ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 2012-2013

2ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΖΑΚΥΝΘΟΥΕρευνητική Εργασία

Μαθητές της Β’ Λυκείου που συμμετείχαν:

Μουζάκης ΑλεξάνδροςΜούσουρα ΙωάνναΜπάστα ΔήμητραΜπιάζης ΣαράντηςΜπίμπο ΧριστιάναΜυλωνά ΝικολέτταΜυλωνά ΠαρασκευήΜυλωνάς ΠέτροςΝτενέκο ΘωμάςΠαράσχη ΑναστασίαΠέττα Χαρά Πέττας ΡαφαήλΠουλή ΆνναΡαπανιόλα ΝτανιέλαΡαυτόπουλος ΑλέξανδροςΣκιαδοπούλου ΕλπίδαΣούλη ΣοφίαΣούρμπη ΑγγελικήΣούρμπη ΔιονυσίαΣπαχίου ΝτανιέλαΤσιριγώτης ΔιονύσηςΧαϊκάλη Μαρία-ΞένηΧαϊκάλη ΧριστίναΧιώνη Αγγελική

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Δ. Ζαφειρόπουλος

 

 

 

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

Βιωματικό μάθημα από τον κύριο Στραβοπόδη. Τιμόθεο, κοινωνιολόγο, υπεύθυνος ψυχοκοινωνικής υγείας Κέντρου πρόληψης Ν. Ζακύνθου <<Η Στοργή>>.

Διενέργεια Ερωτηματολογίου για την παροχή στατιστικών πληροφοριών.

Δημιουργία αφισών με μηνύματα και προβληματισμούς των παιδιών για την κοινωνικοποίηση.

Χειροτεχνία που συμβολίζει την ομαδικότητα και την αγάπη.

Ολοκλήρωση μέσα από ομαδικό παιχνίδι– αυθόρμητη έκφραση συναισθημάτων που βίωσαν κατά τη διάρκεια της ερευνητικής εργασίας.

ΥΠΟΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΗΚΑΝ ΑΝΑ ΟΜΑΔΑ

Η κοινωνικοποίηση στην οικογένειαΗ κοινωνικοποίηση στο σχολείο Πρακτικές εφαρμογές της κοινωνικοποίησης

στους συνομηλίκουςΟι σχέσεις των δύο φύλωνΈνταξη στην κοινωνία του γάμουΗ καθημερινή εργασία μας και η κοινωνία

που δημιουργούμε

ΣΤΟΧΟΙ

Η παρούσα έρευνα αποσκοπεί να συνειδητοποιήσουν οι μαθητές ότι η κοινωνικοποίηση διδάσκεται και η ένταξη ενός νέου μέλους μέσα στην κοινωνία δεν γίνεται απροετοίμαστα και τυχαία, αλλά κάτω από ορισμένες προυποθέσεις και ύστερα από κατάλληλη προετοιμασία.

Να κατανοηθούν οι έννοιες της αγάπης, της συγχώρησης, της αλληλεγγύης, του έρωτα και της ελευθερίας.

Να προβληθούν σωστά πρότυπα ζωής και διαχρονικές αξίες.

Να μάθουν να δουλεύουν μέσα στην ομάδα και να βιώσουν το πνεύμα της συνεργασίας.

Να ερευνήσουν τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, αλλά και να διεξάγουν συμπεράσματα από την κοινωνία στην οποία ήδη ζουν.

Να ονειρευτούν την κοινωνία την οποία πρέπει να δημιουργήσουν.

Να μάθουν να αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον.

Να γευθούν κάτω από την τήρηση κανόνων την χαρά της φιλίας.

Να επανεντάξουν σωστά τον εαυτό τους μέσα στο σχολικό χώρο.

Να περάσουν το στάδιο της εφηβείας και να’ναι πραγματικά και όχι μόνο σωματικά ενήλικες.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η κοινωνικοποίηση είναι ένας κοινωνιολογικός όρος ο οποίος χρησιμοποιείται από κοινωνιολόγους, κοινωνιοψυχολόγους, ανθρωπολόγους, πολιτικούς και παιδαγωγούς, εννοώντας τη διαδικασία μετάδοσης ηθών, εθίμων, κανόνων και ιδεολογιών. Μέσω της κοινωνικοποίησης, μεταδίδονται στο άτομο οι δεξιότητες και συνήθειες οι οποίες είναι απαραίτητες για τη συμμετοχή του στη κοινωνία στην οποία ανήκει. Κοινωνικοποίηση επίσης είναι η εσωτερίκευση των κοινωνικών κανόνων και αξιών, η αφομοίωση δηλαδή από το άτομο, των προτύπων συμπεριφοράς που κάθε κοινωνία ή κοινωνική ομάδα θεωρεί αποδεκτά. Η κοινωνία σχηματίζεται από ποικιλία κοινών κανόνων, συμπεριφορών, αξιών, κινήτρων, κοινωνικών ρόλων, συμβόλων και γλωσσών. Κατ’αυτό τον τρόπο, η κοινωνικοποίηση μπορεί να οριστεί ως το <<μέσο με το οποίο επιτυγχάνεται κοινωνική και πολιτισμική συνέχεια>>.

ΘΕΜΑ

Καταγραφή προτάσεων για την κοινωνικοποίηση του

εφήβου

ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΦΗΒΟΥ

Μαθαίνω να ακούω.Γνωρίζω τον εαυτό μου.Η αλλαγή του κόσμου αρχίζει από την

αλλαγή του εαυτού μου.Μαθαίνω να συνεργάζομαι.Γνωρίζω τα δικαιώματά μου και τις

υποχρεώσεις μου.Σέβομαι τον εαυτό μου και την αξιοπρέπεια

του άλλου.

Το σχολείο ως γέφυρα από την γνώση στην παιδεία.

Η οικογένεια ως χώρος ωρίμανσης του ανθρώπινου προσώπου στην αγάπη και την ελευθερία.

Η θρησκεία ως παράγοντας επίδρασης μιας ηθικής και ενάρετης ζωής.

Η αγάπη ως προσφορά θυσίας προς τους άλλους.

Η κοινωνικοποίηση, πορεία του εγώ προς το εσύ για την δημιουργία του εμείς.

Η αληθινή φιλία ευεργετικό μέσο για την ομαλή ένταξη του ανθρώπου στην κοινωνία.

Αρνητικό στοιχείο για την επικοινωνία και την κοινωνία ο εγωισμός.

Αναγνωρίζω τα ελαττώματά μου και ανέχομαι τις ιδιαιτερότητες των άλλων.

Οι συμμαθητές μου, οι συνάνθρωποί μου, όχι αντίπαλοι, αλλά συναγωνιστές στη ζωή.

Τα καλά παραδείγματα μέσα από την κοινωνία, ας είναι πρότυπα που θα μου δώσουν ώθηση να κινηθώ προς τα εμπρός, όπως το γκάζι στο αυτοκίνητο.

Τα άσχημα παραδείγματα μέσα από την κοινωνία, ας είναι όπως το φρένο του αυτοκινήτου, που μας σταματά, για να αποφύγουμε τον κίνδυνο.

Τα αξιώματα που κατέχουν οι άνθρωποι πρέπει να λειτουργούν ως προσφορά υπηρεσίας και εξυπηρέτησης των άλλων.

Η κοινωνικότητα είναι έμφυτη ανάγκη και ο απομονωμένος άνθρωπος και αυτός που μπαίνει στην κοινωνία έχοντας ατομοκεντρική θεώρηση των πραγμάτων μένει ακοινώνητος και ψυχικά ακρωτηριασμένος.

Η επικοινωνία προϋποθέτει την ενσυναίσθηση να μπορείς δηλαδή να μπαίνεις στη θέση του άλλου και να τον κατανοείς.

Συνεννόηση και κατανόηση, διάλογος με αγάπη, κύρια στοιχεία για την συγκρότηση ενός ζευγαριού.

Η υπερηφάνεια, η υποκρισία, η ζήλεια είναι στοιχεία που σε απομακρύνουν από την ομάδα.

Χαρακτηριστικά γνωρίσματα για την συγκρότηση της φιλίας η αγάπη και η ελευθερία.

Η συνειδητοποίηση ότι ο άλλος είναι <<κατ’εικόνα>> του Θεού δημιουργεί υπόδειγμα ενός ήθους συνύπαρξης των ανθρώπων πέρα από φύλο, φυλή, κοινωνική τάξη, ηλικία ή επάγγελμα.

Δεν μπορεί να δημιουργηθεί καμιά γαλήνια σχέση, αν πρώτα δεν προηγηθεί η ειρήνη του εαυτού μας.

Αυτός που είναι ανώτερος και από βασιλιάς είναι αυτός που μπορεί να τιθασεύσει τα φθοροποιά πάθη του.

Για να πραγματοποιηθεί αλληλοσυμπλήρωση ανάμεσα στα δύο φύλα πρέπει να υπάρχει μια ένωση με αγάπη, ειλικρίνεια και αμοιβαίο σεβασμό.

Όταν η σεξουαλικότητα του ανθρώπου γίνεται τρόπος ικανοποίησης μιας ατομικής βιολογικής ορμής δεν έχουμε να κάνουμε με συνάντηση προσώπων, αλλά με υστερόβουλη και εγωκεντρική χρήση του άλλου ως εργαλείου.

Τα δύο φύλα είναι ισότιμα με διαφορετικούς ρόλους.

Ο έρωτας έχει την έννοια της πύρινης αγάπης, του ολόψυχου δοσίματος στον άλλον και του γεμίσματος από τον άλλον.

Η προσωπική, ερωτική κοινωνία πραγματώνεται στο μυστήριο του γάμου.

Στο γάμο, η γυναίκα και ο άνδρας δεν είναι δύο άνθρωποι, αλλά ένας άνθρωπος.

Η οικογένεια δεν είναι άθροισμα ατομικισμών, αλλά ουσιαστική συνύπαρξη δηλαδή αγαπητική μετοχή από κοινού σε όλα τα γεγονότα της ζωής, στις χαρές του ενός και στις λύπες του άλλου.

Κάθε μέλος της οικογένειας δεν απορροφάται σε μια απρόσωπη μάζα, ούτε ζει στη σκιά του άλλου, αλλά η προσωπικότητά του καθενός, μοναδική και ανεπανάληπτη, αναδεικνύεται και καλλιεργείται με αγάπη, σεβασμό και αμοιβαιότητα.

Ο άνθρωπος γεννιέται άτομο και γίνεται πρόσωπο. Το άτομο αρκείται στη διαφορά του Εγώ από το Άλλο και ποτέ δεν ενδιαφέρεται για την αναφορά (τη σχέση) του ενός προς τον άλλον. Αντιθέτως, το πρόσωπο δίνει προβάδισμα στην αναφορά, στη σχέση, στην επικοινωνία και στη συμ-μετοχή, χωρίς βεβαίως να αγνοεί ή να υποτιμά τη διαφορά του Εγώ από το Άλλο.

Οι άνθρωποι στη ζωή είμαστε συνοδοιπόροι στον κοινό αγώνα για την πραγμάτωση της αγιότητας. Με αυτό το σκεπτικό οι άλλοι είναι συναγωνιστές για την επιτυχία αυτού του στόχου διαφορετικά γίνονται ανταγωνιστές που δεν οικοδομούν κοινωνία, αλλά ζούγκλα, όπως τα αρπακτικά και σαρκοβόρα άγρια θηρία.

Η αληθινή ελευθερία δεν είναι να κάνω ότι θέλω, αλλά περικλείεται σε όρια, σε αυτό που με ωφελεί πνευματικά.

Η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.

Χρυσός κανόνας επιβίωσης των ανθρώπων είναι να μην κάνεις στον άλλον αυτό που δεν θέλεις να κάνουν σε σένα.

Η φιλία που βασίζεται στα ψέματα και όχι στην αλήθεια δεν πρόκειται να ριζώσει.

Η μνήμη θανάτου και η συναίσθηση ότι δεν είμαστε αιώνιοι σε αυτόν τον κόσμο μας καθοδηγεί να επιτύχουμε τις αρετές, οι οποίες και θα είναι το εισητήριο μας για την αιώνια ζωή.

Το σχολείο πρέπει να γίνει χώρος, όπου δεν θα ζουν όλοι κατά ανάγκη ο ένας δίπλα στον άλλο, αλλά ο ένας να μοιράζεται με τον άλλον χαρές και λύπες.

Η σχέση του γονέα με το παιδί ή του δασκάλου με το μαθητή δεν πρέπει να παραμείνει τυπική-νομική, αλλά να είναι ελεύθερη-αγαπητική.

Η αυτογνωσία, γόνιμος χρόνος, κατά τον οποίο κριτικάρεις μόνο τον εαυτό σου διορθώνεις τα λάθη σου, αποκτάς σωστή σχέση μαζί του, για να μπορέσεις να συναντήσεις τους άλλους.

Η υπερηφάνεια απομακρύνει τους ανθρώπους, ενώ η ταπείνωση τους ενώνει.

Η αναγκαιότητα της κοινωνικότητας διδάσκεται απ’την κατασκευή του σώματος, στο οποίο το ένα μέλος πρέπει να συνεργαστεί με το άλλο, για την εξυπηρέτηση του εαυτού μας.

Η συγχωρητικότητα, πνευματικό στήριγμα για την διατήρηση των ανθώπινων σχέσεων.

Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη, δεν ζηλοφθονεί, δεν υπερηφανεύεται, είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος, ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει, δεν χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά αγωνίζεται για το σωστό. Εκείνος που αγαπάει όλα τα ανέχεται, σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει.

Δεν μπορείς να πείσεις κάποιον να κάνει κάτι αν εσύ πρώτος δεν το εφαρμόσεις.

Για να αγαπήσεις τους άλλους πρέπει να απαλλαγείς από ετικέτες όπως είναι π.χ. το φύλο, η φυλή, η γλώσσα, η κοινωνική τάξη, η ηλικία, το επάγγελμα του άλλου.

Η αγάπη αναγνωρίζει και τις ανάγκες του άλλου, όχι όπως θέλω εγώ, αλλά όπως θέλει και ο άλλος, όχι όπως αρέσει σε μένα, αλλά όπως αρέσει και στον άλλον.

Μην πέφτεις στην παγίδα να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους. Μπορείς να πέσεις είτε στην υπερηφάνεια είτε στη μιζέρια με τη σύγκριση. Ούτε να υπερτιμάς ούτε να υποτιμάς τον εαυτό σου. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος.

Πριν επικοινωνήσω με τους άλλους πρέπει πρώτα να έχω γνωρίσει τον εαυτό μου, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά μου.

Ο συνάνθρωπός μου έχει τα ίδια δικαιώματα στη ζωή με μένα, αλλά και τις ίδιες υποχρεώσεις.

Σύμφωνα με τον χριστιανισμό ο Θεός ως δημιουργός των ανθρώπων είναι πατέρας όλων και ο κάθε συνάνθρωπος είναι <<πλησίον>> τον οποίο πρέπει να αγαπήσω, όπως τον εαυτό μου.

Η εργασία πρέπει να παίρνει το χαρακτήρα κοινωνικής υπηρεσίας και όχι εξαπάτησης του άλλου προς ίδιον όφελος.

Η πληρότητα της ζωής σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο επιτυγχάνεται όταν ο άνθρωπος έχει ως βασικό και ουσιαστικό κριτήριο την αξιολογική προτεραιότητα της ψυχής.

Η επικράτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι ένας διαρκής αγώνας στη ζωή του ανθρώπου.

Κοινωνικοποίηση σημαίνει να επικοινωνήσει ο άνθρωπος σωστά με τον εαυτό του, να συναντήσει δημιουργικά το διπλανό του, να ανακαλύψει την υγιή σχέση με τον υλικό κόσμο.

Η πορεία προς την κοινωνικοποίηση ξεκινά από μια μικρή αλλαγή που θα φέρει μια μεγάλη στη ζωή του ανθρώπου.

ΠΗΓΕΣ

Βουλγαράκης, Ηλ., Ποιος αγαπάει αληθινά,Αθήνα,Μαΐστρος,2007

Βουλγαράκης, Ηλ., Σχεδίασμα για την αγάπη,Αθήνα,Μαΐστρος,2004

Δημόπουλος, Γ, Αυτογνωσία,Αθήνα,2006 Θερμός, Β, Εκκλησία και νέοι χωρίς

αερόσακο,Αθήνα,Μαΐστρος,2007Θερμός, Β, Ταραγμένη

Άνοιξη,Αθήνα,Δομή,2008Καρυώτογλου, Αλ, Μαθητικό

Συναξάρι,Αθήνα,Ακρίτας,2003Κονδύλη Ελένη, Μικρή φιλοκαλία της

καρδιάς,Αθήνα,Ακρίτας,2007Μπουσκάλια, Λέο, Η

αγάπη,Αθήνα,Γλάρος,1989Ναυπάκτου, Ιερόθεος, Ποιότητας ζωής,

Λεβαδεία, Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου,1988

Ναυπάκτου, Ιερόθεος, Το φυσικό περιβάλλον του παιδιού, Αθήνα, Αποστολική Διακονία,1995

Σακελλαρίου, Παναγ., Ύμνος στον ύμνο της αγάπης,Αθήνα, Αποστολική Διακονία,1997

Φωτίου, Σταύρος, Άνδρας και Γυναίκα: ο άνθρωπος,Αθήνα,Ακρίτας,2006

Φάρος, Φιλόθεος, Η διαχείρηση της αγάπης,Αθήνα,Αρμός,2010

Φάρος, Φιλόθεος, Ταξίδι αυτοανακάλυψης,Αθήνα,Αρμός,2009

Πιντέρη,Γ,Μια μικρή αλλαγή φέρνει μια μεγάλη,Αθήνα,Θυμάρι,1997

Νεανικοί προβληματισμοί, Πρακτικά Πανελληνίου Συνεδρίου Στελεχών Νεότητος Ιερών Μητροπόλεων, Μάϊος 1992

Gershen Kaufman,Lev Raphael,Pamela Espeland, Αγάπα τον εαυτό σου,Αθήνα,2003