ՀՈՎԱՆՆԵՍ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆ

Փիսոն

Փիսոն, փիսոն մլավան,Թավրիզ թողեց, փախավ Վան,Լեզուն թաթխան, երկար պոչ,Ինչ որ ուզեց, ասին՝ ո՛չ:

Փիսոն գնաց գողեգող,Փորը դատարկ, սիրտը դող,Դունչը մեկնեց կովկիթին,

Շերեփն իջավ ճակատին:

Ծիտիկի օրորքը

Կախված է ճյուղքից ճոճը ծիտիկի.Փըչի՛, հովիկ, փըչի՛,

Ճոճն օրորվի, տանի բերիՆանի՜, ծիտիկ, նանի՜։

Ծիտիկը անուշ երազ է տեսնում.Փըչի՛, հովիկ, փըչի՛,Ճոճն օրորվի, տանի բերի.Նանի՜, ծիտիկ, նանի՜։

ՇՈՒՆԸ

Հաֆ-հա՛ֆ, հաֆ-հա՛ֆ,Ահա այսպեսՀաչում եմ ես.Հաֆ-հա՛ֆ, հաֆ-հա՛ֆ,Ու տունն այպեսՊահում եմ ես։

Բայց թե մի գող,Չար կամեցողՈւզի թաքունՄտնի մեր տուն,―Հաֆ-հա՛ֆ, հաֆ-հա՛ֆ,Ահա այսպեսՀաչում եմ ես,Հաֆ-հա՛ֆ, հաֆ-հա՛ֆ. Ու տունն այսպեսՊահում եմ ես։

ԱՂՎԵՍՆ ԵԿԱՎ

Աղվեսն եկավ լանճիկ,լանճիկ,Ոտներ ուներ կարճիկ, կարճիկ,Շատ կու սիրեր հավի քարճիկ,Վու՜յ,վու՜յ:

Աղվես պառկեց արտի տակին,Աչքը ձգեց չաղ հավ ձագին,Նետով կը տամ աչքի տակին,Որ մոտ չգա նա մեր բակին,Վու՜յ,վու՜յ:

ԱՌԱՋԻՆ ՁՅՈՒՆԸ

— Վա՛յ, մա՜յրիկ ջան, տե՛ս,Բակն ու դուռը լիԻ՛նչքան սպիտակԹիթեռ է գալի...Էսքան շատ թիթեռՉեմ տեսել ես դեռ:

— Չէ՜, իմ անուշի՜կ,Թիթեռներ չեն էտ.Թիթեռներն անցանԾաղիկների հետ:

Էտ ձյունն է գալի,Փաթիլն է ձյունի,Որ կարծես սպիտակԹիթեռնիկ լինի: