Rijksweg 2

Verveeld opent Jade de brievenbus, waar ze een pakketje brieven in ziet liggen.

Ze bekijkt ze nieuwsgierig, maar komt meteen tot de conclusie dat het allemaal rekeningen zijn.

Snel neemt ze ze mee naar binnen, om ze meteen te betalen.

De verveling had de laatste paar dagen verschrikkelijk toegeslagen.

Ze was ondertussen wel tot de conclusie gekomen dat Moos het huishouden draaiend hield – Zonder Moos was alles stil.

Aan Constantijn had ze de laatste tijd ook niet veel – Nu hij oudere was sliep hij een groot deel van de dag, maar was hij ook nóg meer dan voorheen met zijn levenswens bezig.

Natuurlijk hield ze nog steeds van hem, maar ze begon zich behoorlijk opgesloten te voelen in haar eigen huis.

Het enige wat haar, na al die jaren, nog steeds vrolijk hield, was schilderen.

Bijna de hele dag kon ze doorbrengen, met alleen maar haar penseel in haar handen, dunne lijntjes op het canvas zettend.

Constantijn heeft geen idee dat zijn vrouw zich zo voelt, en stapt weer vol goede moed op zijn hometrainer.

Nog maar één klein stukje fietsen, en hij zal voor eeuwig het platina wensniveau in de wacht slepen.

‘Dus,’ zonder dat hij het had gemerkt, was Jade naar boven gekomen, en naast de hometrainer komen staan.

‘Nu je daar eindelijk mee klaar bent,’ ze knikt even naar de hometrainer.

‘Dacht ik, misschien wordt het tijd voor iets nieuws?’

Even later liggen ze samen op hun bed.

‘Ik zat te denken..’ begint Jade na een tijdje.

‘Misschien is het leuk om Moos haar kamer te verhuren. Dan is het niet zo leeg, enzo..’ vragend kijkt ze hem aan.

‘Wat vind jij?’

‘Ik weet het niet hoor,’ mompelt Constantijn.

‘Waarom zouden we dat doen, we hebben het toch goed met zijn tweeën?’

‘Maar het is zo stil hier,’ zegt Jade nog eens, teleurgesteld dat hij het blijkbaar geen goed idee vind.

‘Wil je er nog wel over nadenken?’ vraagt ze nog enigszins hoopvol terwijl ze weer overeind komen.

‘Tuurlijk,’ antwoord hij, en ter ondersteuning van zijn antwoord plant hij een kus op haar hoofd.

Rijksweg 5

Met een treurige blik in haar ogen staart Elora uit haar slaapkamerraam.

Ze heeft de laatste tijd veel nagedacht over haar verleden, haar toekomst – Lotte’s toekomst.

Ze had werkelijk gedacht dat haar leven op rolletjes liep, maar ze had zich daar duidelijk in vergist.

Natuurlijk had ze graag gehad dat Lotte haar vader had gekend, maar leven zonder hem was onderhand zo gemakkelijk geworden..

Voorzichtig leunt ze tegen de kledingkast aan, en wrikt wat aan de armband die ooit van haar moeder was geweest.

Zou ze er goed aan doen Lotte’s vader weer in huis te halen?

Ze wist dat hijzelf niks liever zou willen, maar zou ze zichzelf niet te veel pijn doen?

Voorzichtig opent ze haar kamer deur, en gaat in de gang staan.

Misschien moest ze het gewoon doen.

Even blijft ze nog stil staan, maar na een kordaat knikje naar zichzelf, beent ze naar beneden.

‘Hij vínd me niet leuk.’ moppert Lotte voor de zoveelste keer tegen de telefoon.

Aan de andere kant hoort ze Katja gniffelen.

“En wat als het wel zo is?” klinkt het dan uitdagend.

‘Huhmpf,’

‘Heb jij geen huiswerk te doen ofzo?’ vraagt ze plagend.

Meteen klinkt er vanaf de andere kant geprotesteer.

‘Dat dacht ik al,’ grinnikt Lotte terwijl ze zich voorzichtig overeind duwt.

‘Ow Fredje, kijk me niet zo aan.’ lacht ze als Frederick protesterend omhoog komt van haar plotselinge beweging.

“Wat doet hij?” vraagt Katja meteen nieuwsgierig.

‘Kwaad zijn,’ grinnikt Lotte meteen weer als antwoord, terwijl ze toekijkt hoe Frederick van het bed afspringt en op haar bureaustoel gaat zitten.

Meteen begint Katja weer te smeken.

‘Je doet maar wat je wil,’ antwoord Lotte.

Blijkbaar was dat wat Katja wou horen, want ze wordt meteen enthousiast.

‘Oh, god, wat heb ik nu gedaan?’ vraagt Lotte geschrokken.

“Jezelf een plezier gedaan.” antwoord Katja alleen maar zelfvoldaan.

‘Zeg Kat,’ mompelt ze terwijl ze naar de spiegel loopt en haar hand op haar buik legt.

‘Vind jij mij dik?’ ze bijt op haar lip terwijl ze haar buik intrekt, en hem vervolgens weer ontspant.

Voorzichtig prikt ze er in, terwijl Katja’s haar tirade begint.

“Jij bent niet dik oké! Wat laat je dat ook maar denken? Komt het door Damian? Hij vind je echt leuk hoor, ik zie het aan hem. Weetje Lot, je moet niet zo onzeker zijn, ik weet dat je in een kut fase zit met je vader enzo, - Lot, luister je wel?”

‘Ik luister,’ zegt ze snel als ze merkt dat Katja is stilgevallen.

‘Ik moet alleen, uhm, eten.’ voegt ze er aan toe.

“Je eet vroeg vandaag.”

Ze slaakt een zucht bij het horen van Katja’s wantrouwige stem.

‘Ja, mijn moeder heeft.. Een date.’ verzint ze op goed geluk.

“Ow, echt?! Wat goed voor haar!” roept Katja meteen enthousiast.

‘Ja, ik weet het, maar ik moet dus gaan.’

Snel mompelt ze een gedag, en met een druk op het rode telefoontje verbreekt ze de verbinding.

‘Ow, kijk me niet zo aan Fred!’ zegt ze geïrriteerd als Frederick haar opnieuw indringend aan staart.

‘Ze moet zich gewoon niet zoveel zorgen maken, het gaat prima met me.’ zegt ze ter overtuiging, al is het meer tegen haarzelf.

‘Alleen wel kut dat ze tegen me liegt,’ gaat ze met een zucht verder terwijl ze haar aandacht weer op de spiegel richt.

‘Ik ben duidelijk wat aangekomen de laatste tijd.’

Met samengeknepen ogen kijkt ze naar haar spiegelbeeld.

‘Misschien moet ik daar wat aan doen,’ mompelt ze dan langzaam.

Twee uur later, nadat ze écht gegeten heeft, hangt ze twijfelend boven het toilet.

De WC aroma’s vullen haar neusgaten, en zijn nou niet echt bepaald aantrekkelijk.

Ze zucht en knijpt haar ogen dicht, voor ze voorzichtig haar vinger in haar keel steekt.

Een uur later is het buiten al donker, en heeft ze haar pyjama maar aangetrokken, omdat ze zich vies voelde.

Voorzichtig hijst ze zich op haar kledingkast, en kijkt naar haar oude teddybeer.

Haar moeder had er op gestaan dat ze huiswerk ging maken, iets wat natuurlijk uiterst verdacht was.

Haar maag rammelt – hij is immers niet gevuld.

Ze besluit dan maar even naar beneden te gaan, één koekje kan geen kwaad.

Kan ze meteen even zien wat haar moeder allemaal uitvoert.

Ze heeft net haar koekje gepakt, en is de woonkamer ingelopen om haar moeder welterusten te zeggen, als ze plotseling verstijft van schrik.

Snel, om geen kreetje van verbazing uit te slaken, slaat ze haar hand voor haar mond, en drukt zichzelf tegen de deur aan.

Op de bank zit niemand minder dan haar moeder, met.. Een man.

Het eerste positieve dat haar te binnen schiet, is dat ze nu tenminste niet heeft gelogen tegen Katja.

Haar moeder héeft een date.

Het lijkt er niet op dat het stel haar opmerkt, en dus blijft ze gespannen tegen de deur aan staan.

‘Ik ben echt blij dat we het uit hebben kunnen praten.’

‘Ik ook, het was echt een grote fout van mij om jou en Lotte alleen te laten – zelfs al was ik er nog niet klaar voor.’

Elora tovert een lach tevoorschijn, en kruipt wat dichter tegen hem aan.

‘Nu moeten we het alleen nog aan Lotte uitleggen,’ mompelt ze na een moment van stilte.

‘Doe dat dan maar nu meteen,’ verbreekt Lotte die stilte, terwijl ze in de stoel tegenover ze gaat zitten.

Afwachtend staart ze naar haar moeder en de man, die er beiden vrij relaxt bij zitten.

‘Nou?’ ongeduldig schuift ze met haar voeten, en wacht tot één van de twee zal beginnen met praten.

‘Lot, ik weet niet wat je van ons verwacht, maar.. We zijn verliefd.’ zegt Elora dan voorzichtig.

De man achter haar knikt bevestigend, terwijl Lotte met open mond van de één naar de ander staart.

‘Maar.. Ik ken jou helemaal niet!’ kwaad slaat ze haar armen over elkaar heen.

‘Hoe ken jij hem, en waarom weet ik hier niks van?’

Voor haar moeder echter antwoord kan geven, is ze al kwaad opgestaan.

‘Zoek het lekker uit!’ snauwt ze nog voordat ze naar de deur beent en de trap op rent.

Eenmaal op haar kamer aangekomen, smijt ze de deur dicht, en zakt dan kwaad tegen de muur naar beneden.

Ze heeft helemaal geen behoefte aan een stiefvader – zelfs al kent ze haar echte vader niet eens.

Academie de Keizer

Studentenvereniging

‘Als ik jou was, zou ik gewoon een keer naar hem toe gaan.’ mompelt Moos terwijl ze slaperig op haar arm leunt.

‘Juist,’ lachend kijkt Nienke op haar neer.

‘Dat is waarom ik jou niet ben,’ voegt ze er grijnzend aan toe, terwijl ze Moos in haar zij port.

‘En áls ik jou was,’ vervolgt ze nu breed grijnzend.

‘Zou ik niet meer zo lang op feestjes rond blijven hangen, omdat ik dan de volgende morgen doodmoe zou zijn.’

‘Huhmpf,’ klinkt het alleen maar gedempt, voor Moos overeind krabbelt.

‘Ik ben niet moe,’ mompelt ze om Nienke te overtuigen.

‘Sure,’ grinnikt Nienke meteen weer.

‘Dan moet je wel, de volgende keer dat je me daarvan probeert te overtuigen, niet zo hard gapen.’

Snel slaat Moos haar hand voor haar mond, voor ze zich weer met een plof voorover op het bed laat vallen.

Beiden merken niet dat Milo de kamer in is gelopen, tot hij even kucht.

‘Ow, hé Miel, ziet Moos er niet moe uit?’ vraagt Nienke meteen plagend. Moos kijkt haar kwaad aan, waardoor ze in de lach schiet.

Milo ziet er echter niet zo blij uit.

Haar gezicht betrekt meteen als hij dichterbij komt.

‘Wat is er?’ vraagt ze geschrokken, terwijl Moos weer overeind komt en ook naar Milo kijkt.

‘Het zijn pap en mam, Nien.’ Meteen krijgt hij tranen in zijn ogen.

‘Ze zijn overleden.’ weet hij er uit te persen.

‘Wat?! Maar.. Hoe?’ de tranen prikken nu ook in haar ogen, terwijl ze geschrokken naar haar broer kijkt.

‘Ik weet het ook niet precies, blijkbaar waren ze gewoon bezig met de dagelijkse bezigheden.’ Hij slikt even.

‘Het was van ouderdom, hij was er gewoon opeens. Eerst voor mam, meteen daarna voor pap.’

Even later proberen Milo en Moos Nienke nog steeds te troosten, maar ze blijft maar snikken.

‘Ow, Nien, ze hebben zo’n mooi leven gehad, en twee kinderen om trots op te zijn.’ probeert Moos haar nogmaals op te beuren, maar Nienke huilt er dwars doorheen.

Milo zegt niks, maar streelt haar alleen maar troostend door haar haar.

Het liefste zou hij met haar meehuilen, maar hij beseft dat ze op dit moment haar grote broer nodig heeft.

Uiteindelijk houdt ze toch op met snikken, en langzaam komt er weer een lach op haar gezicht.

‘Mam en pap hadden vast niet gewild dat we er te lang bij stil zouden zitten.’

En met die woorden gaan ze alle drie weer hun eigen gang.

De volgende avond zitten Milo en Mira samen op hun bed, en genieten van een fijne stilte.

‘Is er soms iets?’ vraagt Milo na een tijdje, als hij denkt dat Mira iets wil zeggen.

‘Nee hoor,’ ontkent ze meteen.

Hij trekt zijn wenkbrauw op, en ze zucht.

‘Oké, er is wel iets.’ geeft ze ongemakkelijk toe.

Meteen trekt hij haar naar zich toe.

‘Wat dan? Je kan me toch alles zeggen?’

Ze haalt even adem, en legt haar hoofd op zijn schouder.

‘Ik vroeg me gewoon af.. Want, ik bedoel..’ ze hakkelt een beetje over haar woorden, maar Milo blijft aandachtig luisteren.

‘We hebben het nog nooit echt gedaan.’

Hij ziet dat ze een rood hoofd krijgt als het hoge woord er eenmaal uit is.

Onwillekeurig moet hij lachen.

‘Is dat het?’ ongelovig kijkt hij haar aan.

Een tikje beledigt kijkt ze hem aan, maar dan knikt ze.

‘Ik dacht gewoon dat dat is wat alle mannen willen.’ mompelt ze dan verontschuldigend.

‘Maar ik ben toch geen normale man?’ lachend zoent hij haar.

‘Ik wou er alleen nog even mee wachten.’

Ze krijgt een lach op haar gezicht, en knikt.

‘Ik bof maar met jou.’

Rijksweg 9

Kyle is sinds kort aan zijn levenswens beginnen te werken.

De koppelende Zigeunerin is een veel geziene vrouw bij het huis, waardoor niemand zich er echt meer aan stoort.

Niemand, behalve Katja.

Zij is degene die haar broertje goed in de gaten houdt, wanneer hij weer is met een van zijn dates bezig is.

Misschien ook maar goed, gezien er elke dag een nieuwe vrouw over de vloer loopt, en Kyle soms twee vrouwen uitnodigt.

Het is zaterdagavond, haar moeder is werken, en Kyle is uit met zijn beste vriendin.

Alleen thuis zijn met haar vader was altijd al verschrikkelijk saai geweest, maar de laatste tijd was hij nog stiller geworden.

En dus was ze maar aan haar huiswerk begonnen.

Ze schrikt op van haar deur die open gaat, en haar vader die nonchalant tegen de deur gaat staan.

‘Ow, hoi,’ mompelt ze terwijl ze haar stoel naar hem toe draait, en afwacht wat hij wil.

‘Kunnen we even praten?’ vraagt hij met een knikje naar haar bed.

Ze knikt ongemakkelijk. Ze heeft toch zeker niks verkeerd gedaan?

‘Is er iets?’ vraagt ze daarom ook.

Ze gaan op het bed zitten, en kijken elkaar niet aan.

Een stilte valt, en Katja begint zich nu ongeduldig af te vragen wat hij van haar wil.

‘Je moet weten dat ik heel trots op je ben.’ zegt hij dan opeens, terwijl hij over haar bovenbeen wrijft.

Ze wil hem best geloven, alleen dat is zo moeilijk omdat hij haar niet aankijkt.

Zenuwachtig kijkt ze naar zijn hand die op haar bovenbeen stil blijft liggen. Waarom voelt ze zich zo opgelaten?

Ze gaat wat verzitten, terwijl haar vader iets vertelt, maar die hand – Die hand blijft maar op zijn plek liggen.

Op de een of andere manier breekt het zweet haar uit, en raakt ze in paniek.

Zijn trouwring glimt in het licht. Hij is getrouwd, met haar moeder, hij is haar vader. Probeert ze zich voor te houden.

Hij stopt midden in zijn verhaal, en kijkt haar eindelijk aan. Dit keer kijkt ze zelf weg.

Er verschijnt een frons op zijn gezicht, die al snel verandert in een glimlach.

‘Ik weet wat jij denkt,’ mompelt hij met een scheve grijns.

Langzaam drukt hij haar naar achter, en voor ze ook maar een gilletje heeft kunnen slaken, raakt haar hoofd het kussen al.

Haar adem gaat nu jagend, en haar hart klopt zo hard, dat het haar borstkast zou kunnen openbreken.

Angstig kijkt ze weg, als haar vader zich nog iets meer over haar heen buigt.

‘De man die jou ooit gaat trouwen, moet wel de gelukkigste man op aarde zijn.’ mompelt hij met een scheve grijns.

Tranen prikken in haar ogen terwijl ze zich probeert te verzetten, maar haar vader is sterker.

Plotseling hoort ze iets, en ze merkt dat haar vader het ook hoort.

‘Jo! Ben thuis!’ klinkt de stem van Kyle beneden, waarna er een deur wordt dichtgeslagen.

Even is het doodstil, terwijl de ogen van haar vader angstig heen en weer flitsen.

‘KYLE!’ Haar vader schrikt van haar gil, zijzelf eigenlijk ook, zo angstig had ze nog nooit geklonken.

‘KYLE!’ hoort ze zichzelf weer krijsen.

Tot haar opluchting hoort ze struikelende voetstappen op de trap.

De deur vliegt open, en Kyle komt hijgend en met gebalde vuisten de kamer ingerend, klaar om toe te slaan.

Zijn blik glijd naar het bed, en even is hij met stomheid geslagen.

Dan lijkt hij het te beseffen, en voor ze het weet bespringt hij Johan.

Ze barst in huilen uit, en slaat haar handen voor haar ogen als Johan Kyle keihard in zijn gezicht slaat.

Kyle slaat keihard terug, waardoor Johan nog kwader wordt.

Maar met nog een extra knal van Kyle tegen zijn slaap, ligt hij bewusteloos op de vloer.

Kyle schopt voor de zekerheid, en om zijn agressie kwijt te kunnen, nog eens na, en loopt dan naar zijn zus toe.

‘Ow, Kat,’ fluistert hij terwijl hij naast haar gaat zitten, en ze alleen maar hysterisch kan huilen.

Snikkend, maar ook kwaad vertelt ze hem het verhaal, waarin hij af en toe een walgende blik op hun nog steeds bewusteloze vader werpt.

Bemoedigend slaat Kyle zijn arm om haar heen.

‘Wat moet mama wel niet denken?’ snift Katja als het een tijdje stil is geweest.

‘Die zet hem het huis uit.’ antwoord Kyle beslist.

‘Dit laat ze toch niet zomaar gebeuren?’ voegt hij er aan toe als Katja niet overtuigd lijkt.

Met een waterig lachje knikt ze, en laat haar hoofd dan rusten op zijn borst.

Rijksweg 7

Megan zucht. De mensen zagen haar en Anouk altijd als de twee tegenpolen.

Anouk, rustig en verlegen, zij aanwezig en direct.

Ze gingen er altijd automatisch vanuit dat hun karakters botsten, en vroegen altijd bezorgd aan hun ouders of het wel goed ging tussen die twee.

Ze hadden echter niet meer fout kunnen zitten. Wel niet over hun karakters, maar wel over de band die ze deelden.

Megan wist dat Anouk met de eerste muggenbult al naar haar toe zou komen, idem voor haarzelf.

Nee, Anouk en zij waren beste vriendinnen, en dat zou niemand ze ooit afnemen.

Ze zucht nog eens, terwijl ze door Anouks blonde haren streelt. Ze was best jaloers op die blonde haren, gezien Anouk ze als enige van de drie Verwijk kinderen had.

‘Wat zeiden ze dan Noukje?’ probeert ze nog eens na een lange stilte, maar Anouk blijft nog steeds alleen maar snikken.

‘Was het héel naar?’ blijft ze doorvragen, waarna Anouk toch haar mond opent.

‘Héél naar,’ klinkt het gedempt en hikkerig.

Megan voelt hoe haar shorts nat wordt, maar ze laat Anouk huilen.

‘Moet ik morgen naar ze toe gaan?’ vraagt ze dan.

‘Dan gaan ze jou ook pesten!’ snikt Anouk met overslaande stem.

‘Natuurlijk niet,’ antwoord Megan zelfverzekerd.

‘Zij zijn banger voor mij dan wij voor hen zijn, toch?’ probeert ze Anouk wat moed in te spreken.

Het snikken houdt op, en er klinkt alleen nog een raar gehik.

‘Misschien,’ mompelt Anouk dan.

‘Goedzo,’ even twijfelt ze. ‘Moet ik het anders tegen mama zeggen?’

Even komt Anouk overeind. ‘Nee, niet mama.’ zegt ze hard.

‘Thijmen dan?’ dringt Megan aan.

Even blijft het stil.

‘Nee,’ klinkt het dan eigenwijs.

Rijksweg 5

Met gesloten ogen zit Lotte op de badrand.

De laatste dagen had ze moeite gehad met zo’n beetje alles.

School, thuis, vrienden, familie.. En het ergste : voor haar gevoel komt ze alleen maar aan, hoe erg ze ook op haar lijn let.

De afgelopen week had ze nog niet naar haar buik kunnen kijken, zonder een gevoel van afkeer te voelen. Voor zichzelf nota bene!

Langzaam laat ze zich van de badrand, in het warme water glijden.

Nog even genieten van de rust voor ze weer naar school moet.

‘Nou, dit is dus mijn kamer.’ mompelt ze die middag rond één uur.

Ze schuifelt wat met haar voet.

‘Mooi groot,’ antwoord Damian op zijn beurt.

‘Dankje,’ ze lacht even, en gaat dan maar op het bed zitten.

Zonder een uitnodiging af te wachten, komt Damian naast haar zitten.

‘Wat wil je doen?’ vraagt ze na een kleine stilte.

‘Zo blijven zitten is niet erg.’ antwoord hij met een glimlach, terwijl hij iets dichterbij schuifelt.

Even lijkt hij te twijfelen, maar zet dan door.

‘Ik vind je echt heel leuk.’

Afwachtend kijkt hij haar aan, en als ze niks zegt, slaat hij zijn armen maar om haar heen.

Dankbaar kruipt ze tegen hem aan, en een tijdje blijven ze zo in stilte zitten.

‘Laat je me niet in de steek?’ fluistert Lotte na een tijdje.

‘Nooit,’ antwoord Damian meteen, terwijl hij haar dichter tegen zich aandrukt.

Die avond zit ze trillend naast de WC.

Ze kan het zich niet veroorloven nog meer aan te komen, al helemaal niet nu ze Damian heeft.

Ze kán Damian niet kwijt raken.

En met die instelling buigt ze zich met dichtgeknepen ogen over het toilet.

Academie de Keizer

Studentenvereniging

Vrolijk kijkt Nienke naar de TV.

Ze heeft net haar laatste college voor haar examen achter de rug, en ook dit keer voelt ze zich er goed over.

Ze kan in ieder geval niet zeggen dat ze niet haar best heeft gedaan, en dus heeft ze wat ontspanning verdient.

‘Niiieeeeen?’ Met grote ogen gaat Moos voor het beeld staan, en kijkt haar gretig aan.

‘Wat?’ vraagt Nienke, die die lach herkent, meteen.

‘Ik heb iemand meegenomen van de campus,’ gaat Moos met een glinster in haar ogen verder.

‘Je vind het vast wel leuk dat hij er is.’ voegt ze er breed grijnzend aan toe.

Meteen als ze dat lachje ziet, krijgt ze een akelig voor gevoel, wat bevestigd wordt als hij inderdaad aan komt lopen vanuit de hal - Björn.

Moos kijkt haar trots aan, maar zelf vind ze het niet zo grappig.

‘Dan laat ik jullie wel alleen.’ En voor Nienke het weet is ze de kamer uit gebeend.

Even kijken ze Moos allebei ontzet na, maar dan zakt Björn op de andere bank neer.

‘Dus..’ hij klapt even in zijn handen, en kijkt haar afwachtend aan.

Meteen schiet ze in de lach.

‘Wat?’ vraagt hij een tikje beledigt.

‘Je weet dat dat shirt heel verkeerd opgevat kan worden, toch?’ vraagt ze al lachend, al is het meer een conclusie.

Meteen schiet hij ook in de lach.

‘Misschien is dat juist de bedoeling.’ grijnst hij voor hij naast haar komt zitten.

Die middag besteden ze met praten, en veel gelach.

Hoewel ze denkt dat Nienke het niet door heeft, ziet ze Moos vaak even glimlachend om het hoekje van de muur kijken, en dan weer naar boven verdwijnen.

Ze moest toegeven, hoe erg dat ook zou worden, Moos had er goed aangedaan Björn over de vloer te halen.

Even is ze de draad van Björns verhaal kwijt, maar echt maakt het haar niet uit.

Alleen al door naar hem te kijken, voelt ze zich helemaal gelukkig van binnen.

Met een scheef lachje kijkt hij haar aan, waardoor ze moet glimlachen.

‘Waar denk je aan?’ vraagt hij nieuwsgierig.

‘Niks,’ mompelt ze betrapt, waardoor hij moet lachen.

‘Aah, waarom geloof ik je niet?’ zegt hij met een scheve grijns. ‘Wat zei ik dan?’

Ze knijpt haar ogen dicht en zucht. ‘Oké, ik weet het niet.’ geeft ze dan lachend toe.

‘Wil je niet weten wat ik zei?’ vraagt Björn na even om haar gelachen te hebben.

‘Huhm, misschien, was het iets leuks?’ gaat ze er plagend op in.

‘Ligt er aan,’ berekenend kijkt hij haar aan. ‘Durf je het aan te horen?’

Hij buigt zich nog iets naar voren, alsof hij haar een geheim gaat toe fluisteren.

‘Ik zei dat ik je heel leuk vind.’ grijnst hij.

‘En daarna vroeg ik of ik dit mocht doen.’

Langzaam trekt hij haar naar zich toe, en kust haar voorzichtig op haar mond.

‘Versier je meisjes altijd zo?’ vraagt Nienke lachend terwijl ze haar armen om hem heen slaat.

‘Eigenlijk wel, maar het is nog nooit gelukt bij zo’n mooi meisje als jij.’ grijnst hij voor hij haar weer zoent.

‘Als je niet zo ongelooflijk leuk was, zou ik me beledigt hebben gevoeld.’ grinnikt Nienke. ‘En trouwens, ik weet heus wel dat dat niet is wat je zei, anders had ik het wel doorgehad.’

Nonchalant haalt hij zijn schouders op.

‘Maakt dat nu nog uit dan?’

Even later vallen er al niet veel woorden meer.

‘Het zou eigenlijk best lullig zijn als er nu iemand binnen komt.’ giechelt Nienke.

‘Gebeurd niet,’ overtuigd hij haar voor hij haar de mond snoert.

‘Zonder mij had Nien dus een liefdeloos en eenzaam leven geleden.’ besluit Moos haar verhaal die avond vrolijk.

‘Whaha, en nu ga je haar de rest van haar niet zo liefdeloze en eenzame leven achterna zitten met het feit dat ze haar geluk aan jou te danken heeft?’ plaagt Jack.

‘Nee,’ antwoord Moos beledigt. ‘Alleen maar voor de eerst komende twintig jaar.’ voegt ze er grijnzend aan toe.

Jack rolt lachend met zijn ogen, en port haar dan in haar zij.

‘Maar welke film wil je nou zien?’

‘Owja, film,’ grinnikt Moos terwijl ze zich over de stapel DVD’s buigt.

Grijnzend komt hij wat dichterbij geschoven en laat zijn arm op haar been leunen.

‘En schiet een beetje op met kiezen, we hebben niet de hele avond de tijd.’

‘Hé, ik kan ook weer teruggaan naar mijn eigen kamer hoor,’ zegt ze quasi beledigt.

‘Trouwens,’ zegt ze om van onderwerp te wisselen.

‘Als ik niet beter wist, zou ik denken dat je me probeert vet te mesten.’ grinnikt ze met een blik op de subtiele stapel donuts, die tussen hun twee glazen in ligt.

‘Misschien wil ik dat juist wel,’ plaagt Jack. ‘Alleen is het probleem dat je ze zelf hebt meegenomen.’ voegt hij er droog aan toe.

‘Achja, das waar ook.’ giechelt Moos alsof ze het zich opeens weer herinnert, terwijl ze op haar arm leunt en ondertussen niet probeert de kaarsjes te raken.

‘Waarom eigenlijk die kaarsjes?’ vraagt ze plots nieuwsgierig.

‘Ah, nou, moet je kijken,’ voorzichtig staat hij op, om geen kaarsjes om ver te schoppen, en loopt naar de schakelaar.

Hij drukt hem uit, en gaat dan trots weer zitten.

‘Zodat je dit effect krijgt.’

Onder de indruk staart Moos naar alle kleine lichtjes om haar heen.

‘Nice,’ zegt ze met een glimlach.

Jack zucht even, en bijt op zijn lip.

‘Moos, we kunnen toch eerlijk tegen elkaar zijn?’

Verbaasd komt ze overeind, en kijkt hem aan. ‘Altijd, is er iets dan?’

‘Niks, ik vroeg me alleen af wanneer we het eindelijk is gaan zeggen.’

‘Wat zeggen?’ vraagt ze met opgetrokken wenkbrauw.

‘Dat weet je best.’ mompelt hij terwijl hij even van haar weg kijkt.

‘Nou, nee, ik geloof van niet.’ ontkent ze, hoewel ze haar hart toch sneller voelt bonken.

‘Zeg jij het maar.’ fluistert ze dan.

‘Oké,’ even slikt hij, maar dan vermant hij zich.

‘Jij houdt van mij.’ zegt hij dan recht in haar gezicht.

Even is het stil, terwijl ze hem alleen maar aan kijkt.

‘En jij houdt van mij.’ zegt ze dan zachtjes.

Even klinkt er niets anders dan een uil die niet ver van het open raam vandaan in een boom zit, tot Moos de stilte verbreekt.

‘Vind je me echt leuk?’ onzeker kijkt ze hem aan, maar wanneer hij knikt, kruipt ze bij hem op schoot.

Opeens heeft ze door wat ze al die tijd heeft moeten missen, en genietend legt ze haar hoofd tegen dat van hem.

‘Die kaarsjes waren toch een goed idee,’ grijnst Jack opeens, waardoor Moos in de lach schiet.

‘Stiekem heb jij dit gewoon allemaal gepland, hè mannetje?’

Die avond vallen ze pas na een lange tijd in slaap, Moos iets eerder dan Jack.

Met een grote glimlach strijkt hij door haar haren, en sluit zijn ogen.

Zo hoorde het te zijn.

Het is nog vroeg in de morgen, of laat in de avond, als Milo en Mira al druk aan het zwoegen zijn.

Ze hebben over slechts zes uurtjes hun examen, het aller laatste van hun studententijd.

‘We kunnen het,’ mompelt Milo een uur later, als ze nog maar vijf uur te gaan hebben.

‘Makkelijk,’ grijnst Mira naar hem. ‘En toch ben ik verschrikkelijk zenuwachtig.’ geeft ze toe.

Bemoedigend drukt hij haar tegen zich aan.

Als het dan toch eindelijk tijd is, zoenen ze elkaar vluchtig.

Nog even horen ze alle succeswensen van de overige drie aan, maar dan gaan ze hand in hand op weg naar het laatste examen.

Het is al weer licht geworden als ze alle twee opgelucht weer opgelucht op de stoep voor het studentenverenigingshuis staan.

‘We hebben het gewoon gedaan!’ roept Mira uitgelaten uit voor ze hem om de nek vliegt.

‘Je wil niet weten hoe pissig ze waren dat ze allebei net nu examen hebben.’ grijnst Jack als Milo en Mira hem het nieuws komen vertellen.

‘In ieder geval gefeliciteerd, ook namens de dames.’

‘Thanks,’ glimlacht Mira, maar dan staat ze op.

‘Straks missen we onze taxi.’

Net wanneer Milo de taxideur achter zich dichtschuift, komt Nienke hijgend aangerend.

‘Dooooooooooooeeeeeeeeeeeeeeei!’ roept ze al hijgend door het raampje heen.

Regen plenst op haar neer, en toch blijft ze haar broer vrolijk uitzwaaien, tot hij uit het zicht verdwenen is.

Rijksweg 9

‘Wow, ik wist niet eens dat jullie een kelder hadden.’ mompelt Lotte bewonderend terwijl ze de ruimte nog eens doorkijkt.

‘Wij wel, alleen we waren hier nog nooit geweest, verboden terein, volgens Johan.’ antwoord Katja nuchter.

Nog geen drie dagen na Johans vertrek, was het woord “papa” en alle woorden die met dat woord in verband staan meteen verbannen.

Dit nadat Katja een verschrikkelijke huilbui had gekregen toen haar moeder per ongeluk over hun vader begon.

Nu hadden ze het er niet meer over, en dat zou ook zo blijven.

‘Wie weet wat hij hier allemaal heeft uitgevoerd, met wie weet wie.’ zegt Katja tactloos.

Troostend legt Lotte haar hand op haar schouder.

‘Het is verleden tijd,’ mompelt ze troostend.

Even valt er een ongemakkelijke stilte, die verdwijnt wanneer Thijmen, deels om van onderwerp te veranderen en de stilte te verbreken, vraagt waarom ze hier nou precies zijn.

‘Ah, nou,’ Katja lijkt meteen op te klaren.

‘Ik dacht, gezien ik zowieso weg wil hier nu,’ Even valt er opnieuw een kleine stilte. ‘Dat we misschien vervroegt naar de universiteit kunnen vertrekken.’ even kijkt ze gretig naar hun gezichten.

‘Aan onze cijfers zal het niet liggen.’ zegt ze snel, als niemand echt enthousiast reageert.

‘Je wist al dat ik het er mee eens ben,’ grijnst Kyle om zijn zus bij te staan.

Lotte begint ook te lachen. ‘Ik doe mee.’ zegt ze dan vrolijk, waarna ze alle drie naar Thijmen kijken.

Die gooit lachend zijn handen de lucht in.

‘Waar jullie zijn, ben ik ook.’

Rijksweg 7

Het was een mooie lente dag, eindelijk niet meer nét te fris om niet te kunnen zwemmen.

En er waren geen anderen die daar meer gebruik van wilden maken dan Megan en Anouk.

“Waterratten,” mompelde hun moeder dan altijd.

Vrolijk laat Megan haar voeten van de duikplank af bungelen.

‘Ah, hier heb ik nou op gewacht,’ glimlacht ze als ze met haar grote teen net het water kan raken.

Anouk knikt instemmend.

‘Morgen groeien we op,’ het was een domme conclusie, gezien ze er al drie dagen non stop over praatten, maar toch wou Megan het even gezegd hebben.

Nieuwsgierig kijkt ze naar Anouk.

‘Ga je het nog steeds niet tegen mama zeggen?’ vraagt ze dan voorzichtig.

‘Nee,’ mompelt ze terwijl ze speels tegen Megans voeten aantikt.

‘En gaan we nou nog zwemmen, of blijven we hier de hele dag zitten?’ giechelt ze dan voor ze zich van de duikplank afzet en met een plons in het water beland.

De volgende avond staat er, vanwege het mooie weer, een mooie boog vol ballonnen in de tuin opgezet.

Daarom heen staan nog wat kleine trosjes ballonnen, en er onder staan twee foeilelijke knalroze tafeltjes, op aandrang van de tweeling.

En wie zou je zijn om een jarige tweeling tegen te spreken?

Vrolijk kijken Megan en Anouk vanachter hun mooie roze taarten naar hun familie.

‘Ze doen wel een beetje gek hè?’ fluistert Anouk giechelend als haar vader met zijn ratel op en neer danst.

‘Neh,’ grinnikt Megan, terwijl ze naar Thijmen kijkt, die helemaal hyper een verjaardagsliedje zingt.

‘Kom op meiden, blaas die kaarsjes uit!’ roept Joan enthousiast.

‘En snel een beetje, ik heb honger,’ voegt Thijmen er plagend aan toe, voor hij keihard op zijn toeter blaast.

Even kijken ze elkaar aan, en Megan knikt.

Tegelijk buigen ze zich naar hun taarten. Anouk blaast haar kaarsjes aarzelend uit, maar Megan kan niet wachten.

Even kijkt iedereen hoe de kaarsjes na smeulen.

‘Daar gaan we dan,’ fluistert Megan, zodat alleen Anouk haar kan horen.

Ze knikt, en ze draaien zich om, klaar om op te groeien.

Allebei moeten ze lachen bij het gevoel in hun voeten.

Iedereen roept enthousiast, en dan geven ze beiden toe.

Ze knijpen hun ogen dicht, en draaien een rondje.

Even is het doodstil, terwijl ze zichzelf en elkaar bekijken.

‘Ik hou dit aan,’ zegt Anouk als eerste terwijl ze even over het groene jurkje strijkt.

‘Het staat je super leuk.’ zegt Megan meteen.

‘Ow, kijk niet zo naar me!’ roept Megan die avond half lachend, half geërgerd.

‘Jullie weten best dat ik niet in zeven sloten te gelijk loop.’ overtuigd ze haar broer en zusje.

‘En trouwens, ik denk nog helemaal niet aan seks hoor,’ mompelt ze er achter aan.

Thijmen lacht om haar openhartigheid, en babbelt dan gerustgesteld verder.

Anouk is stil. Juist die openhartigheid bewonderde ze aan Megan. Eigenlijk bewonderde ze Megan altijd al.

Ze lacht even mee om een grap, en keert dan weer in zichzelf.

Ze had vaak gehoopt dat zíj Megan kon zijn.

Als Megan zou niemand haar uitlachen, zou iedereen aardig zijn, en zou ze alles durven.

Vaak voelde ze zich meteen schuldig als ze dat weer eens had gedacht.

Niet tegenover zichzelf, maar tegenover Megan. Omdat, wanneer zij Megan was, Megan haar zou zijn. Dan zou ze Megan met haar miezerige leventje op schepen, alleen om haar eigen hachje te redden.

Ze slikte toen ze merkte wat ze allemaal aan het denken was. En dat terwijl Megan altijd zo eerlijk was. Hard, en recht door zee, maar eerlijk.

Megan nam het altijd voor haar op, Megan was zo populair, Megan had weer iets grappigs uitgehaald, Megan had een tien voor topo.. Haar leven werd volledig overmeesterd door hoe geweldig Megan was.

´Nouk,´ wordt ze uit haar gedachten gehaald.

´Zeg jij Thijm is dat hij moet opzouten, ik wil slapen.´ grijnst Megan, waarna ze haar tong naar Thijmen uitsteekt.

´Ik ga al,´ snel staat hij op, en met zijn handen in de lucht, ter overgave, verlaat hij de kamer.

Tevreden gaat Megan op haar buik liggen.

´Slaap lekker Nouk,´

Oud, I´m sorry D=