wk hoofdstuk 17
TRANSCRIPT
WK: Normal, but so different
Hoofdstuk 17
“Goedemorgen, Maarten!”,
begroet Kelsy haar neefje;
“Weet je wat ik vandaag ga doen?”
“Ik ga Shania uitnodigen! Misschien mogen we
van tante Ris wel samen in mijn speelhuisje
slapen!”
Maar Maarten vindt op dit moment enkel zijn
eigen voetjes interessant.
Schrok Iris de vorige keer al bij het zien van
Shania, dan krijgt ze het nu wel helemaal
wanneer het meisje ziet aankomen! Haar kleren
zijn echt niet om aan te zien voor deze
leeftijd, haar haren zijn nog warriger en
ongekamder dan gisteren.
Ze wil er net iets van zeggen, als Kelsy
enthousiast komt aangelopen:
“Tante Ris, mogen Shania en ik vannacht in het
speelhuisje slapen?”
En ze begint luid te juichen wanneer Iris knikt.
Die avond zitten ze allemaal als één
grote, vrolijke familie aan tafel.
“Jullie kunnen het echt wel goed vinden
samen, hé?”,
vraagt Lex aan Kelsy en Shania.
De meisjes knikken geestdriftig.
“Shania is voor mij de zus die ik niet heb!”,
antwoordt Kelsy meteen.
“Maar binnenkort misschien wel krijgt…”,
voegt Iris er raadselachtig aan toe,
“Nu ja, een nichtje dan tenminste.”
En ze schiet in de lach, wanneer Kelsy het uitgilt
van blijdschap.
“Kelsy?”,
vraagt Shania, wanneer ze die avond samen in
het speelhuisje zitten,
“Waarom woon je bij je oom en tante? Waar is je
echte mama eigenlijk?”
Kelsy zucht.
“Mijn echte mama zorgde niet goed voor mij. En
daarom hebben tante Ris en oom Lex me
geadopteerd.”
“En weet je eigenlijk nog iets van je mama?”,
wil Shania nieuwsgierig weten.
Opnieuw een diepe zucht:
“Tante Ris wil me nog niks over haar vertellen.
Als ik binnenkort tiener ben mag ik alles
vragen, maar nu vindt ze me er nog te klein
voor.”
“Ik wil ook geadopteerd worden…”,
mompelt Shania nog, voordat ze in slaap valt,
“Mijn mama kijkt ook nooit naar me om.”
De volgende dag genieten Kelsy en Shania van
een heerlijk ontbijt, dat Iris speciaal voor de
meisjes heeft klaargemaakt.
En daarna stappen ze vrolijk op de bus, klaar
voor een nieuwe schooldag.
Maar ze komen minder vrolijk weer thuis.
“Wat scheelt er, meisje?”,
vraagt Iris bezorgt, wanneer Shania huilend uit
de bus stapt.
“Ze hebben Shania in de klas weer gepest
omdat ze haar niet lekker vinden ruiken. En ze
hebben haar geduwd, en aan haar haren
getrokken,…”,
somt Kelsy op, terwijl ze troostend een arm om
haar vriendinnetje heen slaat.
“Kom maar, Shania,”
probeert Iris het meisje te helpen,
“Neem jij eerst maar eens een warm bad, en
zoek in Kelsy‟s kledingkast maar iets leuks uit.
En dan geen we eens wat aan je haar doen.”
Shania geniet van het warme badwater. Bij haar
thuis hebben ze enkel een douche, en mama
zegt niet eens wanneer ze er best eens in kan
gaan.
En na even zoeken heeft ze ook een leuk jurkje
van Kelsy gevonden. Veel mooier dan al die
lelijke dingen die mama altijd voor haar koopt.
“Weet je zeker dat je het kort wilt?”,
vraagt Iris, terwijl Shania zich even later op een
stoel hijst.
Het meisje knikt:
“Ja, dan heb ik „s morgens tenminste geen last
meer met kammen.”
“Wauw, dank je, Iris!”,
zegt Shania even later,
“Dit is echt veel beter.”
Dan denkt Iris opeens aan iets:
“Shania, vind je mama dit wel allemaal goed? En
heb je eigenlijk wel een uur afgesproken waarop
je thuis moet zijn?”
“We hebben niks afgesproken.”,
antwoordt Shania met een sip gezichtje,
“Mama trekt zich toch niks van me
aan, misschien heeft ze niet eens gemerkt dat ik
niet thuis ben…”
Voordat Iris de kans nog heeft om iets te
zeggen, omhelst Shania haar:
“Bedankt dat ik hier mocht komen, en bedankt
voor de hulp! Ik vond het hier erg leuk.”
Buiten geeft ze ook Kelsy een dikke knuffel:
“Mag ik snel nog eens terug komen slapen?”
En Kelsy knikt enthousiast:
“Dat zou echt leuk zijn!”
Die avond vindt er nog een feestje plaats:
Maarten is jarig!
Ongeduldig kijkt Kelsy toe hoe haar oom Lex
zich met haar neefje op de arm naar de taart toe
buigt.
“Kom op, Maarten!”,
roept ze uit, terwijl ze luid met de ratel zwaait,
“Word maar snel groot, dan kunnen we samen
spelen!”
En het lijkt alsof Maarten zijn nichtje begrepen
heeft.
Want na een paar seconden wiebelen op zijn
beentjes…
… schiet hij opeens de lucht in!
“Wauw, ik ben groot!”,
is het eerste wat hij uitroept.
En meteen daarna knipoogt hij naar zijn nichtje:
“Kom, laten we meteen gaan spelen!”
Wanneer Shania die avond thuiskomt, ligt er een
pizza op tafel met een briefje erbij.
Naia,
Ik ben vanavond laat
thuis, je hoeft niet op me te
wachten.
Ik heb een pizza voor je
gehaald.
Slaapwel,
mama
Zuchtend zet Shania zich aan tafel en begint van
de pizza te eten.
Voor de zoveelste keer al deze week…
Tot de volgende
keer!!!