37

VOLUME 28 No 5 Print Post Approved PP 24555000018 Τεῦχος 313 Μάϊος / May 2006

VOICE OF ORTHODOXY

VYMG TGS OQHODONIAS«Ὁ λόγος ὃν ἀκούετε οὐκ ἔστιν ἐμὸςἀλλὰ τοῦ πέμψαντός με Πατρός». (Ἰωάν. 14:24)

«Καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου,καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις». (Πράξεων 2:4)

ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΑΠΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣΣυντάσσεται ὑπό Ἐπιτροπῆς προνοίᾳ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου 242 Cleveland St., Redfern, 2016. Tel. 9698 5066

OFFICIAL PUBLICATION OF THE GREEK ORTHODOXARCHDIOCESE OF AUSTRALIA

Ἐτησία Συνδρομή — Annual Subscription $ 20.00

ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΛΑΙΚΗ ΕΥΣΕΒΕΙΑΜέροςΑ΄

Ὑπό Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας Στυλιανοῦ

ἀείμνηστος Κυρ Νῖκος Γ. Πεντζίκης, ἀρχίζοντας μιά Διάλεξή του στό Σύδνεϋ, ὅπου εἶχε ἔλθει γιά ἕνα μῆνα καλεσμένος τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς μας (1980),

τόλμησε τήν ἀκόλουθη ἀλησμόνητη φράση:«Ἔχω σαπίσει σκεπτόμενος»!

Ἀμέσως φάνηκε ὅτι τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ πυκνοῦ ἀκροατηρίου ξαφνιάστηκε. Ἔγινε σχεδόν ψηλαφητή στόν ἀέρα μιά γενική, ἄν καί βουβή, ἀμηχανία.

Λόγῳ τῆς φήμης τοῦ ὁμιλητοῦ, ὡς μεγάλου Ζωγράφου καί Λογοτέχνη, ἀλλά καί θαρραλέου Ὁμολογητοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας στόν σύγχρονο κόσμο, περίμεναν φαί-νεται οἱ ἀκροατές «βαρύγδουπες» δηλώσεις σοφί-ας. Ἤ τοὐλάχιστον μιά ἔμμεση διαβεβαίωση ὅτι θά τούς «ἐφοδίαζε» μέ συστηματικά «πακεταρισμένες» ἀποφθεγματικές γνώσεις. Ὅμως, τίποτε δέν θά μποροῦσε νά εἶναι πιό ξένο καί πιό ἀπαράδεκτο ἀπ’ αὐτό στόν Ν. Γ. Πεντζίκη, τόν πάντοτε ἀσυμβίβαστο μέ «κατεστημένες» ρητορικές βεβαιότητες

Ὁ γράφων πού εἶχε ἐκ τῶν προτέρων ἀναλάβει εὐθῦνες μεσολαβητοῦ, ἐλπίζοντας νά μπορέσει, στήν συζήτηση πού θά ἐπακολουθοῦσε, νά «ἐξοικειώσει» τούς ἐδῶ ἀπόδημους ἀδελφούς μέ τόν ἀπέραντο κόσμο τοῦ Βυζαντινοῦ Πεντζίκη, φρόντισε καθηκόντως νά βάλει τά πράγματα στήν ὀργανική τους σειρά. Τόνισε λοιπόν ὅτι χρειάζεται πολλή βιωμένη ταπείνωση καί ἀμερόληπτη (δηλαδή ἐλεύθερη!) ἀνοιχτοσύνη πρός τόν Θεό καί τόν Κόσμο, γιά νά μπορεῖ κάποιος νά κατα-θέτει δημοσίως τέτοια ἐξομολογητική δήλωση: γιά τήν φθορά τοῦ σαρκίου του ἀφ’ ἑνός, καί γιά τήν ἀσίγαστη ἀγρύπνια τοῦ νοῦ ἀφ’ ἑτέρου.

Ὅπως ἦταν ἑπόμενο, καί ὅπως φάνηκε ἀπό τήν συνέχεια τῆς ὁμιλίας τοῦ κατανυκτικοῦ ἐπισκέπτη –πού πάντα κουβαλοῦσε μαζί του, εὐλαβικά στηριζόμενος, τό καλογερικό ραβδί πού τοῦ εἶχε χαρίσει ὁ φίλος του Ἁγιορείτης Γέρων Παΐσιος– τό πλῆθος τῶν Ὁμογενῶν πού τόν ἄκουσε ὡς τό τέλος εἶχε καταφανῶς συγκινηθεῖ. Μόνο κάποιος Δικηγόρος τῆς Παροικίας, πού ἦταν ἀνέκαθεν γνωστός γιά τήν συνήθειά του νά ἀντιλέγει σέ κάθε δημόσια συζήτηση, ἀπαιτῶντας δῆθεν περισσότερη διαλεύκανση ἤ συμπλήρωση «ἀσαφῶν θέσεων», τόλμησε

THEOLOGY AND POPULAR PIETYPART 1

By Archbishop Stylianos of Australia

he late Nikos G. Pentzikis, invited by our Archdiocese to Australia in 1980, boldly commenced one of his lectures in Sydney with the unforgettable phrase:

“All the thinking has wasted me away!”It was immediately apparent that the majority of the

large audience was shocked. There was an almost tangible feeling in the air of general, even if unspoken, awkward-ness.

Given the reputation of the speaker as a great painter and man of letters, as well as a courageous defender of Orthodoxy in the modern world, the audience must have been expecting ‘grand’ formulations of wisdom. Or at least an indirect assurance that he was about to ‘equip’ them with neatly ‘packaged’ parcels of knowledge. Yet nothing could have been more alien and unacceptable for N.G. Pentzikis, who was always uncompromising with regard to ‘established’ certainties of a rhetorical nature.

Right from the outset, the writer assumed the responsi-bility of acting as intermediary, in the hope that, during the ensuing discussion, he might ‘familiarize’ the local Greek Australian audience with the vast world of the Byzantine Pentzikis. He dutifully proceeded to put things in their organic order, emphasizing that one needs much humil-ity and unbiased (i.e. free!) openness to both God and the world, in order to make such a confessional statement publicly: about the decay of the body on the one hand, and the unceasing vigilance of the mind on the other.

As could be expected, and as was apparent throughout the remainder of our stimulating guest’s address – while reverently supporting himself upon the monastic walking stick given to him by his Athonite friend Elder Paisios – the entire audience, who had listened until his last word, was obviously moved. Except for one solicitor of our commu-nity, always known on account of his habit of speaking up at every public discussion (demanding supposedly more clarification or further information on ‘unclear viewpoints’), who was bold enough to showily state that he “did not understand anything” of what was said concerning Mount Athos and its legendary “spirituality”.

Without losing his composure and enchanting approach,

O T

38

νά δηλώσει ἐπιδεικτικά ὅτι δέν μπόρεσε «νά καταλάβει τίποτε», ἀπ’ ὅσα ἐλέχθησαν γιά τό Ἅγιο Ὄρος καί τήν θρυλούμενη «πνευματικότητά» του.

Χωρίς νά χάσει τήν ὑπομονή καί τήν «μαγεία», μέσα ἀπό τήν ὁποία μιλοῦσε ὁ ἀκούραστος «παραμυθᾶς» τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ ἀπάντησε ἀποστομωτικά:

«Καί τήν γυναῖκα σου δέν τήν καταλαβαίνεις, ἀλλά τήν ἀγαπᾶς»!

Ἤδη, μ’ αὐτή τήν «ἐκ τῶν πραγμάτων» ἀπάντηση, χτύπησε ὁ Γέρο-Πεντζίκης «μ’ ἕνα σμπάρο δυό τρι-γόνια»: Ἀπό τό ἕνα μέρος, ἀφώπλισε στοργικά τόν «ἐντοιχισμένο» στήν «στενόψυχη» δοκησισοφία του Νομικό (πού θύμιζε τόν Νομικό τοῦ Εὐαγγελίου!). Ἀπό τό ἄλλο μέρος, ἑρμήνευσε γιά τούς «ἔχοντας ὦτα ἀκούειν» (!) τήν ἐκ πρώτης ὄψεως ξενίζουσα φράση τῆς εἰσαγωγῆς του, ὅπως τήν παραθέσαμε ἤδη.

Ἐπισημάναμε ὅμως τό ὅτι ἡ «λυτρωτική» ἀπάντηση στόν αὐθαδιάζοντα ὀρθολογισμό τοῦ Νομικοῦ, δόθη-κε ὄχι μέσα ἀπό κούφιους ρητορισμούς καί μάταιες σοφιστίες. Δόθηκε «μέσα ἀπό τά πράγματα»! Μήπως ἄλλωστε δέν ἦταν ὁ μέγας Διδάσκαλος τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, πού ὁριοθέτησε, ἀκόμη καί στόν ΙΔ΄ αἰῶνα, τήν αὐθεντική Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἀγῶνα «περί πραγμάτων, ὄχι ὀνομάτων»;

Δέν ἦταν λοιπόν νά ἀπορεῖ κανείς, πού τό ἀντιπρο-σωπευτικότερο σήμερα τέκνο τῆς Βυζαντινῆς Θεσσαλονίκης -ὅπως ἔχει πιά ἀναγνωρισθεῖ εὐρύτερα ὁ Ν. Γ. Πεντζίκης- μιλοῦσε, ἔγραφε καί ζωγράφιζε «μέσα ἀπό τά πράγματα»! Ὅπως δηλαδή ἀκριβῶς δίδαξε ἀξιωματικά σ’ ὅλη του τήν ζωή καί ὁ κορυφαῖος τῶν ἐν Θεσσαλονίκῃ ἀρχιερατευσάντων Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

Αὐτός, ὅπως θά δοῦμε πιό κάτω μέ παραδείγμα-τα, εἶναι ὁ χαρακτηριστικά ὀρθόδοξος τρόπος, μέ τόν ὁποῖο κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας –Κληρικός ἤ λαϊκός ἀδιακρίτως- βιώνει ὑπεύθυνα τίς βασικές ἀλήθειες τῆς χριστιανικῆς Πίστεως, μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στήν «κοινή Παράδοση». Βιώνει δηλαδή τίς ἀλήθειες τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, «ἀνεπιτήδευτα» καί «αὐθόρμητα». Ὄχι δέ μονάχα στόν χῶρο καί τίς ὧρες τῆς ἐπισήμου Λατρείας εἰς τόν Ναό, ἀλλά κυρίως στήν καθημερινή βιοπάλη τῆς ἀγορᾶς, καθώς καί στούς κοσμικότερους χώρους ἐργασίας ἤ ἀναψυχῆς.

Τό νά ζεῖς ὅμως τίς ἀλήθειες τῆς παραδοσιακῆς Πίστεώς σου «μέσα ἀπό τά πράγματα», δηλ. καί μέ ὅλες τίς «ἀντιστάσεις» τῆς καθημερινότητας, σημαίνει ἕνα ἀγῶνα ἄνισο, καί τίς πιό πολλές φορές τελείως μοναχικό.

Τόν διεξάγεις παρά ταῦτα, γνωρίζοντας ὅτι σέ ἐνισχύει ὄχι μόνο ὁ Θεός ἀοράτως, ἀλλά καί τό ἄπειρο πλῆθος τῶν «Ὁμοδόξων» ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν, «Ζώντων» καί «Κεκοιμημένων».

Κατ’ οὐσίαν, ὁ περιγραφείς ἐν συντομίᾳ «ἐμπράγματος» τρόπος προσεγγίσεως εἶναι τό σταθε-ρό ὑπόστρωμα τῆς «λαϊκῆς πνευματικότητας», ἡ ὁποία ἐγγυᾶται τήν ψυχική εἰρήνη καί καρτερία τοῦ πιστοῦ, μπροστά στά ὅποια «ἀπρόβλεπτα» τῆς προσωπικῆς περιπέτειας στόν παρόντα κόσμο:

Ἀπό αὐτή τήν μυστική παρακαταθήκη γίνεται φανε-

the tireless ‘story-teller’ of Orthodoxy gave the come-back:

“You don’t understand your wife either, but you still love her!”

With this reply grounded in reality, the elder Pentzikis killed two birds with one stone: on the one hand, he ten-derly disarmed the lawyer (not unlike the lawyer of the Gospel!) who was a victim of his own narrow-minded sense of knowing everything. On the other hand, he inter-preted, for those ‘who have ears to hear’, the phrase he spoke in his introduction, which has already been quoted and seems, at first glance, to be unintelligible.

We underline that the ‘redeeming’ reply to the lawyer’s cheeky rationalism was given not through empty rheto-ric and vain sophistry. It was given ‘through the things themselves’! Was it not in any case the great Teacher of Orthodoxy and Archbishop of Thessaloniki, St Gregory Palamas, who defined the Church’s authentic theologyfrom as early as the 14th century as a struggle ‘concerning thethings themselves, not their names’?

Is it not wondrous that the most representative child of Byzantine Thessaloniki – as N.G.. Pentzikis has widely been recognized – spoke, wrote and painted ‘through things themselves’! Just as the greatest Archbishop of Thessaloniki Gregory Palamas had taught axiomatically throughout his life.

As we shall illustrate below, this is the characteristically orthodox manner in which each member of the Church – whether ordained or lay – responsibly lives out the fun-damental truths of the Christian faith, with absolute confi-dence in the ‘common Tradition’. In other words, one lives the truths of the Christian life unpretentiously and sponta-neously. Not only in the place and time of formal worship in church, but mainly during the daily toil outdoors, as well as in the more secular spaces of work and recreation.

However, to live the truths of your traditional faith ‘through the things themselves’, i.e. with all the ‘resistance’ encountered in daily life, is an unfair struggle, and one that is often very lonely. Yet, you undergo it, in the knowledge that you are being strengthened not only invisibly by God, but also by the host of Orthodox brothers and sisters in Christ, both ‘living’ and ‘departed’.

In essence, the method briefly described above is the firm substratum of ‘popular spirituality’ which guarantees the spiritual peace and fortitude of the faithful, in light of the various unforeseeable occurrences of their personal adven-ture in the present world.

From this mystical heritage, we see that it is never permissible in Orthodoxy to undervalue (as supposedly secondary to official theology) the inexhaustible source known as the “equipping of the saints” (Eph. 4:12), which is the popular spirituality nourished by the ‘unseen’ faithful.

Was this not on many occasions the ‘collective expres-sion’ of the illumination of the Holy Spirit during the most critical times faced by Church theology, when doctrinal ‘precision’ and ‘fullness’ were threatened by powerful insti-tutional forces (including bishops and other officers holding heretical views)? These threats were met with the peaceful struggles of simple Monks or ‘uneducated’ Women in the

394

ρό, ὅτι ποτέ δέν ἐπιτρέπεται στήν Ὀρθοδοξία νά «ὑποτιμηθεῖ», ὡς δῆθεν δευτερεύουσα δύναμη ἔναντι τῆς ἐπισήμου Θεολογίας, ἡ ἀνεξάντλητη αὐτή πηγή «καταρτισμοῦ τῶν Ἁγίων» (‘Ἐφεσ. 4,12), ἡ συντηρούμενη δηλαδή ἀπό τούς «ἀφανεῖς» πιστούς «λαϊκή πνευματι-κότητα».

Ἄλλωστε, αὐτή δέν ὑπῆρξε πολλές φορές ἡ «συλλογική ἔκφραση» τῶν φωτισμῶν τοῦ Παρακλήτου σέ κρισιμό-τατες φάσεις τῆς Θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἡ δογ-ματική «ἀκρίβεια» καί «πληρότητα» μετρήθηκε ἀκόμη καί ἐνάντια σέ πανίσχυρους θεσμικούς φορεῖς (αἱρετιζόντων Ἐπισκόπων ἤ ἄλλων Ἀξιωματούχων), μέ ὁδηγό μονάχα τήν εἰρηνική ἀγωνιστικότητα ἁπλῶν Μοναχῶν, ἤ καί «ἀγραμμάτων» Γυναικῶν τοῦ οἰκογενειακοῦ περιβάλλο-ντος; Πῶς ἐπεβίωσε ἡ Ὀρθοδοξία στίς χῶρες τοῦ ἄθεου Κομμουνισμοῦ τῆς πρώην Σοβιετίας;

Είναι πολύ χαρακτηριστικό ὅτι ἄνθρωποι πολύ-πλευρης πνευματικῆς καλλιέργειας ἀπό τόν χῶρο τῶν Γραμμάτων καί τῶν Τεχνῶν –π.χ. ὁ μακαρίτης Γιάννης Τσαρούχης ἤ ὁ τελευταίως θανών ΖήσιμοςΛορεντζᾶτος- ἀφοῦ περιπλανήθηκαν στά πιό «πρωτο-ποριακά» πολιτιστικά ρεύματα τοῦ ἀνατρεπτικοῦ 20οῦ

αἰῶνα, τελικά βρῆκαν μεγαλύτερη «ἀνάπαυση» στήν πιό θερμή πληρότητα τῶν κόλπων τῆς «λαϊκῆς πνευματικό-τητας» τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἐκεῖνος ὅμως πού σέ θεωρία καί πράξη ἐνσάρκωσε, κατά τόν πιό ριζοσπαστικό τρόπο, τήν λατρεία πρός τήν «λαϊκή πνευματικότητα» τῆς Ἐκκλησίας μας, ἦταν ὁ μακαριστός Κυρ Νῖκος Γ. Πεντζίκης. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἐπιλέξαμε τόν «γενναιότερο» αὐτόν «Ὁμολογητή» τῆς Βυζαντινῆς Παραδόσεως, προκειμένου νά προβάλουμε, ἐν μέσῳ τῆς ἀδίστακτης «νεωτερικότητας» τοῦ σύγ-χρονου κόσμου, τίς ἀπαρασάλευτες «σταθερές» τοῦ πνευματικοῦ μας βίου.

Θά προσπαθήσουμε λοιπόν στήν συνέχεια νά σχολιάσουμε κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις, κατά τίς ὁποῖες ὁ ἀείμνηστος Κυρ Νῖκος, ἐκφράζοντας ἀνεπιφύλακτα τόν θαυμασμό του στήν λαϊκή μας εὐσέβεια, ἔγινε κυριολεκτικά «σημεῖο ἀντιλεγόμενο», ἄν ὄχι καί «χλευασμοῦ».

family environment. How else did Orthodoxy survive in the countries of atheistic communism in the former Soviet bloc?

It is highly characteristic that people of literature and the arts possessing multifaceted spiritual refinement (as for example the late Yannis Tsarouchis or Zisimos Lorentzatos who recently passed away) eventually found that they were more ‘at home’ in the warmer wholeness of the embrace of Orthodox ‘popular spirituality’, even after they had wan-dered through the most ‘avant-garde’ cultural trends of the subversive 20th century.

However the one person who in theory and practice embodied, in the most radical way, devotion to the ‘popu-lar spirituality’ of the Orthodox Church was the late Nikos G. Pentzikis. This is precisely why we chose to single out that ‘bravest confessor’ of the Byzantine tradition, in an effort to present the unshakeable ‘constants’ of our spiritual life, in the midst of the unrelenting ‘progressiveness’ of the modern world.

In the next issue, we will attempt to comment on sever-al characteristic instances during which the late N. Pentzikis expressed unconditional admiration for our popular piety, making himself in the process a focal point of controversy, if not of ridicule.

It was obvious that he ‘shocked’ and ‘annoyed’ not only certain of his contemporary rationalists of little faith, but also even those considered to be most devout Athonites (Abbots and monks) and, most of all, those bishops or pro-fessional theologians who are unbearably stuffy formalistsand ‘judges of all’.

(to be continued)

Translation by

Ἦταν προφανές ὅτι «κατέπληξε» ἤ «ἐνόχλησε» ὄχι μονάχα ὀλιγόπιστους ὀρθολογιστές ἀπό τούς συγχρόνους του, ἀλλά ἀκόμη καί εὐλαβέστατους θεωρούμενους Ἁγιορεῖτες (Ἡγουμένους καί Μοναχούς), πρό πάντων δέ ἀφόρητα τυπολάτρες καί «κριτές τῶν πάντων» Ἐπισκόπους ἤ Θεολόγους ἐπαγγελματικῆς καριέρας.(Συνεχίζεται)

"Δεῦτε λάβετε φῶς...", "Χριστός Ἀνέστη..." Στιγμιότυπα ἀπό τήν τελετή τῆς Ἀναστάσεως στόν Ἱερό Καθεδρικό Ναό Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου μας κ.κ. Στυλιανοῦ (23-4-06).

40

and created realms – the Spirit was the perfecting cause of the koinoinia realised by the Incarnation of Christ. For this reason, Pentecost is rightly considered to be the consecration of the Church.

Far from being left orphaned by the ascension of the Lord, the Church, which already existed in the community of the twelve apostles and before, was now not only strengthened, anointed, and sanctified by the gifts of the Holy Spirit but alsoequipped to commence its mission of spreading the Christian message in word and deed.3 In this sense, we see that the sanctifying and redemptive gift of the Holy Spirit not only consecrated the Church but alsoset it into motion so that it could act both evangelically and sacramentally until the eschatological age where it will attain its fullness and perfection. From the above it becomes clear that the day of Pentecost marked not only the day of the Church’s consecration but also its mobilisation, and it is to this dynamism of the Pentecost Church, especially as this is seen in the

second chapter of Acts, that we now turn.

The Gift of the Holy Spirit’s Communion – the Consecration of the Church

The day of Pentecost, as portrayed in the New Testament book of the Acts of the Apostles, 2:1-47 by St Luke, marked the coming and permanent outpouring of God’s Holy Spirit onto the New Testament Church. Indeed, the occasion for the narrative regarding the coming of the Holy Spirit is inextricably linked with St Luke’s concern to explain its significance for, and its relation to, the primitive Church. Undoubtedly for the author of Acts, the descent of the Spirit onto the apostolic gathering in Jerusalem (cf Acts 2:5) marked a radically new phase for the Church of God: one the one hand, the Holy Spirit is depicted as an extraordinary gift bursting forth into the ecclesial gathering (Acts 2:1-4) thereby introducing a pneumatological dimensiontotheChurch and in this way firmly establishingthecommunal mode of the Church’s existence; whilst on the other hand, we witness the effects of this divine presence in the overwhelmingfellowship within the members of the ecclesial community, whose missionary zeal would subsequently take them to the ends of the earth in order to give witness to the priceless treasure of Christianity to the entire world. Already, the communal and missionary aspects of the

PENTECOST AND THE CHURCH(Part I)

by Philip Kariatlis

he feast day of Pentecost, celebrated fifty days after Pascha, marks the day on which the Holy Spirit, after Christ had ascended into the heavens, descended upon each of the

disciples of Christ enabling them to speak to all nations in their own languages. Many today consider this event to be the ‘birth-day’ or the foundation and establishment of the Church of God on earth. However, the first point which must be made from the very beginning is that, if theChurch is understood to be the event of koinonia by grace between the entire created world and God,1 then this communal mode of existence existed from the very momentthat God decided to communicate with the world when He created itout of nothing(ex nihilo). Therefore, far from coming into existence on the day of Pentecost, the Church existed from the very beginning of the world.

With regard to the origins of the Church, one could even go further and argue that, in principle, the Church always existed to the extent that it was forever part of God’s pre-eternal will, since God for all eternity has willed that His creation share in His beatitude. Whilst it is true thatdifferent stages of the Church’s historical journey can be discerned [from the Old to the New Testament], these various phases precisely gave expression to different aspects of the relationship that God had concretely initiated with His Church from the moment the world was created. Now, in so far as the Church is fundamentally the gift of God’s communion (fellowship or participation) with the world, in this sense, can it then even be said to precede the creation of the world, since it was always part of God’s pre-eternal plan to communicate with His creation. Such a statement which may sound daring at first, expresses nothing other than God’s desire, arising out of His absolute love, to share, with the created world, all those things that are naturally His, by grace – that is, life, love and even divinity through His Church. Therefore the claim that the origins of the Church lie in the day of Pentecost does not stand.

Having highlighted the erroneous identification regarding the Church’s origins with Pentecost, our attention is now turned to reflect upon the precise nature of the inseparable correlationbetween Ecclesiology and Pneumatology. As the day heralding the permanent pouring out of the Holy Spirit, firstly upon the apostles and then to all believers, Pentecost was surely a culminating and decisive moment for the Christian Church enhancing it with the power to ‘articulate strange and foreign words, strange and foreign doctrines, strange and foreign teachings’2 to all those who had gathered in Jerusalem. Such a showering of divine and inexhaustible grace by the ‘Spirit of truth’ signalled an even more intimate koinonia between the divine

T

1. Cf Archbishop Stylianos who defined the Church as “hJ ejn cavriti koinwniva ktistou’ kaiv ΔAktivstou prov” swthriva tou’ ktistou’ kaiv dovxa tou’ ΔAktivstou”.

2. From the first Praise sung on the feast day of Pentecost in the Orthros service.

3. This is seen especially in the concluding verses of the Gospel according to St Matthew: “Go therefore and make disciples of all nations, baptizing them in the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit and teaching them to obey everything that I have commanded you. And remember, I am with you always, to the end of the age.” (Mt 28:19-20). Note the unity between ‘word’ and ‘sacrament’.

41

Pentecost Church are noted. The first part of the narrative (i.e. Acts 2:1-4) clearly brings

out the profound and animating relationship between the Holy Spirit and the Church. In this extraordinarily succinct description, the Spirit is compared not only to a ‘mighty wind’ (Acts 2:2) whose sound filled theentire house, but also to ‘tongues as or fire’ (Acts 2:3) which were distributed and rested4upon all the faithful of the gathering. Therefore, when read in conjunction with his gospel, we see that Luke’s understanding of the Christian Church is a gathering which already existed in the world by Christ but which was now ‘animated’ by the Spirit in order to live and grow until its fulfilment in the end times (cf Acts 1:4-5, 8). Indeed thesame Spirit of God who ‘swept over the face of the waters’ (Gen 1:2) at the beginning of the world’s creation; who was at the very biological conception of Jesus (Lk 1:35); and who was with Jesus throughout His entire earthly ministry including His baptism (Lk 3:22) and transfiguration (Lk 9:34), was now over Jesus’ disciples (cf. Acts 2:2), doing many signs and wonders (Acts 2:43), so as to animate and stir the Christian Church. This not only highlights the continuity between the Church before and after Pentecost (which again underscores the serious flaw in believing that Pentecost marks the ‘birth-day’ of the Church) but also underscores the inextricable bond between the Churchand the Holy Spirit – indeed a bond which firmly embedded the Church in the event of the Spirit’s descent on the day of Pentecost.

Having underlined the pneumatological constitution of the New Testament Church, our attention is now turned towards reflecting upon the communal dimension of the consecrating gift of the Holy Spirit bestowed upon the Church on the day of Pentecost. With the descent of the Holy Spirit, the communal mode of the Church’s existence was firmly established. That a communal ontological structure of the ecclesial community was implied, is clearly manifested by St Luke firstly in the fact that theHoly Spirit is underlined as coming to ‘all’ who were in one place:

they were all together in one place [pavnte” oJmou’ejpi; to; aujtov] (Acts 2:1).5

That is to say, the Spirit was notconferred only upon one personor a particular group of people, but to the whole peopleof God: “they were all filled with the Holy Spirit” (Acts 2:4) thereby emphasising the universality of the Pentecostal gift. Having previously highlighted that that the Church is fundamentally a fellowship of people called and gathered by God, the very fact that the coming of the Holy Spirit took place when all had gathered ‘together in one place’, betrays the communal dimension of the Spirit’s gift upon the ecclesial gathering. Consequently, it becomes clear that the Holy Spirit’s role was to bring about the communal mode of the Church’s existence, rather than a private, individual manner of life.

The book of Acts offers another example of the communal dimension of the consecrating gift of the Holy Spirit upon the Church on the day of Pentecost. In the same chapter, St Luke expressedthecommunal nature of the gathering in even stronger terms. In describing the life of the believers, he wrote: they spent much time together [oJmoqumadovn] in the

temple (Acts 2:46). Whilst the English NRSV translation of the Bible has translated this, simply as, ‘they spent much time together in the temple’, the meaning of omothymadonisfar deeper. Not only does it imply the same physical locality occupied by certain people, but more importantly it signifies a deeper harmonious unity, where the group can be said to be ‘of one mind and unanimous desire’. It follows therefore that the ‘togetherness’ of the first Christians on the day of Pentecost, according to St Luke was so intimate that their ‘mind’, ‘soul’, ‘desire’ and ‘action’ were inseparably one and homologous. That is to say, far from being a unanimity simply resulting from being ‘together’ in the same place at the same time, their harmonious unity was one which was realised by the Spirit’s bestowal of the gift of profound fellowship or communion upon the Church, resulting in an unbreakable solidarity within the believers of the community. Without doubt, for Luke-Acts the source of such fellowship was the presence of the Holy Spirit who had initiated such a profound communal mode of existence within the ecclesial community on the day of Pentecost.

Accordingly, the ‘togetherness’ of the Pentecost Church cannot simply be understood in terms of a mere sharing of material good, as is often claimed, but was something infinitely greater having a definitively spiritual dimension to it - themutual sharing, being but one external expression of the divine-human bond of communion. Indeed this mutual sharing of goods, affirmed in Acts 2:44, took place, as we shall see only after the community had accepted the Holy Spirit in their lives, verifying the fact that the sharing of their material goods was but one external aspect of the Spirit’s gift of koinonia. And so, notwithstanding the fact that the Holy Spirit’s presence upon the Church resulted in a strong willingness within the community of the faithful to support and provide for one another, His permanent presence in the Church now consolidated and officially sealed the truly theandric nature of the Church, opening it up to the eschatological age of the Kingdom already in its present historical phase.

Clearly, for St Luke, the saving effect of the Holy Spirit’s presence in the Church was that it initiated the way for the faithful to participate in the very person and life of Jesus Christ who would lead them to the Father. That is, it was the communal gift of the Holy Spirit which consecrated the faithful members of the Church by bringing them together, and therefore subsequently enabling them to experience the identity of Christ, so that through Him, they might be led to God, whom Jesus had acknowledged as His Father. And so the koinonia of the Holy Spirit was that saving gift of intimate unity with the Father mediated through Christ and made possible by the presence of the Holy Spirit upon the Church.

In the next issue we will examine the commencement of the Church’s missionary action upon the world – that is, the mobilisation of the Church - which would enable the saving effects of Christ’s incarnation to be communicated to all nations.

4. At first sight the form of the verb ejkavqisen may seem peculiar since it is in the third person singular yet its subject – glw’ssai [tongues] - is in the plural. Even though this minor detail may go unnoticed, perhaps it reveals Luke’s linguistic desire to emphasise the identification between the ‘tongues as of fire’ with the one Spirit of God. Only when understood as a reference to the one Spirit does the form of the verb make any sense.

5. This is repeated again in Acts 2:44.

6.Cf Bauers who translated this word as “with one mind or purpose or impulse”. Walter Bauers, A Greek-English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, trans by William Arndt and F. Wildbur Gingrich, 2nd ed. (Chicago: The University of Chicago Press, 1979), 566).

7. Besides, many liturgical texts testify to the fact that it was the work of the Holy Spirit to draw humanity together into communion in contradistinction, for example with the division of the people at the tower of Babel (Gen 11:7). This particular aspect of the Holy Spirit’s work is specifically mentioned in the hymnal tradition of the feast of Pentecost expressing it in the following way: “when the Most High descended and confused the tongues, He divided the nations; but when He distributed the tongues of fire, He called all to unity”. (Kontakion of Pentecost).

42

ENQUIRIES AND APPLICATIONS WELCOMESt Andrew’s was established in 1986 by the Greek Orthodox Archdiocese of Australia in order to provide tertiary level edu-

cation and training of Christian Orthodox clergy, theologians, lay teachers and ministers in order to meet the catechetical and pastoral needs of the Orthodox Church in Australia. It is also intended to be a centre of ecumenical scholarship and learning. It is fully accredited through the Sydney College of Divinity, a federation of Christian theological education providers. All the awards and degrees are approved by the NSW Department of Education and Training.

St Andrew’s offers the following accredited awards: Bachelor of Theology (with Honours), Master of Arts in Theological Studies, Master of Arts in Pastoral Ministry, Master of Theology, and a Basic Unit of Clinical Pastoral Education in Aged Care. For further information please contact the Registrar: St Andrew’s Greek Orthodox Theological College, 242 Cleveland Street, Redfern NSW 2016, Tel: 02 9319 6145 Fax: 02 9319 4281 Website: www.sagotc.edu.au. - Email: registrar@sagotc.edu.au

Ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου προσφέρει πλούσιο πρόγραμμα σπουδῶν, καὶ τὰ πτυχία: Bachelor of Theology (with Honours), Master of Arts in Theological Studies, Master of Arts in Pastoral Ministry, Master of Theology εἶναι ἀναγνωρισμένα ἀπὸ τὸ Αὐστραλιανὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας σὰν ἰσότιμα μὲ τὰ τῶν λοιπῶν Πανεπιστημιακῶν Σχολῶν. Ἐπίσης ἔχει ἀναγνωρισθεῖ ἡ Θεολογική μας Σχολὴ σὰν ἰσότιμη μὲ τὶς Θεολογικὲς Σχολὲς τῶν Πανεπιστημίων τῆς Ἑλλάδος.

St Andrew'sGreek Orthodox Theological College

cccccccccccccccccccccccccccccccccc

St Andrew’s Greek Orthodox Theological College took part in the twenty-second award conferring ceremony of the Sydney College of Divinity in the Great Hall, University of Sydney, on Saturday 6 May.

St Andrew’s was represented in the academic procession by His Grace Bishop Seraphim, Sub-Dean, and Lecturer in Liturgics; Dr Guy Freeland, Lecturer in Liturgics and Hermeneutics; Dr John Lee, Lecturer in Advanced New Testament Greek; Mr Philip Kariatlis, Lecturer in Systematic Theology; and Mr Dimitri Kepreotes, Lecturer in Christian Education and Modern Greek.

One graduate from St Andrew’s, Peter Bourbous, received the Master of Theology degree, whilst Peter Kariatlis became the first recipient of the Master of Arts degree which began to be delivered through St Andrew’s in 2004. Three students received the Bachelor of Theology degree, namely Rev. Athanasios Giatsios (Sydney), Andrew Boucas (Sydney), and Constantine Gavras (Melbourne). Ilias Potamianos (Sydney) was awarded the Diploma of Theology in absentia.

Since 1990, seventy-eight students from St Andrew’s have graduated with awards (primarily the Bachelor of Theology) from the Sydney College of Divinity.

News

ddddddddddddcccccccccccc

Γιά τό ὅτι πρέπει νά βαδίζουμε τό δρόμο τοῦ Θεοῦ μέ ἄγρυπνο πνεῦμα, χωρίς νά χάνουμε τόν

καιρό μας*

On Going Along the Way of God with Purpose and Vigilance�*

* Ἐκ τοῦ βιβλίου «Ἀββᾶ Δωροθέου Ἔργα Ἀσκητικά»* Abba Dorotheos, Practical Teaching on the Christian Life. Translation, Intro-duction and glossary by Constantine Scouteris. Athens, 2000.

Καί οἱ τρεῖς αὐτές καταστάσεις ἔχουν πολύ πλάτος. Νά, τί ἐννοῶ. Θέλετε ν’ ἀναφέρουμε ὁποιοδήποτε πάθος καί νά τό ἐξετάσουμε; Θέλετε νά μιλήσουμε γιά τήν ὑπερηφάνεια ἤ γιά τήν πορνεία; Ἤ θέλετε καλύτερα νά ποῦμε γιά τήν κενο-δοξία, ἐπειδή πέφτουμε πολύ σ’ αὐτή; Ἀπό κενοδοξία δέν ἀνέχεται ν’ ἀκούσει κανείς μιά κουβέντα ἀπό τόν ἀδελφό του. Εἶναι κάποιος πού μόλις ἀκούει ἕνα λόγο ταράσσεται καί λέει πέντε λόγια ἤ δέκα, ἀντί γιά τή μιά κουβέντα πού τοῦ εἶπαν, καί μαλώνει καί ταράσσει. Ἀφοῦ δέ τελειώσει ἡ διαμάχη ἐξακολουθεῖ νά σκέπτεται ἄσχημα ἐναντίον ἐκείνου πού τοῦ εἶπε τό λόγο, καί νά θυμᾶται μέ ἐμπάθεια τό κακό πού τοῦ ἔγινε καί νά λυπᾶται γιατί δέν εἶπε περισσότερα ἀπ’ ὅσα εἶπε. Καί ἑτοιμάζει μέσα του πολύ χειρότερα λόγια γιά νά τοῦ πεῖ καί πάντοτε λέει: «Ἄχ! Γιατί νά μή τοῦ πῶ κι αὐτό; Καί πρέπει νά τοῦ πῶ καί αὐτό». Καί βρίσκεται πάντο-τε ὀργισμένος. Νά, αὐτή εἶναι ἡ μιά κατάσταση. Σ’ αὐτήν τήν κατάσταση ἡ ἐνέργεια τοῦ κακοῦ ἔχει παγιωθεῖ στόν ἄνθρωπο. Ὁ Θεός νά μᾶς φυλάξει ἀπό τέτοια κατάσταση. Αὐτή ἡ κατάσταση κάνει τόν ἄνθρωπο ἄξιο τῆς κολάσεως. Γιατί κάθε ἁμαρτία πού δέν ἐξαφανίζεται μέ τή διόρθωση καί τή μετάνοια, ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στόν Ἅδη. Ἀλλά καί ἄν ἀκόμα ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος θελήσει νά μετανοήσει, δέν μπορεῖ μόνος του νά ξεφύγει ἀπό τό πάθος, ἄν δέν ἔχει βοήθεια καί ἀπό μερικούς ἁγίους, ὅπως ἀκριβῶς εἶπαν οἱ Πατέρες. Γι’ αὐτό πάντοτε σᾶς λέω, φροντίστε νά κόψετε τά πάθη, πρίν γίνουν μόνιμα ἰδιώματα τῆς ψυχῆς σας. Εἶναι καί ἄλλος πού ταράσσεται μέν ὅταν ἀκούσει ἕνα λόγο καί λέει καί αὐτός πέντε λόγους ἤ καί δέκα ἀντί γιά τόν ἕνα. Καί στενοχωριέται γιατί δέν εἶπε ἄλλα τρίς χειρότερα ἀπ’ αὐτά καί λυπᾶται καί τό θυμᾶται μέ ἐμπάθεια. Μένει δέ μερικές ἡμέρες ἔτσι καί μετά μετανοιώνει. Ἄλλος μένει ἔτσι μιά ἑβδομάδα καί μετά μετανοιώνει. Ἄλλος παραμένει ἔτσι μιά μέρα καί μετά μετανοιώνει. Ἄλλος βρίζει, μαλώνει, ταράσσεται, ταράσσει καί ἀμέσως μετανοιώνει. Κυτάξτε πόσες διαφορές καταστάσεων. Καί ὅμως ὅλοι αὐτοί εἶναι γιά τόν Ἅδη, ἐφόσον ἐπιτρέπουν στό πάθος νά δρᾶ μέσα στήν ψυχή τους. Ἄς μιλήσουμε καί γι’ αὐτούς πού ἐλέγχουν καί συγκρατοῦν τά πάθη τους. Εἶναι κάποιος πού ὅταν ἀκούει ἕνα πικρό λόγο στενοχωριέται μέσα του. Δέν λυπᾶται ὅμως γιατί τόν ἔβρισαν, ἄλλά γιατί δέν τό ἄντεξε. Αὐτός ἀνήκει στήν κατάσταση αὐτῶν πού ἀγωνίζονται, πού ἐλέγχουν καί ἐμποδίζουν τή δραστηριότητα τοῦ πάθους. Ἄλλος ἀγωνίζεται καί κουράζεται, μετά ὅμως, ἐπειδή εἶναι δυνατό καί ἐπίμονο τό πάθος, τελικά ὑποκύπτει σ’ αὐτό. Ἄλλος, ἐνῶ δέν θέλει ν’ ἀπαντήσει ἄσχημα, ἀπό συνήθεια παρασύρεται καί ἀπαντάει. Ἄλλος ἀγωνίζεται νά μήν ἀπαντήσει τίποτα ἀπολύτως κακό, στενοχωριέται ὅμως γιατί τόν ἔβρισαν καί στή συνέχεια, καταδικάζει τόν ἑαυτό του ἐπειδή λυπήθηκε

These three situations have great breadth. This is what I mean. Let us take any passion you want and try to examine it as an example. Do you want to look at pride or fornica-tion? Or would you rather discuss vanity, which defeats us? Owing to vanity, we do not tolerate hearing one word from our brother. There are those who when they hear one word are disturbed and answer back with five or even ten words for the one. That person struggles and is troubled. When the struggle is over he still thinks badly of the person that said that word and resents him. He is annoyed that he did not say more than he did and to himself, he prepares more terrible words to say to him. He always says, “Why didn’t I say that to him? I have that also to say”. He is always angry. That is one situation where one is in the habit of evil. Let God deliv-er us from that situation. This person is certainly a subject of Hell because every sin that operates is under Hades. Even if this person wants to repent himself, this cannot deliver him from the passions, if he does not have the help of certain saints, as the fathers told us. That is why I tell you to try to root out the passions before they become a habit.There is also the case of the person that when he hears something is disturbed and says two, five or ten words for the one. He is annoyed that he did not say more words and worse ones. He has sorrow and is resentful but after a few days he changes his mind or repents. Another person will remain thus for a week and then repent, whilst another remains for just a day and then changes his mind. One person insults, struggles, is disturbed and disturbs others but immediately changes his mind. Do you see how many differ-ent situations there are? Yet all of these are under Hell in as far as they allow the passions to operate in their soul.

109. Let us say something about those who restrain their passions. Someone hears something and is distressed within. However he is not sorrowful because he has been insulted, but because he could not put up with it. He is one of the fighters, one of those who control and thwart their passions. Another struggles and labours but afterwards, since the pas-sion is persistent, is defeated by it and finally succumbs. Another does not want to answer back wrongly but is car-ried away by habit. One may struggle not to answer with something bad at all but is vexed having been insulted. Yet, he is aware of his own situation, he is troubled and repents. Another person is not annoyed because he has been insulted but neither is he happy. All of these are restraining the pas-sions but two cases are different from the rest, that is to say, the person that is defeated in his struggle and the person that is carried away by habit. These last two are in danger of joining those who allow their passions to operate freely. I put them with those who allow their passions because they had the intention to stop them and render them inactive and also they are troubled and struggling. The fathers said that, “Anything which the soul does not want will not remain for

43

44

καί μετανοεῖ γι’ αὐτό. Ἄλλος δέν στενοχωριέται γιατί τόν ἔβρισαν, ἀλλά οὔτε καί χαίρεται. Νά, αὐτοί ὅλοι εἶναι ἐκεῖνοι πού ἐλέγχουν καί ἐμποδίζουν τή δραστηριότητα τοῦ πάθους. Διαφέρουν ὅμως οἱ δυό ἀπ’ ὅλους τούς ἄλλους αὐτῆς τῆς κατηγορίας, δηλαδή αὐτός πού ἀγωνίστηκε ἀλλά ἔπεσε καί ἐκεῖνος πού ἔπεσε χωρίς νά τό θέλει ἀπό τή συνήθεια. Αὐτοί καί οἱ δυό διατρέχουν τόν κίνδυνο ν’ ἀνήκουν σ’ αὐτούς πού ἀφήνουν τά πάθη νά ἐκδηλώνονται ἐλεύθερα. Τούς ἀνέφερα δέ μεταξύ αὐτῶν πού ἐλέγχουν καί ἐμποδίζουν τά πάθη, γιατί εἶχαν τήν προαίρεση νά τά σταματήσουν καί δέν ἐπιθυμοῦσαν τήν δραστηριότητά τους, ἀλλά αὐτό τούς προξενοῦσε λύπη καί ἀγώνα. Εἶπαν δέ καί οἱ Πατέρες ὅτι καθετί πού δέν τό θέλει ἡ ψυχή, δέν ἀντέχει πολύ στό χρόνο. Πρέπει δέ νά ψάχνουν μέσα τους μήπως, καί ἄν ἀκόμη δέν ἐπιθυμοῦν τή δραστηριότητα τοῦ πάθους, ἐπιθυμοῦν ὅμως κάποιο αἴτιο πού προκαλεῖ τό πάθος καί γι’ αὐτό νικιοῦνται καί παρασύρονται. Ὑπάρχουν ἀκόμα καί μερικοί ἄλλοι πού ἀγωνίζονται νά συγκρατήσουν τό πάθος, ἀλλά μέ ἄλλο πάθος. Ἄλλος μέν σιωπᾶ γιά κενοδοξία ἄλλος δέ ἀπό ἀνθρωπαρέσκεια ἤ γιά ὁποιοδήποτε ἄλλο πάθος. Εἶπε ὅμως ὁ Ἀββάς Ποιμένας, ὅτι ἡ πονηρία μέ κανέναν τρόπο δέν καταργεῖ τήν πονηρία. Αὐτοί βρίσκονται στήν τάξη αὐτῶν πού διαπράττουν τό κακό, ἔστω καί ἄν ἀκόμα ξεγελᾶνε τόν ἑαυτόν τους ὅτι δέν βρίσκονται ἐκεῖ. Θέλουμε ὅμως ν’ ἀναφέρουμε καί γι’ αὐτούς πού ξερι-ζώνουν τό πάθος. Εἶναι κάποιος πού χαίρεται ὅταν τόν βρίσουν, ἀλλά χαίρεται ἐπειδή θά πάρει μισθό. Αὐτός εἶναι ἀπό ἐκείνους πού ξεριζώνουν τό πάθος, ἀλλά χωρίς ἐπίγνωση. Ἄλλος χαίρεται για τόν βρίζουν καί πιστεύει ὅτι τοῦ ἀξίζει, ἐπειδή αὐτός ἔγινε αἰτία. Αὐτός μέ ἐπίγνωση ξεριζώνει τό πάθος. Γιατί ὅταν κανείς βρίζεται καί ἀποδίδει τήν εὐθύνη στόν ἑαυτό του καί δέχεται σάν συνέπειες τῆς δικῆς του ἁμαρτίας ὅσα τοῦ συμβαίνουν, αὐτός ἀγωνίζεται μέ ἐπίγνωση. Καί καθένας πού παρακαλεῖ τό Θεό καί λέει: «Κύριε, δῶσε μου ταπείνωση», πρέπει νά ξέρει ὅτι μ’ αὐτό πού ζητάει εἶναι σάν νά λέει, νά στείλει κάποιον ὁ Θεός νά τόν βρίσει. Ὅταν λοιπόν τόν βρίσει κάποιος, πρέπει καί αὐτός νά βρίσει τόν ἑαυτό του καί νά τόν ἐξευτελίζει μέσα του, ὥστε ἐκεῖνος μέν νά τόν ταπεινώνει ἐξωτερικά, ὁ ἴδιος δέ νά ταπεινώνει τόν ἑαυτόν του ἐσωτερικά. Εἶναι καί ἄλλος πού ὄχι μόνον χαίρεται ὅταν τόν βρίσουν καί θεωρεῖ ὑπεύθυνο τόν ἑαυτό του, ἀλλά καί λυπᾶται γιατί ταράχθηκε ἐκεῖνος πού τόν ἔβρισε. Ὁ Θεός νά μᾶς χαρίσει μιά τέτοια κατάσταση. Βλέπετε πόση εὐρύτητα ἔχουν αὐτές οἱ τρεῖς καταστά-σεις; Καθένας μας λοιπόν, ὅπως εἶπα, ἄς μάθει σέ ποιά κατάσταση ἀνήκει. Ἄν δηλαδή μέ τή θέλησή του δουλεύει στό πάθος καί τό ἀπολαμβάνει ἤ δέν τό κάνει μέ τή θέλησή του ὅμως νικιέται ἤ παρασύρεται ἀπό τή συνήθεια καί τό κάνει, καί μετά ἀπό τήν πράξη στενοχωριέται καί μετανοεῖ γιατί τό ἔκανε, ἤ ἀγωνίζεται νά συγκρατήσει τό πάθος μέ ἐπίγνωση ἤ μέ τή βοήθεια ἄλλου πάθους ἀγωνίζεται. Γιατί, ὅπως ἀκριβῶς εἴπαμε, πολλές φορές σιωπᾶ κανείς ἤ ἀπό κενοδοξία ἤ ἀπό ἀνθρωπαρέσκεια ἤ μέ λίγα λόγια ἀπό ἕναν ἐμπαθῆ ἀνθρώπινο λογισμό. Νά διερωτᾶται ἀκόμα ἄν ἄρχισε νά ξεριζώνει τό πάθος, καί ἄν τό ξεριζώνει μέ ἐπίγνωση καί κάνει ὅλα τά ἀντίθετα ἀπό τό πάθος. Καθένας ἄς μάθει σέ ποιό σημεῖο βρίσκεται, σέ ποιό μίλι τοῦ δρόμου. Ἔχουμε ὑποχρέωση νά ἐρευνᾶμε τούς ἑαυτούς μας ὄχι

μόνο καθημερινά, ἀλλά καί σέ τακτά χρονικά διαστήματα καί κάθε μήνα καί κάθε ἑβδομάδα, καί νά λέμε: «Τήν πρώτη ἑβδομάδα τόσο πιεζόμουνα ἀπ’ αὐτό τό πάθος, ἄραγε τώρα πῶς εἶμαι»; Κατά παρόμοιο τρόπο κατά διαστήματα νά λέμε ὅτι: «Πέρυσι, μέχρι αὐτοῦ τοῦ σημείου μέ νικοῦσε αὐτό τό πάθος. Τώρα ποῦ βρίσκομαι»; Καί μ’ αὐτόν τόν τρόπο καθη-μερινά νά ἐξετάζουμε τούς ἑαυτούς μας, ἄν προκόψαμε λίγο ἤ βρισκόμαστε στά ἴδια ἤ χειροτερέψαμε.

a long time”. They therefore must search themselves since, if they do not want the passions themselves, they desire the causes of them and that is why they were defeated or car-ried away.There are also some that struggle to restrain a passion using another passion. Thus, one is silent through vanity, through obsequiousness or some other passion. These are healing evil with evil. Abba Poemen said, “Cunning never refutes cun-ning”. These belong to the group who give freedom to their passions even if they deceive themselves that they do not.

110. We should also mention those who root out their pas-sions. One person may be pleased when he is insulted, but in order to get a reward. This person belongs to those who uproot their passions but not consciously. Another person is pleased when he is insulted and he reckons that he is wor-thy of insult, as though he gave cause. This person uproots his passions consciously, since for a person to be insulted and recognise himself as the cause of it, accepting it as the consequence of his own sins, is a sign of full knowledge. Each person who prays to God saying, “Lord, give me humil-ity” must know that he is asking for someone to be sent to insult him. Therefore, when insulted by someone, he should insult and degrade himself in his own thoughts, so that he is humbled externally and humbles himself internally. There is also the person who is not only glad when insulted, and considers himself to be the cause, but he is also saddened by the vexation of the person insulting him. May God grant us such a disposition.

111. Do you see how broad these three states are? Let each of us learn what state he is in, as I have already said. That is, if he desires to work the passion and relishes it, or does not want to do it, but does it after being defeated by it or carried away by habit. After doing it he is distressed and repents because he acted, or he fights to control his passions consciously, or with the help of another passion. Since, as we have said, one is often silent out of vainglory, or trying to please others, or to put it briefly, from some human thought. He should ask himself if he has started to uproot the pas-sions and if he is doing it consciously and acts in opposition to the passion. Let each person learn where he is and what milestone he has reached.We are not obliged to only examine ourselves every day, but at different times both during the week and throughout the month. We should say to ourselves, “The first week I was oppressed by that passion. How am I now?” In a similar way saying, from time to time: “Last year I was beaten by that passion this much. Now, where do I stand?” Thus, we must discipline ourselves every day to see if we have made a little progress, or if we are in the same state, or whether we have become worse.

45

ἐπί τοῦ ρηθέντος θέματος, εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Εὐσταθίου Sth MelbourneSth Melbourne MelbourneMelbourne(9-4-06).-Παρόντος τοῦ Θεοφ. Δέρβης καί τοῦ κ. Κ. Κόντη, Προέδρου τῶν

ἐν Μελβούρνῃ Ἐνοριῶν-Κοινοτήτων, προήδρευσε Συνάξεως τοῦ Ἱ. Κλήρου Μελβούρνης καί Βικτωρίας καί συνεζήτησε καίρια ζητήματα ποιμαντικῆς εὐθύνης τοῦ παρόντος (10-4-06).-Ἐδέχθη τήν κα Χριστίνα Μωραΐτη, συνταξιοῦχον Ὑπάλληλον εἰς τό

ἐν Μελβούρνῃ Γεν. Προξενεῖον καί εἰς τήν Πρεσβείαν τῆς Καμπέρας καί ἐκράτησε αὐτήν εἰς πρόχειρο γεῦμα, διά νά συζητήσει ἐπ’ εὐκαιρίᾳ καί κάποιο εὐγενές αἴτημά της, ἐνώπιον καί τοῦ Θεοφιλεστάτου Δέρβης.-Ἐπίσης ἐδέχθη ἐπ’ ὀλίγον τόν Αἰδεσ. Οἰκονόμον π. Συνέσιον, Ἱερατ.

Προϊστάμενον τῆς Ἐνορίας Ἁγ. Παρασκευῆς St. Albans.St. Albans.-Ἐδέχθη τόν ἐκ τῶν ἀποφοίτων τῆς Θεολογικῆς μας Σχολῆς κ.

Nicholas Brown μετά τῆς μνηστῆς του Μαρίας Λεντάκη (θυγατρός τοῦ Brown μετά τῆς μνηστῆς του Μαρίας Λεντάκη (θυγατρός τοῦBrown μετά τῆς μνηστῆς του Μαρίας Λεντάκη (θυγατρός τοῦ μετά τῆς μνηστῆς του Μαρίας Λεντάκη (θυγατρός τοῦ Πρωτοπρ. π. Κων/νου Λεντάκη), πρός τακτοποίηση τῶν ἀπαραιτήτων προϋποθέσεων γιά τόν ἐπικείμενο γάμο των καί τήν ἐν συνεχείᾳ εἰς Διάκονον χειροτονίαν του (11-4-06).-Ἐμαγνητοσκόπησε μέ τόν συνεργάτη τοῦ «Ἀντένα» Ὠκεανίας κ.

Μιχ. Κάρκ, τό ἐπί τῷ Πάσχᾳ Ποιμαντορικό Μήνυμά του.-Ἐδέχθη τόν ἐκ τοῦ Διδακτικοῦ Προσωπικοῦ τῆς Θεολογικῆς μας

Σχολῆς κ. Γεράσ. Κούτσουρα καί συνεζήτησε μαζί του λεπτομερέστε-ρα τό θέμα τῆς εἰς πρώτην εὐκαιρίαν χειροτονίας του εἰς Διάκονον (12-4-06).-Ἐλειτούργησε καί ἐκήρυξεν εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Νεκταρίου Burwood,Burwood,,

διένειμε δέ εἰς τό τέλος καί τό Ἀντίδωρον μετά τῶν Βαΐων.-Παρεκάθησεν εἰς τό καθιερωμένον ἐτήσιο γεῦμα τῶν Ἱδρυμάτων

τῆς Βασιλειάδας, ὅπου και ὁ Πολιτειακός Ὑπουργός Ὑγιείας κ. Ἰω. Χατζηστέργος μετά τῆς συζύγου του Μαρίας καί ὡμίλησεν, ὅπως πάντοτε, ἐπισφραγήσας ἐν εὐγνωμοσύνῃ ὅσα καί οἱ προηγού-μενοι ὁμιληταί δικαίως ὡμολόγησαν, ὡς πρός τήν πρόοδο καί τίς ὑποδειγματικές ὑπηρεσίες τῶν ἐν λόγῳ Ἱδρυμάτων τῆς Ἐκκλησίας, ὑπό τήν ἐμπνευσμένη καθοδήγηση καί συνεργασία Κληρικῶν καί λαϊκῶν Ἐπιτελικῶν στελεχῶν, ἰδιαιτέρως δέ τοῦ Πρωτοπρ. π. Ἰω. Καπέτα.-Τό βράδυ ἐχοροστάτησε καί ἐκήρυξε κατά τήν Ἀκολουθία τοῦ

Νυμφίου, εἰς τόν Ἱ. Ναόν Μεταμορφώσεως Earlwood (16-4-06).Earlwood (16-4-06). (16-4-06).-Καθ’ ὅλη τήν Ἁγία καί Μεγ. Ἑβδομάδα, αἱ Λειτουργικαί ὑποχρεώσεις

τοῦ Σεβασμιωτάτου ἐπραγματοποιήθησαν σύν Θεῷ, κατά τό ἑξῆς πρόγραμμα:-(16-4-06) Κυριακή τῶν Βαΐων: Ἱερός Ναός Ἁγίου Νεκταρίου

BurwoodBurwood ΕΣΠΕΡΑΣ: Ἱερός Ναός Μεταμορφώσεως Σωτῆρος EarlwoodEarlwood-(17-4-06) Μ. Δευτέρα: Ἱερός Ναός Ἁγίας Εὐφημίας BankstownBankstown-(18-4-06) Μ. Τρίτη: Ἱερός Ναός Ἁγίων Πάντων BelmoreBelmore-(19-4-06) Μ. Τετάρτη: Ἱ. Εὐχέλαιον: Ἱερός Ναός Ἁγίας Σοφίας

DarlinghurstDarlinghurst-(20-4-06) Μ. Πέμπτη: Ἱερός Ναός Ἁγίου Σπυρίδωνος Kingford-(21-4-06) Μ. Παρασκευή: (Ἀπόγευμα): Ἱερός Ναός Ἁγίου Νικολάου

MarrickvilleMarrickville ΕΣΠΕΡΑΣ: Ἱερός Ναός Ἁγίου Ἰωάννου Parramatta-(23-4-06) ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ: Ἀκολουθία Ἀναστάσεως-Θ. Λειτουργία:

Ἱερός Καθεδρικός Ναός. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΠΑΣΧΑ: Ἱερός Καθεδρικός Ναός-Μέ Συλλειτουργούς τόν ἐξ Ἁγίου Ὄρους Πνευματικό Ἀρχιμ.

Δαμασκηνόν, τόν Καθηγούμενον Ἀρχιμ. Κυριακό καί τόν Ἀρχιδιάκονον Σωφρόνιον, ἐτέλεσε τήν θεία Λειτουργία εἰς τόν πανηγυρίζοντα Ἱ. Ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Βουνοῦ Springwood καί ἐκήρυξε καταλ-Springwood καί ἐκήρυξε καταλ- καί ἐκήρυξε καταλ-λήλως. -Ἐν συνεχείᾳ παρεκάθησε μέ Κληρικούς καί λαϊκούς συνεργάτας καί

προσκυνητάς, σέ κοινό Ἑόρτιο Γεῦμα.-Κατά τήν ἐπιστροφήν εἰς τό Σύδνεϋ, ἐπεσκέφθη μετά τῶν

συνοδῶν του τόν οἰκουροῦντα, λόγῳ ἀτυχήματος, κ. Μιχ. Γρύλλη, ἀκάματον ἐργάτην ἐπί δεκαετίας εἰς τόν Ἱ. Καθεδρικόν Ναόν καί εὐλαβῆ πατέρα τοῦ π. Ἰω. Γρύλλη, Ἱερατ. Προϊσταμένου εἰς Ἐνορίαν-Κοινότητα Ἁγ. Νεκταρίου Burwood (24-4-06).Burwood (24-4-06). (24-4-06).-Συνοδευόμενος ἀπό τόν Θεοφ. Ἀπολλωνιάδος καί τόν Ἀρχιδιάκονον

Σωφρόνιον, ἐπεσκέφθη τήν Ἱ. Μονή Ἁγ. Γεωργίου τοῦ Βουνοῦ καί, μετά τήν καθιερωμένην Ἀναστάσιμη Ἀκολουθία εἰς τόν Ἱ. Ναόν, εἰς τήν ὁποίαν ὡμίλησε συντόμως, παρεκάθησε μετά τῶν Κληρικῶν

-Ἐλειτούργησε καί ἐκήρυξεν εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Ἐν συνεχείᾳ δέ παρεκάθησε εἰς γεῦμα τῆς Ἐνορίας μετά τῶν Συλλειτουργῶν καί λοιπῶν συνεργατῶν.

Τό ἀπόγευμα ἀνέπτυξε τό 2ο δίωρο μάθημα ἐκλαϊκευμένης Θεολογίας «Εὐγνωμοσύνη καί Ἀχαριστία-τά κύρια χαρακτηριστικά τοῦ ἀνθρώπου», εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Νικολάου Marrickville (2-4-06).Marrickville (2-4-06). (2-4-06).-Ἐδέχθη τόν ἐκ τῶν ἀποφοίτων τῆς Θεολογικῆς μας Σχολῆς κ. Παν.

Μπουρμποῦς καί εἶχε μετ’ αὐτοῦ συζήτηση ὡς πρός τό πρόγραμμα τῶν μεταπτυχιακῶν σπουδῶν του (3-4-06).-Ἐδέχθη τόν Νομάρχην Καρδίτσης (πρώην Ταξίαρχο) κ. Ἠλία

Βλαχογιάννη, μετά τοῦ Δημοτικοῦ Συμβούλου κ. Ἀντ. Δασκαλοπούλου καί τάς συζύγους αὐτῶν, συνοδευομένους ἀπό τόν κ. Γ. Χατζηπλῆ. Μέ τούς ἐν λόγῳ εἶχεν ἄκρως ἐνδιαφέρουσα καί ἐνθουσιώδη συζήτηση, ὡς πρός τά ἐνταῦθα τῆς Ὁμογενείας, ἀλλά καί τά ἀνεπίτρεπτα προ-βλήματα εἰς τήν Γενέτειρα (4-4-06).-Ἐδέχθη τόν κ. Κυριάκο Μοῦσχο, ὁ ὁποῖος προσεκόμισε εὐλαβῶς

εἰδικόν Ἄρτον, ὡς δῶρον διά πάσχοντας ἐκ Διαβήτου.-Ἐδέχθη τόν Πρόεδρον τῆς Ἐνορίας-Κοινότητος Ἁγίου Σπυρίδωνος

Kingsford κ. Π. Σουλελέ. κ. Π. Σουλελέ.-Ἐπίσης, ἐδέχθη τόν Βουλευτή Πέλλας κ. Γεώργ. Καρασμάνη μετά τῆς

συζύγου του Αἰκ. Σπέρη, συνοδευομένους ἀπό τόν ἐν Σύδνεϋ Γενικό Πρόξενο κ. Ἰω. Ραπτάκη (6-4-06).-Ἐδέχθη τόν Ἀντιπρύτανη τοῦ Πανεπιστημίου Κύπρου κ. Χρ. Σχίζα,

μετά τοῦ ὁποίου εἶχε ἄκρως ἐποικοδομητική συζήτηση.-Ἐχοροστάτησε καί ἐκήρυξε κατά τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἀκαθίστου

Ὕμνου, εἰς τόν Ἱ. Ναόν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου εἰς Nth BalwynNth Balwyn BalwynBalwynΜελβούρνης.-Ἐν συνεχείᾳ παρεκάθησε εἰς τό κοινό Δεῖπνο μέ τούς συνεργάτας,

Κληρικούς καί λαϊκούς, καθώς καί μέ τό ζεῦγος τοῦ ἐκ τῶν εὐεργετῶν τῆς Ἐνορίας κ. Σπ. Ἀλισανδράτου (7-4-06).-Ἀνέπτυξε τό 1 δίωρο μάθημα Ἐκλαϊκευμένης Θεολογίας ἐπί τοῦ

θέματος «Εὐγνωμοσύνη καί Ἀχαριστία-τά κύρια χαρακτηριστικά τοῦ ἀνθρώπου», εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Βασιλείου Brunswick (8-4-06).Brunswick (8-4-06). (8-4-06).-Ἐλειτούργησε καί ἐκήρυξεν εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Νεκταρίου Fawkner.Fawkner..

Ἐν συνεχείᾳ παρεκάθησε εἰς γεῦμα εἰς τήν οἰκία τοῦ Ἱερ. Προϊσταμένου π. Σπυρ. Βανδώρου, εἰς τό ὁποῖο παρεκάθησαν καί πλεῖστοι ἐκ τῶν συνεργατῶν τοῦ εὐρυτέρου ἔργου τῆς Ἐνορίας.-Ἐδέχθη τήν κα Γεωργία Παπαδοπούλου, θυγατέρα τοῦ π.

Εὐσταθίου Παπαδοπούλου, ἡ ὁποία ἔλαβε μέρος εἰς τήν Πατριαρχική Ἀντιπροσωπεία τοῦ Οἰκουμ. Θρόνου εἰς τήν ἐν Porto AllegrePorto Allegre AllegreAllegreτῆς Βραζιλίας συνελθοῦσα 8η Γενική Συνέλευση Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, περί τῆς ὁποίας καί ἐνημέρωσε ἐπαρκῶς τόν Σεβασμιώτατον.-Τό βράδυ ἀνέπτυξε τό 2ο δίωρο μάθημα Ἐκλαϊκευμένης Θεολογίας

το χρονικον τησ αρχιεπισκοπησ μασ

A' ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚίνηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας

κ.κ. ΣτυλιανοῦΚατά τόν μῆνα Ἀπρίλιον ὁ Σεβασμιώτατος:

Ἀπό τήν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τοῦ Μ. Σαββάτου εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Ἰωάν-νου Parramatta (Μ. Παρασκευή 2006).

46

-Ἐλειτούργησε καί ἐκήρυξεν εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Δημητρίου Queanbeyan.

Παρηκολούθησε εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Νικολάου Marrickville τό β΄ ἐκλαϊκευμένο μάθημα, τό ὁποῖο παρέδωσεν ὁ Σεβασμιώτατος (2-4-06).-Ἐδέχθη τόν κ. Μάκη Χριστοδούλου, στέλεχος τῆς Λαϊκῆς Τραπέζης

(3-4-06).-Εἶχε συνάντησιν ἐργασίας μετά τῶν Διευθυντῶν τῶν Γυμνασίων καί

τῶν Δημοτικῶν τῶν τριῶν Ἡμερησίων Κολλεγίων τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς ἐν Σύδνεϋ.

Προήδρευσε τοῦ Πρωτοβαθμίου Πνευματικοῦ Δικαστηρίου Ν.Ν.Ο.Μετέβη εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Νικολάου Marrickville, ὅπου εἶχε συνάντη-

σιν ἐργασίας μετά τοῦ Ἱερατικῶς Προϊσταμένου π. Ἀγαθαγγέλου καί τοῦ Προέδρου κ. Δημ. Μαρκάκη (4-4-06).-Ἐδέχθη τόν Καθηγούμενον τῆς Ἱ. Μονῆς Παναγίας Παντανάσσης ἐν

Mangrove Ἀρχιμ. π. Στέφανον (5-4-06).-Εἰς τά πλαίσια τῶν μαθημάτων τῆς λειτουργικῆς εἰς τήν Θεολογικήν

Σχολήν, ἐπεσκέφθη μετά τῶν 4ετῶν Φοιτητῶν τόν Καθεδρικόν Ναόν τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν ἐν Σύδνεϋ καί ἐξεναγήθησαν ὑπό τοῦ Dean Αἰδεσ. Neil Brown (6-4-06).-Ἐχοροστάτησε καί ἐκήρυξε κατά τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἀκαθίστου

Ὕμνου εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Εὐφημίας Bankstown.Ἐλειτούργησε μετά τοῦ Ἁγιορείτου π. Δαμασκηνοῦ καί ἄλλων

Κληρικῶν κατά τήν Ἀγρυπνίαν πού ἐτελέσθη εἰς τόν Καθεδρικόν Ἱ. Ναόν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου (7-4-06).-Ἐλειτούργησε καί ἐκήρυξεν εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Δημητρίου St.

Mary’s.Τό ἀπόγευμα παρέστη εἰς ἐκδήλωσιν, εἰς τήν Αἴθουσα τῆς Ἱ.

Ἀρχιεπισκοπῆς, ὑπέρ ἐνισχύσεως τοῦ ἔργου τῆς Ἱεραποστολῆς εἰς τήν Μαδαγασκάρην.

Κατά τήν ἐκδήλωσιν προεβλήθη video ἀπό τήν ἐπιτελουμένην ἐκεῖ διακονίαν καί ὡμίλησεν ὁ Θεοφιλέστατος καταλλήλως. Τά ἔσοδα τῆς ἐκδηλώσεως ἀνῆλθον εἰς $12,200.00 (9-4-06).-Προήδρευσε συνεδριάσεως διά τά θέματα τῆς Βιβλιοθήκης τῆς

Θεολογικῆς Σχολῆς μετά τῶν κ.κ. Φιλ. Καριατλῆ, Ἀναστ. Καλογεράκη καί τοῦ Βιβλιοθηκαρίου κ. Chris Harvey (11-4-06).-Κατά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἐχοροστάτησε καί

ἐλειτούργησε συμφώνως πρός τό κατωτέρω πρόγραμμα:-(17-4-06) Μ. Δευτέρα: Ἱ. Ναός Ἁγίας Παρασκευῆς Blacktown.-(18-4-06)Μ. Τρίτη: Ἱ. Ναός Ἀποστόλου Ἀνδρέου Gladesville.-(19-4-06) Μ. Τετάρτη: Ἱ. Εὐχέλαιον: Ἱ. Ναός Μεταμορφώσεως

Σωτῆρος Earlwood.-(20-4-06)Μ. Πέμπτη: (Πρωΐ): Ἱ. Καθεδρικός Ναός.(Ἑσπέρας): Ἱ Ναός Ἁγίου Γερασίμου Leichhardt.-(21-4-06)Μ. Παρασκευή: Πρωΐ): Ἱ. Καθεδρικός Ναός.(Ἀπόγευμα): Ἱ. Ναός Ἁγίου Νεκταρίου Burwood.(Ἑσπέρας): Ἱ. Καθεδρικός Ναός.-(22-4-06)Μ. Σάββατο: (Πρωΐ) Ἱ. Καθεδρικός Ναός.-(23-4-06) ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ: Ἀκολουθία Ἀναστάσεως-Λειτουργία

Πάσχα: Ἱ. Ναός Ἁγίου Νικολάου Mrrickville.Ἑσπερινός τῆς Ἁγάπης (Πρωΐ) Ἱ. Καθεδρικός ΝαόςἙσπέρας: Ἱ. Ναός Ἀναστάσεως Κυρίου Kogarah. -Συνοδεύων τόν Σεβασμιώτατον παρεκάθησεν εἰς τό Πασχαλινό

εἰθισμένο γεῦμα, τό ὁποῖον παραθέτει ὁ Σεβασμιώτατος εἰς τούς

Κίνηση τοῦ Θεοφιλεστ�του τοῦ Θεοφιλεστ�τουτοῦ Θεοφιλεστ�του Θεοφιλεστ�τουΘεοφιλεστ�του Ἐπισκ�που Ἀπολλωνιάδος κ. Σεραφείμπισκ�που Ἀπολλωνιάδος κ. Σεραφείμ Ἀπολλωνιάδος κ. ΣεραφείμἈπολλωνιάδος κ. Σεραφείμ κ. Σεραφείμκ. Σεραφείμ. Σεραφείμ

Κατά� τ�ν μῆνα Ἀπρίλιον, ὁ Θεοφιλ�στατος: τ�ν μῆνα Ἀπρίλιον, ὁ Θεοφιλ�στατος:τ�ν μῆνα Ἀπρίλιον, ὁ Θεοφιλ�στατος: μῆνα Ἀπρίλιον, ὁ Θεοφιλ�στατος:μῆνα Ἀπρίλιον, ὁ Θεοφιλ�στατος: Ἀπρίλιον, ὁ Θεοφιλ�στατος:Ἀπρίλιον, ὁ Θεοφιλ�στατος:, ὁ Θεοφιλ�στατος:ὁ Θεοφιλ�στατος: Θεοφιλ�στατος:Θεοφιλ�στατος::

τῆς Α΄ Ἀρχιεπισκοπικῆς Περιφερείας, τῶν Πρεσβυτερῶν καί λοιπῶν συνεργατῶν, εἰς τό καθιερωμένο κοινό Γεῦμα μέ τόν Πασχάλιο Ὀβελία (26-4-06).-Συλλειτουργούς ἔχων τόν Θεοφ. Σέρβο Ἐπίσκοπο Milutin καί τόνMilutin καί τόν καί τόν

Θεοφ. Βοηθό του Ἐπίσκοπο Ἀπολλωνιάδος κ. Σεραφείμ, μέ ἀρκετούς Πρεσβυτέρους καί Διακόνους, ἐτέλεσε τήν καθιερωμένην ἀπό τήν S.C.C.O.C.A. Πασχάλιον Λειτουργία εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Εὐφημίας.C.C.O.C.A. Πασχάλιον Λειτουργία εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. ΕὐφημίαςC.C.O.C.A. Πασχάλιον Λειτουργία εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Εὐφημίας.C.O.C.A. Πασχάλιον Λειτουργία εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. ΕὐφημίαςC.O.C.A. Πασχάλιον Λειτουργία εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Εὐφημίας.O.C.A. Πασχάλιον Λειτουργία εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. ΕὐφημίαςO.C.A. Πασχάλιον Λειτουργία εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Εὐφημίας.C.A. Πασχάλιον Λειτουργία εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. ΕὐφημίαςC.A. Πασχάλιον Λειτουργία εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Εὐφημίας.A. Πασχάλιον Λειτουργία εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. ΕὐφημίαςA. Πασχάλιον Λειτουργία εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Εὐφημίας. Πασχάλιον Λειτουργία εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Εὐφημίας Bankstown, μέ ἐκπροσώπους τῶν Κανονικῶν Ὀρθοδόξων Δικαιοδοσιῶν, μέ ἐκπροσώπους τῶν Κανονικῶν Ὀρθοδόξων Δικαιοδοσιῶν εἰς τούς Ἀντίποδες (Ρώσων, Σέρβων, Ρουμάνων, Βουλγάρων) καί ἐν συνεχείᾳ ὡμίλησε περί τῆς κοινῆς εὐθύνης τῶν Ὀρθοδόξων εἰς τήν ἰδιαιτέρως ταραγμένη ἐποχή μας, ἀπήντησε δέ μέ ἐνθουσιώδη συναί-νεση καί πνευματική ἐγρήγορση ὁ Ἐπίσκοπος Milutin.Milutin..-Ἐπηκολούθησε τό κοινό Πασχάλιο Γεῦμα πού παρέθεσε ἡ τό κοινό Πασχάλιο Γεῦμα πού παρέθεσε ἡτό κοινό Πασχάλιο Γεῦμα πού παρέθεσε ἡ κοινό Πασχάλιο Γεῦμα πού παρέθεσε ἡκοινό Πασχάλιο Γεῦμα πού παρέθεσε ἡ Πασχάλιο Γεῦμα πού παρέθεσε ἡΠασχάλιο Γεῦμα πού παρέθεσε ἡ Γεῦμα πού παρέθεσε ἡΓεῦμα πού παρέθεσε ἡ πού παρέθεσε ἡπού παρέθεσε ἡ παρέθεσε ἡπαρέθεσε ἡ ἡἡ

Ἐνορία-Κοινότης Ἁγίας Εὐφημίας, εἰς τό ὁποῖο καλωσώρισε πάντας-Κοινότης Ἁγίας Εὐφημίας, εἰς τό ὁποῖο καλωσώρισε πάνταςΚοινότης Ἁγίας Εὐφημίας, εἰς τό ὁποῖο καλωσώρισε πάντας Ἁγίας Εὐφημίας, εἰς τό ὁποῖο καλωσώρισε πάνταςἉγίας Εὐφημίας, εἰς τό ὁποῖο καλωσώρισε πάντας Εὐφημίας, εἰς τό ὁποῖο καλωσώρισε πάνταςΕὐφημίας, εἰς τό ὁποῖο καλωσώρισε πάντας, εἰς τό ὁποῖο καλωσώρισε πάνταςεἰς τό ὁποῖο καλωσώρισε πάντας τό ὁποῖο καλωσώρισε πάνταςτό ὁποῖο καλωσώρισε πάντας ὁποῖο καλωσώρισε πάνταςὁποῖο καλωσώρισε πάντας καλωσώρισε πάνταςκαλωσώρισε πάντας πάνταςπάνταςἐγκαρδίως, ἐκ μέρους καί τῶν Κληρικῶν καί λαϊκῶν συνεργατῶν του,, ἐκ μέρους καί τῶν Κληρικῶν καί λαϊκῶν συνεργατῶν του,ἐκ μέρους καί τῶν Κληρικῶν καί λαϊκῶν συνεργατῶν του, μέρους καί τῶν Κληρικῶν καί λαϊκῶν συνεργατῶν του,μέρους καί τῶν Κληρικῶν καί λαϊκῶν συνεργατῶν του, καί τῶν Κληρικῶν καί λαϊκῶν συνεργατῶν του,καί τῶν Κληρικῶν καί λαϊκῶν συνεργατῶν του, τῶν Κληρικῶν καί λαϊκῶν συνεργατῶν του,τῶν Κληρικῶν καί λαϊκῶν συνεργατῶν του, Κληρικῶν καί λαϊκῶν συνεργατῶν του,Κληρικῶν καί λαϊκῶν συνεργατῶν του, καί λαϊκῶν συνεργατῶν του,καί λαϊκῶν συνεργατῶν του, λαϊκῶν συνεργατῶν του,λαϊκῶν συνεργατῶν του, συνεργατῶν του,συνεργατῶν του, του,του,, ὁ κ. Παν. Θεοφίλου, Πρόεδρος τῆς Ἐνορίας-Κοινότητος, ἀλλά καί τῆς κ. Παν. Θεοφίλου, Πρόεδρος τῆς Ἐνορίας-Κοινότητος, ἀλλά καί τῆςκ. Παν. Θεοφίλου, Πρόεδρος τῆς Ἐνορίας-Κοινότητος, ἀλλά καί τῆς. Παν. Θεοφίλου, Πρόεδρος τῆς Ἐνορίας-Κοινότητος, ἀλλά καί τῆςΠαν. Θεοφίλου, Πρόεδρος τῆς Ἐνορίας-Κοινότητος, ἀλλά καί τῆς. Θεοφίλου, Πρόεδρος τῆς Ἐνορίας-Κοινότητος, ἀλλά καί τῆςΘεοφίλου, Πρόεδρος τῆς Ἐνορίας-Κοινότητος, ἀλλά καί τῆς Διακοινοτικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς.-Εὐχαριστῆσας ἐκ μέρους ὅλων διά τό ἐγκάρδιο Γεῦμα καί τήν ἐν

γένει φιλοξενία ὁ Σέρβος Ἐπίσκοπος Milutin, ἑτοιμαζόμενος νά μεταβεῖMilutin, ἑτοιμαζόμενος νά μεταβεῖ, ἑτοιμαζόμενος νά μεταβεῖ εἰς Σερβίαν τήν ἑπομένην διά νά λάβει μέρος εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς ὅλης Ἱεραρχίας τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, προέβη εἰς συγκινητικάς δηλώσεις ὡς πρός τήν ἀναγνώριση τοῦ συντονιστικοῦ ἔργου τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας δι’ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους εἰς τό Νότιο Ἡμισφαίριο, ὁ δέ Σεβασμιώτατος ἀπήντησεν ἐπιγραμματικῶς ὅτι «καλυτέρα ἀναγνώρισις τιμίου ἀγῶνος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ δέν ὑπάρχει ἀπό τοῦ νά συμπράττει πᾶς ὑπεύθυνος Λειτουργός ἐν προθυμίᾳ καί εἰλικρινείᾳ» (28-4-06).-Ἐλειτούργησε εἰς Ἱ. Ναόν Ἁγ. Νικολάου Marrickville και ἐχειροτόνησενMarrickville και ἐχειροτόνησεν και ἐχειροτόνησεν

εἰς Πρεσβύτερον τόν μέχρι τοῦδε Ἀρχιδιάκονόν του Σωφρόνιον, προ-οριζόμενον νά ἀναλάβει ἀμέσως καθήκοντα Ἱερατικῶς Προϊσταμένου εἰς τήν ἐν λόγῳ μεγαλώνυμον Ἐνορίαν, εἰς διαδοχήν τοῦ ἑτέρου ἐκ τῶν ἀποφοίτων τῆς Θεολογικῆς μας Σχολῆς, Οἰκονόμου π. Ἀγαθ. Μαστέα, ὁ ὁποῖος διά λόγους οἰκογενειακούς ὑποχρεοῦται νά ἐπιστρέψει εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ὅπου ὑπηρετοῦσε μέχρι καί πρό ἐτῶν.

Εἰς τήν ἐν λόγῳ χειροτονία παρέστησαν ὄχι μόνον οἱ ἐκ Μελβούρνης συγγενεῖς τοῦ χειροτονηθέντος, ἀλλά καί φίλοι συσπουδασταί του εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν, Κληρικοί καί λαϊκοί, καθώς καί ὁ Οἰκονόμος π. Ἐλευθ. Τάτσης και ὁ Πρεσβ. π. Ἐμμ. Λυκοπάντης. Ἐπηκολούθησε πανη-γυρικό Γεῦμα εἰς τήν παρακείμενη Αἴθουσα τῆς Ἐνορίας, εἰς τό ὁποῖο παρεκάθησαν ὄχι μόνο οἱ οἰκεῖοι τοῦ Ἱερομονάχου Σωφρονίου, ἀλλά καί ὁ Πρόεδρος τῆς Ἐνορίας κ. Δ. Μαρκάκης μετά τῶν λοιπῶν μελῶν τοῦ Ἐκκλησ. Συμβουλίου καί λοιπῶν συνεργατῶν. Λόγους ἐγκαρδίου εὐχαριστίας ἀπηύθυνε, κατόπιν ὑποδείξεως τοῦ Σεβασμιωτάτου, ὁ νεοχειροτονηθείς, συγκινήσας μέ τήν ἁπλότητα καί τήν εἰλικρίνεια τοῦ λόγου του (30-4-06).

Φωτογραφικά στιγμιότυπα ἀπό τήν εἰς πρεσβύτερον χειροτονία τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Σοφρωνίου ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμρνάρχου μας κ.κ. Στυλιανοῦ εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Νικολάου Marricville (30-4-2006).

47

ὁμιλίας τοῦ Σεβασμιωτάτου (9-4-06).-Παρέστη εἰς σύναξιν τοῦ ἱεροῦ Κλήρου κατά τήν ὁποίαν προέστη

ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ.κ. Στυλιανός.Τό ἀπόγευμα μετά τοῦ π. Ἰακώβου Τσιγκούνη, προέπεμψαν εἰς τό

ἀεροδρόμιο τόν Σεβασμιώτατον ἐπιστρέφοντα εἰς Σύδνεϋ (10-4-06).-Ἐδέχθη ἐθιμοτυπικῶς τόν νέον διευθυντήν τῆς Λαϊκῆς Τραπέζης

Κύπρου κ. Παῦλον Λυσιώτην συνοδευόμενον ἀπό τόν κ. Θεοχάρην Ἀλαβέραν.

Ἐδέχθη τάς κυρίας Σοφίαν Παπαδοπούλου καί Φιλίτσαν Ἰατροῦ, μέλη τῆς Φιλοπτώχου τοῦ Ἱ. Ν. τοῦ Ἁγ. Ἀντωνίου καί συνεζήτησε τό θέμα τῆς ἀναδιοργανώσεως αὐτῆς.

Εἰς τήν αἴθουσαν τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς, συνεδρίασε μετά τῶν Πανοσ. Ἰακώβου Τσιγκούνη καί κ.κ. Κων. Κόντη, Δημητρίου Μαγκοπούλου καί Tony Rose, δικηγόρων, καί Βασιλείου Στουγιάννου Barrister, διά τό θέμα τοῦ Oakleigh (12-4-06).-Ἐλειτούργησε καί ἐκήρυξε εἰς τόν Ἱ. Ν. τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου

Balwyn, εὐλόγησε καί μοίρασε τά Βαΐα μετά τοῦ π. Νικολάου Βρεττάκου εἰς τό πολυπληθές ἐκκλησίασμα. ἐν συνεχείᾳ παρεκάθησεν εἰς γεῦμα.

Ἐχοροστάτησε καί ἐκήρυξε κατά τήν Ἀκολουθία τοῦ Α΄ Νυμφίου εἰς τόν Ἱ. Ν. τοῦ Ἁγίου Νικολάου Yarraville. Μετά τήν Ἀκολουθία παρεκάθησε εἰς δεῖπνο τῆς Φιλοπτώχου εἰς τήν αἴθουσα παραπλεύρως τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ (16-4-06).-Ἐχοροστάτησε καί ἐκήρυξε κατά τήν Ἀκολουθία τοῦ Β΄ Νυμφίου εἰς

τόν Ἱ.Ν. τοῦ Ἁγίου Βασιλείου Brunswick (17-4-06).-Τό πρωΐ ἐδέχθη τούς ἐκ Μελβούρνης φοιτητάς τῆς Θεολογικῆς μας

Σχολῆς Σεραφείμ Βασιλόπουλο καί Δημήτριον Παπαοικονόμου.Τό ἑσπέρας κατά τήν Ἀκολουθίαν τοῦ Γ΄ Νυμφίου ἐχοροστάτησε καί

ἐκήρυξεν εἰς τόν Ἱ. Ν. τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Springvale, καί ἐν συνεχείᾳ παρεκάθησεν εἰς δεῖπνον εἰς τήν οἰκίαν τοῦ αἰδέσ. π. Εὐσταθίου Λαδᾶ (18-4-06).-Εἰς τόν Ἱ. Ν. τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς St Albans μετά τοῦ διακόνου

ἱερολ. Μαννασῆ καί τοῦ αἰδεσ. π. Συνεσίου Φράγκου, ἐτέλεσεν τό Ἱερόν Εὐχέλαιον (19-4-06).-Κατά τήν Ἀκολουθίαν τῶν Ἁγίων Παθῶν, ἐχοροστάτησε καί

ἐκή-ρυξε εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Α