چوبرگے غزلیہ دے پنجابی

گلاں یار سوھنا نئیں وی اجے کردا چلیا ڈ$ب دا آاس تے عمر سورجگلاں تلوار وانگ نوں چھاتی ٹ0/ن ویلے،ک ہر ماردے بولیاں لوک

گلاں دلدار نال دے اوہناں سا$ی،کرے ریس کی نال دے والیاں لیکھاںگلاں چار بہیے،کریئے یار بوہے کوئی وساہ نہیں دا ساہواں آاجا

وکھرے سریر نال دے دلاں ڈدھکھن $ا$ھی اگ دی فراق ہجر واہ واہوکھرے اسیر اتوں تے تسے ڈبھکھے ، زخمی ہون جیوں پنچھی وچھڑے $اروں

وکھرے تیر نوں سوچ تے روح لگن جاوے آاس ڈ$ب ڈ$ب ای پیندیاں شاموکھرے ویر دے ویراں نہ ہون شالا ڈکج سب ہور وچ جہان رہوے ہوندا

ڈل/یا کار دی پتنگ کے کٹ فیر کے دے $ور دے پتنگ وانگ پہلےڈل/یا وار لکھاں کیہ وارتے اکو دے یاریاں دلاسڑے مفت کے دے

ڈل/یا دار پہرے کے بن آاپ ڈاسے تے جس امید سی نہیں دی کرن ایساڈل/یا بہار آاپ نوں باغ سا$ے کیہ دا خزاں رر نصی شکوہ کریئے

سہی تے داغدار قلب داغ لکھاں ڈچمسی دل نوں فراق غغ دا تیرےسہی تے سنوار ذرا نوں زلف وگڑی صدقے میں دے اداواں تیریاں جاواں

سہی تے غبار غت مش اس کرم ایہو کیتا بہار غد با جے نے رب تینوںسہی تے مزار بھاویں ہا آاویں کدے ڈس/یا مار نے ڈا$یک تاہنگ تیری

رکھی خوش ،اللہ سنگھار ہار کریں 0ں وسی نال ہاسیاں تے خوشیاں خبہار، ویکھیں وانگوں،سدا ڈگلاب ہمیش رہویں رکھی غکھڑیا خوش اللہ

رکھی خوش اللہ بیدار، بخت ہووی،رہوی ڈدکھ نہ کدی تے ڈسکھ تکیں ! رکھی خوش اللہ یار اے کیہ سا$ا جانے اوہ آا کیتی جو نال سا$ے

کیہ وسنا فیر اوتھے شرم بے بن ڈاتے دھرت جہیڑی ناہیں شرم شینکیہ نسناں پچھے اوہدے مار واجاں غاناں مان ڈاتے ٹکیاں چار جینوں

کیہ ہسنا بہتا بنا یار ڈاونہوں کے پا وٹ متھے جیہڑا کرے گلکیہ دسنا اوہنوں ڈپچھدا نہیں تکنا،جہیڑا کیہ ڈانہوں تکدا نہیں جیہڑا