02 pn mart-apr 11

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

Σ’ αυτό το τεύχος...

1Μάρτιος - Απρίλιος 2011

- Δεν είναι εύκολο πράγμα η θεραπεία. Οι ειδικοί γνωρίζουν ότι όλα ξεκινούν από μία σωστή διάγνωση. Από τι πάσχουμε, τι φταίει και βρισκόμαστε τόσο χαμηλά, υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε; Υπάρχει «Σωστή και λάθος θεραπεία». Στο παρελ-θόν πονέσαμε πολύ. Αυτά τα λάθη δεν πρέπει να ξαναγίνουν. (Σελίδα 2)

- Ο αρραβωνιαστικός μου είναι Πρόσωπο δοξασμένο και υπέρλαμπρο. Το θέμα μου το σοβαρό είναι, μπορώ εγώ να σταθώ δίπλα Του, μπορεί να καμαρώνει για μένα, με θέλει δίπλα Του Νύμφη Του και μετά γυναίκα Του; Η ζωή μου Τον τιμά, Τον δοξάζει, Τον φανερώνει; Να γιατί «Τελευταία σκέφτομαι πολύ τον αρραβωνιαστικό μου» και ανησυχώ. (Σελίδα 7)

- «Η Λατρεία των Ειδώλων», δεν είναι κάτι καινούργιο ή σύγχρονο. Η ύπαρξη του ανθρώπου επάνω στη Γη, η πορεία του στην αμαρτία τόσους αιώνες είναι πλεγμένη στημόνι και υφάδι με την ειδωλολατρία. Το ζευγάρι του Ιακώβ και της Ραχήλ δείχνει στην πρώτη ματιά ιδανικό και αξιομίμητο. Για να πλησιάσουμε πιο κοντά…, για να το δούμε πιο προσεκτικά… ¨έχει πολλά κρυφά, αλλά σοβαρά μηνύματα για όλους μας. (Σελίδα 11)

- «Εμείς που πήγαμε στον Χριστό». Πολλά μπορεί να σκεφτεί και να πει κάποιος για εμάς. Μπορεί να μας λυπηθεί, μπορεί να μας θαυμάσει! Καλό θα ήταν πριν από κάθε αντίδρασή του να ξέρει γιατί πήγαμε στον Χριστό, τι βρήκαμε στον Χριστό, γιατί μένουμε στον Χριστό. (Σελίδα 16)

- Το είπε Εκείνος πρώτος. Ποιος από εμάς τους ανθρώπους, έστω κι αν είμαστε δικοί Του, θα τολμούσαμε; Δεν το είπε μόνο, αλλά μας το χάρισε για να μπορούμε να το έχουμε και εμείς δικό μας, να το απολαμβάνουμε. «Ο Φίλος μας». Εκείνος δικός μας, εμείς δικοί Του. Ένα από τα θαύματα, που πολύ λίγο μπορούμε να καταλάβουμε, αλλά σίγουρα μπορούμε να το κλείσουμε στην καρδιά μας, δικό μας. (Σελίδα 21)

- Η πορεία των ανθρώπων στις έσχατες ημέρες έχει τα δικά της ξεχωριστά, μοναδι-κά χαρακτηριστικά. Το ίδιο ακριβώς και η Εκκλησία των εσχάτων καιρών, που είναι η συνισταμένη της ζωής, της πορείας, των επιλογών των ανθρώπων. Έχουμε στοιχεία πλούσια και με ακρίβεια δοσμένα από το Άγιο Πνεύμα του Θεού, ώστε να μπορούμε να πούμε «Αυτή θα είναι η πορεία προς το Τέλος». (Σελίδα 22)

- Αυτά τα λόγια, αυτές οι διαπιστώσεις, αυτές οι αλήθειες για τις μέρες μας ειπώθη-καν πολλά χρόνια πριν. Εμείς απλώς «Αντιγράφουμε», αλλά και συμφωνούμε… και ανατριχιάζουμε... Μπορούσαν κάποιοι άνθρωποι πριν χρόνια να δουν τόσο καθαρά; Κι εμείς γιατί δεν βλέπαμε, ή γιατί δεν θέλαμε να δούμε; (Σελίδα 28)

- Στεκόμαστε, χρόνια τώρα, απορημένοι μπροστά στο έργο του Ιησού Χριστού, τη δωρεά της χάριτος. Κάποια στιγμή ανακαλύπτουμε ότι όλα αυτά έγιναν «Υπέρ αυ-τών». Δεν είναι απλές αλήθειες αυτές. Πώς λειτουργεί, πώς μπορεί να το αξιοποιήσει ο άνθρωπος ή να το χάσει; (Σελίδα 30)

- Η Ελίζα και η Ρόδη είναι παιδάκια, όπως όλα τα … φυσιολογικά παιδιά. Όσα συμβαί-νουν στη ζωή τους ή δίπλα τους αφήνουν κάτι ξεχωριστό, ένα δίδαγμα ανεξίτηλο στη μικρή τους ψυχή. «Το Δώρο» έχει αξία όταν το ανοίξεις και αρχίσεις να το παίζεις. Η μία από τις δύο αδελφούλες είχε την ιδέα να το αφήσει τυλιγμένο, για να έχει τη χαρά της έκπληξης, της προσδοκίας. Τελικά λειτουργούν έτσι τα δώρα; (Σελίδα 48)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ2

ΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝ

Δεν είναι εύκολη δουλειά για τον καθένα να ασχοληθεί με τη θεραπεία μιας αρρώστιας, μιας κατάστασης, μιας εκτροπής. Μπορεί να υπάρχει πρόθεση, διάθεση καλή, κίνητρα γνήσια, αλλά δεν αρκούν όλα αυτά, γιατί υπάρχει σωστή και λάθος θεραπεία. Θα κάνουμε συχνές αναφορές στην Ιατρική και τους γιατρούς, για να καταλάβουμε καλύτερα το θέμα μας. Το να φύγει κάποιος μετά την επίσκεψή του στο γιατρό με μία θεραπεία στα χέρια, είναι καλό και αναμενόμενο. Όταν όμως αυτή η θεραπεία που προτείνει και προτρέπει ο για-τρός είναι λάθος, τότε αυτό μπορεί να οδηγήσει και στο θά-νατο ακόμα, κάτι που δεν συμβαίνει σπάνια…

Υπάρχει ένα κομβικό σημείο, από το οποίο εξαρτώνται πολ-λά. Πίσω από κάθε παθολογική κατάσταση υπάρχουν τα συ-μπτώματα και η πραγματική αιτία ή τα πραγματικά αίτια.

ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ

Σωστή και λάθος θεραπεία

Το να ασχολείται κάποιος με τη θεραπεία, είναι και καλό και υγιές. Οι γιατροί θα μας μιλήσουν για την πρόληψη, και έχουν απόλυτο δίκιο. Όμως ας τα ξεχωρίσουμε και ας μείνουμε στη θεραπεία, που είναι και το θέμα μας.

Μάρτιος - Απρίλιος 2011 3


Πίσω από κάθε παθολογική κατά-σταση υπάρχουν τα συμπτώματα και τα πραγμα-τικά αίτια που προκαλούν την εικόνα που βλέ-πουμε ή αισθα-νόμαστε. Είναι εύκολο, απλό και πολύ πρόσφορο να ασχοληθεί κά-ποιος με την αντι-μετώπιση των συμπτωμάτων. Ίσως και να έχει κάποια πρόσκαι-ρα αποτελέσματα. Όμως τα πραγ-ματικά αίτια της αρρώστιας παρα-μένουν ανέγγιχτα και δουλεύουν.

Σύμπτωμα είναι ο πυρετός, ο βήχας, είναι αυτό που αισθά-νεται ο άρρωστος και που συνήθως τον οδηγεί να πάρει τη «γενναία» απόφαση να πάει στο γιατρό. Υπάρχουν έντονα, θορυβώδη όπως τα λέμε συμπτώματα και πιο ήπια. Είναι αυτά, που πρώτα θα διηγηθούμε στο γιατρό, όταν αρχίζει να μας εξετάζει.

Η πραγματικότητα όμως βρίσκεται αλλού. Πίσω από τα συμπτώματα βρίσκονται τα αίτια, που προκαλούν την εικόνα που βλέπουμε ή αισθανόμαστε. Είναι εύκολο, απλό και πολύ πρόσφορο να ασχοληθεί κά- ποιος με την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων. Ίσως και να έχει κάποια πρόσκαιρα αποτελέσματα. Όμως τα πραγματικά αίτια της αρρώστιας παραμένουν ανέγγιχτα και δουλεύουν. Όταν πηγαίνεις με βήχα στο γιατρό, είναι το πιο εύκολο των πραγμάτων να σου δώσει μία αγωγή για το βήχα. Αν ήταν έτσι, για-τί παίρνει ο γιατρός ένα καλό, λεπτομερές ιστορικό, μετά φοράει τα ακουστικά του και κάνει ακρόαση; Γιατί μπορεί να οδηγηθεί σε μία σοβαρή λοίμωξη του αναπνευστικού και να χρειάζεται πολύ πιο σοβαρή αντιμετώπιση, ακόμα και εισαγωγή σε νοσοκομείο, και όχι ένα απλό αντιβηχικό…

Γιατί τα λέμε όλα αυτά, τι έχουμε στο μυαλό μας; Κη-ρύγματα και προσπάθειες διαφόρων να διορθώσουν καταστάσεις, να σταματήσει το κακό, να επανέλθου-με από την εκτροπή, να σταματήσει το κατρακύλισμα, ο συμβιβασμός, η κοσμικοποίηση της Εκκλησίας του Χριστού ακούμε συχνά. Στις μέρες μας ίσως και να πληθαίνουν. Πολλές από αυτές τις φωνές δίνουν και συγκεκριμένες οδηγίες και κατευθύνσεις και προτεί-νουν χειρισμούς. Όμως πολλές από αυτές τις φωνές κάνουν το ίδιο λάθος. Ασχολούνται με τα συμπτώμα-τα και όχι με τα πραγματικά αίτια. Θεραπεύουν συ-μπτώματα και δεν αντιμετωπίζουν την αιτία που κρύβεται πίσω απ’ αυτά. Αυτός είναι και ο λόγος, που πολλές από αυ-τές τις θεραπείες έχουν τόσο φτωχά αποτελέσματα, όσο κι αν επιμένουμε.

Μερικά παραδείγματα μπορεί να μας βοηθήσουν περισσό-τερο. Βλέπεις κάποιον, που ενώ ομολογεί ότι πιστεύει και αγαπάει τον Κύριο, λέει ακόμα ψέματα, αγαπάει και χρησι-μοποιεί το ψέμα στη ζωή του. Τον πλησιάζεις και προσπαθείς να τον βοηθήσεις να μη λέει ψέματα. Ίσως να ’χεις κάποιο αποτέλεσμα, αλλά μάλλον πρόσκαιρο και βραχύβιο. Πήγαινε


Σωστή και...

Αν θέλουμε να ασχοληθούμε σο-βαρά και να ’χου-με αποτελέσματα και θεραπεία στη ζωή του ανθρώ-που που αγαπάει ακόμα τον κόσμο, δεν θα του πούμε ποτέ «μη φοράς, μην κοιτάς, μην ακούς, μην πηγαί-νεις…», αλλά θα τον πάρουμε από το χέρι, θα τον φέρουμε με αγάπη μπροστά στον κα-θρέφτη της Αγίας Γραφής και θα του δείξουμε ποιο εί-ναι το πραγματικό του πρόβλημα και ποιες οι πραγματι-κές του διαστάσεις και οι συνέπειες. Το πρόβλημα το έχει η καρδιά του, που δεν είναι γε-μάτη με τον Ιησού Χριστό, και η σχέ-ση του με τον Θεό, που απέχει πολύ από το να είναι σχέση αγάπης και πίστης.

πιο βαθιά, κοίταξε μαζί του τη σχέση που έχει με τον Κύριο, κοίταξε τη ζωή του και φέρε στο φως τη σχέση που έχει ακό-μα με την αμαρτία, κοίταξε με προσοχή τη σχέση αγάπης και πίστης στο Λόγο του Θεού, στο θέλημά Του, στις υποσχέσεις

Του… Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι μετά από όλα αυτά θα εγκαταλείψεις την προσπάθεια να αντιμετω-πίσεις το ψέμα στη ζωή αυτού του ανθρώπου, που δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα, και θα πας πολύ πιο βα-θιά, στα πραγματικά αίτια, που είναι η διαταραγμένη σχέση του με τον Κύριο, η απόσταση που τον χωρίζει από την άγια και καθαρή ζωή. Μπορώ να ομολογήσω ότι μετά από όλα αυτά ίσως θα τον άφηνα να λέει τα «ωραία του ψεματάκια»… αφού με αυτό το πρόβλημά του μπορεί να καταλήξει να χάσει την πίστη του και την ψυχή του ακόμα, αν δεν επανέλθει με μετάνοια και ταπείνωση. Ας το δούμε και διαφορετικά. Ωραία, ένας τέτοιος πιστός κατάλαβε το λάθος του και κα-τάφερε να κόψει το ψέμα από τη ζωή του. Το κέρδος θα είναι ελάχιστο. Η ζωή του είναι καταεκτεθειμένη μπροστά στα μάτια του Άγιου Θεού και έχει πολλά και σοβαρά προβλήματα.

Πηγαίνουμε τώρα σε έναν πιστό του Χριστού, που ομο-λογεί ότι αγαπάει και θέλει να υπηρετήσει τον Κύριο και του μιλάμε για τη ζωή που ζει, για το περιεχόμενο της μέρας του, το ντύσιμό του που είναι κοσμικό, τη μουσική που ακούει, τους δρόμους που δαπανά το χρόνο του και τα χρήματα που του χαρίζει ο Κύριος. Προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε να δει ότι υπάρχει κίνδυνος, ότι είναι έξω από το θέλημα του Κυρίου, ότι όλα αυτά πρέπει να φύγουν από τη ζωή του. Λυπάμαι που πρέπει να το πω, όλα αυτά είναι λάθος προσπά-θειες, είναι λάθος θεραπεία. Προσπαθούμε να αντιμε-τωπίσουμε τα συμπτώματα και όχι την αιτία της πνευ-ματικής πάθησης. Είναι πολύ απλό και ο Λόγος του Θεού είναι ξεκάθαρος. Ο άνθρωπος αυτός αγαπάει ακόμα τον κόσμο. Θέλει να αρέσει στον κόσμο και ο κόσμος τού αρέσει. Το πραγματικό του πρόβλημα δεν είναι η εμφάνισή του, που την φροντίζει ιδιαίτερα, η διαχείριση του χρόνου του, των χρημάτων του, τα όσα προκρίνει με την καρδιά του, αλλά το ότι η καρδιά του

συμφωνεί και αγαπάει τον κόσμο και «τα εν τω κόσμω», την ώρα που ο Κύριος το λέει τόσο καθαρά, «μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω», (Α΄ Ιωάννου β΄15).


...λάθος θεραπεία

Αν θέλουμε να ασχοληθούμε σοβαρά και να ’χουμε αποτελέ-σματα και θεραπεία στη ζωή αυτού του ανθρώπου, δεν θα του πούμε ποτέ «μη φοράς, μην κοιτάς, μην ακούς, μην πη-γαίνεις…», αλλά θα τον πάρουμε από το χέρι, θα τον φέρου-με με αγάπη μπροστά στον καθρέφτη της Αγίας Γραφής και θα του δείξουμε ποιο είναι το πραγματικό του πρόβλημα και ποιες οι πραγματικές του διαστάσεις και οι συνέπειες. Την απόφαση θα την πάρει ο ίδιος, όμως να ξέρει ότι το πρόβλημα το έχει η καρδιά του, που δεν είναι γεμάτη με τον Ιησού Χριστό, και η σχέση του με τον Θεό, που απέχει πολύ από το να είναι σχέση αγάπης και πί-στης. Γι’ αυτό απλώνει το χέρι του στα βδελύγματα του κόσμου της αμαρτίας.

Είναι επικίνδυνο λάθος να ασχολούμαστε με την αντιμε-τώπιση των συμπτωμάτων και όχι με την πραγματική ρίζα του προβλήματος. Τα συμπτώματα θα ξαναεμφα-νιστούν αργά ή γρήγορα. Τα αποτελέσματα είναι φτωχά και περιορισμένα. Ο Κύρι-ος, που ξέρει πολύ καλά να θεραπεύει, να λυτρώνει, να ελευθερώνει από την κάθε μορφή αμαρτίας, δεν ασχο-λείται με το φαινόμενο, με τα συμπτώματα. Τα προσπερνά και εστιάζει την ενέργεια του Αγίου Πνεύματός Του στα πραγματικά αίτια, που τα βρίσκει μέσα στην καρ-διά μας. Εκεί θα συναντήσει την αγάπη για τον κόσμο, την αγάπη για τα είδωλα, τα πάθη που αιχμαλωτίζουν, την ανάμεικτη ζωή, τη συμβιβασμένη ζωή, τους φόβους, τη δειλία, την αγάπη για τον εαυτό μας.

Σωστή και λάθος θεραπεία. Σωστή και λάθος προσέγγιση του προβλήματος μιας ψυχής. Τα αποτελέσματα των δικών μας προσπαθειών μιλάνε μόνα τους. Όχι μόνο δεν βοηθή-σαμε στη θεραπεία, αλλά αντίθετα δημιουργήσαμε εχθρούς και αντίπαλους, διχάσαμε, πικράναμε ανθρώπους, διώξα-


με, απομακρύναμε. Ο Κύριος γνωρίζει τα βάθη του ανθρώπου και πώς να χειρίζεται τα προβλήματα της καρδιάς του. Γνωρίζει και διαβάζει καθαρά την πηγή των συμπεριφορών μας και την πραγματική προέλευ-ση των συμπτωμάτων.

Μήπως να αφήναμε τη θεραπεία όλων αυτών των θλιβερών καταστάσεων στον Κύριο; Μήπως θα ήταν καλύτερα να παραιτηθούμε από την προσπάθεια της θεραπείας των άλλων και αντί γι’ αυτό να ζούσαμε άγια, ταπεινά και καθαρά μπροστά στον Κύριο και να αφήναμε Εκείνος να χρησιμοποιήσει τη ζωή μας σω-στά και αποδοτικά; Μήπως να αναθέταμε στον Κύριο την περιοχή της θεραπείας, που την χειρίζεται τόσο σωστά και ως προς το βάθος και ως προς το χρόνο, και εμείς να αναλαμβάναμε το ρόλο των υψωμένων χεριών, της γνήσιας αγάπης, των γονάτων, των δα-κρύων, της άγιας και καθαρής ζωής; Να αναλάβουμε να κηρύξουμε την αλήθεια του Θεού «εγκαίρως ακαί-ρως» και να αφήσουμε Εκείνον να τα χρησιμοποιήσει με τη σοφία και την αγάπη της αγαθής Του καρδιάς. Μήπως αυτός είναι ο μόνος ρόλος μας και εμείς αυθαί-ρετα τον προεκτείναμε σε κάτι που ούτε γνωρίζουμε, ούτε μας ανήκει; Και αντί να προσφέρουμε, κάνουμε ζημιά;

Ο Κύριος, που ξέρει πολύ καλά να θεραπεύει, να λυ-τρώνει, να ελευθε-ρώνει από την κάθε μορφή αμαρτίας, δεν ασχολείται με το φαινόμενο, με τα συμπτώμα-τα. Τα προσπερνά και εστιάζει την ενέργεια του Αγίου Πνεύματός Του στα πραγματικά αίτια, που τα βρίσκει μέσα στην καρδιά μας.


Ζητήστε μας ΔΩΡΕΑΝ το νέο, αναλυτικό και πλήρη κατάλο-γο των Πνευματικών Εκδόσεων «Λόγια Ζωής». Δεκάδες νέα θέματα CD, DVD, mp3 καθώς και η παρουσία-ση όλων των εκδόσεών μας αναλυτικά. Γράψτε μας να σας τα στείλουμε στη διεύθυνση του πε-ριοδικού μας:

Νέος Κατάλογος

των Πνευματικών Εκδόσεων «Λόγια Ζωής»

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438 / 141 10 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣ


ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ

Αυτά όλα κάπως τα ξέρουμε. Εμένα άλλο με απασχολεί τον τελευταίο καιρό, και μάλιστα έντονα. Μπορώ εγώ, με τη ζωή που κάνω κάθε μέρα, με τις επιλογές μου, με το μέτρο της πίστης που έχω, με το περιεχόμενο της καρδιάς μου να στα-θώ δίπλα Του σαν Νύμφη Του, να σταθώ ανάμεσα στο σώμα των πιστών Του, που είναι η Νύμφη Του, άξιος να κουβα-λάω αυτό το όνομα και αυτόν τον βαρύτιμο τίτλο; Μπορεί ο Ιησούς Χριστός να με παρουσιάσει στον Πατέρα Θεό, τον Πατέρα Του, και να πει για μένα: «Πατέρα, η γυναίκα Μου, η Νύμφη Μου που θα μοιραστώ μαζί της το θρόνο Μου και τη δόξα που Εσύ Μου έδωσες»; Δηλαδή, με λόγια απλά, κάνω για Νύμφη Του, θα με διάλεγε, θα με ήθελε δίπλα Του για όλη την αιωνιότητα;

Τελευταία

σκέφτομαι πολύ

τον αρραβωνιαστικό μου…

Πάλι σας μπέρδεψα. Το ξέρετε ότι είμαι άντρας. Για ποιον αρραβωνιαστικό μιλάει και τι θέλει να πει, σκέφτεστε, και δι-κιολογημένα. ‘Όμως το ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι ο Ιησούς Χριστός, ανάμεσα στις άλλες ιδιότητες και τους πολλούς τίτ-λους που έχει στη ζωή του πιστού Του, είναι και ο αρραβωνι-αστικός μας και εμείς η Νύμφη Του η εκλεκτή, (Αποκάλυψη Ιωάννου κα΄9). Γεγονός που σημαίνει ότι επίκειται γάμος, και μάλιστα με τιμές και δόξα Ουρανού.


Στο σημείο αυτό θα μας κάνει πολύ καλό να θυμηθούμε για λίγο τα δικά μας. Τότε που ψάχναμε για τον ή την σύζυγο της ζωής μας. Πόσες βαθιές και σύνθετες σκέψεις κάναμε. Αν θα μας αγαπάει, αν θα συμφωνούμε, αν θα μπορεί να φέρει άξια το όνομά μας ανάμεσα στους ανθρώπους, τι θα λένε οι άλλοι όταν μας βλέπουν μαζί, τι νιώθει για μας… Πόσες φορές σκεφτήκαμε και ξανασκεφτήκαμε τα ίδια πράγματα και τα βασανίσαμε μέχρι να πάρουμε την απόφαση…

Θα πει ίσως κάποιος, «… μα όλα αυτά δεν ισχύουν για εμάς, διότι είμαστε πλυμένοι και καθαρισμένοι με το αίμα του Ιησού Χριστού όταν μετανοήσαμε και πιστέ-ψαμε σ’ Αυτόν και δεχτήκαμε τη σωτηρία Του». Εδώ θα μου επιτρέψετε να σας πω, ότι έχουν γίνει πολλά και επικίνδυνα λάθη. Το αίμα του Ιησού Χριστού δεν λειτουργεί σαν «πιστοποιητικό σωτηρίας». Δεν μας συνδέει μόνο μία ιστορική ημερομηνία με τη σωτηρία του Ιησού Χριστού. Η σωτηρία είναι καθημερινή ζωή και περπάτημα άξιο της πρόσκλησης που λάβαμε, (Εφεσίους δ΄1), ζωή άξια του ονόματος του Ιησού Χρι-στού που κουβαλάμε επάνω μας. Πλυμένος και καθα-ρισμένος δεν είναι ο άνθρωπος που ακόμα αγαπάει τον κόσμο της αμαρτίας, που έχει είδωλα στην καρδιά του και πάθη ανίκητα στη μέρα του, που τον υποδου-λώνουν.

Επομένως το ερώτημα είναι λογικό και πολύ χρήσιμο. «Εγώ, με τη ζωή μου, τις επιλογές μου, το περιεχόμενο της μέρας μου θα μπορούσα να σταθώ δίπλα στον Κύριο της δόξας και του φωτός σαν γυναίκα Του; Θα με επέλεγε Εκείνος κοιτάζοντας τη ζωή μου, την πί-στη, την αγάπη μου στο Πρόσωπό Του για να περά-σουμε μαζί την αιωνιότητα στα παλάτια της ουράνιας δόξας; Τώρα, έτσι όπως κοιτάω, αυτά που κοιτάω, θα το ήθελε ο Ιησούς Χριστός από τη Νύμφη Του; Θα τα ήθελες, θα καμάρωνες για τη Νύμφη Σου έτσι όπως σκέφτομαι, αυτά που σχεδιάζω με το μυαλό μου, οι επιλογές τις καρδιάς μου ταιριάζουν σε Σένα, Κύριε;»

Υπάρχει όμως και ένα ακόμα σημείο. Στο σώμα της Εκκλη-σίας το άγιο των πιστών του Χριστού, που αποτελεί τη Νύμ-φη Του, ανήκουν δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες πιστοί Του από όλον τον κόσμο, όλες τις εποχές. Άγιοι άνθρωποι γεμά-τοι Χριστό, μάρτυρες της πίστης, νικητές και θριαμβευτές, ασυμβίβαστοι και αμόλυντοι. Εκεί μέσα σ’ αυτήν την οικογέ-

Μπορώ εγώ, με τη ζωή που κάνω κάθε μέρα, με τις επιλογές μου, με το μέτρο της πί-στης που έχω, με το περιεχόμενο της καρδιάς μου να σταθώ δίπλα Του σαν Νύμ-φη Του, να στα-θώ ανάμεσα στο σώμα των πιστών Του, που είναι η Νύμφη Του, άξιος να κουβαλάω αυτό το όνομα και αυ-τόν τον βαρύτιμο τίτλο; Δηλαδή, με λόγια απλά, κάνω για Νύμφη Του, θα με διάλεγε, θα με ήθελε δίπλα Του για όλη την αιωνι-ότητα;

Τελευταία σκέφτομαι πολύ...


νεια εγώ έχω θέση, μπορώ να κάτσω μαζί τους, δίπλα τους, και να είμαστε ένα όλοι εμείς μπροστά στον Κύριο, το σώμα της Νύμφης του Χριστού; «Λοιπόν και εμείς περικυκλωμέ-νοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων», (Εβραίους ιβ΄ 1). Εκείνοι έζησαν άξια και κράτησαν την πίστη του Χριστού μέχρι τέλους, πλήρωσαν το κόστος της πιστής και άγιας ζωής, κράτησαν τη σημαία του Χριστού ψηλά, καθαρή και αμόλυντη με τη ζωή τους. Εκείνοι δικιολογημένα ανήκουν στο δοξασμένο σώμα της Νύμφης του Χριστού. Εγώ έχω το δικαίωμα να τους ανήκω και να μου ανήκουν σαν αδέλφια μου, «συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού»; (Εφεσί-ους β΄19)

Κάθε μέρα, σε κάθε μου απόφαση, κάθε μου βήμα έχω μπρο-στά μου τον αρραβωνιαστικό μου, τον Κύριο της αγάπης και της δόξας, τον Σωτήρα μου. «Θέλω να Σ’ αρέσω, Κύριε, να Σε δοξάζω, να Σ’ αγαπώ με όλη την καρδιά», λέει ένας όμορφος ύμνος και το ’χω κλείσει μέσα στην καρδιά μου. Να σας το πω πολύ απλά. Τη γυναίκα μου τη διάλεξα, όταν ήρθε η ώρα, για ένα λόγο. Μου άρεσε. Μου άρεσε η ζωή της, οι επιλογές της, ο τρόπος που σκεφτόταν, η ζωή που ζούσε. Την δέχτηκα δίπλα μου, να γίνει ένα μαζί μου, γι’ αυτό που ζούσε, που πίστευε, που είχε προκρίνει και είχε πρώτο στην καρδιά της. Αντίθετα εμείς πηγαίνουμε στον Κύριο με ένα παλιό «πιστοποιητικό αναγέννησης», με κάποιες ιστορικές ημερομηνίες της μετάνοιάς μας, της αρχικής μας πίστης, τότε που πρωταρχίσαμε να διαβάζουμε την Αγία Γραφή και

...τον αρραβωνιαστικό μου


να προσευχόμαστε στον Κύριο. Καλά όλα αυτά, αλλά δε δια-λέγεις κάποιον ή κάποιαν για αιώνιο σύντροφο στη δόξα σου με τέτοια κριτήρια μόνο. Δεν μοιράζεται ο Κύριος τη δόξα του Ουρανού με πιστούς που παραπαίουν, συμβιβασμένους, φοβισμένους, βολεμένους. Να τους συγχωρήσει και να τους

ξανασυγχωρήσει τις αμαρτίες όταν Του το ζητήσουν μπορεί, αλλά σύντροφο στη δόξα Του αποκλείεται να δεχτεί να τους κάνει.

Έπειτα είναι και ο Σατανάς. Έχει λόγο και αυτός. Η αγαπημένη του ενασχόληση είναι να κατηγορεί τους αδελφούς τον έναν στον άλλο και όλους μαζί στον Θεό. Θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στον Χριστό, στους γάμους του Αρνίου, στο τραπέζι της χαράς και της δόξας του Ουρανού κάποιος, που έχει στοιχεία ο Σατανάς εναντίον του και μπορεί να τον κατηγορήσει με βάση τη ζωή του, το περπάτημά του; Έχετε ακού-σει κάποιους να σχολιάζουν βλέποντας ένα ζευγάρι στο δρόμο: «…μα καλά πώς την πήρε αυτός… πού τα ’χε τα μάτια του…». Για τη Νύμφη του Κυρίου κανένας δεν θα βρεθεί να πει τέτοια κουβέντα. Ούτε ο Σατανάς ο ίδιος. Γιατί θα λάμπει η ζωή των πιστών Του στον Ουρανό. Θα είναι δίπλα Του, στη δόξα Του όλοι όσοι εί-παν εδώ σ’ αυτή τη Γη «ο Κύριός μου και ο Θεός μου» και το έζησαν αυτό στην κάθε τους μέρα.

Γι’ αυτό τώρα τελευταία σκέφτομαι έντονα τον αρραβωνια-στικό μου και κάθε φορά Του λέω «θέλω να Σ’ αρέσω, Κύ-ριε, να Σε δοξάζω, να λες και να γίνεται, να είναι ευάρεστα ενώπιόν Σου τα λόγια του στόματός μου και η μελέτη της καρδιάς μου» (Ψαλμός ιθ΄14).

Κάθε μέρα, σε κάθε μου απόφα-ση, κάθε μου βήμα έχω μπροστά μου τον αρραβωνια-στικό μου, τον Κύ-ριο της αγάπης και της δόξας, τον Σω-τήρα μου. «Θέλω να Σ’ αρέσω, Κύ-ριε, να Σε δοξάζω, να Σ’ αγαπώ με όλη την καρδιά», λέει ένας όμορφος ύμνος και το ’χω κλείσει μέσα στην καρδιά μου.

Τελευταία σκέφτομαι πολύ...

Στην υπηρεσία της Αλήθειας.Η σελίδα μας στο INTERNET

www.logiazois.grΠολλά και ενδιαφέροντα! Επισκεφθείτε την!

Συστήστε την και σε άλλους.


ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΕΡΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ

Η Λατρεία

των Ειδώλων

Ιακώβ και Ραχήλ, μία πονεμένη ιστορία που επαναλαμβάνεται (Γένεση κθ΄)

( Μέρος 3ο, συνέχεια από το προηγούμενο )

Ας πάρουμε αυτά τα δύο πρόσωπα στην αρχή ξεχωριστά. Βρίσκουμε τον Ιακώβ να έχει φύγει από το πατρικό του, αφού εξαπάτησε τον ανάπηρο πατέρα του Ισαάκ με τη σύμπραξη της μητέρας του, κυνηγημένος, ένοχος, ξεριζωμένος, χωρίς γο-νείς, χωρίς στοργή, χωρίς οικογένεια, με την απειλή του εξορ-γισμένου αδελφού του να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του, χωρίς τον Κύριο, με κενό στην καρδιά του και στη ζωή του. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Το πιο κατάλληλο έδαφος για να σπαρ-θούν και να φυτρώσουν είδωλα στην καρδιά του ανθρώπου. Το πιο κατάλληλο έδαφος για να μας παγιδεύσει η Σατανάς και να μας δέσει με τα δεσμά της αιχμαλωσίας της ειδωλολα-τρίας.


Η Ραχήλ ήταν όμορφη, νέα, ζωηρή, ελκυστική, έξυπνη, επι-θυμητή. Την ίδια στιγμή η ζωή του Ιακώβ ήταν άδεια και η καρδιά του διψούσε. Δύσκολο να αντισταθείς. Δύσκολο να δεις καθαρά. Η πηγαία ανάγκη της ψυχής για αποδοχή, αναγνώριση από τους άλλους και καταξίωση, η σεξουαλική επιθυμία, το συναισθηματικό κενό, η απομάκρυνση από τον Θεό, δημιουργούν ένα μείγμα «εκρηκτικό», που τυφλώνει και

παραλύει, υποδουλώνει και παρα-σύρει το νου και την καρδιά. Αυτές ακριβώς είναι οι συνθήκες, που ο όμορφος έρωτας ανάμεσα στα δύο φύλα, ο δωρισμένος από τον Θεό για να είναι πηγή χαράς, απόλαυσης και ένωσης, γίνεται παγίδα, γίνεται δε-σμά, αιχμαλωσία, ειδωλολατρία και πάθος ανίκητο. Ο άνθρωπος κάνει τρελά και ανισόρροπα πράγματα και παίρνει αποφάσεις που έχουν κόστος σκληρό, κάποτε για όλη του τη ζωή, αλλά δεν μπορεί να το δει.

Μόλις είδε τη Ραχήλ ο Ιακώβ, έπα-θε «μπλακ άουτ»… Του άρεσε, την επιθύμησε, την πόθησε. Είδε στο πρόσωπό της την εκπλήρωση όλων των πόθων και τη γιατρειά όλων των πληγών της ψυχής του. Το τίμημα που συμφώνησε, επτά χρόνια εργα-σίας στον πατέρα της, ήταν αφύσικα υψηλό για εκείνη την εποχή, αναφέ-ρουν οι σχολιαστές. Πετούσε και δεν

λογάριαζε το χρόνο, που περνούσε σαν γάργαρο, κελαρυ-στό νεράκι δίπλα του… Για να αποκτήσει αυτήν που έκλεισε μέσα στην καρδιά του με όλη του τη δύναμη.

Δεύτερο χτύπημα. Εξαπατήθηκε από τον πεθερό του. Άλλα επτά χρόνια για να κάνει τη Ραχήλ δική του. Σύνολο δεκα-τέσσερα. Έτσι αμείβουν τα είδωλα:

Θα δουλεύεις σκληρά, θα πληρώνεις ακριβά,

και όταν έρθει η ώρα να ξυπνήσεις, θα έχεις δίπλα σου τη Λεία που δεν αγάπησες

και όχι τη Ραχήλ που πόθησες!

Έτσι μεταχειρίζεται ο Σατανάς τους «πιστούς» λατρευτές των ειδώλων του.

Η Λατρεία...


Ας μεταφερθούμε τώρα στα δικά μας, γιατί αυτό είναι που μας αφορά άμεσα. Να φτιάξεις οικογένεια, να επιλέξεις να μοιραστείς τη ζωή σου, να προοδεύσεις στη σχέση σου με τον Κύριο με τέτοια θεμέλια: μ’ αρέσει, με ερεθίζει συναι-σθηματικά και σαρκικά, από την πρώτη στιγμή την ή τον είδα και έπαθα…, δεν μπορώ να κάνω χωρίς αυτόν ή αυ-τήν… Άκουσα κάποια σοβαρή κοπέλα να διηγείται τη σχέση της με τον άνθρωπο που παντρεύτηκε, αφού τον επέλεξε για να περάσει τη ζωή της ολόκληρη και ζαλίστηκα. «… Τον βλέπω να κοιμάται δίπλα μου και λέω, μ’ αυτόν θα περάσω τη ζωή μου ολόκληρη;… Και μου ’ρχεται τρέλα».

Υπάρχει και η αντί-Ιακώβ πρόταση, ας την παρακο-λουθήσουμε.

Ιακώβ, αυτό που χρειάζεται είναι να κάνεις τα σωστά βήματα και στη σωστή σειρά. Η Ραχήλ δεν είναι το πρώτο, ούτε το σεξουαλικό πρόβλημα, ούτε ο έρωτας, ούτε τα συναισθήματα, ούτε η καταξίωση στα μάτια των γύρω. Το πρώτο, Ιακώβ, είναι η σχέση σου με τον Κύριο τον Θεό. Σχέση αγάπης, πίστης και λατρείας. Και θα το βάλεις αυτό στην καρδιά σου πρώτο και πάνω από τη Ραχήλ σου! Η Ραχήλ δεν έχει φανεί ακόμα στον ορίζοντα, δεν είναι η ώρα της ακόμα. Προηγείται η ταπείνωση, η μετάνοια, η αναγέννηση. Προηγείται το «ο Κύριός μου και ο Θεός μου» της γνήσιας καρδιάς, προηγείται το γκρέμισμα των ειδώλων της αμαρτίας του παρελθόντος μέσα μας με μίσος, απόρριψη, κατα-δίκη. Προηγείται να πούμε στον Κύριο με τα χείλη της πίστης «θέλω να Σ’ αρέσω Κύριε, να Σε δοξάζω». Όλα αυτά είναι το πρώτο, αποφασιστικό και καθοριστικό βήμα.

Βήμα δεύτερο, πολύ σοβαρό, που πρέπει να προηγη-θεί και αυτό. Η σχέση σου με τους ανθρώπους. Τίμια, καθαρά, άγια όλα όσα σκέφτεσαι, σχεδιάζεις ή κάνεις μπροστά στα μάτια του Θεού και των ανθρώπων. Όχι εξαπά-τηση, όχι υποκρισία, όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά. Όχι υπό-σχομαι και μετά κάνω πίσω, όχι παιχνίδια με την καρδιά και τα συναισθήματα των άλλων. Δεν μπορείς, καλέ μου Ιακώβ, να ζητάς το θέλημα του Κυρίου και την ευλογία Του στη ζωή σου και να έχεις πληγωμένους ανθρώπους γύρω σου, πο-νεμένους, ανθρώπους που πίκρανες, που ξεγέλασες, που

...των Ειδώλων

‘‘Ιακώβ’’, αυτό που χρειάζεται είναι να κάνεις τα σωστά βήματα και στη σωστή σειρά. Η ‘‘Ρα-χήλ’’ δεν είναι το πρώτο, ούτε το σεξουαλικό πρό-βλημα, ούτε ο έρωτας, ούτε τα συναισθήματα, ούτε η καταξίω-ση στα μάτια των γύρω. Το πρώτο, ‘‘Ιακώβ’’, είναι η σχέση σου με τον Κύριο τον Θεό. Σχέση αγά-πης, πίστης και λατρείας. Και θα το βάλεις αυτό στην καρδιά σου πρώτο και πάνω από τη ‘‘Ραχήλ’’ σου!


νιώθουν ότι τους εξαπάτησες… Και όλα αυτά, στα άγια του Κυρίου; Αν θέλεις πραγματικά να σε ευλογήσει ο Κύριος, θα Τον ακούσεις να σε στέλνει πίσω να τακτοποιήσεις τις εκκρε-μότητες και τα χρωστούμενά σου με ταπείνωση, ειλικρίνεια και καθαρότητα μπροστά Του.Και τώρα η ώρα της Ραχήλ! Τότε, που δεν θα υπάρχει η Ραχήλ στη σκέψη σου, στον ορίζοντα της καρδιάς σου, στα όνειρά σου, θα στραφείς στον Κύριο, που το θέλημά Του εί-ναι αγαθό, σοφό και τέλειο, και θα Του πεις πολλές φορές:

«να γίνει το δικό Σου και όχι το δικό μου θέλημα Κύ-ριε, αυτό που έχεις ετοιμάσει Εσύ για μένα, αυτό που βλέπεις ότι μου ταιριάζει για να υπηρετήσω τα σχέ-δια της δόξας Σου, …Κύριε, κάπου υπάρχει η Ραχήλ που έχεις ετοιμάσει για μένα, κάπου υπάρχει ο Ιακώβ, ο αγαπημένος της καρδιάς μου, που θα ευλογήσεις τη ζωή μου χαρίζο-ντάς μου το δικό Σου σοφό και τέλειο θέλημα,…Κύριε, να μη χτίσω τη ζωή μου στην άμμο, αλλά στην πέτρα, με υπακοή και πίστη, …Κύριε, να μπορείς να με ευλογήσεις και να με χρη-σιμοποιήσεις πλούσια και καρποφόρα για τη δόξα Σου…».

Όταν θα φέρει ο Κύριος τη Ραχήλ μπροστά σου, αυτό είναι γάμος, είναι αγάπη, είναι ευλογημένος έρωτας, είναι ένω-ση, είναι οικογένεια, είναι ευλογία Θεού, είναι χτίσιμο στην πέτρα στερεό και ακλόνητο! Τότε δεν χρειάζεται ούτε προ-σευχή, ούτε δεύτερες σκέψεις, ούτε κάποια παράταση να το σκεφτούμε λίγο ακόμα, ούτε να ρωτήσω, να πάρω κι άλλες πληροφορίες… Όταν θα ξυπνήσεις την άλλη μέρα το πρωί και την επόμενη και την παράλλη, θα είναι πάντα δίπλα σου η Ραχήλ, το δώρο της καρδιάς τού Πατέρα στη ζωή σου για να σε κάνει ευτυχισμένο. Θα είναι πιο γλυκιά, πιο δυνατή πηγή συγκίνησης και αγάπης, πιο βαθιά στην καρδιά σου και στην ψυχή σου, για να πορεύεσθε μαζί στους δρόμους των ευλογιών και της δόξας του Κυρίου σας.Να θυμίσω μόνο ότι τα είδωλα και ο κατασκευαστής τους ο Σατανάς αμείβουν με το ξάφνιασμα που λέγεται Λεία και με πολλή και σκληρή δουλειά και εμπαιγμό. Ο Κύριος αμείβει τα πιστά Του παιδιά με μία Ραχήλ ευλογημένη και μια ζωή γεμάτη εκπλήξεις και δώρα και ευλογία. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κατευθύνουμε την καρδιά μας να επιλέξει σωστά.

Η Λατρεία των Ειδώλων


ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣ

e-mail: [email protected]

Όλα τα τεύχη του περι-οδικού ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ του 2010, δεμένα σε έναν πολύ όμορφο και περιποι-ημένο τόμο, για να τον έχετε στη βιβλιοθήκη σας, ώστε να ανατρέξετε σ’ αυτόν όποτε θέλετε ή χρειάζεστε.

Περιλαμβάνει μεγάλη ποικιλία θεμάτων, όπως σοβαρές, βαθιές αναλύσεις σύγχρονων τάσεων και ρευμάτων, εσχα-τολογικά θέματα, ανάλυση της Αγίας Γραφής, επίκαιρα σχόλια, ιστορίες, χριστιανικό θέατρο, ποίηση.

Eίναι ένα θαυμάσιο δώρο για φίλους, αδελφούς, συνεργάτες, παιδιά, εγγόνια.

Μπορείτε να μας παραγγείλετε όσα αντίτυπα θέλετε, να σας τα στείλουμε ταχυδρομικώς ΔΩΡΕΑΝ.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ Ο ΤΟΜΟΣ ΤΟΥ 2010


ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ

Εμείς, λοιπόν, που πήγαμε στον Χριστό. Δεν είμαστε ήρωες, ούτε η στόφα μας είναι ηρωική. Εμείς που δεχτήκαμε τον Χριστό, βέβαια διαφέρουμε από τους άλλους, μα δεν είμα-στε ανεξήγητα φαινόμενα. Και προπαντός, εμείς που πιστέ-ψαμε και έχουμε τον Χριστό στη ζωή μας, δεν πειράζει ας μας νομίζουν για τέτοιους, μα δεν είμαστε τρελοί. Βέβαια, αφήσαμε το ρεύμα της ζωής πίσω μας. Βέβαια, πάμε κό-ντρα. Πολλές φορές, τις πιο πολλές, κόντρα στο συμφέρον μας, κόντρα στον εαυτό μας, έτσι φαίνεται τουλάχιστον, μα τρελοί δεν είμαστε.

Γιατί πήγαμε στον Χριστό;

(Ματθαίος ιγ΄45-46)

Εμείς που πήγαμε στον Χριστό. Εμείς που αφιερώσαμε τη ζωή μας στον Χριστό. Εμείς που ταυτιστήκαμε με τον Χριστό, «Αυτός εν ημίν και ημείς εν Αυτώ».

Ξέρετε, κατά τον Κύριό μας υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώ-πων, οι δικοί Του και οι άλλοι. Ενδιαφέρεται και προσεύχεται για τους δικούς Του. Τους άλλους; Δεν ηθέλησαν, πορεύονται τους δικούς τους δρόμους, τις δικές τους επιλογές…



Είμαστε άνθρωποι σαν όλους τους άλλους, κομμένοι από το ίδιο τόπι ύφασμα. Είμαστε άνθρωποι που κινούμαστε από το συμφέρον μας, μόνο που σ’ αυτό δίνουμε μια άλλη, ευρύτε-ρη σημασία από το στενό και ρηχό υλιστικό συμφέρον. Και, προπαντός, είμαστε άνθρωποι που κάναμε συνειδητά, ελεύ-θερα, αβίαστα μια καλή επιλογή, άνθρωποι που διαλέξαμε σωστά και αυτή η επιλογή σφράγισε όλη τη ζωή μας.

Από τη μια μεριά ήταν και είναι ο κόσμος, η επιθυμία μορφοποιός παράγων του κόσμου, η αμαρτία, για να λέμε τα πράγματα με τη σωστή τους λέξη, και ο θάνα-τος, η φυσική συνέπεια όλων αυτών.

Εμείς τα αφήσαμε όλα και διαλέξαμε τον Χριστό.Τα αφήσαμε όλα.Τα μισήσαμε όλα.Τα περιφρονήσαμε όλα. Όχι με πίεση, με το στανιό, όπως λέμε.Όλα τα άλλα, εκτός του Χριστού, πέσανε από τα μάτια μας.

Η παραβολή αυτή είναι πολύ καθοριστική για μας. Ήταν ένας έμπορος, ένας έμπορος Εβραίος. Οι έμπο-ροι είναι οι πιο έξυπνοι άνθρωποι που γνωρίζω. Έχουν μια ικανότητα να κρίνουν, να διακρίνουν και να παίρ-νουν αποφάσεις στα γρήγορα. Ήταν ένας έμπορος πολύτιμων λίθων. Με το φακό στο χέρι ή το μάτι περι-εργαζόταν τις πολύτιμες πέτρες και τα μαργαριτά ρια. Είχε σε βελουδένιες κασετίνες τα πετράδια του και τα έδειχνε σε άλλους εμπόρους και πουλούσε και αγόρα-ζε, πάντοτε κερδίζοντας. Μην ξεχνάμε πως ήταν έμπο-ρος και ο έμπορος κινείται μόνο από το ελατήριο του κέρδους. Μια μέρα κάποιος του έδειξε ένα μοναδικό μαργαριτάρι σε μέγεθος, χρώμα και λάμψη και αξία φυσικά. Δεν είχε ξαναδεί κάτι ανάλογο στη ζωή του. Έμεινε αποσβολωμένος από τη μοναδικότητά του. Το πήρε στο χέρι του, το κοίταξε και το ξανακοίταξε και θέλησε να το αποκτήσει. Μα ο άλλος ζητούσε πολλά. Τα ζητούσε όλα. ‘Όλα του τα κοσμήματα, όλα του τα υπάρχοντα, ακόμα και τη βαλίτσα που κουβαλούσε το πολύτιμο εμπόρευμά του…

Ήταν μια δύσκολη καμπή της ζωής του. Ίσως η δυσκολότε-ρη, η πιο αποφασιστική , μα η επιθυμία να το αποκτήσει τον έκαναν να τα δώσει όλα και να είναι και ευχαριστημένος. Περήφανος ένιωθε με το απόκτημά του. Κι ας τα είχε δώσει όλα. Διάβασα ένα ποίημα πάνω σ’ αυτόν τον έμπορο, που

Ναι, η εκλο-γή μας του Χρι-στού, με θυσία όλων των άλλων που υπόσχεται και προσφέρει ο κόσμος, μοιάζει με κουταμάρα. Μα οι άλλοι δεν μπορούν να μας καταλάβουν και λένε πολλά. Εμείς τους δικαιολο-γούμε με κατα-νόηση. Δεν γνω-ρίζουν αυτά που γνωρίσαμε εμείς, δεν δοκίμασαν ποτέ αυτά που απολαμβάνουμε εμείς με τον Ιη-σού Χριστό.


Γιατί πήγαμε...

έλεγε πως όταν οι γνωστοί του έμαθαν τι είχε κάνει, δηλαδή να τα δώσει όλα για ένα, τον κορόιδευαν για την αποκοτιά του. Κουταμάρα. Ναι, η εκλογή μας του Χριστού, με θυσία όλων των άλλων που υπόσχεται και προσφέρει ο κόσμος, μοιάζει με κουταμάρα. Μα δεν μπορούν να καταλάβουν.Οι άλλοι δεν μπορούν να μας καταλάβουν για την απόλυτη εκλογή του Χριστού. Και λένε πολλά. Εμείς τους δικαιολογού-με με κατανόηση. Δεν γνωρίζουν αυτά που γνωρίσαμε εμείς, δεν δοκίμασαν ποτέ αυτά που απολαμβάνουμε εμείς με τον Ιησού Χριστό.

Ένας νέος φοιτητής μιλούσε σε κάποιον για τον Χριστό. Του ζήτησε να βρεθούν στην φοιτητική καμαρούλα του και εκεί συζήτησαν πολλές ώρες. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ο νέος του είπε πως τον λυπόταν και θα ήθελε να τον έβλεπε πώς θα ήταν μετά από τρία τέσσερα χρόνια, αφού έπαιρναν το πτυχίο τους. Ασφαλώς, θα εννοούσε «σε τι χάλια».Εδώ πρέπει να πούμε πως όσοι αρνού-νται και περιφρονούν τον Χριστό δεν μπορούν να σταθμίσουν σωστά. Κάνουν λογαριασμούς χωρίς να βάζουν μέσα τη ζωντανή παρουσία του Ιησού Χριστού. Αυτό κόντεψα να το πάθω και εγώ, σκε-πτόμενος τα λόγια του Κυρίου, «ιδού σας αποστέλλω ως πρόβατα εν μέσω λύκων». Και πώς θα τα βγάλουν πέρα τα πρόβατα μπροστά στους λύκους; Μα έκανα λάθος λογαριασμό. Δεν είναι μόνα τους τα πρόβατα. Είναι πρόβατα του Κυρίου, μαζί με τον Θεό. Και είναι η ζωντανή παρουσία Του, εκείνο που βα-ραίνει και μεταμορφώνει τα πάντα.

Ένας άλλος νέος, φοιτητής και αυτός τότε, είχε την ίδια πρό-σκληση. Να έρθω στο δωμάτιό σου; Και πήγε. Μα το πιστό παιδί του Θεού είπε στον άλλο: «Δεν θέλεις να αρχίσουμε παίζοντάς σου κάτι στην κιθάρα;» Έτσι και έγινε. Μία μπα-λάντα, δεύτερη, τρίτος ύμνος και άλλοι, με ζεστή φωνή, από την καρδιά. Ο άλλος μπήκε στο νόημα και κατάλαβε. «Σε ζηλεύω», του λέει, «εσύ βρήκες, μα εγώ δεν μπορώ». Και στο κλίμα της παραβολής: «Εγώ θέλω τα άλλα». Εντάξει. Ο καθέ-νας την επιλογή του.


...στον Χριστό;

Και ένα τρίτο παράδειγμα. Τότε που ήμουν στο στρατό, κα-τάφερα τον αξιωματικό μου να έρθει και να ακούσει ένα κή-ρυγμα από τον Κ. Μεταλληνό. Την άλλη μέρα τον ρωτούσα πώς του φάνηκε. Περιήλθε σε αμηχανία. Και με δυσκολία μου είπε: «Κάποτε θα συνέλθεις και θα ξυπνήσεις και θα βγεις. Είσαι αρκετά έξυπνος. Δεν μπορεί. Θα γίνει». Και πέ-ρασαν από τότε σαράντα χρόνια. Και πηγαίνω κάθε μέρα όλο και βαθύτερα, «μ’ αρκεί μόνον ο Χριστός».Ο έμπορός μας, λοιπόν, παραλίγο να τον ξεχάσουμε, από την πρώτη ματιά που έριξε στον καλό μαργαρίτη αιχμαλωτίστηκε. Κατάλαβε, πως δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτόν. Αυτόν δεν τον πούλησε πια. Κάθε βράδυ, άνοιγε το χρηματοκιβώτιο, τον έπαιρνε στο χέρι του, χαμογελούσε γεμάτος ικανοποίηση και κοι-μόταν πανευτυχής.Ο απ. Παύλος μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα έλεγε: «Μά-λιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία διά το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού… και λογίζο-μαι ότι είναι σκύβαλα…» (Φιλιππησίους γ΄8). Τα ίδια λόγια ζει, αισθάνεται και επαναλαμβάνει κάθε πιστός. Είναι ένα κοινό βίωμα. «Μπορεί κάποτε να ασκούσαν μια έλξη επάνω μου, μα τώρα πια, τώρα που γνώρι-σα τον Χριστό, γύρισα και τα κοίταξα και τα είδα στο επίπεδο που είναι τα σκύβαλα». Ας τα βάλουμε δίπλα-δίπλα:Είναι οι χαρές του κόσμου οι υλικές. Είναι οι χαρές του Προσώπου και της παρουσίας του Χριστού.

Είναι τα πλούτη του κόσμου. Είναι τα δώρα του Χριστού.

Είναι οι προσδοκίες από τον κόσμο. Είναι οι υποσχέσεις του Θεού.

Είναι γεγονός αναντίρρητο πως «εμείς» έχουμε πολλά.Είναι γεγονός βεβαιωμένο πως ζούμε πλούσια, τη μόνη καλή ζωή.Είναι πραγματικότητα πως, αν και φαινόμαστε «ως μηδέν έχοντες», στην ουσία είμαστε «τα πάντα κατέχοντες» (Β΄ Κορινθίους ς΄10).«Ο έχων τον Υιόν, έχει την ζωήν, ο μη έχων τον Υιόν του Θεού, την ζωήν δεν έχει» (Α΄Ιωάννου ε΄12).

Γνωρίζω έναν άνθρωπο, που έχει παλιά εγχείρηση στο λαιμό από νεοπλασία και μιλάει από μια τρύπα. Τώρα διαπίστωσαν

Πρέπει να πού-με πως όσοι αρ-νούνται και περι-φρονούν τον Χρι-στό δεν μπορούν να σταθμίσουν σωστά. Κάνουν λογαρ ιασμούς χωρίς να βάζουν μέσα τη ζωντα-νή παρουσία του Ιησού Χριστού. Οι ταλαίπωροι αρνητές προ-σπαθούν να προ-σεγγίσουν χωρίς ποτέ να το κα-ταφέρνουν, αυτό που ο Κύριος μας χαρίζει καθημε-ρινά, τη χαρά της παρουσίας Του στη ζωή μας.


πως έχει καθολικό καρκίνο. Μα λαμποκοπά και ακτινοβολεί παράδεισο, γιατί έχει τον Χριστό στην καρδιά του. Φαίνεται από μακριά. Οι ταλαίπωροι αρνητές προσπαθούν να προ-σεγγίσουν χωρίς ποτέ να το καταφέρνουν, αυτό που ο Κύρι-ος μας χαρίζει καθημερινά, τη χαρά της παρουσίας Του στη ζωή μας.

Έλα να ανοίξουμε τα χαρτιά μας και να δούμε ποιος είναι κερδισμένος και ποιος χαμένος.

«Διότι εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού» (Λουκάς ιβ΄15), μα από τον ένοικο της καρδιάς μας…

Πόσο μεγάλο Φίλο έχουμε!

(Από τα χειρόγραφα του Χρήστου Φραγκόπουλου)


Όλα τα τεύχη του περιοδι-κού ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ του 2010, δεμένα σε έναν πολύ όμορφο και περιποιημένο τόμο, με με-γάλη ποικιλία θεμάτων, όπως ανάλυση της Αγίας Γραφής, επίκαιρα σχόλια, ιστορίες.

Eίναι ένα θαυμάσιο δώρο για φίλους, αδελφούς, συνεργάτες, παιδιά, εγγόνια.

από το 1925

Μπορείτε να μας παραγγείλετε όσα αντίτυπα θέλετε, να σας τα στείλουμε ταχυδρομικώς ΔΩΡΕΑΝ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΕ ΤΟΜΟ


- Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται.Όταν ο Λάζαρος ζούσε κι όταν ακόμα αρρώστησε, έσβηνε, πέθαινε… Το καταλαβαίνω. Ίσως ανθρώπινα, αλλά με δόση λογικής, είπαν οι παρευρισκόμενοι:

- Μα καλά. Δεν μπορούσε τάχα «ο ανοίξας τους οφθαλμούς του τυφλού, ποιήσαι ίνα και ούτος μη αποθάνη;»Γιατί πρέπει να παρατήρησαν ότι «εδάκρυσεν ο Ιησούς».Βέβαια, εμείς κάπου χαμογελάμε. Διαβάσαμε. Ξέρουμε. Γνωστό το θριαμβικό τέλος. -Να δείτε. Να δείτε. Μη βιάζεστε. Μη σχολιάζετε. Θα τον αναστήσει. Είμαστε στην πλευρά των κερδισμένων. Ξέρουμε!Αλλά, να μια σκέψη… Αν ο Κύριος δεν ανάσταινε το Λάζαρο, δε θα ήταν λοιπόν φίλος του; Πού σε είδα, πού σε ξέρω; Δε τον αγαπούσε; Τέλος πάντων, ο Ιησούς δε θα ήταν ο «ον φιλείς» που «ασθενεί»; Έχουν περάσει μέσα στις Εκκλησίες, στη διδαχή, στον αμβωνικό λόγο, και βέβαια στις ψυχές πολλών αδελφών, κάτι απόψεις που θέλουν τον Ιησού φίλο, όσο ο Λάζαρος ζει. Τον θεωρούν φίλο, εφ’ όσον θα τον αναστήσει. Τότε μόνο ο Ιησούς είναι φίλος του Λάζαρου, όταν του πει: «Λάζαρε, δεύρο έξω».Αν δεν του το πει… Αν ο Λάζαρος δε βγει… Τότε; Ω, τότε… «Δεν μου ’πε να ζητάω; Δεν μου ’πε να πιστεύω;» Και πού είναι το «μεθιστάνειν όρη»;Κάπου λείπει το «αρκεί σοι η Χάρις»! Δεν είναι Φίλος ο Ιησούς όταν λύνει τα προβλήματα που δημιουργήσαμε. Ανοίγει δρόμους εκεί που τους μπαζώσαμε. Μόνο! Είναι ‘Φίλος’ και μετά το θάνατο του Λάζαρου. Είναι ‘Φίλος’ όχι γιατί ο Λάζαρος έζησε κάποια ακόμα χρόνια στη γη, αλλά γιατί πίστεψε πως ο Ιησούς είναι ο Γιος του Ζωντανού Θεού. Που σώζει. Δικαιώνει. Αγιάζει. Απολυτρώνει. Χαρίζει μακάρια ελπίδα και βεβαιότητα Ουρανού δόξας. Ξέρει. Αγαπάει. Απαντάει. Αλλά «ου το εμόν, αλλά το Σον» να γίνει. ΣΙΠ - Δεκ. 2010

Ο Φίλος μας

Aπό τα πολλά περιστατικά, θα επιλέξουμε την καταγραφή του Ιωάννη για το Λάζαρο. Και θα μείνουμε στα λόγια του.

Απλές Σκέψεις


ΕΣΧΑΤΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Η πορεία της Εκκλησίας περιγράφεται μέσα στο Λόγο του Θεού σε διάφορα σημεία και είναι σε μεγάλο βαθμό απογο-ητευτική, έτσι που μας γεμίζει με πόνο και θλίψη, γιατί η Εκ-κλησία Του είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε «η Νύμφη του» και «το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρούντος» (Εφεσίους α΄23). Εμείς είμαστε που γεμίζουμε την καρδιά του Θεού, τα ενδιαφέροντά Του, τη φροντίδα Του.

Αυτή θα είναι η πορεία προς το Τέλος!

Αυτή θα είναι η πορεία προς το Τέλος!

Η Εκκλησία των εσχάτων καιρών έχει τη δική της ανεξάρτη-τη και αυτόνομη πορεία, που είναι η συνισταμένη των ανθρώ-πων που την αποτελούν.

Όταν λέμε των εσχάτων καιρών, δεν εννοούμε κάτι το μακρινό. Τα διάφορα σημεία μαρτυρούν πως ο καιρός είναι εγγύς. Ήδη μπήκαμε σε αυτήν την περιοχή, διαβήκαμε το κατώφλι που ονο-μάζεται «αρχαί ωδίνων» και προχωρούμε με γοργά βήματα.


...η πορεία προς το Τέλος!

Η Εκκλησία θα περάσει από πολλά στάδια, που από τώρα αν προσέξουμε θα τα δούμε να ξετυλίγονται. Και λέει ο Λόγος του Θεού, «επειδή θέλει πληθυνθή η ανομία, η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή» και «πολλοί θέλουσι σκανδαλισθή… και μισήσει αλλήλους» (Ματθαίος κδ΄12,10). Μην κάνουμε το λάθος να νομίσουμε, πως αυτά που λέει αφορούν τον κό-σμο. Δεν ασχολείται με τον κόσμο. Το ενδιαφέρον Του για τον κόσμο αρχίζει και τελειώνει στο «τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν» (Ιωάννης γ΄16). Οι άλλοι, οι μη πιστεύοντες, είναι μέσα στην απώλεια. Άλλωστε αυτοί ποτέ δεν είχαν την αγάπη Του.

Το κύριο χαρακτηριστικό της Εκκλησίας και των παι- διών του Θεού είναι η αγάπη. Είναι το πρώτο συστατικό στοιχείο του καρπού του Πνεύματος, που είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη…» (Γαλάτας ε΄22). Η αγάπη αυτή, αγά-πη για τον Χριστό, αγάπη για τους ανθρώπους, γιατί μία είναι η αγάπη, αυτή η αγάπη, δε θα εξαφανιστεί, αλλά θα «ψυχρανθή». Το κείμενο λέει «ψυγήσεται», θα παγώσει. Αυτό που θα απομείνει θα είναι παγωμένο.

Όταν σταματά ή δυσχεραίνεται η κυκλοφορία του αί-ματος στο σώμα μας, ο άνθρωπος παγώνει. Στο θά-νατο ολοκληρώνεται το πάγωμα. Και στα πνευματικά το ίδιο ακριβώς συμβαίνει. Μόνον η κυκλοφορία και η πληρότητα του Πνεύματος δίνει θερμότητα και ζωή με υγεία, «τω πνεύματι ζέοντες» (Ρωμαίους ιβ΄11). Θα έχει απομείνει κάτι σαν υποκατάστατο της αγάπης, μα δεν θα είναι θερμή, ζωντανή αγάπη. Κάτι χαιρετού-ρες, του τύπου «τι κάνετε;… ωραίος καιρός σήμερα,… τι κάνουν τα παιδιά;…», κάτι θα μοιάζει ή θα θυμίζει ενδιαφέρον, αλλά τίποτα παραπάνω. Εκείνο του Παύ-λου «τις ασθενεί και δεν ασθενώ, τις σκανδαλίζεται και εγώ δεν φλέγομαι;» (Β΄Κορινθίους ια΄29) μόνο μέσα στη Γραφή θα υπάρχει. Οι πρώτοι χριστιανοί διακρίνονταν για τη θερμή αγάπη που είχαν μεταξύ τους, αγάπη που πήγαζε από την αγάπη τους προς τον Κύριο, διά της παρουσίας του Πνεύματος. Αυτό δε θα υπάρχει.

Πολλοί, βέβαια, μέσα σ’ αυτό το κλίμα θα πεθαίνουν. Γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού λέει «στήριξον τα λοιπά τα οποία μέλλουσι να αποθάνωσι» (Αποκάλυψη Ιωάννου γ΄2). Θα είναι ένας θάνατος «από ψύξη» και θα έχει έναν καθολικό χαρακτήρα.

Το κύριο χαρα-κτηριστικό της Εκκλησίας είναι η αγάπη. Είναι το πρώτο συστατικό στοιχείο του καρ-πού του Πνεύ-ματος, που είναι «αγάπη, χαρά, ει-ρήνη…». Η αγά-πη αυτή, αγάπη για τον Χριστό, αγάπη για τους ανθρώπους, γιατί μία είναι η αγάπη, αυτή η αγάπη, δε θα εξαφανιστεί, αλλά θα «ψυ-χρανθή». Αυτό που θα απομείνει θα είναι παγωμέ-νο.

24

Αυτή θα είναι η πορεία...

Κάποιος έλεγε παρατηρώντας τις σημερινές εκκλησίες: «πα-γωμένοι άμβωνες, παγωμένα κηρύγματα, παγωμένα ακρο-ατήρια». Δυστυχώς η παγωνιά αρχίζει από τους άμβωνες και επεκτείνεται και στις ψυχές.

Βέβαια, αυτή η παγωνιά, που θα ενσκήψει και θα απλώσει στους έσχατους καιρούς, έχει τα προεόρτιά της στη «χλιαρό-τητα» της επιστολής προς την εκκλησία της Λαοδικείας, που είναι η Εκκλησία των εσχάτων καιρών.

Από τη θέρμη στην παγωνιά μεσολαβεί το στάδιο της χλια-ρότητας. Ο Κύριος σ’ αυτήν την περίπτωση είναι κατηγορη-ματικός. Η χλιαρότητα είναι αηδιαστική, γι’ αυτό και είναι σαφής, «θα σε εξεμέσω εκ του στόματός μου». Τότε είναι που επέρχεται το τέλειο πάγωμα και ο θάνατος.

Η παγωνιά είναι εκ του κόσμου. Ο κόσμος είναι ο παγωμένος βοριάς που φυσάει,

και οι αφελείς και ανόητοι χριστιανοί ανοίγουν την καρδιά τους και τα

στήθη τους και εκτίθενται στο κοσμικό πνεύμα. Η πτώση τής

πνευματικής θερμοκρασίας δε γίνεται δια μιας και απότομα, μα καθημερινά, με μικρά βήματα και με έντονη αλ-ληλεπίδραση.

Η κατάσταση αυτή, όταν συνεχίζεται, και θα συ-νεχίζεται, θα έχει ως αποτέλεσμα να δημιουρ-γείται ένα ποιοτικό και πνευματικό ρήγμα μέσα στην Εκκλησία. Θα δημι-ουργηθούν δύο αντίθετα ρεύματα. Και είναι πολύ φυσικό αυτό. Από τη μια μεριά θα είναι, σύμφωνα με την Αποκάλυψη, «οι

άδικοι και οι ρυπαροί». Θα μπορούσαν να πάνε

και να καθαριστούν, μα δε θέλησαν. Η αδικία και η ρυ-

παρότητα θα πληθύνεται σ’ αυτούς. Θα γίνονται «πιο άδι-


...προς το Τέλος!

κοι και πιο ρυπαροί». Αλλά παράλληλα με αυτούς, θα υπάρ-χουν «οι δίκαιοι και οι άγιοι», που για να μη παρασυρθούν από το γενικό κλίμα, θα γίνονται πιο δίκαιοι και πιο άγιοι. Για κάποιο καιρό θα συνυπάρχουν και θα συμβιώνουν. Όμως αυτό δε θα βαστάξει για πολύ. Οι άγιοι θα διαπιστώσουν πως η συμβίωση τους ζημιώνει και οι άλλοι, οι ρυπαροί, θα κατα-λάβουν, πως η αγιότητα των άλλων γίνεται ενοχλητική. Και τότε θα επέλθει η ρήξη. «Και πάντες οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς… θέλουσι διωχθή» (Β΄Τιμόθεον γ΄12). Όχι από τον κόσμο, όπως συνήθως νομίζεται ή λέγεται. Δεν έχει ο κόσμος καμιά ανάμειξη σε αυτά. Θα διωχθούν από τους κατ’ όνο-μα χριστιανούς, γιατί θα εξακολουθούν να κρατούν το όνομά τους. Άλλωστε, και οι ίδιοι οι γνήσιοι πιστοί του Χριστού θα το καταλάβουν πως δεν μπορούν να συ-νυπάρχουν μέσα σ’ αυτό το κλίμα της παγωνιάς, του συμβιβασμού με τον κόσμο της ρυπαρότητας.

Και τότε θα αρχίσει να μπαίνει σε λειτουργία η σύστα-ση του Λόγου του Θεού, «στέλλεσθε» και «αποτρέπου των τοιούτων» και θα αρχίσουν να συναναστρέφονται «μετά των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας». Αυτό και τώρα γίνεται. Λίγοι - λίγοι θα ανα-γκάζονται να αποχωρούν από τις εκκλησίες και τις συ-νάξεις που έχουν αρχίσει να εκφυλίζονται και θα μα-ζεύονται σε μικρότερες ίσως και ομοιογενείς εκκλησίες ή σε σπίτια. Εκεί το πνεύμα τους θα αναπαύεται και θα μπορούν να οικοδομούνται. Οι άλλοι θα συνεχίσουν την πορεία τους μέσα στην «παγωνιά» και την «αδικία» και θα αρμενίζουν μια χαρά.

Κάποιος νέος πήγε σε μια μεγάλη εκκλησία, που ήταν κοντά στο πανεπιστήμιο που σπούδαζε. Μα τόσο από το κήρυγμα, όσο και από τη συμπεριφορά και εμφά-νιση, φαινόταν πως η εκκλησία αυτή ήταν από τις παγωμένες. Έπιασε κουβέντα με ένα θυρωρό και τον ρώτησε μερικά πράγματα. Αυτός αμέσως κατάλαβε. Του είπε πως αυτό που ζητούσε θα το έβρισκε λίγο παρακάτω και του έδωσε τη διεύθυνση μιας μικρής εκκλησίας, όπου δούλευε το Πνεύμα του Θεού. Ζεστοί άνθρωποι, πρόθυμοι να του μιλήσουν, να τον ρωτήσουν, να ενδιαφερθούν και να τον προσκαλέσουν στα σπίτια τους.

Ναι, αυτές οι τάσεις και αυτά τα ρεύματα, από καιρό άρ-χισαν να σχηματίζονται και εδώ στον τόπο μας και διακρί-νονται ευκρινέστατα. Κάποτε η νάρκη της κοσμικότητας θα επικρατήσει απόλυτα και όλοι θα πέσουν σε ύπνο. «Και

Από τη θέρμη στην παγωνιά μεσολαβεί το στάδιο της χλια-ρότητας. Ο Κύ-ριος σ’ αυτήν την περίπτωση είναι κατηγορηματι-κός. Η χλιαρό-τητα είναι αηδι-αστική, γι’ αυτό και είναι σαφής, «θα σε εξεμέσω εκ του στόματός μου». Τότε είναι που επέρχεται το τέλειο πάγωμα και ο θάνατος.


πάσαι εκοιμώντο», και οι φρόνιμες και οι μωρές παρθέ-νες. Βέβαια, υπάρχει μια βασική διαφορά. Οι φρόνιμες είχαν λάδι πίστης και Πνεύματος, όμως και αυτές από τις «μέριμνες» και τα «βιωτικά» εκοιμώντο. Δυστυχώς, είναι μια κατάσταση τόσο αποκαρδιωτική. Αυτό θα εί-ναι το κλίμα και το καθεστώς των εσχάτων καιρών. Το καθεστώς αυτό θυμίζει τα λόγια του Κυρίου μας στους μαθητές Του, τη βραδιά της Γεθσημανή. «Κοιμάσθε και αναπαύεσθε; Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε δια να μη εισέλθετε εις πειρασμόν».

Σ’ αυτό το κλίμα, που «άπασαι εκοιμώντο», σε αυτήν την εποχή, διάφοροι «ψευδοπροφήται» θα βρουν την ευκαιρία να σπείρουν τα «ζιζάνιά» τους. Θα γίνεται με-γάλη σπορά ζιζανίων. Θα είναι ψευδοδιδασκαλίες και οι άνθρωποι θα ανοίγουν τα αυτιά τους, ή μάλλον το στόμα τους, και θα τροφοδοτούνται ανεξέλεγκτα. Και όπως λέει ο Κύριός μας, η σπορά αυτή γίνεται όταν όλοι κοιμούνται. Ταυτόχρονα, σε αυτό το κλίμα, σε αυτή την εποχή «…δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαί-νουσαν διδασκαλίαν… εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπεί» (Β΄Τιμόθεον δ΄3,4). Δεν θα θέλουν πια οι άνθρωποι να ακούν για το «απαρνησάσθω εαυτόν» και για «τον ζυγόν του Κυρίου» και το «αράτω τον σταυρόν αυτού». Αυτά θα έχουν εξοβελισθεί και δε θα κηρύτ-τονται πια. Αλλά μια άλλη κατηγορία θα υπάρχει, «πο-νηροί και γόητες», που θα προσφέρουν κάποιο αλλαγ-μένο ευαγγέλιο, γεμάτο από μύθους, είτε λέγεται αυτό επιστημονισμός, είτε λέγεται απολογητική, και με αυτά θα τρέφονται και οι μωρές και οι φρόνιμες παρθένες.

Και έτσι, με τα διαδοχικά και αλληλένδετα αυτά βή-ματα, θα φτάσουμε στο Τέλος, που και αυτό θα έχει κάποια στάδια. Θα προηγηθεί ο αντίχριστος, που θα προσπαθήσει «να πλανήσει και τους εκλεκτούς». Δε θα το έλεγε καθόλου, εάν η προσπάθειά του αυτή ήταν αποτυχημένη. Δυστυχώς, κάποιους από τους παγω-μένους και τους κοιμισμένους, θα καταφέρει να τους πλανήσει.

Και μένει πια ένα ακόμα βήμα, η παρουσία του Κυρίου, όμως και αυτή συνοδεύεται από ένα μεγάλο ερωτηματικό, «άραγε θέλει ευρή την πίστιν επί της γης;» Αυτά τα ερωτηματικά είναι τρομερά. Αυτοί οι λίγοι, που θα βρει, θα είναι ακόμα πιο λίγοι. Ελαχιστότατοι. Δεν θα έχουν καμιά σχέση με τα πο-

Αυτή θα είναι η πορεία...

«Oι άδικοι και οι ρυπαροί» θα γίνονται «πιο άδικοι και πιο ρυπαροί». Αλλά παράλληλα με αυτούς, θα υπάρ-χουν «οι δίκαιοι και οι άγιοι», που για να μη πα-ρασυρθούν από το γενικό κλίμα, θα γίνονται «πιο δίκαιοι και πιο άγιοι».


λυπληθή ακροατήρια των εκκλησιών, που θα εξακολουθούν να είναι πολυπληθή. Θα βρει πολλά. Εκκλησίες, χορωδίες, ιεραποστολές, δραστηριότητες, θεολογικά σεμινάρια και ό, τι άλλο βάζει ο νους σας. Φυσικά παγωμένα, αποκοιμισμένα, απομακρυσμένα από την Αλήθεια και τη Ζωή, που είναι ο Ιησούς Χριστός, νεκρά. Πίστη ζωντανή δε θα βρει. Αυτό θα είναι το δράμα και η κατάληξη της Εκκλησίας.

Και τότε θα ξεσπάσει η κρίση στο πρόσωπο της Γης, αφού πρώτα πάρει μαζί Του τους ελάχιστους εκλεκτούς πιστούς Του, αυτούς που έμειναν πιστοί στα «ολίγα», αυτούς που Του έμειναν πιστοί μέχρι Τέλους!

...προς το Τέλος!

CD ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ – ΜΑΘΗΜΑΤΑ – ΥΜΝΟΙΝΕΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΘΕΜΑΤΩΝ

17. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ

CD 01 10 ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥCD 03 10 ΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΤΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣCD 06 10 ΓΙ’ ΑΥΤΟ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΚΛΑΨΕ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΑ ΒΑΓΙΑCD 07 10 ΜΗΠΩΣ ΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΛΟΓΑΡΙΑΖΟΥΜΕ ΛΑΘΟΣ;CD 08 10 ΜΗΠΩΣ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΔΕΙΟ ΤΑΦΟ;CD 10 10 ΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΕΧΟΥΝ ΣΗΜΑΣΙΑCD 17 10 ΠΙΣΤΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΠΙΣΤΗCD 27 10 ΤΙ ΚΑΝΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥCD 28 10 Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑCD 29 10 ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΗΚΟΥΜΕCD 32 10 ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ-ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΕ ΒΑΘΟΣCD 37 10 ΠΡΩΤΑ ΕΠΙΔΙΟΡΘΩΣΕ ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥCD 38 10 ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑCD 41 10 ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΟΥΜΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥCD 43 10 ΕΤΕΡΟΕΙΔΗ ΑΝΑΜΕΙΚΤΑ ΣΥΜΜΕΙΚΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ;


Η συντριπτική πλειοψηφία των λαών βρίσκεται στη βάση, ή κάτω •από τη βάση της κλίμακας καταμέτρησης της ευημερίας, που είναι το κατά κεφαλήν ακαθάριστο εθνικό εισόδημα. Ουσιαστικά δεν υπήρξε ούτε υπάρχει ευημερία.

Η ανθρωπότητα δαπανά 30 φορές περισσότερα ποσά κάθε •χρόνο για όπλα παρά για προγράμματα ανάπτυξης.

Υπάρχει κάτι, από τη φύση του χυδαίο, σ’ αυτόν το συνδυασμό •υποσιτιζόμενων λαών και καλοθρεμμένων στρατών, εξοπλισμένων με τα πιο σύγχρονα μέσα.

(Τζ. Γκάλμπρεηθ)

Έφτασε η εποχή, που δεν υπάρχουν πια περιθώρια για έπαρση σχετικά με το φαινόμενο της ανάπτυξης, οικονομικής, τεχνολογι κής ή άλλης. Αυτή η περίοδος των 25-30 χρόνων ξε-σκέπασε τόσο αποκαλυπτικά την ανθρώπινη ανεπάρκεια και θα μείνει στην Ιστορία όχι σαν περίοδος ανάπτυξης-προόδου, αλλά σαν αλυσίδα καταστροφών.

Αντιγράφουμε...

Ο άλλος Παράδεισος


Αντιγράφουμε...

«Πριν διωχθεί από τον Παράδεισο ο Αδάμ και η Εύα απολάμβαναν δί-χως να εργάζονται ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο. Μετά, υποχρεώθηκαν να ζήσουν μέσα στη φτώχια και να δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ. Η ιστορία της τεχνικής προόδου των διακοσίων τελευταίων ετών είναι η ιστορία της πεισματικής προσπάθειας του ανθρώπου να ξαναβρεί το δρόμο του Παραδείσου. Ωστόσο, τι θα γινόταν αν όλα τα πλούτη προ-σφέρονταν δίχως να χρειάζεται να δουλεύουμε με αντίτιμο ένα μισθό; Οι άνθρωποι θα πέθαιναν από πείνα σ’ αυτόν τον Παράδεισο και κάτω από άθλιες «παραδεισένιες» συνθήκες διαβίωσης».

Είναι ένα απόσπασμα μικρό από το βιβλίο του Αντρέ Γκορτζ, «ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ». Κάτι που δεν μπορούμε να του αμφισβητήσουμε είναι η ειλικρίνεια της αγωνίας και του προβληματισμού γύρω από τα συστή-ματα των κοινωνιών μας.

Όμως υπάρχουν μερικά αδύνατα σημεία. Πριν διωχθούν από τον Παρά-δεισο οι Πρωτόπλαστοι δεν απολάμβαναν δίχως να εργάζονται. Αντίθετα εργάζονταν πραγματικά σε τομείς που ο Θεός είχε ορίσει, όμως εργά-ζονταν χωρίς την εκμετάλλευση, χωρίς αβεβαιότητα και ταραχή, χωρίς πυρηνικά και μόλυνση, χωρίς την απειλή του αύριο ή της άδικης μεταχεί-ρισης. Ήταν η παρουσία, ο νόμος της αγάπης του Ζωντανού Θεού που δημιουργούσε τις ζηλευτές συνθήκες αυτού που λέμε Παράδεισος.

Ήρθε κάποια στιγμή όμως που ο άνθρωπος, εγωιστικά και πεισματικά, απέρριψε αυτόν τον Παράδεισο, εναντιώθηκε στον Ζωντανό Θεό και ξεκίνησε να χτίζει το δικό του παράδεισο της τεχνολογίας, στο βάθρο της επιστήμης θεμελιωμένο. Τότε ήταν που μπήκε από τις χαραμάδες το άγχος, ο φόβος, η φτώχια, η άδικη, άνιση μεταχείριση, η εκμετάλλευση και πλημμύρισαν τη ζωή μας ολόκληρη. Ο δικός μας παράδεισος ποτέ δεν στάθηκε στα πόδια του. Ποτέ δεν μας πρόσφερε, χωρίς ταυτόχρονα να απαιτήσει θυσία, και μάλιστα θυσία αίματος. Φτάσαμε στο σημείο, όπου πια είναι ολοφάνερο και αυταπόδειχτο. Ο δικός μας παράδεισος ούτε υπήρξε, ούτε μπορεί να υπάρξει. Ο δικός μας παράδεισος ήταν ένα ψέμα, μια πλάνη, που πέσαμε θύματα όλοι. Θελήσαμε να τον εγκαταστή-σουμε εδώ κάτω στη γη χωρίς το νόμο και το θέλημα του σοφού Θεού Δημιουργού μας.

Άραγε η αποτυχία μας, τα δράματα που θερίζουμε θα ’χουν τη δύναμη να μας ξυπνήσουν, να μας οδηγήσουν σε ταπείνωση, να μας στρέψουν πίσω στην αναγνώριση και τη λατρεία του Ζωντα-νού Θεού;


Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

«Υπέρ αυτών»

Α΄ Είναι γεγονός. Ο Λόγος του Θεού έχει πραγματικούς θησαυ-ρούς. Το βάθος που προχωράει ο Λόγος του Θεού είναι ασύλλη-πτο, φυσικά μόνο για όσους έχουν διάθεση να προχωρήσουν, να ζήσουν. Η ομορφιά η ασύγκριτη είναι, όταν το Πνεύμα του Θεού διαυγάζει τους μηχανισμούς και τις λειτουργίες της ά- γιας ζωής και αποκαλύπτει τα μυστήρια της καινούργιας ζωής, της αιώνιας ζωής, ώστε να γίνουμε κι εμείς μέτοχοι του θαύ-ματος, με στόχο πάντα τον αγιασμό μας, την ολοκλήρωση, τον Ουρανό. Δεν υπάρχουν κενά, δεν υπάρχουν σκοτει νά σημεία για όσους ποθούν να γνωρίσουν και να ζήσουν το θαύμα της αιώνιας ζωής.



Ξεχωρίζω ένα γνωστό εδάφιο του Λόγου του Θεού. «Και υπέρ αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν, δια να ήναι και αυτοί ηγι-ασμένοι εν τη αληθεία». (Ιωάννης Ιζ΄19).

Τούτο το ξεχωριστό εδάφιο κρύβει μέσα του μια πολύ δυνα-τή αλήθεια, που για πολλούς παραμένει άγνωστη και συνε-πώς ανεκμε τάλλευτη. Αρχικά πρέπει να πούμε ότι η αλήθεια αυτή κινείται σε δύο επίπεδα διαφορετικά. Το ένα είναι ο Ιησούς Χριστός, το άλλο είναι ο λυτρωμένος άνθρωπος, το παιδί του Θεού, που έχει καινούργια ζωή μέσα του.

Πρώτα ο Ιησούς Χριστός. Τι είναι ο Ιησούς Χριστός, πώς λειτουργεί, ποια είναι η πραγματική φύση της αποστολής Του; Μια λέξη τα λέει όλα. Ζωή. Μόνο αυτό. «Η ζωή ημών». Μερικά συνώνυμα, που θα μας βοηθούσαν να προσδιορίσουμε ακριβώς τη ζωή αυτή, και υπάρχουν πολλά. Είναι η λυτρωμένη ζωή, η και-νούργια ζωή, η αναστημένη ζωή, είναι αιώνια ζωή, ζωή αγιασμού και καθαρότητας, ζωή Ουρανού που αρχίζει από τώρα, από εδώ κάτω.

Η αιώνια ζωή είναι ο Ιησούς Χριστός μέσα μας. «Όστις έχει τον Υιόν, έχει την ζωήν» (Α΄Ιωάννου ε΄12). Για να κάνουμε δική μας την αιώνια ζωή, την καινούργια ζωή, χρειάζεται να ταυτιστούμε με τον Ιησού Χριστό: «να κατοικήση ο Χριστός δια της πίστεως εν ταις καρ-δίαις ημών» και να μορφωθεί μέσα μας, να φαίνεται πάνω μας (Εφεσίους γ΄17).

Δια του τρόπου αυτού ο Ιησούς Χριστός μεταφέρει σε μας και γίνεται δικό μας όλο το «έξω από μας» έργο Του, το οποίο έτσι αναπαράγεται πάνω μας. Κάποτε ο Ιησούς Χριστός ήρθε, έζησε πάνω στη γη, έμαθε την υπακοή, έζησε άγιος, ξεχωρισμένος για τον Πατέρα Θεό, ανέβηκε στο σταυρό, πέθανε για να μας δικαιώ-σει στον Θεό, πλήρωσε το χρέος μας, νίκησε το θάνα-το, αναστήθηκε, δόξασε τον Πατέρα. Όλα αυτά γιατί τα έκανε; Μα για μας, για να μπορέσει να τα αναπα-ράγει πάνω μας όταν θα Τον καλέσουμε να έρθει και να κατοικήσει στην καρδιά μας, να γίνει ο Κύριός μας και ο Θεός μας. Αυτό είναι το νόημα του «υπέρ αυτών». Για μας έζησε τον αγιασμό, ώστε «εν αυτώ» να είμαστε κι εμείς άγιοι. Για μας πλήρωσε το χρέος της αμαρτίας στο σταυρό, ώστε να γίνει αυτός « η ειρήνη ημών» με τον Πατέρα Θεό.

Είναι φανερό ότι αν μείνει ο Ιησούς Χριστός ένα ιστορικό πρόσωπο, έξω από μας, γνώση απλή χωρίς συμμετοχή δική

Για να κάνου-με δική μας την αιώνια ζωή, την καινούργια ζωή, χρειάζεται να ταυτιστούμε με τον Ιησού Χρι-στό: «να κατοι-κήση ο Χριστός δια της πίστεως εν ταις καρδίαις ημών» και να μορφωθεί μέσα μας. Δια του τρόπου αυτού ο Ιησούς Χριστός μεταφέρει σε μας και γίνεται δικό μας όλο το «έξω από μας» έργο Του, το οποίο έτσι αναπαράγε-ται πάνω μας.



μας δια της πίστεως, δε θα μας ωφελήσει ποτέ. Τίπο-τα απ’ όσα έζησε και πραγματοποίησε ο Ίδιος «υπέρ ημών» δεν θα γίνει δικό μας, δεν θα μεταφερθεί επά-νω μας.

Ο Θεός του Ουρανού Τον έστειλε να γίνει η ζωή μας η αιώνια, «διά να ζήσωμεν δι’ αυτού». Και έχει όλα τα στοιχεία της ζωής ο Ιησούς Χριστός, αρχίζοντας από τη συγχώρηση των αμαρτιών, την «καταλλαγή με τον Θεό», μέχρι το τέλος, τον ολοκληρωτικό αγιασμό μας, «το ζην για μένα είναι ο Χριστός», όπως ομολογεί ο Απ. Παύλος (Φιλιππησίους α΄21). Δε χρειάζεται τίποτ’ άλλο. Ο Ιησούς Χριστός τα παρήγαγε πάνω Του, τα έχει, μπορούμε να τα αποκτήσουμε κι εμείς «δι’ Αυτού». Το κήρυγμά μας προς τους ανθρώπους της αμαρτίας και το κάλεσμά μας στη σωτηρία του Ιησού Χριστού θα ’πρεπε να ’ναι αυτό: «Πάρε Τον για να ζήσεις, πάρε Τον για να γίνεις κι εσύ όμοιος με Αυτόν».

«Και αύτη είναι η μαρτυρία, ότι ζωήν αιώνιον έδωκεν εις ημάς ο Θεός. Και αύτη η ζωή είναι εν τω Υιώ αυ-τού» (Α΄Ιωάννου ε΄11). Γι’ αυτό, το μυστικό αυτής της λυτρωμένης ζωής, της αιώνιας, είναι το «μείνατε εν

εμοί και εγώ εν υμίν, ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ...» Μ’ αυτή τη σύνδεση δια του καθημερινού αγιασμού, την ταύ-τιση με τον Ιησού Χριστό, ό,τι δημιούργησε ο Ιησούς επάνω Του «υπέρ ημών» γίνεται δικό μας, γινόμαστε όμοιοι μ’ Αυ-τόν στα μάτια του Πατέρα Θεού. Είναι καθαρό, άλλωστε, ότι στόχος της κλήσης μας, στόχος της αγάπης Του, στόχος της εκλογής Του για μας είναι ένας. Να μας κάνει, δια της κατερ-γασίας του Πνεύματος, «συμμόρφους της εικόνος του Υιού Αυτού» (Ρωμαίους η΄29). Μόνο όταν ο Ιησούς μορφώνεται πάνω μας μπορούμε να μιλάμε για ζωή, για αιωνιότητα, για Ουρανό, για σωτηρία. «Σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρω-μαίους ε΄10).

Αυτός πρώτος έζησε «υπέρ ημών», πριν 2000 χρόνια περί-που, έξω από μας, στην παρουσία του Πατέρα. Μετά ο Ί- διος, αναστημένος, ζωντανός, μέσα μας μεταφέρει τον εαυ-τό Του, το έργο Του, τη δόξα Του πάνω μας. Στόχος του ερχομού Του ήταν ο αμαρτωλός άνθρωπος. Στόχος της τέ-λειας υποταγής Του ήταν ο αμαρτωλός άνθρωπος. Στόχος της αγίας Του ζωής ήταν ο αμαρτωλός. Το ίδιο ισχύει για το σταυρό, την καταδίκη, το θάνατό Του. Όλα αυτά «υπέρ αυ-τών», ώστε παίρνοντας Αυτόν, κάνοντάς Τον Κύριο τους να ζήσουν με αιώνια ζωή.

Το μυστικό αυ-τής της λυτρω-μένης ζωής, της αιώνιας, είναι το «μείνατε εν εμοί και εγώ εν υμίν». Μ’ αυτή τη σύνδε-ση δια του καθη-μερινού αγιασμού, την ταύτιση με τον Ιησού Χριστό, ό,τι δημιούργησε ο Ιη-σούς επάνω Του «υπέρ ημών» γί-νεται δικό μας, γι-νόμαστε όμοιοι μ’ Αυτόν στα μάτια του Πατέρα Θεού.


Ο Απ. Παύλος το είχε πιάσει αυτό ακριβώς το μυστικό, γι’ αυτό θεώρησε τα πάντα «ζημία και σκύβαλα, … για να γνω-ρίσει Αυτόν, τη δύναμη της αναστάσεως αυτού, την κοινω-νία των παθημάτων Αυτού. Να κερδίσω τον Χριστόν και να ευρεθώ εν αυτώ» (Φιλιππησίους γ΄7-11). Αυτό τον μάγεψε, σ’ αυτό έμεινε, γιατί γνώριζε πως αυτό είναι η αιώνια δόξα, και πρόκρινε τόσο σωστά.

Ερχόμαστε τώρα στους εαυτούς μας. Εμείς που πήραμε, που έχουμε, που είμαστε οι δικοί Του, οι λυτρωμένοι. Δεν μπορώ να βρω καμία διαφορά. Οι ίδιες αρχές, οι ίδιοι νόμοι ισχύουν, τίποτα δεν αλλάζει. Γύρω μας ψυχές που χάνονται στο σκοτάδι, στην άρνηση, στο θάνατο. Πάνω μας η αγάπη του Θεού, το βάρος, η ευθύνη τού «λαός τον οποίον απέκτη-σεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς Εκείνου». Μέσα μας οι θαυμάσιες δυνάμεις και δυνατότη τες της ζωής, ο ζω-ντανός Ιησούς δικός μας, ο Ουρανός δικός μας.

Τι σημαίνουν όλα αυτά για μας; Υπέρ αυτών και εγώ «αγιά-ζω εμαυτόν», για να βρουν και οι γύρω μου τη ζωή, για να ανοίξουν και των γύρω μου τα μάτια, για να αγι-αστούν και οι άλλοι γύρω μου «εν τη αληθεία». Ο δικός μας αγιασμός για το αιώνιο συμφέ-ρον όσων χάνονται. Η δική μας υποταγή στο νόμο του Θεού είναι η καλύτερη και αποτελεσματικότερη υπηρεσία που μπορούμε να προσφέρουμε στις αμαρτωλές ψυχές γύρω μας.

Μπορείς να επαναλάβεις κι εσύ χωρίς δισταγμό, «υπέρ αυτών ζω άγια και καθαρά ενώπι-ον του Κυρίου, υπέρ αυτών υπακούω και εκτελώ, υπέρ αυτών καταδικάζω την αμαρτία πάνω μου, υπέρ αυτών ζω μέσα στο θέ-λημα του Θεού»;

Υπέρ αυτών, διότι τα κηρύγματα χωρίς αγία ζωή είναι εύκολη και εντυπωσιακή δουλειά, μα χωρίς δύναμη, χω-ρίς ενέργεια, μένουν άκαρπα.

Β΄


Υπέρ αυτών, γιατί το έργο, όσο τρεχαλητό και θυσία κι αν έχει, με ζωή έξω από το νόμο του Θεού, ζωή εγωι-σμού και ασέβειας, είναι στείρο.

Υπέρ αυτών, γιατί μ’ αυτόν μονάχα τον τρόπο θα γί-νεις «πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον» για τους άλλους (Ιωάννης δ΄14). Είναι ο μόνος τρόπος να φανερώσεις τον Χριστό ζωντανό στις ψυχές γύρω σου. Τρόποι να τους μεταφέρεις γνώσεις υπάρχουν πολλοί, και να τους εντυπωσιάσεις, να τους πείσεις ίσως, υπάρχουν. Να οδηγηθούν όμως σε μετάνοια και αγία ζωή υπάρχει μόνο ένας, η δική σου αγία ζωή, η δική σου καθαρότητα.

Όταν έρχεται κάποιος νέος στο σπίτι μου, ή μου τηλε-φωνεί να κουβεντιάσουμε ένα πρόβλημα, μια δυσκο-λία, πάντα αναρωτιέμαι, τι έχω να του προσφέρω εγώ αυτού του παιδιού, τι μπορώ εγώ να κάνω για το θέμα του; Και η απάντηση είναι πάντα η ίδια. Η αγία μου ζωή, ο αγιασμός μου, το σωστό πιστό μου περπάτημα μέσα στο νόμο του Θεού. Υπέρ αυτών...

Αυτή ακριβώς η λειτουργία έχει δύο σκέλη, συνεχόμε-να το ένα με το άλλο. Πρώτα δια του αγιασμού μορφώ-

νεται μέσα μου ο Ιησούς Χριστός και μετά αυτός ο Χριστός αναδίδεται, εκπέμπεται στους γύρω. Είναι το φως, το αλάτι, η επιστολή Χριστού, η αλήθεια Του που ελευθερώνει. Όλα αυτά είναι στην ίδια κατηγορία. Έτσι λειτουργούν. Ο «εν ημίν Ιησούς» είναι που φέρνει τα αποτελέσματα, τον καρπό, την αιώνια ζωή.

Ίσως κάποιος διερωτηθεί, μήπως είναι εγωιστικό. Ο Ιησούς μπορεί να σκεφτόταν έτσι για τον εαυτό Του και να το διακή-ρυττε, εγώ όμως πώς θα επαναλάβω το «υπέρ αυτών»; Ίσως μας σοκάρει, όμως είναι πραγματικότητα, καμιά διάκριση ανάμεσα στον ζωντανό Ιησού και στον λυτρωμένο Του. Οι ίδιοι νόμοι, οι ίδιες αρχές, η ίδια αποστολή.

Μιλήσαμε για ταύτιση με τον Ιησού, μιλήσαμε για σύνδεση, για αφομοίωση του ενός από το άλλο. Παύεις να υπάρχεις εσύ, αφού Του παραδόθηκες, Του ανήκεις. «Δεν ζω εγώ πλέ-ον». Ο Ιησούς Χριστός θα σε απορροφήσει, θα σε αφομοι-ώσει πλήρως δια του αγιασμού και θα γίνετε ένα. «Διά να καταποθή το θνητόν υπό της ζωής» (Β΄Κορινθίους ε΄4). Αυ-τός ο ζωντανός Ιησούς πάνω σου, μέσα σου, θα εκπέμπεται γύρω σου και θα φέρνει τα αποτελέσμα τα.


Πρώτα δια του αγιασμού μορφώ-νεται μέσα μου ο Ιησούς Χριστός και μετά αυτός ο Χριστός αναδί-δεται, εκπέμπε-ται στους γύρω. Είναι το φως, το αλάτι, η επιστο-λή Χριστού, η αλήθεια Του που ελευθερώνει. Ο «εν ημίν Ιησούς» είναι που φέρνει τα αποτελέσμα-τα, τον καρπό, την αιώνια ζωή.


Η αγία σου ζωή, όταν υπάρχει, μιλάει και καρπίζει και με κλειστό το στόμα.

Η αγία παρουσία και μόνο, είναι ικανή να ελέγξει, να φωτίσει, να δείξει το δρόμο της ζωής.

Η αγία ζωή μιλάει και μέσα από ένα κείμενο, με ένα γραφτό, δε χρειάζεται το πρόσωπο.

Η αγία ζωή μιλάει και μετά θάνατον. Αρκεί μόνη η θύμηση του αγίου ανθρώπου να ελέγ-ξει, να οικοδομήσει, να φωτίσει.

«Υπέρ αυτών». Ζήσε εσύ, μόνος σου, για τον εαυτό σου. Ζήσε το θαύμα. Ζήσε το μεγαλείο, ζήσε το νόμο Του χωρίς ίχνος παρέκκλισης. Η καλύτερη προσφορά στην υπόθεση της Βα-σιλείας των Ουρανών, η αποδοτικότερη υπηρεσία καρποφο-ρίας για τη δόξα Του.

Αυτή η ζωή του ατομικού καθημερινού αγιασμού έχει και δάκρυα, έχει γόνατα, σκληρές μάχες πίστης, υπομονή, κα-τεργασία του Πνεύματος πάνω μας, έχει ευαισθησία στο θέ-λημα του Πατέρα. Ζήσε αυτά, μείνε σ’ αυτά, για το δικό σου αιώνιο συμφέρον και «υπέρ αυτών».

Σκέφτομαι ακόμα, πως η ποιότητα του καρπού σου εξαρ-τάται άμεσα και απόλυτα από την ποιότητα της δικής σου ζωής. Μπορεί να αρρωστήσει ο καρπός εξαιτίας σου, μπο-ρεί και να υποφέρει από την κακή ποιότητα της ζωής σου, μπορεί και να καρπίσεις «αγριοστάφυλα». Κάποτε το έζησα αυτό πολύ έντονα, όταν υπηρετούσα ένα νέο παιδί στις δυσκολίες του, αλλά με αστάθεια και αδυναμίες στη δική μου πνευματική ζωή, και το έβλεπα και το αναγνώριζα πως ήμουν και εγώ υπεύθυνος για τα τόσο φτωχά αποτελέσματα στη δική του.

Όταν τελειώσω κάποια συζήτηση, κάποια πνευματική κου-βέντα με μια ψυχή, αμέσως εστιάζεται η προσοχή μου σ’ αυτό το σημείο. Τώρα, τι θα κάνεις γι’ αυτόν, τι έχεις να του προσφέρεις; Είναι καθαρή η απάντηση. Ζήσε άγια, ζήσε τον αγιασμό το δικό σου, «υπέρ αυτών». Μια διαπεραστική δύναμη, που δε γνωρίζει όρια, φραγμούς, αποστάσεις, θα μεταβεί και θα δουλέψει το θαύμα της πνευματικής ζωής στον δέκτη, που ο Θεός οδήγησε στη δική σου εμβέλεια και στον χρέωσε επίσης, να τον υπηρετήσεις δια της αγίας σου ζωής.



Μια όμορφη ιστοριούλα, που εξηγεί πολλά. Ένας πνευμα-τικός άνθρωπος και ένας νέος στην πίστη συναντήθηκαν, ετοιμάστηκαν κάποιο απόγευμα να βγουν έξω στην πόλη να υπηρετήσουν τον Κύριο. Ξεκίνησαν μαζί, περπάτησαν, γύρι-σαν, πέρασαν δρόμους, σπίτια, κόσμο, όμως τίποτα. Ο νέος περίμενε ν’ ακούσει τον άλλο να μιλά, να κηρύττει, να μοι-ράζει φυλλάδια, μάταια όμως. Τελείωσε η μέρα κι ο νέος γύ-ρισε απορημένος στον άλλο: «Μα πότε θ’ αρχίσεις να μιλάς για τον Χριστό στους ανθρώπους;» τον ρώτησε. «Δεν είδες;» είπε ο πιστός άνθρωπος. «Τόση ώρα τι κάνουμε; Μιλάμε για τον Χριστό με τη ζωή μας. Τον δείχνουμε, Τον εκπέμπουμε, Τον περιφέρουμε...». Υπέρ αυτών εγώ ζω το θαύμα, το με-γαλείο... Υπέρ αυτών όπως ο Μωυσής σηκώνω τα χέρια για να νικούν εκείνοι, να θριαμβεύουν... Και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο, δυνατότερο, αποδοτικότερο από το υπέρ αυτών, που μας το δίδαξε πρώτος με τη ζωή Του ο Κύριός μας Ιη-σούς Χριστός.


Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ

Η ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΖΩΗ TOY ΑΓΙΑΣΜΟΥ

Ο λυτρωμένος του Χριστού είναι ένα ζωντανό, κινούμενο θαύμα.

• Πώς πραγματοποιείται το θαύμα.

• Πώς δουλεύει ο Θεός πάνω μας.

• Πώς αγιάζεται η ψυχή τού λυτρωμένου από την αμαρτία.

• Η τελειοποίηση, η ολοκλήρωση του πιστού.

• Ο «εν ημίν Ιησούς Χριστός».

ΚΑΛΟΓΡΑΜΜΕΝΟ · ΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΟ · ΑΠΛΟ

Είναι κανένα πρόβλημα άλυτο στη ζωή σου;Ενα άγνωστό σου πέρασμα, μυστήριο και βαθύ;

Ο Θεός, που ξέρει φανερά να κάνει τα κρυμμένα,Κρατάει το κλειδί.

Γνωρίζεις πόρτα που έκλεισε το χέρι του Πατέρα,Που έλπιζες να την δεις διάπλατα ανοιχτή;

Πίστευε και περίμενε! Κι αν έκλεισε την πόρτα,Κρατάει το κλειδί.

Είναι χωρίς απάντηση κάποια σου προσευχή,Ή αν και δεν το ήθελες, ήταν αρνητική;

Θα φανερώσει ο Θεός καθάρια το σκοπό Του,Κρατάει το κλειδί.

Εχε μ’ Αυτόν υπομονή! Εκείνος πάντα έχει!Ο Παντογνώστης ο Σοφός, που δεν αργοπορεί!

Και ο Θεός της θύρας σου, που βρίσκεται στο μέλλον,Κρατάει το κλειδί.

Παρηγοριά και ανάπαυση, γλυκιά και ευλογημένηΝα ξέρεις κάθε πόρτας σου πως έχει το κλειδί!Και όταν έλθει η στιγμή που ο Θεός σου ξέρει,

Σου δίνει το κλειδί!!

Αναδημοσίευση από το βιβλίο «Ρυάκια στην έρημο»

Συνεργασία Δ. Ματρώζου - Ωρωπός

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ



Θεέ μου, αν και δεν γνώρισα την οργή Σου, εντούτοις έχω ακούσει γι’ αυτή και έχω δει πολλά πάνω σε άλλους. Γι’ αυτό, όταν βλέπω ανθρώπους να ενεργούν με τρόπο τόσο συνει-δητά αντίθετο με το θέλημά Σου, με πιάνει τρόμος. Προσεύ-χομαι γι’ αυτούς, ζητώντας έλεος. Ναι, αυτό το έλεος είναι ο σκοπός της ζωής μου. Είμαι καρπός του ελέους Σου και ζητώ έλεος και για τους άλλους. Να γνωρίσουν το πλούσιο έλεός Σου και όχι τη δίκαιη οργή Σου. Τα σπλάχνα μου καίγονται, ενώ αυτοί, μεθυσμένοι από εγωισμό, δεν αντιλαμβάνονται την οργή που συσσωρεύεται και που θα ξεσπάσει πάνω τους απρόσμενα. Μα δεν συμβαίνει το ίδιο με μένα. Γι’ αυτό προ-σεύχομαι και φωνάζω: έλεος, Κύριέ μου. Δεν ξέρουν τι κά-νουν και ενάντια σε Ποιον ενεργούν. Όταν ανταμώσουν την οργή του Θεού, τότε πια θα είναι πολύ αργά.

«Ο Θεός είναι κριτής δίκαιος, και Θεός οργιζό-μενος καθ’ εκάστην ημέραν» (Ψαλμός ζ΄ 11)


«Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυ-τόν;» (Ψαλμός η΄ 4α )

Κύριέ μου, στέκομαι μπροστά στη μνημειώδη αγάπη Σου και χαίρομαι και απολαμβάνω. Το Πρόσωπό Σου με γεμίζει και την ώρα εκείνη δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο εκτός από Σένα. Μα σαν κοιτάξω τον εαυτό μου και θυμηθώ την ιστορία κα το παρελθόν μου, τότε πραγματικά τα χάνω. Η αγάπη Σου συντρίβει τη λογική μου. Τι είμαι εγώ και τι μου βρήκες και με αγάπησες; Ασφαλώς, η αιτία της αγάπης Σου δεν βρίσκεται σε μένα. Είναι μυστήριο, τον άθλιο και κακο-μοίρη άνθρωπο, τον αμαρτωλό, τόσο πολύ τον αγάπησες και τόσα έκανες γι’ αυτόν, για μένα. Τι σημασία έχει, αν δεν μπορώ νοητικά να το καταλάβω. Εσύ γνωρίζεις. Ευχαριστώ.

«...Ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτη-σαι αυτόν;» (Ψαλμός η΄4β)

Μα βέβαια δεν μπορώ να το καταλάβω. Ασχολείσαι με τον άνθρωπο. Ενδιαφέρεσαι για μένα. Είσαι σκυμμένος διαρκώς πάνω από τον πιο απλό άνθρωπο. Μα επιτέλους, τι είναι ο άνθρωπος, για να έχεις τόσο μεγάλο ενδιαφέρον γι’ αυτόν; Δεν μπορώ να το καταλάβω. Ούτε ποτέ θα μπορέσω να το καταλάβω. Αναζητώ την αιτία της μεγάλης Σου αυτής αγά-πης στο άτομό μου. Μα δεν βρίσκω τίποτα. Γιατί δεν υπάρ-χει. Μόνο μικρότητα και αρνητικά στοιχεία υπάρχουν. Το ενδιαφέρον Σου, η αγάπη Σου, η θυσία Σου έχουν την αιτία μέσα στη μεγαλοσύνη Σου, μέσα στον εαυτό Σου. Γι’ αυτό, αντί να διερωτώμαι και να ψάχνω, προτιμώ να λατρεύω το Πρόσωπό Σου και να δοξάζω το όνομά Σου. Είναι το μόνο που μου ταιριάζει. Και αυτό μου είναι υπεραρκετό.

«Και θέλουσιν ελπίσει επί Σε οι γνωρίζοντες το όνομά Σου» (Ψαλμός θ΄10)

Λένε πως ο άνθρωπος ζει μονάχα με την ελπίδα. Έτσι και του την κόψεις, είναι σαν να του κόβεις το οξυγόνο. Χάνεται από μπροστά του ο ορίζοντας, πέφτουν γύρω του μαύρες κουρτίνες και η ζωή γίνεται ένα βάρος αβάσταχτο. Πώς να την αντέξεις; Είναι ανάγκη, οι ελπίδες μας πρέπει κάπου να στηρίζονται. Μα όλα, σε όσα μέχρι σήμερα ακούμπησα, ήταν τόσο σαθρά, τόσο χαλασμένα, που κατέρρεαν με το

ΑΝΟΙΞΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ


ΑΝΟΙΞΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ

πρώτο και άφηναν ένα μεγάλο κενό. Όσοι όμως Σε γνώρι-σαν και στο Πρόσωπό Σου συγκέντρωσαν τις ελπίδες τους, αυτοί ποτέ δεν απογοητεύονται. Δεν απελπίζονται. Ο ουρα-νός τους ποτέ δεν σκοτεινιάζει. Είναι η καρδιά τους γεμάτη από ελπίδες, στερεές και δυνατές, γιατί στηρίζονται πάνω σ’ Εκείνον που είναι Κύριος της ζωής και του θανάτου, του παρόντος και του μέλλοντος.

«…ο ασεβής παγιδεύεται εν τω έργω των χειρών αυτού» (Ψαλμός θ΄16)

Αυτό το πράγμα, Κύριέ μου, το διαπίστωσα πολλές φορές. Είναι ένας αιώνιος νόμος, που λειτουργεί, παντού και πάντο-τε, μεταξύ των ανθρώπων. Πόσο πονώ που το σκέφτομαι! Τα λόγια τους, οι σκέψεις τους, που νομίζουν ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους και τις επιθυμίες τους, γίνονται θηλιά, που όλο και στενεύει και τους πνίγει. Και το μεγάλο δράμα τους είναι πως τα δίχτυα, μέσα στα οποία παγιδεύονται, μό-νοι τους τα πλέκουν. Η ασέβεια είναι κατάρα, που τυφλώνει τον άνθρωπο και τον κάνει να αυτοπαγιδεύεται και να αυ-τοκαταστρέφεται. Και ενώ εμείς τα βλέπουμε, αυτοί δεν τα βλέπουν, ούτε μπορούν να τα δουν. Πόσο τέλεια όμως λει-τουργεί το σύστημα της δικαιοσύνης Σου! Και πόσο απόλυτο είναι! Κράτα με στο έλεός Σου.


Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ! Η ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ! ΤΟ ΘΑΥΜΑ!

Μεγάλη σύγχυση, επικίνδυνη άγνοια αλλά και αδιαφορία υπάρχει στις μέρες μας για τον Ενα, τον Μοναδικό, τον Σωτήρα του αμαρτω-λού κόσμου μας. Το βιβλίο αυτό συγκεντρώνει πολλά ιστορικά, απο-λογητικά, ερμηνευτικά στοιχεία γύρω από το πρόσωπο, το έργο, την προσφορά του Ιησού Χριστού και απευθύνεται σε όσους ψάχνουν ειλικρινά, ερευνούν και ποθούν να γνωρίσουν και να αποκτήσουν την Οδό, την Αλήθεια, την Αιώνια Ζωή.


Κεφάλαιο γ΄ 1-20

Εάν ο Θεός όμως ζητά τόσο πολύ την πραγματικότητα και κα-τακρίνει κάθε εξωτερικό τύπο, δεν θα ήταν καλύτερο, να είναι κα-νείς απερίτμητος ειδωλολάτρης, του οποίου η ευθύνη ήταν α σύγ-κριτα μικρότερη από εκείνη ενός Ιουδαίου; Αυτομάτως ε γεί ρε ται το ερώτημα: «Τις λοιπόν η υπεροχή του Ιουδαίου, ή τις η ω φέλεια της περιτομής;»

«Σκέψεις επί της επιστολής προς Ρωμαίους»

ΜΕΡΟΣ

7 ο

Ο απόστολος απαντά: «Πολλή κατά πάν τα τρόπον. Πρώτον μεν διότι εις τους Ιουδαίους ε νε πι στεύ θη σαν τα λόγια του Θεού» (εδ. 2). Σ’ ένα άλλο σημείο (κεφ. θ΄4.5) κα ταγράφονται μερικά επί πλέον προνόμια του Ιουδαίου. Ε δώ α ναφέρεται μόνο το πρώτο, μάλιστα το πιο έξοχο: εί-χαν τον γρα πτό Λόγο του Θεού. Σε κανέναν άλλο λαό στη γη ο Θεός δεν είχε α ποκαλυφθεί μ’ αυτό τον άμεσο τρόπο, όπως το έκανε στο λαό Του Ισραήλ. Μόνο σ’ αυτούς, τους απογόνους του Αβραάμ, ο ο ποί ος κάποτε είχε ξεχωριστεί μέσω της περιτομής από όλους τους άλλους ανθρώπους, είχε δώσει τον καλό Του Λόγο. Αλλά πώς εκμεταλλεύτηκαν αυτό το προνόμιο;

(Συνέχεια από το προηγούμενο)


Ο Ισραήλ είχε καταπατήσει την αγαθότητα του Θεού. Εδώ δεν πρόκειται για το ερώτημα, πόσοι από το λαό είχαν με-τα νο ή σει προσωπικά, αλλά για τα προνόμια, τα οποία είχε ο Ισραήλ ως ξεχωρισμένος λαός του Θεού μπροστά σε όλους τους άλλους λα ούς, και το ερώτημα, πώς χρησιμοποίησε αυτά τα προνόμια; Η α πάντηση λοιπόν ήταν αρκετά γνωστή: Ο Ισραήλ είχε απιστήσει. Αλ λά θα αναιρούσε η απιστία του την αγαθότητα του Θεού και θα ακύρωνε αυτά τα θεία λό-για; «Μη γένοιτο!», απαντάει ο α πό στο λος, «αλλ’ έστω ο Θεός αληθής, πας δε άνθρωπος ψεύ στης!» Ο Θεός τηρεί αμετά-κλητα τον Λόγο Του. Θα εκπληρώσει ό λες τις επαγγελίες Του, αν και ο Ισραήλ μέσω της απιστίας του έ χασε όλα τα δικαι-ώματα πάνω σ’ αυτές. Ο απόστολος δεν συνεχίζει ό μως εδώ αναπτύσσοντας αυτό το σημείο, αλλά μόλις στο ενδέκατο κε φάλαιο επανέρχεται αναλυτικά σ’ αυτό το θέμα.

Όπως ο Θεός πραγματοποιεί τις επαγγελίες Του, έτσι δια τη ρεί την κρίση Του πάνω στην αμαρτία. Ήδη ο Δα-βίδ είχε βρει μια μο ναδική πηγή βοήθειας γι’ αυτό, μετά τη μεγάλη πτώση του, ό τι είχε εξομολογηθεί πλήρως την αμαρτία του και ότι ο Θεός τον εί χε δικαιώσει, ό,τι και να του κόστιζε. Λέει: «Το πονηρόν ε νώ πι όν σου έπραξα, διά να δικαιωθής εν τοις λόγοις σου και να ήσαι ά μεμ-πτος εις τας κρίσεις σου» (εδ.4, συγκρ. Ψαλμ. να΄4). Πώς μπο ρούσε ποτέ να βρεθεί κάποιο λάθος σε όσα λέει και κρίνει ο Θε ός; Στο τέλος θα γίνουν τα πάντα προς δόξα δική Του και αι σχύ νη του ανθρώπου. Ο Θεός θα βγει από κάθε άποψη «νι κη τής».

Θα συναντήσουμε ακόμα πολλές φορές στην επιστολή μας ε κείνο το «αλλά», το οποίο φέρνει ξανά και ξανά στην επιφάνεια το αν θρώπινο πνεύμα για τα λεγόμενα του Θεού – όταν η απιστία του ανθρώπου αφήνει να φανεί ακόμη λαμπρότερα η πιστότητα και αλήθεια του Θεού, «εάν δε η αδικία ημών δεικνύη την δι και ο σύ νην του Θεού, τί θέλομεν ειπεί;» Τότε δεν είναι άδικος ο Θεός, ό ταν κρίνει εκείνους, οι οποίοι μέσω των πράξεών τους θέτουν την πιστότητά Του σ’ ένα ακόμα λαμπρότερο φως; Ο απόστολος λέ ει, ότι μιλά «ως άνθρωπος», δηλαδή όπως μιλούν και κρίνουν οι άνθρωποι απερίσκεπτα κατά την αμάθειά τους. Αλλά πάλι α παν τάει: «Μη γένοιτο!». Διότι εάν αυτή η αντίρρηση θα ήταν δι και-ολογημένη, ο Θεός δεν θα μπορούσε να κρίνει κανέναν, ούτε τους ειδωλολάτρες (εδ. 6). Ήδη ο Αβραάμ είχε πει, ότι ο Θεός εί ναι ο δίκαιος Κριτής ολόκληρης της γης (Γένεση

ΗπροςΡωμαίους...


ιη΄25), και οι Ι ου δαί οι είχαν ολωσδιόλου τη γνώμη, ότι οι ασέβειες των ει δω λο λα τρών άξιζαν την κρίση.

Πόσο ανούσιο και ανόητο είναι λοιπόν το συμπέρασμα, ότι η α μαρτία και η ενοχή του ανθρώπου μειώνεται ως συνέ-πεια του γε γονότος, ότι με την απιστία του ανθρώπου φαίνε-ται ακόμα λαμ πρότερη η πιστότητα του Θεού, ή ακόμα ότι ο Θεός βλέ πει εμ πό δια για την εκτέλεση της δίκαιης κρίσης πάνω σ’ ο λό κλη ρη τη γη! Με άλλα λόγια: πως δεν επιτρέ-πεται ο Θεός να τι μω ρεί τον α μαρτωλό, αλλά πως έπρεπε ακόμη να τον αν τα μεί ψει, γιατί το ψεύ δος του φανερώνει ακόμα λαμπρότερα την α λή θει α του Θε ού.

Όχι, ο Θεός παραμένει διαρκώς πιστός, απαρ άλ-λα κτος ο Ίδιος, «να αρνηθή εαυτόν δεν δύναται» (Β΄Τιμόθεον β΄13). Οι ε παγγελίες Του, καθώς και οι προκηρυγμένες κρίσεις, θα ε κτε λε στούν ο πωσ-δή ποτε. Παρά όλες τις αντιρρήσεις του ανθρώπου, θα φερθούν στην κρίση του Αγίου Θεού Ιουδαίοι, καθώς και ει δω λο λάτρες.

...επιστολή

Rudolf Brockhaus Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ(Συνεχίζεται στο επόμενο τεύχος)

Πρόκειται για μία συλλογή από πρωτότυπα διηγήματα, που φω-τογραφίζουν σύγχρονα βιώματα, προβλήματα, αγωνίες ανθρώπινες, γνωστές, καθημερινές, με μία όμως ουσιαστική διαφορά. Στο βιβλίο αυτό υπάρχει απάντηση, προσφέ-ρεται λύση. Και όταν η απάντηση είναι με το φως και την αλήθεια της αγάπης του Θεού για τον άν-θρωπο, τότε είναι ένα πραγματικό θαύμα!

Πιστεύετε στα Θαύματα; Πιστεύετε στα Θαύματα;

ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΔΩΡΟ - ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΨΥΧΩΝ


Πιστεύετε στα Θαύματα;


Θεσ/νίκη 30/10/2010

Αγαπητέ αδελφέ Ορέστη,

Κατά πάντα εύχομαι να ευοδούσαι και να υγιαίνεις, καθώς ευοδούται η ψυχή σου... Προσεύχομαι για γρήγορη ανάρρωση από την πρόσφατη περιπέτεια της υγείας σου.

Σ’ ευχαριστώ για τα βιβλία που κατά καιρούς μου στέλνεις. Με συγκινεί αληθινά ο πόνος και η λαχτάρα σου για τις χαμένες ψυχές και για την πνευματική αύξηση των πιστών. Εύχομαι ο κόπος σου “να μην είναι μάταιος εν Κυρίω”, αλλά να φέρει καρπό για τη δόξα Του.

Διαβάζοντας το βιβλίο, που πρόσφατα μου απέστειλες: “Πιστεύετε στα θαύματα;” θέλω με βεβαιότητα να σου απαντήσω: “Ναι, πιστεύω στα θαύματα”.

Η ζωή μου όλη είναι ένα θαύμα! Θαύμα είναι η μεγάλη Σωτηρία που ο Κύριος μου χάρισε και μαζί με αυτήν μου χάρισε τα πάντα: αμύθητους αιώνιους θησαυρούς, ειρήνη, χαρά, πληρότητα στην ψυχή μου.

Καθώς, όμως, διάβαζα αυτό το βιβλίο, πέρασαν από τη σκέψη μου πολλά θαύματα, που ο Κύριος έκανε στην ατομική και οικογενειακή μου ζωή. Έτσι σκέφτηκα να περιγράψω ένα θαύμα, που στάθηκε η αρχή πολλών άλλων θαυμάτων που Εκείνος έκανε: η επιστροφή του πατέρα μου στον Κύριο. Και αυτή η επιστροφή σήμανε την πίστη όλων των μελών της οικογένειάς μου στον Θεό, στην αλήθεια Του, στην αγάπη Του.

Σ’ ευχαριστώ και πάλι, με εκτίμηση και αγάπη Χριστού. Χ. Ξ.



Ο Πατέρας μουΟ Πατέρας μουΠάντα τις ελεύθερες ώρες του τον έβλεπα να μελετά την

Αγία Γραφή. Άνθρωπος του ενός βιβλίου! Ήταν τόσο απορ-ροφημένος από αυτά που διάβαζε, ώστε τίποτε δεν μπορού-σε να αποσπάσει την προσοχή του. Πραγματικά βρισκόταν “ενώπιος ενωπίω”.

Όταν πρωτάκουσε για τον Θεό, είπε:- Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Θεός, εκτός κι αν μου δώσει κά-

ποιο σημάδι, αν μου αποκαλυφθεί.- Αν πράγματι είσαι ειλικρινής, να είσαι βέβαιος ότι Εκείνος

θα το κάνει, ήταν η απάντηση του συνομιλητή του.Πριν από τον πόλεμο του 1940 είχε μεγάλη οικονομική άνε-

ση. Μέσα, όμως, στον πόλεμο και την κατοχή καταστράφηκε τελείως. Και όχι μόνο! Αναγκάστηκε ν΄ αλλάξει και τόπο δια-μονής.

Στην καινούργια πόλη δεν έχει σπίτι, δεν έχει χρήματα, δεν έχει δουλειά, ξένος ανάμεσα σε ξένους, με μια πολυμελή οι-κογένεια. Νοικιάζει σπίτι, χωράφια για καλλιέργεια και γίνεται γεωργός, αφού καμιά άλλη δουλειά δεν έβρισκε. Με πολλή δυσκολία καταφέρνει να θρέψει την οικογένειά του. Τα μεγά-λα αδέλφια μου αφήνουν το σχολείο, για να βοηθήσουν τον πατέρα, προκειμένου να εξασφαλίσει η οικογένεια τον ‘επιού-σιο’. Η μητέρα ξενοπλένει, για να συμβάλει κι αυτή στα έξοδα του σπιτιού. Μετά την κατοχή ήταν τελείως καταστραμμένος. Υπήρχαν φορές που έπινε και τότε γινόταν πολύ γλυκός, κυ-ρίως στη μητέρα μου, που υπεραγαπούσε και της έλεγε: «μη στενοχωριέσαι, γυναίκα, δεν ξέρω πώς, αλλά θα σε κάνω και πάλι αφέντρα και κυρά».

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ήταν, όταν άκουσε για τον Θεό. Μια μέρα πήγε να οργώσει. Το μεσημέρι, αφού έφαγε, ξά-πλωσε να ξεκουραστεί. Όταν, όμως, θέλησε να σηκωθεί, δια-πίστωσε ότι δεν μπορούσε να κάνει την παραμικρή κίνηση. Όλο το σώμα του είχε παραλύσει. Ένας φόβος διαπέρασε το είναι του. Άρχισε τότε να σκέφτεται: «Γιατί αυτή η παράλυση; Τι θα γίνω;» Σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και τότε άρχισε να συνειδητοποιεί το γιατί. «Θεέ, μήπως υπάρχεις; Μήπως αυτή η παράλυση είναι σημάδι της αποκάλυψής Σου; Υπάρ-χεις; Κι αν ναι, Σε παρακαλώ βοήθησέ με, μη με αφήσεις παράλυτο, τι θα γίνει η οι-κογένειά μου μέσα στις δύσκολες συνθή-κες που περνάμε; Αν τώρα ελευθερώσεις το σώμα μου, θα ξέρω με βεβαιότητα ότι υπάρχεις, είσαι αληθινός, και να ξέρεις ότι ποτέ στη ζωή μου δε θα Σε αρνηθώ.»


Ποτέ μέχρι τότε δεν είχε διαβάσει το Λόγο του Θεού. Ήρθε, όμως, στη σκέψη του ένα εδάφιο: ‘‘Αν το παιδί σου ζητήσει ψωμί, θα του δώσεις πέτρα; Αν ζητήσει ψάρι, θα του δώσεις φίδι;’’ Και το θαύμα αρχίζει! Το σώμα σιγά σιγά ζωντανεύει, αποκτά πάλι δύναμη! Πετιέται επάνω. Δε ζωντανεύει όμως μόνο το σώμα, μα και η ψυχή του γεμίζει με μια πρωτόγνωρη χαρά, σαν να του χάρισαν όλα τα πλούτη του κόσμου. Είναι τόση η χαρά του, που δεν μπορεί να την ελέγξει και αρχίζει να χοροπηδά. Κοιτάζει γύρω του να δει μήπως υπάρχει κά-ποιος που τον βλέπει. Σίγουρα, μονολογεί, αν με βλέπουν θα νομίσουν ότι τρελάθηκα. «Κύριε, πάρε Σε παρακαλώ αυτή την τόση χαρά. Θέλω να μπορώ να την ελέγχω.» Σιγά σιγά η χαρά του αρχίζει να καταλαγιάζει.

Όταν το βράδυ επέστρεψε στο σπίτι, η πρώτη που τον αντί-κρισε ήμουν εγώ.

- Μπαμπά, του είπα, το πρόσωπό σου λάμπει από χαρά, τι σου συμβαίνει; Έχω την αίσθηση ότι σου χάρισαν έναν αμύ-θητο θησαυρό, γιατί διαφορετικά δεν μπορώ να εξηγήσω αυτή την τόσο μεγάλη χαρά σου.

- Παιδί μου, ο Θεός σήμερα μου χάρισε κάτι καλύτερο από τα πλούτη αυτού του κόσμου, μου χάρισε αιώνια πλούτη. Θα σας πω αργότερα τι μου συμβαίνει.

Και δεν ήταν το μόνο θαύμα, που ο Κύριος έκανε στη ζωή του πατέρα μου. Το σπουδαιότερο ήταν ότι μέσα σε λίγο διά-στημα είδε τα θαύματα που Εκείνος έκανε στη ζωή όλων των μελών της οικογένειάς του. Ακόμα και η ζωή της ηλικιωμένης μητέρας του άλλαξε. Η γιαγιά μου πάντα ήταν όλο ‘χολή’ για τη μητέρα μου. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να την μειώσει και να δυσκολέψει τη ζωή της. Τώρα έγινε πολύ τρυφερή μαζί της! Μάλιστα κάποια μέρα μπροστά σε όλο το εκκλησίασμα ζήτησε συγγνώμη από τη μητέρα μου, φιλώντας της τα χέ-ρια, για τις προσβολές και τον πόνο που της προκάλεσε.

Έφυγε ο πατέρας τιμώντας την υπόσχεση που έδωσε στον Θεό. Σ’ όλη τη μετέπειτα ζωή του ήταν για εκείνον χαρά και τιμή να ζει για τον Χριστό. Ήταν προνόμιο να περπατά στο στενό δρόμο με πιστότητα, όσο κι αν του φέρονταν άδικα. Είχε ειρήνη, χαρά, παρηγοριά, ακόμα και σε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Ήταν ενωμένος με Εκείνον, που του χάρισε όλον τον πλούτο τ’ Ουρανού μέσα στην καρδιά του.

Ναι! η ζωή και η πιστότητα του πατέρα μου, αλλά και της μητέρας μου -μιας πι-

στής συζύγου και στοργικής μητέρας- ήταν για μένα ένα παράδειγμα αφιε-ρωμένης, καθαρής ζωής. Μιας ζωής με νέο περιεχόμενο, λουσμένης μέσα στο φως της αγάπης Του.


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - HELLAS

e-mail: [email protected]

Μεγά λη ποικι λία από νέα πολύχρωμα φυλ λάδια με σωτηριακό περιεχόμενο

- Γραμμένα απλά, σε γλώσσα κατανοητή.

- Τετράχρωμη εκτύπωση σε μικρό βολικό σχήμα.

- Έχει προβλεφθεί χώρος για να μπει η διεύθυνση που θέλετε με σφραγίδα, αυτοκόλλητο ή να τυπωθεί.

- Κατάλληλα για διανομή σε δρόμους, σταθμούς, γειτονιές, νοσοκομεία.

ΖΗΤΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΔΩΡΕΑΝ ΔΕΙΓΜΑΤΑ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΝΈΥΜΑΤΙΚΈΣ ΈΚΔΟΣΈΙΣ

- Τα κείμενα είναι αδογμάτιστα, Χριστοκεντρικά, σωτηριακά.


Πρώτα απ’ όλα, οι γονείς τους τούς έμαθαν τρόπους. Όταν μας δίνουνε κάτι, λέμε «ευχαριστώ» και όχι «έχετε κι άλλο;» ή «α, δεν το θέλω» και τέτοια. Αυτό ήταν λίγο δύσκολο να το αφομοιώσουν στην αρχή, αλλά σιγά-σιγά το έμαθαν, ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις όταν σου δίνουν ένα δώρο, είναι να το δεχτείς. Έπειτα, δεν τους έκαναν πια δώρο παιχνίδια, καθώς μεγά-λωναν. Τους έκαναν ρούχα, κοκαλάκια κι άλλα τέτοια κορι-

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

ΤΟ ΔΩΡΟΣε ποιον δεν αρέσουν τα δώρα; Η Ελίζα και η Ρόδη, πάντως,

τα λάτρευαν όταν ήταν μικρές. Άπλωναν τα χεράκια τους σε κάθε γενέθλια, σε κάθε Χριστούγεννα, και κάθε που τελείωνε το σχολείο -και πολλές φορές ενδιάμεσα- κι έσκιζαν με αδημο-νία το περιτύλιγμα, για να βρουν τον θησαυρό που ήταν μέσα.Με το πέρασμα των χρόνων όμως, ακόμα και αυτό άλλαξε.


τσίστικα. Της Ρόδης της έλειπαν πολύ οι κούκλες, αλλά τι να κάνει, παρίστανε ότι δεν παίζει πια μαζί τους κι όταν ήταν μόνη της στο δωμάτιό της τις έβαζε στη σειρά κι έπαιζε σπί-τι. Η Ελίζα από την άλλη δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι να γίνει επίσημα «μεγάλη». Είχε τώρα ανακαλύψει ένα και-νούργιο χαρακτηριστικό των μεγάλων, και βιάστηκε να το αφομοιώσει. Οι μεγάλοι, λέει, δεν βιάζονταν να ανοίξουν τα δώρα, όπως τα παιδιά. Δεν τους ενδιέφεραν και τόσο, γιατί είχαν κι άλλο περιεχόμενο στη ζωή τους εκτός απ’ το παι-χνίδι. Δεν είχαν την ανυπομονησία να ανοίξουν να δουν τι έχει μέσα, μπορούσαν να περιμένουν. Κι εξάλλου, της άρεσε πολύ το περιτύλιγμα συνήθως –μερικές φορές πιο πολύ κι από το δώρο.Μια μέρα πήγαν στο σπίτι μιας φίλης της μαμάς τους, που είχε κι εκείνη δύο παιδάκια, και η Ελίζα με τη Ρόδη έπαιξαν για ώρες πολλές μαζί τους, ξεχνώντας ποιος είναι πιο μεγά-λος και πιο μικρός. Όταν ήρθε η ώρα για να φύγουν, η φίλη της μαμάς τούς έδωσε από ένα δώρο, δύο όμορφα τυλιγμέ-να πακέτα, με διαφορετικό χρώμα της κάθε μίας. Η Ρόδη το άνοιξε μόλις μπήκαν στο αυτοκίνητο, κι έσκισε το χαρτί πετώντας το στην άκρη. Ήταν ένα πανέμορφο κουτί για να φυλάει μέσα τα πράγματά της, με λουλουδάκια κεντημένα απ’ έξω κι έναν κυκλικό καθρέφτη στο καπάκι. Ήταν το πιο όμορφο πράγμα που είχε δει εδώ και πολύ καιρό, και γύρισε με ανυμοπονησία να δει πώς ήταν της Ελίζας.- Έλα, άνοιξέ το!- Όχι ακόμα, θα περιμένω.- Τι θα περιμένεις; Να ανοίξει μόνο του;- Καλέ όχι. Απλώς δεν θα το ανοίξω ακόμα. Μου αρέσει να έχω την αίσθηση ότι με περιμένει ένα δώρο, όποια στιγμή θέλω να το ανοίξω.- Δεν θα είναι πιο ωραία να δούμε τι είναι;Η Ρόδη είχε αρχίσει να κουράζε-ται με αυτή την κουβέντα. Τι αξία είχε το δώρο, παρά μόνο αν έσκι-ζαν το χαρτί; Η Ελίζα δίπλα της το χάιδευε τρυφερά.- Κοίτα, είπε στη Ρόδη, είναι αση-μένιο με φούξια και γαλάζιες γραμ-μές. Δεν είναι το πιο ωραίο χαρτί περι-τυλίγματος; Κι ο φιόγκος... πω πω, πολύ μ’ αρέσει. Μπορεί και να μην το ανοίξω ποτέ.

ΤΟ ΔΩΡΟ


Η Ρόδη νόμιζε πως δεν θ’ αντέξει. Περίμενε να ενδώ-σει στην περιέργειά της ανά πάσα στιγμή, αλλά πέρα-σε το βράδυ, η νύχτα, η επόμενη μέρα, και τίποτα. Το πακέτο παρέμενε κλειστό και το περιτύλιγμά του σιγά-σιγά θάμπωνε και τσαλακωνόταν. Σε λίγο το δώρο δεν έμοιαζε και τόσο με δώρο, αλλά με ένα ξεχασμένο, άχρηστο κουτί. Πώς δεν το πέταξε ο μπαμπάς κάποια στιγμή, στην προσπάθειά του να συγυρίσει το δωμάτιο των κοριτσιών, είναι απορίας άξιο.

Η αλήθεια ήταν ότι και το ενδιαφέρον της Ελίζας στο δώρο είχε αρχίσει να μειώνεται, έτσι που είχε ξεθω-ριάσει. Δεν ήταν πια ούτε ελκυστικό ούτε ενδιαφέρον, όπως όταν της το έδωσαν. Από την άλλη, η Ρόδη είχε ήδη τακτοποιήσει τα πραγματάκια της μέσα στο δικό της κουτί και το είχε στολίσει σε περίοπτη θέση. Η Ελίζα το κοιτούσε και της έτρεχαν τα σάλια, αλλά ήταν σαν να μην μπορούσε τώρα πια να ανοίξει το δικό της.

Είχε μείνει κλειστό βλέπετε τόσον καιρό, που κάτι είχε γίνει μέσα της, είχε μειωθεί η αξία του, είχε χαθεί η λάμψη του. Ήταν σαν να μην είχε νόημα να το ανοίξει πια, σαν να μην ήταν δώρο. Ήταν δώρο τότε, όταν τους το πρωτοέδωσαν. Τώρα πια, έμοιαζε πιο πολύ με σκουπίδι.

Η θυσία του Χριστού στο σταυρό είναι το πιο πολύ-τιμο, το πιο όμορφο και το πιο ελκυστικό δώρο, που θα μπορούσε ποτέ να μας κάνει κανείς. Δεν έχει ίσως πάντα γυαλιστερό περιτύλιγμα, και δεν έρχεται ποτέ στολισμένο με φιόγκο. Όμως είναι ένα δώρο, που έχει πληρωθεί με την πιο μεγάλη αξία όλου του κόσμου, το αίμα του Γιου του Θεού. Και μας δόθηκε με σκοπό την ευτυχία μας.

Δεν την απορρίπτουν όλοι αμέσως τη σωτηρία του Χριστού, ξέρετε. Μερικοί την αφήνουν απλώς στην άκρη, όπως έκανε η Ελίζα με το δώρο της. Μερικοί τη βάζουν στο ράφι μέχρι να συνηθίσουν στην ιδέα, μέχρι να αποφασίσουν αν τη θέλουν ή απλά μέχρι να τη χρειαστούν.

Ξεχνούν όμως ότι δεν θα είναι τότε το ίδιο. Ξεχνούν ότι μπορεί να μην το βρουν ξανά το δώρο εκεί που το έβαλαν όταν νόμιζαν ότι είναι παραπανίσιο. Ξεχνούν ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις όταν σου δίνουν

Ελίζα και Ρόδη

Μόνο αν σκίσεις το περιτύλιγμα με λαχτάρα, μόνο αν απλώσεις τα χέρια σου να το πάρεις, μόνο αν το βάλεις στην καρδιά σου βαθιά και δεν το αφή-σεις ποτέ, μόνο τότε μπορείς να πεις ότι πραγμα-τικά δέχτηκες το δώρο που είναι ο Χριστός. Αν το σκέφτεσαι, αν διστάζεις, τότε -μάλλον- ο Χρι-στός δεν πέθανε για σένα.


ένα δώρο, είναι να το πάρεις. Και ίσως να πεις και ευχαριστώ.

Για την ιστορία, η Ελίζα το άνοιξε τελικά το δώρο της, και αποδείχτηκε ότι ήταν ένα όμορφο κουτί, παρόμοιο με της Ρόδης. Αλλά δεν είχε την ίδια χαρά, όπως αν το άνοιγε την ώρα που της το έδωσαν.

Έτσι είναι και με το Χριστό.

Μόνο αν σκίσεις το περιτύλιγμα με λαχτάρα, μόνο αν απλώσεις τα χέρια σου να το πάρεις, μόνο αν το βάλεις στην καρδιά σου βαθιά και δεν το αφή-σεις ποτέ, μόνο τότε μπορείς να πεις ότι πραγμα-τικά δέχτηκες το δώρο που είναι ο Χριστός. Αν το σκέφτεσαι, αν διστάζεις, τότε -μάλλον- ο Χριστός δεν πέθανε για σένα.

ΤΟ ΔΩΡΟ

Ρ-Ε

Αποστέλλουμε μια Καινή Διαθήκη δωρεάν στη Νεοελληνική γλώσσα, σε όποιον

μας την ζητήσει με γράμμα του.


ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΠΟΥ ΓΙΑΤΡΕΥΟΥΝ!

Κάθε σελίδα του βιβλίου αυτού έχει και μία ιστο-ρία μαζί με σκέψεις και διδακτικά σχόλια γύρω από το βαθύ δράμα του σταυρού του Ιησού Χριστού και της δοξασμένης Του ανάστασης. Βήμα - βήμα οι ώρες της σταύρωσης, ο πόνος της προδοσίας, το θαύμα της ανάστασης!

• Διαβάζεται ευχάριστα• Είναι απλό• Διδάσκει, φωτίζει• Μιλάει για τη σωτηρία του Ιησού Χριστού


Νόημα

Ιστορίες

με Νόημα

Ιστορίες

με

Η τζάγκουαρ και το τούβλο

Αμέσως κοκάλωσε την τζάγκουαρ και πετάχτηκε έξω με θυμό και νεύρα στην έκφρασή του. Κανένα παιδί δεν φαινό-ταν εκείνη τη στιγμή κοντά στο αυτοκίνητο. Πήγε γρήγορα στο πλάι από την πλευρά που χτυπήθηκε το αμάξι του και είδε ένα τούβλο, που είχε βουλιάξει την πλαινή πόρτα και είχε γδάρει το ακριβό ολοκαίνουργιο αυτοκίνητό του. Κοίτα-ξε γύρω του και πράγματι βρήκε ένα μικρό παιδάκι, που του

Ήταν νέος, πετυχημένος, ανερχόμενο στέλεχος μεγάλης εταιρείας και οδηγούσε την καινούργια του τζάγκουαρ κά-πως βιαστικά μέσα από έναν συνοικιακό δρόμο για το γρα-φείο του. Κοίταζε ανέκφραστος τα πιτσιρίκια, που έπαιζαν στη γειτονιά ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, όταν ένιωσε κάτι να χτυπάει δυνατά στο πλάι το αμάξι του.


Η τζάγκουαρ και το τούβλο

είχε πετάξει το τούβλο. Έτρεξε στο πεζοδρόμιο, το άρπαξε από το χέρι και το πήγε μπροστά στο σταματημένο αμάξι του. Ταρακουνώντας τον πιτσιρίκο από το χέρι του φώναξε πολύ άγρια: «…Τι νομίζεις ότι κάνεις παλιόπαιδο;», του αγρί-εψε, «είναι ολοκαίνουργιο το αυτοκίνητό μου και κοίταξε τι ζημιά μου έκανες με αυτό το τούβλο που μου πέταξες…, ξέρεις πόσο κοστίζει να το ξαναφτιάξω όπως ήταν…; Γιατί το έκανες αυτό;» Έντρομο το παιδάκι τού ζήτησε συγνώμη για τη ζημιά και του εξήγησε με δάκρυα, που έτρεχαν από τα μαγουλάκια του, τι συνέβαινε: «…Δεν ήξερα τι να κάνω, κανένας δεν σταματούσε να με βοηθήσει… Ο μι-κρός μου αδελφός έπεσε από την αναπηρική του καρέκλα, που τον πήγαινα βόλτα, και χτύπησε στο πρόσωπο και δεν μπορώ να τον σηκώσω μόνος μου, γιατί είναι βαρύς…». Με λυγμούς ο μικρός ζήτησε από τον άντρα να τον βοηθήσει να σηκώσουν τον ανάπηρο αδερφούλη του από το πεζοδρόμιο και να τον βάλουν επάνω στο αναπηρικό καροτσάκι.

Ξεκίνησε μαζί με το παιδάκι προς το πεζοδρόμιο και ένας κόμπος λύπης και συμπόνιας ανέβηκε στο λαι-μό του οδηγού της τζάγκουαρ. Έσκυψε, σήκωσε το πεσμένο παιδάκι και το έβαλε πίσω στην αναπηρική καρεκλίτσα του. Μετά έβγαλε το άσπρο του μαντήλι από την τσέπη του και του καθάρισε τα αίματα από τις γρατζουνιές στο προσωπάκι του. Έσκυψε και το ρώτησε αν νιώθει καλά και βεβαιώθηκε ότι όλα ήταν εντάξει. «Σας ευχαριστώ κύριε και ο Θεός να σας ευλογεί», του είπε ο μικρός και άρχισε να σπρώ-χνει τον αδελφό του και να απομακρύνεται προς το σπίτι τους.

Ήταν ένας πολύ μακρύς δρόμος, με αργό περπάτη-μα, ο δρόμος πίσω στο σταματημένο του αυτοκίνη-το. Δεν επισκεύασε ποτέ τη βουλιαγμένη και γρατζουνισμέ-νη πλαϊνή πόρτα της τζάγκουαρ. Την κράτησε έτσι, να του θυμίζει να μη βιάζεται τόσο στη ζωή του, γιατί ίσως χρειαστεί κάποιος να του πετάξει ένα τούβλο για να τον σταματήσει, να κινήσει την προσοχή του…

Ο Θεός μας μιλά ευγενικά και διακριτικά στη σκέψη μας και στην καρδιά μας. Μερικές φορές, όταν δεν μπορούμε να ακούσουμε, δεν υπάρχει άλλη λύση από το τούβλο… Μπορεί να πονάει… να κοστίζει... αλλά έχει αποτελέσματα...

Έχουμε να επιλέξουμε λοιπόν στη ζωή μας: ή ακούμε τους ψιθύρους της αγάπης του Θεού ή περιμένουμε το τούβλο…


Η Θαυμάσια Ζωή

της Προσευχής

Το γνωστό και πολυδιαβασμέ-νο βιβλίο μας «Η θαυμάσια ζωή της Προσευχής», που έχει επα-νεκδοθεί αρκετές φορές, μετα-φράστηκε στην Αραβική γλώσ-σα, τυπώθηκε από Μητροπολίτη στη Συρία και κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία της Μητρόπολης. Μπορεί να το διαβάσει οποιοσ- δήποτε αραβόφωνος ή μου-σουλμάνος. Ευχαριστούμε τον Κύριό μας για το δώρο Του αυτό και προσευχόμαστε να είναι για τη δόξα Του.

Θα προσπαθήσουμε να έχει και συνέχεια αυτή η μεταφραστική - εκδοτική προσπάθεια.

Στο εικονίδιο το εξώφυλλο του βιβλίου της Αραβικής έκδοσης.

Ένα ξεχωριστό δώρο του Κυρίου στις Πνευματικές Εκδόσεις


Η Θαυμάσια Ζωή της Προσευχής Τα πάντα γύρω από το μεγάλο κεφάλαιο της προσευχής

• Τι είναι η προσευχή.• Πώς λειτουργεί η προσευχή.• Πώς απαντά ο Θεός.• Γιατί δεν απαντά ο Θεός.• Η προσευχή που κάνει θαύματα.• Είδη προσευχής.• Στάσεις κατά την προσευχή.• Βήμα - βήμα ανάλυση της προσευχής του Κυρίου μας.• Σταχυολόγηση προσευχών πιστών του Θεού.


από το 1925

Δεν είναι γιορτήΔεν είναι επέτειοςΔεν είναι έθιμο…

Είναι η Ανάσταση!


Το αβγό και το έμφραγμα

«Όλη η ιστορία του Πάσχα δεν είναι παρά ένας μύθος», σχολίασε ο καθηγητής στην ομάδα των μαθητών που πα-ρακολουθούσε το μάθημα της εφαρμοσμένης επιστήμης, στο Λύκειο του Άρη, λίγες μέρες πριν από τις διακοπές του Πάσχα. «Ο Ιησούς όχι μόνο δεν αναστήθηκε από τους νεκρούς, αλλά ούτε Θεός υπάρχει, ούτε Ουρανός, ούτε αιώνια ζωή, ούτε Θεός που θα δεχόταν να δει το παιδί του να πεθαίνει στο σταυρό», πρόσθεσε με αυτοπεποίθη-ση ο καθηγητής.

«Κύριε, εγώ πιστεύω στον Θεό,» διαμαρτυρήθηκε με σοβαρότητα ο Άρης, «πιστεύω και στην ανάσταση!» συνέχισε με θάρρος μπροστά σε όλα τα παιδιά. «Άρη, αγόρι μου, μπορείς φυσικά να πιστεύεις ό, τι θέλεις, αυτό είναι δικαίωμά σου» σχολίασε ο καθηγητής, «αλλά η ανάσταση δεν είναι αποδεκτή από τον πραγματικό κόσμο της επιστήμης. Είναι επιστημονικά απαράδεκτη και κανένας επιστήμονας δεν μπορεί να τη δεχτεί και ταυτόχρονα να συνεχίζει να σέβεται την επιστήμη».

«Πιστεύω, κύριε, ότι ο Θεός δημιούργησε και την επι-στήμη και δεν περιορίζεται ο Ίδιος από αυτήν», σχολί-ασε ο Άρης παίρνοντας θέση σε όσα δήλωνε ο καθηγη-τής του.

Με αφορμή τα όσα ακούστηκαν στο αμφιθέατρο γύρω από την ανάσταση του Ιησού και των νεκρών, ο κα-θηγητής σκέφτηκε ότι ήταν η χρυσή ευκαιρία να κάνει



Όταν η ζωή μας βρίσκεται σε πολύ κρίσι-μο σημείο, τότε αποδεικνύεται τι και πόσο πι-στεύουμε στην αλήθεια που λέγεται Θεός. Τότε κάποια πράγματα γίνο-νται πολύ πιο σημαντικά για μας και δεν τα εκθέτουμε εύκολα και απερίσκεπτα σε θεωρίες, ιδέες, απόψεις αμφίβολες και επικίνδυνες.

ένα πείραμα μπροστά στα μάτια των μαθητών του, για να τους διαλυθεί και η παραμικρή αμφιβολία. Πήρε ένα αβγό στο χέρι του και κάλεσε τον Άρη να έρθει δίπλα του. «Θα αφήσω αυτό το αβγό να πέσει από το χέρι μου στο πάτωμα. Η βαρύτητα θα το τραβήξει με δύνα-μη στη Γη και θα γίνει χίλια κομμάτια. Αυτό λέει η επι-στήμη. Τώρα σε καλώ εσένα Άρη, που πιστεύεις στον Θεό και στην ανάσταση, να κάνεις μία προσευχή κα να ζητήσεις από τον Θεό να μη σπάσει το αβγό όταν θα πέσει στο πάτωμα. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα αποδεί-ξεις ότι πράγματι έχεις δίκιο στα όσα λες και πιστεύεις για τον Θεό και θα βοηθήσεις και εμάς να αναθεω-ρήσουμε τις απόψεις μας σχετικά με τον Θεό και την επιστήμη». Αυτά είπε ο καθηγητής και ετοιμάστηκε για το πείραμά του.

Για λίγα λεπτά έμεινε σιωπηλός ο Άρης μπροστά σ’ αυτήν την πρόκληση. Όμως δεν άργησε να πάρει τη θέση της προσευχής και με ήρεμη φωνή να αρχίσει να προσεύχεται μπροστά σε όλους που τον παρακολου-θούσαν. «Πατέρα μου Ουράνιε, προσεύχομαι και Σου ζητώ, όταν ο καθηγητής μας ρίξει το αβγό που κρατά-ει στο πάτωμα, να γίνει χίλια κομμάτια και ακόμα Σε παρακαλώ, Κύριε, την ώρα που θα σπάει το αβγό, ο καθηγητής μας να πάθει έμφραγμα και να πεθάνει, Αμήν».

Για μια στιγμή απλώθηκε μεγάλη αμηχανία σε όλους μέσα στην τάξη. Ο καθηγητής σιωπηλός, σοβαρός, σή-κωσε τα μάτια του, κοίταξε τον Άρη, που στεκόταν ήρε-μος, μετά κοίταξε το αβγό στο χέρι του και πολύ προ-σεκτικά το έβαλε πίσω στη θέση του, στο γραφείο του. Μετά γύρισε στους μαθητές και το μόνο που τους είπε ήταν: «Το μάθημα τελείωσε, μπορείτε να πηγαίνετε».

--------------------------------

Πολλοί άνθρωποι, την ώρα που αρνούνται την ύπαρξη του Θεού, πιστεύουν ότι υπάρχει, και μάλιστα με συγκε-κριμένες εκδηλώσεις. Τον πολεμάνε, Τον κατηγορούν, προσπαθούν να Τον καταρρίψουν, φεύγουν τρέχοντας


Μπορούμε πολύ εύκολα να ανοί-

ξουμε με ταπεινό πνεύμα την Και-νή Διαθήκη και να σκύψουμε με

απλότητα και ειλικρίνεια στα όσα αναφέρει για την αγάπη

του Θεού, το έργο της σωτη-ρίας του Ιησού

Χριστού, την ανά-γκη του αμαρτω-

λού ανθρώπου και τη δωρεά της

χάριτος του Ιη-σού Χριστού.

για να κρυφτούν από Αυτόν, Τον ρωτούν, Τον προκα-λούν και Του επιτίθενται μόλις βρουν την ευκαιρία. Ο Άρης ήξερε ότι ο Θεός δεν θα χτυπούσε τον καθηγητή του με έμφραγμα για να πεθάνει, ήξερε όμως ότι και ο καθηγητής του δεν θα έβαζε σε τέτοιο κίνδυνο την ίδια του τη ζωή.

Υπάρχει μια παλιά βρετανική παροιμία, που λέει «δεν υπάρχουν άθεοι στη φωλιά των λύκων». Όταν η ζωή μας βρίσκεται σε πολύ κρίσιμο σημείο, τότε αποδεικνύεται τι και πόσο πιστεύουμε στην αλήθεια που λέγεται Θεός. Τότε κάποια πράγματα γίνονται πολύ πιο σημαντικά για μας και δεν τα εκθέτουμε εύκολα και απερίσκεπτα σε θεωρίες, ιδέες, απόψεις αμφίβολες και επικίνδυνες.

Γιατί όμως θα πρέπει να φτάσουμε στα όρια, στα άκρα, για να εξετάσουμε τις απόψεις μας, τη στάση μας, το πιστεύω μας απέναντι στον Θεό; Μπορούμε πολύ εύκο-λα να ανοίξουμε με ταπεινό πνεύμα την Καινή Διαθήκη και να σκύψουμε με απλότητα και ειλικρίνεια στα όσα αναφέρει για την αγάπη του Θεού, το έργο της σωτηρί-ας του Ιησού Χριστού, την ανάγκη του αμαρτωλού αν-θρώπου και τη δωρεά της χάριτος του Ιησού Χριστού. Θεωρίες υπάρχουν πολλές και είναι χωρίς κόστος να απλώσει κανείς το χέρι και να τις δεχτεί. «Στη φωλιά του λύκου» όμως τα πράγματα αλλάζουν. Την ώρα της απειλής, της μοναξιάς, του στενού δρόμου, της άδικης και κακής μεταχείρισης φανερώνεται πραγματικά τι πι-στεύουμε και ποιον αναγνωρίζουμε. Η αθεΐα είναι προ-σπάθεια απόρριψης του Θεού από τον άνθρωπο, που δεν αντέχει και καταλήγει σε οικτρή αποτυχία. «Το φως ήρθε στον κόσμο, οι άνθρωποι όμως αγάπησαν το σκο-τάδι μάλλον παρά το φως γιατί ήταν πονηρά τα έργα τους», (Ιωάννης γ΄19). Αυτή είναι ολόκληρη η αλήθεια, όπως την βλέπει ο Ίδιος ο Θεός. Και τι έχει να μας προ-τείνει; Το γνωστό, το απλό, το πλήρες:

«Διότι έτσι αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωκε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή για να μη χαθεί κανένας που πιστεύει σ’ Αυτόν αλλά να έχει αιώνια ζωή», (Ιωάννης γ΄16).



Τότε…Όταν η καρδιά μας είναι καθαρή, απαλλαγ-

μένη από επιθυμίες σαρκικές, από ανθρώπι-νους σχεδιασμούς, από συμβιβασμούς με το κοσμικό πνεύμα, τότε…Βλέπουμε καθαρά στη ζωή μας την παρουσία του Θεού.Βλέπουμε καθαρά το μεγαλείο της σωτηρίας του Χριστού

Τότε…

Δεν υπάρχουν σκοτεινά και άλυτα προβλήματα για μας.Δεν υπάρχουν βασανιστικά ερωτηματικά.Δεν υπάρχουν προσκρούσεις, τραύματα, αποτυχίες..Τότε…

Η ειρήνη του Χριστού βασιλεύει στην καρδιά μας, μια ειρήνη σταθερή, ασάλευτη.Η χαρά του Χριστού γεμίζει τη ζωή μας απ’ όλες τις κα-τευθύνσεις.Η μακαριότητα της συνεχούς παρουσίας του Κυρίου διώχνει κάθε φόβο, κάθε ανησυχία.

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ Μεγάλη ποικιλία από καλογραμμένες

ΚΑΣΕΤΕΣ ΗΧΟΥδιάρκειας μίας ώρας με ομιλίες από την Αγία Γραφή

να τις ακούτε - να τις χαρίσετεΓράψτε μας πόσες θέλετε να σας τις στείλουμε ταχυδρομικώς

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ


Χρειάζεται κάτι πολύ ουσιαστικό,

για να μας αλλάξει ριζικά. Όχι εξωτε-ρικά, επιφανεια-

κά, περι στασιακά. Όχι μια θρησκεία,

κάποιες ηθικές αρχές, κάποια

σωστά «πιστεύω». Να αλλάξει την καρδιά μας. Να

καθαρίσει τη συ-νείδησή μας. Να

μας απαλ λάξει από το βάρος της

αμαρτίας. Αυτό ακρι βώς είναι το

έργο της αναγέννη-σης, που το Πνεύμα του Θεού κάνει στην καρδιά μας.

(Εβραίους θ΄14)

Μία έντονη εμπειρία

Κάθε έντονη εμπειρία έχει κάποια επίδραση πάνω μας. Αλλάζει σε κάποιο βαθμό τη ζωή μας. Τροπο ποιεί τη συμπεριφορά μας, τη θεώρησή μας για τις αξίες και τις προτεραιότητες. Αλλά μέσα μας μένουμε οι ίδιοι. Και κάποτε η επίδραση περνάει, τα γεγονότα σβήνουν, οι τραγικές ώρες ξεχνιού νται και η ζωή ξανακυλάει στο δρόμο της. Χρειάζεται κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, για να μας αλλάξει ριζικά. Όχι εξωτερικά, επιφανειακά, περι-στασιακά. Όχι μια θρησκεία, κάποιες ηθικές αρχές, κά-ποια σωστά «πιστεύω». Να αλλάξει την καρδιά μας. Να καθαρίσει τη συνείδησή μας. Να μας απαλ λάξει από το βάρος της αμαρτίας που κουβαλάμε μέσα μας. Να μας βάλει καινούργιο νου. Αυτό ακρι βώς είναι το έργο της αναγέννησης, που το Πνεύ μα του Θεού κάνει στην καρδιά μας. Γι’ αυτό ακρι βώς έτρεξε το αίμα του Ιησού Χριστού στο Σταυρό. Γι’ αυτό πέθανε και αναστήθηκε.

Συγκλονισμένος και ταραγμένος διηγόταν, ενώ διόρθωνε το ψυγείο στο σπίτι μας, κάτι που συνέβη σ’ έναν φίλο του: «Χθες βράδυ έπεσε με το αυτοκίνητό του σε μια κολόνα στη Γλυφά-δα. Έτρε χε... Και δεν φτάνει που σκοτώθηκε ο ίδιος. Πήρε στο λαιμό του κι άλλο ένα παλικάρι, καθώς και την αδερφή του, που τους είχε στο αμάξι. Έτρεχα κι εγώ καμιά φορά με το αυτοκί-νητο. Αλλά από δω και πέρα δεν πρόκειται να ξανατρέξω ποτέ μου!»

«...Πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις διά του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις

τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων, εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;»


Γι’ αυτό μας καλεί να Του δώσουμε όλη μας την καρδιά, να Τον αγκαλιάσουμε με όλη μας την πίστη, να Του πα-ραχωρήσουμε ολόκληρο τον εαυτό μας. Γιατί μο νάχα Αυτός είναι η Ζωή, ζωή άφθονη, ζωή αιώνια!

Κύριέ μου, πέρα από εντυπωσιασμούς και εν-θουσιώδεις αποφάσεις, θέλω η πίστη μου σε Σένα να ριζώσει μέσα μου, να φουντώσει και να καρπίσει, να γίνει όλη η ζωή μου μια ατέ λειωτη λατρεία και υπηρε-σία για Σένα.


16. Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ CD 58 09 ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ;CD 59 09 ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟ ΨΗΛΑ Η ΑΓΑΠΗ;CD 60 09 Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗCD 50 09 ΙΣΩΣ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕCD 61 09 ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΛΕΓΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣCD 62 0 ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΜΑΖΙCD 63 09 ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣCD 64 09 ΑΥΤΟ ΕΝΝΟΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΟΤΑΝ ΛΕΕΙ ΑΓΑΠΗCD 65 09 ΕΤΣΙ Η ΑΓΑΠΗ ΠΑΓΩΝΕΙ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΕΙCD 66 09 ΕΤΣΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ Η ΑΓΑΠΗCD 67 09 ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ, ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗCD 68 09 ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ «ΜΗ ΑΓΑΠΑΤΕ»CD 69 09 ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΣΑΡΚΑΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

18. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΤΕ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝCD 04 10 ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑCD 05 10 ΑΥΤΟ ΕΙΧΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑCD 12 10Α ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑCD 12 10Β Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΒΑΡΟΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ


Κύριέ μου, Σ’ ευχαριστώ για

την αγάπη Σου, την πρόνοιά Σου,

την καθημερινή φροντίδα Σου.

Μη στρέψω ποτέ τα μάτια μου δε-ξιάαριστερά για λύσεις. Σ’ Εσένα να ατενίζω και

η χαρά Σου ποτέ μη λείψει απ’

την καρδιά μου.

(Φιλιππησίους δ΄6)

Πώς πληρώθηκε το γραμμάτιο

Ένας άνθρωπος πιστός, αφιερωμένος χριστιανός, είχε τακτοποιημένη τη ζωή του, ανάμεσα στα άλλα, και στα οικονομικά. Κάθε μήνα πλήρωνε το γραμ μάτιο για το σπίτι που είχε αγοράσει και του έμεναν λίγοι μήνες για να το ξεπληρώσει εντελώς. Εκείνο το μήνα οι δουλειές είχαν πάει πολύ άσχη μα. Το μικρό του επι-πλοποιείο μαστιζόταν από αναδουλειά. Πλησίαζε η ημέρα πληρωμής του μη νιαίου γραμματίου. Σήκωσε τα μάτια στον Ουρά νιο Πατέρα του: «Κύριέ μου, ξέρω πως για Σένα δεν είναι σπουδαίο να μου εξασφαλίσεις αυτά τα χρήματα. Γνωρίζεις πως το γραμμάτιο πρέπει να πληρωθεί. Είμαι δικός Σου και δικό Σου είναι και το σπίτι μου. Εάν Εσύ θέλεις να το χάσω, σίγουρα ξέρεις καλύτερα. Σ’ ευχαριστώ γιατί είσαι Πατέ ρας μου και φροντίζεις το παιδί Σου». Έτσι απλά, ούτε κλάματα, ούτε άγχος, ούτε αϋπνία. Οι τελευ ταίες μέρες κύλησαν

Ο Θεός που πιστεύουμε, ο Θεός της Αγίας Γρα φής, είναι Θεός που ενδιαφέρεται για τις ανάγκες μας, που ξέρει να τις καλύπτει με τον καλύτερο τρόπο. Είναι Θεός που μπορεί και θέ-λει να σηκώ σει το βάρος της καθημερινότητας, και το μόνο που ζητάει είναι να Του τα ακου-μπήσουμε όλα στα στιβαρά Του χέρια. Είναι μια χειρονομία πίστης για τα μικρά ή μεγάλα μας θέματα, που ο Θεός την τιμά με απαντή-σεις υπερφυσικές.

«Μη μεριμνάτε περί μηδενός, αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ’

ευχαριστίας διά της προσευχής και της δεήσεως».


χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Το πρωί της ημέρας της πληρω-μής, χτύπησε το τηλέφω νο. Ένας παλιός πελάτης είχε υπόλοιπο απλήρω το από κάποια έπιπλα που του είχε φτιάξει και είχε ντραπεί να του τα ζητήσει. Εκείνο το πρωινό θυ μήθηκε το χρέος -ή μάλλον ο Κύριος του το θύ μισε- και πήγε να εξοφλήσει!

Κύριέ μου, Σ’ ευχαριστώ για την αγάπη Σου, την πρό-νοιά Σου, την καθημερινή φροντίδα Σου. Μη στρέψω ποτέ τα μάτια μου δεξιά-αριστερά για λύσεις. Σ’ Εσέ-να να ατενίζω και η χαρά Σου ποτέ μη λείψει απ’ την καρδιά μου.


14. ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ

CD 18 09 ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΨΑΡΑΔΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝCD 20 09 ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑCD 21 09 ΕΤΣΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥCD 27 09 ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΜΠΕΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΛΗΜΑΤΟΣCD 28 09 ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΡΠΟΦΟΡΟΙ ΣΤΟ ΑΜΠΕΛΙ ΤΟΥCD 32 09 ΕΤΣΙ ΦΕΡΝΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΡΠΟCD 33 09 ΟΥΤΕ ΠΟΛΛΑ ΟΥΤΕ ΜΕΓΑΛΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑCD 34 09 ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΜΕ ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑ ΕΠΙ ΤΩ ΛΟΓΩ ΤΟΥCD 35 09 ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑCD 36 09 ΠΟΣΟ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ

15. ΙΩΝΑΣ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

CD 30 09 ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΛΟΓΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΣΕ ΜΑΣCD 31 09 Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΑΛΛΑ ΝΙΚΙΕΤΑΙCD 51 09 Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣCD 52 09 ΠΟΣΗ ΚΑΚΙΑ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ


Τι κάνει τη διαφορά!

Ενας πιστός και αφιερωμένος χριστιανός, που έσπερνε με ζήλο το σπόρο του Ευαγγελίου, συνή-θιζε να λέει: «Είναι ο ίδιος ήλιος, που λιώνει το βού-τυρο και σκληραίνει τη λάσπη». Κι εννοούσε πως είναι θέμα της καρδιάς του καθενός πώς θα αντα-ποκριθεί στο μήνυμα της αγάπης του Θεού.

«Ναι, αυτοί έκαμον τας καρδίας αυτών αδάμαντα, ώστε να μη ακούσωσι τον νόμον, και τους λόγους τους οποίους ο Κύριος των

δυνάμεων εξαπέστειλεν εν τω πνεύματι Αυτού...» (Ζαχαρίας ζ΄12)

Ο ένας περνάει δύσκολα, δοκιμάζεται, θλίβεται και μέσα στον πόνο αναζητά το Θεό στη ζωή του. Τον ζητά, όχι πρόσκαιρα, μα εκζητεί το Πρόσωπό Του, την αλήθεια Του. Ο διπλανός, που περνάει εξ ίσου επώδυνα, στριμωγ-μένος από τις περιστάσεις της ζωής ή τις επιλογές του, στρέφεται ενάντια στο Θεό. Τον κατηγορεί, Τον θεωρεί υπαίτιο, Τον ειρωνεύεται, Τον βρίζει. Ο πρώτος μαλακώ-νει, συντρί βεται μπροστά στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού, όπως το αλάβαστρο του μύρου στα πόδια του Χριστού. Ο δεύτερος, σκληραίνει όπως η αφυ δατωμένη λάσπη. Μα κι όταν η ζωή κυλάει εύκο λα, πάλι η στάση μας απορρέει από την καρδιά μας. Κάποιος ευλογεί το Θεό για τα δώρα Του, κάποιος άλλος ευλογεί τον εαυτό του, τον εγωι σμό του, την περηφάνια του. Είναι θέμα καρδιάς. Δεν φταίει κανείς, ούτε οι συνθήκες ούτε οι άνθρωποι που σε περιτριγυρί ζουν και φυσικά ούτε ο Θεός, που θέλει να σε κερδίσει στην αγάπη Του. Είναι θέμα καρδιάς, της καρ-διάς σου, που διαλέγει ανάλογα μ’ αυτά που αγαπάει, μ’ αυτά που έχει προκρίνει, μ’ αυτά που βάζει πρώτα. Είναι θέμα καρδιάς, καρδιάς μαλακής και εύπλαστης στα χέ-ρια του Θεού, καρδιάς που ποθεί το θέλημα του Κυρίου, καρδιάς που αγάπη σε το Χριστό και απέρριψε τον κόσμο και την αμαρτία.Κύριέ μου, δούλεψε Εσύ μέσα στην καρδιά μου, ώστε να γίνει το έδαφος εύφορο και κατάλ ληλο για τη δική Σου κατεργασία. Μάθε με όλα να τα παίρνω από το χέρι της αγάπης Σου και της σοφίας Σου. Εσύ γνωρίζεις. Αυτό αρκεί.

Δεν φταίει κα-νείς, ούτε οι

συνθήκες ούτε οι άνθρωποι που σε περιτριγυρί

ζουν και φυσικά ούτε ο Θεός, που θέλει να σε κερ-

δίσει στην αγάπη Του. Είναι θέμα

καρδιάς, της καρδιάς σου, που διαλέγει ανάλογα μ’ αυτά που αγα-πάει, μ’ αυτά που

έχει προκρίνει, μ’ αυτά που βάζει

πρώτα.

02 pn mart-apr 11

Documents