

μυστικές αδελφότητες. Ο Ουίλκοξ δεν



μπο-ρουσε να καταλάβει τι νόημα είχανοι συνεχείς υποσχέσεις του καθηγητή ότθα κρατούσε κλειστό το στόμα του αν

σε αντάλλαγμα, γινόταν δεκτός σκάποια παγκόσμια απόκρυφη ήειδωλολατρική αδελφότητα. Όταν οκαθηγητής Έιντζελ πείστηκε ότι ογλύπτης ειλικρινά δεν είχε ιδέα γιαοποιαδήποτε λατρεία ή σχολή μυστικήπαράδοσης, άρχισε να πολιορκεί τον

επισκέπτη του ζητώντας του φορτικά νατου αναφέρει κάθε μελλοντικό τουόνειρο.

Αυτό φαίνεται ν’ απέδωσε τακτικούκαρπούς γιατί, μετά την πρώτη εκείνησυνάντηση, στο χειρόγραφο

αναφέρονταν καθημερινές επισκέψεις του



νεαρού στη διάρκεια των οποίωδιηγόταν εκπληκτικά αποσπάσματαονειρικών εικόνων. Τ ο επίκεντρό του

ήταν πάντοτε κάποιο τρομερό κυκλώπειοαρχιτεκτονικό σύνολο από σκούρες καβρεγμένες πέτρες, ενώ κάποια υπόκωφηφωνή ή οντότητα επαναλάμβανμονότονα με τόνο που συγκλόνιζανεξήγητα τις αισθήσεις, κάταπερίγραπτες λέξεις που μονάχα σαν

ασυνάρτητοι ήχοι μπορεί να θεωρηθούνΟι δύο ήχοι που επαναλαμβάνοντανσυχνότερα ήταν εκείνοι που αποδίδονταμε τους φθόγγους «Κθούλου» και «Ρ

λυέ».

Στις 23 του Μάρτη, συνέχιζε το

χειρόγραφο, ο Ουίλκοξ δεν εμφανίστηκε



Οι σχετικές έρευνες στο διαμέρισμά τουαποκάλυψαν ότι ο γλύπτης είχε πέσεάρρωστος με κάποιο ακαθόριστο είδο

πυρετού και είχε μεταφερθεί στο πατρικότου, στην οδό Ουώτερ-μαν. Όπως έγινγνωστό, ο νεαρός είχε βάλει ξαφνικά τιφωνές μέσα στη νύχτα σηκώνοντας στοπόδι μερικούς από τους άλλουκαλλιτέχνες που έμεναν στο ίδιο κτήριοκαι από τη στιγμή εκείνη παρουσίαζ

μονάχα εναλλαγές αναισθησίας καπαραληρήματος. Ο θείος μουτηλεφώνησε αμέσως στους δικούς του ναπληροφορηθεί την κατάστασή του, κα

από τη στιγμή εκείνη και μετάπαρακολουθούσε από κοντά την εξέλιξητου αρρώστου περνώντας κατεπανάληψη από το γραφείο του γιατρού



Τόμπυ στην οδό Θέυερ, ο οποίος, όπωείχε μάθει, είχε αναλάβει την περίπτωση.

Κατά τα φαινόμενα, το ψημένο στονπυρετό μυαλό του νεαρού απασχολούσανπαράξενα πράγματα, και

ο γιατρός ανατρίχιαζε κάθε φορά πουμιλούσε γι’ αυτά. Μεταξύ άλλων, πέρααπό την επανάληψη του προηγούμενου

ονείρου, τα οράματα γυρόφερνανανεξήγητα γύρω από κάποιο γιγάντιοπλάσμα «χιλιόμετρα ψηλό» πουπερπατούσε ή αργοσερνόταν εδώ κ

εκεί. Σε καμία περίπτωση ο Ουίλκοξ δενπεριέγραφε με σαφήνεια αυτό τοπλάσμα, αλλά από τρελά παραμιλητά

που του ξέφευγαν πότε πότε —και που



τα επανέλαβε ο Δρ Τόμπυ— οκαθηγητής συμπέρανε ότι επρόκειτο γιατο ίδιο ανώνυμο τέρας που ο

καλλιτέχνης είχε προσπαθήσει ν’απεικονίσει στο γλυπτό. Μετά από κάθετέτοια περίπτωση, πρόσθεσε ο γιατρόςο νεαρός βυθιζόταν κατά κανόνα σελήθαργο. Κατά αρκετά παράξενο τρόποη θερμοκρασία του δεν ξεπερνούσεπολύ το φυσιολογικό όριο, αλλά

παρ’όλα αυτά η όλη κατάστασή τουέμοιαζε μάλλον με οργανική πάθησηπαρά με κάποια ψυχική κρίση.

Στις 2 του Απρίλη και γύρω στις 3 τοπρωί κάθε ίχνος της αρρώστιας τουΟυίλκοξ εξαφανίστηκε απότομα. Ο

νεαρός ανακάθισε στο κρεβάτι του



εμβρόντητος που έβρισκε τον εαυτό τουστο πατρικό του. Είχε ξεχάσει τελείωςτόσο τα όσα είχε δει στα όνειρά του

καθώς και τα όσα είχαν μεσολαβήσεστην πραγματικότητα μετά τη νύχτα της22ας του Μάη. Ο γιατρός αποφάνθηκεότι ήταν πλέον καλά, και σε τρεις μέρεςο Ουίλκοξ ξαναγύρισε στο διαμέρισμάτου. Ωστόσο ποτέ δεν μπόρεσε ναπροσφέρει άλλη βοήθεια στον καθηγητή

Έιντζελ. Με την ανάρρωσή του είχανσταματήσει εντελώς και τα παράξεναόνειρα. Ο θείος μου, αφού συνέχισε γιακαμιά βδομάδα να καταγράφει άσκοπα

εντελώς άσχετα και συνηθισμέναόνειρα, έπαψε να κρατά άλλα στοιχείανυχτερινών οραμάτων.



Στο σημείο αυτό τέλειωνε και τοπρώτο μέρος του χειρογράφου, αλλάρίχνοντας μια ματιά στις σκόρπιες

σημειώσεις ανακάλυψα πράγματα πουμου έδωσαν πολλή τροφή για σκέψηΕδώ που τα λέμε, αν συνέχιζα ναδυσπιστώ για την ειλικρίνεια τουκαλλιτέχνη, γι’ αυτό έφταιγε μονάχα οβαθιά ριζωμένος σκεπτικισμός μου, πουτότε αποτελούσε και το πιστεύω μου. Ο

σημειώσεις που προανέφερααφορούσαν τα όνειρα που διάφοραάλλα άτομα είχαν δει στη διάρκεια τηςίδιας περιόδου κατά την οποία ο νεαρός

Ουίλκοξ είχε τα παράξενα οράματά τουΚαθώς φαίνεται, ο θείος μου είχεξεκινήσει μια φοβερά εκτεταμένη

έρευνα ανάμεσα σε όλους τους φίλους



του, εκείνους τουλάχιστον πουμπορούσε να ρωτήσει δίχως το φόβοπαρεξήγησης. Τους είχε ζητήσει να του

δίνουν καθημερινές περιγραφές τωνονείρων τους, καθώς και τιςημερομηνίες για οποιαδήποτεαξιοσημείωτα νυχτερινά οράματα πουείχαν στο πρόσφατο παρελθόν. Ηανταπόκριση στην παράκλησή τουφαίνεται να υπήρξε ποικίλη.

Προφανώς, όμως, ο καθηγητήσυγκέντρωνε έτσι περισσότερεαναφορές απ’ όσες θα μπορούσε να

καταχωρήσει και να επεξεργαστεί έναάνθρωπος δίχως τη βοήθεια γραμματέαΤα πρωτότυπα αυτής της αλληλογραφία

δε φυλάχτηκαν, αλλά οι σημειώσεις που



κράτησε σχετικά προσφέρουν μιαεμπεριστατωμένη και αληθιναποκαλυπτική συνοπτική εικόνα. Όταν

ρωτήθηκαν κατά πόσο είχαν δει παράξενόνειρα στη συγκεκριμένη περίοδο, τασυνηθισμένα μέλη της λεγάμενης καλήκοινωνίας και οι επιχειρηματίες —ηπαραδοσιακή «αφρόκρεμα» της ΝέαΑγγλίας— έδωσαν σχεδόν πάντοταρνητικές απαντήσεις. Πάντως υπήρξαν

κι ανάμεσά τους μερικά σκόρπιαπεριστατικά με ταραγμένα αλλακαθόριστα νυχτερινά οράματα, πάντοτμεταξύ 23 του Μάρτη και 2 του Απρίλη

την περίοδο παραληρήματος του νεαρούΟυίλκοξ. Ελάχιστα πιο θετικές ήταν οαπαντήσεις από τους επιστήμονες, αν κασε τέσσερις περιπτώσεις με ασαφεί



περιγραφές αναφέρθηκαν κάποιεφευγαλέες εικόνες από παράξενα τοπίαενώ σε μια περίπτωση αναφέρεται και η

αίσθηση τρόμου από κάτι το απόκοσμο.

Οι πιο σημαντικές απαντήσειςπροήλθαν από καλλιτέχνες και ποιητέςκαι φαντάζομαι τι πανικός θαεπακολουθούσε έτσι και μπορούσαν νασυγκρίνουν τις εμπειρίες τους. Όπως

είχε η κατάσταση και μη διαθέτοντας ταπρωτότυπα της αλληλογραφίαςμισοϋπο-ψιαζόμουν ότι ο καθηγητήςείχε κάνει καθοδηγητικές ερωτήσεις ή

είχε προσαρμόσει τις περιγραφές έτσπου να ταιριάζουν μ’ εκείνο πουυποσυνείδητα ήθελε να βρει. Γ ια το

λόγο αυτό εξακολουθούσα να πιστεύω



ότι ο Ουίλκοξ, έχοντας με κάποιο τρόποπληροφορηθεί για τα παλιά στοιχεία πουκατείχε ο θείος μου, εξα-πατούσε

ασύστολα το γέρο επιστήμονα.

Οι απαντήσεις από τους καλλιτέχνεςέδιναν μια ολότελα διαφορετική εικόναΑπό τις 28 του Φλεβάρη ώς τις 2 τουΑπρίλη ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούςείχε ονειρευτεί πολλά αλλόκοτα

πράγματα και η ζωντάνια των ονείρωντους ήταν ασύγκριτα πιο έντονη κατάτην ίδια περίοδο που παραληρούσε ογλύπτης. Πάνω από το ένα τέταρτο

εκείνων που ανέφεραν κάτι σχετικόέκαναν λόγο για εικόνες και άναρθρουςήχους που δε διέφεραν πολύ από εκείνα

που είχε περιγράψει ο Ουίλκοξ



Εξάλλου, μερικοί από τουςεπιστολογράφους εξομολογήθηκαν ότιείχαν νιώσει έναν αβάσταχτο τρόμο για

το άγνωστο πλάσμα που άρχιζε ναπαίρνει μορφή προς το τέλος τουονείρου.

Σε μια συγκεκριμένη περίπτωσηατόμου με τέτοιες ονειρικές εμπειρίες —που στις σημειώσεις υπογραμμίζεται με

έμφαση— η ιστορία είχε πολύ θλιβερήεξέλιξη. Ο πρωταγωνιστής της, έναςπολύ γνωστός αρχι-τέκτοντας μεθεοσοφικές και αποκρυφιστικές τάσεις

παραφρόνησε βίαια την ίδια μέρα πουέπαθε την κρίση του ο Ουίλκοξ καξεψύχησε τελικά μερικούς μήνες

αργότερα. Και σ’ όλο αυτό το διάστημα



δεν έπαψε να ουρλιάζει ασταμάτητα κανα ικετεύει να τον σώσουν από κάτι πουείχε ξεράσει η κόλαση.

Αν ο θείος μου είχε καταχωρήσει αυτέτις μαρτυρίες με ονόματα αντί γιαριθμούς, θα είχα ίσως κάνει κάποιεπαλήθευση και προσωπική έρευναΑλλά τώρα, όπως είχαν τα πράγματαμονάχα λίγους από τους μάρτυρε

κατάφερα να εντοπίσω. Ωστόσο όλοόσους βρήκα συμφωνούσαν απόλυτα μτις σημειώσεις. Έχω πολλές φορέαναρωτηθεί αν όλοι εκείνοι που

ρωτήθηκαν από το θείο μου ένιωθαν τηνδια απορία για τα συμβάντα όσο και ο

λίγοι που κατάφερα ν’ ανακαλύψω. Είνα

ευτύχημα τελικά που καμία εξήγηση του



πράγματος δε θα φτάσει ποτέ ώς τ’ αφτιάτους.

Τα αποκόμματα των εφημερίδων, όπωάφησα να εννοηθεί, αφορούσαν διάφοραπεριστατικά πανικού, μανιακών κρίσεωνκαι εκκεντρικών εκδηλώσεων που είχανσημειωθεί κατά τη συγκεκριμένη εκείνηπερίοδο. Ο καθηγητής Έιντζελ θα πρέπενα είχε αναθέσει τη δουλειά τη

περισυλλογής σε ειδικό γραφείοαποκομμάτων, γιατί ο αριθμός τους ήταντεράστιος και προέρχονταν από έντυπαδιάφορων χωρών του πλανήτη. Σ’ ένα

απ’ αυτά αναφερόταν μια νυχτερινήαυτοκτονία στο Λονδίνο, όταν κάποιοπου κοιμόταν μόνος είχε βγάλει ξαφνικά

μια φοβερή κραυγή και μετά είχε πηδήσε



από το παράθυρο στο κενό. Σ’ ένα άλλοδημοσιευόταν ένα ασυνάρτητο γράμμαπρος τον αρχισυντάκτη μιας εφημερίδα

της Νότιας Αμερικής, όπου έναφανατικός προφήτευε κάποιο φοβερόμέλλον βασιζόμενος σε κάτι οράματα πουείχε δει. Σε μια ανταπόκριση από τηνΚαλιφόρνια γινόταν λόγος για μιακοινότητα αποκρυφιστών που τα μέλητης ντύθηκαν ομαδικά με λευκά ράσα

προκειμένου να υποδεχτούν μια«υπέροχη εκπλήρωση», που ωστόσο δενέφτασε ποτέ. Άλλες πάλι ειδήσεις απότην Ινδία έκαναν λόγο για το σοβαρό

αναβρασμό που είχε σημειωθεί εκεανάμεσα στους ντόπιους προς τα τέλητου Μάρτη.



Και τα συμβάντα δε σταματούσαν εδώ

Τα όργια της μαγείας Βουντού

πολλαπλασιάζονταν στην Αϊτή, ενώ οι πιαπόμακρες αφρικανικές κοινότητεανέφεραν για σκοτεινές και δυσοίωνεφήμες που κυκλοφορούσαν ψιθυριστανάμεσα στους ιθαγενείς. Κατά την ίδιαπερίοδο Αμερικανοί αξιωματικοί στιΦιλιππίνες είχαν προβλήματα μ

ορισμένες φυλές, ενώ αστυνομικοί τηΝέας Υόρκης είχαν κακοποιηθεί απόυστερικούς Ανατολίτες τη νύχτα της 22προς 23του Μάρτη. Στη Δυτική Ιρλανδί

εξάλλου οργίαζαν οι πιο τρελές κααπίστευτες φήμες, ενώ στο Παρίσι έναεκκεντρικός ζωγράφος ονόματι Αρ-ντουά

- Μποννό εξέθεσε ένα βλάσφημο πίνακ



με τίτλο Ονειρικό Τοπίο στο ανοιξιάτικσαλόνι του 1926. Τέλος, ήταν τόσοπολυάριθμες οι ταραχές πο

σημειώνονταν σε άσυλα ψυχοπαθών, ποείναι θαύμα πώς οι γιατροί δεν πρόσεξαντους παράξενους παραλληλισμούς στσυμβάντα για να σκοντάψουν έτσι σαινιγματικά προβλήματα. Ήταν από κάθάποψη μια παράξενη συλλογαποκομμάτων, και σήμερα δυσκολεύομα

να καταλάβω τον ψυχρό σκεπτικισμό πομ’ έκανε να μην τους δώσω σημασίααρχικά. Ίσως γιατί τότε πίστευα ακόμότι ο Ουίκλοξ είχε από πριν υπόψη του τ

στοιχεία που ήδη απασχολούσαν απκαιρό τον καθηγητή και τον δούλευκανονικά.



2. Η Ιστορία του Επιθεωρητή Λεγκράς

Τα στοιχεία αυτά, που είχαν κάνει τοθείο μου να δώσει τόση σημασία στοόνειρο και το ανάγλυφο του γλύπτη

αποτελούσαν και το θέμα του δεύτερουτμήματος του πολυσέλιδου χειρογράφουΦαίνεται ότι τουλάχιστον άλλη μια φοράστο παρελθόν ο καθηγητής Έιντζελ είχδει τη δαιμονική μορφή εκείνου τουαπερίγραπτου τέρατος. Είχπροβληματιστεί και άλλοτε με τα ίδια

μυστηριώδη ιερογλυφικά και είχξανακούσει τους απειλητικούς φθόγγουπου μπορεί ν’ αποδοθούν μονάχα σαν«Κθούλου». Και όλα αυτά σχετίζονταν με



τόσο συνταρακτικά και φρικιαστικάσυμβάντα που, τελικά, δεν είναι άξιοαπορίας γιατί ο καθηγητής ταλαιπωρούσ

έτσι το νεαρό Ουίλκοξ ρωτώντας κααπαιτώντας απ’ αυτόν περισσότεραστοιχεία.

Αυτά τα προγενέστερα συμβάντα είχανλάβει χώρα το 1908, δεκαεφτά χρόνιπριν, στη διάρκεια του ετήσιου συνεδρίου

της Αμερικανικής ΑρχαιολογικήΕταιρίας στο Σαιντ Λούις. Ο καθηγητήιντζελ, όπως ταίριασε σε άνθρωπο με το

κύρος και τα επιτεύγ-ματά του, ήταν από

τους κύριους ομιλητές. Έτσι ήταν ένααπό τους πρώτους που, με την ευκαιρίατου συνεδρίου, τον πλησίασαν αρκετο

ακροατές για να του κάνουν διάφορε



ερωτήσεις ελπίζοντας να λύσουν μιααπορία τους ή να του εκθέσουν κάποιαπροβλήματα που απαιτούσαν ειδικέ

γνώσεις.

Ο σημαντικότερος από τους ακροατέαυτούς — που σύντομα έγινε και τοεπίκεντρο του ενδιαφέροντος τωνσυνέδρων— ήταν ένας μεσόκοποάντρας με συνηθισμένο παρουσιαστικό

Είχε πάει εκεί από τη Νέα Ορλεάνηπροκειμένου να συγκεντρώσει ορισμένεπληροφορίες που ήταν αδύνατο να πάρεαπό κανέναν ειδικό στην πόλη του. Ο

άνθρωπος αυτός λεγόταν Τζων ΡέυμονΛεγκράς και ήταν επιθεωρητής τηαστυνομίας. Μαζί του είχε φέρει και το

αντικείμενο που στάθηκε αφορμή τη



επίσκεψής του: ένα αλλόκοτοαποκρουστικό και φανερά πανάρχαιοαγαλματάκι άγνωστης προέλευσης.

Δε θα πρέπει να φανταστεί κανείς ότι οεπιθεωρητής Λεγκράς έτρεφε τοπαραμικρό ενδιαφέρον για τηναρχαιολογία. Αντίθετα, η επιθυμία του ναμάθει για το αγαλματάκι υπαγορευόταναπό καθαρά

επαγγελματικό ενδιαφέρον. Τοαγαλματάκι, ειδώλιο, φετίχ ή ό, τι άλλοήταν, είχε πέσει στα χέρια της αστυνομία

πριν από μερικούς μήνες, στη διάρκειμιας επιδρομής στο κρησφύγετο κάποιαυποτιθέμενης οργάνωσης Βουντού στα

δασώδη βαλτοτόπια νότια της Νέα



Ορλεάνης. Τόσο παράξενες κααποτρόπαιες ήταν οι σχετικέτελετουργίες της οργάνωσης που η

αστυνομία κατάλαβε ότι είχε πέσει σκάποια σκοτεινή λατρεία, εντελώάγνωστη και ασύγκριτα πιο διαβολικήακόμη και από τις μαύρες αδελφότητετης αφρικανικής Βουντού. Πέρα απόμερικές παράλογες και απίστευτεομολογίες που αποσπάστηκαν από τα

μέλη που είχαν συλληφθεί, δεν είχαποκαλυφθεί απολύτως τίποτα για τηνπροέλευσή της. Για το λόγο αυτό ηαστυνομία αναζητούσε οποιαδήποτ

αρχαία παράδοση που μπορεί ναβοηθούσε στην αναγνώριση του φοβερούσυμβόλου της οργάνωσης και, μέσωαυτού, ν’ ακολουθήσει τα χνάρια τη



λατρείας ώς την πηγή της.

Ο επιθεωρητής Λεγκράς αιφνιδιάστηκ

εντελώς από την αίσθηση που προκάλεστο εύρημά του. Μια ματιά στοαντικείμενο ήταν αρκετή για νασυνταράξει όλους εκείνους τουσυγκεντρωμένους εκπροσώπους τηεπιστήμης. Δίχως να χάσουν στιγμήμαζεύ· τηκαν όλοι γύρω του για ν

περιεργαστούν το μικρό ομοίωμα, που ηαπόλυτη παραξενιά της εμφάνισης και ηατμόσφαιρα της φανερά ασύλληπτηηλικίας που το περιέβαλλε υποδήλωναν

έντονα προέλευση από άγνωστους κααρχαϊκούς ορίζοντες. Καμία γνωστήτεχνοτροπία δεν μπορεί να είχε πλάσε

τούτο το τρομερό αντικείμενο κα



ωστόσο αιώνες ή και χιλιάδες χρόνιαφαίνονταν καταγραμμένα στη μουντήπρασινωπή επιφάνεια της απροσδιόριστη

πέτρας.

Το ομοίωμα έκανε τελικά το γύρο τηομήγυρης, περνώντας αργά από χέρι σχέρι, για να δοθεί η ευκαιρία σε όλους νατο εξετάσουν και να το περιεργαστούναπό κοντά. Είχε ύψος γύρω στου

δεκαοχτώ με είκοσι πόντους και ήτανπροϊόν εξαιρετικής τέχνης. Απεικόνιζένα τέρας με αόριστα ανθρωποειδήσιλουέτα, αλλά με χταποδίσιο κεφάλι που

το πρόσωπό του ήταν μια μάζα από λεπτάπλοκάμια. Το κορμί του ήταν σαν μιαπλαδαρή μάζα, φολιδωτό, με πελώριε

δαγκά-νες στα χέρια και τα πόδια, κα



δυο στενόμακρες υποτυπώδεις φτερούγεστη ράχη. Ήταν ένα πλάσμα πουφαινόταν ν’ αποπνέει μια φοβερή κα

αφύσικη μοχθη-ρία, και το κάπωπρησμένο κορμί του ήταν κουρνιασμένομουλωχτά σ’ ένα παραλληλόγραμμοβάθρο σκεπασμένο μαναποκρυπτογράφητα σύμβολα.

Οι μύτες από τις φτερούγες του άγγιζαν

τις άκρες του μαύρου βάθρου και τοκορμί του ήταν κουρνιασμένο στοκέντρο. Οι μακριές, γαμψές δαγκάνες τωναναδιπλωμένων και συσπειρωμένων

ποδιών του γράπωναν την μπροστινήάκρη του βάθρου και έφταναν ώς το ένατέταρτο της απόστασης μέχρι τη βάση

του. Το χταποδίσιο κεφάλι του ήταν



γερμένο μπροστά έτσι που οι άκρες τωνπλοκαμιών του άγγιζαν τη ράχη τωνπελώριων χεριών του που έσφιγγαν τ

ανασηκωμένο του γόνατα.

Η γενική εντύπωση του συνόλου ήταναφύσικα ρεαλιστική, και το γεγονός ότήταν αντικείμενο εντελώς άγνωστηπροέλευσης το έκανε για ακαθόριστουλόγους να φαντάζει ακόμη πιο

τρομακτικό. Η τεράστια, φοβερή καανυπολόγιστη ηλικία του ήτανολοφάνερη ωστόσο δε φαινόταν να έχετην παραμικρή σχέση με καμία γνωστή

τεχνοτροπία από τη νιότη τουπολιτισμού... ή και από οποιαδήποτάλλη χρονική περίοδο.



Χώρια από τα υπόλοιπα αινίγματα πουπαρουσίαζε το είδωλο, το ίδιο του τουλικό αποτελούσε μυστήριο. Η

σαπουνώδης, πρασινόμαυρη πέτρα με τιχρυσαφένιες ή ιριδίζουσες κηλίδες και τανερά, δεν έμοιαζε με κανένα πέτρωμγνωστό στη γεωλογία ή την ορυκτολογίαΤα ιερογλυφικά που ήταν χαραγμένα στηβάση ήταν εξίσου προβληματικάΚανένας από τους παρευρισκόμενους, αν

και αντιπροσώπευαν τους μι-σούς σχεδόναπό τους μεγαλύτερους ειδήμονες τουκόσμου στη συγκεκριμένη επιστήμη, δενμπορούσε καν να μαντέψει τις γλωσσικέ

τους συγγένειες. Τα σύμβολα, καθώς κατο θέμα και το υλικό του ειδώλουανήκαν σε κάτι αποτρόπαια μακρινό κα

διάφορο από τον άνθρωπο όπως τον



ξέρουμε. Ήταν κάτι που υποδήλωνε μφοβερό τρόπο την ύπαρξη πανάρχαιωνκαι αποτρόπαιων κύκλων ζωής στου

οποίους ο κόσμος μας και η λογική μαδεν έχουν καμία θέση.

Τα μέλη της αρχαιολογικής εταιρίακουνούσαν ένας ένας το κεφάλι καομολογούσαν την ήττα τους μπροστά στοπρόβλημα που τους έθετε ο επιθεωρητής

Αλλά τελικά ένας από τους επιστήμονεπρόσεξε ότι η τερατώδης μορφή και τσύμβολα που τη συνόδευαν είχαν κάποιπερίεργη ομοιότητα με κάτι που είχε δε

παλιά, και διηγήθηκε διστακτικά τα όσαλιγοστά στοιχεία είχε υπόψη του. Τοάτομο αυτό ήταν ο μακαρίτης σήμερ

Ουίλλιαμ Τσάνινγκ Γουέμπ, καθηγητή



της ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιοτου Πρίνστον και αρκετά διάσημοεξερευνητής.

Ήταν μια ιστορία που είχε συμβεί πρισαράντα οχτώ χρόνια, όταν ο καθηγητήΓουέμπ είχε αναχωρήσει για μιααποστολή στη Γροιλανδία και τηνΙσλανδία. Σκοπός του ήταν η αναζήτησηκάτι αρχαίων επιγραφών στο ρουνικό

αλφάβητο, που τελικά δεν είχε καταφέρενα βρει. Όμως, ενώ βρισκόταν ψηλά στιακτές της δυτικής Γροιλανδίας, είχανακαλύψει μια περίεργη, εκφυλισμένη

φυλή Εσκιμώων. Οι άνθρωποι αυτοείχαν για θρησκεία τους μια παράξενημορφή δαιμονολατρείας, τόσο

αποκρουστική και αιμοδιψή που ο



καθηγητής πάγωνε μονάχα και που τησυλλογιζόταν. Ήταν μια μορφή πίστηγια την οποία οι άλλοι Εσκιμώοι δεν

ήξεραν σχεδόν τίποτα, και ανατρίχιαζανκάθε φορά που μιλούσαν γι’ αυτή.

Έλεγαν ότι η λατρεία αυτή ήτακληρονομιά από απίστευτα παλιούαιώνες, από εποχές πολύ πριν φτιαχτεκαν ο κόσμος. Εκτός από τι

ακατονόμαστες τελετουργίες και τιανθρωποθυσίες της, υπήρχαν καορισμένες αλλόκοτες πατροπαράδοτετελετές αφιερωμένες στον υπέρτατο

αρχιδαίμονα ή τορνα-σούκ. Ο καθηγητήΓ ουέμπ είχε κάνει προσεκτική φωνητικήκαταγραφή του ονόματος με τη βοήθεια

ενός ηλικιωμένου ανγκεκόκ ή μάγου



ερέα, αποδίδοντας όσο ήταν δυνατόπιστότερα τους ήχους με το λατινικόαλφάβητο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση

αυτό που είχε σημασία ήταν το φετίχ πουλάτρευε εκείνη η φυλή, στήνονταξέφρενους χορούς γύρω του όταν τοβόρειο σέλας φεγγοβολούσε ψηλά πάνωαπό τους λόφους. Όπως εξήγησε οκαθηγητής, επρόκειτο για έναχοντροκομμένο πέτρινο ανάγλυφο που

απεικόνιζε ένα πολύ αποκρουστικόπλάσμα και κάποια μυστηριώδη σύμβολαγραφής. Απ’ όσο ήταν σε θέση να κρίνεισε γενικά χαρακτηριστικά έμοιαζε πολύ

με το κτηνώδες είδωλο που είχαν τώραμπροστά τους.

Τα στοιχεία αυτά, που προκάλεσαν



ζωηρό ενδιαφέρον και εντυπώσιασαν τηνομήγυρη, αποδείχθηκαν δυο φορές πιοενδιαφέροντα για τον επιθεωρητή Λεγ

κράς και αμέσως άρχισε να βομβαρδίζετον καθηγητή Γουέμπ μ’ ερωτήσεις. Οαστυνομικός, έχοντας προσέξει κακαταγράψει μια προφορική τελετουργίατων πιστών στα βαλτοτόπια τηΛουιζιάνα, παρακάλεσε τον καθηγητή ναπροσπαθήσει να θυμηθεί τα λόγια που

είχε ακούσει να χρησιμοποιούν οδαιμονολάτρες Εσκιμώοι. Έτσι κι έγινεκαι στη συνέχεια οι δυο τους ρίχτηκαν σμια εξαντλητική προσπάθεια

προσεκτικής σύγκρισης. Μετάεπακολούθησε μια στιγμή σιωπηλούδέους, καθώς ο αστυνομικός και οεπιστήμονας συμφωνούσαν ότι οι δυο



διαβολικές τελετουργίες, σχεδόν στιδυο αντίθετες άκρες του κόσμου, ήτανουσιαστικά πανομοιότυπες. Αυτό που

τελικά έψαλλαν τόσο ο Εσκιμώος μάγοόσο και οι ιερείς των βάλτων τηΛουιζιάνα — με το χωρισμό των λέξεωνόπως τον θυμόνταν από τις παύσεις τηψαλμωδίας— ήταν το εξής:

Φ’ νγκλούι μγκλου’ ναφ Κθούλου Ρ

λυέ βγκαχ’ ναγκλ φταγκν.

Στο συγκεκριμένο σημείο, ο Λεγκράείχε να προσφέρει κάτι παραπάνω από

τον καθηγητή Γουέμπ, γιατί μερικοί απότους μιγάδες που είχε συλλάβει του είχαναποκαλύψει και την ερμηνεία που έδιναν

οι γε-ροντότεροι μύστες στα λόγια. Σαν



αποτέλεσμα, ήξερε ότι το προηγούμενοκείμενο θα μπορούσε να μεταφραστεκάπως έτσι:

«Στον οίκο του στη Ρ’ λυέ ο νεκρόςΚθούλου ονει ρεύεται περιμένοντας».

Στη συνέχεια ο επιθεωρητής Λεγκράςανταποκρι-νόμενσς στη γενική επίμονηπαράκληση, διηγήθηκε όσο γινόταν πιο

διεξοδικά την περιπέτειά του με τουπιστούς των βαλτότοπων. Μπορούσα ναμαντέψω πόσο έντονα η ιστορία του θαεπηρέασε το θείο μου. Είχε κάτι που

μονάχα στους πιο τρελούς εφιάλτες ενόμυ-θοποιού ή θεοσοφιστή μπορεί ναβρεθεί και αποκάλυπτε μια πρωτοφανή

σύλληψη κοσμικής φαντασίας που ποτ



κανείς δε θα περίμενε να συναντήσεανάμεσα σ’ αυτούς τους μιγάδες και τουπαρίες.

Την 1η του Νοέμβρη του 1907 ηαστυνομία της Νέας Ορλεάνης είχε λάβεμια αγωνιώδη έκκληση από την περιοχήτου νότου τη γεμάτη βάλτους καλιμνοθάλασσες. Οι ντόπιοι άποικοικυρίως πρωτόγονοι αλλά καλόκαρδο

απόγονοι των πειρατών του Λαφίτβρίσκονταν έρμαιοι στα νύχια ενόανείπωτου τρόμου από κάτι το άγνωστοπου στοίχειωνε τις νύχτες τους

Προφανώς επρόκειτο για δραστηριότητεκάποιας οργάνωσης Βουντού, αλλά πιοτρομερής από κάθε άλλη που είχαν

γνωρίσει ποτέ. Εξάλλου, μερικές από τι



γυναίκες και τα παιδιά τους είχανεξαφανιστεί από τότε που τα διαβολικάταμ-ταμ είχαν αρχίσει να ηχούν

ασταμάτητα, βαθιά μέσα στα μαύρστοιχειωμένο δάση όπου κανένας ντόπιοδεν τολμούσε να προχωρήσειΑκούγονταν μανιακές κραυγέςφρικιαστικά ουρλιαχτά και ψαλμωδίεπου πάγωναν το αίμα, ενώ φα-σματικέφλόγες φαίνονταν να χορεύουν στο

σκοτάδι. Όπως είχε εξηγήσει στουαστυνομικούς ο τρομοκρατημένοαπεσταλμένος, η κατάσταση για τουκατοίκους είχε φτάσει πια στο

απροχώρητο.

Έτσι μια ομάδα αστυνομικών με δυο

άμαξες και ένα αυτοκίνητο είχαν



ξεκινήσει αργά το απόγευμα με οδηγότους τον τρομοκρατημένο ντόπιο πουτους είχε φέρει την έκκληση για βοήθεια

Στο τέλος ενός υ

Χ. Φ. ΛΑΒΚΡΑΦΤ

ποφερτά διαβατού δρόμου είχαν κατέβεκαι είχαν συνεχίσει πεζοί. Προχωρούσαν

έτσι σιωπηλά για κάμποσα χιλιόμετραπλατσουρίζοντας στα βαλτόνερα τουφοβερού κυπαρισσόδασους, στο έδαφος

του οποίου ποτέ δεν έφτανε το φως τηςμέρας. Αποκρουστικές ρίζες καφρικαλέα βρύα που κρέμονταν σανσάβανα από τα κλαριά δυσκόλευαν το

δρόμο τους. Εδώ κι εκεί συναντούσαν



14a

κάποιο σωρό από μουχλιασμένεςλαξευτές πέτρες ή τα απομεινάρια ενόςγκρεμισμένου τοίχου. Αυτές ο

μαρτυρίες του αρρωστημένου τόπου γιακάποιες παλιές κατοικίες εκείχειροτέρευαν την κατάθλιψη που τουςγεννούσε η θέα του κάθεπαραμορφωμένου δέντρου και της κάθεμουχλιασμένης και σαπισμένηςβαλτονησίδας.

Τελικά, κάποια στιγμή αντίκρισανμπροστά τους τον οικισμό τωναποίκων, ένα τρισάθλιο

συνονθύλευμα από σαπιοκάλυβαΑμέσως ένα τσούρμο από υστερικούςανθρώπους ξεχύθηκαν και κύκλωσαν τα

φανάρια των αστυνομικών που σπάθιζαν



στο σκοτάδι. Ο πνιχτός ήχος από ταμ-ταμ έφτανε αχνά από μακριά, πολύμακριά πιο πέρα. Αραιά και που, κάθε

φορά που φυσούσε από κει ο άνεμοςστ’ αφτιά τους έφτανε ένα ουρλιαχτόπου πάγωνε το αίμα. Μια απόμακρηκοκκινωπή ανταύγεια φαινόταν νατρεμοπαίζει πίσω από ασπριδεράχαμόκλαδα και πέρα από τις ατέλειωτεςστοές του νυχτερινού δάσους. Ο

τρομοκρατημένοι ά-ποικοι φάνηκαναπρόθυμοι να μείνουν έστω και για μιαστιγμή πάλι μόνοι, αλλά αρνήθηκανκατηγορηματικά να κάνουν έστω κι ένα

βήμα προς τον τόπο της ανίερηςτελετουργίας. Έτσι ο επιθεωρητήςΛεγκράς μαζί με τους δεκαεννιάσυναδέλφους του, αναγκάστηκαν να



προχωρήσουν μόνοι και δίχως οδηγόστα μαύρα μονοπάτια ενόςπρωτόγνωρου για όλους, φρικαλέου

κόσμου.

Η περιοχή που τώρα εισχωρούσαν οαστυνομικοί είχε από παλιά κακή φήμηκαι ήταν ουσιαστικά άγνωστη κααπάτητη από πόδια λευκού. Οι θρύλοπου κυκλοφορούσαν εδώ μιλούσαν για

κάποια κρυφή λίμνη που ποτέ δεν είχαναντικρίσει μάτια θνητού, και για έναπελώριο, άμορφο και άσπρο πολύποδοπλάσμα με φωτεινά μάτια που

κατοικούσε στα βάθη της. Οι άποι-κοψιθύριζαν ακόμη ιστορίες γιανυχτεριδόφτερους δαίμονες που έβγαιναν

τα μεσάνυχτα από τα σπήλαιά τους στ



έγκατα της γης για να το λατρέψουνλεγαν ότι το πλάσμα αυτό υπήρχε εκε

πριν από την εποχή του Ντ’ Ιμπερβίλ κα

του Λα Σαλ, πριν από τους Ινδιάνουςπριν ακόμη και από τα φυσιολογικάαγρίμια και πουλιά του δάσους. Ήταν ηπροσωποποίηση ενός εφιάλτη και η ίδια ηθέα του σήμαινε το θάνατο. Αλλάέστελνε όνειρα στους ανθρώπους, καέτσι ήξεραν αρκετά για να μη ζυγώνουν

στα λημέρια του. Μάλιστα, τα τωρινάόργια της Βουντού γίνονταν σχεδόν σταόρια της απαγορευμένης περιοχής, αλλάήδη και αυτή η τοποθεσία ήταν αρκετ

κακόφημη. Έτσι, ίσως οι ά-ποικοι είχαντρομοκρατηθεί περισσότερο από τογεγονός ότι οι τελετουργίες γίνονταν στησυγκεκριμένη περιοχή, παρά από του



διους τους φοβερούς ήχους και τ’ άλλασυμβάντα.

Ίσως μονάχα ένας ποιητής ή έναπαράφρονας θα μπορούσε να περιγράψετους ήχους που άκουγαν οι άντρες τουΛεγκράς καθώς βάδιζαν τσαλαβουτώνταμε κόπο στο μαύρο βούρκο προς τηνκόκκινη ανταύγεια και τα υπόκωφα ταμταμ. Υπάρχουν φωνητικοί ήχοι που

ανήκουν μονάχα στον άνθρωπο καφωνητικοί ήχοι που ανήκουν στα ζώα- καείναι φοβερό ν’ ακούς τους μεν ναβγάζουν τον ήχο των δε. Ο απόηχος από

τη θηριώδη μανία και το οργιαστικόξεφάντωμα των πιστών έφτανε εδώ σδαιμονικά ύψη. Απόκοσμα ουρλιαχτά κα

βραχνοί λαρυγγισμοί έκσταση



αντιλαλούσαν σ’ αυτά τα σκοτεινά δάσησαν μια μολυσματική καταιγίδα πουξεχυνόταν από τα βάθη της κόλασης

Κατά διαστήματα αυτό το χαώδεπανδαιμόνιο κόπαζε, και τότε κάτι σανένας καλοσυντονισμένος χορός απόβραχνές φωνές υψωνόταν σε μιαμονότονη ψαλμωδία που επαναλάμβανεκείνη την αποτρόπαιη τελετουργικήφράση ή επωδό:

,, φ’ νγκλούι μγκλου’ ναφ Κθούλου Ρ

λυέ βγκαχ’ ναγκλ φταγκν».

Υστερα οι άντρες έφτασαν σ’ένασημείο όπου τα δέντρα αραίωναν κάπωκαι ξαφνικά αντίκρισαν μπροστά τους

ένα φοβερό θέαμα. Τέσσερις απ’ αυτούς



κλονίστηκαν, ένας λιποθύμησε, και απότα χείλη δύο άλλων ξέφυγε μια κραυγήτρόμου, που ευτυχώς πνίγηκε μέσα στη

γενική ξέφρενη κακοφωνία τηοργιαστικής τελετής. Ο Λεγκράς έριξλίγα βαλτόνερα στο πρόσωπο εκείνουπου είχε λιποθυμήσει, και μετά όλοστάθηκαν για λίγο εκεί, τρέμονταςσχεδόν υπνωτισμένοι από τη φρίκη.

Σ’ ένα φυσικό ξέφωτο του βάλτουξεπρόβαλε μια χορταριασμένη νησίδα μέκταση γύρω στα τέσσερα με πέντστρέμματα, γυμνή από δέντρα κα

αρκετά στεγνή. Πάνω της χοροπηδούσκαι συστρεφόταν ένας συρφετός απότόσο απερίγραπτα ανθρώπινα εκτρώματα

που μονάχα το πινέλο ενός Σάιμ ή ενό



Αν-γκαρόλα θα μπορούσαν ναποδώσουν. Γυμνά από κάθε ρούχοαυτά τα υβριδικά γεννήματα της φύση

γκάριζαν, μούγκριζαν καστροβιλίζονταν γύρω από μια τερατώδηδαχτυλιδωτή φωτιά. Στο κέντρο τουφλογερού δαχτυλιδιού, ξεχωρίζονταςκατά καιρούς πίσω από τα πέπλα τουκαπνού και της φλόγας, ορθωνόταν έναμεγάλος γρανιτένιος μονόλιθος γύρω

στα δυόμισι μέτρα ψηλός. Στην κορφήτου, δυσαρμονικά μικρό σε σχέση με τομονόλιθο, στεκόταν το γνωστόαποκρουστικό είδωλο. Δέκα ικριώματα

ήταν στημένα σε μεγάλο κύκλο κατάκανονικά διαστήματα, με τοφλογοζωσμένο μονόλιθο στο κέντροΑπό αυτά κρέμονταν ανάποδα τα



περίεργα κατακρεουργημένα κορμιά τωνδύστυχων αποίκων που είχανεξαφανιστεί. Ήταν στο εσωτερικό αυτού

του κύκλου, ανάμεσα στο δαχτυλίδι μτα κρεμασμένα κουφάρια και σ’ εκείνοτης φωτιάς, που χόρευαν και αλάλαζαν οπιστοί, σ’ ένα ατέλειωτο βακχικόστροβίλισμα από τ’ αριστερά προς ταδεξιά.

Μπορεί να ήταν μονάχα της φαντασίατου ή απλώς οι αντίλαλοι, αλλά ένααστυνομικός ισπανικής καταγωγήνόμισε ότι άκουσε μια αντιφωνικ

απάντηση στην τελετουργία. Ερχόταν απκάποιο απόμακρο και σκοτεινό σημείοακόμη πιο βαθιά στο δάσος εκείνο τω

αρχαίων θρύλων και της φρίκης. Τον



άνθρωπο αυτόν, που λεγόταν ΤζόζεφΓκαλβέζ, τον συνάντησα αργότερα κα

τον ρώτησα σχετικά- και, όπω

αποδείχτηκε, είχε αρκετά ζωηρήφαντασία. Έφτασε μάλιστα στο σημείνα κάνει μια νύξη ότι άκουσε δήθεν τοήχο από μεγάλες φτερούγες και ότδιέκρινε φευγαλέα λαμπερά μάτια καέναν πελώριο άσπρο όγκο πέρα από τδέντρα στο βάθος... Αλλά φαντάζομαι ότ

είχε ακούσει πολλές από τιδεισιδαιμονίες των ντόπιων και είχεπηρεαστεί.

Στην πραγματικότητα, το σοκ πομαρμάρωσε τους άντρες δεν κράτησε καπολύ. Πάνω απ’ όλα τους καλούσε το

καθήκον. Αν και πρέπει να ήταν



συγκεντρωμένοι εκεί σχεδόν καμιεκατοστή από εκείνους τουμπασταρδομιγάδες πιστούς, ο

αστυνομικοί βασίστηκαν στο ατού τωόπλων τους και ρίχτηκαν αποφασιστικστο σιχαμερό τσούρμο.

Για κάνα πεντάλεπτο το πανδαιμόνιοκαι το χάος που επακολούθησαξεπερνούσαν κάθε περιγραφή. Άγρι

χτυπήματα έπεφταν βροχή, λάμψεις αππυροβολισμούς σπάθιζαν το σκοτάδι, καστη γενική ανακατωσούρα κάμποσοκατάφεραν να ξεφύγουν. Αλλά τελικά

Λεγκράς κατάφερε να τσουβαλιάσεσαράντα εφτά από δαύτους. Ότασυγκέντρωσε τους σκυθρωπού

αιχμαλώτους, τους ανάγκασε να ντυθού



βιαστικά και να μπουν στη γραμμανάμεσα σε δυο σειρές αστυνομικώνΠέντε από τους πιστούς είχαν σωριαστε

νεκροί, ενώ δύο που ήταν σοβαρλαβωμένοι μεταφέρθηκαν από τουσυντρόφους τους πάνω σε αυτοσχέδιφορεία. Όσο για το είδωλο στο μονόλιθοο Λεγκράς το κατέβασε προσεκτικά κατο έφερε πίσω μαζί του.

Στην ανάκριση που έγινε στο αρχηγείοόταν έφτασαν ύστερα από μια φοβεράαγωνιώδη και εξαντλητική πορείααποδείχτηκε ότι όλοι οι κρατούμενο

ήταν άτομα πολύ χαμηλού πνευματικούεπιπέδου, με ανάμεικτο αίμα και μανώμαλη ψυχοσύνθεση. Οι περισσότερο

ήταν ναυτικοί —κυρίως Ινδιάνοι τη



Καραϊβι-κής ή Πορτουγκέζοι Μπράβααπό τα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου— και οι ανάκατοι λιγοστοί νέγροι κα

μουλάτοι, έδιναν μια απόχρωση Βουντούστην ετερόκλητη αδελφότητά τουςΑλλά από την αρχή της ανάκρισης έγινφανερό ότι υπήρχαν σ’ αυτή κάποιαπολύ βαθύτερα και αρχαιότερα στοιχείανέγρικου φε-τιχισμού. Παρά τονεκφυλισμό και την αγραμματοσύνη τους

τα λεγόμενά των πλασμάτων αυτώνπαρουσίαζαν μια εκπληκτική συνέπεια σό, τι αφορούσε στην κεντρική ιδέα τηαποκρουστικής πίστης τους.

Όπως εξήγησαν, λάτρευαν τουΜεγάλους Παλιούς που είχαν ζήσε

χιλιάδες χρόνια πριν παρουσιαστεί ο



άνθρωπος στη Γη και οι οποίοι είχανέρθει στο νεαρό τότε κόσμο μας από τονουρανό. Αυτοί οι Παλιοί είχαν φύγει πια

και είχαν αποσυρθεί στα έγκατα της γηή στους βυθούς των ωκεανών. Αλλά τανεκρά σώματά τους έστελναν όνειρα καμ’ αυτά είχαν αποκαλύψει τα μυστικάτους στον πρώτο άνθρωπο, ο οποίος είχέκτοτε ιδρύσει μια αθάνατη αδελφότηταπιστών. Οι κρατούμενοι ισχυρίστηκαν

ότι αυτή ήταν η προέλευση τηαδελφότητας όπου ανήκαν, ότι υπήρχανέκαθεν και ότι ποτέ δε θα έπαυε ναυπάρχει. Κρυμμένα στις απάτητε

ερημιές και τους σκοτεινούς τόπουόλου του κόσμου, τα μέλη της περίμεναντη μέρα που ο μεγάλος ιερέας Κθούλουθα έβγαινε από το σκοτεινό σπίτι του στη



μεγάλη βυθισμένη πόλη της Ρ’ λυέ γιανα διαφεντέψει πάλι τη Γη. Κάποια μέραόταν τ’ άστρα θα ήταν έτοιμα γι’ αυτό

θα καλούσε τους πιστούς του. Στομεταξύ η μυστική αδελφότητα θαπερίμενε πάντοτε σ’ ετοιμότητα για νατον βοηθήσει να λευτερωθεί. Ώς τότε δεντους επιτρεπόταν να πουν περισσότεραΥπήρχε ένα μυστικό που δεν ήτανδιατεθειμένοι ν’ αποκαλύψουν, ακόμα

και με βασανιστήρια.

Ο άνθρωπος, πίστευαν, δεν ήταεντελώς μόνος ανάμεσα στα νοήμον

πλάσματα της Γης, γιατί υπήρχαοντότητες που έβγαιναν κατά καιρούς απτο σκοτάδι για να επισκεφτούν του

λιγοστούς πιστούς. Αλλ’ αυτές δεν ήταν



οι ίδιοι οι Μεγάλοι Παλιοί. Κανέναάνθρωπος δεν τους είχε δει ποτέ αυτούςΤο σκαλιστό είδωλο ήταν ο μεγάλο

Κθούλου, αλλά κανένας δεν ήταν σε θέσνα πει κατά πόσο και οι άλλοι Παλιοείχαν την ίδια μορφή. Κανένας πια δενήξερε να διαβάζει τα παλιά κείμενα, αλλοι παραδόσεις μεταδίδονταν από στόμσε στόμα. Η επωδός που έψελναν δεήταν το μυστικό- αυτό ποτέ δε

επιτρεπόταν να ειπωθεί μεγαλόφωνααλλά μονάχα ψιθυριστά. Τα λόγια τηεπωδού σήμαιναν απλώς «Στον οίκο τοστη

Ρ’ λυέ ο νεκρός Κθούλου ονειρεύεταιπεριμένοντας».



Μονάχα δύο από τους κρατούμενουςβρέθηκαν αρκετά λογικοί καισορροπημένοι για να οδηγηθούν στην

κρεμάλα- οι υπόλοιποι κλείστηκαν σεδιάφορα άσυλα ψυχοπαθών. Όλοι τουςαρνήθηκαν κάθε συνενοχή στα

τελετουργικά εγκλήματα καισχυρίστηκαν ότι οι φόνοι είχαν γίνει απόΕκείνους με τα Μαύρα Φτερά, πουέβγαιναν από τις πανάρχαιες κρυψώνες

τους στο στοιχειωμένο δάσος για νασυμμετάσχουν στις τελετές τους. Αλλάγι’ αυτούς τους μυστηριώδειςσυμμάχους οι αστυνομικοί δεν

κατάφεραν να τους α-ποσπάσουν καμίαλογική και σαφή περιγραφή. Τα όσα ηαστυνομία κατάφερε να μάθε

προέρχονταν κυρίως από ένα φοβερά



γέρο Ισπανοϊνδιάνο μιγάδα, τον ΚάστροΟ τελευταίος ισχυρίστηκε, μάλιστα, ότείχε ταξιδέψει σε παράξενα λιμάνια κα

μιλήσει με αθάνατους αρχηγούς τηςαδελφότητας που ζούσαν στα βουνά τηςΚίνας.

Ο γερο-Κάστρο θυμόταν σκόρπιααποσπάσματα από φοβερούς θρύλουςμπροστά στους οποίους ω-χριούσε κάθε

θεωρία των θεοσοφιστών. Σύμφωνα μεαυτούς, ο άνθρωπος και ο πολιτισμόςτου ήταν στ’ αλήθεια κάτι το πολύπρόσφατο και περαστικό πάνω στη Γη

Για χιλιετίες πριν από τον ερχομό τουανθρώπου, άλλα Πλάσματα εξούσιαζαντη Γη ζώντας σε τεράστιες πόλεις

Μερικά από τα κυκλώπεια ερείπια των



πόλεών τους, είχαν πει στον Κάστρο οαθάνατοι Κινέζοι μύστες, μπορούσε νατα δει κανείς ακόμη σε νησιά του

Ειρηνικού. Όλοι οι Παλιοί είχαν πεθάνεαμέτρητες χιλιετηρίδες πριν εμφανιστεί οάνθρωπος, αλλά υπήρχαν τέχνες πουμπορούσαν να τους αναστήσουν ξανάόταν τ’ άστρα έφταναν πάλι στη σωστήθέση τους στον τροχό της αιωνιότηταςΕξάλλου, απ’ αυτά τ’ άστρα είχαν έρθει

και οι Παλιοί, φέρνοντας μαζί και ταομοιώματά τους.

Αυτοί οι Μεγάλοι Παλιοί, είχε εξηγήσε

ο Κάστρο, δεν ήταν φτιαγμένοαποκλειστικά από σάρκα και αίμα. Είχανσυγκεκριμένη μορφή —αυτό δεν έδειχν

άλλωστε και το αστροφερμένο του



ομοίωμα; — αλλά η μορφή αυτή δενήταν από ύλη. Όταν τ’ άστρα έφτανανστη σωστή τους θέση, οι Παλιο

μπορούσαν να πετούν από κόσμο σκόσμο στον ουρανό- αλλά όταν τ’ άστραδεν ήταν στην κατάλληλη θέση, δενμπορούσαν καν να ζήσουν. Ωστόσο, ανκαι δε ζούσαν πια, ποτέ δεν είχαν πεθάνεστ’ αλήθεια. Κείτονταν όλοι σε πέτρινουοίκους στη μεγάλη πόλη τους, τη Ρ’ λυέ

διατηρημένοι σ’ ένα είδος νάρκης χάρηστα μαγικά του πανίσχυρου Κθούλουπεριμένοντας την περίλαμπρη ανάστασήτους, όταν τ’ άστρα και η Γη θα ’ταν

ξανά έτοιμα να τους υποδεχτούν. Αλλάγια να γίνει αυτό έπρεπε κάποια άλληδύναμη απέξω να βοηθήσει για ναλευτερωθούν τα κορμιά τους. Τα ίδια



μαγικά που τους διατηρούσαν ανέπαφουτους εμπόδιζαν να κάνουν την πρώτηκίνηση. Μπορούσαν μονάχα να μένουν

ασάλευτοι εκεί στο σκοτάδι, με μόνησυντροφιά τις σκέψεις τους, ενώαμέτρητα εκατομμύρια χρόνια κυλούσαναπέξω. Ήξεραν όλα όσο συνέβαιναν στοσύμπαν, γιατί ο τρόπος επαφής τους ήτανμε τη μετάδοση της σκέψης. Ακόμη κατώρα κουβέντιαζαν εκεί στους τάφου

τους.

Ύστερα, όταν μετά από αμέτρητουςαιώνες έκαναν την εμφάνισή τους ο

πρώτοι άνθρωποι, οι Μεγάλοι Παλιομίλησαν στους πιο ευαίσθητους απόαυτούς στέλνοντας μηνύματα στα όνειρά

τους, γιατί μονάχα έτσι η γλώσσα των



Παλιών μπορούσε να φτάσει ώς τοσάρκινο μυαλό των θηλαστικών.

Ύστερα, συνέχισε ψιθυριστά οΚάστρο, οι πρώτοι

εκείνοι άνθρωποι έθεσαν τα θεμέλιατης λατρείας των μικρών ειδώλων πουτους είχαν αποκαλύψει οι ΜεγάλοιΠαλιοί και που οι ίδιοι τα είχαν φέρει

από τα σκοτεινά τους άστρα κατά τομακρινό παρελθόν. Η λατρεία τους θαδιαρκούσε μέχρι που τ’ άστρα θαξανάρχονταν στη σωστή τους θέση.

Τότε οι μυστικοί ιερείς θα βοηθούσαντο μεγάλο Κθούλου να βγει από τοντάφο του για ν’ αναστήσει τους

συντρόφους του και να διαφεντέψει



πάλι τη Γ η. Θα ήταν εύκολο οι πιστοί,του να καταλάβουν πότε θα πλησίαζεαυτή η μεγάλη στιγμή, γιατί τότε οι

άνθρωποι θ’ άρχιζαν να μοιάζουν μετους Μεγάλους Παλιούς. Θα γίνονταναχαλίνωτοι, και ασύδοτοι, πέρα από τοκαλό και το κακό, αδιαφορώντας γιανόμους και ηθική και ξεσπώντας σ’ένα ξέφρενο ξεφάντωμα μέσα σ’ έναπανδαιμόνιο από κραυγές και

σκοτωμούς. Μετά οι λευτερωμένοιΠαλιοί θα τους δίδασκαν νέουςτρόπους ν’ αλαλάζουν, να σκοτώνουνκαι να ξεφαντώνουν, και ολάκερη η

Γη θα φούντωνε σ’ ένα ολοκαύτωμαέκστασης και κραιπάλης. Ώσπου να’ρθει η μέρα εκείνη, η αδελφότηταέπρεπε με τις κατάλληλες



τελετουργίες να κρατά ζωντανή τηνπαράδοση των παλιών εθίμων και ναδιαδίδει την προφητεία του γυρισμού

των Μεγάλων Παλιών.

Στα παλιότερα χρόνια μερικοίεκλεκτοί συνομιλούσαν στα όνειρα μετους ενταφιασμένους Παλιούς, αλλάμετά κάτι απρόσμενο είχε συμβεί. Ημεγάλη πέτρινη πόλη της Ρ’ λυέ, με

τους μονόλιθους και τα μαυσωλείατης, είχε βουλιάξει κάτω από τακύματα. Και τα βαθιά νερά, αυτό τοαρχέγονο, μυστηριακά υλικό που ούτε

η σκέψη δεν μπορεί να περάσει, είχεδιακόψει την τηλεπαθητική επαφήτους. Αλλά η θύμηση δεν είχε σβήσει

ποτέ, και οι αρχιερείς έλεγαν ότι η



πόλη θ’ αναδυόταν ξανά κάποτε όταντ’ άστρα θα έφταναν στη σωστή θέση.

'Υστερα βγήκαν από τα έγκατα ταμαύρα πνεύματα της γης, μουχλιασμένκαι σκοτεινά, φέρνοντας μαζί τους φήμεπου είχαν ακούσει στα σπήλαια κάτω απόξεχασμένους βυθούς θαλασσών. Αλλά ογέρο-Κάστρο αρνήθηκε να πεπερισσότερα για το θέμα αυτό

Σταμάτησε απότομα την αφήγησή του σεκείνο το σημείο και ούτε με το καλόούτε με το άγριο δε δέχτηκε ναποκαλύψει περισσότερα στο θέμα αυτό

Εξάλλου, κατά περίεργο τρόποαρνήθηκε να κάνει λόγο για το μέγεθο

των Παλιών. Για το κέντρο της Λατρεία

του Κθούλου τους είπε ότι πίστευε πω



βρισκό-ταν στις απάτητες ερήμους τηΑραβίας, εκεί όπου η Ιρέμ, η Πόλη τωνΚιόνων, κρυμμένη και απρόσιτη

ονειροπολεί το παρελθόν. Η πίστη τουδεν είχε καμία σχέση με τη μαγικήλατρεία της Ευρώπης και ήτανουσιαστικά άγνωστη στους αμύητουςΚανένα βιβλίο δεν είχε κάνει ποτέ νύξηγι’ αυτή, αν και οι αθάνατοι Κινέζοι τουείχαν πει ότι υπήρχαν ορισμένα

διφορούμενα κείμενα στο Νεκρονομικότου τρελού Άραβα Αμπντούλ Αλχαζρένπου ένας μυημένος μπορούσε να ταερμηνεύσει ανάλογα. Αυτό αφορούσ

ιδίως το πολυσυζητημένο δίστιχο:

Δεν είν’ νεκρό εκείνο που αιώνια μπορε



να περιμένει, Μα με το διάβα τω

παράξενων αιώνων ως κι

ο θάνατος μπορεί να πεθαίνε

Ο Λεγκράς, βαθιά εντυπωσιασμένοκαι αρκετά μπερδεμένος απ’ όλα αυτάείχε ρωτήσει να μάθει για τις ιστορικέδιασυνδέσεις της Λατρείας του

Κθούλου, αλλά μάταια. Προφανώς οΚάστρο είχε πει την αλήθεια λέγοντας όταυτό ήταν εντελώς μυστικό. Οι ειδικο

στο πανεπιστήμιο της Τουλέην δεν είχανμπορέσει να ρίξουν φως ούτε στησυγκεκριμένη λατρεία ούτε στο είδωλοκαι τώρα ο αστυνομικός είχε έρθει στι

μεγαλύτερες αυθεντίες της χώρας για ν



ακούσει μονάχα το περιστατικό τηΓροιλανδίας από τον καθηγητή Γ ουέμπ.

Το ζωηρό ενδιαφέρον που προκάλεσεστο συνέδριο η αφήγηση του Λεγκράςμε την πρόσθετη επιβεβαίωσή της από τοαγαλματίδιο, αντανακλάται και στημετέπειτα αλληλογραφία μεταξύ τωνσυνέδρων. Ωστόσο ελάχιστη μνεία έγινεσχετικά στην επίσημη περιοδική έκδοση

της εταιρίας. Αλλά, βέβαια, ηεπιφυλακτικότητά είναι παροιμιώδης σεκείνους που έχουν συχνά ναντιμετωπίσουν τσαρλατάνους κα

απατεώνες στο χώρο τους. Ο Λεγκράςδάνεισε για ένα διάστημα το αγαλματίδιοστον καθηγητή Γ ουέμπ, αλλά μετά το

θάνατο του τελευταίου επιστράφηκε



στον επιθεωρητή και παραμένει στηνκατοχή του, όπου και μπόρεσα να τοπεριεργαστώ πριν λίγο καιρό. Είνα

αληθινά ένα τρομακτικό αντικείμενο καέχει ολοφάνερη συγγένεια με το ονειρικόανάγλυφο του νεαρού Ουίλκοξ.

Δεν απορώ που ο θείος μου έδειξετόσο ενδιαφέρον για την ιστορία τουανάγλυφου. Έχοντας ήδη ακούσει τα

όσα ήξερε ο Λεγκράς για τηναδελφότητα, φαντάζομαι τι σκέψεις θαπέρασαν από το μυαλό του ότανπληροφορήθηκε ότι και ένας ευαίσθητος

νεαρός είχε ονειρευτεί το ομοίωμα και ταίδια ιερογλυφικά που έφερε το είδωλοτων βάλτων! Και όχι μόνον αυτό, αλλά

τρεις φορές στα όνειρά του είχε ακούσε



τα ίδια ακριβώς λόγια πουχρησιμοποιούσαν τόσο οι Εσκιμώ-οδαιμονολάτρες όσο και οι μιγάδες της

Λουιζιάνα! Ήταν απόλυτα φυσικό που οκαθηγητής Έιντζελ ρίχτηκε αμέσως σεμια συστηματική έρευνα του αινίγματοςΠάντως, από μέσα μου συνέχιζα ναυποψιάζομαι πως ο νεαρός Ουίλκοξ είχεακούσει από κάπου για την αδελφότητατης Λουιζιάνα και σκαρφίστηκε εκείνα

τα όνειρα για να κάνει το πράγμα πιομυστηριώδες και να εκμεταλλευτεί τηνευπιστία του θείου μου.

Είναι γεγονός, βέβαια, ότι οι ονειρικέπεριγραφές και τ’ αποκόμματα που είχεσυλλέξει ο καθηγητής αποτελούσαν

ισχυρό ενισχυτικό στοιχείο. Από την



άλλη μεριά, ο φυσικός σκεπτικισμός μουκαι η εξωφρενι-κότητα της όληυπόθεσης μ’ έκαναν να υιοθετήσω το

συμπέρασμα που έκρινα τότε σαν το πιολογικό. Έτσι, αφού μελέτησα πάλπροσεκτικά το χειρόγραφο και συνέκρινατις θεοσοφικές κι ανθρωπολογικέσημειώσεις με την αφήγηση τουΛεγκράς, αναχώρησα για την Πρόβιντενγια να συναντήσω τον Ουίλκοξ. Σκοπό

μου ήταν να τον κατηγορήσω έξω από ταδόντια, δίκαια όπως πίστευα, για τοθράσος του να κοροϊδέψει έτσι ένα γέροκαθηγητή.

Ο Ουίλκοξ εξακολουθούσε να ζεμόνος στο μέγαρο Φλερ-ντε-Λυ τη

οδού Τόμας, μια αποκρουστική



βικτωριανή απομίμηση τηαρχιτεκτονικής του 17ου αιώνα. Τοκτήριο μοστράριζε τη σοβατισμένη του

πρόσοψη ανάμεσα στα όμορφα σπίτιααποικιακού ρυθμού που σκαρφάλωνανστον αρχαίο λόφο, και μάλιστα κάτω απότο πιο αριστουργηματικό γεωργιανόκαμπαναριό της Αμερικής. Βρήκα τονΟυίλκοξ να εργάζεται στο διαμέρισμάτου, και από τα δείγματα που ήταν

σκόρπια ολόγυρα παραδέχτηκα ότι τοταλέντο του διέθετε πράγματι και βάθοκαι μεγαλοφυΐα. Πιστεύω ότι μια μέρα θαγίνει διάσημος σαν ένας από του

μεγάλους καλλιτέχνες της παρακμήςγιατί έχει πλάσει σε πηλό και ίσως θαλαξέψει κάποτε σε μάρμαρο όλουεκείνους τους εφιάλτες και τις φαντασίε



που ξυπνά μέσα μας η πρόζα τουΆρθρουρ Μάχεν και ζωντανεύουν οστίχοι και οι ζωγραφιές του Κλαρκ

Άστον Σμιθ.

Μελαχρινός, εύθραυστος καιαδύνατος, κάπως ατημέλητος σεεμφάνιση, γύρισε νωχελικά στοάκουσμα του χτυπήματός μου στηνπόρτα και ρώτησε τι ήθελα δίχως να

σηκωθεί από τη θέση του. Ότανεξήγησα ποιος ήμουν φάνηκε να δείχνεικάποιο ενδιαφέρον, γιατί ο θείος μουτου είχε εξάψει την περιέργεια με την

έρευνα στα παράξενα όνειρά του, αν καιποτέ δεν του είχε εξηγήσει τους λόγουςτου γι* αυτό. Δεν τον φώτισα

περισσότερο στο σημείο αυτό, αλλά



προσπάθησα με τρόπο να τον παρασύρωσε αποκαλύψεις.

Πριν περάσει πολλή ώρα θα έπαιρναόρκο για την ειλικρίνειά του, γιατίμιλούσε για τα όνειρά του μ’ έναν τρόποπου δεν άφηνε περιθώρια αμφιβολίαςΑυτά, καθώς και η υποσυνείδητηεπιρροή τους, είχαν αφήσει έντονα τησφραγίδα τους στην τέχνη του. Μου

έδειξε, μάλιστα, ένα νοσηρό άγαλμαπου οι γραμμές του μ’ έκαναν σχεδόν ν’αναρριγήσω με τα σκοτεινά τουςυπονοούμενα. Εξήγησε ότι δε θυμόταν

να είχε δει το πρωτότυπο παρά μονάχαστ’ ανάγλυφα των ονείρων του, αλλά ημορφή του είχε πλαστεί σχεδόν

ασυνείδητα από τα δάχτυλά του. 'Ηταν



δίχως αμφιβολία το γιγάντιο πλάσμα γιατο οποίο ξεφώνιζε στο παραλήρημά τουΣύντομα έγινε ολοφάνερο ότι δεν ήξερε

τίποτα για τη μυστική αδελφότητα, πέρααπό κάποιες νύξεις που είχαν ξεφύγειαπό το θείο μου στη διάρκεια τηςεπίμονης έρευνάς του. Αυτό μ’ έκανεπάλι ν’ αναρωτηθώ και να προσπαθήσωνα φανταστώ πώς θα ήταν δυνατό ναέχουν καταγραφεί στο μυαλό του αυτές

οι αλλόκοτες εικόνες.

Ο Ουίλκοξ μιλούσε για τα όνειρά τουμ’ έναν παράξενο, ποιητικό τρόπο,

κάνοντάς με να βλέπω νοερά και μετρομερή ζωντάνια εκείνη τη νοτισμένηκυκλώπεια πόλη από γλοιώδη πράσινη

πέτρα. Η γεωμετρία της, είπε ο γλύπτης



κάνοντας παράξενη επιλογή λέξεωνήταν εντελώς ανώμαλη. Ακούγοντάς τονήταν σαν να ’φτάνε στ’ αφτιά μου,

φορτισμένο με φοβερή προσμονή, τοαδιάκοπο μισο-τηλεπαθητικό κάλεσμααπό τα έγκατα, «Κθούλου φταγκν...

Κθούλου φταγκν».

Οι λέξεις αυτές αποτελούσαν μέροεκείνης της τρομερής τελετουργίας που

μιλούσε για την ονειρική ξαγρύπνια τουνεκρού Κθούλου στην πέτρινη κρύπτητης Ρ’ λυέ, και ένιωσα κάτι να μσυγκλονίζει βαθιά παρά τις αντιρρήσει

της λογικής μου. Ωστόσοεξακολουθούσα να είμαι σίγουρος ότι οΟυίλκοξ είχε κατά κάποιο τρόπο μάθε

για την αδελφότητα, αλλά μετά το είχ



πάλι ξεχάσει μέσα στον κυκεώνα τωναλλόκοτων βιβλίων που διάβαζε και τωνδικών του φαντασιώσεων. Αργότερα

χάρη στο εντυπωσιακό της περιεχόμενοη μνήμη είχε βρει υποσυνείδητη διέξοδοκαι έκφραση στα όνειρα, τα γλυπτά καστο τρομερό άγαλμα που έβλεπα τώρμπροστά μου. Έτσι θα μπορούσε να πεκανείς ότι η απάτη που είχε παίξει στοθείο μου ήταν εντελώς αθώα. Ο νεαρό

είχε ένα λίγο εξεζητημένο και κάπωαγενή χαρακτήρα, πράγμα που απέκλειτην περίπτωση να τον συμπαθήσω ποτέαλλά όφειλα ν’ αναγνωρίσω ότι ήταν κα

μεγάλος καλλιτέχνης και ειλικρινής. Τουευχήθηκα όλη την επιτυχία που άξιζε τοταλέντο του και αποχαιρετιστήκαμφιλικά.



Το πρόβλημα της Λατρείας τουΚθούλου εξακολουθούσε να μεσυναρπάζει και να με απασχολεί, κα

κατά καιρούς ονειρευόμουν φήμη καδόξα από έρευνες που θ’ αποκάλυπταντις ρίζες και τις διασυνδέσεις τηςΕπισκέφθηκα τη Νέα Ορλεάνη, μίλησαμε τον Λεγκράς και τους άλλους πουείχαν συμμετάσχει σ’ εκείνη τηνεπιδρομή, είδα το φοβερό είδωλο κα

έκανα ερωτήσεις σε μερικούς από τουμιγάδες κρατούμενους που επιζούσανακόμη. Δυστυχώς ο γερο-

Κάστρο είχε πεθάνει κάμποσα χρόνια.

Τα όσα άκουσα τώρα τόσο

παραστατικά από πρώτο χέρι, αν κα



ήταν απλώς μια πιο λεπτομερήεπανάληψη των όσων ήδη ήξερα από τακείμενα του θείου μου, μου κέντρισαν

ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρονΈνιωθα σίγουρος ότι ήμουν στα ίχνημιας πολύ αληθινής, πολύ μυστικής καπολύ αρχαίας θρησκείας. Έτσι και τηνανακάλυπτα θα κέρδιζα σίγουρα μιαθέση στο πάνθεον της ανθρωπολογίας. Οτρόπος που αντιμετώπιζα το θέμα ήταν

καθαρά υλιστικός, και μακάρι να το'βλεπα έτσι και τώρα. Εξακολουθούσανα παραβλέπω με το πιο ανεξήγητοπείσμα τη σύμπτωση των ονειρικών

περιγραφών και των περίεργωναποκομμάτων που είχε συγκεντρώσει οκαθηγητής Έιντζελ.



Ένα πράγμα που άρχισα ναυποψιάζομαι —και που τώρα φοβάμαότι ξέρω— είναι ότι ο θάνατος του θείου

μου δεν ήταν καθόλου ατύχημα. Είχπέσει σ’ ένα στενό απότομο δρομάκι πουανηφόριζε από την παμπάλαιη προβλήταόπου έβριθαν οι ξένοι μιγάδες, ύστερααπό τη σκουντιά ενός νέγρου ναυτικούΔεν ξεχνούσα το ανάμεικτο αίμα και τοναυτικό επάγγελμα των πιστών τη

αδελφότητας στη Λουιζιάνα και δε θα μεξάφνιαζε αν χρησιμοποιούσανδηλητηριασμένες καρφίτσες ή άλλεμυστικές μεθόδους φόνου το ίδιο

απάνθρωπες και το ίδιο πατροπαράδοτεγι’ αυτούς όσο και οι μυστηριακέςτελετουργίες και οι δοξασίες τους.



Είναι γεγονός ότι ο Λεγκράς και οάντρες δεν ενο-χλήθηκαν, αλλά στηΝορβηγία κάποιος ναυτικός που είδ

πράγματα που δεν έπρεπε είναι τώρανεκρός. Άραγε αποκλείεται να είχανφτάσει σε ακατάλληλα αφτιά οι επίμονεέρευνες του θείου μου μετά τηνανακάλυψη της περίπτωσης του γλύπτη;

Πιστεύω ότι ο καθηγητής Έιντζε

πέθανε επειδή είτε ήξερε ήδη πολλά είτήταν στα πρόθυρα να μάθει πολλά. Μένενα δούμε κατά πόσο με περιμένει καμένα η ίδια μοίρα, γιατί κι εγώ ξέρω τώρ

πολλά.

3. Η Παραφροσύνη από τη Θάλασσα



Αν ο Μεγαλοδύναμος ήθελε ποτέ ναεισακούσει μια μεγάλη ευχή μου, θα

έσβηνε ολότελα τις συνέπειες μιατυχαίας ματιάς μου σε μια παλιάεφημερίδα που βρήκα στρωμένη σ’ έναράφι. Ήταν μια ανακάλυψη που

αποκλείεται να γινόταν στιφυσιολογικές, καθημερινές μου ασχολίεςγιατί επρόκειτο για ένα φύλλο τη

αυστραλιανής Σύντνεϋ Μπούλετιν μημερομηνία 18 του Απρίλη, 1925. Ήτανμια από τις εφημερίδες που είχαν ξεφύγεαπό την προσοχή του γραφείου

αποκομμάτων, που εκείνη την περίοδομάζευε υλικό για την έρευνα του θείουμου.



Είχα σχεδόν εγκαταλείψει τις έρευνεστη «Λατρεία του Κθούλου», όπως τηνείχε βαφτίσει ο καθηγητής Έιντζελ, κα

είχα πάει στο Πάτερσον του Νιου Τζέρσυνα επισκεφθώ ένα πολυδιαβασμένο φίλομου, έφορο του τοπικού μουσείου καγνωστό μεταλλειο-λόγο. Όπως εξέταζαμια μέρα τα εφεδρικά δείγματα ορυκτώνπου ήταν πρόχειρα αραδιασμένα σταράφια μιας πίσω αίθουσας του μουσείου

το μάτι μου τράβηξε μια παράξενηφωτογραφία σε μια παλιά εφημερίδαστρωμένη κάτω από τις πέτρες. Ο φίλομου συμβαίνει να έχει επαφές με όλα

σχεδόν τα σημεία του κόσμου, και ηεφημερίδα ήταν η Σύντνεϋ Μπούλετιν πουανέφερα πιο πάνω. Η φωτογραφία έδειχν

ένα αποκρουστικό πέτρινο είδωλο σχεδόν



όμοιο μ’ εκείνο που είχε βρει στουβάλτους ο Λεγκράς.

Καθαρίζοντας ανυπόμονα το φύλλοαπό το πολύτιμο φορτίο του, διάβασα τοάρθρο με προσοχή, και α-

πογοητεύτηκα βρίσκοντάς το μάλλοσύντομο. Το περιεχόμενό του ωστόσοείχε άμεση σχέση με την έρευνά μου, που

είχε αρχίσει να χωλαίνει, και έκοψπροσεκτικά το απόκομμα για άμεσδράση. Το κείμενο έγραφε τα εξής:

ΑΝΕΥΡΕΣΗ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΟΥΣΕΡΜΑΙΟΥ ΣΚΑΦΟΥΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ



Το Βίτζιλαντ έφτασε στο λιμάνι μαςρυμουλκώντας ακυβέρνητο

εξοπλισμένο νεοζηλανδέζικο γιώτ. Ένας επιζών και ένας νεκρός στοσκάφος. Αφήγηση άγριας μάχης μεθανάτους στη θάλασσα. Ο διασωθείς

ναυτικός αρνείται να δώσειλεπτομέρειες για την παράξενηεμπειρία του. Περίεργο είδωλοβρέθηκε στην κατοχή του.Διενεργείται ανάκριση.

Το φορτηγό Βίτζιλαντ της εταιρίαςΜόρισον επιστρέφοντας από τοΒαλπαράιζο κατέπλευσε σήμερα τοπρωί στην αποβάθρα του λιμένα

Ντάρλινγκ ρυμουλκώντας πίσω του



το σακατεμένο και ακυβέρνητο αλλάβαριά οπλισμένο ατμοκίνητο γιώτ

Αλέρτ, νηολογίου Ντανέντιν, Νέας

Ζηλανδίας. Το σκάφος εντοπίστηκεστις 12 του Απρίλη σε Νότιο Πλάτος34° 21'και Δυτικό Μήκος 152° 17',έχοντας ως μοναδικό πλήρωμα ένανεπιζώντα και ένα νεκρό.

Το Βίτζιλαντ είχε αναχωρήσει από

το Βαλπαράιζο στις 25 του Μάρτη,αλλά στις 2 του Απρίλη παρασύρθηκεπολύ νότια της πορείας του εξαιτίαςισχυρών καταιγίδων και τεράστιων

κυμάτων. Στις 12 του Απρίλη εντόπισεένα σκάφος που φαινόταν εντελώςεγκαταλειμμένο από το



πλήρωμά του. Ωστόσο οι έρευνες στοσκάφος αποκάλυψαν έναν επιζώντασχεδόν σε κατάσταση παραληρήματο

και ένα νεκρό ο οποίος πρέπει να είχπεθάνει πριν τουλάχιστον μιαβδομάδα.

Ο διασωθείς έσφιγγε στα χέρια τουένα φρικαλέο πέτρινο είδωλοάγνωστης προέλευσης, ύψους περίπου

τριάντα εκατοστών, σχετικά με τηφύση του οποίου οι ειδικοί τουπανεπιστημίου του Σύντνεύ, τηΒασιλικής Εταιρίας και του Μουσείου

της οδού Κόλλετζ δήλωσαν πλήρηάγνοια. Ο επιζών ναυτικός ισχυρίστηκότι το βρήκε στην καμπίνα του γιώτ, σ

ένα μικρό, συνηθισμένο σκαλιστό



εικονοστάσι.

Ο άνθρωπος αυτός, αφού επανεύρ

τα λογικά του, διηγήθηκε μια εξαιρετικάπαράξενη ιστορία πειρατείας καμακελειού. Ονομάζεται ΓκούστωφΓιόχανσεν και είναι ένας αρκετά έξυπνοΝορβηγός που υπηρετούσε ως δεύτεροκαπετάνιος στη δικάταρτη σκούνα Έμμα

νηολογίου του Ώκλαντ. Το σκάφος του

είχε αναχωρήσει στις 20 του Φλεβάρηγια το Καϊάο του Περού με πλήρωμαέντεκα αντρών.

Το Έμμα, σύμφωνα με τον Γ ιόχανσενβραδυ-πόρησε και βγήκε πολύ νότια απότη ρότα του εξαιτίας της μεγάλη

καταιγίδας της 1ης του Μάρτη. Στις 22



του ίδιου μήνα και σε Νότιο Πλάτος 4951' και Δυτικό Μήκος 128° 34' το Έμμα

συνάντησε το Αλέρτ, που ήταν

επανδρωμένο από ένα παράξενο κακακομούτσουνο πλήρωμα από Κανάκεκαι μιγάδες. 'Οταν από το Αλέρτ τουπρόσταξαν επιτακτικά ν’ αλλάξουνπορεία και να γυρίσουν πίσω, οκαπετάνιος Κόλ-λινς του Έμμα

αρνήθηκε. Αυτό είχε σαν αποτέ-

Χ. Φ. ΛΑΒΚΡΑΦΤ

λεσμα το παράξενο πλήρωμα του Αλέρτ ν' ανοίξει απροειδοποίητα άγριοπυρ εναντίον τους μ’ ένα περίεργα

βαρύ μπρούντζινο πυροβόλο που



66

αποτελούσε μέρος του οπλισμού του.

Αν και η σκούνα τους άρχισε να

βυθίζεται από τις βολές που τηνπέτυχαν στα ύφαλα, οι άντρες του

Εμμα φάνηκαν παλικάρια, είπε οδιασωθείς. Κατάφεραν να πλευρίσουντο αντίπαλο σκάφος και να κάνουνρεσάλτο. Επακολούθησε άγριασύγκρουση σώμα με σώμα με το

θηριώδες τσούρμο στο κατάστρωματου γιώτ, και οι άντρες του Έμμα

όντας κάπως περισσότεροι, τουεξόντωσαν όλους. Ο Γιόχανσεν

εξήγησε ότι αναγκάστηκαν να τοκάνουν γιατί, παρά το μάλλον αδέξιοτρόπο που πολεμούσαν, οι άντρες του

Αλέρτ πρόβαλαν απεγνωσμένη



αντίσταση χρησιμοποιώντας ιδιαίτερααποτρόπαιες μεθόδους.

Τρεις από το πλήρωμα του Έμμαμεταξύ των οποίων ο καπετάνιοΚόλλινς και ο πρώτος αξιωματικόΓκρην, σκοτώθηκαν στη συμπλοκή. Ο

υπόλοιποι οχτώ, υπό το δεύτεροαξιωματικό Γ ιόχανσεν, συνέχισαν τηνίδια πορεία μπροστά με το

αιχμαλωτισμένο γιώτ, θέλοντας ναεξακριβώσουν γιατί οι άλλοι τους είχανδιατάξει να γυρίσουν πίσω.

Την επόμενη μέρα φαίνεται ότδιέκριναν ένα μικρό νησί —αν κακανένα δεν είναι γνωστό στα νερά εκείνα

— στο οποίο και αποβιβάστηκαν. Για



κάποιο λόγο έξι από τους άντρεπέθαναν εκεί, αν και ο Γ ιόχανσεν ήτανπερίεργα λι-γόλογος σχετικά με το

σημείο αυτό της περιπέ-τειάς τους καδήλωσε απλώς ότι έπεσαν σε κάποιοχάσμα των βράχων.

Αργότερα, όπως φαίνεται, αυτός καιο μόνος επιζών σύντροφός τουξαναγύρισαν στο γιώτ και

προσπάθησαν να το κουμαντάρουναλλά τελικά έγιναν έρμαιο τωνκυμάτων από την καταιγίδα που τουςχτύπησε στις 2 του Απρίλη.

Από τη μέρα εκείνη ώς τη διάσωσήτου στις 12 του μηνός, ο ναυτικός

διατηρεί ελάχιστες αναμνήσεις και δε



θυμάται καν πότε πέθανε ο ΟυίλλιαμΜπράιντεν, ο σύντροφός του. Δεβρέθηκε καμιά σαφής αιτία του

θανάτου του Μπράιντεν, που μάλλονθα οφείλεται στο σοκ ή τηνεξάντληση.

Τηλεγραφήματα από το Ντανέντιναναφέρουν ότι το Αλέρτ ήταν γνωστόότι έκανε εμπόριο στα νησιά και ότι

είχε πολύ κακή φήμη στους ναυτικούςκύκλους. Ήταν ιδιοκτησία μιαςπαράξενης ομάδας από μιγάδες, τωνοποίων οι συχνές συναντήσεις και οι

νυχτερινές επισκέψεις στο δάσοςείχαν προκαλέσει την περιέργειαΕξάλλου, όπως έγινε γνωστό, το

Αλέρτ είχε αναχωρήσει βιαστικά



αμέσως μετά την καταιγίδα και τιςσεισμικές δονήσεις της 1ης τουΑπρίλη.

Το λιμεναρχείο προτίθεται ν’αρχίσει αύριο τη διεξαγωγήανακρίσεων κατά τις οποίες θα γίνεικάθε προσπάθεια προκειμένου ναπειστεί ο Γιόχανσεν να διευκρινίσειπερισσότερο τα όσα σημεία άφησε

αναπάντητα.

Αυτά, μαζί με τη φωτογραφία του

φρικαλέου ομοιώματος, ήταν όλα όσαανέφερε το άρθρο, αλλά σκεφτείτε τιδέες έγινε αφορμή να ξεπηδήσουν στο

μυαλό μου! Εδώ υπήρχαν νέοι θησαυροί



στοιχείων σχετικά με τη Λατρεία τουΚθούλου και ενδείξεις ότι είχε παράξενεςδιασυνδέσεις με τη θάλασσα όπως

και με τη στεριά. Τι ήταν άραγε εκείνοπου είχε κάνει το πλήρωμα των μιγάδωπου αρμένιζαν παρέα με το αποκρουστικότους είδωλο να προστάξουν το Έμμα νγυρίσει πίσω; Ποιο ήταν το άγνωστο νησστο έδαφος του οποίου είχαν πεθάνει έξ

από τους ναυτικούς του Έμμα, και γιατί Γ ιόχανσεν απέφευγε τόσο να μιλήσει γιτο θέμα; Τι να είχε άραγε φέρει στο φως ηανάκριση του λιμεναρχείου, και τι μπορε

να γνώριζαν για τη φοβερή αδελφότητστο Ντανέντιν; Και πιο σημαντικό απόλα, ποια ήταν η βαθύτερη και αφύσικη

σχέση στις ημερομηνίες, που έδιναν τώρ



μια απειλητική και αναντίρρητσπουδαιότητα στα διάφορα συμβάντα τοποία τόσο προσεκτικά είχε καταγράψει

θείος μου;

Η 1η του Μάρτη —η δική μας 28η τοΦλεβάρη, αν λάβουμε υπόψη τη ΔιεθνΓραμμή Ημερολογιακής Αλλαγής— ήταη μέρα που είχαν χτυπήσει ο σεισμός καη καταιγίδα. Το Αλέρτ και το σιχαμερ

του πλήρωμα είχαν αναχωρήσει βιαστικαπό το Ντανέντιν σαν να είχαν δεχτεί ένεπιτακτικό κάλεσμα. Ταυτόχρονα, στηνάλλη άκρη της γης ποιητές κα

καλλιτέχνες είχαν αρχίσει να ονειρεύονταμια παράξενη, σκοτεινή κυκλώπεια πόληενώ ένας νεαρός γλύπτης είχε πλάσει σ

κατάσταση ονειροβασίας τη μορφή το



τρομερού Κθούλου. Στις 23 του Μάρτητο πλήρωμα του Έμμα είχε αποβιβαστεσ’ ένα άγνωστο νησί αφήνοντας εκεί έξ

νεκρούς... και την ίδια μέρα τα όνειρευαίσθητων ατόμων είχαν φτάσει σταποκορύφωμά τους. Τα άτομα αυτά είχαννιώσει τον τρόμο της δαιμονικήκαταδίωξης από ένα γιγάντιο τέρας, μαποτέλεσμα ένας αρχιτέκτονας ντρελαθεί κι ένας γλύπτης να πέσε

ξαφνικά σε παραλήρημα!

Και η καταιγίδα της 2ας του ΑπρίληΤη μέρα εκείνη δεν ήταν που σταμάτησαν

όλα τα όνειρα της υγρής πόλης, και Ουίλκοξ συνήλθε από τα δεσμά τοπαράξενου πυρετού του; Πώς συνδέοντα

όλα αυτά μ’ εκείνα τα παράξεν



υπονοούμενα του γέρου-Κάστρο για τουαστρογέννητους Παλιούς κάτω από τνερά και την επερχόμενη κυριαρχία του

στον πλανήτη για τους αφοσιωμένουτους πιστούς και την εξουσία τους επ

των ονείρων; Μήπως ισορροπούσεπικίνδυνα στο κατώφλι μιααποκάλυψης κοσμικού τρόμου που ανθρώπινος νους είναι ανίκανος νβαστάξει; Αν ναι, τότε πρέπει να είνα

τρόμος που αφορά το νου και μόνο, γιατκατά κάποιο τρόπο η 2α του Απρίλέθεσε τέρμα στην οποιαδήποτε τερατώδαπειλή είχε αρχίσει να πολιορκεί τη

ψυχή της ανθρωπότητας.

Το βράδυ εκείνο, ύστερα από μια

πυρετώδη μέρα με επείγοντα



τηλεγραφήματα και άλλες προετοιμασίεςαποχαιρέτησα τον οικοδεσπότη μου καπήρα το τρένο για το Σαν Φρανσίσκο. Σ

λιγότερο από ένα μήνα ήμουν στοΝτανέντιν. Εκεί όμως ανακάλυψα ότσχεδόν τίποτα δεν ήταν γνωστό για ταπαράξενα μέλη της αδελφότητας πουσύχναζαν στις παλιές ταβέρνες τουλιμανιού. Τα κουτσομπολιά τηπροκυμαίας ήταν πολύ συνηθισμένα για

ν’ αξίζει τον κόπο να τ’ αναφέρω, αν κακυκλοφορούσαν αόριστες φήμες γιακάποιο στεριανό ταξίδι που είχαν κάνεεκείνοι οι μι-γάδες, στη διάρκεια του

οποίου μακρινές τυμπανοκρουσίες κακόκκινες ανταύγειες φλογών είχαν γίνεαντιληπτές στους μακρινούς λόφους. -



Στο Ώκλαντ έμαθα ότι όταν ο Γόχανσεν επέστρεψε από την ανάκριση

του Σύντνεϋ τα ξανθά του μαλλιά είχαν

γίνει άσπρα. Η ανάκριση ήταν μάλλοντυπική και δεν κατέληξε πουθενάΑμέσως μετά ο Γιόχαν-σεν πούλησε τοεξοχικό του στην οδό Ουώλ και μαζί μτη γυναίκα του είχαν σαλπάρει για τοπαλιό τους σπίτι στο Όσλο. Σχετικά με τησυγκλονιστική εμπειρία του δεν είχ

αποκαλύψει στους φίλους του τίποτπερισσότερο απ’ όσα είχε πει στηνανάκριση του λιμεναρχείου, και το μόνοπου μπορούσαν να μου πουν ήταν η

διεύθυνσή του στο Όσλο.

Στη συνέχεια πήγα στο Σύντνεϋ, όπου

μίλησα με ναυτικούς και μέλη της



ανακριτικής επιτροπής, αλλά πάλι δενέβγαλα τίποτα. Στην Κυκλική Αποβάθρατου λιμανιού του Σύντνεϋ είδα και το

Αλέρτ , που τώρα είχε πουληθεί καχρησιμοποιείτο σαν εμπορικό, αλλά τοσιωπηλό σκαρί του δε με φώτισε διόλουΤο μουλωχτό καλαμαροκέφαλο είδωλομε τα φολιδωτά φτερά και τοδρακοφόρο σώμα πάνω στη βάση με ταιερογλυφικά, βρισκόταν στο Μουσείο

του Χάυντ Παρκ. Το μελέτησαπροσεκτικά και διεξοδικά. Ήταν έναδείγμα εξαιρετικής αλλά και διαβολικήςτέχνης. Το χαρακτήριζε το ίδιο ανείπωτο

μυστήριο και η ίδια αίσθηση τρομερήςαρχαιότητας, και ήταν φτιαγμένο από τοίδιο παράξενο εξωγήινο υλικό όπως κατο μικρότερο δείγμα του Λεγκράς. Για



τους γεωλόγους, μου είπε ο έφορος τουμουσείου, είχε αποδειχτεί άλυτο αίνιγμαγιατί ορκίζονταν ότι πουθενά στον

κόσμο μας δεν υπήρχε τέτοια πέτραΎστερα θυμήθηκα με ανατριχίλα τα όσαείχε πει ο γερο-Κάστρο στον Λεγκράςσχετικά με τους πανάρχαιους ΜεγάλουςΠαλιούς: «Είχαν έρθει από τ’ άστραφέρνοντας μαζί και τα ομοιώματά τους»

Συγκλονισμένος από μια αίσθησηψυχικής απέχθειας που πρώτη φοράένιωθα, πήρα την απόφαση ναεπισκεφθώ τον Γιόχανσεν στο Όσλο

Σαλπάρισα για το Λονδίνο και μόλιςέφτασα ξεκίνησα αμέσως για τηνορβηγική πρωτεύουσα. Ήταν μια

φθινοπωρινή μέρα όταν τελικά



αποβιβάστηκα στις περιποιημένεςπροβλήτες κάτω από τη σκιά του όρουςΈγκεμπεργκ.

Ανακάλυψα ότι ο Γ ιόχανσεν έμενστην Παλιά Πόλη του βασιλιά ΧάρλανΧάαρντράντα, τη συνοικία που είχκρατήσει ζωντανό το όνομα του Όσλοστους αιώνες που η πόλη ήταν κρυμμένκάτω από τ’ όνομα «Χριστιανία». Έκαν

τη σύντομη διαδρομή με ταξί, και μκαρδιά που πετάριζε από αγωνία χτύπηστην πόρτα ενός καλοφροντισμένουπαλιού κτηρίου με σοβατισμέν

πρόσοψη. Μου άνοιξε μια μελαγχολικγυναίκα ντυμένη στα μαύραΚαταλαβαίνετε την απογοήτευσή μου

όταν μου εξήγησε με τα σπασμέν



αγγλικά της ότι ο Γκούσταφ Γιόχανσενδεν υπήρχε πια.

Δεν είχε ζήσει πολύ μετά τηνεπιστροφή τους, είπε η γυναίκα του, γιαττα όσα είχε περάσει το 1925 στηθάλασσα τον είχαν τσακίσει σωματικάκαι ψυχικά. Και στην ίδια δεν είχε πεπερισσότερα απ’ όσα είχε αποκαλύψεστους άλλους, αλλά είχε αφήσει ένα

χειρόγραφο με κάτι «τεχνικά θέματα»όπως της είχε πει. Ήταν γραμμένο σταγγλικά, προφανώς για να τηνπροφυλάξει από τον κίνδυνο να διαβάσε

το περιεχόμενό του. Στη διάρκεια ενόπεριπάτου του και ενώ διέσχιζε έναστενοσόκακο κοντά στην προβλήτα του

Γκότενμπεργκ, ένα πακέτο μ’ εφημερίδες



το χειρόγραφο μαζί μου να το μελετήσωστο

πλοίο με το οποίο θα γύριζα στοΛονδίνο.

Ήταν ένα απλό, αδέξια γραμμένοκείμενο —η προσπάθεια ενός ναυτικούνα καταγράψει μερικά γεγονότα καιρόμετά το ίδιο το συμβάν τους— κάτι σαν

ημερολόγιο όπου προσπαθούσε ναθυμηθεί μέρα τη μέρα τα όσα είχανσυμβεί σ’ εκείνο το τελευταίο φοβερόταξίδι. Δε θα επιχειρήσω να μεταφέρω

λέξη προς λέξη όλες τις ασάφειες και τιπεριττολογίες του, αλλά θα σας δώσωτην ουσία του για να καταλάβετε γιατί το

πάφλασμα των κυμάτων στα πλευρά του



πλοίου έγινε τόσο ανυπόφορο πουαναγκάστηκα να βουλώσω τ’ αφτιά μουμε μπαμπάκι.

Ο Γ ιόχανσεν, δόξα τω Θεώ, δεν ήξερετα πάντα, έστω και αν είδε με τα μάτιατου την πόλη και το Πλάσμα. Όσο γιαμένα, ποτέ δεν πρόκειται να ξαναβρώ τηχαμένη γαλήνη του ύπνου μου όσο θασκέφτομαι εκείνες τις φρικαλεότητες που

καραδοκούν αιώνια πίσω από τη ζωή στοχρόνο και το χώρο- εκείνες τιδαιμονικές, βέβηλες οντότητες από τααρχέγονα άστρα που ονειρεύονται κάτω

από τη θάλασσα. Και πώς να ξεχάοωεκείνη την εφιαλτική αδελφότητα που τιυπηρετεί και τις λατρεύει, έτοιμη κα

πρόθυμη να τις εξαπολύσει στον κόσμο



όταν ένας άλλος σεισμός θα κάνει ναναδυθεί πάλι στον αέρα και τον ήλιο ητερατώδης πέτρινη πόλη τους στου

βυθούς;

Το ταξίδι του Γιόχανσεν είχε αρχίσεακριβώς όπως το είχε καταθέσει στολιμεναρχείο. Το Έμμα, δίχως φορτίοείχε αναχωρήσει από το Ώκλαντ στις 20του Φλεβάρη και είχε δεχτεί όλη τη

μανία των κυμάτων που είχε σηκώσει οσεισμός, ο οποίος πρέπει να είχε κάνει ναναδυθούν από τα νερά εκείνες οφρικαλεότητες που στοίχειωναν τα

όνειρα των ανθρώπων. Μόλις μπόρεσανν’ ανακτήσουν πάλι τον έλεγχο τουσκάφους και να συνεχίσουν, είχαν

συναντηθεί με το



Αλέρτ στις 22 του Μάρτη, και μπορούσανα νιώσω τη λύπη του ναυτικού όταπεριέγραφε τον κανονιοβολισμό και τη

βύθιση του σκάφους του.

Τους μελαψούς δαίμονες τηαδελφότητας που επάνδρωναν το Αλέρτ οΓ ιόχανσεν τους περιγράφει μαποκαλυπτική απέχθεια. Είχαν κάτι τοανείπωτα αποκρουστικό πάνω τους που

έκανε την εξόντωσή τους να μοιάζεσχεδόν με καθήκον, και ο Γ ιόχανσενφαίνεται ειλικρινά ν’ απορεί για τηνυποψία της περιττής ωμότητας που

φάνηκε να τους βαραίνει κατά τις, ανακρίσεις.

Ύστερα, σπρωγμένοι από περιέργεια



συνέχισαν την πορεία τους με τοαιχμαλωτισμένο γιώτ και με κυβερνήτητον Γ ιόχανσεν. Σύντομα αγνάντεψαν

πέρα μια πελώρια πέτρινη κολόνα πουεξείχε από τη θάλασσα και, σε ΝότιοΠλάτος 47° 9' και Δυτικό Μήκος 12643', έφτασαν σε μια ακτή από λάσπηγλίτσα και κυκλώπεια κτίσματασκεπασμένα από φύκια. Δεν μπορεί παράνα επρόκειτο για την πιο απτή απόδειξη

του υπέρτατου τρόμου της γης, τηνεφιαλτική νεκρή πόλη της Ρ’ λυέ πουχτίστηκε αμέτρητους αιώνες πριν από τηναυγή της ιστορίας, από πελώρια

αποκρουστικό πλάσματα που είχαν έρθεαπό τ’ άστρα. Εκεί κοιμόταν ο Κθούλουκαι οι ορδές του, κρυμμένοι σε πράσινεςγλοιώδεις κρύπτες, στέλνοντας ξανά



ύστερα από αμέτρητους χρονικούκύκλους, τις σκέψεις που γέμιζαν φόβοτα όνειρα των ευαίσθητων ανθρώπων, κα

καλώντας επιτακτικά τους πιστούς ναέρθουν σ’ ένα προσκύνημααπελευθέρωσης και παλινόρθωσης. Ο Γόχανσεν δεν υποψιαζόταν τίποτε απ’ όλα

αυτά αλλά, μάρτυράς του ο Θεός, είδσύντομα αρκετά!

Φαντάζομαι ότι μονάχα μιαβουνοκορφή, η στεφανωμένη με τημονολιθική στήλη φοβερή ακρόποληόπου ήταν θαμμένος ο μεγάλος Κθούλου

είχε αναδυ-θεί από τα νερά. Μου έρχετασχεδόν να τινάξω τα μυαλά μου στοναέρα όταν αναλογίζομαι την έκταση όλων

όσα μπορεί να κρύβονται εκεί κάτω. Ο



Γιόχαν-σεν και οι άντρες του ένιωσανδέος μπροστά στο κοσμικό μεγαλείοαυτής της υγρής Βαβυλώνας των

πανάρχαιων δαιμόνων, και πρέπει ναείχαν μαντέψει, δίχως να χρειάζεται νατους το πουν, ότι αντίκριζαν μια πόληπου δεν ανήκε ούτε σ’ αυτόν ούτε σκανέναν άλλο λογικό κόσμο. Θα ένιωσανδέος από το απίστευτο μέγεθος τωνογκόλιθων της πρασινωπής πέτρας, από

το ιλιγγιώδες ύψος του τιτάνιουσκαλιστού μονόλιθου και από τησυγκλονιστική ομοιότητα τωνκολοσσιαίων αγαλμάτων και γλυπτών μ

το αλλόκοτο είδωλο που είχε βρεθεί στοεικονοστάσι του Αλέρτ. Αυτό διαφαίνεταστην κάθε γραμμή της γεμάτης τρόμοπεριγραφής του ναυτικού.



Δίχως να ξέρει την έννοια της λέξη«φουτουρισμός», ο Γ ιόχανσεν κατάφερνα την πλησιάσει πολύ όταν περιέγραφ

την πόλη. Αντί να περιγράψεοποιοδήποτε συγκεκριμένο οίκημα κτίσμα, περιορίζεται μονάχα στη γενικεντύπωση από τεράστιες γωνίες καπέτρινες επιφάνειες — επιφάνειες πολπελώριες για ν’ ανήκουν σε οτιδήποτσωστό ή συνετό κατασκεύασμα τούτη

της γης — βεβηλωμένες από φρικαλέανάγλυφα και ιερογλυφικά. Υπογραμμίζωτην αναφορά του σε γωνίες γιατί θυμίζεκάτι που μου είχε πει ο Ουίλκοξ σχετικ

με τα φοβερά του όνειρα. Είχε πει ότι ηγεωμετρία του ονειρικού κόσμου ποέβλεπε ήταν αφύσικη, μη-ευκλείδεια, πο

υπαινισσόταν με αποκρουστικό τρόπ



την ύπαρξη χώρων και διαστάσεων πέραπό τις δικές μας. Να που τώρα ένααμόρφωτος ναυτικός είχε νιώσει το ίδι

αντικρίζοντας την τρομερήπραγματικότητα.

Ο Γ ιόχανσεν και οι άντρες του είχααποβιβαστεί σε μια λοξή κλιμακωτλασποπλαγιά εκείνης της τερατώδουακρόπολης, και σκαρφάλωσαν μ

δυσκολία τους γλιστερούς τιτάνιουογκόλιθους που δεν μπορεί να ήτασκαλοπάτια προορισμένα για κοινούθνητούς. Ο ίδιος ο ήλιος στον ουραν

φαινόταν παραμορφωμένος όταν τοκοίταζε κανείς μέσα από τους πολωτικούμιασματικούς υδρατμούς που άχνιζαν

από κείνο το θαλασσομουλιασμέν



έκτρωμα. Κάτι διεστραμμένα απειλητικόκαι άγρυπνο φαινόταν να καραδοκελοξοκοιτάζοντάς τους ύπουλα από κείνε

τις τρελές γωνίες των σκαλισμένωβράχων, που με τη δεύτερη ματιά τουέβλεπε κοίλους, ενώ η πρώτη τους είχδείξει κυρτούς.

Κάτι σαν ακαθόριστος τρόμος είχαρχίσει να σφίγγει την ψυχή όλων των

εξερευνητών πριν καν δουν τίποτπερισσότερο από βράχια, λάσπες καφύκια. Ο καθένας τους πρόθυμα θα τοέβαζε στα πόδια αν δε φοβόταν την

κοροϊδία των άλλων. Αρχισαν το ψάξιμομε μισή καρδιά και με την ελπίδα —μάταιη όπως αποδείχτηκε— να βρουν

κανένα αξιόλογο σουβενίρ να πάρουν



μαζί τους.

Ηταν ο Ροντρίγκες ο Πορτογάλο

εκείνος που σκαρφάλωσε στη βάση τουμονόλιθου και φώναξε στους άλλους τηνανακάλυψή του. Οι υπόλοιποι τονακολούθησαν και στάθηκαν να κοιτάξουνεμβρόντητοι την πελώρια σκαλιστήπόρτα με τη γνωστή πια ανάγλυφη μορφήτου καλαμαροκέφαλου δράκοντα

μοιαζε, εξήγησε ο Γ ιόχανσεν, σαν μιμεγάλη πύλη, και όλοι τη θεώρησανπόρτα εξαιτίας του σκαλιστού υπέρθυρουκαι των παραστάδων, αν και δεν

μπορούσαν ν’ αποφασίσουν αν ήτανοριζόντια σαν πόρτα καταπακτής ή λοξήσαν εξωτερική πόρτα κελαριού. Όπω

είχε παρατηρήσει και ο Ουίλκοξ, η



γεωμετρία του τόπου ήταν εντελώανώμαλη. Κανένας δεν μπορούσε να πεμε σιγουριά κατά πόσο η θάλασσα και το

έδαφος ήταν οριζόντια και, παναποτέλεσμα, ο σχετικόπροσανατολισμός στο καθετί φαινότανφασματικά απροσδιόριστος.

Ο Μπράιντεν έσπρωξε την πέτρα σδιάφορα σημεία δίχως αποτέλεσμα

Ύστερα ο Ντόνοβαν ψαχούλεψεπροσεκτικά πίσω από την άκρηπιέζοντας συστηματικά σημείο με σημείοκαθώς έψαχνε. Μετά άρχισε να

σκαρφαλώνει ατέλειωτα κατά μήκος τουπαράξενου πέτρινου περιζώματος —ανδηλαδή η πόρτα ήταν οριζόντια για να το

πει κανείς σκαρφάλωμα— και οι άντρε



αναρωτήθηκαν πώς οποιαδήποτε πόρταστο σύμπαν θα μπορούσε να είναι τόσοτεράστια. Κάποια στιγμή, πολύ μαλακά

και αργά, τα στρέμματα της πόρταάρχισαν ν’ ανοίγουν προς τα μέσα από τοπάνω μέρος και είδαν ότι ήτανισορροπημένη σαν κρεμαστή γέφυρα.

Ο Ντόνοβαν γλίστρησε, ή κάπωτελοσπάντων σύρθηκε κάτω ή μπροστά

στο περίζωμα, και ξαναγύρισε στουςσυντρόφους του. Μετά όλοι μαζστάθηκαν να παρακολουθήσουν τοεπιβλητικό άνοιγμα της τιτάνια

σκαλισμένης πόρτας. Σ’ εκείνο τοβασίλειο της πρισματικήπαραμόρφωσης η κίνησή της ήταν

ανώμαλη, ανοίγοντας κατά κάποιο



διαγώνιο τρόπο, έτσι που φαίνονταν νανατρέπονται όλοι οι κανόνες πουδιέπουν την ύλη και την προοπτική.

Το άνοιγμα ήταν σκοτεινό με μιαμαυρίλα σχεδόν χειροπιαστή. Αυτό τοέρεβος ήταν πραγματικά μια θετική

ποιότητα, γιατί έκρυβε τμήματα τωνεσωτερικών τοίχων που κανονικά έπρεπνα φωτίζονται. Η μαυρίλα χύθηκε

κυριολεκτικά έξω σαν καπνός απόκάποια προαιώνια φυλακήσκοτεινιάζοντας σαφώς τον ήλιο καθώςβούλιαζε στο συστραμμένο κα

καμπυλωμένο ουρανό με μεμβρανώδειφτερούγες. Η μπόχα που ξε-πήδησε απότα φρεσκοανοιγμένα βάθη ήταν

ανυπόφορη, ενώ κάποια στιγμή στα



ευαίσθητα αφτιά του Χώ-κινς φάνηκε ναφτάνει από τα σκοτεινά έγκατα έναανατριχιαστικός, πλαδαρός ήχος. Όλο

τέντωσαν τ’ αφτιά και αφουγκράζοντανακόμη όταν Εκείνο ξεπρόβαλε στάζονταςακατονόμαστα, γλοιώδη υγράΖουλώντας ψαχουλευτά την πελώριαζελατινώδη μάζα του μέσα από τοάνοιγμα της μαύρης πύλης, βγήκε στομιασματικό εξωτερικό αέρα εκείνης τη

εφιαλτικής πόλης της τρέλας.

Το γράψιμο του Γ ιόχανσεν γίνετασχεδόν αδιάβαστο στο σημείο εκείνο τη

περιγραφής. Κατά τη γνώμη του, απότους έξι άντρες που ποτέ δενξαναγύρισαν στο πλοίο, οι δύο πέθαναν

από σκέτο τρόμο την αποτρόπαιη εκείνη



στιγμή. Το ίδιο το Πλάσμα ήταν αδύνατοα περιγράφει —δεν υπάρχει γλώσσα για

τέτοια αβυσσαλέα φρίκη και πανάρχαιη

παραφροσύνη-για τέτοιες δαιμονικέαντιφάσεις σε κάθε έννοια ύληςενέργειας και κοσμικής τάξης. Ένα βουνόπερπατούσε ή σερνόταν εκεί μπροστάτους. Ω, Παντοδύναμε! Πώς ν’ απορεκανείς που στην άλλη άκρη της Γης ένααρχιτέκτονας τρελάθηκε, ενώ ο δύστυχο

Ουίλκοξ άρχισε να παραληρεί από πυρετότην ίδια εκείνη τηλεπαθητική στιγμή;

Το Πλάσμα που απεικόνιζαν τα είδωλα

το πράσινο, γλοιώδες γέννημα τωνάστρων, είχε ξυπνήσει για να διεκδικήσεπάλι την εξουσία του. Τα άστρα

βρίσκονταν πάλι στη σωστή τους θέση, κ



αυτό που μια πανάρχαιη αδελφότητα δενείχε καταφέρει να κάνει σκόπιμα το είχπετύχει τυχαία μια ομάδα από αθώου

αυτικούς. Ύστερα από αμέτρηταεκατομμύρια χρόνια ο μεγάλος Κθούλουήταν ξανά λεύτερος και ξέφρεναάπληστος για ό, τι είχε στερηθεί.

Τρεις άντρες αρπάχτηκαν από τιπλαδαρές δαγ-κάνες πριν κανένα

προλάβει ν’ αντιδράσει- αυτοί οι τρειήταν ο Ντόνοβαν, ο Γκερρέρα και Άνγκστρομ. Ο Θεός ας αναπαύσει τιψυχές τους, αν υπάρχει ανάπαυση σ

τούτο το σύμπαν. Οι άλλοι τρεις άρχισαα τρέχουν σαν τρελοί, διασχίζοντα

ατέλειωτες εκτάσεις από πράσινη

σκεπασμένη με όστρακα πέτρα. Εκεί πο



έτρεχαν πασχίζοντας να φτάσουν στηβάρκα, ο Πάρκερ γλίστρησε ξαφνικά καχάθηκε. Ο Γιόχαν-σεν ορκίζεται ότι το

σύντροφό του τον κατάπιε μια γωνίοικοδομήματος που φυσιολογικά δε θπρεπε να υπάρχει- μια γωνία που ήτα

οξεία αλλά συμπεριφερόταν σαν αμβλείατσι, τελικά, μονάχα αυτός και

Μπράιντεν έφτασαν στη βάρκα καάρχισαν να κωπηλατούν απεγνωσμένα γι

α πλησιάσουν στο Αλέρτ. Πίσω τους τπελώριο τερατώδες Πλάσμα τουακολουθούσε γλιστρώντας βαριά στιγλοιώδεις πέτρες, αλλά κοντοστάθηκ

στην άκρη του νερού, τσαλα-βουτώνταδισταχτικά στα ρηχά.

Ευτυχώς, αν και όλο το πλήρωμα είχ



βγει στην ακτή, δεν είχαν αφήσει τηνπίεση να πέσει ολότελα στη μηχανή. Έτσδε χρειάστηκαν παρά λίγα λεπτά

πυρετικής προετοιμασίας για να θέσουνσε κίνηση το Αλέρτ. Ανάμεσα στις θολέεφιαλτικές εικόνες εκείνης τηαπερίγραπτης στιγμής, το σκάφος άρχισνα στρίβει αργά στα γεμάτα θάνατο νεράΠίσω τους στα απόκοσμα κτίσματαεκείνης της φοβερής ακτής, το τιτάνιο

πλάσμα από τ’ άστρα λυσσομανούσε κάφριζε σαν τον Πολύφημο πουβλαστημούσε το πλοίο του φυ-γάδΟδυσσέα. Ύστερα, πιο θαρραλέος από το

μυθικό Κύκλωπα, ο μεγάλος Κθούλουγλίστρησε το λιπαρό κορμί του στο νερόκαι άρχισε να καταδιώκει το σκάφοσηκώνοντας πελώρια κύματα πίσω του. Ο



Μπράιντεν, που κοιτούσε πίσω, δενάντεξε και τρελάθηκε. Κάθε λίγο καλιγάκι ξεσπούσε σε γέλια, μέχρι που μια

νύχτα, και ενώ ο Γ ιόχανσεν τριγύριζεδώ κι εκεί παραληρώντας, τον βρήκε οθάνατος στην καμπίνα.

Αλλά ο Γ ιόχανσεν δεν είχεγκαταλείψει τόσο εύκολα τον αγώναΚαταλαβαίνοντας ότι το πλάσμα θα

έφτανε σίγουρα το Αλέρτ, που δενπρολάβαινε ν’ ανεβάσει έγκαιρα τηνπίεση του ατμού, αποφάσισε να τα παίξεόλα για όλα. Ρυθμίζοντας τη μηχανή στο

φουλ της ταχύτητας, όρμησε σαναστραπή στο κατάστρωμα και γύρισαντίστροφα το τιμόνι. Με τα μολυσμένα

ερά να παφλάζουν και ν’ αφρίζουν, κα



ενώ η πίεση του ατμού ανέβαινε ολοέναο θαρραλέος Νορβηγός γύρισε το σκάφοτου ίσια πάνω στη γλοιώδη μάζα που τον

ακολουθούσε από κοντά σαν δαιμονικήγαλέ-ρα. Το φοβερό καλαμαρίσιο κεφάλμε τ’ αεικίνητα πλοκάμια έφτανε σχεδόνστο ύψος του μπομπρέσου της πλώρητου γεροφτιαγμένου γιώτ, αλλά ο Γιόχανσεν συνέχισε να ζυγώνει αδυσώπητα.

Κάτι έσκασε ξαφνικά σαν πρησμένηφούσκα, μ’ εκείνη τη γλοιώδη, σιχαμερήαίσθηση μιας κομματιασμένης μέδουσαςΑμέσως ο αέρας γέμισε με μια μπόχα σαν

α ’χαν ανοίξει χίλιοι τάφοι, καακούστηκε ένας ήχος που ο ναυτικός δθέλησε να περιγράψει στο χαρτί. Για μια

στιγμή το πλοίο τυλίχτηκε με ένα



μιασματικό πράσινο σύννεφο πουέτσουζε και σου στράβωνε τα μάτια, πρινξεφύγει αφήνοντας στ’ απόνερά του μια

θάλασσα που κόχλαζε μανιασμένα. ΟΓιόχαν-σεν κοίταξε προς πίσω και — Θεκαι Κύριε! — το σκόρπιο, χυμένοπλαστικό υλικό εκείνου τουακατονόμαστου πλάσματος από τονουρανό επανασυνδεό-ταν αργά στηναποκρουστική αρχική του μορφή. Αλλά

ήδη, με την κάθε στιγμή που περνούσε, οστροφές της μηχανής αυξάνονταν και τολέρτ κέρδιζε σταθερά απόσταση.

Αυτό ήταν όλο. Στις μέρες πουακολούθησαν ο Γ ιό-χαανσεν απλώατένιζε σκυθρωπά το είδωλο στην

καμπίνα και κατά καιρούς φρόντιζε ν



φτιάξει λίγο φαγητό για τον ίδιο, καθώκαι για τον τρελό που χαχάνιζε συνέχειαδίπλα του. Ύστερα από κείνη την πρώτη

γενναία κίνηση δεν έκανε καμιάπροσπάθεια να κουμαντάρει το σκάφος ηόλη προσπάθεια κάτι είχε πάρει από τηνψυχή του. Μετά τους χτύπησε ηκαταιγίδα της 2ας του Απρίλη, κασύννεφα άρχισαν να σκοτεινιάζουν τησυνείδησή του. Θυμόταν αόριστα μια

αίσθηση σαν να στροβιλιζότανφασματικά σε υγρές αβύσσους τουαπείρου και σαν να διέσχιζε με ιλιγγιώδηταχύτητα απίστευτα σύμπαντα καβάλα

στην ουρά ενός κομήτη. Ένιωθε σαν ναέκανε υστερικές βουτιές από τα έγκατατης γης ώς το φεγγάρι και από το φεγγάρπάλι πίσω στα έγκατα. Και όλα αυτά ενώ



αδιάκοπα αντιλαλούσαν γύρω του ταγέλια και οι καγχασμοί απόδιεστραμμένους, ιλαρούς αρχέγο-νου

θεούς και πράσινους, νυχτεριδόφτερουπερι-παιχτικούς δαίμονες από τΤάρταρα.

Και μέσα σ’ αυτά τα οράματα τονβρήκε η σωτηρία

— το Βίτζιλαντ , η ανακριτική επιτροπήτου λιμεναρχείου, οι δρόμοι τουΝτανέντιν και το μακρύ ταξίδι τηεπιστροφής στο παλιό του σπίτι στα

ριζοβούνια του Έγκεμπεργκ. Δενμπορούσε να τους αποκαλύψει τηναλήθεια σίγουρα θα τον θεωρούσαν

τρελό. Αποφάσισε να γράψει πριν



πεθάνει τα όσα ήξερε, αλλά δεν ήθελε ντα διαβάσει η γυναίκα του. Ο θάνατος θαήταν καλοδεχούμενος φτάνει να τον

απάλλασσε από τις αναμνήσεις του.

Αυτό ήταν το χειρόγραφο ντοκουμέντοπου διάβασα και που τώρα βρίσκεταφυλαγμένο στην κασετίνα μαζί με τοανάγλυφο και τα χαρτιά του καθηγητήΈιν-τζελ. Μαζί τους θα φυλαχτεί κα

τούτη, η δική μου καταγραφή —αυτό τοτεστ της δικής μου λογικής— όπουσυνδέονται όλα όσα ελπίζω κι εύχομαι ναμη ξα-νασυνδεθούν ποτέ. Τα μάτια μου

έχουν δει όλη τη φρίκη που κρύβεται στούτο το σύμπαν. Ύστερα απ’ όλα αυτάακόμη και οι ανοιξιάτικοι ουρανοί και τ

λουλούδια του καλοκαιριού θα μου



φαίνονται αποκρουστικό για όσο θα ζωΑλλά δε νομίζω ότι μου απομένει ακόμηπολλή ζωή. Όπως έφυγαν ο θείος μου κα

ο δύστυχος ο Γ ιόχανσεν, έτσι θα φύγωκι εγώ. Ξέρω πάρα πολλά, και ηαδελφότητα εξακολουθεί να υπάρχει.

Φαντάζομαι ότι και ο Κθούλουεξακολουθεί να ζει, σ’ εκείνη την πέτρινηκρύπτη που τον προστάτευε από εποχέ

που ο ήλιος ήταν ακόμη νέος. Ηκαταραμένη πόλη του βούλιαξε για μιακόμη φορά- γιατί μετά την καταιγίδα τουΑπρίλη το Βίτζιλαντ πέρασε πάνω από το

σημείο που βρισκόταν δίχως ναπαντήσει το παραμικρό. Αλλά οι πιστοτου σε τούτη τη Γη συνεχίζουν ν

αλαλάζουν, να χοροπηδούν και να



σκοτώνουν γύρω από τα είδωλά του στικορφές μονόλιθων που υψώνονται σερημικούς τόπους. Ο ίδιος ο Κθούλου

πρέπει να παγιδεύτηκε από τη βύθιση τηπόλης έχοντας γυρίσει πάλι στη σκοτεινήτου κρύπτη, αλλιώς η ανθρωπότητα θαούρλιαζε τώρα από τρόμο και φρίκη.

Ποιος ξέρει το τέλος; Ό, τι αναδύθηκμπορεί να βουλιάξει και πάλι, και ό, τ

βούλιαξε μπορεί ξανά μια μέρα ναναδυθεί. Κάτι το αποκρουστικόπεριμένει και ονειρεύεται εκεί στανήλιαγα βάθη, και η σαπίλα απλώνετα

στις ετοιμόρροπες πόλεις των ανθρώπωνΘα έρθει η εποχή που — αλλ’ αυτό είνακάτι που δεν μπορώ και δεν πρέπει να το

συλλογίζομαι! Ας ευχηθούμε ότι, αν αυτό



το χειρόγραφο δε χαθεί μαζί μου, οκληρονόμοι μου θα δείξουν περισσότερηφρονιμάδα από τόλμη και θα φροντίσουν

να μην το αντικρίσει ποτέ άλλο μάτι.

ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ

ΣΚΟΤΕΙΝΟΥ

ΚΟΣΜΟΥ

του Φριτς Λάιμπερ

Ο Φριτς Λάιμπερ είναι ένας όχ

μονάχα από τους πιο γνωστού



συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας

αλλά και ο πιο πολυβραβευμένος απ

όλους. Έχει κερδίσει συνολικά έξ

Χιούγκο, τρία Νέμπιουλα και τέσσεραάλλα διαφόρων κατηγοριών τη

φανταστικής λογοτεχνίας!

Ο Λάιμπερ γεννήθηκε το 1910 στο Σικάγο

και σπούδασε ψυχολογία, φυσιολογία

θεολογία και θέατρο..

Και τώρα ετοιμαστείτε για μια από τι

πιο παράξενες και αλλόκοτες ιστορίε

που διαβάσατε ποτέ. Είναι ένα από τα

δυο διηγήματα τούτης της συλλογής πο

βασίζεται σε αληθινά περιστατικά

δοσμένα, βέβαια, σε κάποιο

μυθιστορηματικό πλαίσιο. Προσέξτε ότ



το όνομα του βασικού ήρωα είνα

!Kinzman, λέξη που διαφέρει μονάχα

κατά ένα γράμμα από το kinsman, πο

σημαίνει «συγγενής». Μετά, το μικρό τοόνομα είναι το γερμανικό «Φραντς», πο

λίγο απέχει από το αληθινό «Φριτς». Το

ίδιο ταιριάζουν η περιγραφή και η ηλικία

του ήρωα μ’εκείνη του συγγραφέα τη

εποχή που έγραψε το διήγημα. Τέλος

είναι και ο Κίνζμαν «συγγραφέα

επιστημονικής φαντασίας καψυχολόγος», όπως ακριβώς και ο Φριτ

Λάιμπερ...

Είναι χαρακτηριστικό ότι κι έναμεγαλύτερο μυθιστόρημα του Λάιμπερ, μ

έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία, έχε

τίτλο «Η Κυρά του Σκοταδιού»



Θυμηθείτε αυτό το όνομα διαβάζοντα

τούτο το διήγημα. Είναι το κλειδί...

Διαβάζοντας το «Κάλεσμα τουΚθούλου» του Χ. Φ. Λάβκραφτ, ας έχετ

υπόψη ότι περιγράφει μια άλλη

γενικότερη, όψη της ίδιας ιστορίας.

Γ. Μ

«Έγινε ένα ράγισμα στο κεφάλι του κένα μικρό κομμάτι του

Σκοτεινού Κόσμου τρύπωσε από κει κα

τον οδήγησε στο θάνατο».

Από «Το Αμαξάκι Φάντασμα» του

Ράντυαρντ Κίπλινγκ



Το παμπάλαιο κουτσομούρικο

Φοκσβάγκεν με άλλους δυο επιβάτεεκτός από τον οδηγό του και μένααγκομαχούσε να βγάλει την ανηφοριάτου ορεινού δρόμου που σκαρφάλων

στα βουνά της Σάντα Μόνι-κα. Δεξιά καριστερά μας ορθώνονταν οι τετράγωνοόγκοι τους, πνιγμένοι στους θάμνους, μτις παράξενες σουβλερές κορφές τουπου θύμιζαν προϊστορικούς μονόλιθουή τερατώδεις πέτρινους ρασοφόρους.

Ταξιδεύαμε αρκετά αργά μανεβασμένη την πάνινη κουκούλα, κατο μάτι μας προλάβαινε να πιάνει πότπότε κάποια σβέλτη ασπριδερή σαύρα ή



κάποια ακρίδα που σάλταρε βιαστικάαπό μπροστά μας στον γκρίζοχαλικόστρωτο δρόμο. Κάποια στιγμή

μια μαλλιαρή γκρίζα γάτα — που ηΒίκι, σφίγγοντας το χέρι μου τάχαφοβισμένα, ισχυρίστηκε ότι ήταναγριόγατα

— διέσχισε το στενό δρόμο μπροστά μαγια να χωθε

σε κάτι ξερούς, ευωδιαστούς θάμνους. Ηόλη περιοχή ήταν παράδεισος για κάθευποψήφιο εμπρηστή, και δε χρειαζόταν

να μας θυμίσει κανείς ότι δεν έπρεπε νανάψουμε τσιγάρο.

Ήταν μια ηλιόλουστη, ξάστερη μέρα



με μικρά μπαμπακένια συννεφάκια πουυπογράμμιζαν την

ιλιγγιώδη αίσθηση βάθους τουουράνιου θόλου. Ανάμεσά τους ο ήλιοςέλαμπε εκτυφλωτικός. Κάμποσες φορέςκαθώς ο δρόμος μας έφερνε αντίκρυτου, οι αχτίδες του με χτυπούσανκατευθείαν στα μάτια, έτσι που έβλεπαμαύρες κηλίδες γι’ αρκετές στιγμές μετά

Ήταν το οπτικό φαινόμενο που το λένεμετείκασμα. Σίγουρα την άλλη φοράκανένας μας δε θα ξεχνούσε να πάρεγυαλιά ηλίου μαζί του.

Είχαμε συναντήσει μονάχα άλλα δύοαμάξια στο δρόμο και δεν είχαμε δε

πάνω από πέντε ή έξι σπίτια και καλύβες



σε όλη τη διαδρομή από τη στιγμή πουαφήσαμε τον αυτοκινητόδρομο τηςακτής του Ειρηνι-κόυ. Ήταν μια

περίεργα ερημική περιοχή, αν λάβεκανείς υπόψη ότι το Λος Άντζελες δεναπείχε ούτε μια ώρα πίσω μας. Ήταναυτή η μοναξιά, με τους σιωπηλούςυπαινιγμούς της για μυστήρια κααποκαλύψεις, που είχε κάνει τη Βίκι κεμένα να καθόμαστε μακριά ο ένας από

τον άλλο, αλλά η απειλή τους δεν ήτανακόμη αρκετή για να μας φέρει πάλκοντά.

Ο Φραντς Κίνζμαν καθόταν μπροστάδίπλα στον οδηγό, ένα γείτονά του πουείχε προσφερθεί ν’ αναλάβει το τιμόν

για τούτο το κομμάτι της διαδρομής. Ο



τελευταίος λεγόταν Μόρτον ή Μόργκανή Μόρτεν-σον, δε θυμόμουν ακριβώςΚανένας από τους δυο δε φαινόταν να

επηρεάζεται ιδιαίτερα από τοπεριβάλλον, ίσως γιατί το ήξερανκαλύτερα από τη Βίκι κι εμένα. Όπως κανα ’χε, ήταν δύσκολο να ψυχολογήσωτις αντιδράσεις τους από κει πουκαθόμουν. Έβλεπα μονάχα το πίσωμέρους του κοντοκουρεμένου, ψαρο-

μάλλικου κεφαλιού του Φραντς και τοξεθωριασμένο κυνηγετικό καπέλο τουκυρίου Μ., που το ’χε χαμηλωμένο γιανα σκιάζει τα μάτια του.

Μόλις είχαμε περάσει από εκείνο τοσημείο στο Φαράγγι της Μικρή

Συκομουριάς όπου όλα τα νησιά τη



Σάντ Μπάρμπαρα — η Ανακάπα, ηΣάντα Κρουζ, η Σάντα Ρόζα, ακόμη κατο μακρινό Σαν Μιγκέλ — ήταν ορατά

σαν αχνά γκριζογάλαζο καραβάκια στονορίζοντα του γαλάζιου Ειρηνικού. Τότεδίχως κι εγώ να ξέρω ακριβώς γιατίπαρατήρησα, «Υποθέτω ότι δεν είναι πιαδυνατό σήμερα να γράψει κανείς μιααληθινά συνταρακτική ιστορίαυπερφυσικής φρίκης ή

— για τον ίδιο λόγο — να ζήσει μιαβαθιά, συνταρακτική εμπειρίαυπερφυσικού τρόμου».

Α, η παρατήρηση δεν ήταν βέβαιαεντελώς ξεκάρφωτη. Η Βίκι κι εγώ είχαμ

δουλέψει σε δυο φτηνές ταινίες τρόμου



ο Φραντς Κίνζμαν ήταν ένας διάσημοσυγγραφέας επιστημονικής φαντασίακαθώς και ερευνητής ψυχολόγος, και ο

τρεις μαζί είχαμε κουβεντιάσει πολλέφορές σχετικά με το παράξενο τόσο στηζωή όσο και την τέχνη. Εξάλλου υπήρχεκάποια υπόνοια μυστηρίου στηνπρόσκληση του Φραντς, που είχε καλέσετη Βίκι κι εμένα να περάσουμε μαζί έναΣαββατοκύριακο στο Σπίτι του Γκρεμού

ύστερα από ένα μήνα στο Λος ΆντζελεςΤελικά, η απότομη αλλαγή από μιαπολύβουη μεγαλούπολη στην απειλητικήερημιά της φύσης μας είχε επηρεάσε

παράξενα. Ο Φραντς απάντησε αμέσωδίχως να γυρίσει το κεφάλι του.

«Θα σου πω ποια είναι η βασική



προϋπόθεση για μια τέτοια εμπειρία»είπε καθώς το Φοκσβάγκεν έμπαινε σμια δροσερή έκταση σκιάς. «Πρέπει να

ξεφύ-γεις πρώτα από το Μελίσσι».

«Το Μελίσσι; » ρώτησε η ΒίκιΉμουνα σίγουρος ότι ήξερε τι εννοούσο Φραντς με τη λέξη, αλλά ήθελε να τονακούσει να μιλάει και να τον κάνει ναγυρίσει το κεφάλι του.

Ο Φραντς της έκανε τη χάρη. 'Ητανεντυπωσιακά ωραίος άντρας, μστοχαστικό, αριστοκρατικό πρόσωπο

που σχεδόν ανήκε σε άλλη εποχήΩστόσο έδειχνε καθαρά τα πενήνταχρόνια του, και τα μάτια του είχαν

σκοτεινούς κύκλους ολόγυρα από τότ



που η γυναίκα και οι δυο γιοι του είχανσκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημαπριν από ένα χρόνο.

«Εννοώ την Πόλη», διευκρίνισε οΦραντς καθώς βγαίναμε πάλι στον ήλιο«Από το ανθρώπινο παχνί, όπου έχουμαστυφύλακες να μας φυλάνε, ψυχιάτρουνα επιβλέπουν τη σκέψη μας και γείτονενα φλυαρούν ακατάπαυστα και όπου τ

αυτιά μας είναι τόσο μπουκωμένα από ταμαζικά μέσα ενημέρωσης. Εκεί είναουσιαστικά αδύνατο πια να σκεφτεκανείς σωστά ή να νιώσει κάτι σε βάθος

οτιδήποτε πέρα από το ανθρώπινοΣήμερα η Πόλη, με τη μεταφορική έννοιατης λέξης, σκεπάζει ολόκληρο τον

κόσμο-

στεριές και θάλασσες, κα



σύντομα θα σκεπάζει και το διάστημαΝομίζω ότι αυτό που θέλεις να πειςΓκλεν, είναι ότι δύσκολα μπορεί κανεί

να ξεφύγει από την Πόλη, ακόμη κι ότανβγει στην ερημιά».

Ο κύριος Μ. κορνάρισε δυο φορέκαθώς έπαιρνε μια κλειστή στροφή. «Δενξέρω κατά πόσο έχετε δίκιο σ’ αυτό»παρατήρησε, σκυμμένος αποφασιστικά

πάνω από το τιμόνι. «Εγώ νομίζω ότμπορείτε να βρείτε όλη τη φρίκη και τοντρόμο που γυρεύετε, κύριε Σήμ-περυδίχως ν’ απομακρυνθείτε πολύ από τον

κόσμο, αν και η εμπειρία δε θα γινότανεύκολα ψυχαγωγική ταινία. Εννοώ ταναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης

την πλύση εγκεφάλου, τα σεξουαλικά



εγκλήματα σαν της Μαύρης Ντάλιας, τιρατσιστικές ταραχές και άλλα τέτοια, γιανα μην αναφέρουμε και τη Χιροσίμα».

«Έχετε δίκιο σ’ αυτό», του απάντησα«αλλά εγώ μιλούσα για την υπερφυσικήφρίκη που είναι σχεδόν η αντίθεσηακόμη και της χειρότερης ανθρώπινηβίας ή ωμότητας. Τα στοιχειώματα, ηαναστολή των νόμων της επιστήμης, η

διείσδυση στον κόσμο μας κάτι απόλυταξένου προς τον άνθρωπο, η εντύπωσηότι κάτι έχει στήσει αυτί και μας ακούεπέρα από το χείλος του σύμπαντος ή

γρατζουνάει αχνά τις αόρατες πύλες απότην άλλη μεριά του απείρου πασχίζοντανα μπει».



Ενώ τα ’λεγα αυτά, ο Φραντς γύρισαπότομα και με κοίταξε με μια έκφρασηξαφνικής ταραχής και φόβου' έτσ

τουλάχιστον μου φάνηκε. Αλλά τηνάλλη στιγμή ο ήλιος με θάμπωσε πάλικαι άκουσα τη Βίκι να λέει, «Ηεπιστημονική φαντασία δε σ’ ταπροσφέρει όλα αυτά, Γκλεν; Θέλω ναπω, δε σου αρκούν τα φρικαλέα όντααπό άλλους πλανήτες, τα εξωγήινα

τέρατα και τα σχετικά; »

« Οχι», τη διαβεβαίωσαανοιγοκλείνοντας τα μάτια στη θολή

μαύρη σφαίρα που κινιόταν αργά σταβουνά, αρνητικό απομεινάρι του ήλιουστον αμφιβληστροειδή μου. «Δε μου

αρκεί, γιατί το τέρας από τον Άρη ή



απ’ οπουδήποτε αλλού είναι πολύσυγκεκριμένο. Διαθέτει —τουλάχιστον έτσι το φαντάζεται ο

συγγραφέας — τόσα παραπανίσιαπόδια, τόσα πλοκάμια και τόσκόκκινα μάτια κοντολογίς, είναι τόσοπραγματικό όσο κι ο τροχονόμος στηδιασταύρωση. Ακόμη κι αν είναφτιαγμένο από αέριο, θα είναι κάποιο

αέριο που περιγράφεται. Γενικά, είναεκείνο ακριβώς το πλάσμα που μπορε να συναντήσουν οι άνθρωποι ότααρχίσουν να επισκέπτονται άλλου

πλανήτες.

Εγώ έχω κατά νου κάτι... να, πώς να το

πούμε;... φασματικά, ασύλληπτα



παράξενο».

«Και αυτό που λες, Γκλεν», με ρώτησε

ο Φραντς με μια παράξενασυγκρατημένη ταραχή στη φωνή του«το φασματικά και ασύλληπταπαράξενο, πιστεύεις ότι δεν μπορεί πιαν’αποδοθεί με γραπτό τρόπο ή να γίνεεμπειρία; » Με κοίταξε διαπεραστικά, ανκαι το αμαξάκι χοροπηδούσε σ’ ένα

ανώμαλο κομμάτι του δρόμου. «Γιατί; »

«Εσύ ο ίδιος είχες αρχίσει να εξηγείςτο γιατί μια στιγμή πριν», αποκρίθηκα. Ο

ήλιος με είχε στραβώσει πάλι και ητελευταία μαύρη κηλίδα μπροστά σταμάτια μου γλιστρούσε προς το πλά

τώρα, αρχίζοντας να πάλλεται και να



σβήνει. «Γίναμε πολύ έξυπνοι, πολύπονηροί και πολύ μπλαζέ για να μαςτρομάζουν οι φαντασίες. Πόσο μάλλον

όταν έχουμε μια στρατιά από ειδικούςκαι εμπειρογνώμονες να μας εξηγούναμέσως το υπερφυσικό πριν καλά καλάαρχίσει να συμβαίνει. Οι φίλοι μας οφυσικοί έχουν περάσει την ύλη και τηνενέργεια από ψιλή κρισάρα και δενάφησαν πια χώρο για μυστηριώδεις

ακτίνες και δυνάμεις εκτός από εκείνεςπου ήδη έχουν καταγράψει καταξινομήσει. Οι αστρονόμοι, από τημεριά τους, παρακολουθούν άγρυπνα με

τα γιγάντια τηλεσκόπιά τους το καθετπου συμβαίνει στο χείλος τουσύμπαντος. Η Γη έχει σχεδόν ολότελαεξερευνηθεί, τουλάχιστον αρκετά για ν



αποδειχτεί ότι δεν υπάρχουν χαμένοκόσμοι στη σκοτεινή Αφρική ή σταΒουνά της Τρέλας στο Νότιο Πόλο».

«Και η θρησκεία; » ρώτησε η Βίκι. «Τιέχεις να πεις γι' αυτή; »

«Οι περισσότερες θρησκείες σήμερα»αποκρίθηκα, «απομακρύνονται από τουπερφυσικό... τουλάχιστον οι θρησκείες

που θα τραβούσαν ένα διανοούμενοΣυγκεντρώνουν το ενδιαφέρον τους σεθέματα αδελφότητας, κοινωνικήςπρόνοιας, ηθικής ηγεσίας — ή

δικτατορίας! — καθώς και σεπαρατραβηγμένα έντεχνουςσυμβιβασμούς με τα γεγονότα της

επιστήμης. Δεν ενδιαφέρονται στ



αλήθεια για θαύματα και διαβόλους».

«Τότε ο αποκρυφισμός ίσως»,

επέμεινε η Βίκι. «Η Ψιονική ήπαραψυχολογία; »

«Ούτε κι εκεί υπάρχουν πολλάπεριθώρια», τη διαβεβαίωσα. «Αν

αποφασίσεις να καταπιαστείς σοβαρά μτην τηλεπάθεια, την εξωαισθητήρια

αντίληψη, τα στοιχειώματα — το υπερφυσικό γενικά — θ’ ανακαλύψει

ότι ο χώρος είναι ήδη οριοθετημένος απότον Δρ Ράιν με τις αιώνιες κάρτες Ζένερ

του και ένα τσούρμο άλλωνπαραψυχολόγων. Όλοι τους σ

διαβεβαιώνουν ότι ελέγχουν απόλυτα τον

αγαθό κόσμο των πνευμάτων και, όπω



και οι φυσικοί, δεν προλαβαίνουν να τονταξινομούν και να τον περνούν σ

καρτέλες»

«Αλλά το χειρότερο απ’ όλα»συνέχισα, καθώς ο κύριος Μ. έκοβταχύτητα για να βγάλει μια ανηφοριάγεμάτη λακκούβες, «είναι ότι έχουμχιλίων λογιών διαφορετικές ράτσεδιπλωματούχων ψυχιάτρων κα

ψυχολόγων (συγνώμη, Φραντς! ) πουόλοι τους έχουν βαλθεί να εξηγήσουνκαι τον παραμικρό περίεργο φόβο μαή συναίσθημα μυστηρίου. Όλα τους τ

αποδίδουν σε λειτουργίες τουασυνείδητου και θεωρούν ότπηγάζουν από τις καθημερινές

ανθρώπινες σχέσεις και τι



συναισθηματικές εμπειρίες τουπαρελθόντος».

Η Βίκι σιγογέλασε και παρατήρησε, «Ο υπερφυσι-κός τρόμος δεν είναι έτσιτίποτα περισσότερο από κατάλοιπα

παρανοήσεων και φόβων για το σεξ πουείχα-με στην παιδική ηλικία. Η μαμά

είναι η μάγισσα με τα μυστηριώδηστήθη της και το μυστικό χώρο

παραγωγής μωρών, ενώ ο σκοτεινόςφλογερός και τριχωτός δαίμονας δενείναι άλλος από τον αγαπητό μας μπαμ-

πάκα». Τη στιγμή εκείνη, το

Φοκσβάγκεν, αποφεύγοντας μια έκτασημε μαύρο σκόρπιο χαλίκι, γύρισε πάλι

σχεδόν κόντρα στον ήλιο. Εγώ

κατάφερα να τον αποφύγω κάπως, αλλά



η Βίκι τον δέχτηκε ίσια στο πρόσωποΑυτό το κατάλαβα από τον περίεργοτρόπο που ανοιγόκλεινε τα μάτια της

γυρισμένα πλάι προς τους πυργωτούςλόφους

«Ακριβώς», αποκρίθηκα. «Το θέμα,Φραντς, είναι ότι — δίχως αστεία —όλοι αυτοί οι ειδικοί είναι στ’ αλήθειαειδικοί και έχουν μοιραστεί μεταξύ τους

τον εξωτερικό και τον εσωτερικό κόσμομας. Και έτσι κι αρχίσουμε ναπαρατηρούμε κάτι το παράξενοαπευθυνόμαστε σ’ αυτούς κυριολεκτικά

ή νοερά — και μας έχουν έτοιμη κάποιαλογική, ρεαλιστική και προσγειωμένηεξήγηση. Και επειδή ο κάθε ειδικός

ξέρει το χώρο του πολύ καλύτερα από



μας, είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμετις εξηγήσεις του. Η άλλη λύση είναι νασυνεχίσουμε ανέμελα το δρόμο μας

ξέροντας κατά βάθος ότισυμπεριφερόμαστε σαν πεισματάρηδεςρομαντικοί έφηβοι ή σαν τελείωςθεοπάλαβοι».

«Το αποτέλεσμα είναι», κατέληξακαθώς το αυτοκίνητό μας έβγαινε από

την περιοχή με τις λακκούβες, «ότι δεναπόμεινε χώρος στον κόσμο για τομυστηριακά τρομαχτικό. Βέβαιαυπάρχουν πολλές χοντροκομμένες

περιφρονητικές, ειρωνικές καικοροϊδευτικές απομιμήσεις όπωςφαίνεται από την πληθώρα των φτηνών

ταινιών “φρίκης” και τις στοίβες από



περιοδικά με τέρατα, εξωγήινους και ταπαρόμοια. Μ’ ένα κοινό που υποδέχεταιαυτά τα “τέρατα” με γιουχαίσματα

σφυρίγματα και γέλια».

«Γελούν για να ξεχάσουν τοσκοτάδι», είπε αδιάφορα ο Φραντςκοιτάζοντας πίσω προς τον κουρνιαχτόπου σήκωνε το αυτοκίνητο. Η λεπτήσκόνη του δρόμου κατακάθιζε πάλι

αργά στα πνιγμένα μ’ αγκάθια σκοτεινάφαράγγια στο πλάι.

«Δηλαδή; » ρώτησε η Βίκι.

«Οι άνθρωποι εξακολουθούν ναφοβούνται», εξήγησε εκείνος απλά, «και

μάλιστα τα ίδια πράγματα ό- ■ πως



πάντα. Απλώς τώρα διαθέτουνπερισσότερα αμυντικά συστήματα γιατους φόβους τους. Έχουν μάθει να

μιλούν πιο δυνατά, πιο γρήγορα, πιοέξυπνα και πιο αστεία — και μεπαπαγαλίστικο τρόπο επαναλαμβάνουναυτά που ακούνε από τους ειδικούς —για να κρατήσουν μακριά τους φόβουςτους. Και θα μπορούσα ακόμη να σαςπω —»Σταμάτησε απότομα. Ειλικρινά

φαινόταν να τον διακατέχει τώρα μιαέντονη έξαψη κάτω από το ήρεμο,φιλοσοφικό προσωπείο του. «Θα τοκάνω σαφές με μια αναλογία», δήλωσε.

«Σε ακούμε», τον παρότρυνε η Βίκυ.

Μισογυρίζοντας στο κάθισμά του ο



Φραντς κοίταξε καλά και τους·δυομας. Λίγες εκατοντάδες μέτραμπροστά ο δρόμος, που είχε αρχίσει

πάλι ν’ ανηφορίζει, έμπαινε σε μιαμεγάλη σκιά σύννεφου. Θα ήταν μιαανακούφιση από το φως, γιατί ήδηαιωρούνταν μπροστά στα μάτια μουτρεις από κείνες τις θολές μαύρεςσφαίρες και λαχταρούσα να ξεφύγωλίγο από την αντηλιά. Από τον τρόπο

που η Βίκι μισόκλεινε τα μάτια τηςκαταλάβαινα ότι είχε το ίδιοπρόβλημα. Ο κύριος Μ., με τοκατεβασμένο καπέλο του, και ο

Φραντς που ήταν γυρισμένος προς ταπίσω, φαίνονταν να ενοχλούνταιλιγότερο από τον ήλιο.



«Φανταστείτε», άρχισε ο Φραντς, «ότολόκληρη η ανθρωπότητα είναι ένα

άνθρωπος που ζει με τη φαμίλια του σ

ένα σπίτι στο ξέφωτο ενός σκοτεινού κεπικίνδυνου δάσους, άγνωστου κ

ανεξερεύνητου κατά το μεγαλύτερμέρος του. Ο άνθρωπος αυτός εργάζε

ται, αναπαύεται, κάνει έρωτα με τηγυναίκα του ή παίζει με τα παιδιά του

αλλά πάντοτε είναι με το ένα μάτκαρφωμένο στο δάσος.

«Κάποτε ο άνθρωπος αυτός προκόβε

αρκετά για να προσλάβει έμπειρουφρουρούς που αναλαμβάνουν ναπροσέχουν το δάσος για λογαριασμό του

— αυτοί είναι οι ειδικοί που έλεγες



Γκλεν. Ο άνθρωπός μας συνηθίζει με τονκαιρό να στηρίζεται σ’ αυτούς για τηνασφάλειά του, να βασίζεται στην κρίση

τους, πρόθυμος να παραδεχτεί ότι οκαθένας τους γνωρίζει κάτι παραπάνωαπ’ αυτόν για ένα μικρό γειτονικόκομμάτι του δάσους.

»Τι γίνεται όμως αν όλοι αυτοί οφρουροί έρθουν μια μέρα και του πούνε

‘Δες, αφεντικό, στην πραγματικότητα δενυπάρχει κανένα δάσος, μονάχα μερικάχωράφια που τα καλλιεργούμε ώς ταπέρατα του σύμπαντος. Εδώ που τα λέμε

αφεντικό, ποτέ δεν υπήρχε δάσομονάχος σου φαντάστηκες όλα εκείνα ταμαύρα δέντρα και τις σκοτεινές λόχμες

επειδή σε φόβισε κάποιος μάγος! ”



• »Θα τους πίστευε ο άνθρωπός μας; Θαείχε έστω και τον ελάχιστο λόγο να τουπιστέψει; Ή μήπως απλώς θα συμπέραιν

ότι οι φρουροί, ματαιόδοξοι και μεμεγάλη ιδέα για τις ασήμαντες γνώσειτους, είχαν αναπτύξει ψευδαισθήσειπαντογνωσίας; »

Η συννεφοσκιά ήταν ήδη αρκετά κοντάμας, ακριβώς στην κορφή της μικρή

ανηφοριάς που κοντεύαμε να βγάλουμεΟ Φραντς Κίνζμαν έγειρε πιο κοντά μαστη ράχη του καθίσματος και είπε μσιγανή φωνή, «Το σκοτεινό, επικίνδυνο

δάσος δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, φίλομου. Πέρα από το διάστημα τωναστροναυτών και των αστρονόμων μας

πέρα από τις θολές και μπλεγμένε



ψυχολογικές περιοχές του Φρόυντ κατου Γιουγκ, πέρα από τους αμφίβολους

παραψυχολογικούς κόσμους του ΔρΡάιν, πέρα από τα εδάφη πουαστυνομεύουν οι κομισάριοι, οι παπάδεςκαι οι κοινωνιολόγοι, πέρα, πολύ πέρααπό το τρελό, ξέφρενο, μισο-υστερικόγέλιο... το απόλυτα άγνωστοεξακολουθεί να βασιλεύει, και το

φοβερό και το φασματικά νακαραδοκούν, τυλιγμένα στο ίδιομυστήριο όπως πάντα».

Μια ευπρόσδεκτη δροσιά και μιασκοτεινιά τύλιξαν το Φοκσβάγκεν μόλιςπέρασε τα σαφή, κοφτά όρια της

συννεφοσκιάς. Γυρίζοντας πάλι την



πλάτη του ο Φραντς άρχισε με ζήλοανυπομονησία και βιάση να σαρώνει μετο βλέμμα του την περιοχή μπροστά

Με το κρύψιμο του εκτυφλωτικού ήλιουτο τοπίο είχε φανεί ξαφνικά ναπλαταίνει, ν’ αποκτά άλλο βάθος και μιαέντονη σαφήνεια και καθαρότητα.

Σχεδόν αμέσως το βλέμμα τουκαρφώθηκε σε μια γκρίζα, μυτερή

πέτρινη κορφή που μόλις είχε φανεστο αντικρινό χείλος της απόκρημνηςκοιλάδας στο πλάι μας. Χτυπώνταςτον κύριο Μ. στον ώμο, έδειξε με το

άλλο χέρι ένα χώρο στάθμευσης σένα χωματό-στρωτο πλάτωμα τουλόφου που διασχίζαμε.



Ο κύριος Μ. έστριψε προς το σημείοπου του έδειχνε ο Φραντς κα

σταμάτησε το αμάξι στο χείλος του

γκρεμού. Ύστερα ο Φραντς σηκώθηκεστο κάθισμά του, κοιτάζοντας πάνω

από το παρ-μπρίζ, και έδειξεπροστακτικά προς τη μυτερή γκρίζα

κορφή. Το άλλο χέρι τουμισοσηκώθηκε με τα δάχτυλα

απλωμένα προς το μέρος μας σε μια

χειρονομία σιωπής

Κοίταξα στην κορφή που μαςέδειχνε. Στην αρχή δεν έβλεπα

τίποτα εκτός από πέντε έξενωμένους φυσικούς πυργίσκουςτων γκρίζων βράχων που ξεπετά-

γονταν από το γεμάτο θάμνους



φρύδι του λόφου. Ύστερα μουφάνηκε σαν το τελευταίο ενοχλητικόμετείκασμα του ήλιου να είχε βρε

καταφύγιο εκεί. Έμοιαζε

με μια σκοτεινή χνουδωτή σφαίρα πουπαλλόταν γοργά.

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου καιγύρισα λίγο το κεφάλι για να την κάνω

να χαθεί ή να μετακινηθεί από κει. Στοκάτω κάτω δεν ήταν τίποτε περισσότεροαπό ένα κατάλοιπο οπτικού φαινομένουστον αμφιβληστροειδή μου που

εντελώς τυχαία, είχε συμπέσει στοφόντο εκείνης της κορφής.

Η μαύρη σφαίρα δεν εννοούσε να το



κουνήσει από κει. Έμενεπροσκολλημένη στην κορφή, μιαμαύρη, ημιδιάφανη και παλλόμενη

μορφή, σαν να την κρατούσε εκείκάποια απίθανη μαγνητική έλξη.

Ανατρίχιασα. Ενιωσα ξαφνικά όλομου το κορμί ν’ αναρριγεί και νασφίγγεται ελαφρά στη θέα αυτού τουφαινομένου. Ήταν σαν ένας αφύσικος

κρίκος που συνέδεε το χώρο μέσα στοκεφάλι μου με το χώρο απέξω. Ήτανένας παράξενος δεσμός, κάτι ανάμεσαστις μορφές που βλέπει κανείς στον

πραγματικό κόσμο και σ’ εκείνες πουαιωρούνται μπροστά του όταν κλείσει ταμάτια στο σκοτάδι.



Ανοιγόκλεισα πιο ζωηρά τα μάτιαμου, κουνώντας το κεφάλι πέρα δώθε.

Δεν κατάφερα τίποτα. Η χνουδάτησκοτεινή μορφή με ας παράξενεςγραμμές που ξεπετάγονταν ακτινωτάολόγυρά της παρέμενε γαντζωμένη στηνκορφή σαν κάποιο γιγάντιο αγκαθωτόκαι μουλωχτό τέρας.

Και αντί να σβήσει, άρχιζε τώρα νασκουραίνει κι άλλο και οι αχνές γραμμέςτου πήραν ένα μαύρο λαμ-πύρισμα. Τοόλο πράγμα άρχισε με φρικτά τρόπο να

παίρνει πιο συγκεκριμένα μορφή καιέκφραση, όπως τα ακαθόριστα σχήματαπου βλέπουμε στο σκοτάδι αρχίζουν με

τη φαντασία μας να μοιάζουν με



πρόσωπα, μάσκες ή μουσούδια. Τοσημαντικό ήταν ότι τώρα ένιωθα πως ηφαντασία μου δεν έπαιζε κανένα ρόλο

στις αλλαγές της μορφής εκείνου τουπράγματος στην κορφή.

Τα δάχτυλά της Βίκι σφίχτηκαν στομπράτσο μου τόσο που με πόνεσανΔίχως να το ’χουμε καταλάβει, είχαμσηκωθεί και οι δυο στο πίσω κάθισμα κα

σκύβαμε μπροστά, πιο κοντά στονΦραντς. Τα δικά μου χέρια έσφιγγανσπασμωδικά τη ράχη του μπροστινούκαθίσματος. Μονάχα ο κύριος Μ. δεν είχ

ανασηκωθεί στη θέση του, αν και κοίταζκι εκείνος προς την κορφή.

«Μα, αυτό μοιάζει με —» άρχισε να



ψελλίζει η Βίκι με βραχνή, σφιγμένηφωνή.

Με μια κοφτή χειρονομία του χεριούτου ο Φραντς την έκανε να σωπάσεαπότομα. Ύστερα, δίχως να ξεκολλήσετο βλέμμα του από τα βράχια, έχωσε τοχέρι στην τσέπη του σακακιού τουέβγαλε κάτι και το άπλωσε προς το μέρομας.

Δίχως να κοιτάξω προς τα κεικατάλαβα ότι μας πρόσφερε άσπρεκάρτες και μολύβια. Η Βίκι κι εγώ τα

πήραμε — το ίδιο έκανε και ο κύριος Μ.

«Μην πείτε τι βλέπετε», ψιθύρισε ο

Φραντς βραχνά. «Γράψτε το. Ό, τ



εντύπωση σας δίνει. Γρήγορα μόνο. Τοπράγμα δε θα κρατήσει πολύ... νομίζω».

Στα υπόλοιπα λίγα δευτερόλεπτα οτέσσερίς μας κοιτάζαμε, γράφαμε κανατριχιάζαμε — εγώ τουλάχιστονανατρίχιαζα, αν και ούτε μια στιγμή δενξεκόλλησα το βλέμμα μου από κει πέρα.

Ύστερα, για τα μάτια μου τουλάχιστον

η κορφή φάνηκε ξαφνικά άδειαΚατάλαβα ότι το ίδιο πρέπει να έγινε καγια τους άλλους γιατί, σχεδόνταυτόχρονα, η στάση τους χαλάρωσε ενώ

ένας μικρός αναστεναγμός ξέφυγε από ταχείλη της Βίκι.

Δεν είπαμε λέξη αλλ’ απλώς μείναμ



σιωπηλοί ανασαίνοντας βαριά για λίγεστιγμές. Ύστερα ανταλλάξαμε τις κάρτεςμας και διαβάσαμε τι είχε γράψει ο

καθένας. Οι περιγραφές ήταν μ’ εκείνα ταχαρακτηριστικά ορνιθοσκαλίσματα πουκάνει κανείς όταν γράφει δίχως νακοιτάζει στο χαρτί. Πέρα απ’ αυτό όμωήταν σαφές κι ένα τρέμουλο του χεριούδίως στο γραφτό της Βίκι και το δικό

μου.

Η Βίκι Κουίν είχε γράψει:

Μαύρη τίγρη που φεγγοβολά

Εκτυφλωτικό τρίχωμα... ή κληματσίδες

Κάτι κολλώδες.

Ο Φραντς Κίνζμαν είχε γράψει



Μαύρη Αυτοκράτειρα, Λαμπερό

μανδύας από νήματα. Οπτική κόλλα.

Εγώ (ο Γκλεν Σήμπερυ) είχα γράψει:

Γι γάντια αράχνη. Μαύρος Φάρος. Το

δίχτυ. Η έλξη που ασκεί στα μάτια.

Ο κύριος Μ., με το πιο σταθερό χέραπ’ όλους, είχε γράψει:

Δε βλέπω τίποτα. Μονάχα τρει

ανθρώπους να κοιτάζουν ένα γυμνό

γκρίζο βράχο σαν να ήταν η πύλη της

Κόλασης.

Και ήταν ο κύριος Μ. που σήκωσε

πρώτος τα μάτια του. Τα βλέμματά μας



διασταυρώθηκαν. Και στα χείλη τουάρχισε να ζωγραφίζεται ένα δισταχτικάειρωνικό χαμόγελο, ταυτόχρονα στυφό

και ανήσυχο.

«Λοιπόν», είπε στον Φραντς μετά απόμερικές στιγμές, «σίγουρα Κατάφερες ναυπνωτίσεις καλά τους νεαρούς φίλουμας, φίλε Κίνζμαν».

«Αυτή είναι η ερμηνεία σου, Εντ; »ρώτησε ήρεμα ο Φραντς. «Θεωρείυπνωτισμό ή υποβολή τα όσασυνέβησαν, τα όσα νομίσαμε ότι είδαμε

»

Ο άλλος ανασήκωσε αδιάφορα του

ώμους του. «Τι άλλο; » έκανε κάπως πιο



εύθυμα. «Εσύ έχεις καμιά καλύτερηεξήγηση, Φραντς; Κάτι που θα εξηγούσεγιατί δεν επηρέασε κι εμένα: »

Ο Φραντς δίστασε. Περίμενα με αγωνίατην απάντησή του, σχεδόν αβάσταχτανυπόμονος να μάθω αν ήταν κάτι που τοπερίμενε, όπως είχε αφήσει να εννοηθεί

θελα να μάθω πώς το ήξερε και κατάπόσο είχε και στο παρελθόν παρόμοιε

εμπειρίες. Η ερμηνεία του υπνωτισμούαν κι έξυπνη ιδέα, στη συγκεκριμένηπερίπτωση ήταν βέβαια σκέτη ανοησία.

Τελικά ο Φραντς κούνησε το κεφάλτου και δήλωσε ήρεμα, «Όχι».

Ο κύριος Μ. ανασήκωσε πάλι του



ώμους του και δίχως να πει λέξη έβαλπάλι μπροστά το Φοκ-σβάγκεν.

Κανένας μας δεν είχε μετά διάθεση γιακουβέντα. Ήμαστε ακόμη επηρεασμένοαπό την εμπειρία και βαθισυγκλονισμένοι μέσα μας. Εξάλλου ημαρτυρία των καρτών ήταν τόσο πλήρηςμε τον τρόπο της, οι παραλληλισμοί τόσοακριβείς, και η βεβαιότητα ότι είχαμ

μοιραστεί την ίδια εμπειρία τόσο σίγουρηπου δε νιώθαμε καμία άμεση ανάγκη νασυγκρίνουμε σημειώσεις.

Κάποια στιγμή η Βίκι με ρώτηοαυθόρμητα σαν κάποιος που ελέγχει μιαλεπτομέρεια για την οποία δεν έχε

ουσιαστικά αμφιβολίες, «Μαύρος Φάρος



έγραψες, Γκλεν... Θες να πεις ότι το φωήταν μαύρο; Αχτίδες σκοταδιού; »

«Ακριβώς αυτό θέλω να πω», τηδιαβεβαίωσα, και μετά ρώτησα με τονδιο τόνο, «Οι “κληματίδες” σου, Βίκυ

και τα δικά σου “νήματα” Φραντς... σαθύμιζαν κάπως εκείνα τακατασκευάσματα από λεπτό σύρμα σταμουσεία επιστημών που αναπαριστούν

καμπύλα επίπεδα και χώρους; Κάτι πουσυνδέει ένα κέντρο με το άπειρο; »

Έγνεψαν και οι δυο καταφατικά. «Κάτ

παρόμοιο με το δικό μου “δίχτυ”»μουρμούρισα, και για κάμποση ώρα δεανταλλάξαμε άλλη κουβέντα.



Μηχανικά έβγαλα ένα τσιγάρο, αλλάμετά θυμήθηκα τον κίνδυνο τηςπυρκαγιάς και το έχωσα στο τσε-πάκ

του πουκαμίσου μου.

«Οι περιγραφές μας», παρατήρησετότε η Βίκι, «θυμίζουν αόριστα εκείνεςτης τράπουλας του Ταρό... αν και όχιτων αληθινών εικόνων του Ταρό... » Ταλόγια της έσβησαν αργά, δίχως καμία

απάντηση.

Ο κύριος Μ. σταμάτησε τελικά στηνκορφή ενός στενού ιδιωτικού

χωματόδρομου που κατηφόριζε προςένα εξοχικό σπίτι. Μονάχα η επίπεδηστέγη του φαινόταν στο βάθος της

κατηφοριάς από γκρίζο τραχύ χαλίκι.



«Ευχαριστώ για τη μεταφοράΦραντς», είπε πηδώντας από τοαυτοκίνητο. «Μη διστάσεις να με πάρεις

— το τηλέφωνό μου λειτουργεί πάλι —αν χρειαστείτε να σας πετάξω εγώ κάπουμε τ’ αμάξι μου... ή για οτιδήποτεάλλο». Το βλέμμα του πέρασε γοργάαπό τους δυο μας στο πίσω κάθισμα καχαμογέλασε νευρικά. «ΔεσποινίςΚουίν... κύριε Γκλεν, σας χαιρετώ. Και

ξεχάστε —»Σταμάτησε απότομα καμετά πρόσθεσε απλά, «Άντε, γεια σας»και άρχισε να κατηφορίζει με γοργόβήμα το δρομάκι.

Μαντέψαμε βέβαια τι ήθελε να πει«Και ξεχάστε τις μαύρες τίγρεις με τα

οχτώ ποδάρια και τα δέκα κέρατα», ή



κάτι ανάλογο τελοσπάντων.

Ο Φραντς πέρασε στη θέση του

οδηγού. Μόλις το Φοκσβάγκενξεκίνησε πάλι, κατάλαβα γιατί οπρακτικός και πεζός κύριος Μ. επέμενενα αναλάβει αυτός την οδήγηση στιςορεινές κορδέλες. Δεν μπορώ να πω όττο παλιό αυτοκινητάκι έγινε σπορ αμάξκούρσας στα χέρια του Φραντς, αλλά

σίγουρα κάπως έτσι το οδηγούσε.

«Πάντως εμένα ένα πράγμα μπροβληματίζει», αναρωτήθηκε ο φίλο

μου μεγαλόφωνα. «Γιατί δεν το είδε και οΕντ Μόρτενσον... αν η λέξη “είδε”ταιριάζει για την περίπτωση».



Επιτέλους ανακάλυπτα ποιο ήταν τοόνομα του κυρίου Μ., κι αυτό ήταν έναμικρός θρίαμβος!

«Μπορώ να φανταστώ μια εξήγηση σαυτό, κύριε Κίνζμαν», αποκρίθηκε η Βίκι«Δεν πάει εκεί που πάμε εμείς».

2

«Φανταστείτε μια από κείνες τις φοβερέ

αράχνες της Νότιας Αμερικής που τρώνπουλιά ν’ αποκτά ανθρώπινη

μορφή και κάποια νοημοσύνη που μόλι



υπολείπεται του

ανθρώπου. Μονάχα τότε θα πάρετ

κάποια αμυδρή εικόνα του τρόμου

που γεννούσε μέσα σου αυτό τοαποκρουστικό είδωλο».

Από το «Ημερολόγιο του Εφημέριου

Άλμπερικ» του Μ. Ρ. Τζέημς

Το Σπίτι του Γκρεμού απείχε κάπουτρία χιλιόμετρα από εκείνο του κυρίουΜόρτενσον και ήταν επίσης στηνκατηφορική — πες καλύτερα απόκρημνη



— πλευρά του δρόμου. Έφτανε κανείς ώαυτό από ένα ιδιωτικό δρομάκι που μόλικαι χωρούσε ένα αυτοκίνητο. Από την

έξω πλευρά αυτού του χωματόδρομουπου ήταν μαρκαρισμένη μασβεστωμένες πέτρες, το έδαφος έπεφτσχεδόν κάθετα σ’ ένα βάραθρο καμιάτριανταριά μέτρων. Από τη μέσα μεριάτο έδαφος ανηφόριζε σαν συνέχεια μιαβραχώδους πλαγιάς με κλίση σαράντα

πέντε μοιρών πνιγμένης στους θάμνουςΗ ανηφοριά έφτανε ώς τον κυρίωδρόμο, που σ’ εκείνο το σημείο ήτανεπίσης πολύ ανηφορικός.

Ύστερα από καμιά εκατοστή μέτρα τοδρομάκι άνοιγε για να καταλήξει σ’ ένα

στενό πλάτωμα πάνω από τον γκρεμό



Εκεί, και πιάνοντας σχεδόν όλο τοδιαθέσιμο χώρο, ήταν χτισμένο το Σπίττου Γκρεμού. Ο Φραντς, που είχε

οδηγήσει το πρώτο κομμάτι του δρόμουσαν να ’κανε ειδική διαδρομή σε ράλιμόλις φάνηκε το σπίτι άρχισε να πηγαίνεσαν χελώνα, για να μπορέσουμε ναπαρατηρήσουμε το όλο περιβάλλον απόψηλότερα.

Το σπίτι ήταν χτισμένο στο χείλος τουγκρεμού, που εδώ έπεφτε ακόμη πιοβαθιά κι απότομα απ’ ό, τι στο δρομάκιΑπό την ανηφορική πλευρά του σπιτιού

μόλις μισό μέτρο πιο πέρα, άρχιζε μιαιλιγγιώδης ανηφοριά γυμνής γης δίχωςσχεδόν ένα φύλλο χλόης. Η ανηφοριά

αυτή είχε μια τέτοια γεωμετρική



ομαλότητα που την έκανε να μοιάζει μετην πλευρά ενός τεράστιουκαστανόχρωμου κώνου. Ψηλά, κατά

μήκος της κορφής της, υπήρχε μια σειράαπό άσπρους κοντούς στήλους, τόσομακρινούς που δεν μπορούσα ναδιακρίνω τα σύρματα που τουςσυνέδεαν, και σημάδευαν το δρόμο πουείχαμε αφήσει.

Η πλαγιά φαινόταν να ’χει κλίσησαράντα πέντε μοιρών — αυτές οανηφοριές πάντοτε σου φαίνοντααπίθανα απότομες — αλλά ο Φραντς

είπε ότι ήταν μονάχα τριάντα. Είχεδημιουργηθεί από παλιά κατολίσθησηπου τώρα ήταν εντελώς

σταθεροποιημένη. Πριν από ένα χρόνο



είχε απογυμνωθεί από μια πυρκαγιά πουείχε κατακάψει τους θάμνους. Οι φλόγεςείχαν σχεδόν καταστρέψει και το σπίτ

ενώ, πιο πρόσφατα, είχαν σημειωθεμερικές μικρές κατολισθήσεις εξαιτίαςτων επισκευών που είχαν γίνει στοδρόμο ψηλά. Όλα αυτά εξηγούσαν τηνόψη απογύμνωσης που παρουσίαζε ηπλαγιά.

Το σπίτι ήταν μακρύ και μονώροφο, μετους τοίχους του ντυμένους με γκρίζεαμιαντοσανίδες. Η σχεδόν επίπεδη στέγηντυμένη με γκρίζα φύλλα αμιάντου

κατηφόριζε ελαφρά από τη μεριά τουγκρεμού προς τα μέσα. Στα μισά τουμήκους του το κτήριο έκανε στροφή για

ν’ ακολουθήσει τη φυσική καμπύλη του



γκρεμού κι έτσι χωριζόταν σε δυο ίσατμήματα ή πτέρυγες. Μια ξέσκεπηβεράντα με λεπτό προστατευτικό

κιγκλίδωμα — που ο Φραντς την έλεγ«η εξέδρα» — υπήρχε στην κοντινότερηπτέρυγα του οικήματος. Η βεράντα αυτήέβλεπε προς το βορρά και εξείχε κάναδυο μέτρα πάνω από τον γκρεμό, που στοσημείο εκείνο είχε βάθος γύρω στα εκατόμέτρα.

Μπροστά στο σπίτι και προς τηνπλευρά του δρόμου υπήρχε έναπλακόστρωτο προαύλιο αρκετά μεγάλο

για να μπορεί να στρίψει ένα αυτοκίνητοΑκουμπι-στά στον τοίχο υπήρχε έναυπόστεγο με ελαφριά στέγη, που

χρησίμευε σαν γκαράζ. Μπαίνοντας στο



προαύλιο διασχίσαμε με κάποιομεταλλικό κροτάλισμα τη βαριάμετάλλινη πλάκα που γεφύρωνε ένα

τεχνητό χαντάκι στη βάση της γυμνήχωματένιας πλαγιάς. Ήταν για να μαζεύετα νερά που έτρεχαν από την πλαγιάκαθώς και από τη στέγη στη διάρκειακάποιας σπάνιας για τη νότια Καλιφόρνιααλλά πιθανόν δυνατής χειμωνιάτικηνεροποντής.

Το παρκάρισμα στο σπίτι του Φραντςδεν ήταν εύκολη υπόθεση. Χρειάστηκαντέσσερις μανούβρες γι’ αυτό: στροφή

μπροστά στη γωνία του σπιτιού όπουάρχιζε η εξέδρα, πάλι όπισθεν μαπότομη στροφή και με τους πίσω

τροχούς να φτάνουν σχεδόν στο χαντάκι



ύστερα μπροστά με αντίθετο τιμόνι μέχρπου οι μπροστινές ρόδες έφταναν στοχείλος του γκρεμού δίπλα στη σιδερένια

γεφυρούλα και τέλος είσοδος με τηνόπισθεν στο υπόστεγο του γκαράζΤελικά το αυτοκίνητο σταμάτησε σχεδόνκολλητά σε μια πόρτα στο βάθος τουυπόστεγου, που ο Φραντς μας εξήγησότι οδηγούσε στην κουζίνα.

Αφού κατεβήκαμε κι οι τρεις από τοΦοκσβάγκεν, ο Φραντς μας οδήγησε στοκέντρο του πλακόστρωτου προαύλιουγια να ρίξουμε άλλη μια ματιά στο χώρο

πριν μπούμε στο σπίτι. Πρόσεξα ότμερικές από τις γκρίζες πέτρες ήταν στηνπραγματικότητα η επιφάνεια συμπαγού

βράχου κάτω από ένα λεπτό στρώμα



χώματος. Απ’ αυτό συμπέρανα ότι τοπλάτωμα δεν ήταν τεχνητό, ανθρώπινοκατασκεύασμα, αλλά φυσική προεξοχή

του βράχου της βουνοπλαγιάς. Η σκέψημου έδωσε μια αίσθηση ασφάλειαςιδιαίτερα ανακουφιστικής για τηνπερίπτωση εφόσον το περιβάλλον μουπροκαλούσε ήδη κι άλλες εντυπώσεις ήσυναισθήματα κάθε άλλο παράευχάριστα.

Ηταν όλες τους μάλλον αχνέεντυπώσεις, που μόλις κι άγγιζαν τοκατώφλι της συνείδησης. Κάτω από

φυσιολογικές συνθήκες δε νομίζω πωςθα παρατηρούσα τίποτα. Δε θεωρώ τονεαυτό μου ευαίσθητο άτομο αλλά

προφανώς, η παράξενη εμπειρία μ



εκείνο το πράγμα στη βουνοκορφή μουείχε οξύνει τις αισθήσεις. Κατά πρώτο, ηυπόνοια μιας δυσάρεστης μυρωδιά

καμένου πανιού πλανιόταν στον αέρακαι μαζί της μια περίεργη, πικρήμεταλλική γεύση. Δε νομίζω ότι ήταν τηφαντασίας μου, γιατί πρόσεξα και τονΦραντς να σουφρώνει τα ρουθούνια τουκαι να γλείφει τα δόντια του με τα χείληΜετά υπήρχε μια αόριστη εντύπωση σαν

αν σε χάιδευαν κλωστές, ιστοί αράχνης ήλεπτές άκρες από κληματσίδες, αν καβρισκόμαστε σε ανοιχτό χώρο και το πιοκοντινό αντικείμενο από πάνω μας ήταν

ένα σύννεφο χίλια μέτρα πιο ψηλά. Την(δια στιγμή που συνειδητοποιούσα αυτήτην αίσθηση — και ήταν εξαιρετικάαχνή, υπόψη — πρόσεξα τη Βίκι να



σκιρτά απορημένα και να χαϊδεύει ταμαλλιά της, με τη χαρακτηριστική εκείνηχειρονομία όταν νιώθει κανείς στο

κεφάλι του ιστούς αράχνης.

Όλο αυτό το διάστημα αλλάζαμε πουκαι που καμιά κουβέντα. Ανάμεσα στάλλα ο Φραντς μας εξήγησε πως είχαγοράσει κοψοχρονιά πριν πέντε χρόνιατο Σπίτι του Γκρεμού. Ο προηγούμενο

διοκτήτης του ήταν ένας πλούσιοσπόρτσμαν και λάτρης των αυτοκινήτωνκούρσας, και είχε φύγει από το δρόμο σμια κλειστή στροφή ενός γειτονικού

φαραγγιού.

Τελικά υπήρχαν — έτσι μου φάνηκε —

και παράξενοι ήχοι, κάτι σαν ανάσα στα



όρια της ακοής στη νεκρική εκείνη σιωπήπου μας τύλιξε απότομα μόλις έσβησε ημηχανή του Φοκσβάγκεν. Ξέρω ότι ο

καθένας που πάει από την πόλη στηνεξοχή ακούει διάφορους θορύβους, αλλάτούτοι εδώ ήταν ιδιαίτερα ασυνήθιστοιΣποραδικά ακουγόταν ένα σφύριγμα —πολύ οξύ και σχεδόν πέρα από τιφυσιολογικές συχνότητες της ακοής —καθώς κι ένα υπόκωφο μπουμπουνητό

στο αντίθετο ακουστικό άκρο. Αλλά μαζμε αυτές τις ίσως φανταστικές ηχητικέδονήσεις, τουλάχιστον τρεις φορές μουφάνηκε ότι άκουσα λεπτά χαλίκια να

κατρακυλάνε. Την κάθε φορά κοιτούσαψηλά στην πλαγιά αλλά ποτέ δε διέκρινατην παραμικρή κίνηση από χαλίκια ήχώματα. Βέβαια, από την άλλη μεριά, η



έκταση ήταν μεγάλη και ίσως να μηνπρόφτασα να δω τα χώματα ναγλιστράνε.

Την τρίτη φορά που κοίταξα στηνπλαγιά, μερικά από τα σύννεφα είχανμετακινηθεί λίγο, έτσι που η πάνω άκρητου ήλιου έλαμψε ίσια στα μάτια μου«Σαν ένας χρυσαφένιος κυνηγός πουσημαδεύει το θήραμά του», ήταν η

αλλόκοτη έκφραση που ξεπήδησε αίφνηστο μυαλό μου. Τράβηξα βιαστικά τοβλέμμα μου από κει. Δεν ήθελα ναρχίσω να βλέπω πάλι εκείνες τις μαύρε

βούλες. Μια στιγμή αργότερα αφήσαμτην εξέδρα και ο Φραντς μας οδήγησστο σπίτι από την μπροστινή είσοδο που

έβλεπε στον γκρεμό.



Φοβόμουν ότι οι δυσάρεστεεντυπώσεις — ιδίως η μυρωδιά τουκαμένου πανιού και των ιστών αράχνης

— θα δυνάμωναν μπαίνοντας στο σπίτιΣαν αποτέλεσμα καταχάρηκα όταναντίθετα απ’ ό, τι περίμενα, τις ένιωσαόλες να χάνονται στη στιγμή. Ήταν σαννα μην άντεχαν την έντονη ατμόσφαιρτης ανοιχτόκαρ-δης, φιλικής

πνευματικής και πολιτισμένηπροσωπικότητας του Φραντς πουαπόπνεε το σαλόνι του.

Το καθιστικό ήταν ένα μακρύ δωμάτιο— στενό στην αρχή εκεί που έκανε χώρογια την κουζίνα, μια αποθηκούλα και ένα

μικρό λουτρό — αλλά μετά φάρδαινε για



να πιάσει όλο το πλάτος του σπιτιού. Δενυπήρχε καθόλου άδειος χώρος στουτοίχους όλοι ήταν σκεπασμένοι με ράφια

Τα μισά ήταν γεμάτα βιβλία και ταυπόλοιπα με διάφορα αγαλματίδιααρχαία μικροαντικείμενα, επιστημονικόργανα, μαγνητόφωνο, στέρεο και ταπαρόμοια. Κοντά στον εσωτερικό τοίχοπέρα από το στενό τμήμα, υπήρχε έναμεγάλο γραφείο, μερικές αρχειοθήκες κ

ένα τραπεζάκι με το τηλέφωνο.

Δεν υπήρχαν παράθυρα που ναβλέπουν έξω προς την εξέδρα. Αλλά μετά

την εξέδρα, εκεί που το σπίτι έκανστροφή, υπήρχε μια μεγάλη τζαμαρία μθέα προς το φαράγγι και τους βραχώδει

λόφους οι οποίοι έκρυβαν εντελώς τον



Ειρηνικό ωκεανό. Αντίκρυ στην τζαμαρίααυτή και αρκετά κοντά της υπήρχε έναχαμηλός σοφάς κι ένα μακρύ τραπέζι.

Στο τέρμα του σαλονιού ένας στενόδιάδρομος οδηγούσε στη δεύτερπτέρυγα του σπιτιού, καταλή-γοντας σμια πόρτα. Πέρα από την πόρτα αυτέβγαινε κανείς στον πιο απομονωμένυπαίθριο χώρο με χλόη που θα ήθελε γι

ηλιοθεραπεία ή χουζούρι. Ο χώρος αυτόήταν αρκετά ευρύχωρος για λίγο τένις.φτάνει να είχες το κουράγιο να κυνηγάτο τοπάκι στο χείλος ενός γκρεμού.

Στο διάδρομο προς την πλευρά τηπλαγιάς υπήρχε μια ευρύχωρη

κρεβατοκάμαρα — του Φραντς — κι ένα



μεγάλο λουτρό που άνοιγε στο χολ στοάλλο άκρο του σπιτιού. Στην αντικρινήπλευρά προς τον γκρεμό υπήρχαν δύο

κάπως μικρότερες κρεβατοκάμαρες μμεγάλα παράθυρα που μπορούσαν νασκεπαστούν με βαριές σκούρεκουρτίνες. Τα δωμάτια αυτά ήταν τωνπαιδιών του, εξήγησε ουδέτερα, αλλάπρόσεξα με ανακούφιση ότι δεν υπήρχαναναμνηστικά ή άλλα σημάδια νεανική

παρουσίας. Στην ντουλάπα μου, μάλισταυπήρχαν μερικά γυναικεία φουστάνικρεμασμένα στο βάθος. Αυτά τα δυουπνοδωμάτια, όπου θα μέναμε η Βίκι κ

εγώ, είχαν μεσόπορτα με σύρτη κι από τιδυο μεριές. Τώρα ήταν κλειστή αλλά μανοιχτούς τους σύρτες, άλλη μια μικρήένδειξη του λεπτού τακτ που χαρακτήριζ



τον Φρανκ. Δεν ήξερε, ή τουλάχιστονυποτίθεται ότι δεν ήξερε, για τη σχέσημου με τη Βίκι. Έτσι μας άφηνε να

βολευτούμε όπως εμείς κρίναμκαλύτερα, δίχως να χρειαστεί να μας τοπει και στα ίσια.

Επίσης, η κάθε πόρτα προς τοδιάδρομο ήταν εφοδιασμένη με γερόσύρτη — ήταν φανερό ότι ο Φραντ

πίστευε στην ιδιωτική ζωή τωνκαλεσμένων του — και σε κάθε δωμάτιουπήρχε ένα μικρό μπολ με ασημένινομίσματα. Δεν ήταν νομίσματ

συλλογής αλλά σύγχρονα. Ότανρωτήσαμε σχετικά τον Φραντς μαεξήγησε ντροπαλά, χαμογελώντας με τον

διο του το ρομαντισμό, ότι είχ



αντιγράψει το έθιμο της παλιάς ισπανικήΚαλιφόρνιας ν’ αφήνει ο οικοδεσπότηςκάποια χρήματα για τις μικροανάγκες των

καλεσμένων του.

Αφού γνωρίσαμε έτσι το σπίτιξεφορτώσαμε από το Φοκσβάγκεν τιλίγες βαλίτσες μας και τα τρόφιμα που οΦραντς είχε προμηθευτεί από το ΛοΆντζελες. Αναστέναξε αχνά όταν είδε το

λεπτό στρώμα σκόνης που είχε μαζευτεπαντού στη διάρκεια του ενός μήνα πουαπούσιαζε, και η Βίκι επέμεινε να τονβοηθήσουμε στην καθαριότητα. Ο

Φραντς δέχτηκε χωρίς πολλά πολλάΠιστεύω ότι όλοι μας επιδιώκαμε ναξεχάσουμε με τη δουλειά το σοκ τη

απογευματινής μας εμπειρίας. Θέλαμε να



ξαναγυρίσουμε στην καθημερινήπραγματικότητα πριν κουβεντιάσουμε γιατο φαινόμενο... τουλάχιστον, εγώ έτσ

ένιωθα.

Ο Φραντς αποδείχτηκε πολύ βολικό

στα θέματα νοικοκυριού

-

φρόντιζε τοσπίτι του αλλά δεν ήταν καθόλουσχολαστικός ή ιδιότροπος. Με τη σκούπαή τη σφουγγαρίστρα ή Βίκι έδειχνε πολύ

όμορφη, ντυμένη με την μπλούζα, τοεφαρμοστό παντελόνι και τα σαντάλιατης με τα ψηλά κορδόνια. Φορά τη«στολή» της σύγχρονης κοπέλας με στυλ

και σοβαρή θηλυκότητα μάλλον παρά μτο συνηθισμένο κακόγουστο εγκεφαλικότρόπο.



Όταν τελειώσαμε καθίσαμε στηνκουζίνα με κούπες σκέτου καφέ μπροστάμας, ενώ ακούγαμε το φαγητό στην

κατσαρόλα του Φρανκ να σιγοβράζειΚατά παράξενο τρόπο, κανένας μας δενείχε διάθεση για οινοπνευματώδη.

«Θα θέλετε να μάθετε», άρχισε οΦραντς δίχως προλόγους, «αν είχα κάλλοτε καμιά αλλόκοτη εμπειρία εδώ

πάνω, αν ήξερα κάτι όταν σας κάλεσα ναέρθετε για το Σαββατοκύριακο. Θαναρωτιέστε κατά πόσο τα φαινόμενα —πολύ σοβαροφανής λέξη, έτσι; — έχουν

καμιά σχέση με το παρελθόν τηπεριοχής ή του σπιτιού ή το δικό μου ήακόμη και με τωρινές δραστηριότητες

όπως τις στρατιωτικοεπιστημονικέ



εγκαταστάσεις κατευθυνομένωνβλημάτων. Και τέλος θ’ αναρωτιέστε ανέχω καμιά γενική άποψη που να εξηγεί τα

συμβάντα, όπως για παράδειγμα η θεωρίαπερί υπνωτισμού του Εντ».

Η Βίκι έγνεψε καταφατικά. Ο Φραντείχε συνοψίσει τέλεια τις σκέψεις μας.

«Σχετικά με το τελευταίο, Φραντς»

παρατήρησα απότομα, «όταν ο κύριοΜόρτενσον έκανε για πρώτη φορά εκείνητην υπόθεση, μου φάνηκε εντελώαπίθανη. Αλλά τώρα δεν είμαι διόλου

βέβαιος. Δε θέλω να πω ότι μαυπνώτισες σκόπιμα, αλλά δεν υπάρχουνείδη αυτοΰπνωσης ή υποβολής που

μπορεί να μεταδοθούν και σε άλλους



Όπως και να ’χει, οι συνθήκες ήταευνοϊκές για να υποβληθούμε. Τη στιγμήεκείνη κουβεντιάζαμε για το υπερφυσικό

και τα μάτια μας έκαναν πουλάκια με ταλεγόμενά μετεικάσματα του ήλιου

στερα ήταν εκείνη η ξαφνική μετάβασηαπό το φως στη σκιά και, τελικά, μαέδειξες με τόση έμφαση προς την κορφήσαν να ήταν δεδομένο ότι θα βλέπαμεκεί κάτι».

«Δεν πιστεύω ούτε στιγμή αυτή σουτην εκδοχή, Γκλεν», είπε η Βίκι μσιγουριά.

«Ειλικρινά ούτε κι εγώ την πιστεύω»τη διαβεβαίωσα. «Στο κάτω κάτω, ο

κάρτες δείχνουν ότι πιάσαμ



εντυπωσιακά παρόμοιες εικόνες — οδιαφορές στις περιγραφές μας τις κάνουνακόμη πιο πειστικές — και δε βλέπω πώ

ο Φραντς θα μπορούσε να μας τις έχευποβάλει στη διάρκεια του ταξιδιού μας ήνωρίτερα. Μήπως όμως θα μπορούσαμνα το αποδώσουμε σε κάποιο ανάμεικτοείδος ύπνωσης από τη μονοτονία τουδρόμου και τη λάμψη του ήλιου; Φραντςποιες ήταν οι προηγούμενες σχετικέ

εμπειρίες σου; Υποθέτω ότι είχεπροηγούμενες εμπειρίες, έτσι; »

Ο Φραντς έγνεψε καταφατικά, μα

κοίταξε για μια στιγμή σκεφτικά και μετάείπε, «Ναι, αλλά πάντως νομίζω ότι δε θαπρέπει να σας δώσω καμία λεπτομερή

περιγραφή τους. Όχι γιατί φοβάμαι ότι δ



θα με πιστέψετε ή τίποτα τέτοιο, αλλάαπλώς για να μη σας προϊδεάσω. Αν σατις περιγράψω και μετά σας συμβεί κάτ

παρόμοιο, μπορεί να το αποδώσετε —και δίκαια — στη δύναμη της υποβολής»

«Ωστόσο, πρέπει ν’ απαντήσω στιερωτήσεις σας», συνέχισε. «Λοιπόν, ιδούπώς έχει το πράγμα με λίγα λόγια καπολύ γενικά. Ναι, είχα κι άλλες εμπειρίε

ενώ ήμουν εδώ μόνος τον προτελευταίομήνα. Μερικές ήταν παρόμοιες με τηναπογευματινή, ενώ άλλες ήτανδιαφορετικές. Δε φαίνονταν να

συνδέονται ιδιαίτερα με κανένα λαϊκόμύθο, αποκρυφιστική θεωρία ή οτιδήποτσχετικό. Ωστόσο με τρόμαξαν τόσο που

κατέβηκα στο Λος Άντζελες για να μου



κοιτάξει τα μάτια ένας καλόοφθαλμίατρος και να με εξετάσουν δύοψυχολόγοι κι ένας ψυχίατρος, όλο

άνθρωποι της εμπιστοσύνης μου. Μβρήκαν απόλυτα ισορροπημένο καπνευματικά υγιή... όσο εντάξει ήταν κι ηόρασή μου. Ύστερα από κάνα μήνα είχαπείσει τον εαυτό μου ότι όλα ήτανπαραισθήσεις, μια κρίση των νεύρων απότην υπερβολική μοναξιά. Ένας από του

λόγους που σας κάλεσα να μείνετε γιαλίγο εδώ είναι για να μην ξαναπέσω στονίδιο κύκλο».

«Όμως δε φαίνεται να πίστεψεαπόλυτα αυτή τη φυσιολογική εξήγηση»παρατήρησε η Βίκι. «Απόδειξη ότι είχε

έτοιμες στην τσέπη σου τις κάρτες και τα



μολύβια».

Ο Φραντς χαμογέλασε στην εύστοχ

παρατήρηση.

«Έχεις δίκιο», παραδέχτηκε. «Είχααφήσει κάποια περιθώρια και γι’ αυτόήμουν προετοιμασμένος. Και μετά, ότανφτάσαμε στους λόφους, η τροπή τωνιδεών μου άλλαξε. Πράγματα που μου

φαίνονταν εντελώς ασύλληπτα κααπίθανα στο Λος Άντζελες, έγιναν καπάλι πιθανά. Πολύ παράξενο. Ελάτε, αβγούμε για λίγο στην εξέδρα. Θα έχε

δροσίσει στο μεταξύ».

Πήραμε και τους καφέδες μας μαζί

Πραγματικά, είχε δροσίσει κάπως. Το



μεγαλύτερο μέρος της απόκρημνηκοιλάδας ήταν εδώ και δυο ώρες στησκιά και μια ελαφριά αύρα φυσούσ

γύρω από τα πόδια μας. Μόλις συνήθισαστη σκέψη ότι στεκόμαστε στο χείλοενός φοβερού γκρεμού, άρχισα να τοβρίσκω συναρπαστικό. Τ ο ίδιο πρέπει ναένιωθε και η Βίκι, γιατί έσκυψε νακοιτάξει πάνω από το χείλος σε μιαπροκλητική επίδειξη τόλμης.

Το έδαφος του φαραγγιού ήτανπνιγμένο στα σκοτεινά δέντρα και ταχαμόκλαδα, που αραίωναν καθώσκαρφάλωναν την αντικρινή πλαγιάΑκριβώς απέναντί μας υπήρχε μιαμεγαλόπρεπη ανοδική πτύχωση του

καστανού βράχου, έτσι που το όλο



τοίχωμα του φαραγγιού ήταν μια κάθετηδιατομή του εδάφους σαν γεωλογικόβιβλίο. Πάνω από αυτή τη γεωλογική

πτυχή υπήρχαν κι άλλα χαμόδεντρα καμετά μια σειρά από καφετιούς καγκρίζους βράχους γεμάτους σκοτεινέςρεματιές και σπηλιές. Το έδαφοςσυνέχιζε ν’ ανεβαίνει έτσι κλιμακωτάίσαμε μια ψηλή, τραχιά κορφή απόγκρίζα κατσάβραχα.

Η πλαγιά πίσω από το σπίτι έκρυβεβέβαια, εντελώς τον ήλιο, αλλά οκίτρινες αχτίδες του χτυπούσαν ακόμηστον απέναντι τοίχο ανηφορίζοντας αργάκαθώς ο ήλιος έγερνε προς τη δύση. Τασύννεφα είχαν παρασυρθεί προς τ

ανατολικά, όπου κάνα δυο ήταν ακόμη



ορατά, αλλά δε είχαν έρθει άλλα από τηδύση να τ’ αντικαταστήσουν.

Αν και ήμουν σε πολύ πιο ευχάριστη«φυσιολογική» διάθεση, βγαίνονταςστην εξέδρα είχα προετοιμαστεί γιαεκείνες τις αλλόκοτες, αόριστεςεντυπώσεις αλλά δεν ένιωθα τοπαραμικρό. Κατά παράξενο τρόπο αυτόδεν το βρήκα και τόσο ενθαρρυντικό

όπως θα περίμενε κανείς. Προσπάθησανα μην το σκέφτομαι και άρχισα ναθαυμάζω τα ποικιλόχρωμα σχήματα τουαντικρινού βραχώδους γκρεμού.

«Απίθανη θέα ν’ αντικρίζει κανείς

μόλις ξυπνά κάθε πρωί! », είπε μ’



ενθουσιασμό η Βίκι. «Σχεδόν νιώθεις τοσχήμα του αέρα και το βάθος τουουρανού».

«Ναι, είναι εντυπωσιακή η θέα»συμφώνησε ο Φραντς.

Και τότε ένιωσα πάλι εκείνες οιεντυπώσεις, απόμακρες και αμυδρέςόπως και πριν. Αχνοπερπατού-σαν στο

κατώφλι των αισθήσεων — η οσμή τουκαμένου πανιού, η πικρή μεταλλικήγεύση, το άγγιγμα ιστών αράχνης πουκρέμονταν από τον ουρανό, οι δονήσεις

στα όρια της ακοής, το αχνό κροτάλισμασαν από φασματικά χαλίκια πουκατρακυλούσαν... Οι αχνές εντυπώσεις

όπως τις είχα βαφτίσει...



Κατάλαβα ότι τις ένιωθαν και οΦραντς και η Βίκι, γιατί έπαψαν ξαφνικάνα μιλάνε και στέκονταν εντελώς

ακίνητοι.

Και τότε μια από τις τελευταίεςαχτίδες του ήλιου θα πρέπει να χτύπησεσε κάποια γυαλιστερή επιφάνεια στακατσάβραχα της κορφής, ίσως πάνω σεκάποιο πέτρωμα με χαλαζία, κα

άστραψε ίσια στα μάτια μου σανχρυσαφένιο στιλέτο αναγκάζοντάς με νατ’ ανοιγοκλείσω θαμπωμένος. Για μιαστιγμή η αχτίδα ήταν λαμπερά μαύρη

και μου φάνηκε ότι είδα — αν και όχτόσο καθαρά όσο εκείνο το πολύποδοαραχνοειδές στην κορφή καθώς

ερχόμαστε — μια μαύρη μορφή... Είχε



μια παράξενη μαυρίλα σαν ν’ ανάβραζετέτοια που βλέπεις μονάχα όταν κλείνειςτα μάτια. Η μορφή κύλησε γοργά από

την κορφή κάτω στα βράχια, τιςρεματιές και τις σπηλιές, για να χαθετελικά στα χαμόδεντρα πάνω από τονπτυχωμένο βράχο.

Στη διάρκεια αυτής της διαδρομής ηΒίκι με είχε αρπάξει σπασμωδικά από τον

αγκώνα. Ο Φραντς είχε γυρίσει απότομνα μας κοιτάξει και μετά είχε στρέψεπάλι το βλέμμα του προς τα βράχια.

Ήταν παράξενο. Ένιωθα τρόμο καταυτόχρονα μια συναρπαστικήπροσμονή, σαν να ήμουν στο κατώφλ

θαυμάτων και μυστηρίων έτοιμων να μου



αποκα-λυφθούν. Και υπήρχε κάταπόλυτα ελεγχόμενο και ψύχραιμο στησυμπεριφορά όλων μας. Μια πολύ

ασήμαντη λεπτομέρεια: από κανένα μαδεν είχε χυθεί ούτε σταγόνα από τον καφπου κρατούσαμε.

Μείναμε εκεί κοιτάζοντας προσεκτικάτον τοίχο του φαραγγιού πάνω από τηνπτυχή της μάζας του βράχου για κάπου

δύο λεπτά.

Ύστερα ο Φραντς, σχεδόν κεφάταανακοίνωσε, «Ώρα για το δείπνο. Το

συζητάμε αργότερα».

Ένιωσα ευγνωμοσύνη για την άμεση

τονωτική, προστατευτική, αντι-υστερική



και, ναι, ανακουφιστική επίδραση τουσπιτιού πάνω μας μόλις γυρίσαμε μέσαΔιαισθάνθηκα ότι το σπίτι ήταν ένα

σύμμαχός μας.

3

«Όταν ο άτεγκτος ρασιοναλιστής ήρθε νμε συμβουλευτεί για

πρώτη φορά, ήταν σε τέτοια κατάσταση

πανικού που όχι μονάχα αυτός αλλακόμη κι εγώ νιώσαμε τον άνεμο πουφυσούσε από τη



μεριά ενός ασύλου ψυχοπαθών! »

Από το «Ψυχή και Σύμβολο» του ΚαρλΓκούσταφ

Γιουγκ

Συνοδέψαμε το κοκκινιστό του Φραντμε φέτες από μαύρο σικαλόψωμο, άσπροχωριάτικο τυρί και τελειώσαμε με φρούτα

και καφέ. Ύστερα γεμίσαμε πάλι ταφλιτζάνια μας καφέ, και πήγαμε νακαθίσουμε στο μακρύ σοφά αντίκρυ στομεγάλο παράθυρο το σαλονιού. Μι



φασματική κίτρινη λάμψη ήταν διάχυτηστον ουρανό αλλά έσβησε σιγά σιγά, ενώκαθόμαστε. Σύντομα το πρώτο άστρο

φάνηκε αχνά στον ουρανό του βορρά.

«Γιατί το μαύρο είναι τρομακτικόχρώμα; » έθεσε ξαφνικά το πρόβλημα ηΒίκι.

«Αντιπροσωπεύει τη νύχτα», απάντησ

ο Φρανκ. «Αν και είναι συζητήσιμο κατάπόσο είναι χρώμα, απουσία χρώματος ήαπλώς ένα βασικό αισθητήριο πεδίοΌμως είναι στ’ αλήθεια από μόνο του

τρομακτικό; »

Η Βίκι έγνεψε καταφατικά μ

σουφρωμένα χείλη



«Κατά κάποιο τρόπο», αποκρίθηκα, «ηέκφραση “το μαύρο χάος ανάμεσα στάστρα” περιέγραψε πάντοτε για μένα τον

έσχατο τρόμο. Μπορώ να κοιτάξω τάστρα δίχως να το σκέφτομαι, αλλά ηδια η φράση με κάνει και παγώνω».

«Η δική μου αντίληψη για την έσχατηφρίκη», είπε η Βίκι, «είναι το ν’ αρχίσουννα εμφανίζονται μαύρες χαραματιές στα

πράγματα. Πρώτα στα πεζοδρόμια καστους τοίχους των σπιτιών, μετά στέπιπλα, τα πατώματα και τ’ αυτοκίνητακαι τελικά στις σελίδες των βιβλίων, τα

πρόσωπα των ανθρώπων και στο γαλάζιοτου ουρανού. Χαραματιές απόκατάμαυρο σκοτάδι... που τίποτα δ

διακρίνεται μέσα του».



«Σαν το σύμπαν ολόκληρο να ήταν έναγιγάντιο παζλ», της παρατήρησα.

«Κάτι τέτοιο. Ή σαν ένα βυζαντινόμωσαϊκό. Αστραφτερό χρυσάφι κααστραφτερό μαύρο».

«Η εικόνα που περιγράφεις, Βίκι», είπο Φραντς, «υποδηλώνει εκείνη την τάσηδιάσπασης που διαισθανόμαστε ότ

υπάρχει στο σύγχρονο κόσμοΟικογένειες, έθνη, τάξεις, ομάδες κάθμορφής, διασπώνται και καταρρέουν. Ταπράγματα αλλάζουν πριν καλά καλά

προλάβεις να τα γνωρίσεις. Θάνατος μδόσεις... ή διαδικασία φθοράς με άλματαΣτιγμιαία γέννηση. Το κάτι που

προκύπτει από το τίποτα. Η



πραγματικότητα αντικαθιστά τηνεπιστημονική φαντασία τόσο γοργά πουδεν ξεχωρίζεις πια αυτά τα δύο. Υπάρχε

διάχυτη μια συνεχής αίσθηση ότι τα ’χειξαναζήσει όλα αυτά... αλλά πότε, πώςΜετά είναι και η πιθανότητα ότι δενυπάρχει αληθινή συνέχεια ανάμεσα σταγεγονότα, αλλά ανεξήγητα χάσματα. Καβέβαια το κάθε χάσμα — η κάθχαραματιά — σημαίνει ένα νέο

πρόσφορο έδαφος για να φυτρώσει ηφρίκη».

«Ταυτόχρονα σημαίνει και τον

κατατεμαχισμό της γνώσης, όπως τονπεριέγραψε κάποιος», παρατήρησα«Έχουμε να κάνουμε μ’ έναν κόσμο

πολύ απέραντο και πολύπλοκο έτσι ώστ



μονάχα μικρά κομμάτια του μπορεκανείς να συλλάβει' έναν κόσμο μεγάλογια έναν άνθρωπο. Απαιτούνται ομάδε

ειδικών και ομάδες ομάδων για να γίνεκατανοητός. Ο κάθε ειδικός έχει τοντομέα του, το δικό του τμήμα, ένα μικρόκομμάτι του όλου παζλ. Αλλά, ανάμεσαστα κομμάτια αυτά, ο χώρος δεν ανήκεστον άνθρωπο».

«Σωστά το είπες, Γκλεν», είπε Φραντς με τραχιά φωνή. «Και νομίζω ότσήμερα εμείς οι τρεις κάναμε μια βουτισ’ έναν από τους μεγαλύτερου

ενδιάμεσους χώρους που δεν ανήκουστον άνθρωπο». Εκεί δίστασε και μετσυνέχισε με παράξενη ατολμία, σχεδό

αμηχανία, «Ξέρετε, πρέπει κάποτε ν



αρχίσουμε να μιλάμε για εκείνα ποείδαμε... Δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε ναμας σταματά ο φόβος μήπως ό, τι πούμ

επηρεάσει αυτό που βλέπουν οι άλλοι καμειώσει έτσι την αξία της μαρτυρίας τουςΛοιπόν, σχετικά με τη μαυρίλα εκείνουτου πράγματος, της μορφής, τηεκδήλωσης ή ό, τι τελοσπάντων ήταν.Εγώ το αποκάλε-σα “μαύρΑυτοκράτειρα”, αλλά ίσως “Σφίγγα” θ

του ταίριαζε καλύτερα. Όπως και να ’χεμου έδωσε την εντύπωση ενόμακρόστενου τιγρίσιου ή φιδίσιοσώματος στο κέντρο μιας ακτινωτή

μαυρίλας κάπως σαν αχινός. Σχετικά μεκείνη τη μαυρίλα τώρα, ήταν κάτι πουπερισσότερο από καθετί, έμοιαζε με τλαμπερό σκοτάδι που βλέπουν τα μάτι



όταν λείπει εντελώς το φως».

«Ακριβώς», συμφώνησα.

«Ναι, βέβαια», είπε και η Βίκι.

«Υπήρχε η εντύπωση», συνέχισε οΦραντς, «ότι το πράγμα εκείνο ήταν μέσστο μάτι μου, στο μυαλό μου, αλλάσυνάμα και πέρα εκεί στον ορίζοντα

δηλαδή στη μακρινή βουνοκορφή. Θέλωνα πω ήταν ταυτόχρονα και υποκειμενικόκαι αντικειμενικό υπήρχε τόσο στησυνείδησή μου όσο και στον υλικό

κόσμο. Ή... » Ο Φραντς δίστασε και μετάσυνέχισε με πιο σιγανή φωνή. «Ή υπήρχσε κάποιο είδος χώρου πιο βασικού, πιο

αρχέγονου και λιγότερου οργανωμένου



από τους άλλους δυο που προανέφερα.

«Γιατί να μην υπάρχουν και άλλα είδη

χώρου από εκείνα που ξέρουμε; »συνέχισε με κάπως απολογητικό τόνοφωνή. «Άλλοι θάλαμοι στο μεγάλοσπήλαιο που λέγεται σύμπαν; Οάνθρωπος προσπάθησε να φανταστετέσσερις, πέντε ή και περισσότερεδιαστάσεις χώρου. Ποια είναι η υφή του

χώρου μέσα στο άτομο ή στον πυρήνατου; Του χώρου ανάμεσα στους γαλαξίεή εκείνου πέρα απ’ αυτούς; Ναι, ξέρω όττις ερωτήσεις αυτές οι περισσότερο

επιστήμονες θα τις έβρισκαν ανόητες. Θαέλεγαν ότι δεν έχουν κανένα νόημα απόλειτουργικής ή αναφορικής πλευράς

Αλλά, οι ίδιοι αυτοί επιστήμονες δεν



μπορούν να μας δώσουν ούτε κατ’ ιδέααπάντηση στο ερώτημα πού και πώυπάρχει ο χώρος της συνείδησης. Δεν

μπορούν να μας εξηγήσουν πώς μια μάζανευρικών κυττάρων συντηρεί τουπελώριους φλογερούς κόσμους τηεσωτερικής μας πραγματικότητας. Μαπαραπλανούν με τη δικαιολογία —σωστή ώς ένα σημείο — ότι η επιστήμηκαταπιάνεται μονάχα με πράγματα που

μπορεί ο άνθρωπος να τα μετρήσει και νατα δείξει ή που τα ίδια μπορούν ναμετρήσουν και να δείξουν τις σκέψειτου. Αλλά η συνείδηση υπάρχει αυτή

είναι η βάση όλης μας της ύπαρξης κααπό κει ξεκινάμε. Από κει ξεκινά και ηίδια η επιστήμη, άσχετα κατά πόσο ηεπιστήμη μπορεί ή όχι να προσεγγίσει το



αίνιγμα της συνείδησης. Αυτό μου δίνετο δικαίωμα να υποθέσω ότι ίσωυπάρχει ένα αρχέγονο είδος χώρου που

γεφυρώνει τη συνείδηση με την ύλη... καν’ αναρωτη-θώ κατά πόσο το πράγμα πουείδαμε θα μπορούσε να υπάρχει σ’ έναντέτοιο χώρο».

«Μπορεί και να υπάρχουν ειδικοερευνητές γι’ αυτά τα πράγματα»

παρατήρησε σοβαρά η Βίκι, «που απλώδεν τους ξέρουμε. «Όχι επιστήμονεςαλλά μυ-στικιστές και αποκρυφιστέςΕννοώ, βέβαια, τους ελάχιστους γνήσιου

μέσα σ’ ένα πλήθος απατεώνων. Έχειμερικά από τα βιβλία τους στα ράφια σουΑναγνώρισα τους τίτλους».



Ο Φραντς ανασήκωσε τους ώμους του

«Ποτέ δε βρήκα τίποτα στην απόκρυφ

βιβλιογραφία που να έχει κάποια σχέσμε αυτό που μας απασχολεί εδώ. Τοαπόκρυφο, ξέρετε — σαν τα διηγήματυπερφυσικού τρόμου — είναι ένα είδοπαιχνιδιού. Το ίδιο και οι περισσότερεθρησκείες. Αν πιστέψεις στο παιχνίδι κααποδεχτείς τους κανόνες του — ή τ

πλαίσια του διηγήματος — μπορείς νέχεις όλες τις ευχάριστες ανατριχίλες σουή ό, τι άλλο τυχόν επιδιώκεις. Αναποδεχτείς την ύπαρξη ενός κόσμου

πνευμάτων θα μπορείς να βλέπειφαντάσματα και να κουβεντιάζεις με τουπροσφιλείς νεκρούς. Αν δεχτείς την

ύπαρξη του Παραδείσου θα σε τονώνει



ελπίδα της αιώνιας ζωής και η παρηγοριάότι ένας παντοδύναμος θεός δουλεύει στπλευρό σου. Αν δεχτείς την κόλαση θα

βρεις τους διαβόλους και τους δαίμονεςαν αυτό ήταν που ήθελες. Αν αποδεχτεί— έστω για χάρη του διηγήματος — τμαγγανεία, το δρυιδισμό, το σαμανισμότη μαγεία ή κάτι σύγχρονο ανάλογο, θμπορείς να έχει λυκάνθρωπουςβρικόλακες και στοιχειακές οντότητες. Ή

πίστεψε στην επιρροή του τάφου, ενόπαλιού σπιτιού, ενός μνημείου, μιαξεχασμένης θρησκείας ή μιας αρχαίαπέτρας με κάποια επιγραφή και θα έχει

εσωτερικές εμπειρίες της αντίστοιχηκατηγορίας».

Ο Φραντς κοντοστάθηκε να πάρει μι



ανάσα και συνέχισε.

«Όμως εμένα με απασχολεί εκείνο τ

είδος της φρίκης — ίσως μαζί με τητυχόν γοητεία που ασκεί πάνω μας —που βρίσκεται πέρα και πάνω από κάθπαιχνίδι. Το είδος της φρίκης που δδεσμεύεται από κανόνες, δευποτάσσεται σε καμιά φτιαχτή θεολογίαδεν ελέγχεται με ξόρκια ή προστατευτικέ

τελετουργίες· που βαδίζει στον κόσμαόρατη και χτυπάει

απροειδοποίητα σαν τον κεραυνό, την

πανούκλα ή την ατομική βόμβα τουεχθρού, αν και δεν έχει την παραμικρήσχέση μ’ αυτά. Με απασχολεί το

είδος της φρίκης που εξαιτίας τη



διαμορφώθηκε έτσι ολόκληρο τοοικοδόμημα του πολιτισμού μας, για

να μας προστατέψει από αυτή και ν

μας βοηθήσει να την ξεχάσουμε. Τηφρίκη εκείνη για την οποία καμίανθρώπινη γνώση δεν έχει να μας πετίποτα».

Στάθηκα στα πόδια μου καπλησίασα στο παράθυρο. Φαίνονταν

να έχουν βγει αρκετά άστρα τώραΠροσπάθησα να διακρίνω τη μεγάληπτυχή του βράχου στην αντικρινήπλευρά, αλλά μ’ εμπόδιζαν ο

αντανακλάσεις στο τζάμι.

«Μπορεί να ’ναι κι έτσι»

παρατήρησε η Βίκι, «αλλά υπάρχουν



δύο από κείνα τα βιβλία που θα ήθελα να τους ρίξω άλλη μια ματιά. Νομίζωότι είναι πέρα στο γραφείο σου».

«Ποιοι είναι οι τίτλοι τους; » ρώτησο Φραντς. «Θα σε βοηθήσω να ταβρεις».

«Στο μεταξύ εγώ θα βγω πάλι λίγοστην εξέδρα», είπα με όσο πιο

αδιάφορη φωνή μπορούσα, αρχίζοντα να βαδίζω προς την άλλη πλευρά τουσαλονιού. Δε μου είπαν τίποτα, αλλάείχε την εντύπωση ότι με κοιτούσαν

έντονα σ’ όλη τη διαδρομή.

Χρειάστηκε να ζορίσω τον εαυτό μου

για να περάσει από την πόρτα, και μια



δεύτερη προσπάθεια για να τη σπρώξωπίσω μου δίχως να την κλείσω εντελώςΒγαίνοντας συνειδητοποίησα αμέσω

δύο πράγματα. Πρώτο, ότι το σκοτάδήταν πολύ πιο πυκνό απ’ όσο περίμενα— γιατί το μεγάλο παράθυρο ήταν λοξάαπό την εξέδρα και δεν υπήρχε άλλο φωαπό εκείνο των άστρων — και δεύτεροότι το σκοτάδι ήταν απρόσμεναενθαρρυντικό.

Ο λόγος για το τελευταίο μου φάνηκεαπλός: είχα

συνδυάσει τη φρίκη που είχα δενωρίτερα με τον ήλιο, με τιςεκτυφλωτικές αχτίδες του. Τώρα ήμουνα

ασφαλής απ’ αυτές... αλλά έτσι και



κάποιος άναβε τώρα ένα σπίρτο μπροστάστο πρόσωπό μου, το αποτέλεσμα θαήταν μην το συζητάτε.

Έκανα μερικά μικρά βήματα μπροστάμε τα χέρια απλωμένα ψηλαφητά στούψος του κιγκλιδώματος.

Ήξερα γιατί είχα βγει εδώσυλλογίστηκα. Ήθελα να ελέγξω το

θάρρος μου ενάντια σ’ εκείνο τοπράγμα, ό, τι κι αν ήταν, φανταστικό ήπραγματικό, υποκειμενικό ήαντικειμενικό ή — όπως είχε υποθέσει ο

Φραντς — κάτι που μπορούσε νακινηθεί και στους δύο αυτούς χώρουςΑλλά πέρα απ’ αυτό — το

συνειδητοποιούσα τώρα — ήταν και η



έλξη κάποιας γοητείας.

Τα δάχτυλά μου άγγιξαν το

κιγκλίδωμα. Έστρεψα το βλέμμα μουπρος το μαύρο τοίχο απέναντικοιτάζοντας λίγο λοξά και μετά πάλιπίσω, όπως κάνει κάποιος όταν θέλει ναδει πιο καθαρά ένα αμυδρό αστέρι ήάλλο αχνό αντικείμενο στο σκοτάδιΎστερα από λίγο μπόρεσα να διακρίνω

τη μεγάλη ανοιχτόχρωμη πτυχή καμερικά από τα βράχια από πάνω. Αλλάαφού παρακολουθούσα έτσι για κάναδυο λεπτά, κατέληξα στο συμπέρασμα

ότι με τον τρόπο αυτό θα μπορούσα ναβλέπω ατέλειωτες κι ανύπαρκτεςσκοτεινές μορφές να κινούνται εκεί.



Σήκωσα τα μάτια στον ουρανό. Ογαλαξίας δεν είχε φανεί ακόμη αλλά θαφαινόταν σύντομα, ενώ τ’ άστρα

φεγγοβολούσαν πυκνά σε τούτη τηνερημιά, μακριά από την αιθαλομίχλη τουΛος Άντζελες. Διέκρινα τον Πολικόακριβώς πάνω από τη σκοτεινή μορφήτης αντικρινής λοφοπλαγιάς, και πιοπέρα την Κασσιόπη και τη ΜεγάληΆρκτο. Αισθάνθηκα την απεραντοσύνη

του ουρανού καθώς και κάτι από τηνασύλληπτη από-στάση που με χώριζεαπό τ’ άστρα. Ύστερα — λες και ηόρασή μου μπορούσε να στραφε

λεύτερα προς όλες τις κατευθύνσειςδιατρυπώντας το σκοτάδι — ένιωσα μιαέντονη, ζωηρή και εντελώς μεθυστική

αίσθηση του σύμπαντος που με



περιέβαλλε.

Πίσω μου εκτεινόταν ένα ομαλό

κύρτωμα της γης, ένας τέλεικαμπυλωμένος τομέας του πλανήτη μαπάχους καμιά εκατονπενηνταριάχιλιομέτρων που έκρυβε από τη θέα μουτον ήλιο. Η Αφρική ήταν κάτω από δεξπόδι μου στην διαμετρικά αντίθετηπλευρά της Γης και η Αυστραλία κάτω

από το αριστερό. Ήταν παράξενο νασκέφτομαι όλο εκείνο το συμπιεσμένοδιάπυρο υλικό που υπήρχε κάτω από τοδροσερό φλοιό του πλανήτη —

εκτυφλωτικά λευκοπυρωμένα λυωμένμέταλλα και ορυκτά — σ’ έναν κόσμοπου δεν υπήρχαν μάτια να δουν και ούτ

ένα λεύτερο χιλιοστό χώρου για να



ταξιδέψει όλο εκείνο το φυλακισμένοφως. Ένιωσα το βασανισμένο πάγο τωνπόλων, το συμπιεσμένο νερό των

θαλάσσιων αβύσσων, το ξε-χείλισμα τωνποταμών της λάβας, και την τραχιά γη ναμυρμηγκιάζει και ν’ αναδεύεται από τιαμέτρητες ρίζες και τα σκουλήκια πουέσκαβαν στα βάθη της.

'Υστερα, για κάμποσες στιγμές, ένιωσα

σαν να κοιτούσα πέρα και πίσω απόδισεκατομμύρια ανθρώπινα μάτια, με τησυνείδησή μου να τρέχει αστραπιαία απόμυαλό σε μυαλό σαν φλόγα αναμμένου

φιτιλιού. Για μερικές στιγμές ακόμημοιράστηκα αχνά τα συναισθήματα, τιτυφλές πιέσεις και έλξεις των

τρισεκατομμύ-ριων κόκκων τη



μικροσκοπικής ζωής στον αέρα, στη γηκαι στο αίμα του ανθρώπου.

Ύστερα η συνείδησή μου φάνηκε νακινείται γοργά μακριά από τη Γη και ναξανοίγεται προς όλες τις κατευθύνσειςσαν ένα εκτεινόμενο σύννεφο σκέψηςΠέρασα από τον ξερό κόκκο σκόνης πουήταν ο Άρης, είδα φευγαλέα τογαλακτερό Κρόνο με τα πελώρια λεπτά

δαχτυλίδια του από κομμάτια πάγου καάφησα πίσω μου τον παγωμένο Πλούτομε τα φοβερά χιόνια του απόστερεοποιημένο άζωτο. Από το νου μου

πέρασε η σκέψη πως οι άνθρωποι είνασαν φυτά — μοναχικά μικρά οχυρά τουνου με τεράστιες μαύρες αβύσσους ν

τους κρατούν μακριά τον έναν από τον



άλλο.

Ύστερα η ταχύτητα επέκτασης της

συνείδησής μου έγινε άπειρη και ο νουμου απλώθηκε απέραντος στους ήλιουτου γαλαξία μας και στ’ άλλα αχνάσύννεφα των άστρων πιο πέρα... πάνω.κάτω... προς όλες τις κατευθύνσεις, τόσοστα άστρα του ζενίθ όσο και σ’ εκείνατου ναδίρ. Και πάνω στα

τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων απότους πλανήτες τους ένιωσα την παρουσίαμιας άπειρης ποικιλίας από μορφέσυνειδητής ζωής. Πλάσματα γυμνά

ντυμένα, τριχωτά, φολιδωτά, ή μανεξάρτητα και ασύνδετα κύτταραΠλάσματα με δαγκάνες, με χέρια, μ

πλοκάμια ή με νημάτια, που τα χάιδευε ο



άνεμος ή τα μαγνητικό ρεύματαΠλάσματα που αγαπούσαν, μισούσαναγωνίζονταν, μοχθούσαν, απελπίζονταν

έκαναν όνειρα.

Για μια στιγμή μου φάνηκε σαν όλααυτά τα πλάσματα να ήταν ενωμένα σέναν παράφορα χαρούμενο χορόσυγκλονιστικά αισθησιακό, τρυφερευαίσθητο.

Ύστερα η διάθεσή μου σκοτείνιασε καόλα αυτά τα πλάσματα σκόρπισαν στρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων

μοναχικούς κόκκους ζωήςκαταδικασμένα να μένουν για πάνταμακριά το ένα από τα άλλα, νιώθοντα

μονάχα μια καταθλιπτική απουσία κάθ



νοήματος στο σύμπαν ολόγυρα, με τβλέμματά τους ν’ ατενίζουν στο μέλλονκαι να βλέπουν εκεί μονάχα το γενικό

θάνατο.

Ταυτόχρονα η κάθε σημειακή κουκκίδαάστρου φάνηκε να γίνεται ο γιγάντιοήλιος που αληθινά ήταν, λούζοντας με τοπυρακτωμένο φως τους τη φυσική εξέδρόπου στεκόμουν, το κορμί μου, το σπίτ

πίσω μου και τα πλάσματα μέσα σ’ αυτόγερνώντας τα πάντα με μια άγρια λάμψδισεκατομμυρίων φεγγαριών, κάνοντατο καθετί στάχτη σε μια εκτυφλωτικ

σπιν-θηροβόλα στιγμή.

Χέρια με άρπαξαν μαλακά από τους

ώμους και ταυτόχρονα άκουσα στη φωνή



του Φραντς, «Σύνελθε, Γ κλεν».

Έμεινα ασάλευτος, αν και μια στιγμή

το κάθε νεύρο του κορμιού μου φαινότανέτοιμο να σπάσει. 'Υστερα άφησα τηνανάσα μου να βγει ακανόνισταπλαισιωμένη με κάτι σαν γέλιο και μετάείπα με φωνή που μου φάνηκε εντελώάτονη, σχεδόν ναρκωμένη. «Χάθηκα στηφαντασία μου, Φραντς. Γ ια μια στιγμή

μου φάνηκε σαν να έβλεπα τα πάντα στοάπειρο. Αλήθεια, πού είναι η Βίκι; »

«Μέσα- ξεφυλλίζει τους Συμβολισμού

του Ταρό και μερικά άλλα βιβλία γιαμαντικές τράπουλες, και γκρινιάζεεπειδή δεν έχουν ευρετήριο στο τέλος

Αλλά τι εννοούσες μ’ εκείνο το “έβλεπα



τα πάντα στο άπειρο”, Γκλεν; »

Κουτσά στραβά προσπάθησα να του

περιγράψω το «όραμά» μου, δίχως νακαταφέρω ν’ αποδώσω ούτε το έναεκατοστό από αυτό. Ώσπου να τελειώσωμόλις και μπορούσα να διακρίνω αρκετάτην άσπρη θολούρα του προσώπου τουστο φόντο του μαύρου τοίχου για νακαταλάβω ότι έγνεφε καταφατικά.

«Το σύμπαν που πρώτα χαϊδεύει καύστερα καταβροχθίζει τα παιδιά του»ήρθε η σκυθρωπή απάντησή του από το

σκοτάδι. «Φαντάζομαι να συνάντησεςστις μελέτες σου, Γ κλεν, τη φαινομενικάστείρα θεωρία ότι ολόκληρο το σύμπαν

είναι κατά κάποιο τρόπο ζωντανό ή



τουλάχιστον ότι διαθέτει συνείδησηΥπάρχουν πολλοί όροι γι’ αυτό στηγλώσσα της μεταφυσικής

κοσμοθεϊσμός, πανψυχισμόςπανπνευματισμός... αλλά γενικά οπανθεϊσμός είναι ο πιο κοινός. Η ιδέα όττο σύμπαν είναι θεός, αν και για μένα ηλέξη “θεός” δεν είναι ο σωστός όρογιατί έχει χρησιμοποιηθεί για ναπεριγράψει ένα σωρό διαφορετικά

πράγματα. Αν προτιμάς τη θρησκευτικήορολογία, ίσως αυτό που προσεγγίζεπερισσότερο στη σωστή εικόνα είναι ηελληνική αντίληψη για το Μεγάλο Θεό

Πάνα, τη μυστηριώδη οντότητα τηφύσης, μισή άνθρωπος μισή ζώο, πουέσπειρε τον πανικό στους ερημικούτόπους. Παρεμπιπτόντως, ο



πανπνευματισμός είναι για μένα η πιοενδιαφέρουσα από τις δυσνόητες αυτέιδέες. Εννοώ την άποψη του Καρλ φον

Χάρτμαν, ότι ο ασυνείδητος νους είναι ηβασική πραγματικότητα. Νομίζω ότπροσεγγίζει αρκετά στα όσα λέγαμε πιοπριν μέσα για την πιθανότητα ενός πιοστοιχειώδους είδους χώρου που συνδέετον εσωτερικό με τον εξωτερικό κόσμοκαι ίσως προσφέρει μια γέφυρα μεταξύ

του οπουδήποτε και του οπουδήποταλλού».

Καθώς κοντοστεκόταν για μια στιγμή

άκουσα πάλι ένα αχνό κροτάλισμα απόχαλίκια που κατρακυλούσαν, ύστερα έναδεύτερο, αν και δε συνοδεύονταν από

καμία από τις άλλες εντυπώσεις.



«Αλλά όπως και να τ’ ονομάσουμε»συνέχισε ο Φραντς, «υπάρχει κάτι, τοδιαισθάνομαι... κάτι που είναι λιγότερο

από θεός αλλά περισσότερο από τοσυλλογικό νου του ανθρώπου. Ας πούμεκάτι σαν δύναμη, σαν επιρροή, σανδιάθεση των πραγμάτων, κάτι παραπάνωαπό τα υποατομικά σωματίδια, που όμωδιαθέτει συνείδηση, μεγαλώνεπαράλληλα με το σύμπαν και βοηθάε

στη διαμόρφωσή του».

Ο Φραντς είχε μετακινηθεί μπροστάέτσι που τώρα

έβλεπα τη σιλουέτα του κεφαλιού τουστο φόντο των αμέτρητων άστρων, κα

για μια στιγμή είχα την αλλόκοτη



ψευδαίσθηση ότι δεν ήταν το στόμα τουαλλά τα άστρα που μιλούσαν.

«Νομίζω ότι υπάρχουν τέτοιεδυνάμεις, Γκλεν. Τα ατομικά σωματίδιααπό μόνα τους δεν επαρκούν για ναεξηγήσουν τους φλογερούς εσωτερικούκόσμους της συνείδησης. Πρέπει ναυπάρχει και μια έλξη από το μέλλονόπως και μια ώθηση από το παρελθόν

για να διατηρείται η κίνησή μας μέσα στοχρόνο. Πρέπει να υπάρχει μια οροφή νουπάνω από τη ζωή όπως και ένα δάπεδούλης από κάτω».

Και πάλι, καθώς η φωνή του έσβηνε γιαμια στιγμή, άκουσα το ανάλαφρο

σούρσιμο από χαλίκια που



κατρακυλούσαν, δυο φορές κοντά κοντάκαι μετά άλλες δύο. Η σκέψη μου πέταξανήσυχα στην απότομη πλαγιά που

ορθωνόταν πίσω από το σπίτι.

«Και αν υπάρχουν αυτές οι δυνάμεις»συνέχισε ο Φραντς, «πιστεύω ότι οάνθρωπος ωρίμασε αρκετά στην εποχήμας για να μπορεί να έρθει σ’ επαφή μαζτους δίχως ιεροτελεστίες ή τυπικά πίστης

Φτάνει, βέβαια, οι δυνάμεις αυτές νατύχει να κινηθούν ή να κοιτάξουν προς τομέρος μας. Τις φαντάζομαι κάπως σανκοιμισμένες τίγρεις, Γ κλεν. Το

περισσότερο διάστημα γουργουρίζουνονειρεύονται και μας κοιτάζουνκοιμισμένα πίσω από μισόκλειστα μάτια

Αλλά κατά καιρούς — ίσως όταν κάποιο



συνειδητοποιήσει την ύπαρξή τους —ανοίγουν εντελώς τα μάτια και αρχίζουννα σιγοπερπατούν προς το μέρος του

Όταν ένας άνθρωπος ωριμάσει όσο τονθέλουν... όταν κλείσει τ’ αυτιά του στηνπροστατευτική, ηλεκτρονικά ενισχυμένηοχλαγωγία της ανθρωπότητας, τότε τουκάνουν γνωστή την παρουσία τους»

Τα κατρακυλίσματα των χαλικιών

αχνά σαν ψευδαισθήσεις, ακούγοντατώρα ολοένα και πιο ρυθμικά σαν —μόλις εκείνη τη στιγμή τοσκέφτηκα —μαλακές πατημασιές, με την καθεμιά ν

παρασύρει και λίγα χώματα από τηπλαγιά. Ταυτόχρονα πρόσεξα μιαδιάχυτη, φευγαλέα ανταύγεια ψηλά.



Ξαφνικά η σιωπή σκίστηκε από ένδιαπεραστικό ουρλιαχτό τρόμου πουήρθε από το πλακόστρωτο προαύλιο κα

το ιδιωτικό δρομάκι. Γ ια μια στιγμή τοκορμί μου πάγωσε και σφίχτηκε, ενώ κάτσαν αποπνιχτικό βάρος μου πλάκωσε τοστήθος. Ύστερα όρμησα προς την άκρητης εξέδρας που έβγαζε στο προαύλιο.

Ο Φραντς χίμηξε προς το σπίτι.

Πήδησα από την εξέδρα, σχεδόν έπεσαξαναβρή-κα την ισορροπία μου... κα

σταμάτησα απότομα, μην μπορώντας ναποφασίσω την επόμενη κίνησή μου.

Εκεί που βρισκόμουν δε διάκρινα



τίποτα στη φοβερή μαυρίλαΣκοντάφτοντας είχα χάσει κάθε αίσθησηπροσανατολισμού. Γ ια μια στιγμή δεν

μπορούσα να πω ούτε προς τα πού έπεφτη πλαγιά, ούτε το σπίτι, ούτε καν τοχείλος του γκρεμού.

Άκουσα τη Βίκι — συμπέρανα ότι αυτήέπρεπε να είναι — ν’ ανασαίνεσπασμωδικά με κάτι σαν πνιχτού

λυγμούς. Αλλά ήταν αδύνατο νακαταλάβω από πού ερχόταν ο θόρυβοςμονάχα ότι ήταν μάλλον μπροστά παράπίσω μου.

Ύστερα είδα να ορθώνονται μπροστάμου πέντε έξι λεπτές βέργες σαν

κοτσάνια, κοντά το ένα στο άλλο. Θα



μπορούσα να τα περιγράψω μονάχα σανκάτι από πιο λαμπερό σκοτάδιδιακρίνονταν από το υπόλοιπο φόντο

όπως το μαύρο βελούδο θα ξεχώριζπάνω σε μαύρη τσόχα. Μόλις καμπορούσα να τα διακρίνω, αλλά ωστόσοήταν εντελώς αληθινά. Τα ακολούθησαμε το βλέμμα μου καθώς υψώνονταν στοφόντο των άστρων. Ήταν σχεδόν αόρατασαν μαύρα σύρματα, ώς το σημείο που

τέλειωναν — πολύ ψηλά — σε μια μαύρησφαιρική μάζα στο μέγεθος τουφεγγαριού που έκρυβε τ’ άστρα πίσω της

Η μαύρη μάζα σάλευε πέρα δώθε καπαρατήρησα ένα ανάλογο γοργόκυμάτισμα στα μαύρα κοτσάνια



— αν και, στην περίπτωση που δεν ήταενωμένα στο χώμα, θα ’πρεπε μάλλον νατα λέω πόδια.

Μια πόρτα άνοιξε απότομα πέντε έξμέτρα πιο πέρα και μια δέσμη άσπρουφωτός τινάχτηκε πέρα στο προαύλιοφωτίζοντας μια πλάκα και ένα τμήμα τουδιωτικού δρόμου.

Ο Φραντς είχε βγει από την πόρτα τηκουζίνας κρατώντας έναν ισχυρό φακόΣτο φως του το περιβάλλον ολόγυρααπόκτησε ξαφνικά τη φυσιολογική του

μορφή.

Η φωτεινή δέσμη σάρωσε την πλαγιά

δίχως να δείξει τίποτα και μετά κινήθηκ



προς το χείλος του γκρεμού. Όταν έφτασστο σημείο όπου είχα δει τα νηματοειδήμαύρα πόδια, σταμάτησε.

Πουθενά δε φαίνονταν κοτσάνιαπόδια, νήματα ή ό, τι άλλο ήταν, αλλά ηΒίκι παραπατούσε εκεί και πάλευε με κάταόρατο. Τα μαύρα μαλλιά της έπεφτανστο πρόσωπό της μισοκρύβοντας τηναγωνιώδη της έκφραση, οι αγκώνες τη

ήταν κολλημένοι στα πλευρά και τα χέριατης στο ύψος των ώμων με τα δάχτυλαλυγισμένο προς τα έξω... ακριβώς σαν ναέσφιγγε και πάσχιζε να λευτερωθεί από τα

κάθετα κάγκελα ενός στενού κλουβιού.

Την άλλη στιγμή το κορμί της φάνηκ

α χαλαρώνει, σαν να είχε χαθεί ό, τι ήταν



αυτό ενάντια στο οποίο πάλευε. Τρίκλισκαι άρχισε να κάνει τυφλά, μεθυσμέναβήματα προς το χείλος του γκρεμού.

Αυτό μ’ έκανε να συνέλθω απότομααπό την παγω-μάρα που με είχακινητοποιήσει. Όρμησα προς το μέροτης και την άρπαξα από τον καρπόακριβώς της στιγμή που έφτανε στχείλος. Την τράβηξα βίαια πίσω, κάνοντά

τη να έρθει βόλτα. Δεν αντιστάθηκε. Ταβήματά της προς τον γκρεμό ήταν τυχαίαόχι ότι είχε σκοπό ν’ αυτοκτονήσει.

Με κοίταξε, με τη μια πλευρά τουπανιασμένου προσώπου της να συσπάτασπασμωδιά και μουρμούρισε, «Γκλεν..

». Η καρδιά μου χτυπούσε τρελά.



«Ελάτε μέσα! » ακούστηκε τότγεμάτη αγωνία η φωνή του Φραντς απότην πόρτα της κουζίνας.

4

«Αλλά η τρίτη Αδελφή, που είναι και ηνεότερη--! Σιγανά! Μα ψιθυρίζετε ότανμιλάμε γι’ αυτήν! Το βασίλειό της δενείναι μεγάλο, αλλιώς τίποτα δεν θα

μπορούσε τώρα να ζει. Αλλά μέσα σεκείνο το βασίλειο όλη η δύναμη τηανήκει. Το κεφάλι της, με πυργωτό

στέμμα σαν της Κυβέλης, ορθώνετα



σχεδόν πέρα από κει που φτάνει το μάτιΔε σκύβει καθόλου · και τα μάτια τηόντας τόσο ψηλά, θα μπορούσαν να

κρύβονται από την απόσταση. Αλλάεπειδή είναι αυτά που είναι, δε γίνεται νακρυφτούν... Τούτη η νεότερη αδελφήκινείται με απρόβλεπτο τρόποσαλτάροντας με άλματα τίγρης. Δενκρατά κανένα κλειδί- γιατί, αν και σπάνιαέρχεται στον κόσμο των ανθρώπων

περνά με το έτσι θέλω απ’ όλες τιςπόρτες που της επιτρέπεται να μπει. Κατ’ όνομά της είναι Μάτερ Τενεμπρά-

ρουμ, η Κυρά του Σκοταδιού.

Από το «Σουσπίρα ντε Προφούντις» του

Τόμας ντε Κουίνσυ.



Μόλις η Βίκι βρέθηκε μέσα συνήλθγρήγορα από το σοκ της και επέμεναμέσως να μας διηγηθεί την εμπειρία της

Ο τρόπος της έδειχνε απρόσμενη αυτοπεποίηση και ενδιαφέρον, σχεδόν κέφι

ταν σαν ήδη να είχε κλείσει μιπροστατευτική πόρτα του μυαλού τηςαφήνοντας απέξω την απόλυτηπραγματικότητα των όσων είχαν συμβεί.

Σε κάποια στιγμή μάλιστα παρατήρησε«Και πάλι τίποτα δεν αποκλείει να ήτανόλα τυχαίοι μικροθόρυ-βοι καοφθαλμαπάτες, ξέρετε, και σε συνδυασμό

με την υποβολή να είχαν αυτό τοαποτέλεσμα... Όπως τότε μια νύχτα πουείδα ένα διαρρήκτη να στέκεται στον

τοίχο αντίκρυ στο κρεβάτι μου. Τ ον



έβλεπα τόσο καθαρά στο σκοτάδι, που θμπορούσα να περιγράψω μέχρι και τηνκοψιά του μουστακιού του, και τα

χαμηλωμένα του βλέφαρα. Και με το φωτης αυγής ανακάλυψα ότι δεν ήταν παράτα μαύρο παλτό της συγκατοί-κου μου μμια μπεζ εσάρπα ριγμένη γύρω από τηνκρεμάστρα».

Μας εξήγησε ότι ενώ διάβαζε είχ

ακούσει εκείνα τα φασματικάκατρακυλίσματα των χαλικιών, μερικάαπό τα οποία της φάνηκαν σαν ναχτυπούσαν στο πίσω μέρος του σπιτιού

Περίεργη να δει τι ήταν είχε βγει αμέσωαπό την πόρτα της κουζίνας να τοερευνήσει.



Πηγαίνοντας σχεδόν ψαχουλευτά στοσκοτάδι, λίγα βήματα μετά τοΦοκσβάγκαν και προς το κέντρο του

προαύλιου, είχε σηκώσει το βλέμμα προτην πλαγιά. Εκεί είχα δει να κινείται μιαπίστευτη, ψηλή και αχνή μορφή που τηνπεριέγραψε σαν «ένα γιγάντιο φαλάγγιόσο δέκα δέντρα σε ύψος». Θα ξέρετε τφαλάγγια, εκείνες τις εντελώς άκακες καλεπτεπίλεπτες αράχνες που δεν είναι παρά

ένα καφετί μπαλάκι

με οχτώ πολύ μακριά πόδια σαν καφετιέςκλωστίτσες.

Παρά το σκοτάδι το είχε δεολοκάθαρα γιατί, όπως εξήγησε, ήταν

«μαύρο με μαύρο λαμπύρισμα». Κάποια



στιγμή εξαφανίστηκε εντελώς, όταν έναπεραστικό αμάξι πήρε τη στροφή τουδρόμου ψηλά και τα φανάρια του

φώτισαν για λίγο αχνά τον αέρα πάνωαπό την πλαγιά. (Αυτή θα ήταν ηφευγαλέα ανταύγεια που είχε δει). Αλλάόταν τα φώτα απομακρύνθηκαν, τογιγάντιο μαύρο λαμπερό φαλάγγι είχεξανακάνει αμέσως την εμφάνισή του.

Η Βίκι δεν τρόμαξε αρχικά — μάλλονένιωσε μεγάλη έκπληξη και μια φοβερήπεριέργεια — μέχρι που είδε τη μορφήνα έρχεται γοργά προς το μέρος της. Τα

λαμπερά μαύρα πόδια της ζύγωσανολοένα και πιο κοντά, ώσπου κατάλαβεότι είχαν γίνει κάτι σαν μαύρο κλουβ

γύρω της.



Τότε η Βίκι ανακάλυψε ότι τα πόδιαδεν ήταν και τόσο λεπτά και άυλα όσο ταείχε φανταστεί. Νιώθοντας το

πουπουλένιο, σχεδόν χνουδάτο άγγιγμάτους στη ράχη, το πρόσωπο και ταπλευρά της, είχε σπάσει ξαφνικά και είχεβγάλει εκείνη το φοβερή στριγκλιά, πριναρχίσει να παλεύει ξέφρενα. «Οι αράχνεςμου προκαλούν σχεδόν υστερία»τέλειωσε με ανέμελο ύφος, «και είχε την

εντύπωση ότι θα ρουφιόμουν ψηλά σεκείνο το κλουβί προς το μαύροεγκέφαλο ανάμεσα στ’ άστρα... Δενξέρω γιατί, αλλά έτσι το σκέφτηκα τότε

σαν μαύρο εγκέφαλο».

Ο Φραντς δεν είπε τίποτα για μερικές

στιγμές. Ύστερα άρχισε με μάλλον



υπόκωφη, διστακτική φωνή. «Ξέρετε, δενομίζω να έδειξα μεγάληπρονοητικότητα ή φρονιμάδα όταν

κάλεσα τους δυο σας να έρθετε εδώ. Θα’λεγα το αντίθετο, μάλιστα, έστω και ανδεν πίστευα τότε ότι... Τέλος πάντωςνομίζω ότι έκανα λάθος. Λοιπόνμπορείτε να πάρετε το Φοκσβάγκεν κατούτη τη στιγμή αν θέλετε... ή να σαςοδηγήσω εγώ πίσω... Και —»

«Νομίζω ότι καταλαβαίνω πού το πάτεκύριε Κίν-ζμαν, και γιατί», τον έκοψε ηΒίκι μ’ ένα γελάκι και στάθηκε στα πόδια

της. «Αλλά νομίζω ότι αρκετέσυναρπαστικές εμπειρίες είχα γι’ απόψεΔε θα ’θελα να περάσω άλλες δυο ώρε

κοιτάζοντας όλο αγωνία μπας και μα



πεταχτεί κανένα φάντασμα μπροστάστους προβολείς του αυτοκινήτου»Χασμουρήθηκε. «Φραντς, Γκλεν, σαν

καληνυχτίζω». Δίχως δεύτερη κουβένταδιέσχισε το διάδρομο και μπήκε στοδωμάτιό της — το ακριανό — κλείνονταπίσω της την πόρτα.

Ο Φραντς με κοίταξε και είπε με σιγανήφωνή, «Νομίζω να κατάλαβες ότ

μιλούσα σοβαρά, Γκλέν. Ίσωεξακολουθεί να είναι η καλύτερη λύση».

«Η Βίκι έχει ήδη αναπτύξει κάποιο

εσωτερικό είδος άμυνας», παρατήρησα«Δεν πρόκειται να την πείσουμε ναεγκαταλείψει το Σπίτι του Γκρεμού αν

δεν κάμ-ψουμε πρώτα αυτή της την



άμυνα. Και κάτι τέτοιο θα χρειαζότανσκληρά μέτρα».

«Καλύτερα σκληρά μέτρα»αποκρίθηκε ο Φραντς, «παρά ναρισκάρουμε αυτά που ριψοκινδυνέψαμεμην ξέροντας τι μπορεί να συμβεαπόψε».

«Μέχρι στιγμής το Σπίτι του Γ κρεμού

αποδείχτηκε επαρκής προστασία»απάντησα. «Κράτησε το καθετί απέξω».

«Δεν κράτησε απέξω τα βήματα που

άκουσε η Βίκι», μου θύμισε.

Θυμήθηκα τότε το όραμά μου για το

σύμπαν και παρατήρησα, «Μα, Φραντς



αν εδώ έχουμε να κάνουμε με το είδοτης οντότητας που πιστεύουμε, τότε μουφαίνεται πολύ γελοίο να φανταζόμαστ

ότι μερικά χιλιόμετρα απόστασης ή λίγδυνατά φώτα θα επηρέαζαν τη δύναμήτης περισσότερο από τους τοίχους ενόσπιτιού».

Ανασήκωσε μοιρολατρικά τους ώμουςτου. «Δεν ξέρουμε», παραδέχτηκε. «Εσύ

το είδες, Γκλεν; Εγώ που κρατούσα τοφως δεν είδα τίποτα».

«Ήταν ακριβώς όπως το περιέγραψε η

Βίκι», τον διαβεβαίωσα και άρχισα νατου διηγούμαι τη δική μου εμπειρία. «Ανόλα οφείλονται σε υποβολή»

παρατήρησα, «πρέπει να είναι πολύ



περίεργο είδος υποβολής». ’ Εκλεισα ταμάτια μου και χασμουρήθηκα. ' Ενιωσαξαφνικά πολύ κουρασμένος, από

αντίδραση μάλλον, και συμπλήρωσα«Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, αλλά κααργότερα όταν ακούγαμε τη διήγηση τηΒίκι, υπήρξαν σίγουρα στιγμές πουπαρακαλούσα να ήμαστε πίσω στονπαλιό γνώριμο κόσμο μας, με τιγνώριμες, παλιές καλές υδρογονοβόμβε

του πάνω από το κεφάλι μας και όλα τασχετικά».

«Αλλά ταυτόχρονα ένιωσες και κάτι να

σε γοητεύει, έτσι; » ρώτησε ο Φραντς«Δε λαχταρούσες σαν τρελός να μάθειπερισσότερο; Δε σε μάγευε η σκέψη ότ

έβλεπες κάτι απίθανα παράξενο και ότ



μπροστά σου ξανοιγόταν μια πιθανότητανα κατανοήσεις το σύμπαν ή τουλάχιστοννα συναντήσεις τους άγνωστους αφέντε

του; »

«Δεν ξέρω», αποκρίθηκα κουρασμένα«Κατά κάποιο τρόπο, ναι, μάλλον έτσήταν».

«Πώς σου φάνηκε εκείνο το πράγμα, Γ

κλεν; », ρώτησε ο Φραντς. «Τι είδουςοντότητα ήταν... αν του ταιριάζει αυτή ηλέξη; »

«Δεν είμαι σίγουρος αν του ταιριάζει»απάντησα. Ανακάλυψα ότι μου ήτανδύσκολο να βρω μέσα μου τη δύναμη

που χρειαζόταν για ν’ απαντήσω στις



ερωτήσεις του. «Πάντως δεν ήταν ζώοΟύτε καν κάτι με νοημοσύνη όπως εμείτην καταλαβαίνουμε. Πλησίαζ

περισσότερο σ’ εκείνα τα πράγματα πουείδαμε στην κορφή και τα κατσάβραχα»Προσπάθησα να συγκεντρώσω τικουρασμένες σκέψεις μου. «Ήταν κάτανάμεσα σ’ ένα σύμβολο και τηνπραγματικότητα», πρόσθεσα. «Αν αυτόπου λέω έχει κανένα νόημα».

«Όμως ένιωσες κάτι να σε γοητεύει; »επέμεινε ο Φραντς.

«Δεν ξέρω», αποκρίθηκα, στέκοντας μδυσκολία στα πόδια μου. «ΚοίταΦραντς, είμαι πολύ κουρασμένος για να

μπορώ να σκέφτομαι καθαρά τώρα. Μου



είναι φοβερά δύσκολο να κουβεντιάζω γιαυτά τα πράγματα. Άντε, καληνύχτα».

«Καληνύχτα, Γ κλεν», είπε καθώτραβούσα για την κρεβατοκάμαρά μουΤίποτε άλλο.

Ενώ ξεντυνόμουν μου πέρασε από τονου ότι αυτή η ληθαργική υπνηλία ήτασως ο δικός μου τρόπος άμυνα

προκειμένου να μην αντιμετωπίσω τοάγνωστο, αλλά ακόμη και αυτή η σκέψηδε στάθηκε ικανή να με ξυπνήσει.

Φόρεσα τις πιτζάμες μου και έσβησα τοφως. Την άλλη στιγμή η μεσόπορτα με τοδωμάτιο της Βίκι άνοιξε και την είδα να

στέκεται εκεί φορώντας μια ελαφρι



ρόμπα.

Μου είχε περάσει από το νου να ρίξω

μια ματιά στο δωμάτιό της, αλλά μετσκέφτηκα ότι, αν κοιμόταν, ο ύπνος θήταν το καλύτερο γι’ αυτή και πως ηεπίσκεψή μου μπορεί να έκαμπτε τηνεσωτερική της άμυνα.

Αλλά τώρα, από την έκφρασή της

μπορούσα να καταλάβω ότι η άμυνά τηήδη είχε καταρρεύσει.

Την ίδια στιγμή και η δική μου

εσωτερική άμυνα — η ψεύτικη υπνηλία— κατέρρευσε.

Η Βίκι έκλεισε την πόρτα πίσω της κα



με πλησίασε.

Υστερα τυλίξαμε τα μπράτσα μας ο ένας

γύρω από τους ώμους του άλλου καμείναμε έτσι εκεί. Ύστερα από λίγοξαπλώσαμε πλάι πλάι στο κρεβάτι κάτωαπό το παράθυρο, ενώ απέξωλαμπύριζαν τ’ άστρα.

Η Βίκι κι εγώ ήμαστε εραστές, αλλά

τώρα δεν υπήρχε ούτε υποψία πόθου στοαγκάλιασμά μας. Ήμαστε απλώς δυοάνθρωποι που τους είχε κατακυριέψει όχτόσο ο φόβος όσο το δέος, κα

αναζητούσαμε παρηγοριά και κουράγιο οένας στην παρουσία του άλλου.

Όχι ότι ελπίζαμε να βρούμε κάποια



ασφάλεια ή προστασία αν βρισκόμαστε οένας κοντά στον άλλο. Εκείνο το πράγμαπου ορθωνόταν από πάνω μας ήταν πολύ

δυνατό για να ελπίζουμε κάτι τέτοιοΩστόσο ήταν μια κάποια παρηγοριά ηαίσθηση ότι δεν ήμαστε μόνοι, ότι θαμοιραζόμαστε οτιδήποτε έμελλε νασυμβεί.

Δεν υπήρχε η παραμικρή διάθεση ν

αποζητήσουμε προσωρινή φυγή στοερωτικό παιχνίδι, όπως μπορεί να κάναμεαν αντιμετωπίζαμε κάποια υλική απειλήεκείνο το πράγμα ήταν πολύ απόκοσμο

για κάτι τέτοιο. Για πρώτη φορά το κορμτης Βίκι μου φαινόταν όμορφο μ’ ένανεντελώς ψυχρό και αφηρημένο τρόπο

που δεν είχε καμία σχέση με τον πόθο



Είχε την ουδέτερη ομορφιά ενός φτερούπεταλούδας, ή του φλοιού ενός δέντρουή του παιχνιδίσματος του ήλιου πάνω

στο χιόνι. Ωστόσο μέσα σ’ αυτό τοπαράξενα πρωτόγονο κορμί ήξερα ότυπήρχε ένας φίλος.

Δεν ανταλλάξαμε κουβέντα οι δυομας. Δεν υπήρχαν εύκολες λέξεις για ναποδώσουν τις περισσότερες σκέψεις

μας, και για ορισμένες δεν υπήρχαν κανλέξεις. Εξάλλου, μας τρόμαζε η σκέψηνα κάνουμε και τον παραμικρό θόρυβοόπως θα ένιωθαν δυο ποντίκια του αγρού

που έβλεπαν τη γάτα να περνά μπροστάαπό το θάμνο όπου ήταν κρυμμένα.

Γ ιατί η αίσθηση μιας παρουσίας που



αγκάλιαζε και πλάκωνε ολόκληρο τοΣπίτι του Γκρεμού ήταν διάχυτη καφοβερά έντονη. Τώρα έσταζε και μέσα

στο σπίτι, γιατί όλες εκείνες οι αχνέεντυπώσεις κατακάθιζαν αργά ολόγυράμας σαν σχεδόν άυλες χιονονιφάδες: ημυρωδιά του καμένου πανιού και η πικρήγεύση, τ’ αραχνένια νήματα, τανυχτεριδίσια τριλίσματα και οκραδασμοί και, ξανά, τα θροίσματα από

χαλίκια που κατρακυλούσαν.

Και πίσω και πάνω απ’ όλα δέσποζε ηαίσθηση μιας πελώριας μαύρη

παρουσίας συνδεμένης με ολόκληρο τοσύμπαν με λεπτεπίλεπτα μαύρα νήματπου ωστόσο δεν εμπόδιζαν καθόλου τι

κινήσεις της...



Δε σκέφτηκα τον Φραντς- σχεδόν δσκεφτόμουνα καν τα όσα είχαν συμβεεκείνη τη μέρα, αν και πότε πότε κάτι μ

κέντριζε στις παρυφές της μνήμης...

Απλώς μέναμε ξαπλωμένοι κ

ασάλευτοι εκεί, κοιτάζοντας έξω τάστρα. Το ένα λεπτό κυλούσε μετά τοάλλο. Το ίδιο και οι ώρες.

Κατά καιρούς πρέπει να μας έπαιρνε ούπνος, τουλάχιστον εμένα, αν και η«σκοτοδίνη» είναι μάλλον η πιο σωστήλέξη. Δεν υπήρχε ανάπαυση σ’ αυτή, κατο ξύπνημα ήταν μια εφιαλτικήδιαδικασία αργής ανάκτησης τησυνείδησης, με σκοτεινούς πόνους κα

ρίγη να διατρέχουν το κορμί.



Ύστερα από κάποιο διάστημα πρόσεξαότι μπορούσα να διακρίνω το ρολόι στηνάλλη άκρη του δωματίου... γιατί το

καντράν του ήταν φωσφορικό, σκέφτηκαΟι δείκτες του έδειχναν τρεις το πρωίΓύρισα μαλακά το πρόσωπο της Βίκπρος τα κει και μου έγνεψε καταφατικάότι μπορούσε να το δει κι αυτή.

Τα άστρα ήταν το μόνο που μα

βοηθούσε να διατηρήσουμε τα λογικάμας, συλλογίστηκα, σ’ έναν κόσμο πουμπορεί να διαλυόταν σε σκόνη από τηνπιο αχνή

ανάσα της κοντινότερης από εκείνες τιςπαρουσίες.



'Ηταν λίγο μετά αφού παρατήρησα τορολόι, που τ’ άστρα εκεί έξω άρχισαν ναλλάζουν χρώμα όλα μαζί. Πρώτα πήραν

μια βιολετιά απόχρωση που έγινβαθμιαία μπλε και μετά πράσινη.

Σε κάποια ασήμαντη γωνιά του μυαλούμου αναρωτήθηκα τι είδους λεπτήκαταχνιά ή σκόνη πλανιόταν στον αέραγια να προκαλεί αυτή την αλλαγή.

Τα άστρα πήραν ένα μουντό κίτρινοχρώμα, που άλλαξε σε πορτοκαλίύστερα σε βαθυκόκκινο του καμινιού κα

μετά — σαν τις'τελευταίες σπίθες πουτινάζονται από μια μαυρισμένη καμινάδαπάνω από τη σχεδόν πεθαμένη ανθρακιά

— έσβησαν και χάθηκαν.



Από το νου μου πέρασε μια τρελήεικόνα των άστρων ν’ απομακρύνονταόλα από τη Γη, ταξιδεύοντας με τόσο

φανταστική γρηγοράδα που το φως τουμετατοπιζόταν πέρα από το ερυθρό, στοαόρατο φάσμα.

Κανονικά θα ’πρεπε να μας τυλίξει τοσκοτάδι τότε, αλλά αντί γι’ αυτόαρχίσαμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλο

καθώς και τα γύρω αντικείμενα, ναδιαγράφονται μ’ ένα αχνό λαμπύρισμαΣκέφτηκα ότι θα ήταν το πρώτο φως τηαυγής και νομίζω ότι το ίδιο φαντάστηκε

και η Βίκι. Και οι δυο μαζί κοιτάξαμε τορολόι. Η ώρα μόλις ήταν τέσσερις καμισή. Σταθήκαμε για λίγο κοιτάζοντας το

λεπτοδείκτη να κινείται αργά. Ύστερα το



βλέμμα μας στράφηκε πάλι πίσω στοπαράθυρο. Δεν είχε εκείνη την αχνήανταύγεια που θα σήμαινε τον ερχομό

της αυγής αλλά — και από τον τρόποπου μου έσφιξε το χέρι η Βίκι κατάλαβαότι το έβλεπε κι αυτή — φάνταζε σαν ένακατάμαυρο σαν πίσσα τετράγωνοπλαισιωμένο από ένα ασπριδερόλαμπύρισμα.

Μου ήταν αδύνατο να εξηγήσω αυτό τλαμπύρι-σμα. Έμοιαζε κάπως με μια πιλευκή, πιο χλομή παραλλαγή τοφωσφορικού καντράν του ρολογιού

Αλλά ακόμη περισσότερο έμοιαζε με τιεικόνες που φαντάζεται κανείς σταπόλυτο σκοτάδι, όταν προσπαθεί ν

συνθέσει και να δώσει συγκεκριμέν



μορφή στις άσπρες λάμψεις που παίζουνστον αμφιβληστροειδή του. Ήταν σααυτό το φωτεινό σκοτάδι του

αμφιβληστροειδούς να χυνόταν έξω απτα μάτια στο δωμάτιο και το περιβάλλονκαι να βλέπαμε όχι με το φως αλλά με τδύναμη της φαντασίας. Ήταν αληθινπαράξενο που αυτή η λαμπερή σκηνή δδιαλυόταν μέσα σε μια στιγμή σανάκατο χάος.

Παρακολουθούσαμε το δείκτη τουρολογιού να γέρνει αργά προς το πέντεΗ σκέψη ότι απέξω έπρεπε να χαράζει η

αυγή και ότι κάτι μας εμπόδιζε να δούμτο φως της με ανάγκασε να σαλέψω κανα μιλήσω, αν και η αίσθηση εκείνης τη

εξωανθρώπινης και μη ζωντανής



παρουσίας ήταν ισχυρή όσο ποτέ.

«Πρέπει να προσπαθήσουμε να

φύγουμε από δω», ψιθύρισα.

Διασχίζοντας το δωμάτιο σανφωσφορικό φάντασμα η Βίκι άνοιξε τημεσόπορτα. Θυμήθηκα ότι είχε αφήσεαναμμένο το φως στην κρεβατοκάμαράτης.

Ούτε μια αχτίδα φωτός δεν πέρασε απότο άνοιγμα. Το δωμάτιό της ήτανβουτηγμένο σε αδιαπέραστο σκοτάδι.

Θα το διορθώσω αυτό, σκέφτηκα, καάναψα το πορτατίφ δίπλα στο κρεβάτι

Αμέσως και στο δικό μου δωμάτιο έγιν



πίσσα σκοτάδι. Δεν μπορούσα ναδιακρίνω πια ούτε καν το καντράν τουρολογιού. Το φως έγινε τώρα σκοτάδι

συλλογίστηκα., Το άσπρο έγινε μαύρο.

Έσβησα το φως και το λαμπύρισμαεμφανίστηκε πάλι. Πλησίασα τη Βίκιπου στεκόταν δίπλα στην πόρτα, και τηψιθύρισα να σβήσει το φως και στοδωμάτιό της. Ύστερα άρχισα να

ντύνομαι, βρίσκοντας κυρίωψαχουλευτά τα ρούχα μου. Δενμπορούσα να εμπιστευτώ εκείνο τοφασματικά φως η εικόνα που έπλαθε στο

μυαλό μου τρεμούλιαζε σαν να ’ταν σταπρόθυρα της διάλυσης.

Η Βίκι γύρισε πάλι, κρατώντα



μάλιστα το μικρό σάκκο με τα πράγματάτης. Από μέσα μου θαύμασα το κουράγιοπου μαρτυρούσε η πράξη της. Από τη

μεριά μου δεν έκανα καμία κίνηση ναμαζέψω τα δικά μου πράγματα. «Τοδωμάτιό μου είναι πολύ κρύο»μουρμούρισε η Βίκι.

Βγήκαμε στο διάδρομο. Εκεί άκουσαένα γνώριμο ήχο: το γουργούρισμα ενό

τηλεφωνικού καντράν που γύριζεΚοίταξα και είδα μια ψηλή ασημόχρωμημορφή στο σαλόνι. Μια στιγμή αργότερακατάλαβα ότι ήταν ο Φραντς όπω

φαινόταν σ’ εκείνο το φασματικά φωςΤον άκουσα να λέει, «Εμπρός! Κέντροπαρακαλώ. Εμπρός! » Πλησιάσαμε προ

το μέρος του.



Μας κοίταξε, με το ακουστικόκολλημένο στο αυτί του. Ύστερα τοκατέβασε και μας είπε, «Γκλεν. Βίκι

προσπαθώ να πάρω τον Εντ Μόρτενσοννα εξακριβώσω κατά πόσο τ’ άστραάλλαξαν κι εκεί ή αν παρατήρησεοτιδήποτε άλλο. Αλλά δε φαίνεται να τακαταφέρνω να πιάσω γραμμή. Γ ιαδοκίμασε κι εσύ, Γ κλεν, μπας κακαταφέρεις να συνδεθείς με το κέντρο».

Δοκίμασε άλλη μια φορά και μετά μουέδωσε το ακουστικό. Δεν άκουσα ούτκουδούνισμα ούτε βουητό, μονάχα ένα

θρόισμα σαν σιγανό, θρηνητικό φύσηματου αγέρα. «Εμπρός, κέντρο! » φώναξαΑλλά δεν υπήρξε καμία απάντηση ούτ

αλλαγή σ’ εκείνο το θρηνητικό φύσημα.



«Περίμενε λίγο ακόμη», είπε ο Φραντσιγανά.

Π ρέπει να είχαν περάσει τουλάχιστοπέντε δεύτε-ρόλεπτα, όταν άκουσα τηίδια μου τη φωνή να βγαίνει από ττηλέφωνο, αχνή και μισοπνιγμένη στμε-λαγχολικό ήχο του ανέμου, σαν ηχώαπό την άλλη άκρη του σύμπαντος«Εμπρός, κέντρο».

Το χέρι μου έτρεμε καθώς κατέβαζα τοακουστικό. «Το ραδιόφωνο; » τονρώτησα.

«Ο ίδιος ήχος του ανέμου», απάντησε«Όπου κι αν γυρίσεις τη βελόνα».



«Ό, τι και να συμβαίνει, πρέπει νφύγουμε από δω», δήλωσα.

«Μάλλον έχεις δίκιο», είπε μ’ έναδιφορούμενο ξα-ναστεναγμό. «Εγώ είμαέτοιμος. Ελάτε».

Βγαίνοντας στην εξέδρα, πίσω από τονΦραντς και τη Βίκι, ένιωσα ακόμη πιοέντονη την αίσθηση μιας παρουσίας

Εκείνες οι αχνές εντυπώσεις είχανξαναγυρίσει, αλλά πολύ πιο δυνατέτώρα. Η μπόχα του καμένου πανιού μουέφερε σχεδόν έμετο, και ήθελα να

καθαρίσω τα μαλλιά και το πρόσωπό μουαπό κείνους τους ιστούς της αράχνης. Οανύπαρκτος άνεμος βογ-κούσε κα

σφύριζε δυνατά και τα φασματικά



χαλίκια κροτάλιζαν και πάφλαζαν σαναφρισμένος χείμαρρος γύρω από βράχιαΚαι όλα συνέβαιναν σε σχεδόν απόλυτο

σκοτάδι.

Ήθελα να τρέξω μακριά από κει, αλλάο Φραντς πλησίασε το κιγκλίδωμα, πουθαμπόφεγγε αχνά. Εγώ κρατήθηκα πίσω.

Ένα εξαιρετικά αχνό λαμπύρισμα

έδειχνε λίγες από τις γραμμές τουαντικρινού βράχου. Από τον ουρανόψηλά χυνόταν μια ανείπωτη μαυρίλα —πιο μαύρη κι από το μαύρο, σκέφτηκα —

που κατάτρωγε παντού το λαμπύρισμασκοτεινιάζοντάς το με την κάθε στιγμήπου περνούσε. Και μαζί με την απίστευτη

μαυρίλα έπεσε και μια παγωνιά που μ



περόνιασε ώς το κόκαλο.

«Κοιτάξτε! » είπε ο Φραντς. «Είναι η

ανατολή του ήλιου».

«Φραντς, πρέπει να πηγαίνουμε», τοθύμισα.

«Μια στιγμούλα ακόμη», αποκρίθηκσιγανά απλώνοντας πίσω το χέρι του

«Εσείς προχωρήστε. Βάλτε μπροστά τοαμάξι και βγείτε στο κέντρο τουπροαύλιου. Θα έρθω να σας βρω εκεί».

Η Βίκι του πήρε τα κλειδιά τημηχανής. Είχε και άλλοτε οδηγήσεΦοκσβάγκεν. Υπήρχε αρκετό από το

λαμπύρισμα ακόμη για να βλέπουμε, αν



και το εμπιστευόμουνα λιγότερο απόποτέ. Η Βίκι έβαλε μπροστά τη μηχανήκαι άναψε τους προβολείς. Αμέσως δυο

δέσμες μαυρίλας από τα φανάρια μασκοτείνιασαν την αυλή και το ιδιωτικόδρομάκι. Η Βίκι βιάστηκε να τα σβήσεκαι έβγαλε το αμάξι στο κέντρο τηαυλής.

Κοίταξα πίσω μας. Αν και ο αέρας

ήταν κατάμαυ-ρος από το παγερό φωτου ήλιου, μπορούσα ακόμη να διακρίνωκαθαρά τον Φραντς στο φασματικά φωςΣτεκόταν εκεί που τον είχαμε αφήσει

μονάχα που τώρα έσκυβε μπροστά σαννα κοίταζε κάτι με αχόρταγη περιέργεια.

«Φραντς! » του φώναξα δυνατά για ν



ακουστώ πάνω από το αλλόκοταθρηνητικό ουρλιαχτό του ανέμου και τοσυνεχώς αυξανόμενο μουγκρητό από

κατολισθήσεις χαλικιών. «Φραντς! ».

Και τότε ορθώθηκε από το φαράγγιαντίκρυ στο Φραντς, πανύψηλη καγέρνοντας από πάνω του, μια μορφήλαμπερής βελούδινης μαυρίλας με λεπτάνημάτια να κρέμονται σαν πόδια από

κάτω της. Δεν ήταν φτιαγμένη από τοφασματικά φως, αλλά από το ίδιο τοαναλυτό σκοτάδι. Έμοιαζε σα μιαγιγάντια κόμπρα, ή σαν μια

μαντιλοσκέπαστη μαντόνα ή σαν μιαπελώρια σαρανταποδαρούσα ή σαν μιαγιγάντια κουκουλωμένη μορφή τη

γατοκέφαλης θεάς Μπαστ... ή σαν τίποτ



απ’ όλα αυτά.

Είδα το ασημόφεγγο κορμί του Φραντ

ν’ αρχίζει να διαλύεται μέσα σ’ έναστροβίλισμα. Την άλλη στιγμή ησκοτεινή μορφή έσκυψε και τοναγκάλιασε σαν τα δάχτυλα ενός τιτάνιουχεριού με μαύρο μεταξωτό γάντι ή σαν τπέταλα ενός τεράστιου μαύρουλουλουδιού που έκλειναν ολόγυρά του.

Νιώθοντας σαν κάποιος που έριχνε τηπρώτη φτυαριά χώματος στο φέρετροενός φίλου, πρόσταξα βραχνά τη Βίκι να

ξεκινήσει.

Δεν είχε απομείνει πια σχεδόν κανένα

λαμπύρι-σμα.. τίποτα αρκετό για να μα



δείχνει το ιδιωτικό δρομάκι, σκέφτηκακαθώς η Βίκι ξεκινούσε.

Η Βίκι οδηγούσε γοργά.

Ο ήχος από χαλίκια πουκατρακυλούσαν στην πλαγιά γινότανολοένα και πιο βροντερός, πνίγοντας τοουρλιαχτό του ανύπαρκτου ανέμου και τομουγκρητό της μηχανής μας. Δυνάμωσ

στην ένταση βροντής, σ’ ένα συνεχέμπουμπουνητό. Κάτω από τους τροχούμας, και μέσα από αυτούς, ένιωθαολόκληρο το έδαφος να τραντάζεται.

'Ενα λαμπερό πηγάδι ανοιγότανμπροστά μας στην πλευρά του

φαραγγιού. Για μια στιγμή ήταν σαν να



διασχίζαμε πέπλα πυκνού καπνούστερα, ξαφνικά η Βίκι φρενάριζε κα

βγήκαμε στο δρόμο σχεδόν τυφλωμένο

από το ηλιόφωτο του πρωινού.

Αλλά η Βίκι δε σταμάτησεσυμπλήρωσε μια σχεδόν πλήρη στροφήκαι μετά συνεχίσαμε να τρέχουμε στοδρόμο του Φαραγγιού της ΜικρήΣυκομουριάς.

Πουθενά γύρω μας δεν υπήρχε ίχνοσκοταδιού. Το βροντερό μπουμπουνητόπου είχε συγκλονίσει το έδαφος έσβην

ήδη γοργά.

Η Βίκι έστρεψε το αμάξι προς τ

κράσπεδο εκεί που ο δρόμος έστριβ



κοντά στο χείλος της χαράδρας κασταμάτησε στην κορφή της ανηφοριάς.

Ολόγυρά μας υψώνονταν οι πυργωτολόφοι. Ο ήλιος δεν είχε ακόμηξεπροβάλει πάνω από τις κορυφογραμμές τους, αλλά ο ουρανός ήτανκιόλας λαμπρός.

Κοιτάξαμε κάτω στην πλαγιά. Είχ

βαθουλώσει από το χώμα που είχκατολισθήσει. Κανένα σύννεφο σκόνηδεν έκρυβε τίποτα από τα μάτια μας, ανκαι ήδη ένας κουρνιαχτός είχε αρχίσει να

σηκώνεται από τον πάτο της χαράδρας.

Η βουλιαγμένη πλαγιά κατηφόριζε ίσια

κάτω από τα πόδια μας ώς το χείλος του



γκρεμού δίχως να διακόπτεται πουθενάΚανένας λοφίσκος και κανένααντικείμενο δεν εξείχε σπάζοντας την

ομοιόμορφη κατηφοριά της. Ηκατολίσθηση είχε παρασύρει το καθετ

στο βάραθρο.

Αυτό ήταν και το τέλος για το Σπίτι τουΓκρεμού και τον Φραντς Κίνζμαν.

ΤΑ ΚΤΗΝΗ ΤΟΥ ΑΡΗ

της Λη Μπράκε



Ο τρόμος μπορεί να πάρει πολλέ

μορφές, και όταν συνυπάρχει με το μίσο

μπορεί να φτιάξει ένα πολύ εκρηκτικόμείγμα.

Τούτο δεν είναι ένα διήγημα για να σας

τρομάξει, αν και αφορά πλάσματα ίσωπολύ πιο γνήσια τρομακτικά από τσυνηθισμένα τέρατα. Είναι ένα διήγημα

συγκλονιστικό και βίαιο, σ’ έναν κόσμο

όπου δεν έχουν απομείνει παρά μονάχα

τα πικρά κατακάθια ενός αρχαίο

πολιτισμού. Ένας γέρικος λαός στο δρόμο

του προς το ναδίρ της παρακμήσυναντιέται μ’ ένα νεαρό λαό στο δρόμο

του προς το ζενίθ της δόξας...

Και όταν κάποιος δεν μπορεί να



καταφύγει ούτε καν στην ειλικρινή βία

της ωμής δύναμης, τότε καταφεύγει σ

μορφές εκφυλισμένης βίας και εκδίκηση

που κανένα ζώο εκτός από τον άνθρωποδεν θα μπορούσε να καταλάβει.

Είναι μια ιστορία για τη συνάντησηανάμεσα στον πρωτόγονο πολιτισμό τη

Γης και τον πολιτισμένο πρωτογονισμό

του Άρη. Αλλά, όπως συνήθως γίνεται μ

την Επιστημονική Φαντασία, υπάρχουμονάχα άνθρωποι, άσχετα ποια είναι η

μορφή ή ο πλανήτης της καταγωγής τους.

Τη Λη Μπράκετ (1915-1978), σύζυγο

του επίσης συγγραφέα Ε. Φ. Εντμον

Χάμιλτον, την έχουμε γνωρίσει και σ

προηγούμενη ανθολογία τούτης τη



σειράς. Αλλά το έργο της μπορεί να

μιλήσει καλύτερα για την ίδια...

Γ. Μ

Ο Μπερκ Γουίντερς παρέμεινε στοθάλαμο των επιβατών για όση ώραχρειάστηκε το Σταρφλάιτ νπροσεδαφιστεί στο διαστημοδρόμιο τηΚαχόρα. Θα του ήταν αβάσταχτο να

βλέπει άλλον άνθρωπο, ούτε καν κάποιονπου συμπαθούσε τόσο όσο τον ΤζώνυΝάιλς, να κάθεται στα πηδάλια τουσκάφους που χρόνια τώρα το κυβερνούσ

εκείνος.

Δεν ήθελε ούτε αντίο να πει στον

Τζώνυ, αλλ’ αυτό δεν υπήρχε τρόπος να



το αποφύγει. Ο νεαρός αξιωματικός τονπερίμενε όταν ο Γ ουίντερς κατέβηκε τηράμ-πα του σκάφους, και η βαθιά

ανησυχία που ένιωθε για το φίλο του δενκρυβόταν καθόλου από το συνηθισμένοεγκάρδιο χαμόγελό του.

Ο Τζώνυ του άπλωσε το χέρι. «Άντεγεια, Μπερκ. Την άξιζες τούτη την άδειαΓλέντησέ την όσο μπορείς».

Το βλέμμα του Μπερκ Γουίντερπεριπλανήθηκε πέρα στο απέραντοδιαστημοδρόμιο που απλωνόταν γι

χιλιόμετρα ολόγυρα στην κιτρινοκόκκινηέρημο. Ήταν μια εικόνα ανακατωσούραςπολύβουης αλλά μεθοδικής, με φορτηγ

αμάξια, οχήματα φορτοεκφόρτωσης κα



άντρες να κινούνται εδώ κι εκεί ανάμεσαστα διαστημόπλοια. Μπορούσες να δειόλων των λογιών τα σκάφη: μεταφορά

μεταλλευμάτων, κοντέι-νερ, φορτηγά κακομψά επιβατικά γραμμής σαν τοΣταρφλάιτ. Έφεραν τις σημαίες τριώνπλανητών και μιας ντουζίνας αποικιώναλλά παντού κυριαρχούσαν αγέρωχα τιχρώματα της Γης.

Ο Τζώνυ, ακολουθώντας το βλέμματου φίλου του, παρατήρησε σιγανά«Είναι πάντοτε συναρπαστική εικόναέτσι; »

Ο Γουίντερς δεν αποκρίθηκεΧιλιόμετρα μακριά, ασφαλής από το

βροντερό ωστικό κύμα των ρουκετών, ο



διάφανος θόλος από υαλίτη της Καχόρατης Εμπορικής Πόλης του Άρηξεφύτρωνε σαν λαμπερό πετράδι από την

κόκκινη άμμο. Ο μικρός ήλιος κοίταζτην πόλη κουρασμένα από ψηλά, οαρχαίοι λόφοι την περιεργάζοντανστοχαστικά και ο παλιός, πανάρ-χαιοδιαβατάρικος άνεμος τη χάιδευε στοπέρασμά του. Και θα ’λεγε κανείς ότι οπλανήτης απλώς ανεχόταν την Καχόρα

και το διαστημοδρόμιό της, σαν να ’τανμια μικρή, μολυσμένη φουσκάλα πουσύντομα θα θεραπευόταν και θα χανόταναπό κει.

Ο Γουίντερς είχε ξεχάσει τον ΤζώνυΝάιλς. Είχε ξεχάσει το καθετί εκτός από

τις δικές του σκοτεινές σκέψεις. Ο νεαρό



αξιωματικός τον κοίταζε με συγκαλυμμένο οίκτο, και ο Γ ουίντερς ούτε που τοείχε πάρει είδηση.

Ο Μπερκ Γουίντερς ήταν μεγαλόσωμοκαι σκληροτράχηλος άντρας, ψημένοαπό μακρόχρονη υπηρεσία στο διάστημαΗ ίδια δυνατή λάμψη του γυμνού ήλιουπου είχε κάνει μπρούντζινο το δέρμα τουείχε ξασπρίσει τα μαλλιά του μέχρι που

τώρα ήταν σχεδόν λευκά. Εξάλλουστους λίγους τελευταίους μήνες ταγκρίζα μάτια του φαίνονταν να έχουναρπάξει και κρατήσει μια σπίθα από την

δια εκείνη ανελέητη λάμψη. Η ανέμεληκαλόκαρδη διάθεση που είχε χαθεί απόκει, και οι ρυτίδες του γέλιου στις άκρε

των χειλιών του είχαν βαθύνει σ



πικρόχολες αυλακιές.

Μεγαλόσωμος και σκληροτράχηλο

άντρας, αλλά και άνθρωπος που δενέλεγχε πια τον εαυτό του. Σε όλη τηδιαδρομή από τη Γη κάπνιζε το ένα πάνωστ’ άλλο τα μικρά αφροδισιανά τσιγάραπου είχαν ηρεμι-στική επίδραση. Κάπνιζκαι τώρα ένα, αλλά ακόμη κι αυτό δενεμπόδιζε το τρέμουλο των χεριών του

ούτε χαλάρωνε το αιώνιο νευρικό τικ στοδεξί του μάγουλο.

«Μπερκ... » Η φωνή του Τζώνυ έφτασ

στ’ αφτιά του σαν να ’ρχόταν απότεράστια απόσταση. «Μπερκ, δεν είναβέβαια κάτι που με αφορά, αλλά... » Ο

Τζώνυ δίστασε και μετά συνέχισ



βιαστικά, «Νομίζεις ότι ο Άρης είναι οκατάλληλος τόπος για σένα τώρα; »

Εντελώς απότομα ο Γουίντερς είπε«Πρόσεχε το Σταρφλάιτ, Τζώνυ.Αντίο».

Κατηφόρισε τη ράμπα κααπομακρύνθηκε. Ο πιλότος τον κοίταζπου έφευγε.

Ο δεύτερος αξιωματικός πλησίασε τονΤζώνυ. «Ο δύστυχος έχει γίνει ερείπιο»μουρμούρισε.

Ο Τζώνυ έγνεψε καταφατικά. Ένιωθθυμωμένος, γιατί από τον Γουίντερς είχ

μάθει την τέχνη και τον αγαπούσε.



«Τον ανόητο... » ψιθύρισε. «Δενέπρεπε να γυρίσει εδώ». Το βλέμμα τουπέταξε πέρα στην αφιλόξενη

απεραντοσύνη του Άρη και πρόσθεσε«Κάπου εκεί έξω χάθηκε η κοπέλα τουΔε βρέθηκε ποτέ το κουφάρι της».

Ένα ταξί μετέφερε τον ΜπερκΓουίντερς στην Κα-χόρα, και εκεί άφησ

τον Άρη απέξω. Βρισκόταν πάλι στονκόσμο των Εμπορικών Πόλεων πουανήκαν σε όλους τους πλανήτες, και σκανένα.

Η ΝΎόρκ στη Γη, η Βχία στηνΑφροδίτη, η Σαν Σίτυ στη Ζώνη του

Λυκόφωτσς του Ερμή, τα καταφύγια από



υαλίτη στους εξωτερικούς πλανήτες..όλες ήταν παρόμοιες. Ήταν πόλειςαφιερωμένες στο κανάκεμα του πλούτου

και της πλεονεξίας, μικροί παράδεισοόπου εκατομμύρια κερδίζονταν καχάνονταν μέσα στη χλιδή και όπουάντρες και γυναίκες απ’ ολόκληρο τοΗλιακό Σύστημα μπορούσαν ναδιοχετεύσουν την πληθωρική τουςενεργητικότητα στις διάφορες

δραστηριότητες δίχως ναπροβληματίζονται με τις καιρικέςσυνθήκες ή τη βαρύτητα.

Αλλά στις Εμπορικές Πόλεις οάνθρωποι ασχολούνταν και με άλλαπράγματα εκτός από το να κάνουν λεφτά

Τα όμορφα πλαστικά κτήρια, τα πάρκα



και οι κήποι, καθώς και το φωτεινόδίκτυο των κινητών πε-ζόδρομων πουένωναν το καθετί, πρόσφεραν κάθε

απόλαυση και πολιτισμένο βίτσιο πουυπήρχε στους γνωστούς κόσμους.

Ο Γ ουίντερς μισούσε τις ΕμπορικέςΠόλεις. 'Ηταν συνηθισμένος στηνειλικρινή γνησιότητα του διαστήματοςΕδώ οι κουβέντες, το ντύσιμο, ακόμη κ

ο αέρας που ανάσαινε κανείς, ήτανψεύτικα και τεχνητά.

Αλλά είχε κι ένα βαθύτερο λόγο για ν

τις μισεί.

Κι ωστόσο είχε αναχωρήσει με

φοβερή βιασύνη από τη ΝΎόρκ για να



έρθει στην Καχόρα, και τώρα πουβρισκόταν εδώ έβρισκε ανυπόφορη

ακόμη και την αναγκαία καθυστέρηση

προκειμένου να διασχίσει την πόληΚαθόταν αλύγιστος στην άκρη τουκαθίσματος του ταξί και το νευρικό του

τικ χειροτέρευε με την κάθε στιγμή πουπερνούσε.

Οταν τελικά έφτασε στον προορισμό

του δεν ήταν σε θέση ούτε να πληρώσετον ταξιτζή. Τα πλαστικά κέρματα τουέπεσαν από το χέρι και άφησε τον οδηγόνα τα μαζέψει μόνος του.

Στάθηκε μονάχα για μια στιγμήκοιτάζοντας τη φιλντισένια πρόσοψη

του κτηρίου μπροστά του. 'Ηταν



εντελώς λιτή, το επιστέγασμα τηαπλότητας του πλούτου. Πάνω από τηνπόρτα, με μικρά γράμματα από

πρασινωπό ασήμι, υπήρχε μία και μόνοαρειανή λέξη: Σάνγκα,

«Η επιστροφή™, μετέφρασε. «Ογυρισμός». 'Ενα παράξενο και μάλλοντρομακτικό χαμόγελο έπαιξε φευγαλέαστο πρόσωπό του. Ύστερα έσπρωξε την

πόρτα και μπήκε μέσα.

Χαμηλός φωτισμός, αναπαυτικέπολυθρόνες, απαλή μουσική, η τέλεια

αίθουσα αναμονής. Υπήρχαν έξεπισκέπτες εκεί, άντρες και γυναίκεςόλοι Γ ήινοι Φορούσαν τους απλού

λευκούς χιτώνες που ήταν της μόδα



στις Εμπορικές Πόλεις και που τόνιζαντο απίθανο αστραποβόλημα τωνκοσμημάτων τους και το εξωτικό στυλ

της κόμμωσής τους.

Τα πρόσωπά τους ήταν χλωμά καθηλυπρεπή, τσακισμένα από τα σημάδιαμιας ζωής στη συνεχή'υπε-ρένταση κατο στρες της υπερσύγχρονης εποχής,

Μια Αρειανή καθόταν σε μια εσοχήπίσω από ένα γραφείο από υαλίτη. Ητανμια μελαχρινή, εξεζητημένη καλλονήΦορούσε μια καλόγουστα

εκσυγχρονισμένη κοντή αισθήτα τουαρχαίου Άρη, δίχως κανένα κόσμημαΤα λοξά στο χρώμα του τοπαζιού μάτια

της περιεργάστηκαν τον Μπερκ Γ



ουίντερς με επαγγελματική ευγένειααλλά βαθιά μέσα τους μπορούσε ναδιαβάσει την περιφρόνηση για του

Γήινους και την υπερηφάνεια της φυλήτης, μιας ράτσας τόσο παλιάς που σσύγκριση η γήινη φινέτσα τωνΕμπορικών Πόλεων ήταν απλήπαιδιάστικη κακογουστιά.

«Κάπταιν Γουίντερς», τον χαιρέτισε,

«Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω»,

0 Μπερκ δεν είχε διάθεση για τυπικέςευγένειες.

«Θέλω να δω τον Κορ Χαλ»; δήλωσεκοφτά. «Τώρα».



«Φοβάμαι ότι... » άρχισε να λέεεκείνη. Ύστερα πρόσεξε την έκφρασηστο πρόσωπο του Γουίντερς και γύρισ

να πει κάτι στη συσκευήενδοσυνεννόησης. «Μπορείτε ναπεράσετε», του είπε τελικά.

Ο Γουίντερς άνοιξε την πόρτα πουοδηγούσε στο εσωτερικό του κτηρίου, τοοποίο ήταν σχεδόν ολόκληρο ένα μεγάλο

λιακωτό. Από παντού γύρω το έκλειναντοίχοι από υαλίτη. Στους τοίχουολόγυρα υπήρχε πλήθος από μικρά κελιάπου το καθένα τους είχε μονάχα έναν

πάγκο με μαλακιά επένδυση. Η οροφήτου κάθε κελιού ήταν από κρύσταλλοχαλαζία που λει τουργούσε σαν γιγάντιο

συγκεντρωτικός φακός.



Κάνοντας το γύρο του λιακωτού για ναφτάσει στο γραφείο του Κορ Χαλ, έναπεριφρονητικός μορφασμό

ζωγραφίστηκε στα χείλη του Γουίντερςκαθώς αντίκριζε το θέαμα πίσω από τοδιάφανο τοίχο.

Ένα εξωτικό δάσος φούντωνε εκείΔέντρα, φτέρες, υπέροχα λουλούδιατρυφερή πράσινη χλόη και μυριάδε

πουλιά. Και μέσα σ’ αυτό τοψευτοπρωτόγονο λούνα παρκ τριγύριζανοι άντρες και οι γυναίκες που ήταν οπιστοί του Σάνγκα.

Πρώτα ξάπλωναν στους επενδυμένουςπάγκους και άφηναν την ακτινοβολία να

τους λούσει. Ο Γουίντερς ήξερε τη



διαδικασία. Νευροψυχική θεραπεία, τηνέλεγαν οι γιατροί. Ήταν κληρονομιά τηχαμένης σοφίας του Άρη. Ένα κι ένα για

τα κλονισμένα νεύρα και την ψυχικήεξάντληση του σύγχρονου ανθρώπουπου ζούσε υπερβολικά γοργά σεεξαιρετικά πολύπλοκο περιβάλλον.

Ξαπλώνεις εκεί και αφήνεις την

ακτινοβολία να σου ποτίσει το κορμί. Η

ορμονική ισορροπία σου ελαφράαλλάζει. Το μυαλό σου αρχίζει να

δουλεύει πιο αργά. Μέσα σου αρχίζουν

να συμβαίνουν τα πιο παράξενα κ

ευχάριστα πράγματα, ενώ η ακτινοβολίαπαίζει σαν μαέστρος με τα νεύρα, τ

αντανακλαστικά, το μεταβολισμό... Κα

πριν περάσει πολλή ώρα ξαναγίνεσα



παιδί, με κάτι σαν αντίστροφη εξέλιξη.

Το λέγαν Σάνγκα, ο γυρισμός

Γυρισμός ψυχολογικός, αλλά και μιααπειροελάχιστη ιδέα σωματικόςΕπιστροφή πίσω στο πρωτόγονο, μέχρπου η επιρροή της ακτινοβολίαςπερνούσε και ξανάβρισκες τηφυσιολογική ισορροπία σου. Αλλάακόμη και μετά, για ένα διάστημα

εξακολουθούσες να νιώθεις καλύτεραπιο ευτυχισμένος, γιατί είχες επαρκήανάπαυλα από κάθε σκοτούρα της ζωής.

Με τα καλομαθημένα ροδαλά κορμιάτους αταίριαστα ντυμένα με προβιές καχρωματιστά κουρέλια, οι Γήινοι της

Καχόρα έπαιζαν και διαπληκτίζονταν



εκεί, ανάμεσα στα δέντρα. Οι σκοτούρεςκαι τα προβλήματά τους ήταν τώρα απλάπράγματα- τους απασχολούσαν μονάχα η

τροφή, ο έρωτας και τα στολίδια απόφανταχτερές χάντρες.

Αθέατοι, κρυμμένοι κάπου πιο πέραυπήρχαν φρουροί που παρακολουθούσανάγρυπνα με παραλυτικά όπλα στο χέριΜερικές φορές κάποιοι πιστοί του

Σάνγκα γύριζαν πολύ πίσω στο δρόμοτης εξέλιξης. Ο Γουίντερς το ήξερε καυτό. Τον είχαν ρίξει και τον ίδιοαναίσθητο κατά την τελευταία επίσκεψή

του εδώ. Θυμόταν ότι είχε προσπαθήσενα σκοτώσει κάποιον.

Ή μάλλον, του είχαν πει ότι είχε



προσπαθήσει να σκοτώσει κάποιονΣπάνια θυμόταν κανείς τίποτα από ταόσα του συνέβαιναν όσο βρισκόταν υπό

την επιρροή του Σάνγκα. Αυτός ήταν καένας από τους λόγους που άρεσε στουςανθρώπους. Ήταν απαλλαγμένοι απόαναστολές.

'Ηταν ένα βίτσιο της μόδαςπου γινόταν αξιοπρεπές κάτωαπό το μανδύα της επιστήμης.Ήταν ένα νέο είδος

συναρπαστικής διασκέδασης,ένας καινούριος τρόπος για ναξεφεύγει κανείς από τις

σαγηνευτικές πολυπλοκότητες



της ζωής. Οι Γ ήινοι ήτανξετρελαμένοι με το Σάνγκα.

Αλλά μονάχα οι Γήινοι. Οιβαρβαρικοί Αφροδι-σιανοί

βρίσκονταν ακόμα πολύκοντά στον πρωτογονισμό γιανα το χρειάζονται, και οι

Αρειανοί ήταν ράτσα πολύγέρικη και μυημένη στηναμαρτία για να το

χρησιμοποιεί. Εξάλλου,

συλλογίστηκε ο Γουίντερς,αυτοί είχαν ανακαλύψει το Σάνγκα,

Ήξεραν.



Μια βαθιά ανατριχίλα τουδιαπέρασε το κορμί καθώς

έμπαινε στο γραφείο του ΚορΧαλ, του διευθυντή.

Ο Κορ Χαλ ήταν λιγνός,μελαχρινός και ακαθόριστηςηλικίας. Η φυλετική

καταγωγή του χανόταν κάτωαπό την ουδετερότητα τουσυμβατικού, λευκού του

χιτώνα. Ήταν Αρειανός, και ηευγένειά του ήταν μονάχα έναβελούδινο θηκάρι πάνω από



ψυχρό ατσάλι. Αλλά πέρα απ’αυτό, ο Κορ Χαλ αποτελούσε

άγνωστο έδαφος.

«Κάπταιν Γουίντερς»; τον

χαιρέτησε. «Κάθισεπαρακαλώ».

Ο Γουίντερς κάθισε.

Ο Κορ Χαλ τον κοίταξε

εξεταστικά. «Είσαι νευρικός,κάπταιν Γουίντερς. Όμωςδιστάζω να σε κουράρω ξανά

με μια δόση Σάνγκα. Ο



πρωτόγονος άνθρωπος μέσασου παραμονεύει πολύ κοντά

στο πετσί σου». Ανασήκωσετους ώμους του. «Θα θυμάσαι| τι έγινε την τελευταία

φορά... »

Ο Γουίντερς έγνεψ

καταφατικά. «Το ίδιο που συνέβη και στη ΝΎόρκ»

Ύστερα έγειρε μπροστά.

«Δε θέλω από σένα άλλη κούρα. Αυτόπου προσφέρεις εδώ δε μου αρκεί τώρα

Έτσι τουλάχιστον μου είπε ο Σαρ Κρη



πίσω στη ΝΎόρκ. Με συμβούλεψε ναέρθω στον Άρη».

«Ναι, επικοινώνησε μαζί μου»παραδέχτηκε σιγανά ο Κορ Χαλ.

«Τότε δέχεσαι να... » Η φωνή τουΓουίντερς έσβησε, γιατί δεν υπήρχανλόγια να τελειώσει τη φράση.

Ο Κορ Χαλ δεν αποκρίθηκε αμέσωςΈγειρε αναπαυτικά στα μαξιλάρια τηπολυθρόνα του, ωραίος κι αδιάφοροςΜονάχα στα μάτια του, πράσινα κα

θανατερά, τρεμόπαιξε μια βαθιά σπίθαδιασκέδασης. Ήταν η σαδιστικήδιασκέδαση μιας γάτας που κρατά ένα

λαβωμένο ποντίκι στα νύχια της.



«Είσαι σίγουρος», ρώτησε τελικά τονάλλο, «πως ξέρεις τι κάνεις; »

«Ναι».

«Οι άνθρωποι διαφέρουν, κάπταιν

Γουίντερς. Εκείνα τ’ ανθρωπάρια εκεέξω», έδειξε προς το λιακωτό, «δενέχουν ούτε αίμα, ούτε καρδιά. Είνα

τεχνητά προϊόντα ενός τεχνητού

περιβάλλοντος. Αλλά οι άνθρωποι σανκι εσένα, Γουίντερς, παίζουν με τη

φωτιά όταν παίζουν με το Σάνγκα»

«Ακουσε», είπε ο Γ ουίντερς. «Ηκοπέλα που θα παντρευόμουν πήρε τοαερόχημά της και πέταξε μια μέρα

πάνω από την έρημο, για να μην



ξαναγυρίσει ποτέ. Ένας θεός μονάχαξέρει τι της συνέβη. Ξέρεις καλύτερααπό μένα τι μπορεί να πάθουν εκείνο

που αποτολμούν τους βυθούς των νεκρών θαλασσών. Την αναζήτησαΒρήκα το σκάφος της εκεί που είχσυντρίβει. Ποτέ δε βρήκα την ίδια.

'Υστερα απ’ αυτό τίποτα δενείχε πια σημασία για μέναΤίποτα, εκτός από τηλησμονιά».

Ο Κορ Χαλ έγειρε λοξά τοστενόμακρο, μελαχρινό κεφάλ

του. «Θυμάμαι», είπε. «Ήταν



μια τραγική περίπτωσηκάπταιν Γ ουίντερς. Η

δεσποινίδα Λέλαντ ήταν μιαόμορφη κοπέλα. Τη γνώριζα.Ερχόταν πότε πότε εδώ».

«Το ξέρω», είπε ο Γ ουίντερς«Δεν ήταν στην ουσία κορίτσ

των Εμπορικών Πόλεων, αλλάείχε πολλά λεφτά και πολύχρόνο στη διάθεσή της. Όπως

και να ’χει, δε φοβάμαι ναπαίξω με τη φωτιά σου, ΚορΧαλ. Ήδη έχω καεί βαθιά από



δαύτη. Όπως είπες κι εσύ. οάνθρωποι διαφέρουν. Εκείνα

τα βουτυρόπαιδα στην παιδικήζούγκλα τους δεν έχουν καμίαδιάθεση να πάνε πιο πίσω. Δεν

έχουν ούτε το κουράγιο ούτετο πάθος για κάτι τέτοιο. Όμωςτα έχω εγώ».

Ο Κορ Χαλ τον κοίταξεδίχως να μιλά.

Τα μάτια του Γ ουίντερςέλαμπαν μ’ ένα παράξενο



ζωώδες φως. «Θέλω να πάωπίσω, Κορ Χαλ. Όσο πιο πίσω

μπορεί να με στείλει τοΣάνγκα».

«Μερικές φορές»παρατήρησε ο Αρειανός«αυτό σημαίνει πάρα πολύ

πίσω».

«Δε με νοιάζει»

Ο Κορ Χαλ τον κοίταξε γιαμια στιγμή διαπεραστικά. «Για

μερικούς», είπε, «είναι δρόμος



χωρίς γυρισμό».

«Δεν έχω τίποτα που να μεπεριμένει να γυρίσω».

«Δεν είναι εύκολο, Γουίντερς. Το Σάνγκα — τοαληθινό Σάνγκα του οποίου

αυτά τα λιακωτά με τουςφακούς από χαλαζία είναιισχνά αντίγραφα —

απαγορεύτηκε εδώ και αιώνεςαπό τις Πόλεις-Κράτη τουΆρη. Υπάρχουν κίνδυνοι κα



ταλαιπωρίες, κι αυτάμεταφράζεται σε πολύ χρήμα»

«Έχω λεφτά». Ο Γουίντερςπήδησε ξαφνικά πάνω

χάνοντας κάθε αυτοέλεγχο.«Στο διάβολο αυτοί οι

δισταγμοί σου! Έτσι κιαλλιώς δεν είναι παράυποκρισία. Ξέρεις πολύ καλά

ποιος μπορεί και ποιος δενμπορεί να σηκώσει τοΣάνγκα. Τους αφήνεις να



έρχονται εδώ μέχρι να τουςγίνει η πρέζα τους και να

εκλιπαρούν μετά μισότρελοιγια το γνήσιο πράγμα. Καιξέρεις το ίδιο καλά ότι θα

τους δώσεις αυτό πουγυρεύουν έτσι και σουγεμίσουν τη βρόμικη χούφτα

σου με ασήμι».

Πέταξε ένα μπλοκ επιταγών

στο γραφείο του Κορ Χαλ.Το πάνω πάνω φύλλο ήτανασυμπλήρωτο, αλλά



υπογραμμένο.

«Ορίστε», γρύλισε.«Οποιοδήποτε ποσό μέχριεκατό χιλιάδες».

«Θα προτιμούσα ναεξαργυρώσεις ο ίδιος το τσεκ

σου», είπε ο Κορ Χαλδίνοντας πίσω το βιβλιάριο.«Κι όλα τα λεφτά μπροστά».

Ο Μπερκ Γ ουίντερς είπε μίαμονάχα λέξη. «Πότε; »



«Κι απόψε αν θέλεις. Πούμένεις; »

«Στο Τρι-Πλάνετ».

«Δείπνησε κανονικά εκεί,όπως συνήθως. Ύστεραπερίμενε στο μπαρ. Κάποια

ώρα το βράδυ θα έρθει να σεβρει ο οδηγός σου».

«Θα περιμένω»,αποκρίθηκε ο Γουίντερς, καιέφυγε.



Ο Κορ Χαλ χαμογέλασε.Το δόντια του ήταν πολύ

άσπρα και πολύ μυτερά.Έμοιαζαν με δόντια πεινα-σμένου θηρίου.

2

Μόλις ανέτειλε ο Φόβος,

στο φως του ο Μπερκ Γουίντερς κατάφερε ναπροσανατολιστεί τελικά και



να μαντέψει προς τα πούπήγαιναν.

Είχαν ξεγλιστρήσει αθόρυβααπό την Καχόρα, αυτός και ο

λεπτόκορμος νεαρός Αρειανόςπου τον είχε πλησιάσειδιακριτικά στο μπαρ του Τρι-

Πλάνετ. Ο Κορ Χαλ τουςπερίμενε μ’ ένα μικρόαερόχημα σ’ ένα ιδιωτικό

αεροδρόμιο. Επιβιβάστηκανσ’ αυτό, μαζί μ’ έναν τέταρτοάντρα που έδειχνε να είναι



ένας από τους μεγαλόσωμουςβαρβάρους από τους βόρειους

λόφους του ΚεςΑπογειώθηκαν, με τον ΚορΧαλ στο πηδάλιο.

Ο Γουίντερς ένιωθε σίγουροςτώρα ότι προορισμός τους

ήταν τα Χαμηλά Κανάλια, οιαρχαίοι υδάτινοι δρόμοι και οιαρχαίες αμαρτωλές πόλεις —

η Τζε-κάρα, η Βαλκίς, ηΜπαρρακές — πουβρίσκονταν έξω από τους



νόμους τωναραιοσκορπισμένων Πόλεων-

Κρατών. Λημέρια κλεφτών,σκλαβοπάζαρα και αγορές γιαόλα τα βίτσια που είχε να

προσφέρει ένας κόσμος. ΣτουςΓήινους δίνονταν οδηγίες ναμη ζυγώνουν ποτέ σ’ αυτές.

Χιλιόμετρα και χιλιόμετραπερνούσαν πίσω τους. Η

φοβερή ερημιά του τοπίουκάτω από τα πόδια τους είχεαρχίσει να επηρεάζει άσχημα



τον Γ ουίντερς. Η σιωπή στοσκάφος ήταν ανυπόφορη

Υπήρχε κάτι το απειλητικό σ’αυτή. Ο Κορ Χαλ, ομεγαλόσωμος Κεσί-της και ο

λεπτός νεαρός φαίνονταν καιοι τρεις βυθισμένοι σε κάποιακρυφή σκέψη που τους έδινε

μια περίεργα κακόβουληευχαρίστηση. Η σκιά τηςφαινόταν να πλανιέται σταπρόσωπά τους.

Ο Γ ουίντερς δεν άντεξε



τελικά και έσπασε τη σιωπή.«Εδώ πέρα είναι το αρχηγείο

σας; »

Καμία απάντηση.

«Δεν είναι ανάγκη να είστετόσο μυστικοπαθείς»,

παρατήρησε ο Γ ουίντερςμάλλον θυμωμένα. «Στο κάτωκάτω, είμαι ένας του σιναφιού

σας τώρα».

«Από πότε τα ζώα έγιναν ίσα

με τους αφέντες τους; » έκανε



τραχιά ο λεπτόκορμος νεαρός.

Ο Γ ουίντερς άρχισε να κινείται προς τομέρος του αγριεμένος, και ο βάρβαροακούμπησε το χέρι του στοκακομούτσουνο ροπαλάκι που είχε στη

ζώνη του. Τότε ακούστηκε ήρεμη η φωνήτου Κορ Χαλ.

«Ήθελες να δοκιμάσεις το Σάνγκα στην

αληθινή του μορφή, κάπταιν Γ ουίντερςΓ ι’ αυτό πλήρωσες και αυτό θα έχεις

λα τ’ άλλα είναι άσχετα».

Ο Γ ουίντερς το αποδέχτηκε σκυθρωπάμε μια κίνησε των ώμων του. Έμεινε στηθέση του καπνίζοντας τα ηρεμιστικά

τσιγάρα και δεν ξανάνοιξε το στόμα του.



Ύστερα από πολλή, πάρα πολλή ώρα ηφαινομενική ατέλειωτη έρημος άρχισε ναλλάζει. Χαμηλοί γυμνοί λόφοι άρχισαν

α υψώνονται από την άμμο και ναγίνονται μια οροσειρά από την οποίαπέμενε μονάχα ο ξερός βράχος.

Πέρα από τα βουνά ξανοιγόταν ο ξερόβυθός μιας αρχαίας θάλασσαςΑπλωνόταν απέραντος κάτω από το

φεγγαρόφωτο, κατηφορίζονταδιαδοχικά, ώσπου φάνταζε σαν ένααχανές πηγάδι γεμάτο σκοτάδι. Στρώματαπό κιμωλία και κοράλλια αχνοφέγγιζαν

εδώ κι εκεί, ξεπροβάλλοντας από τιλειχήνες σαν κόκαλα που ξεπετάγονταναπό το ξεραμένο δέρμα ενός παλιού

κουφαριού.



Ύστερα ο Γ ουίντερς είδε ότι υπήρχεμια πόλη εκεί, ανάμεσα στα ριζοβούνιακαι τη νεκρή θάλασσα.

Η πόλη είχε ακολουθήσει τηνυποχώρηση της στάθμης των νερών στιπλαγιές των παλιών ακτών. Από το ύψοπου πετούσαν, ο Γ ουίντερς μπορούσε ναδιακρίνει το περίγραμμα πένταλλεπάλληλων λιμα-νιών, με τις μεγάλε

πέτρινες αποβάθρες τους ν’ αντέχουνακόμη στο χρόνο. Είχαν εγκαταλειφθεένα ένα καθώς η θάλασσα αποτραβιότανολοένα και πιο βαθιά. Σπίτια είχαν

φτιαχτεί για να γεμίσουν το ενδιά-

μεσο κενό, αλλά μετά είχαν



κι αυτά εγκαταλειφθεί με τησειρά τους για ένα πιο

χαμηλό επίπεδο.

Τώρα η σκορπιοχτισμένη

πόλη είχε συμπτυχθεί κατάμήκος της όχθης του καναλιούτο οποίο μετέφερε το λιγοστό

νερό που είχε απομείνει καιξεπηδούσε από τις υπόγειεςπηγές της κοίτης του. Υπήρχε

κάτι ανείπωτα μελαγχολικό σ’εκείνη τη σκούρα υγρήκορδέλα, το τελευταίο



απομεινάρι ενός κάποτεγαλάζιου κι απέραντου

ωκεανού.

Τ ο σκάφος έκανε κύκλο και

προσεδαφίστηκε. Ο Κε-σίτηςείπε κάτι γοργά στη διάλεκτότου, αλλά από τα λόγια του ο

Γουίντερς έπιασε μονάχα μιαλέξη: Βαλκίς. Ο Κορ Χαλ τουαποκρίθηκε και μετά γύρισε

προς το Γήινο και είπε:

«Δεν έχουμε πολύ δρόμο



ακόμη. Μην απομακρύνεσαιαπό δίπλα μου».

Οι τέσσερις άντρες άφησαντο σκάφος και ξεκίνησαν

πεζοί. Ο Γουίντερς κατάλαβεότι τον είχαν υπό φρούρησηκαι ένιωθε ότι δεν ήταν

αποκλειστικά για τηνπροστασία του.

Ο άνεμος φυσούσε αδύναμοςκαι στεγνός. Ο κουρνιαχτόςσηκωνόταν σύννεφο γύρω από



τα πόδια τους. Η Βαλκίςαπλωνόταν μπροστά τους, μια

πέτρινη σκοτεινή πόλη πουσκαρφάλωνε προς τουςλόφους, παγερή κάτω από το

αλλόκοτο φως των δυοφεγγαριών του Άρη. Ψηλά στοφρύδι της πλαγιάς ο Γ ουίντερς

διέκρινε τους ερειπωμένουςπύργους ενός παλατιού.

Περπατούσαν δίπλα απόασάλευτα μαύρα νερά, σεκαλντερίμια φαγωμένα από τα



σανταλοφορεμένα πόδιααμέτρητων γενιών. Ακόμη και

αυτή την προχωρημένη ώρα ηΒαλκίς δεν κοιμόταν. Πυρσοίέκαιγαν κιτρινωποί στο

σκοτάδι της νύχτας. Κάπουμια διπλή άρπα έφτιαχνεπαράξενη μουσική. Οι δρόμοι

τα σοκάκια, τα κατώφλια καιοι επίπεδες ταράτσες τωνσπιτιών έβριθαν από ζωή.

Λυγεροί λεπτόκορμοι άντρεςκαι γατίσιες γυναίκε



παρακολουθούσαν τους ξένουςμε φλογερά μάτια, αλλά

σιωπηλά. Και από παντούολόγυρα ο Γ ουίντερς άκουγετο χαρακτηριστικό ήχο των

πόλεων των ΧαμηλώνΚαναλιών: το θρόισμα και τηλάγνα μουσική από τα

αμέτρητα λιλιπούτειακαμπανάκια που φορούσαν ογυναίκες, πλεγμένα στα μαύρατους μαλλιά, κρεμασμένα απότ’ αφτιά τους ή δεμένα γύρω

από τους αστραγάλους τους.



Ήταν σάπια και διεφθαρμένητούτη η πόλη- αρχαία και πολύ

ακόλαστη, αλλά όχι κεξαντλημένη. Ο Γ ουίντερςμπορούσε να νιώσει τον παλμό

της ζωής που έ-σφυζε μέσατης, δυνατός και καυτός. Δίχωςνα το θέλει, ένιωσε φόβο. Το

δικό του ξενικό ντύσιμο και οάσπροι χιτώνες των συντρόφωντου ξεχώριζαν σαν τη μύγα μεςστο γάλα σε τούτη την πόλη μετις γυμνόστηθες γυναίκες, τις

ζωηρόχρωμες φούστες και τις



γεμάτες πετράδια ζώνες.

Κανένας δεν τους ενόχλησεΟ Κορ Χαλ τους οδήγησε σένα μεγάλο σπίτι, κι όταν

πέρασαν μέσα έκλεισε πίσωτους τη μεγάλη πόρτα απόσφυρήλατο μπρούντζο. Ο

Γουίντερς ανάσανε μεανακούφιση και γύρισε προςτον Κορ Χαλ.

«Αργούμε πολύ; » ρώτησεανυπόμονα, και προσπάθησε



να κρύψει το τρεμούλιασματων χεριών του.

«Τα πάντα είναι έτοιμα, Γουίντερς. Χαλκ, δείξε του το

δρόμο».

Ο Κεσίτης έγνεψε

καταφατικά και ξεκίνησε, μετον Γουίντερς στο κατόπι του.

Τούτο το μέρος ήταν πολύδιαφορετικό από την Αίθουσατου Σάνγκα της Καχόρα. Μέσα

σ’ αυτούς τους τοίχους από



λαξευτή πέτρα άντρες καγυναίκες είχαν ζήσει, αγαπήσε

και πεθάνει με βίαιο τρόπο. Τοαίμα και τα δάκρυα τωναιώνων είχαν ξεραθεί στις

χαραματιές ανάμεσα στουςογκόλιθους. Τα χαλιά, οιτάπητες των τοίχων και τα

έπιπλα ήταν όλα αντίκες πουάξιζαν μια περιουσία. Ηομορφιά τους έδειχνε σημείαφθοράς, αλλά διατηρούσανακόμη τη λαμπρότητά τους.



Στο βάθος του διαδρόμουυπήρχε μια μπρούντζινη πόρτα

με μια στενή γρίλια.

Ο Χαλκ σταμάτησε μπροστά

της και είπε στον Γουίντερς«Γδύσου».

Ο Γ ουίντερς δίστασε. Είχεόπλο πάνω του, και δεν τουάρεσε η ιδέα να το αφήσει

πίσω. «Γ ιατί εδώ έξω; »ρώτησε. «Θα προτιμούσα ναέχω μαζί μου τα ρούχα μου».



«Γδύσου εδώ. Είναι οκανόνας», επέμεινε ο Χαλκ.

Ο Γ ουίντερς συμμορφώθηκε

Μπήκε γυμνός στο στενόκελί. Δεν υπήρχε ο άνετοςπάγκος εδώ, αλλά μονάχα

μερικές προβιές ριγμένες στογυμνό πάτωμα. Μιακαγκελόφραχτη πόρτα

φαινόταν αμυδρά στο σκοτάδιτου αντικρινού τοίχου.



Η μπρούντζινη πόρταβρόντησε κλείνοντας πίσω του

και αμέσως μετά άκουσε τημεγάλη μπάρα να πέφτειΕπικρατούσε απόλυτο σκοτάδι

τώρα, και άρχισε να φοβάταιγια τα καλά. Ένιωθε τρομερόφόβο. Αλλά ήταν πολύ αργά

για να κάνει πίσω. Ήταν πολύαργά εδώ και καιρό.

Από τη μέρα που χάθηκε ηΤζιλ Λέλαντ.



Ξάπλωσε κάτω στις προβιέςΨηλά στο θόλο της οροφής

μπορούσε να διακρίνει ένααχνό, αμυδρό λαμ-πύρισμαΤο λαμπύρισμα γινόταν πιο

έντονο με την κάθε στιγμή πουπερνούσε. Τελικά μπόρεσε ναδει ότι επρόκειτο για ένα

πρίσμα ένθετο στην πέτραΉταν αρκετά μεγάλο καικομμένο από κάποιοκρυσταλλικό υλικό στο χρώματης φωτιάς.



Η φωνή του Κορ Χαλ έφτασεστ’ αφτιά του από την άλλη

μεριά της γρίλιας. «Γήινε! »

«Σ’ ακούω».

«Αυτό το πρίσμα είναι ένααπό τα Πετράδια του Σάνγκα

Το σκάλισαν οι σοφοί τουΚάερ Ντου πριν μισόεκατομμύριο χρόνια. Μονάχα

εκείνοι ήξεραν το μυστικό τουυλικού του και του κοψίματοςτων εδρών του. Μονάχα τρία



τέτοια πετράδια έχουναπομείνει».

Σπίθες που είχανπερισσότερη αόρατη ενέργεια

από φως τρεμόπαιζαν στουςπέτρινους τοίχους του κελιούΧρυσαφένιες, πορτοκαλιές

γαλαζοπράσινες μικρές φλόγεςη φωτιά του Σάνγκα, πουέκαιγαν την καρδιά.

Επειδή φοβόταν ο Γ ουίντερςείπε, «Και η ακτινοβολία, η



ακτίνα που περνά από τοπρίσμα; Είναι η ίδια όπως

εκείνη της Καχόρα; »

«Ναι. Το μυστικό των

προβολέων χάθηκε κι αυτόμαζί με το Κάερ ΝτουΥποτίθεται ότι πρόκειται για

κάποιου είδους κοσμικέςακτίνες. Εμείςαντικαταστήσαμε τα πρίσματα

με συνηθισμένουςκρυστάλλους χαλαζία καμπορέσαμε έτσι να κάνουμε



την ακτινοβολία αρκετάαδύναμη και ανεκτή για χρήση

στις Εμπορικές Πόλεις».

«Εσείς, είπες, Κορ Χαλ

Ποιοι εσείς, δηλαδή; »

Το γέλιο που ακούστηκε ήταν

σιγανό και κακόβουλο. «Γήινεεμείς... ο Άρης! »

Φωτιές χόρευανφουντώνοντας και λάμπονταςστη σάρκα του, φλογίζοντας το

αίμα και το μυαλό του. Αυτό



εδώ δεν είχε καμία σχέση μετα λιακωτά της Καχόρα, με τα

όμορφα δέντρα τους. Υπήρχεηδονή κι εκεί, σκανδαλιστικήμεθυστική ηδονή. Ήταν

συναρπαστική και παράξενηεμπειρία. Αλλά τούτη εδώ...

Το κορμί του άρχισε νακινείται, να συσπάται και νακουλουριάζεται με δυνατούς

σπασμούς. Σκέφτηκε ότι δε θαμπορούσε ν’ αντέξει αυτό τονόμορφο, τόσο όμορφο πόνο.



Η φωνή του Κορ Χαλαντήχησε υπόκωφα βροντερή

σαν από κάποια φοβεράμακρινή απόσταση. «Οι σοφοτου Κάερ Ντου δεν ήταν κα

τόσο σοφοί τελικάΑνακάλυψαν το μυστικό τουΣάνγκα και γλίτωσαν από τους

πολέμους και τις σκοτούρεςτους δραπετεύοντας πίσω στομονοπάτι της αντίστροφηςεξέλιξης. Και ξέρεις τι τουςσυνέβη; Αφανίστηκαν, Γήινε

Μέσα σε μία και μόνο γενιά το



Κάερ Ντου χάθηκε από τοπρόσωπο του Άρη».

Ο Γ ουίντερς είχε αρχίσει ναδυσκολεύεται να μιλήσει, να

δυσκολεύεται να σκεφτεί. «Τισημασία είχε; » είπε βραχνά«Ήταν ευτυχισμένοι, όσο

έζησαν».

«Εσύ είσαι ευτυχισμένο

τώρα, Γήινε; »

«Ναι! » αποκρίθηκε πνιχτά

«Ναι! »



Η φωνή του ήταν σχεδόν

άναρθρη τώρα. Με το κορμτου να στριφογυρίζει και νασυσπάται πάνω στις προβιές

βυθισμένος στις πιο υπέροχεςκαι ανίερες ηδονές που δενείχε τολμήσει να ονειρευτε

ποτέ, ο Μπερκ Γουίντερς ήτανευτυχισμένος. Η φωτιά τουΣάνγκα τον έλουζε από ψηλά

λιώνοντας κι εξαφανί-ζοντάςτον ώσπου δεν απόμεινε τίποταπαρά ανόθευτη απόλαυση.



Το γέλιο του Κορ Χαλαντήχησε ξανά.

Από κει και μετά ο Γουίντερς

δεν ήταν σίγουρος για τίποταΤο μυαλό του παράπαιε καιυπήρχαν περίοδοι σκοταδιού

Κάθε φορά που ανακτούσε τιςαισθήσεις του ένιωθε μονάχαένα συναίσθημα ανέκφραστης

παραξενιάς. Αλλά ποτέ δεν έπαψενα κουβαλά μια θύμηση μαζτου, τουλάχιστον ώς τα μισά



εκείνου του απόκοσμουδρόμου που βάδιζε τώρα.

Στη διάρκεια μιας περιόδουδιαύγειας, που κράτησε μονάχα

ένα δυο λεπτά, του φάνηκε ότμια από τις πέτρες του τοίχουείχε τραβηχτεί στο πλάι για ν

αποκαλύψει μια οθόνη και ότένα πρόσωπο τονπαρακολουθούσε από μέσα

εκεί που ήταν ξαπλωμένος καγυμνός αφήνοντας να τονλούζει η υπέροχη φλόγα.



Ηταν ένα γυναικείοπρόσωπο. Πρόσωπο Αρειανής

αριστοκρατικό, με δυνατήαλλά λεπτή κατατομήαγέρωχα φρύδια και κόκκινα

χείλη που θα ήταν σανπικρόγλυκο φρούτο στο φιλίΤα μάτια της ήταν χρυσαφένια

σαν τη φωτιά, και το ίδιοκαυτά, περήφανα καπεριφρονητικά.

Θα πρέπει να υπήρχεμικρόφωνο στον τοίχο, γιατί η



γυναίκα μίλησε κι αυτόςάκουσε τη φωνή της, γεμάτη

από γλυκιά, ανελέητη μαγείαΤον φώναξε με το όνομά τουΟ Γ ουίντερς δεν μπορούσε να

σηκωθεί, αλλά κατάφερε νασυρθεί προς το μέρος της. Στοκλονισμένο μυαλό του η

μορφή της ήταν κι αυτή μέροςτης απόκοσμης δύναμης πουέπαιζε μαζί του. Ολέθρια κασαγηνευτική, ακατανίκητη σαντο θάνατο.



Για τα ξένα μάτια του δενήταν όμορφη σαν την Τζιλ

αλλά είχε μια δύναμη μέσατης. Και το κόκκινο στόμα τηςτον σάρκαζε, και η καμπύλη

των γυμνών ώμων της τονέκανε τρελό.

«Είσαι δυνατός», του είπε«Θα ζήσεις ώς το τέλος. Καυτό είναι καλό, Μπερκ

Γουίντερς».

Ο Γουίντερς προσπάθησε να



μιλήσει, αλλά τα χείλη του δενμπορούσαν πια ν’ αρθρώσουν

λέξη.

Η γυναίκα χαμογέλασε. «Με

προκάλεσες, Γήινε το ξέρωΠροκάλεσες το Σόνγκα. Είσαπαλικάρι και μ’ αρέσουν οι

γενναίοι άντρες. Είσαι καβλάκας, αλλά μ’ αρέσουν κι οιβλάκες γιατί μου προσφέρουν

διασκέδαση. Περιμένωανυπόμονα, Γήινε, να έρθει ηστιγμή που θα φτάσεις στο



τέρμα της αναζήτησής σου! »

Ο Γουίντερς προσπάθησπάλι να μιλήσει, αλλά δεν τακατάφερε και μετά τον τύλιξε

πάλι η νύχτα και η σιωπήΜαζί τού στο σκοτάδι πήρε κατον απόηχο του κοροϊδευτικού

γέλιου της.

Δε σκεφτόταν πια τον εαυτότου σαν κυβερνήτη ΜπερκΓουίντερς, αλλά μονάχα με το

μικρό του όνομα, Μπερκ. Οι



πέτρες πάνω στις οποίες ήτανξαπλωμένος ήταν κρύες και

σκληρές. Το σκοτάδι ήτανπίσσα, αλλά τα μάτια και τ’αφτιά του είχαν αποκτήσει

εξαιρετική ευαισθησία.Μπορούσε να καταλάβει απότον ήχο της ανάσας του ότι

βρισκόταν σε περιορισμένοχώρο, κι αυτό δεν του άρεσε.

Ένα σιγανό γρύλισμα βγήκεαπό το λαρύγγι του. Οι τρίχεςστο σβέρκο του



ανασηκώθηκαν αγριεμέναΠροσπάθησε να θυμηθεί πώς

είχε βρεθεί εκεί. Κάτι είχεσυμβεί, κάτι που είχε σχέσημε φωτιά, αλλά δεν ήξερε τι

και πώς.

Ήξερε μονάχα ένα πράγμα.

Έψαχνε να βρει κάτι. Αυτό τοκάτι είχε χαθεί και το ήθελεπίσω. Δεν μπορούσε να

θυμηθεί τι ήταν ακριβώς αυτόπου γύρευε, αλλά η ανάγκητου να το ξαναβρεί ήταν πιο



δυνατή από το καθετί, εκτόςίσως από τον ίδιο το θάνατο.

Σηκώθηκε και άρχισε ναεξερευνά τη φυλακή του.

Σχεδόν αμέσως βρήκε έναάνοιγμα. Μια επιφυλακτική

έρευνα του έδειξε ότι υπήρχεένας διάδρομος πιο πέρα. Δενμπορούσε να διακρίνει τίποτα,

αλλά ο αέρας που φυσούσεπρος το μέρος του ήτανφορτωμένος με παράξενες



μυρωδιές. Το ένστικτο τονπροειδοποιούσε ότι ήταν

παγίδα. Συσπειρώθηκεαποφασιστικά, με τα χέρια τουν’ ανοιγοκλείνουν από τη

λαχτάρα τους να σφίξουν έναόπλο. Αλλά όπλο δεν υπήρχεπουθενά. Τελικά άρχισε να

προχωρεί στο διάδρομο μεεντελώς αθόρυβες κινήσεις.

Προχώρησε κάμποσηαπόσταση έτσι, με τους ώμουτου να αγγίζουν τις πέτρες των



τοίχων δεξιά κι αριστεράΎστερα είδε ένα φως μπροστά

μια τρεμουλιαστή κόκκινηανταύγεια, και στα ρουθούνιατου έφτασε η μυρωδιά καπνού

και ανθρώπων.

Αργά, πολύ αργά, το πλάσμα

που λεγόταν Μπερκπροχώρησε με γατίσιο βήμαπρος το φως.

Είχε φτάσει κοντά στο τέρματου τούνελ, όταν μια



καγκελόφραχτη πόρτα έπεσεμε ξαφνικό πάταγο πίσω του

Τώρα ήταν υποχρεωμένος νακάνει μονάχα μπροστά.

Η δυνατή λάμψη από τουςπυρσούς του θάμπωσε για μιαστιγμή τα μάτια, ενώ στ’ αφτιά

του έφτασε η εκκωφαντικήοχλοβοή από τα ουρλιαχτάμιας ξέφρενης αγέλης

Στεκόταν μόνος σε μια μεγάληεξέδρα, την παλιά εξέδρα τωνσκλάβων της Βαλκίς, αλλά δεν



το ’ξερε. Τα μάτια ενόςπλήθους Αρειανών

καρφώθηκαν πάνω τουσαρκάζοντας τον Γήινο πουείχε δοκιμάσει το

απαγορευμένο φρούτο το οποίοακόμη και οι άψυχοι κάτοικοιτων Χαμηλών Καναλιών δεν

απο-τολμούσαν ν’ αγγίξουν.

Τ ο πλάσμα που λεγόταν

Μπερκ ήταν ακόμη άνθρωποςαλλά άνθρωπος που βρισκότανήδη κάτω από τη σκιά του



πιθήκου. Στη διάρκεια τωνωρών που είχε αφεθεί να τον

λούζει το φως του Σάνγκα, είχεαλλάξει και σωματικάΚόκαλα και σάρκα είχαν

αλλάξει αισθητά, υπακούονταςστις εντολές ενεργοποιημένωναδένων καν την επιτάχυνση

του μεταβολισμού.

Ήδη μεγαλόσωμος κα

γεροδεμένος άντρας, οι μυώνεςτου είχαν φουσκώσει κασκληρύνει αποκτώντας



θηριώδεις διαστάσεις. Τοσαγόνι και τα οσφυϊκά τόξα

του είχαν πεταχτεί μπροστάΠυκνό τρίχωμα σκέπαζε ταστήθη και τα μέλη του, κα

σχημάτιζε κάτι σαν μικρήχαίτη στο σβέρκο του. Ταβαθουλωτά μάτια του είχαν μια

σκληρή λάμψη πανουργίαςΔιέθεταν τη νοημοσύνη ενόςπρωτόγονου μυαλού που ήξερενα μιλάει, ν' ανάβει φωτιά κανα φτιάχνει όπλα, αλλά τίποτα

περισσότερο.



στον άδειο χώρο. Δε θυμότανότι τ’ όνομά του ήταν Κορ

Χαλ. Δεν πρόσεξε ότι αυτός οΚορ Χαλ είχε πετάξει απόπάνω του τον άσπρο χιτώνα

των Εμπορικών Πόλεων, γιανα φορέσει την κοντήφουστίτσα κιλτ και τη φαρδιά

ζώνη των ΧαμηλώνΚαναλιών. Ούτε του έκανεεντύπωση ότι ο άλλος είχεκρεμάσει στα τρυπημένααφτιά του τα σκουλαρίκια του

Μπαρρακές και έδειχνε τώρα



το γνήσιο εαυτό του — έναάρπαγα ληστή, γέννημα

θρέμμα μιας ράτσας ληστώνμε τόσο παλιό πολιτισμό πουδεν είχαν δυσκολευτεί καν να

τον ξεχάσουν.

Το μόνο που ήξερε ο Μπερκ

ήταν ότι τούτος ο άνθρωποςήταν ο προσωπικός εχθρόςτου.

«Ιδού ο κυβερνήτης ΜπερκΓουίντερς! » φώναξε ο Κορ



Χαλ προς το πλήθος. «Έναςεκπρόσωπος της γήινης φυλής

— των κυρίαρχων τουδιαστήματος, τωνκατασκευαστών των

Εμπορικών Πόλεων, τωνειδικών στην απληστία και τηδιαρπαγή».

Η φωνή του αντιλάλησε σόλη τη γεμάτη κόσμο πλατεία,

αν και δε φώναζε δυνατά. ΟΜπερκ τον παρα-κολουθούσε,με τα μάτια του σαν μικρές



κόκκινες σπίθες στο φως τωνπυρσών. Το κορμί του

λικνιζόταν ελαφρά στα πόδιατου, με τα χέρια τουκρεμασμένα χαλαρά

λαχταρώντας να σφιχτούν σεκάτι. Δεν

καταλάβαινε τα λόγια τουάλλου, αλλά ένιωθε ότι ήταναπειλητικά και προσβλητικά.

«Κοιτάξτε τον, ω πολίτες τηςΒαλκίς! » φώναξε πάλι ο Κορ



Χαλ. «Αυτός είναι ο αφέντημας τώρα. Η κυβέρνησή του

εξουσιάζει τις πόλεις-κράτητου Άρη. Απογυμνωθήκαμεαπό κάθε περηφάνια, ο

πλούτος μας χάθηκε. Τι μαςαπόμεινε, ω παιδιά ενόετοιμοθάνατου κόσμου; »

Η απάντηση που αντιλάλησεαπό τους τοίχους της Βαλκίς

ήταν σιγανή και δίχως λόγιακάτι σαν την πρώτη συγχορδίαενός ύμνου γραμμένου στην



κόλαση.

Κάποιος πέταξε μια πέτρα.Μ’ ένα αβίαστο σάλτο ο

Μπερκ πήδησε από την εξέδρατων σκλάβων και άρχισε νατρέχει στην πλατεία, γραμμή

για το λαιμό του Κορ Χαλ.

'Ενα γέλιο σηκώθηκε από το

πλήθος, μια ευθυμία που είχεκάτι από τη σκέτη θηριωδίαενός γατίσιου ουρλιαχτού. Σαν

ένα λυγερό πλάσμα, το πλήθος



κινήθηκε. Το φως των πυρσώνέλαμψε σε λεπίδες μαχαιριών

και σε κοσμήματα, σε μάτιασαν αστραφτερά σμαράγδιακαι τοπάζια, σε μικρές

μελωδικές καμπανί-τσες και σεαιχμές από φοβερές σιδερένιεγροθιές. Μακριές γλώσσες από

μαστίγιο τινάζοντανσφυρίζοντας φιδίσια κακάνοντας στράκες.

Ο Κορ Χαλ περίμενε τονΜπερκ να πλησιάσει. Ύστερα



έσκυψε και στριφογύρισε τοκορμί σε μια χαριτωμένη

κίνηση του αρειανού σαβάτ. Τοπόδι του πέτυχε τον Μπερκκάτω από το σαγόνι και τον

έστειλε να κυλιστεί πίσω.

Καθώς ο Μπερκ

κουτρουβαλούσεμισοαναίσθητος από τοχτύπημα, ο Κορ Χαλ άρπαξε

ένα μαστίγιο από το χέρκάποιου.



«Έτσι μπράβο. Γήινε! »φώναξε. «Άρχισε τώρα να

σέρνεσαι σαν σκουλήκιΚάτω με την κοιλιά, κα

γλείψε τις πέτρες που

βρίσκονταν εδώ πριν ακόμημάθουν να περπατούν ο

πίθηκοι της Γης! »

Το μακρύ μαστίγιο σφύριξε

σαν φίδι και δάγκωσε,

σημαδεύοντας το τριχωτάκορμί του με κόκκινες

αυλακιές. «Κεντρίστε τ ον! »



ούρλιαξε τραχιά ο όχλος

«Κεντρίστε τον να συρθεί

μπροστά μας το κτήνος τουΣάνγκα. όπως οι παλιοίεισβολείς σέρνονταν αποκτη-

νωμένοι μπροστά στουςπρογόνους μας! »

Και άρχισαν να τονκεντρίζουν και να τον

οδηγούν, με μαστίγιο και

μαχαίρια και μυτερά ραβδιά,μέσα από τους δρόμους της

Βαλκίς και κάτω από τα



γοργάφτερα φεγγάρια του

Άρη. Με χλευασμούς και

κοροϊδίες, τον κέντριζαν σαντο ζώο να προχωρήσει.

Τους πολεμούσε. Τρελόςαπό μανία, τους πολεμούσε

αλλά δεν μπορούσε να τους

αγγίξει, να έρθει στα χέριαμαζί τους. Όταν έκανε να

τους ριχτεί, εκείνοι χάνονταν

από μπροστά του, και προςόποια μεριά κι αν γύριζε

συναντούσε το μαστίγιο, τη



λεπίδα ή την έντεχνη

κλοτσιά του σαβάτ. Το αίμα

έτρεχε, αλλά ήταν όλο δικότου, ενώ σ' όλο το δρόμο τον

κυνηγούσε το διαπεραστικό,

κοροϊδευτικό γέλιο τωνγυναικών.

Λαχταρούσε να σκοτώσει,Η μανία του φόνου κόχλαζε

πιο κόκκινη και πιο καυτή κι

από το αίμα στις φλέβες τουΑλλά κλονιζόταν από τον

πόνο των χτυπημάτων που



έπεφταν βροχή, και τα πάντα

ήταν μια θολή εικόνα γύρω

του. Κάθε φορά που ταδάχτυλά του γαντζώνονταν

σε σάρκα να την

κομματιάσει, ένιωθε άλλουςνα κομματιάζουν τη δική

του, να τον σπρώχνουν πίσω

και να τον σέρνουν στο χώμαμε τα μαστίγιο που

τυλίγονταν γύρω από το

λαιμό του.

Τελικά δεν απόμεινε μέσα



του παρά μονάχα ο φόβος

και η λαχτάρα να ξεφύγει

από κει.

Τον άφησαν να τρέξει

Στους ερειπωμένους δράμους της Βαλκίς, πάνω κάτω

οτα φιδογυριστά στενό

σόκακκα που βρομούσαν απότην μπόχα αρχαίων

εγκλημάτων, τον άφησαν να

τρέξει. Αλλά όχι και ναξεφύγει. Του έκλειναν το

δρόμο κάθε φορά που



πήγαινε προς το κανάλι κα

την ελευθερία των

ξεραμένων βυθών πιο πέραΞανά και ξανά

καθοδηγούσαν εκεί που

ήθελαν το λαχανιασμένοεξαντλημένο πλάσμα που

κάποτε ήταν ο Μπερκ

Γουίντερς, κυβερνήτης τουΣταρφλάιτ , σπρώχνοντάς το

ολοένα και πιο ψηλά στην

πλαγιά.

Οι κινήσεις του Μπερκ



ήταν αργές τώρα. Γρύλιζε

δείχνοντας τα δόντια του

και το κεφάλι του γύριζετυφλά δεξιά κι αριστερά σε

μια αξιολύπητη προσπάθεια

ν' αψηφίσει τους βασανιστέςτου. Το αίμα του έσταζε

καυτό στις πέτρες. Και ούτε

στιγμή τα αυθάδικα μαστίγιοδεν έπαψαν να τον

κεντρίζουν να προχωρήσει.

Ανέβαινε και ανέβαινε...

Αφησέ πίσω του τις μεγάλες



επιβλητικές προβλήτες με τις

δέστρες και τ' απομεινάρια

από αγκυροβολημένα πλοίαακόμη πάνω τους. Η σκόνη

της ίδιας τους της σαπίλας

έγλειφε σε ξερά κυματάκιασκόνης τις βάσεις τους.

Είχαν φτάσει κιόλας τέσσερα

επίπεδα πάνω από το κανάλι.Τέσσερα λιμάνια, τέσσερις

πόλεις, τέσσερις εποχές είχαν

αφήσει εκεί τις μισοσβημένες

υπογραφές τους στην πέτρα-

Ακόμη κι ο πιθηκάνθρωπος



Μπερκ ένιωσε δέος και

τρόμο από την πνιγηρή

αίσθηση της αρχαιότητάςτους.

Δεν υπήρχε ζωή εδώ. Ηζωή είχε χαθεί προ πολλού,

ακόμη και από το

χαμηλότερο επίπεδο. Οάνεμος είχε καταφάει και

γυαλίσει τα άδεια σπίτια

λειαίνοντας και δίνοντας μιαστρογγυλάδα στις γωνιές

τρώγοντας πόρτες και



παράθυρα, ώσπου κάθε ίχνος

της παρουσίας του

ανθρώπου είχε σχεδόν χαθεί.Μονάχα παράξενες σιλουέτεςείχαν απομείνει πια, που λες κι

ο άνεμος τις είχε σκαλίσειμονάχος του σμιλεύοντας τιςμικρές βουνοκορφές.

Οι κάτοικοι της Βαλκίς ήτανσιωπηλοί τώρα. Συνέχιζαν να

οδηγούν το ανθρώπινο ζώομπροστά, και το μίσος δεν είχεκαταλαγιάσει στην ψυχή τους



απεναντίας. είχε πιότεροθεριέψει.

Περπατούσαν τώρα πάνω σταίδια τα κόκαλα του κόσμου

τους, ενώ η Γη ήταν ακόμηένας πράσινος κόσμος, γεμάτοςνιότη και πλούτη. Εδώ ο

Αρειανοί περνούσαν από τημαρμαρένια προκυμαία όπουκάποτε οι βασιλιάδες τη

Βαλκίς έδεναν τις γαλέρετους, και τώρα αυτό το ίδιο τομάρμαρο ήταν θρυμματισμένο



κάτω από τη φτέρνα τουχρόνου.

Ψηλά από το κορφοβούνι πουδέσποζε της αρχαιότερης

πόλης, το παλάτι τωνβασιλιάδων κοίταζε κάτω στομαστίγωμα του παρείσακτου

Και σ’ ολάκερη τη Βαλκίς δενακούγονταν τώρα παρά μονάχαοι ψίθυροι από τα καμπανάκια

σαν στεναγμός ανέμου απόκάποιον άλλο κόσμο, καθώς ογυναίκες έτρεχαν ξυπόλητες



στην παχιά σκόνη.

Ο Μπερκ σκαρφάλωνεπιθηκίσια στην ιστορία τουΆρη. Η κοιλιά του ήταν

παγωμένη από τον τρόμοαυτών των σκοτεινών τόπωνπου δε μύριζαν τίποτα πια

ούτε καν θάνατο.

Πέρασε από μια τοποθεσία

όπου τα σπίτια είχαν κτιστεμέσα στην καμπύλη ενόκοραλλιογενούς υφάλου. Τα



πόδια του τον ανέβασαν στονύφαλο και αντίκρισε να

ορθώνεται από πάνω του μιααπότομη βραχοπλαγιά όπουέχασκαν τρύπες φτιαγμένες

από τη θάλασσα. Σκαρφάλωσεκι αυτό το βράχο, δίχως ούτενα ξέρει ούτε να νοιάζεται τ

ήταν.

Στο πλάτωμα πιο ψηλά

άφησε πίσω του τιερειπωμένες προβλήτες πουκάποτε πρόσφεραν ασφαλέ



αγκυροβόλιο στον κόλπο, κεκεί κοντοστάθηκε να κοιτάξε

κάτω.

Εξακολουθούσαν να τον

καταδιώκουν. Τα πνευμόνιατου πάσχιζαν να ρουφήξουναέρα και τα μάτια του

πρόδιναν την απόγνωσή τουΣυνέχισε την τρεχάλα του στανηφορικά στενοσόκακα όπου

το λιθόστρωτο ήταν σπασμένοκαι τα σπίτια ήταν άμορφοσωροί από χαλάσματα. Τα



χέρια και τα πόδια του άφηνανματωμένα χνάρια κάθε φορά

που άγγιζαν κάτι.

Κάποια στιγμή έφτασε

επιτέλους στο φρύδι τηςπλαγιάς.

Ο πελώριος όγκος τουπαλατιού δέσποζε από πάνωτου στο φόντο του ουρανού

Κάποιο πρωτόγονο ένστικτοτον προειδοποίησε ότι στοκτήριο παραμόνευε ο κίνδυνος



Άρχισε να τρέχει παράλληλαστον ψηλό μαρμαρένιο τοίχο

που το περιέβαλλε, όταν τανοιχτά ρουθούνια τουέπιασαν ξαφνικά τη μυρωδιά

του νερού.

Η γλώσσα του ήταν

πρησμένη στο κατάξερο στόματου, και το λαρύγγι του ήτανπνιγμένο στη σκόνη. Με το

αρμυρό αίμα να τρέχει από τιςπληγές του και το κορμί του ναφλέγεται στον πυρετό, η δίψα



του ήταν πια τόσο αβάσταχτηπου ξέχασε τους εχθρούς του

και την άγνωστη απειλή πίσωαπό τον περίβολο. Τάχυνε πάλιτο κουρασμένο βήμα του κα

ακολούθησε το φρύδι τουγκρεμού ώσπου έφτασε σε μιαμεγάλη πύλη. Την πέρασε

δίχως να κοντοσταθεί κιαμέσως ένιωσε χλόη κάτω απότα πόδια του, απαλή καδροσερή. Ολόγυρά τουφύτρωναν θάμνοι κα

λουλούδια, χλωμά στο



φεγγαρόφωτο, πουπλημμύριζαν την ατμόσφαιρα

μ’ ένα βαρύ μεθυστικό άρωμαΔέντρα ύψωναν τα σκοτεινάκλαριά τους στον ουρανό.

Η πύλη έκλεισε αθόρυβαπίσω του. Ο Μπερκ ούτε που

το πρόσεξε. Έτρεξε κάτω σένα χορταριασμένο μονοπάτιπλαισιωμένο από δέντρα

κλαδεμένα σε απίστευτασχήματα, οδηγημένος από τημυρωδιά του νερού. Εδώ κ



εκεί άστραφταν καλαμπύριζαν παράξενα

αγάλματα σμιλεμένα απόμάρμαρο και ημιπολύτιμεςπέτρες. Το δέρμα του Μπερκ

μυρμήγκιαζε με το προαίσθηματου κινδύνου, αλλά ήταν πολύεξαντλημένος κα

ξετρελαμένος από τη δίψα γιανα νοιαστεί.

Το μονοπάτι τέλειωσε. Πιοπέρα απλωνόταν ένας ανοιχτόςχώρος, και στο κέντρο του



υπήρχε μια μεγα-λούτσικητεχνητή λιμνούλα, όλο

ανάγλυφα και σκαλί-σματαΤο νερό μέσα φάνταζε σανλειασμένος μαύρος γαγάτης.

Τίποτα δε σάλευε στονανοιχτό χώρο. Μια πτέρυγα

του παλατιού ορθωνότανσκοτεινή πέρα από τηλιμνούλα σαν μαύρος τοίχος.

Δε φαινόταν να ζει τίποταεκεί, αλλά τα τεντωμένανεύρα του Μπερκ είχαν άλλη



γνώμη. Στη σκιά των δέντρωνκοντοστάθηκε για ν’ α-

φουγκραστεί και να οσμιστείτον αέρα.

Τίποτα. Μονάχα σκοτάδι καισιωπή. Ο Μπερκ κοίταξε στολαχταριστό νερό. Του

αιχμαλώτιζε όλες τιςαισθήσεις. Άρχισε ξαφνικά νατρέχει προς τα κει.

Έπεσε μπρούμυτα στιςπλάκες από τυρκουάζ που



έντυναν το χείλος και έχωσετο κεφάλι του στο παγωμένο

νερό για να πιει. Όταν έσβησετη δίψα του έμεινεξαπλωμένος εκεί,

βαριανασαίνοντας και ολότελαεξαντλημένος.

Νεκρική σιγαλιάεπικρατούσε ακόμη παντού.

Υστερα, εντελώς ξαφνικά,ένα μακρόσυρτο ουρλιαχτόέσκισε τη νύχτα, φτάνοντας



από κάπου πέρα από τηνπτέρυγα του παλατιού. Ο

Μπερκ κοκάλωσε. Αμέσωςσηκώθηκε στις παλάμες και ταγόνατα, με όλες τις τρίχες του

κορμιού του ανορθωμένες απότρόμο.

'Ενα παράξενο φιδίσιοσυριχτό στρίγκλισμα απάντησεστο ουρλιαχτό.

Τώρα που είχε σβήσει τηδίψα του, πρόσεξε ότι το



νυχτερινό αεράκι έφερνε μαζτου κάμποσες μυρωδιές. Ήταν

πάρα πολλές και ανάκατες γιανα τις ξεχωρίσει, με μόνηεξαίρεση μια έντονη μπόχα

μόσχου που έκανε τη σάρκατου ν’ ανατριχιάσει με μιαενστικτώδη απέχθεια. Δεν

ήξερε τι σόι πλάσμα έβγαζεμια τέτοια μπόχα, αλλά ησκέψη του τον γέμιζε φρίκηγιατί ήταν κάτι που σχεδόν το

ήξερε... και δεν ήθελε να το

ξέρει.



Το μόνο που ήθελε ήταν ναξεφύγει από τούτο το μέρος

έναν τόπο γεμάτο μυστική ζωήκρυφές απειλές και σιωπή.

Άρχισε να κινείται προς ταδέντρα, ακολουθώνταςαντίστροφα το δρόμο που τον

είχε φέρει εδώ. Πήγαινε αργάγιατί ήταν γεμάτος πληγές κένιωθε πολύ αδύναμος. Κα

τότε, εντελώς ξαφνικά, τηνείδε.



Είχε ξεπροβάλει αθόρυβα στοξέφωτο, βγαίνοντας πίσω από

κάτι πελώριους ανθισμένουθάμνους. Στάθηκε όχι πολύμακριά του, στο αεικίνητο φως

των μικρών γοργόφτερωνφεγγαριών, κοιτάζοντάς τονσιωπηλή. Τα μαλλιά που

χύνονταν στη ράχη της και ηλάμψη που έντυνε το κορμί τηςείχαν το ασημένιο χρώμα τουφεγγαρόφωτου.

Ο Μπερκ σταμάτησε. Ένα



τρέμουλο διέτρεξε το κορμτου. Όλη εκείνη η αίσθηση τη

απώλειας και η απελπισμένηαναζήτηση ξύπνησαν πάλμέσα του, και μαζί του

ξύπνησε και μια λαχτάρα ναπλησιάσει εκείνη τηλεπτόκορμη θηλυκιά.

Ένα όνομα ξέφυγε από ταχείλη του, έχοντας ξε-πηδήσε

από κάποια ξεχασμένη γωνιάτης ψυχής του. «Τζιλ; »



Η θηλυκιά σκίρτησε. ΟΜπερκ φοβήθηκε ότι ήταν

έτοιμη να τρέξει να φύγει, κατης φώναξε πάλι, «Τζιλ! »

στερα, βήμα βήμα

δισταχτικά, η θηλυκιά τονζύγωσε, όμορφη σαν ελαφίναστην πηγή.

Κάποιος ερωτηματικός ήχοςβγήκε από τα χείλη της, κ

εκείνος της απάντησε«Μπερκ». Η θηλυκιά στάθηκεασάλευτη για μια στιγμή



επαναλαμβάνοντας τη λέξηστερα τραύλισε κάτι και

άρχισε να τρέχει προς το μέροςτου, κάτι που τον γέμισε χαράΓέλασε και φώναξε τ’ όνομά

της, ξανά και ξανά, ενώδάκρυα φάνηκαν στα μάτιατου. Τα χέρια του απλώθηκαν

προς το μέρος της.

Ένα ακόντιο έλαμψε ξαφνικά

στον αέρα και καρφώθηκε στοχώμα ανάμεσά τους.



Η θηλυκιά έβγαλε μιακραυγή προειδοποίησης κα

έτρεξε να χαθεί πάλι ανάμεσαστους θάμνους. Ο Μπερκέκανε να την ακολουθήσει

αλλά τα γόνατά του λύγισανΓύρισε δείχνοντας τα δόντιατου και γρυλίζοντας.

Ψηλοί Κεσίτες φρουροί μεπερίλαμπρες στολές είχαν

ξεπροβάλει από τα δέντρα καξανοίγονταν σε κύκλο πίσωτου. Κρατούσαν κοντάρια κα



ένα δίχτυ από χοντρά σκοινιάΜια στιγμή αργότερα τον είχαν

περικυκλώσει. Οι αιχμές τωνκονταριών τον ανάγκασαν νακάνει πίσω μέχρι που το δίχτυ

τον τύλιξε, και γκρεμίστηκεστο χώμα ανίκανος ναντιδράσει.

Καθώς τον κουβαλούσανμακριά από κει, δυο ήχο

έφτασαν ώς τ’ αφτιά τουΜπερκ: η θρηνητική κραυγήτης ασημένιας Θηλυκιάς και



από κάπου κοντά, τοκοροϊδευτικό γέλιο μιας

γυναίκας.

Είχε ακούσει και άλλοτε το

γέλιο αυτό. Δεν μπορούσε ναθυμηθεί πού και πώς, αλλά τοάκουσμά του τον γέμισε τόση

μανία που κάποιος τελικά τονκοπάνισε στο κεφάλι με τοξύλο ενός κονταριού για να τον

κάνει να ησυχάσει.

Όταν συνήλθε, ήταν πάλι ο



κυβερνήτης Μπερκ Γ ουίντερςο παλιός του εαυτός

Βρισκόταν σ’ ένα δωμάτιο τηςΒαλκίς σχεδόν όμοιο με τοπροηγούμενο, μονάχα που ο

τοίχοι εδώ ήταν απόσκουροπράσινο βράχο και δενυπήρχε πρίσμα στην οροφή.

Ο Γουίντερς δε θυμόταν τοπαραμικρό απ’ όσα είχαν

συμβεί αφότου άφησε το άλλοδωμάτιο, αλλά καταλάβαινε ότείχε περάσει από κάποιο



ισχυρό ψυχικό σοκ. Το όνοματης Τζιλ ήταν πρώτο πρώτο

στη συνείδησή του, και άρχισενα τρέμει με μια βαθιάαναταραχή-

Στάθηκε στα πόδια του κατότε κατάλαβε ότι ήταν

αλυσοδεμένος. Οι αλυσίδεξεκινούσαν από χαλκάδεςστους καρπούς και του

αστραγάλους του καπερνούσαν από τους κρίκουςμια μετάλλινης ζώνης γύρω



από τη μέση του. Αυτές ήτανκαι το μόνο ρούχο του

Πρόσεξε ακόμη ότι το κορμτου ήταν γεμάτο σημάδια απόφρεσκοκλεισμένες πληγές.

Η βαριά πόρτα άνοιξεμπροστά του πάνω που ήταν

έτοιμος ν’ αρχίσει να τηχτυπάει με τις γροθιές τουΤέσσερις ψηλοί βάρβαρο

ιθαγενείς φρουροί μ’ έναναξιωματικό επικεφαλήςστέκονταν εκεί, ντυμένοι με



μεγαλόπρεπες στολές όλοπετράδια και σφυρήλατο

μέταλλο. Τον έβαλαν στη μέσηκαι με τον αξιωματικόμπροστά, τον οδήγησαν έξω

από το κελί. Δε μίλησανκαθόλου στον Γουίντερς, κεκείνος κατάλαβε ότι θα ηταν

μάταιη κάθε προσπάθεια νατους ρωτήσει το παραμικρό.

Δεν είχε ιδέα πού βρισκότανούτε πώς είχε έρθει εδώΔιατηρούσε μονάχα μια αχνή



ανάμνηση πόνου και φυγήςπου έμοιαζε περισσότερο με

όνειρο.

Και κάπου, στη διάρκεια

αυτού του ονείρου, είχε δει τηνΤζιλ και της είχε μιλήσει! Γ ιαυτό ήταν τόσο σίγουρος όσο

και για τις αλυσίδες που τονέζωναν τώρα.

Σκόνταψε, γιατί τα μάτια τουείχαν θολώσει από δάκρυα. Ώςτη στιγμή εκείνη δεν ήταν



σίγουρος για τίποτα. Είχε δετα συντρίμμια του σκάφους της

και, μολονότι δεν το πίστευε, ηΤζιλ θα μπορούσε τελικά ναείναι στ’ αλήθεια νεκρή και

χαμένη για πάντα.

Τώρα ήξερε! Ήταν ζωντανή

και αν ήταν μόνος του θαέκλαιγε σαν μωρό παιδί.

Συγκρατήθηκε και σήκωσε ταμάτια να περιεργαστεί τοδιάδρομο και τις μεγάλες



αίθουσες που διέσχιζε με τουςφρουρούς του. Από το μέγεθος

και το μεγαλείο τουςσυμπέρανε ότι βρισκόταν σεπαλάτι και υπέθεσε ότι θα ήταν

εκείνο που είχε δει στονγκρεμό πάνω από τη ΒαλκίςΒεβαιώθηκε γι’ αυτό όταν

κάποια στιγμή διέκρινεφευγαλέα την πόλη κάτωκαθώς περνούσαν μπροστάαπό ένα άνοιγμα πολεμίστρας.

Το παλάτι ήταν πιο παλιό



από καθετί που είχε δει στονΆρη, εκτός ίσως από τα

θαμμένα ερείπια της Λακ στιςβορινές ερήμους. Αλλά τούτοδω δεν ήταν ερείπιο. Ο χρόνος

του είχε χαρίσει μιαυποβλητική ομορφιά. Τασχέδια στα μωσαϊκά πατώματα

ήταν μισο-σβησμένα, και ταένθετα πολύτιμα πετράδιαφαγωμένα και λεπτά σανπορσελάνη. Οι τάπητεςσυντηρημένοι από τη

θαυμαστή αρειανή μέθοδο που



είχε ξεχαστεί εδώ και αιώνεςήταν φθαρμένα και ξεφτι

σμένα, όπως καθετί στον ΆρηΤα κάποτε ζωηρά τουςχρώματα είχαν ξεθωριάσει σε

απαλές αποχρώσειςαποκτώντας έτσι μια ανείπωταμελαγχολική ομορφιά.

Εδώ κι εκεί στους τοίχους ήτους πανύψηλους θόλους της

οροφής υπήρχαν τοιχογραφίεςμε μεγαλόπρεπεςαναπαραστάσεις από σκηνές



χαμένων μεγαλείωνξεθωριασμένες σαν τις

θύμησες ενός γέρου.

Οι θάλασσες που

απεικονίζονταν εκεί ήτανβαθιές και γαλάζιες, τακαράβια ψηλά κι αγέρωχα, ο

πανοπλίες των πολεμιστώνάστραφταν από τα πετράδιακαι οι αιχμαλωτισμένες

βασίλισσες είχαν την ομορφιάτων σκούρων μαργαριταριών.



Ηταν μια περήφανηαρχιτεκτονική, που ζευγάρωνε

την ομορφιά με τη δύναμη, καυπογράμμιζε εκείνο τοπαράξενο κράμα κουλτούρας

και βαρβαρισμού πουχαρακτηρίζει τον Άρη. ΟΓουίντερς αναρωτήθηκε πριν

πόσα χρόνια μπορεί τούτες οπέτρες να είχαν λαξευτεί, καμετά αναλογίστηκε ότι τηνεποχή που χτίστηκε το παλάτο αρειανός πολιτισμός είχε

κιόλας καταστραφεί ύστερα



από μια σειρά ατομικώνπολέμων. Την εποχή εκείνη, ο

περήφανοι βασιλιάδες τηςΒαλκίς ήταν πια μονάχααρχηγοί ληστρικών φυλών σ

έναν κόσμο που γλιστρούσεγοργά στον κατήφορο προς τηνύχτα.

Έφτασαν τελικά μπροστά σεμεγάλες πόρτες από

σφυρήλατο χρυσάφι, διπλάσιεςσε ύψος από το ένα κι ογδόνταπέντε του Μπερκ. Οι Κεσίτες



φρουροί που τον συνόδευαν τιςάνοιξαν διάπλατα, και ο

Μπερκ αντίκρισε μπροστά τουτην αίθουσα του θρόνου.

Οι αχτίδες τουηλιοβασιλέματος έπεφταν λοξάαπό τα ψηλά, στενά παράθυρα

λούζοντας τις κολόνες και τοψηφιδωτό δάπεδο. Το ωχρόφως αστραποβολούσε εδώ κ

εκεί σε ασπίδες και όπλαπεθαμένων βασιλιάδων καζέστανε τις παλιές σημαίες



χαρίζοντάς τους μια φευγαλέαζωή. Το καθετί άλλο στον

απέραντο αυτό χώρο ήταντυλιγμένο σε σκυθρωπόσκοτάδι, γεμάτο ψίθυρους κα

μικρούς ανεπαίσθητουςαντίλαλους.

Μια χρυσαφένια ηλιαχτίδαέπεφτε κατευθείαν πάνω στοθρόνο στην άλλη άκρη της

αίθουσας.

Ο ψηλός θρόνος ήταν



σκαλισμένος από έναμονοκόμματο όγκο μαύρου

βασάλτη, και καθώς ο Γ ουίντερτον πλησίαζε, με τις αλυσίδετου να κροταλίζουν δυνατά στη

σιωπή, πρόσεξε ότι η πέτραήταν ήδη μισοσκαλισμένη απότην ίδια τη θάλασσα. Ήταν

πολύ φαγωμένη και λειασμένηαπό το υπομονετικό τρίψιμοτων κυμάτων, και στα σημείαπου ακουμπούσαν τα χέριαυπήρχαν βαθιά βαθουλώματα

Το ίδιο βαθουλωμέ-να ήταν κα



τα βασαλτικά σκαλοπάτιαμπροστά.

Μια γριά ήταν καθισμένη στοθρόνο. Ήταν τυλιγμένη μ’ ένα

μαύρο μανδύα, και τα μαλλιάτης, που έφτιαχναν κάτι σανάσπρο στέμμα στο κεφάλι της

ήταν στολισμένα μεκοσμήματα. Κοίταξε το Γήινομε μισότυφλα μάτια κα

ξαφνικά είπε κάτι σταμελωδικά Άνω Αρειανό, μιαγλώσσα τόσο αρχαία για τον



Άρη όσο και τα σανσκριτικάγια τη Γη. Ο Γ ουίντερς δεν

ήξερε ούτε λέξη, αλλά από τοντόνο και τις εκφράσεις τηςκατάλαβε ότι είχε να κάνει με

τρελή.

Κάποιο άλλο πρόσωπο

καθόταν στις πυκνές σκιές σταπόδια της, πέρα από τηνηλιαχτίδα, ασαφής για τα

μάτια του Γ ουίντερς. Το μόνοπου διέκρινε ήταν μια αόριστηασπρίλα φιλντισένιας σάρκας



και για κάποιο λόγο τα νεύρατου μυρμήγκιασαν από ένα

κακό προαίσθημα.

Καθώς ο Μπερκ πλησίαζε

τον ψηλό θρόνο, η γριάσηκώθηκε και τέντωσε το χέρτης προς το μέρος του, σαν μια

ρυτιδιασμένη Κασσάνδρα πουτου έριχνε κατάρες. Οι άγριοτόνοι της φωνής της σήκωσαν

πλήθος από αντίλαλους κάτωαπό το θόλο, ενώ τα μάτια τηςάστραφταν από μίσος.



Οι φρουροί τον σκούντησανστην πλάτη με το πίσω μέρος

από τα δόρατα, αναγκάζοντάςτον να πέσει μπρούμυτα σταβασαλτικά σκαλοπάτια. Ένα

σιγανό, μελωδικόκοροϊδευτικό γέλιο ακούστηκεαπό τις σκιές, και ο Γουίντερ

ένιωσε την πίεση ενός μικρού

σανταλοφορεμένου ποδιού στο λαιμό

του.

Γνώρισε αμέσως τη φωνή που του είπε«Σε χαιρετώ, κυβερνήτη Γ ουίντερς! Ο



θρόνος της Βαλκίς σε καλωσορίζει».

Το πόδι σηκώθηκε από το λαιμό του. Ο

Γουίντερς στάθηκε πάλι στα πόδια του. Ηγριά είχε σωριαστεί πάλι στο θρόνο τηςΤώρα έψελνε κάτι που έμοιαζε μεκκλησιαστική λιτανεία, και τοανασηκωμένο προς τα πάνω πρόσωπότης είχε μια εκστατική έκφραση.

«Η μητέρα μου επαναλαμβάνει τιτελετές στέψης», είπε από τομισοσκόταδο η γνώριμη φωνή. «Σε λίγοθ’ απαιτήσει και το φόρο υποτέλειας από

τα Εξωτερικά νησιά και τις παράκτιεφυλές. Ο χρόνος και η πραγματικότηταδεν την απασχολούν, και την ευχαριστε

να παίζει τη βασίλισσα. Έτσι, όπω



βλέπεις, εγώ, η Φαντ, κυβερνώ τη Βαλκίαπό τη σκιά του θρόνου».

«Κάποτε», παρατήρησε ο Γ ουίντερς«θα χρειαστεί να βγεις και στο φως».

«Ασφαλώς».

Ακούστηκε ένα σιγανό, γρήγοροθρόισμα και ύστερα την είδε να στέκετα

μπροστά του, εκεί στην ηλιαχτίδα. Ταμαλλιά της είχαν το χρώμα της νύχταμετά το φεγγαροβασίλεμα, τυλιγμένα μέναν πολύπλοκο τρόπο. Ήταν ντυμένη μ

τον παλιό, αγέρωχο τρόπο τωνληστρικών βασιλείων — η μακριάπλούσια φούστα ήταν σκιστή ώς τη μέση

στα πλάγια, έτσι που οι μηροί τη



αποκαλύπτονταν στην κάθε κίνηση. Στημέση της είχε ζωσμένη μια πλατιά ζώνημε πετράδια, κι ένα χρυσό περιδέραιο

κρεμόταν από το λαιμό της. Τα μικράστητά στήθη της ήταν γυμνά και όμορφατο κορμί της λυγερό και με γατίσια χάρη

Το πρόσωπό της ήταν όπως τοθυμόταν. Περήφανο και λεπτό, μχρυσαφένια μάτια, και στόμα σαν κόκκι-

νο φρούτο που έσταζε μέλι καφαρμάκι. Υπήρχε μια

νωχελική, βελούδινη δύναμηπίσω από την ομορφιά, και τηντύλιγε η γοητεία όλων εκείνων



των πραγμάτων που είναταυτόχρονα όμορφα κα

θανατερά.

Κοίταξε τον Γουίντερς κα

χαμογέλασε. «Βλέπω όττελικά έφτασες στο τέρμα τηςαναζήτησής σου».

Εκείνος κοίταξε πικρόχολατις αλυσίδες και τη γύμνια του

«Περίεργος τρόπος για να τοφτάσει κανείς», παρατήρησε«Και να σκεφτείς ότ



ακριβοπλήρωσα τον Κορ Χαλγια τούτη την προνομιακή

μεταχείριση». Κοντοστάθηκεκαι την κοίταξε διαπεραστική«Η εξουσία σου αναφέρετα

και στο Σάνγκα εκτός από τηΒαλκίς; Γ ιατί στην περίπτωσηαυτή δεν είσαι και πολύ

ευγενική προς τους πελάτες».

«Απεναντίας, κάπταινΓουίντερς, τους μεταχειρίζομαπολύ καλά... όπως θα δεις κι ο

ίδιος». Τα χρυσαφένια μάτια



της τον κοιτούσανκοροϊδευτικά. «Αλλά δεν

ήρθες βέβαια εδώ για ναπολαύσεις το Σάνγκα· έτσδεν είναι, κάπταιν Γουίντερς; »

«Για ποιο άλλο λόγο θα είχαέρθει; »

«Για να βρεις την ΤζιλΛέλαντ».

Η απάντηση δεν τονξάφνιασε ιδιαίτερα



Υποσυνείδητα ήξερε ότι ηΑρειανή το γνώριζε. Αλλά

κατάφερε να δώσει μιαέκφραση έντονης έκπληξηςστο πρόσωπό του.

«Μα η Τζιλ Λέλαντ είνανεκρή».

«Ηταν νεκρή όταν την είδεςκαι της μίλησες στον κήπο; »

Η Φαντ γέλασε. «Για τόσοηλίθιους μας θεωρείς; Όλοόσοι έρχονται στην Αίθουσα



του Σάνγκα στις ΕμπορικέςΠόλεις ελέγχοντα

εξονυχιστικά. Υπήρξαμειδιαίτερα προσεκτικοί μαζσου, κάπταιν Γουίντερς, γιατ

ψυχολογικά δεν ήσουν ο τύποςπου θα τον τραβούσε τοΣάνγκα. Οι άνθρωποι σαν κ

εσένα είναι πολύ δυνατοί γιανα χρειάζονται κάποια τεχνητήφυγή».

Η γυναίκα κοντοστάθηκε γιαμια στιγμή και συνέχισε:



«Ήξερες, βέβαια, ότι ημνηστή σου είχε αρχίσει το

Σάνγκα. Δε σου άρεσε αυτόκαι προσπάθησες να την κάνεινα σταματήσει. Ο Κορ Χαλ

είπε ότι σε μερικές περιπτώσειςείχε φανεί πολύ ταραγμένη μετο όλο θέμα. Αλλά η Τζιλ είχε

προχωρήσει πολύ για ναμπορεί να σταματήσειΕκλιπαρούσε να της επιτραπενα δοκιμάσει την πλήρηεμπειρία, το αληθινό Σάνγκα

Η ίδια μας βοήθησε να



σκηνοθετήσουμε τονυποτιθέμενο θάνατό της στο

βυθό της ξερής θάλασσας. Θατο κάναμε έτσι κι αλλιώς, γιατη δική μας προστασία, γιατί η

κοπέλα είχε ισχυρούς φίλουςκαι δε σήκωνε ν’ αρχίσουν νατην αναζητούν. Αλλά ήθελε να

πιστέψεις ότι σκοτώθηκε, έτσώστε να την ξεχάσειςΑισθανόταν ότι δεν είχε τοδικαίωμα να σε παντρευτεί, ότθα κατέστρεφε έτσι τη ζωή

σου. Δεν το βρίσκει



συγκινητικό, κάπταινΓουίντερς; Δε σου φέρνε

δάκρυα στα μάτια; »

Έφερνε κάτι περισσότερο από

δάκρυα στον Γ ουίντερς. Τουέφερνε μια ακατανίκητηδιάθεση ν’ αρπάξει τούτη την

όμορφη διαβόλισσα στα χέριατου, να τη σκίσει στα δυο κανα τσαλαπατήσει τα κομμάτια

της στο χώμα.

Οι αλυσίδες του έβγαλαν



έναν τραχύ μεταλλικό ήχο, καστη στιγμή τα κοντάρια

σηκώθηκαν και άγγιξαν τησάρκα του σ’ ένα τσουχτερόκόκκινο φιλί. Έμεινε εντελώς

ασάλευτος και είπε, «Γιατί το’κάνες αυτό; Για τα λεφτά ήαπό μίσος; »

«Και για τα δυο, Γήινε! Καγια κάτι πιο σημαντικό από

αυτά». Ένα φευγαλέοχαμόγελο έπαιξε στα χείλη της«Εξάλλου, δεν έκανα τίποτα



στους συμπατριώτες σουφτιαξα τις Αίθουσες του

Σάνγκα, ναι. Αλλά οι άντρεκαι οι γυναίκες της Γηξεφτιλίζονται σ’ αυτές με τη

δική τους ελεύθερη βούλησηΠλησίασε εδώ».

Του έγνεψε να τηνακολουθήσει ώς το παράθυρο.Καθώς διέσχιζαν την

απέραντη αίθουσα, του είπε,«Έχεις δει ένα μέρος τουπαλατιού. Πρέπει να ξέρεις ότι



χάρη στα χρήματα της Γηςαναστηλώθηκε και

επιδιορθώθηκε το παλάτι τωνπατέρων μου. Με τα λεφτάτων πιθηκογέννητων που

θέλουν να ξαναγυρίζουν στηφυσιολογική τους κατάσταση,γιατί ο πολιτισμός που

έφτιαξαν είναι πολύ βαρύς γιατις ράχες τους. Κοίτα εκείκάτω. Με τα λεφτά της Γ ηςέγιναν κι αυτά».

Ο Γ ουίντερς κοίταξε έξω και



αντίκρισε ένα θέαμα που είχεσχεδόν χαθεί ολοκληρωτικά

από το πρόσωπο του Άρη.ταν ένας κήπος,πλημμυρισμένος με ποικίλα

και πολύχρωμα λουλούδια,αντάξιος ενός τέτοιουπαλατιού. Πλατιές πελούζες με

μπρουντζοπρά-σινη χλόη,καλοσχεδιασμένα παρτέρια,αγάλματα...

Για κάποιο ακαθόριστο λόγο,η θέα του κήπου έκανε μια



παγερή ανατριχίλα ναδιατρέξει τη ραχοκοκαλιά του

Μπερκ Γουίντερς.

Αλλά ο ίδιος ο κήπος ήταν

μέρος μονάχα των όσωνέβλεπε, και μάλιστα μικρόμέρος. Κάτω από το παράθυρο

το έδαφος κατηφόριζε ομαλάγια να σχηματίσει ένααπέραντο βαθούλωμα λίγες

εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα.Ηταν ένα αληθινό αμφιθέατρο.Αν και ερειπωμένο,



διατηρούσε ακόμη τημεγαλοπρέπειά του, με τις

σειρές από καθίσματα πουανηφόριζαν σαν σκαλοπάτιασκαλισμένα στο βράχο του

εσωτερικού τοιχώματος. ΟΜπερκ αναλογίστηκε πώς θαέδειχνε όταν γίνονταν εκεί οι

αγώνες στις παλιές μέρες τηςδόξας του, με γεμάτες όλεςεκείνες τις χιλιάδες θέσεις.

Τώρα, στο χώρο της αρένας,υπήρχε ένας ακόμη κήπος.



ταν γεμάτος άγρια καιοργιαστική βλάστη-ση,

κλεισμένος ολόγυρα από τονψηλό τοίχο που προστάτευεπαλιότερα τους ανθρώπους

από τα θηρία της αρένας.Υπήρχαν δέντρα εκεί καιξέφωτο, και μπορούσε να

διακρίνει παράξενες μορφές νακινούνται στις σκιές. Εξαιτίαςτης απόστασης και του λοξούφωτισμού τουηλιοβασιλέματος, δεν ήταν

δυνατό να ξεχωρίσει τι είδους



πλάσματα ήταν, αλλά πάλιένιωσε να τον διαπερνά μια

ανατριχίλα, σαν κρύα ανάσαενός κακού προαισθήματος.

Στο κέντρο της αρέναςυπήρχε μια λίμνη. Δεν ήτανμεγάλη, και μάλλον ούτε πολύ

βαθιά, αλλά υπήρχανπλάσματα που πλατσούριζανεκεί μέσα. Στ’ αφτιά του

έφτασε ο απόμακρος αντίλαλοςενός φιδίσιου συρίγ-ματοςδυνατού σαν ουρλιαχτό. Ήταν



ένας ήχος που είχε ακούσει κάλλοτε...

Η Φαντ κοίταζε πέρα προς τοαμφιθέατρο μ’ ένα παράξενο

ανεπαίσθητο χαμόγελο. ΟΓουίντερς είδε ότι υπήρχανκιόλας θεατές στι

χαμηλότερες σειρές τωνκαθισμάτων, και έφτανανσυνεχώς κι άλλοι.

«Τι είναι αυτό», τη ρώτησε«που έχει μεγαλύτερη σημασία



από τα λεφτά ή ακόμη κι απότο μίσος σου για τους Γήινους

»

Όλη η αρχαία περηφάνια της

φυλής και της καταγωγής τηςάστραψε στα μάτια της καθώτου απαντούσε. Ο σεβασμός

του για τη βαθιά τηςειλικρίνεια έκανε τον Γουίντερς να ξεχάσει για μια

στιγμή την απέχθεια πουένιωθε γι’ αυτή.



Η απάντησή της ήτανεξαιρετικά λακωνική. «Ο

Άρης».

Η γριά την άκουσε κα

έσκουξε κάτι από το θρόνο τηςστερα έριξε μια άκρη του

μαύρου μανδύα της στο

πρόσωπό της κι έμεινε πάλσιωπηλή.

«Ο Άρης», επανέλαβε σιγανάη Φαντ. «Ο κόσμος που δενεννοεί καν να πεθάνει με τιμή



και αξιοπρέπεια, επειδή ήρθαντα όρνια από τον ουρανό να

τσιμ-πολογήσουν τις σάρκετου και τ’ άπληστα ποντίκια ναροκανίσουν ό, τι απόμεινε από

τα κόκαλα και τηνυπερηφάνεια του».

«Δεν καταλαβαίνω»,μουρμούρισε ο Γ ουίντερς. «Τισχέση έχει ο Άρης με το

Σάνγκα; »

«Θα δεις». Η Φαντ του



γύρισε ξαφνικά την πλάτη.«Απεύθυνες μια πρόκληση στο

Σάγκα, Γήινε, όπως ακριβώςοι συμπατριώτες σουπροκάλεσαν τον Άρη. Σε λίγο

θα δούμε ποιος είναι ο πιοδυνατός! »

Η γυναίκα έκανε ένα νεύμαστον αξιωματικό της φρουράς,που έκανε μεταβολή κι

απομακρύνθηκε. Ύστεραστράφηκε πάλι προς τονΓουίντερς. «Ήθελες την



κοπέλα σου πίσω. Ήσουνπρόθυμος να περάσεις ακόμη

κι από τη φωτιά του Σάνγκαγια χάρη της, όσο απέχθεια κιαν ένιωθες γι' αυτό. Δέχτηκες

πρόθυμα να ρισκάρεις τηνταυτότητά σου, αψηφώντας τιςαλλαγές που μπορεί να σου

επέφερε η ακτινοβολία... αν καιύστερα από διάστημα οι αλλαγές αυτές

είναι μόνιμες, Γήινε. Και όλα αυτά

για χάρη της Τζιλ Λέλαντ. Τηθέλεις ακόμη πίσω; »



«Ναι».

«Είσαι σίγουρος γι' αυτό; »«Ναι».

«Πολύ καλά». Η Φαντκοίταξε πίσω της και έγνεψε

καταφατικά. «Ορίστε, να ’τη».Γ ια μια ατέλειωτη στιγμή ο

Μπερκ Γ ουίντερς δε γύρισετο κεφάλι.

Η Φαντ στάθηκε λίγο πιο



πέρα, παρακολουθώντας τησκηνή με σκληρό, εύθυμο

ενδιαφέρον. Η ράχη τουΓουίντερς συσπάστηκεΓύρισε...

Η Τζιλ στεκόταν εκεί στολιόφωτο, σαστισμένη,

έντρομη, ένα άγριο καιυπέροχο πλάσμα από την αυγήενός κόσμου. Είχε μια τριχιά

περασμένη στο λαιμό της. Οιφρουροί γελούσαν.



Δεν έχει αλλάξει πολύ, σκέφτηκεμε απόγνωση ο Γ ουίντερς

Γύρισε πίσω στον πρωτογονισμό, αλλάόχι ακόμη στον πίθηκο. Υπάρχει ακόμηψυχή στα μάτια της, καθώς και μιαλάμψη λογικής... Τζιλ, Τζιλ! Πώς

μπόρεσες να κάνεις ένα τέτοιο πράγμα;

Αλλά τώρα καταλάβαινε πώς

είχε μπορέσει να το κάνειΘυμόταν τι άγριους καβγάδεςτης είχε στήσει για το θέμα

του Σάνγκα. Εκείνος τοέβρισκε ανόητο καιπαιδιάστικο πάθος, κάτι που



υποτιμούσε τη νοημοσύνη τηςκαι την εξεφτέλιζε όπως

οποιοδήποτε ναρκωτικό. Αλλάτελικά δεν είχε καταλάβειτότε.

Καταλάβαινε όμως τώραΚαι ένας θανάσιμος φόβος τον

πλημμύρισε ξαφνικά, ακριβώςγιατί καταλάβαινε τόσο καλά.

Γιατί κι ο ίδιος ήταν τώραένα από τα κτήνη του Σάν-γκα. Και κάτω από τη φρίκη



του, καθώς κοιτούσε τοπλάσμα που ήταν η Τζιλ και

ταυτόχρονα δεν ήταν εκείνηκαταλάβαινε ότι κατά κάποιοανίερο τρόπο την έβρισκε πιο

όμορφη και πιο ελκυστική απόποτέ άλλοτε. Γυμνό από τιςυποκρισίες και τις προσεκτικά

δοσο-λογημένες ελευθερίεςπου επιτρέπει η κοινωνία,απαλλαγμένο από κάθεσυμβατικότητα, το κορμί τηςήταν δυνατό και λυγερό σαν

ελαφίνας που έσφυζε από



ντελικάτη ζωή...

Χρειάζονται δυο για να κάνειςζευγάρι. Γυναίκα της αυγής και άντραςτης αυγής. Δυνατοί μυώνες και δυνατάπάθη. Το θάρρος που οι πόλεις κλέψαν

από μας...

«Μπορεί ακόμη να σωθεί»,

είπε η Φαντ, «αν βρεις τοντρόπο να το κάνεις». Ύστεραπρόσθεσε διορατικά, «Εκτός κι

αν πια εσύ χρειάζεσαι κάποιοννα σε σώσει, κάπταινΓουίντερς! »



Ένα ισχυρό κύμα απέχθειαςτον συγκλόνισε, αλλά στα

μάτια του εξακολούθησε ναλάμπει ένα παράξενο φως.

Το ασημένιο κορίτσι ερχότανπρος το μέρος του. Το βλέμματης ήταν καρφωμένο πάνω

του. Ο Γουίντερς το ’βλεπε ότικάτι την τραβούσε σ’ αυτόνκαι ότι, ταυτόχρονα, για

κάποιο λόγο, ένας κόμποςέκλεινε και το δικό του λαιμό,αναγκάζοντάς τον να μένει κι



αυτός βουβός.

Ο φρουρός που κρατούσε τοσκοινί της το λασκάρισε,αφήνοντάς τη να κινηθεί

λεύτερα. Εκείνη πλησίασε τονΓουίντερς, δειλά, όπως θαέκανε ένα ζώο. Ύστερα

κοντοστάθηκε και τον κοίταξεστο πρόσωπο. Δάκρυαάρχισαν να μαζεύονται στα

μεγάλα, σκοτεινά μάτια της.Ύστερα άφησε ένα πολύσιγανό λυγμό σαν



κλαψούρισμα και έπεσε σταγόνατα μπροστά στα πόδια

του.

Η γριά έβγαλε ξαφνικά ένα

στριγκά κακάρισμα γέλιου. Ταμάτια της Φαντλαμποκοπούσαν σαν δυο

σταγόνες αναλυτό χρυσάφι.

Ο Γουίντερς έσκυψε και

πήρε την Τζιλ οτα χέρια του.Τη σήκωσε στα πόδια της καιμετά στάθηκε σφίγγοντάς



την πάνω του σ’ ένααυθόρμητο ξέσπασμα

προστατευτικής, ζηλότυπηςαγάπης.

«Έκανες το κέφι σου καιείδες όλα όσα ήθελες να δεις»είπε σιγανά ο Γ ουίντερς στη

Φαντ. «Μπορούμε ναπηγαίνουμε τώρα; »

Η Φαντ έγνεψε καταφατικά«Πάρτε τους στον κήπο τουΣάνγκα», πρόσταξε, και



πρόσθεσε, «Ήρθε σχεδόν ηώρα».

Οι φρουροί τους οδήγησαντον Μπερκ Γ ουίντερς και τη

γυναίκα που είχε χάσει καιξαναβρεί, μέσα από τιςμεγάλες, γεμάτες αντίλαλους

αίθουσες του παλατιού καικάτω στη μεγάληχορταριασμένη πλαγιά προς το

αμφιθέατρο.

Μια καγκελόφραχτη πόρτα



από χοντρό μέταλλο έκλεινετο στόμιο ενός τούνελ. Οι

φρουροί την ξεκλείδωσανέβγαλαν τις αλυσίδες τουΓουίντερς και τον έσπρωξαν

μαζί με την Τζιλ. Ύστερακλείδωσαν την πόρτα πίσωτους.

Κρατώντας την Τζιλ σφιχτάαπό το χέρι, ο Γουίντερς

κατηφόρησε το τούνελ μέχριπου βγήκαν τελικά στην αρένα— τον κήπο του Σάνγκα.



Εκεί κοντοστάθηκεανοιγοκλείνοντας τα μάτια

θαμπωμένος από το ξαφνικόφως. Το χέρι της Τζιλσφίχτηκε στο δικό του. Το

κορμί της τρεμούλιασε με κάτισαν προσμονή, και το κεφάλιτης έγειρε σε μια στάση σαν ν’

αφουγκραζόταν.

Δεν του δόθηκε πάνω από

μια στιγμή να προσαρμοστείπριν αντηχήσει το γκονγκ. Οιμελωδικές, ηχηρές νότες του



ήταν σαν να καλούσανκάποιους δαιμονικούς ιερείς

στην τέλεση των σκοτεινώνμυστηρίων τους. Μονάχα μιαστιγμή για να προλάβει δει τα

δέντρα και τις άγαρμπεςανθρωποειδείς μορφές πουκινούνταν ανάμεσά τους, για

να μυρίσει την ταγκή, ζωώδημπόχα που πλανιόταν στοναέρα και για ν’ ακούσει ταπλατσουρίσματα και τασφυριχτά ουρλιαχτά από τη

μεριά της αθέατης λιμνούλας.



Μονάχα μια στιγμή για ναγεμίσει με φρίκη κι έναν

αφόρητο τρόμο- μονάχα μιαστιγμή για ν’ αρνηθεί στονεαυτό του την πραγματικότητα

τούτου του εφιαλτικού κήπουκαι να ευχηθεί να ήταν τυφλόςκαι κουφός ή, ακόμηκαλύτερα, νεκρός.

Στα καθίσματα πάνω καιπίσω από τον προστατευτικότοίχο, σειρές από πρόσωπαΑρειανών κοίταζαν κάτω.



Ανήκαν σε άντρες καιγυναίκες που είχαν έρθει να

χαζέψουν με τα αστείακαμώματα των ζώων ενόςτσίρκου — αλλά ζώων

επικίνδυνων, για τα οποίαένιωθαν προσωπικό μίσος.

Ύστερα το γκονγκ χτύπησεπάλι, και η Τζιλ βιάστηκε ναπροχωρήσει τραβώντας τον

ανυπόμονα από το χέρι. Μιαηλεκτρισμένη σιωπή έπεσεγια μια στιγμή σ’ όλο τον



κήπο και μετά ξέσπασε έναφοβερό πανδαιμόνιο από

μουγκρητό και ουρλιαχτά.Μια οχλοβοή από φωνές πουήταν φριχτά ανθρώπινες και,

ακόμη πιο φριχτά, μηανθρώπινες. Όλεςεπαναλάμβαναν πάλι και

πάλι, «Σάνγκα! Σάνγκα! », καιμαζί και η δική της φωνή.

Ο Γουίντερςσυνειδητοποίησε απότομα τιεννοούσε η Φαντ μιλώντας



για τον Άρη. Η Τζιλ τοντραβούσε ξέφρενα μέσα από

τα δέντρα και ταχορταριασμένα ξέφωτο, και οΓ ουίντερς κατάλαβε ότι

τούτος ο κήπος του Σάνγκαήταν στ’ αλήθεια ένα τσίρκο,ένα ζωολογικός κήπος, όπου

μπορούσαν οι Αρειανοί ναδουν τα ζώα που ήταν οιοικονομικοί κατακτητές τουπλανήτη τους. Μια καυτή καιαφόρητη ντροπή τον

πλημμύρισε. Ένας



πιθηκάνθρωπος, που χοροπηδούσεγυμνός μέσα στα δέντρα, σκλάβος τηςφωτιάς του Σάνγκα!

Έβγαλε μια κραυγή στηνΤζιλ να σταματήσει!

Εκείνη, αντίθετα, τάχυνεακόμη περισσότερο το βήμα

της, και ο Γ ουίντερςαναγκάστηκε να κοντράρει,χώνοντας τις φτέρνες του στοχώμα. Η Τζιλ γύρισε προς τομέρος αγριεμένα και γρύλισε,

«Σάνγκα! »



Ένας μεγάλος ανθρωποειδήςαρσενικός φάνηκε να τρέχει

προς το μέρος τους. Είχεοπισθοδρομήσει στο στάδιοπριν από το λόγο, αλλά

εκστατικοί άναρθροι ήχοιέβγαιναν από το λαρύγγι του.Πίσω του έρχονταν κι άλλοι,

άντρες, γυναίκες και παιδιά,όλοι στο ίδιο επίπεδοεξέλιξης. Ο Γ ουίντερς και ηασημένια θηλυκιά πουλεγόταν Τζιλ παρασύρθηκαν

θέλοντας και μη απ’ αυτό το



κύμα της αγέλης. Ο Γουίντερς πάλεψε να ξεφύγει,

αλλά στάθηκε αδύνατο. Ταάγρια τριχωτά κορμιά τονέκλειναν από παντού.

Καθώς πλησίαζαν στο κέντροτου κήπου ολοένα κα

περισσότεροι μαζεύονταν στηναγέλη τους, προφανώςαπαντώντας στο κάλεσμα του

γκονγκ. Κοιτάζοντάς τους, οΓουίντερς ένιωσε νανακατεύεται το στομάχι του



Τούτη ήταν μια συνάθροισηδαιμόνων, μια οργιαστική

γιορτή τεράτων. Και ο ίδιοςήταν παγιδευμένος ανάμεσάτους, αναπόσπαστα δεμένος

μαζί τους στο δρόμο προς τονόλεθρο.

Εκείνοι σαν την Τζιλ, πουμονάχα λίγο είχανοπισθοδρομήσει εξελικτικά

δεν ήταν και τόσο φριχτοίΉταν άνθρωποι ακόμη. ΟΓουίντερς ήξερε ότι και ο ίδιος



είχε γίνει σαν κι αυτούς, καδεν του προκαλούσαν ιδιαίτερη

απέχθεια. Αλλά υπήρχαν κάλλοι... Άλλοι που είχανακολουθήσει αντίστροφα όλα

τα στάδια εξέλιξης, πέρα απότον πρωτόγονο, πέρα από τονΝε-άντερταλ, πέρα από τον

πιθηκάνθρωπο, πέρα από τονενδιάμεσο χαμένο κρίκο, καιείχαν φτάσει πίσω στον κοινόπρόγονο.

Αμορφα, άχαρα, τριχωτά



κτήνη με παραμορφωμένακρανία, μικρά κόκκινα

πανούργα μάτια καγυμνωμένα κίτρινα δόντιαΠλάσματα που ούτε καν οι αν

θρωπολόγοι δεν είχαν δει ήφανταστεί. Πλάσματα που δενήταν ούτε άνθρωποι, οΰτε

πίθηκοι, ούτε καμιά μορφήζωής που είχε ταξινομηθεποτέ.

Όλα τα σκοτεινά μυστικά τηςγήινης εξέλιξης ήταν



απογυμνωμένα εδώ σε τούτοτον κήπο, για να τα βλέπουν ο

Αρειανοί. Έκαναν ακόμη κατον Μπερκ Γ ουίντερς, τονΓήινο, ν’ ανατριχιάζει στη

σκέψη ότι πλάσματα σαν καυτά ήταν οι πρόγονοί του. Τσεβασμό να δείξουν ο

Αρειανοί για μια φυλή πουήταν ακόμη τόσο κοντά στιςαρχές της;

Αλλά του έμελλε να δειπερισσότερα, πολύ



περισσότερα γι’ αυτές τιςαρχές...

Το γκονγκ χτύπησε ένατελευταίο βροντερό κάλεσμα

Το κύμα των καμπουριαστώντριχωτών ώμων, των γερτώνκρανίων και των αποτρόπαιων

πλασμάτων που έτρεχαν με τατέσσερα παρέσυρε τον Γουίντερς και την Τζιλ ώς το

κεντρικό ξέφωτο. Εκεί ήταν ηλίμνη που ο Γ ουίντερς είχεδει από το παράθυρο του



παλατιού. Μια δυνατή μπόχαζώων γέμιζε τον αέρα. Είχε

την ίδια αποκρουστικήμυρωδιά ενός κλουβιούφιδιών. Και ο Γ ουίντερς

πρόσεξε ότι τα νερά τηςλίμνης ήταν αναστατωμένααπό τα πλάσματα που ζούσαν

σ’ αυτή και που τώραέρχονταν στο κάλεσμα τουγκονγκ.

Πίσω στον κοινό πρόγονο και ακόμηπιο πίσω. Πέρα από το στάδιο των

θηλαστικών και πίσω στα βράγχια και



τα λέπια, στο αυγό που αφηνόταν στηζεστή λάσπη, στη διχαλωτή γλώσσακαι του σούρσιμο με την κοιλιά... πίσω

στην ανείπωτα σιχαμερή πρώτη αρχή!

«Σάνγκα! Σάνγκα! » έκανε η

Τζιλ βαριανασαίνοντας καικοιτάζοντας ψηλά. Και ο Γουίντερς ένιωσε ένα σκοτάδι

να μουδιάζει το μυαλό τουΚάτι κρύο και γλοιώδεςσερνόταν ανάμεσα στα πόδιατου, και στο άγγιγμά τουκλονίστηκε και του ήρθε ναξεράσει. Η επιφάνεια της



λίμνης αναδευόταν, αλλ’αυτός δεν τολμούσε να

κοιτάξει. Δεν τολμούσε...

Αρπάζοντας σφιχτά την

Τζιλ, προσπάθησε ν’ ανοίξειδρόμο μέσα από το πλήθος,αλλά ήταν μάταιο. Ήταν

αιχμάλωτος, παγιδευμένος.

Κοιτάζοντας ψηλά είδε τα

πρίσματα που ήταντοποθετημένα από πάνω τους,σε μακριά μπράτσα. Τα είδε



όταν άρχισαν να λάμπουν μετη φωτιά που θυμόταν τόσο

καλά.Είχε φτάσει στο τέλος πια. Στο τέλο

της αναζήτησής του για την ΤζιλΛέλαντ, στο τέλος του καθετί. Η πρώτηθανάσιμα γλυκιά ανατριχίλα τηακτινοβολίας του άγγιξε τη σάρκα

Ένιωσε το ξύπνημα της παράξενηπείνας μέσα του, τη βαθιά λαγνεία, τοανασά-λεμα από το ξύπνημα τουκτήνους που παραμόνευε τόσο κοντά

κάτω από το πετσί του. Σκέφτηκε τηλίμνη και αναρωτήθηκε πώς θα ήταν ναλικνίζεται στην υγρή αγκαλιά της, νανασαίνει με τα βράγχια που υπήρχαν



κάποτε στο λαιμό του όταν ήταν έμβρυοστη μήτρα της μάνας του.

Γιατί εκεί θα βρεθώ, συλλογίστηκεΣτη λίμνη. Η Τζιλ κι εγώ. Και πέρα από

τη λίμνη, τι μας περιμένει; το στάδιο τη

αμοιβάδας, και μετά... τι;

Το βλέμμα του έπεσε στο βασιλικό

θεωρείο, απ' όπου οι βασιλιάδες τηΒαλκίς παρακολουθούσαν τουμονομάχους και το αίμα που έτρεχάφθονο. Τώρα η Φαντ καθόταν εκεί

Οι λεπτοί ώμοι της ήτανακουμπισμένοι πίσω στην πέτρα καπαρακολουθούσε το θέαμα. Παρά την

απόσταση, του Γουίντερς του φάνηκ



ότι μπορούσε να διακρίνει τοχαμόγελο και την περιφρόνηση σταχρυσαφένια μάτια της. Δίπλα τη

καθόν-ταν ο Κορ Χαλ και η γριά, σανμια μαύρη κουκουλωμένη μορφή.

Οι φωτιές του Σάνγκα φούντωνανκαι θέριευαν. Μια σιωπή επικρατούστώρα στο ξέφωτο. Οι μικροί ήχοι πουακούγονταν, οι σιγανοί λαρυγγισμο

και τα γρυλίσματα, δεν άγγιζαν αυτήτη σιωπή. Απλώς την έκαναν ακόμηπιο βαθιά. Ζεστές γυαλάδετρεμόπαιζαν στ’ ανασηκωμένο

πρόσωπα και σπίθες λαμπύριζαν σταορθάνοιχτα μάτια. Το κάθε φολιδωτό ήτριχωτό κορμί φάνταζε τυλιγμένο σ

ένα φωτοστέφανο ομορφιάς. Είδε την



Τζιλ να στέκεται εκεί σαν μια λεπτή

ασημένια φλόγα, με τα χέριααπλωμένα προς τους δίδυμουςήλιους.

Η τρέλα ήταν κιόλας στοαίμα του. Νεύρα και μυώνες

ξεχείλιζαν κιόλας απ’ αυτή,τεντώνοντας καιφουσκώνοντας. Το μυαλό

θόλωνε με ένα φωτεινό,απαλό πέπλο λησμονιάς καιχαλάρωσης. Η Τζιλ και ο

Μπερκ, η γυναίκα και ο



άντρας των χαμένων εποχώντης αυγής, ευτυχισμένοι όσο

ζούσαν, έχοντας απαλλαγείαπό το καθετί εκτός από τηναγάπη τους και την

προσωπική τους ικανοποίηση.Γιατί όχι; Ήταν κι οι δυο στονίδιο κόσμο τώρα,

μαρκαρισμένοι και οι δυο μετην ίδια σφραγίδα.

Ύστερα άκουσε τα γέλια καιτις κοροϊδίες των Α-ρειανώνπου είχαν μαζευτεί εδώ για να



παρακολουθήσουν τοξεφτίλισμα του κόσμου του.

Ξεκόλλησε με. το ζόρι τοβλέμμα του από τη διαβολικήακτινοβολία και κοίταξε πάλι

προς τη Φαντ της Βαλκίς, τονΚορ Χαλ και τα χιλιάδεςάλλα πρόσωπα, και μια

παγερή και τρομερή έκφρασηφάνηκε στα μάτια του.

Η συνοχή της αγέλης είχεαρχίσει να σπάζει. Οικτηνώδεις μορφές ξάπλωναν



στο γρασίδι, σπαρταρώνταςστην έκσταση του Σάνγκα. Η

Τζιλ ήταν πεσμένη στα χέριακαι τα γόνατα. Ο Γ ουίντερςένιωσε τη δύναμη ν’

αποστραγγίζεται από μέσατου. Εκείνος ο όμορφοςπόνος, ο υπέροχος, άγριος,

εκστατικός πόνος...

Άρπαξε την Τζιλ και άρχισε

να την τραβάει πίσω, πίσωπρος τα δέντρα, έξω από τονκύκλο της ακτινοβολίας.



Εκείνη δεν ήθελε να τονακολουθήσει. Στρίγλιζε,

γραντζούναγε το πρόσωπότου με τα νύχια της και τονκλοτσούσε. Αναγκάστηκε να

τη χτυπήσει, και η Τζιλ έπεσεαναίσθητη στα χέρια του. ΟΜπερκ συνέχισε να τρέχει

παραπατώντας καισκοντάφτοντας ανάμέσα απόκορμιά που σφάδαζαν.

πεσε, αλλά συνέχισε νασέρνεται με τα χέρια και τα

γόνατα. Μονάχα ένα πράγμα



του έδινε δύναμη ναπροχωρήσει. Μονάχα ένα

πράγμα τον έκανε ν’ αντέχειστα μαρτύρια τωνκολασμένων και ν’

αντιστέκεται στο Σάνγκα.

Κι αυτό το πράγμα ήταν η

θύμηση από το περιφρονητικόχαμογελαστό πρόσωπο τηςΦαντ.

Το άγγιγμα της ακτίναςαδυνάτησε και χάθηκε. Ήταν



ασφαλής τώρα, πέρα από τονκύκλο. Τράβηξε την κοπέλα

πιο βαθιά μέσα σταχαμόκλαδα και γύρισε τη ράχηπρος το ξέφωτο γιατ

λαχταρούσε, πιότερο απ’ όσομπορεί να φανταστεί έναςναρκομανής, να ξαναγυρίσει

στο φως. Έτσι, δεν τολμούσετώρα να το κοιτάξει.

Στάθηκε στα πόδια του καγύρισε προς τη μεριά τουβασιλικού θεωρείου. Ήταν



μονάχα η περηφάνια που τονκρατούσε όρθιο. Κοίταξε ίσια

στ’ απόμακρα μάτια της Φαντκαι η καθαρή, κρυστάλλινηφωνή της έφτασε ώς τ’ αφτιά

του.

«Θα ξαναγυρίσεις στη φωτιά

του Σάνγκα, Γήινε. Αύριο ήτο πολύ μεθαύριο... αλλά θαξαναγυρίσεις».

Υπήρχε απόλυτη σιγουριάστα λόγια της, όση πως κι ο



σκέψη του ήταν ότι η Φαντ καο Άρης είχαν πετάξει το γάντ

στη Γ η, και πως το θέμα δενήταν πια μονάχα η σωτηρίαενός κοριτσιού από τον

όλεθρο.

4

Ήταν νύχτα όταν ξαναβρήκε

τις αισθήσεις του. Η Τζιλκαθόταν υπομονετικά δίπλατου. Του είχε φέρει φαγητό



και, ενώ εκείνος τοκαταβρόχθιζε, απομακρύνθηκε

για να του φέρει νερό σ’ έναγυριστό φύλλο.

Προσπάθησε να της μιλήσειαλλά υπήρχε ένα χάοςανάμεσά τους, πολύ μεγάλο

για να γεφυρωθεί. Φαινότανγαληνεμένη τώρα καισκυθρωπή, και δεν ήθελε να

έρθει κοντά του. Της είχεκλέψει τη φωτιά του Σάνγκακαι δεν του το συγχωρούσε.



Ήταν φανερό πόσο μάταιοθα ήταν να προσπαθήσει να

ξεφύγει μαζί της. Ύστερα απόλίγο σηκώθηκε καιαπομακρύνθηκε, ενώ εκείνη

δεν τον ακολούθησε.

Ο κήπος ήταν ακόμη

λουσμένος από το φως τωνχαμηλών φεγγαριώνΠροφανώς τα κτήνη του

Σάνγκα είχαν πέσει για ύπνο,πιστά στην πιθηκίσιακληρονομιά τους



Περπατώντας με εξαιρετικήπροσοχή, ο Γ ουίντερς άρχισε

να ψάχνει στην αρένα γιακάποια διέξοδο από κει. 'Ενασχέδιο είχε αρχίσει να

διαμορφώνεται στο μυαλό τουΔεν ήταν κανένα σπουδαίοσχέδιο και ήξερε ότι πολύ

πιθανόν να μην τον έβρισκεζωντανό η αυγή, αλλά δεν είχετίποτα να χάσει αν τοδοκίμαζε. Ούτε και τονένοιαζε ιδιαίτερα τι θα γινόταν

μετά. 'Ηταν άντρας, Γήινος



και μέσα του κόχλαζε έναςθυμός βαθύτερος από κάθε

φόβο.

Ο περίβολος της αρένας ήταν

γλιστερός και ψηλός. Ακόμη κιένας πίθηκος δε θα μπορούσενα τον σκαρφαλώσει. Όλα τα

τούνελ που οδηγούσαν έξωήταν χτισμένα, εκτός απόκείνο απ’ όπου είχαν μπει. Το

πλησίασε και βεβαιώθηκε ότιη καγκελόφραχτη πόρτα δενάνοιγε με τίποτα. Πιο πέρα



πίσω της υπήρχε μια μικρήφωτιά και δυο φρουροί.

Ο Γουίντερς επέστρεψε στηναρένα.

Δεν είδε ίχνος φρουρών στιςάδειες κερκίδες με τα

καθίσματα. Προφανώς δεχρειάζονταν. Το αμφιθέατροήταν από μόνο του μια τέλεια

φυλακή, και τα πλάσματα στονκήπο δεν είχαν καμία διάθεσηνα ξεφύγουν από τις



αποκτηνωτικές ηδονές τουΣάνγκα.

Νικημένος πριν καν αρχίσειο Γουίντερς στάθηκε

κοιτάζοντας πικρόχολα τουςτοίχους που τον κρατούσανδέσμιο. Ύστερα το βλέμμα του

έπεσε στα οριζόντια μπράτσααπ’ όπου κρέμονταν ταπρίσματα του Σάνγκα.

Πλησιάζοντας στοκοντινότερο, στάθηκε να το



περιεργαστεί. Ήταν απρόσιταψηλά, ένα μακρύ μετάλλινο

κοντάρι που άρχιζε από τοπλάι της αρένας περνώνταςπάνω από τον τοίχο. Μαζί με

το άλλο της αντικρινής μεριάςέστιαζαν τις ακτίνες τουΣάνγκα πάνω από το ξέφωτο.

Ήταν απρόσιτα ψηλά. Αλλαν είχε κανείς ένα σκοινί...

Ο Γ ουίντερς γύρισε καάρχισε να ψάχνει ανάμεσα στα



δέντρα. Βρήκε κληματσίδες καναρριχητικά, τα έκοψε και τα

έδεσε μαζί. Ύστερα είδε έναμικρό πεσμένο κούτσουροαρκετά βαρύ για να το δέσε

στη μια άκρη και αρκετάελαφρύ για να μπορεί να τοπετάξει.

Στην τρίτη ριξιά τοκούτσουρο πέρασε πάνω από

το μπράτσο. Άφησέ τοκούτσουρο να πέσει πίσωφτιάχνοντας έτσι ένα διπλό



σκοινί. Παρακαλώντας απόμέσα του να κρατήσει, άρχισε

να σκαρφαλώνει αργά τιςκληματσίδες.

Του φάνηκε ατέλειωτος οδρόμος ώς την κορφή. Ένιωθεπολύ γυμνός κι εκτεθειμένος

εκεί στο φεγγαρόφωτο.

Οι κληματσίδες κράτησαν

και δεν ακούστηκε κανέναςφρουρός να του φωνάζει. Ταχέρια του αγκάλιο-σαν το



οριζόντιο μπράτσο και άρχισενα κινείται αργά κατά μήκος

του, αφήνοντας πρώτα ναπέσει στο έδαφος το προδοτικόχορτάρινο σκοινί. Τελικά,

ύστερα από ένα διάστημακατάφερε να σταθεί ασφαλήςανάμεσα στις σειρές των

καθισμάτων.

Αποφεύγοντας τους

φρουρούς δίπλα στο τούνελβγήκε από το αμφιθέατρο καιάρχισε να διασχίζει στην



πλαγιά, περπατώνταςκρυμμένος όπου υπήρχε

πρόσφορη κάλυψη, ήέρποντας με την κοιλιά όπουδεν υπήρχε. Το παιχνίδισμα

των σκιών του φεγγαρόφωτουτον

βοηθούσε, γιατί εύκολαπαραπλανούσε το μάτι. Τοπαλάτι δέσποζε από πάνω του

πελώριο και σκοτεινό,πλακωμένο από το βάρος τουχρόνου.



Μονάχα δύο φώτα έφεγγανεκεί. Το ένα ήταν στο ισόγειο,

όπου μάντεψε ότι θα ήταν οθάλαμος της φρουράς, τοάλλο, στον τρίτο όροφο, ήταν

αμυδρό σαν να προερχόταναπό ένα μοναδικό πυρσό.Αυτό, έλπιζε, θα ήταν το

δωμάτιο της Φαντ.

Έφτασε στην κορφή της

πλαγιάς, χώθηκε στον κήποτου παλατιού και μετάτρύπωσε στο ίδιο το παλάτι



Το μεγάλο μισοερειπωμένοκτίσμα δεν μπορούσε να

φυλαχτεί, ακόμη κι αν υπήρχελόγος γι’ αυτό. Περπατώνταςσαν γάτα με τα ξυπόλητα

πόδια του, ο Γουίντερςδιέσχιζε τις απέραντεςσιωπηλές αίθουσες

προσπαθώντας να κρατήσειστη μνήμη του το σχέδιο τουχώρου.

Τα μάτια του ήτανσυνηθισμένα στο σκοτάδι, και



από τα παράθυρα χυνότανφεγγαρόφωτο αρκετό για να

βλέπει το δρόμο του. Δωμάτιααίθουσες και διάδρομοι πουμύριζαν σκόνη και θάνατο,

ονειρεύονταν πάνω απόξεθωριασμένες σημαίες καισπασμένα τρόπαια

αναπολώντας παλιές δόξες. ΟΓ ουίντερς ανατρίχιασε. Κάτιαπό την κρύα ανάσα τηςαιωνιότητας ζούσε σε τούτοτον τόπο.



Βρήκε μια ράμπα πουανηφόριζε προς τον πρώτο

όροφο, μετά μια άλλη, κατέλος έφτασε στο τρίτο επίπεδοόπου είδε φως. Ήταν η

αδύναμη λάμψη που χυνόταναπό τη χαραματιά μιας πόρτας

Δεν υπήρχε φρουρός. Ήταντυχερός. Όχι μονάχα γιατί έτσλυνόταν ένα πρόβλημα, αλλά

και γιατί επιβεβαίωνε τηνεικασία του ότι η Φαντ δενήταν γυναίκα που θα ήθελε να



ξέρουν άλλοι τα πήγαιν’ έλατης. Από άποψη ασφάλειας

ένας φρουρός θα ήταν άχρηστοστολίδι σ’ ένα τέτοιο κτίσμαΗ Φαντ βρισκόταν στο δικό

της χώρο εδώ. Δεν υπήρχανεχθροί.

Εκτός από έναν.

Ο Γουίντερς άνοιξε αθόρυβα

την πόρτα. Μια υπηρέτριακοιμόταν σ’ ένα χαμηλό σοφά.Δε σάλεψε στο πέρασμά του



Πέρα από μια ανοιχτή καμάραμε βαριές κουρτίνες

ανακάλυψε την αρχόντισσαΦαντ.

Κοιμόταν σ’ ένα πελώριοκρεβάτι, το κρεβάτι τωνβασιλιάδων της Βαλκίς

Έμοιαζε με παιδούλα χαμένηστην απεραντοσύνη του. Ήτανπολύ όμορφη. Πολύ μοχθηρή

και αναθεματισμένα όμορφη.

Ο Γουίντερς τη χτύπησε



δίχως τον παραμικρό οίκτο. Ούπνος της άλλαξε αμέσως σε

αναισθησία. Δεν πρόλαβε καννα φωνάξει. Την έδεσε, τηφίμωσε με κάτι μετάξια κα

ζώνες που βρήκε στο δωμάτιοκαι τη φορτώθηκε στον ώμοτου. Ύστερα ακολούθησε τον

ίδιο δρόμο που είχε έρθειβγαίνοντας αθόρυβα από τοπαλάτι.

Ήταν εύκολη πολύ ηδουλειά, ευκολότερη απ’ όσο



περίμενε. Τελικά, συμπέρανεσπάνια οι άνθρωπο

φυλάγονται από το απίθανο.

Ο Φόβος είχε δύσει στον

ορίζοντα του Άρη, και οΔείμος ήταν πολύ χαμηλά γιανα ρίχνει αρκετό φως. Πότε

κουβαλώντας την αναίσθητηΦαντ και πότε σέρ-νοντάς τηστο χώμα, ο Γ ουίντερς γύρισε

στο αμφιθέατρο. Μπήκεδιέσχισε τις κερκίδες καέφτασε στον εσωτερικό



περίβολο. Ήταν κάπου έξμέτρα ψηλός, αλλά κατέβασε

τη γυναίκα στην αρένα όσο πιομαλακά γινόταν. Τηχρειαζόταν ζωντανή. Ύστερα,

κρεμάστηκε για μια στιγμή απότο κεφαλότοιχο και πήδησε καυτός κάτω στους μαλακούς

θάμνους.

Όταν ξαναβρήκε την ανάσα

του, κοίταξε καισιγουρεύτηκε ότι η Φαντ δενείχε πάθει ζημιά. Μετά τη



μετέφερε γοργά πίσω από ταφυλλώματα του αποτρόπαιου

κήπου. Θυμήθηκε μιαιδιαίτερα πυκνή συστάδαθάμνων και τράβηξε για κει.

Ανάσανε με ανακούφισε ότανχώθηκε εκεί μαζί με τηδιάδοχο όλων των

βασιλιάδων της βαλκίς.

Ύστερα περίμενε.

Τα μάτια της τόν κοιτούσαν

στο αμυδρό φως, χρυσαφένια



και γεμάτα μίσος πάνω από τοκόκκινο μεταξωτό που της

φίμωνε το στόμα.

«Ναι», της είπε, «είσαι εδώ,

στον κήπο του Σάνγκα. Εγώσε έφερα. Έχουμε κάτι ναπαζαρέψουμε οι δυο μας,

Φαντ».

Της έβγαλε το φίμωτρο,

αλλά δεν απομάκρυνε το χέριτου από το στόμα της, ώστενα της το κλείσει αμέσως έτσι



κι έκανε να φωνάξει.

«Δεν έχουμε τίποτα ναπαζαρέψουμε οι δυο μας,Γήινε», αποκρίθηκε εκείνη.

«Τη ζωή σου, Φαντ. Τη ζωήσου με αντάλλαγμα τη δική,

της Τζιλ και των άλλων, όσοιμπορούν ακόμη να σωθούν.Κατάστρεψε τα πρίσματα,

σταμάτησε τούτη τηνπαραφροσύνη αν θες ναζήσεις και να γίνεις κάποτε



γριά και παλαβή σαν τη μάνασου».

Δεν υπήρχε φόβος μέσα της.Μονάχα αλύγιστη

υπερηφάνεια και μίσος, όχιφόβος. Η Φαντ γέλασε.

Το χέρι του ακούμπησε στολαιμό της και τα σιδερένιαδάχτυλά του σφίχτηκαν

μαλακά γύρω του. «Είναλεπτός», παρατήρησε. «Λεπτόκαι μαλακός. Θα τσάκιζε



εύκολα σαν κλαδάκι».

«Τσάκισέ τον, αν θες. ΤοΣάνγκα θα συνεχιστεί καδίχως εμένα. Κι εσύ, Μπερκ Γ

ουίντερς... δε θα μπορέσειςποτέ να ξεφύγεις». Τα δόντιατης άστραψαν λευκά σ’ ένα

κοροϊδευτικό χαμόγελο. «Θατρέχεις εδώ κι εκεί με τ’ άλλαζώα. Κανένας δεν μπορεί να

ξεφύγει από το Σάνγκα».

Ο Γουίντερς έγνεψε



καταφατικά. «Το ξέρω»αποκρίθηκε ήρεμα. «Γι’ αυτό

πρέπει να καταστρέψω τοΣάνγκα πριν με καταστρέψεεκείνο».

Η Φαντ τον κοίταξε όπωςστεκόταν από πάνω της

γυμνός και άοπλος μέσα στοθαμνοτόπι. Γέλασε ξανά.

Ο Γουίντερς ανασήκωσεαδιάφορα τους ώμους του«Μπορεί και να ’ναι αδύνατο



Έτσι κι αλλιώς, αυτό θα τοεξακριβώσω όταν θα ’ναι πια

πολύ αργά. Ειλικρινά δε μεαπασχολεί ο εαυτός μου, ΦαντΘα ήμουν απόλυτα ευτυχής να

τρέχω με τα τέσσερα στονκήπο σου. Ίσως θα ήμουν τοίδιο ευτυχής ακόμη και αν

σφύριζα φιδίσια καπλατσούριζα στη λίμνηΜπορεί τώρα η ιδέα να μουφαίνεται αποκρουστική, αλλάμετά το χάδι του Σάνγκα θα

ένιωθα περίφημα. Όχι, το



πρόβλημα δεν είναι δικό μουούτε καν της Τζιλ».

«Τότε; »

«Έχει και η Γηυπερηφάνεια», της εξήγησεσοβαρά. «Μια πιο νεανική κα

πιο πρωτόγονη υπερηφάνειααπό τη δική σας. Μπορεκάποτε να γίνεται ανελέητη

και αντιπαθητική, τοπαραδέχομαι. Αλλά στοσύνολό της η Γη είναι ένας



καλός πλανήτης, και οκάτοικοί της είναι ένας καλός

λαός. Έκανε περισσότερα γιατην πρόοδο τούτου τουΗλιακού Συστήματος από

όλους τους άλλους κόσμουςμαζί. Είμαι Γήινος, και δε μαρέσει να βλέπω τον κόσμο

μου να ντροπιάζεται».

Σήκωοε το βλέμμα του και

κοίταξε ολόγυρα στοαμφιθέατρο. «Νομίζω»,συνέχισε, «ότι η Γη και ο



Άρης μπορούν να μάθουν πολλάο ένας από τον άλλο, αρκεί να

σταματήσουν να δημιουργούνπροβλήματα οι φανατικοί καιτων δύο πλευρών». Την

κοίταξε σκεφτικά. «Νομίζω ότιτώρα είσαι τόσο τρελή όσο καιη μητέρα σου».

Η Φαντ δεν ξέσπασε σταλόγια του, κι αυτό τον έπεισε

ότι δεν ήταν διόλου τρελήΉταν μονάχα διεστραμμένηαπό τον τρόπο που ζούσε κι



από τα όσα είχε διδαχτεί.

«Και τι σκοπεύεις να κάνειςγι’ αυτό; » τον ρώτησε.

«Να περιμένω. Μέχρι τηναυγή ή και περισσότεροΤουλάχιστον, όσο χρειάζεται

για να το σκεφτείς. Τότε θασου δώσω μια τελευταίαευκαιρία. Μετά θα σε

σκοτώσω».

Η Φαντ χαμογελούσε όταν

της έβαζε πάλι το φίμωτρο



και τα μάτια της δεν έδειχνανφόβο.

Οι ώρες κύλησαν. Τ οσκοτάδι έγινε αυγή και η αυγή

μέρα. Ο Γουίντερς καθότανασάλευτος με το κεφάλισκυφτό πάνω απ’ τα γόνατά

του. Τα βλέφαρα της Φαντήταν κλεισμένα κι έδειχνε νακοιμάται.

Ο κήπος ζωντάνεψε με τοφως του ήλιου, και ολόγυρα



από τους πυκνούς θάμνους ο Γουίντερς άκουγε τις μαλακές

περπατησιές και ταγρυλίσματα των ζώων τουΣάνγκα. Τα πλάσματα στη

ρηχή λίμνη έσκουζαν και ηδιαπεραστική μπόχα τουςβρόμιζε τον αέρα. Ο Γ

ουίντερς αναρρίγησε σανάνθρωπος με πυρετό και τασκυθρωπά μάτια τουμαρτυρούσαν φρίκη.

Ύστερα από λίγο έφτασε και



η Τζιλ. Σαν ζώο, εντόπισε τηνκρυψώνα του και, σαν ζώο,

ζύγωσε αθόρυβα μέσ’ απότους θάμνους. Θα έβγαζεφωνή στη θέα της Φαντ, αλλά

ο Γ ουίντερς της έκλεισε τοστόμα. Η Τζιλ κοντοκάθισεδίπλα του κοιτάζοντάς τον.

Τον φοβόταν κι ωστόσο δενμπορούσε να μείνει μακριάτου. Της χάιδεψε τον ώμο.'Ηταν απαλός και δυνατός καιτρεμούλιασε κάτω από το χέρι

του. Τα μάτια της ήταν σαν



ελαφίνας, μελαγχολικά καιγεμάτα απορημένη

τρυφερότητα.

Το πρόσωπο του Γουίντερς

έγινε παγερό και ανελέητο σαντα γυμνά άστρα πουπαρακολουθούν από το

μακρινό διάστημα.

Η ώρα πλησίαζε. Η Τζιλ

άρχισε να σηκώνει μεπροσμονή το βλέμμα προς ταπρίσματα. Ο Γουίντερς ένιωσε



την ανυπομονησία πουδυνάμωνε μέσα της.

Έσκυψε και κούνησε τηΦαντ. Η γυναίκα άνοιξε τα

μάτια της και τον κοίταξε, καο Γουίντερς μάντεψε τηναπάντησή της πριν της κάνε

την ερώτηση.

«Λοιπόν»;

Κούνησε αρνητικά το κεφάλτης.



Γ ια πρώτη φορά ο Γ ουίντερςχαμογέλασε. «Αποφάσισα»

είπε, «να μη σε σκοτώσωτελικά».

Αυτό που έκανε μετά τοέκανε σβέλτα κααποτελεσματικά. Δεν υπήρχε

άλλος να το δει εκτός από τηνΤζιλ και τη Φαντ. Η Τζιλ δενκατάλαβε- αντίθετα, η διάδοχοτης Βαλκίς κατάλαβε, και πολύκαλά μάλιστα.



Κόσμος άρχισε να μαζεύεταστο αμφιθέατρο. Οι Αρειανο

έρχονταν να δουν ένα θέαμαέρχονταν να διδαχτούν τηνπεριφρόνηση και την απέχθεια

για τους ανθρώπους της Γης. ΟΓουίντερς στεκόταν και τουςπαρακολουθούσε. Δεν είχε

σταματήσει να χαμογελά.

Ξαφνικά ρίχτηκε στην Τζιλ

Όταν σηκώθηκε από πάνω τηςλίγα λεπτά αργότεραγρατσουνισμένος κα



λαχανιασμένος, η κοπέλα ήτανγερά δεμένη με λουρίδες από

τα δεσμά της Φαντ. Τούτη τηφορά δε θα λουζότανανήμπορη από τη φωτιά του

Σάνγκα.

Οι Αρειανοί είχαν πια

συγκεντρωθεί. Ο Κορ Χαλμπήκε στο βασιλικό θεωρείοέχοντας μαζί του τη γριά

στηριγμένη στο μπράτσο του.

Το γκονγκ αντήχησε.



5

Για μια ακόμη φορά οΓουίντερς είδε τη συγκέντρωσητων ζώων του ΣάνγκαΚρυμμένος στα φυλλώματαπέρα από την περιοχή τηακτινοβολίας, είδε τα τριχωτάκορμιά να τρέχουν και να

συνωστίζονται στο κεντρικόξέφωτο. Άκουγε τα γρυλίσματακαι τα βογκητά τους, ενώ σ

όλο τον κήπο αντηχούσε ο



ψίθυρος, «Σάνγκα! Σάνγκα! ».

Η Τζιλ χτυπιόταν κασφάδαζε από το ανικανοποίητοπάθος της, με τις κραυγές της

να πνίγονται από το μεταξωτόπου της έκλεινε το στόμα. ΟΓουίντερς δεν άντεχε να την

κοιτάξει. Ήξερε πόσο υπέφερεΆλλωστε υπέφερε κι αυτός.

Είδε τον Κορ Χαλ να σκύβεπάνω από την άκρη τουδιαζώματος κοιτάζοντας



ερευνητικά στον κήπο. Ήξερετι έψαχνε ο Αρειανός να δει.

Και οι τελευταίες νότες τουγκονγκ έσβησαν στον αέρα

Νεκρική σιγή έπεσε στοξέφωτο. Τριχωτά και αδέξιαανθρωποειδή κτήνη που

έτρεχαν με τα τέσσεραανώνυμα πλάσματα πέρα απότον πίθηκο, πλάσματα με

σέρνονταν με υγρές καγυαλιστερές φολίδες — όλασιωπηλά, όλα σε κατάσταση



αναμονής.

Τα πρίσματα άρχισαν ναλάμπουν. Η ηδονικήδιαβολική φωτιά του Σάνγκα

γέμισε τον αέρα. Ο Μπερκ Γουίντερς έχωσε τα χέρια τουστο στόμα του και δάγκωσε

σπασμωδικά μέχρι που το αίμαάρχισε να τρέχει.

Του φαινόταν σαν ν’ άκουγεένα μακρινό κι αδύναμοουρλιαχτό να έρχεται από τη



μεριά των ανθισμένων θάμνωνστην όχθη της λίμνης. Από

τους χαμηλούς θάμνους με τασκληρά κλαδιά πουβρίσκονταν κάτω ακριβώς από

τις ακτίνες των πρισμάτων.

Σάνγκα! Σάνγκα!

Ένιωθε μια αφόρητη λαχτάρανα πλησιάσει στο ξέφωτο, να

βρεθεί κάτω από το φλογερόφως. Ποθούσε να νιώσει ξανάεκείνο το καυτό άγγιγμα στη

σάρκα του, την τρέλα και την



ηδονή. Δε θα κατάφερνε νακρατηθεί μακριά.

Στην απόγνωσή του βούτηξεστο χώμα δίπλα στην Τζιλ και

αρπάχτηκε πάνω τηςτρέμοντας σύγκορμος από τομαρτύριο.

Άκουσε τη φωνή του ΚορΧαλ να καλεί τ’ όνομά του.

Προσπάθησε να συγκρατήσετον εαυτό του και σηκώθηκε



βγαίνοντας έξω, μπροστά στηθέα από το βασιλικό θεωρείο

Οι Αρειανοί που κάθοντανδεξιά κι αριστερά τονπαρακολουθούσαν μ

ενδιαφέρον, τραβώντας γιαλίγο το βλέμμα τους από τοόργιο των ζώων του Σάνγκα.

«Είμαι εδώ, Κορ Χαλ»φώναξε ο Γουίντερς.

Ο άντρας του Μπαρρακές τονκοίταξε και γέλασε. «Γιατί το



πολεμάς, Γουίντερς; Δενμπορείς να ξεφύ-γεις από το

Σάνγκα».

«Πού είναι η αρχιέρειά σας; »

τον ρώτησε ο Γουίντερς«Μήπως βαρέθηκε τούτο τοσπορ; ».

0 Κορ Χαλ ανασήκωσεαδιάφορα τους ώμους του

«Ποιος ξέρει πώς δουλεύει τομυαλό της λαίδης Φαντ

ρχεται και φεύγει όπως της



κάνει κέφι». Έσκυψε μπροστάκαι συνέχισε. «Άντε

Γουίντερς! Η φωτιά τουΣάνγκα σε περιμένει. Δείτε τονπώς ιδροκοπά εκεί

πασχίζοντας να φανεάνθρωπος! Άντε, σπέρμα τουπιθήκου... πήγαινε να βρεις

τους συντρόφους σου! »

Τα διαπεραστικά,

κοροϊδευτικά γέλια των Αρεια-νών έπεσαν στον Γουίντερςσαν βροχή από μυτερά βέλη.



Στάθηκε εκεί, γυμνός στολιόφωτο, με το κεφάλι

πεισματικά στητό, δίχως νασαλέψει από τη θέση του. Δενμπορούσε να συγκρατήσει το

τρεμούλιασμα του κορμιούτου, ούτε να ελέγξει τις βαριέςανάσες του. Ο ιδρώτας έτρεχε

στα μάτια του και τονστράβωνε, ενώ πιο πέρα ηφωτιά του Σάνγκαχοροπηδούσε στα κτηνώδηκορμιά. Νόμιζε ότι θα

τρελαινόταν από το μαρτύριο



αλλά συνέχισε να στέκει εκείδίχως να κάνει βήμα. Πίστεψε

ότι θα πέθαινε, αλλά και πάλιδεν εννοούσε να κάνει βήμα.

Και οι Αρειανοί έκαναν χάζι.

«Αύριο τότε», φώναξε ο Κορ

Χαλ. «Μπορεί και μεθαύριο —αλλά τελικά θα πας μαζί τουςΓήινε».

Ο Γουίντερς ήξερε ότι στ’αλήθεια αυτό θα συνέβαινε

Δε θα μπορούσε να αντέξει



πάλι σ’ αυτή τη δοκιμασία. Ανζούσε ακόμη στον κήπο του

Σάνγκα την επόμενη φορά πουθ' αντηχούσε το γκονγκ, θαπήγαινε με τους αδελφούς του.

Η φωτιά του Σάνγκα έσβησετελικά από τα πρίσματα, και

τα πλάσματα που ήτανδημιουργήματά της έμεινανξαπλωμένα κι ασάλευτα στο

χώμα. Κάτι σαν αναστεναγμόςακούστηκε από τα πλήθη τωνΑρεια-νών. Ηταν το πρώτο



σημάδι ότι άρχιζαν ν’αναχωρούν.

«Σταθείτε! » φώναξε ξαφνικάο Γουίντερς.

Η φωνή του αντιλάλησε απότις άδειες πάνω κερκίδες

κάνοντας τα μάτια όλων ναστραφούν πάνω του. Η φωνήτου πρόδινε απόγνωση αλλά

και θρίαμβο, καθώς και τοθυμό ενός ανθρώπου που τονέχουν σπρώξει πέρα από τα



όρια της λογικής.

«Μη βιάζεστε, άνθρωποι τουΆρη! Ήρθατε ν’ απολαύσετεένα θέαμα. Πολύ καλά, θα σα

το προσφέρω. Εσύ, Κορ ΧαλΚάτι μου είχες πει εκεί κάτωστη Βαλκίς. Μου έκανες λόγο

για τους κατοίκους του ΚάερΝτου που πρώτοι έφτιαξαν τοΣάνγκα, και πώς μέσα σε μία

γενιά αφανίστηκαν από δαύτοΣε μια γενιά! »



Βημάτισε μπροστάβρίσκοντας ανακούφιση για τα

βασανισμένα νεύρα του μετούτα τα λόγια.

«Εμείς της Γης είμαστε μιανεαρή ράτσα. Βρισκόμαστεακόμη κοντά στις ρίζες μας

και γι’ αυτό μας μισείτε καμας σαρκάζετε, αποκαλώνταμας πιθήκους. Πολύ καλά

Αλλά αυτή η νιότη μας δίνεδύναμη. Βαδίζουμε πολύ αργάστον κατήφορο του Σάνγκα.



«Εσείς όμως, του Άρη, είστεγερασμένη ράτσα. Διανύσατε

τον κύκλο του χρόνου σχεδόνώς την άλλη άκρη του, και τοτέλος είναι πάντοτε κοντά στην

αρχή. Σε μία μονάχα γενιά οάνθρωποι του Κάερ Ντουεξαφανίστηκαν. Εμείς είμαστε

φτιαγμένοι από σίδερο, αλλάεκείνοι ήταν φτιαγμένοι απόσκέτο ψαθί.

«Να γιατί κανένας Αρειανόδε δοκιμάζει το Σάν-γκα. Γι



αυτό απαγορεύτηκε από τιςΠόλεις - Κράτη. Δεν τολμάτε

να δοκιμάσετε επειδή σαστέλνει βολίδα και με τοκεφάλι σ' εκείνο το δρόμο —

προς το τέλος ή προς την αρχήσας, ποιος ξέρει; Όπως και να’χει, δεν έχετε τη δύναμη να το

δοκιμάσετε, και φοβάστε».

Ένα μουγκρητό

αποδοκιμασίας και οργήακούστηκε από το πλήθος.



«Ακούστε τον πίθηκο! »φώναξε ο Κορ Χαλ. «Ακούστε

το ζώο που τ’ οδηγήσαμε μέσ’από τους δρόμους της Βαλκίς»

«Ναι, ακούστε το! » φώναξεκαι ο Γ ουίντερς. «Γ ιατί η

λαίδη Φαντ χάθηκε και μονάχαο πίθηκος ξέρει πούβρίσκεται».

Αυτό τους έκανε νασωπάσουν και στη σιγή ο



Γουίντερς γέλασε.

«Ίσως δε με πιστεύετεΘέλετε να σας πω πώς το’κανα; »

Τους το εξήγησε, και όταντέλειωσε στάθηκε μέχρι να

σωπάσουν οι φωνές τους πουτον αποκαλούσαν ψεύτηΎστερα κοίταξε κοροϊδευτικά

τον Κορ Χαλ.

«Περιμένετε», φώναξε

«Περιμένετε και θα σας τη



φέρω».

Έκανε μεταβολή και τράβηξεπρος το ξέφωτο. Περπατούσεγοργά, γιατί ήδη τα ζώα είχαν

αρχίσει ν’ ανασαλεύουν και νασυνέρχονται από τηνπροσωρινή τους αποχαύνωση

Θυμόταν από τη δική τουεμπειρία μέ το Σάνγκα ότι πρινεπανέλθουν οι αισθήσεις

μεσολαβούσε ένα στάδιοπαραληρήματος και, ακόμηκαι στα λιακωτά των



Εμπορικών Πόλεωνλαμβάνονταν μέτρα ασφαλείας

για το διάστημα αυτό.

Ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα

από τα κτηνώδη πλάσματαπότε πηδώντας από πάνω τουςκαι πότε αποφεύγοντας το

άγγιγμα κάποιου φολιδωτούδέρματος, έφτασε στη συστάδαμε τους ανθισμένους θάμνους

δίπλα στη λίμνη και χώθηκεμέσα.



Δεν ήξερε! Από τα λόγια τουΚορ Χαλ είχε μαντέψει ότι η

μεταμόρφωση ήταν γοργήαλλά δεν ήξερε πόσο γοργήΥπάρχουν μερικά πράγματα

που ένας άνθρωπος δε θαμπορούσε καν να φανταστεί.

Άθελά του μια κραυγήξέφυγε από τα χείλη του. Δενήθελε να κοιτάξει το πλάσμα

που ήταν πεσμένο εκεί. Δενήθελε καν να ξέρει ότι υπήρξεκάποτε μια τέτοια μορφή ζωής



ή έστω ότι θα μπορούσε ναυπάρξει. Αλλά ήταν

αναγκασμένος να κοιτάξειΉταν αναγκασμένος ναπλησιάσει το πλάσμα για να

λύσει τα μεταξωτά δεσμά πουτο κρατούσαν ανήμπορο νασαλέψει από τις ρίζες των

θάμνων. Ήταν αναγκασμένοςνα το αγγίξει. Ήταναναγκασμένος ν’ ακουμπήσειτο μαλακό δέρμα, να σηκώσειτο πλαδαρό βάρος και να

κρατήσει το γλοιώδες πράγμα



σφιχτά πάνω στο κορμί του.

Το πλάσμα είχε μάτια. Αυτόήταν και το χειρότερο. Είχεμάτια και τον κοιτούσε.

Βγήκε από τους θάμνουςκουβαλώντας το ζωντανό

φορτίο του. Γύρισε στοξέφωτο, όπου δυομεγαλόσωμοι αρσενικο

μάλωναν κιόλας για μιαθηλυκιά, και προχώρησε νασταθεί στον ανοιχτό χώρο



μπροστά στο βασιλικόθεωρείο. Εκεί όλοι μπορούσαν

να τον δουν καθαρά.

Σήκωσε το πλάσμα πάνω από

το κεφάλι του και το κράτησεψηλά στο φως του ήλιου.

«Ιδού! » φώναξε. «Δεν τηγνωρίζετε; Είναι η τελευταίαδιάδοχος του βασιλικού οίκου

της Βαλκίς — η λαίδη Φαντ! »

Γύρω από ένα φιδογυριστά

τμήμα της ανατομίας του



πλάσματος, εκεί που πρώταήταν ο λαιμός, άστραφτε το

μενταγιόν με τις χρυσέςπλάκες.

Την κράτησε έτσι για μιαστιγμή, ενώ τα πρόσωπα τωνΑρειανών κοιτούσανπαγωμένα σαν νεκρικάπροσωπεία. Ο Κορ Χαλ

τινάχτηκε πάνω σφίγγονταςσπασμωδικά τις άκρες τηςπέτρας. Ύστερα ο Γουίντερς

άφησε καταγής το φορτίο του



που έμεινα σαλεύοντας μεφρικαλέο τρόπο στη χλόη.

«Κοιτάξτε, Αρειανοί! »φώναξε. «Αυτές είναι οι δικές

σας αρχές».

Στην απόλυτησυγκλονιστική σιωπή πουεπικρατούσε, η γριά σηκώθηκε

στο θεωρείο. Στάθηκε εκεί γιαμια στιγμή, κοιτάζοντας κάτωΦαινόταν έτοιμη να μιλήσει ή

να φωνάξει, αλλά κανένας



ήχος δεν ακούστηκε. Ύστερατα πόδια της λύγισαν κα

γκρεμίστηκε από ψηλά κάτωστο χώμα της αρένας. Δενξανασάλε-ψε από κει.

Σαν να τους είχε δοθεί τοπαράδειγμα, οι Αρειανοί

σηκώθηκαν μ’ ένα φοβερόυπόκωφο μουγκρητό και τηνακολούθησαν. Άρχισαν να

πηδούν ομαδικά από τοντοίχο, όχι για να βρουν τοθάνατο αλλά για να πάρουν



εκδίκηση.

Ο Γ ουίντερς το έβαλε σταπόδια. Μέσα σε μια στιγμήέλυσε την Τζιλ και την

τράβηξε βαθιά στα πιο πυκνάφυλλώματα. Το στόμιο τουτούνελ δεν ήταν πολύ μακριά.

Οι Αρειανοί ξεχύθηκαν προςτο ξέφωτο, και τότε τους είδαν

τα κτήνη του ΣάνγκαΜουγκρίζοντας καιγρυλίζοντας όρμησαν μπροστά



να υποδεχτούν τον εχθρό.

Μαχαίρια, κοντοσπάθια καιαγκαθωτές σιδερένιες γροθιέςενάντια στα δόντια, τα νύχια

και τους δυνατούς μυώνες τωνκτηνανθρώπων. Τα φολιδωτάπλάσματα τινάζονταν εδώ κι

εκεί, συρίζοντας καιδαγκώνοντας με τα πολλά,βελονωτά δόντια τους

Πελώρια χέρια κομμάτιαζανκι έσκιζαν, τσακίζονταςκόκαλα σαν σπιρτόξυλα και



σπάζοντας κρανία. Και οιλεπτές λεπίδες άστραφταν στο

λιόφωτο, σαν λαμπερέςγλώσσες που τα λόγια τουςσήμαιναν θάνατο.

Ναι, πάρθηκε εκδίκησηεκείνη τη μέρα στον κήπο του

Σάνγκα. Η Γη πήρε εκδίκησηαπό τον Άρη, και οι άνθρωποιπήραν εκδίκηση για την

ντροπή της προέλευσής τους.

Ο Γουίντερς είδε τον Κορ



Χαλ να καρφώνει με το σπαθίτου τη ζωντανή φρίκη που

κάποτε ήταν η Φαντ. Καισυνέχισε να καρφώνει ξανάκαι ξανά, μέχρι που το

πλάσμα έπαψε εντελώς νασαλεύει. Ύστερα ο Αρειανόςφώναξε το όνομα του

Γουίντερς.

Ο Γ ουίντερς πήγε να τον

συναντήσει.

Κανείς από τους δυο δε



μίλησε. Δεν είχαν άλλα λόγιανα πουν. Με γυμνά τα χέρια ο

Γήινος ρίχτηκε ενάντια στοσπαθί του Αρειανού. Παρά τοεφιαλτικό μακελειό που

συνεχιζόταν άγρια ολόγυρα, οδυο τους ήταν μόνοι. Είχαν έναπολύ προσωπικό λογαριασμό

να κανονίσουν.

Ο Γ ουίντερς δέχτηκε μια

αρκετά βαθιά ξυστή σπαθιάπάνω από την καρδιά, πριναρπάξει το μπράτσο του Κορ



Χαλ και το σπάσει. ΟΑρειανός ούτε που βόγκηξε

καν. Με το αριστερό του χέρέκανε να τραβήξει το μαχαίραπό τη ζώνη του, αλλά δεν

πρόλαβε να το βγάλει από τοθηκάρι. Ο Γ ουίντερς έριξε τονΚορ Χαλ ανάσκελα στο γόνατό

του, του μάγκωσε την κοιλιάμε τους μηρούς του και στήριξετον αγκώνα του στο λαιμό του

στερα του έσπασε τηραχοκοκαλιά. Μια στιγμή

αργότερα άφησε το τσακισμένο



κουφάρι να σωριαστεί χάμωκαι απομακρύνθηκε

παίρνοντας μαζί και το σπαθτου άλλου.

Οι φρουροί μπήκαντρέχοντας στην αρένα από τοάνοιγμα του τούνελ.

Η μάχη είχε αρχίσει ναεπεκτείνεται πέρα από τη

λίμνη. Σφιχταγκαλιασμένοι σεζωντανούς κόμπους πουπαραπατούσαν εδώ κι εκεί, τα



ζώα του Σάνγκα σκότωναντους Αρειανούς κα

σκοτώνονταν απ’ αυτούς. Τανερά της λίμνης είχαν βαφτεκόκκινα και το πτώμα ενός

Αρειανού τραβιόταν αργά προςτα μέσα από τις λάσπες τηςόχθης. Υπήρχε κάτι κρυμμένο

κάτω από την επιφάνεια, κάτπου δεν μπορούσε πια ναπολεμήσει στον αέρα, αλλάκαραδοκούσε μουλωχτά στοβυθό για σκοτώσει και να φάει



Τώρα έρχονταν οι φρουροί μετα μακριά κοντάρια τους, και ο

Γ ουίντερς ήξερε ότι στο τέλοκανένα από τα πλάσματα δε θα’μενε ζωντανό στον κήπο. Κ

αυτό ήταν καλό τελικά.

Άρπαξε την Τζιλ από το χέρ

και την τράβηξε προς τοτούνελ, τρέχοντας πίσω από ταδέντρα. Η μάχη είχε αποσπάσε

την προσοχή όλων. Οκτηνώδεις αρσενικοί δενσκοτώνονταν εύκολα, κα



πολεμούσαν ακόμη και για τηχαρά της μάχης. Το τούνελ

ήταν άδειο, η πύλη έχασκεανοιχτή και οι φρουροβρίσκονταν στην αρένα

πασχίζοντας να επιβληθούν. ΟΓ ουίντερς και η κοπέλαδιέσχισαν γρήγορα το τούνελ

και κρύφτηκαν αμέσως κάπουαπέξω μια στιγμή πριν φανεάλλη μια ομάδα φρουρών ναέρχεται από το παλάτι.

Από κει, με πολλή σβελτάδα



και προσοχή, κατηφόρισαν τηναπόκρημνη πλαγιά μέσα από

τα νεκρά ερείπια της Βαλκίκαι βγήκαν στην έρημοαποφεύγοντας τη ζωντανή

πόλη στις όχθες του καναλιούΤο αερόχη-μα του Κορ Χαλήταν ακόμη στο σημείο που το

θυμόταν ο Γουίντερς.

Έσπρωξε την Τζιλ μέσα κα

την ακολούθησε βιαστικάβλεποντάς έναν οργισμένοόχλο να ξεχύνεται από τη



Βαλκίς, όπου ήδη είχαν φτάσετα μαντάτα του εγκλήματος κα

της φυγής του. Αλλά ήταν πιαπολύ αργά να τονσταματήσουν.

Απογείωσε το σκάφος καρύθμισε την πορεία του

γραμμή για την Καχόρα. Τώραπου όλα είχαν τελειώσειένιωθε μια φοβερή εξάντληση

και μια ακατανίκητη επιθυμίανα ξεχάσει κι αυτό το ίδιο τόνομα του Σάνγκα.



Αλλά ήξερε ότι δε θα τοξεχνούσε ποτέ. Η χρυσαφένια

φωτιά είχε αποτυπώσει βαθιάτη σφραγίδα της μέσα του. Ο Γουίντερς ήξερε ότι πάντοτε θα

τον στοίχειωνε το όμορφοπρόσωπο της Φαντ όπως ήτανόταν την έδενε στο ξέφωτο, κα

η θύμηση εκείνου τουδιαπεραστικού ουρλιαχτούόταν η ακτινοβολία άρχισε ναξεχύνεται από τα πρίσματαΑκόμη και οι ψυχοτεχνικοί δε

θα κατάφερναν ποτέ να τον



κάνουν να ξεχάσει.

Οι κυβερνήσεις της Γης κατου Άρη θα φρόντιζαν τώρα ναξεριζώσουν για πάντα το

Σάνγκα από τον πλανήτηΧαιρόταν, βέβαια, και ένιωθεκάποια μικρή υπερηφάνεια

γιατί το κατόρθωμα ήταν δικότου. Αλλά ακόμη κι έτσι...

Κοίταξε δίπλα του την ΤζιλΚάποια μέρα, προσευχήθηκεαπό μέσα του, θα ξανάβρισκε



τον εαυτό της Άραγε ημόλυνση του Σάνγκα θα

έσβηνε κάποτε από μέσα τηςκαι θα γινόταν πάλι η ΤζιλΛέλαντ, που της είχε χαρίσε

την καρδιά του;

Αλλά θα έσβηνε ποτέ ολότελα; Για

μια στιγμή τού φάνηκε σαν νάκουγε την κοροϊδευτική φωνήτης Φαντ να μιλά στην ψυχή

του. Θα σβήσει ποτέ ολότελα απόμέσα σου, Μπερκ Γουίντερς; Μπορεποτέ κάποιος που έτρεξε μαζί με τα

κτήνη του Σάνγκα να ξαναγίνει αυτό



που ήταν κάποτε;

Δεν ήξερε. Κοιτάζοντας πίσωείδε τα σύννεφα του καπνούπου ανέβαιναν από τον

εφιαλτικό κήπο — αλλά δενήξερε.

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ

ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

Ρίτσαρντ Μάθεσον

Κέητ Ουίλελμ

ΕΝΑ ΣΠΙΤΙΚΕΛΕΠΟΥΡΙ ΟΦΟΒΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ

ΚΡΥΟ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟ ΤΑ



Λη ΜπράκετΚΤΗΝΗ ΤΟΥ ΑΡΗ Ο

6 istories diastemikou tromou sullogiko ergo

Documents